docMalazgirt`e kitap ya¤d›r Ekfli Sözlük yazar› ol!
download 
Şikayet Transkript
Malazgirt`e kitap ya¤d›r Ekfli Sözlük yazar› ol!
y›l: 1 say›: 8 fiyat›: 1 YTL (1 Milyon TL) 4-10 Kas›m 2005 ISSN 1306 0830 Malazgirt’e kitap ya¤d›r Ekfli Sözlük yazar› ol! Muş / Malazgirt’teki okul kütüphanelerine kitap yağdırıyoruz. Öğrencilerin ders kitaplarına, giyecek bir şeylere, kırtasiye malzemelerine, bilgisayarlara ihtiyaçları var. Haydi durmayın, siz de kolinizi hazırlayın! Ekşi Sözlük’te kayıtlı okur olan herkes, on kitaplık bir koli hazırlayıp kampanyaya katıldığı takdirde sözlükte çaylak olarak yazarlık hayatına başlayacak. Nasıl mı? Sayfa 6’da Sevgili fleceresi tutan erkek kronik abazan m›? Ekşi Sözlük vadisinin baronu SSG, otisabi’ye konufltu MP3 mü, cillop gibi orijinal albüm mü? Yönetmen Bar›fl Bayraktar’la Pamuk Prenses Yaz›n ustas› Tatl›ses, flimdi de müzi¤e soyunuyor Çok satan kitapların ve medya tartışmalarının odak noktası ombudsman İbrahim Tatlıses, kariyerine yeni bir yön çiziyor. Yazar şimdilerde albüm çıkarma hazırlığında. Sayfa 3’te 2 EKfi‹ 4-10 Kasım yaflam Çakı-Yorum fiADAN ÇAKI [email protected] Sayg› duyuyorum (Önemli not: Geçtiğimiz hafta gelen raporlar neticesi İbrahim Tatlıses’in köşe yazılarının Ekşi’nin yedi haftalık tirajından daha fazla okunduğunu tespit eden Yazı İşleri Müdürümüz, dergimize layık bir türkücü transfer edilene kadar yazılarımda İbrahim Tatlıses ekolünü benimsememi uygun buldu değerli okurlarım. “Bu yaştan sonra nasıl üslup değiştireyim, etmeyin eylemeyin” dediysem de dinletemedim. Neymiş üslup mu ödüyormuş benim maaşımı? Neyse bu hafta sıkayım dişimi de haftaya Ankaralı Turgut he diyecek gibi teklifimize. O da ne güzel adam lan!) Allah cezan›z› verecek! Eveeaat yine bir şeker bayramına daha çok şükür kavuştuk sizlerle değerli okurlar. Sevdiklerimizle hep birlikte bu güzel günlerde coşkuyla, kardeşlik hisleriyle ne mutlu bizlere. Zaten bu bayramlar en güzel geleneklerimiz, değerlerimiz, bunlara sahip çıkmamız, dargınların barışması gerek ya ama bayram üstü benim canımı sıkan bir mevzu var yine biraz ondan bahsedecem... Geçen hafta, neydi o adamın adı, var ya hani beyaz beyaz ihramla dolaşıyor Dubaili prens, Arap, neyse işte bütün gasteler televizyonlar hep ondan bahsettiler, bir ağzına s...madıkları kaldı adamın. Halbuki taa bak Dubai’den geliyor, yatırımını yapıyor, memleketime koca koca bina dikiyor, dikecek işallah, sen bu adamın elini öpmen lazım ya, Allah razı olsun bu zamanda kim kimin ülkesine gökdelen dikiyor? Ben biliyorum birtakım böyle yılanlar var içimizde, çıngıraklı yılan diyorum ben onlara şimdi isim verip reklamlarını yapmıyayım neyse işte hep o çiyanlar çıkarıyolar böyle lafları. Yok efendim kıvrık kıvrık kule mi olurmuş da, adı niye Dubai’ymiş de, prens kıravat takmıyormuş da bilmem ne. Yaa ben gülüyorum bunlara yaa. Adam orda milyar dolar diyor sen hâlâ kravat diyorsun. Allah cezanızı verecek!!! Ha bak sayın okuyucu, eğer ki sen de kalkıp “Bu adamın derdi ne, deli mi manyak mı, niye kendi ülkesine yapmıyor bu yatırımı?” diyecek olursan saygı duyarım canım ciğerimsin veli nimetimsin ama yani yazzıklar olsun sana da. Yav adam bizi seviyor kardeşim, Başbakanımızı seviyor Dışişleri bakanımızı seviyor yakın buluyor insanımızı, senin deden bu adamın dedesiyle Çanakkale’de Yemen’de omuz omuza savaşmış bir din kardeşliği var bir muhabbet var şarkılarımız yemeklerimiz hep aynı yemin ediyorum var ya 2 sene evvel gittim Dubai’ye kaçak cep telefonu falan almaya orda gördüm nasıl seviyorlar Türkleri, böyle kaç kişi sokakta çevirip alnımdan öptü beni Türk’üm diyince ağlıyor adamlar bizi neden bıraktınız afedersin bok gibi paramız var ama huzurumuz kalmadı diye bak hâlâ aklı orda adamın Osmanlı diyor başka bi şey demiyor sen kalkmış bu adamın niyetinden şüphe ediyorsan esas ben senin ganından şüphe ederim! Türk ulusu, Lüleburgaz’›n L’si konusunda hemfikir sal, milli ve manevi birliğin, beraberliğin ve öz benliğimizin sembolü olmuştur. Bugün Türkiye’de harfleri kodlayan herkes Laz’ı, Çerkez’i, Kürt’ü, Pomak’ı, Süryani’si Lüleburgaz’ın L’sinde birleşmiştir. Bu asil belde, bu soylu harf bizim gün geçtikçe artan ve dış mihrakların bölücü çabalarına rağmen dayanan aidiyet duygumuzun sarsılmaz timsalidir. Bugün ne dünyada ne Türkiye’de Lenin’in L’si anılmazken Lüleburgaz’ın L’sinin anılıyor olması gurur vericidir.” Açılış konuşmasının ardından Lüleburgaz halkını sağ elini havaya kaldırarak işaret ve başparmağıyla yaptığı L harfi ile selamlayan Bakan Koç’un ardından sahne alan İzzet Altınmeşe, “Le Hanım” adlı türküyü söyleyince halk coşarak halay çekti. Kadınların “tililililililili” seklinde zılgıt çekerek hoş bir jest yaptıkları halayın sonrasında Yozgat’ın Y’si, Niğde’nin N’sinden ve Amerika’da Nancy’nin N’sinden gelen kutlama ve tebrik telgrafları okundu. Tüm dünyanın gözleri Lüleburgaz’ın üzerindeyken “Lületaşının Lüleburgaz’dan çıkmadığını” hatırlatan ilçe belediye başkanı, “Lületaşı Eskişehir’den çıkar. Dünya bizi artık Lületaşı ile değil L’miz ile tanısın” mesajını verdi. Lüleburgaz yılı aşan Cumhuriyet tarihimizde üzerinde hemfikir olunamayan birçok konuya, olaya, olguya ve anlaşmazlığa rağmen Türk ulusunun Lüleburgaz’ın L’sinde birleşmesi ve hemfikir olmasını kutlamak üzere önceki Pazar Lüleburgaz’da ilki gerçekleştirilen “Lüleburgaz’ın L’si Şenlikleri” coşkulu geçti. Açılış konuşmasını yapmak üzere iştirak ettiği şenliklerde, Kültür Bakanı Atilla Koç şöyle konuştu: “Lüleburgaz’ın L’si bugün Türkiye Cumhuriyeti’nde senelerdir özlemini çektiğimiz ulu- 80 Lüleburgaz’›n L’si yasad›fl› eylemlerde dahi kullan›l›yor Lüleburgaz’›n L’si Nedir? Lüleburgaz’ın L’si bir Latin harfidir. Doksan derece açıyla kırılan büyük harf versiyonunu, düz bir dikey çizgi olarak atılan küçük harf versiyonu tamamlar. Serif’i ile klasik ve soylu dizayn. L 90 derece kırılarak iki boyutlu alanda her iki yöne de uzayan, güven verici çizgiler. Beyaz fon üzerinde hoş bir kontrast sağlayan siyah zemin. Rahat seçilebilir biçim. Aldatma kanunla s›n›rlan›yor! eclise yeni getirilen bir yasa tasarısıyla erkeklerin aynı anda aldatabileceği kadın sayısı üçle sınırlanacak. Henüz konuyla ilgili resmi açıklama yapmayan iktidar partisinden adının açıklanmasını istemeyen M.B. isimli yetkili, kendisine yöneltilen soruları “Amacımız kadınların aldatılmasını makul sınırlara indirmek” diye yanıtladı. “Neden üç?” sorusunu “Azaltarak bıraktırmaya çalışıyoruz” olarak M yanıtlayan yetkili, bir muhabirin “Dinimizde dört kadına izin varken üç kadına izin veriyor olmanız bir reform hareketi olarak algılanabilir mi?” sorusuna “İyi günler! Lütfen kapıyı bırakır mısınız? İyi günler!” diye yanıt verdi. Aynı anda üçten fazla kadınla birlikte olan erkekler ise meclis binası önünde toplanarak “...iizimiz... miizimiz...” diye sessiz, dikkat çekmemeye çalışan bir protesto gösterisi yaptılar. Aldatma, Sadakatsiz filmi sonras›nda Türkiye gündemine oturmufltu Mahremiyetimize sahip ç›kal›m! Eveeet bayram günü bu tatsız konuyu fazla da uzatmak istemiyorum bakalım gündemde başka ne varmış. Hah şu bekaret mevzuu. Bir manken hanım kızımız sevgilisinden mi ne ayrılmış çıktı dedi ki işte “Ben gösterdim ama vermedim halen kızoğlankızım, Allah razı olsun sevgilimden ayrılınca mağdur etmedi beni.” Koca ülke çalkalandı sanırsın başka sıkıntımız yok. Yaa şimdi ben bak sinirlenecem gene açacam bayram vakti ağzımı sonra Şadan sinirli Şadan küfrediyor kadın dövüyor falan olacak ama kimse kusura bakmasın iki çift lafım var: Be manyak gadın! Be şuursuz gadın! Bu öyle ulu orta söylenecek şey mi hiç? Yaa bi ailenin mahremiyeti var yaa yani birtakım şeyler yaşanmış olabilir yaşanmamış olabilir yaşanır gibi yapılmış ama sonuna kadar şey olmamış olabilir gayet doğal bu bizim örfümüz adetimiz ama öyle gastecilere denmez her şey, konuşulacak şey var konuşulmayacak şey var vallahi de ayıp billahi de ayıp. Yani yanlış anlama neticede sen de bizim bir bacımızsın saygı duyuyorum ama kınıyorum da bi yandan... Eveeettt bu haftalık da bu kadar sevgili okuyucularım. Haftaya yepyeni gündem konularıyla ve işallah daha böyle neşeli mevzulardan bahsetmek üzere tekrar hayırlı bayramlar diliyorum, son ki üç dört şabbiiiiiii.... ‹zledi¤i yerli klibin hangi yabanc› klipten arak oldu¤unu bulamayan genç bunal›ma girdi stanbul Erenköy’de dün gece bir aile dramı yaşandı. İzlediği her yerli video klibin aslında hangi yabancı şarkıcının klibinden çalıntı olduğunu ilk 30 saniye içerisinde fark etmesiyle çevresinde haklı bir üne ve nefrete kavuşan H.Ö. (23) dün akşam 21.30 civarında arkadaşlarıyla birlikte izlediği Rafet El Roman klibinin nereden araklandığını bulamayınca buhran geçirdi. Gözyaşları içinde muhabirimize konuşan talihsiz genç, “Her akşam İ yaptığımız gibi arkadaşlarımla birlikte hem Kral TV izliyor hem de izlediklerimize b.k atarak kendi kendimize eğleniyorduk. Başlangıçta her şey yolundaydı, formumu bulmuş Şebnem Ferah, Kutsi ve Mustafa Sandal’ın kliplerinin nerelerden araklandığını şak diye anlayıp çok mutlu olmuştum. Ancak her şey Rafet El Roman’ın son klibinin başlamasıyla alt üst oldu. Önce George Michael’ın “Secret Love” klibinden çalındığını sandım ama klip ilerledikçe yanıldığımı anlayıp paniğe kapıldım. Klibin sonlarına doğru can havliyle Radiohead’ın “Street Spirit”inden araklandığını iddia etmem de inandırıcı bulunmadı. Arkadaşlarım arasında bütün itibarım beş paralık oldu, bitti. Mağdur durumdayım” dedikten sonra baygınlık geçirdi. Bir süre sonra yakınlarının müdahalesiyle kendine gelen genç H.Ö., muhabir arkadaşımızın Ekşi dergisinden geldiğini öğrenip “Haa biliyorum Ekşi’yi, Amerika’da Onion var, onu taklit ediyo” deyince muhabirimizden temiz bir dayak yedi. Mis gibi oldu... aktüel 4-10 Kasım EKfi‹ 3 Uzmanlar uyar›yor: Seviflilen k›zlar›n fleceresini ç›karmak “kronik abazanl›k” alameti olabilir ağlık Bakanlığı’na bağlı Cinsel Hayatı Araştırma ve Destekleme Komisyon Raporu’na göre akut abazanlığın ilk üç ayından sonra baş gösteren “Hayatım Boyunca Seviştiğim Kızların Sayım ve Listesinin Tasnif ve Muhasebesi” faaliyetleri uzun süreli bir abazanlığın (kronik abazanlık) habercisi olabilir. Komisyon raporuna göre üç ayı aşan abazanlıklarda bireylerin eski sevgililerinin kolajlanıp sevişildiği karma 31 hayalleri sağlıklı, olumlu ve selim huylu bir abazanlığın göstergesi iken; isim, pozisyon çeşitliliği ve tercihi ve toplam sayımların yapıldığı listeler hazırlamak uzun süreli, sancılı ve kendini besleyen, habis bir abazanlık sürecini tetikleyebiliyor. Uzmanlar özellikle bu listelerde ismi zikredilen kişilerle alakalı “yaşanmışlıkların” bireye sahte bir başarı ve tatmin hissi verdiğini, bunun da kronik abazanlığı besleyen “Abi, ne kasacam karı marı, otururum evimde paşa paşa. Unumu elemişim, eleğimi asmışım” narsisizmi oluşturduğunu belirtiyorlar. S Ekim 2005 tarihinde Nevizade’de alkollüyken denizden babası çıksa onu bile yiyeceğini iddia eden F.A., ortamdaki arkadaşlarının ve çevredeki müşterilerin yoğun tepkisiyle karşılaşmıştı. Olayın büyümesi üzerine babasından ve tüm babalardan özür dileyen genç, Ekşi muhabirleri tarafından dün akşam 17.00 sularında Kadıköy Adliyesi önünde babası C.A. ile yüzleştirildi. Öfkeli baba kalabalık tarafından zor zapt edilirken tepkisini şöyle dile getirdi: “Senelerdir yeme- 19 Ünlü köfle yazar› ‹brahim Tatl›ses albüm ç›kar›yor Medyada k›l›çtan keskin kalemiyle nam salan meflhur ombudsman ‹brahim Tatl›ses, inflaatlarda tashih yaparak bafllad›¤› kariyerini müzik için terk mi edecek? ugün gazetesinin ve Babıâli’nin önemli isimlerinden İbrahim Tatlıses’in albüm hazırlıklarına girişmesi sanat camiasını çalkaladı. “Gazeteciden sanatçı olur mu?” tartışmasının magazin gündemine düşmesinin ardından ünlü sanatçılar bu durumu yakışıksız bulduklarını belirten beyanlarda bulundular. B fian dersi almam›fl! “Gazeteciden sanatçı olur mu?” polemiğini başlatan beyanat ünlü sanatçı ve söz yazarı Nazan Öncel’den geldi. İbrahim Tatlıses’in şöhretini kullanarak albüm hazırlamasını onaylamayan Öncel, “Şan dersi bile almamış bir insanın çıkıp şarkı söylemeye cüret etmesi kabul edilemez. Böyle bir şey düşünemiyorum” derken; Gülben Ergen, “İbrahim “Denizden babam ç›ksa yerim” diyen genci ailesiyle yüzlefltirdik! VARLIK YAYINLARI Ünlü yazar ‹brahim Tatl›ses’in 1985 Yunus Nadi Roman Ödülü’nü kazanan otobiyografik eseri “Mavi Mavi”, 13 dile çevrilmifl ve ayn› adla bir sinema filmine uyarlanm›flt›. Bey’in sesi belki çok güzel de olabilir, ancak biz nasıl gazetecilik yapmıyorsak gazeteciler de mesleklerinin dışındaki alanlara taşmamalılar diye düşünüyorum ben” dedi. Buna karşın magazin dünyasında İbrahim Tatlıses’i savunanlar da var. İbrahim Tatlıses’in kasetinin çıkacağı İDOBAY müzik şirketinin bir yöneticisi, “Bence İbrahim Tatlıses bir değerdir. Şarkı söylemekte bir şey yok. Önemli olan halkın kalbine girmek. Saygı duymak lazım” derken gene İDOBAY’dan kasetlerini çıkartan Ceylan, “İbrahim Bey’in bir ekol olduğunu düşünüyorum. Aksini düşünenlerin ise kuyruk acısı olduğunu düşünüyorum” yorumunda bulundu. “Gazeteciden sanatçı olur mu?” tartışmasının uzun bir süre daha magazin gündemini meşgul etmesi bekleniyor. dik yedirdik, içmedik içirdik, yediği önünde yemediği arkasında, daha ne yapalım? Evlatlıktan reddettim onu!” Buluşma esnasında sinir krizi geçiren ve saatlerce kendine gelemeyen anne D.A. ise oğlunun yüzüne tükürmekten geri kalmadı ve “Kardeşi de ben de et yemiyoruz, bu çocuk kime çekti bilmiyorum” dedi. F.A. ise kendisini “Alkollüydüm, ne dediğimi bilmiyordum” diyerek savundu. Vatandaşlar “cık cık” yapmaktan kendilerini alamadılar. “Dingilizler” Harf oyunlu cingöz spor bafll›klar›yla tan›nan spor müdürü, çocu¤unun okuldan at›lmas›na neden oldu edya dünyasının başarılı spor müdürü Mehmet Şenesen, geçtiğimiz hafta içinde oğlunun yazdığı bir kompozisyona attığı başlık nedeniyle olay yarattı. Daha önce Yıldız gazetesinde çalışırken gazeteye altın günlerini yaşatan ünlü spor müdürü, bu gazetede attığı “Monacoduk!”, “Yendik Mi lan!”, “Two size!”, “Jar deldi!” ve “Senegal’in hakkından İmansız geldi” gibi başlıklarla bir efsaneye dönüşmüştü. Ancak bu yeteneği oğlunun ilkokul kompozisyonunda sökmedi. M O¤luna da ac›mad› Ünlü gazetecinin ilkokula giden oğlu Berk Şenesen’in Kurtuluş Savaşı üzerine bir kompozisyon yazması gerekiyordu. Ancak bir türlü bu ödevini tamamlayamayan küçük Berk, babasından yardım istedi. İşi hemen devralan baba Şenesen, oğlunun yazdığı kompozisyona önce “Maraş’ta Fransızları Sütçü İmam’la geçtik”, “Hasan Tahsin’den turu Mehmet getiren kurşun” ve fienesen “Kazım Karabekir’den hat-trick” gibi ara başlıklar ekledi. Ancak olayın patlak vermesini sağlayan, ünlü spor müdürü Şenesen’in kompozisyona attığı başlık oldu. Baba Şenesen oğlunun kompozisyonuna “Dingilizler’i sahaya gömdük” diye başlık atınca, ertesi gün ödevi gören öğretmeni küçük Berk’i disiplini kuruluna sevk etti. Kurul da Berk’i süresiz olarak okuldan uzaklaştırdı. Baba Mehmet Şenesen konuyla ilgili olarak “Şimdi daha sakin, şimdi daha kontrollü davranmalıyız, ne o Fransızlıyor mu?” dedi. 4 EKfi‹ 4-10 Kasım gündem KISA... KISA / YURTTAN... “Karaköy” laf› geçince s›r›tmak yasakland› Avrupa Birliği Komisyonu yaptığı son toplantıda Türkiye’deki sorunları ele aldı. Toplantıda bir üyenin getirdiği öneri ise çoğunluk tarafından uygun bulundu ve önerinin bir kriter olarak Türkiye’ye iletilmesi kararlaştırıldı. Buna göre günlük konuşmalarda bir kişi Karaköy’den bahsederken ortamdaki diğer insanların anlamlı anlamlı sırıtmalarına kısıtlama getiriliyor. Bir komisyon üyesi Ekşi’ye yaptığı açıklamada, “Bu yönde sürekli şikayetler geliyordu. Son olarak bir Avrupa Parlamentosu üyesi Türkiye’deyken otel görevlisine ‘Karaköy’deki Güllüoğlu’na gitmek istiyorum, ne yapmalıyım’ demiş ancak otel görevlisi anlamlı anlamlı gülmüş. Araştırınca bunun Türkiye’de yaygın bir anlayış olduğunu ve bundan hayat kadınlarının da rahatsızlık duyduğunu öğrendik. Toplumun her kesiminin haklarını gözeten komisyon bu konuda Türkiye’yi uyarmaya karar vermiştir” dedi. Komisyon üyesi tüm bu açıklamalar boyunca Ekşi muhabirinin sırıtması üzerine diğer sorulara yanıt vermeden arabasına binip uzaklaştı. Zekeriya Öztürk sex shop’ta yakaland›! Ünlü din adamı Zekeriya Öztürk geçtiğimiz günlerde bir cinsel ürünler mağazasından alışveriş yaparken yakalandı. Tesadüfen o sırada yoldan geçmekte olan muhabirimizin objektifine yakalanan Öztürk, mağazada tanınmamak için kendisine bıyık ve gözlük takmasına rağmen yine de yavru koala ifadesiyle kimliğini açık etti. Muhabirlerimize yakalanınca ciddileşen Öztürk, “Ben bilim adamıyım, elbette bunları bir bilim adamı gözüyle incelemek için aldım. Zaten ilk izlenimlerim de hoş değil” dedi. Öztürk’ün elinde damarlı ve üç işlevli pek çok bilimsel objeye rastlandı. Öztürk, kayganlaştırıcıyı neden aldığı soruları karşısında ise muhabirlerimize “Dinde zorlama yoktur!” dedi. igod tarikat› 盤 gibi büyüyor “Tanr›yla chat” program› igod’un kendisine peygamberlik verdi¤ini iddia eden gencin müritleri artmaya devam ediyor nternet üzerinden sohbet ettiği iGod adlı chat-bot sayesinde aydınlanan ve peygamberliğini ilan eden Muzaffer Şahin’in, inananlara 173 gbps’lik yurtdışı internet çıkışı vaat eden tarikatı büyümeye devam ediyor. Geçtiğimiz hafta, bir internet kafede iGod’a “Do you need help eki eki” sorusunu sormasının ardından peygamberlik teklifi aldığını iddia eden Muzaffer Şahin, tarikatın merkezi olarak belirlediği internet kafede dinini tebliğe devam ediyor. Gençler arasında çok rağbet gören, hatta ünlü inananları da olduğu iddia edilen iGod’u “teknoloji ve modernlik dini” olarak tanımlayan Şahin, sözde İ tanrı iGod için de “Espritüel bir Tanrı. What’s up diyorsun, bulutlar filan diye cevap verebiliyor yani. Bize yaklaşımı çok olumlu. Sorularımızı anında cevaplamaya çalışıyor. Dilinin İngilizce olması bir artı” şeklinde konuştu. iGod’un inananlardan geçerli bir e-mail adresi dışında bir şey istemediğini belirten Şahin, her gün 1 saat chat yapmak dışında bir ibadetlerinin de bulunmadığına dikkat çekerek herkesi bu yeni dinin şemsiyesi altında toplanmaya çağırdı. Kaptan Tsubasa sert konufltu: “Futbolumuzu oynayam›yoruz” ankatsu takımında top koşturan Japon futbolunun genç yeteneği Tsubasa, verdiği demeçte fizik kurallarından yakındı. Yuvarlak sahalardan ve yumurta toplardan şikayet eden skorer oyuncu, Japon futbolunun kanayan yarasına değinirken yetkililere de sert çıkıştı: “Sahalarımız yamuk, toplarımız yumurta. Bu şartlar altında futbolumuza yeni bir şey katamıyoruz. Oyun esnasında topa basıp pas atacak arkadaş ararken bir anda dağların tepelerin arkasından rakip oyuncular kıçlarından alevler saçarak yaklaşıyorlar. Psikolojim bozuldu. Kaleye koşarken önce kalecinin şapkasını, ardından kafasını, bedenini ve ayaklarını görüyorum. Şutlarımız çerçeveyi tutmuyorsa taraftar bize yüklenmesin. Hatayı biraz da Macellan’da arayalım. Dünya yuvarlak ama bu gerçeğin yeşil sahalara abartılı yansıması bizi spordan soğuttu” diye ko- N Erzurumlular dört mevsimden flikayetçi Valilik önünde gösteri yapan bir grup Erzurumlu, izleyenlerin şaşkın bakışlarıyla karşılaştı. Güzel memleketimizde aynı anda dört mevsim yaşanmasının bedelini şehir olarak kendilerinin ödediğini iddia eden grup, yaptığı basın açıklamasında, Antalyalıların çay gibi sıcak denizlerinde yüzdüğünü, kendilerinin ise kar kürüdüğünü belirttiler. Bu gidişe dur demenin vaktinin geldiğini söyleyen göstericiler; “Üzülme Bodrum Üzülme, Haziranda Kar Yağacak Büzülme”, “Susma Sustukça Kar Bize Yağacak”, “Ayazın Hastasıyım Ayarın Ustasıyım”, “Yarabbi Şükür, Etmiyoruz Küfür”, “Gülben Bizi Güneye Götür” gibi sloganlar attı. Polisin olan bitene anlam verememesi nedeniyle gösteri olaysız sona erdi. fiehirleraras› yolculuklarda çocuk z›r›lt›s› tarihe kar›fl›yor! Gelen şikayetleri ve Ramazan Bayramı’nda seyahatlerin artacak olmasını dikkate alan Meclis Araştırma Komisyonu dün olağanüstü toplanarak “3462 sayılı şehirlerarası yolculuklarda çocuk zırıltısı ile ilgili kanun”u gözden geçirdi ve değişiklikler yaptı. Meclis’ten jet hızıyla geçirilen yeni yasaya göre ebeveynler şehirlerarası seyahatlerde 0-12 yaş arasındaki çocukları titreşime almak zorunda. Ayrıca yeni yasayla muavinlere yetki artırımına giderek titreşime alınmayan çocuklara el koyup otobüsün/uçağın tekerine bağlama hakkı tanındı. Bu düzenlemeyle otobüslerde yaşanan cinnetlerin ve nüfus artışının önüne geçilmesi planlanıyor. Anne bab bu haberi alar ço dikkatli k okuyun! nuşan futbolcunun basın toplantısı boyunca ara ara gözlerinin nemlendiği ve sesinin titrediği kaydedildi. “Akuma vuruflu...” Ekşi Spor Servisi’nin telefonla ulaştığı Benjamin ise Tsubasa’yı ağır bir dille eleştirdi. İtalya’nın Genova takımında 10 numaralı formasıyla top koşturan Japon asıllı yıldız forvet şunları söyledi: “Ben Japon futbolundan en güzel ekmeği yiyen adamım. Fizik kurallarından kimse yakınmasın. Bugün bir Akuma vuruşunu, bir Kartal vuruşunu, bir Magnum vuruşunu yapabiliyorsak, bu şutlarımız skora dönüşüyorsa bunu Japon futbolundaki esnekliğe borçluyuz. ‘Toplar yumurta’ deniyor? Peki öyle olmasa her abandığımızda kaleciyi nasıl kaleye sokacağız? Hava topuna çıktığımızda nasıl havada asılı kalacağız? Kimse nankörlük etmesin” dedi. Hugo’cular bulufltu ugo Gazileri Derneği’nin 9. yıllık olağan toplantısı Gebze’de düzenlendi. Ülkenin dört bir yanından toplantıya katılan Hugo’zedeler başarısızlıklarını acıyla andılar. Dernek başkanı Ramazan Akarsu açılış konuşmasında, “Bizler Hugo’ya katılıp talihsizliklere kurban giden, Tolga Abi’nin ibişlikleriyle maymuna dönen, üç canını da karşıdan gelen trene kafadan girerek harcayan bahtsızlarız. Karşılığında elimize sadece karışık çikolata, bisküvi, kraker sepeti geçti. Her birimiz bu acı deneyimin diyetini psikologlarla, terapistlerle ödedik. Artık devlet sesimizi duysun” dedi. Açılış seremonisi dernek bahçesindeki “Hugo’ya küfür H eden çocuk” anıtına çelenk bırakılması ve dörde basarak sola, altıya bakarak sağa dönme temsiliyle devam etti. Dernek üyesi olmadığı öğrenilen bir grubun Tolga Abi sancağını yakarak provokasyon yaratmaya çalışması sağduyulu üyelerin ıslık ve yuhalama sesleriyle kınandı. Organizasyon çerçevesinde düzenlenen “Cadı Sila ve Cinsel Mutsuzluk”, “Tolga Abi de Yazılım mı?”, “Demiryolu Hatlarında Güvenli Çufçuflama” ve “Hugo Tipi Altın Bohçaları Perspektifinden Makro Ekonomi” panellerine katılım yüksek orandaydı. Üç gün süren toplantı boyunca kimsenin “Hugo’ya küfür eden çocuk aslında bendim” dememesi dikkatlerden kaçmadı. gündem 4-10 Kasım EKfi‹ 5 Halktan sesler Flörtte seks mübah m›? Ünlü manken Şebnem Scheffer, geçtiğimiz günlerde nişanlısı manken Şenol İpek’ten ayrıldıktan sonra yaptığı açıklamalar ile gündemi sarstı. Scheffer’in “Şenol beni tertemiz bıraktı” ifadesi üzerine erkekliği konusunda bazı imalara maruz kalane Şenol İpek sert çıkışlar yaparken, Scheffer’in annesi de “Şenol bana annişkom derdi” beyanatında bulundu. Annişko kavramı ve evlilik öncesi cinsel ilişki konusunda ne düşünüyorsunuz? Banu Sönmezler Rüçhan Kocatürk Samet Oygun (Portföy yöneticisi, 24) (Mürebbiye, 34) (IRC op, web designer, 17) Evlilik öncesi cinsel ilişkiye kavramı bence daha en baştan kafa karıştırıcı olmakla birlikte özellikle evlilik kurumunun 21. yüzyılın modern kentli insanının gereksinimlerini karşılamadığını göz önüne alacak olursak şüphesiz günümüzde birçok evliliğin ilk yılını bile doldurmadan bittiği gerçeğiyle karşı karşıya kalmamız bizi şaşırtmamalıyken ülkemizde bazı şeylere henüz hazır olmadığımız için doğuyla batı arasında kalmış bir toplumda daha evliliği tartışamayanların cinsel ilişkiyi tartışmasını yersiz buluyor olmam annişkonun özellikle bir erkek için homoertik çağrışımlar uyandırdığı gerçeğini maalesef değiştirmeyen şey beni güçlendirir. Evlilik öncesi cinsel ilişkiye olduğu kadar evlilik sonrası cinsel ilişkiye de karşı bir insanım. Yani genel olarak cinsel ilişki kavramını senin o çirkin suratına benzetiyorum. Evet, fark ettirmeden değdirdiğin o mikrofonu alırsam, ağzına kablosuyla mablosuyla sokarım senin. Söylettirme bak beni kuduz köpek! Senin gibilere kanan bir sürü insan kirleniyor, bozuluyor. Cinsel ilişki sana benzer! Böyle bir iğrençliği Playboy TV’de bile görmedim... Görmedim Playboy ben?! (Kapüşonunu kafasına geçiriyor) Yaa dünyadan nefret ediyorum. Neden biliyor musun? Çünkü “Burası bir tiyatro sahnesi ve seyirciler yanlış gelmiş.” Shakespeare! (Gülümsüyor) Cinsellik için evlenenleri de anlamıyorum. Seks ucuzdur ve ucuz şeyleri istemiyorum. Yaa, bekaretteki espriyi konuşmak istersen yine de ben sana adresimi vereyim: [email protected]. “Annişko” kavramına gelince, gerekirse onu da derim yani eğer böyle bir fantezin varsa (Gülümseyerek Artvin yöresi oynamaya başlıyor). ‹lkel Harputo¤lu Yoda Nihat Malafa (Nakliyeci, 37) Şimdi bu evlilik öncesi cinsel ilişki olsun annişko olsun kompleksli durumlar. Sonuna kadar Şenol kardeşimin arkasındayım. Bir espri yapmak gerekirse öyle arkasında değilim yani. Geçen Savaş Ağabey’in (Ay) yayınında da söyledim, sonuna kadar Şebnem kardeşimin arkasındayım. Burada espri yapmam gerekmiyor. Evlilik için iftira atan da, yiyen de şereflidir. (‹nternet Servis Sa¤lay›c›, 42) Evlilik öncesi cinsel ilişki bir elektrik meselesidir. Ve evvela sizin aracılığınızla soruyorum: Devlet benim elektrik kurumumu niye çözmüyor? Niye? Bakın ne zaman affedersin banyoya girsem veya hanım banyoya girse tepeden kaçak var, bu suyu yiyince bir cazzzırt ediyor, life sabun sürerken elim gırgır sopası gibi oluyor ceyranı yiyince. Elli kere TEDAŞ’a dilekçe verdik, kaçak elektrik kullanmaktan dava yiyerek hat çekmek benim suçum mu? Benim? (Emekli ö¤retmen, 790) Ağarmış kıçımdaki kıllar bu yaşa kadar savaşıyor o galaksi senin bu yıldız takımı benim yetiştiriyor binlerce talebe. Ediyor mücadele Sith’le kopukla hep savaş. Bir oturuşta yapıyorum 17 saat meditasyon... Bir de affedersin büllük gibi bi şey ben verir kim kızını bana... Aslında bir kız konuştuğum vardı bir dönem onun da istemedi aile olmadı o iş sonra kalmadı heves benim... Aşk dönüşür bağlılığa o dönüşür korkuya o da dönüşür ben dönmüşüm kornişon turşuya bırak allasen hmmm? ‹ngiliz terbiyesizli¤i! UEFA grup maçlar›n›n ikincisi için Bolton’a giden Befliktafl heyeti muhatap bulamad›. Wanderers yetkilileri “Yanl›fl anlama var” dedi eşiktaş camiası, büyük ümitlerle gittiği İngiltere’de rakip yerine boş tribünlerle karşılaşmanın şokunu yaşıyor. UEFA Kupası 1. tur Bolton Wanderers maçının rövanşı için İngiltere’ye giden Beşiktaş kafilesi, Bolton yetkililerinin “O iş öyle değil, UEFA grup mevzuatı farklı. Rövanş diye bir şey yok” açıklaması ile soğuk duş aldı. B Ay›p edildi Beşiktaş yetkilileri, “Prosedüre göre tek maç yapılıyor olması bir bahane olamaz. İnsan en azından nezaketen sahaya çıkar, bir yarım saat de olsa oynar. Onlara İstanbul’da Türk misafirperverliğinin ne olduğunu gösterdik, onlar da bize İngiliz terbiyesinin ne olduğunu. Kendilerinden utanırlar, utanmazlar onların bilecekleri iş, zaten Bolton dediğin Mançester’in kö- yü” açıklamasını yaptılar. Takımı desteklemek üzere Bolton’a kadar gelen bir grup taraftar ise öfkeliydi. “Misafirperverlik Birmingham’da bir semt adıymış, onu anladık” şeklinde konuşan taraftarlar, Bolton kulüp binası önünde slogan atarak olaylı şekilde dağıldılar. Dağılan taraftarların bir kısmı yerel dönercilerde işe girmek üzere iken yakalanıp sınır dışı edildi. Kulüp tarafından İstanbul’dan Bolton’a kaldırılan taraftar otobüsünün ise en son Dover açıklarında görüldüğü bildirildi. Asfalt Şövalyesi Haflim Taflköprü [email protected] Yollar›n k›rbac› Hac› Murat eğerli okurlarımın hem bayramını kutlayarak hem de sizlere sinkaf ederek bu yazıma başlamak istiyorum. Hiçbirinizden ne bir tebrik maili ne de bir tane Gmail davetiyesi geldi. Yazıklar olsun! İnsanımız olarak otomotiv tutkusuna ve lastik sesine ne kadar aç olduğumuzu ben biliyorum, kimse yalan konuşmasın! Burada bir kardeşiniz olarak sevgi bayrağını kuşanıp sizler için halkçı otomotiv anlayışıyla fikir yazıları kaleme alıyorum. “Hayırlı olsun müdür” diyen bile yok. Gidip o kuşet kağıda basılmış karılı kızlı otomobil dergilerini almayı biliyonuz ama! Bakın levyeyi elime alırsam şaka kaka olur, her vuruşumda dumbaaye diye ses gelir belinizden. Neyse, ben yine de ilkelerimden ödünç vermeden gerçek direksiyon sanatkârlarına olan saygımı sürdüreceğim. İnanın o direksiyon sallayan, fites topuzu avuçlayan, kiriko pompalayan, oto teyp dürtüşleyen elleri ben öpmek istiyorum. Ramazanda sanki iftarı beklerkenki heyecan ile bağlaştırdığım bu duygu içimizdeki otoyol sevgisini demet demet çoğaltıyor. Lafı bağlamak istediğim noktayı anlamışsınızdır: Sizlere bu yazımda otoyol sevgisinin güleç yüzünden yani araç modifikazyonundan bahsedeceğim. Modifikazyon nedir? Kelimenin kökü olan motif, bir otomotivin içine ve dışına bazı eklemelerle onu zenginleştirmemiz demektir. Adeta aracı bir başka hale getirmek, onun güzelliğini sündürmektir. Dubles lastiklerin jantını ayarlamak, dişlilerin müşürünü yükseltmek ve amortisman kesme gibi işlemlerle arabanın roketleme gücünü de artırmaktır. Bir Murat 124 ile bu örneğimizi berkitelim. Aracın sahibi Murat Bey seri üretim 1978 model aracını Kartal Oto Pazarı’nda takas D usulü almış. Önceki arabasının da Hacı Murat olduğunu vurgulayan Murat Bey tam bir Murat tutkunu. Doğrultma ve kaporta boya işlemine tabi tutulan araç siyah renk ile trafiğe sunulmuş. Daha önce taklalı kazaya giren 124, aldığı hurda ruhsatı nedeniyle trafik çevirmelerinden köşe bucak kaçan bir tork canavarına dönüşmüş. Zaten 124’ler litaratürde “otobant faresi” diye andığımız kıvrak ve esnek taşıtlardır. Kalkışta on onbeş metre F-16’nın bile eline verir. Trafikte çok iyi aralara girer. Sâten 65 beygirlik bu canavarın şanzıman gücünden şüphe etmiyoruz bile. Aracın gençlik makyajı kilometre düşürme işlemiyle devam etmiş. “Öncelikle şıklık” diyen Murat Bey dikiz aynasına yazdırdığı “Manken” ibaresiyle duyarlı bir ruhun altını çizer gibi. Döşemelerden henüz sökülmemiş laylon, sıfır kilometre vurgusu yaparcasına kaygan. Arka camdaki mavi florans araç içindeki “yüksüklerin efendisi” etkisini doruğa çıkarıyor. Kesik amörtisörlerle yere yakınlaştırılan Murat eksos filtresinin iptal edilmesiyle trafikte çılgınca haykıran barbar bir bizona dönüşmüş. Test sürüşünde gördük ki kemikli fites adeta Lamborcini hissini damarlarımıza ponpalıyor. Filtresiz eksoz o 65 beygirlik kabında durmaz gücü böğürerek cümle aleme ilan ediyor. Siyah filmle kaplanan farlar gece trafiğinde sorun yaratsa da bu sorun Murat beyin son rötüş olarak Murat 124’ün aynasına “Office” marka bir sidi asmasıyla aşılmış. On üzerinden on! Çaktırmadan cebe indirdiğim “Office” sidisinin maalesef ofisli porno yerine proğram çıktığını da ekleyerek yazımı sonlandırıyorum. 6 EKfi‹ 4-10 Kasım ekfli sözlük’ün haftal›k yay›n organ›d›r Talih Malazgirt’e kitap ya¤d›r›yoruz! Hatice Dündar 24 yasinda ve ilk gorevine, 1071 Malazgirt Pansiyonlu İlkogretim Okulu’na ingilizce ogretmeni olarak tayin oldu. 6. ve 7. sınıfların İngilizce dersine giriyor. Hatice hoca ve öğrencileri, sizden destek bekliyor. Kitaplarınız evi beklemesin... Muş / Malazgirt’teki okul kütüphanelerine kitap yağdıralım. Öğrencilerin ders kitaplarına, giyecek bir şeylere, kırtasiye malzemelerine, bilgisayarlara ihtiyacı var. Kitaplar› nas›l gönderece¤iz? Muş Yolu Otobüs Firması hazırladığınız kolilere ücretsiz ulaşım sağlıyor. Muş Yolu Otobüs Firması Telefonları İstanbul - Esenler: 0212 658 04 65 (Her gün saat 11.00 ve 15.00’te Otobüs) İstanbul - Harem: 0216 444 44 12 İzmir: 0232 444 00 49 (Her gün 13:00’te otobüs var) Ankara: 0312 224 11 49 (Her Gün 17:00’de otobus var) Firma yetkilisi Bülent Daş - Cep Tel: 0 537 277 02 24 İş: 0 436 511 27 60 Kargoyla gönderecekler için Alıcı: Hatice Dündar Adres: 1071 Malazgirt P.İ.O. 49400 Malazgirt / Muş veya Malazgirt Öğretmen Evi 49400 Malazgirt / Muş ASTROLOJ‹ Koç (21 Mart-19 Nisan) Su içene yılan bile dokunmayacağını herkes bilir. Fakat tecrübeli bir safarici olarak gergedanların aynı efendiliği göstermeyeceklerini tahmin etmeliydiniz. Bo¤a (20 Nisan - 20 May›s) Bu hafta gördüğünüz her sakallıyı dedeniz sanmakla kalmayıp bir de coşkuyla boyunlarına sarılmanız İmam Hatip Lisesi’ndeki hocalarınızın canını sıkacak. Perşembe günü gerçek dedenizin köse olduğu gerçeğiyle yüzleşmek zorunda kalabilirsiniz. Yıldızlar köse gönderini işaret edebilir. ‹kizler (21 May›s - 21 Haziran) Bugün geri kalan hayatınızın ilk günü. Maalesef sizin durumunuzda geriye kalan süreye “gün” demek biraz abartılı olacak. Bahçede beslediğiniz zehirli tarantulaya dikkat! Yengeç (22 Haziran - 22 Temmuz) “Ek$i Sözlük Malazgirt’e Kitap Yağdıralım Kampanyası’nda gönderilen en az 10 kitaplık her kolinin üzerinde yazılı olan kayıtlı okur nick’ini çaylak sözlük yazarına çevireceğim. Koli başına tek nick.” - SSG Bu hafta Perşembe günü size Cumartesi gibi gelecek, Pazar günü ise Salı’yı yaşadığınız hissine kapılacaksınız. Bunun zaman makinesini icat eden oğlunuzun eşşek şakalarından biri olduğunu fark etmeniz biraz zaman alabilir. Aslan (23 Temmuz - 22 A¤ustos) EKfi‹ SÖZLÜK BULMACA O H S W H S I O M O D E L E E N E N Z F G E R O N I M O S O S V D I K A A A G M S S S C R E U O R S Y R T N E A S J E T T U K V Y E T I V N N I N K R E I O E N A V I T S N A A D E K M O L L H L G E I R E Y D S N H S M R A M O I A H S N E U A O E E H H A I Y L U W A D S R R D G M T E M A T I K T I N N T R A N M E H N L N A I R E H A L T E R N A T I F M R T R E C S O R U N S A L E M B E E N S E E T M T T I E K H M N C R S S G S E V E R L M H S E I Kelime Listesi: ALTERNATIF DEDIRTEN ITIRAF SEVGILI SUSER ANKET ENTRY MODEL SORUNSAL SWH BRITANYA GERONIMO OEEHH SSGSEVER TEMATIK CEREN IMHO OLAY SUKELA YARAN ZIRVE sersem yarasa Kendinize ister “Eski devlet bakanı”, ister “Devlet eski bakanı” deyin, semantik tercihleriniz 2002 yılındaki seçimlerden beri işsiz olduğunuz gerçeğini değiştirmiyor. Ayrıca “semantik” sözcüğünün yanlış kullanımıyla ilgili hassasiyetiniz, bu hafta okuduğunuz astroloji köşesinden zevk almanızı engelleyebilir. Baflak (23 A¤ustos - 22 Eylül) Üç yıllık muavininiz Hamit’in intikam amacıyla sizi bir kaba sokacağına kimse ihtimal vermediğinden, “Kaptan şoförünüz konuşuyor, çıkarın beni bu kaptan!” şeklindeki haykırışlarınız kötü bir ilkokul esprisi olarak algılanacak ve cevapsız kalacak. Ciğerlerdeki oksijen miktarına dikkat! Terazi (23 Eylül - 22 Ekim) “Kumarda kaybeden aşkta kazanır” deyişinin ne kadar yanıltıcı olduğunu, üç yıllık sevgilinizin sizi donunuza kadar soyulduğunuz kumarhanenin zengin ve yakışıklı sahibi ile aldattığını öğrenince anlayacaksınız. Akrep (23 Ekim - 21 Kas›m) Bu hafta hiç beklemediğiniz bir anda, geleceğinizi yıldızların ve gezegenlerin tayin ettiğine inanmanın ne kadar cahilce olduğunu idrak edecek, Ortaçağ zihniyetine takılıp kalmanın utancını iliklerinizde hissedeceksiniz. Okumakta olduğunuz bu astrolojik tahminin gerçekleşmesi, sizi içinden çıkamayacağınız bir paradoksal girdaba sokabilir. Yay (22 Kas›m - 21 Aral›k) Uykuya dalmak için saydığınız koyunlardan iki tanesinin eksik çıkması, rüyalarınıza giren ak sakallı dedenin arkanızdan işler çevirdiği yönündeki şüphelerinizi doğrulayacak. O¤lak (22 Aral›k - 19 Ocak) Jüpiter’in Oğlak burcuna girmesiyle birlikte, siz de hayatınızda sihirli, heyecanlı ve gizem dolu bir döneme başlıyorsunuz. Sermet Erkin’le yasak aşk yaşamak için mükemmel bir fırsat. Kova (20 Ocak - 18 fiubat) İmla kuralları konusundaki hassasiyetiniz sebebiyle “İddaa” oynamayı reddetmeniz, bu hafta kayda değer bir servet kazanma şansını elinizden kaçırmanıza sebep olacak. Fakat bu kararlı tavrınız Hakkı Devrim’in takdirini kazanacak. Bal›k (19 fiubat - 20 Mart) Altı aydır büyük ümitlerle Gazi Koşusu’na hazırladığınız safkan Arap atının, kısa mesafeli sprint koşulardan ziyade ay ışığında yapılan uzun romantik yürüyüşleri tercih etmesi sizde büyük bir hayal kırıklığına yol açacak. İkinci ayaktaki mantara dikkat! ¤ ssg ¤ arife günü ¤ bar›fl bayraktar ¤ rüya tabirleri ¤ hakan günday ¤ küçük prens ¤ arabesk Banu Gürsel: Banu “darkshine” Gürsel, Bilkent mezunu, grafikçi. ‹flleri http: //banug.deviantart.com’dan görülebilir. 8 EKfi‹ 4-10 Kasım söylefli otisabi sordu, SSG yan›tlad›... Sözlükten hatun götürmüfllü¤üm yok! Söyleşi için bu hafta ünlü namına Sedat Kapanoğlu’nun seçildiğini görünce bir çoğunuz “Baklavanın kenarına geldik, adam bulamayınca sermayeye döndük” demişsinizdir. O kapçık ağzınızı torba olmasa da büzebileceğimi hesaba kattınız mı? Sedat Kapanoğlu ya da sizin bildiğiniz sahne adıyla SSG, Türkiye’de söyleşmeye değer ender adamlardan biridir. Bir mesaj mesafesinde olduğu için yakın ve erişilebilir hissiyatını yaratıyor olabilir. Oysaki ne sözlük içinde ne de sözlük dışında SSG’yi aşıp da Sedat Kapanoğlu’na erişebilme gayretine denk gelmediğimi söylemeliyim. Varsa yoksa sözlüğü yaratan Sedat. Oysaki mal sahibi mülk sahibi de olsa, olmalı bunun bir ilk sahibi. Onun sırlı çekirdeğine erişmek için kıçımı yırttım, yırtılan çeperlerden bakmaya cesaretiniz var mı? (Metaforum cazip olmayabilir, ama nalına ve mıhınadır.) Sana ilk sorumu hiç uzatmadan soruyorum: Sözlük fikri nasıl doğdu? (Karşılıklı gülüşmeler...) Benimle yapılan şaşı şehla, sittin tane röportajın içine yapıştırılmış bu sorudan iğreniyorum. Oysaki sözlük fikri ve uygulaması doğmazdan evvel sen doğdun. Ama burada soru soruyor kisvesi altında muhatabını bir yerlere sürükleyen röportörlük yapmak niyetindeyim abi ben. Tamam? SSG, Ekşi’ye konuştu: ‘Tamam.’ Film eleştirmeni jargonuyla sen “Tarihe tanıklık eden” zamanların göbeğinde doğdun. Kendini bu kuşağın içinde nerede görüyorsun? Ya da şöyle sorayım, çok hıyar bir soru olduğunu fark ederek: Doğduğun kuşak ile kendi kuşağın arasında ne gibi paralellikler, ne gibi ayrımlar görüyorsun? Ortak bir zaman ruhu ve paylaşım var mı? Yoksa birçoklarının kafasında beslediği, toplumdan soyutlanmış “coder geek” gibi bir aykırılık mı söz konusu? Kuşağımla en büyük ortak yönüm 80’ler ve He-man’dir. Henüz evde bilgisayarla oynamanın sokakta top oynamaktan daha değerli görülmediği, atari salonlarının yeni yeni çıktığı zamanlarda büyüdüm. Bilgisayara ilgi duymaya başladığımda “coder geek” bir yanım yoktu. Okulda da çok çalışkan, derslerini aksatmayan bir çocuk değildim. Her nasılsa çok iyi notlar alırdım, onun sırrını halen bilmiyorum. Beni ilkokuldaki sınıfımdan ayıran, en güzel Kara Şimşek’i çizmemdi. Sınıftakiler etrafımda toplanır, bana Kara Şimşek çizdirirlerdi. Acayip oyunlar çıkardığımı hatırlıyorum. Seyrettiğim bir filmden etkilenip sınıfta İlker diye bir çocuğu robotum yapmıştım. Ona sayılarla emir verdiğimi hatırlıyorum. “21” deyince saldırırdı falan. O da hoşlanırdı bundan. O sıralar gözlük kullanıyor olmamdan dolayı sanırım “sını- SSG (Sedat Kapano¤lu), flu anda Microsoft’ta çal›fl›yor.Yaln›z ama gururlu... fın en zekisi” diye bir imajım vardı, ki külliyen yalan. Öğretmen ilk sınıf başkanı olarak en parlak gördüğü beni seçmişti. Tamamen yüzüme gözüme bulaştırdım. Sınıftaki anarşist havaya kesinlikle hakim olamadığımı, gidip mırıltılı bir tonla “Arkadaşım susar mısın lütfen?” dediğim öğrenciden de “Hadi len!” diye fırça yediğimi hatırlıyorum. Ertesi gün öğretmen “Sedat sınıf başkanlığını beceremiyor” diye beni başkanlıktan almıştı. Şimdi düşününce o zamanki başarısızlığımı, sorumluluklarımı ve yetkilerimi bilmeden, bir oryantasyondan geçmeden “Hadi sınıf başkanı ol sen” diye ortaya salınmış olmama bağlıyorum. İşin “geeky” yönüne liseden sonra kaymaya başladım. Mezun olduktan sonra, üniversiteyi kazanamayınca bir yazılım şirketinde işe başladım. Sürekli orada vakit geçirip proje yetişsin diye sabahlıyordum. Bu, yaklaşık 1993 yılına denk geliyor. O zamandan beri de bilgisayarı hayatıma kararında sokmayı başaramadım ve içim dışım bilgisayar oldu. Yine de kendimi hayatı bilgisayardan ibaret bir insan gibi görmüyorum. Sözlüğün son ulaştığı hal ve duruş ne olursa olsun ben işin özünde laf olsun diye yazılmış “kutsal bilgi kaynağı” yerine hep aynı “kayıtlı chat room” rahatlığını görüyorum. Rahatlığın, yığınlaşmanın, popülerleşmenin ilk günden ince ince hesaplanmasından mı, yoksa kaybedilmek istenmeyen bir samimiyet arzusundan mı bahsetmek lazım? Ya da popülerleşmeyle kendini ve yaptığın işi ciddiye aldığını mı, yoksa baştan beri sürdürülmek istenen “dost meclisi” duruşunun ister istemez popülerliğe sebep olduğunu mu düşünüyorsun? Soruyu en temele indirmek gerekirse sözlüğün ve senin hareketlerinin düzenlenmesinde ruh mu, teori mi baskın? (Soru bitti. Bu arada barda İNANILMAZ bir karı var, yazış istiyor deli gönlüm.) Ben cevabı yazana kadar süren var. Ahah, badak olduğumu hatırlatıyor, süremi uzatmanı istiyorum. Kesinlikle ortada “popüler site üretme teorisi” gibi bir şey yok. Açıkçası sözlüğün bu raddeye gelebileceğini baştan asla düşünmedim, düşünemezdim de. Odaklandığım tek nokta eğlenceli olduğuna inandığım bir şey yapmaktı. “Ben eğleniyorsam, ben seviyorsam, herkes sever” diye düşündüm bugüne kadar. Bunu herhangi bir akılcı teoriye dayandıramam. Sözlüğün popülerleşmesindeki tek kriter de bu değildir. Bir zorlaması yoktu sözlüğün, “Beğenmiyorsan git kardeşim” diye hiç tanıtımını yapmadan kovalıyorduk insanları. Bu sanırım zamanla “Beğenmiyorsam bu insanlardan bir şeyim eksiktir” psikolojisi doğurdu. Arkasından, yazar alımlarının kapatılmasının getirdiği “Vay, çok gizli underground mekan! Elit kesim!” yanılgısı da buna tuz biberdir. Geri kalanının “kulaktan kulağa” olduğunu düşünüyo- söylefli rum. İnsan TV’de reklamlardan duymadığı bir şeyi arkadaşından duyunca ekstra ilgi gösteriyor. Sözlüğün o dönem reklam almayan, tıklama reytingini sallamayan imajıdır bence en çok ilgi görme sebebi. İnsanlar kendisine yüz vermeyende bir hikmet arama eğilimine sahip. Yoksa serbest ortam, forum, kuralsız chat odaları o zaman da vardı. Benim kattığım ve sözlüğü ayrı tutan yegane ekstra şey “bilgi kaynağı” temasını ayakta tutmak için gösterdiğim hatırı sayılır çabadır. Kâr amacı gütmeyen, “arkadaş kayırma” gibi şeylerden uzak duran bir denetim kurdum. Zira bir oyunun zevkini en çok yok eden şey eşitsizliktir. Yaklaşımım her zaman sözlüğü kullanıcı olarak keyif alacağım bir yer halinde tutmak oldu. Nihai beklentin eğlence olduğu halde, sözlüğü ciddiye alıp onu lafın gelişi değil, cidden kutsallaştıran, dogmalaştıran bir kitlenin doğuşunu hep beraber izledik. Şu gün gelinen tabloda sen bu dogmalaştırma çabaları içindeki kesimle pürist eğlence ve makara kukara meraklıları arasında, sözlüğe reel anlamda en çok emeği geçen yegane kişi olarak kendini nerede görüyorsun? Kutsallaştıranlar ve arada mesajlarına bakmak için sözlüğe uğrayanlar skalasında gezinen sözlük yazarlarının her birini, yaklaşımlarını ayırt etmeden bütünün parçası olarak görüyorum. Ben kullanıcısı olarak sözlükte çok iyi vakit geçiriyorum. Tüm ihtiyaçlarımı oradan karşılıyorum: Gündemi takip etmek, öğrenmek, paylaşmak, eğlenmek... Sadece Amerika’ya geldiğimden beri sosyal tarafından son derece kopmuş hissediyorum. Zirvelere katılamadığım, sözlükteki çevremle görüşemediğim için olsa gerek. Ama partizan bir güdümlenme olmadan şunu söyleyebilirim: Sözlük çok daha büyük şeyler başarabilme potansiyeline sahip. Sadece bilgi kaynağı olarak daha üst teknolojik boyutlarda işler başarabilmesini geçiyorum, toplum içinde de etki yaratabilecek kadar büyük bir okuryazar kitlesi var. Bugün dahi elime fırsat geçtiğinde sözlüğü iyi bir şeyleri başarma konusunda iteleyici güç olarak kullanmaktan çekinmiyorum. Elimde böyle bir güç varken niye kullanmayayım zaten? Bu söyleşiyi okuyanlar “Ehehe, lan kendilerini ne ciddiye almışlar” diye istihza edecektir, ama ben “Tarih beni haklı çıkaracaktır” diye topu gelecek zaman kipine atıp söylediklerinle Macbeth arasında bir paralellik kurmak istiyorum. Shakespeare kritikleri Macbeth’in trajedisini iktidar hırsına değil, en başından beri bir yönü ve yolu olmayan hedefsizliğine bağlarlar. Şu anki hırs ve nihai amaç eksikliğinin, yani icabında pasif kalabileceğine dair inancın, duruma göre çözümler bulunacağına dair fikrinin de seni Macbethleştirip sadık kalmaya söz verdiğin bir şeyleri öldürmene sebep olabilir mi? Ya da anlık çözümlerin doğruluğunu hesap edememek ihtimali seni rahatsız etmiyor mu? (Karı buraya baktı lan!) Benim net bir hedef gütmekten kaçınmamın en büyük sebebi de tam olarak bu hedefleri belirleyecek insan olup olmadığımı bilmediğimdendir. Her şeyin en doğrusunu, en güzelini bildiğimi asla söyleyemem. Bu yüzden yaptığım, dediğim gibi suyun bir yöne akmasına, o yönde su altında kalacak köy tarla görmüyor- sam izin vermek oluyor. Çok yüzeysel bir mantık olduğunun farkındayım, ama hem sözlük içindeki hem de dışındaki konumum sebebi (geçimim için başka işlerde çalışan bir lise mezunuyum temelde) daha fazlasını belirlemek sözlüğü biçimlendirmek ya da bahsedilen türden bir tutarsızlığa düşmeye izin vermeyecek bir beş yıllık kalkınma planı yapmak için yeterli hareket alanım yok şu anda. Yalakalanmak gibi olmasın ama doktor unvanlı adam senin çükünü yesin abi. Diğer yandan kafamda “Sözlük şu yöne doğru akabilir” gibi seçenekler yaratıyorum ve şekillendiriyorum. Açıkçası şimdiden bir nokta belirlemek, gidiş yönü kendi toplumu tarafından belirlenen bir oluşumda bence imkansıza yakın. Sonuçta toplumlar taleplere, ihtiyaçlara göre şekilleniyor. Peki bir kuple okur musun sözlüğün gidebileceği seçeneklerden? Dediğim gibi bunlar parça parça fikirler olarak kafamda oluşuyor, bazılarını da afişe etmek istemem. Fikri açıklamak daha yapılmadan eleştirilmesine yol açıyor. Ama şöyle diyebilirim, sözlüğün günlük hayatımızdaki “referans” sıfatını daha çok vurgulamak niyetindeyim. Yani sözlüğün yerleşik ve benimsenmiş bir bilgi kaynağına dönüşmüş olmasını istiyorum. Şu anda halen sadece belli bir kesim haberdar. Oysaki ben Hürriyet’in üçüncü sayfası olsun istiyorum. Gündem ya da herhangi bir şey için defakto lokasyon olsun. Bu konuda sözlüğün en büyük kısıtı teknoloji. Sözlüğe yapılan katkının niteliğini belirleyen en büyük unsur etrafa yaydığı etkidir. 99’dan beri sözlük... 1999’daki otisabi entry’leri bir cümleyken 2005’teki otisabi entry’lerinin 15 paragraf olmasının, bugün çoğu konuda paragraflarca yazılar yazılıyor olmasının sebebi insanların bu tuş vuruşlarının boşa gitmediğine beslediği inançtır. Lafın dönüp dolaşıp sözlüğe gelmesi rahatsızlık veriyor, zira istiyordum ki sözlüğün baş mabeyincisi SSG yerine, sözlük diskurunun dışındaki Sedat’a ulaşalım. Seni tanıyan kişilerle sözlükteki dallamalardan bahsedip kim kimi s...yor’un, kim kimden ayrılmış’ın, sözlükte makine gibi hatun var mıdır’ın hesabını yaptıktan sonra seni de konuşuyoruz. Sözlüğün 99’dan beri pek sevilen bir yazarı, hiç unutmuyorum, senin hakkında konuştuğumuz ilk diyaloglardan birisinde demişti ki “SSG’nin o ben her şeyi bilirim, sakinim, hakimim temalı Yoda duruşu yok mu, deli oluyorum.” Mesafeli, rasyonel ve tutarlı bir duruşun var. Dedim ya bunun arkasında sözlüğe geliştirici ve yönetici olarak katılım gösterirken hep “Nasıl bir yönetici olsa memnun olurum?”, “Nasıl bir sözlük olsa keyif alırım?” gibi sorulara bulduğum yanıtlar doğrultusunda hareket ettiğim için böyle görünüyor olsa gerek. Seni tanıyan kişilerin üzerinde hemfikir olduğu bir başka şey de Sedat’a ulaşmanın imkansızlığı. Samimiyetine derece ve mesafe uygulaman. Bunu da ifşa edeyim. Yani kimlerden bahsettiğimizi bilmiyorum, ama genelde insan ilişkilerinde çok rahat, kolayca arkadaş edinebilen biri değilim zaten. Sözlük tabanlı arkadaşlıklara gelince on bin yazar ve beş yüz bin okurla sa- mimiyetten bahsediyoruz. Mümkün değil zaten. Yoda ile bağdaştırıp düşününce aslında mevzu daha bir berraklaşıyor. İnsanlar samimiyet göstermenin bir ölçütünü de açık ve pespaye bir şekilde güçsüzlüklerini, mutsuzluklarını ve yıkımlarını ağlama sızlama makamından paylaşmak ile anlamlandırıyorlar sanırım. Olabilir. SSG başlığına kendimle ilgili duygusal sayılabilecek bir tespit entry’si girmiştim. O gün “İlk defa SSG’nin insan olduğunu gördük” diye yığınla tepki aldım. Enteresan bir şekilde o entry’nin bende ve tanıdığım herkeste yarattığı titreşime getireyim lafı. Çok tuhaftır ki ben birileriyle ya da bir konseptle dalga geçtiğine emindim. SSG’nin ya da Sedat’ın bir sıkıntısını ya da rahatsızlığını açıkça ve bu denli insanın içine dokunan bir samimiyetle dile getirmesini gayet Sedat dışı bulmuştum. Bu kadar çok insanın ortasında hep yalnız adam olarak görünen biri olarak sen “Elalem ne der?” demeden bir şeyleri paylaşabildin. Geriye dönüp baktığında bunu bütün bu deneyiminden bağımsız olarak yaşın kemale ermesi ile mi, yoksa bir aile içinde olduğun duygusuyla mı değerlendiriyorsun? Aslında o entry’i paylaşmak olarak görmedim. Oldukça uzun zamandır o anlattığım ruh halindeydim zaten ve bir süre sonra içinde bulunduğum halin sıra dışı ölçüde korkunç olduğunu gördüm. Yani Ayşe Arman’ın köşesinde okuyabileceğim bir ruh hali değildi. Sözlükte edindiğim bir alışkanlık var, bir şeyi sözlüğe yazınca unutuyorum çoğu zaman “Nasılsa sözlükte var” diye. Sanırım bunu bir çıkış yolu olarak düşündüm. Bunu tüm korkunçluğuyla, tüm berraklığıyla dökeyim ve bir entry’den ibaret olsun diye düşündüm. Aslında bireysel bir paylaşımdan ziyade, bireysel çıkış yoluydu. Yine de bilinçaltımda aslında bir yardım eli arıyor muydum, orasını bilmiyorum. Zira pek çok insan son derece sıcak destek mesajları attılar, “Yanındayız, boş ver” dediler. Bu da güzel geldi kendi başına. Aslında yaşamaya alışmış olmama rağmen kafamı işgal etmesinden kurtuldum bu halin, çok iyi geldiğini hissettim. Bu “aile” hissiyatını daha çok kesişen esprilerde, örtüşen fikirlerde, ortak dilde yakalıyorum. “Banyodan yeni çıkmış SSG”, “Ben 6 yaşımdan beri sözlük okuyorum ulan” gibi tabirleri yabancı bulmamak daha büyük bir şeye aidiyet hissi yaratıyor. ABD, Microsoft, vesaire Örneğin, eski kız arkadaşımla sözlükte çok bilinen “Kim bilir bunu benden önce kaç kıza söylemişsindir” esprisiyle ilgili bir varyasyon yüzünden çok şiddetli kavga etmiştik. “Ya nasıl bilmezsin, klişedir” diye şaşkınlıktan kafayı yemiştim. Şimdi düşünüyorum, benim bilindik şeylerle ilgili tabanımın çoğu sözlükten geliyor. Bir sözlükçü beni anlar, ama sözlükçü olmayan biri anlamaz. Epey zaman oldu, Amerika’da yaşıyorsun. Sözlüğün dışında, ortak kültür havuzunun da dışında yaşayan bir toplumun içindesin, uyum sağlayabildin mi? Amerika’da geçirdiğim her gün bir yanıma artı değer katıyor. Yani bir yıl önceki Sedat’tan yüz bin kat daha iyi bir Sedat gibi hissettiğimi söyleyebilirim. Özellikle mesle- ğimle ilgili teknik birikimimde inanılmaz bir ilerleme oldu. Sonuçta dünyanın en çok satılan, en karmaşık yazılımlarından birinin ekibinde çalışıyorum. Çok başarılı insanlar gördüm, kafamdaki “iyi” eşikleri de yeniden şekillendi. Kültür gibi konularda pek de hayranlık uyandıracak farklılıklar gördüğümü söyleyemem. Sadece burada sahilde sevgilinizle öpüşürken insanlar yadırgamıyor, cık cık cık demiyorlar. Yoksa profil aynı. Burada da uzun saçlılara gıcık olanlar, evlenmeden olmaz aileleri mevcut. Sözlüğün hem kendisinde hem de dergisinde kayda değer bir oranının “dış mihraklar”a rabıtası sebebiyle, Yalçın Küçük’leşen bir çerçeveden “Amerikan uşağı, mandacı” zart zurt gibi arkaik terimlerle yargılanmaktan korkuyorum açıkçası. Bir de “Sevgilimle sahilde öpüşüyorum” mesajını da alabilir miyiz bu son yanıtından Sedat’ım? Son soruya “oldukça” diye bir yanıt vereyim. Diğer yandan Amerikancı, Türkçü falan değil benim yaklaşımım. Açıkçası ben Amerika’ya büyük beklentilerle, “Deli gibi hayran olacağım” öngörüsüyle geldiğimi inkar edemem. Ama doğru ve güzel gördüğüm şeylerin yanı sıra çok fazla hayal kırıklığı da yaşadım. O yüzden sarf ettiğim övgüler tamamen bir filtreden geçmiştir. Türkiye’nin de pozitif yönleri var aynı şekilde. Onları da sıralayabilirim. Madem özel hayata girdik, “Odada donsuz yatmak” başlığındaki “Eski evde daima yaptığım şey, süper rahatlık” konulu 1999 entry’ne de değinmek istiyorum. Sözlükçü merak ediyor: Yeni evinde de donsuz yatabiliyor musun? Yok ya, bayağıdır donsuz yatmıyorum. O geçici bir gençlik hevesiydi galiba. Don, bazı şeyleri derli toplu tutmak için gerekli bence. Yönetmenim oradan işaret ediyor, 4-10 Kasım EKfi‹ 9 o yüzden sormak istediğim son sorulardan biri şu: Dedin ki “Amerika’da büyük hayranlıklar, büyük hayal kırıklıklarıyla beraber servis ediliyor.” Benim sözlükten de üç aşağı beş yukarı aldığım tat bu yöndedir. Hayal kırıklığı ve hayranlık. Sence sözlük kişiliğinden ve inanç sistemlerinden bağımsız olarak herkesi üç aşağı beş yukarı etkileyecek bir katalizör müdür, yoksa toplumu değiştirecek kişilerin potansiyelini açığa çıkaran bir yapı mıdır? Evrensel olarak sözlüğün böyle bir işlev gördüğünü söyleyemem. Kanıksanmış değerler açısından sözlüğün alternatif yollara ışık tuttuğunu, varolan değerlere dair sorguları olduğunu söyleyebilirim. Sözlük yönetiminde ve içerik denetiminde belli bir ideolojiyi temel almadığımızdan dolayı, sözlük tek başına bireyleri güdümlerinden sıyıracak bir şey değil elbette. Son olarak: Spot olması maksadıyla “Her bahar g..ümden yılanlar çıkarıyorum”, “Sözlükten yaşlı, çocuk, erkek, kadın ayırt etmeden 88 kişiyle seviştim” gibi çarpıcı bir şey der misin? Başlığa atınca “Oooouv!” dedirtsin... “Ben de temelde insanım.” İlla skandal açıklama mı olması gerekiyor? Hiç sansasyonel bir insan değilimdir halbuki. Sözlükten bir tane bile hatun götürmüşlüğüm yok. Bu kısa söyleşi için sana çok teşekkür ediyorum. Ayşe Özgün’ün de eşlerimize söylememizi tembih ettiği üzere sana “İyi ki varsın” diyorum. Sözlük fikrinin nasıl ortaya çıktığını bu sefer de öğrenemedik, sağlık olsun. Ama spotumuz hazır: “Sözlükten bir tane bile hatun götürmüşlüğüm yok!” Otis ben açlıktan titriyorum. İzninle yemek yiyeceğim. Ben de abi. Kusura bakma çok tuttum. Hadi kaçtım! Bir şeye ihtiyacın olursa telefondan ara. Tamamdır abi. Haydi kolay gele! 10 EKfi‹ 4-10 Kasım görüfl Arife günü izim mahalledeki Arif Ağabey’in küçük kızkardeşi Arife Abla’nın günüdür. Bunlar dört kardeş olup sırayla diğerlerinin adları da Şerif Abi ve Şerife Abla’dır (Şerif Abi ve çocuk yaparken maharetli, ama isim koyarken aciz ebeveynlerle ilgili aklınıza gelenleri, polemik ise Gülben Ergen’e, teknik ise sözlüğe, komik ise özelime yazın lütfen). Böyle eski ve artık kullanılmayan isimler verilmiş kızlarla ilgili genellemelerimde son noktadır Arife Abla. Tümevarırsak, kendisi diğer eski isimli kızlar gibi tam bir ev kızıdır. Çok iyi yemek yapar. Pasta börekte üstüne yoktur. Tığ işi ve kanaviçede otorite tanımaz. Ve beni yanıltmamış, yirmisinden önce hayırlı bir koca bulmuştur. Katılımcılar “gün”ün talihlisine bol gıda tüketimi yanında zamanın ekonomik koşullarına göre altın veya dolar alır. Ses çağrışımı olarak benzer ama içerik olarak farklı bir gün olan arife günüyle ilgili arkadaşlar size yardımcı olacaktır. metalik bordo B erminator’un son sahnesinde Linda Hamilton’un karanlık grinin altındaki ufuk çizgisine, asfalt yolun ip gibi basitliğine, desensi şimşeklere savurduğu o bakış. Tarifi kolay değil öyle bir bakışın. Korku yok, belki endişe, biraz umut. Ama dümdüz, o kadar gerçekçi bir bakış ki ürkütür adamı. O kadar doyurucu ki sahibi için, gördüğünden değil de gerçekliğinden heyecan duyduran... İşte budur aslında arife gününü diğer günlerden farklı kılan. O bakıştır insanın içinde yarattığı. “En önemli”den bir öncesidir. Markov zincirinin sondan bir önceki halkasıdır. Öyledir ama asıl farkı, sezenin içinde yarattığı duygularda saklıdır. Heyecanlısındır, zihnin berraklaşıyordur, bir şeyler parlaklaşıyorken bir şeyler soluyordur, ama daha tam değil... Baba evindeki son gecendir arife günü, yurttaki ilk gecenden önceki. Bazen gümbür gümbür bayramdır arkası, o kadar sabrın sonunda gelen; bazense kıyamet. Bilemezsin. Sadece bilirsin ki bir şeyler değişecek. Ve yine işte, bir arife günü daha yaşama olasılığı bağlar bazı insanları hayata... susanash T ini bayramların hemen öncesinde yaşanan sinir, stres ve bilumum gereksiz ruh halinin halk arasında bilinen adıdır bu. Neden diyecek olursanız arife günlerinde genellikle bayram hazırlıkları ve telaşı hakim olmaktadır dini bütün bünyelere. Çoluğun çocuğun üstü başı, evin ihtiyacı olan şeker ve çikolata bazlı ürünler ve tabii eğer arifesinde olunan bayram Kurban Bayramı ise alınacak veya ortak olarak girilecek hayvanın belirlenmesi çalışmaları. Açıkçası insanların bir araya gelmeleri ve görüşmeyen/görüşemeyenlerin kavuşmaları için düşünülmüş günler olduğu varsayılacak olduğunda arife günlerinin öyle çok büyük bir önemi yok. Lakin Ramazan ayının son gününe tekabül eden bir arife günü olduğu düşünülecek olduğunda insanların neden mutlu oldukları kafalarda biraz şekilleniyor. hyperion D alide hanımın evi en kasıp kavurduğu Ramazanın son günüdür arife. Eee kolay mı, onca yufka açılıp sini sini baklava yapılacak, anadan atadan kalma, geleneksel bayram yemekleri hazırlanacak, danteller kolalanıp ev kırklanacak ve oğlan ta neredeki falanca oğlunun kahveci dükkanına yollanıp sıcağında taze kavrulmuş kahve aldırılacak. Süpermarket raflarında bir sürü kahve var ama olsun, ille de o yüzlerce insanın sıra beklediği kuyrukta bekleyip alınan taze kahvenin tadı başka. Ve sonra bayram şekeri gümüş şekerliğe güzelce dizilecek. Alta akideler, biraz V üste badem ezmeleri ve kağıtlı şekerler, aralara bademler serpilerek en üste renkli, yaldızlı kağıda sarılmış en pahalı çikolatalardan birkaç tanesi konulacak ve hiç kimsecikler bayram gününe kadar o güzelim şeker kasesine el değdiremeyecek. Bütün bu hengamın beklentisinde çocuklar yataklarının hemen yanı başındaki yeni ayakkabı ve elbiselerine uyku arasında büyük bir memnuniyet içinde uyanıp uyanıp bakarken, valide hanım geç saatlerde evin erkeklerini bayram namazı için zamanında uyandırıp yollamak üzere büyük bir tedirginlik içinde, kâh dalarak kâh uyanarak sabahı bekler ve işte böyledir bizim adetlerimizde arife denen güzel günler. anshar günü, en kaba haliyle “Vay be öküz kadar olduk lan” demeye yarayan bir günümüzdür. angie rife günü insanın kendine yakışan elbiseleri satın alıp bayram öncesi son hazırlıklarla beraber prova etmesidir. Bayram günü had safhaya ulaşacak bir heyecanın da başlangıç noktasını oluşturur. Bir nevi denize girmeden önceki güneşlenme, tuvalete girmeden önce üstünde kafa patlatacak bir konu bulma, yahut kazanacağını bildiğin bir sınavdan önceki kendinden eminliği içinde barındırır. Buluğ çağına girmeden gerdek, ölmeden önce tadılan en güzel an olasıdır. iron A Ö nceleri sadece mahallede pazar olmayan günlerde pazar kurulan gün olarak akılda yer edinmiş bir gündü, ancak zamanla yaşın da ilerlemesiyle tabii, bayram harçlıklarının alınmasından önceki güne döndü. Arife gününde son hazırlıklıklar yapılırken bir yandan ertesi gün toplanacak paraların nereden ve ne kadar geleceğine yönelik tahminler söz konusuydu ve o paralarla yapılacakların hayali. Eminim bir A yirmi otuz sene sonra da kime, ne kadar para verileceğini düşündüren bir gün olacak. m i yor. Acayipliğine örnek: mesela yılda iki kere, mesela aynı tarihe denk gelmesi 30 yıldan fazla alıyor, oynak bir şey yani. Kimine tatili anımsatıyor, kimine bayram sebebiyle yoğunoğlu yoğun iş günlerini, kimine ev temizliğini... Sanki bir sinyal veriyor gelecekler için. Sinyal desek de belki de bayrama en ters gün. Yoğun iş günleri sonrası tatil, ev temizliği sonrası misafirlerle elele evin ağzına s.çılması olacak olan. “Ee sen arifede ne yaptın bayramda ne bozuyon?” diye sormazlar mı adama? Zaten düşünülünce bayramdan 353 gün uzaklıkta. Yani olabilecek en uzak günde. Aslında arife bir dönemin son günü, ertesi dönem bayramla başlıyor, arifeye ters kavramlarla dolu bir dönem yavaş yavaş öbür arifeye kadar gidiyor ve bitiyor. Bu yüzden arife gününü sevmem, fazla karışık. Meali: Artık bayramda harçlık vermiyorlar. spark troublepain vlerinde ayakkabı giyilmeyen bir toplumun evlatları olarak çocukların yılda bir günlüğüne külkedisi olduğu ve gece 12’ye kadar pabuçlarını çıkarmadan evin içinde bir oraya, bir buraya ceylan gibi sektikleri gündür. Evdeki hummalı bayram hazırlığının ortasında yeni pabuçlarına bakmaktan şaşı olan çocuk; tepsi tepsi baklavaların, su böreklerinin, dolma içlerinin arasında adeta slalom yapar. İşte tam bu hengamede illa ki kabartma tozu, un vs. almak için bakkala gönderilir. Yeni pabuçları çıkartıp özenle kutusuna koyar, eski pabuçlarını giyer ve fıt fıt yollanır bakkala. Alır nevaleleri, koşa koşa evine döner ve kaldığı yerden devam eder. İşte o bakkaldan koşa koşa eve dönüş heyecanıdır arife günü. parantez E rife günü iki cinstir: çocuklar için arife günü ve büyükler için arife günü. Çocuklar için arife günü; banyo yapmak, bayram sabahına kadar el sürülmeyecek olan bayramlıklara bakıp iç geçirmek, ertesi gün gelmesi umulan harçlıkların hayalini kurmak, insanın içini “gıcır gıcır” bir his kaplamasıdır. Büyükler içinse; banyo yapmak zorunda olmamak, bayramlığın alındığı taraf değil bayramlığı alan olmak, gelecek harçlıkların hayalini değil gidecek paranın hesabını yapmak, ertesi gün yüz göz olunacak akrabayı düşünüp daralmak, insanın içini “fırtına öncesi sessizlik” hissi kaplamasıdır. Kısacası arife A rife gününü sevmem. Bayrama olan sempatinin aksine arife, angarya gibi gelir. Sanki yapılması gereken bi dünya iş var ve yapmak için süre öğleden sonrası tatil olan bir iş günü. Sıkıcı, boğucu, fazla hareketli. 23 Nisan’ın, yeni yılın, Kabotaj Bayramı’nın, okulların tatile girişinin herkes için aynı anlama gelmeyeceği malum, ama bu arife günü apayrı bir acayiplikte, kimseye spesifik bir şey ifade et- küsur sene önce bir arife günü doğduğum için bugünü anlatabilecek en uygun kişi olduğumu düşündüm kağıdı elime alana kadar. Öyle ya, kaç kişi arife günü doğmuştur, kaç kişi için fazladan böyle bir önemi vardır? Ama öyle olmadı, faydasını göremedim, yazamadım hiçbir şey. Zaten hesap yaptım, ortalama olarak 12 bin 500 kişi doğuyor her arife gününde. Çeyreğini alsan bayramla alakalı diye, en az 3 bin kişi. Her sene iki arife günü. Her sene bu kadar adam katılıyor. Demek ki çok da özel bir şey değil ve ben bu şekilde yol alamayacağım. Şimdi ‘kalabalığın arasından nasıl sıyrılırım’ı bırakıp tıpış tıpış aralarına dönecek olursam, geriye yeni kıyafet alışverişinin ve alınan türlü şekerlerin 20 tadına bakmanın çocukça heyecanı kalıyor. Çocukça çünkü en az 15 sene var ki yaşamıyorum bu heyecanı. Çoğu zaman sıradan bir gün oluyor. Şimdi arife gününün nezdinde tüm önemli günlerde şu söz geliyor aklıma Ezginin Günlüğü’nden: “Hayat nedir ki bir düş, gördüğün kadar.” Bir düşü yaşatanlar vardı, bir de yaşayanlar, çocuklar. Ne zaman ki yıllar geçti düşlerden çıktım, düşler sahnelemem gerekti diğerlerine, oyun bozuldu. Başka da bir şey yok. Kimse dışarıdan ekstra mutlululuk getirmiyor arife günü diye, fazladan bir şey yazamıyorum arife günü doğdum diye. Özel günleri beklemek yerine özel günler yaratma zamanı artık, çalışma zamanı. kent çinde ‘arif’ kelimesi geçen deyimlerimizle yakından alakası olduğunu düşündüğüm bir gündür. Aslında arife gününe bir bakıma şifreli göndermeler içermektedir bu çok değerli ve bilgilendirici deyimlerimiz. Tabii burada bu konuyu “Kuran’ın şifresini buldum” diyerek bütün haber programlarını gezmesine rağmen, saçını düzgün şekilde kesmek için şifre bulması önceliği ve gereği olduğunu düşündüğüm bir arkadaşımız gibi uzun uzun matematiksel çıkarımlar yapamayacağım. Kafa karıştırıcı matematiksel çıkarımlar yerine basit ve sözel bir biçimde size bu şifreleri aktaracağım. Mesela “Arif olan anlar” deyişi arife gününü kastederek içinde bir uyarı içermektedir: “Bak yarın önemli bir gün, ben sana önceden haber veriyorum arife günü gibi bir olgu yaratarak. Zaten isminde de ‘arif’ kelimesi var, e anla artık be güzelim!” Bir başka deyişimiz de “Arife tarif gerekmez”dir. Burada da asıl anlatılmak istenen “Bak yarın bayram, yapacağın yemekleri ve bayram hazırlıklarını şimdiden yap, beni tarifle falan uğraştırma. Bak arife günü diyorum, içinde ‘arif’ geçiyor. Eh be adam hâlâ uyanamadın mı olaya?” Tabii bu tarz deyimler arif isimli insanlarımızı zor durumda bırakıyor olabilir. Çünkü bu deyimler ve arife günü arasındaki bağlantıya uyanınca, üstlerine daha büyük bir sorumluluk ve yük binmekte olacaktır. Lakin Galatasaraylı Arif de çok uzun bir dönem bu sorumluluk yüzünden zor durumlarda kalmıştı. Ceza sahası içine girdiğinde kendini yere atıyor ve sürekli penaltı bekliyordu. Herhalde taraftarlar ve hakemler de bu “Arif fenomeni”nin farkında olacaklar ki “Penaltının gelişi Arif’in ceza sahasına girişinden belli olur” tarzı inanışlara girmişlerdi. Bir de öğrenciler için her zaman “Arife günü tam gün mü, yarım gün mü tatil” sorunsalı vardır ki, arife günü doğacak çocuklarının ismini Arif mi, yoksa Arife mi koyacağını düşünerek ikileme düşen ebeveynler kadar sıkıntılı bir durumdur. Yani kısaca, içinde arif veya arife geçen durumlar her zaman bir şeylerin uyandırıcısı, habercisi ya da müjdeleyicisidir. morphling İ atil olacağının ve harçlık geleceğinin habercisidir. Bayram günlerinden daha sıcak bir havası vardır, çünkü tatillerin ilk günü her zaman başkadır. Pazartesiye geliyorsa genelde dokuz güne çıkar o sevinçle beklenen günler. Ecevit başbakansa, arife perşembe bile olsa resmi olarak dokuz günlük bir bayram yaşanır. 80’liler hep okul zamanı yaşadılar bu keyfi. Ama sıradaki nesil aynı heyecanı hissedemeyecek bayramı beklerken. Ne bir yarım gün sevinci olacak içlerinde ne de dışarısı soğukken sıcacık yataktan geç kalkmanın huzuru. Ama 80’lerin çocukları artık iş sahibi ve yazın tatil bekler olacaklar içlerindeki o çocuksu arife beklentisini yitirmeden. tofuk T sinema 11 4-10 Kasım EKfi‹ Pamuk Prenses 2 filminin yönetmeni Bar›fl Bayraktar: Cüceler pamuk helva yiyemezmifl! Yok ya? Barış Bayraktar’la Cumartesi gecesi konuşup Pazar saat 22.00’de MSN başında buluşmak üzere anlaştık. Pazar gecesi aldık sigaralarımızı, kahvelerimizi, oturduk bilgisayar başına başladık sohbetimize... mengus: Abi bu “Pamuk Prenses 2”yi ilk izlediğimde kafamda oluşan bir soru var, sana da bunu sormak istiyorum. Senin yaptığın iş çok özenli bir iş. Kadrajlar, görüntü yönetmenliği, ışık, müzik, bilmem ne... Bir ton şey. Türkiye’de bu kadar özenli işe çok nadir denk geliyoruz. Sebebini ne olarak görüyorsun? B.B.: Öncelikle çok sağol kardeşim. Fakat tabii, konuyu daha farklı yorumlayanlar da var. Bu filme maddi olarak olmasa da manevi olarak çok emek verdim. Çok düşündüm, çok ince hesapladım. Filmdeki hiçbir şey tesadüfi değil. Işık olsun, görüntü olsun müzik seçimi olsun -ki bazı müzikler özel olarak yapıldıher şey çok ince hesaplandı. Ama bunun ne kadarını seyirciye aktarabildik diye sorarsan, orası biraz muğlak. mengus: İnternetin ve iletişim olanaklarımızın artışıyla, yaratıcılığımızın her yerde duyulabilmesi arasında doğrudan bir bağlantı var. Bu bağlantıyı daha ne çeşitli şekillerde kullanmayı düşünüyorsun? Veya bir iş yapıp da bunu herkese duyurmak isteyen insanlara nasıl tavsiyeler verebilirsin? B.B.: Önce bu yaratıcılık konusuna değinmem lazım. “Pamuk Prenses 2” için herkes bir yorum yaptı. Biri dedi “Yaratıcı, yenilikçi, devrimci”; bir başkası “Türk sinemasına hiç ergman deyince herkes kendi telinden çalmaya başlar. Kim onun hangi filmini izlediyse o tarafa çekip anlatmaya başlar, birisi diyaloglardan bahseder, birisi kesik kesik görüntülerden birisi de gördüğü bambaşka bir şeyden bahseder. Zira günümüz film endüstrisinde İspanya atağa kalktığı için altyazı zorluğu çeken bünyeler bundan yıllar önce İsveççe izledikleri filmlerde ne karın ağrıları çekiyordu. Üstte akan görüntüden gözü ayırıp alttaki yazıyı takip etmek her sinema tutkununun kabusudur. İşte Bergman filmleri de böyle hevesinizi kursağınızda bırakır. Bergman diye lafa dalıp herkesi koşullu bir bilme zorunluluğu seviyesine çekmeden biraz açıklama yapalım. Ernst Ingmar Bergman; 1918’de Uppsala, İsveç’te doğdu. Hâlâ hayatta olan bu senaryo yazarı ve yönetmen altı kere evlendi, filmleri çok büyük yankılar uyandırdı, ödüller aldı. Altı kere evlenmesi- B Bar›fl Bayraktar ifl üstünde... bir şey katmayan gereksiz eser” dedi. Filmin içinde bir çok yenilikçi ve yaratıcı fikir olduğunu düşünsem de insanların beğenmesinde ve tanımasında önemli etkenin bu olduğunu söyleyemem. En önemli etken internetti. Filmi ücretsiz olarak dağıttık. İlk önce bir fragman yaptım, okulda arkadaşlara göstermek için ve internete koydum. Sonra bazı dergilerde “Pamuk Prenses 2 yakında sinemalarda” gibi başlıklar okuyunca filmin sinema filmi sanıldığını fark edip fragmanı netten çektim. Daha sonra kendi kendine reklam oldu, herkes birbirine yolladı, P2P programlarında paylaşıma açıldı, web siteleri yapıldı ve herkes bir anda “Pamuk Prenses 2”yi bilir oldu. Şu an filmin izlenme sayılarına baktığımda şaşırıyorum. Birçok sinema filminden bile çok izlen- mişiz. Tavsiyeye gelince... “Şöyle yapın, böyle yapın” diyemem ancak samimi ve farklı örnekler verdiğiniz takdirde, bir şekilde zaten o yayılacaktır. mengus: Abi peki “Pamuk Prenses 2” ve “My Sweet Dildo” haricinde projeler var mı? Ticari projeler yapıyor musun ya da yapmayı düşünüyor musun? B.B.: Önce şunu söyleyeyim, kısa filmlerim asla ticari olmayacaklar. Neredeyse bedavaya gerçekleştirdiğim ve ekipteki herkesin ücretsiz çalıştığı bir filmden para kazanmak bana ters. Haziran ayında çekmeye başlayacağımız ilk sinema filmimiz var ki adı ve konusu bende saklı şimdilik. mengus: Süper! Peki şu an senin yaptığın, gözümüzün önünde olan bir iş var mı? Reklamdır şudur budur? B.B.: Kurgu olarak var aslında televizyonda gösterilen. Ama reklam yanlış iş. :) mengus: Reklam neden yanlış iş? B.B.: Reklamcı olmak benim alternatif planlarımdan biri. Şu an sinemayı deniyorum ve her şeye rağmen sinema yapacağım. Ancak reklamcılık konusunda da bir yandan dürtülüyorum. “Pamuk Prenses 2”den sonra reklam filmi ve klipler çekmem için teklifler aldım. Hatta bir klip teklifini de kabul ettim. mengus: Anladım. Peki abi “Pamuk Prenses 2”nin veya üçüncü kısmın sinemada ya da bir şekilde halka gösterimi olacak mı? yoksa her zaman sadece internetten mi indirilebilecek? B.B.: Filmin DVD’sini bir iki gün içinde korsana ellerimle teslim etmeyi düşünüyorum. mengus: Peki abi çok sağolasın. Sevgiler sunar, başarılar dilerim. Not: Ekşi’deki her röportajda yaşanan aksaklık, bu sefer de mengus’un kamerasının kendisini röportajın büyük kısmında yeşil göstermesi ile vuku buldu. mengus, daha sonra her şeyin aslında çok daha büyük bir plana hizmet ettiğini anlayarak Cibuti’de bir kabilenin arasına karışarak Tanrı’yı aramak üzere yola çıktı. Söyleşi: mengus Bergman ve kad›nlar›... nin ve hatta son olarak yanılmıyorsam hep birlikte çalıştığı Liv Ullman’dan bir çocuğu olmasının dışında onu bu kadar özel kılan neydi? Çünkü sizin de bileceğiniz üzere çoğu sinema ustasının biyografisinde buna benzer cümlelere rastlamak olağandır. Tanr› ile satranç oynamak... Bergman’ın sineması su götürmez bir “iyilik” ya da “sağlamlık” a sahipken oyuncularına ne düşüyordu? Zira Bergman’ın sineması için bir şeyler söylemek hayli zaman ve emek isteyen bir durum. Bu yüzden sadece onun kadınlarına değinecek olan bu yazının hiçbir iddiası yok. Onunla ve sinemasıyla ilgili biraz kitap karıştırırsanız şöyle cümlelere rastlayacaksınızdır: “...Bergman, Bunuel ve Fellini dinsel bağlılık ve otoritenin gücünü sorgular” ya da “...Bergman da burjuva zenginliğini ve kültürünü bir kolektifliğin parçası olarak değil, soyutlanmış varlıklar olarak eleştirmeye devam eder”. Dinsel bağlılıkla ilgili derdini en güzel “The Seventh Seal” filminde görmekteyiz. Tanrı ile satranç oynamak ne de olsa herkese nasip olmaz. Bergman çoğu anlatmak istediğini, filmlerinde kadınların yaşadığı içsel buhranla anlatmıştır. Buna en basit örnek olarak ilk akla gelen “The Silence” ve “Persona”yı gösterebiliriz. İşte bu yüzden “Bergman’ın kadınları vardı” demek hiç yanlış olmazdı. Hem onun zihnini okuyan hem de istediğini veren kadınlar, sustukları zaman kuğu güzelliğine bürünen, konuştukları zaman da fırtına gibi esen kadınları vardı: (Ingrid Thulin) Marta: Sana olan nefretimi tutkuya dönüştürmeye çalıştım ama yanılmışım; bu tek başıma yapabileceğim bir şey değildi. (Winter Light) Sinir krizinin ulaşabileceği bütün noktaları Persona’da Bibi Anderson ya da Liv Ullman’dan öğrenirken, “Face To Face” filmin- de Jenny Isaksson olarak Liv Ullman sormuştu ona kur yapan adama, sevişmeye giden bu yolda kıyafetlerini çıkarırkenki o komik durumu nasıl atlatacağını. Ingrid Thulin hayran olduğum kadın olmuştur bu filmlerde, “Winter Light” filmindeki repliklerinden “Wild Strawberries” filmindeki dinginliğine kadar. Hatta bu hayranlık beni Tinto Brass’ın “Salon Kitty” filmini izlemeye kadar götürmüştü. Bir insanın çöküşünü ama yine de başarılı oyunculuğunu görmek bu olsa gerekti. Bibi Anderson ise “Persona” filmindeki hırçınlığıyla herkesin içinde saklı olabilecek bir yerlere gönderiyordu insanı. Yüzlerindeki bütün çizgilerden ruhsal ve fiziksel değişimleri okunan bu kadınlar başka çok ünlü yönetmenlerin de filmlerinde oynamışlardı, ama bilinen bir gerçek vardı ki onlar Bergman’ın kadınlarıydı, İsveç sineması yüzlerinden okunuyordu... kudra 12 EKfi‹ 4-10 Kasım aç› - karfl› aç› Delikanl› CD, mayas› bozuk MP3 CD dolab›m toz tutmufl ne zamand›r dokunulmamaktan. Bilgisayar›m kompakt yaflam alan›m. Arkadafllar›m MSN’de, MP3’lerim iki t›k ötede. Yata¤›m eksik, o kadar da de¤il eniyetmeyken pazar günleri kasetlerimin tozunu alırdım tek tek. Kasetleri en yeniden en eskiye, en sevdiklerimden en az dinlediklerime göre dizme sıralarım vardı. Orijinaller, çekmeler, doldurmalar. TDK ve Maxell’ler. Orijinallere tanınan iltimasın derecesini söylememe gerek yok. Çünkü onlara zaman ve emek harcanmıştır. Harçlıktan arttırılan, bazan tümü yatırılan haftalıklar; anne ve babaya yapılan nazlar. Baba şehir dışına çıkar. Gelmezden evvel bir te- Y lefon: Ne istersiniz? Kaset tabii baba, şunun kaseti. Başka yerde yokmuş gibi. Okul çıkışı kasetçide geçirilen saatler. Kasetin ambalajını yırtarken yaşanan tükürük dolu heyecan ve telaş. Bazan dişlemeye varan. Kartonet kısaysa yaşanan üzüntü, hevesin kursakta kalması. Daha çok şey öğrenmek ister gencin canı, sevdiği o grup, şarkıcı hakkında. “See inlay card for details” Ama bu kadar mı yani, reva görülen. Tamam CD çağı. Ona uygun olarak değiştirilen teypler. Yaş alındıkça müzik zevki de hallice değişmiştir. Dün gözbebeği gibi bakılan kasetler çöp kovasını, en iyi ihtimalle dolabın alt çekmecelerini boyladıkça babada bir hesap sorma hali: Para vereyim de CD al, sonra onlardan da kurtul! Babayla mutabakat: Ama oğlum/kızım, biz her yeni çıkan şeye para verecek güçte bir aile değiliz. Ama babacığım, bak bu CD’yi alı- yorum, fekat yirmi yıl sonra da dinleyeceğim. Evladiyelik bunlar, hem son teknoloji, çocuklarıma da kalır. Torunlarım bile dinler, ne dinlemiş vaktiyle bu moruklar diye. Baba lütfen razı, bizim yanaklar al al. Her seferinde papara yense de, CD’lerden ufak kuleler inşa olur bile. Bu defa harçlığın büyük kısmı gider ya, neyse, alınan verim, tatmin pahasızdır. Odayı, kulakları kocaman doldurur müzik. Kitapçığın sayfalarını çevirirsin, yağlı kağıdın üzerinde terli parmak izin kalır, üzülürsün. Arkadaşına ödünç verirsin. Gelmez. Yandan yemiş halde gelir ya da. İçin gider. Kasette olduğu gibi pamuklar, seloteypler de sökmez çiziklere. Bu arada Internet halleri de başlamıştır ucundan. Kafelerde geçen vaktin yerini ev saatleri alır. Oyunlar, chat’ler derken, ödevlerini de bilgisayarda yapmaya başlamışsındır ki, arkadan müzik de iyi gider. Kim uğraşacak CD’yi tak çıkar, hem müzik seti taa nerede; kumandası da bozuk. Hem bu CD’den şu şu şarkıyı sevmiyo- rum, şunuysa hep dinlesem doymam. Koy ondan üç tane, bunun hepsi. Sonra P2P programları ve onlar sayesinde güç bela ulaşılan (vaktiyle hayal olan) MP3’lerden duyulan haz. Vatana sirayet etmemiş müziklerin bolluğu ve hasatının kolaylığı karşısında yaşanan mani hali. Bilgisayarın gecelerce açık bırakılması; amiyane tabirle internetin emilmesi, süzülmesi. CD nostalji değil tabii. En yaygın, en kaliteli medya materyali. Çok ucuzu da bulunabildiğinden prestiji sarsıldı, artık dikiz aynalarından sallandırılmıyor. Korsan dünyasında haraç mezat gidiyor. Şimdi prestij savaşları MP3 dünyasında şahlanıyor. İndirilen MP3’ler bozuk, eksik veya bulması ölüm şifrelerle kilitli çıkabiliyor. MP3’lerin de parayla satılmaya başlanmasından beri paha edenin diskin kendisi veya emek de olmadığını; yasalar, büyük sermaye ve teknoloji olduğunu anladık. MP3’ün etik yanı ayrı bir yazı konusu oladursun, CD’ler, kasetler ve plaklar modernitenin bir par- çasıdırlar. Aldığınız CD’nin muadilleriyle aynı olduğunu bilirsiniz. Ne eksik, ne fazla. Maksimum 75 dakikalık bir aleme taşıyacağını sizi. Kendi üretiminiz, el yapımı ve özgün değildir. Ama bir şekilde özgüldür ve gerçek tabiiyetini teypten teybe girip çıktıkça, çantanın ön gözünden, cepten, raftan çıktıkça; taşındıkça kazanır. Eskidikçe, yıllandıkça. Yaşantılar materyalin kendisine, kabına, kağıdına sindikçe. Tıpkı kitabı tertemiz kalmış bir dersin sınavından geçtiğinizde içinizde bir hafifleme olmaması gibi. Cebime sığan MP3 çaları küçümsemiyorum. İnsanlığın buluşları adına tartışmasız muhteşem bir yenilik. Fakat MP3 enflasyonunun beraberinde getirdiği maymun iştahlılık, yetinmeyi bilmeme, sindirmeden tüketme gibi hayatın başka kademelerinden müzik dinleme alışkanlıklarımıza uyarladığımız davranışlar gerçekten üzerinde düşünmemiz gereken bir mesele. velouria Kilobaytlarla müzik sektörüne baflkald›rmak Eflitlik ve özgürlük vard›r MP3 paylafl›m›n›n temelinde. Seçme ve seçilme hakk› tan›r müzik dinleme veya yapma bilincindekilere. Müzi¤inizin duyulmas› için illa da icraat›n içinden olman›z gerekmez P3’ü kullanışsız yapan bir şey varsa da o bizizdir, herhalde. MP3’lerini derleyip toplamayan, neyi dinlemek istediğinden emin ol(a)mayan, dünyayı yese doymayan bizler. Atom’dan da atom bombası yaptılar, değil mi, daha faydalısını yapabilecekken. Demek oluyor ki, iyi ve düzenli bir müzik dinleme alışkanlığına sahipseniz MP3 ile harikalar yaratabilirsiniz. Bir MP3’ün en az CD, kaset vs. gibi haz vermemesi için bir sebep yoktur, neden olsun. Biri somuttur ve biri soyuttur, bu doğrudur; MP3 ‘hayalet müzik’ gibidir, elle tutulmaz, gözle de görülmez ama onun o belirsiz varlığı bile insanı iyi hissettirir. CD gibi yer kaplamaz MP3, çantanızda binlercesini taşıyabilirsiniz. Küçük odalara sığar, taşınırken dert yapmaz. Kullanmasını bilen için beleştir, RIAA’yı beslemez, zaten bir gecede milyarlar kazanan zanaatkâr müzisyenlere daha da para kazandırmaz. Eşitlik, kardeşlik ve özgürlük vardır MP3 kullanımının ve paylaşımının temelinde. Seçme ve seçilme hakkı tanır müzik dinleme / yapma bilincindekilere. Mü- M ziğinizin duyulması için illa da icraatın içinden olmanız gerekmez. Bir başkaldırıdır, Fransız Devrimi’dir. Çalkantılı tarihsel süreçlerin kolektif bir ürünüdür. Hayal gücünü gelifltirir alışkanlıkları açık kapıları sınırlı ve pahalı tutarken. Elde hissedebilecek bir kitapçığı yoktur, doğrudur, ama kitapçıkları hayalinizde, mümkünse de elinizle yaratmak sizlere kalmıştır. Hayal gücünü geliştirir, el çabukluğu sağlar, böylece. Farenizle (mouse olan fare’nizle) istediğiniz müziği her an arayıp çıkarabilirsiniz, kendi müziğinizin efendisi Özüyle, yapısıyla insan doğasına uygundur MP3. Özgür ruha seslenir, ‘Gel kardeş, istediğini istediğin gibi/kadar dinle’ der. 30 YTL ya da 12.5 YTL istemez sizden, kredi kartı faturalarında gözükmez. Ekonomi ve onun varsayımlarını alt üst eder. Parasal ekonomiye değil de, sabit disk bazlı bir ekonomiye olanak verir. 30 YTL ödemek isteyeceğiniz bir albümün pek bulunmadığı şu zaman/mekan’da istediğiniz her şeyi evinize getirir; hem de evinizden çıkmanıza gerek kalmadan, cüzdanınızı yoklamadan. Rus düdüklü tencere müzikçilerine ve Congo’lu etnik elektronik müzikçilere aynı anda erişmenizi sağlar. Kâinatın tüm seslerini sizleRag›p dede, MP3 çalar›n›n keyfini ç›kar›yor. re açar, diğer müzik dinleme olursunuz. CD gibi enerji sarf etmenizi istemez, masada fazlalık yapmaz. Keskin cisimler tarafından çizilemez, bu tür kaygıları sıfıra indirir. Kaybolsa da gene çıkarabilirsiniz onu, büyük bir rahatlık ve çabukluk ile. Müziği istediğiniz gibi kurgulayabilirsiniz, işitsel montaj bile yapabilirsiniz. (Hatta şantaj montaj bile yapabilirsiniz, Küçük Ceylan’ın küçükken kınadığı o şantaj montajı.) Müziği isimlendirebilirsiniz, istediğiniz harflerle temsil edebilirsiniz şarkıyı, şarkıcıyı. ID3 tag’leri günlük gibi de kullanabilirsiniz, kendi bilinçaltı mesajlarınızı sıkıştırabilirsiniz oraya. Paylaşıma açarsınız, herkes sizin elinizden geçmiş MP3’ü tüketir. El emeği göz nurunuz MP3 müziklerinizi hiç tanımadıklarınızla paylaşırsınız. Siyasal, kültürel ve politik bir tavırdır MP3 ve onu paylaşabilmek. Potlaç ilkesini yeniden yaşatır; fazlalıkları ihtiyacı olana dağıtır kibarca. Zenginden alıp fakire verir, fakiri zenginleştirir ama zengini fakirleştirmez. Sizi koltuğunuzda devrimci yapar (ev devrimcisi yapar diyebiliriz belki de). Paranın akışını sekteye uğratır; bunu yaparken paraya ihtiyacı olan müzisyenleri belki de yeteri kadar ödüllendiremeyebilir. Paraya boğulunca müziği b.ktanlaşan ‘bağımsız’, serbest müzikçilerin yozlaşmasını engeller, ne mutlu ki. Emek diyip duruyor sanatçılar. “Emeğimizin hakkını alamıyoruz”, “korsan var”, “download geldi”... Ama zaten çok paranız var sizlerin (bizim yok), bırakın da size daha fazlasını kazandırmayalım. Geceleri barlarda, orada burada yüzlerce YTL, binlerce dolar kazananlar, bırakın bari, biz para vermeyelim, bazılarının kokain alışkanlıklarını besleyeceğiz, salonunun ortasına Ferrari koyan zenci müzikçilerin kıroluğunu yüreklendireceğiz diye. MP3 işte, hem para kaynaklarının akışını düzenliyor kendince hem de müzik dinleme alışkanlığımızı, merakımızı besliyor. CD, kaset, plak sizler de iyisiniz, ama ey MP3 sen nelere kadirsin. myrkur araflt›rma 13 4-10 Kasım EKfi‹ Komple rüya tabirleri Yaz›l› bas›nda karfl›laflt›¤›m›z rüya tabirlerinin ne kadar samimiyetsiz ve ne kadar doyuruculuktan uzak oldu¤unu bir düflünün! Eh bu acizli¤e son veren bir yaz› okumak için de afla¤›ya buyrun... fendim; yıllarca gazete ve dergilerin rüya tabiri sayfalarında sevgili okuyucuların medet umarak, kendini paralayarak hiçbir ayrıntıyı atlamadan rüyalarını anlattığına ve aciz yazarların bunca ayrıntıya sadece “Su görmek ferahlıktır”, “Cam kırılması maddi zarar demektir” şeklinde cevap verdiğine esefle şahit olduk. Sevgili okuyucu anlatıyor; “Rüyamda eltimle ben, böyle makiler arasından yürüyüş yapıyoruz. Mor çiçekli kaktüsler var etrafta. Sonra bir geyik görüyoruz. Geyik kaçıyor, biz ayağımızdaki tüylü takunyalarla seke seke yakalamaya çalışıyoruz. Sonra bakıyorum eltim görümcem olmuş, bizim beyin bacanağı ile takma bıyığını yerine yapıştırmaya çalışıyorlar, üzerlerinde de Dadı-Melek diye bi dizi vardı ya, oradaki çiçekli bornozdan var. Görümceminki yeşil, ötekininki mor. Onlara bakayım derken donk diye geyiğe çarpıyorum. Orada kafayı duvara vurmuşum uyandım.” Yazarımızın cevabına bakalım: “Geyik murat demektir. Akrabalarınızla birlikte koşturmanız ise aile içinde bir kutlama yapılacak manasına gelir.” Peki sormak isterim sayın yazar; satır aralarına ne oldu? Tüylü takunya ne demekti? Eltigörümce-bacanak üçlemesinin hiç mi anlamı yok? Okuyucu burada mor çiçekli kaktüsün alemetini bilmek ister, bornozun seksüel bir çağrışımı var mı onu irdelemek ister, niçün bilinçaltı tedavülden kalkalı yıl olmuş bir diziyi baz alıp dizideki bornozu rüyaya sokmaktadır, tartışmak ister. Mesela yukarıdaki rüyada kişi akrabalık ilişkilerini ilkokuldan beri çözememiş olmanın sıkıntısını halen yaşamakta- E dır. Kendisine canını sıkmaması, bu insanlara adı ile hitap etmesi, zira dünyanın başka hiçbir bölgesinde elti-görümce-bacanak-kayınço tarzı kelimelere rastlanmadığı yolunda telkin verebiliriz. O bornozlar Gülben Ergen’e duyulan bilinçaltı hayranlığa alamettir; utanılacak bir yanı yoktur. Lakin tüylü takunya ve takma bıyık, cinsel tercihinizde farklılıklar olabileceğinin sinyali olmakla birlikte, bu rüyadaki geyik murat değil, boynuz demektir. İşte bu sebeple bu yazımızda rüyanızı komple yorumlayacağız. Bu yazıya ilişkin fikir aniden doğduğu içün elimizde hali hazırda okur mektubu olmaması sebebiyle ben sizlere ilham vermesi açısından arkadaşım Yonca’nın geçen gün anlattığı rüyasını yorumlayacağım: dokslardan kurtaracağız” derler ve çoban salataya yardım etmeye başlarlar. Rüyanın bundan sonrası bol sulu ve ekşili bir çoban salata tarifi. Zaten Yonca da ağzının sularında boğulmak üzereyken uyanmış. Şimdi efendim; rüyada anneanne görmek uzun ömre, bahçeli ev görmek ferah günlere çıkılacağına alamettir. Dayı ve anneyi birlikte görmek ise ödenmemiş borcun faizi artıyor anlamına gelir. Rüyada Ortodoks papaz gör- Anneanne görmek ne demek? Efendim, Yonca rüyasında anneannesinin evinin bahçesinde mangal yapmaktadır. Dayısıgil, annesigil falan hep beraberlerdir. Bir anda bir gürültü duyup bahçe kapısına koşarlar, bir de bakarlar ki Ortodoks papazlar simsiyah giyinip üçerli beşerli kortej oluşturmuşlar, mehter adımları ile iki ileri bir geri yürüyorlar. Bu nedir yav? Ne yapacağız şimdi diye bakışırlarken yan komşunun, kapısına koca bir kilit vurup balkona da ‘Biz laikiz!’ yazılı bir pankart astığını görürler. “Allah Allah?” deyip etleri kediler kapmasın diye mangalın başına geri dönerler. Bu arada duvarın üzerinden midilliye binmiş, pelerinli beş adam içeri atlar. Adamların pelerinleri kıpkırmızıdır. Üzerlerinde el örgüsü beyaz merserize kazak, ayaklarında da bordo püsküllü mokasen ayakkabılar vardır. Adamlar “ Sakin olun biz Kızıl Ordu’yuz, sizi Orto- mek yurdumuz sınırlarında pek rastlanır bir durum olmadığından, büyük ihtimalle Tuğçe Kazaz gündeminin bilinçaltına taşınması ve Yunanlı erkek özleminin rüyada dışavurumudur. Zaten Ortodoks papazın ne biçim bir şey olduğunu bilsen öyle mehteran yürüyüşü falan karıştırmazsın işe Yonca’cım. Cehalet de rüyaya duhul olabilir. Yan komşunun rüyanıza girmesi ödenmemiş borcunuzun arkadaşlık ilişkilerinizi yıpratabileceği anlamına gelir. 1.500 YTL için kendinizi bu durumlara düşürmeyin, verin kurtulun demektir. Komşunun kapısındaki kilit ise borcunuzu arkadaşını- za ödemediğiniz sürece bir daha onun evine nah girersiniz anlamına gelir. “Biz laikiz” yazan pankart ise politikadan hiç anlamadığınızın, rüyanızda bile göremeyeceğinizin teminatıdır. Beş tane Kızıl Ordu neferinindeki 5 sayısı 1.500 YTL’nin içinde geçen rakam olarak anlam kazanır. Kızıl Ordu neferi “Hani hepimiz kardeştik, üçün beşin aramızda hesabı mı olur?” demeye çalıştığınız şeklinde yorumlanır. Üçün beşin lafı tabii ki olmaz, ama oha be 1.500 de az para değil, insanın babası oğluna vermiyor be! Ayrıca o ne biçim komunizm korkusudur ki adamlara el örgüsü kazak falan giydirip püsküllü mokasenlerle küçük düşürmeye çalışıyorsun? Dikkat ederseniz mangala, çoban salataya hiç yorum getirmiyorum. Bunlar dışarıya “Valla param yok, aç yatıyorum, ağzımın salyaları akıyor rüyamda doyuyorum” mesajı verme kaygısıyla rüyayla tamamen dışarıdan sokulmuş saçma ayrıntılar. Tüm rüyayı şöyle bir toparlayalım dersek ne Ortodoks’tan ne de komünizmden anlayan Yonca Hanım açlık edebiyatı ile 1.500 lira paranın üzerine yatmaya çalışmaktadır. Ama işte böyle uyku tutmaz anacım insanı. “Üç gün sonra verecem” dedin üç ay oldu insaf be! Dur daha dur, sana üç gün mühlet, parayı verdin verdin; vermedin haftaya burcuna “Bu hafta doğan kızıl saçlı, kısa boylu, adı Y ile başlayan kadınlar; kasap Murtaza’nın adalelerinize hasta olduğunuzu artık saklamaya çalışmayın, her kadın çiğ et kokan erkeklerden hoşlanabilir” yazdıracağım. Ahahahahaha, Murtaza abone bizim dergiye, ahahhaha, kızıl saçların kemerimi süslemeden önce ver paramı lan geri! İş Bankası Yenidoğan Şubesi: 00452 8956 terelelli temcik Kütle çekim ve tap›nmak üzerine Mevlevilerin düflünce yap›s›n›n temelinde ne yat›yor dersiniz? nsanlık, “bilinç”inin farkına varıp hayatta kalmaktan başka şeyler düşünmeye vakit ayırabilecek duruma geldiğinden beri hep bir “neden”in, “düzen”in peşinden koşmuş, kendi varlığını ve etrafındakileri anlamlandırmaya çalışmıştır. İlk insanlar uzunca süre cevabı -çok doğal olarak- doğa olaylarında bulduklarını sandılar. Yağmur, güneş, deniz, ırmak, yanardağ, fırtına, deprem... Her birinde ayrı mucizeler buldular. Herhangi bir yerde, herhangi bir ateş yakmış olanlarınız (mangal dahi olsa) bilecektir, ateş, çok garip bir “olay”dır. Kendinizi ateşle karşılaşan ilk insanların yerine koyun. Daha önce yalnızca yıldızlar ve ay tarafından aydınlatılan gecede ortaya “ışık” çıkıyor!? Yaklaşmaya çalıştığınızda, bir noktadan sonra “sıcak” olduğunu fark ediyorsunuz, belli bir mesafeden yakına giremiyorsunuz! Oysaki içine giremediğiniz mesafe- İ ‹lkel ça¤larda suyun büyüleyici hareketini bir kez dikkatli olarak izleyen bir insan›n, bunun bizzat tanr›n›n kendisi oldu¤unu düflünmesi çok mu flafl›rt›c› gelir size? nin sınırını belirleyen, görünür hiçbir şey yok? İşte tam bu noktada “Tanrım!” diyerek tapınmaya başlamaz, Zerdüşt olayazmaz mısınız? Veya “Su”. Yakından incelediğinizde sürekli dönen, akımları ve köpükleri birbirlerinin etrafında gezegenler misali dönen su. Suyun büyüleyici hareketini bir kez dikkatli olarak izleyen bir insanın, o dönemde bunun bizzat tanrının kendisi olduğunu düşünmesi çok mu şaşırtıcı gelir size? Daha sonra toplumların oluşup teknolojilerin gelişmeye başlamasıyla “bir güç var” geyikleri de ayyuka çıktı. Doğuda, Afrika’da ve Güney Amerika’da bugün çoğu sözüm ona “yol” da “evrende serbest halde dolaşan enerji” olarak geçen kavram tanımlandı. Kimi gitti Ki dedi, kimi Shen dedi, Samsara dedi, Kozmos dedi... Tüm bu inanışlar, birbirlerinden bağımsız olarak bu enerjinin evrendeki her şeyi bir arada tuttuğu ve hepimizin bu enerjinin bir parçası olduğumuzu ve bütünün bir yansıması olduğumuzu söylediler. Daha sonra “sistematik dinler” ile birlikte ortaya çıkan “mantıklı ve sistemli tanrı” kavramı tüm bu inanışların “yüce”leştirdikleri kavramların tek bir bedende toplanması ile oluştu. Bu dönemde sistematik bir dinin “sistematik” olmasını sağlayan özellikler o kadar geçerli ve o kadar kârlıydılar ki din adamları işin “inanç” kısmından ziyade “yaşayış” kısmına eğilerek insanları kontrol etmeye başladılar. Ancak bu noktaya gelip de her şey yalnızca kâr zarar ekseninde dönmeye başlayıncaya kadar insanlık, tarihi boyunca “kütle çekim” e tapmıştır. Elektronların atom çekirdeğinin etrafında, gezegenlerin yıldızların etrafında, su moleküllerinin birbirleri etrafında dönmesini; ışığın karanlıkta, sesin gökyüzünde, yazının kağıt üzerinde belirmesini sağlayan, her şeyin “dönerek” başladığı yere, belki “özyinelemeli*” şekilde, belki hemen hemen aynı noktaya gelerek “tekerrür” etmesi, tamamen, başka hiçbir etkiye bağlı olmaksızın, kütle çekim kuvveti sayesinde olur. Biz de sistemin içinde, sistemden etkilenen varlıklar olarak “O’nun bir parçası”ysak, tanrının kendisiyizdir belki de? Dönerek yapılan ayinleri, ritüelleri ve kültürün içinde temsil ettikleri değerleri ve bilgileri düşünürseniz belki de demek istediğimi daha iyi anlayabilirsiniz. Tozları ve gazları bir araya çekip daha hızlı döndürerek bir alev topu haline getirdikten sonra buharlaşan gazların kütle çekim ile uzaya kaçmasını önleyerek yağdırdığı yağmurlarla çamura dönüştürüp o çamurdan ilk canlıyı ve süreç içinde insanı yaratan kütle çekime bin yıllardır belki de hiç farkında olmadan, zaten tapıyoruz. *Özyinelemeli: Recursive mengus 14 EKfi‹ 4-10 Kasım popüler kültür Hakan sGünday v Radiohead Nedense hep çok h›zl› bitiyor Hakan Günday kitaplar›. T›pk› Radiohead, The Cure flark›lar› gibi veya The Clash t›n›lar›na teflne... erhaba sevgili kitap severler, merhaba gönül dostları! Hakan Günday, geçen yıl fark edip okumaya başladığımız bir genç yazar (şu an papyon taktım boynuma). Biz kendisinin farkına vardığımızda o çoktan üç kitap yazıp bitirmişti şu gencecik yaşında ve dördüncü kitabını da taze çıkardı. Adı “Malafa”. Bu TRT spikeri tadında girişten sonra rahatlayabiliriz, zira bu Hakan (çok samimiyim Hakan’la zira 4 kitabını okudum) açıkçası bende tam Radiohead’in müzikal kariyerini anımsatan bir gidişat sergiliyor. “Ne yaptı ki lan Radiohead?” diyenleri duyar gibiyiz. Sırası ile nefis “Pablo Honey”, mükemmel “The Bends” ve muazzam “OK Computer” albümlerini çıkardıktan sonra, müzik kompetanlarınca anlaşılmaz bir risk olduğu söylenen “Kid A” adını verdikleri dördüncü albümleri ile müzikte yepyeni bir sound’un arayışına girdi Radiohead, aynen Hakan’ın “Malafa” romanında yapmaya çalıştığı gibi sırası ile muazzam “Kinyas ve Kayra”, mükemmel “Zargana” ve nefis “Piç” romanlarından sonra. Malafa’ya geçmeden önce kısaca ilk üç kitabından bahsetmek gerekir Hakancığımın (samimiyetimiz giderek artıyor dikkat ettiyseniz ehehehe). İlk kitabı olan “Kinyas ve Kayra” şahsıma göre bir başya- M pıttır. Her şey var bu kitapta, yahut hiçbir şey yok. Siz bileceksiniz okursanız ya da bilemeyeceksiniz okumazsanız. Okursanız, ben Kinyas bunları yazdım diyecek, ben Kayra bunları düşündüm diyecek, ben Hakan Günday hepinizi çok seviyorum diyecek ve siz ne derseniz deyin ama bir daha asla, ben hayattan ne alacağımı çok iyi biliyorum diyemeyeceksiniz, asla... “Zargana” romanında ise kısaca bütün bu kurgunun içinde, sizin öldüğünüzü bilen biri gibi evinize telefon açıp “Alo anne merhaba, ben öldüm” diyecek. “Piç” romanındaysa neden kitap yazdığını anlatacak Hakan. Ve son kitap Malafa. Genel hava devam ediyor yine, fakat bu kez Hakan Günday anti-sosyalleşmeyi, global nefreti, modern insanın çaresizliğini, yalnızlığını, inançsızlığını, çıkışsızlığını ve kişisel kaosunu Türkçe’yi andıran yepyeni bir dil üzerinden vermeye çalışmış Antalya’dan, “Topaz” denilen ‘insanat bahçesi’nden, çokça anti-kahramanımız Kozan’ın ağzından. Kitapta tezgahtarlar tarafından kullanılan bu garip dil gerçek hayatta kullanılıyor mu bilmiyorum, fakat hikayenin vahşiliğini bileylediği bir gerçek. Sonuçta Hakan, kendi yarattığı bir dünyaya buyur etmiş, kurallarını kendi koyduğu bu oyunda rol almaya davet etmiş bizi her zaman yaptığı gibi, bu kez dili de kurmacalayarak. Yine standart bir Hakan Günday atmosferi, yine tekin olmayan ve garip bir dünya, fakat bu kez o kadar dışındasınız ki kurgunun; anlatılmaz... Topaz aslında sıradan kuyumcular çarşısı müşterileri, dükkanları, tezgahtarları ile. Fakat olan biteni anlayabilmek çok zor, zira kitabın dili bir tokat gibi patlıyor okurun ebleh suratında. Dört tarafı yalan tuğlaları ile örülü duvarlarla çevirili bu Topaz adındaki ışıl ışıl cehennemde. Şaşkın şaşkın geziniyorsunuz Topaz dükkanlarında. Okuduğunuz bazı kelimeleri daha önce hiç duymamışsınız. Ahçik meterlemek mi iyi, zurnik çektirmek mi bunu bir türlü anlayamıyorsunuz. Zaten tanışık olmadığınız hayatları okurken bir de kelimeler size sırtını dönüyor, yabancılaşmanın daniskasını yaşıyorsunuz hikayenin içinde. Yahut bilinçli bir okuru dışlama politikası bu, “Aaa aynı ben!” denmesin diye. Kitabın baş kahramanı Kozan’ın ağzından dökülen laflar biz okurları paralize ediyor müşteriler gibi, fakat bir türlü anlam verilemiyor. Zira yıkıcı bir su gibi üzeri- Hakan Günday mize dökülüyor cümleler. Kitabın ilerleyen sayfalarında kelime anlamları yerlerine otursa dahi duygusal bir bütünlükten yoksun, parça pinçik edilmiş bir kavrayışla ıslanmış bir şekilde bitiriyorsunuz kitabı. Evet zart diye bitti Malafa yine. Topaz’da ne var ne yok satıldı. Nedense hep çok hızlı bitiyor Hakan Günday kitapları. Üç akorla yapılmış şahane The Clash şarkıları gibi, The Cure şarkıları gibi, David Bowie şarkıları gibi. Hakan Günday kesinlikle Türk yazınında yeni bir soluk, yeni bir sound. Punk’ın hikayesini yazıyor her anlamda. Alt metin yok, ironi yok, metafor yok! Her şey açık ve net! Çöküşün, kokuşmuşluğun, sistemden, onun ikiyüzlülüğünden ve onun insanlarından bahsediyor. Son kitabı Malafa’da ise artık içimize işlemiş bu sistemin, bu sattığımız-satıldığımız dünyanın dibine girmiş, kabullenmiş ve kendi kendine pandik atmış hayatlardan bahsediyor (şu an papyonu başka bir yerime taktım). Malafatını masaya vurmuş, cesareti olanlardan gelecek tepkileri bekliyor. Kayıp “t” harfi ise Topaz’ın “T” si. Chuck Palahniuk sadece Fight Club romanının yazarı değil artık Türk Edebiyat piyasasında, zira adeta Hakan Günday’ın İngilizce’si gibi duruyor raflarda. Tyler Durden ise çoktan Kinyas’la, Kayra’yla, Zargana’yla, Kozan’la, Hakan’la kanka olmuş geziyor şehrin en leş barlarında. Hakan Günday normal insan görünümlü, içlerinde yıkıcı iblisler gezinen insanlardan bahsetmeye devam edecek her kitabında. Kendisi yazar şeklinde bir deccal, bunu anladık. Malafa kitabının arka sayfasındaki fotoğrafında da görüldüğü gibi kendisi tam bir deccal hahaha, bir kaşı havada adeta nanik çekmiş bütün bir dünyaya. Selam olsun sana Hakan Günday, selam olsun sana! Ama biz de tezgahtarız haberin ola! Malafamız elimizdeee, uzun ip belimizde, biz gideriz Topaz’a hey Topaz’a hahahahaha... Ve son söz Malafa kitabından gelsin, beyinlere karanlığın parmaklarını sokarcasına gelsin, hayallerimize küfredercesine, varoluşumuzu s...ercesine gelsin. Ve artık doğum günleri değil ölüm günleri kutlansın: “...Yoktan var etmek bir düşünce, yoktan var ettiğini düşünmek bir hayaldir. İnsan düşünmez, düşündüğünü hayal eder. Akıl sadece Tanrı, beyinse bir çocuk tarafından korunabilir. İnsanı koruyansa ölümdür. Bir hayal organıyla yaşadığı sürece kendine zarar verecek olan insanı sonsuz acıdan kurtaran ölüm, doğumdan üstündür.” Canım ölmek istedi. Önemli not: Yer Malafa, sayfa 113: “Audrey odaya girmiş, annesine zincirini gösteriyordu.” travis and tyler durden Bunlar› sözlü¤e yazsan ne prim yapars›n! Yaz ve kış saati uygulamalarına geçildikten sonraki bir hafta içinde trafik kazaları yüzde 10 artıyor. 1996’da İsveçli bir çift devleti protesto etmek için çocuklarının adını Brfxxccxxmnpcccclllmmnprxvclmnckssqlbb11116 koymaya yeltendiler. İstekleri reddedildi. 1980’lerde Avustralya ve ABD’de moda olan “cüce fırlatma” sporunda sarıp sarmalanmış cüceler minderlerin üzerine fırlatılıyor, cüceyi en uzağa fırlatan yarışmacı birinci oluyordu. 1900 yılında Paris’te yapılan olimpiyatlarda atıcılık dalında hedef olarak canlı güvercinler kullanıldı. Bu bir ilk ve sondu. Güneş sisteminde adını Yunan ya da Roma mitolojisinden almayan tek gezegen vardır: Dünya. Sony’nin ilk ürünü elektrikli bir pilav pişirme aletiydi ve pirinci ya çok ya da az pişirdiği için başarısızlığa uğramıştı. Kendilerine denemeleri için yeni bir kalem verildiğinde insanların yüzde 97’si adını yazıyor. Banka soygunları en çok cuma günleri sabah 9 ile 11 arasında gerçekleşiyor. Cüce f›rlatma yar›flmas›ndan bir kare. (Soldan sa¤a: ‹ki mal, süper cüce) Dama “kadın satrancı” diye bilinirdi. Nitekim adı da “Kadın” anlamındaki “dam” dan geliyor. Pepsi Cola’yı ilk üreten Caleb Bradham adlı bir eczacıydı ve bu yüzden içeceğin orijinal adı “Brad’s drink” tir. Akla takılıp da bir türlü çıkmayan şarkılara Almanlar “Ohrwurm”, Amerikalılar onlardan tercüme “earworm”, yani “kulak kurdu” diyorlar. Bundan yaklaşık dört bin yıl önce Doğu ve Güneydoğu Asya’da yaygın bir idam yöntemi mahkumları fillere ezdirmekti. İnsanlar yüzde 95 doğruluk payıyla nefes kokusundan cinsiyet tahmin edebilirler. Televizyonun geldiği ilk dört ülke İngiltere, ABD, SSCB ve Bre- zilya idi. Kaydedilmiş en uzun hıçkırık krizi 68 yıl sürdü. Kurban Amerikalı bir adamdı. Dünyanın kişi başına en çok çikolata tüketilen ülkesi İsviçre. Yıl- Sinatra size köpek alsa ad›n› ne koyard›n›z? Sizce Monroe ne yapm›fl? da yaklaşık 10 kg. Diyet Cola 1982’de icat edildi. Dalmaçyalılar beneksiz, bembeyaz doğarlar. Alfred Hitchcock altı kez aday olmasına rağmen hiç Oscar ödülü kazanmadı. Yeni alınmış tipik bir kurşun kalemle 56 kilometre uzunluğunda bir çizgi çizilebilir. “Rüzgar Gibi Geçti”nin ödülleri silip süpürdüğü 1939 yılında Los Angeles Times gazetesi Akademi ile anlaşmasını bozarak törenden iki saat önce Oscar kazananları açıklamıştı. Marilyn Monroe’nun Maf (mafyanın kısaltılmışı) adını verdiği ve kendisine Frank Sinatra tarafından hediye edilmiş bir köpeği vardı. lacrima inceleme 15 4-10 Kasım EKfi‹ Necaset hamuru Malatya Çocuk Esirgeme Kurumu’nda yaflanan korkunç olaylar, sadizmin çaresiz çocuklar› hedef almas› de¤ildi sadece. Mesele, bu fliddetin kamu taraf›ndan tesis edilmifl olmas›yd› M Buraya bakın, burada, bu kara mermerin altında bir teneffüs daha yaşasaydı tabiattan tahtaya kalkacak bir çocuk gömülüdür devlet dersinde öldürülmüştür Ece Ayhan soğukkanlı sadizmin çaresiz çocukları hedef almış olması değildi yalnızca. Bu çocukların çaresizliklerinin kamu eliyle tesis edilmesiydi; bütün bunların, devletin gizleyen bürokrasisi altında yapılmış olmasıydı. Onlarca çocuğu bir çatı altına toplayıp işkence edebilmek, ancak bu şekilde mümkündür çünkü. Peki bunu, daha önce hiç rastlamadığımız türden, bizim saf ve zarif topluluğumuza her nasılsa sızmış, insanlık dışı bir kaç kocakarı mı yaptı? “Bunu yapan insan olamaz” mı gerçekten? Bu kadınlar gerçekten bizden ayrı, bir şekilde şimdiye kadar tespit edilememiş şeytan maşaları mı? Yoksa bu kadınların yap- tıkları hepimizin hamurunda olan, ama kırık bir fay bulup fışkırana kadar içimizde zaptettiğimiz bir pisliğin görüntüsü mü? Hem bu yazının gerilimini artırmak için hem de cevabını ben de bilmediğimden, yukarıdaki soruyu cevaplamayacağım sayın okuyucu. Ama sen; buna benzer her infialde linçten bahsederken, trafikte kavga edip koltuğunun altındaki krikoyu yoklarken, komşunla dalaşırken, köpeğini terbiye ederken, mesaj kutuna gelen bizarre fotoğrafları forward ederken, bu soruyu sor kendine. Sen de bir cevap veremesen bile, belki kendine sorabileceğin sorular bulursun. italyanmaz Foto¤raf: Mert ‹nan alatya’daki Çocuk Esirgeme Kurumu’nda, esirgenen çocuklara işkence yapıldığı ortaya çıktı. Gerçekten, hiçbir şey hayatın kendisi kadar ironik olamaz. Ve herhalde başka hiçbir şey, bunu bu kadar acıklı bir şekilde teyit edemez. Televizyonlar işkence görüntülerini evire çevire yayınlayarak prime time’ı kurtardı. Yayınladıklarından başka, gazeteci sorumluluğu yüzünden yayınlayamayacakları kadar “ağır” görüntüler de olduğunu eklemeden edemediler. Aynı sorumlulukla yüzlerini gizledikleri faillerin ve kurbanların eşkâllerini, ellerini kirletmemek için kurdukları “tetikçi” bulvar gazetelerinin manşetinden ilan ettiler. Video görüntüsü veremeyen basılı medya, kayıtları web sitelerine koydu. Bu kayıtların elektronik posta trafiğine girmesi de gecikmedi: “Lütfen duyarsız kalmayalım.” Bu sefer gerçekten de duyarsız kalınamazdı. Bu görüntülerde insanı isyana boğan şey, bu Küçük Vehim, Malatya’daki olayda fliddete maruz kalan çocuklardan biri Küçük Prens üzerine... Küçük Prens, kendi küçük gezegenlerine gömülen insanlar›n saçmalamaktan, yarars›z ifller yapmaktan geri duramayaca¤› gerçe¤iyle yüz yüze gelebilmek gibi büyük bir yükün alt›na giriyor captahab’a... üçük Prens (Le Petit Prince), Fransız yazar Antoine de Saint Exupery’nin (1900-1944) küçük romanı. Yazar, romanı çok sevdiği bir dostuna, Leon Wèrth’e, adamak istemişse de çocuklara geniş bir ufuk açarken büyüklerin dünyasından da çocukluklarına ufak bir pencere aralamak için “Küçüklüğündeki Leon Wèrth’e” ithafıyla başlamış yazmaya. Çocukluğunda çizdiği resimler, büyüklere birkaç numara büyük gelince resim çizmekten vazgeçip pilotluğu seçmiş olan bir adamın, Sahra’da uçağının arızalanması sonucu hayatımıza giriyor Küçük Prens. Pilota sorular soruyor, çocukça sorular. Böylece başlıyorlar geçtiğimiz yüzyılın dünyasında yaşanan ve en önemli nedeni ‘büyüdüğümüzü sanmak’ olan sorunların ortaya döküldüğü sohbetlerine. Çocuk gözüyle kocaman dünyamızı, dünyamızın içindeki çeşit çeşit kişi ve olguyu nahifçe irdeleyen bir yol arkadaşı Küçük Prens. Kendi gezegeninden kalkıp bir sürü gezegen gezmiş. O, sayılardan hoşlananların dünyasına çok yabancıdır. “Pembe tuğladan güzel bir ev gördüm, pencerelerinde sardunyalar, damında güvercinler vardı” denildiğinde, o evi gözünde canlandıramayan, ancak fiyatını öğrendikten sonra hakkında yorum yapabilen ‘büyük’lerin yanında hep ’küçük’kalacaktır. O büyükler, en sonunda adlarımızı da yutacak olan numaralara boğmaktalar bizi. Her birimize özgü, tekilliğimizi vurgulayan adlarımıza sahip çıkabileceğimizi gösteren küçük bir ışığı da bizden esirgememiş Prensimiz. Herkesin bir gezegeni var, içinde yaşadığı. Ama herkes kendi gezegeninden çıkıp diğer gezegenleri görme, onları keşfedebilme cesaretini gösteremiyor. Küçük Prens ise önce kendi gezenindeki güzelliklerin ve çirkinlik- K lerin muhasebesini yaptıktan sonra başlıyor başkalarının gezegenlerini ziyaret etmeye. Gül’den ve baobaplardan söz ediyor kendi gezegenini anlatırken. Bir tek gülü, bütün güllerden ayırmanın önemini, dikene karşın gülü sevebilmeyi öne çıkartıyor. Baobapların ise tohum halindeyken gülden ayırt edilemeyeceğini, ancak filizlenir filizlenmez baobap olduğu anlaşılamazsa, kök salıp büyüyeceğini ve başa çıkılamaz hale geleceğini söylüyor. Baobaplarla kaplı bir çağda yaşayan bizler için ne kadar büyük bir adım, henüz filizlenmemiş baobapları temizlemek. Kendi küçük gezegenlerine gömülen insanların saçmalamaktan, yararsız ve hatta zararlı işler yapmaktan geri duramayacağı gerçeğiyle yüz yüze gelebilmek gibi büyük bir yükün altına sokuyor kendini Küçük Prens. Bize bu yolu açıyor. Uğradığı gezegenlerde karşılaştığı ilginç tipler şunlar: I) Uyruğu olmayan, olmuş bitmiş şeyler üstüne buyruk verip olanları kendisinin yönlendirdiğini sanan bir kral. Plazalarda yaşanan bir çağ dramının prototipi mi sanki? II) Yalnızca övgülere açık bir çift kulağa sahip, tek kişilik bir dünyada ’herkes’in kendisine hayran olduğunu sanan bir adam. Tek tip bir ‘herkes’, övgüler, övgüler, ö v g ü l e r. Magazin dünyası mı? Bilmez öyle şeyleri Küçük Prens. III) Utandığını unutmak için içki içen, içtiği için utanan bir kısır döngü timsali. IV) Yıldızları satın almak için deli gibi aralıksız çalışan ve o yıldızlarla hiçbir şey yapmayıp sadece sahiplik duygusuyla övünen bir işadamı. Kefenin cebinin olmadığını küçük bir çocuğun bilmemesi garip değil, ama büyük büyük adamlar bunu niye anlamaz? V) Dönüş hızı git gide artan, bu yüzden gece-gündüz arasındaki zaman farkının azalmış olduğu bir gezegenin, fener yakıcısı. Önceden mâkul aralıklarla yakılması gereken fener, artık dakikada bir yakılmak zorunda. Çünkü bir gün bir dakika sürüyor ve fener yakma yönetmeliği hâlâ yazıldığı günün koşullarına göre işliyor. Pozitif hukukun rüzgârında savrulan çağcıl bürokratik eziyetler. VI) Masasının başından kalkmayan bir coğrafyacı. ‘Makale fetişizmi’ne tutkun günümüz akademisinin bir portresi. Küçük Prens yedinci gezegen olarak Dünya’ya gelir. Dünya, onun gördüğü gezegenler içinde en büyük gezegendir. Kendi gezegeninde görmeye alışık olduğu nesnelerin daha büyükleri ve daha fazlası vardır burada. Bu hayret verici durum Küçük Prens’e karşıl a ştırma olanağı su- nar. Artık çokluk içinden seçilecek bir tane nesnenin ‘özel’ olduğunun farkına varır. İnsanlar için yalnızca “Tüfekleri vardır. Avlanırlar. Hayvanlar için çok sıkıcı bir şey. Tavuk da yetiştirler. Başka şeyle de ilgilenmezler” diyerek körlerin fili tarif etmesi nüktesine gönderme yapan Tilki’yle tanışır. Bu Tilki, tekdüzelikten yakınmaktadır ve bunun çözümü olarak “evcilleştirme” yi görmektedir. Bu evcilleştirme, yukarıda bahsi geçen “çokluk içinden bir taneyi ayırabilme”nin ta kendisidir. Susuzluğu gideren ve insanın bir haftada su içmek harcadığı zaman olan elli üç dakikayı insana ‘bahşeden’ bir hap satan satıcı Küçük Prens’in dikkatinden kaçmaz. “Benim” der Küçük Prens, “harcanacak 53 dakikam olsaydı, yavaş yavaş bir çeşmeye doğru yürürdüm.” Çölü güzellefltiren fley... Hesaplayan büyüklere karşı bir şövalye tavrıyla duruyor Küçük Prens, güzelliklerin hesap kitap dinlemeyeceğini biliyor. Ve umut denen duygunun çölleri yeşertebileceğine inanıyor: “Çölü güzelleştiren şey burada bir yerde bir kuyunun saklı oluşudur.” Küçük Prens gezegenine döndü. Dünyamıza birkaç gömlek büyük gelen gözlüklerini bıraktı bize. Bu gözlüklerle dünyaya bakmak, tekilliğimizdeki çoğulluğu, çoğulluklar içindeki tekillikleri görebilmek; yani “Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür/Ve orman gibi kardeşçesine”. Bu yazı Polyannacılık oynamak için yazılmadı. Yalnızca içinde boğulduğumuz ayrıntılara bir de dışardan bakabilmemize bir olanak sağlayabilmesi umuduyla kaleme alındı. Büyümüş olmanın tek başına bir şey olmak olmadığını anlayabilen insanlığın yarınlarına. ben ruhi bey nasilim Vatan Dergi Grubu A.fi. Ad›na ‹mtiyaz Sahibi Serdar Mutlu Genel Müdür Nüket Mutlu Yay›nlar Direktörü Özgür Yici Grup Koordinatörü Onur Y›ld›r›m Kreatif Direktör Ali Murat Y›lmaz Koordinasyon Murat Emir Eren Tasar›m-Uygulama Serter Gezdiren Sorumlu Yaz› ‹flleri Müdürü Ali Naz›m Onaran n Genel Yay›n Yönetmeni Aziz Kedi Yaz› ‹flleri Müdürü Kemal Ekin Aysel Editörler An›l Helvac›, Bar›fl Bilge Günal, Gürman Timurhan, Onur Sar›saban, Pelin Kesebir Düzeltmen kays el mecnun Kapak foto¤raf› Gökhan Y›ld›r›m Katk›da bulunanlar: days, konor, ssg, n. demirel, gerrain, parantez, nickfallin, metalik bordo n Reklam Grup Baflkan› Yusuf Gökçek Reklam Grup Baflkan Yrd. Yenal Bökeer Müflteri ‹liflkileri Direktörü Zeynep Afl›klar Müflteri ‹liflkileri Ayflen Özbay, Burak fiengül, Elçin Ayd›n Baflar, Gülriz Gökova, Dilay Sudanç›kmaz, Zeynep Arslan, Burak Bayram Reklam Rezervasyon fiule Tutsak Tel: 0212 336 57 70 n Adres: Büyükdere Cad. No:123 80300 Gayrettepe-‹stanbul Tel: 0212 354 54 54 Fax: 0212 356 26 80 e-mail:[email protected] Bask›: DPC Do¤an Medya Tesisleri 34850 Esenyurt-‹stanbul Tel: (0212) 622 28 00 Tel: 0212 622 19 00 Yerel Süreli Yay›n Da¤›t›m: Yaysat A.fi. Tel: 0212 622 22 22 ekfli sözlük’ün haftal›k yay›n organ›d›r Ekfli, bas›n meslek ilkelerine uymaya söz vermifltir. Bu dergideki tüm haberler uydurmad›r. Kiflileri ba¤lay›c› bir niteli¤i yoktur. Her hakk› sakl›d›r. Kaynak gösterilerek dahi al›nt› yap›lamaz. Arabesk diye bir fley vard›, n’oldu ona? Toplumsal histeriye ismini verdi arabesk, sonra da insanlar›n içinde biriken “isyankar›m fele¤e” artistliklerine tercüman oldu. Peki 40 y›ll›k maceran›n hali nedir, nicedir hiç düflündünüz mü? eksenli yıllar, derin kederler içindeyim. Yaydıra yaydıra “Dün akşağm yine beniğğm yollarımağğ bakmışsığn” diyor, efkar yapıyorum. Elimde bir sigara eksik. Uzaklara dalıp “sakın artık üzülme sende kalmaya geldim” diye devam ediyorum efkara. Halbuki o gece hiçbir yere gideceğim yok, annemin kendi elceğizleriyle diktiği vakvaklı pazen pijamalarımı giyip yatağıma gireceğim. Daha bir ilkokul bebesiyim, kim kimin yollarına bakıyor yahu? Bacak kadar boyla tek derdimin Candy ve Terry olması gerekmiyor mu? Kırılsın Ellerim’in dilimde ne işi vardı? Pavyonlarda içkilere meze olmuş, derdinden verem olmuş acıların kadını mıydım ki? Bahtının değil plastik topunun peşinden koşan, evcilik oynama çağında bir çocuktum. Ama, işte, evcilik çağı Türkiye’de arabeskin altın yıllarına denk gelmiş bir çocuktum. Oyunlarda taklit ettiğim de arabesk hayatlardı. Seksenli yıllar, şaşkın yıllar. Amcamın Gırgır’larını okuyorum. Devamlı yazılan ortadirek, zam, çizilen bir kazık, bir köşeli gözlüklü, komik çeneli tombul adam. O vakitler anlayamıyorum ki yıllar yılı millet birbirini kırmış, bir sürü insan ölmüş, darbe olmuş, aykırılığın her türlüsü (Bülent Ersoy dahil) sindirilmiş. Sadece 27 Mayıs bayramının artık kutlanmadığını fark etmişim, ama o kadar. Ülkenin 60’lardan beri kendini içinde bulduğu sosyal, politik ve ekonomik debelenme halinin hiç de farkında değilim. Seksenli yıllar, sessiz feryat yılları. Şimdi düşününce, seksenli yıllarda milletçe yaptığımız tam anlamıyla debelenmekti. Çamura yan yatmış, ayağa kalkmaya çalışan malak gibi, ters çevrilmiş kaplumbağa gibi, gördüğü kabustan uyanmaya çalışan insan gibi, bir on yılı debelenerek ge- S çirdik. 60’ların “haydin hobba, demokratik anayasa, devlet eliyle ekonomik kalkınma” gazının fos çıkmasıyla 70’lerde içine düşülen karamsarlık ve şiddetin ardından “Yeni Başlayanlar İçin Darbe Yapma Rehberi” isimli kitapta “muhteşem örnek” olarak yerini alabilecek bir darbeyle silkelenip atılmış bir millet 80’ler boyunca kendine gelmeye çalıştı. Belini doğrulttukça yine düşüp iyice çamura bulanan malak gibi debelendik. Belirsizlik, güzel hayallere ulaşmaya çabalayıp ulaşamamak, yılgınlık, çaresizlik... Olmuyor, olmuyor, bir türlü olmuyor! Ne oluyor peki? “Bize mutluluğu vaat eden ümitler şimdi terk ettiler bizi birer birer” oluyor. Batsın bu dünya o zaman! Debelenip debelenip de bir türlü ayağa kalkamayan milletin bir katarsis yolu bulması gerekiyordu. Üç şey aracı oldu bu katarsise: Gırgır öncülüğünde mizah, Yeşilçam ve arabesk. Gırgır ve özellikle Kemal Sunal filmleri çaresizlik içinde debelenen millete ayna tutup “İşte halimiz bu. N’edelim? Bari ağlanacak halimize gülelim!” derken arabesk müzik önce bu toplu histeri haline ismini verdi -arabesk-, sonra da insanların içinde birikmiş isyankar duygulara tercüman oldu. 80’ler, arabesk y›llar... Şu noktaya kadar okuyup da “Neden arabesk?” diye soran varsa “Aah, ah!” diyorum. Geçenlerde fark ettim ki son birkaç yıldır ne zaman bir yoğun çalışma döneminden geçiyor olsam şarkı listesine diziyorum “baba”ları, “kral”ları, “Ben zateğğn her acınığğn tiryakisiğ olmuşuğmm” diyerek açıyorum dosyayı, “Bu benim meselemm derin meselemm” diyerek yazıyorum, “Söylenecek gibi değil, değil dostlarım” diyerek okuyorum ıkınarak yazdığım satırları. Debeleniyorum debeleniyorum, ama öyle geliyor ki bir türlü ilerleme kaydedemiyorum. Çaresizce “Aaa Aaa!” diye bağırasım gelip bağıramayınca, işte, kendimi İbo’nun kollarına bırakıyorum (mecazen, lütfen): “Ben insan değil miyimmm? Ben kulun değil miyimm?” Sizlere bir vakitler bunu milletçe yaptığımızı, ken- dimizi arabeskin kollarına bıraktığımızı anlatmaya çalışıyorum. Arabesk için depresyon müziği demek yanlış olur. Depresifler dibe vurduğunu düşünür ve çabalamayı bırakır, boş verir, her şeyi koyverir. Arabesk hallerde ise ulaşılmak istenen bir amaç vardır. Onun için çabalanır, ama bir türlü sonuca varılamaz. Arabesk insan yılsa da amaçtan vazgeçmez, bir tekerlek içinde dönüp duran denek fare misali yaşar gider. Çaresizlik ve umutsuzluk içinde bir feryat, meçhule giden bir hayat çizgisine yoldaştır arabesk. Ya siyah ya beyazdır hayatlar, ortası yoktur. Arabesk kahramanımız diğer dünyaya giriverse ya horlanır ya da kendisi mutsuz olup ait olduğu hayata dönerdi. Küçük Emrah meşhur şarkıcı olsa da annesinin şantajcı amcasının tecavüzüne uğramasına, Hülya Avşar dolmuş şoförü İbo’ya aşık olsa da İbo’nun annesinin onu mahalle kızı Pembe Mutlu’yla evermesine engel olamazdı. Arabesk dünyadan içeri giriş de, dışarı kaçış da yoktu. Bu arabesk dünyada amaç hem bin bir sebepten kavuşulamayan sevgili hem de ulaşılamayan güzel bir hayattır. Şarkının bir mısraında “Ben böyle hasrete böyle yokluğa nasıl isyan etmem, nasıl kahretmem?” denirken sonraki mısraında “Bir vefasız yarin düştüm eline” diye aşkın ıstırabından dem vurulur. Sevgiliye ulaşamama ve zor hayat şartları bir kısır döngüdür. İçine hapsolunmuş bu dünyada, bu çıkmazın ortasında bir türlü aradıkları mutluluğu bulamazlar arabesk insanları. Ne yaparlar peki? “Arabesk isyan›md›!” Hani ben iş güç içinde debelenirken “Aaa, aaa!” diye bağırmak istiyo- rum ya, arabesk müzik de bu “Ya yiter ya!” türü bir dışavurum aracıdır. “İnim inim inle ölme istemem” diye beddua edilir vicdansız sevgililere. Hatta “Seni Allah bile affetmeyecek” diye gözdağı bile verilir. Acı çekerken arkadan gülen dostun böylesine de isyan edilir. “Derbeder olmuşum ben bu dünyada, bir de bana isyan etme diyorlar” diye isyan etmemeyi telkin edenlere de isyan edilerek hak ettikleri cevap verilir. “Bin sitem etsem de azdır kadere” diye dilek taşlarına kafa vurularak kadere lanet edilir. Daha da ileri gidilerek (artık bu, isyanda son noktadır) “Madem unutacaktın, beni neden yarattın?” diye Tanrı’ya hesap sorulur. Baktı ki çok ileri gitti, kendine gelir; önce Tanrı’dan özür diler arabesk insanı, “Razıyım ya Rabbi razı, ne ise cezam” diye italik pozisyonda gökyüzüne utangaç bakışlar fırlatır. İnsanoğluna ise “Bazen isyan ettiysem of, hakkım değil mi?” diye seslenerek empati toplamaya çalışır. Sonra da suçunu kabul etme ifadesi olarak başını vatkalı omza 45 derece açıyla eğip “İnsanız, insanca yaşamaktır gayemiz” diyerek isyandan vazgeçtiğini anlatır. “Biz görmesek de görecekler var, bitecek dertlerimiz” diyerek hem kadere son bir gözdağı verir hem de etrafa ümit aşılar. Bu kadar Polyannacılığa kendisi de inanmadığı için üstüne bir de “Mutluluk yetinmektir bunu bilmiyorsun. Neden şu haline şükür etmiyorsun?” diye yarı azarlar, yarı telkin eder bir havada kadercilikte karar kılar. Şu noktada duygu sömürüsü başlar “Boynu büküklerr” diye, “Ben acılaağğrrr çocuğuyuğmm” diye inatla vicdanımıza pençeler geçirilmeye çalışılır. Bu ağlaklığa ne sempatim ne de tahammülüm var. Acı çekeceksen onurunla yapacaksın bunu! Akıllı ol! Diğer bir kısım simültane manik depresyona girer. Onlar kırılgan sesleriyle “Ne bir sevenim var ne seven bir kalbim... sü-rüü-nü-yorumm!” derken biz göbek mi atalım, ağlayalım mı şaşırır kalırız. Arabesk hikayelerin en yaygın sonu kabulleniştir. Yılgın bir kabulleniş. “Murat yalan imiş, umutsa hayal, böyle yaşamaktan ben bıktım usta” diye dert yanarak, “Sana koşmak isterim, derman yok dizlerimde” diyerek de yenilgi ilan edilir. İşte, 90’la- ra gelindiğinde arabesk hayatlar ve arabesk müziğin kaderi de bu oldu: yenildi, kabullendi, köşesine çekildi. 90’l› y›llar›n dayan›lmaz kakofonisi Hani her kafadan bir ses çıkar, bir kuru gürültü olur, hiçbir şey anlayamaz ambale olursunuz. O gürültü kakofoni işte. 90’ların başında kabak çiçeği gibi açıldığımızdan beri hayatımız kakofoni. Arabesk de arada kaynadı gitti. Artık debelenmek yok, Küçük Amerikan rüyası var. Prenses Medya’nın dudağına dudağına -olur da, değer de bir şey oluruz diyerekkurbağa gibi zıp zıp zıplamak var. Kim ya da ne olduğun fark etmez, yapabilirsin! Tülin’di, Bayhan’dı derken hayatımıza giren gündemin ince güllerinin haddi hesabı yok. Bunlardan biri olabilme ihtimalini seven kitleler çaresizlik müziğine sırt dönüp eller havada dünyasına koşuyor. Milyonların heves ettiği bu Her Şey Mümkün Dünyası on yılımızın yalanı ve biz milletçe ayakta uyuyor olamayız ya! Yazı, Levent Kırca tarzı didaktik bir sosyal eleştiriye dönmeden bir güzel çark edip soruyorum: Fena mı oldu yani? Tamam şarkılar bu kadar zırva, hayatlar bu kadar yoz olmasa da olurdu. E, ama öyle çaresizlik içinde debelene debelene nereye kadar? Bir millet yapmak isteyip yapamayarak daha ne kadar idare edebilirdi sorarım size? Malağın sonunda ayağa kalkmış olması olumlu bir gelişme değil mi yani? Ayağa kalkmanın heyecanıyla her yere saldırdı, bir koşu çimenleri üzerinde tepinip mahvetti, olacak o kadar! Umuyoruz ki malağımız bir noktada “Ulan ben n’apıyorum? Şu çimeni tepeceğime yesem de palazlansam ya!” diyecek. Hadi cici malak, severek ve ilgiyle takip ediyoruz. a lifetime of type ii errors
