Aan de Voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers

Aan de Voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers
Kamer van volksvertegenwoordigers
Natieplein 2
1008 BRUSSEL
Betreffende: verzoek omtrent handeling en standpunten van de Belgische regering en de kamer
van volksvertegenwoordigers inzake de feiten voorgevallen tijdens de Eerste Wereldoorlog
Geachte Voorzitter,
Wij, ieder der individuele ondertekenaars, als erfgenamen, van zowel de Turkse Republiek als
het Koninkrijk België, en voornamelijk de stichters en grondleggers van de Europese Unie
kunnen niet verweten worden geen begrip te hebben of te uiten voor het mensonterend leed van
oorlogen. Wij benadrukken dat de feiten en gebeurtenissen die historisch vaststaan en
daadwerkelijk hebben plaatsgevonden door eenieder, zonder onderscheid, gerespecteerd
moeten worden.
Dat oorlogen met bloed doordrenkte slachtfabrieken zijn hoeft geen verder betoog. Zij hebben
voor eenieder veel leed toegebracht, maar voor sommigen was het ook een bron van hoop, hoe
idioot het ook moge klinken … De Shoah is de meest kenmerkende oorlogsleed in onze
mensenheugenis. De collaboraties, om van de bezetters een gunst te krijgen, een ander
verzwegen leed, weliswaar één dat met hoop verwikkeld was. Bij de vergelding van de
collaboratie, zowel tijdens de eerste als tweede wereldoorlog, hebben wij in België de straat- en
overheidsrepressies gekend, alsook de epuratie … 40.000 veroordelingen was het gekende
gevolg van deze repressies, met minstens 242 terdoodveroordelingen. De leden van de Raad van
Vlaanderen van 1917, de Rex, het VNV werden vervolgd, verkracht, uitgesloten van de
maatschappij. De vraag stelt zich of deze represailles ook niet als genocidewaardige
onrechtmatige handelingen beschouwd kunnen worden?
Volgens sommige excellenties zou Koning Leopold II voor zijn tijd, een groot visionair, een held
kunnen worden genoemd, voor wat er zich mede door hem binnen een welbepaald historisch
context er van persoonlijk in Congo had afgespeeld. Indien dit gegeven geen binnenlandse
aangelegenheid van het Belgisch Koninkrijk was geweest meen ik dat dit gegeven op de
brandstapel zou zijn gekomen, in plaats van onder het stof te blijven liggen…
De Franse operaties, die in de jaren vijftig in Algerije werden uitgevoerd, en die blijvend in het
hoofd gegrifd zijn worden vandaag nog steeds verdedigd als zijnde ordehandhaving, zij werden
reeds in 1968 met een algehele amnestie goedgesproken. Zoals hierboven in het Belgisch
voorbeeld, blijft dit ook een binnenlandse aangelegenheid van de Franse Republiek…
Deze voorbeelden zijn een weerspiegeling van het romantisch Europese vasteland van eind
negentiende, begin twintigste eeuw, waarin anarchie, chaos en collaboraties, apartheid en
corruptie welig tierden… Slavernij, discriminatie en kinderarbeid waren alledaags, en het
stemrecht was enkel voorbehouden voor de aristocratische mannen, de mannelijke arbeiders
hadden slechts politieke invloed met één enkele stem en de vrouwelijke burgers, die werden uit
1
het politiek systeem verbannen. Het Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties, het
internationaal recht zoals wij dat nu kennen, met het EVRM, de verdragen van Geneve, het
genocideverdrag waren toen nog onbestaande. In de schaduw van deze “feiten”, vanuit de
donkerste inhumane verledens van ons vasteland kwam de vreedzame Europese Unie tot stand
en begon in sneltempo de humanisering vorm te krijgen. Deze humanisering wordt gekenmerkt
door de samenhangende beschavingselementen van onze moderne Europese samenleving: de
mensenrechten, de democratiseringstendenzen, de principes van de rechtstaat...
Deze ontwikkelde humanistisch Europese verworvenheden mogen niet verwaarloosd worden,
er mag zeker geen terugkeer mogelijk zijn naar het chaos en willekeur van weleer. Europa is
verplicht haar verantwoordelijkheid op te nemen in haar pioniersfunctie hierin. Een
humanistische samenleving houdt mede in dat de overheid juridisch en politiek correct optreedt
en het wettigheidsbeginsel, de Bestimmtheitsgebot, waarborgt. Het wettigheidsbeginsel houdt
het recht van verdediging in, het recht op een eerlijk proces, de wapengelijkheid, het vermoeden
van onschuld, … Deze lijst is te lang om hier een opsomming van te geven, het houdt in feite in
dat de rechterlijke macht niet met willekeur recht mag spreken, dat dit aan regels gebonden is
en eenieder, zelfs de meest vermeende moordenaar, rechten heeft in zijn berechting. Het is dus
de voornaamste en enige opdracht van de rechterlijke macht om de waarheid met “verlichte”
kennis uit de duistere verledens waarin zij zich schuil houdt te achterhalen.
Binnen de schoot van de uitvoerende of wetgevende macht, als niet-rechtsprekende orgaan in de
klassieke driedeling tussenkomen om de eigen waarheid rechtsprekend op te leggen is niet aan
politici weggelegd. Politici zijn verkozenen, zij hebben niet alleen een mandaat om de burgers
binnen de grenzen van hun staat dienstig te zijn, maar ook om internationaalrechtelijk, ethisch
correct op te treden. Het is hen op zijn zachts uitgedrukt “verboden” om zich in de plaats van de
nationale of internationale rechterlijke macht te stellen. Anarchie en chaos in de politieke orde
kan Europa zich niet veroorloven, zeker niet in deze tijden van xenofobie, extreem nationalisme
en het gebukt ondergaan van de verschillende economische crisissen. Zowel binnen als buiten
hun staatsgrenzen zijn de kamerleden gebonden aan een eigen werkingsreglement. In het
Koninkrijk België is dat de deontologische code van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, het
respect voor de scheiding der machten door eenieder van hen is niet meer dan respect voor het
functioneren van het eigen staatsbestel. Het is wat hen onderscheid van de koppensnellers in het
niemandsland van Midden-Oosten.
Zowel intern als internationaalrechtelijk zijn de scheiding der machten en de nietterugwerkende kracht van wetten nochtans verankerd. ( Art. 2, lid 1, Sw., art. 7 EVRM en art. 15 BuPo
verdrag, artikel 28 van het Verdrag van Wenen ) Desondanks termen en bewoordingen gebruiken, die
nationaal of internationaalrechterlijke nergens maar dan ook nergens enige juridische steun of
grondslag vinden, brengt niet bij tot de beoogde wereldvrede, maar zorgt er in tegendeel voor
dat de erfgenamen van de 10 miljoen Ottomaans Turkse oorlogslachtoffers geviseerd worden en
dat er haat ontstaat tegen hen. Dit handelen brengt zeker geen toegevoegde waarde aan de
Europese waarden. De jongste rechtspraak van het Internationaal strafhof te Den Haag van 3
februari 2015 negeren is een uiting van achteloosheid van de politiekers die zich in hun ivoren
torens schuil houden en zich schuldig maken aan machtsafwending en machtsoverschrijding.
Indien de regering en het parlement een krachtig signaal willen geven, zonder zich te grijpen aan
gekeurde en gekleurde feiten, zullen zij zich ten zeerste moeten onthouden van het populistisch
buikgevoel, dat darmklachten kan veroorzaken. Erkenning van de misdaden tegen de mensheid
in de eigen rangen en de rechtzetting van de vergissingen van eenieders eigen verleden, zullen
zeker kunnen bijdragen tot de wereldvrede en op hun beurt ook kunnen bijdragen om het
veroorzaakte leed elders te verlichten…
De mogelijke bestaande, al dan niet harmonieuze samenlevingsvormen werden in alle tijden en
overal ter wereld heimelijk getorpedeerd door vreemde staatsdiensten, om de eigen religieuze
2
en politieke idealen te bereiken. Onderzoeken en interne archieven zullen de Antwerpse Edward
Joris in die zin dan ook hoogstwaarschijnlijk niet als een Lawrence van de Armeniërs in opdracht
van Leopold II willen aantonen.
Wil de regering, het parlement de Europese- en de wereldgeschiedenis, met haar zwarte
bladzijden, doen aanvaarden zal zij dit willen doen met een algemeen respect voor eenieders
leed. De mensenrechten en de Europese principes en beginselen waarborgen, kan ons inzien ook
maar kunnen gebeuren door de oprichting van onafhankelijke onderzoekscommissies,. Deze
onderzoekscommissies kunnen het best hun werking vinden in interparlementaire
onderzoekscommissies over de grenzen heen, die voorzien worden van verzamelde literatuur en
onderzoeksverslagen, met archiefmateriaal van over de hele wereld betreffende het leed van de
Armeense staatsburgers van het Ottomaanse Rijk, alsook van de Turkse staatsburgers als
slachtoffers van oorlogsgewelddaden.
Wij menen dat het vooruitlopen op een kwestie dat miljoenen mensen aangaat, met een
juridische veroordeling door een politiek incorrecte stellingname zoals het nu gebeurt, niet tot
een vreedzame einde kan worden gebracht . De uitvoerende en wetgevende macht zullen zich er
wel bewust van zijn dat dit enkel zal kunnen gebeuren zonder een vooraf bestaand subjectief
vaststaande zienswijze of stellingname, zodat de beweerde gelijkenissen van de feiten in 1915
met de onmenselijke omstandigheden van Shoah kunnen aangetoond worden.
Als ondertekenaar verzoeken wij de Kamer dan ook eerbiedig dat er bij het beoordelen van
feiten en daarmee ook het nemen van standpunten rekening zou worden gehouden met de
Europese waarden, normen en ethiek. Dit, zonder dat er in de plaats wordt getreden van de
rechterlijke macht en waarbij het wettigheidsbeginsel absoluut wordt geeerbiedigd, om zo met
een niet gekleurd, grondig historisch en juridisch onderzoek van de feiten, wij, de Belgische,
Turkse en Armeense wereldburgers duidelijk geïnformeerd kunnen worden over wat er zich
daadwerkelijk voorgedaan zou hebben bij het einde van de Ottomaanse Rijk. Zodat het
gemeenschappelijke oorlogsleed uiteindelijk, voor eens en voor altijd, voor ons allen gezalfd kan
worden .
Hierbij afsluitend verzoeken wij de Kamer, dat er met dezelfde standvastigheid een standpunt
zou ingenomen worden om als goede wil een consistentie hierin aan te tonen, om zo
onmiddellijk van leer te trekken tegen de geschiedenis dat zich herhaalt in Nagorno Karabach
(onder andere : EHRM te Straatsburg application no. 13216/05 ), Xinyan, Arakan, Tibet en anderen.
Dankend voor het gevolg dat aan ons verzoek zou worden gegeven, verblijven wij,
Met de meest voorname hoogachting
N°
NAAM
VOORNAAM
ADRES
1
2
3
4
5
6
7
8
3
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
4
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
61
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
5
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
Sayın Başkan,
Bu dilekçenin ekindeki bilgelerde imzası bulunan, BİZ Türkiye Cumhuriyeti kökenli Belçika
Krallığı vatandaşları ve de Avrupa Birliği kuruculardan Belçikalıların torunları olarak, savaşların
insanlık dışı acılar yasattığı görüşü inkâr edenler olarak fişlenemez, dışlanamaz ve muhakeme
edilmeden mahkûm edilemeyiz. Tarihin incelendiğinde sunduğu tarafsız gerçeklerin, istisnasız,
her birey tarafından kabul edilmesi gerektiğinin altını çizerken bu tarihin en iyi koşullarda
ortaya doğruları yansıtarak çıkarılması taraftarıyız.
Savaşların kan dökülen ve canlara mal olan arenalar olduğuna açıklama getirmemize veya bu
görüşü belirtmemize gerek yok. Savaşlar herkese için çok büyük acıların kaynağı olurken, pek
inanılır olmasa da, bazıları için bir umut ışığı da olabiliyordu. Nazilerin Yahudi soykırımı insanlık
tarihinin en karakteristik acısıydı. Savaş sürecinde, bazı azınlık haklarını veya bağımsızlık
kazanmak için yapılan işgalci kuvvetler ile işbirlikleri ise susturulmuş başka acıları da
yansıtabiliyor. Ama bu umutla karışık bir acı olarak tekrar ve tekrar karşımıza çıkıyor. Birinci ve
ikinci dünya savaşları sonrasında, işgalcilerle işbirliği yapanlara resmi devlet makamları ve
sokaktaki vatandaşlar tarafından baskılarla karşılık verildi, hatta bunlardan bazıları toplumu
temizlemek adi altında her türlü haklarından mahrum edilerek ayıklandı, temizlendi ve sonunda
40.000 mahkûmiyet ve en azından 242 idam cezası verildi. Raad van Vlaanderen 1917, Rex, VNV
6
dernek üyeleri dava edildi, tecavüze uğradı, toplum içerisinden ayıklandı. İşte burada, bu karşı,
harekât ve davranışların da soykırımvari uygulamalar olup olmadığını sorgulamamız
gerekmiyor mu?
Bazi yüksek konumdaki devlet büyükleri Kral Léopold II için büyük bir vizyoner diyebiliyor, o
dönemlerde kendi katkıları ile Kongo sömürgesinde yaşananlarla atıfta bulunarak. Yasanmış bu
insanlık dışı olaylar Belçika içişleri ile yakından ilgili olmamış ve ülkenin hazine girişlerin büyük
bir kısmının nedeni olmasaydı anında örtbas edilmekten ziyade, bir linç girişimi ile karşı karşıya
kalmaz mıydı?
Cezayir’de 50’li yıllardaki iç savaş ve olaylar, infazlar beyinlerimize kazınmıştır. Bugün 50
yaşından büyük her Avrupalı Cezayir deki Fransız operasyonları, günümüzde hala emniyet
operasyonları olarak konuşulmaktadır. 1968 yılında Fransa Meclisi tarafından genel af süsü ile
bu vahşet ve gaddar olayların üstleri kapandı. Daha önceki Belçika örneği gibi bu da Fransa
Cumhuriyeti içişleri olarak tarihe geçti.
Bu örnekleri 19. yüzyıl sonu, 20. yüzyıl başı romantik kara Avrupa sinin yansımaları olarak
görebiliriz. Bu dönemlerde kaos, anarşi, “apartheid” (ırkçılık) ve yolsuzluk cirit atıyordu…
Kölelik, ayrımcılık ve çocuk isçiliği güncel ve doğal olaylardı, seçme ve seçilme hakki aristokratik
erkeklerin ayrıcalığı olarak kabul edilmişti, erkek isçilerin ise siyasi arenadaki güçleri bir tek
oyla sinirliydi, kadın vatandaşlar ise siyasi sistemden tamamen dışlanmıştı. Birleşmiş Milletler
öncüsü Miletler Cemiyeti, bugünkü bildiğimiz Uluslararası Hukuk, Avrupa İnsan Hakları
Kararnamesi, Cenevre antlaşmaları, Soykırım Antlaşması ve benzerlerinin hiçbiri daha gün yüzü
görmemişlerdi. Bu olayların gölgesinde, anakaramızın en insanlık dışı geçmişinden barışçıl
Avrupa Birliği doğdu ve hızlı adımlarla bir hümanizm akımı başladı. Bu hümanizm modern
Avrupa toplumunun birbirine bağlı medeniyet ögeleri ile oluştu:
insan hakları,
demokratikleşme, hukuk devleti prensipleri...
Kazanılmış olan Avrupa hümanizm oluşumları yabana atılmamalı, kesinlikle eskinin kaos ve
keyfiyetine geri dönüş olmamalı. Avrupa bu öncülüklerde sorumluluğunu ele almakla
mükelleftir. Hümanist toplum, devletin hukuki ve siyasi dürüstlük içerisinde hareket etmesini
içermektedir ve yasallığı, Bestimmtheitsgebot, da ayrıca kapsanmaktadır. Yasallık savunma
hakkını, adil yargılanma hakkini, silahlar eşitliğini ve suçsuzluk karinesini kapsamaktadır.
Burada bu yasallık listesine başka hakları da ekleyebiliriz, ama yasallığın asil içerik ve amacının
Yargının keyfi uygulamalar ile karar vermesinin önüne geçmesi olduğunu anlamalıyız. Yargı
karar verirken kurallar içerisinde hareket etmeli ve her bireyin, en azılı katilin bile,
yargılanırken haklarının olduğunu unutmamalıdır. Anlaşılacağı gibi Yargının en önemli ve asil
görevinin gerçeği “aydınlanmış” bilgisi ile saklandığı karanlık geçmişinden kopararak açığa
çıkarmasıdır.
Yasama ve yürütme olarak, klasik erkler ayrılığı üçgeni içerisinde yargılamaya karışmak ve
kendi gerçeğini diretmek siyasilerin işi değildir. Siyasiler seçilmiş kişilerdirler, görevleri
seçildikleri devlet sınırları içerisinde vatandaşların hakları için hizmet etmekle sinirli değildir,
uluslararası alanda da etik olarak dürüst hareket sergilemekle mükelleftirler. En hafif tabirle
ulusal veya uluslararası yargının yerine geçmenin “imkânsız” olduğunun altını çizmeliyiz. Siyaset
arenasındaki bu anarşik ve kaos oluşumlarını kaldıracak gücü yok Avrupa’nın. Hatta bu
xenofobik, aşırı sağ eğilimler ve ekonomik krizler altında ezilir kalır kendisi ve bir daha da belini
düzeltecek güce gelemez. Siyasiler devlet sınırları içerisinde ve dışında kendi meclis çalışma
yönetmeliklerine en azından etik olarak bağlı olmalıdırlar. Belçika Krallığı içerisinde bu Meclis
deontoloji codexidir, (kuralları) siyasilerin erkler ayrılığına saygıları kendi devlet çalışmalarına
saygılarından ibarettir. İşte bu çalışma metotları kendilerini Ortadoğu cehennem sınırındaki
kelle uçuranlardan ayırt edendir aslında.
Hâlbuki hem iç hem de uluslararası alanda bu erkler ayrılığı ve yasaların geriye dönük
işleyemezdik prensipleri demirlenmiş olmalılar. ( Belçika Ceza kanunu madde 2, 1°, Avrupa İnsan
7
Hakları Sözleşmesi madde 7, Kişisel ve siyasal haklar Uluslararası Sözleşmesi madde 15, Viyana anlaşması
madde 28) Bunların aksine ve tüm kurallara aykırı olarak, hem ulusal, hem de uluslararası hiç bir
dayanağı olmadan hareket etmek, dünya barısına katkı getiremez. Aksine savaş mağduru 10
milyon Osmanlı Türk’ü torunlarını zan altında bırakır ve bunlara karşı nefret duygu ve hisleri
besler, oluşturur. Bu yaklaşımlar Avrupa değerlerini baltalamaktan başka bir ise yaramaz.
Siyasilerin 3 Şubat 2015 tarihli Lahey Uluslararası Ceza Mahkemesi kararını yok saymaları da
gafletten başka bir şey değildir, bu davranışları ile oturdukları camdan evlerde güç
istismarından başka bir şey yapmıyorlar. Olayları daha da kötü ortamlara çekmeden güçlü bir
sinyal vermek istiyorsa hükümet ve meclisimiz, gerçekçi olmayan ve popülist davranışlardan
kaçınmalıdır. Kendi arka bahçesinde islenmiş olan insanlığa karşı suçların kabulü ve bunların
her kim islediyse o kişi veya kişiler tarafından düzeltilmesi, kesinlikle dünya barışına katkı
sağlar ve her nerede olursa olsun bu acıların dinmesine yardımcı olur.
Her dönem, dünyanın herhangi bir yerindeki olası uyumlu veya uyumsuz toplumlara, kendi
siyasi veya dinsel amaçları doğrultularında dış güçler tarafından nifak sokulmuştur.
Araştırmalar ve iç arşivler Anvers’li Edward Joris’i büyük olasılıkla Kral II. Léopold ’un
emrindeki Ermenilerin Lawrens’i olarak göstermemektedir.
Hükümet ve meclisimiz, Avrupa ve dünya genel tarihindeki bulanık sayfaların kabulünü
arzuluyorsa, bunu her kesimin acısına saygı duyarak yapmalıdır bunu. İnsan hakları, Avrupa
değer ve prensiplerinin teminat altına alınması sadece tarafsız araştırma merkezleri ile
gerçekleşebilir. Bu merkezlerin en verimlisi ülkeler sınırlarını aşan, ve yeterince literatür ve
araştırma raporları ile donatılmış, dünya arşivlerinden beslenmiş ve böylelikle Osmanlı-Ermeni
vatandaşlarının acısını ve Osmanlı Türk vatandaşlarına karşı islenmiş savaş suçlarından doğan
acıları baz alan meclisler arası araştırma komisyonları ile olur.
Kanaatimiz, milyonları ilgilendiren bu konuda alelacele ve siyaseten hatalı gereksiz duruşlar ile
hukuki bir mahkûmiyet kararı verilmesinin barışçıl bir sonuç doğurmayacağıdır. Yasama ve
yürütme, bunun önceden belirtilmiş bir görüş ve duruş ile yapılamayacağını kavramış olmalıdır
ve böylelikle de iddia edilen 1915 olayları ve Yahudi soykırımı benzerliklerini de kanıtlanmış
olmalıdır.
Aşağıda imzası bulunan bizler, Meclise dilekçe sunarak olayların değerlendirilmesi ve alınacak
görüşlerde Avrupa değer, norm ve etiğine saygı duyulmasını bekliyoruz. Bunu Yasamanın yerine
yetki kullanarak karar vermeksizin ve yasallığa tamamen saygı göstererek, olayları
renklendirmeden gerçekçi bir tarih ve hukuki araştırma yaparak, biz, Belçika, Türk ve Ermeni
dünya vatandaşlarına detaylı bir şekilde olayların Osmanlı İmparatorluğu’nun son döneminde
nasıl geliştiği ve cereyan ettiğini kavramaları için yapılmasını arzuluyoruz. Böylelikle ortak savaş
acısının sonunda hepimiz için dinebileceğini umuyoruz.
Meclisten naçizane beklentimiz, ayni duruş ve hareketin Karabağ ( Strazburg Avrupa İnsan Hakları
Mahkemesi application n°. 13216/05 ) Sincan, Arakan, Tibet ve diğerlerine de acilen ayni sertlikle
gösterilmesidir.
Teşekkür eder saygılarımızı sunarız,
8
9