Huo is Asking : Anthony Miler

Huo is Asking : Anthony Miler
Translation : Vehbi Görgülü
anthonymiler.blogspot.com
İlk olarak aldığın sanat eğitimini merak ediyorum. Okurlarımız ile birlikte Türk
Güzel Sanatlar eğitim ve öğretimi ile farklı bir ülke eğitimini karşılaştırmanın,
aradaki farklılıkları tespit etmenin önemli olacağını düşünüyorum.
Aslında bir şeyler çizmeye merakım çocukluk dönemime dayanıyor. Eğitim hayatım devlet
okulunda başladı; bu sırada çizim ve heykel üzerine genel eğitimlere de katılıyordum. Bu
dönemde annemin çok az parası olmasına rağmen bana özel resim dersleri aldırmasını
unutamıyorum. Çünkü sınıfta yalnızca kalemle çizimler yaparken, özel derslerde karakalem ve
pastel de kullanıyordum.
Yazmayı öğrendikten sonra anneannem bana çalıştığı fabrikada kullanılan özel kağıtlar
vermeye başlamıştı. Bu kağıtların özelliği, bir taraflarının boş ve beyaz olmaları iken, diğer
taraflarının kalın ve açık yeşil çizgilere sahip olmasıydı. Bir anlamda bize okulda verilen
kağıtlara benziyorlardı. Fakat anneannem yazmayı bu kağıtlar üzerinde öğrenmemi özellikle
istemişti. Üstelik bu kağıtların boş tarafına çizimler yapabiliyordum! Bu anıyı anlatmamın
sebebi, görsel dile ilgi duymaya başlamamın çok erken yaşlarda olmasıdır. Paralel olarak yazı
diline ve eğitim sistemine duyduğum güvensizliğin doğuşu da bu döneme rastlar.
Liseden sonra, 18 yaşına geldiğimde ise küçük bir liberal sanat akademisine kaydoldum.
Okulun liberallik vurgusu, vermiş olduğu eğitimin yalnızca sanatla sınırlı kalmıyor
olmasından kaynaklanıyordu. Bana burs önerildiği ve hocalarımı sevdiğim için eğitimime
burada devam etmeye karar verdim.
Mezun olduktan sonra ise New York’ta güzel sanatlar üzerine bir yüksek lisans programına
kaydoldum. Lisansın ardından hemen yüksek lisans eğitimine başlayanların devletten kolayca
kredi aldıklarını duymuştum; ara vermemiş olmam biraz da bundan ötürüdür… Genç
sanatçılara önerdiğim için söylemiyorum. Tek isteğim New York’a gitmekti, fakat param
yoktu. Bu nedenle alabileceğim en yüksek krediyi talep ettim ve aldıktan sonra New York’a
taşındım. Yüksek lisansa başladıktan sonra ise aldığım notların benim için hiçbir önem
taşımadığı kanaatine vardım. Mezun olmama rağmen, okuldan diplomamı almış değilim.
Söylemek istediğim, biri ne yapmak istediğini biliyorsa belki de okul o kadar gerekli değildir.
Okul ile kastettiğim, ana akım üniversitelerin %98’i. En iyi üniversiteler hakkında bir
perspektife sahip değilim; çünkü onların birinden mezun olmadım. Yine de çoğu Amerikan
üniversitesinin bilinçsiz öğrencilere başarıyla pazarlandığını düşünüyorum. Bir de okul
ücretlerini göz önüne alınca! Borç toplumunun bir parçası olmak için erken bir yaş değil mi
sence de?
Çalışmalarını incelediğimde daha çok performatif olduğunu algılamıştım, ama atölye
ziyaretimde çalışmalarının ön aşamalarıyla ve eskizlerinle karşılaştım. Yani sadece
anlık değil, bir ön süreci olan çalışmalar. Nasıl bir çalışma sistemin var?
Malzemelerin başına nasıl geçiyorsun?
İlk izlenimini tahmin edebiliyorum; bence bu izlenim, malzemeleri sert bir yaklaşımla
kullanmış olmam nedeniyle ediniliyor. Daha minimal çalışmalarım fiziksel eylem odaklı
oldukları için anlık üretimler. Fakat kimi zaman oluyor ki bir çalışmamın tamamlanıp
tamamlanmadığına karar vermek aylarımı alıyor. Bir iş anlık olabilir; fakat bu onun hemen
tamamlandığının işaretçisi değil. Günler boyunca tekrar tekrar bakılması gerek o çalışmaya;
farklı ruh hallerinde, farklı düşüncelerle.
Dolayısıyla her bir çalışma için süreç farklı işliyor. Ve katı bir çalışma sistemim olduğunu
söyleyemem. Özgürlük, anı hissetmek ve resim yapmak hakkında yeni şeyler öğrenmek
benim için önemli. Bu bana ruhen eşsiz bir denge sağlıyor. Örneğin doğa, aşağıdan yukarı
doğru gelişen bir sisteme sahip olmasından ötürü öğreticidir. Yukarıdan aşağıya inen
hiyerarşik hiçbir düzen benim içen işler değildir. Bu sanırım biraz da benim sanat okullarıyla
yaşadığım psikolojik çatışmaların bir sonucu.
Anthony Miler, Untitled, mixed media, 2013
Atölyende neredeyse bütün çalışmaların duvarlarda, yerlerde. Her yer çalışmalarınla
çevrili. Bu şekilde çalışmalarının birbirlerini desteklediğini mi düşünüyorsun? Yoksa
bu bir üretim şekli mi? Aynı anda bir çok çalışma birlikte ilerleyebiliyor mu?
Her zaman birkaç iş üzerinde birden çalışmışımdır. Elbette ki yapmış olduğum çalışmalar
teknik açıdan ve kullanılan malzemeler bakımından birbirlerini etkiliyorlar. Bazen işler tersine
gidiyor; bir iş üzerinde çalışmak ilk etapta hoşuma giderken, birdenbire onu askıya
alabiliyorum. Orijinali rafa kaldırıp, çizim üzerinde ara ara çalışmaya devam ediyorum.
Örneğin geçen kış yaşadığım ve bu söylediklerimin zıttı olan bir deneyimimi paylaşayım. Bir
sezon boyunca tek bir yapıyı paylaşan 40 çalışmaya imza attığım ilginç ve verimli bir zaman
dilimi geçirdim. Kesinlikle planlı değildi; aynı anda diğer işlerimle de ilgilenmeye
çalışıyordum. Yine de çalışmaktan usanmadım, çünkü parçaların kendi yollarını nasıl
çizdiklerini gözlemlemek hoşuma gidiyordu.
Willem De Kooning ile aranda bir bağlantı olduğunu düşündüm ve bunu seninle
paylaştım. Aynı zamanda sohbetimizde seni Semiha Berksoy ve Fikret Mualla ile
tanıştırdım. Sanat tarihinde yer alan ve bizim için önemli olan bu sanatçılarla aynı
dile sahip olduğunu hissediyorum… Sen nasıl üretiyorsun? Nelerden ilham alırsın?
Seni tetikleyen şey nedir?
Bence tüm stüdyoların benzer özellikleri var. Tek fark, her bir ressamın çalışmalarının farklı
yönde gelişim göstermeleri. Bence De Kooning, kimi zaman ‘anything goes’ (nasıl olursa olsun)
yaklaşımıyla çalışabiliyor; kağıt kolajlardan oluşan tuval çalışmaları bu yaklaşımın bariz
örnekleri. Yine de ikimizin de çalışmalarımızın monoprint baskılarını aldığımız doğrudur;
böylelikle bir yapıyı sahiplenen birden çok parça üzerinde aynı anda çalışabiliyoruz. Matisse
için de aynı şekilde geçerli, fakat dediğim gibi, hepimizin hayal gücü birbirinden farklı işliyor.
Beni Berksoy ve Mualla ile tanıştırdığında onların psikolojik tabiatlarıyla yakınlık kurdum.
Benzer duygusal değerlere sahip olduğumuzu düşündüm Genel olarak COBRA hareketine
sadık kalan sanatçıların işlerini seviyorum. Bunun yanı sıra, beni savaş dönemlerine götüren
veya bana sınıfsal veya etnik etnik çatışmaların gerilimini hissettiren çalışmaları seviyorum.
Bahsettiğim radikal anlamda politik çalışmalar değil elbet; daha ziyade gücünü kanın
kırmızısından alan işler! Çatışma, hissettiğim duyguyu tanımlamak için en uygun kavram
olabilir. Belki mücadele ya da agresiflik olarak tanımlamak daha doğru.
Geleceğe dair beklentilerin, planların nelerdir?
Şu an birkaç grup sergisi üzerinde çalışıyorum. En yakın tarihli olanı (‘Hope Despite The
Times’/’Zamana Rağmen Umut’), 21 Kasım’da New York’taki Ziehersmith Galerisi’nde
açılacak. Bir diğer sergi ise Kopenhag’daki Tom Christoffersen Galerisi’nde gerçekleşecek.
Bir yandan yakın dostum Guil Macedo ile birlikte bir kitap projesi üzerinde çalışıyoruz. Guil
fotoğrafları çekiyor, ben de tasarımla ilgileniyorum. Kitap ise benim geçtiğimiz birkaç senede
yapmış olduğum çalışmalardan oluşan bir kolaj niteliğine sahip olacak. Yayın tarihiyle aynı
güne Brooklyn’de bir solo sergi sığdırmaya çalışacağım. Serginin New York’ta açılması benim
için önemli, çünkü burada yaşıyorum. İçinde yaşadığım toplumun farklı yüzlerini göstermek
istiyorum. Kopenhag sergim büyük ilgi görmüştü; bu nedenle uluslararası tekliflere her
zaman açık olacağım.
—-
First of all, I would like to learn about your educational background. I find it
essential to compare Turkish Fine Arts education system with educational
approaches in other countries.
Throughout my childhood I was always drawing as a sort of self-educating, and the statefunded public schools I attended always had some general art classes which mainly had us
drawing with a little bit of basic painting and sculpture. Two things that stick out to me early
on as a youth: First, although my mother and I had very little money, she enrolled me in a
special drawing class outside of school. This was my first exposure to all of the classic
drawing mediums… charcoal, graphite sticks of different density, pastels, conte crayons,
etc… whereas in the general classes at school I remember drawing only with pencils.
Also, at the age of learning to write, my grandmother would give me sheets of paper which
was made specially for machines at the factory where she worked. The characteristics of this
paper is that on one side it was completely blank and white, and the other side was lined
with thick, light green lines. It was very similar to the paper at school that we practiced
writing letters and words on. It was my Grandmother’s intention that I practice writing on
this lined paper. However, I would flip over the paper and draw on the blank side. I
mention this because I see it as an early indication of a drive toward visual language, and the
overall mistrust that I have today of written language and how it is used, which in large part
is learned in educational institutions.
After high-school, at 18 years old I enrolled in a degree program for a Bachelor’s of Fine
Arts at a small liberal-arts college. Liberal-arts means that its program stresses a balance of
studies across many disciplines, not focusing strictly on art. This particular school had a
good fine-art program at the time with very supportive instructors, and they offered me a
scholarship, so I settled there.
Directly after I went to a graduate degree program in New York for a Master’s of Fine-Arts.
This isn’t something I recommend but I was told that directly after undergraduate study is
the easiest time to get government loans for graduate study. Since I was certain I wanted to
go to New York but had no way of paying, I went immediately so I could take out the
maximum loans, and lived on the borrowed money throughout my study. In this quick
succession of schools, it’s safe to judge that I fell prey to the business of education. I could
sense it immediately in the Master’s program. My reaction was to neglect to look at the grade
marks the instructors gave throughout my study, and to focus solely in the studio. To this
day I don’t know how I was graded, and although I graduated, I left without picking up my
diploma.
Overall, I wouldn’t take it back, but if one is intensely driven and has the feeling of being an
autodidact already, then perhaps school is unnecessary. I’m talking about mainstream
colleges, 98% of them. I do not have a perspective on the top schools since I did not attend
one. I think in the U.S. school is marketed to students without them fully realizing it. Also,
it’s well known how crazy the prices for tuition here are. It seems an early and cunning
introduction to debt-society.
When I saw your works at first, I thought they all had a performative sense. But when
I visited your studio, I encountered pre-production stages of your works and
sketches. It seems you don’t momentarily produce something. They seem to go
through several pre-production stages. How would you describe your work system?
What makes you to come into work?
I can understand that first impression, in part probably due to how aggressively the materials
are applied. Some of the more minimal drawings are of course produced momentarily if we
are talking about the physical action. But sometimes what happens is that it takes me months
to decide if a work is finished. A work can be produced momentarily, and then it takes
seeing it many times over many days in different states of mind to both have a full view of it,
and at the same time to allow my head to empty out prejudices that may lead me to think
something isn’t finished although it’s operating very effectively.
The process is different for every piece, and not having a rigid system is important for me.
There are of course certain repeated moves and similar imagery spanning bodies of work,
but I have the feeling of being grounded in the present, forever learning how to paint, and I
think this is an essential balance. Nature is an important teacher in that everything it
produces it does so from the bottom-up, organically. Top-down methods of working are
uninteresting to me. This is part of my psychological conflict with the institutional setting of
art schools.
Your studio is filled with your works of art all around. They are all over walls and the
floor of your studio. Do you get support and inspiration from your works at stages of
production? Is it a part of the production process? Is it possible to work on several
projects at the same time?
I’m always working on many different pieces at once. Yes, works do inform each other as
well as techniques and materials. Sometimes it works in reverse, where I like what is
happening in an early state of a drawing, but am unwilling to refrain from working on it
more, so I take a trace of it, save the original, and then keep working on the trace. Sometime
this happens many times in a row. Last winter I worked on one series of portrait busts for
the entire season. It wasn’t something I planned to do, and I also worked on other works,
but this was the first time I produced more than 40 drawings concentrating on exploring a
single structure. I kept working on it because it was fascinating to see how pieces would take
different paths.
I think there is a connection between you and Willem De Kooning. I also introduced
you to Semiha Berksoy and Fikret Mualla in our talk. I feel you have a similar
language with these artists, who hold a special place in art history… What are you
inspirations? What’s that triggers you to work?
I think there are some similar actions and attitudes within the studio. Although our imagery
ends up being quite different, De Kooning at times shares a bit of an “anything goes”
attitude, collaging paper directly into canvas works (some of which still have the thumb-tacks
embedded in the paint), and we both take mono-prints of work in progress, allowing to
work on multiple pieces at the same time that share a structure. Matisse and his use of
multiples is also a big one for me, although again our imagery is vastly different.
When you introduced me to Berksoy’s and Mualla’s images I immediately felt an affinity with
their psychological tenor. I can see some similar emotive qualities in mine and their imagery
and in the way their images are painted by favoring the inherent qualities of paint, over strict
rendering.
I also feel a connection to the COBRA group of artists. And something I keep noticing in
work I enjoy is that it is related to some type of conflict whether it’s made around the time
of war, or of some other socio-economic or racial conflict. I’m not talking about work that is
overtly political, but work that has its politics embedded in its blood. And perhaps conflict is
not the most appropriate word. Perhaps it’s more struggle and aggression.
What are your expectations from and plans for the future?
I am currently working toward a couple of important group shows. The nearest exhibition is
titled “HOPE DESPITE THE TIMES” and opens the 21st of November at Ziehersmith
Gallery in New York. Another one will be at Tom Christoffersen Gallery in Copenhagen.
I’m also working on a book project with a friend and artist Guil Macedo. He is taking the
photographs and is doing the layout. It will basically be a presentation of a slice of my work
from the past year or two, with some studio shots and a piece of writing or two. It’s planned
to be released alongside a solo show in Brooklyn in 2014, which is still in the planning
stages. In addition, while it’s nice to show in New York because I live here, I think it’s
important to show in many different places as a way to broaden the community I’m involved
in. So far, Copenhagen has been great and the work has been received with a lot of
enthusiasm there. So I’ll be searching for other international opportunities that may be
similarly positive.