Buluşma Noktası [Meeting Point]: Gülpınar - c

Buluşma Noktası [Meeting Point]: Gülpınar
orada...
the place
Neredeyse her evin penceresinden ya
da avlusundan denizin göründüğü
bir köy. Sokaklarında çocukların
güvenle ve neşeyle cıvıldaştıkları,
annelerinin onları çağırmak için seslendiği anda sesini duyurabileceği,
sevimli bir yer işte. Herkes birbirini
tanır orada. Herkesin bir lakabı vardır ya da sülalesinin soyadıyla anılır.
Bizim için orayı çok özel kılan, orada doğup
büyümüş olmak mıdır, yoksa gerçekten de
güzel ve huzurlu olduğu için mi orayı severiz
tam da ayırdında değiliz aslında. Dedik ya,
öyle bir köy düşünün ki, hangi evinden dışarı
baksanız denizi görüyorsunuz. Şimdilerde
“deniz manzaralı ev” dediğimiz ve bunun için
binbir fiyat yükselttiğimiz şehir apartmanlarının bu lüksü, orada doğal olarak var ve biz
Gülpınar’lılar için bu hiç de lüks bir durum
değil. Kendine has bir kokusu vardır bu köyün.
Daha girişte ciğerlerinize dolar. Bazıları hiç
sevmez ama bizlerin burnunda tüter. Nedir
biliyor musunuz bu kokunun birleşimi? Tezek
kokusu ile toz kokusunun, yanlarında bir de
çiçek kokusunun karışımıdır.
A village, where the sea can be seen
from the window or courtyard of
nearly every house. A cute little place
where the children roam free and
safe on the streets and the mothers
need only call their names to make
themselves heard. Everyone knows
one another there. Everyone has
a nickname or they go by their
ancestor’s name.
We can never tell for sure if it is being born
and bred there that makes us love this place,
or if it is the beauty and tranquillity of the
place itself. Just like we said; imagine a village where, whichever house you look out
from, you can see the sea. The luxury of what
we call “a house with views onto the sea”
nowadays, of what raises the market value
of the properties in the city is a natural occurrence there, and it is no luxury for us, the
people of Gülpınar. This village has a scent
of its own. It fills your lungs just as you enter
the village. Some don’t like it but we yearn
for it. You know what this is a blend of? It is a
blend of cow dung and dust, and flowers that
accompany them.
Zeytincilik yapar genelde insanlar. Sonbahar
geldiğinde hummalı bir çalışma başlar köyde.
Tarlası olmayanlar gündelik yevmiye karşılığı
zeytin toplamaya giderler. Kadınlardır genelde gündelikçiler. Elleri nasırlıdır çoğunun bu
nedenle, serttir, çizik çiziktir ve içlerine hep
toprak dolduğu için biraz da siyahtır. Ama
bundan şikayet edilmez, çünkü ekmek parasıdır. Mutlu olunur. Akşam yorgun ama huzurla
uyunur. Zeytin mevsimi bittiğinde evlerde
oturulur, kış gelmiştir, soba ya da maşıngada
zeytin odunu yanar çıtır çıtır ve ortalığa gene
güzel bir koku yayılır. Kanaviçe işlenir, dantel
örülür, çeyizler yavaş yavaş oluşturulup sandıklarda istif edilmeye başlanır. Öyle güzeldir
ki o kanaviçe örnekleri, bazen kadınlar bu örnekleri birbirlerinden kıskanır, saklar. Sırdır
bu, gizli örnektir. Bir tek kendi kızının ya da
oğlunun çeyizinde olsun ister anneler. Elbette
yakın komşu ya da akrabalardan bir kaçına
gösterilir. Öyle ya, kadınca bir duyguyla,
yaptığı işin beğenilmesini de ister bir yandan.
Böylece de aslında köyün bütün kadınlarının
bu gizli örnekten haberi vardır artık. Yani
ortada sır falan kalmamıştır.
The inhabitants mostly live from the olive groves. Come autumn, a frantic season of work
starts in the village. Those who do not own
land work as collectors on daily pay. These
are generally women. Their hands have a hard
skin, tough and grazed, and a bit dark because
of the dirt. But it is no matter of complaint,
for it is all for the bread. Work makes them
happy. At night they sleep tired but peacefully.
When the olive season is over people sit at
home: it is winter, they slowly burn the wood
from olive trees in their stoves and furnaces;
again another beautiful perfume fills the air.
They do embroidery and needlework; little by
little chests are filled with dowry. Sometimes
this needlework is so beautiful that women get
envious of one another, they hide the patterns
from each other. The patterns are their secret.
Mothers want these to exist only in the chests
of their own sons or daughters. Of course they
are shown to some neighbours and close relatives: it is just a feminine sentiment, the wish
for the work to be approved and admired.
And thus, all the women in the village end up
knowing about each other’s secret patterns. In
fact they are no secret.
Çocuklar için Gülpınar bulunmaz nimetlerle
doludur. Her çocuğun illa ki bir gizli yeri
vardır. Köy bir tepenin yamacındadır, evlerin
bittiği yerde bizim “Tepeler” diye andığımız,
anlattığımız, kırlar başlar. Oralarda “gölcük”
adını verdiğimiz küçük su birikintileri ve onların avluları vardır. Köylünün hayvanları oralarda barındırılır. Ne de keyiflidir, çalı çırpının, yeşilliğin ve o gölcüklerin içinde oynamak.
Türlü türlü oyun uydurulur, yeni oyunlar icat
edilir. Mesela taş kınası yakar çocuklar ellerine. Nasıl mı? Tepeler’de üzerinde çocukken ne
olduğunu bilmediğimiz ama büyüyünce yosun
olduğunu öğrendiğimiz yeşil kütleler bulunur.
İşte o yeşil kütleler tükürükle ıslatılıp bir taşla
sürterek sıvı hale getirilir ve parmaklara sürülür, sonra çabuk kurusun diye eller güneşe
doğru uzatılır. Yıkadığında ellerinde turuncu
kınalar var olmuştur. Oynarken acıkınca
kuzukulak toplanır çalı diplerinden, oyuna ara
verilip hemen oracıkta yenilir.
Gülpınar is full of boundless opportunities for
children. Every child has his/her secret place.
The village is situated at the slope of a hill;
where the houses end, the pastures that we
used to call “the hills” start. You would find
small ponds there, which we called “the puddles”. The villagers keep their flock over there.
How fun it is to play there amidst the sticks
and twigs, the green and the puddles. All sorts
of games are made up, new ones invented. For
instance there is the making of stone henna
for the hands. How? In the hills you find green
stuff that we only later on found out to be
moss. This green stuff is spit on and dampened and then ground into a pulp by rubbing
on a stone, which, later, is smeared onto the
fingers and then the hands are stretched out
to the sun to make the henna dry faster. When
you wash it off you are left with the orange
henna on your hands. When you get hungry
while playing, you collect sheep’s sorrel from
around the bushes, take a break and eat it
there and then.
En sevdiğimiz zamanlardan biri de ekmek
yapılan gündür. Adeta bir törendir. Sabahın
erken saatlerinde telaşlı koşuşturmaca başlar
evin avlusunda. Fırın hazırlanır, ekmekler
yoğurulur, kaplara konur ve fırına atılır. Biz
çocuklar elimizde yeşil soğan, biraz salça ve
zeytinyağı ile ekmeğin çıkmasını bekleriz.
Daha dumanı tüterken, ekmeğin biri kesilir,
üzerine zeytinyağı ve domates salçası sürülür,
zaten yeşil soğanın da var elinde. Zevke bakın
hele, çok lezzetli! Çocuk sesleri ve yaramazlıkları kesilir o anda, boğaz derdinde çünkü
onlar. Gülpınar’da bir çocuğun ana ihtiyaçları
karşılanabilir: oyun, arkadaşlık, sağlıklı
organik besin.
Bayramları ayrı güzeldir köyün. Dini bayramlarda, sabahları erkekler erkenden kalkıp
bayram namazına gider. Kadınlar ve çocuklar
evde kahvaltıyı hazırlar, tertemiz giyinir ve
evin erkeğinin namazdan dönmesi beklerler.
Akrabalar ziyaret edilir, komşular gelir, komşulara gidilir. Çocuklar bir süre sonra iplerini
koparır ve el öpmek için neredeyse köyün
bütün evlerini gezerler. Bir sürü şeker, para,
ganimetle geri dönülür. Eğer kurban bayramı
ise mutlaka köyün fakirlerine et götürülür. Bu
görev yine çocuklarındır. Zaten kimin nerede
oturduğunu herkes bilir. Akşamüzeri köyün
kadınları eskiden “körüklük” dediğimiz yere
oturur. Yüksekçe bir yerdir burası. Herkes en
güzel urbalarını giymiştir. Seyirlik yeridir,
gelene geçene bakılır, fısıldaşılır ve az sonra
köyün delikanlılarının kurduğu oyun başlar. Bütün marifetler gösterilir, genç kızlar
göz ucuyla onları izler, bakışılır. Genellikle
burada sevdalanılır. Bu arada yol üzerinde
ağır adımlarla yürüyüşler yapılır, gruplar
halinde. Akrabalarla, kuzenlerle, arkadaşlarla
gezinir gençler. Bu arada az önce bakışılan
delikanlıyla karşılaşılır, yolun sonlarına doğru, annelerin babaların göremeyeceği yerlere
ulaşıldığında gülümsenir ve birkaç kelime
sohbet edilir.
Another favourite day is the day of baking bread. It is almost a ceremony. The frantic rush in
the courtyard starts early in the morning. The
oven is prepared; the dough is mixed, placed in
trays and shoved into the oven. We, the children, wait for the bread to come out of the oven
with spring onions in our hands, with some
tomato paste and olive oil. The bread is sliced
while it is still steaming, olive oil and some
tomato paste is spread over it, with the spring
onions in our hands. Pure delight, it is delicious! The screaming and shouting of the children
come to a halt at that point for they are hard at
work feeding themselves. All the basic needs of
a child can be taken care of in Gülpınar; play,
friendship, healthy organic food.
The holidays in the village are something else.
On religious holidays men go to the holiday
prayer early in the morning, women and children prepare breakfast at home, wear their best
clothes and wait for the men to come home.
Relatives come to visit, neighbours come and
you go to your neighbours. Children get loose
after a while and go around to almost every
house in the village to pay their respects to
their elders. They come back with lots of candies, money and all sorts of finds. If the holiday is the feast of sacrifice, meat is offered as
charity to the needy of the village. This again is
a duty for the children. Everyone knows where
everyone else lives anyway. The women of the
village gather and sit at a place that we used to
call “the bellows”. It is a relatively high place.
Everyone has worn their best gowns. It is a
place to gaze around; the word goes around in
whispers and later on, the young men of the
village initiate the folkloric dance. All skills are
displayed, under the watchful eye of the young
girls of the village. They exchange glances and
it is here that many a romance begins. People
take slow strolls on the street, in groups.
Youngsters ramble with relatives, cousins and
friends. And then you meet with the young lad
that you have just been exchanging glances
with, towards the end of the foot path. When
you reach far enough that the mothers and
fathers cannot see, you smile at one another
and exchange a few words.
Şimdi körüklüğün bir kısmını bozup bir kahve
yaptılar. Yani artık eskisi gibi kadınlar bayramlarda oturmuyor orada, sahne bozulduğu
için delikanlılar da oyun oynamıyor. Sevdalar
başka yerlerde yaşanıyor olmalı.
Now they built a teahouse where there used to
be the bellows. The women no longer sit there
on holidays, and as there is no stage the young
lads can dance there no more. So, romances
must be lived somewhere else.
Zeytinliklerin bir kısmı, bazı diğer tarlalar
ile birlikte köyün dört kilometre uzağındaki
Kumbağlar’da bulunur. Kumbağlar deniz
kıyısında henüz büyük şehirli insanların
keşfedemediği bir yerdir. Hep rüzgarlı, denizi
hep dalgalıdır ama öyle sessiz ve sakindir ki
90’lı yılların başında köyümüz belde
olduğunda biz çoktan arkeolojinin
ne olduğunu öğrenmiştik. Belde için
de arkeoloji için de büyüklerimiz
“iyi bir şey” dediler hep. Biz hâlâ
Gülpınar’ımızı “köy” diye çağırmaya
devam ettik. Öyle alışmışız işte. Truva’nın
da bir uzantısı olan Apollon Smintheion tapınağının kazı çalışmaları için köye gelen arkeologlardan köylüler yeni şeyler öğrendi. Ayrıca
yeni bir ekmek kapısı çıktı köyün gençlerine.
İlkokulumuzu arkeologlara tahsis ettiler.
Bahçesindeki ağaç sayısını bildiğimiz, her
köşesinde bir anımızın bulunduğu ilkokulumuz
artık “kazı evi” oldu.
Gülpınar’da, ayrıca hayvancılık ve zeytincilik
In the beginning of the 90s, when our
village was approved as a sub-district
we already knew what archaeology
was. The elderly thought good of both
-becoming a sub-district and archaeology. Yet, we still called our Gülpınar
a “village”. That was what we were used to.
ortalık, rüzgar ve dalga sesi huzur verir orada
The village learnt new things from the archaeologists who were frequenting the excavations
at the Apollon Smintheion temple, an extension of Troy. The excavations also provided
new job opportunities for the young people of
the village. Our primary school was allocated
to the archaeologists. The school that we knew
by heart, every corner of which was adorned
with many memories was now an “excavation
house”.
tayini ile 10-15 yaşlarında Çanakkale’ye giden
ile uğraşılır. Peynirimiz ve yoğurdumuz kadar
zeytinimiz de çok değerlidir. Köylü zeytincilikte artık organik tarıma yönlendiriliyor.
Zeytinlikler organik tarım usulü bakılıyor,
zeytinyağları organik olarak üretiliyor. Biz
çocukken zaten organik yaşanıyordu hayat.
Yediğimiz domates salçasından, pişirilen
ekmeğe, toplanılan kuzukulaklarına kadar her
şey zaten organikti. Köylü bu yaşamı bırakmış
değil elbette.
In Gülpınar there is also stock breeding and
businesses based around olive production.
Our olives are as prized as our cheese and
yoghurt. Nowadays in olive business, the villagers are persuaded more and more towards
organic agriculture. The olives are grown
organically and the olive oil is extracted organically. When we were children life itself was
organic. From the tomato paste that we ate,
to the bread that was baked and the sheep’s
sorrel that was collected, everything was organic. Of course the villagers haven’t turned
their back on that kind of life yet.
insana. Kumbağlar’a girerken de mis gibi bir
koku duyarsınız. Yeşil ot dediğimiz bir bitkiden
yayılır bu koku. Oraya girilirken hemen arabanın camları açılır ve ciğerler doldurulur bu
tertemiz kokuyla.
Köyde öğretmen olan annemiz ve babamızın
bizler, sonunda üniversitede öğretim görevlisi
olduk. Ama biz bunu asla ayrılık olarak görmedik. Elimize fırsat geçtiği anda köyümüze
gideriz. Hiç kopmadık, kopamayız oradan…
Köydeki her etkinlikte bulunmak için çaba
gösterdik, her zaman elimizden gelen ne varsa
sunmak istiyoruz ve günün birinde kendi avlumuza bir taş ev yapıp annemiz ve babamız
gibi, abla-kızkardeş, biz de köyde öğretmenlik
yapmak istiyoruz. Yeni nesillere, köyümüze
destek olmak için.
Çiğdem Ergun ve Özlem Ergun*
*Çiğdem Ergun 18 Mart Üniversitesi Eğitim
Fakültesi’nin Müzik Eğitimi Ana Bilimdalı’nda, Özlem
Ergun ise 18 Mart Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nin,
Beden Eğitimi ve Spor Bölümü’nde öğretim görevlisi
olarak görevlerine devam etmektedirler. Buluşma
Noktası: Gülpınar’da müzik ve yaratıcı drama atölyelerini yürütmüşlerdir.
Some of the olive orchards together with other
fields are at Kumbağlar, 4 kilometres away
from the village. Kumbağlar, by the seaside,
is a place not yet discovered by city dwellers.
There it is always windy, the sea wavy, but in
the serenity and calm of the place the sounds
of the wind and the waves bring you only
tranquillity. Coming to Kumbağlar you are
also greeted with a pleasant smell. It emanates
from what we call the green weed. As you get
closer you open the windows of the car and fill
your lungs with this fresh odour.
Our parents, both teachers in the village, were
appointed to Çanakkale where we moved to at
the age of 10-15, only in time to become lecturers at the university. But we never saw this
as a separation. We visit our village whenever
we get a chance. We did never; we could never
leave it behind… We made every effort to be
a part in all the activities taking place there,
we want to offer everything that we can to the
village, and one day we, as two sisters, want to
make a stone house of our own in our courtyard and become teachers at the village school
just like our parents did. To sustain the village
and the generations to come.
Çiğdem Ergun and Özlem Ergun*
*Çiğdem Ergun teaches at 18 Mart University, Faculty
of Education, Music Education Department and
Özlem Ergun teaches at 18 Mart University, Faculty of
Education, Physical Education and Sports Education
Department. They have led the music and creative
drama workshops at Meeting Point: Gülpınar.
Buluşma Noktası, toplumsal, dini ve kültürel
açıdan farklı toplulukları ve bireyleri sanat,
yaratım ve kültür mirası konuları üzerinden
...olanlar
the happening
ortak sivil faaliyetler çerçevesinde birleştirmeyi amaçlayan uluslararası bir projedir. Proje,
disiplinler ve kültürler arası faaliyetlerle
Meeting Point is an international project
aiming to gather communities and individuals
with different social, religious and cultural
backgrounds through the civilian activities of
art, creativity and cultural heritage. Meeting
Point is interested in using various creative art
disciplines to harmonise differences, raising
in an innovative manner an awareness of
and respect for both the rights and duties of
oneself and of others as well as the complementary nature of differences. It encourages
individuals to rediscover the differences of
both themselves and others through this awareness of complementarity.
bireylerin kendilerinin ve başkalarının hak ve
ödevlerinin farkına varmalarını sağlamayı ve
“farklılıkların tamamlayıcılığını” vurgulamayı
hedefler. Bu tamamlayıcılığı sağlarken, bireylerin hem kendilerinin hem de başkalarının
ayrıcalıklarını tekrar keşfetmesini de göz
önünde bulundurur.
Buluşma Noktası, içinde bulunduğumuz dönemin yerleşik ve kemikleşmiş, yekten statükocu,
ayrımcı, kapitalist ve tekelci tutumunu kısa
bir zaman dilimi için de olsa kırmayı amaçlar.
Bunu da çeşitli sanatsal üretim güçlerini, sanatın zanaate dönüşmesine gerek kalmadığı,
The Meeting Point aims to disrupt, at least for
a short period of time, the chronically discriminatory, capitalist and monopolist attitudes,
the status quo of our time. It plans to do this
by transporting various creative forces of the
art world from ‘the city’ -the current home of
art- into smaller settlements. It encourages
individuals from various metropoles of the
world to leave behind their shields which they
created to protect themselves from the mentioned attitudes. It is a project where the participants have come to inscribe the weeklong
experience of the “I” in its pure form, perhaps
the most important quality for artistic creation, in an environment where, with all prejudices are left behind at the city, they are in no
need to prove themselves nor to compete.
bu güçlerin varsayılan mekanı, evi olan ‘şehirden’ alıp daha küçük yerleşimlere götürerek
gerçekleştirmeye çalışır. Çeşitli dünya metropollerinin bireylerini, tüm bu yerleşik tutumlardan korunmak için kendi kendilerine yarattıkları kalkanlarını bir haftalığına bırakmaya
zorlar. Katılımcılarının kendini ispatlamak
zorunda olmadığı, kimseyle yarışmadığı, tüm
önyargılarını şehirde bıraktıkları bir projedir.
Dolayısıyla katılmaktaki amaçları, belki de
sanat üretimi için en önemli nitelik olan safi
“ben” olarak, sadece bu bir haftalık deneyimi
hafızalarına kazımaktır.
Proje, gerçekleştirildiği küçük yerleşime ise,
medya araçlarının sürekli olarak bahsettiği
yabancıları, özellikle de Avrupa Birliği insanlarını, tüm politik konuları ve bakış açılarını
bir kenara atıp tanıma, aslen kim olduklarını
anlama fırsatı veren; yerleşimin günlük rutini
içine giren farklı kişilikleri ve ifade tarzlarını
deneyimleyebileceği bir ortam yaratmayı
hedefler. Tüm bunları gerçekleştirirken de,
kültürler ve disiplinler arası deneyimlerin
paylaşılabileceği en az bir hafta sürecek karma bir topluluk ya da topluluk hissi yaratmayı
da önemli bulur.
Projenin temkinli olduğu alan ise, bir yerleşim
yerini görünür kılmak ile bölgede zorunlu soylulaştırma başlatmak arasındaki ince çizgidir.
Bölgenin aşırı popülerliğinin ve görünürlüğünün kısmî oriyantalism ile sonuçlanıp, yöre
halkının en sonunda evlerini şehirlilere satıp
başka yere taşınması en büyük tehlikedir. Bu
yüzden kimi zaman projenin basın desteği ile
tam görünürlük kazanması biraz da istenmeyen birşey olmuştur.
The project aims to give at the same time the
inhabitants of smaller settlements a chance
to experience the different personalities and
expressions of foreigners, especially EU citizens, widely referred to by the media by way of
politics, through getting to know some of them
personally in daily life. The project also aims
to generate at least a weeklong community
where cross-cultural and inter-disciplinary
experiences can be shared.
An area that the project acts cautious about
was the delicate border between making a
place visible or attractive and deteriorating it
through gentrification. There is always a great
danger in raising the popularity and visibility
of a certain place for it might ultimately lead
to a semi-orientalistic invasion by city dwellers, causing the local inhabitants to sell their
houses and move elsewhere. That is why at
certain stages full visibility through the press
was not favoured by the project.
Ana atölyeler, uluslararası katılımcılar ile
Amaçları doğrultusunda bu yıl birincisi
düzenlenen proje, Yerel Gündem 21’in rehberliğinde Fransa, Almanya, Kore, Hollanda,
Polonya, Portekiz, Slovenya, İspanya, Amerika ve Türkiye’den katılımcıları Gülpınar’da
(Çanakkale) buluşturdu. Hiç bitmeyeceğini
sandığımız, Ege’nin bol virajlı ve yorucu
yollardan Türkiye’nin en batı noktasına
vardığımızda, Gülpınar’ın açık görüşlü, yardımsever ve güleryüzlü halkı ile karşılaştık.
Yaklaşık 15 sene önce statüsü köyden beldeye
geçen yerleşim, bu değişimle sağlık ocağına ve
atölye katılımcılarının, festival sanatçılarının
ve proje ekibinin bir hafta konakladığı Yatılı
Bölge Okulu’na (YİBO) sahip olmuş. Antik
Yunan’dan Osmanlı’ya varlığı önemli tarihi
belgelere geçmiş olan Gülpınar, etrafında
yeni yeni yerleşime geçmiş göçebe köyleriyle
de, orada yaşarken keşfettiğimiz daha bir çok
özelliğiyle de, farklılıkları bir araya toplayıp
yeni sanatsal oluşumlara yöneltme fikrini
tamamlayan bir seçim oldu.
Projenin hedefine ulaşması için
Gülpınar’da birbirinden farklı, ama
aynı zamanda tamamlayıcı yollar
seçildi. Farklı yaş gruplarına yönelik
değişik atölye çalışmaları ve sanatsal
etkinlikler ile Buluşma Noktası: Gülpınar, gündüzleri bir eğitim programı, geceleri ise bir festival olarak
işledi. Üç ana ve üç tamamlayıcı
atölyeden oluşan eğitim programı;
uluslararası, Türk ve Gülpınar’lı
atölye yürütücülerinin önderliğinde,
uluslararası öğrenci grubu ile bir
hafta sürdü.
The first edition of the project brought international participants from France, Germany,
Korea, The Netherlands, Poland, Portugal,
Slovenia, Spain, USA and Turkey together
in Gülpınar (Çanakkale) with the guidance
of Local Agenda 21. When you reach the
most westerly point of Turkey after the never
ending, winding and tiresome roads of the
Aegean, you are greeted by the open minded,
benevolent and kind inhabitants of Gülpınar.
The village that has been given the status of
district some 15 years ago, has had the necessary funding to establish a policlinic and
a Regional Boarding School where the participants, artists of the festival and the project
team stayed for the one week during of the
project. A settlement mentioned in important
historical documents from the Ancient Greece
to the Ottoman Empire, Gülpınar, with the
newly settled nomadic villages in its vicinity
and with many other features we discovered
during the stay, has proved to be a right
choice of location as it supported the project’s
idea of gathering differences and channelling
them towards new artistic formations.
The project had different but complementary paths to attain its goal. It
had several workshops with different
target and teaching groups. Meeting
Point: Gülpınar acted as an education
programme during the day and as a
festival at night with its artistic activities and various workshops aiming
at different age groups. The education
programme, with its international
participants and course leaders from
abroad, Turkey and Gülpınar, comprised of three main and three complementary workshops .
fotoğraf (Ahmet Polat, TR-NL), video (Thomas
Büsch – Sabine Küper Büsch, DE) ve yerel
mutfak (Koordinatör: Hasan Açanal, TR);
tamamlayıcı atölyeler ise köy çocuklarının
katılımı ile müzik (Çiğdem Ergun), yaratıcı
drama (Özlem Ergun) ve karikatür (Mehmet
Çağçağ, Tuncay Akgün ve Ramize Erer)
çalışmalarından oluştu. Tamamlayıcı atölye
çalışmaları, Buluşma Noktası: Gülpınar’ın
kentli bir monologdan çok kültürler arası
bir diyaloğa dönüştürülmesinde önemli bir
araç oldu. Ayrıca yemek atölyesinin her gün
başka bir Gülpınarlı’nın evinde gerçekleşmesi
köydeki gündelik yaşam, köyün aile yapısı ve
kültürü hakkında katılımcıların gözlem yapmalarına olanak sağladı. Hergün köylülerin
kişisel alanlarının yani evlerinin içine davet
edilen katılımcılar, yeryüzünde var olan, fakat
dil, din, toplumsal statü ve ırk açısından farklı
bu insanların evlerinde misafir olup, bu farkı
ve yakınlığı birinci elden deneyimlediler.
Buluşma Noktası: Gülpınar’ın, beraber öğrenme, vakit geçirme, çalışma, bilgi alışverişinde
bulunma, eğlenme süreçlerinin sonucu olarak
farklı kültürlerin ve düşüncelerin yanyana var
olmasına ve bunun bir barış ortamında nasıl
yapılabildiğine bir örnek oluşturduğuna inanıyorum. Projedeki bireysel inisiyatifler, toplumla karşılıklı iletişim kurabilmenin önemli
ve faydalı etkenlerinden oldu. Tüm proje
boyunca paylaşım alanlarının en önemli ve en
vazgeçilmez öğesi ise, tabii ki “yemek” oldu.
İnsanoğlunun bu birincil içgüdüsel ihtiyacı,
ortak alanlar yaratmakta ve bu alanlarda
insanları birleştirmekte çok güvenilir bir araç.
Buluşma Noktası’nı bir defa daha Gülpınar’da
yaparak bu tür araçlara çeşitlilik getirmek ve
hem sanat hem de topluma dayalı güvenilir
temeller kurmak gelecekteki hedeflerimiz arasında bulunuyor.
Ece Pazarbaşı
The main education programme, with its international participants, consisted of photography (Ahmet Polat, TR-NL), video (Thomas
Büsch – Sabine Küper Büsch, DE) and local
cuisine workshops (Coordinator: Hasan Açanal, TR) and the complementary workshops
were music (Çiğdem Ergun), creative drama
(Özlem Ergun) and caricature (Mehmet Çağçağ, Tuncay Akgün and Ramize Erer) with
children from the village as participants. The
complementary workshops were an important step towards turning the Meeting Point:
Gülpınar into an intercultural dialogue rather
than an urban monologue in a rural setting.
Also, the local cuisine workshop taking place
at the house of a different inhabitant of Gülpınar each day gave participants a chance to
observe the daily life, the family structure and
the culture of the village. The participants who
were invited straight into the personal territories, homes of the residents of Gülpınar, were
able to experience a close encounter with these
people -people who used a different language,
had a different faith, social status and race
than their own. They had an understanding
for an intimacy reaching beyond differences.
I believe that Meeting Point: Gülpınar was
a success in providing a space for learning,
working, playing and spending time together
while exchanging knowledge, and also in realising the possibility of living together at peace
with the different cultures, beliefs and ways
of thinking. The individual initiatives of the
participants and the project team contributed
immensely to the success of the project in
establishing a dialogue with the village and
the villagers. Throughout the project “eating
and food” laid down the basis of sharing.
This primal instinct of humankind is a very
reliable tool in creating a common space and
in gathering people around that space. We are
considering to be there once more to diversify
these tools and to establish solid foundations
based on art and community.
Buluşma Noktası Proje Yönetmeni
Ece Pazarbaşı
Meeting Point Project Director
fotoğraf atölyesi
photography workshop
Fotoğraf atölyesi öncelikle içinde bulunduğumuz köy ve çevresi, köyün gündelik yaşamı,
toplumsal yapısı ve göstergeleri ve mimari
duruşunun yanısıra, tarihsel mitolojilere ve
coğrafi koşullara karşı konumu ile ilgili anlatı
yaratımları üzerine odaklandı. Aynı zamanda
katılımcıların kendi tarz, tavır ve ilgi alanlarını oluşturmalarına yardımcı olmayı da amaçladı. Bir hafta süren atölye boyunca, atölye
yürütücüsünün yönlendirmeleri doğrultusunda, katılımcılar fotoğraf çekmenin, aslında
toplumsal bir süreç içinde bir “an” yaratmak
olması olasılığı üzerine görsel bir söylem
geliştirdiler. Oluşan “an”lar bir yandan köyle
daha derin, kimi zaman teke tek diyaloglarla
sonuçlandı. Tüm süreçte katılımcılar kendileri için birer fotoğraf stoğu oluştururken,
sergi için birbirlerinin fotoğrafları üzerinden
görsel bir tartışma ve irdeleme platformu da
yarattılar. En sonunda bu stokları inceleyerek
ortaya çıkan tartışmaların da yardımıyla,
ortak bir seçki hazırladılar. Hafta boyunca
oluşan görsel olasılıklardan oluşan bu seçkiyi,
son gün tüm köy için hazırlanan yemek ve
video gösterimleriyle birlikte ortak bir sergide
Gülpınar’lılara sundular.
Türk ve Hollandalı bir ailenin çocuğu olarak
Rosendaal’da doğmuş olan atölye yürütücüsü
Ahmet Polat, 2004’de Hollanda Görsel Sanatlar Derneği’nin ‘En İyi Hollandalı Fotoğrafçı’
ödülünü ve 2006’da dünyanın en önemli
fotoğrafçılık kurumu olan ICP’nin (International Center of Photography - Uluslararası
Fotoğraf Merkezi) düzenlediği 22. Infinity
Awards’ta “Genç Fotoğrafçı” ödülünü kazanmıştır. Son yıllarda kişisel sergi açtığı yerler
arasında İstanbul Modern (2007) ve Galery
X-ist (2006) de bulunan sanatçı, aralarında
Art-Rotterdam, Gallery R.A.M, Stroom Den
Hague ve Wester-Gasfabriek’in (Amsterdam)
de bulunduğu yerlerde birçok grup sergisine
katılmıştır.
The photography workshop primarily focused on creating stories regarding the village
and its environs, its daily life, social structure
and its representations, its architectural
stance, as well as historical mythologies and
its disposition concerning the geographical
conditions. At the same time it encouraged
the participants to evaluate and structure
their own styles, approaches and interests.
Throughout the week, with the direction
and support of the workshop leader, the
participants developed a visual discourse by
way of perceiving photography as the possibility of creating a “moment” within social
processes. These “moments” progressed into
deeper and sometimes one-on-one dialogues with the village. During the workshop,
participants both built up their own stock
of photographs and found the possibility of
creating a platform for visual discussion and
evaluation as they worked towards the final
exhibition. In the end they made a selection
of photographs, guided by the evaluations of
the participants’ stocks. The possibilities that
aroused during the week were presented to
the inhabitants of Gülpınar in the form of an
exhibition alongside the dinner and the video
screenings on the last day of events.
Born in Rosendaal, as the child of a DutchTurkish family, workshop leader Ahmet Polat
won the Dutch Foundation for Visual Art’s
Top Dutch Photography prize in 2004 and is
the first Turkish recipient of ICP’s (International Centre of Photography) “Young Photographer” title at the 22nd Infinity Awards
(2006). In addition to his recent one-person
shows in Istanbul Modern (2007) and Galery X-ist (2006), he participated in group
exhibitions in Art-Rotterdam, Gallery R.A.M,
Stroom Den Hague and Wester-Gasfabriek
(Amsterdam), to name a few.
Nimet Doğan
(fotoğrafçı, etkinlik organizatörü / photographer, event organiser)
1980, Türkiye doğumlu. İstanbul, Türkiye ve Mağusa, Kıbrıs’da yaşamakta ve
çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1980, Turkey. He lives and works in Istanbul, Turkey / Famagusta, Cyprus.
Lavoslava Bencic
(grafik tasarımcı / graphic designer)
1963, Slovenya doğumlu. Ljubljana, Slovenya’da yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1963, in Slovenia. She lives and works in Ljubljana, Slovenia.
Ercan Koçyiğit
(kimya sektöründe genel müdür / general manager in chemistry sector)
1966, Türkiye doğumlu. Bursa, Türkiye’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1966, Turkey. He works and lives in Bursa, Turkey.
Martina Maña Vintro
(kültür operatörü / cultural operator)
1983, İspanya doğumlu. Lizbon, Portekiz’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1983, Spain. She lives and works in Lisbon, Portugal.
video atölyesi
video workshop
entropyTV, a video-workshop series developed
by Thomas Büsch and Sabine Küper-Büsch,
targets young people, mostly non-film professionals. entropyTV stands for a ‘television
network to reduce the hegemony of broadcast
channels and film industries’. It is intended to
become a video-blog publishing short videos
and to act as an online archive committed to
the preservation of the diversity of identities.
entropyTV
Gülpınar’daki Video Atölyesi, tek bir çekim
ile kısa video anlatıları yaratma konusunu
irdelemiştir. Atölye geniş bir yelpazede film
tarihinden tek çekim örneklerini incelemiştir.
Fikir üretimi seanslarından sonra, katılımcılar
tek çekim uygulamalarına geçmiştir. Atölyede tek çekimin zorlukları, fikrin kavrama
dönüşümü ve bu kavramın bir anlatı haline
getirilmesi üzerine yoğunlaşılmıştır. KameraentropyTV, Thomas Büsch ve Sabine Küper-
nın çalışma anından kapatılma anına kadar
Büsch tarafından geliştirilmiş olup, gençleri
hiçbir müdahale veya kurgu olmaksızın çekilen
ve çoğunlukla profesyonel olmayan filmcileri
videolar, internette yayınlanmaktadır.
hedef alan bir atölyedir. entropyTV ‘televizyon kanallarının ve film endüstrilerinin
Alman televizyon muhabirleri Thomas Büsch
egemenliğini kırmak için kurulmuş tele-
ve Sabine Küper-Büsch uluslararası kanal-
vizyon ağı’dır. entropyTV’nin kısa videoların
lar için haberler ve belgeseller çekiyorlar.
yayımlandığı bir video-blog ve kimlik
Bağımsız filmci olarak yeni ifade yöntemleri
çeşitliliğinin korunmasına adanmış bir web
araştırıyorlar. İstanbul’da yaşayan ikili-
arşivi olması amaçlanmıştır.
nin çalışmaları Türkiye ve komşu ülkelere
odaklanmaktadır. 2007 yılında “Su Perisinin
EntropyTV atölye çalışmalarının ilki
Hikayesi” adlı belgeselleri New York’taki
Buluşma Noktası: Gülpınar kapsamında
Brooklyn Arts Council (BAC) tarafından,
gerçekleşmiştir. Ders yürütücüleri,
41. Uluslararası Film ve Video Festivali
katılımcıları hareketli görüntü tarihiyle
kapsamında “En İyi Kısa Belgesel” seçilmiştir.
ve kurgulama bilgisi olmaksızın video
üretmelerini sağlayabilecek bir film anlatı
Anadolu Kültür A.Ş. (İstanbul) ve Berlin Sena-
tekniği ile tanıştırdılar. Atölye, hafta boyunca
tosu işbirliği ile İstanbul’da ve Berlin’de devam
gerçekleşen etkinlikleri ve ortamı yansıtmakta
edecek olan atölye nihayetinde çeşitli yaşam
ve katılımcıların bakış açılarını, çevreyi bel-
koşullarını kıyaslayan daha geniş kapsamlı bir
gelemektedir.
sunum ile son bulacak.
The first workshop of these series takes place
at Meeting Point: Gülpınar. The course leaders introduce the participants to the history
of moving images and to a technique for film
narration that enables even non-film professionals without prior editing knowledge to
create video clips. The workshop reflects the
local environment and the events taking place
during the week, documenting the surrounding and the participants’ perceptions of it.
The project in Gülpınar focuses on creating
short video narratives, shot in a single take.
The workshop analyzes examples of single
take movies from the history of the moving
image in a wide spectrum. After sessions of
developing ideas for short single-take narratives, participants moved onto the hands-on
process of shooting. The course highlighted
the difficulties of the single-take and concentrated on ways of transforming the idea from
conception into a narrative. The videos are
shot from the moment of turning the camera
on, to the moment of turning it off, with no
interruption and no editing, and are subsequently published online.
German TV-correspondents Sabine KüperBüsch and Thomas Büsch produce news and
documentaries for international broadcast
channels. As independent filmmakers they
work on developing new forms of visual
narrations. Based in Istanbul, they focus on
creative programs on Turkey and its neighboring countries. In 2007, they won the “Best
Short Documentary” award by the Brooklyn
Arts Council for the BAC 41st International
Film and Video Festival in New York City,
USA, with their documentary “The Story of
Water Sprite”.
In cooperation with Anadolu Kültür A.Ş.
(İstanbul) and the Berlin Senate, the workshop series will continue taking place in
various neighborhoods of Istanbul and Berlin
leading finally to a large scale presentation
comparing various living conditions in the
two cities.
Gülpınar’dan Çekimler:
İlk Adımlar
Movies from Gülpınar:
First Steps
Hee-Seung Choi (görsel sanatçı / visual artist)
1976, Kore doğumlu. Amsterdam, Hollanda’da yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1976, Korea. She lives and works in Amsterdam, The Netherlands.
Köyde Yürüyüş - Hee-Seung Choe: İlk gün
Hee-Seung köylülerle nasıl iletişime geçeceğini
bilemez ve köylülerin ondan ne beklediğini
anlamakta güçlük çeker.
Village Walk by Hee-Seung Choe: On the first
day Hee-Seung does not know how to interact
with the village people, and has difficulties
understanding what they are expecting of her.
Jozef Amado (görsel sanatçı / visual artist)
1980, İngiltere doğumlu. Londra, İngiltere’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1980, United Kingdom. He works and lives in London, United Kingdom.
Kahvehane - Jozef Amado: Jozef kahvehaneye
gider ve köydeki bölünmüş alanlar hakkında
bilgi edinmeye çalışır. Aslında iki alan vardır:
biri erkekler, diğeri kadınlar için. Elinde balonla duran kız kadınlar tarafındadır.
Teahouse by Jozef Amado: Jozef goes to the
teahouse and learns about the segregated
spaces in the village. There are in fact two
spaces: one for males and one for females. The
girl with the balloon is on the female’s side.
Julie Upmeyer (sanatçı / artist)
1980, ABD doğumlu. İstanbul, Türkiye’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1980, USA. She lives and works in Istanbul, Turkey.
Saç Kurutma - Julie Upmeyer: Julie oda
arkadaşıyla bir berber dükkanını ziyaret eder.
Oda arkadaşı saçlarını kestirirken başka bir
arkadaşı da fotoğraf çeker. Julie sahneyi tek
çekimle kaydeder.
Hair Dry by Julie Upmeyer: Julie visits a barbershop with her roommate. The roommate
gets a haircut, a friend takes photos. Julie
captures the scene in a single shot.
Yatakhane ve Çevresinden Yansımalar:
Tüm Katılımcıların Konakladığı Yer
Reflections from the Dormitory and Environs:
Where All Participants Stayed
Dagmar Albert (kukla yapımcısı, kukla oyunu yönetmeni / puppet maker, puppet theatre director)
1976, Almanya doğumlu. Dresden, Almanya’da yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1976, Germany. She lives and works in Dresden, Germay.
Yumuşak Terörizm - Dagmar Albert: Okulun yaşam şartlarına ironik bir bakış açısı.
Binanın demirden yapılmış yangın merdivenleri Yumuşak Terörizm’in odak noktasını
Soft Terrorism by Dagmar Albert: An ironic
view on the living situation of the school. The
iron fire stairs of the main building is the
centre of Soft Terrorism.
oluşturuyor.
Pedro Fidalgo (video sanatçısı, kültür operatörü / video artist, cultural operator)
1972, Portekiz doğumlu. Lizbon, Portekiz’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1972, Portugal. He lives and works in Lisbon, Portugal.
A-Blok - Pedro Fidalgo: Pedro bir yaz gecesinde erkekler bölümünün karanlık yerlerini
izleyiciye gösteriyor.
A-Block by Pedro Fidalgo: Pedro shows the
dark locations of the dormitory at a summer
night on the male’s block.
Samed Akman (fotoğrafçı / photographer)
1980, Türkiye doğumlu. İstanbul, Türkiye’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1980, Turkey. He lives and works in Istanbul, Turkey.
Demir Merdivenler - Samed Akman: Samed,
Dagmar’ı yangın çıkışında takip ediyor…
Iron Stairs by Samed Akman: Samed follows
Dagmar down the emergency exit...
Gülpınar’da Yaşam:
İlerleyen günlerde katılımcılar köy yaşamına hakkında daha derin bilgiler ediniyorlar.
Life in Gülpınar:
After some days, participants get a closer view of life in the village.
Dominik Skrzypkowski (eğitim projeleri koordinatörü / educational projects coordinator)
1978, Polonya doğumlu. Varşova, Polonya’da yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1978, Poland. He lives and works in Warsaw, Poland.
Hayri - Dominik Skrzypkowski: Dominik
Hayri’nin yaşamını gündüz berber
dükkanında, gece de balığa çıktıklarında
Hayri by Dominik Skrzypkowski: Dominik explores the life of the barber Hayri in his shop
and during a fishing session in the afternoon.
irdelemeye çalışıyor.
Sabine Küper Büsch (tv muhabiri, filimci / tv correspondent, filmmaker)
1966, Almanya doğumlu. İstanbul, Türkiye’de yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1966, Germany. She lives and works in İstanbul, Turkey.
Yaramaz Çocuk - Sabine Küper-Büsch: Sabine projenin karikatür atölyesine katılan
Gülpınar’lı çocukları takip ediyor.
Naughty Child by Sabine Küper-Büsch:
Sabine follows the children participating to
the caricature workshop of the project.
Stefan Dietrich (medya yönetimi öğrencisi / media management student)
1986, Almanya doğumlu. Weinböhla, Almanya’da yaşamakta ve çalışmalarını sürdürmektedir.
Born in 1986, Germany. He lives and works in Weinböhla.
Futbol - Stefan Dietrich: Stefan çocuklarla okul bahçesinde Atatürk heykelinin
önünde futbol maçı yapıyor.
Football by Stefan Dietrich: Stefan plays
soccer with kids in the schoolyard in
front of the Atatürk sculpture.
Anadolu’nun en yeşil mutfağı Ege. Ege’de
Türk mutfağının tarih boyunca hiç vazgeçme-
yeşil, zeytinle başlar. Yaprakları hiç dökül-
den koruduğu bir sırrı vardır: Mevsiminde,
meyen, hiç sararmayan ağaçlarıyla... Mey-
taze, az pişmiş. Bu, Ege mutfağının da en
vesinden elde edilen saf zeytinyağı ise diğer
önemli özelliğidir. Ege’nin çiftçileri, balıkçıla-
yeşillerin, beyazların, kırmızıların en gözde
rı, çobanları da kadınları gibi bu sırrı bilir ve
ve vazgeçilmez eşlikçisidir. Ege mutfağının
korurlar.
Yeşilin Tonları ve Tatları
Tints and Tastes of Green
özelliği, doğallığın basitlikle birleşmesi ve bu
birleşmeden olabildiğine karmaşık, şaşırtıcı
Ege Akdeniz’dir. Akdeniz’in tüm çizgilerini,
ve sofistike lezzetlerin ortaya çıkmasıdır. Basit
ezgilerini, renklerini ve kokularını içinde ba-
duygularla yazılmış bir şiir, bir türkü gibi...
rındırır. Zeytin ve buğday hiç yalnızlık çekmez
böylece. Burada üzüm de vardır hem yemelik,
Ya da bir oyundur Ege mutfağı. Ürünler oyun-
hem pekmezlik, hem şaraplık.
cu, deniz ve zeytin ağaçları sahne, Ege’nin
kadını ise büyücü yönetmenidir sanki. Tüm
Burada incir vardır, ayva vardır, dut vardır,
Anadolu mutfaklarında olduğu gibi yönetmen
böğürtlen vardır, nar vardır. Bir yakasında
kadındır hep. Buğdaydan bulgur, sütten pey-
Türk; bir yakasında Yunanlı vardır. Aynı de-
nir, domatesten salça, çocuklarından erkek ve
nizi, aynı güneşi, aynı balığı, peyniri, mantarı
kadın yaratan kadın. Tabii Anadolu’nun diğer
bin yıldır paylaşırlar… Tıpkı aynı dertleri aynı
kadınlarından çok daha şanslıdır Ege’nin ka-
müziği aynı aşkları paylaştıkları gibi…
dını. Bilgisine ve duyarlılığına ilaveten şansı
Hasan Açanal*
yaverdir doğadan yana.
Doğa Ege’de çok cömerttir... “Yabani” ilave-
*Hasan Açanal, Yeditepe Üniversitesi, Güzel Sanatlar
lerinin en güzelleri otlardır, mantarlardır,
Fakültesi, Gastronomi Bölümü’nde öğretim görevlisi
denizden gelen tatlardır. Izgarada, az yağda
olarak çalışmaktadır.
veya hiç birşeysiz; sadece suda haşlanarak
üzerine bir dilim limon, bir bulut zeytinyağı ve
işte size büyü.
Doğa karakış demez zeytin verir Aralık’ta
Ocak’ta; kırıp, bekletip veya sıkıp yemek için…
Kışın cömertliğini kıskanan bahar daha da
coşar, keçileri, kuzuları koşturur; etinden,
sütünden, yoğurdundan, peynirinden
vermek için.
The Aegean coast has the greenest cuisine
of all Anatolia. The green begins at olives in
the Aegean. With their evergreen trees that
never shed their leaves... And the pure olive oil
that their fruit bear is the most favourite and
indispensable accompaniment to other greens,
whites and reds. The Aegean cuisine is the
culmination of naturalness with simplicity to
produce the most complicated, surprising and
sophisticated of all possible tastes. Like poetry
or a song emerging from a simple feeling...
Or the Aegean cuisine is rather a play. The
produce are the actors, the sea and the olive
trees the stage, and the women of the Aegean
are like the spellbinding directors. The director is the woman just like everywhere else in
Anatolia. She who creates bulgur out of wheat,
cheese out of milk, tomato paste out of tomatoes, and men and women out of her children.
Of course the women of the Aegean are luckier
than the rest of those in Anatolia. She has the
good fortune of having nature on her side,
alongside her own wisdom and sensibility.
Nature is extremely generous in the Aegean.
The most beautiful of all its “wild” extras are
the weeds, the mushrooms and the flavours
coming from the seas. Grilled, fried in a drop
of oil or as it is; plainly boiled in water, with
a slice of lemon and a cloud of olive oil on top
and there, that’s magic for you.
Nature provides olives in mid-winter, amidst
the cold in December and in January, to crack,
to rest or to squeeze to eat... Spring, stimulated with envy of winter’s generosity, roams
the goats and lambs to make use of their meat,
milk, yoghurt and cheese. A secret to the Turkish cuisine defies change throughout the ages:
seasonal, fresh and cooked lightly. This is also
the most important character of the Aegean
cuisine. The farmers, the fishermen and the
shepherds of the Aegean recognise and guard
this secret just like the women do.
The Aegean is the Mediterranean. It has all the
streaks, tunes, colours and scents of the Mediterranean. The olive and the wheat are thus
never alone. Here one would also find grapes;
to eat, to make molasses and wine with.
Here you are also never short of figs or
quinces, mulberries or blackberries and pomegranates. On its one coast are there the Turks,
on the other the Greeks. Sharing the same sea,
the same sun, the same fish, cheese and mushroom for well over a thousand years... just as
they share the same troubles, the same music
and the same love...
Hasan Açanal*
*Hasan Açanal teaches at Yeditepe University, Faculty
of Fine Arts, Department of Gastronomy.
yerel mutfak atölyesi
local cuisine workshop
Atölyenin koordinatörü, Akdeniz Mutfakları
Konservatuarı Türkiye Başkanı ve Türk
mutfak kültürü uzmanı Hasan Açanal’a,
Gülpınar’lı Mukaddes Ünal asistanlık yaptı.
Mukaddes aynı zamanda her sabah birlikte
çıktığımız malzeme alışverişini ayarladı,
The workshop coordinator Hasan Açanal,
chairman to the Turkish branch of the Conservatory of Mediterranean Cuisines and an
expert on Turkish cuisine culture was assisted
by Mukaddes Ünal from Gülpınar. Mukaddes
also organised the daily shopping tours for
ingredients every morning and led the pastry
with zucchini (kabak böreği) and savoury
crepes (gözleme) workshops on the very
first day.
birinci gün kabak böreği ve gözleme
atölyesini yönetti.
Atölye için her gün başka bir ev ve ev sahibesi
seçildi… ve tabii ki her güne özel, bir
yerel mönü.
Hafta boyunca süren yoğun yemek derslerinden sonra son gün atölyenin öğrencileri kendi
ülkelerinden yemekler yaptılar. Hem de ilk
dört günün ev sahibeleriyle birlikte. Yapılan
yemeklere ne mi oldu?
Kapanış yemeğine yem oldular…
A different house and a different host was
chosen for every day of the workshop... and of
course a different local meal,
for every single day.
Location: Afet’s House
Workshop Leaders: Afet ve Nilüfer
Yer: Afet’in evi
Atölye Yürütücüleri: Afet ve Nilüfer
PEYNİRLİ PATLICAN
Peynirli patlıcan için lor peyniri, kıyılmış
maydanoz ve yumurtayla bir harç yapıldı.
Patlıcanlar patlamadan ortadan ikiye bölünse
de baştan soyunmaları gerekti. Onlar aslında
After a week of intensive cuisine courses, the
last day however was a different one. The
participants of the local cuisine workshop
prepared dishes from their country of origin,
together with the hosts of the first four days.
I can hear you asking what happened to the
food that was prepared.
They became the lure at the closing feast...
soyunmak ve soyulmak istemediler. Sonuçta
karar verildi ve boyun bölgesinden ayaklarına
kadar bir sıra soyulup bir sıra kostümleriyle
kalmayı kabul ettiler. Sonra boydan gene ikiye
böldük. Etti mi dört parça patlıcan? Onları
da ikişer parçaya bölerken kopmamaları için
bölme işlemini yarıda bıraktık ve içini harçla
doldurup zeytinyağında kızarttık.
AUBERGINE WITH CHEESE
For the aubergine with cheese, a filling of lor
(a fresh cheese similar to ricotta), chopped
parsley and eggs is prepared. Even though the
aubergines were halved before being fired,
first they had to strip. In fact they wanted to
be neither undressed nor stripped off. At last
they agreed to be stripped off in stripes from all
the way up from the neck, down to their feet,
always leaving the next stripe dressed in their
own costume. Then we halved them once more,
this time sideways, making a total of four pieces
out of each aubergine. Every piece was then slit
lengthwise leaving a part of them attached so
that they don’t fall apart, stuffed with the filling
and fried in olive oil.
Location: Mukadder’s House
Workshop Leader: Mukadder
Yer: Mukadder’in evi
Atölye Yürütücüsü: Mukadder
PEYNİR
Peynir Ege’nin en kutsal ürünlerinden. AB’nin
sağlıkçıları duymasın, bu bölgenin en leziz
peynirlerini yeni sağılmış ve kaynatılmış keçi
sütü veya koyun sütü yaratıyor. Pastörize
etmek gibi bir lüks veya lüzumsuzluk yok
yani. Hoş sanki şu Fransızların camembert
peyniri çok mu pastörize? Sabah yeni sağılmış
sütü (benim tercihim keçi) kaynatın. Süzün.
Tuz koyarsanız tuzlu, koymazsanız tuzsuz lor
peyniriniz hazır. Kaynatın. Mayalayın. Süzün.
Şimdi de bir adet kelle veya sepet peyniri veya
hemen Gülpınar’ın yakından ismini alan ünlü
Ezine peyniriniz hazır. Tabii yemek için birkaç
hafta beklemeniz lazım.
Eğer beklemek istemiyorsanız lorla hemen
bir höşmerim yapabilirisiniz. Demin peynir
için kaynattığınız ve süzdüğünüz karışıma
şeker ilave edip odun ateşinde yavaş yavaş
pişirmeye devam edin, Kuzey Ege bölgesinin
ve Çanakkale’nin en ünlü peynir tatlısı
yemeğe hazır…
YALANCI DOLMA
Anadolu’nun güneydoğusunda kısır;
Lübnan’da tabbuli denilen bir salata vardır.
Ana malzemesi ıslatılmış bulgur; yan
eşlikçileri bol soğan, maydanoz, taze nane, pul
biber ve ev yapımı domates salçasıdır.
Kısır ve tabbuli çatal bıçakla değil; bir adet
kıvırcık salata yaprağıyla yenir. Yanında
ayranla. Egeliler bu gizemli karışımı
bölgelerinin özgün ürünü asma yaprağıyla
yiyorlar. Yaprak sarma gibi sarıyor
gibi yapıp aslında bir tür kaşık olarak
kullanıyorlar yaprağı. Yaprak da içindekiler
gibi taze ve körpe olunca yaz günü bu son
derece serinletici salatanın adı yalancı dolma
oluveriyor…
CHEESE
Cheese is one of the most sacred produces of
the Aegean. Never mind the excessively health
conscious people in the EU, freshly milked
and boiled goat or sheep milk produces the
most delicious cheese in this region. So, there
is no need for the luxury of pasteurisation.
Well, as if the famous camembert of the
French is pasteurised! Boil the fresh milk (I
prefer goat’s milk), milked in the morning.
Strain it. If you like a bit of salt, add some
and your salted lor, otherwise your unsalted
lor is ready. Boil it. Add the yeast. Strain it.
And your cheese (kelle peyniri, sepet peyniri
or as famously named after a town nearby
Gülpınar, Ezine peyniri) is ready. But you
should be able to wait for a couple of weeks
before you can eat it.
If you are too eager to wait you can always
prepare a local cheese dessert (höşmerim)
with the lor. Add some sugar to the boiled
and strained mixture that you have prepared
for the cheese and continue cooking over log
fire. The famous cheese dessert of the north
Aegean and Çanakkale region is ready to eat…
BULGUR WHEAT STUFFED VINE LEAVES
(Yalancı Dolma)
There is a salad known as kısır in the
southeast of Anatolia and as tabbuli in
Lebanon. The main ingredient is soaked
bulgur wheat with the accompaniment of
plenty of onions, parsley, fresh mint, dried
flakes of paprika and home made tomato
paste. Both kısır and tabbuli are eaten not
with a fork and knife, but with a leaf of lettuce.
And with a glass of yoghurt drink (ayran) on
the side. The people of the Aegean Region eat
this mysterious mixture wrapped inside their
local produce; vine leaves. Wrapped inside
the vine leaf, the leaf in fact acts rather like a
spoon. When the leaf is as fresh and tender
as the wrapped ingredients, this refreshing
summer salad is indisputably called a fake
stuffed leaf (yalancı dolma)…
Location: Naile’s House
Workshop Leader: Naile
Yer: Naile’nin evi
Atölye Yürütücüsü: Naile
KEŞKEK
Anadolu’nun köy düğünlerinde her bölgenin
kendi giysileri, tören gelenekleri, yemekleri,
dansları ve türküleri başroldedir. Ege veya
Orta Anadolu olsun; hiç değişmeyen, bu
düğünler öncesinde misafirlere ikram edilen
baş yemektir.
Buğdayın kuzu veya tavuk etiyle odun
ateşinde kazanlarda saatlerce piştiği ve büyük
bir merasimle ikram edilen bu baş yemek
keşkektir. Saatlerce piştiği ve pişerken tahta
bir kaşıkla ezildiği için bir püre kıvamında
ve hafif tütsülenmiş bir aroması olan keşkek
bereketi ve bolluğu temsil eder. Keşkek ayrıca
dünya yemek tarihinde bilinen en eski yemek
reçetesi olmakla ünlü. İlk keşkeğin bundan tam
PORRIDGE OF WHEAT AND MEAT (Keşkek)
In the village weddings of Anatolia every
region’s own clothes, traditional ceremonies,
foods, dances and songs take the leading part.
Be it in the Aegean or in Central Anatolia;
what never changes is the main dish that is
served to the guests before the ceremony.
This main dish is keşkek; a mixture of wheat
and lamb or chicken meat cooked for hours
on end in great pots over open log fires,
served ceremoniously to the guests. A symbol
of fertility and abundance, this mixture looks
very much like porridge for it is cooked for
hours and squashed with a wooden spoon,
and tastes slightly smoked . Keşkek is also
famous for being one of the oldest recipes
in the history of cooking. The first keşkek is
believed to have been cooked nearly 10,000
years ago in Anatolia.
10.000 yıl önce Anadolu’da yapılmış olduğu
tahmin ediliyor…
MENEMEN
Menemen İzmir’e çok yakın bir ilçenin ve bu
ilçenin ismini taşıyan çok ünlü bir yemeğin
adı. Aslında öyle bir yemek ki tüm Akdeniz’de
yaşayanların ister sabah, ister öğlen, ister
akşam, hemen hemen her zaman yedikleri bir
yemeğe benziyor. Yapılışı çok basit. Kızgın
zeytinyağına birkaç yumurta kırıyorsunuz.
İçine ince doğranmış domates ve yeşil biber.
Biraz tuz. Yemek tamam. Bayatsa daha da
makbul olan köy ekmeğinden bir dilim keselim
ve doruğa ulaşalım.
SCRAMBLED EGGS WITH VEGETABLES
(Menemen)
Menemen is the name of a district close
to İzmir. Also the name of a renowned
dish named after this district. In fact it is
like a dish consumed in all Mediterranean
countries be it in the morning, at lunch or in
the evening, indeed at all times of the day.
Is it so easy to make. You break a few eggs
into steaming hot olive oil. Then some thinly
chopped tomatoes and green peppers. Some
salt. The food is ready. A piece of home baked
village bread, better still if it is a bit dated,
and you’ll be singing.
On Olive Oil...
There are 130.000.000 olive trees planted in
Turkey. This makes Turkey the third biggest
olive producer in the world and the fifth in
olive oil production. But what does the Aegean
have to do with this? 100 million of these 130
million trees are located in the Aegean region.
The olive tree is the oldest tree of the Mediterranean. It is 60.000 years old. Its old name is
Zeytinyağı Üzerine...
delice. And the invention of olive oil goes back
10.000 years.
Türkiye’de 130.000.000 adet dikili zeytin
ağacı var. Bu ağaçlar Türkiye’yi dünyanın en
büyük üçüncü zeytin üreticisi ve dünyanın en
büyük beşinci zeytinyağı üreticisi yapıyor.
Peki bundan Ege’ye ne? 130 milyon adet ağacın 100 milyonu Ege bölgesinde bulunuyor.
Zeytin ağacı Akdeniz’in en eski ağacı. Yaşı
60.000. Eski adı “delice”. Zeytinyağının yaşı
ise 10.000.
Zannedilenin ve şarabın aksine, renk; yani yaZeytin ağacı ürününü her yıl Kasım ile Şubat
ğın yeşil veya sarı olması, kalite için bir kriter
ayları arasında; kışın ortasında veriyor.
değil. Bu yüzden tadımcı renkten etkilenmesin
Zeytinler ağaçta hafif kızarmaya; bir yüzleri
diye profesyonel zeytinyağı tadımı opak mavi
kararmaya başladığında, işte o zaman top-
bardaklarda yapılıyor.
lanıyor. Daha önce toplarsanız yeşil zeytin
toplamış oluyorsunuz. Yani yeşil zeytinle siyah
Bu olumlu kriterlerin yanı sıra, zeytinyağının
zeytin ayrı ağaçların ayrı ürünleri değiller (!).
sirke, toprak, metal tadında ve bayat gibi
olmaması gerekiyor. Tıpkı şarapta mantar
Zeytinleri toplar toplamaz eski veya yeni
veya sirke kokusu bulunduğunda olduğu gibi,
modern yöntemlerle sıkıp saf sızma zeytinyağı
sirke kokan bir zeytinyağını da rahatlıkla
elde ediyorsunuz. Sızma zeytinyağının kalitesi
reddedebilirsiniz.
iki yöntemle belirleniyor. Birincisi, asit oranı.
Bu oran laboratuvarda ölçülüyor. Eğer oran
Zeytinyağı, Ege bölgesinin sadece mutfağını
% 0,8’in altında ise zeytinyağı saf sızma (extra
değil, ekonomik ve toplumsal hayatını da
virgin) “adayı” oluyor. Adaylıktan asilliğe geç-
etkileyen bir üründür. Genç kızlar ve erkekler
mek için ise bir zeytinyağı tadımcısı gerekiyor.
evlenmek için zeytin hasadını bekler; zeytinin
Tadımcı yağın kokusuna ve tadına bakarak
çiçek açma ve meyve tahmininin yapılma
değerlendirme yapıyor.
sezonu olan Temmuz ayından itibaren bütün
evlerde, kahvelerde hava koşulları, yağmur ve
Zeytinyağının koku ve tatla ölçülen üç kalite
gelecek hasat konuşulur…
kriteri var:
1. Meyvemsi
Ege’nin diğer bölgelerine kıyasla Gülpınar
(zeytin, elma, badem, kayısı gibi; burunda ve
bölgesinin daha da önemli birer özelliği var-
ağızda duyulan)
dır: Gülpınar’ın da içinde bulunduğu Çanak-
2. Acı
kale, Ezine, Ayvacık ve Küçükkuyu çizgisinde
(ham meyve acısı, dilin arka tarafında duyu-
elverişli tarım koşullarından dolayı organik
lan)
üretim yapılabilmesi ve denizden aldığı rüz-
3. Yakar
garlar sebebiyle zeytinyağının lezzetine hafifçe
(biber yakarı, boğazda duyulan)
iyot karışması…
The olive tree comes to fruition right in the
middle winter between the months of November and February each year. The olives
are harvested as they ripen on the tree and
one side of them start to darken. If you collect
them before that, then you will get green olives. So the green and the black olives are not
the produce of different trees (!).
When you press them immediately after collection, whether with old methods or new and
modern ones, you will get extra virgin olive oil.
The quality of the pressed olive oil is determined through two stages. The first one is its
percentage of acidity, which is measured at
laboratories. If the acidity is below 0.8% the
olive oil becomes an extra virgin “candidate”.
To be recognised, however, requires an olive
oil taster. The gourmet makes his/her evaluation based on the flavour and perfume of the
oil. There are three criteria of quality that are
tested through the flavour and perfume of the
olive oil.
1. Fruitiness
(like olive, apple, almond, apricot; sensed by
the nose and the mouth)
2. Bitterness
(the bitterness of an unripe fruit felt at the
back of the tongue)
3. Pungency
(the pungency of pepper, felt at the throat)
Contrary to common belief and unlike wine,
the green or yellow colour is no criterion for
quality. Thus the blue opaque tasting glasses
are used in professional examinations, so as
not to influence the taster by the colour.
Alongside these positive criteria, the olive oil
should also not have a character that is like
vinegar, soil, metal, or like it has gone stale.
Just as a wine should not smell of the cork or
like vinegar, an olive oil that smells like vinegar could as well be refused.
The olive oil as a product effects not only the
cuisine of the Aegean region but the totality of
its economical and social life. Young girls and
boys alike wait for the harvesting season of
olives to get married; and from July onwards
(which is the season of flowering of the trees
when the forecasts are made on the amount of
fruit) in all houses and at teahouses nothing
but weather, rain and the coming season of
harvest is deliberated...
The area that Gülpınar is located in has a
much more important peculiarity when compared to other parts of the Aegean Region.
Organic olive and olive oil production where
the route of Çanakkale, Ezine, Ayvacık and
Küçükkuyu within which Gülpınar is situated
is an area highly suitable to organic agriculture and with the wind blowing from the sea
the taste of iodine mixes slightly into the relish
of olive oil…
ETKİNLİKLER
etkinlikler / activities
Projenin ana eğitim programını, Gülpınarlıların yürütücülüğünü yaptığı yerel mutfak
atölyesi, köylü çocukların katıldığı müzik ve
yaratıcı drama atölyeleri, sosyal çalışma ve
festival aracılığı ile bir paylaşma eylemine
dönüştürmeye çalıştık. Bu etkinliklerin hem
Having village residents as leaders of the
cuisine workshop, having children of the
village as participants of the music and
creative drama workshops and doing social
work all helped the project’s main education
programme transforming the whole project
into an act of sharing. These activities
enabled an atmosphere of closer interaction
which gave a sense of satisfaction both to the
villagers and for international participants.
köy hem de dışarıdan gelenler için önemli bir
boşluğu doldurduğu ve yakınlaşma sağladıkları bir ortam oluşturduğu bir gerçek.
Bir yandan programdaki etkinliklerin farklı
kültür ve dil gruplarına hitap etmesi gereği
nedeniyle, diğer bir yandan da izleyiciyi anlamaya ve düşünmeye zorlaması, ancak görsel
olarak da çekici olması açısından İspanyol
PLAYGROUND Tiyatro Grubu’nun “Aklı
Havada” isimli obje tiyatrosu oyunu görevini
başarıyla tamamladı. Oyunun sözsüz olması
ve gündelik hayatta kullandığımız nesnelerle
gerçekleştirildiği için pratik ama bir o kadar
da yaratıcı olması ve bu özelliğin köyün
yaşama yaklaşımına benzerlik göstermesi
açısından en etkileyici etkinliklerden biriydi.
Oyun izleyicilerin hiç yorulmadan ayakta
izlediği, kiminin gözyaşlarını tutamadığı 50
dakika yaşattı. Oyunun gerçekleşmesi için
ekibimizin önceden başladığı sahne yapımı
sürecinde esnaf, belediye ve köy erkekleri ile
fikir alışverişi aslında bu oyunun etrafında
paylaşımın daha henüz kimse gelmeden ortak
başlangıcını oluşturdu. Bu ortak his, tiyatro
grubunun, oyunu sahnelemedikleri diğer günlerde yerel mutfak atölyesine katılıp, patlıcan
dolma ve mantı gibi yerel lezzetleri pişirmeyi
The festival activities had to communicate
to people from different cultures using
different languages, while still challenging its
audience. Spanish PLAYGROUND Theatre
Company’s object theatre performance “The
Head in The Clouds” was one of the most
successful in doing so because of its use of a
non-verbal language and everyday objects.
This made it easier for the spectators to draw
parallels between the play and their own lives
in the village. For the whole duration of the
performance, for around 50 minutes, there
was a crowd standing up to be able to view
the performance, not showing any signs of
getting tired of standing, nor making any
attempts to leave. Some people were so moved
by the performance that they could not stop
themselves from shedding a tear. In fact,
interaction started long before the play itself
took place, among the project team, people
from the municipality, the shop owners and
the men of the village, initiated while building
the stage for the play. This interaction
continued in another way when the members
of the playground company joined the local
cuisine workshop to learn how to prepare
local delicacies like stuffed aubergines
and ravioli.
de öğrenmesiyle devam etti.
Başka bir gece, Gülpınar’ın 1950’lerde sahip
olduğu açık hava sinemasını bir anlamda
anma ve günümüze geri getirme amacıyla
film gösterimi düzenlendi. Bunun için okulun bahçesinde yaratılan bir AÇIKHAVA
SİNEMASI’nda, 1960 yapımı olduğu için özellikle seçilen İngilizce altyazılı tapon bir Türk
filminin gösterimi yapıldı.
On another night there was a film screening in
the courtyard of the school, bringing back the
aura of the open-air cinema that the village
elders remember from the 1950s -an attempt
to re-enact the atmosphere of the OPEN AIR
MOVIE THEATRE the village had some
50 years ago. Hence the choice of the 1960s
kitsch / trash Turkish movie with English
subtitles.
Haftanın açılışını yapan ÇANAKKALE CAZ
KENT grubu geniş repertuarı ile bölgede
müzikle ilgilenen gençlerin ilgi alanlarını tanımlaması açısından ilginç bir akşam yaşattı.
Hemen ertesi gün İstanbul’da Altı Aylık adlı
alternatif sanat mekanının yöneticilerinden
ÖYKÜ ÖZSOY İstanbul’daki sanatçı inisiyatifleri üzerine köy kahvehanesinde konuşma
yaptı. Alternatif sanatçı mekanları programa katılan sanatçıların ilgisini çekerken,
Türkiye’de devlet ve sanat fonlarının irdelenTürk müziği tarihçisi MURAT MERİÇ’in
DJ’liğini yaptığı Türk-iş FUNK partisi tüm
hafta boyunca dillerden düşmeyen, kaçıranların tekrarını istediği bir performans gösterdi.
60’lar ve 70’ler Türk pop müziğinin köyün
sokaklarını doldurduğu performans, köy
meydanında şehirli-köylü-Türk-yabancı-gençyaşlı herkesi bir araya getirip, el ele halkalar
kurarak zaman zaman yöreye özgü parçalarla
da saatlerce dans ettirdi. Türk müzik tarihinin önemli isimlerinin video kliplerinin de
gösterildiği gecede, batının o dönemin müziği
üzerindeki etkisi, bir anlamda gecenin herkese
tanıdık gelmesini sağladı.
The Türk-iş FUNK party, where Turkish
music historian MURAT MERIÇ was DJing,
became a huge success with the crowd and
the inhabitants of the village could not stop
themselves talking about it on and on. The
performance filling the streets of the village
with Turkish pop music of the 60s and 70s
gathered city dwellers and villagers, Turkish
people and foreigners, young and old alike
in the town square, dancing, at times hand
in hand, for hours on end. It started from
the Turkish pop music of the era influenced
by western forms and moved towards the
folk music of the region and lasting for
more than three hours, it ended up with the
whole audience in unison, in a wide circle
dancing sequence, traditional to the area. No
wonder why the performance was immensely
popular among the villagers as well as the
international participants.
mesi de belediye ve köylülerin bakış açılarına
katkıda bulundu.
Haftanın son iki gününü atölye çalışmalarının
sonuçlarına adadık. Bir hafta boyunca bizleri
bütün nikah ve sünnet düğünlerine davet etmekten çekinmeyen Gülpınar halkını, bu sefer
bizim davet ettiğimiz SON GÜN YEMEĞİ, yerel
mutfak atölyesi katılımcılarının kendi ülkelerinden tariflerden oluştu. Yemeğin gerçekleştiği kahvehanede, aynı zamanda FOTOĞRAF
ATÖLYESİ SERGİSİ ve VİDEO ATÖLYESİ
GÖSTERİMİ yer aldı. Haftanın ve Buluşma
Noktası: Gülpınar’ın kapanışını Gülpınarlı
çocuklar yaptı. Bir hafta boyunca
YARATICI DRAMA ve MÜZİK atölyesine
katılan çocuklar, yapmış oldukları kuklalarla
köyün yağmur duasına çıkma geleneğine
doğaçlama bir yaklaşımla, şarkılar söyleyip,
yetişkinleri arkasına katarak köyü gezip performanslar yaptılar.
The week was opened by the performance of
the ÇANAKKALE CAZ KENT band with its
wide repertory which, with their lively tunes
echoing in the darkness of the night, was an
influence on the young music enthusiasts
of the village. On the second evening ÖYKÜ
ÖZSOY, one of the directors of the alternative
art space Altı Aylık gave a talk on artists’
initiatives of Istanbul. Realised at the
village teahouse, the talk was of interest for
the participating artists and provided the
villagers and the municipality with important
information on the nature of state and private
funding for the arts in Turkey.
The last two days of the project were devoted
to the outcomes of the workshops. One of
these was a BIG DINNER in one of the openair teahouses of the village, with a table full of
food prepared by the local cuisine workshop
participants, with a fusion of what was learned
during the week and traditional recipes of the
participants’ homelands, like a pay back to
residents of Gülpınar who invited us to all of
their wedding ceremonies and dinners. The
dinner was accompanied by the EXHIBITION
OF PHOTOGRAPHY WORKSHOP and
the VIDEO WORKSHOP SCREENING.
The children who had taken place in the
CREATIVE DRAMA and MUSIC workshops
performed the final act on the closing day.
They were gathered in a group, with the
puppets they made throughout the week,
walking the streets of the village and stopping
at certain places to sing songs they learned,
performing improvised ancient ritual prayer
for rain, with the puppet theatre, gathering a
crowd of adults who followed them.
SOSYAL ÇALIŞMA, tüm atölye katılımcılarının ve çocukların beraberce bedensel bir
faaliyet yaptıkları önemli ve eğlenceli bir
etkinlik oldu. Belediyenin verdiği görev üzerine herkes beton bir duvarı boyamak için işe
koyuldu. Her ne kadar görev bitirilemediyse
de, boyama süreci birbirini tanıma heyecanı
ve isteğiyle beraber bir amacı gerçekleştirme
motivasyonuyla karışınca fışkıran enerjinin
etrafta şans eseri bulunan kişilere de bulaşması ve onların da farklı şekillerde bu harekatın
parçası olmaları hiç de şaşırtıcı değildi. Çalışma, çocukların ve büyüklerin bir araya gelip,
boyanacak duvarın önünde elele tutuşup,
birbirlerinin şablonlarını duvara çıkarmalarıyla başladı. Katılanların birbirlerini daha
iyi tanımalarına, bu sefer başka bir şekilde,
birbirlerinin kişisel alanlarına girmelerine,
davet edilmelerine olanak sağlayan bu adımı,
duvarın geri kalanını maviye boyamak takip
etti. Çalışmanın ikinci gününde, çalışmaya katılanlar şablonların içine resmedildi. Şablonlar çıkarılırken ve büyük küçük tüm çocuklar
mavi boyanın içinde kendilerini kaybederken
ortaya çıkan gözle görülür enerji projenin en
etkileyici ve önemli anlarından biriydi.
The unification of children, adults and
participants worked well on another level
during the SOCIAL WORK; an additional area
of work trying to offer a helping hand to the
village on a task chosen by the municipality.
Social work was an opportunity for all the
participants from different workshop groups
to work alongside one another. The task was
to paint a bare concrete wall. Although the
time frame was not enough to finish the task,
the people involved in the process were full
of enthusiasm and willingness to get to know
one another and to work together. The process
started with all the participants, children and
adults standing in front of the wall holding
each other’s hands, while some of them drew
the outlines on the wall with chalk. Once
the outlines were transferred onto the wall,
everyone started to paint the exterior with
blue paint. The second day would have been
to fill in each shape, after getting to know
whom the outlines belonged to. Preparing the
stencil, being covered in blue paint, working
towards the same goal and doing so with a
visible energy of solidarity and enthusiasm
embodied one of the most moving moments of
the project.
Bir durumu paylaşmak, bir topluluk oluşturma fikrini mümkün kılarken, diğer bir taraftan
hem proje esnasında hem de sonrasında yeni
deneyimler paylaşmak için sağlam bir altyapı
oluşturmaktadır. Bir hafta boyunca köyün,
köy meydanının, okul bahçesinin veya kahvehanenin sahne, etkinlik ve paylaşım alanlarına
çevrilmesi, uzun yıllardır kültür merkezi inşa
etmeyi planlayan Gülpınar Belediyesi için
ilham verici olduğunu da umuyorum. Ayrıca
ekibimizin Gülpınar için gönüllü olarak inşa
ettiği sahnenin de köyün içinden çıkabilecek
yaratıcı başlangıçları tetikleyeceğini de ümit
ediyorum.
Being under the same circumstances creates
a ground common to everyone, and sharing
a situation boosts the idea of a community
and forms a stable foundation for creating
new experiences in the later phases of the
project, or even after. The project also set an
example of transforming the whole village;
the village-square, the school courtyard or
a teahouse into a place for sharing. It was
a good opportunity to demonstrate to the
Municipality that art can exist anywhere and
everywhere. This was vital, having learnt that
the Municipality included the building of an
indoors art centre in their three years plan,
without an extensive vision on what to put
inside. I also hope that the voluntary work that
the team has put into building a small stage
for the village would trigger the beginning of
certain creative activities, which we wish to
see getting realised in Gülpınar.
Toplantı dağıldı, ordular tuttu gemilerin
yolunu. Hepsi düşünüyordu akşam yemeğıni,
hepsi tatlı uykuya dalmayı düşünüyordu.
Homeros, “İlyada,” XXIV. Bölüm
The assembly now broke up and the people
went their ways each to his own ship.
There they made ready their supper, and then
bethought them of the blessed boon of sleep.
Homer, “Iliad,” Book XXIV
Buluşma Noktası [Meeting Point]: Gülpınar
Buluşma Noktası: Gülpınar; Diyalog-Der,
Ocak / January, 2007
kültürel alışverişin desteklenmesi derneği
tarafından organize edilmiştir.
Yayına Hazırlayan / Prepared by: Ece Pazarbaşı
Grafik Tasarım / Graphic Design: gokhaneryaman.com
Meeting Point: Gülpınar is organised by
Çeviriler / Translations: Yiğit Adam, Ece Pazarbaşı
Diyalog-Der, association for the promotion of the
Redaksiyon / Proofreading: Eren Pultar
cultural exchange.
Fotoğraflar / Photographs: Jozef Amado, Lavoslava
Bencic, Stefan Dietrich, Korsan Afiş (Nimet Doğan),
Dominik Skrzypkowski, Melih Uçar, Martina Maña Vintro
Proje Ortağı / Project Partner
© Diyalog-Der, Molla Çelebi Çeşmesi Çıkmazı, 1/3,
34427, Gümüşsuyu, İstanbul
Bu kitapçık 6-12 Ağustos 2007 tarihlerinde Gülpınar’da
düzenlenen Buluşma Noktası projesi için hazırlanmıştır.
Proje Destekçileri / Project Supporters
This booklet is printed as part of Meeting Point project
that took place between 6-12 August 2007 in Gülpınar.
Buluşma Noktası: Gülpınar Ekibi / Meeting
Point: Gülpınar Team
Proje Yönetmeni / Project Director: Ece Pazarbaşı (TR)
Proje Koordinatörleri / Project Coordinators:
Nimet Doğan (TR), Fleur Dronkers (NL)
Teknik Ekip / Technical Crew: Yiğit Adam (TR),
Abbas Akkaya (TR), Dagmar Albert (DE)
Atölye Yürütücüleri / Workshop Leaders:
Fotoğraf / Photography: Ahmet Polat
Video / Video: Thomas Büsch, Sabine Küper Büsch
Müzik / Music: Çiğdem Ergun
Yaratıcı Drama / Creative Drama: Özlem Ergun
Karikatür / Caricature: Tuncay Akgün, Mehmet Çağçağ,
Ramize Erer
Yerel Mutfak / Local Cuisine: Hasan Açanal (koordinatör
Bu kitapçık ve Buluşma Noktası: Gülpınar
projesi Hollanda İstanbul Başkonsolosluğu’nun
katkılarıyla gerçekleştirilmiştir.
This booklet and Meeting Point: Gülpınar project
has been realised with the support of Consulate
General of the Netherlands in Istanbul.
/ coordinator), Afet Bostancı, Nilüfer Çakır,
Mukadder Evci, Naile Işık, Mukaddes Ünal
Teşekkürler / Special Thanks to:
Ozan Adam • Savaş Arslan • Erkan Başa • Xavier Bobes
• Julià Carboneras Girgas • Murat Ertel • Mine Gezgüç
• Hüseyin Gül • Marina Hil • Stefan Kaegi • Kristina
Playground Theatre Company, Institut Ramon
Kramer • Murat Meriç • Erhan Mahmuzlu • Behçet Meşe
Llull tarafından desteklenmiştir.
• Yeşim Oruç • Ceren Oykut • Sinan Özden • Coşkun
Playground Theatre Company is supported by
Özgünel • Öykü Özsoy • Platform Garanti CAC • Ümit
Institut Ramon Llull.
Torun • İsmail Tümay • Eylül Uçar • Melih Uçar
ve /and
Gülpınar Halkı / People of Gülpınar
Bilgi için www.diyalog-der.eu web sitesini ziyaret ediniz veya [email protected] adresinden iletişime geçiniz.
For more information please visit www.diyalog-der.eu or contact [email protected].