8_LEVENT_KUNT_files/LEVENT KUNT being watched

Strazburg’un merkezindeki büyük ana caddede, Quai des Bateliers’de,
tahta sırıklarımın üstüne çıkarken içimde tedirgin bir his var. İnsanlar
bana nasıl bir gözle bakacak acaba? Neler düşünecek, nasıl bir tepki
verecekler? Gerginliğimden tüm düşünceleri bir kenara itip ustaca bir
hamleyle harekete geçiyorum. Büyük bir dikkatle dengede tutuyorum
bedenimi ama daha birkaç metre ilerledikten sonra dengemi yitirip
sırıklardan aşağı düşüveriyorum. Neyse ki, yolun karşı tarafındaki
arabanın içinde oturan bir adamdan ve yaşlı iki yayadan başka izleyici
yok etrafımda. Bana bir şey olduğunu sanarak bir an duruyorlar ve
endişeli bir ilgi gösteriyorlar.
On Quai des Bateliers, the main street at the heart of Strasbourg, I
get up on my stilts with an uneasy feeling. How are people going to
look at me? What will they think, and how will they react? My nervousness suppresses all thought, and with a practised jerk I get going.
Concentrating, I keep my body upright, but after just a few metres I
lose my footing and slip off the stilts. Fortunately I don’t have many
spectators, just one man sitting in a car opposite and two older
passers-by. They think something has happened, and concerned, they
stop briefly and turn their attention to me.
Etrafıma bakınıyorum ve böyle birkaç kez daha düşeceğimi bildiğim
halde, yoluma devam etmek için tüm cesaretimi topluyorum. İkinci
deneme: Quai St. Nicholas’a varmak üzereyim. Sağ tarafta, Tarih
Müzesi ile aramdaki kanal var. Asfalt kaplı yürüyüş yolu henüz
düz; düşme tehlikesi pek yok. Kent merkezi yönündeki kavşakta
güzergâhım üstündeki ilk kontrol kameralarıyla karşılaşıyorum; Strazburg 2006’dan beri böyle kontrol altında tutuluyor. Kayıtlar izlenebilseydi, kuş bakışıyla dosdoğru görüntünün içine doğru yürüdüğüm
görülebilirdi.
I glance around, getting up all my courage to continue on in the knowledge that I’m going to experience several such falls. The second attempt: I approach Quai St. Nicolas. The canal on the right separates me
from the History Museum. The pathway is still smooth and asphalted,
so the risk of a fall is small. At the crossing, in the direction of the city
centre, I meet the first CCTV cameras on my route. Strasbourg has been
surveyed by them since 2006. If you could look at the images they take,
you would see me from a bird’s eye view walking into the middle of the
picture.
Giderek çoğalan yayaların arasında yürüyeceğim uzun bir yol var
önümde. Rue du Vieux Marché aux Ponds’a çıkan ilk köprüden geçerken, belki boyumdan ötürü, belki de sırıkları beceriksizce kullandığım
için de dikkat çekiyorum. Bisiklet yolundaki bisiklet sürücüleri yolumdan çekiliyorlar, bir sürü kişi elinde olmadan gülümsüyor, birkaç çocuk durup şaşkınlıktan büyümüş gözlerle bana bakıyor. Tahta sırıklar
üstünde yürüyen kot pantolonlu, tişörtlü, spor ayakkabılı bir adam
görüyorlar. Bu adam ne sirkten kaçmış bir palyaçoya benziyor ne de
geçimini bu yolla sağlayan bir sokak sanatçısına.
I still have a long stretch ahead of me and am surrounded by a growing
number of passers-by. I cross the first bridge towards Rue du Vieux
Marché aux Poissons and stand out due to my height, and perhaps
also to my unprofessional handling of the stilts. Cyclists on the cycle
track swerve to avoid me, a lot of people have to smile when they see
me, a few children stop and stare at me with huge eyes. They see a man
on stilts wearing jeans, a T-shirt and trainers. He does not look like a
clown escaped from a circus, nor like a street artist playing his trade.
Güneşli günlerde terasında oturup kahve içerken Hepimiz tiyatro
oynuyoruz adlı kitabı okuduğum Café Montmartre’a varıyorum.
Kafeye bir bakış fırlatırken dengemi zar zor koruyorum. Garson kız
beni tanıyor ama görmemiş gibi işine devam ediyor. Bir dahaki sefere
orada kahve içerken yanıma gelip bu olayla ilgili bir iki laf eder mi
acaba? Karşıdan gelen bir Asyalı turist grubu fotoğrafımı çekmeye
koyuluyor; sakince durmaya çalışıyorum ama sonunda pes edip
dikkatle sırıklardan iniyorum. Aralarından bir kaçı önümde nazikçe
eğiliyor, sonra kent gezisine devam ediyorlar. Ortalık biraz daha
sakinleşince, yine sırıklarımın üstüne çıkıyorum.
I reach Café Montmartre, where on sunny days I read the book : „The
Presentation of Self in Everyday Life“, on the terrace and drank a coffee. Keeping my balance with great effort, I glance quickly at the café.
The waitress recognises me, but continues working as if she doesn’t see
me. I wonder if she will ask me about this the next time I go there for
coffee? A group of Asian tourists approach me and start taking photographs of me with their cameras. I try to keep still, but have to give up,
and get down off my stilts carefully. A few of them bow politely to me
and then continue their city tour. When things quieten down around me,
I get up on the stilts again.
Bedenime daha hâkimim artık; Gutenberg Meydanı’na ulaşıyorum.
Bir iki metre sonra karşılaştığım iki kontrol kamerası bir direğe
sabitlenmiş. Gözlerden biri Gutenberg Meydanı’na bakıyor, numarası
CA 07006, diğeri ise ters yöndeki Rue des Grandes Arcades’ı görüyor. Dolayısıyla, sadece karşıdaki kamera çekiyor beni. Gutenberg
Meydanı’ndan Rue Mercière’e sapıyorum. Birdenbire karşımda
yükseliyor katedral. Arnavutkaldırımıyla kaplı bu eski sokak, sırık
üstündeki becerilerim için zorlu bir sınav! Daracık sokakların yazın
dükkânların önüne konan tezgâhlarla daha da daralması bana fazladan zorluk çıkartıyor. Ama ellerim terden sırılsıklam olsa, tabanlarım
sızlasa da, yavaş yavaş katedralin önüne varıyorum.
Gradually I gain greater control over my body and reach Gutenberg
Platz. A few metres on from here there are two more CCTV cameras
mounted on a bar. One eye surveys Gutenberg Platz, number CA 07006;
the other looks in the opposite direction, at Rue des Grandes Arcades.
So I am only registered by the camera opposite me. From Gutenberg
Platz I turn into Rue Mercière. Suddenly the cathedral rises up in front
of me. The old street is made of cobble-stones, a challenge to my ability
to walk on stilts! In summer the alleyways are very narrow because of
the stands of goods in front of the shops, which causes me more problems. My hands are wet with sweat, the soles of my feet are sore, yet
slowly I arrive at the cathedral.
Place de la Cathèdrale’de büyük bir kalabalık var; turist grupları,
geziye çıkmış okul sınıfları ve üniversiteliler Strazburg’un en güzel
eserini görmeye gelmişler. Kafeler hınca hınç dolu, portre ressamları
iş başında, bir grup Afrikalı göçmen de turistlere kolye, şapka, güneş
gözlüğü, kemer ve andaç satmaya çalışıyor. Göçmenlerden biri ağzı
kulaklarında, yaylana yaylana bana doğru geliyor. Birbirinden ayırt
edebildiğim ama anlamadığım üç dilde bir şeyler söylüyor bana.
Yere inmemek için sırıklarla cebelleşip duran birinden ne bekliyor ki? Sonunda, başında beş şapkasıyla şarkı söyleyerek dönüp
gidiyor ve mallarını başkalarına satmaya çalışıyor. Sağ tarafımda,
Rue du Maroquin’e bakan bir evin duvarına monte edilmiş bir
kontrol kamerası daha var; sol taraftan gelip dosdoğru görüntünün
içine giriyorum. Kamera bütün meydanı görüyor, hiç kör nokta
yok. Burada işimin daha zor olacağını düşünmüştüm; etrafımdaki
bazı kişilerin dikkatini çeksem de, aksiyonumun kalabalıkta pek
ilgi uyandırmaması işime geliyor. Kentin en güzel ahşap karkas
evlerinin yanından geçip gidiyor ve Gasse Rue des Hallebardes’a
varıyorum.
There is great hustle and bustle on Place de la Cathédrale, groups
of tourists, school classes and students on excursions are visiting
Strasbourg’s prettiest sights. The cafés are full, the portrait-painters
busy, and a group of African migrants are trying to sell the tourists
necklaces, hats, sunglasses, belts and souvenirs. One of them casually
approaches me with a wide smile. He speaks to me in three different
languages, which I can distinguish from one another but don’t understand. What does he expect of someone struggling to stay on his
stilts? Singing, and with five hats on his head, he finally turns away
and tries to sell his wares to someone else. To my right, facing Rue du
Maroquin, there is another CCTV installed on a house wall; I enter
the image from the left. The camera surveys the whole square. There is
not a single blind spot. I had expected things to be more difficult here.
A few people close to me take notice, but my action draws little attention from the crowd, which I find very pleasant. I walk past the city’s
most beautiful half-timber houses and arrive at Rue des Hallebardes.
Burada da yine iki kamera tarafından gözetleniyorum. Panoramik
kamera sol üstümde, diğer kameraya da Gutenberg Meydanı’na geri
dönerken yaklaşıyorum. Rue des Grandes Arcades’e giderken bu
kamera geride kalsa bile, panoramik kamera beni arkadan görüntülemeyi sürdürüyor. Terliyorum. Ellerim, ayaklarım kasılıp ağrımaya
başlıyor. Şu ana kadar çok başarılıydım, sadece iki kez inmek zorunda kaldım sırıklarımdan. Sağ taraftaki yaya bölgesindeki marketin
önünde alkolikler, punklar ve evsizler her gün buluşup kafa çekiyor.
Beni fark edince bir yaygara kopuyor, içlerinden biri kaleci gibi
kollarını açıp üzerime geliyor ve yolumu kesmeye çalışıyor. Diğerleri
ona tezahüratta bulunuyor, beni durdurmaya çalışanın yanına gelen, elindeki kutu birayı bana uzatıyor. Artık iyice susadığım için bu
jesti çok tahrik edici buluyorum; ama ikisini de görmezden gelmeye
çalışarak Place Kléber yönüne doğru usulca sıvışıyorum.
Here I am again observed by two cameras. Left above me is a spherical
one, I approach the other now, on my return route to Gutenberg Platz.
And when I leave the square again in the direction of Rue des Grandes
Arcades, the spherical camera will catch me from behind. I’m sweating,
my hands and feet are getting cramped and starting to hurt. So far, it
has been a great success. I have only had to get down off the stilts twice. On the right in the pedestrian area there is a large food store where
alcoholics, punks and homeless people meet every day to drink. When
they see me, they cause a scene. One of them runs towards me, his arms
wide open like a goalkeeper, and tries to block my way. The others
cheer him on, a second one joins him and offers me the can of beer he is
holding in his hand. As I’m very thirsty meantime, I consider his gesture
to be particularly provocative. I try to ignore both of them and make off
in the direction of Place Kléber.
Strazburg’un merkezindeki bu meydanın ortasında General Kléber’in
heykeli yükseliyor. Burası her zaman çok hareketlidir, her gün, her
mevsimde. Meydana varmadan hemen önce sol sırık elimden kayıp
yeri boyluyor. Terden ıpıslak ellerimi tişörtüme silerek kuruluyor ve
artık kısa bir molayı hak ettiğimi düşünüyorum. Bulunduğum yerin
kuzeyinde Aubelle adlı eğlence merkezi yer alıyor, orada da kameralar var. Kameralardan biri Place Kléber’e bakıyor. Tepemdeki ikinci
kamera da meydanı görecek şekilde yerleştirilmiş. Kamera beni
ancak öne doğru bir iki adım atarsam kaydedebilir. Sırıkların üstüne
çıkmaya çalışıyorum ama daha ilk denemede dengemi kaybediyorum. İkinci denemede sırıklara çıkmayı başarıyorum. Kollarımı ve
bacaklarımı rahatlatmak için sırıklarımı vücuduma çok yakın tutuyorum. Şimdi iki kamera tarafından da görüntüleniyorum; kameralardan
biri geldiğimi görüyor, diğeri ise gittiğimi. Meydanın tam ortasında,
heykelin yanında sınıf gezisindeki Alman öğrenciler duruyor. Meydandaki onca insan arasında en çok da bu öğrenci kalabalığının beni
eğlenceli bulacağını tahmin ediyorum. Bu düşünce aklımdan geçer
geçmez öğrenciler beni keşfediyor ve ritmik bir biçimde alkış tutmaya başlıyorlar. Sanki alkışlamak yeterli değilmiş gibi, aralarında
sözleşmişçesine önümde iki sıra oluşturuyor ve aralarından geçmemi istiyorlar. Öğrenciler nedeniyle bütün ilgiyi üstümde topladığım
için bir yandan utanırken, bir yandan da, hedefe varmak üzereyken
izleyicilerin tezahüratta bulunduğu bir maraton koşucusu gibi hissediyorum kendimi. Öğretmen öğrencilerine seslenerek onları yine bir
araya toplayınca, etrafımda artık sadece sınıfın en haylazları, muhtemelen de elebaşları hoplayıp zıplamaya devam ediyor. Sol tarafımda
monte edilmiş bir kamera daha var; Rue des Francs Bourgeois’yı
gözlem altında tutan bu kamera, ağaçların sıklığından Place Kléber’in
sadece bir kısmını kaydedebiliyor.
This square is in the centre of Strasbourg, and in the middle of it is
the monument to General Kléber. There is plenty going on here, every
day, all year round. Before stepping onto the square, the left stilt slips
out of my hand and clatters to the ground. I dry my sweaty hands on
my T-shirt and allow myself a short break. North of me is the ‘Aubelle’ leisure complex. Cameras are installed here as well. One surveys
Place Kléber. The second one is above me, its lens also directed on
the square. It will only be able to register me if I take a few steps
forwards. I try to get up on my stilts but lose my balance the first time.
The second time I succeed. I hold the stilts very close to my body to
relieve my arms and legs. Now I am registered by both cameras, one
sees me coming, the other going. In the middle of the square beside the
monument is a class of German schoolchildren. I suspect that of all the
people on the square, these schoolchildren will have the best fun with
me. No sooner does this thought flash through my mind than they notice me and start clapping rhythmically. And as if their applause were
not enough, they arrange themselves, as if agreed, in two rows for me
to pass between. This is embarrassing, on the one hand, because the
school class draws attention to me. On the other hand, it makes me feel
link a marathon runner who is just about to reach the finishing line and
is being cheered on by the spectators. When the teacher calls the pupils
together, only the really cheeky ones, probably the ringleaders, stay on,
dancing and jumping around me. Another camera is installed on my
left. It surveys Rue des Francs Bourgeois but can only register part of
Place Kléber because of the trees.
Bu caddeden tramvay geçiyor, 50 metre kadar ilerideki Homme de Fer
durağı, tramvay ağının kesişme noktası. Yerler arnavutkaldırımından
ve bu duraktan itibaren Strazburg ziyaretçileri ile kentin yerlileri birbirine karışıyor. Buraya dört kontrol kamerası yerleştirilmiş. Panoramik kamera durağa sıkıca monte edilmiş, üç mobil kamera ise Rue du
Vieux Marché aux Vins kavşağında bulunuyor. Birinci kamera Kléber
Parkı’ndaki otoparka bakıyor, ikincisi durağa, üçüncüsü ise yavaş
yavaş ilerlediğim Rue du Noyer caddesine. Kameranın numarası
CA 08002. Caddenin trafiği ve vızır vızır insan kalabalığı gözümü
korkutuyor. Güzergâhımın başlangıcına göre daha farklı bir tempo
hüküm sürüyor burada. Trafik lambasının oraya gelince yere inmek
zorunda kalıyorum, çünkü hareket etmeden durduğumda dengemi
koruyamıyorum. Lamba yayalara yeşil yanıyor ve ben panik içinde
yine sırıkların üstüne çıkıp bir grup yayayla birlikte karşıya geçiyorum. İnsanların sözlerini ve tepkilerini dikkate almamayı beceriyorum
artık. Aniden bisikletli iki polisin bana doğru geldiğini görüyorum.
Onları fark etmemiş gibi yapıp sırıkların üstünde Rue du Noyer boyunca ilerliyorum. Sağa bakınca, iki polisin yüzlerinde ciddi bir ifadeyle beni yürüyüş hızında takip ettiklerini fark ediyorum. Birilerinin,
hele hele polislerin gözünü üstünde hissettiğinizde, hemen suçluluk
duygusuna kapılırsınız. Aman kaza falan yapayım deme sakın! Olur a,
polislerin belediyenin güvenlik korumaları olduğunu sanabilir insanlar. Bu düşünce hoşuma gidebilir aslında. Ama öyle bir durum yok
tabii; beklenmedik bir şey olursa müdahale etmeye hazırlar, o kadar.
The tram runs along this street. Not even 50 metres away is the stop
called Homme de Fer, a hub of the tram network. The ground is cobbled, and as of this stop, visitors to Strasbourg mix with many of the
local inhabitants. There are four CCTV cameras installed here. The
spherical camera is mounted on the tram stop, the three mobile cameras are at the crossing Rue du Vieux Marche aux Vins. One looks at the
Park Kléber parking lot, the second in the direction of the tram stop,
the third at Rue du Noyer, where I’m heading. Its number is CA 08002.
I feel intimidated by the traffic and the teeming crow of people. The
speed of things here is different to that at the beginning of my route.
Having reached the traffic lights, I have to get down from my stilts as
I’m unable to keep my balance standing still. The lights turn green. In
a panic I get up on the stilts again and cross the street in the middle
of a large group of passers-by. Meantime I am able to ignore people’s
remarks and reactions. Suddenly two policemen on bikes approach me.
I act as if I don’t notice them and walk on my stilts along Rue du Noyer.
Looking right, I notice that the two of them are following me at walking
pace and with a serious look on their faces. When someone looks at you
closely, and that someone is the police, you soon get a bad conscience.
Just don’t have an accident now! Onlookers might even think that the
policemen were a security guard engaged by the city. I could get to like
this idea. But it’s not the case. Should anything unforeseen happen they
are ready to intervene.
Neyse ki bir sonraki trafik lambası yayalara yeşil yanıyor; sağımdaki
iki polisle birlikte kanalın karşısına rahatça geçerken, polislerin bana
bir şey dememesine şaşırıyorum. Centre Commercial önündeki cadde
de panoramik bir kamerayla gözetleniyor. Bundan sonraki kayıtların
montajını kafamda canlandırabiliyorum: Kamera beni arkadan çekerken, iki polisimle birlikte kavşağa doğru ilerliyorum, kavşağa monte
edilmiş kameranın çektiği bir sahnede de bisikletli polislerin yanımdan
ayrılıp caddeyi kesen diğer caddeye saptıkları görülüyor. Sonra ben
Quai Kléber’i geçip kanalı çevreleyen ağaçların altından görüntünün
dışına çıkıyorum.
Fortunately the next traffic lights are green, so I cross the canal unimpeded, the policemen to my right. Much to my surprise, they don’t
address me. The street in front of the Centre Commercial is also surveyed by a spherical camera. I can well imagine the montage of the
following shots, in which I, seen from the rear, walk towards the crossing accompanied by my policemen. Then cut to the camera installed
at the crossing and you could see how the two policemen on bikes leave
me and turn into the intersecting street. Finally, I cross Quai Kléber,
leaving the image as I pass under the trees along the canal.