docve israil (1995)
download 
Şikayet Transkript
ve israil (1995)
DIŞ POLİTİKAMIZ BOP’UN TEMELLERİ (1988 – 1998) AHMET AKGÜL 2 İÇİNDEKİLER Önsöz ...................................................................................................................................... 5 Giriş: Dış Politika Açısından Türkiye’nin Konumu................................................................... 6 Kemalizm, Kapitalizme Uşaklığın Kılıfı Yapılmıştır! ................................................................ 9 AB Macerası ve Acı Sonuçları .............................................................................................. 23 A- KIBRIS VE EGE SORUNLARIMIZ 1- Kıbrıs Karışacak mı? (1998) ........................................................................................................ 35 2- Bizans Hayalleri ve Patrikhane Hıyanetleri (1997) ...................................................................... 38 3- Fener Rum Patriği Neyin Peşinde? (1993).................................................................................. 42 4- Türk-Yunan İlişkileri (1996) ......................................................................................................... 44 5- Yunan Vahşeti ve Soru İşaretleri (1979) ..................................................................................... 46 6- Ecevit ve Yunan Kardeşliği (1998) .............................................................................................. 47 7- Abdulhamit Han ve Cumhuriyet ................................................................................................... 50 B- BALKANLAR VE SORUMLULUKLARIMIZ 8- Balkanlar ve Tarihi Mirasımız (1995) ........................................................................................... 60 9- Bulgar Zulmünün Düşündürdükleri (1984) .................................................................................. 62 10- Bosna-Hersek'e Sahip Çıkalım (1991) ........................................................................................ 64 11- Arnavutları ve Kosova’yı Yalnız Bırakmayalım (1991) ................................................................ 66 12- Balkanlar Kan Ağlarken Somali'de Ne Arıyoruz? (1992) ............................................................ 68 C- KAFKASYA VE ORTA ASYA POLİTİKAMIZ 13- Kafkasya ve Orta Asya Politikamız (1996) .................................................................................. 71 14- Bakü-Ceyhan Boru Hattı (1999) .................................................................................................. 76 15- Kuzeyimizdeki Hıyanet Çemberi (1993) ...................................................................................... 79 16- Azerbaycan Olayları ve Gerçekler (1993) ................................................................................... 81 17- Karabağ Kan Ağlıyor (1994) ........................................................................................................ 83 18- Ermeni Dostları (1994) ................................................................................................................ 85 19- Kafkas Cephesine Dikkat! (1992) ................................................................................................ 87 20- Kafkasya Kaynıyor (1993) ........................................................................................................... 89 21- Türkiye’nin Manzarası (1990) ...................................................................................................... 91 22- Ermenistan’ın Katliamları............................................................................................................. 93 23- Ermenistan Açılımı ve Kafkasya’da Dengeler ........................................................................... 102 24- Ermeni Açılımı, Azeri Satılımı! ................................................................................................... 107 Ç- ORTADOĞU VE İSRAİL SIKINTIMIZ 25- Ortadoğu Sıkıntılarımız ve Çözüm Yolları (1995) ..................................................................... 118 26- Suriye ile Su Sorunu mu, İsrail Oyunu mu? (1996) ................................................................... 119 27- Suriye Krizi ve Soru İşaretleri (1998) ......................................................................................... 121 3 28- WYE PLANTATION Anlaşması ve Arafat'ın İntiharı (1998) ...................................................... 125 29- İntifada ve Siyonist Taktikleri (1992) ......................................................................................... 128 30- Güvenlik Paktı mı, Hıyanet Antlaşması mı? (1992) .................................................................. 131 31- Barış Suyu ve Siyonist Senaryoları (1987)................................................................................ 133 32- Türkiye Federasyonu ve İsrail (1995) ........................................................................................ 135 33- İstanbul Ayaklanmasında İsrail Parmağı (1995) ....................................................................... 137 34- Ecevit İsrail'de Ne Arıyor? (1995) .............................................................................................. 139 35- İsrail’in Sinsi Öğütleri (1994) ..................................................................................................... 141 36- Sahte Dolarlar ve İsrail ( 1992) .................................................................................................. 143 37- Filistin Katliamı (1993) ............................................................................................................... 144 38- İsrail'in Cinayet Dosyası (1993) ................................................................................................. 146 39- İsrail'de Domuz Yasağı (1994) .................................................................................................. 150 40- Hitler Faşizmi mi, Yahudi Siyonizmi mi? (1993) ........................................................................ 151 41- Kirli Derin Devlet; Sabataist Cunta ve Mason Localarıdır! ........................................................ 153 42- Siyonizm’in Sonu ....................................................................................................................... 167 D- GÜNEYDOĞU VE KUZEY IRAK ÇIKMAZIMIZ 43- Kuveyt'in İşgali ve Batı'nın Hedefi (1990) .................................................................................. 178 44- Çekiç Güç'e Hayır! (1991) ......................................................................................................... 180 45- Çekiç Güç Yine Gündemde (1992) ........................................................................................... 182 46- Çekiç Güç Türkiye'den mi Gitsin, Yoksa Bölgemizden mi? (1994) ........................................... 184 47- Kissinger’in Kerameti ve NATO’nun Antep Hareketi (1994)...................................................... 186 48- Irak Türkmenleri Üzerindeki Oyunlar (1995) ............................................................................. 188 49- Kürt Sığınmacılar Sorunu (1992) ............................................................................................... 190 50- Şırnak Savaşı (1993) ................................................................................................................. 192 51- Güneydoğu Boşalıyor (1993) .................................................................................................... 194 52- Kuzey Irak’ta Yeni Oyunlar (1995) ............................................................................................ 196 53- Irak 2. Lübnan mı? (1994) ......................................................................................................... 198 54- ABD Ajanları Güneydoğuda (1994) ........................................................................................... 200 55- Irak Operasyonu ve Bazı Tesbitler (1995)................................................................................. 202 56- Kürdistan Kuruluyor mu? (1995) ............................................................................................... 204 57- Irak Kürdistan’ına Hazırlık (1995) .............................................................................................. 207 E- KÖRFEZ BUNALIMI VE ZARARLARIMIZ 58- Körfez Bunalımının Nedenleri ve Muhtemel Sonuçları (1989) .................................................. 209 59- Körfezde Kan Kokusu (1990) .................................................................................................... 211 60- 3. Dünya savaşı mı (1993) ........................................................................................................ 212 61- Körfezdeki Oyunlar ve İçimizdeki Piyonlar (1991) ..................................................................... 215 62- Körfez Bunalımı ve Şeytan Tuzağı (1992) ................................................................................ 217 63- Körfez Yine mi Karışıyor? (1992) .............................................................................................. 218 64- Körfez Krizinin Faturası (1993) .................................................................................................. 220 65- Körfez Savaşı ve Münafıklar (1993) .......................................................................................... 222 66- Amerika Haklı mı? (1994) .......................................................................................................... 223 67- Biz İslamdan ve Mazlumdan Yanayız (1994) ............................................................................ 225 68- Şeytanın Şaşkınlığı ve Körfez Batağı (1992) ............................................................................ 227 4 69- Önemli Neticeler (1992)............................................................................................................. 229 70- Körfez 2. Çanakkale'dir (1994) .................................................................................................. 231 F- ABD İLE HESAPLARIMIZ 71- Kovboyun Sonu (1990) .............................................................................................................. 233 72- Amerika'dan Bir Kahpelik Daha (1993) ..................................................................................... 235 73- ABD Haiti'de Ne Arıyor? (1992) ................................................................................................. 237 74- Amerikan Küstahlığı (1993) ....................................................................................................... 239 75- Yahudi Damadı Bir Hıristiyan! ................................................................................................... 241 76- NATO'nun Yeni Görevi (1993) ................................................................................................... 242 77- Amerika Kaynıyor (1992) ........................................................................................................... 244 78- ABD Seçimleri Üzerine (1992) ................................................................................................... 246 79- Dış Güçlerin Telaşı (1991) ......................................................................................................... 247 80- Bravo Mandela (1991) ............................................................................................................... 248 81- Amerika’nın Azgınlığı ................................................................................................................. 250 G- TÜRK-RUS İLİŞKİLERİ VE ÇIKARLARIMIZ 82- Türk-Rus İlişkilerinde Yeni Gelişmeler (1992) ........................................................................... 253 83- Türkiye Üzerine Oyunlar (1993) ................................................................................................ 255 84- Savaş Rüzgarları mı? (1996) ..................................................................................................... 257 85- Çernobil Yeni mi Patladı? (1995) ............................................................................................... 259 86- Gorbaçov Çaresiz (1990)........................................................................................................... 261 87- Gorbaçov'un Akibeti (1991) ....................................................................................................... 262 H- DÜNYA MÜSLÜMANLARI VE İLGİ SAHAMIZ 88- Afganistan'da Son Durum (1992) .............................................................................................. 264 89- Keşmir Kan Ağlarken (1991) ..................................................................................................... 266 90- Cezayir'i Cezalandırma Hazırlığı (1991) .................................................................................... 268 91- Endonezya'da Yeni Dönem (1997) ............................................................................................ 269 92- ABD Başkan Adayı, Larouche’un Tarihi Uyarıları ..................................................................... 271 93- Yeni Bir Dünyanın Küresel Gücü: D-8 ....................................................................................... 340 Ahmet Akgül ve Kitapları ...................................................................................................... 346 5 ÖNSÖZ Yaklaşık 20 yıldan beri, Türkiye'nin Dış Politikasıyla ilgili öneri, eleştiri ve beklentilerimizi içeren ve çeşitli gazete ve dergilerde yayınlanan yazılarımızı, konularına göre düzenleyerek bir kitap haline getirmeyi amaçladık... Böylece, hem yakın geçmişimize ışık tutacak, bir çeşit bilgi ve belgeler niteliğindeki bu yazıları okurlarımızın yararlanmasına sunmayı, hem de geçmişten ders alarak geleceğimizi daha sağlıklı ve kalıcı temellere oturtmak konusunda kafa yoranlara ve sorumluluk taşıyanlara katkıda bulunmayı görev saydık. Bu yazılar ve yorumlarda: 20 sene gibi, dünyada dış politika dengelerinin hızla değiştiği ve asıl hedeflerin ustalıkla gizlendiği bir dönemde, uzun sayılacak çok önceki yıllara ait olmasına rağmen bazı ayrıntılar dışında, genelde tespit ve tahminlerimizde yanılmamış olmamızı sağlayan: Kur'ani gerçekleri esas almamız, tarihi deneyimleri hesaba katmamız ve özellikle olaylara Milli Görüş dürbünüyle bakmamızdır. Mustafa Kemal’in:’’Yurtta barış,dünyada barış’’parolası;’’sadece ülkemizin değil,bölgemizin ve tüm insanlık aleminin barış,huzur ve güvenliği bizim sorumluluğumuzdadır,onun için bu kutsal amacı sağlayacak güce ve etkinliğe ulaşmamız lazımdır’’ anlamında iken maalesef,onun ölümünden sonra;’’kendi yurttaşlarımıza hakaret,dış odaklara teslimiyet’’ şeklinde anlaşılıp uygulanmıştır.Pısırık,içe kapanık,hatta mason localarından ve siyonist odaklardan talimatla iş yapmaya alışık siysiler elinde,ülkemiz perişan bırakılmıştır. Yirmi sene önce yazdıklarımızla ve yorumlarımızla, bugünkü kanaat ve kaygılarımızın, önemli ölçüde bağdaşması: Hem ABD, AB ve İsrail’in, ülkemiz ve bölgemiz üzerindeki hedeflerinin uzun vadeli ve tehlikeli bir plana dayandığını; hem de Erbakan Hoca’nın proje ve projektörlerinin ne denli hayati önem taşıdığını göstermesi bakımından da anlamlıdır. Maalesef, büyük araçlar beceriksiz adamların elinde verimsiz... Büyük devletler basit yöneticiler elinde çaresiz olurlar. Küçük adamlar büyük atılımlara kalkışamazlar... Küçük beyinler büyük beklentiler kuramazlar... Evet, pire kafalı piyon tipler, dünya çapındaki projelere imza atamazlar. İşte Türkiye'miz gerçek potansiyeline ve yüksek pazarlık gücüne rağmen, Mustafa Kemal’den sonra küçük düşünceli kimseler elinde güçsüz ve güdümlü bir dış politika izlemiş, ama Kıbrıs Zaferi'nden ve 12 Eylül döneminden sonra ve özellikle Milli Görüş'ün etkileri ve katkılarıyla yeniden dirilmeye, böylece dünya dengelerinde varlığını ve ağırlığını göstermeye başlamıştır. Özetle, Türkiye artık büyüklüğünün farkına varmıştır ve şimdi Milli misyonu ve yerli vizyonuyla, yeni ve adil bir medeniyetin öncüsü olarak Dünya liderliğine hazırlanmaktadır. ‘’Esas(mesele),Türk Milletinin haysiyetli ve şerefli bir millet olarak yaşamasıdır. Bu esas(ise),ancak,(her bakımdan)tam ve sağlam bir bağımsızlığa sahip olmakla sağlanıp korunabilir. Ne kadar zengin ve müreffeh olursa olsun,(ekonomik, teknolojik ve politik)bağımsızlıktan mahrum bir millet, medeni insanlık gözünde, uşaklık konumundan daha yüksek muameleye layık görülmeyecektir. Başka bir devletin(veya birlikteliğin, herhangi bir şekilde)himaye ve sahipliğini kabul edip(onların güdümüne girmek);insanlık vasıflarından mahrumiyetten, acizlik ve esarete rıza göstermekten başka bir şey değildir’’ (Nutuk. C.1 sh.13. ‘’Ya İstiklal Ya Ölüm!’’) diyen Atatürk’e rağmen, egemenliğimizi devretmek pahasına AB’ye girmeye çalışan sahte Kemalistlerin ve Milli Görüş gömleğini çıkarıp,siyasi ikbal için Siyonistlerin hizmetine girenlerin bu hevesleri kursaklarında kalacaktır. Ahmet AKGÜL 6 GİRİŞ DIŞ POLİTİKA AÇISINDAN TÜKİYE'NİN KONUMU Bir ülkenin dış politikası, iç politikasının yansımasıdır. İç organları zayıf ve rahatsız olan bir insanın bu durumu, nasıl doğal olarak yüzüne ve vücuduna aksederse, bunun gibi ahlâki, hukuki, ekonomik ve sosyal yönden yetersiz ve yeteneksiz bir zihniyetin onurlu ve olumlu bir dış politika izlemesi de olanaksızdır. Kendi halkının kültür köklerine, milli ve manevi değer ve dinamiklerine savaş açan... Kendi tarihinden, töresinden ve öz kimliğinden kaçan... Kendi insanını açlık, ahlaksızlık ve anarşi içinde boğuşturan... Başka ülkelerden, borç dilenerek yaşamaya çalışan bir devletin dış politikada saygınlık kazanacağını ve hele bölge ve dünya sorunlarında ağırlık koyacağını düşünmek saflıktır. Ve zaten ekonomik, teknolojik ve askeri yönden ağırlığı ve saygınlığı bulunmayan ülke temsilcilerinin, bölge ve dünya devletlerinin tertiplediği toplantılardaki konuşma ve önerileri, güçlü ülke diplomatları tarafından sadece, "gevezelik" sayılmaktadır. Evet, şirket, cemiyet (dernek-parti) ve devlet gibi birimler, bir insanın büyütülmüş şekilleri olarak düşünülebilir. Tembel, pısırık ve dağınık bir insanın, şahsi ve ailevi hayatında huzursuz olacağı ve onursuz yaşayacağı gibi, aynı korkak ve kararsız psikolojiye sahip şirket ve devletlerin, her bakımdan geri kalacağı ve asla güven ve saygınlığını koruyamayacağı da bir gerçektir. Ve zaten yeryüzünde iki çeşit devlet varlığı kabul edilmektedir: 1. Bağımsız (Aktif ve etkin) devletler 2. Bağımlı (Reaktif ve edilgen) devletler 1. Bağımsız ve etkin devletler; başka devletleri de etkileyecek ve kendi inandığı ve arzuladığı değerlerin hakim olduğu bir dünyayı şekillendirecek stratejiler hazırlar ve uygularlar. Uzun vadeli ve geniş çerçeveli (evrensel) program ve projeler peşinde olurlar. 2. Bağımlı ve edilgen devletler ise; devamlı ve sadece kendi iç sorunlarıyla boğuşup dururlar. Büyük bildikleri, daha doğrusu gözlerinde büyülttükleri ve büyülendikleri devletlerin himayesinde ve himmetiyle yaşabileceklerine inanırlar. Bugün BM'yi oluşturan 180 kadar devletin maalesef büyük çoğunluğu bu sınıftandır. Türkiye ise hem tabii coğrafyası ve dünyanın merkezinde bulunması, hem tarihi mirası ve büyük bir kültür birikimine sahip olması, hem de potansiyel imkânları ve talihli fırsatları bakımından bölgesel ve evrensel politikalar üretmesi gerekirken, maalesef bugüne kadar pasif ve pısırık bir tavır izlemiştir. Tabi Türkiye'nin daha atak ve etkin politikalar izleyebilmesi için: a) İnançlı ve istikrarlı bir siyasi iktidara sahip olması, b) PKK ve terör sorununu çözüme kavuşturması, c) Ekonomik çıkmazdan ve çaresizlikten kurtulması, d) Ülkede temel insan hak ve hürriyetlerini ve iç barışı mutlaka sağlaması, e) Bütün bunlar için de, öncelikle bilgi, birikim ve beceri yönünden örnek ve yüksek bir beynin iş başında bulunması gerekiyordu. Ve şimdi "Türkiye'nin Ortadoğu'da, Balkanlar'da, Kafkasya'da ve Orta Asya'daki misyonu (tarihi ve tabii” görev ve konumu) ve dünyadaki yeni vizyonu (görüşü ve bakış açısı) ve sorumluluğu nedir? konusuna girelim. Türkiye'nin Sorumluluğu Tabii ve tarihi şartlar ve önümüze çıkan bazı şanslı imkânlar Türkiye'ye önemli sorumluluklar yüklemektedir: 7 1. Türkiye hem Asya ile hem Avrupa ile, hem de kalkınmış Kuzey Yarımküre ile geri kalmış Güney Yarımküre ortasında, her bakımdan bir köprü başı ve buluşma noktasıdır. Öyle ise Doğu ülkeleriyle Batı dünyasını, hem siyasi hem ekonomik, hem de sosyal ve kültürel yönden buluşturmak ve barıştırmak, Türkiye'nin tabii ve tarihi görev sahasındadır. 2. Ve özellikle İslam alemiyle Hıristiyan aleminin arasındaki kırgınlık ve kışkırtmaları, diyalog ve dayanışmaya döndürmek ve insani değerler etrafında karşılıklı saygı ve anlayış ortamını gerçekleştirmek de, Türkiye'nin şansı ve fırsatıdır. 3. Kafkasya ve Orta Asya'daki Türk” Cumhuriyetlerin her bakımdan kalkınmasında, bunlardaki petrol, doğalgaz gibi madenlerin ve tarımsal potansiyelin, bölge halkının ve insanlığın yararına kullanılması için, Türkiye, Batı ülkeleriyle ortak yatırım ve yardımlaşma konusunda da kilit ülke durumundadır. Ve özellikle ikiyüzmilyar varil gibi muazzam bir rezerve sahip olduğu anlaşılan Hazar Petrollerini, ABD ve Rusya ittifakını kullanarak ele geçirmek ve sömürmek isteyen Siyonist merkezlere karşı, hem teknolojik yatırımların ve üretimin arttırılmasında, hem de Bakü-Ceyhan boru hattıyla bu petrolün Dünya pazarlarına taşınmasında, Türkiye batılı ülkelerle Azerbaycan arasında öncülük ve arabuluculuk yapmak zorundadır. 4. Türkiye Rusya'nın da hür dünya ve bölge için bir tehdit ve tehlike unsuru olmaktan çıkarılıp, insanlık aleminin uygar ve uyumlu bir üyesi haline sokulmasında da etkin bir rol üstlenecek konumdadır. 5. Türkiye sadece Avrupa ile Asya'yı, Hıristiyan alemiyle İslam dünyasını değil, Müslüman ülkeler arasındaki dağınıklık ve düşmanlığı da ortadan kaldıracak bir ağırlığa ve saygınlığa da mutlaka ulaşmalıdır. D-8'ler toplantısında asla bir araya gelmesi mümkün görülmeyen, İran ile Mısır'ı aynı masa etrafında buluşturmak ise bunun bir ispatıdır ve Erbakan'ın tarihi başarısıdır. 6. Türkiye aynı zamanda, mevcut batı medeniyetinin, akıl ve araştırma yoluyla varılan ve insanlığın yararına olan buluş ve birikimleriyle, kendi ilim ve ahlâki değerlerimize uygun olarak hazırlanan Adil Bir Dünya Düzeni'nin evrensel barış ve bereket projelerini uygulamak, ve Yeni Bir Dünyayı kurmak şuurunda ve sorumluluğundadır. 7. Bunun için de Türkiye, her şeyden önce geçmiş hükümetlerin gafleti yüzünden, bütün komşularıyla düşmanlık derecesinde sorunları ve sıkıntıları olan bir ülke olmaktan kurtarılarak her birisiyle olumlu ve onurlu ilişkiler kurmak zorundadır ve bunu başarmak için özellikle milli ve yerli bir yönetime yani Milli Görüş hükümetine ihtiyaç vardır. Türkiye'nin hem Avrupa hem Asya ülkesi sayılması, hem Karadeniz ülkeleriyle, hem Balkan ülkeleriyle, hem Kafkas ülkeleriyle, hem Ortadoğu ülkeleriyle komşuluk münasebetlerinin ve tarihi geçmişinin bulunması, bir yandan da hem İslam ülkeleriyle hem Türk Cumhuriyetleri ile milli ve manevi bağlar içinde olması elbette çok önemli ve talihli imkânlardır. 8. Türkiye, insanları asırlar öncesi şartların gereği olarak hazırlanmış ve uygulanmış ve tarihi süreç içinde giderek İslam’ın özünden uzaklaşmış ve yozlaşmış “katı, kapalı ve klasik bir din devleti” anlayışından kurtarıp, gelişen ve değişen dünya standartlarına ve insanlığın bütün ihtiyaçlarına uygun ve yeterli çözümler ortaya koyan ve bizzat Hak'tan ve ilimden kaynaklanan ve temel hak ve hürriyetler açısından tüm insanları kucaklayan yeni bir İslam medeniyeti anlayış ve ümidine yerleştirmek ve yürütmek mecburiyetinde ve makamındadır. 9. Velhasıl Milli Görüş medeniyetindeki ve Adil Düzen yönetimindeki Türkiye, ne Avrupa ne Amerika ile, ne Yunanlılarla ne Ruslarla, ne İran'la, ne Araplarla, asla savaşmak ve düşman yaşamak hevesine ve hedefine sahip olmayacaktır. Tam aksine, her dinden ve düşünceden farklı kavimler ve ülkelerle, karşılıklı anlaşma ve dayanışma içinde olacak, bunu sağlamak üzere siyasi, iktisadi, askeri ve ahlâki kalkınmaya önem ve öncelik tanıyacaktır. 10. Bunlardan da anlaşılıyor ki Türkiye, bir yandan İslam ülkeleriyle siyasi, sosyal, ekonomik ve kültürel işbirliğine yönelik gerekli girişim ve oluşumlara öncülük ederken aynı zamanda bugünkü evrensel kuruluşlardaki üyeliğini de sürdürecek, hatta daha aktif ve etkin bir rol üstlenecek, - Sömürü yerine her konuda işbirliği ve adil paylaşımın, 8 - Tahakküm yerine, karşılıklı insan haklarına saygılı yaklaşımın, - Savaş ve saldırı yerine, konuşup uzlaşarak anlaşmanın gerçekleşmesi noktasında ağırlığını koyacak ve saygınlığını kullanacaktır. Böylece haksızlık ve ahlaksızlık temeli üzerine kurulan Siyonizm'in sömürü saltanatının yıkılmasına ve insanlığın yakında yeniden huzura ve refaha kavuşmasına Türkiye katkıda bulunacak, uydu ve kuyruk değil, lider ve lokomotif bir ülke olacaktır. 9 KEMALİZM, KAPİTALİZME UŞAKLIĞIN KILIFI YAPILMIŞTIR! İnönü "Kemalizm’i", Atatürk'ün milli ve dirayetli değişim çizgisinden ve Türkiye merkezli yeni bir medeniyet hedefi ve projesinden sapmanın ve mandacılık teslimiyetine sığınmanın jelatinli kılıfıdır. Sabataist cuntanın, masonik odakların ve hain İttihat ve Terakki artıklarının, Müslüman halkımızı, Mustafa Kemal'den nefret ettirmek ve kendi sinsi saltanatlarını sürdürmek amacıyla uydurup uyguladıkları despotizmin adını "Kemalizm" koymaları, Atatürk'ün hatırasından alınan kasıtlı bir intikamdır. Türkiye'miz, uzun yıllar: evrensel değil, bölgesel bir güç merkezi bile olmamışsa, bırakın bir kalkınmış Avrupa ülkesini, hatta bir Güney Kore, bir Malezya ayarına dahi çıkamamışsa, bunun birinci suçlusu ve sorumlusu Kemalist sahtekârlar ve sabataist kompradorlardır. Değerli kardeşim, strateji uzmanı ve E. Binbaşı Suat Gün Bey'in, Milli Çözüm Dergimize gönderdiği: "Tarif Edilen Tarihi Hükümlerin Yeniden İncelenmesi" başlıklı; "İsmet İnönü'nün 2. Dünya Savaşındaki Dış Politikası, Atatürk'ün Milli Politikalarının ve Stratejik Amaçlarının, Devamı mıdır, veya Bunlardan Sapma mıdır? Ülkemiz İçin Bir Başarı ve Kazanım mıdır, Yoksa bir Şanssızlık ve Kayıp mıdır?" sorularına bilimsel ve bilinçli yanıtların arandığı, cesaretli ve gerçekçi yorumların yapıldığı, tarihçilerimize ve gelecek nesillere yeni ufuklar açıcı ve milli bakış açıları kazandırıcı makalesinde özellikle vurguladığı gibi: Atatürk'ün: "Ülkemizin de, bölgemizin de, tüm insanlık aleminin ve dünya genelinin de; huzur ve barış içinde yaşama şartlarını oluşturma sorumluluğu, adil ve dengeli bir dünya kurma şuuru, bizim asil milletimize ve Türkiye Cumhuriyetimize aittir. Bu nedenle, her türlü haksız işgal ve insafsızlığı, sömürü ve saldırganlığı önleyecek; ekonomik, teknolojik, psikolojik ve politik imkânlara sahip olmamız ve caydırıcı bir saygınlığa ulaşmamız gerekir" anlamındaki: "Yurtta Sulh, Cihanda Sulh!" sözü bile, maalesef: "Haçlı Batıya uşaklık, İslam Doğu'ya düşmanlık... Yerli masonlara hizmetkârlık, Müslüman halkımıza baskı ve barbarlık" şeklinde yozlaştırılmıştır. "Günümüzde, Türk devlet siyaseti, iki açıdan zorlanmaktadır. Bunlardan biri iç politikadaki sıkışma... İkincisi dış politikadaki atalet (pasifizm) veya yerinde saymadır. Bu sıkışmanın temel nedeni, tarihi devamlılıkla, tecrübelerle ve insan fıtratıyla bağdaşmayan sosyolojik zorlamalardır. Bu zorlamaların Türk siyasi kültürü ile bağdaşmamasının getirdiği iç sorunlar milletimizi adeta kilitlemektedir. Bu zafiyet içte birliğin sağlanmasına engel olduğu gibi dışarıya karşı güç birliğini önemli ölçüde zayıflatmaktadır. Bu zafiyetten istifade eden yabancı güç merkezleri Türkiye'nin iç istikrarını bozmakta, 1960'lı yıllardan itibaren başlayan iç fırtınaları tetiklemektedirler. iç politikadaki istikrarsızlığın yanında dış politikadaki hedefsizlik daha fazla ümit kırıcıdır. Dışarıdan bakıldığında Türkiye'nin dış politikası adeta okyanus ortasında dümeni kırılmış gemi gibi hedefsiz ve istikametsizdir. Bu duruma karşı kimileri bu günkü sıkıntıların temelinde Atatürkçülükten kaynaklanan 1930 model değer yargılarının sebep olduğunu söylemektedir. Kimileride bu sıkıntıların temelinde Atatürkçülükten sapmanın rol oynadığını söylemekte ve Atatürkçü modelin hangi Atatürk olduğu noktasında çelişkiye düşmektedirler. Birinci iddiayı kimi liberal, batıcı ve sol çevreler ileri sürmekte; Atatürkçülüğün düne ait bir dünya tasavvuru olduğunu aradan çok zaman geçmesi, küreselleşme ve mesafe kavramlarındaki değişme nedeniyle günümüzde geçerli olamayacağı tezini ileri sürmektedirler, ikinci görüşü savunanlar Atatürkçülüğün bitmez tükenmez bir enerjiye sahip olduğunu ileri sürürken milletimizin tasavvurlarına uymayan sanal bir Atatürkçülük modeli kurgulayarak çoğu kere İsmet İnönücülüğü Atatürkçülük olarak tanımlayarak, milletimizin enerjisini 10 boş yere israf etmektedirler. Bir kısım çevreler ise demokrasi havariliği açıktan Atatürkçülük düşmanlığı yaparak niyetlerini gizlememektedir. Bunlar: "bu günkü sıkıntıların sebebi, Türkiye'nin Atatürkçü rol ve modelde ısrar etmesidir" diyorlar ve Atatürk ilke ve inkılâplarını hedef tahtasına koyuyorlar. Atatürkçülüğe karşı yöneltilen eleştirilere dikkatle baktığınızda şunu hayretle görürsünüz: Atatürkçülük olarak takdim edilen birçok konu aslında İsmet İnönü'nün devlet felsefesidir; Atatürkçülükle uzaktan yakından bir bağlantısı yoktur. Atatürkçülük diye gösterilen, fakat Ondan farklı bir yola yönelen iç politikadaki başkalaşma yanında, Büyük Önderin hakkın rahmetine kavuştuktan sonra, TC'nin dış politikasındaki sapmayı ve mandacılık saplantısını da Atatürk'e mal etmekten utanmıyorlar!... Atatürk'ün dış politikadaki temel ilkesi öncelikle "tam bağımsızlık" ve kendi milli irade ve idaresine hâkim olmak prensibidir. Atatürk'ün bu yaklaşımı; üçüncü dünya ideolojileri dışında, batıya karşı, batının argümanlarıyla mücadele etmek refleksidir. Bu modelde; önce Türkiye kendi etrafında bağımsız bir güç merkezine dönüşecektir, inisiyatif kendinde olacaktır, kendisi belirleyecektir. Etraf coğrafyada meydana gelen denge ve güç değişimi hassasiyetle takip edilecektir. Dünyadaki gelişme ortamından ve fırsatlardan hemen istifade eden matematik temelli realist bir dış politika takip edilecektir. Bu çerçevede Atatürk; hesaplı ve kontrol sigortalı bir risk almaktan hiçbir zaman kaçınmamıştır. Lozan Barış Antlaşmasından sonra, Musul-Kerkük'ü almak için yapılan gayretler, Möntro Antlaşmasıyla Boğazlar Rejiminde lehimize yaptırılan değişiklik ve düzeltmeler, İran'dan Küçük Ağrı- Araş vadisinin alınması ve böylece Nahçivan üzerinden Kafkasya ve Orta Asya'ya yol açma amaçlı girişimler, Hatay'ın Anavatana katılması yolundaki taktik ve diplomatik mücadeleler, Atatürk'ün cesur, hedefini bilen, fırsatları değerlendiren, uluslar arası ortamın matematik denklemini iyi hesap eden; atak ama akılcı hamlelerinin sonucu gerçekleşmiştir. Atatürk'ten sonra (Erbakan Hoca'ya gelinceye kadar A.A.) hiçbir lider Batı’ya ve Batı’nın Ortadoğu'da kurduğu düzene itiraz etmemiş, çoğu kere kaypak, korkak ve kaçamak bir yol takip edilmiştir. Demirel dönemlerinde diplomatik gevezelikleri temel alan dış politika konsepti, dostlar alışverişte görsün mantığına dayalı olarak hiçbir risk almamaya yöneliktir. "Bulduğun gibi bırak, dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan olursun, akıntıya karşı koymaya ne gerek var, bu günkü dünya düzenini kuranları sen mi yeneceksin? Nöbeti vukuatsız devretmeye bak, Kanuni Sultan Süleyman olsan ne yazar, yaptığının kıymetini mi bilecekler? Daha fazlasını niye yapmamış derlerî Atatürk'ün İsmet Paşa'nın yapamadıklarını sen mi yapacaksın!?" gibi sözlerle de devlet adamlığı, tam bir temelsizliğe ve teslimiyetçiliğe dönüşü vermiştir. Büyük ağaçların büyük gölgesi olur" tezinden hareketle, bazen büyüklerin gölgesinde yaşayanlar kendi gölgesini çınar gölgesi sanabilir. Atatürk dönemi Türk dış politikasını İsmet İnönü'nün (ya da İnönü Hükümetlerinin) tayin ettiğini veya şekillenmesinde rol üstlendiğini sanmak çok ciddi bir tarih hatası ve bilgisizliğidir. Bir emri verenle, onu emirber bir nefer itaati içinde tatbik eden arasında büyük farkı görmemektir. Emri sadakatle tatbik edenler, çoğu kere o emirlerin mesuliyetini bile üslerinde taşımaktan acizdir. Atatürk devrinde yaşamakla, Atatürk'ün emir ve görev verdiği hükümetlerde görev almak arasında büyük bir fark yok gibidir. Çoğu kere memurlar aldıkları emri icra ederken, amirlerin maksadını bile sezememiştir. İsmet İnönü'nün durumu da böyledir. Nitekim Atatürk ismet İnönü'nün bu vasfını şöyle ifade etmiştir: "İsmet emirber bir neferdir. İsmet Paşa'ya şu konu ile ilgili 10 tane plân yap getir desen, birbirinden güzel 10 plân yapar ve getirir. Ama bunlardan birini tatbik et, dersen; en kötüsü hangisi ise onu tatbik edecektir." Atatürk ise dehası ve tedbiri elden bırakmaması yanında, büyük bir cesaret ve risk adamıdır. Çalıştırdığı kişilerin hakiki kıymetlerini kabiliyetlerini çok iyi derecede tayin ve tespit etmektedir. Türkiye'nin gücünü ve potansiyelini, başkalarının mukabele imkân ve kabiliyetini, toplumun tahammül sınırlarını ve seviyesini çok ciddi bir hassasiyetle değerlendirmektedir. Bu çerçevede Türkiye'nin hem iktisadi plânda hem siyasi plânda rol ve hedeflerini iyi tanımlayıp, belirlemiş uluslararası ortamı ve milli imkânlarımızı kesin doğrulukla tayin etmiş, ona dayalı Türkiye merkezli bir dünya oluşturmanın alt yapısına girişmiştir. Ondan 11 sonraki dönemlerde Türkiye'nin merkezi konumuna ve potansiyel durumuna uygun anlayış terk edilmiş, batının kurduğu uluslar arası sistemin bir parçası haline getirilmiştir. Bu zihniyet karmaşasında en büyük hata; batılı manadaki reformların (inkılâpların) hedefleriyle Batı’ya tabi ve teslim olmak zihniyeti birbirine karıştırılarak Atatürk'ün adeta Batı’nın adamı gibi gösterilmesidir. Batı’nın ajanlarının ve masonların bunu böyle göstermesi tabiidir, fakat yerli işbirlikçilerin böyle yapması milletimiz için en büyük talihsizliktir. Şimdi bu iddialarımızı ispatlayacak bazı ayrıntılara girelim: Atatürk'ün 1938'e kadar kurguladığı ve 2.Dünya Savaşı'nın sonucunun ne olacağını öngörüsüne dayalı dış politikasıyla; İsmet İNÖNÜ'nün tatbik ettiği politikanın; hem faraziyeler (hipotez=varsayım) hem metot, hem de uygulama açısından çok farklı anlaşıldığını ve uygulandığını, esasen bu politikanın Atatürkçü bir mantık taşımadığını daha doğrusu stratejik, taktik veya matematik hiçbir doğruya dayanmadığını ortaya koymamız tarihi ve bilimsel bir gerekliliktir. Bir dış politikanın amacını veya faraziyelerini (varsayımlarını) değiştirirseniz; haliyle sonuçlarını da değiştirirsiniz. Şöyle ki; "İkinci Dünya Savaşını Almanya kazanacaktır" derseniz ve ona göre bir politika tanzim ederseniz, sonuç başkadır. Ama "Almanya kaybedecektir" derseniz, bu sefer sonuç başka olacaktır, (İsmet Paşa aynı hatayı iktisat politikasında da yapmıştır.) 2.Dünya Savaşı'nın sonucu hakkında Atatürk'ün görüşü bellidir ve daha 1934'de Mihver devletlerinin savaşı kaybedeceklerini söylemiştir. Hâlbuki İsmet İnönü devrindeki politikanın bu ana fikre dayandığı söylenmiş, ancak başlangıçtan itibaren derin bir şaşkınlığa düşülerek, bu tespitin dışındaki varsayım ve oluşumlara ihtimal verilmiştir. Bilindiği gibi Almanya harbe hızlı başlamış Çekoslovakya, Avusturya, Polonya, Fransa ve İskandinav ülkelerini işgal etmiş, bunun üzerine İsmet Paşa, "Almanların savaşı kazanacakları" varsayımına ihtimal vererek, dış politikanın temel faraziyesini değiştirmiştir.. Ardından Almanya' ile SSCB ittifak yapınca ezberi bozulmuş, sonra Almanlar Rusya içlerine dalınca, "Moskova'nın çökeceğine dayalı olarak" Pan Türkist dönüşüm başlamış, 1944 ortalarında bile Almanya'nın çökeceği varsayılamamış, Balkanlarda, Ege adalarında ve Ortadoğu'da herhangi bir kazanım elde edilememiştir. "Hiç kimsenin bir karış toprağında gözümüz yoktur gibi..." pısırık bir sloganı geveleyip durmuştur. Bu varsayımı Demirel'de sık sık kullanmıştır. Bu söz külliyen yanlış, temelden mantıksız bir yaklaşımdır. Kimin toprağında kimin gözü vardır? Oralar kimin toprağıdır? Kim dağdan gelip bayırdakini kovmuştur? Eğer hadiselerin bu yönü düşünülmez, kendi gölgesinden korkan adam psikolojisiyle bu tür sözler ebedi gerçeklenmiş gibi tekrarlanır. Balkanlar ve Ortadoğu Osmanlı coğrafyasıdır. Osmanlı coğrafyasının tabii ve tarihi varisi ise elbette Türkiye'dir, ikinci hak noktası da şudur: Buralarda yaşayan halklar yabancımız değildir. Bizim aynı bayrak ve aynı ülkü etrafında toplandığımız eski vatandaşlarımızdır. Bizzat bizim insanlarımızda. Sırf petrolü ve başka kaynakları sömürülsün diye milliyetçilik, aşiretçilik, din ve mezhepçilik ekseninde parçalanmış halklardır. Bu coğrafyalarda Türkiye'nin hudut değiştirmesi veya hudutlarını genişletmesi Kırıkkale'yi vilayet yapmak veya Ankara'ya bağlamak gibi bir şeydir. Bu coğrafyanın tamamen iç meselesidir. Bu coğrafyada hudut değiştirmek kimsenin ne parasına ne malına ne canına ne de tapusuna zarar verecektir. Hâlbuki bu gün Batı sömürmek için halkları parçalamış, birbirine düşürmüş, küçük emirlik ve beyliklere bölmüştür. Satın aldığı petrolün parasını bile zaman zaman bloke ederek ödememektedir. Özet olarak: "Hiç kimsenin toprağında gözümüz yoktur" dediğinizde; batının kurguladığı bu zalim düzene karşı herhangi bir itirazımız yoktur. Aleyhimize işlese de bu düzen doğrudur. Bizim hinterlandımızda (kapsama alanımızda) bulunan halkların sömürülmesine mecburen göz yumulur," demiş oluyorsunuz. Yani, "Türkiye'nin kendi çıkarına uygun bir sistem kurmasına lüzum yoktur. Kendimizi akıntıya bırakalım gitsin. Dünya böyle gelmiş böyle gider" diyorsunuz. Biz buna itiraz ediyoruz ve diyoruz ki; Türkiye'nin kendi çıkarına uygun bir dünya sistemi kurmaya çalışması hem hakkı hem mecburiyetidir. Bu tutum; geçmişte yapılmış olan haksızlıkları düzeltmeye yönelik, bölgemizde ve yeryüzünde adaleti yeniden tesis edecek milli bir niyet ve haysiyetli bir gayrettir. Bu tutum tamamen meşru, İslami ve insani bir girişimdir. Ahlakidir. Millidir. Yüzde yüz yerli bir projedir. Atatürk'ün söylediği "yurtta sulh cihanda sulh" prensibi Türkiye eksenli bir dünya 12 tasavvurunun gerçekleşmesi için bir çağrı niteliğindedir. Türkiye merkezli dünya yönetiminin nihai hedefidir. "Kimsenin bir karış toprağında gözümüz yoktur" sözü kof bir ifadedir. Mesela Sevr'e göre G.Antep, Urfa, Mardin, K.Maraş, Hatay vs. hudutlarımız dışında bırakılmıştır. Buralar sınırlarımız dışında kalmış olsaydı bu vatan topraklarını almak gereksiz bir çaba mı olacaktı? Bunlara göre sınırlarımız dışında kalmış bulunan Ege Adaları ve Batı Trakya ile ilgili emeller beslemek yanlıştır, Bosna Hersek'teki Boşnak kardeşlerimizin haklarını savunmak yanlıştır ve Türkiye'yi gereksiz tehlikelerin içine çekmektir. Bu anlayış kesinlikle Atatürkçü anlayış değil, kesinlikle milli değil kesinlikle insani değildir. Bu anlayış İsmet İnönü-Demirel anlayışıdır ve dar görüşlülük paranoyası sendromudur" İsmet İNÖNÜCÜLÜK, “2.Dünya Savaşının sonucunu yanlış tahmin etmekten” başlayarak çok ciddi mantık ve değerlendirme hatalarına dayanmaktadır. Bu niye böyle olmuştur? Bu hatalar zinciri neden böyle yapılmıştır? Realist bir dış politika konusunda koskoca Türkiye’de bir fikir veren çıkmamış mıdır? Gibi düşünceler aklımızdan geçmesin diye, doğru sualler yöneltilmesin diye dünya tarihi bile yanlış okutulmuştur. Bu gibi basiretsizliklere karşı engin sağduyu sahibi Büyük Türk Milletinin gösterdiği topyekûn karşı refleks; karşı devrim ve Atatürkçülük karşıtlığı olarak gösterilmiş, irtica ve gericilik olarak tanımlanarak gerçekler ters düz edilmiştir. Mesela 1938’de Büyük Atatürk’ün Hatay’ın anavatana katılmasında gösterdiği yüksek vizyon şu ana fikre dayanır: “Suriye Fransız sömürgesidir. Almanya Fransa’ya karşı bir harp hazırlığı içindedir. Fransa’nın Avrupa’da başı derttedir. Fransa Suriye’deki hak ve çıkarlarını koruyamaz durumdadır. Diplomatik bir baskı sonucu mesele askeri güç kullanmaya ihtiyaç kalmadan halledilecektir.” Nitekim Atatürk’ün kurguladığı bu faraziye başından sonuna kadar gerçektir. Neticesi de doğru çıkmıştır. Fransa Hatay meselesinde kıpırdayamamış; kontrollü bunalım Atatürk’ün öngördüğü şekilde başlamış ve zaferle bitmiştir. Mesela Türk entelektüellerinin sadece mektepte eğitim görmüş olanlarına sorsanız 2.Dünya Savaşı’nda kim kimin müttefikidir deseniz, hemen sayarlar: İngiltere, Fransa, ABD ve SSCB müttefik, Almanya, İtalya, Japonya mihver devletleri derler. Hâlbuki Fransa Alman işgaline uğradıktan sonra kurulan Vichy Hükümeti bizim İsmet Paşa Hükümeti gibi Almanya ile saldırmazlık ve işbirliği antlaşması imzalamıştır. Daha da ileri giderek Fransız orduları İngilizlerle Madagaskar Adasında 1942–43 yıllarında savaşmış, Hintçini Yarımadasında 2. Dünya Savaşı boyunca çatışma devam etmiş, Rommel’e karşı Kuzey Afrika’ya gönderilen Amerikan –İngiliz kuvvetleri önce Fas ve Cezayir’de üslenen Fransız kuvvetleriyle çarpışmıştır. Fransa Normandiya çıkarmasından çok sonra Paris müttefik işgaline uğradıktan sonra müttefiklerin safına geçmiştir. Yani 1944 yılına kadar Fransa müttefiklerle savaş halindedir. Fransa’nın bu tutumu harp bittikten sonra cezalandırılmış, Fransız sömürgesi olan Hintçini(Vietnam, Birmanya, Tayland, Kamboçya) müttefiklere geçmiş, 1970’li yıllara kadar süren Vietnam Savaşı ABD’ye devredilmiştir. Vichy Hükümetinin ileri gelen birçok bakanı ve 1.Dünya Savaşı Fransız ulusal kahramanı General Petein Nazilerle işbirliği yaptıkları gerekçesiyle Nürnberg’de yargılanmış ve idam edilmiştir. Yani işgale uğradıktan sonra Fransa’nın 2.Dünya savaşı boyunca Almanya tarafında yer alması af edilmemiş bütün sömürgeleri elinden alınarak cezalandırılmış, ulusal kahramanları dâhil birçok Fransız devlet adamı idam edilmiştir. Bu durumu niye anlatıyoruz? Şunun için; “İngiltere ve Fransa daha savaşın başından itibaren müttefikti, savaş boyunca bu böyle devam etti” derseniz başka bir sonuç ortaya çıkıyor, “Normandiya çıkartmasından sonra Fransa ile müttefikler birleşmiştir” derseniz daha başka bir sonuç çıkıyor. Bir söz var: “birinci sınıf adamlar birici sınıf adamlarla çalışır. İkinci sınıf adamlar üçüncü sınıf adamlarla çalışır.” Atatürk’ün realizmi, her seviyede her ideolojideki insanı bir arada tutmaya, bunları istediği hedeflere yöneltmede görülmemiş bir karizmaya sahiptir. İkinci sınıf devlet adamları aynı performansı göstermeye muktedir değildir. İdeolojik bakış açısı genellikle ideolojik körlük yaratarak gerçeklerin doğru görülmesini engeller. Mesela olaylara sadece dini referansla bakan birisi için Fevzi Paşa dindardır ve namaz kılar; bu özelliğinden dolayı iyidir, hata yapmaz, mümkün olan en iyi politikayı tayin eder ve uygular. Gene aynı bakış açısına göre İsmet Paşa 1908’de Edirne’de daha topçu yüzbaşısıyken mason locasını kurduğu ve mason olduğu için kötüdür. Ama bir masona 13 göre, İsmet Paşa küresel dünya düzeninin kabul edeceğinden fazlasını yapamazdı, o şartlarda yapabileceğinin en iyisini yapmıştır. Başka bir bakış açısına göre ise Atatürk dengeleri gözetmesini bilen çok milli bir şahsiyettir, her ikisini de maiyetinde yirmi yıl çalıştırmıştır. Atatürk’ün nezdinde ideolojik duruşun kıymeti yoktur. Atatürk’ün maiyetinde Fevzi Paşa stratejik kabiliyeti, öngörüleri, mesleki vizyonu yüksek bir şahsiyettir. İsmet İnönü’de verilen göreve itiraz etmeyen titiz bir memur seviyesindedir. Hâlbuki İsmet Paşa’nın emrinde bu yeteneklerin hiçbir anlamı yoktur, kabiliyetli adama da ihtiyaç yoktur. Kabiliyetin kendisi kötü olduğu gibi anlatımı bile kötüdür. İsmet Paşa 1930’lu yıllarda (1929 Amerikan İktisadi krizinin etkisiyle) liberal ekonominin konjonktürel dalgalanmalarından hareketle katı bir devletçiliğin Sovyet tipi mecburi planlamacılığın şampiyonu olmuş, Kadro Hareketi’ni desteklemiş, ideolojik olarak Atatürk’e ters düşmüştür. Atatürk ise iç dış hiçbir ekonomik ve sosyal dalgalanmada paniğe kapılmamış, sağlam kanaatlerini değiştirmemiş, bütün sarsıntıları realist ama stratejist bir mantıkla aşmıştır. Atatürk rahmetli olmadan önce 2.Dünya Savaşı’nın ne zaman başlayacağını, ne zaman biteceğini ve harbin sonucunun ne olacağını söylemiş, bu sonuca göre devlet siyasetini tayin ve tanzim etmiş herkesi sıkı sıkıya tembihlemiştir. Atatürk rahmetli olduktan sonra, İsmet Paşa; tayin olunan daha doğrusu ezberlettirilen dış politika hedeflerinden daha ilk hamlede kopmuştur. Bazıları diyor ki peygamberimiz de Uhut Savaşı’nda okçulara yerlerini terk etmemeleri konusunda sıkı sıkıya tembihte bulunmuştu, onlarda terk ettiler. Evet, onlar terk ettiler ama terk etmekle doğrusunu yaptık demediler. Hata yaptık, emrin dışına çıkmamalıydık, Peygambere itaat etmemek ne büyük kötülüktür dediler. Hâlbuki İsmet İnönü devri İkinci Dünya Savaşı politikaları göklere çıkartılmakta ve görülmemiş bir başarı numunesi olarak tanıtılmaktadır. Dünyanın hiçbir yerinde tescilli bir başarısızlığın zafer gibi takdim edilmesi görülmüş bir şey değildir. Atatürk’ün dış politikasından sapmayı daha Alman-Rus Harbi başlamadan önce yaptık ve Almanya ile Rusya’nın ittifak yapması karşısında öyle bir paniğe kapıldık ki sanki bu ittifak bize karşı yapılmış gibi bir paranoyaya yakalandık ve ne yapacağımızı şaşırdık! Bu hata sadece dış politika amaç ve hedefleri bakımından olmamıştır. Nasyonal Sosyalist + Komünist ittifak Türkiye için bir iktisaden mükemmel model olarak ta algılanmış, sosyalist-devletçi-faşist bir iktisat modelinin de şampiyonluğu yapılmıştır. İş bununla da kalmamış jandarma dipçiğine dayalı ilkel bir yönetim modeli kurgulanmıştır. Alman-Rus ittifakı yapıldıktan sonra bu ittifakın meydana getirdiği Rus korkusu yüzünden pantürkizmin, İngilizlerin korkusundan Panislamizmin telaffuzu bile yapılamaz olmuştur. İsmet Paşa’nın iç ve dış politikasında realite diye bir kavram yoktur, panik, kuruntu ve kendi gölgesinden korkan endişe vardır. Hipotezler(faraziyeler) derin kuşku ve vehimlerden hareketle tayin edilmekte, hiçbir zaman gerçekçi bir dayanağı bulunmamaktadır. Bu durum, müritlerini cinle korkutan üfürükçü hoca tesiri yaratmakta, tehlikeleri duvara soğan asarak karşılayan çözümlemelerinden öteye geçmemektedir. Bu zihniyet; kimi zaman mühendislik harikaları yaratarak olmayacak şeyleri mümkün gösterdiği gibi, başarılmaması imkânsız olan şeyleri de mümkün değil yapılamaz göstermiştir. Mesela İsmet Paşa “500metre karelik bir arsaya 20 metre karelik kulübe sığmaz” demişse imkânı yok sığmaz. “Tarafsızlığımızdan kuşku duyarsa, Hitler Moskova’yı bırakır bize saldırır” demişse bir hikmeti vardır, kim bilir ne büyük analiz yapmıştır denmiştir. O mutlaka olacağı önceden görür denmiş ve “Onun kafasından geçen kırk tilkinin kuyruğu birbirine değmediğinden” hareketle hikmetinden sual sorulmaz diye anlatılmıştır. İsmet İNÖNÜ’nün Atatürk’ün tayin ve tespit ettiği dış politika hedeflerinden sapmasının itirafını 1960 yılında verdiği bir demeçten anlıyoruz. Diyor ki; “Bizim Birinci Dünya Harbi tecrübesinden sonra yeni kurulan Avrupa düzeninde menfaatlerimiz SSCB, İngiltere ve Fransa ile beraberdi. Harp bizi sürükleyecekse bu devletlerle beraber bulunmamız hem stratejik bakımdan hem siyaset bakımından Mihver’in karşı tarafında bulunmamız icap ederdi. Biz vaziyeti harbin başlamasından evvelki senede samimi kanaatle bu şekilde gördük. “ 1 Bir defa bu kanaat İsmet İNÖNÜ’ye ait değildir. Bu öngörü 1 İbrahim Artuç,”İkinci Dünya Savaşı”,Kastaş Yayınevi, 1.baskı,1.cilt, İstanbul,1999,s.175. 14 Atatürk’ün 1934’den beri söylediği, hatta Mac Artur ile yapılan görüşmede ifade ettiği görüştür. İşin ilginç tarafı ise şudur; Atatürk bu fikri ortaya attığı zaman, Almanya’da henüz NAZİ PARTİSİ iktidara bile gelmemiştir. Yukarıda ifade edilen görüş İsmet Paşa’nın kesin görüşü olmuş olsaydı, ileri satırlarda anlatılacağı üzere, daha harbin başlangıcından itibaren zikzaklar çizilmez, bu tespit ekseninde hareket edilirdi. Bizce bu görüş her şey olup bittikten, hiçbir gizlilik noktası kalmadıktan, hadisenin üzerinden 15 yıl geçtikten sonra ifade edilen bir kanaattir. Biraz abartılı olacak ama, itiraf etmeliyiz ki, İsmet Paşa Almanların yenildiğine 15 yıl sonra kesin kanaat getirmiş ve iyice emin olduktan sonra bu sözü söylemiştir. Bazıları diyebilir ki; ne yani İsmet Paşa 1946’da Almanların yenildiğine Hitler’in intihar ettiğine, Berlin’in işgal edildiğine inanmamış mıdır? Evet. İsmet Paşa o kadar evhamlı, o kadar, şüphecidir ki, beklenmedik bir hamle ile Almanların savaşı kazanmalarını bile imkân dâhilinde görmesi mümkündür. Hatta Gobbels’in propagandalarına Almanlardan daha fazla kapılması da mümkündür. İsmet Paşa’nın bu tereddütlü tutumu başlangıçtan itibaren dış güçlerin gözünden kaçmamış; Büyük Atatürk’ün 1936’da Montrö Antlaşmasıyla Lozan Boğazlar Sözleşme’sinde yaptırdığı lehimize tadilatın daha mürekkebi kurumadan, 1939’da Sovyetler Birliği “Boğazlardan üs” istemeye kalkışmıştır. Bilindiği üzere Nazi Almanya’sı ile Stalin SSCB’si Polonya’nın işgali için uzlaşmış ve bir ittifak anlaşması yapmışlardı. Bu anlaşmanın meydana getirdiği güven ortamı SSCB’yi Doğu Avrupa, İskandinavya(Kola Yarımadası),Balkanlar ve Kafkasya’da serbest bırakmıştı. Çevresinde bulunan zayıf ülkeler üzerinde ki emellerini tehlikesizce gerçekleştirebileceklerine inanmışlardır. İşte bu tutum değişikliği İnönü’nün EZBERİ BOZMASINA yol açmıştır Bir atasözümüz var; “koymaca akıl para etmez”; Atatürk’ün 1934’ten itibaren ortaya koyduğu şaşmaz ön görü, buna dayalı realist faraziye ve bu temel üzerine inşa edilen Türk dış politikası daha ilk dalgada çökmeye başlamıştır. Polonya’yı işgal etmek için Almanya ile bir ittifak anlaşması imzaladıktan sonra, Sovyetler Birliği Dış İşleri Bakanı Molotov 2 Kasım 1939 tarihinde bir demeç vermiş ve şöyle demiştir.”Türk Hükümeti iki aydan beri Almanya’ya karşı savaşan İngiltere ve Fransa ile karşılıklı yardım anlaşmaları yapmıştır. Türkiye bunu yapmakla kesinlikle tarafsızlık politikasını ret etmiş oluyor. Böylece gelişmekte olan Avrupa savaşının içine taraf olarak katılmış oluyor. Yani artık Türkiye müttefikler safına katılmış ve karşı cephede yer almıştır”2 İsmet Paşa yukarıdaki satırda şunu demişti;”Biz başlangıçtan itibaren 2.Dünya Savaşı’nın sonucunu gördük ve ona göre tutum belirledik.”Hâlbuki NAZİ-SOVYET ittifakından sonra SSCB’nin Almanlara karşı cephede yer alacağına dair faraziye çökmüş, İsmet Paşa bütün metanetini kaybetmiş, bütün bildiklerini unutmuştur. Bundan sonraki süreçte ne yapacağını şaşırdığı için zikzak üzerine zikzak çizmiş. harbe iştirak etmemek için ne lazımsa onu yapmıştır. Yani bu noktadan sonra vizyon kaybedildiği için 2.Dünya Savaşı Politikası diye bir politika kalmamıştır. Alman-Rus ittifakının meydana getirdiği panik öyle boyutlara varmıştır ki, bundan sonra ne yapılabilir noktasında ileri sürülecek realist teklifler bile dinlenmemiştir. Bu duruma bakan, kimi analizciler; “İsmet Paşa, ihtiyatına mat oldu!” diye yorumlamışlardır. Alman-Rus ittifakından sonra bu ittifakın kalıcı ve ciddi olduğuna inansanız bile ne yapmanız beklenir? İttifakın önünü kesmek için Molotov’un dediğini yapmanız, yani müttefiklerle anlaşma yolları aramanız ve Balkanlarda Yugoslavya’dan başlayan bir emniyet kuşağı yaratmanız lazımdır. Atatürk ne yapmıştır? Daha başlangıçtan itibaren savaştan üç sene önce bunu başarmıştır. Drah nach osten (Doğuya doğru ilerleme) fikri Nazi ideolojisinin temel dayanağını teşkil ediyorken, Atatürk bunun ideolojik olarak ta mümkün olmayacağını görüp anlamıştır. Kaldı ki geçici Alman-Rus ittifakı Atatürk’ü nihai sonuç hakkında asla yanıltmazdı. Esasen sizin bir yol aramanıza da gerek yoktur, o yol başlangıçtan itibaren çizilmiş… Siz ne yapıyorsunuz? Daha satrancın ilk hamlesinde derhal paniğe kapılıyor bildiğiniz her türlü yüzmeyi unutuyorsunuz. “Her halde biz hata yaptık işin doğrusu Mihver+Sovyet tarafında yer almakmış galiba,” gibi 2 Age,cilt1, s.177. 15 tereddütler geçiriyorsunuz, balıklama koşuyor Almanlarla bir saldırmazlık ve iş birliği anlaşması imzalıyorsunuz. Almanların Sovyetlere saldıracağı nereden belli? Rus savaşını başlatmadan önce bütün Balkanları işgal ederek, Rusların güney yan ve gerilerini kontrol altına alarak tecrit ediyorlar. Siz bir stratejist iseniz, siz bir diplomatsanız bunu anlar ona göre vaziyet alırsınız. Kaldı ki Alman-Rus savaşı başlamadan(Alman saldırısı 22 Haziran 1941’dir) önce 1 Mart 1941 tarihinde Hitler bizzat İsmet İnönü’ye bir mektup yazmış; Almanya’nın esas hedefinin Türkiye olmadığını bildirmiştir. 3”…Alman Hükümeti’nin arzusu hilafına, İngiltere ve Fransa’nın 3 Eylül 1939’daki savaş ilanı kararıyla Alman halkına empoze edilen mecburi savaş kararında Alman Reich’inin şu sıradaki hedefi Avrupa kıtasında İngiliz nüfusunu bertaraf etmektir. Bu yüzyıllardan beri devam Avrupa’daki devletleri birbirine karşı oynayarak yıpratmak metoduna son vermenin bir şartını teşkil etmektedir… …Birliklerimizin Bulgaristan’daki hareketleri hiçbir şekilde Türkiye’nin toprak bütünlüğüne ve siyasi bütünlüğüne yönelmiş değildir. Bulgaristan’da ilerleyen Alman birliklerinin Türk sınırından, orada bulunmalarının maksadı hakkında yanlış bir yorumda bulunmasına meydan vermeyecek kadar uzak kalmalarını emrettim…” (Hitler) Şartların ve durumların bu şekilde gelişmesi karşısında, İsmet İnönü ne yapacağı, kimi dost, kimi düşman tanıyacağı noktasında tereddüde düşmüş, Atatürk’ün yokluğunu derin bir şekilde hissetmiştir. Atatürk sağ olmuş olsaydı, kendiside başbakanlık koltuğunda oturuyor olsaydı: Risk almamanın, mesuliyet taşımamanın rahatlığı içinde olacaktı. Atatürk düşünecekti, Atatürk sorumluluğu üslenecekti, Atatürk ölçüp biçecekti, bir karar verip emredecekti. Karar almanın ağır sorumluluğunu değil verilen emri yerine getirmenin sınırlı bir mesuliyetini taşıyacaktı. Hâlbuki bütün istikametlere yön veren kutup yıldızı artık yok, sen olsan ne yaparsın? Kendini tanıyorsan, kapasitenin ne olduğunu biliyorsan; fırsatlara mırsatlara bakmazsın, nöbeti vukuatsız devredeyim de ne olursa olsun dersin. İsmet Paşa ben Atatürk değilim demiş ve öyle yapmıştır. Burada sıkıntı veren nokta şudur: Bir başarısızlık açık açık itiraf edilirse buna saygı duyulur. “Ben Atatürk değilim ondan beklediklerinizi benden bekleyemezsiniz” diyen bir zata olmayan sıfatları izafe etmek, yapamadığı işleri yaptı demek,2.Dünya Savaşı’ndaki vahim dış politika ve analiz yanlışlıklarını yüksek deha eseri olarak göstermek, şayet kötü niyet eseri değilse ahmaklıktan başka ne olabilir ki? Kabul edilmelidir ki bu tür ahmaklıkları kraldan fazla kralcı olanlar veya dalkavuklar yaparlar. 2 Nisan 1941’de (Alman-Rus harbi başlamadan 2 ay kadar önce) Irak’ta İngiliz yanlısı hükümet devrilmiş, yerine Alman yanlısı Raşit Ali Geylani geçmiştir. Almanlar Irak’a girmek için izin istemektedir. Aynı dönemde Churchill İnönü’ye yazdığı mektupta Almanya’yı felç etmek için Romanya’nın petrol bölgesi Ploesti’nin Türkiye üzerinden geçerek bombalanmasını talep etmektedir. Bu ortamda, zıt çekim kutuplarının çelişkiye düşüren manyetik alanlarından etkilenmemek için, her ortamda en doğru kararı verecek yüksek vizyona sahip bir liderin iktidarda olması gerekiyorken; kaderin hazin cilvesi olarak kuruntulu, evhamlı, tereddütlü, kötümser ve zihni karışık bir kişi olan İsmet İnönü iktidar mevkiinde bulunuyordu. Öyle şeyler oluyordu ki akşamdan sabaha gündem değişiyor bütün hipotezler alt üst oluyordu. Alman-Rus savaşının başladığı gün İngiltere’de eğitim görmüş pilotları ve 4 denizaltıyı teslim almaya giden Refah Şilebi Mersin İskenderiye arasında batırılıyor, kimin batırdığı bile tespit edilemiyordu. İngilizlerin; Almanların Irak’a hâkim olmalarını önlemek için, Türkiye’nin Irak’a girmesi teklifi değerlendirilemiyordu. Tarafların söz düellosu kafaları o kadar karıştırıyor ki İngilizler Refah şilebini Almanlar batırdı, Almanlar da İngilizler batırdı diyordu. (Türk-Alman saldırmazlık paktının öcünü almak için yaptılar diyor.18 Haziran 1941 Türk-Alman Dostluk ve Saldırmazlık Paktı) Bizim şilep kim vurduya gidiyordu!. Aklı başında bir insan şunu sormaz mı? Almanlarla bir saldırmazlık paktı imzalıyorsun, İngilizlerden de silah alıyorsun. Bu silahları Almanlara karşı kullanmayacaksan niye alıyorsun? İngilizlerden alacağın silahları İngilizlere karşı kullanacaksan niçin sana versin? İngilizler benim müttefikim diyorsun, ondan silah alıyorsun Almanlarla da ittifak yapıyorsun! Sen kimden yanasın? Bu icraatın bir mantığı var mı,? derseniz, evet 3 Age, Cilt 1,s.178. 16 haklısın yaptığımız iş ipe sapa gelmez, yaptığımız işin bir mantığı yok ama ne yapalım şu Rus MOLOTOV olmasaydı biz bu hataları yapmazdık. Boğazlardan üs istemeye kalkışmasaydı, aklımız o kadar karışmayacaktı!. Evet, 2.Dünya Savaşı Türk dış politikası, “ne yaptığımızı biliyor muyuz?” ekseninde şekillenmiştir. Molotov bizi şaşırtmasa idi Almanlarla bir ittifak anlaşması imzalamaz, İngilizlerle müttefikçilik oynar bütün taraflarla ticaret yapar harbin nimetlerinden istifade ederdik… O da yok…3 milyon insan askerde, memlekette hayat durmuş, varlık vergisi, kıtlık kuyruğu… İşte manzara bu!. Meseleyi birde Hz Ali’nin tasnifleri istikametinde tanımlarsak daha ilginç sonuçlar ortaya çıkıyor. Hz Ali diyor ki: dostluk üç çeşittir. 1-Dostum, 2-dostumun dostu, 3-düşmanımın düşmanı… Şimdi bu denklemi Türkiye, Almanya ve İngiltere arasında kuralım: İngiltere müttefik=dostum; İngiltere Almanya düşman, Türkiye Almanya’ya karşı tarafsız…(!!!) Şimdi denklemi 22 Haziran 1941 tarihinden önceye, Polonya’yı işgal etmek için yapılan Nazi-Sovyet ittifakı öncesine götürelim ve yeniden düşünelim: Almanya, SSCB müttefik; Ben Almanya’ya düşman değilim, ama İngiltere ile müttefikim; Almanya ile SSCB müttefik ama ben SSCB ile hasımım, İngiltere müttefikim ama onun düşmanı Almanya benim düşmanım değil… Böyle bir dost-düşman denklemi olur mu? Böyle bir mantık kurgusuna dayalı tutarlı bir muhakeme yapılabilir mi? Toplama ve çıkarmaların, çarpı işaretiyle mi, bölüm işaretiyle mi veya hangi işaretle yapıldığını anlayabilir misiniz? Böyle bir hesaba dayalı bir bakkal defterine bile güvenebilir misiniz? Türkiye’de herkes şuna şartlandırılmıştır: “Harbe girmek çok kötüdür. Türkiye harbe girmemiştir. Harbe girseydik yerle yeksan olurduk, harptan kurtulduk. O halde en iyisini yaptık…” Bu mantığa dayalı hüküm yürütürseniz İstiklal Savaşı’na girmekte kötüydü… İstanbul’u almak için kuşatma yapmakta kötüydü… Nefsinizi müdafaa mecburiyetinde kalsanız bile harp kötüdür. Fayda getirse bile, taahhüt etmiş olsanız dahi harbe girmek kötü olduğu için bunun tersi olan her şey iyidir, gerçek politikadır.” şeklindeki mantığa dayalı siyaset yetmiş seneden beri yürürlüktedir. Doğru mudur? Gelelim mantıki dayanaktan mahrum bu politikanın yürütülmesi sürecine; Türkiye işte bu bunalımlı dönemde, Almanya ile toplam 96 milyon liralık krom ve bakır ihracatı için bir anlaşma yapıyor. Gerekçe olarak ta ABD ve İngiltere’nin bize herhangi bir yardımı ve ekonomik katkısı yok deniyor. Bu anlaşmadan sonra Ege Denizi’nde Almanya’ya maden taşıyan gemilerimiz sık sık saldırıya uğruyor ve batırılıyor. Bu saldırılardaki kayıplarımız nedir, kâr mı ettik zarar mı ettik bunun bir hesabı yapılmıyor. 22 Haziran 1941’de Almanya Rusya’ya saldırıyor. Alman orduları Aralık 1941’de Moskova önlerinde duraklıyor ve 1942 senesine giriliyor. Almanlar taarruz istikametlerini güneye kaydırıyorlar, Kafkasya istikametinde ilerliyorlar. Aynı tarihlerde Kuzey Afrika’da bulunan Alman orduları Rommel komutasında batıdan doğuya doğru ilerleyerek İngiliz sömürgesi olan Mısır’a giriyorlar Kahire’ye 80 Km yaklaşıyorlar. Bu iki harekâtın amacı kuşatma kollarını Irak üzerinde birleştirerek petrol bölgelerine hâkim olmak olduğu anlaşılıyor. İngiltere sıkışık vaziyettedir. Churchill Rommel’i yenecek bir general arıyor. Montgomery’i bulmuştur.24 Ekim 1941’de Montgomery karşı taarruza başlamış, Almanların kuşatma kollarını Irak’ta birleştirme plânları iflas etmiştir. Hatırlanacağı üzere bizim İsmet Paşa Türk-Alman Saldırmazlık Paktı’nı yaptığı Mart 1941’de İngiltere paniğe kapılmış ve Türkiye’nin Irak ve Suriye’ye girmesini teklif etmişti. Bu teklifi niye yapmıştı? Çünkü o zaman Suriye Fransız sömürgesi idi, Suriye’yi Almanların müttefiki Fransa’dan kopartmak için Türkiye’ye hediye ediyordu. Irak’ı kendisi koruyamayacağı için Türkiye’ye teslim ediyordu. Peki, Churchill bunu niye yapıyordu? Bu duruma Almanlar razı olmaz Türkiye’ye savaş açarsa Almanların başı bir devletle daha belaya girsin! Peki, Türkiye Churchill’in dediğini yapsa Almanya savaş açar mıydı? Bizce açamazdı… Krom satın aldığı gibi petrol satın almaya devam edeceği için buraların Türkiye’nin eline geçmesi harbin sıkışık döneminde Alman menfaatlerine zarar vermez, aksine iki tarafında razı olduğu bir “de facto durum” ortaya çıkartmış olurdu. Diyeceksiniz ki niye bu hesap yapılamamıştır? Bu hesabı yapmak için Ankara’nın başında strateji bilen ve psikolojikmen milletine ve kendisine güvenen birinin olması gerekirdi. Bütün bu hadiseler oluyorken 1943 yılına gelinir ve 2 Şubat 1943’de Almanlar Stalingrad’ta kesin bir yenilgiye uğramıştır.24–25 Temmuz 1942’de müttefikler Hamburg’u bombalamışlar 100 bin kişi ölmüştür. 17 Almanya’nın mukabele imkân ve kabiliyeti yoktur. Harp talihi başlangıçtan itibaren Almanya’nın aleyhine olduğu halde bunun aksini düşünenlerden biri de İNÖNÜ’dür… İsmet İNÖNÜ savaş bittikten 15 sene sonra şöyle diyor.”Biz 2.Dünya Savaşı’nı olayların ispatladığı gibi daha başlangıçtan itibaren doğru şekilde tahmin etmiştik. Düşüncemize göre Mihver Devletleri kudretlerinin üstünde bir dava peşinde idiler ve müttefikler karşısında yenilmeleri kaçınılmazdı. Bu görüşümüz bütün politikamıza temel olması gerekiyordu. Öyle yaptık… Ama asıl mesele memleketi harp belasının uzağında tutmaktı…” Bir taraftan diyorsunuz ki; biz harbin sonucunu başlangıçtan itibaren doğru tayin ettik, diğer taraftan Almanlarla bir dostluk ve saldırmazlık paktı imzalıyor, müttefiklerinizin aleyhine bir tutum değişikliğine giderek kaypak bir görünüm sergiliyorsunuz. Bunlardan hangisi doğrudur? Tayin ve tespit ettiğin politika bu ise niçin buna göre hareket etmedin? Bu değilse niçin böyle söylüyorsun 4. Almanlar Rusya’ya saldırmadan önce Yugoslavya’yı, Arnavutluğu, Bulgaristan’ı ve bütün Yunanistan’ı işgal etmiş, Girit dâhil Ege Adalarını almış bizimle hudut olmuştu. Hitler bizimle olan hukuku muhafaza etmeye azami ihtimam göstermiş, birde Türkiye gibi bir büyük devletin başında bulunması sebebiyle İsmet İnönü’ye bir mektup gönderip Türkiye’nin paniğe kapılmamasını temin etmeye çalışarak, müttefiklerle askeri işbirliği yapılmasını önlemeyi hedef almıştır. Hitlerin başlangıçtan itibaren Türkiye’ye vurmak gibi bir plânı olmuş olsaydı, o mektubu yazmaz ve Türkler müttefiklerle askeri işbirliğine gitmeden önce zayıf yakalamak için acele davranırdı. Hal böyle iken siz: “Almanlar hududumuza kadar geldi ne yapacakları belli olmaz” deyip bütün birliklerinizi Trakya’ya yığıyorsunuz, sonra da dönüp saldırmazlık ve işbirliği anlaşması imzalıyorsunuz. Bunun hangisi doğrudur? Buradan hareketle harbin bilinmezleri içinde doğru kararın seçilmesi zordur, diyenler çıkabilir. Ancak siz Almanya’nın hareket tarzlarını stratejik amaçlardan hareketle ölçemiyor, istihbarat operasyonlarıyla herhangi bir bilgi alamıyorsanız, size bilge adam, devlet adamı, lider veya parmak hesabını bilen biri denebilir mi? Kaldı ki Almanya’nın Balkanlara girişi tamamen zorunlu sebeplerden olmuştur. Musolini güya Büyük Roma’yı yeniden ihya etmek gayesiyle bir takım deli dana plânları yaparak daha ilk hamlede Habeşistan’a saldırır.5 İtalyan ordusu bir avuç kahraman karşısında perişan olur. Bununla da kalmaz Arnavutluğa saldırır. Huduttan itibaren zar zor 50–100 Km girerler, Arnavutlar karşı taarruza geçerler, İtalyan birliklerini sürer atarlar, İtalyanlar bütün dünyaya karşı gülünç duruma düşerler, Yoğun diplomatik ve ekonomik ablukadan sonra ancak Arnavutluğu işgal ederler. Musolini bu defa Yunanistan’a saldırır. Yunan birlikleri İtalyan birliklerini mağlup eder ve Arnavutluk topraklarına girer, Musolini(Duçe)Dünya basınında çıkan yazı ve karikatürlerde aptallığın ve beceriksizliğin simgesi haline gelir ve alay konusu olur. Yunan ordusu İtalyanlara bir adım attırmaz, bu sebeple Hitler Duçe’yi kurtarmak için mecburen Balkanlara iner. Yani Hitler’in Balkanlara girmek zorunda kalması İtalyanların beceriksizliği sebebiyle olmuştur. Esasen Hitler Almanya’sının Türkiye’ye girmek gibi bir plânı yoktur. Daha sonraki yıllarda şu tür ifadeleri çok duymuşuzdur:”Alman orduları Türkiye’ye taarruz etmek üzere hudutta toplanırlar. Alman komutanlığı derki; Türklere dokunmayın, onlar öyle bir millettir ki Anadolu’yu adım adım müdafaa ederler, bize kan kustururlar, başlarında da dünya dehası kafasında kırk tilki dolaştıran öyle bir lider var… Onlarla asla baş edemeyiz.” İster korkak adam kuruntusu, ister dalkavuk adam dedikodusu, ister paranoya sendromu, ne derseniz deyin, adamdan gücünün üstünde bir şey bekleyemezsiniz. Zaten kendisi de itiraf ediyor: Atatürk’ten beklediğinizi benden beklemeyin! Bu sözü ne zaman söylüyor: Harbin en kritik senesi 1942’de.Niye 4Öyle söylediğine bakmayın! Esasen İsmet Paşa’nın Gobels’in müritlerinden biri olduğu anlaşılıyor. Almanların zafer kazanacağına dair propagandalarına dünyada en çok inanan kişilerden biri İnönü’dür. Peki, niye tersini söylüyor: Tayin ve tespit edilmiş politikalar Atatürk’ün ezberlettiği politikalardır. Daha ilk iniş çıkışta ezber bozulmuş, istikamet şaşırtılmıştır. Daha başlangıçtan itibaren kanaatimiz böyle idi diyor da, niçin tersine icraatlarda bulunmuştur? 5 İtalyanlar Habeşistan’a saldırdıkları zaman Büyük Atatürk henüz sağdır. Tehlikeyi önceden görmüştür. Duçe’ye çok kızmaktadır. Yaptığı hareketleri çok yavan ve dangalakça bulmaktadır. Diplomatik nezakete aldırış etmeden kırıcı bir üslupla ve hiddetle eleştirmektedir. Burnunu kırmak için Habeşistan’a silah malzeme ve subay göndererek yardım etmiştir. General seviyesinde birçok kahraman subayımız, İtalya’nın dişini daha o tarihlerde kırmışlardır. Bizden Antalya ve havalisini isteyen Duçe Efendi daha sonra Tiran kapılarında maskaraya dönmüştür. 18 söylüyor? Ordumuzun stratejik vizyon sahibi büyük askeri liderleri, son derece kabiliyetli kurmay subayları, matematiği dehaya sahip askeri karargâhları mevcuttur. Paşayı sıkıştırıyorlar. Fırsatları kaçırmayalım diyorlar. O ne diyor? “Ben Atatürk değilim, iş yapmaya değil nöbeti vukuatsız devretmeye geldim!” Bazıları diyebilir ki olanlar olmuş, yapılması gerekenler yapılmamış, artık geçmişin yanlışlarını ve hataları didik didik etmenin ne yararı olabilir; bu güne bakalım… Mesele sadece unutulmuş bir yanlış olarak kalmış olsa, gerçekten bu yazının yazılmasına ihtiyaç yoktur. Ancak yapılan hatalar başarı gibi takdim edildiği için; bu gün bile hissedilen tutuk, dirayetsiz ve liyakate önem vermeyen yönetim zihniyetine temel teşkil eden uygulamalar, risk almaktan kaçınan vizyonsuz devlet adamları, Türk devlet felsefesine temel teşkil etme sıkıntısı yaratmaktadır. Atatürk’ten sonra vizyon sahibi birkaç lider gelip geçmiş olsaydı bu millet Atatürk’ü bu kadar hasretle aramazdı. Bu hasret dolayısıyla aradan zaman geçtikçe o daha çok aranıyor, daha çok anlaşılmaya ihtiyaç duyuluyor, ulu dağlar gibi uzaklaştıkça büyüyor. (ilk ve tek olarak, sadece Erbakan Hoca; Milli, bölgesel ve evrensel projeler ortaya koyuyor yeni dengeler oluşturuyor ve bu yüzden tüm dış güçler ve işbirlikçiler kendisine savaş açıyordu. A.A.) Stalingrad yenilgisinden sonra harbin kaderi kesinlikle tersine dönmektedir. Türkiye bir tutum değişikliğine gidememektedir. Vizyonsuz, ve misyonsuz hareket etmeye devam etmektedir. Nitekim Suriye’den kalkan ve Türk hava sahasından geçerek(1 Ağustos1943’de) Romanya’nın Ploeşti petrol bölgesini bombalayan müttefik uçaklarından bazıları Türkiye’ye mecburi iniş yapmış, Almanya bu olaya tepki verememiştir. Churchill Türkiye’nin bir an önce harbe girmesini istemektedir.30 Ocak 1943’de Almanların Stalingrad yenilgisinden üç gün önce) Churchill Adana’ya gelir. Türkiye’nin Suriye ve Irak’a girmesini ister. Balkanlardan bir cephe açılması için geniş yardım önerir. İsmet Paşa Churcihill’e itiraz etmez, fakat silah ve araç eksiklerinin tamamlanmasını ister. Stalin Türkiye’nin Almanya ile yaptığı dostluk ve saldırmazlık paktından rahatsızdır. Churcihill’in Türkiye’yi harbe sokmak çabalarına buruk bir cevap vermiştir.”…Türkiye SSCB ile ilişkilerini daha dostça ve samimi duruma getirmek istiyorsa bırakınız bunu kendisi söylesin. O zaman SSCB, Türkiye’yi yarı yolda karşılamakta kusur etmeyecektir.” 6 Stalin diyor ki: Türkiye tutumunu değiştirirse hatasını af etmeye hazırız. Bunu niye söylüyor? Türkiye mütereddit davranıyor, bir o yana bir bu yana geçiyor. Ondan dolayı söylüyor. İsmet Paşa ne diyor; “Biz bidayetten itibaren harbin sonucunu gördük Mihver devletleri gücünden büyük işlere giriştiler, başlangıçtan itibaren müttefiklerden yana ağırlığımızı koyduk. Menfaatlerimiz o istikamette idi…” Mademki menfaatlerimiz o istikamete ise o istikamette ne yaptın? Bir şey yaptıysan söyle… Mademki öyle yaptın, bunlar niye tersini konuşuyor? Mademki Atatürk başlangıçtan itibaren politikayı öyle tanzim etmişti, onun dışına niye çıktın? Churchill Balkanların Rus işgaline düşmesi tehlikesini başlangıçtan itibaren görmüştür. Bunu önlemek için; Alman orduları en son Kiev’i kaybettikten sonra Balkanlardan bir cephe açılması için olağanüstü gayret sarf etmiştir. Türkiye daha başlangıçtan itibaren İngilizlerin onayı ile Suriye ve Irak’a girmiş petrol bölgelerini kontrol altına almış olsaydı; Balkanlarda Almanların Kiev yenilgisine kadar olan süredeki zamanı kazanmış Rus cephesinin olgunlaşmasını beklemiş olacaktı… İsmet Paşa’nın kendi gölgesinden korkan pasif ve endişeli tutumu, en doğru hareket tarzlarının seçiminde bile paranoya derecesindeki vehmi hiçbir hareket tarzının uygulanmasına imkân vermemiş, Türkiye’yi yerinde kilitlemiştir. Müttefik kuvvetler İtalya’ya çıkartma yaptıktan sonra Balkanlardan da bir cephe açılmasını ısrarla istemişlerdir. İsmet İnönü imkânı yok kabul etmemiştir. Bunun üzerine müttefikler şunu teklif etmişlerdi:”Türkiye harbe girmesin, ama deniz ve hava üslerini müttefiklere açsın. Biz üslerden yararlanarak Ege’yi Alman kuvvetlerinden temizler, Almanları Balkanlarda hırpalarız, Almanlar zayıf durumdadır, ellerinde büyük bir taarruza yetecek kuvvet yoktur, Bulgaristan’ı kışkırtmasından da 6 Age, cilt 2,s.43. 19 korkmayın, Türkiye’ye saldıramaz, öyle bir şey olursa; SSCB hemen Bulgaristan’a savaş ilan edecektir, gerekli teminatı vermeye hazırız 7 “dediler. İSMET İnönü’nün bu teklife cevabı şudur:”…Almanları saldırıya davet edecek girişimlerde bulunamayız. Çatalca hattımız dayanamazda Almanlar İstanbul’u Boğazları ve civarındaki topraklarımızı ele geçirirse, bu size ne fayda sağlar? Kesin zaferi mi bekleyeceğiz? Ruslar Almanları ezsin ve gelip İstanbul’u kurtarsın diye mi bekleyeceğiz.”Azıcık bir durum muhakemesi yapıldığında bu gerekçelerin gerçeklerle bağdaşmadığını, Almanların Balkanlardaki gücünün abartıldığını veya öcülerden korkarak yatan çocuğun gözünü kapatarak tehlikeleri savuşturması gibi bir paranoya ortaya çıkmaktadır. Doğu cephesine ihtiyat kuvveti bulmakta zorlanan Almanların Türkiye’yi bir uçtan bir uca işgal etmeleri için en az 50 tümen daha kuvvet toplamaları gerekiyordu. Bu kadar kuvvet o zaman bütün Balkanlarda mevcut değildir. Kaldı ki Türkiye’nin sadece Trakya’da mevzilenmiş 35 tümeni vardır. İsmet Paşa’da Enver Hoca gibi Trakya’yı baştanbaşa tahkimata çevirmiştir. Varsayalım ki Almanlar Trakya’yı işgal etseler bile Anadolu’ya geçebilecek kuvvetleri olmadığı için daha doğrusu kalmadığı için Türk ordusu karşı taarruzlara başlayacak Alman kuvvetleri Balkanlardan hızla çekilmek zorunda kalacaktı. En kötümser bir senaryoya göre bile düşünseniz; Ruslar doğuda Kiev muharebelerini kazandıktan sonra Almanların Anadolu’da birlik bulundurmasını düşünmek tımarhanelik derecede akılsız hareket edeceklerini varsaymak olur. Bu derece matematik hatasına dayalı varsayımı, buna dayalı en kötü hareket tarzını ben kurmayım ben stratejistim diyen bir kimsenin yapması beklenmemelidir. Kaldı ki Rus orduları Piptet Bataklıklarını aşıp Ukrayna içlerini geçip Macaristan hudutlarına doğru ilerleyince, birçok Alman birliği çekilememiş silahlarıyla birlikte Balkanlarda mahsur kalmıştır. Türkiye o aşamaya kadar harbe girmemenin getirdiği avantajla Balkanlara doğru ileri harekâta başlamış olsa, çekilemeyen Alman ordularını istirdat edip, silahlarını toplaması bile imkân dâhilindedir. Müttefikler 22–26 Kasım 1943 tarihinde gelecek dünya düzeninin kurulması için Kahire’de bir konferans düzenlerler, Türkiye yenidünya düzeninin tayininde tayin edici tarafta yer almayı düşünmemekle ucuz atraksiyonlarla savaşa girmemenin derdindedir. 2.Dünya Savaşı’ndan sonra kurulacak yenidünya düzeninde rol almak, çıkarlarını ileriden karşılamak ve 1.Dünya Savaşı sonunda kaybettiğimiz vatan topraklarından hiç olmazsa bir kısmını kurtarmak peşinde değildir. Onun yegâne endişesi şudur. Dimyata pirince gidersem evdeki bulgurdan olurum. İşletme yönetiminden modern karar alma süreçlerine kadar bütün menejman kurallarını tarayınız; hiçbir risk almadan sadece kaybetme varsayımı üzerine inşa edilmiş bir yönetim felsefesine rastlayabilir misiniz? Paranoya derecesinde vehim yüzünden Türkiye Suriye sınırı komple mayınlanmış,350 bin dönüm arazi komple kamulaştırılarak güvenlik alanı haline getirilmiştir. 8Bu mayınların bölge ekonomileriyle iş yapma, birleşmede ekonomik, sosyal ve siyasal engel olma rolü hiçbir zaman düşünülmemiştir.”Ne Şam’ın şekeri ne Arap’ın yüzü “ denmiş tarihi derinliğimiz olan bu topraklara ve bu halklara sırtımızı dönmüşüzdür. İ.İnönü diyor ki Almanlar çekilirken Rusların işgaline uğrayacaktık. Ruslar nerde Türkiye nerede? Bu benzetme tam bir “dam üstünde saksağan vur beline kazmayı” cinsinden analojidir. Gerçeklerle uzaktan yakından bir bağlantısı yoktur. Külliyen analiz paranoyasıdır.2.Dünya Savaşı politikamızın bütün yanlışlarına rağmen, SSCB’nin Almanlara karşı emsali görülmemiş bir zaferle çıkmalarına karşın Türkiye hemen harpten sonra yalnız başına Rus isteklerine karşı direnmemiş midir? Batı harpten sonra Türkiye’nin Sovyet nüfuzu altına girmemesi için NATO’ya almamış mıdır? Garabetler bununla da bitmez Almanların kesin yenilgisinden sonra Türkiye’de Pantürkizm soruşturması açılır; Atatürk’ün cesaretlendirdiği milliyetçilik fikriyatı mahkûm edilerek Türkiye’nin vizyonu 7 Age, cilt 2.s,45. Bu arazinin üçte biri kadar alanda bu gün Hollanda ziraat yaparak 20 milyar dolarlık ihracat yapmaktadır. Yer yer 400 ile 1000 mt genişliğe uzanan bu mayın tarlalarının temizlenmesi ciddi bir sorundur. Temizleme maliyetinin 1,5 milyar $ olduğu tahmin edilmektedir. Dünyada bulunan bütün mayınların temizlenmesini hedef alan Ottowa Anti Personel Mayınların Temizlenmesi Antlaşması’nın getirdiği mecburiyet olmasa idi bu mayınlar kıyamete kadar sınırlarımızda kalacaktı. Bu anlaşma 2014’e kadar mayınların tamamen temizlenmesini öngörüyor. 2Mart 2008 tarihli Milliyet’te Sn Güngör Uras’ın “Mayınlı Arazilerin Tarıma Açılması Gene Gündemde” adlı makalesi. 8 20 köreltilir. İsmet Paşa’nın yönetimde uyguladığı iktisat modeli 5 asır önce uygulanmış, altın ve gümüş biriktirmeyi zenginlik sanan İspanyol merkantilizmidir. Sosyal model ise nevi şahsına münhasır bir ucubedir: Faşist+Nasyonal Sosyalist+Kısmen Kolektivist bir çorba olan bu modelde asla iş yapamazsınız, memur değilseniz yaşayamazsınız. Devlet felsefesi; aldığın gibi bırak, bulduğun gibi devret! Kullanılan araçlar: Kıtlık, varlık vergisi, jandarma dipçiği halkı sindirmek için kırbaçtır. Dünya iktisadi sistemlerinin en kötü terkibi bu dönemde yapılmıştır. Türkiye harbe iştirak etmediği, harp içinde büyük kazanımlar elde etmesi mümkün olduğu halde savaştan en ağır yıkımla çıkmış Almanya’dan bile daha fakir kalmıştır. Kötü yönetim konusunda dünya tarihine geçecek derecede emsalsiz bir numune teşkil etmiştir. İsmet Paşa’nın 2.Dünya Savaşı dış politikasının iflas ettiğini nereden anlıyoruz? 30 Haziran 1944yılında müttefiklerin Alman yanlısı bulduğu Dışişleri Bakanı Numan Menemencioğlu görevden ayrılmıştır. İsmet Paşa 2.Dünya Savaşı hakkında ne demişti?”Savaşı mihver devletleri kaybedecektir.”Esasen harbin sonucunu Atatürk öyle söylemişti ,bütün devlet adamlarını sıkı sıkıya 9 tembihlemişti10. Mademki harbi Mihver devletleri kaybedecektir.1944 yılı ortalarına kadar Alman yanlısı bir dışişleri bakanını neden teşkilatın başında oturtuyorsun? Sorusu bile hala yöneltilmemiştir. İsmet İnönü’nün 2.Dünya Savaşı dış politikası tam bir fiyasko tam bir fecaattir. Mantık ve zekânın iflası olarak Türk siyasi tarihine geçecektir. Hükümler hakkı ile incelenmemiştir. Kurtuluş Savaşı kahramanı olmanın verdiği imtiyazla icraatları sorgulanmamıştır. Esasen Kurtuluş Savaşı kahramanı olmak yanlışların eleştirilmesinde bir imtiyaz sağlamamalıdır. Mustafa Muğlalı Paşa’da bir Kurtuluş Savaşı Kahramanıdır. 3.Ordu müfettişliği görevindeki bir hadiseden sonra… Yargılanmıştır ve ceza almıştır.1.Dünya Savaşı Kahramanı olan Fransız Mareşali Petein Nazilerle işbirliği yaptığı gerekçesiyle 2.Dünya Savaşı sonunda yargılanmış ve idam edilmiştir. İnsan bir şeyi birinin emrinde çok iyi yaparken, başka bir zaman kendi başına kaldığında en yanlış kararı vererek en kötüsünü yapabilir. Biz şuna itiraz ediyoruz: İsmet İnönü’nün icraatları kesinlikle Atatürkçülük değildir. Tek parti despotizmi olarak tarihe geçen ve bütün uç örneklere kaynaklık eden İnönücülüğün reddinin zamanı gelmiş geçmiştir. Atatürk’ün ve Atatürkçülüğün vizyon açan stratejik dehasının devlet ruhuna hakim olması için bunu yapmak bir mecburiyettir. Aksi halde İnönü dönemi yönetim felsefesinin Atatürkçülük olarak görülmesine ve ağır tenkitler yönetilmesine imkan verilecektir. İsmet İnönü’nün 2.Dünya Savaşı’na girmeme gerekçesi olara halka söylediği “Ben sizi aç bıraktım ama babasız bırakmadım.” Sözünün de gerçeklik payı yoktur.11O zaman nüfus artışı gibi demografik kriterlere baktığınızda ülke her noktada duraklamıştır.3 milyon kişi askerdedir. Tarlalar mecburi nadasa bırakılmış, ülkenin her tarafı tahkimatlandırılmış, Enver Hoca paranoyasının bir tekrarı da Türkiye’de yaşanmıştır. Türkiye adeta makine çağından 15.yy’ın at arabası çağına geri dönüş yapmıştır. Evet, Türkiye harbe iştirak etmemiştir ama savaşa katılanlardan daha fakir daha fazla yıkıma uğramış kadar yorgun çıkmıştır. İsmet Paşa’nın tavşana kaç tazıya tut eksenli dış politikası sonucunda ağır kayıplar da verdik. Almanya’ya krom taşıyan birçok gemimiz Ege Denizi’nde batırılmıştır. Mesela krom yüklü bir şilebimiz 30 Mart 1944’de (savaşın kaderinin kesinkes belli olduğu bir tarihte) Marmaris açıklarında batırılıyor. Duatepe hücum botumuz Karadeniz’de batmış,14 Temmuz 1942’de Atılay Denizaltısı Çanakkale açıklarında batırılmıştır. Sırf Almanlarla ticaret yapmak için yapılan onca fedakârlığın yüzü astarından daha pahallıya gelmiştir. Bu olaylara bakarak Türkiye’nin 2.Dünya Savaşı politikasının iyi idare edildiğini söyleyebilir misiniz? İsmet Paşa ekonomik olarak karşılaştığımız mecburiyetleri şöyle ifade etmektedir:”Milletlerarası siyasi konuşmalarda masaya oturduğumuz zaman davalarımızı eşit şartlarda konuşuyoruz. Ama konuşma bitip iş iktisadi davalara geldi mi, o zaman sesimizin tonu değişiyor. Sesimiz kısılıyor. Esasen İsmet Paşa’nın üç gün sonrasını tahmin edecek vizyonu yoktur. Buna da şükür demeliyiz. Hiç olmazsa Atatürk’ün tembihatına riayet etmiş, ya ittihatçılar gibi Almanlar safında harbe iştirak etseydi ne yapardık! 11 Felsefi olarak böyle bir şey imkânsızdır. Babanız yoksa sizde yoksunuzdur. Olmayan bir şahsın babası da olmaz. 9 10 21 Çünkü iğneden ipliğe kadar her şeyi onlardan istemeye mecbur kalıyoruz. İşte o vakit siyasi konulardaki sözlerimiz de kıymetinden kaybediyor, küçülüyoruz” 12 Hâlbuki Atatürk bu demeçten on yıl önce 1936’da TBMM açılış konuşmasında şöyle diyordu: ”Ordumuzun silah ve teçhizatını memleketimizde yapmak emelimiz tahakkuk yolundadır. Harp sanayi tesisatımızı daha ziyade inkişaf ve tevsi için alınan tedbirlere devam edilmeli ve endüstrileşme mesaimizde de ordu ihtiyacı ayrıca göz önünde tutulmalıdır.””Bu yıl içinde denizaltı gemilerimizi memleketimizde yapmaya başladık Hava kuvvetlerimiz için yapmış olduğumuz üç yıllık program büyük milletimizin yakın ve şuurlu alakasıyla şimdiden başarılmış sayılabilir. Bundan sonrası için bütün uçaklarımızın ve motorlarının memleketimizde yapılması ve hava harp sanayimizin de bu esasa göre inkişaf ettirilmesi uygun olur. Hava gücünün aldığı önem göz önünde tutarak bu mesai planlaştırmak ve bu mevzuunu layık olduğu önemle milletin nazarında canlı tutmak lazımdır.” ” Endüstrileşmek en büyük milli davalarımız arasında yer almaktadır. Çalışması ve yaşaması için ekonomik elemanları memleketimizde mevcut olan büyük küçük her çeşit sanayiyi kuracağız ve işleteceğiz. En başta vatanın savunması olmak üzere mahsullerimizi kıymetlendirmek ve en kısa yoldan ileri ve refahlı Türkiye idealine ulaşmak için bu bir zarurettir.” “İktisat savaşımız devam ediyor uzun sürecektir. Fakat bunda mutlaka muzaffer olacağız.” 13 İsmet Paşa’nın söyledikleriyle Atatürk’ün azmettikleri arasında yakından uzaktan bir bağlantı kurulabilir mi? Ne yapılacağı konusunda İsmet Paşa’nın bir programı gösterilebilir mi? (Ve Aziz Atatürk’ün bu Milli ve yerli kalkınma hedeflerini sahiplenip yürüten tek lider 54. T.C. Hükümetinin Başbakanı Prof Dr. Necmettin Erbakan Hoca değil mi? A.A.) Çanakkale’ye gittiğinizde askeri müzenin bahçesinde sergilenmiş toplar görürsünüz birinin üzerinde 1938 model Türk topu yazıyor. Biraz ileride 1942 model Fransız topu görülüyor. İki zihniyet arasındaki farkı burada da görebilirsiniz. Atatürkçü zihniyet kendi topunu yapıyor, İnönücü zihniyet savaşta ağır yenilgiye uğramış Fransa’dan top ithal ediyor.4 senede ne değişmiştir de Kırıkkale’de imal edilen toplar yapılamaz hale gelinmiştir? İsmet Paşa demokrasiye geçiş çalışmalarının yapıldığı 1948 yılında çıkmış diyor ki; “Atatürk şimdiye kadar yaşamış olsaydı aynı yönetim anlayışını sürdüremezdi.”Atatürk’ün risk alan cesur karar alma süreçlerini işlettiğini, geleceği şaşmaz bir doğrulukla okuduğunu idrak edemeyen bu anlayış, kendi kötü yönetiminin Atatürk tarafından da tekrar edileceğini sanması ve savunması ne kadar gariptir! Bazıları diyor ki; İsmet Paşa büyük adam olmazsa idi Atatürk onu yanına almazdı. Bu görüş temelden hatalıdır. Büyük liderler her karakterden insanları ihtiyaç duyulan alanlarda inisiyatif vermeden kullanmak isterler çok itaatkar olmalarına önem verirler. Kurucu liderlerin büyük liderlerin en önemli vasfı idare ettikleri insanların kuvvetli ve zayıf taraflarını en isabetli şekilde ölçmeleri ve hatalı işler yapmalarına imkân vermeyecek şekilde otoriteyi elde tutmalarıdır. Bu durum tıpkı bir otomobilin bütün kumanda aygıtlarının şoförün önünde toplanması gibi bir şeydir. Direksiyon tekerleri istediği istikamete döndürür fakat teker hiçbir zaman nereye gideceğini bilemez. Bütün yükü bütün gayreti tekerler çeker fakat nereye gideceğini bilmek tekerin işi değildir. Direksiyon yanlış yöne kıvrılsa bile tekerin çarpmaktan kaçınmak gibi bir inisiyatifi yoktur. İyi teker efendisinin yönlendirdiği istikamete giden tekerdir. Atatürk döneminde devlet çarkının dönmesinde tekerden öte bir anlam ifade etmeyen hiç kimseye yön verici kararlar sorulmamıştır. Devlet çarkının dönmesinde risk alıcı kararları, yol ayrımındaki işaret levhalarını hep Atatürk dikmiştir. Hatta bir defasında sinirlenmiş ve İsmet Paşa’ya devleti sen mi yönettiğini zannediyorsun demiştir. 2.Dünya Savaşı gibi insanlık tarihinin yazıldığı, yenidünya düzeninin temellerinin atıldığı bir dönemde Atatürk gibi bir liderin yokluğu Türk tarihinin hazin bir talihsizliğidir. Bu noktadan sonra batının politikası şöyle gelişmiştir: Rusları Türkiye üzerine bilinçle tahrik ederken Türkiye’yi kendi kontrollerine almışlardır. Türkiye ağır Rus baskısı yüzünden tam bir diplomatik yalnızlığa ve 12 13 Age, cilt 2,s.54. Atatürkçülük (Atatürk’ün görüş ve Direktifleri),Genel Kurmay Başkanlığı yayınları cilt 1,Ankara,1983,s.400–436. 22 bunalıma sürüklenmiş,1947’de İtalyanların çekilmesinden sonra sahipsiz kalmış olan 12 adaları bile isteyememiştir. Kaldı ki bu sırada Yunanistan’da bir iç savaş başlamış, Yunanistan’da kıtlık başlamış halkın kolunu oynatacak takati yoktur. İşte bu esnada üç tane balıkçı gemisi göndererek Uşi Antlaşmasıyla İtalyanlara verdiğimiz 12 Adalarımızı geri alıyoruz bile diyememişizdir. Türkiye’nin 2.Dünya Savaşı’nda Balkanlarda cephe açması halinde Bulgaristan’dan Kırcaali ve Doğu Rumeli’yi; Yunanistan’dan Selanik dâhil Batı Trakya’yı almış olacak, Ege Adaları sınırlarımız içinde kalacak Türkiye savaştan güçlenmiş olarak çıkacaktı. Yeni bağımsızlığa kavuşan Kosova, Makedonya ve Bosna gibi topraklar daha o zaman özerk hale gelecek Tito ve Todor Jifkof zulümleri yaşanmayacak 14,Ruslar Trakya hududumuza kadar inemeyecek soğuk savaş döneminde nükleer tehditle desteklenmiş 40 yılı stres içinde yaşamayacaktık15. Şayet düşen fırsatlar teklif edilen lokmalar yenmiş olsaydı; Balkan Savaşı ve 1.Dünya Savaşı’nda verdiğimiz kayıpların bir kısmı geri alınacak kaybedilmiş vatan toprakları anavatana katılacaktı. Kaldı ki Balkanlar ve Ege Denizi’nin Türkiye aleyhine statükosu ileride kaçınamayacağımız bir çatışmayı zorunlu hale getirdiği için daha büyük kayıplarla(muhtemelen nükleer silahlar bile kullanılacaktır) eski hale getirmeye mecbur kalacağız. Ege denizindeki durum tam bir fecaattir. Türkiye’nin anakarasının birkaç mil ötesindeki adalar hasım bir devlete hediye edilmiştir. Uzun süre bu devletle barış içinde bir arada yaşamanız beklenmemelidir. Çatışmayı dondurarak bir süre bekleyebilirsiniz. Ama olacak olanı hiçbir zaman engelleyemezsiniz. Büyük dış politika dehası olarak gösterilen İ.İnönü’nün 2.Dünya Savaşı dış politikası tam bir fiyasko ve Atatürk’ün tayin ve tespit ettiği hedeflerden tam bir sapmadır.(Türkiye’nin 2.Dünya Savaşı Dış politikası denebilir ki en kötü en yanlış faraziye ve kararlar üzerine inşa edilmiştir.) Bu sapma yüzünden Türkiye Ruslardan kaçarken batının kontrolüne girmiştir. Atatürk’ün tam bağımsızlık hedefinden aşama aşama sapılmış bunun başlangıcını ve en büyük günahını da İsmet İnönü politikaları yüklenmiştir. 16 Atatürk’ün aktif yaratıcı, fırsatları kollayan, uluslar arası dengeleri hesap eden uyanık ve onurlu dış politikası terk edilmiş, ikinci sınıf bir üçüncü dünya ülkesi olmak konumuna razı olunmuştur. Bizim araştırmacı ve yorumcularımızın hatası şudur: Hiç olmazsa İ.İnönü dürüst bir şekilde; “ben Atatürk değilim ondan beklediklerinizi benden bekleyemezsiniz” dediği ve kendi kapasitesini itiraf ettiği halde, hala biz ona, kendisinde var olmayan yetenek ve cesaretleri ona maletme gayretidir. Bununla da kalmayarak ona “milli şef” gibi sıfatlar yükleyerek ve tarihi gerçekleri ters yüz etme yoluna gidilmektedir. Bu gün şikâyet ettiğimiz noktada Atatürk’ten ve Atatürkçülükten en büyük sapma İsmet İnönücülükle başladığı bir gerçektir. Türkiye’nin batının kontrolüne itilmesinin ilk suçlusu İsmet İnönü’den başkası değildir. İsmet İnönü’nün politikaları bu günkü sıkıntıların temelidir. Dar görüş, yanlış hesap ve risk almama sepici hastalık gibi daha sonra gelen bütün liderlere sirayet etmiştir. İsmet İnönü’nün en sadık en şaşmaz müridi Süleyman Demirel’dir. Musul-Kerkük meselesi gündeme geldiğinde “Atatürk’ün İsmet Paşa’nın başaramayacağı şeyi ben mi başaracağım demiştir.17 Bu kafayla ve bu kadrolarla Türkiye gibi misyonu büyük bir devlet işte bu hale getirilmiştir.” Daha da endişe verici olanı: “Acaba, 2. Adam, Milli Şef gibi ünvan ve reklamlarla, Atatürk gölgelenmeye ve sabataist masonik cuntanın uydurduğu ve İsmet İnönü’ye uygulattığı “Kemalizm” kılıfı, Mustafa Kemal’in aziz hatırası üzerine giydirilerek, tek suçlu ve sorumlu olarak Atatürk’e karşı nefret oluşturma ve localarını kapatan, şahsiyetten intikam alma” planları mı icra edilmiştir? Hatta 21.yy’ın en büyük utanç belgesi olan ve 1991’de karşımıza çıkan Bosna katliamı yaşanmayacak 300 bin kayıp vermeyecektik. Zamanı geldiğinde kayıp vermeyi göze alamazsanız, oradan kaçındığınız zayiatı başka yerde verirsiniz. 15 Muhtemelen Ahıska ve Kırım sürgünleri yaşanmayacak bir milyon insan yerinden yurdundan edilmeyecekti. 16 En büyük Atatürk karşıtlığı İ.İnönü devrinde sadır olmuştur. Yapılan yanlışlardan bir de şudur. Atatürk’ün başbakanıdır. Atatürk’ü en iyi o anlamıştır. Emrinde çalışmıştır. Eni iyi Atatürkçü odur.Sn Turgut Özal’da Kenan Paşa’nın emrinde çalışmıştı.Kenan Evren’le aynı görüşe mi sahipti…? 17 İsmet İnönü zamanında kazanılmış tek milim toprak yoktur. 14 23 AB MACERASI VE ACI SONUÇLARI Tebrik ve Tenkit: 1 Mayıs 2008 tarihli www.acikistihbarat.com sitesinde Suat İlhan Beyin "Avrupa Birliğine Neden Hayır / Jeopolitik yaklaşım" başlıklı bir yazısını okuduk. a) Çok önemli bilgi ve belgelerle, AB hayalinin bizi hangi tuzaklara çektiğini, Türkiye'mizin bu hevesle ekonomik ve stratejik bakımdan neler kaybettiğini, böyle devam ederse, ülkemizi hangi tehdit ve tehlikelerin beklediğini, güzel bir üslup ve ustalıkla ve Milli bir duyarlılıkla dile getirmiş ve bu yüzden tebrik ve takdiri hak etmişti. b) Ama Sn. Yazarımız, Avrupa Birliğine girme beklentisinin yanlışlığını ve zararlarını doğru tespit etmişken, Türkiye'nin alternatif seçeneklerini söylediğinde, yani sıra tedaviye geldiğinde ise; İslam gerçeğini ve tarihi D-8 girişimini yok farz eden bir tavır sergilemesi, aydınlarımızın ayarı bakımından, üzüntünün de ötesinde, endişe vericiydi. c) Ve yine AB ve ABD hakkında fikir yürütür, ülkemizin ve bölgemizin geleceği ile ilgili öneri ve projeler üretirken; Siyonizm gerçeğini, ABD ve AB'deki Yahudi Lobilerinin etkinliğini, İsrail'in Dünya Hâkimiyeti hedeflerini, ülkemizdeki sabataist ve masonik şebekenin siyasi partilerden TV'lere, bürokrasiden ekonomiye kadar nasıl köşe başlarını ele geçirdiklerini ve bunlardan kurtulma çarelerini hiç gündeme getirmemesi, acaba bilgi eksikliğinden mi, yoksa hesaplı ve kasıtlı gizleme niyeti miydi? İşte Suat Beyin önemli tespitleri ve bizim: "Dost acı söyler, ama ilacı söyler" cinsinden tenkitlerimiz: (Acaba): "Lüksemburg toplantıları sırasında, Türkiye'nin üye adaylık başvurusu, neden üyelerin katılımı ile reddedildi de, iki yıl sonra yapılan Helsinki toplantılarında oybirliği ve büyük bir istekle kabul edildi? Genellikle hiç de doyurucu olmayan şu cevaplar veriliyor: a) Lüksemburg ile Helsinki toplantıları arasındaki dönemde Almanya'da iktidar, Yunanistan'da Dışişleri Bakanı değişti. Bu sebeple politika değiştirdiler. b) Türkiye'yi reddetmenin hata olduğunu anladılar, Helsinki'de düzelttiler. Bize göre Lüksemburg ve Helsinki toplantıları arasındaki dönemde Türkiye'nin uyguladığı başarılı politika AB'nin yöntem değiştirmesinde etkili olmuştur. Gerçekte; "AB politikası değişmiştir" denmesi için henüz erkendir. Doğrusu: Türkiye'nin diğer sistemler içerisine girmesini önlemek için yol, yöntem değiştirilmiş, Türkiye'yi dışta bırakma yerine üye adaylığı ile etki alında tutma yeğlenmiştir. Çünkü Avrupa Türkiye'yi hiçbir zaman üye yapmaya niyetli değildir. Sadece; Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin Kıbrıs bütünü içinde entegrasyona tabii tutarak AB'ye bağlanması; Ege Denizinde Yunan istekleri yönünde çözüme kavuşturulması; İstanbul'un dünya Ortodoksluğunun merkezi yapılarak Yunan Megali idea'sının yolunun açılması, etnik azınlık sorunu işlenerek Türkiye'nin birkaç bölgeye ayrılması ve sosyal yapısının bozulması gibi amaçlarına ulaşmak için AB üyelik adaylığı verilmiştir. Avrupa Bizi Ne Kadar İstiyor? Fransa'nın günümüzde de politik etkinliğini sürdüren eski Cumhurbaşkanlarından Giscard D’Estaing şu görüşleri dile getiriyor: "Türkiye'ye gerçek durum söylenmiyor. Türkiye'nin adaylığını kabul edelim diyenlerin gerçek eğilimi, Türkiye'nin AB'ye asla üye olmayacağı yönünde. Onların Türkiye ile ilişkilerini başından beri dürüstlük ve vakar içinde sürdürmediklerini görüyorum"18 Fransa eski Cumhurbaşkanı V. G. D'Estaing konuyu ikinci defa gündeme getirdiğinde, 18 21 Aralık 1999 / Hürriyet / Zeynep Atikkan 24 "Yetenekleri ya da önemi ne olursa olsun Türkiye nüfusunun ve toprağının ana kısmı Avrupa dışında bir ülkedir... Katılımı halinde Türkiye, Birliğin ikinci büyük ülkesi olacak. Bu bile durumun yarattığı paradoksu gözler önüne seriyor. Bu durumda bu tür bir katılımın referanduma götürülmemesi çok zor" 19 diyor. Alman Hıristiyan Sosyal Birlik Partisi (CSU) Avrupa Politikası Sözcüsü, yıllık toplantılarının sonucunu şöyle açıklamıştır: "Türkiye'nin AB'ye tam üye olması, birlik için çok ciddi bir tehlike. Bu nedenle Türkiye'nin AB'ye alınmasına karşı çıkıyoruz. Ancak Türkiye Avrupa için stratejik bir öneme sahip. Bu nedenle Türkiye'nin Avrupa'dan kopmaması ve başka bir sisteme yönelmemesi için de özel bir formül bulunarak Avrupa hin yanında tutulmasını istiyoruz." CSU sözcüsü Türkiye'nin başka bir sisteme yönelmemesi için formül bulunmasını istiyor. Bu formül bulunuyor: AB üye adaylığı Almanya eski başbakanlarından Helmut Schmidt 8 Nisan 2000 günü yapılan bir toplantıda şunları söylemiştir: "Avrupa'nın geleceğinde ne olursa olsun Türkiye'nin yeri yoktur. 70 milyon Türk vatandaşını, Avrupa içinde serbestçe dolaştıramayız. Avrupa'nın İran, Irak, Suriye gibi ülkelerle sınır komşusu olmasını kabul edemeyiz. Türkiye ile ekonomik ilişkilerimizi sürdürmeliyiz. Genç ve hızla büyüyen nüfusun satın alma gücünden faydalanmalıyız. Ancak bu ülkenin globalleşmenin temel prensiplerine sahip olmadığını ve uluslararası kardeşliği içine sindiremediğini de görmeliyiz"20 70 milyonluk bir pazarın kaybı Avrupa için düşünülemez. Türkiye'nin AB dışı bir sistem içerisine girmesinin ekonomiden ayrı olarak sosyal, askeri ve politik sorunlara sebep olacağı da görülüyor. Bunlara karşılık, tarihi birikim, diğer kültür unsurlarındaki ayrılık ve özellikle batılı ön yargı Türkleri dışlama içgüdülerini destekliyor. Bugün bu çelişkilere cevap verecek çözümü buldular: Türkiye'yi 13. üye adayı yapmak. Birinci sıradaki 6, ikinci sıradaki 6 üye adayından sonra, -başkaları tekrar öne alınmazsa- üyelik müzakereleri için üçüncü sıraya koydular. Böylece Türkiye hem üye yapılmamış, hem de elden kaçırılmamış ve üye yapmama tehdidi ile istismara uygun bir konuma getirilmiş olmaktadır. Böylece ortada bekletilen Türkiye, kendisi için çok daha uygun seçenekleri dışlayarak, AB'ne muhtaç durumda yalnızlaşıyor ve AB'den gelecek lütfu bekliyor. AB, Türkiye'nin üye adaylığı veya üyeliği sonucunda şu olanaklara kavuşuyor: Türkiye üzerinden Kafkasya'ya, Orta Doğu'ya, Orta Asya'ya doğru ufkunu ve etki alanını genişletiyor; Gümrük Birliği ile kavuştuğu yararları genişletme ve pekiştirme olanağına kavuşuyor; Bölgedeki olaylarda önemli bir taraftar kazanıyor. ABD'nin bölgedeki etkinliği azaltılıyor; Türkiye ile ilgili sorunlarının Yunanistan yararına çözülme yolu açılıyor ve Türk-Yunan anlaşmazlıklarının sıcak çatışma ile Yunanistan aleyhine olabilecek çözümü önleniyor -örnek olarak, artık Yunanistan'ın Ege Denizi'nde kara sularını 12 mile çıkarması savaş sebebi sayılamıyor!.. AB Siyonist bir oluşumdur Avrupa Birliği fikri çok eskidir. Ancak uygulama olgunluğuna 2. Dünya Savaşı sonrasında kavuşabilmiştir. Fransız Dışişleri Bakanı Schuman savaşları önleyebilmek için savaşın en önemli maddeleri olan kömür ve çeliğin ülkelerin kontrolünden çıkartılarak uluslararası kuruluşların yetkisine verilmesini önermiştir. Bu görüşe uygun olarak altı ülke, Fransa, F. Almanya, İtalya, Belçika, Hollanda, Lüksemburg, Nisan 1951'de Paris'te "Avrupa Kömür ve Çelik Birliği"ni gerçekleştirilmiştir. 19 20 16 Nisan 2000 / Milliyet, s.21 24 Nisan 2000 / Hürriyet, s.21 / Fatih Altaylı 25 1955 yılında Avrupa'nın ekonomik ve nükleer enerji alanında birleşmesi çalışmalarına geçilmiştir. 25 Mart 1957'de Roma'da Avrupa Ekonomik Topluluğu (AET) anlaşmaları imzalandı, 9 Temmuz 1959'da yürürlüğe girmiştir. 6 üye ülke ile başlayan hareket, Avrupa Topluluğu ve Maastricht kararlarından sonra da iç gelişmelerine uygun olarak Avrupa Birliği ismi verilmiştir. 1990 yılında 12 üyeliğe ulaşmış. 2000 yılının başlarında 15 üyesi ve 13 üye adayı bulunan bir konuma gelmiştir. Sn. Yazar şu gerçeği ya bilmiyor veya gizliyor.. AB önce "Ortak Pazar ve Ekonomik birliktelik" şeklinde tanıtılmış, sinsi ve Siyonist bir amaçla, sonunda siyasi bütünlüğe gidileceği uzun yıllar saklamış ve toplumlar aldatılmıştır. Bu gerçeği Türkiye'de 1965'ten itibaren gündeme getiren ve tehlikeye dikkat çeken Erbakan Hoca için, Süleyman Demirel ve Ecevit gibi siyasiler: "Bunun sözlerine bakmayın. Hoca hayal kuruyor. AET'nin asla siyasi bir bütünleşme hedefi olmayıp, sadece ekonomik bir ortaklık ve birlikte kalkınma girişimidir" dediklerini maalesef hatırlayan kalmamıştır. Siyonist sermayenin AB hedefi: Bütün Milli Devletler, sadece kâğıt üzerinde kalacak, ekonomik ve siyasi yönden Avrupa tek devlet olacak, bütün yönetim mekanizmalarının başında Yahudi ve masonlar oturacak, böylece "Hıristiyan ittifakı" hevesi ve görüntüsüyle bütün Avrupa Siyonist Yahudi sermayesinin tek merkezden yöneteceği Amerika Birleşik Devletleri gibi bir federasyona kavuşturulacaktır. Ve zaten bugün Avrupa, Müşterek Başkanını seçme aşamasına gelmiş bulunmaktadır. AB'ye katılan, tüm egemenlik haklarını bu oluşuma devretmek zorundadır. Merkezi Avrasya'da Durum Rusya Federasyonu bugün de, Avrupa ile Orta Asya arasında bir bağ ve denge unsuru olmaya çalışıyor. Çekirdeği oluşturan Türk Dünyası ile birlikte çevre devletlerin kurduğu Ekonomik işbirliği Teşkilatı (EKİT, bugüne kadar tanınan kısaltması ile ECO) (Türkiye, Azerbaycan, Türkistan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan, Türkmenistan, Tacikistan, İran, Afganistan, Pakistan) merkezi Avrasya'da doğu Avrasya ile Batı Avrasya arasında önemli bir bağ olma değeri taşıyor. Bu kuruluşun kendi bünyesini güçlendirmesi, ikinci aşamada Rusya Federasyonu ve Çin ile dayanışmaya girmesi Avrasya ve dünya barışına büyük katkı sağlayabilir. EKİT; veya tek başına Türk Dünyası Türkiye'yi AB'den çok farklı olarak, evrensel düzeyde politik etkinliğe sahip kılacak bir konumda ve değerdedir. Gerçekçi bir temele dayanan ve çok önemli bir ihtiyacı karşılayan EKİT Türkiye için, başat değerde uluslararası kuruluşlardan birisidir. EKİT'in 8 milyon kilometrekarelik coğrafyası ve 350 milyonu aşkın nüfusu vardır. EKİT'in başarısı büyük ölçüde çekirdeği oluşturan Türk Dünyası'nın yakınlaşmasına, bütünleşmesine bağlı bulunuyor. EKİT; Doğu (Çin, ABD, Japonya)- Batı (AB, ABD) güç odakları arasında bağ kurabilecek, böylece evrensel barışa katkıda bulunabilecek konumdadır. EKİT'in işlev ve ilişkilerinde dikkate alınması gereken en önemli güç odağı şüphesiz Rusya Federasyonudur. Batılıların kışkırtmalarından kurtarılabilecek Türk-Rus iyi ilişkileri evrensel barışa çok şey kazandırabilir. Son dört yüz yılda Avrupa, Rusya ile Türkleri birbirlerine karşı kullanmıştır. (Avrupa Birliği'nde Nüfus Sorunu: 15 üyeli AB'nin bugünkü nüfusu 376.4 milyondur. 2025'e kadar nüfus 30 milyon azalacak, 24 milyonluk bir işgücü ihtiyacı doğacak. Almanya'nın 5.2 milyon göçmen işgücüne ihtiyacı olacak. 2050 yılında AB nüfusunun yüzde 47'si emeklilerden oluşacak, 59 yaşın altındaki nüfus yüzde 11 oranında azalacak. ABD çare olarak her yıl 1 milyon göçmen kabul ediyor) Türkiye AB üyeliğine o derece isteklidir ki, hiçbir başka seçenek üzerinde durmuyor. Osmanlı İmparatorluğu 1. Dünya Harbine, Almanların İngiltere ve Fransa kuvvetleri karşısında yenilgiye uğramasından sonra Almanların yanında girmiştir. 26 Şimdi de, Avrupa ABD karşısında yenik ve çaresizdir. Avrupa'nın Doğu Avrasya'ya üstünlük şansı kalmamıştır. Çünkü Avrupa 19 ve 20. Yüzyıldaki sömürgelerini yitirdikten sonra stratejik kaynaklardan bütünü ile yoksun kalmıştır. Avrupa her tür kaynak açısından dışa bağımlıdır. Dışarıdaki kaynakları, ABD'nin Orta Doğu Arap ülkelerine yaptığı gibi, istismar etme gücüne sahip değildir. Bu sebeple Orta Doğu'da ve başka birçok yerde ABD'ne muhtaç bulunuyor. ABD'nin Orta Doğu'da ve dünyanın başka yerlerinde kurduğu egemenlik, petrol sorununun ve pazar yaratma sorununu, AB yararına çözümünü sağlıyor. AB, ABD olmadan Orta Doğu petrolünü istismar edemez. Türkiye'nin AB ile Bütünleşme Dışındaki Seçenekleri Coğrafi konumunun özellikleri, günümüz jeopolitik şartlarının verdiği olanaklar ile Türkiye gerek evrensel düzeyde gerekse bölgesel düzeyde politik seçeneği en fazla olan ülkelerden birisidir. Türkiye; AB'den bağımsız, aynı zamanda AB ile ilişkiler içinde bulunarak aşağıdaki seçeneklerden birisini, birkaçını veya hepsini seçip uygulayabilir: Çevresi üzerinde etkili bir bölge devleti konumuna ulaşması. ABD ve İsrail ile stratejik ortaklığa sahip çıkması ve bağlı kalması. NAFTA (ABD, Kanada, Meksika tarafından kurulan birlik) ile yakın ilişkiler başarması. Rusya Federasyonu ile Kafkaslar ve Orta Asya'nın bağımsızlıkları konusunda anlaşarak ortak hareket imkân ve işbirliği oluşturması. Kara Deniz Ekonomik işbirliği, İslam Konferansı gibi çevrede kurulmuş ve kurulacak birliklerin ve bu birliklerle ilişkilerin güçlendirilip caydırıcı bir merkez olarak canlandırılması. Türk Dünyası ile (Azerbaycan, Orta Asya Türk Cumhuriyetleri) kültürel ve daha sonra siyasi yakınlaşma ve ortaklığın güçlendirilmesi. Ekonomik işbirliği Teşkilatının güçlendirilip geliştirilmesi ve evrensel etkinlik kazandırılması. Çin ve Japonya ile yakın ilişkiler kurulması. Orta Doğu, Afrika ve Latin Amerika ile yakınlaşması. Sn. Yazarın; AB dışında Türkiye önündeki 9 seçeneği belirtirken, bunların hepsinden çok daha önemli ve etkin olan, tarihi misyonumuza ve tabii sorumluluğumuza en uygun olan üstelik öyle hayali ve hamasi değil, fiilen ve resmen gerçekleştirilmiş olan ve üstelik sayılan diğer seçenekleri de programına almış bulunan, 54. T.C. Hükümetinin Başbakanı Prof. Dr. Necmettin Erbakan, tüm Siyonist merkezlere ve dış güçlere rağmen başardığı D-8 oluşumundan hiç bahsetmemesi, bu talihli girişimden hiç haberi olmayacak kadar cahil ve gafil olamayacağına göre; bir aydına, bir ülke sevdalısına, asgari insanlık şuuru ve sorumluluğu taşıyan bir yazara asla yakışmayan ve okurlarını aldatmaya çalışan bir yamukluk alametidir ve üzüntü vericidir. Türkiye'ye evrensel ve bölgesel politik kararlarında çok ve değişik seçenek sunulmasını sağlayan özellikler. Coğrafi konumu. Günün şartlarının yarattığı jeopolitik konumu. Jeopolitik etkinliğini sağlayan beşeri değerler. - Zamanında bilinen bütün coğrafyalarında kurulan devlet ve imparatorlukları içeren, birinci bin yılda Asya, ikinci bin yılda Asya-Avrupa-Afrika kavşağında kurulan egemenliğe dayalı zengin bir tarih - Üçüncü bin yılı, geri kalmış dünyaya da örnek ve öncü olabilecek, yükselen bütün değerlerle uyum içerisinde olma esnekliğine sahip Türk Devrimi ilke, yöntem ve canlılığına sahip olarak karşılama. - Çok geniş alanlarda konuşulan zengin, güzel, disiplinli ve işlek bir dil. - Uzun yıllar güvenliği ve yayılma sorumluluğunu taşıdığımız, temsil ettiğimiz son evrensel din; buna karşılık köktenci akımları önleyebilecek seküler özellikli laiklik. - Çin, Hint, Mezopotamya, Mısır, Anadolu uygarlık ve kültürleri ile alış-verişlerle zenginleşmiş, yukarıda sayılanları ve sanat, folklor, örf ve adetleri içeren süzülmüş bir kültür. 27 - Köklü bir devlet anlayışı, - Girişimci ve seçkin kadrolu bir özel sektör, - Dinamik ve genç bir nüfus. - Bölgesel ve evrensel ufku olan bir toplum. Tamamı sayılmamış olsa da sadece yukarıdaki özellikleri ile bu toplum AB'nin üst yönetiminin kontrolüne verilmeyi hak etmiyor." Diyen yazar, bu Milleti seçkin ve etkin kılan, bizi Orta Asya'dan gelip Anadolu'yu fethederek vatan edinmemizi sağlayan, Selçuklu ve Osmanlı gibi büyük medeniyetler kurduran, ve haklı olan, hala, barbar Batılılar nazarında en köklü ve en büyük güç ve moral kaynağımız olarak korkulan ve Ilımlı İslam gibi safsatalarla sulandırılmaya çalışılan, AB potasında eritilmemize en büyük engel sayılan MÜSLÜMANLIĞIMIZI ve onun getirdiği avantaj ve potansiyel imkanlarımızı yazmamak için ne sıkıntılar çekmiş, ne edebi sözcükler üretmişti!? Maalesef kendi özümüzden ve manevi gücümüzden gocunan Milliyetçilerimiz, Siyonizm ve masonizmi yok sayan stratejistlerimiz varken Batının sırtı yere mi gelirdi... Bu satırları okuyan bir ilkokul talebesi bile hayret ve esef edecektir. Çünkü yanlışın en tehlikelisi, doğruya en yakın olan, ama eksik anlatılıp yamultulan yanlışlardır. Tarafsız ve insaflı Batılı yazarlar bile, Aziz Türk Milletinin en önemli psikolojik ve stratejik dinamiğinin İslam olduğunu bilmekte ve belirtmektedir. Hatta bu yüzden Türklükle Müslümanlık Batıda aynı anlamda kullanıldığını herkes bilmektedir. Bu nedenledir ki: "Türk müsün, gâvur musun? Sözü darbı mesel haline gelmiştir. AB-Türkiye Ortak Jeopolitiği Türkiye'nin AB'ne katılması, AB coğrafyasının hudutlarını Asya'ya, orta Doğu'ya doğru uzatacak; Orta Doğu, Kafkasya güneyi ve Doğu Akdeniz AB'nin hudutlarını ve doğrudan ilgi alanlarını teşkil edecektir. AB siyasi coğrafyasına Türkiye coğrafyasının eklenmesi, Avrupa Birliği'nin bugünkü coğrafyasının bütünlüğüne nazaran daha az bütünlüğü olan bir coğrafi görünüm verecektir. Buna karşılık Doğu Avrupa ülkeleri, Türkiye coğrafyasına nazaran AB coğrafi bütünlüğünü daha fazla tamamlar niteliktedir. Jeopolitik Konum Türkiye'nin katılması sonucu AB coğrafyasının alacağı yeni coğrafi yapı ve coğrafi konum, AB'nin dış politikasına, ekonomi politikasına yeni ve değişik unsurlar katılmasına, AB politikalarının büyük ölçüde farklılaşmasına sebep olacaktır. AB; Kafkaslar'da, Orta Doğu'da, İranlılarla, Araplarla kısaca İslam dünyası ile karşı karşıya gelmiş olacak; anılan bölgedeki bütün sorunlarla, sorunların Türkiye'ye yansıyan şekilleri ile ilgili önlemler ve politikalar üretmek zorunda kalacaktır. Daha önemlisi, aynı zamanda bu bölgelerin olanaklarına Türkiye üzerinden ulaşabilecek, sayılan bölgeler üzerindeki etkinliği artacak, siyasi ufku genişlemiş olacaktır. Türkiye-AB entegrasyonunun, Türkiye'nin politik ufku üzerindeki etkisi ise, AB'nin aksine sınırlayıcı ve kısıtlayıcıdır. Türkiye artık Kafkas ve Orta Doğu ülkeler için kendilerinden olan bir ülke değil, Avrupa'nın bir unsuru görüntüsü vererek, kapitalizmin tarihi emperyalist özelliğinin temsilcisi gibi algılanacaktır. Çünkü Türkiye ister istemez kendi çıkarları kadar, hatta biraz daha fazla Avrupa çıkarlarının savunucusu ve takipçisi olmak durumunda kalacaktır. Günümüzde birer ulusal sorun durumunda olan; Kıbrıs ve Ege'deki sorunları, İstanbul Fener Rum Patrikhanesinin Ortodoks dünyasında Ekümenlik iddiası; etnik azınlıkların kendi dillerinde eğitim yapma, TV yayını ve sonunda otonomi arzuları, ulusal sorun olmaktan çıkacak, büyük ölçüde Avrupa Birliği kararlarına göre AB kurumlarında çözülecek birer Avrupa Birliği iç sorunu sayılacak, taraflardan birisi Türkiye olsa da, karşı tarafı Avrupa Birliği kurumları ve üyeleri teşkil edeceğinden kesinlikle aleyhimize sonuçlanacaktır. Türkiye'nin Kafkaslar, Orta Doğu, Orta Asya ve Rusya politikaları, AB'nin politikasının alt hareket 28 tarzlarını oluşturacaktır. AB'nin bu bölgelere karşı uygulayacağı politika, Türkiye politikasının da esasını oluşturacaktır. (Daha açıkçası Türkiye Avrupa’nın bir eyaleti olacak, Batının taşeronluğunu yapacaktır. A.A.) Oysa Türkiyesiz Avrupa; Orta Doğu, Kafkaslar ve Orta Asya kaynaklarına uzak kalacaktır. Yani AB; Türkiye ve özellikle ABD'ne bağımlı ve stratejik ortaklık kurabilecek bu iki ülkenin desteğine muhtaç kalacaktır. AB üyesi Türkiye, Avrupa'nın, ABD'ne olan bağımlılığını bazı konularda azaltabilir. Örnek olarak; Avrupa Türkiye ile, Kafkas'larda, Orta Doğu'da ve Orta Asya'da daha fazla söz sahibi olacak, bu bölgeler üzerinde daha fazla etkinliğe ulaşacaktır. Türkiye'nin AB üyeliği İslam Dünyası ile AB'nin ilişkilerini düzeltmesine, geliştirmesine katkıda bulunacak, İslam Dünyasının AB'ne güven duymasına yardımcı olacaktır. Görüldüğü gibi Türkiye hiçbir şey almadan Avrupa'ya can suyu veriyor. Çünkü Avrupa'nın çıkarları var ve Avrupa böyle istiyor. Türkiye-AB Ortak Jeopolitiği'ni Etkileyen Konular Türkiye'nin AB üyeliği konusunda en fazla konuşulan, konuşulmadığı zaman dikkate alınan husus, AB üyeleri ile Türkiye veya Türkler arasındaki kültür farkıdır. AB kendi içerisinde yaşadığı çok kültürlülüğü dilde büyük ölçüde, diğer kültür unsurlarında daha ehven olarak yaşamaya devam ediyor. AB genişleme sürecinin her aşamasında, katılan ülkeler yeni sorunlar getiriyor; çok kültürlülük zaafı artıyor. Çünkü AB'ndeki egemen düşünce çok kültürlülüğü yaşatmak değil ortak değerleri ve ortak unsurları artırarak, güçlendirerek bütünleşmeye ulaşmaktır. Sn. Yazar burada da yine gerçekleri saklamaya hatta saptırmaya çalışıyor. Çünkü Türkiye dışında, Avrupa’nın diğer ülkeleri veya sıra bekleyen üyeleri arasında, öyle iddia edildiği gibi derin bir kültür farklılığı değil, tam aksine kültür yakınlığı, hatta aynılığı vardır. Farklı mezhep ve kökenlerden olsalar da hepsi Hıristiyandır. Dünyaya bakış açıları ve yaşam tarzları biri birine çok yatkındır. Ama yazarın, kendisine hiç yakışmayan bir yaklaşımla, söylemekten sakındığı tek farklı kültüre sahip Müslüman Türkler olmaktadır. Batılı yöneticiler ve siyaset bilimciler bile bunu defalarca açığa vurmuşlardır. Ah bre zavallılar, barbar Batı, bizim ismimize ve resmimize değil, bizzat dinimize düşmandır. Ve zaten İslam kimliğinden ve kültüründen koparsak; Türkler Avrupa için bulunmaz Hint kumaşıdır, NATO’nun jandarmasıdır, AB’nin ve İsrail’in paralı muhafızlarıdır!... Yani bazılarımızın kuru sıkı çıkışlarımız, kof kahramanlıklarımız, güya emperyalist Batıya ve nedense hiç ağzımıza alamadığımız Siyonist İsrail şeytanına karşı; * Siyasi ve stratejik ortaklık programı * Ekonomik ve ticari işbirliği şartları * Dış tehditlere ve tecavüzlere karşı gereken askeri hazırlıkları * Dil ve din birliğini güçlendirecek ortak eğitim ve kültür kurumları gibi temel altyapı planlarının bile hala bulunmadığı bir “Türk Birliği” şantajı, kendi heyecanlarımızı tatmin etmekten ve Batılılar karşısında gülünç duruma düşürmekten başka ne işe yarayacaktır? Doğu-Batı; Türk-Avrupa Mücadeleleri Türkiye'nin AB üyeliği, Türk-Avrupa ilişkileri tarihinde çok önemli bir aşamayı oluşturacaktır. Tarih boyunca doğu ile batı arasında sürekli mücadeleler olmuş, bu mücadeleler din ve kültür farkına dayalı olarak bugüne kadar devam etmiştir. Türk-Avrupa mücadelesi üç ayrı yönde ve farklı şartlarda olmuştur. 1. Hazar Denizi ve Kara Deniz Kuzeyinde. 2. Alt Kıtada (Hindistan'da) ve Hint Okyanusunda 3. Hazar Denizi güneyinden batıya doğru 29 Türkiye istese de istemese de İslam dünyası denince akla ilk gelen ülkelerden birisi, hatta birincisi olmaktadır. Bütün bu sebeplerle, Türkiye Avrupa Birliği içerisinde daima "Öteki" muamelesi görmekten kurtulamayacaktır. Günümüzde bağımsız yedi Türk Cumhuriyeti (Türkiye, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan, Türkmenistan, Azerbaycan, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti) ile Otonom Türk bölgeleri (Malkarlar, Karaçaylar, Gagavuzlar…) geniş Türk azınlıkları (İran, Bulgaristan, Yunanistan, Romanya…) ve dışarıda yaşayan Türk vatandaşları bulunmaktadır. Özellikle bağımsızlıklarını pekiştirmeye çalışan Türk cumhuriyetlerinin iki büyük ihtiyacı vardır: Tam bağımsızlık ve Çağdaşlaşma (Çağdaşlaşma karanlık ve karmaşık bir kavramdır. A.A.) Bu eksiklikleri Türkiye de yaşadı ve evrensel düzeyde örnek olabilecek sonuçlara ulaştı. (Yanlış.. Çünkü Türkiye, Batılıların arzuladığı ve dayattığı bir yozlaşmayı, çağdaşlaşma sayarak başardık; ama tam bağımsızlık konusunda, kurtuluş savaşı önceki kuşatma şartlarına taşındık. A.A.) Türk Devriminin fikir kaynağı olan Atatürkçülük; ulusal devlet kurulmasının, bu ulusal devletin çağdaşlaşması ve her çağda çağdaş olabilmesinin ilkelerini, uygulama esaslarını ve yönetimini belirler. (Bu tespit de eksik ve yanlıştır. Çünkü Atatürk’ün maalesef şüpheli ölümünden sonra, İsmet İnönü’den başlayarak, ekonomik, siyasi, kültürel hatta askeri yönden bir mandalaşma sürecine girilmiştir. A.A.) Türk kurtuluş hareketinin tam bağımsızlığı sağlama ve çağdaşlaşma aşaması SSCB'nin dağılmasından sonra yeni bir yaygınlaşma olanak ve ihtiyacı ile karşı karşıya bulunmaktadır. Bütün Türk Dünyasının, Türk Devrimini tanımasına, bütün Türk devlet ve topluluklarının her birisinin kendi şartlarına uygun şekilde yorumlayıp, zamanlayarak değerlendirmesine ve uygulamaya koymasına ihtiyaç vardır. Bu büyük çalışma Türkiye'nin yardım ve desteği dışında yapılamayacaktır. Türkiye Avrupa Birliği politikaları paralelinde kalmak zorunda olduğu sürece bu desteği yeter ölçüde sağlaması imkânsızdır. Türkiye 200 milyonu aşkın bu büyük ve bağımsız Türk Dünyası içinde yer alamayacak, bu dünyanın oluşumuna yeterince katkıda bulunamayacak ve onun etkinliğinden, gücünden ve politik etkinliğinden yararlanamayacaktır. Neye karşılık? Avrupa Birliğinin zorla kabul ettiği (kabul ederse) horlanan "Öteki" olmak külfetine karşılık! Atatürkçülük, Çağdaşlaşma ve AB Üyeliği Gerçekleşirse, AB üyeliğinden sonra, şüphesiz ülke bağımsızlığı bugünkü anlamını kaybedecek, büyük ölçüde AB bağımsızlığı içinde yer alınacak ve kendi bağımsızlığımızdan ödünler verilecektir. Gümrük Birliği uygulamasında, karşılıklı değil Türkiye aleyhine tek taraflı olarak bağımsızlıktan büyük ödünler verilmektedir. Gerçekte, tam üyelik halinde, özellikle uygulamalarda Türk Devriminin temel ilkesinden olan bağımsızlığın anlamı büyük ölçüde zayıflamış ve değişmiş olacaktır. Türkiye ile imzalanmış olan "Gümrük Birliği anlaşması" başka hiçbir ülke ile yapılmamıştır, tektir. AB ile gümrük birliğimiz var fakat AB'nin karar organları olan Avrupa Parlamentosu, Bakanlar Konseyi , Avrupa Komisyonu, Adalet Divanı'nda tek bir temsilcimiz bile bulunmuyor!? Bütün çalışmaların hazırlığının yapıldığı 1500 kişilik sekretaryada da hiç bir Türk vatandaşı, hatta Türk asıllı başka ülke vatandaşı çalışmıyor, çalıştırılmıyor! Kısacası AB karar veriyor, biz uyguluyoruz. Bizim TBMM'miz, Hükümetimiz ve Adalet organlarımız dışlanmış oluyor. Bu durum bağımsızın devrinden başka ne anlam taşıyor? Örnek olarak Türkiye, AB'nin tercihli anlaşmalar imzaladığı 24 ülke ile (Ortaklık Anlaşması 9 ülke ile, Serbest Ticaret Anlaşması 8 ülke ile, İşbirliği Anlaşması 7 ülke ile) yapılan anlaşmalardaki esasların yükümlülüğünü 5 yıl içinde üstlenmeyi kabul etmiştir. Ama bu anlaşmaların yapılması sırasında Türkiye bulunmamıştır. Türkiye üçüncü ülkelerle AB ilkeleri dışında anlaşma 30 yapamayacaktır. Tam üye olunca durum aynı kalacaktır. Bakanlar Konseyinde ve Adalet Divanında bulunacak birer temsilcimiz, Avrupa Komitesindeki belki iki elemanımız ve Avrupa Parlamentosundaki 1/10 (muhtemel) üyemiz diğerleri tarafından "öteki" muamelesi gösterilerek dışlanacak ve aslında sonuç Gümrük Birliği aşamasındakinden farklı olmayacaktır. Bilindiği gibi Maastricht Kararları arasında AB organlarında kararların oy birliği ile değil oy çokluğu ile alınması benimsemiş bulunmaktadır. İleride uygulanacağı anlaşılan bu karardan sonra Türkiye'nin üye olsa dahi "veto" hakkı bulunmayacak, bir "öteki" olarak ne kadar aleyhimize olursu olsun ekseriyetle alınan kararları uygulamaktan gayri şansımız olmayacaktır. Avrupalılarda Geri Kalma Korkusu - ABD’nin Lider Yorgunluğu Doğrudan AB'nin yapacağı, getireceği hemen hemen hiçbir şey yoktur. Anlaşmalarda kabul ettikleri ve verebilecekleri iki şey vardı: Serbest dolaşma hakkı ve bir miktar kredi. Serbest dolaşmayı kabul etmedikleri gibi üstüne üstlük ağır bir vize uyguluyorlar. Krediyi de Yunan vetosu bahanesi ile vermiyorlar. Bir başka husus daha vardır: Acaba Avrupa hala bizim hayalimizde süslediğimiz eski güçlü Avrupa mıdır? Bugünkü Avrupa, bizim hayalimizdeki yerini koruyor mu? Avrupalı düşünürler, Batı'nın üstünlüğünü kaybetme korku ve kuşkusunu daima duydular. Üstünlüğünü kaybetme korkusunu en fazla, ABD ile SSCB arasında sıkışıp kaldıkları 1945-1989 Soğuk savaş döneminde yaşadılar. Bu korku, AB'nin doğup gelişmesine yardımcı ve destek olmuştur. 1'inci ve 2'inci Dünya Harpleri ve öncesinin stratejik kaynağı olan demir-kömür tükenme noktasına varmıştı. Petrol ve diğer ürünlerde tamamen dışa bağımlı duruma düşmüşlerdi. Avrupa bugün de aynı durumdadır. Elindeki tek önemli değer, 1945'te de bugün de "vasıflı insan"dır. Batı'da gerileme korkusu hep yaşanmıştır. Avrupa Birliği, en zayıf olduğu askeri alanda NATO'dan bağımsız bir yapı oluşturmaya çalışıyor. Ulusal servetlerinin yüzde 4'ünü savunmaya ayırmaları gerekirken ancak yüzde 2.5'unu ayırabiliyorlar. Avrupa yeterli askeri güce sahip olsa da birçok askeri ihtiyaç ve hizmet konusunda ABD'ne ihtiyacı devam ediyor: Petrol, Lojistik, Hava Ulaşımı, Eğitim, Uydu, İletişim, Deniz Ulaşımı, Uçak gemisi… gibi. AB bugünkü durumu ile yabancı ülkelere geniş kapsamlı askeri müdahalede bulunacak olanak ve yetenekten yoksun bulunuyor. Örnek olarak; Arap petrolünün istismarı için ABD'nin askeri müdahale şemsiyesinin altına gizlenmek zorunda kalıyor. AB üzerindeki tereddütler büyük ölçüde politik bütünlüğe kavuşmasını kolaylaştıracak araç ve kurumlara sahip olmamasından kaynaklanıyor. AB her gün biraz daha fazla politik esenlikten uzaklaşıyor. Askeri güç oluşturmakta çektiği güçlüğün yanında teknolojideki öncülüğünü de yitiriyor. Avrupa'nın hiçbir kültürel çekiciliği kalmamıştır. Avrupa üstün devinim gücünü, dinamizmi bitiyor. Avrupa eski ulusal devletler dönemine göre önemli ölçüde amaçsız ve moralsiz duruma gelmiş görünüyor. ABD'nin lider yorgunluğu Lider ülkeler hesapsız ve sağlıksız yükümlülükler sonucu, “lider yorgunluğu” diye isimlendirebileceğimiz çaresizlik içine düşmek durumundadır. ABD lider yorgunluğu emareleri vermeye başlamıştır. Almanya'da AB içinde benzer durumla karşı karşıya kalmaya adaydır. Japonya'nın yeni yükümlülükler altına girmemek için özen gösterdiği anlaşılmaktadır. 31 Türkiye de son yıllarda tarihi misyonuna çok uygun, fakat ekonomik olanakları ile uyumsuz dış yükümlülükler üstlenmeye hevesleniyor. Devletler ve toplumlar uluslararası yükümlülüklerden kurtulmaya çalışıyor. ABD bazı dış yükümlülüklerini paylaşmak için AB ve Japonya'ya çağrılarda bulunuyor. AB, Türkiye'ye Gümrük Birliğinden doğan yükümlülüklerini yerine getirmiyor, yeni yükümlülük altına girmemek için özen gösteriyor. Ulus devletlerin kurdukları AB, NAFTA gibi birliklerin götürdüklerinin getirdiklerinden fazla olması, geleceklerini tehlikeye sokacak en önemli etmen sayılıyor. Bize göre, ABD'nin AB'ni ölçüsüz desteklemesi de stratejik hatadır. Türkiye'nin AB üyesi olmasını desteklemesi ise ABD'nin kendi açısından da vahim hatadır. ABD bugün içten içe sürdürülen ABD-AB rekabetinin, bir gün yüzeye çıkacağını ve daha da ağırlaşacağını dikkate almıyor. (Sn. Yazar burada yine hata yapıyor. Çünkü ABD’yi de AB’yi de aynı Siyonist lobiler yönetiyor. Ancak hem Amerika’da, hem Avrupa’da Siyonist şebekeye karşı, yerli ve bilinçli bir kapışma ve hesaplaşma süreci yaşanıyor. A.A.) Türkiye'nin AB üyesi olması Avrasya'da jeopolitik dengeleri büyük ölçüde değiştirecek ve bozacaktır. Kevin Robins, "Kimlik Mekânları" isimli yayının Önsözünde şunları söylüyor: "Türkiye kendini göstermeli, Avrupalılığın ne olduğunun yeniden tanımlanmasına katkıda bulunmalıdır; çağdaş Avrupa kültürünün yeniden oluşturulmasına aktif olarak katılmalıdır. Bu Türkiye için gereklidir. Avrupa için de" Bu yayında açıklanmasına özen gösterilen hususlardan birisi de şudur: Türkiye'nin Avrupa'ya olduğundan daha fazla, Avrupa'nın Türkiye'ye ihtiyacı var. Türkiye'de Avrupa'da bu durumun tam olarak farkında değil. Türkiye; AB'nin ihtiyaçlarına göre değil, özgün büyük kültürüne, tarihi gelişmemiz sonunda sahip olduğumuz bilince ve aydınlık geleceğimize uygun yolu izlemelidir. Bu yolun temel ilkesi AB ile entegrasyon değil tam bağımsızlıktır. Atatürk tarafından ortaya konan bu ilke Türk Devrimi'nin ana unsurların başındadır. AB, Kıbrıs ve Ege Denizi Sorunları Kıbrıs Sorunu Kıbrıs Sorunu Yunanistan ve yandaşı Batılılar tarafından AB genişleme süreci ile ilişkili hale getirilmiş bulunmaktadır. Kıbrıs'ta olan şudur: Kıbrıs'ta yaşayan Rumlar Türkleri yok etmek için harekete geçmişler; Türkiye anlaşmalardan doğan haklarını kullanarak askeri müdahalede bulunmuş, Türklerin ayrı bir alanda güvenlikle yaşamlarını sürdürebilecekleri bir ortam yaratmıştır. (Erbakan Hoca’nın ortağı olduğu Ecevit Hükümetindeki büyük dirayet, gayret ve cesaretiyle. A.A.) 1974 yılında gerçekleştirilen bu hareketten önce Ada'da kanlı çatışmalar yaşanmışken, insanlar öldürülür, yerinden yurdundan edilirken; bu harekâttan sonra her iki tarafta hemen hemen hiçbir olay olmamış, barış ve huzur gelmiş durumdadır. Ayrıca özellikle Rum tarafı çok çarpıcı bir kalkınma içerisine girmiştir. Kıbrıs Harekâtı Yunanistan'da Cuntanın yıkılmasına, demokrasinin geri dönüşüne de, yol açmıştır. Yunanistan Megali İdeası 150 yılda şu şekilde bir gelişme gösterdi: 1821 Mora isyanı; 1830 Bağımsızlığın ilanı, 1869 İngilizlerden 7 adanın alınıp Yunanistan’a bağlanması, 1890 Teselya ve Narda'nın topraklarına katılması; 1887 sınır anlaşması, 1908 Girit'in elimizden çıkması, 1913 Makedonya, Epir, Batı Trakya ve Ege Adalarının ilhakı, 1951’de, 12 Ada'nın bizden alınması, asla unutulmaması gereken tarihi hakikatlerdir. 32 Yunan Megali İdea'sının bundan sonraki hedefleri; Kıbrıs'ın tamamında ve Ege Denizinde egemenlik; İstanbul Rum Ortodoks Kilisesinin ve İstanbul'un dünya Ortodokslarının merkezi yapılması (Kilise'ye Ekümenlik kazandırarak) ve İstanbul'a çeşitli şekillerde sahip olma; Doğu Kara Deniz'de Pontuz Devletinin kurulması, Anadolu'nun Ege kıyılarına hâkimiyet. Yunanlılara yıllarca sorunları unutturulmamış, bizde ise eskiyi hatırlatmak dahi şovenlikle suçlanır olmuştur. Girit'i kim hatırlıyor? Ege Adalarını onar, on beşer Yunan askeri ile toplanıp alındığını kim biliyor? Ulusal çıkarlarımız, hümanist ve globalleşme çalımlarına, son olarak da AB üyeliğine feda ediliyor. Kıbrıs bizim açımızdan; orada yaşayan 150 bin Türk'ün varlığının korunması, Türkiye'nin güneyden de kuşatılmaması; Kazakistan, Hazar, Azerbaycan, Türkmenistan, İran, Irak petrollerinin İskenderun körfezi çıkışını kapatarak tehdit oluşturmaması ve Yunan Megali İdeasının durdurulması gibi bir yığın ilave sebepten de hayati derecede önem taşıyor. AB'nin ilk ve en önemli ilkelerinden birisi: Mal, hizmet ve sermayenin üye ülkeler arasında serbest dolaşımıdır. Kuzey ve Güney Kıbrıs, hangi türde olursa olsun AB'ye üye oldukları takdirde; yukarıda açıklanan ilkeye uygun olarak Güneyde yaşayan Rumlar Kuzey Türk bölgesinde mal edinebilecek, yatırım yapabilecek ve hizmetlerini icra etmek için tesis kurabilecekler. Ayrıca, Avrupa İnsan Hakları mahkemesinden karar alarak eski toprak ve binalarına tekrar sahip olabilecekler. Bu mahkeme günümüz şartlarında dahi benzer kararlar almaktadır. Kuzey Kıbrıs AB üyesi olursa, bugün dahi Kıbrıs'tan kaçma çareleri arayan Kıbrıslı Türklerin birkaç bin kişilik sembolik mevcutlu duruma düşmelerine de sebep olacaktır. Bu sonuç Kıbrıs'ın Türkiye ile beraber AB üyesi olması halinde de değişmeyecektir. Türkiye'nin Kıbrıs'ı gözden çıkarmadan AB üyeliğini sürdürmesi, mevcut hukuksal ve fiziki şartlarda mümkün değildir. 10-11 Aralık 1999 tarihli Helsinki Kararlarının 9'uncu ve 4'üncü maddeleri Kıbrıs ve Ege sorunları ile ilgilidir. 4'üncü madde: "Aday devletler katılım sürecine eşit bir temelde katılmaktadır. AB'nin antlaşmalarla belirlenmiş değerlerini ve amaçlarını paylaşmak zorundadır. Bu bağlamda, Avrupa Konseyi, Birleşmiş Milletler Sözleşmesi uyarınca anlaşmazlıkların barışçı yollarla çözülmesi ilkesini vurgular ve aday devletleri, her türlü sınır sorunlarının ve ilgili diğer konuların çözümlenmesi için her türlü çabayı göstermeye davet eder. Bu sorunların çözümlenmemesi halinde, aday devletler, makul bir süre içinde bu sorunu Uluslararası Adalet Divanına götürmelidir. Avrupa Konseyi, özellikle katılım sürecine etkileri bakımından ve en geç 2004 yılı sonunda Uluslararası Adalet Divanı aracılığı ile çözüme ulaştırılmasını sağlamak amacıyla, önemli anlaşmazlıklarla ilgili durumu gözden geçirecektir." Madde 9 (a): Avrupa Konseyi 3 Aralık'ta New York'ta başlatılan, Kıbrıs sorununun kapsamlı bir şekilde çözümüne yönelik görüşmeleri memnunlukla karşılamakta ve BM Genel Sekreterinin bu sürecin başarılı bir şekilde sonuçlanmasına yönelik çabalarını desteklemektedir. (b): Avrupa Konseyi, Siyasi çözümün Kıbrıs'ın AB'ye katılımını kolaylaştıracağını vurgulamaktadır. Katılım müzakerelerinin tamamlanmasına kadar herhangi bir çözüme ulaşılmamış olması durumunda, Konsey, katılım konusunda bu ön koşula bağlı olmaksızın bir karar verecektir. Konsey, bu durumda ilgili 33 bütün faktörleri dikkate alacaktır. Rum ve Yunan tarafı; Kuzey ve Güney Kıbrıs'ı aynı zamanda üye yapma amacına ulaşamazlarsa, şimdilik sadece Güney Kıbrıs'ın Kıbrıs ismi altında bütün Kıbrıs'ı temsil ederek AB üyeliğine geçmesini istiyorlar. Böylece AB içinde Yunan etkinliği iki katına çıkacak, Kıbrıs sorunu AB-Türk sorunu haline getirilmiş olacaktır. Yunanlı yetkililerin söylediklerine göre ise Kıbrıs şimdiden bir AB-Türk sorunu haline gelmiştir. Ege Sorunları Helsinki Zirve kararlarında, Ege sorunları için de Yunanlıların isteklerine paralel olarak, Avrupa Konseyi ve Adalet Divanı devreye sokulmaktadır. Böylece, Ege bir ölçüde Türk-AB sorunu ve sınırı oluyor. AB'ne üye olmamız için ileri sürülen şartlarla, onların ifadesi ile Helsinki kararlarına göre, Ege Yunanistan'ın kontrolünde bir AB bölgesi olarak tescil edilecektir. Fener Rum Patriği; Ekümenlik; Rahipler Okulu AB üyeliği adaylığımıza en fazla sevinenlerden birisi de Fener Rum Patriliği Bartholomeos'tur. Patriğe bağlı 15 Patriklik ve bağımsız kilise (İstanbul, İskenderiye, Şam, Kudüs, Moskova, Sırbistan, Romanya, Bulgaristan, Gürcistan, Kıbrıs, Yunanistan, Polonya, Arnavutluk, Çekoslovakya, Finlandiya), 12 Başpiskoposluk (Kuzey ve Güney Amerika, Avustralya, İngiltere, Fransa, Almanya, Avusturya, Belçika, İtalya, Yeni Zelanda, Girit, On iki ada) bulunmaktadır. Türkiye AB üyesi olursa Patrikliğin Ekümenlik istediğinin daha kolay gerçekleşebileceği düşünülmektedir. Böylece İstanbul Ortodoksluğun dini merkezi haline gelecek, yerleşecek Ortodoks'larla İstanbul bir Hıristiyan şehri olma yolunda önemli mesafe kazanacaktır. Böylece Doğu Roma'nın (Bizans) canlanması yolunda ciddi bir adım gerçekleşmiş olacak. Patriklik, Fransız Devrimi'nin milliyetçilik akımlarını güçlendirmesinin ardından Yunan Megali İdeasını desteklemeye başlamıştır. Patrikliğin bir diğer amacı Lozan'da kaybettiği tüzel kişiliği kazanmak ve Eyüp kaymakamlığına bağlılıktan kurtulmaktır. Bir diğer amacı da; diğer ismi "Grek yayılmacılığının Harp okulu" olan Heybeliada Ruhban Okulu'nun tekrar açılmasıdır. Bölücülük Çalışmaları ve Almanya Almanya Almanca konuşan ve Alman azınlıkların yaşadıkları bölgeleri Alman egemenlik alanı gibi görmek eğilimindedir. Avrupa topluluğu içinde sınırların kaldırılarak mal, sermaye ve hizmetlerin serbest dolaşım hakkı verilmesi AB üyeleri içinde Alman politikasının uygulanmasını kolaylaştırmıştır. Polonya, Macaristan ve Çek Cumhuriyeti'nin AB'nin ilk adayları arasında bulunmasında bu ülkelerin Alman azınlıklara sahip olmaları herhalde etkili oldu. Bu ulusların AB üyesi olmaları, hatta aday olmaları, Alman azınlıkların Almanya ile fiili ilişkisini gerçekleţtirecektir. Türkiye Üzerinde Çalışmalar; Alman Siyasi Partilerin Kurdukları Vakıflar: Alman siyasi partilerinden dört tanesinin Türkiye'de şubesi bulunmaktadır. Görüntüdeki amaç kültür hizmetidir. Bunlardan ilki CDU'nun tanınmış Konrad Adenauer Vakfı, İstanbul'a 1984'te gelmiştir. 1988'de SDP'nin Friedrich Ebert Vakfı; 1991'de FDİ'nin Friedrich Naumann Vakfı; Doksanlı yılların ortasında Birlik 90/Yeşillerin Heinrich Böll Vakfı Türkiye'de (Genellikle İstanbul'da) faaliyete geçiyorlar. 34 Sayılanlar Alman Parlamentosunda grubu bulunan dört partidir. Vakıflar Federal Hükümetin Politik Eğitim Fonu tarafından destekleniyorlar. Ankara ve İstanbul'da şubeleri bulunan tüm Alman siyasi parti vakıflarının programları üç ana maddede toplanıyor: Birinci maddedeki etkinlikler, Kemalizmin iflas ettiği ve sorunun geçici bir hükümet sorunu değil "Yapay ve uyduruk Türk ulusunu tepeden inme yöntemlerle yaşatmaya çalışan Türk Devleti" olduğunu kanıtlamayı amaçladığı; İkinci maddedeki etkinliklerin "Türkiye'de yerel yönetimlere işlerlik kazandırmak" amacıyla Almanya'da adı var kendi yok "Federal sistemin" Türkiye'ye tanıtılması; Üçüncü Maddesi "yerli köprübaşılar oluşturulması" konularını içeriyor. 35 A- KIBRIS VE EGE SORUNLARIMIZ KIBRIS KARIŞACAK MI? (1998) Birkaç yıldır Rusların Rumlara sattığı S-300 füzelerini, gemilerle Kuzey Kıbrıs'a gönderileceği konusu gündemdedir. Bunların Kıbrıs yerine Girit Adası'na yerleştirilmesi de sonucu değiştirmeyecektir. Kıbrıs Adası'nın iki ülke için hayati önem taşıyan stratejik bir özelliği olduğu bilinmektedir. Bu ülkelerden birisi Türkiye diğeri İsrail'dir. Kıbrıs, Türkiye'nin Akdeniz'de, nefes alacak ve ayak basacak tek kalesidir. İsrail'in ise, hem Amerika ve Avrupa'dan gelecek yardımların kendisine ulaşması hem de Akdeniz'deki güvenliğini sağlaması açısından bir nevi arka bahçesidir. Yunanistan ise sadece İsrail'in piyonu görünümündedir. İsrail'in güdümündeki Birleşmiş Milletlerin ve özellikle ABD, Rusya, İngiltere, Fransa ve Çin'den oluşan 5 daimi delegenin, Türkiye'yi Kıbrıs'tan çıkarmak ve bütünüyle Yunanlıların kontrolüne bırakmak hevesleri ve hesapları da işte bu yüzdendir. Ve şimdi Kıbrıs Rum Kesimi bu ülkelerin tahrik ve teşvikleriyle yalnız Ege'yi ve Akdeniz'i değil, bütün dünyayı karıştıracak hazırlıklar ve huzursuzluklar içerisine girmiştir. Geçen aylarda Rum Temsilciler Meclisi, Rusya'dan alınması öngörülen orta menzilli S-300 füzeleriyle ilgili ödeneği serbest bırakmıştır. Böylece ilk taksitin Rusya'ya ödenmesi ile başlayan “füzelerin adaya getirilmesini öngören 16 aylık süreçte” başlamış olmaktadır. Kıbrıs Rum Meclisi savunma bütçesine 210 Milyon Kıbrıs Lirası (Yaklaşık 90 Trilyon TL.) ayırmıştır. Bu para tüm 1998 bütçesinin yarısına yakındır. Önümüzdeki 5 yıllık dönem için 1,5 Milyar Kıbrıs Lirası (700 Trilyon TL.) harcanmasının öngörülmesi sadece masum bir savunma ihtiyacından ziyade, asıl Türkiye'ye yönelik bir saldırının amaçlandığını ortaya koymaktadır. Buna tek başına gücü yetmeyecek ve cesaret edemeyecek olan Rumların, İsrail ve 5 daimi delege tarafından desteklendiği de açıktır. Türkiye'nin ikaz ve itirazına rağmen, Rumların S-300 füzelerini vermeye hazırlanan Rusya, diğer taraftan da sözde Kürt Parlamentosuna ev sahipliği yapmakta, PKK'yı devamlı korumakta ve kışkırtmaktadır. Apo'nun en önemli destekçilerinden biri de Yunanistan ve Kıbrıs Rum Kesimi’dir. Geçtiğimiz seneler, hem de Rusya Parlamentosunun alt meclisi Duma'da toplanan ve çok sayıda Rus Parlamenterinin de katıldığı saptanan bu uydurma Kürt Parlamentosunda konuşan Moskof yetkililer "Çiller etek altından Aprupa'ya uyuşturucu satmaktadır. Böyle bir hükümetin Kürt'lerin hakkını vermesini bekleyemeyiz." diyecek kadar çizgiyi aşmışlar ve Refah-Yol'dan duydukları rahatsızlığı ortaya koymuşlardır. Ayrıca 10 tane kadar Türkiye düşmanı ve vatan haini PKK'lıyı da, Rus alt meclisi olan Duma'ya "Jeopolitik konular uzmanı" olarak almışlardır. Bunların, Rus emelleri için Türkiye'de kışkırtıcı ajan olarak çalıştıracaklarını söylemek bir kehanet sayılmamalıdır. Apo'yu kaçıran ve saklayan ülkelerin başında da yine özellikle Jironovski gibi Rus Yahudileri kullanılmaktadır. Bütün bunların yanında Rusya, Kıbrıs sorununun BM konseyinin 5 daimi üyesi tarafından görüşülmesi girişimlerini de başarıya ulaştırmış durumdadır. Kıbrıs konusunun uluslararası platformlara çekilmesine devamlı karşı olan Türkiye, Rusya'nın bu şeytani tuzağına maalesef engel olamamıştır. Bu girişimler sonucu, uluslararası kararlar ve karambollerle, Kıbrıs elimizden alınmaya çalışılmaktadır. Eski Genelkurmay Başkanı Karadayı'nın Rusya gezisi ise, yerinde ve verimli olmakla beraber, hükümetle Genelkurmay arasında bir strateji farklılığı bulunduğu anlaşılmakta, bu durum ise dış politikamızda başarı şansını azaltmaktadır. ABD Savunma Bakanlarından William Cohen'in, Kıbrıs yüzünden, Ege ve Akdeniz'i "Alevlenmeye hazır bir bölge" olarak yorumlaması ve "Bu durumdan çok ciddi kaygılar duymalıyız" şeklindeki uyarması ve hatta "Durum kontrolden çıkabilir" tehdidinde bulunması, mutlaka dikkate alınmalıdır. 36 İngiltere eski Dışişleri Bakanı Malcom Rifkid'in "Ege'de bir Türk-Yunan savaşının çıkmasını ciddi bir olasılık olarak gördüğünü" açıklaması da, Kıbrıs bahane edilerek Türkiye üzerinde sinsi hesaplar yapıldığını ortaya koymaktadır. Ve yine önce Polonya, Macaristan, Çekoslovakya ve Slovakya'nın ve ardından Rusya'nın da NATO'ya dahil edilmesi girişimleri, giderek gelişme ve gerçekleşme sürecindeki "İslam Bloku"na karşı bir düşman cephesi oluşturmayı amaçladığı da ortadadır. Türkiye'yi “NATO'nun genişleme girişimlerini veto etmek niyetinden vazgeçirmek” üzere, milyarlarca dolarlık rüşvet teklifleri getiren gizli pazarlıklar yapıldığı da gazete sütunlarında yer almaktadır. Peki, Türkiye dışarıda böylesine ciddi tehdit ve tehlikelerle karşı karşıya bulunurken, içeride ise enflasyon ve anarşi canavarıyla boğuşurken, sorumsuz masonik mahfillerin ve bazı sivil (ce) örgütlerin tahrikiyle, hükümetin uydurma bir irtica tehlikesiyle uğraşması, acaba koyu bir gafletin mi, yoksa kasıtlı bir hıyanetin mi neticesi olarak yapılmaktadır? Bu adamlar, milli birliğimize, manevi değer ve dinamiklerimize zaaf ve zarar verecek, bu talihsiz ve terbiyesiz eylem ve söylemlerinin, acaba Rumlara ve Ruslara dolaylı destek sağlayacağını fark etmeyecek kadar fikir fukarası mıdır? Kilise okulları açık tutulurken, İmam-Hatip'lerin kapatılması gizli hıyanetin bir parçası mıdır? Ama tüm şeytani güçlerin ve şer cephesinin çırpınışları boşunadır. Tarihi hesaplaşma kaçınılmazdır ve bunun kıvılcımının Kıbrıs'tan başlaması ihtimali giderek kuvvet kazanmaktadır. "Allah (c.c.) imhal eder, ama ihmal etmez" yani imtihan hikmeti ve adaleti gereği münkir ve münafık zalimlere mühlet ve fırsat verir, belli bir müddet yularlarını uzatır... Ama asla ihmal etmeyecek ve eninde sonunda azgınları cezalandıracak ve deccalizm düzeni (Siyonizm)i mutlaka yıkacaktır. Yerli gâvurcuklar da bu şımarıklıklarına pişman ve perişan olacaklardır. Öyle görünüyor ki, beklenen tarihi devrim ve değişimin denge merkezi Kıbrıs olacaktır. Biz elbette devamlı barıştan yanayız. Savaş ve saldırıdan hoşlanmayız. Ama her türlü savunma hazırlıklarını da yapmak ve uyanık bulunmak zorundayız. Çünkü savaşı "teknolojik, psikolojik ve stratejik" üstünlüğe sahip olan tarafın kazanması, sünnetullahtır. Unutulmasın ki Yunanistan, Osmanlı'dan ayrılıp bağımsızlığını kazandıktan bu yana Bizans İmparatorluğunu yeniden diriltme ve devamlı genişleme politikasında asla vazgeçmemiş ve kurulduğu tarihten bugüne kadar topraklarını tam sekiz kat arttırmıştır. 1864 yılında İyon Adaları'nı, 1881'de Tasalya'yı, 1913'te Makedonya, Güney Epir, Rodos ve Ege Adaları'nı, 1919'da Batı Trakya'yı ve 1947 yılında İtalya'dan Oniki Adaları almış ve nihayet Kıbrıs'ı topraklarına katmanın planlarına başlamıştır. 1947 Temmuzunda Kıbrıs Cumhurbaşkanı olan Makarios, Yunan Cumhurbaşkanı General Gizikis'e, sonradan bütün kamuoyuna açıklanan bir mektup gönderdi. Makarios, Kıbrıs Milli Muhafız Alayı'nda bulunan 650 Yunan subayının kendisini düşürmek için EOKA-B teröristleri ile birlikte çalıştığını söylüyor ve bunların derhal geri çağrılmasını istiyordu. Buna rağmen 15 Temmuz 1974'te EOKA'cıların darbesiyle Makarios devrilmiş ve Türk düşmanlığı ve eşkıyalığı ile meşhur Nikos Sampson idareyi ele almıştı. Yunan cuntası, ileride Kıbrıs'ı Yunanistan'a bağlamak üzere söz veren Sampson'u destekliyordu. Oysa Kıbrıs Cumhuriyeti'nin varlığını garanti eden 1959 antlaşmasına göre İngiltere, Türkiye ve Yunanistan, adanın bağımsızlığını korumak üzere garantör devlet olarak müdahale hakkına ve sorumluluğuna sahip bulunuyordu. Türkiye'nin o günkü Başbakanı B. Ecevit İngiltere'ye bu sorumluluğu hatırlattı ve ortak müdahale teklifinde bulundu. Bu isteği reddedilince adadaki İngiliz bölgesindeki üslerden yararlanarak Türk birliklerinin çıkarma yapmasını önerdi. Çünkü Ecevit İngiltere ve Amerika'nın müsaadesi olmadan, Türkiye'nin bir girişimde bulunmayacağına inanıyordu. Bu istekleri de geri çevirilince, daha önceki Kıbrıs katliamları karşısında, oradaki insanlarımızı sahipsiz bırakan Türk hükümetleri gibi, boş beyanatlar veya kuru kahramanlık nutuklarıyla olayı geçiştirmeye çalışıyordu. Çok şükür ki Milli Görüş koalisyon ortağıydı ve Erbakan Başbakan Yardımcısı bulunuyordu. Başta Amerika ve İngiltere olmak üzere, bütün Batı’nın 37 tehditlerine ve maalesef hükümet ortağı olan CHP'nin bile karşı çıkıp diretmesine rağmen, 20 Temmuz 1974 günü kahraman ordumuzun, Kıbrıs Barış Hareketi'yle Girne'ye çıkmasını sağlıyordu. Türk ordusu, batılılarca "imkânsız" görüleni başarıyor, hem asırlarca bu ocakta İslam'a ve insanlığa hizmet etmiş şehitlerin himmeti, hem de yakın gelecekte yeniden yeryüzünde hak ve adaletin bekçileri olmaya aday bulunmasının peşin bereketiyle Kıbrıs kurtarılıyor ve her iki topluma barış ve güven sağlıyordu. Milli Görüş'ün gayret ve cesaretiyle gerçekleştirilen Kıbrıs Hareketiyle sadece Türklere değil, adadaki Rumlara bile huzur ve hürriyet getiriliyordu. Çünkü EOKA'cılarla yerli Rumlar arasında da kanlı boğuşmalar ve bir iç savaş başlamış bulunuyordu. Hatta Kıbrıs Hareketi Yunanistan'ın da, askeri cuntadan kurtulup, demokrasiye kavuşmasına sebep oluyordu. 1975 yılının yaz aylarında, Atina'da yayınlanan "Katamirini" Gazetesinin "Türk Milletinin yeryüzünden silinmesiyle dünya hiçbir şey kaybetmez" şeklindeki manşetinden de anlaşılacağı gibi, milletimiz aleyhinde derin bir nefret, kin ve korku hisleriyle dolan olan Yunanlıları, dış güçler ve Siyonist merkezler devamlı kışkırtmakta ve Türkiye aleyhine kullanmaktadır. Lozan ve Montrö Antlaşmalarına göre Oniki Ada dahil, diğer Ege Adaları'nın silahlardan ve askeri yığınaklardan arındırılması öngörüldüğü halde, bu adalar ağzına kadar silah depoları ve askeri tesislerle donatılmış ve hatta çoğu kez güya "boğazlardan gelecek Rus donanmasına karşılık NATO'nun caydırıcılığını arttırır" bahanesi ile, bizim bazı asker ve politikacılarımız tarafından bile, açıkça ülkemizi hedef alan bu Yunan hazırlıkları, haklı gösterilmeye çalışılmıştır. Bu dış güçler, şimdi yeniden Kıbrıs'ı karıştırmak ve adayı tamamen Rumlaştırmak için Rauf Denktaş'ı ülkesine hıyanete zorlamaktadırlar... Türkiye'de ki masonlar da "zaten pek işimize yaramıyor. Maraş'ı verip kurtulalım. Hakkımızdaki uzlaşmaz ve barışa yanaşmaz imajını silip atalım" yolunda beyanatlar vererek Denktaş'ı arkasından vurmaktadırlar. Önce Bosna'da,Kosova'da,şimdi Irak’ta yıllarca süren ve buradaki Müslüman’ların kökünü getiren vahşet ve cinayetleri durdurmak için 9 ayda bir araya gelemeyen Birleşmiş Milletler'in veto yetkisi olan 5 daimi üyesi, Kıbrıs'ı satmaya mecbur bırakmak için 9 dakikada toplanıp, Siyonizme teslim olması için Denktaş'ın üzerine çullanıyordu. Ama bu durum daha fazla devam edemez!. Artık uzatmalar oynanıyor... "Ya herro, ya merro" denilecek günler yaklaşıyor. Tabi bilesiniz ki asıl hedef; sadece Kıbrıs değildir. Milli güçlerin kesin iktidara yaklaştığı bir Türkiye hedeftir. Bölgesinin tabii İslam aleminin tarihi ve fiili lideri olmaya aday bir Türkiye boğulmak istenmektedir. Evet, evet Siyonizmin ve tüm dış güçlerin asıl hedefi ve hesabı Türkiye üzerindedir. Türkiye ise artık kendi sorunlarına ve sorumluluklarına elbette sahip çıkmak mecburiyetindedir. Başımıza bela edilen uğursuz ve şuursuz hükümetler ise, iyileşen yaranın kabuğu gibi yakında düşecek ve defolup gidecektir. 38 BİZANS HAYALLERİ VE PATRİKHANE HIYANETLERİ (1997) Yunanistan’ın, İstanbul Fener Rum Patrik'inin Türk vatandaşlığından çıkarılması için girişimlere başladığını ve Türkiye'den talepte bulunduğunu geçen sene 26 Mayıs 1996 tarihli Milli Gazete'den öğrenmiştik. Bu talep ve teklifin altında hangi şeytani heves ve hesaplar yattığını daha iyi kavrayabilmek için, Patrikhane'nin kirli ve karanlık tarihçesiyle konuya girmek istiyorum. Takdir'i ilahidir, tarih boyunca devamlı Doğu; imanın ve hikmetin, Batı ise nefsani aklın ve felsefenin vatanı olmuştur... İslam'ın zuhurundan sonra Doğu ile Batı arasındaki Hak-Batıl mücadelesi bu sefer, İslamHıristiyan çatışmasına büründürülmüş, Selçuklu ve Osmanlı Türklerinin tarih sahnesine çıkışından sonra da bu savaş, Haçlılarla Türklerin kavgasına dönüştürülmüştür. Çünkü Osmanlı, İslam’ın merkezi ve mümessili konumuna gelince, Türk ismi ile İslam özdeşleşmiş, Batı'daki İslam korkusu Türk fobisine çevrilmiştir. Sultan Fatih İstanbul'u almadan 4 yıl önce, Patrik III. Gregorius İtalya'ya kaçmış bulunuyordu. Yani Rum Patrikhanesi, Kilise hukukuna göre resmen kapanmış sayılıyordu. Buna rağmen Fatih 1453'te İstanbul'u alınca, bu makama II. Gennadios'u getirdi ve kendisine dini ve idari yönden geniş imtiyazlar sağlayan bir ferman verildi ve Osmanlı'nın kilise politikası Fatih'ten Meşrutiyete kadar aynı çizgide devam etti. Ancak Rum Patrikhanesi ve Kilise teşkilatı, bu hoşgörüye asla layık olmadılar ve sadık kalmadılar. Osmanlı'yı içten yıkmak için çalışan bir fesat ve hıyanet merkezi olmaktan kurtulamadılar. Bu hıyanetleri yüzünden Patrik III. Partenios 1657'de, V. Gregorius 1821 yılında idam edilmişlerdir. Bunlardan III. Partenios Eflak Voyvodası Konstantin'e gizlice mektup yazıp İslamiyet ve Osmanlı aleyhine Hıristiyanları kışkırttığı ve Yeniçeri kılığına soktuğu Rumları yağma, soygun ve fuhuş işlerinde kullandığı, V. Gregorius'un ise, 1821 Yunan isyanını tertip ve teşvik ettiği anlaşıldığı tespit edilip cezalarını çekmişlerdir. Osmanlı Devleti, Balkan Savaşı'nda yenilgiye uğradıktan sonra, İstanbul'daki Rum Patrikhanesi İslamiyet ve Devlet aleyhine açıkça faaliyetlere başlamış 1. Dünya Savaşı sonunda İtilaf Devletleri yurdumuzu paylaşırken, Yunanlıların Anadolu'yu işgallerinde Patrikhane başrolü oynamıştır. Osmanlı'nın ekmeğini yiyen ve himayesinde gelişen Rum ve Ermeni Patrikhaneleri ve Yahudi Hahamhanesi, sonunda tam bir hıyanet şebekeleri gibi çalışmış, işgal kuvvetleriyle işbirliği yapmışlardır. İşte bu Patrikhane, Ortodoksluğu Grekler için adeta ulusal bir din haline getirmiş, Cumhuriyetten sonra da Türk-Yunan ilişkilerinde birinci derecede etkili olmaya devam etmiştir. Hatta Türk-Amerikan münasebetlerinde ve Türk dış politikasının şekillenmesinde Rum Patrikhanesi gizli bir düşman lobisi rolünü üstlenmiştir. Em. Tüm. Gen. Celil Gürkan 1986 yılındaki 3. Askeri Tarih Semineri'nde şu hatırasını nakletmektedir: 1934 yılında Cento Konsey toplantısı için Washington'dayız. Kıbrıs bunalımı devam ediyor. Fener Rum Patrikhanesi'nin Kıbrıs'la ilgili bazı kirli ve karanlık işlerinden ötürü, hükümetimiz Patrikhane hesaplarını tetkik ve teftiş için bir heyet görevlendirdi. O sırada Türkiye'nin, ABD'den 2 tane muhrip alma talebi vardı. Ama bir türlü vermiyorlardı. Nihayet bu talebimizin niçin geciktirildiğini ve bu muhriplerin ne zaman verileceğini sorduğumuzda, o zaman ki Amerikan Genelkurmay Başkanı olan Dean Rusk bizim Genelkurmay Başkanımız Cevdet Sunay'a dönerek "Siz Türkiye olarak, Patrikhane hesaplarını tetkik işinden vazgeçerseniz, o iki muhribi hemen alabilirsiniz"... demişti. Sonuçta aradan bir müddet geçti. Yıl 1967. Amerika o iki muhribi gönderdi." Acaba o günkü Türk hükümeti ve Başbakanı Amerika'ya neler verdi? Neler vaadetti? İşte şimdi Yunanistan, belki aynı kafaların etkili ve yetkili makamlarda bulunmasını da fırsat bilerek "Patriğin Türk vatandaşlığından çıkarılması ve Patrikhaneye muhtariyet hatta, istiklâliyet kazandırılması için girişimlerde bulunmaktadır..." Roma'daki Vatikan misali, İstanbul'da müstakil bir Patrikhane devleti kurmaya hazırlanmaktadır. 39 Bu çok sinsi ve şeytani hesaplar, 24 Mayıs 1995 tarihli Milli Gazete’de Erbakan Hoca tarafından gündeme getirilmiş ve milletimizin dikkati çekilmiştir. Alman Başbakanı Helmut Kohl'e, “ülkesindeki İslami gelişmeleri önlemesi ve dinci kesimleri sindirmesi” teklifinde bulunan Mesut Yılmaz'ın, Yunanistan'ın Patrikhane'ye bağımsızlık kazandırmak ve Vatikan misali, devlet içinde devlet kurmak girişimlerine sessiz ve ilgisiz kalması sadece düşündürücü değil, aynı zamanda endişe vericidir. Lozan'da koparamadıkları (çünkü çok daha önemli tavizler koparmışlardı) ve eski hükümetlere yaptıramadıkları bu alçakça planı, Yunanlıların tam bu sırada gündeme getirmeleri de, sadece bir tesadüf değildir... İstanbul Fener Rum Patriği'nin Türk vatandaşlığından çıkarılması teklifi, Patrikhane'nin bağımsızlığına ve 2. Vatikan Devleti'nin kurulmasına ilk basamak demektir. Atatürk’ün;akılcı,aktif rol alıcı ve milli çıkarcı dış politikası terk edilip,teslimiyetçilik zihniyetiyle ülkemiz adım adım karanlığa götürülmektedir. İstanbul Sarıyer'deki binlerce dönüm orman alanını yağmalayıp kurutarak, fabrika artıklarıyla havamıza, suyumuza ve toprağımıza zehir katarak çevre düşmanlığı yapan Vehbi Koç'un da katıldığı, Fener Rum Patriği Bartholomeos'un liderliğindeki hıyanet şebekesinin sözde barış sempozyumu bahanesiyle, “Bizans’ı diriltme” gezi ve girişimlerine sessiz ve seyirci kalan Hükümet bunun hesabını veremeyecektir. Bartholomeos'un Yunanistan'da resmi devlet töreniyle ve bağımsız bir devlet başkanı gibi karşılanması da Rumların gerçek niyetlerini göstermektedir. Kıbrıs'a nükleer başlıklı ve uzun menzilli S-300 füzeleri konuşlandıran, Ege Adaları'nı ağzına kadar silahlandıran, Fener Rum Patriğini Bizans hayaliyle kışkırtan, PKK'ya eğitim kampları ve zehirli saldırı bombaları hazırlayan ve bütün bunlar yetmezmiş gibi Yunan Cumhurbaşkanı ve Dışişleri Bakanlarının küfürlü sözlerle ülkemize saldırmaları karşısında Türk Ortodoks Kilisesi temsilcisi Sevgi Eren Erol'un onurlu ve olumlu çıkışlar yapmasına rağmen ve O'nun da hayret ettiği gibi, İslamcı bir meşrebin başındaki Hoca Efendinin Bartholemeos'u hala hoş görmesi ve tebrik etmesi ise anlaşılır gibi değildir. Hatırlanacağı gibi evvelki sene, Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Butros Gali'nin, İstanbul'da Habitat'ın açılışında, Cumhurbaşkanı Demirel'i takdim ederken "Türkiye Federal Cumhuriyetinin Başkanı" diye ilan etmesi, Mason medyanın örtmeye çalıştığı gibi, bir dil sürçmesi değil, Türkiye'yi bölme planlarının bir ifadesidir. Ve belli kesimleri bu neticeye hazırlama girişimidir. İslam alemine liderlik konumuna yükselecek ve giderek bölgesel ve evrensel bir medeniyet merkezine dönüşecek, güçlü ve güvenilir bir Türkiye, Siyonist İsrail'in en büyük rakibidir. Bu rakipten kurtulmanın en emin yolu da, "Türkiye'nin parçalanması" olarak görülmektedir. Ve işte bu maksatla, daha önce ertelenmiş olan "Sevr"in tatbikata koyulması ve Yugoslavya misali Türkiye'nin de dağıtılması planları, şimdi Siyonistlerin gündemindedir. Bir zamanlar eski Ankara Büyükelçisi Yahudi Morton Abromowitz'in başkanlığını yürüttüğü, şimdilerde ise yine George Harris adlı başka bir Yahudinin yönettiği, ABD dışişlerine bağlı, uzun vadeli politikalar üreten "INR" (istihbarat ve Analizler) bürosunun "çok Gizli" damgalı bir raporunu yayınlayan, Yunanistan'daki "Stohos" Gazetesi şunları söylemektedir: "CIA'nın çok gizli ve özel planları, uluslararası bağımsız bir İSTANBUL öngörüyor. Yugoslavya sorunu kapanır kapanmaz CIA ve INR'nin yıllardır üzerinde çalıştığı gibi "Türkiye'nin federasyonlara ayrılması" düşünülüyor. Bunun ana unsurunu ise "Kürt"ler oluşturuyor!." Yunan İstihbarat Örgütü KYP'ye çok yakın olduğu bilinen Sthos Gazetesi'nin bu haberini, dış politika yazarı Özcan Buze ise şöyle değerlendirmektedir: "İstanbul'un başkent olması, "Özel Statü" planlarını bayağı kolaylaştırmaktadır. Bu plana, Yunanistan ve Ortodoks Kilisesi ve Ortodoks cephesi (Rusya, Yunanistan ve Ermenistan) da çok sıcak bakmaktadır. Bugünkü İstanbul sermayesinin bu oluşuma karşı çıkacağı da sanılmamalıdır. ABD, "İstanbul'u finans merkezi yapacağız" deyince çoğu azınlıklardan oluşan zenginler buna razı olacaktır. Bu şeytani hesaba göre; 40 1. Doğu ve Güneydoğu'da GAP'ı kapsayacak bir Kürdistan Federasyonu oluşturulacak, 2. İstanbul merkez olmak üzere, Trakya ve Marmara Bölgesi bağımsız ve özel bir statüye kavuşturulacak, 3. Geri kalan bölgeler ise Ankara'ya bırakılacak ve Butros Gali'nin sözünü ettiği Federasyon gerçekleşmiş olacaktır. Bu neticeyi kolaylaştırmak ve ülkemizin yıkılışını çabuklaştırmak için de "Yeni bir yöntem" uygulanmaktadır: TÜRKİYE UZAK DURMASI GEREKEN İŞLERE YÖNLENDİRİLECEK, AMA YAPMASI GEREKENLER İSE -Amerikan usulü- ENGELLENECEK!.. İşte örnekleri: Amerikalılarca rahat sömürülmesi ve Müslüman’ların sindirilmesi için, Somali'ye asker gönderilecek, ama Türkiye Bosna-Hersek'e askeri yardım düşündüğünde, özel Yahudi subaylarının kontrolündeki "Uyarı gemisi" Sarotoga (3) Muavenet muhrubimizi -Amerika usulü- ikaz edecektir. Türkiye, Türkî Cumhuriyetlere sadece turistik ziyaretlerle yetinecek, ama İsrail ile ekonomik, teknolojik ve askeri işbirliğine mecbur edilecektir! Ve İsrail ile yapılan anlaşma metni tam bir hıyanet belgesidir! Türkiye'nin yapması gereken, genel seçimlerden birinci parti olarak çıkan RP'nin iktidarını denemek ve değerlendirmek iken, yine Amerikan usulü yöntemlerle ANAYOL kurulacak, milletin başına bela edilecektir!.. Türkiye'deki Cumhurbaşkanı'nın yapması gereken, bizzat Anayasa Mahkemesi tarafından "Güvenoyu almamış" sayılan bu Başbakan'ı azletmek iken, tam tersine bu "gayrimeşru" hükümete destek verilmektedir!.. Türkiye, Mossad-Barzani ilişkilerini, APO-CIA işbirliğini gündeme getirdiği için, İsrail'in Hayfa Limanı'ndan yola çıkarılan Mossad ajanlarınca öldürüldüğü, MİT raporuyla tespit edilen Uğur Mumcu'nun gerçek katillerini millete göstermek yerine, yine mason medyanın ve karanlık odaların tertip ve teşvikiyle "İslamcı Teröristler!" uydurulmasına ve Müslüman’ların ve mukaddes kavramların hücuma uğramasına fırsat ve ruhsat verilmektedir! Güneydoğu yöreleri hala kurtlu kuyu suyu bulamazken, Toros köylüleri sarnıç sularıyla yaşamaya mecbur durumdayken, Manavgat suları İsrail'e gönderilecektir!.. Türkiye, ayrıca Amerika'nın hatırına Irak'a uygulanan ambargo yüzünden uzun yıllar KerkükYumurtalık boru hattındaki petrole el süremezken, bir milyon dolar borç bulabilmek için dilenciliğe mahkum edilmektedir!.. Bir Türk köylüsü, ormandan yakacak odun kestiği için traktörü gasp edilip, kendisi hapsedilirken, sömürücü Yahudi sermayesinin Türk kılıflı Koç Üniversitesi kurulsun diye, hektarlarca orman telef ve talan edildiğinde, Cumhurbaşkanı ve Başbakan temel atma törenine gitmektedir!.. Velhasıl Türkiye'yi Türkler değil, maalesef perde arkasındaki "Türkleşmiş Yahudilerle, Yahudileşmiş Türkler" yönetmektedir. Ve "Karanlık oda diktatörlüğü" bütün vahşetiyle sürdürülmektedir. Ve ülkemiz adım adım Yugoslavya'nın akıbetine doğru sürüklenmektedir!.. Yugoslavya’nın, Sırbistan, Hırvatistan diye parçalandığı gibi Türkiye'de Kürdistan ve "İstanbul Dükalığı" şeklinde dağıtılmaya karar verilmiştir. Bu hıyanette en önemli piyonlardan birisinin de Fener Rum Patriği Bartholemeos olduğu bilinmektedir. Bu korkunç hıyanetin önündeki en büyük engel ise, RP ve Erbakan görülmektedir. Ve bu yüzden ne pahasına olursa olsun RP'siz hükümetlerle neticeye varmak istenmektedir. Ve artık anlayın ki, RP'ye karşı olanlar, kimlere hizmet etmektedir!.. Ama güçleri yetmeyecek, hevesleri kursaklarında düğümlenecektir. Millet kendi iradesiyle, memleket idaresini ele geçirecektir. Ve Türkiye, yeni bir İslam Medeniyeti'ne öncülük edecektir. Ayet ve hadislerin ve önemli şahsiyetlerin işaret ve beşaretlerinden anlaşılıyor ki Türkiye yeni ve büyük bir değişim ve dönüşüme gitmektedir. İsrail Siyonizmi ile, İslam Medeniyeti'nin kozlarını paylaşma süreci bitmek üzeredir. Kabbalist ve Siyonist kâhinlerin güdümünde bulunan ve göstermelik bir demokrasiyi kanıtlamak için kurulan partilerden, sağcı ve şiddet yanlısı Likut Partisi'nin İsrail'de seçimi kazanarak hükümet olması ve 41 fanatik Yahudilerin beklenen Mesih kabul ettikleri Netenyahu'nun Başbakanlığa oturması da İsrail'in "Kıyamet Savaşı"na hazırlandığının önemli bir göstergesidir. Türkiye'yi kendi öz sahiplerine teslim etmektense, parçalayıp dağıtmayı ve hatta bir iç savaşa sürükleyip batırmayı düşünen Siyonist Yahudilerin ve yerli masonların bu son hıyanetleri de kendi aleyhlerine dönecektir. Ülkemizde sivil halkla askerini birbirine vuruşturmayı ve hatta ordu birliklerini kendi arasında birbirine karşı kullanmayı planlayan bu şeytani hevesler hiçbir netice vermeyecektir. Türkiye'mizde, "Siyonist Yahudi patronların, sağcı ve solcu parti piyonlarının, satılık ve kiralık dinsiz masonların ve düzenin uşağı dinci münafıkların" ortaklaşa temsil ettiği şeytan cephesi çökmek üzeredir!.. Ve bizim söylediklerimiz, sadece "Nasrun minallahi ve fethün karip. Ve beşşiril mü'minin" (Mü'minleri müjdele... Yardım Allah'tandır ve zafer yakındır) ayetine iman etmektir. 42 FENER RUM PATRİĞİ NEYİN PEŞİNDE? (1993) İstanbul Fener Rum Patriği I. Dimitrios 2 Temmuzda 12 kişilik bir heyetle beraber 27 günlük bir gezi için Amerika'ya gitti. Yunan hükümetinin tahsis ettiği özel bir uçakla ABD'ye giden Fener Rum Patriği'nin bu gezisi "dini" olmaktan ziyade, Türkiye'nin bağımsızlığına ve bütünlüğüne yönelik "sinsi ve siyasi" amaçlar taşımaktadır. Her şeyden önce bu geziyi planlayan, programını hazırlayan ve halen Kuzey-Güney Amerika Başpiskoposu sıfatını taşıyan Yakovas, daha önce Türk düşmanı olduğu için yurttaşlıktan atılan bir vatan hainidir. Sadece İstanbul'daki Rumları temsil yetkisi olan Fener Patriği'ne "Dünyadaki bütün Rumların ruhani lideri" sıfatı ve statüsünü kazandırmaya çalışan Yakovas, I. Dimitrios'a Amerika'da Papa protokolünün uygulanmasını sağlamıştır. Bizim Başbakanımızı, havaalanlarında Belediye Başkanlarına karşılatan ABD'nin, Fener Rum Patriği'ni devlet töreniyle karşılamasının... Reagan'ın yardımcısı iken Amerika'yı resmen ziyaret eden Cumhurbaşkanı Kenan Evren'in resmi yemeğine, söz verdiği halde katılmak tenezzülünde bulunmayan George Bush'un, şimdi Fener Rum Patriği için Beyaz Saray'da çok önemli ve görkemli merasimler hazırlanmasının... Ve bu resmi ziyaretler ile ilgili davetiyelere "Fener Rum Patriği" yerine "Konstantinepolis Rum Patriği" yazılmasının anlamı ve amacı kavrayacak bir yetkili yok mudur? "Amerika'ya gidip de ne yapacaklar? Elbette Türkiye'nin aleyhine çalışacaklardır" diyen Türk Ortodoksları Patriği Turgut Erenol kadar bile ülke meselelerine hassasiyet göstermeyenlerden, şahsi ve siyasi çıkarları için Milli menfaatlerimizi rüşvet verenlerden, kimler ne zaman hesap soracak? Amerika'da yaptığı basın toplantısında "Ortodoks dünyasında dinin devletten ayrı görülemeyeceğini" ifade eden "Rum Ortodoks Kilisesi'nin devlet politikasından tamamen ayrı bir kuruluş olamayacağını, din adamlarının da dünya meseleleri hakkında pekâla konuşabileceklerini" dile getiren vatan haini Yakovas'a gösterilen hürmet ve rağbet kadar olsun, İslami gerçekleri konuşan din alimlerimize ve Diyanet Reislerine kıymet ve fırsat vermeyenlerin gerçek yüzünü benim milletim ne zaman tanıyacak? Türkiye'nin Doğusunda bir Ermenistan kurdurmak için hıyanet ve cinayet çetelerini besleyen ve destekleyen, şimdi de İstanbul dahil, Trakya ve Ege'yi içine alacak bir Bizans hayaliyle Rumları kışkırtan Siyonist Amerika'nın en büyük şeytan ve düşman olduğu artık ne zaman anlaşılacak? Hele hele ABD'nin Yunanistan'la birkaç gün önce yaptığı son askeri anlaşma, tamamen Türkiye'yi köşeye sıkıştırmaya yönelik açık bir tehdit olduğu halde, daha niçin ve ne zamana kadar ABD'nin minneti ve zilleti altında yaşanacak? Fener Rum Patriği I. Dimitrios'u Amerika'ya götüren Yunan uçağının kapısına çift başlı Bizans kartallarının işaretini içeren ve Helenizim (Yunan İmparatorluğu) hayalini simgeleyen bayrakların asılması nasıl yorumlanacak? Kıbrıs Rumları, Yunanistan'ın, İngiltere'nin, Amerika'nın ve bütün AT (Avrupa Topluluğu) ülkelerinin yoğun yardımlarıyla adadaki Türk varlığını ortadan kaldırmak üzere, süratle silahlanıp saldırıya hazırlanırken, onları haklı çıkarmak ve daha şimdiden destek sağlamak üzere Amerika'ya giden Fener Rum Patriği'ne ve vatan haini ve Türk-İslam düşmanı Yakovas'a haddini hatırlatacak yerde, tutup elini öpenleri tarih affetse de Allah affetmeyecektir. Rum'u, Ermenisi, Masonu, Komünisti, İngilizi, Amerikası ülkemiz ve milletimizin aleyhine böylesine korkunç komplolar hazırlanırken, bizlerin hala birbirimizle boğuşmaktan vazgeçmeyip, basit hesaplar peşinde koşmamız ve batıl partilere destek olmamız ise günahımızı kat kat arttırmakta ve sadece düşmanlarımızın işine yaramaktadır. Bize yakışan basit heveslerin değil büyük hedeflerin sahibi olmak, milli menfaatlerimizi şahsi hesaplarımızın her halde üstünde tutmak ve artık dostumuzun ve düşmanımızın kim olduğunu tanıyacak bir 43 feraset olgunluğuna ulaşmaktır. 44 TÜRK - YUNAN İLİŞKİLERİ VE LOBİ FAALİYETLERİ (1996) "Lobi" Fransız kökenli Amerikanca bir kelime olup, "Koridor ve küçük salon" anlamındadır. Önceleri, haksız çıkarlar sağlamak için siyasetçilerin meclis koridorlarında, iş çevrelerinin özel localarda oluşturdukları "etkili menfaat kümeleri" için kullanılırken, daha sonra bir devletin veya cemaatin, önemli ülkelerde kurdukları ve oranın kamuoyunu ve yönetim kurumlarını etkilemeyi amaçladıkları "özel nüfuz merkezleri ve tanıtım faaliyetleri" için de kullanılmaya başlanmıştır. "Lobi"cilik faaliyetleri günümüzde daha da önem kazanmıştır. Türkiye bu sahada da maalesef geri kalmış ve eline geçen çok tabii fırsatları bile kullanamamıştır. Örneğin Avrupa'da ve özellikle Almanya'da bulunan üç milyondan ziyade insanımızı, ki işçiler dışında bunların içinde önemli sayıda öğretmen, ilahiyatçı, mühendis, doktor, sanatkâr, sanatçı ve işadamı bulunmaktadır. Organize ve koordine ederek ve her konuda onları sahiplenerek, o ülkeler nezdinde hem tanıtım, hem de lobi hizmetlerinde bulunmamız mümkün iken, bu bile yapılmamıştır. Hatta Avrupa'da kendiliğinden oluşan ve giderek olgunlaşan ve kendi kimliğimizi ve manevi değerlerimizi korumak yanında, ülke menfaatlerimizin de gönüllü savunuculuğunu yapan Milli Görüş gibi teşkilatlara devlet olarak arka çıkmak yerine, düne kadar düşmanca tavırlar takınılmıştır. Son birkaç yıldır Amerika'da ve Avrupa'da sözde yapılmaya çalışılan Lobi faaliyetlerinin de, astronomik paralar ödenerek İsrail'e ihale edildiği gerçeği ise, geçmiş hükümetlerin gaflet ve teslimiyet kanıtıdır. Hâlbuki Yunanistan, özellikle son bir asırdır bu Lobi faaliyetlerini çok iyi yürütmüş, önemli ölçüde yararlanmış ve özellikle Türkiye'ye karşı büyük avantajlar sağlamıştır. Ta Osmanlı dağıtıldıktan sonra Türkiye Balkanlardaki, Adalardaki ve Kafkaslardaki soydaşlarını ve dindaşlarını, çok yanlış bir siyasetle Türkiye'ye toplarken, Yunanistan tam tersine Anadolu'daki, İstanbul'daki ve Trakya'daki Rumların yerlerinde kalmasını istemiş ve tarihi süreç içerisinde "Megola idea'yı" gerçekleştirmeye çalışmış ve komşu ülkelerde kalan Rumları "Lobicilik" faaliyetlerinde kullanmıştır. Osmanlı'nın yıkılmasında ve Yunanistan'ın bağımsızlığını kazanmasında bile, Lobicilik faaliyetleri çok önemli bir rol oynamıştır. 1908 yılında, Takvim-i Vekayi'deki bilgilere göre o gün Türkiye'de yayınlanan 355 gazetenin 109 tanesi Rumca, 46 tanesi ise Ermenice çıkmaktadır. Hatta bizde okutulan uydurma tarih kitaplarında I. Dünya Savaşı'nın sebepleri, yok Alman İngiliz rekabeti, yok bir Sırp Prensi'nin katli gösterilirken, o günkü Avrupalılar Amerikalılara "Batı uygarlığına yabancı olan Osmanlı Türklerinin Avrupa'dan kovulması ve Balkanların Müslüman’lardan kurtarılması" için savaşı başlattıklarını söylüyorlardı.21 Özellikle Amerika'daki Yunan Lobilerinin etkisinde kalan o günkü ABD Cumhurbaşkanı Roosvelt ise "Türkleri Avrupa'da bırakmak, uygarlığa karşı işlenmiş bir suçtur" diyebiliyordu. Savaş sonrası Türkiye Balkanlardaki ve başta Kıbrıs olmak üzere diğer Ege Adalarındaki soydaşlarını Anadolu'ya çekerken Yunanlılar buraları hızla Rumlarla dolduruyor ve özellikle İstanbul'daki Rumların yerinde kalmasını istiyor ve başarıyordu. Resmi yetkisi olmamasına rağmen, Lozan Konferansı'nın ağırlıklı bir unsuru olan Amerikan Gözlemcisi Richart Child, Lord Curzon'la birlikte İsmet Paşa'ya "Türkiye'nin iç ve dış ticari faaliyetlerinin ve bankacılık hizmetlerinin yanında, sanatta ve sosyal hayatta batılılaşma etkinliklerinin de özellikle Yahudi, Rum ve Ermeniler tarafından yürütüldüğünü, bunların sınır dışı edilmesi halinde Türk ekonomisinin felce uğrayacağını ve bu kadar büyük bir kitleyi sınır dışı etmeye Türkiye'nin hakkı olmadığını” söyleyip ikna ediyor ve İstanbul'da kalmalarını sağlıyordu.22 10 Ocak 1923 tarihinde, siyasi kimliğinden arındırılmak şartıyla ve sözde sadece dini hizmetleri görmek üzere Patrikhanenin İstanbul'da kalması gerektiğini savundular. Hâlbuki Patrikhanenin tam bir fesat merkezi olduğu ve hıyanetleri biliniyordu. İsmet Paşa istese ve biraz diretseydi, Patrikhane İstanbul'dan taşınacaktı. Ama İsmet Paşa maalesef diğer delegelerin arzusuna uyarak, Patrikhanenin İstanbul'da 21 22 Davis Villiams Stears - The Near East. 1924. Sh.72 Prof. Dr. Seçkin Akgün Türk- Yunan Mubadele Sorunu. Sh. 250 45 kalmasına göz yummuştu.23 Atatürk ise, hassas dengeleri gözetmek konumunda bulunuyordu, çevresini kuşatan hıyanet çemberi ise O’nun işlerini daha da zorlaştırıyordu. Ve hele hoşgörü gecesinde Fetullah Gülen Hoca'nın Fener Rum Patriğine "Cihan Patriği" diye hitap ve hürmet etmesi bizlerde derin bir hayret uyandırıyordu. "Hilafetin kaldırılması, tekke ve tarikatların kapatılması" gibi İslam birliğini ve Müslüman’ların eğitimini sağlayan kurumlar yıkılırken, hıyanet merkezi Patrikhanenin İstanbul'da bırakılması herhalde İsmet Paşa'nın ve Cumhuriyet kurmaylarının çok anlamlı ve önemli bir başarısıdır. (!) Evet 15 yıl İstanbul'da yaşamış olan Amerikalı Amiral Colby Mchester "O tarihte çoğu İstanbul'da yaşayan ve Patrikhane tarafından korunan 30 bin casus Türkiye'de bulunuyordu"24 diyerek bu acı gerçeği ortaya koymaktadır. Başta Yunanistan olmak üzere, Amerika Birleşik Devletleri, Rusya ve diğer Avrupa ülkeleri, özellikle Türkiye'de yaşayan azınlıkları kullanarak lobicilik ve casusluk faaliyetlerini rahatlıkla yürüttükleri, Türkiye'nin hem ekonomi ve ticaretinde, hem dış politika ve siyasetinde, hem basın ve TV yoluyla genel ahlakın tahribinde bu azınlıkların etkili ve yetkili görevler üstlendikleri bilinen bir olaydır. Türkiye bugüne kadar Balkanlarda, Kafkaslarda, Suriye ve Irak'ta Osmanlı döneminden kalan Müslüman Türklerin her türlü haklarını güvence altına alacak ve bunları ciddiyet ve cesaretle takip edip savunacak ve bu topluluklardan milli menfaatlerimiz açısından tabiatıyla yararlanacak sorumlu ve onurlu bir dış politikayı uygulamak bir tarafa; bir kısmının malını mülkünü terk edip Türkiye'ye kaçmasına razı olmuş, bir kısmına ise sahip bile çıkmamıştır. Başta Orta Asya Cumhuriyetleri olmak üzere, bütün Sovyetler bünyesinde ve özellikle Kafkas ülkelerinde, Yunanistan, Bulgaristan, Romanya ve Yugoslavya'da bulunan ve çoğu Türk asıllı olan Müslüman topluluklara, Türkiye tarihi ve tabii sorumlulukları bakımından sahip çıkabilse ve yeterli lobicilik yürütebilse, hem bölgedeki hem de dünya devletleri nezdindeki ağırlığı ve saygınlığı birkaç misli artacaktır. Ve hele başta Almanya olmak üzere, Avrupa'nın hemen her ülkesinde yoğunlukta bulunan işçilerimizi, iş adamlarımızı, sanatçı ve bilim adamlarımızı organize ve koordine ederek lobicilik faaliyetlerinden yararlanması, Amerika'da ve Avustralya'da bile örgütlenen Milli Görüş gibi teşkilatlarla işbirliği yapması ve bunlara gerekirse diplomatik statü ve yetkiler sağlanması beklenirken tam tersine, şimdiye kadar onlara cephe açması ve en hayırlı ve yararlı hizmetlerine bile mani olmaya çalışması ise, nasıl bir zihniyetin bu aziz milletin başına bela edildiğinin ispatıdır. Ama çok şükür ki Refah-Yolla yeni bir dönem başlatılmıştır. Bir büyüğümüz şunları söylemişti: "Türkiye'yi bizzat, kendileriyle kurtuluş savaşını mecbur kaldığımız düşman güçler yönetseydi bu kadar tahribat yapabilirler miydi, bilemiyorum?" Refah'ın hükümet kurmasına ve iktidar olmasına bazı kesimlerin niçin böylesine şiddetle karşı çıktığı şimdi daha iyi anlaşılmaktadır. Ve yakında gerçekleşecek olan Milli Görüş iktidarı ve Adil Düzen projeleriyle tarihte yeni bir dönem başlayacaktır. 23 24 Ladas: Sh. 343 Chester Current History Aralık 1924. 3 Askeri Tarih Semineri 46 YUNAN VAHŞETİ VE SORU İŞARETLERİ (1979) 509 Nolu Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınlarından 21 Sıralı Kültür Eserleri Dizisi olarak yayımlanan, Kâmil Su'nun yazdığı "Manisa ve Yöresinde İşgal Acıları" kitabından, o bölgede işlenen Yunan vahşetinden bazı örnekleri aynen aktarıyorum: "İnsanların başlarındaki fesler alınıp yırtıldı, yerlere atıldı. Camilere girilip, duvarlara, mihraplara haçlar yapıldı. İslam'ın mukaddes kitabı Kur'an-ı Kerim parçalanıp yaprakları çiğnendi. Evlere baskınlar düzenlendi. Kadınlara, kızlara tecavüz edildi.25 "İşgal ile birlikte Müslüman Türklerin başlarından feslerinin alınıp yırtılması, kadınların peçelerinin ve başörtülerinin zorla açılması gibi çirkin ve küçültücü hareketler de başladı... Bir Müslümanın başından fesini alıp yırtmak, şahsına olduğu kadar onun dinine de hakaret anlamı taşıdığı için, Yunanlılar bunu bilerek ve özellikle yapıyorlardı. Gerçekten İzmir'in işgalinden sonra Müslüman Türklerin pek çoğunun fesleri yırtılmış, bazıları da Yunanlılar tarafından şapka giymeye zorlanmıştır. Çünkü Rumlar fesi, adeta Türklüğün timsali olarak görüyorlardı. Batı aleminin görüşü de bu idi. Bu sebeple Yunanlılar "Anadolu'da fesli bırakmayacağız" diye türküler bile dizmişlerdi"26 "Artık bu feslerin hükmü kalmadı. Bu fesleri nasıl parçaladıksa, Müslüman’ları da öyle parçalayacağız!" diyerek tehditler savuruyorlardı.27 "Ulu Cami'nin saat kulesindeki çanını kilise çanı gibi kullanmaya kalkmış, arkasından da bu Camiyi kiliseye çevirme girişiminde bulunmuşlardı.28 "Kula Kasabası'nın ortasında bir genelev kurarak, namuslu Müslüman-Türk kadınları zorla buraya götürülmüşlerdi"29 "Mevlid-i Şerif günü Yunan askerleri minarelere çıkıp Kandilleri aşağıya atmışlar, müezzinleri dövmüşler ve hakaret etmişlerdi."30 "Kasaba Müftüsü Hasan Basri Efendi öylesine dövüldü ki, bazı kimseler onun müftü (din adamı) olduğunu söylemek gereğini duydular. Bunlara şöyle karşılık verildi: - Biliyoruz, biliyoruz. Biz de zaten onun için dövüyoruz"31 "Bu işte bittikten sonra, aklı başında olan halka önayak olabilecek aydın ve değerli kişilerin "fesatçı, karıştırıcı, şüpheli" bahaneleriyle tutuklanıp beşer onar bin (altın) lira rüşvetle tekrar bıraktılar. Bundan sonra da halka satır atmaya ve kökünü kurutmaya başladılar."32 Bu satırları okuduktan sonra acı acı düşündük: Bu ülkede Yunanlıların başlayıp da bitiremediğini, Atatürk’ten sonra işbaşına gelen bir azınlık ve zorbalık zihniyeti bu vahşet ve hıyanetlerin hepsini bir bir başardılar. Ve nice Vatan evladı birbirine belki bin kere sordular ama cevabını alamadılar. “Madem böyle olacaktı da, biz istiklal savaşını niye yaptık?” Neden, Niçin ve Nasıl, bir tuzağa kapıldık? Neyse biz hâla Yunan'ı denize döktük diye bayram yapalım!... Ve asla unutmayalım ki bu ülkenin ekonomik ve ahlâki yeni bir kurtuluş savaşına acilen ihtiyacı vardır... Bu da ancak ilmi, fikri ve siyasi diriliş ve dirençle mümkün olacaktır. Oturup karanlığa küfretmekle aydınlığa varılamaz. En azından bir mum yakmak zorundayız. 25 sh. 21 sh. 23 27 sh. 25 28 sh. 26 29 sh. 37 30 sh. 38 31 sh. 46 32 sh. 22 26 47 ECEVİT VE YUNAN KARDEŞLİĞİ (1998) Bütün politikasını "Milli Görüş" düşmanlığı üzerine kuran ve Karanlık Oda'nın Donkişotluğuna soyunan, sosyal demagoji kralı sayın Ecevit'in 1953 yılında Seçilmiş Hikayeler Dergisi'nin 29. sahifesinde yayımlanan bir şiirini tahlil etmeye çalışacağız. Çünkü insanın şiirleri ve söylemleri, O'nun gerçek kimliğinin göstergeleri ve kişiliğinin gizli filmleridir. Evet, dil kalbin tercümanıdır ve "İnsanın sözleri ruhunun kara kutusu" gibidir. Gelin birlikte okuyalım: TÜRK - YUNAN ŞİİRİ Sıla derdine düşünce anlarsın, Yunanlıya kardeş olduğunu. Bir Rum şarkısı duyunca gör, Gurbet elde İstanbul çocuğunu. Türkçenin ferah gönlünce küfretmişiz, Olmuşuz kanlı bıçaklı. Gene de bir sevdadır içimizde, Böyle barış günlerinde saklı. Bir soyun kanı olmasın, varsın, Damarlarımızda akan. İçimizde şu deli rüzgar, Bir havadan. Aramızda bir mavi sihir, Bir sıcak deniz Kıyısında birbirinden güzel, İki milletiz. Bizimle dirilecek bir gün, Ege'nin altın çağı Yanıp yarının ateşinde Eskinin ocağı. Önce bir kahkaha çalınır kulağına Sonra Rum şiveli Türkçeler... O, boğazdan bahseder, Sen rakıyı hatırlarsın Yunanlıya kardeş olduğunu Sıla derdine düşünce anlarsın Evet anlaşılıyor ki; Ecevit'e göre yerli ve milli bir politikanın uygulanacağı, yani milletin ve özdeğerlerinin iktidar olacağı bir ülke artık onun vatanı ve sılası değildir. Böyle bir düzende ve ülkede yaşamayı da asla istememekte ve içine sindirememektedir. Herhalde Milli irade iktidar olunca da "Ecevit sıla derdine düşecek ve işte o zaman Yunanlı kardeşlerine iltica edecektir" 48 İsterse sayın Ecevit gibi, Yunan kardeşlerinin damarında akan "Türk soyunun asil kanı" olmasın!.. İçlerindeki deli rüzgar, aynı havadan ya!.. Ecevit de Yunan kardeşleri gibi, barbar Batı medeniyetine hayran ya!.. Bu kadar yetmektedir. Ecevit Yunanistan'a iltica ettiğinde ise, Rum şivesiyle Türkçe konuşan Yunan kardeşleri Bizans'tan bahsederken, Ecevit Türk rakısını hatırlayacaktır! Ve Türkiye Tabii misyonuna yani aslına yönelince, sıla derdine düşen Ecevit, Yunanlıya kardeş olduğunu daha iyi anlayacaktır. Bilmiyoruz Ecevit'in bu Rum sevgisi ve Yunan kardeşliği, acaba Kurtuluş Savaşı'ndaki Yunan katliamından mı esinlenmektedir. Ya da "eskinin ocağı" dediği Bizans özleminden midir? Yoksa Rumların Kıbrıs vahşeti üzerine mi, Ecevit'in bu Yunan kardeşliği duyguları depreşmiştir?.. Veya Batı Trakya mezalimleri üzerine mi Ecevit'in Yunan kardeşliği üzerine şiirleri dile getirilmiştir?.. Ve acaba, Ecevit'in Erbakan'a olan düşmanlığı, Kuzey Kıbrıs'ı, Yunanlı kardeşlerinden kurtardığı için midir? "Bunların partisini kapatmak yetmez, köklerini kurutmak lazım" diye yırtınması bu yüzden midir? Rum kardeşleriyle ayın kanı taşımasalar bile "aynı havayı ve aynı inancı" taşıdıkları için, Yunanlılar gibi İslama olan kininden midir, Milli Görüş düşmanlığı!.. Eşi Rahşan Hanım'ın akrabaları olduğu söylenen İsrailli Yahudilerin eniştesi olması yüzünden midir, "Kur'an kurallarına" olan bu hırsı ve hırçınlığı?.. Yoksa gizli Bilderberg toplantılarında aldığı özel talimatlar sebebiyle midir, bu denli huysuzluğu ve saldırganlığı? Ve, sırf milletin inancı iktidar olmasın diye midir, bir sırığın iki ucuna oturmuş tahterevalli oynayan Mesut ve Ecevit'e "ortak dayanak" rolü oynayan Deniz'in tutarsızlığı? Ama herhalde Ecevit'in, "Yunanlılara kardeş olduğunu daha iyi anlayacağı" günler yakındır!.. Sıla derdine düşeceği, ülkeme ve milletime yaptığı hakaret ve hıyanetleri pişmanlıkla düşüneceği günler yakındır!.. Ne eniştesi olduğu Yahudilerin ne üyesi ve kölesi bulunduğu Bilderberg'çilerin, ne şiir yazdığı Yunanlı kardeşlerinin kendisine sahip çıkmayacağı günler yakındır!.. İşte o zaman Ecevit'e yine biz sahip çıkacağız, eski kusurlarına bakmayacağız ve eğer pişman olup tövbe eder ve fitneden vazgeçerlerse, temel insan haklarına da saygı duyacağız!.. O'nun bize reva gördüğü hakâret ve haksızlıklara kalkışmayacağız. Bu arada Ecevit'in özgeçmişini hatırlatmakta da fayda görüyorum. Bülent Ecevit, din ve millet düşmanı olarak algılandığı için;artık seçimle iktidar olması imkânsızlaşan eski CHP'ye farklı bir görünüm kazandırmak hevesiyle, özel olarak seçilmiş ve yetiştirilmiş bir kişidir. İddialara göre, CIA tarafından 1960'lı yıllarda kendisi hakkında "Amaçlarımıza uygun sosyalist lider (!)" olabileceği raporları verilen, meşhur Robert Koleji'nde eğitim gören, Yahudi Rokfeller bursuyla Amerika'ya gönderilen ve siyonist Kissinger'in özel terbiyesinde yetişen ve nihayet masonik Bilderberg üyeliğine terfi eden ve bu çok özel ve gizli yetenek ve hizmetleri nedeniyle Lise Mezunu kalıp Üniversite bitiremeyen Ecevit, "Despotizmin canlı tabutu ve Halk Partisi'nin yarım asırlık putu" sayılan İsmet İnönü'yü sihirli bir siyasetle tasfiye ederek CHP'nin başına geçmiştir. Halbuki bu olay ne İnönü'nün zaafı, ne de Ecevit'in zaferi değildir. Olsa olsa, “karanlık merkezlerin piyonları değiştirme ameliyesidir.” Ecevit'in görevi sadece, hazırlanan senaryodaki rolünü oynamaktan ibarettir. Sn. Demirel dahi kongre gününe kadar kendisini hiç görmemiş ve aslında Saadettin Bilgiç'i seçmek için Ankara'ya gelmiş olan delegelerin oylarıyla, buluntu bir şapka gibi, aynı güçler tarafından AP'nin başına geçirilmemiş midir? Sn. Ecevit "Yorgun bürokrat" dediği eski CHP kodamanların ve halkımız tarafından haklı olarak suçlu ve sorumlu tutulan Halk Parti imajını terk ve tasfiye ederek görevine başlamış, yeni söylem ve stratejilerle toplumun karşısına çıkmış ve o günkü ortamın ve özel şartların da yardımıyla, yüzde 33 kadar önemli oy 49 almış, ama MSP ile yaptığı daha ilk hükümet denemesinde boyası dökülüp foyası anlaşılmış, ve "gençleştirilmiş bir İnönü" olduğunu ve piyonluğunu her haliyle ispat etmiştir. Ve işte, sonunda yine "Milli Görüş'ün önünü kesecek tek kahraman" rolüyle sahneye sürülen ve iktidar adayı olarak lanse edilen Lenin şapkalı, eski sosyalist, şimdi Kemalist, milliyetçi ve dinci Ecevit (nasıl oluyorsa?!) 2 Haziran Ara Yerel Seçimleri'nde barajı bile aşamayarak artık balonu sönmüş ve pili bitmişken Masonların "ölü yüzü pudralama ve acuzeyi taze gelin diye yutturma" numaraları neticesinde, parti içi demokrasiye kapalı "Demokratik Sol Parti"yi kurmuş, ANASOL hükümetine ortak olmuş, Nurculuktan sapma bir Hoca efendi’nin de manevi desteği ve duasını da alarak, şimdi irtica diye İslam’ın kökünü kazımak üzere, son fırsatını değerlendirmekte ve son marifetlerini sergilemektedir. Ama önümüzdeki seçimler bu sıkıntılı süreci sona erdirecek ve Ecevit "sıla derdine" düşecektir. Ve pek yakında, Komünizmin son kırıntısı Ecevit'le beraber, temsil ettiği "inananların kökünü kesme" zihniyeti de tarihin çöplüğüne gömülecektir. 50 ABDÜLHAMİT HAN VE CUMHURİYET Masonlar niye 'Abdülhamit'i devirdik' kutlaması yapıyordu? Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük Locası, "Türk Masonları'nın zaferi" diye nitelendirilen II. Abdulhamit'in tahttan indirilmesini kutluyor. Masonlar, II. Meşrutiyet'in ilanının 100. yılında 2008'i "hürriyet, eşitlik" yılı olarak ilan etmelerinin ardından konuyu şimdi de Avrupa Mason Buluşması'na taşımaya hazırlanıyor. 2008 yılı ekim ayında İngiltere ve Belçika'da yapılacak Mason buluşmasında, Türkiye Masonları, Abdulhamit'in tahttan indirilmesinde rol oynayan ataları için bir anma töreni düzenliyor. Törende II. Meşrutiyet'in nasıl ilan ettirildiği, ardından Abdulhamit'in tahttan nasıl indirildiği, 1909'da Türk Masonluğu'nun yasal zemine nasıl getirildiği anlatılıyor. “Avrupa Mason Buluşması” adlı kuruluş, değişik fraksiyonlara (ritinlere) ayrılmış Avrupa Masonları'nın biraraya geldikleri çok özel bir platform oluşturuyor. Platform komitesinde İskoç, İngiliz, Fransız ritinden üst düzey Masonlar bulunuyor. Platformun bu yılki gündemine II. Abdulhamit'in devrilmesi ve II. Meşrutiyet'in ilanının 100. Yılı çerçevesinde yapılacak etkinlikler damgasını vuruyor. Organizasyonla ilgili program ve katılım formları Büyük Loca tarafından bütün Masonlara gönderilirken, "Türk Masonluğu'nun ayağa kalkışının 100. yılı anısına uluslararası etkinlikler düzenleneceği" belirtiliyor. "Avrupa Mason Buluşması Organizasyon Komitesi"nde yer alan Türk Masonları'nın girişimiyle alınan karar gereği, II. Abdulhamit dönemi, II. Meşrutiyet'in oluşum süreci, Masonların bu süreçteki oynadıkları rol ve Osmanlı'da masonik faaliyetler gibi çok kapsamlı çalışmalar yapılıyor. Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük Locası, bütün bağlı kuruluşlarına II. Meşrutiyet'in 100. yıl kutlamalarının 2008 boyunca çeşitli etkinliklerle kutlanması talimatı vermesinden sonra, ülke çapında çeşitli localar tarafından kutlama programları düzenleniyor. Bu doğrultuda "Meşrutiyet defileleri", kitap tanıtımları, konferanslar ve benzer etkinlikler planlanıyor.. İttihat Terakki masonik bir örgütlenme oluyordu Selçuk Üniversitesi Tarih Bölümü Öğretim Üyesi Doç. Dr. Caner Arabacı, II. Abdulhamit'e karşı darbe yapan İttihat Terakki'nin masonik bir örgütlenme olduğuna dikkat çekerek, "İttihatçıların kökenleri Jöntürkler'dir ki; bunların ilk örgütlenmeye başladığı yer İngiliz sefaretidir. Talat Paşa ve Ahmet Rıza gibi önde gelen isimler Mason'du. Abdulhamit'e karşı gerçekleştirilen darbe İttihatçı-Mason-İngiliz işbirliğinin ürünüdür. Rıza Tevfik, hatıratında anlattıklarına göre, darbeden sonra İngiliz sefaretinde teşekkür ziyaretinde bulunulmuştur" diyor. Abdulhamit'in Balkanlarda isyan başlatan ordu içindeki ittihatçı oluşumun darbe hazırlığında olduğunu fark ettiğini ve buna karşı 1876 Anayasası'nı yeniden yürürlüğe koyduğunu kaydederek, "Ancak darbecilerin asıl hedefleri bu değildi. İttihatçılar iktidarı ele geçirmek, İngilizler de İslâm birliği politikasıyla sömürgelerini sürekli tehdit eden Halife Abdulhamit Han'dan kurtulmak istiyorlardı. Bu amaçla tarihe 31 Mart Vakıası diye bilinen oyun sahnelenerek darbe gerçekleştirildi ve Abdulhamit Han başka yer kalmamış gibi Selanik'e götürülerek bir Yahudi'nin evine hapsedildi. Böylece Filistin'e karşı Osmanlı'nın tüm borçlarını ödeme teklifi yapan Siyonist Lider Theodor Hertzel'e 'Vatan parayla satılmaz' cevabının adeta intikamı alınıyordu." Doç. Arabacı, Abdulhamit'in nasıl bir Siyonist-Emperyalist darbenin kurbanı olduğunun 1917'de Theodor Hertzel ile İngiliz Dışişleri Bakanı Althur Balfour tarafından Filistin'de Siyonist İsrail devletinin kurulacağının deklare edilmesiyle ortaya çıktığını dile getirerek, "Abdulhamit Han'ın haliyle, ittihatçıların elinde devlet hızla dağılma sürecine girdi. Masonlar, elbette bunu kutlar. Bunların kutladıkları, Osmanlı'nın yıkılışı, bugün 60. yılını kutlayan Siyonist İsrail hançerinin saplanışı, Anadolu'nun çöküşü ve Osmanlı'nın çocuklarının borç batağında Batı'ya el açar duruma düşürülüşüdür" sözleriyle konuyu özetliyor. Abdülhamid Han’ın ciddiye aldığı siyon protokolü neleri içeriyordu? B ilindiği gibi Sultan Abdülhamid Hân’ın ömrü, Siyonist ve Masonlarla mücadele ile geçmiştir. Siyon Protokolleri, Siyonistlerin, Yahudiler hariç, bütün dünya milletlerini ifsat etmek için düzenledikleri 51 gizli planlardır. Kur’ân-ı Kerîm’in muhtelif âyetlerinde, Benî İsrail’in geçmişte yeryüzünü tekrar tekrar fesada verdikleri, bu sebepten Cenâb-ı Hak tarafından cezalandırıldıkları kaydedilmiştir. Abdulhamid Han’ın arşivinde bulunan, Siyon Protokolü çok önemlidir. Bu protokol, önce 9 Mayıs 1956 tarihli Cumhuriyet gazetesinde yayınlanmıştır. Bu belge Abdulhamid Hân’ın özel muhafızı “Süvari Yüzbaşısı Debreli Zinnur Bey tarafından, Cumhuriyet gazetesi yazarı Samih Nafiz Tansu’ya nakledilmiş ve bu yazar tarafından, kamuoyuna sunulmuştur. Bu protokolde aynen şu maddeler mevcuttur: 1. Gelecek nesilleri, ahlâka aykırı, telkinlerle ifsat etmeli, bozup yozlaştırmalı 2. Aile hayatını yıkmalı, 3. İnsanlara aşağı sınıflarla tahakküm etmeli, azınlıkları kışkırtıp üste çıkarmalı 4. Sanatı zayıflatarak, edebiyatı müstehçen ve şehevî hale sokmalı, 5. Mukaddesatı, hürmeti yıkmalı, hürmetle anılan kimseler hakkında rezilâne vak’alar uydurulmalı, 6. Hududsuz bir lüks, başdöndürücü modalar icad etmeli, çılgınca sarfiyatı teşvik etmeli, herkesi borçlandırmalı 7. Kalabalıkların vakitlerini, eğlencelerle, oyunlarla oyalamalı, herkes düşünmekten alıkonulmalı, 8. Müfrit (aşırı) nazariyelerle, halkın fikirleri zehirlenmeli, gürültü ve kargaşalıklar çıkarılmalı, 9. Umumi hoşnutsuzluklar meydana getirilmeli, içtimai (sosyal) sınıflar arasına kin ve itimatsızlık sokulmalı, 10. Aristokratlara müthiş vergiler koyarak, onlar bunaltılmalı, 11. Mal sahipleri ile işçilerin arasını bozmalı, grevler sabotajlar tertip ettirilmeli, düşmanlıklar yaygınlaştırılmalı 12. Yüksek tabakanın manevî kuvvetini, her çareye başvurarak kırmalı, 13. Sanayiin, ziraati ezmesine imkan verilmeli, böylece köylü sınıfı ortadan kaldırılmalı, 14. Saçma nazariyeleri ortaya atarak, halkı gayr-i kabili tatbik (yani uygulanması imkansız) yollara sevk etmeli, boş hayallerle oyalamalı 15. Hayat pahalılığını sürekli azdırmalı ve lüks tüketim yaygınlaştırılmalı 16. Beynelmilel (uluslararası) meseleler ihdas ederek, milletler arasına kin ve nefret tohumları serpmeli, savaşlar çıkartılmalı 17- Milletlerin mukaddesatını, tahsil ve terbiyeden mahrum kimselerin ellerine teslim ettirmeli, hainler iktidara taşınmalı 18. Bütün hükümet şekillerini değiştirmeli, devlet sırlarını ifşa edip açığa çıkarmalı, 19. Meşru hükümet tarzlarından, gizli bir istibdada gitmeli, buna demokrasi kılıfı takılmalı 20. Siyasî, iktisadî buhranlar oluşturulmalı, 21. Millî istikrarı bozmalı, spekülasyonlara, enflasyonlara yol açmalı, altını mahdud ellerde toplamalı, muazzam sermayeleri felce uğratmalı, 22. Hükümetlerin ölümlerini hazırlamalı, insanlığı elem, ıztırap ve yoksulluk içine atmalı. Bu ve buna benzer siyonist merkezli ve masonik fitne fesat girişimleri karşısında ilk yapılacak iş, halkımızı bu tehlikeye karşı bilinçlendirmek, insanımıza fikrî ve mânevî bir bağışıklık kazandırmak olmalıdır. Gözüken odur ki, karşımızda, çok kurnaz, kılı kırk yaran, çok tecrübeli fitne fesat çıkarmakta profesyonelleşmiş, adeta bu yıkıcılığın ilmini yapmış bir Siyonist şebeke vardır. Bunlar, hem terörü çıkarmakta, hem terörist yetiştirmekte, hem fikir planında ve hem de eylem planında başarılı olmuş, adeta feleğin çemberinden geçmiş bulunuyorlar. PKK gibi cahillerden oluşan bir kadro karşısında bile, bu yalnız silâhlı mücadele ile yetinmek mümkün değildir. Başka tedbirler de alınmalıdır diyoruz. Ama çıkardıkları fitne fesat, bilhassa Ortadoğu’da mevcud otuz İslâm ülkesinin siyasî haritasının değiştirilmesine sebebiyet verecek boyutlara erişmiş olan Siyonist istilâsı ve işgali karşısında başkaca hiçbir tedbir alınmasını düşünmeyecek derecede gafil ve hazırlıksız 52 bırakılıyoruz. İsrail kurulduğu günden beri Ortadoğu, asla huzur ve rahat yüzü görmedi. Şimdi bu yetmiyormuş gibi bir de başımıza Kuzey Irak’ta ikinci İsrail belâsı ile mücadele problemi çıkarıldı. Evet maalesef bu konuda tamamen hazırlıksız yakalandık. Bu işin uzmanlarını harekete geçirmeli, topyekûn halkımızı, münevverimizi eğitmeliyiz. Zira en tehlikeli hasım, sûreti haktan görünen hasımdır. Kurt olduğu halde kuzu postuna bürünmesini bilen rakiptir. Görüldüğü gibi bu protokolün, 22 hükmü, halen üzerimizde uygulanıyor. Toplumumuzun, devletimizin manevî ve maddî bünyesi, sürekli olarak kemirilmektedir, yıpratılmaktadır. Silkinmeliyiz, uyanmalıyız, yetkililer dahil herkesi uyarmalıyız. Gecikmeden gereken önlemleri almalıyız... Suavi Kemal, yanıtlarını da içinde barındıran şu soruları yöneltiyordu: “Nedir II. Abdülhamit’i bu denli tartışma odağı yapan? "Kızıl Sultan" ve "Ulu Hakan" gibi iki uç isimle anılan II. Abdülhamit, komplekslerle, reddiyelerle, kopuşlarla malul yakın tarihimizin kördüğüm noktalarından biridir. II. Abdülhamit dönemini değerlendirmek tahta oturulduğu günle başlayan ve tahttan indirildiği günle nihayet bulan bir dönemi analiz etmekle halledilebilecek bir iş değildir. Çünkü yakın tarihin üç tarzı siyasetin yani ‘İslamcılık’, ‘Batıcılık’ ve "Türkçülük" bir şekilde ya hesaplaşmak ya da kendini tanımlamak için onu referans alma zorunda kalmıştır. Turgut Özal’dan önce bu topraklarda en çok karikatürü çizilen devlet adamı olan II. Abdülhamit, 33 yıllık saltanatı boyunca II. Abdülhamit (1876-1909) 1876’da 250 olan Rüştiye’yi 600’e, 5 idadi 104’e, 200 kadar olan iptidaiye (yeni usûl ilkokul) yaklaşık 9 bine, 1 tane Darû’l Muallimun (öğretmen okulu) 32’ye yükselterek ve 10 bin kadar eski usûl sıbyan mektebini ıslah ettirip yeni usûle çevirterek cumhuriyeti ilan eden kuşağın yetişmesinde büyük ölçüde etkili olmuştur. Mülkiye, Tıbbiye, Maliye, Hukuk, Ticaret, Mühendislik, Baytar mektepleri de buna ilave edince sonraki kuşaklar üzerindeki etkisi daha netlikle anlaşılabilir. Bütün bu okullar kendi sahalarında ‘batı’yı referans alan birer kültür ve fen eğitim kurumu olmalarının ötesinde "memleketi nasıl kurtaralım?" sorusuna kendince cevap arayıp harekete geçen Jön Türklerin, İttihatçıların ilk nüvelerinin görüldüğü ve serpilip büyüdükleri birer siyasi hareket yuvası olmuştur. Söz konusu okullardan yetişen kimselerin II. Abdülhamit’i yegâne hasım olarak görmeleri ve iktidara geldiklerinde onun kurduğu her şeyi tasfiye etmiş olmaları da şaşırtıcı değildir. Çünkü söz konusu kuşağın reddettiği devasa miras, bütün veçheleri ve cepheleriyle II. Abdülhamit ve icraatı etrafında somutlaştırmak mümkündür. İşte bu kuşağın II. Abdülhamit sonrasını görüp insafa gelen iki mensubu daha sonra nedametlerini şu sözlerle ifade etmişlerdi. Tarihler adını andığı zaman, Sana hak verecek hey Koca Sultan, Bizdik utanmadan iftira atan, Asrın en siyasî Padişahına... Rıza Tevfik Padişahım gelmemişken ya da biz, İşte geldik senden istimdada biz, Öldürürler başlasak feryada biz, Hasret olduk eski istibdada biz… Süleyman Nazif ‘Hasta Adam’ın sağlam kafası Batının ‘hasta adam’ diye isimlendirmeye başladığı Osmanlı Devleti’ni paylaşmasının önündeki son büyük engeldir 34. padişah II. Abdülhamit. Tanzimat Fermanına tuğrasını bastıran ve yeniçeri ocağını kanlı bir operasyonla tarihe gömen II. Mahmut’un torunudur. Babası ise Abdülmecit Han, annesi ise bir Çerkez 53 olan Tir-i Müjgan Sultan’dır. Karadağ ve Sırbistan'da savaş aleyhimize döndüğü, Bosna-Hersek ve Girit'te ayaklanmaların çıktığı ve mali kriz son haddine vardığı günlerde tahta çıktı ve 93 harbi bir felaket gibi ülkenin üstüne çöktü. Rus ordusunu İstanbul önlerine kadar getiren hezimette bir milyondan fazla Müslüman, Balkanlardan İstanbul'a hicret etti. Mütareke isteyen Sultan Abdülhamit, ilk iş olarak o günkü koşularda devamına uygun görmediği Meclis-i Mebusan'ı kapattı (13 Şubat 1878) ve o güne dek bir benzeri daha görülmemiş biçimde yetkileri kendi elinde toplayarak mutlak bir idare tesis etti. Ayastefanos antlaşması ile Osmanlı Devleti Makedonya, Batı Trakya, Kırklareli, Kars, Ardahan ve Batum'u kaybediyordu. Ancak İngiltere ile anlaşan Abdülhamit Han, Kıbrıs'ın idaresini onlara bırakmak şartıyla, yeniden topladığı Berlin Konferansı'nda kaybedilen toprakların bir kısmına sahip oldu. Her ne kadar Osmanlı Devleti’nin bağrına bir hançer gibi sokulmuş olsa da Düyun-u Umumiye’yi akıllıca kullanması sayesinde iki yüz elli iki milyon tutan devlet borçlarını yüz altı milyona indirdi. Yunanlıların Girit'te isyan çıkarıp, Türkler arasında katliamlar yaptırmaya başlamaları üzerine, Yunanistan'a harp ilan etti ve zamanın Alman kurmaylarının altı ayda geçilemez dedikleri Termopil geçidini 24 saatte aşan Osmanlı ordusu, Atina önüne vardı. Yunanistan'ın tamamen Osmanlı eline geçeceğini anlayan Avrupalı devletler, sulha zorladılar ve bunda muvaffak oldular. Bu zafer Osmanlı Devleti’nin son parlak başarılarından biri olarak tarihteki yerini aldı. Makedonya'da örgütlenen İttihat ve Terakki Partisi ileri gelenleri beraberindekilerle ayaklanmaya başladılar. Bu isyanların daha da büyümesinden çekinen Sultan İkinci Abdülhamit, Meşrutiyeti ikinci kez ilan etmesi Osmanlı Devleti için tam anlamıyla son bir viraj oldu. (23 Temmuz 1908). Meşrutiyetin yeniden ilanından sonra çeşitli gruplar arasında çekişmeler ve tartışmalar başlamıştı. Meşrutiyete karşı olanlar avcı taburları ile birleşerek İstanbul'da büyük bir isyan başlattı. Selanik'ten gelen Hareket Ordusu bu isyanı bastırdı. Tarihimize 31 Mart vakası olarak geçen bu olaydan sonra İttihat ve Terakki Partisi daha da güçlendi ve bu olayı bahane ederek Sultan İkinci Abdülhamit’i tahttan indirdi ve Sultan İkinci Abdülhamit'in yerine Sultan V. Mehmet Reşat padişah oldu. Mirasına sahip çıkılsaydı, Ülkemizi ve bölgemizi neler bekliyordu? II. Abdülhamit’in bugün Ortadoğu’nun her an savaşan iki bölgesi hakkındaki ileri görüşlüğü de dikkate değerdir. Kuzey Irak petrollerinin kazanacağı değeri fark eden ve Siyonistlerin Filistin’deki emellerini saltanatı süresince engelleyen II. Abdülhamit; o bölgede edindiği şahsi malları ile daha sonraki kuşakların eline önemli kozlar vermiş ama bu kozlar bir şekilde israf edilmiş ve bir anlamda hâlâ çözülemeyen Ortadoğu sorununun ilk kıvılcımlarının doğmasına da fırsat verilmiştir. Nitekim Filistin topraklarının 7'de 1'i, Musul petrolleri ve yeni sahalardaki sondaj hakları da II. Abdülhamit adına kayıtlıydı. İsviçre Federal Mahkemesi II. Abdülhamit'in Türkiye dışındaki emlakinin varislerine ait olduğuna hükmetti fakat Irak ve Yunanistan, Sultan Hamit'in emlaki üzerinde kendi ülkelerinde dava açılmasını yasakladı. Irak böyle bir dava açmaya kalkışanların vatan haini sayılacaklarına dair bir kanun yayımladı. İsrail sınırları içinde bulunan Yafa'da, mahkeme, Gazze'deki Sultan Hamit adına kayıtlı arazinin varislerine ait olduğuna karar vermesine karşılık bu davanın Filistin'in yedide biri için de emsal teşkil edeceği endişesine kapılan İngiltere, davayı Kudüs'te temyiz mahkemesine getirterek bozdurdu. Bu arada varislere makul bir tazminat karşılığında davalarından vazgeçme yolu da kapalı tutuldu. Lübnan böyle bir tazminata yanaştı, ancak daha sonra vazgeçti. Bir Yahudi tröst de Filistin’deki davalarından vazgeçmeleri karşılığında hanedan üyelerine tazminat teklif etti. Hanedan üyeleri ve onları temsil eden Kanadalı tröst teklifi geri çevirdi. Dava on bir yıl kadar sürdü. Son dava 1945'te Kudüs Temyiz Mahkemesi'nde kaybedildi. İttihat ve Terakki ileri gelenleri tarafından 27 Nisan 1909’da tahttan indirilen Abdülhamit Han, Selanik'e gönderildi. Onun tahttan indirilmesinin üzerinden on yıl geçmeden imparatorluğun dörtte üçü elden gitmişti ve 10 Şubat 1918'de Beylerbeyi Sarayı'nda vefat ederken 600 yıllık Devlet-i Ali de son nefesini vermek üzereydi. Abdülhamit Han'ın naşı Çemberlitaş'ta dedesi Sultan II. Mahmut'un türbesindedir. Alman birliğini kuran Prens Otto von Bismark’ın: "Dünyada yüz gram akıl varsa, bunun doksan gramı Abdülhamit Han'da, beş 54 gramı bende, kalan beş gramı da diğer dünya siyasilerindedir" dediği rivayet olunur.33 Şeyh Şamil’in oğlu Said Şamil’in tesbitleri: “Yahudi bir beladır, Ermenistan ise ikinci İsrail yapılmak istenmektedir!” “…Yahudi bir beladır. Onunla harbe girerseniz, arkasındaki büyük devletlerle savaşırsınız. Haydi, üç beş günde savaş bitti diyelim. Fakat sulh müzakereleri üç sene, beş sene bitmez. Yetmiş bin tane yalan söyler. Her gün yeni bir şart koşar. Uzata uzata karşısındakini o hâle getirir ki, “Allah belâsını versin, ne olacaksa olsun da şu işten kurtulalım yahu!” dedirtir. Müzakerelerinin başında topunu birden reddettiğiniz şartları, kabul etmek zorunda kalırsınız. Müzakereden çekilemezsiniz, ama devam da edemezsiniz. Öyle bir belâdır. “Amerika’ya ne oluyor? Neden bu kadar İsrail’e destek çıkıyor” diyorsunuz. Bunda şaşılacak bir şey yoktur… Amerika Birleşik Devletleri, İsrail’in bir vilâyetidir!.. Geçen asrın baş belası İngiltere, onun emrinde idi; bu asırda da Amerika’yı kendilerine hizmetçi yaptılar… İki asrın arasında başını çektikleri Rusya komünist ihtilâlini unutmayınız. Bunlardan tek, gayri Yahudi olan Gürcü Stalin’in de karısı Yahudi’dir. Karl Marks, ruh hastası bir Yahudi’dir. Hasta ruhlar hayallerini hakikat zanneder, onların üzerine aldatıcı dünyalar kurarlar. Dünyadaki büyük ihtilâllerin ve bu ihtilâllerin çoğunda mühim rol oynayan Masonluğun arkasında Yahudi gücü ve zekâsı vardır. Yahudi, insanlıktan öç alıyor. Kendi ırkından başkasını insan saymadığı, aşağı yaratıklar olarak inandığı için, insanlığı toptan hâkimiyeti altına almak için, inanç, saygı, sevgi, namus, aile ciddiyeti gibi mefhumları yok etmek üzere adım adım ilerliyor. Bu sözlerim, sizlere tuhaf, inanılmaz gelebilir. Bu tabiîdir. Çünkü bizler, bilhassa ehl-i sünnet Müslümanlar, saf insanlarız. Bütün insanlara karşı, Allah’ın kullarıdır diye, bir şefkat ve merhamet besleriz. Böylece kinler, nefretler, asırlar süren şeytanî planlar havsalamıza sığmaz…”34 Siyonist teşkilatı, Hitler devrinde Yahudilere yapılan mezalimi büyüttü; soykırım diye bir balon yaptı. Üfürdü, şişirdi, uçurdu; on, yirmi, elli, yüz misline çıkardı. Binlerce romana, piyese, filme mevzu yaptı. Bütün insanlığa durmadan gösteriyor. Stalin devrinin Müslümanlara yaptıkları zulümlere dair bir film bile yok.” “Stalin devrinde Müslümanlara reva görülen azap ve işkenceler, filme kaydedilseydi, eminim ki seyredenlerin birçoğu âdeta çılgına dönerdi. Zira bu işkenceler, o kadar acı ve o derecede insanlık dışı idi…”35 Ermenistan ikinci İsrail midir? “Aziz dostlarım! Belki beni fazla endişeli bulacaksınız. Bundan yüz sene önce yaşasaydık ve ben size: “Yüz sene sonra Yahudiler Filistin’de bir İsrail devleti kuracaklar.” deseydim; bana gülerdiniz. Belki aklımdan şüphe ederdiniz ve “Yahu, Filistin’e İngiltere İmparatorluğu, Rus Çarlığı girememiş de üç buçuk Yahudi mi, Osmanlı’nın elinden alıp da Filistin’de devlet kuracak!” derdiniz. İşte Yahudi devleti Müslümanların ortasına bir çıban gibi kuruldu. Ortadoğu milletlerine gardiyanlık yapmakla vazifelidir. Koca Amerika, İsrail’in bir vilayeti gibi çalışıyor. Şimdi şu Ermenistan’a bakın. Bu da geleceğin İsrail’idir. Türkiye ile Müslüman Türk dünyası arasına, aradaki yolu kapatmak, alâkayı kesmek için kuruldu, büyütülecek. Keşke ben yanılsam, keşke yalancı çıksam. Yarın Türk diyarları istiklâllerine kavuşunca, sizden yardım umacaklar. Başka kimleri var ki? Şimdiye kadar hep bu ümitle yaşadılar. Stalin’in belalı günlerinde bile gönüllerindeki bu ümit ve arzu ile yaşadılar. Bu imanlarını muhafaza ettiler… Şimdi Hıristiyan dünyası Ermenistan’ı büyütüp kuvvetlendirecek ve onu Türkiye ile Azerbaycan ve diğer Türk dünyası arasına bir set gibi çekecek. Değil onlara yardım edebilmek, ziyaret etmek için bile Ermenilerden vize almak zorunda kalacaksınız…”36 15 Aralık 2007 / Milli Gazete (sh. 246) 35 (sh. 264) 36 (sh. 244- 245) 33 34 55 Filistin halkının önemli kısmının aslı Türk olduğu bir gerçektir. “Filistin halkı hakikaten kahraman bir halktır. Bunlar, Haçlılara karşı cenk eden ve Filistin’i tekrar fetheyleyen kahramanların özbeöz torunlarıdır. Bunların yüzde 80’i Anadolu ve Irak’a gelip yerleşen Selçuk Türkmenleridir. Yüzde 20’si de Selâhaddin-i Eyyûbî’nin davetine icabet eden Kafkasyalılarla Kürtlerdir…” 37 Bu satırlar birer kehaneti ifade eden sözler değil, feraset içerikli bir Müslüman aydının 1960’ların ortasında Hicaz’da serdettiği hakikatlerdir. İslâm coğrafyasını çok iyi bilen, onların dertleriyle dertlenen gerçek bir münevver ve mücahede adamı olan Şeyh Şamil’in oğlu Said Şamil Bey’in ifadeleri, tespitleridir… Said Şamil Bey yetinmemiş ve tarihi hakikatleri bir bir sıralamış… Hakikati haykıran feraset sahibi liderler, aydınlar bugün de var. Ne var ki Türkiye bir uçuruma doğru hızla sürükleniyor. İslâm dünyasının kalbi olması hasebiyle en büyük oyunlar yine Türkiye’de oynanıyor. Diğer taraftan Irak, Filistin, Afganistan, Çeçenistan kalbimize ateş düşürmesi gereken olaylardır. Bu ateşlerle yanmak zorundayız. Aksi takdirde ne İslâm kardeşliğinden, ne de İslâm ahlâkından bahsetmemiz mümkün değildir… 38 31 Mart’tan beri iç düşman arıyoruz Yaşadığımız ülkenin yıllardır başından eksik olmayan ve bin yıl devam edeceği iddia edilen süreçleri karşımıza çıkaran "iç düşman" algısı, İsmet Paşanın bir zamanlar genç subaylara söylediği "kimseye söylemeyin millet bize düşman" sözünde gizlidir. 13 Nisan 1909’da gerçekleşen ve yaşandığı yıllarda kullanılan Rumi Takvime göre isim alan 31 Mart Vakası o tarihte henüz Cumhuriyet ilan edilmemiş olsa bile Türkiye Cumhuriyeti’nin "iç düşman" tanımlamasının miladı olması hasebiyle tekrar tekrar incelenmesi gereken bir tarih olarak sık sık karşımıza çıkar. Hemen her fırsatta şeriatçıların ve ıslahata karşı olanların İstanbul'da bazı askerî birliklerin de katılmasıyla giriştikleri ayaklanma olarak tanımlanan, bir karşı devrim girişimi olarak gösterilen bu olayın mahiyeti kavrandığı zaman iç düşman tanımına kendi vatandaşını dahil eden bir yapının reflekslerini analiz etmemiz mümkün olabilir. Nitekim birkaç satır önce milleti iç düşman olarak tanımladığını belirttiğimiz İsmet İnönü hatıralarında 31 Mart’ın "din ve şeriat adına yapılmış çılgınca bir hareket" olduğunu söylemişti. Ve aradan ne kadar zaman geçerse geçsin, köprünün altından ne denli su akarsa aksın milletin istikametini millete rağmen belirlemek isteyen her kişi ya da kurum İttihat ve Terakki Fırkasının 1909’da benimsediği yöntemi kullanmaya devam etti. Milleti iç düşman sayan millete rağmen, ama millet için ne oyunlar sergilendi! Genelkurmay, ATESE’nin yayımladığı kitaba göre: Arak’a Amerikan müdahalesi Milli Güvenliğimiz açısından tehlikeli örnek oluşturuyordu! Hâkim Albay Dr. Sadi Çaycı tarafından hazırlanan ve sunuş yazısını dönemin ATAŞE Başkanı sonra Hava Kuvvetleri Komutanı olan Orgeneral Cumhur Asparuk'un kaleme aldığı "Silâhlı Kuvvetlerin Kullanılması" adlı kitapta Irak'a yönelik Amerikan bombardımanları eleştirilerek, bu durumun hukuksal temelinin ve gerekçesinin izahının güç olduğu belirtiliyor. Kitapta, ABD'nin gelişmekte olan ülkelere yaptığı müdahaleler değerlendiriliyor. Genelkurmay Başkanlığı Askerî Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı (ATAŞE) tarafından 1995 yılında 95/81 yayın numarasıyla yayımlanan "Silâhlı Kuvvetlerin Kullanılması" adlı kitap, Hâkim Albay Dr. Sadi Çaycı tarafından hazırlanmış. Kitabın sunuş yazısını ise o dönem ATEŞE Başkanlığı görevini yürüten, o günkü Hava Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Cumhur Asparuk yazmış. Birinci Bölüm, "Uluslararası Düzen ve Silâhlı Kuvvet Kullanma" başlığını taşıyor. Bu bölümde. Birleşmiş Milletler Şartı başlığı altında, "Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin Birleşmiş Milletler Şartı'nın VII. veya VIII. bölümü hükümleri çerçevesinde verebileceği yetkiye dayanarak icra edilecek bir zorlama harekâtının icrası amacıyla kuvvet kullanılması söz konusu olabilir" deniliyor. Aynı sayfada yer alan dipnotta ise, "Silahlı kuvvet kullanılmasına ilişkin olarak, Birleşmiş Milletler Şartı'nda yer alan hükümlerin dar kapsamlı 37 (sh. 262) M. Ertuğrul Düzdağ, Üstad Ali Ulvi Kurucu- Hatıralar- 3, Kaynak Yayınları, İzmir Kasım 2007/ Fahri Güven / Milli Gazete 38 56 olması, özellikle ABD gibi süper güçleri rahatsız etmektedir. Bir görüşe göre, bu alanda gerekli reformu gerçekleştirmek üzere, kıta sahanlığı konusunda Başkan Truman'ın yaptığı gibi, ABD tek taraflı bir bildiri yayınlamalı ve kuvvet kullanmaya ilişkin ilke ve kuralları açıklamalıdır" görüşüne yer veriliyor. Aynı sayfada, Müdahale ile ilgili durum ele alınırken, dipnotta, ABD'nin Panama Devlet Başkanı'nı tutuklayarak ABD'ye götürmesi ile ilgili olarak, yazar, " ABD- Panama olayında olduğu şekilde; bir başka ülkede demokrasinin kurulması, o ülke vatandaşının tutuklanarak işgalci ülke yargı organları önüne çıkarılması amacıyla silahlı kuvvet kullanılması, bir başka devletin ülkesinin istilâ edilmesinin savunulması mümkün değildir" diyor. Hukuksal Çerçeve Başlığı altında, "insancıl Müdahale" konusu işleniyor, "İnsancıl Müdahale'nin çok sınırlı durumlarda ve Birleşmiş Milletler veya yetki vermesi halinde bölgesel düzenlemeler eliyle icrası tercih edilmelidir" deniliyor ve Güvenlik Konseyi'nin 688 sayılı kararına dayanılarak Türkiye ve Irak'ta icra edilmekte olan Provide Comfort Harekâtı ele alınarak şunlar belirtiliyor: "Bu harekât, özellikle Kuzey Irak'ta yaşayan Kürt nüfusun güvenliğinin sağlanması düşüncesiyle planlanmıştır. Fikri, ilk olarak, 8 Nisan 1979'da soruna bir çözüm yolu olarak zamanın göreve yeni başlamış ingiliz Başbakanı John Majör ortaya atmıştır. Genel yaklaşım, bölge halkını kendi yaşam bölgelerinde korumaktır. Ancak böyle bir önlem için askeri kuvvet gerekmektedir. Ne var ki Çin Halk Cumhuriyeti'nin muhalefeti nedeniyle BMGK'nden kuvvet kullanılmasına ilişkin bir karar çıkarılabilmesi mümkün görülmeyince, İngiliz Dışişleri Bakanlığı hukukçuları BMGK'nin 688 sayılı kararını yemden yorumlamışlar (!) ve sonuçta, Irak'ın, egemenlik haklarının ihlal edildiğine ilişkin itirazları, kaba bir şekilde engellenerek, BMGK'nin sözü geçen kararının Kuzey Irak'ta bir koruma bölgesi oluşturulmasına yetki verdiği sonucuna varılmıştır" deniliyor. Daha sonra, BMGK'nin 5.4.1991 tarihli ve 688 sayılı kararı özetlenerek, sonuç olarak şu yargıya varılıyor: " Kanaatimizce, BMGK'nin 688 sayılı kararı, Irak'a karşı kuvvet kullanılmasına izin vermemekte, tersine, Irak'ın egemenliğini ve ülke bütünlüğünü, keza ulusal yetki kavramını teyit etmektedir. Oysa icra edilen, zorlama harekât! mahiyetinde bir askeri harekâttır. Irak hükümetinin böyle bir harekâta muvafakati yoktur... Dolayısıyla, Provide Comfort Harekâtı'nın hukuksal temelinin ve gerekçesinin izahı güçtür. Esas önemli olan ise ülkemiz de dahil olmak üzere çeşitli çevrelerde bu harekâtın gelişmekte olan ülkeler açısından tehlikeli bir örnek olay ve yeni bir tatbikatın başlangıcı olarak algılanması veya böyle takdim edilmesi çabalarının sürmekte olmasıdır." Kürt devleti batının siyasi amaçları için Kitabın, Milli Güvenlik Hukuku başlıklı kısmında ise, Körfez Krizi sırasında TBMM'nin 17.1.1991 tarihli 126 sayılı kararı ele alınarak, kararın, "Kuveyt'in Irak tarafından işgaline son verme amacı ile sınırlı" olduğu belirtiliyor ve "Bu kararlar, sınırı belirsiz, bir başka deyimle olaylar zincirinin hangi aşamasına-halkasına kadar geçerli olacağı anlaşılamayacak belirsiz ifadeler içermektedir ve kanaatimizce böyle kararlar sakıncalıdır" değerlendirmesi yapılıyor. Bu paragrafın devamında, Kuzey Irak'ta fiilen bir Kürt Devleti oluşumuna zemin hazırlanmasının, "Batılı ülkelerin hukuksal gereklerden çok, kendi tarihi ve siyasi amaçlarını gerçekleştirmek düşüncesi ile hareket ettiklerini düşündürttüğü" görüşü savunuluyor.39 Esas kavgayı ve olayların perde arkasını kim unutturuyordu? Türkiye'mizde Kendilerini her şeyin üzerinde gören bir avuç şımarık azınlık, hakim oldukları devasa enformasyon imkânlarına rağmen toplum üzerindeki hipnotik güçlerini gittikçe yitiriyorlar. Onlar hep bir ağızdan "yaşasın kral" diye bağırırken, toplumun temamı gerçek yolun reel olanı fark etmek olduğunu anlıyor ve haykırıyor: "Kral çıplak!" Milletimiz son beş-on yıl içerisinde yaşananları en az Ankara'nın yetkili koltuklarında oturan zevat kadar tahlil edebiliyor. Hatta daha da ileri. Çünkü kral gerçekten çıplak... Çok açık ve net olarak fark edilen bir şey var: Türkiye'nin yönetimini Türkiye'ye bırakmak istemiyorlar. Kağıt üzerinde "Bağımsız" diye yazılı olması bir ülkenin bağımsızlığı için yetmiyor. Hatta günümüzdeki "millet" tanımıyla, tek bir bayrak ve tek bir dile sahip olunması bile o ülkenin gerçekten "bağımsız"lığını 39 Derya çağlar 4 Kasım 2001 57 tescile yetmeyebiliyor. Emekli paşa, Muhsin Batur'un bahsettiği "Rövanş"ın boyutlarını kavrayabilmek bugün dünkünden daha kolay. İsmail Cem'in bugün yürürlükte olan ve "başörtüsü serbesttir" diyen yasa çıktığı- zaman sarf ettiği, "Başörtüsü meselesi Türkiye'yi aşar. Bunu Türkiye tek başına çözemez" şeklindeki sözlerini tahlil etmek de... Mesele Türkiye'nin tek başına karar verebilecek bir güce sahip olup olmadığı meselesidir. Gazetemizin yazarlarından Afet Ilgaz Hanımefendi'nin geçen gün yazısının başlığına çıkarttığı "Zavallı, sevgili halkımız..." ifadeleri bütün bu gerçeklerin kavranılışından başka ne olabilir... Olup biten şeyler karşısındaki sabırlı ve mütevekkil yapısına bakıp da yüreğinde "benim sevgili, zavallı milletim" demeyecek kaç vatan evladı bulunabilir? Amerika yokken biz vardık. Adımız Osmanlı'ydı. Belki zaman zaman öteki kültürün devletçikleri de varlık gösterebiliyorlardı ama, esas "Dünya Devleti" tekti: Osmanlı! Kültürümüzün alt edilişi ve gerçek bir "Dünya Devleti" olma vasfımızı yavaş yavaş kaybetmeye başlayışımız 20. asrın başına denk düşer. Kanımıza giren mikrobun adı İttihat ve Terakki'dir. Geçtiğimiz hafta Ankara'da bir sergi açıldı. Türkiye'deki masonların açtığı bu sergide dikkat çeken bir afiş var. Birlikte okuyalım: "İttihat ve Terakki Cemiyeti kuruluşunda İtalyan Birliğini gerçekleştiren. İtalyan Masonluğunun etkisinde, "Özgürlük-Eşitlik- Kardeşlik" ilkelerini kabul ederek istibdata karşı mücadele verdi İttihat ve Terakki özellikle Selanik'te bulunan ve kapitülasyonlar nedeniyle dokunulmazlıkları olan İtalyan, İspanyol ve Fransız localarında toplandılar. Talât Paşa, Cavit Bey, Doktor Nazım, Bahattin Manastırlı, Emûnuel Karaso gibi ünlü ittihatçılar Selanik'te Macedonia Risorta locasının üyesiydi..." Dünya Devleti Osmanlı'ya indirilen ve bir daha iflah olmamasına yol açan ilk büyük darbe Cihan Padişahı Abdulhamit Han'ın hallidir. Masonların kendileri açıklıyor: "...Trakya'dan gelen Hareket Ordusu subaylarının çoğu masondu. İttihat ve Terakki Hükümetleri, dış işlerinde hariciyeci masonlardan yararlandı. Dış ülkelere giden Osmanlı heyetlerini karşılayanların arasında mason localarının GÖREVLİLERİ de bulunuyordu..." Masonluğun sadece demokratik ve laik ülkelerde görüldüğünü iddia eden masonlar Cumhuriyet dönemini anlatırken şunları belirtiyorlar: "Atatürk'ün yakın çalışma arkadaşlarından Şükrü Kaya,,, Hasan Ali Yücel, Mim Kemal Öke, Kâzım Özalp gibi isimler masondu..." Bir de çok önemli yalan kıvırıyorlar: "1935 yılında günün politik şartları nedeni ile masonluk, faaliyetlerini durdurmayı uygun gördü. Bu tarihte Meclis Başkanı Kâzım Özalp, 6 bakan ve 60'tan fazla milletvekili masondu..." Yarısı yalan! Yalan; çünkü mason localarını Mustafa Kemal Atatürk kapattı. Yalan! Çünkü Atatürk'ün huzuruna çıkıp, "Başımıza geçin, meşrık-ı azam’ımız olun" küstahlığına Gazi tarafından verilen cevap ortadadır: "Haydi defolun buradan, cehennem olun gidin Yahudi uşakları!.. Bu gece sabaha kadar Türkiye'deki bütün localarınızı kapatmadığınız takdirde yarın teşkil edeceğim divan-ı harbi örfiye hepinizi verir ve astırırım…” Bütün bunları şunu için hatırlatıyoruz: Yazılı kayıtların ötesinde bir devletin gerçekten "bağımsız" olmasını engelleyen faktörler gizli kalmasın. Kalmasın ki geçmişle bugün arasındaki bağı sağlam kurabilelim. Geçtiğimiz günlerde İstanbul'da önemli bir operasyon başlatıldı. Daha doğrusu devlet, bu operasyonu önemli ve dikkat çekici kılmak için ne gerekiyorsa yaptı. Biz bunu yaparken başkaları da boş durmadı. Mesela İsrail! Türkiye'nin terörle mücadelesinden memnuniyet duyduğunu zannettiğimiz İsrail, 58 operasyonla arasında kurulan bağı hemen yalanlama gereği duydu. Oysa ülkemizin altını toplu mezar hafine çeviren bir terör örgütünün çökertilmesinde katkısı yoksa bile, böyle bilinmesinden hoşlanacağını zannediyorduk. Başka? Operasyonun başlangıcından hemen, iki, üç gün sonra Ankara'da basın toplantısı düzenleyen masonlar adeta güç gösterisi yaptılar. Bir dünya devletinin yıkılışındaki rollerini açıkça ilan ederek... Eskiden belki sadece adı telaffuz ediliyordu ama, bugün Türkiye'nin çetin bir rövanşı göze aldığının ipuçlarını yakalamak mümkün. Devlet bir şeyleri gizli tutmanın gereğine inansa bile, millete ipin ucunu sağlam tuttuğunu göstermek zorunda. Bunu nasıl başaracak? Hiç kuşkusuz, iki medeniyetin amansız bir kavgaya tutuştuğu bir dönemde milletinin değerleriyle barışarak! İşte yozlaşan İttihatçı sivil ve askeri bürokrasiye çarpıcı bir örnek: Eşekçi Ahmed'in oğlu Hüseyin Avni Paşa'nın ahlaksızlığı mide bulandırıyordu Son dönemde Osmanlı Devleti, Paşalarından çektiğini hiçbir şeyden çekmemiştir. Tanzimatçı Paşa olarak bilinen Mustafa Reşid Paşa'dan tutun da Ali Paşa, Fuat Paşa, Said Paşa, Hüseyin Avni Paşa, Mithat Paşa... Bu isimleri çoğaltmak mümkün. Lâkin bunların içinde bir Hüseyin Avni Paşa var ki, sanki devlette kaos ve kargaşa çıkarmakla özel görevli... Tıynetsiz ve haysiyetsiz birisidir. Asalet olmazsa, karakter iğreti bir şekilde oluşmuşsa, ahlâk yoksulu ise, ne yaparsan durum değişmiyor. İşte bunlardan en uç örneği H. Avni Paşa... 1821'de Isparta'da doğar. Babasının adı Eşekçi Ahmed'dir. Babası Eğridir eşrafından Hacımemişoğlu'nun uşağıdır. Eşekçi olması, uşak olması yadsınacak bir durum değildir. Ayıplanacak da bir şey değil. Asıl olan sonrasıdır. Yılmaz Öztuna'nın anlattığına göre, İkinci Mahmud, yeni açtığı Harbiye'de subay yetiştirmek için, Anadolu'da yaşayan eşraf oğullarından birinin askeri öğrenim için İstanbul'a gönderilmesini emreder. Hacımemişoğlu kendi oğlundan ayrılmak istemez. Uşağının oğlu Hüseyin Avni'yi yollar. H. Avni, Eğridir Medresesi'nde okur. On beş yaşında İstanbul'a gider. Er olarak Harbiye sınıfına alınır. Çok hızlı bir yükselişe geçer ve 28 yaşında Harb Akademisinden Kıdemli Yüzbaşı olarak mezun olur. 32 yaşında Binbaşı olur, çok geçmeden Yarbay olarak Şumnu ve Sofya'ya gönderilir. Çatana Meydan Muharebesine katılır. Bir Rus güllesi bindiği atın kellesini koparır. Zafer onun sicilini iyice parlatır. Yükselişini sürdürür. Çeşitli nişanlar alır. Askeri Şûra Reisi, Birinci Ordu Kumandanı ve Milli Savunma Bakanı vekili olur. Ne var ki, -yine Öztuna'nın yerinde tespitiyle- 42 yaşında genç mareşalin bir hareketi, netice bakımından Osmanlı imparatorluğunu acı maceralara sürükleyecek şekilde gelişir. Osmanlı'da "Cuma Selamlığı", Padişahların Cuma günü saraydan çıkıp Cuma namazını kılmak için camiye gidip gelişini simgeleyen bir törendir ve daha çok bir askeri gösteridir. Bu merasim sırasında halk yol boyunca dizilip Padişahı görürler, serenad yaparlar. Çok görkemli ve kalabalık bir merasimdir bu. Padişahın bu törenine Paşalar da katılır ve eşlik eder. İşte H. Avni Paşa da katılır bu törene, hem de bütün nişanları ve apoletleri takılı olduğu halde. Böyle bir tören sırasında H. Avni Paşa büyük bir densizlik yaparak Sultan Abdülaziz'in eşlerinden bir Kadın- Efendiye sözle sarkıntılık eder. Böyle bir şey Osmanlı tarihinde hiç rastlanılmamış ve görülmemiştir... Hadise duyulunca Hüseyin Avni Paşa Birinci Ordu Kumandanlığından alınır, memleketine gönderilir ve 14 ay boyunca görev verilmez, fakat maaşını almaya devam eder. Sonra da Bosna Hersek Eyalet Valiliğine tayın edilir. Bunu diğer yüksek unvanlı görevler takip eder. Tarihçiler olayı aktarır ve genellikle yorumdan imtina ederler. Ne var ki öyle hadiseler vardır ki pes dedirtecek cinstendir. İşte Hüseyin Avni Paşa'nın bu seviyesiz ve karaktersizliği içeren davranışı karşısında Yılmaz Öztuna hem Hüseyin Avni Paşa'yı, ondan daha çok da Sultan Aziz'i sert bir biçimde tenkit eder. 59 Şöyle ki: "... Padişah kadınına böyle muamelede bulunabilen bir adamın, başkalarına neler yapabileceği, hatta yapmakta olduğu düşünülebilir. Garabet Sultan Aziz'de mevcuttur. Çünkü böyle bir adama, cezasını çektiğine kanaat getirdikten sonra, tekrar en yüksek devlet görevlerini emniyet edebilmiştir..." Bir başka ifadeyle Ispartalı Eşekçi Ahmed'in oğlunun yediği herze yanında kâr kalmış, hatta daha ileri giderek Sultan Aziz'in "hal" edilmesi, bir başka ifadeyle padişahlık görevinin sonlandırılmasında birinci derecede rol oynamıştır. Dahası, Beşinci Murad'ın tahta geçirilmesinden sonra Hüseyin Avni Paşa hıncını alamamış, kin ve garaz dolu bir ruh haliyle Sultan Aziz'in ortadan kaldırılması için olmadık girişimlerde bulunmuş, kâh onu zehirletmek istemiş, kâh suikast düzenlemek için adamlar tutmuş ve nihayetinde de sabık padişahı sağ ve sol kolunun damarlarını kestirip katlettirmiş ve bu cinayete de intihar süsü verdirmiştir. Hani derler ya merhametten maraz doğar. İşte bu hadise için oldukça denk düşen bir ifade tarzıdır. Biraz geriye dönersek, Hüseyin Avni Paşa memleketinde 14 ay maaşını tıkır tıkır alıp yaptığı cürüm yanında kâr kalıp, bu da yetmezmiş gibi vali tayin etmekle iş bitmez. Sultan Aziz ileride kendi cellâdı olacak bu Paşayı, Savunma Bakanı olarak Seraskerliğe tayin eder. O da beğenmediği generalleri, yöneticileri İstanbul'dan uzaklaştırır. Çevresine kendi adamlarını tayin eder. Ne var ki Hüseyin Avni Paşa'nın adı tekrar Saray'da ırz ve namus meselesine karışır. Padişahın bu defa cezası sert olur. On bir ay rütbesiz olarak memleketinde oturma cezası verilir. Bu bekleme döneminde Paşa, memleketi Isparta'da boş durmaz ve ilk defa Isparta'ya kumar illetini de sokar. Sultan Aziz cezayı yeterli bulur. Hüseyin Avni Paşa yine Valiliğe tayin edilir. Çok geçmeden Bahriye Nazırı olarak kabineye alınır. Sadaret görevine getirilir. Yabancı devletlerden askeri teçhizat alımlarında büyük rüşvetler, komisyonlar alır. Çok zengin olur. Nihayetinde Osmanlı Devletinin çöküş sürecinde en büyük ihaneti yaparak devletin çökmesini çabuklaştırmış, yalnızca Sultan Aziz'i değil, pek çok devlet adamını zehirleterek, ya da öldürterek varlığını sürdürme cihetine gitmiştir. Sultan Aziz'in katledilmesinin en büyük müsebbibi H. Avni Paşa, yaptığı saltanat darbesinden 17 gün sonra Çerkez Hasan tarafından katledilir. Cenazesi Süleymaniye Camii'nin haziresine defnedilir...40 40 24.05.2008 / Fahri Güven / Milli Gazete 60 B- BALKANLAR VE SORUMLULUKLARIMIZ BALKANLAR VE TARİHİ MİRASIMIZ (1995) 1. Türkiye'nin sorumluluk sahası ve stratejik ilgi alanı artık sadece Edirne'den Van'a değil, bundan böyle "Edirne'den Bihaç'a (Adriyatik kıyısında), Van'dan Kırgızistan'a" olmak zorundadır. Unutulmasın ki, Balkanların tamamına yakını asırlar boyu Osmanlı himayesinde kalmıştır ve hala Batı Trakya, Makedonya, Arnavutluk, Yugoslavya'daki Kosova ve Sancak ve Bosna Hersek'te birçoğu Türk olmak üzere, milyonlarca Müslüman yaşamaktadır. Yıllarca süren toplu soykırımlara ve zorla asimile çalışmalarına rağmen, bu milyonlarca Türk ve Müslüman halk, mescitleriyle, medreseleriyle, kültür ve gelenekleriyle, Osmanlı'nın tabii mirasçıları ve hatta canlı tapuları konumundadır. 2. Bütün bunlar Türkiye'ye tarihi ve tabii haklar ve sorumluluklar yüklemektedir. Türkiye bu şanlı mirasını reddedemez, bunca insanı barbar batılıların insafına terk edemez!.. Bugüne kadar ki ilgisizliği ise, geçmiş yönetimlerin ağır vebali olarak tarihe geçecektir. 3. Bu "Osmanlı faktörü"nü Yunanlı siyaset bilimci Thanos Veremis bile kabul etmekte ve aynen şunları söylemektedir: "Balkanları potansiyel olarak destabilize edecek, bölebilecek faktörlerin başında Osmanlı faktörünün yeniden ortaya çıkışı gelir. Çünkü Osmanlıların çekilişinden sonra Türkiye'nin, Balkanlar'daki Müslüman’lara yönelik ciddi bir ilgisi görülmemiştir. Ancak komünizmin çöküşü ve Doğu Bloku'nun dağılmasıyla Türkiye bölgeye olan ilgisini yeniden gündeme getirmiştir. Bulgar, Sırp, Hırvat ve Arnavut gibi farklı etnik kökenlere mensup 6 milyon Balkan Müslümanı Karadeniz'den Adriyatik'e uzanan coğrafi bir kuşak meydana getirmektedir.41 4. Bu haliyle Karadeniz-Adriyatik arasında tabii bir kuşak oluşturan Müslüman’lar, Yunanistan'la Sırbistan arasında kurtulmaya çalışan "Ortodoks" birliğine fırsat vermeyen stratejik bir duvar konumundadır. 5. Öyle ise Türkiye Balkanlara el atmak ve sahip çıkmak zorundadır. Bu durum “yayılmacı ve saldırgan bir politika izleyelim” şeklinde algılanmamalıdır. Ancak bugünkü harita ve sınırların da sun'i olduğu ve zoraki koyulduğu da unutulmamalıdır. Ve hele şimdiki sınırların asla değişmez olduğu da sanılmamalıdır. Zira daha 1912'lerde yani 80 sene kadar önce bütün Balkanlar Osmanlı'nın sınırları içinde bulunmaktaydı. Bu son 80 yılda ise, I. ve II. Dünya Savaşları ve nihayet Sovyetlerin dağılmasıyla yine sınırların tam 3 sefer değiştiği göz önünde tutulmalıdır. Ve tabi sınırların değişmesi büyük savaşlar ve önemli sarsıntılar sonucu ortaya çıkmaktadır. Bugünkü Balkanlar ise, zaten fıkır fıkır kaynamakta ve her an büyük çatışmalara gebe bulunmaktadır. İşte böyle bir durumda Türkiye'ye de müdahale hakkı doğacağından, her an hazırlıklı ve programlı olmak durumundadır. Öyle ise Türkiye daha şimdiden şu stratejileri uygulamaya koymalıdır: a) Balkan Barış Oto Yolu: Edirne'den Makedonya'ya (Filipe'den geçip Üsküp'e) uğrayacak bir Balkan Barış Oto Yolu hayati bir önem taşımaktadır. Rahmetli Özal döneminde gündeme getirilen, ama maalesef bir türlü hayata geçirilmeyen bu oto-yol projesinin en büyük engeli, "Bulgaristan vizesi" olarak görülmektedir. Ancak Bulgaristan'ın Yunanistan ve Sırbistan'la olan ciddi problemleri ve rekabetleri kullanarak, bu ülkeyle olumlu ilişkiler geliştirmek ve bu proje için desteğini elde etmek mümkündür. Bu oto-yol sayesinde Balkan Müslüman’larıyla her türlü diyalog ve dayanışma hızlanacak ve Osmanlı ruhu yeniden canlanacaktır. Bundan ise barış ve bereket doğacaktır. b) Oto-yol projesiyle birlikte bu "Yeşil Kuşak"taki ülkelerle siyasi, ticari ve askeri ittifaklar kurulmalı ve 41 Balkan Security After The Cold War. The American Universtıy Press: 1994 sh 131-132 61 geliştirilme imkânları aranmalıdır. c) Türkiye'den bu bölgelere Türkçe, Arnavutça, Sırpça, Hırvatça yayın yapacak radyo ve TV. kanalları kurulmalı, bu insanlarımızın Anavatanlarıyla ilgi ve irtibatları sağlanmalı ve devamlı kılınmalıdır. d) Bosna-Hersek'e özellikle ve ciddiyetle el atılmalı ve bu maksatla Sırplara karşı Hırvat dostluğu sağlanmalı ve hatta bu konuda Almanlarla işbirliği yapılmalıdır. e) Bosna-Hersek ordusunun eğitimi ve güçlendirilmesi için Türkiye bizzat devreye girmeli ve bunu başka ülkelere bırakmamalıdır. f) Bilge Kral İzzet Begoviç'e sahip çıkmalı, dış güçler tarafından kışkırtılan münafık ve satılık rakiplerine karşı yalnız bırakılmamalıdır. g) Bosna-Hersek'in kalkınmasına fiilen katkıda bulunmalı ve ortak yatırımları hızlandırmalıdır. h) Kosovalı Müslüman’lara özellikle sahip çıkılmalı, bunlar Sırpların ve Batılıların insafına bırakılmamalı ve Arnavutluk ve Makedonya ile her türlü yakın ilişkiler artırılmalıdır. Sırpların, Bosna’dan sonra Kosova’ya yöneleceği asla unutulmamalıdır. 62 BULGAR ZULMÜNÜN DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ (1984) Asya'da ve Avrupa'da özellikle, Rusya'da ve Balkanlarda, zalim yönetimlerin insafına terk edilen Müslüman Türklere, hatta Avrupa'daki Türk işçilerine, yıllardır reva görülen "uygarca" hakaret ve hıyanetlerin bu kez "Bulgar"caya dönüşmesinin arkasında Haçlı zihniyetinin parmağını aramak, Siyonizmin sağ ve sol kolu gibi hareket eden ABD ve Sovyet yönetiminin (halkının değil) ortak kararı ve kışkırtması olduğuna inanmak, sadece tahmin ve tespitlerimizin ve tarihi gerçeklerin değil, aynı zamanda Kur'an'ın da gereğidir. "İnsanlar içinde Müslüman’lara en şiddetli ve tehlikeli düşman olarak başta siyonist Yahudileri (sonra da komünist ve mason) müşrikleri bulursun"42 ayeti bunu göstermektedir. Ve Bulgar oyununun görünen ve sanılandan çok farklı ve büyük boyutlu olduğu anlaşılmaktadır. Kanaatimize göre Bulgaristan'a arka verip teşvik edenler, bu vesile ile Türkiye'yi de tahrik ederek bir savaşa sürüklemek istiyorlar. Böylece hem İslam alemine lider ve motor olabilecek bir potansiyel gücü ve özellikle gelişen İslami şuuru köreltmek ve tüketmek hesaplarını yapıyorlar. Bununla, "köle teslimiyetinden" çıkarak "cariye cesaretine" kalkışan, dışardan güdümlü yönetimlerin başına her türlü belaların açılacağı da fiilen gösterilmiş ve hizaya getirilmiş olacak. Bu olayda, Jivkov'un yıllardır asimilasyona (Bulgarlaştırmaya) çalıştığı halde bir türlü başarılı olamadığı Müslüman Türkleri, "devrim ve düzen" aleyhine tehlike oluşturacak bir "statik güç" görmesinin de etkisi büyüktür. Süper şeytanların, Jivkov'un, “Türkleri dağıtıp bu korkulu hayallerden kurtulmak” hevesini devamlı körükledikleri anlaşılmaktadır. Düşmanlarımızın, sayıları yüz binleri bulacak bu yeni göçlerle, zaten zor durumda olan Türk ekonomisini bir çıkmaza sokmak istedikleri de muhakkaktır. Resmi kayıtlara göre şu anda iki milyona yakın insanımız işsiz, sahipsiz ve çaresiz dolaşmaktadır. Bunların evli ve iki çocuklu oldukları da hesaba katılırsa on milyona yakın büyük bir kesim fakirlik ve geçim sıkıntısı içinde kıvranmaktadır. Yapılan hesaplara göre bir insana iş ve çalışma alanı hazırlayacak bir yatırımın maliyeti 100 milyonu geçmektedir. Yani Türkiye'nin mevcut iki milyon işsizine iş sahası hazırlayabilmek için bugün 200 trilyonluk yatırıma acil ihtiyaç varken ve kendi vatandaşına bile insanca yaşabilecek asgari hayat ve geçim şartlarını hazırlayamamışken, kalkıp yüz binlerce göçmeni kabullenmesi ekonomik düzenini iyice sarsacaktır. Kalkınmış ve gelişmiş bir Türkiye görmek istemeyen batılılar, sadece bu netice için bile olsa Bulgaristan meselesine sevinmektedirler. "Biz Bulgaristan'daki iki milyon soydaşımızın hepsini kabul etmeye hazırız. O zaman nüfusumuz daha da artacak ve önümüzdeki yıllar 70 milyona ulaşacaktır" mantığını da devlet ciddiyetiyle bağdaştıramıyoruz. Bu mantıkla Kıbrıslı Türkleri de Anavatana taşıyıp Kıbrıs sorunundan kurtulabilirsiniz!.. Hatta Batı Trakya'daki soydaşlarımızı, Kırım, Misket ve Rusya'daki diğer Türkleri yurdumuza getirip, şöyle 200 milyonluk dev bir Türkiye hayalini gerçekleştirebilirsiniz!.. Ciddiyet beyler ciddiyet!.. Siz, yurdundan, yuvasından, ailesinden, malından, mülkünden sökülüp koparılan ve eline bir bavul tutuşturulup sınır dışarı atılan insanların gasp edilen haklarına ve çiğnenen haysiyetlerine sahip çıkamıyorsanız, onların eline bir kaşık çorba ve bir dilim ekmek tutuşturmayı da bir marifet saymayınız. Üstelik yıllar önce Türkiye'ye gelmiş Bulgar göçmenleri incelendiğinde, kendi aralarında hala Bulgarca konuştukları, etnik bir azınlık psikolojisi içinde davrandıkları, gençlerin Batı kültür ve modasına son derece düşkün oldukları ve özellikle Batı yanlısı partileri destekleyip, dejenerasyonu son derece benimsedikleri görülecektir. Yoksa tam yozlaşmış ve Avrupalılaşmış bazı insanlarla, bir türlü ıslah edemedikleri biz Türkleri gericilikten kurtarmayı mı düşünüyorlar?!.. Ayrıca kulağımıza gelen söylentiler doğru ise, bu göçmenlerin ileride Güney Doğuda GAP'ın en verimli bölgelerinde iskân edilmeleri düşünülüyormuş. Böyle bir durum, yıllardır en iptidai şartlarda yaşam savaşı veren Doğulu vatandaşlarımızın Devlete karşı güven duygularını sarsacak, PKK hıyanet şebekesinin eline istismara müsait bir koz daha verilmiş olacaktır." Bizler Kürt olduğumuz için toprağa ve refaha layık 42 Maide 82 63 görülmüyoruz. Ta Avrupalardan insanlar getirilip öz topraklarımıza sahip yapılıyor" gibi çok etkili ve menfi propagandalara zemin hazırlanacaktır. Bizce bu insanların Kıbrıs'a yerleştirilmeleri, hem Kıbrıs, hem de Türkiye için en uygun seçenektir. Bulgar mezalimi karşısında muhalefetin tavrına da şaşırdık doğrusu. Zafer mi hezimet mi olduğu henüz açıklık kazanmamış olan meşhur Lozan Barış Antlaşmasıyla haklarının teminat altına alınması nedense hiç düşünülmemiş (babasının oğlu sayın İnönü'ye sormak lazım, belki hikmetini bilir) daha sonraları da asla sahip çıkılmamış olan Bulgaristan'daki Müslüman Türklerin bugünkü durumlarını ve dramlarını, iç politikada siyasi istismar aracı yapan sahte kahramanların tutumlarına hayret etmemek elde değil. Örneğin sık sık şapkasını alıp kaçtığı devr-i hükümetlerinde Başbakan sıfatıyla Bulgaristan’ı ziyaret edip Jivkov'la kucaklaşan ve kadeh tokuşturan ve “bu ülkede yaşayanlar Türkiye'yi ilgilendirmez. Bu sizin iç sorununuzdur" diyebilen ve de pahalı ama kaliteli Bulgar elektriğini satın alıp, memleketi karanlıktan kurtaran (!) sayın Bay Demirel, şimdi Bulgar zulmünü protesto ederken ne kadar coşkulu!.. Halbuki yine kendileri Başbakan iken 1967 yılında Kıbrıs Türklerine karşı girişilen Rum katliamında, aynı gayret ve cesareti göstermesini ne kadar beklemiştik... Hele hele sayın Denktaş'ın bu göçmenlerin Kıbrıs'a yerleştirilmeleri gibi çok makul ve münasip teklifini şiddetle eleştiren Demirel'in, kimlere ve hangi mesajları verdiğini çok iyi biliyoruz... Acıma duygularımızı kabartmak, milli his ve heyecanlarımızı coşturmak için gösterilen "Belene" dizisine gelince... Biz bu filmin daha beterini Türkiye'de yaşadık beyler, hala da yaşıyoruz. Batılılaşmak adına, en mukaddes değerlerimiz devrilmedi mi? Medreseler yıkılıp müzeye mi çevrilmedi? Binlerce Müslüman sırf yozlaşmaya karşı çıktığı için darağacına mı çekilmedi? Arap'çadır diyerek sadece, adımız değil hatta Ezanımız mı değiştirilmedi?.. Ve hala zikir ve sohbet için toplandıkları için Müslüman’lar hapishanelere mi tıkılmıyor? Başörtüsü taktı diye kızlarımız okullardan, hanımlarımız işinden mi atılmıyor? Namaz kıldı diye gençler askeri okullardan mı sürülmüyor? İmam-Hatip mezunu diye niceleri imtihan kapılarından mı kovulmuyor? Kız öğrencilere ayrı otobüs çıkarıldı diye yerli yamyamlar, basınıyla, sivil kuruluşlarıyla tamtam danslarını mı başlatmıyorlar? 163'ten ve 312’den nice Müslüman zindanlarda mı çürümüyor? Velhasıl siz onu başkalarına gösterin, biz Belene'yi çok iyi biliriz beyler!... 64 BOSNA-HERSEK MÜSLÜMAN’LARINA SAHİP ÇIKALIM (1991) Bosna-Hersek'te korkunç bir Müslüman katliamının hazırlığı yapılmaktadır. Günlerdir hatta haftalardır Bosna-Hersek'te, Müslüman’ların çoğunlukta olduğu şehir ve kasabalar, kendilerine federal ordu süsü veren Sırp askerlerince askeri ve ekonomik kuşatma altında bulunmaktadır. Hatta bu bölgelerdeki Yunan, Alman ve Yahudi asıllıların savaş uçaklarıyla başka yerlere, özellikle Belgrad'a taşınması Müslüman Boşnaklara karşı bir soykırım hazırlığına işaret sayılmaktadır. Zaten Üsküp Radyosu'nda konuşturulan bir Sırp militanı, “iç savaş sırasında Bosna'daki erkekleri çırılçıplak soyduklarını sünnetli gördüklerini Müslüman oldukları için kurşuna dizdiklerini” açıklamıştır. Aynı radyoda konuşan Yugoslav İslam Birliği Başkanı Hacı Yakup Efendi ise Sırpların ve federal ordu askerlerinin Foça'ya yaptıkları saldırı sırasında Müslüman’ların çoğunu katlettiklerini ve Balkanlarda ayakta kalan en önemli Osmanlı eserlerinden Alaca Camiinin de bombalandığını ve büyük kısmının yıkıldığını söylemiştir. Sırp militanlarının ve yine Sırp olan federal birliklerinin Yunanistan ve İsrail'den büyük ölçüde destek ve teşvik gördükleri haber verilmektedir. Müslüman Boşnak komutanı Murat Şabannoviç ise emrindeki birliklerle Vizegrad Barajı'nı ele geçirip mayınlamış ve Sırpların Bosna'yı terk etmemesi durumunda barajı uçuracağı tehdidinde bulunmuştur. İngiliz The Guardian Gazetesi, Bosna-Hersek'in şu anda müthiş bir sefalet ve sahipsizlik içinde bulunduğunu ve çok acil yardıma ihtiyaç duyduğunu yazmaktadır. Ama ne Avrupa Topluluğu, ne Birleşmiş Milletler ve nede Türkiye, Bosna-Hersek Cumhurbaşkanı Ali İzzet Begoviç'in yardım çağrılarına ciddi bir cevap vermemişlerdir. Bosna-Hersek'te ve başkent Saray Bosna'da Müslüman Boşnakların hayatları, vatanları, namusları ve malları büyük bir tehdit ve tehlike altındadır. 4.5 milyon nüfuslu Bosna-Hersek'in yarıya yakını yani 2 milyonu Müslüman, 1.5 milyonu Sırp ve 1 milyon kadarı da Hırvatlardan oluşmaktadır. Müslüman ve Milli Görüşçü olan Ali İzzet Begoviç bu göreve seçildiği Kasım 1990'dan bu yana, asla ırk ayrımı gözetmeden ülke insanlarına adalet ve saadet getirmeye çalışmıştır. Ancak Yugoslavya'da iç savaşın başlamasından ve ülkenin parçalanmasından sonra, buradaki Müslüman varlığını içine sindiremeyen dış güçler ve Sırp vahşileri, yıllarca birlikte barış içinde yaşadıkları insanları arkadan vurmaya başlamışlardır. Bosna-Hersek'in bağımsızlık kararı Avrupa ve Türkiye tarafından tanınmış olmasına rağmen, gereken siyasi ve ekonomik yardım hala yapılmamakta, Begoviç'in katliamları önlemek üzere istediği Barış Gücü teklifi maalesef dikkate alınmamaktadır. Biz, Bosna-Hersekteki Müslüman kardeşlerimize yönelik bu korkunç tahrip ve tehditlere böylesine bigâne kalamayız. Türkiye her türlü siyasi imkânlarını kullanarak, hatta bazı kozları zorlayarak, BosnaHersek'in imdadına koşmak durumundadır. Bizim bu insanlara karşı tarihi, dini ve ahlâki sorumluluklarımız vardır. 1463 yılında Sultan Fatih'in Osmanlı ülkesine katmasıyla yöre halkının İslamla tanıştığı Bosna-Hersek, 400 yıldan fazla Osmanlı-İslam Devleti'nin bir parçası olarak kalmış ve bizimle beraber huzur ve emniyet içinde yaşamıştır. Yugoslavya'nın en önemli ve gelişmiş bir endüstri merkezi olan Bosna-Hersek Cumhuriyeti'nin varlığının ve bağımsızlığının devamı, ülkemizin ve İslam aleminin geleceği açısından da çok önemlidir. Bu stratejik önemi çok iyi bilen Batılılar, siyonist Yahudilerin de kışkırttığı Haçlılık damarıyla Bosna-Hersek'i yıkmak ve Müslüman’ları dağıtmak istemektedirler. 2. Dünya Savaşı sırasında Foça ve Dirina nehri civarında yapılan ve 200 binden fazla Müslümanın öldürülmesine yol açan alçakça katliamının bir benzeri daha yaşanmadan önce, gerekli girişimlerde bulunmak ve Bosna-Hersek'e sahip çıkmak zorundayız. İyi ama kim sahip çıkacak? Bu masonlar mı? 65 Amerikan kuklaları mı? İsrail uşakları mı? Azerbaycan'ı, Karabağ'ı düşündükçe... Cezayir'i, Libya'yı göz önüne getirdikçe... Güneydoğuyu, Ortadoğu'yu hatırımızdan geçirdikçe... Ve şimdi Bosna-Hersek'ten katliam haberleri geldikçe... Milli Görüş iktidarına ne denli ihtiyaç duyulduğunu daha iyi anlıyor ve bunu bir an evvel gerçekleştirmek için yeteri kadar gayret göstermediğimiz için kendimi suçluyorum... Çünkü ağıt yakmakla ve düşmanları ve şeytanları suçlamakla bir yere varılamayacağını biliyorum. Karanlığa küfretmek yerine bir mum yakmak gerektiğine inanıyorum. Zira karanlık, aydınlığın yokluğundandır. Batılın at oynatması, meydanda Hakk'ın boşluğundandır. Zulmün saldırganlığı, adaletin suskunluğundandır! Ve tek çare Milli Görüş'ün iktidar olmasındadır. İşte bu mutlu neticeyi hazırlayacak olan hizmetler insana CİHAT sevabı kazandıracaktır.Yani,Atatürk’ün:’’Yurtta sulh,cihanda sulh’’ilkesi ve hedefine ancak bu gayretle ulaşılacaktır. Bu neticeyi doğurmayacak, hatta doğmasına engel olacak söz ve gayretler ise, sadece kuru bir edebiyattır ve avare kasnaktır!.. 66 ARNAVUTLAR'I VE KOSOVA'YI YANLIZ BIRAKMAYALIM (1991) Arnavutluk Avrupa'nın Akdeniz'e uzanan Balkan Yarımadası'nda bulunan, Kuzeyinde ve Doğusunda Yugoslavya, Güneyinde Yunanistan ve Batısında Adriyatik Deniziyle çevrili yaklaşık 29 bin km 2 büyüklüğünde bir İslam ülkesidir. 2 milyon kadar nüfusunun büyük çoğunluğu Müslüman’dır. Yunanistan sınır bölgesinde bir miktar Ortodoks, Yugoslavya'ya yakın Kuzey Bölgesi'nde ise az sayıda Katolik bulunur. Başkent Tiran 160 bin nüfuslu, diğer önemli şehirleri Rdaç, İşkodra, Avlonya ve Görüce ise 50 bin nüfuslu yerleşim merkezleridir. Arnavutlar 1389 Kosova Savaşı'nda Sırpların yanında Osmanlı'ya karşı savaştılar ve ilk defa Müslüman’larla karşılaşıp İslam'la tanıştılar. Bundan sonra Arnavut Beyleri Osmanlı Padişahı'na tabi olmayı ve vergi ödemeyi kabul ettiler. Yıldırım Beyazıt devrinde Osmanlılar ülkeye tamamen hakim oldular. 1394'ten sonra Anadolu'dan gönderilen Saruhanlı Türkmenler, Arnavutluğun değişik bölgelerine yerleştirildi. Osmanlıların adaletini ve İslam'ın hakkaniyetini gören Arnavutlar, zamanla bütünüyle Müslüman oldular. Asırlarca Osmanlı himayesinde huzur ve emniyet yaşayan Arnavutlukta Siyonist ve Haçlı mihrakların tahrikiyle 2. Meşrutiyet'in ilanından (1908) sonra isyan ve bağımsızlık hareketleri başladı. Arkadan Balkan Harbi, Türkiye Yunan ve Bulgar'la boğuşurken, Osmanlı Meclisi'nde Arnavut Milletvekili olan İsmail Kemal Vlora, İstanbul'dan Draç'a geçerek bağımsızlığını ilan etti. (1912) ve Arnavutluk 19 Aralık 1920'de Birleşmiş Milletlere üye kabul edildi. 1939'da faşist güçler yönetimi ele geçirdi. Bundan yararlanan İtalyan'lar 28 Ekim 1940'ta Yunanistan'a saldırırken, Arnavutluğu bir üs olarak kullandılar. Ancak bu yabancı işgaline karşı milli hareket başlatan Enver Hoca, savaş sonunda İtalyanlar çekilince ülkenin tek hakimi oldu ve Arnavutluğu komünist bir rejimin altına soktu. (1958) Enver Hoca tam bir diktatörlük ve dinsizlik rejimi kurdu. Daha sonra Moskova ile arası bozulan Enver Hoca, Çin'e yaklaştı. Nihayet Enver Hoca'nın ölmesi ve sonunda Sovyetlerin dağılması ve komünizmin yıkılması ile Arnavutluk halkı da yeniden dirilmeye, özüne dönmeye ve İslami hareketler gelişmeye başladı. Halkı Müslüman olan ve Osmanlı'nın Avrupa'daki kalesi ve kalıntısı sayılan ve Balkanlarda, çok stratejik bir konumda bulunan Arnavutluk, Türkiye'nin tarihi ve tabi” müttefiki durumundadır. Bosna-Hersek ve Arnavutluk, Avrupa'daki varlığımızı ve hesaplarımızı savunmada çok doğal ve değerli iki dost ülke olduğu halde, ne yazıktır ki gaflet ve dalalet içindeki iktidarların ilgisizliği ve beceriksizliği yüzünden elimizden çıkmak üzeredir. Bu gidişle korkarım, Azerbaycan'ın akıbeti Arnavutluğun da başına gelecektir. Türkiye'yi çok seven, sayan ve sadık bir dostumuz olan bugünkü Arnavutluk Cumhurbaşkanı Sali Berişa, tıpkı Ebulfeyz Elçibey gibi komünistlerce devrilmek üzeredir. Ve Yunanistan Pasok Lideri Andreas Papandreu ile Arnavutluk eski komünist lideri ve Yunan kökenli Fatos Nano şu anda Atina'da ortak projeler üretmektedir. Yunanistan, zaten ekonomik sıkıntılar içinde kıvranan Arnavutluğa büyük paralar harcayarak Sali Berişya'ya karşı eski komünist çevreleri satın almakta ve yönlendirmektedir. Yunan Eximbank'ı faizini kendi ödemek şartıyla Arnavutluğa 40 yıl vadeli kredi açtığı söyleniyor. Ve bütün bunları da Arnavutluğu Türkiye'den koparmak ve oradaki İslami dirilişi boğmak için yapıyor... Türkiye maalesef Sali Berişa'yı yalnız bırakmış, hatta Demirel söz vermesine rağmen 50 milyon dolarlık krediden tek kuruş bile göndermemiştir... Sadece Aila zamanında %75 faizle 15 milyon dolarlık bir kredi açmış, onu da yüksek faizleri ödemeyince kesmiş bulunuyor. Arnavutluk'ta Sali Berişa'nın düşmesi ve yönetimin Yunan güdümündeki eski komünistlerin eline geçmesi halinde Arnavutluk, Makedonya ve Kosova bütünüyle Yunan-Sırp kontrolüne geçecek ve 67 Balkanlardaki milli menfaatlerimiz ve tarihi mesuliyetlerimiz tehlikeye girecek, bölgede söz hakkımız ve manevra şansımız elimizden gidecektir. Bu durum Avrupa'ya açılan nefes borularının kesilmesi demektir. Sormak lazım, acaba mevcut hükümetin ve yetkililerin ciddi ve milli bir Balkan politikası ve özellikle Arnavutluk projesi var mıdır? Yoksa Azerbaycan gibi, Arnavutluğu da "İsrail, AB ve ABD’nin rızasını kazanma" aşkına ve de Yunanistan'la dostluk hatırına feda etmeye hazır mıdır? Umarız Arnavutluk ikinci Azerbaycan olmaz!.. Kafkasya'daki hıyanet kokan gaflet, Balkanlarda da tekrarlanmaz!... 68 BALKANLAR KAN AĞLARKEN SOMALİ'DE NE ARIYORUZ? (1992) Amerika, resmen değilse bile fiilen Somali'yi işgale başladı. Bunun gerekçesinin de "açlıktan ölen Somali halkına gönderilen yardımların, kabile savaşçıları tarafından yağmalanmasını önlemek" olduğu vurgulandı. Aslında bu iddia tamamen bir kılıf ve yalandır. Çünkü Somali'deki hükümeti, askeri bir darbe ile deviren ve oradaki kabile kavgaların körükleyen ve bu gerillalara devamlı silah veren zaten Amerika ve Batıdır. Hem madem Amerika bu çıkarmayı "insancıl" amaçlarla yapıyorsa, niçin yıllardır açlık ve sefalet içinde kıvranan Etopya, Nijerya ve Angola'daki insanlara ulaşmak istemiyor?.. Ve hele bu Amerika ve Batı, bu kadar merhametliler de, Bosna-Hersek'deki vahşet ve cinayetleri önlemek üzere niçin hiçbir ciddi gayret göstermiyorlar, hatta engelliyorlar?.. Amerika'nın ve Batılı ülkelerin ve onların arkasındaki Siyonizm'in Somali işgalindeki gerçek amaçları şunlardır: 1. Önce, özellikle "işgal" diyorum... Çünkü aslında bin kadar deniz piyadesinin bile Somali başkenti Mogadişu'yu rahatlıkla ele geçirip denetimi sağlayabileceklerine göre, oraya 30 bin Amerikan askerinin ve de 7 bin diğer müttefiklerin olmak üzere 40 bine yakın bir ordunun gönderilmesi "işgal"den başka bir kelime ile izah edilemez. 2. Somali, Kızıldeniz’in Hint Okyanusu'na açıldığı boğazın civarında “Afrika Boynuzu” denen çok stratejik bir bölgededir. Amerika ve yandaşları Somali'ye, “İslam alemine karşı bir üs olarak kullanmak” üzere yerleşeceklerdir. Körfez Savaşı'nda da, burayı yine üs olarak kullanmışlardı. Çünkü daha şimdiden ABD başkanı Clinton "Amerikan askerleri çekildikten sonra bölgede bırakılacak az sayıdaki BM askerlerinin gerillalara karşı koyamayacağı ve güvenliği sağlayamayacağı" endişesini taşıdığını ve bu nedenle ABD askerlerinin çok daha uzun bir müddet Somali'de kalabileceğini söylemiştir. İslam alemindeki diriliş hareketlerini ve İsrail aleyhine gelişecek girişimleri devamlı kontrol altında tutmak ve hızlı müdahale imkânı bulmak için, Somali'ye yerleşecekleri açıktır. 3. Somali'ye ve Afrika'ya Hıristiyanlığı yerleştirmek ve böylece Kıtayı daha rahat sömürmek ve zencilere hoş görünmek için de, bu operasyona lüzum görülmüştür. 4. Bosna-Hersek katliamını unutturmak ve Müslüman’ların güya gönlünü almak ve avutmak için de, Amerika Somali çıkarmasıyla yine bir sahte şefkât rolünü oynamaktadır. "Bak Somali Halkı Müslüman olmasına rağmen Amerika onların açlıktan ölmesine dayanamadı..." imajını vermek istemektedir. 5. Somali'deki çok zengin "uranyum" yataklarını ve diğer önemli yeraltı zenginlik kaynaklarını sömürmek için bölgeye yerleşmeyi planlanmıştır. 6. Amerika'nın Somali işgali ile gerçekleştirmek istediği önemli hedeflerinden birisi de, Sudan'ı karıştırmak ve oradaki İslami gelişmeleri bastırmaktır. Zira Cafer Numeyr'i döneminde tamamen Amerika'nın güdümünde olan ve ABD'nin pek çok yatırım ve yardımları bulunan Sudan'ın, daha sonra Müslüman’ların kontrolüne geçmesini Amerika hala hazmedememiştir. Özellikle Somali sınırlarında ve Güney Sudan'da bulunan Hıristiyan'ları kullanarak ve kışkırtarak Sudan'ı İslamcılardan kurtarma operasyonu için, Somali bir sıçrama tahtası olacaktır. Bütün bu gerçekler ortada dururken, sözde Sosyalist SHP ortaklı Demirel iktidarının Amerika'nın gönüllü avukatlığını üstlenmesi, Milletimizin ve Meclisimizin bu şeytani amaçlara alet edilmesi, gafletten de öte bir vaziyettir. Çünkü Amerika, yarın "Türk askerinin işgalinden kurtarmak üzere Kıbrıs'a insani amaçlarla çıkarma yaparsa" şaşmayınız... Hatta Güneydoğudaki "iç savaşı ve Kürt-Türk kavgasını" bastırmak ve bölgeyi huzura kavuşturmak" bahanesiyle Türkiye'ye askeri müdahalede bulunursa ne yapacaksınız? Zaten bu maksatla çekiç Güç hala ülkemizde değil midir? 69 Daha önce Bosna-Hersek'e yapılan yardımların ulaşım ve dağıtımının sağlanması maksadıyla gönderilen BM Gücü'ne, Türkiye'nin asker verme teklifi bile reddedilmemiş midir? Gerekçe olarak da "Türkler Müslüman’dır, Boşnaklardan yana çıkar, tarafsız davranamaz" denilmemiş midir? Evet, evet! Amerika'nın Somali'yi işgal planlarına Türkiye alet edilmiştir. Ve bu zehir, “Bosna-Hersek'e de asker” şerbetine katılarak içirilmiştir. Yazıklar olsun!.. Somali'deki işgal kuvvetlerine bir Türk Genaralinin (Çevik Bir'in) atanması ayrı bir hıyanet tuzağıdır. Çünkü, Amerika'nın özellikle Türkiye'yi ilgilendiren her kararında mutlaka bir art niyet ve şeytaniyet aranmalıdır. Somali'ye, sözde insani amaçlarla yapılan askeri çıkarmanın, aslında orayı işgale ve sömürüye yönelik bir operasyon olduğu yolundaki ifade ve ikazlarımız daha bir ay geçmeden doğru çıktı... Şimdi Somali'deki çok Uluslu Barış Gücü'ne bir Türk Generali'nin atanması olayı da, ülkemize pek çok zararlar verecek ve prestij kaybettirecek sinsi bir senaryodur. Daha önce, sadece mazlum ve Müslüman Bosna-Hersek Halkı'na gidecek silah ve gıda yardımını önlemeye yönelik Adriyatik Deniz Ambargosu Filosunun başına bir Türk subayı getirmekle de, yaptıkları vahşet ve cinayete bizi alet etmişlerdi. Bu sefer, Amerika Somali'deki işgal ordularının başına bir Türk Generali getirmekle şu şeytanlıkları planlamıştır: 1. Kendileri Somali'nin maden ocaklarının, petrol kuyularının ve zengin uranyum yataklarının başına kondular. Müslüman Somali halkının, bu işgal ve sömürüye karşı direnişini kırmak üzere bir Türk Generali görevlendirmekle, kaymağını kendileri yiyecek, kahrını bize çektirecekler demektir. 2. Milli menfaatlerini savunmak isteyen Somali Halkı'nın üzerine sürülecek askerlerin başında bir Türk komutanının bulunması, “Türkiye'nin emperyalist güçlerin bir jandarması” olduğu imajını güçlendirecek ve İslam alemindeki itimat ve itibarını da ciddi bir şekilde zedeleyecektir. 3. Türkiye, Somali Halkı'nı açlık ve sefaletten kurtarmak için değil, Amerika'nın çıkarlarını korumak için gitmiş durumuna düşecektir. 4. Korgeneral çevik Bir'in tam görevi devralacağı günlerde, ABD, İtalyan, İngiliz ve Fransız askerlerinin Somali Halkı'nı daha bir tahrik ve tedirgin edecek saldırgan davranışlara girmeleri ve masum halkın üzerine basit bahanelerle ateş açıp pek çok kimseyi öldürmeleri, sanki Türk Generali'ni bir başarısızlığa uğratmak ve bir batağa saplamak için maksatlı olarak planlanmaktadır. Hatta bizzat öteden beri iç savaş halindeki kabilelerden birisi açıkça ABD'nin karşı tarafı destekleyerek gerginliği tırmandırdığını ve iç savaşı kışkırttığını söylemişlerdir. Çevik Bir'in başarısızlığı Türk Ordu'sunun başarısızlığı anlamına geleceğinden, acaba ABD ve yandaşları bu suretle ordumuzu yıpratmak ve gözden düşürmek mi istemektedir? 5. Bosna-Hersek'e yardım götüren konvoyların güvenliğini korumakla görevli Birleşmiş Milletler bölüğüne bile, “Müslüman’dır, Boşnakların tarafına çeker” bahanesiyle kabul edilmeyen Türk askerine Somali'deki dış güçlerin komutanlığı, hangi gerekçe ile verilmiştir? Hem bu görev için özellikle Çevik Bir niye seçilmiştir? 6. Ta başında, Somali'ye asker göndermesine Genel Kurmay Başkanımızın haklı endişeler ve tutarlı gerekçelerle karşı çıktığı, ancak yetkilileri inandıramadığı yolundaki haberler basına yansıdı. Şimdi de yetkili askeri birimlerin, Genel Kurmay'a verdikleri bir raporla, şu şartlarda Somali'deki çok Uluslu Gücün komutasını ele almanın sakıncalarını dile getirdikleri söylenmektedir. Öyle ise Devlet hassasiyetimize, ordumuzun manevi şahsiyetine ve Türkiye'nin İslam alemi ve Somali üzerindeki tarihi mesuliyetine ve bundan sonra oynanması gereken liderlik rolüne gölge düşürecek ve sadece Amerikan çıkarlarına hizmet edecek kararlardan sakınmamız ve bu koşullarda Somali'deki çok Uluslu Gücün komutasını üzerimize almamamız gerekmektedir. Bazı kimselerin siyasi ikbâl ve ihtiras hesabına, milli menfaatlerimize ve bazı manevi mesuliyetlerimize 70 aykırı kararları bir daha gözden geçirilmelidir. Türk Ordu'sunun Kıbrıs'ta ve yakın geçmişte Kuzey Irak'taki üstün başarılı harekatlarını hazmedemeyen ve telaşa düşen Batılı çevreler, Türk askerini ve generalini başarısız kalacağı bataklıklara sürükleyerek, bazı çevreleri korku krizinden kurtarmak mı istiyorlar? Amerikalılar Somali'de petrol kuyuları açarken... Altın ve uranyum madenlerini taşırken Türk askeri ve Türk komutanı masum ve Müslüman Somali Halkını sindirmek için mi uğraşacak? Asırlar boyu Somali insanını, Afrika haklarını ve Dünya Müslüman’ları'nı himayesi altında ve huzur içinde yaşatan ve emperyalist güçlere karşı koruyan Osmanlı'nın torunları, şimdi Somali'nin sömürülmesi ve Müslüman halkına zulmedilmesi için Amerika'nın ve Avrupa'nın jandarmalığını mı yapacak? Müslüman Müslümanı kimin için kıracak? Artık yeter!... Bu haksızlıklara ve bu bahtsızlıklara fırsat verilmemelidir. Asırlardır aç ve bilaç bıraktıkları Bosnalı Müslüman’lara, havadan gönderdikleri göstermelik yardım paketleri, domuz eti bulunduran ve "zararı yok, acından ölmektense domuz eti yemek tercih edilmelidir" diyerek hem İslamiyetle hem Bosnalının çaresizliği ile alay eden bu Amerikalılara, daha niçin ve ne zamana kadar güveneceğiz? 71 C- KAFKASYA VE ORTAASYA POLİTİKAMIZ KAFKASYA VE ORTAASYA POLİTİKAMIZ (1996) I. Sovyetlerin dağılmasından sonra yeniden ortaya çıkan "KIZIL ELMA- Müslüman Türk Dünyası'nın kaynaşması ve kucaklaşması" fırsatının ilk etabı kaçırılmış olsa da, Türkiye'nin önünde hala büyük imkânlar ve sorumluluklar bulunmaktadır. Kafkasya ve Orta Asya Cumhuriyetleriyle ilgili ilk fırsatı kaçırmamızın başlıca nedenleri ise; 1. Uluslararası Siyonist cephenin, Haçlı ittifakını da kullanarak, kasıtlı olarak Türkiye'nin önünü tıkaması, 2. Sözde müttefikimiz olan Amerika'nın, Türkiye'yi yüzüstü bırakıp Rusya'nın yanında yer alması, 3. Türkiye'nin bu gelişmelere hazırlıksız yakalanması ve o sırada çapsız ve çaresiz politikacıların elinde bulunmasıdır. II. Rusya'nın Türkiye'ye Tarihi Düşmanlığı ve Sebepleri: a) Rusya kendi güvenliğini ve geleceğini şu 4 ana bölgeye sahip olma şartına bağlamıştır. 1. Baltık Ülkeleri 2. Balkanlar ve Boğazlar 3. Bütünüyle Kafkaslar 4. Orta Asya Havzası Son üç madde aynı zamanda Türkiye'nin de ilgi sahası ve sorumluluğudur. Bu nedenle Osmanlı tarihi Türk-Rus savaşlarıyla doludur. Bugün de Rusya, Türkiye ve bölge için en büyük tehdit ve tehlike unsurudur. b) Komünizmin çökmesi ve Sovyetlerin dağılması ise, aslında Rus Emperyalizminin bir "stratejik geri adımı" dır. Şöyle ki; 1. Hem böylece "komünizmi" terk ederek "kızıl korku" yu öldürmüş ve Batı ile arasındaki en büyük problemi ortadan kaldırmış ve yeniden kucaklaşma imkânları sağlanmıştır. Rus ekonomisinin düzelmesi ve Batı ile birleşmesi için, Avrupa ve Amerika'dan Rusya'ya şimdi milyarlarca dolar akıtılmaktadır. Umarız ileride Rus yöneticileri bu emperyalist ve Siyonist tezgahın farkına varacak,insani bir tavırla dünya barışına katkıda bulunacaktır. 2. Hem de Moskof Devleti, böylece kendi doğal sınırlarına çekilmiş ve Doğu Avrupa ve Orta Asya Cumhuriyetleri'ne kaynak aktarımından kurtarılmıştır. III. Bugünkü Türk-Rus çekişmelerinin Başlıca Nedenleri 1. Balkanlar da, Kafkasya'da ve Orta Asya'daki nüfuz "etkinlik ve liderlik" rekabeti a) Balkanlar: Rusya, Sırpları ve Yunanlıları da yanına alarak bir "Ortodoks Birliği" kurma ve böylece Türkiye'yi Balkanlardan kuşatma peşindedir. Oysa Balkanlar, Osmanlı mirası ve Müslüman varlığı nedeniyle, asıl Türkiye'nin ilgi alanı içindedir. b) Kafkasya: Hem tabii ve yeraltı zenginlikleri ve özellikle Hazar petrolleri, hem de güneye inecek önemli bir geçit boğazı olması nedeniyle, Rusya Kafkasya'nın kendi kontrolünde olmasını istemektedir. Ama hem dini, tarihi kültürel bağlar, hem de coğrafi şartlar ve Orta Asya'nın açılan kapısı olması ve Rus tehdidine karşı tabii bir sed-kale oluşturması bakımından, Kafkasya'nın Türkiye'nin etkinliğinde bulunması gerekmektedir. c) Orta Asya Cumhuriyetleri de, hem kültürel kimlik, hem ekonomik hem de stratejik açıdan, Türkiye'nin sahiplenmesi ve ağabeylik rolünü üstlenmesi gereken bir bölge iken, Rusya'da buralardaki avantajlarını elinden kaçırmamak için direnmektedir. 2. Hazar petrollerinin taşınması problemi: Bu konuda Rusya ile Türkiye arsında önemli bir çekişme ve rekabet gözlenmektedir. 72 Şu anda Hazar petrollerinin 4 yoldan taşınması düşünülmektedir: a) Petrol boru hattının İran üzerinden geçmesi ki, buna ABD ve Batı kesinlikle karşı çıkmaktadır ve engelleyecektir. b) Petrolün boğazlardan geçmek üzere Karadeniz'den taşınması: Rusya bu teklifi özellikle istemesine karşılık, Türkiye haklı olarak buna itiraz etmekte ve kabullenmemektedir. Çünkü zaten deniz trafiği oldukça yoğun olan İstanbul ve Çanakkale Boğazları, böyle bir tanker akışını asla kaldıramayacak, Boğazlar ve İstanbul her an büyük bir deniz kazasının tehdidi altına gerecektir. c) Petrolün Türkiye üzerinden Ceyhan'a aktarılmasıdır ki, Azerbaycan ve Türkiye için hem ekonomik hem de stratejik olmasına rağmen, Rusya ve ABD bu teklif ve tercihi baltalamak için her türlü hile ve hıyaneti yürütmektedir. d) Bu arada Rusya, petrol boru hattını ve kontrolünü Türkiye'ye kaptırmamak için yeni bir alternatif proje daha gündeme getirmiştir. Şöyle ki, petrolü Karadeniz'den tankerlerle Bulgaristan'ın Burgaz Limanı'na taşımayı, oradan da Trakya üzerinden bir boru hattıyla Yunanistan'ın Dedeağaç Limanı'na akıtmayı ve Ege'ye ulaşmayı düşünmektedir. 3. Rusya'nın "Kürt kartı" nı kullanması: Rusya ile aramızdaki sorunlardan birisi de PKK'ya açıkça destek ve üst sağlamasıdır. Bilindiği gibi 1995 yılında sözde "Sürgündeki Kürt Parlamentosu" Moskova'da ve eski bir Rus Parlamento binasında toplanmıştır. Rusya'nın PKK'ya silah sattığı öteden beri bilinmektedir. Ayrıca kendi topraklarında PKK'ya çeşitli kamplar ve kolaylıklar sağlamaktadır. Hatta, Asya-Avrupa arasında uyuşturucu ve silah taşıyan ve İsrail'in güdümünde olan mafyanın önemli elemanları, PKK bünyesinde bulunmaktadır. Şu anda Türki Cumhuriyetlerde hızla yayılan ve işadamlarımızı haraca bağlayan PKK ve Kürt mafyası da, yine İsrail ve Rusya'nın ortak gözetim ve denetiminde faaliyet yapmaktadır. Türkiye'nin Kafkasya ve Orta Asya'daki Türki topluluklara ağabeylik yapması ve yeni bir İslam Bloku'na öncülüğe kalkışması ve özellikle bu amaçları güden Erbakan'ın fiilen iktidarda bulunması halinde Dünya dengelerinin bozulacağını ve sömürü saltanatının yıkılacağını düşünen İsrail ve ABD, Rusya'yı da yanlarına alarak, Orta Asya'yı ekonomik ve kültürel yönden kıskaca almaya çalışmaktadır. Bu maksatla: a) Bu ülkelerde elçilik ve irtibat büroları açmakta, b) Mossad ajanlarına üs ve imkân hazırlamakta, c) Misyonerlik faaliyetlerini hızlandırmakta, d) Ticari ilişkilerini devam edip arttırmakta, e) Yeni ve stratejik yatırımlar yapmakta, f) Bu ülkelere bol miktarda silah satmakta, g) Ve şuurlu ve onurlu İslamın yayılmasını önlemek için, “teslimiyetçi ve şekilci bir din anlayışını” yerleştirecek kişi ve kesimlere destek çıkmaktadır. Türkiye'nin Kafkasya ve Orta Asya stratejisi ne olmalıdır? 1. Kesinlikle ve öncelikle bilinmesi ve mutlaka kabul edilmesi gereken bir gerçek vardır: Kafkasya ve Orta Asya Türkiye için sadece bir ilgi alanı değil, vazgeçilmez bir "HAYAT SAHASI ve TARİHİ ŞANSI" dır. 2. Her şeyden önce "Müslüman Türk Dünyası'nın ortak değerler ve milli menfaatler etrafında kenetlenmesi gerektiği" bilinci, mutlaka benimsetilmeli ve geliştirilmelidir. Bu nedenle: a) Kültürel işbirliği imkânlarının araştırılması ve arttırılması, b) Ortak bir alfabenin hazırlanması ve kullanılması, c) Türkiye'den Kafkasya ve Türki Cumhuriyetlere yönelik radyo ve televizyon istasyonları kurulması, d) Haberleşme ve ulaşım kolaylıklarının sağlanması 73 e) Ortak eğitim programlarının hazırlanması ve uygulanması, f) Türkiye'de bu ülkelerden gelen öğrencilerin okutulması ve sahip çıkılması gerekmektedir, 3. Ortak ekonomik programların oluşturulması ve Türkî Cumhuriyetleri'ndeki tarım ve sanayi ürünlerinin Türkiye üzerinden pazarlanması da oldukça önemlidir. Bu amaçla Türkiye'de transit yollar ve sınır kapıları açılabilmelidir 4. Hazar ve Orta Asya petrollerinin, Türkiye dışındaki yollardan dünya pazarlarına akıtılmasına asla fırsat verilmemelidir. 5. Müslüman Türk Dünyası kendi aralarında siyasi ve askeri yönden ortak dayanışma ve yardımlaşma paktını mutlaka gerçekleştirmelidir. 6. Türkî Cumhuriyetler'le teknolojik işbirliği imkânları hızla geliştirilmelidir. Özellikle Kazakistan'ın nükleer enerji ve uzay bilimleri sahasındaki birikimleri Türkiye için oldukça önemlidir. 7. İslama duyulan hasret ve muhabbetin istismarına ve yozlaştırılmasına meydan verilmeden, saf ve sade İslami düşünce ve değerlerin öğretilmesi ve benimsetilmesine önem ve özen gösterilmelidir. 8. Adil Düzen Projeleri'nin bu ülkelerdeki pilot bölgelerde uygulanmasına ve olgunlaştırılmasına gayret edilmelidir. 9. Uluslararası platformlarda Türkî Cumhuriyetleri'nin ve Kafkas Ülkeleri'nin tanıtılması ve Dünya ile kucaklaşmasına Türkiye öncülük etmelidir. Ancak siyonizmin ve emperyalizmin sömürü çıkarlarına düşmesine de müsaade edilmemelidir. 10. Bu arada Çin'in zulmü altında kıvranan Doğu Türkistan'lı kardeşlerimizi, hakları olan hürriyet ve haysiyet ortamına kavuşturmak üzere, Uluslararası girişimlere ve ikili ilişkilere biran evvel geçilmelidir. Ege ve Kafkaslar: Hatırlanacağı gibi Amerikan Kongresi'ne sunulan "Türkiye Atatürk'ün koyduğu" "Yurtta sulh, cihanda sulh" prensibine bağlı kalmalıdır ve PKK'nın ilan ettiği ateşkese mutlaka uymalıdır" şeklindeki karar tasarısının hemen arkasından, Yunanlıların kalkıp burnumuzun dibindeki Kardak Kayalıkları'na bayrak dikmesi ve Türkiye'yi tahrik etmesi, aciz, beceriksiz ve şahsiyetsiz politikacıların elinde bu koca devletin ne hale getirildiğinin taze ve talihsiz bir örneği olarak hala hatırımızdadır. Bunların Refah-Yol'a niye çattıkları ise şimdi daha iyi anlaşılmaktadır. İsmet İnönü'nün imzaladığı Lozan Antlaşmasıyla "Ege'deki 14 adanın ve bitişik adacıkların Yunanistan'a bırakılması" maddesine istinaden, şimdi Yunanlıların işgale yeltendiği Kardak Kayalıkları, sadece bir bahaneydi. Hatta o sırada Hürriyet Ekibi'nin bayrak macerası da bize, “olayı kışkırtmaya yönelik aynı senaryonun bir parçası” gibi gelmekteydi. Acaba o genç gazetecileri oraya gitmeye teşvik eden kimlerdir? Zira biliyoruz ki, masonların milliyeti yoktur, dinleri ve davaları da birdir!.. Ve tabi asıl bilinmesi gereken nokta, Türkiye'nin etrafında bir ateş çemberinin oluşturulduğu ve bütün bunların da aynı merkezlerden idare edildiğidir. Yani Körfez Harbi'ni çıkarıp arkasından Kuzey Irak’ta Kürdistan kurdurmaya çalışan ve PKK'yı kışkırtan kimlerse, Kafkasya'yı karıştıran da aynı merkezlerdir... Su bahanesiyle, iki de bir Suriye'yi üzerimize saldırtmak isteyen yine İsrail ve O'nun güdümündeki ABD ve Batılı güçlerdir. Ancak bu Siyonist güçleri ve düşman merkezleri cesaretlendiren ve ülkemize karşı iştahlarını çeken asıl suçlu ve sorumlu olanlar ise, şimdiye kadar iktidarda bulunan mason kafalı yöneticilerdir. Bakınız, Kafkasya tarihi, dini ve coğrafi ve ırki yönden Türkiye'yi direk ilgilendiren ve tabii sorumluluk yükleyen bir kardeş ve komşu bölge olmasına rağmen, Türkiye yılarca buraya sahip çıkmamış ve bir nevi kendi kaderiyle baş başa bırakmıştır. Oysa, Kafkasya, aynı zamanda Orta Asya Türk Cumhuriyetleri'ni de ülkemize bağlayacak bir köprü konumundadır ve çok stratejik bir geçiş kapısıdır. Bir haritayı önümüze alıp baktığımızda, Hazar Denizi'nin hemen batı kıyısında Kazakistan, Özbekistan ve Türkmenistan karşınıza çıkacaktır. Türkiye uzun yıllar, uygulanan yanlış politikalarla, kendisini dünyadan soyutlamış ve Batı'nın 74 güdümüne bırakmış; Sovyetler'in dağılması durumuna ise, tamamen hazırlıksız yakalanmış ve tam anlamıyla şaşkınlığa uğramıştır. Çünkü maalesef geçmişteki mason siyasiler, siyonizmin biçtiği iki kutuplu bir dünya dengesine göre kendilerini uydu mantığına ayarlamış, bağımsız ve bölgesel bir politika programlamak haysiyet ve hassasiyetinden uzaklaşmışlardır. Şimdi Refah-Yol'un ciddiyetli ve cesaretli dış politikasını kıskanmaları ve karşı çıkmaları da normaldir. Sovyetlerin dağılmasından sonra, Türkiye hem Çeçenistan, İnguşistan, Dağıstan, Abhazya, Gürcistan ve Acemistan'dan oluşan "Kuzey Dağlık Kafkasya"daki, hem de Ermenistan, Azerbaycan ve Nahçivan'dan oluşan "Aşağı-Güney Kafkasya'da ki gelişmelerde, ağırlığını yeterince koyamamış, duyarsız davranmış ve hatta hıyanet derecesindeki bir gafletle, buralardaki bağımsızlık mücadelelerini Moskof mezalimine karşı yalnız bırakmış ve Rusya'nın iç meselesi saymıştır. Ve bilindiği gibi Orta Asya Cumhuriyetleri'ni de, başta İsrail ve Batılılara bir nevi satmıştır. Ama Erbakan'ın buralara el atması ve sahip çıkması bu malum çevreleri telaşlandırmıştır. Oysa hem Orta Asyalılar hem Kafkasyalılar, dini, tarihi ve ırki yönden kendilerini bizden saymakta ve ağabeylik yapmamızı ummaktadır. Ve bütün Kafkasyalılar, dışarıda kendilerini Türk olarak tanıtmaktadır. Bilindiği gibi Arap, Zenci, Berberi Müslüman'ların hepsi birden "Arap" dendiği gibi, Asya kökenli Türk, Kürt, Çerkez, Abaza, Gürcü, Çeçen ve Avrupa kökenli Pomak, Boşnak, Arnavut Müslüman’ları'nın hepsine birden "Türk" demek adet halini almıştır. Yani "Türk" kelimesi bir ırktan ziyade, İslam gibi ortak payda etrafında ve aynı kültür potasında oluşan bir “üst kimliği” anlatmak için kullanılmıştır. Bütün bunlara rağmen Türkiye geçmişte, ne arka bahçemiz sayılan Azerbaycan'a ve ne de Moskoflar'a karşı Kafkasya'da ki tabii kalemiz durumundaki Çeçenistan'a, sıradan ve sorumsuz bir komşu sınır ülkesi kadar bile davranmamış ve sahip çıkmamıştır. Daha da beteri, Gürcistan'da Rus aleyhtarı Gamsa Gurdiya'yı bırakıp Şavardnadze'yi desteklemek ve Azerilere karşı Ermenileri beslemek gafletinde bile bulunmuştur. Hatta geçmiş yönetimler, Çeçenistan'ı resmen tanımaktan bile korkmuşlardır. Bir araştırmacı yazarımız Çeçenistan'da karşılaştığı üst düzey bir Alman politikacıya: "Niçin çifte standart izliyor, Yugoslavya'nın dağılmasından sonra bağımsızlığını ortaya koyan Hırvatistan'a sahip çıktığınız ve resmen tanıdığınız gibi, aynı statüye sahip olan Çeçenistan'ı tanımıyorsunuz?" diye sorduğunda kendisine şu cevabı verdiğini anlatıyor: "Biz tarihi sorumluluklarımız ve kültürel bağlılıklarımız açısından, Hırvatistan'ı ilk tanıması ve el atması gereken ülkeydik ve bunun gereğini yerine getirdik." Ama Çeçenistan'ı ilk tanıması ve sahip çıkması gereken ülke ise Türkiye'dir. Türkiye bu yetki ve yükümlülüğünden kaçtığı halde, bizden Çeçenistan'ı tanımamızı hangi hakla isteyebilirsiniz?". Evet, geçmişte Türkiye'yi yönetenler, Cumhuriyet öncesi gerçek tarihimizi inkâr ettiklerinden ve batılıların yüzde biri kadar bile kendi tarihlerini bilmediklerinden, Kırım'da ki ve Kafkasya'da ki haklarını korumayı da düşünmemişlerdir. Bakınız, Kıbrıs, 1877 Osmanlı-Rus Savaşı sonrasında Türkiye'de yuvalanmış Siyonist uşağı masonların marifetiyle, güya “Rus işgaline karşı yardımda bulunma” şartına bağlı olarak İngiltere'ye bırakılmış ve ilgili anlaşmanın 6. maddesiyle, ada üzerindeki İngiliz hâkimiyetinin geçici olduğu özellikle belirtilmiştir. Ancak İngilizler, bilinen kalleşliklerine uygun olarak, Kıbrıs'ı 1914 sonlarında Birleşik Krallığa ilhak etmeye kalkışmışlar, daha sonra adayı terk etmek zorunda kalınca da, 1877 anlaşması uyarınca Osmanlı'nın tabii varisi ve temsilcisi olan Türkiye'nin garantör devlet olmasını kendileri hatırlatmış ve kabul etmişlerdir. İşte aynen Kıbrıs gibi, daha önce bir Osmanlı vilayeti olan Kırım Yarımadası, yine geçici olmak şartıyla ve Kaynarca Anlaşmasıyla Rusya'ya bırakılmıştır. Sovyetler dağıldıktan sonra, Türkiye buranın Ukrayna'ya bırakılmasına karşı çıkabilir ve haklarını uluslararası platformlarda bile savunabilirdi. Çünkü Kaynarca Antlaşması yapılırken Ukrayna diye bir devlet yoktu. Hatta Kırım'ın Türkiye'ye geri verilmesi gerektiğini Rusya'da yayınlanan bir gazete dile getirmiş, ama ne yazıktır ki, o sırada iktidarda bulunan bilgisiz, basiretsiz 75 ve cesaretsiz yöneticilerimiz, buna ilgi bile göstermemişlerdir. Hatırlanacağı gibi, İslamcı bir şuura sahip Çeçen, Çerkez, Gürcü ve Abaza asıllı vatandaşlarımızın ırkçılık damarlarını tahrik ederek onları Milli şuurdan, kavmiyetçi bir çizgiye çekmek için istismar edilmeye kalkışılan, Avrasya Gemisi olayında bile, Rusların Çeçenistan vahşetine dikkatleri çekmekten başka niyetleri olmayan mücahitleri, bazı devlet yetkilileri ve medya ifritleri "terörist" diye takdim etmişlerdir. Halbuki Erbakan Hoca 24 Nisan 1974 tarihinde Başbakan Yardımcısı olarak mukaddes beldelere doğru resmen yaptığı Suudi Arabistan ziyareti sırasında, Cidde'den Medine Havaalanı'na gelirken, orada bulunan ve Şeyh Şamil'in torunu olan 75 yaşındaki Sait Şamil, kendisini karşılamaya gelmiş ve Çeçenistan'ın geleceği konusunda çok özel ve önemli görüşmeler gerçekleştirilmiş ve o günden bugüne Çeçenistan ve Kafkas sorunu adım adım takip edilmiştir. Rusya, bir yandan da "Ortodoks Birliğini diriltme ve hatta İslama karşı dünya Hıristiyan Biriliğini yeniden tesis etmeye" gayretlerine girişmiştir. Türkiye'de ki mason siyasiler ise, hala İslam Birliği sözünden bile ürkmektedir. Erbakan Hoca'nın 1973-77 arası Başbakan Yardımcılığı döneminde İslam ülkeleriyle kurulan iyi ilişkiler neticesinde, Kıbrıs Barış Hareketi yapılırken Libya, Irak, İran, Pakistan, Suriye ve Suudi Arabistan gibi ülkeler, açıkça Türkiye'yi desteklerken, bugün, batı uşağı yöneticiler yüzünden Suriye, Irak, İran ve Libya Türkiye'ye karşı tavır takınmış vaziyettedir. Ama Refah-Yol bütün bunları değiştirecek ve düzeltecek hazırlıklar içindeyken, maalesef devrilmiştir. Asla aklımızdan çıkarılmasın ki, İslama ve Türkiye'ye karşı Siyonizm güdümündeki Avrupa, Amerika ve Rusya işbirliği içindedir. Erbakan Hoca'nın "Siyonizmi bir timsaha benzetirseniz, bunun üst çenesi kapitalizm alt çenesi ise komünizmdir. Bu iki çenenin çarpışması düşmanlıklarından değil, aralarına aldıkları avını parçalamak ve gövdeyi beslemek içindir" tespiti ne kadar yerindedir ve hala geçerlidir. Bilindiği gibi Rus Dışişleri Bakanlığı'na Kromakov adlı bir Yahudi'nin getirilmesi ve Yeltsin'in iki yardımcısının ve üç bakanının bizzat Yahudilerden seçilmesi, Amerika gibi Rusya'yı da bizzat siyonistlerin yönlendirdiğini göstermektedir. Evet, tekrar ediyorum, su bahanesiyle Suriye'yi kışkırtan da, Kafkasları karıştıranda, Kıbrıs ve Kardak Kayalıkları bahanesiyle Ege'yi kızıştıran da hem aynı siyonist güçler ve onların güdümündeki ülkelerdir. Öyle ise Dünya İslam Birliği'ne ve Türkiye'nin liderliğine ve işte bunun için RP hükümetine şiddetle ve acilen ihtiyaç görülmektedir. RP'li bir koalisyonu yıpratmaya ve yıkmaya çalışanlar ise, tek kelime ile mutlaka art niyetlidir ve hıyanet içindedir. 76 BAKÜ-CEYHAN BORU HATTI (1999) 1918 yılında kurulan ilk bağımsız, demokratik Azerbaycan Cumhuriyeti 94.137 km2 toprağa sahip iken, 70 yıllık SSCB esareti sonunda 2. bağımsızlığını 30 Eylül 1991'de kazandığında, topraklarının %21'i Ermenistan işgali nedeniyle yüzölçümü 86.600 km²ye düşmüş ve işgale bağlı olarak, bir milyondan fazla Azeri Türkü soydaşımız göçe mecbur edilmiştir. Bilhassa E. Elçibey'den sonra Devlet Başkanlığı görevine gelen Sayın Haydar Aliev döneminde, Azerbaycan büyük bir kalkınma hamlesi başlatmış, içteki bazı huzursuzluklara rağmen ülkesini 2000'li yıllara taşımayı başarmış, son 5 yılda yaptığı petrol konsorsiyumu anlaşmaları ile hem ülkesinin petrol rezervlerini değerlendirmiş hem de stabililiği sağlamayı amaçlamıştır. Bu hedefinde başarılı olan Aliev yönetimi Türkiye ile iyi ilişkiler içinde olmuş, tabii zenginliklerini Türkiye üzerinden batıya taşımayı amaçlamış, kendi bağımsızlığını ilk tanıyan dost ve kardeş ülke Türkiye'nin Bakü-Ceyhan petrol boru hattı projesini her platformda desteklemiştir. Azerbaycan'da 5 yıl süre ile, Birleşmiş Milletler Teşkilatı'na da uzman olarak görev yapan, T.C. Başbakanlık, Devlet Bakanlığı biriminin başuzmanı, sosyal siyaset uzmanı, Kafkaslar ve Balkanlar'la ilgili pek çok çalışmaları olan Prof. Dr. Ahmet Maranki Kafkaslar Türkiye'de bölgeyle ilgili son gelişmeleri ve BaküCeyhan petrol boru hattıyla ilgili olarak Ankara'da yapılan son toplantıyı Milli Gazete'ye değerlendirirken önemli şeyler söyledi. Prof. Maranki, son gelişmelerle ilgili olarak "hâlihazırda 17 Şubat çarşamba günü Ankara'da yürütülen görüşmelerde, Bakü-Ceyhan boru hattı projesi sona gelmiştir. Şayet ülkemizde Abdullah Öcalan'ın yakalanması olayı gündeme düşmeseydi, belki de Sayın Başbakan Bülent Ecevit Türk Milletine BaküCeyhan boru hattının müjdesini verecekti. Bu tarihi açıklama, gündemin değişmesini beklemektedir. Ama bu projenin gerçekleşmesinde emeği geçen ve bölgeyle ilgili gelişmeleri yakından takip eden birisi olarak, bu müjdeyi Türk halkına ben vermek istiyorum. Azerbaycan Dışişleri Bakanı Sayın Tevfik Zülfikarov'da sessiz sedasız 3 gün Ankara'da kalmış, fakat gündemin yoğunluğu onun gelişini de geri plana itmiştir. Yine Sayın Bakan Zülfikarov'la birlikte A.İ.O.C (Azerbaycan İnternational Operation Company-Azerbaycan Uluslararası İletişim Konsorsiyumu) yetkilileri de Ankara'da olup, Kasım ve Aralık ayları içinde yapılması planlanan teknik düzeydeki görüşmeler, Türkiye'deki hükümet istikrarsızlıkları nedeniyle Mart 1999 ayına ertelenmiş, süperiz bir kararla 18 Şubat 1999'da Bakü-Ceyhan hattının son imza aşamasının uygulanmasına geçilmesi ve Mart 1999 ayında imzalanması hedeflenmiş iken, Abdullah Öcalan olayının gündemi doldurmasıyla görüşmeler yine ileri bir tarihe ertelenmiştir. Olayın perde arakasındaki gelişmelerde ise esasen daha önceden hazırlanan projeler kapsamında I.G.A. (İnternational Government Agreement- Uluslararası Ülkeler Anlaşması) yanında 18 Şubat 1999'da da P.G.A. (Post Government Agreement-Uluslararası Ülkeler Anlaşması) ile Bakü-Ceyhan hattının geçeceği ülke ve yerlerle ilgili anlaşmanın maddelerinin tamamlanarak imzalanması planlanmıştır. Daha sonra da yeni kurulacak olan MEPKO adlı şirketle, hattın geçeceği güzergâh üzerinde projenin uygulanması işlemine başlanılarak hattın geçeceği ülke toprakları istimlâk edilerek projenin tamamlanması hedeflenerek, petrolün en geç 2003 yılında Ceyhan'a ulaşması anlaşması imzalanacaktır. Yine bu projenin yanında "Türkmenistan Doğalgazı Projesi" ve "Kazakistan Petrolü ve Doğalgazı'nın" da bu hattın yanında kurulacak ikinci bir hatla taşınması planlanacaktır. Zaten Kazakistan hükümeti bu konudaki teklifini T.C. hükümetine 1998 yılı içinde yapmış, ancak teklif taslağı dünkü hükümetlerden bugünkü hükümetlere aktarılarak maliye, hazine, Dış işleri ve Enerji Bakanlığı yetkililerinin incelemelerinde bulunmaktadır. Burada Türkiye için en önemli hadise, bu ikinci hattın yani "Hazar Denizi Geçiş Projesi" nin, yarın petrol ve doğalgaz hattının batıya taşınmasında projenin "yönü" itibariyle çok büyük önem arzetmektedir. Her ne kadar bu projenin yönü, maliyetleri ve zamanıyla ilgili A.İ.O.C'nin yetkilileri ve bunun içinde de % 35 ile en büyük hisseye sahip, B.P, AMACO direktörü Charles Pitman'ın itirazları olsa da, Türkiye ve ABD'nin 77 konsorsiyum ortaklarının ittifakıyla bu sıkıntılar aşılmış, ihtilaf konusu olan proje maliyetinin 3.7 milyar USD değil 2.5 milyar USD civarında gerçekleşebileceği görülmüştür. Mevcut projeler için değerlendirilen; 1. Bakü-Ceyhan, Novorossisk alternatif olduğu için, Türkiye ve ABD tarafından destekleniyor. 2. Bakü-Novorossisk, Rusya tarafından destekleniyor, Türkiye boğazlar meselesi nedeniyle buna karşı çıkıyor. 3. Bakü-Supsa, projesini Rusya destekliyor, batı desteklemiyor. 4. Supsa-Romanya, hattını Avrupa Birliği destekliyor. 5. Kerkük-Yumurtalık, hattını Rusya ve ABD istemiyor. 6. Kazakistan-Çin, projesi iki ülke dışında destek görmüyor. Netice itibarıyla bugün tercih edilen bu projenin uygulanıp Türkiye üzerinden Bakü-Tiflis-Ceyhan hattıyla batıya taşınmasıyla, 1. Ortalama 5 milyar USD'lık petrol taşınması. 2. Maliyetin 2.5 milyar USD'a malolması. 3. 1994 km. hattın 1.037 km'si Türkiye, 225 km Gürcistan, 468 km. Azerbaycan'da olması. 4. Bir hattan yılda 60 milyon ton petrol taşınması. 5. Türkiye'nin bir hattan yılda, yan gelirleriyle 100 milyon USD geçiş ücreti alacağı. 6. Adana-Yumurtalık'ta kurulacak rafineri, taşıma ve liman işletmeciliği vs. gibi yatırımlarla binlerce işsize istihdam alanı oluşturulacağı. 7. Dünya petrol fiyatlarının belirlenmesinde Akdeniz havzasında Türkiye'nin söz sahibi olacağı. 8. % 6.75'lik T.P.O'nun katılım payı ile de Türkiye'nin petrol ihtiyacının önemli bir bölümünün karşılanacağı veya gelir elde sağlayacağı. 9. Dünyanın enerji krizi yaşadığı bir dönemde öncelikli kullanım hakkımızın olacağı. 10. Türkiye'nin boğazlar trafiğine önemli bir rahatlama getireceği. 11. Boru hattının geçtiği topraklardan (Bakü-Tiflis-Erzurum, Erzincan-Kayseri-Ceyhan) istimlâk yapılarak 10 adet pompa istasyonunun kurulacağı. 12. Daha da önemlisi Uzakdoğu'dan Avrupa ve ABD'ye giden petrol ve doğalgaz hatlarının Türkiye üzerinden geçerek, kontrolümüz altında adı geçen ülkelere ulaşacak olması, ülkemize büyük avantajlar kazandıracaktır. Yukarıda belirtilen teknik özellikler yanında 1990'da S.S.C.B'nin yıkılmasıyla Batı ve ABD yanında stratejik önemini yitiren Türkiye'nin yeniden bu ülkeler nezdinde vazgeçilmez bir konuma sahip olacağı ve önemimizin artacağı bir hakikattir. Ortadoğu ve Kafkaslar'da dengelerin çok hızlı değiştiği bir dönemde acele olarak Türkiye açısından neticelendirilmesi gereken en önemli proje "olmazsa olmaz" ve "vazgeçilemeyecek" Bakü-Tiflis-Ceyhan projesidir. Türkiye Cumhuriyeti Devleti ve yetkilileri bu projenin önemini idrâk ederek ve her türlü fedakârlığa katlanıp bu projeyi sürekli ertelemek ve siyasi rant elde etmek yerine, ülkenin yüksek çıkarlarını ön planda tutup bir an önce bu projenin imzalanarak hayata geçirilmesi konusunda çalışmalar yapmaları kaçınılmazdır. Azerbaycan Dışişleri Bakanı Sn. Zülikarov'un Türkiye'yi ziyaretinde, bir türlü, sonuç alamadığımız bu önemli proje dururken, Ecevit hükümetinin kalkıp karşılığı bile olmadan 2 milyar USD'lık silahı Ermenistan'a vermesi, işgal altındaki Azerbaycan toprakları ve hatta yarın için "Nahçivan Bölgesi"ne bir müdahale karşısında İran'ın tavrının ne olacağı konuşulmuş olabileceği gibi bazı gelişmeler Bakü-Tiflis-Ceyhan hattının geleceğini zora sokabilecek kadar önem arz etmektedir. Bilhassa Rusya'nın son zamanlardaki S-300 füzelerinin satışında ve konuşlandırılmasında Yunanistan'ın Girit Adası yanında Karabağ'ın da dile getirilmesi, NATO'nun ve ABD'nin Azerbaycan'da üs kurmak istemesi, İran'ın tavrı ve İncirlik üssüne uzun menzilli Patriot füzelerinin yerleştirilmesi, Irak ve Suriye'deki gelişmelerle İsrail yanında Ürdün'de Kral Hüseyin'in ölümüyle, Prens Hasan'ın yerine oğlu Abdullah'ın geçirilmesi, son olarak Türkiye'de binlerce kişinin katili Abdullah Öcalan'ın yakalanarak Türkiye'ye 78 verilmesi gibi, bölgemizde zamansız olarak tezahür eden bu sıcak gelişmelere ve kıpırdanmalara çok dikkatle yaklaşılarak hassas dengeler göz ardı edilmemeli, Türkiye nereden ve ne zaman çıkacağı belli olmayan bu gibi konularla ilgili uzmanlardan oluşan bir “stratejik merkez kurarak” bu problemleri aşmalı ve 2000'li yıllara yeni hükümetlerle ve ehil kadrolarla gitmelidir. 79 KUZEYİMİZDEKİ HIYANET ÇEMBERİ (1993) Cenab-ı Hak Kur'an-ı Kerim de "İnsanlar içerisinde iman ehline en şiddetli ve en tehlikeli düşman olarak, her zaman Siyonist Yahudileri bulacaksınız" 43 şeklinde haber vermesine ve ikaz etmesine rağmen, kendisini şeytan gibi gizlemesini çok iyi beceren Siyonist Yahudi'ler, aslında kendileri kurup kullandığı, Komünizm ve Kapitalizm gibi sistemleri gerçek düşman olarak göstermiş ve özellikle ülkemizdeki Müslüman’lar uzun yıllar "Komünizm tehdidi ve tehlikesiyle" korkutarak, kapitalizme razı hale getirmiştir. Hatta sabataist şebeke; Emanuel Karosso, Moez Kohen gibi Siyonistlerin ve Selanik dönmelerinin güdümündeki İttihat ve Terakki Cemiyeti'nin yıktığı Osmanlı'nın enkazı üzerine kurulan Cumhuriyeti,Atatürk’ten sonra uydurulan Kemalist rejime,halkın sarılmasını ve sahip çıkmasını sağlamak ve bu rejimi korumak için O’nun ağzından, "Türk milleti için en büyük tehlike komünistliktir" demişlerdir. Siyonizmin oyunu tutmuş, "Aman komünistlik gelmesin" diye millet, zulüm ve dinsizlik rejimine geçirilen "Laik ve Demokratik" kılıflı vahşi kapitalizme rıza göstermiştir. Hatta Atatürk'e atfedilen "En büyük tehlike komünistliktir" sözü pek çok Müslümanın, hatta ilim ve fikir erbabının, yıllarca kullandığı ve hürmetle sarıldığı "mukaddes bir parola" haline gelmiştir. Halbuki Rusya'yı sol kolu, Amerika'yı sağ kolu, Avrupa'yı ise bacakları gibi kullanan ve Kur'an da "En şiddetli ve tehlikeli düşman" olarak tanıtılan Siyonistler, hep gözlerden gizlenmiştir. Milli Görüş lideri Muhterem Hoca'mızın bu ayetin çok güzel ve özel bir tefsiri mahiyetindeki "Siyonizmi bir timsaha benzetirseniz, bunun üst çenesi Kapitalizm, alt çenesi ise Komünizmdir. Bunların karşılıklı çarpışmaları düşmanlıklarından değil, aralarına giren avlarını parçalamak ve gövdeyi doyurmak içindir." sözleri bu gerçeği ne güzel ifade etmektedir. Bakınız Komünizm çöktü ve Sovyetler dağıldı. Ama bizim için Kuzey'deki ve Kafkasya'daki tehdit ve tehlike hala devam etmektedir ve işte Amerika bütün gücüyle Rusya'yı desteklemektedir. Amerika emperyalizmi ve asıl onun arkasındaki Yahudi Siyonizmi, Rus İmparatorluğunu yeniden diriltmek ve gelişen milli hareketlerin ve İslam ülkelerinin başına bela etmek için şişirmektedir. Görüyorsunuz, Rusya AKKA (Avrupa Konvansiyonel Kuvvet Azaltılması) tek taraflı bozuyor ve Türkiye'ye yönelik olmak üzere Kafkasya'ya silah ve asker yığıyor. İşte Amerikası, Avrupası ve NATO'su bunu destekliyor ve haklı görüyor!.. Yeltsin, demokrasiyi, insan haklarını ayaklar altına alarak parlamentoyu dağıtıyor. Beyaz evi topa tutup binlerce insanı katlediyor ve özellikle on binlerce Müslüman Moskova'dan sürgün ediliyor!.. Batı dünyası bunlara sadece seyirci kalmıyor, hatta alkışlıyor!.. Hem bu NATO dedikleri, güya Rus tehdidine karşı kurulmuş bir askeri ittifak değil miydi? Ve biz Türkiye olarak kuzeyden gelecek bir tehlikeye karşı bizi korusun diye NATO'ya girmemiş miydik? Ee peki şimdi NATO bütünüyle Rusya'nın yanında olduğuna göre ve özellikle ülkemiz aleyhindeki her girişime Azerbaycan'ı işgal eden Ermenistan'a yardım etme ve Kafkasya'ya nükleer başlık ve asker yerleştirme konusunda olduğu gibi göz yumduğuna göre, biz hala bu NATO'dan ne bekliyoruz? Yahudi asıllı General Palev Graçev tarafından açıklanan "Yeni Rus Askeri Doktrini"ni iki madde halinde özetlersek: 1. Rusya kendisine yönelik bir tecavüze kalkışan ve bölgede istikrarsızlık endişesi taşıyan bir ülkeye karşı nükleer güç kullanabilecek. 2. Rusya askeri gücünü sadece Rusya Federasyonu için değil, eski Sovyetler Birliği toprakları için de kullanabilecek. Bu maddelerin hedefini ve hesabını anlamak için kehanete gerek yoktur... Yarın Türkiye'nin Ermenistan'a değil, Azerbaycan'a bir bölük göndermesi ve böyle bir "potansiyel ve tehlike" endişesi belirmesi (!) halinde Rusya, Türkiye'ye askeri müdahale yapma ve nükleer silah kullanma 43 Maide 82 80 hakkını kullanacaktır. Ve gerekirse bu saldırıyı Birleşmiş Milletler adına bile yapacaktır. Çünkü Türkiye'yi ziyaret eden Rusya Dışişleri Bakanı Andrei Kozirev, Rusya'nın hem Azerbaycan, Ermenistan, Gürcistan gibi Türkiye'yi doğrudan ilgilendiren Kafkasya'yı, hem de diğer Türki Cumhuriyetlerin bulunduğu Orta Asya'yı kastederek: "Bizim zaten o bölgelerde askerimiz var. Üstelik Birleşmiş Milletler bayrağı altında hareket etmeye de hazırız. Durum böyle iken Amerika ve Avrupa gibi okyanus ötesi ülkelerden barış gücü göndermeye ne gerek var" şeklinde konuşuyordu. Rusya'yı, I. ve 2. Dünya Harbi'nde olduğu gibi yine gelişen ve güçlenen Almanya'ya karşı yeniden dirilten ve destekleyen Amerika ve Siyonizm asıl Türkiye ve İslam Alemine karşı kullanmayı düşünmektedir. Bosna-Hersek'teki Müslüman katliamını devamlı alkışlayan ve Sırp katilini silahlandıran ve sırtını sıvazlayan Rus Moskof'u, her zaman olduğu gibi, bugünde Amerika'nın ve İsrail'in en tabii müttefikidir. Hal böyle iken Türkiye'nin gidip İsrail'le "stratejik savunma ve işbirliği anlaşması" yapması hem milletimize hem milli menfaatlerimize hıyanettir. Oysa tarihi mirası ve potansiyel imkanları bakımından Türkiye, Rusya’yı da emperyalizmin güdümünden kurtarabilecek fırsatlara sahiptir.Rusya’yı ve Asya’yı yanına alarak,Siyonist sömürü düzenine meydan okuyabilir. "Ey iman edenler! Siyonist Yahudileri ve emperyalist Hıristiyanları (ve onların uydurduğu Komünizm ve Kapitalizm gibi sistemleri ve şeytanlıkları asla) dost edinmeyin. (Bu kafada olanları kendinize rehber ve idareci seçmeyin) çünkü onlar birbirinin dostudur... (ve sizden görünüp de) onları dost tutan (ve anlaşma yapan) kimseler de (gerçekte onlardandır) Şüphesiz Allah (Siyonist ve emperyalist hainleri dost edinen ve bunların peşinden giden) zalim bir topluluğu asla hidayete erdirmez." "Kalplerinde hastalık bulunan bazı kimseleri de 'Bize bir felâket gelmesinden ve devranın aleyhimize dönmesinden korkuyoruz (Bu yüzden güçlü olan Yahudi ve Hıristiyan dünyasıyla dostluk kuruyoruz) diyerek onlara yaranmak için koşuşturduklarını görürsün. Halbuki Allah yakında (mü'minlere) bir fetih ve zafer (kapısı açıverir) veya kendi katından (umulmadık) bir emir (ve olay meydana) getirir de, o münafıklar içlerinde gizledikleri (nifak ve korkaklığa) pişman ve perişan olurlar" 44 ayeti bunların durumunu ne güzel ifade etmektedir. Bütün bu gerçekleri görmek ve bilmek bizim sadece mesuliyetimizi ve gayretimizi arttırmalı ve bir an evvel Milli Görüş iktidarını gerçekleştirmeye çalışmalıyız... Yoksa ağlamak ve sızlamalarla hiçbir yere varamayacağımızı artık anlamış olmalıyız. Siyonist ve emperyalist düşünceler taşımayan ve bize düşmanlık yapmayan Yahudi ve Hıristiyanlara karışı hiçbir önyargımız ve dargınlığımız olmadığını da herkese anlatmalıyız. 44 Maide 51-52 81 AZERBAYCAN OLAYLARININ HATIRLATTIĞI GERÇEKLER (1993) Bize ulaşan son haberlere göre Albay Suret Hüseyinov, Azerbaycan'da yönetime el koyduğunu ve artık bütün yetkilerin kendisinde olduğunu ilan etti. Parlamento tarafından görevinin başına dönmesi istenen Elçibey ise kaçtığı Nahçıvan'dan hala çıkamıyor... Çünkü parlamento bir yandan kendisini çağırırken bir yandan da isyancı Hüseyinov'i desteklediğini açıkladı... Bu çelişkili kararı değerlendiren bazı gözlemciler Elçibey'in siyasi hayatının artık sona erdiğini ve bundan böyle Azerbaycan'ı Haydar Aliev, Suret Hüseyinov ve önceki başkan Muttalibov gibi eski komünistlerden oluşan bir komitenin yönetebileceğini söylüyorlar... Parlementonun Hüseyinov'u destekleme kararı hem askerler hem de halk arasında bir iç savaşı ve kardeş kavgasını önleyeceği için, çok olumlu karşılandı. Halk zaten bu olaylara başından beri ilgisiz ve tepkisiz kaldı. Yozlaşmış Şii akidesi ve özellikle uzun yıllar süren Komünist idaresi Azerbaycan halkını maalesef en ciddi olaylara karşı bile duyarsız ve tutarsız hale getirmiş, basit gündelik işlerinin telâşı ve adi çıkar çatışması onları esir etmiş durumdadır. Elçibey'in bu akibeti aynı zamanda Türkiye'nin dış siyasetinin de açık bir iflasıdır. Elçibey, parlamentonun çağrısına uyup geri dönse bütün yetkileri elinden alınacak ve kukla bir başkan olacak. Şayet geri dönmezse istifa etmiş sayılacak... Sayın Süleyman Demirel, soğuk savaş yıllarında bile iyi ilişkiler gerçekleştirmeye önem verdiği Rusya ile, Azerbaycan yüzünden arayı bozmak istemediği için sözde "Dengeli politika izlemek ve dünyayı karşımıza dikmemek" için Azerbaycan'ı ve Elçibey'i feda etti... Sn. Başbakanın konu ile ilgili açıklamaları da Azerbaycan'daki gelişmeler konusunda sıradan bir vatandaş kadar bile bilgisi bulunmadığını gösterdi. Sn. Dışişleri Bakanı Hikmet Çetin ise "Ne yani ikinci bir Kıbrıs mı yaratacaktık?" deyiverdi. Kimbilir belki de "eski komünistler hala ölmedi" Sosyalizm yeniden diriliyor. diye bizim salon soytarıları ve slogan solcuları için için sevinmektedir. Bu acı sonuç Türkiye'nin sadece Azerbaycan'la değil, aynı zamanda Orta Asya Türk Cumhuriyetlerle ilgili politikalarının da iflasıdır... Azerbaycan'da insiyatifin elimizden çıkması ve Rusya'nın güdümüne girmesiyle, hem Türki Cumhuriyetlere bağlanan köprü yıkılmış, hem de Türkiye'ye güvenenlerin, sahipsiz ve ortada kalacağı kanaati ortaya çıkmıştır. Zavallı Elçibey'in "Demirel beni yalnız bıraktı... Niçin sahip çıkmadı?" diye dert yanması da boşunadır... Sen can düşmanımız Ermenilere yardım ettiğini bildiğin halde, hala Demirel'e güvenmeye devam edecek kadar saflık gösterirsen akibetin elbette bu olacaktır... Bazı yetkililerin "İskenderun İkinci Basra Körfezi olacaktır. Bakü petrolleri Türkiye'ye akıtılacaktır" sözleri ise, şimdi anlıyoruz ki, dış güçleri uyarmak ve tedbir almalarını sağlamak içinmiş... Bütün bu olumsuz neticelerin ortaya çıkmasında Elçibey'in zafiyetlerinin hatta dengesiz denebilecek hareketlerinin rolü olduğu da unutulmamalıdır. Sovyetler döneminde yaşadığı bazı acı olayların onun ruhsal dengesini bozduğu söylenir. Böyle olmasa bile iyi bir şair ve felsefeci olmakla, iyi ve dirayetli bir devlet başkanı olmak elbette farklı şeylerdir... Rusya'nın ve Komünizmin esaretinden kurtulduktan sonra İslami değerlere ve Adil bir Düzen'e bağlanması gerekirken Amerikan emperyalizmine ve kuru milliyetçilik heveslerine sığınması da, onun acı akibetini çabuklaştıran etkenlerdendir. Eski Savunma Bakanı Rahman Gaziyev gibi dirayetli ve gayretli bir komutanı, sırf şahsi endişeler ve Türkiyeli masonların teşvikiyle görevden alınması da, böyle çaresiz ve sahipsiz kalmasının başlıca nedenlerindendir. Çünkü Rahman Gaziyev bütün İslam alemini kuşatacak ve kurtaracak Adil Düzen projelerine ve onun liderine rağbet ve hürmet gösterecek kadar ferasetli ve cesaretli bir kimsedir. 82 Her şeye rağmen Azerbaycan'da gelişen olayların bazı hayırlı neticelere vesile olacağına inanıyorum. Önce Türkiye'deki batıl zihniyetlere ve kukla hükümetlere güvenilemeyeceği gerçeğini hem Azerilere hem de diğer Türki Cumhuriyetlere öğreteceğini ve özellikle Amerika'nın ve Siyonizm'in tuzağına çekilmek istendiklerini ve Türkiye'deki sağcı ve solcu taklitçilerin de taşeronluk görevi yüklendiğini artık fark edeceklerini zannediyorum. Kim masonlara güvenmiş de sonunda maskara olmamış? Kim Demirel'lere, Demir Leydi'lere dayanmış da sonunda derbeder olmamış? Ve şimdi soruyoruz: Türkiye bu kafayla mı Türklük dünyasına lider olacak? Türkiye bu politikayla mı 21. Yüzyılı yakalayacak? Türkiye bu palavralarla mı saygınlığını koruyacak? Türkiye'yi yönetenler bu tavırla mı bölgesinde ve ülkesinde istikrarı sağlayacak? Aslında Azerbaycan örneği Türkiye'deki batılı ve taklitçi zihniyetin iflasıdır... Güdümlü ve şahsiyetsiz dış siyasetin iflasıdır... Milli Görüş'ün haklılığının ispatıdır... Adil Düzen'e olan ihtiyacın bir izahıdır... Çünkü Azerbaycan'da, Kıbrıs'ın da, Bosna'nın da kurtuluşu Türkiye'de Milli Görüş'ün iktidarına bağlıdır. Aksi halde yer küremizi, ülkemizi ve bölgemizi perde arkasında yöneten şu Siyonist şeytanlarından kurtulmamız imkânsızdır... İşte bakınız, Azerbaycan ve Türki Cumhuriyetlerle ilgili plan ve politikaları hazırlayan Paul Hanze... Yahudi ve CIA'nın eski Türkiye istasyon şefi.45 Kıbrıs sorununu çözmekle görevlendirilen Ledsky... Yahudi ve ABD'nin Ermenistan büyükelçisi46 Sözde Kürt sorununu çözecek kişi B.M insan hakları uzmanı Abram da Yahudi idi...47 CIA'nın Kürt Devleti görevlisi Ellen Leipson... Yahudi... Güneydoğu'da emekli İsrail Generali Aurahan Elfassy emrindeki CIA ajanlarıyla fesat çıkarıyor...48 Amerika'nın eski Ankara Büyükelçisi Abromowitz ve Paul Hanze (ikisi de Yahudi) Geneydoğu da çeşitli incelemelerde bulunmuş ve 24 Eylül 1991'de CIA istasyon Sekreteriyle birlikte Türki Cumhuriyetler konusunda Bodrum'da gizli bir toplantı yapmışlardır...49 Ve son olarak 20 Haziran Milliyetin, yeni başbakanla ilgili yayınladığı bir özgeçmişte, Abromowitz'le de ilişkileri olan başta 1986 yılında ABD'ye giderek dışişleri yetkilileriyle bir görüşme yaparak Türkiye'deki İslami gelişmelere dikkat çektiği ve ağlayarak Amerikalılardan bu konuda yardım istediği yazılıyor". Şimdi anladınız mı Yahudi asıllı Erol Simavi'nin gazeteleri Hürriyet'in baş kösesinde "Türkiye Türklerindir" sözünün ne anlama geldiğini. Sabah, 25 Eylül 1991. Nokta, 30 Kasım 1986. Cumhuriyet, 17 Mayıs 1992 Sabah, C. Çandar 26 Ocak 1992 47 24 Kasım 1991 2000'e doğru 48 4 Ekim 1991 Günaydın 49 Sabah, 25 Eylül 1991 45 46 83 KARABAĞ KAN AĞLIYOR (1994) Yıllardır Batılılar tarafından silahlandırılan ve kışkırtılan Ermenistan, sonunda saldırmış ve Karabağ'da korkunç bir katliamı başlatmış bulunmaktadır. Gözü dönmüş Ermeni çeteleri füzelerle, roketlerle ve son derece gelişmiş ve güçlü silahlarla hücum ederken, Azeriler av tüfekleri ile ve basit makinelilerle kendilerini savunmaya çalışmaktadır. Daha önce Kore'ye Türk askeri gönderenler, Bağdat bombalansın diye İncirlik'ten uçak kaldıranlar, şimdi Karabağ katliamı karşısında suskun ve sakin davranmaktadırlar. "Olaylar bu şekilde devam ederse Türkiye ilgisiz ve sessiz kalamaz" diyen yetkililer, şimdi bu korkunç cinayet ve vahşet karşısında "gerekli mesajlar veriliyor!" diyerek olayı geçiştirmeye çalışıyor. Lafa bakın, “şayet Azerbaycan'a ciddiyetle sahip çıkarsak bütün dünyayı Ermenistan'ın arkasına ve yardımına itermişiz!"... Yahu o dünya dediğin Amerika ve Avrupa ve onların çete reisi Yahudi Siyonizmi zaten bütün imkânlarıyla Ermenistan'ın yanındalar, hatta önündeler. Hâlâ Ortak Pazar hayaliyle batıya uşaklığı hayatının hedefi bilenler, mason vakıflarının taktığı madalyaları "hayatının en önemli ve anlamlı ödülü" görenler... Bu batı barbardır. Amerika'sıyla, İngiliz'iyle, Fransız'ıyla, İtalyanıyla Rusuyla, Yahudisiyle, Hıristiyanıyla, Ermenisiyle Batı İslam düşmanıdır... Batılı insanlığın baş belasıdır... Almanya'da bir meyhanede iki Amerikalı sarhoş askerin ölümüyle ilişkisi var diye Libya'nın üzerine bombalar yağdıran Amerikalılar, Avrupalılar Görünüşte, güya Kuveyt'i, aslında kendi petrollerini ve prestijlerini kurtarmak için körfeze dünyanın silahını yığan ve Irak'a saldıran sahte hürriyet havarisi batılılar... Karabağ'daki katliam karşısında şimdi neredesiniz!... Amerika ve Avrupalı dostlarının hatırına ambargoya katılıp Irak'ın ekonomik damarlarını tıkayan ve hala da açmayan, buna karşılık Ermenistan'a yapılan bütün sevkiyatların hala önemli kısmının Türkiye üzerinden gerçekleşmesine göz yumanlar... Sizin sonunuz berbat, azabınız kat kat olacaktır!.. "Evet, Ermenistan ikinci İsrail, Karabağ ikinci Filistin konumundadır. Silahsız ve sahipsiz insanlara Ermeniler, Ruslar, Fransızlar füzelerle, roketlerle saldırıyorlar... Kana susamış kahpeler öldürmeye doymuyorlar... Karabağ'da karınları deşilmiş kadınlar... Boğazlanmış bebekler... Süngülenmiş dedeler... Kulağı burnu kesilmiş erkekler... Gözleri oyulmuş gençler... İşte batının gerçek yüzü budur... Amerika alçaktır... Avrupa acımasızdır... Yahudisi, Hıristiyanı, Ermenisi Müslüman'a düşmandır. Tek kelime ile batı barbardır... Batılı berbattır... Bütün bunlara rağmen hâlâ batıya uşaklığı kendilerine şeref bilenler... Hâlâ barbar batının içimizdeki uşaklarını sevip seçenler... Evet, Karabağ katliamında sizin de kabahatiniz vardır. Cezayir vahşetinde sizin de mesuliyetiniz vardır. Filistin, Keşmir, Batı Trakya cinayetlerinde sizin de günahınız vardır... Müslüman Türk milletini uyutmaya ve avutmaya yönelik beylik demeçlerle bu zulmü önleyemezsiniz... "Gerekli mesajlar veriliyor" gibi beyanatlarla durumu geçiştiremezsiniz... Mesaj verecekseniz, gavurun anladığı dilden vereceksiniz... Erbakan'ın azgın Kıbrıs Rumları'na verdiği gibi mesaj vereceksiniz... Ama böyle yapabilmek için de önce iman edeceksiniz... Özünüze, dininize, milletinize döneceksiniz... Karadeniz kıyılarında görülen bir beyaz balinayı yaşatmak ve kurtarmak için gayrete ve merhamete gelen yerli ve yabancı yetkililer... Karadeniz'in on adım ötesindeki Karabağ'da kahpece katledilen masum ve mazlum insanların bir balık kadar kıymeti yok mu? Müslüman olmaktan başka günahı olmayan Azeri Türklerinin feryadını kim duyacak? Söyleyin, Müslüman olmak bu kadar büyük bir suç mu? 84 Karabağ için kan ağlamamız, Karabağ için karalar bağlamamız gerekirken, hâlâ bu ülkede Ermeni soykırımını protesto eden gençlere saldıran solcular ve onları kışkırtan soysuzlar var... İslam nerede ise, devamlı onun karşısında bulunmayı, yani şeytana asker olmayı kendine meslek edinmiş sütü bozuklar var. Ve bir avuç satılık ve kiralık insanın ülkenizde at oynatması ve söz sahibi olması için, Müslüman olduğu halde, onlara rey verip işbaşına getirecek kadar sorumsuzlar var... Ama yakındır... Bu millet uyanıyor... Milli Görüş güçleniyor! Bakınız, Kıbrıs Türkleri, Karabağ katliamı için bir günlük resmi yas ilan ettiler. Bunun bir manası ve gizli bir mesajı da şudur... Ey Türkiyeli Müslüman’lar, şimdi Ermenilerin yaptığı zulüm ve katliamları bize de yıllarca Rumlar aynısını yaptılar. Ve nihayet Milli Görüşçüler iktidar ortağı olunca gelip bizi kurtardılar!.. Siz şimdi neden Karabağ'lıları da kurtarmak için hâlâ Mili Görüş’ü iktidar yapmıyorsunuz? 85 ERMENİ DOSTLARI (1994) 10 Ocak 1983'ten itibaren Azerbaycan'a her türlü yardımı durduran ve yasaklayan Amerika, şimdi Fransa ile birlikte Ermenistan'a yardım için Türkiye'yi zorluyor. Amerika ve Avrupa hem bölgede ikinci bir İsrail olacak Ermenistan'ı güçlendirmek, hem de Azerbaycan'ın Türkiye ile arasını bozup İran'ın kucağına itmek için yeni oyunlar tezgahlıyor. Geçen Pazar günü Ermenistan Devlet Başkanı ve Karabağ kasabı Ter Petrosyan'ın özel temsilcisi Jerar Liberadyan, Başbakan Demirel tarafından kabul edildi ve konuttan şen şakrak ayrılan bu Ermeni'ye kim bilir neler vaad edildi... Batılıların kışkırtmasıyla Azerbaycan'a saldıran ve yüz binlerce masum Müslüman’a kıyan Ermeniler, şimdi başları dara düşünce kuyruk sallamaya başladı... Akaryakıt, odun, kömür ve ekmek kıtlığı çeken Ermenistan'a tam haddini bildirmek ve özellikle işgal ettiği Karabağ ve Azeri topraklarından çekilmesini temin etmek gerekirken, onu yeniden diriltmek ve beslemek gafletten de öte bir şeydir. Gözünüzü oymak için karga beslemektir... Ama siz, sayın yetkilinin açıklamasını duydunuz: "Komşu bir ülkedeki insanların acından ölmesine göz yumamayız." diyorlar. Peki Bosna-Hersek'te acıdan ölenlerle ve top mermileriyle parçalanıp can verenlere niye acımıyorsunuz? Niye onlara buğday ve ilaç göndermeyi düşünmüyorsunuz? Nedendir siz hep Yahudi'ye ve Ermeni'ye yakınlık duyuyorsunuz? Dış güçlerin talimatlarını yerine getirmek hususunda niçin böylesine gayretkeş davranıyorsunuz? Ama biz, sözde Noel tatilini geçirmek bahanesiyle yıl başında Türkiye'ye gelen Fransız Cumhurbaşkanı ve Yahudi uşağı Miterand'ın Ermenistan'a yardım için yaptığı telkin ve tavsiyeleri biliyoruz!.. Arkasında Fransız Dışişleri Bakanı Roland Dumas'ın sayın Hikmet Çetin'e yazdığı uyarı mektubunu da hatırlıyoruz! Ne diyordu Mason Dumas: "Ermeni şarkıcı Charles Aznavur'un kurduğu yardım derneği tarafından toplanan gıda maddeleri ve diğer malzemelerin, Ermenistan'a ulaştırılması için Türkiye'nin geçiş izni vermesinin ülkemizin yüksek menfaatleri açısından yararlı olacağını" ihtar ediyordu... Ve yine bir Amerikalı yetkili "Türkiye Ermenistan'la iyi ilişkiler kuramazsa Ermeni Lobisi'ni ve Birleşmiş Milletleri karşısına alacağını" söylemek cesaretinde bulunuyordu... Ve yerli kiralık yazarlarımızdan birisi de 24 Ocak tarihli Hürriyet Gazetesi'nde: "Türkiye Ermenistan'a elektrik vermezse, Ermenistan'ın elindeki nükleer santralı devreye sokacağını ve Türkiye için büyük bir tehlike oluşturacağı" kehânetini ve sözde endişesini dile getiriyordu. Ve işte Siyonist merkezlerin ve mason mahfillerin tertip ve talimatıyla, Ermenistan'a her türlü yardım için Türkiye hazırlık yapıyor... Daha önce yapılan 100 bin ton buğday yardımı ve elektrik akımı Erbakan Hoca’nın gayret ve muhalefetiyle kesilmişti... Şimdi yeniden hem gıda yardımı adı altında çeşitli ve etkili silah sandıkları ülkemiz üzerinden Ermenistan'a gönderilecek... Hem de kendi insanlarımıza bile reva görülmeyen milyarlar tutarında yardımlar Karabağ katili Ermenilere hediye edilecek... Sayın yetkilinin bahanesi de hazır: "Neymiş efendim. Türkiye'nin Körfeze açılması için Suriye ile, Orta Asya'ya ulaşması için de Ermenistan'la iyi ilişkiler kurması gerekiyormuş!.. Madem Türkiye'nin menfaatleri sizin için bu kadar önemli (!) neden Irak'la iyi ilişkiler kurmuyorsunuz?.. Neden Azerbaycan'a sahip çıkmıyorsunuz? Neden Bosna-Hersek'e her türlü yardımı ulaştırabilmek için kendileri ısrarla teklif ettikleri halde Arnavutluk'la irtibata geçmiyorsunuz? Bu ne talihsiz bir politikadır ki, bir hafta önce Bağdat'a maslahatgüzar açıyorsunuz... Arkasından ABD Irak'a saldırınca yine Saddam sendromuna tutuluyorsunuz? Tabi bu tutarsızlıkları milletimize yutturmak için bazı kılıflar uydurmaktan da geri durmuyorsunuz? Örneğin Amerika'nın Somali işgaline yardımcı olmak için asker gönderme kararını şayet BM emir 86 verirse, Bosna-Hersek'e de asker gönderme izni ile birlikte meclisten çıkarıyorsunuz. Ermenistan'la iyi ilişkiler geliştirme teşebbüsünü, bir Müslüman ülke olan Suriye ile dostluk münasebetlerine girişme ile birlikte yapıyorsunuz? Yani zehiri altın tas içinde sunuyorsunuz. Ve herkesi ahmak ve anlamaz zannediyorsunuz!.. Ama aldanıyorsunuz!. Adım adım mukadder akibetinize doğru kayıyorsunuz!.. Divan-ı Harbe çıkmasanız bile, milli vicdan mahkemesinde şu anda yargılanıyorsunuz!.. Yoksa siz adalete inanmıyor musunuz?.. Bazı karakterleri daha iyi tanıtmak bakımından yıllar önce dinlediğim acı hatırayı naklederek bitirelim: Yakın geçmişimizde meşhur MC hükümetlerinden biri işbaşındadır. Erbakan Hoca o günkü Başbakan'a çeşitli ihmal ve suistimaller sonucu satılamayan ve kısmen bayatlayıp bozulan ve denize dökülmesine karar alınan, tonlarca kuru üzüm ve fındığın bazı işlemlerden geçirilerek ve paketlenerek Afgan Mücahitleri'ne gönderilmesini teklif eder. Avrupalılar için bayat sayılan bu yiyeceklerin, onlar için makbule geçeceğini söyler... Ve onların istiklâl harbini yaparken hanımlarının bileziklerini satarak bize yardım ettiklerini hatırlatır... Ama maalesef, başbakan tarafından, Afgan hükümetiyle ve Amerika'yla arasının bozulabileceği bahanesiyle bu teklif reddedilir... Afgan Mücahitleri'ne bayat kuru üzümleri bile reva görmeyenlerin şimdi Ermenilere bu kadar acımaları nedendir acep!.. 87 KAFKAS CEPHESİNE DİKKAT! (1992) Dünyayı sömüren ve insanlığı ezen güç (Siyonizm), hem genellikle tekelindeki fabrikalarda ürettiği silahlarına pazar bulmak, hem sonunda, yeniden imar ve inşaat, için makina ve malzemelerini satmak, hem toplumların bilenmesini ve güçlenmesini önleyip sömürü düzenin devamını sağlamak, hem de siyonizme karşı oluşacak cepheleri dağıtmak ve dünya kamuoyunu suni gündemlerle oyalamak gibi çok sinsi ve şeytani amaçlarla, sürekli olarak savaşları ve iç çatışmaları ateşlemekte ve körüklemektedir. Siyonizm ve onun kovboyu ve kabadayısı Amerika, özellikle ve öncelikle Müslüman ülkeleri savaştırır. Yıllar süren İran-Irak savaşı gibi... Olmazsa Müslüman’la Hıristiyanları kapıştırır... Körfez savaşı gibi... Müslüman’la Budistleri çatıştırır... Pakistan-Hindistan arasındaki Keşmir sorunu gibi... Bu da olmazsa Hıristiyanları birbiriyle boğuşturur. Yugoslavya'da süren Sırp-Hırvat katliamı gibi.. İşte görüyorsunuz binlerce masum insanın öldürülmesine ve nice şehirlerin, köylerin tahrip edilmesine rağmen, hâlâ bir barış gücü bile göndermiyorlar... Savaşan taraflar barış istiyor, komşu Avrupa ülkeleri bunu istiyor ama "ezen ve sömüren gizli güç" bunu çeşitli bahanelerle engelliyor ve iç savaş bütün vahşet ve dehşetiyle devam ediyor... Ve bu Sırp Vahşeti, yakında Kosova’ya yöneleceğe benziyor! Hem de insanlığın gözü önünde ve Avrupa'nın göbeğinde... Ve şimdi de dünya siyonizmi ve Amerikan' Emperyalizmi, hemen yanı başımızda yeni bir fitneyi kızıştırmak ve daha büyük bir felâketi başlatmak üzeredir. Azerbaycan'la Ermenistan arasındaki ihtilaf bölgesi olan Karabağ çıbanını devamlı kaşıyarak ve kanatarak ve özellikle Ermenistan'ı devamlı silahlandırarak korkunç bir savaşa doğru sürüklemektedir. Son bir kaç yıldır başta Amerika, İngiltere ve diğer Avrupa ülkelerinden deprem malzemesi ve Kızılhaç yardımı adı altında uçaklar, tırlar ve gemiler dolusu ağır harp ve hücum silahlarının Ermenistan'a yığılması bunun içindir. Başta İsrail, sonra Amerika ve İngiltere olmak üzere, bu şeytan şebekesinin Azerbaycan-Ermenistan savaşını başlatmalarındaki amaçları ise şunlardır: 1. Yeni Komünizmin esaretinden ve ezilmişlikten kurtulan, kendi dinine ve değerlerine sahip çıkan ve önce kendi aralarındaki birlik oluşturup giderek Türkiye ve İslam alemiyle bütünleşmeyi amaçlayan Müslüman Türk Devletleri'ne ve özellikle Azerbaycan'a iyi bir ders vermek ve haddini bildirmek (!)... 2. Bu vesile ile Ermenistan'ı güçlendirmek ve bölgede ikinci bir İsrail oluşturarak emperyalist emellerini gerçekleştirmek. 3. Asıl önemlisi, Türkiye'nin başını belâya sokmak istemektedirler. Yavaş yavaş kendi ayakları üstünde durmaya çalışan, Türk Dünyası'na ve İslam alemine lider ve motor olacak bir potansiyel gücü özünde taşıyan ülkemizi yıpratmak ve yıkmak için yeni senaryolar tezgahlamaktadır. Daha şimdiden Türkiye'nin Kafkasya'da karıştırıcılık yaptığı ve Azerbaycan'a göz kırptığı iddiaları, Avrupa Parlamentosu tarafından resmen ifade edilmiş ve Türkiye'nin dikkati çekilmiştir. Anlaşılıyor ki hem Ermenilerle Azerilerin arasını iyice açacak ve savaşı başlatacaklar, hem de bundan dolayı Türkiye'yi suçlayacak, belki bölge barışını tehdit ettiği bahanesiyle yurdumuza saldıracaklardır. Kıbrıs ve Ege sorunlarını sürüncemede bırakarak, Güneydoğuyu devamlı karıştıran dış güçlerin asıl hedefi de bu değil midir? Bölgemiz ve özellikle ülkemiz üzerinde bu gavurca heves ve hesaplar yapılırken, namaz kılan ve hanımının başını kapatan inançlı insanları görevinden atanlar! Başörtülü kızları okuldan kovanlar! Söyler misiniz hangi inançla yurdunuzu savunacaksınız? İnancı yüzünden oğlunu ordudan, kızını okuldan kovduğunuz bu milletin karşısına nasıl çıkacak, bunları hangi ideal uğruna ve nasıl koşturacaksınız? Batının bunca barbarlığından sonra hâlâ nasıl Avrupa'yla birleşmek için can atarsınız? Evet, Milli Görüşe ve Adil Düzen'e dönmesinden ve İslam alemine lider olmasındansa, ülkemizin Avrupa'ya sömürge ve esir olmasını tercih eden tek tük sütü bozuklar bulunsa da, bu millet Müslüman’dır, 88 Müslüman kalacaktır ve her türlü tecavüz ve tehlikeye karşı Kur'anını da, vatanını da savunacaktır. Ve gelecek günler bizim olacaktır!... 89 KAFKASYA KAYNIYOR (1993) Daha önce de bir kaç sefer yazmış ve hatırlatmıştık... Kafkasya'da yeni bir çıbanbaşı ve ikinci bir İsrail oluşturulmakta ve bu amaçla yıllardır Ermenistan son süratle silahlandırılmakta ve Azerbaycan'a karşı kışkırtılmaktadır... Başta Amerika, İngiltere ve Fransa, siyonizmin güdümündeki bütün batı, biraz da Haçlılık ve Hıristiyanlık damarıyla, Kızılhaç yardımı, yiyecek konvoyu, ilaç ve tıbbı malzeme balyaları adı altında, gemiler ve uçaklarla Ermenistan'a silah yığmaktadır... Hatta güya silahsızlanma anlaşmaları sonucu Rusya'dan sökülmesi ve imha edilmesi kararlaştırılan nükleer başlıklı füzelerin ve diğer konvansiyonel silahların önemli bir kısmının Ermenistan'a taşındığı haberleri yayılmaktadır. Haritaya bakıldığında gayet rahatlıkla görülebileceği gibi, Azerbaycan'ın tam ortasında bulunan ve her haliyle Azerbaycan'a ait olan Karabağ bölgesine sonradan yerleştirilen birkaç bin Ermeni'yi bahane ederek "Burası Ermenistan'a aittir" iddiasıyla kışkırtılan ve korunan Ermenistan karşısında, Azerbaycan bir nevi yalnızlığa itilmiş ve sahipsiz bırakılmıştır... Tam böyle bir sırada sayın Başbakan'ın Amerika'da, döne döne: "Biz Ermenistan'ı da Azerbaycan'ı da aynı şartlarla tanıdık... Bize iki ülke de her bakımdan aynı mesafededir." yolundaki beyanatları ne büyük bir talihsizliktir... Ermenistan'a yapılan silah yardımı yüzünden "Batı ülkelerini avutuyoruz" sözleri de sadece blöftür ve ileride Azerbaycan'a yapılacak bir saldırı karşısında "Ne yapalım, biz vaktinde gereken ikazımızı ve ihtarımızı yaptık, dinlemediler... Şimdi Azerbaycan yüzünden kalkıp bütün dünyayı karşımıza alacak ve onlarla savaşacak halimiz yok ya!.." demek için, Türk kamuoyunu şimdiden bu acı akibete hazırlama gayretidir... Çünkü daha bir yıl önce "Yabancıların keyfi ve çıkarı için, komşumuz Irak halkına uygulanan bu insafsız ambargo derhal kaldırılmalı ve Türk ekonomisinin böyle gereksiz yere büyük zararlara uğratılmasına göz yumulmamalıdır" anlamında beyanatlar veren zat, şimdi bu dediklerini yapacak imkân ve iktidara kavuşunca "Bir Irak'ın hatırına dünyayı karşımıza mı alalım?.. Biz dünya ile bütünleşmek zorundayız... Önemli olan dengeleri düşünmek ve ona göre davranmak durumundayız" mealindeki laflar etmeye başlamadı mı? Ve yine tam böyle bir dönemde İran'ın Ermenistan'la en üst seviyede diplomatik ilişkiler kurması ve dostluk anlaşmaları yapması da üzerinde durulması ve düşünülmesi gereken bir konudur... Yoksa "İran Azerbaycan'ı" yüzünden Azerbaycan'la ihtilafı bulunan İran, böylelikle Azerbaycan'a bir gözdağı mı vermek istiyor?.. Yoksa bizim için Farisilik damarı, Şiilik damarımızdan kabarıktır demeye mi getiriyorlar? Bilmek ve anlamak mümkün değil... Türkiye yıllardır sürdürdüğü pasif, pısırık ve güdümlü dış politikaları artık bırakmak zorundadır. Bu politikalar yüzünden, hatta teklif edildiği halde, İsmet İnönü tarafından 12 Ada Yunanlılara hediye edilmiştir. Bu politikalar yüzünden Kıbrıs sorunu maalesef kangrenleşmiştir. Bu politikalar yüzünden Körfez Savaşı ve Irak ambargosu nedeniyle milli ve manevi haysiyetimiz lekelenmiş ve milyarlarca dolar maddi zarara girilmiştir. Ve asla unutulmasın ki Ermenistan Azerbaycan'dan ziyade asıl Türkiye'nin başına bela yapılsın ve İslam alemine yeniden lider ve motor olacak bir potansiyeli özünde taşıyan ülkemizin başını ağrıtsın diye beslenmekte ve desteklenmektedir... Şahsi çıkarlara ve nefsi hesaplara dayanan basit ve günlük politikalar artık bırakılmalıdır... Bu tür zihniyet ve şahsiyetleri artık tanımalıdır ve haysiyetli politikalar izleyecek, içte ve dışta yüzümüzü güldürecek şahsiyet ve hükümetlere yol açılmalıdır... Ve tekrar hatırlatıyoruz ki, hem İsrail'in bölgedeki saldırmacı ve yayılmacı gayretlerini gözlerden uzak tutmak ve dikkatleri başka taraflara kaydırmak, hem de Türkiye'nin ve yeni Orta Asya Cumhuriyetleri'nin Adil bir düzene ulaşmasına ve birbirleriyle kucaklaşmasına mani olmak gibi şeytani heves ve hesaplarla devamlı silahlandırılan ve kışkırtılan Ermenistan konusunda, ciddi ve tutarlı tavırlar koymazsak, gerekli ve yeterli 90 tedbirleri almazsak başımıza büyük gaileler açılacak demektir. Son günlerdeki gazete ve televizyon haberlerinde Yukarı Karabağ bölgesinde Azeri köylerine saldıran ve acımasız katliamlar yapan Ermeni çetelerinin arasında çok sayıda Rus askerinin de bulunduğunun bildirilmesi, bizim tespitlerimizi doğrulamakta ve Kafkasya'da büyük çapta bir komplonun hazırlandığını ortaya koymaktadır. Yarınlar çok geç olabilir. Milli ve haysiyetli dış politikalara ve inançlı kadrolara acil ihtiyacımız vardır. 91 TÜRKİYE'NİN MANZARASI (1990) Perşembe'nin gelişi çarşambadan bellidir... Çok büyük vaatler ve umutlarla seçilen, sağcı ve solcu ikiz kardeşlerin, (S.Demirel ve SHP’nin)kurduğu koalisyon ortaklığının iç ve dış politikadaki manzarasına bir göz atalım. Hani her şeyden önce Çankaya işgalden (!) kurtarılacaktı!.. Sayın Özal'ın eli sıkılmayacaktı ve özellikle ekonominin yuları kendisinden alınacaktı?.. Bir iki hava atıldı, tutmadı... Çünkü devletin tepesinde kavga olmamalıydı... Derken kuzu kuzu yola gelindi. Ve geçenlerde "ekonomik kurul" yine Sayın Özal'ın başkanlığında Çankaya'da toplandı... Evet, sonunda düelloyu Çankaya kazandı. Sn. Demirel Amerika'ya giden, Özal’ı uğurlamaya bir özel kalem müdürünü bile göndermemişti. Ama Sayın Cumhurbaşkanı İran'dan dönerken havaalanında bizzat Demirel karşılıyordu ve görenler "Hah şöyle hizaya gel!.." diyordu. ANAP iktidarının çimento fabrikalarının satışlarının durdurulması için Anayasa Mahkemesi'ne başvuran ve iptal kararı çıkartan ikiz kardeşler iktidarı, şimdi aynı fabrikaları kendileri satabilsin diye bu "iptal kararını iptal ettirmeye" uğraşıyorlar... Seçim döneminde kendilerini yalnız bırakmayan yandaşlarını memnun etmek gerekiyordu. Bu nedenle bazı "kara gün dostlarını" milyarları bulan birikmiş vergi yükünden kurtarmak bir vefa borcuydu... Bunun için vergi affıyla ilgili hazırlıklar başladı... Ama muhalefet tez uyandı... Şimdi hükümete bu konuyla ilgili üç öneride bulundu. Ama hiçbiri kabul görmedi: 1. Vergi affına mesela 100 milyon gibi bir üst sınır getirelim. Bunun dışında kalan bütün vergi borçlarını silelim. El cevap: Olmaz!.. 2. Veya milletvekili ve Bakanların kendilerinin ve yakınlarının sahibi ve ortağı bulunduğu şirketleri bu vergi affının dışında tutalım... El cevap: Bu da olmaz!.. 3. Hiç olmazsa, madem hep şeffaflığı savunuyorsunuz... Gelin bu vergi affından yararlananların listesini resmen açıklayın... El cevap: Bu hiç olmaz!.. Niye? Niye olacak bu vergi affı devlete milyarlarca borcu bulunan vergi kaçakçısı yandaşlar için hazırlanıyor da onun için... Enflasyon 3 ay içerisinde frenlenecek 5 ayda aşağı doğru inecekti... Şimdi kış geçecek, bahar geçecek, yaz da geçecek... Güya önümüzdeki güzün son aylarında hızı kesilecekmiş!.. Vatandaşı kuyruklarda kıvrandırmak Sayın Demirel'in kaderidir. Şimdi de vatandaş, bir ay boyu hasretle beklediği ve aldığı gün bitireceği maaşına kavuşmak için günlerce ve saatlerce banka kapılarında kuyruk arasında kahırlanıyor ve la havle çekiyor: "Dayanın beyler, Baba kuyruğu bunlar!.." Evet, manzara malum: Anarşi tırmanıyor... İşsizlik artıyor... Pahalılık azıyor... Ahlâk çöküyor... Ama hala 30 yıllık nakarat devam ediyor. "Demirel'e güven. Gerisini merak etme sen!.." Gelelim dış politikaya: Davos'taki dostluk ziyaretinden sonra Amerika'ya gidildi. Beyaz Saray tavaf, patron ziyaret edildi. Ve Türkiye'ye çok önemli ve tarihi bir görev verildi... Rusya'nın ve Komünizm canavarının kucağından kurtulan Orta Asya Müslüman Türk Cumhuriyetleri'nin şimdi Amerika'nın ve kapitalizmin tuzağına çekmek şerefi Demirel'e düşüyordu... Orta Asya Müslüman Türk Cumhuriyetlerinin, kendi aralarında askeri birlik oluşturmalarını, ortak para birimine kavuşmalarını ve kendi aralarında siyasi bir ittifak kurmalarını ve özellikle Kur'an düzeniyle tanışmalarını ve İslam Alemiyle kaynaşmalarını önlemek gerekiyordu... Yabani keklikleri tuzağa çekmek için özel yetiştirilmiş evcil keklikler kullanılır ve zavallıları aldatırlar... Türkiye'de yıllarca "Aman ha kapitalist sağcıları destekleyin, yoksa komünist solcular gelir... O zaman 92 ne dininiz kalır ne dünyanız!.." diye bu milleti aldatıp oyaladılar... Yahu, şimdi bakıyoruz bizimkilerin yaptığı ahlâk ve maneviyat tahribatını komünistler Orta Asya Cumhuriyetleri'nde yapamamışlar... Onların aile hayatı da, ahlâki yapısı da, dine bağlılıkları da bizden sağlam kalmış, üstelik komünist rejim, Orta Asya Cumhuriyetleri'nin yeraltı ve yerüstü zenginlik kaynaklarını da bizimki kadar sömürmemişler. Yani komünistlerin 70 yılda yapamadıkları maddi ve manevi tahribatı şimdi Amerika, Türkiye'deki Laik ve Mukaddesatçılar eliyle yaptırıyor. Geçen Frankfurt'ta Gümülcineli bir Müslüman’la tanıştık... Ailesi hala Yunanistan'da. Peki niye Türkiye'ye gelmediniz? diye soracak oldum, o tatlı şivesiyle "Abe, niye gelecekmişim. Biz dinimizi, namusumuzu, örf ve adetlerimizi korumak için gelecektik... Ama bizden önce Türkiye'ye gidenlere baktık ki bin beter bozulmuşlar... Kur'an okuyana, manasını açıklayana, başını kapatanlara yasak koymuşlar... Yunanlılar bile bu kadarını bize yapmadı! Daha niye gelecekmişim?.. diyordu... Dış politika ile ilgili çok önemli ve tehlikeli bir gelişmeye daha şahit oluyoruz... O da Suriye ile açıkça cebelleşmeye başlanılmış olmasıdır... 12 Eylül Paşalar döneminde bile bir kısım anarşik olaylarla ilgili olarak, asla ismi verilmeden sadece "komşu bir ülke" diye bahsedilen Suriye'ye şimdi sataşmanın manası ne olabilir?.. Evet, Suriye'nin, Amerika'nın da destek ve teşvikiyle Bekaa Vadisi kamplarında yıllardır ülkemiz aleyhine faaliyet gösteren anarşistleri beslediği bilinen bir durumdur... Peki bu güne kadar neden susuldu da, şimdi açıkça çatıyorlar?.. Cevabı kolay... Amerika ve Avrupa daha önce Türkiye'ye saldırtmak üzere Saddam'ı müthiş bir şekilde silahlandırdılar... Ama kim bilir, belki bir akıllı Saddam'ın kulağına: "Bre ahmak Türkiye'ye saldırıpta ne yapacaksın... Hazır Kuveyt'i al, kaymağını ye, keyfine bak" dedi... Ve çok şükür silah sahibine geri tepti. Saddam kendi başlarına bela oldu. Belki de Saddam'ı kendileri aldatıp Kuveyt'e soktu. Ama hala Türkiye üzerinde ki hesaplarından vazgeçmiş değiller... Şimdi de yine yıllardır silah yığdıkları Suriye'yi Türkiye'nin başına bela etmek istiyorlar... Ortadoğu barış oyunları da buna bir hazırlık olsa gerek... İki Müslüman ülkeyi kapıştırıp, geri çıkacaklar... Türkiye Suriye'yi yense, Mısır'ı, arkasından Arabistan'ı devreye sokarlar... Ta ki yeniden İslam Alemine lider ve motor olacak bir potansiyel gücü özünde taşıyan ve Allah'ın lütfu olarak Dünya İmparatorluğu'nu kuracak ve yürütecek tabii bir konumda ve stratejik bir noktada bulunan Türkiye'yi ezmek ve yok etmek istiyorlar... "Burada bir savcımıza karşı girişilen eylemde kullanılan silahların Bekaa çıkışlı olabileceğini" söyleyecek kadar yersiz ve tutarsız sözlerin ve Suriye'ye karşı özellikle Amerikan gezisi sonrasında başlatılan sataşmaların, batının ve siyonizmin yukarıda arzettiğimiz sinsi planlarına yarayacağından endişe ediyoruz. İki de bir "Türkiye diğer İslam ülkelerine ve yeni Orta Asya Cumhuriyetleri'ne model olmalıdır" sözleri de zannediyorum, daha ziyade "Türkiye'de olduğu gibi, onlarda da Müslüman’ları adalet ve siyaset şuurundan uzaklaştıracak din adamları, şeyhler ve Hoca Efendiler yetiştirmeli ve yerleştirmeliyiz... Böyle engeller hazırlanmazsa Cezayir'de olduğu gibi Müslüman’lar kolayca İslami amaçlar etrafında toplanıp güçleniyorlar!.." anlamında kullanılmaktadır... Ama artık boşuna yorulmasınlar... Çaresi yok, Hak gelecek Batıl gidecektir. 93 ERMENİSTAN’IN KATLİAMLARI Başta Hıristiyan Haçlılar, tüm küfür dünyasının Türklere düşmanlığı, Müslümanlıklarından dolayıdır. Çünkü Müslümanlıktan çıkmış Türklerle hiçbir sorunları ve saldırıları olmadığı tarihen ispatlanmıştır. Barbar Batılılar, Türklere karşı, hem kendi içlerindeki Hıristiyan azınlıkları sürekli azdırdıkları gibi, komşuları olan Hıristiyan veya Müslüman ülkeleri de kışkırtmaktan geri durmamışlardır. Devlete başkaldıran bebek katili PKK’lıları: “özgürlük savaşçısı”, Azerbaycan Hocalı da yüzlerce masum Türk’ü öldüren Ermenileri : “Vatan savunmacıları” sayan Batılılar, kendi ülkesinde ermeni isyanlarını bastırmaya çalışan Türkiye’yi “soykırımcı” ilan etmekten de utanıp sakınmamıştır. Ama haklı olmak yeterli değildir, hakkını alacak güce de ihtiyaç vardır. Çünkü Batı, sadece güçten anlamaktadır. Bu nedenle D-8 örneği gibi, Türkiye merkezli yeni bir güç odağı kurulmadıkça, Batının barbarlığı durmayacaktır. Taşnakların Türk düşmanlığı 31 Mart 1918, Azerbaycan tarihine siyah harflerle yazıldı. Bu tarihte Bakü, Şamahı, Gence, Küba, Lankaran, İran'da Azeri Türklerinin yaşadığı Hoy, Urmiye, Salas şehirlerine giren "Taşnaklar" yüz binlerce Türkü katletti, yüz binlercesini de zorunlu göçe tabi tuttu. "Taşnaklar" 19. yüzyılın 'sonlarında Ermenistan'da yaratılmış "Taşnaksütyun" partisi üyeleriydi. Katillerden ve cellâtlardan oluşan Ermeni çetesi Taşnaksütyun'un amacı Azerbaycan'da, Gürcistan'ın Tiflis, Borcalı, Ahilkelek kentlerinde yaşayan Türkleri katlederek, yalnız Ermenilerin yaşayacağı Büyük Ermenistan Devletini kurmaktı. 31 Mart'ta başlayarak, 3 gün boyunca devam eden katliamda 15 bin Azeri öldürüldü. "İslamiyye", "Açık söz", "Kaspi" gazetelerinin matbaaları, camiler, milli tiyatro binaları, okullar, hastaneler yakıldı. Ölen insanların birbirinin üzerine yığıldığını ve köpeklerin, ölülerin üzerine saldırarak parçaladıklarını gösteren fotoğraflar, arşiv belgeleri katliamı bütün çıplaklığıyla günümüze yansıtmaktaydı. Tarihi kaynaklar katledilen ve sürülen Türk sayısının tam 2,5 milyon kişi olduğunu ispatlamaktaydı. Tarih yeniden tekrarlandı ve 26 Şubat 1992'de Hocalı soykırımı yapıldı. Ve kim bilir daha kaç defa bu tarihler tekrarlanacaktı. Çünkü bugün de hâlâ Ermeni Taşnakları arasında Büyük Ermenistan sevdasını sürdürenler vardı. Karabağ’ımız hâlâ onların işgali altındaydı. Dış güçlerin kukla gibi kullanmaları Taşnakların bugün de işine yaramaktaydı: Hep saldırıya uğrayan, kesilen, öldürülen Azerbaycanlı Türkler olmuşlardı. Ama bütün bunlara rağmen Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev'in 31 Mart soykırımıyla ilgili: "Ne kadar ağır olsa da, biz soykırım faktörlerinden faydalanarak başka halklara düşmanlık ve nefret aşılamak niyetinde değiliz" açıklaması yapmıştı. Evet, işte Türk'e yakışan da bu, Türk'ü büyük kılan da bu: affetmek, bağışlayabilmek... Bunun için Türk'ten korkuluyor. Korkansa saldırır. Korkan kurnaz, hilekâr ve kişiliksiz olur.” 50 İnsanlığın ayıbı: Hocalı katliamı Ermeni kuvvetlerinin, Dağlık Karabağ bölgesini işgal amacıyla vurucu hamlelerinden biri olarak Hocalı köyüne saldırarak 83 çocuk, 103 kadın, 613 Azeri'yi katletmelerini Batı dünyası unutmuş görünüyor. Ortadoğu’dan sonra dünyanın en hareketli bölgesi, Kafkasya’nın sıkıntılı, çalkantılı toprağı Karabağ, Kür ve Aras ırmakları ile Gökçe Gölü arasında yer alıyor. 18000 km2 yüz ölçüme sahip. Ancak, geniş yüzölçümüne rağmen şimdi Karabağ topraklarında bir tek Azeri bile yaşamıyor.1 milyona yakın Azeri, doğduğu bu toprakları terk etmiş durumda… Karabağ Ermeniler tarafından işgal edilirken binlerce Azeri katledildi, on binlercesi de sakat bırakıldı. Ama yaşadığı bu korkunç trajedilere rağmen Karabağ sorunu, hala dünya gündeminde yer bulamıyor. 50 Ayşa Kerimova Gönen / 6 Nisan 2008 94 Müslüman Azerilere karşı, “ABD, AB ve Ruslar” dan oluşan Haçlı İttifakı, sorunun konu edilmemesi için büyük bir çaba harcıyor. Anlaşmazlığın kökleri çok daha gerilere gidiyor. Azerbaycan halkının ve topraklarının bölünmesinin temeli, 1813 ve 1828 yıllarında imzalanan Gülistan ve Türkmençay anlaşmalarıyla atılıyor. Bu anlaşmalarla, Azerbaycan halkının milli felaketinin devamı niteliğinde, topraklarının gasp edilmesi süreci başlıyor. Karabağ, Türkmençay Antlaşması ile Rusya’nın yönetimine geçiyor. Soykırım ise, Azerbaycan topraklarının işgaliyle paralel yürütülmeye başlanıyor. 1828’li yıllarda 200.000 nüfuslu Karabağ’ın yüzde 95’i Türk’tü. Ancak Rusya, özellikle Karabağ’a, dünyanın her tarafından getirttiği Ermeniler’i yerleştirdi. Erivan, Nahçıvan ve Karabağ hanlıklarına yerleştirilen Ermeniler, oradaki Azerbaycanlılara oranla azınlık olmalarına rağmen, Rusların desteğiyle “Ermeni vilayeti” adı altında bir bölge kurmayı başardılar. Böylelikle, Azerilerin yerlerinden edilmesi ve imhası politikalarının temellerini atıyorlardı. Eşzamanlı olarak “Büyük Ermenistan” propagandası yapmaya başladılar. Tasarladıkları devletin Azerbaycan topraklarında kurulmasına “haklılık” kazandırmak için sahte Ermeni tarihinin yazılması yönünde geniş çaplı programları hayata geçirdiler. Azerbaycan’ın ve genelde Kafkasya tarihinin tahrifi süreci bu programların ana maddelerini oluşturuyor. “Büyük Ermenistan”ı kurma hayalleriyle coşan Ermeni istilacılar, 1905–1907 yıllarında Azerbaycanlılara karşı açıkça kanlı terör eylemlerine giriştiler. Vahşetin boyutları, Azerbaycan’ı ve şu anda Ermenistan’ın işgali altındaki tüm Azeri köylerini kapsıyordu. Planları doğrultusunda yüzlerce yerleşim birimini yok edip, binlerce Azeri’yi hunharca katlettiler… İşlenen bu insanlık suçunun organizatörleri, olayın içyüzünün bilinmemesi, gerçek hukuksal değerlendirmenin yapılamaması için, Azerbaycanlıları her zaman kötü niyetli olarak gösteren karalama kampanyalarına giriştiler. Vahşetlerini ve de emellerini propaganda ile örtmeyi başardılar. Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti kurulduktan sonra, Mart 1918 olayları değerlendirildi. Bakanlar Kurulu, 15 Haziran 1918 tarihinde katliamın ispatlanması için olağanüstü araştırma komisyonu kurulmasıyla ilgili kararı onayladı. Güney Kafkasya’nın Sovyetleşmesini de hedeflerine ulaşma konusunda bir sıçrama tahtası yapan Ermeniler, 1920 yılında Azerbaycan’ın Zengezur ilini ve civarındaki bazı toprakları Ermenistan SSCB’sine kattılar. Sonraki dönemde burada iskân eden Azerbaycanlıları sürme politikasını daha da genişletmek için, çeşitli yollara başvurdular. 1923_de Stalin, Karabağ’ın yukarı kısımlarına yeni bir Ermeni kafilesini daha yerleştirdi ve bölgeyi Azerbaycan’dan kopartarak özerk hâle getirdi. Ruslar ve Ermeniler bu tarihten itibaren söz konusu bölgenin adını, “Dağlık Karabağ” veya “Yukarı Karabağ” şeklinde kullanmaya başladılar. Çünkü Karabağ’ın bütününde Azerîler, Dağlık Karabağ’da Ermeniler çoğunluktaydı. 23 Aralık 1947 yılında, “Ermenistan SSCB”sinden kolhozcuların (kolektif köy işletmesi çalışanlarıköylüler) ve diğer Azerbaycanlı nüfusun Azerbaycan SSCB Kür-Aras ovasına nakli ile ilgili” özel kararnamenin çıkarılmasını ve 1948–1953 yıllarında Azerbaycanlıların tarihi vatanlarından toplu olarak göç ettirilmesini başardılar. Mazlum kılıklı Ermeni eşkıyaları! Ermeni milliyetçileri destekçilerinin de yardımıyla, 1950’li yıllardan itibaren Azerbaycan halkına karşı yoğun psikolojik baskı kampanyasına başladılar. Eski SSCB alanında yayınlanan kitap, dergi ve gazetelerde, Azerbaycan’ın milli kültürünün, klasik eserlerinin, mimari anıtlarının en güzel örneklerinin Ermeni halkına ait olduğunu ispatlamaya kalkıştılar. Aynı zamanda “kötü Azerbaycanlı” imajının oluşturulması propagandası da yürütüldü. “Aciz, mazlum Ermeni halkı” miti oluşturularak 20. yüzyılın başlarında bölgede yaşanan olaylar çarpıtıldı. Azerilere soykırım yapanlar, kendilerini soykırım kurbanı olarak göstermekteydiler. Azerbaycan halkının maneviyatına, milli gurur ve kimliğine atılan iftiralar, politik ve silahlı saldırılar için ideolojik zemin hazırlığıydı. Azerilere karşı yürütülen soykırım politikasına hukuksal nitelendirilme yapılmadığı için, olaylar Sovyet basınında Ermenilerin lehine çarpıtılmakta ve kamuoyu yanlış bilgilendirilmekteydi. Ermenilerin Sovyet rejiminin desteği ile uyguladıkları ve 80’lerin 95 ortalarında daha da güçlenen Azerbaycan karşıtı propagandaya karşı Azerbaycan Cumhuriyeti’nin o dönemki yöneticileri gerekli önlemi alamadılar. Karabağ sorunu, 1963 yılında Ermenilerin bu bölge için hak iddia etmesiyle başladı. Ermeniler, Karabağ’ı Ermenistan ile birleştirebilmek için çeşitli bahaneler ürettiler. Azerbaycan’ı bölgenin kaynaklarını sömürmek, Ermenilerin kültürel haklarını inkâr etmek ve bölgeye dışarıdan Azerileri yerleştirerek Karabağ’ın demografik yapısını, nüfus dengesini bozmakla suçladılar. “Karşı devrimcilerle mücadele” 1.Dünya Savaşı ile Rusya’daki 1917 Şubat ve Ekim devrimlerinden ustaca yararlanan Ermeniler, ideallerini Bolşevizm adı altında gerçekleştirmek üzere harekete geçtiler. 1918 yılının Mart ayında Ermeniler “karşı devrimcilerle mücadele” adı altında Bakü Komünü’nü yanına alarak tüm Bakü Guberniya’sının(Vilayet) Azerbaycanlılardan “temizlenmesi” (!) planını uygulamaya başladılar. O günlerde Ermenilerin yaptığı vahşet, Azerbaycan halkının hafızasına kazındı. Bakü, Şamahı, Kuba, Karabağ, Zengezur, Nahçıvan, Lenkeran başta olmak üzere Azerbaycan’ın diğer bölgelerinde de Azeriler soykırıma uğradı. Tüyler ürperten bir vahşet sergileniyordu. Bu bölgelerde yaşayan insanlar, Ermeniler tarafından topluca katledildi. Binlerce Azeri sadece milli kimliğinden dolayı öldürüldü. Evleri ateşe verildi. Yaşlı-genç, kadın, erkek, çocuk demeden diri diri yakıldı. Milli anıtlar, okullar, hastaneler, cami vb. yerler yok edildi. Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti Yas Günü ilanı Komisyon Mart soykırımını, birinci aşamada Şamahı’daki vahşeti, İrevan Guberniyası’nda (Vilayeti) Ermenilerce yapılan cinayetleri araştırdı. Gerçekleri dünya kamuoyuna duyurmak için Dışişleri Bakanlığı’nda özel bir bölüm kuruldu. 1919 ve 1920 yıllarının 31 Mart tarihlerinde iki kez, “Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti Yas Günü” olarak anıldı. Bu, Azerilere karşı yürütülen soykırım ve yaklaşık yüz yıldır devam eden Azerbaycan topraklarının işgal sürecine tarihte ilk defa yapılan siyasi değerlendirmeydi. Fakat Azerbaycan Demokratik Cumhuriyeti’nin yıkılması bu işin devamını da engelledi. Glasnost’un etkileri ve katkıları 1980'li yıllarda Mihail Gorbaçov’un başlattığı 'Glasnost'' ve ''Prestroika'' hareketini fırsat bilenler, en önemli oyununu Kafkaslar'da oynuyordu. Dağlık Karabağ'da Ermeniler 'Tarihi Büyük Ermenistan'' planlarını sahneye koydu. Yukarı Karabağ Özerk Bölgesi Yüksek Sovyeti’nin, 20 Şubat 1988 tarihinde Azerbaycan’dan ayrılarak, “ana vatan” olarak kabul ettikleri Ermenistan’a bağlanma yönünde karar almasının ardından, Ermenistan Yüksek Sovyeti’nin de 15 Haziran 1988 tarihinde “Karabağ’ı ilhak”a karar vermesi ile sorun büyüdü. Ermenistan Yüksek Sovyeti ile Karabağ Ulusal Konseyi, Aralık 1989’da Karabağ ile Ermenistan’ın birleştirildiğini duyurdu. Ancak bu durumun Ermenistan’ı uluslar arası arenada zor durumda bırakacağını düşünerek, birleşme kararı durduruldu. Bir süre sonra Aralık 1991’de gerçekleştirdikleri sözde referandum sonucuna göre 1992’de Karabağ’ın bağımsızlığı ilan olundu. Ancak Karabağ’ın bağımsızlığı, Ermenistan da dâhil olmak üzere hiçbir ülke tarafından tanınmıyordu. Bu gelişme üzerine Azerbaycan, 27 Kasım 1991’de Dağlık Karabağ’ın özerklik statüsünü iptal etti. Ermenistan Azerbaycan Parlamentosu tarafından alınan kararı, savaş ilanı olarak değerlendirdiğini açıkladı. Aralık 1991’de çöken Sovyetler Birliği, 1997 yılına kadar Ermenistan’a, tank ve uzun menzilli füzelerin de bulunduğu 1 milyar dolar tutarında askeri malzeme sağlandı. Ruslar’ın büyük çaplı desteğini arkasına alan Ermenistan, Kelbecer, Kubatlı, Fuzuli, Cebrail, Zengelan ve Laçin şehirlerini işgal etti. Bu nedenle 900 binden fazla Azeri doğduğu, yaşadığı toprakları terk edip, Azerbaycan’a sığındı. Bu arada, yaklaşık 200 bin Ermeni de Azerbaycan’ı terke mecbur kaldı. 1988 yılında Dağlık Karabağ'da çam ağacını kesen Ermeniler ile Azeri Türkleri arasında çatışmalar başlamıştı. Dağlık Karabağ problemi nedeniyle yüzbinlerce Azerbaycanlının tarihi topraklarından kovulması üzerine Azeri halkında çok büyük tepki dalgası başladı. Ülkede yapılan mitinglerde Azerbaycan topraklarının 96 işgali kesin bir dille kınanmasına rağmen, Muttalibov yönetimi pasif davrandı. 1990 yılının Ocak ayında her geçen gün artan halk ayaklanmasını ve “yanan bağımsızlık ateşini” söndürmek üzere Kızıl Ordu, Bakü’ye saldırdı. Azadlık meydanında milyonlarca insan, Kızıl Ordu tanklarına karşı mücadeleye katıldı. 19 Ocak gecesi Rus birlikleri Bakü sokaklarını kan gölüne çevirdi. Sabah saatlerine kadar süren katliamda, aralarında kadın ve çocukların da bulunduğu 131 kişi öldürülmüş, 250'den fazla kişi yaralanmıştı… Bu katliamın ardından Azerbaycan'ın her yerinde ayaklanmalar başladı. Azerbaycan bağımsızlık düşüncesinden artık geri adım atmayı düşünmüyordu ama Azeri kentlerinde katliamlar da bitmek bilmiyordu… Dünya ise; yaşanan korkunç vahşeti seyretmekle yetiniyordu. Azeri kuvvetleri, 1992 yazına kadar Karabağ’ın yarısını ele geçirdi ve başkenti kuşattı. Bunun üzerine Rusya, Ermenilere açıkça arka çıktı. Savaşta güç dengesi değişince Ermeniler, 1992’nin ikinci yarısında Hocalı, Şuşa, Laçin koridorunu işgal etmeyi başardı. Bu savaşın trajik kesitlerinden birini, 1992 yılının 26 Şubat’ı, insanlık adına kara bir leke olarak tarihe geçen Hocalı katliamı oluşturmaktaydı. Şubat ayının 25’ini 26’sına bağlayan gece Ermeni eşkıyalar, Rusların 366 nolu motorize alayının desteği ile Azerbaycan’ın eski yerleşim merkezlerinden Hocalı şehrinde korkunç bir soykırım yapmıştı. Ele geçirdikleri Azerilerin kulaklarını kesip, gözlerini çıkarmıştı. Hamile kadınların karınlarındaki bebeklerini boğazlamıştı. Korkunç bir manzara ortaya çıkmıştı… Ermenistan ve İsrail’in ortak yanları Dünyanın gözü önünde cereyan eden bu hadise Ermenilerin tıpkı İsrail tarzı propaganda yaptığını ortaya koymaktadır. İsrail ve Ermenistan arasında birçok ortak nokta bulunuyor: * Her ikisi de soykırım yapmasına rağmen kendilerini mağdurmuş gibi lanse ediyorlar. * Saldırgan ve işgalci olmalarına rağmen, sanki kendi topraklarında hareket ediyorlarmış gibi bir izlenim veriyorlar. * Uluslar arası hukuku ayaklar altına alıyorlar ama hiçbir ülkenin ciddi tepkisiyle karşılaşmıyorlar. * Kayıtsız şartsız bir biçimde Batı dünyasının desteğini almış durumdalar. * İsrail’i Yahudi diasporası, Ermenistan’ı Ermeni diasporası finanse ediyorlar. 1993–94’te Kelbecer ve Karabağ dışındaki Azerbaycan topraklarının yüzde 20’si Ermeniler tarafından işgal edildi. Topraklarını geri almak isteyen Azerbaycan’ın Aralık 1993’teki hamlesi sonuçsuz kaldı. Mayıs 1994’te Rusya’nın arabuluculuğu ile her iki taraf da ateşkes ilan etti. Temmuz 1994’te ise Ermenistan, Azerbaycan ve Karabağ, ateşkese uyacaklarını ve müzakere yoluyla sorunun çözümüne rıza gösterecekleri taahhüdünde bulundular. Ardından anlaşmazlık AGİT’e havale edildi. BM, AGİT ve NATO’nun bildiri ve kararlarında “Azerbaycan yerleşim birimlerinin işgal edildiği, barışçı çözümün engellendiği, Azerbaycan’ın toprak bütünlüğünün tehdit edilmesinin uluslararası hukukun ve AGİT ilkelerinin kabul edilemez biçimde ihlali olduğu, Yukarı Karabağ ve Nahçıvan’ın statüsünde zorla yapılacak değişikliklerin kabul edilemeyeceği” vurgulandı. Yukarı Karabağ’ın Azerbaycan toprağı olduğu defalarca teyit edildi. Ancak bütün bu uyarılara ve işgalci olarak nitelendirilmelerine rağmen Ermenistan bu tutumundan vazgeçmedi… 1997 yılında uluslararası arabulucular, isteksizce davransalar da uzun bir süre sonra sorunları aşamalı olarak çözüme kavuşturacak bir öneri sundular. Tarafları ortak zeminde buluşturan plana göre, ilk aşamada Ermeni işgal güçleri Karabağ dışındaki Azerbaycan topraklarından çekilecek, mülteciler yurtlarına dönecek, bölgeye barış gücü askerleri yerleştirilecek ve sınırlar yeniden açılacaktı. İkinci aşamada ise Karabağ’ın statüsü belirlenecekti. Kendi kendini yöneten bir Karabağ oluşturulacaktı. Ancak, bu plana sıcak bakan Ter–Petrosyan 1998 yılında cumhurbaşkanlığı seçimini kaybetti. Yerini, Minsk Grubu’nun önerisini reddeden Koçaryan’a bıraktı. Ve sorun bu noktaya ve bugüne kadar geldi. Şüphesiz Ermenistan, Batı’dan aldığı cesaret dolayısıyla uluslar arası hukuku ayaklar altına alan ve uyarılara kulak asmayan politika izlemektedir. Zira Batı, ikili politika izlemektedir; bir yandan Ermenileri eleştirir gibi gözükürken, diğer yandan açıkça destek vermektedir. Karabağ sorununa bu mantık çerçevesinden yaklaşıldığı için şu ana kadar çözüm noktasında herhangi 97 bir mesafe kaydedilemedi. Gelişmelere baktığımızda çözüleceğe de benzemiyor. Zira geçtiğimiz günlerde, AGİT Minsk Grubu Eşbaşkanı ABD Dışişleri Bakanlığı Müsteşar Yardımcısı Matthew Bryza’nın yaptığı açıklama bu durumu en güzel bir biçimde ortaya koymaktadır. Konuşmasında Bryza, Ermenileri çözüme yaklaştıracak olan ambargodan duyduğu rahatsızlığı dile getirdi ve haddini aşarak “Türkiye ile Azerbaycan arasındaki bir millet iki devlet düşüncesi değişmeli. Türkiye, Ermenistan ile ilişkilerini, Azerbaycan gibi üçüncü bir ülkeyi dâhil etmeden geliştirmeli ve diplomatik ilişki için ön koşul koymamalı” ifadesini kullandı. Bryza katliamcı ve işgalci Ermenistan’a arka çıkmakta bir sakınca görmüyordu… Sonuç: Karabağ sorununda görünürde inisiyatif Rusya, ABD ve Fransa’dan oluşan Minsk Grubu’nun elindedir. Ama gerçekte ipler İsrail’in ve Yahudi Lobilerinin elindedir. (A.A.) Ancak ABD’nin yanı sıra Rusya’nın geçmişte olduğu gibi günümüzde de Ermenilere tam destek vermesi Erivan’ın sorunun çözümüne yanaşmasını engellemektedir. Avrupa Birliği de ABD gibi ısrarla Türkiye’den uluslararası kuruluşlar tarafından “işgalci” olarak nitelendirilen Ermenistan ile ilişkilerini normalleştirmesini, ilk adım olarak da sınırını açmasını istemektedir. Evet, Türkiye, sınırını açabilir. Zira komşularımızla iyi yakın komşuluk ilişkisi karşılıklı menfaatler gereğidir. Ancak, bu adımların atılması için Erivan, “Ankara’nın işgal ettikleri topraklardan çekilmesi yönündeki” şartını yerine getirmelidir. Tehditler gerçek olacak mı? Dünyadaki sorunlu bölgelere ilişkin çalışmalarıyla dikkat çeken Uluslararası Kriz Grubu, işgal altındaki Yukarı Karabağ ve diğer Azerbaycan topraklarına ilişkin adım atılmaması durumunda bölgede savaşın yaklaştığı iddiasında bulunuyor. Kriz Grubu, artan sert söylemlere dikkat çekerek, Azerbaycan'ın petrol gelirlerini silahlanmaya harcaması ve benzer şekilde Ermenistan'ın sürpriz ekonomik gelirlerini de silaha dönüştürmesinin bölgede yeni bir krizin göstergesi olduğunu belirtiyor. İki ülke liderlerinin de gerek 2008'de yapılacak seçimlerde daha fazla halk desteği almak, gerekse silahlanma harcamalarını açıklamak için kavgacı bir dil kullandıkları ifade ediliyor. Bu raporun açıklanmasının üzerinden birkaç gün geçmemişti ki, Azerbaycan Cumhurbaşkanı İlham Aliyev, Ermenistan ile barış görüşmelerinin sonuç vermeyeceğine inandıkları anda, askeri yolla ülkesinin toprak bütünlüğünü yeniden sağlayacaklarını söyüyor. Ermeni tarafı da Aliyev’den geri kalmıyor. Mayıs 1994’te imzalanan bir dizi anlaşmayla taraflar arasında ateşkes sağlanmıştı. Ateşkesin 14. yılına yaklaşılırken yaşanan çözümsüzlük süreci bıkkınlığa yol açsa da taraflar “ateşkes halinin sürmesinden büyük ölçüde memnun oluyormuş” gibi bir izlenim veriyorlar. Uzmanlar, savaşın sonucunda verilecek kayıpların yanı sıra mağlubiyet ve genel olarak ülke içerisinde kontrolün kaybolması durumunda mevcut yönetimlerin konumlarını kaybedeceği endişesiyle ateşkesin devamından yana olduğunu öne sürüyorlar. Ve tarafların yıllardır süren başarısız barış görüşmelerini sürdürme konusundaki ısrarlı tavrının bu durumdan kaynaklandığının kanıtı olduğunu savunuyorlar…51 Ermeni saldırılarıyla 800 bin Kürt yok oldu, köyleri yakılıp yıkıldı Rus komutan: "Ermenilerin Kürt köylerini yağmaladıklarını ve Kürt kadınlarına tecavüz ettiklerini eklemeyi görev sayarım." Ermeni milliyetçilerin yayın organı: "800 bin Kürtün yaşadığı alan tamamen boşaldı. Yüzlerce Kürt köyü yerle bir oldu ve bomboş kaldı," General Bolhovitinov: "Avcı taburu geri döndüğünde 20 Müslüman çocuğu doğranmış halde bulmuş." Bir başka Rus komutan: "Yağmacı Ermeni gönüllülere karşı hangi önlemleri alacağız." "Tatvan'da evlerden birinde avcı taburu ve Ermeni gönüllüleri birlikte konaklamışlar. Avcı taburu yirmiden fazla evsiz Müslüman çocuğu eve almış, yemek vermişler. Avcı taburu keşfe gönderildikleri zaman döndüklerinde bütün çocukları doğranmış halde bulmuş." Bu satırlar General Bolhovitinov'un Rus Yüksek Başkomutanlık Karargâhı'na çektiği 17 Mart 1916 51 Hüseyin Altınalan / Milli Gazete 98 tarihli telgrafta yer alıyor. Telgrafta Ermeni gönüllülerinin katliamlarıyla ilgili başka tanıklıklar da yer alıyor: "Bitlis'in alınmasının üçüncü gününde gönüllülerin Müslümanlara yönelik kesintisiz tecavüzlerinden dolayı bu birliği şehrin dışına çıkartmak zorunda kaldım." "Ermeniler tarafından sivil halkın katledildiğini öğrendiğim zaman meseleyi araştırmak için Ermeni birliğinin komutanı Adranik'i çağırdım. Adranik, bana bunun gibi olayların gayet doğal olduğunu söyledi." Yukarıdaki gibi 20 belge Teori dergisinin son sayısında (Nisan 2008) yayımlandı. İstanbul Üniversitesi AİİTE Araştırma Görevlisi Mehmet Perinçek, Dışişleri Bakanlığı'nın verdiği görevle Rus arşivlerindeki çalışmalarında da bu belgelere rastladı. Önümüze gelen bu son belgeler de "Ermeni soykırımı" iddialarını yalanlamaktaydı. Avrupa ve Rusya 40 yıl öncesinden sorunu kaşımaya başlıyor Bu ilk belge Ermeni yazar G. D. Mnatsakanyan'ın 1914 yılında basılan "Ermeni Meselesi'nin Çözümü" başlıklı kitabından. Şöyle diyor Ermeni yazar: "Avrupa diplomasisi Ermeni halkını dinlemeye layık görmüş ve böylece Türkiye Ermenileri, resmi olarak uluslararası areopag (Antik Yunan'da iktidar organı) önünde temsilciliğe sahip olmasa da temsilcileri pratikte birçok kez kabul görmüştür." Ne zaman? Onu da Mnatsakanyan'ın kitabından öğreniyoruz: "1878 yılında Ermeni heyeti, Petrograd, Londra ve Berlin'de dışişleri bakanlıkları tarafından kabul edilmiştir." Sonrası da var: "1894 ve 95 yıllarında Rusya, İngiltere ve Fransa temsilcileri memorandum tanzimi çerçevesinde İstanbul patriğiyle görüşme yapmışlardır." Ermenilerin Avrupa'ya "kanla" yapacağı ödeme Ermeni yazar, "Ermenistan ne kadar büyük toprak parçası üzerinde projelendirilirse" diyor ve o günlerin tarihsel gerçeğini çarpıcı biçimde kaleme döküyor: "Ermeniler bunu görerek Avrupa'ya Ermenistan için istediği her şeyi vermelidir. Ermeniler otlakçı olmamalıdır ve kanıyla Avrupa'ya ödemesini yapmalıdır." "Türkiye'deki Ermeniler, Rusya için savaşmak üzere gizlice örgütlendi" İkinci belge, Kağızman'daki Rus Bölge Komutanı'nın Sergey Aleksandroviç adlı bir şahsa yazdığı 4 Ağustos 1914 tarihli mektup. Şöyle diyor Rus Komutan: "Türkiye'deki Ermeniler arasında Türkiye'nin Rusya ile savaş durumunda Türklere karşı cephe gerisinde harekete geçecek özel birlikler örgütleyen, eğer imkân olmadığı takdirde de birlikleri Rusya'ya geçirerek Rus ordularıyla beraber savaşmasını planlayan gizli bir örgütlenme var." Rus Sofya Elçisi'nin 20 Ocak 1915 tarihli şifreli telgrafıyla Rus Bükreş Elçisi'nin 9 Ocak 1915 tarihli telgrafında, "Ermeni gönüllü birliklerine" katılmak isteyenler bildiriliyor. İkincisinde yaklaşık 120 Türkiye Ermenisinin adı yer alıyor. Elçinin telgraf girişine yazdıkları da önemli: "Bağlılıklarını misyonumuzun önünde ifade eden..." diye başlıyor! “Kürt nüfusun dörtte üçü kayboldu” 1916 Kasımında Ermeni milliyetçilerin yayın organlarında çıkan bir makale bu belge. Başlığı: "Kürtlerin bu savaştaki kayıpları": "Van Gölü'nden başlayarak güneye ve batıya Bitlis-Muş bölgesine, ardından Eleşkirt'le birlikte Hınıs, Bulanık, Patnos, Malazgirt, Aladağ'dan, Beyazıt-Diyadin bölgesine kadar daha önce 800 bin Kürt'ün yaşadığı alan, şu an tamamen boşaldı. Yüzlerce Kürt köyü yerle bir oldu ve bomboş kaldı." Makalenin yazarı soruyor: "Türklerin geri çekilmesi esnasında Kürtler bu bölgelerden başka bölgelere mi göç etti, yoksa öldü mü?" Ve yanıtlıyor: "Her ikisi de oldu." Makalenin yazarı Ermeni "gönüllü" birliklerinin tanıklığına da yer veriyor: "Bence savaş sırasında Kürtler her şeylerini kaybetti. Eğer bizim güçlerimize karşı savaşmaya devam ederlerse, Doğu Kürdistan ve Diyarbakır bölgesindeki geri kalan zavallı Kürtlerin sayısı 250 bini geçmeyecek." Ermeni yazar, "Muş'un ünlü Türk zengini Cafer Ağa"nın saptanmasıyla bitiriyor makalesini: "Kürtlerin nüfusunun dörtte üçünü kaybettiği şüphesiz." "Kürt köylerine tecavüz ve yağma" 589. Kuban Piyade Birliği Komutanı'nın Kars Kalesi'nin Rus Komutanı'na yazılmış 19 Ocak 1915 tarihli 99 raporu: "Köylerine dönen yerel Rum ve Ermenilerin kaybolan büyükbaş hayvanlarını ve varlıklarını arama bahanesiyle büyük gruplar halinde Kürt köylerini dolaşarak ve Türk ordusunun kaçmasıyla Kürtlerin sinmesinden yararlanarak Kürt köylerini yağmaladıklarını ve Kürt kadınlarına tecavüz ettiklerini eklemeyi görev sayarım. Ardahan'dan Kars'a Ermeni yağma çeteleri Rus General Bolhovitinov'un Kars Valisi'ne 27 Ocak 1915 tarihli telgrafı: "General İstomin Gülyabert çevresinde Ardahan'dan Ahılkelek ve Kars'a giden yol üzerinde sivil nüfusa tecavüzlerde bulunan ve ürün ve yem stoklarını çalan Rum ve Ermeni yağma çetelerinin ortaya çıktığını bildiriyor. Ayrıca Mel-denek ve Gelsk bölgesinde aynı durum yaşanıyor." Rus Dışişleri Bakanlığı yetkilisi Gulkeviç'in 2 Şubat 1915 tarihli telgrafında 15 Taşnak Ermenisinin gönüllü olarak Kafkasya'ya geçmek istediği belirtiliyor ve bunun için geçiş izni isteniyor. Varna Kilise Başrahipliği tarafından önerilen Ermenilerin memleketleri de sayılmış. Bitlis, Muş, Sivas, Erzurum, Bolu! Türkiye'nin dört bir yanından Ermenilerin Rusların yanında Türk ordusuna karşı savaşmak üzere başvurdukları bu belgeden anlaşılıyor. "Çarlık istedi, çeteleri örgütledik'' 13. belge Tiflis Episkopu Mesrop, Tiflis şehri Başkanı Aleksandr İvanoviç Hatisov ve Ermeni Merkez Komitesi Başkanı Samson Stepanoviç Arutyunov'un yazdığı bir rapor. 29 Ekim 1915 tarihli raporun başlığı "Ermeni Birlikleri Hakkında". Raporda "savaşın kaçınılmazlığı belli olur olmaz" Türkiye'nin "her tarafından" gönüllülerin Kafkasya'ya akmaya başladığı belirtiliyor. Çarlık Rusyası'nın Kafkasya Valisi Daşkov'la hemen ilişki kurulduğu ve "talimat beklendiği" de raporda ifade ediliyor. Rus Vali'ye "Türkiye ile savaş sırasında Ermenilerin her türlü faaliyeti göstermeye hazır oldukları" ifade ediliyor. Rus Vali'nin yanıtı şöyle: "Ermenilere de bu davada savaş sırasında kurban olmak düşer." Rus yetkililerle bu raporu yazan Ermeni liderlerin yaptığı özel görüşmelerde, "Ermenilere tecrübeli çete liderlerinin (humbapet) idaresinde Kafkas ordularımızın dört ana koldan harekâtında askeri birlikler içerisinde yer alacak özel birlikler (humb) örgütlemeleri önerildi." Öneriye yanıt raporda şöyle özetleniyor: "Ermeniler, birliklerin örgütlenmesi önerisini tam bir kararlılıkla karşıladılar." İçinde bulundukları ruh hali de şu cümlede ifadesini buluyor: "Rusya'nın zaferine tam inanç duyan Türkiye Ermenileri, büyük umutlar beslediği Rusya'yı kurtarıcısı olarak görüyordu." "Ermeni halkı tarafını dış bir ülkenin yanında belirledi, kaderini Yüce Rusya'nın kudretine ve himayesine teslim etti" ifadesinin de yer aldığı raporda "gönüllülerin 1914 Eylül'ü başında kayıtların başlamasıyla akın etmeye başladığı, bunların arasında da en çok "Türk tabiyetli" olanların bulunduğu belirtiliyor. Raporun sonunda Çarlık Ruyası'nın hizmetinde çalışmak üzere örgütlenen ilk Ermeni birlikleriyle ilgili somut bilgiler yer alıyor. “Ermeni birliklerinin cinayet, yağma ve tecavüzleri” Kars Kalesi Komutanı Tümgeneral Zubov'un, Kafkas Orduları Komutanı'na 20 Ocak 1915 tarihli mektubu: "Kafkasya'da hangi Ermeni birliklerinin oluşturulduğunu, ayrıca kime tabi olduklarını ve hangilerinin konaklamak için Kars'a gönderildiklerini bildirmenizi rica ediyorum. Bu bilgiler özellikle gerekli, çünkü halkla birlikler arasında cinayet, yağma ve her türlü tecavüz temelinde ve ayrıca birliklerin hemen fark edilen disiplinsizlikleri ve disiplinsizlikleri yüzünden sık sık ciddi anlaşmazlıklar yaşanıyor." "15 bin Ermeni Türklere saldırmak için silah istedi" Çarlık Rusyası'nm Kafkasya Valisi Graf Varontsov Daşkov'un Rus Dışişleri'ne 6 Şubat 1915 tarihli telgrafı. "Kafkas Orduları Karargâhı'na Zeytun Ermenilerinin temsilcileri geldi ve yaklaşık on beş bin Ermeni'nin Türk ulaşım yollarına saldırmaya hazır olduğunu, ancak silah ve mermileri olmadığını söylediler. Zeytun'un Türk Erzurum ordusunun ulaşım yolları üzerinde olmasından dolayı gerekli miktarda silah ve merminin Ermeniler tarafından alınacağı Aleksdret'e gönderilmesi oldukça uygundur." Rus Vali'nin telgrafında bir de çok önemli vurgu var. Kafkasya Valisi Daşkov, Ermenilerin faaliyetlerinin Fransız ve İngilizler için faydalarından söz ediyor ve silahların bu iki ülke tarafından gönderilmesi için Fransız 100 ve İngiliz hükümetleriyle de görüşme öneriyor. Ermeni liderler: Ermeniler Rus ordusunda görev aldılar Aralık 1917 tarihli Kafkas Cephesi Başkomutanı'nın talimatı şöyle: "Bütün kolordulardaki asker kaçaklarına bağlı oluşan cephedeki durum sebebiyle işgal bölgeleri General-Komiseri'nin talimatıyla işgal bölgelerindeki Ermeni nüfustan 4. alayın en hızlı şekilde oluşturulmasını emrediyorum." İşgal bölgeleri Karargah Komutanı Rus Tuğgeneral'in Şubat 1918 tarihli mektubu, Rus ordusuyla işgal ettiği bölgedeki Türkiye Ermenilerinin nasıl iç içe geçtiğini gözler önün seriyor: "Van bölgesindeki karşı istihbaratta esas olarak Ermenilerin görev yaptığı dikkate alınırsa..." Yine yıkım, yine yağma Bir Rus komutanın bir başka komutana 15 Şubat 1915 tarihli telgrafı. Rus Komutan Mışla-yevskiy, General Çernozubov'a; Dışişleri Bakanı'nın Rus Başkomutan'a çektiği telgrafı gönderiyor. Bu telgrafta Ermenilerin bölgede gerçekleştirdiği "yıkım" örnekleniyor. Rus Komutan da muhatabına soruyor: "Yağmaları gerçekleştiren Ermeni göçmenlere ve gönüllülere karşı tarafınızdan hangi önlemleri almayı öngördüğünüzü lütfen telgrafla iletiniz." Türklere uygulanan vahşet Rus komutanları bile dehşete düşürdü Ermenilere yüklenen görevin "cephe gerisinde ayaklanma çıkararak Türk ordusunu zaafa uğratmak ve oluşturulan gönüllü birlikler yoluyla Türk ordusunun savunma hattını yararak Rus işgalini kolaylaştırmak" olduğu saptanıyor. Bu araştırmaların ulaştığı bir sonuç da şu: "Gönüllü birliklerin oluşturulmasına ve ayaklanmalara ne yazık ki geniş Ermeni kitleleri katılmıştır. Türkiye Ermenilerinin bu hareketi tehcirin çok öncesinde başlamıştır." "Belgelere göre bu uygulamalar sistemlidir. Ermeni çetelerini kullanan Rus komutanları bile bu vahşet karşısında dehşete kapılmışlardır. Birçok Ermeni subay ve asker, bu nedenle Çarlık ordusunun askeri mahkemelerinde yargılanmış ve idam cezasına çarptırılmıştır." "O dönemin belgeleri ve kaynakları, Büyük Ermenistan'ın kurulmak istendiği bölgede Müslüman nüfusun Ermeni nüfusa oranla kat ve kat daha fazla olduğunu kanıtlamaktadır." İşte Ermeni katliamları: Karabağ'da 26 Şubat Hocalı soykırımında 613 kişiye vahşice kıyıldı. 1000 kişi aldıkları gülle yaralarından sakatlandı. 106 kadın, 63 çocuk, 70 yaşlı insan öldürüldü. 8 aile tamamen mahvedildi, 25 çocuk her iki ebeveynini, 130 çocuk ise ebeveynlerinden birini kaybetti. Facia baş verdiği gece 1275 kişi esir alındı. 150'sinin talihi hâlâ belli değil. Ve bütün bunlar bir gecede yapılmıştı. Ermenistan-Rus askeri kuvvetlerinin Azerbaycan Cumhuriyeti'ne tecavüzü sonucunda 10 il, topraklarımızın yüzde 20'si, 700 kadar kasaba işgal edildi. 24 bin Azeri öldürüldü, 4 bin esir götürüldü. Esirlerin çoğu çocuklar, yaşlılar ve kadınlardı. Kayıp insan sayısı 4965. Bugüne kadar 1325 kişi azad edilmiş, onlardan 312'si kadın 125'i çocuktu. 1994 senesinde Ermenistan'da Azerbaycanlı esirlerin bulunduğu 6 esir kampının olduğu açıklandı. - Vardenis çocuk kampı 250 kişi - Razdan çocuk kampı 180 kişi - Hankendi çocuk kampı 180 kişi - Qeçaşen kadın kampı 320 kişi - Cermuk kadın kampı 250 kişi - Kelbecer kadın kampı 150 kişi. İşgal altındaki topraklarımız: 1991 Kasım-Aralık Xocevent ili (nüfus 9874 kişi) 26 Şubat 1992 Hocalı ili (nüfus 11356 kişi) 8 Mayıs 1992 Şuşa (nüfus 23156 kişi) 18 Mayıs 1992 Laçın (nüfus 60698 kişi) 23 Temmuz 1993 Ağdam (nüfus 158000 kişi) 18 Ağustos 1993 Cebrayıl (nüfus 57125 kişi) 23 Ağustos 1993 Fuzuli (nüfus 98600 kişi) 31 Ağustos 1993 Kubatlı (nüfus 30678 kişi) 25 Ekim 1993 101 Zengilan (nüfus 34924 kişi) Bu da bizim gerçeğimiz. Ama bu gerçeğimiz Hrant Dink'i vurmamızı gerektirmiyor. Peki soruyorum: - "Hepimiz Hrant'ız" diye haykıranlar neden Hocalı'da katledilen Ali bebekler, Nergis bebekler için, "Hepimiz Ali balayız, Nergis balayız" diye haykırmıyor. Neden? Neden? Neden?52 Neden olacak; gavurlaşmışlardı, barbar Batıya yanaşmışlardı, İslam’dan kopmuşlardı ve insanlıktan çıkmışlardı!... 52 Ayşa Kerimova Gönen / 2 Mart / 2008 / Aydınlık 102 ERMENİSTAN AÇILIMI VE KAFKASYA’DA DENGELER İsviçre’de Türkiye ve Ermenistan Dış Bakanlarınca ve Obama’nın telefon talimatlarıyla imzalanan protokole göre: a) Bu anlaşmaların her iki ülke Meclislerinde kabul edilip cumhurbaşkanlarının onayından geçtikten sonra b) İki ay geçince sınırlar açılacak c) Üç ayın ardından sonra ise Ermeni soykırım iddialarını inceleyecek tarih alt komisyonları oluşturulacak… d) Ermenistan Devlet Başkanı Sarkisyan'a göre bu alt komisyon: “Tehcir edilen veya katledilen Ermenilerin Türkiye’deki toprak ve mülklerini de tespit edip, tazminat taleplerine hukuki gerekçe hazırlayacak…” Bazıları, “Efendim bundan korkulmasın.. Biz Lozan sonrası Ermeni mal varlığı listelerini, iki yıl süreyle askıya çıkardık.. Kimse sahiplenip başvuru yapmadı.. Başvurular için ise ABD’ye 1 milyar dolara yakın tazminat ödendi” diye halkı avutmaya çalışsa da, bu iddialar geçerliliğini yitirmiş bulunmaktadır. Çünkü AKP iktidarı bu taleplere haklılık kazandıracak vakıflar Yasasını çıkarmıştır. Kaldı ki bu protokolün Meclislerden geçirilmesi sadece bir prosedür gereğidir. Hiçbir müdahale ve değiştirme girişimi söz konusu değildir. Yani “nasıl olsa meclisten geçecek, tedirginliğe gerek yok” havası toplumu aldatmaya yöneliktir. Bu arada asıl şunu sormak gerekir: Türkiye’nin 1993 yılında, Ermenistan’ın Karabağ’ı işgali ve binlerce Azeri’yi katletmesi üzerine, haklı olarak aldığı “sınırı kapatma” kararının gerekçeleri ortadan kalkmış ve bu sorun giderilmiş midir? Hiç değilse, Ermenistan böyle bir garanti vermiş midir? Bu anlaşmanın imzalandığı ve arabulucu olarak tanındığı ülkenin, “Ermeni soykırımı yapıldığını kendi Meclisinden geçiren ve “Ermeni soykırımı yoktur” diyenleri suçlu görüp cezaevine gönderen bir İsviçre’nin seçilmesi neyin ifadesidir? Ermeni diasporasının ve onları kışkırtıp kullanan Siyonist odakların güdümündeki bir İsviçre’nin arabuluculuğu endişe vericidir. Ermeni olaylarını kışkırtan; Osmanlıyı yıkmaya çalışan Batı ve Rus emperyalizmidir. Mason İttihatçılar, 3 vilayette Ermenilere otonomi vermeye razı olmuş, ama Ermeniler kabullenmemiştir. Dananın kuyruğu böylece kopuvermiştir ve 23 yerde Ermeniler isyan ve katliama girişmiştir. Üstelik Osmanlı dört cephede savaş halindeydi ve ardından Van Ermenilerce (Rus desteği ile) yakılıp yıkıldı ve 80 bin Müslüman katledildi. Bütün bunların üzerine mecburi tehcir yasası devreye girdi. Ölümlerin çoğu, Dersim’de, Halep’te (UrbanArap) eşkıyalarca gerçekleştirildi. Hastalık dolayısıyla pek çok zayiat verildi. Prof Yusuf Halaçoğlu, 1,5 milyon Ermeni nereye gitti? sorusuna belgelerle; “Dönmeleşti” yanıtını vermekteydi. BM raporlarına göre: 1922, 1 milyon 300 bin Ermeni hayatta idi ve Türkiye’deydi. 160 bin Ermeni savaş şartlarında dışarı göç etmişti. 50 bin kadar Ermeni hastalıktan ölüvermişti. 60 bin kadarı ise Rus, Fransız ve İngiliz birliklerinde savaşırken can vermişlerdi. Türkiye’de kalan 1 milyon 300 bin Ermeni ise din değiştirip Müslümanlığa geçmişlerdi. “Kürt, Ermeni, Kıbrıs” gibi bilumum açılımlarımızın öncü habercisi Uluslararası Kriz Grubu’nun 14 Nisan 2009 tarihli, “Türkiye ve Ermenistan: Zihinlerin Açılması, Sınırların Açılması” başlıklı raporda yer alan bir cümle Hrant Dink cinayetinin perde arkasını aralıyor ve Türkiye’de “Ermeni” açılımının “miladı” şöyle ifade ediliyordu: 103 “Gerçek dönüm noktası, çok sevilen İstanbul’un entellektüel elitine mensup Ermeni Türk Gazeteci Hrant Dink’in Ocak 2007’de, bir milliyetçi ekip için çalışan silahlı bir adam tarafından öldürülmesi oldu…” “Kürt açılımı”nın “dönüm noktası” ise; ABD-Barzani destekli, video kayıtlı Dağlıca, Aktütün baskınları olmuştu. Dışişleri Bakanı Davutoğlu da, “Dağlıca’dan sonra Türkiye ile Kürtler arasında bir çatışma olacağı bekleniyordu, ama en kapsamlı ilişkiler sağlandı. Biz bölgeyle ilgili politikalarımızda krizleri büyüterek değil, işbirliğini artırarak sonuç almayı tercih ediyoruz…” sözleriyle, o acı gerçeği itiraf ediyordu. Ama görüyoruz ki, dört koldan baskı, tehdit, şantaja rağmen bu “açılım” milli duyarlı halkımızca hazmedilemiyor, çok ciddi direnişle karşılaşıyordu. İşte o hallerde “Ermeni açılımı” ile ilgili bu satırlar beynimizi hep kurcalıyor: “Kürt açılımında da gerçek dönüm noktası” sayılacak kurbanlar seçilmişse? diye insanı kara kara düşündürüyordu. Dink’in öldürülmesi ile başlayan ”Ermeni açılımı”, Bursa maçıyla zirveye ulaşmıştı. Ne tesadüf, Dink’in öldürülmesinden “sorumlu” olduğu iddia edildiği halde makamında tutulan, hakkında soruşturma açılmasına dahi izin çıkmayan Emniyet Genel Müdürlüğü İstihbarat Daire Başkanı Fetullahçı Ramazan Akyürek görevden yeni alınıyordu. Neden alındı ve neden şimdi? Bu bir cins “kurbanlık” mıdır? sorusu kafalara takılıyordu. “Maksat hasıl oldu”ğundan mı, Dink Ailesi’nin “hesapları” bozmaması için “sus payı” mı, herkesin kendi “izleme-dinleme mekanizmasını” kurmasından sonra artık Emniyet İstihbarat’a ihtiyaç kalmamasından mı, Başbakan Erdoğan’ın “baskın erken seçim” hesapları mı? Yoksa hepsi birden mi böyle davranılmasını gerektiriyordu?! Elbet gerçekler er-geç ortaya çıkacaktı. Ama Hrant Dink’in öldürülmesi olayının tüm boyutlarıyla aydınlatılması lazımdı. Çünkü bu cinayet sayesinde Türkiye’ye, Gül’ün itirafıyla “tarih yaptırılıyor”, daha doğrusu, Türkiye, tarihinden ve tabii bölgesinden kopartılıyordu. Maç bahanesiyle Azerbaycan bayrağının yasaklanması ne anlama geliyordu? Evet, Fetullahçı Ramazan Akyürek’in görevden alınmasıyla bu meselenin kapanmasına razı olmamalıydı. Mesela Dink cinayetinin azmettiricisi olduğu iddia edilen, 1 numaralı sanık “Büyük Abi” Erhan Tuncel’in bağlantıları, “devlet sırrı” olduğu gerekçesiyle imha edildiği söylenen telefon görüşmelerinin kayıtları mutlaka bulunmalıydı. Tabii Başbakanlık Teftiş Kurulu ve MİT’in tespitlerine rağmen Erhan Tuncel’in kökenine ilişkin bilgilerin ısrarla neden görmezden gelindiği sorusu da mutlaka cevaplandırılmalıydı… Ermenistan sürecinin tehlikeleri Ermenistan'ın hedefindeki Türkiye-Azerbaycan beraberliği 'iki devlet tek millet' çatısını esas alır. Ermenistan'ın birinci hedefi bu beraberliği bozmaktır. Esasen bu sadece Ermenistan'ın hedefinde olmayıp aynı zamanda ABD'nin de hedefindedir. Bu anlamda, Zeyno Baran ile izdivacından dolayı 'milli enişte' olarak anılan Matta Bryza da bu beraberliğe dair defalarca kin ve husumet kusmuştur. En hakkaniyetli Batılılar bile maalesef Türkiye-Ermenistan ilişkilerine veya Türkiye-Azerbaycan beraberliğine bu zaviyeden bakmaktadır. Onlara göre, Araplara düşman İsrail'e dost, Kafkaslarda ise Azerilere mesafeli Ermenilere dost olmamız lazımdır. Siyonist enişte Matta Bryza’nın ABD Azerbaycan büyükelçisi atanması ise kafa karıştırıcıdır. Türkiye-Ermenistan arasında normalleşme sürecinde bazı riskler ve sulandırma ihtimali olan husus ve noktalar vardır. Laçin Koridoru'nun boşaltılması ve Azeri göçmenlerin evlerine dönmeleri bu süreçle birlikte olgunlaşması gereken hususların başında gelmektedir. Ardından, Kelbecer ve Karabağ meselesine nihai çözüm bulunmalıdır. Bir diğer husus da bu süreçte Kars Anlaşmasının Türkiye'ye tanımış olduğu Nahcıvan özerk bölgesine yönelik olarak garantörlüğünün sulandırılması ihtimalidir. Bir başka husus da ortak tarih komisyonunun teşkil edilmesi ve Ermeni iddialarını ele alması ve tarih ışığında iddialara cevap bulunmasıdır. Türkiye'nin öncelikleri bu olmasına rağmen Ermenistan'ın önceliği farklıdır. Onun önceliği ilişkilerin normalleşmesi ve büyükelçilerin teati edilmesi ve ortak kara sınırının açılmasıdır. Erivan, Türkiye ile başlattığı süreci Azerbaycan meselelerinden bağımsız yürütme amacındadır. Londra’dan Zürih’e 104 Esasında Hıristiyan olmalarına rağmen Ermeniler Türkler açısından tebe-i sadıka olarak anılan dost unsurlardan birisiydi. Lakin Osmanlı'nın daralma ve çekilme dönemlerinde Batı ve Rus yayılmacılığının öncü birlikleri ve ön karakolları haline gelmişlerdi. Rusların Kafkaslara ve güneye inme politikalarında aracı bir millet konumuna itilmişti. Ermeniler Rus nüfuzunun taşıyıcıları rolünü üstlenmişti. Bu sıfat aynen Hıristiyan Gürcüler için de geçerliydi. Onlar da Rusların Kafkasya'da ilerleyişlerinin öncü birlikleri gibiydi. Lakin günümüze gelindiğinde şartlar değişmişti. Bugünkü Gürcistan artık Rusya'ya yüzünü dönmek yerine daha yakınında ve yanında duran Türkiye ile her seviyede ilişkileri geliştirmek mecburiyetindeydi. Dolayısıyla Şaakaşvili mutaassıp bir Hıristiyan olmasına rağmen bugün selefleri gibi Rus nüfuzuna değil Batı nüfuzuna tabiydi ve Türkiye'yi de bir hayat koridoru olarak görmekteydi. Dolayısıyla Müslüman komşularına karşı hizmet karşılığında Rus rehinesi olarak varlığını devam ettirmekten yana değildi. Şartlar değiştiği gibi ilkeler de değişmişti. Kafkasya bizim için hayati öneme haiz bir bölgeydi. Zira Orta Asya ile kavşak noktasıdır ve bu kavşak noktasında Azerbaycan ve Gürcistan ile fiziki engel konumundaki Ermenistan bulunmaktadır. Daha doğrusu Orta Asya'ya açılan iki kapı vardır. Bunlardan birisi İran diğeri de Ermenistan'dır. Bu itibarla, Orta Asya ile ilişkilerimizin geleceği açısından iki kapıdan birisi daima açık kalmalıdır. İran güçlü bir ülkedir ve Türkiye'ye rakip nazarıyla bakma ihtimali her zaman hesaba katılmalı, ama emperyalizme karşı işbirliği şartları da aranmalıdır. Bundan dolayı bir alternatif olarak Ermenistan'la ilişkileri rayına koymak ta Türkiye'nin öncelikleri arasında bulunmaktadır. Ancak, Ermenistan meselesi tamamlayıcı bir halkadır. Bu halkanın diğer ucunda Azerbaycan vardır. Azerbaycan ve Orta Asya ile fiziki temas Ermenistan üzerinden sağlanır. Dolayısıyla burada tekil değil çapraz bir ilişki türü vardır. Bundan dolayı Türkiye ile Ermenistan arasında Zürih'te imzalanan protokolden bir gün evvel SerJ Sarkisyan ile İlham Aliyev arasında Moldova'nın başkenti Chisnau'da bir buluşma yaşanmış ve burada Minsk Grubu'nun temel ilkeleri bir kez daha tartışılmıştır. Ermenistan'ın işgal altında tuttuğu Kelbecer ve Laçin Koridoru'ndan çekilmesi ele alınmıştır. Azerbaycan ile Ermenistan arasında ilerleme sağlanması, Türk Ermeni ilişkilerinin tamirinde bir gizli ön şartı barındırır. Bu gizli ön şartta ilerleme olmadan protokoller imzalansa bile bunlar havada kalacak ve iki ülkenin parlamentolarına takılacaktır. Ön şartın gizli olması onurun ve gururun tamiri için gerekli olsa bile yine de meselenin özünün bağcıyı dövmek değil üzümü yemek olduğu anlaşılmaktadır. İki tarafın bu ilkede buluşması aslında yapıcı ve pozitif bir yaklaşım sayılsa da; AKP’nin ABD ve AB’nin talimatlarıyla hareket etmesi bizleri kuşkulandırmaktadır. Karabağ sorunu çözülmeden Azerbaycan kaybedilirse, bu girişim “eldeki pirinci kollarken, evdeki bulgurdan olma” ya dönüşecek bir maceradır. “Efendim, Azerbaycan Ermenistan için Türkiye'ye ulaşma köprüsüdür. Böylece sacayağı tamamlanmış ve Kafkaslar'da istikrar sağlanmış olacaktır” şeklindeki temenniler, AKP’nin ABD taşeronluğuna gerekçe yapılmaktadır. İki pamuk ipliği ve Rusya gerçeği Türkiye-Ermenistan ilişkilerinin normalleşmesi süreci iki pamuk ipliğine bağlı: 1- Erivan yönetiminin diasporanın her geçen gün daha da büyüyen baskılarına sonuna kadar direnebilmesi. 2- Daha da önemlisi, süreç çürümeden Yukarı Karabağ sorununun çözümlenmesi. Karabağ'ın kilidi Moskova'da. Bu ikinci pamuk ipliğini güçlendirmenin yolu da Moskova'dan geçiyor. Açıkça belirtmekte fayda var: Yukarı Karabağ sorunu Rusya geçit vermedikçe çözülemez. Yukarı Karabağ sorununun çözümüne ilişkin ilerleme ancak Moskova'da sağlanabilir. Yani önümüzdeki günlerde Aliyev ile Sarkisyan'ın Moskova'da bir araya geleceklerine ilişkin bir açıklama yapılırsa, bilin ki Yukarı Karabağ tünelinin ucunda bir ışık belirdi. Peki, Rusya, Yukarı Karabağ sorununun çözümünü ister mi ya da istiyor mu? olabilir. Neden? Yanıt: Gürcistan yüzünden. Bu ikinci yanıtı açalım. Rusya'nın Kafkaslar'daki önceliğini Ermenistan'ın fiili tecritten kurtarılması değil, Gürcistan'ın öneminin azaltılması oluşturuyor. Halen Tiflis'in elinde üç değerli koz var: 1- Ermenistan'ın dünyaya açılan tek kapısı Gürcistan. 2- Bakü-Tiflis-Ceyhan petrol boru hattı Gürcistan'dan geçiyor. 3- Bakü-Tiflis-Erzurum doğal gaz boru hattı Gürcistan'dan geçiyor. 105 Ermenistan'ın tecriti devam ettikçe, bu kozlara veya kilitlere yenileri eklenecek. En başta da Nabucco projesi ile... Nabucco hattının Azerbaycan'dan sonra Gürcistan yerine Ermenistan'a sapması ise ancak Yukarı Karabağ sorununun çözümüyle mümkün olabilir. Ama ABD ve İsrail bunu istemiyor ki. Karabağ’ı ayakbağı gören soysuzlar! “Rusya'ya karşı artan güvensizlik nedeniyle, Sarkisyan Batı ile ilişki kurmak için ciddi bir arayışa girmişti. Neden Sarkisyan, bütün dünyadaki Ermeni diasporasını sinirden köpürten bu tarih komisyonu önerisini kabul etmişti? Bunun da en azından iki nedeni vardı. Birincisi Sarkisyan'ın Karabağlı oluşuydu. Karabağ Ermenileri için "1915 trajedisi" Anadolu Ermenileri kadar travmatik bir dönüm noktası değildi. Onlar o dönem yaşananlardan Batı'daki Ermeniler kadar etkilenmedi. Kolektif kimlikleri "soykırım yalanı" üzerine kurulu değildi. Karabağ Ermenileri için asıl mesele hep Karabağ'ın Ermenistan'la birleşmesiydi. Asıl düşmanları ve dertleri Batı'daki Türkler değil, yanı başlarındaki Azerilerdi. Bundan kurtulmak için, bu amaç uğruna savaştılar. Sonuçta rüyalarına kavuştular. O nedenle bugün savaş kazanmış Karabağ Ermenileri Türkiye konusunda Batı'daki Ermeni diasporasına göre daha pragmatikti. İşte zaten tam da bu nedenle Karabağlı Sarkisyan Türkiye ile ilişkilerin düzeltilmesi açısından bir şans gibiydi. Erivan'ın barış sürecini desteklemesinin arkasındaki ikinci neden ise Rusya'ya duyulan güvensizlikti. Putin'in 2008'de Gürcistan'da yaptıkları Ermenistan'da ciddi endişe üretmişti. Zaten Türkiye ve Azerbaycan'la kavgalı Erivan bu sefer Gürcistan sınırının da kapanışına tanık olmuştu. Ermenistan'ın dış dünyayla bütün bağları aylarca kopmuştu. Bu durum Erivan'ı ve Sarkisyan'ı haliyle ciddi bir ikilemle karşı karşıya bırakıyordu. Rusya'ya karşı artan güvensizlik nedeniyle, Sarkisyan Batı ile ilişki kurmak için ciddi bir arayışa giriyor ve Batı'ya açılan yol ise Türkiye'den geçiyordu. İşte bütün bu nedenlerle Türkiye ve Ermenistan, ABD'nin de desteğiyle, tarihi bir barışma sürecine başlıyordu.”53 diye yazanlar açıkça, Karabağ ve Azerbaycan için Ermenistan’la bozuşmaya değmez” demek istiyordu. “Azerbaycan Dışişleri Bakanlığı Bursa'da Türk-Ermeni milli takımları arasındaki karşılaşmada Azeri bayrağına saygısızlık yapıldığı gerekçesiyle Türkiye'ye protesto notası iletmişti. Devlet Başkanı İlham Aliyev de yıllardır Türkiye'ye dünyadaki fiyatların üçte birine doğalgaz sattıklarını belirterek, yetkililere Türkiye'ye giden doğalgazın fiyatını artırmaları talimatını vermişti. Avrupa Birliği'ne doğalgaz ihracatına hazır olduklarını, AB'nin de bunu beklediğini, ancak son iki yıldır bu alanda gelişme sağlanamadığını ifade eden Aliyev, "Bunun da sebebi, Türkiye ile Azerbaycan arasında transit geçiş hakkıyla ilgili konularda uzlaşma elde edilememiş olmasıdır" demişti. Tek millet değil miydik? Bu gelişmelere bakanlar "Meğer tek millet iki devlet söylemi içi boş bir balonmuş" diye düşünmezler mi? Ermenistan'la ilişkiden öteye ittifak kurmuş olan Rusya'ya kızmayacaksın, Ermenistan'la her türlü siyasi ve ekonomik işbirliğini sürdüren İran'a aldırmayacaksın... Ermenistan'a kanat açmış olan ABD karşısında sus pus olacaksın. Sonra da Ermenistan'la kan davasına dönüşmüş olan komşuluğunu normale dönüştürmeye çalışan Türkiye'yi kendince protesto edeceksin. Bakarsınız daha da ileriye gidilir ve Bakü meydanlarında toplanan kalabalıklar Türk bayrağını yakmaya falan kalkarlar” 54 diye horozlanan Bay Barlas’a sormak lazımdı: Ey ABD, AB ve İsrail karşısında secdeye kapanan Karaoğlan! Senin gücün de sadece Azerbaycan’a mı yetiyordu? Saad Hariri liderliğindeki Lübnan hükümetinin Ermeni asıllı bakanı: Türkiye tazminat ödemeden barış olmaz. Lübnan'da Saad Hariri liderliğindeki hükümetin Ermeni asıllı Çalışma Bakanı Hagop Bukradunyan, Türkiye ve Ermenistan arasında İsviçre'de imzalanan anlaşmanın hiçbir şekilde hükmü bulunmadığını öne sürüyordu. Lübnan'da yayınlanan El Müstakbel gazetesindeki habere göre anlaşmanın soykırım olduğu 53 54 Ömer Taşpınar / Sabah Mehmet Barlas / Sabah 106 gerçeğini unutturmayacağını belirten Ermeni Bakan, Türkiye'ye olan düşmanlıklarının son bulmayacağını söylüyordu. Türkiye ile kesinlikle uzlaşmayacaklarını da ileri süren Hagop Bukradunyan, "Bu düşmanlığın sona ermesi için Türkiye bizden özür dilemeli, soykırım yaptığını kabul etmeli ve ondan sonra da tazminat için masaya oturulmalı" diye konuşuyordu. Ortadoğu ülkelerindeki Ermeniler de ABD ve Fransa'da yaşayanlar kadar Türkiye düşmanlığını körükleyen açıklamalar yapmaktan çekinmiyordu. 128 üyeli parlamentosunun yarısı Hıristiyanlardan oluşan Lübnan'da sistem gereği 6 sandalye Ermenilere veriliyordu. En güçlü Ermeni partisi konumundaki Taşnak'ın mevcut Lübnan hükümetinde iki bakanı bulunuyordu. 1975-90 yılları arasındaki Lübnan iç savaşından dolayı 250 binden fazla Ermeni'nin ülkelerini terk ederek başta ABD olmak üzere Batılı ülkelere yerleştikleri belirtiliyordu. Günümüzde Lübnan'da yaşayan Ermenilerin sayısının 150 bin civarında olduğu tahmin ediliyordu. 107 ERMENİ AÇILIMI, AZERİ SATILIMI! Azerbaycan Devlet Başkanı İlham Aliyev: “Bizi askeri müdahaleye mecbur bırakmasınlar” Azerbaycan Devlet Başkanı İlham Aliyev, barış görüşmeleri olumlu neticelenmezse, Ermenistan'a güç kullanabileceğini açıklamıştı. El-Cezire'de yer alan haberde Aliyev, Karabağ sorununun çözümü için her iki tarafın kaçınılmaz olarak görüşmesi ve görüşmelerin de olumlu neticelenmesi gerektiğini, aksi bir durumda güç kullanımının kaçınılmaz olacağını, çünkü önlerine başka bir çıkar yolun kalmayacağını hatırlatmıştı. Karabağ göçmenlerinden oluşan bir topluluğun önünde konuşan Aliyev, ne pahasına olursa olsun haklarını almak ve topraklarını özgürlüğüne kavuşturmak için askeri güç kullanmaktan çekinmeyeceklerini vurgulamıştı. Fransa Dışişleri Bakanlığı'ndan yapılan açıklamaya göre, görüşmeler Almanya'nın Münih Kenti Fransız Konsolosluğu'nda ABD, Fransa ve Türkiye'nin üçlü gözetimi altında yapılmıştı. 1991 yılında Ermenistan Cumhuriyeti tarafından askeri destekle Karabağ Nağurnu bölgesi Azerbaycan'dan koparılmış ve Ermeni azınlığa bırakılmıştı. Meydana gelen savaşta her iki taraftan 300 bin kişi ölmüş, bir milyondan fazla insan da yerlerinden göçe zorlanmıştı. Ermenistan Dışişleri Bakanı Edward Nalbandyan’a göre ise: Açılımla, Y. Karabağ meselesi ayrı konularmış!.. Ermenistan Dışişleri Bakanı Edward Nalbandyan, Türkiye ile Ermenistan arasındaki açılımla, Yukarı Karabağ meselesinin "iki ayrı süreç" olduğunu açıklamıştı. Nalbandyan, Ermenistan'ın başkenti Erivan'da Reuters'a verdiği demeçte, sadece Ermenistan'ın değil, uluslararası toplumun da yaklaşımının bu yönde olduğunu belirterek Türkiye ile Ermenistan arasındaki müzakerelerin sona erdiğini ve tarafların imzalanan protokoller çerçevesinde sınırlarını açarak diplomatik ilişkileri kurmak için hızla harekete geçmekle yükümlü olduğunu hatırlatmıştı. Sözlerini "Eğer onaylamayacak ve uygulamayacaksak neden iki protokol imzaladık?" diye sürdüren Nalbandyan, tüm uluslararası toplumun, protokollerin hızla onaylanması ve uygulanmasını, ayrıca protokollerdeki anlaşmalara uyulmasını beklediğini vurgulamıştı. Nalbandyan, taraflardan biri, onaylama ve uygulamayı geciktirir ya da bazı engeller çıkarırsa bunun olumsuz neticelerinin sorumluluğunu tamamen yüklenebileceğini kaydedip şantaj yapmıştı. AKP’nin Ermenistan'la yaptığı protokol neticesinde Azerbaycan'ın duyduğu rahatsızlık ve ardından iki ülke arasında yaşanan bayrak krizi dolayısıyla bir gazete ''bir millet ayrılıyor'' diye uyarmıştı. Yukarı Karabağ'daki işgalin sona ermemesi, Hıristiyan dünyasının bu konuda kılını bile kıpırdatmaması tamamen işgalci gücün Hıristiyan olması, işgal edilen yerin ise bir Müslüman toprağı olmasıyla yakından irtibatlıdır. Şayet işgal edilen toprak Hıristiyanlara ait ve de işgalci güç Müslümanlar olsaydı, dünya ayağa kalkar ve sorun hemen çözülürdü. Dünyanın her tarafında Müslümanların canı yanıyor. Filistin'de, Irak'ta, Afganistan'da, Keşmir'de ve daha birçok yerde... Hıristiyanlar söz konusu olduğunda durum değişiyor. Mesela Darfur'da ayrılıkçı güçlere karşı Sudan Hükümeti güç kullanınca, Hıristiyan dünyası hemen ayağa kalktı. Çünkü orada korunması gereken "dindaşları" vardı. AB gibi bir Hıristiyan kuruluşuna girmek için çabalayanların, gözleri kör, kulakları sağır olmalıydı.. Ermeni açılımının hedefi: “intikam duygularını hortlatmak!” Türkiye ile Ermenistan arasındaki sorunların aşılabilmesi için Mason TESEV Başkanı Özdem Sanberk tarafından yürütülen çalışmalar sonucu oluşturulan Türk-Ermeni Uzlaşma Komisyonu ilk kez 9 Temmuz 2000 tarihinde Cenevre'de gizlice toplandı. Toplantıda alınan kararlar çerçevesinde Kasım 2000'in ikinci haftasında Türk-Ermeni gazeteciler arasında yakınlaşmayı öngören bir protokol imzalandı. Toplantıda Komisyon çalışmalarının kamuoyunun bilgisine sunulmasına karar verilmişti. 108 Dr. David L. Phillips (Washington), Vanz Z. Krikorian (New York), Aleksander Arzumanyan (Erivan), Andranik Migranian (Moskova), Özdem Sanberk (İstanbul), İlter Türkmen (İstanbul) ve Prof. Vamık Volkan (Charlotville)'dan oluşan "Türkiye-Ermenistan Uzlaşma Komisyonu" (Turkish-Ermenian Reconcilation Commission -TARC-) üyeleri 2 Kasım 2002'de "Türk Amerikan Dernekleri Asemblesi"nin (ATAA) Washington toplantısında ilk kez bir araya gelmişti. Bu toplantıda yaptığı konuşmada Dr. David F. Phillips; "Buradaki toplantıda iki halk arasında tarihsel bir adım atılmış oldu. Anlaşmazlığın sürmesi doğaldır. Ancak gelecek için ortaklaşa nelerin yapılabileceğini irdelemek ile hedefe ulaşılabilir" demişti. Gizli toplantılar... Cenevre, Washington ve New York toplantılarından sonra TESEV'in 15 Şubat 2001'de İstanbul'da düzenlediği toplantıya Ermenistan'dan katılan heyete ise Ermenistan ana muhalefet partisi genel başkanı ve Ermenistan eski Dışişleri Bakanı Aleksander Arzoumanyan, Amerika Ermeni Asamblesi Yönetim Kurulu Başkanı Van Z. Krikorian, Rusya eski Devlet Başkanı Boris Yeltsin'in o dönemde Ermeni danışmanı olan Andranik Migranian ve Erivan Devlet Üniversitesi öğretim görevlisi David Hoyhannisyan yer aldığı gözlenmişti: "Mağdur psikolojisini hortlatmak..." Prof. Vamık Volkan TARC'a katılım ve toplantılar dizisi sürecini Kimlik Adına Öldürmek adlı kitabında şöyle özetliyor: "Eski bir diplomat olan dostum Gündüz Aktan devlet hizmetinden emekli olduktan sonra tanınan bir Türk araştırma merkezinin (Avrasya Stratejik Araştırma Merkezi -ASAM- dan söz ediyor) başına geçmişti. Benden o sıralarda yeni kurulmakta olan Türk-Ermeni Uzlaşma Komisyonu'na katılmamı istedi. "Birkaç nedenle Türkiye-Ermenistan Uzlaşma Komisyonu'na katılmakta tereddüt ediyordum. Birincisi geniş grup psikolojisi ve kimliğiyle iç içe geçmiş olduğu için tarih çok ilgimi çeker ama tarihçi değilim ve o sıralarda, henüz Türk-Ermeni ilişkilerinin tarihi üzerine bilgim fazla değildi. "İkincisi, ben asla bir Türk vatandaşı olmamıştım. Ada hâlâ bir İngiliz sömürgesi olduğu sırada Kıbrıs'ta doğmuş, 1957 yılında ABD'ye göç ettiğimde bunu İngiliz pasaportuyla yapmıştım. 1964 yılında Amerikan vatandaşı oldum ve erişkin yaşamımın çoğunu Virginia'da geçirdim. “Ermenistan üzerine uzman olmasam da, mağdurlaştırılmış kimlik duyguları olan diğer gruplara dair bilgilerim vardı.” CIA'nın hizmetinde... TARC'tan ayrılmasını toplantılara başkanlık eden Dr. David L. Phillips'in uzlaşma sağlamak yerine toplantıları pazarlık oturumlarına dönüştürmeye kalkışmasına, rasyonel oyuncu yaklaşımında bulunmamasına ve komisyon için paranın nereden geldiğini bilmemesine bağlayan Profesör Volkan, Phillips'in başkanlığındaki toplantılara bir iki yıl daha katılabilmiş. Bunun mantıksal gerekçesinin izahı oldukça güç. Volkan; "Kimlik Adına Öldürmek" adlı kitabının 144. sayfasında "Dr. Phillips'in 'Küçük bir deprem Yunanistan'ı sarstığında Türkler hemen Yunanistan'a ekipler göndererek karşılıkta bulunmuşlardı. Sonuçta depremler iki ulus arasında yeni bir ilişki devri başlatmıştı. Gerçekten birçok diplomat, olumlu politik gelişmeleri "deprem diplomasi"ne bağladığını ifade ettiğini aktararak onu onaylıyor. Onaylaması, onun faaliyetlerini takip ettiğini de gösteriyor. Kaldı ki Volkan; George Washington Üniversitesi'nde uluslararası ilişkiler, politik psikoloji ve psikiyatri dallarında öğretim üyeliği yapıyor. 21 yıl boyunca CIA'da ABD düşmanlarının psikanalizlerini yaparak Beyaz Saray politikalarına katkı sağlayan Dr. Jerrold Post ve Post ekibinden Tulane Üniversitesi'nde siyaset bilimi hocası olan ve Beyaz Saray'a birçok kez politik psikoloji danışmanlığı yapmış Dr. Robert Robins'le birlikte çalışmış bir uzman. Volkan, George Washington Üniversitesi'nde 'Zihin ve İnsan İlişkileri Merkezi'nin başı. "Blide Line from Ethnic Pride to Ethnic Terrorizm"(Kanbağı) kitabı, bu konunun başyapıtı. Zaman zaman ABD hükümetine yol gösteriyor. Uzlaşma Komisyonu görüşmelerinin ilk ayağındaki gizli operasyonları yapan kuramlardan biri de, Viyana'da kurulu "Diplomatik Akademi" isimli bir "düşünce kuruluşu". Bu çekirdek örgütün ABD ile bağını 109 sağlayan bir kuruluş da mevcut; Resolution Force Peace. Resolution Force Peace'in başındaki kişi ise Dr. David L. Phillips!”55 Türkiye-Azerbaycan askeri ilişkileri ve bölge politikalarına etkileri Sovyetler Birliği'nin dağılmasından sonra birlik içerisinde bulunan ülkelerin ekonomi, siyaset, askeri ve eğitim alanları başta olmak üzere hem kendi aralarında hem de uluslararası sistem ile işbirliğinde bulunmaları ve mevcut işbirliklerini geliştirmeleri en önemli gereksinimdi. Sovyetler Birliği'nden ayrılan ülkeler kısa zaman sonra Bağımsız Devletler Topluluğu'nu oluşturarak ve bu sayede eskiden sadece haritada bir olarak görünen ülkeler şimdi de etkin biçimde ilişkilerini sürdüreceklerdi. Tabii ki bu ülkelerin kuracağı yeni ilişkilerde jeopolitik konumları kaçınılmaz öneme sahipti. Türkiye ve Azerbaycan ilişkilerini bu çizgide değerlendirecek olursak, yapılacak ortak çalışmalarda coğrafi yakınlılık elbette büyük öneme haizdi. Zira Türkiye'nin Orta Asya devletlerinden çok Azerbaycan'la daha fazla ilişkide bulunması da bu yakınlığın doğurduğu sonuçlardan birisiydi Türkiye ve Azerbaycan arasında 1991'den itibaren başlayan ortaklıklar çeşitli zamanlarda bazı aksaklıklara uğramış olsa da giderek düzeltmekte ve güçlenmekte iken AKP’nin Azerbaycan’ı ABD’nin ve küresel güçlerin güdümüne sokma siyaseti endişe vericidir. Ayaz Muttalibov'un Rusya eksenli politikaları Türkiye ile kurulacak ilişkileri sadece elçilik kurma düzeyinde etkilemiştir. Muttalibov'un kısa süreli yönetimi zamanında Türkiye de yeni dönemde ortaya çıkmış olan Türk Dünyası politikalarını güçlendirme yönünde çaba sarf ediyor görünse de bu tarihi fırsatlar maalesef değerlendirilememiştir. Elçibey ve Aliyev dönemi Bu alanda ilk olarak 1992'de Azerbaycan Cumhuriyeti Hükümeti ile Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti arasında karşılıklı askeri eğitim konusunda işbirliğine gidilmiştir. Bu dönemde Ermeni işgali altında bulunan Dağlık Karabağ meselesinden dolayı uluslararası kamuoyunun dikkatini çekme çabalarında bulunan Azerbaycan'ın, Türkiye ile askeri işbirliği konusunda anlaşmalar yapması bölgede tansiyonu da tetiklemiştir. Elçibey'in son dönemleri ve Haydar Aliyev'in ilk dönemlerinde Türkiye ve Azerbaycan arasında askeri işbirlikleri zayıf seyretmiş, mevcut ülke otoritesinin sağlamlaştırılması ve dış politikanın dengelenmesi hedeflenmiştir. 1996'da Azerbaycan Hükümeti ile Türkiye Hükümeti arasında Silahlı Kuvvetlere yardım heyeti mensuplarının faaliyet ve tıp eğitimine dair işbirliği protokolü imzalanmıştır. 1997'de Azerbaycan Türkiye sınır hattının iki tarafında kalan onar kilometrelik alan içinde yapılacak sivil ve askeri vasıtaların uçuşunu düzenleyen protokol ve strateji işbirliğinin genişletilmesi hakkında beyanname hazırlanmıştır. Azerbaycan'ın 1998 yılına kadar Çeçenistan meselesinden dolayı Rusya tarafından ambargoya tabi tutulması, ülkenin özellikle bu konuda Türkiye'ye olan eğilimini daha da artırmıştır. Gelişmelerden de anlayacağımız şekilde Azerbaycan'ın kurduğu askeri ilişkiler bir ucu Kıbrıs'a diğer ucu Erivan'a uzanan bir diplomatik mesaj niteliği de taşımaktaydı. Türkiye'nin mali yardımları Azerbaycan'ın uluslararası platformda ağırlık taşıyan askeri konulardaki girişimleri de 1999'da Azerbaycan Savunma Bakanlığı'na Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından mali yardım yapılmasına ve iki ülke arasında Kosova Türk Tabur Komutanlığı terkibinde bölgeye gidecek olan Azerbaycan timinin faaliyetlerine ilişkin protokolle başlamıştır. Kosova'nın bağımsızlığına kadar askerlerini burada tutacak olan Azerbaycan maalesef aynı zamanda NATO'nun doğuya genişleme stratejisinde de önem kazanan bir ülke konumuna kaydırılmıştır. Türkiye ile birlikte dışarıda farklı görevlerde de yer alan Azerbaycan böylece küresel köleliğin bir parçası yapılmaya çalışılmıştır. 2000 yılında Azerbaycan Savunma Bakanlığı ve Türk Deniz Kuvvetleri Komutanlığı arasında TCG AB34 (P-134) hücumbotunun Azerbaycan'a verilmesi ve: Azerbaycan Savunma Bakanlığı ve Türk Silahlı Kuvvetleri arasında maliye yardımı, 55 Araştırmacı-Yazar Erol Bilbilig 110 Aynı taraflar arasında teknik teçhizatın kullanılması, Savunma sanayisi işbirlikleri hakkında protokol imzalanmıştır. 2001'de taraflar arasında mali yardım protokolü ve Nahcivan 5. Ordu Bölgesi'nin geliştirilmesine dair protokol, 2002'de Türkiye'nin mali yardımları ve taraflar arasında harp tarihi, askeri arşiv, askeri müze ve askeri matbuat alanlarında işbirliği protokolü, 2003'te ise Azerbaycan Devlet Sınır Hizmeti'ne Türkiye tarafından eğitim, uygulama ve teknik alanlarda yardım sağlanması, mali yardım konusu, karargâhlar arasında keşfiyat mevzusunda işbirliği ve Azerbaycan, Gürcistan ve Türkiye arasında Doğu Batı enerji hattının güvenliği konusunda işbirliği anlaşmaları yapılmıştır. 1999 yılından itibaren bu anlaşmalarla hızlı ilerlemeler kaydeden Azerbaycan'ın girişimlerine karşın 2003 yılında Ermenistan ile Yunanistan arasında "Ermeni askerlerin Kosova'daki Yunan barış gücünde görev almaları" konusunda bir anlaşma imzalanmıştır. Ermenistan Parlamentosu'nun 13 Aralık 2003'te onayladığı anlaşmaya göre, 30 civarında Ermeni askeri, Ocak 2004'ten itibaren Ermenistan Savunma Bakan Yardımcısı Artur Agabekyan'ın attığı imza doğrultusunda Kosova'ya gitmişti ve bu Güney Kafkasya bölgesinin AvrupaAtlantik entegrasyonuna verilen destek olarak açıklanmıştı. Azerbaycan ordusunun Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından modernize edilmesine karşın Yunanistan da Ermenistan ordusuna çeşitli katkılar sağlamak için harekete geçmiş ve askeri işbirlikleri siyasi problemler konusunda da etkisini hissettirmeye başlamıştı. Bu dönemde ülkelerin karşılıklı yardımlaşmaları ileride enerji ve ticari konulardaki etkileşimlerle birlikte farklılıklar yaşanacaktı. 11 Eylül'den sonra 11 Eylül saldırılarından sonra ABD'nin terörle mücadele politikasına tam destek veren Azerbaycan, bu zamandan itibaren AKP hükümetinin de teşvikiyle terörle mücadele ve barış tesisi için ekiplerini Afganistan'a göndermiştir. Bununla birlikte hava sahasını ABD'ye açan Azerbaycan, Türkiye ile şimdiye kadarki askeri işbirliklerinin oluşturduğu donanım ve bölgesel aktör olma fırsat üstünlüğünü değerlendirme yolunda çabalar sarf etmektedir. 2004 ve 2005'te Türkiye'nin mali yardımı ve askeri teçhizat konusunda ve 2006'da askeri teçhizat, tıbbi heyetin uygulamaları işbirliği ve mali yardımlar konularıyla birlikte olağanüstü hal uygulamaları hakkında ortak protokol imzalanmıştır. 2006 yılından itibaren bölgedeki şu gelişmeler, işbirlikler konusunda yeni boyutların oluşmasını sağladı: Azerbaycan'ın Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'ne yönelik açılımları, Türkiye'nin ABD'den füze alma çabaları, Rusya'nın doğalgaz siyaseti sonucu Azerbaycan, Gürcistan ve Türkiye arasında oluşan yeni ortaklıklar, Aynı yıl Yunanistan'ın Azerbaycan ile doğalgaz boru hattı projesi konusunda attığı adımlarla beraber Kafkasya'daki yeni ilişkiler tamamen Azerbaycan'ın lehine sonuçlanmıştı... Çünkü bu gelişmelerle beraber Atina, Ermenistan konusunda daha temkinli davranacak ve Erivan da kendilerine yarar sağlayacak yeni bir uzlaşmacı yol izlemek zorunda kalacaktı.56 Sn. Bahçeli'nin konuyla ilgili konuşmasını tebrik ve takdir etmiş, ancak ülke ve bölge sorunlarımızın çözümüne yönelik ciddi projeler beklediğimizi söylemiştik. İşte o konuşmadan önemli notlar: “İçte ve dışta hükümet ve yandaşlarının sürüklendiği teslimiyetin zirve yaptığı dayatmalar ve bunlar karşısındaki çaresizlik, geleceğe dönük beklentilerimizde ümitvar olmamıza imkân tanımamaktadır. Nitekim, ülkemizin bütün sorunlarının çözüm yeri olması gereken Türkiye Büyük Millet Meclisi, yeni yasama yılı çalışmalarına da, Ekonomik krizlerin toplumda yarattığı yoksulluğun, 56 Mehmet Fatih Öztarsu / Milli Gazete 111 Giderek artan ahlak bunalımının yanı sıra tırmanan yolsuzlukların, Geçen yıllardan devam eden ve derinleşen siyasi gerilimlerin, Milli bekanın hükümet eli ile tehlikelere atıldığı vahim gelişmelerin, Milli kimliğin tahribine yönelik hız kazanmış oyunların, Türkiye’yi dar bir alana sıkıştırmak için sürdürülen küresel baskıların; alabildiğine tırmandığı tam bir istikrarsızlık içinde, gerilim, kaos ve kargaşa ortamında başlamak durumundadır. Türkiye Cumhuriyeti’nin ve aziz Türk milletinin birliğine ve bekasına musallat olan AKP zihniyetinin girdiği küresel sarmal giderek daralmıştır. Siyasal, toplumsal, ekonomik alanlardaki tehlikeli gelişmeler ardı ardına bir sağanak gibi gelmektedir. Türkiye, Cumhurbaşkanı ve Başbakan’ın beraber yürüdükleri yolda ellerinden tutularak, sırtları sıvazlanarak uçurumun kenarına sürüklenmiştir. Milletimizin temel milli meselelerinin tamamı yabancı güçlerin ve süreçlerin inisiyatifine geçmiştir. Türkiye, ardı ardına gelen taviz talepleri ile ancak savaş mağlubu bir ülkenin düşeceği “diz çökme” haline itilmiştir. Başbakan Erdoğan ise savaş kaybederek esir düşmüş, eli ve zihni kelepçeli yöneticilerin maruz kalacağı dayatmalara muhatap hale gelmiştir. Nitekim bunun en yakın örneğini Ağustos ayının sonunda hükümeti ziyaret eden NATO Genel Sekreterinin seçilmesinde Başbakan’ın maruz kaldığı baskılarda görmek mümkündür. İslam dünyasına muhalif fikirleri bilinen bu şahsın seçilmesi karşılığında hükümete verilen hiçbir söz tutulmamış, ne var ki, vaki ziyaret esnasında bu şahsın dinimize ve peygamberimize yönelik hakaretleri sineye çekilerek, dinimize yaklaşımı iftar sofralarında aklanmak istenmiştir. Hükümeti tarihi yıkıma doğru götüren sonun başlangıcını, küresel güçle girdiği yanlış ilişkilerde ve ABD Başkanı Obama’nın TBMM’de yaptığı milletimize akıl veren küstah konuşmanın satır aralarında aramak doğru olacaktır. Sözde Kürt sorununun çözümü adı altında yürütülen ikna trafiği, Heybeliada Ruhban Okulu’nun açılımına ilişkin adımlar, Ve Ermenistan’a tek taraflı taviz verilerek teslim olma projeleri, bu küresel oyunun baş aktörünün ise Başbakan Erdoğan olduğunu ortaya çıkarmıştır. Gücünü, siyasetini ve yönünü tamamen dış güçlerin rüzgârına bırakan AKP hükümeti milli olma vasfını ve meşruiyetini kaybetmiştir. Yıkım projelerinin Türkiye Büyük Millet Meclisi zeminine indirilmesi ve tartışmaya açılması bu büyük millet eserine ve ecdadımızın hatırasına en büyük hakaret olacaktır. Hükümetin, Vaşington’da, Brüksel’de, Erbil ve Erivan’da düşürdüğü kimliğini, aradığı meşruiyetini Milli Mücadelemizin merkezi olan Başkent Ankara’da ve Meclis çatısı altında bulması artık mümkün değildir. Şüphesiz ki bundan sonra; Türkiye’yi nasıl bir geleceğin beklediği, Milli bekaya yönelik tehditlerin hangi yönde ilerleyeceği, Siyasi gelişmelerin nasıl şekilleneceği, Milletimizin kardeşliğinin nasıl sürdürüleceği ve Toplumun bu süreçten nasıl etkileneceği hepimizin düşünmesi gereken hayati konulardır. Bu konuların milletimiz lehine sonuç verebilmesi, partililerimizin; Milli meseleler karşısındaki duruşunun devamına, Yapacağı ince ve ustaca siyasi hamlelere, Geleceği ve siyasi oyunları görme ve çözme yeteneğine, Sorunları milletimize anlatabilme becerisine, Mesai tanımaksızın sürdüreceği yoğun ve yorucu bir çalışma temposuna bağlı olacaktır. Önümüzdeki dönemde karşımıza çıkacak gelişmelerin doğru bir tahlili ise kuşkusuz ki geride kalan 112 günlerin, ayların ve yılların doğru okunmasından ve yorumlanmasından geçecektir. Özellikle hükümetin yaz ayları boyunca hız verdiği sözde “Kürt açılımı” adını koydukları ve bizim “yıkım projesi” olarak adlandırdığımız gelişmelerin analizi ülkemizin nereye sürükleneceğinin de ipuçlarını verecektir. AKP’nin taşeronluğunu yaptığı bu yıkımın ana hatlarıyla; ABD projesi ve AB dayatması olduğu, Milli varlığın devamını tehlikeye attığı, Milli kimliğin tahribine yol açtığı, Çatışma ve bölünmeyi davet ettiği, Devletin ve milletin ayrışmasına neden olduğu, İmralı Canisi’nin hükümetle pazarlığa başladığı, PKK’nın kanlı yüzünün aklanmak istendiği, İnanç ve köken ekseninde yeni azınlıklar yarattığı, Millet içinde husumet cephelerinin oluştuğu, Ve bu gidişin yıkıma neden olacağı, her zemin ve ortam kullanılarak defalarca ve ayrıntıları ile anlatılmıştır. Başbakan’ın savunduğu ve “her bedeli ödemeye hazır olduğunu” açıkladığı bu süre içinde meydana gelen gelişmelerin ve kamuoyunun haklı ve şuurlu tepkisinin hükümette siyasi tereddütler uyandırmaya başladığı anlaşılmaktadır. Bu süre içinde; Kapı kapı gezilerek ikna seansları yapılmış, Şehadet istismarından medet umulmuş, Cani ile şehit aynı kefeye konulmuş, Anaların yüreği yıkıma alet edilmiş, Dağdaki katiller için gözyaşları dökülmüştür. Bu ucuz işbirliği arayışlarına rağmen, gelişmeler, hükümetin beklediği zemini bulamadığını ve desteği alamadığını ortaya koymuştur. Tamamen muğlak, sonucu gelişmelere bağlanan, adımları tepkilere göre atılacak “içeriği gizli”, “niyeti belli” ve “ucu açık” olan sözde açılımın gevşeme eğilimine girdiği anlaşılmıştır. Başbakan, içini boşaltarak tekerleme haline getirdiği “tek vatan, tek bayrak, tek devlet ve tek millet” sloganına yeniden sığınmak durumunda kalmıştır. Şimdilik bedel ödemeye hazır olmadığı ortaya çıkmış, uygun zamanı kollamak üzere yerinde sayarak “fikri, siyasi ve ahlaki patinaj” yapmaya başlamıştır. Yıkım sürecinde birbirini kollayan Başbakan ile İmralı canisinin ayrı ayrı açıklayacağı bölünme paketlerinin açılması beklenmektedir. Partisi’nin Kurultayında da Başbakan, kendisinden beklenen açılımı gösterememiştir. Bölmeye çalıştığı Türkiye’nin kutlu vatanın coğrafi sembollerini birer birer saymış ama açılımı bir türlü açamamıştır. Bölücülükle müzakereler sürerken, karanlık güçlere karşı nasıl dik durduklarını anlatmış ama açılım yine kapalı kalmıştır. Ampulle Deniz Feneri aynı kirli yolu aydınlatırken, nasıl dürüst olduklarını açıklamış, fakat açılıma bu defa da girmek istememiştir. Ermeni dayatmaları imza aşamasındayken, dış politikadaki zaferlerinden bahsetmiş ama sıra açılıma gelince aniden unutmuştur. Ayırarak, bölerek, kaşıyarak kimleri tahrik ederken, “barış ve özgürlüğün üzümünü yemek” istediğinden bahsetmiş, ne var ki açılımdan ısrarla kaçınmıştır. İki saat lafı dolandırmış, etrafında dolaşmış, gevelemiş, sıkıntılanmış ama açılımın adını koymaya, 113 içini açmaya bu kez de cesaret edememiştir. Anlaşıldığı kadarıyla İmralı canisinnin yazıp Cezaevi yetkililerine teslim ettiğini söylediği alternatif yıkım haritası üzerindeki incelemelerini henüz bitirememiştir. Ancak karşımızdaki bütün belirtiler ve gidişat, AKP zihniyetinin iştahla servis yaptığı, İmralı canisinin ise mutfakta pişirdiği “ihanet menüsü”nün, körüklenen açılım ateşinde dibinin tutmaması için bütün işbirlikçilerin “teslimiyet kazanını” karıştırmaya devam edeceklerini işaret etmektedir. AKP ve PKK arasındaki işbirliğinin sonucunda; Kırk bin vatandaşımızın katilinin coğrafi vatandaşlık teklifi ile Başbakan Erdoğan’ın Türkiyelilik tezinin benzerliği; İmralı Canisinin askeri operasyonların durması önerisi ile Türkiye’nin Kandil’e harekâttan uzak tutulması arasındaki ilişki; PKK canilerinin affı ve siyasete sokulması girişimi ile Başbakan’ın “silahı bırakır masaya oturursun’’ önerisindeki yakınlık; Binlerce cana mal olmuş bir katilin “barış” talebi ile AKP zihniyetinin “analar ağlamasın” istismarındaki aldatıcı örtüşme, Bebek Katili’nin ihanetin aklanması için önerdiği anayasa değişimi ile hükümetin de benzer talepleri anayasaya yerleştirme kampanyası arasındaki uyum ve zamanlama; Türk milletine açık düşmanlığı bilinen bir katil ile “Ne mutlu Türküm diyene” sözünden tiksinen bir başbakanın anayasamızdan bu vurguları çıkarmak için seferber olması, fırsat adı verilen projenin gerçek sahiplerini ortaya çıkarmıştır. Hükümetin başı ile İmralı Canisi, milletimizi ve devletimizi yıkım projesinde söylemleri ile ortak nokta ve kavramlarda buluşmuşlardır. Ve işin ilginç ve sorgulanması gereken yanı kırk bini aşkın insanımızın hayatını kaybetmesinden sorumlu bir katilin hücresinden hala terör örgütünü yönetmeyi sürdürmesi, yandaşlarına talimatlar yağdırabilmesidir. Dün, 14 yıl Suriye’nin başkenti Şam’da, bir evden terörü yöneten terörist başının, yedi yıl boyunca sığındığı cezaevi hücresi yeni ikameti ve karargâhı olmuştur. Özellikle hükümetin sözde çözüm çalışmaları İmralı Canisini tekrar eski yönetim gücüne kavuşturmuş, Kandil kadrolarının desteği ile Başbakan Erdoğan’ın açılım ikizi haline gelmiştir. Adına “milli birlik projesi” denilmesi ise tam bir aldatma ve göz boyamadır. Buradan hatırlatmak ve sormak lazımdır? İkinci veya başka dillerin eğitime sokulduğu bir süreçte, bu dille birlikte kimlik geliştirecek olanlarla “tek millet” nasıl sağlanacaktır? İkinci bir dilin resmiyet kazanacağı bu sürecin sonunda “tek devlet” yapısı nasıl korunacaktır? İki ve daha çok kimliğin birlikte değil yan yana yaşamaya başlayacağı bir yapıda “tek bayrak” nasıl dalgalanacaktır? Çokluklar ülkesi haline gelerek çok kimlikli bir toplum yapısını “tek vatan” üzerinde bir arada tutmak nasıl mümkün olacaktır? Başbakan’ın özlemini çektiği, bölünerek “milli kimliğini” kaybetmiş bir toplum yapısını, yalnızca “Türkiyelilik” tezinin bağlayıcılığı ile bir arada tutacağını zannetmesi gaflet değilse, ihanetin ta kendisidir. Böyle bir çözülmenin başlatılması milleti ayakta tutan binlerce yıllık değerleri birer birer yıkmaya başlayacak, sonunda ortada “tek” vurgusu yapılabilecek ne devlet, ne millet, ne vatan, ne de bayrak kalacaktır. Bunu görmek için akademik bir bakışa ve özel bir vizyona sahip olmaya gerek yoktur. Her şey ortadadır ve açıktır. Savunduğunuz model Amerikan iç savaşından alınan Kuzey-Güney arasındaki “önce savaş, sonra barış” modeli ise çoktan yanlış yoldasınız demektir. 114 Biliniz ki, öyle bir ayrışmadan yeniden birleşme çıkması mümkün değildir. Bu gerçekler ortada iken, ihanete sapmış yolcular bir yana bırakılırsa, kamuoyuna yön veren ve iyi niyetli olduğuna inanmak istediğim aydınlar ve elitler tarafından sürecin hala anlaşılamamış olmasının izahını yapmak ve bu zihinsel körlüğü ve akıl tutulmasını anlamak mümkün değildir. Başbakan Erdoğan’ın, ve AKP milletvekillerini ülkemizi sürükledikleri akıbeti fark ederek, girdikleri yanlış yoldan bir an önce dönmeye çağırıyorum. Aksi halde yıkım sürecinin işbirlikçileri olarak millet nazarında lanetlenecekler ve girilen karanlığın sorumluluğundan kurtulamayacaklardır. Sayın Cumhurbaşkanının Türkiye Büyük Millet Meclisinin yeni yasama yılı açılışındaki kişisel görüşlerine yer verdiği konuşmasını hep birlikte izledik. Türkiye Cumhuriyeti Devletinin en üst makamının, Türkiye’nin ve milletimizin temel konularına yönelik sorunlu ve tek yanlı bakış tarzı ile iktidarla benzeşen yaklaşımları, bulunduğu görevin önemi itibariyle büyük talihsizlik olmuştur. Elbette ki devletimizin başı olan bir makam ile siyaset kürsüsünden tartışma yapmaktan imtina etmek isteriz, ama son konuşmasına duyarsız kalmamız da mümkün değildir. Bu konuda yapacağımız yorum ve değerlendirmelerimiz şu başlıklar altında kamuoyu ile paylaşılacaktır. 1. Anayasamızın 104. maddesi gereğince devletin başı sıfatını taşıyan Cumhurbaşkanı, Türkiye Cumhuriyeti ve Türk Milletinin birliğini temsil etmektedir. Ne var ki, konuşmasının tamamına yakını ayrılıklar ve farklılıklar üzerine olmuş, milletin birliği ve bütünlüğüne yönelik çağrışımlar farklılıklar üzerine oturtulmuştur. Cumhuriyet tarihinde ilk kez bir Cumhurbaşkanı birlik ve bütünlük gibi pozitif mesajlar yerine, saklı tuttuğu anlaşılan zihniyetinin izdüşümü olan farklılıklara vurgu yapmıştır. 2. Yine anayasada adı konulmuş ve tanımlanmış olan Türk milleti kavramı Cumhurbaşkanı’nın lügatinde yer almamıştır. Konuşmada tam 36 defa “millet”ten bahsetmiş olmasına rağmen temsil ettiği milletin adını bir kez hariç, “Türk” olarak tanımlamaktan ısrarla kaçınmıştır. Bu kaçınma ciddi bir siyasal sapmanın ve milletine yönelik ilkel bir etnik bakışın izlerini taşımaktadır. 3. Cumhurbaşkanının konuşmasındaki en manidar ifade “çözülmemiş sorunlarımızın başka devletlerin istismarına açık olduğu”na yönelik asla kabul etmeyeceğimiz anlayışıdır. Benzer şekilde, aynı konuşmada yer alan “milli sorunların başka devletlerin müdahalesine açık alanların ortaya çıkmasına” yol açacağına ilişkin yaklaşımını da benimsememiz mümkün değildir. Yine bu kapsamda, “Türkiye’nin içindeki gelişmelerin uluslararası şartlarla uyumlu” hale geldiğine, bunun ise “ülke güvenliğini garanti altına alma imkânlarını” getirdiğine dair yorum, ülkemiz üzerindeki dayatmaları açıklayan çok tehlikeli bir yaklaşımın sonucudur. Hangi seviyede olursa olsun, bu tür bir dış müdahale korkusu ve veya tehdidi yaşayan bir yöneticinin milli konularda bağımsız karar verebilmesi asla söz konusu olamayacaktır. Üstelik bu yaklaşımdaki acziyetin kamuoyu ile paylaşılması, Türkiye üzerindeki dayatmaların dozunu ve cüretini artıran bir zaaf belirtisi olarak uluslar arası camia tarafından mutlaka kullanılacaktır. Bu sözlerin sahibinin yıllarca milletvekilliği, bakanlık ve başbakanlık yapması ve özellikle son dönemlerde Dışişleri Bakanlığı ile iki yıldır da Cumhurbaşkanlığı görevinde bulunması, ülke güvenliği ve geleceği açısından başlı başına vahim ve talihsiz bir durumdur. Sürece uluslar arası meşruiyet kazandırmaya yönelik bu açıklamalarla bir yandan Başbakanla birlikte eş başkanlığını yaptığı sözde açılım sürecinin dışarıdan dayatılmadığının dolaylı bahanesi yapılmak istenmiştir. Diğer taraftan sahip olduğu zihniyetin hükümetlerince ülkemizin nasıl yanlış ellerde heba edildiğini, yapılan hatalarla nasıl tehdit ve şantajlara açık hale getirildiğinin itirafı olmuştur. 115 Bu itiraftan sonra yedi yıllık bütün politikaların yeniden bu perspektifle değerlendirilmesi, teslimiyete nasıl bir mizacın ve anlayışın sürüklediğinin yeniden analizi zorunlu hale gelmiştir. 4. Konuşmanın hiçbir yerinde yoksulluk, işsizlik, yolsuzluk, toplumsal sorunlar, güvenlik problemleri ve terörün acıları yer almamıştır. Bu ağır ve öncelikli sorunlar Cumhurbaşkanının gündeminde yoktur. Olaylara tıpkı Başbakan gibi yaklaşmış ve sorunları konuşmaktan ısrarla kaçınmıştır. Bu son konuşma ile hükümetle birlikte yürütmek istedikleri sözde “Kürt açılımı”nın lobi faaliyetlerini bizzat üstlenmiş olduğunu da ilan etmiştir. Hükümetin ekonomik politikalarını ve milletin yaşadığı ağır ekonomik sorunları eleştirmeyerek, hükümetin Çankaya’daki noteri olduğunu göstermiş, 70 milyonu kucaklamaktan ne kadar uzak kaldığını bir kez daha ortaya koymuştur. 5. Cumhurbaşkanının konuşma içinde “politikaları belirleme ve uygulama yetkisinin sandıktan önde çıkana ait olduğu”nu söylemesi özürlü bir demokrasi algısıdır. Bu yolla, AKP hükümetinin köklü devlet politikalarını değiştirme konusunda önünü açma ve yapacaklarına meşruiyet kazandırma amacı gütmüştür. Hükümet etme ile devlet olma arasındaki farkı ortadan kaldırmaya yönelik ince bir hesap arayışının izleri görülmüştür. Unutmayalım ki, devlet hükümetin mülkü değildir ve vereceği kararlar da sorgusuz sualsiz kabul edilecek bir “ferman” ve “hikmet-i hükümet” olmayacaktır. 6. Bu sorunlu demokrasi anlayışı konuşmanın tamamında yer almış, ayrışmanın, farklılaşmanın hatta bölünmenin bile demokrasi içinde hoş görülmesi gerektiği yönünde çağrışıma açık son derece ütopik demokrasi vurgusu yapılmıştır. Demokrasi arayışları, millet bütünlüğünün ve devletin varlığının bile önüne geçen bir kutsal kavram gibi kullanılmıştır. Demokrasi, uzlaşma ve birleşme değil farklılaşma ekseninde temele oturtulmuş, farklılaşmanın demokrasileri güçlendireceğine dair ısrarlı mesajlar verilmek istenmiştir. Konuşmada, adı muğlak kalmış milletimize aidiyet bilincinin demokrasi ile geliştirilebileceği yer almış, farklılıkların gereğinden ve öneminden bahsedilmiş; öte yandan farklılıkların ayrılık gerekçesi olarak kullanılmasının tehlikesine de dikkat çekilerek bir tezata düşülmüştür. Konuşmada yer aldığı şekliyle, çeşitlilikleri demokrasi içinde korurken, ayırarak ve farklılaştırarak birleştirme gibi bir paradoks vardır. Bir yandan “birlik fikrinin” “millet olma bilincinin” önemi vurgulanmış, diğer taraftan farklılıkların körüklenmesi demokrasi olarak ilan edilmiştir. Milletin birliğini sağlamak için, önce ayırıp sonra birleştirmek gibi şahsına münhasır bir anlayış ortaya çıkmıştır. Farklılıkların tahrik edildiği bir süreçte tek milletin nasıl sağlanacağı ise anlaşılamamıştır. 7. Konuşmada, adı verilmeden bahsedilen, milletimizin “farklılıklara saygı ile yaklaşan birlik ideali” övülürken bir alt paragrafta bu temel kabulde yapılacak yanlışın vahim sonuçlarından bahsedilmiştir. Yine aynı şekilde ve tamamen doğru bulduğumuz gibi “etnisite ya da din adına kamplaşmanın birlik fikrinden uzaklaştıracağı” söylenmiş, ancak etnik talepleri bizzat dillendiren ve etnik farklılıkları kaşıyan siyasal zihniyetin temsilcisi olarak derin bir çelişki yaşadığını da göstermiştir. Sözde “Kürt açılımı” denilen sürecin kurdelesini “iyi şeyler olacak” diyerek kesen kendisi değilmiş gibi “önerileri, kaygıları, çözüm arayışlarını dikkatle izlediği”ni söyleyerek süreçteki rolünü saklama arayışı da gözlerden kaçmamıştır. Bu kapsamda, konuşma içinde “kültürel kimlik” sorunlarının “gündem” oluşturduğuna dair bir tespit yapılmıştır. Ancak bu ifade, gerçekte böyle bir sorun olup olmadığından tartışılmasından da öte, gündemi 116 oluşturmadaki rolünü perdelemeye yönelik mantık oyunundan başka bir şey değildir. Bu oyun, metinde çağdaş devlet tanımlanırken siyasi görüşler karşısında aynı mesafede durulması yönündeki tavsiyede de görülmüş, ancak bunlar hükümetin proje ve politikalarının Çankaya’daki temsilcisi olduğu gerçeğini saklamaya yetmemiştir. 8. Konuşmada, birliğimizin ve dirliğimizin, farklı nehirlerle beslenen ve güçlenen bir okyanus haline gelmesinin “çeşitlilik içinde birlik”le mümkün olacağı söylenmiştir. Ne var ki, bu güzel ifade, süreçteki sorumluluğunu aklamaya ve örtmeye imkân vermemiştir. Hükümetin etnik kimlik siyaseti sonucu okyanusa dökülmesini beklediği nehirlerin, kendisinin de içinde bulunduğu bir siyasal taşeronlukla yatak değiştirerek başka denizlere dökülmeye çabalandığı ve bu yönde toplumsal hafriyata başlandığı da ortadadır. 9. Cumhurbaşkanı konuşmasında, hukuk devletinin anlamını ve rolünü anlatmış ve kimsenin, hiçbir bahane ile hukuk dışına çıkamayacağını açıklamıştır. Ne var ki “açılım” adı altında aylardır kamuoyunda tartışılanların tamamına yakınının anayasal suç niteliği taşıdığı ortada iken, bu uyarıyı yapan makamın önce kendi çizgisini sorgulaması, ardından da hükümeti ve bölücü mihrakları anayasal çizgiye zorlaması gerekmektedir. Oysa böyle bir kaygı taşımadığı, konuşmanın bütünü içinde Anayasanın yalnızca 15. maddesinin ihlaline yönelik eleştirinin olması diğer ihlallerin Cumhurbaşkanı tarafından dikkate değer bulunmadığını göstermesi bakımından manidar ve kuşkulu bulunmuştur. 10. 23. Dönem Meclisimizin 4. yasama yılının açılış konuşmasında Sayın Cumhurbaşkanı’nın yeni dönemde AKP Grubundan öncelikli beklentilerinin sıralaması konusunda anlaşmazlık yaşanmıştır. Kendisini hararetle alkışlayan AKP milletvekilleri, Cumhurbaşkanının talepleri konusunda tereddüde düşmüşler; Anayasadan Türk kimliğinin kaldırılmasını mı? Türkçe’den başka dillerin resmiyete alınmasını mı? Alt kimliklerin tahrik edilerek milletin ayrışmaya başlatılmasını mı? Etnik temelde yeni bir devlet yapılanmasına zemin hazırlanılmasını mı? kendilerinden ilk aşamada istendiğini netleştirememişlerdir. Cumhurbaşkanının bu konuşması, hükümetten beklenen cesareti görmeyince sözde Kürt açılımının açılımında kendisini sorumlu ve görevli addettiğini ortaya koymaktadır. Bu yöntemle başbakanı da kimlik siyasetinde muhtemel oy kayıplarından ve siyasi bedel ödemekten kurtardığı da söylenebilir. Ermenistan açılımındaki sakatlıklar: Kabul edemeyeceğimiz görüşleri ve sözleri bir Cumhurbaşkanı’nın söylemiş olması, ifadelerine resmiyet katmayacağı gibi, zaten belli olan fikirlerinin kendine ait olması gerçeğini de değiştirmeyecektir. Dış politikada, Başbakan Erdoğan'ın "kuzu kuzu yaptırırlar" anlayışıyla ortaya çıkan boyun eğmişlik hali maalesef dış politikaya hâkim olmuştur. AKP zihniyeti’nin varlığını fırsat bilen bütün ülkeler her alanda dayatma listelerini sıralayarak ellerini çabuk tutma yarışına girmişlerdir. Cumhurbaşkanı Gül’ün açtığı yolda ve hükümetin girdiği çıkmaz sokakta ilerleyen Ermenistan ile ilişkilerin aldığı yeni boyut da bu kapsamda ele alınmalıdır. Adına "normalleşme" denilerek, bir yandan Ermenistan'la ikili, üçlü görüşmelerle; maç izleme bahanesi ile yürütülen ilişkilerle sürdürülen süreç Ermenistan'a tek taraflı taviz verme aşamasına kadar dayanmıştır. Türkiye ve Ermenistan arasında İsviçre’de uzun süreden beri yapılan görüşmelerin foyası sonunda ortaya çıkmış, “iyi komşuluk”, sıfır sorun” kılıfı altında bir AKP klasiği olan teslimiyet burada da gerçekleşmiştir. Geçtiğimiz Nisan ayında bir kez daha gündeme getirilen bu konuda, milletimizin baskısı karşısında geri adım atan Başbakan ve hükümetinin söyledikleri yalanlar da son gelişmelerle ortaya çıkmıştır. 117 O tarihlerde, Cumhurbaşkanı’nın kendisini ziyaret eden Azerbaycanlı milletvekillerine hitaben söylediği; "Sizi üzecek bir şey yapmayız.” vaadi ortada kalmıştır. Başbakan’ın “Biz Azerbaycan, Ermenistan arasında mutabakat sağlanmadığı sürece, Dağlık Karabağ konusunda Türkiye-Ermenistan olarak nihai bir sözleşmeyi imzalamayız.” sözlerinin vadesi de burada sona ermiştir. Hatırlanacağı gibi, Başbakan tarafından, sözde son Ermeni açılımını Karabağ ile ilişkilendirilme gayretleri de, çok daha haysiyet sahibi olduğu anlaşılan Ermenistan Cumhurbaşkanı tarafından anında yalanlanmıştır. Bu şahıs tarafından yapılan açıklamada “Türkiye ile diyalogun Karabağ sorunundan bağımsız” olduğunun ifade edilmesi Erdoğan’ın sözde açılımına indirilen şamar olmuştur. Yine bu kapsamda Ermenistan Dışişleri Bakanı’nın geçtiğimiz gün, imzaya açılan protokolü Ermenistan’ın hazırladığını ve Türkiye’nin de kabul ettiğine yönelik açıklaması ile Türkiye’nin Karabağ’ı şart koşmadığını söylemesi Başbakanın aczini ve ikiyüzlü siyasetini ortaya çıkarmıştır. İmzaya açılan bu protokollerle; Dar bir coğrafyaya sıkışmış bulunan Ermenistan devletinin batıya açılması için önündeki en büyük engel kalkacak ve sınırın açılması ile Ermenistan kazançlı çıkacaktır. İki ülke arasında çok sayıda sorun varken, önkoşula bağlanmayan bir garabetle diplomatik ilişkilerin kurulması öncelikle Ermenistan’ı rahatlatacak geri bir adımdır. Türkiye, üyesi olduğu kuruluşlar nezdinde sahibi olduğu veto yetkisini Ermenistan lehine kaldıracağı yeni bir tuzak alanına kaydırılmaktadır. Önü açılan yolda, Ermenistan bölgedeki küresel enerji oyunlarının yeni bir aktörü haline getirilecek ve kilit rol oynayarak Türkiye’nin bu alanda elini zayıflatacaktır. Bu sözde açılımla Azerbaycan gibi bölgesinde büyük bir güç ve kardeş bir milletin dostluğu, Ermenilerle kucaklaşma adına yapılan dayatmalarla takas edilip elden kaçırılacaktır. Ermenistan ile ilişkilerin en önemli konusu bilindiği gibi aziz ecdadımızın itham edildiği “sözde soykırım suçlaması”dır. Bu nedenle, protokollerde yer alan: “Ermenistan’ın üçüncü ülkelerdeki sözde soykırım iddialarına ilişkin kararların arkasında devlet olarak durmama” vaadinin yaptırım gücü ve anlamı olmayacaktır. Bu karar, sözde soykırım iddialarının siyasal sahibi olan Ermeni Diasporasını, dünyadaki Ermeni Lobisi’ni bağlamayacaktır. Soykırım yalanına dayalı iddialardan tamamıyla vazgeçilmedikçe, İşgal altında tutulan Dağlık Karabağ bölgesi Azerbaycan'a iade edilmedikçe, Türkiye’ye açılmaktan başka hiçbir seçeneği olmayan Ermenistan’la olan ilişkilerin geliştirilmesi kabul edilmeyecektir. Bize göre Türkiye’nin Ermenistan'la girdiği yeni dönem haysiyet kırıcıdır, onurumuzu zedeleyicidir ve milletimizin hak etmediği seviyesizliktir. Ve milletimizin en büyük talihsizliği, bu çok kritik dönemde ehliyetten, liyakatten, vizyondan, milli duruştan tamamen mahrum teslimiyetçi kadrolar tarafından yönetilmesidir. 118 Ç- ORTADOĞU VE İSRAİL SIKINTIMIZ ORTADOĞU'DAKİ SORUNLARIMIZ VE ÇÖZÜM YOLLARI (1995) 1. Dini, tarihi ve coğrafi yönden pek çok ortak değerleri paylaştığımız Suriye, Irak ve İran gibi komşularımızla aramızda oluşturulan suni düşmanlıklar kaldırılmalı, sorunlarımız barışçı yollarla çözüme kavuşturulmalıdır. 2. Bu komşu ülkelerle ekonomik, kültürel ve askeri işbirliği ve ortak kalkınma ve dayanışma imkânları araştırılmalıdır. 3. Türkiye sadece bu ülkelerle bizim aramızda değil, kendi aralarındaki problemlerin çözümüne de öncülük ve arabuluculuk yapmalıdır. 4. Ortak ve mutlak düşmanlarımız olan İsrail ve güdümündeki saldırgan devletlere karşı müşterek savunma ve birlikte karşı koyma projeleri hazırlanmalıdır. 5. Büyük İsrail İmparatorluğunun kurulması için ortadan kaldırılması kararlaştırılan Türkiye, Irak, Suriye ve İran'ın parçalanması maksadıyla bölgeye konuşlandırılan çekiç Güç, NGO (ANJO- Gönüllü Sivil Yardım Kuruluşları) ve benzeri hıyanet oluşumlarına asla fırsat tanınmamalı ve Süryani asıllı kimselerden oluşan ve piyon olarak kullanılan fitne odakları kırılmalıdır. 6. Ve yine siyonizmin ve alt kümesi olarak faaliyet gösteren cinayet ve hıyanet örgütü PKK'ya karşı birlikte ciddi, etkin ve kesin önlemler alınmalıdır. 7. Öteden beri İsrail'le işbirliği içinde hareket eden ve Türkiye'deki masonik merkezler tarafından devamlı desteklenen Mesut Barzani ile Sorani Aşireti'nin Reisi olan ve ABD tarafından dışlanıp İran'a sığınan Talabani arasındaki ihtilaflarda hakem rolü oynanmalı, hem Kuzey Irak Halkı'nın geleceği ve güvenliği garantiye alınmalı, hem de bölgemizde barış ve huzur ortamı sağlanmalıdır. 8. Bölgedeki petrol, doğalgaz, su ve tarım ürünleri gibi hayati ve stratejik imkânların başka ülkeler tarafından sömürülmesine fırsat tanınmamalı, karşılıklı çıkar dengelerine dayalı "ortak paylaşma ve pazarlama" şartları oluşturulmalıdır. 9. Bu cümleden olarak Irak-Türkiye petrol boru hattı mutlaka açılmalı ve tam kapasite çalışmalıdır. 10. Bu komşu ülkelerle sınır ticareti kolaylaştırılmalı ve arttırılmalıdır. 11. Dolar ve Mark yerine, bölge ülkeleri arasında kendi paralarıyla alış-veriş yapmaya biran evvel başlanmalıdır. 119 SURİYE İLE SU SORUNU MU? İSRAİL OYUNU MU? (1996) Suriye'nin geçen sene 6 Arap Ülkesine de imzalatarak yayınladığı "Şam Deklerasyonu" ve arkasından Ankara'ya gönderdiği Nota, Fırat sularını bir hayli ısıttı ve gerginlikleri artırdı. Bilindiği gibi Suriye ile hem su hem de Hatay sorunu yüzünden aramız açılmak isteniyor. Suriye, GAP Projesi tamamlandığında, barajlarımızdan kendilerine bırakılan su miktarının bir hayli azalacağını ve ülkelerinin bir susuzluk sıkıntısı yaşacağını ileri sürerek, bizden daha fazla su istiyor ve buna Türkiye'yi mecbur bırakacak anlaşmalara zorluyor!.. Suriye'yi bu davranışlara iten gerçek sebepleri ve Siyonist güçleri yazımızın sonuna erteleyerek önce Fırat-Dicle sularıyla ilgili aramızdaki görüş farklılıklarını ortaya koyalım: 1. Türkiye, Dicle ve Fırat sularını haklı olarak kendi milli kaynakları sayıyor, ancak yurdumuzdan doğup başka ülkelere akarak denize döküldüğü için de "Sınır ötesi sular" kapsamında değerlendiriyor. Suriye ve yandaşları ise Dicle ve Fırat sularını uluslararası statülü "Ortak sular" kapsamında görüyor ve eşit paylaşılması gerektiğini savunuyor. 2. Türkiye GAP Projeleri'nin nehirlerin akışını düzenleyip komşu ülkelere daha fazla ve zamanında su verileceğini iddia ediyor... Ama Suriye GAP tamamlanınca, suların kısıtlanacağını, hatta tamamen kesileceğini zannediyor. En azından Türkiye'nin, GAP sularını tamamen kontrolüne alacağını ve Ortadoğu ülkelerine bunu bir baskı unsuru olarak kullanacağını söylüyor. 3. Türkiye 1987 protokolüyle garanti ettiği şekilde, Suriye'ye saniyede 500 m3 su vermeyi düzenli olarak sürdürüyor. Hatta sırf bu protokole uymak için 1.5 yılda doldurulması planlanan Atatürk Barajı'nı gecikmeli olarak 3 yılda doldurdu. Suriye ise ihtiyacının çok üzerinde su talebinde bulunuyor. 4. Fırat sularının %90'ı Türkiye'deki akarsu kaynaklarından besleniyor. Sadece %10'dan az bir kısmı Suriye'den doğup ülkemize akarak Fırat'a karışıyor. Buna karşılık Fırat sularının %23'ünü bizden istiyor. Irak ise Fırat debisine hiç bir katkısı olmadığı halde suların %43'ünü istiyor. 5. Türkiye su probleminin karşılıklı ve ikili anlaşmalarla çözümünü savunuyor. Suriye ve yandaşları ise, bu sorunu uluslararası platformlara taşımak istiyor. Çıkacak bütün kararların Türkiye'nin aleyhine olacağını, bunları tanımayınca da Türkiye'nin suçlu ve sorumlu pozisyonda kalacağını hesaplıyor. Bütün bunlardan da Suriye'nin su meselesinin bir bahane yaptığı ve kasıtlı olarak ortalığı karıştırdığı ve daha doğrusu bazı güçlerce Türkiye'ye karşı kışkırtıldığı anlaşılmaktadır. Şöyle ki: a) Önce Suriye ve yandaşları, diktatörlük rejimlerine karşı kendi ülkelerinde oluşan haklı tepkileri ve güçlenen muhalefet cephelerini törpülemek ve suni dış tehditlerle dikkatleri başka taraflara çevirmek istemektedir. b) Suriye, aynı zamanda hayali bir Türk istilasına karşı ortak bir Arap cephesi oluşturmak ve bölgenin liderliğine oynamak gibi ucuz kahramanlıklar peşindedir. c) Suriye ve yandaşı diktatörleri asıl kullanan ve kışkırtan İsrail ve ABD'dir. Bunun nedenleri de çeşitlidir. Önce İsrail'in Suriye'den işgal ettiği ve hala elinde tuttuğu Golan Tepeleri, İsrail'i besleyen suların ana kaynağıdır ve İsrail'in bu sulara hayati derecede ihtiyacı vardır. Ve işte bu yüzden Suriye'ye: "Sizin su ihtiyacınızı Türkiye'den karşılamanız gerekir. Bu zaten sizin tabii hakkınızdır. Türkiye'de bu haklı talebinizi yerine getirmek mecburiyetindedir." gibi tilkin ve tahriklerde bulunmaktadır. İkincisi Siyonist planlarına göre Büyük İsrail Projesi'nin gerçekleşmesine 1 yıl kalmıştır. Öyle ise "Küçük engelleri birleştirip, büyük engelle vuruşturmak ve sonunda hepsinden birden kurtulmak" formülü uygulamaya koyulmaktadır... Küçük engeller Ortadoğu'daki Suriye, Irak, Ürdün ve Mısır, büyük engel ise Türkiye sayılmaktadır. Üstelik Türkiye'nin Gümrük Birliği'ne alınması bir bakıma İslam alemine liderlik konumundan uzaklaştırmak amacıyladır. Ve işte şimdi belli güçler Suriye ve yandaşlarına "Türkiye'nin liderlik boşluğunu siz doldurabilirsiniz" diyerek, onların bazı kuruntularını da canlandırmaktadır... 120 Türkiye'deki sistemin ve bu sistemin temsilcisi parti ve hükümetlerin şu şaşkınlığına bakınız ki, Avrupa'da Gümrük Biriliği'ne alınmamız ve Amerika'da Rum Ermeni lobilerine karşı korunmamız için, sözde Türkiye lehine resmen ve astronomik paralar ödenerek İsrail'e lobicilik faaliyetleri yaptırmakta, ama aynı İsrail Ortadoğu'da hem PKK'yı silahlandırmakta hem de Suriye'yi kışkırtmaktadır... Son aylarda İsrail'in Suriye, Ürdün ve Filistin'le göstermelik bir barış sürecine taraftar görünmesi ise, tamamen Türkiye'ye karşı bir cephe oluşturmak amacını taşımaktadır. Bu arada yine İsrail'in ve ABD'nin kışkırtmasıyla Suriye, Hatay ilimizdeki tehlikeli girişimlerini giderek yoğunlaştırmaktadır. MGK Genel Sekreterliği raporuna göre Hatay ilimizde 700 bin Türk, 350 bin Arap, 35 bin Kürt, 15 bin Rum ve birkaç binde Ermeni yaşamaktadır. Bunların %30'u Alevi %68'i Sunni”, %2 kadarı da gayrimüslim bulunmaktadır. Suriye'nin PKK ile anlaşarak bölgedeki Kürtleri ve Arapları örgütleyip kışkırttığı haberleri alınmaktadır. Bu maksatla APO'nun talimatıyla "Genç Kürtler" örgütünün yıkıcı faaliyetlerini yoğunlaştırdığı ve Hatay'ı Türkiye'den ayırmak operasyonlarının hızlandırıldığı konuşulmaktadır. Ve zaten yıllardır Hatay İlimizin Suriye haritası içinde gösterildiği de unutulmamalıdır. Bütün bu olumsuz gelişmeleri yakinen takip eden MGK Genel Sekreteri'nin tavsiyesiyle Hatay ilimizin "özel statülü il" kapsamına alınacağı yolunda haberler yayılmaktadır. İsrail'in hesabı, özellikle Hatay'daki Arapları terör olayının çekerek, bu gelişmeyi "Arap meselesi" olarak Arap ülkelerinin gündemine almak ve konuyu Suni Kürt problemi yanında, yeni bir etnik sorun gibi Türkiye'nin başını ağrıtmak ve bütünlüğümüzü parçalamaktır. Böylece Türkiye ile komşu Arap İslam ülkelerinin çarpışması sadece İsrail'in işine yarayacak ve Suriye'nin su talebi yüzünden hiç olmazsa Golan Tepeleri'nden doğan Ürdün Nehri'nin suları İsrail'e akacaktır. Bizi asıl üzen ve düşündüren durum ise, bazı medya kuruluşlarının ve özel dernek başkanlarının, taşı atanı bırakıp atılan taşın arkasından koşan finolar gibi, Suriye ve diğer komşu ülkelerimizi bize karşı kışkırtan İsrail ve ABD'yi görmeyip, hayali hedeflere saldıran Donkişot gibi kuru kahramanlıklara yeltenmeleridir. Ve özellikle bütün bu gelişmeleri Refah-Yol'un kurulduğu ve sonunda Erbakan Hoca'nın Başbakanlık makamına oturduğu bir döneme rastlamasını, sadece bir tesadüf şeklinde değerlendirmek de yanlıştır. İsrail'in kendi şeytani planlarını altüst edecek bir hükümetin asla hazmetmemesi, yeni bir güç ve medeniyet merkezi meydana getirecek bütün gelişmeleri boğmak istemesi, nedenli adilik ise, bu ülkede Siyonist emellere alet olan masonların hıyaneti de o denli kahpeliktir! Ülkemizin böylesine ağır iç ve dış sorunlarla boğuşmak zorunda bırakıldığı bir ortamda, Refah'ın dışında kurulacak hükümetlerin hiçbir problemi çözemeyeceği ve her şeyi beter edeceği bilindiği halde, bu son suni krizi oluşturanlar hıyanet içindedir. Ama her şeye rağmen bu kavgayı İslam ve insanlık adına Türkiye kazanacak ve şeytan siyonistler istemese de, yeni bir dünya mutlaka kurulacak ve yarınlar bizim olacaktır!.. 121 SURİYE KRİZİ VE SORU İŞARETLERİ (1998) Ülkemizin bütünlüğüne, milli birlik ve beraberliğimize yönelik her türlü tehdit ve tecavüzleri ve böylesi hain girişimleri destekleyen ülkelere karşı en ciddi ve cesaretli cevapların verilmesi ve bu konuda Türkiye'nin kararlılığının kesin ve etkin biçimde gösterilmesi elbette gereklidir. Ve böylesi milli ve haysiyetli girişimleri Milli Görüş camiası her zaman içtenlikle desteklemiştir. Ancak "Su sorunu, Hatay konusu ve PKK'yı koruması" yüzünden Suriye ile zaten yıllardır süregelen dargınlık ve kırgınlığın bir anda krize dönüşmesi ve savaşın eşiğine gelinmesi, acaba İsrail Başkanı Netanyahu'nun "Türkiye ile İsrail arasında askeri pakt imzalanmış ve bölgede yeni bir kutuplaşma başlamıştır." Mealindeki açıklamalarının hemen arkasından tırmanışa geçmesi sadece bir rastlantı mıydı? Mesut Yılmaz'ın "Suriye'ye karşı sertleşen tavrımızın altında İsrail'in kışkırtması bulunduğunu söyleyenler, siyasetlerini Yahudi düşmanlığı üzerine kuran kesimlerdir" şeklindeki sözleri "Biz bu hükümet ve arakasındaki zihniyet olarak, siyonistlerin dostu ve destekçiyiz" anlamında mıydı? Yoksa, İsrail'e yaranma gösterisi ve bağlılık mesajı mıydı? Veya bütün bunlar, 1996 Kahire Zirvesi'nde İsrail ile birlikte imzalanan sözde barış planının bir parçası mıydı? Krizden bir kaç gün önce Mesut Yılmaz ABD'de, Birleşmiş Milletler Genel Kurulu'nda söz almış, ama Suriye krizi ile ilgili tek kelime konuşmamıştır. Acaba, Başbakanın krizden hala haberi yok muydu? Veya böyle tarihi bir fırsatı ülkemiz lehine değerlendirecek feraset ve cesaretten uzak mıydı? Kendi parlamento binalarında PKK'nın siyasi kanadının toplantı yapmalarına resmen müsaade eden ve Türkiye'ye açıkça ve küstahça tavır sergileyen İtalya'ya gösterilen bir iki cılız tepkiye karşılık, PKK'yı gizli destekleyen Suriye'ye birden bire savaş açılması "Batının barbarlığını ve düşmanlığını anlamaya başlayan halkımızın" dikkatlerini dağıtmayı ve başka yönlere yönelerek kandırmayı mı amaçlamaktaydı? Suriye ile bir savaşın, asıl tehdit ve tehlikenin yoğunlaştığı batı cephesini zayıflatacağı ve Yunanistan'a fırsat doğuracağı hususu hesaba katılmış mıydı? Uğur Dündar'ın Kanal D'deki Arena Proğramı'na çıkardığı (6 Ekim Salı akşamı) öldürülen kumarhaneler Kralı Ömer Lütfü Topal'ın koruma Md.'nün "Ömer Bey'in gazino ve kumarhanelerinden ve uyuşturucu ticaretinden kazanılan haftalık 7-8 milyon dolar (haftalık 2.5, aylık 10 trilyon, bir yılda ise 100-200 trilyon TL.) İsrailliler tarafından teslim alınıp yurtdışına çıkarılmaktaydı." şeklindeki itirafları, Türkiye'deki silah, uyuşturucu ve kumar mafyasının asıl patronlarının İsrailli siyonistler olduğu ve Lütfü Topal gibilerinin sadece görünürdeki piyonlar olduğunu gerçeğini bir kez daha ortaya koymaktadır. Acaba Türkiyeli masonların bu kumar ve uyuşturucu mafyasının patronları olan İsrailli Yahudiler arasında da dostları ve destekçileri var mıydı? Fazilet Partisi'nin ısrarı sonucu, Meclise doyurucu olmayan bazı bilgiler vermek zorunda kalan Mesut Yılmaz, böylesine önemli ve milli bir konuyu milletten ve yüce Meclisten niçin saklamaya çalışmıştır? Alaattin Çakıcı ile telefon muhabbetlerinin ses kayıtları çıkınca Bakanlıktan istifa eden ve derhal kahraman ilan edilen Eyüp Aşık olayı ile, daha önce Budapeşte'deki bir kumarhanede burnu kırılan ve devlete karşı kalkan bu yumrukların! sahibini bağışlayan Mesut Yılmaz'a da böyle bir kahramanlık madalyası takılmıştır. Gündeme gelen mafya ANAP ilişkilerini unutturmak ve kamuoyunu oyalamak üzere suni gündemler oluşturmak için mi Suriye krizi başlatılmıştır? Yoksa seçim tarihinin ertelemeye ve sun” kahramanlık şovlarıyla Mesut Yılmaz'ı parlatmaya yönelik bir çıkış mıydı? Ve yine Suriye'ye savaş çığlıkları atanların, 70 yaşına yaklaşan ve ağır kalp hastası olan ve artık zulüm saltanatı sallanmaya başlayan Hafız Esat'ın Nusayri hegemonyasına karşı giderek güçlenen Suriye'deki "Müslüman Muhalefetin işini zorlaştırmak ve bir dış tehdit ve tecavüz karşısında Suriye halkını Hafız Esat'ın etrafında toplamak ve diktatörlüğünü garantiye almak" gibi bir dolaylı destek sayılacağını anlamayacak kadar gafil miydi? Yoksa bu bilerek mi yapılmaktaydı? Suud, Ürdün, Irak ve Körfez Kralları'nın ve Mısır Cumhurkralının Suriye'ye destek olmaları, zannedildiği gibi bir Arap dayanışması değil, krallıklarının sallanma telaşıdır. 122 İtalya'nın sözde sürgündeki Kürt Parlamentosu'na hem de meclis binasında ev sahipliğini yapması üzerine, bazı dışişleri yetkililerinin "Bu resmi tepkilerimiz dışında Türkiye'deki sivil ve etkin ekonomik kuruluşların da İtalya'yı protesto edeceklerini ve ses getirecek karşı eylemlere girişeceklerini tahmin etmekteyiz" şeklindeki bildiri ve beklentilerine, daha doğrusu davetiyelerine rağmen, İtalya'nın bu pervasızlığına hiç bir tepki göstermeyen TÜSİAD'ın geçenlerde konuk ettiği Tansu Çiller'i "Siz geçmişte RP ile koalisyon kurmuştunuz, gelecekte de koalisyon kurmayı düşünüyor musunuz?" diye sıkıştırmaları... ve böylece Milli Görüş korkularını ve halka rağmen iktidar belirleme alışkanlıklarını hala terk etmediklerini ortaya koymaları... Ve işte bu TÜSİAD'çıların Mesut Yılmaz'a ve ANA-SOL hükümetine dört elle sarılmaları acaba hangi tür ilişki ve işbirliğinin icabıdır? Ve ey milletten, milli hüviyet ve hassasiyetten mahrum ve malum zihniyet! Hala hangi yüzle saygınlıktan ve çağdaşlıktan bahsedebiliyorsunuz? İşte İtalya, Türkiye Cumhuriyeti'ni değil, sözde Kürt Parlamentosu'nu muhatap ve misafir kabul ediyor. İşte Fransa, Türkiye Cumhuriyeti'ni değil, sözde Ermeni Delegasyonu'nu haklı görüyor. İşte Kanada, sizi takmıyor ama resmi törenle Ermeni soykırım anıtını açıyor. Ve işte Suriye, PKK'ya ve Apo'ya ev sahipliği yapıyor! Bu durum, uygulanan dış politikanın iflasıdır. Doğuyu dışladınız, Batıya da yaranamadınız ve yanaşamadınız. Bu durum, milletle savaşan ve milli değerlere düşman olan bir zihniyetin iflasıdır. Bu arada, İsrail'e yardımı ve yakınlığı ile bilinen Deynamix Silah Fabrikaları Genel Müdürü'nün "Türkiye'nin şu ortamda, son sistem gelişmiş tanklarımızdan ve diğer savunma silahlarımızdan alması, yüksek menfaatleri icabıdır" yollu açıklamaları üzerine beliren "ABD’nin bize silah satması için mi Suriye krizi körüklendi?" şeklindeki endişelerde haklılık payı var mıydı? Bu durum, Milletimizin niye Milli Görüş'e sarıldığının da cevabıdır. Ve son olarak, Suriye krizi konusunda gerek söylemleriyle ve eylemleriyle olsun, gerekse demeçleriyle ve görüşmeleriyle olsun, hep başrolde görünen Sn. Demirel, acaba bu kriz bahanesiyle Başkanlık sistemine yönelik bazı plan ve projelerinin provasını mı sahneye koymaktaydı? Evet, bizden sorması... Bu arada Hafız Esat Yönetimi'nin gerçekte Kürtler'in hakkını savunmak ve onlara sahip çıkmak gibi bir gayretle değil, PKK'yı sadece Türkiye'ye karşı kullanmak niyetiyle besleyip desteklediğini ve bu hizmetine karşılık siyonist güçlerden bolca gelir elde ettiğini de hatırlatmamız gerekir. Çünkü Hafız Esat ve Nusayri azınlık hakimiyeti, Suriye'deki yaklaşık yarım milyon Kürdü resmen vatandaşlıktan çıkarmış, nüfus cüzdanlarını toplamış, Kürtlerin mülk edinme, seçme ve seçilme hakları elinden alınmış ve mal varlıklarını zorla gasp edip diğer Arap göçmenlere dağıtmıştır. Ve şimdi siyonizm Ortadoğu'da çok sinsi ve tehlikeli yeni bir oyun daha tezgâhlamaktadır. Bu oyun, Saddam'ı zayıflatıp Irak'ın güneyinde bir özerk Şii yönetimi kurduktan sonra (Suriye-Irak ve İran) arasında bir "Şİİ İTTİFAKI" oluşturmaktır. Türkiye'nin Suriye'ye saldırması ise bu oluşumu hızlandıracaktır. Bilindiği gibi Suriye'de Hafız Esat'ın başındaki şii azınlık yönetimdedir. Irak'ta bir şii yönetimin işbaşına getirilmesi halinde bu planın uygulanması kolaylaşacaktır. Böyle bir şii ittifakının tabii lideri de İran olacaktır. Amerika, İran'ın bu yoldaki ideolojik heves ve hesaplarını da tahrik ederek, Saddam'a karşı yumuşayan tavrını değiştirmeye ve İran'ı kendi şeytani emellerine alet etmeye çalışmaktadır. Amerika, İran'ı bu fikirlere ikna etmek üzere, sadık uşağı Hafız Esat'ı görevlendirmiştir. Hafız Esat'ın geçen sene planlanandan çok uzun süren İran ziyaretinin gerçek nedeni budur. Güya, İran liderliğinde oluşturulacak (İran-Suriye-Irak) "Şİİ İTTİFAKI" hem Ortadoğu'nun süper gücü ve hakimi olacak, hem de körfez petrolünü kontrolüne alarak dünya siyasetine ağırlığını koyacaktır. Bu arada İran'ın Taliban bahanesiyle Afganistan'a karşı kışkırtılması, hatta ciddi savaş ve saldırı hazırlıklarına başlaması da bu planın diğer bir parçasıdır. 123 Siyonizmin ve ABD'nin bu girişimlerden asıl amacı ise şunlardır: 1. Irak'a bir parça rahat nefes alma imkânı veren ve uygulanan ambargoyu kısmen delen ve akılcı bir yol izleyerek Saddam'la uzlaşmaya giden İran'ı, yeniden Irak'ın aleyhine çevirerek mevcut barış ortamını bozmak. 2. Müslüman’lar arsındaki Şii-Sünni ihtilafını yeniden körükleyerek, kurulacak İslam Birliği'ne engel olmak. 3. Ortadoğu'da Suriye, Irak ve İran'ın katılımıyla, süper güçlerin güdümünde kurulacak bir "Şİİ İTTİFAK"'ından gelebilecek sun'i saldırı korkusuyla Arap-İslam ülkelerini daha uzun müddet ABD himayesinde kalmaya mecbur etmek ve rahatça sömürmek. 4. Irak'ın güneyinde bir şii yönetim başa getirildikten sonra, bu sefer kuzeyindeki Kürtler'i de silahlandırıp ayaklandırarak Türkiye'nin doğusunu da içine alan ve sonunda Ermenistan'a dönüştürülecek olan Kürdistan hayallerini gerçekleştirmek. Ve böylece Büyük İsrail'e zemin hazırlamak. 5. Asıl hedef, Türkiye ile diğer İslam ülkeleri arasında tabii bir engel oluşturmak ve D-8 ile başlayan Müslüman birliğini boşa çıkarmak. Biz Amerika'nın bu şeytani oyunlarına İran'ın gelmeyeceğini temenni ediyoruz. Sırf "şii" dir diye, çok gaddar bir İslam düşmanı ve Amerika ajanı olan Hafız Esat'a güvenmeyeceğine inanıyoruz. Çünkü Suriye'de dinsizlik düzenini kuran bu Hafız Esat'tır. Hama'da onbinlerce Müslümanı kırdıran Hafız Esat'tır. Halen binlerce ihvanı Suriye zindanlarında çürüten Hafız Esat'tır Zalim İsrail'e karşı hayat ve hürriyet mücadelesi veren Filistin Müslümanları'nı arkadan vurduran Hafız Esat'tır Her yıl yüzlerce PKK anarşistini yetiştirip Türkiye'ye salan Hafız Esat'tır İran Şahı'ndan sonra bölgede Amerika'nın kâhyalığını ve uşaklığını yüklenen işte bu Hafız Esat'tır. Amerika'nın Türkiye'ye karşı resmi tavrı ise sadece rol icabıdır. Ve işte bu Amerika'yı ise İran'ın herkesten daha iyi tanıması gerekir. Onun için, İran'ın, Siyonizm'in bu şeytanca tertiplerine ve Hafız Esat'ın tekliflerine hayır diyeceğini zannediyoruz. Saddam ve Taliban sorunlarının ise, bir iç mesele olarak değerlendirilmesi ve Müslüman ülkelerin kendi aralarında ve barışçı yollarla halledilmesi gerektiğini düşünüyoruz. Anlaşılan bu sefer Amerika'nın asıl amacı bölgeye girmek ve yerleşmektir. Evet, Amerika, güya muhtemel bir Irak ve Türkiye tehdidine karşı bölge ülkelerini korumak bahanesiyle, Ortadoğu'ya iyice yerleşmek niyetindedir. Zaten, ta başından beri, buna gerekçe hazırlamak için Kuveyt'i yem olarak kullanmıştır. Şimdi de Suriye'yi Türkiye'ye karşı yem olarak kullanmakta, Türkiye'yi saldırgan ve suçlu konuma düşürmek için bu oltayı yutturmaya çalışmaktadır. Suud Kralı Fahd'ın "Bölgede çok uluslu bir güvenlik gücünün bulundurulması" fikri de, ABD'nin telkin ve teklifinden başka bir şey değildir. ABD, bölgeye yerleşerek İsrail'in güvenliğini daha yakından korumak ve İslami gelişmeleri kontrol altında tutmak istemektedir. Körfezde üstlenecek çok sayıda Amerikan birliklerinin milyarlarca dolara mal olacak masraflarını da Suudi Arabistan gibi bölge ülkelerine ödeterek, zaten büyük bir dış borç açığı ve önemli bir kriz içinde bulunan ABD ekonomisini kısmen de olsa, rahatlatmak peşindedir. Ayrıca Amerika, Ortadoğu'ya yerleşerek ekonomisinin kan damarındaki petrolü ucuza sömürmek ve Müslüman’ların şuurlanıp petrolü batıya karşı bir koz olarak kullanmalarını da önlemek hevesindedir. Bütün bu şeytanca amaçlarına ulaşmak için de Türkiye ile Suriye'yi kapıştırmak istemektedir. Amerika aslında Saddam sorununu da bu yüzden halletmek istemiyor. Çünkü o zaman "Artık Saddam korkusu kalmadığına göre, bölgeyi tamamen terket!" denileceğini biliyor. Körfezde yerleşmenin ancak sun'i bir Saddam tehlikesinin devam etmesine bağlı olduğunu bildiğinden, ABD bunun gibi bütün bunalımların 124 çözümünden değil, devamından yanadır. Suriye-Türkiye krizinin altında da yine bu şeytanın parmağı aranmalıdır. Biz ABD derken Siyonist lobilerinin güdümünde ve İsrail'in hizmetinde olan hükümetleri kastettiğimizi yoksa Amerikan halkının asla düşmanı olmadığımızı da herkesin bilmesi gerekiyor. Suriye krizi konusundaki son bir kuşkumuz da şudur: Yapılan bu ani ve anlaşılmaz baskılar sonucu Apo'nun Suriye'den çıkarılıp Rusya üzerinden İtalya'ya gönderilmesi, acaba PKK'ya siyasi bir kimlik kazandırmaya ve böylece Batı'nın desteğini sağlamaya yönelik senaryonun bir parçası mıydı? Ve Mesut Yılmaz hükümeti bu oyuna figüranlık mı yapmıştı? 125 WYE PLANTATION ANTLAŞMASI VEYA ARAFAT'IN İNTİHARI (1998) 13 Eylül 1993 günü Beyaz Saray'da FKÖ ile İsrail arasında güya barışa ilk adım sayılan "İlke Anlaşması"nın ardından geçenlerde Washington'da Wye Plantation Anlaşması imzalandı. Sinsi bir Siyonist oyunu olduğu her halinden belli olan bu girişim ile ilgili tesbitlerimiz şunlardır: 1. İsrail bu anlaşma ile kendi varlığını başta Filistinlilere ve diğer İslam ülkelerine resmen tanıtmak ve işgalciliğine meşrutiyet kazandırmak istemektedir. Filistin'in İsrail'ce tanınması ise gülünç bir harekettir. Çünkü o toprakların tabii ve tarihi sahiplerinin ve gerçek varislerinin Filistinliler olduğu zaten bilinmektedir. Dünyanın dört bucağından bölgeye zorla getirilip yerleştirilen işgalci ve anarşist İsrail'ce Filistin'in tanınması, “yavuz hırsızın ev sahibini bastırması ve evinde ona da hak tanıması” gibi aslında küçültücü bir hakarettir. 2. Dünya siyonistleri "Büyük İsrail" hayallerini gerçekleştirmek üzere, sözde barış ve uzlaşma kılıfı altında kendilerine zaman ve zemin kazandırmak için böyle davranmak istemektedir. 93'te Beyaz Saray'da yapılan törende İzak Rabin'in: "Biz antik bir ülkede ve küçük bir memlekette yaşıyoruz" "İbrahim'den bu yana süregelen büyük ruhu diriltmeye çalışıyoruz" sözlerinin altında bu siyonist amaçları açıkça sezilmektedir. 3. Bu anlaşma ile Filistin direniş hareketini dağıtmayı ve birbirine düşürmeği öngörmektedir. Korkarız ki Filistin Müslüman’ları "Barışçılar-Savaşçılar" diye veya "Hainler-Samimiler" biçiminde birbirine girecek ve asıl düşmana karşı zayıf düşeceklerdir. Anlaşmada öngörülen "Filistin Polis Gücü"nün CIA ile birlikte çalışma teklifi de bundan böyle İsrail aleyhindeki girişimleri bastırmaya yöneliktir. 4.İsrail bu anlaşma ile kendisini barışçı ve uzlaşmacı olarak tanıtıp, Hamas gibi örgütlü ve özgürlükçü Filistin direnişçilerini, dünya kamuoyunda anarşist ve barış düşmanı göstermeye niyetlidir. Böylece, bundan sonra bölgede girişeceği saldırı ve katliamlara da haklılık ve meşruluk kazındırmak peşindedir. 5. Bu sahte barış mimarı rolündeki Amerika’nın ve siyonizmin güdümündeki Batı'nın önce Bosna, Somali, Cezayir, Libya, Irak'ta şimdi Kosova'da olduğu gibi, özellikle İslam ülkelerine karşı giriştikleri alçakça cinayetlerine karşı oluşan kin ve nefreti törpülemek ve dünya kamuoyunda ve Müslüman’lar nazarında şirin ve şefkatli görünmek hedeflenmiştir. 6. Başlatılacak "Filistin'e yardım kampanyası" adı ve aldatmacası altında, Suudi Arabistan ve diğer petrol zengini İslam ülkeleri, Japonya, Avrupa Topluluğu ve İskandinav ülkelerinden, ABD'nin teşvik ve tertibiyle gelecek bol miktarda yardımların pek azı Filistin'e ulaştırılacak, büyük kısmı yine İsrail'e aktarılacaktır. Böylece ekonomisi zor durumda olan İsrail'e dolaylı destek sağlanması gerçekleşecektir. 7. "7 Nisan 1996 yılında geçiş döneminin sona ermesi ve güya asıl barış görüşmelerine başlanıp İsrail'in işgal ettiği yerlerden çekilmesi beklenirken, hala diretmesi de bu işin açık bir aldatmaca ve oyalamaca olduğunu göstermeye zaten yetmektedir. 8. İsrail ve Amerika bu anlaşmayı samimi ve sevimli göstermek ve Filistin halkını kabule mecbur etmek için devamlı "ekonomik refah ve sosyal adaletten" bahsetmektedir. Çünkü yıllardır uyguladıkları maksatlı ve zalim politikalar sonucu, Doğu Gazze ve Batı Şeria'da oturan Filistinli Müslüman’ları açlık ve sefalete mahkum ve yurtlarını terk edip göçe mecbur etmişlerdir. O bölgede yaşayan masum insanların ticaret yapması, fabrika kurması, atölye açması, İsrail'in koyduğu korkunç vergiler ve özel önlemler yüzünden imkansız hale getirilmiştir. Filistin halkına, ya vatanını bırakıp kaçmaktan veya karın tokluğuna bin bir türlü zulüm ve zillet altında Yahudi'ye kölelik yapmaktan 126 başka seçenek verilmemiştir. 9. İşte başta Suudi Arabistan, Mısır ve Körfez Ülkeleri'nin ve diğer halkı Müslüman devletlerin yardımsız ve sahipsiz bıraktığı Yaser Arafat, hayatının kumarını oynamak üzere sözde barış masasına oturmaya, bir nevi çaresiz kalarak ikna edilmiş görünmektedir. Belki Arafat "Bir siyaset ve strateji" olarak kendine göre haklı ve mantıklı bir takım hedef ve hesaplar için bu anlaşmaya razı olduğunu söylese de, kazanma şansı çok düşük olan tehlikeli bir girişimin ve sonu hıyanetle damgalanacak bir gayretin içerisindedir. Hatırlanacağı gibi 93 buluşmasının Enver Sedat'ın imzaladığı Camt Davit Antlaşması'nın yapıldığı masada gerçekleştirilmiş olması ve şimdi Wye Plantation'da imzalanması dikkat çekicidir. 10. Beyaz Saray'daki 93 töreni sırasında Bill Clinton'un bu anlaşma sayesinde Yahudilerin güvenliği ile Filistinlilerin umutlarının uzlaştırılacağını "Tevrat, İncil ve Kur'anın barıştırılacağını" söylemesi ve Kur'an'dan "Eğer düşmanlarınız barış istiyorsa siz de barışa yanaşın" ayetini dile getirmesi ve İsrail Başbakanı İzak Rabin'in "Düşmanlıklar bitsin artık, çocuklarımız ölmesin" gibi sözler sarf etmesi, hem giderek gelişen İslami cihat ruhunu köreltmeye yönelik olduğu kadar, bir yandan da İsrail'in sonunu sezmiş olmasının verdiği psikolojik bir korkunun ifadesidir. Son olarak Filistin Devleti'nin yüksek yetkilileri arasında da, bu anlaşma ile ilgili görüş ayrılıklarının bulunması, yine oldukça önemli bir meseledir. Bizlerin tahmin ve tedirginliklerimizde haklı olduğumuz, daha şimdiden ortaya çıkmıştır. Siyonizm işgal rejiminin "Mücahit avcılığını" üstlenen Özerk Filistin Polisi, Mescid-i Aksa'nın İmam Hatiplerinden ve Filistin Ulema Birliği Reisi Hamid El Beytavi'yi ve yine Necah Üniversitesi HAMAS öğrenci lideri Murad Avde'yi, bu hıyanet belgesine itiraz eden bazı gazeteci ve yazarları tutuklamıştır. HAMAS'ın manevi lideri Şeyh Ahmed Yasin'in "Filistin Polisi'nin CIA emrinde çalışması ile Netanyahu'nun emrinde çalışması farksızdır" ve bu anlaşmanın amacı Filistinlileri birbiri ile boğuşturmaktır" endişeleri ve İslami Cihad Kurmaylarından Nafiz Azzam'ın "Bu anlaşma güya bize %1 toprak vererek %100'lük vatanımıza resmen sahiplenme şeytanlığıdır" ifadeleri ve hatta George Habbaş'ın lideri bulunduğu Filistin Halk Cephesi'nin siyasi sözcüsü Cemil Mecdelavi'nin "Bu anlaşma Filistin davasına büyük bir darbe vurmaktadır" şeklindeki sözleri, Wye Plantation Anlaşması'na kuşku ile bakanları haklı çıkarmaktadır. Bill Clinton'un kendisine iç siyaset malzemesi yaptığı ve barış meleği rolü ile seçmeninin karşısına çıkmayı planladığı... Siyonist Netenyahu'nun ise, dünya kamuoyunu oyalamayı ve vakit kazanmayı amaçladığı bu anlaşma, Yaser Arafat'ın da siyasi intiharıdır. Evet, bu girişim ve gelişmeler şu gerçeği bir kere daha ortaya koymuştur ki, bugün dünyada ve özlellikle Ortadoğu'da gerçek ve kalıcı bir barış ancak güçlü ve güvenilir bir Türkiye'nin kurulmasına, bu da mutlaka Milli Görüş'ün iktidar olmasına bağlıdır. Önümüzdeki ilkbahar seçimleri bu yönüyle oldukça önemli ve anlamlıdır. Bu arada, İsrail'in FKÖ'ye "Beni yok etmekten vazgeç" diye baskı yapması ve Clinton'un Gazze ziyaretinde, Arafat'ın teklifi üzerine Filistin Parlementosu'nun kendi programındaki "İsrail'i yok edinceye kadar savaşa devam" maddesini kaldırması bile, aslında siyonistlerin suçluluk psikolojisi ve bir gün mutlaka yok edilecekleri endişesini ortaya koymaktadır. Hala kendi meşrutiyetini ispatlayamayan ve Filistin'de ne aradığı sorgulanan İsrail, sonunu sezmiş olmanın telaşını yaşamaktadır. "İlk fırsatta yok edilecek geçici bir sorun ve olgunlaşınca mutlaka deşilecek bir çıban" olmaktan asla kurtulamayacak olan siyonizm, FKÖ'nün tüzüğündeki "İsrail'i yok etme" maddesini kağıt üzerinde sildirse bile, işlediği korkunç boyutlardaki hıyanet ve cinayetlerinin hesabı elbette ve herhalde sorulacaktır. Ölüm kusan tankların karşısına taşlarla çıkan Filistinli özgürlük fedaisi çocukların bu şanlı direnişleri ve tüm mazlum ve mağdur Müslüman’ların bu yeniden dirilişleri, şeytanın bu son saltanatını temelinden sarsacak ve yakında siyonizm kaleleri bir bir yıkılacaktır. Sadece Müslüman’ların ve farklı din ve kökenlerden diğer mazlumların değil, insaf ve itidal sahibi 127 Yahudilerin bile başına bela olan siyonist hainler, insanlık bünyesine yerleşen ve giderek kanserleşen kötü huylu tümör gibi bütün dünyayı mahvedecek, ya da ınşallah kökünden temizlenip atılacaktır. Ve Allah'ın intikamı, şanına layık olacaktır. 128 İNTİFADA VE SİYONİST TAKTİKLERİ (1992) Arap-İsrail mücadelesi, milletler arası boyutunun ön plana çıkmasıyla birlikte sosyal bir meseledir. Filistin halkının huzursuzluğu, 1948'den daha önceleri başladı ve İsrail Devleti'nin kurulmasından sonra, özellikle de 1967'den bu yana Filistinlilerin yoğun olarak yaşadığı Batı Yakası ve Gazze'nin İsrail işgali altına girmesiyle büyük bir tırmanma eğilimi gösterdi. Bu huzursuzluğa ve İsrail'in nifak unsuru politikalarına karşı tepki kendisini, 1987 Aralığından bu yana İNTİFADA şeklinde gösteriyor. İntifada Filistin-İsrail mücadelesinin sosyal ve siyasal boyutunda ağırlığını hissettirmektedir. 1987'de Gazze Şeridi'nde bir kaç kampta başlayan kıpırdanmalar, kısa bir sürede halk ayaklanmalarına dönüştü. Boyutu, süresi ve yoğunluğu herkesi şaşırtan İntifada, boykotlar, işçi grevleri, gösterili cenaze törenleri yaparak, Filistin bayrakları asarak, Filistinli polislerin vergi memurlarının işi bırakması ve kendi eğitim, siyasi, iktisadi örgütlerini kurmaları gibi sivil-pasif direniş metodlarıyla kendini göstermektedir. Bu faaliyetler taş, molotof kokteyli fırlatma ve İsrail ile işbirliği yapanların cezalandırılması gibi oldukça düşük seviyede şiddet eylemleriyle desteklenmektedir. Bu arada eylemlerde silah kullanma oranının %5'lerin altında olması dikkat çekicidir. İntifada, çok kısıtlı güç kullanılması ile oldukça sıra dışı bir direniş örneği, bu sebeple bir terör olayı veya bir gerilla savaşı kategorisine konulamaz. İngilizlerin “küçük savaş” olarak nitelediği bu hareket, tamamıyla nev-i şahsına münhasır (sui generis) dır. İntifada'nın 3.5 yılını doldurmasından bu yana, İsrail bölgelerine ve hedeflerine yönelik eylemlerde ve Filistinli halkın kitle halinde bu hareketlere katılmasında bir azalma görülmekle birlikte, hareket ilk günkü heyecanından, çok şey kaybetmiş gözükmüyor. Bu hareket süresince, tarafların kaybettiği insan sayısı düşündürücü ve Filistinli halkın nasıl bir kıyıma uğradıklarının acı bir tablosudur. Mesela, 1989 Aralığından 1991 Nisanına kadar geçen sürede 756 Filistinli, İsrail askerleri tarafından katledilmiş, yine 375 kişi İsrail'in kışkırttığı iç karışıklıklarda öldürülmüştür. Bu süre zarfında İsrail'in kaybı 20 asker ve 34 sivil olmak üzere sadece 54'tür. Bu kısa dönem içerisinde, İsrail bu insanları yok etmek için 500 milyon dolar harcamaktan çekinmemiştir. 1984-1990 yılları arasında, İsrail Savunma Gücü Şefliği ve Başbakanlık yapan ve güvenlik konusunun otoritelerinden birisi olan Yitzak Rabin, Arap-İsrail mücadelesinin silahla çözülemeyeceğine inanmakta ve Likut Partisi'nin Araplara karşı güç kullanmasını eleştirmektedir. Yine de askeri üstünlüğün Arap-İsrail mücadelesinde, İsrail'i hedefe götürecek bir gereklilik olarak görmekte, en azından askeri gücün "şiddet diplomasisinde" kendilerine avantaj sağlayacağını ileri sürmektedir. İsrail'in İntifada'ya Tepkisinin Somutlaşması İntifada taktik olduğu kadar, stratejik olarak da İsrail'i şaşkına çevirdi. İsrail'in İntifadaya karşı bir politika belirleyebilmesi aylarca zaman aldı ve bu politikayı deneme yanılma yoluyla belirleyebildi. Tabii bu süre zarfında olan masum Filistinliler'e oldu. İntifada ve İsrail'in tepkisi üç ayrı kronolojik basamaktan oluşuyor. Birincisi İntifada'nın başlangıcından 1988 Ocağına kadar, İkinci basamak ise, 89 Martına kadar geçen iki ay. Üçüncü basamak 1990 Haziranında Likut hükümetinin kurulmasına kadar geçen süreyi kapsamaktadır. Şu günlerde ise 4. dönem yaşanıyor. I. DÖNEM İntifada, başlangıçta İsrail tarafından sıradan bir güvenlik meselesi olarak görülüyor ve geleneksel yöntemlerle bu hadiselerin de kolaylıkla denetim altına alınabileceği düşünülüyordu. Bu dönemde, İsrail'in ceza-mükâfat politikası güttüğü söylenebilir. Zira İsrail'le iyi geçinen köyler iktisaden ödüllendirilirken, satın alınamayan köyler cezalandırılıyordu. Yahudilerin anladığı manada asayiş, sınır polisi tarafından sağlanırken, askeri kuvvetler geri planda kalıyorlardı. 1987 Aralık ayının sonuna doğru, Rabin'in Amerika gezisinden sonra bu politikalar tamamıyla değişti. 129 Cephede askere karşı savaşmak için eğitilen İsrail askeri, Müslüman sivil halk üzerine salındı. Donanım olarak, sivil karışıklıkları önleyecek teçhizata sahip olmayan İsrail askerleri, zaman zaman topyekün savaş havasına girdi. Fakat bütün bunlar ve kitle halinde tutuklamalar, Filistinli Müslümanı haklı davasından caydıramadı. 2. DÖNEM 1988 yılı başlarından itibaren, İntifada ve onun uluslararası basındaki yankıları, İsrail'i uluslararası camiada ve diplomaside zor durumda bıraktı. Pek çok Filistin grubu tarafından yayınlanan ortak bildiride, İntifada'nın başından beri, iki amacı olduğu görülmektedir. 1. İsrail'in işgal ettiği topraklardan çekilmesini sağlamak için sivil-pasif direniş ile İsrail yönetimini zayıflatmak. 2. Filistin Devleti'ni kurmak. 3. Dönemde ihtiyat birlikleri dahil olmak üzere, daha büyük askeri birlikler bu bölgelere gönderildi. Sınır polisleri ve askerler coplarla, sopalarla donatıldı; artık dövme ve kemik kırma dönemi başlıyordu. Amaç yine Müslüman’ları yıldırmaktı. Göstericileri dağıtmak için kaba kuvvet kullanılıyor ve göstericilere yapılan işkencelerin, bu tür olayların çıkmasına engel olacağı düşünülüyordu. Bunun yanında Filistinli Müslüman’ları dövmekten, hırpalamaktan sonsuz zevk alan İsrail askerlerinin moral kazanması da hedefleniyordu. Mart ayından itibaren toplu tutuklamalar başladı. Sadece bir ay içerisinde, 2500'ün üzerinde, kargaşa çıkardığı iddia edilen, hatta sadece şüphelenilen Filistinli tutuklandı; pek çok kişi sürüldü. Fakat bütün bu yapılanlar Filistinli mücahidi yıldıramadı. İsrail kazdığı kuyuya kendisi düştü, dövülen, yaralanan, kolu kırılan Filistinli dünya kamuoyunu ayağa kaldırdı. TV ekranlarında dehşetle izlediğimiz, Filistinli gençlerin kolunun, kafasının birkaç İsrail askeri tarafından, sıradan bir iş yapıyormuşçasına soğukkanlılıkla kırılması sahnesi, uzun yıllar, bütün dünyanın hafızasından silinmeyecektir. 3. DÖNEM Daha önceden değindiğimiz gibi, İntifada tamamıyla kendine has özelliklere sahip, bundan dolayı gerilla savaşına ve konvansiyonel düşmana karşı eğitilmiş İsrail kuvvetleri ne yapacaklarını şaşırmış durumdadır. Rabin'in belirlediği gibi, Filistinli Mücahitler herhangi bir ateşli silaha, lojistik sisteme ihtiyaç duymuyor, ihtiyacı olan taşı, sopayı, molotof kokteylini, bıçağı kolayca edinebiliyor. İsrail askeriyle mücadele motivasyonu ise her zaman mevcut, yaygın ve belirli merkezden koordinasyonu gerektirmiyor. Düşük seviyeli şiddet eylemleri, özellikle taş atma ve yollarda barikatlar kurma kadar, sivil-pasif direniş İsrail güçlerine zor anlar yaşatıyor. Bu durumda İsrail'in sahip olduğu tankların ve uçakların ateş gücü etkisiz kalırken, İsrail yöneticileri de siyasi bir çözüme doğru itiliyorlar. Bu dönemin en büyük özelliği yıpratma çabalarının artmasıdır. Yine bu dönemde, İsrail askerlerinin bölgedeki varlığı10 kat artmış, hız verilen toplu tutuklamalar neticesinde 10 binden fazla Filistinli hapsedilmiş, halka karşı korkunç iktisadi ve idari baskılar uygulanmaya başlanmıştır. Bu arada Filistin yerleşme alanlarında iki ayrı yönetim baş gösterdi: Biri İsrail hükümetinin, diğeri Filistin komitelerinin. Bu dönemde İntifada'nın simgesi olduğu söylenen taş fırlatmalar bütün ağırlığı ile devam ederken, bu eylemleri gerçekleştirenlerin %60'ının çocuk olması, Filistin hareketinin onlarla birlikte büyüyeceğinin bir işaretidir. 1989 Eylülünde İntifada hareketlerinin bir beş yıl daha devam edeceğinden endişelenerek ona göre planlarını yapan İsrail, Yahudilere İntifada'ya alışmaları telkininde bulundu. 4. DÖNEM Likut Partisi'nin iktidara gelmesiyle, İsrail Savunma Bakanlığı'na getirilen Arens, askerlere halkla daha az yüz yüze gelme talimatı verdi. İsrail hedeflerine yapılan Filistin müdahalelerinde bir azalma sağlamak amacındaydı. Rabin gibi İntifada'nın yok edilemeyeceğini anlayan Arens de, İntifada ile birlikte yaşamaya çalışıyor. İntifada hareketi devam ederken İsrail bazı karşı tedbirler almaktan geri kalmamıştır. Bunlar: a) Bölgede İsrail Varlığının Arttırılması: 130 Bölgede bulunan 1000 kişilik asker sayısı, programlı olarak 12 bine çıkarılmıştır. Asker çokluğunun yıldırıcı etkisi amaçlanmaktadır. b) Komuta Zincirinin Yükseltilmesi: Bölgeye gönderilen birlikler daha yüksek rütbeli subaylar tarafından yönetilir olmuştur. c) İstihbarat: İstihbarata önem veren İsrail, 1989 yılı ortalarından itibaren reaktif durumdan insiyatif kullanır hale gelmiştir. d) Eğitim: İsrail savunma gücü mensupları, İntifada hareketine karşı mücadele konusunda yoğun şekilde eğitilmektedir. İsrail ordusu içinde psikolojik savaş uzmanları dikkat çekmektedir. e) Operasyonlar: İsrail askeri gücü, insanları caydırmak için, operasyonları için oldukça kalabalık yerleri tercih ediyor. Problem oluşturan köylere geniş ölçekli saldırılar düzenleniyor. Filistin hareketinin lideri konumunda olan kişileri öldürmek için ise, Duvdvan ve Shimshon denen özel birimler kullanılıyor. İntifada gruplarından, Kara Panterler ve Kızıl Kartallar bu birlikler tarafından yok ediliyor. f) Donanım: İntifada'nın çocuk gruplarının taş ve sopalardan korkan, her türlü silahla donatılmış eli kanlı İsrail askeri, kask ve kalkanlarla teçhizatlandırılmıştır. Bütün bu tedbirlere rağmen, Filistin halkının, emperyalizmin Ortadoğu uzantısı olan gayrı meşru Siyonist devletine karşı başlattığı şanlı mücadelesi devam etmektedir. Körfez Savaşı'nın ardından George Bush'un Yeni Dünya Düzeni hayalleri muvacehesinde yapılan Ortadoğu Barış Konferansı esnasında ve sonrasında İntifada'nın izafi de olsa yavaşladığı bir gerçektir. Ancak İsrail Devleti'nin kurulduğu 14 Mayıs 1948'den bu yana ilk defa İslami bir şuurla hareket eden Filistin halkının kısa sürede kendi devletine kavuşacağını tahmin etmek kehânet sayılmamalıdır. 131 GÜVENLİK PAKTI MI, HIYANET ANLAŞMASI MI? (1992) Ortadoğu'da henüz savaş bitmeden, savaş sonrası durumlar konuşulmaya başlandı. Asılında bunlar savaştan aylar önce kararlaştırılan ve savaşın çıkarılmasına gerekçe yapılan şeylerdir. Şimdi biz bunlardan, Türkiye'mizi en çok ilgilendiren tartışmalar üzerinde duracağız. Şüphesiz bunların başında İngiliz Dışişleri Bakanı Dauglas Hurd'un hazırladığı savaş sonrası "Güvelik Paktı" projesi gelmektedir. Bu projeye göre Türkiye, İsrail, Pakistan, İran, Suriye ve Mısır kendi aralarında bir saldırmazlık ve yardımlaşma anlaşması imzalayacaklardır. İlk bakışta gayet makul ve masum bir işbirliği önerisi gibi görünen bu sinsi siyonist düşüncenin asıl amaçları şunlardır: 1. Ortadoğu'da ve İslam aleminin bağrında bir kanser gibi kurulan İsrail Terör Örgütü'ne, böylece meşruyet kazandırmak ve bundan sonraki Büyük İsrail hayallerine zemin hazırlamak. 2. Türkiye, Mısır, İran ve Pakistan gibi İslam ülkeleri askeri ve siyasi nüfuzlarını "Ortaklık ve işbirliği" kılıfları altında, İsrail'in çıkarları doğrultusunda kullanmak. 3. Türkiye, Mısır, İran gibi İslam ülkelerinin askeri ve ekonomik gelişmelerini, batının kontrolüne alarak, körletmek ve kösteklemek. Zira bugüne kadar savunmamızı Nato'ya ısmarlayarak geldiğimiz nokta ortadadır. Üstelik kontrolleri dışında, kendi başına gelişen askeri güçlerin, Irak örneğinde olduğu gibi, batının ve İsrail'in işine gelmediği de bilinen bir gerçektir. 4. Ortadoğu'da kurulması düşünülen bu "Güvenlik Paktı"nın daha doğrusu "İsrail'i koruma anlaşması"nın asıl amacı ise İslam alemini resmen ve fiilen iki düşman haline getirmektir. Öyle ya, bir yandan İsrail ve onu korumaya ve onun uğrunda savaşmaya hazır bir Türkiye, Mısır, İran ve Pakistan!.. Karşı tarafta da Filistin davasını savunan diğer İslam ülkeleri... Zerre kadar izan ve vicdanı olan hiçbir Müslümanın bu oyuna gelmesi düşünülemez.... Unutulmasın, İsrail ile işbirliği yapacak hainlerin sonu Enver Sedat'tan beter olacaktır. "Güvenlik Paktı' şeytanlığının özellikle Türkiye'yi hedef aldığı unutulmamalıdır. Bir buçuk milyarlık İslam alemine yeniden lider ve motor olabilecek bir potansiyel gücü özünde taşıyan Türkiye'yi, İslam dünyasından koparıp birkaç milyonluk İsrail'e kuyruk yapmak için bu oyunlar tezgahlanmaktadır. 5. Türkiye, İsrail, Mısır, Suriye, İran ve Pakistan'ın katılmasıyla oluşacak bu "Güvenlik Paktı"nın asıl nedenlerinden birisi de, artık kurulması zaruret halini alan ve Körfez saldırısıyla önemi daha iyi anlaşılan "İslam Ortak Savunma Paktı"nın engellenmesidir. Zira İslam Birleşmiş Milletleri, İslam Ortak Pazarı, İslam Ortak Savunma Paktı, İslam Kültür ve Eğitim İşbirliği ve Ortak İslam Dinarı gibi müesseseler kurulmadan, ne Müslüman’lara huzur ve hürriyet ne de dünyada adalet ve emniyet olmayacaktır. Bu durumu çok iyi bilen ve değerlendiren Siyonist çevreler ise, bu mutlu oluşumları önlemek ve engellemek için "İsrail ile Güvenlik Paktı" gibi şeytani projeleri gündeme getirmektedir. Avrupa Konseyi Mülteciler Komisyonu raporunu hazırlayan İngiliz Milletvekili Davit Atkinson "Sevr Antlaşmasıyla Kürtlere verilen sözü tutamadık. Bu yüzden insan haklarından mahrum kaldılar" diye beyanatlar verirken, savaş sonunda Güneydoğu Türkiye, Kuzey Irak ve Kuzey Batı İran'ı içine alan bir Kürdistan Devleti kurulması çalışması sürdürülürken, bütün bu oyunları görmeyen Türkiye'nin İsrail ile aynı kışlada saf tutmasına nasıl razı olabilirsiniz? Bu millet sahipsiz midir? "Güvenlik Paktı" gibi anlaşmaların gündeme getirilmesi bile bu millete ve bu devlete hakaret olarak yetmez mi? Kaldı ki bütün bu hesaplar ABD ve şeytan ordularının savaşı mutlaka kazanacağı ihtimali üzerine yapılmaktadır. Halbuki durum hiç de öyle olmayacaktır. Irak'ın işini 4-5 saat içinde bitireceğini söyleyenler, önce 4-5 güne ardından 4-5 haftaya çıktılar ve derken şimdi de 4-5 ay hatta yıl sürebileceğini söylemeye başladılar... ABD ve yandaşları körfezde rezil olacaklardır, hezimete uğrayacaklardır... Süper güç balonu şimdiden patlamıştır... 28 ülkeyi arkasına aldığı halde, hiçbir şey yapamayan Amerika'nın hele tek başına hiç bir işe yaramayacağı iyice anlaşılmıştır... Vazgeçtik diğerlerinden, şu anda bile sadece Suudi Arabistan desteğini 132 çeksin, ABD ve yandaşları çaresiz kalacaktır. Şu anda ABD ve yandaşları sadece İslamın topraklarını ve İslamın kaynaklarını kullanarak, başka Müslüman’lara karşı güya üstün durumda görünebilmektedir... Evet, evet içimizdeki hainler olmasa, dışımızdaki zalimler bize asla birşey yapamayacaklardır, vesselam!.. 133 "BARIŞ SUYU" VE SİYONİST SENARYOLARI (1987) İsrail dışında, tamamı Müslüman halkların yaşadığı Ortadoğu ülkelerinin en büyük sıkıntılarının ve hayati ihtiyaçlarının başında "su" gelmektedir. Türkiye ise bütün Ortadoğu'yu doyuracak akarsu kaynaklarına sahiptir. Seyhan ve Ceyhan Nehirleri'nden günde 34 milyon metreküp su akmaktadır. Bunun 24 milyon metreküpü Türkiye tarafından kullanılmakta, on milyon metreküpü ise Akdeniz'e boşa akmaktadır. Bu boşa akan on milyon metreküp suyun bir kısmının; birisi, Sultan Abdulhamit Han'ın döşediği ve İngiliz ajanı Laurance ve aldattığı Arap çapulcuların sık sık sabote ve tahrip ettiği demiryolu hattını takip ederek Suriye, Ürdün üzerinden Medine, Mekke, Cidde'ye ulaşacak ve 2200 km. uzunluğunda olacak, diğeri Irak üzerinden Kuveyt ve diğer Körfez ülkelerine kavuşacak ve 2400 km. uzunluğunda iki boru hattıyla Ortadoğu'ya akıtılması, hem bölge ülkeleri hem de Türkiye açısından tarihi ve hayati bir önem taşımaktadır. Bu on milyon metreküp suyun sadece dört milyon metreküp kadarı bu iki boru hattına aktarılsa, geri kalan ve boşa akan altı milyon metreküp suyun yeterli bir bölümü yine uygun projelerle Konya Ovası'na aktarılabilecektir. Yani Ortadoğu'ya su sevkiyatı, Seyhan ve Ceyhan Nehirleri'nden Konya Ovası'nın yararlanmasına da mani olmayacaktır. 15-20 milyar dolar gibi yüksek görünen bu projenin maliyetinin, halen Suudi Arabistan, körfez ülkelerinin denizden arıtarak su elde etmek için harcadıkları paranın yarısı kadar olduğunu söylersek, ne denli mümkün ve münasip olduğu kendiliğinden anlaşılacaktır. Yani başta Suudi Arabistan, körfez ülkeleri olmak üzere, ilgili hükümetlerle yapılacak görüşme ve anlaşmalarla gerekli finansman rahatlıkla sağlanabilecektir. Yıllar önce bu konuyla ilgili yaptırılan meşhur Brown And Root firması uzmanlarından Keith Dodson, teknik bakımdan bu projenin gayet mümkün olduğunu söylemiştir. Üzerinden su boru hattı geçen ülkeler, hem bu suyu satın alıp kullanacaklar, hem de belirli bir geçiş ücreti alacaklardır. Bu su boru hattı bölge ülkelerine ekonomik olduğu kadar, siyasi avantajlar da sağlayacak bu ortak proje İslam ülkelerini birbirine bağlayacak ve barıştıracaktır. Bu proje Türkiye'ye özel bir nüfuz kazandıracak, liderlik rolünü kolaylaştıracaktır. Bunun gerçekleşmesi durumunda bugün Almanya'nın tamamında bir yılda kullanılan içme suyunun yarısına yakın, 2 milyar metreküp suyun Ortadoğu ülkelerine verilmesi, vücuttaki kan damarları ve dolaşım sistemi gibi, İslam birliğine zemin hazırlayacaktır. Ayrıca, Amerika ve Batının tahrik ve teşvikiyle, Ermeni terör örgütlerini ve anarşistlerini destekleyen ve Türkiye aleyhine düşmanca niyetler besleyen Suriye ve Irak gibi komşu Müslüman ülkelerle de iyi münasebetler kurulmuş olacak, fitne ve fesat odakları ortadan kaldırılacaktır. Ancak bu Ortadoğu su projesine bir de "Barış" maskesi geçirilerek İsrail'e akıtılma planı, bizleri ve Müslüman ülkeleri düşündürmekte ve haklı endişelere sürüklemektedir. Zira İsrail, çevresindeki Suriye, Ürdün, Lübnan ve Suudi Arabistan gibi İslam ülkelerinin toplamının tam yedi katı fazla su kullanmaktadır. Ve bu sayededir ki narenciye, turfanda, sebze ve meyve ihracatında Türkiye'yi bile geride bırakmaktadır. Ve İsrail bu kazançlarını daima saldırgan amaçlar ve siyonist hesaplar için kullanmakta, başta Filistin ve diğer Müslüman’lara zulüm ve zorbalık yapmaktadır. İslam aleminin ortasında bir çıbanbaşı olarak kurulan İsrail'in bütün su kaynakları bu aşırı kullanım yüzünden kurumuştur. 1982 yılında Litani Nehri'nin sularına kavuşmak için “Lübnan'ın o bölgelerini işgal ettiği”, Amerikan Merkezi İstihbarat Örgütü CIA raporlarında yayınlanmıştır. İşte şimdi "Barış Suyu Projesi" adı altında Seyhan ve Ceyhan sularını taşıyacak boru hattının önce İsrail işgali altındaki Şeria Nehri'nin batı yakasından geçirilmesi ve bu suların çok mühim bir kısmının İsrail'e verilmesi düşünülmekte ve bu sinsi oyunlar Müslüman’lardan gizlenmektedir. Ve böylece Barış Suyu Boru Hattı'nın vanası İsrail'in elinde ve emininde bulunacaktır. Müslüman’lara daha büyük zulümler yapsın diye İsrail'in beslenmesinden daha büyük bir hıyanet düşünülemez. 134 Önümüzdeki 3-9 Kasım arası İstanbul'da toplanacak Ortadoğu Su Projesi Konferansı'nda bu şeytani amaçların görüşülmesi ve gerçekleşmesi planlanmıştır. O halde oturup ah vah çekmekle veya bazılarına küfürler ve beddualar etmekle hiçbir yere varamayız. Bütün gücümüzle çalışıp Refah'ı iktidar yapmadıkça bu dertlerden kurtulamayız. 135 TÜRKİYE FEDERASYONU (!) VE İSRAİL (1995) İstanbul'daki HABİTAT zirvesinin açılış konuşmasında Sn. Demirel'i "Türkiye Cumhuriyeti Federasyonu Başkanı" olarak takdim eden BM Genel Sekreteri Butros Gali'nin bu ifadeleri bir dil sürçmesi değil, hesaplı ve kasıtlı bir artniyetin ifadesiydi. Bu olay, ülkemizi "Kürdistan ve Konstantin" federe devletine ayırmak için yıllardır sürdürülen sinsi çalışmalara kamuoyunu hazırlamak üzere, gizli gerçeklerin su yüzüne çıkarılması girişimiydi. Birkaç ay önce PKK sözcüsü Apo, "O lider değil sadece bir piyon ve kukladır ve PKK aslında küçük bir Amerika'dır. Clinton'a bir mektup yazarak "Biz Türkiye'de Amerika Birleşik Devletleri örneği bir federasyon istiyoruz" demiş ve arkasından, Clinton Moritanya eski Büyükelçisi David Korn'u Abdullah Öcalan'a göndermiş ve Öcalan'ın bu sözleri ABD resmi bülteni FBIS raporlarına işlenmiş hatta Internete girmişti. Önce "Kürdistan" arkasından "Konstantin-İstanbul" Federasyonu kurmayı planlayan dıştaki siyonist güçlerin ve içteki masonik mahfillerin bu oyununa, Mesut Yılmaz ve özellikle dindar milletvekili Korkut Özal da alet edilmek istenmektedir. Hatırlanacağı gibi, Star TV'nin bir Kırmızı Koltuk programında "Türkiye'nin İsrail'in kuracağı bir Ortadoğu ortak pazarına girmesi gerektiğini" açıkça savunan Korkut Özal ile PKK piyonu Apo'nun akıl hocası ve Mesut Yılmaz’ın Güneydoğu danışmanı İsmail Nacar "Kürt sorununun çözümü için diyalog" çerçevesinde biraraya gelmişler ve sonunda "Barışçıl siyasi çözüm" üzerinde ittifak ettiklerini söylemişlerdir. Bu "Barışçıl siyasi çözüm”ün "federasyon" anlamına geldiği ise zaten bilinmekteydi. Gerek "Kuzel Irak Kürdistan"ı ve gerekse Türkiye'nin Güneydoğusu'nda kurulmaya çalışılan "Kürdistan Federasyonu" aslında "Arz-ı mev'ud- Yahudi'ye vaad edilmiş kutsal topraklar" üzerinde kurulacak bir İsrail İmparatorluğunun hazırlık girişimleridir. Ve işte bu yüzdendir ki İsrail daha şimdiden Güneydoğuyu kendi malı olarak görmekte ve GAP bölgesinde "TOPRAK KİRALAMAK" istemiyle Türkiye'ye resmen müracaat etmektedir! Çok iyi hatırlayacağımız gibi, İslam Aleminin ortasında bir çıbanbaşı olarak dikilen şimdiki tetörist İsrail bile önce "Kutsal bölgelerde ziyaret ve turistik seyahat imkânı sağlayacak birkaç dönümlük arazinin Yahudilere kiralanması” talebiyle Sultan Abdulhamit'e başvurulması" şeklinde tezahür etmişti. Kimisi ahmaklığından, kimisi alçaklığından, İsrail'in GAP bölgesinde "Tarım için toprak kiralamak taleplerini Türk ekonomisine katkıda bulunacağını ve Ortadoğu'da barış sürecini hızlandıracağını" sanan ve savunan bir takım köşe yazarı ve devlet adamlarının bu tavırları da ya gaflet ya da hıyanettir. Apo'nun "Silahlı kuvvetlerimizin PKK üzerine yapacağı operasyonların daha önceden kendisine bildirildiği" şeklindeki iddiaları ise MOSSAD ve CIA ajanlarının ülkemizin en gizli ve hayati karar organlarına kadar nasıl sızdıklarını ve "Masonlar marifetiyle" Türkiye'nin ne büyük hıyanetlerle karşı karşıya kaldığını göstermesi bakımından oldukça ilginçtir. İsrail'in GAP'ta "Uzun vadeli toprak kiralama" girişimleri Kürdistan federasyonunu kurmaya ve sonunda İsrail'e katmaya ve ülke kaynaklarımızı kendi hesabına kullanmaya yönelik bir harekettir. Türkiye'mizin ve özellikle Güneydoğu bölgemizin çehresini değiştirecek mutlu girişimleri İsrail hazmedememekte ve güçlü ve güvenilir bir ülke konumuna yükselmemizi asla istememektedir. Zira GAP bitirildiğinde, Hollanda'nın iki misli büyük bir arazi üzerinde ve altı milyon insanımızı bağrında barındıran bir bölgede çok hızlı ve hayırlı gelişmeler gözlenecektir. O takdirde yaklaşık 2 milyon hektar arazi sulanacak ve 30 milyar kilovat-saat elektrik üretilecektir. 3 milyondan fazla insanımıza iş alanları ve istihdam imkanları meydana gelecektir. İsrail ve ABD'nin o bölgede anarşiyi tırmandırması biraz da "Terör korkusuyla iç ve dış kaynaklı finans merkezlerinin yatırım yapmalarını önlemeye yöneliktir" Çünkü Güneydoğu şayet İsrail'in emrine girmeyecekse, Türkiye'ye ve yöre halkına yarayacak bir GAP projesini siyonistler elbette istemeyecektir!... Sadece bereketli Harran Ovası için değil, Fırat'ın tatlı sularını Suriye üzerinden İsrail'e taşımak ve 136 kurmayı planladıkları Büyük İsrail İmparatorluğuna su kaynakları oluşturmak için de İsrail GAP üzerinde "Tabii Hak" iddiasında ve idealindedir. Öyle ise eski TV sunucularından ve Akşam Gazetesi yeni yazarlarından Cenk Koray'ın: "İsrail kalabalık nüfusunu kendisine ayrılan topraklarda beslemesi imkansız" "Bu nedenle GAP'la sulanacak bereketli Harran Ovası'nı İsrail'e kiraya vermek hem insaniyetliktir hem de Türkiye'nin menfaatinedir!.?" "Bu olayın Arapların Boğazda villa kiralamasından ne farkı vardır?" "Amerikan şirketleri gelip Anadolu'da petrol arıyor da, İsrail niçin tarım yapmak üzere toprak kiralayamasın?" "Bu topraklar boş kalacağına veya verimsiz kullanılacağına İsrail'e kiralanmalı ve Türkiye'ye kazanç sağlanmalıdır!" Sözleri, İsrail uşağı masonların görüşleri ve gerekçeleridir. Kim üflerse onun sesini yansıtan kaval misali, localardaki sözlerin gazete sütunlarında dile getirilişidir. Tek maksat para kazanmaksa, bunu için her şey mübahsa, "karısını kiraya verenleri" de hoş görmelidir!.. Fırat suları üzerinde çıkacak geniş çaplı kavgalara dikkatimizi çeken Hadis-i şeriflerinde işaret ettiği gibi, bu kaçınılmaz olan "Kıyamet Savaşı" eninde sonunda İsrail ile Türkiye arasında geçeceğe benzemektedir. (İnanıyor ve umuyoruz) ki İslam ve insanlık adına, Türkiye galip gelecektir. Bu nedenle Milli Görüş ve Erbakan daha bir önem arz etmektedir. 137 İSTANBUL AYAKLANMASINDA İSRAİL PARMAĞI (1995) 1 Mayıs İşçi Bayramı'nda, başta İstanbul-Kadıköy ve İzmir'de olduğu gibi, pek çok yöremiz yine savaş meydanına çevrilmiş, milli servet yakılıp yıkılmıştır. Bizim gibi, kasıtlı ve planlı olarak, geri bırakılmış toplumlar genellikle hep "sonuçlar" üzerinde tartışır ve dikkatleri bir nevi önceden tayin edilmiş konular üzerinde yoğunlaştırılır. Halbuki bu istenen "Sonuç"lara hangi sebeplerle gelinmiştir? Bu hastalığın görünen ve görünmeyen mikropları nelerdir? Ekonomik, siyasi ve ahlâki bütün bu sorunların ciddi ve kalıcı çözümleri nasıl gerçekleştirilecektir? Soruları hep gündem dışı bırakılır ve bu konular hakim güçler tarafından tartışmaya kapatılır. Bize göre kana bulanan ve bu milyarlarca liralık tahribata mal olan 1 Mayıs olaylarının iki önemli boyutu bulunmaktadır. 1. Ulusal boyutu, 2. Uluslararası boyutu 1. Ulusal boyutu: Batıl ve bozuk bir eğitim sistemiyle kafalarını bulandırdığınız... İlim ve irfandan uzaklaştırdığınız., İslam düşmanlığı ile kalplerini imandan, insaftan ve insanlıktan mahrum bıraktığınız, çocuklar. Karınlarını doyuracak imkanları bir türlü sağlayamadığınız; kökeninden, kültüründen, dilinden ve kimliğinden dolayı horlayıp, hırpaladığınız, Açlık ve anarşi yüzünden köyünden ve bölgesinden kaçmaya zorladığınız insanlar. Gazete yayınlarıyla, televizyon programlarıyla devamlı isyana kışkırttığınız bu beyni yıkanmışlar böyle eşkıya değil de evliya mı çıkacaktı? Bunların millete memlekete zararı değil de, yararı mı olacaktı? Bu gençler karanlık güçlerin ve terör merkezlerinin tuzağına takılmayacaktı da ne olacaktı? Gerçek suçlu bu dengesiz düzendir ve tek sorumlu bu düzeni hala yürütmek isteyen partiler ve hükümetlerdir. Evet, 1 Mayıslar sizin eserinizdir... Bu anarşist çocuklar sizin eserinizdir... Habire sorun doğuran sorunlar sizin eserinizdir... Ve eğer utanmazsanız buyurun eserinizle övünebilirsiniz!.. Siz Hak'ta ve hayırda yarışma temeline kurulan İslami yapıyı yıktınız, tam anlamıyla bir kavga, kaos ve çatışma düzeni kurdunuz... Bu düzende; Devletle milleti çarpışıyor... Geçmişle gelecek çarpışıyor... Zenginle fakir çatışıyor... Askerle sivil çatışıyor... Türk ile Kürt çatışıyor... Erkekle kadın çatışıyor... İktidarla muhalefet çatışıyor ve hatta koalisyon ortakları hırlaşıyor... Velhasıl bu dengesiz düzende her şey çatışıyor, herkes çarpışıyor!.. Bu düzende "uyuşma" olmaz, "anlaşma ve barışma" sağlanamaz! Bu düzende hayırda ve hizmette "yarışma" disiplini kurulamaz. Çünkü bu düzen "çatışma" üzerine bina edilmiştir. Kavga ve kaos bu düzenin varlık sebebidir. Bu düzen devam ettikçe kanlı Mayıslar sürüp gidecektir. Çünkü bu düzen kan dökmek ve sömürmekle beslenen rantiye düzenidir. Evet, bunlar, anarşi, açlık ve ahlaksızlığın ulusal boyutlarıdır. 2. Birde bu olayların uluslararası boyutları vardır: İttihat ve Terakki masonlarının marifetiyle Osmanlı'yı 1. Dünya Savaşı'na sokan ve tam yedi cephede çarpışmak zorunda bırakan ve sonunda paramparça edip dağıtanlar kimse, 1 Mayıs ayaklanmasını organize edenler de aynıdır. Nasıl mı, anlatayım. Bilindiği gibi masonların maşası Enver Paşa hiç gereği yokken, sırf kuru kahramanlık damarları kabartıldığı için Goben ve Brestlav adlı iki Alman savaş gemisini (sonradan Yavuz ve Midilli adını aldılar) boğazlardan geçirip Rusya'nın elindeki Sivastopol şehrini topa tutturmasıyla Osmanlı dünya savaşının içine çekilmiştir. Ve şimdi aynı Siyonist merkezler, bugünkü Enver'lere ve mason biraderlere "İsrail-Türkiye" askeri işbirliğini imzalatarak ve İsrail jetlerini Ankara'ya taşıyarak, ülkemizi yeni bir maceraya sürüklemektedir. Yarın 138 bir İsrail uçağının, İran, Suriye ve Ermenistan üzerine bırakacağı iki bomba Türkiye'nin bir savaş batağına itilmesi değil midir? Ve zaten o korkunç 1. Dünya Savaşı yine Yahudi asıllı Sırpların Avusturya veliahtını öldürmesiyle alevlenmemiş midir? İşte Siyonist merkezler, çaresiz Milli Görüş iktidarına doğru gidildiğini gördükleri ve artık kendi güdümlerinden çıkacağını bildikleri Türkiye'yi bir askeri ihtilalle rayından çıkarmak istemişlerdir... Bu ihtilale gerekçe hazırlamak için 1 Mayısı İstanbul, İzmir ve Ankara gibi Türkiye'nin yarısı demek olan üç büyük kentte tam bir isyan ve iç savaş olmak üzere organize etmişlerdir. Bu üç ilimizin değişik merkezlerinde binlerce beyinsizin aynı zamanda aynı sloganlarla ve aynı saldırılara geçmesi, bütün bunların bir merkezden organize edilip ortaya salındığını göstermektedir... Askeri darbeye davetiye ile olacak büyük bir facia İstanbul emniyetinin ve hükümetin hoşgörüsü ve merhameti değil, ama gafletiyle, yani olayın boyutlarını önceden kestirmeyip gerekli tedbirleri alamadığından, çıldırmış kalabalıklar karşısında çaresiz ve yetersiz kalmasıyla önlenebilmiştir. Anlaşılıyor ki senaryo şöyle hazırlanmış: Önce siyasilerden bir iki masonik maskara darbe olasılığını ortaya atacaklar, sonra 1 Mayısta yularından çözülmüş canavarlar gibi gözü dönmüş kalabalıklar sağa sola saldıracaklar... Ve büyük bir çatışma çıkaracaklar. Bu işi yüzlerce ölü, binlerce yaralı, milyarlarca maddi zararla sonuçlandıracaklar!.. Ve arkasından rejim tehlike de sayılacak ve ordu işe el koyacak... Bütün siyasi partiler kapatılacak... Ortalık durulduktan sonra sağda solda Refah'ın yerinde ise üç parti kurumasına izin çıkacak!... Ama dedik ya, Rahman'ın takdiri şeytanı tertibini önledi... Siyonistlerin hıyaneti, hükümetin ve emniyetin gafletiyle ve acziyetiyle tesirsiz hale geldi... Evet, kesinlikle, İstanbul olaylarının arkasında İsrail ve Amerika'nın parmağını olduğunu düşünüyorum. Zira Türkiye, evrensel diriliş ve dayanışma hareketinin merkezi ve motoru konumundadır. Türkiye, Milli Görüş'ün mekânıdır. Öyle ise Kudüs İbrani Üniversitesi Profesörü İsrail Shahek'in itiraf ettiği gibi, "Türkiye'ye karşı başlatılacak yeni bir haçlı seferine İsrail öncülük yapmaktadır" Şeyh Şamil'in torunlarının şanlı direnişini kırmak ve Türkiye'yi yani Kafkaslardan yapılacak bir saldırıya karşı koruyan tabii bir kale konumundaki Çeçenistan'ı yıkmak için Rusya'yı kullanan ve kışkırtan yine İsrail ve Amerika'dır. Geçen sene İsrail Başbakanı İzak Rabin'le Rusya Başkanı Yeltsin Moskova görüşmelerinden sonra "İslami gelişmeyi büyük bir tehlike olarak gördüklerini" açıklamaları boşuna mıdır? Dudayev'in şahadetinden kısa bir süre önce ABD Başkanı Clinton'un Rusya ziyaretinde "Çeçenistan'ın Rusya'nın vazgeçilmez bir parçası" olduğunu vurgulaması ve hele eski ABD Başkanlarından yahudi asıllı Abraham Lincon'un "Kırk sekiz devletten hiçbirisi ABD birliğinden ayrılmaya hakkı olmaz...!" sözünü hatırlatarak, Rusya'nın Çeçenistan işgalini meşrulaştırması ve hatta Cumhurbaşkanı Sn. Demirel'in "Çeçenistan olayını Rusya'nın iç meselesi" sayan talihsiz açıklaması ne ile ve nasıl yorumlanacaktır? Yoksa siyonist patronların ve siyasi masonların ortak talimatımıdır? Kafkas kartalı Cahar Dudayev'in şehit olduğu sırada Yahudi asıllı işadamı Rus parlamenter Broyov ile görüşüyor bulunması" cep telefonundan yayılan sinyallerle hedef saptama" teknolojisinin de yine İsrail'in Rusya'ya satmış olması, çevremizdeki ateş çemberinin ve içimizde bütün anarşik hareketlerin İsrail ve ABD tarafından tertiplendiğini söylemek çok abartılı bir iddia mıdır? Velhasıl insanlığı baş belası ve Türkiye'nin gerçek düşmanı PKK değil, tüm anarşik olayları ve 1 Mayıs ayaklanmasının perde arkasındaki kışkırtıcı şeytani siyonist İsrail ve Amerika'dır. Ve zaten kutsal kitabımız Kur'anımızda "İnsanlar içinde Mü'minlere düşmanlık ve şeytanlık bakımından en şiddetli ve tehlikeli kimseler olarak siyonist Yahudileri bulacağımızı" ikaz buyurmaktadır.57 Bu ilahi ikazı hafife alanlar "her taşın altında Yahudi aranmasının" kınayanlar ise ya zavallı bir ahmaktır veya hesaplı bir alçaktır... 57 Maide 82 139 ECEVİT İSRAİL'DE NE ARIYOR? (1995) DSP Genel Başkanı Sn. Bülent Ecevit İsrail'e gitti. Bir minibüs insanla yaptığı belde ziyaretleri bile medya tarafından şişirilen ve gündemde kalmak için en küçük fırsatı bile değerlendiren Ecevit'in, bu İsrail gezisi her nedense gizli tutuldu. İsrail Dışişleri Bakanlığı'nın özel daveti üzerine gerçekleşen ve 5 gün devam eden bu gezi sırasında Sn. Ecevit; - İsrail Başbakanı İzak Rabin, - İsrail Parlamentosu (Kneset) Başkanı Şevaç Zorah, - İsrail Dışişleri Bakanı Şimon Peres'le görüşeceği bildirilmişti. - Ayrıca Nazi katliamında ölen Yahudilerin anısına açılan "Soykırım Müzesi'ni" - Ve yine Türkiye'den göç eden Yahudilerin Hafya kentinde kurdukları “Geva Carmel” yerleşim merkezini de ziyaret edeceği ve bu bölgede bulunan Atatürk Ormanı'na fidan dikeceği öğrenilmişti. Ve tabi bu arada Filistin davasına hıyanet ettiği ve İsrail'in güdümüne girdiği gözlenen Yaser Arafat'la da bir görüşme yapacağı ve böylece Ecevit'in bu gezisine "çok yönlü ve insani amaçlı" bir kılıf geçireceği izlenimi edinilmişti. Bu arada Bülent Beyin Yahudi asıllı olduğu söylenen eşi Rahşan Hanım'ın İsrail'deki bazı yakınlarıyla görüşüp hasret gidereceği ve bir takım Yahudilerin bu sadık sosyal demokrat damatlarının özel ziyaretiyle şerefleneceği de düşünülmüş olabilir. Bütün bunlar, Ecevit'in İsrail gezisinin zahiri bahaneleri ve resmi gerekçeleridir... Peki işin aslı nedir? Acaba Ecevit hangi amaçlarla İsrail'e davet edilmiştir? İsrail'in vahşi Siyonizmin merkezi olduğu, ve Avrupa'nın perde arkası patronlarının burada oturduğu artık herkesçe bilinmektedir! Türkiye ise, bölgesinde ve hatta yeryüzünde yeni bir güç ve medeniyet merkezi olmaya doğru gitmekte ve mutlu gidişin başını da Sayın Erbakan çekmektedir. Yoksa Ecevit Türkiye'deki İslami gelişmeleri durduracak ve siyonist patronların gözünü dolduracak bir piyon olarak mı düşünülmektedir? Pek muhterem Fetullah Gülen Hocaefendi ile yaptığı gizli ve özel görüşmenin hemen arkasından İsrail'e giderek "Bakınız, dini kesimler bile benimle beraber olabilir... Refah'ın yükselişini ancak ben durdurabilirim!.. “Öyle ise bu sefer beni deneyin ve bana güvenin!..” demek mi istemektedir? Masonik medyanın kasıtlı olarak pohpohlayıp kahramanlaştırması ve Ecevit'i önümüzdeki seçimlerde iktidara hazırlaması da bunun için midir? Ecevit'in, sahteliği sırıtan Anti Amirekancı numaraları, Türkeş'i bile gölgede bırakan milliyetçilik nutukları, dindarlara hoş görünme sloganları ve çok özel bir hınç ve hararetle Refah'a ve Erbakan'a saldırmaları... Acaba bütün bunlar masonik merkezlere kendisini kanıtlama ve onların desteğini sağlama gayreti midir? Ve tabi bütün bu çırpınışlar boşunadır. Artık bizim insanımız siyonistlere teslimiyette yarışanlarla, bu millete hizmet için çalışanları çok iyi bilmekte ve Milli Görüş'ü tercih etmektedir. Artık bizim insanımız, motor aksamı çürümüş, kaportası dökülmüş, zihniyet ve şahsiyetlerin yeniden allanıp pullanarak piyasaya sürülmesine aldanmayacak ve önce takılıpta zor kurtulduğu bu oltaları bir daha yutmayacak kadar tecrübeli ve tedbirlidir. Bu gafillere şu gerçeği söylemek, ve yüksek ve yürekli bir perdeden seslenmek istiyoruz: Bre zavallılar... İsrail eski İsrail değildir. Amerika eski Amerika değildir. Bunlar şimdi kendi varlıklarını korumanın telaşına düşmüşlerdir. Bunların zulüm ve sömürü düzeni çöküşe geçmiştir. Bunların kucağına giren, şeytanın tuzağına düşecektir. Bunlara güvenenlerin sonu hüsranla bitecektir. İslam Hak'tır ve mutlaka galip gelecektir. 140 İnsanlığı kurtaracak olan Milli Görüş medeniyetidir. Rahmani güçler şeytani güçleri mutlaka yenecektir. Hak gelince Batıl bitecektir. Çünkü güneş doğunca karanlık gidecektir. Ve bekleyin çok yakında Siyonizm’in saltanatı çökecektir. Evet, tekrar başa dönelim. Ecevit Türkiye için bu çok kritik ve de stratejik dönemde İsrail'de ne arıyordu? Bayram değil, seyran değil, Ecevit'in enişteleri, Yahudi akrabalarının elini niye öptürüyordu? İsrail, Amerika ile birlikte, Kuzey Irak'ta yaşayan Kürt Yahudilerini özel bir operasyonla, önce Diyarbakır'a sonra İstanbul üzerinden İsrail'e taşıdıkları, Arkasından Saddam'ı Kuveyt tuzağına çekip, Körfez Savaşı'na gerekçe yaptıkları gibi şimdi Türkiye'nin Kuzey Irak operasyonunu, İsrail'e karşı bir tehdit saydıkları, Yunanistan'ı kışkırtıp Kıbrıs'a 20 bin asker çıkarttıkları ve Ege Adaları'na ağzına kadar silah yığdıkları, Avrupa ülkelerinin Türkiye'ye karşı ortak tavır aldıkları, Amerika dahil bütün Batı aleminin ülkemiz aleyhinde gizli ve fiili bir askeri ve ekonomik ambargo uyguladıkları bir dönemde ve de bütün bu şeytanlıkların arkasında Siyonist parmağı bulunduğu bilindiği halde Sn. Ecevit İsrail'e-hem de gizlice- niye gitti? Hangi sıfat ve statü ile?! Hangi milli haysiyetle?! Ve hangi hassasiyetle?! Erbakan Hoca’nın özel dirayet ve gayretiyle, üstelik kendisinin de karşı çıkıp diretmesine rağmen,kahraman ordumuzun başardığı Kıbrıs Zaferi’ni,sonunda Karaoğlan kesilip istismar eden Sn. Ecevit’in,Güneydoğumuzu da içine katacak bir Kürdistan peşinde koşan Siyonist İsrail’le bu sıkı fıkı ilişkileri neyin nesiydi?! 141 İSRAİL’İN SİNSİ ÖĞÜTLERİ! (1994) Kendisi zaten gerçek bir terör örgütü olan, Müslüman ülkelere ve Türkiye'ye olan gizli düşmanlığı binlerce kere ispatlanan İsrail, şimdi PKK'dan ve terör belasından kurtulması için, Türkiye'ye yardım ve işbirliği teklifinde bulunmuş... Bu insancıl (!) önerileri İsrail'i ziyarete giden Dışişleri Bakanı Hikmet Çetin' e yapacakmış, ama o Ürdün'den geri dönünce bölgemize ve ülkemize yeniden hayat ve huzur kazandıracak (!) bu kıymetli ve iyi niyetli teklif ve tavsiyeler mason biraderlerden bir gazeteciye yazdırılmış ve yayınlatılmıştır... Bir haftadır, sözde Hizbullah Örgütü' nün bazı faaliyetlerini engellemek bahanesiyle Güney Lübnan'a bomba yağdıran, yüzlerce masum Müslüman'ın ölümüne, on binlercesinin yurdunu, yuvasını terk edip göç etmesine sebep olan bu vahşilerin, bu terörist siyonistlerin bize yaptıkları insancıl (!) tavsiyelerin arkasındaki şeytanlıkları sezmemek için, geri zekâlı olmak gerekiyor... İşte İsrail dostumuzun (!) insancıl teklifleri: 1. Apo PKK'nın her şeyidir. Onu mutlaka ortadan kaldırmamız lazımdır. Gerekirse üstlendiği Bekaa Vadisi'ni bile bombalayabilirsiniz. Bu konuda çabuk davranın. Fırsatı kaçırabilirsiniz. 2. Suriye ve İran sizin en büyük düşmanınızdır... Yunanistan'da PKK'ya arka çıkarak size düşmanlık yapmaktadır. Siz de bu ülkelere karşı misillemede bulunun. Terörü düşmanlarınızın topraklarına taşıyın. 3. Yakında Hizbullah Örgütü de PKK kadar tehlikeli bir terör hareketine başlayacaktır. Şimdilik alt yapısını oluşturma aşamasındadır. 4. Türkiye ile İsrail, başbakanlar seviyesinde bir ilişki ve işbirliğine muhtaçtır. Başka türlü anarşi belasından kurtulması imkânsızdır. Bu telkin ve tavsiyelerle İsrail'in amaçladığı ise şunlardır: a) Apo'yu halletmek hevesiyle Türkiye'yi Bekaa'ya saldırtmak... Bunu kendi ülkesine fiili tecavüz sayan Suriye ile Türkiye'yi kapıştırmak... b) Ve yine PKK'ya arka çıkıyor diye İran'la aramızı bozmak ve hatta Türkiye'yi İran topraklarında sınır ötesi operasyonlara sürükleyerek fiili bir savaş ortamına zemin hazırlamak. c) Ege, Kıbrıs ve Batı Trakya sorunlarıyla zaten aramız açık olan ve eski Bizans hayalini diriltmeye çalışan Yunanistan'la daha da zıtlaşarak Türkiye'yi dört yanından bir ateş çemberi içine almak... Çünkü zaten Irak, Azerbaycan, Ermenistan sınırlarımız ve Kıbrıs ve Adalar yüzünden Akdeniz ve Ege kıyılarımız sıkıntılı. Bir de Suriye, İran ve Yunanla kapıştık mı, Siyonistlerin bayram ettiği gündür. İsrail böylece Türkiye'nin başına yeni dertler açacak, hem İsrail ile irtibat kurup Arap-İslam aleminden koparılacak, hem de böylece biraz daha Batının kucağına itilmiş olacak... İsrail'in bu hile ve hıyanetlerine alkış tutan yazarlarımız ve politikacılarımız ise asıl baş belamızdır. Tabii efendim, Türkiye bir Arap devleti değil, Avrupa devletiymiş..! Güney Lübnan katliamını protesto ederek İsrail ziyaretini erteleyip dönen Hikmet Çetin çok yanlış yapıyormuş... Yarın Türkiye'de bir sınır ötesi operasyona girişecek durumda kalırsa İsrail'e diyecek sözü kalmazmış!... İsrail'in Filistin katliamı ve Güney Lübnan saldırısı Türkiye'nin Kuzey Irak operasyonu ile aynıymış... İsrail doğru söylüyormuş... Apo'yu halletmek üzere Şam'daki karargâhına bile saldırmak lazımmış... Aman ya Rabbi... Bilmem ki vatan hainliği daha başka nasıl olurmuş? İsrail ajanlığı daha başka nasıl yapılırmış? Halbuki PKK'nın arkasında İsrail vardır. Apo gitse de bu vahşet devam edecek, hatta daha da alevlenecektir. Çünkü olayları zaten İsrail ajanları ve Ermeni militanları yürütmektedir. Politikacılardan yazarlara, istihbarat teşkilatından bürokrasi makamlarına kadar içimizdeki adamlarıyla irtibatlı olarak gerçekleştirilen terör olaylarını, sadece Apo gibi 2. sınıf bir kuklaya bağlamak saflıktan da öte bir ahmaklıktır. İsrail ne teklif ediyorsa tam tersini yapmakta büyük bir hayır vardır. Ve bu akıllılık olacaktır. Çünkü 142 İsrail'den asla iyilik ve hayır çıkmayacaktır. Eşkıyadan evliya olmaz. Teröristten terbiyeci çıkmaz. Düşmandan akıl alınmaz. Ve özellikle "bir Müslüman, aynı delikten iki defa ısırılmaz" Ve hele aynı delikten 10 parmağı ısırıldıktan sonra bu sefer burnunu sokmaya çalışanlar "adam" bile sayılmaz!.. Katıra gücü yetmeyip palana saldıranlarla bir yere varılmaz. Çekiç güce selam durup, onun beslediği ve desteklediği çetelere hücum edenlerden hükümet olmaz. Bunlardan devlet adamı olmaz... Bu kafayla Türkiye anarşiden, Türkiye açlık ve sefaletten kurtulamaz... Sivas olaylarını tezgahlayan kendileridir. PKK değildir. Erzincan Başbağlar katliamını yapanlar kendileridir, PKK değildir. PKK hedef saptırmaya ve Türk-Kürt kavgasına ve ülkemizin parçalanmasına zemin hazırlamak için kullanılan ve kasıtlı olarak büyük gösterilen basit bir eşkıya grubudur. Yani Türkiye PKK ile değil, aslında Amerika ve İsrail ile çarpışmakta ve adı koyulmamış bir savaş yaşamaktadır. Ve Türkiye hiçbir dönemde Milli Görüş'e ve Erbakan'a bu kadar ihtiyaç duymamıştır... Çaresi yok. Ya "Refah gelecek zulüm bitecek" Veya "Türkiye'yi İsrail yönlendirecek ve tabii vahşet ve sefalet daha da beter hale gelecektir." Hz. Mevlana'nın güzel bir benzetmesiyle konuyu kapatalım: "Düşman içeride karısının koynunda yatıyor. Zavallı ahmak silahını almış evin etrafında düşman kolluyor!..." 143 SAHTE DOLARLAR VE İSRAİL (1992) Piyasada milyonlar, hatta milyarlarla ifade edilen sahte dolar dolaşıyor. Bu yalnız Türkiye'de değil, dünyanın her yerinde böyle. Bu sahte dolarlar zaten karşılıksız basılan ve asıl kıymeti birkaç yüz liralık kağıttan ibaret olan dolarlarla birlikte piyasaya sürülmekte ve nice kaynaklar sömürülmektedir. Bu, bankalardaki çok hassas elektronik aletlerle bile fark edilmeyecek kadar aslına benzeyen sahte dolarların bizzat İsrail'de basılıp dağıtıldığı tespit edilmiş bulunuyor. Bunun anlamı, kendi parası olan doların sahtelerinin basılıp piyasaya sürülmesi işi Amerika'nın bilgisi çerçevesinde sürdürülüyor. Çünkü İsrail ile Amerika'nın birbirinden habersiz iş yaptığını ve hele birbirine kazık attığını düşünmek saflıktan öte ahmaklık olur. Bir ülkenin milli parası o ülkenin bir nevi namusu ve haysiyetini temsil eder. Evet biliyoruz, zaten Amerika'nın ve Batının namusu yoktur ve onların haysiyeti hile ve sahtekârlıktır. Hem karşılıksız dolar basıp geri kalmış ülkelerin ve özellikle İslam aleminin petrolünü, madenlerini ve milyonlarca insanın alın terini ve tarım ürünlerini boyalı kağıtlarla elinden almaktadır. Hem de karşılıksız dolarların bir de ayrıca sahtesini basıp piyasaya sürerek insanlığı ve zavallı Müslüman’ların kanını emmekte ve devamlı sömürmektedir. Ya ülkemiz... Ya Türkiye'miz... Hacıların yol paraları dolarla tespit ediliyor, hem de resmen... Ev kiraları markla dolarla ayarlanıyor... Askerlik bedelleri dolarla belirleniyor... Memur, maaşını markla dolarla değiştiriyor... Simit satan, salatalık pazarlayan akşama kazancını dövize yatırıyor... Artık kimse Türk lirasına, kendi parasına güvenmiyor... Buzdan para gibi devamlı değeri düştüğünden, enflasyon yüzünden ve batıl düzenin dayandığı devlet faizi ve israf yüzünden... Artık küçük kasabaların, çarşı pazarlarında bile markla, dolarla alış-veriş yapılıyor... Hani milli haysiyet?.. Nerede hürriyet?.. Bu nasıl bağımsız Cumhuriyet! Vazgeçtik dış ülkelerden, kendi ülkesinde bile parası geçmeyen devlet? Düşünün, araştırın ve artık anlayın... Kimler bizi bu hale getirdi, hangi zihniyet? Ülkemiz bu akıbete müstahak değildir... Milletimiz bu zillete layık değildir... Bu acziyet devletimize yakışık değildir... Neredesin, ey küfrettirerek, inkar ettirerek büyütüldüğümüz şanlı tarih... Neredesin, ey yaptığı tarihi yazmaktan ve okuyup anlamaktan bile aciz kaldığımız şanlı Osmanlı... Ki senin paran altınla tartılıyordu. Emeğin ve servetin sigortası sayılıyordu... Yıkıldığın gün bile, bir liran için yüz dolar gerekiyordu. Şimdi bir sahte dolar için, yedi bin Türk Lirası ödemek zorundayız... Ve Osmanlı'dan sonra ne kadar gerilediğimizin farkında mıyız? Ve konumuzu, geçenlerde Ekonomik ve Sosyal Araştırma Merkezi'nin İstanbul'da düzenlediği toplantıya katılan ihvanı müslimin ikinci başkanı Prof. Mustafa Meşhur'un çok önemli bir itirafıyla kapatalım: "Hem Türkiye hem de bütün İslam Alemi, Osmanlı'ya ihanetin bedelini ödüyor."!? Ve şimdi Türkiye’miz, maalesef Osmanlının İttihatçı masonlar ve Sabataycılar eliyle düşürüldüğü son dönemleri ve Kurtuluş Savaşı öncesine benzer felaketleri yaşıyor!... 144 FİLİSTİN KATLİAMI (1993) Her gün yüreğimizi yakan yeni bir haber: "Filistin'de otuz kişi daha öldürüldü, yüzlerce yaralı var!... Kendi öz yurdunda esir yaşayan, evleri buldozerlerle başlarına yıkılan masum insanların, hayat ve hürriyet mücadelesi veren Filistinli Müslüman’ların, İsrail Siyonistlerinin topuna karşı taşla, silahına karşı sopayla yaptıkları savunma ve direnme hareketi sonucu her gün onlarcası şehit olmaktadır. Irak'a karşı en acımasız ve etkili önlemleri anında alan BM'nin İsrail'in yıllardır sürdürdüğü pervasız katliamları karşısındaki suskunluğuna hayret etmiyoruz. Zira BM'nin Siyonist emellerine hizmet için kurulan güdümlü bir teşkilat olduğunu zaten biliyoruz. Oturup hala Siyonist barbarlardan ve Haçlı Hıristiyanlardan medet bekleyecek kadar gafil, Amerika ve Avrupa'dan iyilik ve insanlık gözleyecek kadar cahil ve İsrail'den merhamet dilenecek kadar da saf olamayız. Romen Firavunu Komünist Çavuşeşku'nun gebermesine yas tutanların, başörtüsü görünce çağdaşlaşıp çığlık atanların, vatan haini üçbuçuk katil anarşistin haps edilmesiyle ortalığı velveleye katanların, insan hakları, demokrasi ve çağdaşlık maskeleri altında mazlumların sırtından keyif çatanların, Filistin katliamı ve Müslüman kıyımı karşısında vurdumduymazlığına da aldırmıyoruz. Çünkü bu gibilerin zihniyetini ve tihniyetini çok iyi biliyoruz. Bizi asıl üzen ve kara kara düşündüren, bütün bu olaylardan sonra, hala Müslüman’ların duyarsızlığı ve tutarsızlığıdır. Aleyhisselatu vesselam Efendimiz "(Bütün) Müslüman’lar tek bir vücut gibidirler. Bu vücudun herhangi bir azası rahatsız olursa bütün vücut huzursuz olur ve uykusuz kalır." buyurmaktadır. Ve yine "Müslümanın derdiyle dertlenmeyen bizden değildir" buyurmaktadır. Eğer parmağa batan diken, bütün azalarda acısını hissettirmiyorsa, sinir sistemi felç olmuş demektir. Nice yıllardır, Filistin'de kafamız ve kolumuz kırılmakta, Keşmir'de gözlerimiz çıkarılmakta, Afganistan'da kalbimize kurşun sıkılmakta, Türkiye'mizde gözümüzden ve kulağımızdan mikroplar salınarak beynimiz çürütülmekte ve benliğimiz yıkılmaktadır. Her gün, her öldürülen Müslüman’la beraber bin kere ölüyor, ızdırap çeken nice mazlumların ahıyla birlikte kahroluyoruz... Böylesine huzursuz ve onursuz yaşamaktansa, bazen şerefli bir ölümü arzuluyoruz!.. Ancak hedefini bulmayan hayıflanmaların, neticesiz kalan geçici heyecanların faydasızlığını bildiğimiz için de, dünyadaki zulüm sistemini yıkmak ve yerine adil ve insancıl bir düzeni kurmak üzere gayret ve hizmetimizi arttırmak suretiyle en hayırlı ve yararlı olanı yapmış olacağımıza inanıyoruz. Küfretmekle karanlığın kaybolmayacağını, aydınlık için en azından bir mum yakmamız gerektiğini düşünüyoruz. Taş ocağında, hiçbir yorgunluk ve yılgınlık göstermeden çalışan bir mahkuma, arkadaşları hayretle sormuşlar: "- Yahu bu işten bize bir ücret ve mükâfat vermedikleri halde ne diye kendini böyle eziyorsun be birader?" Buna karşılık olarak mahkum da: "Hapishanenin başgardiyanına öyle bir hıncım var ki, bu taşların her birini onun kafası yerine koyuyorum ve artık kırmaktan doymuyorum, usanmıyorum!..." cevabını vermiş. Şimdi, Milli Görüş"e kazandığımız insan sayısı arttıkça, bizim vasıtamızla Milli basını ve İslami yayınları okuyan ve anlayanlar çoğaldıkça, imanlı ve şuurlu bir gençlik oluştukça ve işler giderek rayına oturdukça, dünyayı bir hapishaneye çeviren ve insanlığa her türlü zulmü reva gören Siyonist şeytanının ve mason gardiyanlarının kahrolacağını ve zulüm saltanatının yıkılacağını düşünerek bu yoldaki gayret ve ciddiyetimizi arttırmak durumundayız. Yok eğer, zalimlere olan gayzımız gayretimizi, hıncımız ise hızımızı ve hırsımızı arttırmıyorsa... Müslüman’ların ve mazlum insanların çektiği bunca ızdıraplar bizi uyuşukluktan kurtarmıyorsa, bu durum hissizliğin ve haysiyetsizliğin bir alametidir. Zalimleri destekleyen ve alkışlayan kimseler ne kadar zalim ise, yapılan zulümler karşısında sessiz ve hissiz duranlar, sorumsuz ve duyarsız davrananlar da o nisbette suçludurlar. Zira sessiz ve gayretsiz 145 kalmakla, bir bakıma zalimlere cesaret kazandırılmakta ve zulmün devamına yardımcı olunmaktadır. Bütün gayesi kendi rahatı ve menfaati olan, sadece ve yalnız kendi nefsi için yaşayan insanın, hizmeti ve kıymeti işte o kadar olacaktır. "(Ey Müslüman’lar) size ne oldu ki "Ya Rabbi, ehli ve idarecileri zalim olan şu diyarlardan (ve şu düzenden) bizi kurtar, bize kendi katından bir sahip gönder ve bize kendi rahmetinden bir yardımcı ver" diye yalvarıp duran, erkek kadın ve çocuklardan oluşan aciz ve çaresiz kimseleri kurtarmak için Allah yolunda çalışıp çarpışmıyorsunuz? (Zira gerçekten) inanan kimseler Allah yolunda (Hak hakim olsun diye) çalışıp çarpışırlar. Kafirler ise tağutun yolunda (Batıl ve bozuk sistemler yürüsün diye) çırpınırlar. (Ey iman edenler) Siz şeytanın askerleriyle (ve Batıl sistemleriyle) savaşın (ve korkmayın) çünkü şeytanın hilesi zayıftır. 58 58 Nisa 75-76 146 İSRAİL'İN CİNAYET DOSYASI (1993) 1918 yılında Osmanlı Hilafet Ordusu, maalesef aldatılmış Arapların, İngiliz ordusuna verdikleri destek ile mukaddes şehir Kudüs'ten çekilince Filistin toprakları 30 yıl boyunca İngiliz işgali altında kaldı. İngilizler bu 30 yıllık süre içinde dünyanın dört bir yanından Yahudilerin Filistin'e göç etmesine izin vermiş ve daha doğrusu bir Yahudi devleti kurulması için verilen Balfur vaadi gereği Yahudiler göç ettirilmiş, 30 yıl boyunca devlet kadrolarının %90'ında Yahudiler istihdam edilerek fiilen devleti Yahudilerin eline vermişlerdir. 1948'de de İngilizlerin çekildiği gün, İsrail devleti ilan edilmiştir. İsrail işgal ettiği Filistin topraklarındaki Filistinlilerin kanını akıtmayı adeta mübah görerek terörünü sürdürmüş, bununla da yetinmeyip kâh Tunus'u kâh Bağdat'ı kâh Lübnan'ı vurmaktan geri durmamıştır. Estirdiği terör karşısında mukavemet edenlere karşı deliye dönen İsrail Cumhurbaşkanı ve Başbakanı ağzıyla Kuzey Lübnan'ı kan gölüne çevireceklerini ilan ediyor ve 400 bin sivilin Kuzeye göçüne sebebiyet veriyor, çocuk yaşlı, sivil asker demeden kan kusuyor. İşte İsrail'in Gerçek Yüzü Siyonistlerin terör yöntemleri: 1. Suikast ve katliamlar yapmak 2. Meskenleri, içinde oturanların üzerine yıkmak 3. Çarşı, kahvehane gibi genel toplantı alanlarına ve ulaşım araçlarına patlayıcılarla saldırmak. 4. Konutların arasında bulunan araçları patlayıcılarla havaya uçurmak. 5. Kadın, ihtiyar ve çocukları zehirli gazlarla boğmak. 6. Filistin köylerini yıkmak, yıkmak ve tamamıyla ortadan kaldırmak. Bugüne kadar 350 köy ortadan kaldırılmıştır. 7. Bombalı mektup ve paketler yollamak. 8. Ekonomik tahribat yapmak, Müslüman’ları açlığa ve yokluğa mahkum bırakmak. 9. Sivil halka hava saldırıları düzenlemek, bomba yağdırmak 10. Kullanılması uluslararası anlaşmalar gereği yasak olan napalm, fosfor bombası ve zehirleyici gaz bombaları gibi silahları kullanmak. İşte size 1936 yılından bu yana Yahudilerin terör eylemlerinin özet listesi: 1936 yılına kadar yer yer Yahudi terörü görülmekle beraber, 1936 yılı Yahudi teröründe bir sıçrama yılı olduğu için 1936 yılından bu yana gerçekleşen bazı Yahudi terör eylemlerini aktarıyoruz. 1937 Aralık ayı sonlarında Kudüs'te Nablus kapısı yakınlarında bulunan sebze pazarlarına Etzel Yahudi terör örgütü tarafından atılan bomba neticesinde onlarca Filistinli hayatını kaybederken çok sayıda Filistinli de yaralandı. 6 Mart 1936: Hayfa pazarına atılan el bombası 18 Filistinlinin ölümüne 38 Filistinlinin de yaralanmasına sebep olmuştur. 4 Temmuz 1938: Kudüs'te bir otobüse atılan el bombası 5 Filistinlinin ölümüne 7 Filistinlinin yaralanmasına sebep oldu. 6 Temmuz 1938: Hayfa pazarında iki arabaya yerleştirilen bombaların patlamasıyla 21 Filistinli hayatını kaybederken 52 Filistinli de yaralandı. Aynı gün Kudüs'te Etzel Yahudi terör örgütünün attığı bir bomba ile iki kişi öldü dört kişi yaralandı. 14 Temmuz 1938: Filistinlilere ait bir sebze pazarında Yahudi teröristler tarafından atılan bir el bombası 12 Filistinlinin ölümüne, 29 Filistinlinin yaralanmasına sebep oldu. 15 Temmuz 1938: Kudüs'te bir namaz çıkışı cami önünde Etzel Yahudi örgütünün attığı bir bomba 10 kişinin ölümüne, 30 kişinin yaralanmasına sebep oldu. 25 Temmuz 1938: Yahudi terör örgütü Etzel Hayfa'da bir otomobili havaya uçurdu. 35 Filistinli öldü, 70 Filistinli yaralandı. 26 Temmuz 1938: Etzel terör örgütü tarafından Hayfa'da çarşıya atılan bombalarla 47 Filistinli hayatını 147 kaybetti. 26 Ağustos 1938: Yahudi terör örgütü Etzel Kudüs çarşısında bir arabaya yerleştirdiği bombayı patlattı. 24 Filistinli öldü, 35 Filistinli yaralandı. 27 Şubat 1939: Etzel çetesi Hayfa'da gerçekleştirdiği iki eylemde 27 Filistinliyi öldürdü, 39 Filistinli'yi yaraladı. Aynı gün Telaviv'de 3 Filistinli öldürüldü bir Filistinli yaralandı. Yine aynı gün Kudüs'te 3 Filistinli öldürüldü, 6 Filistinli yaralandı 2 Haziran 1939: Irgun Yahudi terör örgütü Kudüs'teki karpuz pazarına saldırdı. 5 Filistinli öldü, 19 Filistinli yaralandı 19 Haziran 1939: Hacanah çetesi Hayfa yakınlarındaki Beledüşşeyh köyüne saldırdı, 5 kişiyi kaçırarak öldürdü. 19 Haziran 1939: Hayfa çarşısına yapılan saldırıda 9 Filistinli öldürüldü, 4 Filistinli yaralandı. 29 Haziran 1939: Telaviv, Ruhubut ve Yutahtekfa'de 6 Filistinli otobüsüne saldırıldı 11 Filistinli öldürüldü. 23 Mart 1944: Etzal terör örgütü Yafa'da 4 katlı bir Filistinli evini havaya uçurdu. 13 Eylül 1946: Irgun çetesi Telaviv ve Yafa'da Osmanlı Bankası'na saldırdı. 4 bin cüneyh gaspetti, 1 Filistinli polisi ve 2 sivili öldürdü. 20 Şubat 1947: Yahudi çeteleri Irak petrol boru hattını tahrip ettiler. 5 Haziran 1947: Yahudi terör ögütleri Irak petrol şirketlerinin borularını tahrip etti. 800 ton petrol yandı. 12 Aralık 1947: Yahudi terör örgütleri Hayfa ilçelerinden birine saldırdı. 12 Filistinli'yi öldürdü. 13 Aralık 1947: Kudüs'te Yafa'da ve Lüdd yakınındaki Abbasiye köyünde Yahudi çetelerinin gerçekleştirdiği eylemlerde 18 Filistinli hayatını kaybetti, 60 Filistinli yaralandı. 14 Aralık 1947: Yahudi teröristler İngiliz askeri elbiseleriyle Telaviv yakınlarındaki bir köyü bastılar. 18 Filistinliyi öldürdüler, 100 Filistinliyi yaraladılar. 19 Aralık 1947: Sefa yakınlarında bir köyü basan Yahudi teröristler iki evi havaya uçurdular. Enkaz altında 5'i çocuk 10 ceset çıkarıldı. 29 Aralık 1947: Kudüs'te Şam Kapısı'nda bombalı bir eylem ile 11 Filistinliyi öldürdüler, 32 Filistinliyi yaraladılar. 30 Aralık 1947: Kudüs'te Irgun Yahudi çetesi bir araca patlayıcı yerleştirdi ve 11 Filistinliyi öldürdü. 30 Aralık 1947: Yine Irgun çetesi Hayfa'da Filistinli işçilere saldırdı 6'sını öldürdü, 42'sini yaraladı. 1 Ocak 1948: Hacanah Yahudi terör örgütü Hayfa'da bir köyü bastı ve 111 Filistinliyi öldürdü. 4 Ocak1948: Şatiron Yahudi çetesi Yafa'da bir kalabalığa saldırdı. 15 Filistinli öldü 98 Filistinli yaralandı. 5 Ocak 1948: Siyonist çeteler Kudüs'teki Semiramis oteline saldırdı. 20 Müslümanı öldürdüler. 5 Ocak 1948: Yahudi militanlar bir yolcu otobüsünü taradılar 3 Filistinli öldü, şoför yaralandı. 7 Ocak 1948: Irgun Yahudi çetesi Kudüs'te Yafa kapısında gerçekleştirdikleri bir eylemde 18 Filistinliyi öldürdüler, 41 Filistinliyi yaraladılar. 14 Ocak 1948: Yahudiler Yafa'ya sızarak Arap Komisyonu Merkezi, Polisbinası, bazı mağazalar ve Parkliz Bankası'na saldırdılar, çok sayıda patlayıcı attılar, bu saldırıda 9 Filistinli öldü 71 Filistinli yaralandı. 19 Ocak 1948: 200 kişilik bir Yahudi fırkası Akka ilçesinin Tamra köyüne saldırdılar, 2 Filistinliyi öldürüp 3 Filistinliyi yaraladılar. 8 Şubat 1948: Hacanah çetesinin vurucu timleri Yafa-Telaviv sınırında 18, eski Kudüs'te 2 ve Hayfa'da 6 Filistinliyi öldürdüler. 10 Şubat 1948: Silahlı Yahudiler Tulkerem yakınlarındaki Tayra köyüne dönmekte olan Filistinlileri durdurarak ateş ettiler, köylülerin 7'si öldü, 5'i yaralandı. 10 Şubat 1948: Kudüs'teki Danışma Bürosu yakınında Yahudilerin saldırısına uğrayan 6 Filistinli öldü. 12 Şubat 1948: Yahudi militanlar Sedef'ten gelen bir otobüse saldırdılar 5 Filistinli öldü, 5'i de yaralandı. 148 20 Şubat 1948: Silahlı Yahudiler Hayfa'daki Filistinli mahallerine havan topuyla saldırıda bulundular, 6 Filistinli öldü, 36 Filistinli yaralandı. 27 Şubat 1948: Silahlı Yahudiler Hayfa-Kantara'yı bastılar 27 Filistinli öldü, 36 Filistinli yaralandı. 3 Mart 1948: Şatiron çetesi Hayfa'daki barış binasına patlayıcı yüklü bir kamyon ile saldırdı. 14 ölü 26 yaralı. 13 Mart 1948: Hacanah çetesi Kefrul Hüseyniyye köyüne saldırdı. 30 köylüyü öldürdü. 27 Mart 1948: Yahudiler Bünyaminya yakınlarında bir trene saldırdı. 24 Filistinli öldü, 61 Filistinli yaralandı. 31 Mart 1948: Hacanah çetesi terör örgütü Nitaya yakınlarında Hayfa-Yafa trenine saldırdı. Saldırıda 40 kişi öldü. 5 Nisan 1948: Silahlı Yahudiler havan toplarıyla as-Sarfend köyüne saldırdı. 16 Filistinliyi öldürdüler, 12 kişiyi yaraladılar. 12 Nisan 1948: Palmach isimli terör örgütüne mensup militanlar Kalonya köyünü bastılar ve bazı evleri havaya uçurdular. 14 Filistinli'yi öldürdüler. 16 Nisan 1948: Yahudiler Kastal yakınlarındaki Seris köyüne havan toplarıyla saldırdılar ve köydeki bütün binaları yıktılar. 19 Nisan 1948: Siyonist çeteler Taberiye'da bir eve saldırdılar ve 14 Filistinli'yi öldürdüler. 20 Nisan 1948: Yahudiler Beytu Suvrik köyünü bombaladılar ve bazı evleri yaktılar. Aynı Bedv bombalı saldırı da düzenlediler. 22 Nisan 1948: Yahudiler gece yarısı Hayfa şehrine Hadar Karmel bölgesinden saldırıya geçtiler, evleri, caddeleri ve genel hizmet binalarını işgal ettiler. 50 Filistinliyi öldürdüler, 200 Filistinliyi yaraladılar. Filistinliler kadın ve çocukları Akka'ya nakletmek için Liman bölgesine götürdüklerinde Yahudi militanlar üzerlerine saldırdılar ve 100 Filistinliyi öldürdüler 200 Filistinliyi yaraladılar. İsrail Devleti Resmen İlan Edildikten Sonra Yahudilerin Devlet Eliyle Ve Devlet Himayesindeki Terörist Eylemleri Yahudi devleti kurulduktan sonra, insanları topluca öldürmek, evleri yıkmak, köyleri boşaltmak, Yahudi devletinin genel politikası haline gelmiştir, çünkü Filistin'e getirilen Yahudiler yer açmak ve yerleşim merkezi kurmak için Filistinlileri yurtlarından kovmak İsrail devletinin özel politikası olmuştur. 1948'den 1967 yılına kadar devlet eliyle yapılan terörist eylemler BM'nin kayıtlarına göre 21.000'e ulaşmıştır. Bu terörist eylemlerden bazıları: 11 Ocak 1952: Yahudi kuvvetleri Kudüs yakınlarındaki Beyt köyüne saldırdılar, dördü çocuk, ikisi kadın olmak üzere 13 Filistinliyi öldürdüler. 3 Aralık 1952: İsrail askerleri Han Yunus beldesini ve mücavir kampları işgal ettiler. Bu işgal esnasında 275 Filistinliyi öldürdüler. 28-29- Mart 1954: İsrail kuvvetleri Nahhalin köyüne saldırdı. 9 Filistinliyi öldürdüler 19 Filistinliyi yaraladılar. 11 Aralık 1955: İsrail kuvvetleri Cabati bölgesine Suriye askerlerinin bulunduğu yere saldırdılar ve üçü kadın 12 Filistinliyi öldürdüler. 5 Nisan 1956: İsrail havan toplarıyla Gazze'ye saldırdı. 56 Filistinli öldü, 103 Filistinli yaralandı. 13 Temmuz 1956: Mısır istihbarat subaylarından Binbaşı Mustafa Hafız bombalı bir paketle Gazze'de öldürüldü. 12 Aralık 1956: İsrail kuvvetleri Rafah mülteci kampına saldırdı ve 111 Filistinliyi katletti. 16 Mart 1962: İsrail topçusu ve uçakları Suriye'nin Nakip köyüne saldırdılar ve 30 Müslümanı katlettiler. 13 Aralık 1966: İsrail kuvvetleri el-Halil bölgesinde Semu köyüne saldırdı, içinde cami, okulun da bulunduğu 125 bina yıkıldı, 18 Filistinli öldürüldü 130 Filistinli yaralandı. 149 Güvenlik Konseyi bu olayı 288 numaralı kararıyla kınamıştır. 2 Şubat 1969: İsrail askerleri Gazze'de lise öğrencilerin saldırdı. 90 kız öğrenci yaralandı. 29 Ekim 1976: Filistin üçgenindeki Kefri Kasım ahalisine karşı girişilen soykırımda 29 Filistinli şehit edildi. 30 Mart 1976: el-Celil bölgesinde yapılan soykırımda 6 Filistinli öldürüldü. Filistinliler bugüne "YevmulArz" adını koydular. 26 Mart 1983: Yahudi yerleşimciler Batı Yakasında binlerce lise öğrencisinin zehirlenmesine yol açan bir eylemde bulundular. 2 Aralık 1983: Nablus'ta Yahudi yerleşimciler 4 bin dönüm zeytin ağacını ateşe verdiler. İtfaiyenin söndürme işlemine engel oldular. 27 Ocak 1984: Yahudi yerleşimciler 29 kilo ağırlığında bir patlayıcı ile Mescid-i Aksa'yı havaya uçurma girişiminde bulundular. İsrail'in İslam Ülkelerine Yönelik Terörist Eylemerinden Bazıları 20 Aralık 1962: İsrailliler Ürdün'deki el-Kerrarame Mülteci Kampı'nı vurdu, üçü öğrenci, biri öğretmen, 14 Filistinliyi katletti. 28 Filistinliyi yaralandı. 7 Mart 1967: İsrail Adesiyye ve Müdrec köylerine saldırdı. 5'i çocuk 11 Filistinliyi öldürdü. 15 Şubat 1968: İsrail uçakları Ürdün nehri boyunca bulunan 15 köy ve mevcut mülteci kamplarını napalm bombalarıyla bombaladı. 56 Filistinli öldü, 82 Filistinli yaralandı. 70 bin Filistinli Amman'a doğru göçe zorlandı. 4 Ağustos 1968: İsrail uçakları Ürdün'ün İbred köyünü bombaladı 30 kişi öldü 59 kişi yaralandı. 28 Aralık 1968: İsrail hava kuvvetleri Beyrut havaalanına saldırarak 12 yolcu uçağını havaya uçurdu. 8 Nisan 1970: İsrail uçakları Kahire'ye 80 km. uzaklıktaki doğu bölgesinde Bahrul Bakar ilkokuluna napalm bombası attı. 46 öğrenciyi öldürdü. 12 Şubat 1970: İsrail uçakları Ebu Za'bel fabrikasını bombaladı, 70 işçiyi öldürdü. 7 Haziran 1981: İsrail hava kuvvetlerine ait 14 savaş uçağı Irak'ın Bağdat’taki nükleer tesislerini bombaladı. 50 Yıl Boyunca Yapılan Katliamlardan Bazıları 31 Aralık 1948: Beledülşeyh katliamı. Çoğu kadın, ihtiyar ve çocuklardan oluşan 60 Filistinli katledildi. 14 Şubat 1948: Palmach örgütü ve Haganah örgütü Sa'sa köyüne saldırdı. 20 evi yerle bir edip 30 Filistinliyi öldürüldü. 9 Nisan 1948: Deyri Yasin katliamı. Çoğunu kadınların, çocuk ve ihtiyarların oluşturduğu 254 Filistinli öldürüldü. 28 Ekim 1948: el-Devayme katliamı. El-Halil şehrinin batısına düşen bu beldeye Moşe Dayan kumandasında saldırdı ve yüzlerce Filistinli hayatını kaybetti. 29 Ekim 1948: Zırhlı araçlar Deraviş mescidine girdi ve makinelilerle 75 yaşlı insan namaza hazırlanırken katledildiler. Aynı gün öğleden sonra bazı ailelerin saklandıkları mağaraları basan Yahudiler 35 ailenin tüm fertlerini katlettiler. 29 Ekim 1959: Kefru Kasım katliamı. Şimon Perez'in Savunma Bakanlığı'na vekalet ettiği günlerde teröristler Kefru Kasım'da 12'si kadın 49 Filistinliyi katlettiler. 14-15 Ekim 1953: Davidben Ğoryon'un emriyle 101. fırka askerleri Kubeyye'de 69 Filistinliyi öldürdüler. 6 Aralık 1987: Gazze'de Şucaiyye Mahallesi katliamı. Yahudiler 4 Filistinli işçiyi arabayla ezdiler. Bu olay İntifada kıvılcımını parlatan olay olmuştur. 13 Nisan 1990: Mescid-i Aksa katliamı. İsrail'li askerler 22 Filistinliyi öldürdüler. 25 Şubat 1994: İbrahimi katliamı el-Halil şehrinde İbrahim camiinde 60 Filistinli öldürüldü, 200 Filistinli yaralandı. 1973: İsrail Libya uçağını düşürdü 186 ölü. 150 İSRAİL'DE DOMUZ YASAĞI (1994) Yüzde doksan dokuzu Müslüman olan Türkiye'de domuz çiftliği kuruladursun, devrim çocukları domuz sucuklarını kızartadursun, ekmek mafyasından, margarin yağlarına kadar çok yaygın alanlarda kullanılmak üzere "domuz ürünleri" ithaline izin veren Bakanlık Belgeleri yayınlanadursun; bugünlerde İsrail Meclisi'nde, “ülkede domuz üretiminin ve tüketiminin resmen yasaklanmasını” içeren bir önerge görüşülmeye başlandı... Çünkü İsrail dine dayalı bir devlet yapısına sahiptir ve Tevrat'a göre "haram" olan domuz eti yemek Yahudilerce günah sayıldığından, devletin bu işi resmen yasaklaması istenmektedir. Çünkü devlet millete hizmet için vardır, ve madem domuz Yahudilerce haramdır, o halde İsrail hükümeti domuzu yasaklamalıdır. Akla da, adalete de uygun olan budur. İsrail'in bu tavrına en büyük tepkiyi Vatikan'daki Katolik Hıristiyan'ların Ruhani Reisi Papa Hazretleri göstermiş. Papa'nın Telaviv temsilcisinin konuyla ile açıklaması şöyle: "İsrail Parlamentosu domuz yasağı kanunu kabul ederse, Suudi Arabistan'la hiç bir farkı kalmayacak. Çünkü S. Arabistan'da da hem yerlilerin hem de yabancıların içki içmesi yasaktır. İsrail, domuz eti yasağı uygularsa Avrupa'nın gözünden düşebilir." Hayret, Yahudi çetelerinin bütün dünyanın gözü önünde Filistinli Müslüman’lara yıllardır yaptığı bunca zulümlerin hiçbirisi, İsrail'i batının gözünden düşürmemiş ve domuz yasağı kadar Papa hazretlerini ilgilendirmemiş ve sinirlendirmemiş! Avrupa'nın en ilmi ve ileri ansiklopedilerinde bile zararlı ve zehirli maddeler sınıfında yer alan içki ve domuz etinin yasaklanmasına böylesine tepki gösteren Papa'nın bu tutumu, bugünkü Hıristiyanlığın gerçek mahiyetini göstermesi bakımından da ilginçtir. Hürriyet ve medeniyeti, "İçki içmek ve domuz eti yemek" serbestisinden ibaret zanneden bir din ve düşünceden insanlık ne bekleyebilir? İsrail'in bile domuz yasağına böylesine içerleyen Hıristiyan'ların Allah korusun Türkiye'nin Orta Pazara girmesi halinde Müslüman’ların domuz eti yemesi ve içki içmesi mecburiyetini getirmeyeceklerini en azından ortak hayat şartlarının kendiliğinden bu sonucu doğurmayacağını kim garanti edebilir? Bu millete, bundan daha büyük bir kötülük yapılabilir mi? İsrail Parlamentosunun dini gerekçelerle, domuz eti yemeği yasaklama kararı bizdeki ilerici aydınlar (!) nasıl karşılayacak bilemiyorum?.. Rusya'da ve Doğu Avrupa'da komünizmin çöküşünün matemini tuttukları bir sırada Cezayir'deki İslami Selamet Zaferi haberiyle iyice sarsılan aydınlarımız, şimdi de İsrail'in Tevrat'ın hükmüne uyarak domuzu yasaklama kararı karşısında ellerinde kalan son "dinleri" laikliğin de yaralandığını görüp iyice telaşlanacaklar... Zaten başörtüsünün yaygınlaşması ve namaz kılanların çoğalması, hele hele Refah'ın barajları yıkması korkusuyla kıvranan ve irtica yaygaralarıyla yırtınan soysuzlar, sularının ısındığını hissediyorlar... Korkunun ecele faydası yoktur. Çünkü "Hak gelince Batıl yıkılmaya ve güneş doğunca karanlık yok olmaya mahkumdur." Yeter ki inananlar bu gafletten uyansın ve idarecilerimiz hiç değilse İsrail'den utansın!.. 151 HİTLER FAŞİZMİ Mİ, YAHUDİ SİYONİZMİ Mİ? (1993) Almanya'nın Solingen şehrinde "Dazlaklar" diye bilinen ve "Neonazi, Hitler hayranı ve Alman Irkçıları" diye takdim edilen, sözde yabancı düşmanı kimseler tarafından bir evin kundaklanması ve beş tane Türk'ün hunharca yakılması olayı, aslında çok hesaplı bir Siyonist planıdır ve işin içinde Yahudi parmağı vardır. Kendilerine Neonaziler ve dazlaklar denilen ve Alman ırkçılığının yeniden dirilmesi olarak gösterilen bu grubun arkasında Siyonist merkezlerin bulunduğu ve "Hitler ruhu hortluyor" imajı uyandırılarak, Almanya'yı zor durumda bırakmak hesaplarının planlandığı öteden beri bilinip durulmaktadır. 1. ve 2. Dünya Harbi sonunda Almanya'yı mahveden Amerika ve özellikle siyonist merkezler, Almanya'nın giderek güçlenmesinden ve özellikle bir intikam hevesine düşmesinden şiddetle korkmakta ve bir nevi suçluluk psikolojisi içinde kıvranmaktadır. Kendi bölgesinin, yani Balkanların, Kafkasların, Karadeniz ve Akdeniz tabii, İslam Alemi'nin ise fiili ve tarihi lideri olacak potansiyel gücü özünde taşıyan ve Milli Görüş'ü giderek iktidara yaklaştıran bir Türkiye ile Avrupa'nın ekonomik ve siyasi lideri olmaya ve siyonizmin elinden kurtulmaya çalışan ve zaten 1. Dünya Savaşı'nda ortak bir kaderi paylaşan ve aynı cephede birlikte savaşan Almanya'nın birbirine yaklaşması ve siyonizme karşı yeni bir güç dengesi oluşturması ABD'nin ve Siyonizm’in korkulu rüyasıdır. İşte, aslında hem kendi ülkelerinin, ve bölgelerinin ve hatta bütün insanlık aleminin yararına olacak ve başlatılmak istenen İslam-Hıristiyan savaşını önleyip barışa ve dostluğa zemin hazırlayacak bir Türk-Alman yakınlaşmasını engellemek ve bu amaçlı girişimleri dinamitlemek için Siyonist güdümlü dazlaklar Almanya'daki Türk'lerin üzerine maksatlı saldırtılmaktadır. Eğer bu olaylar sadece bir yabancı düşmanlığı ve yeni bir Alman ırkçılığı ise, neden İtalyan, Yunan ve İspanyol'lar değil de devamlı Türkler hedef seçilmektedir? Yok eğer bu dediklerin Hıristiyan olduğu için müsamaha ediliyor denilecek olursa, öyle ise niye Almanya'da bulunan Mısırlı, Suriyeli, Pakistanlı Müslüman’lar değil de ille de Türkler bu cinayetlere kurban edilmektedir?.. Alman Başbakanı Helmut Kohl'un Türkiye'yi ziyaretinin ve yumuşama ve uzlaşma girişimlerinin hemen akabinde, bu cinayetlerin meydana gelmesi ve sadece bir tesadüf zannedilmemelidir. İşsizlik oranı giderek artan, ve çoğu ayyaş ve başıboş dolaşan Alman sokak çocuklarının, Türklerin hem okullarda ve fabrikalara, hem de ticari hayatta başarıları ve alın terleriyle çalışıp kazanmaları karşısında kıskançlık damarlarının kabardığı, kin ve düşmanlık duygularının kamçılandığı da bir gerçektir. Ancak bu vahşet ve cinayetleri, ne Alman hükümeti, ne Alman yetkilileri ne de sağduyulu Alman halkı asla istememekte ve tasvip etmemektedir. Solingen katliamını kınamak için, hemen bütün şehir ve kasabalarda protesto yürüyüşlerine katılan yüz binlerce Alman bunun en açık delilidir. Türkiye ile Almanya'nın arasını bozmak, Almanya'yı "Hitler'in varisleri ve Cermen Faşistleri" olarak tanıtmak isteyen Siyonist merkezler, bu gibi cinayetlerde özellikle 18 yaşın atındaki kiralık katilleri kullanmakta veya bu işi profesyonel ajanlarda yaptırsalar da mahkemeye bu cinayeti üstlenmiş 18 yaşından aşağı gençleri çıkarmaktadırlar. Çünkü Alman ceza kanunlarına göre bu gibi saldırıları gerçekleştiren kişiler 18 yaşından aşağı bulunursa ancak 3 yılla 10 yıl arasında hapis cezası verilebilmektedir. Üstelik daha önceki Mölln cinayetinde olduğu gibi, bu kiralık katilleri mahkemede kurtarmak için Almanya'nın en meşhur hukukçularından ve Alman mason localarından Rolf Bossi gibi avukatları tutarak, bu suçlular serbest bıraktırılmaktadır. Ve ne kadar ilginçtir ki Solingen ile alakalı olarak yakalanan kişi15 yaşında bir çocuktur. Bu durum hem mevcut cezaların caydırılıcığını kaldırmakta hem de yeni cinayetlere cesaret kazandırmaktadır. Solingen cinayetinin hemen arkasından Almanya'nın siyonist sermayeli en büyük gazeteleri "Yine saldıran naziler... Yine hedef Türkler!" manşetleriyle kışkırtıcı bir şekilde olayı vermeleri bizdeki Hürriyetin de "Hitlerin Piçleri" diye gürlemeleri (!) hatta İtalya'nın "La Stampa", İngiltere'nin "The Daily Telegraph", Fransa'nın resmi ajansı AFP'nin hep bir ağızdan, Hürriyetin manşetini kullanarak "Hitlerin Piçleri" başlığıyla 152 bu haberi vermeleri, bütün bunların aynı kazandan beslendiklerini ve aynı kaynaktan yönetildiklerini göstermesi bakımından önemli ve anlamlıdır. İşin diğer ilginç bir yanı da Federal Alman Meclis Başkanı Şüssmut'un da söylediği gibi, Neonazi dazlaklarla PKK dangalaklarının işbirliği halinde çalışmalarıdır... Hem bunda şaşılacak ne vardır?.. PKK'yı kullanan ve kışkırtanlar nasıl Siyonist merkezler ise, Nazi dazlaklarını kiralayan ve kullananlar da aynıdır. Hıristiyanların Müslüman’lara gerçek anlamda dost olmayacaklarını, diğer batılılar gibi Alman'ların de bizden hoşlanmayacaklarını elbette biliyoruz... Ama bütün bunlara rağmen birbirimizin temel insan haklarına saygılı olarak, birlikte barış içinde yaşayabileceğimize de inanıyoruz... Karşılıklı menfaatler ve ortak insani değerler etrafında işbirliği yapmanın yararını savunuyoruz. Ve asıl Türk-Alman halklarının arasını bozmaktan, şeytani amaçlar uğruna fayda uman Siyonist mihraklara dikkatleri çekiyoruz... 153 KİRLİ DERİN DEVLET; SABATAİST CUNTA VE MASON LOCALARIDIR! Menderes Üç Mason Patronu MİT Başkanı Yaptı! Öyle anlaşılıyor ki, görünüşte İslam’a sıcak yaklaşımlı, ama gerçekte İsrail yanlısı yönetimler, MİT Teşkilatını ele geçirmeye, CIA ve MOSSAD’ın güdümüne vermeye özel bir gayret göstermiş, ama milli düşünceli ve haysiyetli askerler buna direnmiştir. Ancak maalesef giderek bu direncin zayıfladığı ve MİT’in sulandırıldığı bir süreç yaşandığı görülmektedir. Adnan Menderes Mason Locası'na üye olan Salih Korur, Tevfik Karasapan ve Göktürk'ü MİT'in başına getirmiştir. Ancak Masonlar üzerinden teşkilatta nüfuz edinme planının, asker tarafından bozulduğu bilinmektedir. Türk gizli servisinin ilk sivil müsteşarı, sanıldığı gibi Sönmez Köksal değil, 1957'de Adnan Menderes tarafından göreve getirilen Ahmet Salih Korur idi. Menderes'in Başbakanlık Müsteşarı ve sağ kolu olan Korur, Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük Locası'nın Üstad-ı Azam'ı olan bir kişiydi. İlki Nisan-Eylül 1957, ikincisi ise Temmuz-Ekim 1959'de olmak üzere iki defa kısa sürelerle MİT'i yöneten Korur, gençliğinde askeri fabrikalarda çalışarak Kurtuluş Savaşı'na katkıda bulunduğu söylenir. Sivil bürokrasinin çeşitli kademelerinde üst düzey görevler yapmış, Demokrat Parti iktidarından sonra Başbakanlık Müsteşarlığı'na atanmış birisidir. Korur'un, Atatürk’ün talimatıyla kapatılınca uykuya giren masonluğun Türkiye'de yeniden dirilişini sağlayan en önemli isim olduğu sır değildir. Adnan Menderes, sağ kolu konumundaki bu kişiyi, hem Milli Emniyet Reisliği'ne, hem gizli servise nüfuz etmek ve orduya karşı elini güçlendirmek için atadığı bir gerçektir. Ne var ki bu planında pek başarılı olduğu söylenemeyecektir. Çünkü teşkilatta büyük bir direnişle yüz yüze gelmiştir. Başbakanlık bünyesinde de küçük bir istihbarat örgütü kurduran Korur, Menderes'in telefonlarını dinlendiğini öğrendiğinde istihbarat yetkililerine "Adnan Beyin telefonlarını neden dinliyorsunuz?" diye sert sorular yöneltmiştir. Korur'un en çok rahatsız olduğu şey Menderes'in gönül maceralarının bilinmesidir. 1905 İstanbul doğumlu korur 2 Şubat 1982'de vefat etmiştir. Hür ve Kabul Edilmiş Masonlar Büyük Locası'na üye bir diğer MİT patronu ise, 1974 yılında ölen Celalettin Tevfik Karasapan Beydir. Karasapan, 1959–1960 yılları arasında sekiz ay süreyle MİT'in başında görev üstlenmiştir. 1899 Medine doğumlu olan Karasapan, Afyon senatörlüğü ve turizm bakanlığı da yapmış bir şahsiyettir. Karasapan'ın kızı Sevinç Karasapan Prof. Dr. Mümtaz Soysal'la evlenmiştir. Tevfik Karasapan'ın oğlu Ahmet Erdinç Karasapan da bir büyükelçidir. Milli İstihbarat Teşkilatı'ndaki askeri kanat, kırk yıl boyunca Celalettin Tevfik Karasapan'ın 27 Mayıs darbesinin hemen ardından Adnan Menderes'le birlikte Kütahya'da gözaltına alınmasını "MİT darbeleri bildiği halde başbakanlara haber vermiyor" tezine karşı kanıt olarak göstermiştir. Hakikaten de 27 Mayıs darbesinden haberi olmayan Karasapan, askerlerin MAH Reisliğine getirdiği bir isim değildir. Aksine tıpkı Salih Korur gibi, Menderes'in teşkilatı kontrol edebilmek için Milli Emniyet'in başına getirdiği bir büyükelçidir. Bu yüzden darbeden sonra askerler tarafından gözaltına alınması doğal bir durum olarak görülmelidir. Eski bir teşkilat yetkilisi, "Ne Salih Korur ne de Karasapan, teşkilata nüfuz etme konusunda başarılı olabildi. Korur çok haris ve ters bir kişiydi. Sertlikle iktidar sağlamaya çalıştı ama bu teşkilatta çok ters tepti, Karasapan daha diplomatikti, ama o da daha teşkilatı bile tanıyamadan 27 Mayıs'la alaşağı edildi” demektedir.59 Yalçın Küçük: 'Derin Devlet, İçimizdeki İsrail' Olan Sabataist Cunta ve Masonlardır!.. Prof. Yalçın Küçük’le, Yeni Harman dergisinin söyleşisinde şu gerçekler vurgulanmıştı: Sabetay Sevi, kendi din mensuplarına, Türk-Müslümanlar ile cinsel ilişkiyi yasaklamıştı. Bakıyorum, el hak, sabetayistlerimiz sadece sabetayistlerimizle cinsel ilişkide bulunuyorlar. Evlenmeleri de böyledir. Tabii sıkıntı çektikleri oluyor, bu sıkıntıyı en çok Mehmet Ali Erbil'de teşhis edebiliyoruz. Sıkıntıda olanlar, ithal malı yenge istimal ediyorlar amma, dışarıda Mehmet Ali'yi kim şaapsın; amma diğer Mehmet 59 Ferhat Ünlü / 22.12.2007 / Sabah 154 Ali, Birand, dış gezilerini iyi kullandı ve oğlu veya kızına bir yabancı partner bulabildi, İsmail Cem İpekçi ise fırsatı kaçırmadı, bakan olmuşken, hem kızını ve hem oğlunu, yabancılarla evlendiriverdi, damadının Kürt Yahudisi ve gelinin Latin Amerikalı bir sabetayist olma ihtimali yüksektir. Bu arada meraklılarına not, "kazaz" bir Yahudi soyadıdır ve tam karşılığı "ipekçi" olmaktadır; sabetayizmi seçenler "ipekçi" oldular ve Yahudiler "kazaz" soyadında kaldılar. Ancak Atina'dan koca ithal eden manken Kazaz'ın, nerde kaldığından emin değilim, önce kaldığı, Kenan Doğulu, Antep kökenli bir ibrani asıllıdır. Yahudi Kazaz Ailesi, Antep'te çoktular. Kıssadan hisse mi; bu medya, sabetayist olmayan hiç kimseye magazin açmaz. Bu ülkede, on sekiz yaşında güzel bir Türk-Müslüman kökenli kız, pahalı fahişe bile yapılmaz. Demek ki fahişeliğin rantı dahi, sabetayistlerdedir. Ben beş taş oynamıyorum, ortaya bir bilim çıkarıyorum. a-Kemal Derviş'in babası, bir yabancı ile evliydi. b-Kemal Derviş'in kız kardeşi Zeynep, bir yabancı ile evlidir. c-Kemal Derviş'in kendisi, bir Amerikalı Yahudi ile evlidir. Bunun dışında "yakın" oldukları ve bunlardan bazılarını, transfer fiyatı olarak, Deniz Baykal saylav yapmıştı, sabetayisttirler. Demek ki Sevi'nin yatak emirleri, Yakubiler dışında, işlemektedir. Demek ki K. Derviş, hem yatakhanesinde ve hem politikasında Yahudiliğin emirlerini icra etmektedir. Son görevi de son gezisi de, ki bu gezide. Bülent Eczacıbaşı ve gizlice Deniz Baykal ile görüştü, dünya yahudi partisi çerçevesindedir. Ben, magazinden de bilim ve politika çıkarıyorum. Her sinsi düzen Tanrı'lara dayanır. "illa" Allah'ını yitirmiş Türkiye, şimdi magazinden tanrıcılıklar yaratıp idare etmeye çalışıyor. Ben de sürekli bu tanrıcıkları ve daha doğrusu putçukları kırıyorum, deşifre ediyorum. Türkiye’deki kast sisteminin, gizli örgüt sabataizmini, tekeliyeti, çirkinliği, beceriksizliği ve ahlak dışılığı gösteriyorum. Yani şifreleri çözerek yıkıyorum. Allah'larından korkmadıkları için benden korkuyorlar. En çok korkanlarda "böyük" gazeteler ve ve "en böyük" gazetecilerdir. Bu putcuklar, bu tanrıcıklar, böyük gazetecilerin hem icatları ve hem yataklarıdırlar, orada tüketiyorlar; bunlar veya onlar, yatak oburudurlar. Bu zavallılar, kendi oyuncaklarına tapınıyorlar ve bu yolla hem halkı sürüleştirmeye çalışıyorlar ve hem de halkın bunlara tapınmalarını istiyorlar. Tatmin olduklarından emin değilim, bu etoburlar, tatmin olmayı bilmiyorlar zorluyorlar ve buna oligarşik diktatorya diyoruz. Bu arada Aydın Doğan-Ertuğrul Özkök çiftine büyük bir teşekkür borcumuz var, ne gazetecilik, eskiden çocuk düşürmeler gizli olurdu, ayıp sayılırdı, eksik olmasınlar, AKP "fahişe devrimi" yapmıştı, fahişeliği tarif olarak ilga etmişti, D-Ö de, "ayıpsızlık devrimi" yaptılar. Doğan-Özkök, bizi, kürtaj meselesinde, sur manchette, bilgilendirdiler. Demek ki çok önemli, yeni kızın hamileliğini öğrendiğimize göre Kaya ile bu kadının hangi gün hangi gece mercimeği fırına verdiklerini de öğrenmiş oluyoruz. Ne yazık, Aydın Doğan-Ertuğrul Özkök, bu hamileliğin hangi pozisyon icabı vücut bulduğunu bize söylemiyorlar, söyleseler daha heyecanlı olurdu ve dahi öğrenmiş olurduk. Ama burada müthiş bir sürpriz var.. Ne Yazıktır ki: Tek müziğimiz, artık türküdür. Tek dilimiz, argo'dur. Tek ücretimiz, asgari ücret'tir. Tek grevimiz kalmadı ve köylerde grev yoktur, artık işçilerimiz "efendimiz" oldular. Tek ahlakımız, ahlaksızlıktır. Tek halimiz, utanmamak'tır. Benim katkıda bulunduğum "sabetayizm" disiplini, artık önemli bir bilim'dir. Sabetayist, “evde judaizmi uygulayan caddede müslüman görünen” olarak tarif edilmektedir. Ancak sabetayistler bazı islami kuralları da uyguluyorlar, bunlardan birisi çok-evliliktir. 155 Sebatay Sevi'nin emirlerinden birisidir, zina ile ilgili "usturuplu" sözü sabetayizmde var, Sevi ve müritleri Yahudiliği reforme ediyorlardı, Sabetayistler'de "usturuplu zina" ve "evlilik dışı çocuk" mubahtır. Hem Sevi ve özellikle yerine geçmek isteyen İzmir'den maruf bir Yahudi ki "Derviş Efendi" adını almıştı, Kemal Derviş'in ve Derviş Ailesi'nin büyük dedesidir. Sabetayistlerimiz, evlilik dışı çocukları, "kendi" çocukları kadar benimsiyorlar, bir "kurum" sayıyorlar ve hiç reklam yapmıyorlar. Bunu, hem endogami'nin sakıncalarını azaltmak ve hem de aşiretten yoksul ve gürbüz genç erkeklerin Türk-müslüman kadınlarla cinsel ilişki kurmalarının önüne geçmek üzere sistematize ediyorlar. “Sabetayizm Yahudiliğin reformist yanıdır” diyorsunuz ama, öte yandan bu tip ahlak dışı davranışları da Sabetayizmle formüle ediyorsunuz. Hem reformist hem de ahlak dışı bir dinsel alan. İkisini aynı kefede nasıl tutacağız? Sabetayizm Yahudiliği reforme etmeye çalışmıştır. Pek çok ritüellerini kaldırmış ve bayramları azaltmıştır. Benim söylediğim şudur; şimdi (Sabataist-Yahudi dönmezi) tekeller ahlaki açıdan çökmüş bir Türkiye'ye muhtaçdırlar. Televizyonlar, diziler, eğlence sanayi, Hürriyet Gazetesi ve diğerleri, ahlaksızlığı yayıyorlar. Televizyonlarda, dizilerde, reklam sektöründe, magazinde, manken tayfasında, çok çok büyük ölçüde, sabetayistler var. Tekelleri altına aldılar. Ünlü, "kimin eli kimin cebinde" darb-ı meseli işte şimdi bu tanrıcıklar için geçerlidir. Bundan bir sonuç çıkıyor; komünizm, kapitalizmin temeli saydığı için, evlilik kurumunu yıkmak istiyordu. Pek yıkamadı, şimdi sabetayizm, Türkiye'de, komünizm'in yapamadığını yapıyor ve evlilik kurumunu yıkıyor. Ayrıca, küçük bir not, tekeliyet düzeni de kapitalizmi kemiriyor ve burada evlilik kurumuna ihtiyaç yoktur. Batı da ve Amerika'da milyonlarla sürdürülen işsizlik, ve bu nedenle de, insanların iş için büyük deplasmanlara razı olması da evlilik kurumunu yıkmaktadır. Bizim Güney'de, Adana dahil, zenginlik Varlık Vergisi'nden sonra başlasa da asıl Kore Boom'u ile yükseldi, pamuk, artık, beyaz altın olmuştu. "Hacı Ağa" tipi işte o zamandan kalmadır, Has'lar, Sapmaz'lar, hatta Sabancı'lar "Hacı Ağa" idiler, görgüsüz zengin demektir. Çocukluğum, Fransız sömürgesinde büyümüş biz Halepli-iskenderun'luların en büyük zevkimiz ve oyunumuz, sabancı'lar, has'lar ve sapmaz'lar ile alay etmekle geçiyordu, görgüleri kıt ve dilleri çok kabaydı, hepsiyle alay ederdik, bir tek Eliyeşil'leri ayırırdık. Bunlar, yazın, bizim, İskenderun'un güzel yaylası Soğuk Oluk'a gelirlerdi, daha doğrusu hafta içlerinde eşlerini gönderir, kendileri Adana'da barlarda sefahat yaparlardı. Kışları da sabancı, has, sapmaz kadınları, Ermeniler'den kalma evlerde, cumbalarda oturup, "kabul" düzenlerdi. Aliye'ye gelince, "Aliya" Ibraniyette ve Israiliyet biliminde çok önemlidir, yükseliş demektir.Hava şirketinin adı da "el-al" olup, "al", Allah ve "el" doğru manasına geliyor, "yükseğe doğru" anlamı var. Aliya veya Aliye'de de yükseğe çıkmak demek olmakla birlikte, İbrani tarihte ayrı bir yere sahiptir. Toplu halde, Filistin'e göç etmeye, Sion bir dağ olmakla, çıkmaya, "aliya" diyoruz. Abdülhamit Dönemi'nde, İttihat-Terakki devrinde aliye'ler çoktu; “Abdülhamit'in Siyonizm ile mücadele ettiği savı bir yalandır”, diyen Yalçın Küçük, şeytanların bile şaşıracağı bu yalanı yutturabilmek için, Sabataist dönmezler ve Siyonist Yahudilerle ilgili binlerce gerçeği kusmak ve rüşveti kelam cinsinden, bunları konuşmak zorunda kalmaktadır. (Evet Sultan Abdülhamit’in, farkı din müntesiplerine ve tabii Yahudilere, temel insan hakları ve İslam’ın kuralları çerçevesinde yaklaştığı, din özgürlüğü konusunda hiçbir ayırım yapmadığı, hatta Darülaceze’yi kurarken bile, Camii yanında Kilise ve Havra’yı unutmadığı tarihi bir hakikattir. Bu bağlamda üç dinde de kutsal sayılan Kudüs’ün ve Filistin topraklarının da ibadet ve ziyaret maksadıyla herkese açık olduğunu vurgulamış ve gereğini yapmıştır. Ancak Filistin’de Batılı emperyalistlerin, Siyonist bir İsrail Devleti kurma gayelerinin farkına vardığı ve bu girişimleri sürekli boşa çıkardığı için, hedef haline getirilip sonunda Siyonist komplolarla tahttan indirildiği konusunda, yerli yabancı yüzlerce tarihçinin ittifakı vardır. Abdülhamit Han Filistin’e, Yahudileri değil, tam aksine Kafkas kökenli cesur Müslümanları yerleştirdiği belgelerle ispatlanmıştır. Yalçın Küçük’ün bu denli açık ve kesin bir gerçeği bilmemesi imkânsızdır. 156 Ama bu tiplerin görevi, artık tarihe karışmış ve stratejik bir değeri kalmamış bilgileri deşifre ederek geçmişte Sultan Abdülhamit, günümüzde ise Erbakan Hoca gibi, siyonizmin saltanatını temelinden çökertecek, bilgi ve becerinin sahiplerini kötülemek ve gözden düşürmek üzere söyledikleri iftiralara geçerlilik ve güvenirlilik kazandırmaktır. Yani, binlerce yalama olmuş doğruları, bir tek yalanlarına kılıf yapılmaktadır. Oysa, Yalçın Küçük’ün üç beş yıldır “Ben başlattım” dediği sabataizm ve Siyonizm gerçeğini Erbakan Hoca elli yıldır konuşmaktadır. A.A.) İsrael Devleti'ni kuran ve çoğunluğu Rusya Yahudisi, Eşkanaz olan, Yahudiler, Hamit zamanındaki bu "aliyeler" ile Filistin'e yerleştiler. Ben-Gurion misaldir, eşkanaz olduğunu biliyoruz. İsrael Devleti'nin kuruluş tarihinde, önemli kavram ve olayları, bizim sabetayistlerimiz isim yaptılar, sabetayistlerimizin toplu halde gömüldükleri Bülbül Deresi'nde, eski mezar taşlarında, kadınlara ait olanlardan en çok "rabia" ve "aliye" olanlara rastlıyoruz. Bu dizinin adının da oradan gelmesi ihtimal dahilindedir. Diziler bir şifre çözücü görevi mi görüyor? Bizim birkaç ay önce tespit ettiğimiz bir noktayı internet siteleri yazdı, Yanık Koza adlı dizinin logosu, Türkiye Sabetaycılığı Hahambaşılığı diye bir sitenin logosuyla aynı olduğu iddia edildi ve önemli internet sitelerinde bu tartışıldı. Burada böyle bir formulasyon takip ediyorlar mı? Tabi, tabi isimlerin hepsi İbraniyet'ten gelmedir. "Sanem", Arabi'de put demektir, hiç kimse çocuğunu "put" deyu çağırmaz, amma, Gulben Ergen'in kocası Mustafa'nın kardeşi Yılmaz Erdoğan'ın kızının da adı Sanem'dir. Bir de Türkiye'den göçüp Erivan'da yaşayan ve Çetin Altan'a asistanlık yapacak kadar yakından tanıyanlar, mektup yayınladılar, internette var, Altan'a sabetayist diyorlar ki, Aydın Doğan'ın hala maaş verdiğine bakacak olursak yüksek ihtimaldir ve torunu da "sanem" adını taşıyor. Türkçe hiç anlamı yok, Arabi "put" anlamı var ve bizde isim olmaktadır. Tekeliyet, bir top yekun ahmaklaşma düzenidir. (AKP bunun son örneğidir. A.A.) Pompei'nin son günleri dahi diyemiyorum. Hepsi sahte'dir. Ak-ist dönemde iktidarlarına ermişlerdir. Bakın, bir Recep Akdağ var, adı bir yerde bakan dahi geçiyor, hiç duydunuz mu? Aman hocam yapmayın Sağlık Bakanı!? Evet, karısı da türbanlı. Ve üstelik soyadında da "ak" var, bir "akkaya" vardı şimdi, karşımıza bir de "akdağ" çıktı. Bakın bu akdağ, "aile haftası" düzenleyince, Türk ailesinin sembolü olarak bizim Hulya'yı seçmişti. Usturuplu zina'yı öven ve üç karı almayı mümkün ve mubah sayan Hülya, karısı çarşaflı ve zinayı suç olmaktan çıkarmak isteyen Akdağ'ın sembolüdür. lş-te burası birinci sınıf Türkiye'dir. Bunlar, ak'lı ve su'lu bir tayfadır. Aksu, Zapsu hep bunlardadır, isim-bilimi ve bunların etimolojisini göstereceğim, hazırlıklarım tam olmakla birlikte zamanını bekliyorum. Şimdi kaya'nın tarihine ve etimolojisine geliyoruz. Ancak isim-bilim ve mezar taşı okuması yapmadan tarih yazılamayacağı görüşümü tekrarlıyorum. Bazı ahmaklar. İsim bilim'i benim icat ettiğimi sanıyorlar. Her ciddi analizde isim bilim vardır; Sabetay Sevi, analizleri, Gershom Scholem olmadan yapılamıyor, üstad Scholem, "Sevi" adı, Sefaradlarda yoktur, Eşkanaz'larda var ve dolayısıyla, sabetayizmin kurucusu ispanyol değil Alman Yahudisidir, demektedir. Mordehay adına Türkiye Yahudileri "Menteş" diyorlar, bunu başka kaynaklardan da biliyoruz. Bunu bilmeyecek miyiz, eğer bilirsek, Halil Menteş'in Yahudi olup olmadığını düşünmeyecek miyiz; korku, cehalete açılan kapıdır. Yakında çıkacak "Gizli Tarih" kitabımda da var, Varlık vergisi'ni uygulayanlar da isimlere bakmışlar, on ismi, "ecnebi" saymışlar, onlar da yemin ile Türk-müslüman olduklarını ispata çalışıyorlar. Demek, isim-bilim benden önce var, ben sadece sistematize ediyorum ve Türk isim-bilimini kuruyorum. Franco'nun, "Essai sur l'histoire des Israelites de PEmpire Ottoman depuis les origines jusqu'a nos jours", 1897 tarihinde yayınlanmış, son derece yararlıdır. Burada, sanıyorum, sinagog kayıtlarına dayanılıyor, 157 Osmanlı sultanları hakkında da bilgiler var. Bunlara bakmadan Osmanlı tarihi yazımının eksik olduğunu söyleyebiliyorum. Çok basit, karza'dan, karzai, kara'dan, karay ve zalma'dan da zalmai veya zalmay çıkıyor; demek ki zalmay halilzad'ın, ikincisinin, haliloğlu demek olduğunu ekliyoruz, bir Afgan Yahudisi olduğu sonucuna yaklaşıyoruz. Eğer yaklaşırsak, Abdullah Gul'ın Zalmay'ın koluna neden bu kadar kolaylıkla girebildiğini daha iyi görüyoruz. Öyleyse, bir, Irak'ta Ebu Garip'te işkencecisi bayan asker England'ın Yahudi asıllı olma ihtimali çok yüksektir, iki, Washington, Irak'a hep Yahudi asıllı memurlar ve komiserler atamıştır. Gardner, Bremmer bunlardan bilinenlerdir. Şimdi Zalmay Halilzad var, ve deşifre ediyorum. Üç, Irak işgalinin mimarları sayılanlar, Türkiye'den madalyalı Bernard Levvis, Birand'ın ve Çandar'ın "yakın dostu" ve istanbul'da Koç'un ev misafiri Wolfowitz, Perle, Zalmay Halilzad, ve diğer "neo-con" tayfası hep Yahudidirler ve Likud Partisi'nin Amerikan kolu sayılıyorlar. Dört, Irak işgalinde yer alan, "Türk asıllı Amerikan" askerleri, Yahudi asıllıdırlar, her zaman kanıtlayabilirim. Altı; Irak'taki katliamlarda Yahudi kinini görüyoruz. Yedi, daraltarak söylüyorum ve sadece Hiram Abas'ı anıyorum, yetmişli yıllarındaki solcu katliamlarında israel kini çok belirgindir. Tarihinde ilk kez Türk aydını ve solu Arap yanlısı olmuştu ve kin duydular. "Hiram", Yahudiler'in taşıdığı isimler arasındadır. Diğerlerini zamana ayırıyorum. Sekiz, 12 Eylül Darbesi'nde en çok İsrael parmağı vardır. Belki de büyük Israel anlamındaki büyük orta doğu projesinin temellerini atmışlardır. Hocam bir noktaya mı varmaya çalışıyorsunuz? Okuyucularımızdan gelen maillerde de merak edilen ibranilerin kendi içlerinde nasıl ayrıldıkları konusu... Az önce Sabetay Sevi'nin isminin Aşkenazlarda kullanıldığını ifade eden bir kaynaktan söz ettiniz, aynı şekilde Zalmai isminin de. Aşkenazlarla Sefaradların ilişkisini ve Sabetayistlerin burada konuşlanmasını bize biraz açar mısınız? Ben habire yazıyorum ve konuşuyorum, sen hep soruyorsun, güzel de, "kenan" adının "erez Israel" demek olduğunu ihmal mi ettim, Batı dillerinde "canaan" yazılıyor, iki "a", "aa", tek a'dır, ama uzun söylenmesi gerekiyor; talat'ı da "talaat" yazarlar, biz genel olarak, tek a'ları e'ye çeviriyoruz. Aslı "buland" olmakla, ki "ram" veya "yüce" anlamına geliyor, biz "bülend" yapıyoruz. Judaizm'de, bizim toprakların bir bölümüne de "kenan" diyorlar. (Kenan İsrail’in bulunduğu Filistin diyarıdır. A.A.) Ben beş taş oynamıyorum. Gittim iki roman üzerine Türkiye' nin çok çeşitli yerlerinde konferans verdim. Brigitte Peskine'nin iki romanı yayınlandı. Çeviride bazı bozukluklar ve gizlemeler var, ama, özellikle yeni bilgi edinmekten korkanlara kuvvetle tavsiye ediyorum. Farhi'nin Genç Türk'ü de okunabilir, Türkiye Yahudisi bu ikincisinin benim çalışmalarımdan çok yararlanmış olduğu izlenimini edindim. Rifat Bali de okumalıdır ve şimdiye kadar yazdıklarını savunmalıdır. Bu romanlarda, Türkiye'deki alyansist-siyonist ve sefarad-eşkanaz çatışmasını, bunun boyutunu çok iyi görüyoruz.. Sabetayizmde isim, bir paralo'dur Kapıları, paralo-isimleri ile çalıyorlar. İsim uygunsa açıyorlar. Üstad-ı Azam Ak'ı ayırmış ve apostrof koymuş ve ondan sonra Türkçe'ye aykırı olarak "in" ekliyor, "Ak'in" oluyor. Bu "Ak" niye bu kadar önemli, neden bu kızın adı Esra Akkaya, "Ak-el" var, anlıyorum, "Tanrı'nın Ak'ı" demektir, ama, neden Büyük Kulübün başkanının adı Duran Akbulut? Aşk, Devrim ve Bilim Ayrıntıdadır Sanıyorum, Milliyet'te ve Masonların yeni üstad-ı azam Asım Hoca, bir profesör ki adını böylece duyduk. Tard ettiği Üstad-ı Azam Kaya Paşakay ile birlikteler, gazeteler, adını "Asım Akın" olarak yazdılar. Ama yeni üstad-ı azam adını "Asım Ak'in" olarak yazıyormuş, öğrenmiş olduk. Demek ki ak-istlerden gayri bir de mason başı ak'ı ayırıyor... Türkçe de apostrof yoktur. Ayrıca Türkçe'de ses uyumu var, ak'tan sonra "i" değil "ı" geliyor. Türkçe'de "al-kin" yoktur, "alkın" var, Erdoğan Alkin ve ahfadını, analiz etmiştim, İbrani'de "halkin" var, demek h'yi yutmuşuz ki yutuyoruz. Hemrah değil, Emrah veya Mehmet değil Memet diyoruz. Görüyorsunuz, isim-bilimi ve sabetayizmi reddetmek, artık 158 Türkiye'yi bilmeyi reddetmektir. Demek ki "alkın" değil "alkin" olursa, baba ve iki oğul profesör oluyorlar ve bütün televizyonlarda sütun başı çıkıyorlar.. Wolfowitz Polonya Yahudi'si ve Aşkenaz mı? Tabi, tabii "Oviç" Slav dillerde "Oğlu" demektir. Bu arada Turan Yavuz'un yeni yayınlanan "Çuvallayan ittifak" kitabını da önemli buluyorum. Yavuz da, Zalmay'ın bu çete içinde olduğunu teyit ediyor. Bir de Wolfoviç için, Türkiye ile ilgili tartışmalarda "Kuroğlu" dendiğini de kaydediyor, Amerikan tarafı adını böyle Türkçeye çevirerek şifre yapıyormuş ki çeviri yerindedir. Turan Yavuz, meşhur çuval operasyonunu da Wolfovvitz'in tertiplediğini kaydediyor ki, doğruysa, Yahudi ve israel kini'dir. Çok kesin söyleyemeyiz, ama Kuzey Afrika'dan gelen gizli Yahudilerde "duran" adını görüyoruz, bunlar, Doğu Akdeniz sahillerine yerleştiler. Karadeniz'in öbür yakasına gelenler ve göç edenler de Karadeniz bölgemize yerleştiler. Rize'de çok yahudi buluyoruz. Nedir bu Kaya? Kırım'da bir semt vardır. O semtin adı Sıla-ı Cıfıt'dır ve çoğu buradan geliyor. Yüzlerinde tatariş ifade hala var ve Kırım'a ve bu yere bağlılıkları var. Arman Kırım da, Kırım'dan gelmiş olabilir... Bildiğimiz çıfıt anlamında mı? Evet, "çıfıt"; ancak izin verin bu sözcük üzerinde durmak için zamanımız yok, cıv-ıd, civ-it olarak düşünün lütfen ve Fransızca juif, İngilizce jew, ki "cıv" diyebiliyoruz, demek yakınlar. Küçümseme yok, "çıfıt çarşısı", Yahudi Pazarı anlamındadır. Kırım'da sıla-ı cıfıt'ta yaşıyorlardı, Çıfıt Kalesi veya Çıfıt Kayası anlamındadır. "Kale" soyadını da taşıyorlar, fakat daha çok kaya'yı seviyorlar. Doğrudan doğruya sela veya sıla var; sela'yı selah yapmakta hiçbir sakınca bulmuyorum. Selah Birsel ve Korutürk'ün büyükelçi oğlu buradadır ki Selah Cimcoz'u karakaşi olarak biliyoruz. "Sıla" son modadır. Kızları da "zehra" idi ki, tamıtamamına İbrani "zohar" karşılığıdır; zehra veya zohar, Kabala'mn en temel kitabının, sefer ha-zohar, adı oluyor. Sistem tamamdır. İşte böyle, magazin mi, bir skandal-dan diğerine koşuyoruz, .gazeteler her gün birini icat etmek zorundalar, artık başka yolla halkı uyutamayacaklarım anladılar, artık buna skandal manage-ment diyoruz. Eskiden bir söz vardı, "ne atom bombası ne londra konferansı", artık yeter ki birbirini sapsınlar ve yeter ki öpüşsünler ve yeter ki yapsınlar, D-Ö ise bir fotoğrafçı konumunda.. (D:Aydın Doğan…. Ö: Ertuğrul Özkök) Masonluk ve Sabataizm! Evet, Büyük Klüb'e Duran Akbulut yeniden seçildi ve Yağız Dağlı, kaybetti. Buna da geleceğiz. Şimdi teoremleri sıralıyorum. Bir: Her Büyük Klüp üyesi mason değildir, belki eşantiyon misli mason olmayanlar da var. Ancak, Büyük Klüp, Cercle d'Orient, içlerine kadınları da üye olarak aldıkları, masonizmin açık örgütü gibidir. İki: Her mason, sabetayist değildir. Ancak masonizmin yönetcileri sabetayisttirler. Masonizm, sabetayizmin cephe örgütü sayılabilir. Bu teoreme göre hem Kaya Paşakay'ın ve hem de Asım Ak'in Hoca'nın sabetayist olduklarını düşünebiliyoruz. Ama şimdilik kesin değildir. Üç: Ak'ı ayrı yazmaya ak-istlerden sonra bir de mason başına çok önem verdiğini anlıyoruz. Masonluk Türkiye'de Yahudiliğin ve Sabetayizmin cephe örgütüdür. Büyük Kulüp ise masonluğun açık yüzüdür. Bunların üçünü birbirinden ayırt etmek gülünçtür. Masonların hepsi İbrani asıllıdır, diyemeyiz, birkaç tane Elen vardır, birkaç tane Ermeni asıllı vardır, birkaç tane Türk-Müslüman vardır. “Ama masonlukla sabetayizm çok büyük ölçüde aynıdır”, demekte mümkündür. Tabi sabetayizmin dışında varolan Yahudilerimiz de, hem masonik örgütte ve hem de Büyük Klüp'te vardır ve güçlüdür. Masonlukta Türk, Ermeni, Elen var dediniz. Bunların masonluğun altında bulunmasına karşın yükselme ya da yönetime gelme imkanları var mı? 159 Bakın daha önceki üstad-ı azam Akev'di. İbrani asıllıdır. Masonların ilk üstad-ı azamı Talât Paşa ibrani asıllıdır, bunda artık bir kuşkumuz kalmamıştır. Bu Ak'in de çok büyük bir ihtimalle Ibrani asıllı olduğunu düşünüyoruz.ihraç edilen Kaya Paşakay'ın şimdiki eşinin adının "Rabia" olduğunu okuduk.. Paşakay da böyle çıkıyor. Demek ki Mason örgütünü yönetenler, Süleyman Demirel'e, mason olmasına rağmen Müslüman tabanı yatıştırmak üzere “mason değil" kağıdını veren Necdet Egeran dahil, İbrani asıllıdır. Sabetayizm masonizmin, masonizm de Büyük Klüp'ün yönetimini başkasına vermeye yanaşmamaktadır. Yağız Dağlı kazansaydı, bu teorem yine bozulmayacaktır. Şimdi şeytani kuralı açıklıyorum: Eğer, Elif, evinize temizliğe gelen bir kadınsa, Türk-Müslümandır. Ama New York'ta yükselmiş bir kadınsa, hele bir ayağı Amerika'da bir ayağı Bilgi Üniversitesi'nde bulunan bir Elif ise, çok büyük bir ihtimalle ibrani asıllıdır. Aynı şekilde köydeki dokuzuncu oğlan "duran" ise, Türk-Müslümandır. Amma, Filiz Akın mahdumu İlker Inanoğlu'ndan ayrılma ve Moris Kohen ile evlilik yolunda bir Duran ise, büyük ihtimalle ibrani kökenlidir... Gelelim Duran Akbulut’a... Zaten. “Simon bin Duran” adını her yerde kullanıyorlar. Duran Beyefendi'nin Karadeniz'in öbür kıyısından gelmiş olması ihtimali yüksektir. İstanbul doğumlu, ailesinin Karadeniz'den geldiğini tahmin ediyorum. Bu Guzi'nin bundan önceki yattığı insan Filiz Akın'ın oğlu idi. Filiz Akın'ın ne olduğunu bilemeyiz. Uzun müddet Paris'te idi ve Lübnanlı görünen bir ibraniyle yaşadı. Sanıyorum istihbaratçı idi, Mossad'tan olabilir. Aynı zamanda Emel Sayın da bir Yahudi ile görünürde evlilik yapmıştı, Mossad'tan olduğundan kuşku duymuyorum. Adı, David Youhannes, idi... Aydın Doğan ve Masonluk! Aaa işte size bir sürpriz; Aydın Doğan! Ne yazıyor? Tüccar ve adrese bakın, Sirkeci. Demek üye olduğunda Sirkeci'de taksitle Koç'un beyazlarını satıyormuş ve şimdi dolar milyarderi oluvermiş, demek hakikaten birinci sınıfız. Daha neler var, kimler yok burada, Coşkun Kırca... Bedrettin Dalan-Mühendis. Adres neyi vermiş? İstanbul Belediye Sarayı! Demek ki Belediye Reisi olduğu zaman olmuş. Usul budur. Burada hiç yarbay veya albay üye göremezsiniz, ya korgeneral ya da orgeneraldir. Bedrettin Bey'i, belediye başkanı olunca kabul etmişler, iktidarda olanları alıyorlar. Burada bir nevi kumar oynanıyor ve bize gelen bilgilere göre iktidarda olan üyelerin kumarda kazanmaları esasdır.. İşte, Berat Akgerman... Evet bütün soyu masonluğa üyedir. "Berat", Sabetay Sevi'nin son olarak yaşadığı ve öldüğü kentin adıdır. Sabetayistlerimiz kutsal sayıyor ve bu nedenle "berat" adını alıyorlar. Bir talihsizlik, Tayyip Erdoğan'ın damadının adı da berat'tır. Kitaplarımda var. Bunu sadece bir tesadüf sayıyorum, her halde "beraat" olacaktı ve nüfus memuru yanlış yazmıştır, diyoruz.. Bir de Bülent Öztürkmen.. DPTden... Hayır, esas Mit'tendi.. Ama DPTdeydi. Ayrıca, Sinyor Can Bartu, Bülent Ulusu, bir zamanlar Birinci Ordu Komutanı Kemal Atalay.. Efendim bakın şimdi göstermeyeceğim bu Büyük Kulüp'te kimler yok ki.. Burada benim dikkatimi çeken iki kişi var. Bir, Serbülent Bingöl bir de Şahap Kocatopçu bunlar da doğuştan Bakan'dırlar, ikisi de, her askeri darbeden sonra bakan olurlar, siz neye Bakan olduklarını bilemezsiniz! Ama böyle benim ki gibi bir defteriniz olursa elinizde, bakarsınız, buradan çıkarlar. Görürsünüz. Sabetayistlermiz hem "varız" diyorlar ve hem de kendilerini saklamak ihtiyacı duyuyorlar. Sık sık kamuflaja başvuruyorlar. Önce şu, "beyaz Türk-zenci Türk" ayrımı bir sabetayist icadıdır. Bana bunu Nazlı Ilıcak'ın çıkarttığını söylemişlerdi, çıkartmasa bile yaymıştır, kamuflaj malzemesidir. A-Nazlı'nın ailesi İbrada'lı olup, ibrada adı üzerinde İbrani yatağıdır. Kızı "Aslı" oğlu Mehmet Ali'dir, kendi evliliklerini bilemiyorum, çocuklarını ibrani 160 asıllılarla evlendirmişti. Bu, ak-istlerde Yahudi hegemonyasını gizleme amacına matufdur, İslam’ın judaize olduğunu (yani İslami Yahudileştirme çabalarının bulunduğunu) da saklamaya çalışıyorlar. Hayim Naum'u bilir misiniz; biz alyansist hahambaşı olarak tanıyoruz. Anadolu'da bir devlet olmasını istiyordu, oğlu Bernar Naum, Vehbi Koç'un ortağı ve torun Jak Naum, önce Koç Holding'in ve şimdi Aydın Doğan'ın memurudur. Hahambaşı Hayim, bir incelemesinde, Yahudiler'in hep deniz kenarına ve su yollarına yerleştiklerini yazıyordu ki pek doğrudur. Kayseri bir istisnadır, Kayseri'de her zaman çok Yahudi yaşadı. (Bu Hayim Nahum Lozan’da İsmet İnönü’nün akıl Hocasıdır. A.A.) Ne önemi var, demeyiniz, lütfen. Bazen Türkiye'de yüksek görev sandalyesine oturanlar, başka yere değil, ya "Kayseri'ye liman yapmak" ya da, "Kayseri'ye deniz getirmek" vaadinde bulunuyorlar. Her halde bunun içindir, Yahudi tarihindeki bu eksikliği gidermek isteyebiliyorlar. Güven vermek istiyorlar. (Abdullah Gül kimlerdendir. A.A.) Prof. Dr. Yalçın Küçük: Kirli Derin Devlet, Sabataistlerdir! Şu; "derin devlet" sözü de bir sabetayist uydurmadır. Bana Cengiz Çandar'ın çıkardığını söylediler ki, Çandar, yavaş yavaş sabetayizmini de açıklıyor. Ülkede bir derin devlet varsa, bunlar sabetayistlerdir ve ben bunu açığa çıkarıyorum. MİT Kimlerin Güdümündedir? Fazla geriye gitmek istemiyorum, a- başında Behçet Türkmen vardı, ve İbrani asıllıdır, b- Ziya Selışık vardı, İbrani asıllıdır. c-Nurettin Ersin vardı, ibrani asıllıdır. d-Daha düne kadar Şenkal Atasagun vardı, İbrani asıllıdır. Mit'ten söz ediyorum, mit'in dışında bir derin devlet düşünememiz yanlıştır. Biz "şenkal" adını düşünmekten bile aciziz, bizde emir kipinde isim çok azdır ve "kal", ise, "kahal" olarak da yazılmakla birlikte, biz, İtalyan Yahudileri'nde aldık, "kal" diyorlar, sinegog veya cemeat demektir. "Er-kal" da öyledir; bir baba, doğan çocuğunun er kalmasını neden ister, saçmadır. Öyleyse, derin devlet yoktur ve eğer varsa içimizdeki Israel'dir (ve Sabataist Cuntadır A.A.). Ben, Israel, Türkiye'de, Israel'den daha güçlüdür derken, bu anlaşılmalıdır. Bakın, mgk'nu "demokratize ettik" ve başına bir Alpogan getirdik. O da ilk iş olarak israel'e gitti. Derin devlet, varsa, budur ve bu söz Türk Yahudileri ile Kürt Yahudileri'nin ortak dilidir. Neredeler mi, Aydın Doğan, onlara, "yurt" olarak, Radikal Gazetesi'ni açmıştır!?. Derin devlet şimdi habire Ermeni Konferansı ve Kürt Konferansı tertip ediyor ve habire bana küfrediyorlardı. Bir Ayşe Hur vardı, Aydın Doğan benim peşime takmıştı, kimdir, bilmiyordum, Kürt Konferansı'nda çıkmaz mı; sevindim. Derin devlet varsa, artık ajanlarını tanıyoruz. (Bunlar Sabataist Yahudi Dönmezleridir) Ajan, memur anlamındadır. Öyle kullanıyorum. Faruk Bildirici ciddi bir gazeteci, gerçi bazı monografi denemeleri yaptı, biyografiler yazdı, ciddiyetten uzaktı ve ciddi bir gazeteciye yakışmıyordu. Çiller'le ilgili yazdı, Mesut Yılmaz’la ilgili yazdı, Mesut Bey"in babaannesini Kırım'dan getirdi, ama, İbrani olduğunu söyleyemedi, bildiğinden eminim, çünkü bunu herkes biliyordu. Van Savcısı için de Van'a gitti ve hemen "tarikatlarla ilgisi yok" raporunu (verdi, oysa), Kırşehir’e gitmesi gerekiyordu. Gitseydi, Savcının soyadı galiba Sarıkaya'dır, Işık Evleri'nin müdavimi olduğunu bulurdu. Van Adliyesi'nde Fethullah Gülen izleyicileri çoktur. Siz de kaydettiniz, her halde üç veya dört ay önce, Fethullah Gülen'in Yaşar Paşa'nın terfiini önlemek istediğini deşifre etmiştim. Bildirici, bunu, bildiremedi. Genelkurmay Deklarasyonu bunu teyid etti. Peki Gülen neden Büyükanıt'a karşı çıkıyor? Musul'a dış işlerinden, bir diplomat gitti, Oğuz Bey olmalı, Barzani'ye "kabul ediyoruz" dedi, 161 bunu Irak'tan ayrılacak Kürdo-Judaik Devlet'in kabulü olarak anlıyoruz. Tepki çıkınca, "anayasa'yı kabul ediyoruz" dediklerini ileri sürdüler ki inandırıcı sayamayız. Dış işleri anayasa'yı kabul ettiğini açıklamıştı; ak-istler ve ne yazık ki Hilmi Paşa Hazretleri, Washington projelerine uygun bir biçimde, Musul'da Kürdo-Judaik Devleti kabul ediyorlar. Yaşar Paşa'nın ise kabul etmediğini düşünüp saldırıyorlar. (A.A.). Peki Hocam bütün bunları birleştirirsek BOP dediğimiz aynı zamanda sizin tabirinizle kullanıyorum. Büyük İsrail Projesi midir? İsrael'i yaşatma projesidir. (Büyük İsrail’i kurma hedefi oluyor. A.A.) Türkiye küçük parçalara ayrılmadıkça bu projenin gerçekleşmesi ve yaşaması imkânsız görünüyor. Bu konferansları düzenleyenlerin çoğunu Tip'ten biliyorum, arkadaşlarım idiler. Bunlar, bizim, Türkiye İşçi Partisi'nin, Türkiye'yi parçalayacağını sanarak bize geldiler, Aybar ve Boran, yenilemek istediler. Bizi tahrip etmeye kalktılar ve şimdi başka yollar arıyorlar. Ama yine de Yaşar Paşa'dan memnun görünüyorsunuz, desteklediğiniz kabul ediliyor. Bu hükümetin bir Irak politikası olmadığını söylemişti ki, doğrudur. Ayrıca, benim, "Musul alınmazsa Diyarbekir gider" teoremimi de anladığı izlenimi ediniyorum. Ama benimki sadece bir izlenimdir ve bütüne bakıyorum. Henüz zamana ihtiyacımız var. Bütünde ne görünüyor? Hilmi Paşa Hazretleri'nin "orduyu savunursak borsa düşer" kelamı var. Paşam, düşerse ne olur; demek zorundayız. Hilmi Paşa'ya haber veriyorum, bu kirli paralar gidince, borsa düşecektir ve biz yükseliriz!. Genelkurmay başkanları, petrol ofisi ile ilgilenirler, Aydın Doğan'a devrettiler ve Doğan da şimdi, muhtemelen Yahudi, yabancılara devrediyor. Limanlarla ilgilenmek durumundadır, iç hizmet yasasında ulusal güvenlik ve savunma var, limanları özel ellerde olursa, rıhtımları Yahudiler'e verilirse, savunma ve güvenlik ne olur? Kemal Paşa nerede kaldı, "limanlar işgal edilmiştir" sözünü, Nutuk'tan ne zaman çıkaracağız?60 Mustafa Kemal Sabataistleri Umutlandırıp Avutarak Cumhuriyeti Kurmuştur! Yalçın Küçük Anlatıyor: Ben, zindandaydım. Şu teşhisi yaptım; Amerika, Sabataist İsmail Cem’i cumhurbaşkanı yapmak istiyor ve kendi kendime “Yalçın” dedim, “senin bunu önlemen lazım”. Bir kısmı kesinleşmiş, yüz yıl kadar hapsim isteniyordu, durmadım, İsmail Cem İpekçi’nin İbrani asıllı olduğunu çıkarırsam, önleyebileceğimi düşündüm. Böyle başladı... Ben Yahudi dönmesi demiyorum. Ayrıca “dönme” sözcüğü biraz ağır olduğu için “sabetayist” sözüne ağırlık verdim. Sabetayistlerimizi de özgürleştiriyorum. Ancak her yere, hiçbir kabiliyetleri olmadığı halde, sadece sabetayistlerin gelmesine isyan ediyorum. Sokaktan kız topluyorlar, “artiz” yapıyorlar. Sonra bir de reklam yıldızı yapıyorlar. Hiç birisi (bu etiket ve şöhreti) hak etmiyor. Ermeni Tehciri veya 6/7 Eylül türü kıyamlarda, Türklerin seyirci olduklarını ve bunun aslında bir “Yahudi-Hıristiyan Savaşı” olduğunu gösterebiliyorum. Yeni gördüm, artık dış değerlendirmelerde yerini alıyor, “some Turkish historians” yollu başlıyorlar. Belki bu da bir sağ-sol yer değiştirmesidir. Bunu ülkücülerin, Bahçeli veya Perinçek taraftarlarının yapmasını temenni ederdim. Yapmadılar ve bana düştü. Bugün eğlence sanayiine, televizyon sanayiine, reklam sanayiine İbrani olmayan giremez; bunu açıkça söylüyorum. Eğer Tarkan’dan şarkıcı olursa, benden de Marilyn Monroe olur. Soy adı “Tevet” olup, İbrani’da bir ay ve Tanrı adıdır. Müslüman Araplara karşı savaşta kullanılan bir tankın adı da, Tevet’tir. Amcası Tevetoğlu, Amerika ve Suudi Arabistan için çok çalışmıştır. Bir çözülüş döneminden geçiyoruz. Bu çözülüş döneminde bir takım tarifler de altüst oluyor. Bu zamana kadar sol olan sol olmaktan ve sağ olan da sağ olmaktan çıkıyorlar. Belki de şu anda “eski” sağ, sağ 60 16.11.2007 / http://www.yalcınkucuk.net / Yeni Harman 162 değil ve “eski” sol, sol değil. Şimdi ben, “Türkiye büyümezse, küçülür” diyorum ve Musul’da, yıllardır Ankara’nın yardımıyla kurulan KürdoJüdaik Devlet’in eninde sonunda Türkiye’yi küçülteceğini ekliyorum. Sol, bunlara sessiz kalamaz ve ben sessiz kalmıyorum. Sizin sorduğunuz soruya göre, bundan daha millice ne olabilir? Ve buradaki mücadele de, tam bir milli mücadeledir. Orhan Pamuk, devletin husumetini çekerse Nobel alabileceğine inandı ve bunun için “Kürtleri kestik, Ermenileri şişe dizdik” dedi. Dava açtırmak içindi ve sonra dava açıldı. Sonra hem hükümet korktu ve hem de Pamuk korktu, düşürdüler. İnternetteki Yaşar Paşa'yla ilgili o iki sayfalık inceleme için de “senin öğrencilerin yazmış” dediler. Ben de baktım, ülkücüler ve biraz da Fethullah Gülen tandanslı kimseler olabilir, bilenler öyle düşündüler. Ama araştırma teknikleri ve benim geliştirdiğim bilimden, disiplinden yararlanma açısından çok iyi bir çalışma olduğunu kabul ediyorum. Ama kendilerini tanımıyorum. “İsrail’e hizmet edenler aramızda” Bu sebatayistlerin 1967’ye kadar sadakati bizeydi, bu topraklaraydı. 1967’de, İsrail, Arapları hezimete uğratınca anladılar ki, İsrail yaşayacak. Bugün İsrail’i Türkiye’den fazla düşünenler, İsrail’e hizmet edenler aramızdadır. Bir de şunu söylüyorum, Sabataist Yahudiler bütün köşe başlarını tutmuşlar. Bugün eğlence sanayiine, televizyon sanayiine, reklâm sanayiine İbrani olmayan giremez; bunu açıkça söylüyorum. “MHP’nin toprağı kayıyor” MHP’yi şu anda hiç millici bulmadığını söyleyen Yalçın Küçük, “Hiçbir iş yapmıyorlar; sabahakşam Ermeni kötüdür, Kürt kötüdür, diyorlar. Ne olacak; Kürtlerimizin hepsini kazısak işlerimiz düzelecek mi? Yirmi yedi yıl yatmış bir kimseyi beş yıl daha mezara koyarsak, daha mı müreffeh olacağız; MHP budur” derken, “Perinçek’in yıldızının, MHP’nin ise toprağının kaymakta olduğunu” belirtiyor. Sabetayizme gelince, kim Vedii Bilget Paşadan daha millici ve solcu olabilir, kim Atilla İlhan’dan daha solcu olabilir; sabetayistler olmasaydı, bu cumhuriyeti kuramazdık. Ben bir bilim yapıyorum. İçlerinden, çocukluğumdan beri övündüğüm, kuvay-i milliye’de “çete reisi” olan, ki ben de çocukluğumda hep “çete reisi” olmak isterdim, dedem çıkıyor ve yazıyorum. (Yani Ben de Sabataistim demeye getiriyor. A.A.) Bir açıklayıcı sistem kurduk. Sabataistlerin bir kısmının ülkeye sadakatinin kalmadığını ve hep İsrail’in iyiliğini düşünüp onlar için çalıştığını bulup yazdık ve bir de bir gizli örgüt olup, subaşlarını tuttuklarını çıkardık. Bu artık halkımızın bilimidir. Yaşar Paşaya gelince, elbette bizim Paşamızdır. Sabetaycılık meselesini Türkiye’nin gündemine sokan kişi siz oldunuz. Hala da sizin açtığınız yoldan ilerleyip listeler tutanlar var. Bu muydu bu tartışmayı açma amacınız, ne yararı var insanların nereden geldiğini bilmenin? Bir çok yararı var. Türk aydını için “imkânsız yoktur”, buna inanıyorum. Bir devrimcinin, sizin deyiminizle bir millicinin, “elimden bu kadar geliyor, ben zindandayım, hiçbir çarem yok, hiçbir şey yapamam” düşüncesinde olmadığına inanıyorum. Ben, zindandayken. Şu teşhisi yaptım; Amerika, İsmail Cem’i cumhurbaşkanı yapmak istiyor ve kendi kendime “Yalçın” dedim, “senin bunu önlemen lazım”. Bir kısmı kesinleşmiş, yüz yıl kadar hapsim isteniyordu, durmadım, İsmail Cem İpekçi’nin İbrani asıllı olduğunu çıkarırsam, önleyebileceğimi düşündüm. Böyle başladı... Amacınız yalnızca bu muydu yani? Başlangıçta amacım sadece buydu. Ama sonradan bir bilim haline geldi. Çok da memnunum, şimdi her yerde bu çıkıyor. Ben, bu yolla Türklüğü ibra ediyorum. (Yani temize çıkarıyorum) Ermeni Tehciri veya 6/7 Eylül türü kıyamlarda, Türklerin seyirci olduklarını ve bunun aslında bir “Yahudi-Hıristiyan Savaşı” olduğunu gösterebiliyorum. Bunlar, artık dış değerlendirmelerde yerini alıyor, “some Turkish historians” yollu 163 başlıyorlar. İnsanların ana babasını seçemeyeceği gerçeğinden yola çıkarsak, nasıl ki Kürt vatandaşlarımızla ilgili ayrımcılık yapılmaması gerektiğini aklı başında her aydın söylüyor, neden “Yahudi dönmesi” dediğiniz vatandaşlarımız konusunda aynı hoşgörü yok ülkemizde? Ben Yahudi dönmesi demiyorum. Ayrıca “dönme” sözcüğü biraz ağır olduğu için “sabetayist” sözüne ağırlık veriyorum. Sabetayistlerimizi de özgürleştiriyorum. Ancak her yere, hiçbir kabiliyetleri olmadığı halde, sadece sabetayistlerin gelmesine isyan ediyorum. Sokaktan kız topluyorlar, “artiz” yapıyorlar. Sonra bir de reklâm yıldızı yapıyorlar. Hiç birisi hak etmiyor. Haksızlıkların hepsine karşı savaş, bizim görevimiz oluyor. Bir de şöyle bakabilirsiniz, Zapsu’ların eşleri varlar. Musa Anter, Zapsu’ların akrabası idi ve ben Yahudi kökenli olduğunu yazmıştım. “Anter” soyadını dünyanın her tarafında Yahudiler taşıyorlar ve Musa Anter benim dostum idi. Şimdi orada adı geçenleri alın, kitaplarımı alın ve çalışın, judaizm ile karşılaşabilirsiniz. Demek ki çalışmalarım yarar sağlıyor. İslam judaize olmuştur. Ak-istler arasında önemli ölçüde İbrani asıllı Sabataistler bulunuyor. İnsanların gözlerinin açılması, kötülemek demek değildir. İlk önce en sevdiğim eniştelerimi deşifre ettim. Şimdi daha yukarılara geliyorum. Hep sevgiyle yapıyorum. Ancak açıklamak ve devamlı aydınlatmak benim işimdir. Sebatayist dediğinizde, bir kısım vatandaşlarımızı huzursuz etmiş olmuyor musunuz? (Veya asimile olup, Müslüman-Türk bilinen kesimlere, aslını hatırlatıp Siyonist amaçlara mı yönlendiriyorsunuz? A.A.) Hayır, o da aşıldı. Bir kısmı da memnun. Adını vermeyeceğim, Türkiye’nin en zengin ilk 5-10 kişisi arasında olan birisine, samimi olduğu öbür zengin arkadaşı, “Yalçın Hoca senin ailenin sebatayist olduğunu söylüyor, ne diyorsunuz” demiş ve “sayesinde kökümüzü öğrendik” cevabını almıştır. (Elbette memnun olacaklardır. Çünkü Yalçın Küçük, sabataizm ve siyonizmle ilgili bazı gerçekleri; müslüman görünen Yahudi dönmezleri veya Siyonist kesimleri deşifre edip müslüman Türk milletini düşünmeye ve dirilmeye sevk etmek için değil: “Yahudi ve Masonlar, asla yenilmez ve baş edilmez bir gizli diktatörlük sahibidir, bunlara teslim ve tabii olmaktan başka çare yok gibidir” kanaatini yerleştirmek ve “Acaba şu da mı, bu da mı sabataisttir? diye şüphe tohumları ekip biribirine düşürmek” niyetiyle yazıp konuşmaktadır. Oysa bu Siyonist ve sabataist Yahudiler öyle zeki ve becerikli olduklarından değil, çok aşağı ve bayağı derecede şeytan zihniyetli ve hıyanet tiyniyetli oldukları için, başkalarını kolayca kandırmakta ve kullanmaktadır. Yoksa, örneğin son beş bin yılda, Türkler ve hele İslam’la tanıştıktan sonra, en az on tane, hem de asırlar boyu devam eden cihan devletleri ve medeniyetleri kurabildikleri halde, Yahudiler sadece şu İsrail denen terör üssünü oluşturabilmiştir, onun da temelleri sarsılmaktadır. A.A.) (Müslüman Türkler olarak A.A.) Savaşlarda vururuz, kırarız, ama biz bu topraklarda yaşayanları çıkarmayız, içeri alırız. (Evet, dış kışkırtmalarla) Ermenilerde savaş için bir tedbir vardı, ama sonrası Türklük geleneklerinde yoktur, tarihinde yoktur. (Ermeni meselesi sabataist ittihatçılarla Ermeniler arasındaki Osmanlıyı soyma ve saraya hakim olma hesaplaşmasıdır. A.A.) Kurtuluş Savaşında bize küçük bir taş bile atmamış Elenleri, bir buçuk milyon, ihraç etmek bizim üslubumuzda yoktur. 6/7 Eylül, bize uymamaktadır. Biz Türkler, bütün bu acımasızlıkların sadece figüranı yapıldık. Bir sonuç çıkıyor, “ey Türk milleti, masumsun!” Annem yaşasaydı çok sevinirdi. Böylece Kavmime güven veriyorum. Araştırmanız öyle bir noktaya vardı ki, Türkiye’de sebatayist olmayan Türk kalmadı neredeyse... Söylediklerim doğrudur, belki daha çoktur. (Ama bunlar yetmiş milyon içinde küçük bir gruptur.) Türkiye’de spikerlerin, mankenlerin, şarkıcıların çok büyük çoğunluğu, sefarad’tırlar. “Sefarad”, İbrani’de İspanyol demektir. Artık, renkli gözlü, uzun yüzlü, çoğu esmerimsi olmayan spiker kalmadı, sefarad’tır (Yahudi asıllıdır). Halbuki genetik olarak biz silme yeşil gözlü müyüz? Türko-Moğol, Türkmen ırkımız uzun yüzlü mü? 164 Gerçeğe yiğitçe bakmaktan korkmamayı öneriyorum. Benim beynimde öyle bilgiler var ki bu konuda, onları yazsam Türkiye’de asıl alt-üst oluşu yaşayabiliriz. Yazmıyorum, temkinli davranıyorum. Toplumumun kabul edebileceği ölçüde vermeye çalışıyorum. Şurası muhakkak, ilk çıktığı zaman herkeste bir boğulma etkisi vardı, ama onu aştık. Bir suçlama olarak algılanmasın mı, diyorsunuz, o zaman sebatayist olmak? İşin gerçek tarafı şu, çok açık söylüyoruz. Bu sebatayistlerin 1967’ye kadar sadakati bizeydi, bu topraklaraydı. 1967’de, İsrail, Arapları hezimete uğratınca anladılar ki, İsrail yaşayacak. Bugün (maalesef Türkiye’den daha çok) İsrail’i düşünenler, İsrail’e hizmet edenler aramızdadır. Bir de şunu söylüyorum, bütün köşe başlarını tutmuşlar. Bugün eğlence sanayiine, televizyon sanayiine, reklam sanayiine İbrani olmayan giremez; bunu açıkça söylüyorum. Eğer Tarkan’dan şarkıcı olursa, benden de Marilyn Monroe olur. Soyadı “Tevet” olup, İbrani’da bir ay ve Tanrı adıdır. Müslüman Araplara karşı savaşta kullanılan bir tankın adı da, Tevet’tir. Amcası Tevetoğlu, Amerika ve Suudi Arabistan için çok çalışmıştır. Bunlar var, ama sesi yok; playback olmadan bir buçuk dakika ses çıkardığı bile tartışmalıdır, açık hava konserlerini dahi playback yapıyor. Benimki, bir isyandır, (haksızlığa ve göz boyamacılığa bir itirazdır.) Sebatayistlerin hakimiyetinde olduğunu söylediğiniz medyanın sizin açıklamalarına bu kadar ilgi göstermesi mazoşist bir görüntü çizmiyor mu o halde? Medyanın bana ilgi gösterdiği doğru değil, orada bir yanlışınız var. Ben ilgi istemiyorum. Ama mecburlar. Çünkü benim görüşlerim yayılıyor. Ayrıca, savaştım, Gazi’yim, hücrelerde yattım. Bir masa büyüklüğündeki taş zeminde günlerce kaldım. Hapis yattım, sürgünde yaşadım. Bu tür insanlarla, bunun beşte birini yaşayanlarla, dünyanın her yerinde ilgileniyorlar. Abartmayınız. Teorilerinizde yanılma payınız ne kadar? Bilim yanılma üzerinedir. Ama çok dikkat ediyorum. “Abdi İpekçi “dönme” olduğu için öldürüldü ve katili bu nedenle de tahliye edildi.” Medya, önce bu savı yaymak istedi. Sakattır. Bir kez, İpekçi Ailesi, kendilerinin İbrani asıllı olduğunu kabul etmiyorlar. İsmail Cem reddediyor, “duymadım”, diyordu. İkincisi, Abdi İpekçi, 1979 yılında öldürüldü, o zamanlar, dönmelik veya sabetayizm, bugünkü kadar alevli değildi... Çarpıtmayı medya mı yapıyor diyorsunuz? Evet. Onun söylediği de müphemdi ama, bu açıklığı görmedim. Ama sabetayizmden önemli noktalar var. Bunu kamufle etmek istemiş olduklarını düşünüyorum. Bir mektup gelmişti. Sanıyorum Aydın Doğan gazeteleri hiç görmediler, rakip bir gazetede çıkmıştı, kitaplarımda var. K.H. bu gazeteyi yani Milliyet’i, almak istiyordu. Sahibi E. Karacan satıyordu, Abdi İpekçi satışa karşı çıktı, “öldürüldü”. Doğru mu, değil mi; sadece önemlidir ve Ağca’nın İpekçi’yi öldürdüğü kesin olmaktan uzaktır, biliyoruz. Bakın, “büyük” gazeteciler ahmaktır, diyorum, hala anlamıyorlar. Bir, Milliyet genel yayın yönetmeni öldürüldü, Milliyet satıldı. İki, Hürriyet genel yayın yönetmeni öldürüldü, Hürriyet satıldı. Üç, Milliyet satıldı, satın alan aldığına pişman edildi, hapse girdi, bu satış sırasındaki hükümet düştü. Satın alan Korkmaz Yiğit’i korkuttular ve yiğitlikten döndürdüler. Demek ki Hürriyet ve Milliyet sahiplikleri çok önemlidir. Bana göre bu işe Dünya Yahudi Partisi karışmaktadır. Müdahale etmektedir. Bu nokta göz ardı ediliyor ve ben başka açıdan bakıyorum. Kürt realitesinin kabulünde bir rolümüz var. Memnunum. Geçmişinizde PKK ve Öcalan yakınlığınızı hatırlatıp, bugünkü ulusalcı çizginizi ‘döneklikle’ tanımlayanlar olduğu gibi, siz de demokrat olduğunu söyleyenleri ‘döneklikle’ suçluyorsunuz. Demokrasiye inanmayan bir solcu musunuz o halde, nasıl tanımlıyorsunuz kendinizi? Ben, bana demokrat denilirse bunu küfür sayıyorum. Ben demokrat değilim. Şu anda bayilerde olan Yeni Harman’da, “Ben Bekaa Vadisinde, Abdullah Öcalan ile Musul meselesini çok konuştum” dedim. Orada ne yaptıysam, şimdi de aynısını yapıyorum. 165 Benim hiç değişmediğimi söylüyorlar ve öyle olmak istiyorum. Aynı yerdeyiz, Kürtler olmadan ve PKK’lılar dahil, Musul’daki Kürdo-Judaik oluşumu önleyemeyiz. Kürtler ile yakınlığım, şu anda daha değerlidir. Peki millilik bunun neresinde? Sadece ekonomik olarak değil, kültürel ve tarihsel kökler açısından da Avrupalı olmak istemiyorum. Avrupa’da birbirine yakın olanlar birleştiler ve biz de yakınlarımızla birleşeceğiz. Arapların mümtaz evladı Nasır’ın, “Asyalı ve Afrikalı olduğum için onur duyuyorum sözü” benim de sözümdür. Milli olmayı, Avrupa’yı reddetmek olarak anlıyorum. Avrupalı olmak istemiyorum. Bunu söylerken de, ben onların dilini biliyorum. Paris’te, Londra’da olduğum zaman, ben onların entelektüelleriyle konuşurken, bir kısmı komplekse kapılıyorlardı. Benim, Avrupalı olmak türünden bir kompleksim olmadı. Avrupalı olmayı, gayri millicilik sayıyorum. Benim milli davranışlarımın hepsinin, zaman içinde eriyeceğini düşünüyorum. Ki bu bölgenin, Türkiye toprakların bir insanı olarak, klasik müzik neredeyse dinlediğim tek müziktir, hep yerel kalmak istiyorum. Daima da şunu söylüyoruz; biz Türkiye’nin onurunu, bu toprakların onurunu savunuyoruz. Bundan daha fazla millicilik nasıl olur; böyle anlıyorum. Bana ne söylenebilir? Ey Devlet Bahçeli, ey Doğu Perinçek, Musul’da Kürdo-Jüdaik bir devlet çıkıyor, görmüyorlar. Ben görüyorum. Hurşit Tolon Paşa, Şener Paşa ve yine bazı emekli paşaların siyasetle yoğun olarak ilgilenmeye başlamalarını nasıl değerlendiriyorsunuz? Çok iyi bulurum. Ne yaparlarsa yapsınlar iyidir. Yapmazlarsa kötüdür. Genç yaşta emekli oluyorlar, iyi muhafazalı bir askeri lojmana kapanmaya layık değiller. Her şekilde politikaya girmeleri büyük kazançtır. Politikanın ihtiyacı var. Demokrat sözcüğünden neden bu kadar tiksiniyorsunuz? Kişiliksiz demokratlar yüzünden. Bunun teorik nedenleri de var. (Demokrasi “demokrator”a çevrilmiş te ondan A.A.) Solculukla demokrasi yan yana iki kavram değil mi? Demokrasi bitmiştir Türkiye’de. Bu bir soytarılıktır. Oyların % 25’ini alan bir parti, Anayasayı değiştirebiliyorsa, buna demokrasi diyemiyoruz. Tekeliyet’te demokrasi olmaz, başka yollar arıyoruz. Halkın politika yapmadığı bir yer demokrat olabilir mi? Bu kadar büyük tekeller olursa, insanlar küçülür. Bir yanda sürüler ve diğer yanda oligarklar varsa, demokrasi bitmiştir. Ben ölmüş atı kırbaçlamıyorum. Kim kimi kandırıyor; sokak adaleti var. Buna TÜSİAD adaleti diyoruz. Bir, Orhan Pamuk hakkında dava açıldı. TÜSİAD medyası ve borazanları çalıştı ve davayı düşürdüler. İki, Rektör Yücel Aşkın, nahak yere hapse atıldı, tutuklama tedbirdi. Deliller toplandı, ifadesini verdi, yine tahliye etmediler. TÜSİAD, “bırakın, çıksın” dedi, çıktı. Üç, Mehmet Ali Ağca, tahliye oldu, görülmemiş bir histeri yaşadık. “Hapse hapse” deyu ayinler yaptılar ve tekrar hapse attılar. TÜSİAD adaleti (yani sömürü sermayesinin ve sabataist kesimin talimatı A.A.) işliyorsa, demokrasi yoktur. Olmayan davaların peşinde koşmuyorum. O zaman sizin derdiniz demokrasinin kendisiyle değil... (Görüyorsunuz) Ya “Hıristiyan demokrat” ya “sosyal demokrat” ya “hakiki” demokrat. Kimse başına sıfat koymadan anlatamıyor. (Öyle ise demokrasi, güçlü kesimlerin, kendi keyfine göre yorumlayıp yonttukları bir hayali kavram şeklinde dejenere edilmiştir. A.A.) Türkiye’de de İslami demokratlar var, değil mi? Babacan veya Bağış, birisi arada bir Anafartalar’da havlu satmış, diğeri Beyaz Saray’da çevirmenlik yapmış; birden bire tüm politik kadrolar siliniyor. Politika ile hiçbir ilgisi olmayanlar geliyor. Asıl istikrarsızlık budur. Her dört-beş yılda bir politik kadrolar yok oluyorsa, demokrasi yoktur. Halkın politika yapmadığı bir ülkede demokrasiden söz edemeyiz. İslami demokrasi mi, bunları İslam saymak çok zordur. Tayyip Bey, Picasso müzesini gezmiş ve 166 “Picasso’yu rahmetle” anmış; gazeteler yazdılar. Bir Hıristiyan’a “rahmet” dilenmeyeceğini dahi bilmiyor; İslam’a göre yalnız Müslümanlar “merhum” olurlar. Çok yazık, bir de hem imam ve hem de hatip; bu böyleyse, diğerlerine hiç bakmıyoruz. (Maalesef bugün) İslam da bir araçtır, (ve istismarı yapılmaktadır. A.A.) insanımızı çok edilgen yapmak istemenin adı ılımlı İslam’dır. Sizin kuşağınızdan isimlerin de içinde yer aldığı bazı aydınlar, Başbakan Erdoğan ‘Kürt sorunu’ dedi ve ardından ‘alt-üst kimlik’ tanımlaması yaptı diye, Ak Partinin tavrını çok demokratik bulduklarını söylediler. Bunu nasıl değerlendiriyorsunuz? “Biz kırk kişiyiz, birbirimizi biliriz.” Onların önemli bölümü benim arkadaşımdı, şimdi değiller. Yaranmak istiyorlardı ve bir fırsat buldular. Sonunda ben onların aydın değil “maydın” olduklarını ilan ettim. Bir kısmı sustu ve bir kısmı “Erdoğan demokrat değildir” dediler. (Onlar da Erdoğan gibi dönekler A.A.) Dünyanın zulüm gören edebiyatçıları listesine, Türkiye’den Elif Şafak, Orhan Pamuk ve Yaşar Kemal’i aldılar. Buna ne diyorsunuz? Ertuğrul Özkök bile, “bu kadar da olmaz” diyor. Yaşar Kemal bizim arkadaşımızdır iyi tanırız. Yaşar Kemal hiçbir zulüm görmemiştir. Bir kere hapishaneye girmiştir, o da normal bir cinayetten oldu. Yaşar Kemal, “bizim sevimli yalanımızdır”. Orhan Pamuk, devletin husumetini çekerse Nobel alabileceğine inandı ve bunun için “Kürtleri kestik, Ermenileri şişe dizdik” dedi. Kendisi aleyhinde dava açtırmak içindi ve bunu başardı. Sonra hem hükümet korktu ve hem de Pamuk korktu, düşürdüler. Elif Şafak’a gelince, Tarkan’dan sonra Yeni Dünya’da yaşayan ve arada bir ülkemize gelip romanları, konferansları ile “Allah” yazan bilezikleriyle bizleri sevindiren Şafak’ımızdan bahsediyorsanız, herhalde şaka yapıyorsunuz. Ne diyebilirim, “şaka” diyorum. (Çünkü bırakın zulmü, rahatsız edildiğini bile hatırlamıyorum. A.A.) 61 61 17.11.2007 / http://www.yalcınkucuk.net / Röportaj: Nesrin Yanık Çorakbaş 167 SİYONİZMİN SONU Kan, vahşet ve terörü kurumsallaştıran İsrail, 60. yılında da insanlığın en büyük belası! Siyonist ideoloji sona yaklaşıyor İşgal ettiği Filistin topraklarında, dünyadan topladığı Musevilere “huzur” vermeyen, Müslüman ve Hıristiyanlara da sadece kan, vahşet ve devlet terörü uygulayan Siyonist İsrail, 60. yılını da Kassam füzelerinin korkusu altında kutluyor(!) Siyonizm’in, tarihin çöplüğüne atılacağını hisseden zengin Yahudiler 60 yıllık huzursuzluktan bıkarak ülkeden kaçmaya çalışıyor. İsrail, 60. yılında, “yenilmezlik” büyüsünü kaybetmeye başladı. 60 yıldır dışlandıkları Avrupa’nın yerine İsrail’de “barış” ve “huzur” içinde yaşayacakları iddiasıyla bir araya toplanan Museviler, her gün ölüm korkusuyla yaşamaktan bıkmış durumda. İsrail devletinin yok olmasından ziyade, Siyonizm’in tarihin çöplüğüne atılacağı günler yakın. Ortadoğu’nun kalbi olan Filistin’i, 60 yıl önce işgal eden Siyonist İsrail, 60 yıl boyunca bölgeye, kan, vahşet, katliam ve terörden başka bir şey getirmedi. Dünya kamuoyuna bir "Yahudi devleti" olarak yansıtılmak istense de sadece faşizan ve şovenist bir “Yahudi ırkı üstünlüğü"ne dayanan İsrail, Yahudi hahamlar tarafından bile protesto ediliyor. Nasyonal sosyalizm’in faşist uygulamalarından kurtulacakları iddiasıyla 60 yıl önce Filistin topraklarına çağırılan Museviler bile bugün ilk fırsatta başta Amerika Birleşik Devletleri olmak üzere İsrail dışına kaçıyor. 60 yılda hiçbir sorunu çözemeyen, bölgeyi kana bulayan ve kendi vatandaşlarının bile güvenliğini temin edemeyen İsrail, Museviler tarafından dahi ırkçı ve emperyalist politikaları nedeniyle eleştiriliyor. Gazeteci Yazar Hüsnü Mahalli: Siyonist ideoloji çöküyor İsrail’in sadece Filistinliler değil, bütün bölge halkları için ne tür tehditler taşıdığı belgeleriyle ortadadır. İşgal ettikleri 1917 yılından bu yana Filistin halkına sürekli katliamlar yaptılar. İsrail, emperyalistlerin ön karakolu olarak bölgeye yerleştirilmiştir. Aslında Yahudilerin büyük çoğunluğu da 60 yıl sonunda İsrail’e artık güvenmiyor. Siyonist ideolojinin çöktüğüne inanıyor ve İsrail’i terk etmek istiyorlar. Bu yüzden İsraillilerin çoğu Hamas’la anlaşmak istiyor. Bu çok istedikleri için değil bir zorunluluktan kaynaklanıyor. Çünkü korkuyorlar. Bugün terörden dem vuranlar, asıl terörü başlatanlardır. Siyasi terörü ilk başlatan, 1947’de BM Genel Başkan Yardımcısı’nı öldüren İsrail’dir. İsrail hiç kimseye güvenmiyor. İsrail’in, insani, ahlaki, hukuki, ideolojik hiçbir sınırı yok. Terör devleti İsrail için çocukları bile katletmek meşrudur ve örnekleri de ortadadır. İsrail sonunu hazırlıyor! Ortadoğu Uzmanı Ahmet Varol: İşgal devleti sallanıyor Filistin halkı İsrail’in 60. yılında hâlâ insanlık dışı işgalin devam ediyor olmasından dolayı hüzünlüler. Ama bir yandan da Siyonist işgalin yıpranmışlığının sürekli artmasından dolayı sona yaklaştığı ümidinin belirmesine seviniyorlar. Uluslararası Siyonizm 1897 Basel Kongresi’nde birinci 50 yılı Yahudiler için devlet kurma, ikinci 50 yılı Büyük İsrail idealini gerçekleştirme merhalesi olarak belirlediği halde, bugün 60. yıldönümüne yaklaşan işgal devletinin yıpranmışlıktan dolayı sallandığı görülüyor. Yurtlarından çıkarılmış olan Filistinliler ise yurda dönüş haklarından vazgeçmeme konusundaki kararlılıklarından taviz vermek istemiyor. Evet Siyonizmin zulüm saltanatı sallanıyor! Mısırlı düşünür Abdulvahab el-Messiri: Yahudiler ikinci kaçış’a hazırlanıyor Siyonizm, 19. yüzyıl Avrupa’sının kızıdır. Bu yüzyıl, ırkçı milliyetçilik düşüncesinin ve Nazizm düşüncesinin doğmasına neden olan emperyalizm çağıdır. Siyonizm düşüncesi de bu çağın tiksindirici ürünlerinden biridir. İsrail devleti kurulduğu 1948 yılında 700 bini geçmiyordu. Dolayısıyla da İsrail’in dışarıya verdiği göç, sayısından daha azdı. Bu durum onun meşruiyetinden çok şey eksiltmektedir. Bu “second exodus / ikinci çıkış” olarak adlandırıldı. Exodus kelimesi de Mısır’dan (esaret toprakları) Filistin’e (vaat edilmiş özgür topraklar) çıkışı ifade eder. İkinci çıkış, kendisinde ve çevresinde çatışmaların yaşandığı, kassam füzelerinin ulaştığı vaat edilmiş topraklardan, havası iyi, yaşamın güvenli ve istikrar içinde olduğu başka ülkelere mecburi kaçıştır. İsrail sona yaklaşıyor. 168 Sivil toplum kuruluşlarının ortak açıklaması: Felaketin 60. yılını yaşıyor! Bu yıl felaketin 60. yılı. Yüz binlerce insanı katleden, evsiz barksız, yurtsuz bırakan felaket! 60 yıldır sadece Filistinlilere zulmetmekle kalmayıp tüm dünyaya felaket saçtı İsrail. Tüm barış feryatlarını, tüm insani çabaları uluslar arası arenada susturmayı, illegal yöntemlerle engellemeyi başardı. Tehdit, blöf, şantaj, baskıcılık ile tüm insanlık ailesini esir almaya çalıştı. Siyonist İsrail'i saldırıları durdurmaya, işgali bitirmeye masum bebeklerin katili olmaktan vazgeçmeye çağırıyoruz. Tüm farklılıklarına rağmen nerede ve kim olursa olsun İsrail'in haksızlığında ve zalimliğinde insanlık hiç bu kadar ittifak etmemiştir.” İdolojik kimliğini Siyonizm’in biçimlendirdiği İsrail’in temeli, 1897 Basel kongresiyle atılmıştı. Almanya’daki Nazi baskısını çok iyi kullanan Dünya Siyonist Örgütü 1933'te Prag'da gerçekleştirdiği toplantıda en kısa sürede "Yahudi ulusal yurdu"nun kurulmasını kararlaştırdı. 14 Mayıs 1948 ise İsrail’in işgalin ardından kurulduğu tarihtir. Özellikle Avrupa’daki Yahudilerin antisemitist uygulamalara maruz kaldığını gören Siyonizm’in fikir babaları bütün dünya Yahudilerinin bir yerde toplanmasını hedefledi ve Filistin’i seçti. Osmanlı devletinin yıkılmasıyla birlikte yıllarca parayla satın alamadıkları Filistin’i sahipsiz gören İsrail, Filistinlilerin kendi topraklarını Yahudiler’e satması ile değil, sahtekâr emlakçıları aldatarak ve bizzat gasp ederek elde ettiler. Zaten İsrail kurulduğunda satın alınan arazi miktarı toprakların binde 9’unu teşkil ediyordu. Toprak gaspı için şiddet ve terörü kurumsallaştıran İsrail, 60 yıldır devlet terörü uygulamaktan vazgeçmedi. Şimdi kendi akıttığı kan ve gözyaşı batağında boğuluyor! Kudüs el-Kuds Üniversitesi Başkanı Sari Nusseibeh: Siyonizm yıkılıyor! Filistin’deki Siyonist proje bir hata idi. Altmış yıl oldu Siyonist proje başarılı oldu mu? Benim cevabım Hayır. Siyonizm’in çöktüğüne inanıyorum ben. Yahudilere güvenli bir cennet vermeyi vaat ediyordu, gerçekteki yer ise ne güvenli ne de cennet, sadece Yahudilerin yaşadığı bir yer. Bildiğim kadarıyla tam bir trajedi. İsrailliler için devlet sahibi olmak belki çok güzel bir şey ama bu hayat çok trajik. Bence artık insanlar İsrail’in çirkef bir süreçten geldiğini anlamaya başladılar. Siyonizm sırtlanı can çekişiyor. Suriye Kültür Bakanı Dr. Riad Nassan Agha: Abdülhamit Siyonistlere karşı durdu. Tarih Onu saygıyla anıyor! Osmanlı Devleti'nin son döneminde Siyonistler Kudüs'ü kendilerine satması için Abdülhamit Han’a milyonlarca altın teklif ettiler. Abdülhamid Han hiçbir zaman bu aşağılık öneriye itibar etmedi. Siyonistlerin karşısında durdu. Ama biz bu çok büyük şahsa gerçekten çok zulmettik. 2. Abdülhamid Han Siyonist lider Theodor Herzl'in tekliflerine şöyle cevap vermişti: "Herzl'e söyleyin, bir daha önüme bu tip önerilerle gelmesin. Filistin benim şahsi mülkiyetim değildir, Filistin İslam aleminin bir parçasıdır. Bundan da hiç kimse tasarruf edemez ve taviz veremez!” Şimdi Erbakan’lı Türkiye ile bu şuur ve onurlu duruş yeniden diriliyor!.. Siyonist terörün arkasında korku ve suçluluk psikolojisi yatıyor İsrail Şiddet ve terörle kurulduğu gibi aynı zamanda sürekli şiddet ve terörle ayakta durduğu için hep saldırgan ve savunma refleksi durumunda kalmıştır. İsrail'in iğreti bir devlet olması, haksızlık ve gasp üzere kurulması, işgal ettiği toprakların her an elinden alınabileceği korkusuyla yaşaması sürekli teröre başvurmasının ana etkenlerinden sayılmalıdır. Ama “korkunun ecele faydası yoktur!”. İsrailliler intihar krizinde çırpınıyor İsrail'de toplumsal bir bunalım ve depresyon hali yaşanıyor. Son 3 senede çoğu genç, 4 bin intihar girişimi oldu. İsrail’de bir üniversitenin öğretim görevlisi Prof. Ilan After öncülüğünde yapılan araştırmada, işgal topraklarında yaşayan her 25 İsrailliden biri, kendisine her hangi bir şekilde acı vermek isterken, son üç sene içinde 400’ünün hayatını kaybettiği toplam 4 bin kişinin intihar girişiminde bulunduğu ortaya çıktı. Yahudiler bunuyor, İsrail bunalıyor. Zulümle abâd olunmuyor! ABD ve müttefiklerinin Irak’ı işgal etmesiyle beraber, İsrail Ortadoğu’nun merkezi olan Irak coğrafyasında bölge devletlerinin koltuğunun altına yerleşerek, bölge üzerinde tehdidini derinleştirmeye çalışıyor. Ancak tüm bu yaşananlara rağmen, ABD’nin bile şımarıklığına bazen tahammül edemediği, BM kararlarını hiçe sayan nükleer bombaları ile tüm dünya ve Ortadoğu için tehdit olan Siyonist İsrail’in zulümle 169 abâd olamayacağını anlayacağına ve tarihin çöplüğündeki yerini alacağa benziyor. Evet dünya yeni bir devrim ve değişime hazırlanıyor! Bazı siyonist katliamlar Hayfa Pazarı Patlaması (6 Temmuz 1937) Hayfa'da sürekli Müslümanların alışveriş ettiği bir sebze pazarında Siyonist teröristler tarafından konulan bir saatli bombanın patlaması sonucu 23 Müslüman’a kıyıldı. Kral Davud Otelinin Havaya Uçurulması Bu eylem Irgun terör örgütünün militanları tarafından gerçekleştirildi. Olayda 96 kişi öldü, 45 kişi de yaralandı. Deir Yasin Katliamı (9 Nisan 1948) Yine lideri Menahem Begin olan Irgun terör örgütüne bağlı militanlarının sabaha doğru Kudüs yakınlarındaki Deir Yasin köyüne düzenlediği baskında bütün köy halkı katledilip doğrandı. Beledu’ş Şeyh Canavarlığı (31 Aralık 1947) Beledu'ş-Şeyh Köyü’ne düzenlenen saldırıda 600 kişi öldürülüp boğazlandı. Semiramis Otel’in Kundaklanması (5 Ocak 1948) Siyonist Haganah terör örgütü Batı Kudüs'te Müslümanlara ait Semiramis Oteli'ni kundaklayıp 26 kişinin yanarak ölmesine yol açtı. Devayime Soykırımı (28 Ekim 1948) Devayime köyüne saldıran Siyonist teröristler 3 bin kişiden oluşan köy ahalisini köyün camisine doldurarak kurşun yağmuruna tuttu ve soykırım uyguladı. Sabra Şatilla Barbarlığı (16 Eylül 1982) Eski İsrail başbakanı Ariel Şaron'un gözetiminde gerçekleştirilen bu katliamda çoğu kadın ve çocuklardan oluşan 991 Filistinli mülteci öldürüldü. Kudüs Saldırısı (8 Ekim 1990) 30 Müslüman’ın şehit edildiği, 800 Müslüman’ın yaralandığı bu saldırı, Siyonist İsrail yönetiminin bazı fanatik Yahudi gruplarını kışkırtması sonucu yapılmıştı. Hz. İbrahim Camii Gaddarlığı (25 Şubat 1994) El-Halil'de Hz. İbrahim Camisinde Filistinlilerin sabah namazını kıldıkları sırada gerçekleştirilen bu katliamda İsrail askerleri tarafından korunan Barush Goldstien adlı bir Yahudi terörist tetikçi 67 kişiyi bomba ve silahla taramıştı. Kana Katliamı (18 Nisan 1996) Lübnan'ın Kana kentindeki katliamda Siyonist askerler, çoğu çocuk ve kadınlardan oluşan 108 kişi öldürülüp yakılmıştı. Terör sabıkalısı Siyonist gaddarlar! Ben Gurion: 1945’te Yahudi terör örgütleri arasında koordinasyonu İsrail'in ilk başbakanı Ben Gurion sağladı. Ben Gurion 1 Ekim 1945'te bütün terör örgütlerine hareket emri verdi. İngiliz manda yönetimi tarafından tutuklama kararı çıkarıldı ama o kaçtı. Golda Meir: İsrail'in ilk kadın Başbakanı Golda Meir 16 yaşından itibaren Siyonist terör örgütleri içinde faaliyet gösterdi. Ben Gurion’un terör örgütlerinde faaliyetlere katılmıştı. Menahem Begin: Camp David anlaşmasının imzalandığı sırada İsrail başbakanı olan Menahem Begin 1943'ten itibaren Irgun terör örgütünün lideriydi. Deir Yasin katliamı ve Kral Davud Oteli'nin havaya uçurulması eylemleri onun militanlarınca yapılmıştı. Ariel Sharon: Beyrut kasabı lakabıyla tanınan ve ölüm döşeğinde iki yıldır ölemeyen İsrail Başbakanı Ariel Sharon, Savunma bakanlığı, İskân bakanlığı ve Altyapı bakanlığı da yaptı. Sharon, Kibya, Sabra ve Şatilla katliamlarının sorumlusu olan vicdansızdı. Teddy Kollek: Siyonist devlete bağlı olarak 28 yıl Kudüs belediye başkanlığı yapan Teddy Kollek, İsrail'in kuruluşundan önce pek çok kanlı terör eyleminin sorumlusu olan Haganah örgütünün ileri gelen yöneticisi ve bir silah kaçakçısıydı. İzak Rabin: Oslo ve Kahire anlaşmalarından sonra Nobel barış ödülüne lâyık görülen ve bir dindaşı tarafından öldürülen eski İsrail başbakanı İzak Rabin, 18 yaşında, Yahudilerin önemli terör örgütlerinden olan Irgun'un askeri kanadı durumundaki Gizli Palmach Ordusu'nda çalışmaktaydı. 62 Siyonist güdümlü Modern savaşların acımasız yeni yüzü: Çocuklar mahvediliyor! 62 Ahmet Zeki Gayberi / Milli Gazete 170 Eski bir hikâye: Eski bir Avrupa hikâyesi vardır: Sakin, güzel bir köye, bir gün bir yabancı gelir. Ne yaptığı pek bilinmeyen bu kişi o köye yerleşmek ister. Bu yabancının, tek bildiği güzel kaval çalmaktır. Köylüler nereden çıktığı bilinmeyen bu kimsenin köylerinde yerleşmesini istemez ve onu kovarlar. O da “siz görürsünüz” der ve giderken kavalıyla inanılmaz güzel nağmeler çalmaya başlar; bu nağmeleri duyan bütün köyün çocukları kavalcının peşine düşerler ve onu takiben köyden çıkarlar ve bir daha kimse onlardan haber alamaz. Hikâye deyip geçmeyin, bazı kötü fikirlerin, bazı gizlenen tehlikelerin hiç beklenmedik yerlerden nasıl gelebileceğinin iyi bir örneği olduğunu da unutmayın. Bu hikâyeyi yazanların torunları bugün hâlâ dünyanın dört tarafında faaliyet göstermekte ve çeşitli şekillerde varlıklarını hissettirmektedirler. Belki de modern dünyamızda bu bilinmeyen kavalcıların sunduğu yeni nağmeler, gençlere sunulan uyuşturucular, yanlış inançlar, maneviyat bozukluğu olarak da düşünülebilir. Çeçenistan’da ne oluyor: Kafkasya’nın, Çeçen ırkı güçlü ve inanılmaz dayanıklı bünyeli insanlardır. Çeçenler, türlü sıkıntı ve eziyete meydan okumuş bir millettir. Stalin döneminde milyonlarca Çeçen trenlerle Sibirya’ya sürgüne gönderilmiş ve darmadağın edilmişlerdi ama sağ kalmayı, ayakta kalmayı becerenler büyük sayılarda, hem de yürüyerek, her türlü meşakkate göğüs gererek, ana yurtları Kafkasya’ya geri dönmüşlerdir. (Kırım Tatarları da benzeri şeyler yapmış ve yaşamışlardır). Çeçenler, 1990’lardan sonra tekrar, yıllarca Rus ordularına karşı amansız bir bağımsızlık mücadelesi vermiş, zaten ellerinde özerklik varken tam bağımsız olmak istemişlerdir. Bu günlerde ise Çeçenlerin büyük bir derdi var: Çocuklarına bir şeyler oluyor. Evet, çocukları halsizlikten ve vücut ağrılarından kırılıyor. Evden okula gidene kadar gidip gelene dek halsiz düşüyorlar. Çeçenlerin en büyük korkusu, çocuklarını biyolojik-kimyevi savaşa kurban vermektir. Kahramanca çarpışarak ölmeyi tercih eden ve şehitliği şeref bilen bir millet için soylarının böyle hastalıktan kırılıp gitmesi ve çaresizce ölümü beklemesi inanılmaz korkunç bir his. Bunun Ruslar tarafından yapıldığına inanıyorlar. Başka izahı bulunamayan bu duruma insanlık adına müdahale etmek şarttır. Burada bir nesil, hem de gelecek bir nesil öldürülmektedir. Bu en korkunç türden bir soy kırımdır. Ortadoğu’da ne oluyor: Ortadoğu’da yapılan savaşları dikkatle izlenince bazı tekrarlar ortaya çıkmaya başlıyor. Orada en çok çocuklar öldürülüyor. Dünya basınını günlerce meşgul eden bazı fotoğraflar hatırlanacak olursa: Birinci karede, İsrail’de, bir duvar dibine sinmiş babasının arkasına sığınmış 4 yaşındaki küçük Muhammed’in yüzündeki dehşet ve korku hafızalardan silinecek gibi değil. İkinci karede, babanın feryadı ve saklandığı yerde küçük bir kuş gibi vurulup ölen küçük Muhammed’in yere düşüşü görülüyor. O baba artık yaşasa da her zaman ölü biri gibi kalacaktı. Bu fotoğraf Avrupalı bir gazeteci tarafından çekilmişti. Irak’tan manzaralar: Her gün korku ile kaçışan ama sonunda ölü ele geçen, minik çarşaflara sarılan küçük vücutların boy boy fotoğrafları gazete manşetlerini dolduruyor. Bu hepimizin hemen her gün gördüğü manzaralar. Afganistan’da ölenlerin bir çoğu, kadın, yaşlı ve çocuk. Yani, kadın ölüyor- çocuğun doğabileceği ortam ortadan kalkıyor/ çocuk ölüyor - gelecek bir nesil ortadan kalkıyor. Bu aynen güzelim tarlaların sürülüp kat kat tuz ekilmesi ve ortalığın çölleşmesi gibi bir olay. Nitekim bu son anlatılan uygulamanın da (tuz ile sürülen tarlalar) bugün, Filistin’de ve Gazze topraklarında uygulandığı duyuluyor... Herhalde, ceza olsun diye. Herhalde, Filistinliler hâlâ hayatta oldukları ve direnip, hürriyetlerini istedikleri için cezalandırılıyor olmalılar! Avrupa’nın ortasındaki Bosna-Hersek’te de 1991-95 arası inanılmaz bir savaş yaşandı. En çok saldırılan yine, Boşnak Müslüman kadınlar oldu, onları mahvetmek adeta Sırpların savaş taktiği haline geldi. O nesil çocukları öldürüldü, psikolojik travmalara maruz kaldı. Bu olay herkesin belleğinde. Afrika’nın çocuk askerleri yıllardır dünya medyasını meşgul eden bir konudur. 12 yaşında savaşa 171 giden birlikler. Öldürmeyi başarabilsinler diye içki ve uyuşturucu ile hazır hale getirilip cepheye sürülen (büyükler tarafından) çocukların dehşet verici manzaraları. Bunların çoğu da Batının sömürgecilik iştahının sonuçları olarak geliştirilmiş olaylardır. Tepkiler: Uluslararası camianın tepkileri zaman içinde gelişmiş ve bazı somut sonuçlar ortaya çıkmıştır. Mesela, Birleşmiş Milletler bu konuları ele alarak, 1989’dan itibaren çeşitli kararları Genel Kuruldan geçirmiş ve ülkelerin çocuk haklarını, aile haklarını koruyan kanunlar yapmalarını sağlamaya çalışmıştır. UN Convention on the Rights of the Child, Kasım 1989’da BM 44/25’e 20 kararı ile alınmış olup, 2/9/1990’dan itibaren yürürlüğe girmiştir. UNICEF yine birçok kararlar almış ve uygulamaya koymuştur. ILO, yani Dünya İş ve İşçi Organizasyonu, çocuk işçiler hakkında ve çocukların istismar edilmemesi konusunda kararlar almışlardır. Childrens Act (Çocuk kanunu) 1989 yılında BM tarafından kabul edilmiştir. Family Law yani Aile Kanunu 1996’da uygulanmaya konmuştur. Ama hepsinden önemlisi, bütün bunların hepsinden önce, daha 1429 yıl önce İslâm dini savaş sırasında zarar verilmeyecek hususları kesin olarak tespit ve tebliğ etmiştir. Burada, kadınlara, yaşlılara, çocuklara ve aman dileyene el kaldırılmayacağı hükmü koyulmuştur. Bunun yanı sıra, tarlalara, bağ ve zeytinliklere, hasada ve hayvanlara zarar verilmeyeceği, telef edilmeyeceği de kesin kurallar arasında idi. Büyük tehlike: Bugün dünyada, özellikle Müslüman ülkelere ve onun çocuklarına karşı sistematik ve sürekli bir soykırım ve yok etme programı uygulanmaktadır. Genç nesillerin yok edilmesi bazı milletlerin kısa süre sonra sona ermesi ve dünya yüzünden silinmesini sağlayacaktır. Olanlara bir tesadüf veya savaşın kaçınılmaz bir sonucu olarak bakmayıp gözden kaçırılan bu taktiğin nerelere kadar uzandığını bilmek, tanımlamak ve tedbir almak gerekmektedir. Hem genç nesiller ve hem de onların yaşamını sağlayacak topraklar tümü ile imha edilmek tehlikesi ile karşı karşıyadırlar. 63 Olmert, Kur’an’ı tasdik ediyor Başkalarına çuvaldız batırmadan önce kendilerine iğne batırsınlar. İsrail ya kendisiyle yüzleşecek ya da başkalarıyla. İkisi de sonuçta hakikatiyle yüzleşmesi olacaktır. Olmert, Kur’ân-ı Kerim’i tasdik ediyor. Nasıl oluyor diye sormayın. Basbayağı oluyor. Fazilet o ki, düşman dahi teslim ede denilir. Dolayısıyla beşer tav’an veya kerhen nasıl Allah’a muti ise aynı oranda Kur’ân-ı Kerim’i de ihtiyarî veya gayri ihtiyari yani ister istemez bir surette tasdik ediyor. Bu tasdik elbette ki iz’an düzeyinde veya boyutunda değil. Buna ızdirarî boyut dersek daha doğru olur. Daha doğrusu Kur’ân-ı Kerim’e inanmıyor, ama tasdik ediyor. Daha önce de İsrail’in Demir Lady’si olarak tarihe geçen ve İndra Gandi veya Margaret Thatcher gibilerle anılan Goldemeir’e bir defasında "İslâm kaynakları (hadisler) Müslümanlarla Yahudiler arasında bir savaş olmadıkça kıyamet kopmayacağını ve o savaşta da Müslümanların galip geleceğini haber veriyor. Ne dersiniz?" sualine karşı şunları söylemiştir: "Bugün o nesilden ortada eser yok. Ne biz o Yahudi nesliyiz, ne de Müslümanlar o Müslüman nesli veya kuşağıdır..." Peki, Olmert hangi ifadesiyle Kur’ân-ı Kerim’i tasdik etmiş oluyor? Jerusalem Post gazetesinin ‘We don’t have jihadist or shahidim, we sanctify life’ ifadesi tam tamına onlar hakkındaki Kur’ân hükmüne ve tasvirine mutabık düşüyor. Açıkça Olmert’in sözleri Kur’ân-ı Kerim’i tasdik etmekten başka bir şey değil. Bakara Sûresinin 96’ıncı âyetinde Cenâb-ı Hak onların dünya hayatını üstün tutmaları ve tutku halinde ona bağlı olmalarıyla alâkalı şunları kaydediyor: "Andolsun, sen onların, yaşamaya bütün insanlardan; hatta Allah’a şirk koşanlardan bile düşkün olduklarını görürsün. Onların her biri bin yıl yaşamak ister. Halbuki uzun yaşamak onları azaptan kurtaracak değildir. Allah onların bütün işlerini bilir..." Burada ‘Letecidenne ahresennasi ale’l hayat’ ifadesi ‘We sanctify life (Jerusalem Post, May 7, 2008)’ ifadesine tam tamına tetabuk eder. Kur’ân’dan daha doğru, sağlam söz söyleyen kim vardır? 63 12.05.2008 / Oya Akgönenç / Milli Gazete 172 Aslında, Kur’ân-ı Kerim onlar için her daim en doğrusunu söyler. Onların cibilliyetlerini veya karakterlerini ortaya koyan âyetlerden birisi de şudur: "Ey iman edenler, sizden başkasını kendinize sırdaş edinmeyin. Onlar sizi bozmak için ellerinden geleni esirgemezler. Sizi zor duruma sokmak isterler. Nefret ağızlarından taşmaya başlamıştır. Kalplerinin gizlediği ise daha büyüktür. Eğer akıl ederseniz size âyetleri açıklamış bulunuyoruz (Al-i İmran: 118)..." Buradaki, ‘Nefret ve düşmanlık ağızlarından taşmaya başlamıştır ve kalplerinde gizledikleri daha büyüktür’ ifadesi de aynen aynı karakteri ele vermektedir. Sözgelimi, geçtiğimiz dönemde İsrail Savunma Bakan Yardımcısı Matan Vilna’i roket atmaya devam etmeleri halinde Filistinlileri orantısız bir şekilde büyük bir soykırım beklediğini söylemişti. Daha doğrusu açıktan onları soykırımla tehdit etmişti. Daha sonra zırvasını tevil için çok çabaladılar… Aslında bu ifade bir şuuraltı boşalımı. Şuuraltını ele verdiler. Bu sözler bir cürm-ü meşhut yani suçüstü halidir… Eğer bu söz bir atıf olsaydı başkalarının Yahudiler hakkındaki peşin fikrine ve kötü niyetine hamlederdik. Antisemitik bir yaklaşımın tezahürleri veya hezeyanı der geçerdik. Ama bunu sorumlu mevkide ve ne söylediğini bilen veya bilmesi gereken birisinin söylediğini nazarı dikkate alırsak bu söz Kur’ân-ı Kerim’in dediği gibi dillerini ele vermiştir. Allah bilir kalplerindeki ne büyüktür. Ondan dolayı Tehran Times gazetesinde Hassan Hanizadeh gibiler ‘New holocaust in Gaza’ başlıklı makaleler yazmaya başlamışlardır. El Hayat gazetesinde de Mahmud Mübarek gibiler ‘Faşiyyun el cudud’ yani yeni faşistler ifadesini kullanmıştır (3/3/2008). Haksızlar mı? Gazze’de İsrail soykırımı gibi ifadeler basında yer almaya başlamıştır. Burada bir kasıt varsa Siyonistler öncelikli olarak bunu kendilerinde arasınlar. Başkalarına çuvaldız batırmadan önce kendilerine iğne batırsınlar. İsrail ya kendisiyle yüzleşecek ya da başkalarıyla. İkisi de sonuçta hakikatiyle yüzleşmesi olacaktır.64 Projenin adı; HAARP... Myanmar veya eski ismi ile Burma’da (Birmanya) meydana gelen kasırganın bilançosunun 100 bin ölüye ulaşabileceği açıklandı, yaralı, kayıp ve inanılmaz ölçüdeki maddi hasar ise hesabın dışında... (Komünist dikta) Yönetime karşı halk ayaklanmaları, din adamlarına uygulanan baskı haberleriyle sık sık gündeme gelen Burma halkı yoksul ama çok zengin petrol ve doğalgaz yataklarına sahip. O halde Burma’da sürekli sokak olayları, kaos çıkması da dış güçlerin parmağını akla getiriyor. Burma’da yaşanan son doğal afet nedeniyle yoksul ülke kelimenin tam anlamıyla ‘dünyanın efendilerine’ teslim olmuş durumda. Güler Kömürcü, ‘komplo teorisi’ kapsamında bir soru yönetiyor: acaba benzeri afetler, ‘efendiler’ tarafından söz dinlemez köleleri terbiye etmek veya rafta beklettikleri bir siyasi projeyi güçlendirici ‘vuruş’u tetiklemek üzere ‘suni’ yaratabilirler mi? (Ki aynı soru 17 Ağustos depremi sonrasında Türkiye’de de tartışılmıştı) Bunun cevabını arar iken ‘internet’te bakın neler buldum, projenin adı HAARP... (1999 Ağustos ayında yayınlanmış bir makale, aynen aktarıyorum) ‘HAARP. Bu harfler, ABD’nin askeri projelerinden biri olan ‘’High Frequency Active Auroral Research Program’’ isminin baş harfleri... Adından görüldüğü gibi yüksek frekansla ilgili bir program bu. HAARP gizli bir proje de değil. Internette HAARP’in kendi web sitesi bile var. Bu proje Alaska’da Gakona askeri üssü yakınlarında, ABD Hava ve Deniz Kuvvetlerince gerçekleştiriliyor. Resmi amacı, iyonosferde araştırma yapmak. Amerikalı askeri yetkililere göre, HAARP şunları gerçekleştirecek: 1-Atmosferdeki termonükleer araçların elektromanyetik vuruşlarını değiştirmek, 2-Denizaltılarla haberleşmeyi kolay hale getirmek, 3-Radar sistemlerini son derece geliştirmek, 4-Çok büyük bir bölgede, ABD ordusu dışında tüm haberleşmeyi kesebilmek, 64 Mustafa Özcan / Yeni Asya 173 5-EMass ve Cray bilgisayarları ile ortaklaşa, toprağın altını çok derinlere kadar incelemek, 6-Büyük alanlarda petrol, doğalgaz ve mineralleri bulup belirlemek, 7-Cruise füzeleri gibi her türlü saldırı silahı ve uçağı havada imha etmek. Bu projeye karşıt olan Amerikalı bilim adamları da var, bunun son derece tehlikeli olduğunu savunuyorlar. Çünkü, onlara göre, HAARP öylesine bir güç haline gelebilir ki, elinde tutan dünyanın tartışmasız hakimi olur. Projenin karşıtlarından biri olan Prof. MacDonald’a göre, elektromanyetik teknoloji bakın daha neler yapabilir: 1-İklimleri değiştirebilir, 2-Kutupları eritebilir veya yerinden oynatabilir, 3-Ozon tabakası ile oynayabilir, 4-Deprem oluşturulabilir, 5-Okyanus dalgalarını kontrol edebilir, 6-Radyasyon yaymayan termonükleer patlama oluşturabilir. Dehşet değil mi? Ancak, Amerika Hava Kuvvetleri, iklimlerin kontrolünü amaçlayan ‘Spacecast 2020’ projesi ile ilgili olarak ‘Çevreyi değiştirme teknikleri ile bir başka ülkeyi yok etmek veya zarara uğratmak yasaktır’ açıklamasını da yapmış durumda. ABD Başkanı Bush, ‘Yeni Dünya Düzeni’ cümlesini kullanırken, acaba sadece, siyasi anlamda mı bunu söyledi dersiniz? Yani Burma Tsunamisinde bir Siyonist İsrail-ABD parmağı aramak çok mu gereksiz? Irkçı emperyalizmin (siyonizmin) dünya tablosu ürkütüyor! 21. Yüzyıla girerken, son 150-200 yıldır emperyalist Batı zihniyetinin uygulamaları neticesinde insanlığın gelmiş olduğu neticeye hep birlikte bir göz atalım. Önce mustazaflar (zayıf bırakılmışlar) cephesine bakalım: Bugün 6.5 milyarlık dünya nüfusunun yaklaşık üçte biri, 2 milyar insan sefalet (açlık, hastalıklar, kötü beslenme) içerisinde yaşıyor. Yaklaşık 850 milyon insan her gün aç yatıyor ve yaklaşık 600 milyon insan kronik olarak kötü beslenmeden dolayı hastalıkla çırpınıyor. Endüstriyel ülkelerde bile 100 milyondan daha fazla insan yoksulluk sınırının çok çok altında sürünüyor. Her gün ortalama 50,000 çocuk tamamen önlenebilir hastalıklardan ölüyor. 900 milyon yetişkin çocuk okuma yazma bilmiyor. Bunların 600 milyonu ise kadınlar oluşturuyor. Dünyada tescilli yaklaşık 25 milyon insan öldürücü ve dermansız HIV/AIDS virüsü taşıyor. Bunların % 93’den fazlası ise gelişmiş ülkelerde bulunuyor. Şimdi de müstekbirler (kibirlenenler, rantiyeciler, elitler) cephesine bir göz atalım: Bugünkü müstekbirler, bu fakirliği çok kısa bir zamanda yok edebilecek kadar zengin bulunuyor. Fakirliğin ortadan kaldırılması için gereken kaynak 45 trilyon dolarlık dünya toplam üretiminin sadece yüzde 1’i. (Yani 450 milyar) dolar. Sadece ABD, yılda 10 trilyon dolar mal ve hizmet tüketiyor. Yanlış ve sentetik gıdalardan dolayı, aşırı kilo alan yaklaşık 1 milyar 850 milyon insanın en az 15 kilo vermesi gerekiyor! Dünyanın ilk 10 zengininin toplam serveti 140 milyar dolar. Bu rakam, gelişmemiş ülkelerin (nüfusu yaklaşık 2.5 milyar!) toplam üretiminin yaklaşık 1.5 katını geçiyor. Yoksulların sosyal imkanlara tam olarak kavuşabilmesi için gereken kaynak 80 milyar dolardır ki bu dünyanın en zengin 5 insanının gelirinden daha az bir miktar ediyor. Gelişmiş altı ülkenin köpek ve kedi mamaları için 10 günde harcadığı para 1 milyar doları geçiyor. Bu listeyi, fuhuş, alkol ve uyuşturucu rakamlarını da katarak daha çok uzatabiliriz. Ancak bütün bunlar yetmiyormuş gibi şimdi de insanoğlunun tamamının önünde iki büyük tehlike daha oluşmuştur. 174 Bunlardan birincisi, mevcut finans sisteminin yıkılmasıdır. Faize dayalı bu finans sistemi artık çökmeye başlamıştır. Bu konuda Batılıların yüzsüzlüğüne bakınız ki, bu krizi bile global elitlerin işine yarayan yeni bir sistem kurmak için fırsat olarak değerlendirmeye çalışmaktadır. İkinci büyük tehdit küresel ısınmadır. Bu da neticede faize dayalı sistemin getirdiği bir tehdittir. Batı zihniyeti ürünü olan yapılanmanın bir neticesidir. İklim değişikliği, buzulların erimesi, tektonik değişiklikler, depremler, kuraklık, açlık, susuzluk, göçler, hastalıklar, savaşlar... insanoğlunu bekleyen tehlikelerdir. Bize insanlık ve çağdaşlık, dersleri vermeye çalışanlar, öncelikle bu manzaranın hesabını vermelidirler. Hiçbir şey olmamış gibi davranamazlar. Hâlâ, her şeyi biliyormuş pozları da takınamazlar. Gelinen bu duruma daha onlarca örnek verebiliriz. Bu durum Batı zihniyetinin ve ona teslim olmuş Doğulu yöneticilerin ortak ürünüdür. Bu zihniyetin insanlığa en azından bir özür borcu yok mudur? 65 ABD ve İsrail, terörün merkezini oluşturuyor ABD Kongresi, Ortadoğu’da desteklediği terör örgütleri için 300 milyon dolarlık bütçe ayırdı. Bu örgütler arasında ABD’nin en çok güvendiği terör örgütleri ise PKK ve PJAK! ABD, teröre verdiği desteği artık dile getirmekten de utanmıyor! Resmi raporlarda bile ABD’nin PKK terör örgütü ve PKK’nın İran kolu PJAK’la olan ilişkisi kanıtlanıyor. Ünlü Amerikalı gazeteci Seymour Hersh de, ABD yönetiminin İran`a karşı PKK`nın bu ülkedeki uzantısı olan PJAK`ı desteklediğini yazdı. ABD’nin teröre verdiği destek belgeleniyor. ABD'ye verilen resmi devlet raporlarında somut belgelerle ABD’nin PKK terör örgütü ve PKK’nın İran kolu PJAK’la olan ilişkisi kanıtlanıyor. Bugün ABD, sadece Kuzey Irak'taki aşiret yapılanmasını devletleştirmek, ordulaştırmak ve güçlendirmek için çalışmıyor, aynı zamanda bölgede üslenen terör örgütü PKK'ya her türlü maddi desteği, siyasi-askeri korumayı, silahı, yiyeceği, füzeyi, kurşunu lojistik desteği sağlıyor. Onlara askeri ve siyasi koruma kalkanı oluşturuyor. ABD kongresi 300 milyon doları teröristlere destek için ayırıyor ABD'nin eski Savunma Bakanı Donald Rumsfeld ile ilgili bir kitabı bulunan Amerikalı yazar Andrew Cockburn, ABD Dışişleri'nin "terör örgütleri" listesinde yer almasına rağmen, Tahran rejimine karşı savaşan İran Halkın Mücahitleri'ne maddi kaynak yolunun açıldığını ifade etti. Yazar, İran'ın Beluçistan bölgesinde faaliyet gösteren "militan Sünni" örgüt Jundullah'a destek verilebileceğini de belirtti. Cockburn, ABD'nin yardım ve desteğinden İran'daki Kürt milliyetçi unsurlar ile "Ahvazi" Araplar'ın da yararlanacağını ifade etti. Lübnan'da Hizbullah'a karşı operasyonlar ile Suriye rejimini istikrarsızlaştırmanın yine gündemde olduğunu belirten Cockburn, bu planların uygulanması amacıyla öncelikle kullanılacak 300 milyon dolar için Kongre'den onay alındığını da kaydetti. ABD, İran’a karşı terör örgütü PJAK’ı “resmen” destekliyor Ünlü Amerikalı gazeteci Seymour Hersh, `ABD yönetiminin İran`a karşı PKK`nın bu ülkedeki uzantısı olan PJAK`ı desteklediğini` yazdı. New Yorker adlı dergide yer alan makalesinde Hersh , `Bir sonraki adım` başlıklı makalesinde İran `a yönelik ABD yönetimi içindeki “planları” anlattı ve ABD’nin saldırı hazırlığı yaptığını dile getirdi. Hersh, Bush yönetiminin İran`daki PJAK’a eğitim ve mühimmat sağladığını söyledi. Hersh, makalesinde şöyle dedi: “Son altı ay içinde İsrail ve Amerika , Özgür Yaşam Partisi adıyla bilinen gruba birlikte destek veriyor. Grup, İran`a karşı sınır ötesi terörist saldırılar düzenliyor. Bir hükümet danışmanı İran`a baskı uygulamanın alternatif yolu olarak bunun uygulandığını söyledi. Savunma Bakanlığı; Kürt, Azeri ve Beluci aşiret liderleriyle gizli ilişkiler kurdu. İran yönetiminin özellikle kuzey ve güney bölgelerindeki otoritesini ortadan kaldırmak için çabalarına destek veriyorlar. Hükümet danışmanı, İsrail’in bu Kürt gruba ekipman ve eğitim verdiğini söyledi. Aynı zamanda gruba İran içinde ABD’nin çıkarlarını ilgilendiren hedeflerin listesinin de verildiğini belirtti.” ABD silahları PKK’da çıkıyor Geçmişte ABD uçaklarının Türkiye dağlarındaki PKK'lı teröristlere yiyecek ve cephane attıkları, Türk ordusu tarafından kuşatılan bazı PKK'lı gurupların ABD helikopterleri tarafından alınarak Kuzey Irak'a 65 11.05.2008 / Mete Gündoğan / Milli Gazete 175 götürüldükleri bizzat Türk ordusunun tespitleri ile saptandı. ABD ve İsrail özel harp subaylarının PKK'lılara gerilla eğitimi verdikleri belgelendi. Son olarak en modern ABD saldırı silahları öldürülen PKK'lıların üzerinde ele geçirildi. İtirafçılar, silahların ABD askeri araçları tarafından PKK kamplarına getirildiğini açıkladı. Yapılan araştırmalarda ABD ordusunun, özel güvenlik şirketleri aracılığı ile PKK'ya silah sağladığı ortaya çıktı. ABD, İsrail'i nasıl tanıdı? Kuruluşunun 60. yılını kutlayan İsrail devletini ilk tanıyan ülke olan Amerika'nın, bu kararı alırken aslında çok büyük bir kriz yaşadığı ortaya çıktı. İsrail devletini tanıma kararının, Amerikan yönetimini ikiye böldüğü ve yaşanan bu ayrılığın da yıllarca gizli tutularak hem iç hem de dış politikada bir krizin çıkmasının önlendiği belirtildi. Bu krizi bizzat yaşayanlardan duyduklarını aktaran ABD eski Dışişleri Bakan Yardımcısı Richard Holbrooke, Washington Post gazetesinde yayınlanan makalesinde Amerika'nın, bağımsızlığını ilan etmesinden 11 dakika sonra İsrail'i nasıl tanıdığının hikayesini yazdı. O zaman için devletin üst düzeyinde çok sert bir çatışma yaşandığını kaydeden Holbrooke, "bugün her ne kadar dış politika yapıları bu kararı doğru bulmuyor olsa ve İsrail ABD'nin başına dert açmaktan başka bir işe yaramamış olsa da dönemin ABD Başkanı Harry Truman'ın aldığı kararın doğru bir karar olduğunu" savundu. Dönemin Dışişleri Bakanı George Marshall'ın, İsrail'in tanınmasına şiddetle karşı çıktığını belirten Holbrooke, kurulduğunda adı olmayan İsrail'in adının "İsrail Devleti" olarak ilk kez Amerikan kayıtlarında geçtiğini kaydetti. Makalesinde "İsrail'in 6. kuruluş yıldönümünde yapılan kutlamalar sırasında İsrail 14 Mayıs 1948'deki bağımsızlık ilanına nasıl cevap verileceği konusunda nasıl destansı bir mücadele verdiği unutulmamalı" diyen Richard Holbrooke, bu çatışmanın Başkan Truman ile Dışişleri Bakanı George C. Marshall'ın en ciddi anlaşmazlıklarını yaşamalarına sebep olduğunu belirtti. 20 yıl önce Clark Clifford'a anılarını yazmasında yardım ederken bu tarihi kayıtları gözden geçirdiğini ve bu olayın yaşayan tüm müdahilleriyle röportaj yaptığını belirten Holbrooke, "O zamanki savaşın zilleri hala çalıyor" ifadelerini kullandı. İngilizlerin, 14 Mayıs gecesi Filistin'den ayrılmaya karar vermelerinden bir kaç dakika sonra David Ben-Gurion yönetimindeki Yahudi Ajansı (o sırada henüz ismi olmayan) yeni Yahudi devletini ilan edecekti. Komşu Arap devletleri de bu ilandan önce çatışma çıkacağı uyarısında bulunmuştu. Truman, İsrail'in gelecekteki cumhurbaşkanına "tanıma" sözü vermiş ABD eski Dışişleri Bakan Yardımcısı Holbrooke'un anlattığına göre Yahudi Ajansı, Filistin'in Arap ve Yahudi olmak üzere iki parçaya bölünmesini istiyordu. Ancak Amerikan Savunma ve Dışişleri Bakanlıkları İngilizlerin, Filistin'in Birleşmiş Milletler'e devredilmesine yönelik planını destekliyordu. Truman, Mart ayında İsrail'in gelecekte Cumhurbaşkanı olacak olan Chaim Weizmann'a bölünmeyi destekleyeceğinin sözünü vermişti. Ancak ertesi gün ABD'nin BM temsilcisinin BM'de Filistin'in BM'ye devredilmesi yönünde oy kullandığını öğrenmiş ve sinirlenerek takvimine şu notu düşmüştü: "Dışişleri Bakanlığı, bugün ayağımın altındaki kilimi çekti. Bu olaydan ilk önce gazetelerde okuyunca haberim oldu! Bu cehennme değil mi? Bir yalancı veya kahpe konumunda olmanın ne demek olduğunu biliyorum. Hiç bu kadar aşağılanmamıştım." Truman'ın "yaşayan en büyük Amerikalı" diye övdüğü Marshall, İsrail'in tanınmasına karşı çıktı Başkan Truman, bu konuda üçüncü ve dördüncü seviyedeki Dışişleri yetkililerini suçluyordu. Özellikle de Yahudi Ajansı'nın danışmanı Charles Bohlen ve BM ilişkilerinden sorumlu olan Dean Rusk'ı. Ancak o sırada aynı zamanda Truman'ın 1940'lı yılların sonundaki büyük dış politikasını hazırlamakta olan bir grup da Truman'a bu konuda muhalif olmuştu. Bu grupta Marshall, James V. Forrestal, George F. Kennan, Robert Lovett, John J. McCloy, Paul Nitze ve Dean Acheson gibi isimler vardı. Dışişleri Bakanlığını hiçe saymak, Truman'ın "yaşayan en büyük Amerikalı" diye övdüğü Marshall'dan zorlu bir görevi üzerine alması anlamına geliyordu. Holbrooke'a göre ise bu çatışmanın perde arkasında bazı vekillerin anti-semitist olması yatıyordu. İsrail'in tanınmasına karşı olan bu vekillerin pozisyonu çok açıktı: petrol, sayılar ve tarih. Savunma Bakanı Forrestal, Clifford'a aynen şunları söylemişti: "Bir yanda 30 milyon Arap diğer yanda 600 bin Yahudi var. Gerçeklerle neden yüzleşmiyorsun?" 176 Truman, ABD'deki Yahudilerin desteği için tanıma kararında ısrarcı davrandı Bugün birçok kişinin, Marshall ve Lovett'in haklı olduğunu ve Truman'ın bu kararı almadaki en büyük sebebinin iç politika ve ülkedeki Yahudilerin desteğini almak olduğunu düşündüğünü belirten Richard Holbrooke, "Onlara göre İsrail, ABD'ye sorun olmaktan başka işe yaramadı" ifadesini kullandı. "Ancak burada bir nokta kaçırılıyor." diyen Holbrooke, şöyle devam etti: "Washington tanısın veya tanımasın, İsrail devleti kurulacaktı. Ancak daha en başta Amerikan desteği olmasaydı, İsrail'in hayatta kalması riskli olabilirdi. Her ne kadar tüm dış politika yapıları tarafından karşı çıkılsa da Truman'ın kararı doğru olandı. Ve bugün devam eden çetrefilli sonuçlarına rağmen bu karar, tüm Amerikalıların kabul etmesi ve beğenmesi gereken bir karardır." İsrail’in 60. yılı ve yıkılış hazırlığı!.. 29 Kasım 1947’de BM, aralarında Türkiye’nin de olduğu 13 ret, 10 çekimser ve 33 ‘Evet’ oyuyla, Britanya yönetimindeki kutsal toprakları üçe böldü: Yahudi, Arap ve uluslararası denetime bırakılacak olan Kudüs ile Beytüllahim’deki kutsal yerler. O zamanlar Yahudiler, nüfusun yüzde 37’sine oluşturuyordu, toprakların yüzde 7’si de onların tapulu malıydı ama Filistin’in yüzde 55’ni aldılar. Araplar, bu durumdan memnun olmayınca da iç savaş çıktı. Yıllardır bir arada yaşayanlar birbirlerini katletmeye başladı. Altı ay sonra David Ben Gurion, BM kararı uyarınca İsrail’in kurulduğunu ilan ettikten iki saat sonra da çevredeki Arap ülkeleri İsrail’e savaş açtı. Ben Gurion’un kuruluş ilanından hemen sonra çığlıklar eşliğinde muhtemelen hava nagila ile dans edenlere bakıp sıkıntıyla “Daha yeni başlıyor” dediği söylenir. Gerçekten de o dönemde başlayan sıkıntı 60 yıl geçmesine rağmen hâlâ bitmedi. İsrail’in var olma hakkının tartışılmasının akıldan geçirilmesi abesle iştigalden başka birşey değil. Ama 60 yıl sonra, İsrail’in nerede ve nasıl durduğuna bakmayı anti-semitiklik saymak da hiç mi hiç haklı değil. İsrail bugün yüzde 75’i Yahudi, 7.2 milyonluk bir ülke. Vatandaşlarının yüzde 61’i İsrail doğumlu ama yine de ne Yahudiler arasında, ne de Yahudilerle İsrail vatandaşı diğer etnik ve dini topluluklar arasındaki ayrımcılık aşılabilmiş değil. Doğudan gelen Seferatlarla, Avrupa’dan gelen Eşkenaziler arasındaki ayrım silinmeye yüz tutmuşsa da, Etiyopya’dan gelen siyah Yahudilerin iyi durumda olduğu söylenemez. Yıkılan Sovyetler’den gelen göçmenler de çok mutlu sayılmaz. Laik ve dindar çatışması yüzünden İsrail’in bir anayasası bile yok. Karşılıklı hoşnutsuzluk her geçen gün derinleşiyor. İki kesim de kendi gettolarına sığınıyor. Nüfusun beşte birini oluşturan vatandaşlık sahibi Araplar, kendilerini dışlanmış hissediyor, aidiyet duygularını sorguluyor. Bunlara rağmen, yalnızca Yahudiler için işleyen demokratik kurumlara sahip olduğu söylenebilir İsrail’in. Ama işte ülke Başbakan Ehud Olmert’e kadar uzanan yolsuzluk iddiaları ile çalkalanmakta. Bir yandan bazı alanlarda olağanüstü teknolojik başarılara imza atarken, diğer yandan bu kadar maço ve militarist olmanın sonucu olarak, aile içi şiddetin pençesinde kıvranıyorlar. Öyle ki Parlamento (Knesset) Başkanı Dalia İtzik bile kutlama törenlerinde buna değinmeden geçemiyor ve “Toplumumuzdaki ölümcül şiddet sorununun farkındayız. Bizi düşmanlarımızla yaptığımız savaşlar yıkmaz ama kendi elimizle hiç istemediğimiz yerlere sürükleniyoruz” deme ihtiyacı hissediyor. Suriye ve Filistin’le barışa dair bazı minik umutlar olsa da, bunlar yıllardır yeşerip yeşerip soluyor. İsrail’den hoşlanmayan ve hatta nefret eden insanların sayısı dünyanın her yerinde artıyor. İşgal topraklarındaki Yahudi yerleşimleri, Filistinli mülteciler sorunu, Kudüs’ün statüsü büyük sorunlar olarak ortada duruyor. 60 yıl, bir devlet için kısa bir süre. Ama yukarıda saydığım nedenler yüzünden İsrail aslında yaşlanmış da bir ülke. Çünkü işgal, işgal edilenin yanında işgal edeni de çürütüyor. Bu çürümeden kurtulmuş, komşularıyla barış içinde yaşayan İsrail ise henüz doğmadı.” 66 66 10.05.2008 / Ayşe Karabat / Radikal 177 İsrail devlet mi, terör karargâhı mı? İsrail’in 60 yılını sorgulayan ‘Hemen Şimdi Barış’ın kurucusu Menahem Brinker, İsrail doğuşundan beri kriz içerisindedir. Krizle beraber idame olur” diyor. Akademisyenler, bilim adamları ve gazeteciler, 60. doğum gününü kutlayan İsrail’in 1948’teki bağımsızlığının ardındaki duygu ve düşüncelerin günümüzde hala var olup olmadığını sorguluyor. 1948’te ülkenin doğuşuna fotoğraflarıyla şahitlik eden İsrailli foto muhabir David Rubinger, el-Cezire’ye yaptığı açıklamada “Bütün gururumla söyleyebilirim ki, tarihte 600 bin kişinin 1948’te başardıklarıyla 60 yılda 600 bin kişinin başardığı tarihte yok” ifadesini kullanıyor. Bu yıl “60 yıllık İsrail’”e adanan senelik Yahudi Kitap Haftası için, diğer Yahudi, İsrailli ve Filistinli yazarlarla birlikte Mart ayında Londra’da olan Rubinger, “Tarihte benzersiz İsrail’in 1967’den beri yaptıklarıyla gurur duymuyorum” diyor. Foto muhabir, ülkenin tarihini şekillendiren tüm önemli olaylarda elinde kamerasıyla ön saflarda yer alıyor. Rubinger, “Orta Doğu’nun faydasına olacak o ilk dönem Siyonizm idealizmi ne yazık ki gerçekleşemedi. Ne zaman ki, işgal kuvveti olursunuz o zaman manevi gücünüzü kaybedersiniz. Bugünkü Filistinlilere bakıyorum ve sıkıntı ve eza çektiklerini söyleyebilirim fakat manevi yönden her yeni gün daha da güçleniyor ve biz manevi olarak çöküyoruz” sözleriyle o günleri anlatıyor. Ruhu için savaşmak “Hemen Şimdi Barış” hareketinin kurucusu Menahem Brinker, İsrail’in 60. yılında vatandaşlarının çoğunun işgalleri protesto ettiklerini söyleyerek İsrail’in doğuşundan beri kriz içerisinde olduğunu vurguluyor. Revizyonist Yeni Tarihçiler hareketinin kurucusu ve İsrail tarihçisi Benny Morris, İsrail’in kuruluşuyla ilgili belgeleri ilk kez yeniden inceleyen ve tartışma yaratan kişi olarak biliniyor. İsrail’in işgal altında tuttuğu bölgeler konusunda Brinker’e katılan Morris, benzer şekilde İsrail’in maneviyatının sıkıntıda olduğunu düşünmüyor. Morris, el-Cezire’ye şunları anlatıyor: “İşgal etmek genelde ahlaksızlıktır… Bunu İsrail de yapmış olsa yine haksızlık ve fesatçılıktır!” Siyonizm çöktü Filistin’deki Siyonist projesinin bir hata olduğunu inanan Kudüs el-Kuds Üniversitesi Başkanı Sari Nusseibeh, “Altmış yıldır Siyonist proje başarılı oldu mu? Benim cevabım Hayır. Yahudilere güvenli bir cennet vermeyi vaat ediyordu, oysa bugün İsrail ne güvenli ne de cennet, sadece Yahudilerin sürekli ölüm korkusuyla yaşadığı bir yer. Bildiğim kadarıyla tam bir trajedi” ifadesini kullanıyor. 67 67 www.timeturk.com 08.05.2008 178 D- GÜNEYDOĞU VE KUZEY IRAK ÇIKMAZIMIZ KUVEYT'İN İŞGALİ VE BATI'NIN HEDEFİ (1990) Ortadoğu'da ve Körfez Bölgesi'nde oynanan oyunların ve şeytani planların asıl hedefi bizce, Türkiye'dir. İslam alemine lider ve motor olabilecek bir potansiyel gücü özünde taşıyan ve giderek ayakları üstünde durmaya başlayan Türkiye'yi yıpratmak ve yıkmak için çok sinsi hesaplar yapılmaktadır. Osmanlı'yı parçalamak için çıkarılan 1. Dünya Savaşı sonunda, sırf İngilizler rahat sömürsün diye, Türkiye'den alınarak Irak'a verilen Kerkük bölgesinde, hak iddia etmek ve petrole olan iştahımızı kabartarak, Türkiye'yi zaten İran'la savaş halinde bulunan Irak'a arkadan saldırtmak için yapılan teşvik ve tahriklere, şükür ki Türkiye' kapılmamıştır. İran-Irak savaşından sonra, Amerika'sı ve Avrupa'sıyla tüm batı dünyası bu sefer, savaş yeteneği ve moral seviyesi yüksek Irak'ı müthiş bir süratle silahlandırarak, Türkiye'ye karşı kışkırtmaya başladılar. GAP projesiyle tutulan, Irak ve Suriye için de hayati önem taşıyan, ama ihtiyaçları kadar zaten bırakılan Fırat ve Dicle suları bahane edilerek, Türkiye ile komşuları arasında bir savaş çıkartılması için çok uğraşılmış, ama Batı, bunda da başarılı olamamıştır. Bugün Irak'ın elinde bulunan ve siyonizmi bile korkutan savaş ve tahrip gücü çok yüksek ve modern silahların, İran savaşından sonra Amerika, İngiltere, Fransa ve Rusya tarafından Irak'a verildiğini söylersek, mesele daha iyi anlaşılmış olacaktır. "Besle kargayı oysun gözünü" cinsinden, başka maksatla silahlandırılan ve kışkırtılan Saddam, bu sefer, ABD ve İngiltere'nin sömürdüğü, çok daha kolay yutulur kârlı bir lokmaya, yani petrol cenneti Kuveyt'e göz dikmiş ve şimdilik muradına ermiştir. Yıllardır, Türkiye'yi sokmak için uğraştıkları bataklığa, şimdi siyonizmin kendisi saplanmış bulunmaktadır. Bundan sonra ne olabilir? ABD ve yandaşlarının Irak'a fiili bir askeri müdahale yapmaları, şimdilik uzak bir ihtimaldir. Zira bu, ABD'nin ve süper şeytanların sonu da olabilir. Çünkü Irak'ın elinde kendilerinin verdiği çok tehlikeli silahlar bulunmakta ve Saddam her şeyi göze almaktadır. ABD ve Batılı ülkelerin bu riske girebileceklerini zannetmiyorum. Şimdilik gözdağı verecek, Irak'ı geri adım atmaya ve Kuveyt'i boşaltmaya zorlayarak prestijini kurtarmaya çalışacaklardır. Irak'a uygulanan ekonomik ve siyasi ambargolar da beklenen neticeyi doğurmayacaktır. Çünkü, zaten kapalı bir ekonomi ve totoliter bir rejim uygulayan Irak, bu tür ambargolara uzun zaman dayanabilir ama, dünya petrolsüz o kadar dayanamaz. ABD bu ambargoyu bizzat kendisi kaldırmak zorunda dahi kalabilir. Bütün bunları çok iyi hesap eden ABD ve batı ülkelerinin, bütün gaye ve gayretleri, şimdilik Suudi Arabistan, Suriye, Mısır ve özellikle Türkiye'yi Irak'la savaşa sokarak, müslümanları birbiriyle boğuşturmak hem Irak'tan hem de komşusu İslam ülkelerinden birlikte kurtulmaktır. Yani Amerika'nın hedefi, bir taşla beş kuşu birden vurmaktır. Şu ana kadar S. Arabistan ve Suriye kısmen bu oyuna gelmiş, daha doğrusu mecbur edilmiş görünmekte ise de, önce ABD'ye yeşil ışık yakan Mısır'ın şimdi "Bölgedeki sorunları, Arap liderleri toplanıp kendi aralarında çözmelidir. Dışarıdan müdahale edilmemelidir." şeklindeki beyanatlar vermesi, onların da oyunun farkına vardıklarını göstermektedir. Türkiye'ye gelince İstiklâl Savaşı'nda Kıbrıs, Ege, Yunanistan ve Bulgaristan sorunlarında, Ermeni ve anarşi meselesinde ve hatta en son Fener Rum Patriği hadisesinde, bize devamlı düşmanca tavırlar takınan ABD ve Avrupa'nın bu son derece tehlikeli oyunlarına artık aldanmayacak kadar tarihi tecrübesi bulunmaktadır. "Hatta şahsi menfaatlerini, müstevlilerin (saldırgan düşmanların) siyasi emelleriyle birleştiren" gafiller çıkarsa, milletimiz onlara da müsaade etmeyecektir. Türkiye ve diğer İslam ülkeleri, eğer Haktan ve haklıdan taraf olacaklarsa ki öyle olması gerekir. ABD'ye alet olmayacaklardır. 179 Yok eğer, güçlüden ve kazanandan taraf olmak istiyorsa, yine Irak'tan taraf olmalıdır. Zira biraz erken olmakla beraber, daha şimdiden ABD'nin bir batağa saplanacağını söylersek bir kehânet sayılmamalıdır. Çünkü süper güç denen kartondan devletler artık yırtılmaya başlamışlardır. Ve yıllardır siyonizmin kıskacında kıvranan dünya milletleri, artık uyanmaya ve şeytanları tanımaya ve kurtulmak için çareler aramaya başlamışlardır. Körfezdeki son olaylar ise, ABD ve Avrupa'nın gerçek niyetini ve siyonizmin mahiyetini biraz daha ortaya çıkarmış ve süperlerin çaresizliğini vurgulamıştır. Evet, görünen o ki, bu uzun bir sürecin başlangıcıdır ve ABD önceleri bazı başarılar kazanacak olsa da, bu savaş uzayacak ve ABD her yönden yıpranacaktır. İsrail Filistin'i, Rusya Afganistan'ı, Amerika Panama'yı, İngiltere Folklant'ı işgal ederken, ABD, CIA eliyle istemediği ülkelerin yönetimlerini devirirken "uygarlık" oluyor da, neden Irak Kuveyt'e girerken hemen "barbarlık" oluyor. Elbette bir ülkenin işgalini savunacak değiliz. Ama batı dünyasının bu çifte standartlarını artık görmemiz gerekiyor. Ama, Türkiye' dikkatli bulunmalı, tarihi misyonuna ve milli menfaatlerine uygun davranmalıdır. Zira Türk insanı Amerika ve Avrupa'nın kobayı ve kiralık kabadayısı değildir, olmamalıdır ve olmayacaktır. Bugün Kuveyt'i işgal etti diye Irak'a saldırıya geçecek olan Birleşik Haçlı ordularının (NATO’nun) yarın Kuzey Kıbrıs'ı işgal ettiğimiz gerekçesiyle Türkiye'ye saldırabileceğini de akıldan çıkarmamalıdır. Zira Irak'a saldırıya gerekçe hazırlasın diye Saddam'ı aldatıp Kuveyt'in işgaline iştahlandıranın da yine ABD olduğu ihtimali kuvvet kazanmaktadır. 180 ÇEKİÇ GÜC'E HAYIR (1991) Güya Kuzey Irak'taki Kürtleri, Saddam Yönetimi'nden gelecek bir taarruza karşı koruyabilmek ve muhtemel saldırıları önlemek için başta Amerikan, İngiliz, Fransız ve İtalyan olmak üzere, Batılı ülke askerlerinden oluşacak olan "ÇEKİÇ GÜÇ" diye adlandırılan askeri birliğin Türkiye'de ve Güneydoğuda yerleştirilmesi kararına, yeni hükümetin uyması, ülkemiz ve geleceğimiz açısından çok ciddi tehdit ve tehlikelere bir başlangıç olabileceği hususundaki tedirginliklerimizi arttırmıştır. Eğer, hakikaten Kürtleri Saddam'dan korumak amaçlanıyorsa, çekiç kuvvet denen bu Hıristiyan alayının Kuzey Irak'taki Tampon bölgede bulunması gerekirken Türkiye'de konuşlandırılması, haliyle işin içinde bazı şeytanlıkların bulunduğunu hatıra getirmektedir. Yok eğer Irak dışında bir ülke münasip görülüyorsa bu işin coğrafi şartları itibariyle bile daha müsait bulunan Suriye, Ürdün ve Arabistan toprakları değil de neden Türkiye seçilmiştir? Siyonist Goril'i Bush'un, tam bu sırada Türkiye'ye gelmesi, çekiç kuvvetin Güneydoğuya yerleştirilmesini ve Kıbrıs'ın Rumlara verilmesini sağlamak üzere, yeni hükümete baskı yapmak için midir? Uluslararası hukuk sisteminde bile hiçbir dayanağı bulunmayan, açıkça bir ülkenin iç işlerine fiili müdahale sayılan çekiç kuvvetin, Türkiye'de konuşlandırılması zaten zor durumda bulunan ülkemizin başına yeni dertler açacak ve ileride buna benzer askeri müdahale merkezlerinin Türkiye için de kurulmasına ve kullanılmasına zemin hazırlayacak ve emsal oluşturacaktır. Yarın, "Ya Türkiye Kıbrıs'tan askerini çekecek ve fili işgaline (!) son verecek veya Kıbrıs'ı kurtarmak üzere Türkiye'ye karşı kullanmak üzere Trakya'da bir Batılı barış gücü oluşturulacaktır.” denmesi, uzak bir ihtimal sayılmamalıdır. Daha şimdiden, CIA kaynaklı raporlarda ve diplomatik uyarılarda, “Kıbrıs'ı Rumlara vermediğimiz ve askerimizi çekmediğimiz takdirde Irak'ın başına yağdırılan bombaların Türkiye'nin başına düşeceği” tehditleri savrulmaktadır. Ayrıca, çekiç kuvvetin Güneydoğuda üslenmesi, perde arkasında Amerika'nın koruyup kışkırttığı herkesçe bilinen, “PKK militanlarına hareket kolaylığı sağlamak ve resmiyet kazandırmak” için olmadığını kim garanti edebilir? Doğu ve Güneydoğuda ırkçılık damarını tahrik etmek ve Kürdistan hayalini gerçekleştirmek hevesiyle HEP'i gündemde tutan ve kanlı Diyarbakır olaylarını kışkırtan Amerika ajanları değil de kimdir zannediyorsunuz? Üstelik Türkiye'nin Irak gibi komşu ve müslüman bir ülkeye müdahale etmek üzere Batılılarla anlaşması, hem komşu devletler, hem de İslam ülkeleri arasında saygınlığını yitirmesine ve yalnızlığa itilmesine sebep olacak, devlet ciddiyetimiz büyük yara alacaktır. Hem madem şu münafık Amerika ve Avrupalılar Saddam'dan gelebilecek bir tehdit ve tehlikeye karşı Kürtleri korumak için bu kadar gayret ve merhamet gösteriyorlar da neden yıllardır katledilen Filistinlileri Yahudi zulmünden kurtarmak için bir çekiç kuvvet hazırlamadılar? Neden feryatları arşı tutan Keşmirli Müslümanları Hindu vahşetinden korumak için böyle bir teşebbüste bulunmadılar? Niçin Rus işgaline uğrayan Afgan halkına sahip çıkmadılar? Bütün dünyanın gözü önünde, Cezayirli Müslümanların ezilmesine neden ses çıkarmıyorlar? Neden Yugoslavya'ya bir çekiç güç göndermiyorlar? Evet, evet Batılıların asıl amacı başkadır ve Türkiye'nin başına büyük belalar açılmak üzere bu planlar yapılmaktadır. Yoksa biz, elbette Kuzey Irak'taki Kürtlerin ve Türklerin bütün hak ve hürriyetlerinin korunmasını ve Irak'ta adil bir düzenin kurulmasını samimiyetle isteriz. Ancak bunun için çekiç güç gibi şüpheli ve şaibeli dış güçlere ihtiyaç yoktur. Türkiye başka kozlarını kullanarak Irak'ı olumlu davranışlara zorlayabilir, hatta buna da gerek 181 kalmadan dostane ve diplomatik ilişkiler geliştirerek bunu başarabilir. Kürt lideri Barzani'nin sözcüsü bile, çekiç gücün Irak'ta kurulması gerektiğini söylediği ve Türkiye'de kurulmasını bir türlü anlayamadığını belirttiği halde, bizim bu olaya ilgisiz ve duyarsız kalmamız çok acıdır. Türkiye'miz büyük komplolarla karşı karşıyadır. Ülke meselelerimize gerçekten sahip çıkmak, yeniden gerçek hürriyet ve haysiyetimizi kazanmak için Milli Görüş'ü biran evvel iktidar yapmak artık mecburiyet halini almıştır... Dış güçlerin oyunlarını bozmak, siyonizmin hevesini kursağında koymak ve yeni bir dünya kurmak için haydin Refaha! Safları sıkıştırın ve kalpleri barıştırın!.. 182 ÇEKİÇ GÜÇ YİNE GÜNDEMDE (1992) ABD'nin Irak saldırısında Türkiye'ye danışmadan, hatta haberdar etmek tenezzülünde bile bulunmadan, incirlik üssünü kullanması "Çekiç Güç" meselesini yeniden gündeme getirdi. Çünkü müslüman ve masum Irak halkına yönelik bu alçakça saldırılarda Çekiç Güç'e ait uçaklar da kullanılmıştır. Bu yetmiyormuş gibi, Çekiç Güce ait uçaklar Güneydoğuda kendi halkımıza bomba yağdırmaya başladı... ABD ve müttefiklerine ait çekiç Güç askerleri ve helikopterleri çok karanlık ve karmaşık faaliyetler içindedir... Bütün bunları da izinsiz ve habersiz yapıyorlar... Hatta bölgedeki alt seviyedeki yetkililerin Çekiç Gücün hıyanetlerini bildiren raporları üst seviyedeki yetkililer tarafından hasıraltı edildiği haberleri gazetelerde yazılıyor... Örneğin Yalçın Doğan’ın 3 Şubat tarihli Milliyetteki "Günlük" köşesinde bu belgelerin birkaçı sıralanıyor... Ama hala baş yetkililer "uçakların hepsinde Türk pilotu var. Her şey bilgimiz ve iznimizle oluyor" gibi beyanatlarla halkımızı oyalıyor ve avutuyorlar. Halbuki bugüne kadar Çekiç Güçte ne kadar uçak ve silah var, kaç tane asker bulunuyor ve ne iş yapıyorlar? sorularının cevabı bile verilmedi... Güya Devlet sırrıymış!.. Şimdi size yine bazı gazetelerde yayınlanan bilgilere dayanarak, bu sırların bir kısmını aktaralım... Ve Çekiç Gücün nasıl bir işgal ordusu olduğunu anlamaya çalışalım... "Amerika Birleşik Devletleri'ne ait 42, İngiltere'ye ait 12, Fransa'ya ait 8 savaş uçağı... Toplam 62 savaş uçağı... Bir o kadar son sistem savaş helikopterleri bulunuyor. F 111'lerle F 46'lar ikişer kişilik. Geri kalan F 16, F 15 ve F 1'lerle Jaguar tipi uçaklar ise sadece birer kişiliktir... Bu bir kişilik uçaklara Türk pilotu alınması zaten mümkün olmadığı gibi, diğer iki kişilik uçaklarda da gözlemci Türk subayı bulunmamaktadır. Çünkü ikinci pilot, silah donanımından sorumlu yine kendi pilotlarıdır. Sadece Van Gölü üzerinde görev yapan Awaks gözetim uçağında bir Türk subayı bulunmakta ve bu da zaten Çekiç Gücün asıl faaliyet ve hıyanet sahası dışında tutulmaktadır... Bir de ara sıra bazı göstermelik barışçı amaçlı helikopter uçuşlarına Türk görevli alınmaktadır... Bu uçak ve helikopterlerin teknolojik üstünlüğü ve manevra kabiliyetleri hesaba katılırsa, Çekiç Gücün nasıl bir işgal ordusu olduğu ve ülkemiz için ne denli bir tehdit ve tehlike oluşturduğu kendiliğinden ortaya çıkmaktadır. Geçen hafta Şırnak'ın çifte Kavak mezrasına düşen ve 5 vatandaşımızın ölümüyle sonuçlanan bombanın da, çekiç Güç uçaklarından kasıtlı olarak atıldığı ve ikinci bir Saratoga olayı yaşandığı anlaşılmıştır. Bütün bu talihsiz gelişmeler üzerine Türk Dışişlerinin bir kanadından hükümete şu teklif arz ediliyor: "Bundan böyle çekiç Güç uçaklarının Irak üzerindeki keşif ve devriye uçuşlarına Türk jetleri de katılsın" isteniyor. Gerekçe olarak da "Mademki müttefik güçlerin Irak'taki hareketlerinin sonuçları Türkiye'yi direk bağlayıcı oluyor... Öyle ise olup bitenleri yakinen takip etmemiz de doğal hakkımız ve görevimizdir." deniliyor... Ve bu çok yerinde olan teklif, maalesef eften püften bahanelerle, daha üst yetkililerce reddediliyor... Bosna-Hersek'li mazlumların feryadı devam ediyor!...Ama Birleşmiş Milletlerden, Avrupa Konseyi'nden Kıbrıs'ı Rumlaştırma kararları çıkıyor... Amerika, Kıbrıs'ı "Türk işgalinden (!) kurtarmaya hazırlanıyor!.. ABD'ye "Umreye" giden Sayın Cumhurbaşkanımızın şahsında bütün milletimizi hedef alan alçakça saldırılar ve gösteriler için birleşen Sırplar, Rumlar , Ermeniler ve PKK'lıların velhasıl tüm şer güçlerin aleyhimizdeki hıyanet çemberi giderek genişliyor!.. Ama ne büyük bir talihsizliktir ki, bizim en büyük başlarımız hala ABD'nin yeni başkanı Clinton'la 183 hangisinin daha önce görüşme şerefine ulaşacağının kavgası ile vakit geçiriliyor!... Kahpe ve katil Ermenistan'a yeniden her türlü yardımı nasıl yapacaklarının hazırlığı ve telaşı içinde bulunuyorlar! Bahane olarak da güya "Orta Asya Türk Cumhuriyetleri'ne ulaşmak için Ermenistan'ın bir geçiş köprüsü" olacağını savunuyorlar... Gerçekte ise Siyonist firmalarının Orta Asya ülkelerini rahat sömürmesine zemin hazırlanıyor... Mesela ABD'nin çıkardığı savaşlar sonucu yıkılan ülkelerle saldırganlar arasında "arabuluculuk" yapmakla meşhur İsrailli işadamı Shoul Fisenberg daha şimdiden Kazakistan'la 200 milyon dolarlık sulama projesi dahil 3 milyar dolarlık kontrat bağladığı biliniyor. Yine bu Yahudi, Tacikistan'daki önemli işletmeleri eline geçirmiş bulunuyor... Ve üstelik Ermenistan'a yardımla, başta Azerbaycan olmak üzere diğer müslüman Orta Asya Cumhuriyetleri'nin Türkiye'ye olan güvenlerini ve beklentilerini sarsıyor ve onları siyonizmin ve batının tuzağına ve kucağına itiliyorlar!... Cennetmekân Abdulhamit Han Hazretleri'ni pek çok muarızları ve hatta müslüman ilim ve fikir adamları bile ölümünden nice yıllar sonra onun büyüklüğünü anlamış, ama maalesef Osmanlı yıkıldıktan sonra uyanışın ve pişmanlığın hiçbir faydası olmamıştır... Umarız Erbakan Hoca'nın haklılığı ve haykırışı da ülkemizin başına daha büyük felâketler gelmeden anlaşılır ve nefsi inat ve hesaplar bırakılarak, onun siyasi cihadına arka çıkarlar... Çünkü bugün hep birlikte yaşadığımız ekonomik, siyasi ve ahlâki belaların tamamının hem sebeplerini hem de kurtuluş çarelerini yıllardır haykırıp duruyor... İşte bunun için diyoruz ki Milli Görüş'e karşı olmak, siyonistlere arka çıkmaktan farksızdır... 184 ÇEKİÇ GÜÇ TÜRKİYE'DEN Mİ GİTSİN, YOKSA BÖLGEMİZDEN Mİ? (1994) Sözde Kuzey Irak, Kürtlerini Saddam'ın saldırısından korumak bahanesiyle, ama gerçekte Türkiye'yi karıştırmak ve PKK'ya destek sağlamak niyetiyle, oluşturulan ÇEKİÇ Güc’ün, Refahın ciddi ve cesaretli muhalefeti yüzünden artık ülkemizde barınamayacağı anlaşılınca, bu sefer fesatlıklarını sürdürmek amacıyla Ürdün'e kaydırılacağı söyleniyor. Hatta bu maksatla, yapılan dış baskılarlarla Ürdün'ün buna razı olduğu bildiriliyor. Ürdün Enformasyon Bakanı Mervan Muashar yaptığı açıklamada, Güya Irak sınırına yakın bölgedeki Şiiler'in Saddam'ın ordularının olası saldırılarından korunması gerekçesi ile, Çekiç Güç'e ait 37 uçağın yakında o yörede yerleşeceğini resmen doğruluyor. Ve daha da beteri, Irak üzerinde keşif uçuşları yapacak Amerikan uçaklarının, bütün Ürdün hava üstlerini kullanabileceğine dair özel bir devlet kararı alındığı haberleri konuşuluyor. Halbuki daha önce, Güney Irak'taki uçuşa kapalı bölge, ya Körfez ülkelerinde veya Akdeniz ve Kızıldeniz'deki savaş gemilerinden kalkan uçaklar tarafından denetleniyordu. Önümüzdeki hafta yapılacağı bildirilen ABD Ürdün ortak basın toplantısında, bu yeni Çekiç Güç'ün uçuşları ve diğer faaliyet alanları ile ilgili detaylı açıklamalar yapılacağı bekleniyor!.. Ve Ürdün'de konuşlandırılacak bu yeni Çekiç Güç'te sadece Amerika'ya ait 13 adet F 15, 21 adet F 16 ve Kc 135 tipi beş tanker uçağı yer alıyor. Öte yandan Nisan ayında gerçekleştirilmesi planlanan ABD Ürdün tatbikatına hazırlık yapmak üzere, 1500 Amerikan askerinin Amman'ın doğusundaki hava üssüne daha şimdiden gelip yerleştikleri bildiriliyor. Ve bunlarla ilgili anlaşmaların, geçen Mart ayında Kral Hüseyin'in Washington ziyaretinde gerçekleştirildiği söyleniyor!. Dış basında Pentagon'a yakınlığı ile tanınan bazı haber kaynaklarına dayanılarak, Türkiye'de çekiç Güç'ün de Ürdün'e kaydırılacağı yolunda yorumlar yapılıyor!.. Şimdi bizi ilgilendiren asıl konu şudur: Çekiç Güç, bölgemizi ve özellikle ülkemizi karıştırmak için gelmiş bir fesat kumpası ve işgal karargâhıdır. Bunun Refah'ın baskısıyla sadece ülkemizden gitmesi yetmez. Bölgemizden de ayrılması ve bizi rahat bırakması şarttır!.. Hatta bizdeki Çekiç Güç'ün Ürdün'deki yeni üssüne taşınması, Türkiye açısından daha büyük bir sıkıntı oluşturacaktır. Zira, bu haliyle, hiç değilse kısmen kontrolümüzde olan Çekiç Güç, tamamen inisiyatifimizden çıkmış olacaktır!. O takdirde zaten kampları o bölgeye yakın bulunan PKK'ya daha rahat sahiplenip silahlandıracak ve devamlı üzerimize saldıracaktır. Ve şu anda yine ABD'nin baskısıyla Talabani ve Barzani, Kuzey Irak'taki PKK varlığına göz yummaktadır. Çekiç Güç'ten aldığı destekle, PKK, Barzani taraftarlarına ait bir çok köy ve kasabayı zapt etmiş ve karargâh edinmiş durumdadır. Yine dış güçlerin kışkırtmasıyla bir türlü kesilmeyen Talabani-Barzani kavgasından doğan boşluğu fiilen PKK doldurmaya çalışmaktadır. Ve üstelik Talabani ve Barzani'nin aşiret köylülerinden oluşan birliklerine nazaran PKK, çok organizeli ve otoriteli bir yapıdadır. Yani, çekiç Güçün asıl görevi PKK'yı Kürtlerin meşru temsilcisi yapmak ve Güneydoğumuzu da içine alacak bir Kürdistan'ı PKK'ya kurdurmaktır!.. Ülkemizi yönetenlerin ve diğer yetkililerin bu gerçeği bilmiyor olmaları imkânsızdır... Öyle ise çekiç Güç'ü, sadece ülkemizden değil bölgemizden de çıkarmalıdır ve Türkiye bu konuda ağırlığını koymalı ve bölgedeki liderlik rolünü oynamalıdır. Geçen hafta Bingöl-Diyarbakır arası bölgede gerçekleştirilen ve maalesef 35 askerimizin kaybıyla neticelenen operasyona sebep olan 300 kadar anarşistin de Kuzey Irak'tan bölgeye sızdığı Çekiç Güç'ünde 185 bunlara destek sağladığı duyumları alınmaktadır. Ve Türkiye, PKK adı altında Çekiç Güç'te içinde bulunan tam bir haçlı ordusuyla savaş yapmaktadır. Ve tabi, Çekiç Güç'ün ve ABD'nin asıl görevi İsrail'in güvenliğini sağlamak ve Büyük İsrail'e ortam hazırlamaktır. Ve bu amaçla İsrail'in artık bölgesinde süper güç olduğu imajını pekiştirmek üzere önce Irak atom santrallerine yönelik saldırılar cinsinden, yakında İran'a da hava taarruzlarında bulunacağı bildiriliyor. Bakın, The Economist Dergisi'nin çok az sayıda aboneye dağıtılan Foreing Report adlı haftalık yayınındaki şu satırlar dikkat çekiyor: "Kendi kaynaklarımızdan edindiğimiz duyumlara göre, İsrail, İran'a karşı gösterişli bir saldırı hazırlığı içindedir. Şimdilik, böyle bir saldırıya dünya kamuoyunu hazırlamakla meşgul olan İsrailliler İran'da vuracakları muhtemel askeri hedefleri en net şekilde gösteren uydu fotoğraflarını elde etmiş durumdadır. "1981'de Irak'taki nükleer enerji reaktörünün İsrail tarafından bombalanmasında olduğu gibi, bu kez İran'daki bir askeri hedefe dönük başarılı bir operasyon, bir yandan İranlı mollaların prestijini sarsarken, öte taraftan da İsrail Başbakanı Şimon Perez'in seçim şansını da yükseltmiş olacak" Bu satırlardan da açıkça anlaşılıyor ki, İsrail büyük oynamaktadır ve büyük desteği ABD'nin bölgedeki askeri yığınağı olan Çekiç Güç'ten almaktadır. Ve zaten Ürdün-Irak sınırında yeni bir Çekiç Güç oluşturulması ve mecbur kalınırsa Türkiye'deki Çekiç Güç'ünde oraya taşınması, her şeyden önce İsrail'in yararınadır. Uzun zamandır, Basın ve medyadaki İran aleyhtarı yayınların çoğalması ve İran-Türkiye ilişkilerini kasıtlı olarak bozulması da, İsrail'in operasyonuna kamuoyu oluşturmanın ve haklılık kazandırmanın bir parçasıdır. Öte yandan Hatay hayali ve GAP suları bahanesiyle ülkemiz aleyhine devamlı kışkırtılan Dinsiz Esat'ın Suriye'si, Nato'daki müttefikimiz Yunanistan'la bile askeri anlaşmalar yapmaktadır. Hatta Yunanistan savaş uçaklarının Türkiye aleyhine kullanılmak üzere Suriye’ye yollandığı ve tabi ABD'nin buna ses çıkarmadığı bir acı gerçek olarak karşımızda durmaktadır. Bakınız, Amerikan Savunma Bakanlığı'na bağlı, "Ulusal Savunma Ünitesi" uzmanlarından Ted Greenwood tarafından hazırlanan bir özel NATO araştırmasında Türkiye'ye çok geniş yer ayrıldı. ve "Bölgede bunalım çıkma ihtimali en yüksek yer olarak Anadolu toprakları olduğu vurgulandı. Bu 44 sahifelik raporda, Türkiye'nin özellikle Suriye ile başının dertte olacağı açıklandı." Bu tür raporların ileride neler olabileceğini tahmin ve tedbirden ziyade, "Siyonistlerin neleri yapmak istediğini ortaya koyması" bakımından önemli olduğu da bilmesi gereken bir noktadır. Velhasıl, Çekiç Güç'ün sadece Türkiye'mizden gitmesi yetmez. Bu fesat karargâhı tüm bölgemizden defolmalıdır. Ve Türkiye bu noktada bütün ağırlığını ortaya koymalıdır. Sn. Başbakan'ın "Biz olsa olsa Çekiç Güç'ün ülkemizden çıkmasını isteyebiliriz. Ama bölgede başka bir ülkeye yerleşmesine müdahale edemeyiz" şeklindeki sözleri ise milli menfaatlerimizin değil, belli mahfillerin avukatlığını yaptığını ortaya koymaktadır. Ve bütün bunların faturası elbette ağır olacaktır. 186 KİSSİNGER'İN KERAMETİ VE NATO'NUN ANTEP HAREKETİ (1994) Siyonist merkezlerin önde gelen liderlerinden ABD eski Dışişleri Bakanı Henry Kissinger geçen hafta Türkiye'ye geldi. Özellikle son çeyrek asırda yeryüzündeki savaşların, saldırıların, isyanların, darbelerin planlanmasında ve tatbikata koyulmasında önemli rolü bulunan ve MAFİA gibi kanlı ve karanlık güçlerin ve masonik merkezlerin beyin adamı olan bu İslam ve insanlık düşmanı siyoniste övgü dizmek ve bazı mahfillerin gözüne girmek için kendini nimet zanneden, ve yazar geçinen uşaklar sıraya girdiler... Adam kalkıp bir kerâmet ve kehânet gösterisinde bulunuyor ve önümüzdeki 20-30 yılın güç merkezleri Çin, Rusya, Avrupa, Japonya ve Amerika'yı gösteriyor... Yani üstü kapalı olarak, “Türkiye'nin bir güç merkezi olamayacağını ve kölelikten kurtulamayacağını” söylüyor... Bizimkilerde alkış, hayranlık... Adam Rusya'nın hiç bir zaman sınırlarının belli olmadığını söylüyor, yani Türki Cumhuriyetleri ve Kafkasları yeniden işgal edip Türkiye'nin başına bela edileceğini vurguluyor, bizimkiler de yine arz-ı hürmet, yine teslimiyet... Yok diplomasi deviymiş, yok politikanın piriymiş ve de sırf danışmanlık ücretinden trilyonlar kazanan biriymiş... Yani başka ülkelerin sözde yetkilileri ve yöneticileri, iç ve dış politika hesapları için Henry Kissinger'in yüksek bilgi ve birikimine müracaat eder, aldığı öğütler karşılığında milyonlarca dolar öderlermiş... E tabi Kissinger Tanrı'nın tercümanı değil ama şeytanın avukatı... Tüm dünyadaki karışıklık ve fesatlık planlayan kendileri... Para karşılığı bilgi dilenenlere bu planlarının kendilerine zarar vermeyecek az bir kısmını satıyor, yani kehânet arz ediyor ve bu medyum Memiş'likten de ayrıca trilyonlar vuruyor... Şimdi söyleyin bakalım Nakşi şeyhliğine özenmiş de maksatla Özbek tekkesini açmaya ve Türkiye’deki zikir ve fikir ocaklarını yaygınlaştırmaya gelmiş olamayacağına göre, Kissinger denen bu Siyonist’in Türkiye'de işi ne? Acaba "Kürt uzmanı" diye tanınan, ana dili gibi Kürtçe konuşan ve de PKK'yı desteklemekle meşhur olan ve de Yahudi asıllı Marc Grossman adlı ABD'nin yeni Türkiye Büyükelçisi'ni tanıtmak ve daha rahat imkânlar hazırlamak için mi Türkiye'ye, geldiler? Yoksa İslami gelişmeleri frenlemek ve Refah'ın yükselişini önlemek amacıyla sağda ve solda mecburi ittifaklar oluşturmak ve yeni oyunlar tezgâhlamak için mi ta Amerika'dan buraya zahmet ettiler? Kim bilir belki de "Şu İSKİ pisliğinin piyonu Ergun Göknel bir konuşmaya başlarsa sadece SHP'yi değil, Türkiye'deki hatta Amerika'daki sömürücü vampirleri bile rezil ve rahatsız edecek itiraflarda bulunabilir... En iyisi onu ortadan kaldıralım ve de "Yüksek sesle konuşma! yollu ikaz ettiği iki mahkumun saldırısına uğradı" diye yayın yaptıralım ve olayı kapatalım şeklinde talimat vermek ve operasyonu yerinden yönetmek üzere Türkiye''ye geldiler. Sahi hiç bir resmiyeti ve zahiri yetkisi bulunmayan Henry Kissinger'in gelişini, gidişini, tellenişini, yellenişini haber yapan gazete ve televizyonlar, Gaziantep'te başlayan şu NATO manevralarına niye değinmezler? Yoksa bu konuyu kamuoyundan saklanmalarını da mı Bay Kissinger emrettiler? Amerika, İngiltere, Almanya, Hollanda, İtalya ve Belçika gibi dost ve müttefik (!) ülkelerin askeri birliklerinden oluşan NATO ÇEVİK GÜCÜ, güya Türkiye'yi tehdit eden Suriye'ye gözdağı vermek amacıyla Antep'te tatbikata başlamış!.. Allah, Allah!... Yahu daha geçen ay Türkiye-İran-Suriye Dışişleri Bakanları Şam'da toplanıp anlaşmadılar mı? Suriye, İsrail'in bölgede sözde barış girişimlerine yine Amerika'nın tavsiyeleriyle katılmadı mı? Niye gece-gündüz savaş ve saldırı hazırlığı yapan Yunanistan tehdidine karşı Ege'de bir tatbikat değil 187 de, hayali senaryolarla Suriye'ye karşı? Kendini korumak ve düşmanını kurtarmak üzere Türkiye NATO'dan böyle bir talepte bulundu mu? Gaziantep'teki bu birleşik haçlı orduları güya Kuveyt'i kurtarmak üzere Irak'a savaş açtılar, ama sonunda Kuzey Irak'ta Kürdistan'ı kurdular. Yoksa şimdi de Suriye'yi korkutmak bahanesiyle, tatbikata başlayıp sonunda Güneydoğuyu Türkiye'den ayırmak hesapları mı yatıyor? Bu soruların cevabını kim verecek? Yetkililerimiz nerede? Gazetecilerimiz, entellerimiz, siyaset bilimcilerimiz ve hükümetten vazgeçtik, muhalefet partilerimiz nerede? Ya Erbakan'da olmayaydı! Bu şeytan oyunlarına projektör tutmayaydı! Bu münafıklar ve masonlar daha çok sırtımıza binip koşturacaktı!... Şimdi tekrar ve tekrar soruyoruz: Gaziantep'te başlayan ve 20 gün kadar sürecek olan NATO çevik gücü tatbikatı, yoksa Irak'ın toprak bütünlüğünü savunan, Irak'a uygulanan ambargoyu delmeye çalışan, PKK belasını bitirmeye uğraşan, batılı ajanlara vize uygulaması başlatan, Kıbrıs davasına sahip çıkan Türkiye'ye karşı bir gözdağı mıdır? Bölgesel, hatta evrensel bir güç ve medeniyet merkezi olmaya müsait Türkiye'yi batırmak ve baltalamak hesapları mıdır? Evet, evet. Artık Refah'ın iktidarı kaçınılmazdır. Çünkü Erbakan'sız bu işler olmayacaktır. Ve Bay Kissinger'e ve O'nun kiralık kalemlerine ve kölelerine son olarak bir sözümüz var: Önümüzdeki günlerde ve ondan sonraki dönemlerde yeryüzündeki güç merkezlerinden birisi de TÜRKİYE olacaktır. Ve Adil Düzen'in iktidarı yeryüzü cennetinin kurtulması demektir. 188 IRAK TÜRKMENLERİ ÜZERİNDEKİ OYUNLAR (1995) İngiltere ve ABD şimdi Irak'taki Türkmenleri kullanarak yeni Siyonist fesatlıklar çıkarmak peşindedir. Güya merkezi Kerkük'te bulunan ve şimdilik İngiltere ve Amerika'daki irtibat bürolarında faaliyet yapan "Irak Milli Türkmen Partisi" basın sözcüsü Muzaffer Aslan "Başta Türkiye Cumhuriyeti'nin, ABD'nin, diğer komşu ülkelerin ve hür dünya devletlerinin himayesine sığınıyoruz" şeklinde beyanatlar vermiştir. Bu vesile ile Irak'taki Türklerin hakkını korumak ve Irak'a demokratik bir yönetim kurmak için mücadele edeceklerini söylemektedir. Evet, biz dünyanın neresinde olursa olsun Müslüman Türk kardeşlerimizin derdini kendi derdimiz bilmek ve elbette onlara sahiplenmek zorundayız. Ancak siyonist güçlerin Irak'ı parçalamaya ve de Türkiye'yi karıştırmaya yönelik bir savaş ortamında İngilizlerin ve diğer şer güçlerin buradaki Türkleri hatırlatması ve himayeye kalkışması, bu işin altında sinsi ve şeytani amaçlar gizlendiğini göstermektedir. Bu bakımdan bölgeye kendimiz sahip çıkmamız ve kardeşlerimizi dış güçlerin tuzağından kurtarmamız gerekmektedir. Öyle ya, neden bu İngiltere ve ABD, Bulgaristan'da yıllarca ve hunharca sürdürülen Müslüman Türk kıyımına ses çıkarmadılar? Neden Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'ni hala tanımamaktadırlar? Neden Rum zulmünden kurtulup hürriyet ve emniyete kavuşan Kıbrıs Türkü'ne bu huzuru çok görmektedirler? Neden, Moskof gavuru, Azerbaycan Türkleri'nin ve çeçen Mücahitleri'nin üzerine tanklarla, toplarla saldırıp, binlerce masum insanımızı katlederken bu İngiltere ve ABD Rusya'yı alkışladılar ve Ermeni çetelerine arka çıktılar? Neden şu anda Çin'de, Türkistan'da, Rusya'da on milyonlarca müslüman Türk zulüm ve zillet altında kıvranırken, bu münafık İngiliz ve Amerika onların feryadına kulak tıkadılar? Anlaşılıyor ki İngiltere Irak'taki Türkleri kullanarak, hem Irak'ın hem de Türkiye'nin başına yeni gaileler açmak istemektedir. Bir yandan Iraktaki Kürtleri kışkırtarak Güneydoğu Anadolu'yu da içine alarak bir Kürdistan devleti kurdurmak için çalışırken bir yandan Kerkük Türkleri'ni kullanarak "Böl, parçala, yut" taktiğini uygulamaya koymak peşindedirler. Bütün bu oyunlar Türkiye'yi Irak'la savaştırmak ve bölgeyi karıştırmak için tezgahlanıyor. Çünkü bölgedeki Türkmenler, şu ortamda bir karışıklık çıkarırlarsa, Irak müdahale edecek ve onları sindirme yoluna gidecektir. Ve işte bu durumda, soydaşlarımızı korumak ve kurtarmak sevdasına Türkiye'yi Irak'a karşı kışkırtmak ve saldırtmak hesapları yapılıyor. En azından şimdilik Amerika'nın ve Çekiç Güç'ün işgalinden kurtulan Irak'ı, kendi iç sorunlarıyla uğraştırmak ve cepheyi zayıflatmak planları uygulanıyor. Irak'ın bütün barış girişimlerini ve her türlü anlaşma önerilerini reddeden Amerika, İngiltere ve yandaşları, Irak'ı tamamen çökertmeye ve Müslüman Irak halkını imha etmeye çalışırken, bir yandan da Irak'taki Kürt, Türk gibi azınlıkları kullanarak ve Şiilik-Sünnilik gibi mezhep kavgalarını karıştırarak, vahşi hedeflerine bir an evvel ulaşmak istiyorlar. Biz asırlar boyu Irak'ı kendi himayesinde ve idaresinde bulundurmuş asil bir milletiz. Irak'ın halkıyla iman birliğimiz ve tarihi bağlarımız vardır. En azından aynı bölgede birlikte yaşayan ve komşuluk ilişkileri bulunan iki ülkeyiz. Bu günü olduğu kadar, asıl geleceği de hesaba katmak ve ona göre davranmak zorundayız. Bölgedeki Kürtlerin 'de Türklerinde birlikte barış içinde yaşayacakları bir ortamı hazırlamak durumundayız. Günlük ve geçici hesap ve hevesler yüzünden, uzun vadeli ve gerekli milli hedefleri feda eden politikaların ve politikacıların, milletleri hangi felaketlere ve akibetlere sürüklediğine tarih şahittir. "Domuzdan post, gavurdan dost olmayacağını" artık anlamak ve ona göre davranmak durumundayız. Asırlardır Türkiye'nin ve müslümanların uğradığı bütün belaların altında İngiliz ve Amerika'nın parmağı vardır. Eğer bugün bunlar Irak'taki Türklerin sorunlarına sahip çıkıyorlarsa, bunun gerisinde mutlaka bir 189 şeytanlık aranmalıdır. Bu iddiamız kuru bir tahmin değil, Kur'ani ve tarihi bir gerçek olarak karşımızdadır... Halbuki 1991 yılında Erbil'de kurulan ve Talabani-Barzani çatışmaları yüzünden şimdi Şam'a taşınan, ayrıca Hollanda, Almanya Londra ve İran'da büroları bulunan IRAK TÜRKMEN İSLAMİ BİRLİĞİ"ne her nedense hiç kimse sahip çıkmamakta ve yardımcı olmamaktadır. Çünkü bunlar dış güçlerden bağımsız İslami bir ruh taşımakta ve Irak'ın bütünlüğünü ve bağımsızlığını ve bölgede barışı savunmaktadır. Geçen haftalarda Türkiye'yi ziyaret eden Irak Türkmen İslam Birliği Genel Sekreteri Abbas Bayati ve Meclis Üyesi Fazıl İmamlı şunları söylemişlerdir: “Biz Kuzey Irak'taki kör kavgaya hiçbir şekilde taraf olmayacağız. Dış güçlerin piyonu ve sorunun bir parçası olmak istemiyoruz. Biz Irak'ın toprak bütünlüğü içerisinde her toplumun temel hak ve hürriyetlerinin korunması ve sorunlarımızın kendi aramızda ortak görüşmeler yoluyla çözüme kavuşmasını savunuyoruz. Çünkü Irak'ta farklı kökenlerden, ama aynı kültüre sahip tek bir müslüman millet olduğuna inanıyoruz.” Bu gerçekçi ve yapıcı sözleri duymak istemeyen şeytani güçlerin, Irak Türkmenleri'ni istismara ve bölgeyi kışkırtmaya yönelik fesatlıklarına fırsat verilmemeli ve oyunlarına gelinmemelidir. Ama Siyonist uşaklarının ve Haçlı münafıklarının bir hesabı varsa, elbette Allah'ın da bir hesabı vardır. Asla ümitsizliğe kapılmamalıdır. Ortadoğu ve dünya sürpriz gelişmelere gebedir ve siyonizm canavarı can çekişmektedir. Amerika'nın ve şeytanın ordularının pili bitmiştir. Onların eski gücüne ve hala üstün görünmelerine itibar edilmemelidir. Bu konuyla ilgili olarak tefaül ettiğimizde karşımıza çıkan Kur'an ayetlerinin şu müjdesine dikkat edelim: "Allah ve Resulünden, anlaşma yaptığınız müşriklere ihtardır" Dört ay daha yeryüzünde dolaşın, biliniz ki Allah'ı aciz bırakamayacaksınız ve Allah kafirleri rezil ve perişan edecektir. En büyük hac günü (bu gerçek) Allah ve Resulünden insanlara tebliğ edilecektir: Allah ve Resulü müşriklerden ve (Batıl sistemlerinden) uzaktır ve (zulüm düzenleri yıkılacaktır)"68 Ne büyük bir tevafuk ve tesellidir ki bu satırları yazdığımız gün hac zamanına ve Kurban bayramına yine dört-beş ay bulunmaktadır. Ve Siyonist Yahudi Lobilerinin güdümündeki Amerika, şimdilik geçici ve ezici bir zafer kazanmış gibi görünse de; Irak batağından kolay kurtulamayacak ve Ortadoğu’da akıttığı mazlum Müslümanların kanı içinde boğulacaktır. 68 Tövbe:1.2.3 190 KÜRT SIĞINMACILAR SORUNU (1992) Kuzey Irak'ta başlatılan ve Türkiye'ye de bulaştırılan Kürt ve mülteci sorununun asıl suçlusu Amerika ve İngiltere'dir. Bir yandan uçaklarla "Saddam'a karşı ayaklanmazsanız ambargoyu kaydırmayacağız, size hiçbir yardım yapmayacağız, açlık ve hastalıktan ölmenize göz yumacağız" yollu bildiriler dağıtarak, bir yandan Talabani ve Mesut Barzani gibi kendi piyonları olan Kürt liderlerini kullanarak, bir yandan da Musul ve Kerkük Türkmenleri'ni kışkırtarak Kuzey Irak'taki ayaklanmayı başlatan Amerika'nın çıkar hesapları değiştiği için, bu insanları Saddam'ın güçlerine karşı sahipsiz bırakmış, daha doğrusu satmıştır. "Müslüman aynı delikten iki sefer ısırılacak kadar ferasetsiz olmamalıdır" Halbuki Kürtler ve Türkler, Amerika ve Avrupa tarafından defalarca aldatıldığı, ayaklandırıldığı ve sonunda sahipsiz bırakıldığı ve ihanete uğradığı halde, maalesef yine aynı oyuna bir kere daha kanmış ve sonunda bugünkü faciayı yaşamaya mecbur kalmışlardır. Umarız Kürt kardeşlerimiz bu kadar acı tecrübelerinden sonra bile olsa, artık kurtuluşun ancak İslam'da ve İslam kardeşliğinde olduğunu anlar, Amerika'nın, Avrupa'nın ve Rusya'nın bizlerin gerçek düşmanlarımız olduğunu kavrar, bundan böyle batılıların da, onların piyonları olan Talabani ve Barzani gibi sahte kahramanların da peşini bırakırlar... Türkiye'de yaşayan ve Türk vatandaşı olan müslüman Kürt kardeşlerimiz de bu olaylardan gereken dersi alacaklarını, dış güçlerin tahrik ve teşvik ettiği PKK gibi örgütlerin peşini bırakacaklarını ve bütün güçleriyle İslam'a ve Refah'a sarılacaklarını umuyoruz... Türkiye'deki sağcı ve solcu partilerin istismara ve "oy" avcılığına yönelik sahte davranışlarına da kimse aldanmamalıdır... Amerika Kürtlere karşı nasıl samimi değilse, Amerika'nın yerli kuklaları olan hükümetler de öyledir... Rusya ve Avrupa, bu insanlık faciasına ve Kürt sorununa ne kadar sahip çıkıyorsa, onların fotokopileri olan yerli sosyalistler de ancak o kadar sahiptirler... İnsan hakları konusunda mangalda kül bırakmayan, her zaman Kürtlerin hamisi rolünü oynayan bu batılı sahtekârların yaptıkları bütün yardım toplamı, bizim en fakir ilimiz olan Hakkari'nin yaptığı yardımın gerisindedir. Türkiye-Irak sınır bölgesinde kurdukları geçici barınma bölgeleri ise, Filistin kampları gibi, devamlı kanayacak bir yara haline dönüştürmek içindir. Bir türlü vazgeçemediğimiz, bin türlü hıyanet ve hakaretlerine rağmen hala kendilerine hizmeti şeref bildiğimiz bu batılı dostlarımız, şimdi Türkiye'nin başına yeni sorunlar açmak peşindedirler. Asırlar boyu Osmanlı'nın birliğini ve dirliğini koruyan İslam kardeşliği, "Ümmet" anlayışı ve insan haklarına saygı esası olduğunu bilen Siyonist güdümlü Haçlı Emperyalizmi 1. Dünya Harbi'nden sonra Osmanlıya zorla imzalattıkları Sevr Anlaşması'nın 64. maddesinde "Doğuda bir Kürdistan Devleti kurulmasını ve Kürtlerin bağımsızlığına kavuşturulması imkânlarının hazırlanmasını" da şart koşmuşlar ve ırkçılık hareketlerini körüklemeye başlamışlardı. Daha sonra başlatılan İstiklâl Savaşı sonunda Osmanlı'nın yerine Türk milliyetçiliğini esas alan ve batı ile anlaşan yeni bir Cumhuriyet kurulunca, Kürt meselesini geçici olarak askıya alan ve Lozan Anlaşması'nın 38. ve 39. maddelerine yuvarlak laflarla bu konuyu geçiştiren emperyalist güçler, şimdi yeniden SEVR'i hortlanmanın planlarını ve hazırlıklarını yapmaktadır. Geçen hafta Avrupa Parlamentosunun Strazburg'daki toplantısını da "Kürt meselesinin milletlerarası bir konferansta ele alınması ve Kürtlerin yaşadıkları bütün ülkelerde özgürlük ve özerkliğe kavuşturulması" yolunda karar alınmıştır. Tabi bunların asıl amacı Kürtler değil, Türkiye'nin başını derde sokmak ve ortalığı karıştırmaktır. Sözde 400 bin Kuveytliyi kurtarmak için 1 milyon askerini Körfeze yığanlar şimdi İran ve Türkiye'ye sığınan bir buçuk milyon insanın katliamına ve ızdırabına seyirci kalmaktadır. Çünkü batılılar için 1 varil petrol, bin müslümanın hayatından daha kıymetlidir... Körfez Krizi sırasında, kendi saltanatlarının hatırına Türkiye olarak nice külfetlere girdiğimiz şu Sabah 191 ve Fahd'ın vefakârlığına ve insanlığına bakın... Bu en sıkıntılı günümüzde birkaç battaniye olsun göndermeyi bile düşünmediler... Bütün bunları gördükten sonra "Ben Kuveyt'i Araplardan değil Amerika'dan devraldım." diyen Saddam'ın ne demek istediği daha iyi anlaşılıyor... Şimdi Kürt kardeşlerime bir daha hatırlatıyor ve diyoruz ki ırkçılık yapmakla ve dış güçlerin tahriklerine kapılmakla hiçbir yere varamayız... Bütün temel insan haklarını garanti eden, birlikte barış içinde yaşama şartlarını içeren Adil Düzen'e ve İslam kardeşliğine talip olmalıyız. Aksi halde biz "Türkçülük" yapmakla şimdiye kadar ne kazandık ki, siz "Kürtçülük" yaparak ne kazanacaksınız? Ve asla unutmayınız ki sizin derdiniz bizim derdimiz, sizin sevinciniz bizim sevincimizdir. "El müslimune kerreculil vahid" gereğince biz aynı vücudun ayrılmaz parçalarıyız... 192 ŞIRNAK SAVAŞI (1993) Siyonist güçler, emperyalist çevreler ve öteden beri Türkiye üzerinde heves ve hesapları bulunan ABD, İngiltere, Fransa, Rusya, Yunanistan gibi ülkeler Osmanlı'yı yıkma ve Türkiye'yi parçalama planı olan "Sevr" anlaşmasını fiilen tatbikata koymanın hazırlıklarına başlamışlardır. Dış güçler 1. Dünya Savaşı'ndan sonunda hazır fırsat ellerinde iken "Sevr"i tatbikata koyamadıklarına ve bir kısım art niyet ve mecburiyetle, Atatürk'ün zaferine katlandıklarına şimdi pişman olmuşlardır. Çünkü her ne kadar kısmen dininden, kültüründen ve tarihinden uzaklaşmış ve yozlaşmış bir toplum olmuşsa da, en azından resmiyette bile olsa bütünlüğünü ve bağımsızlığını koruyan bir Türkiye'nin, bir gün kendi özüne ve manevi değerlerine döneceğini ve yeniden tarihi misyonunu yükleneceğini hesaba katmamışlardı. Elbette herkesin bir hesabı varsa Allah'ın da bir hesabı vardı... Sevr Anlaşması'nın maddelerinden birisi de, Türkiye'nin doğusunda devamlı kullanacakları ve kışkırtacakları bir Kürdistan Devleti kurmaktı. elbette bunu Kürtlerin hayrına ve hatırına değil, kendi şeytani hesaplarına uygun gördükleri için yapacaklardı... Ama bildiğiniz gibi o gün için "Sevr" i tatbik edemediler veya etmediler... Ne hikmetse Osmanlı'ya karşı kurulan ve üstelik kendileriyle savaş hazırlığı yapan Ankara hükümetini ilk tanıyan kendileri oldular... Ve kurtuluş savaşı sonrası kurulan yeni Türkiye Cumhuriyeti'ni ve özellikle Mustafa Kemal'i hürmetle ve hasretle alkışladılar... Şimdi, 70 sene sonra, demek umduklarını bulamadılar ve asıl hedeflerine varamadılar ki yeniden "Sevr" anlaşmasını tatbike koydular... Bu maksatla Körfez’e saldırdılar, Irak'ı yıkıp yaktılar ve arkasından Irak'ın kuzeyinde Kürdistan'ı kurmaya başladılar. Türkiye'nin Güneydoğusu'nu da buraya katmanın hazırlıklarını yapmak üzere "Çekiç Güç" denen şeytan karargahını ülkemizde konuşlandırdılar. Zaten yıllardır sahipsizlik ve sefalet içinde kıvranan ve her vesile ile horlanan müslüman Kürt kardeşlerimizi, devletten ve devlet güçlerinden daha da nefret ettirecek kasıtlı davranışlara başladılar. PKK denen vahşet ve cinayet örgütüne, hareket ve hıyanet kolaylığı sağlayan ve bölge halkını isyana hazırlayan bu Çekiç Güç, Ermeni Asala Örgütü, İsrail Mossad işbirliği ve dış güçlerin fiili desteğiyle işte bildiğiniz ve izlediğiniz gibi Şırnak'a saldırdılar. İster istemez insanın aklına hemen şu sorular takılmaktadır: 1. Devlet binalarını, askeri kışlaları hedef alan bu tesir ve tahrip gücü çok yüksek roketleri, füzeleri, uzun menzilli silah ve malzemeleri PKK'ya kim vermiştir? 2. Bu silahlar Türkiye'ye nereden girmiştir ve hele Şırnak'a nasıl yerleştirilmiştir? 3. Bölgedeki Emniyet görevlilerinin ve ordu birliklerinin gizli hizmet ve hareket planlarını PKK'ya kim bildirmiştir? 4. Bütün bu gelişmelerde "Çekiç Güç'ün" rolü nedir? Ve aylardır Çekiç Güç ne iş görmektedir ve boş zamanlarını nasıl değerlendirmektedir? 5. PKK'nın eylem planları ile ilgili CIA'nın verdiği raporlar neden yanlış çıkmış ve işe yaramamıştır? Yoksa CIA, PKK hakkında Türkiye'ye, maksatlı olarak yanlış ve yanıltıcı bilgi mi vermektedir? 6. APO'nun attığı her adımı bile sürekli takip ettiklerini iddia eden yetkililerin bu palavralarla milletimizi değil ancak kendilerini aldattıklarını ne zaman anlayacaklardır? 7. PKK'nın ve arkasındaki Amerika'nın bu vahşi saldırılar ve çılgınca davranışlarla yurdumuzun her tarafına yayılmış bulunan ve uyum ve huzurla yaşayan Kürt vatandaşlarımızın da hayatını tehlikeye atmak ve Türkiye çapında bir Türk-Kürt kavgası kızıştırmak istedikleri artık kesinlikle belli oluşmuşken, buna karşı alınan tedbirler nelerdir? 8. Olağanüstü Hal Bölgesi'nde görev yapacak, başta asker ve polis olmak üzere bütün devlet görevlilerinin özel olarak eğitilmeleri, yöre halkını nefret ettirecek ve PKK'nın kucağına itecek davranışlardan 193 mutlaka vazgeçmeleri hususundaki haklı ve hayırlı taleplerimiz neden hala yerine getirilmemektedir? Evet, Şırnak saldırısı daha büyük saldırı ve savaşların bir başlangıç denemesi olabilir. Batının bahtı yoktur... Amerika'nın ahlakı, dost görünerek arkadan vurmaktır... Ancak millet olarak uyanmak, Kürdüyle, Türküyle İslam'ın gölgesinde kucaklaşmak zorundayız. Şartlar hiç de iç açıcı değildir ve olaylar aleyhimize gelişmektedir. Ve "bütün bu şeraitten (şartlardan) daha elim ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde iktidara sahip olanlar gaflet ve dalalet ve hatta hıyanet içinde bulunabilirler. Hatta bu iktidar sahipleri şahsi menfaatlerini müstevlilerin (istilacı düşmanların) siyasi emelleriyle birleştirebilirler. Millet fakru zaruret içinde harap ve bitap düşmüş olabilir." İşte bu durum karşısında bizi tarih önünde "Millet" yapan manevi değerlerimiz etrafında birleşip bütünleşmekten, kısaca kendi özümüze yani Milli Görüş'e dönmekten başka çaremiz kalmamıştır. Doğu ve Güneydoğudaki dindar ve cefakâr Kürt kardeşlerimizin de en az bizim kadar bu gerçeği bildiklerine ve kabullendiklerine inanıyoruz... Gerçek din adamlarımızın ve Medrese Hocalarımızın da İslam birliğinden ve Adil Düzen'den taraf olduklarını biliyoruz. Ancak hiç hak etmedikleri halde alim geçinen ve kendilerine mollalık süsü veren bir kısım şaşkınların PKK'ya arka çıktıklarını ve Kürt ırkçılığını savunduklarını üzülerek haber alıyoruz. Güya Türk ırkçılığını esas alan Kapitalist bir rejimden kaçıp bu sefer Kürt ırkçılığını savunan komünist bir sisteme sığınmak, yılandan kurtulayım derken Sırtlana yakalanmak gibi bir ahmaklıktır. Biz de bu batıl sistemi ve zalim zihniyeti beğenmiyoruz ve mutlaka Adil bir düzeni getirmek istiyoruz... Ancak verem hastalığının çaresi kanser olmadığı gibi, kapitalizmin çaresi de komünizm değildir. Temelde dinsizliği esas alan ve dış güçlerin güdümünde bulunan PKK gibi bir terör örgütüne taraf olmak ve ondan medet ummak, ham hayal peşinde koşmaktır. Ne İslam'la ne de akılla ve mantıkla asla bağdaşmamaktadır. Ayrıca Güneydoğuda yeni bir oyun tezgahlanmaktadır ki, o da PKK-Hizbullah çatışmasını kızıştırmaktır. PKK'ya güç yetiremeyen, bölge halkının can, mal ve namus emniyetini, din ve düşünce hürriyetini korumakta acziyet gösteren ve fiilen iflas eden çevreler şimdi Hizbullah adı altında müslümanları kullanarak bir taşla iki kuş vurmanın planlarını yapmaktadır. Yani böylece hem şuurlu ve gayretli müslümanları kırdıracak ve onlardan kurtulacak, hem de zaten başa çıkamadığı PKK'yı oyalayacak, zayıflatacak ve güya zaman kazanacaklar... 12 Eylül öncesinin sağcı-solcu, ülkücü-komünist kapışmalarına benzer bu PKK-Hizbullah çatışması da sadece dış güçlerin işine yarayacak ve müslümanlara pek pahalıya mal olacaktır. His ve heyecanlarımızı tatmine yönelik böylesi tertip ve tahriklere kapılmamalı, ferdi ve fevri hareketlerden uzak durmalıyız... Çünkü "Ne yaptığımız değil" "Yaptıklarımızla sonuçta kime yaradığımız" önemlidir. Sadece bizim vatandaşlarımızın ve müslümanların değil, siyonizmin sömürü tuzağında kıvranan bütün insanlığın kurtuluş çaresi Kur'ana dönmektir... Yegâne saadet reçetesi "Adil Düzen" dir. Bu gerçeğin anlatılmasına ve yayılmasına gayret ediniz. Sabır ve sükunetle bekleyiniz... Ve unutmayınız ve ümit var olunuz ki, bu ülke sahipsiz değildir ve bu zulüm böyle devam etmeyecektir... Hem yerli masonların düzeninden hem de PKK'nın zulmünden kurtulacak günler gelecektir. "Doğacaktır sana vaad ettiğin günler hakkın Kimbilir belki yarın, belki yarından da yakın." 194 GÜNEYDOĞU BOŞALIYOR (1993) Doğu ve Güneydoğu Anadolu'nun özellikle kırsal kesimi hızla boşalıyor. Mezralarını, köylerini, nahiyelerini hatta ilçelerini terk eden vatandaşlar, Batı Anadolu'ya ve Çukurova'ya kaçıyor. Veya Diyarbakır, Elazığ gibi bölgedeki büyük kentlere akın ediyor. Elazığ civarındaki Karakoçan, Palu ve Kovancılar'a bağlı pek çok köy boşalmış durumda. Tunceli'ye bağlı Pertek ve Çemişgezek'in sünni köyleri, hatta Pertek ve Çemişgezek sakinleri yurdunun yuvasını terk edip Elazığ'a kaçıyor. Bu endişe verici göç olayına hükümetin, hatta RP dışında bütün muhalefetiyle birlikte rejimin, sessiz ve ilgisiz kalması ve göç mağdurlarını tamamen sahipsiz bırakması, ister istemez bazı soruları akla getiriyor 1. Acaba, başta Amerika ve dış güçler Güneydoğu'yu boşaltmak, "Isısız ve sahipsiz topraklar" statüsüne kavuşturmak ve böylece Kürdistan Devleti'ne zemin hazırlamak mı istiyor? 2. Yoksa, sonradan Halk Partisi'ne dönüşecek olan İttihat ve Terakki Cemiyeti Kurmayları'nın 1. Dünya Savaşı nedeniyle uygulayamadıkları "Kürtleri Batı Anadolu'ya dağıtacak ve asimilasyona tabi tutacak bir mecburi göç" hayalini gerçekleştirmek isteyen "Türkçü kafaların" gizli bir oyunu mudur? Canlarını, mallarını ve namuslarını kurtarmak için evini, malını mülkünü bırakıp gurbet yollarına düşen çaresiz insanlarımızın başına bela edilen bu PKK örgütünü, a) Türkiye'yi bölmek ve parçalamak isteyen dış güçler mi kışkırtmaktadır? b) Veya PKK'yı, Kürtleri batıya göç etmeye zorlamak için ittihat ve Terakki kalıntıları mı kullanılmaktadır? c) Yoksa her ikisi de "İslam karşı ittifak ve irtibat" halinde mi bulunmaktadır? d) Orgeneral Eşref Bitlis, Tuğgeneral Bahtiyar Aydın ve Emekli Jandarma Binbaşı'sı ve istihbarat uzmanı Ahmet Can Sever'in feci ve esrarengiz ölümlerinin arkasında kim vardır? Özellikle rütbesi Binbaşı olmasına rağmen, generallere bile emir verecek kadar yetkili ve etkili birisi olduğu bilinen, PKK, çekiç Güç ve Güneydoğuyla ilgili kitaplar yazacak kadar, bu konularda bilgili olduğu söylenen A. Can Sever'in mesai arkadaşlarının "çift taraflı çalışan bir tanıdığının tuzağına düşmüş olabilir" şeklindeki ifadeleri neyi anlatmaktadır? Kafamıza en çok takılan, "The Wall Journal" adlı Amerikan yarı resmi Siyonist gazetesinin 6 Kasım 93 tarihli sayısında Türkiye'nin parçalanma planıyla ilgili bir manşet yer alıyordu. "No Man's Land- Kimseye ait olmayan topraklar!..." Dünya ekonomisine yön veren meşhur Yahudi bankerlerinin oturduğu "Wall Street" caddesinden adını alan bu gazete, baş yazısında Türkiye'mizin Güneydoğuyla ilgili "Artık anayurttan sayılmayabilir. Çünkü süratle sahipsiz topraklar olmaya dönüşüyor" kehânetinde bulunuyordu. Hatırlanacağı gibi, Körfez Harbi sırasında Kuzey Irak toprakları için de "No Man's Land- Kimseye ait olmayan topraklar" tabiri kullanılmış ve sonunda Barzani ile Talabani'ye bırakılmıştı. "The Wall Street Journal" bu boşalan Güneydoğu topraklarına daha şimdiden PKK'nın yerleşmeye başladığını savunuyor ve şunları ekliyor: "Bölgede yüzlerce okul kapanmış, banka şubeleri ve bayiler işi bırakmış, partilerin tabelaları kaldırılmış, belediye başkanları ya DEP'e geçmiş veya görevinden uzaklaşmış, yörede tüm yatırımlar aksamış, gazete temsilcileri ve gazeteciler kaçmış, kısaca devletle PKK karşı karşıya kalmıştır.” Yani demek istiyor ki bu savaşı da PKK kazanacak ve Türkiye parçalanacaktır!.. Tabi bu şeytanlıkların arkasında da elbet kendileri vardır. Ee durum bu merkezde iken bizimkilerin kalkıp Suriye'ye hava atmaları acaba çaresizlikten midir, yoksa dikkatleri başka yöne çekmek ve halkımızı avutmak için midir? Halbuki Ortadoğu'daki bütün oyunların arkasında Nil'den Fırat'a "Büyük İsrail" hedefini gerçekleştirmek isteyen Siyonizm vardır. Siyonizm'le çıkar ortaklığı bulunan Amerika ve Avrupa emperyalizmi Ortadoğu'yu kolay yutulacak lokmalar halinde bölmenin hazırlığı ve hesapları içindedir. 195 İşte bu maksatla Türkiye; Kürt, Şii ve Sünni bölgeleri olarak üçe, Irak; Kürt, Şii ve Sünni bölgeleri olarak üçe İran; Kürt, Azeri, Arap ve Fars bölgesi olarak dörde Suriye; 1. ve 2. Sünni bölgeleri, Dürzi Alevi bölgesi olarak dörde Lübnan; Dürzi, Şii, Sünni, Hıristiyan ve serbest bölge olarak beşe Mısır; Müslüman ve Hıristiyan Kıpti bölgeleri olarak ikiye ayrılmak istenmektedir ve bu tür ayılıklar yıllardır körüklenmektedir. Ama şunu bir kere daha hatırlatalım ve bu gerçeği yeniden vurgulayalım ki, bu milletin ve bu devletin sadece PKK'ya değil, Amerika'ya bile gücü yeter... Yeter ki iktidar elinde olsun...Ama maalesef milletin kendisi yani "Milli İrade" iktidar olmadığı için, bu zillet ve zahmetler devam etmektedir, vesselam!.. 196 KUZEY IRAK'TAKİ YENİ OYUNLAR (1995) Kuzey Irak'ta Talabani ve Barzani'nin güdümündeki Kürt Parlamentosunun beklenmedik bir şekilde "Federe Devlet" kararı aldıkları bir sırada, ayrıca PKK'ya kaşı da, kendi deyimleriyle "İzleme harekâtına" başlamaları, ABD ile danışıklı bir dövüştür ve neticede Türkiye'nin ve Bölgenin aleyhine dönüşecek senaryolar sahneye konulmuştur. Bize göre olaylar şu hedeflere yöneliktir: 1. Talabani ve Barzani güçlerinin ve Peşmergeler’in güya PKK'yı Kuzey Irak'tan attıkları ve Türkiye'yi rahatlattıkları görünümünü vermek ve Türkiye ile dost geçinecekleri izlenimini yerleştirmek suretiyle, Türkiye'nin "Federe Devlet" kararına yumuşak bakmasını sağlamak ve bir karambole getirip bu durumu Türkiye'ye onaylatmak. 2. Irak'ın kuzeyindeki Kürtleri federasyonla ayırdıktan sonra, bu sefer güneyindeki Şiileri de kışkırtıp Irak'tan koparmak ve Irak'ın fiilen parçalanmasına zemin hazırlamak. 3. Kürtler Federe Devlet kurunca, arkasından Musul ve Kerkük'teki Türkleri de ayrı bir Federasyon gayretiyle ayaklandırmak ve tabiatıyla Türkiye'yi de devreye sokarak resmen ve fiilen bir Türk-Kürt kavgasını başlatmak. 4. Zayıf antibiyotiklerin mikropları öldürmeyip, sadece vücudun belli bölgelerinde toplanmasına ve daha büyük tahribatlar yapmasına yol açtıkları gibi, Peşmergeler'in bu "İzleme Harekâtı" sonunda PKK militanlarını Suriye'de ve özellikle İran'da toplayarak daha etkili ve tehlikeli hale sokmak... Çünkü zaten biliyoruz ki bu harekât "imha ve ezmek" için değil, "sürmek ve izlemek" içindir. 5. Bu bahane ile Suriye ve bilhassa İran ile de Türkiye'nin arasını iyice açıp yeni kavgaları kızıştırmak... Ve bölgeyi iyice karıştırmak. 6. Tabi bütün bunların sonunda bölgedeki başta petrol yatakları ve diğer zenginlik kaynaklarını daha rahat sömürme imkânları bulmak... 7. Amerika'nın zahiri himayesinden mahrum bırakılan PKK'yı Almanya'nın kucağına atmak... Ve böylece Almanya ile Türkiye'nin arasını iyice bozarak hem Almanya'nın Amerika'ya rakip olacak şekilde güçlenmesine, hem de Türkiye'nin güçlenmesine mani olmak... 8. Bölge ülkelerinin ve halklarının İslami kimliğe ve "din birliğine" kavuşmalarını önlemek ve özellikle İslam alemine yeniden lider ve motor olabilecek potansiyel bir gücü özünde taşıyan ve Refah hareketiyle giderek canlanan Türkiye'yi çözmek ve çökertmek. Birinci Dünya Savaşı sırasında ve sonrasında Osmanlı'yı içten yıkmak ve özellikle Arapları kışkırtmak üzere çok önemli roller oynayan meşhur İngiliz casusu Lawrance kendi hükümetine gönderdiği 22 Kasım 1916 tarihli raporda şunları yazıyordu: "Şerif Hüseyin, Türklere karşı bize yaptığı yardım hareketine ek olarak, şayet savaşın sonunda Irak Krallığı'nın kendisine verilmesi durumunda, bölgenin petrol kaynakları üzerinde hükümetimizin bütün şartlarını kabul edeceğini açıkça ifade ve garanti etti..." Bu Şerif Hüseyin denen hain, sözde Osmanlı'nın Hicaz Emiri'dir ve üstelik eski Danıştay üyemizdir. Hakikaten İngilizlerle yapılan bu gizli anlaşma sonunda Şerif Hüseyin'in büyük oğlu Faysal Irak Kralı yapılmış, küçük oğlu Abdullah ise Ürdün Emirliği'nde kalmıştır. Onun da görevi Irak petrolünün İngiliz hesabına Akdeniz'e ulaştırılmasını sağlamak olmuştur... Acaba şimdi Talabani ve Barzani Batılı emperyalistlere hangi taahhütlerde bulunmuşlardır?.. Tahmin ediniz... Peki çare nedir? diyeceksiniz... El cevap: Milli Görüş... Adil Düzen'dir. Çünkü çevremizi saran ihanet çemberinin en büyük avantajı Türkiye'de işbaşındaki kukla zihniyetlerdir. Zira Amerika'nın ve Batının asıl amacı Siyonizm hesabına Büyük Ermenistan'ı kurmak ve bu makatla 197 Kürdistan'ı kullanmaktır. Çeşitli gazete haberlerine ve İstanbul İktisat Fakültesi Ortadoğu Araştırma Merkezi Başkanı Erol Manisa'lının bildirdiğine göre şimdi Ermenistan'da büyük PKK kampları bulunmaktadır... Belki de kuzey Irak'taki "İzleme numarası" PKK'yı İran üzerinden Ermenistan'a geçirme operasyonudur. Ve işte Karabağ katili, PKK destekçisi olan hain Ermenistan'a bu hükümet 100 bin ton buğday yardımı göndermiştir!.. Şimdi siz söyleyin, ülkemiz için PKK belası mı daha tehlikelidir, başımızdaki kukla hükümetler mi? 198 IRAK 2. LÜBNAN MI? (1994) ABD ve yandaşlarının körfeze gelişlerinin asıl amaçlarından birisi de Irak'ı parçalamaktı. Bunun ilk adımı olarak, tüm şeytan orduları hep birden saldırmak suretiyle Irak'ı askeri ve ekonomik yönden çökerttiler. Şimdi de bütün bölgelerinde isyan ve ihtilaller çıkararak Irak'ı kendi içinden yıkmak ve parçalamak istemektedirler. Bir yandan Kuzey Irak'taki Kürtleri, bir yandan Kerkük ve Musul civarındaki Türkleri, sözde demokrasi ve bağımsızlık adına kışkırtarak, bir yandan da Şii-Sünni kavgasını kışkırtarak Irak'ı ikinci bir Lübnan haline getirmektedirler. Irak'taki Şii ayaklanmasını hem Amerika körüklemekte, hem de maalesef İran ve Suriye desteklemektedir. Zaten öteden beri Irak'ta bir Şii hakimiyeti gerçekleştirmek Amerika'nın ve Siyonizm'in hedeflerinden biriydi. Böylece İran-Irak ve Suriye arasında bir Şii ittifakı sağlanarak Türkiye ile diğer Sünni İslam aleminin arasında tabii bir engel oluşturmak hem de güçlü bir Şii ittifakı tehdidi ve korkusuyla Arapİslam ülkelerin daha uzun müddet Amerikan mandası ve koruması altında tutmak istiyorlar. Batı basını ve haber ajanslarının Irak'taki karışıklıkları, “Saddam'ın zulmüne karşı çıkan tabii bir halk ayaklanması” şeklinde göstermesi yalan ve yanıltıcıdır. Olaylar tamamen bir Siyonist planı ve kışkırtmasıdır. Çünkü Irak'ın Lübnan'a dönüşmesi Kürtlerin, Türklerin, Şiilerin, Sünnilerin ve merkezi güçlerin ayrı ayrı baş kaldırması ve kendi hesabına davranması sadece Irak'ı 4-5 parçaya ayırmakla kalmayacak. Bölge ülkelerinin de başını belaya sokacaktır. Zira Şii meselesine İran karışacak, Türk-Kürt sorununa Türkiye bulaşacak derken Suriye, Ürdün ve Suudiler olaya dahil olacak ve bölgede yeni sorunların ve savaşların temeli atılacaktır. Böylece müslümanlar birbirini yiyecek ve bitirecek ve farkında olmadan İsrail'e hizmet edecektir. İran'ın bu kadar acı tecrübeden sonra hala Siyonizmin ve ABD'nin bu oyununu fark etmeyerek, Irak'taki Şii ayaklanmasına yardım etmesi hayret vericidir. Büyük bir devrimden başarılı ama yorgun çıkan İran'ın bu zayıf anını fırsat bilerek, İran'a saldıran Saddam'ın durumuna, bu sefer en kötü zamanında hem de fiilen Amerika'nın işgali altında bulunduğu bir sırada Şii ayaklanmasını körükleyen ve destekleyen İran düşmüştür. Zira hiç kimsenin inkar edemeyeceği bir gerçek vardır: Saddam'ın yıkılmasını ve Irak'ın parçalanmasını isteyen, başta İsrail, Amerika, İngiltere ve onların uşaklarıdır. Amerika ve yandaşlarının Irak' halkına "Eğer ayaklanıp Saddam'ı devirmezseniz, biz de ambargoyu kaldırmayacak ve sizleri aç bırakacağız." şeklinde telkinlerde bulunmaları da bunun içindir. Halbuki Amerika Saddam'ın hemen devrilmesinden ziyade, iç savaş çıkıncaya ve Irak Lübnanlaşıncaya kadar kalmasını istemektedir. Çünkü onların asıl gayesi Saddam'ın gitmesi ve demokrasinin gelmesi değil, Irak'ın bölünmesi, ırk ve mezhep kavgalarının körüklenmesidir. Zaten Irak bütün barış şartlarını ve BM kararlarını kabul ettiğini ve askerlerini Kuveyt'ten çekeceğini bildirmesine rağmen, savaşı ısrarla sürdüren ve tarihin pek az rastladığı cinayet ve katliamları gerçekleştiren Amerika'nın asıl niyeti, bu davranışıyla apaçık ortaya çıkmıştır. Daha önce Kuveyt'i yem olarak kullanıp Saddam'ı oltaya takan ve Körfez işgaline bahane hazırlayan Amerika şimdilik kazanmış gibi görünse de, asıl çöküşünü başlattığının farkında değildir. Çanakkale Savaşıyla, körfez savaşı bir çok yönden ortak özellikler taşımaktadır. Önce Çanakkale'ye hücum edenlerle, körfeze hücum edenler aynıdır. Çanakkale'ye saldıranlar Osmanlı'yı yıkmak, İslamı parçalamak ve İsrail'in kurulmasını sağlamak amacını taşıyorlardı. Şimdi Körfeze saldıranlar da müslüman ülkeleri askeri, ekonomik ve siyasi yönden çökertmek, birbirine düşürmek ve "Büyük İsrail İmparatorluğu" hayalini gerçekleştirmek niyetindedirler. Ancak Çanakkale'yi zahirde Osmanlı kazanmıştı, ama bu savaş Osmanlı'nın yıkılışını hızlandırmıştı. Çünkü yarım milyona yakın gencini Çanakkale'de yitirmiş ve ekonomik yönden de bitmişti... Çanakkale tahribatı olmasaydı, Anadolu'nun işgali göze alınamazdı. Şimdi de Körfez Savaşı'nı Amerika kazanmış görünüyor. Ama çok büyük bir ekonomik fatura 199 ödemiştir. Kuveyt, Irak ve Suudi gibi "altın yumurtlayan tavukları" kesmiştir. Süper güç prestiji sıfıra inmiştir... Yani süper canavar, can evinden yaralanmış ve devamlı kan kaybetmektedir. Amerika çökmeden siyonizimin zulüm saltanatını ortadan kaldırmak mümkün değildir... Çaresi yok canavar geberecektir!.. "Doğrusu onlar hileli bir düzen planlıyorlar. (Onlara karşılık) ben de bir tuzak hazırlıyorum"69 69 Tarık: 15-16 200 ABD AJANLARI GÜNEYDOĞU'DA (1994) Körfez Krizi sırasında ülkemizin en üst seviyede yöneticileri olan kimseler "Bir koyup üç alacağız" havasıyla yangına körükle gittiler, ve körü körüne Amerika'nın ve Birleşik Haçlı Orduları'nın Irak'ı tahrip etmesine cesaret verdiler. Hani savaştan sonra barış masası kurulacak, Türkiye'de bu masaya oturacak ve Irak'ta oluşturulacak yeni yapılanmada söz sahibi olacaktı? Hani Irak'taki Kürtlerin geleceği hususunda Türkiye'ye danışılacaktı? Hani Körfez Müdahalesi ile birlikte Filistin sorunu da mutlaka bir çözüme ulaşacaktı? Çünkü ortada güya barış ve huzur getirmenin vazgeçilmez şartı buydu? Şimdi savaş bitti, Saddam Kuveyt'ten çıkarıldı, ama dediklerimiz ve düşlediklerimiz olmadı. Ne Irak masası kuruldu, ne Türkiye adam yerine koyuldu, ne de Filistin meselesi çözüldü. Şu anda bölgenin en önemli sorunu Kürtlerdir. Ama ne acıdır ki, Irak'taki Kürtler değil Türkiye'deki Kürtler sorun haline getirilmiştir. Yani bizimkilerin Saddam için hazırladıkları tuzağa şimdi kendileri düşmüşlerdir. "Bir koyup üç alacağız" hatta "Hatta bir koyup yirmi alacağız" hayaliyle coşanların sonunda havasını alması ve beklediği milyar dolarlar yerine avcunu yalaması bir tarafa, asıl acı olan ve kanımıza dokunan şey, Saddam için temenni ettiğimiz felâketin dönüp bizim başımıza gelmesidir. Amerika'nın oyununa aldanıp güya Saddam'a karşı kışkırtmak ve kullanmak için Irak Kürtleri'nin yüreklerine serpilen tohumların, sınırın Türkiye tarafında filiz verebileceğini hesap edemeyen gafiller, nihayet Güneydoğudaki bölücü hareketin, bir sürü yabancı devletin burnunu soktuğu kanlı bir kumar haline gelmesine zemin hazırladılar. Yazıklar olsun! Doğu ve Güneydoğuda ki Kürt kökenli kardeşlerimizin ırkçılık damarını ve duygusal zaaflarını istismara kalkışan sahte özgürlük havarileri de dış güçlerin ajanlarıdır. Oysa bizim toplumumuz yirmiye aşkın etnik kökene dayanmaktadır. "Milletimiz" tabiri, bir ırkı değil, aynı ideali paylaşan ve aynı iman etrafında kaynaşan bir toplumu anlatmaktadır. Kürt kökenli kardeşlerimiz de bu milletin ve bu idealin ayrılmaz parçalarıdır. Ülkemizin ticaretinden eğitimine, sanatından siyasetine kadar, genel nüfus içerisindeki oranlarından daha ağırlıklı olarak yerlerini almışlardır ve bu onların en tabii hakkıdır. Kürt kökenli kardeşlerimiz de başka ülkelerdeki gibi siyasi, ekonomik ve sosyal mahrumiyetlerin mağduru değildirler. Bürokrasinin önemli kademelerinde, her partinin ve parlementonun içerisinde bulunan, hatta batıdaki şehirlerin Belediye Başkanlığı mevkiinde oturan kardeşlerimizin çoğu kürtlerdir. O halde Kürt sorunu, Türkiye'yi bölmek için dış güçler tarafından kullanılan bir tuzaktır. Ermenistan'ı kurma hazırlığıdır. Bu milleti millet yapan, ırkçılık değil, İslam’dır. Kürtler de Türkler gibi, Lazlar, Çerkezler, Zazalar gibi... Pomaklar, Boşnaklar gibi bu İslam milletinin ve devletinin şerefli birer kavimleridir ve kardeşlerimizdir. Bu ülkede dış güçler ve yerli dinsizler tarafından yıllarca yapılan haksızlık ve ahlaksızlıklar, siyasi ve sosyal baskılar, fakirlik, işsizlik, dengesizlik gibi zulüm ve sıkıntılar ise sadece Kürtlere karşı değil, bütün millete ve İslam’a karşı yapılmıştır. Asla mesele Türk-Kürt meselesi değil, Hak-Batıl mücadelesidir. Yani Kürtler ezilirken Türkler baş tacı edilmemiştir. Zulmü alkışlayan, düzenle uyuşan ve batılla kaynaşan Türk olsun, Kürt olsun rahatını korumuş, maksat ve menfaatlere konmuştur. Ama inancını ve insanlığını satmayan, namus ve haysiyetine sahip çıkan insanlarımız ise, Türk olsun, Kürt olsun devamlı ezilmiş, horlanmış, her türlü hak ve hürriyetlerden mahrum bırakılmış, zindanlara atılmış, hatta gün olmuş darağacında sallanmışlardır. O halde gasp edilen haklarımızı yeniden kazanmak, bu ülkede insanca ve İslamca bir hayat yaşamak, 201 Adil bir düzen kurmak ve arzulanan refaha kavuşmak üzere Siyasi Şuur saflarında birleşmek zorundayız. Irkçılık esasına dayanan bütün hareketler hem inancımıza aykırıdır, hem de milli ve manevi bütünlüğümüzü yıkacağından ancak düşmanlarımızın işine yarayacaktır. İnançlı ve şuurlu Kürt kardeşlerimizin, ne dış güçlerin ne de yerli ajanların tahrik ve tertiplerine aldanmayacaklarını, haklarımızı en münasip ve meşru zeminlerde arayacaklarını biliyor ve bekliyoruz... Çok hassas bir bölgede ve çok hassas bir dönemde his ve heyecanlarla değil, akl-ı selim ve şuurla hareket etmemiz gerektiğine inanıyoruz. "Yarın elbet bizim, elbet bizimdir Gün doğmuş, gün batmış, ebet bizimdir" 202 IRAK OPERASYONU VE BAZI TESPİTLER (1995) 1. Anarşistlerin ve özellikle lider konumundaki hainlerin büyük çoğunluğunun Ermeni asıllı olduğu özellikle Suriye Ermenileri olduğu, yakalanan teröristlerin kendi ifadelerinden anlaşılmaktadır. 2. Ölü olarak ele geçirilen eşkıyanın çoğunun "sünnetsiz" olması da bunların müslüman olmadıklarını, dolayısıyla Ermeni veya yabancı asıllı olduklarını göstermektedir. 3. Televizyonda özellikle "Anadolu'dan Görünüm" programlarında konuşturulan teröristlerin tamamı işsizlik, geçim derdi, evlenme ve yuva kurma özlemi gibi ekonomik sorunları ve sıkıntıları istismar edilerek kandırıldıkları ve hile ile aldatılıp dağa çıkarıldıkları, orada da zorla alıkondukları ve istemeyerek eylemlerde kullanıldıkları anlaşılmıştır. Öyle ise Doğu ve Güneydoğudaki vatandaşlarımıza bir an evvel insanca yaşama şartları hazırlanmalı, sosyal ve ekonomik refah sağlanmalıdır. 4. Yakalanan ve televizyona çıkarılan kimselerin genellikle 20 yaşın altında çocuklar olması da ayrıca düşündürücüdür. Demek ki aklı başında, olgun insanlarımızı yoldan çıkaramamaktadırlar. 5. Ele geçirilen silahların çoğunluğu, çeşitliliği ve tahrip gücü ve markaları, bunların çoğu dostumuz (!) olan Avrupa ülkeleri ve İsrail tarafından açıkça desteklendiğini ve körüklendiğini ve Suriye gibi Türkiye üzerinde hesapları bulunan yönetimlerce kendi ülkelerinde üstlendirildiğini ve beslendiğini açıkça ortaya koymaktadır. 6. Irak topraklarına 2. kez yapılan ve elbette haklı gerekçelere dayandırılan operasyonlar, asıl hainlerin üssü durumundaki Suriye ve Bekaa vadisine de yapılması gerekirken bunun geciktirilmesi aleyhimize olmakta ve nedeni bir türlü anlaşılamamaktadır. 7. 1932 yılına kadar dünyanın çeşitli ülkelerinde ve üniversitelerde Kürtlerle ilgili yapılan sözde ilmi ve araştırma ve incelemelerin sayısı 732'yi bulmuştur. Bunların 270'i Ruslar, 252'si Fransızlar, 182'si İngilizler ve 132'si Almanlar tarafından yapılmıştır. İşin ilginç tarafı görünüşte değişik ülkelerde gerçekleştirilen bu çalışmaları yapanların %95'inin Ermeni asıllı olduğu anlaşılmaktadır. Demek ki Kürtçülüğü ve bölücülüğü tahrik ve teşvik edenler perde arkasında Ermeniler ve asıl onları da kullanan dış güçlerdir. Ve gerçek hedef Kürdistan değil Ermenistan'ın kurulması olup, şimdilik oyunun birinci perdesi olarak Kürtlerin kullanılması amaçlanmaktadır. 8. Alman Kiliseler Birliği ile Volkswagen firmasının (Yahudi) Peter Bunke adlı gavura yaptırdığı araştırma neticelerini yazdığı ve 1979'da yayımladığı "Kızılbaş Kurdenın Tunceli" adlı kitapta Türk-Kürt ayrımını ve düşmanlığını gerçekleştirmek için şu formülün birleşmesi gerektiğini vurgulamıştır: "Kürt-Komünist-Kızılbaş"... Aksi takdirde Kürtlerle Türklerin İslam potasında birleştikleri ve bütünleştikleri hatırlatılmaktadır. Halbuki alevilik İslam’ın farklı bir yorumudur ve aleviler elbette müslümandır. Demek ki anarşiyi önlemenin, barışı ve kardeşliği gerçekleştirmenin kaçınılmaz şartı İslama sarılmak ve dini eğitimi yaygınlaştırmaktadır. Hala müslümanlara gerici ve yobaz diye saldırmak ve horlamak ise onları anarşinin kucağına atmak değil de nedir? Bu şuursuzluk ve sorumsuzluk ne zaman son bulacaktır? 9. Batılıların (Avrupa ve Amerika) güya insan haklarını savunduklarından dolayı Kürtleri savundukları iddiası da tam bir sahtekârlık ve riyakârlıktır... Madem insan hak ve hürriyetlerine bu kadar düşkünlerse neden yıllardır Rusya'da ezilen ve esir edilen milyonlarca müslümanın feryadını duymadılar ve haklarını savunmadılar, neden Filistin, Afganistan, Keşmir katliamına ve Yugoslavya'daki müslüman kıyımına sesiz kaldılar? 10. Anarşi ve terörün en yoğun ve yaygın olduğu dönemlerde bile Mardin ve Urfa'nın bazı Süryani ve Ermeni köylerine eşkıyaların asla girmemeleri ve onları rahatsız etmemeleri, ayrıca hac, ziyaret ve ticaret maksadıyla Suriye'ye uğrayan Türklerin özellikle Halep ve Şam'da yerleşmiş Ermenilerin haince tuzaklarına kurban gitmeleri ve son Irak operasyonunda ölenlerin çoğunun sünnetsiz görülmeleri ve "Kürtlük" meselesini sık sık kaşıyan ve karıştıran ilim (!) erbabının genellikle Ermeni asıllı olması gibi açık deliller gösteriyor ki, Güneydoğudaki bölücü hareketlerin arkasında Ermeniler ve dış güçler vardır... Bazı Kürt çocukları ise ya 203 zorla veya tuzakla aldatılmakta ve sadece malzeme olarak kullanılmaktadır. Bunun gerçek sorumlusu da onları bugüne kadar sahipsiz bırakanlardır. Doğuya bakmayanlardır... Öyle ise Doğuyu "Anarşi Yuvası", bütün Kürtleri de "Bölücü örgüt üyesi" görmek ve Doğunun bu mert ama gariban insanlarını "Potansiyel suçlu" göstermek hem iftiradır hem de dış güçlerin ve yerli dinsizlerin işini kolaylaştırmaktadır. Bütün bu dertleri dindirecek çare nedir? sorusuna gelince "Kurtuluşu arayan Refah'çı olur, Batılılara uyan belâyı bulur". Vessalam 204 KÜRDİSTAN KURULUYOR MU? (1995) Siyonizmin, ABD gibi ülkeleri ve BM gibi teşkilatları kullanarak çıkardığı Körfez Savaşı'nın asıl amaçlarından birisinin de Kuzey Irak'ta bir Kürdistan Devleti kurmak ve özellikle Türkiye'nin başına yeni sorunlar açmak olduğunu daha önce defalarca yazmıştık. Sözde kontrolü sağlamak ve Kürtlerin emniyetini korumak bahanesiyle Kuzey bölgesini Iraklı asker ve polislerden boşaltan Amerika, resmen değilse bile fiilen Kürdistan Devleti'ni kurmaya hazırlanmaktadır. ABD Türkiye ile başını ağrıtmak istemese de, İsrail'in ve Yahudi lobisinin dayatmasıyla Irak'ı parçalamaya çalışmaktadır. Tamamen kendi yönetim ve denetimleri altında tutulan ve her türlü kışkırtma ve kullanılmaya müsait bulunan "Kürdistan Kampı"nın Türkiye ve diğer bölge ülkeleri aleyhinde ne korkunç istismarlara alet edileceğini ileride göreceğiz. Hatta Türkiye-Irak sınır bölgesinde ABD, İngiltere, Fransa, Kanada, İspanya ve Hollanda gibi ülkelere ait 18 bin askerin, bir nevi işgal orduları gibi gelip yerleşmiş olmaları, Türk kamuoyunu olduğu kadar, haklı olarak Genel Kurmayımızı da tedirgin etmektedir. 11 Nisan 1991 tarihli "Birleşmiş Milletler yardım organizasyonlarının yapacağı yardımların dağıtımına kolaylık sağlamak" şeklinde protokol maddesine istinaden bölgeye getirildiği söylenen bu 20 bine yakın askerin ve özellikle İngiliz serserilerinin, kendi ülkemizde bile, bize sömürge ve köle muamelesi yapması, kaymakamlarımızı ve yetkili adamlarımızı dövmeye ve silah çekmeye kalkışması, artık gözümüzü açmamıza ve millet olarak gafletten uyanmamıza yetmelidir. Kuzey Irak'ta kurulan kamplardaki çaresiz ve şuursuz kitleler daha şimdiden el altından silahlandırılmakta ve bu kadar fedakârlıklara rağmen Türkiye aleyhine devamlı kışkırtılmaktadır. Mayısın ikinci haftasında, Habur köprüsünde incelemeler yapan Genel Kurmay Başkanımız Orgeneral Doğan Güreş, daha önce Irak'a geçirilmesine izin verilmeyen 10 ABD askeri kamyonundaki 70 ton silahın, bu sefer aynı güç için hiç denetim yapılmadan, Silopi üzerinden helkopterle Zaho'ya geçirildiğini duyunca şaşkınlığını ve kızgınlığını gizleyememiştir. Hatta İngiliz ve Amerikalı yetkililerin yabancı basına Türkiye aleyhinde maksatlı ve yanıltıcı demeçler vermesinin nedeni sorulduğunda, Amerikalı Korgeneral Shalkashvili "Ben küçük rütbeli bir subay olduğum için bazen uyarılarımı dinlemiyorlar galiba!." şeklinde alaylı bir cevap vermek küstahlığında bulunmuştur. İngiltere'de sözde "Kürtlere yardım" amacıyla düzenlenen bir geceye İngiliz Kraliçesinden, Başbakanına kadar bütün devlet erkânının katılması, sanki yeni kurulan Kürt Devleti'nin kutlanması şeklinde geçmesi çok düşündürücüdür. Daha önce Büyük Reşit Paşa denilen vatan haini ve İngiliz casusunu kullanarak Osmanlı'nın yıkılışını hazırlayan ve hızlandıran da bu İngilizler değil midir? Çanakkale'de zehirli gaz kullanma kararının "insani" olamayacağını hatırlatanlara "Türkler insan sayılmaz" diyen meşhur İngiliz Başbakanı Churchill'dir. "Türklerin elinden Kur'anı Kerim'in (ahlak ve ahkâmını) ve hilafet makamı alınmadıkça Türkleri asla mahvedemeyiz. Türkleri alt etmedikçe de İslam dünyasının zenginliklerini ele geçiremez ve sömüremeyiz" diyen Lord Curzon'un siyaset ve hıyanetini bugünkü İngilizler de sürdürmektedir... Hem üstelik bugüne kadar, bütün yardımları Kızılhaç gibi sivil teşkilatlar organize ederken, şimdi aynı amaçla askeri birliklerin gönderilmesinin sebebi nedir? Irak'taki ve Türkiye'deki sığınmacılara yapılan bütün yardımların yüzde 85'ini Türkiye sağladığı halde, bu yardımların organizesinin batılılara verilmesi ne demektir? Bu kadar yardım ve fedakârlıktan sonra bile, batı basını ve televizyonlarında Türkiye aleyhine yapılan iftira kampanyaları ve Kürtler üzerinde yoğunlaştırılan kışkırtıcı propagandalar hangi amaca yöneliktir? Bu kahpe Batılılar, bu Amerikalılar, Avrupalılar madem bu kadar yardım sever iseler neden Bangledeş'te asrın en büyük felâketine uğrayan zavallı insanların feryadına kulak tıkayıp ta sözde Kürtlere 205 sahip çıkmaktadırlar? Ve ey Millet!... Haberiniz olsun, İslam aleminin ortasında İsrail misali yeni bir çıbanbaşı oluşturmak amacıyla, ileride kurulması planlanan Ermenistan'a dönüştürülmek üzere şimdilik Kürdistan Devleti Kuzey Irak'ta fiilen kurulmaktadır... Yakında Türkiye'mizin Doğu ve Güneydoğumuzda bu şeytani hedefe yönelik yeni provakasyonlar başlatılabilir. Amerika ve Avrupa Kürtlerin huzur ve hürriyetinin derdinde değildirler. Onlar İslam birliğini ve kardeşliğini bozmak ve Irak gibi Türkiye'yi de parçalamak ve sıfırlamak peşindedirler. Ve ey imanlı Türk gençliği!... "Kendi siyaset çıkarlarını, istilacı düşmanların siyasi amaçlarıyla birleştiren, büyük bir gaflet, dalâlet, hatta milli menfaatlere hıyanet içine düşen" şahsiyet ve zihniyetlere karşı mukaddes vatanını, milli ve manevi menfaatlerini korumak için yeni bir kurtuluş savaşını yapmak üzere manevi ve siyasi diriliş hareketine katılmak senin en birinci vazifendir!... Cengiz Çandar'ın önemli bir tespitini de eklemek istiyorum. Kürtler ve Devlet Sorunu Son beş buçuk yılının içinde bulunduğumuz 20. Yüzyılda, Ortadoğu haritası ne zaman değişmişse, bu mutlaka, Avrupa haritasındaki değişikliklere bağımlı olarak değişmiştir. Ortadoğu haritası 20. Yüzyılda ilk kez Birinci Dünya Savaşı ertesinde değişti. Ama asıl önemli değişiklik, Avrupa haritasındaki değişikliktir. Yepyeni bir Avrupa haritası çizildi... İkinci Dünya Savaşı, Birinci Dünya Savaşı sonrası haritasında "rütüşlar" yapmıştı. Bazı devletler, isim ve rejim değiştirmediler. Almanya ve Berlin ikiye bölündü. Baltık Cumhuriyetleri, Sovyetler Birliği içine alındı. Birinci Dünya Savaşı'nın Versailles'i varsa, ikinci Dünya savaşının Yalta ve Potsdam'ı vardı... "Rütuşlar" kendini, Ortadoğu haritasında İsrail Devleti'nin Filistin topraklarının bir bölümünde kurulması olarak yansıttı. 20. Yüzyıl Avrupa'sında ki "üçüncü" büyük harita değişikliği Soğuk Savaş ertesinde gerçekleşti. İki Almanya birleşti. Sovyetler Birliği dağıldı. Ukrayna ve Moldova ortaya çıktı. Üç Baltık Cumhuriyeti yine bağımsız birimler olarak belirdiler. Yugoslavya parçalandı. Sırbistan, Hırvatistan, Slovenya, Makedonya ve Bosna-Hersek, yeni bağımsız devletler haline geldiler. Slovakya, Çekoslovakya'dan koptu. Bunun Ortadoğu'ya iz düşümü nedir? Ortadoğu'yu daha geniş anlamda bir "İslam hilâli" olarak ele aldığınızda, Orta Asya'da Kazakistan, Kafkasya'da Kırgızistan, Tacikistan, Türkmenistan ve Özbekistan'ın, Kafakasya'da Azerbaycan'ın tarih sahnesine bağımsız devletler olarak, (Gürcistan ve Ermenistan'la birlikte) girişleri, "Üçüncü büyük harita değişikliği"ni ifade eder. Avrupa haritasındaki değişikliğin dar kapsamlı Ortadoğu'da yani "Verimli Hilâl" deki izdüşümü ise, Arap-İsrail "barış treni" nin yola çıkması, şimdilik Gazze ve Eriha'da ileride Batı Şeria'yı kapsayacak şekilde "Filistin yönetimi"nin kurulmasıdır. Kürtlerin "devletsizliği" ise berdevam... Kürt "devletsizliği", Ortadoğu'nun "Yeni Filistin sorunu" olma potansiyeline sahiptir. Türkiye, en büyük Kürt nüfusunu içeren ülkedir. Dolayısıyla "Kürt sorunu" bugün bölgede herkesten fazla Türkiye'nin karşısında bulunuyor... Ve dolayısıyla sorunun "tarihi boyutları" kavranmadan, basit bir "terör sorunu" ve "baş ağrıtan bir asayiş meselesi" teşhisiyle çözmeye kalkışmak tarih ağacına baltayı saplamaktır. Kürt milliyetçiliği de çıkmazdadır. Referanslarından biri olan Sevr, tek kelimeyle bir "non-starter" dır. Oradan yola çıkılmaz. Çünkü, Kürtlerle birlikte verilen Anadolu Harekatı ya da Milli Mücadele, Sevr'i yırtıp atmıştır. Ayrıca Sevr, Türkiye'nin parçalanması demektir ki, Anadolu ya da Küçük Asya, her zaman tek bir jeopolitik, ekonomik ve siyasi bütünlük arz etmiştir. Yani Sevr, Küçük Asya jepolitiğine, ekonomisi ve kültürüne ters düşmektedir. Gelelim, "ayrılma hakkı" ile eş anlamda kullanılan "self-determinasyon hakkı"na... Birinci Dünya Savaşı sonrası Amerikan Cumhurbaşkanı Woodrow Wilson'un ortaya attığı bir ilkedir. (Zaten Sevr de Wilson'un 14 prensibine dayanılarak formüle edilmişti) Ancak o zaman dahi, bu ilkenin geçerliliği su 206 götürmekteydi. Dönemin Amerikan Dış İşleri Bakanı Lansing Başkana karşı çıkıp 30 Temmuz 1918'de "Self determinasyon ve Tehlikeleri" başlıklı mektubunda şöyle demişti: "Başkanın "self determinasyon" hakkına ilişkin deklarasyonunu düşündükçe, çeşitli ırkların kafasına bu tür fikirler sokmasının tehlikeleri hakkında daha da ikna oluyorum. Bir çok ülkede karışıklıklara yol açacak. Bu ifade dinamit yüklüdür. Asla gerçekleşmeyecek umutları canlandıracak, korkarım ki binlerce hayata mal olacaktır..." Zaman, Lansing'i haklı çıkarttı. "Mikro-milliyetçilik spazmı"nı yaşayan günümüzde "self determinasyon hakkı"nın savunulması, neredeyse imkânsızlaşmıştır. Bütün bunların verdiği sonuç nedir? PKK'nın "Bağımsız Kürt Devleti"ne doğru seyahatinde yol, bir çok yönden kapalıdır. Ancak "Kürtlerin devletsizliği" ve içinde bulunduğumuz "uluslararası konjöktür" göz önüne alındığında, Türkiye Cumhuriyeti'nin de 1920'lerin esasları ile yoluna devamı, ülkenin sürekli kan kaybetmesi ve istikrarsızlık yaşaması demektir. Kaldı ki PKK'yı ikiye ayırmak gerekiyor. Biri, bildiğiniz örgüttür. Et ve kemik... Diğeri ise devleti kendilerinin hissetmeyen Kürtlerin "başkaldırı psikolojisi"dir. Birincisiyle baş etmek nispeten kolaydır, ama ikincisini alt etmek zordur... Bu arada "devlet" en büyük hatayı PKK'yı "kırsal alanda" tasfiye etmek amacıyla izlediği stratejide yapıyor. Köy yakmalar, mezra boşaltmalar türü "suyu kurutma" eylemleri, şehirlerde büyük nüfus yığılmamalarına yol açıyor. Milliyetçilik fikirleri için en uygun ortam, tarih boyunca şehirler olmuştur. Türk devleti, bir yandan Güneydoğu bir yandan da Türkiye'nin batısındaki şehirleri "Kürt milliyetçiliği"nin merkezlerine dönüştürüyor. Yeni ve belki de çok daha zorlu PKK'ların doğumuna ebelik yapmış bulunuyor. Devleti tepeden tırnağa yeniden yapılandırmadan, Kürt yurttaşlarımıza, bu devletin kendi devletleri olduğu "hissi"ni kazandırmadan, rahat edemeyiz... Özgürlükçü ve demokratik bir devlet... Sorunun çözümü, bu sözcüklerin altının doldurulmasında yatıyor... 207 IRAK KÜRDİSTAN'INA HAZIRLIK (1995) Daha önce defalarca yazdık. Çekiç Güç, Irak'ın Kuzeyi'nde yeni bir çıbanbaşı olmak üzere, bağımsız Kürdistan Devleti'nin kurulmasına zemin hazırlamak ve Irak'ı bu neticeye mecbur bırakmak için bölgede bulunmaktadır. Çekiç Güç'ün özellikle Türkiye'de konuşlandırılması ise Irak'ta kurulacak Kürdistan'a, Türkiye'nin Güneydoğusunu da katmanın alt yapısını oluşturmak ve ön yatırımları gerçekleştirmek içindir. Yani iki kademeli bir plan uygulanacaktır: 1. Önce Irak'ın Kuzeyi'nde bağımsız bir Kürdistan kurulacak. 2. Daha sonra Türkiye'deki Kürtlerin de oraya iltihakı sağlanacaktır. Saddam, önceleri Talabani ile Barzani'nin asla uzlaşamayacağı ve birlik oluşturamayacağını zannederek Kürtlerin 36. paralel ile Türkiye arasında toplanmasına pek aldırış etmedi... Ve Siyonist ağabeyleri kesin emir verince Talabani ile Barzani'nin kucaklaşacağını ve uzlaşacağını düşünemedi. Maalesef bizimkiler de hem Amerika’dan birazcık kredi koparabilmek, hem de Batı'dan aferin alabilmek aşkına ne melânetler işlediklerini ve hangi şeytanlıkları hedeflediklerini bile bile Çekiç Güç'ün hala süresini uzatmakta ve hıyanetlerine göz yummaktadırlar. Şu anda PKK'nın asıl dayanağı ve resmen suç ortağı Çekiç Güç'tür. Talabani'nin ikide bir Türkiye'ye gelmesi ve bizzat Başbakanla görüşmesi, Irak Kürdistan Devleti'nin fiilen kurulduğunun bir işaretidir... Hatta Talabani bağımsız bir devlet başkanı gibi Türkiye ile ihracat bağlantıları kurmayı teklif etmekte, PKK'ya mani olabileceklerini söylemekte, yani adım adım bağımsızlıklarını Türkiye'ye tescil ettirmek istemektedir. İhracat dediği, Kerkük ve Musul petrollerini yine Türkiye üzerinden Akdeniz'e ulaştırmak olsa gerektir. Öyle ya Kürdistan petrol gelirleriyle zenginleşecek, yeni fabrikalar, yeni iş sahaları geliştirecek, Urfa, Mardin, Hakkari ve Diyarbakır yöresinde yıllardır aç ve sefil bırakılan Kürt vatandaşlarımızı çağırıp iş imkânları verecek, tabi bu arada bölge insanlarımızı da sözde bağımsızlık adına isyana ve Kürdistan'a ilhaka teşvik edecek... Sonunda Çekiç Güç'ün de hizmet ve himayesiyle, Doğu ve Güneydoğu Türkiye'den koparılacak, Irak Kürdistan'ına katılacak... Batı'nın ve Birleşmiş Milletlerin tanıma kararıyla bağımsız Kürdistan'a resmiyet kazandırılacak... Böylece ikinci İsrail olan Ermenistan'dan sonra, üçüncü İsrail olarak da İslam alemi ve bölge ülkeleri için yeni bir çıbanbaşı ortaya çıkmış olacak... Tabi bütün bunlar asla Kürtlerin ve bölge sakinlerinin hayrı ve hatırı için değil, Yahudi siyonizminin ve Batı emperyalizminin çıkarları için yapılacak ve zavallı Kürt kardeşlerimiz de bu şeytan tuzağında piyon olarak kullanılacak... Muhalefette iken Çekiç Güç'e şiddetle karşı çıkanlar, şimdi uydurma gerekçelerle siyonist ağabeylerinin keyfine Çekiç Güç'e sahip çıkıyorlar, ha bire süresini uzatıyorlar ve milli menfaatleri korumaktan aciz bulunuyorlar... Hangi yönden bakarsanız bakın ülkemiz ve milletimiz tarihin hiçbir döneminde Refah'a bu denli muhtaç olmamıştı. Ve sayın yetkililerden hepimizin merak ettiği şu soruların cevaplandırılmasını istirham ederek yazımızı noktalayalım: 1. Bu çekiç Güç'ün statüsü ve stratejisi nedir? 2. Hangi ülke askerlerinden ve toplam kişiden ibarettir? 3. Hangi tür silahlarla donatılmıştır ve ne kadar askeri malzemeye sahiptir? 4. Bu Çekiç Güç'ün yetki ve sorumluluk sınırı belirlenmiş midir? 5. Bunlar aylardır ne tür bir tatbikat ve faaliyet içindedir? Boş zamanlarını nasıl değerlendirmektedir? 6. Çekiç Güç'ün PKK'ya kolaylık ve destek sağladığı ve yöre halkını isyana hazırladığı yolundaki iddiaların doğruluk derecesi nedir? 208 7. Başbakanlığı döneminde Sayın Mesut Yılmaz'ın “Türkiye'nin de bin kişilik bir kuvvetle Çekiç Güç'e katılacağı” yolundaki sözleri gerçekleşmiş midir? 8. Türkiye, kendi topraklarında faaliyet gösteren bu yabancı askeri gücü denetleyebilmekte midir? 209 E- KÖRFEZ BUNALIMI VE ZARARLARIMIZ KÖRFEZ BUNALIMININ NEDENLERİ VE MUHTEMEL SONUÇLARI (1989) ABD'nin planlayıp körüklediği, Irak-Kuveyt ihtilaflarının gerçek yüzünü anlamak için, merkezi Washington’da bulunan Güvenlik Politikası Araştırma Merkezi Başkanı Frank Gafney'in "Defence News" dergisinin son sayısında yayınlanan makalesindeki şu satırları birlikte okuyalım: "Ortadoğu, yaklaşan savaş 20. Yüzyıl'ın da petrol savaşı özelliği taşıyacaktır. İsrail ile bütün Arap ülkelerinin katılacağı bu topyekün savaşta OECD ve uluslararası borsalarda petrol fiyatlarının çok yükseleceği öngörülmektedir. Bu yüksek petrol fiyatları, ABD'nin giderek güçlenen ekonomik rakipleri olan Almanya ve Japonya ekonomilerine çok ağır darbeler indirecek, ama ABD Alaska'daki petrol stoklarını devreye sokarak bu krizi kolay atlatacak, böylece Almanya ve Japonya'yı saf dışı bırakacaktır. Bu savaş, çok yüksek petrol yatakları bulunan Sovyet ekonomisinin de düze çıkmasını sağlayacak ve Ortadoğu'da planlanan bu savaştan en büyük kârı da İngiltere kazanacaktır." Bu sözlerden ABD, Rusya ve İngiltere ekonomilerinin Siyonizmin güdümünde ve tekelinde olduğunu, buna karşılık Yahudi kontrolünün tam sağlanamadığı, Alman ve Japon ekonomilerinin ise çökertilmek istendiğini, bunun için de Ortadoğu'da petrole dayalı bir savaşın körüklendiğini anlamak pek zor olmasa gerektir. Hem böylece İsrail'in güvenliği de sağlanmış ve giderek güçlenen ve gelişen İslami hareket ve hedefler de dağıtılmış olacaktır. Ama şimdilik silah geri tepmiş, olaylar Amerika'nın aleyhine gelişmeye başlamıştır. Zira Amerika'nın istediği, bir savaş sonucu petrolün yükselmesiydi. Ama Saddam savaşa girmeden petrol fiyatlarını yükseltmeyi başardı. Çünkü Saddam daha önce birkaç sefer Amerika'nın oyununa gelmiş, mesela Amerika'nın tertip ve teşvikiyle İran'a savaş açmış ve bunun felâket sonuçlarını yaşamış bir insandır. Bu acı tecrübelerinden ders alan Saddam bu sefer Amerika'nın planlarını boşa çıkartmıştır. Şöyle ki; petrol çıkaran ülkeler teşkilatı OPEC, Kuveyt ve B. Emirlikleri'nin her birine 1,5 milyon varil üretim tahsis ettiği halde, Amerika ve İngiltere'nin isteği, hatta zoraki ısrarı üzerine ki -Amerika 6. Filosu bir gözdağı vermek için körfezde tutulmaktadır- Bu iki ülke petrol üretimini 2 milyon varile çıkartarak petrol fiyatlarının son 3 ayda %6,7 dolar düşmesine sebep olmuşlardır. Petrol fiyatlarının böyle %3 dolayında düşmesi Irak'ı 15 milyar dolar zarara sokmuştur. İran savaşı Irak'a 200 milyar dolara mal olmuştur. Halen 80 milyar dolar bir dış borcu bulunan Irak bunun 60 milyar dolarını körfez ülkelerinden almıştır. Bu borçlarını bir an evvel ödemek isteyen Irak, tabiatıyla petrol fiyatlarının düşmesine ve petrol fiyatlarının düşüren kota fazlası aşırı üretime karşıdır. İşte bunun için körfez ülkelerinin Amerika ve İngiltere'nin keyfi için aşırı petrol üretmelerini, Irak kendisine karşı açılmış bir ekonomik savaş kabul etmektedir. Irak'ın körfez ülkelerine gözdağı vermesi üzerine Amerika Filosunun harekete geçmesi bütün Arap ülkelerinin gözlerini açmıştır. Amerika'nın petrolü bedava almak ve Arap ülkelerini zorla sömürmek amacıyla körfezde bulunduğunu artık anlamışlardır. Zira varili 14-15 dolara düşen petrol fiyatları, sadece maliyet masrafları düzeyindedir. Son OPEC toplantısında kota dışı fazla üretimin durdurulması ve petrol fiyatlarının 21 dolara çıkartılması Irak'ın Amerika'ya karşı büyük bir zaferidir. Zira varil başına artan 4,5 dolar, ABD’nin kesesinden çıkacak ve Siyonist dünya ekonomisi için büyük bir kayıp olacaktır. Bunu hazmedemeyen Amerika (Siyonizm) intikam almak için Irak'a tarım ve ticari ambargo uygulamaya başlamıştır. Özellikle Saddam Hüseyin'in Arap sendikacılar karşı yaptığı bir konuşmada: "İsrail, bize karşı saldırıya geçerse, O'nun işini birkaç gün içinde bitirmeye hazır ve kararlıyız. Üstelik, Irak ordusu böyle bir savaşı yıllarca sürdürebilecek güçtedir. Ayrıca, nükleer silahlara da ihtiyacımız yok, elimizdeki kimyasal silahlarla İsrail'e iki misli daha fazla 210 zaiyat verebiliriz. Büyük devletler için de şansını denemek isteyen varsa buyursun..." şeklindeki sözleri, süper şeytanların kulağında bomba gibi patlamış, İsrail'de de panik yaratmıştır. Amerika'nın çok sinsi ve şeytani heveslerle başlattığı körfez bunalımı, siyonizmin aleyhine gelişmeye başlamıştır. En başta petrol sahibi İslam Ülkeleri, Amerika'nın, “İsrail'in güvenliğini sağlamak ve Arap petrolünü ucuza kapatmak için” körfezde bulunduğunu ve kardeş İslam ülkeleri arasındaki huzursuzlukları bizzat planladığını artık anlamış bulunmaktadırlar... “Petrol fiyatlarını 21 dolara çıkarma, ve fiyatları düşürecek kota dışı fazla üretimi kısıtlama” kararında ittifak etmeleri de çok önemli ve sevindirici bir gelişmedir. Ayrıca Irak'la İran'ın ve yine İran'la diğer Arap-İslam ülkelerinin birbirine yakınlaşmaları da ümit verici bir hadisedir. Ortadoğu'da ve körfezde devamlı fitne ateşini körükleyen Amerika ve İsrail, bu ateşte kendileri yanacak ve insanlık inşallah pek yakında bu beladan kurtulacaktır. Hatta ABD ve İsrail, Irak'a saldırmak için bazı gerekçeler uydurabilir ve yeni senaryolar tezgahlayabilir. Ama başlatılacak bir savaş, süper şeytanları batağa saplayabilir. 211 KÖRFEZ’DE KAN KOKUSU!.. (1990) Körfezde savaş bulutları giderek yoğunlaşmaktadır. ABD Dışişleri Bakanı James Baker'in Türkiye'yi de kapsayan son gezisi, savaş için destek arama kampanyası olmak yanında aynı zamanda bir nabız yoklamasıdır. ABD Irak'a karşı askeri güç kullanılmasını öngören bir karar tasarısını BM Güvenlik Konseyi'ne sunmaya hazırlanmaktadır. Tasarı metninin, Baker'in Amerika'ya dönüşünden sonra üye devletlerin temsilcilerine dağıtılacağı bildirilmiştir. Erbakan Hoca'nın 22 günlük barış maratonu, İslam ülkeleri yöneticileri ve yetkili kuruluşlar üzerinde olumlu etkilerin göstermiş, Körfezde çıkarılmak istenen bir savaşta Amerika'nın piyonu olmamak ve siyonizmin oyununa gelmemek hususunda daha dikkatli davranmaya başlamış olmaları Amerika'nın işini bir hayli zorlaştırmıştır. Ayrıca, Saddam'ın İngiltere, Almanya ve Japonya eski Başbakanlarının Bağdat'a gelmelerini sağlayarak, rehineler konusunda bazı tavizler vermesi ve henüz basına sızmayan başka vaatlerde bulunması ve Fransa ile arayı düzeltmeye çalışması da şeytan ittifakını kısmen çözdüğünden, ABD daha fazla vakit geçirmeden Saddam'ın işini bitirmek için savaşı başlatmak istemektedir. Daha doğrusu İsrail, savaşı bir an evvel başlatmak için ABD'yi sıkıştırmaktadır. Zira İsrail, hem asırlardır hayal ettiği, Yahudi Dünya İmparatorluğuna" kavuşmak, hem de giderek gelişen ve birleşen İslami şuur korkusundan kurtulmak için bu savaşı devamlı körüklemektedir. Bunun için de büyük bir sömürgesi durumundaki Amerika'yı ve genel valisi Bush'u zorlamaktadır. Şu anda Amerika'nın en yakın yardımcısı da, Irak Enformasyon Bakanı Latif Cagim'in "Dengesiz yaşlı büyücü" dediği İngiltere Başbakanı Bayan Thatcher'dir. Meşhur bir Yahudi’nin karısı olmaktan başka bir meziyeti ve Dünya Siyonizmine hizmet etmekten başka bir marifeti olmayan bu İslam düşmanı kadın Bush'la birlikte bütün dünyayı ateşe vermek üzere anlaşmıştır. Avrupa'daki Amerika Birliklerinden 50 bin kişilik iki zırhlı tümenin daha Körfez'e sevk edilmesi haberi de, savaş ihtimalini yükseltmektedir. Şimdilik, sadece Saddam ve ailesini yok etmeye yönelik bir hava saldırısından söz edilmekte ise de, böyle bir operasyonun sınırlı kalamayacağı, pek kısa zamanda savaşın bütün Ortadoğu'yu kapsayacağı, hatta 3. Dünya Savaşı'nı başlatmış olacağı kaçınılmazdır ve zaten Siyonizmin istediği de budur. Siyonistler, 1. Dünya Savaşı'nı Osmanlı'yı yıkmak, İslam birliğini parçalamak ve İsrail'in kurulmasına zemin hazırlamak için çıkardı ve hedefine ulaştı. 2. Dünya Savaşı'nı ise, Siyonizm'in dünya hakimiyetine engel gördüğü ve kontrol edemediği Almanya, Japonya gibi milli devlet engellerini ortadan kaldırmak için çıkaran hainler, şimdi de Muharref Tevrat'ın vaad ettiği Dünya İmparatorluğu'nu gerçekleştirmek için 3. Dünya Savaşı'nı çıkarmak üzeredir. Türkiye'mizi hem de Siyonist güdümlü Amerika'nın ve Haçlıların safında Körfez Savaşı'na sokmak hevesinde olanlara, Osmanlıyı gereksiz yere 1. Dünya Savaşı'na sokan ittihat ve Terakki masonlarının sonunu hatırlatmak istiyoruz... Umarız bu savaş çıkmayacak, ama çıksa da siyonizmin aleyhine olacaktır... Şeytanların bir hesabı varsa, Allah'ın da bir hesabı vardır, ve Allah (cc) hesabında yanılmayandır... İsrail, bu savaşı başlatmakla kendi sonunu hazırlamaktadır. Ama çaresi yok, milyonlarca müslümanın ve mazlum insanın ahı çıkacak ve Azizun züntikam olan Allah bu zalimlerden insanlığın intikamını alacaktır. Tarihi her zaman kötüler ve özellikle Yahudiler yazacak değil ya, bu sefer de iyiler ve "Kutlu Lider" ler yazacaktır. Körfez'de tansiyon giderek yükselmektedir. Dileriz, İslam ülkelerinin yöneticileri ABD ile işbirlikçilik yapmaz ve bu savaş Siyonistlerin sonunu getirir. Görünen o ki; bu yüksek tansiyon, yakın gelecekte, ya beyne vurup felç edecek veya burnundan kan deşilecektir. Ve her iki halde de şeytan geberecektir. 212 3. DÜNYA SAVAŞI MI? (1991) 3. Dünya Savaşı başlamak üzere midir? İsrail için tehdit oluşturmaya başlayan Saddam'ın saf dışı edilmesi ve Irak'ın çökertilmesi, petrolün ucuza yağmalanması ve İslami uyanışın söndürülerek bölgedeki Siyonist hakimiyetin sağlanması ve sağlamlaştırılması için çoktandır planlar hazırlayan Birleşik Amerika tam Kuveyt'i işgal edecekken, Saddam'ın daha çabuk davranarak Kuveyt'e girmesi - Belki de ABD ve CIA marifetiyle bu yanlışlığı yapsın diye Saddam'ın oyuna getirilmesi ile 3. Dünya Savaşı'nı fiilen başlatmak için yeterli bir bahane bulmuşa benzemektedir. Irak, ülkedeki yeni yönetimin yardım çağrısı üzerine Kuveyt'e girdiğini, dirlik ve düzenin sağlanmasından sonra Kuveyt'i terk edeceğini söylemiştir. Daha önce Rusya aynı gerekçeyle Afganistan'ı işgal etmiş, ama ne Amerika'dan, ne de Birleşmiş Milletlerden ciddi bir ses çıkmamıştır. İsrail, hem de hiç bir gerekçe göstermeden Filistin ve Lübnan topraklarını işgal ettiği ve yüz binlerce müslümanı dünyanın gözü önünde katletmeye devam ettiği halde, yine Birleşmiş Milletler hiç bir zaman tepki göstermeye ve İsrail'i caydırıcı tedbir almaya lüzum görmemiştir. Ama Irak, geçici olarak, üstelik kendi güvenliğini ve geleceğini korumak gibi ciddi bir endişeyle Kuveyt'e girer girmez, başta Amerika, İngiltere ve Rusya Birleşmiş Milletleri derhal harekete geçirerek, Irak'a ekonomik ve siyasi ambargo uygulamaya karadan ve denizden abluka altına almaya başlamışlardır. Kapalı bir ekonomi uygulayan ve muhalefetsiz bir siyasi rejime sahip olan Irak'ın bu ekonomik ve siyasi ambargodan, hiç değilse kısa vade de pek etkilemeyeceğini iyi bilen ABD, şimdi askeri müdahaleye hazırlanmaktadır. Bunun için de bölgedeki S. Arabistan, Suriye ve Mısır gibi piyon ülkeleri üs ve yem olarak kullanan ABD, özellikle Türkiye'yi de bu batağa çekmek istemektedir. Bu durumda Türkiye çok dikkatli davranmak ve şeytan tuzağına takılmamak zorundadır. Daha önce Kıbrıs, Ege, Batı Trakya, Bulgaristan sorunlarında, Ermeni, anarşi ve Patrikhane konularında hep bize açıkça düşman tavırlar takınan Birleşik Amerika, İngiltere, Fransa, Rusya ve diğer Avrupa ülkelerinin ve İsrail'in Türkiye'nin gerçek düşmanları olduğu unutulmamalıdır. Hele hele Irak'ı arkadan vurmak üzere Amerikan uçaklarının Türkiye'deki üsleri kullanmasına da asla izin verilmemelidir. Olası bir savaş sonucu Irak ve Körfez Ülkeleri çökertildikten sonra sıranın Türkiye'ye geleceği ve zaten asıl hedefin bu olduğu hatırdan çıkarılmamalıdır. Olaylar, Irak-Kuveyt uyuşmazlığı olmaktan çıkarak Yahudi ve Hıristiyan ittifakı ile İslam'ın savaşı olarak gelişmektedir. Irak'ın yersiz ve yararsız çıkışları, ve Kuveyt'e askeri müdahalesi elbette tasvip edilemez. Daha önce yine Amerika'nın kışkırtmasıyla İran'a saldırmakla da aynı hatayı işlemişti... Ancak bu hatalar 3. Dünya savaşını başlatmak isteyen Amerika için sadece bir bahanedir. Ne olursa olsun Türkiye bu olaylara alet olmamalıdır. Tarihi ve tabii konumuna, milli ve manevi sorumluluğuna yakışır bir siyaset takip etmelidir. Hazır ve ucuz menfaatler için ileride çok hayati ve hayırlı geleceğini tehlikeye atmamalıdır. Irak bizim için gerçek düşman ve tehdit değildir. Ama İsrail ve Siyonizm'in güdümündeki Amerika, Avrupa ve Rusya, bizim için en büyük düşman ve tehdit olmaya devam etmektedir. Siyonist şeytanın bir hesabı varsa, Allah'ın da elbette bir hesabı vardır ve Allah (cc) hesabında yanılmayandır. "Onlar (Yahudiler) her ne zaman harp için bir yangın tutuşturdularsa Allah onu söndürdü (ve aleyhlerine döndürdü) Onlar daima yeryüzünde fesat çıkarmak için koşarlar. Allah ise fesat çıkaranları asla sevmez. (ve başarıya eriştirmez)"70 Ve evet sonunda beklenen oldu. Rusya gibi birçok ülkenin olumlu girişimlerine ve Irak'ın bütün barış 70 Maide: 64 213 önerilerine rağmen Amerika kara savaşını başlatmış bulunuyor. Çünkü ABD ve yandaşlarının asıl gayesi Kuveyt'i kurtarmak değil, Irak'ı parçalayarak Büyük İsrail'in kurulmasına zemin hazırlamaktır. 1982 yılında Amerika'da toplanan siyonist teşkilatlar, İsrail için potansiyel bir tehdit oluşturan Irak, Türkiye ve Mısır gibi ülkelerin askeri ve ekonomik güçlerin sıfırlanmasını kararlaştırmıştır. İsrail Başbakanı İshak Şamir BBC'nin "Büyük İsrail hayalini hala taşıyor musunuz?" sorusuna verdiği cevap üzerinde düşünmek ve artık Körfez Savaşı'nın arkasındaki gerçeği görmek zorundayız. "Büyük İsrail, bizim için hayal değil, vazgeçilmez bir hedeftir ve bu hedef mutlaka gerçekleşecektir. Bu bizim asla vazgeçemeyeceğimiz mukaddes idealimizdir ve Körfez Savaşı bize bu kapıyı açacaktır!..." Siyonizmin en sadık uşakları ve asrımızın süper münafıkları olan ABD ve İngiltere ise İsrail'in bu amaçlarına ulaşması için Ortadoğu'yu ateşe vermekten sakınmamıştır. Daha önce, Avrupa'nın ve özellikle Almanya'nın çeşitli şehirlerinde zengin ve mutlu hayat yaşayan Yahudileri yeni kurulan İsrail'e göç etmeye mecbur bırakmak için, yine kendilerinin iktidara getirdiği Hitler'in, sakat, hastalıklı ve ihtiyar Yahudileri öldürme planlarını da, yine siyonistler hazırladılar. Ama Hitler sonunda bu melun girişimlerin iç yüzünü kavramış ve siyonizme karşı savaş açmış, ama maalesef başaramamıştı... Şimdi de ABD'nin uzun yıllar kendi şeytani emelleri doğrultusunda kullandığı ve azdırdığı Saddam Hüseyin, nihayet şeytanın ve kendi aşağılığının farkına varmış ve belki de yıllarca yaptığı zulümlere kefâret olmak üzere şer güçlere ve siyonizme karşı tavır almıştır. İşte Siyonizm Hitler'in Almanya'sını ortadan kaldırdığı gibi, şimdi de Saddam'ı ve Irak'ı ortadan kaldırmak için Körfez Savaşı'nı başlatmıştır. Çünkü, İsrail'in Nil'den Fırat'a Anadolu, Irak, Hicaz ve Mısır topraklarını da içine alan "Arz-ı Mev'ud" (Güya Allah tarafından İsrail’i vaadedilen topraklar) hayalini gerçekleşmesi için bu savaşı kaçınılmaz saymaktadır. Ama bu savaş Amerika'nın da, İsrail'in de sonu olacaktır. Yıllar önce Osmanlı'yı yıkmak ve İslam'ı parçalamak için saldırdıkları Çanakkale'de hezimete uğrayan şeytan ittifakı, aynı amaçlarla geldikleri Körfez'de batacaklar ve biteceklerdir. O gün Çanakkale'ye saldıran Amerika, İngiltere, İtalya, Fransa ve siyonizmin güdümündeki diğer Haçlı ittifakıydı. Bugün Körfez'e saldıranlar da aynıdır... Şimdiye kadar etkili ve ciddi silahlarının hiç birini kullanmayan ve asıl kozlarını bugüne kadar saklayan Irak umarız, şeytan ordularına hak ettikleri cevabı mutlaka verecektir. Ve giderek bu savaş açıkça İmanKüfür hesaplaşmasına dönüşecek, şeytan ittifakındaki Mısır, Suriye, Pakistan ve Suud askerleri Irak'ın safına geçecektir. Amerika'nın beli kırılınca, yıllardır intikam ateşiyle yanan Almanya ve Japonya bile açıkça tavır alacak, sonunda Amerika ve İsrail yalnız kalacak ve insanlığın baş belası ortadan kalkacaktır. Amerika'nın geçici üstünlüğüne ve galip görüntüsüne aldanmamalıdır. (Allah'a iman ve itikatı zayıf olanlar) Bugün bizim Calut'a ve ordularına karşı koyacak gücümüz yoktur, dediler. Ama Allah'ın yardımına ve rıdvanına kavuşacaklarına inancı tam olanlar şöyle cevap verdiler: "Allah'ın izniyle nice az topluluklar, nice topluluklara üstün gelmiştir. Çünkü Allah sabredenlerle beraberdir." 71 "Nihayet Allah onların üzerine manevi sükunet ve emniyet gönderdi ve onları göremeyeceğiniz manevi ordularla kuvvetlendirdi. Böylece kafirlerin davasını en alçak etti. Allah'ın kelâmı ve kelimesi ise en yüksek... Allah mutlak galiptir ve her işi hikmetlidir."72 "Allah şöyle hüküm vermiştir: Celâlım hakkı için, muhakkak ki hem ben galip geleceğim, hem de elçilerim. Şüphesiz Allah kuvvetlidir ve her şeye galiptir." 73 "Andolsun ki Firavun ailesine uyarıcı peygamberler geldi. Ama onlar ayetlerimizin hepsini yalanladılar 71 72 73 Bakara 249 Tevbe 40 Mücadele 21 214 ve (hiçe saydılar).Biz de onları öyle bir yakaladık ve cezalandırdık ki her şeye galip ve muktedir olana böyle yaraşır. Sizim şimdiki kâfirleriniz ve zalimleriniz, o eskilerden daha mı hayırlı ki (bunları cezasız bırakalım) Yoksa sizin için ilahi kitaplarda bir kurtuluş garantisi mi var? Yoksa o şeytan ittifakı, "Biz birbirimizle yardımlaşır ve herkese galip gelir, (yenilmez ve karşı gelinmez) bir topluluğuz mu diyorlar? Halbuki yakında o (saldırgan ve şımarık) topluluk bozulup dağılacak ve hezimete uğratılacak ve arkalarını dönüp kaçacaklar. Bu onlar için vaadedilen (çözülme ve çökme) vaktidir ve o vakit ne acı ve ne fecidir."74 "Böylece o zulmeden kavmin kökü kesilmişti. Hamd alemlerin Rabbı olan Allah'ındır." 75 Evet, evet... Belki müslümanlar işin başında ezilecek ve üzülecekler, ama sonunda zafer inananların olacaktır. Kafirler, Körfez'de batacaktır. Siyonizmin zulüm ve sömürü düzeni yıkılacak, yeni bir dünya kurulacaktır. Saddam kaybetse de İslam kazanacaktır!... "Yarın elbet bizim, elbet bizimdir. Gün doğmuş, gün batmış, ebet bizimdir." 74 75 Kamer 41-46 En'am 45 215 KÖRFEZ'DE Kİ OYUNLAR VE İÇİMİZDEKİ PİYONLAR (1991) ABD ve yandaşlarının Irak, Ürdün, Filistin müslümanlarına karşı başlattıkları sınırsız vahşeti gizlemek, hatta farklı göstermek için Bush'un uydurduğu "Savaştan sonra yeni bir düzen kurulacağı" şeklindeki sözlerini, bizim yerli uşaklar da sakız gibi çiğnemeye başladılar. Neymiş Efendim?... Savaş ABD ve Haçlı ittifakının zaferiyle bitecek. Ondan sonra da Ortadoğu ve Körfez Ülkeleri'nin başına demokrasi ve insan haklarına dayalı idareler gelecek... Yüksek petrol gelirleri de Körfez ve diğer Arap ülkeleri arasında dengeli bölüşülecek...miş!... Sözde despotizmi yıkıp demokrasiyi yerleştirmek aşkına tarihin en acımasız ve sınırsız yıkım ve katliamına girişen şeytanlar bu iddialarında asla samimi değildirler. Zira ABD'nin demokrasi ve insan hakları diye bir derdi yoktur. ABD sadece kendi menfaatlerini koruyan kiralık krallardan hoşlanır. Şimdi sorun ve balgamınızı suratına savurun şu münafıkların... Siz yıllarca kendi halkına zulmeden İran şahlarıyla kol kola olmadınız mı? İran'da halkın iradesine dayalı bir düzenin kurulması için yapılan devrim hareketinde İran halkını ve insan haklarını arkadan vurmadınız mı? Siz zalim diktatör Markos'u yıllarca halkının başında zorla tutmadınız mı? Siz şimdi de Kral Sabah'la Kral Fahd'ın saltanatını korumak için Irak'a saldırmadınız mı? Siz Osmanlı'ya da hürriyet, eşitlik, adalet getireceğiz diye hücuma geçtiniz. Ama sonunda Osmanlı'yı 70 parça etmediniz mi? Şeytan ittifaklarıyla yerli münafıklar bu hayal ve hesaplarla avunadursunlar... Sınırsız güç diye tapındıkları Amerika ve yandaşları çölde batacak ve bitecekler... Geldikleri gibi de gidemeyecekler!... Niçin tapındıkları diyorum? İslam büyükleri "Bir kişi veya toplumun en çok korktuğu ve en fazla iyilik ve yardım umudu ne ise onların tanrısı odur" buyurmuşladır... Bazı sahte kahramanların da “hazır fırsat düşmüşken şu Kerkük ve Musul'u kurtarmak heyecanıyla gerekirse İsrail safında bile savaşacaklarını” söylemelerine ne dersiniz? Yahu, madem bir yerleri kurtaracaksınız, önce Atatürk'ün doğduğu Selanik'i kurtarsanız ya!... Yoksa Yunan'a gözünüz kesmiyor da, hıncınızı müslümanlardan mı almak istiyorsunuz? Evet savaş sonunda yalnız bölgede değil, bütün yeryüzünde "yeni bir düzen" kurulacak. Ama bu siyonist simsari Bush'un zannettiği gibi olmayacak. Esaslarını Kur'an'dan alan Hak ve adalete dayanan bir barış düzeni kurulacak!... Zafer mutlaka İslam'ın olacak ve yepyeni bir dönem ve aydınlık bir dünya başlayacak... Peki ya şu Hakk'ın değil zamanın dümen suyuna gidenlerin yaptığına ne buyurulur? Suudi Arabistan'da yayınlanan basit bir gazetenin Erbakan Hoca'nın ağzından uydurduğu Kral Fahd'a gönderdiği iddia edilen saçma sapan sözlerle bir telgraf haberini -mal bulmuş mağribi gibi- esas alarak: "RP Lideri Erbakan'dan Kral Fahd'a mesaj: -Saddam'a karşı cihadınızı destekliyoruz" başlığıyla birinci sayfadan veren Zaman Gazetesi'nin bu tavrına da hiç şaşırmadık. Zira bunu da bundan beterlerini de kendilerinden umuyoruz. Cevap vermeye değer gördüğümüzden değil, bazı saf müslümanları şüpheden kurtarmak için yazıyorum. Böyle bir mesajın uydurma olduğu, her şeyden önce, Suud'un Ankara Büyükelçisi Abdulaziz’in; Hoca'nın bu mesajdan Cidde'de haberdar olduğunu yazmasından anlaşılıyor. Üstelik Abdulaziz Hoca'nın bu itirafı aynı gün aynı gazetede yayınlamıştır. Şimdi düşünelim. Erbakan Hoca Suud Kralı'na bir mesaj iletecek olsaydı bunu Ankara Büyükelçisi vasıtasıyla göndermesi gerekmez miydi? Kaldı ki ta başından beri ABD ve yandaşlarını körfezi işgal etmek için bahaneler hazırladıklarını, Kuveyt'i yem olarak kullanıp Saddam’ı oltaya taktıklarını devamlı hatırlatan ve bu savaşın durdurmasını 216 ısrarla savunan ve bu yoldaki iyi niyet ve gayretleri dost-düşman herkesin malumu olan Erbakan Hoca'nın Kral Fahd'a "İttifak kuvvetleriyle birlikte Kuveyt'in kurtarılmasına ve bu fitnenin ortadan kaldırılmasına kıyamınız, Allah'a yaklaşmanın en büyük derecesidir" şeklinde sözler etmesi bu işin yalan uydurma olduğunu açıkça ortaya koymaktadır. Kim bilir belki de mukaddes toprakları cünüp Amerikalıya teslim etmesi karşısında haklı olarak müslümanlar arasında büyük bir nefret kazanan Kral Fahd ve adamları kendilerini temize çıkarmak hevesiyle böyle bir yalana bilerek razı olmuşlardır. Böyle asılsız bir haberi doğruymuş gibi verenlere gelince... Kendileri Amerika'ya uşaklık edenler (ikinci sınıf kalitesiz uşak) bu ayıplarını kapatmak için Siyonist güçlerin baş korkusu olan bir zatı karalamak yolunu seçmektedirler. Halbuki bu memlekette Amerika'nın kiralık kabadayıları ve ahmak kovboyları kimlerdir, herkes biliyor... Bu kiralık kabadayıların ucuz kalemşörlerini de herkes tanıyor. Şuur altına yerleşmiş bir suçluluk psikolojisinden ve bir türlü sıyrılamadığınız bir aşağılık kompleksinden kurtulmanın daha tutarlı ve yararlı yolları vardır... Çekemediklerinizi sizin gibi göstereceğinize, sizin onlar gibi olmaya gayret etmeniz gerekir. Bu haberi okur okumaz hemen irtibata geçtiğimiz yetkililer, bunun asılsız olduğunu ve tekzip edileceğini zaten bildirdiler. Amerika'ya tapanlar da, onlara uşaklı yapanlar da yakında hüsrana uğrayacaklardır... Fahd gibi, Sabah gibi ABD'nin sömürge valilerinin de kendilerin dev aynasında gören nice cücelerin de, onların kalemşörlerinin de sonları yaklaşmaktadır. 217 KÖRFEZ BUNALIMI VE ŞEYTAN TUZAĞI (1992) Rusya çözüldüğüne ve Varşova Paktı fiilen çöktüğüne göre, bundan böyle NATO’nun, İslam Alemi'ne karşı kullanılmak üzere bir Haçlı ordusuna dönüştürüleceğini daha önceki yazılarımızda hatırlatmıştık. Irak'ın Kuveyt'i işgaliyle tırmanan Körfez olayları karşısında ABD ve Avrupa'nın ve de NATO’nun tutumu bu tahminimizde yanılmadığımızı gösterdi. Körfez olayları, İslam ülkelerinin bir iç meselesidir ve kendi aralarında çözmeleri gerekir. Amerika ve Avrupa'nın, hele hele NATO’nun bu işe burnunu sokmaması lazımdır. Üstelik, siyonist şeytanlardan dersini alan batılı güçler, kendilerini riske sokmadan, S. Arabistan, Suriye, Mısır ve özellikle Türkiye'yi Irak'la çarpıştırmak ve sonunda hem bedava kahramanlık zevkini yaşamak, hem de parsayı toplamak istemektedirler. Şeytanın çocukları Türkiye için şöyle bir tuzak hazırlamış olabilirler: Her ne kadar S. Arabistan'a asker ve silah yığsalar bile, Körfez bölgesinde bir savaş çıkmasını istemiyorlar. Çünkü petrol kuyularının bulunduğu bu bölgede çıkacak bir savaş, yıllar boyu petrolsüz yaşamayı göze almak demektir ki ABD ve Batı buna yanaşamaz, çünkü zaten petrol için orada bulunmaktadırlar. Irak'a hiç bir şey yapmadan bölgeden ayrılmak ise süper güçlerin prestijinin sıfır güce inmesi demektir. O halde en uygun çözüm, savaşı Körfez ve petrol bölgesinden uzaklaştırmak, yani Türkiye ile Irak'ı vuruşturmaktır. Bunun için de İncirlik Amerikan Üssü'nde ki -daha önce maalesef kardeş Libya'nın bombalanmasında kullanılan- F.111 bombardıman uçaklarının Türkiye üzerinden Bağdat'a bir iki saldırıda bulunması kâfidir. Irak, füzeleriyle, kimyasal silahlarıyla Türkiye'ye karşılık vermek zorunda kalacak, derken Türkiye-Irak savaşı fiilen başlamış olacaktır. Böylece NATO aşkına ve can düşmanımız Amerika hatırına iki müslüman kardeş ülke birbirini bitirecek, askeri ve ekonomik güçlerini yitirecek, İsrail'in "Arz-ı Mev'ud" emelleri de rahatlıkla gerçekleşmiş olacaktır!.. Hayır, hayır!... Türkiye Devleti ve müslüman Türk milleti bu oyuna gelmeyecektir... Çünkü bu sonumuz demektir... "Hatta, şahsi menfaatlerini müstevlilerin (işgalci düşmanların) siyasi emelleriyle birleştiren..." gafiller bulunsa da milletimiz onlara asla fırsat vermeyecektir. Ne ABD, ne Rusya, ne İngiltere, ne Fransa... Bu süper şeytanların hiç biri şahsi gücü ve gayretiyle değil, gafil toplumları, özellikle müslümanları birbirine boğuşturarak ve onların milli servetlerini çalarak ve şahsiyetsiz yönetimleri onların başında bulundurarak at oynatmaktadırlar. Bu oyunu bozmanın, şeytanları kendi şerleriyle baş başa bırakmanın tam zamanıdır. Hiç bir zaman "Gavurdan dost, domuzdan post" olmayacaktır... Müslümanın dostu yine müslümandır. Kıbrıs, Ege, Yunanistan ve Bulgaristan sorunlarında, Ermeni ve anarşi konularında, daha birkaç gün önce Fener Rum Patriği olayında bize her türlü kahpeliği yapanlar bu kadar çabuk unutulmamalıdır!.. Türkiye tarihi misyonuna ve milli menfaatlerine uygun, kararlı ve kârlı bir politika izlemeli, geçici basit hesaplar yüzünden, devamlı ve çok değerli hedeflerden vazgeçmemelidir. Irak'ın Kuveyt'i işgali ve ilhakı elbette tasvip edilemez. Ancak ABD ve İngiliz ordularının Suudi Arabistan'a çıkması, mukaddes beldeleri korumaya (!) kalkması, Türkiye'yi Irak'a bulaştırması ise bundan çok daha beter ve yüz kızartıcı bir durumdur. Türkiye Batı'nın ve NATO’nun kabadayısı ve zorunlu jandarması değildir ve olmayacaktır. Ve Suudi Arabistan’a yerleşen Haçlı orduları için büyüğümüz şöyle demiştir: Yoksa Kâbe'yi kafirler mi koruyacaktır?.. 218 KÖRFEZ YİNE Mİ KARIŞIYOR? (1992) Irak'ın Kuveyt sınırına asker yığdığı bahanesiyle Amerika körfezi karıştırmaya hazırlanıyor. Kuveyt'in kuzeyinde ABD savaş uçakları daha şimdiden yerleşmiş bulunuyor. İngiliz ve Amerikan savaş ve uçak gemileri Körfez'e yığılıyor. Suudi Arabistan'daki Patriot füze rampaları Kuveyt'e ve Irak sınırına kaydırılıyor. Türkiye'de Adana İncirlik Hava Üssü'nde bir hareketlilik gözleniyor. Irak'a uygulanan ve tüm insani ve hukuki değerlere aykırı bulunan ve 4 yıldır bir türlü kaldırılmayan ambargolar yüzünden müslüman Irak halkı açlık ve sefalet içendedir. Çocuklar ve hastalar bakımsızlıktan ölmektedir. Kuveyt'in nüfusuna yakın insan Körfez Savaşı ve bu zalim ambargo uygulaması yüzünden heder edilmiştir. Şimdi Irak'ın Kuveyt sınırına yakın askerden arındırılmış bölgeye silahsız ve sivil insanların barındığı 5-10 çadır kurdurmasını bahane eden Amerika Irak'a yeniden saldırmak için hazırlık yapmaktadır. Ama asıl hedef Irak değil Türkiye'dir. Amerika ve diğer Batılı ülkeler Türkiye'ye gözdağı için böylesine horozlanmaktadır. Saddam'ı da Türkiye ile ilişkiler kurduğu için cezalandırmaya kalkmaktadır. Çünkü Türkiye şimdilik bölgesel, ileride ise evrensel bir güç ve medeniyet merkezi olmaya doğru yol almaktadır. Bunu hazmedemeyen siyonistler Türkiye'yi bir ateş çemberi içine sokmayı planlamaktadır. Bir yandan Körfez'e askeri yığınak yaparken bir yandan da Yunanistan'ı kışkırtmakta ve şu anda Kıbrıs Rum kesiminde sürdürülen Mikiferos tatbikatına Yunan uçakları da bizzat katılmaktadır. Öte taraftan Azerbaycan devamlı karıştırılmakta, Kafkas yarası kaşınmakta ve Rusya fiilen Türkiye'yi karşı kışkırtılmaktadır. Kuzey Irak zaten bütünüyle Amerika'nın kontrolündedir ve Türkiye'ye karşı bir üs olarak kullanılmaktadır. Bu arada sözde Türkiye'yi tehdit eden Suriye'ye gözdağı vermek bahanesiyle Gaziantep'te 20 gündür NATO çevik Güç tatbikatı yapılmakta, belki de Körfez savaşına alt yapı oluşturulmaktadır. Evet, nasıl ki,1. Körfez Savaşı'nın asıl amacı Kuzey Irak'ta Kürdistan'ı kurmak ve Türkiye'yi Güneydoğu'dan kuşatmaktı. Şimdi de Kuveyt'i tehdit eden Irak'ı cezalandırmak veya Saddam'ı caydırmak bahanesiyle Türkiye kıskaca alınmak ve Türkiye'deki İslami gelişmeleri sindirmek ve korkutmak hesapları yapılmaktadır. Ama artık böylesi palavralara Türkiye'nin karnı toktur ve Batı'nın artık okyanus aşırı ülkelerde savaş yapmak imkânı ve iktidarı yoktur... İç politikada prestijini yitiren Clinton'un böyle maceralarla yeniden puan toplamak hevesleri de koftur. Amerika ve Batı gövde gösterisiyle hala güçlü olduklarını ve tuttukları dalı koparacaklarını göstermeye çalışıyorlar. Ama boşuna çırpınıyorlar. Çünkü artık kimse kül yutmuyor. Amerika'nın ve Batı'nın Türkiye'nin, İslam Alemi'nin liderliğine ve bağımsız güç merkezi kimliğine razı olmaktan başka çareleri yoktur... Türkiye artık böylesi kuru kabadayılıklara papuç bırakmayacak kadar güçlü ve hazırlıklı bir konumdadır... Türkiye fiilen yakın bir gelecekte de resmen Milli Görüş'ün elinde ve yönetiminde olacaktır. İşin tabi sonucuna gelince, Kuzey Irak Türkiye'ye, Kuveyt ise Irak'a yakındır. Kuveyt'i Amerika'nın sömürmesinden ise Irak'ın himaye etmesi daha hayırlıdır. Kürtlerin geleceği ve güvenliği de Türklerle beraber olmaktadır. Ve zaten tarih boyunca ve özellikle Anadolu'nun İslamlaşmasından sonra birbirleriyle tek millet gibi kaynaşan Türkler ve Kürtlerden başka bir kavim gösterilemez. Selçuklular ve Osmanlılar döneminde bin yıla yakın bir zaman bu iki müslüman topluluk aynı ülkede ve aynı devlet himayesinde hep birlikte yaşamışlardır. 1. Dünya Savaşı'ndan sonra Osmanlı'yı yıkan ve İslam birliğini dağıtan siyonist güçler ve özellikle İngilizler Kürtleri devamlı kullanmak ve kışkırtmak üzere bu toplumu kasıtlı olarak Türkiye, Irak, Suriye ve 219 İran arasında dağıtmışlardır. Artık İslam Birleşmiş Milletleri bünyesinde tüm müslümanların adım adım kucaklaşma ve kaynaşma zamanıdır. Amerika'nın Körfez'de yeni bir savaşa girişmesi ise, peşin bazı başarılar kazansa da uzun vadede kendisinin intiharı olacaktır ve İsrail'in haritadan silinmesiyle sonuçlanacaktır. Bosna-Hersek'teki vahşi savaşı ve müslüman katliamını önlemek için hiç bir ciddi girişime gerek görmeyen Amerika ve Avrupa'nın (tek dişi kalmış canavarların) ikide bir Körfez'i karıştırmaları ve özellikle Türkiye üzerinde sinsi ve şeytani hesaplar kurmaları, bu sefer işe yaramayacak ve siyonistler hedefine ulaşamayacaktır... 220 KÖRFEZ KRİZİ'NİN FATURASI (1993) Körfez Krizi, Sanki Türkiye'yi Ortadoğu'da yalnızlığa itmek ve özellikle Türk ekonomisini çökertmek için yapılmıştır. Nüfusu bir buçuk milyara varan İslam Alemi'ne lokomotif olabilecek kabiliyetteki bir Türkiye'nin milli benliğine varmasını ve ayakları üstünde durmasını istemeyen batılı güçler, Körfez kriziyle en ağır darbeyi Türkiye'ye vurmuşlardır. Dünya Bankası'nın araştırma raporlarına göre körfez bunalımından en fazla etkilenen ülkeler Türkiye, Mısır, Ürdün, Hindistan ve Güney Kore'dir. Ancak Türkiye'nin körfez zararı, Mısır, Ürdün, Hindistan ve G. Kore'nin toplam zararının iki mislinden fazladır. Şimdi Körfez krizi yüzünden zarara uğradığımız konuları rakamlarla arz edelim. 1. Daha iki ay dolmadan petrol fiyatları % 70'in üzerinde artmıştır. Bu ani ve hızlı artış sanayi ve ekonomiyi sarsmıştır. Petrolünün % 85'ini Irak'tan karşılayan Türkiye şimdi bir çıkmaza girmiştir. Üst üste gelen zamlar yüzünden artan pahalılık piyasayı perişan etmiştir. Enflasyon canavarı yeniden azmıştır. Bir ton odun-kömür 350-400 bin liraya, bir kilo et, peynir ve zeytinin fiyatı 15-20 bin liraya tırmanmaktadır. En düşük ev kirası 250-300 bin liradır. Son zamlarla vatandaşın cebinden çıkacak para 11 Trilyon TL'ye yakındır. Körfez krizinin beş kişilik bir Türk ailesine getirdiği zarar bir buçuk milyon liradır. 2. 1990 yılı bütçe açığı 15 Trilyon TL'ye yükselirken, 1990 yılı sonunda % 10.5 civarında gelişmesi beklenen yıllık gelişme hızının ise % 8'in altına düşmesi kaçınılmazdır. 3. İhracatın ithalatı karşılama oranı da % 78'den, % 59'a düşmüştür. Yılsonunda dış ticaret açığı 8 Milyar dolara ulaşacaktır. Yalnız Irak'a değil bütün Ortadoğu'ya yapılan ihracat durmuştur. Ortadoğu'ya yapılan yıllık 3 Milyar dolarlık bağlantı boşa çıkmıştır. Ayrıca Irak ve Kuveyt'teki Türk inşaat firmalarının durması 1 milyar doların üzerinde zarar açmış, buralarda çalışan yüzlerce işçimiz de mağdur edilmiştir. Irak'tan alacağımız 800 milyon doları da hesaba katarsanız, Körfez krizi nedeniyle uğradığımız ekonomik zarar 8 Milyar doları bulmaktadır. 4. Körfez krizi, haliyle savunma harcamalarımızı da bir hayli arttırmış ve hiç hesapta olmayan ek ödenekler ayrılmak zorunda bırakmıştır. Bu durum ise kalkınma çabalarını geriletecektir. 5. Körfez krizi ve Irak ambargosu yüzünden tır ve gemilerimiz işsiz kalmış ve milyarlarca lira zarara uğramıştır. Sadece THY'nin son bir buçuk aylık zararı 26 Milyar TL'sıdır. 6. Turizm sektörü de Körfez krizi nedeniyle 2 Milyar dolar zarar etmiştir. Bütün bu korkunç zararları karşılamak üzere Amerika, AT ve Japonya'nın en az 15 Milyar dolar vermesi gerekirken, onlar hala bir iki milyar doları vermemek için bile bahaneler uydurmaktadırlar. Halbuki kendi çıkardığı Körfez krizi yüzünden ABD Milyarlarca dolar vurgun vurmuştur. Şimdiye kadar sadece Suudi Arabistan'ın Amerika'ya yaptığı silah siparişi 20 Milyardır... ABD Körfez'deki ve çöldeki askeri masraflarını da S. Arabistan'a yüklemiştir. Suudi Arabistan'ın da artan petrol fiyatları ve fazla petrol üretimi yüzünden şimdiye kadar elde ettiği ek kâr 36 Milyar doları bulmuştur. Yani olan Türkiye'ye olmuş, Körfez krizi Türk ekonomisini arkadan vurmuştur. Amerika'nın aşkına, batılı dostlarımızın hatırına ülkemizi ve milletimizi bunca zararlara ve sıkıntılara sokanların yargılanmasını şimdilik milli vicdana havale ediyoruz. Türkiye'nin bu denli taviz ve teslimiyetine rağmen Avrupa Topluluğunun düşmanca tavrı hiç değişmemiş, şu ortamda bile Kıbrıs Rum Kesimi'ni AT'a almak ve Kıbrıs'ın tek yetkili hükümeti olarak tanımak hususundaki gayretini terk etmemiştir. ABD ise, ne Ermeni politikasında, ne tekstil ürünlerine uyguladığı kota hususunda asla değişiklik yapmaya tenezzül bile etmemiştir. Tek tesellimiz Siyonist güdümlü ABD ve Avrupa'nın Körfez batağında batması, bilinçlenen ve bilenen İslam gücünün İsrail'e ve uşaklarına karşı birleşmesidir... Bu vesile ile bir daha hatırlatmamız gereken bir gerçek vardır: Milletleri batağa sokan ve bahtsızlığa uğratan da, saadet ve selamete ulaştıran da "Liderlerdir" Ve o 221 liderleri seçip başına getirenler de yine milletin fertleridir. Yani milletler kendi akibetlerini kendileri hazırlamakta, müstehak olduklarına kavuşmaktadırlar. "Kema yekunu yuvelli aleykum"76 Yani siz nasıl olursanız (veya neye layık bulunsanız) öyle idare olunursunuz. Evet, evet çaresi yok, ektiğimizi toplayacağız ve "seçtiğimize katlanacağız." 76 Hadis-i Şerif 222 KÖRFEZ SAVAŞI VE MÜNAFIKLAR (1993) Körfez Savaşı'ndan sonra bölge haritasının değişeceğini düşünenler ve bu hayal üzerine politika üretenler vardır... Bunların başında İsrail gelmektedir... Hatta Nil'den Fırat'a Büyük İsrail idealinin gerçekleşmesinin ikinci adımı atılmak üzere Körfez Krizi ve savaşı başlatılmıştır.-Birinci adımı Osmanlı'yı yıkmak ve İsrail'i kurmak idiHatta Irak'ın, Yahudilerin sinir ve korku krizinden çıldırtan iki füze saldırısına, İsrail, Körfez'deki şer ittifakını bozmamak için karşılık vermemiştir. İsrail, özellikle ABD'nin arzusu üzerine, misilleme yapmasından vazgeçmesine karşılık "savaş sonrası paylaşımda ganimet hissesinin arttırılmasını" açıkça şart koşmuş ve bu istekleri CNN Televizyonunun haberlerinde resmen ifade edilmiştir. Hatta bizde Saddam'ın mutlaka yıkılacağını Irak'ın parçalanacağını ve Kerkük, Musul'un Türkiye'ye bırakılacağını savunanlar vardır... Bu hayal ve hesaplar, ABD'nin mutlaka savaşı kazacağı kanaati üzerine yapılmıştır ve yanlıştır. Zira bu savaş uzun vadede İslam alemini tek cephe halinde birleştirecek ve giderek İslam-Küfür hesaplaşmasına dönüşecektir. Irak'ın işini bir kaç saat içinde bitireceğini zanneden ABD daha şimdiden bu savaşın aylarca sürebileceğini söylemektedir. Kaldı ki ABD'nin bu savaşı kazanması, bölgede iyice yerleşmesi, İsrail'in güçlenmesi ve gelişmesiyle sonuçlanacaktır ki, Türkiye için asıl felaket o zaman başlayacaktır. İslam Alemine lider ve motor olabilecek bir potansiyel gücü özünde taşıyan güçlü ve istikrarlı bir Türkiye, İsrail'in de, ABD'nin de Batı'nın da baş hedefidir. Türkiye'nin yapması gereken tekrar ateşkesin sağlanmasına öncülük etmek ve müslüman kanı akıtılmasını önlemektir. ABD'nin davulunu çalmak, müslümanların masum kanları üzerinde çıkar sağlamak bizim milli politikamızla, tarihi misyonumuzla ve de insanlık onurumuzla nasıl bağdaşır? "ABD bizleri kendi hesapları için çok kullandı. Kendi halkımıza ve İranlı müslümanlara çok zulümler yaptırdı. Allah'ın verdiği imkânları onun yolunda kullanamadım ve bunca günahlarıma karşılık, mel'un İsrail'le savaşıp şehit olmak istiyorum" diyen Saddam'ın bu acı itiraflarından ders alması gereken diğer İslam ülkeleri yöneticileri, ya siz ne zaman gerçeği görecek ve Allah'a döneceksiniz? Siz ABD'nin ve İsrail'in değil, kendi milletinizin menfaatlerini korumak için iş başına getirildiniz!... Ve şunu da kesinlikle biliniz ki bu savaş sonucunda Ortadoğu haritası değişecek ve çıbanbaşı deşilecek... Ama sizin zannettiğiniz gibi olmayacak inşallah. İsrail'in yerine Filistin İslam Devleti kurulacaktır... "Şimdilik bu hainlerden yüz çevir ve sonunu gözle (zaten) onlar da bekleyip duruyorlar." 77 "Kalbinde maraz olan münafıkların Yahudi ve Hıristiyanlara yaranmak hususunda yarış ettiklerini görürsün. Zaten müslümanların kazanması mümkün değil, bu arada Yahudi ve Hıristiyanların yardımını kaybetmekten korkuyoruz." derler, fakat yakındır ki, Allah müslümanlara bir zafer verir ve de kendi katından bir emri getirince o münafıklar içlerinde gizledikleri kendi hesaplarına pişman ve perişan olurlar." 78 Saddam Hüseyin'in de yukarıdaki itirafları ve ifadelerinde samimi olmasını diliyor, daha önce Hz. Hamza'yı şehit eden ve nice zulümler işleyen ama müslüman olduktan sonra da yalancı peygamber Müseyleme'yi geberten Hz. Vahşi gibi "Kafir iken müslümanların en hayırlısını öldürmenin mahcubiyetinden" müslüman olduktan sonra da bu sefer kafirlerin en şerlisini öldürmek suretiyle beni kurtaran Allah'a şükürler olsun." deyip şimdiye kadar yaptığı bunca zulümlere kefaret olmak üzere bütün gücüyle Siyonistlere ve süper zalimlere saldırmasını ve daha önce yaptığı zulümlere karşı hayırlı işler başarmasını bekliyoruz... 77 78 Secde 30 Maide 52 223 AMERİKA HAKLI MI? (1994) Zaman Gazetesi'nin "Sohbetler" köşesinin yazarı Sn. Ahmet Şahin 14 Ekim Pazar günkü "Amerika ile hangi dostluk yasaklanıyor?" başlıklı yazısında, Amerika'nın Körfez çıkarmasını haklı göstermek ve Batı'nın tavrını değerlendirmek için bakınız neler söylüyor: "Maide suresi ayet 51'de mealen şöyle buyuruluyor: - Ey Mü'minler, Yahudi ve nasarayı dost edinmeyiniz. Ayette geçen (Yahudi ve Nasara'yı dost edinmeyiniz) ikazını düşünen bazı kimseler, Körfez'deki Avrupa ve Amerikan birliklerinin varlığını bu ayetin emrine aykırı buluyor, Hıristiyanları yardıma çağıran müslümanların, ayetin emrine karşı gelmiş olduklarını ileri sürüyorlar." Diye başlıyor ve bir İslam ülkesinin istila ve işgale maruz kalması halinde Yahudi ve Hıristiyanlardan yardım istemesinin caiz olduğunu ve yine Yahudi ve Hıristiyanların fen ve tekniğinden yararlanmanın ve onlarla ticari ilişkiler içinde bulunmanın bu ayete aykırı olmadığını söyleyerek Amerika ve Avrupa'nın Körfez işgalini meşru göstermeye çalışıyor... Önce Sn. Yazar'ın iddia ettiği gibi Yahudi ve Nasarayla yasaklanan dostluk, sadece "Onların hükmü bitmiş dinlerine duyulan alaka ve yakınlıktan" ibaret değildir. Çünkü bu manada Yahudi ve Hıristiyanlar da birbirinin dinlerine düşman oldukları halde, aynı ayetin79 devamında "Onlar birbirlerinin dostudurlar" buyrulmaktadır. Yani "Yahudi ve Hıristiyanlar İslama düşmanlıkta, menfaat ve mel'anet birliği yapmakta müşterek hareket ederler" demektir. Yoksa dinleri hususunda "Yahudiler Hıristiyanlar (Hakikatli) bir şey üzerinde değiller" demektedir.80 Ayrıca ayette geçen "Evliya" kelimesi sadece, sevip saymak, dost ve arkadaş olmak manalarından ziyade "Yönetici, idareci, koruyucu ve yardımcı" manalarını taşımaktadır. Yani, "Yahudi ve Hıristiyanları “evliya” ittihaz etmeyiniz. Çünkü “Onlar ancak birbirlerinin evliyasıdır"81 ayeti (Yahudi ve Hıristiyan zihniyeti taşıyanları kendinize lider ve idareci seçmeyiniz. Tahrif edilmiş bozuk dinlerini ve onların uydurup ve uyguladıkları Komünizm ve Kapitalizm gibi batıl düzenleri beğenmeyiniz ve desteklemeyiniz. Yahudi ve Hıristiyanların İslam ve insanlık aleyhine oluşturdukları şer ittifaklarına ve şeytani tuzaklarına aldanmayınız ve alet olmayınız... Onların her türlü haksızlık ve ahlaksızlıklarından uzak durunuz...” Manalarını içermektedir ve kesinlik ifade eden bu manalardaki yasaklama hususu değil, umumi ve daimidir. Elbette "Zimmi" (İslam devletinde yaşayan sözleşmeli vatandaş) olan, fitne ve fesat çıkarmayan gayri müslimlerle insani ve adil münasebetler kurmak ve yine gerektiğinde güçlü ve kafir saldırgan düşmana karşı gayri müslim ülkelerden yardım almak ve ortak savunma anlaşmaları yapmak ve yine gayri müslimlerin, hatta müşriklerin fen ve tekniğinden ve onların İslama aykırı olmayan kültür ve medeniyet birikiminden yararlanmak caiz olup, bunların arz edilen ayetle çakışır tarafı yoktur. Ancak, bütün bunlar, Siyonist güdümlü Amerika ve Avrupa (Haçlı) birliklerinin körfezi kuşatması arasında ne illet ne de hikmet yönünden hiç bir benzerlik kurulamaz ve bir kıyas ta yapılamaz. Şöyle ki; Kafir ve gayri müslim bir devletin ülkemize taarruzda bulunması veya ülkemizi tehdit etmesi halinde, başka gayri müslim ülkelerden yardım almak başka şey, iki İslam ülkesinin kendi arasındaki ihtilafları bahane ederek gayri müslim ve müşrik ülkelerin himayesine girmek başka şeydir. Biz şimdi, Irak'ın Kuveyt'i işgalini bahane ederek Körfezi istila eden Birleşik haçlı ordularını davet edenleri haklı görecek olursak, vaktiyle "Osmanlı işgaline (!) ve sömürüsüne (!) karşı, İngilizlerin himayesine sığınan ve Hilafet ordularına karşı emperyalistlerin safına katılan Arap Şeyhlerini de haklı görmemiz ve Osmanlı'ya saldırmalarını desteklememiz gerekmez mi? Ve yine "Afganistan'ın, içindeki isyanları (!) (Afgan mücahitlerini) kışkırtarak ülkesini işgal etme ve tehdit tehlikesine karşı Rus birliklerini davet eden Kabil hükümetini ve Rus işgalini de haklı görmemiz gerekmez mi? 79 Maide:51 Bakara 113 81 Maide 51 80 224 Ve bu mantıkla "çevresindeki İslam ülkelerinin saldırı ihtimaline ve Filistinli müslümanların anarşik (!) hareketlerine karşı İsrail'i devamlı koruyan ve her türlü zulmüne arka çıkan Amerika ve Avrupa'nın bu davranışlarını da mubah saymamız gerekmez mi? Kaldı ki, Amerikan birlikleri, körfezdeki Arap-İslam birliklerine yardımcı olmak için değil, yönetici olarak gelmiştir. Yani Körfez'deki askeri birliklerin emir-komutası müslümanların değil, kafirlerin elindedir. Bu duruma hiç bir mazeretle cevaz verilemez. Çünkü, kafirlerden yardım istemek ayrı şey, onların himayesine, sevk ve idaresine girmek ise başka şeylerdir. Ve işte dün, ABD Savunma Bakanı, körfezde daha uzun yıllarca kalabileceklerini açıklamıştır. Yani söz kendilerinindir. Üstelik Amerika ve Avrupa'nın fen ve tekniğini öğrenmenin caiz olduğunu öne sürerek, onların körfez işgalini meşru göstermek de gülünçtür. Müşterek Haçlı Ordusu, İsrail'in güvenliğini sağlamak, sanayinin kanı olan petrolü ucuza sömürmek ve giderek güçlenen İslami dirilişi söndürmek ve sindirmek için bölgeye gelmiştir. Amerika, Suudi Arabistan'a sattığı milyarlarca dolarlık uçak ve silahların, elektronik donanımını bile ya sökmekte veya ancak kendi personeline kullandırmakta yani, Araplara teknolojisini öğretmemektedir. Hz. Üstad Bediüzzaman'a ait olan "Her müslümanın her sıfatı müslüman olmadığı (daha doğrusu olması mutlaka gerekmediği) gibi her kafirin her sıfatı da kafir değildir." tesbitini de Sn. Yazar yanlış kullanmaktadır. "Kafirlerde bulunan müslüman sıfatından dolayı onunla dostluk kurmanın cevazını" ileri sürerek Amerika'nın körfez işgalini meşru göstermeye çalışmaktadır. Halbuki Amerika ve Avrupa insancıl niyetler ve İslamcıl sıfatlarla körfeze gelmiş değildir. Amerika'nın daha önce gizlice Irak'ı Kuveyt'e saldırtmak suretiyle körfez bölgesini işgal etmeye bir gerekçe hazırladığı batı basınında bile defalarca yazılmıştır. Ki bu durum Saddam tarafından da doğrulanmıştır. Yani Amerika'nın körfez bunalımını çıkarması ve 3. Dünya savaşını hazırlaması kafirce ve zalimce bir davranıştır. Hem Amerika denilince, bir kısım muharref Hıristiyanlık inancını taşıyan Amerikan halkı anlaşılmamalıdır. Amerika denilince siyasi, ekonomik ve askeri bakımdan Amerika'ya yön veren ve Dünya ya hakim olma gayesine Amerika'yı alet eden Beynelminel Siyonizm hatırlanmalıdır. Kur'anın "İnsanlar içinde müslümanlara en şiddetli ve en tehlikeli düşman olarak Yahudileri ve müşrikleri bulursun" 82 ayetiyle düşmanlığına karşı uyarıldığımız bu mel'un hainler, Amerika'yı arkasına alarak ve tarihi haçlı nefretini ve emperyalist menfaatlerini tahrik edip Avrupa'yı da peşine takarak, körfezde şeytanca ve düşmanca hesaplar peşindedir. Müslümanlar arasındaki ihtilafları, yine ancak müslümanlar halledebilir. Müslümanlar arasındaki anlaşmazlıklara kafirlerin hakem olması ne dinen, ne aklen ne de vicdanen caiz değildir. Gerektiğinde, İslam hukukunun hudutlarını çizdiği bazı mecburiyet ve mazeretlerle kafirlerden yardım istemekle, onların emir ve himayesine girmeyi aynı şey zannedenler İnşallah bunu cahilliklerinden yapıyorlardır. Bilmem ki, daha ne zaman Amerika'nın ve Avrupa'nın himayesinde ve gölgesinde yaşamaktan utanacağız ve ne zaman İslami haysiyet ve hürriyeti arzulayacağız? Ve de biz, "Zaman"ı hiç değilse bu konuda, diğerlerinden "farklı bir gazete" biliyorduk... Umarız bu sözler yazarın şahsi görüşleridir... 82 Maide: 82 225 BİZ İSLAM'DAN VE MAZLUMDAN YANAYIZ (1994) Daha önceki yazılarımızda, Komünist sistemin çöküşünün ve Varşova Paktı'nın çözülüşünün, Siyonizm'in dirilen İslam dünyasına karşı, tek cephe halinde birleşmek ihtiyacının bir neticesi olduğunun vurguladığımızı hatırlayacaksınız. İşte süper güç olarak sadece ABD'ni bırakan siyonizm, dünya hakimiyeti hayalini gerçekleştirmek için en büyük engel gördüğü İslam potansiyelini siyasi, askeri ve ekonomik bakımdan çözmek ve çökertmek üzere Irak’a saldırıya geçmiştir. Kuveyt işgali ve Saddam tehdidi sadece göstermelik bir bahanedir. Asıl hedef İslam ülküsü ve İslam ülkeleridir. Zira Saddam, zaten batılıların yetiştirip Irak'ın başına bela ettikleri kendi adamlarıdır. Ama anlaşılan O da, geçte olsa ve mecbur da kalsa batılıların adiliğini anlamış ve belki de şimdiye kadar yaptıklarına kefaret olacak davranışlara başlamıştır. Daha önce okullardaki "Besmele" levhalarını bile kaldırtan Saddam'ın şimdi bayrağına "Allah u Ekber" yazdırmasını ve cihad çağrısında bulunmasını ve "katiyyen yenilmez ve karşı gelinmez bir güç" olarak kabul ettirilen ABD ve yandaşlarına boyun eğmeyerek müslümanlara cesaret kazandırması hayırlı gelişmelere vesile olarak değerlendiriyoruz... Hem madem Amerika ve Avrupa'nın asıl gayesi ve gayreti "haksız bir saldırıya uğrayan Kuveyt'in hak ve hürriyetlerini korumak" ise neden Irak, daha önce İran'a saldırdığı ve Kuveyt'ten dört-beş kat fazla toprağını zorla aldığı zaman İran'ın toprak bütünlüğüne sahip çıkmadılar da tam tersine Irak'a silah ve para yardımı yaparak kışkırttılar? “ABD ve yandaşlarının krallığı ve despotizmi yıkıp Ortadoğu'ya demokrasiyi yerleştirmek” iddiaları da yalan ve aldatmacadır. Zira ABD ve Batı uzun yıllar İran Şahıyla ve şimdi Arabistan, Kuveyt Krallarıyla pekâla ve dosta geçinebilmektedirler. Körfez Savaşı ile başta ABD, bütün batının gerçek niyeti iyice ortaya çıkmış ve siyonizmin sonu yaklaşmıştır. Eşkıya başı Bush'un "Irak asla Vietnam olmayacaktır" sözleri kof çıkmış, birkaç saat içinde bitiririz iddiası ve inancıyla başlattıkları harekatın üzerinden üç-dört gün geçtikten sonra, şimdi kendileri bu savaşın birkaç hafta ve ay sürebileceğini söylemek zorunda kalmışlardır. ABD ve müttefikleri çırpındıkça daha batacakları ve inşallah boğulacakları bir batağa saplanmıştır. ABD'li subaylar umduklarından çok daha güçlü bir Irak'la karşı karşıya olduklarını şimdi itiraf ediyorlar. Irak'ın ilk saldırılara karşı sessiz ve sakin davranması, müttefik güçleri önce sevindirmiş ve Irak'ın sindirildiği hissini vermiş, ama arkasından Irak'ın İsrail'e çok isabetli ve cesaretli füze saldırıları bu şımarıklıklarını şaşkınlığa çevirmiştir. Hele ilk saldırıdan sonra ikinci bir füze saldırısıyla İsrail'i vurması Yahudileri tam bir paniğe ve perişanlığa sevk etmiştir. İsrail'in bunlara karşılık vermesi ve savaşa bizzat girmesi Körfez ittifakını bozacak ve güç dengelerini değiştirecektir. Arap-İslam ülkelerinin şimdiki yöneticileri şeytan ittifakından ayrılmayacaklarını söyleseler bile, Mısır ve Suriye gibi ülkelerdeki şuurlu müslümanların bu kiralık yönetimleri zorlayacağı ve hatta yıkacağı bilinmektedir... Irak'ın İsrail'e başlattığı füze saldırıları başta Filistin mücahitleri, bütün müslüman halklarının daha da bilinmesini ve bilinçlenmesini sağlarken, Yahudi toplumu içerisinde de müthiş bir psikolojik sarsıntı ve şaşkınlık meydana getirmiş ve daha şimdiden "İsrail devleti bizi koruyacak güçten yoksunmuş" düşüncesiyle Amerika'ya göç başlamıştır. Terörist İsrail örgütü (yani hükümeti) çaresizlik içindedir. Zira Irak'a karşılık verirse savaşa girmiş ve Körfez ittifakını bozmuş olmaktan sakınmakta, eğer karşılık vermezse, kendi halkının tepkisinden ve prestijini yitirmekten korkmaktadır. Irak'ın uluslararası yalnızlığı da sona ermekte, Ürdün, Yemen Libya ve Cezayir Irak'ı desteklemektedir. Siyonizm tekelindeki haber ajanslarının tek yanlı ve yanıltıcı haberlerine de aldanmamalıdır. Kafirler istemese de zafer İslam'ın olacaktır... Zalimlerin görünen ve geçici üstünlüğüne 226 aldanmamalıdır. Bu savaş en sonunda ABD ile birlikte siyonizmin çöküşüyle noktalanacaktır. Komünizmin yıkıldığı ve yeryüzünde Adil bir düzenin arzulandığı ortamda Kapitalizmin de yıkılacağı bir hayal sanılmamalıdır. ABD'nin savaşı kazanması ve güçlenerek çıkması ihtimali pek zayıftır. İngiltere ve Fransa gibi batı ülkelerini de yanına alarak bir müddet üstünlüğü ele geçirebilir. Ama bu devamlı olmayacaktır. Çünkü sonunda Irak ve bölgemiz hem Saddam'dan hem de Amerika'dan birlikte kurtulacaktır. "Allah dilerse, fasık ve facir kimseler eliyle de dinini ihya eder" hikmetinin Saddam için de geçerli olabileceğini düşünebiliriz... "Düşmanın düşmanı dostumdur" gereğince, biz bu ortamda, İslam ve insanlık düşmanı siyonistlerin ve uşaklarının değil, bayrağında Allah u Ekber yazanların yanındayız. En azından dualarımızla müslümanların ve İslam diyarlarının kurtuluşunu arzulayanlardanız. Biz Allah'ın Amerika'dan ve tüm şeytan ittifaklarından daha güçlü olduğuna inananlardanız... George Bush'un takdirine değil, Allah'ın takdirine bel bağlayanlardanız... Yani, Elhamdülillah biz müslümanız! 227 ŞEYTAN'IN ŞAŞKINLIĞI VE KÖRFEZ BATAĞI (1992) "Bir zaman o kafirler, seni bağlayıp esir etmek veya öldürmek ya da yurdunuzdan çıkarmak için tuzak kuruyorlardı. Onlar bu hileleri hazırlarken, Allah hilelerini kendi başlarına geçiriveriyordu. Zira Allah hilekârlara ceza verenlerin en hayırlısıdır."83 Ayetinin bir sırrı şimdi Körfez'de tecelli etmeye başladı. Yahudi güdümlü Amerika ve yandaşları, İsrail'in varlığını garanti etmek ve siyonist emellerini gerçekleştirmek, müslümanları birbirine kırdırmak ve bedava petrole konmak için Körfez'de bir savaş senaryosu hazırladılar ve oynamaya başladılar. Ama ne var ki, İslam ve insanlık aleyhine kurdukları tuzaklar, daha şimdiden kendi başlarına bela oldu. Yahudi'nin bir hesabı varsa, elbette Allah'ın da bir hesabı vardı. Bu sefer şeytanın hesabı tutmadı. Tarihi her zaman kötüler değil, bazen de iyiler yazacaktı... Yahudi güdümlü Barbar Batı'nın, Körfez batağında kolay kolay kurtulamayacağını, belki de batacağını söylemek bir kehânet sayılmamalıdır. Biz bu yazımızda, Körfez bunalımı nedeniyle müslümanların ve ezilen insanların mutlaka yararına olacak bazı umutlu ve mutlu gelişmelere dikkatinizi çekmek istiyoruz: 1. Körfez olayı, ABD, Avrupa ve Rusya gibi sözde süper güçlerin gerçekte güçsüzlüğünü, beceriksizliğini ve çaresizliğini ortaya çıkarmış, dolayısıyla müslümanlara ve ezilen dünya halklarına cesaret ve metânet kazandırmıştır. Akdeniz'deki üç-beş parça gemiden oluşan 6. Filo'yla 16 devleti susturan ve korkudan kan kusturan Amerika şimdi bütün filolarıyla, füzeleriyle, ordularıyla Irak'ın karşısında şaşkın ve çaresizdir. Kartondan dev yırtılmaya başlamıştır. Süper Rusya'nın Afgan dağlarında iflas ettiği gibi, süper Amerika'da Arap çöllerinde tükenecektir. 2. Körfez olayının doğurduğu en mühim neticelerden birisi de, birleşmeye çalışan iki Almanya'nın İkinci Dünya Savaşı'nın galibi dört devletin (ABD, İngiltere, Fransa ve Rusya)nın yönetim ve denetiminden resmen kurtulması ve geçek bağımsızlığının mecburen tanınmasıdır. Çünkü, her iki Almanya'da hem siyaset (yönetim) hem de sanayi sahasında ABD ve Rusya'nın (daha doğrusu Siyonizmin) fiili kontrol ve güdümünde, yarı müstemleke bir ülke durumundaydı. Körfez'de başı sıkışan ve çaresiz kalan Siyonizm, mecburen her iki Almanya'nın birleşmesini ve bağımsızlığını, 12 Eylül 1990'da Moskova'da imzalanan 4+2 anlaşmasıyla tanımak zorunda kalmıştır. Eğer Körfez bunalımı olmasaydı ABD ve Rusya, Almanya'nın gerçek bağımsızlığına asla razı olmayacaklar ve Almanya üzerindeki egemenlik haklarından kolay kolay vazgeçmeyeceklerdi. Zira Siyonizm, Almanya'nın kendi kontrolü dışında yeni bir süper güç oluşturmasından ve II. Dünya Savaşı'nın intikamını almasından şiddetle korkmaktadır. Bu nedenle "4+2 Moskova" anlaşması, Doğu Almanya'nın Rusya'ya askerlerini çekmek karşılığında 12 Milyar Mark tazminat ödenmesi, Birleşik Almanya'nın ancak sınırlı sayıda asker bulundurabilmesi, her iki Almanya'da da kimyasal ve nükleer silahların yapılması ve bulundurulmasını yasaklaması gibi, tedbir şartlarıyla imzalanmıştır. Yani hala, Almanya tam bağımsızlığını ilan etmiş değildir. Halbuki şu anda, Batı Almanya'nın Kaiserslatutern şehrindeki Depot Miesav ABD üssünde binlerce ton kimyasal silah bulnmaktadır. Şimdi bunları özel vagonlu trenlerle Kuzey Denizi kıyısındaki Nordanham limanına taşıyacak ve büyük bir ihtimalle müslümanlara ve masum insanlara karşı kullanmak üzere körfeze ve İsrail'e yollayacaktır. 3. Körfez Krizi'nin sevindirici sonuçlarından birisi de II. Dünya Savaşı'nda ABD ve Siyonizm eliyle ülkeleri hem harap edilen Alman ve Japon halklarının intikam ateşini alevlendirmeye başlamasıdır... Hatta ABD kongresinin, körfez savaşı için üzerlerine düşen haracın çok altında yardım yapan Almanya ve Japonya'nın sıkıştırılması için Başkan Bush'un baskı yapmasını istemesi bundan kaynaklanmalıdır. 4. Körfez Savaşı, ABD ve Rusya'nın İslam alemini ve fakir ülkeleri sömürmek için, daima menfaat birliği yaptıklarını, Yahudi ve Hıristiyan'ların müşterek davrandıklarını açıkça ortaya koymuştur. Türk tarih kongresi nedeniyle TV'de konuşturulan Prof.Sina Akşit'in de tesbit ettiği gibi Batılı’lar , 83 Enfal 30 228 sadece, bize işleri düştüğü ve başları sıkıştığı zaman dost görünür ve bizi överler. 5. Amerika'nın Körfez çıkartması ve Arabistan'ı işgali, bölge halkının gözünü açmış, bu ülkelerdeki batı uşağı yönetimlere karşı müslümanlar uyanmaya ve şuurlanmaya başlamıştır. Bu gelişmelerin yönetim ve dengeler açısından İslamın lehine yeni değişimler doğuracağı şüphesizdir. Yıllar önce çeşitli entrikalar ve milliyetçilik kışkırtmalarıyla Osmanlı'ya karşı ayaklanan Arap müslümanları, emperyalist güçlerden ve uşak yönetimlerden çektikleri bunca zulüm ve zilletten sonra artık usanmaya ve utanmaya başlamışlardır. Şimdi yeniden Arap İslam aleminde Türkiye'yi bir umut ışığı ve lider ülke gibi görenlerin sayısı giderek artmaktadır. Bu düşüncelere tercüman olarak 10Eylül 1990 Mekke'de başlayan uluslararası İslam Konferansı'nda bir konuşma yapan Filistin Fetih Örgütü merkez komitesi üyesi Ebu Hişam şunları söylüyordu: “Komplocular (saldırgan Siyonist güçler) bu sefer açıkça karşımıza çıktılar. Bu komplo aslında 80 yıl önce başladı. Komplocu kafirler önce İslam birliğini bozmak ve başsız bırakmak için Sultan Abdülhamit’i devirmekle işe başladılar. Sultan Abdülhamit’in 14 Milyar dolara satmadığı Filistin topraklarını, İngiliz ve Amerikan uşakları Yahudiye bedava hediye ettiler. Maalesef o dönemki şuursuz ve nankör kimseler Osmanlı Hilafet Orduları'na karşı ayaklandılar ve emperyalistlerin safına katıldılar. Ve işte saldırgan kafirler İslam alemini ve Arap dünyasını yüz parça ettiler ve birbirlerine düşürdüler ki, o günden bu güne asla gülemedik ve huzur görmedik.” 6. Körfez savaşının belki de en hayırlı neticelerinden birisi de Hoca'mızın yıllardır savunduğu İslam Birleşmiş Milletler Teşkilatı, İslam Ortak Pazarı, İslam Savunma Paktı, Ortak İslam Dinarı ve İslam Kültür ve İşbirliği Teşkilatlarının öneminin kavranması ve bunların kurulması için ciddi girişim ve gelişmelere zemin hazırlaması ve mecburiyet duyulmasıdır. Zira bu musibet bin nasihatten hayırlıdır. 10-14 Eylül 1990 arası Mekke'de toplanan ve 80 İslam ülkesinden 400'e yakın ilim adamı, teşkilat lideri ve devlet ricalinin katıldığı uluslararası İslam Konferansı'nın sonuç bildirisinde, başta "İslam Savunma Paktı" nın ve diğer teşkilatların bir an evvel kurulması yolunda kendi hükümetleri nezninde girişimlerde bulunulması kararının alınması çok önemli ve anlamlı bir gelişme sayılmalıdır. Konumuzu bir ayetin mealiyle kapatalım: "Onlar böyle bir hile ve tuzak hazırladılar. Biz de onların haberi olmadan, kendi tuzaklarına kendilerini düşürdük... Şimdi bak ki şeytani hesaplarının sonu nasıl oldu?.. Hem kendilerini hem de kavimlerini hepten helâk ettik."84 84 En'am 50 229 ÖNEMLİ NETİCELER VE RUSYA’NIN SİYONİST KISKACINDAN KURTULMASI (1992) Körfez savaşının ilk perdesi böyle kapandı. İlk perdesi diyorum, bu savaş ve bu sonuç beklenen imanküfür hesaplaşmasına zemin hazırlayacak, gerekli şartları oluşturacak ve olgunlaştıracak ve mutlu sonun başlangıcı olacaktır. Savaşın, Irak'ın ekonomik, siyasi ve içtimai yönden tahrip edilmesi ve ülkenin harabeye çevrilmesi, Kuveyt'in ve milli servetinin mahvedilmesi, Suudi bütçesinin iflas etmesi, Türkiye'nin çok büyük ekonomik ve siyasi kayıplara sürüklenmesi ve şeytan ordularının Körfez'e yerleşmesi gibi bilinen ve hepimizi üzen zararları üzerinde değil, asıl İslama ve insanlığa yararlı olacak bazı hayırlı neticeler üzerinde durmak istiyorum... 1. Her şeyden önce, süper güç denilen ve asla karşı konulmaz zannedilen Amerika'ya da karşı gelinebileceğini ve müslümanların birlikte hareket etmeleri halinde gayet rahatlıkla Amerika ve yandaşlarının yenilebileceği gerçeği ortaya çıkmış ve insanlara cesaret kazandırmıştır. Çünkü ABD, başta İngiltere, Fransa ve İtalya gibi 28 ülkeyi de arkasına alarak Irak gibi 3. sınıf bir ülkeyle tam 7 ay uğraşmış ve çok zor başa çıkmıştır. Hatta Suudi Arabistan topraklarını ve kaynaklarını bu şeytan ittifakına kullandırmasaydı Amerika değil kazanmayı, savaşmayı bile göze alamazdı. Irak, tek başına bütün dünyaya karşı savaşmış ve süper güç efsanesini boşa çıkartmıştır. İsrail'e cesaretle saldırmış, siyonistlere şaşkın ve çaresiz günler yaşatmıştır. Şimdilik Saddam kaybetse de ileride kazanan yine İslam olacaktır. 2. İslam Birleşmiş Milletleri, İslam Ortak Pazarı, İslam Savunma Paktı, Müşterek İslam Dinarı ve İslam Kültür ve Eğitim İşbirliği gibi teşkilatların ne kadar lüzumlu olduğu ve bir an evvel kurulması gerektiği iyice anlaşılmış ve MTB (Müslüman Topluluklar Birliği) gibi ilk adımlar atılmıştır. "Bir musibet bin nasihatten hayırlıdır" gereğince, müslümanlar asıl düşmanlarını tanımış ve ortak tavır almaları gerektiğini kavramıştır. 3. Siyonizmin emrindeki Amerika gibi emperyalist güçlerin, İslam ülkelerinin başına getirdikleri kiralık yönetimler ve münafık şahsiyetleri kullanarak, müslümanları sömürdüğü, ezdiği ve felâketlere sürüklediği gerçeği bütün çıplaklığı ile ortaya çıkmış ve müslüman halkların siyasi bilinçlenmesi ve zulme karşı bilenmesi hızlanmıştır. Artık İslam ülkelerinde şuurlu gelişmeler ve mutlu değişimler beklenmelidir. 4. Bu savaş Allah'ın gücüne ve takdirine inananlarla, Amerika'nın teknolojisine tapanları kesin hatlarla ayırmış, kimlerin "Hak"tan kimlerin "kuvvetliden" den taraf olduğu anlaşılmıştır. "Hayrihi ve şerrihi minallahi Teala" diyenlerle, "Hayrihi ve şerrihi minel Amerika" diyenler belli olmuştur. 5. Bu savaş, İslam ülkelerindeki fikri şuurlanma ve imani olgunlaşmanın ve organize bir güç olabilmek için siyasi cihat ve teşkilatın ne kadar önemli olduğunu da açıkça göstermiştir. Özellikle Türkiye'de Milli Görüş iktidar olmadan düğümler çözülmeyecektir. O halde oturup Amerika'yı lanetlemek ve müslümanlara ağıt düzmek yerine, bütün gücümüz ve samimiyetimizle siyasi cihada yönelmemiz gerekmektedir. Körfez savaşının asıl nedenlerini, siyonizmin hedeflerini, din ve dünya gerçeklerini insanlarımıza anlatmak ve onları kazanmak zorundayız... Ağlamakla hayıflanmakla, sövüp saymakla hiç bir yere varamayız... Üzüntü ve ızdıraplarımızı gönlümüze gömerek çalışmalı, koşmalı ve engelleri aşmalıyız... 6. Neticeyi halk eden Allah'tır ve Allah'ın takdirinde mutlaka bizim için hayır vardır. "Bazen hoşunuza gitmeyen bir şey hakkınızda hayırlı olabilir ve hoşunuza giden bir şey de hakkınızda zararlı olabilir. Allah bilir siz bilemezsiniz" 85 ayetinin hikmetini düşünmeliyiz. Biz müslümanların kazanmasını arzulamakla ve Rabbimizden zafer ummakla hata etmedik. Ama 85 Bakara 216 230 beklemediğimiz bir neticeden dolayı ümitsizliğe kapılmak ve manen yıkılmakla hata işleriz. Üstelik bu durum geçicidir. Sonunda mutlak zafer İslamın olacak ve mutlu haberle kainat çalkalanacaktır. Bu bizim kuru bir hayalimiz değil, Kur'anın gerçeğidir... Hz. Peygamberin müjdesidir... Nice sadık evliyaların haberidir... "Allah'ın nurunu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Halbuki kafirler hoşlanmasa da Allah mutlaka nurunu tamamlayacak ve hakkı hakim kılacaktır. Allah, Resulünü hidayet ve Hak din ile gönderdi ki müşrikler istemese de İslam dinini bütün (Batıl) dinlerin üstüne çıkarsın"86 ayetlerinin hükmü mutlaka gerçekleşecektir. 7. Körfez savaşının sevindirici neticelerinden birisi de Siyonist teşkilatı Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin beş daimi üyesinden biri olan Sovyet Rusya ile ABD'nin arasının iyice açılmasına, şimdiye kadar süren gizli ittifakın açık bir ihtilafa dönüşmesine sebep olmasıdır. Amerika ve yandaşlarının Ortadoğu'ya ve Körfez petrolüne tek başına hakim olmasını içine sindiremeyen Rusya, karşı tavır almak zorunda kalmıştır. Rusya'yı uzun yıllar komünizm vasıtasıyla elinde tutan ve kendi hesabına kullanan Siyonizmin farkına varan ve ciddi tedbirler almaya başlayan Gorbaçov'u Siyonistler, diktatör ilan etmiş ve onu devirip Boris Yeltsin'i Sovyetler'in başına geçirme planına girişmiştir. Bu durumu da bilen Gorbaçov, artık dünya siyasetinde, İsrail'in ve ABD'nin ters istikâmetinde davranmak zorundadır. Bu da İslamın ve insanlığın geleceği bakımından hayırlı bir gelişme olarak değerlendirilmelidir. Rusya'nın Ankara Büyükelçisi Çerniçev'in Erbakan Hoca'nın "Adil Düzen" programını ciddiyetle takip ve takdir etmesi de bunu göstermektedir. 8. Amerika'dan ve siyonistlerden intikam alacakları uygun zaman ve zemini kollayan Almanya ve Japonya'nın körfez savaşına katılmamaları ve ABD'nin baskısıyla mali yardım yapmaya, bir nevi zorlanmaları ve böylece Alman ve japon halklarının nefret hissini arttırmış olması da önemli ve hayırlı bir gelişmedir. 86 Tevbe: 32-33 231 KÖRFEZ 2. ÇANAKKALE'DİR (1994) ABD ve yandaşlarının Irak'a vuracakları son darbe hazırlıklarıyla ilgili olarak Rauther Ajansı'nın yayınladığı bir haber yorumda böyle bir operasyonda en büyük tehlikeye maruz kalacak birliklerin, Amerikan Deniz Piyadeleri olacağı belirtilmiş ve Körfez çıkarması kendi tabiriyle "Tarihin en büyük ve başarısız çıkarma harekatı" olarak tanımladıkları Gelibolu Çanakkale çıkarmasına benzetilmiştir...87 Evet, evet Körfez 2. Çanakkale olmuştur. Çünkü hücum edenler aynıdır... Gayeleri aynıdır... Neticeleri de aynı olacaktır... O gün Osmanlı'yı yıkmak ve İslam alemini parçalamak için Amerika, İngiltere, Fransa, İtalya... Yani siyonizmin güdümünde bütün haçlı ittifakı olanca vahşetiyle Çanakkale'ye saldırmışlardı. Bugün başta Amerika, İngiltere, Fransa, İtalya olmak üzere tam 28 ülke yine aynı şeytan ittifakı halinde Körfeze saldırmışlardır. Çanakkale'ye saldırırken hangi amaçlar peşinde idilerse, bugün Körfez'e saldırırken de yine aynı amaçları gerçekleştirmek peşindedirler. İslam birliğini önlemek, müslümanları birbirine düşürmek ve İslam petrolünü bedava sömürmek!... Çanakkale'ye Osmanlı'yı yıkmak suretiyle İsrail'in kurulmasına zemin hazırlamak için hücum etmişlerdi... Şimdi "Nil'den Fırat'a" "Büyük İsrail" hayalini gerçekleştirmek için körfeze saldırdılar... Çanakkale'de Osmanlı'ya saldıranlar arasında Avustralya civarlarından toplanan ve 5 vakit namaz kılan Anzak Müslümanları da vardı... Bu Körfez harbinde şeytan ittifakı içerisinde maaşlı ve kiralık Anzak Müslümanları yerine maalesef Suud, Mısır ve Suriye askerleri bulunmuşlardır... O gün Çanakkale'ye hücum edenler Osmanlı'yı, gasp ettiği (!) Balkan ve Ortadoğu ülkelerinden çıkaracaklarını) buralarda demokratik düzenler kuracaklarını ve insan haklarını koruyacaklarını söylemişlerdi... Halbuki Osmanlı'dan sonra Ortadoğu'da, Bakanlarda asla huzur yüzü görülmedi!... Bugün de Ortadoğu'da huzur ve emniyeti sağlamak, güya işgale uğrayan ülkeleri kurtarmak için Körfeze geldiklerini söyleyenlerin de yalanları ve planları ortaya çıktı... O gün şeytanın orduları Çanakkale'ye saldırırken bir yandan da maalesef bazı Arap şeyhlerini ayartıp Osmanlı'yı arkadan vurmuşlardı. Bugün tam tersine İslamı boğmak için Körfeze saldıran aynı kafirlere, bu sefer bazı Türk Şehleri (!) arka çıkmış ve destek olmuşlardır. Yıllar boyunca gıdasızlıktan, mamasızlıktan kırılan masum ve müslüman Irak halkına ve çocuklarına acımayan, her gün Bağdat ve Basra'ya yağdırılan on binlerce ton bombanın altında parçalanan müslümanların feryadını duymayan, yıllardır mel'un Siyonistlerin sahipsiz ve silahsız Filistinli mazlumlara yaptığı işkenceye gözlerini kapayan, ama Irak'ın İsrail'e füze göndermesi üzerine "O anda benim gözlerimde hiç bir günahı olmayan çoluk çocuk tüllendi" diye merhamet duyguları kabaran ve Saddam'ı İsrail'e saldırdığı için vahşilikle suçlayan bu kiralık kafalara sorun: Bre adam, Bağdat sokaklarında can çekişen insanlar, yılan yavruları mıdır? Filistin kamplarında yıllardır kahrolan müslümanlar senin düşmanların mıdır? Nasıl bir vicdanınız var ki, siyoniste merhametiniz kadar olsun müslümana acımıyor ve onların dertleriyle dertlenmiyor musunuz? Ama çok şükür ki saflar saflaşıyor... Herkesin gerçek yüzünün ortaya çıkacağı günler yaklaşıyor.... Gözleyin Firavunlar yıkılacak... Karun'lar batacak... Hamanlar, hamallığa razı olacak... Ve siz, ey çağdaş Bel'amlar! Sizi kim kurtaracak? Zira tapındığınız Amerika'nız da, satıldığınız mason ağalarınız da körfezdeki şer güçleriyle birlikte 87 9 Şubat 1991 Haber ajansları 232 batacaklar!... Çanakkale'den bin beter olacaklardır... "(Yoksa onlar) Biz birbirimizle yardımlaşır ve bize karşı gelenlere mutlaka zafer kazanır yenilmez bir topluluğuz" mu diyorlar? (Halbuki) yakında o topluluk dağıtılacak ve arkalarına dönüp kaçacaklar." "Daha doğrusu bu onlara vaadedilen (hezimet) vaktidir." 88 Ayetlerinin müjdesi gerçekleşecek!... Körfez Savaşı sırasında kalkıp Ali Devleti (Osmanlı'yı) Lavrens'lerle (İngiliz ajanlarıyla) birleşip yıkan şeriflerin torunlarını, Allah şimdi cezalandırıyor" diyerek, Amerika'nın Iraklı müslümanlara yaptığı zulmü, Allah'ın cezası olarak göstermeye çalışan şaşkınlar... İngilizlerle birleşen ve Osmanlı ordularına hıyanet eden masum Irak halkı değil, bu Suud ve Sabah ailelerinin dedeleriydi!.. Zaten Osmanlı'ya hıyanetlerinin mükâfatı olarak belli bölgelere kral yapıldılar. Daha doğrusu o bölgelerde İngiliz ve Amerika'nın sömürge valileri oldular. Eğer cezalandıran birileri varsa onlardır. Hem siz "Vela teziru vaziretun uhra" Yani "Kimse kimsenin günahını yüklenemez, kimse kimsenin yüzünden cezalandırılamaz" ayetini emreden Cenab-ı Hak'kın kendi hükmüne aykırı davranarak, Lavrensler'le (İngiliz ajanlarıyla) işbirliği yapan dedelerinin günahı masum torunlarından çıkacağını hangi cesaret ve ilm-i ferasetle (!) söyleyebilirsiniz? Amerika'nın vahşetini meşru göstermek için, nasıl Allah'a iftira edebilirsiniz? Evet, evet Ne güzel söylemişler: "Zehri altın tas içinde sunarlar, tatlı bal da onun suç ortağıdır..." İçenler şifalı şerbet sanırlar. "Ne bilsin münafığın kalbi şeytanın yatağıdır." 88 Kamer: 44-45 233 F- ABD İLE HESAPLARIMIZ KOVBOYUN SONU (1990) Körfez bunalımını çıkaran ABD şu neticeleri elde etmeyi planlamıştı: 1. Dünyadaki petrol fiyatlarının yükselterek Siyonizm'in kontrolü dışında gelişen ve petrole bağımlı bulunan Alman ve Japon ekonomilerini çökertmek, en azından frenlemek (ABD Alaska'daki büyük petrol stoklarını kullanarak, Rusya ise zaten kendi ürettiği petrolü satarak bu tehlikeyi ucuz, hatta kârlı atacaklardı) 2. Bölgedeki müslüman ülkeleri birbirileriyle boğuşturarak iyice yıpratmak ve yıkmak suretiyle İsrail'in varlığını ve yayılma politikasını garantiye almak. 3. Sanayi ve ekonominin kanı sayılan petrol bölgelerini elinde ve emrinde tutmak. 4. Komşularına ve özellikle Türkiye'ye karşı silahlandırdıkları ve şımarttıkları halde, kendileri içinde sorun olmaya başlayan Saddam serserisinden kurtulmak. 5. Musul ve Kerkük petrollerine karşı iştahını çekmek ve de Ortak Pazar'a almak üzerine yakasına "Avrupa" etiketini takmakla ümitlendirerek Türkiye'yi Irak'la kapıştırmak ve İslam alemine lider ve motor bir potansiyeli özünde taşıdığı ve İslami şuurun giderek yaygınlaştığı bu ülkeyi batağa sokmak. 6. Önce kendi ülkelerindeki batıl ve zalim yönetimlere karşı birer milli reaksiyon hareketleri olarak başlayan, daha sonra İslam Birleşmiş Milletleri, İslam Ortak Pazarı, İslam Ortak Savunma Paktı, Ortak İslam Dinarı gibi evrensel boyutlar kazanan, cihat ve devlet şuuruna varan İslami hareketleri sindirmek ve söndürmek. 7. Yeni silahları deneme imkânı bulmak ve yeni pazarlar oluşturarak, Siyonist silah fabrikatörlerini iflastan kurtarmak. Bütün bu şeytanca hesaplarını gerçekleştirmeye bir bahane bulmak ve zemin hazırlamak isteyen Amerika, CIA ajanları vasıtasıyla Saddam'ın Kuveyt'i işgalini başardı. Kim bilir belki de "Kuveyt sana, Suud bana" diye anlaştı, daha doğrusu aldattı. Ama, şeytanın bir hesabı varsa, elbette Allah'ın da bir hesabı vardır... Ve işte ABD ve Siyonizm, körfezde kendi kurdukları tuzağa takılmış durumdadırlar. Artık dönüşü olmayan bir yola girmiş bulunuyorlar. Siyonizmin uşakları ve şeytanın çocukları olan ABD, İngiltere ve yandaşlarının başlarına gelen ve daha gelecek olan, hiç beklenmedik felâketlere -bizim için saadettir- bir göz atalım: 1. ABD ve İngiltere'nin bu açık küstahlığı Arap-İslam ülkelerinin ve özellikle uşak ruhlu yönetimlerin gözünü açmıştır. 2. Almanya ve Japonya ABD'nin gizli gayesini anlamış, zaten 40 yıl önce ülkelerini batıran bu düşmana karşı daha da bilenmeye ve bilinçlenmeye başlamışlardır. Zira Alman ve Japon halklarının 40 yıl önce başlarına gelenleri bu kadar çabuk unuttuklarını hiç zannetmiyorum. 3. Birleşmiş Milletlerin, hep Yahudi ve Hıristiyan menfaatlerini kollayan ve özellikle müslümanlara karşı çifte standart uygulayan ve zaten açıkça ikinci Dünya Savaşı'nın galibi 5 ülkenin kontrolünde olan bir güdümlü teşkilat olduğu ve artık insanlığın muhtaç olduğu barış ve adaleti sağlamaktan uzak bulunduğu anlaşılmaya başlanmıştır. 4. Arap Birliği, İslam Konferansı gibi teşkilatlar da fonksiyonlarını fiilen yitirmiş ve bitirmiştir. 5. Hem bölgedeki petrol kuyularının kapanmasından, hem de Irak'ın elindeki silahlardan korkarak uzun zaman savaşı göze alamayan Amerika, ekonomik ambargo ve ablukadan da umduğunu bulamayacaktır. Uzun sürecek bir ambargoya Irak belki dayanabilir ama ne Japonya, ne Almanya, ne Fransa, ne diğer ülkeler petrolsüzlüğe dayanamazlar. Daha şimdiden Balkan ve Doğu Avrupa ülkeleri Irak'la ticaretlerinin kesilmesinden ötürü ABD'den tazminat istemeye başlamışlardır. Geçenlerde bir Fransız yetkili Türkiye'ye bu konuyu görüşmeye gelmiştir. 6. ABD'nin Körfeze gönderdiği deniz, hava ve kara kuvvetlerinin Amerika'ya bir dakikalık maliyeti 20 234 milyar dolardır. Bunun bir saatinin, bir gününün, bir haftasının ve bir ayının Amerika'ya kaç milyar dolara mal olacağını siz hesap edin. Zaten çıkmazda olan ABD ekonomisi büyük darbe yiyecek demektir. 7. Çoğu paralı ve maaşlı askerlerden oluşan, konfora ve zevke alışkın olan Amerikan askerlerinin çöl hayatına uzun müddet dayanamayacağı ve problem çıkaracağı beklenmektedir. Şımarık Amerikan askerlerinin bir takım davranışlarının bölgedeki müslüman halkın nefretini kazanacağı da hesap edilmelidir. 8. Irak'ın karşılıksız ve koşulsuz İran topraklarından çekilmesi ve İran'la iyi münasebetler geliştirmesi de Amerika'nın İran'ı kullanma hayallerini boşa çıkarmıştır. 9. Pakistan'da Amerikan kuklası Benazir Butto'nun tam bu sırada görevden alınması olayı ise Amerika aleyhine mühim bir gelişme sayılmalıdır. 10. Amerika ve İngiltere'nin muhtemel bir saldırısına karşı binlerce Amerikan ve İngiliz vatandaşının Irak'taki stratejik mevkilere yerleştirilmesi ise Batılıları şaşkına çevirmiştir... Batı alemi, çocuk, kadın, ihtiyar, sivil demeden milyonlarca Irak halkını, Saddam'ın serserilikleri yüzünden açlığa ve ölüme terk etmesi, genel ambargoyu ve ablukayı acımadan sürdürmesi "uygarlık" oluyor da, Saddam'ın "Benim insanlarımı öldüreceksen seninkileri de beraber öldür." demesi neden "barbarlık" sayılıyor? Sırf Amerikalı ve İngiliz olmak bir üstünlük ve ayrıcalık sebebi midir? Olaylara nereden bakılırsa bakılsın, Amerika ve suç ortakları, körfezde batağa saplanmış bulunmaktadır. Üstelik kurtulmak için çırpındıkça daha da batmaktadırlar. Çok sürmez, Birleşik Amerika'daki eyaletlerinde Sovyet mozaiği gibi çatlayıp dağılacağını ve süper şeytanın yıkılacağını sezer gibiyiz. Şu noktayı da hatırlatalım ki Amerika'nın bölgedeki hesapları ekonomik ve politik olabilir. Ama İsrail'in hesapları stratejiktir. ABD ise Yahudi lobisinin güdümünde olduğundan siyonizmin vahşi planlarına alet olmaktadır. Büyük İsrail hevesleri için bölge ülkelerinin parçalanması ve zayıflatılması amaçlanmıştır. Bu nedenle biz ABD derken Amerikan halkından ziyade siyonizmin emrindeki zalim ve saldırgan güçleri kastediyoruz... 235 AMERİKA'DAN BİR KAHPELİK DAHA (1993) Ege Denizi'nde Nato hesabına yapılan tatbikat sırasında, Amerika'nın Saratoga adlı 1. sınıf uçak gemisinden fırlatılan bir füzeyle Muavenet Muhribimiz vurulmuş, 5 denizcimiz hayatını kaybetmiş, 15 askerimiz de ağır yaralanmıştır. Olaya kaza süsü verilmek istense de gerçek başkadır. Bu alçakça saldırı tamamen kasıtlıdır. Çünkü her şeyden önce bu olay herhangi fiili bir tatbikat sırasında olmamıştır. Şimdi Amerikalı komutanlar uçak gemisinde o sırada "Hayali düşman gemilerine karşı bir savunma eğitimi" yapıldığını da bahane ediyorlarsa da bu da yalandır ve uydurmadır. Zira, bu tür füzelerin ateşlenmesi için 4 ayrı merhaleden geçmesi gerekir. 1. Önce füzeler similasyon yani eğitim vaziyetinden, gerçek ateşleme konumuna getirilmesi gerekir. 2. Ardından füze, özel bilgisayarlı sistemlerle hedefe ayarlanıp kitlenir. 3. Daha sonra düğmeye basılınca ışıklı ve sesli bir sistem "Ateş edeceksin" uyarısı verir. 4. Bütün bunların arkasından da komutanın gizli kasasındaki özel anahtarla ateşlenir. Yani bu dört kademeli emniyet barajını geçmeden öyle rasgele düğmeye basmakla füzeler ateşlenmez. Hem madem hayali eğitim yapıyorlarsa Türk Muhribi'nin düşman hedef olarak seçilmesinin sebebi nedir? Bu füzelerin, muhribimizin cephaneliğine veya yatakhaneye düşmesi halinde 500 denizcimiz birden parçalanıp sulara gömülecekti. Hem üstelik madem sözde müttefik ülkeler ortak bir manevra yapıyorlar da, Saratoga'daki bu yarı gece eğitim planından Türk tarafı neden haberdar edilmemiştir? NATO Başkomutanı John Shalikashavili'nin "Mutlaka bir yanlışlık var. Bunu bulmaya ve gerçekleri ortaya çıkarmaya çalışacağız" türünden geçiştirici ve teselli edici sözlerine aldanıp bu işin peşini bırakmamalıdır. Amerikan gemisinin komutanları, Türk gazetecilerin sorularına hep kaçamak, tutarsız ve yanıltıcı cevaplar vermektedirler. Bu yaptıkları yetmiyormuş gibi, bir de "Ölen Türk askerlerinin tazminatını vereceğiz" demekle milli haysiyetimizle bir nevi alay etmektedirler... "Fazla konuşmayın, kaç askeriniz ölmüşse alın parasını..." demeye getirmektedirler. Şimdi de bizim yetkililerimize soralım: 1. Ortada bir Sovyet tehdidi ve Varşova endişesi kalmadığına göre, hala bu tatbikatlar kime karşı yapılmaktadır? 2. Yoksa Nato İsrail'in güvenliği açısından İslam alemine yönelik bir hazırlık içinde midir? Türkiye'yi bu amaca alet mi etmektedir? 3. Hem böyle bir tatbikat müttefikler için mutlaka gerekiyorsa, neden hep Türkiye'nin burnunun dibinde ve Ege Denizi'nde yapılıyor? Okyanuslar Amerika'ya dar mı geliyor? 4. Sivil ve hava trafiğinin bu denli yoğun olduğu Ege'de, her an patlamaya hazır füzelerle yüklü gemiler, hem de hiç bir ciddi önlem almadan bu bölgeye nasıl bırakılıyorlar? Yoksa bu konularda Türkiye'nin sözde müttefik olarak hiç bir söz ve itiraz hakkı yok mudur? Biz esir miyiz? 5. Başka ortak bir tatbikatta veya askeri bir fiili harekatta bu Amerikalı İngiliz ve Fransız dostlarımızın (!) bizi arkadan vurmayacaklarının garantisini bizim milletimize kim verebilir?.. Yani bütün bu yaptıklarından sonra hala Amerika'ya kefil olacak kimse var mıdır? 6. Bildiğimiz gibi, hedef alınan Muavenet Muhribi'miz Kıbrıs çıkarmasına da katılmış ve önemli başarılar sağlamıştı... Yoksa Muavenet Gemimizden, Kıbrıs'ın intikamı mı alınmak istenmiştir? 236 "Gavurdan dost, domuzdan post olmayacağı" gerçeğini daha ne zaman anlayacağız? Bizim şu anda en büyük düşmanımız olan NATO’ya ve Amerika'ya daha ne kadar katlanacağız? Ve yeter artık Ey Millet!.. İçimizdeki Amerikancılardan ne zaman kurtulacağız? Ve Refah'a nasıl kavuşacağız? 237 ABD HAİTİ'DE NE ARIYOR? (1992) HAİTİ, Atlas Okyanusunun bir parçası olan Kuzey ve Güney Amerika arasındaki Antil Denizi'nde Küba'nın altında bulunan Haiti Adasının üçte biri üzerinde kurulan -Diğer kısmında Dominik Cumhuriyeti vardır- 27 bin km2 alanında, 6 milyon nüfuslu bir devlettir. Ülke baştanbaşa iki büyük sıradağ tarafından kuşatılır. Ovalar ancak ülkenin 1/4'ü kadardır. Hemen tamamı kentlerde oturan melezler Haiti'nin ticaret ve yönetimini elinde tutmaktadır. Halkın %95'ini oluşturan ve çoğu okuma-yazma bilmeyen zenci köylüler ise hepsi köle durumundadır. Hala çok ilkel bir hayat yaşamaktadırlar. Kendilerine ait toprakları bile bulunmamaktadır. Büyük çiftlikler ve tarım işletmeleri "Haytiyan American Development" ve "Haytiyan Sugar"gibi ABD'li Yahudi şirketlerine aittir. Bir iki tane şeker, tütün ve dokuma fabrikası da yine yabancıların ve Yahudi asıllı işadamlarınındır. Bütün maden ocakları Murchison adlı Teksas'lı bir ailenin malıdır. Haiti'de yaşam süresi 50'nin altındadır. Çocuklarda ölüm oranı ise binde 25'tir. Halkın yüzde 50'den fazlası okuma-yazma bilmemektedir. Ülkede şekerkamışı, kahve ve kakao yetiştirilmektedir. Turizmde önemli gelir kaynağıdır ve lüks oteller ABD'li zenginlerin elindedir. Kısacası Haiti, ABD'nin ucuz hammadde yatağı ve körpe zenci güzelleriyle gönül eğlendirdikleri tatil otağıdır. 1915 yılında Haiti Devlet Başkanı olan Yahudi asıllı SAM'ın öldürülmesi üzerine ABD duruma el koydu. 1934'te ABD birlikleri Haiti'yi terk etti. 1940'larda kurulana Amerika Sağlık Misyonu'nun üyesi olan François Duvalier zengin melezlerin ve toprak sahiplerinin karşısında ezilen zencilerden yanaymış gibi davranarak ve ABD'nin de desteğini alarak 1957'de devlet başkanı seçildi. Arkasından tam bir diktatörlük rejimi kurdu ve rakiplerini acımasızca temizlemeye girişti. 1964'te kendisini ömür boyu başkan ilan ettirdi. 1968'deki komünist hareketini de kanlı şekilde bastırdı. Ölümünden sonra oğlu Jean Duvalier'in ömür boyu başkan olmasını sağladı. Ve Duvalier'in ölümünden sonra Bebe Duvalier 1971'de başkanlık koltuğuna oturdu ve ABD'li özel ajanların ve uzmanların desteğinde, babasına rahmet okutan ve işkence düzeni kurdu. Ama giderek artan zulüm ve yoksulluk üzerine başlayan ayaklanmalar sonucu 1987'de Fransaya kaçmak zorunda kaldı. Arkasından peş peşe darbeler dönemi başladı. 1988 seçimlerinde Cumhurbaşkanı seçilen Laslie Manigat, 3 ay sonra ordu komutanı Henry Namphy tarafından devrildi. Aynı yıl Eylülünde yeni bir darbe gerçekleştirildi. Ama halkın uyanması ve başkaldırması sonucu askerler istifa etti. Arkasında sivil kanadı temsil eden aydın rahip Jean Bertrand, ABD'ye rağmen seçimle iktidara geldi ve başta uyuşturucu ziraatı olmak üzere bir çok haksızlıklara savaş açtı. Ama Amerika'nın ve sömürücü işadamlarının baskı ve engellemeleri yüzünden başarısızlığa uğradı ve 8 Ekim 1991'de askeri bir darbe ile uzaklaştırıldı. 19 Haziran 1992'de ise iş çevrelerinin ve ABD'nin desteğindeki Marc Bazin devlet başkanı yapıldı. Ve işte Amerika'nın değil, ülkesinin menfaatini korumayı amaçlayan şimdiki askerler de bu Marc Bazin'i devirmişlerdi. Ama şimdi de ABD Haiti'yi işgale hazırlanıyor (Belki de bu yazımız yayınlandığında işgal başlamış olacak) ABD, bu işgal her ne kadar mevcut askeri cuntayı devirmek ve Haiti'ye demokrasiyi geri getirmek istese de, bunlar dünya kamuoyunu aldatmaktan ve emperyalist amaçlarına kılıf uydurmaktan başka bir şey değildir. ABD'nin bu Haiti işgalindeki asıl amaçlarına gelince: 1. Ucuz hammadde yataklarını ve maden ocaklarını elinden kaçırmamak ve sömürü düzenini korumak. 2. Önemli kısmı Yahudileri ait bulunan büyük çiftliklerin ve işletmelerin asıl sahipleri olan zenci halkın eline geçmesini imkân tanımamak. 3. ABD'nin rakiplerine üs vazifesi görebilecek bir konumdaki Haiti'yi Amerikan karşıtı idarecilerden 238 kurtarmak. 4. Haiti, ABD'li Mafia babalarının kontrolünde yüz binlerce ton uyuşturucu ekiminin yapıldığı ve dünya piyasasına dağıtıldığı ve milyarlarca dolar kara paranın aklandığı bir ülkedir. Şimdi ABD'nin bütün telaşı burayı elden ve kontrolden çıkarmamak... Ve tabi her yerde olduğu gibi bu alçaklığını da yine demokrasi ve insan hakları adına yapmak... 5. Körfez Savaşı’ndan sonra artık kıtalar ve okyanuslar ötesinde herhangi bir savaş yapamayacağı gerçeği iyece anlaşılan ve süper güç imajı yaralanan ABD, Haiti'yi işgal etmekle hala güçlü olduğunu göstermek ve ispatlamak istemektedir. Halbuki böylesine fakir, zayıf ve aciz bir ülkeye saldırmak ABD'nin güçlülüğünü değil, sadece canavarlığını ve de artık 2. ve 3. lige düştüğünü ortaya koymaktadır... Yani "Tek dişi kalmış canavar", sonunu sezmenin hırçınlığıyla zavallı ve zayıf bir ülkeye saldırmaktadır. Geçen hafta bir takım sinsi ve şeytani hesaplarla Türkiye'ye gelen Siyonist Amerikanın beyin takımından bizim uşak ruhlu bazı gazetecilerimizin "Akıllı Adam" dediği bir siyonist bakın Haiti işgaliyle ilgili neler söylüyor? "Size göre Haiti, Türkiye'den binlerce kilometre uzaktaki bir olay. Ama unutmayın ki Amerika Haiti'yi işgal ettikten sonra Washingtan, Moskova'nın "Yakın-uzak" bölgesi olarak nitelendirdiği Kafkaslarda, biraz daha rahat hareket etmesine göz yumabilir. Buna karşı ne yapabilirsiniz? 89 Yani akıllı Amerikalı (!) demek istiyor ki "Biz Haiti işgalini Rusya ile anlaşarak yapacağız. Karşılığında da Rusya'nın Kafkasları yeniden işgaline ve hatta Türkiye'ye müdahalesine göz yumacağız!.." Hadi oradan Siyonist soytarı!... Katıra gücü yetmeyip semerine saldırmak misali Haiti'yi işgal ederek Türkiye'ye gözdağı vereceğinizi mi zannediyorsunuz? Şu Kuzey Irak'ı koparmak, Kürdistan kurmak ve Türkiye'yi arkadan kuşatmak için Körfez savaşını yaptınız. Yani sözde şimdi de Irak sizden sorulur. Ama sizin orada beslediğiniz ve desteklediğiniz PKK kamplarına üç günde bir şahinler gibi saldıran ve kafanıza bomba yağdıran jetlerimiz karşısında paniğe kapılan Conilerinize Haiti gibi zavallı bir ülkeye saldırtmakla cesaret kazandıracağınızı mı sanıyorsunuz? Ama boşuna çırpınıyorsunuz ve çırpındıkça batıyorsunuz! Bütün insanlığın da, Amerikan halkının da, Haiti mazlumlarının da ve müslümanların da bu siyonist sömürüsünden ve emperyalist zulmünden kurtulacağı günler yakındır... 89 Sabah 14 Eylül Cuma shf. 14 239 AMERİKAN KÜSTAHLIĞI (1993) Başbakan Çiller, ABD ziyareti sırasında, Körfez Krizi ve Irak ambargosu yüzünden Türkiye'nin uğradığı zararların, Amerika'nın söz vermesine rağmen, hala bir türlü ödenmediğini, mahcup ve mahzun bir tavırla hatırlatınca, ağabeyleri buna çok bozulmuşlar ve "sen buraya tazminat tahsiline mi geldin?" yollu haşlamışlar... Bu yetmiyormuş gibi, ABD'nin yarı resmi ağzı sayılan William Safire adlı bir köşe yazarına "SATILIK MÜTTEFİK" başlıklı, Çiller'i ve Türkiye'yi hedef alan, hakaret dolu bir yazı yazdırmışlar. William Safire, Yahudi lobilerinin sadık uşaklarından ve siyonizmin kiralık adamlarından olup, ABD'nin en etkili birkaç köşe yazarlarından birisidir. Her yazısı yüzlerce yayın organı tarafından aynen basılıyor... İşte bu malum ve mel'un W. Safire Bayan Çiller'in "Tazminat Talebi" ne karşı şunları yazıyor: "Her ne kadar bu istek bir "bedel" gibi arz edilmişse de, (Çiller'in) getirdiği nokta çarpıcı bir biçimde açıktı. Bize bu parayı ödeyin ki, biz de Saddam Hüseyin'in, bu diktatörün topraklarında özerk bir demokrasi kurmakta olan Kürtleri boğazlamasını önlemenize izin verelim. Bu reel politiğin (politik gerçeklerin ve karşılıklı çıkar ilişkilerinin) ötesine geçmektedir ve gerçek bir şantajdır!.." Tabi müttefiklerini, daha doğrusu sömürgelerini "karşılıksız kullanmaya" alışmış olan Amerika, böylesi " ücret isteklerine" bile tahammül edemiyor. Bazı kadınları "hem seven hem de parasını yiyen" kabadayılar gibi, Amerika bizimle "dost hayatı" yaşamak istiyor. Yani Amerika'nın her şeyine katlanacaksınız, onun hatırına Trilyonlarca zarara uğrayacaksınız, askerinizi gönderip Somali'deki gibi zulmüne ve sömürüsüne bedeva bekçilik yapacaksınız ve karşılığında sadece bir "aferin" alacaksınız!.. Haddini aşıp, "Tazminat Talebinde" bulununca da hemen şımarıklıkla ve şantajcılıkla suçlanacak ve aşağılanacaksınız!... Güya, Amerika Körfez Harbi'ni sadece Kürtlere özgürlük sağlamak ve onları Saddam'ın zulmünden kurtarmak için yapmışmış!... Daha önce Halepçe'de on binlerce masum ve müslüman Kürdü zehirli gazlarla katleden bu Saddam diktatörünü alkışlayan ve onu kahramanlaştıran siz değil miydiniz? Bosna-Hersek'te, Azerbaycan'da, Keşmir'de boğazlanan müslümanları korumak ve kurtarmak için niye bir türlü merhamete gelmez ve harekete geçmezsiniz? Onların sömürülecek petrolleri yok diye mi, sahip çıkmaya değer görmez siniz? Şeytanın avukatı W. Safire devam ediyor: "(Kısa görüşlü askeri liderler)... Suriye, İran ve Ermenistan'daki PKK'yı takip etmeye yanaşmazken ikide bir Irak'taki Kürt köylerini basıyorlar. Böylece ılımlı Kürtleri de düşman kampa itmek şeklindeki hatayı işliyorlar..." Amerika'nın oyunu belli. Türkiye'yi tahrik edip Suriye ve İran'la kapıştırılacaklar veya önce Saddam'ı Kuveyt'e sokup sonra başına çullandıkları gibi, Türkiye'yi de Ermenistan'a saldırtıp, bunu bahane ederek Haçlı sürüleriyle ülkemize hücuma kalkacaklar!... W. Safire bir kerâmet daha buyurmuşlar "Türkler, eğer Iraklı Kürtler bir demokratik devlet kurarsa, Türkiye'deki Kürtlerde aynı şeyi isterler diye korkuyor. İşte bu nedenle Türkiye, Amerika'nın önünde, Iraklı Kürtleri soykırımdan kurtarmak için kabul edilemez bir fatura uzatıyor" İşte gavur, ağzındaki baklayı çıkarıyor. Hani Irak'ı parçalamayacaktınız? Hani Kuzey Irak'ta ayrı bir Kürt devleti kurmayacaktınız? Hani sadece Kürtlere özerklik ve özgürlük sağlayacaktınız? Halbuki şimdi kalkmış demokratik bir devletten bahsediyorsunuz. Tabi arkasından da Türkiye'yi parçalamayı düşünüyorsunuz... William Safire hakaret dolu yazısını şöyle bitiriyor: "(Şayet Amerika'nın emirlerine itaat ederse) Türkiye'nin ilk bayan Başbakanı değer verilmeyen satılık bir müttefik gibi değil, yeni bir Atatürk olarak hatırlanacaktır!" Demek ki Bayan çiller, Ortadoğu politikasında ve "Kürtlere özgürlük" palavralarıyla Irak ve Türkiye'nin 240 parçalanması konusunda, Amerika'nın direktiflerine boyun eğerse yeni bir Atatürk sayılacak!... Niye, Atatürk Amerika'nın ve Avrupa'nın hatırına milli menfaatlerimizden taviz veren birisi miydi? Çanakkale'de, İstiklâl Harbi'nde, Kıbrıs Hareketi'nde, Saratoga kahpeliğinde, Azerbaycan'ın işgali hadisesinde ve işte PKK ve terör meselesinde bize ne kadar dost olduklarına, yakinen şahit olduğumuz bu Batılıların Atatürk hayranlığının sebebi nedir? Yoksa bu dış güçler, şer ittifaklarına karşı koyup Kurtuluş Savaşıyla iyi bir ders almalarına vesile olan Atatürk’ü,’’kendi menfaatlerine göre hareket eden biri olarak lanse edip O’nu Türk milletinin gönlünden çıkarmak’’ oyununu mu oynamaktadırlar! Bir ülkenin Başbakanı'na "satılık müttefik" diye hitap etmek küstahlığını bu Amerikalı yazar nasıl göstermekte, bu cesareti kimden almaktadır? Türk dışişleri ve sözde Trilyonlar masrafla kurulan Amerikan Türk Lobisi bu seviyesiz ve terbiyesiz saldırılara karşı ne yapmıştır ve ne yapmaktadır? Tabi biz, ülke ve bölge sorunlarımıza milli ve yerli çözümler üretip bunları uygulama ciddiyetini ve haysiyetini göstermez, Kürt kökenli kardeşlerimizin hem kalbini, hem kafasını, hem de karnını doyuracak ve onların her türlü temel insan haklarını sağlayacak ve koruyacak bir Adil Düzeni hayata geçirmez, Amerika ve Avrupa'nın uşaklığını terk etmezsek, bu tür hakaret ve hıyanetlere daha çok katlanacağız demektir... Yazıklar olsun!... 241 YAHUDİ DAMADI BİR HIRİSTİYAN! Kendisi Hıristiyan... Karısı Yahudi... Mısır'ın Eski Dışişleri Bakanı ve Başbakan Yardımcısı... Öldürülen çağdaş Firavunlardan Enver Sedat'ın akıl hocası... Mısır'la-İsrail arasındaki hıyanet anlaşmasının mimarı... Mısır'ın ve irtibatlı bulunduğu diğer Arap-İslam ülkelerinin siyasi ve askeri sırlarını İsrail'e ve Amerika'ya sızdıran diplomasi ajanı... Mason localarının Mısır'da yerleşmesinde ve yaygınlaşmasında ve özellikle Ezher'in yozlaşmasında önemli rol oynamış uluslararası hukuk adamı... "İhvan-ı Müslimin" Müslüman Kardeşler Teşkilatı'nın ve İslam nizamının azılı düşmanı... Evet, Butros Gali, Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri... Amerika'yı Yahudi lobisiyle yöneten siyonizm, dünyayı da Birleşmiş Milletler marifetiyle yönlendiriyor. Elbette bu teşkilatın başına siyonizme sadakatini ispatlamış ve müslüman düşmanlığından diploma almış ve özellikle karısı Yahudi olan bir Hıristiyanın getirilmesi gerekiyordu ve bu üstün vasıflarından (!) dolayı da Butros Gali seçiliyordu... Üstelik Arap asıllı olması, Amerikan kuklası Arap yönetimlerini sevindirmesi ve şereflendirmesi (!) bakımından da ayrı bir önem ve özellik arz ediyordu... Ve işte Butros Gali Birleşmiş Milletler Genel Sekreterliği koltuğuna oturduğu sıralarda, dindaşları Hıristiyan Avrupa Parlamentosu oy birliği ile aldığı bir kararla hem Türk Silahlı Kuvvetleri'ni hem de (sözde) PKK'yı şöyle kınıyordu: "PKK’nın yalnız güvenlik mensuplarıyla yetinmeyerek gittikçe artan ölçülerde Türkiye'deki sivil halk arasında da kayıplara yol açan, bu arada Iraklı Kürt halkının özerklik çabalarını tehlikeye düşüren zorbalıklarını kınar." Ordumuzun sınır ötesi operasyonu ile ilgili kararı ise aynen şöyle: "Avrupa Parlamentosu, Türk Ordusu Irak Kürdistan'ın da giriştiği ve sivil halk arasında çok sayıda yaşam kaybına neden olan uluslararası yardım kuruluşlarının inşa ettiği mülteci kamplarının yıkılmasına yol açan ve bölge güvenliğini tehlikeye düşüren terör ve şiddet eylemlerini kararlılıkla kınar." 90 Evet, BM Genel Sekreteri Butros Gali'nin dindaşları Hıristiyan Avrupa Parlementosu'nun bu kararı aynı zamanda onların ülkemiz ve milletimiz hakkındaki iyi niyet (!) ve kanaatlerini içermektedir. Bu ifadelere göre: 1. Avrupa parlamentosu PKK çapulcularıyla Türk Silahlı Kuvvetleri'ni aynı statüde değerlendirmekte, hatta PKK'ya daha çok kıymet vermektedir. 2. Bu kahpece alınmış kasıtlı karara göre Türk Ordusu, PKK gibi hatta ondan da şiddetli bir terör örgütüdür. 3. PKK sivillere saldırmayıp sadece asker öldürmekle yetinirse, Avrupa tarafından desteklenecektir. Çünkü PKK, Kürt halkının bağımsızlık savaşını yürüten meşru ve masum bir harekettir. (!) 4. Türkiye'de PKK militanlarının öldürdüğü sivillerinde pek önemi yok, ama bu hareket Iraklı Kürt halkının özgürlük çabasını zorlaştırdığı için yanlıştır. Çünkü Avrupa'nın kukla gibi kullanacağı ve bölgeyi birbirine katacağı bir Kürdistan'a ihtiyacı vardır. Birleşik Avrupa Topluluğu'na katılmak ve Hıristiyanların kucağına oturmak için can atanlara bu "kınama kararını" bir daha okumalarını ve "Kıbrıs konusunda" karar verecek başka bir Hıristiyan Butros Gali'ye güvenmemelerini tavsiye ediyoruz ve ülkemize daha fazla zarar vermeden bu gafletten uyanın diyoruz... 90 Cumhuriyet 24 Kasım Pazar 242 NATO'NUN YENİ GÖREVİ (1993) "Komünizm ve Kapitalizm, Siyonizmin sağ ve sol kolu gibi hareket eden, zulüm ve sömürüye hizmet eden sistemlerdir." gerçeği, son zamanlarda sıkışan ABD ve Sovyet başkanları zirveleriyle açıkça ortaya çıkmıştır. Toplumların hürriyet ve haysiyet bilincine varması ve özellikle İslami şuurun uyanması karşısında ABD ve Rusya artık sahte düşmanlık rolünü bırakarak, birlikte hareket etmeye başlamışlardır. Ta Yalta'dan Malta'ya uzanan zirveler süresince dünya, siyonizm adına iki süper güç arasında devamlı paylaşıla gelmiştir. Nükleer silahların sınırlandırılması, silah üretiminin azaltılması ve bazı silahların imhası gibi sözde "dünya barışı" adına atılan adımlar ise sadece birer aldatmacadan ibarettir. Rusya'da Komünist ihtilali gerçekleştiren ve destekleyen Amerikan Siyonistleri olmuştur. 2. Dünya Savaşı'nda Rusya'nın Almanlar tarafından istilasını ve komünizmin imhasını önleyen de Amerika olmuş ve yine bu savaşın sonunda, Doğu Avrupa Ülkeleri, Baltık Ülkeleri, Balkan Ülkeleri, Büyük Mançurya, Moğolistan ve Türkistan topraklarını Rusya'ya peşkeş çeken yine Amerika'nın Siyonist Başkanı Ruzvelt olmuştur. Çünkü, Avrupa ve Asya'nın yarısını kaplayan bu ülkelerdeki insanların, maddi ve manevi değerlerinin, komünizm marifetiyle dejenere edilmesi, böylece hayal edilen Gizli Dünya İmparatorluğunun kurulmasının kolaylaştırılması, Siyonist liderlerin gizli toplantılarında karara bağlanmıştı. Birleşik Amerika'nın ise bankalarından, fabrikalarına, silah sanayisinden siyasetine, basın ve haber ajanslarından televizyon istasyonlarına, yeraltı dünyasından uyuşturucu mafyasına kadar Yahudi tekelinde ve İsrail'in hizmetinde olduğunu bilmeyen kalmamıştır. Ama artık insanlık uyanmaya ve özellikle ezilen halklar haklarını aramaya başlamıştır. İşte giderek sıklaşan ABD-Sovyet zirve görüşmelerinde, dünyadaki bu "uyanış ve arayış" hareketlerini, yozlaştırmak, milli ve manevi heyecanları Siyonizm hesabına kullanmak ve kontrol edilemeyen "İslami Hareketleri" ise ne pahasına olursa olsun söndürmek ve sindirmek planları yapılmakta ve uygulanmaktadır. Bu cümleden olarak, Gorbaçov'la Reagan arasındaki Malta zirvesi sonunda Doğu Avrupa ülkelerinin Komünizmden çıkabilecekleri ilan edilmiş, alınan ortak kararlar sonucu halk ayaklanması süsü verilen "genişletilmiş saray darbeleriyle" Jivkov ve Çavuşesku devrilmiş Komünizm zulmüne karşı infilak etme noktasına gelen Bulgar ve Romen halkının his ve heyecanları da böylece yatıştırılmıştır. Litvanya, Estonya gibi Baltık Ülkeleri'nde patlamaya hazırlanan milli şahlanışlar "kısmi bağımsızlık" sipoplarıyla gevşetilmeye çalışılırken Azerbaycan gibi Türk devletlerinde en küçük bir kıpırdanmaya bile Kızıl ordu ve tanklarla cevap verilmiştir. Çünkü asıl korku, İslam'dan kaynaklanmaktadır. ABD, (Siyonizm), Sovyetler Birliği'nin parçalanmasından, özellikle Asya'daki müslüman Türk Devletlerinin Rus esaretinden kurtulup, dünya siyaset sahnesinde yer almasından son derece korkmaktadır. Ayrıca ABD (Siyonizm), Gorbaçov'u ve onun Glastnost ve Prestroika politikalarını izlemekte, Gorbaçov'un saf dışı bırakılacağı tümüyle kendi kontrolünde olacak bir Rusya'nın doğmasını arzulamaktadır. Çünkü daha şimdiden Boris Yeltsin'i Çar gibi görmeye başlayan ve Rus milliyetçiliğini savunan "Panistlavist" görüşler desteklenmeye başlamıştır. Ne olursa olsun, komünizm ideolojisi iflas etmiş, Sovyetler mozaiği çatlamış ve artık esir ülkeler ve özellikle Türkler, Siyonizm'in de kontrol edemeyeceği büyük patlamalara hazır hale gelmiştir. İşte Varşova Paktı'nın fiilen çöktüğü ve Rusya'nın Hıristiyan Batı için tehdit olmaktan çıktığı böyle bir dönemde "NATO"ya yeni bir kimlik ve değişik bir görev verilmesi üzerinde durulmaktadır. Çünkü Avrupa, Amerika ve İsrail için gerçek tehlike güçlü bir Sovyetler değil, tam aksine parçalanmış zayıf bir Rusya'dır. Zira Yahudi ve Hıristiyan dünyasının asıl düşmanı ve korkusu İslam Birliği ve İslam düzenidir. Böyle bir İslam Birliği'nin oluşmasına ise, mevcut Sovyetler Birliği büyük ölçüde engel olabilmektedir. O halde bundan böyle NATO, “gelişen ve güçlenen ve birleşen İslam dünyasına karşı eski "Haçlı Seferleri" rolünü üstlenecek bir Hıristiyan askeri ittifakına dönüşmelidir” düşüncesi Siyonist odaklarca Hıristiyan ülkelere benimsetilmeye başlanmıştır. Bunun için de İslam alemine motor olacak bir potansiyel 243 gücü özünde taşıyan Türkiye ilk hedef seçilmiştir. Kalkınmış, güçlü, istikrarlı, milli menfaatlerine ve manevi değerlerine bağlı bir Türkiye, Batı savunması için en büyük tehdit olarak görülmekte ve İslam düşmanlığı devamlı körüklenmektedir. İşte, irtica senaryosunun ve Refah korkusunun altında yatan gerçekler bunlardır. Geçen ay İngiliz "The Sunday Telegraph" dergisinde "İslam bizi gömecek mi?" başlıklı yazısında Robert Foks imzalı Hıristiyanın maksatlı olarak oluşturmak istediği hayali kuşku da budur ve NATO'ya bizim arz ettiğimiz yeni görevin verilmesi konusu işlenmektedir. Bütün bu gelişmeler karşısında "İslam Ortak Savunma Paktı" düşüncesinin ne kadar değerli ve gerekli olduğu daha iyi anlaşılmaktadır. 244 AMERİKA KAYNIYOR! (1992) Dünyayı harabeye çeviren II. Dünya Savaşı'nın bir Sırp prensinin öldürülmesiyle başladığı söylenir. Elbette asıl sebep bu değildir ama hazır bir bahanedir. Şimdi de Amerika'da aylar önce, bir zenciyi arabasından indirerek çelik joplarla eşeğine vurur gibi döven ve bir kameraman tarafından filme alınıp televizyonlardan bütün dünyaya gösterilen bu iğrenç olayın sanıkları olan polislerin, mahkemece suçsuz bulunup serbest bırakılması bardağı taşıran son damla oldu. Los Angales'te patlak veren ve şehri harabeye çeviren olaylar Las Vegas'a ve San Fransisco'ya da sıçradı. Yıllardır horlanan, dışlanan üçüncü sınıf, insan hatta hayvan muamelesine tabu tutulan siyahlar, intikam hırsıyla isyana başlamıştır. Son yılların en büyük ayaklanması olarak nitelenen olaylarda, şimdiye kadar 50 kişinin öldüğü, 200 kişinin yaralandığı ve 4 binden fazla kişinin -zencinin- tutuklandığı belirtilmektedir. Bu şehirlerde sıkıyönetim ilan edilmesine ve polis teşkilatı yetersiz kaldığından ordu birlikleri gönderilmesine rağmen, binlerce ev ve işyeri ve mağazalar yağmalanmakta, karakollara saldırılmakta ve şeytanın şatosu Amerika temelinden sarsılmaktadır. Bu olaylar ezilenlerin ezenlere, mazlumların zalimlere, mustaz'afların müstekbirlere başkaldırısı ve hesaplaşmasıdır. Bu isyanı sadece zencilerle sınırlı kalmayacağı, giderek Amerika'da çok sayıda Çinlileri, Japonları ve diğer Asya kökenli insanları hatta sefalet içinde kıvranan yerli vatandaşları da içine alacağı ve yaygınlaşacağı korkusu yaşanmaktadır... Amerika'yı 3 katlı bir binaya benzetirsek, şeytanın şatosu dediğimiz en üst katında patron olarak Siyonist Yahudiler oturmaktadır. Ülke nüfusunun ancak yüzde biri kadar küçük bir azınlık olmalarına rağmen, Amerika sermayesinin ve yıllık net gelirinin yüzde doksanı bunların elinde ve emrindedir. Bu binanın ikinci katında ise, Avrupa kökenli Hıristiyan-Haçlı kültürüne bağlı beyaz Amerikalılar, ikinci derecede imtiyazlı bürokratlar olarak bulunmaktadır. Bu binanın zemin ve bodrum katlarında ise zenciler, nesli tüketilen Kızılderililer ve Asya Ülkeleri'nden gelen göçmenler, uşak olarak tutulmakta ve demokrat köleler olarak hep ayak işlerinde ve zor hizmetlerde kullanılmakta ve devamlı horlanmaktadır. Ama artık bu insanlar giderek uyanmakta, şuurlanmakta ve yıllardır gasp edilen haklarını almanın mücadelesini başlatmaktadır. Ordu ve polis gücüyle ezilen halkı sindirmek hesapları da geçersiz ve yetersiz kalmaktadır... Şu anda Amerikan hapishanelerinde tutuklu bulunan siyah gençlerin sayısı, üniversitelerde okuyan zencilerin sayısını çoktan aşmış bulunmaktadır... Körfez savaşı nedeniyle ekonomisi kan kanserine yakalanan Amerika sosyal yönlerden de büyük patlamalara gebe bulunmaktadır. Siyonist sermaye babalarının yaşadığı meşhur Wall Street semtinin adını taşıyan bir gazete "Herkes birbirinden intikam almaya hazırlanıyor" şeklinde başlık atarak, ezilen ve sömürülen insanların ikinci kata hücumlarından sonra bir gün üçüncü kata çıkacakları ve sonunda siyonistlerle hesaplaşacakları korkusunu açığa vurmaktadır. USA Tuday adlı araştırma şirketinin, ayrıca ABC Televizyonu ve Washington Post gazetelerinin yaptıkları değişik anketlerde siyahların % 80'nının beyazların ise % 40'ının Amerika'nın adalet sistemine güvenmediklerini ortaya koymaktadır. Aylar önce Almanya'nın meşhur Stern Dergisi "Hasta dev can çekişiyor" başlığını atarak Amerika'nın ekonomik yönden çöktüğünü yazmıştı... Şimdi de Amerika'nın meşhur Time Dergisi köşe yazarlarından ünlü fikir ve sanat adamı Robert Hugles "Bu hastalıklı Amerikan kültürünün batacağını, yaygın haksızlık ve ahlaksızlıkların yakında çok müthiş deprasyonlara yol açacağını" söylemektedir. Ve artık İngiliz Reuter Haber Ajansı yayınladığı bir yorumda açıkça "Amerikan rüyasının sonu geldi" 245 diyebilmektedir. Allah'ın vaadi haktır ve ilahi adalet mutlaka yerini bulacaktır. Siyonizmin sol kolu olan komünizm çöktü ve Sovyetler çözüldü. Şimdi Siyonizmin sağ kolu olan Amerika da dağılacak ve kapitalizm yıkılacaktır. Ve ardından mutlaka Adil bir Düzen kurulacaktır. Ve ey Allah'ı bırakıp Amerika'ya tapanlar!... Tanrılarınız batıyor, ya sizi kim kurtaracak?.. 246 ABD SEÇİMLERİ ÜZERİNE (1992) ABD'nin gerçek yöneticisi Yahudi lobisi kendisine bir kukla seçtirdi ve Clinton'u Amerika'nın başına getirdi... Acaba siyonistler Bush'u neden gözden çıkardılar? Önce, Bush Yahudiye hizmetkârlık yanında giderek Amerika'nın çıkarlarını ve Amerikan vatandaşlarını da düşünmeğe başlamıştı... Halbuki siyonizm kendine kullukta asla şerik tanımazdı!.. İkincisi Gorge Bush'u, siyonizmin insanlığın aleyhindeki pek çok planlarına ve çok gizli sırlarına vakıf olmuştu... Ve artık Yahudinin zayıf damarlarını da biliyordu... Böyle birisinin ABD'nin başında daha fazla kalması elbette sakıncalıydı!... İşte bunun için masonik mahfillerce yıllardır özel olarak yetiştirilen ve sadakâtı (!) kimbilir kaç kez tecrübe edilen Clinton, şimdi görünüşte ABD'nin yeni başkanı, gerçekte ise siyonizmin yeni kuklasıdır!... Üstelik dünyanın giderek uyandığı ve siyonistlerin işlerinin sarpa sardığı böyle bir dönemde Clinton gibi bir dublöre ihtiyaç vardı... Çünkü hem demokrattır!.. Öyle ya işin demokrasiye uygun olması Cumhuriyetçi Bush'tan sonra bir demokratın gelmesi yakışırdı!.. Hem ABD feminizminin lideri olan karısı Hileri ile birlikte Amerika'dan da insan hakları savunucularının kahramanlarındandır!.. Yahudi, Cliton'u "insan haklarını ihlal ediyor!" gerekçesiyle ABD'ye başkaldıran ülkelere daha kolaylıkla ve demokratik amaçlarla saldırtabilecektir... Önümüzdeki aylarda "PKK'lı özgürlük ve demokrasi savaşçılarına karşı şiddet kullanıldığı" gerekçesiyle Türkiye'ye askeri ve ekonomik ambargo uygulanırsa şaşmayınız... Hatta "Kıbrıs'ı ve Kuzey Irak'ı işgal ettiği için" fiili müdahale de dahil her çeşit "yaptırım" kararı alma ihtimalini bile yabana atmayınız... Yarın Türkiye, "Kuzey Irak'ı ve Kürtleri biz korucağız... Artık çekiç Güç'ün ülkemizde bulunmasına gerek yoktur" dediği zaman dostumuz (!) Amerika'nın nasıl davranacağını hesaba katınız!... Evet, evet, Amerika'daki seçim propagandaları, hür ve demokratik seçim yarışları hepsi, ama hepsi bir aldatmacadır, göz boyamadır. Clinton'un ABD'nin başına geleceği aylar öncesinden lobilerce karara bağlanmıştır!... Hem Amerikan başkanlarının yönetim işleri için günde en fazla 2 saat ayırdıklarını... Yani asıl işlerin masonik mahfiller ve bürokratik merkezler tarafından ayarlandıklarını bilmiyor musunuz?... Körfez Savaşı sırasında bile George Bush'un günlerinin çoğunu tatil köyünde, şortla tenis oynayarak geçirdiğini hatırlayacaksınız!... Bütün bu olumsuzluklara rağmen Amerika'da siyonist saltanatına karşı bir uyanışın başladığını ve "hesap sormak için" münasip bir fırsat kollandığını da müjdelemek istiyorum... Ekonomisi devamlı kan kaybeden, sosyal dengeleri kangrenleşen, ahlâki yapısı kanserleşen ABD içten içe bir çöküşün eşiğindedir. Clinton Amerika'nın Gorbaçov'u olabilir diyenlere katılıyorum... Gorbaçov, Sovyetler'in dağılmasına ve komünizmin devre dışı kalmasına neden olduğu gibi, Clinton'da ABD'nin çözülmesine ve Kapitalizmin yıkılmasının mimarı olabilir!... Yani Clinton siyonist mahfillerden kopup, Milli merkezlerle işbirliği yapabilir... Size biraz garip gelecek ama benim kanaatimde odur ki emin olun Siyonist çevreler ve dış güçler Amerikan seçimlerinden daha çok Türkiye'deki 1 Kasım seçimlerini düşünmekte ve değerlendirmektedir... Yani Refah'ın gelişmesini dert etmektedir... Ama çaresi yok Hak gelecek, Batıl batacaktır... Amerikan halkı da Türk halkı da, İslam alemi de, insanlıkta siyonizmin zulüm ve sömürü tuzağından kurtulacaktır... Yeryüzünde adil düzen kurulacak ve Deccalizm yıkılacaktır... 247 DIŞ GÜÇLERİN TELAŞI (1991) Refah Partisi'nin bütün engellemelere ve çengellere rağmen 40 milletvekilliği kazanarak güçlü bir grup halinde meclise girmesi karşısında yabancı basın ve yayın organlarında gözlenen tedirginlik, aslında dış güçlerin ve karanlık siyonist çevrelerin telaşıdır. Bu durum Amerika'da ve Avrupa'da yaşayan halkların bir tepkisi sayılmamalıdır. Zira Amerika'da yaşayan insanların büyük çoğunluğu Türkiye'nin hangi kıtada olduğunu bile bilmez, hele hele ülkemizdeki seçimlerle hiç ilgilenmez. Avrupa ülkeleri vatandaşları da bizdeki seçim sonuçlarını dert ettiğini zannetmiyorum. Peki Batı'daki gazete ve dergilerde ve televizyon yorumhaberlerinde Refah'ın meclise girmesiyle gözlenen bu telaş neyin nesidir? Söyleyelim... Bizde olduğu gibi Amerika ve Avrupa'da basın ve yayın organları genellikle siyonizmin tekelinde ve Yahudinin kontrolündedir... Yani bu tür yorum ve haberler oradaki halkın sesi olmaktan ziyade, siyonist güçlerin bir endişe ve korku ifadesidir. Dünyayı ezen ve sömüren bu dış güçlerin telaş ve tedirginliği ise şu sebeplerden kaynaklanmaktadır: 1. Artık Türkiye'yi istedikleri gibi kullanamayacaklar. Çünkü mecliste güçlü bir Refah grubu vardır. Yani dış güçleri ve güdümlü partileri, ev sahibi gören hırsızların telaşı başlamıştır. Hani bir evi soymak için, biri kapıdan diğeri pencereden, öteki bacadan içeriye giren hırsızlar birbirinden pek korkmazlar ve kendi aralarında kolayca uyuşur ve paylaşırlar, onların asıl korkusu, ev sahibinin geri dönmesidir... Şimdiye kadar "ev sahibinden baskın çıkan ve kendi evine sokmayan yavuz hırsızlar" bu sefer ev sahibinin meclise girmesine mani olamamanın şaşkınlık ve saldırganlığı içerisindedirler... 2. Dış güçleri asıl şaşırtan ve telaşlandıran, seçimlerden kısa bir süre önce oluşturulan "İttifak" olayıdır. MÇP ve IDP'nin katılımıyla gerçekleştirilen bu ittifakın oluşması, Refah Partisi'nin tek başına 100 milletvekili almasından daha büyük tepki ve tedirginlik doğurması tabiidir. Çünkü bu hayırlı hareket, dış güçlerin büyük bir hezimetidir. Zira yıllarca birbirine karşı kullanmak istedikleri "milli güçler" şimdi dış güdüme karşı birleşmiştir. 3. "Dünyayı ezen güç" genellikle bu gibi korku ve endişelerini gizlemekte ve renk vermemekte usta olmasına rağmen, Refah'ın meclise girmesi karşısında korkusunu yenemiyor ve telaşını gizleyemiyorsa demek ki bu, boyutlarını bizim de kavrayamadığımız çapta büyük bir hadisedir, çok önemli bir gelişmedir. Çünkü Erbakan gibi bir rakiple boğuşmanın ne demek olduğunu onlar bizden iyi bilir... 4. Dış güçler, yerli işbirlikçi partilerin millete hiç bir şey veremeyeceğini ve neticede çökeceğini ve çözüleceğini ve önümüzde ilk genel seçimde Refah'ın iktidara geleceğini seziyorlar... Şimdi bu şartlarda Refah'ı koalisyonlara ortak yapsalar, Türkiye'yi Erbakan'a teslim etmiş olacaklar, işlerine gelmiyor... Refah'ı koalisyon dışında tutsalar, gelmesi kaçınılmaz görünen zamların, pahalılığın, geçim darlığının, anarşi ve kargaşanın tek ve gerçek sorumlusu ve suçlusu Demirel ve diğerleri olacak ve oyunları son bulacak. Velhasıl ne yaparlarsa yapsınlar, sonunda Batılılar batacak ve bitecektir. Dış güçlerin ve işbirlikçilerin böylesine korkuya kapılışını ve telaşını gösteren Rabbim.. Sana sonsuz şükürler ediyor ve nimetini itmam ve ikmal ederek siyonist saltanatının yıkılışını ve adil dünya düzeninin kuruluşunu rahmetinden umuyor ve bekliyoruz... 248 BRAVO MANDELA (1991) Afrika Ulusal Konseyi (ANC) Başkanı bulunan ve ömrünün yarısını ideali uğruna hapislerde çile dolduran Nelson Mandela bu yıl kendisine verilmesi kararlaştırılan "Atatürk Barış Ödülü"nü kabul etmedi ve bu maksatla 19 Mayısta Türkiye'ye gelmeyi reddetti. Hayatını gerçek bağımsızlığa ve barışa adayan ve kendi halkının can, mal, namus emniyeti, din ve düşünce özgürlüğü gibi temel hak ve hürriyetlerini koruma yolunda nice zahmet ve hakaretlere katlanan bu ruhu aydınlık siyah kahraman "1991 Atatürk Barış Ödülü"nü kabul etmemekle hem bir adalet ve ciddiyet örneği sergilemekte hem de bu hareketiyle Türkiye'ye bazı mesajlar vermekte ve bir nevi şunları söylemektedir: 1. Biz yıllardır ezilen ve sömürülen, hor ve hakir görülen Afrika halklarının ve bütün insanların her türlü haksızlık ve hakaretten kurtuluşunun meşru mücadelesini veriyoruz... Ama siz Türkiye'de hem de % 99'u müslüman olan bir ülkede inancından dolayı başını örten kız çocuklarınızı okullara sokmuyorsunuz... Resmi vazifelerini dikkat ve başarıyla sürdüren subaylarınızı ordudan atıyorsunuz... Yıllar boyu nice müslümanları sadece İslami gerçekleri konuştuğu ve yazdığı için darağacında astınız, zindanlara attınız... Siz bu halinizle barıştan ve adaletten değil, batıldan ve zulümden yanasınız... Sizin "Atatürk Barış Ödülü"nüzü almam, bu zulüm ve haksızlıklarınızı meşrulaştırmak sayılacağından kabul etmiyorum... 2. Siz bir Afrika ülkesi olan, üstelik halkı da müslüman olan, Cezayir'in kurtuluş Savaşında Fransızlar tarafında yer aldınız... En son Cezayir halkının çoğunlukla seçip işbaşına getirdiği Milli Selamet Partisi'ne karşı yapılan askeri müdahalede ise yine darbecileri ve dış güçleri alkışladınız... Ve yine hem bir Afrika ülkesi, hem de müslüman olan ve Kıbrıs çıkarmanızda bütün imkânlarıyla sizin yanınızda olan Libya'ya karşı, Amerika'nın başlattığı haksız tecavüz ve ambargolara ilk önce siz katıldınız... Ve ayrıca Afrika kökenli siyah insanlara yaptıkları bunca zulüm ve barbarlıklarına rağmen siz Amerika'yı hala kınayamadınız... Ben ise Afrika halkları kurtuluş hareketinin lideriyim... Sizin "Atatürk Barış Ödülü"nüzü kabul edersem, kendi haklı davama ve Afrika halklarına hıyanet etmiş olacağımdan, reddediyorum. 3. Siz Türkiye olarak, hem dininiz, hem diliniz, hem de milliyetiniz aynı olan Azeri Türkleri'nin Karabağ'daki katliamına seyirci kaldınız... Bosna-Hersek'teki Boşnak müslümanlarının feryadına kulak tıkadınız... Beylik ve göstermelik demeçlerden başka bir şey yapmadınız... Yani hem Karabağ'da barışa, bağımsızlığa ve insan haklarına karşı yapılan saldırılar karşısında mazlum ve müslüman insanlara sahip çıkmadınız... "Bana vereceğiniz "1991 Yılı Barış Ödülü" aslında İzzet Begoviç'in hakkıdır... Cezayir'deki İslami hareket liderlerinin hakkıdır... Afgan mücahitlerinin hakkıdır... Bu ödülü ben alırsam onların hakkını gasp etmiş sayılacağımdan kabul etmedim. 4. Yıllarca Rus emperyalizminin esaret ve zilleti altında kıvrandıktan sonra şimdi yeniden bağımsızlığına kavuşan Orta Asya Müslüman Türk Cumhuriyetleri'ni bu sefer Amerikan emperyalizminin ve kapitalizmin kucağına çekmek ve oraları daha rahat sömürülür hale getirmek için, Batı'nın taşeronu gibi hareket etmekle dünya barışının baş düşmanı olan siyonizmi güçlendirmiş ve mel'un İsrail'i desteklemiş olduğunuzdan sizin elinizden "Barış Ödülü" almak, barışı anlamından ve amacından saptırmak sayılacağından, böyle bir sorumluluğu yüklenmemek ve istismar edilmemek için reddediyorum. 5. Sakın benim Türk Milleti'ne onların tarihine ve yakın tarihinizde önemli bir yeri bulunan ve şimdi günahıyla sevabıyla tarihe mal olan ucuz bir istismar vasıtası yapılan Mustafa Kemal'e olan bir ön yargıdan dolayı bu ödülü kabul etmediğim zannedilmesin. Ben asıl bugünkü icraatınızı, iç ve dış politikanızı, insan haklarını korumak hususundaki duyarsızlık ve tutarsızlığınızı protesto etmek için "Atatürk Barış Ödülü"nüzü 249 kabul etmiyorum ve davetini reddediyorum. Ben madalya meraklısı değilim. Menfaat ve şöhret adına inandığım ve savunduğum değerlerden vazgeçemem, insanlık adına işlenen suçlara ve sorumluluklara alet edilemem, barış maskesi giyip, barbarlığa pirim veremem. Ben mazlumların duasını, zalimlerin madalyasına tercih ederim. Evet 1991 Atatürk Barış Ödülü'nü kabul etmeyen Afrika Ulusal Konseyi Başkanı Nelson Mandela bu asil ve anlamlı protestosuyla bizimkilere çok önemli dersler vermektedir. Amerika’daki, karanlık kuruluşlar ve siyonist vakıflar, bir madalya takacak diye milli ve manevi değerlerini ve ülke menfaatlerini rüşvet veren masonlar, bilmem Nelson Mandela'nın bu mesajını anlayacak ve kendi yaptıklarından utanacaklar mı? Bravo Mandela!... Tebrikler Mandela!... Teşekkürler Mandela!... Not:Tabi bu arada,Türkiye’nin barış ödülü dağıtacak kadar palazlanmasından ve Atatürk gibi bir antiemperyalist Kurtuluş komutanının barış kahramanı olarak sunulmasından rahatsızlık duyan Siyonist merkezlerin Mandela’nın kulağını çektiklerini ve Türkiye’ye göndermediklerini de tahmin ediyoruz!.. 250 AMERİKA’NIN AZGINLIĞI Suudi Sarayı'nda ABD darbesi, Kral Fahd'a suikast girişimi... Amerika-Suudi Arabistan arasında başlayan gerilimin sonucu görülmeden Irak'a saldırı olur mu? Suudi yönetiminin İran, Suriye ve bazı bölge ülkeleri ile Irak harekâtına karşı çıkışının, "ABD-İngiltere-İsrail üçlüsü"nün yeni Ortadoğu planı üzerinde caydırıcı etkisi olacak mı? Suudi monarşisi içindeki iktidar rekabeti ve Kral Fahd sonrası yönetim için petrol şirketleri ne hesaplar yapıyor? Irak'a saldırı, 11 Eylül sonrası söylemin de etkisiyle Ortadoğu'da yeni bir Arap uyanışına neden olur mu? "Saddam ve Arafat sonrası Ortadoğu" ne demek? 11 Eylül'den sonra gerginleşen ABD-Suudi ilişkileri, sadece Irak harekâtına değil, Ortadoğu'nun bütününe etki edecek nitelikte. 11 Eylül'ün hemen sonrasında ABD basınında yer alan "Suudi yönetimini de devirelim" şeklindeki öfkeli tartışmalar, 6 Ağustos'ta bir CIA kuruluşu olan Rand Corporation'ın ABD yönetimine verdiği brifingle zirveye ulaştı. Suudiler'in, "plancısından finansçısına, subayından erine, ideoloğundan çığırtkanına kadar terör zincirinin içinde" olmakla itham edildiği, "ultimatom verilmesi, gerekirse petrol alanlarının hedef alınması ve mali varlıklarına el konması" istenen brifingin, The Washington Post gazetesinde yayınlanmasıyla ABD-Suudi yönetimi arasındaki krizin boyutları ilk kez dünyaya yansıdı. İslamcı örgütlerin finans kaynağı olarak nitelenen Suudi Arabistan, Amerika karşıtı hareketlerin kaynağı olarak gösterildi, "en tehlikeli muhalif" ve "şer odağı" olarak tanımlandı. 7 Ağustos'ta ise S. Arabistan Dışişleri Bakanı Prens Suud El Faysal, Irak'a harekât düzenlenmesine karşı olduklarını belirterek, ABD'ye Suudi topraklarını kullanma izni vermeyeceklerini açıkladı. Kuzey Irak'ta Filistin formülü uygulanacak Gerek Usame bin Ladin faktörü gerekse ABD'nin İslam'a karşı dünya genelinde savaş ilan etmesi nedeniyle 60 yıldır müttefik olduğu ABD ve kendi kamuoyu arasında sıkışan Suudi yönetimi, Irak harekâtına karşı olduğunu her fırsatta dile getirdi. Ülkedeki ABD askerlerinin "misafirlik süresini doldurduğu"nu belirten Suudiler, Irak harekâtına karşı çıkmakla kalmayıp, İran ve bazı Arap ülkeleriyle harekâtı engellemek için yoğun çaba harcıyor. Suudi-İran yakınlaşması, Mısır'ın harekâta mesafeli durması, Suudiler'in Körfez ülkelerine harekâta karşı çıkmaları için baskı yapması, ABD'nin bölgedeki en önemli üssü haline gelen Katar'ı neredeyse düşman ilan ederek Kuveyt'i yanına çekmesi ABD'yi endişelendiriyor. Hem bölge genelinde hem de S. Arabistan'da ABD ve İsrail'e yönelik öfkenin kontrol edilemez boyutlara tırmanması, Basra Körfezi'nden Atlantik kıyılarına uzanan Arap dünyasının yöneticilerini ürkütüyor. 11 Eylül sonrası ABD politikaları, Suudiler'in gerek enerji gerekse dini ve siyasi alanlarda bölge ve dünya genelindeki politikalarına ciddi darbe vurdu. ABD'nin Hazar ve Orta Asya politikası, Suudiler'in dünya petrol piyasasındaki hakim konumunu tehdit ediyor. Özellikle Arap Müslümanlar, dünya genelinde "tehlikeli insanlar" olarak algılanır oldu. Bölgesel muhalefetin İslami canlanmaya yeniden ivme kazandırmasından korkuluyor. ABD, Suudi topraklarındaki askeri üssünü Katar'a taşıdı. Ülkedeki Amerikan ve İngiliz askeri üsleri birkaç ay içinde kapanacak. Suudiler'in ve diğer Arap ülkelerinin Irak harekâtına karşı çıkmalarının nedenleri sadece kamuoyu öfkesi değil. 11 Eylül sonrası Amerika'nın uyguladığı İslam karşıtı politika, Orta Asya-Hazar petrol savaşı ve yeni Ortadoğu planı bölgeyi rahatsız ediyor. Irak'a saldırının sonuçlarının Körfez Savaşı sonrası gibi olmayacağı biliniyor. Irak projesi, Filistin'den Basra Körfezi'ne kadar bütün bölgede değişiklikler öngörüyor. Üstelik bu süreçte İsrail doğrudan müdahil durumunda ve ön cephede yer alacak. Hesaplar Irak'ın parçalanması ve bölge ülkelerinin iktidar değişimine zorlanmasına ayarlı. Filistin'e İsrailci bir yönetim dayatan ABD ve İsrail, Irak'ın parçalanmasından sonra aynı formülü Kuzey Irak'ta Kürtler ve Türkmenler, güneyde de Şiiler üzerinde uygulamayı planlıyor. Bu bölgelerde de Amerikancı ve İsrailci yönetimler kurulacak. İsrail Başbakanı Ariel Şaron, kendine bağlı emekli askerlerden "Saddam sonrası ve Arafat sonrası Ortadoğu" için gizli bir kabine oluşturdu bile. "Kral Fahd'a suikast girişimi" iddiası... 251 ABD-Suudi geriliminin odak noktası sadece bunlar da değil. Çatışmanın en şiddetlisi Suudi Sarayı'nda yaşanıyor. Washington ve petrol şirketleri, Suudi yönetiminde şiddetli bir iktidar savaşı başlattılar. Cenevre'de tedavi gören ABD'nin kadim müttefiki 81 yaşındaki Kral Fahd sonrası Suudi yönetimini bu çatışma belirleyecek. Her ne kadar fiilen iktidarda olsa da Fahd'ın üvey kardeşi Veliaht Prens Abdullah bin Abdülaziz, ABD, İsrail ve petrol şirketlerinin hedefi. Bütün mücadele Prens Abdullah'ı iktidardan uzaklaştırıp, Fahd'ın öz kardeşi olan Savunma Bakanı Prens Sultan'ı ülkenin başına geçirmeye yönelik. Kral Fahd ve Prens Sultan cephesi, Prens Abdullah'ı, El Kaide mensuplarını kollamak, bunları ülkeye getirmek ve istihbarat teşkilatına kadar sokmakla suçluyorlar. Böylece Prens Abdullah'a karşı ABD'nin tepkisini provake etmeye çalışıyorlar. İsrail istihbaratına yakın kaynaklar, bazı kişilerin Cidde'de Saray'a kadar girip Kral Fahd'a suikast teşebbüsünde bulunduğunu bile iddia ediyor. Bu iddiaya göre, suikast için Saray'a giren 7 kişi ile saray muhafızları arasında çatışma çıkmış. Saldırganlardan 3'ü öldürülmüş. İddianın sahipleri bu kişilerin el Kaide üyesi olduğunu ve Prens Abdullah'a yakın olduklarını öne sürüyor. Prens Abdullah'ın oğlu Prens Mitab'ı Pakistan'a göndermesi ve Ghauri füzelerinin denemelerini izlettirmesi de ABD ve İsrail tarafından not edilmiş. Amerikancı cephe, Prens Abdullah'ın İran'la yakınlaşmasından rahatsız. Bunun, İran'dan sonra ABD ve İsrail karşıtı ikinci bir İslami devletin kurulmasına kadar uzanacağından ve bölgeyi harekete geçireceğinden endişeli. Petrol şirketleri Suudi petrollerinden kendilerine daha fazla pay verilmesini, bu taleplere direnenlerin tasfiye edilmesini istiyor. Hedeflerin başında Prens Abdullah var. Petrol lobisi, Abdullah'ı planlarının önünde engel olarak gördükleri anda iktidardan devirip yerine Amerikancı bir yönetim kuracak. Suudi ailesi ile ABD arasındaki derin ilişkiler tam bir yol ayırımında. Bu iddialara göre, iktidar çatışmasının galibi Prens Abdullah olursa Ortadoğu'da ABD ve İsrail karşıtı söylemler derinleşecek. ABD de bu yönetimi devirmek için harekete geçecek. Aksi olursa ABD-Suudi ittifakı eski günlerine dönecek. Prens ya Saray darbesi ile devrilecek ya da ülke genelinde ABD müdahalesi gündeme gelecek. Kısaca Irak harekâtı bütün Ortadoğu'yu derinden sarsacak. Kimse yeni Irak müdahalesini öncekiyle kıyaslamasın...91 Amerikan halkının gördüğü gerçek ABD Başkanı Bush, izlediği saldırgan ve zorba politikaların faturasıyla bugünlerde daha sık yüzleşmek zorunda kalıyor. “Amerikan halkının çıkarlarını koruyorum” diyerek Afganistan ve Irak’ı işgal eden Bush’un geldiği son nokta, çok büyük bir güven bunalımına işaret ediyor. Örneğin Amerikan CBS televizyon kanalı tarafından, Başkan Yardımcısı Dick Cheney’nin Başdanışmanı Lewis Libby’nin yalan ifade ve adaleti yanıltmakla suçlanmasından sonra yapılan kamuoyu yoklamasında, Bush’un siyasetini onaylayanların oranının yüzde 35’e düştüğü belirlendi. Bu oran, ABD başkanları arasında ikinci dönem görev yapanlar içinde Nixon hariç en düşük halk desteğini ifade ediyor. Bir önceki kamuoyu yoklamasında Başkan Bush’a duyulan güven oranı yüzde 37 idi… Demek ki, her yapılan yoklamanın da ortaya koyduğu gibi, Amerikan halkının Başkanlarına olan güveni gün geçtikçe azalıyor. Amerikan ABC televizyonunun yaptığı bir başka kamuoyu yoklaması sonuçlarına göre ise, Başkan Bush’un dürüstlüğü ilk kez Amerikalıların yarısından fazlası tarafından sorgulanır hale geldi. Bu kamuoyu yoklamasına göre, Amerikalıların yüzde 58’i başkan Bush’un dürüst olmadığına inanıyor. Hafta başında ABD’nin önde gelen ve yönetime yakınlığı ile bilinen gazetelerinden New York Times’ın başyazısı da Bush’a olan güvensizliği dile getiriyor, “Bush’un yalanlarını” deşifre ediyordu. İşte New York Times’ın başyazısından bazı satırlar: “Başkan Bush, sorumluluğu üstünden atarak temize çıkacağını düşünüyor. Ancak Kongre’ye savaşa gerekçe göstermek amacıyla sunulan ve her şeyin başlangıcı olan o ünlü rapor gibi, tüm diğer raporların 91 10.8.2002 Yeni Şafak İbrahim Karagül 252 ortaya koyduğu kaygı verici bir sorun var: Bu raporların hiç biri doğru değil. Başkan Bush ve üst düzey danışmanları, Irak’ın kitle imha silahlarına sahip olduğuna gerçekten inanmış olabilirler. Ancak Başkan da, danışmanları da, Amerikan halkının, hatta Amerikan Kongresi’nin kendi kararlarını kendilerinin makul bir şekilde vermelerini mümkün kılacak gerekli enformasyona ulaşmalarına izin vermediler. Bush yönetiminin, Saddam Hüseyin’in silahları ve terörist bağlantıları konusunda yanılttıkları artık apaçık ortaya çıkmış durumda. Biz, nasıl ve neden böyle yaptıklarını bilmek zorundayız. Sayın Bush, geçen Cuma günü, savaş zamanında bile her şeyi tartışmaktan yana olduğunu ancak “Irak savaşı’nın nasıl başladığının tarihini yeniden yazmaya kalkışmanın son derece sorumsuzca bir davranış olduğunu” söyledi. Sayın Bush doğru söylüyor ama -unutmayalım ki- tarihi yeniden yazanlar, bizzat Sayın Bush ve ekibidir…” Amerikan halkını ve medyasını giderek Bush karşıtı yapan, Bush yönetimine güvensizliği artıran unsurların başında izlenen hegemonyacı dış politika gelmektedir. Bush yönetiminin dış politikası “emperyal zorbalığa” dayanmaktadır. Yeni Amerikan Yüzyılı Projesi’nde “Amerika’nın küresel liderliği ele geçirmesinin şart olduğunu” belirten Bush yönetimi, bu amaca ulaşmak için dünyayı kana bulamaktan kaçınmamaktadır. Dünyayı “iyiler” ve “kötüler” diye ikiye ayıran Bush yönetimi, “kötüler” sınıfına dahil ettiği ülkelere çok yönlü saldırı planları hazırlamakta, uluslararası hukuku hiçe saymakta, kendi yanlışına ortak olmayan ülkeleri ise teröre destek vermekle suçlamaktadır. Ulusal güvenlik stratejisine “Stratejik Önalıcılık Doktrinini” ekleyen Bush yönetimi, ilerde “tehdit” unsuru olabileceğine hükmettiği ülkelere bile saldırmayı hedeflemektedir. Böyle bir zihniyet ve tavır, elbette beraberinde çok derin tepkileri de getirmektedir. Bugün dünyanın pek çok ülkesinde Bush yönetiminin işgalci, zorba ve tahakkümcü politikaları protesto edilmektedir. Bush, hemen hemen gittiği her ülkede tepki görmekte, Avrupa’dan Güney Amerika’ya, Asya’dan Ortadoğu’ya kadar hegemonyacı zihniyet büyük nefret uyandırmaktadır. Dünyanın bu büyük tepkisi, artık Amerika Birleşik Devletleri’nin içinde de yankı bulmaya başlamıştır. Amerikan halkı, “ben ABD’nin çıkarlarını koruyorum” diyerek saldırgan bir politika izleyen Bush yönetimine prim vermemekte, saldırgan politikanın beraberinde çok ağır bir fatura getirdiğini de artık görmektedir. ABD’nin saldırgan politikası, küresel terörizmi tetiklemekte, dünya güvenliğini tehdit etmektedir. Bush yönetiminin adaleti, eşitliği, barışı ve adil paylaşımı esas almayan yönetim anlayışı, dünyanın giderek daha fazla yoksullaşmasına, gelir adaletsizliğinin daha da derinleşmesine yol açmaktadır. Bush yönetiminin saldırgan ve zorba dış politika anlayışına ayırdığı dev bütçeler, Amerikan halkının daha fazla fakirleşmesine neden olmakta, eğitim ve sağlık gibi temel ihtiyaçlara ayrılan bütçe her geçen yıl daha da küçülmektedir. Amerikan halkı, Bush yönetiminin iddia ettiği gibi terörle mücadele etmediğini artık görmüştür. Bush ve Neo Con ekibi Fransız araştırmacı Maxıme Lefebvre’nin de ifade ettiği gibi, “Mesihçilik” anlayışıyla hareket etmektedir. Bush, tüm dünyaya karşı adeta bir “Haçlı savaşı” başlatmıştır. Kamuoyu araştırma sonuçlarına bakılacak olursa, Bush ve Neo Con ekibinin gittiği yolun yanlış olduğunu bugün artık her üç Amerikalı’dan ikisinin gördüğü anlaşılmaktadır. Dünya barışının geleceği için Amerikan halkının gördüğü gerçeğin, Bush yönetiminin de acil olarak farkına varması gerekmektedir. 92 92 20.11.2005 Milli Gazete Dr. Abdullah Özkan 253 G- TÜRK-RUS İLİŞKİLERİ VE ÇIKARLARIMIZ TÜRK-RUS İLİŞKİLERİNDE YENİ GELİŞMELER VE ENDİŞELERİMİZ (1992) II. Dünya Savaşı'ndan sonra Karadeniz'in Yalta şehrinde toplanan siyonist liderler Dünyayı Doğu ve Batı iki bloka ayırdılar. Doğunun liderliğine Rusya'yı, Batı'nın liderliğine Amerika'yı koydular. Doğu'ya kominizmi, Batıya kapitalizmi uygun buldular. Ama her ikisinin de gizli ve gerçek patronu Yahudi siyonistler olacaktı. Komünizmin tuzağına düşen ülkeler de, kapitalizmin kucağına giren ülkeler de aslında Siyonizmin yemi olacaktı. Erbakan Hoca'nın "Siyonizmi bir timsaha benzetirseniz, bunun alt çenesi kapitalizm, üst çenesi komünizmdir. Her iki çenenin karşılıklı çarpışması düşmanlıklarından değil, aralarına giren avını parçalamak ve gövdeyi -Siyonizmi beslemek içindir." sözü bu gerçeği çok çarpıcı bir ifadeyle anlatmaktaydı. Zamanla dengeler, siyonizmin aleyhine gelişmeye başladı. Zaten insanlığın tabiatına aykırı bulunan katı komünist kurumlar ve kurallar yıpranmaya ve yıkılmaya mecbur kaldı. Sonunda komünizm çöktü ve Sovyet İmparatorluğu dağıldı. Yani şeytanın sol kolu felç oldu. Sağ kolu olan Amerika'da çürümeye ve çözülmeye yaklaştı. Bu acı sonu fark eden siyonistler, geçen hafta Amerika'nın Postdam kentinde Rusya lideri Yeltsin ile ABD Lideri Clinton'u biraraya getirerek ikinci Yalta zirvesini gerçekleştirdiler. Ama bu sefer I. Yalta konferansında olduğu gibi düşman görünerek dünyayı parsellemek ve sömürmek yerine, giderek gelişen İslami harekete ve özellikle güçlenen Türkiye'ye karşı açıkça işbirliğine girmek ve rakiplerini birlikte ezmek yolunu seçtiler. Siyonizmin önemli beyinlerinden ve Dünyanın gizli liderlerinden eski ABD Dışişleri Bakanı Kissinger'in "Rusya hiç bir zaman gerçek sınırları belli olmamış bir ülkedir Hatta bizim arka bahçemiz olduğu gibi Kafkaslar da Rusya'nın arka bahçesidir." anlamına gelen sözleri ve tehditleri de Rusya ve ABD'nin Türkiye'ye karşı ortak tavır içine girdiklerini göstermektedir. Rusya'nın tarih boyunca Türkiye ve Boğazlar üzerinde emelleri olduğu ve fırsat buldukça bunu gerçekleştirmeye çalıştığı zaten bilinmektedir. Sovyetler dağılsa bile Rusya hala bizim en önemli bir tehdit ve tehlikedir. ABD'ye gelince Körfez misali denizaşırı bir ülkede savaş yapma imkânını çoktan yitirmiş, içi çürümüş bir dev görünümündedir. Türkiye ise Amerika'ya ve Batı'ya rağmen bölgesel ve hatta evrensel bir güç ve medeniyet merkezi olmaya doğru yürümektedir. Halbuki dünya küçülmüştür ve iki güç merkezine artık dar gelmektedir. Türkiye'nin güçlenmesi ve İslam aleminin başına geçmesi ve mazlum milletleri himaye etmesi Batı emperyalizminin ve dünya siyonizminin çökmesi demektir. Öyle ise ne pahasına olursa olsun Türkiye'nin gelişmesi ve güçlenmesini önlenmelidir. Buna Amerika'nın gücü yetmediğine göre mutlaka Rusya'yı kullanmak ve kışkırtmak istemektedir. Ve işte son ABD-Rusya zirvesi asıl bu amaca yöneliktir. Rusya daha şimdiden Kafkaslar'a inmek ve Türkiye'ye gözdağı vermek gayretlerine girişmiştir. Çeçenistan'daki Cahar Dudayev yönetimini devirip Rus yanlısı güçleri iktidara getirmek hesapları içindedir. Rus gizli istihbarat ve terör örgütü KGB, Amerikan istihbaratı CIA ile birlikte Azerbaycan'da seri katliamlara girişmiştir. Özellikle geçen ay Bakü'de imzalanan tarihi petrol anlaşmasına Türkiye'nin de imza koyması ve Azerbaycan petrollerinde çok az da olsa söz sahibi olması Rusya'yı delirtmiştir. Azerbaycan parlamento başkanı Afiyeddin Celilov ile Askeri İstihbarat Başkanı Arif Rahimov girişilen 254 suikastlar sonucu öldürtülmüşlerdir. Ve yine eskiden KGB'ye bağlı çalışan ALFA (Azerbaycan Özel İstihbarat Grubu)nun Başkanı Şemsettin Rahimov da bu arada öldürülmüş ve kim vurduya gitmiştir. Ülkesindeki bu korkunç gelişmeleri öğrenen Azerbaycan Cumhurbaşkanı Haydar Aliyev ise ABD gezisini yarıda bırakıp dönmek zorunda kalmıştır. Hatta, Haydar Aliyev'in de böyle bir suikaste kurban edileceği söylentileri yayılmaktadır. Azeri petrollerinde Türkiye'ye söz hakkı tanınması ve % 2 kadar düşük bir seviyede bile olsa, Türkiye'yi ortak yapması Rusya'yı çileden çıkarmaktadır. Hatta Avrupa Parlamentosu'nun Strazburg'da Türkiye ile ilişkilerini askıya alma kararının DEP milletvekilleriyle ilgili değil asıl Azerbaycan petrol anlaşmasına ve giderek Türkiye'nin İslamlaşmasına bir tepki olarak Amerika ve Rusya'nın teklifleriyle alındığı sanılmaktadır. Türkiye artık dönüşü olmayan bir yoldadır. Başka çaresi yok, tarihi ve tabii rolünü üstlenecek, bölgesine ve İslam alemine lider olacaktır. Türkiye, Rusya'ya karşı da şimdilik Çeçenistan'a ve Gürcistan'a sahip çıkmak zorundadır. Zira Çeçenistan ve Gürcistan Rusya ile Kafkaslar arasında tabii bir engel konumundadır. Bu iki ülkenin Rusya'nın veya Rus yanlılarının eline geçmesi Rusların Azerbaycan'a ulaşmasını ve Ermenistan'la buluşmasını kolaylaştıracaktır. Rusya'nın eski parlamento sözcülerinden ve Yeltsin'e karşı 1993 darbe girişimcilerinden olan Ruslar Hasbulatov'un (kendisi Çeçen müslümanlarından olup asıl adı Has Pilot'tur) Cahar Dudayev'e karşı Çeçenistan’ın başkenti Grozniy'de bir darbe girişimine hazırlandığı ve Rusya tarafından desteklendiği haberleri ulaşmaktadır. Türkiye gerek müslüman Çeçenistan'da gerekse Azerbaycan'da hem bölge barışının hem de ülke çıkarlarının aleyhine olan bu gelişmelere seyirci kalmamalı, mutlaka ağırlığını koymalı ve asla inisiyatifi Rusya'ya bırakılmamalıdır. Kafkaslar bölgesi güvenli olmayan bir Türkiye'nin geleceği karmaşık olacaktır. Ve hele Azerbaycan yalnız bırakılmamalı her konuda yardımcı olunmalıdır. Artık kafamızı kumdan çıkartmak ve olaylara objektif bakmak zamanıdır. Türkiye yeniden İslamla barışmakta ve mazlum halklara lider ve lokomotif olacak bir potansiyel gücü iktidara taşımaktadır. Buna karşı Avrupa ve Rusya Türkiye'ye karşı ortak bir cephe oluşturmaktadır. Ama Türkiye'nin şansı gizli şeytan ittifakından çok daha yüksektir ve şartları da onlardan üstün bulunmaktadır. Çok önemli bir tarihi karar aşamasındayız: Ya Batıya kuyruk, ya da kendi başımıza buyruk olacağız. Ya bu esaret, zillet ve sefalete katlanacağız, ya da izzet, bereket ve selamete ulaşacağız. Haydi Türkiye, Haydi selamete!... 255 TÜRKİYE ÜZERİNE OYUNLAR (1993) Türkiye sadece bölgesel değil, hatta küresel bir güç olmaya çok müsait bir stratejik konumda bulunuyor. Türkiye yeni bir medeniyet kurmak, İslam dünyasına ve insanlığına yeniden lider ve lokomotif olmak için gerekli tarihi ve tabii bir potansiyeli özünde taşıyor... Ve Türkiye giderek bu taşıdığı değerlerin farkına varıyor ve adım adım mutlu ve muhteşem bir sona doğru kayıyor... Hatta sadece içteki durumlar ve değerler değil, dıştaki ve dünyadaki şartlar ve dengeler bile Türkiye'yi bu role ve bu rotaya bir nevi mecbur bırakıyor... İşte bu gerçeklerin farkına varan ve telaşa kapılan Siyonist güdümlü Batı dünyası ve özellikle ABD, Türkiye'yi bir erken doğuma zorlamak için çevremizde savaş rüzgarı estirmeye başlamıştır. Daha önce Türkiye'yi Irak'la, İran'la, Ermenistan'la, Suriye ve Rusya ile boğuşturmak için pek çok senaryolar planlayan Amerika, bunda başarılı olamayınca şimdi de Yunanistanla kapıştırmak için açıkça savaş hazırlıklarına girişmiş bulunmaktadır. Burnumuzun dibindeki Ege adalarına asker ve silah yığan Yunanistan'ın son haftalarda bu işi iyice abartması ve azıtması bunun içindir... Geçen hafta Bürüksel'de yapılan NATO zirvesinde bazı çevrelerin Güneydoğu'da bir Kürt devletine razı olması için Tansu Çiller'e baskı yapsın diye Clinton'u zorlamaları bunun içindir. Dağılan eski komünist Blokuna bağlı Doğu Avrupa Ülkelerinin NATO'ya katılımını sağlamak ve çabuklaştırmak üzere Clinton'un özel ikna gezisine çıkması bunun içindir. ABD'nin kendi ülkesindeki ekonomik krizi bahane ederek Türkiye'ye yaptığı askeri yardımı kesmesi bunun içindir. Ve sürpriz bir kararla Türkiye'de askerliğin dört ay uzatılması, hatta orduda istifaların bile durdurulması herhalde bu hıyanet ve hazırlıkların farkına varıldığı içindir... Hatta 12 Ocak çarşamba akşamı TV haberlerinde gösterildiği gibi, Türkiye'ye askeri yardımın kesileceğini bildirmek ve gelecek tepkileri değerlendirmek üzere gelen heyetin başkanı M. Savunma Bakanı Mehmet Gölhan'ın "Türkiye'nin Amerikan askeri yardımına ve NATO'nun korumasına hala ihtiyacı olduğunu, bu kararın yeniden gözden geçirileceğini umduğunu" söylemesi üzerine: "Sizin Rusya'ya itimadınız bizden fazladır" şeklinde karşılık vermesi, M. Gölhan'ın da "Yok canım, bu itimat ve irtibat sadece ekonomiktir, askeri değildir." demesi üzerinde düşünülmesi gereken cümlelerdir ve ABD'nin artık Türkiye'yi gözden çıkardığını göstermektedir. Yani alçak Amerikalının demek istediği şudur: Siz, Türkiye bizden izinsiz ve habersiz Rusya ile bir iki basit ticari anlaşma bile yapamazsınız. Siz bizim sömürgemiz ve kölemizsiniz. Kendi başınıza ve bağımsız davranamazsınız!... Evet, Amerika Türkiye'ye bir ders vermeğe ve hizaya getirmeye (!) niyetli ve kararlı görünmektedir. Bu maksatla içimizdeki ve dışımızdaki bütün imkânlarını seferber etmiştir. İçimizdeki Amerikan güçlerini merak edenlere hatırlatalım: a) Askeri sahada; çekiç Güç, PKK ve İncirlik gibi Amerikan üsleri b) Ekonomik planda; İzak Alaton ve Jak Kamhi gibi masonların başındaki tüm şirketler, bankalar, fabrikalar. c) Siyaset ve bürokrasi alanında; mason locaları, Lions ve Rotary klüpleri d) Basın ve yayın hayatında Hürriyet gibi gazeteleri, Show gibi televizyon kanalları içimizdeki Amerikan güçleridir... 12 Ocak çarşamba akşamı Show TV'nin, son NATO zirvesindeki fotoğrafları uydurarak hazırladığı bir programda Clinton ve Major gibi yabancı liderleri yakışıklı çapkınlara, Tansu Çiller'i de yırtık ve şımarık kızlara benzetmesi ve Tansu Hanım'ı ayartmak için yarıştıklarını ve sonunda yoldan çıkarıp karanlıklarda 256 kaybolduklarını göstermesi bile, içimizdeki Amerika'nın ne denli azıttığını bildirmektedir. Bayan Başbakanın şahsında devlet şahsiyetimize ve milli haysiyetimize böylesini saldırmak cesaretini gösteren bu zibidiler elbette bu milletin düşmanlarıdır ve Amerika'nın içimizdeki karakollardır. Evet, evet. Ülkemizin çevresinde karabulutlar dolaşmakta ve zannediyorum tarihi hesaplaşma günü yaklaşmaktadır. Ama korkmayınız ve telaşa kapılmayınız.! İçimizdeki ve dışımızdaki düşmanlar Allah'ın izniyle Milli Güçlere ve Milli Görüş'e mağlup olacaktır. 257 SAVAŞ RÜZGÂRLARI MI? (1996) Etrafımızdaki savaş bulutları giderek ülkemize doğru yaklaşmaktadır. Geçen hafta Ukrayna'da, Amerika ile Rusya'nın ortaklaşa başlattığı "Barış Kalkanı-96" savaş tatbikatı da bunun "tehlike işareti" sayılmalıdır. Tek bir televizyon kanalı dışında ülkemizdeki medyanın her nedense ilgisiz kaldığı, ama yabancı haber kaynaklarının önemli yer ayırdığı bu büyük çaplı savaş tatbikatı ister istemez şu önemli soruları hatırlatmaktadır. 1. Sözde birbirine düşman olan ve birbirine karşı NATO ve VARŞOVA gibi askeri kamplar kuran ABD ve Rusya'nın bu ortak savaş tatbikatı acaba kime karşıdır? 2. Bu tatbikatın Karadeniz dolayısıyla Türkiye'nin komşusu olan Ukrayna'da yapılması hangi anlamı ve amacı taşımaktadır? Sibirya gibi askeri tatbikatlara çok müsait bölgeler dururken Türkiye'nin yanı başındaki Ukrayna'nın seçilmesi hangi gerekçelere bağlanmaktadır? 3. Sözde NATO'nun en güvenilir müttefiği sayılan Türkiye bu tatbikata niçin çağrılmamıştır? İngiltere, Fransa, İtalya ve Polonya'nın yer aldığı ve hemen burnumuzun dibinde yapıldığı halde, Türkiye neden katılmamıştır? Evet, bu soruların yeterli ve tutarlı tek cevap vardır: Bütün bu askeri tatbikat ve hazırlıklar Türkiye'ye karşı yapılmaktadır. Dış güçler, RP'nin yükselişi ve iktidara yürüyüşüyle birlikte, özündeki potansiyel imkân ve istidatları kullanarak bölgesel ve evrensel bir güç ve medeniyet merkezi olmaya namzet bulunan Türkiye'yi sindirmek için Amerika ve Rusya'yı kullanacaktır. İkinci Dünya Savaşı sonrasında dünyada kurduğu zulüm ve sömürü düzeninde bir denge unsuru olmak üzere Kapitalizme karşı Komünizmi üreten Siyonist patronlar, bu maksatla Amerika'ya karşı kasıtlı olarak Rusya'yı diriltmiş ve güçlendirmiştir. O yıllarda İstanbul'da yaşayanların çok iyi hatırlayacakları gibi, güya harp ganimeti olarak, içi dolu gemiler aylarca boğazdan Rusya'ya gönderilmiştir. Bu yardımlar Rusya yerine herhangi bir Afrika ülkesine bile yapılsaydı süper güç olabilirdi. Çarlık rejimine karşı Komünist ihtilalini hazırlayan perde arkasındaki Siyonist Güçler, Amerika'dan sonra Rusya'yı ikinci merkez haline getirmek istemişlerdir. İşte bu yüzden Rusya'nın Macaristan, Polonya ve Çekoslovakya gibi Batı ülkelerinin işgallerine NATO ve Amerika seyirci kalmış ve Orta Asya ve Kafkasya'daki Müslüman-Türk Devletleri Moskof-Rus emperyalizmine feda edilmiştir. İşte bu yüzden Amerika'nın atom sırlarını Rusya'ya taşıyan Yahudi karı-koca "Rozemberg"lerdir. İşte bu yüzden Amerika ve Rusya'nın üst düzey bürokratlarının, başkanlık danışmanlarının, CIA ve KGB kurmaylarının, sanayi kuruluşları ve iş adamlarının önemli kesimi bizzat Siyonistlerdir. İşte bu yüzden Büyük İsrail hayalini gerçekleştirmek isteyen siyonist güçler bu şeytani planın önündeki en büyük engel gördükleri Türkiye'yi yıpratmak ve yıkmak için dört taraftan ateş çemberine almak niyetindedir. Batıdan, Ege ve Kıbrıs sorununu devamlı kaşıyıp Yunanistan'ı güneyden Suriye ve Kuzey Irak’taki grupları, doğudan Ermenistan'ı üzerimize kışkırtan Amerika şimdi kendisine vekâleten kuzeyden de Rusya'yı saldırtmak emelindedir. Çünkü Amerika'nın ta oradan gelip Türkiye ile savaşması imkansız gibidir. İşte bu yüzden Rusya'yı bir üs gibi kullanmak ve Türkiye'ye karşı kışkırtmak üzere büyük çaplı ortak bir askeri manevrayı lüzumlu görmektedir. Ve zannediyorum ki işte bu yüzden Amerika, askeri yardım çerçevesinde ikisini hibe birisini de kiralama yoluyla Türkiye'ye vermeyi teahhüt ettiği "Perry" sınıfı 3 firkateynin teslimini geciktirmiştir. Bu üç firkateynin Türkiye'ye verilmesini engelleyen güç ise yine Yahudi ve Rum lobisidir. 258 Bu üç fırkateyni teslim almak üzere Amerika'ya gönderilen 480 kadar Deniz Kuvvetleri personeli de maalesef eli boş olarak geri dönecektir. Ama bu sırada ABD'nin Yunanistan'a vereceği tüm silah sistemlerinin ise vaktinden önce hazırlandığı bildirilmektedir. Bu arada ANAYOL hükümetinin milletten ve meclisten gizli olarak İsrail'le imzaladığı askeri eğitim işbirliği anlaşması da ordumuzu İsrail'in murakebe ve müdahalesine açan bir hıyanet belgesidir. Evet şu anda Karadeniz'in kuzey kıyılarında ve Ukrayna'da sürdürülen ve bizzat ABD ve Rusya savunma bakanlarının komuta ettiği ortak savaş tatbikatının asıl hedefi Türkiye'dir. Türkiye bilgisiz, beceriksiz ve bereketsiz yöneticiler ve dış güdümlü hükümetler elinde işte bugünlere sürüklenmiştir. Ülkemiz çok ciddi ve sinsi tehdit ve tehlikelerle yüz yüzedir. Öyle ise Refah'ın başında bulunacağı bir hükümet hem acil hem de elzemdir. Çünkü Yahudi ve Hıristiyanlar, müslümanlara karşı Siyonist Haçlı İttifakı kurarak kendi kutsal kaynaklarında vaad edilen "Armegedon" savaşına hazırlık görmektedir... Bu inanışa göre müslümanlarla haçlılar arasında Ortadoğu'da ve Türkiye topraklarında bir büyük savaş kaçınılmaz gibidir ve bu savaşı güya kendileri kazanmak mecburiyetindedir. Bu yüzden Fransız siyonistlerinden Remy Leveau Batılı liderleri şöyle ikaz etmektedir: "Eğer siz İslamla ilgilenmezseniz İslam sizinle mutlaka ilgilenecek ve hepinizi silip süpürecektir." Kudüs İbrani Üniversitesi Profesörlerinden İsrael Shahak ise şunları söylemektedir: "İsrail, müslüman düşmanlarına girişilecek savaşta, batının öncülüğünü yapmak hedefindedir!" Devekuşu misali koca gövdesi ve kıçı dışarıda olduğu halde kafasını kuma gömen, kendi avcıları görmediği için onları da kendisini görmediğini zanneden gaflet ve hıyanet ehlinin ve içimizdeki Amerika sayılan masonik mahfillerin vurdumduymazlığına ülkemiz terk edilmemelidir. İktidarı zorla işgal eden bu gayrimeşru hükümetten bir an evvel kurtulmak ve milletin kendi hür iradesiyle birinci parti yaptığı Refah'ı iktidar yapmak şu anda Türkiye'nin birinci meselesidir. Ve herşeye rağmen milletimiz Allah'ın izniyle bu sorunların üstesinden gelecek ve siyonist planlarını altüst edecektir. 259 ÇERNOBİL YENİ Mİ PATLADI? (1995) Daha önemli ve öncelikli konuları düşünmekten alıkoymak ve halkımızı oyalamak için, sun'i gündemler oluşturmak, bazı ihmalleri ve suiistimalleri büyük tehdit ve tehlikeler gibi ortaya koymak dış güdümlü iktidarların ve gayri milli basının sık sık başvurduğu bir şeytanlıktır... Son günlerde birden bire ortaya atılan, bazın, televizyon ve iktidar çevrelerince abartılan Radyasyon olayı da bu tür bayatlamış bir numaradır. Çernobil faciasından sonra bizim ülkemizi ve özellikle Karadeniz kıyılarımızı da etkileyen radyasyon serpintilerine karşı gerekli önlemleri almayan o dönemin yetkililerini savunacak değilim. Ancak halen koalisyon hükümetinin Devlet Bakanı bulunan ve eski Sağlık Bakanlarından olan Prof. Türkan Akyol’un ve çeşitli uzmanların gazete ve dergilerde çıkan demeçlerinde ve söyleşilerinde belirttikleri gibi önce radyasyonun yaygın kanser vb. ortaya çıkması için en az 10 yıl geçmesi lazımdır. Halbuki olayın üzerinden daha 6 yıl geçmiştir. Hem sonra, Karadeniz'de genelde çay ve fındık yetiştirilir... Radyasyonun da en az bunlara bulaştığı söylenir... Öyle ise yalnız Karadeniz bölgesinde değil, başta lösemi (kan kanseri) ve diğer hastalık belirtilerinin Türkiye'nin her tarafında görülmesi gerekirdi... Çünkü yurdumuzun başka yöresinde çay ve fındık yetişmemekte, eğer radyasyonlu ise aynı ürünleri bütün halkımız yemekte ve içmektedir... İktidar kendi başarısızlıklarını ve yanlış ve yetersiz icraatlarını unutturmak, iç ve dış politikadaki ayıplarını kapatmak için halkımızın dikkatlerini ve nefretini geçmiş iktidarlara yöneltmek hevesiyle bu senaryoları sahneye koymakta ve halkımızı gereksiz korku ve komplekslerin içine atmaktadır. Hem siz zaten hiç kimseden ve eski hükümetten hesap soramazsınız... Çünkü aynı yolun yolcularısınız... Soygunda, vurgunda ortaksınız... Hani yolsuzluk dosyaları?... Nerede kaldı rüşvet ve rezalet davaları? Ne oldu Çekiç Güç'ü kovma, Olağanüstü hali kaldırma iddiaları? Hani enflasyon düşecekti, eşçi memur, emekli pahalılığa ezdirilmeyecekti? Hani benim köylüm, benim esnafımın yüzü gülecekti? Rahmi Koç bile isyan ediyor ve "Koca bir yıl lafla boşa geçti" diyorsa siz varın sade vatandaşın halini düşünün!.. Tabii Koç'un feryadı, eskisi gibi rahat ve yağlı vurgun vuramadığındandır. Kendilerine gelen sömürü hortumlarının bir kısmı şimdi Çağlar'ın kasasına aktığındandır!.. Sayın yetkili de Rahmi Koç'a güzel cevap verdi hani!. "Bu yıl senin iddia ettiğin gibi lafla boşa geçmişse, peki ya siz 5 trilyon vergi verecek kadar parayı nereden ve nasıl kazandınız?.. Yani "Başkaları aleyhine konuşsa hadi neyse... Sana ne oluyor? Ben işçiden, köylüden, memurdan esnaftan kestim, topladım sana verdim!... Milletin sıkıntı ve sefalet içinde kıvrandırdım da size yedirdim!... Hala gözünüze giremedim mi?!.. Demek istiyor ve tabi bu sözlerin ne anlama geldiğini erbabı anlıyor... Evet, iktidarın, televizyon ve basın gayretleriyle şimdi vatandaş Radyasyonla oturup radyasyonla kalkıyor... Sıtmaya razı etmek için ölümden tutturuyorlar... Öyle ya varsın odununuz kömürünüz olmasın... Ekmek paranız, cep harçlığınız bulunmasın... Tek, şu radyasyon bize bulaşmasın, kanser, kangren olmayalım da gerisi kolaydır!... Bize ne Bosna-Hersek'ten... Amerika Somali'yi işgal etmiş bize ne... Amerika Somali'de bir ay içinde 30 tane petrol kuyusu açmış... Uranyum yataklarını kullanmaya başlamış... Somali halkı bile, işgal ordularına lanet yağdırıyormuş... Bu işgale yardımcı olanlara beddua ediyormuş... Türk askerleri Amerika'nın petrol kuyularını korumaya mı gönderildi? diye soruluyormuş... bütün bunlardan bize ne!... Bizim başımıza radyasyon gibi büyük bir bela dolaşırken!... Her birimiz kanser olacağımız günü beklerken!... Ülke batmış, dünya yanmış, bize ne?!.. Ve Günaydın'ın manşeti ne kadar düşündürücüdür: 260 "Eyvah... Erbakan haklı çıktı... "Çünkü Erbakan Hoca, yeni petrol kuyuları açmak ve zengin uranyum yataklarını kullanmak üzere Amerika'nın Somali'yi işgal ettiğini ve Türkiye'nin buna alet edildiğini daha önce söylemişti... Günaydın Gazetesi, "Eyvah maskelerimiz düşüyor, foyalarımız anlaşılıyor, halk gerçekleri görüyor ve Erbakan'ın söyledikleri bir bir ortaya çıkıyor ve gerçekleşiyor" diye telaşlanmakta haklı... Çünkü artık yalan bulutları hakikat güneşini kapatmaya yetmiyor!.. Çünkü Hak gelince Batıl barınamıyor!... Çünkü gerçek ve samimiyet anlaşılınca, sahtekârlık para etmiyor!... Ve "Yemin olsun ki ikiyüzlü münafıklarla, kalplerinde maraz bulunanlar ve şehirde (ülkede) kötü haber yayarak (halkı gerçeklerden habersiz bırakan, yanlış ve yararsız yollara alıştıran ve insanların kafasını bulandırıp korkutanlar bu şeytanlıklardan vazgeçmezlerse) seni onların üzerine sürer (ve galip getiririz) Sonra da senin çevren de az bir zaman kalabilirler... (Hala fitne-fesat çıkarmaya devam ederlerse) lanetlenirler ve nerede bulunurlarsa yakalanıp öldürülürler... (İşte) Allah'ın önceden gelip geçen (millet) ler arasında (uygulanan ezeli) hüküm budur. (Hakikat davasına karşı çıkan münafıkların ve yalan yanlış haber ve yorumlarla halkın kafasını bulandıranların sonu hüsran ve rüsvalıktır) Ve Allah'ın sünnetini (ezel hükmünü ve hikmetini) değiştirmeye (asla imkân) bulamazsın!..." 93 Ayetlerinin haber ve hakikatleri tecelli edecek ve yıllardır yaralı gönüllerimiz teselli bulacaktır. 93 Ahzab: 60, 61, 62 261 GORBAÇOV ÇARESİZ (1990) Rusya'da Amerikancı siyonistler ile milliyetçi komünistlerin savaşını şimdilik siyonistler kazanmışa benziyor. Rusya, Ukrayna ve Beyaz Rusya'nın kurdukları yeni birliğe başka cumhuriyetlerin de katılmasıyla Mihail Gorbaçov, artık olmayan bir ülkenin devlet başkanı durumuna düşmüştür ve her an istifa etmesi beklenmektedir. Siyonizmin güdümündeki Avrupa ve Amerika görünüşte, Gorbaçov'a destek veriyor tavrı takınsalar da gerçekte kendi has adamları Boris Yeltsin'in tarafını çekmişler ve Gorbaçov'u bugünkü çaresizliğe mahkum etmişlerdir. Geçen hafta Sovyet televizyonunda yayınlanan bir söyleşide Gorbaçov, çok üzgün bir vaziyette bu acı gerçeği şöyle dile getirmiştir: "Rusya Federasyonu Başkanı Boris Yeltsin olsun, Beyaz Rusya Lideri Suskaviç olsun alacakları kararlar hususunda benden önce ABD Başkanı Bush'la telefon görüşmesi yapıyorlar... Yani artık Sovyetler Birliği devlet başkanına değil, ABD Başkanına danışılarak hareket ediyorlar." 94 Evet, Gorbaçov, yanlız ve çaresizdir. Anlaşıyan siyonizm Gorbi'nin başını yiyecektir. Çünkü Rusya Federasyonu üst düzey yöneticilerinden Viktor Alksnis "Artık istifa edip köşesine çekilmezse Gorbaçov'u öfkeli halk ezebilir." tehdidinde bulunabilmektedir. Siyonizmin hedefi Rusya ile Avrupa'yı "Hıristiyan Birliği" altında toplamak ve AVRASYA'yı oluşturmaktır. Çünkü Yahudi siyonizmi ve Amerikan emperyalizmi Avrupa'da din bağından ziyade milliyetçilik damarlarından korkmaktadır. Yozlaşmış Hıristiyanlık potasında kuvvetli ve tehlikeli ırkçılık akımlarını bozmak ve Yahudi aleyhine oluşacak hareketleri ortadan kaldırmak planları yapılmaktadır. Aynı Siyonizm, İslam aleminde ise tam tersine, ırkçılık akımlarını teşvik ve tahrik etmektedir. Zira biliyor ki müslüman birliğini kuracak ve koruyacak olan ancak iman ve İslam bağıdır... Konuya dönelim... Gorbaçov büyük bir ihtimalle kendi hazırladığı Haziran darbesiyle siyonistlere ve Amerika'ya karşı biraz vakit kazanmış ve rakiplerini oyalamış olsa da acı sondan kurtulamayacaktır... Çünkü Yahudi güdümünden çıkmaya çalıştığı için kendisine "diktatör" damgası çoktan basılmıştır. Siyonist düzene başkaldıran liderleri "diktatörlükle" suçlamak bilinen Yahudi taktiklerindendir. Amerika'ya uşaklık yapan nice şahıslar, krallar korunur ve samimi dostluklar kurulurken, kendi halkının çoğunluğu tarafından seçilen ve desteklenen liderlere CIA darbeleri hazırlanmış, vatan haini ve demokrasi düşmanı ilan edilmiştir. Elbette Gorbaçov daha önce halkına ve özellikle müslümanlara yaptığı zulümlerin cezasını bulacak ve ilahi adalet hükmünü uygulayacaktır. Ama siyonizmin karakteri ve Amerika'nın kahpeliği de bir kez daha anlaşılmış olacaktır. Amerika'ya dayanıp kendi halkına zulmedenler, bir gün o Amerika tarafından gözden çıkarılacaklarını ve harcanacaklarını bu kadar tecrübeden sonra hala anlamayacaklarsa, sonları Gorbaçov'dan farksız olacaktır. "Siyonizmin ırkçılık sayılmaması" konulu kararın Birleşmiş Milletlerden çıkması hususunda ABD Başkanı Bush'dan mektupla gelen talimatlara uyarak çekimser kalan kahramanlar (!)... Amerika sizi de kurtaramayacaktır!.. 94 Milliyet 14 Aralık 262 GORBAÇOV'UN AKİBETİ (1991) Dünya siyonizmi giderek gelişen "İslam" karşısında tek cephe olmak ihtiyacını duyduğu için, zaten insan fıtratına uymayan komünizmin yıkılmasına ve Doğu Bloku'nun ve Varşova Paktı'nın dağılmasına göz yumdu. Ama olaylar yer yer Siyonizmin kontrolünden çıkmaya başladı. Ortaya çıkan Körfez Krizi nedeniyle biraz da mecbur kalarak iki Almanya'nın birleşmesini önleyemedi ve bu yüzden İsrail'de üç gün resmi yas ilan edildi... Artık siyonizmin ve emperyalizmin kalesi, tek süper güç olarak Amerika kalmıştı ve Siyonist uşağı Bush, dünya başkanlığı rolünü oynamaya başlamıştı. Yahudi, Rusya'yı da içindeki adamları vasıtasıyla uzaktan yönetmeyi amaçlamıştı... Yahudi sömürü siyasetini, yani siyonizmin hıyanet ve cinayetlerinin nihayet farkına varan Gorbaçov, bir yandan onların güdümünde görünürken bir yandan da Milli bir politika izlemeye başladı... Buna ilk ciddi tepki kendi arkadaşı ve dışişleri bakanı ve has siyonist uşağı olan Şavardnadse'den geldi. Ve "Gorbaçov diktatörlüğe gidiyor" diyerek istifa etti... Artık kendi kontrolünden çıkan liderleri, diktatörlükle suçlamak, bilinen siyonist taktiklerinden biriydi... Şimdi Gorbaçov, Rusya'da siyonistlerle, koministlerle çarpışıyordu. Siyonistlerin adamı ve adayı Rusya Federasyonu Başkanı Boris Yetlsin'di. Gorbaçov ise bir yandan milliyetçi, muhafazakâr kanadı ve özellikle Kızıl Ordu paşalarını idare ederken bir yandan da Amerika ve Batı ile iyi geçinmeye çalışıyordu. Ne var ki başta Amerika Başkanı Bush ve İngiliz Başbakanı Major olmak üzere siyonist güdümlü 7 gelişmiş ülkenin liderleri de Gorbaçov'un sadece yüzüne gülüyorlar ama O'nun Glastnost ve Presteroika hamlelerinin başarılı olmasını asla istemiyorlar ve Gorbaçov'un yalvarırcasına istediği ekonomik yardımları bir türlü vermiyorlardı. Rusya'da Kızıl Ordu'nun azaltılmasıyla büyüyen işsizlik, pahalılık, yokluk ve kıtlığın yönetim aleyhinde kullanılması ve Gorbaçov'un sonunun hazırlanması için gerekçe yapılmasına fırsat verilmiştir. Ancak herkesi ve siyonist çevreleri şaşırtan şey Rusya'daki askeri darbenin Yeltsin ve taraftarlarından gelmesi beklenirken, sağcı, tutucu ve milliyetçi kesimin yani eski komünistlerin bu işi yapmış olmasıdır. Büyük bir ihtimalle bu senaryoyu Gorbaçov gerçekleştirmiş ve Amerika'nın planlarını bir müddet de olsa geciktirmiştir. Geçen hafta Özbekistan'ın başkenti Taşkent'te beş tane Müslüman Türk Cumhuriyeti'nin "Orta Asya Ortak Pazarı" nı kurmaları ve özellikle müslüman halkların kendi temel hak ve hürriyetlerine sahip çıkmalarına, Batı emperyalizmi ve dünya siyonizmi kuşku ve korkuyla bakarken, Gorbaçov'un ılımlı davranması ve özellikle "Adil Düzen" projelerine ilgi duyması onun gözden çıkarılmasının başlıca nedenlerinden biri sayılabilir. Belki de Rusya mozaiğini, sun'i ve zoraki tedbirlerle korumaya ve parçalamayı önlemeğe yönelik askeri darbe hareketi tam aksine gelişmeleri daha hızlandırmış, siyonizmi telaşlandırmış ve yeni oluşumlara zemin hazırlamıştır... Siyonist çevrelerin telaşı, darbenin onların bilgisi ve beklentisi dışında gerçekleştiğini göstermesi bakımından önemlidir. Boris Yeltsin ve Şavartnadze’nin halkı, darbecilerin aleyhine sokağa dökmesi ve İngiliz Dışişleri bakanı Douglas Hurd'un Avrupa Ekonomik Topluluğu'nun Sovyetlere yapılan ekonomik yardımları askıya alındığı açıklaması, bu darbenin siyonizmin kontrolü dışında yapıldığını göstermektedir. En azından bu darbe, Amerika'nın Ortadoğu'da yayılmasını ve yerleşmesini bir müddet de olsa frenlemiştir. "Dünya barışı tehlikeye giriyor" "Soğuk savaş ihtimali beliriyor" feryatları ise "Batı’nın menfaatleri zarar görüyor ve Siyonist hesapları altüst oluyor" şeklinde anlaşılmalıdır... Yahudi siyonizmi ve Amerikan emperyalizmi has adamları Boris Yeltsin'i Rusya'nın tek hakimi kılmak ve insanlık aleyhine pek çok hilelerini ve kahpeliklerini bilen Gorbaçov'u devre dışı bırakmak için şimdi yeni bir plan uygulayarak Sovyetlerdeki 3 Slav Cumhuriyeti (Rusya, Ukrayna ve Beyaz Rusya) bir araya getirmişler, Ermenistan ve Kazakistan'ın da bu yeni birliğe katılacaklarını açıklamışlardır. Böylece fiilen ve 263 resmen dağılan Sovyetler Birliği'nin devlet başkanlığı makamının da gereksiz ve geçersiz sayarak Gorbaçov'un işini bitirmek istemektedirler. Çünkü, Orta Asya'daki müslüman Türk Cumhuriyetleri'nin birleşip güçlenmesini, Türkiye ve İslam alemiyle irtibata geçmesini önlemek vazifesini ancak Yeltsin'in başaracağına güvenmektedirler. Belki de adelet-i İlahi Gorbi'den mazlum insanlara yaptığı zulümlerin intikamı alacaktır. Evet, Gorbaçov'un akibeti karanlıktır ama İslamın ve insanlığın geleceği aydınlıktır... İslam hukukunda "Geçici ve hususi küçük zararlar için daimi büyük menfaatlerden vazgeçilmez" şeklindeki külli kaide, fıtrat kanununda ve takdir planında çok daha hikmetli bir mana ve geniş bir sahada uygulanmaktadır. İslamın ve insanlığın aleyhine gibi durumlar nice mutlu neticelere ve hayırlı gelişmelere dönüşecektir... Çünkü Allah'ın vaadi haktır ve yarınlar İslamın çağı olacaktır!... 264 H- DÜNYA MÜSLÜMANLARI VE İLGİ SAHAMIZ AFGANİSTAN'DA SON DURUM (1992) Siyonist güçler, Avrupalı ve Amerikalı sömürgeciler, Sovyetlerin çökmesinden ve çözülmesinden sonra işbaşındaki kukla yönetimlerin mücahitler karşısında daha fazla dayanamayacağını anlayınca bu sefer kendilerine daha yakın gördükleri mücahit liderleriyle dirsek temasına geçmeye ve onları Afganistan'ın başına geçirmek için planlar yapmaya başladılar ve şimdilik bunu da başardılar. Afganistan'daki cihat cemaatleri aralarındaki siyasi anlayış faklılıkları nedeniyle genelde iki kısma ayrılır: 1. Başta Amerika olmak üzere, bütün dış odaklarla tüm bağlarınını koparması gereken mücahit gruplar. Hikmetyar'ın başkanı bulunduğu Hizbi İslami, Rabbani'nin emrindeki Cemiyetül İslami, Sayyaf'ın başını çektiği İttihadı İslam ve Yunus Halis'in yönettiği Hizbi İslami bunlardandır. 2. ABD çizgisinde ve dış güçlerle ilişki içinde olan gruplardaki Muhammed Nebi, Sıbğatullah Müceddidi ve Ahmet Geylani ve Ahmet Şah Mesut bunlardandır. Batı ülkeleri ve özellikle Fransa uzun yıllardır Ahmet Şah Mesut'la temas ve işbirliği halindedir... Ahmet Şah Mesut, Afgan cihadı başladığı sırada henüz 14 yaşında bulunuyordu ve silah ve mal tüccarlarının en çok uğradığı ve kullandığı Pençir vadisinde yaşıyordu ve cihat boyunca bu vadiden asla dışarı çıkmamış ve burayı merkez üssü haline getirmişti. Ahmet Şah Mesut'un Paris'te bir bürosu bulunuyor. Fransızlar ve diğer batılılar onu sık sık ziyaret ediyordu. Hatta bunlar Pençir Vadisi'nde A. Şah Mesut adına lüks bir hotel ile büyük bir hastane yapmışlardır. Ahmet Şah Mesut Afganistan'da nüfusun % 20'si kadarını oluşturan Özbek Türkleri'nin ve Farsça konuşan ve çoğu Şii olan Tacikler'in başını çekiyordu. Necip kuklasının artık dayanamayacağını anlayan Birleşmiş Milletler temsilcisi, sözde muhalif ve mücahit gruplardan yeni bir kukla hükümet teşkil ederek Afganistan'ın başına geçirmek ve hemen arkasından mücahitlerin zaferi olarak ilan etmek istiyordu. Ama gerçek mücahit liderler bu oyuna gelmediler ve planı tanımadılar. Fakat ABD ve Avrupalı ajan diplomatlar ve yerli menfaatçılar, hem eski komünist komutanlar, hem Amerikan taraftarı mücahit gruplar, hem de Ahmet Şah Mesut'la gizli bir ittifak ve istihbarat kurarak alelacele Sıbğatullah Müceddidi'yi geçici devlet başkanlığına, Ahmet Şah Mesut'u Savunma Bakanlığına getirdiler ve Kabil'in askeri denetimini de eski komünistlere verdiler. Şöyle ki, Hikmetyar’ın ısrarla ve haklı olarak Kabil'den çıkarılmasını istediği milis komutanlar şunlardır: 1 Nadir Kıyam (Şii, komünist) 2. Raşit Dostum (Afganistan'ın Stalin'i olarak biliniyor) 3. Nabi Azimi (Tacik asıllı, komünist) 4. Numan (Özbek... Azılı komünist) 5. Asaf Dular (İslam düşmanı) 6. Ferit Mazde (Tacik ve dinsiz) 7. Baba Han (Babrak Karmal'ın kardeşi, Tacik ve komünist) Dikkat ederseniz dış güçler ve emperyalist çevreler, özellikle İslam ülkelerinde hep o ülkelerdeki azınlıkları ve dinsiz grupları işbaşına getirmekte ve desteklemektedir. Türkiye'nin ekonomik ve siyasi hayatında ve yozlaşmış kimselerin, Suriye'de Nusayri ve Dürzi'lerin, Mısır'da Kıptilerin ve Çingenlerin işbaşında tutulması bunun içindir. Çünkü bunlar azınlık psikolojisi hırsıyla, yerli ve müslüman halka karşı dış güçlerle işbirliğine girmeye ve onların emirlerini yerine getirmeye daha da müsaittirler. Şimdi Afganistan'da azınlık durumundaki Şii ve Tacik'lerin, eski komünistlerin ve Amerikan hayranı 265 liderlerin işbaşına getirmesi gayretleri bu amaca yöneliktir. Bu şeytanca planların farkına varan, yıllar süren ve yüz binlerce şehide mal olan ve süper güçlere karşı kazanılan şanlı Afgan cihadının İslam ülkelerindeki bir çok kurtuluş savaşı sonrasında yapıldığı gibi masa başında kaybedilmesinden korkan mücahitler haklı olarak diretmekte ve bu oldu bittileri kabul etmemektedirler. Ama bütün batı basını ve yayın organları İslamcı mücahitleri: ’’şahsi makam ve menfaatler için uzlaşmaya yanaşmayan ve sebepsiz yere kan dökmeye çalışan kişiler’’ olarak tanıtmaya çalışmaktadır. Siyonist güdümlü basın yayın organlarının Müceddidi ve Şah Mesut'u kahraman ilan etmelerinin gerçek sebebini anlamak ise feraset ehli için zor olmayacaktır. İslami bir şuur ve sorumlulukla yola çıkan samimi Mücahit Liderleri - ki bunlar Rabbani, Hikmetyar, Sayyaf ve Yunus Halis'tir- kendi aralarında ciddi bir irtibat ve ittifak kurabilir, devamlı istişare halinde hareket edebilirlerse bu şeytan oyunu da İnşallah bozulacak ve dış güçlerin hevesi kursaklarında kalacaktır. Hatta bu milli oluşumun içerisinde Batı ile münasebeti olan muhalif liderleri katmaları ve hükümeti birlikte kurmaları çok daha yararlı olacaktır.Ancak Hikmetyar’ın ABD’ye fazla güvenmesi ve onların kısgacına düşme endişesi,kafa karıştırmaktadır. Yani Efendimizin buyurduğu gibi "Küçük Cihat" kazanılmış, şimdi daha zor olan "Büyük Cihat" başlamıştır. Çünkü nefsi makam ve menfaat hırsı ve hevesiyle hareket etmek bunca emeğin boşa gitmesi anlamındadır. Allah, Afganistan'da İslamın hakim olmasını ve Adil bir düzen kurulmasını kolaylaştırsın... Milyonlarca şehidin temiz kanlarını ve mücahitlerin bunca gayretlerini boşa çıkarmasın. AMİN. 266 KEŞMİR KAN AĞLARKEN (1991) Keşmir, Hindistan'ın kuzeyinde, Pakistan'ın kuzey batısında bulunan, batısından ve kuzeyinden ise bugün Çin sınırları içerisinde kalan Doğu Türkistan ile Tibet topraklarıyla çevrilen İndüs Nehri ve kollarının boşaldığı güzel bir İslam ülkesidir. Türkiye'mizin yarısı kadar topraklara sahip olan Keşmir 1947'lerde kendi kendisini idare eden bir ülke durumundaydı. Bu tarihlerde Hindistan ve Pakistan İngilizlerin sömürge esaretinden kurtulup, bağımsızlıklarını kazanınca, bu iki devlet arasında devamlı kanayan bir yara bırakmak için İngilizler, halkın tamamına yakını (%97) Müslüman olan Keşmir'i işgal için Hindistan'ı kışkırttılar. O günden beri işgal altında bulunan Keşmir'de devamlı müslüman kanı akmakta, sindirme ve eritme politikaları yüzünden Müslüman nüfus oranı %97'den %80'a düşmüş bulunaktadır. Bilindiği gibi II. Dünya Savaşı Hint Milliyetçileri ile İngilizlerin arasını iyice açmıştır. Bu savaşta Hint askerleri bazı cephelerde İngiliz ordusunda savaşmasına rağmen bir yandan Hindistan kendi bağımsızlığını ilan etmeye hazırlanıyordu. Gandhi ve Nehru bağımsız Hindistan için çalışırken 1935'te vefat eden büyük şair ve mütefekkir Muhammed İkbal gibilerin iman ve cihad şuurunu canlandırdığı ve Ali Cinnah'ın başında bulunduğu "Müslüman Birliği" de "Müslümanların ayrı bir millet olduğunu, dolayısıyla hem İngilizlerden, hem de Hindulardan ayrı bir devlet kurmaları gerektiğini" savunmaya başladılar. Bir yandan İngilizlere karşı savaşan Müslümanlar bir yandan da kendilerine oranla 6-7 misli kalabalık olan Hinduların mezalimi ile karşılaştılar. Sonunda başarıya ulaşıp Hindistan ve Pakistan ayrı bağımsız ülkeler olarak ortaya çıkınca yukarıda arz ettiğimiz gibi İngilizler %97'si müslüman olan Keşmir'i Hindistan'a peşkeş çekerek bugüne kadar artarak devam eden zulüm ve huzursuzluğun temelini attılar. Hindistan, Keşmir'i işgal ettikten sonra Hint putperestliğini yerleştirmek ve müslüman halkı asimile etmek için harekete geçmiştir. Keşmir'deki okullarda din dersleri kaldırılmış İslami eğitim yasaklanmıştır. Keşmir müslümanlarının asırlardır kullandığı İslam harfleri kaldırılarak Hint alfabesi mecburi tutulmuştur... Müslümanlara devlet dairelerinde ve yönetim kademelerinde görev verilmemiş, müslümanlar ekonomik, siyasal bir ambargoya tabi tutulmuştur. Bir yandan önemli bölgelere ve verimli alanlara Hindular getirilip yerleştirilirken, Keşmir'deki müslüman nüfus oranı % 97'den %80'e indirilmiştir. (Aynı oyun Filistin'de oynanmış, dışarıdan gemilerle taşınan Yahudilerce İsrail kurulmuştur) ve yine (Yunanistan'dan taşınan Rumlar yerleştirilerek Kıbrıs'taki %70 müslüman Türk oranı %30'a düşürülmüştür. Bugün de Ortak Pazar oyunlarıyla Ermenilerin başta Van olmak üzere Doğu bölgelerine sistemli olarak yerleştirilmesi planları yapılmaktadır.) Hindistan'ın ilk başkanlığını yapan Nehru Kalküta'da yaptığı bir konuşmada "Keşmir ne Hindistan’ın ne de Pakistan'ın mülkü değildir. Keşmir Keşmirlilerindir. Onların genel halk oylamasıyla verecekleri kararlara saygı duyacağız." dediği halde sözünde durmamış, 1948'den bu yana Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi'nin (Keşmir sorununun referandum yoluyla çözülmesi ve Keşmir halkına kendi geleceğini tayin yetkisi verilmesi gerektiği) yolunda defalarca aldığı kararları Hindistan tanımamıştır. Bu Keşmir sorunu yüzünden 1947, 1965 ve 1971 yıllarında Hindistan'la Pakistan arasında savaş çıkmış ve 1971 savaşı Doğu Pakistan'ın Bangladeş adıyla Pakistan'dan kopartılması ile sonuçlanmıştır. Amerika Birleşik Devletleri hem Pakistan'ın İslamlaşmasını önlemek hem de Çin ve Rusya'ya karşı kalkan olarak kullanmak için 1954'lerde Pakistan'ı Amerikan Savunma sistemine kattığı halde, Hindistan'la Pakistan arasındaki meselelerde hep Rusya'yla birlikte Hindistan'ın tarafını tutmuştur. Özellikle Pakistan'ın atom (İslam) bombası yapması teşebbüslerine karşı düşmanca tavırlar almaktan çekinmemiştir. Halen Keşmir'de acımasızca müslüman kanı akıtılmakta ve yapılan Hindu katliamına göz yumulmaktadır. Sadece 20 Ocak 1990'dan bugüne kadar Hint Ordusu tarafından öldürülen Keşmirli müslüman gençlerin sayısı altı bini aşmıştır. 3-5 Yahudi ve Hıristiyan ölünce basınıyla, televizyonuyla kamuoyu ayağa kaldırılırken, Almanya barlarında bir sarhoş Amerikan çavuşunun burnu kanadı diye Libya 267 bombalanırken, birkaç casus rehin alındı diye İran'a çıkarma yapılırken, 1-2 Sİyonist geberdi diye gemiler batırılıp şehirler yıkılırken... 3-4 ay içerisinde sadece Keşmir'de öldürülen 6 bin müslüman feryadını duyan ve duyuran yoktur... Tuh olsun kahpe batının bu çirkin ve hain yüzüne!.. Kan kanseri olmuş bir İngiliz çocuğunu kendilerine dert edinen, Bulgar barbarı Jivkov'un hatırına yürüyüşler düzenleyen ama Keşmir'de, ama Filistin'de, ama Halepçe'de... ama Kosova'da, ama Trakya'da, ama Türkistan'da yıllardır katledilen on binlerce müslümanın ızdırabına ilgisiz kalan bizim yerli gavurlara ve sözde aydınlara gelince... Onlar yüzüne tükürülmeye bile layık değiller... Bizler ise... Müslümanlara reva görülen zulümlere ağıt düzmekle bir yere varılamayacağını ve sadece kınamak ve hayıflanmakla kimsenin mes'uliyetten kurtulamayacağını anlamak zorundayız. İslam Birleşmiş Milletleri, İslam Askeri Savunma Paktı, İslam Ortak Pazarı... Gerçekleşmeden bu zulümlerin önlemek imkanı yoktur. İslam alemine vahdet, kuvvet ve cesaret kazandıracak bu teşkilatların kurulması ise Milli Görüşün iktidar olması ile yakından alakalıdır. Çünkü Osmanlı Devleti yıkıldıktan sonra İslam dünyası hamisiz ve sahipsiz kalmıştır. O halde inananların iktidar olmasını ve Adil bir düzenin kurulmasını sağlayacak fikri, ilmi ve siyasi cihadı başarmadan bize yeryüzünde rahat ve huzur göstermeyeceklerini bilmek ve bu şuurla gayrete gelmek zamanıdır. Basit meseleler ve küçük menfaatler uğruna birbirimizle boğuşmayı bırakıp, büyük hedeflere yönelmek zamanıdır. Zira dünyamız da ahiretimiz de ancak böyle kurtulacaktır. 268 CEZAYİR'İ CEZALANDIRMA HAZIRLIĞI (1991) Siyasi şuuru gelişen veya askeri ve ekonomik yönden güçlenen İslam ülkelerini yıpratmak ve yıkmak için, dünya kamuoyunda kendilerini haklı çıkaracak bahaneleri hazırlamak; Batı emperyalizminin ve siyonizmin stratejilerinden biridir. İsrail için bir tehdit oluşturacak kadar askeri yönden güçlenen Irak'a saldırmak ve sıfırlamak için ne oyunlar planlandığını birlikte gördük... Şimdi de İslami şuurun giderek yaygınlaştığı, yerel seçimlerde oyların yüzde altmışını alan Selâmet Cephesi'nin iktidara yaklaştığı Cezayir üzerinde çok sinsi ve şeytani komplolar hazırlanmaktadır. Şöyle ki, İngiltere'de yayınlanan Sunday Times Gazetesi, Cezayir'in yardımıyla Arap dünyasının ilk atom bombasını imal etmeye hazırlandığını yazdı. Bu gazeteye göre, büyük bir gizlilik içinde yürütülen proje, Cezayir'deki İngiliz askeri ataşesi bulunan William Cross adlı şahsın Useyra şehri civarındaki hava üssünün fotoğraflarını çekmesiyle ortaya çıktı. Sözde, Başkent Cezayir'in 260 km. güneyinde yasak askeri sahada bulunan nükleer tesislerin yakınında yakalanarak sınır dışı edilen Yüzbaşı Cross'un"statüsü ile bağdaşmayan davranışlarda bulunduğu" İngiliz Dışişleri Bakanlığınca da doğrulanmış. Sunday Times Gazetesi'ne göre, güya İngiliz gizli servisi, Cezayir'in atom bombası üretmeye yönelik proje ve tesislerle ilgili bilgilerini yakında Başbakan Major'a sunacakmış... Tamamen uydurma olduğu her halinden belli olan bu haberin asıl amacı, gelişen ve güçlenen İslami hareketi sindirmek için Cezayir'e yapılacak bir müdahaleye şimdiden kılıf hazırlamak ve bahane uydurmaktır... Daha önce Milli Selâmet Partisi'nin güçlenmesini ve iktidara gelmesini önlemek için Türkiye'de 12 Eylül harekatını tertip ve tasvip eden, askeri yönden güç kazanan ve siyonizme kafa tutan Irak'ı çökerten, Pakistan'da rejimi İslamlaştırmaya çalışan Ziya Ülhak'ı öldürten dış güçler, şimdi de Cezayir'i karıştırmak için yeni komplolar peşindedir. İleride Cezayir'in başına da bu tür gaileler açarlarsa hiç şaşmayınız. Hem neden Amerikan, İngiliz, Fransız gavuru, Rusya, Çin ve Hindistan kafiri cayır cayır atom bombası yaparken ses çıkmıyor da, kalkıp bir İslam ülkesi aynı şeyi yaparsa kıyametler kopuyor? Daha ne zamana kadar saldırmak serbest, savunmak yasak olacak? Üstad Bediüzzaman'ın yıllar önce tesbit ve teşhis ettiği: "Batı, fen ve sanayi silahıyla bizi istidadı manevi altında eziyor. Bundan kurtulmak için maddeten terakki etmemiz şarttır." (Yani batı ülkeleri, sanayi ve teknolojide bizi geride bıraktıklarından, bizi bir nev'i esaret altında tutuyorlar. Bu zillet ve esaretten ancak sanayileşme ve zenginleşmek suretiyle kurtulabiliriz.) gerçeğini önce, "Önce ahlak ve maneviyatın kazanılması ve korunması sonra da yaygın kalkınma, ağır sanayi ve milli harp sanayinin mutlaka kurulması" parolası ve programıyla yola çıkan ve gerçekleştirmeye çalışan Milli Görüş hareketinin önemi ve özelliği ne zaman ciddiye alınacak? Ve müslümanlar, artık ne zaman kafirlerin ve dış güçlerin himmeti ve himayesi altında yaşamaktan utanacak, ve bu zillet ve gaflet uykusundan ne zaman uyanacak? Açmayın derdimi dağlar kadardır... Böyle zelil yaşamak, İslama ardır... Yetişsin rahmetin, nusretin Yarab... Her kışın sonunda bir bahar vardır. 269 ENDONEZYA'DA YENİ DÖNEM (1997) Endonezya Asya ile Avustralya arasında, köprü ayağı konumundaki yüzlerce takımadadan oluşmuş bir Güneydoğu Asya ülkesidir. Yaklaşık 2 milyon km2'lik yüzölçümüne ve 190 Milyon nüfus potansiyeline sahip Endonezya'da, başta Malaylar, Sudanlılar, Yerli Papular ve Çinliler olmak üzere onlarca farklı kavim ve kabileden insanlar yaşamaktadır. Yüzlerce farklı bölgesel dilin konuşulduğu ülkede, resmi dil Buhasa Endonezyacası ve İngilizce; başkent ise Cakarta'dır. Nüfusun çok büyük bir çoğunluğu müslümandır. Ayrıca Hıristiyanlar, Hindular ve yerli kabile inançları vardır. Çok zengin maden yataklarına, tabii kaynaklara ve orman alanlarına sahip olan Endonezya'da son çeyrek asırda, hızlı bir teknolojik ve ekonomik kalkınma yaşanmış, Asya Kaplanları ile yarışmış , ama bu zenginlik yeterince halka yansıtılamamıştır. Endonezya, özellikle Erbakan Hoca'nın D-8'ler hareketinde önemli ve etkili bir rol üstlenmesi üzerine, Siyonist güçlerin ve emperyalist ülkelerin hedefi haline gelmiş ve ülke kasıtlı bir kaos ortamına sürüklenmiştir. General Motor, hiçbir gerekçe göstermeden tüm üretimlerine ara vermiş, yabancı şirketler aşırı zam talebine girişmiş, fiyatlar birden bire yükselmiş ve enflasyon %100'leri geçmiştir. Asya Kalkınma Bankası Endonezya'ya vereceği kredileri kesmiş ve ülke zorla IMF'ye teslime mecbur edilmiştir. Bunun üzerine %4'lerde seyreden işsizlik %30'lara yükselmiş, pahalılık ve geçim darlığı halkı bezdirmiş ve dış güçlerin de tahrik ve tertibiyle bilinen olaylar cereyan etmiştir. Suharto, askeri bir darbe ile ele geçirdiği diktatörlüğünü 32 sene sürdürmüş ama ülke zenginliğini sadece kendisine yakın çevresine layık görmüş, halkını ihmal etmiştir. Ülke nüfusunun %2'sini oluşturan (4 Milyon) Çinliler, ekonominin %80'ine sahip konuma getirmiştir. Türkiye'miz de ve başka ülkelerdeki Yahudilerin yerine Endonezya'da Çinliler geçirilmiştir. Ve Endonezya ekonomisinin %80'ini eline geçiren Çinliler, Siyonist sömürü çevrelerince devamlı desteklenmiş ve ülkedeki İslami ve milli gelişmeler özellikle bunlar eliyle kösteklenmektedir. İşte dış güçler, aslında kendi adamları olan General Suharto'yu kurban ederek, hem halkın birikmiş kin ve intikam hırsını törpülemek, hem Endonezya’daki İslami gelişmeleri önlemek hem de kendi güdümlerindeki bir yönetimi işbaşına getirmek amacıyla öğrenci ayaklanmalarını ve yağmalama olaylarını kışkırttılar ve bir çok insanın ölümüne sebep olan katliamlara ön ayak oldular. Suharto'nun has adamlarından, dünyanın en zengin 50 kişisinden biri olan Çin asıllı Soei Liong'un evi kundaklandı. Suharto'nun oğlu Banbang Trihatmoja'u arabası yakıldı... Ve Suharto istifaya mecbur bırakıldı... Dış güçlerin hedefi Suharto'nun yerine eski Savunma ve Genel Kurmay Başkanı General Wiranto'yu veya Suharto'nun damadı ve özel muhafız birlikleri komutanı Probowo Sublanto'yu devlet başkanlığına getirmek üzere iken, nasıl oldu ise gizli ve güçlü bir el devreye girdi. Ve hesapta olmayan eski Devlet Bakanı Ekonomik Yardımcısı Yusuf Habibi Endonezya Devlet Başkanlığı'na seçildi. ABD'nin Pasifik Donanma Komutanı Yahudi asıllı Amiral Josef Preueher başkanlığında Endonezya'ya gönderilen Siyonist sindirme heyeti de bu gelişmeyi önleyemedi. Yeni devlet başkanlığına seçilen Yusuf Habibi Milli Görüş lideri Erbakan Hoca'nın yakın adamı ve Aachen (Ahın) Üniversitesinden doktora arkadaşıdır. Ve 2003 yılına kadar Endonezya'da başkanlık yapacaktır. Yusuf Habibi'nin devlet başkanlığına seçilmesini içlerine sindiremeyen dış güçler, Endonezya'yı yeniden karıştırmak çeşitli senaryolar peşindedir. Bunun parçası olarak General Motor, Ericson, İsveçli Rulman, Federal Ekspres, Elektrolux, Atlers Copco ve Volvo gibi şirketler faaliyetlerine ve üretimlerine son vermiştir. Böylece ekonomik kriz ve kaos ortamı derinleştirilmek istenmektedir. Ayrıca eski muhalefet lideri mason Megawati ile 25 Milyon üyesi olduğu söylenen Muhammediye Hareketi Lideri Amien Rais, Ordu desteğini de yanlarına alarak Habibi yönetimine karşı devamlı kışkırtılmakta ve bu maksatla çıkarılan olaylarda 2 kişinin öldüğü 14 kişinin yaralandığı ve çok sayıda insanın tutuklandığı bildirilmektedir. Erbakan Hoca'nın yakın arkadaşı ve D-8'ler olarak bilinen "Gelişmekte olan İslam ülkeleri ittifakı"nın önemli köşe taşlarından birisi olan Yusuf Habibi'nin 36 Bakandan oluşan ve eski kabineden bazı isimlerin de 270 yer aldığı yeni bakanlar kurulunda bir kaç kişinin de dış güçlerin etkisiyle Habibiye karşı cephe açtıkları ama şimdilik başarılı olmadıkları haber verilmektedir. Malezya Başbakanı D-8'lerin kurucularından Mahathir Muhammed, verdiği bir demeçte Endonezya'yı karıştıran ve özellikle Yusuf Habibi'ye karşı çıkanların dış güçler tarafından tezgâhlandığını ve bu iddiayı ispatlayacak ciddi belge ve bilgileri bulunduğunu söylemiştir. Bundan 20 sene kadar önce önemli bir zat özel bir sohbetinde "Türkiye'de başlatılan ve yerli kalkınma projelerini Siyonist güçler engellediler ve sadece % 20'sine müsaade ettiler. Ancak bu sanayi ve teknoloji hamlesi geri kalan % 80'lık bölümünü Uzak Doğu ülkelerinde devam ettirilecektir. Çünkü o ülkeler Siyonist projektörü altında bulunmuyor ve kendileri için tehlike olarak görülmüyor!." demişti. Anlaşılan Siyonist merkezler, Asya Kaplanlarını ve bunların arkasındaki beyin takımını geç fark etti ve bütün gücüyle bu gelişmeleri sindirme ve ortadan silme, hareketine girişti. Ama iş işten çoktan geçmişti... Türkiye'deki siyonist sermaye baronlarının borazanı olan bazı besleme basının Endonezya'daki gelişmeleri "kartondan kaplanın yırtılışı" "Erbakan'ın modellerinin yıkılışı" şeklinde vermeleri ise kuyruk acılarının ve karın sancıların ne denli büyük olduğunu göstermektedir. Yusuf Habibi'nin devlet başkanlığına seçilmesini hiç beklemeyen ve panik havası gözlenen bu masonik merkezler, Milli Görüşün etki alanının genişlemesi ve güçlenmesi karşısında şaşkınlık ve saldırganlıklarını açığa vurmaktan kendilerini alamamaktadır. Ve tabii Habibi hükümetini zora sokmak için Endonezya'yı karıştırmaya hatta iç savaş çıkarmaya çalışacaklar ama inşallah başarılı olamayacaklardır. Evet, siyonizmin zulüm ve sömürü saltanatı çatır çatır yıkılmakta ve Milli Görüşün mutlu ve muhteşem medeniyeti adım adım kurulmaktadır. İslam ülkelerindeki yerli ve Milli hareketlere karşı dinci kesimleri kullanma ve İslami hareketleri içten yıpratma ve hedef saptırma girişimleri de sonuçsuz kalacaktır. Velhasıl, Endonezya'da Yusuf Habibi'nin devlet başkanlığına gelmesi oldukça anlamlı ve önemli bir olaydır. Hatta tarihi ve talihli bir dönüm noktasıdır. Bu aynı zamanda Milli Görüşün bereketi ve başarısıdır. Aleyhisselatü vesselam Efendimiz’in, Medine de, Hayber'den sonra Mekke'ye yönelmesi -yani muhitten merkeze doğru hareket etmesi- gibi bugün de geniş daireden merkez üssüne doğru bütün dünyayı kuşatacak ve kurtaracak bir adalet ve saadet dönemi hızla yaklaşmaktadır. Ve zaten bu bir ihtiyaçtır. Çünkü dünya huzur, hürriyet ve adalete susamıştır... İnsanlık, her zamankinden daha çok İslama muhtaçtır. Ve çok şükür ki dünyanın merkezi ve İslam aleminin mümessili konumundaki Ülkemiz Milli Görüş'e kaymaktadır. Velhasıl, bugünler arefe, yarınlar bayramdır. Ve aydınlık gelecek bizim olacaktır. 271 ABD BAŞKAN ADAYI, ÜNLÜ EKONOMİST VE DIŞ POLİTİKA UZMANI LAROUCHE’UN TARİHİ UYARILARI Lyndon LaRouche Kimdir? Bir ekonomist ve politikacıdır. 8 Eylül 1922'de Rochester, New Hampshire'da doğdu. Babası ayakkabı sanayinde uluslararası aktif bir danışmandı. Üniversiteye Boston'da devam etti. En önemli profesyonel başarısı; 1948–52 yılları arasında, ekonomide LaRouche-Riemann yöntemi olarak bilinen buluşla sonuçlanan araştırma projesidir. Bu çalışma sayesinde 1994'te Moskova Ekoloji Akademisi üyeliğine seçildi. İş hayatına babasının yanında, ayakkabı sanayinde başladı. 1972'ye kadar işletme danışmanı olarak çalıştı. Daha sonra tüm zamanını yayıncılığa ve bununla ilgili felsefi ve bilimsel dernek çalışmalarına verdi. 1971'de uluslararası bir haber bürosu açtı. 1974'te “idari istihbarat Dergisi” adlı haftalık bir dergi çıkarmaya başladı. Halen bu dergiye editör olarak katkıda bulunuyor. 1978'de bilgisayar destekli bir ekonomi tahmin sistemi kurdu ve 1980–83 yılları arasında Amerikan ekonomisi hakkındaki en net tahminler bu kurum tarafından üretildi. 1970–92 yılları arasında beş kere başkanlık için aday ve aday adayı oldu. Çok sayıda yayınlanmış makale ve kitabı bulunuyor. Ekonomi hakkındaki kitapları ise en etkili olanlardır. 'Ekonomi Hakkında Öğrenmek İstediğiniz Her şey' adlı kitabı yedi dile çevrildi. Türkiye’de Prof. Dr. Necmettin Erbakan’la samimi ilişkiler kuran LaRouche federal suçtan dolayı mahkûm edilen tek başkan adayıdır. Eğer düşmanlarının sayısını bir insanın faziletinin ölçüsü olarak kabul edersek, bu hileli mahkûmiyet aslında başkan olmak için onun istisnai yeteneklere sahip olduğunun en açık delili gibi gözüküyor. LaRouche’un avukatlarında bulunan hukuki kanıtlara göre: Amerikan hükümeti ve ABD derin devleti onu bir siyasi rakip olarak ortadan kaldırmak için açıkça iki kez girişimde bulunmuş, her iki girişimde de FBI önemli rol oynamıştır. LaRouche adı, 1970 ve 80'lerin seyrinde zamanın ençok tartışılan politik kişiliklerinden biri olarak ortaya çıkmıştır. Uluslararası uyuşturucu trafiğini durdurmak, ya da Başkan Reagan tarafından 23 Mart 1983’te ilan edilen “Stratejik Savunma inisiyatifi” (meşhur tabiriyle “Yıldız Savaşları Projesi”) gibi konulardaki çabaları nedeniyle sadece ABD’de değil, tüm Dünya’da yankı uyandırmıştır. Uzun vadeli ekonomik tahminleri, bugünün kriz içindeki global ekonomik sistemi tartışmalarında onu odağa taşımıştır. LaRouche 1948’den başlayarak Norbert Wiener ve John von Neumann’ın öncülüğünü yaptığı “Sibernetik” biliminin, “gerçek ekonomik faaliyetleri sanallaştırması ve insansızlaştırması” eğilimlerine şiddetle muhalefet etmiş; temellerini Gottfried Leibniz’in attığı(1671–1716) ve 1852’de Bernhard Riemann’ın geliştirdiği “fizik ekonomi” prensiplerine sahip çıkmıştır. Uzun erimli ekonomik öngörüleri arasında 1959-60’ta yaptığı, Truman Eisenhower doktrini çerçevesindeki politikaların sürdürülmesi durumunda Bretton Woods sisteminin çökeceği uyarısı 15–16 Ağustos 1971’de gerçekleşip aynen çıkmıştır. İkinci önemli öngörüsü: “büyük güçlerin ekonomi yönetiminde paracı politikalara daha çok ağırlık vermesinin sonucunun, Dünya ekonomisinin çöküşüne dek gidecek ard arda krizler oluşturacağıdır. Ekim 1987 Wall Street krizinden beri Dünya ekonomisini giderek daha derin krizlere girmesi ona bir haklılık payı çıkarmaktadır. Dünya ekonomisi için LaRouche’un önerilerinin temelleri: “tüm ulusların tam bağımsızlığı temelinde, karşılıklı ekonomik ilişkiler ve genelde Londra kaynaklı Siyonist finans hâkimiyetlerine karşı çıkarak, Haileybury’ci ve diğer pozitivist okulların savunduğu “serbest ticaret”le alakalı dogmaları yıkarak ve Amerikan “sistem geleneğine” uygun “dirije ekonomi” politikalarıdır. Ayrıca Lyndon LaRouche Demokrat Parti'den 2004 amerikan başkanlık seçimleri için Yahudi Lobilerine rağmen aday adayı olarak, büyük bir cesaretle ortaya çıkmış seçkin bir aydındır.. LaRauche 11 Eylül eyleminden bir buçuk ay önce böyle bir olayın olacağını görmüş, görmekle de kalmamış, 24 Temmuz 2001 günü Birleşmiş Milletlerde 250 kişilik bir dinleyici topluluğu önünde bağıra bağıra söylemiş. Bak ne diyor adam: Sistem kaynaklı derin bir finanssal krizin içindeyiz. 2001 yılsonuna kadar savaş patlak vermemiş ya da 272 bu sure zarfında uluslar arası liderler için de anahtar konumunda olan bazılarına karşı suikastlar düzenlenmemişse eğer ki bunlar ihtimal dâhilinde açık ve basit bir şekilde şu anki finanssal ve parasal sistem çökmüş olacak. Bu önlenemez. (...) 1971’de Richard Nixon sabit kur sisteminden dalgalı kur sistemine geçerek sistemi mahvetti. (...) 0 zamandan bu yana Amerikan ekonomisi kötüye gidiyor. (...) Wall Street ve Federal Rezerv Bank sisteminin hükümranlığı devam ettikçe Amerika’da kimse için yukarı çıkma şansı yok. (...)95 Hepsi Yahudi olan- Brzezinski, Bernand Lewis ve Samuel Hunhington gibi bir avuç asker kaçağıyla eski Troçkist, 1996 Temmuz’unda Başkan Clinton’a Baba Bush’un yarım bıraktığı Ortadoğu savaşını yeniden başlatmasını önerdiler. Clinton bunların önerisini reddedince, koynuna Beyaz Saray’da çalışan Monica Lewinsky adlı bir Yahudi kız sokup bir seks skandalı çıkartarak saf dışı ettiler onu. Bunlar, 3. Dünya Savaşını hazırlamaya uğraşıyorlar. İşte Küçük Bush’un bugün uyguladığı savaş politikası, Clinton’un 1996’da reddettiği o politikadır. Netanyahu, bunların raporunu aldıktan birkaç gün sonra, Amerikan Senatosu’nda bir konuşma yapmıştı, Senatörlerin çoğu bunu bilir ama söylemez. Bilirler, çünkü oradaydılar. Ama size söylemezler. Amerikan ordusunun Irak’ı işgale gönderilmesi, Akdeniz’den Fırat’a dek uzanan “Büyük İsrail” planının bir parçası. Buna “Jabotinsky’nin İsrail’i”, “Büyük İsrail” ya da “Eretz İsrael” de derler. Bu topyekün savaş, beklenmedik yollarla gezegeni saracak bir savaş... 11 Eylül olayı da Amerika’nın bu savaşı başlatmasına gerekçe sağlamak üzere gerçekleştirilmiş bir perdeleme eylemiydi. Bu eylemi yapanlar, kesinlikle Amerika dışındaki güçler değil. Bir takım yabancılar eylemde kullanılmış olabilir, ama bunu yaptıranlar kesinlikle Amerika içindeki bir takım güçler. Bu eylemin amacı, Amerikan ordusunun savaşa sürülmesini Amerikan kamuoyu ve dünyanın gözünde haklı göstermek. İkiz kulelerin vurulmasıyla korkuya kapılan Amerikan halkı, “Ülkemizde can güvenliğimiz kalmadı, güvenliğimizi sağlamak için kime savaş açılması gerekiyorsa ona savaş açın, biz buna hazırız!” deme noktasına gelecek, böylelikle Amerika’yı yönetenlerin savaş kararı almasının önünde hiçbir kamuoyu engeli kalmayacak. CNN ve FOX TV onların bu amacına uygun yayınlar yapıyor. Bu yayınlara kapılmak, ülkeyi savaşa sürüklemek ve böylelikle 11 Eylül uygulamasını yapan savaş yanlısı güçlerin amaçlarına alet olmaktadır. Amerika ve daha pek çok ülke için tehdit oluşturan İsrail’i durdurmalıyız... LaRouche’un İsrail’i “Amerika için bile tehlike” olarak nitelendirmesi, ilginç. Amerikan dış politikasının Yahudi Lobisi aracılığı ile İsrail çıkarlarına uygun olarak biçimlendiği, Orta Doğu’lu, Arap, İranlı, Suriyeli, Mısırlı ve Türk aydınların, kanla, gözyaşıyla öğrendikleri bir gerçek. LaRouzhe’un da bunu Amerika’da söyleyen tek politikacı olmadığını biliyorum; Senatör Paul Findley l980’lerde yazdığı, dilimize Amerika’da İsrail Lobisi adıyla çevrilen “They dare to speak out” kitabıyla, Yahudi lobisinin Amerikan yönetimleri üzerinde nasıl büyük bir etkisi olduğunu, Amerikan dış politikasımn nasıl İsrail çıkarları doğrultusunda biçimlendiğini gözler önüne sermiş; bu yüzden “Yahudi Düşmanı” damgası vurularak lanetlenmişti. Yine de, Demokrat Parti’den 2004 Amerika Başkan aday adayı LaRouche’un Yahudi lobisini çileden çıkartacak, onları açıktan açığa karşısına alacak sözler etmesi, ilginç geliyor bana. Yanlış bilmiyorsam lütfen düzelt; sanırım Amerikan tarihinde ilk kez bir başkan adayı Amerikan halkından Yahudi lobisini açıkça karşısına alarak oy istiyor. Geçmişte, Başkanlık seçimlerinde Amerikan İşçi Patisi’nden aday olduğu dönemde, Federal Polis onu “Sovyetlerin eski ajanı, komünist” olarak nitelendiriyormuş; Amerikan Yahudileriyse “Yahudi düşmanı; faşist” diyorlar!96 LaRauche, biraz deli dolu konuşuyor belki, ama dilinin altında başka şeyler de var. Bak, ne demiş: Küçük Bush’un Irak’a savaş açmasının altında özenle gizli tutulan ekonomik nedenler de var. ABD’de önemli görevlerde bulunan kişiler savaşa neden olan ekonomik gerçeklerin bir bölümünü bilmekte ama bunu saklamaktalar. Bu kişiler arasında Kongre üyeleri -özellikle senato- Amerikan hükümet görevlileri, yönetimin üyeleri ve diğer liderler var. Onlar gerçeği söylemekten korkuyor. Birçok insan gerçeğin bir kısmını biliyor. Nispeten güçlü ve etkili makamlarda olanlar, gerçeği halka açıklayabilecek olanlar, bunu yapmıyor. Şimdi, 95 96 Sh: 8-9 Sh: 11–12–13–14 273 Irak’a savaş açılmasıyla uluslar arası para piyasası arasında bir ilişki var; ama bu ilişki bilinen türden değil. Çok başka!... İlginç değil mi? Şu sıra LaRauche’un değindiği şu ‘gizli nedenler’in ne olduğunu araştırıyorum ağlarda gezinerek. Bir de ‘bildiğimizden çok başka’ (!) dediği şu ekonomi-savaş ilişkisinin ne olduğunu çözmeye çalışıyorum. “dana” olmamak için. Kurbanı bağlar keserler, kurban bilmez nedenini Oysa kırlangıç öyle mi; kurban olma, kuş ol Dona Sevgili Dona, Baez’ in Amerika’ da İngilizce söylenerek ünlendirdiği bu şarkı, gerçekte Nazi’lerin işgal ettikleri Kiev ve çevresinde kıyıma uğrattıkları Rusya Yahudilerinin Yiddiş dilinde söyledikleri bir soykırım ağıtı... Yahudi yazar Arthur Koestler, 1976’da yayımlanan “on üçüncü Kabile” kitabında, bu Yahudilerin gerçekte 740 yılında Yahudiliğe geçen Hazar Türklerinin kalıntıları olduğunu kanıtlarıyla ortaya koymuştu. Yahudi araştırmacı Kevin Brook da yazdığı “Hazar Yahudileri” (Jews of Khazaria) kitabında, Nazi’lerin Almanya’ da, Doğu Avrupa’da ve Rusya’da soykırıma uğrattığı Yahudilerin büyük ölçüde Hazar’ların kalıntısı olan Türk kökenli Yahudiler olduğunu belirtiyor. Anlayacağın, bütün dünyaya “Yahudi soykırımı” ve “Yahudi düşmanlığı”... Amerikan devrimcilerinin 1960’larda bayraklaşan şarkısı “Donna Donna”yı ne zaman dinlesem, yalnız seni anımsamamakla kalmıyor, Hitler’in gerçekleştirdiği bu “Türk soykırımı”nı da anımsıyorum. İsrail ve dünyadaki çoğu Yahudiler, Hazar Türklerinin Yahudi olduklarını yalanlıyorlar; doğruladıkları an “Yahudi soykırımı” denmeyecek “Türk soykırımı” denecek diye... Gumilew gibi Rus kökenli bilim adamları da “Hazar Türklerinin hepsi Yahudi olmadı, yalnızca yöneticileri Yahudiliğe geçmişti” diye dayanıksız savlar uydurarak yine bir takım siyasi sonuçlar doğuracağı için- yadsıyorlar bu gerçeği. Oysa o yıllarda toplumlarda kandaşlık yasaları egemen; aşiret, kabile yasaları uyarınca, baştaki kağan din değiştirince toplum topluca din değiştiriyor. Yahudi nefretinin yaygın olduğu bir kesim Müslüman Türkler de bu gerçeği yalanlamakla yarışıyorlar; onlar göre Türk ile Müslüman birbirine eşittir; bir Türk eğer Müslüman değilse Türk de sayılmamalıdır.97 Demokrat Parti’den 2004 seçimleri için başkan aday adayı olan LaRauche -evet, sizin de belirttiğiniz gibi biraz deli dolu konuşuyor- ama söyledikleri büyük ölçüde doğru. Bush’u Irak’a saldırmaya yönelten nedenlere ilişkin LaRauche’un yaptığı açıklamalar, bilgisayar ağları üzerinden Türkiye’ye dek ulaştığına göre, dünyada epey yankı uyandırmış olmalı, ama Amerika’da durum böyle değil. Demokrat Parti’den aday olan tek kişi LaRauche değil; Al Gore da aynı partiden aday; onun şansı LaRauche’un kinden daha yüksek ve size Al Gore’un Küçük Bush’tan daha iyi biri olmadığını söyleyebilirim. Siz, sanıyorum LaRauche kazanırsa Orta Doğu için daha iyi olur diye düşünüyorsunuz, ama geçmişte pek çok kez Başkanlık seçimlerinde adaylığını koyup hepsini kaybetmiş olan LaRauche’un 2004 seçimlerini kazanması çok uzak bir olasılık. Sizin de üzerinde önemle durduğunuz gibi, Larauche’un Irak’ın vurulması konusunda yaptığı değerlendirme, bunu İsrail’in ve Amerika’daki Yahudi Lobisi’nin istediği yönünde. Gerçekten de, şöyle bir düşünürsek, Orta Doğu’da gerçekleşecek bir Amerikan işgali, yalnızca Araplarla başı dertte olan İsrail’in işine geliyor. Amerikan ordusu Orta Doğu’ya gelsin, İsrail’in Arap komşularını vursun, sindirsin; bu ülkelerde İsrail’e boyun eğecek yönetimler kursun; yeterli sayıda Amerikan askeri de sürekli olarak bölgede kalsın; işte İsrail’i mutlu edecek olan bu. Ama Amerikan ordusunun Irak’a saldırması için tek neden bu değil! LaRauche’un da belirttiği gibi, kamuoyundan gizli tutulan ekonomik nedenler var. Sizin yazınızı okuduktan sonra konu benim de ilgimi çekti; geçenlerde bilgisayarla bağlandığım bir iletişim öbeğinde Larauche’un gizli tutuluyor dediği o ekonomik nedenlerin ne olduğuna ilişkin William Clark imzalı bir yazı buldum. Okuyunca soluğumu kesen bu yazıyı sizinle paylaşmak istiyorum. Bush’un Amerikan ordusunu Irak’a gönderip Saddam’ı devirmeye kalkmasının gerçek nedeni neymiş biliyor musunuz? Amerikan dolarına karşı eurodan kaynaklanan ve gitgide artan dünya çapında ekonomik tehdit!. 97 Sh: 15–16 274 Evet, yanlış duymadınız, Bush’un “Birkaç hafta içinde başlatacağız.” Dediği Irak savaşının gerçek nedeni, petrol ihraç eden OPEC ülkelerinin doları bırakıp euroya geçmelerini önlemekmiş! Amerika OPEC’i euroya yönelişten caydırmak için ilk elde dünyanın ikinci en büyük petrol birikimine sahip olan Irak’ı ele geçirip, öncelikle onu eurodan dolara geri döndürmek zorundaymış; çünkü Irak, petrolün dünyada yalnızca dolarla alınıp satılan bir ürün olmasına karşı bayrak açmış, Kasım 2000’de petrolü dolarla satmayı terk edip euroyla satmaya başlamış ve böylelikle tüm dünyada “dolar egemenliğine başkaldırı”nın öncüsü olmuş...98 Amerikan egemenliğini sarsacak bütün bu olumsuz gelişmeler, akılcı ve barışçıl yollardan engellenebilecekken, Küçük Bush yönetiminin savaş yolunu seçmesinin nedeni neymiş biliyor musunuz? Bir taşla bir çok kuş -vurmak: Amerikan orduları Irak’ı işgal edecek olursa, hem Irak’ı eurodan dolara geri döndürecek, hem Irak’ta Amerika-İsrail işbirlikçisi bir yönetim kurup İsrail’in güvenliğini sağlayacak; hem de petrol üreten diğer OPEC ülkelerine, petrollerini Irak’ın yaptığı gibi- dolarla değil euroyla satmaya başlayacak olurlarsa, kendilerinin de Irak gibi işgale uğrayarak süngü zoruyla “düzen değişikliği” ne uğratılacakları, en somut biçimde gösterilmiş olacak... İşte, Bayan Donna’ya gönderdiğiniz yazıda sözünü ettiğiniz, LaRauche’un şöyle bir değinip geçtiği “Amerika’yı savaşa sürükleyen gizli nedenler” sanırım bunlar. 99 İngiltere’de yayımlanan ilginç yazısında ilginç yazısında Hazel Handerson, durumu şöyle değerlendirmiş: Amerikan egemenliğinin en olası sonu, petrolün euroya bağlanmasının Amerikan dolarındaki yol açacağı düşüş yoluyla gerçekleşebilir. Gelişmekte olan daha pek çok ülke, döviz dağarcıklarında bulunan doları ellerinden çıkarıp euro ile dengelemekte Venezüella ve Çin’ in ardından gidiyor. OPEC de her an petrolünü euroyla satmaya karar verebilir. Euro daha da yükseldiği ve dolara rakip bir para haline geldiği için Avrupa Birliği kendi politik ve ekonomik gücünü somut olarak görmeye başladı. Öyle ki, İngiltere’nin Amerikan işbirlikçisi Başbakanı Tony Blair bile, bu gidişle İngiltere’yi dolardan uzaklaştırıp euroya çevirmenin yollarını kavrayacak ve buna yönelecek. Gelişmekte olan ülkeler, salt dolar egemenliğinden kurtulmak için Venezüella örneğini izleyerek mallarını doğrudan birbirleriyle değiş tokuş edebilirler. Bush’un Chavez’i devirmek istemesinin altında yatan neden Chavez’in Venezüella petrolünü dolar yerine euroya satmaya ve takasa yönelmesi. Görüyorsunuz değil mi? Küçük Bush’un Irak’ta Saddam’ı devirmek istemesinin gerçek nedeni ne ise, Venezuela’da Hugo Chavez’i devirme girişimlerinin gerçek nedeni de 0: petrol satımında doları devre dışı bırakmaları...100 Suudi Arabistan Prensi Muhammed Bin Turki Bin Abdullah’ın geçen yıl verdiği bir demeçte: “İsrail’in baş destekçisi olan Amerika’yı cezalandırmanın en etkin yolu, Irak’ın yaptığı gibi petrol kurunu dolardan euroya çevirmektir,” dediğini gördüm. Aşil’i topuğundan vurup öldüren ok, petrol üreticisi Arap ülkeleri ve Amerikan boyunduruğunu kırmak isteyen diğer ülkelerin elinde artık. 101 “Bir ulus hem cahil hem de özgür olmak istiyorsa, asla olmamış ve olamayacak bir şeyi istiyordur... İnsanlar bilgi olmadan güvende olamazlar. Basın özgür olduğunda ve herkes okuyabildiğinde, herkes güvendedir.” Thomas Jefferson’ın bu sözleri, ulusumuzu kuşatan olayların talihsizliğini somutlaştırmaktadır. Yönetimimiz Irak’ la savaşmaya hazırlanırken, ülkemizin yaklaşan bu çatışmayla ilgili en kolay sorulan dahi yanıtlamıyor olduğu görülüyor. Birincisi; neden Saddam’ı devirmek için hemen hemen hiçbir uluslar arası destek yok? Eğer Irak’ın kitle imha silahları programı gerçekten Başkan Bush’un tekrar tekrar söylediği kadar büyük bir tehdit unsuru ise, neden eski müttefiklerimiz Saddam’ı askeri olarak silahsızlandırmak üzere bir koalisyona katılmıyorlar? İkincisi; 350’den çok bağımsız B.M. soruşturmasına rağmen neden Irak’ın kitle imha silahları 98 Sh: 20–21–22 Sh: 29 100 Sh: 30–31 101 Sh: 72–73 99 275 programına sahip olduğunu gösteren hiçbir kanıt bulunamadı? Aslında Bush yönetiminin Irak’ın kitle imha silahlarına ilişkin savlarının yanlış olduğu apaçık görülüyor. Üçüncüsü; Başkan Bush’un söylemlerine karşın, CIA Saddam Hüseyin ve El Kaide arasında hiçbir bağlantı bulamadı. Tersine, bazı istihbarat analistleri El Kaide’nin kitle imha silahlarını, güvenliği olmayan eski Sovyetler Birliğinden ya da Pakistan’daki kendi yandaşlarından almış olma olasılığının daha yüksek olduğuna inanıyorlar. Üstelik Kongre’nin Irak çözümü konusundaki oylamasının hemen ardından, birden bire Kuzey Kore’nin nükleer silah programı ihlalinden haberdar olduk. Kim Jong İİ, bu yıl nükleer silah üretmek amacıyla uranyum işlemektedir. Başkan Bush, Saddam’ın uykuda gibi görünen kitle imha silahları programının, neden Kuzey Kore’nin aktif nükleer silah programından daha büyük bir tehdit olduğu sorusuna mantıklı bir yanıt veremedi. Tuhaftır ki, Donait Rumsfeld, “Saddam ‘sürgün edilmiş’ olsaydı bir Irak savaşını önleyebilirdik” dedi. 102 Aşağıdaki alıntı, Clinton Dönemi’nin zeki ve adının açıklanmasını istemeyen bir makro ekonomistinin yaklaşan Irak savaşına ilişkin konuşulmayan gerçeklere yaklaşımını göstermektedir: “Federal Rezerv’in en büyük kâbusu, OPEC’in uluslar arası işlemleri dolar standardından euro standardına çevirmesidir. Irak, aslında bu değişikliği Kasım 2000’de (1 euro: 82 cent iken) gerçekleştirdi ve bunu doların euro karşısındaki düzenli düşüşünü göz önüne alarak adeta bir haydut gibi yaptı.103 “Rusya, malum, bizim gibi çok dolarize olan, Euro ile ticareti son derece düşük bir ülke. Moskova İnterbank döviz piyasasında geçen yıl yapılan işlemlerin sadece % 1‘i Euro üzerindendi; buna karşılık 2000 yılı işlem hacmi 124 milyar dolar olan bu piyasada doların işlem hacmi % 90 civarındaydı. Diğer yandan, Rus ekonomisinde bugün dolaşımda olan 60 milyar dolar da var bulunuyor ayrıca. Dünyanın en büyük petrol ve doğalgaz ihracatçılarından olan Rusya bu mallardaki ihracatının çok büyük bölümü dolar üzerinden yapıyor. Kimi hesaplara göre Rusya, petrol, doğalgaz ve başka önemli madenlerin ihracatının %80’ini dolarla gerçekleştiriyor. Bugün AB petrol ithalatının % 21’ini, doğalgaz ithalatının % 41‘ini Rusya’dan karşılıyor ve üstelik bu yüzdeler artma eğiliminde bir süredir. Kısacası, Rusya orta vadede belki de AB’nin birinci petrol kaynağı olacak. AB bu ithalatın büyük bölümünü de dolar üzerinden yapıyor şüphesiz. Ne var ki, bu konuda yavaş da olsa bir değişiklik gözleniyor. Rusya’nın doğalgaz deyi Gazprom’un 1998 yılında bir takım Avrupa ülkeleriyle bu ülkelerin kendi paraları üzerinden doğalgaz ithalat, anlaşmaları yaptığı biliniyor. İleride bu ülkeler belki kendi paraları yerine euro’yı tercih edebilir, böylece euro’ya beklediği çıkışı da sağlayabilirler, kim bilir. Diğer yandan, bazı Rus şirketlerinin şimdiden Avrupa’dan yaptıkları ithalatları dolar yerine euro ile yapmaya başladıkları da biliniyor. Çok büyük olmasalar bile bu şirketler euro ile ithalat dolar ile ihracatı tercih ediyorlar. Bazı Rus çelik şirketlerinin bu şekilde hareket ederek büyük karlar ettikleri de orada-burada yazılıyor. ‘Uluslar arası dolar sistemi’nin çöküşü mü ufukta beliriyor gerçekten? Evet, başta Rusya’da olmak üzere dünyada bu yönde ciddi bir görüş söz konusu. İtalya’da bir grup parlamenter, Çin’de, Japonya’da, Endonezya’da pek çok yetkili bu sorunun cevabı ve alternatifi üzerinde kafa yoruyor. Olası Irak savaşına rağmen dünya piyasalarında Amerikan Doları sürekli bir şekilde değer kaybediyor. Rusya’da ‘uluslar arası Dolar sisteminin çöküşü’ adlı piyasaya son zamanlarda çıkan kitap, ekonomi ve iş çevrelerinde şu sıralarda en gözde eserlerin başında yer alıyor. Parlamentonun alt kanadı Duma’nın desteği ile Politik Uzmanlar ve Müşavirler Birliği tarafından çıkartılan kitapta 1. Ve 11. Dünya savaşlarından sonra ABD’nin kendi para birimi olan dolarla uluslar arası para sistemini oluşturduğu; ancak şimdi Amerikan ekonomisindeki sorunlar ve dünyada cereyan eden farklı gelişmelerden dolayı doların istikrardan uzak durduğu ve ihtiyaçlara cevap veremediğinin görüldüğü savunuluyor. Kitapta, buna rağmen dünyanın gereksiz sorunlarıyla fazla ilgilenmeyen ve ekonomiyi ön planda tutan AB’nin (Avrupa Birliği) para birimi Euro’nun yeni bir sistemin öncüsü olduğu vurgulanıyor. 102 103 Sh: 93–94 Sh: 95 276 Rusya’daki bazı tezlere göre ABD tarafından oluşturulan ‘uluslar arası dolar sistemi’, İncil ve ahlaki değerlerle çatışmasına rağmen yıllarca suni olarak yaşatılıyor. Toplu iletişim araçları propagandasıyla da son dönemlerde bu iskelete kan veriliyor. Doların seyrettiği çizgi, Rusya Merkez Bankası’na bir sürü tedbir aldırttı bile. Banka, çoğunlukla dolar şeklinde tuttuğu rezervlerini Euro, altın ve İngiliz Sterlini’ne çevirmeye başladı. Temel gerekçe olarak da zayıf dolar konjonktüründe rezervlerin korunması gösteriliyor. Rusya merkez Bankası’nın döviz rezervleri 1 Ocak 2003 tarihi itibarıyla 47 milyar 79 milyon dolar olarak gerçekleşti. Bunun %7,8’i altın olarak bulunurken, yetkililer, bu oranı en az % 50’lere çıkartmayı hedefliyor. Dolar, Rusya’da Euro’ya karşı değer kaybetmeye devam ediyor. Gelirlerinin önemli bir bölümünü ihraç ettiği petrolden elde eden Rusya, doların tüm mal ve hizmetler karşısında göreceli olarak gerilemesi açısından da kazançlı. Rusya her gün 5.03 milyon varil petrol ihraç ediyor. Dünya piyasalarında şu anki petrol fiyatları ise varil başına 30 dolar civarında bulunuyor. Rusya’da şu sıralarda Euro-Dolar çapraz kuru 1,0775 şeklinde seyrediyor.104 Kalpazan Amerika’nın dünya ticaretinde dolar üzerinden sağladığı egemenlik, Avrupa Birliği’nin 1999 da tek Avrupa parası olarak “euro”yu kabul etmesiyle sarsılmaya başladı. Avrupa Birliği çıkaracağı paranın başlangıçta dolara denk gelmesini istiyor. 1 euro: 1 dolar olacak, diyordu. Gelgelelim, Avrupa Birliği’nin parası “euro” dolaşıma çıkar çıkmaz dolar karşısında değer yitirmeye başladı. 1 euro 83 sente dek düştü... Bunun baş nedeni Avrupa topraklarında çıkmayan petrolü Orta Doğu ülkelerinden satın alırken ödemelerin dolarla yapılıyor olmasıydı. AB petrolü kendi parası olan “euro” ile alabilmek için harekete geçti. İlk iş olarak Amerika’nın ambargo uyguladığı petrol ülkesi İran’a ve Suriye’ye petrolü dolarla değil euro ile satmasını teklif ettiler. Iran ve Suriye, bu teklife olumlu yaklaşıp petrollerini dolar ile değil euro ile satabileceklerini, bunun için gerekli düzenlemeleri yapacaklarını söylediler. Euro’nun değerinin o an için dolardan düşük olması bu ülkeleri hemen euro’ya geçmekten alıkoyarken, Irak 1Kasım 2000’de petrolünü dolar karşılığı değil “euro” ile satacağını duyurdu. 6 Kasım 2000’den başlayarak Irak, ilk elde bundan zarar edeceğini bile bile “euro”ya geçti. İşte kalpazan Amerika’nın yediği ilk tokat budur. Irak’ın ardından, petrol üreticisi Venezüella da petrolünün bir bölümünü dolarla değil euro ile satmaya başladı. Petrol İhraç Eden (OPEC) ülkeleri, ürettikleri petrolü dolar karşılığı değil euro ile satmak üzere hazırlıklara başladılar. Tam bu sırada, Kuzey Kore para işlemlerini euro ile yapma kararı aldı. 18 Kasım 2002’den başlayarak yurtiçi işlemlerinde tamamen euro ve diğer paralar ile işlem yapacağını açıklayan Kuzey Kore, 1 Aralık 2002’den başlayarak tüm dış alım-satım işlerinde euro’ya geçti ve yurttaşlarının dolar bulundurmasını yasakladı. Irak’tan petrol alan Rusya ve Çin gibi ülkeler de Irak’a ödemelerini euro ile yapmak zorunda kaldıklarından, merkez bankalarındaki dolar dağarcıklarının yarısını euro’ya dönüştürdüler. Irak’ın petrolü dolarla değil euroyla satmaya başlamasının tetiklediği bir dizi girişimle dünya ölçeğinde dolara talep azaldı, euro’ya talep yükseldi. Bu, doların değer yitimine, euro’nun değer kazanmasına yol açtı. Bugün euro dolardan daha pahalı ise bunun ilk ve baş nedeni Irak’ın petrolü üç yıldır dolarla değil euroyla satmasıdır.105 Uludağ Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Öğretim Üyesi Prof Dr. İsmail Tatlıoğlu, Irak’taki savaşın, “Saddam Hüseyin’in dolar yerine euro’yu tercih etmesinden” çıktığını öne sürdü. Prof Dr. Tatlıoğlu, bursa Genç İşadamları Derneği’nce (BUGİAD) düzenlenen toplantıda, Saddam Hüseyin’in 1 yıldır petrol ticaretinde Amerikan doları yerine AB para birimi euro’yu kullanmasının, gelinen süreci en fazla tetikleyen etkenlerden biri olduğunu savundu. AB’nin, tek para sistemine geçmesiyle birlikte euro’nun, doların en büyük rakibi olduğunu kaydeden Prof Dr. Tatlıoğlu, “Irak’ın, Rusya’nın da desteğiyle euro ile alışveriş yapması, Amerikan ekonomisine çok büyük darbe vuracaktı. Savaşı Saddam’ın euro tercihi çıkardı. Amerika bu operasyonda çok büyük bir başarısızlık yaşamazsa, euro’nun dolara karşı pek şansı kalmaz” dedi. 104 105 02.02.2003 / Zaman / Mirza Çetinkaya 23.03.2003 / Aydınlık / Cengiz Özakıncı 277 ‘11 Eylül, Amerikan Derin Devletinin Hükümet Darbesidir!’ Türkiye Lyndon LaRouche’un renkli kişiliğinden 11 Eylül 2001’in trajik olaylarından sonra haberdar oldu. Amerikan devletinin kimi çevreleriyle de önemli ilişkiler içinde olan LaRouche başından beri ısrarla Dünya Ticaret Merkezi ve Pentagon’a uçaklarla yapılan intihar saldırılarının “içerden” düzenlendiği ve bunun bir Amerikan “hükümet darbesi” olduğunu savundu. Büyük basında o zaman kendisinden demeçler yayınlanan LaRouche daha sonra Türkiye gündeminden çıktı. Ancak Clinton dönemi ABD dış politikalarıyla şimdiki Bush döneminin dış politikasını kıyaslayan ya da Türkiye ve Dünya ekonomisinin geleceği ile ilgili “birşeylerin yolunda gitmediğini” düşünen her kes LaRouche’un söylediklerine kulak vermelidir. Soru: Öncelikle LaRouche kimdir? 11 Eylül sonrası düşünceleriniz Türkiye’ye aktarıldığında, tahmin edilenin üstünde olumlu bir tepki gördük. Bize kendinizi ve hareketinizi nasıl tanımladığınızı anlatabilir misiniz? LaRouche: Birçok anlamda ben kendimi tipik Amerikalı bir yurtsever olarak tanımlıyorum. Daha da önemlisi, benim uzun dönem şahsi hasımlarımdan Henry Kissinger’ın 10 Mayıs 1982’de London Chatham House dinleyenlerine başkan Franklin Roosevelt’i tarif ederken kullandığı ‘Amerikan entellektüel geleneğinin’ içinden birisiyim. Kissinger tarafından referans gösterilen Amerikan entellektüel geleneği, John Locke ve Gottfried Leibniz’e muhalif olan Klasik Avrupa geleneğinin 1776’da Bağımsızlık Deklarasyonu’nun ve 17871789’da ise anayasa taslağının Birleşik Devletler kurucusu Benjamin Franklin tarafından şekle sokulmasını etkileyen ilkeler bütünüdür. Ben Amerika’nın oluşması anlamında da yine tipik bir Amerikalıyım. Şöyle ki, benim ilk bilebildiğim atalarım 17. y.y’da İngiltere ve Fransa’dan gelmişler. Bazı akrabalarım ise 19. y.y’da İskoçya ve İrlanda’dan gelmişler. Bir aile tarihçimize göre ise Fransız damarımızda Kızılderili bir kol da bulunmakta. Amerika göçmenler ülkesi. Bu ülke göçmenlerle kuruldu ve tabiatı böyle devam etti. Birleştirici unsur farklılıklara rağmen beraberce yaşama düsturu oldu. Bu Amerikan kimliğini oluşturdu. Siyasal durumumuza gelince: Ben ve benim muhaliflerim Birleşik Devletler siyasal yapısının felsefi spektrumunda farklı duruşları olan kişileriz. ABD’deki temel siyasi-kültürel mücadele tarafları 1763’ten beri bilinen “Amerikan Muhafazakârları” geleneği (Kissinger’ın dâhil olduğu grup) ile Amerikan entellektüel geleneği arasındadır. Amerikan Muhafazakârları geleneği de kendi içinde iki alt gruba ayrılır. En azından böyle bir okuma yapılabilir. Bunlar orijinal Kuzeydoğu Amerikan Muhafazakârları (genelde finans ve benzeri çıkar grupları) ile Konfederasyon geleneğidir. Başkanlardan Washington, Monroe, John Quincy Adams, Abraham Lincoln, Franklin Roosevelt ve John F. Kennedy tipik Amerikan entellektüel geleneğinin talebeleridir. Theodore Roosevelt, Woodrow Wilson, Coolidge, Truman, Nixon ve Bush ise Amerikan Muhafazakâr geleneğindendir. Bugünlerde ‘Hıristiyan Siyonistler’ diye anılan ekip paradoksal olarak ırkçı bir gelenekten, antisemitik bir duruştan ve faşist bir temelden beslenen Konfederasyon geleneğinin içinde bir damardır. Ben yarım asrı aşkın bir süredir, Franklin, Hamilton, Careys, List, Lincoln ve Franklin Roosevelt’in oluşturduğu Amerikan entellektüel geleneği içinden gelen ve bu geleneğin mücadelesini veren, aslen ekonomist olan bir düşünürüm. Akademisyen hayatım, fiziksel ekonomi bilimini oluşturmakla ve bununla alakalı olarak projeksiyonlar geliştirmekle geçti. İsmimin bir süre sonra ABD’de ve dışarıda birçok tartışmaya konu olması ise benim 1962–1963 arasında gerek ABD’nin siyasal duruşuna gerekse de başarılı üretici bir toplumdan, 1945–1965 savaş arası dönemle başlayan ve aptallaştırılmış bir ‘tüketici toplumuna’ dönüşmesine karşı çıkmam ve mücadele etmemle başladı. Soru: Sizin ve hareketinizin hakkında bitmek tükenmek bilmez spekülasyonlar ve arkasında sizin bizzat yalan üreten merkezler dediğiniz güçler var. Kim bu güç merkezleri? Düşünceleriniz onları niçin bu denli rahatsız ediyor? Bu konuyla bağlantılı olarak ABD medyası hakkında neler söylemek istersiniz? Niçin CNN International CNN yerli yayınından farklı? Ya da, siz mesela kendinize niçin ABD merkez medyasında hiç yer bulamıyorsunuz? LaRouche: Amerikan eğlence ve haber medyası bence Avrupa veya başka herhangi bir yerle kıyas götürmeyecek kadar tekelci ve ahlaki olarak çökmüş durumda. Toplumun bütün gündelik aklını şekillendiren 278 ve bozan şu anki durum iki önemli faktörün meyvesi aslında. Birincisi, 1922’de Walter Lippmann’ın “Kamuoyu” isimli kitabında şekillenen, ABD medyasının dejenerasyonu ve ahlaksızlaştırılması politikası sürecidir. Bu politika tüm ahlaksızlığıyla toplum aklını şekillendirir. İkincisi ve daha önemlisi ise şu anki ABD medyası en baştan en aşağı uluslararası, İngilizce konuşan, aşırı muhafazakâr, finans çıkarcılarından oluşan ABD, Kanada, Avustralya ve İngiltere’de odaklanmış tek bir güçten ibarettir. 1965–2002 arasında üretici bir toplumdan tüketim toplumuna dönüşen ABD’nin ekonomik ve kültürel dejenerasyon sürecinde; 1960’lardan bu yana fuhşiyattan diğer tüm bozulmalara dek adeta antik Roma’nın ‘ekmek ve sirk’ düzeneğinin popüler aklı şekillendirmesinde oynadığı rolü medya üstlenmiştir. Amerikan kitle-medyası emperyal Roma’da olduğu gibi haber medyasını eğlence medyasından ayrılmayacak bir hale getirerek bu bozulmayı yaşamıştır. Kontrol eden güç merkezlerine gelince; ABD medyası her büyük şehir ve merkezde baştan aşağı finans firmaları, muhasebe firmaları ve onlarla ilişkili büyük hukuk firmaları tarafından oluşturulmuş ‘Kabbal’ (gizli) bir güç tarafından kontrol edilir. Bu ABD’ye özgü Kabbal organizasyonun iktidara oynayan parti ile adalet bakanlığı, hazine bakanlığı ve Beyaz Saray’la ciddi bağları vardır. Bu gizli gücün kendisini vakfettiği ana dava Dünyayı küresel olarak özgür ulusların kendi kaderlerini belirlediği bir düzenden, Roma İmparatorluğu taklidi kendi icadı bir modern parodiye çevirmektir. Bu modern parodi ise; ulus devlet sonrası sürecini oluşturacak, devletlerin küçük parçalara bölünmesi ve adeta Romalı Lejyonlar gibi dünyanın uluslararası bir askeri güç tarafından yönetilmesidir. Ruhsatları ise İngilizce-konuşan finansör oligarşiler tarafından Venedik tarzında tıpkı Venedik’in emperyal deniz gücünün MS. 800’den siyasi gücünün saf dışı kaldığı 17. y.y.ın sonlarına kadar tüm Dünyayı sürüklediği gibi- verilmektedir. Benim ve hareketimin temel hedefi ABD’de Amerikan entellektüel geleneğinin yeniden inşası ve tüm dünyadaki ulusların kaderlerini belirleme hakkının savunulmasından ibaret. Bu siyaset tarzı ve hedefi post emperyalist ulus devletlerin tam egemenliğinin inşası ve korunması ilkesi altında toparlanabilir. Savunduğumuz model 1945–1965 arasında para sistemindeki başarılı yönetime referans olmuştur. Bu dönemde sorunlara rağmen birçok ulus devlet eşit partnerler gibi hareket etme şansı yakalamışlardır. Bu model İngiliz monarşisi altındaki Amerika dönemleri de dâhil olmak üzere merkezdeki güçlerin ‘dalgalarına’ karşı öncü kalkan görevi görmüştür. Bu çatışma elbette beni karşılarına alma sonucunu getirdi. Soru: 11 Eylül’ü ‘hükümet darbesi’ olarak tanımladınız ve ‘düşmanın içerde’ olduğunu iddia ettiniz. Son haftalarda yaşanan gelişmeleri de göz önüne alacak olursak, 11 Eylül’ü nasıl bir okumaya tabi tutmalıyız? Bu düşman kim? Planları neler? LaRouche: Bu operasyonun hedefi Amerikan yönetimini 11 Eylül’ün akşam saatlerinde yaptıklarını yapması gereken bir yöne doğru itmekti. Darbenin asıl niyeti Amerikan hükümetinin politikalarını avuç içine almak, hükümeti Zbigniew Brzezinski, Samuel P. Huntington ve İngiliz istihbaratının Ortadoğu akıl hocası Bernard Lewis’in açıkça dillendirdikleri jeopolitik ‘medeniyetler çatışması’ savaş hali tezini hayata geçirmek üzere saf dışı etmekti. Dünya üzerindeki her devletin, kapalı bir şekilde, birer birer tüm ulusal selahiyetini İngilizce-konuşan, Roma-tarzı Dünya imparatorluğuna teslim etmesi operasyonuydu. Bu bağlamda politikalarının ilk merkezi stratejisi tüm İslam uluslarını antik Roma’nın ‘limes’ politikasında olduğu gibi hedefe alıp yok etmek. Bu İslam’ı yok etme ve bozma hedefi, tıpkı Germenlerin Romalı lejyonlarca dağıtılması gibi, yeni emperyal güç oluşturma çabasının saldırgan savaşçı karakteristiğinin tamamlayıcı yapısını oluşturma niyetiyledir. Bizans’ın, Moğolların ve Osmanlının yükselişi ve düşüşü bugünkü ulusların kaderlerini belirlemede en değerli tarihsel-stratejik örnekleri önümüze sunmaktadır. Bugünkü politikaları anlamak isteyenler; kimin kimi nerede nasıl vurduğuna takılmak yerine, tarihe ismini yazdırmış tüm önemli imparatorlukların neler yaptıklarına ve ne gibi karakteristiklere sahip olduklarına bakmalıdırlar. Mezopotamya’nın antik imparatorluklarına bakın. İskender öncesi dönemlere bakın. Roma imparatorluğuna bakın ve diğerlerine… Görece olarak küçük hareketlerin o imparatorlukları nasıl ele geçirip uzun süreler kontrol altına aldığına bakın. Nasıl olup da birçok farklı yapıdaki nüfus, kültür ve dinden insanin ezilen kurbanlar olarak bir araya gelip güç oluşturmaları ve özgürlüklerine kavuşmak için mücadele etmeleri engellenmiştir? O imparatorlukların hepsinin saldırgan savaş siyasetlerine bakınız. Hiçbir zaman yerel bir 279 gelişmeyi (örn. 11 Eylül olayları, ç.n.), umumi politikalarını tanımlamak için kullanmadıklarına bakın. İmparatorlukları yönetenlerin hepsi, çok kültürlü, çokuluslu, çok dinli bir söylemi birbirlerine karşı nasıl kullanmışlardır. Tüm bu motor güçleri ‘böl ve yönet’ ilkesinde birleştirmişlerdir. Bush’un bugünkü ‘terörle savaş’ söylemiyle geçmişteki ünlü veya ünsüz imparatorlukların tecrübeleri arasında ciddi fark yoktur. (Belki problem, bizim bugünkü okullarımız, üniversitelerimiz ve askeri stratejistlerimizin bu kadim hikmete ve bilgiye sahip olmamalarıdır). Soru: 11 Eylül sonrası yayımladığınız özel raporda Zbigniew Brzezinski’nin doğrudan olayla ilgili olduğunu iddia ettiniz. Brzezinski ve Kissinger’ın gerçekten bu olayda rolleri nelerdi? Sözde ‘medeniyetler çatışması’ tezi hakkındaki fikirleriniz neler? Amerika gerçekten bir medeniyetler savaşı mı veriyor? LaRouche: Bugünkü olay bir medeniyeti başka bir medeniyete karşı savunma olayı değildir. ABD’deki trendi ‘medeniyet’ diye isimlendirmek, medeniyet kelimesini bizzat maskaraya çevirmek olur. ‘Medeniyetler çatışması’ doktrinini anlamak için ABD içindeki ve yine dışındaki ABD’ye karşı yaşanan trendi okumak yeterlidir. Ben bu konuda ‘video oyunları’ fenomenini yardımcı görüyorum. Video oyunları, Massachusetts Institute of Technology’deki RLE merkezinde İngiliz Bertrand Russell ve devre arkadaşı Norbert Wiener ile John von Neumann’ın ‘Oyunlar Teorisi’, daha sonraları ise Sözde ‘suni zekâ’ çalışmalarıyla icad edildi. Bu çalışmaların tarihleri hava kuvvetlerinin ilk oluşma dönemi ile çok yakın ilişkisinin olduğu RAND Şirketinin kuruluşu, yani 1940’ların sonudur. Burada temel etken (leitmotiv) Bertrand Russell’ın Pennsylvania Üniversitesi’nde Bilimlerin Birliği projesinin 1938’de; Josiah Macy Jr. Vakfı’nın oynadığı kilit rol aracılığıyla “Sibernetik” projesine dönüşmesi vakasıdır. 1950’lerden beri defalarca yayınlanmış olan “Asker ve Devlet” kitabında ‘video oyunları’ projesinin gerekli desteği alması ve motivasyonun korunması için tüm projeyi ‘delphic’106 (üstü örtük ç.n.) kavramlar üzerine inşa etmiştir. Günümüzdeki yaygın, şiddet dolu ve ilkel video oyunları, ilk zamanlarda belli bir sınıf Amerikan ve İngiliz askeri stratejik fraksiyonunun, Nazi Waffen-SS ve Roma Lejyonlarının askerlerine benzer, İngilizce konuşan ve dünyaya hükmetmeyi planlayan oligarklarının hüküm sürmesini sağlayacak yeni bir profesyonel asker tiplemesi yaratmak için dönüştürülmeleri aracı olarak ortaya atıldı, çalışmaları yapıldı. Altyapısı böyle hazırlanmış olan bu oyunlar bugünkü haliyle II. Dünya ve Kore Savaşı sırasında “öldürme katsayıları berbat olan” (bu da yine kendilerinin verdiği bir bilgi) ABD askerlerinin, gelecek nesillerde düşünmeden öldürecek, katledecek, sorgulamadan toplu kıyımlar yapacak zihniyete kavuşturulması çabasının sonucu bugünkü son ilkel halini almış durumdadır. Hedef gelecekteki asker gençlerin öldürmek üzere yetiştirilmesidir. Bu oyunlar öncelikle askeri eğitim için geliştirilse de daha sonraları özel sektöre satıldı ve 3–11 yaş grubunun temel hedef kitle, diğer yaş gruplarının ise normal müşteri haline geldiği bir piyasa metası şekline büründü. Asıl amaç yetişkin Amerikalıları ucuza eğitilmiş ‘otlar’ haline getirip Huntington’ın formatını kurduğu bir savaşta kullanılacak hazır kitle yaratmaktı. Romalı Lejyonlarda olduğu gibi, ABD’de de II. Dünya Savaşı ve Vietnam Savaşı’nda baskın birliklerinin kanlı ölüm ve öldürmelerinin yıllar süren psikolojik dersleri ortadayken, bu proje sorgulamadan öldürecek yeni bir tip geliştirme çabasıdır. Bizzat takip ettiğim bir dizi terapide videooyunları kurbanlarının birçok patolojik ruhsal sorunlar yaşadığı ve akılalmaz bir şiddet eğilimi içinde olduğunu gözlemledim. Hasılı bu bize anlatıldığı gibi ‘medeniyetler çatışması’ değildir. Soru: William Elliot, Robert Strausz-Hupe, Bernard Lewis, Zbigniew Brzezinski, Samuel Huntington ve Sir Henry Alfred Kissinger arasındaki organik bağ nedir? Bütün bunları bir araya getiren ortak payda/lar nedir? (Herhalde think tankları da listeye dâhil etmek lazım: Foreign Policy Research Institute (FPRI), John M. Olin Institute for Strategic Studies, Center for Strategic and International Studies (CSIS), Cato Institute ve Council on Foreign Relations (CFR)) LaRouche: Bu fenomenin çıkışı Harvard Üniversitesi’nde Profesör Elliot’ın direktörlüğünde yürütülmüş bir programdır. Brzezinski, Huntington ve Kissinger doğal olarak Elliot’ın dizaynına uygun aynı kalıptan Delfi, Fokis’te bulunan Antik dönem Yunan tapınağı. Delfi mabedi toprak ana Gaya’ya, Tanrı Apollon’a ve tanrı Dionisus’a adanmıştı. Delfi mabedinin trans halindeki büyücü rahibesi gelenlere gaipten anlaşılmaz cümlelerle haberler okur; yanındaki bir rahip bunları anlaşılır bir dile (genellikle nazım olarak) tercüme ederdi. 106 280 çıkma tiplerdir. Elliot’ın kendisine gelince, Nashville, Tennessee merkezli olan ve “Nashville Çiftçileri” olarak bilinen ve orijinal Ku Klux Klan’ın liderlerinin çocukları olan bir grubun liderlerindendir. Grubun üstünde en ciddi etkiyi fanatik bir ütopist olan İngiliz H. G. Wells yapmıştır. Kişiler adeta, Wells’in 1928 tarihli “Açık Komplo” isimli kitabında ve yine Wells’in 1933 tarihli “Geleceğin Şekli” isimli filminde bu İngiliz ütopistin Yankee karşıtı “Güneyli beyefendisinin” hayata geçmesinden ibarettir. Bana yönelttiğiniz sorudaki isimlerin ‘ortak paydası’, Wells’in “Açık Komplo” kitabında dile getirdiği evrensel faşist ideolojidir. Soru: Bu organizasyonlar ve isimlere dâhil olarak, birçok kişi APIAC (İsrail Amerika Halkla İlişkiler Komitesi), ADL ve ZOA (Amerikan Siyonist Organization)’nın ABD politikaları üzerinde ciddi anlamda etkileri olduğunu söylemektedir. Bu ne denli yerinde bir tespit olur? LaRouche: Yahudilerin ABD’yi kontrol ederek Dünyayı da kontrol ettiklerine dair mit, popüler ama tehlikeli bir mittir. Bu yorumu yaparken şunu söylemek istiyorum: Bu meseleye ‘Hıristiyan Siyonistler’ noktasından başlamak lazım. Bu ‘Hıristiyan Siyonistler’ İngiltere’nin ‘Britanya İsraelitleri” mezhebindendir, temelde Ariel Şaron ve Netanyahu’nun fanatik taraftarlarıdır. Bu grubun bugüne kadar ABD tarihinde anlatılamaz derecede zehirli ve yobaz bir anti-semitizm hikâyesi vardır. Bu tehlikeli dinci fanatikler ‘Armageddon savaşının’ nihai olarak ‘Hıristiyan Siyonistlere’ vadedilmiş toprakları hediye edeceğine inanmaktadırlar. Aklıselim sahibi olan birisinin 1905 Rus devrimi akabinde ünlü Zubatov’un etkisini, Osmanlı İmparatorluğu’nun Ortadoğu’daki geçmişini, Yahudi olmayanlar tarafından Siyonizm tarihinde sahneye konmuş olan envai çeşit Siyonizm politikalarını, öncelikle İngilizlerin, Osmanlının kriz içindeki yapısal zaaflarını fırsat bilip, Ortadoğu’daki emperyal çıkarlarına hizmet için nasıl şekillendirdiğini ve bugün de bu politikaları nasıl kullandığını görmesi gerekmektedir. Yine akli selim Türk yurtseverler Zubatov’un bir devamı olan Vladimir Jabotinsky ve Alexander “Parvus” Helhand’ı ve bunların her ikisinin de Jöntürklerin kurulmasında İngiliz istihbaratıyla nasıl işbirliği içinde olduğunu görmek zorundalar. Bütün bunların içinde Parvus, uzun bir gezi sonucunda 1890’larda, İngiliz istihbaratı tarafından İngiltere’de bizzat görevlendirilmiş ve Jabotinsky ile birlikte İngiliz güdümlü Jöntürk operasyonunda kullanılmıştır. Faşist Jabotinsky ile ilişkili olan Siyonizm faaliyetleri aslında Çarcı hükümetin Yahudi karşıtı politikalarıydı. Zubatov ve onun üretimi Jabotinsky’nin Yahudi halefleri, Moses Mendelssohn’un takipçileri halini aldı ve hemen ardından da “Yiddish Renaissance” (Yahudi Rönesansı) gelişti. Daha sonra Mendelssohn ve Yiddish Renaissance takipçileri Nazi rejiminin açık katliamına uğradılar. Nazilerin Yahudi katliamının vahşeti II. Dünya Savaşı sonrasında Yahudi politikaları ve hedeflerine meşruiyet zemini oluşturdu. Kontrol, İsrail’deki alakalı güç merkezleriyle, ABD ve Britanya monarşisi içindeki güçlerin ortak işbirliğindedir. Lakin burada şu soruyu sormak gerekmektedir. ‘Mega enstrüman’ İsrail’in ABD üzerindeki kontrolü müdür, yoksa ‘Mega enstrüman’ Anglo-Amerikan güç merkezinin İsrail üzerindeki kontrolü müdür? Tarih, emek verilmiş değerli çalışmalarla bize öğretmektedir ki, ‘Hıristiyan Fanatikler’ hem ABD’de hem de İsrail’de, İslam’a karşı bir ‘medeniyetler çatışması’ başlatmak üzere İsrail tarafından bilinçli bir şekilde seferber edilmiş bulunuyorlar. Soru: Global güç merkezlerini tanımlamak istersek, bunu nasıl yapmalıyız? Mesela toplam kaç güç merkezinden bahsediyoruz? Amerikan unilateralizmi? Yada mesela, Anglosakson Yahudi ittifakı ve odağından, diğer yandan ise Avrupa-Katolik, Ortodoks ve Çin merkezli Asya odaklarından söz edebilir miyiz? Eğer bir Anglosakson-Yahudi odağı tarif etmekte iseniz, bu odağın küresel finans kapital oligarşisi ile bağını nasıl resmediyorsunuz? Buna öyle zannediyorum 11 Eylül sonrası açık bir şekilde ortaya çıkan ProtestanYahudi işbirliğini de, özellikle ABD içinde, ekleyebiliriz. LaRouche: Aslında bu türden sınıflandırmalar tehlikeli ve yanlış sonuçlara götürücü bir yapıya sahiptirler. Örneğin, ABD içindeki en çılgın Katolik grup Papa’nın düşmanı olan Arlington, Virginia’daki Piskoposluk bölgesi grubudur. Mont Pelerin Society/Heritage Foundation’un öncülüğünde Christendom College isimli bir kurum tarafından kontrol edilmektedir. Bu pisliğin başında eskiden FBI’ın başında bulunmuş 281 iki aynı “Sienalı Azize Catherine’leri” 107 görüyoruz: ABD Yüksek Mahkeme Yargıcı Antonin Scalia ve şimdi suçlanan eski FBI ajanı Robert Hanssen var. Bu network’ün ideolojisi açıkça Carlist 108 türü bir faşizm ve Hıristiyan teolojisinin Gnostik sapkınlık dediği türden dini görüşler ifade ediyorlar. Arlington piskoposluğundaki bu hizbin en sıkı müttefiki “Hıristiyan Siyonistler” denen bir seri grup olup, bunlar siyasi olarak Profesör William Yandell Elliott’un Nashville Çiftçileri’nin etrafında toplanmışlardır. Bu “Hıristiyan Siyonistler” birliği ve Christendom College ittifakı “tek konularda” birlik temelinde örgütlenmiştir. Her ikisi de ABD hükümetinin “derin unsurlarıyla” (vurgu çevirenin) ilişkileri açısından dikkat çeker; örneğin genelde adalet Bakanlığı ya da özelde FBI gibi. Bu dini kurumlar hükümet içindeki ilgili fraksiyonların siyasi “kapatmalarıdır” (vurgu çevirenin). Soru: 1 Mayıs konuşmanızda şöyle dediniz: “Deli bunlar. Gerçekten psikopat. Gerçek dünyada değiller. Virginia’da Pat Robertson gibilerin arkasında önemli bir politik güç oldular; tehlikeliler. İşte seçmen bunlar; nefret seçmeni, Ku Klux Klan seçmeni. Nefret edecek, öldürecek birisi lazım onlara. Ve diyorlar ki, “o Araplar bence aynı Zencilere benziyorlar.” Öyle, değil mi? Hayır Siyonist lobiyi, ABD’yi kontrol eden İsrailliler değil. Bu bir tür Anglo–Amerikan hizbi; İsrail içinde de uzantıları var; adı sağcı Likud, örnek tipi Netanyahu ve o Şaron’dan da daha tehlikeli. Bu herifler katil ve Ortadoğu’da Anglo-Amerikan Roma Lejyonu kafasıyla iş görüyorlar.” Efendim, ‘bu herifler’ kim? Edward Said onlara “amerikan Siyonistleri” diyor. Dahası onlar Tel Aviv’in kendi halindeki Yahudi’sinden de daha fanatik davranıyorlar. Daha önemlisi bu tarikat kültürü Amerika’da nasıl ortaya çıktı? LaRouche: Bu olguların açıklanması ABD’nin iç ve dış tarihinin derinliklerinin önemli bir bölümünü açacaktır. Daha önceki sorumlarınızda da bu olgunun önemli boyutlarını açtık. ABD’de dinin siyasi tarihi üzerine birkaç söz sorunuzun ima ettiği durum hakkında işe yarar bir tablo oluşturmak için yeterli olur. İngilizce konuşan Kuzey Amerika’nın ana dini – doktrinsel etkilenimleri Massachusetts Körfez kolonisi içinde İngiliz İsraelitleri ile Withrop’lar ve Mather’ler arasındaki 17. yy. çatışmalarına dayanır. İngiliz etkisi açısından en tipik kötü örnek Jonathan Edwards’tır; o hain Aaron Burr’un dedesidir. Edward’ın maskaralıklarının bütün delice özelliklerine “Hıristiyan Siyonistlerde” ve Christendom College etrafındaki faşist yanlısı Katoliklerde rastlamak mümkün. ABD’deki asıl Katolik etki, saf ve yurtsever idi; bugün Christendom College’in sergilediği bariz anti-Amerikanizmin zıddıydı. Katolikler arasındaki bozulma genelde Amerikalara Prens Metternich’in Kutsal İttifak zamanı Habsburgların yaptığı müdahalelere dek geri gider. Bu ismen Katolik hizbin İspanya ve 3. Napoleon Fransası ile ve dolayısıyla Konfederasyon’la 109, Meksika’yı aldığında da Maximillian’la arası iyi idi; ta ki İç Savaş’ta Birlik’in zaferine dek 110. Bu dönem İspanyol monarşisinin İngiliz imtiyazlarıyla ABD’ye Afrikalı köle ticaretine girdiği dönemdir. İşte Arlington piskoposluğunun temsil ettiği bu Faşist anti–Amerikan akım, bugün ABD Katolik Kilisesi’ndeki çürümeyi simgeler. Soru: AB’nin, ABD’nin geçen ay Çelik ithalatına gümrük duvarını yükseltmesine misilleme olarak Haziran’da Amerikan mallarına gümrük uygulama girişimi Brüksel ile Washington’u yıllardan beridir ticaret konusunda şiddetli bir çekişmenin eşiğine getirdi. Bu gerilim konusunda ne söylemek istersiniz? Bunu nasıl okumalıyız? Basit bir ticaret kavgası mı, AB’nin bir güç merkezi olarak yerleşme çabası mı? Gelecekte bu ikisinin ilişkileri konusunda ne beklemeliyiz? LaRouche: Avrupa’nın bütünü için kritik konu, onun şimdiki Bush – Blair yönetimleri ortaklığının ve kıta Avrupası üzerindeki emperyal uzak etkisinden ve Japonya’nınkinden kurtulmak isteyip istemedikleri ve bunun olabilirliğidir. Avrupa’nın temel ve çok acil objektif çıkarı, benim biraz da Rusya’dan Yevgeni Primakov’un, Asya’nın “Stratejik Üçgeni” olarak tanımladığı, Rusya, Çin ve Hindistan işbirliğinde tüm kıtasal Avrasya faydasına, Asya ile uzun vadeli ticaret ve kalkınma programları çerçevesinde sistemli işbirliğine girmektir. Avrupa ya bu politikayı benimser ya da basitçe ABD–İngiliz çabaları altında ezilir; ya da şimdiki Sienalı Azize Catherine: 14. y.y. İtalyan mistiği ve Hıristiyan eylemcisi. Kilise reformu ve Hıristiyanların birliği için mücadele etti. LaRouche burada bu kişileri taşlıyor. 108 Carlistler: 18.-19. y.y.larda İspanya’daki taht kavgalarında ortaya çıkan aşırı muhafazakâr ve kiliseci akım. 109 Amerikan İç Savaşı’nda Güney’e verilen ad 110 Birlik: Amerikan İç Savaşı’nda Kuzey’e verilen ad 107 282 Dünya para – finans siteminin kendi hazırladığı çöküş ile global kaosa sürüklenir. Soru: Global sistemde Londra’nın durumuna ne diyorsunuz? Özelde Londra’nın Türkiye’nin jeopolitik ve jeostratejik konumu üzerindeki –merkezvari- etkileri hakkındaki düşünceleriniz nedir? Bu bağlamda ABTürkiye ilişkileri için bize ne diyeceksiniz? LaRouche: Bugünün İngilizce konuşan ulusları arasında en yüksek çılgınlık derecesine sahip iki ülkeyi ABD ve Avustralya örneklerinde görüyoruz. İngiltere’de aptallar Amerika’dakiler kadar aptalsa da burada etkili bazı politik çevreler güncel ABD politikasının delice trendlerini görüyor ve muhalefet ediyorlar. Bu kısmen İngiltere’nin ekonomik ve diğer güvenlik ihtiyaçları için kıta Avrupası’nın refahına verdiği önemdeki daha fazla hassasiyetini gösteriyor. Türkiye’ye yönelik, ütopik Anglo-Amerikalının stratejisi, Türkiye’nin stratejik potansiyelini Türkiye’nin bir ulus olarak dağılma sürecinde “sonuna kadar kullanmaktır”. Türkiye’nin bu şekilde hemen kullanılışına iki örnek; Suriye ile Irak’a karşı ve Transkafkasya kanalıyla Orta Asya’ya yöneliktir. İsrail nasıl bugünkü politikalarının devamı sonucu yok olacaksa, Türkiye de Transkafkasya ve Orta Asya’ya yönelik askeri operasyonlarda üzerine görevleri yüklenmesi sürecinde parçalanacaktır. İran’a karşı bir harekât Türkiye’nin şimdiki haliyle bilinen bir millet olarak son nefesi olacaktır. Soru: Türkiye bir köprü ülkesidir. Avrasya jeopolitikalarına bakıldığında Türkiye’nin bölgesel rolü hakkında ne düşünüyorsunuz? Türkiye aynı zamanda ABD ve İsrail’in de stratejik müttefikidir. Bu ortaklık ne derece gerçekçi ve gelecekte ABD-Türkiye ilişkileri için ne düşünüyorsunuz? Bu ilişkide İsrail kaçınılmaz bir unsur mu? LaRouche: Türkiye’nin Arafat ile Rabin arasında amaçlanana benzer bir barışın kurulması işinde görev alması gerçekten arzulanır. Türkiye Afrika ve Asya kavşağının, Akdeniz’i ve Hint Okyanusu’nu bağlayan Ortadoğu’nun kuzey unsurudur ve genelde Asya’ya, Mısır kanalıyla da Afrika’ya önemli bağlantılar sağlamaktadır. Türkiye’deki büyük depremin şehirlere etkilerinin son korkunç görüntüleri, Türkiye’de potansiyel ekonomik gelişmenin, kişi başına milli gelirin, ulusal güvenlikle bağdaşır bir barınma kalitesi ve kent altyapısı düzeyine arttırılması için gelişme odaklarını seferber etmenin hızlandırılmasında dayanak noktası olarak kullanılmalıdır. Türk işgücü, koşullar yerine geldiğinde iyi bir potansiyel vardır. Düşük maliyetli ve uzun vadeli bol kredi akışı sağlanmalı; Ortadoğu ve ilgili pazarlar açılarak Türkiye’nin halihazırdaki iç güvenlik ihtiyacını karşılayacak bir ihracat geliri elde edilmelidir. Benim yaklaşımım, doğal coğrafi ticaret yolları boyunca ulaşıma yönelik gelişme koridorlarının tarif edilmesidir. Ortadoğu bir bütün olarak ele alındığında, bu tarz bir çalışmanın ana karakteristiği temiz su kaynaklarına ve enerji üretimine görece büyük ağırlık vermek olmalıdır. LaRouche: İşbirliği yapalım, bütün dünyada bir zamanlar ABD Dışişleri Bakanı John Quincy Adams’ın Amerikalar için teklif ettiği gibi, bağımsız milli cumhuriyetlerin bir ortak fayda birliğini kuralım; buna Başkan Franklin Roosevelt “iyi komşu politikası” diyordu. Böyle bir politika hala Amerikalar için de lazım; Dünya için de böyle bir stratejik perspektif lazım.111 Amerika’daki Siyasi Gelenekler ve Gizli Güçler! Dünyamız halen, iflas etmiş olan mevcut para-finans sisteminin yol açtığı ani ekonomik çöküşün pençesi altında. ABD’nin şimdiki durumunu, 1931-1932’de derinlemesine sürüklendiği “Hoover Buhranı” denen durumla mukayese etmeliyiz. Modern zamanların tümünde benzer her kriz, çok daha yaygın toplumsal krizlere, sık sık da özellikle kanlı savaşlara yol açmıştır. Kesin zamanı kestirmek mümkün değil, ancak dünyadaki mevcut para-finans sistemi korunduğu sürece modern dünya tarihinin en kötü finans krizi dönemlerinden birinin pençesinde çaresizce debelenip duracağız. Bu krizden, ancak para-finans sisteminde ihtiyaç duyulan reformları derhal yaparsak kaçınabiliriz. Aksi takdirde, 1930’larda olduğundan çok daha kötü dünya-çapında bir çöküntü kaçınılmaz olur. Muhtemelen 111 Yarın / Haziran.2002 283 de mevcut kurumların feci başarısızlıklarına denk savaş ve devrimlerle beraber. ABD’nin 1931–32 krizi ile şimdiki arasında iki önemli fark var. Birincisi, şahsımın 2004 Başkan adaylığı dışında, ufukta bir Franklin Delano Roosevelt görünmüyor. İkincisi, 1971–2002 döneminde Amerikan ve Avrupa ekonomileri, 1920’lerde olduğundan çok daha fazla yıkıntıya uğramış durumda. Bununla birlikte, Amerikan tarihini bilenler için durum vahim değil. Şimdiki ya da 1929-1932’deki gibi bir kriz, bazen, başarısız kalan liderin yerine birdenbire yeni birisini iktidara getiriverir. Franklin Roosevelt, Hoover’ın yerini böyle aldı. Bu ihtimali anlamak için, çağdaş milletler arasında benzersiz olan Amerikan tarihinin ve kurumlarının özelliklerini anlamak gerek. ABD Neden İstisnaidir? ABD’nin geçmiş ve bugünkü iç politik karakteri ve çatışmaları, ancak bu milletin tarihinin modern Avrupa medeniyetinin bütünlüğü içinde şimdilerde işgal ettiği istisnai yeri belirlemekle anlaşılabilir. Benim tecrübeme göre, bu bağlantıyı anlayamamak, konuyu daha iyi anlamaları beklenen Avrupa’daki önde gelen çevrelerde bile ABD ve onun politikalarını değerlendirmede yapılan en yaygın hatadır. Küresel ölçekte yayılmış bir Avrupa medeniyetinin tarihi, 15. Yüzyıl Rönesansı’nın, Venedik’in finans oligarşisinin emperyal deniz gücünün hâkimiyetinden Avrupa’yı kurtarma mücadelesiyle başlamıştır. Bu Rönesansı, yeni bir egemen ulus-devlet konsepti ile modern deneysel bilimin bir kombinasyonu karakterize etmekteydi. Yeni bir hukuk anlayışı getirildi. Bu, devletin yönetme erkinin, tüm halkın ve gelecek kuşakların genel mutluluğunu artırma ilkesine etkili biçimde sarılmış olma şartına bağlı olması fikriydi. 11. Louis yönetimindeki Fransa ve 7. Henry yönetimindeki İngiltere, bu ilkelere göre kurulmuş ilk modern ulus devletlerdi. Bununla birlikte Venedik, karşı atağa geçerek yaklaşık 1511–13 yıllarında müthiş bir dini savaşa girişti; bazı önemli tarihçilerin deyişiyle Avrupa’yı bir bütün olarak “yeni küçük karanlık çağ”ın içine sürükledi. Bu çöküntü, 1648 Westphalia Anlaşması bu din savaşlarına son verinceye kadar sürdü. Bu “küçük karanlık çağ” boyunca Avrupa’daki liderler, Amerika kıtasında genel mutluluğa dayalı gerçek cumhuriyetler kurma imkânına yöneldiler. Wintroph’lar ve Mather’lerin öncülüğündeki Massachusetts Körfez Kolonisi, o 1511– 1648 döneminden ortaya çıkan bu tür koloniler arasında en önemlisi oldu. Venedik’in emperyal deniz gücünde 17. yüzyıl sonundaki hızlı gerileme ile bu sefer Hollandalı ve İngiliz Hindistan şirketlerinin etkisiyle emperyal deniz hâkimiyetinin Venedik tarzı bir rantiyeci-finansçı biçimine teşebbüs edildi. İngiltere’de William of Orange öncülüğünde 1688-1689’de gerçekleştirilen hükümet darbesi, Kral 1. George yönetimi altında İngiliz Doğu Hindistan Şirketi’nin Britanya’nın gerçek yöneticisi olarak konumunu pekiştirdi. Kendini hem kadim Roma İmparatorluğu’nun hem de ortaçağ Venedik’inin varisi olarak gören İngiltere, ABD’nin Franklin Roosevelt ile birlikte hâkim dünya gücü olmasına dek, tüm dünyanın hâkim emperyal deniz gücü oldu. Böylece, 1. George’un selefi Kraliçe Anne’in ölümüne kadar, genelmutluluk ilkesine dayalı cumhuriyetler kurma umudu, Kuzey Amerika’daki İngiliz kolonilerine odaklandı. Klasik gelenekteki Avrupalı liderler, Amerika’da model bir cumhuriyet kurmanın Avrupa’da taklitlerini teşvik edeceğini umuyorlardı. 18. yüzyılın ilk dönemlerinde bu Kuzey Amerika kolonilerinde iki ana rakip siyasal fraksiyon ortaya çıktı. Biri, daha sonraları “Amerikan Muhafazakârları” (Tories) olarak adlandırılan ve John Locke’un siyaset felsefesine dayananlar; diğeri uluslararası şöhreti yayılan Benjamin Franklin’in etrafında toplanan Amerikan yurtseverleri tarafından temsil edilenlerdi. Yurtseverlerin John Locke’a muhalefeti, 1776 Amerikan Bağımsızlık Bildirgesi’nin “yaşam, özgürlük ve mutluluğu arama”ya yaptığı vurguda kendini ifade ediyordu. Bildirge, Gottfried Leibniz’in Locke karşıtı fikirleri etrafında şekillenmişti Fransa, İngiltere monarşisi tarafından 1763’te bir kere yenilgiye uğratılınca, o da bekleneceği üzere, İngilizce konuşan Kuzey Amerika kolonilerini ezmeye yöneldi. Bu durum, Benjamin Franklin’in kampanyasını ve Bağımsızlık Bildirgesi’ni ortaya çıkardı. Tüm Avrupa’da önde gelen çevrelerde Amerikan bağımsızlık davası için bir seferberlik yarattı. Amerikan yurtseverleri ile Amerikan Muhafazakârları 1763–1789 yıllarında aşağı yukarı net olan bu ayrışma, ta bugünlere kadar önde gelen Amerikan çevrelerinde ilkeli tüm politika çatışmalarının süregiden kaynağı olmuştur. Sözgelimi ben, Amerika’daki o Benjamin Franklin entelektüel geleneğinin bir ürünüyüm. Ki o gelenek, Monroe, John Quincy Adams, Abraham Lincoln ve Franklin 284 Roosevelt gibi başkanları ortaya çıkarmıştır. Diğer yandan, benim tüm önemli muhaliflerim (Henry A. Kissinger ve Zbigniew Brzezinski gibi), Franklin Roosevelt’e, açıkça da Amerikan Muhafazakâr geleneğine nefretin temsilcileridirler. Örneğin George Washington, Başkanlık makamına etkin bir lider olarak girdi, fakat ABD’nin Fransız Devrimi sonrasında tehlikeye düştüğü bir dönemde. Başkan Adams iyi bir adamdı ama gerek başkanlığını gerekse siyasi partisini çökerten bir zayıflığı vardı. Thomas Jefferson ve James Madison, Benjamin Franklin tarafından yönlendirildikleri müddetçe harika liderlerdi, fakat her ikisi de Başkan olarak birer felakettiler. Monroe, John Quincy Adams ve Abraham Lincoln, ABD’yi anayasal cumhuriyetin en büyük tehlikelere maruz kaldığı anlarda kurtardılar –Franklin Roosevelt gibi. Fakat Jackson, van Buren, Pierce ve Buchanan, sadece Amerikan Muhafazakârları değillerdi; neredeyse ihanet içindeydiler. Başkan McKinley’in 1901’de suikasta kurban gitmesi, Amerikan Muhafazakârları Theodore Roosevelt, Woodraw Wilson ve Calvin Coolidge’i iktidara taşıdı. Amerikan yurtseveri Franklin Roosevelt, sadece ABD’yi kurtarmakla kalmadı, aynı zamanda dünyayı da onun Başkan olmaması durumunda gerçekleşecek olan bir global felaketten kurtardı. Franklin Roosevelt’in zamansız ölümüne rağmen, onun reformlarının çoğu, Kuzey ve Güney Amerika, Avrupa ve Japonya’nın 1945–1964 döneminde savaş sonrası ekonomik yeniden yapılanmalarında yol gösterici olmaya devam etti. Ancak, Venedik benzeri dünya deniz gücü-hava gücü imparatorluğu rüyalarıyla Amerikan Muhafazakâr hizbi, Franklin Roosevelt’in mirasını öldüğü andan itibaren hemen parçalamaya koyuldu. Amerikan Ütopyacıları Başkan Dwight Eisenhower’ın emekliye ayrılması, onun “askeri-endüstriyel kompleks” dediği şeye etkili biçimde direnebilmek için gerekli askeri bir şahsiyet konumuna sahip son Başkanı da ortadan kaldırdı. Başkan Kennedy’nin de aralarında bulunduğu suikast dalgaları, saray darbeleri ve 1962 nükleer füze krizinin etkilerinden sonra, 1964 sonrası ABD hızla değişmeye başladı. Milliyetçi bir üretim toplumundan, emperyal bir tüketici toplumuna doğru. İlk Bretton Woods sisteminin 1971’de çöküşü ve Başkan danışmanı Zbigniew Brzezinski’nin yönlendirmesiyle başlatılan gözü dönmüş bir deregülasyon kampanyası, Kuzey ve Güney Amerika’nın, Avrupa, Japonya ve diğerlerinin otuz yıl süren tahribatını temsil etmektedir. Bir üretim toplumu olmaktan çıkarak 1960’ların sonunda yaratılan ütopik bir biçim alan “sanayisonrası” topluma geçiş ve ilk Bretton Woods sisteminin 1971’de yok edilmesi, dünyada otuz yıldır yaşanan para-finans ve ekonomik felaketlere doğrudan doğruya sebep oldu. Franklin Roosevelt’in ölümünden bu yana, ana Amerikan yönetim kurumlarının karakterinde iki önemli değişme oldu. Birincisi, varolan Amerikan nükleer bombalarının Hiroşima ve Nagasaki üzerine atılmasıydı. İkincisi, 1989–1991 döneminde Sovyet gücünün çöküşüydü. Amerikan nükleer silah programının yazarı Bertrand Russell’ın 1946 Eylül’ünde açıkça söylediği gibi, nükleer silahların rolü, Sovyetler Birliği’ni “önleyici” bir nükleer saldırıyla tehdit etmek olmalıydı. Amaç, ABD dâhil olmak üzere ulus-devlet kurumunun Russell ve H. G. Wells’in (Wells’in 1928’de “Açık Komplo”da önerdiği) bir dünya hükümeti biçimiyle değiştirilmesini zorlamaktı. Sovyet gücünün 19891991’de çökmesiyle Wells ve Russell gibi dünya-hükümeti ütopyacılarının ortaya koyduğu politikacıların takipçileri, Anglo-Amerikalıların kıtadaki NATO ve diğer müttefiklerini, tüm dünyada ulusal egemenliğe dair ne kadar kurum varsa yıkmaya ve İngilizce konuşan güçlerin Roma tipi bir imparatorluğunu kurmaya hazırladılar. Önceki Amerikan politika trendlerinden ayrışan bu kaymalar, Locke geleneğinin daha radikal uçta ve açıkça da faşist biçiminin doğuşuyla başarılabildi. Bu, köklerini hain bir Konfedarasyon’da bulan bir faşizm biçimidir. (Harvard’lı Profesör William Yandell Elliot gibi Ku Klux Klan kurucularının açık varislerinin ifade ettiği Konfederasyon geleneğinde). Elliot, ABD’de Başkanları ve büyük parti liderlerini kontrol eden şahsiyetlerin (Zbigniew Brzezinski, Samuel P. Huntington, Henry A. Kissinger ve başka pek çoklarının) kariyerlerini harekete geçirdi. Bu çevreler ve onlarla bağlantılı “think tanklar”, bugünün esas faşizm yanlısı ideolojilerinin çekirdeğini oluşturmaktadır. Bunlar, Kissinger’la kafadar Michael Ledeen’in deyişiyle “evrensel faşizmi”, uluslararası Nazi Waffen-SS ile uyumlu bir faşizm türünü temsil ediyorlar. 285 Zamanımızın en önemli Avrupalı hukuk tarihçilerinden olan merhum Profesör Friedrich Freiherr von der Heydte, 1989’daki bir konuşmasında, John Locke geleneğinin çağdaş pozitivist doktrinlerle birleşmesinin, Birleşik Amerika’yı, Nazi Almanya’sındakinden daha kötü bir faşizm biçimine sürüklediği uyarısında bulunmuştu. Bugün ABD’deki bu türden faşist eğilimlerden tipik bir örneği, Yüksek Mahkeme Yargıcı Antonin Scalia’dır. Profesör van der Heydte’nin hukuk, tarih ve askeri bilimdeki uzmanlığından çıkardığı gibi, ABD’de zuhur etmiş olan faşist trend, hem toplumsal hem de askeri yüzlere sahipti. O trendin bugünkü Amerikan Muhafazakâr çevrelerindeki en açık ifadesi, Henry A. Kissinger, Zbigniew Brzezinski, Samuel P. Huntington gibi Muhafazakâr finans çevrelerinin Harvard eğitimli uşakları ile onların İngiliz Arap Bürosu’ndaki akıl hocaları Bernard Lewis. Ancak Kissinger ve diğerleri daha genç bir kuşaktır. Savaş zamanında ve hemen sonrasında nükleer savaş çağının ütopik askeri politikası için ani birikime öncülük edenler, ABD’de Russell’ın 1938’de ortak kurucusu olduğu Russell-Hutchins “Bilimlerin Birleşmesi” projesi rolü etrafında toplanan Russell ve Wells’in çevreleriydi. Profesör Norbert Weiner ve John von Neumann gibi Russell’ın kanatları altındakiler, modern geleneğin (Lazare Carnot, Gerhard Scharnhorst ve bizim Douglas MacArthur’umuz gibi) yerini almak amacıyla 1940’larda ve sonrasında öne sürülen sistem analizi kültünü temsil ediyorlar. Profesör Yandell Elliot’un öğrencisi Samuel Huntington’un “Asker ve Devlet”i, hâlâ bugün bile askeri ütopistlerin standart doktrinidir. Amacı, ABD ordusunu hem Roma emperyal lejyonları hem de Nazi uluslararası WaffenSS tarzında yeniden yapılandırmaktır. Yani, dünyanın her bir kısmını teslime zorlamak amacıyla görevlendirilen ruhsuz katiller çetesi olarak. Geleneksel modern askeri politikaya göre savaşın amacı, kalıcı bir barışın önkoşullarını oluşturmak, bunu da savaşan güçlerin refah ve hayatları için mümkün olan en fazla iktisadi getiri ile yapmaktı. O geleneğin tipik örneği, Lazare Carnot’un, İmparator Napolyon’u Rusya’nın işgali konusunda uyarmaya sevkeden stratejik savunma doktrinidir. Aynı stratejik savunma fikri, Çar 1. Alexander’ın Prusyalı işbirlikçileri tarafından Napolyon’u yenilgiye uğratmak için kullanılmıştı. Buna karşılık, Huntington ve diğerlerinin evrensel faşist askeri dogmaları, öldürme rasyosunu maksimuma çıkarmaya dayanır. Ütopyacıların askeri doktrini, daha da çirkin bir sosyal doktrinin bir yansımasından ibarettir. ABD’de Nixon ve Carter yönetimlerinin benimsediği Malthusçu dogmalara göre, argüman şu net etki yönündeydi. Oligarşik finansör gücünün İngilizce konuşan birliği dünyanın geneli için mülkiyet hakkına sahip bulunduğundan Amerikaların, Afrika’nın, Avrasya ve Avustralya’nın ham maddeleri (Körfez petrolü gibi), İngilizce konuşan güçlerin Lockeçu anlamda mülkiyet haklarıdır. Bu yüzden o güçler, hissedar hakkı olarak gördükleri bu kaynakları, 1) o ülke haklarının doğrudan kullanmasından, 2) Afrika’nın ve başka bölgelerin halklarının ileri teknoloji kullanmalarından ve 3) ilgili bölgeler halklarının ortalama ömürlerini kontrol altında tutma politikasının başarısız olmasının yol açacağı doğal etkilerinden koruma hakkına sahiptirler. Kısacası bu neo-Malthusçu dogmalar, “hissedar hakkı” bahanesiyle yürütülen soykırım uygulama politikalarıdır. Bu ütopyacıların siyasi özelliklerini, zamanının Ulusal Güvenlik Danışmanı Henry Kissinger’in 1974 tarihli ve 200 sayılı Ulusal Güvenlik İncelemeleri Memorandumu’nda görebiliriz. Orada ifade edilen politika Kissenger’in kendi icadı olmayıp, zaten varolan ve nükleer dehşet taraftarı Bertrand Russell ve H. G. Wells’in 1928 tarihli politika planlama kitabı “Açık Komplo”nun görüşlerinden esinlenen bir Anglo-Amerikan ütopyacı akımın politikalarının yeniden formüle edilmiş haliydi. Aynı politika, Carter yönetiminin sonunda Brzezinki öncülüğünde Global 2000 ve Global Gelecek raporlarında da ifadesini buldu. Gerek Kissinger’in NSSM2000’i gerekse Brzezinski’nin formülasyonları, Profesör von der Heydte’nin belirttiği anlamda radikal türden pozitivist, Lockeçu faşist dogma biçimleridir. Bu faşist neo-Malhusçu dogmaların gerisindeki argümanın temelinde, bazen “hissedar hakkı” doktrini de denen Locke doktrini vardır. Buna göre, mülkiyet hakkı, mülkiyet sahibinin ne isterse yapabileceği anlamına gelir. O mülkün üzerinde her ne ve her kim bulunuyor olursa olsun. Taşınır köleliğin savunusu, hain Konfederasyon Anayasası’nın dibacesinde Locke’un “hissedar hakkı” doktrinin benimsenmesiyle yapılmıştır. Dr. Quesnay’in neo-Cathar fizyokratik doktrini ile İngiliz Doğu Hindistan Şirketi’nin Adam Smith’i, aynı mülkiyet hakkı kavramının insan haklarına üstünlüğünü vurguladılar. Doğumunda Ölecek İmparatorluk 286 Böyle bir dünya imparatorluğunun pekiştirilmesine imkân yok. Roma İmparatorluğu, görece en güçlü anında pekiştirilmişken şimdilerde İngilizce konuşan güçlerin yeni bir Roma imparatorluğunu kurmaya yönelik ütopyacı girişim doğma teşebbüsü anında ekonomik enkaz halinde. Siyasi olarak ABD’nin domine ettiği dünya ekonomisi yakın bir çöküş içinde olmakla kalmayıp, 1930’ların Almanyası veya ABD’sindeki gibi bir savaş seferberliğinin mevcut ekonomik koşullarla ve dünyadaki mevcut yönetimlerle gerçekleşebileceğini düşünmek de yanıltıcı olur. Tehlike, niyetlenilen imparatorluğun kurulabilecek olması değildir. Tehlike, böyle bir imparatorluğu kurma teşebbüsündeki kaçınılmaz başarısızlığın gezegeni bir kaosa sürükleyebilmesi, gezegen çapında bir yeni karanlık çağı başlatabilmesidir. Prensip olarak çözüm, savaş sonrası 1945–1965 döneminde Amerika, Avrupa ve Japonya’nın yeniden inşaası sırasında uygulanan türden global para ve ekonomi politikalarına geri dönmek olabilir. Bu amaçla gerekli olansa, dünyanın büyük uluslarının yapacağı acil bir toplantıdır. Böyle bir toplantıda, yeni bir küresel sabit kur sisteminin kurulmasını hazırlamak amacıyla belli birtakım geçici istikrar tedbirleri üzerinde mutabık kalmak olur. Küresel bir sabit kur sistemi, Fransa’da Jean Monet’ninkilere benzer ekonomik yeniden inşa politikalarını harekete geçirecektir. Şu anda dünyadaki neredeyse tüm hükümetler ve büyük siyasal partiler sadece iktidarsız değil, aynı zamanda entelektüel bir iflas içerisindedir. Bu gerçek beni ne şaşırtıyor ne de kötümser yapıyor. Bizim ABD’deki hükümetimiz ve Cumhuriyetçi ve Demokratik Partimiz gibi çoğu hükümet ve partilerin bu iktidarsızlığının nedeni, bu kurumların şimdiki politika aksiyomlarının işlemez hale gelmiş olmasıdır. Dünyada cari olan ve genel kabul gören para, finans ve ekonomi politikaları çerçevesinde politika yapmaya çalışan her hükümet veya parti, dünya uluslarının karşı karşıya olduğu iç ve dış krizleri aşmaya yetecek politikalar üretemiyor. Bununla birlikte, son dönem Amerikan yönetimlerinden kaynaklanan ekonomik politika modellerinin umutsuzca müflis halde olduğu da şu an için aşikâr. Böylesine iktidarsız bir Washington’un liderliğinden giderek bıkan bir dünya, mevcut para-finans sisteminde bir çöküşe de, bu tür Washington rejimlerinden dolayı biraz küstahça yaklaşacaktır. Benzer bir küstahlık, Amerikan halkı ve siyasal süreçlerinde de ortaya çıkacaktır. Genel olarak, bilinen tarih içinde, politikadaki zamanı çoktan geçmiş değişimlerin en hızlı patlaması, yalnızca, mevcut sistemin kendi yarattığı bir krizle baş edememesinin etkisiyle olur. Ne yazık ki, bu tür mutlu değişimler kaçınılmaz değildir. Ama hiç değilse mümkündür. Şimdilerde, böyle hızlı ve küresel bir değişimin eşiğinde bulunuyoruz.112 Yeni Uluslararası Terörizm ve Siyonizm! Londra’nın Siyonist Sermaye Odaklarının “etnik” ve dini azınlıkları stratejik amaçlı kullanımı Güney Asya’ya sınırlı değildir. Bu uzun-süreli birikimlerin seferber edilişi, Siyonist Britanya’nın ve Amerikalardaki ortaklarının; Avrasya ve Afrika’daki uzun dönemli stratejisinin son yirmi yıldır temelidir. Bu Britanya Krallığı’nın Ruanda ve Burundi’de uyguladığı soykırım kampanyalarının temeli ve Londra’nın Nijerya ve Sudan’ı tamamen yoketme çabalarının temelidir. Bu aynı zamanda Londra’nın Kanada’yı, ABD’yi, Orta ve Güney Amerika’daki hemen her ülkeyi bölme yönündeki stratejik yönelişinin de bir bileşenidir. “Etnisite”, ister Meksika’nın Chiapas eyaletindeki dış mihraklı ayaklanmanın, Afrika’daki ve Avrasya’daki kargaşaların, isterse de Avustralya’daki yıkımın olsun, Londralı görevlilerin bugün yönelttiği dev terör dalgasının ana konusudur. Yeni bir uluslararası terörizm dalgası dünyayı yakaladı. Önde gidenleri bir mücahiddin paralı askerleri güruhu: 1. Dünya Savaşı’nın köksüz Amerikalı eski askerlerine benzer bir insan döküntüsü 1980 Afgan savaşının akabinde dünyaya saçılmış. Bu şimdiye kadarki en kötü terörizm; 1970’lerin teröründen de beter. Eski bir ABD müttefikinin başkentinden, Londra’dan yönetiliyor; bundan da kötüsü eski bir ABD başkan yardımcısı (sonra da ABD başkanı) George Bush’un suç ortaklığı ile kurulmuş olması. O sizi ve ailenizi tehdit ediyor: Belki doğrudan, belki dolaylı Ona karşı savaş için harekete geçmeli ve onu yenmeliyiz. Bu nedenle bu EIR raporları serisinde yeni uluslararası terörizmle ilgili konu alınacak özel problem, 112 LaRouche / Türkiye’de ve Dünyada Yarın / Temmuz.2002 287 Başkan Yardımcısı George Bush, Oliver North ve çok sayıda başka Amerikalı ve İngiliz devlet görevlileri ve başkalarının bu oluşuma destek vermiş olmaları nedeniyle, bazı resmi makamlar arasında yüksek düzeyde ve karşılıklı olarak temel gerçekleri gizleme eğilimidir. Terörün ortaya çıkışı tabii ki saklanamaz; üstü örtülen terörün bir “annesinin” olduğudur; ve belki de bir “dayısı”. Bazı okurlar hatırlayacaktır; geri, 1970’lere bakıldığında EIR o dönemin uluslararası terörüne karşı da benzer bir faaliyet yürüttü. 1989’un efsanesine göre, Deutsche Bank’tan Alfred Herrhausen 113 (aslında olmayan) Baader-Meinhof114 çetesince öldürülmüştü: Sonra 1970’ler ve 1980’lerde, bugün olduğu gibi, resmi makamlar, terörün arkasında bazı çok etkili makamlar olduğu gerçeğini örtbas etmeyi seçtiler. O zaman olduğu gibi şimdi de, bazı resmi gizli servis ve adliye makamları, problemin köklerine eğilecek siyasi cesareti buldular. Bugün, ilgili gizli servis ve adliye makamları korkularından, Thatcher hükümetini ya da George Bush gibi bir “güç brokerini” ifşa etme işini EIR gibi özel kurumlara bıraktılar. Konuya gelirsek: Dediğimiz gibi yeni uluslararası terörizmin kalbi iyi eğitilmiş bir terörist alayıdır; bunlar daha önce 1980 Afgan Savaşı’nın eski mücahidin savaşçıları olarak bilindiler. Başkan Yardımcısı Bush ve İngiliz Thatcher Hükümeti bunların derlenmesi, silahlandırılması ve sevkinde önemli rol oynadılar. Sovyet güçleri Afganistan’dan çekildikten sonra, Anglo-Amerikan destekli mücahiddin, devasa bir uyuşturucu ve silah kaçakçılığı şebekesi ile birlikte dünyaya salındılar: Bir “özel güçler” paralı askeri birliği; isteyen kiralayabilir. Bugün bu paralı asker birliği yeni uluslararası terörizm içindeki anahtar parça olup, Avrasya’dan Japonya’ya, Amerikalardan,Kanada’dan Güney Amerika’nın ucuna, Londra’daki terör grubu lider hücrelerince idare edilmektedir. Bu ay ve daha sonra EIR bu yeni uluslararası terörizmle ilgili iki özel rapor yayınlayacak, anahtar örgütleri ve bağlantılarını ifşa edecektir. Şimdiki ilk raporda biz eski mücahiddin savaşçılarının Thatcher-Bush Afgan savaşındaki kilit rolüne değineceğiz. Bu mücahiddin gruplarının işlevsel olarak nasıl Londra’dan idare edilen ve Güney Asya içi ve dışında faal olan gruplarla içice geçtiğini göstereceğiz. Bir sonrakinde, raporun ikinci bölümünde EIR Amerikalarda çalışan Londra merkezli ana terör şebekelerine ışık tutacaktır. Bu ikinci element eski Başkan Yardımcısı Bush’un “İran-Contra” adlı uyuşturucu ve silah çılgınlığının bir diğer devamıdır. İkinci raporda anahtar örgütler Londra’da üstlenen DEVRİMCİ KOMÜNİST PARTİ ve Londra’dan yönlendirilen Fidel Castro’ca yönetilen SAO PAULO FORUMU’dur. Etnisite: Terörün Anahtarı İlk raporun aşağıdaki bölümlerinde profesyonellere ve sivil halka bu terör belasını izlemek ve saptamakta yardımcı olacak bazı metodlar sunacağız. Bu metodlarla teröristleri izleyen EIR 1990’ların Güney Asya terörizminin önceki onyılların terörü ile uluslararası uyuşturucu ve silah kaçakçılığı şebekeleri yoluyla ilişkili olduğunu göstermektedir. Sistemin sacayakları POL POT’UN KIZIL KMERLERİ, SRİ LANKA “KAPLANLARI” (LTTE), ve çeşitli Pakistan’da üstlenmiş Afganlı eski mücahiddin odaklarıdır. Bu uyuşturucu ve silah kaçakçılığı üçlüsü, geniş bir “etnik azınlıklar” çeşnisinin içindeki silahlı gayrınizami savaş faaliyetinin kilit öğesidir. Hepsi bugün Londra’dan yönlendirilir; İngiliz Gizli Servisi’nce manipüle edilir; bu son 150–200 yıldır böyledir. Bu, bu sayıda sunduğumuz güncel uluslararası terörizm dalgasının Güney Asya bileşeninin çekirdeğidir. “Etnik ve dini azınlıklar” tabir edilen Güney Asya’daki yoğunlaşma Çin’in güney sınırlarından (Tibet ve Bad Homburg, 30. Kasım 1989 - saat 8.33: Evinden 500 m uzakta Alfred Herrhausen’(in zırhlı Mercedes’i havaya uçtu. Olayı RAF (Baader Meinhof Grubu) üstlendi. (ç.n.) 114 Diğer adı Rote Armee Fraktion (Kızılordu Fraksiyonu, RAF): 1968–1977 arasında terör eylemlerinde bulundu. Çok sayıda bombalama, soygun ve suikasti üstlendi. Liderleri Andreas Baader ve Ulrike Meinhof’un isimlerine atfen BaaderMeinhof Grubu olarak da anılır. Ulrike Meinhof 1972’de yakalandı; 9 Mayıs 1976’da hücresinde intihar ettiği resmi makamlarca açıklandı. Andreas Baader 1972’de yakalandı. 13 Ekim 1977’de Palma de Mallorca’dan Frankfurt’a kalkan bir Lufthansa Boeing 737’si başlarında “Yüzbaşı Şehid Muhammed” isimli liderleri olan bir Filistinli terörist grubu tarafından kaçırıldı ve enson Somali’nin başkenti Mogadişu’ya indirildi. 18 Ekim gecesi gizlice Mogadişu havaalanına inen bir Boeing 707’nin taşıdığı Alman GSG–9 komando timi uçağa baskın yaptı; teröristler öldürüldü, biri yaralı ele geçti. Bu olay üzerine Andreas Baader ve RAF’ın diğer liderleri Ensslin ve Möller’in Stammheim Cezaevi’ndeki hücrelerinde intihar ettikleri resmi makamlarca açıklandı. (ç.n.) 113 288 Sincan buna dâhildir), Kuzey Laos’a, oradan batıya Keşmir ve Pakistan üzerinden Cezayir’in anti-İslami Kurtuluş Cephesi GIA’nın terörizmine ve ötesine uzanır. Bağlantılar bu “etnik ve dini azınlıklar”ın Batı şeridi ile sınırlı değildir; ama bu şerit olgunun temel çekirdeğini temsil eder. Londra’nın “etnik” ve dini azınlıkları stratejik amaçlı kullanımı Güney Asya’ya sınırlı değildir. Bu uzunsüreli birikimlerin seferber edilişi, Britanya’nın bütün Amerikalar, Avrasya ve Afrika’daki uzun dönemli stratejisinin son yirmi yıldır temelidir. Bu Britanya Krallığı’nın Ruanda ve Burundi’de uyguladığı soykırım kampanyalarının temeli ve Londra’nın Nijerya ve Sudan’ı tamamen yoketme çabalarının temelidir. Bu aynı zamanda Londra’nın Kanada’yı, ABD’yi, Orta ve Güney Amerika’daki hemen her ülkeyi bölme yönündeki stratejik yönelişinin de bir bileşenidir. “Etnisite”, ister Meksika’nın Chiapas eyaletindeki dış mihraklı ayaklanmanın, Afrika’daki ve Avrasya’daki kargaşaların, isterse de Avustralya’daki yıkımın olsun, Londralı görevlilerin bugün yönelttiği dev terör dalgasının ana konusudur. Britanya’nın Avrasya’daki jeopolitik stratejisine bakın; Londra’nın Güney Asya’daki terörist operasyonlarının bu Avrasya stratejisi için nasıl yürütüldüğüne bakın. Önce, bu temel gerçekleri pek bilmeyenlere kolaylık olsun diye, “Britanya” ya da “İngiliz” burada kullanıldığı şekliyle Birleşik Krallık ahalisinin temsili hükümetinin makamları anlamına gelmez. Kral 7, Henry’nin idaresi altında İngiltere yükselen modern bir ulus devlet idi. 11. Louis’nin Fransa’da yarattığı ilk modern ulus devletin başarısını kendine örnek almıştı. 1603’te kral 1, James’in İngiliz tahtına geçişiyle İngiltere bir ulus olmaktan çıktı; fiilen bir uluslararası AngloHollanda finans oligarşisinin plantasyonu ya da kolonisi oldu; ki bugün bu oligarşi dünya nüfusunun büyük bölümünün yaşayabilmek için muhtaç olduğu hammaddelerin büyük bölümünün ticaretini kontrol etmektedir. Bu raporda kullanıldığı şekliyle “İngiliz” birkaç bin çok zengin ya da çok nüfuzlu kişileri kasteder; bunlar birçok millettendir; Britanya ve Hollanda kraliyet soyunun etrafında kaynaşırlar; Venedik doclarının yaptıkları gibi bir araya gelerek bütün dünyada emperyal güçlerini yürütürler. Royal Dutch Shell’i, ITT’yi, Rio Tinto Zinc’i, ya da Lord Beaverbrook’un varislerinin global İngiliz basın imparatorluklarını (mesela Rupert Murdoch ya da Kanada kökenli Clinton düşmanı Hollinger Corporation gibi) düşünün. İngiliz kontrolündeki istihbarat örgütleri ağını düşünün; .bu ağ, vatan haini Sir Henry A. Kissinger’ın son 45 yıldır hizmet ettiği Chatham House’tan başlar; ya da ya da Mont Pelerin Cemiyeti’nin faşist bataklık canavarı kılıklılarını (örn. Amerikan Heritage Foundation ya da Prof. Milton Friedman’ın müritleri gibi) düşünün. İşte bu teşkilatlar, Hollywood’un “Uzaydan Gelen Beden Kemiriciler” filminde olduğu gibi115 Britanya adalarını kendilerine in edinmişlerdir. Bu durum stratejistin ya da anti teröristin sözlüğünde “Britanya İmparatorluğu” diye geçer. “İmparatorluk” tabirinin bu kullanılışı çürüyen Bizans İmparatorluğu’nun dağılma sürecinde bile yüzyıllarca sürdürdüğü kontrole benzer; ta ki sonunda Venedik’in “Dördüncü Haçlı” seferi ile yerini Latin Krallığı’na terkedene dek. “Bu” İngiliz emperyalizmi önceleri dünyanın hâkim deniz gücü idi; şimdi ise hâkim finans gücüdür. Bugün de, çok uzaklara erişen haberalma ağı ile ve eski kolonileri üzerindeki çürüyen kültürel hâkimiyeti ile, ki ABD de buna dâhildir, Londra, Oxford ve Cambridge’le birlikte, tüm bu gezegenin geleceği üzerinde bir habis Bizans hâkimiyetini yürütmektedir. Bir Paris bulvar gazetesi, ünlü “Paris Match”, geçenlerde İngiliz halkını “yarım akıllılar” diye niteledi. 116 Newt Gingrich teşvikçisi, eski London Times editörü ve ABD Başkanı Clinton’un en inatçı düşmanı Lord William Rees-Mogg’un ağzı birçok konudaki deli saçmalarının açık lağım kanalına dönüştü. Rees-Mogg, yıllarca İngiliz oligarşik çetesinin resmi “Josef Goebbels”liğini yaptıktan sonra, temsil ettiği elit İngiliz ailelerindeki kabasaba entelektüel özellikleri yansıtmaya başladı. 117 Yine de, iddia edildiği gibi yarım akıllı, makul çılgın, ya da ne olursa olsun, bu çürüyen oligarşik kalıntılar hala çok tehlikelidir. Konu korkunç şekilde “Body-Snatchers From Outer Space”: Don Siegel’in unutulmaz filmi. Filmdeuzaylılar Dünya’yı gizlice istila eder. Ancak dünyalıların kılığına girerek yavaş yavaş onların yerlerine geçerler ve kimse gizli tehlikeyi başlangıçta göremez. (ç.n.) 116 Sabine Cayrol, “Nous n’avons meme pas a leur repondre. Une semaine a Londres et on a compris: ils sont vraiment ‘crazy,” Paris Match, Daily Telegraph’a alıntı, 1 Eylül 1995 117 Scott Thompson, “His British Lordship Spills the Beans,” EIR, 17 Şubat 1995, ss. 37–40 115 289 çürümüş ama hala çok zehirli, Bizansvari İngiliz emperyal hâkimiyetidir ki, ele aldığımız yeni terörist dalga hareketinin ardındaki yöneten eldir. Bu Bizans teşkilatının yürürlükteki stratejik doktrini anlaşılmak zorundadır, ki yeni uluslararası terörist tehdit tanımlanabilsin ve yenilebilsin. İngilizler (tanımladığımız anlamıyla) stratejilerinden, dış politikalarından bahsettiklerinde, en eleveren iki kod söz “jeopolitik” ve “güçler dengesi”dir. “Güçler dengesi”, Sir Henry A. Kissinger’ın fikriyatındaki en meşhur sözdür. “Güçler dengesi” eski İngiliz başbakanı Margaret Thatcher’ın geçenlerde Güney Asya’ya uğradığında söylediği sözdür. Avrasya için geçerli İngiliz güçler dengesi doktrini ise şöyle toparlanabilir. Bugünün dünya stratejisinin odağı, Moskova, Delhi ve Pekin etrafında kümelenmiş ülkeler arasında işbirliğinin gelişimi yoluyla Avrasya genel ekonomik rönesansının devamıdır. Bu ekonomik büyüme bir seri geniş çaplı bir ekonomik altyapı projelerinin hayata geçişiyle olacak, bu da canlanmış Avrupa ekonomisinin teknolojik güç merkezlerinin Pasifik ve Hint okyanusu kıyılarındaki büyük nüfus topluluklarıyla ilişkilendirilmesini sağlayacaktır. Siyaset sözlüğünde bu altyapı projeleri ağının adı “Avrasya kara köprüsü” diye geçmektedir. Demiryolu koridoru ile böyle bir kara köprüsü fikri ilk 1890’larda ileri sürüldü. Destekleyicileri arasında Fransa’dan Gabriel Hanotaux,118 Almanya’dan Wilhelm von Siemens119 ve Rusya’dan Kont Sergei Witte120 gibi önemli isimler vardı.121 Bunu engellemek için Britanya sonra 7. Edward adıyla kral olan Galler Prensi’nin çabalarıyla bir seri olay başlattı ve 1890’ların ortaklarını (Fransa, Almanya ve Rusya) birbirlerine düşürdü; sonuç 1. Dünya Savaşı olarak bilinir. 122 1933’te Weimar Cumhuriyeti Almanyası’nın Sovyetler Birliği’yle ekonomik işbirliğine gireceği korkusu ile İngiliz çıkar çevreleri, aralarında sonraki ABD başkanı (baba) George Bush’un babası Prescott Bush da olmak üzere, Nazi Adolf Hitler’in Almanya’da iktidara gelmesini sağladılar; böylece yıkıcı bir savaş ile hem Almanya, hem Rusya nihai olarak safdışı edildi. 123 1989 Ekim-Kasım’ında, İngiliz Başbakanı Margaret Thatcher hükümeti Doğu ve Batı Almanya arasındaki “Duvarın” çatırdamaya başlamasına neredeyse Almanya’ya savaş ilan edecek derecede tepki gösterdi. Ciyak ciyak bağıran Bayan Thatcher’in ifade ettiği korku, birleşik bir Alman ekonomisinin gelişim potansiyelini doğuya çevirebileceği idi. “Dördüncü Reich!”, diye feryat ediyordu Thatcher’in şakirtleri. Thatcher, yağcısı Başkan George Bush’un da desteğiyle eski Doğu Almanya’nın ekonomik reformunu engellemek için harekete geçti. Aynı nedenle Bayan Thatcher İngiltereci Başkan Bush’un da desteğiyle eski Sovyetler Birliği’ni bir ekonomik çöplük haline getirecek faaliyeti başlattı; hammadde ihraç eden bir “Üçüncü Dünya” ülkesi; böylece artık Londra’nın emperyal çıkarlarına karşı bir Avrasya tehdidi oluşturmayacaktı. 1989 Ekim-Kasımı’ndan beri Londra’nın en büyük korkusu kıta Batı Avrupası’nın Atlantik’ten Pasifik’e ve Hint Okyanusu’na uzanan bir Avrasya ekonomik gelişim programına girmesi olmuştur. Bayan Thatcher’in pişekârı124 George Bush’un Kasım 1992’deki yenilgisinden beri Londra’nın korkusu ABD’nin Almanya, Rusya ve Çin etrafında kümelenmiş ülkeler arasında bir Avrasya ekonomik işbirliğini desteklemesi olmuştur. Sonra Fransa Cumhurbaşkanı Jacques Chirac’ın seçilmesinden sonra İngiliz oligarşisi bol yem bulmuş köpekbalıkları sürüsü gibi kudurmuş; ABD ve Fransa başkanlarına tehditler savurmuş ve bütün dünyayı mücahiddin kaynaklı bir uluslararası terörde boğma girişimlerini hızlandırmıştır. Barones Thatcher’in “güçler dengesi” kavramının bütün Asya için ne anlama geldiği de şöyledir. Bugün İngiltere yaptıkları ile Pakistan’ın, Hindistan’ın ve Çin’in dağılması peşindedir. Bu etkiyi doğuracak (Albert Auguste) Gabriel Hanotaux (1853–1944), Fransız devlet adamı ve tarihçisi. (ç.n.) (Karl) Wilhelm von Siemens (1823–83): Alman Siemens şirketinin ünlü kurucusu Ernst Werner von Siemens’in kardeşi. Sonra İngiliz tabiyetine geçti ve Sir William Siemens adı ile tanındı. 120 Sergei Yuliyeviç Witte (1849–1915), Rus devlet adamı (ç.n.) 121 Dana S. Scanlon, “The Defeat of Hanotaux and the Coming of the Entente Cordiale with London,” EIR 24 Mart 1995. William Jones, “A Continental League for Eurasian Development,” EIR, 24 Mart 1995. 122 ) Webster G. Tarpley, “London Sets the Stage for a New Triple Entente,” ve “King Edward VII: Evil Demiurge of the Triple entente and World War I,” EIR, 24 Mart 1995 123 Webster Griffin Tarpley ve Anton Chaitkin, George Bush: The Unauthorized Biography (Washington D.C.: Executive Intelligence Review, 1992), ss. 26–44 124 Orj. Stooge: Komedi oyununda esas komedyenin yardımcısı; ona mizah yapacağı sözler söyleyen muhatabı (ç.n.) 118 119 290 mekanizmalar Londra tarafından orkestrasyonu yürütülen bir güçler dengesi oyunu ile Hindistan ve Pakistan’ı Keşmir konusunda çatıştırmak, bunu da Delhi ile Pekin arasındaki güçler dengesi sorununu artırmada kaldıraç olarak kullanarak Çin’in Tibet ve Sincan bölgelerinin kopuşunu hazırlamaktır. Bütün bu oyunun iç dinamiği Londra’nın terör irtibatlı “etnik” birikimleri cepheye sürerek hem Hindistan ve Pakistan’ın parçalanması, hem de aynı “etnisite oyunlarını” kullanarak Hindistan, Pakistan, Sri Lanka ve Çin arasında kriz çıkarmasıdır. Eski mücahiddin savaşçıları bu çeşitli, içiçe geçmiş !”etnik” birikimlerin yeterli etkinliği için kilit öğedir ve Londra’daki dairelerce yöneltilmektedir. Londra’nın Hedefi: Ulus Devlet “Baylar: Size söylemeliyim ki, bizim batmaz gemimiz Titanic batıyor. Siz geminin Mont Pelerin gazinosunda kumar oynarken gemi sahipleri geminin bütün eldeki can sandallarına bindiler ve uzaklaşıyorlar. Size önerim, işlerinizi buna göre ve hızla ayarlayın.” Bu “Titanic”in kesin batış tarihi belli değil. Gelecek hafta, birkaç hafta sonra, ya da aylar sonra olabilir. Kesin sonuç ise, yakında batacağıdır. Sözkonusu gemi Dünya’nın bugünkü para ve finans sitemidir. “Sahipler” yani uluslararası finans oligarşisi aileleri aslında çoktan can sandallarına bindiler: Onlar kötü kaderine giden dünya borsalarını terkettiler ve yatırımlarını değerli madenlere, stratejik minerallere, fosil yakıt rezervlerine ve azalan dünya besin kaynaklarına kaçırdılar. Hükümetler durumu düzeltebilir; bunun için Federal Rezerv Sistemi’nin ve diğer merkez bankası sistemlerinin hükümet kontrolünde tahsil-ifaya125 alınması gerekiyor. Eğer hükümetlerin bunu yapacak cesareti yoksa bütün sistem, para sistemleri, finans kurumları ve bizzat paranın kabul edilirliği bir anda toz olacak; ve bu süre de uzak değil. Uluslararası oligarşinin çekirdeği bugünün bu finans tablosunu kabul etmiş haldedir. Bunu kabul ettiklerini de ifade ettiler; mesela Londra’dan Sir Jimmy Goldsmith’in bir süre önce yaptığı gibi: O da can sandallarına bindi ve İngiliz ekonomi gemisinden batmadan önce uzaklaştı. Dünya’nın son yüzyıldır varolduğu haliyle yokolmak üzere olduğu gerçeği, dünyadaki her potansiyel ve oluşmuş krize ayrı bir çaresizlik katıyor. Bu nokta eski Lord William Rees Mogg’un histerisini ve yöneltilen uluslararası terörizmin yeni dalgasının dev çapını ve şiddetini anlamak için kilit noktadır. İngiliz-Hollanda merkezli uluslararası finans oligarşisinin her üyesinin aklındaki soru, oligarşinin kendisinin yaşayıp yaşamayacağıdır. Oligarşi kendi bugünkü dünya çapında para ve finans sisteminin tıkanıklığını aşacak mı? Açıkçası, kıymetli kâğıtlarla spekülasyonu terkedip hayati hammadde kaynaklarının fiziki sahipliğine girerek oligarşi paranın, bankaların ve borsaların bu genel yok oluşundan kaçma kararlılığını göstermiştir. Şu sorulabilir: Oligarşinin bundan çok korktuğu nedir? Bu sorunun cevabı: Modern ulus devlet cumhuriyeti. Bu konuda oligarşinin korkusunu anlamak için ABD Hazine Bakanı Alexander Hamilton’un adından sözetmek yeter. Ulus devlet dünya çapında bir para - finans sistemi çöküşünü atlatabilir mi? Mart 1789’da ABD’de ümitsiz bir iflastan sonra Başkan George Washington ve onun Hazine Bakanı Hamilton’un yönetimi altındaki parlak ve başarılı toparlanış şuna canlı bir tarihsel kanıttır ki bir ulus devlet Washington ve Hamilton’un antiBritanya ilkelerinin aynısını izleyerek krizi rahatlıkla atlatabilir. Bunu bugün yapmak için bazı ilkesel önlemler kaçınılmazdır: 1. Eski müflis para ve finans sistemlerinin borç -alacaklarını ulusal hükümet eliyle tahsil- ifa ve iflas reorganizasyonuna tabi tutun. 2. Derhal ulusal para birimine ek bir kıymetli kâğıt yapın; bunlar kamu hazinesinin ciro edilebilir tahvili şeklinde olsun ve bunları fizik üretim ve temel ekonomik altyapı için sermaye artırımı için borç verme şeklinde seçici önlemlerle dolaşıma sokun. 3. Bir milli banka oluşturun; bu hem milli hükümetin rezerv dairesi hem de üretim yatırımı için tahvil kredilerinin birincil borç vericisi olsun 4. Devlet gücünü bir seri üretim ve altyapı yatırımlarıyla üretim ve istihdamı hızla artırarak “tam 125 Orj.: Receivership (ç.n.) 291 istihdam” düzeyine getirmek için kullanın. 5. Koruyucu gümrük ve tarife anlaşmalarına girin; bunlar hem ulusal üretim yatırımlarını (ve istihdamı) korusun, hem de diğer ülkelerle mal ticaretinin gelişimini sağlasın. Bu türden acil önlemlerin stratejik değere ulaşan ulus devletler gruplarınca alınması, modern dünyayı haddinden de uzun sömürmüş bu parazitler sürüsünün, Anglo-Hollanda merkezli uluslararası finansör oligarşisinin iktidarının sonu demektir. Bu önlemler bugünün ulus devletlerinin bugün derinleşmekte olan ciddi felaketi atlatabilmeleri için tek çaredir. Bu reform önlemlerini alacak cesaretten yoksun hükümetler, gelen çöküş ile karşı karşıya kalacaklar ve en korkak rejimler bile ciddi önlemler almaya zorlanacaktır. Bu nedenle oligarşi bugünün ulus devletlerini yoketme isteğinin doğurduğu histerinin zirvesindedir. Özellikle ABD hedeftir; tabii eğer bu türden iyileştirici önlemler derhal yürürlüğe konmazsa. Bu histeri Londra merkezli güçlerin Quebec ayrılıkçılığını desteklemelerinin de anahtarıdır: Böylece bir zincirleme reaksiyon başlatarak ABD’nin ve diğer ulus devletlerin zayıflaması, merkezinin çözülmesi nihayet parçalanması amaçtır. Bu nedenle Londra’nın terörist ve diğer yığınağı Sudan’ın, Kenya’nın ve Nijerya’nın hükümetlerini devirmek için kullanılmakta, Londra Ruanda ve Burundi’de soykırım uygulamaktadır. Bu Güney Asya ve Çin sınırlarındaki etnik kökenli terör patlamasının da temelindeki gerçektir.126 Irak’a Saldırıyı Engellemeliyiz!.. Bugünün dünya para-finans sisteminin çöküşü kaçınılmazdır. Son birkaç haftanın olayları ve hükümetler ile merkez bankalarının bu hafta kapanırken birlikte aldıkları muazzam tedbirler dünyayı bir bankacılık felaketinin eşiğine getirebilirdi. Geçen haftanın bu hükümet ve merkez bankaları düzeyindeki zaman kazanma girişimlerinin devam ettirilmesi, eğer sadece sistemi devam ettirmek yönlü ise ve benim teklif ettiğim, bir finans çöküşünün aynı zamanda ekonomik çöküşe de dönmesini önleyecek tedbirler alınmazsa herşeyi çok daha kötü hale getirecektir. Aşağıdakiler kamuoyuna açık bilgilerdir. Zaten bilinen bu bilgilerin şimdi yayınlanması Senatör McCain’in ve Lieberman’ın ABD içindeki stratejik olarak etkili makamlarından devrilmeleri için yeterlidir. Bu gerçeklerin kayıtları ABD içinde şimdi milyonlarca kopya olarak dolaşmaktadır. Bu gerçekler kısaca şunlardır. Her iki senatörün de ABD ve Kanada içindeki eski suç şebekeleri ile çok miktarda belgelenmiş ilişkileri vardır. Örneğin McCain’in kişisel serveti ünlü viski kaçakçıları Bronfman ailesi ve Meyer Lansky ile ilişkilerinden gelmektedir. Lieberman’ın adeta bilinmezler içinden çıkarak Amerikan Senatosu’na yükselişi 1988’de olmuş ve bunda önde gelen Amerikalı Faşist taraftarı William F. Buckley’in Florida’daki adı çıkmış bir Kübalı göçmenler şebekesi ve Lansky şebekesinden ünlü bir haraç toplayıcısının oğlu Michael Steinhardt’la birlikte ortak çabaları etkin olmuştur. Devlet kayıtlarına göre bunların her ikisi de “Mega” grup denen ve Bronfman çıkarları ile Michael Steinhardt etrafında birleşmiş bir grup dolar milyarderinin oluşturduğu çevreye dâhildirler. Örneğin benim demokrat Parti içindeki bütün önde gelen hasımlarım bu eski suç şebekeleri ile bağlantılı bu milyarderler çevresi ile ilişkilidir. Demokrat Parti iç yönetimi içindeki bu grup Demokratik Liderlik konseyi (Democratic Leadership Council–DLC) denen bir yerle de ilişkili olup; burası da “Mega” çevreden şu bizim Michael Steinhardt ile Buckley ve Floridalı kabadayılar tarafından kurulmuştur. Lyndon Larouche Bu satırları yazdığım sırada, ABD ve İngiltere’nin Blair Hükümeti’nin, Irak’a ortak bir askeri saldırı projesi konusunda üç rakip politik kurgu bulunmaktadır. Birinci politik hizip Irak’a Ağustos, Eylül ya da en geç Ekim başında bir saldırının planını yapmaktadır. Bu politika, ABD Savunma Bakanlığı’ndan Paul Wolfowitz, Senatör John McCain ve Joseph Lieberman ile Bush yönetimi danışmanı Richard Perle ile birlikte hareket eden politik ideologların savunduğu görüştür. İkinci görüş, ABD, İngiltere ve Kıta Avrupa’sında birçok yüksek düzey profesyonel tarafından paylaşılmakta olup, ilk grubun erken savaş planlarının ciddi derecede yetersiz kaldığını savunmaktadır. 126 Çeviren dipnotları (ç.n.) için kaynaklar: www.infoplease.com, www.baader-meinhof.com 292 Böyle bir savaş ABD için ya felaket ya da haksız, pahalı ve sonu olmayan bir macera olacaktır. Bu grup, eğer çıkarsa, savaşı destekleyecektir; ama bunu bir yandan da aptalca bir maceracılık göreceklerdir. Ben, üçüncü bir görüşü savunan ve giderek sayıları artan bir grubun içindeyim. Başbakan Şaron’un Filistinlilere düzenlediği saldırıları, Bernard Lewis, Zbigniew Brzezinski ve Samuel P. Huntington tarafından geliştirilen “Uygarlıklar Çatışması” politikaları çerçevesindeki İslam’a karşı savaş bağlamında Ortadoğu ve ötesine yayması için artan baskıyı gözlemekteyim. Üçüncü grup safları içinden itirazlar ABD ve Avrupa’nın büyük basını tarafından manşetten duyuruldu. Dünyanın önemli bölgelerinden ileri gelen çevrelerle yapılan günlük temaslarda görüldü ki, üçüncü görüşe karşı sempati, ülkelerin hükümetleri içinde ya da ona yakın bu ileri gelen çevrelerinde yayılmaktadır. Bu çevrelerden çok kişi, ABD’de, Amerika’nın diğer bölgelerinde, Avrupa’da ve Japonya’da giderek hızlanmakta olan mali çöküntüye karşı Bush Yönetimi’nin reaksiyonu olarak gelişen ABD’nin savaş çığırtkanlığını görmekte ve lanetlemektedir. Bazıları itirazlarını açıkça, bazıları da özel görüşmelerde yapmaktadır. Üçüncü gruptaki herkes tezimi aynen kabul etmese de bizim görüşlerimizin buluştuğu noktaya göre ABD ideologları Irak’a karşı acele bir savaş peşindedir; bu saçmalıktır ve engellenmelidir; tabii eğer uygarlığımız için korkunç sonuçları önlemek istiyorsak. Bu genel ve uzun savaş çığırtkanlığı Ağustos 2001’de belirmeye başlayan uluslararası finans krizinin tırmanması ile harekete geçti. Bu finans krizi Ortadoğu’ya yönelik askeri politikaların sonucu olarak oluşmadı; ama kötüleşen mali kriz 11 Eylül 2001’in şokuyla birleşince bu askeri harekâtları gündeme getirdi. 11 Eylül 2001’in akabinde ABD’nin yaptığı askeri harekâtlar temelde Samuel P. Huntington ve etrafındakilerden esinleniyorlardı; bunlar arasında İngiliz Arap Bürosu eski tüfeklerinden Bernard Lewis ve eski Carter dönemi ulusal güvenlik danışmanı Zbigniew Brzezinski sayılabilir. Bunlar İslam’a karşı bir “Uygarlıklar Çatışması” savaşı için uğraşıyorlar. Kıtasal Avrupa’nın böyle bir savaşı desteklemekteki isteksizliği ile Başbakan Tony Blair’in savaş taraftarı politikalarına karşı İngiltere içinden sert muhalefet birleşiyor. Yine de, eğer ABD içindeki iki başat faktör kontrol altına alınmazsa, savaşın önleneceği pek mümkün görünmüyor. Birincisi, ABD hükümeti ne kadar ısrarla inkâr ederse etsin, bugün dört dörtlük bir global mali krizin ortasındayız ve Bush yönetimi bir dış savaşı, ABD halkının dikkatini artık yaklaştığı açıkça görünen finansal çöküşten çevirmek için kullanmak gibi bir sabit fikre saplandı. İkinci faktör, Cumhuriyetçi John McCain ve Demokrat Joseph Lieberman gibi bir takım senatörlerin etkileridir. Bu senatörler ve bunların Bush yönetimi içindeki Paul Wolfowitz ve Richard Perle gibi müttefikleri Başkan George Bush’a savaş taraftarı baskıların birincil etkenleridir. Yine de savaş henüz kaçınılmaz değil. Birincisi uluslararası mali sistem genel bir uluslararası mali çöküşün son aşamasına yaklaştı. ABD gayrimenkul ipotekleri (mortgage) balonunun patlaması şu ya da bu ana finans kurumunun çöküşüyle birleştiğinde öyle bir ekonomik kriz çıkarır ki, bu Bush yönetimini Irak’a bir saldırı başlatmak ve sürdürmenin finansal imkânlarından yoksun bırakabilir. İkincisi, böyle bir finans krizinin patlaması McCain–Lieberman çevresinin Demokrat ve cumhuriyetçi partiler üzerindeki etkisinin kaybı ile birleştiğinde hâlihazırdaki Ortadoğu savaş politikalarının değiştirilmesine yetecektir. Bir “Uygarlıklar Çatışması” savaşına doğru giden bu çığırtkanlığın, bu savaşa giden trendler geri döndürülemez noktaya varmadan durdurulabileceğine inanıyorum. Ben de ABD içinden buna uygun davranıyorum. Açıklayayım: Önce, bugünün dünya para-finans sisteminin çöküşü kaçınılmazdır. Son birkaç haftanın olayları ve hükümetler ile merkez bankalarının bu hafta kapanırken birlikte aldıkları muazzam tedbirler dünyayı bir bankacılık felaketinin eşiğine getirebilirdi. Geçen haftanın bu hükümet ve merkez bankaları düzeyindeki zaman kazanma girişimlerinin devam ettirilmesi, eğer sadece sistemi devam ettirmek yönlü ise ve benim teklif ettiğim, bir finans çöküşünün aynı zamanda ekonomik çöküşe de dönmesini önleyecek tedbirler alınmazsa herşeyi çok daha kötü hale getirecektir. Aşağıdakiler kamuoyuna açık bilgilerdir. Zaten bilinen bu bilgilerin şimdi yayınlanması Senatör McCain’in ve Lieberman’ın ABD içindeki stratejik olarak etkili makamlarından devrilmeleri için yeterlidir. Bu 293 gerçeklerin kayıtları ABD içinde şimdi milyonlarca kopya olarak dolaşmaktadır. Bu gerçekler kısaca şunlardır. Her iki senatörün de ABD ve Kanada içindeki eski suç şebekeleri ile çok miktarda belgelenmiş ilişkileri vardır. Örneğin McCain’in kişisel serveti ünlü viski kaçakçıları Bronfman ailesi ve Meyer Lansky ile ilişkilerinden gelmektedir. Lieberman’ın adeta bilinmezler içinden çıkarak Amerikan Senatosu’na yükselişi 1988’de olmuş ve bunda önde gelen Amerikalı Faşist taraftarı William F. Buckley’in Florida’daki adı çıkmış bir Kübalı göçmenler şebekesi ve Lansky şebekesinden ünlü bir haraç toplayıcısının oğlu Michael Steinhardt’la birlikte ortak çabaları etkin olmuştur. Devlet kayıtlarına göre bunların her ikisi de “Mega” grup denen ve Bronfman çıkarları ile Michael Steinhardt etrafında birleşmiş bir grup dolar milyarderinin oluşturduğu çevreye dâhildirler. Örneğin benim demokrat Parti içindeki bütün önde gelen hasımlarım bu eski suç şebekeleri ile bağlantılı bu milyarderler çevresi ile ilişkilidir. Demokrat Parti iç yönetimi içindeki bu grup Demokratik Liderlik konseyi (Democratic Leadership Council–DLC) denen bir yerle de ilişkili olup; burası da “Mega” çevreden şu bizim Michael Steinhardt ile Buckley ve Floridalı kabadayılar tarafından kurulmuştur. Bu “Mega” grup, hâlihazırda Bush yönetimi içindeki uzantıları da dâhil olmak üzere, bugün Irak ve Ortadoğu’daki diğer hedeflere karşı, Ağustos–Ekim aylarında bir saldırı konusunda sürdürülen politik baskının çekirdeğidir. Bu gerçekler ortada gezinmeye başlamadan önce Senatör Lieberman Demokrat Parti içinde en etkili seçilmiş kişi ve 2004 yılı için Demokrat başkan adaylığı yarışında önde idi. Şimdi bu değişiyor. Aşırı sağcı William F. Buckley, Buckley’in Bronfman–Lansky ailelerinden destekçisi Michael Steinhardt ve Florida’da yerleşik Meyer–Lansky güdümündeki Battista diktatörlüğünden kalma Kübalı eski tüfekler tarafından hiç kimsenin seçilerek üst makamlara geldiği görülmemiştir ve böyle biri Demokrat Parti başkanlık tercihi için önde gelen bir liberal aday olamaz. McCain ve Lieberman’ın ikisinin de aleyhine kanıtların ortalığa dökülmesi bugünün ABD siyaseti üzerinde de bazı etkiler yapacaktır. Hem Kasım başlarındaki seçimler için kızışan ABD Kongre ve diğer seçim kampanyaları üzerinde etkili olacak, hem de şimdiki ABD Kongresi ve Bush Yönetimi üzerinde faydalı etkileri olacaktır. Şu anda gelişmekte olan Dünya çapındaki büyük finansal çöküşün ve Başkanlık politikaları üzerindeki “Mega,” güruhunun vesayetinin kırılmasıyla ABD global ekonomik konularda Avrupa ile daha yakın ilişkiye geçecektir. 1933–1945 arası Başkan Franklin Delano Roosevelt’in metodlarına geri dönülmesi için Avrupa ve ABD’de yükselen sesler, iki partili bir ABD koalisyonunun kurularak, savaş sonrası Avrupa’nın yeniden inşası için ABD’nin 1945-1965’te yaptığı başarılı işbirliğine geri dönülmesi yönünde sinyaller vermektedir. Hiçbir Amerikalı başkan, yeni bir Başkan Herbert Hoover olarak tarihe geçmek istemez. 127 “Mega” güruhunun ABD politikaları - politika yapımı üzerindeki vesayetini kırmak mümkün olursa, bu McCain–Lieberman blokunun ABD dış politikası üzerindeki etkisini de kıracaktır. Eğer bu olursa Washington D.C.’de yeni politikalar oluşacak; ve muhtemelen yeni bir iki partili ortak politika oluşumu görülecektir. Durum çok tehlikelidir; ama en azından üstesinden gelinebileceğine inanmak için elde nedenler mevcuttur.128 Irak Savaşı Yaklaşıyor ve Gerçekler Saklanıyor! Konuşacağım konularda, yani savaş/ekonomi konularında ABD'de önemli görevlerde ve başka makamlarda sayısı giderek artan kişiler en azından gerçeklerin bir bölümünü bilmekte ama bunu saklamaktadırlar. Bu kişiler arasında Kongre üyeleri -özellikle Senato- Amerikan hükümet görevlileri, yönetimin üyeleri Herbert Hoover 1928 – 1932 dönemi ABD başkanı. Başa geçtikten kısa süre sonra ülkenin tarihinde görülen en ağır ekonomik bunalımla karşılaşmış; ancak krizi getiren güçlerin çözümü de getireceği teorisine inatla sarılarak federal hükümetin krizi çözmek için herhangi bir adım atmasını sürekli reddetmiştir. 1932’de New Deal politikalarını getiren Franklin D. Roosevelt karşısında seçimi kaybetti. (ç.n.) 128 Yarın / Eylül.2002 127 294 ve diğer liderler vardır. Onlar gerçeği söylemekten korkuyorlar. Şimdi, göstereceğim gibi, eğer doğruyu söylemezsek gerçekten başımız derttedir. Peki, sorun nedir? Sorun küçüklük sorunudur. Fizik olarak değil, zihnen ve moral açıdan. İnsanlarımız, bir zamanlar sahip oldukları düşünme güçlerinin, moral yapılarının ve hedeflerinin çoğunu kaybettiler. Anlaşılan onları bu durumdan çıkaracak bir lider de yok. Liderlerimiz yetersiz. Ortalama insanın durumu nedir? Yani, hayatın inişinde çıkışında, toplumdaki etkilenmeler içinde. Toplumdaki küçük adamın hali. Ona göre olacaklar olur. Bunların üzerinde kontrolü yoktur. Demokrat ve Cumhuriyetçi partiler şakadırlar. Artık gerçek toplantıları yoktur. Onlar bir seçim sürecini kontrol eden bürokratik mekanizmalardır. Artık parti toplantıları yoktur. Artık kişinin gidebileceği, soru sorabileceği ve cevap için bir işlem başlatabileceği bir yer yoktur. Liderlik ve Hükümete Güven ABD toplumu, görünüşte her düzeyde, orada oturuyor, ne olacağını bekliyor ve en uygun olanın söylenmesini bekliyor, gerçeğin değil. Ve bu nedenle korkaklar gibi davranıyor. Çünkü onların onlara gerçeği söyleyecek sorumlu liderliği yok. Eğer sorumlu liderler denen kimseler gerçeği söylerlerse, olup bitenin hesabını verirlerse ve eğer onlar -bu liderler- topluma karşı sorumluysa, o zaman toplumun kendi kaderi üzerinde etkisi olur. Eğer lideriniz, ona ne düşündüğünü sorduğunuzda, "bugün gazete okumadım" derse... Daha bir şey düşünmemiş. Kendisine ne düşüneceğini söyleyecek bir otorite bekliyor, ya da ne söyleyeceğini söyleyecek; ve kısa süre sonra, ne söylemesine izin varsa onu düşünmesine izin olacak. Korkaklık! Korkaklık devletin bütün kurumlarına yayılmış. Beyaz Saray'da korkaklık. Parti liderliklerinde korkaklık. Toplumdaki bütün kurumlarda korkaklık. Birçok insan gerçeğin bir kısmını biliyor. Nispeten güçlü ve etkili makamlarda olanlar, gerçeği halka açıklayabilecek olanlar, böylece liderliklerini yapacak olanlar bunu yapmıyor. Korkak onlar. Ve böylece, milletimiz için bazı liderlik sorumluluklarını sahiplenmek zorunda kaldım, burada ve şimdi. Hükümette resmi bir görevim yok, ama hükümette de şimdi gerçeği söylemek için bilgisi, ilgisi ya da cesareti olan yok, bunu kısmen bilseler de. Bu nedenle ben yapmalıyım. Ve bunu dünya önünde de söylemeliyim. 2 Problem: Savaş ve Ekonomi Demin söylediğim korkaklık ve liderlik yokluğu sorunundan ayrı olarak önümüzde iki sorun daha var. Bu sorunlar öncelikle savaş ve sonra ekonomidir. Şimdi, savaş ve ekonomi arasında bir ilişki var; ama bu ilişki olağan türden değil. Savaş, kısa namlulu tüfekli, gözleri delice parlayan ve bir evdeki aileyi rehin almış adam gibidir. Onun yapacaklarını gerçekler şekillendirmez. Onun kendine göre bir planı vardır ve bunu uygulamaya kararlıdır, dışarıdaki gerçekliğe ilgisizdir. İşte hükümetimiz böyle. Elinde silah, milleti, dünyayı rehin almış, tıpkı bir evde rehin tutulan aile gibi. Şimdi savaşa girmeye kararlı bir hükümetimiz var, sırf savaş olsun diye! Yoksa Irak'la bir mesele olduğundan değil. Orta Doğu'da bir mesele olduğundan değil. Sadece savaşa girmeye kararlı; onun için. Siz onlara ne anlatırsanız anlatın. "Savaşa girme sebebiniz nedir?" "Farketmez," diyor Rumsfeld. "Farketmez. Savaşa giriyoruz! Ve bizi durduramazsınız!" "Peki, bu düşmanı seçmenizin sebebi?" "Şöyle şöyle olduğunu düşünüyoruz." "Deliliniz ne?" "Bunu size söyleyemeyiz." Sonra kendilerince delil dedikleri, yeniden ısıtılmış yalanları ki, kimi iki senelik bunların, bunları ortaya sürüyorlar. İşte olanlar bunlar. Savaşa gitmeye kararlılar. Savaşa, Avrupa'daki tüm ülkeler karşı olmasına rağmen kararlılar! Bunlara bir şey dışında İngiltere de dâhil, ki bunu sonra açıklayacağım. Rusya savaşa karşı. Asya savaşa karşı. Aslında ABD halkının da çoğunluğu savaşa karşı, ama basın bundan fazla bahsetmiyor. 295 Herkes savaşa karşı. Dünya savaşa karşı. Sadece bir avuç deli, ABD'de ve İsrail'de onun tarafında. Başka kimse değil. Peki, o zaman neden savaşa giriyoruz; sebebi ne? Savaş. Savaştan bir çıkış stratejisi yoktur! Eğer savaşa girerseniz, bir amacınız olmalı. Bu amaç savaşın sonunu, savaştan çıkışı da içermeli. Ve savaş bittiğinde, barış için güreşebilmeyi ve onu tesisi ummalısınız. Savaş, barışın serbest kalması ve kendini göstermesi için uygun şartların oluşumunda gerekli olabilir. Ama barışın kendisi için savaşmazsınız. Savaşın amacı başkadır. Sizin amacınız barış olmalı. Başarılı bir barış getirmek olmalı. Eğer savaşınız barış getirmeyecekse, hedefi bu değilse, savaşmamalısınız. Bizim böyle bir savaşımız oldu, Çinhindi'nde Vietnam'da uzun süreli bir savaşımız. Onu sürdürdüğümüz için ABD'yi neredeyse tamamen tahrip eden bir savaş. O sürekli bir savaştı, amaçsız, dünya olaylarını orkestre etmek için yapılıyordu, ama sonucu hayır değildi. Bunun Amerikan ordusundaki yansımalarını görüyorsunuz, eski askeri görevliler, emekli ama hala faal olanlar bu kokuşmuş savaş fikrine karşı. Çünkü o eski görevlilerin çoğu, o zamanlar genç subaylar ya da sahra subayları olarak Çinhindi'nde hizmet ettiler. Hizmetlerini sürdürdüler. Çinhindi'ndeki tecrübeyi de arkalarına alarak savaşı daha dikkatle incelediler ve bugün "İleri sürdüğünüz şey anlamsız. Akıl dışı." Diyorlar. Hiçbir başarılı askeri görevli ABD Başkanı'na bu savaşa girmesini söylemeyecektir. Bir Avuç Yavru Şahin Savaşa girmesini Başkan'a kim söyledi? Bir avuç asker kaçağı. Bir avuç yavru şahin. Fırsatları olduğunda askerlik yapmamış insanlar. Bunların hepsi savaşa girmeye can atıyor. Ama aklı başında ordu diyor ki, "bunu yapmayın!" Başkan da orada oturuyor ve ne düşündüğünü bilmiyoruz. Savaşa girecekmiş gibi gösteriliyor. Dolayısıyla akıl dışılığın bir türü olarak savaşı konuşuyoruz. Birisi demiş ki, "ben bu Dünyayı sevmiyorum. İnecek var. Savaşa gidelim." İşte bu sersemlemiş halin nedeni bu. Şimdi bunu biraz açalım. İkinci önemli şey de bir ekonomik kriz içinde olduğumuz. Şu sıra, bugünün cari dünya para sisteminin son haftalar ya da bilemediniz ayları içindeyiz. Tüm dünyanın ekonomisi, ABD'nin ki de dâhil parçalanıyor. Bunu hiçbir şey durduramaz. Eğer bunun sebebi olan faktörleri bilirseniz, bu hali depresyona gitmekten hiçbir şeyin alıkoyamayacağını da bilirsiniz; bu 1929-33'tekinden de ağır olacak, eğer sistemi değiştirmezsek. "Sisteme bağlı kalıyoruz," diyorlar. "Sistemin temelleri sağlam," diyorlar. Çok bağırabilirler ama temeller sağlam değil. Şimdi bu iki sorunu konuşalım. Savaş perspektifi nedir? Elinizde bir broşür var; içindekilere değineceğim. Savaş sorunu ve ekonomi sorunu. 1944'e gidelim. ABD ve müttefikleri başarılı olarak Normandiya'ya çıkmış. Dönüm noktasında çarpışıyorlar. Bu anda, dünyanın stratejik durumu, Mac Arthur'un Pasifik'teki harekâtı da dâhil, öyleydi ki, zafer kaçınılmazdı; hatta Feldmareşal Montgomery bile bize onu kaybettiremezdi. O kadar kesindi. Bu noktada o mareşalliğiyle ancak savaşın sonunu erteleyebildi, altı ya da belki dokuz ay. Irkçı zırıltıcı alçak. Ancak durum öyle idi ki, herkes savaşın kazanılacağını biliyordu. Kesin zafer. Bu noktada 1944 Demokrat Parti adaylık kongresi yer alır. O gün başkan yardımcısı adaylığına Roosevelt'le birlikte bir dönem daha hizmet için Henry Wallace gösteriliyordu. Bazıları "hayır, bunu engelleyeceğiz," diyordu. Neden? "Başkan dördüncü dönem için seçilecek, bu bugüne kadar görülmüş şey değil. Bu başkan -bir iktisadi krize girmiştik- ABD'yi krizden çıkardı ve bizi savaş ve diğer tehlikelerin içinden geçirdi ve ABD'yi savaştan en büyük dünya gücü olarak değil, tek dünya gücü olarak çıkardı. Biz bu başkanı sevmiyoruz. Artık savaşı kazandık ve ona ihtiyacımız yok. Ve onu istemiyoruz -hasta bir adam o- başkanlıkta 296 onun politikalarını savaştan sonra devam ettirecek bir hamle istemiyoruz. Bu savaşın sonunun Roosevelt'in uğruna uğraştığı her şeyin sonu olmasını istiyoruz. Çok eskilere dönmek istiyoruz; belki de Konfederasyon'a.129 Yenilmiş Bir Millete Saldırmayın Bu nedenle, büyük baskılarla Wallace'a adaylıktan el çektirildi ve yerine Harry Truman denen serseri geçirildi. Roosevelt öldüğünde, daha cesedi soğumamışken Roosevelt'in politikalarının çoğunun üstü çizildi, özellikle de uluslararası savaş sonrası politikalarının. Biz yine de 1960'ların ortasına dek Roosevelt'çe oluşturulmuş politikalardan ve savaş sonrası için Roosevelt'in temelini attığı, özellikle Roosevelt nezaretinde Bretton Woods'da kurulan sabit kur sisteminin iyi taraflarından fayda gördük. Bunlar işe yaradı. Dünyanın çoğunu, Franklin Roosevelt'in ve onun yönetiminin kurduğu sağlam temeller sayesinde savaş sonrasında yeniden inşa ettik. Bu başka bir hikâyedir, girmek istemiyorum; ama gerçek budur. Ama bu adamların niyeti 1945'ten belliydi. 1945 baharı ve yazında ABD sadece savaşı kazanmış ve Japonya ile savaşı yeni zaferle bitirmişti; barışı bekliyorduk. Japonya yenilmiş bir milletti; barışı bekliyorduk. Bu General Douglas MacArthur'un politikasıydı. Yenilmiş bir millete saldırmayın. Barışı bekleyin! Ama Amerika'da bazıları, en şeytanlardan biri olan Bertrand Russel'ın çevresinin de zorlamasıyla bu gezegende her yerde bulunabilecek faşist yılanlar, iki nükleer silah kullanımı için baskı yaptılar - sivil Japon halkının üstüne onların atılması için. Bunun hiçbir askeri gerekçesi yok! Yok. Bunun için hiçbir askeri özrümüz yok. Aslında MacArthur Başkanlığa sunduğu raporda açıkça bunun gereksizliğini söylüyordu. Japonya yenilmişti; barışı beklemeliydik. Aslında biz barış görüşmelerine daha Roosevelt hayattayken başlamıştık. Sonradan dostum olan bir adam, Max Corvo, İtalya'da Amerikan OSS130 haberalma servisi şefiydi. Bizzat yerinden Dışişleri için çalışıyordu. Amerikan kuvvetlerinin Sicilya çıkartmasının baş planlamacılarındandı. Ve Sicilya çıkarması o kadar başarılı oldu ve onun istihbaratı o kadar iyi idi ki, ona "Amerikan OSS İtalya bölge operasyonlarının başına geç", dendi. O da öyle yaptı. Ve buna şu serseri Allen Dulles onu oradan atıp ortalığı karıştırana kadar devam etti. Ama o dönemde ve sonlarında Corvo Vatikan Olağanüstü Olaylar Bürosu'ndan da görev aldı. O sıralar amiri sonraları Papa 6. Paul olacak kişi idi. Bu kişi Japonlarla görüştü ve Corvo gözlemci olarak buna katıldı. Yani Vatikan, İmparator Hirohito'yla barış koşullarını görüştü; bunlar barış anlaşmasından sonra Japonya'ya uygulanan koşulların aynıydı. Ama bu sırada lüzumsuz bir yangın bombaları bombardımanı Tokyo'da sürüp gidiyordu; bu de yine buradaki kimi beyin özürlü delilerin fikriydi. Sonunda da hiç gerekmeyen iki nükleer bombayı Hiroşima ve Nagazaki'ye attılar. Askeri Ütopikler ve Dünya Hükümeti Bu ne demektir? Bu demek ki, bir süredir İngiltere'de üstlenen bir güç, bunlar ABD'den hep nefret etmiştir ve etmeye devam etmektedir, ABD'yi ve onu taklit etmek isteyen diğer devletleri yok etmeye kararlıdırlar. Yöntemleri bir dünya hükümeti sistemi kurmaktır -birden değil, yavaş bir süreç olarak. Bu örneğin 1928'de- Russell'ın işbirlikçisi H. G. Wells'in bir kitabında bir "ütopya" olarak takdim edilmiştir. Bu ütopikler, Wells'in 1913'te bir kitapta önerdiği gibi -bu kitabın önsözünde nükleer silahların korkutucucaydırıcı olarak kullanılmasını önermiştir, bunlar o derece korkunçtur ki, artık devletler savaşmayacak, ama dünya hükümetine tabi olacaklardır. Bu fikir tekrar 1928'de Wells'in kitabı "The Open Conspiracy"de (Açık Komplo) öne sürülür, Russell da bunu onaylar. Ve Birleşik Devletler içinde ütopikler hizbi denen şeyin oluşumuna giden politikalar, Wells ve Russell'ın bu ülkede ve diğer ülkelerdeki etkilerinin sonucudur. Wells 20. yüzyılın en korkunç canavarıdır 129 130 Konfederasyon: Amerikan İçsavaşı'nda (1861–1865) Güney (ç.n.) OSS: Office of Special Services - Özel Hizmetler Dairesi, CIA'den önceki ABD haberalma teşkilatı. (ç.n.) 297 Şeytan'a çok yakındı; Hitler bir Cehennem kaçkınıydı,131 Russell ise Şeytan'ın ya da eski tabirle İblis'in ta kendisiydi .. Evet, olaylar böyleydi. Şimdi, o anda onların-İngiltere ve burada bir özel grup- kullandıkları fikir yeni bir askeri kuvvetin, hava kuvvetlerinin doğuşuydu. Fikirleri askeri bir hava gücünün deniz kuvvetleri yerine geçeceği ve bu yolla bir devletin dünyayı kontrol edeceği ve bir milletin bütün güce sahip olacağıydı. Bu başından bir Anglo-Amerikan gücüydü. Bu İngiltere, Kanada, Avustralya, Yeni Zelanda vs ile birlikte ABD'nin güçlerini de içeriyordu. Bunlar dünyayı İngilizce konuşan bir imparatorluk olarak yönetecekler, ya da Birleşmiş Milletler'i dünya hükümeti rolünü almaya zorlayacaklardı -ya da belki başka birini. Onlar hava gücünü kullanacak, buna deniz gücü ve nükleer arsenali de katacak, böylece dünyayı denetleyecek ve dünya hükümetini kuracaklardı. Bu, örneğin Russell'ın bir klonu132 olan Leo Szilard'ın da politikasıdır. Bu Princeton'daki birçok Russell klonunun da politikalarıdır. ABD'de nükleer silahların geliştirilmesi Russell'ın Szilard Wigner ve diğerleri üzerinden yürüttüğü inisiyatifiyle Einstein'ı Başkan Franklin Roosevelt'e o mektubu 133 yazmaya sevketmesi ile olmuştur. Eğer Almanya vaktinde teslim olmasaydı bu bombaların Almanya'ya, Berlin'e de atılması kararlaştırılmıştı. Berlin teslim olmasaydı nükleer bir saldırı ile haritadan silinecekti. O sıra bombalar daha hazır değildi, kullanılmamalarının sebebi budur. Yani uğraştığınız şey bir reaksiyon değildir. Bombardıman o an cari zorlayıcı bir duruma tepkidir. Uğraştığımız ABD'nin Roosevelt yönetiminde dünyayı sömürgecilik ve daha birçok felaketten kurtarmaktaki başarısını engellemektir... Halkların, zihinlerin ve herşeyin milletlerüstü bir dünya hükümetince kontrol edildiği tepkisel bir dünya imparatorluğu kurmaktır; bunun faaliyet yolları, en azından örnek olarak H. G. Wells'in kitabı "Açık Komplo" da anlatılmıştır. Özel Harekât Savaşı Bu güruh Hava Kuvvetleri'ni ve onun gelişimine paralel olarak Rand Corporation'un kuruluşunu ABD'de bir politikayı başlatmak için kullandılar. Bu kişiler ütopistler diye bilindi; askeri alanda ütopistler West Point'e134 ve geleneksel askeri politikaya, yani MacArthur'a ve Eisenhower'a da karşıydı. Başka bir sürüngen de çıkageldi: Allen Dulles. Ve Allen Dulles bu kardeşleriyle işbirliği yaparak "özel savaş" denen şeyi başlattı. Genelkurmay başkanlığımız Pentagon'da özel bir bölüm özel savaş adıyla kuruldu. Ve karargâhın bir bölümü, ki buna Quartermaster ya da lojistik destek bölümü denir, buraya dünyadaki her sürüngen her köşe bucaktan çıkıp geldiler, profesyonel asker, emekli asker, herhangi bir zırdeli; ve bunlar özel harekât denen şey için kullanıldılar. 1960'larda Kennedy zamanında bunların serbest kalışını gördük. Ortada üç şey vardı. Hava kuvvetleri fikri, bu amaçla kullanıldı; nükleer silahlar, onlar da bu amaçla kullanıldı; ve özel harekat, normal askeri kuvvetlere karşıt fikir olarak. Bunlar "ütopik fraksiyon" ya da Eisenhower'ın tabiriyle (başkanlıktan ayrılırken kullanmıştı) "askeri-endüstriyel kompleks" adıyla bilindi. 135 Bu aslında ordudan çıkmış bir şey değildi. Bir karışımdı. Hava kuvvetlerini, nükleer silahları ve özel savaşı kullanma fikri. Savaşa gitmeyin ve savaşmayın; bunun yerine gidin ve devletin başındakini öldürün. Bazı insanları katledin. İki ülkeyi birbirine düşürün. Bu türden şeyler, çoğu zaman CIA bununla suçlanır, hâlbuki bunları yapamayacak derecede gevşek bir örgüttür, gerçekten de o bunları yapamazdı. Her neyse, Allen Dulles, haberalma başkanı olarak bunları harekete geçirdi. Ama Eisenhower başkan olduğu sürece, bu kişilerin yapabileceklerine bir sınır vardı. Ve Eisenhower'ın görevinden ayrılırken askeri endüstriyel kompleksten söz edişi bu konudaki tutum ve rolünü de, belki zayıflıkları da dâhil, gösteriyordu. O Amerikan askeri geleneği içinde, astı olarak uzun süre görev yaptığı Orj.: Mephistopheles (ç.n.) Klon: Genetik kopya, mecazi anlamda (ç.n.) 133 Einstein "Sir" diyerek başladığı tarihi mektubunda atom silahlarının Amerika tarafından geliştirilmesinin şart olduğunu Başkan'a anlatır (ç.n.) 134 West Point: Amerikan Askeri Akademisi, subay yetiştiren en yüksek okul 135 Eisenhower'ın veda konuşması için bkz. http://coursesa.matrix.msu.edu/~hst306/documents/indust.html (ç.n.) 131 132 298 MacArthur gibi başarılı bir askerdi. Ve bu ütopikler MacArthur'dan da Eisenhower'dan da kurtulmak istiyorlardı. Eisenhower görevden ayrıldıktan sonra Amerikan liderliğinde ütopiklerin orduyu kontrollerini farkedecek ve yetkilerini kullanarak önleyecek biri kalmadı. John Kennedy'nin 136 iyi niyetleri vardı, ama John Kennedy sorunu anlayamadı. Belki de öldürülmesine yakın anlamıştır, MacArthur'la bir görüşmeden sonra. John ABD'yi Başkan Roosevelt geleneğine geri döndürmek istedi. Ama çarpışmak zorunda olduğu düşmanın tabiatını tam anlayamadı. Üretim Ya da Tüketim Toplumu Ve onu öldürdüler. Onu öldürdüler. İtalya'da (Enrico) Mattei'yi öldürdüler. 137 Londra'da (Harold) Macmillan'ı bir skandalla, Profumo skandalıyla görevden aldılar. 138 Almanya'da Konrad Adenauer'ı erken emekliliğe ayırdılar.139 Ve Kennedy öldürüldükten sonra bizi Vietnam Savaşı'na soktular. Bu sıralar milli karakterimizde de bir değişiklik oldu. Benjamin Franklin'le ABD başından beri bir üretim toplumu olmaya kararlıydı. Lincoln'un zaferi ile ABD 1861–1876 arasında dünyanın en büyük tarımsal sanayii gücü oydu. O zamandan son zamanlara dek ABD bir üretim toplumuydu. Bir üretim toplumu olarak Amerikan ekonomi-politik sisteminin temeli İngiliz kapitalizmi ya da sosyalizm değildir, Franklin ve Lincoln de dâhil olmak üzere takipçilerinin tanımladığı Amerikan Sistemidir. Bu özel sistem, Amerikan Sistemi, Avrupa'da hiç olmadı; bugün de yok. Onların Çinhindi'nde savaşın başlamasıyla yaptıkları, bir seri dönüşüm başlattı. Bu işler Nixon tarafından ya da onun döneminde denetçisi Henry Kissinger tarafından konsolide edildi. Nixon'u Henry Kissinger'in bir kuklası olarak düşünün, o zaman doğruyu görürsünüz, bir kukla. Bu dönemde dönüştürüldük, üretim toplumundan tüketim toplumuna. Öte yandan eski Roma'nın tarihine bakın; Roma İkinci Fön Savaşları'ndan 140 çıktıktan sonra bir iç sosyal değişimden geçti, güç dengeleri değişti, Cicero'nun Roması'ndan uzaklaştı yeni bir Roma oldu. Bu Roma'da daha sonra Caesar, Tiberius, Augustus, Neron ve Caligula yükselecekti, bugünün politikasında gördüğümüz türden kişiler yani. O noktada bu savaşları yürütmüş sosyal güç Roma'yı teslim aldı, kölelik kurumunu yaygınlaştırdı, İtalya'nın kendine dayanarak ayakta kalma gücünü çökertti, fethedilmiş milletlerin üretimine dayandı, onlar Roma'nın yaşaması için gerekli ganimeti verdiler. İşte biz de böyle olduk. Özellikle 1971 - 73'ten sonra. Bize, Avrupa'ya ve dünyanın büyük bölümüne savaş sonrası mükemmelen hizmet etmiş sabit kur sistemini kaldırdık. Dalgalı bir kur sistemine geçtik. Britanya ve ABD'ce -ve giderek daha çok ABD gücünce- kontrol edilen bu dalgalı kur sistemi ile diğer milletleri kendi para değerlerini düşürerek onlardan fiilen köle durumundaki işçilerinin ürettiği malları ucuza almamızı sağlamaya zorladık ve "burada Amerika'daki işçiler onların köle işçileriyle rekabet edemez; üretimi başka ülkelerde yapmalıyız," dedik. Orj.: Jack Kennedy. LaRouche burada bir isim hatası yapmış olmalı (ç.n.) Enrico Mattei (1906–1962) İtalyan kamu yöneticisi. 2. Dünya Savaşı'ndan sonra İtalya enerji sektörünü ele alarak sanayiin gelişimindeki bu kilit alanda büyük reformlar yaptı. Bir sol kanat Hıristiyan Demokrat olan Mattei SSCB ve Ortadoğu ile enerji anlaşmaları yaptı. Ortadoğu'da yaptığı petrol anlaşmalarında evsahibi ülkenin petrol gelirlerinin %75'ini alması ilkesini getirdi. 1962'de bir uçak kazasında öldü. (ç.n. kaynak: http://www.infoplease.com) 138 (Maurice) Harold Macmillan (1894–1986) İngiliz devlet adamı. Macmillan yayınlarının kurucularının soyundan gelir. Eton ve Oxford'da eğitim gördü. 1930'larda parlamentoda sosyal ve ekonomik reformlar lehinde sesini yükseltti ve hükümetin idare-i maslahat politikasını şiddetle eleştirdi. 2. Dünya Savaşı'nda önemli görevlerde bulundu. 1957'de başbakan olunca Doğu - Batı yakınlaşması için kişisel ilişkileri de dâhil her yolu kullandı. İngiltere'nin sömürgelerini tasfiyesini özellikle Afrika'da hızlandırmış, 1960'da Güney Afrika Parlamentosu'nda tarihi bir konuşma ile "değişimin kanatlarının" Afrika'yı sardığından söz etmiştir. 1963'te kabinesindeki bir bakanın karıştığı Profumo seks skandalı nedeniyle görevinden ayrıldı. (ç.n. kaynak: http://www.infoplease.com) 139 Konrad Adenauer (1876–1967) Alman şansölyesi. Katolik Merkez Parti üyesi olarak 1917'de kazandığı seçimlerinden sonra 1933'te Nazilerce görevden alınana dek Köln Belediye Başkanı oldu. 2. Dünya Savaşı'nda iki kez Nazilerce hapsedilen Adenauer savaştan sonra Hıristiyan Demokrat Birliği'nin başında girdiği seçimleri kazanarak 1949'da Batı Almanya başbakanı oldu. 1963'e dek görevini sürdürdü. Savaş sonrası Alman mucizesinin babası oldu. 1963'te hükümet ile "der Spiegel" dergisi arasında patlak veren olaylar nedeniyle görevden ayrıldı. (ç.n. kaynak: http://www.infoplease.com) 140 Fön Savaşları (M.Ö. 264 - M.Ö. 146): Kartaca ile Roma arasındaki ünlü savaşlar. İkinci Fön Savaşı'nda (M.Ö. 218 – 201) Kartacalı komutan Hannibal Roma'yı hayli zorlamış ve zaferin eşiğine gelmişti. (ç.n. kaynak: http://www.infoplease.com) 136 137 299 Örneğin 1982'den itibaren ABD, Orta ve Güney Amerika'daki milletleri sistemli olarak çökertti. Meksika'yı mahvettik. Arjantin'i neredeyse tamamen sildik. Brezilya'yı silmek üzereyiz. Peru'yu da sildik. Kolombiya’yı hemen hemen tamamen yıktık. Chavez de yıkılacak ve onunla birlikte Venezuela da. Orta Amerika'nın işi bitti. Durum budur. Biz dünyanın paraziti olduk. Çin'in kanını emdik. Genelde bütün Asya'nın kanını emdik. Orta ve Güney Amerika'nın kanını emdik. Afrika'da savaşlar çıkardık, katliamlara yolaçtık, Afrika nüfusunu kırdık. İşte şimdi böyle bir millet olduk, bu ütopiklerin etkisi altında. Savaş Lojistikle ve Stratejik Olarak Kazanıldı Ve diğer konu: Savaş. Savaşı öldürme gücünüzle yürütmezsiniz. ABD 2. Dünya Savaşı'nı öldürme gücüyle kazanmadı. Biz 2. Dünya Savaşı'nı birkaç şiddetli çarpışma dışında stratejik olarak kazandık; lojistik sayesinde kazandık. Bir stratejik savunma politikasıyla kazandık; burada lojistik anahtar faktördür. Biz lojistik açıdan üstün bir ekonomik - stratejik güçtük. Ve biliyorum; çünkü dünyanın çeşitli yerlerine gönderdiğimiz çocukların bazılarını ben eğittim, kısa sürede. Ve size söyleyebilirim ki, onlar birlik cephesi olarak hizaya geçtiklerinde -Amerika'nın sokakları ve çiftliklerinden yeni bir grup çaylak gelmişti-onları hizaya soktum ve kendime dedim ki "savaşı kaybettik". Ama savaşı kazandık. Onu lojistikle kazandık. Onu Roosevelt'in programıyla kazandık; 1936'dan itibaren o, Hitler'le savaşın kaçınılmazlığını anlayarak "ABD toparlanma programıyla bu sorunla uğraşmak için hazırlanacaktır" dedi. Sanayi ve diğer alanların önde gelenleriyle buluştu ve -yakın çalışma arkadaşlarıyla-gelişim programlarını başlattı; ve bunlar 1940-41'de dünyanın o güne dek gördüğü en büyük ekonomik seferberliği başlattı. Üç yılda bütün lojistik planları geçtik. Bütün dünyanın toplamından daha güçlüydük. Savaşa girdiğimizde, kısa sürede bu gücü kazandık, Roosevelt'in liderliği sayesinde. Ve böylece savaşı kazandık. Bu prensipler bize 18. ve 19. yüzyılın büyük askeri kafaları tarafından öğretildi: Fransa'nın büyük mühendisi ve askeri komutanı Lazare Carnot, ki 1792–94 arasında kesin bir yenilgiyi şaşırtıcı bir zafere çevirmişti. Bunlar; Moses Mendelssohn'un Gerhard Scharnhorst'a Kont Wilhelm Schaumberg-Lippe kanalıyla aktardığı prensiplerdi. Moses Mendelssohn'un dostu olan Schaumberg-Lippe, Mendelssohn'dan kendisi tarafından yürütülen askeri okulda yetişen subayların eğitimi için bir eğitim programı hazırlamasını rica etmişti. Onlar iyi dosttular. Moses Mendelssohn programı -askeri stratejik eğitim programı-hazırladı. Bu programla yetişen ve parlak bir subay olarak Schaumberg-Lippe'nin himayesine aldığı Scharnhorst bir Prusya askeri reformu yaptı; yaptıkları sonuçları açısından Fransa'da Lazare Carnot'nunkilere denk oldu. O zamandan beri,141 Almanya ve Fransa'da Büyük Vauban'ın yaptıklarını inceleyen Carnot'nun eserleri ışığında modern toplumla, bilimsel olarak gelişen modern toplumla uyuşumlu bir stratejik savunma fikri savaş problemiyle uğraşmanın yeni bir yolu ve boyutu oldu. Büyük ekonomik ve lojistik gücünüz olursa, savaşları çeşitli biçimlerde kazanabilirsiniz. Çarpışmalara girmek gerektiğinde girerek kazandığınız gibi, ekonomik gücünüzle de kazanabilirsiniz, çünkü o başkalarının sadece kıskançlığını değil, hayranlığını da çeker. Onlar, örneğin bize Hindistan'da söyledikleri gibi, -bana Savaşın sonunda Hindistan'da birçok kişi bunu söylemişti- "ABD bize kendi bağımsız milli devletimizi kurmak için gerekli teknolojiyi gönderebilir mi", derler. Barışın Tesisi İçin Güçlü Olmak Savaşı daha çok sevgiyle kazanırsınız... Barışı da sevgiyle kazanırsınız, savaşları bunlarla kazanırsınız. Kendinizi geliştirirsiniz. Mantıklı olursunuz. Cömert olursunuz. Güçlü olursunuz. Lojistik olarak güçlü olursunuz. İşte ütopikler bunu, 1950'lerden itibaren Huntington ve Brezinski gibi ahmaklarla ve yeni politikayla, yani ütopik politikayla -öldürme gücüyle, öldürme gücüyle değiştirdiler! Askerlerimizin öldürme hızını artırmamız gerektiğini söylüyorlar. Bu koca toplumları katletmeye gönderilen Roma lejyonlarına benziyor -koca milletleri. Öldürme gücü!! Öldürme gücü olmadan barışı kazanmazmışız! Barışı üstün çevreleme harekâtları ve gücüyle kazanırsınız; onları teslime ikna ederek; ama onların teslim olma isteği Sébastien le Prestre de Vauban (1633–1707): Fransız askeri mühendis ve mareşali (ç.n. kaynak:http://www.infoplease.com) 141 300 sadece sizden olan korkularına değil, ondan sizden gelecek iyiliğe de bağlıdır. Bu nedenle güçlü olmalısınız. Herşeyden önce barışı tesis ve barışı yapmak için güçlü olmalısınız. Ve bu güçten gerektiğinde, zorunlu bir savaş için gerekli vuruculuğu çıkarırsınız. Ve görürsünüz ki, bu bugün tam da bizim yapmadığımız şeydir. Bunun da dışında, el ve eldiven vardır. Bazen eldiven elin yerine geçer. Bir adam eline eldiven giyer, tabancasını alır ve birini vurur. Kim vurdu onu, el mi, eldiven mi? Eğer eldiven elin yerine geçerse ne olur? İşte o broşür bu konudadır. Dünya Yahudi Kongresi Nahum Goldman'ın başkanlığında toplandığından beri birçok şey oldu. İsrail kanalıyla yürüttüğünüz bir hâkim politika var; ama bunun içinde çok tehlikeli bir unsur da vardı ve Goldman bununla savaşmalıydı. Bu da Jabotinsky ve onun temsil ettiklerinin tehlikesidir. Jabotinsky ya da varisleri Netanyahu, Şaron, Şamir başa geçtiğinde olanlar. Onlar başa geçtiğinde İsrail bir Anglo-Amerikan çıkar grubunun aletine dönüştü. Hatırlayın Jabotinsky hem bir Rus Ohrana ajanı hem de bir İngiliz ajanıydı. Aynı zamanda Mussolini'nin de ajanıydı. Kendini faşist de ilan etti, sadece Mussolini için değil, iki defa da Hitler'e müracaat etti. "Şu Antisemitizminden vazgeç, seninle çalışalım, bir ittifak kuralım" dedi. Jabotinsky budur. Bugün Şaron ve Netanyahu'nun zihninde olanları anlamak için bunları bilmek önemlidir; bunları açıklayacağım. ABD ve Britanya'nın yaptığı, -Nahum Goldman'ın ve Ben Gurion'un temsil ettiklerinin aleyhine- bir güç teşkil etmekti; o artık İsrail Siyonist İşçi Gücü değildi, tamamen bunun karşısında idi. Ve bu güç kimi AngloAmerikan çıkarlarının aleti idi, stratejik nedenlerle Ortadoğu'ya gönderilmişti. İsrail bugün bir elbombasına dönüşmüştür, komşularının yok edilmesi için onlara atılan bir bomba. Eğer savaşa devam ederse, kendi de yok olacaktır, ama asıl amacı da budur! 'Volkanlar' Grubu - 1996'dan Beri Irak Savaşı Çığırtkanlığı Bu gelişmeler ışığında, broşürde de anlattığımız gibi, 1996 Temmuzu'nda şimdiki Ortadoğu savaşını tekrar başlatmak yollu bir girişim ya da öneri oldu. Öneri Brzezinski, Bernard Lewis ve Samuel Huntington gibi kimi çevrelerden geldi. Daha önce de baba Bush zamanında buna kalkışmış ama başaramamışlardı. Irak savaşı bir şekilde bir numaralı Bush tarafından bir noktada durdurulmuştu. Sonra onlar geri döndüler, bunu Clinton yönetimi içinde "Principals" (Şefler) Grubu denen bir grupla yapmaya çalıştılar. Bu Principals grubu aslında "Vulcans" (Volkanlar) Grubu denen şeyin aynısıydı; onu George Schultz'un talimatıyla izci oymak annesi Condoleezza Rice kurdu. George Schultz grubu topladı ve Condoleezza Rice'ı içine kattı. O da "Vulcans" grubunun oymak annesi oldu. Bunlar bir avuç asker kaçağı, eski Troçkist vs.dir, şimdi 3. Dünya Savaşı'nı hazırlamaya uğraşıyorlar. 1996'da üyelerinin çoğu Bush yönetiminin kilit görevlerinde, Beyaz Saray'da, Savunma Bakanlığı'nda, Dışişleri Bakanlığı'nda olan bu grup, İzak Rabin'in katlinden faydalanan Benyamin Netanyahu için bir teklif hazırladılar. Ve bu politika sadece Rabin'in silinmesi değil -zaten bunu yaptılar- Rabin'in de İsrailli bir lider olarak başından beri uğruna uğraştığı herşeyin de silinmesi için hazırlandı. Bu bugün uygulanan politikadır, yeni İsrail'in Ortadoğu'yu yıkması, tüm Ortadoğu'yu. Suudi petrol kuyularına el koyun, herşeyi de yıkın. Netanyahu bu çocukların raporunu aldıktan birkaç gün sonra ABD Senatosu'nda bir konuşma yaptı, senatörlerin çoğu bunu bilir ama söylemezler. Bilirler, çünkü oradaydılar. Ama size söylemezler. Bush'un ne söylediği konusunda da yorum yapmazlar ve bu Clinton yönetimi sırasında da bunların uğraştığı şeydi. Ama işe yaramadı. Onlar da, destekçilerinden biri, faaliyeti finanse eden Mellon Scaife'in yardımıyla taktik değiştirdiler. Clinton'u görevden azlettirmek için bir iş çevirdiler. Onun hikâyesini biliyorlardı, içeri girecek bir kız ayarladılar ve skandalı kurdular. Beyaz Saray sistemini böyle kontrol ediyorlar. Clinton korktu. Önce buna direndi, sonra anlaştı, "Principals" grubunun, yani Al Gore ve şürekâsının baskılarıyla bombardımana razı oldu. Komplo sona erdi, başarısızdı. Bush döneminde geri döndüler, amaçları Şaron'u el bombasının fünyesi olarak kullanarak tüm Ortadoğu'yu yıkmaktır. Bugün için amaç ABD kara güçleri ile Irak içlerine ciddi bir hareket yaptığı an Şaron'un Filistin halkını alıp Ürdün'e dökmesidir. Bu Akdeniz'den Fırat'a uzanan Büyük İsrail planının bir parçasıdır - Jabotinsky'nin İsraili, Büyük İsrail ya da "Eretz İsrael" de denir. Tabii ki bu topyekün savaş demektir, durdurulamaz bir topyekün savaş, beklenmedik yollarla gezegeni saracak bir savaş. 301 Avrupa Bu Savaşı İstemiyor Evet, politika bu. Ancak daha politikayı uygulayamadılar. Bir yıl öncesine kadar bunu Bush'la da uygulayamadılar, ta ki uçaklar İkiz Kulelere ve Pentagon'a çakıldı. Gerçek bu! Washington'da yüksek mevkilerde olan herkes bilir ki, söylediklerimin hepsi doğrudur. Şimdi problemlerin tesbitine geçelim. Bugün ne oluyor? Dediğim gibi, Avrupa bu savaşın çıkmasını istemiyor. Sebepleri çeşitli, ama sonuç aynı. Bu savaşı başlatırsanız, öyle bir çılgınlık başıboş kalacak ki, bu ne ABD'yi ne de başkasını sağ koyar. Kısmen ekonomik nedenlerle bu savaş kazanılamaz! Böyle bir savaşı yürütecek lojistiğimiz yok. Çöken bir ekonomimiz var. Dünya ekonomisi çöküyor, para sistemi çöküyor. Bir savaş başlatabiliriz, ama onu durduramayız. Afganistan'a bakın. Bir saçmalık yumağı, inanılmaz bir askeri saçmalık yumağı. Ama şimdiki Afganistan'dan çok daha ciddi. Peki Avrupa ne diyor? İngilizler anlaşmak zorunda. Blair, bir yandan savaşa taraftar olduğunu söylüyor. George Bush'un duymaktan hoşlanacağı yalanlar söylüyor. Ama İngiliz düzeni, İşçi Partisi de dâhil, savaş istemiyor. İngiltere'nin sert stratejik sağcıları, İşçi Partisi'nin sert taraftarları ile birlikte bu savaşı istemiyor! Peki, Blair ne yapsın? Blair Avrupa baskısı altında, geçenlerde Fransız Cumhurbaşkanı Jacques Chirac'ın ortaya koyduğu bir seçeneğe geldi. Bu seçenek sorunu Birleşmiş Milletler'in önüne sürmek -çünkü dünyanın en büyük ahmaklığı, birinci dereceden ahmaklık ABD'nin Irak'a tek yanlı bir saldırı yapmasıdır ve bu şimdi çeşitli düzeylerde hazırlanıyor ve Britanya da örtü olarak işin içine çekiliyor. Bu, bu kişilerin ve Avrupalıların gözünde en kötü şey. "Geçici olarak da savaşı durduramaz mıyız," diyorlar. "O halde konuyu Birleşmiş Milletlerin önüne atalım." Bu bir sorun çıkarıyor. Başardıklarını varsayalım. Üç şey olabilir ki, üçü de dertlidir. Birincisi BM Bush'un isteğini reddedebilir. BM soruna bir çözüm, bir uzlaşma bulunmasını reddetmeyecektir, ama Bush BM'nin kabul ettiğini kökten reddedebilir. O zaman Bush tek başına savaşa girecektir. Yalnız haydut, yalnız kollukçu ya da yalnız bozguncu. Bu cehennem demektir. İki: Bush'un ırak konusunda makul bir BM kararını kabul ettiğini düşünün. Şimdi top Saddam Hüseyin'dedir. Saddam Hüseyin bunu kabul edecek mi? Saddam Hüseyin hakkında birçok şey biliyorum, dolayısıyla bence bu problemli bir durumdur. Yine de o birçoklarının iddia ettiği kadar çılgın değil. Bence bir yaşama isteği var. Ama Scott Ritter'ın burnunu her yere sokmasının daha makul bir türünü kabul edecek midir? Hatırlayın, Scott Ritter eski bir haberalmacıdır. Irak'ta bulunarak burnunu her yere sokuyor. Ritter'ın bir ekip olarak diğerleri ile yaptığı bazı uzlaşmalar ve bunun BM'ce kabulü belki ilk elden bir çare olabilir. Ama eğer Saddam Hüseyin ve Bush bunu kabul ederse sonra ne olacak? Şaron da kabul edecek mi? İsrail'in Çıkardığı 3 Problem Şaron'u benim ve İsrail politikası içindeki kimi kimselerin tanıdığı gibi tanırsanız, bilirsiniz ki, bu adam bu işi yapar. Köşeye sıkıştı. Eğer bazı şeyler düzelmezse, İsrail'deki ekonomik kriz ve diğer meseleler gibi, şimdiki hükümette bir iç darbe ile sonuçlanabilir, bu da yeni açılımlar, yeni nefes boruları açar; İsrail bu ekonomik hapisten kefaleti verilip tahliye edilmelidir. Eğer bu yapılmazsa yaşayamayacaktır. Ve eğer kendi, hiç olmazsa belli sınırlara kadar, bir şey yapmazsa kefaleti de verilmez. Şaron bunu biliyor; Netanyahu bunu biliyor. Hepsi biliyor. Onların nesi var? Üç Alman yapımı denizaltıları nükleer başlıklı Cruise füzeleri taşıyor; bunlar Körfez Bölgesi'nin uzağına yerleştirilecek. İsrail dünyanın üçüncü büyük nükleer kapasitesine sahiptir; uçakları Irak'a nükleer bomba atabilir; İran'ın nükleer tesislerini vurabilir, vs.; ve bunu yapacak istek de var. Ya da seçenek olarak doğrudan orduyla saldırabilirler -İsrail ordusu işgal bölgelerindekinden çok daha verimli çalışabilir-ve "eğer bize karışırsanız, bizi nükleer silah kullanmaya zorlarsınız ve Suudi petrol bölgelerini vururuz," diyebilirler. İşte bu alanda karşımızdaki üç problem bunlardır. Ama bunlar çözülebilir. İsrail içindeki insanların yardımıyla; ama ABD ve Avrupa'da işbirliği yapmalı ve işi kotarmalıdır. Ben yapabilirim. Eğer bu gezegende kimse yapamayacaksa beni Beyaz Saray'a gönderin; ben yapayım. Gördüğünüz sorunun çözümü, kişi olarak ben değilim. Sorun, yüksek mevkidekiler de dâhil, diğerlerinin benim gibi olmaması. Karışmak istemiyorlar... Askeri komuta sorununun tarihi örnekleri var. Savaş durumunda askeri komutanın en bilinen sorunları. 302 Bir örnekte komutayı elde tutan kişiye bütün generalleri ve diğerleri, "bunu yapamazsınız, şunu yapamazsınız, onu yapamazsınız," diyor. O soruyor, "peki yapmazsam ne olur?" "Ümit edelim durumlar değişsin," diyorlar. "Tamam, bunu yapacağız," diyor. Örneğin Inchon'da MacArthur gibi. Asya'da bir ardcı savaşı verip geri mi çekileceğiz? Ya da bu durumun etrafından mı dolaşacağız? Yüksek riskli bir operasyonun sorumluluğunu alarak Inchon'da cepheyi yardı-Inchon Çıkartması.142 Zor bir karar. Tarihteki çoğu önemli ve kayda değer askeri kararlar ve harekât kararları benzer özellikler taşır. Abraham Lincoln, aynı özellikler. Franklin Roosevelt, bir noktada aynı tür kararlar aldı. ABD çok alışılmadık bir ülkedir, alışılamadık bir anayasası, alışılmadık bir başkanlık kurumu vardır ve ben bunu şimdiki başkanın anladığını zannetmiyorum, diğer anlamadıklarının yanısıra. Başkan olarak yemin edip o makama geçerek yetki ve sorumlulukları alınca, oyunun bir sonraki safhasında, eğer aptal değilseniz, anlarsınız ki, bir tür hayattan başka bir tür hayata geçmişsinizdir. Artık alelade bir politikacı değilsinizdir. Anayasamız ve tarihimiz altında, yönetim sistemimizin yapısı gereği bu milletin kaderini elinize almış ve sorumluluğunu yüklenmişsinizdir. Gelecek haftaya, ya da iki hafta sonraki anketlere dek değil; iki nesil sonrasına kadar. Şahsen sorumlusunuz! Gelecek Kuşaklara Borcunuz Sizden önce, dünyanın her yerinden gelen kuşaklara bir borcunuz var. Onların hepsi bugün olduğumuz hale katkıda bulundular. Bu nedenle kendinize anlamlı bir kişi olma borcunuz var. Çünkü sonunda öleceksiniz. Gelecek kuşaklar için anlamlı bir kişi olmak. İyi zamanlarda insanlar bu şekilde çocuklarının ve torunlarını düşünürlerdi. Biz bunun da ötesine geçmeliyiz; tüm torunları ve ondan sonrakileri de düşünmeliyiz. Amerikan mantığı odur ki, daha Avrupa'nın gerçek bir cumhuriyet kuramadığı bir zamanda, Avrupa'nın en iyi zihinlerinin -Gottfried Leibniz'in arkadaşları ve takipçileri de dâhil- burada genç bir çocuk, ki adı Benjamin Franklin'dir, etrafında bir hareket toplandı. Avrupa'dan da destek görerek, o şartlarda Avrupa'da mümkün olmayan şeyi Kuzey Amerika'nın İngilizce konuşan kolonileriyle yapmak için. Bir cumhuriyet kurmak için, gerçek bir ilkeye, anayasal ilkeye dayalı olarak. Bizim milletimiz, anayasasının girişinde aşkın bir prensip olarak söz edilmiş, gerçek bir cumhuriyetin sahibidir. Bu nedenle, bir ergime potası milleti olan biz, bu geleneği Avrupa'dan almış olarak ve Anayasasında dünyada başka hiçbir ülkenin sahip olmadığı gelenekleri ve güçleriyle -gerçi çoğunlukla onu istismar ediyoruz, ama o bizim geleneğimiz- sorumluluk sahibiyiz ve güç ve konum sahibiyiz, eğer kendimize gelir ve gerçek faydamızı anlarsak ve ben bunun nasıl olacağını biliyorum. Şimdiye kadar dünyaya gelmiş en büyük deha olduğumdan değil, nasıl yapılacağını bildiğimden ve öyle görünüyor ki, başka kimse bilmiyor; ya da bildiğini söyleyecek durumda değil. Avrupa ile Asya'nın nasıl bir araya getirileceğini biliyorum. Onları bir araya getiriyorum. İslam dünyasını bizimle bira raya getiriyorum. Çin'i bizimle, Kore'yi bizimle, Japonya'yı bizimle, Rusya'yı bizimle, Hindistan, Pakistan, Ortadoğu'yu bizimle bir araya getirmeye çalışıyorum. Bizim ABD olarak kaderimiz bir imparatorluk olmak değildir ve fakat John Quincy Adams'ın Amerikalar için teklif ettiği gibi biz birbirine saygılı ve mükemmel milli devletler olmalıyız; faydamız buradadır ve ortak çabada ortak ilkede birleşmeliyiz - bir ilke birliği. İmparatorluklar olmasın! Boyun eğdirme değil, işbirliği! Bunun nasıl yapılacağını biliyorum. Teşekkür ederim. Lyndon LaRouche'un Washington D.C.'de kalabalık bir salonda, 11 Eylül 2001 olaylarının yıldönümü nedeniyle yaptığı konuşma. 143 Savaş, Din Ve Barış! Dini topluluklar arasında ölümcül ya da potansiyel tehlikeli çatışmalar her ortaya çıktığında, anlamalıyız ki, sorun bir dini inancın sistemik karakteristikleri denen şeyin teşhis güçlüğünü de içerir. Kore Savaşı'nda (1950–1953) Amerikalı Gen. Douglas MacArthur Kuzey Kore Ordusu'nun saldırısı karşısında gerileyen BM kuvvetlerine yardım amacıyla düşman cephesinin gerisinde bir liman kenti olan Inchon'dan tehlikeli bir çıkartma harekâtı ile düşman kuvvetlerini kuşattı. Yardım ve ikmal yolları kesilen Kuzey Kore Kuvvetleri bozgun halinde geri çekildiler. (ç.n. kaynak: http://www.infoplease.com, http://www.his 143 Yarın / Ekim.2002 142 303 Sistemik karakteristikler denen şeye iyi bir ilk yaklaşım, tabii ki sadece bir yaklaşım olarak, geleneksel ilkokul Öklidyen geometrisidir. Bu geometri bir seri tanımlar, varsayımlar ve temeller bağlamında geçerlidir, öyle ki hiçbir iddia, eğer hâkim tanımlar varsayımlar ve temeller dizgesiyle tutarlı değilse, bir teorem olarak kabul edilmez. Eğer bu geometriye keyfi teoremler uygulanırsa, geometrinin sistemik bütünlüğü parçalanır. Bu durumda inanç topluluğunun hedefi yıkılır; sonuç ABD Başkanı Clinton'un, Ortadoğu'ya kalıcı bir barış getirmek için yaptığı başarısız girişimlerinde defalarca yaşadığı zihni çöküntü - düş kırıklığı halidir. Onunki gibi, daha derinde, hâkim ve pratik prensiplerin alanlarına girmeden anlaşmalara varma denemeleri, vakalarda görüldüğü gibi, bir önceki anlaşmanın başarısızlığı nedeniyle dini savaşın şiddetlenmesini getirir. Amerikalı ütopik savaş tacirleri, Bernard Lewis, Zbigniew Brzezinski ve Samuel P. Huntington da aralarında olmak üzere, eski Roma'nın imparatorluk hâkimiyetinin bir parodisini oynuyorlar. Bu metodlar Napolyon Bonaparte tarafından faşist hareketler ve devletlerin kurulmasında kullanıldı. Romalıların Pantheon'u, resmi adı "sahte olmayan dinler" olan değişik kültlerden oluşuyordu. Roma kabul ve reddettiği dinler ve etnik gruplar arasındaki sistemik farklılıkları kendi "böl ve yönet" politikasının temel mekanizması olarak kullandı. Bu, Haçlılar da dâhil, Adriya'nın kuzeyinde öbeklenmiş Venedik finans oligarşisinin de yöntemiydi. O Avrupa, Akdeniz ve Karadeniz üzerinde uzun bir deniz hâkimiyetinin yaklaşık Şarlman'ın ölümünden beri ve 17. yy'ın son çeyreğine kadar sahibi oldu. Bundan sonra aynı Venedik şehri geleneksel arkadan hançerleyici pis diplomasisini Avrupa'nın savaş ve barışla ilgili önemli meseleleri üzerinde kontrol için kullanmaya devam etti, ta ki Napolyon Bonaparte Venedik'i fethedene dek. Venedik'in Haçlıları organize edişi ve kontrolü, Norman fetihlerinden144 başlayarak, 13. yy'ın büyük bölümü boyunca örnek gösterilecek düzeydedir. Venedik ve Habsburglar hem İspanyol monarşisi hem de Kutsal Roma Germen İmparatorluğu'nun Prensler Konseyi üzerinde birlikte kontrol kullanmışlardır. Bunlar Avrupa'da dini ve diğer nedenli savaşların kontrol araçlarıdır ve 1511–1648 dönemindeki din savaşlarına dek sürmüştür. Hollanda ve İngiliz Hindistan Şirketlerinin finans oligarşisi, William of Orange'dan145 başlayarak emperyal deniz güçleri olarak gelişmiş ve Venedik'in finans oligarşisi geleneğini taklit etmiştir. Venedik'le aynı "böl ve yönet" Roma taktiğini kullanmışlar ve böylelikle nüfusları kendilerinden fazla olan halkları boyunduruk altına almışlardır. Ancak 15. yy'da Rönesans'tan sonra modern milli devlet cumhuriyetinin doğuşuyla birlikte bu türden savaş, devletin genel bir faaliyeti olmaktan çıktı. Rönesans sonrası çabalarında, örneğin 1511–1548 döneminde, Venedik Madrid ve Viyana Habsburg istibdadı gibi birikimlerini ve diğer araçları kullanarak bağımsız milli devlet şeklindeki bu yeni kurumu ezmeye uğraştı. Bu dini ve diğer türden savaş kışkırtıcılığının bir parçası da feodalizm yanlısı tepkilerdir. Bir örneği bizim Amerikan "sert çekirdek" Torylerimizin kukla rolüdür, onlar bir Londra-Paris-Madrid destekli Konfederasyon kurmaya kalktılar. Bugünün sık tekrarlanan modern milli devletin savaşın nedeni olduğu iddiası korkunç bir yalandır; tam tersi doğrudur. "Serbest ticaret" ve "dünya hükümeti" gibi yalancı ütopist reçetelere olan inanç milli devlet karşıtı hayallerin zehirli yemidir ve bunların yayıcısı H. G. Wells ve Bertrand Russell gibilerinin takipçisi rezillerdir, amaçları kendilerine inanmayanları zayıflatmak ve yıkmaktır. Bahsi geçen ve diğer örneklerde görüldüğü gibi, dini ve benzeri türden etnik savaşlar, milletleri manen ve diğer açılardan yıkan en etkili ve ölümcül stratejilerdendir. Bu türden "uygarlıklar savaşı" politikaları teklif edenler, Bernard Lewis, Samuel P. Huntington ve Zbigniew Brzezinski gibiler insanlığın gördüğü en büyük canilerdir. Bunlar sadece savaş çıkarmaz; eğer yol verilirse tüm uygarlığı yok ederler. Bu gerçekleri akılda tutarak dinler arası barış için inanç dünyalarının genel stratejileri içindeki faydalı ve faydasızları ayırdetmeliyiz. Yukarıda bahsettiğim bilinen tehlike nedeniyle bağımsız milli-devlet cumhuriyeti hedefine bağlı bizlerin desteklediği hâkim askeri politika, modern stratejik savunma doktrini olmuştur. Dikkati çeken Kardinal İngiltere'nin 1066'da Norman Kralı William the Conqueror (Fatih William) tarafından fethi (ç.n.) William III of Orange 1650–1702 Hollanda Birleşik Eyaletleri Hâkimi (1672–1702) ve karısı Kraliçe 2. Mary ile birlikte İngiltere'nin hükümdarı (1689–1702) 144 145 304 Mazarin'in, büyük Jean Baptiste Colbert'in, Vauban'ın Lazare Carnot'nun ve Scharnhorst'un politikalarından beri modern milli devlet kendini, lojistik ve diğer açık askeri politikalarıyla hazırlamıştır. Hedef düşmanı baştan caydırmak, ya da muhtemel saldırgana karşı hızla sürdürülebilir barışı kazanmaktır. Böyle bir barış yarışında kültürün gücünün artırılması etkin modern stratejinin en hâkim karakteristiğidir. Silahlar savunur, ama barışı getirecek olan kültürdür. Bugün Dünyanın Durumu Şu sıra ABD'nin etkin bir stratejik düşmanı ya da birleşik düşmanları yoktur, eğer "43. Hükümet" gittikçe daha çok ve pervasızca Başkan Yardımcısı Cheney'in ütopik politikalarına teslim olmazsa. Şimdiki bunalım içindeki dünyayı, gerekli yapıcı ekonomik reorganizasyon önlemleriyle iflastan çıkarırsak, dünya ekonomik şartlarında sürdürülebilir ve giderek hızlanan bir iyileşme mümkündür. Kullanılacak metod ve hedefler, Başkan Franklin Roosevelt'in savaş sonrası dünya için öngördüğü sömürgeciliği tasfiye etmiş bağımsız milli devletlerin dünyası fikrinde vardır. Ek olarak, şiddetin görülmesi tehlikesi olabilir, ama eğer genel bir iktisadi toparlanmaya girersek - bu, örneğin Amerikalar ve Avrasya milletleriyle işbirliği içinde olmalıdır- o zaman stratejik savunma imkânlarının derinliğini artırabiliriz ve bu da başka biryerdeki bir deli hükümetin muhtemel saldırılarına karşı korkutucu olur. Hükümetin şu anki savaş histerisi bugün geçerli herhangi bir stratejik tehdidi engellemeye yönelik değildir. Savaş çığırtkanlığı yapılıyor, çünkü savaş isteniyor ve bu savaşı elde etmek için ne bahane olursa olsun kabule hazır. Ortada gerçek olgular yok, delil yok, savaş kuralları çerçevesinde hedef yok, savaş ilanına sebep yok. Gerekçe için açık delil bulmaktaki güçlük gösteriyor ki, Hükümet savaşı Roma imparatorları Tiberius, Caligula, Neron ve diğerleri gibi, savaştan başka sebeple istemiyor ve yaramaz bir çocuğun bir lolipop için adam öldürmeye hazır olması gibi ihtirasla savaş istiyor. Savaş dürtüsünün diğer bir kilit faktörü de, hâkim güçlerin savaşa karşı durmaktansa tüm dünyayı cehenneme göndermeyi tercih etmeleridir. Çeşitli milletlerden "Dünya tarihinin" korkak figürleri ABD Hükümeti'nin ciddi hoşnutsuzluğu ile karşılaşmaktansa cehenneme gitmeyi tercih eder. O hükümetinse müttefikleri, hatta kendi halkı nezdinde açık bir desteği yoktur. Milletlerde büyük liderlerin azlığı, onlara çok ihtiyacımız olduğu bu zamanda, ne yazık ki, bu global uygarlığın mezar taşına düşülecek bir not olabilir. İnsanlığın Ortak Görevleri Hesap defterinin öbür hanesinde, büyük altyapı projelerinin bir global ağının yokluğunun getirdiği zahmetler, dünya milletlerinin hiç olmazsa büyük bölümünü bu ulaşım, enerji ve su kullanım projeleri kompleksine getirecek pratik ihtiyaçların göstergesidir. Bu projeler, arkadaşlarım ve benim tarafımdan Avrasya Kara Köprüsü Projesi olarak adlandırılmış olup, bir kuşak içinde ya da daha kısa sürede görülmüş en güçlü ekonomik iticiye dönüşebilir. Gerçi bu projelerin ulusal bileşenleri bağımsız devletlerce gerçekleştirilecekse de, teknoloji ve kredi konularındaki işbirliği ve koordinasyon yeni uluslararası para-finans sistemlerince sağlanacak; bunlar kanalıyla da gerekli uzun vadeli krediler ve borçların halli düzenlenecektir. Bu büyük altyapı programları gelişen sanayiler ve tarım için pazarın bir kısmı olacak ve yeni bölgelerde yeni sanayi ve kent merkezlerinin kurulmasına temel oluşturacaktır. Avrasya'da bu tür altyapı gelişiminin uzun vadeli hedefi büyük doğal kaynakların bulunduğu bölgelerin açılmasıdır; bu kaynaklar bu yeni altyapı olmaksızın işlenemez. Bu görev için dünyanın geçerli bir standart borç faiz oranlarının olması ve bunların hiçbir zaman kişi başına ve kilometre kare başına büyüme oranı artı krediden amaçlanan sermaye büyümesi oranına varmaması gerekir. ABD'mizin güvenli dönüşümü şimdiki tehlikedeki dünya düzeninin yeniden tanımına değil, gezegenimizin başarılı seyri ve onun geçmiş ve bugünden kurtarılarak geleceğe atılımı görevinde seçtiğimiz niyete bağlıdır. Yapıcı fizik-bilimsel ve buna benzer seçeneklerin cumhuriyetimizin hedeflenen seyrinde tespit ve benimsenmesi imkânları, Tanrı'nın evreninde herhangi abiotik ya da yaşayan varlıklara değil, sadece insan türüne verilmiş bir güçtür. 305 Dünyanın bugünkü dağılan para-finans sistemi ve Amerikalar ve Avrupa'daki bütün milletlerin güç kaybeden ekonomilerine bakıldığında, siyasi partilerimiz liderlerinin, büyük medyanın ve kamuoyunun genel kabul gören sloganlarının, açıklamalarının ve reçetelerinin ülkemiz ve halkımız için global bir felakete giden sürat yolu olduğu açık olsa gerektir. Artık cumhuriyetimizin bekası imkânlarının, toplumumuzun çoğunluğunun, kamuoyu denen geleneksel zihin köleliğinden kurtulmasına bağlı olduğu zaman gelmiştir. Eğer cumhuriyetimiz şimdiki krizden kurtulacaksa sadece Başkan Yardımcısı Cheney'in ve onun yavru kartallarının savaş politikalarını engellemek yetmez. Okullarımız, üniversitelerimiz ve finans kapital kontrolündeki medyadaki korkunç zihni çürümeye rağmen, bir millet olarak bekamız içimizden çoğunun düşünmeye başlamasına bağlıdır. İngiliz Percy Shelley'in "Şiir'in Savunusu"nda yazdığı gibi: Vatandaşlarımızın zihni hayatında bir uyanış istiyoruz; zihin söndüren popülizmden ve geçici heveslerinden öteye "insana ve doğaya saygılı derin ve coşkulu kavramları söyleme ve dinleme" pratiğine bir uyanış. Bugün milletimizin beka ya da çöküşü ile ilgili problemlerin basit cevapları yoktur. Artık ya titiz ve derin kavramlarla düşünüp tartışacağız ya da bir millet olarak uzun bir süre varlığımızı sürdüremeyeceğiz. Gerçek düşünce yerine yaygın zihni uyuşukluk ve kitle kuyrukçuluğuna fırsatçı yöneliş artık cumhuriyetimizin güvenliğine yönelik en büyük tehdit olmuştur. Politikanın, örneğin sevimli Senatör Phil Gramm'in sığ zihinli popülist sloganları düzeyine inmesini istemek, politik süreçlerimizin ve onların önde gelen kurumlarının süregiden sersemliğini garantileyecek ve muhtemelen cumhuriyetimizin çok geçmeden parçalanmasını getirecektir. "Ahmaklar için Politika" bugünün politik tartışmaları için popüler bir standart olabilir. Gerçek bu standartların "Ahmaklar İçin Beyin Cerrahisi" elkitaplarınınkinden daha iyi sonuçlar getirmeyeceğidir. Siyasi diyalogu aptal olduklarını itiraf edenlerin tercih ettikleri içerikler düzeyine hapsetmek, bugünün ulusal ve dünya çapındaki kriz şartlarında milli güvenliğimize yönelik en önemli, hatta tek büyük tehdit olabilir. Gerçek özgürlük için başarılı mücadele - onu elde etmek, tekrar elde etmek, korumak - her zaman insan zihninde başlar. Bütün büyük özgürlük mücadeleleri bir müstakbel liderlik çekirdeğinin eğitime klasik hümanist yaklaşımından kökünü alır; örneğin ünlü "Ortak Hayat Kardeşliği"nin,146 Dante Alighieri147 ve takipçilerinin 15. yüzyıl Rönesansı'nı oluşturan kuşak üzerinde önemli tesirleri oldu. Bu nedenle bugünün tehlike içindeki ABD'sinin en büyük yanlışı, şimdiki politikalarının Thomas Huxley'in şakirtlerinin kendini beğenmiş ahmaklıklarının eseri olmasıdır. Onlar Başkan Yardımcısı Cheney ve onun sevimsiz yavru kartallar sürüsü gibi Bertrand Russell takipçilerinin delice ütopik doktrinlerinin peşine düştüler. Bu Russell gevezelikleri ile beyni yıkanmışlar, onlardan önceki Russell gibi insanlık ile Lord Solly Zuckermann'ın baobap ağaçlarından ceviz toplayan Babun maymunları arasındaki temel farkı görmeyi reddederler. Milli Akıl Sağlığı Şu anda Amerikan milli güvenliğine en büyük tehdit dışarıdan değil, içeriden gelmektedir. Tehdit aslında psikolojiktir, ya da daha iyi deyimle bir psikopatolojik problemdir. Problemin şimdiki odağı da Beyaz Saray'ın kendisidir. Bu gerçeği doğrulayacak delil, duru bir bakışla görülebilir; tıpkı Edgar Allan Poe'nun dedektif hikâyelerinden "Çalınan Mektup"ta olduğu gibi. Daha önemlisi tedavi de apaçıktır. Şimdiki Başkan'ın zihnen gerçek dünyada değil, kontrol altında bir "başka dünyada" yaşadığını vurgulamak gerekir; yetişkin bir kadının kendine "pembe dizi" tipi bir hayal dünyası ve içinde "sırça köşk"148 düşlemesi gibi. Hastanın gerçekten kaçışında, gerçek dünyanın kendi "küçük ev"inin dünyasının bir gölgesi olduğu takıntısını bozacak olaylar ortaya çıkmadıkça davranışları normaldir. Aynı "sırça köşk" tipi sendromlar "kontrollü grupların" davranışında da ortaya çıkar; bu gruplar kendi yarattıkları kontrol altındaki psikolojik Brothers of the Common Life: Din adamları ve halktan kişilerden oluşan bir aydın-dini topluluk. 14. y.y.da Deventer, Hollanda'da kuruldu. Topluluk ve Hollanda ve Almanya'da yayıldı. Yayın ve risalelerini Latince yerine yerel dillerde kaleme aldı. Reformasyon'un hazırlayıcılarındandır. 147 Dante Alighieri (1265–1321) İtalyan aydın ve şairi. "İlahi Komedya"nın yazarıdır. 148 İng: Dollhouse 146 306 dünyaları etraflarına bir çeşit zihni duvar örerek korkutucu gerçeklerden kaçar, tıpkı şimdiki Beyaz Saray ekibinin yaptığı gibi, gerçeklerin histerik yadsınması. Paylaştıkları kuruntu "bizim ekonomik hayat tarzımız" parçalanıyor. "Sırça köşk" fantazisini savunmak için, ekonomik acı gerçekleri "kovmak için" yeni bir Dünya Savaşı çıkarmaya hazırlar, bu seferki "Dünyanın Sonu Savaşı", histerik bir Başkan George W. Bush Jr. tarafından istenen bir savaş. "43. Hükümetin" psikopatolojilerinin tabiatı "Bunkerde Hitler" resmine uygun zihni durumlar, uzman psikologlar ve diğer ilgili uzmanlarca iyi bilinen olgulardır. Oyun yazarı Tennessee Williams'ın "Sırça Hayvan Koleksiyonu" böyle bir psikopatolojik durumu anlatır, sonunda bütün bir ailenin hayatı mahvolur. Aile içinde kalan tipik ve kişisel bir "sırça köşk" sendromu ile "kapalı grup" ortak kuruntularının, mesela şimdiki Bush Yönetimi'ninkinin arasındaki temel fark Sinclair Lewis'in "Elmer Gantry" adlı portresinde derinlemesine gördükleri üzerine modellenen dini gruplar benzeri kontrollü grup olgusunda rastlanan gibidir. Aynı kitle psikolojisine İsrail hükümetinin şimdiki davranışında ve Cheney'in "yavru kartallarının" 43. hükümetin genel havasının "sırça köşk" benzeri özellikleri ile ilgili etkilerinde de tanık oluyoruz. Hükümetin ciddi bir "sırça köşk" sendromu ile arız olduğu vakıası yine yönetimin şimdiki global ve ABD iç ekonomik ve finans-parasal çöküşün çarpıcı gerçeği ile yüzleşmeyi reddetmesinden bellidir. Bu halin ise halkımız hızla bilincine varmakta ve onların bugüne dek bastırılmış, ama şimdi açılan duyuları ekonomik çöküş gerçeğini kavramakta, "43’lerin" ekonomik çöküşten delice bir korkuyla Armageddon'un ölüm tarlalarına yaptıkları kaçışın kör uçuşundan korkmaktalar. Birçok insan, aralarında eserlerini incelediğim profesyonel psikologlar da olmak üzere, "sırça köşk" sendromunu yeterince açıklayabilmekte, açıklama kimi zaman akıl hastalarındaki patolojik halin tasvirine dek varmaktadır. Erişkin davranışındaki "Sırça köşk" sendromları, çay partileri veren sözümüzün konusu kadının hâkim inancı ile partiye katılan ortak kuruntu sahiplerinin kaçtığı gerçeklik arasındaki mukabil fark gösterilmeden, tamamen teşhis edilemez. "Sırça köşk" sendromu aileden daha büyük gruplarda sıksık belki de her zaman kurbanların grubu üzerinde patolojik bir kontrol olgusu ile birlikte görülür. Grubun görünüşteki liderliği içinde bir ya da daha çok lider kişilik vardır ve bunlar -karısını döven depresif manik aile reisi gibi- kontrol sağlar, grubu hep birlikte, örneğin bugünün dünya finans-para sisteminin akıbeti gibi, gerçekleri grup içi ortama getirmek isteyen kişilere karşı harekete geçirirler. İşte bu tür mekanizmalar açıkça ve aşırı bir biçimde şimdiki Bush yönetimince ifade edilmektedir; onlar bugün ABD milli güvenliğine yönelik tehditlerin gerçek kaynağıdır. Gerçek şu ki, "43.hükümet" Paul O'Neill ve Larry Lindsey gibi ekonomik danışmanları gibi bugünün ekonomik hakikatından akıldışı bir kaçıştır. Bu olay Yönetim'in giderek artan kollektif deliliğinin psikopatolojik mekanizmasının açıklayıcısı olmasa da belirtileridir. Yönetimin liderlerince paylaşılan histerinin varsayım temeli, onların savaş sonrası kuşak içindeki bir çoğunluğa aşırı benzerlikleridir ki, bu kuşağın Avrupa ve Kuzey Amerika'daki erişkin tecrübeleri kuruntular üzerine oturmuştur. Bu kuruntu 1964–1972 kültürel paradigma değişimiyle ilgili olup, Avrupa'da da, Sovyet elitinin ayrıcalıklı çocukları (şimdi finans timsahlarına dönüştüler) aynı kuşağı oluştururlar. Bu kuruntu "sanayi sonrası toplumu", "bilgi toplumu", ve "tüketim toplumu" gibi karakteristik semptomlar gösterir. Ortak bilinç ve bilinçdışı kabullerdeki bu varsayım değişimleri, ki yaygın olarak "tüketim toplumu" denen psikopatolojiyle bilinir, bu kuşağın üyelerinin patolojik inanç sistemini oluşturur. Hatta bu kuşağın bu kültürel paradigma değişimine rasyonel itirazlar yönelten üyeleri bile, "herkese uy ki, işlerin yürüsün" tipi sosyal baskıların kurbanı olmuşlar ve bu baskılara boyun eğerek bu kuşağın karakteristik ideolojisinin hükmettiği güçlerce kabul edilmeyi ummuşlardır. Başka sözlerle, korkutan "gerçekçi olmalıyız; bugünün hâkim fikrine uymalıyız" düşüncesi bu kuşağın daha akılcı üyelerinin de kontrolü doğrudan-dolaylı "savaş sonrası" kuşak ideolojisinin sözde yetkili temsilcilerinin eline vermelerini sağlayan psikopatolojik mekanizma olmuştur. Muhaliflerin uyum yollarından biri bir tür psikolojik koza örmedir: "İtirazınızı teke tek sizinle aynı 307 görüşleri kabul edenlerle paylaşın; ama onu toplumun yanlışlarını yanlış ilan etmeye vardırmayın." Bu son sendrom tipiktir, hatta eski saygın bilimadamı kuşaklarında, onların önde gelenlerinde bile vardı. Onlar korkuları nedeniyle yanlış bildikleri, tiksindikleri şeylere bile akademik ünvanlarını kariyerlerini korumak için ram olmaya hazırdılar. Bugün bu tür psikopatolojinin hızlanan yayılışının temel direği, fikirlerin artık bir gerçeği anlama meselesi değil, 'herkesin kendi görüşü' şeklinde kabul edilmesidir. İnsanlarımızı savaş sonrası kuşağı 1964–1972 kültürel paradigma değişiminden sonra kontrol eden patolojik semptomlardan kurtarma ümidi, bugüne dek genel bir ekonomik çöküntü ile gerçeklerin toplumun kafasına dank etmesi idi. Bu çöküntünün ve artan sayıda etkili olan-olmayan insanların dünyanın her yerinde benimle ilgili söylediği "açıkçası o haklı çıktı, biz yanıldık," sözünün bugün herkes farkındadır, şimdiki Beyaz Saray'ın psikopatolojik vakaları hariç. Bu nedenle ben çalışma arkadaşlarım ve diğer işbirliği yaptıklarımı, sokakta ve diğer fikirler arenalarında Sokrat'ın diyalog yöntemini kullanmalarının önemi konusunda sürekli uyardım. Bunun birkaç nedeni var; biri akıl sağlığını korumaktır. Toplumun çoğunluğu yanılabilir ve yanılmıştır; ama biz her zaman toplumumuzun gerçeklerini bilmeli ve yanlış yönlendirilen kamuoyunun envai çeşit yanlışlarıyla uğraşırken Sokratçı diyalog yöntemini kullanmalıyız; Platon'un hocası Sokrates'in yaptığı gibi. Toplumun değişik katmanlarının tecrübeleriyle bulduğu gerçekleri keşfetmeli ve bunları onlara ayna tutarak göstermeliyiz. Sokaklarla ve diğer ilgili yerlerle arkadaşlarımın kurmasını istediğim bu erişim sayesindedir ki, arkadaşlarım kendilerini ve refahından sorumlu olduğumuz toplumu "sırça köşk" sendromundan korumaktadır. Sadece yukarıda özetle izah ettiğim "sırça köşk" psikopatolojilerine maruz gruplar insanlığın pratikstratejik konularıyla ilgili tanımladığım fiziksel gerçekleri reddederler. Bu ölümcül reddediş tehlikesi bugün vardır. Bunu kendinizde ve diğerlerinde değiştirmek için mücadele edin. Sizin, dostlarınızın ve ailenizin hayatı buna bağlıymış gibi mücadele edin; çünkü buna bağlı.149 ABD Yeni Bir Rol Almalı ve Emperyalist Güçlerin Güdümünden Kurtulmalıdır! ABD Başkanlığı dünya olaylarında yeni ve emperyal olmayan bir liderlik rolü üstlenmelidir. Bu rol ABD Federal Anayasası’nın giriş kısmında içkin olup tüm dünya milletleri içinde eşsizdir. ABD’nin bundan önceki gücü, cumhuriyeti kuranların kendi ve diğer ülkelerin genel iyiliğini gözetmelerine dayalı idi. Bu büyük Amerikalı diplomatlar John Quincy Adams ve James Blaine gibilerince anlaşılmıştı. Bu Başkan Franklin Roosevelt’in sömürgeciliğin ve serbest ticaretin açtığı belaları bu gezegenden temizleme kararlılığında vardı. Ümit ederim ki, hâlihazırda görevli ABD Başkanı’nı kendisini Başkanlık imajı olarak bu role hazırlayacak yeni danışmanlar edinmeye ikna etmek mümkün olur. Bu kendim için de öngördüğüm başkanlık imajıdır. Ve bu benim cumhuriyetimin kaderini elinde tutan korkunç mali buhranı aşmayı garanti edecek tek roldür. ABD İçin Yeni Rol! Türkiye bugün, birçok başka ülke gibi, ABD’nin güncel politikalarındaki akılsızlıkların bir kurbanıdır. Bu şimdilik böyle. Bu politikalar, umulur ki, yakın gelecekte çabuk değişebilir. Ama bu değişimin iki şeye ihtiyacı var: ABD’nin kendi iç ekonomik ve siyasi durumunu kavramak ve bunu, tüm dünyadan sorumlu güçler yardımıyla nasıl etkileyebileceğini bilmek. Şimdiki pervasız ABD güvenlik dogmasıyla başlayalım; durumu ve çarelerini bu noktadan analiz edelim. Amerika’nın George Bush yönetiminin şimdiki ahmakça askeri politikası 1944–2002 yılları arasında, General Douglas MacArthur ve Dwight Eisenhower gibi temsilcileri olan Amerikan yurtsever askeri geleneği ile İngiliz H. G. Wells ve Bertrand Russell’ın takipçisi, güya “ütopik” Amerikan emperyal politikaları arasındaki çatışma bilinmeden tam anlaşılamaz. Bu ABD “ütopiklerinin” Wells-Russell doktrinine abone olmaları, ABD 149 Yarın / Kasım.2002 308 tarihi boyunca sürmüş iki ana politik akımın mücadelesinde yeni bir 20. y.y. gelişimidir. 1763’te İngiliz zulmüne karşı özgürlük mücadelesinden başlayarak, sonradan Amerika Birleşik Devletleri olacak topraklardaki ana akımlar, 1763–1789 arası dönemde devlet ve bilim adamı Benjamin Franklin’in liderliğindeki Amerikan yurtseverleri ve Londra müttefiki karşıt fraksiyon ya da “Amerikan Tory’leri” de denen gruptur ki, mümessillerini acımasız yargıç Lowell’da ve Jeremy Betham’ın İngiliz “Foreign Office”inin icadı ve Bank of Manhattan’ın başı hain Aaron Burr’da bulur. Tüm iç siyasi geçmiş ve Amerikan dış politikası, bu tarihten beri hâkim ve karşıt bu siyasi akımlar arasındaki yer değişimleri tarafından belirlenmiştir. Örneğin ben, ilk akımın bir devamıyım. Bu akımın temsilcileri Cotton Mather’in takipçisi Benjamin Franklin ve Amerikan başkanları George Washington, James Monroe ve John Quincy Adams, Abraham Lincoln, James Garfield ve Franklin Roosevelt gibi lider şahsiyetlerdir. 1960’ların ortasından itibaren Washington’daki iktidar seçilmiş başkanlardan, Ulusal Güvenlik danışmanları Henry Kissinger ve Zbigniew Brzezinski gibilerinin temsil ettiği fitnecilerin eline geçmeye başlayınca, hain Amerikan Tory gelenekleri 1964–2002 yılları arasında ABD iç ve dış politikasının oluşumunu uzun sürelerle ve özel birçok olayda kontrol eder hale geldiler. Bu Tory’ler arasında eski iç savaş öncesi, köleci müttefiki Demokrat başkanlar Andrew Jackson ve Martin van Buren, Polk, Pierce ve Buchanan gibiler vardır. Bu listeye sonraları Başkan Grover Cleveland ve Başkan Theodore Roosevelt ve Woodrow Wilson gibi Konfederasyon hayranları da katılmıştır. Adolf Hitler’i 1933’te Almanya’da başa geçirten Londra’dan Montagu Norman gibi ABD taraftarları da listeye dâhildir. Amerikan Tory geleneği 1939–1945 2. Dünya Savaşı’nın arefesinde niteliksel bir dönüşümden geçti. Başkan Franklin Roosevelt’in düşmanı bu grup İngiliz azgın emperyal ütopistleri H. G. Wells ve İngiliz Lordu Earl Bertrand Russell ile ittifak kurdu. Bu ortak Anglo-Amerikan mahfilleri tüm dünyada Russell’ın yönetiminde olarak, Wells’in 1938’de yazdığı “The Open Conspiracy” (Açık Komplo) kitabında geçen Dünya Hükümeti fikrini, nükleer silahların geliştirilmesi fikriyle birleştirdiler. Bu silahlar o kadar korkunçtu ki, uluslar bağımsızlıklarından vazgeçecek ve Wells ile Russell’ın öngördüğü dünya hükümetine boyun eğeceklerdi. Earl Russell tarafından baştan aşağı şahsen örgütlenen bu fraksiyon Japonya’da Hiroşima ve Nagasaki’ye atom bombası atılması işini organize etti ve 1945-1946’dan itibaren ABD ve İngiltere’nin gelenek karşıtı “askeri ütopist” fraksiyonu olarak bilindi. Ortak çaba ile Amerikan Hava Kuvvetleri nükleer ütopist “triad” (teslis, üçleme ç.n.) içinde bağımsız bir kol olarak örgütlendi. Amerikan RAND Corporation ve uydu “think tank”larının ilgili faaliyetleri, görevden ayrılan Başkan Dwight Eisenhower’ın daha sonra adlandırdığı “askeri endüstriyel kompleks”in çekirdeğini oluşturdu. Bu ütopik fraksiyon, Bernard Lewis, Zbigniew Brzezinski ve Samuel P. Huntington’un “Uygarlıklar Savaşı” doktrinini benimsemiş olup, şimdiki Bush Yönetimi içinde Amerikan gangsterleri himayesindeki İsrailli sağ kanat mahfilleriyle ilişkili Başkan Yardımcısı Dick Cheney ve ABD senatörleri John McCain ve Joseph Lieberman tarafından temsil edilirler. Bugünün gelenekçi ABD yüksek rütbeli subayları ile deligöz Washingtonlu savaş çığırtkanları arasında büyüyen bir çekişme var. Bu çığırtkanlar kimi zaman “yavru kartallar” olarak anılır; gençliklerinde askerlik hizmetinden kaçmışlardır. Bu açılardan çekişme 1944–2002 yılları arasında ABD Hükümeti içindeki geleneksel Amerikan yurtseverleri ve ütopistleri açısından tipiktir. Başkan Yardımcısı Cheney ve Savunma Bakanı Donald Rumsfeld, bu ya hep ya hiç diyen pervasız ve ütopik siyaset doktrinine fanatik bağlılığın en belirgin ve öndegelen resmi sözcüleridir. Bu ütopistler için politikalarının savunulması savundukları tek amaç haline gelmiştir. Savundukları “önleyici savaşın” korkunç ertesi günü ya da böyle bir haksız ve gereksiz savaşın mantıklı alternatifleri onların ilgi alanında değildir. Resmen açıklanan “önleyici savaşın” arkasındaki ütopist stratejik doktrin 1511–1648 dönemi Avrupası’ndaki Habsburgların başlattığı emperyalist din savaşlarının koşullarına bir dönüştür. Böyle bir savaş Amerikalı lider dışpolitika uzmanları Benjamin Franklin, John Quincy Adams ve James G. Blaine’in geleneksel ABD politikalarına tamamen zıddır. Bizim öndegelen yurtseverlerimizin geleneksel bakış açısı, 309 ABD’nin hayati ve uzun vadeli stratejik çıkarının, karşılıklı saygı ve bağımsızlık temelinde milli devlet cumhuriyetlerinin küresel sistemini oluşturan ve ilkelere dayalı bir birliktelikte olduğudur. Ütopistler ise tamamen buna zıd emperyal politikalara sahiptir. Amaçları milletlerin egemenliğini sona erdirerek bir İngilizce konuşan dünya imparatorluğu kurmaktır. Bunun örneği Eskiçağ Babil’i, Roma İmparatorluğu ve Bizans’tır. Türkiye’nin ve komşu devletlerinin şimdiki durumu, ABD’nin dış politikalarının öndegelen Amerikan yurtseverleri Benjamin Franklin, John Quincy Adams, Abraham Lincoln, Blaine ve Franklin Roosevelt’in takip ettiklerine döndürülmesinin önemine işaret eder. Öte yandan modern Avrupa ve Amerikaların tüm medeni stratejik fikriyatı 1648 Westphalia barışından gelir. Bu barış 1511–1648 döneminin Habsburg güdümlü din savaşları dönemini kapatır. Oysa Bernard Lewis, Zbigniew Brzezinski ve Samuel P. Huntington gibi ütopistler, özellikle 1970 ortalarından itibaren İslam toplumlarına karşı ve onlar arası din savaşları yoluyla kendi istedikleri yeni ve ebedi dünya imparatorluğunu kurmayı amaçlamaktadırlar. Savaşın Ekonomik Tehlikeleri Dünya’nın tümü ve tüm kısımlarında hayatın bugün için belirleyici konusu, bir yandan Bush Yönetimi’nin, şimdiki obsesif savaş hamlesidir ki, çıkaracağı gezegenimizin gördüğü “dünya savaşları” içinde en yıkıcısı olacaktır. Öte yandan gezegenimizin tüm zamanların bilinen en kötü iktisadi çöküşe doğru hızlanan kaymasıdır. Bir kez daha bu noktayı vurgulayalım: Şimdiki Bush yönetimi bugünün ümitsiz ve iflas etmiş dünya para-finans sisteminin politikalarını gütmeye devam ettikçe, gezegenimizde her türden topyekün savaş hali kaçınılmaz olacak ve yeni bir Karanlık Çağ gelecektir. İlk Karanlık Çağ 14. y.y. Avrupa’sını vurmuş ve bunun sonucu Avrupa emperyal Venedik’in Lombard banka sistemi denen tefeci uygulamalarından kurtulamamıştır. Örneğin, Brezilya’ya “IMF şartlarını” dayatma girişimi, bugün için aniden başlayarak IMF sistemini çökertecek bir zincirleme reaksiyonun en muhtemel nedenleri arasındadır. IMF ve şimdiki Bush yönetimi finansal bir Scilla ve Charybdis’in kayaları arasına sıkışmıştır. Böyle koşullar dayatmak ya Brezilya’yı kendi egemenliğini ele almaya sevk ederek IMF sisteminin otoritesini yıkacak, ya da eğer Brezilya koşulları kabul ederse kendi çökecek ve bu uluslararası para-finans sisteminin çöküşüne giden zincirleme reaksiyonu başlatacaktır. Brezilya ekonomisi şu anda sıkıntıda olan Orta ve Güney Amerika ekonomisinin temel taşıdır ve burası ABD bankacılık sisteminin yumuşak karnıdır. Bush hükümetinin bu gerçeği görmeği sürekli inkârı hükümeti dikkati içerde ABD ekonomisindeki çöküşten dış askeri maceralara çevirmek için ahmakça çabalara itecektir. İşte bu Brezilya olayı gösteriyor ki, tüm dünya uygarlığının felahı, şimdiki ümitsiz ve iflas etmiş dünya para-finans sisteminin uygun ve barışçı bir alternatifini benimsemeye bağlıdır. Kısaca, dünyanın şimdiki küresel ve tarihçe belirlenen stratejik durumu aşağıdaki gibidir. Ekonomik durumla Bush hükümetinin şimdiki ütopik savaş politikaları arasında sistematik bir bağlantı vardır. Tarihsel açıdan, Cheney, Rumsfeld ve diğerlerinin ütopik politikaları Eski Dünya tarihinde Babil, Roma, Bizans ve Venedik türü emperyalizmle örtüşmektedir. Modern Avrupa düşüncesi içinde emperyalizm, Romantisizm denen şeyin bir ifadesi olup Klasik gelenekten ayrılır. “Romantisizm” her zaman İlkçağ Latin Roma İmparatorluğu’ndan kalma ahlaken bozuk kültürel mirasa tapınma anlamına gelir. Oysa eski Roma genel model olsa da, bugünün Romantisizmi’nin hâkim etkisine daha doğrudan bir örnek Venedik’in Avrupa’nın emperyal deniz gücü olarak Akdeniz’de uzun süre oynadığı roldür. Venedik’in bir devlet olarak gücünün zayıflamasından sonra bile ve 1648 Westphalia barışını izleyen onyıllarda Venedik’in uzun kollu finans oligarşisi ve diplomasisinin politikaları Avrupa’yı 17-18. y.y.a dek etkiledi. Habsburg gücünün 1815–1848 döneminde bunu izleyen çöküşü ile Hollanda ve İngiliz monarşisi gibi siyasal sistemler Venedik finans oligarşisinin eski emperyal deniz gücünü model alan bir devlet türü yarattılar. Bu Avrupa çapında merkezi banka sisteminin görece egemen gücü oldu. Venedik etkisinin bu kayması, en çok Hollanda ve İngiliz Doğu Hindistan Şirketleri’nin yükselişinde ve 310 özellikle William of Orange’ın hükümdarlığında müşahede edildi. Bu Venedik kökenli kurumların etkileri 18. y.y. Avrupası’nda “Venedik Partisi” olarak adlandırıldı. Bu politik ideolojik akım bugün İngiliz-Fransız “Aydınlanması” kadar canlıdır. ABD içindeki Amerikan Tory kültürel akımı bu etkinin, aynı İngiliz-Hollanda “liberalizminin” bir ürünüdür. Amerikan Tory’lerinin Anglo-Felemenk liberal geleneği ile şimdiki giderek büyüyen ve sürekli bir Ortadoğu savaşını körükleyen ütopistler arasında doğrudan bir sistematik ilişki var. Bu bağlantıyı anlamanın anahtarı ABD‘nin çürüyen Federal Reserve (Merkez Bankası) sistemi ve son haliyle IMF’dir. IMF’nin bu son hali 15 Ağustos 1971’de 1945–1964 Bretton Woods sisteminin şimdiki “dalgalı kur sistemi” ile değiştirilmesi ile başlar. Bugünün Amerikan ütopist askeri maceralarında ABD Federal Reserve sisteminin oynadığı rol bu iki müteakip dönemde ele alınmalıdır. Anglo-Felemenk liberal modelinden türeyen tüm Avrupa siyasal sistemlerinde Amerikan ekonomipolitik sisteminden mantık ve temelde farklı bir moral ekonomik ve politik karakter vardır. Amerikan ekonomi politik’i ABD Federal Anayasası’nda içkin olup Amerikan Hazine Bakanı Alexander Hamilton ve öndegelen ekonomistler Mathew Carey, Friedrich List, Henry C. Carey ve Carey’in öğrencisi E. Peshine Smith tarafından izah edilmiştir. ABD Anayasası’nda içkin olarak para arz ve kontrolü ile bankacılık ABD Federal Hükümeti’nin kontrol ve talimatı altındadır. Bunların mukabil kurumlarını oluşturmak eyalet yönetimlerine bırakılmıştır. Dolayısıyla Amerikan anayasasının ima ettiği ekonomik sistem ulusal bankacılığın hâkimiyetini buyurur ve Avrupa ülkelerinde karakteristik olan Anglo-Felemenk tarzı merkez bankacılığını yasaklar. Bu milli hâkimiyete karşı merkez bankası sorunu her zaman Amerikan yurtseverleri ve Amerikan Tory’leri arasındaki temel farklardan olmuştur. Gerçekten haince işbirlikleri, örneğin van Buren-Jackson gayrimenkul-banka dolandırıcılığı, 1870 tarihli ABD “Special Resumption” Yasası ve İngiliz Monarşisi’nin ABD Federal Reserve sitemini Kral 7. Edward’ın New York’taki ajanı Jakob Schiff kanalıyla kurdurması gibi faaliyetler sonucu ABD defalarca yabancı liberal çıkarlar tarafından yağmalandı. Federal Reserve sistemi bu Avrupalı merkez bankacılığı pratiklerine ABD anayasasının yasağına rağmen bu pratiklere iyi bir benzeme girişimi oldu. Bu sistemin Ku Klux Clan fanatiği Woodrow Wilson’ın döneminde kurulmuş, ABD’yi birsüre bağımsız bir milli devletten İngiliz Commonwealth’inin, Britanya tahtının ve Bank of England’ın (İngiliz Merkez Bankası) dünya çapındaki merkez rolüne bir eklenti durumuna düşürdü. Bu durum, en azından ciddi bir oranda, Başkan Franklin Roosevelt döneminde değişti. Civciv, yani Federal Reserve sistemi, hala yuvada oturuyor ve tıkınmaya devam ediyordu, ama ABD başkanlığının gücü onu hizada tutuyordu. Federal Reserve’in sonraki 1971–2002 dönemindeki şekline dönüşümü Başkan John F. Kennedy’nin 1963’te katlinden sonra ve 1964-1972’de ABD’nin Çinhindi’ndeki savaşlarıyla başlar. 1965’ten önce ABD dünyanın hâkim üretici ekonomisi ve Kıta Avrupası ile Japonya’nın ekonomik yeniden inşaının belkemiğidir. Çinhindi’nde savaşın başlamasıyla ve bunu izleyen “rock-uyuşturucu-seks gençlik karşı kültürünün” patlamasıyla ABD derin bir değişimden geçti. Bu Roma’nın ikinci Fön Savaşları’nın sonundaki değişiminin bir tekrarı idi. Özellikle Milli Güvenlik Kurulu danışmanları Kissinger ve Brezinski ile 1971 sonrası ABD, gittikçe hızlanarak Dünyanın lider üretim toplumundan bir emperyal-parazit şekle dönüştü, ki buna “sanayi sonrası” ya da “tüketim toplumu” gibi isimler verildi. Son 30 küsur yıl boyunca zenginlik bazı ellerden diğerlerine kaydı, üretim değerleri yerine “John Law” türü tamamen fiktif finans kıymetlerinin şişirdiği balonların oluşturduğu holdingler çıktı, bunlara “hisse değeri” dendi. 1995’ten itibaren, özellikle de Ağustos-Eylül 1998’de LTCM balonunun patlamasıyla ABD güdümlü IMF hiperenflasyoncu para politikaları ve ilgili metodlarına yönelerek varolan IMF sisteminin kaçınılmaz genel mali çöküşünü geciktirmeye çalıştı. 2000 yılında kaçınılmaz çöküş başladı. Bugün varolan IMF sistemi tükenmek üzeredir, şu ya da bu şekilde. 2004 ABD Başkanlık seçimi aday adayı olan benim için, şimdiki IMF ve Federal Reserve sisteminin çöküşü zaten hazırlandığım bir sorundu. Benim Amerikan Tory hasımlarım için bu kâinatın sonudur. Onların toplumdaki gücü fiktif finansal birikimlere dayalı olduğundan ve bunlar da giderek buharlaştığından onlar artık 311 yumurtlayamayan etobur dinozorlar gibi tepki veriyorlar. Geri kalanımıza gelince, biz gerçek ve fiziksel zenginliğe dayanan ve bugünün finans birikimleri denen çürük yumurtalara dayanmayan insanlar olarak şimdiki kriz bize ümitvar fırsatlar ve bir yeniden yapılanmanın kendini dayatması olarak görünüyor. Ortadoğu Barışı Ortadoğu krizini analiz eder ve yazarken çözümleri de bildirmek gerekir. Ortadoğu’yu tüm haliyle yeniden yapılandırmanın imkânları aslında dünyanın her yerine gereken çözümlerle aynı türdendir. 2–3 Haziran 2002’de Abu Dabi’de toplanan bir konferansa sunduğum tebliğde söylediğim gibi, Ortadoğu bugün tarihi rolünü sürdürmektedir: Avrupa, Asya ve Afrika arasında çok önemli bir kavşaktır. Gerçi Körfez bölgesinden gelen ucuz petrol bugün önemli bir ekonomik stratejik faktör ise de, hayatın kendine bağlı olduğu su, bölgenin tümünde en temel iç ihtiyaçtır. Bu bir meydan okumadır. Ama aynı zamanda bir fırsattır. Gereken suyun üretimini artırmak için gereken enerjinin üretimini artırmak ve bu suyu çok daha etkin kullanmak belki tek başına barış getirmez. Ama böyle yeterli derecede önlemler olmadan da kalıcı barış olmaz. Teklifime bir uyarı sözü ile başlayayım. ABD, hiçbir kayıt ve şartta fanatik ırkçı ABD Başkanı Woodrow Wilson’ın aptalca suçlarını ya da Sykes-Picot diye bilinen İngiliz-Fransız Ortadoğu planını çağrıştıracak bir şeyler içine girmemelidir. Asla, açık ya da gizli, Ortadoğu haritasını yeniden çizecek herhangi bir girişimde bulunmamalıyız. Ben burada bir ekonomist olarak konuya bakıyorum. Aşağıdaki nokta çok önemlidir. Dünyanın giderek çürüyen son durumu ki son otuz küsur yıllık birikimin sonucudur, birkaç yılda düzeltilebilecek gibi değildir. Planlı yatırım ve özellikle devlet yatırımı temel altyapıya yapılmalı ve uzun vadeli ileri teknolojili ve sermaye yoğun tarım ve imalat yatırımları teşvik edilmelidir ki, fiziksel üretim düzeylerini, son otuzbeş yılın verdiği zararı giderebilecek duruma getirdiğimizi söyleyebilelim. Bu yeniden yapılanma ve büyüme şimdiki mali iflas ve fizik ekonomik bozulma ortamında sağlanacaktır. Bu meydan okumaya cevap vermeye başlamak için bile yeterli özel sermaye birikimi kalmamıştır. Milli hükümetlerin verdiği geniş çapta uzun vadeli kredilere ihtiyaç vardır. Bu, %1–2 gibi az faizli ve 25–50 yıl gibi uzun vadeli kredi demektir. Devletçe sağlanan bu kredi kamu yatırımları ve yukarıda anlatılan tarım ve imalat alanındaki özel yatırımlarda kullanılacaktır. Bu kadar düşük faiz oranlarının sürdürülmesi 1945–1964 Bretton Woods para düzeninin orijinal halindeki korumacı sisteme dönülmesini gerektirir: Sabit kur sistemi, dürüst-ticaret fiyatlandırması, milletler arasında düzenleyici gümrük anlaşmaları ve diğer. Kısaca, tam bağımsız milli devlet cumhuriyetlerinin karşılıklı yardımlaşmasına dayanan bir işbirliği sistemi istiyoruz. Bu tedbirler gereklidir ama milli ve milletlerarası planlamanın milli hedefleri ve milletlerarası işbirliğini gözeten uzun vadeli öncelikleri olmadan yeterli değildir. Kısaca ülkelere ve halklarına yeni bir ruh aşılayarak bugünün ümitsizlik tozlarından silkinip yarın kendi inşa edecekleri daha iyi geleceğe güvenle bakmak için ayağa kaldırmalıyız. Milli devlet cumhuriyetlerinin tam bağımsızlığı olmadan bu hedefler imkânsızdır. Bu amaç için, ABD Başkanlığı dünya olaylarında yeni ve emperyal olmayan liderlik rolü üstlenmelidir. Bu rol ABD Federal Anayasası’nın giriş kısmında içkin olup tüm dünya milletleri içinde eşsizdir. ABD’nin bundan önceki gücü, cumhuriyeti kuranların kendi ve diğer ülkelerin genel iyiliğini gözetmelerine dayalı idi. Bu büyük Amerikalı diplomatlar John Quincy Adams ve James Blaine gibilerince anlaşılmıştı. Bu Başkan Franklin Roosevelt’in sömürgeciliğin ve serbest ticaretin açtığı belaları bu gezegenden temizleme kararlılığında vardı. Ümit ederim ki, hâlihazırda görevli ABD Başkanı’nı kendisini Başkanlık imajı olarak bu role hazırlayacak yeni danışmanlar edinmeye ikna etmek mümkün olur. Bu kendim için de öngördüğüm başkanlık imajıdır. Ve bu benim cumhuriyetimin kaderini elinde tutan korkunç mali buhranı aşmayı garanti edecek tek roldür. Amerikan Ekonomi-Politik Sistemi Çöküyor! Geçenlerde Henri C. K. Liu’nun “Global Ekonomi” (28 Eylül 2002) adlı değerli bir eser parçasını Online Asia Times’ta okudum. Sanırım onun fikirlerinin moda olan, çok yerleşmiş, ama kanıtlanmamış fikirlerine 312 cevap vermek gerekiyor. Tüm Klasik Çağ –bilimi ve tarihi, kendi eliyle başlatılan trajik çöküşten bahisle dolu olup, bu, bir ulus ya da kültür sonuçta öldürücü bir sistemik kriz içine girdiğinde ortaya çıkar; bugünün Dünya IMF sisteminde olduğu gibi. Ve şimdiki dünya para-finans sisteminin yaklaşan çöküşünde olduğu gibi, olaya hâkim en ilginç çelişki, olay kahramanının yanlış bir sistematik varsayımlar serisinden kalktığının farkında olmamasıdır. O, bu varsayımlardan haberdar olmasa bile onlara uyar; sanki bu gizli varsayımlar yaygın bir gelenek gibi otorite sahibidirler; ya da o Pavlov’un deney köpeklerinden biridir. Bu klinik bulgu için tipik olan, Amerikan vatanseveri Edgar Allen Poe’nun ünlü hikâyesi “Gizli Mektup”ta olduğu gibi, varsayımın aklı karışmış gözlemciyi kör etmesidir ki, o çözümü göremez, oysa çözüm “açıkta gizlidir.” Bu sonuç itibarıyla trajik olan sistem ile varsayımın yanlışları, yakın tarih ABD politikalarının tarihen sabit üstün karakteristiği de hesaba katıldığında, bugünün Amerikalı ve yabancı sözde yetkilileri arasında çok yayılmıştır. Solon ve Eflatun’dan beri Avrupa kültür tarihi gösterdi ki, eğer birisi bu özel yanlış türüne Sokratvari yaklaşmazsa, bu yanlışı yapan kişi ya da toplumun bu öldürücü inancın bulaşmasına kendini kaptırır. Bu kuşaklar boyu da sürebilir, eğer toplum bu batıl inançları nedeniyle çok daha önce çökmezse. Bu yazımda dikkatimi profesyonellerin paylaştığı bu batıl ve az ya da çok yaygın fikirlere yönelteceğim. Beklenenin aksine bu profesyonellerin çoğu uzun vadeli tahminlerinde yanılıyorlar, çünkü reform önerilerini genel kabul gördüğü söylenen kurum ve standartlama çerçevesi içinde veriyorlar. Muhtemel eleştiricilerimden alışılmış ama tamamen yanlış fikre dayalı şikâyetler alma riskim var. Bu yaygın şikâyet de, soruları önce Sokratesvari biçimde, sorunun altında yatan yanlış sistemiyle kabulleri hedef olarak karşılamam, sonra da sorumu soru sorana bırakarak kendi için gerekli doğrulara varmaya bırakmaktır. Genelde, bugün, üzerine eğilinecek yanlış, akademisyenlerin genel yanlışı, bir yandan Amerikan ekonomi-politik sistemi tarihini değerlendirme yanlışı, ki ABD bu sistem üzerine kuruludur; öte yandan da tüm Avrupa ülkeleri merkez bankaları sistemlerinin birletici etkisinin tarihsel nedenlerinin, bugüne dek alarak değerlendirme yanlışıdır. Bu, Wall Street kökenli önde gelen bir Amerikan fraksiyonunun Avrupa’dan ithal ettiği aynı sistemik yanlıştır. Auron Burr’un Manhattan Bankası’nı kurduğu ve bunun için sponsoru İngiliz “Foreign Office gizli komitesi” şefi Jeremy Benthem’dan destek aldığı güne dek geri gider. Bu sistemik yanlış, “serbest ticaret” adında yeni bir gulat doktrin tarafından aşırıya götürülmüş biçimde, kendini ölüme mahkûm etmiş ABD Federal Reserv Sistemi‘ni sarmıştır. Bu, Bush Yönetimi’nin, bugüne dek izlediği “serbest ticaret” yanlışının sebebi olan aynı sistemik deliliktir. Bu, aynı zamanda, 1971 sonrası milletlerarası para-finans sisteminin(IMF) temelindeki sistemik ve kendi eliyle yürütülen çürümedir. Bu konu için iki tür delil öne süreceğim. Önce, “Merkez Bankacılığının Romantik Kökleri” başlığı altında yazar Liu’nun Avrupa Merkez Bankaları Sistemleri’nin şu an cari prensiplerini takip nedeniyle gözden kaçırdığı şeylerdir. İkincisi, “ Kafa Konforunun Hayal Perdesini Yırtmak” başlığı altında fizik biliminin daha derin konularını hedef alıyorum. Bugünün para–finans doktrinlerinin öne sürdüğü tüm delilleri karşılayacaklar. Son olarak, bu ön tartışmayı bitirmek için, bildirmek isterim ki, insan; faaliyetlerle ilgili tüm sistemik süreçler, ampirik olarak tarih tarafından kurallı süreçler olarak tanımlanırlar. Aristocular, ampirikler, kartezyenler vb. indirgemecilerin tasvir ettikleri “noktaları birleştir resmi bul” tipinden şeyler değillerdir. Sosyal süreçlerin herhangi yeterli bir değerlendirmesi diller ve fikirler gibi “Sosyal Kurumlar”ın kuşaklar boyu değişimini de ele almak zorundadır (terim burada ‘Platonik’ anlamında kullanılıyor). Merkez Bankacılığı’nın “Romantik Kökleri”, Merkez Bankacılığı ile ilgili iki önemli nokta vardır: Önce günümüz borç düzeylerinin yüksekliği ve tahakkuk eden faiz, kişi başına GSMH’daki hızlı düşüşle kıyaslandığında ortada başarılı bir reform ya da uyarlama için, şimdiki, 1971 sonrası Volker-Greenspan Federal Rezerv Sistemi çerçevesinde ya da İMF ve Dünya Bankası’nın 1971 sonrası “Dalgalı Döviz Kuru” sistemi çerçevesinde bir imkân olmadığı görülür. Arjantin ve Brezilya’dan IMF yönetimindeki bankerlerin taleplerinin oluşturduğu örnek vaka gösterir ki, IMF’nin empoze ettiği şartlarda, ne bu ülkeler ne de IMF 313 yaşayamayacaktır. Öte yandan İtalyan Parlementosu paylaştığımız bu ortak fikri yasa haline getiriyor ki bunlar bu iki ulusun yaşamasını sağlayacak şartlardır, bunlar dünyanın lider ülkelerini 1971 sonrası, şimdi iflas etmiş IMF sistemini kökten değiştirmeye yöneltmelidir. Örneğin Arjantin ve Brezilya örneğinde, bir yanda, tefeci milletlerarası para-finans pratikleri ve diğer yanda reel ekonomik ilişkisi, bu iki ülkenin alacaklılarını memnun etmesinin tek yolunun kendi ülke ve halklarını yok etmek olarak koyar. Sonuç olarak üretimin çöküş oranı ile artan borçların anaforu hızla ve kısa sürede, zincirleme reaksiyon etkisi ile kredi verenin, IMF sisteminin kaçınılmaz çöküşüyle bitecektir. Borçlu ülkelere alacaklı yaklaşımı “1971 sonrası IMF kuralları içinde açık ve dürüst bir anlaşma yaptık”dır. Borçların fiktif bölümü için alacaklılar bunları öne sürer. Güney Amerikalı ülkelerin borçlarının bu fiktif bölümünün tamamen silinmesinden daha az hiçbir şey Brezilya ve Arjantin’i yeniden krediye şayan üretken ekonomilere dönüştürmeyecektir. Efendim, bu IMF’nin iflası demektir. Ne olmuş? Zaten iflas halindedir; o derece iflastadır ki, artık bir kurum olarak değersizliği yerleşik bir gerçektir. Hakikaten de Avrupa ve Amerikalıların büyük bankalarının çoğu iflasın da ötesinde bir finans açığı içindedirler. Ancak, devlet eliyle bir borç yapılandırması bunların kısa sürede ve kargaşa içinde çöküşlerini önleyebilir. İMF ve Dünya Bankası’nın iflasları zaten sistemin yapısal bir bileşenidir, ta “Dalgalı Kur Sistemi” 1971-75’te başladığı günden beri. Çöküş sadece bir zaman sorunuydu; onyıllar geçti zaman geldi. Dahası IMF’nin varlığı bağımsız devletlerin uydurusundan başka bir şey değildir. Bu devletlerin şimdi sorumluluğu, birlikte çalışarak IMF’nin tasfiye işini yürütmektir ve onun yerine tamamen yeni bir kurum geçirmeliler. Bu tercihen bir altın rezervi sistemi olmalı. Sistem “Dalgalı Kur” saçmalığından arınmalı ve savaş sonrası 1946–58 dönemi IMF’sinin kuralları ile uyumlu çalışmalıdır. Kısaca, 1971-2002’nin yırtıcı IMF’sinin finans dinazorları çağı sona eriyor. Organize suçun yırtıcı özelliklerine sahip birkaç bataklıkta gizlenmiş tefeci timsahı hariç tutarsak muhtemelen dinazor kalmayı yeğleyen hiçbir finans dinazoru bu yaklaşan dinazorlar çağının sonunu atlatamayacaktır. Bugünün yıkıma mahkûm Merkez Banka Sistemleri’nin çerçevesinde başarılı reformlar yürüterek bir yere ulaşacağını sanan hiçbir millet de yaşayamayacak. İkincisi, reel ekonomi biliminin ilkeleri Leibniz tarafından geliştirildiği haliyle ve 1987–89 ABD Anayasası ve Girişi’ndeki prensiplerde yankısını bularak, kanıtlanmış tek, ilkesel ve geçerli seçeneği tüm dünya da oluştururlar. Karşıtları şimdiki milletler arası para-finans sisteminin yaklaşan iktisadi çöküşü ile bitmeye mahkûm Merkez Bankası pratikleridir. Bu, bugünün dünyasının en hayati ve stratejik sorunudur. Bugünün sıradan ardı ardına verilen Nobel Ekonomi Ödülleri dünya akademik camiası içinde çok küçük bir zümre hariç bu konudaki bilgisizliği yansıtır. Oysa çözümler vardır, önce bulunmuş ve uygulanmış, ABD’nin Mart 1945 öncesi dünya liderliği ile sınanmış, 18 yy. Kuzey Amerika’sının, Benjamin Franklin’in geleneğine dayanan. Çok ilginç ve yaygın bir inanç ABD Başkanı William McKinley’in öldürülmesinden beri büyük Amerika finans çevreleri ile İngiliz Monarşisi arasındaki ilişkilerle ilgilidir. Bu konuya ilgili akademik ve ilgili çevrelerde, bu tefeci çıkarlarından tek sistemli ve etkili 20. yy. Amerikan bağımsızlığının Başkan Franklin Roosevelt döneminde olduğuna dair tam bir unutkanlık vardı. Tarihsel gerçeklerden bu zihni kaçışlar, Karl Marx’ın aynı İngiliz yanlışına cahilce inancı gibi bugünün yaygın hayallerini beslemiştir. O hayal, “kapitalizm” denen İngiliz Sistemi’nin (“Serbest Ticaret” sistemi diye bilinir) ve Amerikan Ekonomi-politik sisteminin aynı temelden geldiğidir. Bu yanlış, fakat yaygın akademik doğma, yazar Liu’nun bankacılık sistemlerini inceleyişindeki içkin yanlıştır. Bu hatayı düzeltmek, İngiliz sistemi ile Amerikan ekonomi-politik sistemi arasındaki farkı anlamak için, Goltfried Leibniz’in bilimsel ekonomisine ve Leibniz’in eserinin Alexander Hamilton, Mathew Carey, Frederich List ve 19. yüzyılın dünyaca ünlü ekonomisti Henry C. Carey üzerindeki etkisine atıf yapmak gerekir. ABD‘nin içinde de süren bu sistem çatışmasının global etkilerini de görmek gerekir. Ülkemin vatansever ve Anti-Tory geleneğini savunanlar, özellikle de bu geleneğin benim lider temsilcilerimden şimdiki hâkim Amerikan Troytraksiyonu korkar, nefret eder ve onları karalar. 314 Sonuçta, bugünün Amerikan siyasal gerçeğinin yanıltıcı özellikleri şu yanlış ve yaygın anlayışa cesaret verirler. Güya şimdiki akademik ve fikri akımlar ABD’nin tarihten gelen Amerikan vatansever ve globalist geleneğini temsil etmektedirler. Dolayısıyla, ekonomiye değer veren doğru görüşler büyük medyadan ve üniversite dersliklerinden ve siyasal partilerin kamuya açık tartışmalarından çıkarılmıştır. Şimdiki finans kargaşasının az ya da çok akla ziyan ve popüler doktrinlerine üniversiteler ya da büyük medyada resmi izin vardır. ABD Kimdir? Avrupa Uygarlığı, eğer bu uygarlığın kadim Mısır Uygarlığı’nın hem devamı hem de ona tepki olduğu bilinmeden, gerçekten anlaşılamaz. Antik Mısır’ın etkisi, Akdeniz’in “Karanlık Çağ”dan çıkarak Etrüskler ve Yunanlılar’ın örnek aracı rolü ile uygarlığa yükselişinde temel katkıyı yapmıştır. Böylece, Romalıların Etrüsklere karşı kültürel soykırımından sonra geride kalan kadim Yunan Uygarlığı Thales ve Pisagor gibi şahsiyetlerden başlayarak, tüm dünyaya yayılan Avrupa Uygarlığının 2700 yıl boyunca bugüne dek tüm kültürel gelişiminde bir dayanak noktası oluşturmuştur. Yine de, Peleponnes Savaşları olarak bilinen büyük kargaşanın ertesinde Yunan siyasi hayatı gerilemeye geçti. Ama kültürün entelektüel çekirdeği, ki Eflatun’nun takipçileri tarafından temsil olunur, Hellenist kültürün tüm başat boyutlarındaki gelişmelerde hâkimiyetini sürdürdü. Bu Eflatuncu klasik kültürün hâkimiyeti Arşimed ve Eratosthenes’in dönemlerinde ve Roma’nın Avrupa’da emperyal güç olarak yükselişine dek sürdü. Bu sıra Roma’da büyük askeri fetihler ve yaygın köleleştirme çağıdır. Tarih M.Ö. 200’ler ve sonrasıdır. O zamanlardan beri tüm Avrupa kültürü, Amerikalılar da dâhil, bir tek, kapsayıcı, iç mücadele ile damgalanmıştır: Roma İmparatorluğu’nun çürütücü kültürü, ki Romantizm adıyla bilinir ve karşısındaki klasik gelenek, ki Eflatun’un Yunan’ı ve onun akademyasına dek geri gider. Klasik ile romantik arasındaki bu siyasi parçalanma, tüm gücüyle 18. yüzyılın İngilizce konuşan Kuzey Amerika’sında tekrar patladı. Bu gelişmelerin kırılma noktası 1763’te geldi. Britanya Monarşisi Kuzey Amerika Kolonileri’nin özgürlük ve ekonomik gelişimini ezmeye karar verdiğinde vatanseverler ve başkan Franklin Roosevelt’in sonraları “Amerikan Tory’leri” olarak damgaladığı kanat arasındaki büyük bölünme felsefi açıdan, Goldfried Leibniz’in Anti-Locke “hayat, özgürlük ve mutlul
