Laparoskopik radikal sistektomi

Transkript

Kongre Komitesi
Kongre Başkanları
Dr. Yaşar Bedük
Dr. Haluk Özen
Kongre Sekreteri
Dr. Cemil Uygur
Kongre Sekreteryası
Serenas Turizm Kongre Organizasyon Otelcilik A.Ş.
Tel :
+90 312 440 50 11
Fax :
+90 312 441 45 61
E-Posta: [email protected]
[email protected]
Url:
www.serenas.com.tr
İÇİNDEKİLER
Hoşgeldiniz ........................................................................................................................................... V
Konuşmacılar ve Oturum Başkanları .......................................................................................... VI
Bilimsel Program ............................................................................................................................. VIII
Destekleyen Kuruluşlar .............................................................................................................. XXIII
Genel Bilgiler ................................................................................................................................. XXIV
Konuşmacı Metinleri .......................................................................................................................... 1
Bildiri Özetleri Listesi ....................................................................................................................... 75
Sözel Bildiriler .................................................................................................................................... 91
Video Bildiriler ................................................................................................................................ 143
Poster Bildiriler ................................................................................................................................ 161
Dizin .................................................................................................................................................... 339
Kongre Organizasyon Komitesi
Kongre Başkanları
Dr. Yaşar Bedük
Dr. Haluk Özen
Kongre Sekreteri
Dr. Cemil Uygur
Organizasyon Komitesi
Dr. Süleyman Ataus
Dr. Yaşar Bedük
Dr. Çağ Çal
Dr. Aydın Mungan
Dr. Haluk Özen
Dr. Sinan Sözen
Dr. Levent Türkeri
Dr. Cemil Uygur
IV
9. Üroonkoloji Kongresi
Değerli Meslektaşlarım,
“Hiçbir başarı cezasız kalmaz”
……….
Ankara Üroonkoloji Kursu dokuzuncusuna ulaştı. Bu 18 yıllık serüven başta siz katılımcıların bu
toplantılara gösterdiğiniz ilgi ve olumlu geri bildirimleriniz sayesinde gelişerek bugünlere kadar
ulaştı. 1993 yılında ilk toplantıyı yapma dürtümü 1990’da New Orleans’da AUA toplantısının eğitsel yanından çok etkilenmem ve katılan Türk Ürolog sayısının sadece 3 olduğunu görmem oluşturmuştu. Ülkemizdeki bu kadar çok sayıdaki üroloğun ABD’ye gitmeden bu insanları Türkiye’de
dinlemelerini sağlamak o gün, bugün en büyük amacım olmuştur. Bu amacımı belli bir ölçüde
gerçekleştirdiğimi düşünmekteyim. Sevinerek ifade edeyim ki artık AUA’ya çok daha fazla Türk
Üroloğu katılmaktadır. Ancak bu gerçek Ankara Üroonkoloji Kurslarının misyonunu değiştirmemiş ve daha da gelişmesine yol açmıştır.
Bundan önceki 8 toplantının Üroloji camiasına ne kazandırdığını Üroloji tarihi ile ilgilenenler
ileride ortaya koyacaktır. Bu toplantı ile birlikte “Ankara Üroonkoloji Kursu” olumlu ve olumsuz
hatıraları ile birlikte tarihe mal olacak ve yerini Üroonkoloji Derneğinin kurumsal çatısı altında
“10. Üroonkoloji Kurs ve Kongresine” bırakacaktır. Bu değişimden dolayı fevkalade mutlu ve gururluyum çünkü bu kongrenin bundan sonra kurumsal kimlikle çok daha büyük atılım yapacağına inancım tamdır. Kurumsal kimlik belki de kişiler üzerinden yapılan yıpratılma sürecinin de
sonu olacaktır.
Ancak ben de ilk toplantıdan başlamak üzere bu toplantılarda birlikte çalışmaktan gurur duyduğum ve onlarsız ilk 4 toplantının olmasının olanaksız olduğunu hepinize itiraf edeceğim
şu anda yakın çalışma arkadaşlarım olan Dr. Ali Ergen, Dr. Serdar Tekgül, Dr. Ahmet Şahin, ve
Dr. Tuncay Akı’ya sonsuz teşekkürlerimi ve şükranlarımı ifade etmek istiyorum. Son 7 toplantıyı
ise sevgili kardeşim Dr. Cemil Uygur ile yapmaktayım. Cemil’in giderek artan tecrübesi ve çalışkanlığı bu toplantılardaki üzerimdeki yükü önemli derecede azaltmıştır.
Bu toplantıları bu kadar popüler kılan bir özellik de her yıl çok büyük bir çoğunluğunun ülkemiz
ve mesleğimiz için de “ilk” olan eklediğimiz yeniliklerdi. Bu toplantılarda şimdiye dek elektronik oy kullanma aygıtları, interaktif tartışma, salonda genel vaka tartışmaları meslektaşlarımıza
sunduğumuz yeniliklerdi. Ayrıca, ülkemizde son iki yıl içinde yapılmış bilimsel çalışmaların sunulacağı poster ve sözlü oturumları artık bu kursun değişmez parçası haline getirdik. Umarım bu
ülkemizin bilimsel üretkenliğine katkıda bulunur.
9. Ankara Üroonkoloji Kursunun ilk beyin fırtınasından bugüne kadar yorulmaksızın her ayrıntıyı
düşünen ve bu toplantıların artık “olmazsa olmazı” haline gelen sevgili arkadaşım Dr. Cemil Uygur’a
huzurlarınızda en derin teşekkür ve şükranlarımı sunmak istiyorum.
Verdikleri koşulsuz eğitim desteğiyle toplantımızın düzenlenmesine katkıda bulunan endüstri
kuruluşlarına ve Serenas’a organizasyonun başından bu yana gösterdikleri özverili çalışmaları
nedeni ile şükranlarımı sunuyorum.
Başarılı ve keyifli bir kongre dileğimle,
Dr. Haluk Özen
4-8 Kasım 2009, Ankara
V
Konuşmacılar ve Oturum Başkanları
Konuşmacılar ve oturum başkanları alfabetik sırayla yazılmıştır
Dr. Per-Anders Abrahamsson
Malmö University Hospital, Department of Urology Malmö-Lund, Malmö, Sweden
Dr. Öztuğ Adsan
TC. SB. Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Klinigi, Ankara
Dr. Haluk Akpınar
Bilim Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Turgut Alkibay
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Mert Altınel
Ankara Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Uğur Altuğ
Ankara Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Gerald L. Andriole
Washington University School of Medicine, Division of Urologic Surgery, St. Louis, MO, USA
Dr. Güven Aslan
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İzmir
Dr. Süleyman Ataus
İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Fatih Atuğ
Bilim Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Semih Ayan
Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı , Sivas
Dr. Sümer Baltacı
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Yıldırım Bayazıt
Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Adana
Dr. Kadir Baykal
Gülhane Askeri Tıp Akademisi, Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Komutanlığı, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Mehmet Baykara
Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Antalya
Dr. Yaşar Bedük
Ankara Üniversitesi İbn-i Sina Hastanesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Cenk Bilen
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Andreas Blana
Regensburg University, Department of Urology, Regensburg, Germany
Dr. Murat Bozlu
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin
Dr. Cavit Can
Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Eskişehir
Dr. İbrahim Cüreklibatır
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İzmir
Dr. Çağ Çal
Dr. Murat Dayanç
GATA, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Özdal Dillioğlugil
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Kocaeli
Dr. Taner Divrik
TC. SB. Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İzmir
Dr. Levent Emir
Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Jonathan Epstein
The John Hopkins Medical Institutions, Baltimore, MD, USA
Dr. Demokan Erol
Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Ahmet Erözenci
Dr. Hamit Ersoy
TC. SB. Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 3. Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Tarik Esen
İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Saadettin Eskiçorapçı
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Denizli
Dr. Hakan Gemalmaz
Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Aydın
Dr. Serdar Göktaş
Gülhane Askeri Tıp Akademisi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Faruk Gönenç
Ankara Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Gürhan Günaydın
Dr. Axel Heidenreich
Bereichsleiter Uroonkologie Klinik Und Poliklinik Für Urologie Klinikum Der Universität Zu Köln, Germany
Dr. Osman İnci
Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Edirne
Dr. Cüneyt Işeri
Anadolu Sağlik Merkezi, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Üstünol Karaoğlan
Dr. Michael W. Kattan
Department of Quantitative Health Sciences and Glickman Urologic and Kidney Institute, Cleveland Clinic, Cleveland, Ohio, USA
Dr. Önder Kayıgil
Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Üroloji Kliniği, Ankara
VI
Konuşmacılar ve Oturum Başkanları
Dr. Ali Riza Kural
Florance Nightingale Hastaneleri, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Uğur Kuyumcuoğlu
TC. SB. Dr. Lütfi Kırdar Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Bora Küpeli
Dr. Murat Lekili
Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Manisa
Dr. Anoop Meraney
Henry Gray Cancer Center and Hartford Hospital, Department of Urologic Oncology, Hartford, USA
Dr. Cengiz Miroğlu
TC. SB. Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Aydın Mungan
Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Zonguldak
Dr. Uğur Mungan
Dr. Talha Müezzinoğlu
Dr. Peter Nylund
Vasa Central Hospital, Department of Urology, Vaasa, Finland
Dr. Can Öbek
Dr. Faruk Özcan
İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Ender Özden
19 Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Samsun
Dr. Haluk Özen
Dr. Güner Kemal Özgür
Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Trabzon
Dr. Hakan Özkardeş
Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Dr. Özkan Polat
Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Erzurum
Dr. Mack Roach III
UCSF Helen Diller Family Comprehensive Cancer Center, Department of Radiation Oncology, San Francisco, USA
Dr. Peter Scardino
Memorial Sloan Kettering Cancer Center, NY, USA
Dr. Mark S. Soloway
Miami University, Miller School of Medicine, Department of Urology, Miami, Florida, USA
Dr. Bülent Soyupak
Dr. Sinan Sözen
Dr. Andrew Stephenson
Cleveland Clinic, Section of Urologic Oncology Glickman Urologic and Kidney Institute, Ohio, USA
Dr. Hayrettin Şahin
Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Muğla
Dr. Feridun Şengör
TC. SB. Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1. Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Zühtü Tansuğ
Dr. Ali Tekin
Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Düzce
Dr. Gökhan Toktaş
TC. SB. İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Reşit Tokuç
TC. SB. İstanbul Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Bertrand Tombal
Cliniques Universitaires Saint Luc Université catholique de Louvain, Brussels, Belgium
Dr. Volkan Tuğcu
İstanbul Bakirköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
Dr. Levent Türkeri
Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Dr. Özgür Uğurlu
Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Cemil Uygur
TC. SB. Dr. A. Yurtarslan Ankara Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Dr. Nicholas Vogelzang
US Oncology Researc,C/O Comprehensive Cancer Centers of NV, Las vegas, USA
Dr. Özgür Yaycıoğlu
Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Adana
Dr. Sertaç Yazıcı
Dr. Kutsal Yörükoğlu
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
Dr. Ferruh Zorlu
TC. SB. Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği , İzmir
VII
9. Üroonkoloji Kongresi Bilimsel Programı
5 Kasım 2009 - Perşembe
Salon A
08:00 – 08:40
AÇILIŞ TÖRENI
08:00 – 10:00
Oturum Başkanları: Dr. Ahmet Erözenci, Dr. Hamit Ersoy
08:40 – 09:00
Üroonkolojinin geleceği nasıl olacak? Neler yapmamız gerekir? Ürolog bakışı;
Endüstrinin bakışı ve Hastaların bakışı. Dr. Per-Anders Abrahamsson
09:00 – 09:20
Mesane tümöründe TUR ve reTUR; tekniği unutuyor muyuz? Dr. Mark S. Soloway
09:20 – 09:40
Intrakaviter tedavi başarısız olmuş hastalara nasıl yaklaşmalıyız? Dr. Axel Heidenreich
09:40 – 10:00
Inferior vena kava tutulumu olan RCC – bypass tan kaçınmayı sağlayacak teknik
Dr. Mark S. Soloway
10:00 – 10:30
KAHVE ARASI
10:30 – 11:00
Panel: Kasa invaze mesane kanserli bütün olgularda neoadjuvan kemoterapi gereklidir
Moderatör: Dr. Per-Anders Abrahamsson
Evet:
Hayır:
11:00 – 12:00
Olgu tartışması – Mesane kanseri
Başkan: Dr. Mark S. Soloway
Panelistler: Dr. Hakan Özkardeş
Dr. Can Öbek
Dr. Aydın Mungan
Dr. Bülent Soyupak
12:00 – 13:30
Uydu sempozyumu
13:30 – 14:00
ARA
14:00 – 16:00
Eğitim kursu (Laparoskopi / Robotik cerrahi)
Başkanlar: Dr. Can Öbek, Dr. Bora Küpeli
14:00 – 14:15
Laparoskopik/Robot yardımlı radikal sistektomi açık cerrahinin standardına
ulaşmamıştır Dr. Mark S. Soloway
14:15 – 14:30
Laparoskopik/Robot yardımlı radikal sistektomi açık cerrahi kadar etkili ve güvenlidir
14:30 – 14:50
Robot yardımlı sistektomi tekniği
14:50 – 15:10
Ürolojik onkolojide laparoskopik/robot yardımlı lenf nodu diseksiyonu
Dr. Anoop Meraney
15:10 – 15:30
Laparoskopik adrenalektomi tekniği Dr. Anoop Meraney
15:30 – 16:00
Soru ve Tartışma
16:00 – 16:30
KAHVE ARASI
16:30 – 17:30
Uydu sempozyumu
VIII
Salon B
14:00 – 16:00
Sunumlar - Mesane Kanseri
Oturum Başkanları: Dr. Güner Kemal Özgür, Dr. Osman İnci
14:00 – 14:10
S01 - yeni bir metod olarak Fourıer Transform Infrared Spektroskopi (FTIR) kullanılarak
Mesane tümör rekürensinin saptanması
Sunuş: Dr. Yavuz Selim Süral
14:10 – 14:20
S02 - Mesane kanserli vakalarda DNA tamir genlerinden XRCC1, XRCC3, XPD, XPG,
APE1, hOGG1 Gen polimorfizmlerinin araştırılması
Sunuş: Dr. Kamil Fehmi Narter
14:20 – 14:30
S03 - Second tur yapılan ve yapılmayan primer PT1 mesane tümörlü hastaların nüks,
progresyon ve sağkalım açısından uzun dönem sonuçlarının karşılaştırılması;
prospektif, randomize klinik çalışma
Sunuş: Dr. Rauf Taner Divrik
14:30 – 14:40
S04 - Radikal sistektomi sonrası izole lokal rekürrens: Prediktif faktörler ve sağkalım analizi
Sunuş: Dr. Evren Süer
14:40 – 14:50
S05 - Laparoskopik Radikal Sistektomi (LRS): Kısa dönem operasyonel ve onkolojik sonuçlar
Sunuş: Dr. Akın Soner Amasyalı
14:50 – 15:00
S06 - Yüksek riskli kasa invaze olmayan ürotelyal mesane karsinomu tedavisinde
sıklığı azaltılmış BCG ve MMC-Synergo® kombinasyon tedavisinin etkinliği
Sunuş: Dr. Abdülkadir Gümrah
15:00 – 15:10
S07 - Mikroskopik hematüri ile İlk kez başvuran hastalarda “Risikocheck”
sınıflamasının ürotelyal kanser tanısında yeri
Sunuş: Dr. Hüseyin Tavukçu
15:10 – 15:20
S08 - Transrektal ve transvajinal ultrasonografinin mesane tümörünün tanı ve
evrelendirmedeki etkinliği
Sunuş: Dr. Gökhan Toktaş
15:20 – 15:30
S09 - Radikal sistektomi komplikasyonlarının modifiye klavien sınıflamasına göre
değerlendirilmesi
Sunuş: Dr. İlker Gökçe
15:30 – 15:40
S10 - Mesane kanserinde oksidatif stresin rolü
15:40 – 15:50
S11 - Yüzeyel mesane tümör özelliklerinin nüks üzerine etkisi
Sunuş: Dr. Mustafa Metin
15:50 – 16:00
S12 - Mesane kanseri olan hastalarda makroskopik hematüri varlığı ve ilk hematüri
atağından sonra geçen sürenin prognostik faktörler ile ilişkileri
Sunuş: Dr. Rıfat Kılınç
Salon C
14:00 – 16:00
Eğitim kursu – Prostat patolojisi Dr. Jonathan Epstein
IX
Salon D
14:00 – 16:00
Eğitim kursu – Mesane kanseri
Başkan: Dr. Sümer Baltacı
14:00 – 14:15
Epidemiyoloji, insidans, mortalite, etyoloji, doğal seyir ve patoloji Dr. Murat Bozlu
14:15 – 14:30
Tanı (Semptomlar, markerlar, sitoloji, sistoskopi, biyopsi, fotodinamik tanı),
progresyon ve nükse etkili faktörler (EAU skorlamaları) Dr. Özdal Dillioğlugil
14:30 – 14:45
Transuretral tümör rezeksiyonu (TUR-Tm), reTUR-Tm, klinik evrelemede kullanılan
yöntemler (IVP, CT vs) ve TNM evrelemesi Dr. Taner Divrik
14:45 – 15:00
Kasa invaze olmayan mesane kanserinde (KIOMK) intrakaviter tedaviler ve AUA ve
EAU guidelinelarına göre tedavi algoritmaları, Erken sistektomi Dr. Güven Aslan
15:00 – 15:15
İnvaziv mesane kanserinde radikal sistektomi + lenfadenektomi, neoadjuvan ve
adjuvan kemoterapi Dr. Öztuğ Adsan
15:15 – 15:30
İnvaziv mesane kanserinde mesane koruyucu yaklaşımlar, metastatik mesane
tümöründe tedavi Dr. Cavit Can
15:30 – 16:00
Olgu sunuları Dr. Sümer Baltacı
18:00
AÇILIŞ KOKTEYLİ
6 Kasım 2009, Cuma
Salon A
08:00 – 10:00
Oturum Başkanları: Dr. Faruk Gönenç, Dr. Murat Dayanç
08:00 – 08:20
Prostat kanserinde yeni tümör belirleyiciler Dr. Per-Anders Abrahamsson
08:20 – 08:40
Prostat kanserini yakalama ve risk belirleme Dr. Andrew Stephenson
08:40 – 09:00
Prostat biopsisi nasıl değerlendirilmeli? Dr. Jonathan Epstein
09:00 – 09:20
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem rasyonel bir yaklaşım mıdır? Dr. Mark S. Soloway
09:20 – 09:40
Radyoterapi opsiyonlarının kıyaslamalı analizi (IMRT, 3D, Brakiterapi, Fotonlar vs..)
Dr. Mack Roach III
09:40 – 10:00
Prostat kanserinin cerrahi tedavisi: uzun dönem sonuçları Dr. Peter Scardino
10:00 – 10:30
KAHVE ARASI
10:30 – 11:10
Panel: cT3 prostat kanseri tedavisi
Moderatör Dr. Levent Türkeri
Hormon + RT Dr. Mack Roach III
Cerrahi
Dr. Mark S. Soloway
11:10 – 12:00
Olgu tartışması – Prostat kanseri
Başkan: Dr. Andrew Stephenson
Panelistler: Dr. Peter Scardino
Dr. Faruk Özcan
Dr. Uğur Mungan
X
12:00 – 13:30
Uydu sempozyumu
13:30 – 14:00
ARA
14:00 – 16:00
Başkanlar: Dr. Çağ Çal, Dr. Reşit Tokuç
14:00 – 14:20
Lokalize prostat kanseri tedavisinde HIFU: Bugünü ve geleceği Dr. Andreas Blana
14:20 – 14:40
Lokalize prostat kanserinde kriyoterapi: Bir tedavi alternatifi olarak kendisini ispat etti mi?
Dr. Peter Nylund
14:40 – 14:55
Lokalize prostat kanseri tedavisinde kriyoterapi : Sanal mı, gerçek mi? Dr. Peter Nylund
14:55 – 15:15
Laparoskopik/Robot yardımlı parsiyel nefrektomi. Teknik, zorluklar ve avantajlar
15:15 – 15:35
Laparoskopik radikal nefrektomi – Güncel altın standart: Tekniğin püf noktaları
Dr. Anoop Meraney
15:35 – 16:00
Böbrek tümörlerinde ablatif tedavi yöntemleri Dr. Peter Nylund
16:00 – 16:30
KAHVE ARASI
16:30 – 17:30
Ürodialog
Salon B
14:00 – 16:00
Sunumlar – Prostat Kanseri
Oturum Başkanları: Dr. Uğur Kuyumcuoğlu, Dr. Zühtü Tansuğ
14:00 – 14:10
S13 - Sitokrom P450 2b6*28 aleli prostat kanserinin gelişiminde rol oynayan yeni bir
genetik faktördür
Sunuş: Dr. Çağdaş Aktan
14:10 – 14:20
S14 - prostat kanseri hastalarında dap kınase (Dapk1) geninde metilasyon analizi
sonuçları
Sunuş: Dr. Mehmet İlker Gökçe
14:20 – 14:30
S15 - Transrektal ultrasonografi eşliğinde stereotaktik transperineal prostat biyopsisi
Sunuş: Dr. Sertaç Yazıcı
14:30 – 14:40
S16 - Satürasyon biyopsisinde prostat kanseri tanısı
Sunuş: Dr. Abdülkadir Gümrah
14:40 – 14:50
S17 - Prostat kanserinde 2002 Tnm sistemine göre Evre Pt2’nin alt
sınıflandırılmasının prognostik önemi: Alt sınıflama gerçekten gerekli mi?
Sunuş: Dr. Mehmet İlker Gökçe
14:50 – 15:00
S18 - Prostat kanserinde görüntü rehberliğinde yoğunluk ayarlı radyoterapi: Erken sonuçlar
Sunuş: Dr. Şefik İğdem
15:00 – 15:10
S19 - Prostat kanseri hastalarında pelvik lenf nodu ışınlaması tedavi yan etkilerini
arttırır mı?
Sunuş: Dr. Işık Aslay
15:10 – 15:20
S20 - Prostat adenokanserlerinde robotik radyocerrahi uygulaması: Erken tedavi
sonuçlarımız ve hayat kalitesi değerlendirmesi
Sunuş: Dr. Gökhan Özyiğit
15:20 – 15:30
S21 - Erken evre prostat kanserinde brakiterapi sonrası Psa kontrolü ve sağkalım
Sunuş: Dr. Seden Küçücük
XI
15:30 – 15:40
S22 - Radikal prostatektomi öncesi PSA hızı, postoperatif nüksü öngörür mü?
Sunuş: Dr. Said Elhaj
15:40 – 15:50
S23 - Radikal prostatektomi sonrası rekürrensi öngören preoperatif iki kattan
nomogramının Türkiye validasyonu: Üroonkoloji Derneği çok merkezli çalışması
Sunuş: Dr. Saadettin Eskiçorapçı
15:50 – 16:00
S24 - Dosetaksel ile tedavi edilen 83 prostat kanseri hastasında sağkalım analizi,
Psa anlamlı mıdır?
Sunuş: Dr. Bülent Akdoğan
Salon C
14:00 – 16:00
Eğitim kursu – Prostat kanserinin radyasyon temelli tedavileri Dr. Mack Roach III
Salon D
14:00 – 16:00
Eğitim kursu – İstatistik
“Bir makalenin istatistiksel değerlendirmesi” Dr. Michael W. Kattan
7 Kasım 2009, Cumartesi
Salon A
08:00 – 10:00
Oturum Başkanları: Dr. Cengiz Miroğlu, Dr. Süleyman Ataus
08:00 – 08:20
Öngörücü modeller Dr. Michael W. Kattan
08:20 – 08:40
2009 da prostat kanserinden korunma Dr. Gerald L. Andriole
08:40 – 09:00
Radikal prostatektomi patolojisi Dr. Jonathan Epstein
09:00 – 09:20
Prostat kanseri taramasında güncel yaklaşımlar Dr. Gerald L. Andriole
09:20 – 09:40
Radikal prostatektomide lenf nodu diseksiyonu, seminal keselerin çıkarılması ve sinir
korumanın önemi Dr. Peter Scardino
09:40 – 10:00
Androjenler, androjen reseptörleri ve androjen direnci gelişim mekanizmaları
10:00 – 10:30
KAHVE ARASI
10:30 – 12:00
Oturum Başkanları: Dr. Üstünol Karaoğlan, Dr. Önder Kayıgil
10:30 – 11:00
Panel: Açık ve robotik prostatektomi
Moderatör:
Dr. Ali Rıza Kural
Açık:
Dr. Peter Scardino
Robotik:
Dr. Bertrand Tombal
11:00 – 11:20
Hormon dirençli prostat kanseri tedavisinde 2009 yılında neredeyiz? Dr. Nicholas Vogelzang
11:20 – 12:00
Panel: Radikal prostatektomi sonrası adjuvan ve kurtarıcı RT
Moderatör:
Dr. Peter Scardino
Panelistler: Dr. Mack Roach III
Dr. Bertrand Tombal
12:00 – 13:30
Uydu sempozyumu
XII
13:30 – 14:00
ARA
14:00 – 16:00
Başkanlar: Dr. Cenk Bilen, Dr. Yıldırım Bayazıt, Dr. Uğur Altuğ, Dr. Haluk Akpınar
14:00 – 14:30
Üst Üriner Sistem Ürotelyal Karsinomunda Laparoskopik Tedavi
Moderatör:
Panelistler: Dr. Mert Altınel, Dr. Volkan Tuğcu
14:30 – 15:00
Testis tümörü tedavisinde açık ve laparoskopik RPLND
Moderatör:
Dr. Uğur Altuğ
Panelistler: Laparoskopi: Dr. Güven Aslan
Açık: Dr. Sertaç Yazıcı
15:00 – 15:30
Laparoskopinin genişleyen endikasyonları
Moderatör:
Dr. Haluk Akpınar
Panelistler:
Dr. Özgür Uğurlu, Dr. Levent Emir
15:30 – 16:00
Laparoskopide komplikasyonlar
Moderatör:
Dr. Cenk Bilen
Panelistler:
Dr. Ender Özden, Dr. Fatih Atuğ
16:00 – 16:30
KAHVE ARASI
16:30 – 17:30
Uydu sempozyumu
Salon B
14:00 – 16:00
Sunumlar – Böbrek/Testis Kanserleri
Oturum Başkanları: Dr. İbrahim Cüreklibatır, Dr. Kadir Baykal
14:00 – 14:10
S25 - Böbrek tümörlerinde tanısal zorluklar ve immunhistokimyasal
değerlendirmenin yeri
Sunuş: Dr. Sait Şen
14:10 – 14:20
S26 - Papiller renal hücreli karsinomlarda topoizomeraz iıα amplifikasyon ve
ekspresyonunun değerlendirilmesi ve Her2/Neu ekspresyonu ile korelasyonunun
araştırılması
Sunuş: Dr. Ender Düzcan
14:20 – 14:30
S27 - Lokalize renal hücreli kanserlerde (Pt≤2) renal kapsül invazyonu varlığının
prognoz üzerine etkileri
Sunuş: Dr. Mustafa Sungur
14:30 – 14:40
S28 - Renal hücreli karsinomda Ca15-3 İle Ca19-9’un diagnostik önemi
Sunuş: Dr. Tayyar Alp Özkan
14:40 – 14:50
S29 - Laparoskopik Parsiyel nefrektomi ve açık parsiyel nefrektomi deneyimlerimizin
karşılaştırılması
Sunuş: Dr. Mert Günay
14:50 – 15:00
S30 - Laparoskopik Radikal Nefrektomi (LRN) ile Açık Radikal Nefrektominin (ARN)
prospektif karşılaştırılması
15:00 – 15:10
S31 - Renal hücreli karsinomda 10 yıllık sağkalım, Hacettepe deneyimi
Sunuş: Dr. Ahmet Güdeloğlu
XIII
15:10 – 15:20
S32 - Lokalize renal hücreli kanserde mikrovasküler tümör invazyonunun prognostik
önemi
Sunuş: Dr. Onur Telli
15:20 – 15:30
S33 - Açık ve laparoskopik radikal nefrektomi: Patolojik sonuçların karşılaştırılması
Sunuş: Dr. Mert Altınel
15:30 – 15:40
S34 - Evre T1-T2 böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal nefrektomi
Sunuş: Dr. Mahir Bülent Özgen
15:40 – 15:50
S35 - Metastatik nonseminomatöz testis tümörlerinde kemoterapi sonrası RPLND
sonuçlarımız
Sunuş: Dr. Hasan Soydan
15:50 – 16:00
S36 - Testis tümörlerinde kemoterapi sonrası rezidüel kitlelerin tedavisinde uzun
süreli izlem sonuçları
Sunuş: Dr. Özay Özgür
Salon C
14:00 – 16:00
Eğitim kursu - Testis kanseri
14:00 – 14:20
Epidemiyoloji, insidans, risk faktörleri, tanı, evreleme Dr. Yaşar Bedük
14:20 – 14:40
Evre 1 NSGCT Dr. Haluk Özen
14:40 – 15:00
İleri evre NSGCT Dr. Cemil Uygur
15:00 – 15:20
Seminomlar Dr.Yaşar Bedük
15:20 – 15:40
Post kemoterapi cerrahi Dr. Cemil Uygur
15:40 – 16:00
Sorular ve cevaplar Dr. Haluk Özen
Salon D
14:00 – 16:00
Eğitim kursu - Prostat kanseri
Başkan: Dr. Ferruh Zorlu
14:00 – 14:05
Giriş, doğal seyir, epidemiyoloji Dr. Ferruh Zorlu
14:05 – 14:30
Tanı, fm, psa , biyopsi, evreleme, ve met değerlendirilmesi patolojinin
değerlendirilmesi-nomogramların kullanımı prognostik faktörler ve risk gruplarının
saptanması Dr. Hakan Gemalmaz
14:30 – 14:45
Lokalize prostat ca Dr. Özkan Polat
14:45 – 15:00
Yüksek riskli veya lokal ileri evrede yaklaşım Dr. Ali Tekin
15:00 – 15:15
Yükselen psa Dr. Gökhan Toktaş
15:15 – 15:30
Metastatik hastalığın tedavisi Dr. Semih Ayan
15:30 – 15:45
Hormona dirençli hastalığın tedavisi Dr. Talha Müezzinoğlu
15:45 – 16:00
Özet, Soru-Cevap Dr. Ferruh Zorlu
20:00
GALA YEMEĞİ
XIV
8 Kasım 2009, Pazar
Salon A
08:00 – 10:00
Oturum Başkanları: Dr. Turgut Alkibay, Dr. Gürhan Günaydın
08:00 – 08:20
Evre 1 Nonseminomatöz testis tümörlerinin optimal tedavisi Dr. Andrew Stephenson
08:20 – 08:40
Düşük ve ileri evre nonseminomatöz testis tümörlerinde retroperitonun kontrolü
08:40 – 09:00
Küçük renal kitlelerden biopsi Dr. Andrew Stephenson
09:00 – 09:20
Küçük renal kitlelerde aktif izlem Dr. Tarık Esen
09:20 – 09:40
Hedefe yönelik tedavilerde hedefler ve ajanlar Dr. Nicholas Vogelzang
09:40 – 10:00
Metastatik RCC de hedefe yönelik tedavinin bugünü ve yarını Dr. Nicholas Vogelzang
10:00 – 10:30
KAHVE ARASI
10:30 – 11:00
Panel: Evre I seminomun tedavisi
Moderatorler:
İzlem:
Kemoterapi:
Radyoterapi:
11:00 – 12:00
Olgu tartışmaları - Böbrek / Testis kanserleri
Başkan: Dr. Andrew Stephenson
Panelistler:
12:00
Dr. Levent Türkeri, Dr. Cüneyt İşeri
Dr. Mack Roach III
Dr. Sinan Sözen
Dr. Murat Lekili
Dr. Serdar Göktaş
KAPANIŞ
Salon B
08:00 – 10:00
Video Sunumlar
Oturum Başkanları: Dr. Demokan Erol, Dr. Mehmet Baykara
08:00 – 08:08
V01 - Transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi
Sunuş: Dr. Volkan Tuğcu
08:08 – 08:16
V02 - Çift kayan Weck Klip Renorrafi ile robot yardımlı laparoskopik parsiyel nefrektomi
Sunuş: Dr. Haluk Akpınar
08:16 – 08:24
V03 - Küçük Böbrek tümörlerinde laparoskopik tedavi alternatifleri: Video gösterim
Sunuş: Dr. İyimser Üre
08:24 – 08:32
V04 - Renal kitle nedeniyle retroperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi yapılan
olgu: İlk deneyimimiz
Sunuş: Dr. Ömer Demir
08:32 – 08:40
V05 - Renal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik radikal nefrektomi yapılan
XV
08:40 – 08:48
V06 - 7 cm’den büyük böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal nefrektomi
Sunuş: Dr. Mert Altınel
08:48 – 08:56
V07 - Radikal sistektomi sonrası bilateral üst üriner sistem değişici epitel hücreli
kanserinde tedavi: Olgu sunumu
Sunuş: Dr. Mert Günay
08:56 – 09:04
V08 - Laparoskopik sistoprostatektomi
Sunuş: Dr. Ender Özden
09:04 – 09:12
V09 - Laparoskopik ekstraperitoneal radikal prostatektomi: Retrograd yöntem
Sunuş: Dr. Ender Özden
09:12 – 09:20
V10 - Minilaparotomi ile sinir koruyucu radikal prostatektomi: Video sunum
Sunuş: Dr. Güven Aslan
09:20 – 09:28
V11 - Akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan laparoskopik sol
adrenalektomi
09:28 – 09:36
V12 - Akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan laparoskopik sağ
adrenalektomi
09:36 – 09:44
V13 - Laparoskopik sürrenalektomi: Video gösterimi
Sunuş: Dr. Ali Furkan Batur
09:44 – 09:52
V14 - Üreter avulsiyonu olgusunda Yang-Monti Tekniği ile ileal üreter replasmanı:
Video sunum
Sunuş: Dr. Güven Aslan
09:52 – 10:00
V15 - Adrenal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik adrenalektomi yapılan
XVI
9th Urooncology Congress Scientific Program
November 5, 2009 - Thursday
Hall A
08:00 – 08:40
OPENING CEREMONY
08:00 – 10:00
Chairs: Dr. Ahmet Erözenci, Dr. Hamit Ersoy
08:40 – 09:00
What is the future for urooncologist? How is the society reacting? Key note lecture;
Urologist perspective; Industries perspective and patients’ perspective.
09:00 – 09:20
TUR and reTUR of the bladder; is the technique being forgotten? Dr. Mark S. Soloway
09:20 – 09:40
How to deal with patients who failed intracavitary treatments Dr. Axel Heidenreich
09:40 – 10:00
RCC with IVC involvement - technique to avoid bypass Dr. Mark S. Soloway
10:00 – 10:30
COFFEE BREAK
10:30 – 11:00
Panel:
Moderator:
Pro:
Con:
11:00 – 12:00
Neoadjuvant chemotherapy is mandatory for all patients with
muscle invasive bladder cancer
Case Discussions – Bladder cancer
Chair: Dr. Mark S. Soloway
Panelists:
Dr. Hakan Özkardeş
Dr. Can Öbek
Dr. Aydın Mungan
Dr. Bülent Soyupak
12:00 – 13:30
Satellite symposium
13:30 – 14:00
BREAK
14:00 – 16:00
Laparoscopy / Robot
Chairs: Dr. Can Öbek, Dr. Bora Küpeli
14:00 – 14:15
Laparoscopic/robot assisted radical cystectomy has not reached the standard of open
surgery Dr. Mark S. Soloway
14:15 – 14:30
Laparoscopic/robot assisted radical cystectomy is equally safe and effective as com
pared to open surgery
14:30 – 14:50
Technique of robotic cystectomy
14:50 – 15:10
Laparoscopic/robot assisted pelvic lymph node dissection in urologic oncology
Dr. Anoop Meraney
15:10 – 15:30
Laparoscopic adrenalectomy made easy: technique step by step Dr. Anoop Meraney
15:30 – 16:00
Question and discussion
16:00 – 16:30
COFFEE BREAK
16:30 – 17:30
Satellite Symposium
XVII
Hall B
14:00 – 16:00
Presentations - Bladder cancer
Chairs: Dr. Güner Kemal Özgür, Dr. Osman İnci
Hall C
14:00 – 16:00
Instructional Course - Pathology of Prostate Dr. Jonathan Epstein
Hall D
14:00 – 16:00
Instructional Course - Bladder cancer
Chair: Dr. Sümer Baltacı
14:00 – 14:15
Epidemiology, incidence, mortality, etiology and pathology Dr. Murat Bozlu
14:15 – 14:30
Diagnosis (Symptoms, tumor markers, cytology, cystoscopy, biopsy, photodynamic
diagnosis), EAU risk tables for tumor recurrence and progression Dr. Özdal Dillioğlugil
14:30 – 14:45
Transurethral tumor resection (TUR-Tm), reTUR-Tm, imaging for clinical staging (IVP,
CT etc.) and TNM staging Dr. Taner Divrik
14:45 – 15:00
Intravesical treatment of non-muscle invasive bladder tumors and treatment algo
rithms according to AUA and EAU guidelines, early cystectomy Dr. Güven Aslan
15:00 – 15:15
Radical cystectomy and lymphadenectomy in invasive bladder cancer, neoadjuvant
and adjuvant chemotherapy Dr. Öztuğ Adsan
15:15 – 15:30
Bladder sparing treatments in invasive bladder carcinoma, treatment of metastatic
bladder cancer Dr. Cavit Can
15:30 – 16:00
Case presentation Dr. Sümer Baltacı
18:00
WELCOME COCKTAIL
November 6, 2009 - Friday
Hall A
08:00 – 10:00
Chairs: Dr. Faruk Gönenç, Dr. Murat Dayanç
08:00 – 08:20
New markers for prostate cancer Dr. Per-Anders Abrahamsson
08:20 – 08:40
08:40 – 09:00
Detection and Risk stratification in prostate cancer Dr. Andrew Stephenson
How to deal with prostate biopsy Dr. Jonathan Epstein
09:00 – 09:20
Is active surveillance a rational approach in localized prostate cancer Dr. Mark S. Soloway
09:20 – 09:40
Comparative analysis of radiotherapy options (IMRT, 3D, Brachytherapy, Photons etc.)
Dr. Mack Roach III
09:40 – 10:00
Surgical treatment of prostate cancer: long term results Dr. Peter Scardino
10:00 – 10:30
COFFEE BREAK
10:30 – 11:10
Panel: Management of cT3 prostate cancer
Moderator:
Dr. Levent Türkeri
Hormone + RT Dr. Mack Roach III
Surgery
Dr. Mark S. Soloway
XVIII
11:10 – 12:00
Case Discussion – Prostate cancer
Chair: Dr. Andrew Stephenson
Panelists:
Dr. Peter Scardino
Dr. Faruk Özcan
Dr. Uğur Mungan
12:00 – 13:30
Satellite symposium
13:30 – 14:00
BREAK
14:00 – 16:00
Laparoscopy / Robot
Chairs: Dr. Çağ Çal , Dr. Reşit Tokuç
14:00 – 14:20
HIFU in the management of localized prostate cancer. – Today and the Future
Dr. Andreas Blana
14:20 – 14:40
Cryotherapy in the management of localized prostate cancer – Has it proved to be true?
Dr. Peter Nylund
14:40 – 14:55
Cryotherapy in the management of prostate cancer following radiation failure –
Fact or fiction? Dr. Peter Nylund
14:55 – 15:15
Laparoscopic/Robotic partial nephrectomy: Technique, shortcomings, and advantages
15:15 – 15:35
Laparoscopic radical nephrectomy - The current gold standard. Tips and tricks
Dr. Anoop Meraney
15:35 – 16:00
Ablative treatment modalities for kidney tumors Dr. Peter Nylund
16:00 – 16:30
COFFEE BREAK
16:30 – 17:30
Urodialog
Hall B
14:00 – 16:00
Presentations – Prostate cancer
Chairs: Dr. Uğur Kuyumcuoğlu, Dr. Zühtü Tansuğ
Hall C
14:00 – 16:00
Instructional Course - Radiation based treatments of prostate cancer
Dr. Mack Roach III
Hall D
14:00 – 16:00
Instructional Course - Statistics for urologists
“Statistical Review of a Manuscript”
XIX
November 7, 2009 - Saturday
Hall A
08:00 – 10:00
08:00 – 08:20
Chairs: Dr. Cengiz Miroğlu, Dr. Süleyman Ataus
Predictive Models
08:20 – 08:40
Prospects for Prostate Cancer Chemoprevention in 2009
08:40 – 09:00
Pathology of Prostatectomy
Dr. Jonathan Epstein
09:00 – 09:20
Contemporary approaches to screening
09:20 – 09:40
What is the role of lymph node dissection, seminal vesicle removal and nerve sparing
during radical prostatectomy.
Dr. Peter Scardino
09:40 – 10:00
Androgens, androgen receptors and mechanism of androgen resistance
10:00 – 10:30
COFFEE BREAK
10:30 – 12:00
Chairs: Dr. Üstünol Karaoğlan, Dr. Önder Kayıgil
10:30 – 11:00
Panel: Open versus robotic prostatectomy
Moderator:
Dr. Ali Rıza Kural
Open:
Dr. Peter Scardino
Robotic:
Dr. Bertrand Tombal
11:00 – 11:20
Where are we in 2009 in the management of hormone refractory prostate cancer
11:20 – 12:00
Panel: Adjuvant and versus salvage RT after radical prostatectomy
Moderator:
Dr. Peter Scardino
Debaters:
Dr. Mack Roach III
Dr. Bertrand Tombal
12:00 – 13:30
Satellite Symposium
13:30 – 14:00
BREAK
14:00 – 16:00
Laparoscopy / Robot
Chairs: Dr. Cenk Bilen, Dr. Yıldırım Bayazıt, Dr. Uğur Altuğ, Dr. Haluk Akpınar
14:00 – 14:30
Laparoscopy in the management of upper tract urothelial carcinoma
Moderator:
Panelists:
Dr. Mert Altınel
Dr. Volkan Tuğcu
14:30 – 15:00
RPLND in the management of testis cancer: Laparoscopic and open techniques
Moderator:
Dr. Uğur Altuğ
Panelists:
Laparoscopy: Dr. Güven Aslan
Open: Dr. Sertaç Yazıcı
XX
15:00 – 15:30
The expanding boundaries of laparoscopy
Moderator:
Dr. Haluk Akpınar
Panelists:
Dr. Özgür Uğurlu
Dr. Levent Emir
15:30 – 16:00
Complications in laparoscopy
Moderator:
Dr. Cenk Bilen
Panelists:
Dr. Ender Özden
Dr. Fatih Atuğ
16:00 – 16:30
COFFEE BREAK
16:30 – 17:30
Satellite Sympoisum
Hall B
14:00 – 16:00
Presentations – Kidney and testis cancer
Chairs: Dr. İbrahim Cüreklibatır, Dr. Kadir Baykal
Hall C
14:00 – 16:00
Instructional Course - Testis cancer
14:00 – 14:20
Epidemiyology, incidence, diagnosis, staging Dr. Yaşar Bedük
14:20 – 14:40
Stage 1 NSGCT Dr. Haluk Özen
14:40 – 15:00
Advanced NSGCT Dr. Cemil Uygur
15:00 – 15:20
Seminoma Dr. Yaşar Bedük
15:20 – 15:40
Post chemotherapy surgery Dr. Cemil Uygur
15:40 – 16:00
Q&A Dr. Haluk Özen
Hall D
14:00 – 16:00
Instructional Course - Prostate cancer
Chair: Dr. Ferruh Zorlu
14:00 – 14:05
Introduction,natural behaviour and epidemiology Dr. Ferruh Zorlu
14:05 – 14:30
Diagnosis, exam,PSA,biopsy,staging,evaluation of metastasis, evaluation of
pathology- nomograms,prognostic factors risk groups Dr. Hakan Gemalmaz
14:30 – 14:45
Localised prostate cancer Dr. Özkan Polat
14:45 – 15:00
Management of high risk and locally advanced prostate cancer Dr. Ali Tekin
15:00 – 15:15
Rising PSA Dr. Gökhan Toktaş
15:15 – 15:30
Treatment of metastatic disease Dr. Semih Ayan
15:30 – 15:45
Tereatment of hormone refractory prostate cancer Dr. Talha Müezzinoğlu
15:45 – 16:00
Summary, Questions and answers Dr. Ferruh Zorlu
20:00
GALA DINNER
XXI
November 8, 2009 - Sunday
Hall A
08:00 – 10:00
Chairs: Dr. Turgut Alkibay, Dr. Gürhan Günaydın
08:00 – 08:20
Optimal management of clinical stage 1 NSGCT
08:20 – 08:40
Control of the retroperitoneum in low-stage and advanced NSGCT
08:40 – 09:00
Biopsy of small renal masses
09:00 – 09:20
Active surveillance of small renal masses
Dr. Tarık Esen
09:20 – 09:40
Targets and agents of targeted therapies
09:40 – 10:00
Current and future targeted treatment approaches in advanced RCC
10:00 – 10:30
COFFEE BREAK
10:30 – 11:00
Panel: Management of Stage I Seminoma
Moderators:
Dr. Levent Türkeri, Dr. Cüneyt İşeri
Surveillance:
Chemotherapy:
Radiotherapy:
Dr. Mack Roach III
11:00 – 12:00
Case Discussion - Kidney / Testis
Chair: Dr. Andrew Stephenson
Panelists:
Dr. Sinan Sözen
Dr. Murat Lekili
Dr. Serdar Göktaş
12:00
Adjourn
Hall B
08:00 – 10:00
XXII
Video Presentations
Chairs: Dr. Demokan Erol, Dr. Mehmet Baykara
9. Üroonkoloji Kongre’sini Destekleyen Kuruluşlar
PLATİN SPONSORLAR
AstraZeneca İlaç San. ve Tic. Ltd. Şti.
Pfizer İlaçları Ltd. Şti.
ALTIN SPONSORLAR
Astellas Pharma İlaç A.Ş.
GlaxoSmithKline İlaçları Sanayi ve Ticaret A.Ş.
NOVARTIS Oncology
Sanofi aventis
Üroonkoloji Derneği ve 9. Üroonkoloji Kongresi Organizasyon Komitesi aşağıda isimleri alfabetik
sırayla yazılı kuruluşlarla birlikte, tüm kuruluşlara katkılarından dolayı teşekkür eder.
Abbott Labaratuarları İthalat İhracat ve Tic. Ltd. Şti.
ABDİ İBRAHİM İlaç Sanayi A.Ş
ANDROMED
BAYER SCHERING PHARMA ONKOLOJİ
BOEHRINGER INGELHEIM İLAÇ TİC. A.Ş.
DR. F. FRİK İLAÇLARI
EndoAS Medikal Ltd. Şti.
ER-KİM İlaç Sanayi ve Ticaret A.Ş.
FERRING İLAÇ Sanayi ve Tic. Ltd. Şti.
KOÇAK İLAÇ PAZARLAMA A.Ş.
LILLY İlaç Ticaret Ltd. Şti.
Onko Koçsel İlaçları
XXIII
Genel Bilgiler
Kongre Merkezi
Sheraton Otel & Convention Center
Kongre Tarihi
4 – 8 Kasım 2009
Kredilendirme
Kongre Türk Tabipler Birliği Sürekli Tıp Eğitimi Kredilendirme Kurulu tarafından 22 TTB-STE kredi puanı
ile kredilendirilmiştir. Bu krediden yararlanmak isteyen katılımcıların, değerlendirme formlarını doldurup
kayıt masasına iletmeleri rica olunur.
Poster Sunumları
Yaptıkları çalışmaları poster şeklinde sunacak olan araştırmacıların, posterlerini kendilerine bildirilen
tarihte, bilimsel program başlangıcında asmaları ve aynı gün bilimsel program bitişine kadar sergilemeleri
gerekmektedir.
Açılış Kokteyli
5 Kasım 2009 tarihinde saat 18:00’de Açılış Kokteyli düzenlenecektir.
Gala Yemeği
7 Kasım 2009 tarihinde saat 20:00’de sanatçı grubu eşliğinde Gala Yemeği düzenlenecektir. Gala Yemeği
davetiyelidir.
Üroonkoloji Derneği Ödülleri
Üroonkoloji Bilim Ödülü - 10.000 TL
Üroonkoloji Araştırma Ödülü - 5.000 TL
Üroonkoloji Derneği En İyi Bildiri Ödülü - 3.000 TL
XXIV
KONUŞMA METİNLERİ
Epidemiyoloji, insidans, mortalite, etyoloji,
doğal seyir ve patoloji
Dr. Murat Bozlu
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin
M
esane kanserleri üriner sistemde en sık gözlenen malignitelerden biridir. Erkeklerde görülme
sıklığı kadınlardan yaklaşık 3 kat daha fazladır. İzmir ili Kanser İzleme ve Denetim Merkezi’nin
sonuçlarına göre erkeklerde ürogenital sistemde görülen en sık kanser olurken; Kanserle Savaş
Daire Başkanlığı verilerine göre tüm kanserler içerisinde 6. sırada ve erkekerde ürogenital kanserlerde
prostat kanserinden sonra 2. sırada yer almaktadır. Amerika Birleşik Devletleri’nin verilerine göre, 2009
yılında beklenen yeni hasta sayısı 70,980 (52,810 erkek ve 18,170 kadın) ve beklenen ölüm sayısı 14,330
(10,180 erkek ve 4,150 kadın) olarak bildirilmiştir. Bu verilere göre, erkeklerde prostat, akciğer ve kolon
kanserlerinden sonra 4. sırada yer alırken, kadınlarda tüm kanserler içerisinde 9.sırada yer almaktadır.
Amerikalı beyaz erkeklerde siyahlardan 2 kat fazla görülmesine rağmen siyah ırkta daha ileri evrelerde
görüldüğü bildirilmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalar sigara alışkanlığının azaltılması ve mesleksel
etkenlerden korunmanın mesane kanserine bağlı ölüm oranlarını düşürdüğünü göstermektedir.
Mesane kanserleri her yaş grubunda görülebilmesine rağmen; en sık orta yaş ve yaşlı hasta grubunda gözlenmektedir. Bu hasta grubunda daha ileri evrelerde ve daha hızlı seyrettiği için mortalite
riski yüksekken; 30-40 yaşından daha genç olanlarda daha iyi seyirli olmaktadır. Bunun nedeni, genç
hastalarda daha çok yüzeyel ve düşük dereceli kanserlerin görülmesi olabilir. Mesane kanserlerinde
histolojik derece ve klinik davranışın moleküler ve genetik değişikliklerle olan ilişkisi yaşlılarda çok
belirgin izlenirken; genç hastalarda çoğunlukla bu ilişki gözlenmemektedir. Buna rağmen; histolojik
derecesi benzer mesane kanserlerinin yaşlı ve genç hastalardaki ilerleme hızı aynıdır.
Coğrafi bölge olarak mesane kanserleri Kuzey Amerika ve Batı Avrupa’da daha sık görülmektedir.
Amerika Birleşik Devletleri’nde görülme sıklığı Japonya ve Finlandiya verilerinden daha yüksektir.
Prostat kanseri ve böbrek kanseri gibi diğer kanserlerle karşılaştırıldığında, mesane kanserlerinin otopside tesadüfen saptanma olasılığı oldukça azdır.
Etyoloji ve risk faktörleri
Mesane kanserlerinin gelişimi ve ilerlemesiyle yakın ilişkisi olduğu düşünülen faktörler mesleksel
kimyasallara maruz kalma, sigara kullanımı, analjezikler, tatlandırıcı maddeler, enfeksiyonlar (bakteriyel, parazitik, fungal veya viral), mesane taşı gibi kronik irritasyonlar ve genotoksik kemoterapötik
ajanlardır. Bunlar içerisinde özellikle sigara ve endüstriyel kimyasal maddeler transizyonel epitelde karsinogenezisi indüklemektedir. Yapılan çalışmalar onkogenlerin indüklenmesi (RAS gen ailesi gibi),
tümör baskılayıcı genlerin (TP3, retinoblastom gibi) fonksiyonlarının bozulması veya normal genlerdeki kopya sayısının artıması (epidermal büyüme faktörü gibi) gibi genetik değişikliklerin üroepitelyal
hücrelerde malign transformasyona neden olduğunu göstermektedir.
3
Mesleksel kimyasallara maruz kalmayla mesane kanseri gelişimi arasındaki ilişki 1800’lü yılların son
dönemlerinden beri bilinmektedir. Anlin boyaları, 2-naftilamin, 4-aminobifenil, 4-nitrobipenil, benzidin,
2-amino-1-naftol, yanıcı gazlar, kömür isi, alifatik hidrokarbonlar ve özellikle kauçuk ve kimyasal boya
yapımında kulanılan akrolein gibi aldehitlerin mesane kanseri gelişimindeki rolleri bilinmektedir. Mesleksel
kimyasalların uzun dönem içerisinde mesane kanserlerinin %20’sinden sorumlu olduğu düşünülmektedir.
Karsinogenezden sorumlu bir diğer faktör de aromatik aminlerdir. Özellikle otomotiv, boya, deri, metal,
kuru temizleme ve giyim sektörü gibi mesleklerde çalışanlarda kimyasallara maruz kalma riski artmaktadır.
Mesane kanseri insidansı sigara içenlerde içmeyenlere göre 4 kat fazladır. Bu risk her iki cinsiyette sigara
sayısı, süresi ve inhalasyon derecesiyle doğru orantılıdır. Sigarayı bırakanlardaki risk aktif içicilerden düşük
olup, sigarayı bıraktıktan sonraki yaklaşık 20 yıllık bir sürede içmeyenlerle eşit duruma gelmektedir. Sigara
içenlerde mesane kanserine spesifik kimyasal bir karsinojen tanımlanmamakla beraber; nitrozaminler, 2-naftilamin, 4-aminobifenil ve idrarda artmış triptofan metabolitlerinin etkili olduğu düşünülmektedir.
Bazı çalışmalarda kahve ve çay içilmesinin mesane kanseri etiyolojisinde rol aldığı ve sigara kullanımı kontrol altına alındığında bu riskin düştüğü gösterilmiştir. Özellikle fenasetin içerenler olmak üzere,
yüksek dozda analjezik kullanımı da riski artırmaktadır. Deneysel çalışmalar yüksek dozda sakarin ve
siklamatları içeren tatlandırıcı maddelerin karsinogenezde rol aldığını göstermektedir. Bunun aksine,
epidemiyolojik çalışmalar insanda oral tatlandırıcılarla mesane kanseri arasında ilişki bulamamıştır.
Mesane kanseriyle ilişkisi olduğu düşünülen diğer risk faktörleri üretral kateterizasyon ya da mesane taşına bağlı kronik irritasyonlar, şistozoma hematobiuma bağlı enfeksiyonlar, pelvik radyasyon,
siklofosfamid kullanımı ve içme suyunda arsenik ve nitratların bulunmasıdır. Kronik irritasyon ve
enfeksiyonlara bağlı gelişen tümör sıklıkla skuamöz hücreli kanserlerdir. Epidemiyolojik çalışmalar
mesane kanserinin herediteyle ilişkili olduğunu göstermektedir. Özellikle ikinci ve üçüncü derece akrabalarda görülme sıklığı birinci derece akrabalardan daha yüksektir.
Patoloji ve doğal seyir
Mesane kanserli hastaların yaklaşık %90’ı üroteliyal (transizyonel hücreli) kanserler olup, bunu
skuamöz hücreli kanser ve adenokanser izlemektedir. İlk kez tanı alan hastaların yaklaşık %70’i mukozayla sınırlı papiller tümör ya da daha az sıklıkta submukozaya yayılmış tümördür. Tümörün doğal
seyri ilk bulunduğu yerde veya mesanenin farklı bir yerinde nüksüne ve bu nüksün de aynı evrede veya
daha ileri bir evrede olup olmamasına bağlıdır. Mukoza veya submukozayla sınırlı papiller tümörlerin
tedavisi endoskopik komplet rezeksiyondur. Mukozaya sınırlı tümörlerin %10-70’inde 5 yıllık takiplerde nüks veya yeni oluşmuş tümörler gözlenebilir. Bunların nüksü veya progresyonu kanser tanısı
alındığındaki evre ve dereceyle ilişkilidir.
Kaynaklar
1. Zorlu F, Eser SY, Fidaner C. İzmir ilinde ürogenital kanserlerin insidans hızları (1995-96). Üroonkoloji Bülteni
2004;1:2-9.
2. Aydın S. Türkiye’de üriner sistem kanserlerin görülme sıklığı. Türk Üroloji Dergisi 2007;33(4):392-397.
3. Jemal A, Siegel R, Ward E, Hao Y, Xu J, Thun MJ. Cancer statistics, 2009. Ca Cancer J Clin 2009;59:225-249.
4. Ferlay J, Randi G, Bosetti C, Levi F, Negri E, Boyle P, La Vecchia C. Declining mortality from bladder cancer
in Europe. BJU Int 2007;101:11-19.
5. Linn JF, Sesterhenn I,Mostofi FK, Schoenberg M. The molecular caharacteristics of bladder cancer in young
patients. J Urol 1998;159:1493-1496.
6. Crow P, Ritchie AW. National and international variation in the registration of bladder cancer. BJU Int
2003;92:563-566.
7. Babjuk M. The search fort he etiology of bladder cancer: are achievements sufficient? Eur Urol (2009),
doi:10.1.16/j.eururo.2009.07.014.
4
Tanı (semptom ve belirtiler, tümör belirteçleri,
sitoloji, sistoskopi, biyopsi, fotodinamik tanı),
progresyon ve nükse etkili faktörler
(EAU puanlamaları)
Dr. Özdal Dillioğlugil
Semptom ve belirtiler
Mesane kanserli hastaların % 85-90’ında hematüri ilk semptom olarak karşımıza çıkar. Mikroskopik ya da makroskopik olabilir, ancak genellikle sürekli değil aralıklıdır. Mesane lumenli organ olduğu
için dolu olduğunda kese şeklindedir ve boşaltıldığında kollabe olduğu için duvarları birbirine sürtünür. Duvarlardan birisinde tümör olması halinde de terminal hematüriye sebep olabilir.
Hastaların az bir kısmında dizüri, pollaküri, “urgency” gibi irritatif mesane semptomları görülür.
İrritatif mesane semptomlarının, yaygın carcinoma in situ’su (CIS) olanlarda daha fazla olduğu bildirilmiştir (Farrow GM et. al., 1977).
İleri evre mesane kanseri olan hastalarda, herhangibir ileri evre kanserde, lokal ve metastatik ilerlemeye bağlı olarak ortaya çıkabilecek genel vücut semptom ve belirtileri görülebilir. Bunlar arasında
kemik metastazlarına bağlı kemik ağrıları, üreter orifis tutulması sonucu oluşabilecek hidronefroza
bağlı böğür ağrısı, obstrüktif üropati nedeniyle oluşabilecek üremiye bağlı bulantı, kusma, tümör toksisitesine bağlı kaşeksi, halsizlik, kilo kaybı ve bunun gibi semptomlar sayılabilir. Ayrıca, genellikle
hematüriye, nadiren de kemik iliği metastazına bağlı olarak anemi gelişmesi de mümkündür.
Genellikle mesane tümörlü hastaların fizik muayenesinde herhangibir bulguya rastlanmaz. Ancak
ileri evre tümörlerde, anestezi altında bimanuel muayenede (tüm mesane tümörlerinde yapılmalıdır)
tümör kitlesi ve bazen de fiksasyonu palpe edilebilir (Wijkstrom H et. al., 1998). Kitle palpe edilebilen
hastalarda, fiksasyon yoksa hastalar genel olarak cT3, varsa cT4 olarak kabul edilir. Bu ilerlemiş tümörlerde ayrıca metastazlara bağlı olarak hepatomegali, supraklaviküler lenfadenopati ve alt ekstremitelerde lenfödem gibi bulgulara da zaman zaman rastlamak mümkündür.
Bu semptom ve belirtiler nedeni ile mesane tümöründen şüphelenilen hastalarda ultrasonografi,
intravenöz piyelografi (İVP), bilgisayarlı tomografi (gereken hastalarda), kemik sintigrafisi (gereken
hastalarda), sistoskopi ve gerektiğinde transuretral rezeksiyon (TUR) gibi yöntemler kullanılarak kesin
tanı konulur ve evreleme yapılır (Ayrıca Bkz. Dr. Taner Divrik’in bölümü).
Idrar sitolojisi ve tümör belirteçleri
İşeme ile ya da mesane yıkantı sıvısı (serum fizyolojik) aracılığı ile elde edilen sıvılarda yapılan
sitolojik inceleme ile görüntülenen değişici epitel hücrelerinde malin değişiklikler tespit edilebilir. Bu
sıvılar geciktirilmeden, taze iken incelenmelidir. Sabah idrarı genellikle uygun değildir, çünkü çoğu kez
sitoliz oluşur. Malin değişiklikler, genellikle tümörün diferansiasyonu bozuldukça (derecesi arttıkça)
daha kolay tanınabilir hale gelmektedir. Çünkü iyi diferansiye tümörlerin hücreleri, normal değişici
epitelyum hücrelerine daha çok benzemekte, yüksek derece ve indiferansiye tümörlerde ise daha az
5
benzemektedir. Bu nedenle yüksek derece tümörlerde sitolojinin duyarlılığı (sensitivite) daha yüksektir. Bu nedenle sitoloji daha çok yüksek derece tümörlerde ve CIS’da yararlı olmaktadır. Öte yandan
işeme sitolojisi ile yıkantı sıvısı sitolojisinin de bir miktar farkı vardır. İşeme ile alınan idrarda hücreler
idrar yollarının tümünü örnekleyebilmektedir Bu idrarda sitolojinin pozitif olması halinde bu hücrelerin böbrek kalislerinden, pelvisinden, üreterden, meseneden, üretradan (glanduler uretra hariç) ve
hatta prostatic ductus’lardan kaynaklanmış olması mümkündür. Halbuki mesane yıkantı sıvısı ile alınan
sıvının çok büyük miktarı mesaneyi örnekleyeceği için bu sıvıda sitoljinin pozitif olması genellikle
tümör kaynağının mesane olduğunu gösterir. İntravezikal instilasyonlar, üriner infeksiyonlar ve taşlar
sitolojik değerlendirmeyi zorlaştırmakla birlikte, deneyimli ellerde sitolojinin özgüllüğünün (spesifisite) % 90’lar seviyesine ulaşabileceği rapor edilmiştir (Lokeshwar VB, 2005). İdrar sitolojisi ilk tanı
sırasında kullanılabileceği gibi, hastaları takibinde de nüksleri yakalayabilmek amacı ile kullanılabilir.
Üriner tümör belirteçleri ile ilgili birçok çalışma yapılmış, birçok molekül incelenmiştir. Bunlar
arasında başlıca (1) Bard “BTA (Bladder Tumor Antigen)” testi, (2) Kantitatif “BTA TRAK” testi,
(3)Kalitatif “BTA stat” testi, (4) NMP-22 (Nuclear Matrix Protein) testi, (5) İdrarda fibrinojen /fibrin
yıkım ürünlerini arayan test (AuraTek FDP; Accu-Dx), (6) Üretelyal hücrelerde Lewis X antijeni belirlenmesine dayanan test, (7) Üretelyal hücrelerde telomeraz belirlenmesine dayanan test, (8) Hyaluronik asit testi, (9) Hyaluronidaz testi, sayılabilir.
Tablo. İdrar sitolojisinde özel testler.
UroVysion (a)
DNA Ploidy (b)
ImmunoCyt (c)
P53 (d)
Teknik
FISH
Reaktif
DNA Dizisi
Görüntü Sitometrisi
Florasan Immunohistokimya
Immunohistokimya
Feulgen Boyası
3 antikor (Lewis X, M344, 19A211)
DNA Ploidi
1 antikor (p53)
Evet
Evet
Hayır
Hayır
Kromozom Analizi
Evet
Hayır
Hayır
Hayır
Duyarlılık
85%
59%
96%
24%
Özgüllük
97%
91%
72%
75%
FDA Onayı
Cevap süresi
Evet
Hayır
Evet
Hayır
2-3 gün
2-3 gün
1-2 gün
1-2 gün
(a) Pfister C et. al. J Urol. 2003 Mar;169(3):921 (ImmunoCyt), (b) Badalement RA et. al. Cancer. 60: 1423, 1987, (c) Halling KC et. al. J. Urol. 164:
1768, 2000 (UroVysion), (d) Esrig D. Et. al. N. Engl. J. Med. 331: 1259, 1994 (p53).
ImmunoCyt Testi’nde sitoloji ile immünfloresan teknikleri kombine kullanılarak analiz yapılır.
Üç floresan monoklonal antikor (Lewis X, M344, 19A211) kullanılarak idrara dökülen hücrelerde,
floresan mikroskobu ile hücresel belirteçler aranır: Hücrelerde yüksek molekül ağırlıklı CEA kırmızı ve
müsin glikoprotein yeşil boyanır.
UroVyson Testi’nde 3., 7., 17. ve 9. (9p21/p16 tümör supresyon geni) kromozomlar için özel 4 ayrı
renkli, 4 ayrı floresan DNA dizisi (probe) vardır. İdrardaki lam üzerine alınmış hücrelerin kromozomları floresan in situ hibirdizasyon (FISH) yöntemi ile boyanır ve özel mikroskobu ile görüntülenir.
BTA (Bladder Tumor Antigen): Mesane kanserine cevap olarak bazal membran ve altındaki matriks
materyalden idrara salınan “Human Complement Factor H Related Protein (hCFHrp)” tespitine dayanır.
NMP-22 (Nuclear Matrix Protein-22): İdrarda nuclear matriks protein 22 ölçümüne dayanır.
Kullanılan çift monoklonal antikor nuclear mitotik apparatus (NuMA) proteinini tespit eder. Bu proteinler hücre nükleusunun iskeletini oluştururlar ve mitoz sırasında her iki kutuba çekilerek kromatid
seperasyonunda rol oynarlar.
FDP (Fibrin Degradation Products) (Accu-Dx): İdrarda fibrinojen ve fibrin yıkım ürünlerini tespit
eder. Kalitatif bir testtir. Mesane tümörleri VEGF üretirler ki bu da plazmadan protein sızıntısına yol
6
açar. Plazmada pıhtılaşma faktörleri fibrinojeni fibrine dönüştürür ve fibrin ve fibrinojen plazmin ile
yıkılarak ortaya FYÜ(FDP)’leri salınır. İdrarda miktarları artar.
“Flow Sitometri”, anekdotal olarak çok incelenmiş, ancak son zamanlarda neredeyse terk edilmiş
bir yöntemdir. Bu yöntemde idrardaki hücrelerin nukleusları propidium iyodür veya etidium bromür
adı verilen boyalar ile boyanarak “flow sitometri” makinesi içinden geçirilir. Bu makinede hücrelerin
nukleuslarındaki DNA içeriği “histogram” şeklinde rapor edilir. Normal hücrelerde diploid DNA içeriği histogramı alınır. Tümör içeren hücrelerin olduğu idrarlarda ise bu DNA histogramları aneuploid,
hiperdiploid, tetraploid gibi anormal şekillerde olabilir. Bu testin pozitifliği de yüksek dereceli tümörlerde, düşük dereceli tümörlere göre daha fazladır (Badalement RA et. al., 1987).
Bu testlerin klasik değerlendirme ve takip yöntemlerini çeşitli klinik durumlarda tamamlayabileceği şüphesiz olmasına karşın, duyarlılık ve özgüllüklerinin sitoloji ve sistoskopiye göre yeteri kadar tatmin edici olmaması nedeniyle bunların rutin kullanıma alınması henüz mümkün olmamıştır
(Grossfeld et. al., 2001; Konety et. al., 2001).
Sistoskopi ve Biyopsi
Mesane tümörleri genellikle sistoskopiden önce ultrasonografi, İVP vs gibi yöntemler ile teşhis edilir. Nadiren de bu yöntemler normal olduğu halde hematüri etyoljisinin ayrıcı tanısı amacı ile yapılan
ayrıntılı sistoskopilerde teşhis konulur. Sistoskopi fleksibl ya da rijid aletler ile yapılabilir. Kadınlarda
her ikisi de lokal anestezi ile yapılabildiği halde erkeklerde rijid sistoskopi genellikle genel anestezi
gerektirir. Sistoskopi dikkatlice yapılmalı ve mesanenin tüm duvarları sistematik bir şekilde incelenmelidir. Aletler nazikçe kullanılmalı ve mümkün olduğunca mesanede kanama yaratmadan (görüntüyü
bozmadan) sistoskopi yapılmaya çalışılmalıdır. Tercihen üretradan da 0 derece lens kullanılarak direk
görüş altında girilmeli, üretra ve prostatik üretra tümör varlığı açısından dikkatle incelenmelidir. 70
derece lens kullanılması çok önemlidir. Mesanenin, mesane boynunun, arka duvarın ve mesane kubbesinin 30 derece lens ile görüntülenemeyecek görüntüleri 70 derece lens ile elde edilebilir. Tecrübeye
göre, mesaneye girildiğinde hemen 70 derece lens kullanılabilir, ya da önce 30 derece lens kulanılır. Kişisel olarak önce 70 derece lensi kullanmayı tercih etmekteyim (Ö.D.). Bazen de, özellikle kanamanın
fazla olduğu olgularda rezektoskop ve 30 derece lens kullanılarak sistoskoptan daha iyi bir görüntü elde
edilebilir. Ayrıca, üreter orifislerinden gelen idrar da mümkün olduğunca incelenmeli ve berrak olduğundan emin olunmalıdır. Mesanede tümör olmadığı halde kalisler, böbrek pelvisi ya da üreterdeki bir
tümör orifisten hematürik idrar gelmesine yol açabilir. Sistoskopide görüntülenen tümör/ler güzel bir
şekil üzerine (Hacettepe Üniv. Üroloji A.B.D. formları önerilir) dikkatlice çizilmelidir.
Mesane tümörünün ilk teşhis ve patolojik evrelendirmesi sistoskopi ve tümör biyopsisi ile yapılır.
İlk teşhis anındaki tümör biyopsisi genellikle TUR ile yapılır. TUR mümkün olduğunca sabır gösterilerek, öncelikle mesane delinmemeye çalışılarak (mesane delinme ihtimali görüntü kötüleşmesi gibi
nedenler ile yüksekse, gerekirse TUR başka bir seansta tamamlanmak üzere ertelenebilir) komplet
yapılmaya çalışılmalı, tümör tabanı ayrıca örneklenmeli (detrüsör adelesi de örneklenmeye çalışılmalı)
ve tümör ayrı, tümör tabanı ise ayrı kaplarda patolojiye gönderilmelidir. TUR’un eksiksiz ve doğru
yapılmasının prognoz ile pozitif olarak ilişkili olduğu bulunmuştur (Brausi M et. al., 2002). Multipl
tümörleri olan hastalarda, tümörlerin trigonda, mesane boynunda lokalize olduğu durumlarda ve CIS
olan hastalarda prostatik üretra ve/ya duktuslarda tümör olması olasılığının yüksek olduğu bildirilmiştir (Mungan MU et. al., 2005). Bu hastalarda, sitoloji pozitif olduğunda ya da prostatik üretrada anormallik görüldüğünde TUR ile veru montanum’un proksimalinden biyopsi alınması önerilmektedir.
Bazı küçük tümörler ve tabanları “en bloc” rezeke edilebilir (TUR için ayrıca Bkz. Dr. Taner Divrik’in
bölümü). Bariz tümör dışındaki alanlarda CIS’ya benzeyen alanlar var ise bu alanlardan da soğuk
ısırma (“cold punch”) biyopsileri alınarak ayrı kaplarda patolojiye gönderilmelidir. Bariz tümörü olan
hastalarda, normal görünen mukoza alanlarından rastgele soğuk ısırma biyopsisi alınması önerilmemektedir. CIS yakalanması olasılığının oldukça düşük olduğu ve bu biyopsilerin sonucunun adjuvan
7
intravezikal tedavi seçimini etkilemediği rapor edilmiştir (van der Meijden A et. al., 1999). Sitolojisi
pozitif olan, bariz tümör görülmeyen, orifislerden hematürik idrar gelmeyen hastalarda, veya fotodinamik incelemede floresan alanları (Bkz. aşağıya) olanlarda rastgele biyopsiler, papiller tümör olmaksızın
sadece CIS’i olan hastaları yakalamak açısından önemli olabilir. Kadın hastalardan ortotopik diversiyon düşünülenlerde mesane boynundan biyopsi alınması önerilmektedir. Komplet TUR yapıldığına
emin olunan olgularda, TUR’dan sonra yıkama sitolojisi alınarak rezeksiyon sonucunda geride tümör
kalıp kalmadığı test edilebilir.
Floresan Sistoskopi (Fotodinamik Tanı)
Ülkemizde ve ABD’de yaygın olarak kullanılmayan, Avrupa’da daha yaygın olan bu yöntemde
mesane için bir floresan boya (5-aminolevulinik asit veya heksa-aminolevulinat) instillasyonu yapıldıktan sonra sistoskopi yapılarak bu boyayı tutan malinite alanlarının olup olmadığı araştırılır. Yalancı
pozitiflikler olabilmektedir. Özellikle CIS tanısında üstün olduğu rapor edilmekle birlikte sağkalım ve
tümör ilerlemesi (progresyon) üzerine olan etkisi henüz netleşmemiştir (Hungerhber E et. al., 2007;
Babjuk M et. al., 2009a).
İlerleme ve Nükse (Rekürrens) Etkili Faktörler
Ta ve T1 tümörlerde nüks ve progresyon ile ilgili olasılıkları (1. yılda ve 5. yılda) hesaplamak üzere
2596 hasta üzerinde yapılan bir çalışma sonucu EORTC tarafından bir puanlama sistemi geliştirildi.
Bu sistemde tümör sayısı (tek, 2-7, ≥ 8), çapı (<3, ≥3 cm), derecesi (G1, G2, G3), T evresi (Ta, T1),
CIS varlığı (var, yok), ve nüks hızı (primer, ≤ 1nüks/yıl, >1 nüks/yıl) puanlanarak nüks için en çok
17, progresyon için ise en çok 23 toplam puan tayin ediliyor. Kategorilere 1-6 arası bir puan veriliyor.
Böylece 1 ve 5 yılda nüks için % 15-61 ve % 31-78 ile progresyon için % 0,2-17 ve % 0,8-45 arası
olasılıklar hesaplanıyor. Bu hesapların sonucuna göre de hasta ile tedavi seçenekleri değerlendirilebiliyor. Bu puanlama internet üzerinden de ( http://www.eortc.be/tools/bladdercalculator ) yapılabiliyor
(Sylvester RJ et. al., 2006).
Ayrıca 1529 Ta-T1 hasta üzerinde yapılan diğer bir çalışmada, çeşitli prognostik faktörlerin hastaların ilerleme (tümör sayısı, tümör büyüklüğü, tümör derecesi, CIS varlığı, intravezikal tedavi alıp almama) ve nüks (tümör sayısı, tümör büyüklüğü, CIS varlığı, intravezikal tedavi alıp almama) durumu
üzerine etkileri araştırılarak düşük, orta ve yüksek riskli hastalar gruplandırılmaya çalışıldı. Düşük riskli
hastalar (%11,5) Ta-G1 olanlar ile T1-G1 ve tek olanlar, orta riskli hastalar (%44,6) T1-G1 ve multipl
olanlar, Ta-G2 olanlar ile T1-G 2 ve tek olanlar, yüksek riskli olanlar ise (%43,9) T1-G 2 ve multipl
olanlar, Ta-G3 olanlar, T1-G3 olanlar ve ilave CIS’su olanlar olarak sınıflandırıldı (Millan-Rodriguez,
F. et. al. 2000).
Bu sınıflandırmaya göre düşük riskli tümörlerin 3. ayda sistoskopi, 3. ay sistoskopisi negatif ise 9.
ayda sistoskopi, 9. ay sistoskopisi negatif ise 5. yıla kadar yılda bir sistoskopi ile, yüksek riskli tümörlerin 3. ayda sistoskopi, 3. ay sistoskopisi negatif ise 2 yıl süre ile 3 ayda bir sistoskopi, 3. yıl her 4 ayda
bir sistoskopi, 4. ve 5. yıllar her 6 ayda bir sistoskopi ve daha sonra da yılda bir sistoskopi (ayrıca yılda
bir İVP) ile takip edilmeleri önerildi. Orta riskli tümörlerin ise hastanın durumuna göre iki sistemin
arası bir takip sistemi oluşturularak takip edilmesi önerildi (Babjuk M et. al., 2009b).
8
Kaynaklar
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
Farrow GM, Cancer Res. 37: 2794, 1977.
Wijkstrom H et. al., Br. J. Urol. 81: 686, 1998.
Lokeshwar V et. al. Urology, 66(Suppl. 6a): 35, 2005.
Pfister C et. al. J Urol. 2003 Mar;169(3):921 (ImmunoCyt).
Badalement RA et. al. Cancer. 60: 1423, 1987,
Halling KC et. al. J. Urol. 164: 1768, 2000 (UroVysion).
Esrig D. Et. al. N. Engl. J. Med. 331: 1259, 1994.
Grossfeld GD et.al. Urology, 57: 604, 2001.
Konety BR, Getzenberg RH. J. Urol. 165: 600, 2001.
Brausi M. Et. al. Eur. Urol. 41: 523,2002.
Mungan MU et. al. Eur. Urol. 48: 760, 2005.
van der Meijden A et. al. Eur. Urol. 35: 267, 1999.
Hungerhuber E et. al. Urology, 60: 260, 2007.
Babjuk M et. al. EAU Rehberi, 5.8, s.6, 2009a.
Sylvester RJ et. al. Eur. Urol. 49: 466, 2006.
Millan-Rodriguez, F. J. Urol. 164: 680, 2000.
Babjuk M et. al. EAU Rehberi, 9.1,s.12, 2009b.
9
Transuretral tümör rezeksiyonu (TUR-Tm),
reTUR-Tm, klinik evrelemede kullanılan
yöntemler (IVP, CT vs) ve TNM evrelemesi
Dr. R. Taner Divrik
S.B. Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1. Üroloji Kliniği, İzmir
Mesane kanserinde tur tedavisi
Mesane kanserinin tedavisinde başarıyı etkileyen faktörler
• Primer tümörün özellikleri
– Tipi
– Evresi
– Derecesi
• Tümörün biyolojisi
– Nüks
– İnvazyon
– Metastaz potansiyeli
• Hastaya ait özellikler
– Genel sağlık durumu
– Yaşam kalitesi beklentisi
• Tedavi stratejisi
– Seçim
– Tip
TUR-M’de amaç
• Mesane kanserinin tanısını koymak
• Bazı yüzeyel ve minimal invaziv hastalıkta tedaviyi sağlamak
İdeal TUR-M nasıl olmalı?
• Tam (Complete) TUR
• Doğru TUR
Tam TUR, doğru TUR?
• Tümörün histolojik tipini ve derecesini saptamak için yeterli patolojik örnekleme
• Tümör invazyonunun varlığını ve derinliğini saptama
• Tüm görünen yüzeyel ve invaziv tümörleri temizleme (lokal kontrol)
10
Tam ve Doğru TUR yapmayı etkileyen faktörler
• Tümöre bağlı
– Tümörün sayısı
– Boyutu
– Lokalizasyonu
– Tümör yükü
• Cerraha bağlı
– Yetenek
– Tecrübe
• Hastaya bağlı
– Pozisyon verebilme
TUR-M tekniği
• Basamak basamak rezeksiyon
• En bloc rezeksiyon
Basamak rezeksiyon
Basamak–1: Mesane lümenine protrüde olan tümörün rezeksiyonu (görünen tümörün tümör
tabanına ulaşılana kadar kesilmesi)
Basamak–2: Tümör tabanı ve onun altında uzanan mesane dokusunun kesilmesi (invazyon
derinliği ve derin rezeksiyon sınırı hakkında bilgi)
Basamak–3: Tümör tabanı çevresindeki dokuyu kesmek (lateral rezeksiyon sınırlarının durumu hakkında bilgi)
En Bloc Rezeksiyon
• Rezeksiyon Loop’unun çapı yaklaşık olarak 1cm
• 1cm’den küçük tümörlerin bir seferde tabanıyla birlikte kesilmesi
En Bloc rezeksiyon’un avantajları
• Daha doğru patolojik değerlendirmenin sağlanıldığına inanılmaktadır
– Tümör fragmantasyonunu önler
– Tümör ile mesane duvarı ilişkisinde oryantasyonu sağlar
– Tümör tabanında koter artefaktını azaltır
•
•
•
•
Rezeksiyon sonrası işlem
Hemostaz sağlanır
Taban ve lateral sınırlar fulgure edilir
Mesane ve üreter orifisleri incelenir, tüm rezeke edilen dokunun dışarıya alındığından emin olunur
TUR haritası yapılır
TUR haritasında
– Tümörün görünüşü (flat, papiller, sesil)
– Sayısı
– Boyutu
– Lokalizasyonu
– Rezeksiyonun yeri ve derinliği (yüzeyel, kas içi, perivezikal yağ)
– Tüm görünen tümörün kesilip kesilmediği
– Mesane perforasyonunun olup olmadığı
– İşlem sonrası üreter orifisinin durumu
– Bimanuel muayene yazılmalıdır
11
Kaynaklar
1. Herr HW. Surgical Factors in the Treatment of Superficial and Invasive Bladder Cancer. Urol Clin N Am.
2005; 32: 157–164.
2. Kirkali Z, Chan T, Manoharan M et al. Bladder Cancer: Epidemiology, Staging and Grading, and Diagnosis.
Urology. 2005;Suppl 6A:4–34.
3. Herr HW and Donat SM. Quality control in transurethral resection of bladder tumours. BJU Int.
2008;102(9B);1242–46.
Second TUR
TUR ya da intravezikal tedavi sonrası 3–6 aylardaki tedaviye erken cevap (kontrol sistoskopide
tümör olmaması), tümör nüksü ve progresyonu için güçlü bir öngörücüdür.
İlk kontrol sistoskopisinde tümör saptama oranı %41–76’dır. Bunlar gerçek nüks mü? Yoksa ilk
rezeksiyona ait rezidü tümör mü?
Heterojen gruplar alındığında (Tam ve doğru TUR+/-, pTa, pT1, Cis+/-, G1–3) “Second
TUR”dan sonra rezidüel tümör oranı %28–74, Understaging oranı %4-64’dür
Tanım karmaşası
• ReTUR (Repeat resection): Birçok nedene bağlı olarak (sayı, boyut, lokalizasyon vs.) ilk
TUR’un tam olamaması sonrası yapılan bitirme TUR’u
• Restaging TUR: İlk TUR’da lamina propria veya muscularis propria’nın rezeke edilemediği/
değerlendirilemediği durumlarda yapılan rezeksiyon.
• Second TUR (Second look, Relook): Tam ve doğru yapılan ilk TUR’dan 2-6 hafta sonra
yapılan rezeksiyon.
Homojen gruplar alındığında (pT1, G1-3, Cis yok, Tam TUR) Second TUR’dan sonra rezidüel tümör oranı %33-43, Understaging oranı %1,7-7,9’dur
Second TUR’da rezidü tümör görülme olasılığı tümör boyutu, sayısı ve derecesi ile ilişkilidir.
•
•
•
•
•
•
•
•
Sonuçlar
Tüm pT1 olgularına Second TUR gereklidir (tek, <3cm, LG, pT1 hariç)
Tam ve doğru TUR’a rağmen anlamlı oranda rezidü tümör kalmaktadır (%33,3)
Daha önce saptanamayan Cis ve pT2 saptanmaktadır (%3,8 ve %7,6)
Rekürrensi anlamlı derecede geciktirmektedir (46 ay vs 29 ay)
Rekürrensi anlamlı derecede önlemektedir (%40 vs %71)
Progresyonu önlemektedir (%6,5 vs %20)
Kansere özgü mortalite daha azdır (%17 vs %31)
Sistektomi yorumu için daha geniş serilere ihtiyaç vardır
Kaynaklar
1. Herr HW. Surgical Factors in the Treatment of Superficial and Invasive Bladder Cancer. Urol Clin N Am.
2005; 32: 157–164.
2. Solsona E, Iborra I, Dumont R, et al. The 3-month clinical response to intravesical therapy as a predictive
factor for progression in patients with superficial bladder cancer. J Urol. 2000;164:685.
3. Holmang S, Johannson SL. Stage Ta-T1 bladder cancer: the relationship between finding at first cystoscopy
and subsequent tumor recurrence and progression. J Urol. 2002;167:1634–7.
4. Andius P, Holmang S. BCG therapy in stage Ta/T1 bladder cancer: prognostic factors for time to recurrence
and progression. BJU Int. 2004;93:980.
5. Rigaud J, Karam G, Braud G, Glemain P, Buzelin JM, Bouchot O. Value of second endoscopic resection in
stage T1 bladder tumors. Prog Urol. 2002;12: 27–30.
12
6. Brauers A, Buettner R, and Jakse G. Second resection and prognosis of primary high risk superficial bladder
cancer: is cystectomy often too early? J Urol. 2001;165: 808–810.
7. Herr HW. The value of a second transurethral resection in evaluating patients with bladder tumors. J Urol.
1999;162: 74–76.
8. Dutta SC, Smith JA Jr, Shappell SB, et al: Clinical understaging of high risk nonmuscle invasive urothelial
carcinoma treated with radical cystectomy. J Urol. 2001;166: 490–493.
9. Divrik T, Yildirim U, Eroglu AS, et al. Is a second transurethral resection necessary for newly diagnosed pT1
bladder cancer? J Urol. 2006; 175:1258–1261.
10. Divrik RT, Yildirim U, Zorlu F, Ozen H. The effect of repeat transurethral resection on recurrence and
progression rates in patients with T1 tumors of the bladder who received intravesical mitomycin: a prospective,
randomized clinical trial. J Urol. 2006; 175:1641–1644.
11. Schips L, Augustin H, Zigeuner R, Trummer H, Pummer K, Hubmer G. Is a second transurethral resection
justified in patients with newly diagnosed superficial bladder cancer? Eur Urol. 2000;37(Suppl 2):111.
12. Klan R, Loy V, Huland H. Residual tumor discovered in routine second transurethral resection in patients with
stage T1 transitional cell carcinoma of the bladder. J Urol. 1991;146:316–318.
13. Zurkirchen TS, Gaspert A, Hauri D. Second transurethral resection of superficial transitional cell carcinoma
of the bladder: a must even for experienced urologist. J Urol. 2001;165(Suppl):190.
Mesane tümöründe klinik evrelemede kullanılan görüntüleme yöntemleri
İVP
– Mesane tümörlü olguların çoğunluğu hematüri ile başvurur
– Mesane tümörü tanısı öncesi hematürinin değerlendirilmesinde sıklıkla İVP istenir.
– Mesane tümörüyle eş zamanlı üst üriner sistem tümörleri (%0,3–2,3) çok nadir görüldüğü için çoğu araştırıcı bu tetkiki gereksiz görür.
– Aksi görüş olsa da T1G3 tümörlerde üst üriner sistem TCC’sinin görülme olasılığının
%7’ye yükseldiği bildirilmiştir.
– Büyük tümörler Mesanede dolum defekti olarak görülebilir
– Kalis, Renal pelvis ve üreterde dolum defekti ve hidronefrozun saptanması için kullanılır
– Üreteral obstrüksiyona neden olan tümörler sıklıkla kasa invazedir
– Evreleme için uygun bir yöntem değildir
USG
– Üriner sistemi değerlendirmek için ilk yöntem olarak artan bir sıklıkla kullanılmaktadır
– Sadece kontrast madde kullanımından kaçınmak için değil, hassas transducerların üst sistem ve mesane görüntülemesini geliştirdiği için
– DÜSG ile kombine kullanıldığında hematürinin nedenini ortaya koymada İVP kadar
etkindir.
– Perivezikal dokuyu değerlendirmedeki sınırlı kabiliyetinden dolayı evreleme için kullanılmaz
BT ve MRI
– Perivezikal dokuyu görüntüleyebilirler.
– Evrelemedeki doğrulukları oldukça değişkendir (%40 ile%98 arası).
– MRI evrelemede BT’ye göre biraz daha fazla güvenilirdir.
– TUR-M sonrası pelvik görüntüleme uygulanırsa, postop enflamasyon tümör infiltrayon
görünümünü taklit ettiğinden evrelemedeki doğruluk %31-55’e düşer
– Ultrafast dinamik MRI rezidüel tümörü postop enflamasyondan ayırmada daha güvenilir
olabilir.
13
–
–
–
–
BT bulguları ile sistektomi spesimenindeki tümör yayılımı arasındaki uyum %65-80’dir.
Lenf nodlarının evrelemesinde BT ve MRI’ın saptama doğruluğu %70 ile %98
Yalancı negatiflik oranları ise %20 ile %40 arasında değişir.
Abdominal ve pelvik görüntülemenin temel sınırlaması lokal ya da uzak mikroskopik
kanser invazyonunu saptayamamalarıdır.
– Rutin abdominal ve pelvik görüntüleme invaziv mesane tümörlü hastaların tedavi yaklaşımını nadiren değiştirir.
– Lenf nodlarının değerlendirilmesinde 3D MRI daha hassastır, fakat bu görüntüleme ile
elde edilen deneyim sınırlıdır.
– Yine lenf nodları için, PET henüz prospektif çalışmalarla yeterince araştırılmamıştır
Metastazın araştırılması
– İnvaziv Mesane tümörünün genel kabul gören metastaz değerlendirmesi,
– Akciğer grafisini,
– KCFT’yi ve
– Alkalen fosfatazı içerir.(Son dönemde güvenilir endikatör olmadığı vurgulanmaktadır,
EAU Guidelines)
– Abdominal ve pelvik görüntüleme (BT ve MRI ile) sıklıkla
– Anormal KCFT’de,
– TUR-M’de ve bimanuel muayenede yaygın lokal hastalıkta
– Metastaz için klinik olarak yüksek şüphede yapılır
• Kemik Sintigrafisi:
– Çoğu olguda gereksizdir.
– Kemik ağrısı varsa veya Alkalen fosfataz yüksekse (!!!) çekilmesi düşünülmelidir
Kaynaklar
1. Kirkali Z, Chan T, Manoharan M et al. Bladder Cancer: Epidemiology, Staging and Grading, and Diagnosis.
Urology. 2005;Suppl 6A:4-34
2. Goessl C, Knispel HH, Miller K, et al: Is routine excretory urography necessary at first diagnosis of bladder
cancer? J Urol. 1997;157: 480–481.
3. Herranz-Amo F, Diez-Cordero JM, Verdu-Tartajo F, et al: Need for intravenous urography in patients with
primary transitional carcinoma of the bladder? Eur Urol. 1999; 36: 221–224.
4. Yousem DM, Gatewood OM, Goldman SM, et al: Synchronous and metachronous transitional cell carcinoma
of the urinary tract: prevalence, incidence, and radiographic detection. Radiology. 1988; 167: 613–618.
5. Hatch TR, and Barry JM: The value of excretory urography in staging of bladder cancer [abstract]. J Urol.
1986; 135: 49.
6. Holmang S, Hedelin H, Anderstrom C et al. Long-term follow-up of a bladder carcinoma cohort: routine
followup urography is not necessary. J Urol. 1998;160:45-48.
7. Lantz EJ, and Hattery RR: Diagnostic imaging of urothelial cancer. Urol Clin North Am. 1984; 11: 567–
583.
8. Barentsz JO, Witjes JA, and Ruijs JHJ: What is new in bladder cancer imaging. Urol Clin North Am. 1997;
24: 583–602.
9. Voges GE, Tauschke E, Stockle M, et al: Computerized tomography: an unreliable method for accurate staging
of bladder tumors in patients who are candidates for radical cystectomy. J Urol. 1989; 142: 972–974.
14
TNM sınıflaması
• Patolojik Evre Mesane tümöründe en önemli prognostik faktörler arasındadır
• Doğru evreleme seçilecek tedavide köşe taşını oluşturur
• Tümör Nod Metastaz (TNM) 2002 sınıflaması UICC tarafından onaylanmış ve yaygın şekilde kabul görmüştür
• TX
Primer tümör değerlendirilemiyor
• T0
Tümör yok
• Ta
İnvaziv olmayan papiller karsinom
• Tis
Carcinoma in situ: “flat tümör”
• T1
Tümör subepitelyal konnektif dokuya invaze
• T2
Tümör kasa invaze
• T2a
Tümör yüzeyel kasa invaze
• T2b
Tümör derin kasa invaze
• T3
Tümör perivezikal dokuya invaze
• T3a
Mikroskopik invazyon
• T3b
Makroskopik invazyon (mesane dışı kitle)
• T4
Tümör prostata/uterusa/vajene/pelvik duvara/abdominal duvara invaze
• T4a
Tümör prostata, uterusa veya vajene invaze
• T4b
Tümör pelvik duvara ya da abdominal duvara invaze
• NX
Bölgesel lenf nodu değerlendirilemiyor
• N0
Bölgesel lenf noduna metastaz yok
• N1
Tek bir lenf nodunda (≤2cm) metastaz
• N2
Tek bir lenf nodunda (>2cm ve <5cm) metastaz, veya birden çok lenf
nodunda (hiçbiri 5cm’den büyük değil) metastaz
• N3
5 cm’den büyük lenf nodunda metastaz
• MX
Uzak metastaz varlığı ortaya konamıyor
• M0
Uzak metastaz yok
• M1
Uzak metastaz var
pT1
• pT1 tümör lamina propriaya invaze tümördür
• pT1 tümörünün tanısını koymak sıklıkla zordur (inter,-intraobserver variability)
– 7 eksper patolog 3 ayrı değerlendirmeden sonra olguların sadece %61’i için fikir birliğine
ulaşmışlardır1
– Başka bir çalışmada başlangıçta pT1 evresi olarak raporlanan olguların %35’i pTa’ya düşürülmüş, %3’ü pT2-pT4’e yükseltilmiştir2
– Yeni bir çalışmada interobserver uyum olguların %80’inde saptanmıştır, bu oran ikinci
kez bakıldığında %88’e ulaşmıştır3
pT2
• pT2’nin alt gruplara ayrılması sorgulanmaktadır
• pT2a ve pT2b’nin klinik sonuçlarını karşılaştıran çalışmalar prognoz açısından bir fark ortaya
koyamamıştır
– 5 yıllık sağkalım pT2a’da %65, pT2b’de %61(4)
– 5 yıllık sağkalım pT2a’da %78, pT2b’de %77(5)
• İnvazyonun derinliğinden çok tümör çapının uzak metastazsız ve kansere spesifik sağkalım ile
ilişkili olduğu ortaya konmuştur(6)
15
pT3
• pT3 de alt grupları için sorgulanmaktadır
– Ortanca 8,9 yıl takipte pT3a ve pT3b arasında rekürrens ve sağkalım açısından fark bulunamamıştır(7)
– Sadece Lenf nodu ve Cerrahi sınır hasta prognozu ile ilişkili bulunmuştur.
pT4
• Prostatı içeren pT4 sınıflamasında da sorun var
– Mesane duvarının tüm katlarının penetre olarak prostata invazyon yaptığı olgularla prostatik üretra yoluyla prostatı tutan 2 grubun sonuçları;
• 5 yıllık sağkalım
– Grup-1’de %21,
– Grup-2’de %55
– Grup 2’de stromal invazyonun sadece üretral mukoza invazyonuna göre daha kötü prognoza sahip olduğu gösterilmiştir(8)
– Diğer bir çalışmada
• 5 yıllık sağkalım
– Grup 1’de %7
– Grup 2’de %46
• Ayrıca grup 2’de üretral mukoza tutulumu olanların tamamı hastalıksız sağ iken, stromal
invazyonlu olguların %40-50’si sağ ve hastalıksızmış(9)
Kaynaklar
1. Pathologists of the French Association of Urology Cancer Committee: Lamina propria microinvasion of bladder
tumors, incidence on stage allocation (pTa vs pT1): recommended approach. World J Urol. 1993;11:161–
164.
2. Tosoni I, Wagner U, Sauter G, et al: Clinical significance of interobserver differences in the staging and
grading of superficial bladder cancer. BJU Int. 2000;85:48–53.
3. Bol MG, Baak JP, Buhr-Wildhagen S, et al: Reproducibility and prognostic variability of grade and lamina
propria invasion in stages Ta, T1 urothelial carcinoma of the bladder. J Urol. 2003;169:1291–1294.
4. Roehrborn CG, Sagalowsky AI, and Peters PC: Longterm patient survival after cystectomy for regional
metastastic transitional cell carcinoma of the bladder. J Urol. 1991;146:36–39.
5. Pollack A, Zagars GK, Cole CJ, Dinney CPN, Swanson DA, and Grossman HB: The relationship of local
control to distant metastasis in muscle invasive bladder cancer. J Urol. 1995;154: 2059–2064.
6. Cheng L, Neumann RM, Scherer BG, et al: Tumor size predicts the survival of patients with pathologic stage
T2 bladder carcinoma: a critical evaluation of the depth of muscle invasion. Cancer. 1999;85:2638–2647.
7. Quek ML, Stein JP, Clark PE, et al: Microscopic and gross extravesical extension in pathological staging of
bladder cancer. J Urol. 2004; 171: 640–645.
8. Esrig D, Freeman JA, Elmajian DA, et al: Transitional cell carcinoma involving the prostate with a proposed
staging classification for stromal invasion. J Urol. 1996; 156: 1071–1076.
9. Pagano F, Bassi P, Ferrante GL, et al: Is stage pT4a (D1) reliable in assessing transitional cell carcinoma
involvement of the prostate in patients with a concurrent bladder cancer? A necessary distinction for contiguous
or noncontiguous involvement. J Urol. 1996;155: 244–247.
16
Kasa invazif olmayan mesane kanserinde
intrakaviter tedaviler ve AUA ve EAU
guidelinelarına göre tedavi algoritmaları,
erken sistektomi
Dr. Güven Aslan
M
esane kanseri üriner sistem kanserlerinde en sık görülen kanserler arasında yer almaktadır.
Mesane kanserlerinin %75-85’i kasa invazif olmayan mesane kanseri (KIOMK) olarak karşımıza çıkmaktadır. KIOMK tedavisinde erken doz kemoterapi, adjuvan kemoterapi veya
immunoterapi ve erken sistektomiden oluşan seçenekler uygulanmaktadır.
KIOMK’de progresyon ve rekürens göz önüne alındığında çeşitli prognostik faktörler tanımlanmıştır. Tedavi seçiminde prognostik faktörlere dayanarak karar verilmektedir. Bu kriterlerden biri 2004
WHO sınıflamasına göre olan tümörün derecelendirmesidir. Buna göre düşük dereceli ürotelyal kanserler de kısa süreli tedaviler etkili olurken yüksek dereceli ürotelyal kanserlerde uzun süreli idame
tedaviler önerilmektedir. Diğer önemli unsurlar tümör sayısı, T konumu, eşlik eden CIS varlığı, daha
önceki rekürrens sıklığı sayılabilir. Tüm bu faktörler bir araya getirilerek oluşturulan EORTC risk
tablosu tedavi planlanmasında önemli bir yol göstericidir (online ulaşmak için: http://www.eortc.be/
tools/bladder calculator). Düşük risk grubuna ek tedaviler verilmesi gerekli değildir. Yüksek risk grubu
immunoterapi idame tedavileri için daha uygun görülmektedir. Orta risk grubu ise hem kemoterapi
hemde immunoterapi seçeneklerinden yarar görmektedir.
Postoperatif erken dönem tek doz kemoterapi: Yapılan çalışmalarda mesane tümör rezeksiyonu
sonrası erken dönemde verilen tek doz kemoterapinin rekürenste %12 azalma sağladığı gösterilmiştir.
Postoperatif kemoterapinin mümkün olduğunca erken sürede verilmesi ve ilk 24 saat içerisinde verilmesi önerilmektedir. EAU 2009 mesane kılavuzu dikkate alındığında tüm hastalara TUR sonrası tek
doz kemoterapi verilmesi önerilmektedir. Bu yaklaşımdaki temel prensip TUR sonrasında dolaşımda
kanser hücrelerinin öldürülerek implantasyonun engellenmesi ve rezidüel tümöre kemorezeksiyon yapılmasıdır. Düşük risk grubu hastalarında ek tedaviye gerek kalmazken orta veya yüksek risk grubunda
adjuvan kemo veya immunoterapi ihtiyacı vardır. Erken tek doz kemoterapi uygulaması tek, primer,
Ta, Düşük dereceli, 3cm den küçük olgularda tek başına yeterli bir tedavidir. Bununla birlikte bu uygulamanın erken rekürrensleri önlediği ancak geç rekürrrenslere faydasının olmadığı, 1 yıl üzerindeki
uygulamalarda etkisinin zayıfladığı ve yeniden instillasyon ihtiyacı olabileceği, adjuvan tedavilere ek
katkısının çok belirgin olmadığı yönünde çalışmalar da yer almaktadır. Sonuç olarak bakıldığında
mevcut literatür kanıtları tüm hastalara erken tek doz kemoterapi verilmesini önermek için yeterince
güçlü değildir.
Adjuvan kemoterapi/immunoterapi: Kemoterapi seçenekleri olarak Mitomycin C ve Epirubicin,
immunoterapi olarak ta BCG ülkemizde yaygın kullanılan ajanlardır. Tedavi seçiminde hastanın risk
durumuna göre karar verilmelidir. Orta risk grubunda kemoterapi ve immunoterapi seçenekleri benzer
etkiye sahip görünmektedir. İzole CIS olgularında BCG nin üstünlüğü ön plana çıkmaktadır. Yüksek
17
riskli olgularda immunoterapinin uzun dönem kullanımı önerilmektedir. Uzun dönem kullanımı en
az 1 yıl olarak kabul edilmektedir. BCG idame uygulama şeması konusunda farklı uygulamalar öne
sürülmekle birlikte Morales’in önerdiği 0(6 kür)-3-6-12-18-24-36. aylarda üçer haftalık instillasyonlar
halen geçerliliğini korumaktadır. Günümüzde bu şema genel olarak 1 yıl kadar süre ile uygulanmaktadır. BCG uygulamalarında yan etkiler; sistit bulgularından sepsise kadar uzanan geniş yelpazede
karşımıza çıkabilir. Kateterin atravmatik uygulanmasına, enfeksiyon kontrolüne dikkat ederek ve TUR
dan 15 gün sonra uygulanmasına önem verilmelidir. Yan etki görülen olgularda veya riskli görülen
durumlarda BCG dozu 1/3 olarak verildiğinde aynı etkiyi göstermektedir. Daha düşük dozlar da gereğinde verilebilir.
Tedavi başarısızlığı: Adjuvan kemoterapi sonrası nükseden olgular BCG tedavisinden fayda görebilecekleri göz önüne alınarak immunoterapiye geçilmelidir. BCG başarısızlığı :Kasa invazif forma
progresyon, T konumunda artış, greade artışı, tekrarlayan rekürrens ve CIS varlığı olarak kabul edilmektedir. BCG tedavisi altında ilk 3 ayda görülen nükslerde tekrar bir kür daha verilen BCG ile %50
olguda yanıt alınmaktadır. BCG başarısızlığı durumunda kemoterapi, yardımlı cihazlarla özel kemoterapi, farklı tedavi ajanları ile kombinasyon gibi alternatif tedaviler deneme aşamasında olup etkinlikleri
konusunda son derece sınırlı bilgilere sahibiz. Bu nedenle BCG başarısızlığı olgularında kasa invazif
forma progresyon olasılığı yüksek oluğu göz önüne alınarak sistektomi uygulanmalıdır.
Erken sistektomi: Progresyon olasılığı yüksek olgularda erken sistektomi önerilmelidir.
Multiple rekürens gösteren yüksek dereceli KIOMK
BCG başarısızlığı
T1 Yüksek dereceli tümörler
T1 yüksek dereceli tümör ve CIS varlığı
Olgularında erken sistektomi hastaya daha çok yarar sağlayacaktır.
18
İnvaziv mesane kanserinde
radikal sistektomi + lenfadenektomi,
neoadjuvan ve adjuvan kemoterapi
Dr. Öztuğ Adsan
SB. Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, Ankara
Radikal Sistektomi
• Radikal sistektomi pelvik lenfadenektomi ile birlikte kasa invaze ve metastazı olmayan hastalarda standart tedavidir.
• Standart radikal sistektomi erkekde bilateral pelvik lenfadenektomi ile birlikte, prostat ve
mesanenin çıkartılmasını içerir.
• Bayanlarda, uterus, fallop tüpleri, overler, mesane, üretra ve vaginanın ön duvarı çıkartılır.
• Sinir koruyucu sistoprostatektomilerde prostatik pedikül veziküla seminalislerin ucuna en
yakın yerde bağlanması gerekmektedir.
• Pelvik ekzentrasyonda üretranın korunması bayanlarda ortotopik mesane yapılmasına olanak
sağlamaktadır.
• Ortotopik mesane yapılan bayanlarda üretrada nüksler nadir olurken kontinans ise erkekler
kadar iyi olmaktadır.
• Preoperatif ve postoperatif bakımda gelişmeler, cerrahi teknikde ilerlemeler, üriner trakt rekonstrüksiyonu sonrası metabolik takiplerinin daha iyi yapılması uzun dönem sağkalım oranlarını arttırmıştır.
Üretra
• 1970 lerde rutin üretrektomi profilaksi için önerilmiştir.
• Sistektomiden sonra üretral tümör nüksü % 7 civarındadır.
• Prostat invazyonu olmadığı zaman üretra nüksü 5 yılda % 5 iken, prostat invazyon olan hastalarda %12 ile %18 arasında değişmektedir.
• Prostatik üretrada belirgin tümör ve karsinoma in situ saptandığı zaman üretrektomi yapılması önerilmektedir.
• Ortotopik mesane adayı olan hastaların kalan üretralarından alınan frozen sonucunun negatif
olması gerekmektedir.
Komplikasyon
• Morbitide başlıca üç nedene bağlıdır;
– Varolan hastalığa ait komplikasyonlar,
– Radikal sistektomiye ait cerrahi komplikasyonlar,
– Üriner diversiyonda kullanılan barsak sistemine ait komplikasyonlar.
19
Cerrahi ipuçları (erkek)
• Erkekde v.seminalis lateralindeki dorsomedial pedikül ile paraprostatik damarsinir paketi korunmalıdır.
• Pelvik pleksus v.seminalislerin anteroleteralinden prostat tabanına kadar yapılan disseksiyonla
korunabilir.
Cerrahi ipuçları (kadın)
• Kadınlarda disseksiyon anterolateral paravaginal planda yapılmalıdır.
• Saat 2 ve 10 hizasının altına inilmemeli ve böylece paravaginal sinirler korunmuş olur.
• Vaginal disseksiyona vagendeki rulo gaz yardımcı olur.
Onkolojik sonuçlar
• Radikal cerrahilerin amacı kanserin lokal kontrolu yanında en iyi hayat kalitesini sağlamak
olmalıdır.
• Bu amaçla onkolojik sonuçlara zarar verilmemesi için sinir koruma tümör olmayan tarafa
yapılmalıdır.
• pT2 de, 5 yıllık sağkalım %87-89 iken pT3b-4 bu oran %26-44’e düşmektedir.
• Tümörün preoperatif kesin lokalizasyonu oldukça önemlidir.
İdrar kontinansı
• Gündüz idrar kontrolü sinir korunanlarda daha erken ve fazla olmaktadır.
• Özellikle bayanlarda sinir koruyucu cerrahilerden sonra kontinans çok iyi olmaktadır.
• Çoklu değişken analizlerinde kontinans üzerine en etkili faktör yaş olarak bulunmuştur.
Seksüel fonksiyon
• Erektil fonksiyonda toparlanma %33-100 arasında değişmektedir.
• Çoklu değişkenli analizde genç yaş ve bilateral sinir koruyucu teknik en iyi sonuçlara sahiptir.
• En iyi seksüel fonksiyon sonuçları v.seminalis ve/veya prostat koruyucu radikal cerrahilerden
sonra bildirilmiştir.
Mesane kanserinde lenfadenektomi
• Pelvik lenfadenektomi invaziv mesane kanserinin tedavisinde iki nedenle vazgeçilmez parçasıdır.
1- Pelvik lenfadenektomi lokal hastalığın gerçek sınırını göstermektedir.
2- Düşük volümlü lokal hastalığın ek bir tedaviye gerek kalmadan tedavisini mümkün kılmaktadır.
• Evrenin artmasıyla lenf bezi pozitifliği artmaktadır.
• pT2 10% - 30%
pT3 30% - 65%
• Obturator ve eksternal iliak lenf bezleri metastatik olarak en fazla tutulan lenf bezleri olmaktadır. Ana iliak ve presakral lenf bezleri ise en az tutulan lenf bölgeleri olmaktadır.
• Genişletilmiş lenfadenektomide parakaval ve paraaortik lenf bezleriyle birlikte presakral lenf
bezleri de çıkartılır.
20
• N+ olan hastalarda çıkartılan lenf bezi sayısının prognostik önemi vardır.
15 < lenf bezi varsa
15 >lenf bezi varsa
8< pozitif lenf bezi varsa
8> pozitif lenf bezi varsa
Lenf bezi dansitesi 20% <
Lenf bezi dansitesi 20% >
10 yıllık yaşam süresi
%25
%36
%40
%10
%43
%17
Neoadjuvan tedaviler
• Preoperatif radyoterapinin lokal kontrole yararı olmasına rağmen yaşam süresine katkısı yoktur.
• Rutin kullanımda önerilmemektedir.
Neoadjuvan kemoterapi
• Metodolojik problemler olmasına rağmen pT0 oranı %20-30 dur.
• 3005 hastalık bir meta-analizde 5 yıllık sağkalıma katkısı %5 olarak bulunmuştur.
• En son yayınlanan bir meta-analizde bu oran definitif tedavinin tipinden bağımsız %6.5
olarak bulunmuş ve standart tedaviye girmesi önerilmiştir.
Adjuvan kemoterapi
•
•
•
•
•
Genel yanıt oranı %12- 73
Tam yanıt oranı %0-35
Yapılan randomize çalışmaların sonucunda mortalite riskinde %25 azalma saptanmış.
En etkili kemoterapi rejimi CMV ve MVEC
Randomize çalışmalar ve meta-analizlerde adjuvan tedavinin rutin kullanımına ait yeterli kanıt yok.
Kemoterapi sonuç
• İnvaziv mesane tümöründe hastaya yaklaşım multidisipliner olmalı.
• Neoadjuvan kemoterapi renal fonksiyonları iyi olan hastalara önerilmelidir.
• Sistektomi sonrası riskli hastalarda; lenf bezi +, cerrahi sınır + ve tümör inokülasyonu şüphesi
olan hastalarda Sisplatin bazlı adjuvan kemoterapi verilmelidir.
21
İnvazif mesane kanserinde organ koruyucu
tedaviler
Dr. Cavit Can
Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Eskişehir
İ
nvazif mesane kanserinin standart tedavisi tabii ki radikal sistektomi (RS) ve lenf nodu diseksiyonudur. Ancak, RS için uygun olmayan hastalar, RS’yi şiddetle reddeden hastalar ve iyi seçilmiş
hastalarda organ koruyucu tedavi seçenekleri de uygulanabilmektedir.
Transüretral Rezeksiyon
Radikal sistektomi serilerinin yaklaşık %10-15’inde patoloji spesmeninde tümöre rastlanmamaktadır. Bu nedenle de adele invazif mesane tümörü olan bazı hastaların sadece Transüretral Rezeksiyon
(TUR-M) ile tedavi edilebileceği görüşü literatürde yer almaktadır.
Sadece TUR-M ile tedavi edilebilecek hastaların çok iyi seçilmesi gereklidir. Tek, küçük, yüzeyel
kas dokusunu tutan tümör olması, eşlik eden karsinoma in situ olmaması, bilgisayarlı tomografide
kitle ve lenf nodunun olmaması ve en önemlisi de, ikincil TUR-M (reTUR-M)’de tümör saptanmamış (pT0) olması gerekmektedir. Bütün bu özelliklere sahip bir invazif mesane tümörü olgusu da sık
rastlanan bir durum değildir.
Bu olguların reTUR’unda; eski rezeksiyon yerinin periferindeki 1-2 cm’lik alan adeleyi de içerecek şekilde rezeke edilerek serozaya kadar inilmeli, tümör yatağından ayrıca biyopsi alınmalıdır. Mesane içinde varsa
şüpheli alanlardan biyopsi alınması da ihmal edilmemelidir. Tanımlanan bu derin TUR-M’nin iyi bir şekilde
yapılabilmesi için de oldukça deneyimli olunması gerektiği bilinmelidir. Ancak bu nitelikte yapılabilen bir reTUR ardından rezeksiyon materyalinde tümör saptanmamış ise sistektomi yapılmaması düşünülebilir.
İnvazif mesane kanserinin tedavisinde TUR-M ile radikal sistektomiyi karşılaştıran randomize
prospektif çalışmalar yoktur, olamaz da. Çünkü; invazif mesane kanserinin tedavisinde sadece TURM, RS’ye alternatif olabilecek bir yöntem değil, ancak iyi seçilmiş uygun olgularda uygulanabilecek
bir girişimdir. İyi hasta seçimi ile yapılan çalışmalarda, sonuçlar sistektomiyle eşdeğer düzeyde bulunmuştur. Ancak, sadece TUR-M ile tedavi edilen hastaların yaklaşık yarısına, daha sonraki yıllarda
tekrarlayan hastalık nedeniyle sistektomi yapılması gerektiği de unutulmamalıdır.
Parsiyel Sistektomi
Parsiyel sistektomi (PS), tümörle birlikte mesane duvarının tam kat çıkartılmasıdır. İnvazif mesane
tümörlerinin tedavisinde PS endikasyonları, sadece TUR-M ile tedavi edilebilecek olgularla aynıdır.
Bunlara ek olarak tümörün trigondan uzak yerleşimli olması gerekmektedir. PS yapılabilecek bir hasta
TUR-M ile tedavi edilebilir. PS’nin tek üstünlüğü, aynı zamanda pelvik lenfadenektominin yapılarak
patolojik evrenin tam olarak değerlendirilebilmesidir. PS hasta adayı oldukça sınırlıdır ve günümüzde
hemen hiç yapılmamaktadır.
22
Kombine tedavi (Kemo-Radyoterapi)
Radyoterapi ve kemoterapinin lokal yayılmış hastalıkta tek başlarına kullanımları tatmin edici
sonuçlar vermemiştir. Bu nedenle de bu iki tedavi yönteminin birlikte kullanılması (kemo-radyoterapi)
son yıllarda uygulanan bir yöntem olmuştur.
Güncel organ koruyucu tedavi şeması; TUR-M, radyoterapi ve sistemik kemoterapiden oluşan
üçlü kombinasyon tedavisidir. Bu kombinasyonda; TUR-M ve radyasyon ile tümörün lokal kontrolü,
sistemik kemoterapi ile de olası mikrometastazların tedavisi amaçlanmaktadır.
TUR-M sonrası radyoterapi (RT) ve kemoterapinin (KT) birlikte kullanımının en önemli nedeni
sisplatin, 5-florourasil ve gemsitabin gibi sitotoksik maddelerin tümör hücrelerini radyasyona karşı
daha duyarlı hale getirmeleridir. Diğer neden ise, invazif mesane kanserli olguların yarısında, tanı
anında var olduğu kabul edilen okült mikrometastazların kontrol edilebilme isteğidir.
Mesane koruyucu kombine tedavilerde ilk aşama TUR-M yapılarak mümkün olduğunca hastanın
tümörden arındırılmasıdır. İkinci aşamada ise eşzamanlı radyo-kemoterapi verilmesidir. Bu aşamada
(RT) dozu merkezlere göre farklılık göstermektedir. Avrupadaki merkezlerde, RT dozu radyoduyarlılaştırıcı KT ile birlikte tam doz (54 Gy) verilerek 6 hafta sonra yapılan kontrol sistoskopisi ve TUR-Bx
sonucunda patolojik tam yanıt alınan hastalar takibe alınmaktadır Amerika Birleşik Devletlerindeki
merkezlerde ise geneldeki uygulama; RT dozunu indüksiyon tedavisi şeklinde toplam 40 Gy vererek 4
hafta sonra yapılan kontrol sistoskopisi ve TUR-Bx sonucunda patolojik tam yanıt alınan hastalara 20
Gy konsolidasyon RT’si vermek ve eş zamanlı KT uygulaması şeklindedir. Her iki grup merkezde de
kontrol sistoskopisi ve TUR-Bx sonucunda rezidüel tümör veya yeni tümör odağı saptanmışsa organ
koruyucu tedaviden vazgeçilip radikal sistektomi yapılmaktadır.
İnvazif mesane tümörlerinde organ koruyucu kombine tedavilerle %50-60 düzeyinde 5 yıllık sağkalımlar elde edilmekte ve yaşayan hastaların yaklaşık ¾’ü kendi mesaneleri ile yaşamaktadırlar.
Mesane koruyucu tedavi yaklaşımında, yapılan çalışmalar sonucunda bugün gelinen noktada uygun hasta seçme kriterleri belirlenmiştir. Bu kriterler; tümör evresinin T2 üzerinde olmaması, tümör
çapının 5 cm’den küçük olması, tek tümörün olması, hidronefrozun bulunmaması, tedavi öncesinde
tam TUR yapılmış olması ve indüksiyon kemo-radyoterapi sonrası tam cevap elde edilmiş olmasıdır.
Bu kriterlere sahip olgularda tedavi başarısının daha yüksek olduğu belirtilmektedir.
TUR-M ve eş zamanlı RT-KT uygulanan hastaların kontrol sistoskopilerinde %20-35 oranında
tam olmayan cevap saptanmaktadır. Kombine tedavi sonrası tam cevap alınamayan hastalarda erken
sistektomi gerekmektedir. Ancak, başlangıçta yapılan kemo-radyoterapi nedeniyle bu gecikmiş sistektomi, hastaların lenf nodu pozitifliğinde artışa yol açmaktadır.
Tam cevap elde edilen hastaların %20-30’unda ise izlem sürecinde lokal nüks veya yeniden hastalık
oluşmaktadır. Bu yinelemelerin yaklaşık 1/3’ü adele invazif, 2/3’ü ise adele invazif olmayan yinelemedir. Adele invazif olmayan yinelemelerde genelde TUR-M ve intrakaviter kemoterapi yeterli olurken,
adele invazif tümör yinelemelerinde ise sistektomi zorunlu olmaktadır.
Kemo-radyoterapi kombinasyon tedavisi sonrasında yapılan re-TUR sonrasında tümör bulunmaması (pT0), prognoz açısından önemli bir ölçüttür.
Üçlü kombinasyon tedavisinin etkinliğini belirleyebilmek için bu çoklu tedaviyi sistektomi ile
karşılaştıran prospektif randomize çalışmalara ihtiyaç vardır.
Kombine tedavinin uzun dönem sağkalım başarısı, sistektomi ile karşılaştırılabilir düzeyde olsa da, cerrahi
tedavideki gecikme sağkalım oranını düşürebilmektedir. Sonuç olarak; kombinasyon tedavisi, sistektominin
uygun olmadığı, seçilmiş, iyi bilgilendirilmiş ve uyum sağlayabilecek hastalarda alternatif tedavi yöntemidir.
Metastatik mesane kanserinde tedavi
Ürotelyal kanserli hastaların yaklaşık %30’u adele invazif hastalığa sahiptir. Bunların yarısı sistektomiden sonra tekrarlar ve bu tekrarların çoğunluğu uzak metastaz şeklindedir. Bunun yanında,
hastaların %10-15’i tanı anında metastatik evrededir.
23
Değişici epitel hücreli mesane kanseri kemoterapiye duyarlı bir tümör olduğu artık bilinmektedir.
Etkin kemoterapinin olmadığı dönemlerde metastatik hastaların ortanca yaşam süreleri çok kısa idi.
Sistemik kemoterapi ile belirgin bir şekilde artmasına rağmen, ortanca sağkalım halen 1 yıl civarındadır. Buna karşın hastaların hayat kalitesinde düzelme sağlanmaktadır.
Kemoterapi uygulanan hastaların prognozlarını öngören çok önemli iki faktör belirlenmiştir.
Bunlardan biri hastanın performans durumu, diğeri ise organ metastazının bulunup bulunmamasıdır.
Bunların yanında hastanın böbrek fonksiyonlarının durumu da sisplatin içeren kombine tedavi alıp
alamamasını etkileyen önemli bir faktördür. Mesane kanserinde kemoterapiye yanıt oranı %12-73,
tam yanıt ise %0-35 arasında değişmektedir.
Tek ilaç tedavisi
Mesane kanserinin sistemik tedavisinde birçok sitotoksik ilacın tek başlarına etkili oldukları gösterilmiştir. Bunların arasında en etkili olanlar; sisplatin, metotreksat, paklitaksel ve gemsitabindir. Bunların yanında, karboplatin, doksorubisin, vinblastin, 5-florourasil, ifosfamid, mitomisin C ve dosetaksel
ile daha düşük düzeyde de olsa yanıt elde edilmiştir.
Tek ilaç tedavisi ile ortanca sağkalım 6-9 ay gibi kısa bir süredir. Ancak kombine tedavi alamayacak düzeyde performans durumu düşük olan hastalarda destek tedavisi ile birlikte kullanılabilecek en
uygun tedavi seçeneğidir.
Kombine kemoterapi
Mesane kanserinin sistemik tedavisinde kombine kemoterapi uzun süreli sağkalım sağlayabilen tek
yöntemdir. Sisplatin bu kombinasyonların neredeyse vazgeçilmez sitotoksik ajanıdır.
Metotreksat, vinblastin, doksorubisin ve sisplatin (MVAC) veya sisplatin, metotreksat ve vinblastin (CMV) kombinasyonları ile 1 yıl ve üstünde sağkalım sağlanabilmektedir. Bugün için MVAC
kombinasyonu ile alınan tedavi yanıtı standart olarak kabul edilerek, yeni tedavi rejimleri bu tedavi ile
karşılaştırılmaktadır.
Sisplatinden sonra en etkili ilaçlar olarak görülen gemsitabin ve taksanlar ile kombinasyonlar geliştirilmeye başlanmıştır. Sisplatin-gemsitabin kombinasyonu ile MVAC tedavisine eşdeğer düzeyde
yanıt elde edilmiştir. Bunun yanında, bu kombinsyonun MVAC tedavisine göre daha az toksik olduğu
belirlenmiştir. Toksisitesinin belirgin bir şekilde az olması sisplatin-gemsitabin kombinasyonunun yaygın bir şekilde kullanılmasına yol açmıştır.
Sisplatin ile paklitaksel birlikte kullanıldığında etkinlik MVAC tedavisi ile benzer düzeyde olmasına rağmen dozetaksel kombinasyonunda daha düşük kalmaktadır.
İlaçların yan etkilerinin belirlenerek, hematopoetik büyüme faktörlerinin de kullanımı ile üçlü
kombinasyonlar kullanmaya başlanmıştır. İfosfamid,paklitaksel ve sisplatin (TIP) kombinasyonu ile
18 aylık ortanca sağkalım elde edilmiştir. Paklitakselden elde edilen iyi sonuçlar, bu ajanın sisplatin ve
gemsitabin ile kombine edilmesine yol açmış ve bu kombinasyon ile 15 aylık ortanca sağkalım saptanmıştır. Değişik kombinasyonlar halen çalışılmaktadır.
Sisplatinin kullanılamayacağı hastalarda yerine toksik etkisi daha az olan karboplatin kullanılmaktadır. Ancak bu kombinasyonun etkinliği de sisplatin içeren kombinasyonlara göre daha düşüktür.
İlk sistemik kemoterapi sonrası direnç gelişen hastalarda ikincil tedavi olarak bugün için standart
bir tedavi protokolü yoktur. Bu konuda yeni sitotoksik ajanlar ve hedefe yönelik moleküller ile yoğun
çalışmalar devam etmektedir.
24
Kaynaklar
1. Darendeliler ME. İnvazif mesane kanserinde organ koruyucu tedavi-radyokemoterapi. Üroonkoloji Kitabı
2007;335-345.
2. Gallagher DJ. Milowsky MI. Bladder cancer. Curr Treat Options Oncol. 2009; Online basım.
3. Laffaioli RV, Milano A, Caponigro F. Therapy of metastatic bladder carcinoma. Ann Oncol. 2007; (supp.6)
153-156.
4. Leibovici D, Kassouf W, Pisters LL, et al. Organ preservation for muscle-invasive bladder cancer by transurethral
resection. Urology. 2007; 473-476.
5. Onat H. İleri evre ve metastatik mesane kanserlerinde sistemik kemoterapi. Üroonkoloji Kitabı 2007;347355.
6. Schoenberg MP, Gonzalgo ML. Management of invasive and metastatic bladder cancer. Campbell-Walsh
Urology 2007; 2468-2478.
7. Stenzl A, Covan NC, De Santis M, et al. Bladder cancer. EAU Guidelines.2009.
8. Stenzl A, Covan NC, De Santis M, et al. The updated EAU guidelines on muscle-invasive and metastatic
bladder cancer. Eur Urol. 2009; 815-825.
9. Ünlüer E. İnvazif mesane kanserlerinde radikal sistektomi dışı alternatif cerrahi yöntemler. Üroonkoloji Kitabı
2007;321-333
10. Vaishampayan U. Systemic therapy of advanced urothelial cancer. Curr Treat Options Oncol. 2009; Online
basım.
25
Instructional course: Prostate cancer
Dr. Hakan Gemalmaz
Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Aydın
Tanı
Prostat kanserinde tanı aslında diğer hastalıklarda olduğu gibi anamnez, fizik muayene klasiği ile
başlar. Ancak anamnezde alt üriner sistem semptomları veya diğer sistemleri ilgilendiren belirtiler ile
prostat kanserinden şüphelenmek sıklıkla klinik olarak gecikmiş tanı anlamına gelen bir dönemi temsil
eder. Oysa günümüzde prostat kanseri tanısı daha ziyade asemptomatik evrede konmaktadır. Prostat kanserinin tanısına yönlendiren en önemli güncel tanı araçları parmakla rektal muayene (PRM),
prostat spesifik antijen (PSA) ve transrektal ultrasonografi ve eşliğinde yapılan sistematik prostat iğne
biyopsisidir.
Parmakla rektal muayene
Prostat kanseri tanısında mutlaka yapılması gereken bir değerlendirmedir. Tanı + evrelemeye katkı
sağlar. Çoğu prostat kanseri prostatın periferik zonundan kaynaklanır. PRM ile palpe edilen kısım ise
prostatın periferik bölgesi olup genellikle 0.2ml ve üzeri nodül veya bezde kıvam artışı bu muayene
esnasında saptanarak prostat kanseri tanısına hekimi yönlendirebilir. Kanser şüphesi taşıyan pozitif bir
muayene bulgusu biyopsi için mutlak endikasyondur. PSA düzeyinin ≤2ng/ml olduğu PRM + olgularda pozitif öngörü oranı %5-30’dur (1). Klasik muayene bulgusu kemik sertliğinde doku kıvamında
değişme olmasına rağmen sertlik daha az veya belli belirsiz olabilir. Genellikle lateral yerleşimli sertlik
artışları veya nodülasyonlar kanser lehine iken orta sulkustaki bulgular benign sebeplere bağlı olabilir.
Lateral sulkusların silinmesi prostat kanserinin lokal invazyonunu göstermesine rağmen bu olguların
%30’u aslında evre T2 tümörlerdir (2).
Prostat spesifik antijen (PSA)
PSA kallikrein ailesine üye glikoprotein yapısında kimotripsine benzer serin proteaz aktivitesi taşıyan bir enzimdir. Prostatik epitelyal hücrelerden salgılanır. Organa özgü olmakla birlikte kansere özgü
bir belirteç değildir. Tanıdaki yeri halen sorgulanmasına ve çeşitli yöntemlerle özgüllüğü artırılmaya
çalışılmasına rağmen klinik kullanıma girdiği 1980’li yıllardan günümüze prostat kanseri tanı, evreleme, izlem ve tedavisinde bir çığır açtığı kesindir. Klasik PSA üst sınırı 4ng/ml’dir. Bu klasik sınırın
izlem için kullanıldığı bir çalışmada kanser saptanma oranı sadece PRM + olgularda %3,2, sadece PSA
yüksek olgularda %4,6, her iki testin birlikte anormal olduğu durumlarda %5,8’dir (3). Güncel bir
çalışmada PSA düzeyinin 4ng/ml altında olduğu olgularda yaklaşık %15 biyopsi ile kanıtlanmış kanser
olduğu hatta PSA düzeyinin 0.5ng/ml gibi oldukça düşük olduğu durumlarda bile %6,6 oranında
kanser bulunma ihtimali olduğu ortaya konmuştur ve bu kanserlerin %15’inde Gleason skoru ≥7’dir
26
(4). Dolayısıyla artık klasik sınır üzerinde kesin bir fikir birliği yoktur ve bir sınır önermek giderek daha
zor olmakla birlikte güncel yaklaşım PSA üst sınırının 2,5-3ng/ml olarak alınmasıdır. Özellikle 60 yaş
altında PSA üst düzeyinin 2,5ng/ml alınması klasik 4ng/ml sınırına göre kanser saptanma oranını
%18’den 36’ya katlarken özgüllüğü %98’den 94’e düşürür (4).
PSA özgüllüğünü artırmaya yönelik modifikasyonlar
a- Yaşa özgü PSA: Ana amaç PSA’nın genç yaşta kanser saptamada duyarlılığını, ileri yaşta ise
klinik önemi olmayan kanserleri saptamayarak özgüllüğü artırmak olarak ifade edilebilir (5).
Ancak PSA’nın yaşlanma ile mi yoksa BPH’nın doğal sonucu olarak bez yapısındaki artışa
bağlı artışa uğradığı ve yaşa bağlı PSA düzeyinin ırksal farklılıklardan etkilendiği şeklindeki
yayınlar nedeniyle güncel kullanıma girememiştir.
b- PSA dansitesi: Normal prostat dokusu gram başına 0,1ng/ml, BPH 0.3ng/ml, kanser dokusunun ise 3,5ng/ml PSA salgıladığı bildirilmiştir (6). Total PSA değerinin prostat hacmine
orantısına bakılır. Genel olarak 0,15ng/ml üzerinde olması kanser lehine kabul edilir. Diğer
bir dansite hesaplaması PSA transizyonel zon dansitesi (PSATZD) olup eşik değer olarak
0.26ng/ml kabul edilir (7). Tek başına PSA’ya kıyasla daha özgüllüğü yüksek olmalarına rağmen prostat bezinin hacminin hesaplanmasında ideal bir yönteminin olmaması, invaziv ve
pahalı bir yöntem olan transrektal uygulamaya gereksinim olması en büyük dezavantaj olarak
karşımıza çıkmaktadır. Üstelik Serbest/Total PSA oranına kıyasla belirgin üstünlüğü her iki
yönteminde net olarak gösterilememiştir.
c- PSA hızı ve ikileme zamanı:
- PSA hızı: serum PSA düzeyindeki yıllık mutlak artış olarak tanımlanır. Yıllık artış 0,75ng/
ml/yıl olması kanser lehinedir (8). 2 yıllık izlemde ölçülen en az 3 PSA düzeyi hesaplama
için gereklidir.
- PSA ikileme zamanı: Zaman içindeki PSA düzeyindeki eksponansiyel artışın ölçülmesidir.
Her iki yönteminde tek başına PSA ölçümüne üstünlüğü gösterilememiştir (1).
d- Serbest/Total PSA: Klasik uygulamanın amacı PSA düzeyinin 4-10ng/ml arasında olduğu
klinik durumlarda özgüllüğü artırarak gereksiz biyopsilerden kaçınmaktır. Önemli bir sorun serbest PSA düzeyinin 4°C ile oda sıcaklılığında stabil olmamasıdır. Dolayısıyla klinik
kullanımında laboratuar koşulları öne çıkar. Genellikle oranın %20 altında olması prostat
iğne biyopsisi açısından yönlendirici kabul edilir. PSA düzeyinin 10ng/ml üzerinde olduğu
durumlarda kullanımı anlamsızdır (1). Alt sınırın 4ng/ml altında olduğu klinik durumlarda
da artmış duyarlılıkla kullanılabileceğini bildiren yayınlar vardır.
e- PCA3: Prostata özgül bir gendir. Prostat kanseri tanısındaki yeri halen deneysel düzeydedir.
Bir çalışmada 96 erkek olgunun (yarısı biyopsi için, yarısı radikal prostatektomi için planlanmış olan) PCA3 düzeyleri pozitif ve negatif biyopsi sonuçlarını istatistiksel olarak anlamlı
düzeyde birbirinden ayırmıştır (p=.029)(10).
PSA ve PRM
PRM ve PSA düzeyi klinik karar vermede tek başlarına değil kombine olarak kullanılan tanı araçları olup her iki yönteminde pozitif olduğu durumlarda kanser saptanma oranı en yüksektir. Kanser
şüphesi taşıyan PRM’nin pozitif öngörü oranı PSA’nın 0-1ng/ml arasında %5, 1,1–2,5ng/ml arasında
%14, 2,6-4ng/ml arasında %30’dur (9). Tablo 1’de PRM ve PSA arasındaki ilişki izlenmektedir (10).
TRUS ve eşliğinde prostat iğne biyopsisi
TRUS ile prostat kanseri tanısı bezin iç eko paternlerinin farklılığının saptanması esasına dayanır.
Prostat kanseri %60 hipoekoik, %30 izoekoik, %10 hiperekoik paterne sahiptir. Biyopside yönlendirici olmakla birlikte kanser tanısındaki rolü kısıtlıdır. Sadece %60 kanser eko yapısı nedeniyle TRUS
27
Tablo 1. Prostat kanseri saptamada PRM ve PSA
PRM
Anormal
PSA
ppv
Herhangi bir
% 21
Herhangi bir
Yüksek
% 32
Normal
Yüksek
% 24
Anormal
Normal
% 10
Anormal
Yüksek
% 49
ppv: pozitif öngörü değeri
ile görüntülenebilir (11). Renkli ve Power doppler US, 3 Boyutlu US, Elastografi, Kontrastlı US gibi
yöntemler ile kanser tanısındaki doğruluk arttırılmaya çalışılmaktadır. Evrelemede özellikle T2 tümörün T3’den ayrılmasında yardımcıdır (12).
PRM ve PSA ile prostat kanseri şüphesi doğan olgularda tanı prostat iğne biyopsisi ile konur. Hodge ve ark. tarafından ortaya konan altı kadran (sekstant) sistematik biyopsi hemen benimsenmesine
rağmen klinik yetersizliği nedeniyle daha güncel sistematik biyopsi şemalarına yerini bırakmıştır (13).
Altı kadran biyopsi yönteminin temel eksikliği periferik zonun yeterli örneklenmemesi ve büyük hacimli prostatlarda korların sayıca yetersiz kalmasıdır. Altı kadran biyopsi yöntemi ile %15–34 oranında
kansere tanı konamamaktadır. Güncel biyopsi şemaları prostat hacmini de dikkate alarak genellikle en
az 10–12 adet biyopsi odağı içermektedir. Prostat kanserlerinin çoğu periferik zonun (PZ) posterolateral bölümünde, özellikle “ön boynuz” denilen PZ ventro-lateral bölümünde ve apekste orta hatta yakın
yerleşimlidir (14). Güncel şemalar özellikle bu bölgeler ve şüpheli alanların örneklenmesi esasına dayanır. Prostat kanserinde neden sistematik biyopsi yapılması gerektiğine cevap vermek gerekirse, kanserin
multisentrik doğası, BPH zeminde ultrasonik olarak kanser odakların saptanma zorluğu, bilinen hiçbir
görüntüleme yönteminin sistematik biyopsi gereksinimini ortadan kaldıracak güvenilirliğe ulaşamaması, TRUS ile kanser dokusunun saptanmasındaki zorluktur. Presti ve arkadaşları 12 kadran biyopsi
altın standart kabul edip, %100 kanser saptama oranı olduğu varsaydıklarında, klasik sekstant biyopsi
ile % 78, laterale kaydırılmış 8 kadran biyopsi ile % 92, 10 kadran biyopsi ile %96 oranında kanser
saptandığını belirtmişler ve ideal protokolün en az 10 kor olması gerektiğini saptamışlardır (15).
Aşağıda altı kadran ve güncel biyopsi şemalarının şematik karşılaştırması izlenmektedir (Şekil 1) .
Şekil 1. Sırasıyla 6–10–12 kadran biyopsi korları (şematik)
Transperineal yolla yapılan US eşliğindeki prostat iğne biyopsilerinin transrektal yolla yapılan biyopsilerle kıyaslanabilir olduğu gösterilmiştir16.
Tekrar biyopsiler
Artan veya sebat eden PSA yüksekliği, şüpheli PRM bulgusu, ilk biyopside küçük asiner proliferasyon
(ASAP) tekrar biyopsi için endikasyondur. ASAP saptanan olgularda tekrar biyopsilerde biyopsi korları
28
özellikle bu bölgelerde yoğunlaşmalıdır. İlk biyopside ASAP saptanan olguların tekrar biyopsilerinde kanser rastlanma oranı %40–50 oranında değişmektedir (17,18). Bu nedenle 3–6 ay içerisinde biyopsi tekrarlanmalıdır. Yüksek dereceli prostatik intraepitelyal hiperplazi (HPIN) ilk biyopsi şeması 6 altı kadran
biyopsi olan olgularda tekrarlayan biyopsi yapılmasını garanti eden bir bulgu olmasına rağmen ilk biyopsi
şeması en az 10 ve üzerinde odağı içeriyorsa tekrar biyopsi endikasyonu yoktur (18 19). EAU 2009 kılavuzu ise HPIN’i tekrar biyopsi için risk faktörü olarak tanımlamamakta sadece tekrarlayan biyopsilerde
yaygın olarak bulunmasını daha erken tekrar biyopsi için bir sebep olarak kabul etmektedir (1,20).
Saturasyon biyopsileri
İlk 10–12 kor biyopsi de kanser saptanmayan tekrar biyopsiler, aktif izlem yapılan olgular saturasyon
biyopsi endikasyonudur. En az 20 kor biyopsi yapılır. Saturasyon biyopsisi ile kanser yakalama oranı ilk
biyopside uygulanan biyopsi odağı sayısına bağlı olarak %30–43 oranında değişir (21). Transperineal
yolla uygulanan saturasyon biyopsileri özellikle prostatın anterior zonunu ve tansizyonel zonu daha iyi
örnekleme avantajına sahiptir ve ek olarak %38 prostat kanserinin saptanmasını sağlar (22,23).
Transizyonel zon biyopsileri
İlk biyopsi serisinde transizyonal zonun örneklenmesinin kanser saptama olasılığı çok düşük olduğundan sadece tekrar biyopsilerde örneklenmesi önerilir.
Evreleme ve metastaz değerlendirilmesi
Prostat kanserinde evreleme özellikle küratif bir girişim planlandığında, izlem-tedavi ve beklentileri değiştirecekse yapılabilir.
T evresi
a. PRM: Tanı ve evrelemenin ilk aşaması olarak mutlak yapılan bir yöntemdir. Evre T1–2 ve
T3–4 arasında ayrım yapmak tedavi kararlarını dramatik değişikliklere neden olur. PRM ve
patolojik evre arasında korelasyon %50’dir, evre T3 tümörlerin aslında %30’u T2’dir (2, 24).
Küratif tedaviler planlandığı takdirde daha detaylı incelemeler yapılabilir.
b. PSA: Evre yükseldikçe artar. Ancak sadece PSA düzeyi ile doğru evreleme yapma olasılığı
kısıtlıdır. Klinik + prostat iğne biyopsi patoloji sonuçlarının kombine edildiği klinik evre
tahmini yapan Parti tablosu doğruluk performansı açısından tek, tek parametrelerin bireysel
performansından üstündür (25). Klinik evrelemeden ziyade prognostik açıdan nomogramlarda kullanılan bir parametredir.
c. TRUS: Sık kullanılmakla birlikte kanserlerin sadece %60’ına tanı konabilir (11). PRM ile
kombine kullanıldığında evre T3 tümörlerin ayrımında diğer yöntemlere kıyasla daha üstündür. En büyük dezavantajı operatör bağımlı, iç ve dış gözlemci tutarlığının değişkenliğinin
yüksek olmasıdır. T2-T3 tümörleri kapsülde düzensizlik-taşma ve periprostatik yağlı planlara
tümörün taşma bulguları ile ayırt edebilir. Vezikula seminalis prostat arası açının kaybolması,
içinde solid nodül görünümü, asimetrik boyutlar tutulum açısından uyarıcıdır (12). 3 boyutlu görüntüleme birden fazla planda alınan görüntülerin bir araya getirilmesi ile oluşturulan
görüntülerin değerlendirilmesi esasına dayanır. Doğruluğu %91 olarak bildirilmiştir (26).
Kontrast eklenerek yapılan 3 boyutlu US sonuçları operatör bağımsız, tekrarlanabilir olarak
raporlanmasına rağmen evre T2–3 arasındaki ayrımın buna dayanarak yapılmaması gerektiği
EAU 2009 kılavuzunda vurgulanmıştır (27, 28).
d. Seminal vezikül biyopsileri: Rutin olarak yapılmaz. Ancak klinik ve T2a üzerinde ve PSA
10ng/ml üzerinde olgularda yani seminal vezikül tutulumu düşünülen ve sonuca göre tedavi
modalitesi değişecek olgularda yapılabilir (29). Prostat bazalinde tutulumun olması seminal
vezikül invazyonu olduğunu gösterebilir (30).
29
e. Prostat biyopsi korlarındaki tümör yüzdesi: Ekstrakapsüler yayılımın güçlü bir göstergesidir (31). Patoloji başlığı altında tartışılacaktır.
f. Bilgisayarlı tomografi (BT): Tümörü BT ile direkt olarak görmek mümkün olmadığından
lokal evrede kullanılamaz (28).
g. Magnetik rezonans görüntüleme (MRG): Endorektal sarmal MRG (eMRG) PRM ve
TRUS kılavuzluğundaki biyopsi sonuçlarına kıyasla özellikle ekstra kapsüler yayılım (EKY)
ve seminal vezikül tutulumu hakkında önemli detayda bilgi verir (32-34). EMRG’nin EKY
ve seminal vezikül tutulumu gösterme oranı sırasıyla %33–80 ve %21–63 arasında değişmektedir (35). Sinir koruyucu cerrahide sinirin nörovasküler demetin çıkarılıp çıkarılmayacağı
hakkında bilgi verir. Özellikle kontrastlı MRG ve T2 ağrılıklı MRG EKY hakkında daha net
sonuçlar verir (36). Magnetik rezonans spektroskopik görüntüleme (MRSG) prostat dokusu
içindeki kolin, sitrat, kreatinin ve poliaminlerin nispi konsantrasyonlarına bakarak tümör
dokusu ile benign doku ayrımını yapabilen teknik bir yöntemdir. Sitrat kanserli dokuda azalmışken kolin düzeyi artmıştır. Özellikle EKY hakkında radyologun tecrübesizliğinden etkilenmeksizin doğru bilgi verir37 ve yüksek gleason skorları ile koreledir (38).
N evresi
Küratif tedaviler planlandığı takdirde yapılmadır. Özellikle nomogramlar (Örn: Partin tabloları)
vasıtasıyla lenf bezi metastazı bulunma riski yüksek olan vakalar evreleme yapılması için adaydırlar.
PSA düzeyinin 20ng/ml altında olduğu klinik evrenin ≤T2a ve Gleason skoru ≤6 olgularda lenf nodu
tutulum oranı %10’dan düşük olduğundan evreleme yapılmayabilir (25).
a. BT ve MRG: Her iki teknik te lenf nod tutulumunu belirlemek amacıyla seçilecek yöntemlerdir ve BT MRG’den daha iyi klinik sonuçlara sahiptir. Patolojik olarak 1cm üzeri
lenf nodları baz alındığında BT duyarlılığı abdomen ve pelvisdeki lenf nodları için %27–75,
özgüllüğü %66-100’dür (39). Oldukça küçük magnetik demir parçacıklarının kullanıldığı
yüksek çözünürlüklü MRG lenfografi metastatik lenf nodlarını standart metastaz kriteri olan
çaptan küçük bile olsa saptayabilir ve umut veren bir yöntemdir. Duyarlılığı %100, özgüllüğü
%80 olarak bildirilmiştir (40).
b. İnce iğne aspirasyon biyopsi: Lenf nodları tutulumunu değerlendirmek amacıyla yapılabilir,
ancak duyarlılığı düşüktür. Teknik olarak prostatik lenf nodlarının doğal anatomik yerleşimi
nedeniyle zor olabilir (28).
c. Cerrahi lenfadenektomi: Altın standarttır. Ancak obturator fossaya sınırlı yapıldığı takdirde
yaklaşık %50 oranında lenf nod metastazı saptanamaz (41,42). Sentinel lenf nod diseksiyonu
şeklinde yapılan lenfadenektominin sınırlı ve genişletilmiş cerrahi adenektomiden daha iyi ve
güvenilir olduğu şeklinde yayınlara rağmen bu görüşün geniş serilerde tekrarlanması gerektiği
şeklinde görüş belirtilmektedir (28, 43).
M evresi
Metastatik hastalık olduğunu gösteren en önemli parametrelerden biri PSA’nın 100ng/ml’den yüksek olmasıdır. Pozitif öngörü değeri %100’dür (44). Prostat kanserinin en fazla metastaz yaptığı organ
kemiklerdir. Tc99m-MDP kemik sintigrafisi alkalen fosfataz, asit fosfataz ve standart kemik grafilerine
göre daha duyarlıdır (45). PSA düzeyi 20ng/ml altında olan olgularda kemik metastazı nadir olmasına
rağmen (46,47) undifferansiye tümörlerde PSA’ya bakılmaksızın tarama yapılmalıdır (48). Kemik dışı
organların metastazlarının taramasında bilinen görüntüleme yöntemlerinin hepsi tutuşan bölgedeki
performansları dikkate alınarak kullanılabilir. PET veya PET/BT uygulaması özellikle aktif metastaz
ve iyileşen kemik dokusunun ayrımında kullanılabilecek bir yöntem olmakla birlikte sonuçları dikkatli
yorumlanmalıdır (28).
30
Patolojinin değerlendirilmesi
Sistematik biyopsi korları prostatın farklı alanlarından alındığından işaretlenerek patolojik incelemeye gönderilmelidir. Zira örneğin sinir koruyucu cerrahi düşünülen bir olguda sinirin hangi tarafta
korunmayacağı veya diseksiyon sınırlarının genişliği korların tutulum oranı, tümörün differansiasyon
derecesi gibi faktörler ile belirlenecektir. Her kor ayrı, ayrı incelenmeli ve rapor edilmelidir. Biyopsi
örneklerinde aşağıdaki hususlar genel olarak bildirilmelidir:
- Tümörün yeri: Özellikle bazalde ve apekste bir korda %5’i aşan tutulum EKY lehinedir (49).
- Gleason skorlama: Doğru yapılması şarttır. Gleason sistemi tamamen yapısal doku kalıplarına dayanan, sitolojik özelliklerin dikkate alınmadığı bir grade sistemidir (50). Differansiasyon
derecesine göre 5 doku kalıbı tanımlanmış olup 5 en kötü histolojik özellikleri temsil eder.
En yaygın olan grade primer, ikincil yaygın olan %5 üzerindeki grade sekonder olarak kabul
edilir. Şayet sekonder grade’den daha kötü tersiyer bir grade varsa %5 oranına bakmaksızın
sekonder grade olarak belirtilir. Primer ve sekonder gradeler toplanarak Gleason skoru elde
edilir. Skor verilirken primer + sekonder (3+4, 4+3 gibi) belirtilir. İğne biyopsilerinde Gleason
skor 2–4 bildirilmemelidir51.
- Biyopsi örneklerinde tümör yüzdesi: EKY ile uni ve multivariate analizlerde güçlü korelasyona sahiptir (52). Genelde kabaca göz kararı ile hesaplanır ve her bir kor için veya toplam
korlarda toplam tümör yüzdesi şeklinde verilebilir. Prognostik öneme sahip olduğunu gösteren yayınlar vardır (53). Klinik kullanım için bir örnek vermek gerekirse Gleason skoru ≤6
olan ve biyopside tek tarafta >%33 parçada tümör saptanması aynı tarafta sinir koruyucu
yaklaşım için kontraendikasyondur (54).
- Kor sayısı: Kor sayısı biyopsi şemalarının değişen sayıda kor içermesi nedeniyle güncel olarak
bir parametre olarak kabul edip örneğin EKY veya prognostik bir gösterge olarak kullanılması
zordur. Sekstant biyopsilerde değerlendirildiğinde cerrahi sınır öngörmede kullanılabileceği
bildirilmiştir (55).
- Perinöral invazyon ve EKY: EKY prostat iğne biyopsilerinde nadiren görülen bir bulgu olmasına rağmen saptandığında pT3 hastalığın açık bir delilidir. Perinöral invazyon ekstrakapsüler hastalığı ön görebilir ancak multivariate analizlerde bağımsız bir faktör olmadığını ve
Gleason skoru, PSA, tümör yüzdesi gibi parametrelerden etkilendiğini gösteren çalışmalar
vardır (56). Genel görüş patoloji raporlarında bildirilmeli ancak diğer parametreler ışığında
değerlendirilmesi gerektiği şeklindedir.
- HPIN: Prostat iğne biyopsilerinde %2,1–16,5 arasında değişen oranlarda rastlanan bir lezyondur (57,58). Son yıllarda altı kadran biyopsinin yerini 10–12 kor biyopsi protokollerinin
alması ile birlikte, HGPİN sonrası tekrar biyopsilerde kanser saptama oranında azalma olmuştur (18). Bu nedenle HPIN saptanan olgularda tekrar biyopsi kararı diğer klinik parametreler bakılarak verilmelidir. HPIN’in histolojik alt tiplerinin kanser saptanma oranına
etkisi yoktur (59). HPIN saptanan olgularda biyopsi tekrarına karar verilirse biyopsi şeması
sistematik yapılmalıdır.
- ASAP: Karsinoma tanısı koydurmak için yeterli olmayan ancak ileri araştırma yapmayı gerekli kılan küçük atipik bezler anlamında kullanılan bir terimdir (60). Prostat iğne biyopsilerinin
ortalama %5,5’de saptanan bir durumdur (61). Tekrar biyopsilerde %40–50 oranında kansere rastlanır (17,18). Bu nedenle ASAP saptanan olgularda hem erken tekrar biyopsi yapılmalı,
hem de biyopsi korları sistematik biyopsi + ASAP çıkan bölgelere yönlenmelidir (62).
Nomogramların kullanımı
Prostat kanserinde olası riskleri ön görerek prognoz hakkında öngörü sahibi olmak, tedavi seçeneklerini belirlemek hastalığın doğası gereği belirsizlikler içeren bir süreçtir. Önerilen tedavilerin yaşam
kalitesine etkisi, komplikasyonları, sağkalıma etkisi gibi konularda hekimin tecrübesi ile karar vermesi
31
mümkün değildir. Kanıta dayalı tıbbi veriler kullanılarak binlerce hastanın verileri ile oluşturulan nomogramlar karar vermeye yardımcı araçlardır. Prostat kanserinde olası klinik senaryoları öngörmede
pek çok nomogram oluşturulmasına rağmen hepsinin geçerli olduğunu söylemek mümkün değildir.
Nomogramlarda önemli olan basitlik (klinisiyenin iş yükünü artırmayan), doğruluk oranında yükseklik (ideal olarak en az %70–80), her hasta grubunda benzer performans sergileme (düşük-yüksek
riskli hastalık), genel kullanıma uygunluk (ırk, coğrafya farkı olmayan, valide edilmiş) ve daha önce
kullanılan öngörü araçlarına göre üstünlüktür (63). Güncel nomogramlar giderek bu amaca yaklaşmakla birlikte halen ideal değildir, ancak halen klinik senaryoları öngörme performansları bireysel
deneyimden üstündür. Klinisyenin binlerce hastasının sonucunu doğru olarak süzmesi ve klinik bir
karar vermesi mümkün değildir. Ayrıca ekonomik ve medikolegal perspektif hastaları da karar verme
sürecine sokmakta ve nomogramların kullanımını teşvik etmektedir.
Prostat kanserinde kullanılan nomogramlar
1. Biyopsi sayısı ve tekrar biyopsileri ön görmeye yönelik nomogramlar: Çoğu sekstant biyopsi çağında yapılmış olup güncel 10–12 kor biyopsi şemalarına uygulanamaz. Klinik verileri ve bir
önceki biyopsi sonuçlarını kullanarak tekrar biyopsi kararı vermede %71 doğruluğa sahip
Yanke ve ark. geliştirdiği nomogram bu amaca uygun bir örnektir (64).
2. Radikal prostatektomi patolojisini öngörmeye yönelik nomogramlar:
2.1. En bilinen ve sık kullanılan valide edilmiş nomogram Partin Tablolarıdır (25). Ayrıntılı
patoloji tahmini yapma şansı verir. Türkiye için validasyon çalışmaları yapılmıştır (65).
Klinik evre T1-2’de PSA, Gleason skorunu kullanarak organa sınırlı hastalık; kapsül, seminal vezikül ve lenf nodu tutulum oranlarını öngörür. Bu nomogram örneğin sinir koruyucu cerrahi uygulama konusunda yardımcı olabilir. Aşağıda evre T1c’deki Partin tablosu
örnek olarak verilmiştir (Tablo 2).
Tablo 2. Partin tablosu (T1c)
32
3. Radikal Tedavi sonrası PSA rekürrensi, hastalıksız ve genel sağkalımı öngörmeye yönelik nomogramlar:
3.1. Tedavi öncesi verileri kullanan:
3.1.1. Radikal prostatektomi sonrası: Kattan preoperatif nomogramı; PSA, klinik
evre ve Gleason skorunu kullanarak 5–10 yıllık PSA relapssız sağ kalım oranlarını verir (66). PSA, klinik evre, biyopsi Gleason skoru gibi nispeten az ve basit
parametreler ile uzun dönem progresyonsuz sağkalımı öngörme ve adjuvan tedavi planlanmasına olanak verir (Tablo 3). Doğruluk oranı %74 internal, %79
eksternal olarak validasyon çalışmalarında bildirilmiştir (63).
Tablo 3. Preoperatif Kattan nomogramı
3.1.2. Eksternal radyoterapi sonrası: Radikal prostatektomi sonrası kullanılan nomograma benzer şekilde 3 Boyutlu konformal radyoterapi ve Eksternal beam
radyoterapi alan olgularda klinik evre, PSA, Gleason skoru, adjuvan hormonal
tedavi durumu, radyoterapi dozu parametreleri kullanılır ve PSA rekürrensi
ASTRO kriterlerine göre belirlenmiştir (67).
3.1.3. Brakiterapi sonrası: Eksternal radyoterapiye benzer şekilde eksternal validasyonu yapılmış 5 yıllık PSA relapssız sağkalımı öngören nomogramlar vardır
(68).
3.2. Tedavi sonrası verileri kullanan:
3.2.1. Kattan postoperatif nomogramı: Preoperatif PSA ve radikal prostatektomi patolojik değerlendirme sonuçlarını (Gleason skoru, kapsül tutulumu, cerrahi
sınır durumu, seminal vezikül tutulumu, lenf nodlarının durumu) kullanarak
PSA relapsı olmaksızın sağkalımı öngörmede kullanılan valide edilmiş bir nomogramdır (66) (Tablo 4).
33
Tablo 4. Kattan postoperatif nomogram
Prognostik faktörler ve risk gruplarının saptanması
1. Prognostik faktörler:
1.1. Klinik parametreler:
1.1.1. Yaş: Yaş ve prostat kanseri arasındaki ilişki oldukça güçlüdür ve yaşlanma hastalık gelişimi için en büyük risktir. Prostat kanserli olguların %10’u 54 yaşından küçüktür, 54–74 yaşları arasında ise prostat kanseri tanısı alan olguların
oranı %64’dür (69). Prognostik açıdan genç yaşta prostat kanser tanısı alan
hastaların radikal prostatektomi sonrası prognozunun daha iyi olduğuna dair
yayınlar vardır (70, 71).
1.2. Laboratuar parametreleri:
1.2.1. PSA: Tek başına prognostik açıdan sadece 10ng/ml ve üzerinde önem taşıdığı bu değerin altında daha çok BPH ve prostat hacmi açısından bilgi verdiği
belirtilmiştir. Dolayısıyla nomogramlarda diğer parametreler ile kullanılmasının prognostik bilgi vermesi açısından daha doğru olduğu vurgulanmaktadır
(72).
1.2.2. PSA hızı: Prostat kanserinin tanıdan önceki yılda PSA değişim hızı 2ng/ml
üzerinde olan hastalarda mortalitenin düşük olanlara kıyasla daha yüksek olduğu gösterilmiştir (73).
1.2.3. PSA ikileme zamanı: Klinik anlamlı biyokimyasal relaps ile anlamsız PSA yükselişini ayırmada en önemli prognostik faktörün PSA ikilenme zamanı (PSADT) olduğu belirtilmiştir (74, 75). PSA ikileme zamanı 10 aydan kısa olanlarda lokal rekürrens, metastaz ve ölüm riski fazladır (76).
34
1.3. Patoloji parametreleri:
1.3.1. Gleason skoru: Uni ve multivariate analizlerde her zaman anlamlı bağımsız
prognostik öneme sahip olarak bulunmuştur (77). Modifiye Gleason skoru
klinik davranış ve tedavi cevaplarını öngörmede en güçlü prognostik faktördür
ve prostatektomi sonrası rekürrens riskini öngördüğü için nomogramlardaki
vazgeçilmez parametrelerden biridir (1).
1.3.2. Ekstra kapsüler yayılım: EKY bulunan hastanın progresyon ve mortalite riski
olmayana kıyasla fazladır (78, 79).
1.3.3. Seminal vezikül invazyonu: Kötü prognostik faktördür. Distal uçta tutulum
prostat veziküla seminalis bileşkesi tutulumuna göre daha kötüdür (80).
2. Risk grupları: D’Amico 1998 yılında risk gruplarını yayınladığından beri prostat kanseri
olgularında risk sınıflaması yapmak arzusu doğmuştur (81). Aslında risk sınıflaması altında
yatan temel felsefe takip ve tedavi yoğunluğu ve boyutunun birey ve ekonomik perspektif açısından en uygun hale getirmektir. Aşağıdaki Tablo 5’de D’Amico’nun risk sınıflaması
görülmektedir. Riskli prostat kanserini ön görmede pek çok klinik, laboratuar ve patolojik
parametre kullanılmıştır. Hepsinin riski öngörme açısından önemi olmakla birlikte bu derlemenin bir önceki başlığında bahsedilen nomogramların pek çoğu bu amaç için kullanılabilir.
Riskli olguyu saptamada asıl amaç sadece biyokimyasal rekürrensin olasılığını değil aynı zamanda klinik progresyonun, lokal-uzak metastazın, kansere bağlı ölümün ve genel sağkalımın
olasılığını da yansıtacak şekilde olmalıdır. Tablo 6’da güncel literatürde risk sınıflaması yapmak üzere kullanılan parametreler sıralanmıştır.
Tablo 5. D’Amico risk sınıflaması*
Düşük risk
T1-2a, Gleason Grade <6, PSA <10ng/ml
Orta risk
T2b, Gleason Grade 7, PSA 10-20ng/ml
Yüksek risk
T2c, Gleason Grade >8, PSA >20ng/ml
* Klinik evreleme UICC, 1992’ye göre
Tablo 6. Güncel literatürde kullanılan yüksek risk parametreleri82
1. Biyopsi Gleason skoru 8–10
2. PSA ≥ 20 ng/ml
3. 1992 TNM cT2c veya PSA > 20 ng/ml veya Biyopsi Gleason skoru ≥ 8
4. 1992 TNM cT3
5. Preoperatif Nomogram, 10 yıllık PFP ≤ %60
6. PSA ≥ 15 ng/ml veya 1992 TNM ≥ cT2b veya Biyopsi Gleason skoru ≥ 8
7. PSA ≥ 20 ng/ml veya 1992 TNM cT3 veya Biyopsi Gleason skoru ≥ 8
8. Preoperatif PSA velositesi > 2 ng/ml/yıl
9. Tümör hacmi
10. % Pozitif Biyopsi Kor > %66
11. % Pozitif Biyopsi Kor ≥ %50
35
Kaynaklar
1. Guidelines on Prostate Cancer: Diagnosis. In: Heidenreich A, Bolla M, editors. EAU Urological Guidelines.
2009. 7-19.
2. Schroeder FH, Belt E. Carcinoma of the prostate: a study of 213 patients with stage C tumors treated by total
perineal prostatectomy. J Urol 1975;114(2):257-260.
3. Catalona WJ, Richie JP, Ahmann FR et al. Comparison of digital rectal examination and serum prostate
specific antigen in the early detection of prostate cancer: results of a multicenter clinical trial of 6,630 men. J
Urol 1994;151(5):1283-1290.
4. Punglia RS, D’Amico AV, Catalona WJ, Roehl KA, Kuntz KM. Effect of verification bias on screening for
prostate cancer by measurement of prostate-specific antigen. N Engl J Med 2003;349(4):335-342.
5. Oesterling JE, Jacobsen SJ, Chute CG et al. Serum prostate-specific antigen in a community-based population
of healthy men. Establishment of age-specific reference ranges. JAMA 1993;270(7):860-864.
6. Stamey TA, Yang N, Hay AR, McNeal JE, Freiha FS, Redwine E. Prostate-specific antigen as a serum marker
for adenocarcinoma of the prostate. N Engl J Med 1987;317(15):909-916.
7. Djavan B, Zlotta AR, Byttebier G et al. Prostate specific antigen density of the transition zone for early
detection of prostate cancer. J Urol 1998;160(2):411-418.
8. Carter HB, Pearson JD, Metter EJ et al. Longitudinal evaluation of prostate-specific antigen levels in men with
and without prostate disease. JAMA 1992;267(16):2215-2220.
9. Carvalhal GF, Smith DS, Mager DE, Ramos C, Catalona WJ. Digital rectal examination for detecting prostate
cancer at prostate specific antigen levels of 4 ng./ml. or less. J Urol 1999;161(3):835-839.
10. Cooner WH, Mosley BR, Rutherford CL, Jr. et al. Prostate cancer detection in a clinical urological practice by
ultrasonography, digital rectal examination and prostate specific antigen. J Urol 1990;143(6):1146-1152.
11. Hsu CY, Joniau S, Oyen R, Roskams T, Van PH. Detection of clinical unilateral T3a prostate cancer - by
digital rectal examination or transrectal ultrasonography? BJU Int 2006;98(5):982-985.
12. Kamoi K, Babaian R. Contemporary TRUS-Guided Prostate Biopsy for Screening and Staging. In: Ukimura
O, Gill SI, editors. Contemporary Interventional Ultrasonography in Urology .London: Springer-Verlag
London Limited; 2009. 49-62.
13. Hodge KK, McNeal JE, Terris MK, Stamey TA. Random systematic versus directed ultrasound guided
transrectal core biopsies of the prostate. J Urol 1989;142(1):71-74.
14. Chen ME, Johnston DA, Tang K, Babaian RJ, Troncoso P. Detailed mapping of prostate carcinoma foci:
biopsy strategy implications. Cancer 2000;89(8):1800-1809.
15. Presti JC, Jr., O’Dowd GJ, Miller MC, Mattu R, Veltri RW. Extended peripheral zone biopsy schemes increase
cancer detection rates and minimize variance in prostate specific antigen and age related cancer rates: results of
a community multi-practice study. J Urol 2003;169(1):125-129.
16. Emiliozzi P, Corsetti A, Tassi B, Federico G, Martini M, Pansadoro V. Best approach for prostate cancer detection:
a prospective study on transperineal versus transrectal six-core prostate biopsy. Urology 2003;61(5):961-966.
17. O’Dowd GJ, Miller MC, Orozco R, Veltri RW. Analysis of repeated biopsy results within 1 year after a
noncancer diagnosis. Urology 2000;55(4):553-559.
18. Epstein JI, Herawi M. Prostate needle biopsies containing prostatic intraepithelial neoplasia or atypical foci
suspicious for carcinoma: implications for patient care. J Urol 2006;175(3 Pt 1):820-834.
19. Eskicorapci SY, Guliyev F, Islamoglu E, Ergen A, Ozen H. The effect of prior biopsy scheme on prostate cancer
detection for repeat biopsy population: results of the 14-core prostate biopsy technique. Int Urol Nephrol
2007;39(1):189-195.
20. Moore CK, Karikehalli S, Nazeer T, Fisher HA, Kaufman RP, Jr., Mian BM. Prognostic significance of high
grade prostatic intraepithelial neoplasia and atypical small acinar proliferation in the contemporary era. J Urol
2005;173(1):70-72.
21. Walz J, Graefen M, Chun FK et al. High incidence of prostate cancer detected by saturation biopsy after
previous negative biopsy series. Eur Urol 2006;50(3):498-505.
22. Moran BJ, Braccioforte MH, Conterato DJ. Re-biopsy of the prostate using a stereotactic transperineal
technique. J Urol 2006;176(4 Pt 1):1376-1381.
23. Merrick GS, Gutman S, Andreini H et al. Prostate cancer distribution in patients diagnosed by transperineal
template-guided saturation biopsy. Eur Urol 2007;52(3):715-723.
36
24. Spigelman SS, McNeal JE, Freiha FS, Stamey TA. Rectal examination in volume determination of carcinoma
of the prostate: clinical and anatomical correlations. J Urol 1986;136(6):1228-1230.
25. Partin AW, Mangold LA, Lamm DM, Walsh PC, Epstein JI, Pearson JD. Contemporary update of prostate
cancer staging nomograms (Partin Tables) for the new millennium. Urology 2001;58(6):843-848.
26. Mitterberger M, Pinggera GM, Pallwein L et al. The value of three-dimensional transrectal ultrasonography in
staging prostate cancer. BJU Int 2007;100(1):47-50.
27. Toi A, Bree LR. The Prostate. In: Rumarck CM, Wilson SR, Charboneau JW, editors. Diagnostic Ultrasound.
3 ed. 2005. 419.
28. Guidelines on Prostate Cancer: Staging. In: Heidenreich A, Bolla M, editors. EAU Urological Guidelines.
2009. 24-33.
29. Saliken JC, Gray RR, Donnelly BJ et al. Extraprostatic biopsy improves the staging of localized prostate cancer.
Can Assoc Radiol J 2000;51(2):114-120.
30. Guillonneau B, Debras B, Veillon B, Bougaran J, Chambon E, Vallancien G. Indications for preoperative
seminal vesicle biopsies in staging of clinically localized prostatic cancer. Eur Urol 1997;32(2):160-165.
31. Freedland SJ, Csathy GS, Dorey F, Aronson WJ. Percent prostate needle biopsy tissue with cancer is more
predictive of biochemical failure or adverse pathology after radical prostatectomy than prostate specific antigen
or Gleason score. J Urol 2002;167(2 Pt 1):516-520.
32. Sala E, Akin O, Moskowitz CS et al. Endorectal MR imaging in the evaluation of seminal vesicle invasion:
diagnostic accuracy and multivariate feature analysis. Radiology 2006;238(3):929-937.
33. Mullerad M, Hricak H, Wang L, Chen HN, Kattan MW, Scardino PT. Prostate cancer: detection of extracapsular
extension by genitourinary and general body radiologists at MR imaging. Radiology 2004;232(1):140-146.
34. Wang L, Mullerad M, Chen HN et al. Prostate cancer: incremental value of endorectal MR imaging findings
for prediction of extracapsular extension. Radiology 2004;232(1):133-139.
35. Sonnad SS, Langlotz CP, Schwartz JS. Accuracy of MR imaging for staging prostate cancer: a meta-analysis to
examine the effect of technologic change. Acad Radiol 2001;8(2):149-157.
36. Fuchsjager M, Shukla-Dave A, Akin O, Barentsz J, Hricak H. Prostate cancer imaging. Acta Radiol
2008;49(1):107-120.
37. Scheidler J, Hricak H, Vigneron DB et al. Prostate cancer: localization with three-dimensional proton MR
spectroscopic imaging--clinicopathologic study. Radiology 1999;213(2):473-480.
38. Villeirs GM, De Meerleer GO, De Visschere PJ, Fonteyne VH, Verbaeys AC, Oosterlinck W. Combined
magnetic resonance imaging and spectroscopy in the assessment of high grade prostate carcinoma in patients
with elevated PSA: A single-institution experience of 356 patients. European Journal of RadiologyIn Press,
Corrected Proof.
39. Nudell DM, Wefer AE, Hricak H, Carroll PR. Imaging for recurrent prostate cancer. Radiol Clin North Am
2000;38(1):213-229.
40. Bellin MF, Roy C, Kinkel K et al. Lymph node metastases: safety and effectiveness of MR imaging with ultrasmall
superparamagnetic iron oxide particles--initial clinical experience. Radiology 1998;207(3):799-808.
41. Heidenreich A, Varga Z, Von KR. Extended pelvic lymphadenectomy in patients undergoing radical
prostatectomy: high incidence of lymph node metastasis. J Urol 2002;167(4):1681-1686.
42. Bader P, Burkhard FC, Markwalder R, Studer UE. Is a limited lymph node dissection an adequate staging
procedure for prostate cancer? J Urol 2002;168(2):514-518.
43. Holl G, Dorn R, Wengenmair H, Weckermann D, Sciuk J. Validation of sentinel lymph node dissection in
prostate cancer: experience in more than 2,000 patients. Eur J Nucl Med Mol Imaging 2009;36(9):1377-1382.
44. Rana A, Karamanis K, Lucas MG, Chisholm GD. Identification of metastatic disease by T category, gleason
score and serum PSA level in patients with carcinoma of the prostate. Br J Urol 1992;69(3):277-281.
45. McGregor B, Tulloch AG, Quinlan MF, Lovegrove F. The role of bone scanning in the assessment of prostatic
carcinoma. Br J Urol 1978;50(3):178-181.
46. Vijayakumar V, Vijayakumar S, Quadri SF, Blend MJ. Can prostate-specific antigen levels predict bone scan
evidence of metastases in newly diagnosed prostate cancer? Am J Clin Oncol 1994;17(5):432-436.
47. Chybowski FM, Keller JJ, Bergstralh EJ, Oesterling JE. Predicting radionuclide bone scan findings in patients
with newly diagnosed, untreated prostate cancer: prostate specific antigen is superior to all other clinical
parameters. J Urol 1991;145(2):313-318.
37
48. Bruwer G, Heyns CF, Allen FJ. Influence of local tumour stage and grade on reliability of serum prostatespecific antigen in predicting skeletal metastases in patients with adenocarcinoma of the prostate. Eur Urol
1999;35(3):223-227.
49. Badalament RA, Miller MC, Peller PA et al. An algorithm for predicting nonorgan confined prostate
cancer using the results obtained from sextant core biopsies with prostate specific antigen level. J Urol
1996;156(4):1375-1380.
50. Gleason DF, Mellinger GT. Prediction of prognosis for prostatic adenocarcinoma by combined histological
grading and clinical staging. J Urol 1974;111(1):58-64.
51. Baydar DE. Prostat Kanserinin Patolojisi. In: Özen H, Türkeri L, editors. Üroonkoloji Kitabı.Ankara: Ertem
Basın Yayın; 2009. 549-570.
52. Bismar TA, Lewis JS, Jr., Vollmer RT, Humphrey PA. Multiple measures of carcinoma extent versus perineural
invasion in prostate needle biopsy tissue in prediction of pathologic stage in a screening population. Am J Surg
Pathol 2003;27(4):432-440.
53. Boccon-Gibod L, van der Kwast TH, Montironi R, Boccon-Gibod L, Bono A. Handling and pathology
reporting of prostate biopsies. Eur Urol 2004;46(2):177-181.
54. Sokoloff MH, Brendler CB. Indications and contraindications for nerve-sparing radical prostatectomy. Urol
Clin North Am 2001;28(3):535-543.
55. Tigrani VS, Bhargava V, Shinohara K, Presti JC, Jr. Number of positive systematic sextant biopsies predicts
surgical margin status at radical prostatectomy. Urology 1999;54(4):689-693.
56. What is the clinical significance of perineural invasion reported on prostate needle core biopsy? In: Oyasu R,
Yang XJ, Yoshida O, editors. Questions in Daily Urologic Practice.Japan: Springer; 2009. 12-15.
57. Bostwick DG, Qian J, Frankel K. The incidence of high grade prostatic intraepithelial neoplasia in needle
biopsies. J Urol 1995;154(5):1791-1794.
58. Ramos CG, Carvahal GF, Mager DE, Haberer B, Catalona WJ. The effect of high grade prostatic intraepithelial
neoplasia on serum total and percentage of free prostate specific antigen levels. J Urol 1999;162(5):1587-1590.
59. Bishara T, Ramnani DM, Epstein JI. High-grade prostatic intraepithelial neoplasia on needle biopsy: risk
of cancer on repeat biopsy related to number of involved cores and morphologic pattern. Am J Surg Pathol
2004;28(5):629-633.
60. Chan TY, Epstein JI. Follow-up of atypical prostate needle biopsies suspicious for cancer. Urology
1999;53(2):351-355.
61. Iczkowski KA. Current prostate biopsy interpretation: criteria for cancer, atypical small acinar proliferation,
high-grade prostatic intraepithelial neoplasia, and use of immunostains. Arch Pathol Lab Med 2006;130(6):835843.
62. Presti JC, Jr. Prostate biopsy strategies. Nat Clin Pract Urol 2007;4(9):505-511.
63. Chun FK, Karakiewicz PI, Briganti A et al. Prostate cancer nomograms: an update. Eur Urol 2006;50(5):914926.
64. Yanke BV, Gonen M, Scardino PT, Kattan MW. Validation of a nomogram for predicting positive repeat
biopsy for prostate cancer. J Urol 2005;173(2):421-424.
65. Eskicorapci SY, Karabulut E, Turkeri L et al. Validation of 2001 Partin tables in Turkey: a multicenter study.
Eur Urol 2005;47(2):185-189.
66. Stephenson AJ, Kattan MW. Nomograms for prostate cancer. BJU Int 2006;98(1):39-46.
67. Kattan MW, Zelefsky MJ, Kupelian PA et al. Pretreatment nomogram that predicts 5-year probability of
metastasis following three-dimensional conformal radiation therapy for localized prostate cancer. J Clin Oncol
2003;21(24):4568-4571.
68. Kattan MW, Potters L, Blasko JC et al. Pretreatment nomogram for predicting freedom from recurrence after
permanent prostate brachytherapy in prostate cancer. Urology 2001;58(3):393-399.
69. Fleshner NE, Lawrentschuk N. Risk of developing prostate cancer in the future: overview of prognostic
biomarkers. Urology 2009;73(5 Suppl):S21-S27.
70. Freedland SJ, Presti JC, Jr., Kane CJ et al. Do younger men have better biochemical outcomes after radical
prostatectomy? Urology 2004;63(3):518-522.
71. Obek C, Lai S, Sadek S, Civantos F, Soloway MS. Age as a prognostic factor for disease recurrence after radical
prostatectomy. Urology 1999;54(3):533-538.
38
72. Stamey TA, Johnstone IM, McNeal JE, Lu AY, Yemoto CM. Preoperative serum prostate specific antigen
levels between 2 and 22 ng./ml. correlate poorly with post-radical prostatectomy cancer morphology: prostate
specific antigen cure rates appear constant between 2 and 9 ng./ml. J Urol 2002;167(1):103-111.
73. D’Amico AV, Chen MH, Roehl KA, Catalona WJ. Preoperative PSA velocity and the risk of death from
prostate cancer after radical prostatectomy. N Engl J Med 2004;351(2):125-135.
74. D’Amico AV, Moul JW, Carroll PR, Sun L, Lubeck D, Chen MH. Surrogate end point for prostate cancerspecific mortality after radical prostatectomy or radiation therapy. J Natl Cancer Inst 2003;95(18):13761383.
75. D’Amico AV, Chen MH, Roehl KA, Catalona WJ. Identifying patients at risk for significant versus clinically
insignificant postoperative prostate-specific antigen failure. J Clin Oncol 2005;23(22):4975-4979.
76. Cannon GM, Jr., Walsh PC, Partin AW, Pound CR. Prostate-specific antigen doubling time in the identification
of patients at risk for progression after treatment and biochemical recurrence for prostate cancer. Urology
2003;62 Suppl 1:2-8.
77. Bostwick DG. Grading prostate cancer. Am J Clin Pathol 1994;102(4 Suppl 1):S38-S56.
78. Epstein JI, Carmichael M, Walsh PC. Adenocarcinoma of the prostate invading the seminal vesicle: definition
and relation of tumor volume, grade and margins of resection to prognosis. J Urol 1993;149(5):1040-1045.
79. Theiss M, Wirth MP, Manseck A, Frohmuller HG. Prognostic significance of capsular invasion and capsular
penetration in patients with clinically localized prostate cancer undergoing radical prostatectomy. Prostate
1995;27(1):13-17.
80. Debras B, Guillonneau B, Bougaran J, Chambon E, Vallancien G. Prognostic significance of seminal
vesicle invasion on the radical prostatectomy specimen. Rationale for seminal vesicle biopsies. Eur Urol
1998;33(3):271-277.
81. D’Amico AV, Whittington R, Malkowicz SB et al. Biochemical outcome after radical prostatectomy, external
beam radiation therapy, or interstitial radiation therapy for clinically localized prostate cancer. JAMA
1998;280(11):969-974.
82. Divrik RT. Yüksek riskli prostat kanserine yaklaşım. Üroonkoloji Bülteni 2008;1(1):13-19.
39
Lokalize prostat kanseri
Dr. Özkan Polat
Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Erzurum
K
urs kapsamında; “Lokalize Prostat Kanseri” başlığı altında aktif izlem, eksternal radyoterapi
(EBRT) ve brakiterapi`de lokal kontrol, doz etkinlik ilişkisi ve geç komplikasyonlar ile radikal
prostatektomide etkinlik ve geç komplikasyonlar konularına yer verilecektir.
Aktif izlem
Prostat kanserinde aktif izlem, terminolojik açıdan yakın izlem (bekle gör - watchful waiting)
politikasından farklılık göstermektedir. Yakın izlem yaklaşımı, hastanın tedavi edilmemesi konusunda
verilen aktif bir karardır. Bu hastalar yakın bir takip altında tutulurlar ve hastalarda, semptomlu veya
semptomsuz klinik progresyon oluştuğunda tedavi başlatılır. Bu durumda tedavi çok sıklıkla hormonal tedavinin bir türüdür ve küratif değildir. Bu terminoloji PSA öncesi dönemde kullanılmaya başlanmıştır. Metastatik hastalık gelişinceye kadar konservatif yaklaşım yapılmasını, metastaz geliştiğinde ise
hormonal tedavi başlanmasını amaçlamaktadır.
Aktif izlem ise son on yılda kullanılan yeni bir stratejidir ve hastaların hemen tedavi edilmemesi
konusunda verilen bir karardır. Diğerinden farklı olarak burada amaçlanan, yakın takip edilen hastalara
progresyon gelişmeden hemen önce küratif tedavi uygulanmasıdır. Bu yaklaşımda, PSA’nın kullanımı
ile sağlanması olası bir öngörü süresinin de katkısı ile hastalığın seyrinin kontrol altında tutulması hedeflenmektedir. Böylece, düşük grade’li klinik lokalize prostat kanserlerinde bu yaklaşımın bir opsiyon
olabileceği ve ‘fazla tedavi’ olasılığının azaltılabileceği düşünülmektedir. Aktif izlem serilerindeki hastalar,
sıklıkla hem progresyon hem de mortalite açısından düşük risk taşıyan tümörlere sahip kişilerdir. Çalışmalara dahil edilme kriterleri değişmekle beraber, genellikle Gleason skor ≤ 7, PSA < 15-20 ng/ml ve T1T2 tümörlerdir. Yakın izlem, günümüzde yaşam beklentisi on yıldan az ve düşük gleason skoru (Gleason
skor 2-5) olan kişiler için önerilmektedir. Ancak düşük volümlü ve düşük veya orta grade`li tümörlü genç
hastalarda aktif izlemin emniyetle kullanılabilmesi için uygun seçim kriterlerinin, takip prosedürlerinin
ve küratif tedaviye karar verme kriterlerinin daha net olarak ortaya konulması gerekmektedir.
Aktif izlem hastalarında küratif tedaviye başlama kriterleri değişkenlik göstermektedir. Genellikle
PSA`nın ikiye katlanma zamanı ve dinamik PSA ölçümleri kullanılmıştır. PSA`nın ikiye katlanma
zamanı için 2-4 yıl arasında değişik aralıklar önerilmiştir. Bazı çalışmalarda, bu amaçla yeniden tekrarlanan biyopsinin histolojik değerlendirmeleri ve Gleason skorun progresyon göstermesi dikkate
alınmıştır. PSA velositesi ve serbest PSA yüzdesi gibi ölçümler ise kullanılmamıştır. PSA`nın ikiye
katlanma zamanının, progresyon ve kansere bağlı mortalite açısından prognostik öneme sahip olduğu
gösterilmiştir. Ancak sensitivite ve spesifite değerlendirilmesinde belirgin bir eşik değer ortaya konulamamıştır. Bu konuda daha ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.
40
Aktif izlem çalışmalarının sonuçları kısıtlıdır. Bunlar genellikle 10 yılın altında takibi olan düşük
risk grubundaki hastalardır. Klotz ve Roemilingìn farklı çalışmalarında 8 yıllık bir takip süresi içinde
hastalığa spesfik survey % 99- %100, overall survey ise % 85-%89 olarak rapor edilmiştir. Soloway ve
Carterìn ortalama takip süresi sırasıyla 45 ay ile 2.8 yıl olan çalışmalarında ise prostat kanserine bağlı
ölüm görülmemiştir. Aktif izlemden küratif tedaviye dönüşümü; Klotz ve arkadaşları, ortalama 64
aylık takibi olan çalışmalarında % 34, Hardie ve arkadaşları ise, 42 aylık takibi olan çalışmalarında %
14 olarak rapor etmişlerdir. Çeşitli çalışmalarda, beş yıllık tedavisiz survey % 70-85 arasındadır.
Küçük, lokalize ve iyi diferansiye prostat kanserlerinin tanısı özellikle PSA döneminde artmıştır.
Bunların birçoğu ise progresyon göstermeyen tümörlerdir. Dolayısıyla bunlara yapılan radikal tedavi
girişimleri fazla tedavi olarak karşımıza çıkmaktadır. Aktif izlem burada iyi bir alternatif olarak görülmektedir. Ancak, aktif izlemin prostat kanserine bağlı mortalite oranını artırıp artırmadığı ortaya
konulmalıdır. Ayrıca aktif izleme alınacak hasta kriterlerinin optimize edilmesi gerekmektedir. Her
stratejide olduğu gibi aktif izlem stratejisi de risksiz değildir. Aktif izlem yapılırken progresyon gelişip,
küratif tedavi alan hastaların ne kadarı tam şifa şansını kaçıracaktır? Bu konulardaki sorular, devam
eden uzun süreli prospektif survey çalışmalarından sonra cevap bulabilecektir. Buna ilişkin olarak
2007 yılında başlatılan START (Standart Treatment Against Restricted Treatment) çalışmasının 2025
yılına kadar sonuçlanması planlanmaktadır.
Bugün, kanser progresyonu açısından düşük risk taşıyan, düşük grade`li klinik lokalize prostat
kanserlerinde aktif izlem opsiyonunu kullanmak akılcı gibi görülmektedir. Küratif tedaviye geçmek
için ise PSA`nın ikiye katlanma zamanını kullanmak doğru bir yaklaşımdır. Bu hastaların takiplerinde
her 6 ayda bir PSA ve rektal inceleme yapılmalı, temel değerlendirmeden 12-18 ay sonra görüntüleme
ve biyopsi tekarlanmalı ve bu her 2-3 yılda bir sürdürülmelidir. Unutulmamalıdır ki, hedef, hala kür
şansı varken kanser progresyonunu belirlemektir.
Radyoterapi
Etkinlik
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem ve radikal prostatektomiden başka tedavi opsiyonlarından
birisi de radyoterapidir. Radyoterapi, klasik olarak bilinen konvansiyonel eksternal radyoterapi dışında
sonraki yıllarda geliştirilen teknolojiler ile yeni açılımlara konu olmuştur. Bu anlamda görüntülerin üç
boyutlu hale dönüştürülüp, tümör-normal doku ayrımının ve doz ayarlamalarının daha sağlıklı yapıldığı üç boyutlu konformal radyoterapi (3D-CRT), bunun daha geliştirilmiş şekli olan ve hedefin daha
yoğun, çevre dokuların ise daha az doz almasına yönelik olarak, her ışın hüzmesinin kendi içindeki
ışın yoğunluğunun ayarlanabildiği yoğunluk ayarlı radyoterapi (IMRT) ve fraksiyon başına yüksek doz
uygulaması ile toplam dozun daha kısa sürede verilmesi esasına dayalı hipofraksiyonasyon, lokalize
prostat kanserinin tedavisinde radyoterapinin yerini gittikçe daha etkin hale getirmektedir.
Prensip olarak tümör içerisine radyoaktif çekirdeklerin yerleştirilmesi ile yapılan brakiterapi, eksternal radyoterapiye alternatif olarak daha düşük morbiditeye sahip bir tedavi yöntemidir. Prostat brakiterapisindeki amaç, rektum ve mesane morbiditesini minimalde tutarak tümöre yeterli dozu verebilmektir.
Prostat kanserinde, küratif radyoterapi uygulamalarının sonuçlarının değerlendirilmesindeki yöntemler PSA ölçümleri ve prostat biyopsileridir. Radyoterapi sonrası prostat içindeki değişiklikler; fibrozis, kalsifikasyon, glandüler yapılarda obliterasyon, ve tümörün mikroskobik olarak kaybolmasıdır.
Zamanla pozitif biyopsi sayısı azalmaktadır. Crook ve arkadaşlarının çalışmasında; ortalama 13, 28,
36, 44. aylarda yapılan biyopsilerde, pozitif biyopsi oranı sırasıyla % 33, % 24, % 18 ve% 7 olarak
bulunmuştur. Sağkalım açısından belirleyici olması bakımından 24-36. aylarda yapılan biyopsilerin
önemli olduğu vurgulanmaktadır.
Radyoterapi sonrası etkinliğin değerlendirilmesinde, biyopsi dışında diğer ve daha yaygın kullanılan yöntem ise biyokimyasal kontrol oranlarının kullanılmasıdır. American Society of Therapeutic
41
Radiology and Oncology (ASTRO)`nun 1999 toplantısındaki önerisi de bu yöndedir. Ancak, radyoterapi sonuçlarının raporlandığı çalışmalarda, biyokimyasal nükslerin belirlenmesinde kullanılan kriterlerde birliktelik olmaması en önemli handikaplardan birisidir. Radyoterapi sonrasında PSA seviyesinin
prostatektomi sonrası düzeye inmesi beklenmemelidir. Çünkü prostat dokusu yerinde kalmaktadır ve
normal prostat hücreleri PSA üretimine devam etmektedir. Diğer taraftan radyoterapi sırasında asiner
hücrelerin ölümü ile dolaşıma salgılanan PSA nedeniyle geçici PSA yükselmeleri görülebilmektedir.
Radyoterapi sonrası, PSA 1-2 yıl içinde tedrici bir düşüş göstererek nadir seviyeye ulaşmaktadır. Bütün
bu bilgiler ışığında, biyokimyasal nüks zamanının nasıl belirleneceği radyoterapi sonuçlarının daha
iyi yorumlanabilmesi açısından önemlidir. Bu konuda çeşitli görüşler olmasına rağmen, ASTRO ve
Radyasyon Tedavisi Onkoloji Grubu (RTOG)ùn 2005`deki konsensüs toplantısında, eksternal radyoterapi sonrası ulaşılan nadir PSA değerinden 2 ng/ml veya üzerinde artış olması, nüksün tanımı ve
zamanı olarak kabul edilmiştir.
Prostat kanserinin tedavisinde konvansiyonel eksternal radyoterapinin uzun dönem sonuçları,
kanseri kontrol etme bakımından başarılı değildir. Zagars ve arkadaşları 6 yıllık takipte T1-2 tümörler
için biyokimyasal kontrol oranların % 66 olarak vermişlerdir. Zietman ve arkadaşları ise, 10 yıllık
takipte hastaların yarısından daha azında biyokimyasal kontrol gözlemlemişlerdir. Nüks olgularda
ortalama PSA ikiye katlanma zamanı Gleason 1-2, 3, ve 5 için sırasıyla 18.8, 11.1 ve 9.6 ay olarak
bulunmuştur.
Radikal prostatektomi ile definitif eksternal radyoterapinin karşılaştırıldığı bir başka çalışmada
radyoterapi kolundaki 7892 hastanın % 36.9ùnda 10 yıllık yaşam elde edilmiştir. Bu kolda sekonder
bir tedavi almayan 3176 hasta tekrar analiz edildiğinde bu oran % 30.4 olarak bulunmuştur. Jeldrez
ve arkadaşları, bu çalışmada her iki durum için sırasıyla 2.9 ve 3.9 kez daha artmış mortalite riski
olduğunu belirtmişlerdir.
Üç boyutlu konformal radyoterapi, tümör-normal doku ayrımının daha sağlıklı yapılması yanında, ayrıca konvansiyonel teknikteki 60-70 Gy`lik dozun güvenli olarak artırılmasına olanak vermiştir.
Böylece daha iyi sonuçların elde edilmesi sağlanmıştır. Deichmueller ve arkadaşlarının çalışmasında,
ortalama 70.2 Gy doz uygulanan 210 hastada 5 ve 7 yıllık biyokimyasal kontrol oranları % 78.3 ve %
70 olarak verilmektedir. Yedi yıllık overall survey; düşük, orta, yüksek riskli alt gruplarda bir farklılık
olmaksızın % 75.6 olarak bulunmuştur.
Zelefsky ve arkadaşlarının çalışmasında, 75.6 veya 81, 70.2 ve 64.8 Gy alan hastaların sırasıyla
% 90, % 76 ve %56`sı PSA nadir seviyesine (≤ 1 ng/ml) ulaşabilmiştir. Bu çalışmada, düşük, orta
ve yüksek riskli grupların 5 yıllık biyokimyasal kontrol oranları sırasıyla % 85, % 65 ve % 35 olarak
bulunmuştur. Orta ve yüksek riskli grupta 75.6 Gy üzerinde doz verilmesi sonuçları anlamlı derecede
iyileştirmiştir. Kupelian ve arkadaşları, 72 Gy altında ve üstünde doz verdikleri T1/T2 hastalarının
5 ve 10 yıllık biyokimyasal kontrol oranlarını düşük dozda % 51 ve % 48, yüksek dozda ise % 81 ve
%81 olarak rapor etmişlerdir. Aynı yazarın 2008 yılında yayınlanan bir başka çalışmasında radyasyon
dozu arttıkça lokal başarısızlık ve uzak metastaz oranlarının düştüğü gösterilmiştir.
Viani ve arkadaşlarınca yapılan bir meta analiz çalışmasında, yüksek doz radyoterapinin biyokimyasal kontrolü daha iyi sağladığı ortaya konulmuştur. Altı çalışmanın içerdiği 2506 hastanın analizinde, biyokimyasal başarısızlık oranı yüksek doz radyoterapide % 24.8, düşük doz radyoterapi kolunda
ise % 34.6 olarak bulunmuştur. Düşük, orta ve yüksek risk gruplarında da aynı farklılık gösterilmiştir.
Bu çalışmada her 1 Gy doz artışının biyokimyasal başarısızlık oranını % 1.8 düşürdüğü gösterilmiştir.
Ancak bu analizin diğer önemli bir sonucu genel mortalite ve hastalığa bağlı mortalite açısından gruplar arasında bir fark gösterilememiş olmasıdır.
Yoğunluk ayarlı radyoterapi sonuçları diğerlerine göre daha kısıtlıdır. Bu konuda yapılan çalışmalar
yeterli takip süresine ulaştıkça bilgiler paylaşılmaktadır. Wong ve arkadaşları IMRT ile tedavi edilen
hastaların EBRT ve brakiterapiye göre daha az ürogenital toksisiteye maruz kaldıkları ve 75.6 Gy uygulamada, 5 yıllık biyokimyasal kontrolün % 87 olduğunu raporlamışlardır. Liauw ve arkadaşlarının
42
2009 yılında yayınladıkları 130 hastalık seride; düşük, orta ve yüksek riskli gruplarda 4 yıllık biyokimyasal kontrol oranları sırasıyla % 97, % 94 ve % 87 olarak gerçekleşmiştir. Bu çalışmada verilen
ortalama doz 76 Gy`dir ve hastaların yarısı radyoterapi öncesi ortalama 4 ay androjen deprivasyon
tedavisi almıştır. Yoğunluk ayarlı radyoterapide doz yükseltilmesine ilişkin çabalar sürmektedir. Bu konuda 478 hastalık seri ile en geniş çalışmalardan birisi olarak, 86.4 Gy`lik uygulama sonuçları Cahlon
ve arkadaşları tarafından yayınlanmıştır. Beş yıllık biyokimyasal kontrol oranlarını risk gruplarına göre
sırasıyla % 98, % 85 ve % 70 olarak vermektedirler.
Hipofraksiyonasyon, tedavi etkinliğinden ödün vermeden, total dozu daha kısa sürede verme
temel prensibine dayanmaktadır. Hedef organın radyasyona cevabı α/β değeri (intrensek radyosensitivitenin hedef dokunun tamir kapasitesine oranı) ile belirlenir. Prostat kanserinde bu oran 1.5 Gy
olarak hesaplanmıştır. Bu oran geç cevap veren normal dokulara göre düşüktür. Dolayısıyla prostattaki
α/β değeri, risk altındaki rektuma göre düşük olduğundan güvenli bir şekilde hipofraksiyon tadavileri
planlanabilmektedir. Böylece hem daha kısa sürede hasta tedavisi bitirilebilmekte, hem de radyoterapi
ünitelerinin yoğunluğu azaltılabilmektedir. Bu konu ile ilgili Yeoh ve Lukka`nın randomize çalışmaları
günümüzde uygun olmayan düşük radyasyon dozları kullanılarak yapılmıştır. Pollack ve arkadaşlarının
randomize serisinde ise, hipofraksiyon uygulanan grupta akut yan etkiler iyi tolere edilmiştir. Biyokimyasal kontrol açısından veriler henüz yeterli değildir. Norkus ve arkadaşları, yürüttükleri randomize
çalışmanın ilk yıl sonuçlarında hipofraksiyon kolu ile konvansiyonel fraksiyon kolu arasında biyokimyasal kontrol açısından fark olmadığını rapor etmişlerdir. Nadir PSA değerlerine (≤1 ng/ml ve ≤0.5
ng/ml) ulaşma oranları açısından gruplar arasında fark gösterilmemiştir.
Lokalize prostat kanserleri brakiterapi ile tedavi edilebilirler. Ancak ekstraprostatik yayılım riski
olan hastalarda eksternal radyoterapi ile birlikte kullanılmalıdır. Amerikan Brakiterapi Komitesi, monoterapide; T1-2a, Gleason skor 2-6 ve PSA < 10 ng/ml olan hastalarda I-125 için 145 Gy, Pd-103
için 115-120 Gy`lik dozlar önerilmektedir. Uygulamada tümöre yüksek doz verilirken, çevre normal
dokularda radyasyon oranı düşmektedir. Zelefsky ve arkadaşlarının 2693 hastayı kapsayan analizlerinde, brakiterapi sonrası en küçük PSA değeri 0-0.49, 0.5-0.99, 1.0-1.99 ve >2 ng/ml olan hastaların 8
yıllık biyokimyasal kontrol oranları sırasıyla % 92, % 86, % 79 ve % 67 olarak bulunmuştur.
Geç yan etkiler
Prostatın mesane, rektum, nörovasküler yapılar ve erektil dokulara komşuluğu, bu organları radyoterapinin ciddi yan etkileri ile karşı karşıya bırakmaktadır. Konvansiyonel radyoterapide komşu organların korunması sorun yaratırken, konformal tekniklerin kullanılması ile tedavi portallarının küçültülmesi bu konuda avantaj sağlamıştır. Ancak bu defa da çeşitli doz artırımlarının yapılması komplikasyon
oranlarının düşmesini engellemektedir. Geç yan etkiler radyoterapinin tamamlanmasından aylar sonra
ortaya çıkmaktadır. Genellikle yavaş prolifere olan hücrelerdeki (sinir sisteminde oligodendroglia, periferik sinir dokusunda schwann hücreleri, böbrekte tubul epiteli, kan damarlarında endotel, ciltte
fibroblastlar, kemikte osteoblast ve kondroblastlar) kayıp sonucunda oluşurlar. Geç dönem etkilerin
oluşumuna neden olan faktörler; fraksiyon başına düşen doz ile toplam radyoterapi dozudur.
RTOG kriterlerine göre, geç dönem yan etkiler bakımından gastrointestinal sistem için; orta derecede diyare ve kramp, günde 5 kez defekasyon, hafif rektal rahatsızlık ve kanama olması grade 1, ciddi
diyare ve kolik, günde 5`den fazla defekasyon, fazla rektal mukus ve intermittan rektal kanama olması
grade 2, cerrahi gerektiren obstrüksiyon veya kanama olması grade 3, nekroz, perforasyon veya fistül
olması grade 4, mortalite olması grade 5 toksisite olarak değerlendirilmektedir.
Ürogenital sistem için ise; hafif epitelyal atrofi, minör telanjiektazi ve mikroskobik hematüri olması grade 1, orta derecede sık idrara gitme, yaygın telanjiektazi, intermittan makroskobik hematüri
olması grade 2, ciddi derecede sık idrara gitme ve dizüri, yaygın ciddi telenjiektazi, sık hematüri,
mesane kapasitesinin 150 ml`nin altına düşmesi grade 3, nekroz, kontrakte mesane (<100 ml), ciddi
hemorajik sistit olması grade 4, mortalite olması grade 5 toksisite olarak belirlenmiştir.
43
Konvansiyonel teknikte sistit, hematüri, üretral darlık veya kontrakte mesane gelişimi % 7.3 civarındadır. Fakat bu geç yan etkilere bağlı cerrahi girişim endikasyonu % 0.5 dolayındadır. Kronik intestinal sekel insidansı % 3.3`dür. Kronik diyare, proktit, rektal veya anal striktür, rektal kanama ve ülser
görülebilir. Radyoterapiye bağlı mortalite ise % 0.2`dir. Komplikasyonların görülme sıklığı 70 Gy
üzerinde artmaktadır. Rektal toksisite riski, anterior rektal duvarın yüksek doz radyasyonla etkileşimi
ile ilişkilidir. Erektil fonksiyon zamanla bozulabilmektedir. Yedi yıl sonra hastaların yaklaşık yarısı potent olabilmektedir. Nörovasküler demetin hasar görmesi ve vasküler endarterit gelişmesi, erektil fonksiyonu olumsuz etkilemektedir. Konformal radyoterapide yüksek doz kullanılmasına rağmen tolerans
daha iyidir. Zelefsky ve arkadaşları çalışmalarında, ortalama 75.6 Gy ile tedavi edilen 743 hastada grade
3 rektal veya üriner toksisite oranını % 2.1 olarak rapor etmişlerdir. Hastaların % 1ìnde müdahale
gerektiren rektal kanama ve üretral darlık meydana gelmiştir. Ryu ve arkadaşları, 79.2 Gy doz verilerek
konformal tedavi yapılan 173 hastanın % 2.4`ünde grade 3 geç toksisite bildirmişlerdir. Brakiterapiden sonra üriner retansiyon ve ciddi obstrüktif semptomlar nedeniyle transüretral rezeksiyon (TURP)
gerekebilmektedir. TURP sonrası stress inkontinans oranı, Gelblum ve arkadaşlarının çalışmasında %
17, Kollmeier ve arkadaşlarının çalışmasında ise % 18 olarak rapor edilmiştir. Prostatın büyüklüğü ve
yerleştirilen çekirdeğin (seed) sayısı yan etkiler ile korelasyon göstermiştir.
Radikal prostatektomi
Etkinlik
Lokalize prostat kanserinde radikal prostatektomi ilk tedavi seçeneğidir ve altın standarttır. Kanser
kontrolü açısından önemli noktalar, patolojik olarak negatif cerrahi marjinlerle organa sınırlı hastalık
olması, biyokimyasal kontrol, lokal progresyon, metastaz, kansere spesifik survey ve overall survey`dir.
Cerrahi sonrası PSA yükselmesi, genelde tümör rekürrensi için ilk kanıttır. Ancak bu hastaların hepsinde metastaz gelişmez ve kansere bağlı ölüm oluşmaz. Bazen rektal incelemede palpabl rekürrens kanıtı
olmasına rağmen, biyokimyasal kontrol devam etmektedir. Bunlar genellikle PSA üretimi olmayan
yüksek grade`li veya nöroendokrin tümörlerdir.
Catalona`nın 4400 den fazla açık retropubik radikal prostatektomi serisinde 10 yıllık kanser progresyonsuz survey, organa sınırlı hastalarda yaklaşık % 85`dir. Bu oran, ekstrakapsüler yayılımı olan,
ancak marjin negatif hastalarda % 65, marjin pozitif olanlarda % 55, veziküla seminalis invazyonunda
% 25, lenf nodu metastazlarında % 10`dur.
Han ve arkadaşları, John Hopkins serisinde benzer mükemmel sonuçları vermektedirler. Beş yıl
üzerinde takip edilen 2404 hastada; biyokimyasal nüks oranlarını % 9.7, lokal ve uzak metastazları ise
sırasıyla % 1.7 ve % 5.8 olarak bildirmişlerdir.
Stephenson ve arkadaşları, çok merkezli 12.670 hastayı kapasayan cohort çalışmasında 15 yıllık
kansere bağlı mortalite oranını % 12, overall mortalite oranını ise % 38 olarak rapor etmişlerdir.
Mayo kliniğinin 7591 hastayı kapsayan ve Dàmico risk grup klasifikasyonunun validete edildiği çalışmasında, yüksek risk grubunda, biyopsi gleason skoru, spesmen gleason skoru, patolojik evre, pozitif cerrahi
sınır ve pozitif lenf nodunun, prognostik bilgi sağlayan parametreler olduğu ortaya konulmuştur.
Laparoskopik ve robotik radikal prostatektominin onkolojik sonuçları açık cerrahi sonuçları kadar
olgunlaşmamakla birlikte bu konudaki sonuçlar da zaman zaman çeşitli merkezlerden gelmektedir.
Son olarak bu konuda Touijer ve arkadaşları 10 yıllık laparoskopik radikal prostatektomi deneyimlerinin onkolojik sonuçlarını yayınlamışlardır. Progresyonsuz kanser kontrol oranı 5 ve 8 yıl için sırasıyla
% 78 ve % 71 olarak gerçekleşmiştir. Düşük, orta ve yüksek risk gruplarına göre 5 yıllık sonuçlar ise;
sırasıyla, % 91, % 77 ve % 53 `dür.
Krambeck ve arkadaşlarının robotik ve açık cerrahi sonuçlarını karşılaştırdıkları çalışmalarında,
gruplar arasında biyokimyasal progresyonsuz survey açısından fark gösterilmemiştir ( %92.4-% 92.2).
Ancak bu çalışma henüz 3 yıllık takip süresini kapsayan erken sonuçlardır.
44
Geç komplikasyonlar
Radikal prostatektominin geç komplikasyonları; erektil disfonksiyon, üriner inkontinans, üretral darlık ve inguinal hernilerdir. Cerrahi sonrası erektil fonksiyonun tekrar kazanılması, hastanın
yaşı, preoperatif performans durumu, sinir koruyucu cerrahi yapılması ile korelasyon göstermektedir.
Dubbelman`ın çalışmasında; teknikten bağımsız olarak, tüm büyük seriler göz önüne alındığında ortalama erkesiyon kazanma oranının % 19 olduğu ifade edilmiştir. Bu oldukça düşük bir rakamdır ve
bekleneni vermemektedir. Catalona ve arkadaşları, preoperatif erektil fonksiyonları normal ve bilateral
sinir koruyucu tekniğin uygulandığı olgularda; 40, 50 60 ve 70`li yaşlar için sırasıyla % 95, % 85, %
75 ve % 50 postoperatif erkesiyon kazanma oranlarını vermektedirler. Ancak bu konudaki beklentilerin her zaman yüksek tutulmaması gerektiği literatür bilgilerinden anlaşılmaktadır. Prostate Cancer
Outcomes Study (PCOS) çalışmasının 5. yıl sonuçlarında hastaların % 71ì ereksiyonu başaramamıştır. Diğerlerinde ise fosfodiesteraz inhibitörlerinin de katkısı ile zamanla gittikçe artan bir potens
kazanma eğilimi gösterilmiştir. Üriner kontinansın sağlanması, cerrahın volümü kadar hastanın yaşı ile
de ilgilidir. 50 yaştan genç hastaların % 95ìnden fazlası, 70 yaştan daha ileri hastaların ise % 85ì kontinansı kazanmaktadır. Robotik cerrahide kontinans ve potens açısından bir yıllık erken sonuçlarda
açık cerrahiye göre fark gösterilmemiştir. Krambeck ve arkadaşları kontinans oranlarını robotik ve açık
cerrahi için sırasıyla % 91.8 ve % 93.7, potens oranlarını ise % 70 ve % 62.8 olarak bildirmişlerdir.
Kaynaklar
1. Klotz L. Active surveillance for prostate cancer: trials and tribulations. World J Urol 2008; 26:437–442
2. Adolfsson J. Watchful waiting and active surveillance: the current position. BJU Int. 2008;Jul;102(1):10-4.
Epub 2008 Apr 14. Review.
3. Roemeling S, Robool MJ, deVries SH, et al. Active surveillance of prostate cancer detected in three subsequent screening
rounds of a screening trial: characteristics, PSA doubling times and outcome. Eur Urol 2007; 51: 1244–51.
4. Patel MI, DeConcini DT, Lopez-Corona E, Ohori M, Wheeler T, Scardino PT. An analysis of men with
clinically localized prostate cancer who deferred definitive therapy. J Urol 2004; 171 : 1520–5.
5. Soloway M, Soloway C, Williams S, Ayyathurai R, Kava B, Manoharan M. Active surveillance; a reasonable
management alternative for patients with prostate cancer: the Miami experience. BJU Int 2008; 101: 165–9.
6. Klotz L. Active surveillance with selective delayed intervention is the way to manage ‘good-risk’ prostate cancer.
Nat Clin Pract Urol 2005; 2 : 136–42.
7. Venkitaraman R, Norman A, Woode- Amissiah R, et al. Predictors of histological disease progression in
untreated, localized prostate cancer. J Urol 2007; 178: 833–7.
8. Carter H, Ketterman A, Warlick C, et al. Expectant management of prostate cancer with curative intent: an
update of the Johns Hopkins experience. J Urol 2007; 178: 2359–65.
9. Hardie C, Parker C, Norman A, et al. Early outcomes of active surveillance for localized prostate cancer. BJU
Int 2005; 95: 956–60.
10. Dall’Era MA, Kane CJ. Watchful waiting versus active surveillance: appropriate patient selection. Curr Urol
Rep. 2008 May;9(3):211-6.
11. Crook J, Malone S, Perry G, et al. Postradiotherapy prostate biopsies: What do they really mean? Results for
498 patients. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2000;48:355-367.
12. Roach M 3rd, Hanks G, Thames H Jr, et al. Defining biochemical failure following radiotherapy with or
without hormonal therapy in men with clinically localized prostate cancer: recommendations of the RTOGASTRO Phoenix Consensus Conference. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2006 Jul 15;65(4):965-74.
13. Zagars GK, Pollack A, von Eschenbach AC. Prognostic factors for clinically localized prostate carcinoma:
analysis of 938 patients irradiated in the prostate specific antigen era. Cancer. 1997 Apr 1;79(7):1370-80.
14. Jeldres C, Suardi N, Perrotte P, et al. Survival after radical prostatectomy and radiotherapy for prostate cancer:
a population-based study. Can Urol Assoc J. 2009 Feb;3(1):13-21.
45
15. Deichmueller CM, Wegener G, Karstens JH, Bruns F Definitive conformal radiotherapy for localized prostate
cancer: a long-term follow-up study. Anticancer Res. 2009 Jul;29(7):2627-34.
16. Zelefsky MJ, Leibel SA, Gaudin PB, et al. Dose escalation with three-dimensional conformal radiation therapy
affects the outcome in prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 1998 Jun 1;41(3):491-500.
17. Kupelian PA, Potters L, Khuntia D, et al. Radical prostatectomy, external beam radiotherapy <72 Gy, external
beam radiotherapy > or =72 Gy, permanent seed implantation, or combined seeds/external beam radiotherapy
for stage T1-T2 prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2004 Jan 1;58(1):25-33.
18. Kupelian PA, Ciezki J, Reddy CA, Klein EA, Mahadevan A. Effect of increasing radiation doses on local and
distant failures in patients with localized prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2008 May 1;71(1):1622. Epub 2007 Nov 8.
19. Viani GA, Stefano EJ, Afonso SL. Higher-than-conventional radiation doses in localized prostate cancer
treatment: a meta-analysis of randomized, controlled trials. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2009 Aug
1;74(5):1405-18. Review.
20. Wong WW, Vora SA, Schild SE, et al. Radiation dose escalation for localized prostate cancer: intensitymodulated radiotherapy versus permanent transperineal brachytherapy. Cancer. 2009 Aug 10. [Epub ahead of
print].
21. Liauw SL, Weichselbaum RR, Rash C, et al. Biochemical control and toxicity after intensity-modulated
radiation therapy for prostate cancer. Technol Cancer Res Treat. 2009 Jun;8(3):201-6.
22. Cahlon O, Zelefsky MJ, Shippy A, et al. Ultra-high dose (86.4 Gy) IMRT for localized prostate cancer: toxicity
and biochemical outcomes. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2008 Jun 1;71(2):330-7. Epub 2007 Dec 31.
23. Lukka H, Hayter C, Warde P, et al. Randomized trial comparing two fractionation schedules for patients with
localized prostate cancer. J Clin Oncol. 2005 Sep 1;23(25):6132-8.
24. Yeoh EE, Fraser RJ, McGowan RE, et al. Evidence for efficacy without increased toxicity of hypofractionated
radiotherapy for prostate carcinoma: early results of a phase III randomized trial. Int J Radiat Oncol Biol Phys
2003;55:943-55.
25. Pollack A, Hanlon AL, Horwitz EM, et al. Dosimetry and preliminary acute toxicity in the first 100 men
treated for prostate cancer on a randomized hypofractionation dose escalation trial. Int J Radiat Oncol Biol
Phys 2006;64:518-26.
26. Norkus D, Miller A, Plieskiene A, Janulionis E, Valuckas KP. A randomized trial comparing hypofractionated
and conventionally fractionated three-dimensional conformal external-beam radiotherapy for localized prostate
adenocarcinoma: a report on the first-year biochemical response. Medicina (Kaunas). 2009;45(6):469-75.
27. Nag S, Beyer D, Friedland J, Grimm P, Nath R. American Brachytherapy Society (ABS) recommendations for
transperineal permanent brachytherapy of prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 1999 Jul 1;44(4):78999. Review.
28. Zelefsky MJ, Kuban DA, Levy LB, et al. Multi-institutional analysis of long-term outcome for stages T1T2 prostate cancer treated with permanent seed implantation. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2007 Feb
1;67(2):327-33. Epub 2006 Nov 2.
29. Ryu JK, Winter K, Michalski JM, et al. Interim report of toxicity from 3D conformal radiation therapy (3DCRT) for prostate cancer on 3DOG/RTOG 9406, level III (79.2 Gy). Int J Radiat Oncol Biol Phys. 2002
Nov 15;54(4):1036-46.
30. Lawton CA, Won M, Pilepich MV, et al. Longterm treatment sequelae following external beam irradiation
for adenocarcinoma of the prostate: analysis of RTOG studies 7506 and 7706. Int J Radiat Oncol Biol Phys.
1991;21:935-939.
31. Gelblum D, Potters L, Ashley R, et al. Urinary morbidity following ultrasound-guided transperineal prostate
seed implantation. Int J Radiat Oncol Biol Phys. 1999;45:59-67.
32. Kollmeier MA, Stock RG, Cesaretti J, Stone NN. Urinary morbidity and incontinence following transurethral
resection of the prostate after brachytherapy. J Urol. 2005;173:808-812.
33. Stephenson AJ, Kattan MW, Eastham JA et al. Prostate Cancer-Specific Mortality After Radical Prostatectomy
for Patients Treated in the Prostate-Specific Antigen Era. J Clin Oncol. 2009 Jul 27. [Epub ahead of print].
34. Han M, Partin AW, Pound CR, Epstein JI, Walsh PC. Long-term biochemical disease-free and cancer-specific
survival following anatomic radical retropubic prostatectomy. The 15-year Johns Hopkins experience. Urol
Clin North Am. 2001 Aug;28(3):555-65.
46
35. Boorjian SA, Karnes RJ, Rangel LJ, Bergstralh EJ, Blute ML. Mayo Clinic validation of the D’amico risk
group classification for predicting survival following radical prostatectomy. J Urol. 2008 Apr;179(4):1354-60;
discussion 1360-1. Epub 2008 Mar 4.
36. Krambeck AE, DiMarco DS, Rangel LJ, et al. Radical prostatectomy for prostatic adenocarcinoma: a matched
comparison of open retropubic and robot-assisted techniques. BJU Int. 2009 Feb;103(4):448-53. Epub 2008
Sep 3.
37. Touijer K, Secin FP, Cronin AM, et al. Oncologic outcome after laparoscopic radical prostatectomy:10 years
of experience. Eur Urol.2009 May;55(5):1014-9.Epub2008 Nov 6.
38. Catalona WJ, Han M. Definitive therapy for localized prostate cancer-An overview. In: Kavoussi LR, Novick
Ac, Partin AW, Peters CA, eds. Campbell-Walsh Urology. Ninth Edn. Saunders Elsevier, Philadelphia, 2007;
p. 2932-46.
39. Dubbelman YD, Dohle GR, Schröder FH. Sexual function before and after radical retropubic prostatectomy:
a systematic review of prognostic indicators for a successful outcome. Euor Urol. 2006;50(4):711-8.
40. Penson F, McLerran D, Feng Z, et al. 5-year urinary and sexual outcomes after radical prostatectomy: results
from the Prostate Cancer Outcomes Study. J urol. 2005;173:1701-1705.
.
47
Yüksek riskli veya lokal-ileri evre prostat
kanserinde yaklaşım
Dr. Ali Tekin
Düzce Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Bolu
G
ünümüzde yüksek riskli ve lokal ileri evre prostat kanserinin tedavisi konusunda henüz tam bir
fikir birliği mevcut değildir. Sadece lokal küratif tedavi yöntemleri ile tatmin edici sonuç elde
etmek zordur. Çünkü, primer tümör tam olarak kontrol edilse bile olguların en az yarısında
izlemde kanser progresyonu kaçınılmazdır. Bir yandan lokal tümör kontrolü etkin biçimde sağlanırken
diğer yandan bölgesel ve uzak mikrometastazlar da eradike edilmelidir. Bu nedenle, çoğu zaman iki
veya daha fazla yöntemin birlikte kullanılması gereklidir. Bugün asıl tartışılan konu, hangi kombinasyonun kime, ne zaman, hangi dozda ve ne süre uygulanması gerektiğidir.
Ürologlar, geleneksel olarak suboptimal onkolojik sonuçlar ve yüksek oranda idrar kaçırma riski
nedeniyle lokal-ileri evre prostat kanserli hastalarda radikal prostatektomiden çok radyoterapi (RT) ve/
veya hormonoterapiye (HT) yönlendirmişlerdir. Hangi tedavinin diğerine üstün olduğuna dair yeterli
veri bulunmamasına rağmen lokal-ileri evre hastalıkta günümüzde de cerrahi dışı alternatifler daha
sık kullanılmaktadır. Topluma dayalı Surveillance Epidemiology and End Results (SEER) verileri, klinik T3 evrede radikal prostatektomi (RP) tercih edilme oranının 1995-2001 yılları arasında %18’den
%9’a gerilediğini, RT’de ise tersine %20’lik bir artışı göstermektedir (1). Ancak bu eğilim, ne yazık ki
kanıta dayalı bilgiye dayanmamaktadır. Çünkü, modern anatomik yaklaşım ve cerrahideki gelişmeler
nedeniyle yüksek riskli hastalarda cerrahi morbidite oldukça azalmış ve fonksiyonel sonuçlar iyileşmiş,
neredeyse düşük riskli hastalarla benzer sonuçlar elde edilebilmektedir (2-7).
Prostat spesifik antijen (PSA) ve üç boyutlu görüntüleme yöntemlerinin olmadığı daha eski seriler
bir kenara bırakılırsa, güncel serilerde RP sonrası 5 ve 10 yıllık kansere özgü sağ kalım %60-95 ve %4990 arasındadır (Tablo 1). Retrospektif doğası nedeniyle bu serilerin heterojen karakterde hastalardan
oluşması ve olguların büyük bir kısmında izlem sırasında sekonder tedavi(ler) uygulanması değerlendirmeyi daha da güçleştirmektedir. Ancak, Mayo Clinic’ten Ward ve arkadaşlarının sonuçları sadece RP
ile, herhangi bir adjuvan tedavi olmaksızın 5 yılda %60 kansersiz sağkalım elde edilebileceğini göstermektedir (7). Diğer yandan, klinik T3 evre kabul edilen olguların %27’sinde patolojik olarak organa
sınırlı kanser bulunacağından, sırf bu nedenle hastalar cerrahi ile kür şansından mahrum edilmemelidir
(7). Yeni serilerde rapor edilen sonuçların eskilere göre daha iyi olmasının nedenleri arasında genel
olarak deneyimin artması, cerrahi teknikte gelişmeler ve daha doğru evreleme sayesinde daha küçük
hacimli kansere cerrahi uygulama eğilimi sayılabilir.
Ancak, klinik T3 kanserlilerin birçoğunda bölgesel yayılım olduğu için, RP’den yarar görmeme
olasılığı yüksektir. Özellikle lenf nodu tutulumu olanların çoğu cerrahiden yarar görmeyecektir. Cerra-
48
hi ve diğer alternatif tedavileri (endokrin tedavi, RT, kombinasyon) doğrudan karşılaştıran yayınlanmış
bir çalışma bulunmadığından, yüksek riskli ve lokal ileri evre prostat kanserinde radikal prostatektominin diğer tedavi alternatiflerine göre sağ kalıma daha olumlu katkısı olup olmadığı, yanıtlanması
gereken önemli bir sorudur.
Tablo 1. Lokal ileri evrede radikal prostatektomi
Genel
sağkalım (%)
5 yıl
10 yıl
Kansere özgü sağkalım
(%)
Çalışma (yıl)
Hasta
sayısı
Ek tedavi
(%)
5 yıl
10 yıl
Lerner (1995)
812
60
86
70
90
80
van den Ouden (1998)
83
0
75
60
85
72
Pound (1999)
55
0
—
—
60
49
Ward (2005)
842
62
90
76
95
90
Loeb (2007)
288
54
91
74
92
88
Genişletilmiş lenf nodu diseksiyonu
RP, aslında, lenf nodu tutulumu olmadığı varsayılan hastalarda geçerli bir tedavidir. Lokal ileri evre
prostat kanserli olguların %15-40’ında patolojik lenf nodu tutulumu (pN1) vardır (8). Lenfanjiyografi
çalışmaları, prostatik lenfatiklerin alışılmış lenf nodu diseksiyonu alanı olan obturator fossa ve eksternal
ilyak ven çevresi dışında internal ilyak ve presakral bölgelere de drene olduğunu göstermektedir. Farklı
araştırmalar, bölgesel lenf nodu tutulumunun %19-35’inin geleneksel sınırlı lenf nodu diseksiyonu
alanı dışında olduğunu göstermektedir. Genişletilmiş lenf nodu diseksiyonun daha doğru evreleme
olanağı ve prognostik bilgi sağlaması yanında, birkaç retrospektif çalışmanın sonuçlarına göre tedavi
edici rolü de mümkündür (3, 9, 10). Avrupa Üroloji Birliği kılavuzlarına göre, yüksek riskli ve lokal ileri evre prostat kanserinde RP tedavi seçeneklerinden biridir. Ancak, birlikte mutlaka genişletilmiş lenf
nodu diseksiyonu da önerilmektedir. Lenf metastazı saptandığında, bunun kötü prognoz göstergesi ve
sistemik hastalık işareti olduğu unutulmamalı ve sistemik tedavi gereği göz ardı edilmemelidir.
Klinik lokalize evreli olguların bir kısmı RP sonrası ileri patolojik evre olarak bulunacaktır. Patolojik evre ve prognoz yakın ilişkilidir. Örneğin, kapsül dışı yayılım (pT3a) klinik progresyon riskini 3 kat
artırmaktadır. Seminal vezikül (pT3b) ve lenf nodu tutulumu (pN1) çok güçlü prognostik göstergelerdir. Hull ve ark. patolojik lokalize evre, ekstrakapsüler yayılım, seminal vezikül tutulumu ve pozitif
lenf nodu için 5 yıl PSA nükssüz sağkalımı sırasıyla %95, %76, %37 ve %18 olarak bulmuşlar, çoklu
analizde ise cerrahi sınır pozitifliğini en olumsuz prognostik gösterge olarak rapor etmişlerdir (11).
Seminal vezikül tutulumu da hem biyokimyasal progresyon hem de lokal nüks açısından çok
önemlidir. Eski serilerde bu hastaların neredeyse yarısında lokal nüks bildirilirken, muhtemelen daha
iyi hasta seçimi, cerrahi teknikte gelişmeler ve nükste ikincil tedavilerin daha erken başlanması nedeniyle güncel serilerde daha azdır (3, 12).
Ameliyat öncesi T evresi, PSA düzeyi ve biyopsi Gleason skorunu kullanan modeller yardımıyla
RP sonrası biyokimyasal progresyonsuz sağkalımı belli ölçülerde öngörmek mümkündür (13). Genel
olarak, Gleason skoru ve PSA arttıkça progresyonsuz sağ kalım olasılığı azalır. Ancak, geniş topluluklar
göz önünde bulundurulduğunda iyi bir geçerlilik oranına sahip olmakla birlikte, herhangi bir olgu
açısından kesin bilgi veremez.
49
RP öncesi neoadjuvan hormon tedavisinin rolü
Neoadjuvan HT ve RT kombinasyonu ile elde edilen başarılı sonuçlar, benzer bir fayda beklentisi
ile neoadjuvan HT ve cerrahi kombinasyonu denemelerini de teşvik etmiştir. Sadece LHRH analoğu
veya maksimal androjen blokajı şeklinde neoadjuvan HT birçok araştırmacı tarafından test edilmiştir.
Üç ay süreyle neoadjuvan HT ile istikrarlı olarak şu bulgular elde edilmiştir: pT evresinde azalma,
pozitif cerrahi sınır oranında azalma, organa sınırlı hastalık oranında artma ve pN1 oranında azalma.
Klinik evreye göre neoadjuvan HT etkisinde farklılık var mı diye bakıldığında, patolojik evre gerilemesinin T2 hastalıkta T3 evreye göre daha belirgin olduğunu gösteren çalışmalar olduğu gibi T3-4 evrede
de T2’ye benzer etkiyi saptayan çalışmalar da vardır. Neoadjuvan HT 3 ay yerine 8 aya uzatıldığında
organa sınırlı hastalık oranı daha artarken pozitif cerrahi sınır oranları daha da azalmaktadır. Ancak,
cerrahi parametrelere bu olumlu etkilere rağmen 5 yılda kansere özgü sağ kalım ve 4-7 yılda genel sağ
kalım üzerine 3 ve 8 aylık neoadjuvan HT’nin herhangi bir olumlu katkısı gösterilememiştir (14-24).
RP sonrası adjuvan tedavi
RP’de pT3 (kapsül dışı yayılım ve/veya seminal vezikül) hastalık saptandığında %30’a varan lokal
nüks riski mevcuttur. Bu hastalarda klinik ve histopatolojik faktörlerden yararlanarak nüksü öngörmek
bir ölçüye kadar mümkündür. Preoperatif PSA değeri, cerrahi spesmen Gleason skoru ve cerrahi sınır
pozitifliği, prognostik önemi gösterilmiş faktörlerdir.
RP sonrası 4 farklı klinik senaryo mümkündür: (1) geride hiç rezidü hastalık kalmamıştır, (2)
sadece prostatik lojda rezidü hastalık vardır, (3) prostatik lojda rezidü + minimal sistemik hastalık; (4)
sistemik hastalık. Adjuvan RT’nin gerçek kür sağlama şansı sadece ikinci senaryoda mümkündür. RP
sonrası adjuvan radyoterapiye ait güncel bilgilerimizin temelini oluşturan iki randomize prospektif
çalışma mevcuttur.
Bolla ve arkadaşlarının rapor ettiği European Organisation for Research and Treatment of Cancer
(EORTC)-22911 çalışmasında pT3 veya cerrahi sınır pozitifliği olan 1005 hasta postoperatif RT (50
Gy pelvis + 10-14 Gy prostatik alan) veya gözlem olmak üzere iki kola randomize edilmiştir. Beş yıllık
izlemde biyokimyasal progresyonsuz sağ kalım adjuvan RT kolunda gözlem seçeneğine daha üstün
bulunmuştur (%74’e karşı %53) (0.0001). Bunun yanında, klinik progresyonsuz sağkalım (0.0009) ve
lokal nüks (0.0001) açısından da adjuvan RT daha üstündür (25). İlginç olarak, özellikle lokal rezidü
olasılığının daha yüksek olduğu durumlarda (pozitif cerrahi sınır, seminal vezikül invazyonu) RT’nin
sağkalım avantajı daha belirgindir. Tersine, eğer negatif cerrahi sınır sağlanmışsa adjuvan RT’nin “bekle-gör” stratejisine ek bir avantajı söz konusu değildir. Buradan, tümör prostat kapsülünü aşsa bile, eğer
temiz cerrahi sınır (spesmene sınırlı) elde edilebilirse adjuvan RT verilmesine gerek olmadığı sonucuna
varmışlardır.
Southwest Oncology Group (SWOG) 8794 çalışmasında ise radikal prostatektomi sonrası yüksek
riskli 425 hasta prostatik loja 60-64 Gy RT veya sadece izlem şeklinde randomize edilmiştir. Ortanca
10.6 yıl izlemde biyokimyasal kontrol, hastalıksız, kansere özgü ve genel sağkalım adjuvan RT kolunda
daha iyi bulunmuştur. Adjuvan RT ve izlem kolları için ortanca PSA progresyonsuz sağkalım 10.3
ve 3.1 yıl (p <0.001), klinik progresyonsuz sağkalım 13.8 ve 9.9 yıl (p = 0.001) olarak belirlenmiştir
(26). Bu iki prospektif çalışma, adjuvan RT’nin kurtarma tedavisine karşı uzun dönemde üstünlüğünü
kanıtlamaktadır.
Adjuvan amaçlı uygulanan RT eski serilerde, kurtarma tedavisi ve primer RT’den daha düşük dozlarda (40-60 Gy aralığı) uygulanmışken son zamanlarda doz daha yüksek tutulmaktadır. İki randomize
çalışma, etkin adjuvan RT dozunun da primer tedavi dozu kadar, yani 60-65 Gy den daha yüksek
tutulması gerektiğini göstermektedir (27, 28).
Sonuç olarak, pT3, pN0 ve pozitif cerrahi sınır ve/veya seminal vezikül invazyonu nedeniyle lokal
nüks açısından yüksek riskli olarak sınıflandırılan, postoperatif ölçülemez PSA düzeyi elde edilen bir
hastada iki tedavi seçeneği sunulabilir: 1) İdrar kontrolü kazanılmasından hemen sonra başlamak üzere
50
cerrahi sahaya eksternal radyoterapi (29) veya 2) klinik ile birlikte biyokimyasal izlem ve PSA = 0.5
ng/ml düzeyine ulaşınca kurtarma radyoterapisi (30). Lokal tedavi 1 ng/ml düzeyini aştıktan sonra
uygulanırsa başarı şansı azalmaktadır (31).
Geniş bir serinin retrospektif değerlendirmesi, RP sonrası biyokimyasal nüks ve/veya lokal nüks
olan hastalarda zamanında uygulanan kurtarma RT’nin kansere özgü sağkalım şansını 3 kat artırdığını
göstermiştir (32).
Adjuvan RT ile birlikte kısa süreli hormon tedavisinin etkinliği halen yürütülmekte olan EORTC
22043 çalışması tamamlanınca netleşecektir.
Adjuvan HT
Yüksek riskli ve lokal ileri evre prostat kanserinde RP sonrası biyokimyasal ve klinik progresyon
riski yüksektir. Bu hastaların çoğu için sadece lokal tedavi yetersiz kalacaktır. Yayınlanan retrospektif
serilerde hastaların %50’sinden çoğunda bir şekilde ek tedaviye gerek duyulmuş olması, multimodalite
yaklaşımın zorunluluğunu göstermektedir.
Adjuvan HT açısından dönüm noktası sayılabilecek nitelikteki prospektif bir çalışmada Messing ve
arkadaşları tarafından radikal prostatektomide lenf nodu metastazı (pN+) olan 98 hasta adjuvan medikal/cerrahi kastrasyon veya klinik progresyona kadar gözlem olmak üzere iki kola randomize edilmiştir.
Ortanca 7.1 yıl izlemde ölüm oranı gözlem grubunda %35, adjuvan hormon tedavisi kolunda ise
sadece %15’tir (p = 0.02). Dahası, prostat kanserine bağlı ölüm gözlem grubunda 16 iken adjuvan tedavi kolunda sadece 3 hasta kaybedilmiştir. Küçük bir grubu içermesine rağmen, bu çalışma lenf nodu
metastazı nedeniyle klinik progresyon riski çok yüksek hasta grubunda cerrahi sonrasında adjuvan HT
kullanımını net bir şekilde desteklemektedir. Bu çalışmanın 11.9 yıl izlem sonrası güncellenen sonuçları adjuvan HT’nin kurtarma tedavisine göre avantajının devam ettiğini göstermektedir (33, 34).
Tablo 2. Radikal prostatektomi sonrası adjuvan hormonoterapi
Tedavi
Wirth (2004)
Messing (2006)
Mc Leod (2006)
Flutamid (3x250 mg)
veya gözlem
Goserelin/ Orşiektomi
veya progresyonda
aynı tedavi
Standart tedavi* + bikalutamid 1x150 mg
veya Standart tedavi*
Hasta Sayısı
309
98
8113
Kanser Evresi
pT3, N0
cT1-2, pN+
Lokalize (T1-2, N0-X M0) veya
lokal ileri (T3-4, N0-1, M0, veya T1-4, N+, M0)
İzlem (yıl)
6.1
11.9
7.4
Tedavi kolları arasında
fark yok
Goserelin/Ox: %72
Gözlem: %49
p = 0.02
alt grubunda fark yok
-
-
Flutamid kolunda daha iyi
(risk oranı 0.51, p = 0.001)
Goserelin/Ox: %85
Gözlem: %18
p <0.001
Genel Sağkalım
PSA progresyonsuz
sağkalım
(*) Standart tedavi = radikal prostatektomi, radyoterapi veya bekleyerek gözlemek
Erken prostat kanseri programı (Early Prostate Cancer Programme, EPCP) çalışmasında lokalize
ve lokal ileri evreli prostat kanserli 8113 hasta standart tedaviye (küratif RT, RP veya bekleyerek gözlemek) ek olarak bikalutamid 1x150 mg veya plasebo almak üzere iki kola randomize edilmiştir. Bu
geniş araştırmanın yakın geçmişte yayınlanan 7.4 yıllık izlem sonuçları genel olarak bakıldığında tedavi
51
grupları arasında hiçbir sonlanma noktası açısından fark gösterilememiştir (35). Alt grup analizinde ise
bikalutamid eklemenin tek olumlu katkısı standart tedavi olarak “bekleyerek gözlem” yapılan lokal ileri
evre hastalarda genel sağkalımı artırma eğilimidir. Ancak, bu hasta grubunda bekleyerek gözlem günlük pratikte pek tercih edilebilecek bir yaklaşım olmadığından bu bulgunun pratik yararı da sorgulanabilir niteliktedir. Üstelik, lokalize evrede bekleyerek gözlem yapılmakta olan hastalarda bikalutamid
eklenmesi genel sağlakımı olumsuz etkilemiş gibi görünmektedir. Yüksek dozda adjuvan bikalutamid
lokalize ve lokal ileri evrede prostatektomi alt grubunda hiçbir sonlanma noktası açısından olumlu bir
katkıya sahip bulunmamıştır (35).
Adjuvan HT olarak antiandrojen (flutamid) seçilen diğer bir çalışmada da Wirth ve ark., uzun
izlemde radikal prostatektomi üzerine olumlu bir etkisini gösterememişlerdir (36).
HT ve RT Kombinasyonu
Bugün için, yüksek riskli ve lokal ileri evre prostat kanseri için tek başına eksternal RTyeterli bir
tedavi alternatifi olarak görülmemektedir. Yapılan bir çok çalışma göstermiştir ki, yalnızca RT uygulandığında progresyon riski yüksektir (37).
Prostat kanseri hormon bağımlı bir tümördür ve RT’ye hormon tedavisi eklemenin yararı artık
genel olarak kabul görmektedir. HT ve RT kombinasyonunda beklenen birkaç yarar vardır: 1) prostat
hacmini küçülterek RT hedef alanının küçültülmesi, dolayısıyla daha etkin RT uygulanması, 2) tanı
sırasında bulunan mikrometastazların eradikasyonu, 3) RT sırasında sıkça görülen ve tümör hücrelerinin tekrar hızla çoğalması anlamına gelen “repopulasyon” fenomeninin önlenmesi 4) RT ile HT
kombinasyonu sinerjsitik etkiye sahip olabilir, bu da daha fazla kanser hücresinin apoptozis ile ölümü
sağlanabilir.
Lokal ileri evre ve yüksek riskli prostat kanserinde HT ve RT kombinasyonu farklı şekil ve sürelerde denenmiştir. Ancak, bu hasta grubu için uzun süreli adjuvan HT’nin kısa süreli uygulamaya göre
üstünlüğü birçok geniş prospektif çalışmada kanıtlanmıştır (Tablo 3).
Neoadjuvan ve RT süresince (konkomitan) HT
RTOG 86-10 çalışmasında 471 büyük hacimli T2-4 N0-X M0 prostat kanserli hasta 2 ay önce
başlayıp RT ile birlikte devam etmek üzere maksimal androjen blokajı veya sadece RT ve nükste maksimal androjen blokajı kollarına randomize edilmiştir. RT ve kombinasyon tedavisi grubunda sırasıyla
10 yıllık kansere özgü mortalite %36’ya karşı %23 (p = 0.01), biyokimyasal progresyon %80’e karşı
%65 (p <0.0001) ve genel sağkalım %34’e karşı %43 (p = 0.12) olarak rapor edilmiştir. Ayrıca, HT
eklemenin ölümcül kardiyak problem riskini artırmadığı belirlenmiştir (38).
RT öncesi neoadjuvan HT’nin optimal süresini araştırmak üzere klinik T1c-T4 kanserli 378 hastada gerçekleştirilen randomize prospektif bir çalışmada 8 aylık tedavinin 3 aylık uygulamaya göre bir
avantajının olmadığı belirlenmiştir (39). Buna göre, RT öncesi 3 aylık neoadjuvan hormon tedavisi
uygun gibi görünmektedir.
Konkomitan ve uzun süreli adjuvan HT
EORTC 22863 çalışmasında lokalize yüksek grade (T1-2, grade 3) veya lokal ileri evre (T3-4, N0
M0) tümörlü 415 hasta dahil edilerek “RT ile birlikte başlayarak 3 yıla tamamlamak üzere HT” veya “sadece RT ve nükste maksimal androjen blokajı” karşılaştırılmıştır. Ortanca 9.1 yıl izlemde genel sağkalım
(%58’e karşı %40, p <0.0001) ve klinik progresyonsuz sağkalım (%48’e karşı %23, p <0.0001) kombinasyon lehine farklı bulunmuştur. Kardiyak risk ise her iki tedavi kolunda benzer oranlardadır (40, 41).
Uzun süreli adjuvan HT
RTOG 85-31 çalışmasında klinik lokal ileri evre (T3-4 N0-1 M0) veya RP’de prostat dışı yayılım
(pT3) gösteren kanserli 415 hastada LHRH analoğu ile sürekli adjuvan HT sadece RP’ye karşı sınan-
52
mıştır. Ortanca 7.6 yıl izlem sonunda, genel sağkalım adjuvan HT kolunda daha iyidir (%49’a karşı
%39, p = 0.002) (42).
Neoadjuvan, konkomitan ve uzun süreli adjuvan hormonal tedavi
RT’ye uzun süreli (2 ay neoadjuvan, konkomitan ve sonra 2 yıl) HT eklemenin kısa süreli (2 ay
neoadjuvan ve konkomitan) hormon tedavisiyle karşılaştırıldığı 1554 hastada gerçekleştirilen RTOG
92-02 çalışmasında 5.8 yıl izlemde genel sağkalım dışında kalan tüm sonlanma noktalarında uzun
süreli HT seçeneği daha üstün bulunmuştur. Gleason skoru 8-10 alt grubunda ise uzun süreli tedavi
genel sağkalım avantajı da sağlamaktadır (p = 0.04) (43).
RT ve kısa veya uzun süreli adjuvan HT
Bir eşdeğerlilik araştırması olan EORTC 22961 çalışmasında yüksek riskli veya lokal ileri evre
hastalıkta RT’ye ek olarak kısa süreli (6 ay) adjuvan HT’nin uzun süreli (3 yıl) adjuvan tedavi kadar
etkinliğe sahip olup olmadığı araştırılmış, 970 hastanın ortanca 5.2 yıl izlemi sonunda genel sağkalım açısından kısa süreli adjuvan HT’nin uzun süreli adjuvan tedaviye eşdeğer etkinliğe sahip olduğu
gösterilememiştir. Diğer bir deyişle, uzun süreli adjuvan hormonal tedavi kısa süreli uygulamaya karşı
daha üstün bulunmuştur (44).
Tablo 3. Androjen baskılanması ve eksternal radyoterapi kombinasyonu
Çalışma
Hasta
Sayısı
Hasta
Özellikleri
RT Dozu (Gy)
Tedavi
Kolları
RTOG 86-10
(Pilepich, 2001)
471
cT2-4,
tümör ≥25 cm2
44-46
RT
65-70
Laverdiere
(1997)
120
cT2b-4
64
RTOG 85-31
(Pilepich, 2003)
977
cT3, pT3 veya N1
EORTC 22863
(Bolla, 2002)
412
T1-2, WHO grade 3
veya T3-4
Granfors, 1998
91
T1-4, pN0-3, M0
RTOG 92-02
(Hanks, 2003)
1514
RTOG 94-13
(Roach,2003)
1292 PSA <100, N+ riski >%15
EORTC 22961
(Bolla, 2009)
970
T2c-4 , PSA <150
T1c, T2a-T2b N+M0
veya T2c-T4, N0/+M0
Hastalıksız Genel
Ortanca
sağkalım Sağkalım İzlem (yıl)
%21
%44*
RT+HTneodj/kon
%33
%53*
RT
%22
-
RT+HTneoadj
%72
RT+HTneoadj/kon/adj 6 ay
%90
-
44-46
RT
%8
%38
65-70
RT+HTadj sürekli
%32
%53
50
RT
%40
%62**
70
RT+HTadj 3 yıl
%74
%78**
50
RT
%39
%38***
65
RT+orşiyektomi
%69
%61***
44-50
RT+HTneodj/kon
%28
%79
65-70
RT+HTneoadj/kon/adj 2 yıl
%46
%80
50.4
HTneoadj/kon +
RT tüm pelvis
%60
%89
70.2
RT prostat)+ (HTneoadj/kon
%44
%86
RT (tüm pelvis + HTadj 4 ay
%49
%84
RT(prostat) + HTadj 4 ay
%50
%87
RT + HTkon/adj 6ay
%68.7
%81
RT + HTkon/adj 3 yıl
%80.5
%85
50 (tüm pelvis)
20 (prostat)
6.7
2
7.3
5.5
9.3
5.8
5
6.4
RT: radyoterapi; HT: hormon tedavisi; Neoadj: neoadjuvan; Adj: adjuvan; Kon: konkomitan* Sadece Gleason 2-6 alt grubu için farklılık var; ** p =
0.0002; *** p = 0.02; p = 0.002; Risk oranı 1.43 (%96.1 güven aralığı 1.04-1.98)
53
Lokal ileri evre hastalıkta HT
İskandinav çalışmasında (SPCG-7/SFUO-3) 875 lokal ileri evre prostat kanserli hastaya (T3N0M0,
PSA< 70 ng/ml) 3 ay maksimal blokaj sonrası RT + flutamid 3x250 mg veya sadece flutamid 3x250 mg
tedavisi uygulanmıştır. Ortanca 7.6 yıl izlemde kombinasyon tedavisi genel sağkalım da dahil olmak
üzere tüm araştrma son noktaları açısından tek başına HT’ne (flutamid 3x250 mg) karşı daha üstün
bulunmuştur. Bu çalışmanın belki de asıl önemi, daha önceki çalışmalarda eksikliği kimi otoriteler tarafından eleştirilen RT + HT kombinasyonu ile HT’nin doğrudan ve prospektif olarak karşılaştırılmış
olmasıdır (47).
Kaynaklar
1. Denberg TD, Glode LM, Steiner JF, et al. Trends and predictors of aggressive therapy for clinical locally
advanced prostate carcinoma. BJU Int, 98: 335-340, 2006.
2. Lerner SE, Blute ML, Zincke H: Extended experience with radical prostatectomy for clinical stage T3 prostate
cancer: Outcome and contemporary morbidity. J Urol, 154: 1447-1452, 1995.
3. Pound CR, Partin AW, Eisenberger MA, et al. Natural history of progression after PSA elevation following
radical prostatectomy. JAMA, 281: 1591-1597, 1999.
4. van den Ouden D, Hop WC, Schroder FH: Progression in and survival of patients with locally advanced
prostate cancer (T3) treated with radical prostatectomy as monotherapy. J Urol, 160: 1392-1397, 1998.
5. Berglund RK, Jones JS, Ulchaker JC, Fergany A, Gill I, Kaouk J, Klein EA: Radical prostatectomy as primary
treatment modality for locally advanced prostate cancer: a prospective analysis. Urology, 67: 1253-1256,
2006.
6. Loeb S, Smith ND, Roehl KA, Catalona WJ: Intermediate-term potency, continence, and survival outcomes
of radical prostatectomy for clinically high-risk or locally advanced prostate cancer. Urology, 69: 1170-1175,
2007.
7. Ward JF, Slezak JM, Blute ML, Bergstralh EJ, Zincke H. Radical prostatectomy for clinically advanced (cT3)
prostate cancer since the advent of prostate-specific antigen testing: 15-year outcome. BJU Int, 95: 751-756,
2005.
8. Briganti A, Chun FK, Salonia A, et al. Validation of a nomogram predicting the probability of lymph node
invasion based on the extent of pelvic lymphadenectomy in patients with clinically localized prostate cancer.
BJU Int, 98: 788-93, 2006.
9. Aus G, Nordenskjöld K, Robinson D, Rosell J, Varenhorst E. Prognostic factors and survival in node positive
(N1) prostate cancer – a prospective study based on data from a Swedish population-based cohort. Eur Urol,
43: 627-31, 2003.
10. Cheng L, Zincke H, Blute ML, Bergstrahl EJ, Scherer B, Bostwick DG. Risk of prostate carcinoma death in
patients with lymph node metastasis. Cancer, 91: 66-73, 2001.
11. Hull GW, Rabbani F, Abbas F, et al: Cancer control with radical prostatectomy alone in 1,000 consecutive
patients. J Urol, 167: 528-534, 2002.
12. Hawkins CA, Bergstralh EJ, Lieber MM, Zincke H: Influence of DNA ploidy and adjuvant treatment on
progression and survival in patients with pathologic stage T3 (pT3) prostate cancer after radical retropubic
prostatectomy. Urology, 46: 356-364, 1995.
13. Kattan MW, Eastham JA, Stapleton AM, et al: A preoperative nomogram for disease recurrence following
radical prostatectomy for prostate cancer. J Natl Cancer Inst, 90: 766-771, 1998
14. Kumar S, Shelley M, Harrison C, Coles B, Wilt TJ, Mason MD. Neoadjuvant and adjuvant hormone therapy
for localised and locally advanced prostate cancer. Cochrane Database Syst Rev, 4: CD006019, 2006.
15. Dalkin BL, Ahmann FR, Nagle R, Johnson CS. Randomized study of neoadjuvant testicular androgen ablation
therapy before radical prostatectomy in men with clinically localized prostate cancer. J Urol, 155: 1357-60, 1996.
16. Aus G, Abrahamsson PA, Ahlgren G, et al. Three-month neoadjuvant hormonal therapy before radical
prostatectomy: a 7-year follow-up of a randomized controlled trial. BJU Int, 90: 561-6, 2002.
54
17. Klotz LH, Goldenberg SL, Jewett MAS, et al. Long-term follow-up of a randomized trial of 0 versus 3 months
of neoadjuvant androgen ablation before radical prostatectomy. J Urol, 170: 791-4, 2003.
18. Prezioso D, Lotti T, Polito M, Montironi R. Neoadjuvant hormone treatment with leuprolide acetate depot 3.75
mg and cyproterone acetate, before radical prostatectomy: a randomized study. Urol Int, 72: 189-95, 2004.
19. Gleave ME, Goldenberg SL, Chin JL, et al. Randomized comparative study of 3 versus 8-month neoadjuvant
hormonal therapy before radical prostatectomy: biochemical and pathological effects. J Urol, 166: 500-6,
2001.
20. Labrie F, Cusan L, Gomez JL, et al. Neoadjuvant hormonal therapy: the Canadian experience. Urology, 49(3
Suppl): 56-64, 1997.
21. Schulman CC, Debruyne FMJ, Forster G, et al. 4-Year follow-up results of a European prospective randomized
study on neoadjuvant hormonal therapy prior to radical prostatectomy in T2-3N0M0 prostate cancer.
European Study Group on Neoadjuvant Treatment of Prostate Cancer. Eur Urol, 38: 706-13, 2000.
22. Selli C, Montironi R, Bono A, et al. Effects of complete androgen blockade for 12 and 24 weeks on the
pathological stage and resectionmargin status of prostate cancer. J Clin Pathol, 55: 508-13, 2002.
23. Soloway MS, Pareek K, Shari R, et al. Lupron Depot Neoadjuvant Prostate Cancer Study. Neoadjuvant
androgen ablation before radical prostatectomy in cT2bNxMo prostate cancer: 5-year results. J Urol, 167:
112–6, 2002.
24. Van Der Kwast TH, Tetu B, Candas B, Gomez JL, Cusan L, Labrie F. Prolonged neoadjuvant combined
androgen blockade leads to a further reduction of prostatic tumor volume: three versus six months of endocrine
therapy. Urology, 53: 523-9, 1999.
25. Bolla M, van PH, Collette L, et al.: Postoperative radiotherapy after radical prostatectomy: a randomised
controlled trial (EORTC trial 22911). Lancet, 366: 572-578, 2005.
26. Thompson IM Jr, Tangen CM, Paradelo J, et al.: Adjuvant radiotherapy for pathologically advanced prostate
cancer: A randomized clinical trial. JAMA, 296: 2329-35, 2006.
27. Schild SE, Wong WW, Grado GL, et al: Radiotherapy for isolated increases in serum prostate-specific antigen
levels after radical prostatectomy. Mayo Clin Proc, 69: 613-619, 1994.
28. Valicenti RK, Gomella LG, Ismail M, et al: Durable efficacy of early postoperative radiation therapy for highrisk pT3N0 prostate cancer: The importance of radiation dose. Urology, 52: 1034-1040, 1998.)
29. Poortmans P, Bossi A, Vandeputte K, et al. Guidelines for target volume definition in post-operative
radiotherapy for prostate cancer, on behalf of the EORTC Radition Oncology Group. Radioth Oncol, 84:
121-7, 2007.
30. Cox JD, Gallagher MJ, Hammond EH, Kaplan RS, Schellhammer PF. Consensus statements on radiation
therapy of prostate cancer: guidelines for prostate re-biopsy after radiation and for radiation therapy with rising
prostate-specific antigen levels after radical prostatectomy. American Society for Therapeutic Radiology and
Oncology Consensus Panel. J Clin Oncol, 17: 1155, 1999.
31. Wilder RB, Hsiang JY, Ji M, Earle JD, de Vere White R. Preliminary results of three-dimensional conformal
radiotherapy as salvage treatment for a rising prostate-specific antigen level postprostatectomy. Am J Clin
Oncol, 23: 176-80, 2000.
32. Trock BJ, Han M, Freedland SJ, Humphreys EB, DeWeese TL, Partin AW, Walsh PC. Prostate cancer specific
survival following salvage radiotherapy vs observation in men with biochemical recurrence after radical
prostatectomy. JAMA, 299: 2760-9, 2008.
33. Messing EM, Manola J, Sarosdy M, Wilding G, Crawford ED, Trump D. Immediate hormonal therapy
compared with observation after radical prostatectomy and pelvic lymphadenectomy in men with nodepositive prostate cancer. N Engl J Med, 341: 1781-8, 1999.
34. Messing EM, Manola J, Yao J, et al. Immediate versus deferred androgen deprivation treatment in patients
with node-positive prostate cancer after radical prostatectomy and pelvic lymphadenectomy. Lancet Oncol, 7:
472-9, 2006.
35. McLeod DG, Iversen P, See WA, et al. Bicalutamide 150 mg plus standard care vs standard care alone for early
prostate cancer. BJU Int, 97: 247-54, 2005.
36. Wirth MP, Weissbach L, Marx F-J, et al. Prospective randomized trial comparing flutamide as adjuvant
treatment versus observation after radical prostatectomy for locally advanced, lymph node-negative prostate
cancer. Eur Urol, 45: 267-70, 2004.
55
37. Bagshaw MA, Cox RS, Ray GR. Status of radiation treatment of prostate cancer at Standford University. NCI
Monogr, 7: 47-60, 1988.
38. Roach M, Bae K, Speight J, et al. Short-term neodajuvant androgen deprivation therapy and external-beam
radiotherapy for localy advanced prostate cancer: long term results of RTOG 8610. J Clin Oncol, 26: 585-91,
2008.
39. Crook, J., Ludgate, C., Malone, S., Lim, J., Perry, G., Eapen, L. et al: Report of a multicenter Canadian
phase III randomized trial of 3 months vs. 8 months neoadjuvant androgen deprivation before standard-dose
radiotherapy for clinically localized prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys, 60:15, 2004.
40. Bolla M, Collette L, Blank L, et al. Long-term results with immediate androgen suppression and external
irradiation in patients with locally advanced prostate cancer (an EORTC study): a phase III randomized trial.
Lancet, 360: 103-6, 2002.
41. Bolla M, Collette L, Van Tienhoven G, et al. Ten year resulst of long term adjuvant androgen deprivation
with goserelin in patients with locally advanced prostate cancer treated with radiotherapy; a phase III EORTC
study. Int J Radiat Oncol Biol Phys,72(1 Suppl 1): S30-S31, 2008.
42. Pilepich MV, Winter K, Lawton CA, et al. Androgen suppression adjuvant to definitive radiotherapy in
prostate carcinoma--long-term results of phase III RTOG 85-31.Int J Radiat Oncol Biol Phys, 61: 1285-90,
2005.
43. Hanks GE, Pajak TF, Porter A, et al. Phase III trial of long term adjuvant androgen deprivation after
neoadjuvant hormonal cytoreduction and radiotherapy in locally advanced carcinoma of the prostate. J Clin
Oncol, 21:3972-8, 2003.
44. Bolla M, de Reijke TM, Van Tienhoven G, et al. Duration of androgen suppression in the treatment of
prostate cancer. N Engl J Med, 360: 2516-27, 2009.
45. Granfors T, Modig H, Damber JE, Tomic R: Combined orchiectomy and external radiotherapy versus
radiotherapy alone for nonmetastatic prostate cancer with or without pelvic lymph node involvement: A
prospective randomized study. J Urol, 159: 2030-4, 1998.
46. Laverdiere J, Gomez JL, Cusan L, et al. Beneficial effect of combination hormonal therapy administered prior
and following external beam radiation therapy in localized prostate cancer. Int J Radiat Oncol Biol Phys, 37:
247-252, 1997.
47. Widmark A, Klepp O, Solberg A, et al. Endocrine treatment, with or without radiotherapy, in locally advanced
prostate cancer (SPCG-7/SFUO-3): an open randomised phase III trial. Lancet, 373: 301-8, 2009.
56
Yükselen PSA
Dr. Gökhan Toktaş
SB. İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
B
indokuzyüzdoksanların başında prostat spesifik antijenin(PSA) günlük klinik kullanıma girmesi ile zaman içinde artan bir prostat kanseri insidansı gözlenmiştir. Buna bağlı olarak da
tedavide kökten metotlarda belirgin sayısal vaka artışı olmuştur. Bu kökten tedaviler arasında
önde gelenler olarak radikal prostatektomi ve radyoterapi hemen söylenebilir.
Günümüzde bu iki tedavi yöntemi lokal tedavilerin 2/3’ünü oluşturmaktadır. P. Walsh’un prostat
anatomisini açık bir şekilde ortaya koyması ile zaman içinde ideal tekniğe kavuşan radikal retropubik
prostatektomi(RRP) hastalığın ideal kontrolü için mükemmel bir tedavi alternatifi haline gelmiştir.
Aynı şekilde radyoterapi aletlerinde gelişen teknoloji ile daha yüksek dozlar daha iyi odaklanmış ve
RRP için geçerli olan ideal tedavi özellikleri bu yöntem için de geçerli hale gelmiştir. Her ne kadar
mükemmel olsalar da ister radikal prostatektomi isterse radyoterapi olsun hastaların 1/3’ünde tedavi
sonrası PSA yükselmesi, diğer ismi ile biyokimyasal nüks karşılaştığımız gerçektir. Biz burada bu klinik
durumun ne anlam ifade ettiğini ortaya koymaya çalışacağız.
Günümüzde prostat kanseri insidansının artması nedeniyle ABD’de yılda ortalama 200.000 yeni
prostat kanseri saptandığına göre, bunların yaklaşık 40.000 tanesinde biyokimyasal nüks görülecektir. Biyokimyasal nüks genellikle hastalığın tekrarında ilk bulgu olup, genellikle objektif bir bulgu ile
ilişkili değildir ve kansere bağlı ölüm riski ile de direkt bir bağlantısı da yoktur. Biyokimyasal nüks ile
gelen hastalarda geniş bir klinik gidiş yelpazesi vardır. Bazı hastalarda çok çabuk progresyon, metastaz
ve kansere bağlı ölüm olurken, bazı hastalarda senelerce PSA yüksekliği dışında bulgu olmayabilir.
Önemli olan bu hastalarda lokal rekürrens veya sistemik hastalığı ayırt edebilmektir. Çünkü takip ve
tedavide yapılabilecekler tamamen bu ayırıma dayanmaktadır.
Biyokimyasal nüks tanımı
Herhangi bir kökten tedavi sonrası PSA seviyelerinde yükselme veya takiplerde kalıcı olarak saptanabilen PSA olarak bilinmektedir. Bu tanım yapılan tedaviye veya o klinik ve hatta klinisyene göre
değişebilmektedir. Bu yüzden bu tanıma bir standart getirilmeye çalışılmıştır. .Bilindiği gibi PSA’nın
yarılanma ömrü yaklaşık 3 gün olup ameliyat sonrası 4. haftada ölçülemeyen düzeylere düşmesi beklenilir. Ameliyat sonrası ilk PSA’nın ne zaman bakılacağı konusu bile tartışmalıdır. Ameliyat sonrası PSA
değerleri düşmeyen hastalarda gözden kaçmış metastazların varlığı akla gelmelidir. PSA nükslerinin
%45’i ilk 2 yıl %77’si ise ilk 5 yılda olur. Baz alınan PSA seviyesi de çok değişkenlik göstermektedir.
Bir çok merkezde 0,2-0,6 ng/ml arasında değişen değerler baz olarak alınmakta ve bu konuda da bir
57
görüş birliği bulunmamaktadır. Bu nedenden dolayı da literatürde serileri birbiri ile karşılaştırmak
mümkün olmamakta ve doğal gidişi gözlemlemek bu yüzden zorlaşmaktadır. Ameliyat sonrası PSA
takibinin hangi zamanlarda yapılacağı da ayrı bir konudur. Hastaların %23’ünde PSA nüksü 6. yıldan
sonra görüldüğü için uzun süreli PSA takibi esastır. PSA takibinin 5. yıldan sonra yılda bir kez yapılması yeterlidir.
PSA nüksünün irdelenmesi, hasta popülasyonuyla ve nüks zamanı ile değişken olup, buna bağlı
olarak literatürdeki serilerde değişik şekilde ortaya konmakta ve üstünde bir bilgi ve bulgu birlikteliği
bulunmamaktadır. Literatür incelendiğinde Pound ve ark. 0,2 ng/ml, Kattan ve ark. İse 0,4 ng/ml
seviyesini eşik değer olarak almışlardır. Amling ise PSA 0,4 ng/ml’den daha düşük değerlere sahip
hastalarda her zaman yükselmeye devam eden bir eğilim olmadığını ortaya koymuştur. Bunun yanı
sıra aynı çalışmada 0,4 ng/ml üstünde değerlere sahip hastalarda ise ortalama 6 yıllık takiplerinde
yükselme eğilimi saptanmıştır. Prostatektomi sonrası kalan BPH dokusunun da PSA nüksüne neden
olabileceği söylendi ise de bunun kanserli dokudan olmadığını söylemek zordur ve bu klinik durumda
kansere bağlı bir PSA nüksü düşünülmelidir.
Radyoterapi
Radikal prostatektomi sonrası izlenen süratli bir düşüş ve tespit edilemeyen PSA düzeylerinin aksine, radyoterapi sonrası PSA düşüşü daha yavaş olup, Hiçbir zaman tespit edilemeyen düzeylere düşmeyebilir. Radyoterapi sonrası tedaviye cevap zamanı değişkenlik gösterdiğinden, tedavi başarısızlığı
hakkında karar vermek güç olabilir. PSA’nın yarılanma ömrü üç gün civarında iken radyoterapi sonrası
bu yarılanma süresi neredeyse iki ayı bulur. Çoğu hastada nadir PSA düzeylerinin görülmesi 18 ayı
bulabilir. Bunun sebebi tahmin edileceği gibi olduğu şekilde duran prostat dokusu ve radyoterapinin
hücrelere olan etkisinin hemen görülmemesidir. Radyoterapi tümörü hemen yok etmediği gibi radyoterapiye rağmen mitoz devam edip hücre çoğalması bir müddet devam eder. Radyoterapi tümöral
hücrelerin yanı sıra normal prostat hücrelerine de etki eder. Dolayısı ile tedavi sonrası devam eden PSA
yüksekliği sadece canlı tümör hücresinin değil, canlı prostat dokusunun da varlığını gösterir. Nadir
PSA düzeylerine ulaşma uygulanan radyoterapinin verilme tekniği ve verilen doza bağımlıdır. Literatürde PSA başarısızlığının bir çok tarifi olduğundan, çalışmalardan yorum ve sonuç çıkarma güçlüğü
kaçınılmaz olmaktadır. Bu yüzden çalışmalarda birlikteliği sağlamak açısından 1997’de ASTRO tedavi
başarısızlığının ne olduğunun tarifine açıklık getirmiştir. Bu şekilde radyoterapinin verilme tekniğine
bağlı olmaksızın ve tek bir PSA değeri esas alınmadan başarısızlık tarifi yapılabilir hale gelmiştir. Bu tarife göre; radyoterapiyi takiben nadir PSA düzeyinden sonra gözlenen üç ardışık yükselen PSA değerinin ilk olanın nadir PSA düzeyi tarihinden geçen zamanın yarısına denk gelen tarih başarısızlık zamanı
olarak belirlenmiştir. ASTRO radyoterapi sonrası ilk iki yılda 3-4 ayda ve daha sonra 6 ayda bir PSA
bakılmasını önermiştir. Bu önerileri yapan kurul aynı zamanda biyokimyasal nüksün doğrudan sürvi
veya progresyona etkisi olmadığını ve bunun klinik çalışmalarda bir sonlandırma kriteri olması gerektiğini önermiştir. ASTRO kriteri denilen bu tanımlama bir çok otör tarafından eleştirilmiş ve yeterli
bulunmammıştır. Eğer hastalar yeteri kadar uzun takip edilmezse, neredeyse %30’lara varan ve gerçek
olmayan bir başarı ortaya çıkabilmektedir. Diğer bir zayıf noktası ise tariflenen yükselen PSA değerleri
arasında ne kadar bir süre olması gerektiğinin tarif edilmemesidir. Buna ek olarak nadir PSA düzeyinin
ne olduğu değil ne zaman olduğu tanıma alınmış ve böylece niceliksel değeri göz ardı edilmiştir. Bu
tanımlama üzerinde daha sonra bir çok değişiklik önerisi yapılmıştır. Çalışmalarda ilk PSA yükselmesi
veya ardışık olmayan üç PSA yüksekliği gibi kriterler PSA nüksü olarak tanımlamaya çalışılmış ve
değişik başka öneriler de yapılmıştır. Bunun sonucunda 2005 yılında Phoenix Arizona ABD’de olan
ASTRO toplantısında, daha sonra Phoenix kriterleri olarak anılacak olan yeni bir PSA nüks tanımını
ortaya atmıştır. Buna göre nadir PSA değerini +2 ng/ml olarak aşan herhangi bir PSA değeri zamanı
nüks olarak kabul edildi. Halen EAU ve AUA kılavuzlarında kullanılan tanım bu oldu.
58
PSA nüksünün öngörümü
Bu konuda yapılan çok miktarda çalışma mevcuttur. PSA nüksüne etki eden faktörler arasında
tedavi öncesi PSA değeri, T evresi, Gleason skoru, cerrahi sınır pozitifliği, lenf nodu ve seminal kese
tutulumu, perinöral invazyon ve tümör volümü hemen sayılabilir. Öngörümü artırmak için bir çok
nomogramlar ve ek biyokimyasal belirteçler kullanılmaktadır. Her ne kadar PSA nüksünün klinik öneminin ne olduğu çok net değilse de risk altındaki hastaları ortaya koymanın yararı yadsınamaz.
Ameliyat öncesi biyokimyasal nüks için öngörü klinik evre , biyopsi Gleason skoru ve preoperatif
PSA’ya dayanırken, ameliyat sonrası patoloji ile elde edilen veriler çok daha belirleyicidir. PSA nüks
olasılığı pozitif cerrahi sınır varlığı, kapsül dışı yayılım ve patoloji Gleason skoru ile direkt bağıntılıdır.
Pozitif cerrahi sınır varlığı 5 yıllık PSA nükssüzlük için %64 iken bu oran negatif olanlarda %83’e
çıkmaktadır. Aynı şekilde bir başka çalışmada cerrahi sınır negatif ise 10 yıllık PSA nükssüzlüğü %89
iken pozitif olması durumunda %72’ye düşmektedir. Tek bir odakta sınır tutulumu varken %20 olan
nüks şansı birden fazla odakta tutulum varlığında %50’ye kadar çıkabilmektedir. Bir çok çalışmadan
çıkan sonuca göre bu öngörü faktörlerinden en önemli olanı cerrahi sınır tutulumu olup, onu gleason
skoru ve kapsüler tutulum izlemektedir.
Yıllar içinde oluşan büyük radikal prostatektomi serilerini kullanarak öngörü modelleri oluşturulmaya çalışılmıştır. Ama prostat kanserinde vaka bazında öngörü yapmak, bu hastalığa etki eden çok
miktarda değişken yüzünden zordur. Bu yüzden bunla baş edebilmek için nomogramlar geliştirilmiştir.
Ameliyat öncesi ve sonrası kullanılan bir çok nomogram değişik çalışmacılar tarafından geliştirilmiştir.
Bu nomogramlar ameliyat öncesi PSA seviyesi, biyopsi ve patoloji Gleason skoru, cerrahi sınır tutulumu durumu ve patolojik evreye dayanmaktadır. Kattan ve arkadaşları klinik evre, biyopsi Gleason skoru ve PSA düzeyine dayanarak organa sınırlı hastalık, cerrahi sınır durumu ve 5 yıllık PSA nükssüzlük
oranlarını öngören bir nomogram geliştirmişlerdir. Gene aynı çalışanlar ameliyat sonrası patolojik bulgulara dayanarak 7 yıllık PSA nükssüzlüğü oranlarını öngören başka bir nomogram geliştirilmişlerdir.
Gene başka çalışma grupları tarafından aynı parametreler kullanılarak değişik zaman uzunlukları için
PSA nüksü ve hastalıkta ilerleme öngörüsü yapabilen nomogramlar oluşturmuşlardır.
Benzer şekilde ameliyat patolojisinde özel boyalarla gösterilebilen p53, p27, bcl-2, e-katherin gibi
bir takım onkogeneziste rol alan belirteçlere bakıp PSA nüksü öngörülmeye çalışılmıştır. Bu belirteçler
klinik kullanıma girmemiş olup, üzerilerinde daha geniş çalışmalara gereksinim duyulmaktadır.
Radyoterapi
Bu tedavi grubu içinde risk faktörleri radikal prostatektomiden farklı değildir. Tedavi öncesi PSA
en önemli faktör olarak görülmektedir. En sık kullanılan belirleyiciler ile risk grupları oluşturulmaya
çalışılmıştır. PSA 10 ng/ml küçükse, evre T1-2 ve gleason 6 ve daha küçük ve eğer bu üçü de varsa
düşük risk grubu, sadece biri veya ikisi varsa orta ve yüksek risk grubu olarak sınıflandırılmaktadır.
Tüm bu geliştirilen modeller, radyoterapi sonrası PSA nükssüzlüğünü tümör kontrolü için baş faktör
saymaktadır. Bunun dışında tedavi öncesi PSA katlanma zamanı 1 yıldan aza olanlarda nüks olasılığı
%50 iken, bu sürenin 1 yılın üstünde olması halinde olasılık %3’e düşmektedir.
Hastalar bu şekilde oluşturulan risk gruplarına, benzer özellikleri olmasına rağmen geniş bir yelpazede dağılabilmektedir. Aynı şekilde aynı risk grubunda değişik dozlarda radyoterapi almış heterojen
bir hasta grubu olabilmektedir. Gene Kattan ve arkadaşları tedavi öncesi Gleason skoru, klinik evre,
PSA seviyesi ve radyoterapi dozunu esas alarak 5 yıllık PSA nükssüzlük oranlarını öngören bir nomogram geliştirilmişlerdir. D’amico ve arkadaşları da benzer ama radyoterapi dozunu içermeyen bir
nomogram geliştirmişlerdir. Bu konuda genel olarak eleştirilen yön bu tip nomogramların radyoterapi
şeklini(konformal, MIRT, brakiterapi) içermemeleri ve ayrıca neoadjuvan ve adjuvan hormonal manüplasyonları göz önüne almamalarıdır.
59
Daha evvel de yazımızda bahsettiğimiz gibi PSA nüksü için ASTRO kararlarında bahsedilmemesine rağmen nadir PSA düzeyi tedavi başarısı için en önemli faktörlerden biridir. PSA nadir seviyesi
0,2 ng/ml ve altı olanlarda on yıllık PSA nükssüz yaşam olasılığı %92 iken bu oran 0,3-1,0 ng/ml
olanlar için %41’e düşmektedir. Nadir PSA seviyesi 1 ng/ml büyük olanlar içinse böyle bir olasılık
bulunmamaktadır yani hepsinde PSA nüksü olmaktadır. Bu çalışmalara bakılarak radyoterapi sonrası
PSA başarısının <0,2 ng/ml hastalar için söylenebileceği kanısına varılmıştır. Yapılan başka bir araştırmada 5 yıllık PSA nükssüz yaşam olasılığı sırası ile PSA nadir ≤0,5, 0,6-0,9, 1-1,9, ve ≥2 için %83,
%68, 56 % ve %28 olarak bulunmuştur. Nadir PSA seviyesine kadar geçen zamanın ise PSA nüksüne
etki etmediği sonucuna varılmıştır. Nomogramlar PSA nüksünü öngörmekte yararlı iseler de prostat
kanserinde tedavi başarısını göstermekte esas teşkil etmezler. Bu yüzden bu nomogramların esas amacı
klinik önemi olan PSA nüksünü ve dolayısı ile hastalığa özgü sağkalımı öngörmekte yararlı olmaları
beklenilmelidir.
PSA nüksünün doğal seyri
Radikal prostatektomi sonuçlarını öngörmede yararlı olabilecek metotları ortaya koymak için
halen bir çok çalışma sürdürülmektedir. İlk başlarda kullanılan tablo ve nomogramlar daha çok cerrahi
sınır pozitifliği, organa sınırlılık, lenf nodu ve seminal kese tutulumu gibi daha çok patolojik sonuçları
öngörmek için geliştirilmişti. Fakat daha sonra her organa sınırlı olmayan veya cerrahi sınır pozitifliği
olan hastanın sonucunun kötü olmadığı fark edildi. Bunun üzerine PSA nüksü gibi daha objektif bir
kriterle hastalığı tedavi başarısı öngörülmeye çalışıldı. Fakat daha sonra bu grup hastanında heterojen
olduğu ve her PSA nüksü olanda hastalığın ilerlemediği görüldü. Yani PSA nüksü tedavi başarısızlığında bir son nokta değildi. Bu yüzden fenomenin doğal seyrini görmek de bu hastaların çok çeşitli tedavi
alternatifleri ile tedavi edilmeleri yüzünden çok güçtür. Bir başka problem ise bu hasta grubunda uzun
izlem sırasında yaşlarının ileri olması nedeni ile başka tıbbı sorunların araya karışmasıdır. PSA nüksünün doğal seyri çok iyi bilinmese de, olma olasılığı ve olduğu zaman ve zaman içinde gidişi hastalığın
ilerlemesi, lokal veya uzak yayılımı ve sonunda hastalığa bağlı ölüm ile elbette yakından ilişkilidir.
Radikal prostatektomi sonrası
Radikal prostatektomi sonrası PSA nüksünün çok yavaş bir seyir gösterdiği bilinmektedir. Yapılan
bir çalışmada ortalama 23 ay izlenen radikal prostatektomi olmuş PSA nükslü hastaların %93’ünde
klinik bir ilerleme olmadığı ve nüksün doğrudan hastalığa bağlı ölüm riskini göstermediği söylenmiştir. Bir başak çalışmada ise PSA nükslü hastalarda 10 yıllık yaşam şansı %88, olmayanlarda ise %93
bulunmuştur. Fakat bu seride nüks olan hastalara ek tedaviler verildiği için çalışma ihtiyatla karşılanmıştır. Ayrıca izlem zamanı uzadıkça bu çıkarım değişebilir. Doğal seyri anlamakta en iyi yapılmış
çalışmalardan biri Pound ve arkadaşlarının çalışmasıdır. Bunda 1997 radikal prostatektomi olmuş
hasta izlenmiş ve bunların 315 (%16) tanesinde PSA nüksü olmuştur. Bu hastalara klinik olarak metastatik ilerleme olana kadar izlenmiş ve olunca da hormonal manüplasyon yapılmıştır. Bu seride PSA
nüksünden metastaza kadar geçen ortalama süre 8 yıl olarak bulunmuştur. Metastazdan ölüme kadar
geçen süre ise ortalama 5 yıl olarak bildirilmiş. Ölüme kadar geçen süre için en önemli faktör ameliyat
sonrası metastaz çıkma zamanı olarak bulunmuş. Ameliyat sonrası ilk 3 yıl içinde metastaz oluşanlar
4 yılda oluşanlara göre çok daha çabuk ölmüşler. Metastaza kadar geçen süre üzerinde en etkili faktör
olarak Gleason skoru ve PSA katlanma zamanı olarak bulmuşlardır. Bu araştırma grubu tüm bu etmenlere dayanarak metastazsız yaşama süresini öngören bir tablo oluşturmuşlardır. Tüm bu hasta grubu
incelenecek olursa PSA nükslü hastalarda hastalığın bazen çok yavaş seyrettiği, bazen ise çok süratle
metastaz yapıp ölümle sonuçlandığı, yani oldukça heterojen bir hasta grubu olduğu görülecektir. PSA
nüksünün doğal seyri ilgilendirdiği hasta grubu ve prostat kanserinin biyolojisi yönünden önemlidir.
Belki bir çok hasta PSA nüksünün doğal seyri esnasında daha metastazlar olmadan başka doğal nedenlerden dolayı ölecektir. Eğer doğal seyri bilirsek yavaş giden hastalığı , biyolojik önemi olan hastalıktan
60
ayırt edip risk grubundaki hastalara ek tedaviler verilebilir. Diğer yandan risk grubundaki hastalara
ise erken hormonal tedavi veya yeni ilaçlar için klinik çalışmalara katılabilirler. Pound’un çalışması
ortalama 5 yıllık izlem süresi ve daha çok lokalize prostat kanserli hastaları içermesi nedeni ile oldukça
tenkit almış bir çalışmadır. Bu çalışmada ayrıca 78 hastanın PSA katlanma zamanı yetersiz veri veya
PSA’nın aynı kalması yüzünden hesaplanamamış ve çalışmada yorum zayıflığı yaratmıştır. Sonuçta
Pound’un çalışması metastatik prostat kanserinde PSA nüksünün doğal seyrine dair bilgi verebilmiş,
lokal tekrar için aydınlatıcı olamamıştır. Amling ve arkadaşları tarafından yapılan bir başka çalışmada
ise PSA değerleri 0,2 ng/ml olan hastaların 6 yıllık takiplerinde yarısının PSA değerlenin sabit kaldığı
bulunmuştur. Han ve arkadaşlarının yaptığı 2040 hastalık bir seride %17(412) hastada PSA nüksü
olmuş, bunların da %57’sinde hastalığın belirtisi olarak sadece PSA yüksekliği, %10’unda lokal nüks
ve %33’ünde uzak metastaz saptanmış. Hiçbir hastada PSA nüksü olmaksızın lokal veya uzak metastaz
olmamış. Lokal rekürrensi olan hastaları, mikrometastazlı vakalardan ayırt etmek güçtür, çünkü lokal
nüksü olan hastaların çoğunda eşilik eden metastatik hastalık da vardır. Lokal rekürrensli hastaların
çoğu standart bir tedavi almayıp çok değişik yaklaşımlara tabi tutulurlar. Bu da lokal rekürrenste PSA
nüksünün doğal seyrini bilmeyi halihazırda imkansız kılar.
Radyoterapi sonrası
Literatürde radyoterapi sonrası lokal nüks veya metastaz, çoğu araştırmada bir sonlanma kriteri
olarak alınmadığı için PSA nüksünün doğal seyri çok fazla aydınlatılamamıştır. Lee ve arkadaşlarının
yaptığı bir çok yönlü analizde 12 aydan evvel olan PSA nüksü ve radyoterapi sonrası 12 aydan kısa bir
PSA katlanma zamanının metastatik hastalığı işaret ettiği gösterilmiştir. PSA nüksünden 5 yıl sonra
lokal nüks %26 , uzak metastaz ise %47 olasılıkla görülür. Bu araştırma radyoterapi sonrası nüksünün
doğal seyri hakkında aydınlatıcı bilgi verdi ise de 150 hastalık dar bir grup olması ve hastaların 1/5’inin
hormonal tedavi alması nedeni ile tenkit edilmiştir. Horwitz ve ark. Yaptığı başka bir çalışmada ise
ASTRO kriterleri ile nüks kabul edilen hastaların %64’ünün 5 yıl sonunda klinik olarak metastazlı
olmadığı saptanmıştır. Verilen radyoterapi dozu ile lokal rekürrens arasında direkt ilişki vardır. 81 Gy
alanların %10’unda lokal rekürrens olurken 64 Gy alanların %54’ünde olmaktadır. Radyoterapi sonrası TRUS biyopsi yapılan hastalardan elde edilen verilere göre 6 yıl içinde PSA nüks olasılığı %48,lokal
rekürrens %27, uzak metastaz ise %6 dır.
Tüm bunlar bir fikir verse de doğal gidişi tam ortaya koymak mümkün olmamaktadır. Bunun en
büyük nedeni bu tür radyoterapi almış hastaların belli risk gruplarına alınmadan tedavi kollarına yönlendirilmeleridir. PSA nüksü ve metastatik hastalık arasında ve daha sonra ölüme geçen zaman içinde
PSA’nın nasıl seyrettiğine dair cevaplanması gereken daha çok soru vardır. Aslında lokal rekürrensin
insidansı, doğal gidişi ve klinik önemi hakkında da çok fazla bilgi bulunmamaktadır. Lokal hastalığın
mı metastatik hastalığa yol açtığı, yoksa aslında lokal rekürrens olduğu sırada zaten mikrometastazında
var olduğu şu an için bilinmemektedir. Fuks ve ark. Yaptığı bir çalışmada lokal rekürrens olan hastalarda olmayanlara göre daha sonra 4 kat daha fazla metastatik hastalık olasılığı olduğunu göstermişlerdir.
Halihazırda PSA nüksünün gidişatını, lokal rekürrens ile birlikte klinik olarak açıklayan bir tanım
yoktur. Buna karşın ASTRO tanımlaması yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Buna rağmen bu tanım
kullanılırken radyoterapi sonrası PSA nüksünün doğal gidişinin çok açık olmadığı unutulmamalıdır.
Walsh’ın yaptığı bir çalışmada, Phoenix kriteri radikal prostatektomi yapılmış 2570 hastaya uygulanmış ve sonuç olarak bu uygulama ile hastalarda PSA nüksü tanısının geciktiği; buna bağlı olarak
hastalarda gerekli adjuvan tedavilerde gecikme olabileceği yönünde uyarı yapılmıştır.
Sonuç
Halen araştırmalarda tedavi başarısızlığı için en sık kullanılan kriter PSA nüksüdür. Kökten tedavi
yapılmış hastaların %15 ila %53’ünde ilerleyen zaman içinde PSA nüksü olacaktır. Bu nüks hastalık
morbiditesini veya mortalitesini göstermediği gibi, her zaman da tedavide bir son nokta değildir. Bu4-8 Kasım 2009, Ankara
61
nun ötesinde bir yönlendirici sonuç da olmadığı PSA nüksünün doğrudan surviyi etkilemediği için
ortadadır. Bu konuda bizi aydınlatan en iyi bulgulardan biri 10 yıllık izlem sonrası PSA nüksü olan ve
olmayan hasta grupları arasında survi açısından fark olmaması ve hatta bu hastaların önemli bir kısmında hastalığın tek gözelenen bulgusunun yükselmiş PSA değerleri olduğunun bilinmesidir. Tedavi
sonrası PSA nüksünün öngörümü çeşitli klinik ve patolojik bulguların irdelenmesi ile mümkündür.
Halihazırda PSA nüksünün doğal seyri tam olarak bilinmemektedir. Pound ve ark. Geniş serilerinde
radikal prostatektomi yapılan ve PSA nüksü olan hastaların yalnızca %34’ünde metastatik hastalık
geliştiği ortaya konmuştur. Bu süreçte PSA nüksünün ortaya çıkmasından metastaza kadar geçen ortalama süre 8 yıl, metastazdan hastalığa bağlı ölüme geçen süre ise yaklaşık 5 yıl olarak saptanmıştır.
Buradan da anlaşılacağı gibi PSA nüksü son derece belirsiz bir süreci işaret etmektedir. PSA nüksünü
takip eden metastatik hastalığı öngörmede en iyi yol göstericiler PSA katlanma zamanı ve PSA nüksüne kadar geçen zaman olarak kabul görmektedir. Genel olarak 6-10 ay arasında olan PSA katlanma
zamanı ve 1-2 yıl içinde gelişen PSA nüksü yüksek metastaz gelişme riski olarak görülmektedir. Metastaz olayının öngörümü ve doğal gidişi iyi kötü bilinirken lokal rekürrenslerin görülme sıklığı, klinik
önemi ve doğal seyri hakkında çok fazla bilgimiz bulunmamaktadır.
Radyoterapi sonrası oluşan PSA nüksünün klinik önemi, doğal seyri iyi bilinmediği için net değildir. Aynı radikal prostatektomi sonrası olduğu gibi PSA katlanma zamanı ve PSA nüksüne kadar
geçen zaman ortaya konarak ön görümler yapılmaya çalışılmıştır. 6-12 aylık PSA katlanma zamanı ve
12 aydan önce olan PSA nüksü metastaz riski olarak öngörülmüştür.
Klinisyenler için PSA nüksünde olan bir ikilem de hastalığın tekrarının nerede olduğu ve buna
göre karar verilecek tedavi şeklidir. Bazı klinik veriler nüks riskini ve hastalığın tekrarladığı bölgeyi öngörmede kullanılmıştır. Gleason derecesi ve PSA katlanma zamanı hastalarda metastaz gelişme olasılığı
ve çıkma zamanını öngörmede kullanılmış ve buna göre hastalar risk gruplarına göre sınıflandırılmaya
çalışılmıştır. TRUS, parmakla muayene, tomografi ve PET’in lokal nüksü ortaya koymakta sınırlı
gücü vardır. Prostasinct(PSA işaretli sintigrafi) ve MR ümit vermekle birlikte halen çok fazla yardımcı
olamamaktadır. PSA 10 ng/ml az olanlarda %1, 10-40 arası olanlarda ise %5 kemik metastazı riski
bulunduğundan PSA nüksü olan hastalarda rolü zayıftır. Kemik sintigrafisi PSA 10-20 ng/ml olan hastalarda veya PSA’sı hızlı yükselen hastalarda yapılmalıdır. Şüpheli kemik sintigrafi varlığında ise kemik
metastazlarını göstermekte MR yararlı olabilir.
PSA nüksü; hem hasta hem de doktor için hastalığın başka bir klinik bulgusu yoksa, ne yapılacağı
çok fazla bilinmediğinden sıkıntılı bir durumdur. Halihazırda PSA nüksü için değeri kanıtlanmış ve
düzenli bir tedavi protokolü yoktur. Her vaka ayrı olarak değerlendirilmeli, hastalığın seyir hızı açısından kategorize edilmeli ve bilimsel doğru yaklaşım açısından klinik araştırma protokollerine dahil
edilmelidirler. Nihai olarak şu söylenebilir “PSA nüksü veya diğer adı ile yükselen PSA hakkında belirsizlikler çok ve bu bağlamda yapılması gereken bir sürü çalışma vardır”
62
Metastatik prostat kanserinde
hormonoterapi
Dr. Semih Ayan
Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Sivas
H
ugins ve Hodges’un 1941’de orşiektomi ve östrojenin metastatik prostat kanserli hastalarda
yararlı olduğunu göstermelerinden sonra, yüzyılın ikinci yarısından itibaren androjen baskılamasının ilerlemiş prostat kanseri tedavisindeki yeri kesinleşmiştir. Veterans Administration
Cooperative Urological Research Group’un (VACURG) 1967’de yayımlanan, orşiektomiye karşı plasebonun etkinliğini karşılaştırdıkları çalışma, 1 ve 5 yıllık izlemde orşiektomi lehine sağkalım avantajı
ile prostat kanseri için hormonoterapinin ilk kilometre taşlarından birisidir (1).
Testisler erkekte androjenlerin temel kaynağıdır. Adrenalden sentezlenen androstenedion, dihidroepiandrosteron ve sülfatı ise androjenlerin geriye kalan %5-10’unu oluşturur. Androjenler kanserojen
olmamakla birlikte, prostat hücreleri büyüme ve proliferasyon açısından testosterona bağımlıdırlar.
Testosteron sentezi hipotalamus-ön hipofiz-testis aksının kontrolündedir. Prostat hücrelerinde 5 alfa
redüktaz enzimi aracılığı ile çok daha etkin olan dihidrotestosterone dönüştürülen testosteron, gonadotropin LH etkisi ile testisten salınır.
Bilateral orşiektomi
Cerrahi kastrasyonla androjenlerin testiküler kaynağının kesilmesi halen en etkin ve en ucuz yöntemdir. Birkaç saat içinde kastre androjen seviyelerine ulaşılmasını sağlar. Bu seviye önceki yıllarda
50 ng/dl ‘nin altı olarak tanımlanırken daha hassas ölçüm yöntemleri ile cerrahi kastrasyon sonrası
ortalama testosteron seviyesi ortalaması 15 ng/dl olarak bildirilmektedir (2). Bilateral orşiektomin en
önemli olumsuz özellikleri geri dönüşümsüz kastrasyon oluşturması ve kötü psikolojik etkileridir. Tunika albuginea ve epididimis korunarak yapılan bilateral subkapsüler orşiektomi ile de aynı kastrasyon
seviyelerine ulaşılmaktadır.
Östrojenler
Hipotalamustan salınan LHRH’ı baskılayarak, Leydig hücrelerini direkt etkileyerek ve androjen
inaktivasyonu yaparak etkili olurlar. Bugüne dek en sık kullanılan östrojen dietilstilbestroldür (DES).
İlk çalışmalarda 5 mg/gün dozunda kullanılması ile yüksek oranda kardiyovasküler toksisite ortaya
çıkarmış (3), günlük doz 1 mg’a kadar çekilerek terapötik etkinliğin sürdüğü, ancak bilateral orşiektomiye göre daha fazla kardiyovasküler istenmeyen olaya rastlandığı bildirilmektedir (4). Bu nedenle
popülaritesini önemli ölçüde yitiren östrojen tedavisine son yıllarda ilgi tekrar artmıştır. Bunun nedenleri, östrojenlerin kemik dansitesini ve bilinçsel fonksiyonları baskılamaması, hormona dirençli prostat
kanserlerinde yüksek oranda PSA yanıtlarının alınması ve prostat kanser hücrelerinde yeni bir östrojen
reseptör tipinin (ER-beta) saptanmış olması olarak sayılabilir(5). Ayrıca kardiyovasküler toksisitenin
63
azaltılması için ilk geçiş etkisini bertaraf etmek amacı ile parenteral östrojen formlarına olan ilgi artmıştır. Skandinav Prostat Kanseri Grubu’nun parenteral östrojen (poliöstradiol fosfat) ile kombine
androjen blokajını (orşiektomi/LHRH agonist + flutamid) karşılaştırdıkları randomize prospektif çalışmanın son analizinde hastalığa özgü sağkalım, genel sağkalım ve kardiyovasküler mortalite açısından
gruplar arasında fark yok iken, ölüme yol açmayan kardiyovasküler olaylar östrojen grubunda yine de
daha yüksekti (6). Östrojenin kastrasyon etkinliğinin değerlendirildiği çalışmaların yakında yapılan bir
meta analizinde etkinliğin bilateral orşiektomiye benzer olduğu bildirilmiştir (EAU Guideline- kanıt
seviyesi 1a) (7). Ancak östrojen tedavisi için düşük dozlarda dahi rastlanan kardiyovasküler yan etkiler
önemli bir kısıtlayıcı olarak karşımızda durmaktadır.
LHRH Agonistleri
Ön hipofizden gonadotropinlerin salınmasını inhibe etmek amacı ile kullanılan uzun etkili LHRH
agonistleri (löprolid, goserelin, buserelin ve triptorelin) günümüz klinik pratiğinde bilateral orşiektominin önüne geçerek, ileri evre prostat kanseri tedavisinde en sık uygulanan ajanlar haline gelmiştir
(8). Bir, iki, üç ya da altı aylık depo formları şeklinde bulunurlar. Uygulanmasını izleyen 2-3 gün
içinde başlayan ve yaklaşık bir hafta kadar süren LH, FSH indüksiyonuna bağlı testosteron artışına
neden olurlar (alevlenme fenomeni)(9). Daha sonra pulsatil olmayan kronik LHRH varlığı LH ve FSH
salınımını baskılayarak testosteronun 2-4 hafta içinde kastrasyon seviyelerine düşmesine neden olurlar
(10). Alevlenme fenomeni ile metastatik prostat kanserli hastada spinal kord kompresyonu, akut üriner
retansiyon, obstrüktif böbrek yetmezliği görülebilir. Ancak bu riskin artmış olduğu asıl hasta grubunun yüksek volümlü, semptomatik kemik metastazları olan hastalar olduğu bilinmektedir. Alevlenme
fenomeninin engellenmesi için LHRH agonisti ile birlikte aynı gün başlanan bir antiandrojenin iki
hafta sürdürülmesi gereklidir.
Yakın zamanda yapılan, tekli tedavi modalitesi ile androjen baskılanması yöntemlerini karşılaştıran
bir metaanalizde, LHRH agonistlerinin etkinliklerinin birbirlerine benzer ve bilateral orşiektomi ve
DES kadar etkin olduğu (20 ng/dl altında testosteron seviyesi) belirtilmiştir (EAU Guideline-kanıt
seviyesi 1a) (7). Bunun yanı sıra orşiektominin psikolojik bozukluğunu ve DES’in kardiyovasküler
toksisitesini yaratmamaktadırlar.
LHRH antagonistleri
LH, FSH ve testosteron seviyelerinde alevlenme fenomenine yol açmadan hızlı bir şekilde düşüşün
istendiği hastalar için uygun ajanlardır. Bu ajanlarla ilgili en önemli kullanım problemi ciddi alerjik
reaksiyonlara yol açma riski taşımalarıdır. Bu grupta yer alan Abarelix’in löprorelin asetat ve MAB
ile karşılaştırıldığı faz III randomize klinik çalışmalarda metastatik ya da tekrarlayan prostat kanserli
hastalarda testosteronun kastre seviyelere inmesi ve PSA’nın düşmesi açısında fark bulunmadığı, abarelix kolunda alevlenme fenomenine rastlanmadığı ve ayrıca abarelix kolunda ciddi alerjik reaksiyonlar
açısından fark olmadığı belirtilmiştir (11,12). Bundan sonra Amerika Birleşik Devletleri’nde başka bir
tedavi alternatifinin bulunmadığı metastatik ve semptomatik hastalar ile sınırlandırılarak FDA onayı
almıştır (13). Ancak 2008’de injeksiyon yerinde reaksiyon ve sistemik alerjik reaksiyon bildirimlerinin
artması nedeni ile kullanımdan çekilmiştir. Bu gruptaki daha yeni bir ajan olan degarelix’in löprolid
ile karşılaştırıldığı bir faz III çalışmada, başlanmasından 3 gün sonra ortaya çıkan ve bir yıllık takip
boyunca devam eden testosteron düşüşünü sağladığı, injeksiyon yerinde löprolide nazaran çok daha sık
reaksiyon yaptığı (%40 vs %1), ancak ciddi bir sistemik alerjik reaksiyona rastlanmadığı rapor edilmiş
ve Aralık 2008’den itibaren ABD’de kullanım onayı verilmiştir (14). En önemli avantajı alevlenme fenomeni yapmadan kastrasyon sağlamak olan bu gruptaki ajanların, 1 aydan daha uzun etkili olan depo
formlarının olmaması, uzun süreli sonuçlarının bulunmaması ve alerjik reaksiyon risklerinin varlığı
kullanımını kısıtlamaktadır.
64
Antiandrojenler
Antiandrojenler prostat hücre nükleuslarında yer alan testosteron ve dihidrotestosteron reseptörlerine bağlanarak apoptozisi indükler ve kanser gelişimini inhibe eder (15). Oral yoldan kullanılan
bu ajanlar kimyasal yapılarına göre steroidal (siproteron asetat, megestrol asetat ve medroksiprogesteron asetat) ve nonsteroidal (nilutamid, flutamid, bicalutamid) olmak üzere ikiye ayrılırlar. Steroidal
antiandrojenler progestosyonel özelliklerinden dolayı hipofizde santral inhibisyon da yaparlar. Antiandrojen verilen hastalarda medikal kastrasyonun tersine LH seviyesi düşmez ve androjen üretimi
baskılanmaz, testosteron seviyesi normaldir ya da hafifçe yüksektir. Bu yüzden hastaların çoğunda bir
miktar da olsa potens sürdürülebilmektedir. Hepatotoksisite, jinekomasti ve göğüs ağrısı nonsteroidal
aniandrojenlerin en sık yan etkileridir.
Siproteron asetat (CPA): Etkinliği iki faz III çalışmada değerlendirilmiştir. EORTC 30761 çalışmasında 236 lokal ileri ya da metastatik hastada DES ve medroksiprogesteron ile karşılaştırılmıştır. CPA
ve DES arasında sağkalım farkı bulunmaz iken, medroksiprogesteron alanlarda sağkalım ve progresyon
zamanı kısalmıştır (16). 525 olgunun CPA, goserelin ya da goserelin + CPA tedavilerine randomize
edildiği diğer çalışmada ise, goserelin ile elde edilen progresyona kadar geçen süre daha uzundur (346
vs 225 gün) (17). CPA Avrupa’da lisanslı iken ABD’de kullanılmamaktadır.
Flutamid: En eski nonsteroidal antiandrojendir. Oral yoldan verilebilmektedir (250 mg x3). En
önemli yan etkileri diyare ve hepatotoksisitedir. Erektil fonksiyonun yüksek oranda sürdürülebildiğine
dair ilk veriler daha sonraki çalışmalarda teyyid edilememiştir (EORTC 30892’de %20)(18). Flutamid
monoterapisinin standard tedavilerle (bilateral orşiektomi ya MAB) karşılaştırıldığı sadece 2 faz III
çalışmada sağkalım sonuçları verilebilmiştir (19,20). Bunlarda PSA ≤100 ng/mL olan hastalarda flutamid ile sağlanan sağkalım diğer kollara benzerdir. Flutamidi MAB ile karşılaştıran metastatik prostat
kanserli 700 hastanın kaydedildiği ve devam etmekte olan İsveç çalışmasının sonuçlanması flutamid
monoterapisi ile ilgili tartışmaya önemli katkı sağlayacaktır (21).
Bicalutamid: Bicalutamid monoterapisi ile ilgili ilk çalışmalarda MAB için onay alınan 50 mg/
gün dozu ile sağkalım için kastrasyon tedavilerine göre daha kötü sonuç alınmıştır (22). Daha sonra
monoterapi için günlük dozun 150 mg’a çıkarılması ile yapılan iki geniş serili randomize prospektif
çalışmada, M1 hastalarda PSA 400’ün üzerinde olmadıkça kastrasyon ile benzer sağkalım sağladığı
bildirilmiştir(23). Metastatik olmayan (T1-2,N0-X veya T3-4, herhangibir N veya herhangibir T,N+)
8113 olgunun dahil edildiği bir EPCP çalışmasında (Early Prostate Cancer Program), standart primer
tedaviyi (radikal prostatektomi, radyoterapi ya da izem) takiben 150 mg/gün bicalutamid ve plaseboya
randomizasyon yapılmıştr. Bicalutamid verilen grubun objektif progresyon riskinde %42 azalma olduğu bildirilmiştir (24). Bu çalışmada ortanca 5.4 yıllık takip sonunda lokal ileri evrede olan hastalarda
sağkalım avantajı sürerken, lokal evreli hastalarda sağkalımda azalma olduğu görüldü (25). Yine bu çalışmanın ortanca 7.4 yıllık takibi sonunda lokal ile evredekilerin sağkalımı primer tedavinin ne olduğu
fark etmeksizin iyileşme göstermiştir. Bu çalışmada erektil fonksiyon, jinekomasti ve göğüs ağrısı gibi
hayat kalitesi ile ilgili sorgulama yeterince yapılmamıştır. Bicalutamidin en önemli yan etkisi olan jinekomasti (%70) ve göğüs ağrısı (%68), antiöstrojenler ile, profilaktik radyoterapi ile ya da mastektomi
ile tedavi edilebilir (26).
Nilutamid: Yarılanma ömrü uzun (45 saat) olduğu için günde bir kez oral yoldan alınabilen ikinci
kuşak bir antiandrojendir. Bulantı, kusma, alkol intoleransı ve karanlığa adaptasyonda güçlük en sık
görülen yan etkilerdir. İnterstisyel pnömoni nadir görülen ancak ciddi bir yan etkidir (27). Nilutamid
monoterapisini kastrasyon tedavileri ya da diğer antiandrojenler ile karşılaştıran bir çalışma yoktur.
Metastatik prostat kanserli 457 olgunun dahil edildiği bir çalışmada, orşiektomi veya plasebo ile kombine edilen nilutamid grupları karşılaştırılmış, orşiektom ve nilutamidin kombine edildiği kolda hastalığa özgü sağkalım ve genel sağkalım açısından önemli artış olduğu bildirilmiştir (28).
65
Maksimal Androjen Blokajı (MAB)
Adrenal androjenlerin salınımının hipotalamus-ön hipofiz aksının kontrolünde olmaması ve
LHRH agonistleri ile tedavi ya da orşiektominin tek başlarına total androjen baskılamasını yapmadıkları düşüncesi, LHRH analoglarının bir antiandrojenle birlikte sürekli olarak verilmesi olan ve maksimal androjen blokajı ya da komplet androjen blokajı olarak adlandırılan tedavi seçeneğini doğurmuştur. Nonsteroidal bir antiandrojen LHRH agonistinin tek başına LHRH agonistine ya da orşiektomiye
karşı etkinliğini araştıran çalışmaların meta-analizinde 5 yıllık takip sonunda MAB alanlarda sağkalımın çok az da olsa arttığı (%5’den az) bildirilmektedir (EAU Guideline-kanıt seviyesi 1a)(29,30).
Ancak MAB ile bu kadar sınırlı bir sağkalım iyileşmesi elde etmek için ödenen çok yüksek bir maliyetin
yanı sıra hematolojik, gastrointestinal ve oftalmolojik yan etkiler de artmaktadır
Minimal androjen blokajı ( periferal androjen blokajı)
5 alfa-redüktaz inhibsyonu yaparak intraprostatik dihidrotestosteron seviyesini azaltan finasterid
ile bu dihdirotestosteronun reserptörlere bağlanmasını engelleyen nonsteroidal antiandrojenin kombinasyonu ile yapılır. Hayat kalitesi ve seksüel performansın korunmasına yönelik kaygı ile kullanılmaktadır. Hemen tamamında flutamid ile kombinasyon yapılan faz II çalışmaların olumlu sonuçları
yayımlanmış olmakla birlikte standart bir tedavi şekli olarak kabul edilmemektedir.
Hormonoterapide Tartışmalı Konular
Hormona bağımlı metastatik prostat kanserinin tedavisi için varılmaya çalışılan son nokta ve bunun için kullanılacak silahlar temel olarak bilinmekle birlikte, bu noktaya ulaşmak için izlenecek yöntemde tartışmalı olan yerler vardır. Bu tartışmalar 5 temel başlık altında incelenebilir :
1. Standart başlangıç tedavisi seçenekleri nelerdir ?
Temel amaç olan androjen ablasyonunun sağlanmasında ilk seçenek olarak, kastrasyon yapılması
(cerrahi ya da medikal) ile antiandrojenlerin kullanılması arasındaki tartışma sürmektedir. Mevcut seçenekler içinde LHRH agonistleri ile tedaviye başlamak ön plana çıkmıştır. Yaşam kalitesindeki olumlu
yöndeki farklara, genel sağkalım ve progresyona kadar geçen sürenin cerrahi kastrasyon ve östrojene
göre daha uzun olduğunu bildiren verilerin (31) eklenmesi ile LHRH agonistlerini ilk tedavi seçeneği
olarak avantajlı hale getirmektedir. ASCO’nun 2007’de yeniden gözden geçirilen uygulama rehberinde
LHRH agonistleri ile orşiektomi seçenekleri arasında bir öncelik tercihi yapılamayacağı, tedavi seçeneklerinin hasta ile birlikte değerlendirilmesi gerektiği belirtilmektedir (32).
2. Antiandrojenler diğer kastrasyon tedavileri kadar etkin midir ?
Fiziksel performansı ve libidoyu daha az etkilemesi şeklinde ortaya çıkan daha üstün toksikolojik
profili, tek başına antiandrojen tedavisinin popülaritesini son zamanlarda arttırmıştır. ASCO uygulama tavsiyelerinde, seksüel yaşamı ile ilgili kaygıları olan olgularda ancak bir alternatif olarak düşünülebileceği belirtilmektedir (32). EAU 2009 rehberine göre düşük PSA’lı metastatik prostat kanserli
hastalar için yüksek doz bicalutamid, kastrasyon tedavilerine bir alternatif olarak belirmiştir. Steroidal
antiandrojenler monoterapi için önerilmemektedir (5).
3. Kombine androjen blokajı tek başına kastrasyon tedavisiden daha mı iyidir ?
Prostate Cancer Trialists’ Group’un yaptığı veri analizi sonucuna göre kombine androjen blokajı
yapmak tek başına LHRH agonisti ile tedaviye göre küçük ancak anlamlı bir avantaj sağlamaktadır
(%75.3 vs %72.4, 5 yıllık mortalitede azalma %2.9) (29). Ancak nonsteroidal antiandojenlerle LHRH
agonistlerinin kombine edilmesi ile yapılan MAB’da abdominal ağrı, diyare, oftalmik problemler ve
anemiye daha sık rastlanmaktadır.
66
4. Erken androjen deprivasyonu geciktirilmiş tedaviye göre daha iyi sonuç verir mi ?
ASCO’nun 2007 metaanalizine göre metastatik ya da progresif prostat kanserli olgularda androjen
deprivasyonuna hemen başlananlar ile semptomatik olduğunda başlananlar karşılaştırıldığında; hastalığa özgü mortalite rölatif riskinde de hafif bir azalma (%17) olurken genel sağkalımda herhangi bir
fark rastlamamıştır. EORTC 30891 çalışmasında da genel sağkalımda hafif bir artış gözlenirken, hastalığa özgü sağkalımda fark yoktur (33). Erken androjen deprivasyonundan daha fazla yarar görenler
yüksek PSA’ya sahip genç yaştaki olgular gibi görünmektedir. EAU 2009 ve ASCO 2007 rehberlerinde, asemptomatik ileri evre prostat kanserlerinde mevcut veriler ile bir tedavi zamanlaması tavsiyesinde
bulunulamayacağı bildirilmektedir. Bunda en önemli neden verilerin elde edildiği çalışmalarda PSA
ikilenme zamanı, Gleason derecesi, ADT’ye PSA yanıtı gibi kriterlerin kullanılmamış olmasıdır. Özellikle genel sağkalım, hastalığa özgü sağkalım ve metastatik oluncaya dek geçen sürenin önemli bir
belirteci olduğu kabul edilen PSA ikilenme zamanını kullanan çalışmaların sonuçları, erken androjen
deprivasyonu kullanımı için uygun hastaları seçmenin yanı sıra başlangıçta sitotoksik kemoterapi veya
yeni biyolojik ajanların kullanılabileceği bir hasta grubunun oluşmasına da katkıda bulunacaktır.
Erken androjen deprivasyonu ile ilgili bir diğer tartışma konusu da lenf nodu pozitif hastalardır.
Yakın zamanda 11.9 yıllık ortanca izlem süresi ile güncellenen Messing çalışmasında, erken deprivasyon yapılan grupta hastalığa özgü mortalite %15 iken progresyon olunca tedavi verilen grupta bu
rakam % 49 idi (34). Yine yakın zamanda yayımlanan ortanca 8.7 yıllık izlem süresine sahip EORTC
30846 çalışmasında ise, erken ya da geç hormonoterapi alan lenf nodu pozitif olgular arasında sağkalım
açısından fark yoktur(35). Ancak bu çalışmada, Messing çalışmasından farklı olarak lenf nodu pozitifliği saptandığında prostatektomiler tamamlanmamıştır.
5. Aralıklı androjen deprivasyonu sürekli androjen deprivasyonuna göre daha mı
yararlıdır?
Teorik olarak androjen deprivasyonu yapıldıktan sonra ortaya çıkabilecek androjenden bağımsız
hücreler gelişmeden önce hormonoterapiyi kesmek, tamamen androjene bağımlı kök hücrelerin yeniden gelişmesini ve hormonoterapiye duyarlı dönemin uzamasını sağlayacaktır. Bu temel yararın yanına
yaşam kalitesini arttırma ve tedavi maliyetini düşürme beklentileri de eklenince aralıklı androjen deprivasyonu fikri ortaya çıkmaktadır. EAU 2009 rehberine göre aralıklı androjen deprivasyonu yaygın
olarak kullanılmaktadır ve artık “deneysel tedavi” olarak değerlendirilemez. Ancak bugüne dek aralıklı
uygulamanın mümkün olabildiğini gösteren faz II çalışmalar yeterince yayımlanmasına rağmen, hormon duyarlı sürenin arttığına dair sonuç veren faz III randomize çalışma yoktur. M1 ya da N+ 478
hastanın alındığı radomize prospektif bir çalışmada aralıklı tedavi kolunda PSA 4’ün altına indiğinde
(başlangıç ort PSA 158 ng/mL) tedavi kesilmiş, 10’un üzerine çıktığında yeniden başlanmıştır (36).
Ortanca 50 aylık izlem sonunda progresyonsuz geçen sürelerin aralıklı ve sürekli tedavi alan gruplar
arasında farklı olmadığı görülmüştür. Aralıklı androjen deprivasyonu için uygun hastanın seçimi, ara
verme ve yeniden başlama kriterlerinin belirlenmesi gibi henüz netleşmemiş konular olmasına rağmen,
EAU 2009 rehberinde de atıf yapılan Bocon-Gibod’ya göre (37), eğer aralıklı androjen deprivasyonu
uygulanacak ise bilinmesi gereken konular vardır: aralıklı androjen tedavisi kastrasyon tedavisine ara
vermedir, dolayısı ile sadece kastrasyon tedavisi alanlar için gündeme gelmelidir; yayımlanmış sonuçlar
MAB alanlar için geçerlidir, tek başına LHRH agonisti alanlarda ne olacağı net değildir; ara verilmeden
önce hormon baskılama süresi en az 6-9 ay olmalıdır; iyi bilgi verilmiş, hiçbir progresyon şüphesi olmayan hastalar için uygundur; ara verilen hastalar 3-6 ay ara ile klinik değerlendirmeye ve PSA ölçümüne
çağrılmalıdır; klinik progresyon olduğunda ya da nonmetastatik hastalarda PSA 4, metastatiklerde
10-15 ng/mL üzerine çıktığında tedaviye yeniden başlanılmalıdır.
67
Kaynaklar
1. Veterans Administarion cooperative Urologic Research Group. Carcinoma of the prostate: treatment
comparisons. J Urol 1967; 98:516-522.
2. Oefelein MG, Feng A, Scolieri MJ, Ricchiutti D, Resnick MI.Stephenson AJ, Kattan MW, Eastham JA et
al. Reassessment of the definition of castrate levels of testosterone: implications for clinical decision making.
Urology. 2000 20;56(6):1021-4.
3. Byar DP. Proceedings: The Veterans Administration Cooperative Urological Research Group’s studies of cancer
of the prostate. Cancer. 1973;32(5):1126-30.
4. Oh WK.The evolving role of estrogen therapy in prostate cancer. .Clin Prostate Cancer. 2002;1(2):81-9.
5. EAU Guidelines on Prostate Cancer 2009.
6. Hedlund PO, Damber JE, Hagerman I, Haukaas S, Henriksson P, Iversen P, Johansson R, Klarskov P, Lundbeck
F, Rasmussen F, Varenhorst E, Viitanen J; SPCG-5 Study Group. Parenteral estrogen versus combined androgen
deprivation in the treatment of metastatic prostatic cancer: part 2. Final evaluation of the Scandinavian Prostatic
Cancer Group (SPCG) Study No. 5.. Scand J Urol Nephrol. 2008;42(3):220-9. (18432528[uid])
7. Seidenfeld J, Samson DJ, Hasselblad V, Aronson N, Albertsen PC, Bennett CL, Wilt TJ.. Single-therapy
androgen suppression in men with advanced prostate cancer: a systematic review and meta-analysis. Ann
Intern Med. 2000;132(7):566-77. (10744594[uid])
8. Oefelein MG, Resnick MI. Effective testosterone suppression for patients with prostate cancer: is there a best
castration? Urology. 2003;62(2):207-13.
9. Agarwal DK, Costello AJ, Peters J, Sikaris K, Crowe H.Differential response of prostate specific antigen
to testosterone surge after luteinizing hormone-releasing hormone analogue in prostate cancer and benign
prostatic hyperplasia. BJU Int. 2000;85(6):690-5.
10. Schally AV. Luteinizing hormone-releasing hormone analogs: their impact on the control of tumorigenesis.
Peptides. 1999;20(10):1247-62.
11. 11711355 McLeod D, Zinner N, Tomera K, Gleason D, Fotheringham N, Campion M, Garnick MB;
Abarelix Study Group. A phase 3, multicenter, open-label, randomized study of abarelix versus leuprolide
acetate in men with prostate cancer. Urology. 2001 ;58(5):756-61.
12. Trachtenberg J, Gittleman M, Steidle C, Barzell W, Friedel W, Pessis D, Fotheringham N, Campion M,
Garnick MB; Abarelix Study Group. A phase 3, multicenter, open label, randomized study of abarelix versus
leuprolide plus daily antiandrogen in men with prostate cancer. J Urol. 2002;167(4):1670-4.
13. DA/CDER. FDA approves new drugs for advanced prostate cancer. November 25, 2003
14. Van Poppel H, Tombal B, de la Rosette JJ, Persson BE, Jensen JK, Kold Olesen T. Degarelix: a novel
gonadotropin-releasing hormone (GnRH) receptor blocker--results from a 1-yr, multicentre, randomised,
phase 2 dosage-finding study in the treatment of prostate cancer. : Eur Urol. 2008;54(4):805-13
15. The role of antiandrogen monotherapy in the treatment of prostate cancer.Anderson J. BJU Int. 2003;91(5):455-61.
16. EORTC protocol 30761: a randomized study of non-metastatic and metastatic prostatic cancer treated by
cyproterone acetate versus diethylstilbestrol and medroxyprogesterone acetate. European Organization for
Research on Treatment of Cancer Urological Group.Pavone-Macaluso M, Schröder FH, de Voogt HJ, Viggiano
G, Barasolo E, Lardennois B, de Pauw M, Sylvester R, Smith PH, Suciu S.Prog Clin Biol Res. 1989;303:111-6.
17. Thorpe SC, Azmatullah S, Fellows GJ, Gingell JC, O’Boyle P J. A prospective, randomised study to compare
goserelin acetate (Zoladex) versus cyproterone acetate (Cyprostat) versus a combination of the two in the
treatment of metastatic prostatic carcinoma. Eur Urol. 1996;29(1):47-54.
18. Schröder FH, Whelan P, de Reijke TM, Kurth KH, Pavone-Macaluso M, Mattelaer J, van Velthoven RF,
Debois M, Collette L; Members of the EORTC Genito-Urinary Group.Metastatic prostate cancer treated by
flutamide versus cyproterone acetate. Final analysis of the “European Organization for Research and Treatment
of Cancer” (EORTC) Protocol 30892. Eur Urol. 2004;45(4):457-64.
19. Pavone Macaluso M. Flutamide monotherapy versus combined androgen blockade in advanced prosttae
cancer. Interim report of an Italian multicenter randomized study. SIU 23rd Congress, 1994; 354a.
20. Boccon-Gibod L, Fournier G, Bottet P, Marechal JM, Guiter J, Rischman P, Hubert J, Soret JY, Mangin P,
Mallo C, Fraysse CE. Flutamide versus orchidectomy in the treatment of metastatic prostate carcinoma.. Eur
Urol. 1997;32(4):391-5.
68
21. Dawson NA, Conaway M, Halabi S, Winer EP, Small EJ, Lake D, Vogelzang NJ. A randomized study
comparing standard versus moderately high dose megestrol acetate for patients with advanced prostate
carcinoma: cancer and leukemia group B study 9181. Cancer. 2000;88(4):825-34.
22. Casodex Study Group.Tyrrell CJ, Denis L, Newling D, Soloway M, Channer K, Cockshott ID. Casodex
10-200 mg daily, used as monotherapy for the treatment of patients with advanced prostate cancer. An
overview of the efficacy, tolerability and pharmacokinetics from three phase II dose-ranging studies. Eur Urol.
1998;33(1):39-53.
23. Kaisary AV, Iversen P, Tyrrell CJ, Carroll K, Morris T. Is there a role for antiandrogen monotherapy in patients
with metastatic prostate cancer? Prostate Cancer Prostatic Dis. 2001;4(4):196-203.
24. Wirth MP, See WA, McLeod DG, Iversen P, Morris T, Carroll K; Casodex Early Prostate Cancer Trialists’
Group.Bicalutamide 150 mg in addition to standard care in patients with localized or locally advanced prostate
cancer: results from the second analysis of the early prostate cancer program at median followup of 5.4 years.
J Urol. 2004;172(5 Pt 1):1865-70.
25. McLeod DG, Iversen P, See WA, Morris T, Armstrong J, Wirth MP; Casodex Early Prostate Cancer Trialists’
Group. Bicalutamide 150 mg plus standard care vs standard care alone for early prostate cancer. BJU Int.
2006;97(2):247-54.
26. Van Poppel H, Tyrrell CJ, Haustermans K, Cangh PV, Keuppens F, Colombeau P, Morris T, Garside L.
Efficacy and tolerability of radiotherapy as treatment for bicalutamide-induced gynaecomastia and breast pain
in prostate cancer. Eur Urol. 2005;47(5):587-92
27. Kassouf W, Tanguay S, Aprikian AG Nilutamide as second line hormone therapy for prostate cancer after
androgen ablation fails.. J Urol. 2003;169(5):1742-4.
28. International Anandron Study Group.Dijkman GA, Janknegt RA, De Reijke TM, Debruyne FM. Long-term
efficacy and safety of nilutamide plus castration in advanced prostate cancer, and the significance of early
prostate specific antigen normalization. J Urol. 1997;158(1):160-3.
29. Prostate Cancer Trialists’ Collaborative Group. Maximum androgen blockade in advanced prostate cancer: an
overview of the randomised trials.. Lancet. 2000;355(9214):1491-8.
30. Schmitt B, Bennett C, Seidenfeld J, Samson D, Wilt T. Maximal androgen blockade for advanced prostate
cancer. Cochrane Database Syst Rev. 2000;(2):CD001526.
31. Vogelzang NJ, Chodak GW, Soloway MS, Block NL, Schellhammer PF, Smith JA Jr, Caplan RJ, Kennealey
GT. Goserelin versus orchiectomy in the treatment of advanced prostate cancer: final results of a randomized
trial. Zoladex Prostate Study Group..Urology. 1995;46(2):220-6.
32. Initial Hormonal Management of Androgen-Sensitive Metastatic, Recurrent, or Progressive Prostate Cancer:
2007 Update of an American Society of Clinical Oncology Practice Guideline.D. Andrew Loblaw, Katherine
S. Virgo, Robert Nam, Mark R. Somerfield, Edgar Ben-Josef, David S. Mendelson, Richard Middleton,
Stewart A. Sharp, Thomas J. Smith, James Talcott, Maryellen Taplin, Nicholas J. Vogelzang, James L. Wade,
III, Charles L. Bennett, Howard I. Scher . Journal of Clinical Oncology, 2007;25(12):1596-1605.
33. Studer UE, Whelan P, Albrecht W, Casselman J, de Reijke T, Hauri D, Loidl W, Isorna S, Sundaram SK,
Debois M, Collette L.Immediate or deferred androgen deprivation for patients with prostate cancer not
suitable for local treatment with curative intent: European Organisation for Research and Treatment of Cancer
(EORTC) Trial 30891. J Clin Oncol. 2006; 20;24(12):1868-76.
34. Messing EM, Manola J, Yao J, Kiernan M, Crawford D, Wilding G, di’SantAgnese PA, Trump D; Eastern
Cooperative Oncology Group study EST 3886.Immediate versus deferred androgen deprivation treatment in
patients with node-positive prostate cancer after radical prostatectomy and pelvic lymphadenectomy.Lancet
Oncol. 2006;7(6):472-9.
35. Schröder FH, Kurth KH, Fosså SD, Hoekstra W, Karthaus PP, Debois M, Collette L; Members of the European
Organisation for the Research and Treatment of Cancer Genito-urinary Group. Early versus delayed endocrine
treatment of pN1-3 M0 prostate cancer without local treatment of the primary tumor: results of European
Organisation for the Research and Treatment of Cancer 30846--a phase III study..J Urol. 2004;172(3):923-7.
36. Miller K et al. Randomised prospective study of intermittent versus continuous androgen supression in
advanced prostate cancer. J Clin Oncol 2007 Part 1: 25 (abstract 5015).
37. Boccon-Gibod L, Hammerer P, Madersbacher S, Mottet N, Prayer-Galetti T, Tunn U.The role of intermittent
androgen deprivation in prostate cancer. BJU Int. 2007;100(4):738-43.
69
Hormona dirençli prostat kanserinde tedavi
Dr. Talha Müezzinoğlu
Giriş
“Tıpta bir konuda ne kadar çok tanım var, ne kadar çok farklı tedavi yöntemi varsa o konuda
kanıta dayalı kesin tanı ve tedavi yöntemleri o kadar azdır”
Küçük bir organ olmasına rağmen prostat erkeklerin korkulu rüyasıdır. Genç erkeklerde kronik
prostatitin hala kesin bir tedavisi yoktur. Yaşlı erkeklerde de prostat kanseri üroloji alanının büyük
sorunlarından birini oluşturmaktadır. Tanı aşamasından tedaviye tartışmaların ve araştırmaların en
yoğun olduğu bir konudur. Her ay yayınlanan periyodik dergilere bakıldığında en çok araştırma konusunun prostat kanseri ile ilgili olduğu görülecektir.
Hormona dirençli prostat kanseri (HDPK) ise biz ürologların en çaresiz bu yüzden de en çok araştırma yaptığı bir konudur. Hastalık bu aşamaya geldiğinde en kesin bilgimiz maalesef hastanın medyan
yaşam süresinin 12 ay olduğudur (1).
Prostat kanseri metastatik hale geldiğinde standart tedavi yöntemi testosteron düzeylerini medikal
veya cerrahi olarak kastre düzeyde tutmaktır. Bununla birlikte bu uygulama prospektif çalışmalara
dayanmamaktadır. (2,3). Bir kez hormonal tedavi başlandığında ise 18-24 ay içinde hormona direnç
gelişmesi kaçınılmazdır (4).
HDPK’nin meydana geliş mekanizması tam bilinmemekle birlikte, androjen reseptörleri ile ilgili
olduğu kabul edilmektedir. Androjenler prostat kanser hücre büyümesi ve çoğalmasının temel düzenleyicisidir (5). Androjenler ortamda azaldığı veya yok olduğunda hücre döngüsünde G1 aşamasında
durma ve hücre ölümü gözlenmektedir (6). HDPK’nin androjen yokluğuna direnç geliştiren hücrelerin yeniden çoğalması ile ilgili olduğu düşünülmektedir. Bunun yanında hücre büyümesindeki durma
sonrası düşük androjen düzeyine uyum sağlayan hücrelerin büyümeyi yeniden sürdürebilmesi ile ilgili
olabileceği de ileri sürülmektedir (7). Kanıtlanmayan bir başka görüş ise büyümesi ve yaşamını sürdürmesi androjene bağımlı olmayan ana hücrelerin çoğalması sonucu gelişebilmesidir (5). Mekanizması
ne şekilde olursa olsun bir başka kesin olan konu ise hangi hastanın bu tedaviye direnç geliştirip hangisinin geliştirmeyeceği ilk başta bilinememektedir.
Tanımlar
HDPK oldukça heterojen bir hastalıktır ve hastalarda 9-27 ay arasında değişen farklı yaşam süreleri görülebilmektedir (Tablo 1)(7).
70
Tablo 1. HDPK hastalarında gözlenen yaşam süreleri (EAU kılavuzundan uyarlanmıştır)
PSA yüksekliği ancak semptomsuz hasta
PSA yüksekliği ve semptomlu hasta
Metastaz yok
Minimal metastaz
Metastatik hasta
24-27 ay
16-18 ay
9-12 ay
Minimal metastaz
Metastatik hasta
14-16 ay
9-12 ay
Bu klinik durum literatürde “hormona refrakter”, “androjene dirençli”, “hormona dirençli”, “kastrasyona dirençli”, “androjene refrakter” “androjen bağımsız” olarak tanımlanmaktadır. Ancak Avrupa Üroloji
kılavuzu ve Cochran derlemesinde “hormona dirençli-refrakter prostat kanseri” olarak isimlendirilirken,
son çıkan bazı makalelerde de “kastrasyona dirençli prostat kanseri” olarak geçmektedir (5,8-10).
HDPK’nin kesin bir tanımını yapmak henüz mümkün görünmemektedir. Ancak bazı araştırıcılar
bir takım önerilerde bulunmaktadır (11-13) Burada önemli olan konu androjene bağımsız ancak hala
hormona duyarlı hastalığın gerçek HDPK’den ayırt edilmesidir. Çünkü HDPK’de hormonal uygulamalara direnç mevcutken, henüz androjene bağımsız ancak hormona duyarlı olan hastalıkta antiandrojen çekilmesi, östrojen ve kortikosteroid gibi bir takım tedavilere yanıt görülebilmektedir (8). Literatür
incelendiğinde HDPK tanımı için aşağıdaki kriterlerin olmasının yanında antiandrojen çekilmesi veya
herhangi bir ikincil hormonal uygulama yapılmış olması şartı aranmalıdır:
1. Kastre düzeyde serum testosteron düzeyi gösterilmelidir
2. Takipte elde olunan en düşük PSA düzeyini %50 aşacak şekilde ve en az 2 hafta ara ile bakılan
PSA düzeylerinde 2 veya daha fazla olmak üzere artış olmalıdır.
3. Antiandrojen çekilmesi en az 4 hafta olmalıdır.
4. Uzak metastazlarda (yumuşak doku veya kemik lezyonları) ilerleme olması
Ikincil hormonal tedavi
HDPK’de ikincil hormonal uygulamalar günümüzde tedavinin ilk aşamasını oluşturmaktadır.
HDPK’nin tanımından da anlaşılacağı gibi öncelikle hastanın testosteron düzeylerinin kastrasyon düzeyinde (<20-50 ng/mL) olduğu gösterilmelidir. Prospektif bir çalışmaya dayanmamakla birlikte bu
hastalarda hormonal tedaviye devam edilmesi önerilmektedir. Bu veri Manni ve ark’nın çalışmasına
dayanmaktadır (14). Bu çalışmada PSA yüksekliğine rağmen antiandrojen tedaviye devam edenlerde,
oranı düşükte olsa anlamlı yaşam süresi avantajı elde edildiği gösterilmiştir. Son yıllarda ise sadece
LHRH analog tedavisine devam edilerek ikincil hormonal tedavi alanlarda belirgin bir yaşam süre
avantajı olduğu gösterilmiştir (15,16).
HDPK tanısı konulması sonrasında ikincil hormonal uygulamalar aşağıdaki şekilde sınıflandırılabilir:
1. Antiandrojen alan hastalarda antiandrojenlerin çekilmesi
2. Antiandrojen almayan hastalara antiandrojen denenmesi
3. İkincil antiandrojenlerin verilmesi
4. Steroidlerle alternatif tedaviler
5. Yüksek doz testosteron tedavisi
Antiandrojen tedavisi alan prostat kanserli hastalarda ilacın kesilmesi sonrasında PSA’da düşme
olduğunu ilk kez 1993 yılında Kelly ve Scher yayınlamıştır (17). Daha sonraları bu tedaviye yanıtın
ortalama 3-5 ay sürdüğü, kullanılan antiandrojenin özelliğine göre 4-6 hafta beklenilmesi gerektiği
gösterilmiştir (18).
Metastatik prostat kanserli hastaların büyük çoğunluğunda sadece LHRH agonistleri kullanılmaktadır. Progresyon olduktan sonra tedavilere antiandrojen eklenmesi ile lokalize hastalıkta %80, metastatik
71
hastalıkta ise %54 oranlarında PSA’da %50’nin üzerinde azalma olduğu rapor edilmiştir (19). Bu nedenle
sadece LHRH agonistleri ile hormonal tedavi alan ve direnç gelişen hastalarda antiandrojenlerin tedaviye
eklenmesi pratikte uygulanan bir diğer tedavi yöntemidir. Ancak sonuçlar çok etkili değildir.
Antiandrojenler arasında çapraz direnç gösterilmediği için bir antiandrojene direnç geliştikten
sonra diğeri ile tedavi devam ettirilebilir. Önce flutamid alan ve direnç gelişen hatalara yüksek doz
bikalutamid verilerek hastaların yaklaşık %25’inde PSA’da %50 nin üzerinde yanıt alındığını gösteren
çalışmalar vardır (20,21). Benzer etki tersine uygulamalar içinde geçerlidir.
Yukarıdaki tedaviler testis kaynaklı androjenleri baskılamaktadır. Adrenalden salgılanan androjenler tümör hücrelerini uyarmaya devam edilebilirler. Bu nedenle aminoglutetimid, ketokanazol ve
glukokortikoid replasmanı gibi tedavilerle adrenal kaynaklı androjenlerin baskılanması da bu hasta
grubunda uygulanmaktadır (18).
2009 yılında yayınlanan iki Faz 1 çalışmada HDPK geliştikten sonra verilen testosteron replasman
tedavisinin güvenli bir uygulama olduğu gösterilmiştir(22,23).
Kemoterapi
Günümüzde metastatik HDPK tedavisi 3 haftada bir 75 mg/m2 dozunda verilen docetakselden
oluşmaktadır (A düzey kanıt)(bkz. EAU Prostat Kanser kılavuzu). Bu bilgiye ait veri TAX 326 ve
SWOG 9916 çalışmalarından gelmektedir. Bu çalışmalarla ilgili geniş bilgi slayt sunumlarında verilmiştir.
Destek tedavileri
Metastatik HDPK li hastalar için yaşam süresini uzatan herhangi bir tedavi yöntemi olmadığı
için bu hastalarda daha çok yaşam kalitesi ve ağrıya yönelik destek tedaviler amaçlanmalıdır. Yine bu
hastaların büyük çoğunluğunda ağrılı kemik lezyonları mevcuttur. Bu nedenle bifosfonatlar ve çeşitli
radyonüklid tedaviler (strontium-89 ve samarium-153) ile palyasyon yapılması önerilmektedir. Ancak
radyoizotplarla tedavinin erken uygulanması kemik iliğine yan etkileri nedeniyle daha sonradan uygulanacak kemoterapiler için sorun teşkil edebilir. Bunun dışında bu hastalarda sık karşılaşılan konstipasyon, bulantı, kusma, depresyon, iştahsızlık ve bitkinlik gibi semptomlara yönelikte destek tedaviler
değerlendirilmelidir (analjezik, antiemetik, kortizon, lezyonlara RT gibi)(18).
Kaynaklar
1. Feldman BJ, Feldman D. The development of androgen independent prostate cancer. Nat Rev Cancer
2001;1:34–45.
2. Taylor CD, Elson P, Trump DL. Importance of continued testicular suppression in hormone-refractory
prostate cancer. J Clin Oncol 1993; 11:2167–2172.
3. Hussain M, Wolf M, Marshall E, et al. Effects of continued androgen-deprivation therapy and other prognostic
factors on response and survival in phase II chemotherapy trials for hormone-refractory prostate cancer: a
Southwest Oncology Group report. J Clin Oncol 1994; 12:1868–1875.
4. Crawford ED, Eisenberger MA, McLeod DG, et al. A controlled trial of leuprolide with and without flutamide
in prostatic carcinoma. N Engl J Med 1989;321:419–24.
5. Howard I. Scher and Charles L. Sawyers. Biology of Progressive, Castration-Resistant Prostate Cancer:
Directed Therapies Targeting the Androgen-Receptor Signaling Axis. J Clin Oncol 2005; 23:8253-8261.
6. Agus DB, Cordon-Cardo C, Fox W, et al: Prostate cancer cell cycle regulators: Response to androgen withdrawal
and development of androgen independence. J Natl Cancer Inst 91: 1869-1876, 1999.
7. Isaacs JT, Coffey DS: Adaptation versus selection as the mechanism responsible for the relapse of prostatic
cancer to androgen ablation as studied in the Dunning R-3327 H adenocarcinoma. Cancer Res 41:50705074, 1981.
72
8. A. Heidenreich, G. Aus, C.C. Abbou, M. Bolla, S. Joniau, V. Matveev, H-P. Schmid, F. Zattoni. Guidelines on
prostate cancer.2007.
9. Shelley M, Harrison C, Coles B, Stafforth J, Wilt T, Mason M. Chemotherapy for hormone-refractory prostate
cancer. The Cochrane Library, 2009, Issue 1.
10. Gretchen A. Gignac, Michael J. Morris*,† and Maha Hussain. Castration Resistant, Taxane Naïve Metastatic
Prostate Cancer: Current Clinical Approaches and Future Directions. J Urol 178, S30-S35, 2007.
11. Oh WK, Kantoff PW. Management of hormone refractory prostate cancer: current standards and future
prospects. J Urol 1998;160(4):1220-1229.
12. Bubley GJ, Carducci M, Dahut W, et al. Eligibility and response guidelines for phase II clinical trials in
androgen-independent prostate cancer: recommendations from the Prostate-Specific Antigen Working Group.
J Clin Oncol 1999;17(11):3461-3467.
13. Heidenreich A, von Knobloch R, Hofmann R. Current status of cytotoxic chemotherapy in hormone refractory
prostate cancer. Eur Urol 2001;39(2):121-130.
14. Manni A, Bartholomew M, Caplan R, Boucher A, Santen R, Lipton A, Harvey H, Simmonds M, WhiteHersey D, Gordon R et al. Androgen priming and chemotherapy in advanced prostate cancer: evaluation of
determinants of clinical outcome. J Clin Oncol 1988;6(9):1456-1466.
15. Taylor CD, Elson P, Trump DL. Importance of continued testicular suppression in hormone-refractory
prostate cancer. J Clin Oncol 1993;11(11):2167-2172.
16. Hussain M, Wolf M, Marshall E, Crawford ED, Eisenberger M. Effects of continued androgendeprivation
therapy and other prognostic factors on response and survival in phase II chemotherapy trials for hormonerefractory prostate cancer: a Southwest Oncology Group report. J Clin Oncol 1994;12(9):1868-1875.
17. Kelly WK, Scher HI. Prostate specific antigen decline after antiandrogen withdrawal: the flutamide withdrawal
syndrome. J Urol. 1993, 149:607-609.
18. Şengör F: Birincil hormonal tedaviye yanıtsız hastalıkta tedavi yaklaşımı. Üroonkoloji Kitabı (Özen H, Türkeri
L), Birinci basım, Cilt2, Bölüm 62, 881-891, 2007.
19. Ryan CJ, Small EJ.Secondary hormonal manuplations in prostate cancer. Current Oncol Reports, 2005;
7:228-233.
20. Joyce R, Fenton MA, Rode P et al. High dose bicalutamide for androgen independent prostate cancer effect of
prior hormonal therapy. J Urol 1998; 159:149-153.
21. Küçük Ö, Fisher E, Moinpour CM, et al. Phase II trial of bicalutamide in patients with advanved prostate
cancer in whom conventional hormonal therapy failed a Suothwest Oncology Group study (SWOG 9235).
Urology. 2001; 58:53-58.
22. Russell Szmulewitz, Supriya Mohile, Edwin Posadas, Rangesh Kunnavakkam, Theodore Karrison, Elizabeth
Manchen, Walter M. Stadler: A Randomized Phase 1 Study of Testosterone Replacement for Patients with
Low-Risk Castration-Resistant Prostate Cancer. Eur Urol 5 6 (2009) 97–104.
23. Michael J. Morris, Daisy Huang, William K. Kelly, Susan F. Slovin, Ryan D. Stephenson, Caitlin Eicher, Anthony
Delacruz, Tracy Curley, Lawrence H. Schwartz, Howard I. Scher: Phase 1 Trial of High-Dose Exogenous
Testosterone in Patients with Castration-Resistant Metastatic Prostate). Eur Urol, 56 (2009) 237-244.
73
Bildiri Özetleri Listesi
SÖZEL
Mesane Kanseri
S01
5 Kasım Perşembe
14:00-14:10
Yeni bir metod olarak fourier transform infrared
spektroskopi (FTIR) kullanılarak mesane tümör
rekürensinin saptanması
1
Yavuz Selim Süral, 2Özge Zelal Aydın, 2Feride Severcan,
1
Ferruh Zorlu
1
Sağlık Bakanlığı Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi
1. Üroloji Kliniği, 2Orta Doğu Teknik Üniversitesi Biyolojik
Bilimler Bölümü, Ankara
S02
5 Kasım Perşembe
14:10-14:20
Mesane kanserli vakalarda DNA tamir genlerinden
XRCC1, XRCC3, XPD, XPG, APE1, hOGG1 gen
polimorfizmlerinin araştırılması
2
Kamil Fehmi Narter, 1Turgay İşbir, 1Arzu Ergen, 1Bedia
Ağaçhan, 1Özlem Timirci
1
İstanbul Üniversitesi Deneysel Tıp Araştırma Merkezi
Moleküler Tıp Anabilim Dalı, İstanbul, 2Üsküdar Devlet
Hastanesi, İstanbu, l 1İstanbul Üniversitesi Deneysel Tıp
Araştırma Merkezi Moleküler Tıp Anabilim Dalı, 2Üsküdar
Devlet Hastanesi, İstanbul
S03
5 Kasım Perşembe
14:20-14:30
Second tur yapılan ve yapılmayan primer pT1 mesane
tümörlü hastaların nüks, progresyon ve sağkalım
açısından uzun dönem sonuçlarının karşılaştırılması;
prospektif, randomize klinik çalışma
1
Rauf Taner Divrik, 1Ali F. Şahin, 1Ümit Yıldırım, 1Muammer
Altok, 1Ferruh Zorlu
1
S.B. Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1. Üroloji Kliniği,
İzmir
S04
5 Kasım Perşembe
14:30-14:40
Radikal sistektomi sonrası izole lokal rekürrens:
Prediktif faktörler ve sağkalım analizi
1
Çağatay Göğüş, 1Berkan Reşorlu, 1Evren Süer, 1Kadir
Türkölmez, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
S05
5 Kasım Perşembe
14:40-14:50
Laparoskopik radikal sistektomi (LRS): Kısa dönem
operasyonel ve onkolojik sonuçlar
1
Öner Şanlı, 1Tzevat Tefik, 1Akın Soner Amasyalı, 1Emre
Salabaş, 1Ömer Aytaç, 1Emin Aliyev, 1Tarık Esen, 1İsmet
Nane
1
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, İstanbul
S06
5 Kasım Perşembe
14:50-15:00
Yüksek riskli kasa invaze olmayan ürotelyal mesane
karsinomu tedavisinde sıklığı azaltılmış BCG ve MMCsynergo® kombinasyon tedavisinin etkinliği
1
Abdülkadir Gümrah, 1Mahir Bülent Özgen,
1
Levent Niyazi Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi, İstanbul
S07
5 Kasım Perşembe
15:00-15:10
Mikroskopik hematüri ile ilk kez başvuran hastalarda
“Risikocheck” sınıflamasının ürotelyal kanser tanısında
yeri
1
Hüseyin Tavukçu, 2Bülent Günlüsoy, 3Asıf Yıldırım,
4
Mustafa Kaplan, 5Sümer Baltacı, 6Murat Bozlu, 7Aydın
Mungan, 8Çağ Çal, 1Levent Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul, 2İzmir Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji
Kliniği, İzmir, 3Sağlık Bakanlığı Göztepe Eğitim Hastanesi,
Üroloji Kliniği, İstanbul, 4Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı, Edirne, 5Ankara Üniversitesi Tıp
Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 6Mersin Üniversitesi
Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin, 7Kara Elmas
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Zonguldak,
8
S08
5 Kasım Perşembe
15:10-15:20
Transrektal ve transvajinal ultrasonografinin mesane
tümörünün tanı ve evrelendirmedeki etkinliği
1
Gökhan Toktaş, 1Çağrı Öktem, 1Aziz Toker, 1Erdinç Ünlüer
1
Sağlık Bakanlığı İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
S09
5 Kasım Perşembe
15:20-15:30
Radikal sistektomi komplikasyonlarının modifiye
klavien sınıflamasına göre değerlendirilmesi
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Berk Burgu, 1Kerem
Kutman, 1Kadir Türkölmez, 1Yaşar Bedük
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi,Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
S10
5 Kasım Perşembe
15:30-15:40
Mesane kanserinde oksidatif stresin rolü
1
2
1
Akın Soner Amasyalı, Canan Küçükgergin, Öner Şanlı,
1
Tzevat Tefik, 1Faruk Özcan, 2Şule Seçkin
1
İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi
Biyokimya Anabilim Dalı, İstanbul
75
S11
5 Kasım Perşembe
15:40-15:50
Yüzeyel mesane tümör özelliklerinin nüks üzerine etkisi
1
Gökhan Faydacı, 1Aydin Özgül, 1Bilal Eryıldırım,
1
Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
1
Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
S12
5 Kasım Perşembe
15:50-16:00
Mesane kanseri olan hastalarda makroskopik hematüri
varlığı ve ilk hematüri atağından sonra geçen sürenin
prognostik faktörler ile ilişkileri
1
Ç. Volkan Öztekin, 1A. Özgür Akdemir, 1Özgür Uğurlu,
1
Rıfat Kılınç, 1Öztuğ Adsan, 1Mesut Çetinkaya
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Üroloji
Kliniği, Ankara
Prostat Kanseri
6 Kasım Cuma
14:00-14:10
Sitokrom P450 2B6*28 aleli prostat kanserinin
gelişiminde rol oynayan yeni bir genetik faktördür
1
Çağdaş Aktan, 2Rashad Mammadov, 1Rukiye Özel,
1
Burçin Tezcanli Kaymaz, 1Nur Selvi, 3Banu Sarsık, 3Sait Şen,
2
Çağ Çal, 1Buket Kosova
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı,
İzmir, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
3
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
S17
6 Kasım Cuma
14:40-14:50
Prostat kanserinde 2002 TNM sistemine göre evre
pT2’nin alt sınıflandırılmasının prognostik önemi: Alt
sınıflama gerçekten gerekli mi?
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Özgü Aydoğdu,
1
Kadir Türkölmez, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
S18
6 Kasım Cuma
14:50-15:00
Prostat kanserinde görüntü rehberliğinde yoğunluk
ayarlı radyoterapi: Erken sonuçlar
1
Şefik İğdem, 2Gül Alço, 2Tülay Ercan, 3Haluk Akpınar,
1
Sait Okkan
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon
Onkolojisi Anabilim Dalı, 2Florence Nightingale Gayrettepe
Hastanesi, Radyasyon Onkolojisi Bölümü, İstanbul, 3İstanbul
Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul
S13
6 Kasım Cuma
14:10-14:20
Prostat kanseri hastalarında DAP KINASE (DAPK1)
geninde metilasyon analizi sonuçları
1
Sena Aydos, 1Buket Altınok, 1Tülin Özkan, 1Mehmet İlker
Gökce, 1Sümer Baltacı, 1Asuman Sunguroğlu
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Bölümü,
Ankara, 2Ankara Üniversitesi Biyoteknoloji Enstitüsü, Ankara,
3
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
S19
6 Kasım Cuma
15:00-15:10
Prostat kanseri hastalarında pelvik lenf nodu ışınlaması
tedavi yan etkilerini arttırır mı?
1
Melahat Garipağaoğlu, 2Evren Ozan Göksel, 2Öznur
Şenkesen, 2Halil Küçücük, 1Evrim Tezcanlı, 1Meriç Şengöz,
3
Işık Aslay
1
Acıbadem Üniversitesi,İstanbul, 2Acıbadem Kozyatağı
Hastanesi, İstanbul, 3İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü,
İstanbul
S14
6 Kasım Cuma
14:20-14:30
Transrektal ultrasonografi eşliğinde stereotaktik
transperineal prostat biyopsisi
1
Sertaç Yazıcı, 1Önder Kara, 1Cansu Bozacı, 1Cenk Yücel
Bilen, 1Hüseyin Lüleci, 1Haluk Özen
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
S20
6 Kasım Cuma
15:10-15:20
Prostat adenokanserlerinde robotik radyocerrahi
uygulaması: Erken tedavi sonuçlarımız ve hayat kalitesi
değerlendirmesi
1
Fadıl Akyol, 1Gökhan Özyiğit, 1Yusuf Tolga Şanlı, 2Sertaç
Yazıcı, 1Ertuğrul Ertürk, 1Talip Yolcu, 2Haluk Özen
1
Hacettepe Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi
Anabilim Dalı, Ankara, 2Hacettepe Üniversitesi, Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
S15
S16
6 Kasım Cuma
14:30-14:40
Satürasyon biyopsisinde prostat kanseri tanısı
1
Çağrı Akın Şekerci, 1Yılören Tanıdır, 1Abdülkadir Gümrah,
1
Mehmet Özay Özgür, 2Süheyla Bozkurt, 1Levent Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul, 2Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Anabilim Dalı, İstanbul
76
S21
6 Kasım Cuma
15:20-15:30
Erken evre prostat kanserinde brakiterapi sonrası PSA
kontrolü ve sağkalım
1
Işık Aslay, 1Seden Küçücük, 1Gönül Kemikler,
2
Mustafa Akıncı, 1İsmail Özbay, 2Tarık Esen,
3
Öznur Şenkesen, 3Ercan Yavuz, 3H Özveri, 1Nuri T,
1
Emin Darendeliler
1
İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü Radyasyon
Onkolojisi, İstanbul 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,İstanbul, 3Acıbadem
Üniversitesi Kozyatağı Hastanesi, İstanbul
S22
6 Kasım Cuma
15:30-15:40
Radikal prostatektomi öncesi PSA hızı, postoperatif
nüksü öngörür mü?
1
Said Elhaj, 1Bülent Akdoğan, 1Cansu Bozacı, 1Cenk Yücel
Bilen, 1Ali Ergen, 1Haluk Özen
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
S23
6 Kasım Cuma
15:40-15:50
Radikal prostatektomi sonrası rekürrensi öngören
preoperatif iki kattan nomogramının Türkiye
validasyonu: Üroonkoloji Derneği çok merkezli
çalışması
1
Saadettin Y. Eskicorapçı, 2Levent Türkeri, 3Erdem
Karabulut, 4Çağ Çal, 5Haluk Akpınar, 6Sümer Baltacı, 7Kadir
Baykal, 8Asıf Yıldırım, 9Sertaç Yazıcı, 10Taner Divrik, 11Hakan
Özkardeş, 12Murat Koşan, 13Fatih O. Kurtuluş, 14Recep
Büyükalpelli, 15Aydın Mungan, 16Murat Lekili, 17Hayrettin
Şahin, 18Bülent Günlüsoy, 19Semih Ayan, 20Murat Bozlu,
21
Michael W. Kattan, 22Haluk Özen
1
Pamukkale Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli,
2
Marmara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul,
3
Hacettepe Üniversitesi Biyoistatistik Anabilim Dalı, Ankara,
4
Ege Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir,5İstanbul
Bilim Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 6Ankara
Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 7GATA
Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul,
8
İstanbul Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi I. Üroloji
Kliniği, İstanbul, 9Hacettepe Üniversitesi Üroloji Anabilim
Dalı, Ankara, 10Tepecik Eğitim Hastanesi I. Üroloji Kliniği,
İzmir, 11Başkent Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara,
12
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi II. Üroloji
Kliniği, Ankara, 13Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi
I. Üroloji Kliniği, İstanbul, 1419 Mayıs Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Samsun, 15Karaelmas Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Zonguldak, 16Celal Bayar Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Manisa, 17Dicle Üniversitesi Üroloji Anabilim
Dalı, Diyarbakın, 18İzmir Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Üroloji Kliniği, İzmir, 19Cumhuriyet Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Sivas, 20Mersin Üniversitesi Üroloji Anabilim
Dalı, Mersin, 21Cleveland Clinic, Department of Quantitative
Health Sciences, USA, 22Hacettepe Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Ankara
S24
6 Kasım Cuma
15:50-16:00
Dosetaksel ile tedavi edilen 83 prostat kanseri
hastasında sağkalım analizi, PSA anlamlı mıdır?
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Yeter Kırdal, 1Kubilay İnci,
1
Ali Ergen, 1Çelik Taşar, 1Haluk Özen
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
Böbrek Kanseri
S25
7 Kasım Cumartesi
14:00 – 14:10
Böbrek tümörlerinde tanısal zorluklar ve
immunhistokimyasal değerlendirmenin yeri
1
Sait Şen, 1Banu Sarsık, 2Nalan Neşe, 3Burçin Tuna, 4Ender
Düzcan, 5Ayşım Özağarı, 3Kutsal Yörükoğlu
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
2
Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim
Dalı, Manisa, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji
Anabilim Dalı, İzmir, 4Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi,
Patoloji Anabilim Dalı, Denizli, 5Şişli Etfal Hastanesi Patoloji
S26
7 Kasım Cumartesi
14:10 – 14:20
Papiller renal hücreli karsinomlarda topoizomeraz IIΑ
amplifikasyon ve ekspresyonunun değerlendirilmesi ve
HER2/neu ekspresyonu ile korelasyonunun araştırılması
1
Füsun Düzcan, 2Sait Şen, 3Kutsal Yörükoğlu, 1Vildan Caner,
1
Nilay Şen Türk, 1Ozan Çetin, 1Canan Kelten, 3Burçin Tuna,
2
Banu Sarsık, 1Emre Tepeli, 1Ender Düzcan
1
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Denizli, 2Ege
Üniversitesi Tıp Fakültesi, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp
Fakültesi, İzmir
S27
7 Kasım Cumartesi
14:20 – 14:30
Lokalize renal hücreli kanserlerde (Pt≤2) renal kapsül
invazyonu varlığının prognoz üzerine etkileri
1
Ç. Volkan Öztekin, 1Özgür Uğurlu, 1A. Özgür Akdemir, 1T.
Murat Koşan, 1Mustafa Sungur, 1Mesut Çetinkaya
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji
Kliniği, Ankara
S28
7 Kasım Cumartesi
14:30 – 14:40
Renal hücreli karsinomda Ca15-3 ile Ca19-9’un
diagnostik önemi
1
Tayyar Alp Özkan, 1Levend Özkan, 1Turgay Gülecen,
1
Seyfettin Çiftçi, 1Ali Sarıbacak, 1Özdal Dillioğlugil
1
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Kocaeli
S29
7 Kasım Cumartesi
14:40 – 14:50
Laparoskopik parsiyel nefrektomi ve açık parsiyel
nefrektomi deneyimlerimizin karşılaştırılması
1
Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Ahmet Güdeloğlu,
1
Kubilay Inci, 1Cenk Yücel Bilen, 1İlhan Erkan, 1Haluk Özen
1
Ankara
77
S30
7 Kasım Cumartesi
14:50 – 15:00
Laparoskopik radikal nefrektomi (LRN) ile açık radikal
nefrektominin (ARN) prospektif karşılaştırılması
1
Öner Şanlı, 1Tzevat Tefik, 1Akın Soner Amasyalı, 1Mazhar
Ortaç, 1Serkan Karakuş, 1Faruk Küçükdurmaz, 1Tarık Esen,
1
İsmet Nane
1
İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
S31
7 Kasım Cumartesi
15:00 – 15:10
Renal hücreli karsinomda 10 yıllık sağkalım, Hacettepe
deneyimi
1
Ahmet Güdeloğlu, 1Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Önder
Kara, 1İrfan Dönmez, 1Haluk Özen
1
Ankara
S32
7 Kasım Cumartesi
15:10 – 15:20
Lokalize renal hücreli kanserde mikrovasküler tümör
invazyonunun prognostik önemi
1
Çağatay Göğüş, 1Evren Süer, 1Onur Telli, 1Erdem Öztürk,
1
Kadir Türkölmez, 1Yaşar Bedük
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi,Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
S33
7 Kasım Cumartesi
15:20 – 15:30
Açık ve laparoskopik radikal nefrektomi: Patolojik
sonuçların karşılaştırılması
1
Mert Altınel, 1Erkan Ölçücüoğlu, 1Faruk Gönenç, 1Ahmet
Hamdi Yazıcıoğlu
1
Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. ve 2.
Üroloji Klinikleri, Ankara
7 Kasım Cumartesi
15:30 – 15:40
Evre T1-T2 böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal
nefrektomi
1
Mahir Bülent Özgen, 1Nazmi Yalçın İlker, 1Levent Niyazi Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
VİDEO
Böbrek Kanseri
V01
8 Kasım Pazar
08:00 – 08:08
Transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi
1
Volkan Tuğcu, 1Ali İhsan Taşçı, 1Alper Bıtkın, 1Hakan Polat,
1
Necati Gürbüz
1
Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Üroloji Kliniği, İstanbul
V02
8 Kasım Pazar
08:08 – 08:16
Çift kayan weck klip renorrafi ile robot yardımlı
laparoskopik parsiyel nefrektomi
1
Haluk Akpınar, 2İlter Tüfek, 1Fatih Atuğ, 2Sinan Akşit,
1
Ali Rıza Kural
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, 2Florence Nightingale
Hastaneleri, İstanbul
V03
8 Kasım Pazar
08:16 – 08:24
Küçük böbrek tümörlerinde laparoskopik tedavi
alternatifleri
1
İyimser Üre, 1Sinan Sözen, 1Bora Küpeli, 1Sedat Akyüz,
1
Ali Furkan Batur, 1Serhat Gürocak, 2Cenk Acar
1
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara,
2
V04
8 Kasım Pazar
08:24 – 08:32
Renal kitle nedeniyle retroperitoneal laparoskopik
parsiyel nefrektomi yapılan olgu: İlk deneyimimiz
1
Ömer Demir, 1Bilgin Öztürk, 1Sedat Eğriboyun, 1Aykut
Kefi, 1İlhan Çelebi, 1Adil Esen
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, İzmir
S34
V05
8 Kasım Pazar
08:32 – 08:40
Renal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik
radikal nefrektomi yapılan olgu: İlk deneyimimiz
1
Ömer Demir, 1Önder Çınar, 1Şakir Ongün,
1
Elnur Mammadov, 1Adil Esen
1
Testis Kanseri
S35
7 Kasım Cumartesi
15:40 – 15:50
Metastatik nonseminomatöz testis tümörlerinde
kemoterapi sonrası RPLND sonuçlarımız
1
Bülent Şen, 1Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Temuçin
Şenkul, 1Kenan Karademir, 1Kadir Baykal
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi, İstanbul
V06
8 Kasım Pazar
08:40 – 08:48
7 cm’den büyük böbrek tümörlerinde laparoskopik
radikal nefrektomi
1
Mert Altınel, 1Serkan Akıncı, 1Faruk Gönenç,
1
Ahmet Hamdi Yazıcıoğlu
1
Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. ve 2.
Üroloji Klinikleri, Ankara
S36
7 Kasım Cumartesi
15:50 – 16:00
Testis tümörlerinde kemoterapi sonrası rezidüel
kitlelerin tedavisinde uzun süreli izlem sonuçları
1
Özay Özgür, 1Hüseyin Tavukçu, 1Levent Türkeri
1
78
V13
Mesane Kanseri
V07
8 Kasım Pazar
08:48 – 08:56
Radikal sistektomi sonrası bilateral üst üriner sistem
değişici epitel hücreli kanserinde tedavi: Olgu sunumu
1
Cenk Yücel Bilen, 1Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 2Ali
Konan, 1Artan Koni, 3Dilek Ertoy Baydar, 1Haluk Özen
1
Ankara, 2Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Genel Cerrahi
Anabilim Dalı, 3Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Anabilim Dalı, Ankara
V08
8 Kasım Pazar
08:56 – 09:04
Laparoskopik sistoprostatektomi
1
Ender Özden, 1Y Kamil Yakupoğlu, 1Mehmet Mercimek,
1
Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
1
Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, Samsun
8 Kasım Pazar
09:36 – 09:44
Laparoskopik sürrenalektomi
Sedat Akyüz, 1Sinan Sözen, 1Bora Küpeli, 1Ali Furkan Batur,
1
İyimser Üre, 1Serhat Gürocak, 2Cenk Acar
1
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara,
2
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Denizli
1
V14
8 Kasım Pazar
09:44 – 09:52
Üreter avulsiyonu olgusunda Yang-Monti tekniği ile
ileal üreter replasmanı
1
Güven Aslan, 1Şakir Ongün, 1Adil Esen
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir
V15
8 Kasım Pazar
09:52 – 10:00
Adrenal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik
adrenalektomi yapılan olgu: ilk deneyimimiz
1
Ömer Demir, 1Onur Kizer, 1Volkan Şen, 1Güven Aslan,
1
Adil Esen
1
Prostat Kanseri
V09
8 Kasım Pazar
09:04 – 09:12
Laparoskopik ekstraperitoneal radikal prostatektomi:
Retrograd yöntem
1
Ender Özden, 1Serdar Savaşçı, 1Alper Delier, 1Y Kamil
Yakupoğlu, 1Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
1
Dalı, Samsun
V10
8 Kasım Pazar
09:12 – 09:20
Minilaparotomi ile sinir koruyucu radikal prostatektomi
1
Güven Aslan, 1Adil Esen
1
Diğer
V11
8 Kasım Pazar
09:20 – 09:28
Akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan
laparoskopik sol adrenalektomi
1
Saadettin Eskiçorapçı, 1Mehmet Babaoğlu, 1Cenk Acar,
1
Cihan Toktaş, 1Zafer Sınık, 1Levent Tuncay
1
Pamukkale Universitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli
V12
8 Kasım Pazar
09:28 – 09:36
Akciğer tümörünün adrenal metastazi için yapılan
laparoskopik sağ adrenalektomi
1
Saadettin Eskiçorapçı, 1Cenk Acar, 1Mehmet Babaoğlu,
1
Serkan Altıntaş, 1Tahir Turan, 1Zafer Aybek
1
Pamukkale Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli
POSTER
Mesane Kanseri
5 Kasım Perşembe
P001
Cerrahın TUR-M deneyimi RE-TUR sonuçlarına ne kadar
etkili?
1
Cavit Can, 1Ata Özen, 1Metin Kale
1
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Eskişehir
P002
Mesane divertikül içi ürotelyal tümörlerin endoskopik
divertikülektomi ile tedavi sonuçları
1
Cavit Can
1
P003
İntramural üreter rezeksiyonu yapılan mesane tümörlü
hastaların uzun dönem değerlendirilmesi
1
Cavit Can, 1Ata Özen, 1Aydın Yenilmez, 1Metin Kale
1
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
P004
Yüzeyel mesane tümörlerinde nüksün azaltılmasında
distile suyun etkinliği
1
Gökhan Faydacı, 1Dr. Bilal Eryıldırım, 1Aydın Özgül,
1
Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
1
Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
79
P005
Mesane kanseri tanısında diffüzyon ağırlıklı MRG’nin
yararlılığı
1
Funda Uçar, 1Demet Karadağ, 1Mehmet Ali Yinanç
1
Ufuk Üniversitesi Dr. Rıdvan Ege Hastanesi, Ankara
P006
Tüm primer PT1 yüzeyel mesane tümörlü hastalara
second TUR yapılmalı mı? Kimlere yapılmalı?
1
Rauf Taner Divrik, 1Ali F. Şahin, 1Muammer Altok, 1Ümit
Yıldırım, 1Ferruh Zorlu
1
S.B. Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1. Üroloji Kliniği,
İzmir
P007
Mesane kanseri patolojik evrelemesinde mikroskopik
ve makroskopik ekstravezikal yayılım: pT3 tümörlerde
alt sınıflandırma gerekli mi?
1
Berkan Reşorlu, 1Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Kadir
Türkölmez, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
P008
7 yıllık radikal sistektomi deneyimimiz
1
Orhan Koca, 1Mustafa Güneş, 1Muzaffer Oğuz Keleş,
1
Metin Öztürk, 1Hüseyin Kanberoğlu, 1M. İhsan Karaman
1
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2.
P009
Patolojik evre T1 ve yüksek dereceli mesane tümörlü
hastalarımızın takip sonuçları
1
Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Hasan Soydan, 1Cüneyt
Adayener, 1Kenan Karademir, 1Kadir Baykal
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi, Üroloji Servisi, İstanbul
P010
Ta, T1 ve invaziv mesane kanserinde anjiotensinkonverting enzim gen polimorfizmlerinin
değerlendirilmesi
1
Necmettin Aydın Mungan, 1Bülent Erol, 1Gürdal
Bozdoğan, 2Ahmet Dursun, 2Sevcan Bozdoğan, 3Sümer
Baltacı, 4Kadir Önem, 3Ali Zümrütbaş, 1Hüsnü Tokgöz
1
Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Zonguldak, 2Zonguldak Karaelmas
Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Genetik Anabilim Dalı,
Zonguldak, 3Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Ankara, 4İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi
Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
P011
Mesane divertikülüne bağlı mesane taşı ve gelişen
squamöz hücreli karsinom
1
Hasan Koçoğlu, 2Ferhat Ateş, 3Cabir Alan, 1İbrahim Ethem
Karaşen, 2Kadir Baykal, 3Ahmet Reşit Ersay
1
Çanakkale Asker Hastanesi Üroloji Servisi, Çanakkale
2
GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi, İstanbul,
3
Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Çanakkale
80
P012
pT1 mesane tümörlü hastalarda yeniden rezeksiyon
(RE-TUR)
1
Mehmet Yücel, 2Namık Kemal Hatipoğlu, 3Cengiz
Atakanlı, 4Soner Yalçınkaya, 5Galip Dedekargınoğlu, 5Erol
Aras, 5Ahmet Arıman
1
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, Kütahya, 2S.B İstanbul Bağcılar Eğitim ve Araştırma
Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 3S.B Eyüp Devlet Hastanesi
Üroloji Kliniği, İstanbul, 4Gümüşsuyu Asker Hastanesi
Üroloji Kliniği, İstanbul, 5S.B Okmeydanı Eğitim ve Araştırma
Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, İstanbul
P013
Radikal sistektomi eşliğinde yapılan lenf nodu
diseksiyonunda standardizasyon var mı?
1
Can Öbek, 1Fetullah Gevher, 1Süleyman Ataus, 2Sarper
Erdoğan, 1Zübeyir Talat, 1Ahmet Erözenci
1
İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, 2İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp
Fakültesi, Halk Sağlığı Anabilim Dalı, İstanbul
P014
Kasa invaze olmayan mesane tümörlerinde erken
dönemde intravezikal Mitomicin-C (MMC) ve distile
su (DS) ile yapılan tedavilerinin nüks ve progresyon
üzerine etkileri
1
Murat Koşan, 1Nasır Yılmaz, 1Öztuğ Adsan, 1Özgür
Akdemir, 1Özgür Uğurlu, 1Mesut Çetinkaya
1
Kliniği, Ankara
P015
Radikal sistektomi sırasında diseke edilen lenf
nodu sayısının sağkalım üzerine etkisi: Retrospektif
değerlendirme
1
Caner Baran, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Ender
Kavukçu, 1Orkunt Özkaptan
1
Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği,
İstanbul
P016
Küçük insizyonla radikal sistektomi ve genişletilmiş
lenfadenektomi
1
Güven Aslan
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
İzmir
P017
Intravezikal BCG sonrası penil lezyon ve inguinal
lenfadenopati: Olgu sunumu
1
Güven Aslan, 2Can Sevinç, 3Burçin Tuna, 3Kutsal Yörükoğlu
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs
Hastalıkları Anabilim Dalı, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp
Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
P018
Radikal sistektomi öncesi klinik evrelendirmede
bilgisayarlı tomografinin değeri
1
Güven Aslan, 3Burçin Tuna, 2Mustafa Seçil, 3Kutsal
Yörükoğlu
1
Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Radyoloji
Anabilim Dalı, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi
Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
P019
Gebeliğinin ilk trimesterinde yüzeyel mesane tümörü
saptanan olguya yaklaşım
1
Cenk Acar, 1Deniz Bolat, 1Cihan Toktaş, 1Zafer Aybek,
1
Levent Tuncay
1
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Kınıklı, Denizli
P020
Yüzeyel mesane kanseri olgusunda intravesikal Bacillus
Calmette-Guerin (BCG) tedavisi sonrasında penil lezyon
ve inguinal lenfadenopati
1
Aykut Kefi, 1Önder Çınar, 1Volkan Şen, 1Ömer Demir,
1
Adil Esen
1
P021
Senkron akciğer ve mesane küçük hücreli karsinomu:
Bir olgu sunumu
1
Pınar Kara, 1Ergün Sanrı, 1Işıl Uğur, 1Cem Mısırlıoğlu,
1
Bülent Küçükplakçı, 1Taciser Demirkasımoğlu, 1Aytül
Özgen, 1Yeşim Elgin, 1Yıldız Güney
1
Ankara Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon
Onkolojisi Kliniği, Ankara
P022
Küçük hücreli olmayan akciğer kanserinin mesane
metastazı:
Nadir bir hematüri nedeni
1
Ömer Faruk Karataş, 2Reyhan Bayrak, 1Mehmet Erol
Yıldırım, 1Ömer Bayrak, 1Ersin Çimentepe, 1Doğan Ünal
1
Fatih Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara, 2Fatih Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim
Dalı, Ankara
P023
Cerrah deneyiminin komplet transüretral mesane
tümörü rezeksiyonu sonrası nüks üzerine etkisi
1
Orhan Koca, 1Metin I. Öztürk, 1Ali Murat Gökçe, 1Mustafa
Güneş, 1M. İhsan Karaman
1
P024
Yüksek riskli olgularda radikal sistektomi
Orhan Koca, 1Muzaffer Oğuz Keleş, 1Mustafa Güneş,
1
Metin I. Öztürk, 1Hüseyin Kanberoğlu, 1M. İhsan Karaman
1
1
P025
Ortotopik ileal neobladder uygulanmış hastaların
ürodinamik değerlendirilmesi
1
Ender Kavukçu, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Caner
Baran, 1Oğuz Yılanoğlu
1
İstanbul Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2.
P026
Kas invazif mesane tümörlerinde seçilmiş olgularda
konservatif tedavi
1
Cavit Can, 1Aydın Yenilmez, 1Ata Özen, 1Coşkun Kaya,
1
Turgut Dönmez, 1Metin Kale
1
P027
Mesane kanserlerinde etiyolojik faktörlerin
belirlenmesi. Üroonkoloji derneği ön çalışma sonuçları
1
Çağ Çal, 2Murat Bozlu, 1Rashad Mammadov, 1Bilbaşar
Yıldız, 1Fuat Kızılay, 1Gürhan Günaydın, 1İbrahim
Cüreklibatır
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir,
2
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Mersin
P028
Üst üriner sistem değişici epitel kanserlerinde sağkalım
analizi
1
Artan Koni, 1Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Halil Kızılöz,
1
Kubilay İnci, 1Haluk Özen
1
P029
Hacettepe nefroüreterektomi serisinde demografik ve
klinik veriler, 22 yılda neler öğrendik?
1
Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Artan Koni, 1Ayşe
Veyhürda Dikmen, 1Cenk Yücel Bilen, 1Haluk Özen
1
Prostat Kanseri
P030
Prostat kanserinde önerilen aktif izlem protokollerinin
değerlendirilmesi
1
Kayhan Yılmaz, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Ender
Kavukçu, 1Caner Baran
1
Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği,
İstanbul
P031
Transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat
biyopsilerinde işlem sonrası diclofenac supozituarin
ağrı ve rahatsızlık kontrolündeki etkinliği
1
Güven Aslan, 1Elnur Mammadov, 1Bilgin Öztürk, 1Önder
Çınar, 1Onur Kızer
1
İzmir
81
P032
İğne biyopsilerinde tümör lokalizasyonu ve gleason
skorunun radikal prostatektomi spesimenleri ile
korelasyonu
1
Güven Aslan, 2Burçin Tuna, 1Elnur Mammadov, 1Önder
Çınar, 1Bilgin Öztürk, 2Kutsal Yörükoğlu
1
İzmir 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim
Dalı, İzmir
P033
Biyopsiye gitme kriterlerindeki değişimin tümör
saptanma oranlarına etkisi
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Fatih Zekey,
1
Cüneyt Adayener, 1Temuçin Şenkul
1
P034
Prostat kanseri tanısında yinelenen prostat biyopsisi
sonuçlarımız
1
Tünkut Doğanca, 1Fatih Özdemir, 1Burak Argun, 1Ahmet
Erözenci, 1Can Öbek
1
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fak. Üroloji Anabilim
Dalı, İstanbul
P035
Prostat brakiterapisi sonrası fertilizasyon
Işık Aslay, 1Seden Küçücük, 2Mustafa Akıncı, 1Gönül
Kemikler, 3Serap Başkaya
1
Onkolojisi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,İstanbul, 3Erzurum Devlet
Hastanesi, Erzurum
1
P036
0,5 CM3’ten küçük hacimli prostat tümörleri operasyon
öncesi öngörülebilir mi?
1
Hasan Soydan, 1Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Kenan
Karademır, 1Temuçin Şenkul, 1Kadir Baykal
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi , İstanbul
P037
Prostat volümünün radikal prostatektomi yapılan
hastalarda komplikasyonlar üzerine etkisi var mıdır ?
1
Faruk Özcan, 1Teoman Cem Kadıoğlu, 1Haluk Ander,
1
Fikret Erdemir
1
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, İstanbul
P038
Prostat kanseri tanısında 6, 10, 12 ve 16 kor prostat
biyopsi şemalarının etkinliği
1
Mert Altınel, 1Serkan Akıncı, 1Faruk Gönenç, 1Ahmet
Hamdi Yazıcıoğlu
1
Türkiye Yüksek İhtisas Hastanesi 1. ve 2. Üroloji Kliniği,
Ankara
82
P039
Biyopsi gleason skoru 6 olan olgularda radikal
prostatektomi sonrası upgrading tümör hacmi ile
ilişkilidir
1
Tayfun Oktar, 1Ahmet Musaoğlu, 2Kamil Peker, 1Tarık Esen
1
VKV Amerikan Hastanesi Üroloji Bölümü,İstanbul, 2İstanbul
Patoloji Grubu, İstanbul
P040
Radikal prostatektomi sırasında lenfadenektomi yapılan
hastaların partin nomogramına göre değerlendirilmesi
1
Ahmet Hakan Haliloğlu, 2Özcan Kılıç, 1Mehmet Giray
Sönmez, 1Ömer Gülpınar
1
Ufuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara,
2
Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Konya
P041
Sitokrom P450 2B6*28 aleli prostat kanserinin
gelişiminde rol oynayan yeni bir genetik faktördür
2
Çağ Çal, 1Çağdaş Aktan, 2Rashad Mammadov, 1Rukiye
Özel, 1Burçin Tezcanlı Kaymaz, 1Nur Selvi, 3Banu Sarsık,
3
Sait Şen, 1Buket Kosova
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı,
İzmir, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
İzmir, 3Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı,
İzmir
P042
Yüksek riskli lokalize prostat kanserinde radikal
prostatektominin etkinliği
1
Naşide Mangır, 1Levent Niyazi Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul
Diğer
P043
Ülkemizde prostat ve mesane kanseri cerrahisinde 2008
verilerinin analizi
1
Doğu Güner, 1Turgut Alp, 1Ayhan Karaköse, 1Aytaç Şahin,
1
Bekir Aras, 2Mehmet Demir, 1Sabahattin Aydın
1
Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji
Kliniği, İstanbul, 2T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara
P044
Anorectal hastalığı olan prostat biyopsi hastalarında
kaudal blok anestezi ve rektal lidokain jel
uygulamasının karşılaştırılması
1
Mehmet Yücel, 1Şahin Kabay, 2Levent Şahin, 3Tayfun
Cücioğlu, 4Tayfun Aydın
1
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, Kütahya, 2Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Anestezi
ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Gaziantep, 3S.B Haydarlı
Devlet Hastanesi Aile Hekimliği Kliniği, Afyonkarahisar,
4
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Anestezi ve
Reanimasyon Anabilim Dalı, Kütahya
Prostat Kanseri
P045
Prostat kanserinde leptomeningeal tutulum: 2 olgu
sunumu
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Mustafa Sofikerim, 2Halil
Dönmez, 1Mehmet Ali Ergül
1
Kayseri Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2Erciyes Üniversitesi
Tıp Fakültesi, Kayseri
P046
Yaygın lenfadenopati ile seyreden metastatik prostat
kanseri:
Olgu sunumu
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Halil Dönmez, 2Mustafa
Sofikerim, 1Mehmet Ali Ergül
1
P047
Biyopside HPIN veya malignite kuşkulu odak varlığında
TUR-P sonuçları
1
Güven Aslan, 1Elnur Mammadov, 1Onur Kızer, 2Burçin
Tuna, 2Kutsal Yörükoğlu.
1
Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Anabilim Dalı, İzmir
P048
Marmara RRP sonrası inkontinans değerlendirme
formunun oluşturulması ve validasyonu
1
Mehmet Özay Özgür, 1Naşide Mangır, 1Cem Akbal, 2Nural
Bekiroğlu, 1Nazmi Yalçın İlker, 1Levent Niyazi Türkeri,
1
Tufan Tarcan
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul, 2Marmara Üniversitesi Hastanesi Biyoistatistik
Diğer
P049
Ürolojik kanserlerde tedavi sonrası prognoz
değerlendirmede PET-BT deneyimi: İlk sonuçlarımız
1
Evrim Bayman, 2Nilüfer Bıçakcı
1
Samsun Mehmet Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Samsun, 2Samsun Mehmet Aydın
Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nükleer Tıp Kliniği, Samsun
P050
Toplumun prostat ve hastalıkları konusunda bilgi
düzeyi artıyor mu? Son dekattaki değişim
1
Talha Müezzinoğlu, 1İlker Çelen, 1Murat Lekili
1
Celal Bayar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Manisa
Prostat Kanseri
6 Kasım Cuma
P051
Transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat
biyopsisindeki ağrıyı azaltmada intravenöz parasetamol
1
Özcan Kılıç, 2Haluk Kulaksızoğlu, 3Ahmet Hakan Haliloğlu,
1
Mehmet Mesut Pişkin, 4Seher Kılıç, 1Talat Yurdakul
1
Selçuk Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, Konya 2Selçuk Üniversitesi, Selçuklu Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı, Konya, 3Ufuk Üniversitesi, Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı,Ankara, 4Konya Eğitim ve Araştıma
Hastanesi, Biyokimya, Konya
P052
Florokinolon profilaksisi ile yapılan prostat
biyopsilerinde görülen enfeksiyonlar ve etken olarak
izole edilen E.coli suşlarında kinolon direnci
1
Özlem Kandemir, 2Kerem Han Gözükara, 1Mustafa Uğuz,
2
Ozan Efesoy, 2Murat Bozlu
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Klinik Mikrobiyoloji ve
Enfeksiyon Hastalıkları Anabilim Dalı, Mersin, 2Mersin
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin
P053
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisi
sırasında uygulanan farklı lokal anestezik yöntemlerin
1
Ali F Şahin, 1Volkan Bulut, 1Muammer Altok, 1Yavuz
Balaban, 1Rauf Taner Divrik, 1Ferruh Zorlu
1
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Üroloji Kliniği,
İzmir
P054
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisinde
profilaktik antibiyotik kullanım süresinin etkinliği
1
Ali F Şahin, 1Volkan Bulut, 1Muammer Altok, 1Yavuz
Balaban, 1Rauf Taner Divrik, 1Ferruh Zorlu
1
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Üroloji Kliniği,
İzmir
P055
Prostat biyopsisi sırasındaki ağrı şiddeti önceden
tahmin edilebilir
1
Şebnem Atıcı, 2Ozan Efesoy, 3Ahmet Tunçkıran, 4Sedat
Soyupek, 5Sadık Görür, 2Erdem Akbay, 2Murat Bozlu
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve
Reanimasyon Anabilim Dalı, Algoloji Bilim Dalı, Mersin,
2
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Mersin, 3Başkent Üniversitesi Alanya Uygulama ve Araştırma
Merkezi, Üroloji Kliniği, Alanya, 4Süleyman Demirel
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Isparta,
5
Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, Hatay
83
P056
Lidokain jel ile beraber yapılan apikal injeksiyon:
Prostat biyopsisi için yapılan anestezide yeni altın
standart
1
Mehmet Özarı, 1Saadettin Eskiçorapçı, 1Cihan Toktaş,
1
Zafer Aybek, 1Tahir Turan, 1Zafer Sınık, 1Levent Tuncay
1
P057
Lokalize prostat kanseri olan hastalarda prostat
biyopsisindeki AMACR boyanma şiddetinin postoperatif nüksü öngörebilme gücü
1
Ersin Gökmen, 1Cevdet Kaya, 1Orhan Koca, 1Metin Öztürk,
1
Mustafa Güneş, 1M. İhsan Karaman
1
P058
Kellik, Benign Prostat Hiperplazisi, prostat kanseri ve
androjen seviyeleri
1
Gökhan Faydacı, 1Fatıh Tarhan, 1Bılal Eryildirim, 1Mustafa
Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
1
Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
P059
Bilateral sinir koruyucu radikal retropubik
prostatektomi sonrası penis boyunu korumada tadalafil
rehabilitasyon tedavisi
1
Özgü Aydoğdu, 1Mehmet İlker Gökçe, 1Berk Burgu,
1
Sümer Baltacı, 1Önder Yaman
1
Ankara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
P060
Transrektal prostat biyopsisinde en iyi teknik “Side fire”
mı “End Fire” mı? Prospektif randomize çalışma
1
Ender Özden, 1Serdar Savaşçı, 1Y Kamil Yakupoğlu,
1
Serkan Varol, 1Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
1
Dalı, Samsun
P061
İlk biyopside HGPIN Ve ASAP tanısı alan olgularda
rebiyopsi stratejisi nasıl olmalı?
1
Ender Özden, 1Yakup Bostancı, 1Y Kamil Yakupoğlu,
1
Serdar Savaşçı, 1Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
1
Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Üroloji Anabilim Dalı, Samsun
P062
PON1 192Q/R polimorfizmi ve prostat kanseri ilişkisi
1
Sena Aydos, 1Mehmet Taşpınar, 1Onur Şakırağaoğlu,
2
Tülin Özkan, 2Buket Altınok, 3Mehmet İlker Gökçe, 3Sümer
Baltacı, 1Asuman Sunguroğlu
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Bölümü,
2
Ankara Üniversitesi Biyoteknoloji Enstitüsü, 3Ankara
Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı.
84
P063
Prostatik fasya gerçekten var mıdır?
1
Saadettin Eskiçorapçı, 1Bülent Özdemir, 1Nilay Şen,
1
Kemalettin Acar
1
Pamukkale Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli,
2
Pamukkale Üniversitesi Anatomi Anabilim Dalı, Denizli,
3
Pamukkale Üniversitesi Patoloji Anabilim Dalı, Denizli,
4
Pamukkale Üniversitesi Anabilim Dalıli Tıp Anabilim Dalı, Denizli
P064
Üroonkolojik sonuçlardan ödün vermeden robot
yardımlı laparoskopik radikal prostatektomi
öğrenilebilir mi?
1
Ali Rıza Kural, 1Fatih Atuğ, 1İlter Tüfek, 1Sinan Akşit,
1
Haluk Akpınar
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, İstanbul, 2Florence Nightingale
Hastaneleri, İstanbul
P065
Laparoskopik cerrahi yapılan hastalarda karbondioksit
pnömoperitonyumun serum prostat spesifik antijen
düzeyleri üzerine etkisi
1
Özgür Türkmenoğlu, 2Ozan Efesoy, 2Engin Özbay, 1Ahmet
Dağ, 3Necati Muşlu, 1Süha Aydın, 2Murat Bozlu
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Genel Cerrahi Anabilim
Dalı, Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Mersin, 3Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi
Biyokimya Anabilim Dalı, Mersin
P066
Laparoskopik radikal prostatektomi deneyimimizin açık
radikal prostatektomi deneyimimizle karşılaştırılması
1
Mert Günay, 1Said Elhaj, 1Cansu Bozacı, 1Bülent Akdoğan,
1
Kubilay İnci, 1Cenk Yücel Bilen, 1Haluk Özen
1
Ankara
P067
Radikal prostatektomi yapılan hastalarda lenf nodu
sayıları hastalık parametreleri ile ilişkisi
1
Aslan Demir, 1Özlem Yapıcıer, 1Levent N. Türkeri
1
Anadolu Sağlık Merkezi Hastanesi, İstanbul
P068
Lokal ileri evre prostat kanserinde Radikal
Prostatektomi (RP) sonuçlarımız
1
Sümer Baltacı, 1Mehmet İlker Gökce, 1Özgü Aydoğdu,
1
Kadir Türkölmez, 1Çağatay Göğüş, 1Yaşar Bedük
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara
P069
Koroner stent uygulamasının serum prostat spesifik
antijen düzeyleri üzerine etkisi
1
Türkay Özcan, 2Kerem Han Gözükara, 2Barış Saylam,
3
Necati Muşlu, 1Sabri Seyis, 1Burak Akçay, 2Murat Bozlu
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı,
Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, Mersin, 3Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyokimya
Anabilim Dalı, Mersin
P070
Vücut kitle indeksi yüksekliği ve hiperkolesterolemi
prostat kanseri için risk faktörü olabilir mi?
1
Mehmet Özarı, 1Cihan Toktaş, 1Ömer Levent Tuncay,
1
Zafer Sınık, 1Tahir Turan, 1Zafer Aybek,
1
Saadettin Eskiçorapçı
1
P071
Prostat cerrahisi sonrası gelişen inkontinansın
tedavisinde ayarlanabilir perineal erkek slingi
1
Kubilay İnci, 1Ali Ergen, 1Cenk Yücel Bilen, 1Önder Kara,
1
Bülent Akdoğan, 1Haluk Özen
1
Ankara
P072
Prostat kanseri tanısında hangi parametreler önemlidir?
1
Ender Özden, 1Yakup Bostancı, 1Y. Kamil Yakupoğlu,
1
Serdar Savaşçı, 1Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
1
Dalı, Samsun
P073
Dosetaksel duyarsız prostat kanserleri mitoxantrona da
duyarsız mıdır?
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Younis Tahir, 1Yeter Kırdal,
1
Önder Kara, 1Haluk Özen
1
Ankara
P074
Prostat biyopsi sonucu gleason skoru 6 olan hastalarda
radikal prostatektomi sonrası yüksek evrelemeyi
öngören klinik belirteçler
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Eriz Özden, 1Ahmet
Haliloğlu, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
P075
40 yaş üstü Türk erkeklerinde prostat kanseri taraması
1
Ahmet Hakan Haliloğlu, 1Erhan Demirelli, 1Ömer Gülpinar,
1
Orhan Göğüş
1
Ufuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
P076
Prostat kanserinde Bicalutamide 150 mg tedavisiyle
oluşan jinekomasti ve meme ağrısı ve bunların yaşam
kalitesine etkileri nasıldır ve bu hastalarda profilaktik
meme radyoterapisinin yeri var mıdır? Prospektif
randomize çok merkezli çalışma
Haluk Özen1, Fadıl Akyol2, Gökhan Toktaş3, Saadettin
Eskiçorapçı4, Erdinç Ünluer3, Uğur Kuyumcuoğlu5, Erkan
Abay6, İbrahim Cüreklibatur7, Meriç Şengoz8, Veli Yalçın9,
Haluk Akpınar10, Ferruh Zorlu11, Feridun Şengor12, İhsan
Karaman12, Comart Çalışma grubu*
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara, 2Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Onkoloji,
Anabilim Dalı, Ankara, 3İstarbul Egitim ve Araştırma Hastanesi,
Üroloji Ünitesi, Istanbul, 4Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı, Denizli, 5Dr. Lütfi Kırdar Kartal Egitim
ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul, 6Dr. Lütfi
Kırdar Kartal Egitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği,
İstanbul, 7Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
İzmir, 8Acıbadem KozyatağıH astanesi, Radyasyon Onkoloji,
İstanbul, 9İstanbul Üniversitesi. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi,
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
10
Bilim Üniversitesi Hastanesi, Üroloji Ünitesi, İstanbul
11
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İzmir
12
Haydarpasa Numune Egitim ve Araştırma Hastanesi,
P077
Prostat adenokarsinomu ile buna komşu PIN alanları ve
benign prostatik glandlarda nükleofosmin ekspresyonu
1
Ender Düzcan, 1Nilay Şen Türk, 1Nihal Özkalay Özdemir,
1
Mehmet Gündoğan, 1Sadettin Eskiçorapçı, 1Levent
Tuncay, 1Canan Kelten
1
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Denizli
P078
Prostat biyopsisi ile radikal prostatektomi gleason skoru
arasındaki farkı belirleyen etkenler
1
Fatih Kurtuluş, 1Zafer Tandoğdu, 1Adem Fazlıoğlu, 1Güven
Tidim, 1Mete Çek
1
Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, İstanbul
P079
Prostat kanserinde gleason derecelendirme
sistemindeki modifikasyonun nomogram öngörüleri
üzerindeki etkisi
1
Hakkı Uğur Özok, 1Levent Sağnak, 2Can Tuygun, 3Murat
Oktay, 1Nihat Karakoyunlu, 1Hamit Ersoy, 3Murat Alper
1
SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi
3. Üroloji Kliniği, Ankara, 2SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim
ve Araştırma Hastanesi 4. Üroloji Kliniği, Ankara, 3SB Dışkapı
Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Patoloji
Kliniği, Ankara
85
P080
Prostat kanserinde postoperatif radyoterapi uygulanan
olgularda akut ve geç dönem yan etkiler
1
Şefik İğdem, 2Gül Alço, 3Ufuk Abacıoğlu, 3İlknur Alsan
Çetin, 4Fulya Ağaoğlu, 4Emin Darendeliler, 5Fazilet Öner
Dinçbaş, 5Sedat Koca, 1Sait Okkan
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon
Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul 2Florence Nightingale
Gayrettepe Hastanesi, Radyasyon Onkolojisi Bölümü,
İstanbul, 3Marmara Üniversitesi, Radyasyon Onkolojisi
Anabilim Dalı, İstanbul , 4İstanbul Tıp Fakültesi, Radyasyon
Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul , 5Cerrahpaşa Tıp Fakültesi,
Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul
P081
Brakiterapi ile erken ve geç yan etkilerin
değerlendirilmesi
1
Seden Küçücük, 1Işık Aslay, 2Mustafa Akıncı, 2Tarık Esen,
1
Gönül Kemikler, 3Halil Küçücük, 3Ercan Yavuz, 3Hakan
Özveri, 1Fulya Ağaoğlu
1
Onkolojisi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Acıbadem
Üniversitesi Kozyatağı Hastanesi, İstanbul
P082
Androjen Yoksunluk Tedavisi alan ve almayan prostat
kanserli hastalarda kemik mineral yoğunluğunu
etkileyen faktörlerin değerlendirilmesi
1
Mustafa Aldemir, 1Deniz Dehni, 1Önder Kayıgil
1
Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ikinci Üroloji
Kliniği, Ankara
P083
Prostat kanseri ile serum inflamasyon belirteçleri
arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi
1
Mustafa Aldemir, 1Kemal Ener, 1Deniz Dehni, 1Koray
Ağras, 1Önder Kayıgil
1
Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ikinci Üroloji Kliniği,
Ankara
P084
Preoperatif prostat biyopsisine göre radikal
prostatektomi sonrası gleason skor yükselmesinin
pozitif prostat biyopsi kor yüzdesi ile ilişkisi
1
Alp Özgür Akdemir, 1Cüneyt Özden, 1Çetin Volkan
Öztekin, 1Cevdet Serkan Gökkaya, 1Mesut Çetinkaya,
1
Ali Memiş
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ankara
P085
Klinik lokalize prostat kanserli hastalarda radikal
retropubik prostatektomi sonrası cerrahi sinir pozitifliği
ile biyokimyasal başarısızlık arasındaki ilişki
1
Alp Özgür Akdemir, 1Cüneyt Özden, 1Çetin Volkan Öztekin,
1
Binhan Kağan Aktaş, 1Mesut Çetinkaya, 1Ali Memiş
1
P086
Radikal retropubik prostatektomi sonrası anastomoz
darlığına etkili olan faktörlerin incelenmesi
1
Hakan Akan, 1İzak Dalva, 1Özdal Yıldız
1
Bayındır Hastanesi, Ankara
P087
Prostat kanseri tanısında farklı yaş gruplarına göre
eşik free/total prostat spesifik antijen oranlarının
değerlendirilmesi
1
Bülent Erol, 1Necmettin Aydın Mungan, 2Kadir Önem,
1
Bülent Akduman, 1Gürdal Bozdoğan, 3Görkem Mungan,
1
Hüsnü Tokgöz, 4Cenker Eken
1
Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Zonguldak, 2İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi
Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Zonguldak Karaelmas
Üniversitesi Tıp Fakültesi Biokimya Anabilim Dalı, Zonguldak
4
Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Anabilim Dalı, Antalya
P088
Serum prostat spesifik antijen yüksekliğinde
antibiyoterapi verilmesi sonrası patolojik sonuçların
irdelenmesi
1
Fikret Erdemir, 1Doğan Atılgan, 1Adem Yaşar, 1Bekir Süha
Parlaktaş, 1Nihat Uluocak, 1Fatih Fırat
1
Tokat Gaziosman Paşa Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Tokat
P089
Prostat biyopsi sonucu ASAP pozitif gelen hastalarda
tekrar biyopsi hemen mi?
1
Gökhan Toktaş, 1Murat Demiray, 1Hüseyin Koçan, 1Erkan
Erkan, 1Erdinç Ünlüer
1
Sağlık Bakanlığı İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
P090
Hormon tedavisine dirençli prostat kanserli hastalarda
dosetaksel tedavisi tecrübelerimiz
1
Mustafa Sofikerim, 1Emrecan Akınsal, 1Abdullah Demirtaş,
2
Yasemin Cihan, 1Oğuz Ekmekçioğlu, 1Atila Tatlışen
1
Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Kayseri, 2Kayseri Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon
Onkoloji Anabilim Dalı, Kayseri
P091
Hormona dirençli prostat kanserli hastalarda dosetaksel
+ prednizolon tedavisi
1
Orhan Yiğitbaşı, 1Kürşat Zengin, 1Osman Karabacak, 1Halil
Bozkurt
1
S.B Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1.
Üroloji Kliniği, Ankara
86
P092
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem yapılan
hastalarda ilerleme durumu
1
Tayyar Alp Özkan, 1Murat Üstüner, 1Levend Özkan, 1Hasan
Yılmaz, 1Bahar Müezzinoğlu, 1Özdal Dillioğlugil
1
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, 2Kocaeli
Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kocaeli
P093
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisindetek
doz veya 3 günlük kinolon grubu antibiyotik
profilaksisinin karşılaştırılması
1
Doğu Güner, 1Mithat Kıvrak, 1Turgut Alp, 1Bekir Aras,
1
Ayhan Karaköse, 1Ali Aydın, 1Sabahattin Aydın
1
Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji
Kliniği, İstanbul
P094
Radikal prostatektomi yapılan hastalarda biyokimyasal
hastalıksız sağkalımın CAPRA skorlama sistemi
kullanılarak preoperatif değerlendirilmesi
2
Polat Türker, 1İlker Tinay, 2Alkan Çubuk, 2Feridun Şengör,
1
Levent Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul,
2
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
P095
Prostat kanserinde kemik metastazını belirlemede
prostat spesifik antijen (PSA) seviyesi kemik sintigrafisi
yerine kullanılabilir mi ?
1
Kürşat Zengin, 1Orhan Yiğitbaşı, 1Halil Bozkurt, 1Kemal Oskay
1
S.B Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1.
Üroloji Kliniği, Ankara
P096
Prostat kanserinde hormonal tedaviye verilecek cevap
tedavi öncesi parametrelerle öngörülebilir mi?
1
Hasan Soydan, 1Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Temuçin
Şenkul, 1Cüneyt Adayener, 1Kadir Baykal
1
P097
Biyopside saptanan tümör odağı sayısı radikal
prostatektomideki tümör hacmini doğru yansıtıyor mu?
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Temuçin
Şenkul, 1İlker Akyol, 1Kenan Karademir
1
P098
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem sonuçlarımız
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Temuçin
Şenkul, 1İlker Akyol, 1Kadir Baykal
1
P099
4 ng/ml’nin altındaki PSA değerlerinde yapılan prostat
biyopsisi sonuçlarımız
1
Haluk Söylemez, 1Rıza Hakan Öztürk, 2Fatih Oğuz, 1Hakan
Çakıcı, 1İmed Duksal.
1
İzmir Asker Hastanesi, İzmir, 2Özel Müjde Hastanesi, Malatya
P100
Şişmanlığın serum PSA düzeyi ve prostat kanseri
gelişimi üzerine etkisi
1
Engin Kandıralı, 1Emre Ulukaradağ, 1Ali Akkoç, 1Ömer
Faruk Yağlı, 1Erdinç Serin, 3Çetin Boran, 1Muzaffer Eroğlu,
1
Ahmet Metin
1
Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Bolu, 2Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp
Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı, Bolu, 3Abant İzzet Baysal
Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Bolu
Böbrek Kanseri
7 Kasım Cumartesi
P101
Böbrek kitlesi nedeniyle incelenen materyallerde tümör
dışı renal parankim patolojileri
1
Sait Şen, 1Banu Sarsık, 2Ayşım Özağarı, 3Adnan Şimşir,
4
Mümtaz Yılmaz, 5Erhan Gökmen
1
Ege Üniversitesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Şişli Etfal
Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Patoloji Kliniği, İstanbul, 3Ege
Üniversitesi, Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 4Ege Üniversitesi,
Nefroloji Bilim Dalı, 5Ege Üniversitesi, Onkoloji Bilim Dalı,
İzmir
P102
Epiteloid tip renal angiomyolipom: “benign” ya da
“malign” tümör?
1
Gökhan Faydacı, 1 Bilal Eryıldırım, 1Fatıh Tarhan, 1Mustafa
Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
1
P103
Böbrek tümörü hastalarında renal fonksiyonlar
açısından radikal ve parsiyel nefrektominin
1
Evren Süer, 1Berk Burgu, 1Mehmet İlker Gökce, 1Kadir
Türkölmez, 1Yaşar Bedük, 1Sümer Baltacı
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
P104
Doku transglutaminazın böbrek hücreli kanser
patofizyolojisinde rolü var mı? Prospektif bir çalışmanın
ön sonuçları
1
Selçuk Erdem, 2Merve Erdem, 2Dilek Telci, 1Öner Şanlı,
3
Işın Kılıçaslan, 1Tarık Esen, 2Fikrettin Şahin
1
İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2Yeditepe
Üniversitesi Genetik ve Biyomühendislik Bölümü, İstanbul,
3
İstanbul Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İstanbul
P105
Parsiyel nefrektomide cerrahi sınır değerlendirmesi için
yöntem önerisi
1
Tayyar Alp Özkan, 1Turgay Gülecen, 1Miraç Turan, 1Hasan
Yılmaz, 2Kürşat Yıldız, 1Özdal Dillioğlugil
1
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, 2Kocaeli
Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kocaeli
87
P106
Berrak hücreli renal hücreli karsinomlarda ortalama
nükleol hacminin prognostik önemi
1
Güven Aslan, 2Özgür Dokanakoğlu, 2Kutsal Yörükoğlu,
1
Uğur Mungan, 2Burçin Tuna
1
Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
P107
Böbrek hücreli karsinomlarda ikili derecelendirme rapor
edilmeli mi?
2
Kürşat Yıldız, 1Tayyar Alp Özkan, 2Evrim Kuş, 1Özdal
Dillioğlugil
1
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
2
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı,
Kocaeli
P108
Genç kadınların öteki avantajı: Benign renal kitleler
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Ahmet Güdeloğlu,
1
Kubilay İnci, 1Fazıl Tuncay Aki, 1Haluk Özen
1
Ankara
P109
Primer böbrek lenfoması: İki olgu nedeniyle
Nazan Çiledağ, 1Kemal Arda, 1Pelin Demir Gümüşdağ,
1
Elif Aktaş
1
Ankara Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyoloji
Bölümü, Ankara
1
P110
Nefron koruyucu teknik ile tedavi edilen multilokuler
kistik nefroma olgusu: Bir olgu sunumu
1
Mustafa Güneş, 1Muzaffer Oğuz Keleş, 1Orhan Koca
1
Haydarpaşa Numune Ea Hastanesi 2. Üroloji Kliniği,
İstanbul
P111
Nefron koruyucu cerrahi yapılan, karşı böbreği normal
olgularda sıcak ve soğuk iskeminin ameliyatli böbrek
fonksiyonuna etkisi
1
Levent Çamlıyurt, 1Abdullah Demirtaş, 1Mustafa
Sofıkerim, 1Oğuz Ekmekçioğlu, 1Denız Demirci, 1Atıla
Tatlişen
1
Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Kayseri
P112
Laparoskopik parsiyel nefrektomi deneyimlerimiz: 32
olgu
2
Veli Yalçın, 1Burak Özkan, 1Enis Rauf Coşkuner, 2Ali Ulvi
Önder, 2Çetin Demirdağ, 2İbrahim Buldu, 2Bilal Tuna
1
ASG Grubu Bakırköy Acıbadem Hastanesi, İstanbul,
2
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji
88
P113
Laparoskopik parsiyel nefrektomi’de tümör tabanına
uygulanan devamlı sütür ile rekonstrüksiyonun
basitleştirilmesi ve iskemi süresinin kısaltılması
2
Veli Yalçın, 1Burak Özkan, 1Enis Rauf Coşkuner, 2Ali Ulvi
Önder, 2Çetin Demirdağ, 2İbrahim Buldu, 2Bilal Tuna
1
ASG Grubu Bakırköy Acıbadem Hastanesi, İstanbul,
2
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji
P114
Rabdoid özellikler gösteren renal hücreli karsinom
1
Nil Çulhacı, 1Zeliha Çetin, 1Mehmet Dündar, 1Nezih
Meydan
1
Adnan Menderes Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Aydın
P115
Böbrek müsinöz tübüler iğsi hücreli karsinomu: Bir olgu
nedeni ile bilgilerin gözden geçirilmesi
1
Ayhan Karabulut, 1Mümtaz Dadalı, 1Şahin Bağbancı,
2
Muzaffer Çaydere, 1Levent Emir, 1Demokan Erol
1
S.B. Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği,
Ankara, 2S.B. Ankara Eğitim ve Araşıma Hastanesi Patoloji
Kiniği, Ankara
P116
Nadir görülen böbrek tümörü: Toplayıcı duktal
karsinom
1
Fatih Oğuz, 2Ali Güneş, 3Haluk Söylemez, 2Ali Beytur,
2
Bülent Katı
1
Malatya Devlet Hastanesi, Üroloji Kliniği, Malatya, 2İnönü
Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Malatya,
3
Özel Malatya Müjde Hastanesi, Üroloji Kliniği, Malatya
P117
Yürüme zorluğuna neden olan iyi lokalize dev renal kitle
1
Haluk Söylemez, 2Süleyman Kılıç, 4Bülent Altunoluk,
3
Fatih Oğuz, 5Rıza Hakan Öztürk
1
Özel Müjde Hastanesi, Malatya, 2Özel Yeni Batman
Hastanesi, Batman,3Malatya Devlet Hastanesi, 4Sütçü İmam
Üniversitesi Tıp Fakültesi, K.Maraş, 5İzmir Asker Hastanesi,
İzmir
P118
Renal hücreli kanser patolojilerinde izlenen toplayıcı
sistem invazyonu ve tümör nekrozu varlığının
hastalıksız sağkalım üzerindeki etkisi
1
Polat Türker, 1Buğra İçli, 1Ahmet R. Aslan, 1Ergin Yücebaş,
1
Feridun Şengör
1
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
P119
Gerota fasyası içinde sınırlı renal hücreli kanser tanısı
olan hastalarda tanıdan operasyona kadar geçen
sürenin hastalıksız sağkalım üzerine etkisi
1
Polat Türker, 1Buğra İçli, 1Seyit Özdemir, 1Alkan Çubuk,
1
Ahmet R. Aslan, 1Feridun Şengör
1
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi,
İstanbul
P120
Metastatik renal hücreli karsinom: Tek merkez deneyimi
1
Pınar Kara, 1Işıl Uğur, 1Bülent Küçükplakçı, 1Cem
Mısırlıoğlu, 1Ergun Sanrı, 1Yeşim Elgin, 1Aytül Özgen,
1
Taciser Demirkasımoğlu, 1Yıldız Güney
1
P121
Böbrek tümörlerinde laparoskopik nefron koruyucu
cerrahi: Kısa ve orta dönem onkolojik sonuçlarımız
1
Mustafa Bilal Tuna, 1Fatih Özdemir, 1Çağatay Doğan, 1Veli
Yalçın, 2Ali Rıza Kural, 1Oktay Demirkesen, 1Can Öbek
1
İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, İstanbul, 2İstanbul Bilim Üniversitesi Üroloji
P122
Renal kitlelerin ameliyat öncesi görüntülenmesi:
Bilgisayarlı tomografideki ölçüm gerçek tümör ölçüleri
ile korele midir?
1
Ferhat Ateş, 1İlker Akyol, 2H.onur Sıldıroğlu, 3Zafer
Küçükodacı, 1Hasan Soydan, 1Kenan Karademir, 1Kadir
Baykal
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi, 2Gata
Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Radyoloji Servisi, 3Gata
Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Patoloji Servisi, İstanbul
P123
Nefron-koruyucu böbrek cerrahisi sonrası renal arter
psödoanevrizması
1
Tayfun Oktar, 1Ahmet Musaoğlu, 1Tarık Esen, 2Izzet
Rozanes
1
VKV Amerikan Hastanesi Üroloji Bölümü, 2VKV Amerikan
Hastanesi Girişimsel Radyoloji Bölümü, İstanbul
P124
Renal pelvis karsinomunda uylukta izole yumuşak doku
metastazı: Olgu sunumu
1
Pınar Kara, 1Cem Mısırlıoğlu, 1Bülent Küçükplakçı, 1İşıl
Uğur, 1Taciser Demirkasımoğlu, 1Aytül Özgen, 1Yeşim
Elgin, 1Ergun Sanrı, 1Nadi Özdamar
1
P125
Kanser kök hücresi ve Notch yolağında umut veren
ortak embriyonik dönem inhibisyonu
5
Çağ Çal, 1Gülperi Öktem, 1Serap Uslu, 1Ayşegül Uysal,
2
Ayhan Bilir, 3Şule Ayla, 4Burak Cem Soner
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Histoloji ve Embriyoloji
Anabilim Dalı, İzmir, 2İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi
Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Şanlıurfa
Kadın Hastalıkları ve Doğumevi, Ş.Urfa, 4Selçuk Üniversitesi
Tıp Fakültesi Tıp Eğitimi ve Bilişim Anabilim Dalı, Konya, 5Ege
Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir
P126
Tek arteriyal ya da tam hiler klempaj sonrası tavşan
modelinde böbrekteki değişimler
1
Çağ Çal, 1Mehmet Umul, 2Hakan Aydın, 3Gülperi Öktem
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Ege
Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı, İzmir, 3Ege
Üniversitesi Tıp Fakültesi Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, İzmir
Diğer
P127
Siklofosfamid ve ifosfamid nedeniyle oluşan hemorajik
sistiti önlemede mesna ile amifostin ve L-karnitin
etkinliklerinin karşılaştırılması
1
Mustafa Kaplan, 2Vuslat Yürütçaloğlu, 3Nurettin Aydoğdu,
4
Şemsi Altaner, 1Tevfik Aktoz, 1Hüseyin Korucu, 5Hakan
Karagöl, 2Murat Çaloğlu, 1İrfan Atakan, 1Osman İnci
1
Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Edirne, 2Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Radyasyon
Onkolojisi Anabilim Dalı, 3Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi
Fizyoloji Anabilim Dalı, 4Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi
Patoloji Anabilim Dalı, 5Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi
Medikal Onkoloji Anabilim Dalı, Edirne
P128
Benign prostat hiperplazisine bağlı kalıcı üriner
retansiyon gelişmesine etki eden klinik faktörler
1
Ç. Volkan Öztekin, 1Mesut Çetinkaya, 1Özgür Akdemir,
1
Özgür Uğurlu, 1Yusuf Baykal, 1Utku Lokman
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2.Üroloji
Kliniği, Ankara
Prostat Kanseri
P129
Testise metastaz yapan dev prostat karsinomu
1
Mehmet Yücel, 1Şahin Kabay, 2Levent Şahin, 3Mustafa
Koplay, 4Esra Gürlek Olgun
1
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Kütahya, 2Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Anestezi ve
Reanimasyon Anabilim Dalı, Kütahya, 3Dumlupınar Üniversitesi
Tıp Fakültesi Radyoloji Anabilim Dalı, Kütahya, 4Dumlupınar
Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kütahya
Testis Kanseri
P130
Primer genitoüriner tüberküloz; tüberküloz epididimit:
Olgu sunumu ve literatürün gözden geçirilmesi
1
Erkan Erdem
1
Muş Devlet Hastanesi Üroloji Kliniği, Muş
P131
Testis lenfomali olguda intradural intramedüller metastaz
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Mustafa Sofikerim, 2Halil
Dönmez, 2Elman Şerifov, 1Mehmet Ali Ergül
1
89
P132
Nadir görülen bir testis tümörü: Hemanjiom
1
Haluk Söylemez, 2Mustafa Koplay, 3Fatih Oğuz, 4Bülent
Altunoluk, 5Rıza Hakan Öztürk
1
Özel Müjde Hastanesi, Üroloji, Malatya, 2Dumlupınar
Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyoloji, Kütahya, 3Malatya
Devlet Hastanesi, Üroloji, Malatya, 4Sütçü İmam Üniversitesi
Tıp Fakültesi, Üroloji, K.Maraş, 5İzmir Asker Hastanesi, Üroloji,
İzmir
P133
Testis tümörlü 35 hastanın irdelenmesi
1
Öznur Aksakal, 1H.Orhan Kizilkaya, 1Hande Koçar, 1Metin
Figen, 1Tülin Bek, 1Handan Erkal, 1Ahmet Uyanoğlu, 1Oktay
İncekara
1
Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon
Onkolojisi Kliniği, İstanbul
P134
Nonseminomatöz testis tümörlerinde BEP tedavisi
sonrası nükslerde VIP tedavisi sonuçları
1
Mehtap Çaliş, 1Tülin Bek, 1Berrin Yalçın, 1Öznur Aksakal,
1
Hasan Morcalı, 1Oktay İncekara
1
Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
Diğer
P135
Prostatektomi veya medikal tedavi adayı benign prostat
hiperplazili hastalarda prostatik rezistif indeks düzeyleri
1
Cüneyt Özden, 1Isa Günay, 2Tağmaç Deren, 1Süleyman
Bulut, 2Süha Koparal, 1Ali Memiş
1
Kliniği, Ankara, 2Ankara Numune Eğitim ve Araştırma
Hastanesi, Radyoloji Kliniği, Ankara
P136
Skrotumda dev sklerozan lipogranülom
1
Sevdegül Mungan, 2Celaleddin Turan, 3A. Kadir Rei
1
Akçaabat Devlet Hastanesi Patoloji Bölümü, Trabzon,
2
Akçaabat Devlet Hastanesi Üroloji Bölümü, 3Karadeniz
Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı,
Trabzon
P137
Hormon refrakter prostat kanserinde Docetaxel ve
Prednizon kemoterapisi
Serkan Akdemir, Sinan Sözen, Serhat Gürocak, Cenk Acar,
Ali Furkan Batur, İyimser Üre, İbrahim Bozkırlı
P138
Adrenal kitlelere yaptığımız cerrahi girişimler;
endikasyonları ve sonuçlarımız
1
Erdem Akbay, 2Esen Akbay, 1Ozan Efesoy, 1Kerem
Gözükara, 1Murat Bozlu, 1Selahittin Çayan
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji
90
P139
Renal hücreli kanser tanısı ile izlemdeki hastada PETBT’de memede metastatik odak saptanması: Nadir
görülen bir olgu sunumu
1
Nilüfer Biçakcı, 2Evrim Bayman
1
Samsun Mehmet Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Nükleer Tıp Kliniği, Samsun, 2Samsun Mehmet Aydın Eğitim ve
Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Samsun
P140
Sürrenal bezin primer lenfoması: Olgu sunumu
1
Yavuz Dizdar, 1Nergiz Dağoğlu, 1Barkın Sakallıoğlu, 1Şule
Karaman, 1Rüştü Türkay, 1Fulya Yaman Ağaoğlu, 1Emin
Darendeliler
1
İstanbul Tıp Fakültesi Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı,
2
İstanbul Tıp Fakültesi Radyodiagnostik Anabilim Dalı, İstanbul
P141
Retroperitoneal fibromatozis
1
Mustafa Koplay, 2Şahin Kabay, 2Mehmet Yücel
1
Dumlupınar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyoloji Anabilim
Dalı, Kütahya, 2Dumlupınar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Kütahya
P142
Küçük böbrek tümörlerinde nefron koruyucu tedavi
alternatifleri: Radyofrekans ablasyon - kriyoablasyon,
açık - parsiyel nefrektomi
İyimser Üre, Sinan Sözen, Cenk Acar, Ali Furkan Batur,
Serhat Gürocak, Bora Küpeli, İbrahim Bozkırlı
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
P143
Laparoskopik basit, radikal ve donör nefrektomi
deneyimlerimiz
İyimser Üre, Sinan Sözen, Cenk Acar, Serhat Gürocak, Bora
Küpeli, Aydın Dalgıç, İbrahim Bozkırlı
P144
Yüzeyel mesane kanserinde endoskopik tedavi sonrası
erken dönem intrakaviter mitomycin-C uygulamasında
doz karşılaştırması: Tek veya çift instilasyon
Sedat Akyüz, Sinan Sözen, Ali Furkan Batur, İyimser Üre,
Cenk Acar, Serhat Gürocak, İbrahim Bozkırlı
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Beşevler,
Ankara
P145
Prostat kanseri tedavisinde kriyoterapi: İlk
tecrübelerimiz
Ali Furkan Batur, Sinan Sözen, Serhat Gürocak, Cenk Acar,
İyimser Üre, Sedat Akyüz, İbrahim Bozkırlı
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji AD, Beşevler, Ankara
SÖZEL
5 Kasım Perşembe
14:00-14:10
Yeni bir metod olarak fourier transform infrared spektroskopi (FTIR)
kullanılarak mesane tümör rekürensinin saptanması
SÖZEL
S01
Yavuz Selim Süral, 2Özge Zelal Aydın, 2Feride Severcan, 1Ferruh Zorlu
1
Sağlık Bakanlığı Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, 2Orta Doğu Teknik Üniversitesi
Biyolojik Bilimler Bölümü, Ankara
Amaç: Mesane tümörü olduğu histopatolojik olarak ispatlanmış olgularda, kontrol
sistoskopi de alınan mesane yıkama örneklerinin, fourier transform infrared spektroskopi
(FTIR) analizi sonuçlarıyla sitoloji sonuçlarının, histopatojik veriler doğrultusunda değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2007’den itibaren çalışmaya mesane tümörü takibinde olan
71 hasta alındı. Her hastadan sistoskopi veya tümör varsa transüretral rezeksiyon sonrası,
mesane yıkama sitolojisi ve FTIR analizi için örnek alındı. Patoloji sonuçlarına göre tümörü
olmayanlar kontrol, tümörü olanlar ise hasta (papillom, düşük maliğn potansiyelli papiller
urethelial neoplazi, karsinom) gruplarına ayrıldı. Her grup için elde edilen sitoloji sonuçları,
spektrometri sonuçları ile karşılaştırıldı. FTIR de anlamlı çıkan piklerde dalga boylarının
frekansı ve alanı incelendi. Bu çalışma mesane yıkama sıvısından, FTIR spektroskopisi kullanilarak mesane tümör teşhisi yapan dünyadaki ilk çalışmadır.
Bulgular: Çalışmaya alınan 71 olgunun 34 ü kontrol grubunda, 37 si hasta (9 papillom,6 neoplazi,22 karsinom) grubunda idi. Yaş ortalaması kontrol grubu için 63,6 hasta
grubu için 63,2 idi. Kontrol ve hasta grupları arasında birçok spektral farklılık görüldü (Şekil
1) ve bu farklılıklara dayanarak yapılan küme analizinde tüm hasta grubunda %91.8 ile en
yüksek duyarlılık 1444-1457 cm-1 spektral aralığında bulundu. 1444-1457 cm-1 spektral
aralığı her hasta grubu için ayrı ayrı incelendiğinde, duyarlılık oranı karsinom grubu için
%100, PUNLMP için %83.3 ve papillom için %77.8 bulundu (tablo 1). En yüksek özgüllük ise %70.6 ile 1015-1033 cm-1 spektral aralığında bulundu. Sitoloji sonuçları ise karsinom grubunda %45.5, neoplazi grubunda %16.7, papillom grubunda %11.1 duyarlılıkta
bulundu (Tablo 2). Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında tümör gruplarında anlamlı çıkan
bu spektral farklılıklar incelendiğinde,tümör hücrelerdeki protein, karbonhidrat ve nükleik
asit içeriğinde dikkate değer artış, protein ve karbonhidrat yapısında farklılaşma gibi birçok
değişikliği ortaya koymuştur.
Sonuç: Elde ettiğimiz veriler sonucu, FTIR spektrometri analizi, mesane tümörü tanısını idrar sitolojisinden daha yüksek duyarlılıkla koymaktadır.
Patent No:2009-G-191349
93
MESANE KANSERİ
1
SÖZEL
MESANE KANSERİ
Tablo 1.
Dalga Boyları (cm-1)
Kontrol-Hasta grubu 1444-1457
arasındaki
619-625
482-489
2907-2923Tablo-1: Küme 1015-1033
analizi sonucu kontrol ve
hastalıklı grubun, seçilmiş
dalga boylarında duyarlılık ve
özgüllük oranları
637-639
625-637
Duyarlılık oranları(%)
91,8
89,1
75,6
83,7
72,9
75,6
75,7
ÖzgüllükOranları(%)
61,7
55,8
67,6
67,6
70,6
70,6
70,6
Tablo 1.
Sitolojinin duyarlılık oranları (%)
Kontrol
Papillom
PUNLMP
Karsinom
100
11,1
16,7
45,5
77.8
83.3
100
100Tablo-2: Sitoloji
sonuçlarıyla FTIR sonuçlarının
FTIR’ın 1452 cm-1 dalga
duyarlılık oranlarlarının
boyunda duyarlılık oranları (%)
Şekil 1. FT-IR’da 1800-400 cm-1 frekans aralığında kontrol ve hasta (papillom,PUNLMP,karsinom) grupları idrar yıkama sıvısı spektrumları
94
5 Kasım Perşembe
14:10-14:20
Mesane kanserli vakalarda DNA tamir genlerinden XRCC1, XRCC3,
XPD, XPG, APE1, hOGG1 gen polimorfizmlerinin araştırılması
SÖZEL
S02
Kamil Fehmi Narter, 1Turgay İşbir, 1Arzu Ergen, 1Bedia Ağaçhan, 1Özlem Timirci
1
İstanbul Üniversitesi Deneysel Tıp Araştırma Merkezi Moleküler Tıp Anabilim Dalı, İstanbul, 2Üsküdar Devlet
Hastanesi, İstanbu, l 1İstanbul Üniversitesi Deneysel Tıp Araştırma Merkezi Moleküler Tıp Anabilim Dalı,
2
Üsküdar Devlet Hastanesi, İstanbul
Mesane kanseri en önemli idrar yolu kanserlerindendir. Özellikle sigara içimi en belirgin
etyolojik faktördür. İçindeki karsinojenler serbest oksijen radikalleri sayesinde direkt veya
dolaylı DNA hasarına sebep olmaktadır. DNA hasarını onarım için vücutta yanıt olarak
farklı biyolojik mekanizmalar vardır. DNA tamir kapasitesindeki değişiklikler DNA hasarına karşı oluşan biyolojik yanıtta değişikliklere sebep olur ve bunun sonucunda farklı
malign tümörler gelişebilir. Çalışmamızda mesane kanserli hastalarda DNA tamir genlerinden XRCC1, XRCC3, XPD, XPG, APE1, hOGG1 gen polimorfizmlerini incelemeyi
amaçladık. 84 mesane kanserli ve 45 sağlıklı bireyde Polimeraz Zincirleme Reaksiyonu, Restriksiyon Fragmanı Uzunluk Polimorfizmi ve agaroz jel elektroforezi teknikleri kullanılarak,
hOGG1 Ser326Cys, XPD Lys751Gln, XRCC3 Thr241Met, XRCC1 Arg194Trp, APE1
Asp148Glu ve XPG Asp1104His polimorfizmleri araştırılmıştır. Çalışmamızda hasta ve
kontrol grubunda XRCC3 genotip dağılımı açısından anlamlı fark gözlenmiş (p:0,003) ve
T allelinin kontrol grubunda 4.87 kat koruyuculuk oluşturduğu tespit edilmiştir (p:0,002).
Ayrıca hasta grubunda hOGG1 genotip dağılımının kontrol grubuna göre anlamlı olarak
farklı şekilde dağılım gösterdiği (p:0,003) ve CYS/CYS genotipinin hasta grubunda istatistiksel olarak anlamlı şekilde yüksek olduğu tespit edilmiştir (p:0,022). Diğer polimorfizmleride kontrol ve çalışma grubu arasında istatistiksel anlamlılık saptanmamıştır. Cinsiyet, yaş
grupları, sigara, XRCC3C, XRCC3T, hOGG1SER ve hOGG1CYS alleleri arasında yapılan
lojistik regresyon analizinde XRCC3T alleli etkili olarak tespit edilmiştir (p<0,001). Ayrıca
APE gen polimorfizmi AA genotipi (P:0,01) ve A alleli taşıyanlar (P:0,040) değişici epitelyum hücreli kanser grubunda adeno kanseri grubuna gore istatistiksel olarak anlamlı şekilde
yüksek bulunmuştur.
Bu sonuçlara göre XRCC3 T allelinin koruyucu olduğu, hOGG1 CYS/CYS genotipinin
ise hastalık gelişme riskini arttırdığı tespit edilmiştir.
Ancak bu konuda multistepik, multigenik, çevre faktörleri ile değişik genetik polimorfizmlerin birbirini etkilerini inceleyen, geniş vaka serilerini içeren çok sayıda çalışmaya gereksinim vardır. Çalışmamızın gelecek çalışmalar için yapıtaşı olmasını ve misyonunu yerine
getirmesini dileriz
95
MESANE KANSERİ
2
SÖZEL
MESANE KANSERİ
Tablo 1. Çalışma gruplarına ait XRCC3 genotip frekansları
Kontrol (N=39)
Hasta (N=55)
CC
5 (%12,8)
23 (%41,8)
TT
2 (%5,1)
5 (%9,1)
CT
32 (%82,1)
27 (%49,1)
A
42(%53,84)
73(%66,36)
G
36(%46,15)
37(%33,63)
XRCC3 GENOTİPİ
ALLEL
Tablo 2. Çalışma gruplarına ait HOGG1 genotip frekansları
Kontrol (N=36)
Hasta (N=58)
SER/SER
18 (%50,0)
37 (%63,8)
CYS/CYS
0 (%0)
8 (%13,8)
SER/CYS
18(%50,0)
13 (%22,4)
SER
54(%75)
87(%75)
CYS
18(%25)
29(%25)
HOGG1 genotipi
ALLEL
Şekil. HOGG1 gen polimorfizminin %2’lik agaroz jelde gösterilmesi
96
14:20-14:30
Second tur yapılan ve yapılmayan primer pT1 mesane tümörlü
hastaların nüks, progresyon ve sağkalım açısından uzun dönem
sonuçlarının karşılaştırılması; prospektif, randomize klinik çalışma
1
Rauf Taner Divrik, 1Ali F. Şahin, 1Ümit Yıldırım, 1Muammer Altok, 1Ferruh Zorlu
1
Amaç: Yeni tanı almış pT1 mesane tümörlü olgularda Second TUR yapılmasının, yapılmayan gruba göre nüks, progresyon ve sağkalım açısından üstünlüğünün araştırılması
Yöntem: Ocak 2001-Temmuz 2005 arasında yeni tanı almış ve makroskopik olarak tam
TUR yapıldığı düşünülen 210 pT1 mesane tümörlü olgu prospektif olarak iki gruba randomize edildi. Grup-1’e ilk TUR’dan 2–6 hafta sonra Second TUR yapıldı.Her iki gruba
adjuvan intravezikal MMC verildi. Rezeksiyonu tam olmayan hastalar, ilk TUR-M patolojisi
Cis veya kasa invaze gelenler çalışmaya alınmadı
Bulgular: Gruplar arasında yaş, takip süresi ve tümör özellikleri yönünden fark yoktu (Tablo 1)
RFS oranları 1.yıl, 3.yıl ve 5.yılda Grup–1 için %82, %65 ve %59 iken, Grup–2 için
%57, %37 ve %32 bulundu (log-rank 0,0001). Grup-1’de 93 olgunun 37’sinde(%39,8) ve
Grup-2’de 98 olgunun 70’inde(%71,4) nüks gözlendi. Grup-1’de nüks eden 37 olgunun
19’u(%51,4) ve Grup-2’de nüks eden 70 olgunun 51’i(%72,9) ilk 12 ay içinde saptandı.
Grup–1 için ortalama RFS 45,9 ay iken Grup–2 için 28,9 aydı. Grup-1’de düşük grade’li
olguların %28’i ve yüksek grade’li olguların %41,1’i nüks ederken, Grup–2 için bu oranlar
sırasıyla %53,8 ve %77,8 olarak bulundu. Grup-1’de bir adet tümörü olanların %33,3’ü ve
multifokal tümörü olanların %45,8’i nüks ederken, Grup–2 için bu oranlar sırasıyla %51,2
ve %87,3 bulundu. Grup-1’de tümör boyutu <3cm olanların %37,5’i ve ≥3cm olanların
%41,5’i nüks ederken, Grup–2 için bu oranlar %69,4 ve %72,6 bulundu.
PFS oranları 1.yıl, 3.yıl ve 5.yılda Grup–1 için %96, %93 ve %93 iken, Grup–2 için %94,
%83 ve %79 bulundu (log-rank 0,0001). Progresyon oranları Grup-1’de %6,5 iken Grup-2’de
%23,5 idi (p=0,001). Grup–1 için ortalama PFS 64,3 ay iken Grup–2 için 58,9 aydı
Grup-1’de Second TUR sonrası pT2 gelen 8 hasta ile takip sırasında progresyon gösteren
6 hastaya sistektomi yapılırken, Grup-2’de sistektomi yapılan hasta sayısı 23’dü
Genel sağkalım oranları Grup–1 için %67,7 ve Grup–2 için %64,3 (p=0,363) idi.
Buna karşın hastalığa bağlı ölüm oranı Grup-1’de %16,7 iken, Grup-2’de %31,4 idi
(p=0,038)(Tablo 2)
Sonuçlar: 1-Grup-2’deki yüksek nüks oranı gerçek nüksden ziyade rezidü tümöre bağlıdır
2-Second TUR, pT1 hastalarda nüksü anlamlı derecede azaltmakta ve geciktirmektedir
3-Second TUR, pT1 hastalarda progresyonu anlamlı derecede azaltmaktadır
4-Second TUR sistektomi gerekliliğini azaltarak fizyolojik bir yaşam sağlamaktadır
5-Second TUR hastalığa bağlı ölümü de anlamlı derecede azaltmaktadır
97
SÖZEL
5 Kasım Perşembe
MESANE KANSERİ
S03
SÖZEL
Tablo 1.
Grup 1
Grup 2
Genel
p
Ortalama yaş (aralık)
62,7 (37–87)
61,5 (37–82)
62,1 (37–87)
0,407
Ortalama takip süresi (aralık)
66,4 (13–102)
65,7 (12–102)
66,1 (12–102)
MESANE KANSERİ
Cinsiyet (%)
Erkek
82 (88,2)
91 (92,9)
173 (90,6)
Kadın
11 (11,8)
7 (7,1)
18 (9,4)
<3cm (%)
20 (44,4)
16 (37,2)
36 (40,9)
≥3cm (%)
25 (56,6)
27 (62,8)
52 (59,1)
<3cm (%)
20 (41,7)
20 (36,4)
40 (38,8)
≥3cm (%)
28 (58,3)
35 (63,6)
63 (61,2)
73 (78,5)
82 (83,6)
155 (81,2)
Düşük
48 (51,6)
54 (55,1)
102 (53,4)
Yüksek
45 (48,4)
44 (44,9)
89 (46,6)
Tek ve
0,318
Birden fazla ve
Birden fazla veya ≥3cm (%)
0,852
0,195
0,364
Grade (%)
0,459
0,629
Tablo 2.
Grup–1
Grup–2
p değeri
%52
%21
0,0001*
1.yıl
%82
%57
3.yıl
%65
%37
5.yıl
%59
%32
Toplam Nüks sayısı (%)
37 (%39,8)
70 (%71,4)
0,000
İlk 12 aydaki nüks sayısı (%)
19 (%51,4)
51 (%72,9)
0,023
45,9 (3–102)
28,9 (3–102)
0,0001
Düşük
%28,0
%53,8
0,055
Yüksek
%41,1
%77,8
0,001
RFS oranı genel
Ortalama RFS süresi (ay) (aralık)
Grade’e göre nüks oranı
Adete göre nüks oranı
Tek
%33,3
%51,2
0,070
Birden fazla
%45,8
%87,3
0,001
<3cm
%37,5
%69,4
0,005
≥3cm
%41,5
%72,6
0,001
%93
%76
0,0001*
1.yıl
%96
%94
3.yıl
%93
%83
5.yıl
%93
%79
6 (%6,5)
23 (%23,5)
Ortalama PFS süresi (ay) (aralık)
64,3 (7–102)
58,9 (3–102)
0,185
Sistektomi sayısı (%)
14 (%13,3)**
23 (%23,5)
0,031
%67,7
%64,3
0,363
5 (%16,7)
11 (%31,4)
0,038
Boyuta göre nüks oranı
PFS oranı genel
Toplam Progresyon sayısı (%)
Genel sağkalım oranı
Hastalığa bağlı ölüm (%)
98
0,001
5 Kasım Perşembe
14:30-14:40
Radikal sistektomi sonrası izole lokal rekürrens: Prediktif faktörler
ve sağkalım analizi
SÖZEL
S04
Çağatay Göğüş, 1Berkan Reşorlu, 1Evren Süer, 1Kadir Türkölmez, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
Amaç: Bu çalışmada radikal sistektomi sonrasında lokal rekürrens gelişmesini öngörebilecek faktörlerin belirlenmesi ve lokal nüksün hastalığa özgü sağkalım ile olan ilişkisini
belirlemek amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler:: Kliniğimizde 1990-2009 tarihleri arasında radikal sistektomi yapılan
258 hastaya ait kayıtlar retrospektif olarak incelenmiştir. Lokal rekürrens ile hastalığa özgü sağkalım arasındaki ilişki araştırılmış ve lokal nüks gelişimi açısından risk faktörleri belirlenmiştir.
Bulgular: 22 (8.5%) hastada izole lokal pelvik rekürrens geliştiği saptanmıştır. Bu hastaların hiçbirinde eş zamanlı uzak metastaz görülmemiştir. Radikal sistektomi yapılmasından
pelvik rekürrens gelişmesine kadar geçen ortanca zaman 13 ay (8.9-17.1) olarak saptanmıştır.
Lokal rekürrens gelişen hastaların 10’unda (%45,5) tanı rutin takip sırasında bilgisayarlı tomografi ile konulurken 12 hasta (%54,5) ise rekürrense bağlı semptomlar ile başvurmuştur.
İzlem sırasında 10 hastada (45.5%) uzak metastaz tespit edilmiştir. Yapılan çok değişkenli
analizde lenf nodu tutulumu olan hastalarda (p=0.02) ve lokal ileri evre hastalığı olanlarda
(p<0.001) rekürrens daha sık görülmüştür. 1, 2 ve 5 yıllık hastalığa özgü sağkalım oranları
lokal rekürrensi olmayan hastalarda ve lokal rekürrensi olanlarda sırası ile %90.4, %76.6,
%59.0 ve %45.1, %22.7 ve %0 olarak bulunmuştur (p<0.001, Tablo 1).
Sonuç: Lenf nodu tutulumu olması ve lokal ileri evre hastalık olması radikal sistektomi
sonrası lokal nüks gelişmesi açısından bağımsız risk faktörleridir. Lokal nüks saptanan hastalarda prognoz oldukça kötüdür. Genellikle uzak metastaz gelişmesi ve azalmış hastalığa özgü
sağkalım söz konusudur.
Tablo.
Hasta sayısı
Yaş (ortanca)
Cinsiyet
Erkek
Kadın
pT
≤pT2
≥pT3
Lenf nodu metastazı
hayır
evet
1 yıl
2 yıl
5 yıl
Lokal nüks (-)
Lokal nüks +
P değeri
236 (91.5%)
59.5
22 (8.5%)
65.4
212 (89.8%)
24 (10.2%)
21 (95.5%)
1 (4.5%)
157 (66.6%)
79 (33.4%)
5 (22.7%)
17 (77.3%)
p<0.001
207 (87.7%)
29 (12.3%)
15 (68.2%)
7 (31.8%)
p=0.02
90.4%
76.6%
59.0%
45.1%
22.7%
0%
p<0.001
99
MESANE KANSERİ
1
SÖZEL
S05
5 Kasım Perşembe
14:40-14:50
Laparoskopik radikal sistektomi (LRS): Kısa dönem operasyonel ve
onkolojik sonuçlar
MESANE KANSERİ
1
Öner Şanlı, 1Tzevat Tefik, 1Akın Soner Amasyalı, 1Emre Salabaş, 1Ömer Aytaç,
Emin Aliyev, 1Tarık Esen, 1İsmet Nane
1
1
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Giriş: Bu prospektif araştırmanın amacı, LRS’yi açık cerrahiyle karşılaştırmak, mesane
kanseri tedavisindeki rolünü değerlendirmektir.
Metod: Ocak 2008-Temmuz 2009 tarihleri arasında 34 hastaya kas invaziv mesane tümörü teşhisi ile radikal sistektomi operasyonu (LRS 13 vaka, açık radikal sistektomi [ARS]
21 vaka) uygulanmıştır. LRS grubunda, üriner diversiyon ektrakorperal olarak infra umblical orta hat kesisi ile gerçekleştirilmiştir. LRS’nin temel hasta özellikleri, perioperatif parametreleri ve postoperatif onkolojik sonuçları değerlendirilmiş ve ARS ile istatistiksel olarak
karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Her iki grup arasında, yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi, geçirilmiş batın cerrahisi, ASA skoru, patolojik tümör evreleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. LRS grubunda, ARS grubuna göre, üriner diversiyon için daha küçük kesi (9.5+2.8 vs
18.4+3.9 cm, p<0.005), daha uzun operasyon süresi (266.9±90.1 vs. 191.4±68.8 dakika,
p<0.005) daha kısa hastanede kalış süresi (8.4±2.8 vs. 12.5±6.7 gün, p<0.05) saptanmıştır. Aynı zamanda, ortalama kan kaybı, transfüzyon oranı, oral gıda alımı ve komplikasyon
oranları iki grupta da benzer olarak bulunmuştur. LRS grubunda ortalama 6.08±5.00 (114) aylık takipte toplam sağkalım (TS) ve kansere özgü sağkalım (KÖS) oranı %100 olarak
saptanmıştır Açık cerrahi grubunda ise; ortalama 7.48±4.05 (1-14) aylık takip sonrası, TS ve
KÖS oranları sırasıyla %80.9 ve %85.7 olarak bulunmuştur. Bu parametreler için iki grup
arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır.
Sonuç: Kısıtlı hasta sayısı bulunan bu çalışmanın sonuçlarına göre, LRS kısa dönemde
ARS’ye benzer onkolojik sonuçlar sağlamasının yanında, kısa hastanede kalış süresi ve da iyi
kozmetik sonuç gibi bazı avantajları beraberinde getirmektedir.
100
14:50-15:00
Yüksek riskli kasa invaze olmayan ürotelyal mesane karsinomu
tedavisinde sıklığı azaltılmış BCG ve MMC-synergo® kombinasyon
tedavisinin etkinliği
1
Abdülkadir Gümrah, 1Mahir Bülent Özgen, 1Levent Niyazi Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi, İstanbul
Amaç: Bu çalışmanın amacı yüksek riskli kasa invaze olmayan ürotelyal mesane karsinomunda ardışık BCG ve MMC-Synergo® tedavisinin hastalık tekrarını engelleme üzerindeki
etkinliğini araştırmaktır.
Hastalar ve Yöntem: Yaşları 60-81 arasında değişen toplam 7 hastaya ait veriler Tablo
1’de verilmiştir. Bu hastalara Tablo 2’de gösterilen biçimde sıklığı ve dozu azaltılmış BCG
ve MMC-Synergo® kombinasyon tedavisi verilmiştir. Hastalar 3., 6. ve 12. aylarda idame
tedavisi almışlar ve 3.6.12.18.24.36. aylarda yapılan sistoskopiler ile izlenerek ve hastalığa
ilişkin sonuçları kaydedilmiştir.
Bulgular: Çalışmaya alınma sırasında 5 hastada T1G3 tümör, 1 hastada T1G2 ve 1
hastada her sistoskopide nüks saptanan TaG1 (6. nüks sonrası çalışmaya alındı) mevcut idi.
Ortalama 10 aylık izlem süresinde (3-22 ay) 2 hastada (%28.5) nüks tümör izlendi. Bu
tümörlerin 1 tanesi TaG1 diğeri ise T1G2 idi. Bu hasta grubunda hastalıksız sağkalım süresi
15.8+-3.1 ay (9.7-21.9,%95 CI) olarak hesaplandı. Hiçbir hastada tedaviyi bırakacak yan
etki gözlenmedi.
Sonuç: Yüksek riskli kasa invaze olmayan ürotelyal mesane karsinomunda seçilmiş olgularda kliniğimizde belli bir protokol çerçevesinde ardışık BCG+MMC-Synergo® tedavisi
uygulanmaktadır. Söz konusu tedavinin bu yüksek riskli grupta hastalıksız sağkalım bakımından etkin olduğu gözlenmiştir. Ancak hasta sayısı ve izlem süresinin nisbeten sınırlı
olması sadece ön sonuçlarımızın bildirilmesine izin vermekte, kesin yargıya varabilmek için
daha fazla sayıda hastanın uzun süreli izlem sonuçları gerekmektedir.
Tablo 1.
Yaş
Tanı
Tedavi
Rekürrens
Takip süresi
85
pT1G3
BCG+Synergo®
Yok
11 ay
65
pT1G3
BCG+Synergo®
Yok
12 ay
60
pT1G3
BCG+Synergo®
Yok
3 ay
78
pT1G3
BCG+Synergo®
Yok
5 ay
71
TCC T2G2
BCG+Synergo®
Yok
22 ay
76
pT1G1
BCG+Synergo®
Var
3 ay
3 ay
69
pT1G2
BCG+Synergo®
Var
14 ay
14 ay
Nükse kadar geçen süre
101
SÖZEL
5 Kasım Perşembe
MESANE KANSERİ
S06
1. Hafta
2. Hafta
3. Hafta
4. Hafta
5. Hafta
1/3 doz BCG
1/3 doz BCG
Boş
MMC 20Synergo®
Boş
6. Hafta
7. Hafta
1/3 doz BCG 1/3 doz BCG
8. Hafta
9. Hafta
Boş
MMC 20Synergo®
MESANE KANSERİ
SÖZEL
Tablo 2.
102
5 Kasım Perşembe
15:00-15:10
Mikroskopik hematüri ile ilk kez başvuran hastalarda “Risikocheck”
sınıflamasının ürotelyal kanser tanısında yeri
1
6
1
Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2İzmir Eğitim ve Araştırma
Hastanesi, Üroloji Kliniği, İzmir, 3Sağlık Bakanlığı Göztepe Eğitim Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul,
4
Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Edirne, 5Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi,
Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 6Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin, 7Kara
Elmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Zonguldak, 8Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
Amaç: Mikroskopik hematüri ile başvuran hastalarda mesanede urotelyal kanser varlığını
saptama ve böylece sistoskopi yapılması gereken hastaların seçimi konusunda Risikocheck
risk gruplamasının öngörü değeri araştırılmıştır.
Yöntem-Gereçler: Çalışmaya mikroskopik hematüri ile ilk kez başvuran 40 yaş üzeri
daha önce mesane kanseri tanısı almamış 187 hasta alındı. Dışlama kriterleri; makroskopik
hematüri, bilinen taş hastalığı, bilinen üriner sistem enfeksiyonu ve üriner sistem travması
olarak belirlendi. Hastaların yaş ortalaması 58 (40-89) idi. Tüm hastalara idrar kültürü,
üriner sistem radyolojik görüntülemesi (USG, İVP, BT), tanısal sistoskopi ve idrar sitolojisi
yapıldı. Ayrıca hastalar Risikocheck risk gruplarına göre sınıflandırıldı. Hastaların bilgileri
Üroonkoloji Derneği tarafından hazırlanan forma doldurularak toplandı. İstatistiksel inceleme Mann-Whitney ve Chi-kare testleri ile yapıldı.
Bulgular: 187 hastadan 33’ ü yüksek risk, 55’ i orta risk ve 99’ u düşük risk grubunda saptandı. Hastalardan 5’ i yüksek(%15.2), 2’ si orta (%3.6) ve 2’ si düşük risk (%2)
grubunda olmak üzere toplam 9’ unda (%4,8) mesane kanseri saptandı.(Tablo 1 ve 2).
Radyolojik olarak tümör rapor edilen 6 hastanın 4’ünde sistoskopi sonrası kanser tespit
edilirken, radyolojik olarak tümör rapor edilmeyen 181 hastanın 5’inde (%2.76) sistoskopi sonrası kanser saptandı. Hastalar grupları arasında yapılan istatistiksel değerlendirmede
yüksek risk ve orta risk grubu arasında anlamlı bir fark saptanmazken (p= 0.098), yüksek
risk grubunda düşük risk grubuna göre anlamlı derecede daha fazla sayıda tümör saptandığı görüldü (p= 0.014).
Sonuçlar: Bu çalışma sonuçlarına göre yüksek risk grubundaki kişilerin %15’inde mesane tümörü bulunmaktadır. Bu nedenle kullanımı basit olan risk sınıflaması programı kullanılarak, diğer tetkiklerin tamamen normal olduğu durumlarda sistoskopik inceleme yüksek
risk grubu hastalarla sınırlı tutulabilir
103
MESANE KANSERİ
Hüseyin Tavukçu, 2Bülent Günlüsoy, 3Asıf Yıldırım, 4Mustafa Kaplan, 5Sümer Baltacı,
Murat Bozlu, 7Aydın Mungan, 8Çağ Çal, 1Levent Türkeri
SÖZEL
S07
SÖZEL
MESANE KANSERİ
Tablo 1. Risk gruplarına göre sistoskopik kanser saptanan olgular
Kanser yok
Kanser var
Düşük risk grubu
97(%97.9)
2(%2)
Orta risk grubu
53(%96.3)
2(%3.6)
Yüksek risk grubu
28(%84.8)
5(%15.2)
Tablo 2. Radyolojik tümör rapor edilen ve sistoskopik kanser saptanan olgular.
Kanser yok
Kanser var
Radyolojik tümör var
2(%33.3)
4(%66.6)
Radyolojik tümör yok
176(%97.2)
5(%2.7)
104
5 Kasım Perşembe
15:10-15:20
Transrektal ve transvajinal ultrasonografinin mesane tümörünün
tanı ve evrelendirmedeki etkinliği
SÖZEL
S08
Gökhan Toktaş, 1Çağrı Öktem, 1Aziz Toker, 1Erdinç Ünlüer
1
Sağlık Bakanlığı İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
Amaç: Mesane tümörlerinin tanısı ve evrelemesinde kullanılan sistoskopi, sitoloji, bilgisayarlı tomografi (BT) gibi tanısal araçların, elde edilen patolojik sonuçların ışığında tanı ve
evrelemedeki etkinliklerini karşılaştırmak.
Metot ve yöntem: Şubat 2008 ve Haziran 2009 yılları arasında sistoskopisinde mesane
tümörü saptanan 206 hastaya sitoloji, bilgisayarlı tomografi, transrektal veya transvajinal
ultrasonografi yapıldıktan sonra hastalara TUR operasyonu uygulandı. Elde edilen patolojik
sonuçlar eşliğinde preoperatif tanı metotları birbirleri ile istatiksel olarak karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların %86’sı erkekti, tüm hastaların %60’ı 60 yaş üstü
idi, tümörlerin sistoskopide %42’si, tomografide %38’i, TRUS’da ise %26’sı 1 cm. ve altı
boyuttaydı. Sistoskopi altın standart olarak ele alındığında tanıda sitoloji başarısız iken,
TRUS ve tomografi başarılı bulundu. Patolojik evrelemede invaziv kanseri hem TRUS hem
de tomografi ayrı ayrı tanımlamada başarılı iken istatiksel olarak TRUS daha iyi bulundu.
Sonuç: Mesane tümörünün tanısında altın standart yöntem sistoskopidir. TRUS’un
tek başına sistoskopik bulguları BT’den daha yüksek oranda açıklayabildiği görülmüştür.
Patoloji bulgularıyla (evre), TRUS ve BT bulguları invazyonu değerlendirebilme açısından
karşılaştırıldığında hem BT hem TRUS anlamlı bulunmuştur. Ancak TRUS patolojik evredeki sonuçları BT’ye göre daha iyi açıklamaktadır. BT ve TRUS ikisi birlikte patolojik evre
sonuçlarının %47,5’ini açıklamaktadır. TRUS’un invazyonu değerlendirmedeki doğruluğu
BT’ye göre belirgin olarak daha yüksek oranda bulunmuştur. TRUS’un tümör belirlemedeki
sensivitesi BT’den daha yüksek oranda bulunurken, dezavantajı olarak spesifite değerinin
BT’den daha düşük olduğu görülmüştür. Bu bulgular ışığında TRUS’un sistoskopiye tanı ve
evrelemede yardımcı başarılı bir tanı yöntemi olduğu sonucu ortaya çıkmaktadır. Günümüzde ultrason cihazı hemen her klinikte bulunmaktadır ve TRUS mesane tümörü düşünülen
her hastaya kolaylıkla uygulanabilir.
105
MESANE KANSERİ
1
SÖZEL
S09
5 Kasım Perşembe
15:20-15:30
Radikal sistektomi komplikasyonlarının modifiye klavien
sınıflamasına göre değerlendirilmesi
MESANE KANSERİ
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Berk Burgu, 1Kerem Kutman, 1Kadir Türkölmez, 1Yaşar
Bedük
1
Amaç: Radikal sistektomi serilerinde morbidite sonuçları değişkenlik göstermektedir.
Bunun en önemli sebebi değerlendirme yapılırken standardize edilmiş kriterlerin kullanılmamasıdır. Bu çalışmada sistektomi sonrasında görülen morbiditeye etki eden faktörlerin
‘Modifiye Clavien Sınıflaması’ (Tablo 1) kullanılarak belirlenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Ocak 1990- Haziran 2009 yılları arasında radikal sistektomi yapılan ve morbiditeye ait kayıtlarına ulaşılabilen 261 hastanın sonuçları retrospektif
olarak incelenmiştir. Görülen komplikasyonlar ‘Modifiye Klavien Sınıflaması’ na göre sınıflandırılmış ve ilk 3 ay içinde görülen komplikasyonlar için tanımlayıcı istatistikler yapılmıştır. Ayrıca derece 1 ve 2 komplikasyonlar minör, derece 3-5 komlikasyonlar major
olarak sınıflandırılmış ve komplikasyon gelişmesine etki eden faktörleri belirlemek için çok
değişkenli regresyon analizi yapılmıştır.
Bulgular: Derecelere göre komplikasyon gelişen hasta sayısı dağılımı tablo 2 de verilmiştir. Çok değişkenli analizde minör komplikasyon gelişmesi riskini genel sağlık durumu (OR:
1,458 / 95% CI 1,158-1,897, p= 0,0427) ve tahmini kan kaybının (OR: 1,014 / 95% CI
1,003-1,020, p= 0,0034) etkilediği; major komplikasyon gelişmesi riskinin ise genel sağlık
durumu (OR: 1,356 / 95% CI 1,165-1,758, p= 0,0319), tahmini kan kaybı (OR: 1,025
/ 95% CI 1,015-1,681, p= 0,0318), patolojik evre (OR: 1,247 / 95% CI 1,114-1,591, p=
0,0367) ve cerrahi sınır pozitifliğinden (OR: 1,856 / 95% CI 1,358-2,589, p= 0,012) etkilendiği tespit edilmiştir. Yaş, diversiyon tipi, lenfadenektomi yapılmasının ise komplikasyon
gelişmesi için anlamlı risk faktörü olmadıkları belirlenmiştir.
Sonuç: Radikal sistektomi sonrası morbiditeye etki eden faktörlerin belirlenmesi ve değişik cerrahi yöntemlerin karşılaştırılması için ‘Modifiye Klavien Sınıflaması’ objektif değerlendirme kriteri olarak kullanılabilecek bir yöntemdir.
Tablo 1.
Derece
Tanım
Derece I
Herhangi bir müdahale ya da ilaç tedavisine gereksinim göstermeyen normal postoperatif seyirden sapma
Derece II
Farmakolojik tedavi gerektiren komplikasyon (transfüzyon ve TPN dahil)
Derece III
Cerrahi, radyolojik ya da endoskopik girişim gerektiren komplikasyon
Derece IV
Yoğun bakım gerektiren hayati tehlike yaratan komplikasyon
Derece V
Ölüm
106
Hasta Sayısı
%
Derece 0 (komplikasyon yok)
119
45,6
Derece I
14
5,3
Derece II
55
21,1
Derece III
43
16,5
Derece IV
19
7,3
Derece V
11
4,2
Toplam
261
100
MESANE KANSERİ
Derece
SÖZEL
Tablo 2.
107
SÖZEL
S10
5 Kasım Perşembe
15:30-15:40
Mesane kanserinde oksidatif stresin rolü
1
Akın Soner Amasyalı, 2Canan Küçükgergin, 1Öner Şanlı, 1Tzevat Tefik, 1Faruk Özcan,
Şule Seçkin
MESANE KANSERİ
2
1
İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı, İstanbul
Amaç: Mesane kanseri gelişimi ile oksidatif stresin göstergeleri olan malondialdehit ve
total –SH düzeyleri, süperoksit dismutaz (SOD) enzim aktivitesi ve plazma nitrik oksit
(NOx) düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi.
Materyal ve metod: Bu çalışmaya 2008-2009 yılları arasında histopatolojik olarak mesane tümörü tanısı konulan 104 hasta (ort. yaş: 64.5 yıl) ile 110 sağlıklı kişi (ort. yaş 63.1
yıl) dahil edildi. Plazma lipit peroksidasyonunun göstergesi olarak serum malondialdehit
(MDA) düzeyleri Buege-Aust metoduna göre, enzimatik olmayan antioksidan plazma total -SH düzeyleri Ellman metodu ile; SOD aktivitesi ise Mylorie ve ark.’larının yöntemine
göre değerlendirildi. Stabil yapısından dolayı endojen nitrik oksidin göstergesi olarak kabul
edilen, nitrit ve nitrat düzeyleri (NOx) endojen ‘’total nitric oxide‘’ kiti kullanılarak tayin
edildi. Elde edilen sonuçlar, Kruskal-Wallis ve Student-t testi kullanılarak istatistiksel olarak
değerlendirildi.
Bulgular: Hasta ve kontrol grubu arasında, yaş ve vücut kitle indeksi açısından anlamlı
bir farklılık saptanmadı. Hasta grubunda, kontrol grubuna göre total -SH düzeylerinde anlamlı bir azalma saptandı (p<0.05). Diğer taraftan, hasta grubunda, MDA, NOx düzeylerinde ve SOD aktivitesinde kontrol grubuna göre anlamlı bir yükselme bulundu (p<0.05). Ayrıca serum NOx düzeyi ve SOD aktivitesi yüksek dereceli ve nüks gösteren mesane tümörlü
hastalarda düşük dereceli ve nüks göstermeyen mesane tümörlü hastalara göre anlamlı olarak
artış gösterirken; MDA ve total –SH düzeylerinde bir değişiklik saptanmadı (p<0.05). Kas
invaziv mesane tümörlü hastalarda da; serum NOx düzeyi, yüzeyel mesane tümörlü hastalara
göre anlamlı derecede yüksek saptanmıştır.
Sonuç: Kontrol grubuna göre, plazma MDA düzeyinin ve SOD aktivitesinin artışı ile
birlikte total –SH düzeylerinin azalması ve serum nitrik oksit düzeylerindeki artış oksidatif
stresin mesane kanserinin oluşumunda önemli bir rolü olabileceğini göstermektedir. Diğer
taraftan, yukarıda belirtilen oksidatif parametreler, hastalığın derecesi ve evresi ile birlikte
kötüleşmektedir.
108
5 Kasım Perşembe
15:40-15:50
Yüzeyel mesane tümör özelliklerinin nüks üzerine etkisi
SÖZEL
S11
1
Gökhan Faydacı, 1Aydin Özgül, 1Bilal Eryıldırım, 1Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
Giriş: Yüzeyel mesane tümörlerinde adjuvan kemoterapi almayan hastalarda tümör özelliklerinin nüks üzerine etkilerinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: 1999-2007 tarihleri arasında kliniğimizde primer yüzeyel mesane tümörü tanısı konulan ve çeşitli nedenlerle adjuvan kemoterapi alamayan 66 hasta çalışmaya
alındı. Hastalar nüks eden (n=36) ve nüks etmeyen (n=30) olmak üzere iki grup halinde
değerlendirildi. Hastaların tümör özellikleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Nüks gelişen 36 hastanın yaş ortalaması 65.59±1.96, nüks gelişmeyen 30 hastanın yaş ortalaması 62.46±2.11 idi. Nüks görülen grupta; 16 (%44) hastada Ta, 20 (%56)
hastada T1 tümör saptandı. Bu hastaların 27’sinde(%75) düşük derece, 9’unda (%25)
yüksek derece tümör vardı. Takiplerinde nüks gözlenmeyen grupta ise; 14 (%47) hastada
Ta, 16 (%53) hastada T1 tümör saptandı. Bu grupta; düşük dereceli 24 hasta (%80), yüksek dereceli 6 hasta (%20) vardı. Nüks gelişmeyen grupta hastaların ortalama takip süresi
37.39±3.75 ay (25–60 ay) idi.
Nüks görülen grupta tümör çapı 3cm’den küçük 16 hasta, 3cm’den büyük 20 hasta vardı ve
ortalama tümör hacmi 3.71±0.24 cc idi. Nüks görülmeyen grupta ise tümör çapı 3cm’den küçük
18 hasta, 3cm ‘den büyük 12 hasta vardı ve ortalama tümör hacmi 2.54±0.29 cc idi (Tablo 1).
Nüks görülen grupta tümör sayısı 1 olan 17 hasta 1’den fazla olan 18 hasta vardı. Nüks
görülmeyen grupta ise sırasıyla 16 ve 15 hasta vardı (Tablo 2).
Sonuç: Yüzeyel mesane tümörlerinde, tümör evresi, derecesi ve sayısı nüks gelişmesi açısından anlamlı bulunmadı fakat tümör hacmi nüks görülen grupta daha yüksekti. Yüzeyel
mesane tümörlerinde tümör hacmi rekürrensi belirleyen en önemli faktörlerden birisidir.
Tablo 1.
<3 cm
>3 cm
Tümör hacmi
Nüks var
16
20
3.71±0.24 cc
Nüks yok
18
12
2.54±0.29 cc
Toplam
34
32
p
p>0.05
p<0.05
Tablo 2.
Tm. sayısı
1 tm
>1 tm
>1 Tm. sayı ort.
Nüks var
17
18
3.11±0.3
Nüks yok
16
15
3.0±0.3
Toplam
33
33
p
p>0.05
p>0.05
109
MESANE KANSERİ
1
SÖZEL
MESANE KANSERİ
S12
5 Kasım Perşembe
15:50-16:00
Mesane kanseri olan hastalarda makroskopik hematüri varlığı ve
ilk hematüri atağından sonra geçen sürenin prognostik faktörler ile
ilişkileri
1
Ç. Volkan Öztekin, 1A. Özgür Akdemir, 1Özgür Uğurlu, 1Rıfat Kılınç, 1Öztuğ Adsan,
Mesut Çetinkaya
1
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Mesane tümörlü hastalarda makroskopik hematüri ve ilk hematüriden sonra tanı
anına kadar geçen sürenin diğer klinik ve histopatolojik prognostik parametreler ile ilişkisini
araştırmak.
Hastalar ve Metod: Kliniğimizde 2006-2009 yılları arasında sistoskopik biyopsi sonucu
ürotelyal karsinom tanısı almış 99 hasta incelendi. Hastaların yaş, cinsiyet, makroskopik hematüri (MH) varlığı, hematüri süresi, sistoskopide saptanan lezyon sayısı ve en büyük kitle
boyutu, T evresi, Grade’i ve karsinoma in situ (CIS) varlığı araştırıldı. MH olan ve olmayan
hastalar ortalama yaş, lezyon sayısı ve boyutu, cinsiyet, T evresi, grade, CIS varlığı verilerinin
dağılımları açısından karşılaştırıldı. Hematüri süresi ile yaş, T evresi, lezyon sayısı ve kitle
boyutu arasındaki ilişkiler incelendi. Kategorik veriler Ki-Kare, sürekli veriler ise T-Testi ve
Tek yönlü ANOVA testleri ile karşılaştırıldı. Yüzde beşten küçük p değerleri anlamlı kabul
edildi.
Sonuçlar: Ortalama hasta yaşı 64.45±13.05 yıl idi. Yetmiş beş hasta (%75.8) hematüri
ile başvurmuş iken yirmi dört hasta (%24.2) rastlantısal olarak tanı almıştı. Ortalama kitle boyutu, lezyon sayısı ve hematüri süresi değerleri sırası ile 4.24±2.25cm, 2.11±1.75 ve
5.93±7.61ay idi. MH olan ve olmayan hastalar ortalama yaş ve lezyon sayısı açısından benzer
iken (sırasıyla p=0.707 ve p=0.965), hematürisi olan hastaların ortalama kitle büyüklüğü
olmayanlardan anlamlı derecede yüksek idi (4.50±2.29 vs 3.43±1.92, p=0.042). İki grup
arasında cinsiyet, T evresi, Grade ve CIS varlığı açısından anlamlı fark saptanmadı (sırasıyla
p=0.361, p=0.116, p=0.727 ve p=0.056). Ayrıca, yapılan ek analizde kitle boyutu T evresi ve
Grade ile de ilişkili bulundu (p=0.001 ve p=0.008). Hematüri süresi ile yaş, lezyon boyutu,
kitle sayısı, T evresi, Grade ve CIS varlığı arasında anlamlı ilişki mevcut değildi.
Yorum: Mesane kanserli hastaların yaklaşık %75-90’ı hematüri ile başvurmaktadır. Çalışmamızda makroskopik hematüri kitle boyutları ile ilişkili bulunmuş olup, varlığı tümör
yükü hakkında fikir verebilir iken diğer önemli prognostik faktörler olan T evresi, Grade,
lezyon sayısı ve CIS varlığı ile ilişkisi gösterilememiştir.
110
6 Kasım Cuma
14:00-14:10
Sitokrom P450 2B6*28 aleli prostat kanserinin gelişiminde rol
oynayan yeni bir genetik faktördür
1
1
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, 3Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
Prostat kanseri (PK) gelişiminden çevresel ve genetik birçok faktör sorumludur. Sitokrom
P450 ailesine üye CYP2B6 PK gelişimine yol açabilen genlerden birisidir. CYP2B6 enzimi
endojen sentezlenen birçok bileşiğin yıkımını, ilaçların biyotransformasyonları ve metabolizmalarındaki önemli basamakları katalize eder. Önceki çalışmalarda CYP2B6 ekspresyonundaki değişikliklerin karsinogenezle ilişkili olabileceği gösterilmiştir. Fakat CYP2B6 gen
polimorfizmlerinin PK ile ilişkisi bilinmemektedir. Bu çalışmanın amacı; toplumda görülme
sıklıkları yüksek olan CYP2B6*4A alelindeki 785A>G (K262R), CYP2B6*6A alelindeki
516G>T, 785A>G (Q172H ve K262R) ve CYP2B6*28 alelindeki 1132C>T (R378X) gen
polimorfizmlerinin PK ile ilişkilerini ve prognostik önemlerini belirlemektir.
Kontrol grubu 76 sağlıklı erkek bireyden (yaş ortalaması 60,76 ± 8,04) oluşurken; çalışma grubu 78 PK tanılı erkek bireyden (yaş ortalaması 66,7 ± 6,29) oluşmaktadır. Tüm
olguların periferik kan örneklerinden genomik DNA izolasyonunu takiben, CYP2B6 gen
polimorfizmleri PCR-RFLP metoduyla araştırıldı.
Çalışma grubundaki 5 olgunun PSA değerleri <4 iken, 49 olgunun 4–12 arasında ve 24’
ünün >12’ di. 51’ i erken evre (T1-T2) ve 27’ si geç evre (T3-T4) kanserdi. Gleason skor
değerleri ise 27’ si için <7 ve 51’ i için ≥7’ di. Tüm veriler CYP2B6 gen polimorfizmleriyle
karşılaştırıldıklarında aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı.
Çalışma ve kontrol gruplarında, CYP2B6 516G>T ve 785A>G gen polimorfizmlerinin
genotip dağılımları ve sıklıkları birbirleriyle karşılaştırıldığında da istatistiksel olarak anlamlı
farklılık görülmedi (p>0,05). Ancak, CYP2B6 1132C>T gen polimorfizminde çalışma ve
kontrol grubundaki olgular birbirleriyle karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir
farklılık saptandı (Genotip dağılımı x2 = 35,720; p<0,001).
CYP2B6*28 aleli PK ile ilgili olsa da prognostik önem taşımamaktadır.
111
PROSTAT KANSERİ
Çağdaş Aktan, 2Rashad Mammadov, 1Rukiye Özel, 1Burçin Tezcanli Kaymaz,
Nur Selvi, 3Banu Sarsık, 3Sait Şen, 2Çağ Çal, 1Buket Kosova
SÖZEL
S13
SÖZEL
S14
6 Kasım Cuma
14:10-14:20
Prostat kanseri hastalarında DAP KINASE (DAPK1) geninde
metilasyon analizi sonuçları
PROSTAT KANSERİ
1
Sena Aydos, 1Buket Altınok, 1Tülin Özkan, 1Mehmet İlker Gökce, 1Sümer Baltacı,
Asuman Sunguroğlu
1
1
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Bölümü, Ankara, 2Ankara Üniversitesi Biyoteknoloji Enstitüsü,
Ankara, 3Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Prostat kanseri gelişmesi pekçok kanser türünde olduğu gibi genetik ve epigenetik
faktörlerden etkilenmektedir. Pek çok genin promoter bölegelerindeki CpG adacıklarındaki
metilasyon değişikliklerinin prostat kanseri gelişmesi ile ilişkili olduğu bilinmektedir. Deathassociated protein kinase (DAPK1) geni 9q34.1 bölgesinde lokalizedir ve tümör supressor
gen akitivitesi göstermektedir. Bu çalışmada DAPK1 geninin promotor bölgesindeki metilasyon değişikliklerinin prostat kanseri ile olan ilişkisini araştırmak amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 21 prostat kanseri hastası ve 19 sağlıklı kontrol grubu
dahil edilmiştir. DNA periferik damarlardan alınan serum örneklerinden izole edilmiştir ve
bisülfitler kullanılarak modifiye edilmiştir. Metilasyon spesifik PCR kullanılarak metilasyon
araştırması yapılmış ve metile olan ve olmayan aleller %2 agarose jel elektroforez yöntemi
ile ayrılmıştır.
Bulgular: Prostat kanseri olan hastaların 5’inde (%23,8) DAPK1 geninin promoter bölgesinde hipermetilasyon tespit edilmiştir. Kontrol grubunda ise hiçbir hastada metilasyon
bulunmamıştır ve aradaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0,05).
Sonuç: Prostat kanseri hastalarında DAPK1 geninin promoter bölgesinde hipermetilasyon daha yüksek düzeyde bulunmuştur. Mevcut bulgular prostat kanseri gelişmesinde
DAPK1 geninde hipermetilasyon olmasının karsinogenezde önemli rolü olabileceğini düşündürmektedir.
112
6 Kasım Cuma
14:20-14:30
Transrektal ultrasonografi eşliğinde stereotaktik transperineal
prostat biyopsisi
SÖZEL
S15
Sertaç Yazıcı, 1Önder Kara, 1Cansu Bozacı, 1Cenk Yücel Bilen, 1Hüseyin Lüleci, 1Haluk Özen
1
Amaç: Önceden 2 veya daha fazla negatif prostat biyopsisi olan hastalarda stereotaktik
transperineal prostat biyopsisinin prostat kanseri tespit oranını ve morbiditesini değerlendirmek.
Materyal ve Metod: Aralık 2006 – Mart 2009 tarihleri arasında daha önceden transrektal ultrason eşliğinde en az iki kez prostat biyopsisi yapılan 40 hastaya stereotaktik transperineal prostat biyopsisi (STPB) yapıldı. Prostat rebiyopsi endikasyonları 4 ng/ml’den fazla
serum PSA (Prostat Spesifik Antijen) seviyesi, artan serum PSA ve/veya anormal parmakla
rektal muayene ve/veya önceki biyopsilerde yüksek gradeli prostatik intraepitelyal neoplazi
(HGPIN) veya atipik küçük asinar proliferasyon (ASAP) bulunması idi. Biyopsi işlemi genel
anestezi altında litotomi pozisyonunda gerçekleştirildi. İşlem öncesi rutin antibiyotik profilaksisi uygulandı. Transrektal ultrason kılavuzluğunda perineal brakiterapi templeti kullanılarak bilgisayar programı aracılığı ile midgland aksiyel planda x ve y; sagital planda ise z
koordinatları 0.5 cm aralıklarla belirlendi ve prostatın 3 boyutlu haritalandırılması yapıldı.
Templet kılavuzluğunda transrektal ultrason eşliğinde transperineal biyopsi alındı. İşlem sonunda prostat kanser tespit oranı ve morbiditesi değerlendirildi.
Bulgular: Hasta başına ortalama biyopsi kor sayısı prostat volumüne (cm3) yakın idi.
Ortalama serum PSA değeri 16.9 ng/ml (ranj 6.69 – 59.57 ng/ml) olarak bulundu. Ortalama 54.9 kor biyopsi alındı. STPB yapılan 40 hastanın 12’sinde (%30) prostat kanseri tespit
edildi. Kanser saptanan hastalarda ortalama malign kor yüzdesi %14.2 olarak bulundu. Beş
hastada (%12.5) işlem sonrası üriner retansiyon gelişti ve kateterize edildi. Diğer bir hastada
ise epididimoorşit gelişti, antibiyotik ile tedavi edildi. Hastaların hiçbirinde ateş veya sepsis
olmadı. İşlem sırasında ve sonrasında belirgin kanama gözlenmedi.
Sonuç: STPB genel anestezi altında gerçekleştirilen ancak hastanede yatışa gerek duyulmadan tamamlanabilen bir işlemdir. Başlangıç sonuçlarımız kabul edilebilir komplikasyon
oranları ile prostat kanseri tanısında kullanılabileceğini göstermektedir.
113
PROSTAT KANSERİ
1
SÖZEL
S16
6 Kasım Cuma
14:30-14:40
Satürasyon biyopsisinde prostat kanseri tanısı
1
Çağrı Akın Şekerci, 1Yılören Tanıdır, 1Abdülkadir Gümrah, 1Mehmet Özay Özgür,
Süheyla Bozkurt, 1Levent Türkeri
PROSTAT KANSERİ
2
1
Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2Marmara Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Amaç: Prostat kanseri şüpheli erkeklerin tanısında genişletilmiş çok odaklı prostat biyopsi protokolleri standart tanı yöntemidir. Bu hastalarda ilk prosedür olarak satürasyon
biyopsisi uygulamasının etkinliğini araştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem:
Haziran 2006 – Ağustos 2009 tarihleri arasında genel anestezi veya lokal anestezi altında
toplam 436 hastaya satürasyon biyopsisi uygulandı. En az bir kez serum PSA değerinin 2,5
ng/dl ve üzeri saptanması ve/veya şüpheli parmakla rektal muayene varlığı prostat biyopsisi
endikasyonu olarak kabul edildi.
Bulgular: Ortalama yaşı 62.7±7.6 olan ve ortalama biyopsi odak sayısı 25.1 ± 2.5 olan
hastaların 294’ ünde (% 67,4) satürasyon biyopsisi ilk biyopsi, 116’ sında (% 26,6) ikinci
biyopsi, 24’ ünde (% 5,5) üçüncü biyopsi ve 2 ‘ sinde (% 0,5) 4’ üncü biyopsi olarak uygulandı. Prostat kanseri tespit edilen 79 hastanın (% 18,1) ortalama yaşları 65.9 ± 8.3 ve ortalama PSA değeri 11.6 ± 10.7 idi. İlk biyopsi olarak satürasyon biyopsisi uygulanan grupta 60
hastada prostat kanseri tespit edildi (p= 0,048). Bu grubun 17 ‘ sinde prostat kanseri sadece
periferik ekstra odaklarda tespit edildi ve bu odaklardaki ortalama Gleason skoru 5.6 ± 1.3
olarak bulundu.
Sonuç: İlk biyopsi olarak saturasyon biyopsisi, olguların %20’sinde standart odaklar dışında kanser saptayarak bu olguların yanlış negatif tanı almalarını engellemektedir.
Tablo 1. İlk biyopsi olarak satürasyon biyopsisi sonuçları
SB ilk biyopsi
(n=294)
SB 2., 3., 4. biyopsi (n=142)
P değeri
Ortalama hasta yaşı
62.2 ± 7.7
63.8 ± 7.2
0.034
PSA değeri
7.9 ± 7.1
9.8 ± 7.9
0.016
Biyopsi odak sayıları
24.1 ± 3.3
25.5 ± 1.8
0.00009
PCa oranı
60 (%20.3)
19 (% 13.4)
0.052
Sadece ekstra odaklardaki tümör
pozitifliği
10 (% 23.8)
7 (% 36.8)
0.227
Prostat hacimleri
47.6 ± 24.5
54.9 ± 33.9
0.015
6.0 ± 1.5
5.26 ± 1.3
0.045
Gleason skor
114
14:40-14:50
Prostat kanserinde 2002 TNM sistemine göre evre pT2’nin alt
sınıflandırılmasının prognostik önemi: Alt sınıflama gerçekten
gerekli mi?
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Özgü Aydoğdu, 1Kadir Türkölmez, 1Sümer Baltacı,
Yaşar Bedük
1
1
Amaç: Bu çalışmada 2002 TNM sınıflamasına göre evre pT2’nin alt sınıflara ayrılmasının radikal prostatektomi (RP) yapılan hastalarda biyokimyasal nüks gelişmesi açısından
prognostik öneminin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmada kliniğimizde 1994-2009 yılları arası RP uygulanan 641
hastanın sonuçları incelenmiştir. pT2 hastalığı olup en azından 2 yıllık takibi olan 327 hastanın sonuçları retrospektif olarak analiz edilmiştir. Tek ya da iki lobda birden tümör olmasının
biyokimyasal nüks açısından risk faktörü olup olmadığının belirlenmesi için Kaplan-Meier
ve proportional hazards regression analizleri uygulanmıştır. PSA>0,2 ng/ml biyokimyasal
nüks olarak belirlenmiştir.
Bulgular: 75 (%23) hastanın pT2a, 249 (%76) hastanın ise pT2c tümörü olduğu saptanmıştır. Hastaların yalnız 3’ ünde (%1) pT2b tümör tespit edilmiştir. Hastalar tek lobda
(pT2a&pT2b) ve iki lobda(pT2c) tümörü olanlar olmak üzere iki gruba ayrılmıştır ve biyokimyasal nüks gelişmesi açısından karşılaştırılmışlardır. Tek lobda tümörü olan hastaların
%9,6’sında iki lobda tümörü olanların ise %14,1’inde biyokimyasal nüks saptanmıştır ve bu
fark tek değişkenli analizde istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p<0,05). Çok değişkenli analizde ise iki lobda hastalık olmasının biyokimyasal nüks açısından anlamlı bir risk
faktörü olmadığı tespit edilmiştir (hazard ratio: 1,22 / 95% CI 0,71–2,32). PSA seviyesi
(hazard ratio: 1,96 / 95% CI 1,71–4,56) ve Gleason Skoru >7 (hazard ratio:5,32 / 95% CI
2,41–12,12) olması ise biyokimyasal nüks açısından anlamlı faktörler olarak saptanmıştır.
Sonuç: Prostat kanserinde 2002 TNM sınıflaması özellikle organa sınırlı hastalık için
gözden geçirilmelidir. pT2 hastalığın alt sınıflara ayrılmasının gerekliliği sorgulanmalıdır.
115
SÖZEL
6 Kasım Cuma
PROSTAT KANSERİ
S17
SÖZEL
S18
6 Kasım Cuma
14:50-15:00
Prostat kanserinde görüntü rehberliğinde yoğunluk ayarlı
radyoterapi: Erken sonuçlar
Şefik İğdem, 2Gül Alço, 2Tülay Ercan, 3Haluk Akpınar, 1Sait Okkan
PROSTAT KANSERİ
1
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, 2Florence Nightingale Gayrettepe
Hastanesi, Radyasyon Onkolojisi Bölümü, İstanbul, 3İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim
Dalı, İstanbul
Amaç: Görüntü rehberliğinde yüksek doz küratif Yoğunluk Ayarlı Radyoterapi (YART)
uygulanan prostat kanserli olgularda toksisite ve erken sonuçların değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntem: Haziran 2005 tarihinden itibaren kliniğimize başvuran lokalize prostat kanserli 200 olgu çalışmaya alınmıştır. Olguların medyan yaşı 72’dir (53-84). Olguların
%18’i düşük risk, %43’ü orta risk, ve %39’u yüksek risk grubundadır. Görüntü rehberliği
intraprostatik altın markerlar ve ortogonal elektronik portal görüntüleme ile yapılmıştır.
Düşük risk grubunda prostat (P) ve proksimal seminal veziküller (SV), orta risk grubunda
P ve tüm SV, yüksek risk grubunda da P+SV’nin yanı sıra pelvik lenf nodları klinik hedef
volümlere dahil edilmiştir. Olgulara risk gruplarına göre Simültane Entegre Boost tekniği ile
medyan 76Gy (74-78Gy) YART uygulanmıştır. %73 olguda kısa veya uzun dönem androjen
deprivasyonu kullanılmıştır. Genitoüriner (GÜ) ve gastrointestinal (Gİ) akut ve geç toksisite
değerlendirilmesi CTC v3.0 kriterlerine göre yapılmıştır. Akut toksisite değerlendirmesine
minimum bir ay takibi olan 200 olgu, geç yan etki ve biyokimyasal kontrol değerlendirmesine ise median 29 ay (12-48 ay) takibi olan 161 olgu dahil edilmiştir.
Bulgular: 30 aylık biyokimyasal kontrol düşük, orta ve yüksek risk grubunda sırasıyla
%100, %96, ve %88 bulunmuştur. Hiçbir olguda grad 3 Gİ akut toksisite gözlenmezken,
olguların %16’sında grad 3 akut pollakiüri, %15’inde noktüri, %0.5’inde ise akut obstrüksiyon gelişmiştir. Geç yan etkiler incelendiğinde, lazer veya transfüzyon gerektiren rektal
kanama olguların %2’sinde, steroid ile tedavi gerektiren proktit %1.5, lazer veya transfüzyon gerektiren hematüri %1.5, ped kullanımı gerektiren üriner inkontinans %2, gecede
4’den fazla noktüri %7, tedavi gerektiren üriner obstrüksiyon %4 olguda bildirilmiştir. 30
aylık Kaplan Meier tahmini geç grad ≥2 GÜ toksisite için %16, Gİ toksisite için %6 bulunmuştur. Yapılan lojistik regresyon testinde TUR hikayesinin akut grad ≥2 GÜ yan etki
gelişiminde; diabetin ise akut ve geç grad ≥2 GÜ yan etki gelişiminde predispozan faktör
olduğu gözlenmiştir.
Sonuçlar: Görüntü rehberliğinde yüksek doz YART uygulaması olgular tarafından akut
dönemde iyi tolere edilmektedir. Özellikle geç Gİ yan etkilerdeki azalma yüksek doza maruz
kalan rektum hacmindeki azalmaya bağlanabilir. Mesane dozlarındaki azalmaya rağmen geç
GÜ yan etkilerin daha sık görülmesi bu yan etkilerin üretraya bağlı olduğunu düşündürmektedir.
116
6 Kasım Cuma
15:00-15:10
Prostat kanseri hastalarında pelvik lenf nodu ışınlaması tedavi yan
etkilerini arttırır mı?
1
1
Acıbadem Üniversitesi,İstanbul, 2Acıbadem Kozyatağı Hastanesi, İstanbul, 3İstanbul Üniversitesi Onkoloji
Enstitüsü, İstanbul
Amaç: Radyoterapiye (RT) bağlı yan etkiler ışınlanan normal doku doz ve hacmi ile
ilişkilidir. Pelvik lenf nodu (PLN) ışınlaması lokal kontrol ve hastalığa özgül sağkalımı arttırmasına rağmen, yan etkilerin artması kaygısıyla yaygınlaşmamıştır. Bu retrospektif çalışmada
prostat (P) kanserinde, yoğunluk ayarlı radyoterapi (IMRT) ile P ve seminal vezikül (SV)’e
ek olarak PLN ışınlamasının rektum (R) ve mesane (M) yan etkilerine katkısı araştırıldı.
Yöntem: IMRT tekniğiyle, iyileştirici veya kurtarma amaçlı RT uygulanan 33 hasta incelendi. Hedef hacim 24 hastada “P+SV“ (opere hastalarda P yatağı) iken 9 hastada buna
“PLN” da eklendi. Tanımlanan RT dozları: P: 7000-7770cGy, SV: 6660cGy ve PLN: 50406000cGy idi. Erken ve geç yan etkiler RTOG değerlendirme ölçeğine göre derecelendirildi.
Ayrıca R ve M yan etkileriyle ilgili EORTC QLQ - PR25 ölçeği hastalara uygulandı. Yaş,
eşlik eden hastalık, ortalama ve en yüksek R ve M dozları, 68Gy doza maruz kalan R ve M
hacmi ve PLN ışınlamasının R ve M yan etkilerine etkisi yanında erken–geç yan etki ilişkisi
ve hasta-hekim yan etki derecelendirmesi paralelliği değerlendirildi.
Bulgular: “P+SV” ve “PLN eklenen” gruplar arasında en yüksek R ve M dozları arasında
anlamlı fark olmamakla beraber ortalama R ve M dozları, PLN eklenen grupta daha yüksekti. Erken R yan etki 15/33 (7/9 PLN eklenen grup) hastada, tamamı Grade I-II olarak
görüldü. Ortalama 14 aylık izlem sonunda hiçbir hastada geç R yan etki görülmedi. Akut M
yan etkisi 8/33 (5/9 PLN eklenen grup) hastada tamamı Grade I-II olarak görüldü. Geç M
yan etkisi 1 hastada Grade I ve 2 hastada Grade III olarak üriner inkontinans biçiminde PLN
eklenen grupta görüldü. Hastalardan birinde mesane kanseri tanısı amacıyla diğerinde ise
idrar yapma zorluğu nedeniyle cerrahi girişim uygulanmış ve sonrasında üriner inkontinans
başlamıştır. Erken R yan etkilerde etkili faktörler: En yüksek R, 2cc R, ortalama R dozları,
>68Gy doza maruz kalan R hacmiydi (p<0.05). Geç R yan etkide PLN ışınlaması sınırda
anlamlı bulundu (p=0.06). Geç M yan etkilerinde ortalama M dozu tek etkili faktördü
(p<0.05).
Sonuç: PLN ışınlaması erken ve geç R yan etkilerini arttırmakla beraber M yan etkilerinde etkili bulunmadı. Akut R yan etkileri azaltmak amacıyla en yüksek ve 2cc R dozu, geç R
ve M yan etkilerini azaltmak için ortalama R ve M dozları sınırlandırılmalıdır. Morbiditeyi
arttırabileceğinden RT sonrası cerrahi girişimlerden kaçınılmalıdır.
117
PROSTAT KANSERİ
Melahat Garipağaoğlu, 2Evren Ozan Göksel, 2Öznur Şenkesen, 2Halil Küçücük, 1Evrim
Tezcanlı, 1Meriç Şengöz, 3Işık Aslay
SÖZEL
S19
SÖZEL
S20
6 Kasım Cuma
15:10-15:20
Prostat adenokanserlerinde robotik radyocerrahi uygulaması:
Erken tedavi sonuçlarımız ve hayat kalitesi değerlendirmesi
PROSTAT KANSERİ
1
Fadıl Akyol, 1Gökhan Özyiğit, 1Yusuf Tolga Şanlı, 2Sertaç Yazıcı, 1Ertuğrul Ertürk, 1Talip
Yolcu, 2Haluk Özen
1
Hacettepe Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, Ankara, 2Hacettepe Üniversitesi, Tıp
Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Robotik radyocerrahi uyguladığımız prostat adenokanserli olgularda erken tedavi
sonuçları ve hayat kalitesi değerlendirilmiştir.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada Temmuz 2007-Haziran 2009 tarihleri arasında
prostat adenokarsinoma tanısı ile robotik radyocerrahi uyguladığımız olgularda erken
PSA cevabı, tedavi toksisitesi ve hayat kalitesi değerlendirilmiştir. Tüm olgulara tanı
anında prostat MRG, tüm abdomen BT ve kemik sintigrafisi ile lokal evre ve uzak
metastaz değerlendirilmesi yapılmıştır. Kapsül tutulumu, seminal vezikül invazyonu,
lenfatik veya uzak metastaz saptanan olgular çalışma dışı bırakılmıştır. Tüm olgulara işlem öncesi lokal anestezi altında TRUS kılavuzluğunda prostat içerisine altın fiducialler
yerleştirilmiştir. Bu işlemden 7-10 gün sonra hastalara bir mm kesit kalınlığında planlama BT çekilmiş ve elde edilen görüntüler Multiplan (Accuray Inc, Sunnyvale, CA)
tedavi planlama sistemimize aktarılmıştır. Bu kesitlerde hedef hacim olarak prostat ve
proksimal seminal veziküller, kritik organ olarak mesane, rektum, üretra, penil bulbus
ve her iki femur başı konturlanmıştır. İlk olgu hariç tüm olgularda reçelendirme dozu
7.3 Gy/gün fraksiyon dozlarında 5 ardışık günde (pazartesi-Cuma) toplam 36.5 Gy
olarak belirlenmiştir. Protokol kriterlerimize göre en optimal plan seçilerek Cyberknife
cihazı (Accuray Inc, Sunnyvale, CA) ile radyoterapi uygulanmıştır (Şekil 1). Tüm olgularda PSA ölçümleri ve prostat MRG ile tedavi sonuçları; ‘Genişletilmiş Prostat Kanser
Kompozit İndeksi’ ile hayat kalitesi değerlendirilmiştir.
Sonuçlar: Medyan izlem süresi 7 ay (0.6-26 ay) olup bu süre içerisinde toplam 13 hasta
tedavi edilmiştir. Olguların klinik ve tedavi özellikleri Tablo 1 ve 2’de özetlenmiştir. Olguların tanı anı medyan PSA değerleri 8.04 ng/ml (3.87-22 ng/ml) iken, son kontrollerinde
medyan PSA 2.04 ng/ml (0.01-4.82 ng/ml) olarak saptanmıştır (p=0.01). Tedavi sırasında
olgularda akut yan etki gözlenmemiştir. Hayat kalitesi değerlendirmesinde ise bazal üriner,
barsak ve cinsel fonksiyon medyan skorları sırası ile 90, 95, 35 iken; son kontrollerinde 84,
95, 34 olarak bulunmuş olup, aradaki farklar anlamlı değildir.
Tartışma: Literatürde ilk kez uygulanan bu tedavi şeması erken dönemde tüm olgular
tarafından çok iyi tolere edilmiş ve tedavi sonrası hastaların hayat kalitelerinde bir bozulma
gözlenmemiştir. Erken PSA cevapları ve radyolojik değerlendirmeleri oldukça ümit vericidir.
Geç etkiler açısından olguların yakın izlemi devam etmektedir.
118
SÖZEL
PROSTAT KANSERİ
Şekil 1. Bir olguda cyberknife planlaması
Tablo 1. Olguların Klinik Özellikleri
Olgu
Yaş
Tanı Anı
PSA
Gleason
Skoru
T Evresi
Kor(+)
Biyopsi
TAB
1
65
13.07
3+3
T2a
9/10
-
2
60
15.55
3+4
T2a
2/7
-
3
59
10.36
3+3
T2a
5/12
-
4
72
12.44
3+3
T2b
2/11
-
5
61
3.87
3+3
T2a
4/7
+
6
73
5.60
3+3
T2a
1/12
-
7
73
4.54
3+3
T2c
6/10
+
8
67
8.04
3+3
T1c
1/10
+
9
70
5.90
3+3
T2a
6/10
-
10
76
11.50
4+3
T2a
1/10
-
11
62
6.89
3+3
T2c
3/12
-
12
63
22.00
3+3
T1c
2/9
+
13
74
4.98
4+5
T2a
5/12
-
PSA=prostat spesifik antijen, TAB=total androjen blokajı
119
SÖZEL
PROSTAT KANSERİ
Tablo 2. Olguların tedavi özellikleri
Olgu
Rx Doz
(Gy)
Fx
#
Rx
İzodoz
Dmax
(Gy)
R36 Gy
(cc)
Rmax
(Gy)
M37.5 Gy
(cc)
Mmax
(Gy)
U49 Gy
(cc)
Umax
(Gy)
P29.5 Gy
(cc)
Pmax
(Gy)
CI
HI
1
36.5
5
77
47.40
0.00
35.97
0.00
35.21
0.00
46.09
0.08
33.06
1.5
1.3
2
36.5
5
81
45.06
1.56
41.05
0.04
40.08
0.00
45.06
0.24
36.68
1.8
1.2
3
29.2
4
85
34.36
0.00
32.90
0.00
31.35
0.00
40.26
0.16
30.81
1.0
1.2
4
36.5
5
74
49.32
0.18
39.53 16.47 41.98
0.00
44.95
1.85
37.21
1.3
1.4
5
36.5
5
82
44.51
0.82
40.57
2.82
43.38
0.00
43.26
0.00
28.56
1.6
1.2
6
36.5
5
73
50.00
2.60
42.33
1.90
40.60
0.00
46.60
2.47
33.89
1.6
1.4
7
36.5
5
74
49.32
0.14
38.21
0.83
41.64
0.00
42.59
0.20
36.55
1.2
1.4
8
36.5
5
64
57.03
0.45
41.73 11.97 43.97
0.31
50.94
2.92
38.07
1.7
1.6
9
36.5
5
70
52.14
0.00
38.43
0.00
39.91
0.01
52.14
0.49
41.26
2.4
1.4
10
36.5
5
75
48.66
0.84
42.36
1.83
42.00
0.00
43.74
0.46
35.82
1.8
1.3
11
36.5
5
65
56.15
2.10
47.33
3.00
48.69
8.03
55.15
0.63
24.62
1.5
1.5
12
13
36.5
35.0
5
5
76
77
48.02
42.41
0.14
0.00
37.98
31.55
0.32
0.43
40.69
40.84
0.00
0.00
46.21
39.69
0.44
0.09
36.30
33.91
1.4
1.8
1.3
1.3
Rx=reçelendirme dozu, Fx=fraksiyon, R=rektum, M=mesane, P=penil bulbus, CI=konformite indeksi, HI=heterojenite indeksi
120
15:20-15:30
Erken evre prostat kanserinde brakiterapi sonrası PSA kontrolü ve
sağkalım
1
2
Işık Aslay, 1Seden Küçücük, 1Gönül Kemikler, 2Mustafa Akıncı, 1İsmail Özbay,
Tarık Esen, 3Öznur Şenkesen, 3Ercan Yavuz, 3H Özveri, 1Nuri T, 1Emin Darendeliler
1
İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü Radyasyon Onkolojisi, İstanbul 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,İstanbul, 3Acıbadem Üniversitesi Kozyatağı Hastanesi, İstanbul
Amaç: Erken evre prostat kanseri tanılı hastalarda uygulanan brakiterapi sonrası PSA
kontrolü ve sağkalım değerlendirilmiştir.
Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 2000-2009 yılları arasında erken evre prostat kanseri tanısı ile başvuran ve brakiterapi uygulanan 102 hasta değerlendirilmiştir. Hastaların
93 (%91)’üne tek başına (145 Gy), 9 (%9)’ine ise eksternal radyoterapi (45-50 Gy) ile
birlikte (110 Gy) brakiterapi uygulanmıştır. Elli dört (%53) hastaya BT öncesi hacim
küçültmek amacı ile androjen blokajı yapılmıştır. Aplikasyon epidural veya genel anestezi
ile transperineal US klavuzluğunda, önyüklemeli yöntemle, I-125 radyoaktif kaynakları
(sid) kullanılarak, eş zamanlı planlama ile yapılmıştır. Planlamada “Variseed-7.1” yazılımı
kullanılmıştır. “ Son dozimetrik çalışma”da ise aplikasyondan 4-6 hafta sonra BT+MRG
kullanılmıştır.
Bulgular: Ortanca yaş 65 (47-81), ortanca takip 51 (3,5-118) aydır. Hastaların klinik
özellikleri tablo 1 de, takipteki PSA değerleri Şekil 1’de verilmiştir. Hastaların ikisi PSA
yinelemesi ile 94’ü hastalıksız olarak yaşamaktadır. Bir hasta uygulamadan 12 ay sonra
izlem dışı kalmıştır. Dört hasta prostat kanseri dışı nedenlerden dolayı, bir hasta ise uzak
metastaz gelişimi sonrası eks olmuştur. Hastalığa bağlı genel sağkalım (HBGS) tüm seri,
düşük riskli grup (GS≤6, PSA ≤ 10 ng/ml), orta riskli grupta sırası ile %98.5, %100,
%96,8, hastalıksız sağkalım (HS) ise sırası ile %97, %100, %93.5 olarak bulunmuştur.
Orta risk grubunda eksternal radyoterapi yapılan ve yapılmayan hastalarda HBGS ve HS
sırası ile %100, %96.2; %100, %91.8 dir. Dozimetrik kriterler değerlendirildiğinde D90
≤160 Gy de HBGS %97, >160 Gy de %100, HS ise sırası ile %97.8, %96.2, V100 ≤
%90 da HBGS %93.3, > %90 da %100 (p=0.063), HS ise sırası ile %94, %97.6 olarak
bulunmuştur.
Sonuç: Hastalarımızın PSA kontrolleri literatür verileri ile uyumludur. Sağkalım değerleri radikal prostatektomi serileri ile karşılaştırılabilir oranlardadır.
İstanbul Üniversitesi Araştırma FonuProje No.1578/160112001
121
SÖZEL
6 Kasım Cuma
PROSTAT KANSERİ
S21
SÖZEL
PROSTAT KANSERİ
Tablo 1.
Evre
T1b
T1c
T2a
T2b
T2c
T3a
3
3
52
36
2
6
2,9
2,9
51
35,3
2
5,9
Gleason Skoru
<=5
6
7
13
57
32
12,7
55,9
31,4
Perinöral invazyon
var
yok
18
84
17,6
82,4
PIN3
var
yok
28
74
27,5
72,5
Şekil 1. Androjen blokajı alan ve almayan hastalarda PSA kontrolü
122
6 Kasım Cuma
15:30-15:40
Radikal prostatektomi öncesi PSA hızı, postoperatif nüksü öngörür mü?
SÖZEL
S22
1
Said Elhaj, 1Bülent Akdoğan, 1Cansu Bozacı, 1Cenk Yücel Bilen, 1Ali Ergen, 1Haluk Özen
Amaç: Radikal prostatektomi öncesi PSA hızının nüksü öngörmedeki yerini araştırmak
Materyal ve Metod: 1994-2009 yılları arasında lokalize prostat kanseri nedeniyle radikal prostatektomi yapılan ve ameliyat öncesi ikiden fazla PSA değeri olan hastaların klinik
ve histopatolojik verileri tarandı. Kaplan Meier eğrileri oluşturularak, biyokimyasal nüksü
öngören prognostik parametreler araştırıldı.
Bulgular: 1994-2009 yılları arasında radikal prostatektomi ameliyatı olan 713 hastadan,
Ortalama yaşı 61.3±6.7 olan ve eksik verisi bulunmayan 344 hasta çalışmaya dahil edildi.
İzlem sonunda 62 hastada (%18) biyokimyasal nüks gelişti. Gleason skorları (GS)≤6, 7 ve
≥8 olan hasta oranları; %78.5, %15.4 ve %6.1 olarak bulundu. Nüksü gösteren parametreler
tek değişkenli analizde tanı PSA değeri (p < 0,001), TRİB GS’u(p <0,001), RRP GS’u (p <
0.001), cerrahi sınır tümör pozitifliği (p < 0,001), ekstraprostatik uzanım (p=0.003), seminal vezikül tutulumu (p < 0,001), lenf nodu tutulumu (p=0.008) iken; çok değişkenli analizde rekürrenssiz sağkalımı bağımsız olarak öngören faktörler ise: tanı PSA değerri (p< 0.001),
RRP gleason skoru (p=0.006) ve cerrahi sınır pozitifliği (p< 0.001) olarak bulundu.
Sonuç: RRP öncesi PSA hızı nüksü öngörememektedir. Histopatolojik veriler halen
nüksü öngörmede kıymetlidir.
123
PROSTAT KANSERİ
1
SÖZEL
PROSTAT KANSERİ
S23
6 Kasım Cuma
15:40-15:50
Radikal prostatektomi sonrası rekürrensi öngören preoperatif iki
kattan nomogramının Türkiye validasyonu: Üroonkoloji Derneği çok
merkezli çalışması
1
Saadettin Y. Eskicorapçı, 2Levent Türkeri, 3Erdem Karabulut, 4Çağ Çal, 5Haluk Akpınar,
Sümer Baltacı, 7Kadir Baykal, 8Asıf Yıldırım, 9Sertaç Yazıcı, 10Taner Divrik, 11Hakan Özkardeş,
12
Murat Koşan, 13Fatih O. Kurtuluş, 14Recep Büyükalpelli, 15Aydın Mungan, 16Murat Lekili,
17
Hayrettin Şahin, 18Bülent Günlüsoy, 19Semih Ayan, 20Murat Bozlu, 21Michael W. Kattan,
22
Haluk Özen
6
1
Pamukkale Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli, 2Marmara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı,
İstanbul, 3Hacettepe Üniversitesi Biyoistatistik Anabilim Dalı, Ankara, 4Ege Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı,
İzmir,5İstanbul Bilim Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 6Ankara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı,
Ankara, 7GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 8İstanbul Göztepe Eğitim ve Araştırma
Hastanesi I. Üroloji Kliniği, İstanbul, 9Hacettepe Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 10Tepecik Eğitim
Hastanesi I. Üroloji Kliniği, İzmir, 11Başkent Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 12Ankara Numune Eğitim
ve Araştırma Hastanesi II. Üroloji Kliniği, Ankara, 13Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi I. Üroloji Kliniği,
İstanbul, 1419 Mayıs Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Samsun, 15Karaelmas Üniversitesi Üroloji Anabilim
Dalı, Zonguldak, 16Celal Bayar Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Manisa, 17Dicle Üniversitesi Üroloji Anabilim
Dalı, Diyarbakın, 18İzmir Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji Kliniği, İzmir, 19Cumhuriyet Üniversitesi Üroloji
Anabilim Dalı, Sivas, 20Mersin Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Mersin, 21Cleveland Clinic, Department of
Quantitative Health Sciences, USA, 22Hacettepe Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Preoperatif Kattan nomogramları rAnabilim Dalıikal prostatektomi uygulanmış hastalarda preoperatif parametreleri kullanarak prostat kanseri rekürrensini öngörmek amacı ile düzenlenmiştir. Çalışmamızda çok merkezli bir validasyon çalışması Üroonkoloji Derneği çatısı altında düzenlenmiş ve 1998 ve 2006 yıllarında düzenlenmiş Preoperatif Kattan Nomogramları’nın
Türkiye’deki hastalardaki başarısı araştırılmış ve uygulanabilirliği test edilmiştir.
Gereç ve Yöntem: Lokalize prostat kanseri tedavisi için radikal prostatektomi uygulanan
1261 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların preoperatif PSA, biyopsi Gleason skoru, klinik
evreleri, biyopsideki pozitif ve negatif kor sayıları ve operasyon sonrası takiplerinde rekürrens
durumları incelendi. Kattan nomogramı öngörüsü ile gerçek takip verileri karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Hastaların genel özellikleri 1998 ve 2006 Kattan kohortları ile benzer özelliklere sahipti. (Tablo 1) 201 (%15,9) hastada rekürrens saptandı. Kaplan-Meier analizinde
5 yıllık rekürrenssiz yaşam beklentisi 1998 Kattan nomogramına benzer olarak %73 idi. 10
yıllık yaşam beklentisi ise %67 ile 2006 kattan nomogramında öngörülene yakın bir değerdi.
Tablo 2’de belirtildiği gibi 1998 ve 2006 Kattan nomogramlarına göre öngörülen ve gerçekleşen PSA rekürrens oranları benzerdi. Hesaplanan konkordans indeksler değerleri 1998 ve
2006 Kattan nomogramları için sırası ile 0,698 ve 0,705 idi.
Yorum: Tüm gruptaki hasta karakteristikleri, 1998 ve 2006 Kattan nomogramlarının
oluşturulduğu ve diğer gruplarca valide edildiği diğer çalışmalardaki hasta grupları ile benzer
özelliklere sahipti. Kattan nomogramlarına göre beklenen 5 yıllık ve 10 yıllık yaşam beklen124
SÖZEL
tisi oranları ile grubumuzda gözlenen oranlar uyum göstermekteydi. 0,698 ve 0,705 olarak
saptanan konkordans indeks değerleri, Preoperatif Kattan nomogramlarının Türkiye’deki
prostat kanserli hastalarda da başarılı bir şekilde kullanılabileceğini göstermektedir.
Tablo 1. Türk ve Kattan kohortlarının hasta karakteristiklerinin karşılaştırılması
Türk kohort (n=1261)(%)
PSA(ng/ml)
<4
4,1-10
10,1-20
>20
117(9,3)
674(53,4)
345(27,4)
125(9,9)
217(22,1)
472(48)
187(19)
107(10,9)
N.A.*
Median PSA(ng/ml)
Kattan kohort(1998) (n=983)(%) Kattan kohort(2006) (n=1978)(%)
8,1(0,42-120)
6,8(0,1-100)
6,1(4,4-9,0)**
Gleason skor
1-2/1-2
1-2/3
3/3 and 3/1-2
3/4-5
4-5/1-5
152(12,1)
123(9,8)
575(45,6)
255(20,2)
156(12,4)
108(11)
158(16,1)
405(41,2)
213(21,7)
99(10,1)
Gleason 2-6 1348(68)
Gleason 3+4 397(20)
Gleason 4+3 130(7)
Gleason 8-10 104(5)
Klinik evre
T1a-b
T1c
T2a
T2b
T2c
T3a
61(4,8)
548(43,5)
433(34,3)
156(12,4)
26(2,1)
37(2,9)
83(8,4)
148(15,1)
266(27,1)
246(25,0)
182(18,5)
-
803(41)
509(26)
335(17)
244(12)
88(4)
2(1-4)**
N.A
2(2-4)**
8(6-10)**
N.A
6(6-9)**
Median pozitif biyopsi kor
Median total biyopsi kor
PROSTAT KANSERİ
Hasta sayısı
*N.A.: Belirtilmemiş **IQR: Interquartile range
Tablo 2. Kattan nomogramlarına göre beklenen 5 yıllık ve 10 yıllık yaşam beklentisi oranları ile grubumuzda gözlenen oranlar
% Kattan Nomogram Grup (1998 Kattan nomogram)
Hasta sayısı
% Gözlenen 5 yıllık yaşam beklentisi oranları
0-64
260
54,9
64,1-78
262
63,5
78,1-84
238
78,1
84,1-88,7
252
89,9
88,8+
249
% Kattan Nomogram Grup (2006 Kattan nomogram)
84,7
% Gözlenen 10 yıllık yaşam beklentisi oranları
0-65,5
199
38,5
65,6-78,4
237
65,3
78,5-84
211
76,2
84,1-88,4
192
84,8
88,5+
230
85,9
125
SÖZEL
S24
6 Kasım Cuma
15:50-16:00
Dosetaksel ile tedavi edilen 83 prostat kanseri hastasında sağkalım
analizi, PSA anlamlı mıdır?
PROSTAT KANSERİ
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Yeter Kırdal, 1Kubilay İnci, 1Ali Ergen, 1Çelik Taşar,
Haluk Özen
1
1
Amaç: Kastrasyon dirençli prostat kanserinde (KDPK) sağkalımı etkileyen prognostik
faktörleri değerlendirmek.
Materyal ve Metod: Bu çalışmaya Aralık 2004-Aralık 2008 tarihleri arasında, günde 2
kez 5 mg prednizon ve üç haftada bir 75 mg/m2 dosetaksel tedavisi alan 83 KDPK hastası
dahil edildi. Çalışmanın hedefi genel sağkalımdı. Yaş, anemi, hastalık belirtileri, tanıdaki
PSA değeri, hormonal tedavi tipi, PSA nadir değeri ve nadire kadar geçen süre, antiandrojen
kesilme yanıtı, kemoterapiye kadar geçen süre ve iskelet ya da yumuşak doku metastazları
varlığı potansiyel prognostik faktörlerdi.
Bulgular: Tanıdaki ortalama yaş 62.3±7.4’dü; kemoterapi sırasında ortalama yaş
65.7±8.6’ydı. Tanıda ve kemoterapiye başlanırken ortanca PSA değerleri sırasıyla 90 (aralık:
2.47-4812) ve 72.1 (aralık: 2.1-1926) ng/ml olarak bulundu. Ortalama kür sayısı 8.8±4.6’ydı.
PSA yanıtı 4., 8., 12. ve 16. kürlerde sırasıyla %59, %34, %41.9 ve %55.6’ydı. İki ve 3
yıllık genel sağkalım oranları sırasıyla %55.6 ve %31.8’di (ortalama sağkalım=28.45±2.67
ay). Tek değişkenli analizde tanı yaşı, anemi, 1 ng/ml’den düşük PSA nadir değeri anlamlı
bulunurken (sırasıyla log rank p=0.05, p=0.003 ve p=0.022), çok değişkenli analiz anemi
varlığını sağkalıma etkiyen tek bağımsız parametre olarak gösterdi (Odds ratio=3.03, 95%
CI=0.96-9.61).
Sonuç: Dosetaksel kemoterapisi KDPK’nin standart tedavisinde makul sağkalım vaadetmektedir. Dosatakselin cevap alınan vakalarda uzun süreli kullanımında 4. kürün sonunda
bile olguların yarısında hala cevap alınabildiği unutulmamalıdır. Tanı yaşının düşüklüğü ve
hormonal tedaviyle 1ng/ml altındaki PSA nadir değerlerine ulaşılması daha uzun sağkalımı
öngörmektedir. Anemi varlığı tek bağımsız kötü prognostik faktördür.
126
7 Kasım Cumartesi
14:00 – 14:10
Böbrek tümörlerinde tanısal zorluklar ve immunhistokimyasal
değerlendirmenin yeri
1
3
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir 2Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji
Anabilim Dalı, Manisa, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir, 4Pamukkale
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, Denizli, 5Şişli Etfal Hastanesi Patoloji Anabilim Dalı, İstanbul
Sınıflandırılmayan renal hücreli karsinom (S-RHK) tanı kriterleri açık olarak tanımlanmamıştır. Alışılmadık hücresel ve yapısal özellikler taşıyan bu tümörlerin bir bölümünü
nadir antiteler, bir bölümü de sınıflandırmaya girmemiş yeni histolojik tiplerdir. Rutin hematoksilen eozin incelemede ayırıcı tanı zor olacağından, immunhistokimyasal (İHK) incelemeler yararlı olabilir. Ancak bu tümörlerin İHK özellikleri detaylı tanımlanmamıştır.
Bu ön çalışmada seçilmiş olgularda yaşanan tanısal sorunlar ve İHK’sal incelemenin yerinin
belirlenmesi amaçlanmaktadır.
Çalışmaya 3 farklı kurumdan sağlanmış tipik böbrek tümörleri yanısıra, retrospektif
değerlendirmelerde tanıları sorgulanmış ve ayırıcı tanı zorlukları içeren böbrek tümörleri
alınmıştır. Bir araştırıcı tümörün özelliklerini yansıtan tek bir hematoksilen eozin preparatı
seçerek ve özelliklerini belirlemiştir. Seçilen kesitler 5 üropatolog tarafından yeniden değerlendirilmiştir. Araştırıcıların tanı ve ayırıcı tanıları sorgulanmış, ayırıcı tanıda İHK gereksinimi duyulan olgular belirlenmiştir. Tümör tanımlamalarında WHO 2004 böbrek tümörleri
sınıflaması kullanılmıştır. Kesin tanıda beş araştırmacının en az 3’ünün tanısının, seçicinin
tanısı ile uyumu aranmıştır. Diğer durumlarda ayırıcı tanı ve klasifikasyon için İHK ihtiyacı
belirlenmiştir.
Çalışmaya alınan 156 olgudan 8’i değerlendirme dışı bırakılmıştır. Olguların 17’si (%11)
berrak hücreli, 8’i (%5) kromofob hücreli, 7’si (%5) papiller böbrek adenokarsinomu, 6’sı
(%4) müsinöz tübüler iğsi hücreli karsinom, 10’u (%7) onkositom tanısı almıştır. Kalan 95
olguda (%64) İHK’sal inceleme gereksinimi belirlenmiştir. En sık solid paternli eozinofilik
hücreli olguların ayırıcı tanısında zorluk yaşandığı gözlenmiştir. Diğer zorluk yaratan paternler sırası ile tübülo-papiller, infiltratif, berrak hücreli papiller, eozinofilik hücreli papiller,
solid papiller ve pleomorfik hücreli tümörlerdir.
Solid ve eozinofilik hücreli, alışılmadık papiller yapı özellikli ve infiltratif tümörlerde
İHK inceleme ihtiyacı duyulmaktadır. Çalışmanın seçilmiş olgularda yapılması ve araştırıcıların İHK deneyimindeki farklılıklar, makroskopik ve klinik bilgilerin bilinmemesi, gerçek
İHK ihtiyacını belirlemeyi de sınırlamaktadır. Ancak, tüm araştırmacıların ortak kanaati, SRHK tanımının ayrıntılandırılması gerektiğidir. Uyum değerlendirmeleri, İHK inceleme ve
sitogenetik yöntemler ile çalışmanın devamı, S-RHK’ların morfolojik ve İHK özelliklerinin
belirlenmesi planlanmaktadır.
127
BÖBREK KANSERİ
Sait Şen, 1Banu Sarsık, 2Nalan Neşe, 3Burçin Tuna, 4Ender Düzcan, 5Ayşım Özağarı,
Kutsal Yörükoğlu
SÖZEL
S25
SÖZEL
BÖBREK KANSERİ
S26
7 Kasım Cumartesi
14:10 – 14:20
Papiller renal hücreli karsinomlarda topoizomeraz IIΑ
amplifikasyon ve ekspresyonunun değerlendirilmesi ve HER2/neu
ekspresyonu ile korelasyonunun araştırılması
1
Füsun Düzcan, 2Sait Şen, 3Kutsal Yörükoğlu, 1Vildan Caner, 1Nilay Şen Türk, 1Ozan
Çetin, 1Canan Kelten, 3Burçin Tuna, 2Banu Sarsık, 1Emre Tepeli, 1Ender Düzcan
1
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Denizli, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp
Fakültesi, İzmir
Amaç: Tip 2 papiller renal hücreli karsinomlar (RHK)’ın daha agresif klinik seyir gösterdiklerini destekleyen veriler nedeniyle iki tip arasındaki karyotipik ve biyolojik farklılıklar
araştırmalara konu olmaktadır. Elde edilen bulgular tip 1 ve tip 2 tümörlerin gelişiminde
farklı moleküler yolların rol oynadığını, 17q ile papiller RHK alt tipleri arasındaki ilişkinin nükleer grade ve tümör evresinden bağımsız prognostik etki gösterebileceğini ortaya
koymaktadır. Topoizomeraz IIα (TOP2A) geni 17q12-q21 bölgesinde bulunan HER-2
amplikonu içinde yer alır. Topoizomeraz II adı verilen enzimler DNA replikasyonu sırasında her iki iplikte eş zamanlı kırıklar oluşturarak DNA’nın iki ipliğinin birbiri etrafında
serbest şekilde dönmesini sağlarlar. Ayrıca, topoizomeraz II’nin mitoz sırasında kromozom
yoğunlaşması ve kardeş kromatidlerin ayrılması için gerekli olduğunu gösteren araştırmalar
bulunmaktadır. Bu çalışmada, papiller RHK’larda TOP2A’nın tümör hücrelerindeki ekspresyonunu, olası ekspresyon artışına yol açan kromozom ve gen düzeyindeki değişiklikleri,
bu değişikliklerin HER-2 ve diğer bağımsız prognostik parametreler ile korelasyonunu araştırmayı hedefledik.
Gereç ve Yöntem: Çalışma Pamukkale Üniversitesi, Dokuz Eylül Üniversitesi ve Ege
Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji AD arşivlerinden elde edilen 20’şer adet tip1 ve tip 2
papiller RHK olgusu üzerinde yapıldı. Tümör dokularında immunohistokimyasal yöntemle
hücrelerin TOP2A ve Her2/neu ekspresyon düzeyleri yanı sıra, FISH yöntemiyle her iki
hedef gen bölgesindeki amplifikasyon varlığı araştırıldı.
Bulgular: TOP2A ekspresyonu gösteren hücrelerin oranı tip 1 RHK’larda %24.29, tip
2 tümörlerde ise %6.89 bulundu. Ortalama ve median değerler karşılaştırılarak yapılan analizlerde tip 2 papiller RHK’larda ekspresyonun anlamlı şekilde azaldığı saptandı (p=0.002).
Bununla uyumlu olarak TOP2A ekspresyonu ile Her2/neu ekspresyon düzeyi arasında da
korelasyon saptandı.
Sonuç: Çalışmamızda, literatürdeki az sayıda araştırmada ortaya konan bulgularla çelişkili sonuçlar elde edildi. Bu durum, papiller tip RHK’ların moleküler özellikleri yönünden
heterojen bir grup oluşturduklarını, morfolojik sınıflamanın tümörlerin moleküler özellikleri ile uyumlu olmayabileceğini düşündürdü.
128
7 Kasım Cumartesi
14:20 – 14:30
Lokalize renal hücreli kanserlerde (Pt≤2) renal kapsül invazyonu
varlığının prognoz üzerine etkileri
1
1
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Böbrek kapsülünü aşmamış renal hücreli kanserlerde kapsül infiltrasyonunun
prognoz üzerine etkilerini araştırmak.
Hastalar ve metod: Kliniğimizde 2000–2009 yılları arasında renal kitle nedeni ile opere
edilen 90 hastanın kayıtları tarandı. Hastaların yaş, kitle büyüklüğü, TNM evresi, tümör
histopatolojik tipi, Fuhrman grade’i, renal kapsül invazyonu varlığı, ortalama takip süresi,
hastalıksız sağkalım ve hastalığa özel sağkalım verileri incelendi. Lokalize hastalıkta (pT≤2)
her evre için kitle boyutu, fuhrman grade’i ve histolojik subtip gibi bilinen prognostik faktörlerden bağımsız olarak renal kapsül tutulumu varlığının hastalıksız ve hastalığa özel sağ
kalım ile ilişkisi araştırıldı. Gruplar arasında sürekli veriler T-Test, kategorik veriler Ki-Kare
ve sağkalım analizi ise Kaplan-Meier ve log rank testleri ile yapıldı, <0.05 p değerleri anlamlı
kabul edildi.
Sonuçlar: Hastaların ortalama yaş, kitle büyüklüğü ve toplam takip, hastalıksız sağ kalım
ve hastalığa özel sağ kalım süreleri sırası ile 56±12.9yıl, 68.78±29.45mm, 30.32±15.45ay,
28.04±16.71ay ve 30.39±15.49 ay idi. Hastaların 16 sı (%17.8) T1a, 32 si (%35.6) T1b,
31 i (%34.4) T2, 10 u (%11.1) T3a ve 1 i (%1.1) T3b evresinde idi. Lokalize her evre için
(T1a, T1b ve T2), kapsül tutulumu olan (Kap+) ve olmayan (Kap-) hastalar yaş ortalamaları, kitle büyüklüğü, takip süresi ve cinsiyet, grade ve histolojik subtip dağılımları açısından
benzerdi (tümü için p>0.05). Kapsül tutulumu T1a hastalarda hastalıksız ve hastalık spesifik
sağkalımı etkilemezken, T1b hastalarda hastalık spesifik sağkalımı (p=0.034) ve T2 hastalarda ise hastalıksız sağkalımı anlamlı derecede azalttı (p<0.001). Bunun yanında, T2 kap(+)
hastaların hastalıksız ve hastalık spesifik sağkalım açısından T3a hastalar ile benzer olduğu
görüldü (sırasıyla p=0.051 ve p=0.443).
Yorum: Lokalize renal hücreli karsinomda renal kapsül tutulumu T1b tümörlerde hastalık spesifik sağkalımı, T2 Tümörlerde ise hastalıksız sağkalımı anlamlı derecede etkilemekte
ve sırasıyla T2 ve T3a tümörlere benzer seviyelere çekmektedir. Hasta sayısının ve takip süresinin artırılması ile özellikle T2 tümörlerde kapsül invazyonunun hastalık spesifik sağkalıma
olan etkileri gösterilebilir.
129
BÖBREK KANSERİ
Ç. Volkan Öztekin, 1Özgür Uğurlu, 1A. Özgür Akdemir, 1T. Murat Koşan,
Mustafa Sungur, 1Mesut Çetinkaya
SÖZEL
S27
SÖZEL
Tablo1. Evrelere ve kapsül tutulumuna göre sağkalım ortalamaları
T1a
K(+)
BÖBREK KANSERİ
Yaş
T1b
K(-)
p
71±10.14 5807±9.93
K(+)
K(-)
0.062 55.90±10.76 57.23±12.82
T2
p
K(+)
K(-)
P*
0.771
58.0±15.32
52.10±15.46
0.308
0.241
Boyut
40±0
33.76±5.97
0.1
55.72±10.48 57.61±7.54
0.561
81.25±10.12 89.52±22.43
HS
30±0
35.46±13.40
0.53
18.44±18.02 32.2±16.23
0.051
15.0±12.77
31.27±14.83 0.007**
HSS
30±0
35.46±13.40
0.53
19.88±17.51 32.2±16.23
0.076
27.0±14.82
31.61±14.36
0.428
* Ortalamaların karşılaştırılması ile elde edilen T-Test p değerleridir, sağ kalım analizleri kaplan-meier ve log rank test ile yapılmış, p değerleri yazı içinde
verilmiştir.
** İstatistiksel olarak anlamlı
T2 tümörlerde kapsül tutulumunun hastalıksız sağkalım ile ilişkisi
Şekil. Kap(-): Kapsül tutulumu yok, Kap(+): Kapsül tutulumu var. (p<0.001)
130
7 Kasım Cumartesi
14:30 – 14:40
Renal hücreli karsinomda Ca15-3 ile Ca19-9’un diagnostik önemi
SÖZEL
S28
1
Tayyar Alp Özkan, 1Levend Özkan, 1Turgay Gülecen, 1Seyfettin Çiftçi, 1Ali Sarıbacak,
Özdal Dillioğlugil
1
Giriş: Renal tümörlerde tanıda kullanılabilecek tümör belirteci arayışı devam etmektedir.
Ca15-3 ve Ca19-9 diagnostik ve prognostik değeri araştırılan tümör belirteçleri arasındadır
(J.Urol.179:2096,2008; Int.J.Cancer. 74:233,1997). Bu çalışmada Ca15-3 ile Ca19-9’un
diagnostik önemi araştırıldı.
Yöntem ve Gereç: Temmuz 2008- Temmuz 2009 arasında böbrek tümörü tanısı ile radikal/parsiyel nefrektomi yapılan ve patoloji sonucu Renal Hücreli Karsinom (RHK) olarak
rapor edilen 33 hasta çalışmaya alındı. Hastaların 7’si kadın 26’sı erkek idi. Yaş ortalaması 59
(43-77) idi. Hepsinde preop, preop değerleri yüksek olanlarda postop Ca15-3 ve Ca19-9 tümör belirteçleri değerlendirildi. Ca19-9 değeri 1561 U/ml olan (outlier) bir hastanın sonucu
hesaplama dışı bırakıldı. Hastaların 14’ü Evre I (T1a-b,N0,M0), 6’sı Evre II (T2,N0,M0),
10’u Evre III (T3a-c,N0-1,M0), 3’ü Evre IV (T4,N0-2,M0-1) idi. Hastaların 21’inde Fuhrman derecesi 1-2, 9’unda 3, 3’ünde 4 idi.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların ortalama patolojik tümör çapı 7,13 cm (2,5-20cm)
idi. Ortalama Ca15-3 değeri 26,4 U/ml (9,4-88,3), Ca19-9 değeri 13,0 U/ml (0,6-41,9)
olarak saptandı. Preop Ca 15-3 %42 (n=14/33) hastada, Ca19-9 %9 (3/33) hastada yüksek
bulundu. Fuhrman derecesine göre yapılan analizde, Ca19-9’un yüksek olduğu hastaların
olmayanlara oranının, derece arttıkça anlamlı olarak arttığı (p=0,046), derece 1 ve 2’de hiç
yükselmediği görüldü. Diğer analizlerin hiçbirinde derece ve patolojik evre ile anlamlı ilişki
saptanmadı. Ayrıca tümör boyutu ile bu belirteçler arasında ilişki saptanmadı.
Operasyon öncesi Ca15-3 değeri yüksek (>25 U/ml) olan hastaların, operasyon ile tümör yükü azaltıldıktan sonra %45’inde (n=5/11) değerler normale indi. Postop değerleri
ölçülmüş olan 18 hastanın %83’ünde de (n=15/18) mutlak değer olarak azaldı.
Operasyon öncesi Ca19-9 değeri yüksek (>35 U/ml) olan hastaların, operasyondan sonra %33’ünde (n=1/3) değerler normale indi. Postop değerleri ölçülmüş olan 15 hastanın
%47’sinde (n=7/15) mutlak değer azaldı.
Sonuç: RHK hastalarının bir kısmında Ca15-3 ve Ca19-9 değerleri yükselmekte ve
önemli bir kısmında ameliyattan sonra normale inmekte ya da mutlak değer olarak azalmaktadır. Fuhrman derecesi ile Ca19-9 arasında anlamlı pozitif ilişki olması dışında herhangi
bir anlamlı ilişki yoktur. Hasta sayısının daha fazla olduğu çok merkezli çalışmalar yararlı
olacaktır.
131
BÖBREK KANSERİ
1
SÖZEL
S29
7 Kasım Cumartesi
14:40 – 14:50
Laparoskopik parsiyel nefrektomi ve açık parsiyel nefrektomi
deneyimlerimizin karşılaştırılması
BÖBREK KANSERİ
1
Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Ahmet Güdeloğlu, 1Kubilay Inci, 1Cenk Yücel Bilen,
İlhan Erkan, 1Haluk Özen
1
1
Amaç: Kliniğimizde uygulanan ilk 20 laparoskopik parsiyel nefrektomi (LPN) olgusuna
ait verilerimiz ile aynı dönemde opere edilen açık parsiyel nefrektomi (APN) olgularına ait
verilerimizi karşılaştırmak.
Materyal ve Metod: Kliniğimizde Aralık 2006 – Haziran 2009 arasında 20 LPN yapıldı. Bu hastaların preoperatif, perioperatif ve postoperatif erken dönem klinik ve patolojik
verileri aynı dönemde opere edilen APN hastaları arasından rastgele seçilmiş 20 olgunun
verileriyle karşılaştırıldı.
Bulgular: İki grup arasında yaş, cinsiyet, vücut kitle indeksi, tümörlü böbrek, tümör boyutu ve klinik evre açısından fark yoktu. Sıcak iskemi süresi (ortalama 15,38±1,91vs26,70±1,00,
p<0,001) ve operasyon süresi (ortalama 117,11±8,59 vs 163,50±9,49, p=0,001) laparoskopik grupta daha uzundu. Ekzofitik kitleler laparoskopik grupta daha fazlaydı (6 vs 12).
Laparoskopik grupta 6 hastada retroperitonoskopik yaklaşım tercih edildi. Açık grupta dondurulmuş kesi sonuçlarına göre malign tümör tespit edilen 15 hastanın 2’sinde, laparoskopik grupta ise 18 hastanın birinde cerrahi sınır pozitifti. Bu durumda açık cerrahi yapılan
hastalarda genişletilmiş rezeksiyon yapılırken, laparoskopik olguda laparoskopik radikal
nefrektomi uygulanmıştır. Açık grupta 2 hastaya üreteral stent yerleştirilirken, laparoskopide bu tercih edilmedi. Gruplar arasında postoperatif hemoglobin düşüşü açsısından fark
yoktu(p=0,228). Ortalama dren çekilme günleri arasında fark yoktu (açık:3,22 gün, lap:2,75
gün, p=0,148). Postoperatif yatış süresi laparoskopi grubunda daha azdı (ortanca 3 gün vs 4
gün; p=0,032). Laparoskopik gruptaki 2 hastaya kanama nedeniyle postoperatif erken dönemde anjiyoembolizasyon uygulandı. 1 hastada idrar yolu enfeksiyonu bir hastada da idrar
retansiyonu görüldü. Açık grupta 2 yara enfeksiyonu ve bir hastada ekstravazasyon nedeniyle
perirenal abse gelişti.
Sonuç: LPN iyi seçilmiş olgularda kabul edilebilir komplikasyon oranı ile açık cerrahinin başarısını sağlayabilmektedir.
132
7 Kasım Cumartesi
14:50 – 15:00
Laparoskopik radikal nefrektomi (LRN) ile açık radikal
nefrektominin (ARN) prospektif karşılaştırılması
1
1
1
İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Amaç: Bu çalışma ile kliniğimizde yapılan LRN ve ARN sonuçlarını karşılaştırmayı
amaçladık.
Metod: Eylül 2005 ile Temmuz 2009 arasında renal kitle öntanılı 100 hastaya laparoskopik (50 hasta) ve açık (50 hasta) radikal nefrektomi yapıldı. Hastaların demografik, operatif
ve postoperatif verilerinin kaydedildiği prospektif bir veritabanından retrospektif derleme
yapıldı.
Bulgular: Her iki grup için ortalama yaş (55.90±12.60 vs. 59.46±14.61, p=0.20) ve
vücut kitle indeksi (27.37±5.14 vs. 27.67±4.65, p=0.76) benzer bulundu. Ayrıca, açık ve laparoskopik gruplardaki hastalar benzer ortalama tümör boyutuna (5.00±2.02 vs. 5.64±2.14,
p=0.16) sahipti. Gruplar arasında transfüzyon (p= 0.27) ve komplikasyon oranı (p= 0.45)
açısından istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmazken, ortalama operasyon süresi LRN
grubunda daha uzun (132±68 vs. 98±38 dakika, p<0.005); ancak ortalama hastanede yatış süresi daha kısa (3.82±2.99 vs. 5.32±2.07 gün, p<0.005) olarak saptandı. Ayrıca, hematokrit düşüşü (3.39±2.59 vs. 5.13±4.61, p=0.01) ve ortalama kan kaybı (315±457 vs.
390±256 ml, p<0.005) LRN grubunda daha düşük olarak tespit edildi. Onkolojik açıdan
tümör nüksü oranı her iki grup arasında benzer (LRN:2% ve ARN:4%, p=0.95) bulundu.
Ortalama 13.4±7.6 (1-38) ve 13.0±8.3 (1-33) aylık takip süresi sonunda toplam ve kansere
özgü sağkalım her 2 grup için sırasıyla 98% ve 98%; 86% ve 90% (p=0.714, p=0.32) olarak
saptandı.
Sonuç: Bu çalışma, LRN’nin hastanede kalış süresi ve kan kaybı gibi ana avantajlarını
doğrular niteliktedir. Ayrıca, LRN’nin kısa-orta dönem onkolojik sonuçları açık cerrahi ile
benzerdir.
133
BÖBREK KANSERİ
Öner Şanlı, 1Tzevat Tefik, 1Akın Soner Amasyalı, 1Mazhar Ortaç, 1Serkan Karakuş,
Faruk Küçükdurmaz, 1Tarık Esen, 1İsmet Nane
SÖZEL
S30
SÖZEL
S31
7 Kasım Cumartesi
15:00 – 15:10
Renal hücreli karsinomda 10 yıllık sağkalım, Hacettepe deneyimi
1
Ahmet Güdeloğlu, 1Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Önder Kara, 1İrfan Dönmez,
Haluk Özen
BÖBREK KANSERİ
1
1
Amaç: Renal hücreli karsinomda uzun dönem sonuçları ortaya koymak ve 10-yıllık sağkalım analizi yapmak.
Materyal ve Metod: 1990-2009 yılları arasında, renal kitle nedeniyle ameliyat edilen
hastalarda 10-yıllık sağkalımı belirleyen parametreler araştırıldı. Tanı yaşı, cinsiyet, anemi
varlığı, başvuru yakınmaları, tümör boyutu, derecesi ve histolojik tipi, potansiyel prognostik
faktörler olarak kabul edildi.
Bulgular: Ortalama yaşı 54.9±0.47 yıl olan 646 hastaya renal kitle nedeniyle cerrahi
uygulandı. Hastalar en sık insidental (%46) olarak tanı alırken; başvuruda ağrı ve hematüri
oranları sırasıyla; %32.6 ve %15 idi. Tanı anında hastaların %17.9’unda anemi mevcuttu.
Erkek/kadın oranı %63.9/%36.1; ortalama tümör çapı, 66.9±1.5 mm; malign/benign oranı; %84.9/%15.1, radikal ve nefron koruyucu cerrahi oranı, %71.7/%28.3 olarak bulundu.
Ortalama ameliyat ve yatış süreleri, 136.8±2.4 dakika ve 6.9±0.2 gündü.
On-yıllık genel sağkalım oranı %81.5±0.03 olarak bulundu. Tek değişkenli analizde,
anemi, başvuru yakınması, tümör boyutu, derecesi ve histolojik tipi, sağkalımı belirleyen
anlamlı değişkenlerdi (tüm parametreler için log rank p <0.001). Çok değişkenli analizde,
tümör boyutu, derecesi ve histolojik tipi, sağkalımı belirleyen bağımsız değişkenler olarak
bulundu (p=0.022, p<0.001 ve p=0.001).
Sonuç: RHK’da anemi varlığı, semptomatik başvuru, büyük tümör boyutu, yüksek grade ve tümörün histolojik tipi (sarkomatoid varyant ve toplayıcı kanal karsinomu) sağkalımı
dezavantajına neden olmaktadır. Tümör boyutu, derecesi ve histolojik tipi, sağkalımı belirleyen bağımsız değişkenlerdir.
134
Tanı yaşı
Cinsiyet
Anemi
Semptom
Tümör boyutu
Tümör Derecesi
Histolojik alt tip
10-yıllık sağkalım
Log rank p
< 55
%80
0.248
≥55
%77
Kadın
%86
Erkek
%71
Yok
%64
Var
%29
İnsidental
%95
Semptomatik
%69
<66.9 mm
%86
≥66.9mm
%63
1 ve 2
%95
3 ve 4
%48
Papiller ve kromofob hücreli
karsinom
%97
Şeffaf hücreli karsinom
%79
Sarkomatoid varyant ve toplayıcı
kanal karsinomu
%0
0.055
BÖBREK KANSERİ
Değişken
SÖZEL
Tablo 1.
<0.001
<0.001
<0.001
<0.001
<0.001
Tablo 2.
Değişken
Tümör boyutu
P
Odds ratio
%95 CI
1.1-4.6
0.022
2.3
Tümör Derecesi
<0.001
7.5
2.9-19
Histolojik alt tip
0.001
0.4
0.2-0.6
135
SÖZEL
S32
7 Kasım Cumartesi
15:10 – 15:20
Lokalize renal hücreli kanserde mikrovasküler tümör invazyonunun
prognostik önemi
BÖBREK KANSERİ
1
Çağatay Göğüş, 1Evren Süer, 1Onur Telli, 1Erdem Öztürk, 1Kadir Türkölmez, 1Yaşar
Bedük
1
Amaç:Bu çalışmanın amacı lokalize Renal Hücreli Kanser (RHK) tanısı alan hastalarda
mikrovasküler invazyonun yaş, grade, patolojik evre, hücre tipi gibi prognostik faktörlerle
ilişkisini belirlemek ve sağ kalım üzerindeki etkisini değerlendirmektir.
Gereçler ve Yöntem: 1995 ile 2009 tarihleri arasında lokalize RHK tanısı ile cerrahi uygulanmış 372 hasta çalışmaya dahil edildi. Ortalama takip süresi 44(4-145)ay olarak
belirlendi. Hasta verileri retrospektif olarak değerlendirilerek, yaş, grade, patolojik evre, tümör boyutu ve hastalığa spesifik sağkalım, mikrovasküler invazyon olan ve olmayan hasta
grupları arasında karşılaştırıldı. Sağkalım ve bağımsız prognostik faktör değerlendirmesi için
Kaplan Meier ve cox-regresyon analizi uygulandı.
Bulgular::Patolojik değerlendirme sonrası 32 hastada (%8,6) mikrovasküler invazyon
saptandı. Mikrovasküler invazyon olan ve olmayan gruplar arasında yaş ve hücre tipi arasında istatiksel olarak anlamlı bir fark saptanmazken, patolojik evre, grade ve tümör boyutu
arasında istatiksel olarak anlamlı fark gözlendi (p<0.05). 5 yıllık hastalığa özgü sağkalım
mikrovasküler invazyon olanlarda %71 iken, olmayan hastalarda %89 olarak bulunmuştur
(p<0.05).
Sonuç: Lokalize RHK`lerde mikrovasküler invazyon tümör boyutu, tümör grade’i ve
tümör evresine bağlı olarak artış göstermekte ve bu hastalarda prognoz daha kötü seyretmektedir.
136
7 Kasım Cumartesi
15:20 – 15:30
Açık ve laparoskopik radikal nefrektomi: Patolojik sonuçların
SÖZEL
S33
Mert Altınel, 1Erkan Ölçücüoğlu, 1Faruk Gönenç, 1Ahmet Hamdi Yazıcıoğlu
1
Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. ve 2. Üroloji Klinikleri, Ankara
Amaç: Renal Hücreli Karsinom’un (RHK) tedavisinde radikal nefrektomi altın standart
tedavi olup, son dönemde açık tekniğin yerini laparoskopik teknik büyük ölçüde almıştır. Bu
çalışmada açık ve laparoskopik radikal nefrektomi uygulanan hastaların patolojik sonuçları
retrospektif olarak karşılaştırılmış ve değerlendirilmiştir.
Gereçler ve Yöntemler: Ocak 2005 ile Temmuz 2009 arasında açık veya laparoskopik
radikal nefrektomi uygulanan 139 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Tüm hastalar cerrahi
öncesinde bilgisayarlı Tomografi ve/veya Manyetik Rezonans Görüntüleme ile değerlendirilmiştir. Açık radikal nefrektomiler (ARN) anterior subkostal kesi ile transperitoneal yolla gerçekleştirilmiştir. Laparoskopik radikal nefrektomiler (LRN) ise sağda 4, solda 3 port
kullanılarak transperitoneal yolla gerçekleştirilmiştir. Hiçbir hastada retroperitoneal yol
kullanılmamıştır. Patolojik evrelemede TNM sınıflaması ve Fuhrman Grade’leme sistemi
kullanılmıştır.
Bulgular: Olguların 94 (%67)’üne ARN, 45(%33)’üne LRN uygulanmıştır. Hastaların
yaş ortalaması ARN grubunda 57,3±11,4 yıl, LRN grubunda 57,11±10,2 yıl olarak hesaplanmıştır ve iki grup arasında anlamlı bir fark mevcut değildir (p>0,05). Ortalama tümör
boyutu ARN ve LRD gruplarında sırasıyla 77±33mm ve 71±18mm olmuştur (p=0,95).
Fuhrman Grade 1,2,3 ve 4 dağılımı ARN grubunda sırasıyla %2.1, %50, %29.8 ve %18.1
iken, aynı dağılım LRN grubunda %2.2, %57.8, %35.6 ve %4.4 olarak gerçekleşmiştir.
Patolojik tür dağılımları ARN ve LRN gruplarında farklılık göstermemiştir ve şeffaf hücreli
karsinom ARN grubunda %80.9, LRN grubunda %91.1 oranında görülmüştür. Patolojik
evre dağılımı açısından iki grup arasında fark saptanmamıştır. Cerrahi sınır pozitifliği ARN
grubunda 5(%5,3) görülürken, LRN grubunda 45 hastadan hiçbirinde cerrahi sınır pozitifliği saptanmamış olup, cerrahi sınır pozitifliği açısından iki grup arasındaki fark anlamlı değildir (p=0,17). ARN grubunda cerrahi sınır pozitifliği olan tüm hastalar pT3 evresindedir.
Sonuç: Cerrahi parametrelerde sağladığı üstünlüğe ek olarak, LRN patolojik sonuçlar
açısından da ARN’ye eşit görünmektedir. 5 ve 10 yıllık onkolojik sonuçlar ile bu eşitlik daha
net olarak ortaya koyulabilecektir.
137
BÖBREK KANSERİ
1
SÖZEL
S34
7 Kasım Cumartesi
15:30 – 15:40
Evre T1-T2 böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal nefrektomi
1
Mahir Bülent Özgen, 1Nazmi Yalçın İlker, 1Levent Niyazi Türkeri
BÖBREK KANSERİ
1
Amaç: Laparoskopik radikal nefrektominin 7 cm’den büyük tümörlerde etkinliğinin
araştırılması amaçlanmıştır.
Materyal ve Metod: Renal kitle nedeniyle ççık ve laparoskopik radikal nefrektomi yapılan hastaların verileri retrospektif olarak incelenmiştir. Hastalar tümör boyutu ≤ 7 cm ve
tümör boyutu > 7 cm olmak üzere iki gruba ayrılarak, hasta ve tümör özellikleri, sonuçlar
bakımından karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Toplam 107 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş ortalaması 66,5(±11,9,
min:36 max:86) olarak saptandı. hastalardan 63 tanesinde 7 cm’den küçük (Grup 1), 44
hastada ise 7 cm’den büyük tümörü(Grup 2) saptandı. Grup 1 deki hastaların 14(%22,2)
tanesine laparoskopik, 49(%77,8) tanesine açık nefrektomi yapıldı. Grup 2 deki hastaların
4(%9,1) tanesine laparoskopik 40(%90,9) tanesine açık nefrektomi yapıldı. Her iki grup
yaş, Fuhrman grade ve tümör boyutu açısından homojendir. Grup 1 ‘de perop kanama miktarları ve hastanede yatış süreleri laparoskopik radikal nefrektomi yapılan hastalarda anlamlı
olarak daha azdır (Tablo 1). Grup 2’ de ise perop kanama ve hastanede yatış süresi laparoskopik nefrektomide özellikle kanama bakımından belirgin derecede az olmakla beraber, sınırlı
hasta sayısı nedeniyle istatistiki değerlendirmede anlamlı fark yoktur (Tablo 2).
Sonuç: Evre T1-T2 böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal nefrektomi perop kanama
miktarını ve hastanede yatış süresini önemli ölçüde azaltmaktadır..
Tablo 1.
n
Yaş
Grade
Tümör boyutu(Cm)
Perop kanama(ml)
Yatış Süresi(Gün)
138
Ortalama
laparoskopik
14
63,8
acik
49
63,7
laparoskopik
14
2,1
acik
49
2,4
laparoskopik
14
4,9
acik
49
5,5
laparoskopik
14
28,6
acik
49
600
laparoskopik
14
3,
acik
49
6,2
P değeri
0,93
0,18
0,12
0,000
0,000
YAŞ
GRADE
TÜMÖR BOYUTU(cm)
PEROP KANAMA(mL)
YATIŞ SÜRESİ(gün)
Ortalama
laparoskopik
4
63,25
acik
40
60,70
laparoskopik
4
2,50
acik
40
2,60
laparoskopik
4
8,5000
acik
40
10,4000
laparoskopik
4
50,0000
acik
40
832,5000
laparoskopik
4
4,00
acik
40
6,85
P değeri
0,700
0,800
BÖBREK KANSERİ
n
SÖZEL
Tablo 2.
0,130
0,080
0,090
139
SÖZEL
S35
7 Kasım Cumartesi
15:40 – 15:50
Metastatik nonseminomatöz testis tümörlerinde kemoterapi
sonrası RPLND sonuçlarımız
TESTİS KANSERİ
1
Bülent Şen, 1Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Temuçin Şenkul, 1Kenan Karademir,
Kadir Baykal
1
1
Amaç: Günümüzde testis tümörlerinde kemoterapi sonrası artık kitlelerin rezeksiyonu,
kür şansını yükselten önemli bir tedavi modalitesi haline gelmiştir. Kliniğimizde 1997-2009
tarihleri arasında 17 metastatik nonseminomatöz testis tümörlü olguya kemoterapi sonrası
artık kitle nedeniyle RPLND uygulanmıştır. Çalışmada bu sonuçların paylaşılması amaçlanmıştır.
Gereçler ve Yöntemler: Kemoterapi sonrası tümör belirteçleri normal ya da plato seviyede olan, BT’de retroperitonda 1 cm.den büyük artık kitlesi tespit edilen, kemoterapi
sonrası kitle çapında %90 ve üzeri küçülme görülmeyen 17 seminom olmayan testis tümörlü
olguya retroperitoneal lenf nodu diseksiyonu uygulandı. Çalışmaya kemoterapi öncesi ve
sonrası tümör belirteçleri,BT bulguları, orşiektomi patoloji sonuçları mevcut, extragonodal
germ hücre tümörlü olmayan olgular dahil edildiler. Tüm olguların kemoterapi öncesi ve
sonrası retroperitoneal kitle çapları kaydedildi.Olgulardan 14’üne 4 kür, 3 olguya da 6 kür
kemoterapi uygulandı. RPLND, Donohue tarafından tarif edilen Full Template RPLND
prensiplerine uygun olarak yapıldı. RPLND patolojisinde canlı hücre rapor edilen olgulara
2 ek kür kemoterapi uygulandı.
Bulgular: Yaş ortalaması 23.1 (21-28) yıl ve ortalama takip süresi 32.4 (3-60) ay olan
olguların 11’i sağ 6 tanesi sol testis tümörü idi. 15 olguda bilateral full template RPLND
uygulandı. İki olguda kitlenin çok büyük ve V.Cava’ya ileri derecede yapışık olmasından
dolayı parsiyel rezeksiyon gerçekleştirilebildi. RPLND materyalinin histolojik incelemesinde, 6(%35.3) olguda matür teratom, 7(%41.2) olguda fibrozis ve nekroz, 4(%23.5) olguda
ise canlı tümör rapor edilmiştir. Canlı hücre rapor edilen 4 olgudan 2’sinde primer patoloji
embriyonel karsinom, 1 olguda yolc sac, 1 olguda ise mix germ hücreli olarak belirtilmişti.
Bu olgulara ek 2 kür BEP uygulandı. Parsiyel rezeksiyon yapılabilen olgulardan 1’i operasyon sonrası 22. ayda kaybedildi. Diğer olgu ise halen izlenmektedir.
Sonuç: Metastatik seminom olmayan testis tümörlü olgularda kemoterapi sonrası RPLND, doğru hasta seçimi ve uygun cerrahi yöntem ile uygulandığında etkin bir tedavi seçeneğidir.
140
7 Kasım Cumartesi
15:50 – 16:00
Testis tümörlerinde kemoterapi sonrası rezidüel kitlelerin
tedavisinde uzun süreli izlem sonuçları
SÖZEL
S36
Özay Özgür, 1Hüseyin Tavukçu, 1Levent Türkeri
1
Amaç: Testis tümörlerinde orşiyektomi sonrası retroperitoneal metastatik kitle saptanan
hastalarda kemoterapi sonrası rezidüel kitlelerin patolojik özellikleri ve rezeksiyon sonrası
uzun dönem sonuçları araştırıldı.
Hastalar ve Yöntemler: Çalışmaya 1996-2008 yılları arasında Marmara Üniversitesi Tıp
Fakültesi Hastanesi Üroloji kliniğinde metastatik testis tümörü nedeniyle orşiyektomi uygulanan toplam 37 hasta ve ekstragonadal germ hücreli tümör tespit edilen 2 hasta dahil edildi.
Bu hastaların patolojilerinde; 5 hastada seminom (klasik+anaplastik), 6 hastada embriyonel
karsinom,, bir hastada yolk sac tümörü geri kalanlarda mikst tipte tümör ve bir hastada nongerm hücreli tümör saptandı. Hastalardan 27’sine Bleomisin, Etoposit ve Cisplatin (BEP),
kalan 12 hastaya tümör ve klinik özelliklerine göre BEP+ VİP, BOP-VİP ya da DİME kombinasyonundan oluşan kemoterapi protokolleri uygulandı. Kemoterapi sonrasında BT ‘de
retroperitoneal rezidüel tümör kitlesi (RTK) saptanan hastalarda RTK eksizyonu yapıldı.
Operasyon esnasında akciğerlerinde metastaz(lar)ı bulunan 3 hastada eş zamanlı torakotomi
ile metastazektomi gerçekleştirildi. Bir hastaya ise L4 vertebra tutulumu nedeniyle L4 vertebrektomi ve enstrümantasyon operasyonu uygulandı. Toplam 2 hastada rezidüel kitle ile
birlikte vena kavanın eksize edilerek vasküler greft konulması gerekti. Çıkarılan kitlelerin
patolojileri 9 hastada matür teratom, 13 hastada nekrozis-fibrozis (NF) olarak rapor edildi.
Bu hastaların hiçbirine ek tedavi verilmedi. Canlı tümör hücresi saptanan 17 hastaya ise
2 kür ilave kemoterapi verildi. Matür teratom ve NF grubunda ortalama 76.9 (min. 12maks.296 ay) aylık izlemde hiç ölüm gözlenmedi. Canlı tümör hücresi saptanarak ilave 2 kür
daha kemoterapi alan grupta ise ortalama 48.5 (min. 12-maks. 128 ay) aylık izlemde hastalık
progresyonu nedeniyle 5 hasta (%29.4) hayatını kaybetti.
Sonuçlar: Bu çalışmada kemoterapi sonrası rezidüel kitlelerin %23’ü teratom, %33’ü
NF ve %44’ü ise canlı tümör hücreleri olarak saptanmıştır. Kitle tam olarak rezeke edilmek
koşulu ile teratom yada NF varlığında hastalarda uzun süreli sağkalım elde edilirken, canlı
tümör hücrelerinin varlığı, ilave kemoterapilere rağmen hastaların üçte birinde yaklaşık 5 yıl
içinde ölüme sebebiyet vermektedir.
141
TESTİS KANSERİ
1
VİDEO
8 Kasım Pazar
08:00 – 08:08
Transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi
VİDEO
V01
1
Volkan Tuğcu, 1Ali İhsan Taşçı, 1Alper Bıtkın, 1Hakan Polat, 1Necati Gürbüz
Bakırköy Dr. Sadi Konuk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Bu videoda sağ böbrek alt pol anteriorunda 26 mm’lik tümörü olan hastaya uygulanan transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi ameliyatı sunulmaktadır.
Yöntem: 47 yaşında erkek hasta rutin taramalar esnasında sağ böbrek alt pol anteriorunda 26 mm’lik tümör saptandı. Hastaya transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi uygulandı. Operasyon, lateral dekübitis pozisyonunda 5 trokardan gerçekleştirildi. Vena kava
izlenerek renal pediküle ulaşıldı. Renal arter, damar askısıyla kilitlenip sıkıştırıldı. Tümör
dokusu harmonik scalpel ile rezeke edildi. Loja spongostan yerleştirilip parankim onarımı
2/0 vicryl yardımıyla yapıldı.
Bulgular: Operasyon süresi 115 dakikaydı. Sıcak iskemi süresi 22 dakika, ameliyat sırasında kanama yaklaşık 180 mililitreydi. Ameliyat sonrası 2. gün hastanın dreni çekildi.
Postoperatif 3.gün taburcu edildi. Patoloji sonucu berrak hücreli renal karsinom olarak rapor
edildi. Cerrahi sınırı negatif geldi.
Sonuç: Böbrek tümörlerinin tedavisinde laparoskopik parsiyel nefrektomi diğer tedavi
seçenekleriyle karşılaştırıldığında daha az invaziv bir tedavi yaklaşımı olarak kabul edilmektedir. Endikasyonu doğru olarak konmuş hastalarda deneyimli cerrahlar tarafından rahatlıkla uygulanabilmektedir.
145
BÖBREK KANSERİ
1
VİDEO
V02
8 Kasım Pazar
08:08 – 08:16
Çift kayan weck klip renorrafi ile robot yardımlı laparoskopik
parsiyel nefrektomi
Haluk Akpınar, 2İlter Tüfek, 1Fatih Atuğ, 2Sinan Akşit, 1Ali Rıza Kural
BÖBREK KANSERİ
1
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, 2Florence Nightingale Hastaneleri, İstanbul
Bu videoda çift kayan weck klip renorrafi tekniği ile yapılan robot yardımlı laparoskopik
parsiyel nefrektomi operasyonu sunulmaktadır.
75 yaşındaki erkek hastanın sol böbrek üst polünde asemptomatik, 4 cm çaplı, ekzofitik
kitle saptandı. Transperitoneal laparoskopik olarak önce renal ven ve arter izole edildi. Ardından robot operasyon sahasına alındı ve 3 kol monte edildi. Tümör çevresi güvenlik sınırı
monopolar makasla işaretlendi. Sadece renal arter laparoskopik bulldog klemp ile kontrol
edildi ve tümör makasla eksize edildi. Tümör tabanı 3/0 monofilament sütürle kontinüe olarak dikildi. Sütür kayan weck klip ile düğümsüz olarak sabitlendi. Önceden hazırlanmış 10
cm. uzunluğundaki CT1 iğneli ve ucuna weck klip düğümlenmiş sütürler renal parankime
1 cm. ara ile konuldu. Son sütür de geçildikten sonra hasta başındaki cerrah tarafından weck
klipler sıra ile sütürler ortalanarak yerleştirildi. Sütürlerdeki hemostaz ve parankimi yaklaştırmak için gerekli gerginlik konsol cerrahı tarafından weck klipler kaydırılarak ayarlandı.
Ardından gevşemeyi önlemek amacı ile ikinci bir set weck klip ilk grubun üzerine konuldu.
Arter bulldog klempi alındı ve kanama kontrolü yapıldı. Piyes torba içinde dışarı alındı ve
batından çıkıldı.
Robot yardımlı parsiyel nefrektominin tüm aşamaları başarı ile tamamlandı. Sıcak iskemi zamanı 24 dakika ve toplam operasyon zamanı 175 dakikaydı. Kan kaybı 150 cc olarak
saptandı ve hasta postop. 2. gün evine gönderildi. Histopatolojik sonuç, cerrahi sınırları
negatif Fuhrman grade 2 kromofob adenokarsinoma olarak rapor edildi.
Robot yardımlı laparoskopik parsiyel nefrektomi T1 böbrek tümörlerinin tedavisinde
uygulanabilir bir yöntem olarak görünmektedir. Başka bir hemostatik yönteme gerek kalmadan sadece çift kayan weck klip ile renorrafi güvenle uygulanabilir. Bu operasyonda hem
konsolda hem de hasta başındaki cerrahların laparoskopi deneyimleri olması gerekmektedir.
146
8 Kasım Pazar
08:16 – 08:24
Küçük böbrek tümörlerinde laparoskopik tedavi alternatifleri
VİDEO
V03
1
İyimser Üre, 1Sinan Sözen, 1Bora Küpeli, 1Sedat Akyüz, 1Ali Furkan Batur,
Serhat Gürocak, 2Cenk Acar
1
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 2Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Denizli
Amaç: Küçük böbrek tümörlerinin minimal invazif tedavi alternatiflerinden laparosopik
parsiyel nefrektomi, laparoskopik kriyoablasyon ve laparoskopik radyofrekans ablasyon prosedürlerinin görsel olarak özetlenmesini amaçladık.
Yöntem ve Gereçler: Ekim 2006 – Temmuz 2008 tarihleri arasında küçük böbrek tümörü nedeniyle laparoskopik parsiyel nefrektomi, laparoskopik kriyoablasyon ve laparoskopik radyofrekans ablasyon yapılan hastaların video kayıtları incelenmiştir. Bu kayıtlardan
bu prosedürler için önemli noktalar (prosedür tipine göre; kolon medializasyonu, böbrek
pedikülü diseksiyonu, pedikül klemplenmesi, kitle eksizyonu, laparoskopik dikiş atılması,
ablasyon iğnelerinin yerleştirilmesi, kriyo ya da radyofrekans ablasyon vb…) tespit edilerek
bu video gösterimde özetlenmiştir.
Bulgular: Küçük böbrek tümörlerinin tedavisinde nefron koruyucu minimal invazif
yöntemler giderek yaygınlaşmaktadır. Bu yöntemler arasında önemli sayılabilecek ve laparoskopik olarak uygulanabilen “parsiyel nefrektomi, kriyoablasyon ve radyofrekans ablayon”
prosedürlerinin önemli noktaları bu videoda vurgulanmıştır.
Sonuç: Küçük böbrek tümörlerinin tedavisinde nefron koruyucu ve minimal invazif
olması nedeniyle tercih edilmesi gerektiğini düşündüğümüz bu yöntemleri uygulamakta
olan veya uygulamayı amaçlayan hekimlerin, bu video gösterimden faydalanacağını umut
etmekteyiz.
147
BÖBREK KANSERİ
1
VİDEO
V04
8 Kasım Pazar
08:24 – 08:32
Renal kitle nedeniyle retroperitoneal laparoskopik parsiyel
nefrektomi yapılan olgu: İlk deneyimimiz
Ömer Demir, 1Bilgin Öztürk, 1Sedat Eğriboyun, 1Aykut Kefi, 1İlhan Çelebi, 1Adil Esen
BÖBREK KANSERİ
1
1
Giriş: Sol renal kitle nedeniyle retroperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi yapılan
ilk olgumuzun sunumu amaçlandı.
Metod: Altmış-yedi yaşındaki bayan hastanın hipertansiyon nedeniyle yapılan tetkiklerinde sol böbrek üst pol posteriorda 2,5 x 3 cm boyutlarında solid kitlesel lezyon saptandı.
Hastaya retroperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi planlandı. Genel anestezi altında
litotomi pozisyonunda 6 F iki ucu açık üreter kateteri ve 16 F foley kateter yerleştirilen
hastaya daha sonra flank pozisyonu verildi. Uygun saha arıtımı ve örtümünü takiben Petit
üçgeni hizasından girilerek retroperitoneal alana balon dilatasyonu uygulandı. Daha sonra
bir üçgen oluşturacak şekilde orta koltuk hattından 10 mm ve 5 mm.lik iki adet çalışma
portu takıldı. İlk giriş traktına 15 mm port yerleştirildikten sonra retroperitoneal çalışma
alanı (15 mmHg, maksimum akım 20L/dk) oluşturuldu. Renal arter ve ven diseksiyonu
sonrası renal kitle diseke edildi. Renal arter klemplendikten sonra renal kitlenin eksizyonu
ve bu alanın sütürasyonu yapıldı. Renal klemp açıldıktan sonra kanama kontrolünü takiben
loja dren konularak işleme son verildi.
Metod: Toplam iskemi süresi 32, ameliyat süresi 150 dakikaydı. Ameliyat sırasında kanama 200 mililitreydi. Perop ve postop komplikasyon görülmeyen hastanın üreter kateteri
ameliyat sonrası 6. günde, dreni de 7. günde çekildi. Hasta 8. günde taburcu edildi. Patoloji
sonucu onkositom olarak saptandı.
Sonuç: Retroperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi intrakorporyal sütür ve böbrek
hipotermisi tekniklerinin geliştirilmesi küçük cerrahi çalışma sahası dışında, tümör boyutu
ve yerleşim yeri göz önüne alınarak seçilen olgularda düşük morbidite oranı ile güvenle uygulanabilecek minimal invaziv bir yöntemdir.
148
8 Kasım Pazar
08:32 – 08:40
Renal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik radikal
nefrektomi yapılan olgu: İlk deneyimimiz
VİDEO
V05
Ömer Demir, 1Önder Çınar, 1Şakir Ongün, 1Elnur Mammadov, 1Adil Esen
1
Giriş: Renal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik radikal nefrektomi yapılan ilk
olgumuzun sunumu amaçlandı.
Metod: Elli-yedi yaşındaki erkek hastanın hematüri nedeniyle yapılan tetkiklerinde sol
böbrek üst polde 8x4,5 cm boyutlarında kitlesel lezyon saptandı. Hastaya transperitoneal
laparoskopik radikal nefrektomi planlandı. Genel anestezi altında modifiye sol flank (70°)
pozisyonda uygun saha arıtımı ve örtümünü takiben umblikusun 3 cm superiorunda rektus
kası lateralinden Veres iğnesi ile girilerek pnömoperitoneum (12 mmHg, 2 ml/dk) oluşturuldu ve bu alana optik portu konuldu. Direk görüş altında midklavikuler hattın 10. kotla
birleştiği yerin 2 cm inferiorundan 10 mm’lik ve ön aksiler hatta 12. kotun 2 cm inferioruna
ise 5 mm’lik port yerleştirildi. Splenik fleksura ve inen kolon medialize edildi. Dalak mediale
alındı, splenorenal ligaman kesildikten sonra renal arter ve ven diseksiyonu sonrası önce
renal arter daha sonra renal ven Hem-O-Lock kliple kliplenerek kesildi. Daha sonra böbrek
çevre dokulardan serbestlendi ve Endocatch’e konularak inguinal bölgeden 8 cm.lik insizyondan dışarı alındı. Kanama kontrolünü takiben loja dren konularak işleme son verildi.
Bulgular: Toplam ameliyat süresi 200 dakikaydı. Ameliyat sırasında kanama 250 mililitreydi. Perop ve postop komplikasyon görülmeyen hastanın dreni postop 2. günde çekildi.
Hasta postop 4. günde taburcu edildi.
Sonuç: Transperitoneal laparoskopik radikal nefrektomi tümör boyutu ve yerleşim yeri
göz önüne alınarak seçilen olgularda düşük morbidite oranı ile güvenle uygulanabilecek minimal invaziv bir yöntemdir.
149
BÖBREK KANSERİ
1
VİDEO
V06
8 Kasım Pazar
08:40 – 08:48
7 cm’den büyük böbrek tümörlerinde laparoskopik radikal nefrektomi
1
Mert Altınel, 1Serkan Akıncı, 1Faruk Gönenç, 1Ahmet Hamdi Yazıcıoğlu
BÖBREK KANSERİ
1
Türkiye Yüksek İhtisas Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. ve 2. Üroloji Klinikleri, Ankara
Amaç: Böbrek tümörlerinde Laparoskopik Radikal Nefrektomi (LRN) son dönemde
Açık Radikal Nefrektominin (ARN) yerini almaktadır. Büyük böbrek tümörleri ise, cerrahi
alanın darlığı ve manipülasyon zorluğu gibi sebeplerden dolayı hala LRN için rölatif kontrendikasyon teşkil etmektedir. Bu videoda 7cm’den büyük ve küçük böbrek tümörlerinde
LRN’nin cerrahi ve patolojik sonuçları karşılaştırılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Şubat 2008 ile Temmuz 2009 arasında 35 hastaya böbrek tümörü
tanısıyla LRN uygulanmıştır. Tüm hastalar cerrahi öncesinde bilgisayarlı Tomografi ve/veya
Manyetik Rezonans Görüntüleme ile değerlendirilmiştir. LRN sağ böbrek tümörü olan hastalarda 4, sol böbrek tümörü olan hastalarda 3 port kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Tüm
hastalarda transperitoneal laparoskopik radikal nefrektomi uygulanmış olup, hiçbir hastada
retroperitoneal yol kullanılmamıştır. Tüm hastalarda çalışma basıncı olarak 12-15mmHg
seçilmiştir.
Bulgular: LRN uygulanan hastaların 21(%60)’ında 7cm’den küçük, 14(%40)’ında
7cm’den büyük böbrek tümörü tespit edilmiştir. Bu sınıflamada tümörün patolojik değerlendirmede ölçülen en büyük boyutu kullanılmıştır. Hastaların ortalama yaşları 7cm’den
küçük ve büyük olan hasta gruplarında sırasıyla 48,9±14,7 ve 51,1±14,3 olarak hesaplanmıştır. Ortalama tümör boyutu 7cm’den küçük tümörü olan hastalarda 47,7±11,5mm iken,
7cm’den büyük tümörü olan hastalarda 87,2±16,2mm olarak saptanmıştır (p<0,05). Ortalama ameliyat süresi 7cm’den küçük ve büyük tümörü olan hastalarda sırasıyla 103,9±53,3
dakika ve 96,4±41,6 dakika olmuştur (p=0,67). Ameliyattaki ortalama kanama miktarı
7cm’den küçük ve büyük tümörü olan hastalarda sırasıyla 17,7±35,14ml ve 20,7±30,9ml
olarak gerçekleşmiştir. 7cm’den küçük veya büyük tümörü olan hiçbir hastada patolojik değerlendirmede cerrahi sınır pozitifliğine rastlanmamıştır. Hastaların ortalama yatış süreleri,
postoperatif komplikasyonlar ve patolojik sonuçlar değerlendirilmiştir.
Sonuç: Tümör boyutunun 7cm’yi geçmesi LRN’nin cerrahi parametrelerinde anlamlı
bir bozulmaya neden olmamıştır. LRN’nin, 7cm’den büyük tümörlerde de güvenle uygulanabilecek bir cerrahi tekniktir.
150
8 Kasım Pazar
08:48 – 08:56
Radikal sistektomi sonrası bilateral üst üriner sistem değişici epitel
hücreli kanserinde tedavi: Olgu sunumu
1
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 2Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Genel
Cerrahi Anabilim Dalı, 3Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Ankara
Radikal sistoprostatektomi ameliyatı sonrası ikinci yılında ileal kondüitten hematüri
yakınmasıyla başvuran 53 yaşındaki erkek hastanın radyolojik incelemesinde bilateral üst
üriner sistemlerde dolum defektleri saptandı. Sistemik metastaz veya lojda rekürens görülmedi. Solda renal pelvisten üreteroileal anastomoza uzanan tümöral yapılar vardı. Fleksibl
endoskopide sağda üreteropelvik bileşkede tek odakta 2 cm’ den küçük papiller tümör izlendi ve aynı seansta perkütan tümör rezeksiyonu uygulandı. Bir hafta sonra da sol radikal
nefroüreterektomi + üreteroileal “cuff ” eksizyonu + sağ üreteroileal reanastomoz yapıldı.
Patoloji raporunda sağ üreteropelvik bileşke, sol renal pelvis, sol üreterin distalinde üç odak
ve üreteroileal anastomoz hattında kas invaziv olmayan düşük dereceli değişici epitel hücreli
kanser bildirildi. Spesimene dahil sol paraaortik lenf nodlarında tutulum yoktu. Bu hastaya
ait ameliyat görüntüleri video sunumu şeklinde hazırlanmıştır.
151
MESANE KANSERİ
Cenk Yücel Bilen, 1Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 2Ali Konan, 1Artan Koni, 3Dilek Ertoy
Baydar, 1Haluk Özen
VİDEO
V07
VİDEO
V08
8 Kasım Pazar
08:56 – 09:04
Laparoskopik sistoprostatektomi
1
Ender Özden, 1Y Kamil Yakupoğlu, 1Mehmet Mercimek, 1Ali Faik Yılmaz, 1Şaban Sarıkaya
MESANE KANSERİ
1
Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Samsun
Amaç: Bu videoda, invaziv mesane kanseri tanısı konan hastanın tedavisinde uyguladığımız laparoskopik radikal sistoprostatektomi (RSP)+pelvik lenf nodu diseksiyonu ve ileal
conduit operasyonu sunulmaktadır.
Hasta ve Yöntem: Trendelenburg pozisyonunda, göbek üstü 1 cm kesi ile Veress iğnesi
eşliğinde peritoneal alana girildi ve pnömoperitoneum oluşturuldu. Her iki tarafta pararektal
alandan 10 mm iki adet, krista iliaka medialine iki adet 5 mm port yerleştirildi. Rektovezikal
alanda periton açılarak, diseksiyon yapıldı. Her iki vaz deferens bulundu ve takip edilerek
inguinal kanala ulaşıldı. Bu aşamada her iki tarafta iliak ve obturator lenf nodu diseksiyonu yapıldı. Bu sırada üreter bulundu ve serbestlendikten sonra alt uçları frozen incelemeye
gönderildi. Mesane pedikülü kontrol edilip bağlandı. Umblikus seviyesinden başlanarak,
prevezikal alana girildi ve endopelvik fasyanın açılması ve dorsal venin kontrolünden sonra
prostat serbestlendi ve spesimen serbestlendi. Sol üreter rektum arkasından sağ tarafa geçirildi. Spesimen umblikal düzeyde yapılan 5 cm kesiden çıkarıldı. Aynı kesi kullanılarak üretero
intestinal anastomoz yapıldı.
Bugular: Gaz insüflasyon süresi 255 dakika ve tahmini kan kaybı, 350 cc idi. Hastanede
kalış süresi 7 gündü.
Sonuç: Radikal sistektomi, laparoskopik olarak da seçilmiş vakalarda uygulanabilir bir
tedavi seçeneğidir.
152
8 Kasım Pazar
09:04 – 09:12
Laparoskopik ekstraperitoneal radikal prostatektomi: Retrograd
yöntem
1
1
1
Amaç: Bu videoda organa sınırlı prostat kanseri tanısı almış bir hastada uygulanan laparoskopik ekstraperitoneal radikal prostatektomi (LERP) yöntemi sunulmaktadır.
Hasta ve Yöntem: PSA düzeyi7.6 ng/ml olan ve biyopside Gleason skoru 6 (3+3) olan
ve 2 korda kanser dokusu gözlenen ve klinik T1c olan 58 yaşındaki hastaya uygulanan LERP
operasyonu sunulmaktadır. Trendelenburg pozisyonunda, göbek altı 2 cm kesi ile ekstraperitoneal alana girildi ve balon dilatasyonu yardımı ile ekstraperitoneal alanda boşluk oluşturuldu. Her iki tarafta pararektal alana 10 mm iki adet, krista iliaka medialine iki adet 5 mm
port yerleştirildi. Endopelvik fasyanın açılmasını takiben, derin dorsal ven bağlanıp kesildi.
Apeks diseksiyonu ve üretra izolasyonunu takiben her iki sinirdamar demeti lateralize edildi.
Üretra kesildikten sonra prostatın posterior diseksiyonu ve sinir damar paketi disseke edildi.
Mesane boynu ve seminal vezikül diseksiyonu sonrası prostatektomi gerçekleştirildi. Üretrovezikal anastomoz 3/0 pds ile vanVelthoven tekniği ile yapıldı.
Bulgular: Operasyon süresi 230 dakika ve tahmini kan kaybı 450 ml idi. Dreni 2. gün
çekilen hasta 3. gün taburcu edildi. 10. günde üretral kateteri alındı.
Sonuç: LERP prostat kanseri tedavisinde minimal invaziv bir tekniktir.
153
PROSTAT KANSERİ
Ender Özden, 1Serdar Savaşçı, 1Alper Delier, 1Y Kamil Yakupoğlu, 1Ali Faik Yılmaz,
Şaban Sarıkaya
VİDEO
V09
VİDEO
V10
8 Kasım Pazar
09:12 – 09:20
Minilaparotomi ile sinir koruyucu radikal prostatektomi
1
Güven Aslan, 1Adil Esen
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Lokalize prostat kanseri cerrahi tedavisi açık, laparoskopik veya robotik olarak
başarıyla gerçekleştirilmektedir. Açık radikal retropubik prostatektomide uzun median insizyon halen laparoskopik tekniklerle karşılaştırıldığında önemli dezavantajı olarak görülmektedir. Çalışmamızda minilaparotomi ile küçük insizyonun etkinliği ve uygulanabilirliği
araştırılmakta ve eşlik eden olgu videosu sunulmaktadır.
Yöntem: Kliniğimizde minilaparotomi uygulamasına Mart 2009 yılından itibaren geçilmiş olup halen 21 hastaya bu teknikle RRP uygulanmıştır. 62 yaşında PSA: 6.1 ng/ml,
Gleason skoru: 3+3=6 prostat adenokarsinomu tanısı alan hastaya minilaparotomi ile RRP
uygulandı. Minilparotomi 6-8 cm simfizis pubisten göbek altı mesafeye doğru median olacak şekilde uygulandı. Hastada intra-interfasial sinir koruyucu teknik uygulanarak klasik
açık RRP tekniği uygulandı. Anastomoz için 7 adet 2/0 monocryl dikişler atıldı. 20 F foley
kateter takılarak işleme son verildi.
Bulgular: Operasyonun toplam süresi 130 dakika olarak kaydedildi. Herhangi bir komplikasyon görülmedi. Postoperatif 3. gün dreni çekilen hasta taburcu edildi. Postoperatif 14.
gün foley kateter çekildi. Takiplerde postoperatif 2. ayda inkontinans gözlenmedi. Ereksiyon
PDE 5 inhibitörü ile zayıf-orta düzeyde mevcuttu.
Sonuç: Minilaparotomi ile radikal prostatektomi açık teknik tecrübesi yüksek merkezlerde rahatlıkla uygulanabilen, cerrahi teknik ve konforda belirgin değişikliğe yol açmayan
önemli bir cerrahi seçenektir.
154
8 Kasım Pazar
09:20 – 09:28
Akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan laparoskopik sol
adrenalektomi
1
DİĞER
Saadettin Eskiçorapçı, 1Mehmet Babaoğlu, 1Cenk Acar, 1Cihan Toktaş,
Zafer Sınık, 1Levent Tuncay
VİDEO
V11
1
1
Pamukkale Universitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli
Amaç: Bu videoda, akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan laparoskopik
transperitoneal sol adrenalektomi olgusu sunulmuştur.
Yöntem ve Gereç: 14 ay önce akciğerde kitle nedeniyle sol lobektomi yapılan, patolojisi
adenokarsinom olan hasta 11 ay önce biten 4 kür kemoterapi almıştır. Kontrol için çekilen
manyetik rezonans incelemede sol adrenal bölgede 10cmlik ve sağ adrenal bölgede 4cmlik
metastatik kitle saptandı. Radyolojik değerlendirmede kitlenin splenik vene yakın seyrettiği
ve özellikle pankreas ve dalağa yapışık olabileceği gözlendi.
Sol lateral dekubit-flank pozisyonunda 4 port yerleştirildi. Kitlenin çevre dokulara yapışık ve splenik venin kitleye çok yakın seyrettiği gözlendi. Böbrek, pankreas ve dalak ile
kitle arasındaki doğal doku planları silinmişti. Öncelikle karın içi yapışıklıklar disseke edildi.
Splenorenal ligaman kesilerek dalak mediale deviye edildi. Takiben tümör splenik venden ve
pankreastan kısmen diseke edildikten sonra böbrek ile kitle arasında disseksiyon yapılarak
renal vene ulaşıldı. Renal ven ve dalak arasında kalan kitle psoasın üstündeki salim planlar
takip edilerek serbestlendi. Kitlenin damarları bulunarak klip ve LigasureTM yardımı ile
disseke edildi. Adrenal bez tamamen serbestlenerek 15 cm’lik organ torbasına konuldu ve
optik trokar insizyonu genişletilerek dışarı alındı.
Bulgular: Operasyon 120 dk sürdü ve toplam kan kaybı 150 ml oldu. Doku planları
özellikle pankreas komşuluğunda net seçilemediği için önce renal ven bulunarak ve renal
ven ile kitle arasındaki salim plana girilerek disseksiyon yapılmıştır. Ayrıca psoas ile kitle
arasında yapışık olmayan plan da bize kılavuzluk etmiştir. Postoperatif komplikasyon gelişmedi. Postoperatif 2. gün dreni çekilen hasta 3. gün taburcu edildi. Patolojisi adenokarsinom
metastazı olarak geldi.
Sonuç: Son yıllarda adrenal kitlelerde standart tedavi haline gelen laparoskopik adrenalektomi, büyük adrenal kitlelerde de deneyimli merkezlerde uygulanabilmektedir. Benzer
şekilde bu olguda olduğu gibi akciğer veya başka bir tümörün sol adrenal metastazı için
yapılan laparoskopik kitle eksizyonu başarı ile uygulanabilmektedir. Fakat adrenal beze metastaz yapan diğer tümörlerin cerrahisi primer tümörden farklılıklar içermektedir. Özellikle
preoperatif görüntüleme dikkatle yapılmalı ve olası salim disseksiyon planları bu olgudaki
gibi saptanarak operasyonda buna göre modifikasyonlar yapılmalıdır.
155
VİDEO
V12
8 Kasım Pazar
09:28 – 09:36
Akciğer tümörünün adrenal metastazi için yapılan laparoskopik sağ
adrenalektomi
DİĞER
1
Saadettin Eskiçorapçı, 1Cenk Acar, 1Mehmet Babaoğlu, 1Serkan Altıntaş,
Tahir Turan, 1Zafer Aybek
1
1
Amaç: Bu videoda, akciğer tümörünün adrenal metastazı için yapılan laparoskopik
transperitoneal sağ adrenalektomi olgusu sunulmuştur.
Yöntem ve Gereç: 14 ay önce akciğerde kitle nedeniyle sol lobektomi yapılan, patolojisi
adenokarsinom olan hasta 11 ay önce biten 4 kür kemoterapi almıştır. Kontrol için çekilen
manyetik rezonans incelemede sol adrenal bölgede 10cmlik ve sağ adrenal bölgede 4cmlik
kitle saptandı. Radyolojik değerlendirmede kitlenin özellikle karaciğere yapışık olabileceği
gözlendi.
Sağ lateral dekubit-flank pozisyonunda 4 port yerleştirildi. Karaciğer ekarte edildi. Subhepatik periton karaciğeri mobilize edecek ve kitleyi ortaya koyacak şekilde açıldı. Kitlenin
karaciğer ve vena cava ile arasındaki doğal doku planları silinmişti. Mümkün olduğunca
karaciğer ve kitle arasında monopolar hook yardımıyla disseksiyon yapıldı. Ayrıca vena kava
sağ renal ven düzeyine kadar kitleden disseke edildi. Takiben nispeten daha az yapışık olan
planlar kullanılarak böbrekten LigasureTM yardımı ile diseke edildi. Böbrek ile kitle arasında disseksiyon yapılırken inferior adrenal arter ile birlikte kitleye ait birkaç aberran arter
gözlendi ve ligature edildi. Bununla birlikte böbrek üst pol arteri inferior adrenal artere çok
yakın izlendi, serbestlenerek korundu. Böbrek ile psoas arasındaki salim plandan diseksiyona
devam edilerek kitle vena cavadan ayrıldı. Orta adrenal arter ve ana adrenal ven bulunalarak
ve titanyum kliplerle ligatüre edildi. Takiben adrenal kitle ile karaciğer arasındaki kalan yapışık dokular disseke edildi. Kitle tamamen serbestlenerek 10 cmlik organ torbasına konuldu
ve optik trokar insizyonu genişletilerek dışarı alındı.
Bulgular: Operasyon 105 dk sürdü ve toplam kan kaybı 300 ml oldu. Doku planları
özellikle karaciğer komşuluğunda net seçilemediği için önce böbrek ile kitle arasındaki salim
plana girilerek disseksiyon yapılmıştır. Postoperatif komplikasyon gelişmedi. Postoperatif 2.
gün dreni çekilen hasta 3. gün taburcu edildi.
Sonuç: Sağ adrenal kitlelerde sıklıkla uygulanan laparoskopik adrenalektomi, büyük adrenal kitlelerde de uygulanabilmektedir. Bununla birlikte bu olguda olduğu gibi başka bir
tümörün sağ adrenal metastazı için yapılan laparoskopik kitle eksizyonu başarı ile uygulanabilmektedir. Fakat bu cerrahi sırasında özellikle preoperatif görüntüleme dikkatle yapılmalı
ve olası salim disseksiyon planları bu olgudaki gibi saptanarak operasyon bu bulgular eşliğinde dikkatle yapılmalıdır.
156
8 Kasım Pazar
09:36 – 09:44
Laparoskopik sürrenalektomi
VİDEO
V13
1
Sedat Akyüz, 1Sinan Sözen, 1Bora Küpeli, 1Ali Furkan Batur, 1İyimser Üre,
Serhat Gürocak, 2Cenk Acar
1
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 2Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Denizli
DİĞER
1
Amaç: Sürrenal bezin tümörlerinde bir cerrahi tedavi alternatifi olan laparoskopik sürrenalektomi prosedürünün görsel olarak özetlenmesini amaçladık.
Yöntem ve Gereçler: Kliniğimizde sürrenal tümörlerinin tedavisinde sıkça uygulanmakta olan laparoskopik sürrenalektomi cerrahi prosedürünün önemli noktaları (kolon medializasyonu, böbrek pedikül diseksiyonu, sürrenal vasküler yapıların diseksiyonu ve bağlanması,
sürrenal dokusunun çıkartılması, vb…) bu videoda gösterilmiştir. Temmuz 2006 – Temmuz
2008 tarihleri arasında kliniğimizde sürrenal bezde kitle nedeniyle laparoskopik sürrenalektomi yapılan hastaların video kayıtları incelenmiş ve bu işlem esnasında dikkat edilmesi
gereken hususlar vurgulanmaya çalışılmıştır.
Bulgular: Laparoskopik sürrenalektomi, cerrahi süresi, kanama miktarı, komplikasyon
oranları, insizyon uzunluğu ve operasyon sonrası hızlı iyileşme gibi faktörler göz önünde bulundurulduğunda seçilmiş hasta popülasyonunda açık cerrahiye önemli bir alternatiftir. Bu
video gösterimde de bu cerrahi prosedürün uygulanmasında önemli sayılabilecek noktalar
vurgulanmıştır.
Sonuç: Laparoskopik sürrenalektomi prosedürünü uygulamakta olan veya uygulamayı
amaçlayan hekimler için bu video gösterimin faydalı olacağını umut etmekteyiz.
157
VİDEO
V14
8 Kasım Pazar
09:44 – 09:52
Üreter avulsiyonu olgusunda Yang-Monti tekniği ile ileal üreter
replasmanı
Güven Aslan, 1Şakir Ongün, 1Adil Esen
DİĞER
1
1
Amaç: Üreter uzun segment kayıpları, tüberküloz, retroperitoneal fibrozis, iyatrojenik
travma veya radyoterapiye ikincil olarak görülebilmektedir. Uzun üreter kayıplarında üreter
replasmanı gerekli olup, bu amaçla ileal üreter halen en uygun seçeneklerden biridir. Klasik
ileal üreter replasmanı böbrek fonksiyonu bozuk olan olgularda yetersiz kalmakta, uygulamada teknik sorunlar görülmekte ve en önemlisi de reflünün önlenmesindeki zorluktur.
Literatürde Yang-Monti prosedürü uygulanarak oluşturulan ileal tüp üreterik replasmanının
yeni bir teknik olarak umut verici olduğu görülmektedir. Çalışmamızda üreter avülsiyonu
sonrası ileal üreter replasmanı videosu sunulmaktadır.
Yöntem: 49 yaşında bayan hasta, sol üreter proximalde yer alan 1 cm’lik taşa yönelik
olarak başka bir merkezde yapılan üreteroskopide avülsiyon oluşması üzerine kliniğimize
gönderildi. Hastaya sol perkütan nefrostomi kateri takıldı ve eş zamanlı yapılan antegrad
pyelografide sol üreter L2 seviyesinde extravasyon görüldü. Hastaya ileal üreter replasmanı
tedavisi planlandı. Göbek üstü-altı median insizyonla girilerek sol üreter proksimal ucu bulundu. Renal pelvisten itibaren 8 cm üreter segmenti izole edilebildi. Üreter mezokolonda
açılan pencere ile intraperitonelize edildi. Terminal ileumdan 9 cm segment izole edildi.
İleal segment vaskülarizasyonu korunacak şekilde 3 eşit parçaya bölünerek ayırıldı. Distal
ve proksimal segmentler mezentere yakın bölümden longitudinal olarak, orta segment antimezenterik yüzünde tam ortadan kesildi. Elde edilen segmentlerin uç kısımları biribiri ile
3/0 vicryl ile dikilerek 3cm genişliğinde 16-18 cm uzunluğunda plate oluşturuldu. 20 F
nelaton kateter üzerinden 3/0 vicryl ile tubularize edildi. Oluşturulan tüpün içinden 10Fr
feeding tüp üreter içinden böbreğe gönderildi ve üreteroileal anastomoz yapıldı. Distal uç
mesane posterior yüzünde Lich Gregoir tekniği ile anastomoz edildi. 10 Fr kateter mesane
içine gönderilerek foley kateterin ucuna tespit edildi. Batına 2 adet dren konularak işleme
son verildi.
Bulgular: Toplam operasyon süresi 3 saat olarak kaydedildi. Kan transfüzyonu yapılmadı. Postoperatif izleminde herhangi bir sorun izlenmeyen hasta 7. gün taburcu edildi.
Sonuç: Uzun segmentli üreter hasarı tedavisinde Yang-Monti tekniği ile ileal üreter replasmanı etkili ve güvenilir bir yöntemdir. Kısa ileum segmenti kullanılarak uzun bir tüp elde
edilebilmesi ve tüpün her iki ucunun anastomoz ve antireflü uygulamasına uygunluğu en
önemli avantajıdır.
158
8 Kasım Pazar
09:52 – 10:00
Adrenal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik
adrenalektomi yapılan olgu: ilk deneyimimiz
VİDEO
V15
Ömer Demir, 1Onur Kizer, 1Volkan Şen, 1Güven Aslan, 1Adil Esen
1
DİĞER
1
Giriş: Adrenal kitle nedeniyle transperitoneal laparoskopik adrenalektomi yapılan ilk
olgumuzun sunumu amaçlandı.
Metod: Elli üç yaşındaki bayan hastada sol adrenal bezde 7x2,5 cm boyutlarında kistik kitlesel lezyon saptandı. Hormonal değerlendirmede metanefrin, normetanefrin ve vanil
mandelik asit değerleri normal sınırlarda olduğu görüldü. Hastaya transperitoneal laparoskopik adrenalektomi planlandı. Genel anestezi altında modifiye sol flank (70°) pozisyonda
uygun saha arıtımı ve örtümünü takiben umblikusun 3 cm superiorunda rektus kası lateralinden Veres iğnesi ile girilerek pnömoperitoneum (12 mmHg, 2 ml/dk) oluşturuldu ve
bu alana optik portu konuldu. Direk görüş altında midklavikuler hattın 10. kotla birleştiği
yerin 2 cm inferiorundan 10 mm’lik ve ön aksiler hatta 12. kotun 2 cm inferioruna ise 5
mm’lik port yerleştirildi. Splenik fleksura ve inen kolon medialize edildi. Splenorenal ligaman kesilerek dalak mediale alındı ve adrenal kitle görüldü. Adrenal ven diseke edildi ve
kliplenerek kesildi. Adrenal arter kliplendi ve kesildi. Adrenal bez Ligasure yardımıyla çevre
dokulardan serbestlendikten sonra vücut dışına alındı. Genel kanama kontrolünü takiben
loja dren konularak işleme son verildi.
Bulgular: Toplam ameliyat süresi 180 dakikaydı. Ameliyat sırasında kanama 50 mililitreydi. Perop ve postop komplikasyon görülmeyen hastanın dreni 2. günde çekildi. Hasta 6.
günde taburcu edildi. Patoloji sonucu endotelyal kist olarak saptandı.
Sonuç: Transperitoneal laparoskopik adrenalektomi tümör boyutu ve yerleşim yeri göz
önüne alınarak seçilen olgularda düşük morbidite oranı ile güvenle uygulanabilecek minimal
invaziv bir yöntemdir.
159
POSTER
P001
POSTER
5 Kasım Perşembe
1
Cavit Can, 1Ata Özen, 1Metin Kale
1
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Eskişehir
Amaç: Primer mesane tümörü nedeniyle TUR-M yapılan ve patolojik evresi pT1 olan
hastalarda yapılan Re-TUR sonuçlarının cerrahi deneyim ile ilişkisini saptamak
Yöntem: 1997-2009 tarihleri arasında primer mesane tümörü nedeniyle TUR-M yapılıp
sonucu pT1 olan toplam 115 hastaya 3-6 hafta sonra aynı cerrah tarafından Re-TUR-M
uygulandı. İlk TUR-M’si başka merkezde yapılan hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Hastalar 1997-2004 yılları arasındaki 58 hasta (Grup I) ve 2004-2009 yılları arasındaki 57 hasta
(Grup II) olmak üzere iki gruba ayrıldı ve Re-TUR sonuçları ki-kare ve iki oran testleriyle
karşılaştırıldı.
Bulgular: GrupI’de 3 kadın, 55 erkek, GrupII’de 5 kadın 52 erkek hasta mevcuttu. Ortalama yaş 1.grupta 61,4 iken 2.grupta 61,8 idi. Gruplar tümör büyüklüğü, tümör çokluğu
ve yaygınlığı açısından, ki-kare testi ile karşılaştırılarak benzer oldukları saptandı (p>0,05).
1.grupta Re-TUR sonrası 26 hastada (%44,8), 2.grupta 22 hastada (%38,5) artık tümör
saptandı. Re-TUR sonrası malignite görülme oranı açısından gruplar, iki oran (p=0,497) ve
ki-kare testi (p=0,625) ile karşılaştırıldı ve istatistiksel anlamlı fark tespit edilmedi.
Sonuç: TUR-M deneyimi arttıkça Re-TUR’da malignite görülme oranı azalmakta ancak
bu fark istatistiksel olarak anlamlı olmamaktadır. Ne kadar deneyimli de olunsa, pT1 tümörlerde Re-TUR-M yapılmalıdır
163
MESANE KANSERİ
Cerrahın TUR-M deneyimi RE-TUR sonuçlarına ne kadar etkili?
POSTER
P002
Mesane divertikül içi ürotelyal tümörlerin endoskopik
divertikülektomi ile tedavi sonuçları
1
Cavit Can
MESANE KANSERİ
1
Amaç: Mesane divertikül içi yüzeyel tümörlerin endoskopik olarak yapılan divertikülektomi ile tedavi başarısını irdelemek.
Yöntem: İçinde tümör bulunan divertikül boynuna Collings bıçağı ile çepeçevre mukozal insizyon yapıldı. Mukozal insizyon tamamlandıktan sonra divertikül duvarı peridivertiküler serozal tabakadan, elektrik akımı uygulanmaksızın, Collings bıçağı ve kesici loop
kullanılarak künt olarak diseke edildi ve divertikül mukozası tümörle birlikte çıkartıldı. Peridivertiküler serozal tabakadan cold-cup biyopsiler alındı. Bu çalışmaya divertikül içi tümör
ve eşzamanlı adele invazif olmayan ürotelyal tümörü bulunan 5 hasta dahil edildi.
Bulgular: Hastaların hepsi erkek olup yaş ortaması 62,6 (32-74) yıl idi. Histopatolojik
inceleme sonucunda bütün olgularda tümör divertikül duvarını aşmamış idi. Hastaların 4
hafta sonra yapılan sistoskopilerinde epitelizasyonun tamamlandığı görüldü. Daha sonraki
takipleri mesane tümörü protokolüne uygun olarak yapıldı. Hastalar ortalama 42.6 (18-87)
ay takip edildiler. Bir olguya 18.ci ayda progresyon nedeniyle sistektomi yapılırken, bir olgu
31.ci aydan sonra takip dışı kaldı. Diğer 3 olgu halen tümörsüz olarak izlemdedir.
Sonuç: Divertikül duvarını aşmamış divertikül içi tümörlerde, divertikül büyük değil
ise, endoskopik olarak yapılan divertikülektominin uygun tedavi yöntemi olabileceği kanısındayız.
164
İntramural üreter rezeksiyonu yapılan mesane tümörlü hastaların
uzun dönem değerlendirilmesi
POSTER
P003
1
Cavit Can, 1Ata Özen, 1Aydın Yenilmez, 1Metin Kale
Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Eskişehir
Amaç: Yüzeyel üreter orifisi tutulumu nedeniyle üreter rezeksiyonu yapılan mesane tümörlü hastaların üreter rezeksiyonuna bağlı olası komplikasyonları değerlendirmek.
Metod: 1995-2009 yılları arasında mesane tümörü nedeniyle TUR-M yapılan ve üreter orifisi tutulumu nedeniyle intramural üreteri de içerecek şekilde transüretral rezeksiyon
yapılan hastalar tespit edildi. 550 mesane tümörlü hastanın 41’inde (%7,45) yüzeyel üreter orifisi tutulumu mevcuttu. Takipleri yapılabilen 31 hasta çalışmaya dahil edildi. İnvazif
mesane tümörü saptanan hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Hastalar takiplerinde, üriner
infeksiyon, üreter orifisinin endoskopik görünümü ve üst üriner sistemin radyolojik değerlendirmeleriyle irdelendi.
Bulgular: Hastaların 29’u erkek, 2’si kadın olup ortalama yaş 61,2 (34-81) yıl idi. Hastalar ortalama 46,3 (6-169) ay takip edildiler. Üreter tutulumuna göre patolojik evreler 16
(%51,6) hastada pTa, 15 (%48,4) hastada pT1 idi. Transüretral rezeksiyon sonrası tümörü
üst üriner sistemde devam eden 5 hastaya nefroüreterektomi + parsiyel sistektomi yapıldı.
Tümörü tamamen rezeke edilebilen ve patolojik evresi Ta olan hastaların 4’ünde (%25),
T1 olanların 1’inde (%6,6) izlem süresince üreterde nüks görüldü. Takiplerinde 2’si tümör
nedeniyle, 2’si ise tümör dışı nedenle toplam 4 hasta (%12,5) ex oldu.
Transüretral rezeksiyon sonrası tümörü tamamen rezeke edilebilen ve üst üriner sistemde
tümörü olmayan 26 hastanın klinik ve IVP ile takiplerinde, önemli bir bölümünde orifis
görünümü normal olmasa da, pasif reflü ve piyelonefrit atağı görülmedi. Bir hastaya orifis
darlığı nedeniyle balon dilatasyonu uygulandı.
Sonuç: Yüzeyel üreter orifisi tutulumu olan hastaların intramural üreter rezeksiyonu,
usulüne uygun yapıldığında önemli düzeyde komplikasyona yol açmamaktadır.
165
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P004
Yüzeyel mesane tümörlerinde nüksün azaltılmasında distile suyun
etkinliği
1
Gökhan Faydacı, 1Dr. Bilal Eryıldırım, 1Aydın Özgül, 1Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
MESANE KANSERİ
1
Giriş: Yüzeyel mesane tümörlü hastalarda post-op erken dönemde intrakaviter 40mg
mitomycin C (MMC) isotonik ile sulandırılarak verilmesi standart tedavi haline gelmiştir.
Yeni tanı konulan yüzeyel mesane tümörlerinin büyük çoğunluğu TUR sonrası rekürrens,
%16-25’i progresyon gösterir. Bu rekürrenslerden büyük oranda rezeksiyon sonrası tümör
ekimleri sorumludur ve peroperatif MMC en etkin ilaçtır. TUR-MT sonrası ilk 6 saat içerisinde kemoterapotik ilaçların kullanılması ile yapılan induksiyon tedavisi standart hale
gelmiştir. Literatürde distille suyun eksfoliye tümör hücreleri üzerinde distile su ile çözünmüş kemoterapetik ilaç kadar etkin olduğu ve distile su ile çözünmüş kemoterapetik ilacın,
isotonik ile çözünmüş ilaçdan daha etkin olduğu in vitro çalışmalarda gösterilmiştir (1).
Biz çalışmamızda prospektif olarak distile su ve isotonik ile standart tedavilerini alan hasta
gruplarını karşılaştırdık.
Materyal ve Metod: Yüzeyel mesane tümörü nedeniyle komplet TUR yapılıp post-op
erken dönemde MMC verilen hastalar 2 gruba randomize edildi. Grup 1 hastalara 40 mg
MMC 40 ml distille su ile Grup 2 hastalara ise %0.9 NaCl ile sulandırılıp mesane içerisine
verildi.
Grup 1 orta ve yüksek riskli hastalarda 6 hafta 81mg BCG + 80ml distile su 8F feding
tüp ile mesaneye verildi. Kontrol sistoskopilerinde distille su kullanıldı.
Grup 2 orta ve yüksek riskli hastalarda 6 hafta 81mg BCG + 80ml isotonik 8F feding tüp
ile mesaneye verildi. Kontrol sistoskopilerinde isotonik kullanıldı.
Nüks görülenler hastalar nüks zamanı ve progresyon değerlendirilmesi için 2. patoloji
raporu not edilerek çalışmadan çıkarıldı. Nüks görülmeyen hastalara 9. ayda ve 24. ayda
yeniden sistoskopi yapıldı.
Sonuçlar: MMC, 25 hastaya distille su ile, 80 hastaya ise %0,9 NaCl ile birlikte verildi.
İlk grupta 5 ikinci grupta 14 hasta takiplere gelmediği için çalışmadan çıkarıldı. 2 yıllık
takiplerinde ilk grupta 6 hastada (%30) ve ikinci grupta 36 hastada (%54,5) nüks görüldü
(Tablo 1). Her iki grup arasında yüzeyel mesane tümör özellikleri (evre, sayı, grade ve tümör
volümü) açısından fark tespit edilmedi (Tablo 2). Tümör özellikleri arasında belirgin fark
olmamasına rağmen distile su grubunda nüks oranında belirgin bir düşüş görüldü. Grup
1’de overall nüks oranı grup 2’ye göre daha düşük görünmesine rağmen istatiksel fark yoktu
(p= 0,0744).
Sonuç: Her ne kadar hasta sayısı kesin bir sonuç vermek için yeterli olmasa da halen
yürüyen çalışmamızda distile su ile verilen kemoterapetik ve immunmodulatörlerin yüzeyel
mesane tümöründe rekürrensi isotonik verilen gruba göre azalttığı görülmüştür.
166
Nüks
p
36 (%54,5)
0,0744
6 (%30)
(grup1)
(grup 2)
Ta (n=15)
Ta (n=30)
multiple
tek
3
12
11
19
High grade
Low grade
0
15
2
28
Tümör volumu
>3cc
<3cc
2
13
8
22
4 (%37)
16 (%53)
Nüks
(MMC+isotonik) Grup 2 (n=66)
p
(grup1)
(grup 2)
T1 (n=5)
T1 (n=36)
p
p=0,3212
2
3
14
22
p=1,0000
p=0,7981
3
2
7
29
p=0,0835
p=0,4556
5
0
20
16
p=0,1557
p=0,1185
2 (%40)
20 (%55)
p=0,6486
MESANE KANSERİ
(MMC+distille su) Grup 1 (n=20)
POSTER
Tablo 1.
167
POSTER
P005
Mesane kanseri tanısında diffüzyon ağırlıklı MRG’nin yararlılığı
1
Funda Uçar, 1Demet Karadağ, 1Mehmet Ali Yinanç
MESANE KANSERİ
1
Ufuk Üniversitesi Dr. Rıdvan Ege Hastanesi, Ankara
Amaç: Bizim amacımız ADC haritalama yöntemini kullanarak diffüzyon ağırlıklı Manyetik rezonans görüntülemeyi mesane kanserinde doku karakterizasyonu için değelendirmekti.
Materyal ve Metod: Mesane kanserli toplam 10 hasta USG, BT, ve diffüzyon MRG
ile değerlendirildi. Diffüzyon ağırlıklı goruntuler incelendi. Tümörün, idrarın ve prostatın
ADC değerlerini ölçtük.
Sonuç: ADC değerleri mesane kanserinde (2.11±0.56) prostata (1.61±0.85) göre belirgin yüksek, idrara (3.61+-0.28) göre düşüktü.
Tartışma: Diffüzyon ağırlıklı MRG mesane kanserini değerlendirmede yararlı bir araç
olabilir.
168
POSTER
P006
Tüm primer PT1 yüzeyel mesane tümörlü hastalara second TUR
yapılmalı mı? Kimlere yapılmalı?
1
Rauf Taner Divrik, 1Ali F. Şahin, 1Muammer Altok, 1Ümit Yıldırım, 1Ferruh Zorlu
Amaç: Makroskopik olarak tam TUR yapılan yeni tanı almış pT1 mesane tümörlü olgulara Second TUR yaparak makroskopik ya da mikroskopik rezidü tümörün görülme sıklığını
ve bunu etkileyen faktörleri ortaya koymak.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2001-Ocak 2008 tarihleri arasında makroskopik olarak tam
TUR yapıldığı düşünülen primer 135 pT1 mesane tümörlü olguya 2–6 hafta sonra Second
TUR yapıldı. İlk TUR’da makroskopik olarak tümörü bitmemiş olanlar, patolojiye giden
örnekte kas dokusu olmayanlar, tek başına ya da eşlik eden Cis’e veya kasa invaze hastalığa
sahip olanlar çalışmaya alınmadı.
Bulgular: Olguların yaş ortalaması 64,5 yıl (37–87) idi ve 120’si (%88,9) erkekti. İlk
TUR sonrası tüm 135 olguda operasyonu yapan cerrah tarafından görünür tümör olmadığı
ve tam TUR yapıldığı bildirilmesine rağmen, ilk TUR’dan 2–6 hafta sonra yapılan Second
TUR’da 47 (%34,8) olguda histopatolojik olarak onaylanan rezidüel tümör saptandı. Bu 47
olgunun 19’u (%40,4) pTa, 15’i (%31,9) pT1, 5’i (%10,6) Cis ve 8’i (%17) pT2’ye sahipti
(Tablo). Rezidüel tümör, 47 olgunun 27’sinde (%57,4) ilk rezeksiyon alanında, 12’sinde
(%25,5) rezeksiyon sahası dışında, 8’inde her iki bölgede saptandı. Saptanan rezidüel tümörün 20’si (%42,6) Second TUR sırasında cerrah tarafından makroskopik olarak görülüp
rezeke edildi. Düşük dereceli tümöre sahip 62 olgunun 15’inde (%24,2), yüksek dereceli tümöre sahip 73 olgunun 32’sinde (%43,8) (p=0,013), tek tümöre sahip 68 olgunun
18’inde (%26,5), birden fazla tümöre sahip 67 olgunun 29’unda (%43,3) (p=0,031) rezidü
tümör saptandı. 3cm’den küçük tümöre sahip 47 olgunun 11’inde (%23,4), 3cm ve daha
büyük tümöre sahip 88 olgunun 36’sında (%40,9) rezidü tümör saptandı (p=0,031) (Tablo). İlk TUR’da tek ve 3cm’den küçük tümöre sahip 22 olgunun 2’sinde (%9,1), birden
çok ve 3cm’den büyük tümöre sahip 42 olgunun 20’sinde (%47,6) rezidü tümör saptandı
(p=0,002).
Sonuçlar: 1-İlk TUR’da tam ve kuralına uygun rezeksiyon yaptığımızı söylesek de Second TUR’da dikkate değer oranda hem makroskopik hem de mikroskopik rezidü tümör
saptanmaktadır.
2-Second TUR sonrası %5,9 oranında tedavi yaklaşımımız radikal olarak değişmiştir.
Yine %3,7 oranında TUR sonrası seçilecek adjuvan tedavide BCG zorunlu hale gelmiştir.
3-Tümörün derecesi, boyutu ve sayısı rezidü tümör görülme olasılığıyla direk ilişkilidir
4-Sadece düşük dereceli, tek ve 3cm’den küçük pT1 tümörlerde Second TUR şart değildir.
169
MESANE KANSERİ
1
POSTER
Tablo 1.
İlk TUR’da
Tümör özellikleri
Second TUR sonuçları
Dağılım
T0
Ta
ve/veya Cis
Düşük
62 (%45,9)
Yüksek
73 (%54,1)
T1
T2
47 (%75,8)
8 (%12,9)
41 (%56,2)
11 (%15,1)
1 (%1,6)
3 (%4,8)
3 (%4,8)
4 (%5,5)
12 (%16,4)
5 (%6,8)
p*
değeri
MESANE KANSERİ
Grade
0,013
Adet
Tek
68 (%50,4)
50 (%73,5)
7 (%10,3)
1 (%1,5)
7 (%10,3)
3 (%4,4)
Birden fazla
67 (%49,6)
38 (%56,7)
12 (%17,9)
4 (%6,0)
8 (%11,9)
5 (%7,5)
<3cm
47 (%34,8)
36 (%76,6)
3 (%6,4)
3 (%6,4)
5 (%10,6)
1 (%2,1)
≥3cm
88 (%65,2)
52 (%59,1)
16 (%18,2)
2 (%2,3)
10 (%11,4)
7 (%8,0)
135
88 (%65,2)
19 (%14,1)
5 (%3,7)
15 (%11,1)
8 (%5,9)
0,031
Boyut
Toplam
170
0,031
Mesane kanseri patolojik evrelemesinde mikroskopik ve
makroskopik ekstravezikal yayılım: pT3 tümörlerde alt
sınıflandırma gerekli mi?
1
Berkan Reşorlu, 1Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Kadir Türkölmez, 1Sümer Baltacı,
Yaşar Bedük
1
1
Amaç: Mesane kanserinde 2002 TNM sınıflaması ekstravezikal yayılımı mikroskopik
(pT3a) ve makroskopik (pT3b) olmak üzere 2 alt sınıfa ayırmaktadır. Bu çalışmada evre
pT3a ve pT3b saptanan mesane kanserli hastaların takip sonuçları karşılaştırılmıştır.
Gereç ve Yöntemler:: Kliniğimizde 1990-2009 tarihleri arasında radikal sistektomi yapılan 258 hastanın sonuçları retrospektif olarak incelenmiştir. pT3 tümörü olan 63 hasta
saptanmıştır. 27 (% 42.8) hastada pT3a, 36 (% 57,2) hastada pT3b tümör tespit edilmiştir.
Ortalama takip süresi 20 aydır. Her iki grup lenf nodu tutulumu, lokal nüks ve uzak metastaz gelişmesi ve klinik sonuçlar açısından karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Evre pT3a olan hastalarda 5 yıllık rekürrensiz ve genel sağkalım oranları %31.8
ve %26.5 olarak bulunurken evre pT3b hastalarda %19,1 ve %11,3 olarak saptanmıştır (p
= 0.120; p = 0.09). 20 (31.7%) hastada lenf nodu tutulumu saptanmıştır. Evre pT3a olan
hastaların 7’sinde (%25,9) lenf nodu tutulumu saptanırken, pT3b olan hastaların 13’ünde
(%36,1) lenf nodu tutulumu saptanmıştır (p>0.05). Evre pT3a ve pT3b olan hastalarda
sırasıyla 17 (6’sı lokal, 11’i uzak) ve 26 (4’ü lokal 22’si uzak) hastada rekürrens görülmüştür
(p>0.05).
Sonuç: Radikal sistektomi sonrası mikroskopik (pT3a) veya makroskopik (pT3b) ekstravezikal yayılım gösteren hastalarda lenf nodu tutulumu, rekürrensiz sağkalım ve hastalığa
özgü sağkalım açısından anlamlı fark saptanmamıştır. Bununla birlikte, bu konu üzerine
daha geniş hasta serilerini içeren prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.
171
MESANE KANSERİ
POSTER
P007
POSTER
P008
7 yıllık radikal sistektomi deneyimimiz
1
Orhan Koca, 1Mustafa Güneş, 1Muzaffer Oğuz Keleş, 1Metin Öztürk, 1Hüseyin
Kanberoğlu, 1M. İhsan Karaman
MESANE KANSERİ
1
Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Mesane kanseri üriner sistemin en sık görülen ikinci kanseridir. Radikal sistektomi ve üriner diversiyon, invaziv mesane tümörlerinin tedavisinde altın standarttır. Kliniğimizde radikal sistektomi operasyonu uygulanan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi.
Yöntem: Ocak 2002 ve 2009 tarihleri arasında kliniğimizde mesane tümörü nedeni ile
radikal sistektomi operasyonu uygulanmış 87 hasta retrospektif olarak demografik özellikler,
preoperatif ve postoperatif patolojileri ile uygulanan üriner diversiyon yöntemleri açısından
değerlendirildi. Ayrıca, operasyon sırasında ve hastaların takibinde görülen komplikasyonlar
da incelendi.
Bulgular: Operasyon sonrası ortalama takip süresi 39,9 ay idi. Patolojik evreleme 14
hastada (%16) noninvaziv rapor edilirken, 24 hastada (%28) T2, 31 hastada (%36) T3,
16 hastada (%18) ise evre T4 tümör rapor edildi. 2 hastanın (%2.3) patolojik incelemesinde tümör tespit edilmedi. Hastalardan 8’sinde squamoz hücreli karsinom bildirilirken, 27
hastada lenf nodu metastazı tespit edildi. Postoperatif erken dönemde 14 hastada yara yeri
enfeksiyonu, 7 hastada yara evantrasyonu, 3 hastada ileus, 2 hastada üreteroileal anastomozdan idrar kaçağı vardı. Postoperatif geç dönemde ise birer olguda loop stenozu ve ürostomi
materyaline karşı alerjik reaksiyon gözlemlendi. İki hastada anastomoz darlığı tespit edildi.
İki hastada da exitus gelişmişti.
Sonuç: Radikal sistektomi operasyonu literatür ile uyumlu morbidite ve mortalite oranları ile yapılabilmektedir.
172
Patolojik evre T1 ve yüksek dereceli mesane tümörlü hastalarımızın
takip sonuçları
POSTER
P009
1
Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Hasan Soydan, 1Cüneyt Adayener, 1Kenan Karademir,
Kadir Baykal
1
Amaç: pT1 yüksek dereceli mesane tümörü tanısıyla takip ettiğimiz hastaların sonuçlarını incelemek, tedavi seçeneklerinin başarısını kıyaslamak
Gereçler ve Yöntemler: Kliniğimizde yüksek dereceli mesane tümörü (pT1 grade 2, grade 3 ve CIS) tanılarıyla tedavi alan ve 3 aydan daha fazla takip edilebilen hastaların kayıtları
incelendi. Hastalar tümör sayısı, tümör çapı, yaş ve komorbiditelerin durumuna göre yalnızca TUR yapılanlar, 6 hafta BCG alanlar(BCGx6), 8 hafta mitomycin alanlar (MMCx8)ve
idame BCG tedavisi alanlar olarak gruplandırıldı. Tüm hastaların nüks zamanı, progresyon
zamanı, takip süreleri ve son tedavi aşamaları kaydedildi. Tedavi grupları bu parametreler
açısından kıyaslandı.
Bulgular: Toplamda78 erkek ve 13 kadın, 91 hastanın kayıtları incelendi. Yaş ortalaması
70 (24-80), ortalama tümör çapı 2.5 (0.5-6) cm, ortalama tümör sayısı 3 (1-9) idi. Takip
süresi 43 (4-233) ay olarak belirlendi. Olguların 38’inde pT1 Grade 2, 51’inde pT1 grade
3 ve 5’inde pT1 grade 3 tümör CIS ile birlikteydi. Hastaların %38’inde düşük dereceli,
%50’sinde aynı ve %12’sinde yüksek dereceli nüks görüldü.Tabloda tedavi gruplarındaki
hasta sayıları, nüks ve progresyon sayıları ile bunların zamanları ile definitif tedaviye geçen
hasta sayıları gösterilmektedir. İkisi başka nedenlerden olmak üzere toplam 3 hasta takip
süresi içinde ex. oldu.
Sonuç: İlave tedavi yapılmayanlara göre intravezikal tedaviler nüks ve progresyon oranlarını azaltmaktadır. Nüks oranları açısından MMCx8 ile BCGx6 arasında önemli bir fark
çıkmamıştır. Progresyondan korunma açısından en etkilisi BCG idame tedavisi olurken,
BCGx6 tedavisinin progresyondan korunmada MMCx8’den daha başarısız olduğu bulunmuştur. Serimizde BCG idame tedavisi nüksü azaltmada ve progresyonu önlemede en etkili
yöntem olarak ortaya çıkmıştır.
Tablo 1.
Hasta
sayısı
nüks
progresyon
nüks zamanı
(ay)
progresyon zamanı
(ay)
definitif tedavi
(RSP/RT)
TUR-MT
15
10 (%67)
3(%20)
9 (3-106)
106(6-107)
5 (3/2)
BCGX6
38
15 (%39.5)
5 (%13.2)
15 (3-45)
24 (13-48)
4 (4/0)
BCG idame
25
8 (%32)
1 (%4)
12 (3-43)
48
1 (1/0)
MMCX8
13
5 (%38.5)
1 (%7.7)
9 (3-108)
6
1 (1/0)
Toplam
91
38 (%41.8)
10 (%11)
12 (3-108)
30 (6-107)
11 (9/2)
173
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P010
Ta, T1 ve invaziv mesane kanserinde anjiotensin-konverting enzim
gen polimorfizmlerinin değerlendirilmesi
Necmettin Aydın Mungan, 1Bülent Erol, 1Gürdal Bozdoğan, 2Ahmet Dursun, 2Sevcan
Bozdoğan, 3Sümer Baltacı, 4Kadir Önem, 3Ali Zümrütbaş, 1Hüsnü Tokgöz
MESANE KANSERİ
1
1
Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Zonguldak, 2Zonguldak Karaelmas
Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Genetik Anabilim Dalı, Zonguldak, 3Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Ankara, 4İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Ta, T1 ve invaziv mesane kanserli hastalarda Anjiotensin-Konverting Enzim
(ACE) genotip ve allellerin incelenmesi ve ACE gen polimorfizminin mesane kanseri evresine (T evresi) etkisinin değerlendirilmesidir
Gereç ve Yöntem: Histolojik olarak yüzeyel (Ta, T1) ve invaziv mesane kanseri tanısı
alan 113 hastanın (ortalama yaş: 65±11.3 yıl) ACE genotip ve allelleri belirlendi ve bulgular
tümör boyutu ve sayısı, cinsiyet, riskli meslek grubunun olup olmaması, sigara içme hikayesi
ile birlikte incelendi.
Bulgular: ACE genotipleri Ta, T1 ve invaziv tümörlerde sırasıyla şöyle bulundu: Ta tümörü olanlarda: ID genotipi: 14(%46.7), DD: 9 (%30), II:7(%23.3), T1 tümörü olanlarda;
ID genotipi;19(%42.2%), DD:16 (%35.6), II:10 (%22.2), invaziv tümörü olanlarda ID genotipi: 15(%39.5%), DD:15(%39.5), II:8 (%21.1) olarak saptandı. I alleli Ta, T1 ve invazif
tümörlerde sırasıyla 28(%46.7), 39(%43.3), 31(%40.8) (p>0.05) olarak tespit edilirken, D
alleli 32(%53.3), 51(%56.7), 45(%59.2) olarak tespit edildi (p>0.05). Sigara içme hikayesi,
cinsiyet, riskli meslek grubuna sahip olma durumu, tümör boyutu ve sayısı Ta, T1 ve invaziv
kanseri olanlarda benzer olarak bulundu. Ayrıca ACE genotipleri ile cinsiyet, tümör boyutu
ve sayısı arasında anlamlı istatistiksel farklılık saptanmadı
Sonuç: Bu çalışma ACE gen polimorfizminin mesane kanserinin evresi ile anlamlı ilişkisinin olmadığını ortaya koydu.
174
Mesane divertikülüne bağlı mesane taşı ve gelişen squamöz hücreli
karsinom
POSTER
P011
1
Hasan Koçoğlu, 2Ferhat Ateş, 3Cabir Alan, 1İbrahim Ethem Karaşen, 2Kadir Baykal,
Ahmet Reşit Ersay
1
Çanakkale Asker Hastanesi Üroloji Servisi, Çanakkale 2GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi,
İstanbul, 3Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Çanakkale
Giriş: Mesane Divertikülü görülme oranı çocuklarda %1,7 ve yetişkinlerde %6 dır. Divertiküllerin %80‘inde displazi, lökoplaki ve squamoz metaplazi gelişir. Bu duruma üriner
staza sekonder olarak gelişen kronik enfeksiyon ve inflamasyonun neden olabileceği öne
sürülmüştür. Divertikülden gelişen mesane tümörleri nadir görülür, tanı ve tedavisi ile ilgili tartışmalar devam etmektedir. Divertikül tümörleri tüm mesane tümörlerinin %0,810‘unu oluşturur, %70-80’ini değişici epitel hücreli (TCCa), %20-25‘i ise squamoz hücreli
karsinomdur (SCCa). TCCa ve SCCa birlikteliği %2 olup, sadece adenokarsinom ise %2
görülür. Divertikülde oluşan staz taş oluşmasına da neden olabilir. Literatürde mesane divertikülünden gelişen SCCa olgusu çok sayıdadır ancak şimdiye kadar mesane divertikülü,
divertikül taşı ve SCCa birlikte olduğu vaka bildirimi olmadığı dikkati çekmektedir.
Olgu Surumu: Şubat 2008’de 64 yaşında bir erkek hasta makroskobik hematüri ve irritatif
yakınmalarla başvurdu. Komorbiditesi olmayan hastanın öyküsünde 15 yıl önce saptanmış
ancak müdahale edilmemiş mesane taşı tanısı olduğu anlaşıldı. İdrar analizinde hematüri vardı, idrar kültüründe üreme olmadı. DÜSG’de kemik pelviste solda 6 cm.lik opasite görüldü. USG’de mesane sol yan duvar kalınlığı artmış ve düzensiz görüldü. BT’de solda grade 3
üreterohidronefroz, mesane sol arka duvarına komşu olan duvar kalınlığı artmış divertikül ve
divertikül içinde 4x6x4 cm.lik kalkül izlendi. Sistoskopide mesane sol yan duvarı kaplayan
üzeri nekrotik solid görünümlü tümöral oluşum izlendi ve hastaya TUR-T uygulandı. Patoloji
squamoz hücreli karsinom rapor edildi. Pelvik MR’da sol üreter ve seminal vezikül invazyonu
görüldü. Kemik sintigrafisi ve toraks BT’de metastaz saptanmadı. Hastaya Mayıs 2009’da radikal sistoprostatektomi, pelvik LND ve ileal loop ameliyatı uygulandı. RSP patolojisi: İyi diferansiye saf squamöz hücreli karsinom, histolojik grade 1 olarak bildirildi. Tümör 5,5 cm.dir,
prostata invazedir (pT4a). Cerrahi sınırlar salim ve lenf nodu tutulumu yoktu. Postoperatif
erken veya geç komplikasyon görülmedi ve 3. ayındaki kontrolleri normaldi.
Mesane Divertikül Taşı ve Tümörü
Mesane sol lateralinde divertikül içinde taş ve duvar kalınlaşması dikkat çekmektedir.
175
MESANE KANSERİ
3
POSTER
MESANE KANSERİ
Sonuç: Mesane divertikülleri içinde taş oluşabilir ve neoplazi gelişebilir.Bu ikisinin birlikte olduğu az sayıda olgu mevcuttur. Bizim olgumuzda ihmal edilmiş bir mesane divertikül
taşının squamöz hücreli karsinoma neden olabileceği görülmüştür. Ürologlar bu konuda
uyanık bulunmalı, divertiküllere komplikasyon gelişmeden önce müdahale etmelidirler.
176
pT1 mesane tümörlü hastalarda yeniden rezeksiyon (RE-TUR)
1
Mehmet Yücel, 2Namık Kemal Hatipoğlu, 3Cengiz Atakanlı, 4Soner Yalçınkaya, 5Galip
Dedekargınoğlu, 5Erol Aras, 5Ahmet Arıman
1
Amaç: Mesane tümörü olan hastalara transüretral rezeksiyon (TUR) işlemi yapıldıktan
sonra patoloji sonucu pT1 gelen hastalara yeniden TUR (Re-TUR) yapılarak rezidüel tümör
dokusunun varlığını ve bunu etkileyen faktörleri incelemek.
Materyal ve Metod: Eylül 2004 ile Nisan 2009 tarihleri arasında primer tümörü pT1
olan 50 hastaya primer rezeksiyondan 3-6 hafta sonra primer rezeksiyonun yapıldığı alana ve
şüpheli alanlara Re-TUR uygulanmıştır. Primer tümörün lokalizasyonu ve sayısı haritalandı,
toplam tümör çapları hesaplandı ve kaydedildi.
Bulgular: Ortalama yaşı 60±7 (43–74) olan 50 (K/E:7/43) vakanın Re-TURT sonucunda 17’sinde (%34) rezidüel tümör saptandı. Saptanan rezidüel tümörlerin 8’i (%47) eski skar
alanında tespit edilirken, 7’si (%41) farklı lokalizasyonda ve 2 hastada (%12) ise hem eski
skar alanı hem de farklı bir lokalizasyonda bulundu. 8 olguda evrenin yükselmiş, 2 olguda
evrenin aynı kalmış ve 7 olguda ise daha düşük evre tesbit edilmiştir. Grade 1, grade 2 ve
grade 3 tümörlerde rekürrens oranları sırası ile %17, %25 ve %44 olarak saptandı. Rekürrens tümörler çapı 3cm.den büyük olan (p<0,036) ve multifocal tümörlerde (p=0,033) daha
fazla saptanmıştır.
Sonuçlar: T1 mesane tümörlerde %34 oranında rekürrens saptanmış ve 8 hastaya yaklaşımımız değişmiştir. Bu veriler Re-TUR’u pT1, yüksek gardeli, tümör çapı >3cm olan ve
multifokal tümörü olan hastalarda gerekli olduğunu göstermektedir.
Tablo 1.
Evre
Grade I
Grade II
Grade III
Rezidüel Tm /
Toplam Tm Sayısı (%)
T1
2/12(%17)
3/12(%25)
12/26(%44)
17/50(%34)
Tablo 2.
İlk TUR (n=50)
Re-TUR
pTaGI
pT1 G I (n=12)
2
pT1 G II (n=12)
2
pT1 G III (n=26)
3
pT1 GIII
pT2 GIII
2
7
1
177
MESANE KANSERİ
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kütahya, 2S.B İstanbul Bağcılar Eğitim ve Araştırma
Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 3S.B Eyüp Devlet Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 4Gümüşsuyu Asker
Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 5S.B Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, İstanbul
POSTER
P012
POSTER
P013
Radikal sistektomi eşliğinde yapılan lenf nodu diseksiyonunda
standardizasyon var mı?
1
Can Öbek, 1Fetullah Gevher, 1Süleyman Ataus, 2Sarper Erdoğan, 1Zübeyir Talat,
Ahmet Erözenci
MESANE KANSERİ
1
1
İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, 2İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp
Fakültesi, Halk Sağlığı Anabilim Dalı, İstanbul
Giriş ve Amaç: Radikal sistektomi ile beraber genişletilmiş lenf nodu (LN) diseksiyonu
uygulamasının, hastalıksız ve genel sağkalım üzerine olumlu etkileri olduğu bildirilmektedir.
Kliniğimizde son dönemde yapılan sistektomilerde genişletilmiş LN diseksiyonu uygulama
sıklığını ve bunu belirleyen parametreleri irdeledik.
Materyal ve Metod: Ocak 2008-Ağustos 2009 arasında yapılan radikal sistektomi ameliyatlarının bilgileri retrospektif olarak değerlendirildi. Genişletilmiş LN diseksiyonu uygulamasında standart olup olmadığı sorgulandı. Ameliyatı yapan cerrah ve zaman parametrelerinin, çıkarılan LN sayısı ile ilişkileri irdelendi.
Bulgular: Toplam 37 radikal sistektominin datası incelendi. Ameliyatlar 8 cerrah tarafından gerçekleştirildi. En sık sistektomi yapan cerrah 10, en az yapan 2 ameliyat gercekleştirmişti. Çıkarılan ortalama LN sayısı 15,7 ± 11,2 (0 – 48) idi. Cerrah ile çıkarılan LN
arasında anlamlı ilişki saptandı (p=0,05). Ana ilgi alanları üroonkoloji olan cerrahların daha
fazla LN çıkardığı belirlendi; ortanca LN sayısı: 20 ve 7, (p=0,017). İlerleyen zaman ile
çıkarılan LN sayısı arasında orta derecede anlamlı bir korelasyon saptandı (r=0,52, p=0,01).
Cerrahın yaptığı sistektomi sayısı ile çıkarılan LN sayısı arasında ilişki bulunmadı.
Sonuç: Kliniğimizde radikal sistektomide uygulanan LN diseksiyonu genişliği konusunda bir standardizasyon olmadığı görüldü. İlerleyen zaman ile daha fazla LN çıkarıldığı
gözlendi. Çıkarılan LN sayısının ameliyatı yapan cerraha göre değiştiği saptandı. İlgi alanı
üroonkoloji olan cerrahların daha geniş LN diseksiyonu yaptığı belirlendi.
178
Kasa invaze olmayan mesane tümörlerinde erken dönemde
intravezikal Mitomicin-C (MMC) ve distile su (DS) ile yapılan
tedavilerinin nüks ve progresyon üzerine etkileri
1
Murat Koşan, 1Nasır Yılmaz, 1Öztuğ Adsan, 1Özgür Akdemir, 1Özgür Uğurlu,
Mesut Çetinkaya
1
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Kasa invaze olmayan mesane tümörlerinde Mitomicin-C (MMC)ve Distile Su
(DS) ile yapılan erken intravezikal instilasyon tedavilerinin, erken dönem nüks ve progresyon üzerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Hastalar ve Yöntem: Primer mesane tümörü tespit edilen, tanısı TCC ve evresi Ta-T1
olan 43 hasta çalışmaya alındı. Hastalar erken dönem intravezikal instilasyon tedavisine göre
dört gruba rasgele yöntemiyle randomize edildi; Grup I (MMC+SF), Grup II (MMC+DS),
Grup III (DS), Grup IV (SF). 40 mg MMC, Grup I de 40-60 ml SF, Grup II de DS ile sulandırılarak uygulandı. Gruplar arasında yaş ortalamaları yönünden farkın önemliliği OneWay ANOVA, kategorik değişkenlerin karşılaştırılmasında Pearson’un Ki-Kare testi kullanıldı. p<0.05 için sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Bulgular: 43 olgunun 36’sı erkek,7’si kadındı. Olguların evre ve derecelere göre dağılımı; 36’sı (%83.7) pTa, 7’si (%16.3) pT1 olarak saptandı. 34’ü (%79) düşük grade, 9’u
(%21) yüksek gradeli tümöre sahipti. pT1 mesane kanseri olgularının hepsi (n:7) yüksek
grade, pTa olguların 2’si yüksek grade, olguların 22’si (%51) tek odaklı, 21’i (%49) ise
multıple tümöre sahipti. 10 hasta (%23) >3 cm, 33 hasta (%77) ≤3 cm tümör boyutuna
sahipti. Değişkenler arasında istatiksel anlamlı fark yoktu. Toplam 5 (%11.6) hastada nüks
saptandı, bunların 2’si Grup II, 3’ü Grup IV’teydi. Nüks gösteren hastaların hiçbirinde
progresyon saptanmadı. Takipte 3. ay sistoskopi kontrolünde Grup IV’de 2 hastada nüks
saptandı. Hastaların 2’sinde tümör boyutu >3 cm ve 1’i multıple tümöre sahipti. 6.ay
kontrolde Grup II’de 2 hastada nüks saptandı, hastalar multıple ve ≤3 cm tümöre sahipti.
Grupların genel dağılımına ve izlem sürelerine göre nüks oranlarının dağılımı Tablo 1 ve
2’de gösterilmektedir.
Sonuç: Bizim çalışmamızda gruplar arasında nükslerin oranları ve dağılımları açısından fark bulunmamakla birlikte, nispeten az sayıda hasta çalışmaya dahil edilebilmiştir.
Ancak, kemoterapi dışı, özellikle DS gibi ajanların tümör nüksü için etkili olabileceğine
dair klinik ipuçları elde edilmiştir. Elbette bu verilerin histopatolojik ve moleküler düzeydeki ileri çalışmalarla desteklenmesi gerektiği açıktır. Yeni moleküler ve genetik, tümörün
doğal seyrine yönelik tümör belirteçlerinin riskli ve yüksek maliyeti olan ajanlarla yapılan
gereksiz tedaviler yerine, daha az riskli ek tedavilerin seçimine ışık tutması da mümkün
görünmektedir.
179
MESANE KANSERİ
POSTER
P014
POSTER
MESANE KANSERİ
Tablo 1.
Nüks
Grup I
n=11 (%)
Grup II
n=10 (%)
Grup III
n=11 (%)
Grup IV
n=11 (%)
Yok
11 (%100)
8 (%80)
11 (%100)
8 (%72,7)
Var
-
2 (%20)
-
3 (%27,3)
p
0,102
Tablo 2.
Gruplar
3.AY
6.AY
9.AY
Nüks
n
12.AY
n
Nüks
n
Nüks
n
Nüks
Grup I
11
-
11
-
9
-
7
-
Grup II
10
-
10
1 (%10,0)
8
-
7
1 (%14,3)
Grup III
11
-
11
-
9
-
7
-
Grup IV
11
2 (%18,2)
11
2 (%18,2)
9
1 (%11,1)
7
1 (%14,3)
p değeri
180
0,125
0,185
0,423
0,403
POSTER
P015
Radikal sistektomi sırasında diseke edilen lenf nodu sayısının
sağkalım üzerine etkisi: Retrospektif değerlendirme
1
Caner Baran, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Ender Kavukçu, 1Orkunt Özkaptan
Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Radikal sistektomi sırasında uygulanan lenf nodu diseksiyonunda diseke edilen
lenf nodu sayısının sağkalım üzerine etkisinin araştırılması.
Materyal ve Metod: 1996-2008 yılları arasında mesane tümörü nedeniyle servisimizde radikal sistektomi, bilateral lenf nodu diseksiyonu ve üriner diversiyon uygulanan 209 hastanın
kayıtları retrospektif olarak değerlendirilerek sistektomi patolojisi, pT2 ya da pT3, değişici epitel
hücre histolojisine sahip, preoperatif dönemde metastaz bulgusu olmayan, neoadjuvan kemoterapi uygulanmamış, sistektomi sonrası elde edilen spesmenin patolojik incelemesinde cerrahi
sınırda tümör tutulumu olmayan, en az bir lenf nodu diseke edilmiş 74 hasta çalışma kapsamına
alındı. Çalışma kapsamına alınan hastalardan diseke edilen lenf nodu ortanca değerine göre iki
grup oluşturularak, diseke edilen lenf nodu sayısının sağkalım üzerine etkisi değerlendirildi.
Bulgular: Hasta grubunda çıkartılan lenf nodu sayısı ortanca değeri 13 (1-41) olarak
bulundu. Çıkartılan lenf nodu sayısı 12 ve altında olan hastalar 1.grup (n:36), 13 ve üzerinde olan hastalar 2.grup (n:38) olarak belirlendi. Gruplar arasında demografik veriler, preoperatif TUR-T patolojileri, sistektomi patolojileri, CIS oranları, lenf nodu tutulum oranı,
adjuvan kemoterapi uygulanması açısından anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). 1. grupta
ortalama 6,17 2. grupta ortalama 21,6 lenf nodu diseke edildi (p<0,001). Gruplar Kaplan Meier yaşam analizi tabloları ile değerlendirildiğinde tahmin edilen ortalama sağkalım
1.grup için 33,1 ay, 2. grup için 88,2 ay (p:0,002) ve tahmin edilen hastalığa özgü sağkalım
1.grup için 48,6 ay, 2. grup için 101,8 ay (p: 0,049) olarak bulundu. (Tablo 1,2). Gruplar
arasındaki farklar istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
Sonuçlar: Radikal sistektomi sırasında lenf nodu diseksiyonunda mümkün olduğunca
çok sayıda lenf nodu diseke edilmesi sağkalımı olumlu yönde etkilemektedir.
181
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P016
Küçük insizyonla radikal sistektomi ve genişletilmiş
lenfadenektomi
1
Güven Aslan
MESANE KANSERİ
1
Amaç: Kasa invazif mesane kanserlerinde radikal sistektomi altın standart tedavidir.
Bu ameliyat açık teknikle uygulandığında göbek üstü ve altını içine alan uzun insizyonlar
yapılmaktadır. Bu durum ameliyat sonrası dönemde insizyonel herni, inguinal herni, yara
yeri açılması gibi pek çok tıbbi ve kozmetik problemlere yol açmaktadır. Daha küçük insizyonların genişletilmiş lenfadenektomi ve üriner diversiyona olumsuz etkisi olup olmayacağı
konusunda yeterli veri yoktur. Çalışmamızda göbek altı küçük median insizyonla radikal
sistektominin etkinliği ve uygulanabilirliği araştırılmaktadır.
Yöntem: Açık teknikle radikal sistektomi ardışık olarak 4 (3 erkek 1 kadın) hastaya uygulandı. Hastaların klinik evreleri 3 hastada T2 ve 1 hastada T3 olarak tespit edildi. Tüm
hastalara umblikus hızasından simfizis pubise doğru 12-14 cm longitudinal median insizyon
uygulandı. Urakus tam olarak çıkarıldı ve ana vasküler yapılar rahatlıkla ortaya konabildi.
Tüm hastalara diversiyon tekniği olarak ileal loop uriner diversiyon ve üst sınır inferior mezenterik arter olacak şekilde genişletilmiş lenfadenektomi yapıldı.
Bulgular: Operasyonun toplam süresi ortalama 245 dakika olarak kaydedildi. Hastalarda intraoperatif herhangi bir komplikasyon görülmedi. Ortalama kan kaybı 550 cc olarak
kaydedildi. Ortalama 21 adet lenf nodu çıkarıldı. Hastalarda barsak hareketleri ortalama 2.
gün yerine geldi. Hastalar ortalama 9. gün hastaneden taburcu edildi. Takiplerde postoperatif 3. ayda herni gözlenmedi.
Sonuç: Küçük insiyonla radikal sistektomi onkolojik prensiplere uygun, kozmetik avantaj sağlayan cerrahi teknik ve konforda belirgin değişikliğe yol açmayan önemli bir cerrahi
seçenektir.
182
POSTER
P017
Intravezikal BCG sonrası penil lezyon ve inguinal lenfadenopati:
Olgu sunumu
1
Güven Aslan, 2Can Sevinç, 3Burçin Tuna, 3Kutsal Yörükoğlu
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Göğüs
Hastalıkları Anabilim Dalı, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
Amaç: Kasa invazif olmayan mesane kanserleri tedavisinde intravezikal BCG yaygın olarak kullanılmaktadır. BCG tedavisinin yan etkileri olarak sıklıkla hafif ateş, irritatif mesane
semptomları görülmektedir. Çalışmamızda nadir bir yan etki olarak intravezikal BCG uygulaması sonucunda gelişen penil ve pubik lezyonlar, inguinal lenfadenopatinin eşlik ettiği
bir olgu sunulmaktadır.
Yöntem: 75 yaşında erkek hasta hematüri yakınması ile başvurdu. Yapılan sistoskopide
mesane sağ yan duvardaki 2 cm tümöral oluşuma TUR yapıldı. Patoloji sonucu pTaG2
(WHO 1973) +CIS olarak tespit edildi. Hastaya 6 kür BCG tedavisi planlandı. Tedavinin 5.
haftasında hastada şiddetli irritatif mesane yakınmaları, genital böldege kızarık şişlik yakınmaları görüldü. Fizik muayenede peniste midşaftta ülsere lezyon, pubik bölgede yüzeyden
kabarık kırmızı papüler lezyonlar görüldü (Şekil 1). İki taraflı palpable inguinal lenf nodları
ele geliyordu. AC grafisi normal olan hastada, BT de bilateral inguinal bölgede sağda 1.5
cm, solda 1 cm lenfadenopati tespit edildi. İdrar tüberküloz direk bakı ve kültürleri ve PCR
analizi negatif olarak geldi.
Bulgular: Hastanın pubik bölgedeki lezyonundan biyopsi ve eş zamanlı sistoskopi yapıldı. Sistoskopisi normal olan hastada, alınan
mesane biyopsi patolojisi kronik enflamasyon,
cilt biyopsisi langhans tipi dev hücreler, nekroz içeren granülomatoz inflamasyon olarak
tespit edildi. Hastaya Isoniazid, Rifampisin ve
Pirazinamid’den oluşan 3 lü antitüberküloz tedavi başlandı. Tedavinin 2. ayından itibaren
Pirazinamid sonlandırılıp 2’li tedavi ile devam
edildi. Tedavi toplam 6 ay sürdürüldü. Takipte Şekil 1.
hastanın glans penisteki ve pubik bölgedeki lezyonlarının iyileştiği ve kontrol BT de önceki lenf nodlarının kaybolduğu görüldü. Tedaviye
bağlı yan etki görülmedi ve takiplerde mesanede nüks saptanmadı.
Sonuç: Penil lezyon ve lenf nodu tutulumu intravezikal BCG tedavisin oldukça nadir
bir yan etkisidir. Tedavi esnasında travmatik kateterizasyon önemli sebeplerden biridir. BCG
tedavisi verilirken hastalar olası yan etkiler karşısında bilgilendirilmeli, hekimler de bu tip
yan etkiler karşısında uyanık olmalı ve hızla antitüberküloz tedaviye başlanmalıdır.
183
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P018
Radikal sistektomi öncesi klinik evrelendirmede bilgisayarlı
tomografinin değeri
1
Güven Aslan, 3Burçin Tuna, 2Mustafa Seçil, 3Kutsal Yörükoğlu
MESANE KANSERİ
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi
Radyoloji Anabilim Dalı, İzmir, 3Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
Amaç: Radikal sistektomi operasyonlarında operasyon öncesi evreleme amacıyla rutin
olarak bilgisayarlı tomografi kullanılmaktadır. Çalışmamızda preoperative BT sonuçları ile
cerrahi sonrası lenfnodu metastazı ve perivezikal yayılım değerlendirmesinin karşılaştırılması
amaçlanmıştır.
Yöntem: Radikal sistektomi ve üriner diversiyon uygulanan 40 (35 erkek, 5 kadın) hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların tamamında preoperatif toraks, abdomen BT çekilerek
klinik evreleme tamamlandı. Tüm hastalara kasa invazif mesane kanseri tanısıyla radikal
sistoprostatektomi/ total histerektomi-salfingooferektomi ve genişletilmiş lenfadenektomi
uygulandı. Hastaların histopatolojik özellikleri preoperatif BT deki klinik evre sonuçları ile
Bulgular: Hiç bir hastada uzak metastaz saptanmadı. Perivezikal uzanım şüphesi 10 hastada BT ile tespit edildi. Bu hastaların ameliyat sonrası 6 tanesinde perivezikal uzanım patolojik olarak doğrulandı. BT de belirlenmeyen 5 hastada final patolojide perivezikal yayılım
tespit edildi. Pelvik Lenf nodu pozitifliği 6 hastada tespit edildi. Bu hastaların intraoperatif
lenf nodu sayı ve invazyon özellikleri BT ile uyumlu olmayıp daha ileri evre ve sayıda özellikler göstermekteydi. 3 hastada BT de belirlenmeyen lenf nodu pozitifliği tespit edildi.
Sonuç: Radikal sistektomi preoperatif evrelendirmede perivezikal uzanım ve lenf nodu
metastazını değerlendirmede BT yetersizdir. Yeni evreleme metodları ve nomogramların
oluşturulmasına ihtiyaç vardır. Hastalara bu bilgiler ışığında olası tedavi seçenekleri ve sonuçları konusunda bilgilendirme yapılmalıdır.
184
POSTER
P019
Gebeliğinin ilk trimesterinde yüzeyel mesane tümörü saptanan
olguya yaklaşım
1
Cenk Acar, 1Deniz Bolat, 1Cihan Toktaş, 1Zafer Aybek, 1Levent Tuncay
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kınıklı, Denizli
Amaç:Gebeliğinin 8. haftasında rutin gebelik kontrolleri sırasında yüzeyel mesane tümörü saptanan 29 yaşındaki hastaya uyguladığımız tedavi yaklaşımını anlatmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem:Anamnezine göre sigara kullanmayan, tekstil sektöründe çalışan ve
herhangi bir ürolojik hastalık ve cerrahi girişim hikâyesi bulunmayan hastanın rutin gebelik
kontrolleri sırasında yapılan ultrasonografik incelemesinde uterus içersinde kardiyak aktivitesi düzenli 8 haftalık fetüs izlendi ve bilateral böbrekler doğal olarak saptandı.Ancak mesane
sol yan duvarda yaklaşık 3.2x2 cm boyutlu düzensiz konturlu ve papiller görünümlü dolum
defekti saptandı.Bunun üzerine hastaya spinal anestezi altında sistoskopi planlandı.Hastaya
işlemden 4 saat önce ve 4 saat sonra hydroxyprogesterone caproate 500 mg/2 ml 1x1 im.
uygulandı.Transüretral rezeksiyon sırasında irrigasyon mayisi olarak mannitol kullanıldı.
Hastaya taburcu olurken progesterone kapsül 100 mg 3x1 po/15 gün reçete edildi.
Bulgular: Hastanın gebeliğinin 10. haftasında spinal anestezi(bupivakain%0,5’lik 0,2
mg/kg)altında yapılan sistoskopisinde sol orifisin hemen üzerinden başlayıp sol yan duvara
doğru uzanan 3 cm’lik yüzeyel papiller tümöral oluşum izlendi. Tümöral doku komplet
olarak rezeke edildi.Fetüsün cerrahi sonrası kardiyak aktivitesi normal olarak saptandı. Patolojik değerlendirme sonucu lamina propriyayı infiltre etmemiş yüksek dereceli non invaziv
papiller üretelyal karsinom olarak raporlandı.Hastanın üretral kateteri 3. gün çekildi ve hasta
aynı gün taburcu edildi.Hastaya cerrahi sonrası intravezikal tedavi uygulanmadı. EORTC
mesane tümörü skorlama sistemine göre tümörün 1 yıl içinde progresyon ihtimali %1 olduğundan ve spesmende lamina propria invazyonu saptanmadığından hastaya tekrar rezeksiyon yerine sistoskopik kontroller önerildi. Hastanın üçüncü ayında lokal anestezi altında
yapılan sistoskopisi rezeksiyon skarı dışında normal olarak saptandı.
Sonuç:Gebelerde mesane tümörü oldukça nadir saptanmaktadır. Bunun nedeni muhtemelen gebelik süresinin kısa olmasıdır.Ancak sigara ve mesleki maruziyet nedeniyle gebelerde de mesane tümörü saptanabilir.Mesanesinde tümör saptanan gebelerde gebelik haftasına
bakılmaksızın sistoskopi ve rezeksiyon uygulanmalıdır.Yüzeyel mesane tümörlerinde fetal
toksisitesi nedeniyle cerrahi sonrası intravezikal tedavi önerilmemektedir.Özellikle düşük
malign potansiyelli tümörlerde hastaların sistoskopik kontroller ile takip edilmesi yeterli olabilmektedir.
185
MESANE KANSERİ
1
POSTER
MESANE KANSERİ
P020
Yüzeyel mesane kanseri olgusunda intravesikal Bacillus CalmetteGuerin (BCG) tedavisi sonrasında penil lezyon ve inguinal
lenfadenopati
1
Aykut Kefi, 1Önder Çınar, 1Volkan Şen, 1Ömer Demir, 1Adil Esen
1
Amaç: Yüzeyel mesane kanseri nedeniyle intrakaviter BCG tedavisi sonrasında penil lezyon ve inguinal lenfadenopatisi gelişen olgunun sunumu amaçlandı.
Olgu
Altmış-iki yaşındaki erkek hastanın hematüri nedeniyle yapılan sistoskopisinde mesanede pT1 yüksek dereceli üretelyal karsinom saptandı. ReTUR’unda mesanede nüks kitlesel
lezyon izlenmedi. İntrakaviter BCG tedavisi planlanan hastaya protokol gereği 6 haftalık
BCG Immucyst® flakon tedavisi verildi. Üçüncü ay kontrol sistoskopisinde nüks saptanmayan hastada idame BCG tedavisine geçildi. İlk idame dozu uygulama esnasında üretral
ağrısı olan hasta instilasyondan 10 dakika sonra idrarını acil sıkışma hissi ile yaptı. Tedavi
sonrası 2. gün 40°C ateş yüksekliği ve dizüri yakınması olan hasta, yakınmaları devam etmesi
üzerine 10. günde kliniğimize başvurdu. Muayenesinde penil ödem, penis cildinde hiperemi
ve eritematöz plak saptanan hastaya ampirik antibiyotik tedavisi başlandı. Mevcut klinik
durumunda gerileme olmaması üzerine penil lezyonundan alınan kültürlerinde normal deri
florası üredi. Mikroskopik incelemede aside dirençli basil görülmeyen hastanın tüberküloz
tanı panelinde PCR pozitifliği saptandı. Hastaya
antitüberküloz tedavi (İzoniazid 300 mgr/gün +
Rifampisin 2x300 mgr/gün) başlandı. Tedavinin
2. haftasında penil ödemi, ülseratif lezyonu ve inguinal adenopatisi gerileyen hasta halen tedavisini
almaktadır.
Sonuç: İntravezikal BCG immünoterapisinin
yan etkileri genitoüriner sistemde birçok farklı
organı etkileyebilir. Penis ve üretranın da etkilendiği penil ödem ya da meatal ülserasyon şeklinde
lezyonlar görülebilir. İntravezikal BCG tedavisi
uygulayan klinisyenler tedavinin yan etkileri ve
bunların uygun tedavi yönetimi hakkında bilgi Penil ve inguinal lezyon
sahibi olmalıdırlar.
186
Senkron akciğer ve mesane küçük hücreli karsinomu: Bir olgu sunumu
1
Pınar Kara, 1Ergün Sanrı, 1Işıl Uğur, 1Cem Mısırlıoğlu, 1Bülent Küçükplakçı, 1Taciser
Demirkasımoğlu, 1Aytül Özgen, 1Yeşim Elgin, 1Yıldız Güney
Ankara Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Ankara
Mesanenin küçük hücreli karsinomu oldukça nadir görülen, agresif seyirli bir tümördür.
Akciğerin küçük hücreli karsinomuna benzemektedir. Cerrahi, radyoterapi ve kemoterapi
birlikte ya da tek başlarına kullanılan tedavi metodlarıdır. Hastalığın nadir görülmesi, sıklıkla tanı anında yaygın hastalık nedeniyle standart tedavi metodu belli değildir. Literatürde
akciğer tümörü ile senkron birlikteliği birdirilmemiştir. Bizde kliniğimize başvuran ve radyokemoterapi ile tedavi edilen lokal ileri küçük hücreli dışı akciğer karsinomu ile senkron
küçük hücreli mesane karsinomlu bir olguyu literatür eşliğinde sunmak istedik.
Olgu: Yetmiş bir yaşında erkek hasta, 2-3 aydır varolan öksürük, nefes darlığı ve hemoptizi yakınmaları ile başvuran, yapılan tetkiklerinden akciğer grafisinde sağ akciğerde kitle,
toraks BT’sinde sağ hilus alt lob bronşunu daraltan kitle tesbit edilen ve bronkoskopik biyopsi ile küçük hücreli dışı akciğer karsinomu tanısı alan hastanın metastaz taramaları ve
evreleme çalışmaları sonrası evre 3B akciğer karsinomu tesbit edilen hasta radyokemoterapi
altında iken sık idrara çıkma, hematurisinin olması nedeniyle yapılan tetkiklerden abdomino-pelvik BT’sinde sol böbrek hafif hidropik ve mesane sol yan ve arka duvarda 1 cm duvar
kalınlaşması, sistoskopide mesane sol yan duvarı ve trigonun büyük bir bölümünü kaplayan
dev boyutlu kitlesel lezyon tesbit edilen hastaya TUR sırasında kitle rezeksiyonu uygulanmış,
patoloji sonucu küçük hücreli mesane karsinom tanısı kondu. Uzak taramalar sonucunda
sınırlı hastalık olarak değerlendirilip hastaya cisplatin ile eş zamanlı konvansiyonel fraksiyonla pelvis ve ardından mesane lojuna lokalize edilip toplam 60 Gray radyoterapi uygulanıp
takibe alındı. Hasta yaklaşık 10 aydır klinik ve radyolojik olarak nüks veya metastazsız takip
edilmektedir.
Sonuç: Mesanenin küçük hücreli karsinomu genelde sistemik hastalık olmakla ve agresif
bir seyir göstermekle birlikte hastanın değerlendirlmesi ve evrelenmesi yapılırken başka bir
primer tümör varlığı da akılda tutulmalıdır. Primer kemoradyoterapi etkili bir tedavi modalitesi olarak göze çarpmakla birlikte optimum tedavinin tesbit edilebilmesi için daha geniş
serilerle çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır.
187
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P021
POSTER
P022
Küçük hücreli olmayan akciğer kanserinin mesane metastazı:
Nadir bir hematüri nedeni
1
Ömer Faruk Karataş, 2Reyhan Bayrak, 1Mehmet Erol Yıldırım, 1Ömer Bayrak,
Ersin Çimentepe, 1Doğan Ünal
MESANE KANSERİ
1
1
Fatih Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 2Fatih Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim
Dalı, Ankara
Amaç: Bu vaka eşliğinde hematüri semptomu ile başvuran ve mesaneye metastaz yapan
küçük hücreli olmayan (non-small cell) akciğer kanseri tanısı alan nadir görülen bir hastalığı
vurgulamayı amaçladık.
Hasta ve Method: 69 yaşında bayan hasta, Ağustos 2007’de her iki flank bölgesinde ağrı,
hematüri ve kusma şikayeti ile başvurdu.
Bulgular: Pelvik BT’de anormal ve düzensiz mesane duvar kalınlaşması ve her iki böbrek
ve üreterde ileri derecede hidronefroz saptandı. Sistoskopik muayenede küçük mesane kapasitesi ve özellikle mesane sol yan duvarda olmak üzere solid çok sayıda kitle saptandı. Alınan
biyopsilerin TTF-1 boyası ile güçlü boyanmaları hastalığın orjinin akciğer olabileceğini düşündürdü. Sintigrafide tüm kemiklere yaygın tutulum
gözlendi. Onkoloji ile konsülte edilen hastaya epitelyal tümörlere karşı etkili kemoterapotik ilaçlar (Granisetron, Carboplatin, Gemsitabin ve Zoledronik asit)
başlandı. Üç kür kemoterapi rejiminden sonra hastanın genel durumunun kötüye gitmesi üzerine ilaçlar
kesildi. Takip altındaki nefrostomili hasta 4. kemoterapi rejimini alamadan Mayıs 2008’de kaybedildi.
Sonuç: Mesane kanserlerinin yaklaşık %2’si metastatiktir. Akciğer kanserleri mesaneye sporadik olarak metastaz yaparlar. Akciğer tümörlerinden “küçük
hücreli (small cell)” tipinin nadir de olsa mesaneye
metastaz yaptığı bildirilmiştir. Bu vaka bilgilerimize
1. Sistoskopik muayenede azalmış mesane kapasitesi
göre, küçük hücreli olmayan (non-small cell) akciğer Şekil
ve çoğu mesane sol yan duvarda olmak üzere multipl solid
kanserinin mesaneye metastazını bildiren çok nadir kitleler
bir rapordur.
188
POSTER
P023
Cerrah deneyiminin komplet transüretral mesane tümörü
rezeksiyonu sonrası nüks üzerine etkisi
1
Orhan Koca, 1Metin I. Öztürk, 1Ali Murat Gökçe, 1Mustafa Güneş, 1M. İhsan Karaman
Amaç: Mesane kanseri, genitoüriner sistem kanserleri içinde prostat kanserinden sonra
ikinci sıklıkta görülmektedir. Yüzeysel mesane kanserinin standart tedavisi transüretral rezeksiyondur (TUR-MT). Cerrah deneyiminin TUR-MT sonrası nüks üzerine etkisi araştırıldı.
Yöntem: Ocak 2002-ocak 2009 tarihleri arasında yüzeysel mesane kanseri nedeni ile
komplet TUR yapılan 227 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Tüm olgulara postoperatif erken dönemde intrakaviter mitomisin uygulandı. Yine tüm olgularda postoperatif
3’üncü ayda sistoskopi kontrolü yapıldı. Operatörler 2-3 yıllık asistan doktor (grup 1), 4-5
yıllık asistan doktor (grup2) ve uzman doktor (grup 3) olarak 3 gruba ayrıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 65,7 idi. 127 hasta primer mesane
tümörü iken, 100 hasta sekonderdi. Sekonder mesane kanseri bulunan hastalara yapılan
TUR-MT sonrası nüks oranı, primer olanlardan anlamlı olarak yüksekti. Cerrah deneyimi
açısından bakıldığında grup 1’deki nüks oranları, 2 ve 3’ten anlamlı olarak yüksek iken, grup
2 ile 3 arasındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı düzeylere ulaşmadığı gözlemlendi. Tümörün evresi ve grade’i arttıkça nüks riskinin arttığı gözlemlendi.
Sonuç: Çalışmamızın sonuçları cerrah deneyiminin TUR sonrası nüks üzerinde etkili
olduğunu göstermiştir. Bu durum eğitim alan meslektaşlarımız TUR yaparken süpervizyona
daha fazla önem verilmesi gerektiğini düşündürmektedir.
189
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P024
Yüksek riskli olgularda radikal sistektomi
1
Orhan Koca, 1Muzaffer Oğuz Keleş, 1Mustafa Güneş, 1Metin I. Öztürk,
Hüseyin Kanberoğlu, 1M. İhsan Karaman
1
MESANE KANSERİ
1
Amaç:: Toplumda hayatta kalma süresinin giderek artması, ileri yaşta ve komorbiditeleri
bulunan mesane kanserli olguların görülme sıklığını artırmaktadır. Bu olgularda radikal sistektomi gerekliliği biz hekimleri çoğu zaman zor durumda bırakmaktadır. Kliniğimizde ileri
yaş ve yüksek ASA (American Soceity of Anesthesiologists) skoru bulunan olgularda radikal
sistektomi operasyonu retrospektif olarak değerlendirildi.
Yöntem: Ocak 2002 ve ocak 2009 tarihleri arasında kliniğimizde mesane tümörü nedeni ile radikal sistektomi operasyonu uygulanmış 87 hasta retrospektif değerlendirilerek
75 yaş ve üzeri hastalar ile ASA skoru 3 ve üzerinde olan toplam 36 hasta değerlendirmeye
alındı. Hastalar demografik özellikler, preoperatif ve postoperatif patolojileri açısından değerlendirildi. Ayrıca, operasyon sırasında ve hastaların takibinde görülen komplikasyonları
ve mortaliteleri incelendi.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 69,4 (57-87) yıl idi. Operasyon sonrası ortalama takip süresi 40,3 (6-86) ay idi. Patolojik evrelemede hiçbir hastada yüzeyel mesane kanseri tespit edilmezken, 26 hastada (%72) T2, 13 hastada (%28) T3 tümör tespit edildi. Hastalardan
birinde skuamöz hücreli karsinom bildirilirken, 7 hastada lenf nodu metastazı tespit edildi.
Postoperatif erken dönemde 8 hastada yara yeri enfeksiyonu, 2 hastada yara evantrasyonu, 1
hastada ileus gerçekleşti. Postoperatif geç dönemde ise bir olguda loop stenozu gözlemlendi.
Bir hastada anastomoz darlığı tespit edildi. İki hastada postoperatif erken dönemde exitus
gelişmişti.
Sonuç: İleri yaşlı veya komorbiditesi bulunan bir hastada radikal sistektomi gibi büyük
bir cerrahi işlemin morbiditesinin görece yüksek olması doğaldır. Sadece ileri yaş ve/veya ek
hastalıkları nedeniyle invaziv mesane kanserli bir hasta sistektomi ve kür şansından mahrum
edilmemelidir. Epidemiyolojik ve güncel klinik veriler, sadece ileri yaş nedeniyle invaziv mesane kanserli bir hastada sistektomiden vazgeçilmemesi gerektiğini düşündürmektedir.
190
POSTER
P025
Ortotopik ileal neobladder uygulanmış hastaların ürodinamik
değerlendirilmesi
1
Ender Kavukçu, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Caner Baran, 1Oğuz Yılanoğlu
İstanbul Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Bu çalışmada radikal sistoprostatektomi sonrası diversiyon olarak Studer ortotopik ileal neobladder uygulanan hastalarda, ürodinamik parametreler ve fonksiyonel sonuçlar
değerlendirilmiştir.
Materyal ve Metod: Kliniğimizde 1996-2008 yılları arasında invaziv mesane tümörü tanısıyla 209 hastaya radikal sistoprostatektomi uygulanmıştır.Bu çalışmada 2000-2007 yılları
arasında radikal sistoprostatektomi,bilateral pelvik lenf nodu disseksiyonu yapılan ve üriner
diversiyon yöntemi olarak ortotopik ileal neobladder(studer pouch) uygulanmış,yaşları4574 arasında 61 hastadan;lokal nüks ve uzak metastazı olmayan,1 yıldan uzun süre takipte
kalan 18 erkek hasta fonksiyonel ve ürodinamik olarak degerlendirilmiştir.
Bulgular::Hastalar en erken post operatif 12 ayda değerlendirmeye alındı.Max. pouch
kapasitesi, komplians, Q max,PMRV sırasıyla 342,4±54,8ml; 35,6±23,3 ml/cmH2O; 14,1±
6,5ml/sn; 63,3±40,4ml olarak saptandı.Tüm hastalarda dolum esnasında ritmik barsak kontraksiyonları gözlendi. Çalışmaya alınan 18 hastadan 10 u gece ve gündüz kontinan (en çok
1 ped) olduklarını ifade ederken,ayrıca 5 hasta sadece geceleri inkontinans tanımlamaktaydı.3 hastada ise diurnal inkontinans mevcuttu.Gece inkontinans oranı %44,4,gündüz
inkontinans oranı %16,6 olarak tespit edildi.
Sonuçlar:Studer ortotopik ileal neobladder ürodinamik parametreleri ve fonksiyonel sonuçlarıyla başarıyla uygulanabilir bir yöntemdir.
191
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P026
Kas invazif mesane tümörlerinde seçilmiş olgularda konservatif
tedavi
1
Cavit Can, 1Aydın Yenilmez, 1Ata Özen, 1Coşkun Kaya, 1Turgut Dönmez, 1Metin Kale
MESANE KANSERİ
1
Amaç: Re-TUR sonrasında tümör saptanmayan lokal pT2 ürotelyal kanserli hastaların
tedavi sonuçlarının değerlendirilmesi.
Yöntem: İlk transüretral rezeksiyonlarında, tümörün tamamen rezeke edilebildiğinden
emin olunan ve patolojik değerlendirmesi sonucu pT2 tanısı konan 21 hastaya 4-6 hafta
sonra Re-TUR uygulandı. Re-TUR’da rezeksiyon alanı, adele dokusunu da içeren 1 cm’lik
normal mukoza sınırı ile tümör yatağı derinlemesine yağ dokusu görülünceye kadar rezeke
edildi. Re-TUR sonucunda malignite saptanmayan hastalar takibe alındı. Hastaların izlem
sonuçları Kaplan-Meier analizi ile değerlendirildi.
Bulgular: 21 hastanın ortalama yaşı 65 (45-82), 1’i kadın ve 20’si erkekti. Ortalama
takip süresi 67,95 (24-142) aydı. İzlem süresince 11 hastada rekürrens görülmezken, 7 hastada pTa nüksü, 1 hastada pT1 nüksü,
2 hastada da pT2 nüksü saptandı. pT2
nüksü saptanan 2 hastaya 8 ve 66. aylarda radikal sistektomi yapıldı. Bir hastada
36.ncı diğerinde 60.ncı ayda olmak üzere
toplam 2 olguda akciğer metastazı gelişti.
Metastaz gelişen bir hastaya lobektomi
(metastazektomi) yapıldı. İzlem süresince 4 hasta ex oldu. Kaplan-Meier analizi
sonucunda 5 yıllık genel sağkalım oranı
%85,7, 10 yıllık genel sağkalım oranı
%52,4 olarak bulundu.
Sonuç: Kas invazif mesane tümörleri,
tümör alanının geniş Re-TUR’unda artık
tümörü olmayan seçilmiş olgularda, saTakip Süresi
dece TUR-M ile tedavi edilebilir
192
POSTER
P027
Mesane kanserlerinde etiyolojik faktörlerin belirlenmesi.
Üroonkoloji derneği ön çalışma sonuçları
Çağ Çal, 2Murat Bozlu, 1Rashad Mammadov, 1Bilbaşar Yıldız, 1Fuat Kızılay, 1Gürhan
Günaydın, 1İbrahim Cüreklibatır
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, Mersin
Amaç: Çalışmanın amacı; mesane kanseri tanısı konulan hastalarda çok merkezli anket
çalışması ile etiyolojik faktörleri belirlemektir.
Materyal ve Metod: Bir yıl içerisinde üroloji kliniklerinde mesane tümörü tanısı ile tedavi ve/veya izlemi yapılan hastalar çalışmaya dahil edildiler. Tüm hastaların klinik, demografik ve etiyolojiye yönelik bilgileri anket formu aracılığı ile kayıt edildi. Formlarda hastanın
demografik verileri, çalışma şartları, mesleksel riskleri, sigara kullanımı, pasif sigara içiciliği,
siklofosfamid, yapay tatlandırıcı, uzun süre analjezik kullanımı, tekrarlayan üriner sistem
enfeksiyonu öyküsü, tanı anında tümörün histolojik tipi, evresi ve derecesi, sayısı ve tanı
anında en büyük tümör boyutu sorgulandı.
Bulgular:
Tanı anında hastaların ortalama yaşı 60.7±11.3 olarak hesaplandı. Olguların önemli bir
bölümü erkektir (Erkek %89 / kadın %11). Olgular %68 oranında emekli geri kalanı aktif
çalışan (%9 özel sektörde maaşlı, %11 kamuda maaşlı, %12 kendi işine sahip) kişilerden
oluşmaktadır.
Değerlendirmede 62 olguda (%83) sigara kullanımı saptanmasına karşın %17 olgu hiç
sigara kullanmamıştır. Hiçbir hastada pelvik radyoterapi ve siklofosfamid kullanımı öyküsü
yoktur. Olgularda %11 yapay tatlandırıcı, %16 uzun süreli analjezik kullanımı öyküsü bulunmaktadır. Sadece bir hasta tekrarlayan üriner enfeksiyon öyküsü tanımladı.
Sonuç: Ülkemizde tanı konulan mesane tümörlerinde sigara önemli bir prognostik faktördür. Erkeklerde kadınlara göre belirgin fazla görülmesi de sigara kullanımı ile ilişkili olabilir. Merkezlerden gelen kayıtlar artıkça ülke genelindeki tablo daha da netleşecektir.
193
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P028
Üst üriner sistem değişici epitel kanserlerinde sağkalım analizi
1
Artan Koni, 1Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Halil Kızılöz, 1Kubilay İnci, 1Haluk Özen
MESANE KANSERİ
1
Amaç: Üst üriner sistem değişici epitel hücreli tümörü nedeniyle nefroüreterektomi yapılan hastalarda sağkalım analizi yapmak.
Materyal ve Metod: Temmuz 1987’den bugüne toplam ortalama yaşı 60.4±11.8 olan
88 hastaya (K/E=13/75) nefroüreterektomi yapıldı (açık/laparoskopik=78/10). Ortalama
61.1±6.3 ay takip edilen hastaların 5-yıllık genel sağkalım analizleri yapıldı. Yaş, cinsiyet,
anemi, mesane tümörü, sigara ve taş hastalığı öyküleri, pT evresi, tümör derecesi ve tümör
yerleşimi (renal pelvis/üreter) prognostik faktörler olarak değerlendirildi. Tek değişkenli analizde anlamlı bulunan parametreler cox-regresyon analizine tabi tutuldu.
Bulgular: 5-yıllık genel sağkalım oranı %63.02±0.06 olarak bulundu. Tek değişkenli
analizde pT evresi, tümör derecesi, mesane tümörü öyküsü ve tümör yerleşimi sağkalımı
etkileyen faktörlerdi (sırasıyla: p=0.000, p=0.000, p=0.0004 ve p=0.0005). Tümör derecesi,
pT evresi ve tümör yerleşimi sağkalımı belirleyen bağımsız değişkenlerdi.
Sonuç: Yüksek evre, derece ve üreter yerleşimi üst üriner sistem değişici epitel hücreli
kanserlerinde daha kötü sağkalımı ortaya koymaktadır.
194
Hacettepe nefroüreterektomi serisinde demografik ve klinik veriler,
22 yılda neler öğrendik?
POSTER
P029
Mert Günay, 1Bülent Akdoğan, 1Artan Koni, 1Ayşe Veyhürda Dikmen, 1Cenk Yücel
Bilen, 1Haluk Özen
1
Amaç: Üst üriner sistem tümörlerinde (ÜÜST) demografik ve hastalık seyri ile ilgili
verileri ortaya koymak.
Materyal ve Metod: 1987 yılından bu yana ÜÜST nedeniyle Hacettepe Hastanesi’nde
ameliyat edilen hastaların kayıtları tarandı.
Bulgular: 1987-2009 yılları arasında 92 hastaya ÜÜST nefroüreterektomi yapıldı. Kayıtları eksiksiz olan 88 hasta çalışmaya dahil edildi (75 erkek, 85.2% ve 13 kadın, %14.8).
Ortalama yaş 60.4±1.25 olarak bulundu (ortanca 62 yıl, 30-82 aralığında). Hastaların
%40.9’u 60 yaşından gençti. Yedişer yıllık 3 zaman diliminde tanı oranları %24, %29 ve
%35 idi. Tanıda en sık yakınma, hematüri ve ağrı idi (sırasıyla, %73.9 ve %13.6), 18 hasta
(%20.5) mesane tümörü izleminin ortanca 24. ayında tanı aldı. Hastalarda anemi, nonfonksiyone böbrek, sigara ve üriner sistem taş hastalığı öyküsü sıklığı sırasıyla; %30.7, %21.6,
%68.2 ve %31.8 olarak bulundu. Tümörler, 48 hastada sol, 35 hastada sağ, 5 hastada ise
bilateral üst sistem yerleşimliydi. Primer tümör %71.6 renal pelvise, %28.4 oranında üretere lokalizeydi. 76 hastaya açık, 10 hastaya laparoskopik nefroüreterektomi ve 2 hastaya
üreterektomi yapıldı. Ameliyat öncesi ve sonrası ortanca Hb ve kreatinin düzeyleri sırasıyla
13.2/11.6 ve 0.9/1.3, ortalama yatış süresi 7 gün olarak bulundu. İnvazif ve yüksek dereceli
tümör oranları %52.3 ve %45.5 idi. Mesane, lokal ve uzak nüks oranları sırasıyla %38.6,
%12.5 ve %17; lokal veya uzak metastaza kadar geçen ortanca süre 12 ay (2-48) ve 5 yıllık
genel sağkalım oranı %63.02±0.06 olarak bulundu. En sık metastaz, akciğer, karaciğer, kemik ve beyine gerçekleşti.
Sonuç: Üst üriner sistem tümörleri tanısı artmaktadır. Tanıda demografik veriler yol
göstermeli, izlemde sık nüksler nedeniyle dikkatli olunmalıdır.
195
MESANE KANSERİ
1
POSTER
P030
Prostat kanserinde önerilen aktif izlem protokollerinin
değerlendirilmesi
1
Kayhan Yılmaz, 1Tahir Karadeniz, 1Medih Topsakal, 1Ender Kavukçu, 1Caner Baran
PROSTAT KANSERİ
1
Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Aktif izlemde amaç hastaların küratif tedavi şansını kaybetmeden aşırı veya gereksiz tedavi edilmiş hasta sayısını azaltmaktır. Bu grupta değerlendirilecek olan hastalar için
seçim kriterleri; uygun serum prostat spesifik antijen (PSA) düzeyi,klinik evre ve biopside ki
gleason skoru olarak tanımlanmıştır.Çalışmamızda prostat kanseri(PCa) tanısıyla radikal retropubik prostatektomi(RRP) uygulanmış hastalar, literatürde önerilen farklı aktif izlem protokollerine göre retrospektif olarak incelenerek, kriterlerin uygulanabilirliği değerlendirildi.
Materyal ve Metod::
S.B. Okmeydanı E.A.H. 2. Üroloji Kliniği’nde 2000-2008 yılları arasında PCa tanısıyla
RRP uygulanmış ve kayıtları yeterli olan 192 hasta çalışma kapsamına alındı. Hastaların
preoperatif özellikleri dikkate alınarak 5 farklı aktif izlem protokolü (D’Amico, Klotz, Choo,
Roemeling, Hardie) için uygun hastalar belirlendi (Tablo1). Radikal prostatektomi sonrası
patoloji sonuçlarına göre protokollerin yanlış sınıflandırma oranları incelendi (Tablo2).
Bulgular: Aktif izlem protokollerine göre gruplandırılan hastaların histopatolojik sonuçları değerlendirildiğinde(Tablo2); ekstrakapsüler yayılım(EKY) %14,9-17,9, semineal
vezikül tutulumu(SVT) %5,8 -8,6, lenf nodu tutulumu (LNT) %0-1,6 olarak tespit edildi.
Yüksek evre PCa için gleason skoru 7-10 arasında alındığında yanlış sınıflama oranları 5
aktif izlem protokolüne göre (D’Amico, Klotz, Choo, Roemeling, Hardie) sırasıyla %41,8,
%46,5, %49,2, %51,5, %54,2 olarak saptandı. Yüksek evre PCa için gleason skoru 8-10
arasında alındığında ise yanlış sınıflama oranları sırasıyla %20,9, %23,7, %25,7, %25,3,
%27,8 olarak saptandı.
Sonuç: Çalışmamızda prostat kanserinde aktif izleme alınacak hasta seçimi için D’Amico
kriterleri en az yanlış sınıflandırma oranına sahip olduğu görülmektedir. Bununla birlikte
gerek protokole uygun hasta sayısının az olması, gerekse de tanı konulduğu anda radikal
tedavi gerektiren hasta oranının yüksek olması aktif izlem protokolünün mevcut kriterlerle
uygulanabilirliğini azaltmaktadır.
196
Transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsilerinde işlem
sonrası diclofenac supozituarin ağrı ve rahatsızlık kontrolündeki
etkinliği
1
Güven Aslan, 1Elnur Mammadov, 1Bilgin Öztürk, 1Önder Çınar, 1Onur Kızer
1
Amaç: Prostat kanseri tanısında transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsisi
(TRUS-bx) altın standart yaklaşım olarak kabul edilmektedir. Literatürde TRUS-bx yapılan
hastalarda ağrı kontrolü için birçok yöntem tanımlanmıştır. Çalışmamızda biyopsi bitiminde uygulanan voltaren supozituarın hastalarda ağrı ve rahatsızlık kontrolü üzerine olan etkisi
araştırılmıştır.
Yöntem ve Gereç: Parmakla rektal inceleme ve/veya yüksek serum PSA değeri nedeni ile
TRUS-bx yapılan 100 olgu çalışmaya alındı. Prostat biyopsisi, sadece rektum içine intrarektal 20 cc (çift uygulama) %2’lik lidokain jel (5 cc perianal bölgeye, kalan 15 cc rektum içine)
uygulamasını takiben TRUS eşliğinde 18 Gauge Tru-cut biyopsi iğnesiyle, 10-12 kadranda
gerçekleştirildi. 55 hastaya işlem bitiminde rektal olarak 100 mg diclofenac sodyum (voltaren® supozituar) verildi. 45 hastaya ek ilaç verilmedi. Biyopsi sonrası, vizüel analog skala
(VAS) kullanılarak ağrı ve rahatsızlık skorları işlem sonrası ilk 12 saat sonunda diclofenac
alan ve almayan gruplarda karşılaştırıldı.
Bulgular: Biyopsi sonrası ortalama ağrı ve rahatsızlık skorları diclofenac alan grupta
sırasıyla 2.0 ve 2.4 olarak tespit edilirken tedavisiz grupta sırasıyla 1.9 ve 2.2 olarak bulundu. İşlem sonrası ilk 12 saatlik değerlendirmede voltaren® alan grupta ağrı ve rahatsızlık
skorlarının (0.9, 1.1) tedavisiz gruba (1.3, 1.4) göre daha düşük olduğu görüldü. Gruplar
karşılaştırıldığında aradaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptandı (p = 0.01, p=
0.03). İki grup arasında yaş, daha önce uygulanan biyopsi sayısı, biyopside alınan örnek sayısı, prostat hacmi, işlem öncesi PSA değerleri ve işlem sonrası komplikasyonlara bakıldığında
anlamlı farklılık saptanmadı. Voltaren tedavisi alan hastalar işlem sonrası dönemi daha rahat
geçirdiklerini ifade ettiler.
Sonuç: TRUS biyopsi yapılan hastalarda tek doz diclofenac supozituar etkin, güvenli bir
şekilde işlem sonrası dönemde ağrı ve rahatsızlık kontrolünü sağlamakta, hastaya konfor ve
hayat kalitesinde artış sağlamaktadır.
197
PROSTAT KANSERİ
POSTER
P031
POSTER
P032
İğne biyopsilerinde tümör lokalizasyonu ve gleason skorunun
radikal prostatektomi spesimenleri ile korelasyonu
1
Güven Aslan, 2Burçin Tuna, 1Elnur Mammadov, 1Önder Çınar, 1Bilgin Öztürk,
Kutsal Yörükoğlu
PROSTAT KANSERİ
2
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Amaç: Çalışmamızda transrektal ultrasonografi (TRUS) eşliğinde prostat biyopsilerinde
tümor yerleşimi ve patolojik özelliklerin radikal prostatektomi patoloji spesimenleri ile korelasyonu araştırılmıştır.
Yöntem: Lokalize prostat kanseri tanısıyla radikal prostatektomi uygulanan 80 hasta çalışmaya dahil edildi. Prostat biyopsisi, TRUS eşliğinde 18 Gauge Tru-cut biyopsi iğnesiyle,
10-12 kadranda gerçekleştirildi. Biyopside her kor ayrı olarak patolojiye gönderildi. Histopatolojik sonuçlar, tümör lokalizasyonu, Gleason skoru olmak üzere aynı hastada hem
biyopsi hem de radikal prostat örnekleri ile karşılaştırıldı.
Bulgular: Biyopside iki taraflı tutulum olan 44 hastanın hepsinde final patolojide iki
taraflı tutulum vardı. Tek taraflı tutulum olan 56 hastanın final patolojisinde 37 (%66) inde
iki taraflı hastalık vardı. Biyopside ortalama Gleason skoru 6 iken radikal prostatektomideki
ortalama Gleason skoru 7 olarak tespit edildi.
Sonuç: Biyopside tek taraflı tümor varlığının final patoloji için öngörü değeri yoktur.
Biyopside alınan örneklerin doğru lokalizasyon olarak belirlenmesine özen gösterilmediği
durumlarda veya biyopsi yapan kişinin tecrübe eksikliği söz konusu ise tümör lokalizasyonunda uyumsuzluk olabilir. Tümörün multifokal özelliği veya biyopside hatalı lokalizasyon
olasılığı bu olguların tedavisine karar verirken göz önünde bulundurulmalıdır.
198
POSTER
P033
Biyopsiye gitme kriterlerindeki değişimin tümör saptanma
oranlarına etkisi
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Fatih Zekey, 1Cüneyt Adayener,
Temuçin Şenkul
1
Amaç: Kliniğimizde yapılan prostat biyopsisi sonuçlarını inceleyerek, tarihsel gelişimi
içinde biyopsiden alınan verimin değerlendirilmesi.
Gereç Yöntem: Kliniğimizde 2004-2009 yılları arasında PSA yüksekliği ve/veya parmakla rektal incelemede nodül veya sertlik saptanarak prostat biyopsisi yapılan 900 hastanın
kayıtları incelendi. İlk 3 yıl biyopsilerde PSA eşik değeri 4 ng/ml, sonraki üç yıl ise 2.5
ng/ml olarak kullanıldı. Biyopsi sayısı ilk iki yıl 6 kor olarak yapılırken sonraki yıllarda 12
kor olarak uygulandı. PSA değeri çok yüksek ve PRİ anormalliği çok bariz olanlardan yine
6 kor biyopsi alındı. Hastaların yaşları, PSA değerleri, prostat hacimleri, biyopsi kor sayıları,
patoloji sonuçları incelendi. Sonuçlar yıllara göre ayrı ayrı değerlendirildi.
Bulgular: Hastalarda ortalama yaş 66,36 (42-89), PSA 12.7 (0.2-300) ng/ml, prostat
hacmi 56.7 (2-250) cc, biyopsi sayısı 10.2 (2-20) kor idi. Olguların 521’i benign bulunurken, 299’unda kanser (%33.2), 53’ünde prostatit, 23’ünde ASAP, 4’ünde HGPIN saptandı.
PSA değeri 4 ng/ml’nin altında olan 94 olgudan 19’unda (%20.2) tümör saptandı. Tümör
saptanma oranları PSA eşik değerine, biyopsi kor sayısına ve yıllara göre ayrı ayrı olarak
tabloda gösterilmiştir. Ayrıca PSA eşik değerine ve biyopsi kor sayısına göre grupların tümör
saptanma oranları da tabloda gösterilmiştir.
Sonuç: Yıllar ilerledikçe gelişen tecrübe ve değişen biyopsi seçim kriterleri ile tümör
saptanma oranlarının belirgin olarak farklılaştığı görülmektedir. PSA eşik değerinin düşürülmesi ve kor sayısının arttırılması ile biyopsiden alınan verim artmış görünmektedir.
Tablo 1.
PSA eşik değeri
Biyopsi kor sayısı
Tümör saptanma oranı
Biyopsi kor sayısına
göre tümör saptanma
oranı
PSA eşik değerine göre
tümör saptanma oranı
2004
2005
2006
2007
2008
2009
4 ng/ml
4 ng/ml
4 ng/ml
2.5 ng/ml
2.5 ng/ml
2.5 ng/ml
6
6
12
12
12
12
%27.1
%30.4
%32.2
%35.4
%35.2
%36.6
%28.5(6 kor)
%31.6 (PSA>4 ng/ml)
%35.3 (12 kor)
%35.6 (PSA > 2.5 ng/ml)
199
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P034
Prostat kanseri tanısında yinelenen prostat biyopsisi sonuçlarımız
1
Tünkut Doğanca, 1Fatih Özdemir, 1Burak Argun, 1Ahmet Erözenci, 1Can Öbek
PROSTAT KANSERİ
1
İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fak. Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Amaç: Prostat kanseri açısından klinik şüphenin devamı ve/veya yapılan biyopside kanser açısından şüpheli sonuçların (ASAP) tespiti, yineleyen prostat biyopsilerini gerektirebilmektedir. Bu değerlendirmede kliniğimizde yinelenen biyopsi yapılan hastaların verilerini
sunuyoruz.
Materyal ve Metod: 2008 ve 2009 yıllarında kliniğimizde yinelenen prostat biyopsisi
uygulanan hastaların prospektif olarak tutulan veritabanındaki bilgileri retrospektif olarak
değerlendirildi. Biyopsiler ultrason eşliğinde trans rektal yoldan uygulandı. Hastaların yaşı,
önceden kaç kez biyopsi yapılmış olduğu, biyopsi sırasındaki PSA değerleri, ilk biyopsi patoloji sonuçları (HGPIN, ASAP), rektal muayenede nodül varlığı, prostat hacmi, yinelenen
biyopside alınan parça sayısı, ve biyopsilerin patoloji sonucu kayıtları değerlendirildi.
Sonuçlar: Kliniğimizde belirtilen süre içinde 33 hastaya yinelenen biyopsi yapıldığı belirlendi. Hastaların 24’üne daha önce bir, 9’una birden fazla prostat biyopsisi uygulanmıştı. Hastaların yaş ortalaması 63 (39-80) idi. Biyopsi sırasındaki ortalama PSA değeri 9.01
(1,46-27) olarak saptandı (PSA değeri >1000 olan bir hasta hesaplama dışı bırakıldı). Ortalama prostat hacmi 55 cc olarak ölçüldü. Klinik şüphe, PSA değeri ve prostat hacmi doğrultusunda hastalardan en az 18 ve en çok 38 core biyopsi alındı (ortalama 24). 33 hastanın
9’unda (%27) Ca. tespit edildi. Muayenede nodül saptanan 13 hastanın 10’unda yinelenen
biyopside tümör bulunmazken, 3 hastada kanser saptandı. İlk biyopsi sonucunda ASAP tespit edilmiş olan iki hastanın da ikinci biyopsilerinde kanser tespit edildi. HGPIN açısından
21 hastanın eski biyopsi verilerine ulaşılamadı. İlk biyopsi sonucunda HGPIN tespit edilmiş
olan 3 hastadan sadece birinde tekrarlayan biyopside tümör saptandı (aynı odakta). Tümör
yerleşimi 9 hastanın 3’ünde apeks, 4’ünde bazis, 1’inde ise apeks ve transizyonel zon olarak
tespit edildi. (PSA değeri >1000 saptanan hastada alınan 22 parçanın 18’inde tümör tespit
edildi.) Hasta sayımızın yeterli olmaması sebebiyle yineleyen biyopside kanser çıkmasını
öngörebilecek verilerin istatiksel analizi yapılamadı.
Yorum: Prostat Ca. şüphesi devam eden olgularda yineleyen biyopside kanser tanısı oranımız %27 olarak bulundu. Olgu sayımız yeterli olmadığı için kanser çıkmasını öngörebilecek parametrelerin istatistiksel değerlendirmesi yapılamadı.
200
POSTER
P035
Prostat brakiterapisi sonrası fertilizasyon
1
Işık Aslay, 1Seden Küçücük, 2Mustafa Akıncı, 1Gönül Kemikler, 3Serap Başkaya
İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü Radyasyon Onkolojisi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,İstanbul, 3Erzurum Devlet Hastanesi, Erzurum
Brakiterapi erken evre prostat kanserinin tedavisinde kabul edilebilir erken ve geç yan
etki profili ile hayat kalitesini büyük ölçüde koruyan bir tedavi yöntemidir. Hastaların çoğunlukla ileri yaş populasyonunda olması nedeni ile literatürde tedavi sonrası fertilite ile ilgili
bilgi hasta sunumları ile sınırlıdır. Kliniğimizde 2000- 2009 yılları arasında 102 düşük veya
orta risk erken evre grubu prostat kanseri tanılı hastaya brakiterapi uygulanmıştır. Planlanan
minimum periferik doz 145 Gy dir. İzlem sırasında iki hastamız çocuk sahibi olmuştur.
HASTA 1-K.A. Kliniğimize 20.03.2003 yılında prostat kanseri tanısı ile başvuran hastada
(48 yaş) prostata sınırlı T2a evresinde, gleason skoru 3+3=6, PIN3 +, perinöral invazyon -,
PSA 7,5 ng/ml bulguları ile monoterapi brakiterapiye uygun bulunmuştur. Hacmi 65 cc
olan prostatı küçültmek amacı ile 08.04.2003 den itibaren 3 ay süre ile Zoladex amp(ayda
bir), Casodex tab 50 mg(1x1) kullanılmıştır. Hastaya 09.07.2003 de transperineal interstisyel implant yapılmıştır. Hastamızın eşi 34 yaşındadır. Tedavi öncesi üç çocukları vardır. Brakiterapiden sonra kontrasepsiyon uygulamamışlardır. Tedavi sonrası hastanın eşinde 2006
yılında gebelik saptanmıştır, ancak 10.haftada iken spontan abortus olmuştur. Bir yıl sonra
yeniden fertilizasyon olmuş ve 2007 yılında hastamızın bebeği doğmuştur. Çocuğu şu anda
2 yaşında ve sağlıklıdır. Hastamızın son PSA sonucu 0,49ng/ml dir. HASTA 2-E.Y.Klinik
kontrolleri sırasında PSA (6,32ng/ml) yüksekliği görülen 67 yaşındaki hastaya prostata sınırlı T2b evresi, 40cc hacmi, 3+3=6 Gleason skoru, (+)PIN3 ü, (–) perinöral invazyon bulguları
ile monoterapi brakiterapi kararı verilmiştir. Hastaya ön planlamanın ardından 09.02.2007
de transperineal interstisyel implant yapılmıştır. Tedavi sonrası hastanın 35 yaşındaki eşi
Mayıs 2009 da sağlıklı bir kız bebek dünyaya getirmiştir. Hastamızın 30. Ay takibinde PSA
sonucu 0,1 ng/ml dir. Sonuç: Prostat kanseri tanılı hastalarda brakiterapi sonrası fertilite
devam edebilmektedir. Özellikle partneri premenopozal dönemde olan hastalar gerekli durumlarda kontrasepsiyon açısından bilgilendirilmelidirler. Brakiterapi sonrası çalışılan testis
dozları çok düşük olmakla beraber bireysel değişiklikler olabilir. Oluşabilecek konjenital fetus malformasyonları ile ilgili veri yoktur. Bu neden ile önerilen tedaviden sonra bir yıl kadar
kontrasepsiyon gerekliliği hastaya bildirilmeli ve bu konu hasta onam formlarında da yer
almalıdır.
201
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P036
0,5 CM3’ten küçük hacimli prostat tümörleri operasyon öncesi
öngörülebilir mi?
1
Hasan Soydan, 1Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Kenan Karademır, 1Temuçin Şenkul, 1Kadir Baykal
PROSTAT KANSERİ
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi , İstanbul
Amaç: Klinik olarak önemsiz kabul edilen 0.5 cm3’ten küçük prostat tümörlerinin, operasyon öncesi irdelenen parametrelerle saptanıp saptanamayacağının araştırılması.
Gereç ve Yöntem: 1991-2009 yılları arasında GATA Haydarpaşa Üroloji kliniğinde toplam 205 olguya prostat adenokarsinomu nedeniyle radikal prostatektomi uygulandı. Verileri
eksiksiz 132 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Patoloji spesmeninde tümör hacmi
0,5 cm3’ten küçük olan olgularla kalan olguların ilk tanı anındaki yaş, PSA, klinik evre,
biyopsi toplam Gleason skoru ve pozitif kor sayısının alınan biyopsi sayısına bölümü ile elde
edilen biyopsi tümör yoğunluğu karşılaştırıldı. İstatistiksel değerlendirme için Mann Whitney U ve lineer regresyon analizi kullanıldı. P değerinin <0.05 olması anlamlı kabul edildi.
Bulgular: 12 olgunun radikal prostatektomi spesmeninde tümör hacmi 0,5cm3 ve
daha küçük olarak bulundu. Klinik önemsiz tümörü olan olgularla diğerleri arasında yaş
(p<0.001), PSA (p<0.02) ve biyopsi tümör yoğunluğu (p<0.008) bakımından anlamlı farklılık bulunurken; irdelenen diğer parametreler arasında fark bulunmadı. Lineer regresyon
analizinde ise klinik önemsiz tümörü öngörmede yalnızca yaşın bağımsız bir değişken olduğu saptandı.
Sonuç: Klinik önemsiz prostat kanserli hastalar daha düşük PSA ve biyopsi tümör yoğunluğuna sahip olmalarına karşın, hastalığın operasyon öncesi öngörülebilmesinde yalnızca
hasta yaşı önemli bir parametre olarak görünmektedir.
202
POSTER
P037
Prostat volümünün radikal prostatektomi yapılan hastalarda
komplikasyonlar üzerine etkisi var mıdır ?
1
Faruk Özcan, 1Teoman Cem Kadıoğlu, 1Haluk Ander, 1Fikret Erdemir
İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Giriş: Lokalize prostat kanseri tedavisinde brakiterapi ve radyoterapi gibi tedavi seçenekleri olsa da yaşam beklentisi yüksek hastalarda ilk yaklaşımın radikal prostatektomi olduğu
bilinmektedir. Radikal prostatektomi ile ilgili olarak bildirilen komplikasyon oranlarına etki
eden pek çok faktör bulunmasına rağmen prostat volümünün komplikasyonlar ile olan ilşkisini bildiren çalışma sayısı oldukça sınırlıdır. Bu çalışmada radikal prostatektomi operasyonu
yapılan hastalarda prostat volümünün komplikasyon oranlarına olan etkisi araştırılmıştır.
Hastalar ve Yöntemler: Ocak 1995 ile Ocak 2003 tarihleri arasında klinik olarak lokalize prostat kanseri tanısı ile radikal retropubik prostatektomi operasyonu yapılan ve operasyon öncesi yapılan transrektal ultrasonografi incelemesine göre prostat volümü mevcut olan
toplam 134 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar iki gruba ayrıldı. Prostat volümü 60 cc ve
altında olanlar grup 1’i oluştururken prostat volümü 60 cc ve üzeri olanlarda grup 2’yi oluşturdular. Operasyon zamanı, transfüzyon oranları, hastanede kalma süreleri, intraoperatif ve
postoperatif komplikasyon oranları karşılaştırıldı. İstatistiksel değerlendirmede Chi-Square
ve Fischer Exact Chi-Square testleri kullanıldı ve p değerinin p<0.05 olması anlamlı olarak
kabul edildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı grup 1 ve grup 2’de sırası ile 62.40±7.2 yıl ve
64.34±6.8 yıl olarak tespit edildi. İntraoperatif ya da postoperatif ölüm görülmedi. Prostat
volümü büyük olanlarda kan transfüzyon oranları küçük olanlara göre anlamlı olacak şekilde
daha fazla iken hastanede kalma süresi, operasyon zamanı ve üriner inkontinans oranları her
iki grup arasında istatistiksel olarak farklı değildi.
Sonuçlar: Sonuçta, klinik olarak lokalize prostat kanserli hastalarda radikal retropubik
prostatektominin kan transfüzyon oranları haricinde büyük prostatı olan hastalarda güvenle
yapılabileceği söylenebilir.
203
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P038
Prostat kanseri tanısında 6, 10, 12 ve 16 kor prostat biyopsi
şemalarının etkinliği
1
Mert Altınel, 1Serkan Akıncı, 1Faruk Gönenç, 1Ahmet Hamdi Yazıcıoğlu
PROSTAT KANSERİ
1
Türkiye Yüksek İhtisas Hastanesi 1. ve 2. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Prostat kanseri tanısı amacıyla yapılan prostat biyopsilerinde optimal kor sayısı
ve korların yerleşimi hala tartışma konusudur. Burada amaç optimal kor sayısını kullanarak
tanı koyulan hasta oranını arttırmanın yanında, klinik önemsiz prostat kanseri oranınında artmaya sebep olmamaktır. Bu çalışmada 16 kor biyopsi yapılarak prostat kanseri tanısı
konulan hastalarda 6, 10, 12 ve 16 kor biyopsi içeren biyopsi şemalarının prostat kanserini
yakalamadaki etkinliği araştırılmıştır.
Materyal ve Metod: Ocak 2003-Temmuz 2009 tarihleri arasında kliniğimizde1559 hastaya TRUS eşliğinde prostat biyopsisi yapılmıştır. Çalışmaya 16 kor biyopsi yapılan 1165
hasta dahil edilmiştir. Hastaların tamamına lokal anestezi ve antibiyotik profilaksisi ile transrektal ultrasonografi eşiğinde prostat biyopsisi uygulanmıştır. Hastalar total PSA seviyelerine
göre 4 gruba ayrılmıştır: Grup 1:PSA 0-4 ng/ml, Grup 2: PSA 4-10 ng/ml, Grup 3: PSA 1020ng/ml, Grup 4: PSA 20-30 ng/ml. 6,10,12 ve 16 kor prostat biyopsi şemalarının bu hasta
gruplarında prostat kanseri yakalama oranları hesaplanmış ve karşılaştırılmıştır. İstatistiksel
analizde Mann-Whitney U testi ve Fisher’s exact test kullanılmıştır.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 64,4±7,4 olarak hesaplanmıştır. Ortalama prostat
hacmi 49,8±29,01ml olarak bulunmuştur. 16 kor Prostat biyopsisi yapılan 1165 hastadan
266 (%22)’sında prostat kanseri tespit edilmiştir. Pozitif biyopsi oranı 1. grupta %14, 2.
grupta %17.8, 3.grupta %25.6, 4.grupta %39.7 olarak gerçekleşmiştir. 16 kor biyopsi ile
tanı koyulan 266 hastadan, 6-kor biyopsi şemasıyla 212 (%79,7) hastada, 10-kor biyopsi
şemasıyla 247 (%92,8) hastada, 12-kor biyopsi şemasıyla 237 (%89,1) hastada prostat kanseri yakalanmıştır. 6 kor (sekstant) şemanın prostat kanseri yakalama oranı diğer gruplardan
anlamlı olarak düşüktür (p<0,05). 10 ve 12 kor biyopsi şemalarının prostat kanseri yakalama
oranları farklı değildir (p>0,05). 16 kor biyopsi şemasının prostat kanseri yakalama oranı
diğer 3 şemadan anlamı olarak üstündür (p<0,05).
Sonuç: Bu çalışmada prostat kanseri tanısında 16-kor prostat biyopsi şeması 6,10 ve
12 kor biyopsi şemalarına göre daha üstün bulunmuştur. Alınan kor sayısını arttırarak tanı
koyulan bu hastaların tedavisi planlanırken, klinik önemsiz prostat kanseri kriterlerine de
dikkat edilmelidir.
204
POSTER
P039
Biyopsi gleason skoru 6 olan olgularda radikal prostatektomi
sonrası upgrading tümör hacmi ile ilişkilidir
1
Tayfun Oktar, 1Ahmet Musaoğlu, 2Kamil Peker, 1Tarık Esen
VKV Amerikan Hastanesi Üroloji Bölümü,İstanbul, 2İstanbul Patoloji Grubu, İstanbul
Amaç: Çalışmanın amacı, biyopsi Gleason skoru 6 olan prostat kanseri olgularında radikal prostatektomi sonrası daha yüksek dereceli tümör saptanan grubun patolojik parametrelerinin incelenmesi ve karşılaştırılmasıdır.
Materyal ve Metod: Bölümümüzde 2004-2009 yılları arasında radikal prostatektomi
uygulanan ve patolojik tümör volümleri ve tümör alanı bilinen 230 hasta çalışmaya dahil
edilmiştir. Biyopsi gleason skoru 6 olan ve patolojik gleason skoru aynı saptanan 49 (grup-I)
olguyla, biyopsi patolojisi 6 olup patolojik tümör derecesi artan 58 (grup-II) hastanın patolojik tümör parametreleri karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı grup-I’de 58.2±6.8 yıl, grup-II’de 59.5±6.9 yıldır.
Radikal prostatektomi sonrası patolojik incelemede ortalama tümör volümü grup-I’de
0,59cm3, grup-II’de 2,84cm3 olarak saptanmıştır ve grup-I’de anlamlı olarak daha düşüktür
(p=0.001). Ortalama tümör alanı ise grup-I’de %2,54, grup-II’de %6,54 olarak bulunmuştur. Bu oran da grup-I’de anlamlı olarak daha düşük saptanmıştır (p=0.001). Tümör volümü
1cm3’den küçük ve tümör alanı %2’den az olan hasta sayısı grup-I’de (n:32, %65.3), grupII’ye (n:13, %22.4) oranla anlamlı olarak daha fazla bulunmuştur (p=0.0001).
Sonuç: Radikal prostatektomi sonrası gleason skoru artan olgularda ortalama tümör volümü ve tümör alanı daha fazladır. Ortalama tümör volümünün 1cm3’ün ve tümör alanının
%2’nin altında olduğu vakalarda gleason skorunun artma oranı daha düşüktür
205
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P040
Radikal prostatektomi sırasında lenfadenektomi yapılan hastaların
partin nomogramına göre değerlendirilmesi
1
Ahmet Hakan Haliloğlu, 2Özcan Kılıç, 1Mehmet Giray Sönmez, 1Ömer Gülpınar
PROSTAT KANSERİ
1
Ufuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara, 2Selçuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, Konya
Amaç: Prostat kanseri tanısı ile radikal prostatektomi planlanan hastalarda, lenfadenektomi yapılan grubun patolojik inceleme sonuçlarının, partin nomogramının lenf nodu tutulumu öngörüsü açısından değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: 2007-2009 yılları arasında, prostat kanseri nedeni ile radikal prostatektomi yapılan ve beraberinde lenf nodu tutulum riski açısından lenfadenetomi yapılan
53 hasta incelemeye alındı. Hastalara ameliyat öncesi Partin nomogramına göre lenf nodu
tutulum riski hesaplandı. Ameliyat sonrası patoloji sonuçları bu skorlar eşliğinde incelendi.
Bulgular: Değerlendirmeye alınan 53 hastanın yaşları 52- 74 arasındaydı ve ortalama yaş
63.1 olarak bulundu. Ameliyat öncesi hastalarımızın PSA değerleri 3.4- 36 ng/dl arasında idi
ve ortalama olarak 13.1 ng/dl olarak hesaplandı. Hastaların preoperatif ve postoperatif patoloji sonuçlarındaki gleason skorları tabloda verilmiştir. Preoperatif olarak hesaplanan lenf
nodu tutulum oranları % 1-18 arasında ve ortalama olarak %6.25 olarak bulundu. Postoperatif değerlendirmede 2 (%3.7)hastanın patoloji sonucunda lenf nodu tutulumu saptanırken
51 (%96.3) hastada tutlum saptanmadı. Lenf nodu tutulumu bulunan hastaları preoperatif
partin nomogramı lenf nodu tutulum öngörüsü, gleason skorları ve PSA değerleri sırası ile;
1. hasta: %7, 3-4, 10/1.06 ng/dl
2. hasta: %10, 4-3,9.2/1.17 ng/dl olarak kaydedildi.
Sonuçlar: Radikal prostatektomi öncesi hesaplanan partin nomogramı lenf nodu tutulum oranları, postoperatif patoloji değerleri ile tam olarak örtüşmemektedir. Bu yüzden
preoperatif değerlendirmede hastaya ait risk faktörleri ayrıntılı olarak değerlendirilmeli, özellikle düşük PSA değeri ve yüksek gleason skoruna sahip hastalara ait riskler gözden kaçırılmamalıdır.
Tablo 1.
Gleason skoru
2,2
2,3
3,2
3,3
3,4
4,3
4,4
4,5
5,4
Preoperatif Hasta sayısı
4
6
-
21
15
5
-
2
-
-
Postoperatif Hasta sayısı
-
4
9
16
4
11
3
2
4
-
206
5,5
POSTER
P041
Sitokrom P450 2B6*28 aleli prostat kanserinin gelişiminde rol
oynayan yeni bir genetik faktördür
2
Çağ Çal, 1Çağdaş Aktan, 2Rashad Mammadov, 1Rukiye Özel, 1Burçin Tezcanlı Kaymaz,
Nur Selvi, 3Banu Sarsık, 3Sait Şen, 1Buket Kosova
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim
Dalı, İzmir, 3Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İzmir
Amaç: CYP2B6 enzimi ise endojen sentezlenen birçok bileşiğin yıkımını, ilaçların biyotransformasyonlarını ve metabolizmalarındaki önemli basamakları katalize eder. CYP2B6
ekspresyonundaki değişikliklerin karsinogenezle ilişkili olabileceği gösterilmiştir.
Çalışmanın amacı; CYP2B6*4A alelindeki 785A>G (K262R), CYP2B6*6A alelindeki
516G>T, 785A>G (Q172H ve K262R) ve CYP2B6*28 alelindeki 1132C>T (R378X) gen
polimorfizmlerinin PK ile ilişkilerini ve prognostik önemlerini belirlemektir.
Materyal ve Metod: Kontrol grubu 76 sağlıklı (yaş ortalaması 60,76 ± 8,04) ve çalışma
grubu 78 PK tanılı erkek bireyden (yaş ortalaması 66,7 ± 6,29) oluşmaktadır. Tüm olguların
periferik kan örneklerinden genomik DNA izolasyonunu takiben CYP2B6 gen polimorfizmleri PCR-RFLP metoduyla araştırıldı.
Bulgular: Serum PSA düzeyi çalışma grubundaki 5 olguda <4ng/mL, 49 olguda 4–
12ng/mL arasında ve 24 olguda 12ng/mL< olarak saptandı. PK 51 olguda organa sınırlı
ve 27 hastada ileri evredir (T3-T4). Gleason skoru <7 ve 7< olan olgu sayıları sırasıyla 27
ve 51 olarak belirlendi. Tüm veriler CYP2B6 gen polimorfizmleriyle karşılaştırıldıklarında
aralarında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05).
Çalışma ve kontrol gruplarında, CYP2B6 516G>T ve 785A>G gen polimorfizmlerinin
genotip dağılımları ve sıklıkları da birbirleriyle karşılaştırıldığında istatistiksel anlamlı farklılık görülmedi (p>0,05). Ancak, çalışma ve kontrol grubundaki olgular arasında CYP2B6
1132C>T gen polimorfizminde istatistiksel olarak anlamlı farklılık belirlendi (Genotip dağılımı x2 = 35,720; p<0,001).
Sonuç: CYP2B6*28 aleli PK ile ilgili olsa da prognostik önem taşımamaktadır.
207
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P042
Yüksek riskli lokalize prostat kanserinde radikal prostatektominin
etkinliği
1
Naşide Mangır, 1Levent Niyazi Türkeri
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Bu çalışmada yüksek riskli lokalize prostat kanseri tanısı ile küratif radyoterapi(RT)
ve radikal retropubik prostatektomi(RRP) uygulanan hastaların karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Araç ve Yöntem: 1993- 2008 yılları arasında yüksek riskli lokalize prostat kanseri tanısı
ile tedavi ettiğimiz 84 hastanın verileri retrospektif olarak incelenmiştir. Bu hastalar klinik
olarak non-metastatik prostat kanseri olup PSA ≥20 ng/dL olan ve/veya biyopside primer
Gleason skoru 4 ve üzeri olan ve/ veya rektal tuşede evre T3 hastalık bulunan hastalardır.
PSA progresyonu tanımı bu çalışma amacı ile her iki grup için aynıdır ve tedavi sonrasında
ölçülebilir eşiğin altına düştükten sonra yükselen PSA(>0,2 ng/dL) olarak tanımlanmıştır.
Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların yaş ortalamaları 66,6(min: 43 max:80) dır.
Ortalama takip süresi 51,9(±28,9) aydır. Bu hastaların 47(%56,0) tanesine küratif RT(eş
zamanlı HT), 37(%44,0) tanesine RRP yapıldı. RRP sonrasında patolojik T3 hastalığı olan
ve/veya cerrahı sınır pozitifliği olan ve/veya ekstrakapsüller yayılımı olan toplam 19 hastada
ek tedavi uygulanmıştır (4 tanesine adjuvan HT, 5 tanesi adjuvan KT, 10 tanesine adjuvan
RT). Birinci yılda biyokimyasal progresyonsuz sağkalım oranları RRP grubunda %91,7 ve
RT grubunda %78,7’ (Tablo 1), üçüncü yılda ise RRP grubunda %89,3 ve RT grubunda
%77,4’ tür(Tablo 1). İki grup arasında 1. Yıl ve 3. Yıl biyokimyasal progresyonsuz sağkalım
oranları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildir(sırasıyla p:0,09 ve p:0,2).
Hiç adjuvan tedavi verilmemiş RRP grubu(n:15) RT grubu ile karşılaştırıldığında 1.
Yılda RRP de 2/15 PSA progresyonu, RT’ de 10/37(p:0,26); 3. Yılda RRP grubu 1/10, RT
grubu 7/31 PSA progresyonu(p:0,35).
Sonuç: Yüksek riskli lokalize prostat kanseri tedavisinde RRP ile sağlanan progresyonsuz
sağkalım oranları en az radyoterapi(RT)ve hormonal tedaviye eşdeğer olup, söz konusu hasta
grubunda iyi seçilmiş olgularda son derece etkili bir tedavi alternatifidir.
Tablo 1.
1. yıl
n
3. yıl
%
N
5. yıl
%
n
%
RRP grubu
33/36
91,7
25/28
89,3
20/23
87
RT grubu
37/47
78,7
24/31
77,4
8/10
80
P: 0,09
208
P:0,21
P: 0,61
Ülkemizde prostat ve mesane kanseri cerrahisinde 2008 verilerinin
analizi
POSTER
P043
1
Doğu Güner, 1Turgut Alp, 1Ayhan Karaköse, 1Aytaç Şahin, 1Bekir Aras,
Mehmet Demir, 1Sabahattin Aydın
1
DİĞER
2
Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul, 2T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara
Amaç: Türkiye’de prostat kanseri insidansı yüzbinde 8, mesane kanseri ise 14 olarak bildirilmiş olmasına rağmen erkeklerde bu oranlar sırasıyla yüzbinde 14,01, 13,7. dir.(Kaynak:
M Tuncer Türkiye ‘de kanser kontrolü Sağlık bakanlığı,2008 Ankara)
Bu çalışmada Türkiye genelinde mesane ve prostat kanseri cerrahi tedavisinde tercih edilen cerrahi yaklaşım şeklinin analiz edilmesi amaçlanmıştır.
Metod: Bilindiği gibi Sosyal Güvenlik Kurumuna tabi hastalara hizmet veren bütün sağlık kuruluşları, tıbbi verilerini elektronik ortamda Sosyal Güvenlik Kurumu tarafından işletilen ve MEDULA (medikal ulak) adı verilen veri havuzuna düzenli olarak göndermektedir.
Çalışmamızda bu veri havuzundan yararlanarak 2008 yılına ait 10 aylık böbrek taşları tedavi
yaklaşımlarına ilişkin verinin analizi yapılmıştır. Bu veriler üniversite hastaneleri, eğitim hastaneleri, devlet hastaneleri ve özel hastaneler kapsamında ayrı ayrı incelenmiştir. Elde edilen
bulguların, bir yılı ve tüm nüfusu kapsayacak şekilde projeksiyonu yapılmıştır.
Bulgular: Üroonkolojik ameliyatların toplam ürolojık ameliyatlar içindeki oranı % 4
(30959 / 751844) dür.
Mesane kanserinde radikal sistektomi ameliyatlarının %58,9 üniversitelerde, %30eğitim
ve araştırma hastanelerinde, %10,4 özel hastanelerde, %0,46 devlet hastanelerinde oranında
yapılmaktadır.
Prostat kanserinde radikal prostatektomi ameliyatının %47,5 üniversitelerde, %32,5
eğitim ve araştırma hastanelerinde, %18 özel hastanelerde, %1,8 devlet hastanelerinde oranında yapılmaktadır.
Sonuç:Tüm Türkiye’deki yapılan üroonkolojik ameliyatların büyük çoğunluğunun 3.
basamak tedavi kurumlarında yapıldığı görülmüştür.Bunların da %30’u üniversite hastanelerinde,% 28 ‘i Eğitim hastanelerinde yapılmıştır.
Tablo 1. Ürolojik ve üroonkolojik ameliyatların dağılımı
DEV
%
EAH
%
ÖZEL
%
ÜNİVER.
%
TOPLAM
T. Cerrahi işlem
316.855
42
147.108
20
168.064
22
119.818
16
751.844
T. Tm cerrahisi
7.866
25
8.723
28
5.127
17
9.243
30
30.959
%Tm/Toplam op
2
15
1.905
Ürolog sayısı (2008)
805
6
42
240
3
12
587
8
31
290
4
209
POSTER
DİĞER
Tablo 2. Sağlık kurumlarında mesane ve prostat kanseri tedavisinin dağılımı
DEV
%
EAH
%
ÖZEL
%
ÜNİVER.
%
TOPLAM
%
TUR <3
2380
35,30
2300
35,48
1523
33,63
3787
57,63
9990
40,97
TUR >3
3263
48,40
3226
49,76
1840
40,63
1926
29,04
10255
42,05
Fulgurasyon
1093
16,21
634
9,78
1054
23,27
289
4,35
3070
12,59
Sistektomi
5
0,07
322
4,96
111
2,45
629
9,48
1067
4,37
TOPLAM
6741
Orşiektomi
6482
4528
6631
24382
173
72,68
265
18,22
227
26,03
281
14,30
946
Lap. Bil. Lenf
2
0,84
49
3,37
14
1,60
24
1,22
89
1,96
Radikal
63
26,47
1140
78,40
631
72,36
1659
84,47
3493
77,14
TOPLAM
238
210
1454
872
1964
20,89
4528
POSTER
P044
Anorectal hastalığı olan prostat biyopsi hastalarında kaudal blok
anestezi ve rektal lidokain jel uygulamasının karşılaştırılması
1
Mehmet Yücel, 1Şahin Kabay, 2Levent Şahin, 3Tayfun Cücioğlu, 4Tayfun Aydın
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kütahya, 2Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi
Anestezi ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Gaziantep, 3S.B Haydarlı Devlet Hastanesi Aile Hekimliği Kliniği,
Afyonkarahisar, 4Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Anestezi ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Kütahya
DİĞER
1
Anorektal hastalığı olan ve prostat kanseri şüphesi nedeniyle transrektal prostat biyopsisi
uygulanan hastalarda kaudal anestezi ve rektal lidokain jel uygulamasının vizüel analog ağrı
skalası (VAS) ile karşılaştırmasını incelemek.
Materyal ve Metod: Nisan 2007 ile Nisan 2009 tarihleri arasında prostat kanseri şüphesi
nedeniyle prostat biyopsisi yapılan anorektal hastalığı olan toplam 80 hasta çalışmaya alındı.
Anestezi için 40 hastaya kaudal anestezi ve 40 hastaya da intrarektal lidokain jel uygulandı.
Kaudal blok anestezisi için 15ml %1 lidokain, rektal jel için %2’lik lidokain içeren jel kullanılmıştır. Uygulanan anestezi sırasında, transrektal probun girişi sırasında ve biyopsi işlemi
sırasında hastanın ağrısı vizüel analog ağrı skalası (VAS) yapılarak karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Kaudal anestezi ve rektal jel uygulaması yapılan hastaların ortalama yaşları sırasıyla 60±7 (49–78) olan ve 61±7 (49–80) olarak saptandı. Ortalama VAS değerleri anestezi
işlemi, prob girişi ve biyopsi işlemi sırasında kaudal anestezi için 1,9±1,4(1-5), 1,1±0,9(02), 2,1±1,4(1-4) ve rektal jel için 1,3±0,8(1-3), 2,1±1,2(1-4), 3,1±1,4(2-6) olarak saptandı.
(prob yerleştirmesi ve biyopsi için p<0.05)
Sonuçlar: Kaudal anestezi prostat biyopsi yapılması gereken hastalarda anorektal hastalığı olan hastalarda etkili bir yöntem olarak, rektal lidokain jel uygulamasından daha konforlu
bir biyopsi olanağı sunması ve alternatif bir seçenek olarak akılda tutulmalıdır.
211
POSTER
P045
Prostat kanserinde leptomeningeal tutulum: 2 olgu sunumu
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Mustafa Sofikerim, 2Halil Dönmez, 1Mehmet Ali Ergül
PROSTAT KANSERİ
1
Kayseri Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kayseri
Giriş: Leptomeningeal karsinomatozis (LK), leptomeniks ve subarachnoid alanların
kanser hücreleri tarafından multifokal invazyonudur. Leptomeninksi en çok tutan kanser
türü meme kanseri, akciğer kanseri ve melonama olup % 5–8 oranında görülmektedir. Prostat kanserinde ise nadir görülmektedir. Tanı sıklıkla BOS sitolojik incelemesi ve MR ile
konulmaktadır. Prognozu kötüdür. Hastaya çoğunlukla palyatif tedavi önerilir. Bu yazıda,
prostat kanserine bağlı leptomeningeal tutulum nadir görülmesi nedeniyle teşhis ve tedavi
seçenekleri literatür eşliğinde tartışıldı.
Olgu Sunumu: Olgu 1: 54 yaşında erkek hasta Aralık 2006’da prostat adeno kanseri,
gleason 3+4 tanısı konuldu. Hormonoterapi başlanan hasta takiplere alındı. Mayıs 2007
tarihinde kemik sintigrafisinde kemiklerinde metastaz tespit edilen hastaya tutulan kemikler
yönelik 30 Gy radyoterapi verildi ve aylık zoledronik asit başlanıldı. Mayıs 2008 tarihinde
hasta bacaklarda güçsüzlük, idrar yapamama, bel ve her iki bacak ağrısı beyin cerrahi polikliniğine başvurmuş. Lumbar vertebral MR’de yaygın sklerotik metastaz; kontrast madde
sonrasında epidural yumuşak doku görünümünde diffüz kontrast tutulumun olduğu rapor
edildi. L2 bölgesine dekompresif cerrahi yapıldı ve arkasından lumbal bölgeye radyoterapi
verildi. Temmuz 2008 kraniyal MR’da leptomeningeal tutulum tespit edilen olguya operasyon düşünülmedi (Şekil 1). KBB ile konsülte edilen hastaya nazofarinksten biyopsi önerildi.
Hasta ve yakınları biyopsiyi kabul etmemesi üzerine kraniale yönelik palyatif radyoterapi
başlanıldı. Tedavinin üçüncü gününde genel durumu bozulan eks oldu.
Olgu 2: 58 yaşında erkek hasta Şubat 2002’de prostat adeno ca, gleason 3+5 tanısı konulan hastaya bilateral skrotal orşiektomi sonrası hormonoterapi tedavisi ile takibe alındı.
Aralık 2006’de kemik metastazı gelişen tutulan kemikler yönelik 30 Gy radyoterapi ve aylık
zoledronik asit başlanıldı ve takibe alındı. Aralık 2007 tarihinde hastada bacaklarında güçsüzlük, karıncalanma, uyuşma şikayeti ile başvurdu. Beyin MR’de frontal lob lateral kesimde
4 cm’lik dural kalınlaşma tespit edildi. Torakal ve lumbar BT incelenmesinde yaygın sklerotik metastazlar rapor edildi (Şekil 2). Kemik iliği biyopsisinde karsinom metastazı ve PSA
ve keratin boyanmada yaygın pozitif boyanma sonucu rapor edildi. Olgu prostat kanserinin
leptomeningeal metastaz olarak değerlendirildi ve operasyon düşünülmedi. Ayrıca toraks
tomoğrafisinde de akciğer metastazı tespit edildi. Total kraniyale ve tutulan kemiklere 20 Gy
radyoterapi verildi. Radyoterapi sonrası olguya 3 kür Taxotere verildi. Ara değerlendirmede
progresyon olması üzerine Paklitaxel planlandı. Kemoterapinin üçüncü küründe progresyon
nedeniyle kaybedildi.
Sonuç: Leptomeningeal karsinomatozis kanserli hastalarda daha sık görülen ve tanı konan bir durumdur. Erken tanı ve uygun tedavi ile semptomlara düzelme ve hastanın yaşam
kalitesi artırılabilir.
212
POSTER
P046
Yaygın lenfadenopati ile seyreden metastatik prostat kanseri:
Olgu sunumu
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Halil Dönmez, 2Mustafa Sofikerim, 1Mehmet Ali Ergül
Prostat kanseri, hematojen veya lenfojen yolla bölgesel lenf nodlarına ve/veya kemiğe
metastaz yapar. Generalize lenfadenopati başta lenfoma, akciğer kanseri olmak üzere birçok
metastatik neoplazilerde görülmektedir. Bununla birlikte generalize lenfadenopati prostat
kanserinde çok nadir görülür.
Olgu Sunumu: 67 yaşında erkek hasta bir aydır var olan kusma, bulantı, 10 kg kilo
kaybı, sırt ve bacak ağrısı şikâyeti polikliniğe başvurdu. Yapılan tetkiklerinde sedimentasyon yüksekliği, anemi, ultrasonografide patolojik boyutta inguinal lenf nodları tespit edildi.
Toraks, abdomen ve pelvik BT’de mediastinal, intra-abdominal, retroperitoneal ve inguinal
masif lenf nodlarının olduğu rapor edilmesi üzerine olguda lenfoma veya akciğer kanseri
olabileceği düşünüldü. Akciğer hiler lenf nodlarına BT eşliğinde yapılan ince iğne aspirasyon
biyopsisinde nonspesifik rapor edildi. Kemik iliği biyopsi sonucu tümör ile infiltre olduğu
ve metastatik tümör olduğu rapor edildi. Hastanın PSA değeri 150 ng/ml gelmesi üzerine
prostat biyopsisi yapıldı ve adenokanser tanısı konuldu. Kemik sintigrafisinde yaygın kemik
metastazı görüldü. Hastaya orşiektomi ve antiangrojen tedavisi başlandı. Tutulan kemiklere
yönelik radyoterapi ve aylık zoledronic asit başlanıldı. Tedaviden 4 ay sonra yapılan serum
total PSA seviyesi 0.4 ng/ml idi. Toraks, abdomen ve pelvis BT’te lenf nodlarının tamamen
düzeldiği görüldü.
Tartışma:
Prostat kanserinin lenfatik yayılımı genellikle regional lenf nodlarına çoğunlukla iliak,
obturatuar ve hipogastrik nodlara olmaktadır. Prostat kanserinin hematojen yayılımı genellikle kemiklere olmaktadır.
Prostat kanseri erkeklerde sık görülen ve yavaş seyirli bir tümördür. Generalize lenfadenopati ile gelen vakalarda prostat kanserinin de olabileceği akılda tutulmalıdır.
213
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P047
Biyopside HPIN veya malignite kuşkulu odak varlığında TUR-P
sonuçları
1
Güven Aslan, 1Elnur Mammadov, 1Onur Kızer, 2Burçin Tuna, 2Kutsal Yörükoğlu.
PROSTAT KANSERİ
1
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Amaç: Çalışmamızda prostat biyopsilerinde yüksek dereceli prostat intaepitelyal neoplazi (HPIN) veya Malignite kuşkulu odak saptanan ancak ileri derecede obstrüksiyon bulguları
nedeniyle TURP uygulanan hastaların histopatolojik sonuçları karşılaştırılmakatdır.
Yöntem: Anormal rektal tuşe bulgusu ve/veya PSA yüksekliği nedeniyle TRUS biyopsi
uygulanan 270 HPIN veya malignite kuşkulu olgunun verileri retrospektif incelendi. Bu
olgulardan TURP uygulanan 26 (20’si HPIN, 6’sı Malignite kuşkulu odak içeren) hasta
çalışmaya dahil edildi. Prostat biyopsisi, TRUS eşliğinde 18 Gauge Tru-cut biyopsi iğnesiyle,
10-12 kadranda gerçekleştirildi. Histopatolojik sonuçlar biyopsi ve TUR örnekleriye karşılaştırıldı..
Bulgular: TURP uygulanan 26 hastanın sadece 1 tanesinde (%3.8) kanser tespit edildi.
HPIN olan olgularının sadece 1 tanesinde prostat kanseri (Gleason 3+3=6) tespit edildi. Malignite kuşkulu odak içeren olguların hiçbirinde kanser görülmedi. Preoperatif PSA kanser
tespit oranları ile ilişkisiz bulundu.
Sonuç: Biyopside HPIN veya malignite kuşkulu odak olan olgularda erken dönemde
cerrahi endikasyon varlığında geciktirilmeden TURP uygulanabilir. Bu işlemin kanser tanısında belirgin bir önemi yoktur. Klinisyen rektal inceleme ve PSA değerlerine göre kanser
şüphesi taşıyorsa rebiyopsi veya saturasyon biyopsilerini TUR-P sonrası dönemde gerçekleştirmelidir.
214
POSTER
P048
Marmara RRP sonrası inkontinans değerlendirme formunun
oluşturulması ve validasyonu
1
Mehmet Özay Özgür, 1Naşide Mangır, 1Cem Akbal, 2Nural Bekiroğlu, 1Nazmi Yalçın İlker,
Levent Niyazi Türkeri, 1Tufan Tarcan
1
Marmara Üniversitesi Hastanesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2Marmara Üniversitesi Hastanesi Biyoistatistik
Amaç: İdrar kaçırmanın değerlendirilmesinde kullanılan birçok sorgulama formu olmasına rağmen özellikle radikal prostatektomi sonrası oluşan idrar kaçırmanın değerlendirilmesinde kullanılacak bir form yoktur. Bu çalışma ile radikal prostatektomi sonrası oluşan
idrar kaçırmanın değerlendirilmesi için oluşturduğumuz Marmara RRP sonrası inkontinans
değerlendirme formunun validasyonu amaçlanmıştır.
Materyal ve Metod: Sorgulama formu 3 bölümden oluşmakta ve idrar kaçırma şeklini
ve miktarını sorgulayan hiç(0) ile sürekli/çok fazla(4) arasında beş farklı cevabın verilebildiği
4 soru, idrar kaçırmanın yaşam kalitesi üzerine olan etkilerini sorgulayan hiç(0) ile çok fazla(3) arasında dört farklı cevabın verilebildiği 3 soru ve rahat idrar yapıp yapmadıklarını sorgulayan 0(rahat idrar yapıyorum) ile 3 (hiç idrar yapamıyorum) arasında dört farklı cevabın
verilebildiği 1 soru olmak üzere toplam 8 soru bulunmaktadır. Toplam skor 0 ile 28 arasında
değişmektedir. Ayrıca sorgulama formunun sonunda hastaların idrar kaçırma durumlarının
aynen devam etmesi halinde hayat kalitesini değerlendirdiğimiz bir analog skalaya yer verilmiştir. Bu analog skala mutlu olurum(0) ve berbat hissederim(6) aralığını içermektedir. Bu
sorgulama formu kliniğimizde 2005- 2009 arasında RRP operasyonu uygulanan hastalardan
92 tanesine operasyon sonrası 1. hafta, ve 1. aylardaki kontrolleri sırasında birer kez doldurularak sonuçları değerlendirilmiştir.
Bulgular: Ameliyat sonrası 1. Haftada toplam 92 hastanın ortalama skorları 6,5(min:0
max: 24) olarak bulundu. Ameliyat sonrası 1. ayda takiplerine devam eden toplam 92 hastanın ortalama skorları 5,5 (min: 0 max: 24) olarak bulundu. 1. Hafta ile 1. ay skorları karşılaştırılarak yapılan test -retest analizi sonucunda hastaların her bir soruya verdiği cevapta,
toplam puanda ve ortalamalarda belirgin bir fark görülmedi.(p>0.05). Sorgulama formumuz
için hesaplanan iç tutarlılık katsayısı yüksek tespit edildi. (Cronbach’s alfa: 0,9). Toplam skor
ile analog skalanın korelasyonu incelendiğinde; 1.haftada korelasyon katsayısı r= 0.70 (p:
0.0001), 1. Ayda korelasyon katsayısı r: 0,74 (p: 0.0001) olarak bulundu. Toplam skor ile
analog skala arasında yaşam kalitesi düşünülerek (memnuniyet ve memnuniyetsizlik) yapılan
sayısal değerlendirmede ise toplam skoru 0-5 aralığında olanlar yaşam kalitesi için memnun
olarak kabul edildi. 8 sorunun toplamında skoru 0-5 aralığında olanlar memnun, toplamı
>6 olanlar ise memnun olmayanlar grubuna dahil edildi. (cut-off değeri)
Sonuç: Marmara RRP Sonrası İnkontinans Değerlendirme Formu’ nun, radikal retropubik prostatektomi sonrası idrar kaçırmanın değerlendirilmesinde geçerli ve güvenilir bir
araç olduğu saptanmıştır.
215
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P049
Ürolojik kanserlerde tedavi sonrası prognoz değerlendirmede PETBT deneyimi: İlk sonuçlarımız
1
Evrim Bayman, 2Nilüfer Bıçakcı
DİĞER
1
Samsun Mehmet Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Samsun, 2Samsun
Mehmet Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nükleer Tıp Kliniği, Samsun
Amaç: Ürolojik kanser tanısıyla izlemde olan hastaların yeni olay (yerel/bölgesel/uzak
hastalık) açısından sonuçlarının değerlendirilmesi.
Hastalar ve Yöntem: Aralık 2008-Ağustos 2009 tarihleri arasında Samsun Mehmet
Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi (SMAEAH) Nükleer Tıp kliniğine refere edilen 58
üroonkolojik kanser tanılı hastanın PET-BT tetkik sonuçları yeni olay açısından değerlendirilmiştir.
Bulgular: Hastaların 54 (%93)’ü Samsun ve ilçelerinden başvurmuş olup 52 (%90)’sine
PET-BT tetkiki SMAEAH hekimlerince istenmiştir. Medyan yaş 60 (29-90), medyan açlık
kan şekeri 112 (73-150)’dir. Tümü tedavileri sonrası izlemde olan 58 hastadan 24 (%42)’ü
böbrek, 19 (%32)’u prostat ve 15 (%26)’i mesane kanseri tanılıdır. Hastaların 14 (%24)’ü kadın olup, bunların 12’si böbrek, 2’si mesane kanseridir. Hastaların tümü izlemde yeni olay açısından PET-BT ile değerlendirilmişlerdir. PET-BT’de prostat kanseri tanılı hastaların 10’unda
(6’sı kemik, 4’ü visseral metastaz) yeni olay saptanmıştır. Kemik metastazı saptanan 6 hastanın
lezyonları kemik sintigrafisi ile desteklenmiştir. PET-BT istenen böbrek kanseri tanılı hastaların 9’unda [7’si uzak (3 multipl, 3 akciğer, 1 karaciğer metastazı), 2’si yerel hastalık]; mesane
kanseri tanılı hastaların da 9’unda [8’i uzak (6 akciğer, 1 multipl, 1 karaciğer) 1 bölgesel (pelvik
lenf nodları)] yeni olay saptanmıştır. Klinik / radyolojik şüphe nedeniyle PET-BT istenmiş olan
34 hastadan 18’inde daha öncekinden farklı yeni olay saptanmıştır. Klinik / radyolojik şüphe
olmaksızın istenen 24 PET-BT sonucu 3 hastada, erken dönemde uzak hastalık saptanmıştır.
Sonuç: Güncel bilgiler ışığında ve ilk klinik deneyimler eşliğinde denilebilir ki, PET-BT,
ürolojik kanserlerin izleminde, olası klinik şüphenin doğrulanmasında, yeni olay saptanmasında ve ek tedavilerin planlanmasında yardımcı ve güvenilir bir tetkik olabilir. Daha geniş
serilerle yapılacak ulusal çok merkezli yeni çalışmalara gereksinim vardır.
Tablo 1.
Hasta özellikleri (n=58)
Erkek / Kadın
44/14
Medyan yaş
60 (29-90)
Medyan açlık kan şekeri
112 (73-150)
Böbrek CA
24 (%42)
Prostat CA
19 (%32)
Mesane CA
15 (%26)
216
Toplumun prostat ve hastalıkları konusunda bilgi düzeyi artıyor mu?
Son dekattaki değişim
POSTER
P050
1
Talha Müezzinoğlu, 1İlker Çelen, 1Murat Lekili
Celal Bayar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Manisa
Amaç: Türk erkeklerinin prostat ve hastalıkları hakkındaki bilgi düzeylerini ölçmek, tedavi seçenekleri hakkındaki görüşlerini belirlemek ve bu verileri 10 yıl önce elde ettiğimiz
verilerle karşılaştırarak toplumdaki değişimi ortaya koymak.
Materyal ve Metod: Çalışma grubu Balikesir ili kırsal alanında yaşayan (İskele, Çağış,
Çömlekçi) 40 yaş ve üstü erkek bireylerden oluşmaktadır. Daha önceki çalışmada 257 birey
sorgulanırken bu çalışmada 127 birey sorgulandı. Tüm bireylerin genel ürolojik değerlendirmelerini takiben I-PSS formları dolduruldu ve prostat hastalıkları ile tedavi yöntemleri
hakkında bilgi ve düşüncelerini ölçebileceğimiz önceden hazırlanmış bir form doldurması
istendi. Formlardaki sorular 10 yıllık süreçte toplumun bilgi düzeyindeki değişimi saptamak
üzere karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışma verileri ve son dekattaki değişim tabloda özetlendi. Prostat hakkında
bilgi düzeyindeki gerileme incelendiğinde bunun değerlendirme farklılığından kaynaklandığı görüldü. Çünkü bu soru ankette açık uçlu bir soruydu. Sonuçta prostat hakkında bir bilgisi olmayan birey sayısında bir azalma vardır. Toplumda prostat tedavisinde açık cerrahiden
minimal invaziv yöntemlere ve cerrahi yöntemlerdense medikal tedaviye bir eğilim vardır.
Tedavi seçiminde doktora teslim olma oranlarında da ciddi azalma gözlenmektedir. Ameliyattan kaçınmanın gerekçelerine bakıldığında ölüm korkusu oranı azalırken, yakınmalarının
geçmemesine bağlı kaçış oranı artmaktadır. Bilginin kaynağı sorgulandığında ise medyadan
öğrenme oranı ciddi şekilde artış göstermektedir.
Sonuçlar: Son dekatta toplumda BPH tedavisinde tercih olarak medikal ve kapalı
cerrahi yönünde önemli bir artış vardır. Buna paralel olarak açık cerrahi olmayı artık eskisi
kadar yeğlememektedir. Toplumda eğitim ve bilgi düzeyi arttıkça tedavi seçiminde doktora teslim olma oranları azalmaktadır. Bu artan yaşam kalitesi kavramı ile de paralellik göstermektedir. Yine teknolojik gelişmeler ve yeni yöntemleri uygulayan hekim sayısındaki
artışın prostat operasyonlarına bağlı mortaliteyi azalttığı ve bunun da toplum tarafından
algılandığı düşünülmektedir. Ancak ameliyat olmasına rağmen yakınmaları geçmeyen bireylerin toplumda bir hassasiyet oluşturduğu dikkat çekmektedir. Artık Türk toplumunun
sağlık konusunda medyadan daha çok öğrendiklerini ancak hala kitap okumadığını söyleyebiliriz.
217
DİĞER
1
POSTER
Tablo 1.
%(n)
1999 verileri (257)
2009 verileri (127)
Yaş
56±10
57±10
Değişim
DİĞER
Prostat nedir?
Doğru yanıt
18.7 (48)
2.4 (3)
--
Yetersiz
12.5 (32)
32.3 (41)
++
Yanlış
Bilmiyor
1.6 (4)
15 (19)
+++
67.3 (173)
49.6 (63)
+++
Prostat hastalığının en iyi tedavisi nedir?
Medikal
Açık cerrahi
Kapalı cerrahi
Beklemek
Bilmiyor
1.2 (3)
21.3 (27)
16.7 (43)
3.1 (4)
--
1.6 (4)
18.1 (23)
+++
0.4 (1)
0.8 (1)
80 (205)
50.4 (64)
-
Mutlak tedavi gerektiğinde hangi yöntemi tercih edersiniz?
Medikal
70 (181)
74 (94)
Cerrahi
27 (69)
13.4 (17)
3 (7)
5.5 (7)
Beklemek
-
Mutla cerrahi gerektiğinde hangi yöntemi tercih edersiniz?
Açık
1 (3)
3.9 (5)
+
Kapalı
3 (7)
39.4 (50)
+++
96 (247)
49.6 (63)
---
Doktoruma bırakırım
Ameliyat tercih etmeme nedeniniz nedir?
Yaşlı olmam
10
22
+
Ölüm korkusu
75
34
--
10
Empotans
6
İnkontinans
1
6
+
Yakınmaların geçmemesi
8
25
++
Doktordan
40
12.6
--
Hastalardan
30
8.7
--
Yakınlarımdan
20
12.6
-
Medyadan
7
31.5
+++
Kitaplardan
3
1.6
Prostatla ilgili bilgiyi hangi kaynaktan öğrendiniz?
218
Transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsisindeki ağrıyı
azaltmada intravenöz parasetamol
1
Özcan Kılıç, 2Haluk Kulaksızoğlu, 3Ahmet Hakan Haliloğlu, 1Mehmet Mesut Pişkin,
Seher Kılıç, 1Talat Yurdakul
4
1
Selçuk Üniversitesi, Meram Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Konya 2Selçuk Üniversitesi, Selçuklu Tıp
Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Konya, 3Ufuk Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,Ankara, 4Konya
Eğitim ve Araştıma Hastanesi, Biyokimya, Konya
Amaç: Transrektal ultrasonografi (TRUS) eşliğinde prostat biyopsisi ile ilişkili ağrıyı
azaltmada intravenöz parasetamol etkinliğini değerlendirmek.
Materyal ve Metod: TRUS-eşliğinde prostat biyopsisi endikasyonu olan toplam 91 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar iki gruba randomize edildi. Birinci gruba biyopsi işleminden 30 dakika önce intravenöz parasetamol diğer gruba ise plasebo uygulaması yapıldı (%
0.9 izotonik solüsyon). Tüm hastalardan standart olarak 12 kadran biyopsi alındı. Hastaların
ağrı algılamaları 10 puanlık görsel analog skala (VAS) ile değerlendirildi. Ağrı değerlendirmesi; prob yerleştirilirken, biyopsi sırasında ve işlemden 1 saat sonra olmak üzere 3 kez sorgulandı. Tüm biyopsiler aynı ürolog tarafından, ağrı skorlaması da farklı ürolog tarafından
yapıldı.
Sonuçlar: 48 hasta parasetamol grubuna, 43 hasta plasebo grubuna dahil edildi. Gruplar
arasında yaş, PSA ve prostat volümü açısından fark gözlenmedi (Tablo.1). İntravenöz parasetamol uygulanan hastalardan elde edilen ağrı skorlarının, plasebo grubuna göre her üç
aşamadaki değerlendirme için de belirgin biçimde düşük olduğu gözlendi (prob yerleşimi
için p<0.001; biyopsi işlemi için p<0.001; işlem sonrası p<0.001) (Şekil.1).
Sonuç: İntravenöz olarak uygulanan parasetamol ile prostat biyopsisine bağlı ağrıyı belirgin olarak azaltmak mümkündür. Bu uygulama kullanım kolaylığı ve daha az invaziv özelliği
ile mevcut yöntemlere alternatif olarak kullanılabilir.
Tablo 1.
GRUP
Paraseta-mol
Değişken
n
Min.
Max.
Ortalama
Std. sapma
Yaş
48
44
87
68.19
8.867
PSA
48
2.00
152.00
26.05
40.654
27.012
Prostat volümü (ml)
48
17
155
54.02
Yaş
43
50
91
67.19
9.513
PSA
43
5.00
152.00
31.19
40.601
Prostat volümü (ml)
43
17
125
58.02
23.279
Plasebo
219
POSTER
P051
PROSTAT KANSERİ
6 Kasım Cuma
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Şekil 1. Gruplarda, her üç değerlendirme noktasında ortalama ağrı (VAS) değerleri.
220
1
Özlem Kandemir, 2Kerem Han Gözükara, 1Mustafa Uğuz, 2Ozan Efesoy, 2Murat Bozlu
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Klinik Mikrobiyoloji ve Enfeksiyon Hastalıkları Anabilim Dalı, Mersin, 2Mersin
Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin
Amaç: Transrektal ultrasonografi (TRUS) kılavuzluğunda yapılan prostat biyopsileri
ürolojide sık uygulanan girişimlerdendir. Yapılan çalışmalar, işlemden önce florokinolon
profilaksisinin enfektif komplikasyonlarda yararlı olduğunu göstermektedir. Bu çalışmada,
florokinolon profilaksisi uygulanarak yapılan prostat biyopsilerinde görülen enfektif komplikasyonlar ve florokinolon direnci oranları değerlendirilmiştir.
Yöntem: Ocak 2003 ile Aralık 2008 tarihleri arasında TRUS kılavuzluğunda prostat
biyopsisi yapılan 1262 olgunun kayıtları merkezimizdeki bilgisayar sisteminden retrospektif
olarak incelendi. Olguların hepsine bağırsak hazırlığı yapılmış ve periprostatik sinir blokajı
yapılmadan en az 12 odaktan prostat biyopsisi alınmıştı. Bütün olgulara siprofloksasin veya
levofloksasinle profilaksi yapılmıştı. Florokinolon profilaksisi yapılan bu olgularda enfeksiyon bulguları olanlar ve idrar kültüründe üreme saptananlar kaydedildi. Ardından üreme
saptanan olgularda kinolon direnç oranlarına bakıldı.
Bulgular: Biyopsi yapılan 1262 olgudan 208’inde (%16.4) biyopsi ile ilişkili olduğu
düşünülen enfeksiyon bulguları (ateş, dizüri, lökositoz vb) saptandı. Enfeksiyon bulgusu
olanların ise 80’inde (%38.4) kültür pozitifliği gözlendi. Bunların 61’i E.coli (%76.2), 8’i
Enterococcus (%10), 6’sı Enterobacter (%7.5), 2’si Pseudomonas spp (%2.5), 2’si Klebsiella
spp(%2.5) ve 1’i MRKNS (%1.25) idi. Tüm olgularda enfeksiyon oranı %6.3 (80/1262)
olarak hesaplandı. Altmış bir E.coli suşunun sadece 49’u için kinolon direnci çalışılmış olduğu gözlendi ve bu 49 olgunun 36’sı (%73.5) kinolon dirençli bulundu. Bu süre içinde
E.coli suşlarının en duyarlı olduğu antibiyotikler amikasin, sefaperazon ve piperasilin olarak
saptandı.
Sonuç: Çalışmamız florokinolon profilaksisinin TRUS kılavuzluğunda yapılan prostat
biyopsilerinde hala etkin olduğunu göstermekle beraber, enfeksiyon bulguları gelişen olgularda nedenin en sık kinolon dirençli E.coli olabileceği ve bu şekilde başvuran olgularda
kültür sonuçları çıkıncaya kadar empirik tedavide amikasin, sefaperazon veya piperasilinin
kullanılabileceğini göstermektedir.
221
POSTER
Florokinolon profilaksisi ile yapılan prostat biyopsilerinde görülen
enfeksiyonlar ve etken olarak izole edilen E.coli suşlarında kinolon
direnci
PROSTAT KANSERİ
P052
POSTER
P053
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisi sırasında uygulanan
farklı lokal anestezik yöntemlerin karşılaştırılması
1
Ali F Şahin, 1Volkan Bulut, 1Muammer Altok, 1Yavuz Balaban, 1Rauf Taner Divrik,
Ferruh Zorlu
PROSTAT KANSERİ
1
1
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Üroloji Kliniği, İzmir
Amaç: Prostat biyopsisi sırasında periprostatik sinir blokajına (PPB) ek olarak uygulanan perianal lokal anestezinin (PAL) biyopsi esnasında hissedilen ağrı üzerine olan etkilerini
değerlendirmek.
Yöntem: Eylül 2008-Haziran 2009 tarihleri arasında prostat biyopsi yapılan hastaların
işlem öncesi doldurulan standart formlardan elde edilen veriler geriye dönük olarak incelendi. Tüm hastalara biyopsi sırasında PPB anestezisi rutin yapılmıştı. Buna ek olarak perianal
bölgeye herhangi bir anestezik jel kullanılmayanlar (USG jel vb.) grup-1; %5 lidokainli
jel kullanılanlar grup-2; lidokain-prilokain krem kullanılanlar grup-3 olarak sınıflandırıldı.
Hastaların standart verileri: yaş, PSA, IPSS, kor sayısı, prostat hacimleri ve komplikasyonlar
değerlendirildi. Formlardan elde edilen 4 çeşit vizüel ağrı skoru (1.VAS-RT:işlem öncesi
yapılan parmakla rektal muayene sırasında, 2.VAS-PR:ultrason probunun ilk girişi sırasında, 3.VAS-PPB:periprostatik blokaj sırasında, 4.VAS-BX:biyopsi sırasında) gruplar arasında
Bulgular: Çalışmaya alınan toplam 180 hastanın 64’ü grup-1, 65’i grup-2 ve 51’i grup3 olarak gruplandırıldı. Gruplar arasında yaş, PSA değeri, IPSS, biyopsi kor sayısı, prostat
hacmi ve kanser saptama oranı açısından herhangi bir farklılık görülmemiştir. (tablo-1)
Hastaların ağrı skorları Tablo-2’de özetlenmiştir. VAS-RT ve VAS-PR değerleri Grup1’de VAS-PPB değerleri Grup-3’de anlamlı düşük bulunmuştur. VAS-RT değerleri bazal ağrı
skorları olarak kabul edilip diğer skorların VAS-RT skorlarına oranları değerlendirildiğinde
probe girişi ağrısında beklenen düşüklük Grup-2 ve 3’de görülmemiştir. Buna karşın VASBX’de Grup 2 ve 3’de belirgin bir azalma görülmüştür. Diğer ağrı skorlarından bazal ağrı
değeri kabul edilen VAS-RT skorları çıkarılarak yapılan değerlendirmede de VAS-PR skorlarında herhangi bir anlamlı azalma görülmemiştir.
Sonuç: 1) Periprostatik sinir blok anestezi ile yapılan prostat biyopsisi ek perianal lokal
anestezi (PAL) olsun ya da olmasın iyi tolere edilen bir işlemdir
2) PAL jel ve krem uygulamaları ile probe girişi sırasında hissedilen ağrılarda beklenen
azalma saptanmamıştır
3) PAL jel ve krem uygulamaları ile PPB anestezisi ve prostat biyopsisi sırasındaki
iğne girişlerinde hissedilen ağrıda PAL yapılmayan gruba göre belirgin azalma saptanmıştır.
222
Hasta sayısı
Grup-1
Grup-2
Grup-3
p
180
64
65
51
-
Yaş
63,84±7,51
63,75±7,32
63,92±7,40
63,84±8,00
0,992
PSA (ng/dl)
14,32±21,56
10,95±14,31
17,65±25,91
14,31±22,76
0,212
IPSS
11,79±7,47
11,29±6,90
13,23±7,81
10,67±7,68
0,183
12,58±1,64
12,75±1,73
12,35±1,39
12,65±1,81
0,370
Prostat hacmi (cc)
54,19±31,58
56,96±35,98
56,57±32,60
47,68±22,79
0,221
24,9
28,6
24,6
20,4
0,669
Grup-1
Grup-2
Grup-3
Kanser saptama oranı (%)
PROSTAT KANSERİ
Genel
POSTER
Tablo 1.
Tablo 2.
Genel
Hasta sayısı
p
180
64
65
51
-
VAS-RT
1,71±1,55
1,16±0,44
2,09±1,88
1,90±1,79
0,001
VAS-PR
2,92±2,21
2,14±1,49
3,46±2,46
3,22±2,42
0,002
VAS-PPB
2,02±1,43
1,92±0,99
2,35±1,87
1,71±1,19
0,043
VAS-BX
2,02±1,28
2,19±1,22
2,08±1,41
1,73±1,15
0,140
VAS-(PR/RT)
1,94±1,31
1,87±1,21
2,02±1,41
1,93±1,36
0,808
VAS-(PPB/RT)
1,55±1,11
1,72±0,88
1,62±1,36
1,24±0,98
0,051
VAS-(BX/RT)
1,53±1,02
2,00±1,21
1,35±0,85
1,20±0,73
<0,001
VAS-(PR–RT)
1,22±1,65
0,98±1,33
1,37±1,86
1,31±1,73
0,369
VAS-(PPB–RT)
0,31±2,01
0,77±0,92
0,26±2,63
-0,20±2,01
0,037
VAS-(BX–RT)
0,31±1,66
1,03±1,23
-0,02±1,82
-0,18±1,62
<0,001
VAS-(PR/RT): VAS-PR’nin VAS-RT’ye oranı
VAS-(PPB/RT): VAS-PPB’nin VAS-RT’ye oranı
VAS-(BX/RT): VAS-BX’nin VAS-RT’ye oranı
VAS-(PR-RT): VAS-PR’den VAS-RT’nin çıkarılması
VAS-(PPB-RT): VAS-PPB’den VAS-RT’nin çıkarılması
VAS-(BX-RT): VAS-BX’den VAS-RT’nin çıkarılması
223
POSTER
P054
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisinde profilaktik
antibiyotik kullanım süresinin etkinliği
1
Ali F Şahin, 1Volkan Bulut, 1Muammer Altok, 1Yavuz Balaban, 1Rauf Taner Divrik,
Ferruh Zorlu
PROSTAT KANSERİ
1
1
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Üroloji Kliniği, İzmir
Amaç: Transrektal prostat biyopsisi (TRUS-Bx) için kullanılan profilaktik antibiyotik
süresinin bir gün olarak kullanılmasının daha uzun süreli kullanım ile arasındaki farkı değerlendirmek
Yöntem: Eylül 2007-Haziran 2009 tarihleri arasında prostat biyopsi yapılan hastaların
işlem öncesi doldurulan standart formlardan elde edilen verileri geriye dönük olarak incelendi. Tüm hastalara biyopsi öncesinde oral profilaktik antibiyotik verildi. Hastalardan 3 gün ve
daha fazla oral siprofloksasin profilaksisi alanlar grup-1, 1 gün (750 mg siprofloksasin 2x1)
alanlar grup-2 olarak sınıflandırıldı. Hastaların standart verileri: yaş, PSA, IPSS, kor sayısı,
prostat hacimleri ve komplikasyonları kaydedildi ve gruplar arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan toplam 367 hastanın 243’ü grup-1 ve 124’ü grup-2 olarak
gruplandırıldı. Gruplar arasında yaş, kaçıncı biyopsi olduğu, PSA değeri, IPSS, prostat hacmi ve kanser saptama oranı açısından bir farklılık görülmemiş, sadece grup-2’de biyopsi kor
sayısı belirgin yüksek bulunmuştur. (tablo-1)
Grup-1’deki hastaların vizüel ağrı skorları daha yüksek bulunmuştur. Grup-1 de 3 hastada
(%1,2) ateş görülürken grup-2’de 5 hastada (%4,0) görüldü. Yine grup-1’de hiçbir hastada
akut prostatit görülmezken grup-2’de bir hastada akut prostatit görüldü. Ancak gruplar arasında hematüri haricinde komplikasyonlar arasında anlamlı bir farklılık görülmedi. (tablo-2)
Sonuç: TRUS-Bx tek gün oral siprofloksasin ile güvenle uygulanabilmektedir. Hiçbir
hastada sepsis veya ciddi enfeksiyon izlenmemiştir. Sadece bir hastada hospitalizasyon gerektiren akut prostatit görülmüştür. Maliyet ve antibiyotik direnci gibi faktörler göz önüne
alınarak prostat biyopsisinde tek günlük antibiyotik profilaksisi önerilmelidir.
Tablo 1.
Genel
Hasta sayısı
Yaş
Kaçıncı biyopsi
Grup-1
Grup-2
p
367
243
124
-
63,92±7,18
63,67±7,06
64,41±7,42
0,353
0,933
1,29±0,62
1,29±0,62
1,28±0,62
PSA (ng/dl)
13,61±20,04
13,15±19,84
14,51±20,47
0,537
IPSS
12,47±7,82
12,74±7,76
11,94±7,95
0,377
11,45±1,89
10,87±1,74
12,60±1,63
<0,001
Prostat hacmi (cc)
52,53±32,30
51,68±32,31
54,04±32,35
0,515
24,2
23,2
26,2
0,838
Kanser saptama oranı (%)
224
Hasta sayısı
Ağrı skoru
Hematüri (%)
Grup-1
Grup-2
p
367
243
124
-
2,49±1,43
2,78±1,51
1,9±1,05
<0,001
52 (14,2)
25 (10,3)
27 (21,8)
0,003
Ateş
8 (2,2)
3 (1,2)
5 (4,0)
0,090
Lokal enfeksiyon (epididimit, orşit vs)
3 (0,8)
2 (0,8)
1 (0,8)
0,735
Prostatit
1 (0,3)
-
1 (0,8)
0,338
PROSTAT KANSERİ
Genel
POSTER
Tablo 2.
225
POSTER
P055
Prostat biyopsisi sırasındaki ağrı şiddeti önceden tahmin edilebilir
1
Şebnem Atıcı, 2Ozan Efesoy, 3Ahmet Tunçkıran, 4Sedat Soyupek, 5Sadık Görür,
Erdem Akbay, 2Murat Bozlu
2
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Algoloji Bilim Dalı, Mersin,
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Mersin, 3Başkent Üniversitesi Alanya Uygulama ve
Araştırma Merkezi, Üroloji Kliniği, Alanya, 4Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı,
Isparta, 5Mustafa Kemal Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Hatay
PROSTAT KANSERİ
2
Amaç: Prostat biyopsisi yapılan hastalar işlem sırasında değişik derecelerde ağrı hissetmektedirler. Bu çalışmada, hastaların prostat biyopsisi sırasındaki ağrı şiddetini önceden tahmin edip edemeyecekleri araştırılmıştır.
Yöntem: Bu prospektif çalışmaya ultrasonografi kılavuzluğunda prostat biyopsisi yapılan
158 hasta dahil edildi. Biyopsiden bir gün önce bütün hastalara prostat biyopsisinin yapılışı
hakkında detaylı bilgi verildi ve hastaların biyopsi sırasındaki ağrı şiddetini tahmin etmeleri
istendi. Daha sonra biyopsi yapılırken hissettikleri ağrı skorları da ayrıca kaydedildi. Ağrının
değerlendirmesinde vizüel analog skala kullanıldı.
Bulgular: Hastaların 137’sine ilk defa biyopsi yapılırken; 21’ i tekrar biyopsi yapılan olgulardı. Biyopsi öncesinde prob girişi ve biyopsi için hasta tarafından tahmin edilen ortalama
ağrı skorları sırasıyla 4.12 ± 2.3 ve 5.33 ± 2.36 iken, işlem sırasında gerçekten hissedilen ağrı
skorları sırasıyla 3.9 ± 2.45 ve 4.94 ± 2.55 olarak bulundu. Hasta tarafından tahmin edilen
ağrı skorları ile gerçekten hissedilen ağrı skorları arasında anlamlı fark izlenmedi (p >0.05).
İlk ve tekrar biyopsi yapılan hastalar ayrı ayrı incelendiğinde de tahmin edilen ve işlem sırasındaki ağrı arasında fark gözlenmedi (p >0.05). Eğitim düzeyi düşük ve yüksek olan hastalarda da tahmin edilen ve gerçek hissedilen ağrı arasında anlamlı fark yoktu (p >0.05).
Tartışma: Bulgularımız, hastaların prostat biyopsisi sırasındaki ağrı şiddetini önceden
tahmin edebileceklerini göstermektedir. Bu bulgular ışığında, biyopsi öncesi hastanın ağrı
tahminiyle işlem sırasındaki analjezik gereksinimini araştıran çalışmamız devam etmektedir.
226
Lidokain jel ile beraber yapılan apikal injeksiyon: Prostat biyopsisi
için yapılan anestezide yeni altın standart
POSTER
P056
1
Mehmet Özarı, 1Saadettin Eskiçorapçı, 1Cihan Toktaş, 1Zafer Aybek, 1Tahir Turan,
Zafer Sınık, 1Levent Tuncay
1
Amaç: Bu çalışmanın amacı prostat biyopsi sırasında anestezi amaçlı yapılan enjeksiyon
tekniklerinin etkinliğini randomize bir çalışmayla karşılaştırmaktır.
Yöntem: 2006-2009 yılları arasında anormal rektal muayenesi ve/veya serum PSA düzeyi> 2.5 ng/ml olan 362 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar üç gruba ayrıldı. Grup 1
(n=102 hasta); 5 ml sağ ve 5 ml sola prostat bazalinden bilateral periprostatik sinir pleksuslarına %1 lidokain infiltrasyonu, grup 2 (n=90 hasta); prostat apeksine tek seferde 10 ml
%1 lidokain enjeksiyonu; grup 3 (n=170 hasta); grup 2’e ek olarak intrarektal olarak %2 10
ml lidokainli jel uygulandı. Tüm hastalara 12 kadran biyopsi yapıldı. Biyopsiden sonra 10
noktalı lineer skala kullanarak probun yerleştirilmesinden enjeksiyona kadar geçen süredeki
ağrı vizüel ağrı skoru 1 (VAS1) ve enjeksiyondan işlem sonuna kadar olan ağrı vizüel ağrı
skoru 2 (VAS2) olarak kaydedildi.
Bulgular: Anestezi grupları içinde grup 1 (bazal enjeksiyon), grup 2 (apikal enjeksiyon)
ve grup 3’deki (lidokain jel+apikal enjeksiyon) hastaların demografik özellikleri birbirine
benzerdi. En düşük ortalama VAS 1 lidokain jel ile apikal enjeksiyon grubunda (grup 3)
görüldü. (Ağrı skorları sırasıyla 4,03-3.61-3,14) (p=0,001). Grup 3 ve grup 2’de istatistiksel olarak grup 1’den anlamlı derecede daha az VAS2 saptandı. (Sırasıyla 2.44-1.54-1.50)
(p=0.001) Grup 2 ile grup 3 VAS2 skorları arasında istatistiksel olarak anlamlı derecede fark
yoktu. (p=0.466)
Sonuç: Prostat biyopsisi sırasında anestezi amaçlı yapılan apikal periprostatik enjeksiyon, bazal enjeksiyona göre daha iyi hasta konforu sağlar. Apikal enjeksiyonuna lidokain
jel eklenmesi probun girişine bağlı ağrıyı azaltmaktadır. Bu nedenle lidokain jel ile beraber
apikal enjeksiyon prostat biyopsisi için yapılan anestezide yeni altın standart olarak kabul
edilmelidir
227
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P057
Lokalize prostat kanseri olan hastalarda prostat biyopsisindeki
AMACR boyanma şiddetinin post-operatif nüksü öngörebilme gücü
1
Ersin Gökmen, 1Cevdet Kaya, 1Orhan Koca, 1Metin Öztürk, 1Mustafa Güneş, 1M. İhsan Karaman
PROSTAT KANSERİ
1
Giriş: Prostat kanserinin tedavisi evrelere göre farklılıklar göstermektedir. Hastalığın
progresyon veya nüks riskinin bilinmesi, hiç kuşkusuz tedavinin gerekliliğinin veya yoğunluğunun belirlenmesine ve daha etkin tedavilerin araştırılmasına olanak sağlayacaktır. Hem
serumda hem formalin ile fikse dokuda sensitif ve spesifik olan AMACR (Alpha-methylacylCoA racemase) prostat kanseri progresyon riskini öngörebilme gücü araştırıldı.
Materyal ve Metod: Ocak 2004-ocak 2008 tarihleri arasında radikal prostatektomi ameliyatı uygulanmış 50 hasta incelendi. Grup 1 de postoperatif takiplerde PSA nüksü saptanan
25 hasta, grup 2 de nüks saptanmayan 25 hasta blunmaktadır. PSA değeri ≥0,2 ng/ml olan
hastalar prostat kanseri nüks olarak değerlendirildi. Seçilen hastaların 8 kadran prostat biyopsilerinden prostat kanseri saptanan biyopsi materyalleri seçilerek, AMACR immünohistokimyasal boyanmaları değerlendirildi. İmmünreaktivitenin 0-3 olarak rapor edildi.
Bulgular: Prostat kanseri nedeniyle radikal retropubik prostatektomi (RRP) yapılan ortalama yaşı 65,8 yıl (44-76) olan toplam 50 hasta 2 grupta incelendi. Her iki grup yaş, preoperatif
PSA, takip süreleri ve prostat volümleri açısından homojendi. PSA nüksü olan grupta nüks
süresi ortalama 40,48 ay olarak saptandı. AMACR boyanma şiddeti ile PSA nüksü arasında
istatistiksel olarak anlamlı ilişki mevcuttu. Postoperatif takiplerinde PSA nüksü saptanmayan
hastalarda AMACR boyanma şiddeti ortalaması 1,27 tespit edilirken PSA nüksü saptananlarda
1,88 olarak bulunmuştur. AMACR ile Prostat volümü, kadran pozitifliği, tümör volümü, nüks
süresi ile karşılaştırması sonucu istatistiksel olarak anlamlı ilişki olmadığı gözlendi. PSA nüksü
ile preoperatif PSA arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki mevcuttu.
Tartışma:: Prostat kanseri dünyada sık görülen kanserler arasında ilk sıralardadır. Bazı hastalar onlarca yıl prostat kanseri ile birlikte tedavisiz yaşarken bazılarında ise kanser hızlı ilerleyip
tedaviye cevap vermeyerek birkaç yıl içinde
ölüme neden olmaktadır. Bu nedenle kısa
sürede progresyon gösterecek yüksek riskli
hasta gruplarının önceden belirlenmesi ve
uygun takip protokolünün oluşturulması
önemlidir. Daha fazla hasta ile yapılan çalışmalar ile desteklenmesi durumunda prostat
biyopsisinin AMACR ile değerlendirilmesi
radikal prostatektomi planlanan hastanın
post-operatif dönemdeki PSA nüksü açısından yol gösterebilir ve tedavi seçiminde
biz hekimlere yardımcı olabilir.
Şekil 1. AMACR pozitif boyanma (*400)
228
POSTER
P058
Kellik, Benign Prostat Hiperplazisi, prostat kanseri ve androjen
seviyeleri
1
Gökhan Faydacı, 1Fatıh Tarhan, 1Bılal Eryildirim, 1Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
Giriş: 80 yaşında Androjenik alopesi (AA) ve BPH erkeklerin %70 kadarında görülür
ve prostat kanseri en sık görülen kanserlerden birisidir. Erkek tipi kellik tam olarak bilinmeyen, yetişkin erkeklerde sık görülen androjen bağımlı bir cilt problemidir. AA ile prostat
kanserinin ilişkisini irdeleyen çalışmalar azdır ve sonuçları tutarsızdır. BPH ve Prostat kanserli hastalarda kellik tipi ile androjen sevileri karşılaştırılarak aralarında ilişki olup olmadığı
araştırdık.
Materyal ve Metod: Kasım 2005 ile Haziran 2006 tarihleri arasında artmış PSA
değeri (>4ng/dl) ya da anormal PRM bulgusu nedeniyle12 kadran prostat biyopsisi
yapılan yaşları 50 ile 75 arasında 152 hasta çalışmaya dahil edildi. Serum total, serbest
ve bioavaible testosteron, FSH, LH, Prolaktin, Östradiol, Albumin ve SHBG seviyeleri
ölçüldü. Kellik, Norwoods sınıflamasına göre vertex ve frontal kellik olarak derecelendirildi (Şekil 1).
Bulgular: Çalışmadaki 152 hastadan 108 tanesi BPH ve 44 tanesi prostat kanseri
tanısı aldı. Her iki grup arasında yaş, total, serbest ve bioavalible testosteron, estrojen,
SHBG seviyeleri arasında fark yoktu. BPH ve Prostat kanser gruplarında AA sıklığı
farklı değildi (Tablo 1). İki grup arasında AA açısından bir korelasyon olup olmadığı
incelendi. Yapılan korelasyon analizinde her iki grupta AA ile total testosteron, serbest testosteron, bioavailable testosteron ve SHBG arasında bir korelasyon saptanmadı (Tablo 2).
Sonuç: Bu seçilmiş sınırlı hasta grubunda BPH ve prostat kanser hastaları arasında AA
açısından fark tespit edilmedi ve kellik ile serum androjen seviyeleri arasında bir korelasyon
bulunmadı. BPH, prostat kanseri ve androjen seviyeleri arasında ilişkiyi daha net ortaya
koymak için daha fazla hasta içeren çalışmalara ihtiyaç vardır.
Tablo 1.
Hiç yada az saç kaybı n (%)
Vertex kellikn (%)
Frontal kellikn (%)
Prostat ca
6 (14%)
30 (68%)
8 (18%)
BPH
14 (13%)
70 (65%)
24 (22%)
229
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Tablo 2.
Total testosterone (ng/dl)
Frontal kellik
Vertex kellik
Kellik yok
Serbest testosterone(ng/dl)
Frontal kellik
Vertex kellik
Kellik yok
Bioavailable testosterone(ng/dl)
Frontal kellik
Vertex kellik
Kellik yok
SHBG(nmol/l)
Frontal kellik
Vertex kellik
Kellik yok
BPH
n=108
Prostate Kanser
n=44
p
545.3 ±17.00
510.4±28.16
555.4 ±23.23
556.0 ±39.35
524.2 ±27.85
618.5 ±45.30
519.5 ±35.78
421.9 ±59.07
0.5100.0710.3980.108
6.75 ±0.76
6.04 ±1.47
7.28 ±1.05
5.40 ±0.73
5.88 ± 0.72
4.580 ±0.763
6.452 ±0.940
4.546 ±2.362
0.4981.0000.6300.331
229.4 ±8.14
289.6 ±27.31
213.8 ±6.98
220.8 ±12.64
209.0 ±14.87
244.5±18.50
207.0±19.66
202.6±15.51
0.1920.6060.3040.724
45.65±3.42
38.90±4.31
47.56±5.20
45.10±3.96
39.47 ±2.92
52.00±7.07
38.95±3.41
36.56±6.09
0.2420.1450.3040.284
Şekil 1. Norwood tarafından modifiye edilen Hamilton kellik klasifikasyonu
230
POSTER
P059
Bilateral sinir koruyucu radikal retropubik prostatektomi sonrası
penis boyunu korumada tadalafil rehabilitasyon tedavisi
1
Özgü Aydoğdu, 1Mehmet İlker Gökçe, 1Berk Burgu, 1Sümer Baltacı, 1Önder Yaman
Ankara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Prostat kanseri tanısı ile bilateral sinir koruyucu retropubik radikal prostatektomi
(BSKRRP) yapılan hasta grubunda postoperatif dönemde penis boyutundaki değişimi ve
tadalafil tedavisinin olası etkilerini değerlendirmek.
Materyal ve Metod: Ekim 2006 ve Şubat 2008 tarihleri arasında preoperatif potensi
tam olan 85 hastaya BSKRRP yapıldı. Bir yıllık takibi tamamlayan 65 hastanın sonuçları
prospektif olarak değerlendirildi. Hastalar ihtiyaç halinde tadalafil kullanan (Grup 1) ve tadalafil rehabilitasyon protokolünde yer alan (Grup 2) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Hastalar
postoperatif 3, 6 ve 12. aylarda erektil fonksiyon, penis ölçüleri ve genel sağlık durumları
açısından değerlendirildiler. Penis boyu ölçümü aynı hekim tarafından, kağıt cetvel yardımı
ile hem gerilmiş hem de gevşek halde yapıldı. Ayrıca penis çevresi de gevşek durumda iken
ölçüldü. Penis boyu glansın en ucundan pubopenil cilt birleşimine kadar ölçüldü. Penis
çevresi ise glansın hemen proksimalinde, şaftın en distal kısmından ölçüldü. Ölçümler sonuçların güvenilirliğini arttırmak amacı ile iki kez gerçekleştirildi.
İstatistik ölçümler klasik bir istatistik programı kullanılarak yapıldı ve p<0.005 değeri
anlamlı olarak kabul edildi.
Sonuçlar: Hastaların ortalama yaşı 57.2 idi. Grup 1’de preoperatif ölçümlerle karşılaştırıldığında postoperatif 3. ayda penis boyutlarında anlamlı azalma tespit edildi (p<0.05).
Postoperatif 6. ayda 3. ay ile karşılaştırıldığında tüm parametrelerde azalma olsa da sadece
gerilmiş penis boyundaki azalma istatiksel olarak anlamlıydı (p<0.05). Postoperatif 6. ve 12.
aylar arasında hiçbir parametrede anlamlı fark tespit edilmedi (p>0.05). Grup 2’de ise preoperatif değerler ile karşılaştırıldığında postoperatif 3. ayda tüm ölçümlerde azalma eğilimi
gözlense de bu istatiksel olarak anlamlı değildi. 3. ve 6. aylar arasında anlamlı fark tespit
edilmedi. Ortanca penis boyu 12. ayda anlamlı olarak azalmadı.
Sonuç: Tadalafil rehabilitasyon tedavisi BSKRRP sonrası penis boyunu korumada, ihtiyaç halinde kullanıma göre daha etkilidir. Postoperatif dönemde erektil fonksiyon ne kadar
çok korunursa, penis boyu da orantılı olarak korunacaktır.
231
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Tablo 1.
Grup 1 (Ortanca)
Grup 2 (Ortanca)
Gevşek penis boyundaki değişim (cm)
0-3 ay
0,8
0,5
3-6 ay
0,3
0,2
6-12 ay
0,1
0,1
0-3 ay
0,7
0,6
3-6 ay
0,9
0,4
6-12 ay
0,2
0,1
0-3 ay
0,5
0,3
3-6 ay
0,2
0,1
6-12 ay
0,1
0,1
Gerilmiş penis boyundaki değişim (cm)
Penis çevresindeki değişim (cm)
Grup1 (n=33)
IIEF
0. ay (temel)
3. ay
6. ay
12. ay
6-10
-
-
1
1
11-16
-
2
1
2
17-25
-
6
7
6
26-30
33
25
24
24
Evet
33
24
24
22
Hayır
-
9
9
11
Evet
33
23
22
22
Hayır
-
10
11
11
12. ay
SEP 2
SEP 3
Grup 2 (n=32)
IIEF
0. ay (temel)
3. ay
6. ay
6-10
-
-
-
-
11-16
-
1
-
2
17-25
-
5
5
5
26-30
32
26
27
25
Evet
32
24
26
24
Hayır
-
8
6
8
Evet
32
25
28
26
Hayır
-
7
4
6
SEP 2
SEP 3
232
POSTER
P060
Transrektal prostat biyopsisinde en iyi teknik “Side fire” mı “End
Fire” mı? Prospektif randomize çalışma
1
Ender Özden, 1Serdar Savaşçı, 1Y Kamil Yakupoğlu, 1Serkan Varol, 1Ali Faik Yılmaz,
Şaban Sarıkaya
1
Giriş: Bu prospektif randomize çalışmada aynı ultrason cihazı kullanarak “end fire” ve
“side fire” tekniklerinin kanser tespit oranlarını değerlendirmek amaçlandı.
Materyal ve Metod: Kasım 2008 ve Temmuz 2009 tarihleri arasında, 242 hastaya ilk
kez TRUS kılavuzluğunda prostat biyopsisi yapıldı. Biyopsi endikasyonları, PSA yüksekliği
ve/veya dijital rektal muayenede anormal bulgulardı. Tüm biyopsilerde, örnekleri “end fire”
veya “side fire” olarak almamıza olanak sağlayan, tipi tek bir prob (B&K, tip 8818) kullanılarak yapıldı. Tüm prostat biyopsileri transrektal ultrason eşliğinde ve on-kor örnekleme,
18-gauge iğne ile otomatik bir biyopsi tabancası kullanılarak yapıldı. Bu iki teknikle elde
edilen kanseri oranları karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Her iki grupta yer alan hastaların klinik ve patolojik özellikleri arasında anlamlı fark saptanmamıştır. Ortalama PSA, prostat hacmi, PSA yoğunluğu ve TZ’ ait PSA
yoğunluğu açısından 2 grup arasında anlamlı bir fark yoktu. Her iki grup arasında TRUS’da
anormal DRE ve hipoekoik lezyon oranı açısından istatisiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı. Genel olarak, çalışmamızda prostat kanseri tespit oranı %35 idi. “End fire” ve
“side fire” tekniklerinin kanser tespit oranları sırasıyla %33.1 ve %37 olmasına rağmen,
her iki teknik arasındaki fark anlamlı değildi (p = 0.525). Hastalar PSA değerlerine göre
değerlendirildiğinde PSA düzeyi 4’den az, 4 ve 10 arasında ve 10 mg/ml’den çok olduğunda
da anlamlı bir fark bulunmadı. PSA düzeyi 4-10 arasında olan hastalarda, hastaların şüpheli
DRE bulguları olsun veya olmasın, uygulanan teknik açısından istatistiksel olarak anlamlı
bir fark saptanmadI.
Sonuç: Biyopsi sırasında kullanılan tekniğin “end fire” veya “side fire” olmasınıni, kanser
tespit oranını etkilemediği sonucuna ulaşılmıştır.
233
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P061
İlk biyopside HGPIN Ve ASAP tanısı alan olgularda rebiyopsi
stratejisi nasıl olmalı?
1
Ender Özden, 1Yakup Bostancı, 1Y Kamil Yakupoğlu, 1Serdar Savaşçı, 1Ali Faik Yılmaz,
Şaban Sarıkaya
PROSTAT KANSERİ
1
1
Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Üroloji Anabilim Dalı, Samsun
Amaç: Yüksek gradeli intraepitelyal neoplazm (HGPIN) veya atipik küçük asiner proliferasyon (ASAP) tanısı konduğunda rebiyopsi yapılması önerilmektedir. Ancak rebiyopsi
sayısı tam olarak belirlenmemiştir. Çalışmamızda ilk biyopside HGPIN veya ASAP tanısı
almış olguların takip eden biyopsi sonuçlarını PSA yüksekliği nedeniyle yapılan rebiyopsi
sonuçları ile karşılaştırdık.
Hastalar ve Yöntemler: Ocak 2003 ve Kasım 2008 tarihleri arasında 10 kor biyopsi
yapılan, hastaların verileri incelendi. İstatistiksel değerlendirme için non parametrik testler
ve lojistik regresyon analizi kullanıldı. Bu süre içinde 1451 olguya TRUS eşliğinde prostat
biyopsisi yapıldı.
Bu olguların 93’ünde (%6.4) histolojik tanı HGPIN ve 68’inde (%4.7) ASAP idi. HGPIN tanısı alan 68 olguya, ASAP tanısı alan 48 olguya rebiyopsi işlemleri gerçekleştirildi.
Sonuçlar ilk patolojisi benign olan ve PSA yüksekliği nedeniyle rebiyopsi yapılan 128 hasta
ile karşılaştırıldı.
Bulgular: Biyopsi uygulanan hastaların 441’inde (%30.4) kanser tanısı kondu. HGPIN
grubunda rebiyopsi yapılanlarda, %20.6 kanser, %29.4
ASAP grubunda rebiyopsi yapılanlarda ise, %37.5 kanser, %25 ASAP saptandı. Rebiyopsi sonrası, HGPIN ve benign grup arasında kanser yakalama oranları arasında anlamlı
fark saptanmadı (sırasıyla %20.6 vs %18.8, p=0.757). ASAP grubunda ise kanser yakalama
oranı HGPIN ve benign gruba kıyasla anlamlı şekilde yüksek saptandı (37.5% vs 20.6%,
p=0.04; 37.5% vs 18.8 %, p=0.009).
Sonuç: HGPIN grubunda, benign gruba kıyasla kanser yakalama oranı benzerdir ve benign grup gibi değerlendirilmelidir. Ancak ASAP grubunun sıkı takip edilmesi daha büyük
önem arz etmektedir.
234
POSTER
P062
PON1 192Q/R polimorfizmi ve prostat kanseri ilişkisi
1
Sena Aydos, 1Mehmet Taşpınar, 1Onur Şakırağaoğlu, 2Tülin Özkan, 2Buket Altınok,
Mehmet İlker Gökçe, 3Sümer Baltacı, 1Asuman Sunguroğlu
3
Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbi Biyoloji Bölümü, 2Ankara Üniversitesi Biyoteknoloji Enstitüsü, 3Ankara
Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı.
Amaç: Çevresel faktörler, yaşam şekli ve hücre tarafından üretilen toksin maddeler oksidatif stres üzerine etki etmektedir. Paraoxonase 1 (PON1)vücutta özellikle yağda çözünebilen karsinojen özellikli radikallerin ortadan kaldırılmasını sağlayan bir enzimdir ve PON1
aktivitesinde azalma pek çok kanser ile ilişkilidir. Bu çalışmada prostat kanserinde PON1
192Q/R polimorfizminin sıklığı araştırılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya histolojik olarak prostat kanseri olduğu tespit edilen 18
hasta, histolojik olarak BPH tespit eidlen 22 hasta ve 40 sağlıklı kontrol hastası dahil edilmiştir. PCR-RFLP yöntemi ile genotiplendirme yapılmıştır.
Bulgular: PON 1 polimorfizminin sıklığı prostat kanseri grubunda 55.6% QQ, 44.4%
QR, 0% RR genotipinde, BPH grubunda 77.3% QQ, 22.7% QR, 0% RR genotipinde
ve sağlıklı kontrol grubunda 56.8% QQ, 43.2% QR, 0% RR genotipinde bulunmuştur. 3
grup arasında genotip dağılımı açısından fark bulunamamıştır (p=0,224). BPH ve sağlıklı
kontrol grupları birleştirilip prostat kanseri grubu ile karşılaştırıldığında yine genotip dağılımı açısından anlamlı fark bulunamamıştır (p=0,531).
Sonuç: Prostat kanseri grubunda her nekadar QR genotipinin daha yüksek olduğu görülmüş olsa da bu fark istatistiksel olarak anlamlı saptanmamıştır. Bu sonuç literatürdeki diğer çalışmalar ile uyumludur. ayrıca bu çalışma Türk populasyonunda PON1 polimorfizmi
ile prostat kanseri ilişkisini araştıran ilk çalışmadır.
235
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P063
Prostatik fasya gerçekten var mıdır?
1
Saadettin Eskiçorapçı, 1Bülent Özdemir, 1Nilay Şen, 1Kemalettin Acar
Pamukkale Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, Denizli, 2Pamukkale Üniversitesi Anatomi Anabilim Dalı, Denizli, 3Pamukkale
Üniversitesi Patoloji Anabilim Dalı, Denizli, 4Pamukkale Üniversitesi Anabilim Dalıli Tıp Anabilim Dalı, Denizli
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Çalışmamızın amacı prostat etrafındaki fasya ve ona bağlı yapıların detaylı anatomik ve histolojik yapısını ve gerçek bir prostatik fasya olup olmadığını taze kadavra çalışması
ile ortaya koymaktır.
Yöntem ve Gereçler: Bu çalışmada adli tıptan özel izinle alınan 2 adet taze erkek kadavrası kullanılmıştır. Kadavra prostatından alınan kesitler parafin bloklara gömüldükten sonra, hemotoksileneosin ile boyanıp, ışık mikroskopunda incelenmiş ve 3 boyutlu görüntüleri oluşturulmuştur.
Bulgular: Fibromuskuler stromanın üzerinde prostatik fasya mevcuttu fakat çok inceydi (en
fazla 25 mikron). Anteriorda orta hatta üretranın mesane boynuna yakın bölümünün üstünde herhangi bir doku ve fasya yoktu. Anteriordan laterale doğru gidildiğinde prostatik fasyanın kalınlaştığı
görüldü. Kapsül ile arasında bağ dokusu yer almaktaydı. Lateralde, saat 4 ve 8 hizasında prostatik
fasya lateral pelvik fasya ile bağlantılar yapmaktaydı. Posterolateralde incelmekte, fakat kapsül ile
arasındaki hacim oldukça büyümekte ve arada nörovaskuler yapılar ile bağ dokusu yoğun halde
bulunmaktaydı. Prostatik fasya posteriora doğru kalınlaşmakta ve Denonvillier fasyasısının anterior
yaprağını oluşturmaktaydı. Posteriorda kapsül ile fasya arasındaki bağ dokusu zengindi. Prostatik
fasya apekste sfinkter üretra seviyesinde ve tabanda mesane boynunda sonlanmaktaydı.
Sonuçlar: Bu iki taze kadavranın disseksiyonları çok benzer sonuçlar ortaya koymuştur.
Prostatın her bölgesini saran, devamlılığı ve bütünlüğü olan prostatik fasyanın varlığı ortaya
net olarak konmuştur ve 3 boyutlu görüntüler oluşturularak teyit edilmiştir. Prostatik fasyanın daha önce inanılanların aksine endopelvik fasya veya lateral pelvik fasyanın devamı
olmadığı ve başlı başına ayrı bir yapı olduğu saptanmıştır. Bu çalışmayla prostatik fasyanın
kalınlığı ve kapsül ile olan ilişkisinin prostatın her bölgesi için ortaya net olarak konulmasının, günümüzde çok popüler olan intrafasyal radikal prostat cerrahisi ve sinir koruyucu
cerrahi açısından çok önemli olduğunu düşünmekteyiz.
Prostatik fasyanın 3 boyutlu görüntüsü
236
POSTER
P064
Üroonkolojik sonuçlardan ödün vermeden robot yardımlı
laparoskopik radikal prostatektomi öğrenilebilir mi?
1
Ali Rıza Kural, 1Fatih Atuğ, 1İlter Tüfek, 1Sinan Akşit, 1Haluk Akpınar
İstanbul Bilim Üniversitesi, İstanbul, 2Florence Nightingale Hastaneleri, İstanbul
Öğrenme eğrisinin başlangıcında olası komplikasyonları en aza indirebilmek ve üroonkolojik etkinlikten ödün vermemek için laparoskopik radikal prostatektomi ameliyatlarına
mentorlarla başlanılması önerilmektedir. Bu çalışmada robot yardımlı radikal prostatektomi
serimizin 3 ayrı dönemindeki cerrahi sınır pozitifliği (CSP) oranlarımız karşılaştırılmıştır.
Mart 2005 ve Haziran 2009 tarihleri arasında merkezimizde 200 hastaya robot yardımlı
radikal prostatektomi uygulanmıştır. Robotik üroloji programına 2 mentor öncülüğünde
Mart 2005’te başlanmıştır. Öncesinde laparoskopik radikal prostatektomi deneyimi de olan
tüm ekip üyeleri, yurt dışında kadavra çalışmasını da içeren gerekli eğitim kurslarına katılmış, mentorları kendi merkezlerinde ziyaret ederek operasyonlarını izlemiştir. İlk 20 vaka
mentorların eşliğinde veya denetiminde yapılmıştır. İlk 20 vakadan sonraki 180 vakanın
kayıtları retrospektif olarak incelenmiş ve operasyon tarihlerine göre hastalar 60 vakadan
oluşan 3 gruba ayrılmışlardır.
Tüm grupta CSP oranı % 7.7 olarak saptanmıştır. CSP’yi etkileyebilecek PSA, Gleason
skoru ve patolojik evre gibi faktörlerin gruplar arasında eşit oranlarda dağılmış olduğu saptanmıştır (p>0.05). Tüm evrelerdeki CSP oranları grup I, II ve III için sırasıyla %13.3, %3.3
ve %6.6 olarak saptanmıştır. Organa sınırlı pT2 evresinde Grup I, II ve III için CSP oranı
sırasıyla % 3.9, %2.2 ve %2 olarak rapor edilmiştir.
Bu sonuçlara göre, iyi yapılandırılmış bir mentorluk programı ile üroonkolojik etkinlikten ödün vermeden, robot yardımlı laparoskopik radikal prostatektomi operasyonunun
öğrenme eğrisini tamamlamak olası görünmektedir.
237
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
PROSTAT KANSERİ
P065
Laparoskopik cerrahi yapılan hastalarda karbondioksit
pnömoperitonyumun serum prostat spesifik antijen düzeyleri
üzerine etkisi
1
Özgür Türkmenoğlu, 2Ozan Efesoy, 2Engin Özbay, 1Ahmet Dağ, 3Necati Muşlu,
Süha Aydın, 2Murat Bozlu
1
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Genel Cerrahi Anabilim Dalı, Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Anabilim Dalı, Mersin, 3Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı, Mersin
Amaç: Son yıllarda yapılan çalışmalar, pelvik iskemiyle ilişkili olaylarda serum prostat
spesifik antijen (PSA) düzeylerinin etkilendiğini göstermektedir. Laparoskopik cerrahi sırasında oluşturulan karbondioksit pnömoperitonyumun splanknik iskemi yaptığını gösteren
çalışmalar olmasına rağmen; bunun serum PSA düzeylerine etkisini gösteren bir çalışma
mevcut değildir. Bu çalışmada, laparoskopik cerrahi yapılan hastalarda karbondioksit pnömoperitonyumun serum total ve serbest PSA (tPSA ve fPSA) düzeyleri üzerine etkileri araştırılmıştır.
Yöntem: Çalışmaya laparoskopik kolesistektomi yapılan 30 erkek hasta dahil edildi. Cerrahiden bir gün önce, insuflasyondan hemen önce, desuflasyondan hemen sonra, cerrahiden
24 saat sonra ve 7 gün sonrasında serum tPSA, fPSA ve f/tPSA değerleri ölçüldü.
Bulgular: Desuflasyon sonrası ve cerrahiden 24 saat sonra ölçülen serum tPSA ve sPSA
değerlerinin, cerrahiden bir gün önce ve insuflasyon öncesi değerlerden anlamlı derecede
yüksek çıktığı gözlenirken (p<0.01); f/tPSA oranlarıdeğişmedi (p>0.05). Yedi gün sonra yapılan ölçümlerde serum PSA değerlerinin bazal seviyelere düştüğü gözlendi.
Tartışma: Çalışmamız, laparoskopik cerrahi sırasındaki karbondioksit pnömoperitonyumun serum tPSA ve fPSA düzeylerini yükseltebileceğini göstermektedir. Bu bulgulara göre,
karbondioksit pnömoperitonyum PSA düzeyini yükselten olaylar listesinde yer alabilir.
238
POSTER
P066
Laparoskopik radikal prostatektomi deneyimimizin açık radikal
prostatektomi deneyimimizle karşılaştırılması
1
Mert Günay, 1Said Elhaj, 1Cansu Bozacı, 1Bülent Akdoğan, 1Kubilay İnci, 1Cenk Yücel Bilen,
Haluk Özen
1
Amaç: İlk 20 laparoskopik radikal prostatektomi(LRP) olgusunun perioperatif dönem
bulgularını son 20 açık radikal prostatektomi(RRP) olgusuyla karşılaştırılmak.
Materyal ve Metod: Kliniğimizde Haziran 2006 – Ağustos 2009 arasında 20 LRP yapıldı. Bu hastaların preoperatif, perioperatif ve postoperatif erken dönem klinik ve patolojik
verileri son 20 RRP hastasıyla karşılaştırıldı.
Bulgular: İki grup arasında yaş (p=0,844), PSA (p=0,451), klinik evreleme (p=0,728),
biyopside tümörlü kor yüzdesi (p=0,814) parametreleri farklı değildi. RRP grubunda 1 hasta
preoperatif hormonal tedavi, 1 hasta da dosetaksel+hormonal tedavi almıştı. LRP grubunda
bir hastada geçirilmiş prostat cerrahisi öyküsü vardı. Ameliyat süresi LRP’de daha uzundu
(ortanca 225(150-250) vs 157(100-235) dakika). RRP grubunda 6, LRP grubunda 2 hastada sinir korundu. Pelvik lenf nodu diseksiyonu RRP grubunda 5 hastada, LRP grubunda 2 hastada uygulandı. Hemoglobin ve hematokrit değerlerinde LRP’de belirgin olarak
daha az düşüş görüldü (sırasıyla ortalama 3,7±0,3 vs 2,3±0,2 gr/dl p=0,000 ve %11,2±0,8
vs %7,4±0,7 p=0,001). LRP’de 1, RRP grubundaysa 3 hastaya kan transfüzyonu yapıldı.
LRP sırasında rektal hasar meydana gelen 2 hastada laparoskopik onarım yapıldı. Ortanca 2
günde her iki grupta da drenaj kateteri çekildi. Tüm hastalara operasyon sonrasında “hasta
kontrollü analjezi” uygulandı; LRP’de 3, RRP’de 4 hastanın ek opioid analjezik ihtiyacı oldu.
Postoperatif erken dönemde RRP grubunda 1 atrial fibrilasyon, 1 ateş, LRP’de ise 1 ileus
görüldü; serebrovasküler olay öyküsü nedeniyle varfarin kullanan 1 hasta postoperatif 15.
günde pelvik hematom ile başvurdu. Hematom konservatif izlendi. RRP’de ortanca yatış
süresi 3, LRP’de 4 gündü. RRP’lerde sonda 14. gün, LRP’lerde 7.gün çekilirken, 2 LRP
hastasında drenajın fazlalığı nedeniyle sonda daha uzun tutuldu. Patoloji spesimenleri incelendiğinde spesimen ağırlığı, Gleason skoru ve kanserin kapladığı hacim yüzdesi açısından
gruplar arasında fark gözlenmedi. Her iki grupta da 4’er cerrahi sınır pozitifliği mevcuttu.
RRP’de %15, LRP’de %30 oranında pT3 prostat kanseri rapor edildi.
Sonuç: Açık radikal prostatektomi günümüzde teknik üstünlüğünü korumaktadır. Laparoskopinin tekniğe özel avantajları radikal prostatektomide de (onkolojik sonuçları etkilemeden) görülmektedir.
239
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P067
Radikal prostatektomi yapılan hastalarda lenf nodu sayıları
hastalık parametreleri ile ilişkisi
1
Aslan Demir, 1Özlem Yapıcıer, 1Levent N. Türkeri
PROSTAT KANSERİ
1
Anadolu Sağlık Merkezi Hastanesi, İstanbul
Amaç: Bu çalışmada, lokalize prostat kanseri tanısı ile radikal retropubik prostatektomi
(RRP) operasyonu yapılan olgularda standart lenf nodu diseksiyonu (LND) ile elde edilen
lenf nodu sayılarının değişik hastalık parametreleri ile ilişkisini araştırmak amaçlanmıştır.
Hastalar ve Yöntem: 2005-2009 yılları arasında RRP yapılan 70 hastanın verileri retrospektif olarak tarandı. Hastaların yaş ortalaması 59 olarak bulunurken median değer 60
idi. Taranan parametreler; serum PSA düzeyleri, çıkarılan prostatın toplam ağırlığı, prostat
dokusu içerisinde tümörün yüzde olarak miktarı, tümörün evresi, Gleason toplam skoru, sağ
ve sol taraftan çıkarılan standart pelvik lenf nodu (PLN) sayıları idi. İstatistiksel olarak bu
parametreler ile lenf nodu sayıları arasındaki ilişki incelendi.
Bulgular: Gleason toplam skoru ile PLN sayısı arasında pozitif yönde bir ilişki bulunurken (p=0,038), taranan diğer parametrelerle anlamlı ilişki saptanmadı. Gleason skoru 6,
7 ve 8 ile 10 olanların ortalama PLN sayıları sırasıyla 10,4-11,5 ve 13,2 idi. 3 hastada LN
pozitifliği saptandı. Bu üç hastanın ortalama PLN sayısı 17,3 idi.
Sonuç: Gleason skoru ile lenf nodu sayısı arasında doğrudan bir ilişki bulunması nedeniyle, yüksek skorlu hastalarda, yeterli bir LND için çıkartılan PLN sayıları düşük skorlu
hastalardan daha yüksek olmalıdır.
Tablo 1.
Taranan parametre ile PLN sayılarıarasındaki ilişki
Pearson Correlation
p değeri
Evre
0,19
0,121
Gleason skoru
0,252
0,038
PSA
0,15
0,195
Prostat ağırlığı
-0,053
0,669
Tümör yüzdesi
0,156
0,203
Tablo 2.
Lenf nodu sayısı ortalama değerleri
P değeri
Sağ taraf
5,6
Sol taraf
5,5
Tümör tarafı
5,23
Tümörsüz taraf
5,4
240
0,862
0,756
POSTER
P068
Lokal ileri evre prostat kanserinde Radikal Prostatektomi (RP)
sonuçlarımız
1
Sümer Baltacı, 1Mehmet İlker Gökce, 1Özgü Aydoğdu, 1Kadir Türkölmez,
Çağatay Göğüş, 1Yaşar Bedük
1
Amaç: Bu çalışmada lokal ileri evre prostat kanserinde RP’ nin onkolojik sonuçlarını
belirlemek amaçlanmıştır
Gereç ve Yöntem: Çalışmada kliniğimizde 1994-2007 yılları arasında cT3 prostat kanseri tespit edilen ve en az 2 yıllık takibi olan 87 hastaya ait veriler retrospektif olarak incelenmiştir. Yaş, PSA, Gleason Skoru (GS), patolojik evre, cerrahi sınır pozitifliği, lenf nodu
tutulumu, adjuvan tedaviler ve biyokimyasal nüks incelenen kriterlerdir. Biyokimyasal nüks
PSA nın 0,2ng/ml’nin üzerine çıkması olarak belirlenmiştir. Biyokimyasal nüksü öngörebilecek faktörlerin belirlenebilmesi için çok değişkenli Cox regression analizi yapılmıştır.
Bulgular: 64 (73,5 %) hastada pT3 hastalık tespit edilmiştir. 23 (26,4%) hastada seminal
vezikül (SV) tutulumu, 34 (39%) hastada cerrahi sınır pozitifliği, 13 hastada LN tutulumu
tespit edilmiştir. tespit edilmiştir. Cerrahi sınır pozitifliği saptanan hastaların 30’unda, LN
tutulumu ola hastaların ise 11’inde adjuvan tedaviler uygulanmıştır. 5 yıllık biyokimyasal
nükssüz sağkalım %50,5, kansere özgü sağkalım ise %85 olarak saptanmıştır. Çok değişkenli
analiz. de PSA, SV tutulumu ve GS biyokimyasal nüks ile ilişkili bulunmuştur ve sonuçlar
tablo 1 de özetlenmiştir. Cerrahi sınır pozitifliği ve LN tutulumu ise ilişkili bulunmamıştır
ve bu durumun bu hastalara verilen adjuvan tedaviler ile ilişkili olduğu düşünülmüştür.
Sonuç: lokal ileri evre prostat kanseri tedavisi tartışmalı bir konudur. RP seçilmiş vakalarda kanser kontrolü açısından sonuçları ile primer tedavi seçeneği olarak önerilebilecek bir
tedavi yöntemidir. Hastaların verilebilecek adjuvan tedaviler hakkında bilgilendirilmeleri gerekmektedir. PSA nüksü ve sağkalım sonuçlarını belirlemek için daha geniş hasta sayılarına
sahip çalışmalara ihityaç vardır.
Tablo 1.
Odd’s Ratio
P değeri
PSA
2,41
0,003
Seminal vezikül tutulumu
4,72
0,002
Gleason Score >7
1,68
0,043
Positive cerrahi sınır
1,021
0,343
Lenf nodu tutulumu
0,976
0,653
241
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P069
Koroner stent uygulamasının serum prostat spesifik antijen
düzeyleri üzerine etkisi
1
Türkay Özcan, 2Kerem Han Gözükara, 2Barış Saylam, 3Necati Muşlu, 1Sabri Seyis,
Burak Akçay, 2Murat Bozlu
PROSTAT KANSERİ
1
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı, Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji
Anabilim Dalı, Mersin, 3Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyokimya Anabilim Dalı, Mersin
Amaç: Son yıllarda yapılan çalışmalar koroner bypass ve akut miyokard infarktüsü gibi
kardiyovasküler olaylarda serum prostat spesifik antijen (PSA) düzeylerinin yükseldiğini
göstermektedir. Koroner stent uygulamasının PSA düzeylerine etkisi bilinmemektedir. Bu
çalışmada, koroner stent uygulamasının serum total ve serbest PSA (tPSA ve fPSA) düzeyleri
üzerine etkileri araştırılmıştır.
Yöntem: Çalışmaya koroner arter hastalığı şüphesi nedeniyle koroner anjiografi yapılan
60 hasta dahil edildi. Bu hastaların 25’ i anjiografik olarak normal (grup 1) bulunurken; 35’
ine (grup 2) koroner stent uygulaması gerkti. İşlem öncesi, işlemden 24 saat sonra ve 30 gün
sonrasında serum tPSA, fPSA ve f/tPSA değerleri ölçüldü.
Bulgular: Grup 1’ deki olgularda koroner anjiografi öncesi ve sonrası serum PSA düzeylerinde değişim izlenmedi ((p>0.05). Grup 2’ deki olgularda koroner stent implantasyonundan 24 saat sonra tPSA ve fPSA değerlerinde anlamlı derecede yükselme gözlenirken
(p<0.01); f/tPSA oranları değişmedi (p>0.05). Koroner stent uygulananlarda serum PSA
değerleri 30 gün sonra bazal değerlere düştü.
Tartışma: Çalışmamız koroner stent uygulamasının serum tPSA ve fPSA düzeylerini
yükseltebileceğini fakat f/tPSA oranlarını etkilemediğini göstermektedir.
242
Vücut kitle indeksi yüksekliği ve hiperkolesterolemi prostat kanseri
için risk faktörü olabilir mi?
POSTER
P070
1
Mehmet Özarı, 1Cihan Toktaş, 1Ömer Levent Tuncay, 1Zafer Sınık, 1Tahir Turan,
Zafer Aybek, 1Saadettin Eskiçorapçı
1
Amaç: Son yıllarda obezite ile prostat kanseri arasındaki bağlantı tartışılmaktadır. Bu
amaçla vücut kitle indeksi ve kolesterol parametreleri ile prostat kanseri arasındaki ilişkiyi
araştıran bir çalışma planladık.
Gereç ve Yöntem: Anormal rektal muayenesi ve/veya PSA düzeyi 2,5 ng/ml’den yüksek
olan 370 hasta çalışmaya alındı. Biyopsi öncesi tüm hastaların vücut kitle indeksi (VKİ)
ve total kolesterol,LDL,VLDL, HDL düzeyleri ölçüldü. Tüm hastalara 12 kadran prostat
biyopsisi yapıldı. Hastalar vücut kitle indeksine göre 4 gruba ayrıldı.(Grup 1 VKİ<25, Grup
2 VKİ 25.1-27.5, Grup 3 VKİ 27.6-30, Grup 4 VKİ >30) Kolesterol parametreleri ile vücut
kitle indeksi gruplarının patoloji sonucu ile bağlantısı irdelendi.
Bulgular: Hastaların % 29,7 (110)sinde prostat kanseri saptandı. Prostat kanseri ve benign prostat hiperplazili hastaların vücut kitle indeksi ortanca değerleri arasında istatistiksel fark yoktu. (p=0,631) Prostat kanseri tanısı alma oranları Grup 1’den Grup 4’e kadar
sırasıyla %32,6, %29,6, %24,6, %26 olup istatistiksel olarak fark saptanmadı. (p>0,631).
Serum total kolesterol, LDL, VLDL, HDL seviyesi ile patoloji sonuçları arasında bağlantı
bulunmadı. (Tablo 1) Ayrıca, ortalama serum total kolesterol LDL, VLDL, HDL seviyeleri
prostat kanseri ve benign prostat hiperplazili hastalarda farklı değildi.
Sonuç: Vücut kitle indeksi ve serum kolesterol parametreleri prostat kanseri için risk
faktörü değildir ve prostat kanserini öngörmede kullanılamazlar.
Tablo 1.
Prostat kanseri / toplam hasta (%)
Kolesterol
<200 mg/dl
≥ 200
71 /235 (% 30.2)
39 /135 (% 28,8)
LDL
<130 mg/dl
≥130
82 /278 (%29,4)
28/ 92 (% 30,4)
VLDL
<32mg/dl
≥32
78 /247 (%31,5)
32 /123 (%26)
HDL
<40 mg/dl
≥40
31 /119 (%26)
79 /251 (%31,4)
p
0,789
0,864
0,270
0,286
243
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P071
Prostat cerrahisi sonrası gelişen inkontinansın tedavisinde
ayarlanabilir perineal erkek slingi
1
Kubilay İnci, 1Ali Ergen, 1Cenk Yücel Bilen, 1Önder Kara, 1Bülent Akdoğan, 1Haluk Özen
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Bu çalışmanın amacı postprostatektomi inkontinansın tedavisinde tarafımızdan
geliştirilen üretra üzerindeki basıncın postoperatif dönemde ayarlanabilmesini sağlayan yeni
bir tekniğin orta dönem sonuçlarını sunmaktır. Bu yöntemde üretra üzerindeki basınç postoperatif dönemde doku genişleticisine salin enjekte ederek ayarlanabilmektedir.
Hastalar ve Yöntemler: Yaş ortalaması 68 (52-80) olan 51 hastaya (40 hasta RRP, 6 hasta TUR(P) 4 açık prostatektomi, 1 RSP ameliyatı sonrası) erkek slingi ameliyatı yapıldı. Başvuru öncesi inkontinansa yönelik 4 hastaya perineal erkek slingi ameliyatı, 4 hastaya mesane
boynu enjeksiyonu, 1 hastaya ise mesane boynu enjeksiyonu ve daha sonra da rektus fasyası
ile sling ameliyatı ve 1 hastaya polipropilen meş ile sling ameliyatı yapılmıştı. İnkontinansa
sebep olan cerrahi girişimle yapılan sling cerrahisi arasındaki ortalama geçen süre 33,4 aydı.
Bulgular: Ortalama takip süresi 31,5 (3-54) aydı ve 42 hastada (%82,4’ünde takip 12
ayın üzerindeydi. Ortalama cerrahi süresi 59 (45-90) dakikaydı. On sekiz (%35,3) hastada
herhangi bir enjeksiyon yapılmadan kuruluk sağlanırken, 33 hastaya enjeksiyon yapmak gerekti. Toplam enjeksiyon sayısı 70, ortalama ayar sayısı 2,12 (1-4) ve ortalama enjekte edilen
salin miktarı 8,6 ml idi. Otuz altı (%70,5) hastada tam kuruluk, 6 (%11,8) hastada ameliyat
günlük 1 ya da 2 pet kullanımı, 9 (%17,6) hastada günlük 3 ve üzerinde pet kullanımı elde
edildi. Dört hasta postoperatif erken dönemde gelişen üriner retansiyon nedeniyle 1 hafta
kateterize edildi. Üç hastada ameliyat yerinde yüzeyel enfeksiyon gelişti ancak antibiyotik tedavisi ile iyileşti. Daha önce radyoterapi alan bir hastada erozyon nedeniyle revizyon yapıldı
ve takiben port çıkarıldı. Bir hastada enjeksiyondan fayda görmesine enjeksiyondan sonra
şiddetli ağrısı olması üzerine salin boşaltıldı. Hiçbir hastada de novo işeme disfonksiyonu
izlenmedi.
Sonuç: Prostat cerrahisi sonrası inkontinansın tedavisine yönelik erkek slingi ameliyatı erken dönemde oldukça güvenli ve etkin sonuçlar vermesine karşın muhtemelen erken
dönemlerde ödemin çözülmesi ve geç dönemlerde ise üretra üzerine basınç uygulayan yağ
dokusunu bası nekrozuna maruz kalması başarı oranlarını düşürmektedir. Üretra üzerindeki
basıncın azalması durumlarında bu basıncı artıran bu yöntem ile başarı oranı artmaktadır.
Bu minimal invaziv teknik kolay, kısa süreli ve ucuz bir yöntemdir ve hasta memnuniyeti
yüksek olarak görülmektedir.
244
Prostat kanseri tanısında hangi parametreler önemlidir?
1
Ender Özden, 1Yakup Bostancı, 1Y. Kamil Yakupoğlu, 1Serdar Savaşçı, 1Ali Faik Yılmaz,
Şaban Sarıkaya
POSTER
P072
1
Amaç: 10 kor prostat biyopsisi ilk defa uygulanan hastalarda, biyopsi sonucunu öngörmede klinik ve PSA türevlerinin değerini belirlemek.
Hastalar ve Yöntemler: Son 6 yıl içerisinde kliniğimizde 10 kor prostat biyopsi yapılan
ve ortalama yaşı 64.9±8.4 yıl olan 1451 hastanın verileri retrospektif olarak incelendi. Hastaların hiçbirine daha önce biyopsi yapılmamıştı. Hastaların verilerinden, yaş, rektal muayene,
PSA, serbest/total (s/t) PSA oranı, PSA dansitesi (PSAD) ve Transizyonel zon PSAD’nin
(TZPSAD) prostat kanseri tanısındaki etkinlikleri lojistik regresyon analizi kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 64.9±8.4 yıl idi. Hastaların % 38.6’sında rektal muayene bulgusu şüpheli olarak değerlendirilmişti. Biyopsi öncesi PSA ortalaması 9.46±10.55
ng/ml, s/t PSA oranı %18.6, PSAD ve TZPSAD değerleri sırasıyla 0.24±0.28 ve 0.53±0.90
idi. Hastaların %30.4’ünde prostat kanseri tanısı konulmuştu. Kanser tanısı koymada, klinik
ve PSA türevlerinin etkisi %95 güvenilirlik aralığında Tablo 1’de belirtilmiştir. En önemli
parametreler, hastanın yaşı, rektal muayenede şüpheli bulgunun olması ve PSAD değeridir. Bununla birlikte yüksek gradeli ve yüksek hacme sahip kanserlerin varlığını öngörmede
bahsedilen parametrelerin etkisinin olmadığı gözlenmiştir.
Hastaların yaşı ve PSAD değerlerinde kestirim değerlerinin saptanması amacıyla yapılan
ROC eğrilerinin sonuçları şekilde gösterilmiştir (AUC sırasıyla 0.677 ve 0.791, p<.001).
Hastanın yaşı ve PSAD değerlerinin %95 ve %90 sensitivite düzeyinde kestirim değerleri ve
bu değerler karşılık gelen spesifite oranları Tablo 2’de gösterilmiştir
Sonuç: Hastanın ileri yaşta olması, muayenede şüpheli bulgunun olması ve PSAD’nin
yüksek olması prostat kanseri varlığını belirlemede etkin parametrelerdir. Ancak bugün kullandığımız verilerden hiçbirisi yüksek gradeli veya yüksek hacme sahip kanser varlığını belirlemede etkili görünmemektedir.
Tablo 1.
Parametre
B
OR
%95 Güvenlik Aralığı
p değeri
Yaş
0.38
1.039
1.008-1.071
0.012
Şüpheli Rektal Muayene
1.406
4.079
2.542-6.546
0.001
PSA
-0.002
0.998
0.976-1.021
0.890
s/t PSA
-0.008
0.992
0.973-1.012
0.435
PSAD
1.828
6.224
1.529-25.335
0.011
TZPSAD
-0.17
0.898
0.571-1.413
0.642
245
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
Tablo 2.
Kanser
% 95 Sensitivite
Spesifite
% 90 Sensitivite
Spesifite
Yaş
54.5
PSAD
0.11
13
57
19
19
0.15
32
PROSTAT KANSERİ
Hastaların Yaş ve PSAD değerleri için ROC eğrisi
246
POSTER
P073
Dosetaksel duyarsız prostat kanserleri mitoxantrona da duyarsız
mıdır?
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Younis Tahir, 1Yeter Kırdal, 1Önder Kara, 1Haluk Özen
Amaç: Kastrasyon duyarsız prostat kanserinde (KDPK) dosetaksel tedavisinin mitoksantrona üstünlüğü gösterilmiştir. Çalışmamızda, dosetaksel sonrası progresyon halinde mitoksantron yanıtının ne olacağı araştırılmıştır.
Metod: Aralık 2004 yılından bu yana KDPK nedeniyle 83 hastaya dosetaksel kemoterapisi verilmiş, progresyon nedeniyle mitoksantron verilen 18 hasta çalışma grubunu oluşturmuştur.
Bulgular: Hastaların prostat kanseri tanı yaşı ve kastrasyon duyarsız hale gelene kadar
geçen süre sırasıyla 63.4±1.7 yıl ve 42.3±7.4 ay olarak bulundu. Dosetaksele ve progresyon sonrası mitoksantrona başlanırken ortalama PSA değerleri sırasıyla, 168.7±43.4 ve
1063.6±448 ng/ml; dosetaksele 4 ve 8 kür sonrası PSA da ≥%50 düşme yanıtı oranları sırasıyla %44.4 (8/18) ve %36.1 (4/11), ortalama dosetaksel ve mitoksantron kür sayısı 8.4±0.9
ve 4.6±0.6 olarak bulundu. Mitoksantrona ≥%50 PSA düşme yanıtı oranı %33.3 ve mitoksantron sonrası ortalama sağkalım süresi 10.17±1.38 ay (%95CI=7.46-12.88) idi.
Sonuç: KDPK’de dosetaksel dirençli hastalarda mitoksantron kemoterapisi, kabul edilebilir sağkalım oranı ve PSA yanıtı ile elimizdeki önemli bir kurtarma kemoterapi ajanıdır.
247
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P074
Prostat biyopsi sonucu gleason skoru 6 olan hastalarda radikal
prostatektomi sonrası yüksek evrelemeyi öngören klinik belirteçler
1
Çağatay Göğüş, 1İlker Gökçe, 1Eriz Özden, 1Ahmet Haliloğlu, 1Sümer Baltacı, 1Yaşar Bedük
1
PROSTAT KANSERİ
Amaç:Radikal prostatektomi öncesi düşük evreleme klinisyen için önemli bir problemdir ve başarıya etki eden önemli bir faktördür. Bu çalışmada biyopside Gleason Skoru (GS) 6
saptanan hastalarda cerrahi sonrasında yüksek evrelemeyi öngörebilecek klinik belirteçlerin
belirlenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler:: Çalışmada kliniğimizde 1994-2009 yılları arasında prostat biyopsisinde GS 6 saptanan ve radikal prostatektomi uygulanan 182 hastanın sonuçları retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Yaş, PSA, % serbest PSA, PSA dansitesi, prostat hacmi,
pozitif biyopsi kor sayısı, ve bilobar tümör olması lojistik regresyon analizinde incelenen
faktörlerdir.
Bulgular: 52 hastada (%28,5) radikal prostatektomi sonrası daha yüksek GS olduğu
saptanmıştır. 40 hastada GS: 7, 8 hastada GS: 8 ve 4 hastada GS: 9 tespit edilmiştir. Diğer
taraftan, 25 hastada ise (13,7%) düşük evreleme gözlenmiş ve GS≤5 olduğu görülmüştür.
Lojistik regresyon analizinde PSA, prostat hacmi ve PSA dansitesinin artmış risk ile ilişkili
olduğu bulunmuştur. Parametrelere ait Odd’s ratio değerleri tablo 1 de verilmiştir.
Sonuç: Prostat biyopsisinde GS: 6 saptanan hastalarda radikal prostatektomi sonrasında
daha yüksek GS görülme riski PSA, prostat hacmi ve PSA dansitesi ile ilişkilidir. Klasifikasyon ve regresyon ağacı analizi yapılabilmesi için daha büyük hasta sayılarına sahip çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır.
Tablo 1.
Parametre
OR
95% CI
p değeri
PSA
1,425
0,849-1,975
0,021
% serbest PSA
1,102
0,667-1,654
0,658
PSA dansitesi
1,623
1,598-1,688
0,004
Prostat hacmi
1,503
1,421-1,701
0,014
+ kor sayısı
1,034
0,651-1,687
0,781
Bilobar hastalık
1,068
0,795-1,874
0,651
248
POSTER
P075
40 yaş üstü Türk erkeklerinde prostat kanseri taraması
1
Ahmet Hakan Haliloğlu, 1Erhan Demirelli, 1Ömer Gülpinar, 1Orhan Göğüş
Ufuk Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Türk toplumunda 40 yaş üstü sağlıklı erkeklerde prostat kanseri insidansının saptanmasıdır.
Gereç ve Yöntem: Bir kamu kuruluşu ile yapılan protokol ile şirketin Türkiye
çapındaki erkek çalışanları üzerinde prostat kanseri taraması yapıldı. Anlaşma gereği 6 aylık süre içerisinde 40 yaş ve üzeri erkek çalışanlarda serum total/serbest PSA
bakıldı ve randevulu olarak günde 20 kişi olacak şekilde toplam 1210 erkek ürolojik
muayeneden geçirildi. Kendi isteği ile kontrole gelen 40 yaş altındaki erkekler çalışmaya alınmadı. Ailesinde prostat kanseri hikayesi olanlar kontrolleri yapılarak değerlendirme dışı bırakıldı. Hastaların PSA değerleri ve rektal muayene bulguları not
edildi. Serum PSA değerleri yaşa göre normal kabul edilen sayısal değerler üzerinden
değerlendirildi. PSA yüksekliği tesbit edilen hastalar rektal muayene bulguları eşliğinde değerlendirilerek rektal muayenede de malignite yönünden pozitif bulgusu olan
hastalara transrektal iğne biyopsisi yapıldı. Serum PSA yüksekliği prostatite ikincil
olabileceği düşünülen hastalara medikal tedavi başlandı. İki haftalık antibiyotik ve
antiinflamatuar tedavi sonrası tekrar değerlendirilen hastalarda malignite dışlanmayanlara transrektal iğne biyopsisi yapıldı. Transrektal biyopsiler aynı radyoloji uzmanı
tarafından ve 12 kadran olarak uygulandı.
Bulgular: Yaşları 40-73 arasında değişen (ortalama yaş 55.7) toplam 1210 erkek
değerlendirildi. İncelenen grubun yaşa göre dağılımı tabloda verilmiştir. Serum PSA
değerleri yaşa göre kabul edilen normal sınırın üzerinde gelen 36 hasta tekrar değerlendirmeye alındı. Rektal muayeneleri ile birlikte değerlendirildiğinde malignite şüphesi olan 7 hasta biyopsiye yönlendirildi. 29 hastaya prostatit ön tanısı ile 2 haftalık
antibiyotik-antiinflamatuar tedavi verildi. Bir ay sonra bu hastalar tekrar PSA ve rektal
muayene ile kontrol edildi. PSA değerlerinde düşme olmayan ya da yükselme saptanan
4 hasta ve PSA değerleri normal olarak bulunan ancak rektal muayeneleri şüpheli olan
4 hasta biyopsiye yönlendirildi. Biyopsi yapılan toplam 15 hastanın patoloji sonuçları
benign olarak rapor edildi.
Sonuçlar: İncelenen hasta sayısına göre yapılan değerlendirmede prostat kanseri
saptanmaması öncelikle taranan hasta grubunun yaş ortalamasının düşük olmasına bağlanmıştır. Diğer taraftan ailesinde prostat kanseri öyküsü olanların çalışma grubunun
dışında tutulması ve seçilen popülasyonun ürolojik semptomunun olmaması diğer faktörler olarak düşünülebilir. Ailede prostat kanseri olmayan ve ürolojik semptomu bulunmayan 50 yaş altı popülasyonda prostat kanseri insidansı düşünüldüğünde, tarama
tartışmalıdır.
249
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Tablo 1.
Yaş aralığı
n
PSA yüksek
hasta sayısı
40-45
172
2
45-50
312
6
50-55
384
8
4
55-60
112
8
2
2
60-65
167
6
3
2
65-70
55
4
2
70-73
8
2
250
PSA yüksek RT
patolojik (BİYOPSİ)
PSA normal RT
patolojik (BİYOPSİ)
Haluk Özen1, Fadıl Akyol2, Gökhan Toktaş3, Saadettin Eskiçorapçı4, Erdinç Ünluer3,
Uğur Kuyumcuoğlu5, Erkan Abay6, İbrahim Cüreklibatur7, Meriç Şengoz8, Veli Yalçın9,
Haluk Akpınar10, Ferruh Zorlu11, Feridun Şengor12, İhsan Karaman12, Comart Çalışma grubu*
1
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Onkoloji, Anabilim Dalı, Ankara
3
İstarbul Egitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Ünitesi, Istanbul
4
5
Dr. Lütfi Kırdar Kartal Egitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
6
Dr. Lütfi Kırdar Kartal Egitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
7
8
Acıbadem KozyatağıH astanesi, Radyasyon Onkoloji, İstanbul
9
İstanbul Üniversitesi. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
10
Bilim Üniversitesi Hastanesi, Üroloji Ünitesi, İstanbul
11
S.B Tepecik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İzmir
12
Haydarpasa Numune Egitim ve Araştırma Hastanesi, Üroloji Kliniği, İstanbul
2
Amaç: Prostat kanserinde Bicalutamide 150 mg tedavisiyle oluşan jinekomasti ve meme
ağrısı ve bunların yaşam kalitesine etkilerini ve bu hastalarda profilaktik meme radyoterapisinin yerini prospektif randomize çok merkezli bir çalışmayla araştırmak.
Hastalar ve Yöntem: Toplam 43 merkezden, lokalize prostat kanseri için küratif tedavi sonrası 150mg bicalutamid tedavisi alan 125 hasta (109 radikal prostatektomi, 16 radyoterapi) çalışmaya alındı. Hastalar 12 Gy profilaktik meme radyoterapisi (Grup1, n:=53) alan ve almayan
(Grup2, n=72) iki gruba randomize edildi. Grup 2 deki 72 hastanın 44ü jinekomasti/ meme
ağrısı gelişmesi nedeni ile geç radyoterapi aldı. Tüm grup için jinekomasti (doktor ve hasta değerlendirmeleri), meme ağrısı ve hassasiyetinin derecesi değerlendirildi. Ayrıca jinekomastinin ve
meme ağrı ve hassasiyetinin hastalarda yarattığı rahatsızlığın derecesini ölçecek sorular soruldu.
Bulgular: Jinekomasti oranı bir yıl takip sonunda Grup 1 de %15,8 iken Grup 2 de 50,8
idi. (p<0,001, Tablo 1) 12 ay sonunda yapılan hasta değerlendirmelerinde ise jinekomasti
oranı %34,4 olarak saptandı. Aylara göre jinekomasti(doktor ve hasta değerlendirmeleri)
oranları Tablo 1’de gösterilmiştir. Bununla birlikte 3,6 ve 12 aylık takiplerde yapılan değerlendirmede grup1 ve grup2 arasında meme ağrısı ve hassasiyeti konusunda fark yoktu.
12.ayda meme ağrısı grup1’de %36,4 oranında görülürken, Grup2de %49,2 idi. Bunların
çoğunluğu ise hafif ağrı kategorisindeydi.
Jinekomastinin hastalarda yarattığı rahatsızlık 12 ay sonunda grup1 ve grup2de sırasıyla
%11,4 ve %29,5 olarak saptandı. (Tablo2) Meme ağrı ve hassasiyetinin yarattığı rahatsızlık
açısından gruplar arasında fark saptanamadı (Tablo 2).
251
POSTER
Prostat kanserinde Bicalutamide 150 mg tedavisiyle oluşan
jinekomasti ve meme ağrısı ve bunların yaşam kalitesine etkileri
nasıldır ve bu hastalarda profilaktik meme radyoterapisinin yeri var
mıdır? Prospektif randomize çok merkezli çalışma
PROSTAT KANSERİ
P076
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Sonuç: Bicalutamide 150 mg tedavisi sonucu olası jinekomasti ve/veya meme ağrısını önlemek
için profilaktik radyoterapinin bir çok nedenle, tüm hastalarda gerekli olmadığı sonucuna varıldı.
Bu nedenlerden birincisi aslında bu hastalarda jinekomasti, muhtemel değerlendirme problemleri
nedeni ile literatürde bildirilen oranlardan daha düşük bir oranda görülmektedir.(%50) İkinci
neden ise profilaktik radyoterapi meme ağrısı ve hassasiyeti etkili bir şekilde azaltmamaktadır.
Üçüncü olarak da jinekomasti/meme ağrısı olan hastaların önemli bir kısmı ise bundan çok rahatsızlık duymamaktadır. Bu nedenlerle profilaktik radyoterapiyi gerçekten rahatsızlık hisseden
jinekomastili ve/veya ağrılı hastalara önermek daha uygun bir yol olacaktır.
Tablo 1. Aylara göre jinekomasti(doktor ve hasta değerlendirmeleri) oranları
3 ay
6 ay
12 ay
Grup1
(n=50)
Grup2
(n=69)
Grup1
(n=46)
Grup2
(n=67)
Grup1
(n=44)
Grup2
(n=61)
Yok
44(88%)
47(68,1%)
37(80,4%)
40(59,7%)
37(84,1%)
30(49,2%)
Var
6(12%)
22(31,9%)
9(19,6%)
27(40,3%)
7(15,8%)
31(50,8%)
Jinekomasti
(doktor değerlendirmesi)
p
0,012
0,02
<0,001
Jinekomasti-meme büyümesi
(hasta değerlendirmesi)
Yok
37(74%)
44(63,8%)
34(73,9%)
41(61,2%)
36(81,8%)
40(65,6%)
Herhangibir büyüme
13(26%)
25(36,2%)
12(26,1%)
26(38,8%)
8(18,2%)
21(34,4%)
p
0,163
0,114
0,052
Tablo 2. Jinekomastinin ve meme ağrı ve hassasiyetinin hastalarda yarattığı rahatsızlığın aylara göre takibi
3 ay
6 ay
Grup1
(n=50)
12 ay
Grup2
(n=69)
Grup1
(n=46)
Grup2
(n=67)
Grup1
(n=44)
Grup2
(n=61)
43(70,5%)
Jinekomastinin yarattığı
rahatsızlık hissi
Yok
44(88%)
48(69,6%)
39(84,8%)
47(70,1%)
39(88,6%)
Herhangibir rahatsızlık
6(%12)
21(30,4%)
7(15,2%)
20(29,9%)
5(11,4%)
P
0,014
0,047
18(29,5%)
0,022
Meme ağrı ve hassasiyetinin
yarattığı rahatsızlık hissi
Yok
39(78%)
51(73,9%)
37(80,4%)
47(70,1%)
38(86,4%)
Herhangibir rahatsızlık
11(22%)
18(26,1%)
9(19,6%)
20(29,9%)
6(13,6%)
P
0,386
0,156
44(72,1%)
17(27,9%)
0,065
Comart çalışma grubu: Adem Fazlioğlu, Mete Cek, Ahmet Beşişik, Tahir Karadeniz, Mustafa Ünsal, Selvi Tabak, Ahmet Müslümanoğlu, Ömer Sarılar, Ali Ferruh Akay, Kamuran
Bircan, Ali Tekin, Cevdet Kaya, Ali Ulvi Önder, Süleyman Ataus, Fazilet Öner Dinçbaş, Sedat Koca, Alpaslan Mayadağli, Cengiz Gemici, Naciye Işık Özseker, Rahim Yavuz, Selami Albayrak,
Ayfer Haydaroğlu, Deniz Yalman, Atif Aktaş, Levent Türkeri, Ufuk Abacıoğlu, Berk Karataş, Gökhan Özer, Bülent Akdoğan, Bülent Soyupak, Zühtü Tansuğ, Cag Çal, Gürhan Günaydın,
Cavit Can, Cem Cevik, Eyüp Gümüş, Erbil Ergenekon, Cem Önal, Mustafa Cengiz, Cemil Uygur, Emin Darendeliler, Faruk Özcan, Tarık Esen, Erem Kaan Başok, Resit Tokuç, Esat Kaya,
Mustafa Kaplan, Gul Alco Gürsoy, Sefik İğdem, Haldun Şükrü Erkal, İbrahim Egehan, Sinan Sözen, Turgut Alkıbay, Hilmi Alanyalı, Münir Kınay, İlknur Görken, Uğur Mungan, Ziya Kırkeli,
Mesut Çetinkaya, Öztug Adsan, Murat Lekili, Talha Müezzinoğlu, Recep Büyükalpelli, Cenk Yücel Bilen, Sümer Baltacı, Yaşar Bedük, Uğur Altuğ, Uğur Özer
252
POSTER
P077
Prostat adenokarsinomu ile buna komşu PIN alanları ve benign
prostatik glandlarda nükleofosmin ekspresyonu
1
Ender Düzcan, 1Nilay Şen Türk, 1Nihal Özkalay Özdemir, 1Mehmet Gündoğan,
Sadettin Eskiçorapçı, 1Levent Tuncay, 1Canan Kelten
1
Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Denizli
Amaç: Nükleofosmin (NPM) nükleoler bir fosfoproteindir. Hematolojik maligniteler
dışında bazı solid tümörlerde de NPM ekspresyonunda değişiklikler gözlenmiş ve az sayıdaki çalışmada ekspresyon artışı ile klinikopatolojik veriler arasında korelasyon bulunduğu belirtilmiştir. Bu çalışma, hücre proliferasyonu ve diferansiyasyonunda önemli yeri olan
NPM’nin prostat karsinogenezindeki rolünü araştırmak amacıyla planlandı.
Gereç ve Yöntem: Anabilim dalımızda incelenen radikal prostatektomi materyalleri yeniden değerlendirilerek tümör dokusu ile birlikte yüksek dereceli PIN alanları ve benign prostatik
glandları aynı kesitte ve yeterli miktarda içeren 20 olgu seçildi. Bu olguların seçilen kesitlerine
immünhistokimyasal olarak NPM uygulandı. NPM ekspresyonu her olgu için non-tümoral
prostatik glandlarda, yüksek dereceli PIN alanlarında ve prostatik adenokarsinom odağında
ayrı ayrı incelendi. Bu incelemede NPM ekspresyonunun yaygınlığı (%1-25, %26-50, %5175, 76-100), ekspresyon gözlenen hücre komponenti (nukleolar/ nükleer/ sitoplazmik/ membranöz) ve ekspresyonun şiddeti (zayıf-orta-şiddetli) ayrı ayrı değerlendirildi.
Bulgular: Non-tümoral prostatik glandlar, yüksek dereceli PIN alanları ve prostatik
adenokarsinom alanlarında NPM ekspresyonunun yaygınlığı ve hücre içi lokalizasyonu yönünden bir farklılık izlenmedi. Bununla birlikte hem yüksek dereceli PIN hem de adenokarsinom alanlarında benign glanduler komponente oranla NPM ekspresyonunun şiddetinde
belirgin ve istatistiksel olarak da anlamlı bir artış saptandı.
Sonuç: Prostatın glandüler epitelinde prekanseröz ve kanseröz değişikliklere paralel olarak
gözlenen NPM ekspresyonunun şiddetindeki artış, bu konuda daha detaylı çalışmaların yapılması gerekliliği yönünden önemli bir veri sağlaması yanı sıra malignite kuşkulu morfoloji gösteren
glandüler lezyonların histopatolojik ayırıcı tanısında yardımcı bir parametre olarak ele alınabilir.
Prostat adenokarsinomunda NPM ekspresyonu
253
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P078
Prostat biyopsisi ile radikal prostatektomi gleason skoru arasındaki
farkı belirleyen etkenler
1
Fatih Kurtuluş, 1Zafer Tandoğdu, 1Adem Fazlıoğlu, 1Güven Tidim, 1Mete Çek
PROSTAT KANSERİ
1
Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Radikal prostatektomi operasyonu geçiren hastalarda preoperatif biyopsi toplam
Gleason skoru ile postoperatif patoloji toplam gleason skoru arasındaki farklılığı öngörebilecek preoperatif faktörlerin belirlenmesi.
Gereç ve Yöntemler: 1995 ile 2008 yılları arasında yapılan toplam 242 radikal prostatektomi operasyonunun verileri retrospektif olarak incelendi. Biyopsi ve radikal prostatektomi patolojileri sonuçları tam olan 192 hasta çalışmaya dâhil edildi. Her hastanın biyopsi
ile radikal prostatektomi materyallerinin Gleason skorları karşılaştırılıp evre değişiklikleri 3
grupta (Grade’de düşüş, artış, değişiklik yok) toplandı. Biyopsi spesimenlerinin total Gleason
skoru ve tümör tutulumu olan kor sayısı ile alınan toplam kor sayısının oranları kaydedildi.
Tanı sırasındaki PSA değeri, yaş ve teşhis ile radikal cerrahi arasındaki zaman farkı değerlendirmeye alındı. Prostat biyopsi Gleason skoru ile radikal prostatektomi Gleason skoru
arasındaki farkı öngörmek için preoperatif etkenler univariate ve multivariate istatistiksel
methodlar ile değerlendirildi.
Sonuçlar: Çalışmaya alınan hastalardan 94(%48.9) tanesinde biyopsi Gleason skoru ile
prostatektomi total Gleason skorları arasında fark yoktu, ancak 24(%12.5) hastanın total
Gleason skorunda düşüş ve 74(%38.5) hastada ise artış tespit edildi. Yaş, tanı sırasındaki
PSA değeri ve teşhis ile radikal prostatektomi arasındaki zaman farkının total Gleason skorlarındaki değişikliğe etkisi olmadığı gözlendi (p>0.05). Ancak biyopside tutulum olan kor
sayısı ile toplam alınan kor sayısının oranı ve biyopsi sırasındaki Gleason skoru toplamı Gleason skoru değişikliğini öngörmede belirgin etkiye sahiptiler (p<0.05). Multipl istatistiksel
analizler sonucunda total skor değişikliğini öngörmede biyopsideki total Gleason skoru ile
tutulum gösteren kor oranı anlamlı görüldü.
Sonuç: Biyopside tutulumu olan kor ile toplam alınan kor sayısının oranı; biyopsi sırasındaki total Gleason skoru Gleason skoru değişikliğini öngörmede yararlıdır. Daha ileri
analizler ve daha çok faktörün değerlendirilmesi ile Gleason skorlarındaki değişiklik olasılığını hesaplamak için nomogramlar yapılabilir.
254
POSTER
P079
Prostat kanserinde gleason derecelendirme sistemindeki
modifikasyonun nomogram öngörüleri üzerindeki etkisi
1
Hakkı Uğur Özok, 1Levent Sağnak, 2Can Tuygun, 3Murat Oktay, 1Nihat Karakoyunlu,
Hamit Ersoy, 3Murat Alper
1
SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 3. Üroloji Kliniği, Ankara, 2SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt
Eğitim ve Araştırma Hastanesi 4. Üroloji Kliniği, Ankara, 3SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma
Hastanesi 2. Patoloji Kliniği, Ankara
Amaç: Gleason derecelendirme sistemi, 2005 yılında Uluslararası Ürolojik Patoloji Derneği (International Society of Urological Pathology) ortak görüş toplantısında köklü bir
revizyon geçirdi. Bu çalışmanın amacı, Gleason derecelendirme sisteminde yapılan modifikasyonun, iğne biyopsisi ve radikal prostatektomi (RP) spesmenleri arasında varolan skor
uyumsuzluğu üzerindeki etkilerini ve modifiye skorların nomogram öngörüleri üzerindeki
etkilerini araştırmaktır.
Materyal ve Metod: 2004 ile 2009 arasında kliniğmizde opere edilen 97 hastanın iğne
biyopsi ve RP spesmenleri konvansiyonel ve modifiye Gleason derecelendirme sistemiyle
tekrar değerlendirildi. Patolojik evre ve progresyonsuz yaşam öngörüleri, Memorial Sloan
Kettering Cancer Center (MSKCC) nomogramında, önce konvansiyonel sonrada modifiye
Gleason skorlarıyla hesaplandı ve sonuçlar istatistiki olarak karşılaştırıldı.
Sonuçlar: Konvansiyonel ve modifiye Gleason derecelendirme sistemleri ile elde edilen
Gleason skorları karşılaştırıldığında, İB’ lerinde 97 hastanın 40’ında (%41.2) (p<0.001) ve
RP spesmenlerinde 97 hastanın 15’inde (%15.5) (p=0.005) yeni bir Gleason skoru elde edildi. İğne biyopsisi ile RP spesmenleri arasındaki skor uyumu, modifiye Gleason derecelendirme sistemiyle %31.9’dan %44.3’e yükseldi (p=0.017). MSKCC nomogramına, modifiye
Gleason skorlarının konmasıyla hesaplanan öngörüler, konvansiyonel Gleason skorlarının
konmasıyla elde edilen öngörülerle karşılaştırıldığında, daha yüksek patolojik evre ve daha
düşük progresyonsuz yaşam öngörüleri elde edildi.
Yorum: Modifiye Gleason derecelendirme sistemi kullanıldığında iğne biyopsi ve RP
spesmenleri arasındaki skor uyumu arttı. Buna karşılık, modifiye Gleason skorlarıyla MSKCC nomogramında, konvansiyonel Gleason skorlarıyla elde edilenden farklı öngörüler
elde edildi. Klinisyen tedavi seçenekleri arasında seçim yaparken bu değişimi göz önünde
bulundurmalıdır. Ayrıca biz bu değişimin nomogramların yeni validasyon çalışmalarında
hesaba katılması gerektiğine inanıyoruz.
255
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Tablo 1. Aylara göre jinekomasti(doktor ve hasta değerlendirmeleri) oranları
Öngörü Değişkenleri
Tedavi Öncesi PSA
Konvansiyonel Gleason
Modifiye Gleason
9,8
9,8
Biyopside Primer Gleason Paterni
3
4
Biyopside Sekonderer Gleason Paterni
3
3
Biyopsi Gleason Skoru
6
7
1992 Klinik Tümor Evresi
T2a
T2a
1997 Klinik Tümor Evresi
T2a
T2a
Önerilen External Radyasyon Dozu
--
--
Yaş
65
65
# Pozitif Korlar
4
4
# Negatif Korlar
6
6
Pozitif Kor %
40
40
Neo-Adjuvant Hormon
--
--
Neo-Adjuvant Radyasyon
--
--
Tablo 2.
Öngörüler
İndolen Kanser
11%
--
Organa Sınırlı Hastalık
73%
51%
Prostat Dışı Yayılım
26%
52%
Seminal Vezikül İnvazyonu
5%
17%
Lenf Nodu Tutulumu
2%
3%
Progresyonsuz Radikal Prostatektomi Olasılığı (5 Yıl)
96%
86%
Progresyonsuz Radikal Prostatektomi Olasılığı (10 Yıl)
94%
80%
256
Prostat kanserinde postoperatif radyoterapi uygulanan olgularda
akut ve geç dönem yan etkiler
POSTER
P080
1
Şefik İğdem, 2Gül Alço, 3Ufuk Abacıoğlu, 3İlknur Alsan Çetin, 4Fulya Ağaoğlu,
Emin Darendeliler, 5Fazilet Öner Dinçbaş, 5Sedat Koca, 1Sait Okkan
1
İstanbul Bilim Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul 2Florence Nightingale
Gayrettepe Hastanesi, Radyasyon Onkolojisi Bölümü, İstanbul, 3Marmara Üniversitesi, Radyasyon Onkolojisi
Anabilim Dalı, İstanbul , 4İstanbul Tıp Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul , 5Cerrahpaşa Tıp
Fakültesi, Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, İstanbul
Amaç: Radikal prostatektomi (RP) sonrası uygulanan adjuvan veya kurtarma radyoterapisine bağlı akut ve geç dönem yan etkilerin analizi
Gereç ve Yöntem: 1997-2007 yılları arasında İstanbul’da dört merkezde RP sonrası postoperatif radyoterapi (RT) uygulanmış 171 olgunun dosyaları retrospektif olarak incelendi.
Olguların %35’ine adjuvan, %65’ine kurtarma radyoterapisi uygulanmıştı. Medyan yaş 65
(43-80) idi. Preop PSA medyan 10,5ng/ml (1-85ng/ml) bulundu. Patoloji spesimenlerinde
Gleason skoru medyan 7 (4-10) rapor edilmişti. Olguların %37’sinde seminal vezikül tutulumu, %75’inde cerrahi sınır pozitifliği, %11’inde lenf bezi tutulumu, %61’inde kapsül
perforasyonu, %73’ünde de perinöral invazyon bildirilmişti. RT öncesi medyan PSA değeri
0.29ng/ml (0-19ng/ml) bulundu. RP’den RT’ye geçen medyan süre adjuvan grupta 3 ay
(1-12 ay), kurtarma grubunda ise 27 ay (2-96 ay) idi. Olguların %25’ine pelvik RT uygulanırken, %75’ine sadece prostat yatağına RT uygulandı. %78 olguda üç boyutlu konformal
RT uygulanmıştı. Prostat yatağına verilen doz medyan 66.6Gy (60-76Gy) idi. Radyoterapi
öncesi, sırası ve sonrasında olguların %53’üne medyan 6 ay(3-48ay) androjen deprivasyonu
uygulanmıştı. Yan etkiler CTC v3 kriterlerine göre derecelendirildi. Akut ve geç yan etki
oluşumunda predispozan faktörleri belirlemek amacıyla lojistik regresyon testi kullanıldı.
Bulgular: Tedavi sırasında akut grad 3 reaksiyon rapor edilmedi. Medyan 39 aylık (12133 ay) takip sonrasında grad 2 ve üzeri geç gastrointestinal (Gİ) ve genitoüriner (GÜ) yan
etkiler sırasıyla olguların %6’sında ve %17’sinde gözlendi. Bir olguda operasyon gerektiren
Gİ striktür, 2 olguda transfüzyon gerektiren Gİ kanama, 1 olguda ped gerektiren Gİ inkontinans, olguların %9’unda ped gerektiren GÜ inkontinans, %5’inde dilatasyon gerektiren GÜ
striktür, %5’inde makroskopik hematüri gözlendi. Lojistik regresyon testi 66 Gy’in üzerindeki dozların akut Gİ yan etki, kurtarma radyoterapisinin de akut GÜ yan etki oluşumunda
etkili olabilecek faktörler olduğunu gösterdi. Geç yan etki oluşumuna etkili olabilecek faktör
saptanmadı.
Sonuçlar: Postoperatif radyoterapi akut dönemde hastalar tarafından iyi tolere edilmiştir. Geç üriner yan etkiler rektal yan etkilere göre daha sık gözlenmiştir. Ancak bu toksisite
oranları kabul edilebilir limitler içinde bulunmuştur.
257
PROSTAT KANSERİ
4
POSTER
P081
Brakiterapi ile erken ve geç yan etkilerin değerlendirilmesi
1
Seden Küçücük, 1Işık Aslay, 2Mustafa Akıncı, 2Tarık Esen, 1Gönül Kemikler,
Halil Küçücük, 3Ercan Yavuz, 3Hakan Özveri, 1Fulya Ağaoğlu
3
PROSTAT KANSERİ
1
İstanbul Üniversitesi Onkoloji Enstitüsü Radyasyon Onkolojisi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Acıbadem Üniversitesi Kozyatağı Hastanesi, İstanbul
Amaç: Erken evre prostat kanseri tanılı hastalarda uygulanan brakiterapi sonrası erken ve
geç yan etki profilinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 2000-2009 yılları arasında erken evre prostat kanseri
tanısı ile başvuran ve brakiterapi uygulanan 102 hasta değerlendirilmiştir. Hastaların 93
(%91)’üne tek başına (145 Gy), 9 (%9)’ine ise eksternal radyoterapi (ERT; 45-50 Gy) ile
birlikte (110 Gy) brakiterapi uygulanmıştır. Elli dört (%53) hastaya brakiterapi öncesi hacim
küçültmek amacı ile androjen blokajı (AB) yapılmıştır. Aplikasyon epidural veya genel anestezi ile transperineal US klavuzluğunda, önyüklemeli yöntemle, I-125 radyoaktif kaynakları
(sid) kullanılarak, eş zamanlı planlama ile yapılmıştır. Planlamada “Variseed-7.1” yazılımı
kullanılmıştır. “Son dozimetrik çalışma”da ise aplikasyondan 4-6 hafta sonra BT+MRG kullanılmıştır. Üriner yan etkilerde IPSS değerlendirmeleri, erektil disfonksiyonda (ED) ereksiyon ve ejekülasyon ile ilgili dosya kayıtları incelenmiştir. Erken ve geç yan etkiler için RTOG
derecelendirilmesi kullanılmıştır.
Bulgular: Ortanca yaş 65 (47-81), ortanca takip 51 (3,5-118) aydır. Hastaların ikisi PSA
yinelemesi ile 94’ü hastalıksız olarak yaşamaktadır. Hastaların dozimetrik özellikleri tablo 1
de, erken üriner yan etkiler tablo 2 de, IPSS değerlendirmeleri ise Şekil 1’de gösterilmiştir.
Geç üriner grad 3 yan etki 2 (%1,9) hastada görülmüştür. Rektal erken yan etkiler hastaların %12’sinde sadece grad 1, geç yan etki ise %4’ünde grad 1-2 olarak görülmüştür. Rektal
geç yan etkiler sadece ERT ile kombine edilen grupta ortaya çıkmıştır. Tanı sırasında ED
olmayan hastalar tedavi sonrası 5. yılda değerlendirildiğinde, monoterapi brakiterapi uygulananların %71’inde, AB + brakiterapi alanların %68’inde, ED oluşmamış, sırası ile %29 ve
%20’sinde kısmen oluşmuştur. AB+ERT+ brakiterapi alanlarda ise ancak %50 sinde erektil
fonksiyon kısmen korunmuştur. Hastaların %26’sı sildenafil kullanmış ve %2.4’ünde cevap
alınmamıştır. Ejekulattaki azalma 9 ve 12. aylarda en üst düzeye çıkmakta ve 36. aya kadar
tekrar artış göstermekle birlikte tedavi öncesine göre azalmış olarak devam etmektedir. Sonuç: Prostat brakiterapisi üriner, rektal komplikasyonların düşüklüğü ve erektil fonksiyonun
devamı açısından yaşam kalitesini koruyan bir tedavi yöntemidir.
İstanbul Üniversitesi Araştırma FonuProje No.1578/160112001
258
Ölçütler
Ortanca
en az - en çok
Üretra
Hacim(cc)
V100(%)
V150(%)
0,86
67
28
0,23-1,82
0,83-100
0-60.16
Rektum
V100(cc)
V50(cc)
0,25
3,14
0-2,61
0-7,09
Penil Bulbus
V50 (%)
V25 (%)
V10 (%)
0
4,59
54,57
0-44
0-64
12-100
PROSTAT KANSERİ
Organ
POSTER
Tablo 1.
Tablo 2.
Erken üriner yan etki (Grad)
0
1
2
3
Toplam
Yok
İritatif semptomlar
Obstrüktif semptomlar
24
-
44
-
29
-
5
24(%23)
73(%71)
5(%6)
24(%23)
44(%43)
29(%28)
5 (%6)
102
Toplam
Şekil 1. Brakiterapi uygulanan 102 hastada IPSS değerlerinin zamana göre değişimi
259
POSTER
PROSTAT KANSERİ
P082
Androjen Yoksunluk Tedavisi alan ve almayan prostat kanserli
hastalarda kemik mineral yoğunluğunu etkileyen faktörlerin
değerlendirilmesi
1
Mustafa Aldemir, 1Deniz Dehni, 1Önder Kayıgil
1
Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ikinci Üroloji Kliniği, Ankara
Giriş: Bu çalışmanın amacı, androjen yoksunluk tedavisi (AYT) alan ile almayan prostat
kanserli olgularda kemik mineral dansite değişikliklerini incelemek ve kemik mineral yoğunluğuna (KMY) etki eden risk faktörlerini belirleyebilmektir.
Hastalar ve Yöntemler: Kliniğimizde prostat kanseri tanısı konulan, AYT almamış 27
hasta ile AYT alan 31 hasta çalışmaya dahil edildi. Dual enerji x ışını absorpsiyometrisi
yöntemi ile vertebral kemiklerin dansitometreleri ölçüldü. Hastalar, Gleason skoru ≤6 ve >6,
prostat spesifik antijen (PSA) değeri ≤20 ve >20, hasta yaşı ≤65 yıl ve >65, kemik metastazı
olan ve olmayan şeklinde gruplara ayrılarak KMY değişiklikleri araştırıldı. KMY ölçüm değerleri Dünya Sağlık Örgütünün belirlediği verilere göre hesaplandı.
Bulgular: AYT alan grubun; ortalama yaşı 72,7±7,5 (60-90 yıl), ortalama tedavi süresi 13,1±1,1 (12-15 ay), ortalama total PSA değeri 66,7±54,2 (7,3-151 ng/mL), ortalama
prostat hacmi 56,3±29,2 (20-150 mL olarak hesaplandı. AYT almayan grupta; ortalama yaş
63,9±5,6 (52-75 yıl), tanı aldıktan sonra geçen ortalama süre 10,4±1,7 (7-14 ay), ortalama
total PSA 9,3±5,1 (0,9-25,4 ng/mL), ortalama prostat hacmi 40,3±12,2 (20-65 mL) olarak saptandı. PSA değeri 20 ng/mL’nin üzerinde bulunan (p<0,001), kemik metastazı olan
(p<0,01) ve AYT alan (p<0,001) grupta KMY’da anlamlı düzeyde azalma olduğu görüldü.
Sonuç: Prostat kanserli hastalarda, yüksek PSA düzeyinin bulunması, kemik metastazının olması ve hormonal tedavinin kullanılması, kemik mineral yoğunluğunu azaltan belli
başlı risk faktörleri olarak gözükmektedir.
Tablo 1.
Gruplar
T-skoru
(mean±SD)
Gleason ≤6 (n=27)
-0,55±2,10
Gleason >6 (n=31)
-1,27±1,68
PSA ≤20 (n=34)
-0,19±1,85
PSA >20 (n=24)
-1,99±1,45
Kemik metastazı olmayan (n=46) -0,58±1,68
Kemik metastaz olan (n=12)
-2,32±2,15
Yaşı ≤65 yıl (n=18)
-0,41±1,9
Yaşı >65 yıl (n=40)
-1,17±1,95
Hormonal tedavi almayan (n=27)
-0,04±1,9
Hormonal tedavi alan(n=31)
-1,72±1,55
260
p
0,13
0,001
0,007
0,18
0,001
Z-skoru
(mean±SD)
-0,18±1,97
-1,13±2,21
0,15±1,71
-1,88±2,15
-0,31±2,01
-2,13±2,11
-0,09±1,56
-0,95±2,32
0,29±1,71
-1,55±2,12
p
0,06
0,001
0,007
0,19
0,001
BMD(gr/cm2)
(mean±SD)
p
0,81±0,25
0,26
0,71±0,21
0,85±0,20
0,001
0,62±0,21
0,79±0,20
0,01
0,62±0,32
0,76±0,23
0,75±0,24
0,88±0,22
0,65±0,21
0,83
0,001
POSTER
P083
Prostat kanseri ile serum inflamasyon belirteçleri arasındaki
ilişkinin değerlendirilmesi
1
Mustafa Aldemir, 1Kemal Ener, 1Deniz Dehni, 1Koray Ağras, 1Önder Kayıgil
Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ikinci Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Bu çalışmanın amacı, C-Reaktif Protein (CRP), Laktat Dehidrojenaz (LDH),
sedimantasyon hızı gibi serum inflamasyon belirteçleri ile antioksidan olan seruloplazmin
ile, prostat kanseri evresi, prostat spesifik antijen (PSA) düzeyi ve Gleason skoru arasında bir
ilişkisi olup olmadığının incelenmesidir.
Hastalar ve Yöntemler: Prostat kanseri tanısı konulan 41 hasta ile kontrol grubunu oluşturan ve biyopsi ile benign prostat hiperplazisi (BPH) tanısı almış 46 hasta çalışmaya alındı.
İnflamasyon belirleyicilerinin; Prostat kanseri ile BPH olgularındaki, ayrıca prostat kanseri
olguları kendi içerisinde PSA ≤20 ng/mL ve >20 ng/mL, Gleson skoru ≤6 ve >6, kemik
metastazı olan ve olmayan şeklinde gruplara ayrılarak incelendiğinde elde edilen sonuçların
istatistiksel anlamlılığı araştırıldı.
Bulgular: Prostat kanseri grubunda yer alan hastaların yaş ortalaması 68.6±7.8 yıl olup,
BPH grubunda yer alan hastaların yaş ortalaması ise 57.7±6 yıl olarak bulundu. Prostat
kanseri grubunda CRP, seruloplazmin ve sedimantasyon değerinin anlamlı olarak daha yüksek olduğu saptandı (p<0.05). CRP, seruloplazmin, ALP, LDH ve sedimantasyon değerleri
PSA>20 ng/mL grubunda anlamlı düzeyde daha yüksek saptandı (p<0.05). Gleson skoru >6
olan grupta CRP, seruloplazmin, LDH ve sedimantasyon hızı anlamlı düzeyde daha yüksekti
(p<0.05).
Sonuç: Sonuç olarak, PSA değeri ve Gleason skoru yüksek olan olgular başta olmak
üzere serum inflamasyon belirteçleri olan CRP, LDH, sedimantasyon hızı ve seruloplazmin
seviyesi prostat kanserli hastalarda anlamlı düzeyde daha yüksek tespit edilmiştir.
261
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P084
Preoperatif prostat biyopsisine göre radikal prostatektomi sonrası
gleason skor yükselmesinin pozitif prostat biyopsi kor yüzdesi ile ilişkisi
1
Alp Özgür Akdemir, 1Cüneyt Özden, 1Çetin Volkan Öztekin, 1Cevdet Serkan Gökkaya,
Mesut Çetinkaya, 1Ali Memiş
PROSTAT KANSERİ
1
1
Giriş: Radikal prostatektomi (RP) uygulanmış hastaların %31-63’ünde biyopsi ve RP
Gleason skorlarının aynı olduğu, % 35-44’ünde RP Gleason skorunun yükseldiği rapor
edilmiştir. Bu sonuçlar postoperatif biyokimyasal başarısızlık ve kansere bağlı sağ kalım açısından, preoperatif Gleason skoruna göre düşük riskli hastaların gerçekte yüksek riskli olabileceğini gösterir. Bu nedenlerle RP sonrası Gleason skorunda yükselme riski olan hastaların
öngörülmesi cerrahi tedaviye uygun hastanın seçiminde faydalı olabilir. Bu çalışmada RP
sonrası Gleason skor yükselmesi ile pozitif kor yüzdesi arasındaki ilişki değerlendirildi.
Materyal ve Metod: Bu çalışmaya klinik lokalize prostat kanseri nedeniyle RP uygulanmış 195 hasta dahil edildi. Hastaların klinik ve patolojik verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Daha önce radyoterapi veya hormonal tedavi alan (n=7), prostat biyopsi kor sayısı
< 6 olan (n=26) ve klinik bilgileri yetersiz (n=5) olan hastalar çalışma dışı bırakıldı.. Geriye
kalan 164 hastanın preoperatif değerlendirmesi; detaylı medikal öykü, parmakla rektal muayene (PRM), transrektal ultrasonografi (TRUS), serum prostat spesifik antijen (PSA), rutin
kan testleri, idrar analizi, akçiğer grafisi, pelvik bilgisayarlı tomografi ve kemik sintigrafisi ile
yapıldı. Pozitif biyopsi kor sayısının total biyopsi kor sayına bölünmesi ile pozitif kor yüzdesi
tespit edildi.
Bulgular: Hastaların klinik ve patolojik verileri Tablo 1’de gösterildi. Postoperatif hastaların %66’sında (n=108) organa sınırlı hastalık, %18.3’ünde (n=30) cerrahi sınır pozitifliği,
%12.2’sinde (n=20) seminal vezikül tutulumu ve %2.4’ünde (n=4) lenf nodu tutulumu
vardı. RP sonrası hastaların (n=148) ortalama takip süresi 17,1±12,2 aydı ve %18,9’unda
(n=28) biyokimyasal başarısızlık tespit edildi.
Cerrahi spesmenlerde hastaların %47.6’sının Gleason skorunun yükseldiği, %12.2’sinin
düştüğü ve %40.2’sinin aynı olduğu tespit edildi. Gleason skor değişimine göre gruplar
arasında; yaş (p=0.73), serum PSA düzeyi (p=0.07), prostat volümü (p=0.58), klinik evre
(p=0.10), biyopsi kor sayısı (p=0.11) ve pozitif kor sayısı (p=0.12) bakımından istatistiksel
olarak anlamlı fark yoktu. Pozitif kor yüzdesi≥0.61 olan hastalarda RP sonrası Gleason skor
yükselme oranı (%64.3), Pozitif kor yüzdesi≤0.20 olan hastalara göre anlamlı derecede daha
yüksekti (sırasıyla %64.3 ve 34.0, Tablo 2).
Sonuç: Çalışmamızdan elde ettiğimiz sonuçlar; klinik lokalize prostat kanseri nedeniyle
RP uygulanan hastaların yaklaşık yarısında biyopsi Gleason skorunun yükseldiğini ve bunun
pozitif kor yüzdesi ile anlamlı derecede ilişkili olduğunu gösterdi. Bu sonuçların prospektif
ve geniş hasta sayılı çalışmalarla desteklenmesi gereklidir.
262
62.9±5.9
Ortalama serum PSA düzeyi (ng/ml)
11.4±9.6
Ortalama prostat volümü (ml)
46.9±23.7
Ortalama Biyopsi Gleason skoru
5.3±1.6
Klinik Evre
T1a
T1b
T1c
T2a
T2b
T2c
n
3
15
71
37
29
9
Ortalama biyopsi kor sayısı
9.3±1.3
Ortalama pozitif kor sayısı
%
1.8
9.1
43.3
22.6
17.7
5.5
PROSTAT KANSERİ
Ortalama yaş (yıl)
POSTER
Tablo 1.
3.5±2.3
Ortalama pozitif kor yüzdesi
0.38±0.25
Pozitif kor yüzdesi
≤0.20
0.21-0.40
0.41-0.60
≥0.61
n
47
46
25
28
%
32.2
31.5
17.1
19.2
Patolojik Evre
T2a
T2b
T3a
T3b
n
49
59
36
20
%
29.9
36.0
22.0
12.1
Postoperatif Gleason skoru
5.9±1.3
Tablo 2.
Pozitif kor yüzdesi
Gleason skor değişimi
≤0.20
n (% n/N)
0.21-0.40
n (%n/N)
0.41-0.60
n (%n/N)
≥0.61
n (%n/N)
N (%N/146)
20 (13.7)
Skor azalması
12 (25.5)
4 (8.7)
1 (4.0)
3 (10.7)
Aynı skor
19 (40.4)
21 (45.7)
9 (36.0)
7 (25.0)
56 (38.4)
Skor artması
16 (34.0)
21 (45.7)
15 (60.0)
18 (64.3)
70 (47.9)
47
46
25
28
146
Total n
p*
0.03
* Ki-kare testi
263
POSTER
PROSTAT KANSERİ
P085
Klinik lokalize prostat kanserli hastalarda radikal retropubik
prostatektomi sonrası cerrahi sınır pozitifliği ile biyokimyasal
başarısızlık arasındaki ilişki
1
Alp Özgür Akdemir, 1Cüneyt Özden, 1Çetin Volkan Öztekin, 1Binhan Kağan Aktaş,
Mesut Çetinkaya, 1Ali Memiş
1
1
Giriş: Radikal Retropubik Prostatektomi (RRP) sonrası biyokimyasal başarısızlık ile ilişkili en önemli faktörün patolojik evre olduğu birçok çalışmada tespit edilmiştir. Ekstraprostatik yayılım saptanan ve cerrahi sınırda tümör pozitifliği bulunan hastalarda ameliyat
sonrası dönemde daha yüksek nüks oranları ve daha kısa yaşam süresi beklenmektedir.
Bu çalışmada klinik lokalize prostat kanserli hastalarda RRP sonrası cerrahi sınır pozitifliği ile biyokimyasal başarısızlık arasındaki ilişki değerlendirildi.
Materyal ve Metod: Bu çalışmaya klinik lokalize prostat kanseri nedeniyle RRP uygulanmış 216 hasta dahil edildi. Daha önce radyoterapi veya hormonal tedavi alan (n=7) ve klinik bilgileri yetersiz (n=5) olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Kalan 204 hastanın preoperatif
değerlendirmesi; detaylı medikal öykü, parmakla rektal muayene, transrektal ultrasonografi,
serum prostat spesifik antijen (PSA), rutin kan testleri, idrar analizi, akciğer grafisi ve kemik
sintigrafisi ile yapıldı. RRP sonrası takipte iki ardışık serum PSA düzeyinin 0,2 ng/ml ve üstü
biyokimyasal başarısızlık olarak kabul edildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaş ve serum PSA düzeyi 62.5±6.15 yıl ve 11.4±9.3 ng/ml
idi. Postoperatif hastaların %67.4’ünde (n=141) organa sınırlı hastalık, %18.2’sinde (n=38)
cerrahi sınır pozitifliği, %12’sinde (n=25) seminal vezikül tutulumu ve %4.3’ünde (n=9)
lenf nodu tutulumu vardı. RRP sonrası hastaların (n=187) ortalama takip süresi 23.3±2.4
aydı ve %19.8’unda (n=37) biyokimyasal başarısızlık tespit edildi.
Biyokimyasal başarısızlık ile ilişkili faktörlerin patolojik evre, cerrahi sınır pozitifliği,
seminal vezikül tutulumu, lenf nodu tutulumu, biyopsi Gleason skor ve postoperatif Gleason skor olduğu tespit edildi (Tablo1). En yüksek biyokimyasal başarısızlık oranı pT3a ve
cerrahi sınır pozitifliği olan hastalarda (%50) iken, en düşük oran cerrahi sınır pozitifliği
olmayan pT2’li hastalarda (%8.3) idi. Cerrahi sınır pozitifliği olmayan pT3a’lı hastalardaki
biyokimyasal başarısızlık oranı cerrahi sınır pozitifliği olan pT2’li hastalardan daha düşük idi
(sırasıyla %13.6 ve %20, Tablo 2).
Biyokimyasal başarısızlık ile ilişkili faktörlerin multivariate logistik regresyon analizinde postoperatif Gleason skor (OR 1.69, %95 CI 1.06–2.68, p=0.026) ve cerrahi sınır
pozitifliğin eşlik ettiği pT3a (OR 7.46, % 95 CI 2.06–27.04, p=0.002) bağımsız faktörlerdi.
Sonuç: Çalışmamızda, RRP sonrası biyokimyasal başarısızlık ile ilişkili faktörler; postoperatif yüksek Gleason skoru ve cerrahi sınır pozitif pT3a olarak tespit edildi.
264
Biyokimyasal başarısızlık
Yok
p
değeri
Var
Yaş
62.5±5.9
62.7±6.4
0.709
Serum PSA düzeyi
10.7±7.2
15.9±1.57
0.127
Biyopsi gleason skoru
5.04±1.54
6.05±1.64
0.001
%2
%6
%47.3
%24.7
%15.3
%4.7
%5.4
%27
%21.6
%37.8
%8.1
0.035
5.65±1.34
7.0±1.35
0.0001
Patolojik Evre
T2a
T2b
T3a
T3b
%36.7
%37.3
%20
%6
%5.4
%24.3
%29.7
%40.5
0.0001
Cerrahi sınır pozitifliği
%9.4
%61.1
0.0001
Klinik Evre
T1a
T1b
T1c
T2a
T2b
T2c
Postoperatif Gleason skoru
Seminal vezikül tutulumu
%6
%41.7
0.0001
Lenf nodu tutulumu
%2
%13.9
0.008
PROSTAT KANSERİ
Veriler
POSTER
Tablo 1.
Tablo 2.
Biyokimyasal
başarısızlık
pT2
pT3a
CSN
n %
CSP
n %
CSN
n %
Yok
110 91.7
4 80.0
Var
10 8.3
1 20
CSP
n %
Total
n %
19 86.4
8 50
141 86.5
3 13.6
8 50
22 13.5
p
değeri
0.0001
265
POSTER
P086
Radikal retropubik prostatektomi sonrası anastomoz darlığına
etkili olan faktörlerin incelenmesi
1
Hakan Akan, 1İzak Dalva, 1Özdal Yıldız
PROSTAT KANSERİ
1
Bayındır Hastanesi, Ankara
Amaç: Radikal retropubik prostatektomi operasyonu sonrası anastomoz darlığı gelişmesi
ciddi bir komplikasyon olup görülme sıklığı %2,7 ile %17,5 arasında bildirilmektedir. Bu
çalışmada anastomoz darlığı gelişimi üzerine etkili olan faktörlerin araştırılması amaçlandı.
Materyal ve Metod: Kliniğimizde 1998 yılından itibaren gerçekleştirilen 66 ardışık radikal retropubik prostatektomi vakası retrospektif olarak değerlendirildi. Operasyon süresi,
operasyonda kanama miktarı postoperatif drenaj miktarı ve cerrahi teknikte yapılan modifikasyonun postoperatif dönemde anastomoz darlığı gelişimi üzerine etkileri analiz edildi.
Cerrahi teknik modifikasyonu aşağıdaki değişiklikleri içeriyordu: 1) Mesane boynu kanlanmasının korunması için tek tek sütürlerle eversiyon 2) Mesane boynu çapının 28 F e göre
rekonstrükte edilmesi 3) Posterior rabdosfinkterin Denonvilier fasyasına asılarak restorasyonu 4)Vezikoüretral anastomozun öncelikle arka duvarının gerçekleştirilerek daha iyi bir
apozisyon sağlanması.
Bulgular: Postoperatif dönemde toplam 9 hastada anastomoz darlığı gelişti. Çoklu analizde cerrahi teknik modifikasyonunun, anastomoz darlığı gelişimi ile ilişkili en önemli bağımsız değişken olduğu saptandı (p<0,05).
Sonuç: Mesane boynu rekonstrüksiyonunda kolayca uygulanabilecek modifikasyonlarla
anastomoz darlığı olasılığı azaltılabilir. Mesane boynunun kanlanmasının bozulmamasına
özen gösterilmeli, mesane boynu ile üretral güdüğün iyi bir şekilde apozisyonu sağlanmalıdır.
266
Prostat kanseri tanısında farklı yaş gruplarına göre eşik free/total
prostat spesifik antijen oranlarının değerlendirilmesi
POSTER
P087
Bülent Erol, 1Necmettin Aydın Mungan, 2Kadir Önem, 1Bülent Akduman, 1Gürdal
Bozdoğan, 3Görkem Mungan, 1Hüsnü Tokgöz, 4Cenker Eken
1
Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Zonguldak, 2İstanbul Üniversitesi Tıp
Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi Biokimya Anabilim
Dalı, Zonguldak 4Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Tıp Anabilim Dalı, Antalya
Giriş ve Amaç:Bu çalışmanın amacı prostat kanseri tanısında başlangıç PSA’sı 4-10 ng/
ml olan hastalarda farklı yaş gruplarına göre eşik free/total prostat spesifik antijen(f/tPSA)
oranını saptamaktı.
Gereç ve Yöntem: Geçirilmiş prostat cerrahisi ya da prostat hastalığı hikayesi olmayan ve
ortalama yaş aralığı 63.3±11.3 olan 4955 erkek çalışmaya alındı. Serum tPSA, fPSA and f/t
PSA oranı yaş aralıklarına göre tespit edildi. PSA aralığı 4-10 ng/ml olan hastalar belirlendi.
Dijital rektal muayenesi şüpheli olan ve tPSA değeri >4 ng/mL olan hastalara transrektal ultrasonografi eşliginde prostat biyopsisi uygulandı. f/tPSA oranı hesaplandıktan sonra ROC
analizi yapıldı. Duyarlılık ve özgüllük kullanılarak farklı yaş gruplarına göre eşik f/t PSA
oranları belirlendi.
Bulgular::109 hastada (%2.2) prostat kanseri tespit edildi. 657 hastanın PSA seviyesi 410 ng/ml idi. f/tPSA oranı başlangıç PSA’sı 4-10 ng/ml olan hastalarda yaş aralıklarına göre
(50-59, 60-69, >70 yaş) sırasıyla %13, %18, %14 olarak belirlendi. Tüm yaş aralıklarında
ise bu eşik değer %13 olarak saptandı.
Sonuç: Bu çalışma ile başlangıç PSA’sı 4-10 ng/ml olan hastalarda f/tPSA eşik değerleri
belirlendi. f/tPSA oranın daha geniş hasta serileriyle tespit edilmesi, tPSA’nın prostat kanserini tespit ettirmedeki özgüllüğünü arttıracak ve gereksiz biopsilerin önüne geçilmesini
sağlayacaktır.
267
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P088
Serum prostat spesifik antijen yüksekliğinde antibiyoterapi
verilmesi sonrası patolojik sonuçların irdelenmesi
1
Fikret Erdemir, 1Doğan Atılgan, 1Adem Yaşar, 1Bekir Süha Parlaktaş, 1Nihat Uluocak,
Fatih Fırat
PROSTAT KANSERİ
1
1
Tokat Gaziosman Paşa Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Tokat
Giriş: Prostat kanseri Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde 50 yaş üstü erkeklerde
en sık kanserdir. Serin proteaz olan Prostat Spesifik Antijen (PSA) 1970’de tanımlanmış ve
1988’den itibaren prostat kanseri belirteç olarak kullanılmaya başlanmıştır. Organa özgü
olan PSA’nın Benign Prostat Hiperplazisi (BPH), prostatitler, prostat kanseri, prostat masajı,
prostat biyopsisi ve üretral kateterizasyona bağlı kan düzeylerinde artış olabileceği bildirilmektedir. Bu çalışmanın amacı PSA düzeyi yüksek saptanan olgularda antibiyotik kullanılmasının serum PSA düzeylerine olan etkisi ile biyopsi kararını değiştirmedeki düşüncenin
araştırılmasıdır.
Materyal ve Metod: Çalışmaya Ocak 2009 ve Haziran 2009 tarihleri arasında kliniğimize alt üriner sistem semptomları ile başvuran ve serum PSA düzeyi 4 ng/ml ve üzeri olan
toplam 58 hasta alındı. Hastalar ayrıntılı öykü, fizik muayene, düz üriner sistem grafisi,
üroflowmetri, biyokimyasal tetkikler ve üriner sistem ultrasonografisi ile değerlendirildiler.
Olgular antibiyotik kullanma ve kullanmama durumlarına göre 2 gruba ayrıldı. Grup 1
(n=31) PSA düzeyi >4 ng/ml olan, transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsisi yapılan hastalardan oluşurken, grup 2 (n=27) PSA düzeyi >4 ng/ml olan ve 2 haftalık antibiyotik
tedavisi sonrası tekrar serum PSA düzeyleri değerlendirilerek transrektal ultrasonografi eşliğinde prostat biyopsisi alınan hastalar idi.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması grup 1 ve grup 2’de sırası ile
66.4±7.5 ve 63.4±4.7 yıl idi (p>0.05). Grup1’deki hastalar içinden 7 olguda prostat kanseri
tespit edilirken 24 olgunun patolojisi benign değerlendirildi. Grup 2’de 27 olgunun 19’unda
antibiyotik kullanımı sonrası serum PSA düzeylerinde azalma tespit edildi. Bu 19 olgunun
biyopsi sonuçları ise 12’sinde BPH+kronik prostatit (KP), 3’ünde BPH+düşük dereceli prostatik intraepitelyal neoplazi (LGPİN), 3’ünde BPH+atipik küçük asiner proliferasyon ve
bir tanesinde prostat kanseri olarak tespit edildi. Serum PSA düzeyinde düşme olmayanların 5’inde BPH+KP, 2’sinde BPH+LGPİN ve bir tanesinde de prostat kanseri tespit edildi.
Patolojik sonuçlar açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı
(p>0.05).
Sonuç: Sonuç olarak serum PSA düzeyi yüksek olan olgularda antibiyotik tedavisi sonrası serum PSA düzeylerinde düşme görülse de patolojik sonuçlar göz önüne alındığında
anlamlı değişiklik olmadığı görülmektedir.
268
Prostat biyopsi sonucu ASAP pozitif gelen hastalarda tekrar biyopsi
hemen mi?
POSTER
P089
1
Gökhan Toktaş, 1Murat Demiray, 1Hüseyin Koçan, 1Erkan Erkan, 1Erdinç Ünlüer
Sağlık Bakanlığı İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
Amaç: TRUS eşliğinde yapılan prostat biyopsilerinde kanser yakalama oranlarımız ile
ASAP pozitif hastalarda yapılan tekrar biyopsilerin önemini ortaya koymak.
Yöntem ve Gereçler: Haziran 2007 ve Şubat 2009 tarihleri arasında 800 hastaya PSA
yüksekliği ve/veya anormal parmakla muayene bulgusu nedeni ile transrektal ultrasonografi
eşliğinde prostat biyopsisi yapıldı. Hastalar yaş, PSA düzeyleri, patoloji sonuçlarına göre
sınıflandırıldı.
Bulgular: Hastaların yaşı 37-81 arasında olup ortalama 63 idi. Biyopsi sonucu 595 hasta
prostat kanseri dışı patoloji ve 161 hasta kanser olarak rapor edildi. Kanser yakalama oranımız %20,3 idi. TRUS yapılan 800 hastanın 19’unda(%2,4) ASAP saptandı. Bu hastalardan
12 tanesi tekrar TRUS yapılmasını kabul etti. İkinci biyopsilerde 3(%25) hastada kanser
saptandı, bir (%8) hastada ise tekrar ASAP bulundu. Sonuçta 800 hastada kanser saptama
oranımız %0,37 artmış oldu. Bu 3 hastanın radikal prostat ameliyat patolojilerinde tümörler
T2b ve gleason 6 olarak rapor edildi.
Sonuç: Kliniğimizde yapılan TRUS ile kanser yakalama oranları dünya ile paralellik göstermektedir. ASAP yakalama oranımız da aynı şekilde literatürle uyumludur. ASAP varlığında yapılan ikinci TRUS prostat biyopsilerinde kanser yakalama oranımız, standart TRUS
endikasyonları ile yakaladığımız kanser oranlarından çok farklı değildir. Bu da ASAP pozitif
hastalarda hemen ikincil bir biyopsi mi, yoksa PSA parametreleri ile takip etmek ve gerekirse
sonra tekrar biyopsi yapmak mı sorusunu akla getirmektedir.
269
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P090
Hormon tedavisine dirençli prostat kanserli hastalarda dosetaksel
tedavisi tecrübelerimiz
1
Mustafa Sofikerim, 1Emrecan Akınsal, 1Abdullah Demirtaş, 2Yasemin Cihan,
Oğuz Ekmekçioğlu, 1Atila Tatlışen
PROSTAT KANSERİ
1
1
Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kayseri, 2Kayseri Eğitim ve Araştırma Hastanesi
Radyasyon Onkoloji Anabilim Dalı, Kayseri
Giriş: Çalışmamızda hormona dirençli hastalarda uyguladığımız dosetaksel tedavisinin
sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.
Hastalar ve Yöntemler: Çalışmaya Haziran 2005-Mart 2009 tarihleri arasında dosetaksel tedavisi verilen 15 hormona dirençli prostat kanserli hasta dahil edilmiştir. Hastalar
ECOG ve EORTC QLQ (version 3.0) performans, VAS ağrı skalası CTC-NCI yan etki skalasıyla tedavi öncesi değerlendirilmiştir. Hastalara 75 mg/m2 olacak şekilde 21 günde bir kez
dosetaksel iv olarak verilmiş ve toplam tedavi süresi 10 kür olarak düzenlenmiştir. Hastalar
3 haftada bir fizik muayene, kan sayımı, PSA düzeyi, ECOG, EORTC, VAS ve CTC-NCI
skalalarıyla değerlendirilmiştir. En az 7 gün süren grade 4 nötropeni, ateşle birlikte grade
3-4 nötropeni veya grade 3-4 trombositopeni oluşması durumunda tedavi ertelenmiş yada
doz redüksiyonu yapılmıştır. PSA değerinde %50 azalma PSA cevabı; ağrı skalasında 2 puan
gerileme cevap olarak değerlendirilmiştir. Ağrı skalasında nadir değerden 1 puan artış progresyon; PSA cevabı olmayanlarda nadir değerden %25 ten fazla artış veya cevap olanlarda
%50 artış PSA progresyonu olarak değerlendirilmiştir.
Bulgular: Takip edilen 15 hastanın 12’sinde tedavi öncesi kemik, 1 hastada karaciğer
metastazı, 1 hastada rektum invazyonu, 1 hastada paraaortik lenf nodu tutulumu saptandı.
Tedavi öncesi median PSA değeri 89,5 ng/ml (0,36-278) olarak tespit edildi. 4 hastanın
ECOG performans skoru 2 kalanlar 1 olarak değerlendirildi. Median EORTC skoru 52 (4280), median VAS skoru 4 (1-8) olarak belirlendi. 15 hastanın sadece 3’ünde toplam 10 kür
tedavi tamamlanabildi. 3 tanesi tedaviye kendi isteğiyle devam etmedi. 1 hastada tedaviye cevap vermeyen grade 4 nötropeni nedeni ile kür sonlandırıldı. 8 hasta ise tedavileri tamamlanamadan tedavi yan etkileri dışındaki nedenlerle kaybedildi. Tedavi sırasında 4 hastada PSA
cevabı elde edildi. 7 hastada PSA cevabı olmadı. 4 hastada ise PSA progresyonu tespit edildi.
Hastaların 13 ünün EORTC skorunda azalma tespit edilirken 10 hastanın VAS skorunda
azalma sağlandı. 3 hastanın VAS skoru değişmezken 2 hastada artma kaydedildi. Hastalarda
gelişen yan etkiler CTC-NCI skalasına göre değerlendirildi ve uygun şekilde tedavi edildi.
Sonuç: 4 yıl boyunca kliniğimizde hormona dirençli prostat kanseri nedeniyle dosetaksel
tedavisi alan hastaların verilerini incelediğimiz çalışmamızda tedavinin hastaların sağ kalım
süresini etkilemediği fakat performans ve ağrı skorlarında düzelme sağladığı düşüncesindeyiz. Sadece 1 hastada yan etkiler nedeniyle tedaviye devam edememiz bizde dosetaksel
tedavisini kabul edilebilir bir yan etki profili olduğu fikrini oluşturmaktadır. Çalışmamıza
göre elde edilen PSA cevabı ise yaklaşık %26 olarak tespit edilmiştir.
270
Hasta Sayısı
Lökopeni
3
Trombositopeni
3
Anemi
10
Kreatin Artışı
2
Bulantı
6
Kusma
2
Konstipasyon
6
Diare
2
Stomatit
4
Tat Değişimi
8
Alopesi
10
Ateş
2
İnfeksiyon
1
Hematüri
3
Yüz Kızarıklığı
1
Ödem
2
Yorgunluk
11
Uyku Bozukluğu
10
Miyalji / Artralji
10
PROSTAT KANSERİ
Yan Etki / Semptom
POSTER
Tablo 1.
271
POSTER
P091
Hormona dirençli prostat kanserli hastalarda dosetaksel +
prednizolon tedavisi
1
Orhan Yiğitbaşı, 1Kürşat Zengin, 1Osman Karabacak, 1Halil Bozkurt
PROSTAT KANSERİ
1
S.B Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Son çalışmalar, Hormona rezistans prostat kanserli(HRPK) hastalarda dosetakselin estramustin veya prednizolon ile kombinasyonunun diğer kemoterapikler ve bunların
kombinasyonundan daha etkin olduğu gösterilmiştir.
Bu çalışma da, HRPK lı hastalarda dosetaksel+prednizolon kombinasyonunun etkinliğini ve yan etkilerini araştırdık.
Materyal ve Metod: Bu çalışma 2007-2009 yılları arasında HRPK tanısı alan 8 ağrısız
ve 9 ağrılı 17 hastada yapılmıştır. Hastaların yaşları 59 – 83 arasındadır
Dosetaksel 70mg/m2 serum içinde IV olarak 3 haftada bir 8 kür olarak verilmiştir.
Dosetakselin olası allejik reaksiyonuna karşı tedaviden 12 saat önce aralıklarla IV deksamethazon tedavisi yapılmıştır.
Hastalar prednizolonu 5 mg/oral olarak günde 2 defa hergün kullanmışlardır.
Subjektif cevap olarak ağrı ve performans skorları değerlendirilmiştir
Objektif cevap olarak prostat spesifik antijen (PSA) seviyesi ile progresyon zamanı ve
yaşam süresi değerlendirilmiştir.
Sonuçlar: Ağrı ve performans skoru yüksek olan 9 hastada en az bir derecelik düzelme
görülmüştür ve bu düzelme ortalama 24 hafta (3-15 ay) devam etmiştir.
PSA düzeyi (8 kür sonunda) hastaların % 59 unda % 50 den fazla, % 17.5 inde % 50
den az düşmüştür, % 23.5 ise değişmemiştir.
PSA cevabı 8 kürden sonra ortalama 20,1 hafta devam etmiştir.
Ağrılı kemik metastazı olan 6 hasta 10 - 24 ay (ortalama 15.3 ay) içinde vefat etmiştir.
Halen yaşamakta olan 11 hastanın ortalama takip süresi 17 aydır (6-28 ay).
Hiçbir hastanın tedavi sonrası kemik sintigrafilerinde değişiklik gözlenmemiştir.
Bir hastada 1.kür de bilüribin ve transaminaz yüksekliğine bağlı olarak tedavi bırakılmıştır. Hafif şiddette anemi, periferik nöropati,bulantı, saç dökülmesi ile birlikte prednizolona
bağlı periferik ödem gözlenmiştir.
Tartışma:: Hasta sayısının azlığı ve takip süresinin kısalığına rağmen, hormona rezistans
prostat kanserli hastalarda dosetaksel+prednizolon tedavi protokolünün etkili olduğu gösterilmiştir
Aynı şekilde, TAX 327 nolu dosetaksel /mitoksantron çalışmasında; dosetakselin mitoksantrona göre:Yaşam süresi (19,3 ay/16,4 ay), PSA cevabı (%45,4/%32) ve yaşam kalitesi
(p<0,009) yönünden anlamlı olarak etkili olduğu gösterilmiştir(Berhold DR, et al. ASCO
Prostate 2007).
272
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem yapılan hastalarda ilerleme
durumu
POSTER
P092
1
Tayyar Alp Özkan, 1Murat Üstüner, 1Levend Özkan, 1Hasan Yılmaz, 1Bahar Müezzinoğlu,
1
Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, 2Kocaeli Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kocaeli
Giriş: Prostat kanserinde (PCa) etkin tarama yöntemleri ile erken yaşta tanı konulan
hastalar sıklıkla tedavilerin yan etkilerine maruz kalmaksızın normal fonksiyonlarını sürdürmeyi arzu etmektedirler. Bu durumda aşırı tedavi ya da tedavisiz bırakma kaygısı kaçınılmaz
olarak ortaya çıkan bir ikilemdir. Aktif izlem bu ikilemde bir uzlaşma alternatifi olabilir.
Gereç ve yöntem: Kriter (tPSA <10&≤2 örnek&≤cT2c&Gleason ≤3+3) dahilinde olan
toplam 64 hasta aktif izleme alındı. Bunlardan en az 6 aylık biyopsi tekrarı olan 32 hasta
çalışmaya dahil edildi. Hastaların yaş ortalaması 66 (53-82) idi. Hastalara rutin olarak 3 aylık tPSA, 6 aylık rektal muayene (RM) ve ilk biyopsilerinden (12 kadran) 1 yıl sonra tekrar
biyopsi ile takip önerildi. Hastalara ortalama 22,06 ay (8-56) tPSA, 17,3 ay (8-35) biyopsi
ile takip yapıldı. %53 hasta (n=17/32) 5 alfa redüktaz inhibitörü (5-ARI) kullanıyordu.
tPSA artışı (5-ARI kullan hastalarda ilaç kullanımından sonraki en düşük tPSA başlangıç değer olarak kabul edildi) değerlendirildi. Ayrıca biyopsi tekrarlarında ilk biyopsiye göre odak
sayısında ve/veya Gleason derecesinde artış biyopside artış olarak kabul edildi. Takiplerinde
artış (ilerleme) olan hastalara definitif tedavi (DT) uygulandı.
Bulgular: Başlangıç tPSA’sı (tPSA0) 0-4 ng/ml arası olanlarda (n=5/32) takiplerde tPSA
artışı saptanmadı. tPSA0>4 ng/ml olanlarda %37 (n=10/32) tPSA artışı saptandı (p=0,260).
Olguların %34,4’ünde (n=11/32) biyopside ilerleme saptandı. 5-ARI almayanlarda biyopside ilerleme, alanlara göre yarı yarıya daha fazlaydı (p=0,07); alanlarda %23,5(n=4/17),
almayanlarda %47 (n=7/15).
Klinik evre arttıkça biyopside ilerleme oranı arttı; T1a-b’de %0, T1c’de %30,4, T2’de
%50 (p=0,461). DT (RRP/XRT) alma oranı tPSA0<4 ng/ml olanlarda %20 (n=1/5),
tPSA0>4 ng/ml olanlarda ise %30 (n=8/27) olarak saptandı (p=0,432). Evre artışı ile birlikte DT alanların oranı da arttı; T1a-b’de %0 (n=0/1), T1c’de %21,7 (n=5/23) ve T2’de %50
(n=4/8) (p=0,253). Bu hastaların hiçbirinde DT zamanında lenf nodu veya uzak metastaz
saptanmadı.
Sonuç: Aktif izlem lokalize prostat kanserinde güvenlidir. 5-ARI almayan hastalarda biyopside ilerleme daha fazla olmaktadır. Ortalama takip süresinin kısa ve hasta sayısının az
olmasından dolayı çok merkezli randomize çalışmalar yararlı olacaktır.
273
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P093
Transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisindetek doz veya 3
günlük kinolon grubu antibiyotik profilaksisinin karşılaştırılması
1
Doğu Güner, 1Mithat Kıvrak, 1Turgut Alp, 1Bekir Aras, 1Ayhan Karaköse, 1Ali Aydın,
Sabahattin Aydın
PROSTAT KANSERİ
1
1
Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Üroloji Kliniği, İstanbul
Amaç: TRUS eşliğinde prostat biyopsi sırasında antibiyotik profilaksisi ile enfeksiyon
riskinin azaldığı gösterilmekle birlikte hangi antibiyotik rejiminin kullanılması gerektiği konusunda genel bir görüş birliği sağlanmamıştır.
Biz bu çalışmamızda transrektal prostat biyopsisi uyguladığımız hastalarda tek doz veya 3
günlük antibiyotik profilaksi sonrası üriner sistem enfeksiyon görülme sıklığını karşılaştırdık.
Materyal ve Metod: Ocak- Ağustos 2009 tarihleri arsında yüksek PSA ve/veya şüpheli
rektal inceleme bulgusu nedeniyle kliniğimizde transrektal ultrason eşliğinde prostat biyopsisi alınan toplam 181 hasta retrospektif olarak incelendi.
Tüm hastalarda işlemden 3 saat önce 100ml sodyum fosfat ile rektal lavman da uygulandı.
Profilaksi için 157hastada 3 gün levofloksasin 500 mgr. 1x1 biyopsiden 24 saat önce
başlayıp biyopsi sonrası 3 gün devam edecek şekilde (Grup 1) verilirken, kalan 24 hastada
siprofloksasin 1 gr.tek doz uygulandı (Grup 2).
İlk 72 saat içinde hastalardan ateş yükselmesi durumunda derhal kliniğimize başvurmaları istendi. Hastalar işlem sonrası 48. saatte ve 7.günde kontrole çağrılarak; dizüri, yüksek
ateş, hematüri, hemospermi, rektal kanama ve üretroraji sorgulandı. Üşüme titreme ve yüksek ateş ile birlikte septik tablo ile başvuranlar ayrıca not edildi.
Ateş yükselmesi olan hasta grubundan idrar ve kan kültürleri için örnek alındı. Kültürlerde >105/mL bakteri saptanması anlamlı pozitiflik olarak kabul edildi.
Bulgular: Toplam 6 infeksiyöz yan etki bulundu (5 hasta grup 1 % 3.18; 1 hasta grup
2 % 4.16).
Ateş ile başvuran hastalardan sadece birinde alınan idrar kültüründe E.Coli üredi.Bir hasta
idrar kültüründe üreme olmamasına rağmen hastaneye yatırılarak uygun intra-venöz antibiyotik tedavisi uygulandı.Bu hastalara antibiyotik tedavisi 28 gün süre ile devam edildi.
Sonuç: İki antibiyotik rejimi (tek doz ve 3 günlük doz) arasında TRUS prostat biyopsisi
proflaksisinde anlamlı bir fark saptanmamıştır. Bu nedenle tek doz profilaksi tercih edilen
seçenek olmalıdır.
274
2
Polat Türker, 1İlker Tinay, 2Alkan Çubuk, 2Feridun Şengör, 1Levent Türkeri
1
Marmara Üniversitesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
Amaç: Radikal prostatektomi (RRP)sonrası prognozu tahmin etmede kullanılmak üzere
tanımlanan CAPRA (Cancer of the Prostate Risk Assesment) skoru (CS) preoperatif beş bulgunun (PSA, Biyopsi Gleason skoru, tümörün klinik evresi, biyopsideki pozitif odak yüzdesi
ve hasta yaşı) kullanılması ile hesaplanmaktadır. Bu çalışmada CS’nun etkinliği araştırıldı.
Hastalar ve Yöntemler:
İki merkezde RRP uygulanmış olan 406 hastanın CS’leri (0-10) hesaplandı. Hesaplanan
skorun patolojik prognostik faktörler ve 5 yıllık biyokimyasal hastalıksız sağkalım (NS) ile
ilişkisi incelendi.
Bulgular:
CS skoru arttıkça, olguların daha kötü patolojik prognostik bulgularla beraberlik gösterdiği ve biyokimyasal hastalıksız sağkalımda düşüş olduğu gözlendi (Tablo 1) (Şekil 1). 5
yıllık hastalıksız sağkalım CS 0-1 olan olgularda %100 iken CS 7 ve üzeri olan grupta %71
olarak izlendi (Tablo 2).
Sonuç: CS, preoperatif dönemde cerrahi sonrası hasatalığın seyrine ilişkin risk değerlendirmesinde etkin bir yöntemdir.
Tablo 1.
CAPRA
skoru (n)
Organa sınırlı
hastalık
(%)
Kapsül invazyonu
izlenenler
(%)
Kapsül dışı yayılım
izlenenler
(%)
Seminal vezikül veya
lenf nodu invazyonu
(%)
Cerrahi sınır
pozitifliği
(%)
0-1 (75)
63 (84)
10 (13)
5 (6)
2 (3)
10 (13)
2 (97)
78 (80)
17 (18)
10 (10)
4 (4)
12 (12)
3 (91)
69 (76)
30 (33)
17 (19)
6 (7)
10 (11)
4 (52)
28 (54)
18 (35)
9 (17)
11 (21)
14 (27)
5 (39)
17 (44)
17 (44)
12 (31)
10 (26)
16 (41)
6 (30)
8 (27)
20 (7)
12 (40)
13 (43)
12 (40)
7 ve üstü (19)
4 (21)
13 (68)
6 (32)
12 (63)
9 (47)
275
POSTER
Radikal prostatektomi yapılan hastalarda biyokimyasal hastalıksız
sağkalımın CAPRA skorlama sistemi kullanılarak preoperatif
değerlendirilmesi
PROSTAT KANSERİ
P094
POSTER
PROSTAT KANSERİ
Tablo 2.
CAPRA skoru (n)
5-yıllık hastalıksız sağkalım % (95% CI)
0-1 (75)
100
2 (97)
98 (27 - 70)
3 (91)
95 (14 - 37)
4 (52)
90 (13 - 45)
5 (39)
80 (10 - 33)
6 (30)
73 (6 - 11)
7 ve üstü (19)
71 (4 - 9)
RRP sonrası CAPRA skorlarına göre hastalıksız sağkalım eğrileri
276
Prostat kanserinde kemik metastazını belirlemede prostat spesifik
antijen (PSA) seviyesi kemik sintigrafisi yerine kullanılabilir mi ?
POSTER
P095
1
Kürşat Zengin, 1Orhan Yiğitbaşı, 1Halil Bozkurt, 1Kemal Oskay
S.B Dışkapı Yıldırım Beyazıt Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, Ankara
Amaç: Biz bu retrospektif çalışmada; yeni teşhis edilmiş prostat kanserli hastalarda PSA
seviyesinin kemik sintigrafisindeki metastaz varlığı ve yokluğunu belirlemede tek başına etkili olup olamıyacağını araştırdık.
Materyal ve Metod: Bu çalışma, 1994-2008 yılları arasında kliniğimizde prostat kanseri
tanısı almış 297 hasta üzerinde yapılmıştır. Hastalar PSA ölçümlerine göre literatürle uyumlu olarak 0-10 ng/ml, 11-20 ng/ml, 21-50 ng/ml, 51-100 ng/ml ve 101 ng/ml fazla olmak
üzere 5 gruba ayrılmıştır.
Hastalara, histopatolojik prostat adenokarsinomu tanısı alınca PSA düzeylerine bakılmaksızın kemik sintigrafisi yaptırılmıştır. Hastalar, sintigrafi sonucuna göre negatif ve pozitif
olmak üzere iki gruba ayrılmıştır.
Bulgular: Kemik metastazı olmayan 137 hastanın (%46.1) ortalama PSA değeri 20,64
ng/ml (2-100) idi. Kemik metastazı olan 160 hastanın (% 53.9) ortalama PSA değeri ise 100,3
(5,5-276) idi. Her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p<0,001).
PSA 10 ng/ml altında olan 48 hastanın 4’ünde kemik metastazı görüldü (% 8,3). Kemik
metastazı tesbit edilen 4 hastanın da gleason skoru 7 nin üstündeydi. Yine PSA değeri 11-20
arasına olan 53 hastanın 7’sinde (%13,2) kemik metastazı belirlendi. Bu hastaların 5’inde
(%71,5) gleason skoru 8-10, 2 sinde (% 28,5) ise gleason skoru 5-7 arasındaydı. Dolayısı
ile PSA değeri 20 ng/ml kadar olan 101 hastanın sadece % 10,9 unda kemik metastazı görüldü.
PSA değeri 20 ng/ml nin altında olup kemik metastazı belirlenen 11 hastanın % 81 inde
gleason skorunun 8 den yüksek olduğu görülmektedir(p<0,001).
Tartışma: Sadece PSA eşik değeri 10 ng/ml alındığında kemik metastazlı hastaların %
2,5 i tesbit edilemeyecekti. PSA eşik değeri 20 ng/ml alındığında ise, kemik metastazlı hastaların % 6,9 u tesbit edilememiş olacaktı.
Literatür çalışmalarında olduğu gibi bizim çalışmamızda da, sadece PSA eşik değeri ile
evrelendirme yapılamamaktadır. PSA yanında, biopside pozitif örnek sayısı, gleason skoru
kemik metastaz varlığını belirleyici unsur olabilmektedir. Sonuç olarak, PSA değeri <10 ng/
ml ve gleason skoru <7 olan hastalarda kemik sinsigrafisi gerekmeyebilir. Ancak diğer hastalarda kemik sintigrafisi doğru evrelendirme için gereklidir
277
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P096
Prostat kanserinde hormonal tedaviye verilecek cevap tedavi öncesi
parametrelerle öngörülebilir mi?
1
Hasan Soydan, 1Ferhat Ateş, 1Bülent Şen, 1Temuçin Şenkul, 1Cüneyt Adayener, 1Kadir Baykal
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Hormonal tedavi yapılan prostat kanserli hastalarda tedaviye verilen PSA cevabının tedavi öncesi, hastalığa ait klinik parametrelerle arasındaki ilişkiyi araştırmak
Gereç ve Yöntem: Üroloji polikliniğinde yapılan tetkikleri sonrasında prostat kanseri
saptanan ve hormonal tedavi yapılmasına karar verilen hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların biyopsi yapılmadan önceki PSA değerleri, klinik evreleri, biyopsi Gleason
skorları ve metastatik olup olmama durumları ile nadir PSA seviyeleri, nadir PSA seviyesine
ulaşıncaya kadar geçen süre, PSA nükssüzlük süresi arasındaki ilişki değerlendirildi.
Bulgular: 1994-2008 yılları arsında polikliniğimizde toplam 137 hastaya hormonal tedavi kararı verildi. Hastaların 68’i verilerinin yetersiz olması nedeni ile çalışma dışı bırakıldı.
Geriye kalan 69 hastanın yaşları 54 ile 87 arasında değişmekte idi (ortalaması 72,8). Klinik
evreler; 10 hastada T1c, 37 tanesinde T2a-T2b, 14 tanesinde T2c, 7 tanesinde T3 olarak
saptandı. Hastaların 22’sine TRUS eşliğinde 12 kadran, 40’ına 6 kadran 5’ine 8 kadran
prostat biyopsisi yapıldı. Pozitif kor sayısı alınan kor sayısına bölünerek tümör yoğunluğu
bulundu. Tümör yoğunluğu hastaların 15 tanesinde %100, 8 tanesinde %75-95,28 tanesinde %50-74, 15 tanesinde %25-49, 3 tanesinde %8-24 arasında idi. Biyopsi Gleason skorları
toplamı hastaların 15 tanesinde 6, 32 tanesinde 7 (3+4 veya 4+3),21 tanesinde 8-10 olarak
bulundu. Yirmialtı hastanın kemik metastazları vardı. Hormonal tedavi hastaların 40’ına
cerrahi kastrasyon, 27’sine LHRH analogu ile yapıldı. Hastaların nadir PSA değerleri 0,01
ile 12 arasında değişmekte idi. Nadir PSA ortanca 0.43 (0.01-12) ng/ml, ulaşma süresi ise
ortalama 11.93±7.94 ay olarak bulundu. Biyokimyasal nükssüz geçen süreye etkili olan parametreler biyopsi Gleason skoru ve nadir PSA seviyesi olarak belirlendi (sırayla p=0.037 ve
p=0.047)
Sonuç: Hormonal tedavi altındaki olgularda biyopsi Gleason skoru ve nadir PSA düzeyi
biyokimyasal nükssüzlüğü öngörmede kullanılabilecek klinik parametrelerdir.
278
Biyopside saptanan tümör odağı sayısı radikal prostatektomideki
tümör hacmini doğru yansıtıyor mu?
POSTER
P097
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Temuçin Şenkul, 1İlker Akyol, 1Kenan Karademir
Amaç: Prostat biyopsisinde kanser saptanan olgularda pozitif kor sayısı ile radikal prostatektomideki tümör hacmi arasındaki ilişkiyi incelemek.
Gereç ve Yöntemler: Lokalize prostat kanseri saptanarak radikal prostatektomi uygulanan olgularımızın kayıtları incelendi. Kliniğimizde 2004-2009 yılları arasında radikal prostatektomi ugulanmış olan hastaların biyopsi sonuçları ile radikal prostatektomi patolojileri
karşılaştırıldı. Pozitif kor sayısı ile tümör hacmi arasındaki korelasyonlar incelendi. Biyopsideki pozitif kor sayısının toplam kor sayısına bölünmesi ile pozitif kor yoğunluğu, tümör
hacminin prostat hacmine bölünmesiile de tümör yoğunluğu bulundu. Prostat hacmi 30 cc
aralıklarla gruplandırılarak ilişkiler incelendi.
Bulgular: Biyopsi yapılan 908 olgudan 313’ünde (%34.5) kanser saptanarak 94 olguya
(sırayla %10 ve %30)radikal prostatektomi uygulandı. Yaş ortalaması 62.04±6.52 yıl, PSA
ortalaması 10.18±8.87 ng/ml, prostat hacmi 44.10±23.38 cc idi. Gleason skoru ortalama
6.44±0.59 olarak bulundu. Biyopsiler 55 olguya 12 kor, 39 olguya 6 kor olarak uygulandı.
Oniki kor grubunda pozitif kor sayısı ortalama 3.6 (1-9), altı kor grubunda ise 2.6 (1-6)
bulundu. Oniki korgrubunda tümör hacmi ortalama 2.8 (0.1-10) cc, altı kor grubunda ise
5.5 (0.5-30) cc bulundu. Oniki kor grubunda tek odaklı kanser saptanan 8 olguda ortalama
tümör hacmi 1.28(0.5-2.5) cc, altı kor grubunda tek odaklı tümör saptanan 6 olguda ortalama tümör hacmi 1.75 (0.5-3) cc bulundu. her iki grupta da pozitif kor sayısı ile tümör
hacmi arasında anlamlı korelasyon saptandı(12 kor grubunda p=0.014 ve 6 kor grubunda
p<0.001). Pozitif kor yoğunluğu ile tümör yoğunluğu arasında anlamlı korelasyon saptandı.
Prostat hacmi <30 cc ve 31-60 cc gruplarında anlamlı korelasyon saptanırken, 61-90 cc ve
>90 cc gruplarında anlamlı korelasyon izlenmedi (sırayla p<0.001, p=0.004, p=0.157 ve
p=0.534).
Sonuç: Prostat biyopsisinde saptanan pozitif kor yoğunluğu ile radikal prostatektomi
spesmenindeki tümör yoğunluğu arasındaki korelasyon sadece 60 cc.den küçük hacimdeki
prostatlarda anlamlı çıkmıştır. Prostat hacmi büyüdükçe korelasyonun ortadan kalkması,
hacim arttıkça biyopsi sayısının da arttırılması gerektiğini düşündürmektedir.
279
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P098
Lokalize prostat kanserinde aktif izlem sonuçlarımız
1
Ferhat Ateş, 1Hasan Soydan, 1Bülent Şen, 1Temuçin Şenkul, 1İlker Akyol, 1Kadir Baykal
PROSTAT KANSERİ
1
Amaç: Prostat kanseri nedeniyle aktif izlem uyguladığımız olguların sonuçlarının irdelenmesi.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde 2000-2008 yılları arasında PSA yüksekliği (>2.5 ng/ml)
ve/veya parmakla rektal inceleme (PRİ) anormalliği nedeniyle biyopsi yapılan, tek odaklı
veya 2 odaklı olup kor uzunluğunun çok azında tümör saptanan, Gleason skoru altıdan büyük olmayan hastalar aktif izlem protokolüne alınarak, 6 aylık PSA ve PRİ ile takip edildiler.
PSA değeri yükselen veya yeni PRİ bulgusu ortaya çıkan hastalara hemen ve takipleri normal
olarak devam edenlere rutin olarak 18 ay aralıklarla yeni biyopsiler yapıldı. Yeni biyopsisinde
pozitif kor sayısı veya Gleason skoru artışı olan hastalar aktif izlemden çıkarılarak definitif
tedaviye geçildi. Bu hastaların klinik sonuçları geriye dönük olarak incelendi.
Bulgular: Prostat kanseri tanısıyla aktif izleme alınan toplam 22 hasta belirlendi. tanı
anında ortalama yaş 64.81 (56-70) yıl, ortalama PSA değeri 7.3 ng/ml (3.1-28.2), prostat
hacmi 46.6 cc (35-115) idi. hastaların 4’ünde 2 odakta, 18’inde tek odakta kanser vardı.
Klinik evre; 5 olguda T2a, diğerlerinde T1c idi. takip süreleri ortalama 34.6 (6-86) aydı.
Olguların 10’una ikinci, üçüne üçüncü biyopsi yapıldı. İkinci biyopsi sonunda 5 hastada
kanser saptanamazken, 3 hastada tek odaklı Gleason skoru 3+3, iki hastada 2 odaklı Gleason
skoru 4+3 prostat kanseri (24. ayda definitif tedaviye geçildi) belirlendi. Üçüncü biyopsiler
sonunda 2 hastada kanser saptanmazken, birinde Gleason 3+3 ve 2 korda kanser (34. ayda
definitif tedaviye geçildi) saptandı. Toplamda 22 olgudan 3’üne definitif tedavi uygulandı.
Sonuç: Olgularımızın yalnızca üçünde tedavi yaklaşımının definitif tedavi olarak değiştirilmesi, aktif izlemin seçilmiş prostat kanserli hastalarda geçerli bir yöntem olarak kullanılabileceği fikrini vermekle beraber, daha fazla hastayla daha uzun süreli takipler sonrasında
bu yöntemin geçerliliği daha fazla netlik kazanacaktır.
280
POSTER
P099
4 ng/ml’nin altındaki PSA değerlerinde yapılan prostat biyopsisi
sonuçlarımız
1
Haluk Söylemez, 1Rıza Hakan Öztürk, 2Fatih Oğuz, 1Hakan Çakıcı, 1İmed Duksal.
İzmir Asker Hastanesi, İzmir, 2Özel Müjde Hastanesi, Malatya
Amaç: Geleneksel olarak 4 ng/ml nin üzerindeki Prostat Spesifik Antijen (PSA) değerlerinde prostat biyopsisi önerilir. Ancak 4-10 ng/ml arası PSA değeri olan Prostat Kanserli
olguların yaklaşık üçte birinde, 10 ‘un üzerindeki değerlerin de yaklaşık yarısında cerrahi
sınırı aşmış olgu mevcuttur. Prostat kanserini daha erken dönemde yakalamak amacıyla PSA
değeri 2,5 -4 ng/ml aralığındaki hastalara yapılmış biyopsilerin sonuçlarını inceledik.
Materyal ve Metod: 2006-2009 yılları arasında PSA değeri 2.5-4 arası olan 41 hastaya
yapılan 10 kadran prosatat biyopsileri retrospektif olarak değerlendirildi.
Sonuç: Çalışmaya dahil edilen hastaların yaşı ortalama 58 idi (47-69). Hastaların biri
hariç tümünün dijital rektal muayeneleri adenom kıvamındaydı. Bir hastada sağ lobda yaklaşık 1x1 cm lik sert nodül mevcuttu. Ortalama prostat hacmi 38 cm3 (21- 65 cm 3) idi.
12 hastada Prostat Adenoca tespit edildi (% 29,26). Ayrıca 2 hastaya atipycal small acinar
proliferation (ASAP) (% 4,87), 9 hastaya prostatik intraepitelyal neoplazi (PIN) (%21,95),
18 hastaya da benign prostat hiperplazisi (BPH) (% 43,90) tanısı kondu. Prostat adenoca
olanların gleason skoru 2 hastada 4, 3 hastada 5, 4 hastada 6, 2 hastada 7 ve bir hastada 8
olarak tespit edildi. Ortalama kanser pozitif kor sayısı 2 idi.
Tartışma: Sonuç olarak biyopsi yapmak için PSA değeri 4 ng/ml nin altına çekilince %
29.26 hastaya daha prostat kanseri tanısı konulduğu anlaşılmaktadır. Çalışmamızda literatürde bildirilen ve 4 ng/ml nin altında yapılan prostat biyopsi sonuçlarına yakın sonuçlar
çıkmıştır. Ayrıca literatürde 4 ng/ml nin altındaki ve üstündeki değerlerde yapılan biyopsilerin gleason skoru ve radikal prostatektomi patolojileri açısından benzerlik gösterdiği görülmüştür. Klinik açıdan önemli prostat kanseri yakalama açısından PSA değeri 4 ng/ml nin
altındaki olguların daha dikkatli değerlendirilmesi kanaatindeyiz.
281
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P100
Şişmanlığın serum PSA düzeyi ve prostat kanseri gelişimi üzerine
etkisi
1
Engin Kandıralı, 1Emre Ulukaradağ, 1Ali Akkoç, 1Ömer Faruk Yağlı, 1Erdinç Serin,
Çetin Boran, 1Muzaffer Eroğlu, 1Ahmet Metin
PROSTAT KANSERİ
3
1
Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Bolu, 2Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp
Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı, Bolu, 3Abant İzzet Baysal Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Bolu
Amaç: Bu çalışmanın amacı vücut kitle indeksi (BMİ) ve bel çevresinin (BÇ) serum PSA
düzeyine ve prostat kanseri gelişimi üzerine etkisini araştırmaktır.
Materyal ve Metod: Serum PSA düzeyi > 4ng/ml ve/veya parmakla rektal muayenesi
şüpheli olan 188 hastaya transrektalultrason kılavuzluğunda prostat biyopsisi yapıldı. Tüm
hastaların boyu, kilosu ve bel çevreleri ölçüldü. Hastalar patolojisi prostat kanseri (grup Pca)
ve benin prostat dokusu gelenler (grup BP) olmak üzere ikiye ayrıldı. Patoloji sonucu benin
prostat dokusu gelen 151 hasta tekrar gruplara ayrıldı; BMİ göre grup 1 (BMİ<30) ve grup
2 (BMİ ≥ 30) olmak üzere ikiye ayrıldı. Bel çevresine göre grup A (BÇ<102 cm.) ve grup B
(BÇ≥102 cm) gruplandırıldı. Serum PSA düzeyleri, BMİ ve KÇ gruplar arasında karşılaştırıldı. İstatiksel değerlendirmede T-test kullanıldı.
Bulgular: Grup Pca (n: 37) ile grup BP (n: 151) arasında BMİ (p=0.57) ve kalça çevresi
(p=0.68) açısından fark saptanmadı. Serum PSA düzeyi grup 1’de 10.57ng/ml, grup 2’de
8.94 ng/ml bulundu (p=0.341). Grup A’da serum PSA düzeyi 10.65 ng/ml, grup B’de 9.28
ng/ml ölçüldü (p=0.306).
Sonuç: Bu çalışmaya göre şişmanlığın serum PSA düzeyine ve prostat kanseri gelişimine
etkisi yoktur. Şişman hastalarda diğerleri gibi rutin değerlendirmeye tabi tutulmalıdır.
282
Böbrek kitlesi nedeniyle incelenen materyallerde tümör dışı renal
parankim patolojileri
1
Sait Şen, 1Banu Sarsık, 2Ayşım Özağarı, 3Adnan Şimşir, 4Mümtaz Yılmaz, 5Erhan Gökmen
1
Ege Üniversitesi, Patoloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Patoloji Kliniği,
İstanbul, 3Ege Üniversitesi, Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 4Ege Üniversitesi, Nefroloji Bilim Dalı, 5Ege Üniversitesi,
Onkoloji Bilim Dalı, İzmir
Böbrek tümörleri cerrahi olarak tedavi edilir ve tanı alırken, çevre renal parankimde de
patolojik bulgular saptanabilir. Bu değişiklikler tümör basısı, invazyonu ve yaş ile ilişkili olabileceği gibi bazen hastanın sistemik, metabolik ve genetik hastalıklarını gösterir. Bu patolojilerin anlamı ve önemi yeterince araştırılmamıştır. Bu çalışmada tümör dışı renal parankim
patolojileri rapor edilmiş hastaları yeniden değerlendirdik.
Çalışmaya renal tümörü olan ve patoloji raporlarında tümör dışı renal parankim patolojileri belirtilmiş olgular alındı. Bu olguların preparatları yeniden değerlendirildi. Renal
tümörlerin sınıflandırılmasında WHO 2004 sınıflaması kullanıldı. Tümör dışı renal parankim değişiklikleri glomerüler ve kistik patolojiler olarak belirlendi. Yaş, tümör basısı ve/veya
invazyonu ile ilişkili olabilecek parankimal değişiklikler çalışmaya alınmadı. Olguların nefrektomi sırasında ve izlemindeki nefropatolojik özelliklere ait laboratuar, klinik verileri arşiv
kayıtlarından araştırıldı.
Çalışmada 2 farklı kurumda incelenmiş 23 olgudan alınmış 25 cerrahi materyal ile bir
iğne biopsisinde tümör dışı patolojiler rapor edilmiştir. Olguların 7’sinde diabetik nefropati, 3’ünde amiloidoz, 6’sında kistik değişiklikler (3’ünde son dönem böbrek hastalığı ve
dializ ilişkili), 7’sinde değişken proliferatif ve sklerotik glomerüler patolojiler saptanmıştır.
Olgulardan sadece 3’ünün patoloji istem belgesinde nefropatolojik özellik vurgulanmış olup,
diğer olgularda nefropatolojik açıdan spesifik bilgi verilmemiştir. Birer onkositom ve leiomyom dışında materyallerin tamamında böbrek adenokarsinomu saptanmıştır. Sıklık sırasıyla
berrak hücreli (15 olgu), papiller (6 olgu) ve kromofob hücreli (2 olgu) böbrek adenokarsinomu gözlenmiştir. Son dönem böbrek hastalığı nedeni ile dializ uygulanan birer olguda
kromofob hücreli ve papiller tipte, transplantasyon yapılan bir olguda ise bilateral papiller
adenokarsinomlar saptanmıştır. Böbrek kitle iğne biopsi materyalinde ise berrak hücreli tümör yanı sıra amiloidoz belirlenmiştir.
Tümör çevresi renal parankim patolojileri olguların tedavisi ve izleminde değişikliklere yol açabileceğinden önemlidir. Bu patolojilerin değerlendirilmesi spesifik klinik bilgi ve
nefropatoloji konusunda deneyim gerektirmektedir. Çalışmada tanımlanan bulgular tipik
ve spesifik paternleri içermektedir. Hastaların detaylı klinik ve laboratuar verileri ışığında,
kliniko patolojik korelasyon ile bu tür patolojilerin daha sık tanınması olasıdır.
283
POSTER
P101
BÖBREK KANSERİ
7 Kasım Cumartesi
POSTER
P102
Epiteloid tip renal angiomyolipom: “benign” ya da “malign” tümör?
1
Gökhan Faydacı, 1 Bilal Eryıldırım, 1Fatıh Tarhan, 1Mustafa Metin, 1Uğur Kuyumcuoğlu
BÖBREK KANSERİ
1
Giriş: AML kan damarları, düz kas ve yağ dokusundan oluşan bir neoplazmdır. Klinik
seyir hemen her zaman “benign”dir. Son yıllarda dördüncü bir hücre komponenti olarak
perivasküler epiteloid hücreler (PEC) tespit edilmiştir. Epiteloid tip AML, AML’nin nadir
bir formudur, renal hücreli karsinomu taklit eden epiteloid hücreler ile karakterizedir ve
“malign” potansiyeli vardır.
Olgu: 28 yaşında erkek hasta sol yan ağrısı şikayetiyle kliniğimize başvurdu. Fizik muayenesinde sol hipokondriak bölgede düzgün konturlu 10x10 cm boyutlarında kitle palpe ediliyordu. Ultrasonogramında ve bilgisayarlı tomografisinde sol böbrekte büyüklüğü
15x10x8cm renal hücreli kanser (RCC) düşünülen solid kitle ve sağ böbrekde angiomyolipom ile uyumlu 15mm çapında nodüler lezyon tespit edildi. Karaciğerde en büyüğü 7 mm
çapında üç adet hemangiom vardı. Sol radikal nefrektomi sonrası patoloji sonucu epiteloid
tip renal angiomyolipom olarak bildirildi. Olgunun 24. aya kadarki takibinde progresyon ya
da rekürrens görülmedi.
AML genellikle böbrek kaynaklıdır ve hemen her zaman “benign” klinik seyri vardır.
AML tuberosklerozlu hastalarda daha sık görülmektedir. Radyolojik olarak BT’de renal
lezyon içinde yağ varlığı RCC tanısını ekarte ettirir ve AML için tanısal kabul edilir. Kalsifikasyon genellikle görülmez fakat çok nadiren yağlı doku içerisinde bildirilmiştir. Ultrasonogramda iyi sınırlı, yüksek ekojenitede ve genellikle gölge veren lezyon varlığı tipik olmakla birlikte tanısal değildir. Histolojik olarak, lezyonlar damar, düz kas ve yağlı dokudan
oluşmaktadır. Epiteloid AML son yıllarda tespit edilen bir AML çeşitidir ve epiteloid hücre
varlığı ile karakterizedir.
Literatürde “malign” dönüşüm gösteren ve radikal nefrektomi sonrası metastaz gelişen
renal AML vakaları bildirilmiştir. Böyle bir tanının varlığından haberdar olmak, histopatolojik ve immunohistokimyasal özelliklerin dikkatli yorumlanması bu tümörün doğru biçimde
sınıflandırılması için gereklidir.
Sonuç: Epiteloid AML son yıllarda tanımlanan ve yüksek dereceli karsinoma benzer agresif seyirli bir tümör olabilir. Renal AML’nin malign dönüşümünü ya da malign potansiyelini öngörebilmek için risk faktörleri henüz tespit edilmemiştir. Tümör boyutu, nekroz, p53
ve ki67 mutasyonları prognozu etkileyen faktörler olabilir fakat daha geniş hasta sayısı içeren
çalışmalara gerek vardır. Sonuç olarak, bu tümör malign potansiyel taşıyan bir tümördür ve
dikkatli bir postoperatif takip gerektirir.
284
Böbrek tümörü hastalarında renal fonksiyonlar açısından radikal ve
parsiyel nefrektominin karşılaştırılması
POSTER
P103
1
Evren Süer, 1Berk Burgu, 1Mehmet İlker Gökce, 1Kadir Türkölmez, 1Yaşar Bedük,
Sümer Baltacı
1
Amaç: Çalışmada böbrek tümörü olan hastalarda uygulanan cerrahi tedavi sonrası takipte glomerular filtrasyon hızında (GFR) meydana gelen değişiklikler ve cerrahi teknik ve iki
sık görülen kronik hastalık olan DM ve HT’ un etkilerini değerlendirmek amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: 1994-2008 yılları arasında renal tümörler nedeniyle cerrahi tedavi
uygulanmış 488 hastaya ait veriler retrospektif olarak incelenmiştir. Hastalara ait yaş, cinsiyet, HT, DM, serum kreatin düzeyi, GFR düzeyi ve GFR düzeyinde değişiklikler kaydedilmiştir.,
Parsiyel (grup1) ve radikal (grup2) nefrektomi yapılan gruplar GFR değişimi açısından
karşılaştırılmış ve gruplar kendi içinde diğer
parametrelerin GFR değişimine etkisi açısından incelenmiştir. GFR modifiye MDRD
formülüne göre hesaplanmıştır.
Bulgular: İki grup için cinsiyet, HT ve
Yaş dağılımları tablo1 de verilmiştir. Grup1
de 17 hastada (%18,9) ve grup2 de 176 hastada (%68) yeni gelişen GFR <60 mL/min
per 1,73 m2 tespit edilmiştir (p<0,05). Grup1
de 3 hastada (%2,9) ve grup2 de 137 hastada
(%37,2) yeni gelişen GFR <45 mL/min per
1,73 m2 tespit edilmiştir (p<0,05). Hasta- GFR düşüşü açısından radikal ve parsiyel nefrektominin karşılaştırılması
larda GFR düşüşünü gösteren eğri figür1 de verilmiştir. HT grup 2 için GFRnin her iki
eşik değerin de altına düşmesi için anlamlı bir risk faktörü olarak bulunmuştur (HR: 1,39
(1,028-1,890 / 95% CI).
Sonuç: Böbrek tümörlerinde cerrahi sonrası hastalar kronik böbrek yetmezliği açısından risk altındadır. GFR düşüşü radikal nefrektomide daha belirgin olmak üzere her 2
cerrahi prosedürde de görülmektedir. Hastalar gelişebilecek böbrek yetmezliği açısından
bilgilendirilmeli ve radikal nefrektominin standart uygulanması tekrar gözden geçirilmelidir.
285
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
BÖBREK KANSERİ
Tablo 1.
Grop1
Grop 2
P değeri
>0,05
Cinsiyet
Erkek
78 (74,3%)
243 (66,0%)
Kadın
27 (25,7%)
125 (34,0%)
Hipertansiyon
+
26 (24,8%)
153 (41,6%)
-
79 (75,2%)
215 (58,4%)
<0,05
Diabetes Mellitus
+
11 (10,5%)
42 (11,4%)
-
94 (89,5%)
326 (88,6%)
286
>0,05
Doku transglutaminazın böbrek hücreli kanser patofizyolojisinde
rolü var mı? Prospektif bir çalışmanın ön sonuçları
POSTER
P104
1
Selçuk Erdem, 2Merve Erdem, 2Dilek Telci, 1Öner Şanlı, 3Işın Kılıçaslan, 1Tarık Esen,
Fikrettin Şahin
1
İstanbul Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2Yeditepe Üniversitesi Genetik ve Biyomühendislik
Bölümü, İstanbul, 3İstanbul Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, İstanbul
Doku transglutaminazın böbrek hücreli kanser patofizyolojisinde rolü var mı? Prospektif
bir çalışmanın ön sonuçları
Amaç: Tümör patofizyolojisinin apopitozis, adhezyon, anjiogenez, invazyon, metastaz,
kemorezistans gibi farklı dönemlerinde rol alan doku transgluatminaz (dTG) enziminin
böbrek hücreli kanser (BHK)’deki ifade düzeyini araştırmak.
Gereç ve yöntem: Bu çalışmaya BHK öntanısıyla opere edilen ve final patolojisi BHK
olarak rapor edilen 28 hasta dâhil edildi. Bu hastaların nefrektomi materyalinden tümör
dokusu ve normal doku steril şartlarda alındı ve -80°C’de saklandı. Daha sonra, TRIzol
(Invitrogen™) solusyonu kullanılarak dokulardan RNA izolasyonu yapıldı. İzole edilen
RNA’lardan komplementer DNA (cDNA) sentezlendi ve elde edilen cDNA’lar kullanılarak
gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu gerçekleştirildi. Polimeraz zincir reaksiyonu ile
doku-transglutaminaz geninin tümör dokusu ve normal dokuda ifade düzeyine bakıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 9 (%32.1)’unda tümör dokusu normal böbrek
dokusundan daha fazla dTG eksprese etmiştir. dTG gen ekspresyonunun metastatik hastalığı bulunan 5 kişi (dTG gen ekspresyonu artan 2 hasta ve azalan 3 hasta) bir tarafa bırakılıp,
patolojik evreye göre dağılımına bakıldığında; gen ekspresyonu artmış olan grupta T1, T2,
T3 patolojik evreye sahip hasta oranları sırasıyla %71.4, %14.2 ve %14.2 olarak saptanmıştır. Aynı evreler gen ekspresyonu azalmış olan grupta, artmış olan gruba benzer şekilde
sırasıyla %71.4, %14.2 ve %14.2 olarak tespit edilmiştir. Diğer taraftan, gen ekspresyonu
artmış ve azalmış olan gruplarda metastatik hastalık oranı sırasıyla %22.2 (2/9)ve %17.6
(3/17) olarak bulunmuştur.
Sonuç: Çalışmamızdan elde edilen ilk veriler, dTG’ın böbrek tümörlerinin patogenezinde kaydadeğer bir önemi olmadığı yönündedir. Ancak, daha kesin sonuçlar elde edebilmek
için daha fazla hastanın değerlendirilmesi gerekmektedir. Diğer taraftan, dTG gen ekspresyonunun yapılan çalışmalarda metastatik lezyonlarda daha çok eksprese edildiği göz önüne
alındığında, uzak metastazlardan alınacak tümör dokusu örneklerinin değerlendirilmesine
de ihtiyaç vardır.
287
BÖBREK KANSERİ
2
POSTER
P105
Parsiyel nefrektomide cerrahi sınır değerlendirmesi için yöntem önerisi
1
Tayyar Alp Özkan, 1Turgay Gülecen, 1Miraç Turan, 1Hasan Yılmaz, 2Kürşat Yıldız,
1
BÖBREK KANSERİ
1
Giriş: Günümüzde T1 hastalıkta organ koruyucu cerrahi altın standarttır. Operasyon
sırasında makroskopik gözlem ile birlikte frozen örnekleme rutin olarak kullanılmaktadır
(J.Urol. 181:500,2009; Nat. Clin. Pract. Urol. 5:308,2008; Urology. 67:923,2006). Frozen
örneklemenin operasyon süresini ve böbreğin iskemi zamanını uzatması ve ayrıca operasyon
maliyetlerini artırması alternatif güvenli yöntemler aranmasını gerekli kılmaktadır. Çalışmamızda tümör yatağının frozen incelemesini gereksiz kılabilecek yeni bir yöntem sunulmaktadır.
Gereç ve Yöntem: 2002-2009 yılları arasında yaşları ortalama 53,2 (35-77) olan toplam
21 (14 erkek, 7 kadın) ardışık hastaya renal tümör (maksimum çapı <= 6 cm) nedeniyle
açık parsiyel nefrektomi (PN) yapıldı. PN sırasında tümör etrafındaki yaklaşık 5mm normal
böbrek dokusu da çepeçevre eksize edildi. Biri hariç hastaların hepsinde tümör “en block”
tek parça halinde çıkartılabildi. Bu hasta çalışma dışı bırakıldı. Geri kalan 20 hasta değerlendirildi.
Peroperatif olarak tümör eksizyonunu takiben tümör her iki yarısının devamlılığı bozulmayacak şekilde vücut dışında longitüdinal ekseninden ikiye bölündü (Şekil). Bu şekilde
tümör sınırları, cerrahi sınır güvenliği açısından makroskopik olarak değerlendirildi. Tümörlerin net yalancı kapsülü olması nedeniyle hastaların hepsinde makroskopik cerrahi sınır
değerlendirmesi kolayca yapılabildi. Ayrıca, tümör tabanından şüphede kalınan 4 hastadan,
tümör bölünmeden önce “frozen” kesit biyopsi alındı. Makroskopik değerlendirme son patolojik inceleme (parafin blok) ile karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen hastalarda ortalama tümör çapı 3 cm (1,5-6cm) idi. Tümörlerin 3’ünün onkositom 17 ‘sinin renal hücreli karsinom (RHK) tanısı aldığı saptandı.
“Frozen” biyopsilerden hiçbirinde rezidiv
tümör görülmedi. Tümör ikiye bölünerek vücut dışında yapılan incelemede
hastaların tümünde makroskopik olarak
cerrahi sınırın intakt olduğu gözlendi.
Hastaların hiçbirinde son patolojik incelemede cerrahi sınır pozitif değildi.
Sonuç: Tümör ikiye bölünerek yapılan makroskopik cerrahi sınır değerlendirmesi güvenlidir ve ek olarak “frozen”
kesit alınması ihtiyacını ortadan kaldırmaktadır.
A-Parsiyel nefrektomi materyali. B-Tümörün ikiye bölünmüş görünümü.
288
POSTER
P106
Berrak hücreli renal hücreli karsinomlarda ortalama nükleol
hacminin prognostik önemi
1
Güven Aslan, 2Özgür Dokanakoğlu, 2Kutsal Yörükoğlu, 1Uğur Mungan, 2Burçin Tuna
Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji
Amaç: Renal hücreli karsinomlarda (RHK) bugüne kadar prognozu belirlemede birçok
parametre önerilmiş, bunların birçoğu sağkalım süresi ile ilişkili bulunmuştur. Bu parametrelerden biri olan Fuhrman nükleer derecelendirme sistemi yaygın olarak kullanılmasına
rağmen subjektif bir yöntem olması nedeniyle prognozu belirlemede daha objektif kriterlere
dayalı sistemler geliştirilmesine ihtiyaç duyulmuştur. Bu çalışmanın amacı berrak hücreli
RHK’da nükleer morfometrik bir yöntem olan ortalama nükleol hacminin prognostik önemi olduğu bilinen tümör evresi, derecesi ve diğer klinikopatolojik parametreler ile ilişkisini
ortaya koymak, ayrıca yaşam süresi ile nüks-metastaz gelişim riskini öngörmede belirleyici
olup olmadığını saptamaktır.
Yöntem: 1990-2003 yılları arasında üniversitemiz hastanesinde nefrektomi uygulanan
64 berrak hücreli RHK olgusunun tümörlü bloklarından hazırlanmış olan kesitlerden ışık
mikroskopunda elde edilen görüntü monitöre yansıtılarak Gundersen ve ark. tanımladığı
yönteme göre ortalama nükleol hacmi (MnV) hesaplanmıştır.
Bulgular: Olguların 5 yıllık sağkalımı %54.8, genel sağkalımı ise %48.4’tür. Tek değişkenli analizde tanı anındaki yaş, cinsiyet, Fuhrman derecesi, evre, MnV ve tümör boyutu
değişkenlerinden evre, MnV ve tümör boyutunun nüks-metastaz ile; cinsiyet, evre, MnV
ve tümör boyutunun ise sağkalım ile istatistiksel olarak anlamlı ilişkisi olduğu saptanmıştır.
MnV ile Fuhrman derecesi ve evre arasında anlamlı ilişki bulunmuştur. Sağkalım süreleri
göz önüne alındığında kadınlarla erkeklerin, erken evre ile ileri evredekilerin, 60 yaş altı ve
üstündekilerin, tümör boyutu 5 cm’den küçük ve büyük olanların ve MnV ≤ 18 μm3 ve >
18 μm3 olanların yaşam süreleri arasındaki fark anlamlı bulunmuştur.
Sonuç: MnV ile Fuhrman derecesi ve evre arasında anlamlı ilişki saptanmıştır. MnV≤ 18
μm3 olan gruptaki hastaların tümörleri daha düşük dereceli ve daha erken evrededir. Ayrıca
bu hastalarda ölüm oranı ve nüks-metastaz gelişme riski daha düşüktür. Ortalama nükleol
hacmi hesaplanması tümörün prognozu, derecelendirmesi ve evrelemesine dair önemli bilgiler verebilmektedir. Sadece yaş ve tümör evresi bağımsız prognostik faktör olarak görülmektedir.
289
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P107
Böbrek hücreli karsinomlarda ikili derecelendirme rapor edilmeli mi?
2
Kürşat Yıldız, 1Tayyar Alp Özkan, 2Evrim Kuş, 1Özdal Dillioğlugil
BÖBREK KANSERİ
1
Giriş: Böbrek tümörlerinin histopatolojik incelemesinde dikkat çeken bir durum, aynı
tümörde farklı çekirdek boyutlarına (Fuhrman derecesi-FD) sahip odakların varlığıdır. Bu
durumda, uygulamada en kötü dereceli alan esas alınarak tek FD belirlenmektedir. Literatürde farklı odakların prognoz ile ilişkisi bildirilmemiştir.
Materyal ve Yöntem: 1997-2009 yılları arasında incelenen böbrek hücreli karsinom
(BHK) olguları yeniden değerlendirilerek farklı FD alanlarına sahip 38 olguda tümör evresi
ve genel sağkalım ile ilişki araştırılmıştır. Normal tekli sistemde, yaygınlığına bakılmaksızın
en yüksek tümör derecesi kullanılmaktadır. Bu çalışmada, ikili sistemde tümöre hakim olan
çekirdek derecesi alanını primer, ikinci yaygınlıkta olan alanı ise sekonder derece olarak kaydettik. FD toplamı≤3 olanlar düşük risk, ≥5 olanlar yüksek risk olarak kabul edildi; derece
toplamı 4 olanların 3 içermeyenleri düşük, içerenleri de yüksek risk grubuna dahil edildi.
Bulgular: 1997-2009 yılları arasında Fakültemizde değerlendirilen 168 (60 kadın, 108
erkek) BHK olgusunun 38’inde (%22,5) farklı FD’sine sahip alanlar izlenmiştir (Şekil). Bu
olguların dağılımı tabloda yer almaktadır (Tablo).
Olguların 20’sinde (16 olgu 2+1, 3 olgu 1+2, 1 olgu 4+3), ikili sistemin tekli sisteme göre
prognoz için anlamlı bir fark (risk grubu değişikliği) oluşturmayacağı düşünülebilir. Primer
derecesi 4 olmakla birlikte derece 1 veya 2 alanlar içeren 4 tümörün de kötü prognoza sahip
olacağı öngörülebilir. Çoğunlukla derece 1 alanlara sahip iken derece 3 alanları nedeniyle
tekli sistemde derece 3 olarak rapor edilen 1 olgu (3.Grup) ile çoğunluğu derece 2 iken
derece 3 olarak rapor edilen 4 olgunun (5. Grup) ise orta risk grubu olarak genel sağ kalımı
incelendiğinde düşük ve yüksek riskli gruptan anlamlı bir farkı olmamıştır. Fuhrman toplamına göre düşük risk olanlar ile yüksek risk olanlar arasında ise genel sağkalımda anlamlı
fark saptanmıştır (log-rank p<0.00005).
Patolojik evre arttıkça Fuhrman toplamı
yüksek risk grubuna giren hasta oranı düzenli olarak artmıştır (p<0.00005).
Sonuç: Farklı histolojik derecede
alanların varlığı dikkate alınarak BHK’da
optimal örnekleme yapılması ve bu konudaki veriler birikene kadar sekonder
FD’nin de kaydedilmesinde yarar olduğu
kanısındayız. Bu sonuçlara göre ikili skorlama sistemi gündeme gelebilecek ve daha
ileri analizlere yol açabilecektir.
Berrak hücreli böbrek hücreli karsinomda sol üstte (A) Fuhrman derece 1, sağ
altta (B) derece 2 olarak değerlendirilen tümör odakları izlenmektedir. (H-E, x200)
290
n
1
1+2
3
2
2+1
16
3
1+3
1
4
3+1
5
5
2+3
4
6
3+2
4
7
4+1
2
8
4+2
2
9
Toplam
4+3
1
38
BÖBREK KANSERİ
Primer+Sekonder Fuhrman derecesi
POSTER
Tablo 1.
291
POSTER
P108
Genç kadınların öteki avantajı: Benign renal kitleler
1
Bülent Akdoğan, 1Mert Günay, 1Ahmet Güdeloğlu, 1Kubilay İnci, 1Fazıl Tuncay Aki,
Haluk Özen
1
BÖBREK KANSERİ
1
Amaç: Renal kitle nedeniyle radikal nefrektomi (RN) veya nefron koruyucu cerrahi
(NKC) yapılan hastalarda, demografik verileri ortaya koymak ve iyi huylu patolojileri mercek altına almak.
Materyal ve Metod: 1990-2009 yılları arasında RN veya NKC yapılan hastaların verileri
incelendi.
Bulgular: Ortalama yaşı 54.9±0.47 olan 646 hastaya renal kitle nedeniyle cerrahi uygulandı. Hastaların erkek/kadın oranı 1.77 (63.9/36.1) idi. En sık başvuru yakınmaları;
insidendal tanı, ağrı ve hematüriydi (sırasıyla; %46, %32.6, %15). RN ve NKC oranları
%71.7 ve %28.3 olarak bulundu. Erkeklerin 10 yıllık sağ kalım oranı %71.0 kadınların 10
yıllık sağ kalım oranı %85.6 olarak bulundu (p=0.055). Malign/benign patoloji oranları
%84.9/%15.1 idi. Lezyonun çapı küçüldükçe benign çıkma olasılığı anlamlı derecede artmaktaydı (%18.6 ve %10.2 p=0.004). Benign patolojiler malign olanlara göre, daha genç
yaşta, daha fazla insidental, daha küçük boyutta ve kadınlarda daha fazla bulundu (sırasıyla;
52.4 ve 55.4 yıl, p=0.019; %54.6 ve %44.2, p=0.037; 5.75 ve 6.87 cm, p=0.008; %23.5
ve %11.7, p<0.001). Ortalama tümör boyutları AML (n=31) ve onkositom (n=34) için
sırasıyla, 6.77±1 ve 4.33±0.3 cm olarak bulundu (p=0.03). Benign kitlelere anlamlı oranda
daha fazla NKC yapıldı (%58.8 ve %22.5, p<0.001). NKC’de benign patoloji çıkma oranı
%33.1’dir. NKC yapılan hastalarda tümör boyutu, benign olanlarda malign olanlardan anlamlı ölçüde daha büyüktü (sırasıyla, 5.26±0.8 ve 3.48±0.2 cm, p<0.001).
Sonuç: Böbrek tümörlerinde cerrahi ile mükemmel 10-yıllık sağkalım oranları elde edilmektedir. NKC oranı yaklaşık 1/3’tür. NKC’de 1/3 oranında benign patoloji rapor edilmektedir, bu olasılık; insidental tanıda, gençlerde, kadınlarda ve küçük kitlelerde anlamlı oranda
artmaktadır.
292
POSTER
P109
Primer böbrek lenfoması: İki olgu nedeniyle
1
Nazan Çiledağ, 1Kemal Arda, 1Pelin Demir Gümüşdağ, 1Elif Aktaş
Ankara Onkoloji Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyoloji Bölümü, Ankara
Giriş: Primer böbrek lenfoması böbrek kitlelerinin %1’den azını oluşturan nadir tümörlerdir. Renal lenfoma olgularının yaklaşık %37-47’si ileri sistemik hastalığın diseminasyonuna bağlıyken %0.1’i primer böbrek tutulumuna bağlı gelişir. Primer renal lenfoma saptanan
iki nadir olgunun görüntüleme bulgularını literatür bilgileri eşliğinde sunmayı amaçladık.
Olgu 1: Kırk dört yaşında kadın olgunun kontrol amaçlı yapılan abdominal ultrasonografide sağ böbrek üst polde yaklaşık 9cm çapında heterojen hipoekoik solid kitle lezyonu
izlendi. Abdomen bilgisayarlı tomografik (BT)’de sağ böbrek üst polden orta hatta uzanan,
vena kava inferioru (VCI) saran, VCI ile ara yağ planları seçilmeyen heterojen hipodens
özellikte 9x8cm boyutunda kitle lezyonu izlendi. Bu lezyon komşuluğunda lenfadenopatiler
izlendi. Sağ böbrekteki kitle lezyonunun ince iğne biyopsisi sonucu atipik B lenfoid hücre
infiltrasyonu görülerek renal lenfoma tanısı konan olguya kemoterapi planlandı.
Olgu 2: Yetmiş yedi yaşında erkek olgu sık idrara çıkma yakınması ile hastanemize başvurdu. Abdominal ultrasonografide sağ böbrek üst polden kaynaklanan, sağ sürrenal loju dolduran, karaciğer sağ lob posterior segmentler ile sınırları net ayırt edilemeyen, lobule konturlu,
VCI’a bası yapan,16x17cm boyutunda, heterojen hipoekoik solid kitle lezyonu izlendi (Şekil
1). Lezyon komşuluğunda ve karaciğer hilus lojunda büyüğü 4x3cm çapında multipl lenfadenopati saptandı. Abdomen BT’de sağ böbrek üst polde yaklaşık 15x16cm boyutlarında, karaciğere komşu heterojen hipodens kitle lezyonu izlendi. Böbrek düzeyinde aortakaval bölgede
büyüğü 3cm çapında lenfadenopatiler izlendi. Abdominal magnetik rezonans değerlendirmede
sağ böbrek üst polden kaynaklanan, sağ sürrenal
loju dolduran, karaciğer sağ lob posterior segmentler ile ara yağ planları seçilmeyen, heterojen
yapıda 15x16cm boyutlarında düzensiz konturlu
kitle lezyonu izlendi. Lezyon karaciğer hilusunda
ve VCI ‘da bası oluşturmakta olup sağ renal arteri
sarmaktadır. İntravenöz kontrast madde enjeksiyonu sonrası kitle lezyonunun belirgin kontrast
tuttuğu saptandı. Paraaortik alanda büyüğü
3x2cm boyutunda lenfadenopatiler izlendi. Sağ
böbrekteki kitle lezyonunun ince iğne biyopsisi
sonucu atipik B lenfoid hücre infiltrasyonu göŞekil 1. Kontrastlı BT kesitinde sağ böbrek üst polde düzensiz sınırlı,
rülerek renal lenfoma tanısı konan olguya kemo- heterojen hipodens özellikte kitle lezyonu
terapi planlandı.
Sonuç: Literatürde oldukça nadir bildirilen primer renal lenfoma saptanan iki olgunun
görüntüleme bulguları literatür bilgileri eşliğinde sunulmuştur.
293
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P110
Nefron koruyucu teknik ile tedavi edilen multilokuler kistik
nefroma olgusu: Bir olgu sunumu
1
Mustafa Güneş, 1Muzaffer Oğuz Keleş, 1Orhan Koca
BÖBREK KANSERİ
1
Haydarpaşa Numune Ea Hastanesi 2. Üroloji Kliniği, İstanbul
Multiloküler Kistik Nefroma (MLKN) çocukları ve erişkinleri eşit derecede etkileyebilen,
yaygın olmayan, benign karakterde bir renal neoplazidir. Bu böbrek lezyonunu tariflemek
için benign multilokuler kist, multilokuler renal kist ve kistik nefroma gibi değişik isimler
de kullanılır. Bu lezyon, çok sayıda, birbiriyle bağlantılı olmayan sıvı dolu kesecikler içeren,
etrafı iyi sınırlandırılmış kapsüler bir yapı ile karakterize olan bir kitledir. Malign renal neoplazilerden ayırt edilemeyen klinik, radyolojik özellikler gösterir ve genellikle Bosniak Tip
3 lezyon kategorisindedir. Genellikle, ara ara hematürinin görüldüğü asemptomatik kitle
olarak belirir. Bu makalede sağ üst batında ele gelen kitle şikayeti ile getirilen 3 yaşındaki bir
erkek çocuğundaki MLKN olgusunu bildirdik.
294
POSTER
P111
Nefron koruyucu cerrahi yapılan, karşı böbreği normal olgularda
sıcak ve soğuk iskeminin ameliyatli böbrek fonksiyonuna etkisi
1
Levent Çamlıyurt, 1Abdullah Demirtaş, 1Mustafa Sofıkerim, 1Oğuz Ekmekçioğlu,
Denız Demirci, 1Atıla Tatlişen
1
Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kayseri
Amaç: Renal kitle nedeniyle nefron koruyucu cerrahi yapılan, karşı böbreği normal olgularda sıcak ve soğuk iskeminin ameliyatlı böbrek fonksiyonuna etkisinin araştırılması.
Materyal ve Metod: Renal kitle nedeniyle nefron koruyucu cerrahi yapılan, karşı böbreği normal 12 hasta alındı. Hastalar iskemi şekline göre soğuk iskemi (Grup1) ve sıcak iskemi
(Grup2) olarak rastgele iki gruba ayrıldı. Tüm hastalara açık cerrahi teknik ile retroperitoneal
yaklaşımla ameliyat yapıldı. Renal arter kapatıldı. Renal ven hiçbir olguda kapatılmadı. Soğuk iskemi uygulanan hastalarda renal arter kapatıldıktan sonra on dk süreyle donmuş ringer
laktat ile yüzeyel soğutma yapıldı. Tümör perirenal yağlı doku ile birlikte normal renal parankimden 0,5–1 cm sınır ile çıkarıldı. Renal fonksiyonlar, ameliyat öncesi, ameliyat sonrası
birinci ve 15. günlerde yapılan Tc-99m-DMSA ve serum kreatinin düzeyi ile değerlendirildi.
İki grup arasındaki farka Mann Whitney U, iki zaman arasındaki farka Wilcoxon rank test,
ikiden fazla zaman arasındaki farka ise Fredman test ile bakıldı.
Bulgular: Nefron koruyucu cerrahi uygulanan 12 hastanın hiçbirinde ameliyat esnasında
komplikasyon gelişmedi. Ameliyat sonrası bir hastada kanama ve dört hastada uzamış idrar
akıntısı oluştu. İki grup arasnda yaş, vücut kitle indeksi, ameliyat süresi, iskemi süresi, kanama miktarı, idrar akıntı süresi, tümör çapı arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.
Grup1 ve Grup2’deki hastaların ameliyat öncesi, ameliyat sonrası birinci gün ve ameliyat
sonrası 15. gün kreatinin değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (Tablo1).
Ameliyatlı böbreğin DMSA tutulumunda her iki grupta da ameliyat öncesine göre ameliyat sonrası birinci ve 15. günler arasında istatistiksel olarak anlamlı fark varken ameliyat
sonrası birinci ve 15. günler arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (Tablo2).
Sonuç: Nefron koruyucu cerrahi sonrası yaklaşık yarım saatlik soğuk ve sıcak iskeminin
rezidüe renal fonksiyonlara etkisi benzer olup, bu konuda daha fazla sayıda hastada çalışmaya
ihtiyaç vardır.
Tablo 1. Kreatinin değerleri(mg/dl)
Ameliyat öncesi
ortanca
(min-maks)
Ameliyat sonrası 1. gün
ortanca
(min-maks)
Grup1n:6
0.8 (0.6-1)
0.95 (0.8-1.10)
0.9 (0.7-1)
0.43
Grup2n:6
0.95 (0.9-1.20)
1 (0.9-1.3)
1.05 (0.8-1.10)
0.97
ortanca
(min-maks)
P
295
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
BÖBREK KANSERİ
Tablo 2. Ameliyatlı böbreğin DMSA tutulumu (%) oranları
Ameliyat öncesi
ortanca
(min-maks)
ortanca
(min-maks)
ortanca
(min-maks)
P
Grup 1n:6
45 (40-52)bc*
39 (28-46)a*
39.50 (35-47)a*
0.002
Grup 2n:6
50.50 (47 –63)bc*
47 (39-59)a*
42.50 (38-61)a*
0.006
a: Ameliyat öncesine göre farklı grup
b: ameliyat sonrası birinci güne göre farklı grup
c: Ameliyat sonrası 15.güne göre farklı grup
*: istatistiksel olarak anlamlı fark olması(p<0.05)
296
POSTER
P112
Laparoskopik parsiyel nefrektomi deneyimlerimiz: 32 olgu
2
Veli Yalçın, 1Burak Özkan, 1Enis Rauf Coşkuner, 2Ali Ulvi Önder, 2Çetin Demirdağ,
İbrahim Buldu, 2Bilal Tuna
2
ASG Grubu Bakırköy Acıbadem Hastanesi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji
Amaç: Laparoskopik parsiyel nefrektomi özellikle uygun boyutlu tümörlerde giderek
artan sıklıkta yapılan ve başarısı açık parsiyel nefrektomiye eş değer olarak bildirilen bir
yöntemdir.
Gereç ve Yöntem: Nisan 2005- Temmuz 2009 tarihleri arasında yaşları 31-74 arasında,
tümör çapları 1.2-6.4 cm olan 11’i kadın, 21’i erkek olmak üzere toplam 32 hastaya transperitoneal standart laparoskopik parsiyel nefrektomi aynı cerrah tarafından yapılmıştır. İşlem 4
port kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Böbrek serbestlendikten sonra sadece renal artere laparoskopik buldog klemp konularak sıcak iskemi oluşturulmuş ve kitle eksizyonu yapılmıştır.
Parankim sütürleri 2/0 Vicryl 5-8, 28 mm iğne ile rulo Surgicell üzerinden atılmıştır. Herhangi bir doku yapıştırıcısı ve double J katater kullanılmamıştır. Sıcak iskemi süresi 15-52
dakika arasındadır.
Bulgular: İşlem esnasında rutin olarak frozen uygulanmış ve patoloji sonuçları 1 olguda anjiyomyolipom, 2 olguda onkositom, diğer olgularda ise renal hücreli karsinom olarak
gelmiştir. Cerrahi sınır pozitifliği olan 2 olguya laparoskopik radikal nefrektomi yapılmıştır.
1 olguda üst pol tümörüne ulaşım güçlüğü nedeniyle açık cerrahiye geçilmiştir. Kan kaybı
miktarı 100-1500 cc arasındadır. 1500 cc kanama olan olguda tümör eksziyonu renal arter klemplenmeden yapılmıştır. 1 olguda port yerinden kanama nedeniyle yaygın cilt altı
ekimozu, 1 olguda postoperatif 5. günde drenden idrar sızıntısı olup, bu hastaya double J
katater takılmıştır. Operasyon süreleri 130-270 dakika arasında olup, hastane yatış süreleri
3-5 gün olarak hesaplanmıştır.
Sonuç: Tümör yeri ve boyutu seçilmiş olgularda laparoskopik parsiyel nefrektomi açık
cerrahiye alternatif bir yöntemdir. Ancak bu yöntemin deneyimli kişiler, yeterli tecrübe ve
ekipmana sahip merkezlerde yapılmasının uygun olduğunu düşünmekteyiz.
297
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
BÖBREK KANSERİ
P113
Laparoskopik parsiyel nefrektomi’de tümör tabanına uygulanan
devamlı sütür ile rekonstrüksiyonun basitleştirilmesi ve iskemi
süresinin kısaltılması
2
Veli Yalçın, 1Burak Özkan, 1Enis Rauf Coşkuner, 2Ali Ulvi Önder, 2Çetin Demirdağ,
İbrahim Buldu, 2Bilal Tuna
2
1
ASG Grubu Bakırköy Acıbadem Hastanesi, İstanbul, 2İstanbul Üniversitesi, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Üroloji
Amaç: Laparoskopik parsiyel nefrektomide tümör eksizyonu sonrası oluşan kanamaları
kontrol etmek ve toplayıcı sistem açıklıklarını kapatmak için çeşitli sütür teknikleri geliştirilmiştir. Buradaki amaç sıcak iskemi süresini kısaltmaktır. Bizde burada tek geçişli devamlı
sütür tekniği kullanarak yaptığımız olgulardaki deneyimimizi paylaşmak istedik.
Gereç ve Yöntem: Nisan 2005- Temmuz 2009 tarihleri arasında 32 böbrek tümörü olgusuna transperitoneal laparoskopik parsiyel nefrektomi uygulanmıştır. Uygun olan olguların 8’inde rekonstrüksiyonu basitleştiren tek geçişli devamlı sütür tekniği uygulanmıştır. Bu
olgularda kanama kontrolü ve toplayıcı sistem açıklığının kapatılmasında ucuna Weck klip
konulmuş 5/8 2-0 Vicryl önce kapsül ve parankimi içine alacak şekilde tümör tabanından
çıkarılmış, daha sonra kanayan vasküler yapılar ve toplayıcı sistem açıklıkları devamlı sütürler şeklinde kapatılmış ve iğne karşı taraf parankim ve kapsülünden çıkarılarak Weck klip
konulmuştur.
Bulgular: Klasik sütür yöntemini uyguladığımız 24 hastamızda sıcak iskemi sürelerimiz
30-52 dakika arasında iken bu yöntemde 15- 27 dakika arasında değişmiştir. Bu 8 olguda
herhangi bir komplikasyona rastlanılmamıştır.
Sonuç: Tek geçişli devamlı sütürler ile sağlanan rekonstrüksiyon tekniği laparoskopik
parsiyel nefrektomide böbrek onarımını kolaylaştırmakta, morbiditeyi azaltmakta, klempin
erken alınmasını sağlayarak iskemi süresini kısaltmaktadır.
298
POSTER
P114
Rabdoid özellikler gösteren renal hücreli karsinom
1
Nil Çulhacı, 1Zeliha Çetin, 1Mehmet Dündar, 1Nezih Meydan
Adnan Menderes Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Aydın
Rabdoid değişiklikler çeşitli neoplazmlarda gözlenebilen, genellikle agresif davranışla karakterli değişikliklerdir. Renal hücreli karsinomda rabdoid özellikler seyrek olarak tanımlanmıştır. Sol omuz ağrısı yakınmaları bulunan 66 yaşındaki kadın hastanın sistemik incelemesinde sağ böbreğinde kitle saptanmış, nefrektomi yapılan hastaya rabdoid özellikler gösteren
renal hücreli karsinom tanısı konmuştur.
299
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P115
Böbrek müsinöz tübüler iğsi hücreli karsinomu: Bir olgu nedeni ile
bilgilerin gözden geçirilmesi
1
Ayhan Karabulut, 1Mümtaz Dadalı, 1Şahin Bağbancı, 2Muzaffer Çaydere, 1Levent Emir,
Demokan Erol
BÖBREK KANSERİ
1
1
S.B. Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi 1. Üroloji Kliniği, Ankara, 2S.B. Ankara Eğitim ve Araşıma Hastanesi
Patoloji Kiniği, Ankara
Giriş: Yakın bir süre önce renal hücreli karsinomun miksoid ve/veya müsinöz stroma
içerisinde tübüler ve iğsi alanlar şeklinde izlenen nadir ve alışılmadık bir türü tanımlanmış ve müsinöz tübüler ve iğsi hücreli karsinom (MTİHK) olarak adlandırılmıştır. Burada
Türkiye’de yayımlanan ilk MTİHK olgusu olduğunu düşündüğümüz hastanın sunumu yapılarak ilgili güncel bilgiler gözden geçirildi.
Olgu:40 yaşında kadın hasta, 4 yıldır olan bel ağrıları ve 2 haftadır olan karın ağrısı şikayetiyle başvurdu. Özgeçmişinde hipotiroidi ve buna yönelik ilaç kullanımı vardı. Fizik muayene ve vital bulguları normaldi. Tam kan sayımı, serum biyokimyası ve idrar analizi sonuçları
normaldi. Abdominal ultrasonografide sol böbrek orta kesimde 86x90mm boyutunda düzgün
sınırlı heterojen hipoekoik lezyon izlendi.Bilgisayarlı tomografide sol böbrek orta kesimde,
alt kutba uzanan 80x80x11mm boyutlarında kontrast madde öncesi böbrek parankimi ile
izodens(32HÜ), kontrast madde sonrası nefrogram fazında kontrastlanan(60HÜ) heterojen
görünümde hipodens kitle lezyonu izlendi.Hastaya sol radikal nefrektomi yapıldı. Spesimenin histopatolojik incelenmesinde tümörün böbekle sınırlı MTİHK olup, cerrahi sınırların negatif olduğu, tümöre uygulanan immünohistokimyasal boyamada vimentin,MUC-1,
CK7, CK19, ile güçlü(++), EMA ile fokal(+),C8/18 fokal(+)izlenirken,CK20(-),HMWCK
34 Be12(-),CD10(-) olduğu,Ki67 proiferatif indeksinin düşük,Alcian blue ve PAS boyamada zemindeki müsinöz alanların (+) boyandığı rapor edildi. Hastanın postoperatif 9.ay
kontrolünde hangi bir problemle karşılaşılmadı.
Tartışma:: Böbreğin MTİHK ilk kez 1998 yılında tanımlanmıştır. Daha önce sınıflandırılamayan renal hücreli kanser kategorisinde olan bu tümör tipi, 2004 WHO sınıflandırmasında ayrı bir antite olarak tanımlanmıştır. Kadın hastalarda daha sıktır.17-82 gibi
geniş bir yaş dağılımı göstermektedir ve iyi prognozludur. Ancak literatürde sarkomatoid
diferansiyasyonlu kötü seyirli vaka da bildirilmiştir. MTİHK, sarkomatoid değişikliler gösteren papiller böbrek hücreli karsinom ile karıştırılabilir. Tanıda immunohistokimyasal çalışmanın yanında hücrelerin morfolojik incelenmesi önem taşır.Genetik çalışmalarda MTİHK
olgularında 1,4,6,8,13 ve 14. kromozomlarda kayıp, 7,11,16 ve 17.kromozomlarda fazlalık
gösterilmiştir.
Sonuç: MTİHK yeni tanımlanmış nadir görülen bir böbrek tümörüdür. İyi prognozlu
olup düşük dereceli karsinom olarak kabul edilmelidir.Sarkomatoid değişiklikler bulundurması prognozu kötü etkilemektedir
300
POSTER
P116
Nadir görülen böbrek tümörü: Toplayıcı duktal karsinom
1
Fatih Oğuz, 2Ali Güneş, 3Haluk Söylemez, 2Ali Beytur, 2Bülent Katı
Malatya Devlet Hastanesi, Üroloji Kliniği, Malatya, 2İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı,
Malatya, 3Özel Malatya Müjde Hastanesi, Üroloji Kliniği, Malatya
Giriş: Renal hücreli karsinomlar genellikle proksimal tübüllerden gelişen epitelyal hücre
tümörleri olarak bilinirler. Hiedelberg sınıflamasına göre renal hücreli karsinomlar 4 grupta
incelenir: Yaygın, papiller, kromofob ve toplayıcı duktal karsinomlarıdır. Toplayıcı duktal
karsinomlar böbrek medullasındaki toplayıcı kanalların distal kısımlarından köken alan bir
tümördür ve böbrek tümörleri içerisindeki insidansı % 0,4- 2,6 arasındadır. Diğer böbrek
hücreli kanserlere göre daha agresif seyirlidir. Tanı konulduğunda, sıklıkla metastaz yapmışlardır. Ortalama sağ kalım 15 hafta olarak bulunmuştur.
Sol yan ağrısı ve pıhtılı hematüri yakınmasıyla baş vuran ve toplayıcı duktal karsinom
tanısı alan bir olgu sunulmuştur.
Olgu Surumu: Haziran 2009’da sol lomber ağrı ve pıhtılı hematüri nedeniyle başvuran 9
yaşında kız çocuğu değerlendirmeye alındı. Hastanın anamnezinde 4 -5 aydır süren renal kolik
ve pıhtılı hematürisi vardı. Fizik muayene ve biyokimya değerleri normal sınırlardaydı. Tam
idrar analizinde silme eritrosit saptandı. Yapılan USG’de sağ böbrek orta polde renal pelvise
komşu 32 x 21 mm boyutta hipoekoik solid kitle tespit edildi ve pelvikalisiyel sistemi normaldi. BT’ de sol böbrek üst kısımda kalikslerde yaylanmaya neden olan yaklaşık 20 mm çapında
hipodens muntazam konturlu kitle lezyon tespit edildi (Şekil 1a). MR’ da sol böbrek üst pol
parankiminden başlayıp, pelvikalisiyel sisteme uzanan 45x23x22 mm boyutlarında T1A hipointens T2A intermediate intensitede süperiorunda nekrotik kistik alanlar içeren, IVKM sonrası
yoğun kontrast gösteren kitle lezyonu tespit edildi (Şekil 1b). Bu bulgularla hastaya sağ transperitoneal radikal nefrektomi yapıldı, operasyon sırasında ve operasyon sonrası komplikasyon
gelişmedi ve hasta postoperatif 5.gün taburcu edildi. Patolojik değerlendirmede Toplayıcı Ductus Karsinomu olduğu tespit edildi. Tümör böbreğe sınırlıydı ve parankim dışına çıkmamıştı.
Yapılan diğer tetkiklerde metastaz lehine bulguya rastlanmadı. Hasta takip altına alındı.
Sonuç: Renal Toplayıcı Duktus karsinomları son derece nadir görülen hızlı ve agresif
seyreden böbrek tümörleridir. Özellikle çocuk yaş grubunda pıhtılı hematüri daha dikkatli
değerlendirilmeli ve maligniteler ayırıcı tanıda düşünülmelidir.
Renal kitle, BT ve MR görüntüleri
Şekil 1. Sol böbrekteki kitlenin BT (A) ve MR (B) görüntüsü.
301
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P117
Yürüme zorluğuna neden olan iyi lokalize dev renal kitle
1
Haluk Söylemez, 2Süleyman Kılıç, 4Bülent Altunoluk, 3Fatih Oğuz, 5Rıza Hakan Öztürk
Özel Müjde Hastanesi, Malatya, 2Özel Yeni Batman Hastanesi, Batman,3Malatya Devlet Hastanesi, 4Sütçü
İmam Üniversitesi Tıp Fakültesi, K.Maraş, 5İzmir Asker Hastanesi, İzmir
BÖBREK KANSERİ
1
Amaç: Renal hücreli kanserin klinik belirti ve bulguları, paraneoplastik sendromları ve
metastatik hastalıkta venöz tutulumun bir işareti olarak tanımlanan alt ekstremite ödemi
iyi bilinmektedir. Bu olguda ise metastaz olmamasına rağmen sadece IVK’nın kitle basısına
bağlı olduğunu düşündüğümüz ileri derecede alt ekstremite ödemi ve buna bağlı gelişen
yürüme zorluğu ile dikkat çeken dev bir renal kitleyi sunuyoruz.
Olgu Surumu: 64 yaşında erkek hasta 5 aydır süren sağ yan ağrısı, distansiyon, makroskopik hematüri, alt ekstremitede ödem ve yürüme zorluğu nedeniyle başvurdu. Fizik muayenesinde sağ üst kadranda büyük bir kitle, göbek çevresi cildinde ve alt ekstremitede variköz venler
ve ödem tespit edildi. Üst abdominal bilgisayarlı tomografide (BT) 16 kesitte izlenen, sağ böbreği tümüyle kaplamış, mikro kalsifikasyonlar içeren, kompleks 15,3x11,4x15 cm boyutlu sağ
renal kitle görüldü (Şekil 1). IVK kitle basısı nedeniyle karaciğer hilusunda yeterince değerlendirilemedi. Bilateral inguinal, paraumblikal ve abdominal cilt altında çok sayıda variköz venin
neden olduğu nodüller tespit edildi. Transperitoneal sağ radikal nefrektomi ve lenfadenektomi
yapıldı. Operasyon sırasında çok sayıda dilate subkütan ven ve birçok preaortik lenf nodu
görüldü. İVK kitle tarafından basıya uğramıştı. Postoperatif takibinde önemli bir Renal Kitle, Hsoylemez
komplikasyon izlenmeyen hasta onuncu
günde taburcu edildi. Serum kreatinin değeri taburcu olduğu sırada 1,8 mg/dl idi.
Histopatolojik incelemesi ise renal
hücreli kanser (berrak hücreli tip- fuhrman nükleer grade III) olarak rapor edildi.
Renal kapsül invazyonu olduğu ancak lenfovasküler veya perirenal yağ doku invazyonu olmadığı bildirildi.. Operasyondan
3 ay sonra yapılan kontrolde alt ekstremite ödeminin azaldığı ve hastanın yürüme
probleminin ortadan kalktığı görüldü.
Şekil 1. Sağ böbrekteki dev renal kitlenin BT görüntüsü.
Sonuç: Bildirdiğimiz hasta literatürde
saptayabildiğimiz bölgesel veya uzak metastaz yapmamış ikinci büyüklükteki tümöre sahiptir.
Hastanın 3.ay kontrolünde yapılan tetkiklerde metastaza rastlanmadı ancak bu süre hastanın
takibi açısından çok kısadır. Hastanın kitle basısına bağlı semptomlarının düzelmesiyle birlikte,
halihazırda mikro metastaz varlığı saptanamadığı için, ancak uzun dönem takip ile bu hastada
survinin ne olacağı ve yaptığımız tedavinin kür sağlayıp sağlamadığı anlaşılacaktır. Bu olgu
RHK’un her hastada ortaya çıkışının ve davranışının farklı olabileceğinin bir göstergesidir.
302
Renal hücreli kanser patolojilerinde izlenen toplayıcı sistem
invazyonu ve tümör nekrozu varlığının hastalıksız sağkalım
üzerindeki etkisi
1
Polat Türker, 1Buğra İçli, 1Ahmet R. Aslan, 1Ergin Yücebaş, 1Feridun Şengör
1
Amaç: Renal hücreli kanser (RHK) patolojilerinde izlenen toplayıcı sistem invazyonu
ve tümör nekrozu varlığının, nükssüz sağkalım üzerindeki etkisi üzerine literatürde çelişkili
sonuçlar mevcuttur. Bu patolojik faktörlerin etkilerini kendi hasta grubumuz üzerinde araştırmayı planladık.
Hastalar ve Yöntemler: Kliniğimizde 2001- 2009 tarihleri arasında renal kitle nedeni
ile radikal nefrektomi uygulanan ve patolojisi RHK olarak rapor edilen hastalar retrospektif
olarak incelendi. Tümörlerinde toplayıcı sistem invazyonu ve nekroz izlenen hasta grubu, bu
bulguların izlenmediği grup ile nükssüz sağkalım açısından karşılaştırıldı. Sağkalım analizi
Kaplan Meier metodu ile yapıldı.
Bulgular:
Çalışmaya dahil edilen 104 hastanın hepsi toplayıcı sistem invazyonu açısından değerlendirilirken; patolojik tümör nekrozu 71 hastada değerlendirildi. Toplayıcı sistem invazyonu 104 hastanın onunda (%10), patolojik tümör nekrozu 71 hastanın otuzbeşinde izlendi
(%49). Toplayıcı sistem invazyonu ve tümör nekrozu varlığının ileri patolojik evre ile daha
fazla birliktelik gösterdiği izlendi (Tablo 1 ve 2). Her iki faktör 5 yıllık hastalıksız sağkalımı
olumsuz etkilese de, bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (p=0.6, %95CI=29.157.3)(p=0.8, %95CI=39.1-59.7)(Şekil 1).
Sonuç: Toplayıcı sistem invazyonu ve tümör nekrozu varlığı, daha ileri patolojik evre ile
birliktelik gösteren iki bulgudur. Hastalıksız sağkalım üzerindeki etkilerini daha iyi anlaşılabilmesi için daha geniş hasta sayılı çalışmalara ihtiyaç vardır.
Tablo 1.
Toplayıcı Sistem İnvazyonu
n
Yaş ort (±SD)
Var
Yok
10
94
p
58.1 (±23.3)
58.1(±11.7)
0.9
pT1N0M0
2 (%20)
59(%63)
0.02
pT2N0M0
4 (%40)
16 (%17)
0.1
pT3N0M0
3 (%30)
16 (%17)
0.5
LN(+)
1 (%10)
3(%3)
0.4
303
BÖBREK KANSERİ
POSTER
P118
POSTER
Tablo 2.
Patolojik tümör nekrozu
n
BÖBREK KANSERİ
Yaş ort (±SD)
Var
Yok
35
36
p
62.4(±9.6)
56.9 (±13.6)
0.06
pT1N0M0
15 (%43)
34 (%94)
<0.001
pT2N0M0
10 (%29)
2 (%5)
0.02
pT3N0M0
6 (%17)
0
0.03
LN(+)
4 (%11)
0
0.11
Şekil 1. RHK patolojilerinde toplayıcı sistem invazyonu ve tümörde nekroz izlenen ve izlenmeyen hastaların nükssüz sağkalım eğrileri (p=0.6 ve p=0.8)
304
Gerota fasyası içinde sınırlı renal hücreli kanser tanısı olan
hastalarda tanıdan operasyona kadar geçen sürenin hastalıksız
sağkalım üzerine etkisi
1
Polat Türker, 1Buğra İçli, 1Seyit Özdemir, 1Alkan Çubuk, 1Ahmet R. Aslan, 1Feridun Şengör
1
Amaç: Renal kitle tespit edilen hastalarda tanı sonrası ameliyata kadar geçen süre, istenmese de çeşitli nedenlerle uzayabilmektedir. Bu çalışmada, Gerota fasyası içinde sınırlı,
metastatik olmayan (pT1, pT2, pT3 N0 M0) renal hücreli kanser tanısı olan hastalarda
tanı zamanından operasyona kadar geçen sürenin hastalıksız sağkalım üzerine olan etkisi
araştırıldı.
Hastalar ve Yöntemler: Kliniğimizde Ocak 2001-2009 tarihleri arasında radikal nefrektomi uygulanarak pT1, pT2, pT3 N0 M0 Renal Hücreli Kanser tanısı almış 92 hasta dahil
edildi. Tanı zamanından operasyona kadar geçen süre 60 gün ve üzeri (OS ≥60) olan 22
hasta, 60 günden daha kısa zamanda opere edilen (OS<60) 70 hasta ile tedavi sonrası 5 yıllık
hastalıksız sağkalım açısından karşılaştırıldı.
Bulgular: İki gruptaki hastalar, yaş, ECOG performans skalası ve tümörlerin Fuhrman
sınıfı açısından benzer özelliklere sahiptiler. Tanı anından operasyona kadar geçen ortalama
süre 24.9 (±12.9) gün ve 142.4 (±84.1) gün olarak tespit edildi. Operasyon öncesi 60 günden fazla bekleme süresi olan grupta operasyon zamanındaki tümör boyutları ve pT evresi
diğer gruba oranla daha ileriydi (p=0.03 ve p=0.02) (Tablo 1). Tüm hastaların ortalama takip
süresi 27(±25) ay idi. Operasyona kadar geçen sürenin 60 gün ve üzerinde olmasının 5 yıllık
sağkalım üzerinde istatistiksel olarak anlamlı bir fark yaratmadığı gözlendi (p=0.1) (OS<60
için %95 CI: 46.3.0–58.4)(OS≥60 için %95 CI: 37.3–59.6) (Şekil 1).
Sonuç: Bu çalışmada Gerota fasyasında sınırlı renal tümörlerde, tanıdan operasyona kadar geçen sürenin 5 yıllık sağkalım üzerinde anlamlı bir etkisi gözlemlenmedi. Bu etkinin
daha iyi değerlendirilebilmesi için daha yüksek hasta sayılı çalışmalara ihtiyaç vardır.
305
BÖBREK KANSERİ
POSTER
P119
POSTER
Tablo 1.
<60 gün
Hasta sayısı
BÖBREK KANSERİ
Operasyona kadar
geçen ortalama süre (gün)
Yaş ortalaması
ECOG 0-1
ECOG >1
≥60 gün
70
22
24.9 (±12.9)
142.4 (±84.1)
56.5 (±14)
61.2 (±9)
p=0.1
56 (%80)
18 (%82)
p=0.8
14 (%20)
4 (%18)
6.7 (±3.6)
8.8 (± 5.1)
p=0.03
T1
47 (%67)
8 (%36)
P=0.02
T2
11 (%16)
9 (%41)
T3
12 (%17)
5 (%23)
Fuhrman 1
7 (%10)
2 (%9)
Fuhrman 2
37 (%53)
14 (%64)
Fuhrman 3
21 (%30)
4 (%18)
Fuhrman 4
5 (%7)
2 (%9)
Ortalama tümor boyutu (cm)
p=0.7
Şekil 1. Tanı zamanınıdan operasyona kadar geçen sure (OS) 60 günün üzeri ve altında olan hastaların Kaplan Meier sağkalım eğrileri (p=0.1)
306
POSTER
P120
Metastatik renal hücreli karsinom: Tek merkez deneyimi
1
Pınar Kara, 1Işıl Uğur, 1Bülent Küçükplakçı, 1Cem Mısırlıoğlu, 1Ergun Sanrı,
Yeşim Elgin, 1Aytül Özgen, 1Taciser Demirkasımoğlu, 1Yıldız Güney
1
Renal hücreli karsinom (RHK) tüm erişkin tümörlerinin %3’ünü oluşturmaktadır. RHK
yüksek metastaz potansiyeli olan ve vücudun her bölgesine metastaz yapma eğilimi olan bir
tümördür. Biz bu çalışmada; kliniğimizde metastatik RHK(mRHK) nedeniyle takip edilen
hastalarda; hasta, tümör, tedavi ile ilgili özellikleri, sağkalım oranları ve buna etki edebilecek
faktörleri incelemek istedik.
Materyal ve Metod: Bu çalışmada Ocak 2000-Ocak 2008 tarihleri arasında kliniğimize
müracaat eden ve MRHK tanısı ile tedavi edilen 91 hasta üzerinde retrospektif olarak yapılmıştır.Tüm hastaların yaş, cinsiyet, metastaz bölgesi, patoloji bulguları değerlendirirlmiştir.
Bulgular: Hastaların medyan yaşı 51(35-85) idi. Hastaların 58’i erkek ve 33’ü kadındı.
Hastaların 39’unda tanı radikal nefrektomi ile 49 hasta perkütan biyopsi ile ve 3 hastada
ise radyolojik olarak tanı almıştı. Radyolojik olarak tanı alan 3 olgu dışında tüm vakalarda histopatoloji berrak hücreli karsinomdu. En sık metastaz bölgeleri sırasıyla kemik(88),
beyin(14), akciğer(6) ve karaciğere(4) idi. Onaltı hastada metastaz ardışık veya eş zamanlı
birden fazla organa idi. İskelet sisteminde dağılım 48 hastada aksiyel, 25 hastada periferal
ve 15 hastada her iki bölgede de tesbit edilmişti. Hastalara palyatif radyoterapi 8-30 Gray
arasında uygun Co60-LA cihazı ile 1-10 fraksiyonda uygulandı. Hastaların izlem süresi 361 ay arasında idi. Tedavi süreci içerisinde hastaların 7’si(5 beyin, 2 kemik metastazlı olgu)
ölmüştü. Ortanca yaşam süresi 17 aydı. Kemik metastazlı olgularda 1 yıllık sağkalım %32.1,
2 yıllık sağkalım %8 olarak bulundu. Beyin metastazlı olgularda ise hastaların 5’i palyatif
radyoterapi sırasında kaybedildi. Altı aylık sağkalım %8 idi.Vakaların tamamı 1 yıl sonunda
kaybedilmişti. Hastalar genel sağkalım üzerine etki eden faktörler açısından değerlendirildiğinde; erken yaşta metastaz olmasının, tanı anında beyin metastazı ile başvuran hastaların
genel yaşam süresi üzerinde olumsuz olduğu ancak istatistiksel olarak anlamlı değildi.
Tartışma: Literatürde mRHK’lı hastaların prognozu oldukça kötüdür. Mortalitesi yüksek bir malignite olması nedeniyle prognostik faktörlerin belirlenmesi önemlidir. Bizim vaka
grubumuzda hastalığın erken yaşlarda daha sıklıkla tanı anında metastatik olduğu ve beyin
metastazlı olguların sağkalımlarının daha kötü olduğu gözlemlendi. İskelet sisteminde aksiyal
ve periferal yerleşimin radyoterapiye cevap ve yaşam süreleri arasında bir fark saptanmadı.
307
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P121
Böbrek tümörlerinde laparoskopik nefron koruyucu cerrahi: Kısa ve
orta dönem onkolojik sonuçlarımız
1
Mustafa Bilal Tuna, 1Fatih Özdemir, 1Çağatay Doğan, 1Veli Yalçın, 2Ali Rıza Kural,
Oktay Demirkesen, 1Can Öbek
BÖBREK KANSERİ
1
1
İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul, 2İstanbul Bilim Üniversitesi
Üroloji Anabilim Dalı, İstanbul
Amaç: Laparoskopik parsiyel nefrektomi operasyonu giderek daha yaygın uygulanmaktadır. Bu çalışmada; kliniğimizde yapmış olduğumuz laparoskopik parsiyel nefrektomi operasyonlarının kısa ve orta dönem onkolojik sonuçlarını araştırdık.
Materyal ve Metod: Kasım 2003 ve Haziran 2008 tarihleri arasında 15 hastaya laparoskopik nefron koruyucu cerrahi uygulandı. Laparoskopik yöntem 14 hastada transperitoneal
yoldan, 4 port yardımıyla yapıldı. 1 hastada ise yöntem retroperitoneal yoldan, 3 port yardımıyla gerçekleştirildi.Açık cerrahiye geçilen 1 hasta ve nihai patolojisi benin olan 5 hasta
analiz dışı bırakıldı.
Sonuçlar: Ortalama hasta yaşı 39’du(28-60).Hastaların 9’u erkek, 6’sı kadındı. Ortalama tümör çapı 34,2 mm idi. Ortalama operasyon süresi 193 dk(182-212 dk) idi. Ortalama
takip süresi 41 aydı. Laparoskopik nefron koruyucu cerrahi yapılan 15 hastanın 10’unda
nihai patoloji RCC lehine geldi.
Ortalama 41 aylık hastalık takip süresi boyunca, hiçbir hastada lokal nüks saptanmadı.
Çalışmamızda; toplam ve kanser spesifik sağkalım %100 olarak bulundu.
Yorum: Laparoskopik nefron koruyucu cerrahi erken evre böbrek tümörlerinde kısa ve
orta dönemde etkili bir tedavi şeklidir.
308
Renal kitlelerin ameliyat öncesi görüntülenmesi:
Bilgisayarlı tomografideki ölçüm gerçek tümör ölçüleri ile korele midir?
POSTER
P122
1
Ferhat Ateş, 1İlker Akyol, 2H.onur Sıldıroğlu, 3Zafer Küçükodacı, 1Hasan Soydan,
Kenan Karademir, 1Kadir Baykal
1
Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Üroloji Servisi, 2Gata Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Radyoloji Servisi, 3Gata
Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Patoloji Servisi, İstanbul
Amaç: Ameliyat öncesi bilgisayarlı tomografi ile hesaplanan tümör ölçüleri ile cerrahi
spesmende ölçülen arasındaki farkın ve bunun klinik etkilerinin değerlendirilmesi
Gereç-Yöntem:1995 ile 2007 yılları arasında kliniğimizde renal kitle nedeniyle cerrahi
rezeksiyon uygulanan 86 hastanın verileri geriye dönük olarak incelendi. Tümör boyutları
hem ameliyat öncesi bilgisayarlı tomografi ile hem de ameliyat sonrası patolojik spesmenden
doğrudan ölçüldü. Histolojik inceleme yapıldı. Ortalama radyografik tümör ölçüleri ile patolojik ölçüleri kıyaslamak için Wilcoxon testi uygulandı.
Bulgular: Ortalama yaş 59 (21-84) yıl idi. Klinik evre 13 olguda T1a, 47 olguda T1b
ve 26 olguda T2 ve üzeri iken, patolojik evre 12 olguda T1a, 45 olguda T1b ve 29 olguda
T2 ve üzeri bulundu. Histolojik tipler 72 olguda berrak hücreli, 7 olguda papiller, 5 olguda
kromofob, birer olguda da sarkomatoid ve onkositik karsinom olarak belirlendi. Radyolojik
ve patolojik olarak ölçülen ortalama tümör çapları sırayla 6.33 ve 6.43 cm idi (p=0.342). Ortalama radyografik ölçüm patolojik ölçümden 1 mm daha küçük bulundu. Hastalar tümör
çapına göre <4, 4-7 ve >7 cm olarak gruplandırıldığında ortalama radyografik çap 2.79, 5.44
ve 9.57 cm, ortalama patolojik çaplar ise 3.47, 5.62 ve 9.26 cm bulundu. Radyografik ölçüm, <4 ve 4-7 cm gruplarında gerçek tümör çapını sırayla 0.68 ve 0.18 cm daha küçük, >7
cm grubunda ise 0.31 cm daha büyük hesapladı (sırasıyla p=0.018, p=0.470 ve p=0.454).
Sonuç: Radyolojik ve patolojik ölçümler arasındaki genel fark 1 mm olarak bulundu.
Ölçüm hatasına bağlı anlamlı derecede evre kayması hatası saptanmadı. Bizim bulgularımız
bilgisayarlı tomografinin renal tümör ölçümlerini ameliyat öncesi tahmin etmede doğru bir
yöntem olduğunu desteklemektedir.
Tablo 1.
Tümor Çapı
Radyografik
Patolojik
ortalama fark (cm)
n
p
<4 cm
2.79±0.49
3.47±1.16
0.68
12
0.018*
≥4 ve <7 cm
5.58±0.91
5.80±1.39
0.22
50
0.235
≥7 ve <10 cm
8.00±0.91
7.75±1.46
-0.25
10
0.324
≥10 cm
11.19±1.93
10.57±1.99
-0.62
14
0.369
≥7 cm
9.80±2.23
9.34±2.26
-0.46
24
0.166
Toplam
6.33±2.69
6.43±2.54
0.1
86
0.342
309
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P123
Nefron-koruyucu böbrek cerrahisi sonrası renal arter
psödoanevrizması
1
Tayfun Oktar, 1Ahmet Musaoğlu, 1Tarık Esen, 2Izzet Rozanes
BÖBREK KANSERİ
1
VKV Amerikan Hastanesi Üroloji Bölümü, 2VKV Amerikan Hastanesi Girişimsel Radyoloji Bölümü, İstanbul
Amaç: Nefron-koruyucu böbrek cerrahisi sonrası renal arter psödoanevrizması görülen
vakaların değerlendirilmesi.
Materyal ve Metod: 2004-2009 yılları arasında kliniğimizde renal kitle nedeniyle nefron
koruyucu cerrahi uygulanan 69 olgudan postoperatif renal arter psödoanevrizması tanısı ile
tedavi edilen hastaların kayıtları incelendi.
Bulgular: Renal arter psödoanevrizması 2 (2.8%) hastada saptandı. Birinci olguda postoperatif 12.gün, diğerinde postoperatif 6. gün ani başlayan makrohematüri, ağrı ve hemodinamik instabilite gelişti. Her 2 olguda da önce kontrastlı BT, sonrasında angiografi yapıldı.
Bu esnada, 1. olguda orta segmental arter dalına 2 adet coil, 2.olguda yine orta segmental
arter dalına 4 adet coil ile embolizasyon uygulandı. Klinik olarak stabil hale gelen hastalarda
ek bir cerrahi girişim uygulanmadı. Postoperatif ortalama 8 aylık takip sonrası hastalarda
herhangi bir komplikasyon gelişmedi.
Sonuç: Renal arter psödoanevrizması, nefron koruyucu cerrahi sonrası nadir görülen
fakat hayatı tehdit edebilen bir komplikasyondur. Erken tanı ve uygun tedavi ile morbiditesi
düşüktür. Selektif arter embolizasyonu başarılı ve ilk uygulanması gereken tedavi seçeneğidir.
310
Renal pelvis karsinomunda uylukta izole yumuşak doku metastazı:
Olgu sunumu
POSTER
P124
Pınar Kara, 1Cem Mısırlıoğlu, 1Bülent Küçükplakçı, 1İşıl Uğur, 1Taciser
Demirkasımoğlu, 1Aytül Özgen, 1Yeşim Elgin, 1Ergun Sanrı, 1Nadi Özdamar
1
Kanserde metastazların yumuşak doku kitleleri şeklinde ortaya çıkması oldukça nadirdir,
bu durum klinik ve patolojik olarak tanının karışmasına, tedavinin gecikmesi ve hastanın
yaşam kalitesinin bozulmasına neden olmaktadır. Yumuşak doku metastazı en sık akciğer ve
cilt tümörlerinde görülmekte ve değişici epitel hücreli karsinomda izole iskelet kası ve yumuşak doku metastazı çok nadir olarak gözlemlenmiştir. Biz burada böbrek pelvis yerleşimli
değişici epitel hücreli karsinomunda uylukta yumuşak doku metastazını literatür eşliğinde
tartışmak istedik.
Olgu: 64 yaşında erkek hasta hematuri ve sol yan ağrısı şikayetleri ile başvurması sonucu
yapılan tetkikleri sonucu abdominal BT’de sol böbrekte 10*7.7 cmlik kitle ve sol paraaotik
lenfadenopati saptanıp biyopsi sonucu değişici epitel karsinom tanısı almış, uzak taramalarında tutulum olmaması üzerine sol nefrektomi ve lenf nodu disseksiyonu uygulanmıştı.
Hasta postoperatif dönemde adjuvan olarak sol böbrek loju ve tümör yatağı bölgesine15 MV
ile konvansiyonel teknikle 46 Gray radyoterapi almıştı. İki yıl hastalıksız takip edilen hastada
sağ uylukta şişlik, şiddetli ağrı şikayeti nedeniyle yapılan tetkiklerinden yüzeyel bölgenin
USG’sinde sağ uylukta 44*41 mm yumuşak doku kitlesi tesbit edildi ve bölgenin MRG görüntülerinde sağ uyluk bölgesinde yumuşak doku kitlesi, etrafında ödem, artmış kontrast tutulumu saptanıp kesin tanı biyopsi ile malign epitelyal tümör metastazı, immünohistokimyasal çalışmalar sonucu değişici epitel hücreli karsinomla uyumlu olarak bulunmuş ve kitle
eksizyonunun ardından hastaya ağrı palyasyonu amaçlı olarak konvansiyonel tekniklerle 36
Gray radyoterapi uygulanıp hastada ağrı palyasyonu sağlanmış ancak hasta 4 ay sonrasında
yaygın kemik metastazları, bilateral akciğer tutulumu sonucu kaybedilmiştir.
Tartışma: Kanserli hastalarda primer bölge dışında oluşan ağrılı kitlelerde yumuşak doku
metastazları akılda tutulmalı, kesin tanı altın standart olan biyopsi ile konulmalı ve tedavi
her hastaya özgü olarak planlanmalıdır.
311
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P125
Kanser kök hücresi ve Notch yolağında umut veren ortak
embriyonik dönem inhibisyonu
Çağ Çal, 1Gülperi Öktem, 1Serap Uslu, 1Ayşegül Uysal, 2Ayhan Bilir, 3Şule Ayla, 4Burak
Cem Soner
BÖBREK KANSERİ
5
1
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, İzmir, 2İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi
Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, İstanbul, 3Şanlıurfa Kadın Hastalıkları ve Doğumevi, Ş.Urfa, 4Selçuk
Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıp Eğitimi ve Bilişim Anabilim Dalı, Konya, 5Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji
Amaç: Notch sinyal iletisi, embriyonik ve postnatal gelişimde hücre kaderinin belirlenmesi ve kök hücre devamlılığının sağlanmasında rol oynar. Erişkinde bu etkilerin çeşitli
nedenlerle aksamasıyla Notch, onkogen veya tümör baskılayıcı gen olarak etki eder. Notch 1
reseptörü, ligantları Delta 1 ve Jagged 1 hücre membranı ile bağlantılı olup embriyogenezis
ve malign hastalıkların gelişim sürecinde etkilidir. Kanser Kök Hücreleri (KKH), pek çok
özelliğiyle kök hücreye benzeyen tümör hücreleridir. Verapamil, KKH’de “Side Population”
(SP) hücrelerini tamamen ortadan kaldırabilen bir Ca+2 kanal blokeridir. Verapamil uygulamalarının embriyonik gelişimde etki mekanizmalarının belirlenmesi, tedaviye dirençli
KKH’nin yok edilmesi için yeni tedavi seçeneklerinin ortaya konmasında yol gösterici olabilir.
Yöntem: Verapamilin sublethal dozlarının embriyogenezis sürecindeki etkileri fötal böbrekte inceleyerek Notch yolağındaki olası değişimlerin gösterilmesi amaçlandı. Gebeliğin 9.
gününden (E9) itibaren 2x10mg/kg/gün Verapamil uygulandıktan sonra (E18) ve (E21)
günlerde fötal böbrek dokuları incelendi. Kök hücreleri için c-kit reseptör tirozin kinaz (CD
117) ile Notch yolağında ise Notch 1 reseptörü, Delta 1 ve Jagged 1 immunohistokimyasal
olarak değerlendirildi.
Bulgular: Verapamilin böbrek embriyonik gelişim sürecinde Notch yolağındaki inhibitör etkisinin (E21)’de belirgin olarak arttığı, glomerüler ve tübüler alanlarda c-kit immunoreaktivitesinin azaldığı görüldü.
Sonuç: Verapamilin embriyonik gelişim üzerindeki etkilerinin, KKH’nin yok edilmesi
için yeni tedavi seçeneklerinin ortaya konmasında yol gösterici olabileceği düşünüldü.
312
POSTER
P126
Tek arteriyal ya da tam hiler klempaj sonrası tavşan modelinde
böbrekteki değişimler
1
Çağ Çal, 1Mehmet Umul, 2Hakan Aydın, 3Gülperi Öktem
Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, İzmir, 2Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı,
İzmir, 3Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı, İzmir
Amaç: Böbrekte rekonstrüksiyon gerektiren cerrahilerde sıklıkla renal arteriyel akımın
geçici olarak durdurulması zorunludur. Sıcak iskemi zamanı olarak tanımlanan bu süreç
böbrek işlevlerinin geriye dönmesindeki en önemli belirleyicilerdendir.
Çalışmanın amacı; teknik ve zaman olarak farklı klempaj tekniklerinin ardından böbrekte oluşan değişiklikleri işlevsel ve histolojik olarak belirlemektir.
Materyal ve Metod: Yaklaşık 4 aylık ve 3-3.2kg ağırlığındaki 50 tavşan 5 gruba ayrıldılar.
Grup 1 ve 2’de tek başına sol renal arter sırasıyla 30 ve 60 dakika süreyle klampe edildi. Grup 3 ve
4 için tam hilar klempaj yine sırasıyla 30 ve 60 dakika olarak uygulandı. Grup 5 kontrol grubudur. İlk cerrahiden 10 gün sonra böbrek dokusu aynı cerrahi protokol izlenerek çıkarıldı. Çıkarılan doku immunhistokimyasal yöntemelerin uygulanması ve doku düzeyinde malonildialdehid
(MDA) ile superoksit dismutaz (SOD) seviyesinin belirlenmesi için iki eşit parçaya ayrıldı.
Bulgular: Gruplarda saptanan doku MDA düzeyleri tabloda gösterilmektedir. Gruplar
arasında ortalama MDA düzeyi istatistiksel anlamlı farklılık yoktur (p=0.42). Ortalama SOD
düzeyinde grup 1, 3 ve kontrol grubu arasında anlamlı farklılık saptandı (sırasıyla; p=0.026 ve
p=0.019). Grup 1 ve kontrol grubunda çok zayıf NOS immunoreaktivitesi görüldü. Grup 2’de
NOS aktivitesi Grup 1 ve kontrol grubundan fazladır. Grup 3’de güçlü ve grup 4’ de en güçlü
NOS aktivitesi belirlendi. Grupların
NOS immunopozitif hücre düzeyleri
grafik ile verildi.
Sonuç: Çalışma sonuçlarına göre
böbrek dokusunda en iyi korumayı
tek başına renal arterin 30 dakikadan
kısa süre ile klempe edilmesi sağlamaktadır. Deneysel çalışmada elde
edilen sonuçların klinik çalışmalarla
desteklenmesi gereklidir.
Şekil 1. Semi-kantitatif immunohistokimya yöntemiyle NOS immunoreaktivitesi
Tablo 1.
Gruplar
Kontrol Grubu (Grup 5)
SOD (Unit/g protein)
MDA (μM/g protein)
52.9 ± 20
19.1± 4
Tek Arter Klempajı 30 minutes (Grup 1) 60 minutes (Grup 2)
33.2 ± 7.542.3 ± 19.7
17.8 ± 3.618.9 ± 2.7
Tam Hiler Klempaj 30 dakika (Grup 3) 60 dakika (Grup 4)
31.4 ± 9.942.8 ± 17.2
16.1 ± 3.319 ± 2.8
313
BÖBREK KANSERİ
1
POSTER
P127
Siklofosfamid ve ifosfamid nedeniyle oluşan hemorajik sistiti önlemede
mesna ile amifostin ve L-karnitin etkinliklerinin karşılaştırılması
Mustafa Kaplan, 2Vuslat Yürütçaloğlu, 3Nurettin Aydoğdu, 4Şemsi Altaner, 1Tevfik
Aktoz, 1Hüseyin Korucu, 5Hakan Karagöl, 2Murat Çaloğlu, 1İrfan Atakan, 1Osman İnci
DİĞER
1
1
Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Edirne, 2Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Radyasyon
Onkolojisi Anabilim Dalı, 3Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Fizyoloji Anabilim Dalı, 4Trakya Üniversitesi Tıp
Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, 5Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Medikal Onkoloji Anabilim Dalı, Edirne
Giriş: Hemorajik sistit siklofosfamid ve ifosfamidin en önemli yan etkilerinden biridir.
Bu etkiden bu ajanların idrardaki metaboliti olan akrolein sorumlu tutulmaktadır. Oluşan
hasarın oksidatif stres ile ilişkili olduğu düşünülmektedir. Tedavisinin oldukça zor olması
nedeniyle daha çok oluşmasını önlemeye yönelik yaklaşımlar kullanılmaktadır. Bu amaçla
en sık kullanılan ajan mesna olup, etkisini akroleine bağlanarak göstermekte ve bu şekilde
idrardaki akroleini etkisiz hale getirmektedir. Amifostin ise bir aminotiol molekülü olup
antioksidan özelliği nedeniyle ortamdaki serbest oksijen radikallerini ortadan kaldırmakta ve
tümöral olmayan dokuları toksik etkiden korumaktadır. Radyoterapi veya başka sitotoksik
ajanlara bağlı olarak gelişen nefrotoksisitede etkinliği gösterilmiştir. L-karnitin, amifostine
benzer olarak ortamdaki serbest radikalleri ortamdan uzaklaştıran bir ajandır. Kullanımı güvenli ve maliyeti düşüktür. Gerek radyoterapi gerekse kemoterapinin birçok dokuda oluşturduğu hasarı önleyebildiği deneysel olarak gösterilmiştir.
Biz bu çalışmada siklofosfamid ve ifosfamid kullanımına bağlı olarak gelişen hemorajik
sistiti önlemede, etkinliği bilinen bir ajan olan mesna ile antioksidan özelliğe sahip iki ajan
olan amifostin ve L-karnitin etkinliklerini oluşturulan bir rat modelinde karşılaştırdık.
Materyal ve Metod: Çalışmamızda standart laboratuar koşullarında (22±1 0C, 12 saat
aydınlık/karanlık siklusunda) tutulan, aynı biyolojik ve fizyolojik özelliklere sahip, genç erişkin
101 adet Wistar albino erkek ratlardan ağırlıkları birbirine yakın olanlar aynı grupta olacak
şekilde 12 grup oluşturuldu. Gruplar şu şekilde ayrıldı: Grup 1: Siklofosfamid 200 mg/kg (tek
doz). Grup 2: Siklofosfamid 200mg/kg ve mesna 40 mg/kg (siklofosfamid ile aynı anda, 4
saat sonra ve 8 saat sonra). Grup 3: Amifostin 200 mg/kg. Onbeş dakika sonra siklofosfamid
200 mg/kg. Grup 4: L-karnitin 300 mg/kg 8 gün. Dokuzuncu gün L-karnitin 300 mg/kg
verildikten 30 dakika sonra siklofosfamid 200 mg/kg, 10. gün L-karnitin 300 mg/kg. Grup
5: Ifosfamid 400 mg/kg. Grup 6: Mesna 80 mg/kg. Beş dakika sonra ifosfamid 400mg/kg.
Ifosfamidden 4 saat ve 8 saat sonra mesna 80 mg/kg. Grup 7: Amifostin 200 mg/kg. Onbeş
dakika sonra ifosfamid 200 mg/kg. Grup 8: L-karnitin 300 mg/kg 8 gün. Dokuzuncu gün Lkarnitin 300 mg/kg verildikten 30 dakika sonra ifosfamid 400 mg/kg, 10. gün L-karnitin 300
mg/kg. Grup 9: Mesna 40 mg/kg (tek doz). Grup 10: Amifostin 200 mg/kg (tek doz). Grup
11: L-karnitin 300 mg/kg (10 gün). Grup 12: Serum fizyolojik i.p. (tek doz).
İntraperitoneal olarak uygulanan 90 mg/kg ketamin+10 mg/kg xylazin anestezisi altında
mesaneler çıkarıldı. Mesane dokusundaki histopatolojik değişiklikler değerlendirildi. Görülen histopatolojik değişiklikler şu şekilde skorlandı: (0): normal epitelyum, inflamatuar
314
Tablo 1.
Histopatoloji (Skor)
Grup 1
(Siklofosfamid)
Grup 2
(Siklofosfamid+Mesna)
Grup 3
(Siklofosfamid+Amifostin)
Grup 4
(Siklofosfamid+L-karnitin)
Grup 5
(Ifosfamid)
Grup 6
(Ifosfamid+Mesna)
Grup 7
(Ifosfamid+Amifostin)
Grup 8
(Ifosfamid+L-karnitin)
Grup 9
(Mesna)
Grup 10
(Amifostin)
Grup 11
(L-karnitin)
Grup 12
(Serum fizyolojik)
MDA (nmol/mg protein)
Ortalama
±
Standart sapma
Ortanca (Dağılım)
Ortalama
±
Standart sapma
Ortanca
(Dağılım)
1,63±0,52
2
(1-2)
1
(0-2)
0
(0-2)
1,50
(1-2)
2
(0-2)
1
(0-2)
1
(0-1)
1
(0-2)
0
(0-1)
1
(0-1)
1
(0-1)
0
(0-1)
0,70±0,25
0,63
(0,38-1,22)
1,30
(0,38-2,11)
1,51
(0,33-2,09)
0,60
(0,17-1,23)
0,56
(0,1-1,1)
0,53
(0,05-1,04)
0,51
(0,22-0,98)
0,57
(0,15-0,82)
0,48
(0,15-0,58)
0,63
(0,09-1,04)
0,29
(0,2-0,8)
0,35
(0,05-0,62)
0,67±0,71
0,44±0,73
1,50±0,53
1,75±0,71
1,22±0,67
0,56±0,53
0,88±0,64
0,38±0,52
0,71±0,49
0,57±0,53
0,29±0,49
1,23±0,56
1,32±0,66
0,61±0,35
0,57±0,35
0,52±0,34
0,54±0,23
0,51±0,25
0,41±0,16
0,62±0,30
0,36±0,10
0,34±0,20
315
POSTER
DİĞER
hücre yok. (1): hafif değişiklikler (epitelyum hücrelerinde azalma, submukozal ödem, hafif
hemoraji ve birkaç ülserasyon). (2): şiddetli değişiklik (mukozal erozyon, inflamatuar hücre
infiltrasyonu, hemoraji ve çok sayıda ülserasyon). Ayrıca siklofosfamid ve ifosfamide bağlı
gelişen oksidatif mesane hasarını belirlemek için mesane dokusunda MDA düzeyi bakıldı.
Bulgular: Çalışmamızda siklofosfamid ve ifosfomidin histopatolojik olarak istatiksel anlamlı oranda mesane hasarı meydana getirdiği görüldü (sıra ile; p=0.003 ve p=0.001). Mesane hasarı açısından (histopatolojik değişiklikler ve doku MDA düzeyi) her iki ilacın verildiği
gruplar arasında fark yoktu. Etkinliği klinik çalışmalarda da gösterilen mesnanın siklofosfamid
ve ifosfamide bağlı gelişen mesane hasarını histopatolojik olarak düzeltmesine rağmen bu değişiklik istatiksel olarak anlamlı bulunmadı (p>0.05). Siklofosfamid ve ifosfamid öncesi uygulanan amifostin ise histopatolojik hasarı istatistiksel anlamlı oranda azalttı (sıra ile; p=0.008 ve
p=0.006). Bu koruyucu etki histopatolojik olarak gözlenirken, doku MDA düzeylerinde bir
değişiklik saptanmadı. Bununla birlikte, histopatolojik olarak pür kontrol grubu ile karşılaştırıldığında amifostin+siklofosfamid ve amifostin+ifosfamid grupları arasında istatiksel anlamlı
oranda bir farklılık saptanmadı. Ayrıca, siklofosfamid ve ifosfamid öncesi L-karnitin uygulanmasının da istatiksel anlamlı oranda koruyucu etkisi saptanmadı.
Sonuç: Bu çalışmada amifostinin siklofosfomid ve ifosfamide bağlı oluşan mesane hasarını önlediği gösterilmiştir. Ancak L-karnitinin herhangi bir koruyucu etkisi saptanmamıştır.
POSTER
P128
Benign prostat hiperplazisine bağlı kalıcı üriner retansiyon
gelişmesine etki eden klinik faktörler
1
Ç. Volkan Öztekin, 1Mesut Çetinkaya, 1Özgür Akdemir, 1Özgür Uğurlu, 1Yusuf Baykal,
Utku Lokman
DİĞER
1
1
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2.Üroloji Kliniği, Ankara
Hastalar ve Metod: Kliniğimizde Kasım 2007- Temmuz 2009 yılları arasında BPH
nedeni ile opere edilmiş olan 323 hastanın preoperatif verileri retrospektif olarak tarandı.
Hastaların yaş, prostat spesifik antijen (PSA), serbest PSA (fPSA) ve prostat volümleri (Vp)
kaydedildi, serbest/total PSA (f/tPSA) oranları hesaplandı. Hastaların BPH nedeni ile alfa
bloker kullanımı ve Diabetes Mellitus öyküleri araştırıldı. Transrektal ultrasonografide medyan lob bulgusu bulunup bulunmadığı saptandı, sagital düzlemde prostatın mesane içine
5mm den fazla protrüzyonu medyan lob büyümesi olarak değerlendirildi. Bir aydan uzun
süre alfa bloker kullanmış hastalar alfa bloker terapi görmüş olarak kabul edildi. Başvuru
sırasında sondalı olan hastalardan kateterizasyon öncesi ya da enaz 3 hafta sonrasında elde
edilen PSA değerleri analize alındı. PSA yüksekliği nedeni ile biyopsi alınıp prostat kanseri
saptanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Üriner retansiyonda olan ve olmayan hastalar yaş,
PSA, fPSA, f/tPSA, Vp değerleri ve DM, alfa bloker kullanım öyküsü ve medyan lob büyümesi varlığı açılarından karşılaştırıldı, istatistiksel yöntem olarak Ki-Kare ve Mann-Whitney
U testleri kullanıldı, 0,05 den küçük p değerleri anlamlı kabul edildi.
Sonuçlar: Hastaların ortalama yaş, PSA, fPSA, f/tPSA ve V değerleri sırası ile 68.60±8.44
yıl, 5.67±5.61ng/ml, 1.38±1.47ng/ml, 0.29±0.17 ve 59.89±31.15 ml idi. Altmış beş hastada
üriner retansiyon saptandı (%20.1). Retansiyonda olan hastaların PSA, fPSA ve Vp değerleri
olmayanlardan istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek saptandı (p değerleri sırası ile
<0.001, 0.001 ve <0.001). İki grup DM, alfa bloker kullanım öyküsü ve medyan lob büyümesi açısından ise benzerdi (p değerleri sırasıyla p=0.314, 0.147 ve 0.822).
Yorum: Benign prostat hiperplazisi olan hastalarda PSA, fPSA değerleri ve prostat volümü üriner retansiyon ile anlamlı derecede ilişkilidir. Üriner retansiyon riski açısından bu
parametreler için kesme değerlerinin saptanabilmesi hastalık progresyonunun öngörülebilmesine ve erken girişim ile komplikasyonların önlenebilmesine yardımcı olabilir.
Tablo1. Üriner retansiyon olan ve olmayan hastaların karşılaştırılması
Retansiyon (-)
Retansiyon (+)
P*
Yaş (yıl)
68.6±8.2
68.7±8.99
0.796
PSA (ng/ml)
4.84±4.69
9.08±7.47
<0.001
0.001
fPSA (ng/ml)
1.19±1.27
2.12±1.93
f/tPSA
0.30±0.18
0.25±0.12
0.114
Vp
56.8±29.64
73.41±33.611
<0.001
316
POSTER
P129
Testise metastaz yapan dev prostat karsinomu
1
Mehmet Yücel, 1Şahin Kabay, 2Levent Şahin, 3Mustafa Koplay, 4Esra Gürlek Olgun
Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Kütahya, 2Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi
Anestezi ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Kütahya, 3Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Radyoloji Anabilim
Dalı, Kütahya, 4Dumlupınar Üniversitesi Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Dalı, Kütahya
Amaç:-Giriş: Testisin metastatik tümörleri nadir görülür. Lösemi, lenfoma, akciğer ve
prostat metastazları görülür. Testise metastaz yapan dev bir prostat kanserini bildiriyoruz.
Vaka Raporu: 76 yaşında erkek hasta üç yıldır ilerleyerek artan alt üriner sistem şikayetleri ile başvurdu. Rektal muayenesinde çok büyük, sert, nodüler ve fikse bir prostat saptandı.
Üriner sistem ultrasonografisnde böbrekler normal ve 404gr prostat saptandı. PSA:153ng/
ml saptanan hastaya biyopsi önerildi. Biyopsiyi kabul etmeyen hasta 2 ay sonra polikliniğimize başvurduğunda transrektal prostat biyopsisi yapıldı va patoloji sonucu adenokarsinom,
Gleason skor 9(4+5) olarak geldi. Magnetic resonans görüntüleme istenen hastada herhangi
bir lenf nodu saptanmazken 9x8x7cm.lik, rectum, mesane ve iskiyorektal fossaya invaze dev
prostat ve sol testis posteriorununda 2.5x2cm.lik kitle spatandı. Hastaya aynı seansta sol
inguinal, sağ skroatal orşiektomi ve rahat idrar yapabilmesi için TUR-P (Foraj) yapıldı. TUR
patoloji sonucuda adenokarsinom, Gleason skor 9(4+5) olarak geldi. Cerahiden sonra bicalutamide ile androjen blokaj tedavisi başlandı ve PSA değeri ilk 3 ayda 10.8ng/ml’ye düştü.
Son PSA değeri 2.1ng/ml olan hasta 2 yıldır sorunsuz olarak yaşamına devam etmektedir.
Tartışma: Metastatik prostat kanseri için yapılan orşiektomilerde prostat kanserinin testise metastazı %4 olarak saptanmıştır. Pienkos and Jablockow 24000 otopsi üzerinde yaptıkları çalışmalarında testis metastazını %0.06 olarak bulmuşlardır. Testis metastazları genellikle akciğer, prostat, melanoma ve böbrekten, nadiren de mide, pancreas, mesane, rektum
veya penisten kaynaklanmaktadır. Prostatın testis metastazları nadir görülse de testiste şişlik
ve kitlesi olup prostat kanseri tanısı olan hastalarda düşünülmelidir.
Şekil 1.
Magnetic resonans görüntüleme yönteminde herhangi bir lenf nodu saptanmazken
9x8x7cm.lik, rectum, mesane ve iskiyorektal fossaya invaze dev prostat saptandı.
317
PROSTAT KANSERİ
1
POSTER
P130
Primer genitoüriner tüberküloz; tüberküloz epididimit:
Olgu sunumu ve literatürün gözden geçirilmesi
1
Erkan Erdem
TESTİS KANSERİ
1
Muş Devlet Hastanesi Üroloji Kliniği, Muş
Sol testiste ağrı ve şişlik nedeniyle kliniğimize başvuran 14 yaşındaki erkek hastanın yapılan fizik muayenesinde sol testis altında 3x3 cm’lik, testisten net olarak ayırt edilemeyen,
düzensiz sınırlı, sert kitle palpe edildi. Tümör belirteçleri normal olan hastanın yapılan skrotal ultrasonografisinde sol testis alt pol komşuluğunda, epididimi de içine alan, 34x35 mm
boyutlarında, düzensiz sınırlı, hipoekoik, solid kitle izlendi. Sol radikal orşiektomi yapılan
hastanın spesimenin histolojik ve patolojik incelemesi tüberküloz epididimit olarak değerlendirildi. Bu olgu ve literatür eşliğinde testiküler ve paratestiküler kitlelerin ayırıcı tanısında
tüberküloz epididimit göz önünde bulundurulmalıdır.
Patolojik değerlendirmede görülen tüberküloza spesifik dev hücreler
318
POSTER
P131
Testis lenfomali olguda intradural intramedüller metastaz
1
Yasemin Benderli Cihan, 2Mustafa Sofikerim, 2Halil Dönmez, 2Elman Şerifov,
Mehmet Ali Ergül
1
Giriş: Primer testis tümörlerinin çoğu germ hücreli tümörler iken nadiren lenfoma, stromal hücreli tümörler ve sarkomlar görülmektedir. Primer testis lenfoma ile takip edilen hastanın intradural intramedüller kemik metastazı nadir görülmesi nedeniyle sunuldu.
Olgu Sunumu: Sol testiste sert, ağrısız kitle, halsizlik şikâyeti ile üroloji polikliniğine
başvuran 61 yaşında erkek hastaya sol radikal inguinal orşiektomi yapıldı. Histopatolojik
olarak diffüz büyük B hücreli lenfoma tanısı konuldu. Toraks tomografisinde lenfomanın
akciğer parankim tutulumu rapor edildi. Kemik iliği tutulumu da tespit edilen hastaya (Evre
4) R-CHOP 3 kür verildi. Ara değerlendirmede progresyon saptandığı için primere refrakter
second lien kemoterapi planlandı. Olgunun skrotumda yeni oluşan kitlelerine yönelik 36
Gy radyoterapi verilirken her iki alt ekstremitesinde kuvvet kaybı gelişti. Lomber MR’de
T12, L1,ve L2 vertebra korpusları düzeyinde spinal kordu ve tekal keseyi dolduran kontrast
madde enjeksiyonu sonrası ılımlı heterojen kontrast tutulum gösteren ve kord içerisinde
yer yer kistik nekrotik alanların açıldığı intradural intramedüller kitle izlendiği rapor edildi.
Operasyon düşünülmeyen hastaya tutulan alanlara 30 Gy radyoterapi verildi ve aylık zoledronik asit başlanıldı.
Tartışma: Non-hodgkin lenfomalı hastaların % 0.1–10.2’sinde epidural metastaz vardır.
Genel olarak primer spinal lenfomalar iyi prognozlu iken lenfomaların epidural metastazları
daha kötü prognozludur. Lenfomaların diğer epidural metastazlara göre bazı farklı özellikleri
vardır. Lenfomalarda yaygın kemik tutulumu, dolayısıyla patolojik fraktüre ve instabilite
olmaz. Bu olgu, lumbal bölge intradural intramedüller metastaz bulunması ve pedikülden
kaynaklanarak posterior elemanları tutması ve paraspinal yumuşak dokulara yayılması yönünden özelliklidir.
Lenfomalı olgularda genellikle kemik metastazı ekstradural, ekstremedüller görülmektedir. Nadir de olsa intradural ve intramedüller olabileceği akılda tutulmalıdır. Günümüzde
spinal metastazların tedavisinde cerrahi tedavi faydalı olarak görülmesine rağmen değişik
hasta gruplarında radyoterapi, kemoterapi ve değişik kombinasyonlar konusunda tartışmalar
halen devam etmektedir. Tedavi sonucu büyük oranda nörolojik tutuluma bağlı olduğundan
erken cerrahiden yararlanabilecek hastaları iyi seçmek gerekir. Radyoterapi de değişik hasta
gruplarında önerilecek tedavi şeklidir.
319
TESTİS KANSERİ
1
POSTER
P132
Nadir görülen bir testis tümörü: Hemanjiom
1
Haluk Söylemez, 2Mustafa Koplay, 3Fatih Oğuz, 4Bülent Altunoluk, 5Rıza Hakan Öztürk
Özel Müjde Hastanesi, Üroloji, Malatya, 2Dumlupınar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyoloji, Kütahya, 3Malatya
Devlet Hastanesi, Üroloji, Malatya, 4Sütçü İmam Üniversitesi Tıp Fakültesi, Üroloji, K.Maraş, 5İzmir Asker
Hastanesi, Üroloji, İzmir
TESTİS KANSERİ
1
Giriş: Hemanjiom sık rastlanan bir yumuşak doku tümörüdür ancak testiste çok nadiren
görülür. Diğer yumuşak doku tümörleri gibi genellikle paratestiküler alanda ve spermatik
kord üzerinde yerleşirler ve sıklıkla yenidoğan, çocukluk çağı, adölesanda ortaya çıkar. Biz de
bu sunumda nadir yerleşimli bir testiküler hemanjiom olgusunu sunduk.
Olgu Sunumu: Sağ testiste kitle ve hareketle artan ağrı şikayeti ile gelen 13 yaşındaki
hastanın fizik muayenesinde testis ve epididimis arasında yerleşmiş sert bir kitle tespit edildi.
Anamnezde kitlenin 2-3 aydır farkedildiği öğrenildi. Serum b- HCG ve AFP düzeyleri normal olan hastadan ultrasonografi (US) istendi. US’da testis ve caput epididimis arasına yerleşmiş 10 x 8 mm ebatlı, düzgün sınırlı, testis parankimine göre hafif hipoekoik lezyon alanı
izlendi (Şekil 1-a). Yapılan Renkli Doppler US’da noktasal tarzda minimal venöz kanlanma
izlendi. Hastaya genel anestezi altında sağ skrotal eksplorasyon uygulandı. Caput epididimis
ve testis arasında düzgün sınırlı kitle lezyon görüldü. Keskin ve künt diseksiyonla testisten
ayrılan kitlenin saplı ve hemorajik karakterde olduğu, invazyon yapmadığı görüldü ve duvarı
ile birlikte eksize edildi (Şekil 1-b). Patoloji değerlendirmesi sonucu dokunun hemanjiom
olduğu öğrenildi. Doku kesitlerinde; klasik vasküler tümörlerde olduğu gibi vasküler yapılar,
dairesel olarak dizili endotelyal hücreler içerdiği, anaplastik karakter göstermediği görüldü ve
hastaya ek bir tedavi düşünülmedi. Kontrollerde hastada herhangi bir patoloji saptanmadı.
Sonuç: Testis kitlelerinin ayırıcı tanısında, serum b-HCG ve AFP normal ise ve ultrasonografide hipoekoik olarak tespit edilen kitleler sık olarak rastlanan germ hücreli, stromal, sex
cord gibi tümörlerin yanında hemanjiom olarak da düşünülmelidir. Tedavi protokolü olarak
preoperatif ayırımı net yapılamayan bu tümörlerin peroperatif frozen ile tanı koyulması ve bu
tanının hemanjiom olması halinde testis koruyucu cerrahi uygulanması uygun gibi görünmektedir. Bunu destekleyen yazarlar
da mevcuttur. Bir diğer taraftan Testiküler hemanjiom, hsoylemez
diğer organlarda daha kolay tanı
koyulup takip ile yetinilebilen
bu tümörün, testiste de sadece
takip protokolü uygulanmasının malign tümör ihtimali
nedeniyle mümkün olduğunu
düşünmüyoruz. Ayırıcı tanının
net olarak yapılmasının ancak
patolojik incelemeyle olabileceği kanaatindeyiz.
Şekil 1. Kitlenin a) ultrasongrafik, b) makroskopik görünümü
320
Testis tümörlü 35 hastanın irdelenmesi
1
Öznur Aksakal, 1H.Orhan Kizilkaya, 1Hande Koçar, 1Metin Figen, 1Tülin Bek, 1Handan
Erkal, 1Ahmet Uyanoğlu, 1Oktay İncekara
Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, İstanbul
Amaç: Testis kanserleri genç erkekler arasında rastlanan en sık malignensidir.Genellikle
30 yaş civarında pik yapmaktadır.Gerek erken tanınabilmesi, gerekse günümüzde oldukça
etkili tedavilerin uygulanabilmesi ile tedavi edilebilir kanserler grubuna girmiştir.Çalışmanın
amacı kliniğimize başvuran ve Testis tümörü tanısı almış 35 hastanın klinikopatolojik özellikleri ve hastalığın seyrinin retrospektif olarak değerlendirilmesidir.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimize 2000-2004 yılları arasında başvurup tedavi edilen ve en
az 6 ay takipte kalan 35 hasta retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: Medyan yaş 28 (17-71). Hastalık 14 (% 40) hastada sağ ve 21(% 60) hastada
sol lokalizasyonludur. Seminomalı 20 (%57.2) Non-Seminomalı 15 (%42.8) hasta mevcuttur.Hastaların tamamına Orşiektomi uygulanmıştır.TNM evrelemesine göre dağılım şöyledir: EvreI;22(%62.8),EvreII;10(%28.6). EvreIII;3(%8.6) hasta.
Hastaların 30 (%85.7) una Adjuvan Kemoterapi (4-6 kür BEP, tek başına Carboplatin
2-4 kür).9 (%25,7) hastaya Postoperatif Radyoterapi (25-40 Gy/2-4 hafta) uygulanmıştır.
Medyan 40 (7-102) aylık izlemde 9(%25,7) hastada lokal ve/veya uzak yinelemeler olmuştur. Progresyona kadar geçen zaman ortalama 17 (9-96) ay dır. Metastaz lokalizasyon
dağılımı Paraaortik lenf nodları 4, Karaciğer 2,multipl 3 tür.
Sonuç: Medyan 40 (7-102) aylık izlemde 2 hasta exitus(%5.7) olmuştur.Hastalıksız
Sağkalım oranı %82, 8, Genel Sağkalım oranı %94.2 olarak kaydedilmiş olup literatürle
uyumludur.
321
TESTİS KANSERİ
1
POSTER
P133
POSTER
P134
Nonseminomatöz testis tümörlerinde BEP tedavisi sonrası
nükslerde VIP tedavisi sonuçları
1
Mehtap Çaliş, 1Tülin Bek, 1Berrin Yalçın, 1Öznur Aksakal, 1Hasan Morcalı, 1Oktay İncekara
1
TESTİS KANSERİ
Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul
Nonseminomatöz testis tümörlerinde bep tedavisi sonrasi nükslerde ve metastazlarda değişik ajanlar kullanılmaktadır. Fakat hasta sayısı yetersizdir ve randomize çalışmaların sayısı
azdır.kliniğimize 1995-2005 yılları arasında başvuran ve takibi bulunan 22 hasta çalışmaya
alınmıştır. Hastaların ortalama yaşı 30 (25-49) idi. Bu hastaların tümüne etoposid ve cisplatin içeren BEP rejimi 6 kür uygulanmıştır. Kemoterapiye bağlı ölüm görülmemiştir. Ortalama 33 ay sonra hastaların 17’sinde nüks ve metastaz görülmüştür. akciğer metastazı 15 hastada, batın içi kitle 10 hastada, paraaortik lenf nodlarına metastaz 13 hastada görülmüştür.
hastalardan akciğer metastazlarına metastazektomi 3 hastaya yapılmıştır. Hastaların 15’ine
metastaz veya nüks bölgesine palyatif 30-40 Gy (10-16 fraksiyonda) radyoterapi uygulanmıştır. 17 hastaya VIP sistemik kemoterapi rejimi uygulanmıştır. Hastaların 15’inde tedavi
sırasında nötropeni ve trombositopeni (ortalama 4. kürde) görülmüştür.hastalarda ortalama
5 ay sonra progresyon gelişmiştir.VIP tedavisi sonrası ortalama 8 ay (3-20 ay) sonra hastalar
kaybedilmiştir. BEP sonrası VIP tedavisi ile hastalarda kurtarma tedavisi yapılabilir.
322
POSTER
P135
Prostatektomi veya medikal tedavi adayı benign prostat
hiperplazili hastalarda prostatik rezistif indeks düzeyleri
1
Cüneyt Özden, 1Isa Günay, 2Tağmaç Deren, 1Süleyman Bulut, 2Süha Koparal, 1Ali Memiş
Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1. Üroloji Kliniği, Ankara, 2Ankara Numune Eğitim ve
Araştırma Hastanesi, Radyoloji Kliniği, Ankara
DİĞER
1
Giriş: Günümüzde Pover ve renkli Doppler ultrasonografide transrektal probların kullanımı intraprostatik vasküleritenin daha ayrıntılı değerlendirilmesine olanak sağlamıştır. Son
yıllarda bu probları kullanan araştırmacılar benign prostat hiperplazi (BPH) gelişiminin vasküler rezistansta ve aynı zamanda prostatik rezistif indeks düzeyinde artışa neden olduğunu
bildirdiler. Ek olarak BPH’lı hastalarda prostatik rezistif indeksin IPSS ile pozitif, Qmax ile
negatif korele olduğunu tespit ettiler. Bu çalışmada prostatektomi veya medikal tedavi adayı
BPH’lı hastalarda prostatik rezistif indeks düzeyleri değerlendirildi.
Materyal ve Metod: Çalışmaya poliklinimize BPH ile ilişkili alt üriner sistem belirtileri
(AÜSB) ile başvuran 83 hasta dahil edildi. Hastaların incelenmesinde önce detaylı bir anamnez
alındı. AÜSB’leri IPSS (Uluslar arası prostat semptom skoru) ile derecelendirildi ve parmakla
rektal muayeneleri yapıldı. Biyokimyasal, hematolojik ve idrar testleri yapıldı. Hastaların serum total ve serbest PSA (prostat spesifik antijen) düzeyleri tespit edildi. Hastaların prostatik
rezistif indeks ölçümleri 7.5 MHz transrektal problu Pover Doppler ultrasonografi cihazı kullanılarak tek bir radyolog (TD) tarafından gerçekleştirildi. Çalışmaya dahil edilen hastalardan;
semptomları hafif/ orta derecede (IPSS<20) ve Qmax<15 ml/sn olanlara medikal, semptomları
şiddetli ve Qmax<10 ml/sn olanlara ise prostatektomi ile cerrahi tedavi uygulandı. Her iki tedavi grubunda yer alan hastaların klinik, laboratuar ve radyolojik verileri karşılaştırıldı.
Bulgular: Hastaların prostatik rezistif indeks düzeyleri ile IPSS (r=0.50 p=0.0001) ve prostat volümü (r=0.60 p = 0.0001) arasında pozitif, Qmax (r= -0.32 p=0.004) ile negatif korelasyon mevcuttu. Cerrahi tedavi uygulanan hastalarda (n=38) ortalama prostatik rezistif indeks
düzeyi medikal tedavi verilen hastalara (n=45) göre anlamlı derecede daha yüksekti (sırasıyla,
0.79±0.056 ve 0.74±0.058, <0.05). Hastaların %17’ininde prostatik rezistif indeksleri 0.7’nin
altında, %44.6’sında 0.7-0.79 arasında ve %37.3’ünde 0.8 ve üstü değerlerde idi. Prostatik
rezistif indeks düzeyi 0.8 ve üstü değerinde olan hastalarda (n=31) cerrahi tedavi uygulanma
oranı istatistiksel olarak daha yüksekti (sırasıyla %71 ve %29, p<0.05, tablo 1).
Sonuç: Çalışmamızdan elde ettiğimiz veriler; BPH’lı hastalarda prostatik rezistif indeks
düzeyleri ile IPSS, prostat volümü ve Qmax arasında anlamlı ilişki olduğunu ve prostatik rezistif indeks düzeyleri yüksek hastalarda cerrahi tedavi uygulama oranının arttığını gösterdi.
323
POSTER
Tablo 1.
<0.7
0.7-0.79
>0.8
Cerrahi tedavi
n (%)**
N
13 (86.7)
2 (13.3)
15
23 (62.2)
14 (37.8)
37
9 (29.0)
22 (71.0)
31
p*
0.001
DİĞER
Prostatik rezistif
indeks düzeyleri
Medikal tedavi
n (%)**
324
POSTER
P136
Skrotumda dev sklerozan lipogranülom
1
Sevdegül Mungan, 2Celaleddin Turan, 3A. Kadir Rei
Akçaabat Devlet Hastanesi Patoloji Bölümü, Trabzon, 2Akçaabat Devlet Hastanesi Üroloji Bölümü, 3Karadeniz
Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji Anabilim Dalı, Trabzon
Giriş: Sklerozan Lipogranülom (SLG) erkek genital sisteminin oldukça nadir bir lezyonudur. İlk olarak 1950 yılında Smetana ve ark. tarafından tanımlanmıştır (A). Etiolojisi tam bilinmemekle birlikt dejenere yağ dokusuna karşı gelişen allerjik yanıt suçlanmaktadır. Yağ dokusu
dışarıdan injeksyon yolu ile alınmışsa (vazelin, parafin, mineral yağlar gibi) primer SLG, endojen yağlara karşı gelişen bir reaksiyon ise sekonder SLG olarak isimlendirilir. Primer olguların
%68’i sadece skrotumu tutarken, sekonder olgular daha çok (%63) penis yerleşimlidir (B).
SLG benign bir antitedir ve tanısında ince iğne aspirasyon sitolojisi önemlidir (C). Tedavide ilk
seçenek lezyon içerisine steroid injeksiyonudur. Yalnız steroide dirençli, nüks eden olgularda
cerrahi önerilmektedir (D). Kendi kendini sınırlayan bir lezyon olduğu rapor edilmesine karşın
(B,D-F), incomplet rezksiyonlarda neoplazmı taklit eder biçimde hızlı rekürrens gösterir (G).
Olgu Surumu: 47 yaşında erkek hasta 5 senedir ağrısız, yavaş büyüyen skrotal kitle
şikayeti ile hastanemize başvurdu. Fizik muayenede kitlenin 20 cm çaplı (Şekil 1) ve Y-şekilli simetrik olduğu ve bölgesel lenf nodunun bulunmadığı saptandı. Hastaya paratestiküler
neoplazm ön tanısıyla skrotal eksplorasyon yapıldı. Spesmenin makroskopik değerlendirmesinde fiksasyon sonrası 18 x 15 x 13 cm boyutlarda olduğu, kesit yüzünde ise yağ dokuları
arasında düzensiz sınırlı gri-beyaz odaklar dikkati çekmiştir. Mikroskopik incelemede yağ
dokuları içerisinde çok sayıda epiteloid histiosit ve multinükleer dev hücrelerden oluşan
granülom yapıları izlendi (Şekil 2 ve 3). Arada lenfositlerden zengin, eozinofillerin de eşlik
ettiği kronik iltihabi hücre infiltrasyonu mevcuttur (Şekil 4). Skleroze zeminde çok sayıda
distrofik kalsifikasyon odakları dikkati çekmiştir (Şekil 5). Yapılan immunohistokimyasal
çalışmada epiteloid histiosit ve dev hücreler CD68 ile, yağ dokusu S 100 protein ile, lenfositlerin çoğunluğu ise CD45RO (Şekil 6) ile pozitif sonuç vermiştir. Olguda atipi bulgusu
saptanmamııştır.
Tartışma: Lezyon literatürdeki en geniş çaplı ve uzun süreli taşınan olgudur. Şimdiye
kadar rapor edilen en küçük SLG 1,5 cm (D), en büyüğü ise 9 cm (H) çaplıdır. Sunulan
hastaya ait lezyon fiksasyon öncesi en büyük çapı 20 cm olup 5 senedir hasta tarafından
bilinmektedir. Hastanın kişisel bakımı iyi değildir ancak bölgeye travma veya herhengi bir
injeksiyon öyküsü bulunmamaktadır.
Literatürde yaklaşık 150 SLG olgusu mevcuttur. Bunların 50’si İngiliz, 100’ü ise Japon
literatürüne aittir (K). Histomorfolojik olarak granulomatöz reaksiyon, kronik iltihabi hücre
infiltrasyonu, dev hücre formasyonları ve yağ nekroz alanları olgularda ortak özelliklerdir.
Periferik kanda eozinofili ve dokudaki iltihapta eozinofillerin varlığı çoğu vakada ortak iken
(A-C,E-M) bizim vakamızda periferik eozinofili saptanmamıştır. İltihap hücrelerinin ise az
bir kısmını eozinofiller oluşturmaktadır. Ancak 2007 ve 1999’da yayınlanan iki ayrı çalışmada da periferik kanda eozinofilinin olmadığı rapor edilmiştir (D,N).
325
DİĞER
1
POSTER
DİĞER
Kalsifikasyonlar SLG’larda sık rastlanan bir bulgu değildir. Literatürde yalnız bir bayan
hastada gluteal lokalizasyonlu SLG olgusunda kalsifikasyonlardan söz edilmiş ve patogenezde serebrovasküler hastalık suçlanmıştır (H). Bizim olguda bilinen bir kalp-damar hastalığı
yoktur.
SLG kesin tanısı biyopsi veya rezeksyon materyalinin histolojik incelemesiyle konur. Ancak ince iğne aspirasyon sitolojisi tanıda oldukça yardımcı minimal invaziv bir yöntemdir
(C). Tedavide ilk seçenek lezyon içerisine steroid injeksiyonudur (D). Steroide dirençli veya
nüks eden olgularda eksizyonel cerrahi önerilir (D). SLG’un kendi kendini sınırlayan bir lezyon olduğu daha önceleri rapor edilmiştir (B,E-F). Ancak inkomplet rezeksiyon durumunda
neoplazmı taklit eder ve hızlı nüksler izlenir (G). Sunulan olgu paratestiküler neoplazm ön
tanısı ile skrotal eksplorasyon yapılmış ve 3 yıl süren takip süresince rekürrens saptanmamıştır.
326
Şekil 1. Makroskopi Y-şeklinde simetrik en büyük çapı 20 cm lezyon
Şekil 2. Yağ dokusu ve sklerotik zeminde granülomlar
Şekil 3. Yağ dokusu içerisinde epiteloid histiositler ve dev
hücre oluşumları
Şekil 4. Kronik iltihabi hücre infiltrasyonu ve eozinofiller
Şekil 5. Lezyon parankimine yaygın distrofik kalsifikasyon
odakları
Şekil 6. Lenfofitlerde CD45RO pozitifligi (İHKx400)
POSTER
P137
Hormon refrakter prostat kanserinde Docetaxel ve Prednizon
kemoterapisi
DİĞER
Serkan Akdemir, Sinan Sözen, Serhat Gürocak, Cenk Acar, Ali Furkan Batur, İyimser
Üre, İbrahim Bozkırlı
Amaç:Hormon refrakter prostat kanseri (HRPK) nedeniyle Docetaxel+Prednizon kemoterapisi alan hastalarımızın sonuçlarını değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem:Ocak 2005-Ocak 2008 tarihleri arasında HRPK tanısıyla 27 hastaya 3 haftada
bir 75mg/m2 Docetaxel ve 10mg/gün Prednizon kemoterapisi uygulandı.Hastaların tedaviye yanıtı,tam(metastatik lezyonların kaybolması, PSA tam cevabı),parsiyel(4 hafta arayla
ölçülen PSA değerinde %50’den fazla azalmanın gözlenmesi ve görüntüleme yöntemleriyle
progresyon saptanmaması) ve hastalık progresyonu olarak tanımlandı.
Bulgular:Hastaların ortalama yaşı 66,2±8,5 yıldı.Kemoterapi başlanmadan önceki ortalama total PSA 67,2(3.2-177.1) ng/dl’di.Hastalara verilen ortalama kür sayısı 9,96±4,6’dı.
Hastaların 18(%66,6)’inin ilk tanı Gleason skoru 8 ve üzerindeydi.Ortalama takip süresi 15,1±8,9 ay olan hastaların 18(%66,7)’inde kemoterapi sırasında hastalık progresyonu
saptanırken,6(%22,2)’sında parsiyel ve 3(%11,1)’ünde tam tedavi cevabı gözlendi. Tedavi sırasındaki PSA durumları değerlendirildiğinde,hastaların 4(%14,3)’ünde kemoterapi sırasında hiç PSA azalması saptanmazken,10(%37) hastada %50’den az ve 13(%48,1)
hastada ise %50’den fazla PSA azalması saptandı.PSA cevap süresi ortalama 6±4,9 aydı.
Hastaların hiçbirinde febril nötropeni gözlenmedi.Bir hastada genel durum bozukluğu nedeniyle tedaviye son verildi.Ayrıca tedavi sırasında hastalardan 4(%14,8)’ünde grade 3-4
anemi,3(%11,1)’ünde trombositopeni ve 3(%11,1)’ünde grade 3-4 nötropeni saptandı.
Hastaların 6(%22,2)’sında ortalama 18±9,3 ayda kansere bağlı ölüm gözlendi. Kemoterapi
sırasında PSA azalması %50’den az olan hastaların %35,7’sinin,%50’den fazla azalan grubun ise %7,7’sinin kansere bağlı öldüğü saptandı. Kaplan-Meier analizinde PSA azalması
olmayan,%50’den az olan ve %50’den fazla olan hastaların ortalama yaşam süreleri sırasıyla
21, 23,4 ve 26,5 aydı(p>0.05). Lojistik regresyon analizinde kansere bağlı ölümü etkileyen
faktörler incelendiğinde,sadece tanı anındaki Gleason skorunun istatistiksel olarak anlamlı
olduğu görüldü(p=0,04 O.R. 8,6(1-71,4)).
Sonuç:Tedavi etkinliği gösterilmiş bu kemoterapi protokolünün,hasta grubumuzda düşük yan etki profili ve tedavi cevabı ile yaşam süresinde kısmi bir artış sağladığını düşünmekteyiz.
327
POSTER
P138
Adrenal kitlelere yaptığımız cerrahi girişimler; endikasyonları ve
sonuçlarımız
1
Erdem Akbay, 2Esen Akbay, 1Ozan Efesoy, 1Kerem Gözükara, 1Murat Bozlu, 1Selahittin Çayan
DİĞER
1
Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Mersin, 2Mersin Üniversitesi Tıp Fakültesi Endokrinoloji
Insidental olarak saptanan veya endokrinolojik hastalıkların tetkik ve tanısı sırasında
ortaya çıkarılan adrenal kitleler, primer benign ya da malign adrenokortikal ve medullar
tümörler,metastazlar ve infeksiyonlardan oluşan heterojen bir spektruma sahiptir. Adrenal
kitleler incelenirken; öncelikle, hormonal yönden aktif olup olmaması ve malignite kriterlerine sahip olup olmaması dikkate alınmalıdır. Endokrinolojik tetkikler ve testler yapılarak
hormonal yönden değerlendirilir. Malignite olasılığı tümör boyutu ile artar. Genellikle >6cm
adrenal kitleler, malign ya da malignite potansiyeli yüksek kitleler olarak kabul edilirler. İnce
iğne aspirasyon biopsisi sadece onkolojik hastalara, adrenal kitlenin primer tümörün metastazı olduğu düşünüldüğünde uygulanır.
BT veya MR’da >6 cm olan, hormonal olarak aktif olmayan kitlelere adrenalektomi
yapılması önerilmektedir. Adrenal görüntüleme ve sintigrafide malignite şüphesi olan daha
küçük kitleler (4-6 cm) için de cerrahi uygun bir yaklaşımdır. Ayrıca belirgin olarak DHEAS
yüksekliği olan özellikle 50 yaşından genç hastalar için de cerrahi tedavi düşünülmelidir. Takip döneminde belirgin büyüme saptanan tüm tümörler de çıkarılmalıdır.Hormonal olarak
aktif olan kitleler ise büyüklüğüne bakılmaksızın çıkarılmalıdır.
Açık cerrahi (posterior retroperitoneal, anterior abdominal) ve laparoskopik cerrahi
(transabdominal, retroperitoneal, hand-assisted ve minimal invaziv tedavi) ile kitleler çıkarılabilir. Günümüzde büyük kitleler hariç (≥5cm), laparoskopik girişimler altın standart tedavi
olarak kabul edilmeye başlanmıştır. Laparoskopik girişimlerde az kan kaybı, kısa yatış ve hasta konforu bu yöntemin avantajlarıdır. Uzun operasyon süresi bu yöntemin dezavantajıdır.
Büyük kitlelerin çıkarılmasında malignite şansının fazla oluşu, lokal yayılımlar nedeniyle
açık cerrahi yerini korumaktadır. Böyle kitleler için hand-assisted laparoskopik girişimler de
uygulanabilir.
Bu posterde, 15 hastaya uyguladığımız 17 açık cerrahiyle adrenalektomi olgusu irdelendi (Tablo 1). Hastaların tümü hormonal yönden inaktif hale gelmiş ve adrenal kitleleriyle
ilgili hastalıklarından kurtulmuşlardır.Adrenal kitleler, endokrinologlarla konsülte edilerek
değerlendirilmeli ve endikasyonu olan olgular bekletilmeksizin opere edilmelidir.Biz ürologlar olarak; anatomik ilişki, bu bölge ile ilgili cerrahi tecrübelerimiz ve laparoskopik deneyimlerimizin artıyor olmasını göz önünde tutarak, adrenal hastalıklarına ve cerrahisine sahip
çıkmalıyız.
328
01/2003-08/2009
Yaş [ort. (min.- mak.)]
46 yıl (24-65)
Cinsiyet (kadın/erkek)
12 / 3
Operasyon sayısı
Hormon-aktif; olan /olmayan
17
13 / 4
Nonfonksiyone adenom (%)
4/17 (%23.5)
Kortizol üreten adenom (%)
4/17 (%23.5)
Aldosteron üreten adenom (%)
2/17 (%11.7)
Aldosteron üreten karsinom (%)
1/17 (%5.9)
Feokromositoma (%)
6/17 (%35.4)
Kitlenin yönü (sağ/sol)
13/4
Anterior abdominal kesi/posterior retroperitoneal kesi
13/4
Kitlenin çapı [ort. (min.- mak.)]
4.6 cm (2- 9)
Kitlenin ağırlığı [ort. (min.- mak.)]
60 gr (3- 251)
Operasyonda kan kaybı [ort. (min.- mak.)]
132 cc (50 – 250)
Operasyon süresi [ort. (min.- mak.)]
87 dk (45 – 120)
Hastanede kalış süresi [ort. (min.- mak.)]
DİĞER
Süreç (ay/yıl)
POSTER
Tablo 1.
4.3 gün (2 – 6)
329
POSTER
P139
Renal hücreli kanser tanısı ile izlemdeki hastada PET-BT’de memede
metastatik odak saptanması: Nadir görülen bir olgu sunumu
1
Nilüfer Biçakcı, 2Evrim Bayman
DİĞER
1
Samsun Mehmet Aydın Eğitim ve Araştırma Hastanesi Nükleer Tıp Kliniği, Samsun, 2Samsun Mehmet Aydın
Eğitim ve Araştırma Hastanesi Radyasyon Onkolojisi Kliniği, Samsun
Öykü: 45 yaşındaki premenapozal hastaya 1 yıl önce sağ nefrektomi ile sağ renal hücreli
karsinom tanısı konulmuş. İzlemde yapılan Batın USG’de çekal bölgede kitle tarif edilmesi
üzerine, radyolojik şüpheyi doğrulamak amacıyla 03.07.2009 tarihinde yapılan PET-BT’de
sağ akciğer alt lobda 3 odakta (SUV max:2.8), karaciğer segment 4’te (SUV max:2.7), batında orta hattın sağında L4 vertebra düzeyinden başlayıp, sakroiliak eklem düzeyine kadar
devam eden 11x4 cm boyutlu kitlede (SUV max:4.1), çekal bölgede yaklaşık 6x5x7 cm boyutlu kitlede (SUV max:4.4), uterus sağ taraf komşuluğunda 4x5 cm boyutlu kitlede (SUV
max:3.7) ve sol meme üst dış kadranda 2.5x2.5 cm boyutlu kitlede (SUV max:3.1) patolojik
yüksek F-18 FDG tutulumları izlenmiş. Abdomen ve pelvisteki hipermetabolik FGD odakları metastaz olarak değerlendirilmiş.
Sol memede saptanan kitleden 07.07.2009 tarihinde yapılan eksizyonel biopsi sonucu
renal hücreli karsinom metastazı olarak gelmiş.
Tartışma:: Renal hücreli kanserin memeye metastazı nadir görülen bir bulgudur (%1’
in altında). PET-BT diğer onkolojik malignensilerde olduğu gibi, renal hücreli kanserde de
konvansiyonel yöntemlerle gösterilmemiş uzak metastazların ve rekürren hastalığın saptanmasında önemli bir rol oynamaktadır.
Şekil 1. Renal hücreli kanserde meme metastazı
330
POSTER
P140
Sürrenal bezin primer lenfoması: Olgu sunumu
1
Yavuz Dizdar, 1Nergiz Dağoğlu, 1Barkın Sakallıoğlu, 1Şule Karaman, 1Rüştü Türkay,
Fulya Yaman Ağaoğlu, 1Emin Darendeliler
1
İstanbul Tıp Fakültesi Radyasyon Onkolojisi Anabilim Dalı, 2İstanbul Tıp Fakültesi Radyodiagnostik Anabilim Dalı,
İstanbul
Giriş: Sürrenallerde görülen en sık tümörler metastatik tümörler olup sırasıyla akciğer,
meme, böbrek, mesane, pankreas ve melanomun metastatik yayılım alanıdır. Sürrenal bezler
lenfomanın primer yerleşim alanı açısından oldukça ender görülen bir tümör yeri olmakla
birlikte ileri evre lenfoma hastalarının otopsi çalışmalarında %20-25 tutulum görülmektedir.
Klinik olarak tek taraflı tutulumda hiçbir klinik semptom görülmeyebilmekteyken bilateral
tutulumlarda adrenal yetersizliğin klinik ve/veya laboratuar bulguları görülebilmektedir.
Olgu: Kliniğimize 6 aydır mevcut olan karın ağrısı şikayeti ile başvuran 52 yaşındaki
bayan hastada yapılan tetkiklerde görülen Batın BT’sinde sol sürrenal gland’da yerleşmiş
9x12 cm.lik mide ve pankreas kuyruğuna basıl oluşturan kitleden alınan biyopsi sonucunda
CD20(+) Diffüz büyük B hücreli lenfoma gelmesi üzerine hastanın boyun ve toraks BT’leri
ile kemik iliği biyopsisi ile evresi değerlendirilmiş, lenfadenopatisi olmayan ve kemik iliği
normosellüler gelen hastaya evre IE lenfoma tanısıyla R-CHOP kemoterapisi sonrasında
sürrenal loja RT’si planlanmıştır.
Tartışma: Primer ekstra nodal lenfomalar tüm lenfomalar içinde üçte birlik bir yer kaplamakta olup teorik olarak her organda görülebilmelerine rağmen en sık görüldükleri organlar mide ve cilttir, bunları tiroid, kemik, orbita, akciğer, beyin ve testis izlemektedir. Bir diğer
özelliği de lokalize erken evrede hastalık olarak prezente olması olan bu grup lenfomada
uygun tedavi ile küratif tedavi mümkün olduğundan potansiyel kürabl olan bu hastalarda
tedavi seçimi önemlidir.
331
DİĞER
1
POSTER
P141
Retroperitoneal fibromatozis
1
Mustafa Koplay, 2Şahin Kabay, 2Mehmet Yücel
Dumlupınar Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Radyoloji Anabilim Dalı, Kütahya, 2Dumlupınar Üniversitesi, Tıp
Fakültesi, Üroloji Anabilim Dalı, Kütahya
DİĞER
1
Amaç: Retroperitoneal fibromatozis (RF) retroperitonda inflamasyon ve fibrozis ile seyreden ve sıklıkla üreteral obstrüksiyona neden olan bir hastalıktır. Olguların çoğu idiyopatik olmasına rağmen etiyolojide travma, abdominal cerrahi, ilaçlar, radyoterapi önemli rol
oynar. İdiyopatik formuna Ormond hastalığı da denilmektedir. Biz de bu sunumda nadir
olarak karşımıza çıkan idiyopatik RF olgusunun ultrasonografi (US), bilgisayarlı tomografi
(BT) bulgularını ve tedavisini sunmayı amaçladık.
Gereçler ve Yöntemler: 3 aydır karın ağrısı şikayeti olan ve böbrek taşı düşürme öyküsü
bulunan 48 yaşındaki erkek hasta US ve BT ile değerlendirildi.
Bulgular: US incelemede aorta etrafında ve interaortakaval alanda kitle lezyona benzer
belirgin hipoekoik görünüm, sol böbrekte pelvikalisiyel sistemde ve üreter proksimalinde
dilatasyon izlendi. BT incelemede ise yine aorta etrafında ve interaortakaval alanda belirgin
hipodens alanlar izlendi. Ayrıca solda üreteropelvikalisiyel dilatasyon, sol üreter proksimal
kesiminde mediale doğru dirseklenme saptandı. Olgu RF olarak değerlendirildi ve steroid
tedavisine başlandı.
Sonuç: RF sıklıkla böbrek yetmezliğine yol açabilen, nüks gösterebilen bir hastalıktır.
Semptom ve bulgularının tipik olmayışı tanıda gecikmeye, dolayısıyla böbrek fonksiyonlarında bozulmaya yol açabilmektedir. Bu yüzden erken tanı konularak erken tedaviye başlanması önemlidir. RF’li olgularda %7-9 oranında retroperitoneal malignensi gelişebileceği
bildirilmektedir. Bu nedenle medikal tedaviden önce rutin eksplorasyon veya iğne biyopsisi
önerilmektedir. Ancak, rutin eksplorasyonda bile benign fibrozisin maligniteyi maskeledigi
ve frozen incelemelerde yanılma payının yüksek olduğu bildirilmektedir. Bu yüzden öykü ve
radyolojik olarak benign RF düşünülen olgularda bizim olgumuzda olduğu gibi medikal tedavi başlanır, ilerlemiş olgularda ise cerrahi tedavi önerilir. Radyolojik görüntüleme bulgularının iyi bilinmesi malign karekter taşıyan kitlelerin ayırıcı tanısında kolaylık sağlayacaktır.
332
Küçük böbrek tümörlerinde nefron koruyucu tedavi alternatifleri:
Radyofrekans ablasyon - kriyoablasyon, açık - parsiyel nefrektomi
POSTER
P142
DİĞER
İyimser Üre, Sinan Sözen, Cenk Acar, Ali Furkan Batur, Serhat Gürocak, Bora Küpeli,
İbrahim Bozkırlı
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Ankara
Amaç: Kliniğimizde küçük böbrek tümörlerinin tedavisi için uyguladığımız nefron koruyucu tedavi (açık ve laparoskopik parsiyel nefrektomi, kriyoterapi ve radyofrekans ablasyon) alternatiflerini değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Ekim 2006-Temmuz 2008 tarihleri arasında küçük böbrek tümörü olan 27
hastanın 10(%37)’una laparoskopik parsiyel nefrektomi, 6(%22,2)’sına açık parsiyel nefrektomi, 7(%25,9)’sine kriyoablasyon ve 4(%14,8) hastaya ise radyofrekans ablasyon(RFA)
uygulandı. Ablatif işlemler öncesinde doku tanısı amacıyla perkütan biyopsi alındı. Hastaların demografik özellikleri, işlem süreleri, iskemi süreleri, kanama miktarları, komplikasyon
oranları, patolojik sonuçları ve hastanede yatış süreleri değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 55,7±13,4 yıldı. Ortalama tümör boyutu 2,95 (1,5
– 5,5) cm’di. Açık ve laparoskopik parsiyel nefroktomi uygulanan hastaların ortalama operasyon süreleri ve iskemi zamanları karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir fark
saptanmadı (p>0,05). Kriyoterapi işlemi tüm hastalara perkütan yoldan uygulanırken, RFA,
2 hastaya perkütan, 1 hastaya laparoskopik, 1 hastaya da açık cerrahi ile uygulandı. Parsiyel
nefrektomi yapılan 16 hastanın 3(%18,7)’ünde patoloji sonucu benin olarak saptanırken,
ablatif cerrahi yapılan hastalardan işlem öncesi alınan biyopsilerde kanser saptanmıştır. Hastaların demografik ve uygulanan tedavi özellikleri tablo 1 ve 2 ‘de verilmiştir.
Sonuç: Laparoskopik cerrahide artan tecrübeyle birlikte uygulanan parsiyel nefrektomilerde açık cerrahiye benzer iskemi ve toplam operasyon sürelerine ulaşılmaya başlanmıştır. Radyofrekans ablasyon ve kriyoterapi yöntemleri komorbiditeleri olan hastalarda, işlem ve hastanede kalış süresinin kısa ve minimal morbid olması nedeniyle önemli tedavi alternatifleridir.
Tablo 1. Hastaların demografik
özellikleri
Yaş
Cinsiyet
Açık Parsiyel
(n=6)
Kriyoterapi
(n=7)
Radyofrekans
Ablasyon(n=4)
p değeri
0,106
49,2 ± 9,2
59,5 ± 3,1
71,4 ± 10,4
38,5 ± 0,7
Kadın
4 (%40)
2 (%33,3)
2 (%28,6)
-
Erkek
6 (%60)
4 (%66,7)
5 (%71,4)
4 (%100)
2,46 (1,5-5,5)
3 (2,5-3,5)
3,08 (2-4)
3 (2-4)
5 (%50)
3 (%50)
4 (%57,1)
-
Tümör Boyutu (cm)
Alt pol
Tümör Lokalizasyonu
Lap. Parsiyel
(n=10)
Orta Pol
2 (%20)
1 (%16,7)
2 (%28,5)
2 (%50)
Üst Pol
3 (%30)
2 (%33,3)
1 (%14,3)
2 (%50)
0,4
0,33
0,72
333
POSTER
DİĞER
Tablo 2. Hastalara uygulanan tedavi özellikleri
Lap. Parsiyel
(n=10)
Açık Parsiyel
(n=6)
Kriyoterapi
(n=7)
Radyofrekans
Ablasyon (n=4)
p değeri
İşlem Süresi (dk)
159,4 ± 38,4
158,7 ± 27,8
62 ± 10,9
110 ± 14,1
0,94
İskemi Süresi (dk)
18,5 ± 10,4
16,7 ± 4
-
-
0,82
Kanama (ml)
250 ± 273
712,5 ± 798,3
-
1500 ± 2121
0,33
14,2 ± 1
13,9 ± 1
12,8 ± 0,86
14,2 ± 0,35
0,06
Post Op
11,8 ± 1,8
11,8 ± 1,5
12,4 ± 1,1
11,32 ± 1
0,79
Pre Op
0,92 ± 0,23
1,4 ± 0,8
1,7 ± 0,76
1,5 ± 0,28
0,01
Post Op
0,99 ± 0,23
1,4 ± 0,6
1,75 ± 0,83
1,45 ± 0,3
0,02
3,7 ± 0,97
5 ± 1,8
2,6 ± 0,89
19 ± 22,6
0,26
-
-
-
1
-
1 (%10)
1 (%16,7)
-
-
-
11,9 ± 8,2
9,7 ± 6,3
3,6 ± 1,5
24,5 ± 6,3
0,71
Hemoglobin
Kreatinin
Hospitalizasyon (gün)
Komplikasyon
Cerrahi Sınır Pozitifliği
Takip Süresi (ay)
334
Pre Op
POSTER
P143
Laparoskopik basit, radikal ve donör nefrektomi deneyimlerimiz
İyimser Üre, Sinan Sözen, Cenk Acar, Serhat Gürocak, Bora Küpeli, Aydın Dalgıç,
İbrahim Bozkırlı
Amaç: Kliniğimizde uyguladığımız laparoskopik basit, radikal ve donör nefrektomi tecrübemizi değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Temmuz 2005 - Temmuz 2008 tarihleri arasında 45 hastanın 13(% 28,9)’üne
non-fonksiyone böbrek nedeniyle laparoskopik basit nefrektomi(LBN), 25(%55,6)’ine lokalize böbrek tümörü nedeniyle laparoskopik radikal nefrektomi (LRN) ve 7(%15,6)’sine
laparoskopik donör nefrektomi (LDN) uygulandı. Hastaların demografik özellikleri, operasyon verileri ve hastane yatış süreleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 51,8±14,8 yıldı. Uygulanan laparoskopik cerrahilerin
verileri karşılaştırıldığında, LBN operasyon süresinin istatistiksel olarak anlamlı derecede
kısa olduğu saptandı(p=0,001). LRN uygulanan hastaların tümör boyutu 5,43(2-14,5) cm
ve spesmenin çıkarılması için kullanılan cilt kesi uzunluğu 13,4(8-20) cm olarak bulundu
(p=0,002). Dren çekilme zamanları ve hastanede yatış süreleri karşılaştırıldığında LBN uygulanan hastaların daha erken drenlerinin çekilip taburcu edildiği gözlendi (p=0,003; p=0,009).
Hiç bir hastada ameliyat sırasında komplikasyon görülmemiş olup, LRN uygulanan hastalardan 2(%8)’sinde ameliyat sonrası böbrek fonksiyonlarında bozulma ve 2(%8)’sinde postoperatif kan transfüzyonu gerekmiştir. Tüm hastalardan sadece LDN uygulanan 1 hastada
yeterli cerrahi alan sağlanamaması nedeniyle açık prosedüre geçildi. Hastaların demografik
özellikleri ve ameliyat verileri tablo’da verilmiştir.
Sonuç: Temel laparoskopik prensiplere uyularak uygulanacak laparoskopik böbrek cerrahileri, artan tecrübe ile birlikte azalan ameliyat süreleri, düşük komplikasyon oranları ve kısa
hastanede kalış süreleri gibi nedenlerle açık cerrahinin yerini alabilir.
Tablo. Hasta özellikleri ve operasyon verileri
Yaş
Cinsiyet
Erkek
Kadın
Operasyon Süresi (dk)
Kanama (ml)
Dren Çekilme Zamanı (gün)
Hospitalizasyon (gün)
Cilt Kesi Uzunluğu (cm)
Hemoglobin
Preop
Postop
(g/dl)
Kreatinin
Preop
(mg/dl)
Postop
Basit Nefrektomi
(n=13)
Radikal Nefrektomi
(n=25)
Donör Nefrektomi
(n=7)
44,3 ± 16,7
5 (%38,5)
8 (%61,5)
105,4 ± 30,2
15,3 ± 8,8
1,6 ± 0,5
2,3 ± 1,2
7,9 ± 3,4
14,6±1,6
13,1±1,46
1,1±0,24
58 ± 12,4
15 (%60)
10 (%40)
151 ± 46,1
184,7 ± 229,5
2,1 ± 0,45
3,4 ± 0,7
13,4 ± 4
14,5±1,66
12,3±1,8
1,13±0,34
44,6 ± 9,2
2 (%28,6)
5 (%71,4)
206 ± 18,1
40 ± 89,4
2 ± 0,1
3 ± 0,1
8,6 ± 3,5
12,2±1,44
11,4±1,5
1,12±0,28
0,001
0,002
0,03
0,009
0,002
0,03
0,258
0,99
1,18±0,22
1,33±0,3
1,06±0,27
0,06
P değeri
0,03
0,186
335
DİĞER
POSTER
DİĞER
P144
Yüzeyel mesane kanserinde endoskopik tedavi sonrası
erken dönem intrakaviter mitomycin-C uygulamasında doz
karşılaştırması: Tek veya çift instilasyon
Sedat Akyüz, Sinan Sözen, Ali Furkan Batur, İyimser Üre, Cenk Acar, Serhat Gürocak,
İbrahim Bozkırlı
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilim Dalı, Beşevler, Ankara
Amaç: Yüzeyel mesane tümöründe (YMT) transüretral rezeksiyon sonrası uygulanan
erken dönem intrakaviter Mitomycin-C tedavisinde, tek veya çift instilasyonun etkinliğini
değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Ocak 2005-Ocak 2008 tarihleri arasında YMT nedeniyle kliniğimizde transüretral tümör rezeksiyonu uygulanan hastalardan 3 cm.’den küçük soliter tümörü olan,tümör
sayısı 3’den az olan ve rezeksiyon sırasında yüzeyel tümör düşünülen hastalardan, ilk 3. ay
sistoskopisinde tümör saptanan (rezidü tümör) ve nihai patolojisi T1 yüksek gradeli tümör
olan hastalar çalışma dışı bırakıldıktan sonra randomize edilmiş 57 hastaya; bir gruba (n:29)
sadece ameliyat sonrası ilk 6 saat içerisinde tek instilasyonla 60 mg Mitomycin-C, diğer
gruba (n:28) ise ilk instilasyonu takiben ameliyat sonrası 24. saatte ikinci instilasyon olarak
toplam 120 mg Mitomycin-C, 2 saat mesane içerisinde kalacak şekilde uygulandı.Hastalar
ilk yıl 3 ayda bir,2. ve 3.yıllar ise 6 ayda bir sistoskopik olarak değerlendirildi.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 61,6±11,3 yıldı (Tablo 1). İnstilasyon sayısına göre
iki gruba ayrılan hastaların demografik verileri ve tümör özellikleri karşılaştırıldığında hiçbir
parametrede istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmadı. Hastaların 5(%8,8)’inde takipleri
sırasında tümör nüksü saptandı. Nüks olan ve olmayan hastalar karşılaştırıldığında, instilasyon sayısı, tümör sayısı, tümör boyutu, ilk rezeksiyon tümör evre ve patolojik derecesi, nüks patolojisi ve nüks süreleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı
(p>0,05)(Tablo 2).
Sonuç: YMT tedavisinde son dönemlerde sıkça önemi vurgulanan erken dönem intrakaviter tedavinin etkinliğinin artırılması güncel bir konudur.Takip süresi ortalama 2 yıl olan bu
hasta grubunda, endoskopik tümör rezeksiyonu sonrası erken dönem intrakaviter Mitomycin-C tedavisinde instilasyon doz sayısının nüks oranı ve nükse kadar geçen süre açısından
herhangi bir fark yaratmadığı gözlenmiştir.
336
Yaş (yıl)
Cinsiyet
Tek instilasyon
(n=29)
Çift instilasyon
(n=28)
p değeri
61,6±11,3
60,2±11,2
63,1±11,5
0,33
Erkek
49(%86)
24 (%82,8)
25(%89,3)
0,47
Kadın
8 (%14)
5(%17,2)
3(%10,7)
Tümör boyutu (cm)
1,74±0,88
1,8±0,92
1,67±0,86
0,6
Tümör sayısı
1,52±0,9
1,37±0,56
1,67±1,15
0,21
0,91
Tümör evresi
Ta
33(%57,9)
17(%58,6)
16(%57,1)
T1
24(%42,1)
12(%41,4)
12(%42,9)
PUNLMP
38(%66,7)
19(%65,5)
19(%67,9)
Düşük Derece
19(%33,3)
10(%34,5)
9(%32,1)
5(%8,8)
2(%6,9)
3(%10,7)
0,61
Nüks Süre (ay)
13,8±6,8
14,5±13,4
13,3±1,15
0,88
Takip Süre (ay)
22,8±11,8
24,8±10
20,3±13,4
0,15
Patolojik evre
(WHO/ISUP-1998)
Nüks
DİĞER
Tüm Hastalar
(n=57)
POSTER
Tablo 1. Hastaların demografik ve tümör özelliklerinin karşılaştırılması
0,58
Tablo 2. Nüks saptanan hastaların özellikleri
Hasta no.
Yaş
Cinsiyet
İnstilasyon
Sayısı
Tümör Boyutu
(cm)
Tümör
Sayısı
Tümör
Evresi
Patolojik Evre
(WHO/ISUP)
Nüx Süre
(ay)
1
77
Kadın
1
1
1
T1
PUNLMP
5
2
60
Erkek
1
1,5
3
Ta
PUNLMP
24
3
69
Kadın
2
1
3
Ta
PUNLMP
14
4
47
Erkek
2
3
1
Ta
PUNLMP
14
5
79
Erkek
2
2
3
Ta
PUNLMP
12
337
POSTER
P145
Prostat kanseri tedavisinde kriyoterapi: İlk tecrübelerimiz
Ali Furkan Batur, Sinan Sözen, Serhat Gürocak, Cenk Acar, İyimser Üre, Sedat Akyüz,
İbrahim Bozkırlı
DİĞER
Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji AD, Beşevler, Ankara
Amaç: Kliniğimizde Ekim 2007 tarihinden itibaren primer prostat kanseri ve radyoterapi sonrası PSA rekürrensinde (kurtarma kriyoterapisi) uyguladığımız prostat kriyoterapisi
tecrübemizi değerlendirmeyi amaçladık.
Yöntem: Yaş ve ko-morbiditeleri nedeniyle radikal prostatektomi uygulanamayan primer
lokalize prostat kanserli 8(%72.7) hastaya ve radyoterapi (RT) sonrası PSA rekürrensi gelişen 3(27.3) hastaya kurtarma tedavisi olarak genel anestezi altında transrektal ultrasonografi
eşliğinde perineal yolla kriyoterapi uygulandı. Operasyon öncesi dönemde başlanmak üzere
tüm hastalara alfa bloker başlandı. Hastaların hepsinde 5-10 adet kriyoprob, 1 adet üretral
ısıtıcı ve 2 adet termosensör kullanıldı. Kriyoterapi işlemi tüm hastalarda iki siklus olarak
uygulandı ve işlem sırasında prostat dokusunda -60˚C’lik sıcaklığa ulaşıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 68,8±5 yıldı. Hastaların tedavi öncesi ortalama total
PSA’i 3,47±3,53 ng/ml’di. Ortalama prostat hacimleri 33,3±6,98 ml ölçülen hastaların hepsinin Uluslararası Prostat Semptomu Skoru(IPSS) 20 ve altındaydı.Tüm hastaların Gleason
skoru 6 ve üzerindeydi. Ortalama kriyoterapi işlem süresi 33,1±2,8 dakikaydı. Kriyoterapi
sırasında hastaların hiçbirinde literatürde sık olduğu bildirilen kanama, rektal komplikasyon
ve pelvik ağrı gibi komplikasyonlar izlenmedi. Postoperatif dönemde sadece 1 hastada uzamış üriner inkontinans saptandı. Hastaların ortalama takip süreleri 5,7±1,2 ay, postoperatif
hospitalizasyon süresi 2-3 gün, postoperatif dönemde hastaların kateterizasyon süresi 3 gündü ve toplam 3 hastaya re-kateterizasyon yapıldı. Hiçbir hastada kalıcı üriner inkontinans
gözlenmedi.
Sonuç: Prostat kriyoterapisi minimal komplikasyon ve düşük maliyeti nedeniyle RT
sonrası lokal nükslerde ilk seçenek olarak kabul edilirken; düşük orta riskli primer prostat
kanseri tedavisinde diğer minimal invazif yöntemlere göre daha az komplikasyon oranlarına
sahiptir. Ancak, onkolojik sonuçların değerlendirilebilmesi için daha fazla hasta sayısına ve
takip süresine ihtiyaç vardır.
338
DİZİN
A
Abacıoğlu U P080
Abay E P076
Acar C V03, V011, V012, V013,
P019, P137, P142, P143,
P144, P145
Acar K P063
Adayener C P09, P033, P096
Adsan Ö S012, P014
Ağaçhan B S02
Ağaoğlu, F Y P140
Ağaoğlu F P080, P081
Ağras K P083
Akan H P086
Akbal C P048
Akbay E P055, P138
Akçay B P069
Akdemir, A. Ö S012, S027,
P084, P085
Akdemir Ö P014, P128
Akdemir S P137
Akdoğan B S022, S024, S029,
S031, V07, P028, P029,
P066, P071, P073, P108
Akduman B P087
Aki, FT P108
Akıncı M S021, P035, P081
Akıncı S V06, P038
Akınsal E P090
Akkoç A P100
Akpınar H S018, S023, V02,
P064, P076
Aksakal Ö P133, P134
Akşit S V02, P064
Aktan Ç S013, P041
Aktaş, BK P085
Aktaş E P109
Aktoz T P127
Akyol F S020, P076
Akyol İ P097, P098, P122
Akyüz S V03, V013, P144,
P145
Alan C P011
Alço G S018, P080
Aldemir M P082, P083
Ali P112
Aliyev E S05
Alper M P079
Alp T P043, P093
Altaner Ş P127
Altınel M S033, V06, P038
Altınok B S014, P062
Altıntaş S V012
Altok M S03, P06, P053, P054
Altunoluk B P117, P132
Amasyalı, AS S05, S010, S030
Ander H P037
Aras B P043, P093
Aras E P012
Arda K P109
Argun B P034
Arıman A P012
Aslan, AR. P118, P119
Aslan G V010, V014, V015,
P016, P017, P018, P031,
P032, P047, P106
Aslay I S019, S021, P035,
P081
Atakan İ P127
Atakanlı C P012
Ataus S P013
Ateş F S035, P09, P011, P033,
P036, P096, P097, P098,
P122
Atıcı Ş P055
Atılgan D P088
Atuğ F V02, P064
Ayan S S023
Aybek Z V012, P019, P056,
P070
Aydın, Ö Z S01
Aydın A P093
Aydın H P126
Aydın S P043, P065, P093
Aydın T P044
Aydoğdu N P127
Aydoğdu Ö S017, P059, P068
Aydos S S014, P062
Ayla Ş P125
Aytaç Ö S05
B
Babaoğlu M V011, V012
Bağbancı Ş P115
Balaban Y P053, P054
Baltacı S S04, S07, S014,
S017, S023, P07, P010,
P059, P062, P068, P074,
P103
Baran C P015, P025, P030
Başkaya S P035
Batur, AF V03, V013, P142,
P144, P145
Baydar, D E V07
Baykal K S023, S035, P09,
P011, P036, P096, P098,
P122
Baykal Y P128
Bayman E P049, P139
Bayrak Ö P022
Bayrak R P022
Bedük Y S04, S09, S017, S032,
P07, P068, P074, P103
Bekiroğlu N P048
Bek T P133, P134
Beytur A P116
Biçakcı N P139
Bıçakcı N P049
Bilen, C Y S015, S022, S029,
V07, P029, P066, P071
Bilir A P125
Bıtkın A V01
Bolat D P019
Boran Ç P100
Bostancı Y P061, P072
Bozacı C S015, S022, P066
Bozdoğan G P010, P087
Bozdoğan S P010
Bozkırlı İ P137, P142, P143,
P144, P145
Bozkurt H P091, P095
Bozkurt S S016
Bozlu M S07, S023, P027,
P052, P055, P065, P069,
P138
Buldu İ P112, P113
Bulut S P135
Bulut V P053, P054
Burgu B S09, P059, P103
Büyükalpelli R S023
C
Can C P1, P02, P03, P026
Caner V S026
Cihan, Y B P045, P046, P131
Cihan Y P090
Coşkuner, ER P112, P113
Cücioğlu T P044
Cüreklibatır İ P027, P076
Ç
Çakıcı H P099
Çal Ç S07, S013, S023, P027,
P041, P125, P126
Çalış M P134
Çaloğlu M P127
Çamlıyurt L P111
Çayan S P138
Çaydere M P115
Çek M P078
Çelebi İ V04
Çelen İ P050
Çetin, İ A P080
Çetinkaya M S012, S027,
P014, P084, P085, P128
Çetin O S026
Çetin Z P114
Çiftçi S S028
Çiledağ N P109
Çimentepe E P022
Çınar Ö V05, P020, P031,
P032
Çubuk A P094, P119
Çulhacı N P114
D
Dadalı M P115
Dağ A P065
Dağoğlu N P140
Dalgıç A P143
Dalva İ P086
Darendeliler E S021, P080,
P140
Dedekargınoğlu G P012
Dehni D P082, P083
Delier A V09
Demir A P067
Demiray M P089
Demirci D P111
Demirdağ Ç P112, P113
Demirelli E P075
Demirkasımoğlu T P021,
P120, P124
Demirkesen O P121
Demir M P043
Demir Ö V04, V05, V015, P020
Demirtaş A P090, P111
339
Deren T P135
Dikmen, A V P029
Dillioğlugil Ö S028, P092,
P105, P107
Dinçbaş, FÖ P080
Divrik, RT S03, P06, P053, P054
Divrik T S023
Dizdar Y P140
Doğan Ç P121
Doğanca T P034
Dokanakoğlu Ö P106
Dönmez H P045, P046, P131
Dönmez İ S031
Dönmez T P026
Duksal İ. P099
Dündar M P114
Dursun A P010
Düzcan E S025, S026, P077
Düzcan F S026
E
Efesoy O P052, P055, P065,
P138
Eğriboyun S V04
Eken C P087
Ekmekçioğlu O P090, P111
Elgin Y P021, P120, P124
Elhaj S S022, P066
Emir L P115
Ener K P083
Ercan T S018
Erdem E P130
Erdemir F P037, P088
Erdem M P104
Erdem S P104
Erdoğan S P013
Ergen A S02, S022, S024, P071
Ergül, MA P045, P046, P131
Erkal H P133
Erkan E P089
Erkan İ S029
Eroğlu M P100
Erol B P010, P087
Erol D P115
Erözenci A P013, P034
Ersay, AR P011
Ersoy H P079
Ertürk E S020
Eryıldırım B S011, P04, P102,
P058
Esen A V04, V05, V010, V014,
V015, P020
Esen T S05, S021, S030, P039,
P081, P104, P123
340
Eskiçorapçı, S S023, V011,
V012, P056, P063, P070,
P076, P077
H
Haliloğlu, AH P040, P051, P075
Haliloğlu A P074
Hatipoğlu, NK P012
F
Faydacı G S011, P04, P058,
P102
Fazlıoğlu A P078
Figen M P133
Fırat F P088
Furkan AB P137
G
Garipağaoğlu M S019
Gevher F P013
Göğüş Ç S04, S09, S017, S032,
P07, P068, P074
Göğüş O P075
Gökçe, AM P023
Gökce, Mİ S014, P059, P062,
P068, P103
Gökçe İ S09, S017, P07, P074
Gökkaya, CS P084
Gökmen E P057, P101
Göksel, EO S019
Gönenç F S033, V06, P038
Görür S P055
Gözükara, KH P052, P069
Gözükara K P138
Güdeloğlu A S029, S031,
P108
Gülecen T S028, P105
Gülpınar Ö P040, P075
Gümrah A S06, S016
Gümüşdağ, PD P109
Günaydın G P027
Günay I P135
Günay M S024, S029, S031,
V07, P028, P029, P066,
P073, P108
Gündoğan M P077
Güner D P043, P093
Güneş A P116
Güneş M P08, P023, P024,
P057, P110
Güney Y P021, P120
Günlüsoy B S07, S023
Gürbüz N V01
Gürocak S V03, V013,
P137, P142, P143,
P144, P145
İ
İçli B P118, P119
İğdem Ş S018, P080
İlker, NY S034, P048
İncekara O P133, P134
İnci K S024, S029, P028,
P066, P071, P108
İnci O P127
İşbir T S02
K-L
Kabay Ş P044, P129, P141
Kadıoğlu, TC P037
Kale M P1, P03, P026
Kanberoğlu H P08, P024
Kandemir Ö P052
Kandıralı E P100
Kaplan M S07, P127
Karabacak O P091
Karabulut A P115
Karabulut E S023
Karadağ D P05
Karademir K S035, P09, P097,
P122
Karademır K P036
Karadeniz T P015, P025, P030
Karagöl H P127
Karaköse A P043, P093
Karakoyunlu N P079
Karakuş S S030
Karaman, Mİ P08, P023,
P024, P057
Karaman İ P076
Karaman Ş P140
Kara Ö S015, S031, P071, P073
Kara P P021, P120, P124
Karaşen, İE P011
Karataş, ÖF P022
Katı B P116
Kattan, MW S023
Kavukçu E P015, P025, P030
Kaya C P026, P057
Kayıgil Ö P082, P083
Kaymaz, BT S013, P041
Kefi A V04, P020
Keleş, MO P08, P024, P110
Kelten C S026, P077
Kemikler G S021, P035, P081
Kılıçaslan I P104
Kılıç Ö P040, P051
Kılıç S P051, P117
Kılınç R S012
Kırdal Y S024, P073
Kıvrak M P093
Kızer O V015, P031, P047
Kızılay F P027
Kızılkaya, HO P133
Kızılöz H P028
Koçan H P089
Koca O P08, P023, P024,
P057, P110
Koçar H P133
Koca S P080
Koçoğlu H P011
Konan A V07
Koni A V07, P028, P029
Koparal S P135
Koplay M P129, P132, P141
Korucu H P127
Kosova B S013, P041
Koşan, TM S027
Koşan M S023, P014
Küçücük H S019, P081
Küçücük S S021, P035, P081
Küçükdurmaz F S030
Küçükgergin C S010
Küçükodacı Z P122
Küçükplakçı B P021, P120,
P124
Kulaksızoğlu H P051
Küpeli B V03, V013, P142,
P143
Kural, AR V02, P064, P121
Kurtuluş, F S023, P078
Kuş E P107
Kutman K S09
Kuyumcuoğlu U S011, P04,
P058, P076, P102
Lekili M S023, P050
Lokman U P128
Lüleci H S015
M-N
Mammadov E V05, P031,
P032, P047
Mammadov R S013, P027,
P041
Mangır N P042, P048
Memiş A P084, P085, P135
Mercimek M V08
Metin A P100
Metin M S011, P04, P058, P102
Meydan N P114
Mısırlıoğlu C P021, P120,
P124
Morcalı H P134
Mungan, NA P010, P087
Mungan A S07, S023
Mungan G P087
Mungan S P136
Mungan U P106
Musaoğlu A P039, P123
Muşlu N P065, P069
Müezzinoğlu B P092
Müezzinoğlu T P050
Nane İ S05, S030
Narter, KF S02
Neşe N S025
Nuri T S021
O
Oğuz F P099, P116, P117,
P132
Okkan S S018, P080
Oktar T P039, P123
Oktay M P079
Ongün Ş V05, V014
Ortaç M S030
Oskay K P095
Öbek C P013, P034, P121
Öktem Ç S08
Öktem G P125, P126
Ölçücüoğlu E S033
Olgun, EG P129
Önder, AU P113
Önem K P010, P087
Özağarı A S025, P101
Özarı M P056, P070
Özbay E P065
Özbay İ S021
Özcan F S010, P037
Özcan T P069
Özdamar N P124
Özdemir, NÖ P077
Özdemir B P063
Özdemir F P034, P121
Özdemir S P119
Özden C P084, P085, P135
Özden E V08, V09, P060,
P061, P072, P074
Özel R S013, P041
Özen A P1, P03, P026
Özen H S015, S020, S022,
S023, S024, S029, S031,
V07, P028, P029, P066,
P071, P073, P076, P108
Özgen, MB S06, S034
Özgen A P021, P120, P124
Özgül A S011, P04
Özgür, MÖ S016, P048
Özgür Ö S036
Özkan, TA S028, P092, P105, P107
Özkan B P112, P113
Özkan L S028, P092
Özkan T S014, P062
Özkaptan O P015
Özkardeş H S023
Özok, HU P079
Öztekin, ÇV S012, S027, P084,
P085, P128
Öztürk, MI. P023, P024
Öztürk, RH P099, P117, P132
Öztürk B V04, P031, P032
Öztürk E S032
Öztürk M P08, P057
Özveri H S021, P081
Özyiğit G S020
P-R
Parlaktaş, BS P088
Peker K P039
Pişkin, MM P051
Polat H V01
Rei, AK P136
Reşorlu B S04, P07
Rozanes I P123
S
Şahin, AF S03, P06, P053,
P054
Şahin A P043
Şahin F P104
Şahin H S023
Şahin L P044, P129
Şakırağaoğlu O P062
Şanlı, YT S020
Şanlı Ö S05, S010, S030, P104
Sağnak L P079
Sakallıoğlu B P140
Salabaş E S05
Sanrı E P021, P120, P124
Sarıbacak A S028
Sarıkaya Ş V08, V09, P060,
P061, P072
Sarsık B S013, S025, S026,
P041, P101
Savaşçı S V09, P060, P061, P072
Saylam B P069
Seçil M P018
Seçkin Ş S010
Selvi N S013, P041
Serin E P100
Severcan F S01
Sevinç C P017
Seyis S P069
Sıldıroğlu, HO P122
Sınık Z V011, P056, P070
Sofikerim M P045, P046,
P090, P131
Sofıkerim M P111
Soner, BC P125
Soydan H S035, P09, P033, P036,
P096, P097, P098, P122
Soyupek S P055
Sönmez, MG P040
Söylemez H P099, P116,
P117, P132
Sözen S V03, V013, P137,
P142, P143, P144, P145
Sungur M S027
Sunguroğlu A S014, P062
Süer E S04, S032, P103
Süral, YS S01
Ş
Şekerci, ÇA S016
Şen B S035, P09, P033, P036,
P096, P097, P098
Şengor F P076
Şengör F P094, P118, P119
Şengoz M P076
Şengöz M S019
Şenkesen Ö S019, S021
Şenkul T S035, P033, P036,
P096, P097, P098
Şen S S013, S025, S026, P041,
P101
Şen V V015, P020
Şerifov E P131
Şimşir A P101
T
Tahir Y P073
Talat Z P013
Tandoğdu Z P078
Tanıdır Y S016
Tarcan T P048
Tarhan F P058, P102
Taşar Ç S024
Taşçı, Aİ V01
Taşpınar M P062
Tatlışen A P090, P111
Tavukçu H S07, S036
Tefik T S05, S010, S030
Telci D P104
Telli O S032
Tepeli E S026
Tezcanlı E S019
Tidim G P078
Timirci Ö S02
Tinay İ P094
Toker A S08
Tokgöz H P010, P087
Toktaş C V011, P019, P056,
P070
Toktaş G S08, P076, P089
Topsakal M P015, P025, P030
Tuğcu V V01
Tuna, MB P121
Tuna B S025, S026, P017,
P018, P032, P047, P106,
P112, P113
Tuncay, ÖL P070
Tuncay L V011, P019, P056,
P077
Tunçkıran A P055
Turan C P136
Turan M P105
Turan T V012, P056, P070
Tuygun C P079
Tüfek İ V02, P064
Türk Şen, N S026, P063, P077
Türkay R P140
Türkeri, LN S06, S034, P042,
P048, Türkeri, LN P067
Türkeri L S07, S016, S023,
S036, P094
Türker P P094, P118, P119
Türkmenoğlu Ö P065
Türkölmez K S04, S09, S017,
S032, P07, P068, P103
U-Ü
Uçar F P05
Uğur I P021, P120
Uğur İ P124
Uğurlu Ö S012, S027, P014,
P128
Uğuz M P052
Ulukaradağ E P100
Uluocak N P088
Umul M P126
Uslu S P125
Uysal A P125
Uyanoğlu A P133
341
Ünal D P022
Ünluer E P076
Ünlüer E S08, P089
Üre İ V03, V013, P137, P142,
P143, P144, P145
Üstüner M P092
V-Y-Z
Varol S P060
Yağlı, ÖF P100
Yakupoğlu, YK V08, V09, P060,
P061, P072
Yalçın B P134
Yalçınkaya S P012
342
Yalçın V P076, P112, P113,
P121
Yaman Ö P059
Yapıcıer Ö P067
Yaşar A P088
Yavuz E S021, P081
Yazıcıoğlu, AH S033, V06,
P038
Yazıcı S S015, S020, S023
Yenilmez A P03, P026
Yılanoğlu O P025
Yıldırım, ME P022
Yıldırım A S07, S023
Yıldırım Ü S03, P06
Yıldız B P027
Yıldız K P105, P107
Yıldız Ö P086
Yılmaz, AF V08, V09, P060,
P061, P072
Yılmaz H P092, P105
Yılmaz K P030
Yılmaz M P101
Yılmaz N P014
Yiğitbaşı O P091, P095
Yinanç, MA P05
Yolcu T S020
Yörükoğlu K S025, S026,
P017, P018, P032, P106
Yörükoğlu K. P047
Yurdakul T P051
Yücebaş E P118
Yücel M P012, P044, P129,
P141
Yürütçaloğlu V P127
Zekey F P033
Zengin K P091, P095
Zorlu F S01, S03, P06, P053,
P054, P076
Zümrütbaş A P010

Laparoskopik radikal sistektomi

Transkript

Benzer belgeler

Lokalize Erken Evre Prostat Kanserinde Tedavi

prostat kanseri - Kræftens Bekæmpelse

Stereotaktik Beden Radyoterapisi SBRT ve Doz Volüm Histogramları

Kökten Tedavi Sonrası PSA Nüksü

Yeni Üroloji Dergisi Cilt: 9 Sayı

spondilartropatiler - romatizmahastaliklari.com

kurullar - Türk Biyofizik Derneği

Patoloji Dernekleri Federasyonu

Meme Kanseri Risk De¤erlendirmesi: 5000 Olgu

Film Tasarımı - Güzel Sanatlar Enstitüsü

Untitled - Klinik Toksikoloji Derneği

2.Sayı - Dr. Sedat Yıldız. Fizik Tedavi ve Rehabilitasyon Uzmanı

adolesan kızlarda pelvik ağrı pelvıc paın ın female adolescents

UTEAK 2013 - Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi

e-dergi - Sağlık Düşüncesi ve Tıp Kültürü Platformu

cöbid güz sayısı, 2012 (cilt 5, sayı 6)

11. Türk Rinoloji Kongre Bildiri Kitabı