Untitled - Apartment Project

Transkript

Proje Kitabı/Project Book
Hasan Aksaygın, Şafak Çatalbaş, Özgür Demirci, Didem Erk, Gabriele Garavaglia, Anna Heidenhain & Frederic Lezmi,
Naomi Hennig, Eleni Mouzourou, Birgit Auf der Lauer & Caspar Pauli, Erhan Öze, pick nick projects, Sümer Sayın,
Hüseyin Yılmaz
www.buffer-zone.org
www.apartmentproject.org
Proje Katılımcıları/
Project Participants
Hasan Aksaygın, Şafak Çatalbaş, Özgür Demirci,
Didem Erk, Gabriele Garavaglia, Anna Heidenhain
& Frederic Lezmi, Naomi Hennig, Eleni Mouzourou,
Birgit Auf der Lauer & Caspar Pauli, Erhan Öze, pick
nick projects, Sümer Sayın, Hüseyin Yılmaz
Koordinasyon
Coordination
Özgül Ezgin, Gökçe Süvari, Argyro
Toumazou, Antje Weitzel, Selda Asal
Dokümantasyon
Documentation
Selda Asal
Fotoğraflar / Photographs
Özgür Demirci, Gabriele Garavaglia, Caspar Pauli,
Naomi Hennig, Maria Petrides, Alkis Hadjiandreou,
Frederic Lezmi
Tasarım/ Design
Fatma Çiftçi, Gökçe Süvari
Yazılar/Texts:
Özgür Demirci, Didem Erk, Naomi Hennig, Eleni
Mouzourou, Birgit Auf der Lauer & Caspar Pauli, Erhan Öze, pick nick projects, Selda Asal, Gökçe Süvari
Çeviriler/ Translations:
Workshops/
Atölye Çalışmaları:
Istanbul 15-29/03/2013
Nicosia 16-30/04/2013
Sergi
Exhibition
Polistar
24 Mayıs - 8 Haziran 2013
May 14 - June 8 2013
Depo
5 Ekim - 10 Kasım 2013
October 5 - November 10 2013
Berk Asal, Diana Noonan
Bufferzone Apartman Projesi, EMAA (Akdeniz - Avrupa Sanat Derneği) ve Uqbar arasında bir kültürel işbirliği projesidir.
Bufferzone Anna Lindh Vakfı’nın katkılarıyla gerçekleşmiştir.
Bufferzone is a cultural collaboration between Apartment Project, EMAA (European Mediterranean Arts Association) and Uqbar.
Bufferzone is supported by Anna Lindh Foundation.
Apartman Projesi Hakkında / About Apartment Project, Selda Asal
10
Bufferzone, Gökçe Süvari
12
1. Workshop: Istanbul
17
pick nick projects
26
Naomi Hennig ile Söyleşi / Interview with Naomi Hennig, Şafak Çatalbaş
31
Deliklerden Bakmak / Peerng (at) Holes, Birgit Auf Der Lauer & Caspar Pauli
36
2. Workshop: Nicosia
39
Erhan Öze
42
Özgür Demirci ile Söyleşi / Interview with Özgür Demirci, Selda Asal
46
Didem Erk
50
Sergilerden Görüntüler / Stills from the Exhibitions
60
bufferzone
Ara bölge / ‘bufferzone, Apartman Projesi’nin 2013 yılı içerisinde Berlin’den
Uqbar ve Lefkoşa’dan EMAA (Akdeniz Avrupa Sanat Derneği) işbirliğiyle
organize ettigi deneysel bir atölye çalışması ve sanatçılar ile kurumlar arasında
kültürel işbirliği projesidir. ‘bufferzone, bölünmüşlük ve sınır kavramlarını farklı
katmanlarıyla düşünmeyi, mobil bir deneyimin yanısıra birlikte yaşama ve
üretim dinamikleriyle yol alınan bir keşif sürecini amaçlamaktadır.
Berlin, İstanbul ve Lefkoşa’dan Hasan Aksaygın, Özgür Demirci, Didem Erk,
Gabriele Garavaglia, Anna Heidenhein, Frederic Lezmi, Naomi Henning, Eleni
Mouzourou, Erhan Öze, Pick Nick Projects (Panayiotis Michael, Maria Petrides,
Alkis Hadjiandreou), Sümer Sayın, Şafak Çatalbaş ve Varsity of Maneuver (Birgit
Auf der Lauer & Caspar Pauli) yer aldı. Sanatçılar “ara bölge” kavramını farklı
ekonomik ve sosyolojik etkileriyle birlikte inceleyerek, ihtilaflı bölgeler, bir
coğrafyayı haritalandırma, sınırlar ve kontrol mekanizmaları gibi konuları
tartışmaya açıyorlar.
Proje “buffer zone” kavramını, ihtilaflı grup ve milletleri birbirinden ayıran tampon bölgeyi işaret eden anlamının yanısıra proje
özelinde daha geniş bir anlamda -politik, kültürel, coğrafi ve kentsel
dönüşümün de ortaya çıkardığı çeşitli ara bölgeler olarak- ele almayı hedeflemektedir. bufferzone bölünmüşlük, ara geçiş alanları, tahakküm bölgeleri ile
ele geçirme kavramları üzerine sanatçılar, sosyologlar ve araştırmacılarla birlikte
düşünmeyi amaçlayan bir projedir.
İstanbul’da gerçekleşecek 14 günlük ilk atölye çalışması sürecinde katılımcılar
kendi pratiklerinden bahsetmenin yanısıra kentsel coğrafyada kutuplaşma,
bölünmüş kentler, kentte kamusal yaşamın algılanışı konusunda bölünme gibi
konular üzerine calışan Mesut Tufan, Nora Şeni, Mert Eyiler ve Orhan Esen gibi
araştırmacı, mimar, tarihçi, belgesel sinemacı ve sosyologlarla biraraya geldiler.
Lefkoşa’da gerçekleşen 2. atölye çalışmasında ise katılımcılar, Kıbris’taki arabölgeyi,
sosyal, politik, coğrafi ve ekonomik katmanlarıyla beraber deneyimlediler.
Atölye çalışmaları sırasında katılımcılar birlikte kentsel coğrafyada kutuplaşma,
müntenalaştırma ve sınır kavramının farklı
tezahürleri üzerine yaklaşımlar geliştirdiler. Bu yaklaşımlar bir
kontrol mekanizması olarak sınırlardan karşılıklı gözetlemenin haleti ruhiyesine,
kentsel dönüşümün mahalleler arasına çizdiği görünür ve görünmez duvarlar
arasından ilerleyerek, ara bölgelerin kendine has ekonomik ve ekolojik özelliklerine değin geniş bir manzarayı betimliyor.
Bufferzone Apartman Projesi’nin bölünmüş şehirler ve ara bölgeler üzerine odaklanan atölye çalışmalarının ilki olarak bu Mart ve Nisan ayları içerisinde Istanbul
ve Lefkoşa’da gerçekleşti. Bufferzone, bölünmüş şehirler ve ara bölgelere bakışı
tarihsel şehir surları,
egemen devletin otorite alanıdan, kişisel mülkiyetin mahremiyet alanına,
günümüz metropollerindeki güvenlikli sitelerden demogafik kültürel ve sınıfsal
bölünmeleri içeren, sınırların ardında kalan ‘öteki’yi nasıl tarif ettiğimizi incelemeyi
amaçlayan bir projedir.
www.buffer-zone.org
‘bufferzone, organized in 2013 in collaboration with Uqbar from Berlin and EMAA
(European Mediterranean Art Association) from Nicosia, is an experimental workshop and a cultural
collaboration project within cultural organizers and artists. Besides offering a mobile experience
with the process, involving the dynamics of collective living and production, bufferzone aims to
contemplate about the concepts of disunity and borders through their various layers.
The participants from Berlin, Istanbul and Nicosia; Hasan Aksaygın, Özgür Demirci, Didem Erk, Gabriele Garavaglia, Anna Heidenhein, Frederic Lezmi, Naomi Henning, Eleni Mouzourou, Erhan Öze, Pick
Nick Projects (Panayiotis Michael, Maria Petrides, Alkis Hadjiandreou), Sümer Sayın, Şafak Çatalbaş
ve Varsity of Maneuver (Birgit Auf der Lauer & Caspar Pauli) from Berlin, İstanbul and Nicosia aims to
approach the bufferzone via conflicted districts, mapping a geography, borders and control
mechanisms, studying the concept with its different economic and sociological consequences.
The project aims to approach the notion Buffer Zone in a broader aspect by including political, cultural transitional, divided and gentrification zones besides the conventional meaning understanding
of zonal areas to separate controversial groups and nations. Accordingly the project intends to think
about these issues together with the artists,
researchers and sociologists.
During the first workshop in Istanbul, the participants talked about their practices besides gathering
together/come together with historians, researchers and sociologists including Mesut Tufan, Nora
Şeni and Orhan Esen, who work on issues as such polarization on urban geography, divided cities,
the division on the comprehension/perception of urban public life.
The second workshop was held in Nicosia and the participant artists experienced the both sides of
the bufferzone with its geographical, cultural and economical impacts.
The workshop participants together have developed diverse approaches to the concepts of polarization, gentrification and various manifestations of
‘border’ within the urban landscape.
These approaches depict a wide panorama, from ‘the borders as a control mechanism’ to ‘the state of mind of mutual surveillance’; while drawing
through the visible/in-visible walls between neighborhoods inflicted by urban transformations, revealing the micro economies and ecologies within
the landscape.
Bufferzone workshop, being the first of a series of workshops that focuses on divided cities and buffer zones, took place in Istanbul and Nicosia in
March and April. The project aims at taking a closer look at divided cities, buffer zones, and ancient city walls, contrasting; fenced sovereign nation,
gated communities / demographic cultural and social class segregations, and how we define those who reside beyond borders, “the other”.
www.buffer-zone.org
Geldiğim yere, Kıbrıs’a, ilişkin tanımlaması
zor duygularım var. Savaş ve taksim sonrası
bir jenerasyondan gelmek ve yıllarca dünya
ile bağları kopartılmış bir zaman-mekanı
deneyimlemek, insana burayı, yani adanın
kuzeyini
kastediyorum, ‘zorunlu mahrem’ bir alan
olarak hissettiriyor. Kapıların açılması, Avrupa
Birliği süreci ve Türkiye’nin bu süreç sonrası
adanın kuzeyine olan politik ve ekonomik
ilgisinin daha da artmasından kısa bir sure
sonra ben adayı terk ettim.
Yani dışarısı ve içerisi ilişkisinin daha akışkan
olmaya başlamasından hemen önce. Ben bu
duruma şahit olmadım. Beş yıllığına önce
Istanbul’a ardından su an hala yaşamakta
olduğum Berlin’e geldim. Buda adanın benim
için mahrem bir alan olarak kalmasına neden
oldu. Bu duygunun son zamanlarda işlerime
ve kendi bakış açıma çok da iyi gelmediğini
düşünüyorum.
Projenin ilk başta bende oluşturacağını düşündüğüm en büyük değişikliğin
bu duygunun dağılamsına aracı olacağıydı. Öyle de oldu. Projenin parçası olan
Türkiyeli ve Almanyalı sanatcıların bu zaman ve mekana gelip burayı deneyimlemeler benii önce sarstı sonra onları tanıyıp bırlikte düşünmeye başladıktan sonra
öngördüğüm değişikliği hazmetmemi sağladı.
Acıkcası, projenin ortaya attığı tartışmalar genel olarak benim düşünüş ve çalışma
sistemim için yeni şeyler değillerdi. Bunun nedeni bu konuların ve sorunların
zaten benim calışmalarımın merkezini oluşturuyor olmasıydı. Belkide, projeye
ilgim tamda artık bu merkezin değişmesinı istmemdi. Yani bu proje ile bir sayfayı
kapatmak istiyorum. Avrupa sanat ortamında -bu Türkiye de olsa bu ortamın çok
Avrupalı olduğunu düşünüyorum- bizden, yani ‘üçüncü dünyadan gelenlerden’,
beklenen zaten hep bu dünyalara ait sorunlara odaklanmak değil mi zaten?
Bununla da kendi kurmuş oldukları söylemi veya ayrımları keskinleştirmek? Ben
bundan biraz sıkıldım. Umarım bunu ileride aşabilirim. Proje bunu yapmam için
son noktayı koymamı sağlar diye düşündüm.
Kıbrıs sorunu artık gerçekten çok sıkıcı, bunaltıcı, kısır,
kıt ve mide bunaltıcı bir hal aldı. Adada siyasi anlamda
artık ciddiye alacak hiç bir şeyin kaldığına inanmıyorum.
Burada yaşayan halkların her anlamda yaşadıkları çürüme
dışında tabiki. Projede odaklanmak istediğim şey tam da
projenin odak noktası olan konuya (Buffer Zone) espirili bir
dilde yaklaşmak olacak. Adadaki topluluklardan ikisinin,
takındıkları aşırı erkek egemen tavıra karşı Sosyal ve Cinsel
açılardan yaklaşıp aralarındaki ilişkinin deşifresini yapmaya
çalışacağım.
Projenin işleyişinin bize kattığı en önemli şeyin, birlikte
yaşama, paylaşma, araştırma süreci ile öznel yaratım stratejilerimizin, diğer yaratım stratejileri ile ilişkisi sonrası bizde
yarattığı yeni algılama yetisidır.
Geldiğim yere, Kıbrıs’a, ilişkin tanımlaması zor duygularım var. Savaş ve
taksim sonrası bir jenerasyondan gelmek ve yıllarca dünya ile bağları
kopartılmış bir zaman-mekanı deneyimlemek, insana burayı, yani adanın
kuzeyini
kastediyorum, ‘zorunlu mahrem’ bir alan olarak hissettiriyor. Kapıların
açılması, Avrupa Birliği süreci ve Türkiye’nin bu süreç sonrası adanın kuzeyine
olan politik ve ekonomik ilgisinin daha da artmasından kısa bir sure sonra
ben adayı terk ettim.
Yani dışarısı ve içerisi ilişkisinin daha akışkan olmaya başlamasından hemen
önce. Ben bu duruma şahit olmadım. Beş yıllığına önce Istanbul’a ardından
su an hala yaşamakta olduğum Berlin’e geldim. Buda adanın benim için
mahrem bir alan olarak kalmasına neden oldu. Bu duygunun son zamanlarda
işlerime ve kendi bakış açıma çok da iyi gelmediğini düşünüyorum.
Kıbrıs sorunu artık gerçekten çok sıkıcı, bunaltıcı, kısır, kıt ve mide bunaltıcı
bir hal aldı. Adada siyasi anlamda artık ciddiye alacak hiç bir şeyin kaldığına
inanmıyorum. Burada yaşayan halkların her anlamda yaşadıkları çürüme
dışında tabiki. Projede odaklanmak istediğim şey tam da projenin odak
noktası olan konuya (Buffer Zone) espirili bir dilde yaklaşmak olacak.
Adadaki topluluklardan ikisinin, takındıkları aşırı erkek egemen tavıra karşı
Sosyal ve Cinsel açılardan yaklaşıp aralarındaki ilişkinin deşifresini yapmaya
çalışacağım.
Projenin işleyişinin bize kattığı en önemli şeyin, birlikte yaşama, paylaşma,
araştırma süreci ile öznel yaratım stratejilerimizin, diğer yaratım stratejileri
ile ilişkisi sonrası bizde yarattığı yeni algılama yetisidır.
Projenin ilk başta bende oluşturacağını düşündüğüm en büyük değişikliğin
bu duygunun dağılamsına aracı olacağıydı. Öyle de oldu. Projenin parçası
olan Türkiyeli ve Almanyalı sanatcıların bu zaman ve mekana gelip burayı
deneyimlemeler benii önce sarstı sonra onları tanıyıp bırlikte düşünmeye
başladıktan sonra öngördüğüm değişikliği hazmetmemi sağladı.
Acıkcası, projenin ortaya attığı tartışmalar genel olarak benim düşünüş ve
çalışma sistemim için yeni şeyler değillerdi. Bunun nedeni bu konuların ve
sorunların zaten benim calışmalarımın merkezini oluşturuyor olmasıydı.
Belkide, projeye ilgim tamda artık bu merkezin değişmesinı istmemdi. Yani
bu proje ile bir sayfayı kapatmak istiyorum. Avrupa sanat ortamında -bu
Türkiye de olsa bu ortamın çok Avrupalı olduğunu düşünüyorum- bizden,
yani ‘üçüncü dünyadan gelenlerden’, beklenen zaten hep bu dünyalara ait
sorunlara odaklanmak değil mi zaten? Bununla da kendi kurmuş oldukları
söylemi veya ayrımları keskinleştirmek? Ben bundan biraz sıkıldım. Umarım
bunu ileride aşabilirim. Proje bunu yapmam için son noktayı koymamı
sağlar diye düşündüm.
TEXT WILL BE TRANSLATED
Aktif dinleme, bilinçli uyku, uykusuz uyku:
“NidraZone” adlı çalışmamdaki motivasyon ve
yöntem, bu kavramlardan ve bunların işaret ettiği
deneyimlerden hareketle ortaya çıktı. Geçici
mekanlar, “yok-yer”lerde an’da olma egzersizi
yaparak, için ve dışın bütünlüğünün farkındalığı
içinde, her türlü bedenin ve beden fikrinin
belirginsizleşen sınırlarını an be an yeniden
tanımlama hali, oldukça aktif bir süreç. Genellikle
geçip gidilen, kendi başına bir mekan
olmayan - veya bu özelliğe sahip olmadığı
varsayılan - havaalanı, süpermarket, vapur iskelesi
vb. ara bölgelerde, bölünmüş şehirlerin tampon
bölgelerinde Yoga Nidra (Uyku Yogası) yaparak, bu
süreci harekete geçirdim. Bana eşlik edenler rehberlik ettiğim kişiler - zaman zaman
gönüllüler, zaman zaman arkadaşlarım, zaman
zaman da yoldan geçen, yani gerçekten o ara
bölgeden geçmekte olan kişiler oldu.
Yoga Nidra uygulaması, rehber eşliğinde yapılan
bir meditasyon. Uygulayıcı, hareketsiz ve sessiz
kalarak, genellikle gözleri kapalı halde, rehberin
talimatlarını dinler ve bilinçli bir uyku haline geçer.
Talimatlar kişinin dikkatini, bedenindeki duyumlara
yönlendirir. Adına uyku denmiş olsa da, aslında tam
bir uyanıklık halidir bu; hem duyumların, yani ‘iç’in,
hem de çevrede olup bitenlerin, yani ‘dış dünya’nın
tamamıyla farkında olunan bir haldir, bu yüzden
“uykusuz uyku” diye de tanımlanır.
Active listening and conscious sleep, sleepless sleep:
my motivation and method in the work “NidraZone”
are based on these conceptions and experiences. The
state of re-defining every kind of body and the
indefinite limits of the notion of body by practising
to experience the moment with the awareness of the
unity of the inside and outside in temporary places,
non-spaces is a quite active process. I triggered this
process by doing Yoga Nidra (Sleep Yoga) in places of
transience that are not regarded as “places”
themselves – airport, supermarket, port i.e. buffer
zones of the divided cities. My companions – persons
that I guided – were sometimes volunteers, sometimes
friends and sometimes passerbys, who were actually
passing by the buffer zone.
Yoga Nidra is a guided meditation. The person
practicing this usually listens to the instructions of the
guide eyes closed, in a quite and inactive
condition and moves into a conscious sleep state.
Instructions direct the person’s attention to the
sensations in her\his body. Actually it is a state of being
awake; being well aware of sensations, the ‘inside’ and
the things happening in the environment, the ‘outside
world’, therefore it is also described as the “sleepless
sleep”.
İstanbul’da vapur iskelelerinde başlattığım Yoga Nidra (Yogik
Uyku) performanslarına Kıbrıs’ta da havaalanı, süpermarket, otel odası gibi mekan olmayan “geçici” yerlerde devam
edecektim. Fakat böyle bir yer arayışı orası için yeterince
anlamlı değildi çünkü orada geçici olan bizdik her şeyden
önce; şehrin tamamı bir havaalanı, bir otel odasıydı zira
vaktimiz kısıtlıydı. İki taraf arasındaki günlük geçişlerimiz ilk
üç günden sonra evden çıkıp bakkala ekmek almaya gitmek
kadar olağan hale geldi -ama sanki siparişleri unutup tekrar
tekrar bakkala geri dönmek gibiydi bir yandan da; zira günde
beş kere geçiş yaptığımız bile oldu kuzey-güney arasında.
Neticede buffer zone’da günlük hayat-program-keşif
koşturması arasında doğaçlama gerçekleşen performanslara
dönüştü Yoga Nidra seansları: “No Border” kulubesinin
önünde Zimbabve’li bir göçmenle rap-yoga karşılaştırmalı
birebir seansın ertesi gününde, ıssız oyun parkında ekipçe
oturduk ve biraz da “iç gözlem” yapmış olduk bu vesileyle,
Birleşmiş Milletler gözetleme kulesinin dibinde.
I was planning to continue the Yoga Nidra (Yogic Sleep)
performances – that I started doing in ports in Istanbul - in
temporary, non-spaces in Cyprus; such as airports, super
markets and hotel rooms. However this kind of spatial
search was not meaningful since we were temporary there;
the whole of the city was an airport, an hotel room within
our limited time. After the first three days, our daily crossing over the borders became as ordinary as going out for
market shopping; but it was also like forgetting the orders
and going back in a way that there were some days that we
crossed the border between the north and south five times.
Inevitably the Yoga Nidra séances became impromptu
performances, during the daily rush between life-programdiscovery in the bufferzone. The day after a comparative
rap-yoga séance with an immigrant from Zimbabwe, in
front of the ‘No Border’ cabin; we sat in the uninhabited
playground next to the UN watchtower and carried out an
‘introspection’.
“dreamZone” adını verdiğim projeme Lefkoşa’ya gider gitmez
başladım. Hepimizin ortak vakit geçireceği bir geçici alan
bulup, kendi geçiciliğimizin farkındalığı içinde, bilinçli ve
kolektif bir rüya görme eylemi gerçekleştirmekti hareket
noktam; aslında son derece bireysel olan bir alandan
hareketle, kolektif olana eforsuzca geçiş yapabilecektik
böylelikle, merak ettiğim şuydu: Hem rüya gibi uçucu, hem
bilinçaltı gibi muğlak, hem de sessizlik gibi mutlak olanın
kılavuzluğunda, gündelik hayatın politikasına uyanmak nasıl
bir fark yaratabilir hayatlarımızda? Bilinçli bir uyku, eylemsiz
eylemin koşullarını hazırlamak için iyi bir başlangıç olabilirdi:
Bilinçli uyku; tamamen uyanık, hiç olmadığımız kadar uyanık
olmak…
I started my project, called ‘ Dreamzone’, as soon as I arrived in Nicosia. My starting point was to find a common
temporary space and realize a collective conscious dream
with the awareness of our impermanence. Thus we easily
would be able to move overfrom a deeply personalised
state to a collective one. What I wonder was; what kind
of difference it could create in our lives to wake into the
politics of daily life from the guidance of the ‘volatile as a
dream’, ‘vague as the subconscious’ and ‘absolute as the
silence’? A conscious sleep could be a good start to prepare
the conditions for an active non-action: Conscious sleep; to
be totally awake as one can be…
Yoga Means Union, video, 15’39”
Birleşmiş Milletler gözetleme kulesi önünde Yoga Nidra egzersizi
Video, 7’55”, ‘Ara Bölgeyi çiziktirmek’ sergisinden
Yoga Nidra exercise under the UN watch tower, Video, 7’55”, from ‘Sketching
the Bufferzone’ exhibition
Kişisel ve politik, özel ve kamusal olan arasındaki
ayırım yalnızca bir kurgu; baskıcı statükoyu
destekleyen, işlevi bu olan bir kurguysa eğer, en
“kişisel” eylemlerimiz bile gerçekte hakim
ideolojilerin senaryolarının vücuda gelmiş hali mi
acaba? Yani ortada bir senaryo var ve biz bu senaryoyu “eyliyoruz”, ya da klişe tabirle hayat bir oyun
ve herkes rolünü oynar… Peki ama benim rolüm bu
mu, yoksa rolü kimin yazmış olduğu mu asıl soru
- senarist kim? Peki ya senarist rolünü yazan kim?
- diye devam edebilir, yolumuzu kaybedebilir ve
nihayet soluklanıp “kim?” sorusunun bizi herhangi
bir cevaba ulaştırmayışının farkındalığında dinlenebiliriz. Cevabı alamasak da, bu soruyu sormak bir
deneyim yaşatıyor - ya da bir yaşantı oluşturuyor.
Bu soruyu sormak, paradoksal bir biçimde, bize kim
olduğumuzu söylüyor; eğer dinlemeye hazırsak.
Dinlemeye hazır olmak iyi bir başlangıç olsa da
yeterli değildir; dinleme pasif olduğu sürece
kim olduğumuz bilgisine asla ulaşamayız - nasıl
dinlediğimiz her şeyi belirler. Buraya kadar her
şey yolunda. Şimdi, ilk defa ve yeniden; nasıl
konuştuğumuza, kelimelerle ne yaptığımıza dikkat
kesilerek - sözün eylemselliğinin rehberliğinde,
başladığımız yere dönüyoruz - “
dinlemenin aktifliği”ne.
If the difference between the public and the private
is only a construction that functions to support the
dominant status quo, then does this mean that even
our most personal acts are the embodiment of the
dominant ideologies’ narration? Thus, there is a script
that we ‘play’ or as a cliché way to put it ‘life is a play
where everybody plays his or her role in it?’… These
questions can be followed by ‘is this my role?’ or ‘who
did decide on my role?’ and ‘Who is the script writer?’;
we may loose our track and finally have a rest
realizing that the ‘who’ questions does not generate
any answers. Even if we do not get any answers, asking
the questions gives an experience – or creates a course
of existence. Paradoxically asking the question tells us
who we are; given one is willing to listen to it. Being
ready to listen is a good start if not sufficient enough;
as long as listening is a passive action we cannot
acquire the knowledge of who we are – the way we
listen determines everything. Everything seems fine
till here. Now, for the first time and again; we come
back to where we start – to active listening – by paying
attention to the way we talk and the way we use the
words.
Active listening, conscious sleep, sleepless sleep…
Aktif dinleme, bilinçli uyku, uykusuz uyku…
Yoga Means Union, video, 15’39”,
Sketching the Bufferzone sergisinden
L’espace, 2013, yerleştirme, Kontrol Noktası sergisi, DEPO
L’espace, 2013, installation, Check Point exhibition, DEPO
En l’espace d’une minute, Video, 39”, 2013.
L’espace, 2013, yerleştirme, detay
Kontrol Noktası sergisi, DEPO
L’espace, 2013, installation, detail
Check Point Exhibition, DEPO
L’espace, iki video, monitör, projeksiyon, imaj ve yazı
düzenlemesinden oluşan bir yerleştirme. Kıbrıs tarihinin önemli
anlarıyla kesişen sıradan anlar, hafızalardaki film karelerini
performatif eylemlere dönüştürürken, gündelik hayatın rutinleri,
zaman ve mekan aralıklarından sızan diyaloglarla yeni bir yer
arayışına sahne oluyor: Bu yer, yeni bir zaman anlayışını da talep
ediyor; kendi zamanını talep eden bireyler, bir yerlerde buluşuyor...
L’espace Video, 12’ 24’’, 2013
“L’espace” is an installation consisted of two video works, screen,
projector and text arrangement. Casual moments crossing
significant moments of Cyprus’s history turn to performative actions
as well as everyday routines staging the gaps of memory with leaks
of time and space: filling the gaps with film scenes and dialogs both fiction and documentary - to find another zone to occupy in
order to meet that notion of “one’s own time”.
… İlk başta kuzey tarafında 10’a yakın kahve
çekimi yaptım. Bunların bir çoğu Lefkoşa’da sınır
boylarındaki köyler üzerinden gitti. Bu sınır boyu
üzerinden Güzelyurt - Lefke yani tam sınırın sonundaki Lefke’ye kadar gittik. Toplamda 10 tane
kahve çektim kuzey tarafında… İlginç olan şey
her iki tarafta da kahvelerdeki eylemlerin aynı
olması…
Sandalyelerin dışarıya atılması, oturan insanların
dışarıyı izlemesi, birbirlerine bakması, hareketsiz
geçen uzun ve durağan saatler… Bu durağan zaman üzerinden gittim ve fikrin temel çıkış noktası
da bu birbirini izleme eylemiydi…
Birbirlerini izlerken pek fazla konuşmuyorlar
mıydı? Sessizlik ve hareketsizlik…
Aslında birbirlerini izliyorlar, birbirlerini izleme durumu şu şekilde: Kahvelerin içinde olan
biteni, yoldan geçeni çevrede olan biteni herşeyi
izleyen insanlar bunlar… Ama benim asıl çıkış
noktam bu iki ülkenin yani adadaki iki tarafın
birbirini izlemesi eylemi…
Yani 1974 harekatından sonra (asıl fiziksel bölünmenin yaşandığı zamandan sonra) Türk askerinin
konuşlandığı bütün noktaların, askeri üslerin,
gözetleme kulelerinin tam karşısına Yunan askeri
üsleri, gözetleme kuleleri yapılmış. Bu birbirlerini gözetleme durumu, zaten politik anlamda da
uzun zamandan beri olan bir durum. 2003 yılında
karşılıklı geçişlerin başlaması ile iki halk arasındaki
bu izleme eylemi daha da artmış.
Güney tarafındaki kahveler ve kuzey tarafındaki
kahveler yani yaptığım videoda zaten hiçbir
etkileşim yok, günlük ritüellerine hiç bir
müdahelede bulunmadan sadece karşılarına
geçip, yaklaşık 5 – 10 dakika arasında çekimler
yapıyorum.
Sen aslında izleyici ve dinleyici
konumundasın yani?
Arada yaratmış olduğum bölge de bi nevi ara
bölge…
Aslında ben de bi nevi izleyiciyim ya da
“gözetleyici”yimdir belki de…
Aslında bir nevi ayna etkisi...
Ama onlar da aynı zamanda seni
gözetliyorlar...
Onlar da beni gözetliyorlar zaten kameranın
olduğu nokta benim yaratmak istediğim nokta
aslında. Aslında kamerayla ya da benle olan
etkileşimleri yapıcağım yerleştirme ile birbirleri
arasında olan etkileşimleri olacak…
Bi nevi… Yani insanlar, izleyici daha doğrusu,
yerleştirmeyi görmeye geldikleri zaman bi nevi
ara bölgede kalıp her iki tarafı da izleyecekler…
ve o aralarında olan etkileşimi görecekler… Bu
tamamen rastlantısal bir etkileşim belki de… Yani
yapacağım videoların kurgusunda da muhakkak
bir etkileşim olacak belki ama ben süreç içindeki
eylemlerin doğallığından uzaklaşmak istemiyorum.
Aslında bu karşılıklılığı açığa çıkararak
belki de izleyiciyi ara bölgede bırakma
üzerine bir şeylet kurguladın.
Aynen..
Özgür Demirci ile Selda Asal söyleşisinden.
At first in the northern region I filmed about 10 coffee shops close-up. Most of these were on villages
on Nicosia borderlines. Following this borderline we
went to Güzelyurt – Lefke meaning up to Lefke just at
the end of the border. In total I shot 10 coffee shops in
the north... The interesting part is that in both of the
regions the acts in the coffee shops are the same...
Taking the chairs outside, people sitting and watching, looking at each other, long and static hours of
inactivity... I thought on this idea of static time and
the basic starting point of the idea was this act of
watching each other.
Weren’t they talkind a lot while watchinf each
other? Silence and immobility...
Actually they are watching each other and the state
of watching is like this: these are people who watch
what is happening in the coffee shops, those who
pass by the shop, what
unfolds around them... However my starting point is
the act of watching in between these two countries,
the two sides of the island...
After 1974 campaign (after time when the
actual physical separation was realized) Greek military bases, observation posts were built just opposite
Turkish military sites, bases, observations posts. This
state of watching each other is a state that already
exists politically for a long time. With the beginning
of reciprocal access in the year of 2003, this act of
watching increased even more between these two
populations.
The coffee shops in the south and the coffee shops in
the north, meaning in the video that I made there is
no interaction, without
intervening their daily rituals, just standing across
them, I shoot 5-10 minute footages.
In fact you constructed something about exposing the spectator in the bufferzone while revaling
this confussion...
Exactly...
Meaning that you are in the position of the spectator and the listener?
In fact, I am a kind of a spectator or a “peeper” maybe.
But do they observe you as well?
They are peeping on me as well where the camera is
the point that I want to create. Their interaction with
the camera or me will be their interaction with my
installation and each other. The space I have created
in between in some kind of a buffer zone...
Actually some kind of a mirror effect ...
Kind of... When the people, or as a matter of fact
spectators, come to see the installation they will be
left in a buffer zone and watch both sides... And they
will see the interaction in
between... May be this is a purely coincidental interaction... I mean maybe there will be a definite interaction in the editing of the videos that I make but I
do not want to drift away from the naturalness of the
acts in this process.
From Özgür Demirci in conversation with Selda
Asal.
image will be cahnged
Sırkıran Gürgenç Korkmazel’in öykülerini
topladığı, Yapı Kredi Yayınları’ndan çıktı. Şiirsel bir
dilin beslediği bir öykü kitabıdır. Kıbrıs’a özgül
toplumsal, kültürel ve politik tarihin ve bunun
yarattığı koşulların melankolik ve ironik bir dille
yazıldığı öykülerden oluşur. Bazı cümleleri
anlayabilmek için Kıbrıs türkçesi sözlüğüne bile
bakmakgerekir. Bende yarattığı izlenim zaman
zaman otobiyografik ve travmatik kurgulardan
oluştuğunu sezinlediğim adaya dair şiirsel
hikayeler. Bu kitabı seçimim rastlantısal gelişti.
Lefkoşa için önemli olan ve sol eğilimli olduğundan
2009’da kundaklanma tehlikesi geçirmiş Işık
Kitapevinde gezinirken bu kitaba rastladım. İlk
dikkatimi çeken kitabın adı oldu, var olan
kelimelerden var olmayan bir isim üretilmiş
olduğu için.
Diğer bir taraftan görünenin ötesinde kuşatılmış
alanlarda sır tutma, inkar etme, kabul etme,
izlenme, yas tutma gibi edimlerin bende bıraktığı
etki. İşlerimde, bellek kaybı ve
bunun dille ve coğrafyayla olan ilişkisi hep
üzerinde düşündüğüm konular, bu kitabın
Kıbrıs’ın belleğiyle öznel bir kanal (bireysel tarih)
üzerinden bağlantısı vardı. Resmi tarihin ve belgelerin yanısıra sözel ve bireysel tarihin araladığı
kapılar çok daha ilginç yerlere götürüyor insanı.
Zamanında bir çember şeklinde şehir duvarlarıyla
örülmüş bir şehir olan Lefkoşa, şimdi iki yarım
daireden oluşuyor.
Şehir duvarlarının veya artık görünmez duvalarının
içine alma veya dışarda bırakma üzerinden kurgulanan yapısı sınırları her daim işaret ediyor. Bu
sınırları ötesinden insan için olanın özünden bahsedebilen nadir araçlardır, hikayeler ve anlatılar.
Lefkoşa kentinin her iki kesiminde, Kuzey’de ve
Güney’de sesli olarak kitabı okuyup okuma ve
dolaşma şeklinde
performatif bir yaklaşımla kentle hesaplaşmaya
çalışan bir proje. Kentin iki kısmında da bu kitabı
yüksek sesle okuyarak yürüdüm. Gezgin bir okuyucu, seyyar bir anlatıcı da denilebilir.
Tarihin belli bir devresinde sınır görevi görmüş ve
şu an sınır olarak adlandırılan hat üzerinde, bunları
birbirine bağlayan rotalarda. Yürümek bir şehri
tanımak ve keşfetmek için en doğru eylemlerden
biri sanırım, okuduğum sayfanın ardından çiğnen
kitap yaprakları bir çeşit iz sürmek ve iz bırakmak,
anıları ve belleği
yemek ve rota çizmek. Çizilen rota bile 3 dilde oldu; Arşivlerde izim Bulunmasın isterdim
(Sırkıran | Secret Decipherer | Mistiko Spastis) Bir
hikaye sadece gerçekleştiği ve görüldüğü anda
vardır, onun arkasından yazılan, anlatılan herşey
performatif bir arşivleme gibidir, yani eğilmiş,
bükülmüş, tekrar yazılmış tekrar silinmiştir ve çoktan başkalaşmıştır..
Performansı hem Kuzey hemde güneyde
gerçekleştirmek fotograf ve video kaydı alınması
yasak bölgelerde hareket etmek iki sektöründe
sınıra olan yaklaşımını ve bu sınır çizgisinin paralelindeki yaşam alanlarına dair sosyo-politik
ipuçları yakalamamı sağladı. Duvarların hemen
arkasının sıklıkla karşılaşılan çıkmaz sokaklarında
top oynayan çocuklar duvarları maçta kale
olarak kullanması gayet doğaldı. Projelerin nasıl
evrileceği, Kıbrıs’ın iç dinamikleri orda yaşamış
ve birebir aktarımlardan beslenmiş biri olarak
Erhanla (Öze) ve Erhan’ın annesi ile uzun sohpetlerimiz oldu. Benim için travmalar, şahitlikler ve
bunların kuşaktan kuşağa aktarımı ve bu süreçteki deformasyonları önemli olduğundan doğru
bağlantıları ve doğru yolculukları yapmama vesile
oldu Erhan. Benim proje sürecimde
kesinlikle ihtiyacım olan adayı önceden tanıyan ve
adayla ilgili hafıza biriktirmiş olan kişilerdi.
Bu süreçte Özgür’le olan paslaşmalarımız Kıbrıs’ı
doğru görebilme ve projeleri koşullara özgül
olarak dönüştürme sürecinde çok etkiliydi. Doğru
karşılaşmalar ve doğru karşilaştırmalar yapabilme
fırsatımız oldu. Öncelik adanın kuzeyinde ve
güneyinde yaptığımız yolculuklar onun projesi
için çalışırken bile kendi projemin köşesini yontmama yardımcı oluyor ve netlik kazandırıyordu.
Birinin eylemi diğerinde
zihinsel bir karşılık bulabiliyordu ve çabuk
olmak gerekiyodu, zamanımız dardı.
Ürettiğim işlerde ve işlerin yerleşiminde de
karşıtlık veya arafta kalma hali hep biraz öne çıktı.
Zamanın durmuş olduğu
mekanlar, kuşatılmışlık durumu, yağma ve muhabbet kuşlarına olan düşkünlük Kıbrıs’tan
döndüğümden beri beni farklı okumalara
yöneltti. Bir evin çelik tellerle örülmüş yanyana iki
penceresi biri açık diğeri örtük, karşısında duran
sergi mekanının demir parmaklıklı penceresi...
Belki Kıbrıs’ı görmeden önce hiç birşey söylemezdi.
Didem Erk
The stories and the narrations are some of the
unique tools that can illustrate the essence of borders for someone beyond. It is a project that aims to
face the city by a performative approach, which involves walking around and reading the book aloud
in both the southern and the northern parts of Nicosia and. I’ve walked across the two parts of the city
while reading the book aloud. It can be regarded as
a travelling reader, a wandering narrator. Walking
on the line, which functioned as a border in a specific
part of the history and currently referred as the border as well as the routes that connect them, is one of
the most accurate acts to get to know and discover a
city. The chewing the pages of the book after I read
is a way of tracking and leaving a trace; eating the
memories and drawing a route.
The route is drawn in three languages; I wish I had
a trace in the archives (Sırkıran | Secret Decipherer |
Mistiko Spastis) A story only exists in the time that it
happens and it is observed, everything written and
told afterwards is like a performative archiving, it
has been bent and distorted, written and erased
again, thus growing already different.
Sırkıran’ is a compilation of short stories of Gürgenç
Korkmazel, published by Yapı Kredi. It is a storybook,
which is nourished with a poetic language. The book
is composed of stories about social, cultural and
politic history and the circumstances specific to Cyprus, which are written in a melancholic and ironic
tone. In order to understand some of the sentences
one may even have to look up in a Cypriot Turkish
dictionary. My impression is that they are poetic stories regarding the island, with either autobiographic
or traumatic fictions.
My choice of this book was a coincidence. I came
across this book in İşık Bookstore, which has an historical importance for Nicosia and which has been
faced with a danger of arson due to its leftist tendency, in 2009. Firstly the name of the book caught
my attention because it offered a non-existing word
made out of the existing ones.
On the other side, the deeds, such as keeping a secret, denial, acknowledgement, being watched and
grieving in besieged areas that are beyond the visible, left an impact on me.
Loss of memory and it is relationship with the language and geography are the matters that I usually
deal in my works. This book had a connection to the
memory of Cyprus through a subjective channel:
individual history. Besides the official history and
documents, individual history can delve into many
interesting things. Nicosia, once a city surrounded
by a circular city wall, is now composed of two semicircles. It is structure, rendered with the notions of
enclosing or leaving out of the city walls or invisible
walls, always indicates the borders.
Realizing the performance in both North and South
and performing in the zones, where photography
and video recording is forbidden, enabled me to
grasp both sides’ approaches to the border and socio-political clues about the living quarters parallel
to the border line. It was only natural for the children
playing football in the blind alleys, common behind
the walls, to use the walls as their goal post. We had
long conversations with Erhan and his mother, who
have long lived in the place and directly effected by
the narratives, about how the projects would evolve
and the inner dynamics of Cyprus. Erhan lead me to
make the necessary connections and the right journey because traumatic experiences, testimonials
and the transferring of these throughout the generations as well as the disinformation in this process were important for me. What I needed mostly
in course of the project were people who knew the
island beforehand and who had cumulated memories about it. In the meantime our correspondence
with Özgür was very influential in means of a regarding Cyprus in a correct way and adapting the
projects to the specific conditions. We had the opportunity to make the right encounters and comparisons. During our first journeys to the north and
south parts of the island, and even when I was working for his project he helped me to shape my project
and to focus. One’s action might have a mental correspondence in the other and we needed to be quick
since our time was short.
The state of polarity or being in between always
stand out in the works that I produced and in their
installation. Places stuck in a period of time, state
of confinement, looting and the fondness of parakeets lead me to different kind of readings since I
came back from Cyprus. Two steel wired windows
of a house, one is open and the other one is closed,
across these is the iron fenced window of the exhibition space…Perhaps this would not say anything
before seeing Cyprus.
Didem Erk
The Book of Silent Questions About the Bufferzone
Gabriele Garavaglia & Sümer Sayın 2013
Sümer Sayın:
Apartman projesiyle yaptığım Bufferzone
workshop’unda İstanbul’da bir workshop vardı.
Orada biraz şehir ile ilgili düşünmeye başladık,
yani sınırlarla ilgili. Kıbrıs’taki parçasında da
sınırlar etrafinda dolaşırken aklımıza bir takım
sorular geldi Gabriele ile beraber yürürken. Bu
soruları ilk başta bir deftere not ettik altalta. Sonra
bunlardan acaba bir kitap yapabilir miyiz diye
düşündük. Belki bir takım çizimler de ekleyebilirdik soruları ifade eden. Bu çizimleri yaptıktan
sonra aslında soruların direkt çizimler yoluyla
ifade edilebileceğini düşündük ve soruların yazılı
olarak yer almamasına karar verdik. Ve sessiz sorular kitabı diye bir kitap meydana getirdik. Çizimlerden oluşan sorular bunlar aslında.
Gökçe Süvari:
Soruları biraz açsan
Sümer Sayın:
Evet sorular burada, yazdığımız notlardan
gideyim. Temel sorulardı bizim sorduğumuz
sorular. Ama herkesin de kafasına takılan basit
şeylerdi. Mesela ‘Bugün neden hala bir bufferzone
mevcut?’ ‘Neden Birleşmiş Milletler aslında milletleri bölüyor?’ ‘Bufferzone’da kim futbol oynuyor?’ Bufferzone’da gördüğümüz futbol sahasını
düşünmüştük. ‘Kontrol noktalarından girerek insanlar aslında birbirine saldıramaz mı?’ ‘Askerler
neden hapiste gibi görünüyor?’ ‘Birleşmiş Milletler
askerleri bufferzone’a ev mi diyorlar?’ ‘Peter Young
neden yeşil rengi seçti?’ ‘İnsanlar bufferzone’da
barış içinde mi yaşıyorlar?’ ‘Eğer bir Birleşmiş Milletler askerinin çocuğu olursa otomatik
olarak Birleşmiş Milletler askeri mi olur?’ ‘Eğer
bufferzone’da kavgalar olursa buraya ayrı bir
bufferzone mu koymak gerekli?’ Yani biraz komik olabilecek sorulardı aslında. ‘Bufferzone’un
Kıbrıs’ta kalıcı olma şansı var mı?’ ‘Barış ne zaman
sağlanacak ya da bunun sağlandığına kim karar verecek ?’ gibi sorular vardı aklımızda. Sonra
bunları biraz komik, mizahi de olacak çizimlere
dönüştürdük.
Gabriele Garavaglia:
Aslında kitap birbirimize sorduğumuz sorularla
başladı sonra bu soruları çizimlere dönüştürdük.
Ayrıca bu soruları nasıl dönüştüreceğimizi bulmak
için bir çok aşamadan geçtik.
Bu kapaktaki görüntü aslında Bufferzone’da
genelde uyarı levhalarındaki görsellerden esinlenerek oluşturduğumuz birşey.
...
Evet. Yani sorularla başladık ama sonuçta bunlar
yalnızca başlangıç noktasıydı.
Selda Asal:
Peki bu kitabı oluşturuken nasil bir yöntem izlediniz?
Sümer Sayın:
Şöyle oldu. Yani bu soruları oluşturuken belki bir
kitap yaparız dedik, sonra benim aklıma geldi çizimler yapmak. Ilk olarak sunu çizdim. Belki bu tarz
çok sade olacak şeyler çizebiliriz dedim. Sonra Gabriele de bir şeyler çizdi. Yaptıkça birbimize emailler olarak yolladık.
Selda Asal:
Peki bunun üzerine yazıyor muydunuz? Yani
birbirinize tanımlıyor muydunuz ne nedir diye ?
Sümer Sayın:
Evet yazışmalarımız da bu var zaten. Bazen ben
ona bir şey yolluyordum ve ya o bana üç tane şey
yolluyordu. Ama bir şekilde bir ortak dil yakaladık
ne yapmak istediğimize dair.
Sümer Sayın:
Sonuçta sadece soruları resmetmekten çıktı çizimler de yaptık. Bir şekilde soruların ötesine geçti.
Sümer Sayın:
Ancak sonrasında çizimler esas hale geldi. Böylelikle yalnızca çizimleri yapmaya başladık.
Ve kitap için yapmıs olduğumuz çizimlerden bir
seçki yapmak zorunda kaldık.
Sümer Sayın:
Evet yaptığımız herşeyi koymadık. Bazılarını eledik
ve aynı zamanda nasıl organize edeceğimize karar
vermek zorunda kaldık.
Selda Asal:
Peki Kıbrıs’a gelmeden önce ne yapmak istediğine
dair bir fikrin var mıydı yoksa koşullara mı bıraktın?
Senin tarafından nasıl gelişti?
Değişen bazı fikirlerim oldu. Kıbrıs’tayken öncesinde bilmediğim bir deneyimin peşinden
gitmeyi seçtim. Aslında bu sergide gösterilen,
bir fotoğrafçıyla birlikte yaptığım duvarla ilgili
çalışmada da aklıma geldi
Selda Asal:
Pardon, anlayamadım.
Fiziksel sınırları, sınır olmayan ya da tam tersi bir
duruma nasıl dönüşebileceği ile ilgiliydi. Kitap ise
Kıbrıs’ta yaşadığımız şeylerden esinlenmişti.
Selda Asal:
Sergideki video işinle ilgili sormak istiyorum. Nasıl
gelişti?
Bufferzone’un sınırları üzerine düşünürken demek istediğim bu kültürt ve şehir üzerinde
kırılgan bir sistem- bu şekilde ikonik bir sınırı
farklı bir şekilde kullanmayı düşünüyordum. Geri
dönüp bu video’yu üretmeye karar verdiğimde
bir fotoğraf sanatçısı davet etmeye karar verdim ve Kıbrıs’la ilgili deneyimimi ve birinin buna
nasıl tepki verebileceğini paylaşmak istedim. Yani
fikir başka bir sanatçiyla paylaşarak yerleştirmeyi
burada geliştirmekti. Tabii ki Parkour sanatçısını
kullanmanın ardında yatan fikir onun duvarı bir
sınır olarak değil bir araç olarak kullanmasını
göstermekti. Ve tesadüfen üzerinde büyük bir
Kıbrıs duvarı fotografı olan Ber
lin duvarının bir parçasını buldum; bu da performans için kusursuz bir senaryoydu. Videoda Berlin
Duvarı ve Kıbrıs Duvarı vardı ve herşey
birbiriyle uyum içerisinde oldu. Ve duvar üzerinde
bu performansla beraber duvarın üzerinden nasıl
atlanacağına dair bir talimat vardı. Ve bu Parkour sanatçısı bu kişiyle beraber duvarın üzerinden atlayabilmek için daha hızlı ve pratik bir yol
geliştirdik. Daha sonra bunu sadece internetten
ulasılabilir kılmak istedik ve blog ve websitelerinde paylaşılan bir GIF imajı olarak göstermeye
karar verdik. Aşağı yukarı bu şekilde.
Gökçe Süvari:
Bu imajı daha sonra da kullandınız mı?
Evet. Bunun bir videoyu götermek için güncel bir
yöntem olduğuna karar verdik. Sadece bir linki
paylaşmayı gerektirdiğinden oldukça fonksiyonel
ve duruma uygun.
Gökçe Süvari:
Demek istediğim bu GIF imajını diğer web siteleri
veya sosyal paylaşım ağlarından paylaştınız mı?
Evet. Yani biz yapmadık ama bir süre sonra kontrol
ettiğimizde birinin bu imajı paylaştığını gördük.
Sonrasında tekrar kontrol etmedim, izini kaybettik
ama bir noktada viral hale geldi.
Gökçe Süvari:
Bir anlamda anonimleşti.
Evet, kesinlikle. Bu da GIF imajı kullanmamızın
ardındaki ana fikirdi.
Sümer Sayın:
In the Bufferzone project that I participated, firstly
there was a workshop in Istanbul. We started to think
about the city and borders there. During the part in
Cyprus, some questions came to our mind while we
were walking across the borders with Gabriele. In the
beginning we took some notes of these questions.
Then we thought if we could make a book out of
them. We could also include some drawings, which
illustrated these questions. After we made the drawings we decided that the drawings themselves can
directly signify the questions and we do not have to
include the questions written in the book. Then we
produced the book titled ‘The Book of Silent Questions’ which actually contains the drawings belonging to the questions.
Gökçe Süvari:
Can you elaborate the questions a bit?
Sümer Sayın:
Yes. If I go through our notes here. Our questions
were the simple ones. But they were the basic questions that anyone can think of. For example; ‘Why
does the Bufferzone still exist?’, ‘Why does the United
Nations divide the nations?’, ‘Who plays football in
the bufferzone?’-regarding the football playground
we saw in the bufferzone-, ‘Can people attack each
other from the checkpoints?’, ‘Why do the soldiers
look as if they are prisoners?’, ‘Do the UN soldiers call
the bufferzone home?’, ‘Why did Peter Young chose
the colour green?’, ‘Do the people in bufferzone live
in peace?’, ‘If a UN soldier has a child would he/she
also became a UN soldier ?’, ‘If there are fights in
bufferzone should be there another bufferzone?’ So
they were a bit funny questions actually. ‘Are there
any chances of bufferzone to become permanent?’,
Sümer Sayın:
Finally it was not just about illustrating the questions but
we also made drawings. Because somehow, it surpassed
the questions.
Yes. I mean we started with the questions but in the end
the questions were just a starting point.
Sümer Sayın:
But afterwards the drawings became the actual point. So
we started to do just do the drawings.
And for the book we also had to make
a selection of the drawings we did.
Sümer Sayın:
Yes we didn’t put everything we did. We eliminated
some of them and we also had to decide how to organize them.
Selda Asal:
But before coming to Cyprus, did you have an idea
already to what to do or did you just leave it to the
circumstances? How was it developed by your side?
I had some ideas that changed. I mean when I was in
Cyrus I choosed to follow something that of experience that I wasn’t coming from. Actually it also came
to me when I was doing the work with the photographer, the one we projected in the exhibition, about
the wall.
Selda Asal:
Sorry I didn’t get it.
It was about physical limits that how can this be
turned into something that is not a limit or exactly
opposite. And about the book that it was inspired by
what we had in Cyprus
elda Asal:
I would like to ask more about your video work in the
exhibition. How was it developed?
I mean when I was thinking about the limit of the
bufferzone - I mean it is a wall that is kind of fragile
system on the culture and city - I was
thinking of using it this kind of iconic
limit in another way. When I got back I decided to develop this video and I decided to involve
a photography artist and I wanted to share my experience in Cyprus and how anyone can react to
this. So the idea was to share it with another artist
to develop the installation here. Of course the idea
was to use a Parkour artist to show his idea of the
wall not as a limit but as a tool. And actually by
chance I found this piece of Berlin Wall with this big
piece of a Cyprus wall; perfect scenario for doing this
performance. In video there was Berlin wall and the
Cyprus wall and everything was fitted together. And
there was this action in wall and the instruction of
how to jump in the wall. And with this guy, who is a
parkour guy and with him we developed a faster and
pragmatic way to jump through the wall. Then we
decided to do it like just on the website and decided
to show it just as a GIF, which is shared on the blogs
and web. That’s it more or less.
Gökçe Süvari:
Did you use this image afterwards?
Yes. We thought that it is a contemporary way to
show a video. It is functional because it takes just to
send a link and it was like fitting the situation.
Gökçe Süvari:
What I meant was did you spread the GIF image? Via
social sharing sites?
Yes. I mean we did not but at some point we checked
it out and we saw that someone was posting the image. I didn’t check afterwards so lost the track a bit
but at some point it became viral.
Gökçe Süvari:
So it became anonymous.
Yes, exactly. And this was the idea for using a GIF.
‘The Insider’s Out’
Köpük üzerine macun ve akrilik /
Putty and acrylic on foam
2013
Sümer Sayın
http://www.2wallsjumptutorial.eu/nicosia/berlin/
Gabriele Garavaglia & Federico Carpani
Bufferzone Panoramics, in collaboration with Erhan Öze, ile birlikte
For the Bufferzone project Anna Heidenhain and
Frederic Lezmi worked in collaboration and
produced a book called “In the beginning”.
Lezmi’s photographs document the actual
situation on the ground on both sides of the city
while Heidenhain has created collages from
found material from both, Greek and Turkish
publications. What came out is a collaborative
work in the form of a two sided artist book. Two
books bound into each other with Frederic Lezmi’s
photographs on the left and Anna Heidenhain’s
collages on the right.
With this folding technique the reader explores
the contradictions and overlapping complexity
of the conflict in new combinations from different
angles. The process reflects the multiple sides of
the buffer zone and the torn history of the Island
of Cyprus.
“In the beginning“ has been produced in a small
edition of 25 handmade copies.
Anna Heidenhain:
The very beginning was that I thought of Cyprus still
as a divided country. And of course Berlin comes
to my mind, how east and west were divided in
Germany. And actually I was in Cyprus ten years
ago and I thought that it was amazing that this
kind of departed state was still keeping up. You see
the border and the bufferzone - it is getting rusty
and it is getting old. In Berlin the Wall was a solid
architecture- it boldly stood there. It could’ve stayed
there much longer but it was put down - which for us
Germans is still amazing.
You know, during the division of Germany there was
a certain disinformation on both sides. Especially
in printed matters. So I thought that it would be
interesting to have materials from the North and
from the South of Cyprus - describing each other
and to put this material together. I am working with
collages, where you can put in context different
materials - that was my starting point for the
bufferzone project.
(...)
Frederic Lezmi:
Well, when Anna first told me about the project I
was very excited. I am a photographer and in my
previous projects I have photographed in Beirut,
Prishtina and Sarajevo. My focus lies on the post
conflict situation of these cities. What are the long
term effects of civil wars on the fabric of the city. So
when Anna invited me to join I directly said yes.
(...)
Anna H: The fields. That was actually to make equal
equal.
In the beginning we thought of making one picture
of this. But it was difficult because there’s much more
printed material from the south side, and much
more visible and much more attractive. Like the
island of Afrodite, there were beautiful photos but in
the north side there were really crappy newspaper
clippings and prints.
Selda A: It was hard; it was a big challenge to work
in the north because of this lack of documentation
and print.
Anna H: It was just… Like this House for Cooperation we’ve seen, it was also very unbalanced. Like
how many books came from north and how many
books came from south, Greek publishers from
English publishers. So I tried to balance it out in the
collage, I tried to take, as much material from the
north as from the south, but is not really representative. That’s why I think in the end the book became
multi-layered thing but not very structure. Because
it’s not really a research or something. Because we
cannot really compare. Because the material is
unbalanced.
Selda A: This was the challenge for you. What’s
the next thing that made your work harder? If
something could be changed what would you like
to change I mean in your work or research? For example we worked in the field that was very big and
there was not a public transportation, everybody
need someone to drive you there. So anybody was
that much independent in his or her field because
there were not assistance. So what was it for you?
Selda Asal:
What was a challenge for you? I mean how did the
process change your work and research?
Anna Heidenhain:
The short time in Cyprus was a real challenge, So
Fred and I decided to collect as much material as
possible while we where on ground and then process
everything when we are back in Istanbul.
Frederic Lezmi:
Back in Istanbul we spend a lot of time viewing all
our material. Anna made her collages and I edited
all my pictures.
Selda Asal:
How did you then bring your work together?
Frederic Lezmi:
That was the most interesting part. At first we tried
to bring our images together in one book. We tried a
lot of things, but we where not satisfied. One
morning Anna came to our daily working sessions
and I told her: I have an Idea. Why don‘t we make
two books and somehow glue them together. We
tested around a little bit and it worked.
Anna Heidenhain:
The editing then was very complex, because if we
would change something in my book it would effect
everything else. But after a few days of combining it
worked out well. At least we had the feeling it works
for us.
From Selda Asal in conversation with Anna
Heidenhain and Frederic Lezmi.
For the Bufferzone project Anna Heidenhain and
Frederic Lezmi worked in collaboration and
produced a book called “In the beginning”.
Lezmi’s photographs document the actual
situation on the ground on both sides of the city
while Heidenhain has created collages from
found material from both, Greek and Turkish
publications. What came out is a collaborative
work in the form of a two sided artist book. Two
books bound into each other with Frederic Lezmi’s
photographs on the left and Anna Heidenhain’s
collages on the right.
With this folding technique the reader explores
the contradictions and overlapping complexity
of the conflict in new combinations from different
angles. The process reflects the multiple sides of
the buffer zone and the torn history of the Island
of Cyprus.
“In the beginning“ has been produced in a small
edition of 25 handmade copies.
Anna Heidenhain:
The very beginning was that I thought of Cyprus still
as a divided country. And of course Berlin comes
to my mind, how east and west were divided in
Germany. And actually I was in Cyprus ten years
ago and I thought that it was amazing that this
kind of departed state was still keeping up. You see
the border and the bufferzone - it is getting rusty
and it is getting old. In Berlin the Wall was a solid
architecture- it boldly stood there. It could’ve stayed
there much longer but it was put down - which for us
Germans is still amazing.
You know, during the division of Germany there was
a certain disinformation on both sides. Especially
in printed matters. So I thought that it would be
interesting to have materials from the North and
from the South of Cyprus - describing each other
and to put this material together. I am working with
collages, where you can put in context different
materials - that was my starting point for the
bufferzone project.
(...)
Frederic Lezmi:
Well, when Anna first told me about the project I
was very excited. I am a photographer and in my
previous projects I have photographed in Beirut,
Prishtina and Sarajevo. My focus lies on the post
conflict situation of these cities. What are the long
term effects of civil wars on the fabric of the city. So
when Anna invited me to join I directly said yes.
(...)
Selda Asal:
What was a challenge for you? I mean how did the
process change your work and research?
Anna Heidenhain:
The short time in Cyprus was a real challenge, So
Fred and I decided to collect as much material as
possible while we where on ground and then process
everything when we are back in Istanbul.
Frederic Lezmi:
Back in Istanbul we spend a lot of time viewing all
our material. Anna made her collages and I edited
all my pictures.
Selda Asal:
How did you then bring your work together?
Frederic Lezmi:
That was the most interesting part. At first we tried
to bring our images together in one book. We tried a
lot of things, but we where not satisfied. One
morning Anna came to our daily working sessions
and I told her: I have an Idea. Why don‘t we make
two books and somehow glue them together. We
tested around a little bit and it worked.
Anna Heidenhain:
The editing then was very complex, because if we
would change something in my book it would effect
everything else. But after a few days of combining it
worked out well. At least we had the feeling it works
for us.
From Selda Asal in conversation with Anna
Heidenhain and Frederic Lezmi.
‘A Bees Incident’ is based on a visit conducted in May 2013 into the UN controlled buffer zone that separates
Cyprus in a northern and southern part.
The buffer zone cuts through the island, being in some places only a few meters wide while spanning over a few kilometres in other areas. As recorded by the United Nations Peacekeeping Force in Cyprus, ‘its northern and southern
limits are the lines where the belligerents stood following the ceasefire of 16 August 1974’.
Within the confines of this ‘no man’s land’, official strict regulations and policies coexist along with the specific individuals assigned to administrate its control and the local civic actors claiming and occasionally renegotiating its ‘terms
of use’. Our interest lies in investigating the wider frame of social, political and economical relationships between
the different groups’ activities intersecting in the buffer zone while at the same time evaluating the potential contained in singular incidents as meaningful forms of exceptions or anomalies, disrupting the dead zones’ ostensible
neutrality.
Our video work traces a minimal incident, one of the many conflictual events resulting from the civil agricultural
activities interacting with the presence of foreign troops on the divided island. Such minor conflicts and complaints
normally surpass public awareness, as physical access to the buffer zone is highly restricted, and so is the flow of
information regarding any activities within.
However, in this case–hereby named ‘The Bees Incident‘–accounts on an accident involving a bees swarm attacking a national guard soldier on sentry duty at one of the buffer zone ‘gateways’ leaked into the media sphere of the
island, covering a partial aspect of the occurrence. Upon further investigation, different fragments and conflicting
perspectives on the incident emerged.
The work seeks to trace and confront the multiple viewpoints and accounts of the different actors involved in the incident, incorporating the hypotheses, the doubts and uncertainties as an integral part of the narrative in construction.
It questions the ontological status of the event as such, showing it as an ambiguous amalgam: a construct of consciousness and unconsciousness, narration and diffusion, of politics and ideology, of reality and fiction, contingency
and causality.
By reducing the scale of observation and focusing on this singular incident in the buffer zone, we want to consider
its value as a triggering event for addressing and questioning side-aspects of the ethno-national conflict and the
management of the status quo in Cyprus.
The layered and obscured account that unfolds through the multiple recounting of a story leads to a broader reflection on micro-history and the validity of the historical narrative. It inquires as to the possible relations between the
individual and the collective ontological mode, seeking to surpass the morbid political fractions petrified in the latter.
Can the isolated and fragmented story open imaginative passageways towards an alternative projection, towards
subversive forms of communality as opposed to the commonplace function of the buffer zone as one of reducing
shock by avoiding contact? And can the natural space of the buffer zone and its non-human agents be respected as stakeholders within this future process of becoming?
Naomi Hennig - Eleni Mouzourou
The incident
(if not the event, the socio-drama)
exists in repetition, regularity, multitude, and there
is no way of saying absolutely whether its level is
quite without fertility or scientific value. It must be
given closer examination.1
obviously,
Historical knowledge
involves the
construction of documentary series. Less obvious
is the attitude that the historian must assume in
regard to the anomalies that crop up in the documentation. Furet proposed ignoring them, observing that the hapax legomenon (that which is documentarily unique) is not usable in the perspective
of serial history. But the hapax legomenon, strictly
speaking, does not exist. Any document, even the
most anomalous, can be inserted into a series. In
addition, it can, if properly analyzed, shed light on
still-broader documentary series.2
There are people who imagine in good faith that
a document can be the expression of reality... As
if a document could express something different
from it-self:... A document is a fact. The battle is
another fact (an infinity of other facts). The two
cannot make one... The man who acts is a fact.
And the man who narrates is another fact... Every piece of evidence provides testimony only of
itself; of its proper moment, of its proper origin,
of its proper end, and of nothing else...3
The direction of an action to one and the same end is
that which is called consent. [...] The experience we
have of certain living creatures that continually live
in such good order and government, for their common benefit, is in that little creature the bee, which
is therefore reckoned amongst animalia politica.4
VIDEO CREDITS
Voices:
Christophoros Liverdos, Elena Pavlidou, Ellada Evangelou, Nikolas
Kouroumtzis
2
4
Audio text sources:
Manolis Kalatzis / POLITIS
Defensive Behaviour of Honey Bees:
Organization, Genetics and Comparisons with other Bees.
by Michael D. Breed, Ernesto Guzmán-Novoa, and Greg J. Hunt
Defensive Behaviour of the Honeybee Apis Mellifera Cypria
against Vespa Orientalis, by Alexandros Papachristoforou
Translations: Antonia Mouzourou
RERENCES
3
Four channel installation on monitors, dimensions variable
Video stills:
2- A Beekeepers Account, 2:17 min
3- A News Report, 2:11 min
4- A Complaint, 2:35 min
5- Defensive Behaviour, 3:11 min (Video still)
5
Dört kanallı yerleştirme, değişken boyutlar
Videolar:
2- Bir Arıcının Açıklamaları, 2:17 dk.
3-Bir Haber Metni , 2:11 dk.
4- Bir Şikayet, 2:35 dk.
5- Savunucu Davranış, 3:11 dk. (Video still)
1: Fernand Braudel, History and Sociology
2: C. Ginzburg, Microhistory: Two or Three Things That I Know about It
3: Renato Serra, Partenza di un gruppo di soldati per la Libia
Quoted in: Microhistory: Two or Three Things That I Know about It
Carlo Ginzburg, Critical Inquiry, Vol. 20, No. 1. (Autumn, 1993)
4: Thomas Hobbes, The Elements of Law, Natural and Politic, 1640
Img.1: Video still, N. Hennig - E. Mouzourou
Img.6: A bee probe, about 20 times magnified in:
Aus dem Leben der Bienen, Dr. Karl von Frisch, 1931
6
Thanks to:
Argyro, Andreas, Anastasia, Cyprus Community Media Center, Danae Stylianou and Home for Cooperation,
Apartment Project / Istanbul
© Eleni Mouzourou & Naomi Hennig, 2013
‘Bir Arı Vakası’ 2013 Mayıs’ında Kıbrıs’ı kuzey ve güney olarak
ayıran Birleşmiş Milletler kontrolündeki ara bölgeye yapılan bir ziyareti
temel alır.
Muğlak bir alaşım olarak göstererek olayın ontolojik statüsünü
sorgular: bilinç ve bilinçsizliğin, politika ve ideolojinin, gerçeklik ve
kurgunun, beklenmedik olan ve zaiyatın anlatı ve yayılması üzerine bir
yapı.
Vaka (olay değilse de sosyo-drama) yineleme, düzenlilik, çokluk
içerisinde var olur ve kesin olarak üretken ve ya bilimsel değerde olup
olmadığını söylemenin imkanı yoktur. Daha yakından incelenmelidir.1
Kimi bölgelerde yalnızca birkaç metre genişliğindeyken diğer
bölgelerde birkaç kilometreye yayılan ara bölge adayı ikiye bölmekte.
Kıbrıs’taki Birleşmiş Milletler Barış Gücü tarafından da kaydedildiği
üzere ‘kuzey ve güney sınırları 16 Ağustos 1974’teki ateşkesin ardından
muharriplerin durduğu hatta aittir’.
Gözlemin ölçeğini daraltıp, ara bölgedeki bu münferit olaya odaklanarak, olayın Kıbrıs’taki etno-nasyonal ihtilaf ve statüko idaresinin
diğer yönlerini işaret etme ve sorgulamayı harekete geçirici boyutunu
göz önünde bulundurmak istedik.
Tarihsel Bilgi açıkça belgesel bir dizinin inşasını içerir. Daha
belirsiz olan ise tarihçinin belgelerde ortaya çıkan anomalilere karşı
üstlenmek zorunda olduğu tutumdur. Furet, (metinde yalnızca bir kere
geçen ve böylelikle belgesel açıdan tek olan) hapax legomenon’un
sıralı tarihsel perpektifte kullanılamayacağını öne sürerek bunların
göz ardı edilmesini önermiştir. Fakat katı olarak konuşursak hapax
legomenon yoktur. Herhangi bir belge, en kuraldışı olanı bile, bir dizin
içerisine yerleştirilebilir. Buna ek olarak, eğer düzgünce analiz edilirse,
daha geniş bir tarihsel dizine ışık tutabilir. 2
Bu tampon bölgenin hudutları içerisinde, katı resmi kurallar ve politikalar, idareyi yönetmekle görevli belirli bireyler ve ‘kullanım hakkı’nı
talep ve zaman zaman müzakere eden yerel sivil aktörlerle birarada
varolur. Bizim ilgi alanımız, ara bölgede kesişen farklı grupların
aktiviteleri arasındaki sosyal, politik ve ekonomik ilişkileri daha geniş
bir çerçevede incelerken aynı zamanda münferit vakalardaki
potansiyeli, ölü bölgelerin sözde tarafsızlığını rahatsız eden anlamlı
istisnalar ve anomaliler olarak değerlendirmektir.
Video çalışmamız, sivil zirai aktivitelerle, bölünmüş adadaki yabancı
taburların karşılıklı etkileşimiyle sonuçlanan ihtilaflı olaylardan biri
olan minimal bir vakayı takip ediyor. Bunun gibi ihtilaflar ve şikayetler
ara bölgeye fiziksel erişim ve bununla birlikte içerisindeki aktivitelerle
ilgili enformasyon akışının oldukça kısıtlı olması sebebiyle genelde
kamusal farkındalığı aşar.
Ancak, bu durumda – burada ‘Arı Vakası’ olarak adlandırıldı – ara
bölgedeki ‘geçiş kapıları’ndan birinde nöbet görevinde bulunan ulusal
bir askere, bir arı sürüsünün saldırısını içeren kaza ile ilgili beyanlar,
hadiseyi kısmi olarak haberleştirerek adanın medya sahasına sızdı.
Daha fazla inceleme üzerine, olayla ilgili farklı parçalar ve ihtilaflı
perspektifler ortaya çıktı.
Çalışma, anlatı inşasının tamamlayıcı bir parçası olarak hipotezler,
şüpheler ve belirsizliklerle birleştirerek çoklu bakış açıları ve vakada
yeralan farklı aktörlerin beyanlarını takip etmeyi ve karşılaştırmayı
amaçlar.
Bir hikayenin çoklu anlatımı boyunca göz önüne serilen katmanlı
ve belirsiz anlatı, mikro-tarih ve tarihsel anlatının geçerliliği üzerine
daha geniş bir tefekküre yol açar. Birey ve kollektif ontolojik durum
arasındaki olası ilişkileri sorgular, ve taşlaşmış olan marazi politik
fraksiyonları aşmaya çalışır.
Münferit ve parçalanmış bu hikaye, alternatif düşünce biçimine ve ara
bölgenin teması engelleyerek şoku önleyen ortak alan fonksiyonuna
karşı müşterekliğin sarsıcı biçimlerine yönelik yaratıcı geçişler açabilir
mi? Ve ara bölgenin doğal alanı ve insan olmayan temsilcileri onun
gelecekteki sürecinde paydaş olarak dikkate alınabilir mi?
Naomi Hennig - Eleni Mouzourou
Belgenin
gerçekliğin bir yansıması olduğuna iyi niyetle inanan
insanlar vardır… Sanki bir belge kendinden başka bir şeyi ifade
edebilirmiş gibi:… Belge bir gerçekliktir. Savaş ise başka bir gerçekliktir (diğer gerçekliklerden oluşan bir sonsuzluk). İkisi tek bir şeyi ifade
edemez. Eylemi yapan adam bir gerçekliktir. Ve bunu anlatan adam ise
diğer bir gerçekliktir. Her parça kanıt yalnızca kendisi için; kendisine
özgü an, köken ve amaç için tanıklık eder, başka hiçbir şey için değil…3
Bir Eylemin tek ve aynı sonuca yönlendirilmesine onay denir.
(…)Kendi ortak faydaları için sürekli böylesine iyi bir düzen ve
yönetimde yaşayan küçük yaratıklardan edindiğimiz deneyim o küçük
arıda bulunur ve bu yüzden animalia politica içerisinde sayılır. 4
Referanslar
1: Fernand Braudel, History and Sociology
2: C. Ginzburg, Microhistory: Two or Three Things That I Know about It
3: Renato Serra, Partenza di un gruppo di soldati per la Libia
Quoted in: Microhistory: Two or Three Things That I Know about It
Carlo Ginzburg, Critical Inquiry, Vol. 20, No. 1. (Autumn, 1993)
4: Thomas Hobbes, The Elements of Law, Natural and Politic, 1640
Katkıda Bulunanlar
Seslendirme:
Christophoros Liverdos, Elena Pavlidou, Ellada Evangelou, Nikolas
Kouroumtzis
Audio metin kaynakları:
Manolis Kalatzis / POLITIS
Defensive Behaviour of Honey Bees:
Organization, Genetics and Comparisons with other Bees.
by Michael D. Breed, Ernesto Guzmán-Novoa, and Greg J. Hunt
Defensive Behaviour of the Honeybee Apis Mellifera Cypria
against Vespa Orientalis, by Alexandros Papachristoforou
Çeviriler: Antonia Mouzourou
Teşekkürler:
Argyro, Andreas, Anastasia, Cyprus Community Media Center, Danae
Stylianou and Home for Cooperation,
Apartment Project / Istanbul
DETOUR NICOSIA (work in progress)
A reflection on maps as transitional images,
mediating between the mental projection and
the physical presence of the body in space,
lead me to investigate the possible (in)compatibilities
between these two ways of experiencing a specific place. During my residency in Nicosia,
I performed the exercise of walking in the city,
considering it as an act of negotiation: namely, between the representational – seemingly
continuous – surface of a map and the physical
space of the city: a multilayered landscape of
spatial and temporal ruptures, cuts and cracks.
Can the practice of walking become a tool for
stitching together the fragmented space as experienced in Nicosia?
THE MAP (AND THE BODY)
A number of ambiguous discontinuities can
be found in the current official road and tourist
maps of Nicosia addressing the ‘visitor.’ These
maps exist in a double version, each distinctly
produced and widely distributed by the respective local authorities of both sides of the divided
island. Both variations selectively emphasize
and/or omit certain topographical features. On
the Greek Cypriot map of the city, streets
are featured in their complete length and form.
However, once the lines indicating them extend
across the dividing line, which is wide and gray,
their names disappear, being replaced by blank
lines and appearing as their ghostly prolongations.
These ‘prolongations’ are the ones given names
on the Turkish Cypriot map, only in turn to become
– this time abruptly – interrupted before they
again cross the dividing line, which is thin, red
and dotted.
The attempt to combine the two maps by cutting
them and sticking them together reveals slight but
significant differences in representation of scale,
framing and perspective. These features render
them seemingly incompatible and problematize
their function as tools indicating possibilities of
mobility within the space they represent.
THE BODY (AND THE MAP)
When envisioning a city as a living organism, its
streets, footpaths and alleyways facilitate the
movement and public interaction of its inhabitants, while also constituting an equivalent to its
vital circulatory system. Wandering in the narrow
streets of the old city of Nicosia, I become particularly conscious of my body and am reminded
of its possibilities of movement as well as its
limitations when I repeatedly encounter forbidding
spatial features. The more I approach the heart of
the city, the more my direction becomes controlled
as I come across abrupt spatial cuts: dead-end
streets interrupted through the dividing zone. The
streets cede their agency as connectors of places
and people; the buffer zone creates mental as well
as physical gaps in the potentiality of sharing the
city.
DETOUR// A deviation from a direct course or the usual procedure; a route around a
planned area of prohibited or reduced access;
Searching for alternative perspectives and approaches to those in conflict in Nicosia and
its maps lead me to explore the notion of a ‘detour’ as a possible process for renegotiating
and reflecting circulation in the city. On my collage of the two Nicosia maps, I draw a
number of alternative routes, hypothetical shortcuts that would allow me to ‘bridge’ – by
circumventing – the interrupted streets of the city‘s centre. I attempt to use one of them
as a possible ‘score’ for walking. Starting from Athena Street – situated at the easternmost
extremity of the old walled city on the south of the buffer zone – I walk the traced path
leading to (what I estimate is) its respective extension in the northern part of the city.
The absurdity of the loop involved in this attempt becomes tangible through its disproportionate duration vis-à-vis the physical distance between the places it seeks to connect.
At the same time, this distance is counterbalanced by the actual act of walking that
in-between space, namely the living city. The walk gives way to unexpected encounters
as the regular rhythm of my steps crosses that of other passersby. On the way, disparate
elements indicating the constantly changing cityscape – for example, temporary objects
and gestures, inscriptions on the walls commenting actuality and the silent presence of
vegetation – invite me to mentally deviate from a predetermined path.
Eleni Mouzourou
Photos:
Indicating Athena Str. on Lefkosia & Lefkosha city center maps (background)
Stills from Detour Nicosia video documentation
DETOUR NICOSIA (devam eden çalışma)
BEDEN (VE HARİTA)
Haritaları, zihinsel tasarım ile uzamdaki fiziksel varlık arasında duran geçişli
imgeler olarak düşünmek; beni, belirli bir bölgeyi deneyimlemenin bu
iki yöntemi arasındaki olası uyum(suzluk)larını araştırmaya yönlendirdi.
Lefkoşa’daki konaklamam boyunca, şehri fiziksel alan ile haritanın temsili
– devamlı görünen- yüzeyi arasında bir müzakere: uzamsal ve geçici
çatlaklar, kesikler ve yarıklardan oluşan çok katmanlı bir manzara olarak ele
alarak şehirde yürüme egzersizleri yaptım. Yürüme alıştırması, Lefkoşa’da
deneyimlenen parçalanmış uzamı bir araya getirmek için bir araç olabilir
mi?
Şehri yaşayan bir organizma olarak düşünürken, sokakları, patikaları ve
dar sokakları yaşamsal dolaşım sistemine eş değer bir karşılık oluşturuken
içerisinde yaşayanların hareketine ve kamusal etkileşimlerine olanak
tanır. Lefkoşa’nın tarihi merkezinin dar sokaklarında dolaşırken özellikle
bedenimin farkına vardım ve tekrar tekrar engelleyici uzamsal özelliklerle
karşılaştıkça onun hareketlerinin olasılıkları kadar sınırlarını da anımsadım.
Ayırıcı bölge boyunca ani uzamsal kesintiler; çıkmaz sokaklara denk
gelerek şehir merkezine yaklaştıkça yönüm daha da kontrollü hale geldi.
Sokaklar mekanları ve insanları birleştiren özelliklerini kaybediyor; ara
bölge, şehrin paylaşım olasılıklarında fiziksel olduğu kadar ruhani boşluklar
yaratıyor.
HARİTA (VE BEDEN)
Lefkoşa’nın ziyaretçiler için hazırlanmış güncel resmi yol ve turist
haritalarında bir takım muğlak devamsızlıklar göze çarpar. Bu haritalar
iki versiyon olarak bulunur ve herbiri bölünmüş adanın her iki tarafında
bulunan yerel otoriteler tarafından farklı bir biçimde basılır ve dağıtılır. Her
iki varyasyon seçici bir tavırla belirli topoğrafik özellikleri vurgular ve/veya
dışarıda bırakır. Şehrin Kıbrıs Rum haritasında sokaklar tam uzunlukları ve
biçimlerinde belirtilmiştir.
Ancak, çizgiler ayırıcı hattın dışına çıktıklarını ifade eden geniş ve gri hale
geldiklerinde, isimleri kaybolur ve hayaletimsi uzantılar gibi boş hatlara
dönüşürler.
Bu ‘uzantılar’ Kıbrıs Türk haritasında isimlendirilenlerdir, ki karşılığında –
bu defa aniden- kırmızı ve noktalı olan ayırıcı hattın üzerinden geçerken
kesintiye uğrarlar.
Bu iki haritayı kesip birbirine yapıştırarak bir araya getirme çabası, ölçek,
çerçeve ve perspektif temsillerinde küçük ama kayda değer farklılıkları ortaya çıkarır. Bu özellikler onları görünüşte uyumsuz kılar ve temsil ettikleri
uzamdaki hareket olasılıklarını gösteren araçlar olarak fonksiyonlarını
problemli hale getirir.
DETOUR// Doğru istikametten veya alışıldık usulden bir sapma;
yasaklanmış ve ya sınırlı erişim alanlanlarının etrafında bir güzergah;
Lefkoşa ve haritalarının ihtilafına karşı alternatif perspektifler ve yaklaşımlar
için arayış beni ‘detour/dolambaçlı yoldan gitme’ kavramını, şehirdeki akışı
düşünme ve müzakere etme için, olası bir süreç olarak araştırmaya itti.
İki Lefkoşa haritasından oluşan kolajımda, şehir merkezindeki kesintiye
uğrayan sokaklar arasında –etrafından dolaşarak- köprü kurabilmemi
sağlayan alternatif güzergahlar ve farazi kısa yollar çizdim. Bunları yürüyüş
için olası bir hat olarak kullanmaya giriştim. Athena Sokağı’ndan – ara
bölgenin güneyinde, eski şehir surlarının en doğu sınırından- başlayarak
şehrin (benim tahminimce) kuzey tarafına giden işaretlenmiş yolu izledim.
Bu girişimde bulunan döngünün absürdlüğü, birbirine bağlamaya çalıştığı
fiziksel mekanlar arasındaki uzaklıkla orantısız süreci sayesinde, elle tutulur
hale gelir. Aynı zamanda bu uzaklık mekanlar arasında, yani şehirde, asıl
yürüme eylemi ile dengelenir. Adımlarımın sıradan ritmi yoldan geçen
diğerleriyle çakıştığından, yürüyüş, beklenmedik karşılaşmalara yol verir.
Yolda, şehrin sürekli değişen manzarasına işaret eden farklı unsurlar –
örneğin gündem üzerine yorumlarda bulunan duvar yazıları, geçici nesneler ile jestler ve bitki örtüsünün sessiz varlığı – beni önceden belirlenmiş
rotamdan sapmaya davet ediyor.
Fotoğraflar:
Lefkosia ve Lefkoşa şehir merkezi haritalarında Athena Sokağı (geri plan)
Detour Nicosia dokümantasyon videosundan kareler
Military patrols are not just watching the other side,
their task also encompasses the detection and
prevention of illegal migration movements.
It protects one community from the other but also as
a consequence of the unresolved conflict, also protects
Europe from illegal migration. Military patrols are not
just watching the other side, their task also
encompasses the detection and prevention of illegal
migration movements.
Deliklerden Bakmak
Avrupa’nın çoğunlukla görünmez olan dış
sınırlarının tezahürleriyle ilgili arayışımız bizi
Bufferzone projesiyle buluşturdu.
Avrupa’nın sınırları, sadece Akdeniz’in kuzey
kıyılarında veya Schengen topraklarında
birbirinden ayıran haritalar üzerindeki hatlar ile
başlamıyor. Avrupa ve komşu ülkeler arasında ikili
anlaşmalar yoluyla sınırlar gelişti doğrusal olmayan ve çok yönlü hale geldi.
Kuzey ve güney Kıbrıs arasındaki askeri bölgede
farklı sınır durumları içiçe geçiyor. Bu politik ve
külturel bir kırılma olduğu kadar donmuş bir
ateşkes sürecinde devam eden bir savaş hali.
Türkiye’nin Kıbrıs’ın kuzey kesimindeki iddiası
dışında sınır Avrupa dış sınırına aittir. Bu diğer
bir toplum korurken çözülmemiş çatışmanin bir
sonucu olarak, aynı zamanda yasa dışı göçten
Avrupa’yı korur. Askeri devriyelersadece diğer
tarafı izlemek için değil aynı zamanda görevleri
yasadışı göç hareketlerinin tespit ve önlemeyi de
kapsar.
İstanbul Orta Doğu ve Afrika ülkelerinden gelen
insanlar için iyi bilinen bir geçiş noktasıdır. Şehre
Avrupa’ya yolculuk içindaha fazla para kazanma
umuduyla gelirler. Tarlabaşı bölgesi de göçmenler
kadar geçişken.
Pervasız bir şehir planlama politikası tarafından
oluşturulan evin kalıntıları, metal çitler arkasında,
uyuşturucu satıcıları, mafya ve fuhuş arasında, eski
püskü sığınaklar bulmaktalar. Kalıntılar arasındaki
düzenli polis baskınlarında resmi belgesi olmayan
herkes göz altına alınır. Oradan kanuna aykırı mülteciler gözaltı merkezlerine
getirilir - AB tarafından finanse edilen sınır dışı
işlemi için ilk adım.
Çizim yerleştirmese iki adet estetik
sorgunun sonuçlarını gösteriyor.
1.Şehirde yaşayan ve illegal göçmenler tarafından
yapılan ve ya kullanılan deliklere bakmak.
2.Fotoğraf ve film çekmenin yasak olduğu askeri
bölgelerde saatler boyu çizim yaparken deliklere
bakmak.
Birgit Auf Der Lauer
Peering (at) Holes
The search for the manifestations of the
mostly invisible European outer borders brought us to the
Bufferzone workshops.
Europe’s borders not only begin on the
northern coasts of the Mediterranean,
or with the lines on maps demarcating the Shengen territory. Through bilateral
agreements between Europe and its
neighboring countries the borders started to proliferate,
became non linear and their
effects and manifestations multifaceted.
Different border statuses collapse onto the military territory between north and south Cyprus. It is a political and
cultural rupture as much as a moment of war frozen in
ceasefire. As Turkey claims the northern part of Cyprus,
the border also belongs to the European outer border. It
protects one community from the other but also as a consequence of the unresolved conflict, also protects Europe
from illegal migration.
Istanbul is a well-known transit point for people from
the Middle East and African countries. They arrive in
the city with the hope to save money for their further
journey to Europe. The district Tarlabasi is in transit
as much as the migrants. Behind the metal fences
of house ruins created by a reckless urban planning
policy, they find shabby shelters, among drug dealers,
mafia and prostitution. During regular police round
ups in the ruins everyone without official papers is
picked up. From there illegalized people might be
brought to refugee detention centres – the first step in
the procedure of deportation financed by the EU.
The drawing installation shows the outcomes of two
aesthetic inquiries:
1. Peering at holes made or used by illegalized pedestrians in fenced up urban area.
2. Peering holes into military structures while drawing
for hours where taking photographs or making video
is forbidden.
Birgit Auf Der Lauer
Kıbrıs’ta ‘Barış’ı’ İnşa Etmek
Building ‘The Peace’ in Cyprus
Bu proje Kıbrıs’taki ara bölgede yer alan yedi adet geçiş kapısının
mekansal ilişkilerni haritalamayı amaçlar. Özelde ise bu iş, 1/50000,
1/ 25000 ya da daha küçük ölçekli fiziki haritaların erişimi Birleşmiş
Milletler Askeri, Türk Askeri ve Kıbrıs Cumhuriyeti Ulusal Güçleri
tarafından yasaklandığı için, Google uydu fotoğrafları üzerinden
Birleşmiş Milletler Ara Bölgesi üzerindeki geçiş noktalarının mekan
politikalarına odaklanır.
This research project is concerned with mapping particular spatial relations of different authorities at seven different checkpoints across the
buffer zones in Cyprus. This work particularly focuses on the spatial political relations of buffer zone crossings that are represented on Google
maps because obtaining precise maps along buffer zones and marking
each ‘buffer zone’ boundary in detailed scales of 1/50000,
1/ 25000 or greater ones, is not possible since they are kept as a military
‘secret’ by the UN Military Force, Turkish
Military Forces, and, the National Guard of Cyprus.
Geçiş kapılarının mekansal ilişkileri, eğemen güçler ilişkilerini temsil
edecek ve sorgulayacak şekilde basit metin olarak işe yerleştirilmiş;
ayrıca askeri güçlerin ‘Barış’ı’ inşa etme metodları bu temsillerle sergilenmeye çalışılmıştır. Temsil edilen metodlar Barışı inşa etmek yerine
onu basite indirgmekte ve bu süreç içerisinde metdolar karşı güçlerin
oyun alanı haline gelip, onların mekansal talepleri altında daha fazla
yıpratmaktadır.
Bu iş, Erhan Öze tarafından yürütülen daha kapsamlı bir araştırma
projesinin parçasıdır.
The spatial relations are indicated in simple scattered texts in the
context of sovereign power relations which contest, Greek Cypriot and
Turkish Cypriot Authorities, the United Nations in Cyprus, as well as the
Military Forces’ prescribed methods of building ‘The Peace’ in Cyprus.
These methods usually involve a diminishing rather than a promotion
of the method of peace in which the methods themselves become the
playground for
antagonistic forces and their demands.
This work is part of a larger research project by
Erhan Öze
45
Benim burada yapmak istediğim projenin
başvurusunda da belirttiğim gibi sınır geciş
kapılarındaki kanunlari görselleştirmeye dayalı. Yazılı
kanunlar nasıl uygulanıyor. Hangi çizgide ne bitiyor,
hangi çizgide ne başlıyor?
Kimin kanunu bu?
Zaten kimin kanunu olduğu meselesi
Bütün amaç adada güç olarak varolan, KKTC, Kıbrıs
güvenlik kuvvetleri, Kıbrıs Türk barış gücü, Birleşmiş
Milletler, bir de Kıbrıs
Cumhuriyeti denilen kurgunun kanunlarının nasıl
ayrıldığını ve ara bölge içerisindeki
geçisin nasıl kurgulandığını göstermek ve onu
görselleştirmek. Çünkü ara bölge denilen yapılanma
göründüğü gibi tek bir çizgiden veya göründüğü
gibi tek bir binanın veya bir yol ve tek bir duvardan
oluşmuyor. Bazı bölgelerde bir binanin tek bir duvarı
bufferzone olabilirken gerisi, iç yapısı başka bir
ülkenin kanununa tabii olabiliyor. Aynı zamanda
o bölge bir askeri bölge olabiliyor, bir yandan da
Birleşmis Milletler’e ait olabiliyor. O yüzden o bölgeyi
kimin kontrol ettiği ve nasıl kontrol ettiği
kurgusu sorunu benim projede göstermek
istedigim temel mesele diyelim.
Bunun için özelinde cok kompleks olan geciş
noktalarını seçiyorum. Çünkü BM bir biçimde kendi
gücünden feragat ediyor ve Kıbrıs Cumhuriyeti ve
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti otoritelerine belirli bir
yükleme yapıyor. Ve iki bölge birbirlerine dokunmaya
başlıyor. Orada görünmeyen bir harita var. Bütün
amaç da o görünmeyen haritayı 3. boyutta bir
modelleme yaparak hangi parçanın hangi kurguya
ait olduğunu ve hangi otoritenin hangi binanın
hangi noktasına veya katına kadar çıkabildiğini
göstermek.
Çünkü uluslararası belirli bir kanun yok burada.
Bunun arabölgede olamamasının nedeni de şu an
hala daha savaş halinin devam ediyor olması. Ateşkes
anlaşması imzalanmamış ve arabölge denilen şey
sürekli değişen bir yapıya sahip. 1974’ten 2013’e
kadar farklı zamanlarda farklı anlaşmalar imzalanıyor.
Bunların bir kısmı
dostluk anlaşmaları altında imzalanan anlaşmalar. Bir
kısmı da yakın zamanda
memorandum adı altında imzalanıyor.
Erhan Öze
What I want to do here is to visualize the laws that the
border crossing gates are based. How are the written
laws applied? What is the line where it ends and it
starts ?
Whose laws are they?
It is the matter of whose laws they are anyway. The
whole purpose is to visualize and show how the laws of
the KKTC, Cypriot Forces, United
Nations and the Cyprus Republic differ from each other
and how is the transition in the
buffer zone is constructed.
Besause the buffer zone is not only composed of a line,
a building, a wall or a road as it seems. In some parts, a
buildings only one wall can be a part of the buffer zone
whilst the other parts of the building might be another
country’s
territory. At the same time this area can belong to the
military forces or United Nations. Therefore my main
focus on the project is to illustrate who controls there
and how. To do this I choose the case of very complex
crossing points.
Because UN abdicates some of its rights in order
to allocate them to Cyprus Republic’s and Turkish
Republic of Northern Cyprus’s authorities. Thus two
zones start to touch each other. There exists an
invisible map. And the whole purpose is to show
which piece belongs to which construction and
which authority has the rights to enter which part of
the building on a three dimensional level. Because
there are no specific international law. The reason
that this doesn’t exist in the buffer zone is because
the war situation still continues. A ceasefire agreement hasn’t been signed and the buffer zone has a
continuously changing structure. From 1974 to
2013, different agreements have been signed at different times. Some of them are signed as friendship
agreements. Some current ones are signed under
the name of memorandum.
Erhan Öze ve Selda Asal konuşmasından
Erhan Öze in conversation with Selda Asal
pick nick projects
Apartman Projesi’nin Bufferzone atölye çalışması
için pick nick projects, ‘ara bölgeler’ ve ‘sınırlar’ın
anlamını, sadece insanları ulusal kimliklerine bağlı
olarak ayıran hatlar olarak değil kültürel, lingusitik
ve sosyo-ekonomik sınırların tartışıldığı mekansal
ve görsel kosullar olarak ele almakta. Böylelikle
‘olan’ ve ‘olmasını umut ettiğimiz’ arasında iki yönlü
gerilim hatlarını aramakla ilgilenmeye başladık.
Ara bölge meselesine daha genişletici bir yaklaşım,
yoksul ve diğer popülasyonları yukarıdan bir
yaklaşımla bölen ve yer değişimine maruz bırakan
soylulaştırma gibi mekanizmalar yoluyladır.
Istanbul’da gerçekleşmekte olan belirli bir tip
soylulaştırma süreci bizim ilgi oldağımız haline
geldi. Atölye çalışmaları şehirdeki imar düzenleme
programlarının kural ve uygulamalarını
incelememiz için imkan yarattı. Bu şekilde - etnik,
ekonomik sınıfsal ve cinsel tercihler
bağlamında- farklı kökenlere sahip ve uzun süreli
yerinden edilmelerin yarattığı koşullardan çokça
etkilenmiş kişisel alan ve hikayelere odaklanan
fotografçı Hüseyin Yılmaz’ı son fotograf ve video
çalışmalarıyla projeye davet ettik.
Istanbul’da iken Kıbrıs’ta yeni bir sosyo-ekonomik
sınır ortaya çıkmasına şahit olduk. AB Ekonomi
Sorumlusu, Olli Rehn’in sözleriyle, ‘Kıbrıs’ta
finansal krizin derinliği, yakın gelecekte ülke ve
insanları için zor olacak.’. Yunanistan, Portekiz,
İspanya ve İrlanda’da Troika ‘kurtarma planları’nın
uygulanmasının devamında gelişen olaylar
sonrası, yakın geleceğin korkunç
görüntülerine tanık olduk: sosyal refahtaki
düşüş, işsizlik ve böylelikle fakirlikte artış, aşırı
milliyetçiliğin yeniden ortaya çıkışı vb. Bizim ilk
tepkimiz yakın gelecekte Kıbrıs’ta tampon
bölgelerin artıcağını düşünmek oldu. Kıbrıs’a
dönmemizin üzerinden çok geçmeden, atölye
çalışmaları bizi tekrar, resmi ve uluslararası güçler
tarafından dayatılan eski ve yeni ihtilafların
bölgelerine geri getirdi. Ancak, ilk elden çoğalan
hükümete karşı güvensizlik soru sormak için çok
farklı bir kamusal ve siyasal alanı açtı.
Bizim için bu, devam etmekte olan çözülmemiş
ulusal ihtilafa karşı kurumsallaşmış yaklaşımlar
dışındaki çabalarımızı genişletmek için doğru bir
zamanı su yüzüne çıkardı.
Pick nick projecs, Kıbrıs merkezli, yeni kurulan ve
Alkis Hadjiandreou (görsel sanatçı ve mimar)
Panayiotis Michael (görsel sanatçı), Maria Petrides
(bağımsız yazar ve küratör) tarafından başlatılan ve
kamusal alanda müdahaleler ve şehirde etkinlikler
düzenlemek için kurulmuş bir kollektiftir. Pick nick
etkinlikleri ‘kamusal fikir’ oluşumlarına musallat
olur; karşılıklı değişim ve etkileşim için
platformlar açar. Kar amacı gutmeyen bağımsız
bir sanat-aktivist bir organizasyon olarak pick
nick projects, ırk, cinsiyet, cinsellik göç, turizm,
ve, soylulaştırma gibi sosyo-politik konulara işaret
eder. Kamusal ve siyasal gündemin konularını
mahalleden, şehire ve devlete çeker ve deneyim ve
bilginin diğer yerlerle paylaşılabileceği çerçeveler
önerir.
pick nick projects
For the Buffer Zone residency at Apartman Projesi,
Istanbul, pick nick projects tackles the “meaning” of
buffer zones and/or borders not just as a “defining
line” separating people on the basis of national
identity, but as spatial and visual conditions where
cultural, linguistic, and socio-economic boundaries
are renegotiated. In this way, we became interested
in looking for straddle lines of tension between what
“is” and what is “hoped for”. A widening way of approaching the issue of buffer zone is through other
mechanisms, like gentrification, which work from
above to divide and displace poorer and other local
populations.
Looking a little closer at the particular type of gentrification processes, which take place in Istanbul,
became a focal point of interest for us. The
workshops provided a space in which to both
observe and consider the forms of zoning
regulations in the city. In this vein, we invited
photographer, Hüseyin Yılmaz, to participate in the
project with his recent documentary photography
and videos, which zoom into personal sites and
stories of people with different backgrounds – in
terms of ethnicity, economic and social class, gender
and sexual orientation – intensely effected by the
imposed conditions of being temporarily suspended
during long procedures of displacement.
While in Istanbul, we witnessed the emergence of a
new socio-economic border in Cyprus. In the words
of EU Commissioner for Economic Affairs, Olli Rehn,
“the depth of the financial crisis in Cyprus means
that the near future will be difficult for the country
and its people”. After the unfolding events which
followed the implementation of the Troika “rescue”
plans in Greece, Portugal, Spain and Ireland, we
instantly witnessed vividly horrifying images of the
near future: the decline of social welfare, the
rampant rise of unemployment, thus poverty, the
reinvention of extreme nationalisms, etc. Our
immediate reaction was to imagine what this might
mean for the immediate future increase of multiple
buffer zones in Cyprus.
Not long after our arrival to Cyprus, the workshops
once again brought us into the zones of new and
old conflicts imposed by official powers, both local
and international. However, a firsthand proliferating
distrust of the public toward its own government
opened up a very different public and political space
from which to raise questions. For us, this surfaced
the right time to extend our efforts away from
established approaches toward the ongoing
unresolved national conflict, now layered with new
austerity measures whose feverish consequences
remain to be seen, and to refocus on possible shifts
of perspectives rising from the Cyprus public.
pick nick projects is a newly founded collective,
based in Cyprus, and initiated by Alkis Hadjiandreou
(visual artist and architect), Panayiotis Michael
(visual artist), Maria Petrides (independent writer
and curator) who are working together on
making public interventions and events in the city
space(s). pick nick events pick on “public opinion”
formation(s) and build up open and opening
platforms of interaction and exchange. As an NGO
and a not-for- profit art/activist organization, pick
nick projects addresses current socio-political issues,
such as those of race, gender, sexuality,
immigration, tourism, and, gentrification. It puts
current themes, from the neighbourhood to the city,
and the state, on the public and political agenda,
and offers frameworks in which experience and
information knowledge can be shared with other
localities.
‘Minik Bar ve ya Tarlabaşı’ndaki son müzikhol’
‘Minik Bar or The Last Music Hall of Tarlabaşı’
video 15.26 min
Hüseyin Yilmaz (pick nick projects ortaklığıyla /
in collaboration with pick nick projects ) 2011
Fotograf serisi Series of photographs
Hüseyin Yilmaz (pick nick projects
ortaklığıyla / in collaboration with
pick nick projects ) 2011
Bu film geçtiğimiz 20 sene içerisinde oluşturuldu, yani
uzun süreli bir proje. Temel amacı aslında sınırın
geçilmesini farklı açılardan göstermek. Ulusal kimliğin
tanımı ve politik yapılar 1970’lerde sınırın inşaasıyla
birlikte değişti. Daha önceden bir arada olan konutlaşma
ve şehir bölümlerinin ayrılması, yeni şehir alanlarının
yapımına yol açtı. Tüm bu durumlar aynı zamanlada
şehirli bireyin kimliğinin inşasını da etkiledi. Şehirsel
ve politik yapılar ile bireylerin kendi-tanımlamaları,
Kıbrıs’taki belirli politik dönemler esnasında değişimler
geçiriyordu. Kıbrıs’taki ulusal veya iki uluslu devletin
kolektif ve bireysel kimliğin idaresinde merkezi bir rolü
bulunuyordu. Oraya ilk defa 2000 yılında gittiğimde - bu
şekliyle –proje aklımda yoktu, çünkü yalnızca üç yıl sonar
sınırların açılacağını öngöremezdim. Ancak konu olarak
sınırı geçmek ve ülkedeki bölünmenin insanlardaki
kimlik inşasına yönelik etkileri bu film için halihazırda
ilk düşüncemdi. 2000 yılındaki ilk ziyaretimde genelde
gençlerle çalışıyordum. Onlar zaten iki senedir barış
hareketiyle birlikte çalışıyorlardı. Daha onüç yaşında okul
zamanında, örneğin tarih derslerinde, nasıl maniple
edildikleri üzerine düşünüyorlardı.
Dolayısıyla Kıbrıs’lı Rumlar, müdahalenin sebeplerine
dair bilgileri olmadan, Türk Ordu’sunun işgalinin acımasız
yönleriyle ilgili oldukça tek taraflı bir imgeleme
sahipti. Türk gençlerinde ise tam tersi bir durum vardı
ve aynı zamanda kafalarında her bir Rum, savaş zamanı
kadınları ve küçük çocukları öldüren acımasız potansiyel
bir katildi. Barış hareketinin aktiviteleri süresince, gençlik
gruplarının kendi tip ulusal kimlikleriyle, kendileri ve diğerlerine
bireysel yaklaşımları arasındaki farkı öğrenmelerinin
ne kadar verimli olduğuna tanıklık ettim. O dönemdeki
gençler yaklaşımlarında yetişkinlerden daha bağımsız
ve esnek görünüyorlardı. Birçoğu daha fazla veri almak
amacıyla yurtdışında zaman geçirmeyi planlıyordu.
Birgün mutlaka geri döneceklerdi fakat izole edilmiş
bu adanın dışında da hayat tecrübesine sahip olmanın
gerekliliğini görmüşlerdi.
Film üç farklı zaman diliminde çekildi. Oraya ilk gittiğim
2000 yılında sınır Kıbrıs’lı Rum ve Türkler için kapalıydı.
Türkler’in Rum tarafına geçme iznleri yoktu ve Rumlar da
diğer tarafa geçemiyorlardı. Sadece ara bölgede
buluşabiliyorlardı. Hatta o zaman benim için bile geçiş
çok zordu. Örneğin çekim için gittiğim ilk zaman –
kamerayı kullanmaya pek alışkın değildim – Rum bir
kameramanım vardı, fakat Türk tarafına geçiş izni yoktu.
Kıbrıs’lı Rumlar, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin
varlığını kabul ettiklerini gösteren bir belge imzalamak
zorundaydılar ki bunu asla yapmazlardı. Böylelikle
kuzey bölümünde kamera çekimlerini kendim yapmaya
başladım. 2000 yılında bütün prodüksiyon Kıbrıs’taki
kapalı sınır meselesine endeksliydi. 2003’te ikinci defa
gittiğim zaman Türk tarafı sınırları açmıştı ve herhangi bir
mecburiyet olmadan geçişe izin veriyordu.
SA: Sınırı sadece tek taraflı mı açmışlardı?
Tek taraflı. Bu yüzden … orada tesadüfen bulunuyordum.
Planlanmış değildi. Sonra sınırı birlikte geçebilmek için
2000’deki prodüksiyon arkadaşlarımı buldum. Film
projesinin devam etmesinin sebebi buydu. 2003’te herkes
o kadar hevesliydi ki bir anda ortak Kıbrıslı kimliğinin
altını çizmeye başladılar. Sınırı geçmenin bir anda metaforik
bir eylem olmasını deneyimledim. Tüm bu süreç milliyet
ve milliyetçiliğe dair görüşlerin politik koşullar tarafından
nasıl şekillendirildiğiyle ilgili yeni bir fikir oluşturdu.
2003’te diğer taraftaki evlerine giden oldukça farklı
insanlara katılıyordum. Kıbrıslı Rumlar’la birlikte kuzeydeki eski köylerine gittim ve Paphos’taki eski evlerine
giden Kıbrıslı Türkler’e eşlik ettim. İnsanlara bu süreçte
neler olduğunu görmek çok dokunaklıydı. Tamamı barış
hareketinin bir parçası olsa da yıllar sonra eski evleriyle
karşılaşan insanların birden titrediğini gördüm. Evlerin
birçoğu artık yoktu; yirmi yıldır değişmediğini hayal
ettikleri birşeyle karşı karşıya kalmışlardı. Türk bir kadın
evinin olduğunu hatırladığı yerde ağlıyordu.
Yaşlı bir Rum köylü, Lefkoşa yakınlarındaki köyünü tanıyamayınca tamamen
şaşkın ve umutsuz bir hale gelmişti.
Tabii ki bu belirli bir jenerasyonun yer değiştirme deneyimi. Bu yüzden barış
hareketi içerisindeki genç jenerasyonun mücadeleleri ve onların anne-babalarıyla
büyükanne-büyükbabalarının sınırların bir anda açılmasıyla yüzleşmeleri filmin
ana bölümlerinden biri. 2000 ve 2003’te çekildi. Tamamında üç defa olmak üzere
en son 2012’de tekrar gittik. Bugün durum yine değişti. Ara bölge hala varlığını
koruyor ancak artık hayatı kısıtlayan bir sınır değil. Demek istediğim istediğiniz
zaman geçebilirsiniz. (…) İki toplum arasında çok daha fazla hareket olanağı var.
Bugün kimilerinin neredeyse eskinin politik bilincini özlediği bir durum var. Politik
çatışma hala devam ediyor olsa da genç jenerasyon on sene önce tanıdığım
insanlara göre politikayla çok daha az ilgili. Film projemiz değişen politik
durumlara göre bireysel politik kimliklerin yorumlanması ve insanların hızlı
değişimlere uyum sağlamak için geliştirdikleri yöntemlere yoğunlaşmakta.
2000’de sımsıkı olarak kapalıydı; 2003’te açılmaya başlamıştı ancak insanlar
politik olarak daha angajeydi; günümüzde politik birleşme süreciyle ilgili bir
statüko var, ancak artık birey üzerinde fazla baskı bulunmuyor. Bu üç zaman
dilimi içerisinde bireyler ve onların politik kimliklerinin idaresine yönelik
farklı yöntemlerle karşılaştık. Bu da filmin ana odağını oluşturuyor.
From Sabine Küpher Büsch ve Selda Asal’ın röportajından alıntıdır.
This film was created during the past 20 years, so it was a long-term project. Its
main aim is actually to try to show the crossing of the border from different angles.
The definition of the national ideology and the political structures shifted with the
building of the border in the 1970th. The housing and the separation of urban
clusters, that were unities before, built new urban spaces. All this aspects influenced
also the building of identity of the individual citizen. The urban and political
structures and the self-definition of individuals were undergoing changes
during the specific political Areas on Cyprus. The definition of the national state or
of the two nationalities in Cyprus had a central role in the management of the
collective and individual identity. When I went there in 2000 for the first time the
project – in this sense - was not in my head, because I could not foresee, that only
three years later the borders would get opened. The urban and political
structures and the self-definition of individuals were undergoing changes
during the specific political Areas on Cyprus.
The urban and political structures and the selfdefinition of individuals were undergoing changes
during the specific political Areas on Cyprus. The definition of the national state or of the two nationalities
in Cyprus had a central role in the management of the
collective and individual identity. When I went there in
2000 for the first time the project – in this sense - was
not in my head, because I could not foresee, that only
three years later the borders would get opened. But
crossing the border as a topic and the effects of the
division of the country on the identity building of
people had been already my first vision for this film.
During my first visit in 2000 I was mainly working with
youngsters. They had been already engaged in the
peace movement for two years. In the age of thirteen,
they had already reflected, how they were manipulated during their school time in the history classes for
example.
So the Greek Cypriots had a very one-sided imagination
of the cruel sides of the invasion by the Turkish Army
without any knowledge about the reasons for the
intervention. And the Turkish youngsters vice versa,
also had the image of every single Greek as a potential
inhuman killer of small children and women during
the period of the war in their head. I witnessed how
fruitful it had been, that during the activities of the
peace movement both youngster groups had learned
to alternate their kind of national identity and also their
individual approaches to themselves and the others.
Youngsters, at that time, seemed to be for me more
independent and flexible in their attitudes then the
adults. Most of them were planning to spend some
time abroad to get new inputs. They were sure to come
back one day, but saw the necessity to gather some
life-experiences outside of the isolated island.
The film was shot in different time periods. The first
time I went there, in the year 2000, the border was
closed for Greek and Turkish Cypriots. The Turkish
people were not able to go to the Greek side and the
Greek people were not able to go to the other side.
They could only meet in the buffer zone. And even
for me it was very difficult to cross at that time. For
example the first time I went for filming – I was not
actually used to use a camera myself. I had a Greek
cameraman, but he was not allowed to come to the
Turkish side. Greek Cypriots were supposed to sign a
paper, claiming that they accept the existence of the
Turkish Northern Republic of Cyprus, which they would
never do. So I started doing the Camera work myself
in the Northern Part. In 2000 the whole production
was indexed by the closed border-situation in Cyprus.
In 2003, when I was going for the second time, the
Turkish side had opened the borders and allowed
people to cross without obligations.
SA: Did they open the border one-sided only?
One sided. That’s why… I was there for coincidently. It
wasn’t planned. And then I found my old friends from
the production of the 2000 to cross the border with
them. And that’s why the filming project continued.
Everybody was so enthusiastic in 2003, that they
suddenly underlined their common Cypriot identity.
I experienced, that crossing the border was suddenly
getting a very metaphorical act. The whole process
formed a new idea of how the visions on nationalities
and nationalism are patterned by political circumstances.
In 2003 I was joining very different people to their
former houses on the other side. I went with Greek
Cypriots to their old villages in the North and joined
Turkish Cypriots to their old houses in Paphos in the
South. It was very touching to see what happened to
people during this process.
Although all of them were part of the peace movement,
ı saw people shaking suddenly after centuries being
confronted with their old homes. Most of the houses
did not exist anymore; they were in a way confronted
with something they had imagined for twenty years
rather unchanged. One Turkish Lady was crying at the
spot, where she had remembered their house. One old
Greek villager was totally disoriented and desperate,
when he couldn’t recognize his village close to Lefkoşa
any more. Of course this is the experience of displacement of
a certain generation. So the struggles of the younger
generation in the peace-movement and the confrontation of
their parents- and grandparents with the sudden opening
of the borders is one main part of the movie. It was shot
in 2000 and 2003. We went there again in 2012, three
times in general. Today the situation has changed
again. The buffer zone still exists, but it’s not a life-limiting
border anymore. I mean you can cross it any time. (…)
You have much more mobility between the two
societies.
Today there is a kind of situation, where some
people even miss the old political awareness. The
young generation is much less politicized, than the
people I met ten years ago, while the political conflict
is still proceeding. Our film project is very much
concentrating on the estimation of individual
political identities in shifting political situations and
the different methods people develop to cope with
rapid changes. In 2000 the border was hermetically
closed; in 2003 it was getting open, but people were
politically very engaged; nowadays you actually have
a status quo regarding the political reunification
process, but you don’t have so much pressure on the
individual anymore. For all this three periods we faced
different management-styles of individuals and their
political identity. That is the main Focus of the movie.
From Sabine Küpher Büsch in conversation with Selda
Asal
Apartman Projesi
1999 yılında sanatçı Selda Asal tarafından kurulmuş olan Apartman Projesi, Türkiye’nin ilk sanatçı
inisi- yatiflerinden biridir. Disiplinlerarası paylaşım, kolektif üretim ve sergileme olasılıklarına imkan tanımak icin kurulmuş olan Apartman Projesi, yerel ve uluslararası solo sergiler, disiplinlerarası
ortaklıklar, sunumlar ve tartışmalar için bir platform olmuştur. Bu bağlamda Apartman Projesi,
Türkiye’ye komşu ülkeler, Balkalar ve Kuzey Kafkasya’dan çeşitli kültürel inisiyatifler ve
organizasyonlarla beraber mobil atölye çalışmalari organize etmiştir.
1 Eylül 2012 tarihinden itibaren, Apartman Projesi, komünal yaşam ve kolektif üretim modelleri ve
bunun sürecine odaklı projelerle Berlin’de calışmalarına devam etmektedir. Apartman Projesi Berlin, Neukölln’deki mekanında sanatçıları ve sergi projelerini davet etmenin yanısıra ortak iletişim,
işbirliği ve farklı yaratım ve üretim modellerini desteklemeyi amaçlamaktadır.
Apartman Projesi 2009 yılında gerçekleşen İade-i Ziyaret ilki olmak üzere farklı coğrafyalardan
sanatçıların, inisiyatiflerin ve kültürel operatörlerin bir araya geldiği deneysel atölye çalışmaları
organize etmektedir. Bu çalışmalarda sınırların geçişkenliği, kültürel ortaklıklar, ihtilaflar ve yeni
iletişim biçimleri gibi konulara odaklanan ve sanatçılar arası ortak üretimleri cesaretlendiren bir
deneysellik gütmektedir.
Farklı mekan ve coğrafyalarda ortak yaşam deneyiminden beslenmek, kendi üretim pratiğini diğer
sanatçılar ile ilişkilendirerek kolektif üretimlere ve yeni fikirlerin üretimine imkan yaratmak Apartman Projesi’nin şu ana dek organize etmiş olduğu İade-i Ziyaret, Re-Locate ve UnderconstructionBerlin isimli atölye çalışmalarının temel fonksiyonu olmuştur. Apartman Projesi bu bağlamda
birarada üretim
modelleri üzerine düşünmeyi önerir.
Atölye projeleri genelde mobil bir deneyimi kapsıyor olsa da temel amaç birlikte yaşama ve üretim
dinamikleriyle işleyen bir keşif sürecini kapsar. Sürecin kendi kendini yapılandırması ve sanatçıların
ortak deneyiminin bunu oluşturması bu deneyselliğin en önemli odaklarından birini oluşturur.
bufferzone bu atölye calışmaları serisinin son projesi olarak sanatçıların yeni bir deneyim platformunda geliştireceği ortak stratejiler için alan açmayı hedefler.
Apartment Project
Apartment Project, which is established in 1999, is one of the first artist run spaces
based in Istanbul and Turkey. Apartment project; which was started for interdisciplinary sharing, communion
production and exhibiting opportunities; had been an open platform for solo
exhibitions of artists from Turkey and abroad, interdisciplinary partnerships,
presentations, and panel
discussions. In this context AP, organized mobile studio practices also with the
participation of initiatives in Southern Caucus and Balkan countries.
Since September 1st 2012, Apartment Project have been working on their projects
in Berlin by suggesting several communal
living and collective production models that focus more on
process. Besides inviting artists and exhibition projects, it is aimed to generate
collective and mutual communication,
collaborations and different varieties of creation/production
possibilities in Neukölln, where the project is based.
Since the workshop Reciprocal Visit in 2009, Apartment Project
organizes experimental workshops that bring artists, initiatives and art operators from
various geographies together. In these workshops it fosters an experimental process that
focuses on transition and borders, cultural similarities, conflicts as well as encouraging
collaborations amongst the artists.
Common experiences in different zones and geographies, collaboration of artists by
associating their practices and creating possibilities for the production of new ideas have
been the main function of the workshops Reciprocal Visit, Re-Locate and Underconstruction-Berlin that have been organized by Apartment Project so far. In this sense Apartment
Project suggests a collective reflection on working together strategies.
Workshops harbor a mobile experience and an exploration of the dynamics of collective
living and working. The foremost essence of the experimental structure is based on the
process constructing itself and the common experience of the artists.
Bufferzone, being the most recent project of the workshop series, intends to provide a possibility of a common experience platform for artists to develop new strategies.

Untitled - Apartment Project

Transkript

Benzer belgeler

http://www.eham.net/reviews/detail/10577 OT2M`yi kulübümüz

Pdf dosyasını indirmek için tıklayınız

Kuleli Sultani Askeri Mektebi