Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci

Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
Yılların asistanı Faruk kazının ikinci başkanıydı. Parasal sorumluluk hep onun üzerınde;
harcamaları, girdileri çıktıları o yapıyordu. Kültür bakanlığı, Fakülte, özel kuruluş veya özel
kişilerin Antalya bölgesi arkeolojik kazıları için verdikleri paralar kazı başkanı adına geliyorsa da,
baş asistanını yetkili kılmıştı bu konuda. İki imza ile çekilen paraları asistan harcıyordu; yani
kazı araç gereçlerini sağlıyor, işçi ücretlerini ödüyor, kazıya katılan uzmanların yiyecek yatacak
ve para işlerini de o ayarlıyordu. Bu tür çalışma elbette ki kolay değildi. Üç ay boyunca 100’e
yakın işçinin, uzman arkeolog, stajer öğrenci, asistan, öğretim görevlisi ve üyelerinin puvantaj
cetvelleri ve bordolarını günü gününe işleyip, milim kaydırmadan bu işi başarıyordu. İşi gücü
hesaplarla uğraşmak mal müdürlüğü, defterdarlık, valilik ve banka, PTT arasında mekik
dokumaktı. İstediği an İstanbul veya Ankara'ya uçuyordu. Uçak yolculuğu ayrıcalığı kazı
başkanı ve ona tanınmış olmalıydı ki, diğer bütün elemanlara otobüs parası ödeniyordu. Her
şey onun elindeydi. Aslında bu başarısının sırrını bilenler yok değildi; kazıya katılan uzman ve
diğer görevlilere verilen ücretten iki üç kat fazla ödeyerek, yani pazarlıkla bir muhasebeci
tutuyormuş..
Kendisi arkeologdu, doktorasını kazı yapılmakta olan antik kentin mimarisinin yapı
elemanlarından bilmem ne frizlerini inceleyerek yapmıştı. Doçentlik tezi de aynı kentin hamam
yapıları üzerineydi ve yıllardır üzerinde çalışmaktaydı. Tez yapmak malzeme, zaman ve para
gerektirir; bu arkadaş için herşey hazırdı. Gerçekten armut çoktan pişmiş, düşmek için ağzını
arıyordu. Ama o, hesap kitap yapmak, altındaki kazı arabalarıyla oradan oraya koşuşturmaktan,
bilimsel çalışmaya zaman ayıramıyordu ki! Her yıl en az bir ay boyunca hamam ve çevresinde
kazı yaptırıyor kendisi için, ama sadece kazı raporlarını toplayıp yığıyor yığıyordu. Onları tetkik
edip de, hiç kimsenin eline geçmiyen böyle bir fırsattan yararlanarak, bu verilerden bir makale
bile üretmiyordu. Gerçekten baş asistan bir işyeri müdürü, bir yönetici olarak oldukça
yetenkliydi. Gerçi kazı ile ilgili bir yayının yapılması kazı başkanının yüksek izinlerine bağlıydı;
kendi ilgi alanının çok dışında bile olsa, öyle kolay izin vermezdi. Ama baş asisitan, mimar yada
yazıt uzmanı değildi ki çeşitli hakaretlerle engellensin, yardımcısı ve sağ koluydu…
Öğleye doğru malmüdürlüğünden kazı istasyonuna geldi. Mr. Davit’in armağanı aile boyu
Chevroleyi sokağın başında bırakmıştı. Binanın önündeki bahçede, duvarın dibinde kazıdan
çıkmış olan keramikler yığılıydı. Orada su dolu birkaç plastik leğen içinde keramikler, hortum,
fırça ve diğer keramik temizleme araçları duruyordu. Arzu ise ortalıkta görülmüyordu. Kazıya
katılma mutluluğuna ermiş arkeoloji öğrencilerinden biri olan Arzu dün akşam odasına gelmiş
“Hocam demişti, kendimi pek iyi hissetmiyorum; rahatsızım biraz, yarın istasyonda
kalabilirmiyim? Boş oturmam keramikleri yıkar temizlerim.” Kazılar sırasında çıkarılan üzeri
figürlü, antik önemi olan renkli ve tarih belirleyen keramik parçaları, değerlendirmek üzere
buraya getiriliyordu. Faruk izin vermişti bu gün için. Zaten onun torpiliyle gelmişti kız. Arkeolojik
kazılara katılmak için ya kazı başkanı yada yardımcısının gözde adamı olmak gerekiyordu.
Edebiyat Fakültesi Arkeoloji Bölümünde düzenli kazı pratiği dersleri olmadığı için, eğitimsel bir
ölçüt yoktu kazıya katılım için. Kazılarda çalışan ekibi oluşturan uzmanlar, başkana hizmet
1/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
ediyor ve onun ününü artırmakla yükümlüydüler sanki. Kazı ekibine katılmak için de, profesör,
genel müdür, dekan yada bakan vb.kızı olmak, büyük yerlerden tavsiye getirmek gerekiyordu.
Çok güzel, alımlı kız olmak da seçim için ölçüt olabilirdi. Erkek öğrenciye gelince, yukarıdaki
özelliklerin dışında özel arabası olanlar, kolej eğitiminden geçmiş yabancı dil bilenler tercih
ediliyordu. Dört yıllık arkeoloji öğretimini genellikle 6 yılda bitiren öğrencilerin çoğu, hiç
arkeolojik kazı görmeden arkeolog oluyorlardı. Bunun en güzel esprisini bir hafta önce Fuat
hoca yapmıştı kazı başkanına gönderdiği bir mektupla. Fuat hoca, kazı başkanının yaşlarında
vardı. Yaşamının yarısı arkeoloji öğrencisi olarak geçmişti abartmasız. Tek başına yaşayan,
toplumun sakıncasız deli, yarı kaçık olarak dışladığı bir kişiydi. Beş altı yıl önce Prof. Mansel'in
odasında pencereye çıkıp “yirmi yılım bu fakültenin öğrencisi olarak geçti. Arkeolojiyle yakından
ve uzaktan ilgisi olan bütün ders ve kursları izledim, sizler kadar arkeoloji bilgim var. Ama
mezun alamıyorum. Eğer beni mezun etmezseniz kendimi pencereden atacağım!” diyerek
diplomayı almıştı. Onca yıl boyunca asla kazıya katılamamış. Arkeoloji, adamın hayatıydı,
bilmdiği konu yoktu. Eline para geçtikçe de yurdun dört bir yanındaki antik kalıntıları tek başına
gider dolaşırdı. Onca yıldır da, bıkıp usanmadan Antalya bölgesi kazı başkanlığına, kazıya
katılmak için başvuruyordu, mektuplar yazıyordu. Bu kazı mevsimi başında yine başvurusuna
gülünüp geçilmişti. Bir akşam yemeğinde kazı başkanı, solunda oturan yazıt uzmanına bir zarf
uzattı:
“Bu mektup Fuad'dan dedi, oku da dinleyelim. Bakalım ne yazmış bizim deli yine!” Yemeğe yeni
başlamış kazı ekibi gülmek için, kaşıklarını bırakıp mektuba kulak kesildiler.
“Sayın Perge Tanrıçası Diana”, diye başlıyordu başkana hitaben. “Önce selam-kelam, sonra
okumaya devam. Arka sayfaya geçin. Katlanmış kağıdı açın ve bir göl var içinden geçin!” Yazıt
uzmanı ciddi ciddi okurken, herkes gülmekten kırılıyordu.
“Bakın bakın gölde neler var? Kıyıdaki kazı gördün mü, kazı? Yirmi yılda arkeolog oldum. Beş
dilden haykırarak söylüyorum: Ben bir arkeoloğum, Ego sum archeologus, eimi arkheologos
(eimi arceologos), I'm an archeologist, Je suis un archeologue! Bana sorarlarsa, ‘madem
arkeologsun hiç kazı gördünmü?’ El cevap: Kazı gölde gördüm. İmza: Fuad” Kazıya katılanların
hepsi yüksek bürokrat yada Levent - Kadıköy burjuvasının çocuklarıydı, Fuad'ın espirisini ne
diye anlamaya çalışacaklardı? Kahakaha gırla gidiyordu...
Baş asistan Faruk'un bu saatte kazı istasyonuna uğramasının nedeni Arzu'nın keramikleri
yıkayıp yıkamadığını gözlemekti. Arka kapıya çıkan merdivenleri ikişer atlayıp, kapıdan içeri
süzüldü. Keramik yıkama yerinde olmadığına göre, odasındaydı belliki. Belki de binada kimse
olmadığından yararlanarak içeride çırılçıplak dolaşıyordur. Öğrenciliğinden beri, on yılı aşkın bir
zamandır bu kazıya katılıyordu, nelere tanık olmamıştı ki! Birinci kata çıktığında Arzu'nun
2/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
kaldığı odanın yarı açık olan kapısından anlaşılmaz heyecanlı sesler geldiğini farketti.
Faruk'un onu paylamak için sadece bir tek nedeni vardı; görevini yapmamış, yani ne keremikleri
yıkamış ve ne de birbirine benzeyenleri gruplara ayırmıştı.“Arzu! diye bağırdı, Neredesin?
Dünkü keramikler olduğu gibi duruyor!” Yukarı çıkar gibi yaptı birkaç basamağa ayaklarıyla
vurarak. Dinledi. Yukarıdan patırıtlar oldu. Bir yandan da “Geliyorum hocam, diye karşılık verdi
kız, siz zahmet edip de yukarıya çıkmayınız!” Bir genç ile birlikte indiler. Aralarında hiç birşey
olmamışçasına yakın akrabalık havasına bürünmüşlerdi. Ama kızın çala-tarak taradığı saçları
ve sadece göğüslerini kapatan bluzunun düğmelerini birer atlayarak iliklemiş olması aralarında
bir altüst oyunu geçtiğini belli ediyordu. Kırıtarak, “ne zaman geldiniz hocam? Arabanın sesini
bile duymadık. Yukarıda Okan’la eve mektup yazıyorduk, diye usturuplu bir yalan kıvırdı. İki üç
kağıt değiştirdim şunu yazalım, şunu yazmayalım derken.” Gerçekten bir kanıt gibi elinde
tuttuğu mektubu arkadaşına verdi. O da yavaş bir sesle:
“Hocam Allahaısmarladık dedi, öğleden sonra İzmir'e gideceğim. Üç gün sonra da
İstanbuldayım!” Faruk duymazlıktan gelip, uzattığı elini bile sıkmadan Arzu'ya gönerek konuştu:
“Akşama geldiğimde bu keramikleri yıkanıp temizlenmiş ve gruplanmış göreceğim anladın mı?”
diye öfkeli bir buyruk verdi. Sonra gözlerini kızın gözlerine dikerek; “Ne bu halin kız?, dedi.
Mektup yazarken çok heyecanlanmış olmalısın, saçların darmadağınık. Bluzunun düğmelerini
bile yanlış iliklere geçirmişsin!..”
Faruk Akdenizin koyu lacivert bir gecesinde, kazı istasyonu binasının denize bakan balkonunda,
elindeki bergamut kokteylini yudumlarken anlatıyordu olayı, çok daha fazlasını görmüştü. Kendi
yaşlarındaki yazıt uzmanıyla birlikteydiler. Diğer odalardan birinden kahakaha sesleri geliyordu.
Faruk hafif çakırkeyif olmuştu.
“Bu konularda dedi, cesur ve yetenekli değilim ki...” Cümlesini tamamlayamadı. O sırada diğer
asistan balkona girdi. Sedat birkaç yıllık doktora öğrencisi ve bölümün ikinci asistanıydı.
Gençliğinden beklenmiyen bir hocalık ciddiyeti taşıyordu. Oldukça öfkeliydi.
“Faruk bey sizi arıyordum, diye konuştu sinirli sinirli. Bu Arzu kız da çok oluyor. Henüz üçüncü
sınıf öğrencisi, hocalarına karşı nasıl davranacağını bilmiyor. Ben onun muhatabı değilim, böyle
şakalara gelemem. Yatağıma kaplumbağa yavrusu koymuş!”
3/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
Diğer ikisi kahkahayla gülmeye başlamışlardı. Elinde tuttuğu kır kaplumbağası yavrusunu ışığa
tutup göstererek sürdürdü:
“Yatağıma yattıktan az sonra bacaklarıma doğru birşeyin tırmandığını hissettim. Yılan sandım,
öyle bir korktum ki! Şiddetle yorganı üstümden fırlatıp, ayağa kalktım. ‘Tak!’ diye bir ses çıktı.
Avluda gülüşmeler başlamıştı. Işığı yaktığımda, sırtüstü yere düşmüş debelenen zavallı yavru
kaplumbağayı gördüm. Onu kaptığım gibi kapıya koştum bağırarak. Kimse yoktu salonda, ama
fısıltılarını duyuyordum Arzu’nun odasından. Ben ona ne yapacapımı biliyorum; yatağına
kocaman bir hıyar ya da patlıcan koyacağım!”
Faruk ayağa kalkmıştı. Elini babacan tavırla onun omuzuna koyarak, “arkadaşım dedi, daha
gençsin, alışacaksın. Sonra hıyarı patlıcanı ne yapsın? Salata mı yapacak kız? Onun yatağına
seni koyalım, olsun bitsin. Biz de düğününüzü yaparız” Hafif sallanarak içeri girdi. Yeni asistan
ne diyeceğini şaşırmıştı...
Aradan tam beş gün geçmişti. Öğle paydosundan kazı işçileri işlerini yeni bırakmış, harabenin
içinde bir sur veya bir anıtsal yapının gölgesine çekilmişler. Orada evlerinden getirdikleri
yemeklerini, her zamanki düzen, yani küçük kümeler halinde yeme hazırlığı içindeydiler. Kazı
uzmanları ise, içinde çalıştıkları kazı barakasının taraçasına konulmuş uzun yemek
masasındaki yerlerini almış, kazı başkanı Bayan Prof.ü bekliyorlardı. O, barakaya en uzak ve
mozayikli caddede çalışmakta olan postaya uğramıştı. Orada, Bizans dönemi mozayikli caddesi
üzerindeki dükkanlar açılıyordu. Bir kaç mozayik yazıtı bulunmuştu. Onları incelediği için
geçikmişti. Barakanın ünündekiler bu gecikme anında kimisi tartışmaya girmiş, bazıları ise
barakaya girip çıkarak tedirginliğni açığa vuruyordu. Arzu’nun ise çok heyecanlı olduğu
görülüyordu. Fısıltılara bakılırsa, kazı açmasında çok önemli bir buluntu ele geçirmişti. Bazıları
onun sevincine katılıyor, bir kısmıysa çocuksu heyecanına gülümsüyorlardı.
Sonunda Profesör, antik yapı taşları arasında antika giysileriyle göründü. Kısacık boyuyla taşlar
arasında bir koybolup bir ortaya çıkıyordu. Kazı başkanı, dünyaca tanınmış bir arkeologdu.
Antik heykeller konusunda otoriteydi. Şansından da her kazı mevsiminde bir düzüne heykel
bulunuyordu. Bu konuda bir kaç yabancı dilde kitapları çıkmıştı. Yaşı yetmişe dayanmıştı, ama
antik kalıntılar arasında dinçleşyor, yeni buluntular tutkusu içinde güçleniyordu. Her hazırladığı
makalede arkeoloji bilimine yeni bilgiler katmanın mutluluğuyla canlanıp gençleşiyordu sanki.
Ama hiçbir zaman gerçek bilim adamı alçak gönüllülüğüne sahip değildi. Yanıldığını asla kabul
etmeyen ve kendini beğenmişlik, kişiliğinin özünü oluşturuyordu. Yirmi- otuz metre uzaktaki bir
taşa dayanıp seslendi:
4/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
“Hey epigraf bey! Bu gün çıkan mozaik yazıtlarını gördün mü? İki satırını çözmeyi başardım,
mesleğini elinden alacağım haberin olsun!”
Şaka yapıyordu büyük Hoca ya, kendi ilgi ve bilgi alanının dışında da iddialarda bulunmaktan
çekinmeyen biriydi Bu yüzden çok kere gülünç durumlara düştüğünün farkında olmuyordu. Yazıt
uzmanı karşılık verdi:
“Gördüm efendim, yazıtı okudum. Bir işyeri panosu özelliğini taşıyor. Yemekten sonra
açıklarım.” Israr ediyordu:
“Hangi yüzyıla ait? Bana göre Geç Bizans!”
“Hayır efendim, tam tersine erken Bizans, 4.5. yüzyıllara ait. Theodotos adında bir hekimin
işyeri.” diye açıklama yaptı. Yazıt uzmanı kısaca önemini de vurguladı. Ama o önemsememiş
görünerek, sadece okuyabildiğini göstermek için “Birinci satır, Erasteron, değil mi? dedi, ne
demek bu kelime?”
“Erasteron değil efendim, Ergasterion ve tam Türkçe karşılığı İşyeri”
Hocanın yanlarına gelmesini sabırsızlıkla bekleyen Arzu, fazla dayanamadı yürümeye
başladığında gidip onu karşıladı. Koluna girerek çıkarlarken ilgisi değişmişti. Genç asistan
Arzu'da önce davranarak seslendi:
“Hocam, Arzu'nun size çok büyük bir sürprizi var! Başörtüsüne sarılı, çok çok önemli birşey
taşıyor. Ama kimseye göstermiyor!”
Hafıf bir yokuşun başında olan barakaya çıkarlarken Arzu:
5/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
“Evet efendim dedi sevinçliyim. Çok, çok, çok değerli bir buluntu. Bu akşam bir şölen istiyoruz!”
Hoca masadaki yerine otururken, “heyecanlanma kızım, beni de heyecanlandırıyorsun! Bu
sıcakta heyecan çekilmez. Söyle bakalım şimdi, ne buldun o kadar önemli?”
“Şölen için söz verin göstereyim, dedi Arzu kararlı bir biçimde, benim postamda çalışanlara da
çıfte gündelik! Öyle bir buluntu ki küçücük, ama çok, çok, çok yüksek tarihsel değeri var;
görseniz havalara çıkarsınız vallahi. Küçücük kaidesinde adı bile yazılı Tanrıçanın. Ayy!
Neredeyse adını söyleyecektim.”
Hoca'nın ilgisi iyice artmış ve her yeni buluntuda olduğu gibi gerçekten heyecanlanmıştı. Israrla
sormağa başladı:
“Küçük bir heykel mi? Hangi Tanrıça?” Oturmuş masaya, antik kentin bekçisi Ali'nin oğlu İbo'nun
servis yapmasını bekleyen kazı ekibi toplu halde “Şölen isteriz! Şölen isteriz!” diye bağırdılar.
Kazının geleneğiydi bu. Çok önemli buluntular, özellikle heykel buluntuları ele geçtiğinde
akşamları kaldıkları kazı istasyonu binasında şölen veriliyordu. Ne varki kazı başkanı son
yıllarda geleneği kendi lehinde bozmuştu; çok çok önemli bir yazıt, bir bina, geniş bir mozaikli
alan ya da başka bir değerli antik obje onu fazlaca ilgilendirmiyordu, sanki kazıya ait değilmiş
gibi. Çünkü kendi alanı dışındaydı, varsa yoksa heykel!
“Durun bakalım,dedi, önce görmem gerek; gerçekten değerse…” Arzu atıldı:
“Elbette değer hocam. Yazıtını İhsan beye gösterdim, İ.Ö. 7.yüzyıla tarihledi!..”
“Ne diyor bu kız Allahaşkına?, diyerek ayağa fırladı bu kez Hoca ve yazıt uzmanına doğru baktı.
O da:
6/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
“Arzu yarım saat önce bana geldi, diye başladı anlatmaya ağır ağır: Barakanın içerisinde yeni
bulunan mozaik yazıtı üzerinde çalışıyordum. Bir kağıt parçasına kopya edilmiş iki kelimelik bir
yazıt gösterdi. Arkhaik özellikle taşıyan grek harfleriyle yazılmış, Perge Artemisi'nin yerli
Pamphylia dilindeki adıydı. Bana böyle bir yazıtın hangi yüzyıllara tarihlenebileceğini sordu. Ben
de haftanın başında, Kazı alanında “Yazıtbilimde harf özellikleri ve önemi” konusunda yapmış
olduğum küçük seminere ilişkin sanmıştım. Bana on dakikadan fazla nutuk çektirdi, sonra da
kahkaha atarak çekip gitti.”
Arzu'nun ağzı kulaklarına varıyordu. “Siz de herkese şaka yapıp kandırıyorsunuz, dedi kırıtarak.
Ben de size oyun yaptım işte, seminerle ilgiliymiş gibi davrandım…” Hoca ciddileşti bu kez:
“Kızım dedi, böyle önemli bir buluntu saklanmaz, çıkar şunu!”
“Olmaz diye ısrarını sürdürdü Arzu, lütfen şölen için söz veriniz. Artemis Pergaia'nın figürünü
bu! Üzerinde Wanassa Preiia yazılı. Özellikle Anadolu ana tanrıçası Kybele figürünlerini
andırıyor.” İyice heyecanlanan kazı başkanı, “ne diyorsun sen? Ver şunu artık!” diyerek Arzu'ya
doğru gidince hep birden bağırmaya başladılar:
“İsteriz, İsteriz! Büyük şölen isteriz! İsteriz! Çerkez tavuğu isteriz! İsteriz, bu akşam isteriz!”
Büyük Hoca ile Arzu yemek masasının çevresinde birinci turu atmışlardı ki asistan Sedat, yazıt
uzmanı ve restoratör gülmeye başlamışlardı. Hoca soluklanıp onlara dönerek, “niçin
gülüyorsunuz? diye payladı. Eğer dediği gibiyse, çok önemli bir olay!” Sedat dudaklarını
kemirerek kahkahasını önledi ve “Arzu'nun göstermemekteki ısrarına gülüyorum dedi, elbette
çok önemli!”
“Ama diye ekledi yazıt uzmanı, ne siz şölen için evet diyorsunuz, ne de o vazgeçip heykeli
gösteriyor. Haksız da değil. Yani şölen için ille de Traianus ya da Hadrianus'unkiler gibi dev
mermer heykeller mi bulmak gerekiyor? Kentin tanrıçasının figürünü şölene layık değil mi?”
Arzu vazgeçti ısrarından ve anlatmaya koyuldu, bir yandan da başörtüsünün katlarını açarak
heykelciği ortaya çıkarmaya uğraşıyordu.
7/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
“Efendim heykelcik, üstelik çok değişik bir maddeden, renkli cam mı desem, çakmak taşı mı
desem? Yarısaydam bir havası var. Saat tam 11.30 a doğru bulundu. Toprağa öylesine
sıkışmıştı ki parmaklarımla zorla söküp çıkardım, tırnaklarımın hepsi kırıldı vallahi. Açmadaki
yerini tanımladım, çizim ve ölçümünü yapıp bitirdim. İşçilere iki gündelik isteklerini size
ileteceğime söz verdiğim için, onlar da kimseye söylemediler. Babama mektup yazıyordum;
İhsan beyle görüştükten sonra önemini daha iyi anladığım için, ona da uzun uzun anlattım.
Faruk bey Antalya'ya iniyordu. Postaya atması için verdim bile…”
Heykelciği çıkarmıştı, Hoca’ya sundu onu ince bir reveransla. Hoca eline aldı, sessizce yerine
geçti. Kimsede çıt yoktu. Ama az önce asistan Sedat’ın kalkıp barakaya girerek, içeride bir
sezlonga uzanmış kahkaha atmamak için ağzında mendilini çiğnediğinin kimse farkında değildi.
Yazıt uzmanı ise masadakilere uysun diye, alt dudağını kemirerek büyük bir çaba harcıyordu.
Hoca elindeki15 - 20 cm. yüksekliğindeki heykelciği evirip çeviriyordu. Yazıt uzmanının kendini
zor tuttuğunu ve Sedat'ın da masada olmadığını artık farketmişti. başusunda heyecanla
bekleyen Arzu'yu süzerek konuştu: “Ne bu kızım? Gerçekten prehistorik bir havası var, bir
figürin sanki? Ancak o dönemde yazı yoktu, bir. Güneşte kurutularak yada pişirilerek kil
topraktan yapılırdı, ikiii! Heykel sanatının bu ilkel döneminde böyle kaide filan yapılmazdı. İlkel
figürinler idol'dur; tapınmak, yakarmak için barınakların kutsal yerlerine konurdu.” Gülmeler
başlamıştı. Restoratör Hüseyin “Bakabilir miyim şu yarısaydam heykelciğe Hocam?, deyip
dokunduktan sonra gülerek; araldit, akeme yapıştırıcılarıyla elenmiş kum karıştırılarak yapılmış
bu! Önce macun yapılmış arkasından biçim verilmiş! Demek bunun için dün Sedat benden
mermer yapıştırıcıları istemişti!” Asistan Sedat artık içeride kahkaha nöbetlerini saklamıyordu.
Herkes gülüyordu Hoca dahil. Arzu neye uğradığını şaşırmıştı. Ağlamaya başladı ve bir yandan
da “Rezil oldum babama diyordu hıçkırarak, inşallah Faruk bey mektubu postalamayı
unutmuştur.”
Sedat dışarı gelerek olup bitenleri anlattı. Arzu'nun, yatağına kaplumbağa koymasının öcüydü
bu. Fikir ise yazıt uzmanınındı, birlikte hazırlanmışlardı. Dün akşama doğru, paydosa henüz bir
saat varken, Arzu postasının başından ayrılıp bir yerlere gitmişti. Sedat kazı açmasını tetkik
etmek için inmiş ve iki güvendiği işçinin bilgisi altında, bugün kazılacak yere gömmüştü. Arzu
hıçkırıklar arasında durmadan konuşuyordu:
“Siz ikiniz de görürsünüz! Öcümü acı bir şekilde alacağım. Rezil oldum herkese. Üstelik
mektubu verirken Faruk beye de haberi çıtlatmıştım; onun da mutlaka haberi vardı, ama hiç bir
şey söylemedi. Sedat beyin yatağına koyduğum kaplumbağaya karşı, o da başka bir sey, ne
bileyim, bir kertenkele koysaydı! Beni işçilere de rezil ettiniz.”
8/9
Arzu Kıza Bir Artemis Sevinci
O sırada Sedat, yazıt uzmanına bakarak hıyar işareti yapıyordu bir yandan da. Büyük Hoca,
kafasını masaya koymuş ağlayan ve arada bir yaşlarla dolu iri yeşil gözlerinden, tertipçilere
kızgın bakışlar fırlatan Arzu'nun saçlarını okşayarak “Ay benim Arzu kızım! Acılı tarafından bir
Artemis sevinciydi bu. Böyle şakalar için ağlanmaz” diye onu avutmaya çalıştı. O arada İhsan
bey barakaya girip çıktı ve öbürlerine gözederek, “ağlama be Arzu kız, bak şansın yardım etti;
Faruk bey mektubu aceleden almayı unutmuş” dedi. Cebinden çıkardığı zarfı, hemen ağlamayı
kesen Arzu’nun önüne attı. Bu kez hep bir ağızdan:
“Ay benim Arzu kızım, Arzu kızım
Gönülde sızı kızım, sızı kızım
Bu gece kaç bana gel, bana gel
Ay anan razı kızım Arzu kızım” türküsünü söyleyerek yıkıntıyı çınlattılar. Sıcaktan gölgelere
sığınmış yemeğini yemekte olan veya bitirmiş dinlenen işçiler, kafalarını antik taşların arasından
çıkarmış, “Ne keyif be!” dercesine imrenerek onlara bakıyorlardı…
9/9