İndir / - Gezici Festival

#4
15. gezici festival isbirligi ile nisi masa türkiye tarafından hazırlanan bagımsız gazete
an independent gazette prepared by nisi masa turkey in collaboration with the 15th festival on wheels
nisimazine
14 aralık
2009
artvin
f ilm
of the day
here
burada
TZU NYEN HO
g ü nü n
filmi
interview
r ö p o r ta j
Yarışma filmlerinden
Bay Kim’in Avare Günleri’nin
yönetmeni ve yapımcısı ile
teknolojinin her türlü imkanını
kullanarak görüştük.
We interviewed the director and
producer of the competition film
Castaway on the Moon, by
benefiting from all opportunities
of technology.
Bireylerin izolasyonunu genellikle
kalabalıklar
içinde
yalnızlık
hikayeleriyle görmeye alışkınız. Siz
neden
tam
tersini,
bir
ada
hikayesini seçtiniz?
Filmde gördüğünüz ada gerçekten var,
şehrin merkezinde ve yalnızca nesli
tükenmekte olan kuşların yaşadığı
yasaklı bir bölge. Bir gün arabayla
geçerken, adada kimsenin orada
olduğunu
bilmediği
bir
adamın
yaşadığını hayal ettim. Ve onu izleyen
bir kadın: nehrin kenarındaki bir
apartman
odasında,
benzer
bir
yalnızlık içinde.
Karakterlerinizin trajikomik durumları
üzerinden bir modern hayat eleştirisi
yaptığınızı söyleyebilir miyiz?
He Zhiyuan karısını öldürür ve konuşmayı
keser. Cezaevi yerine onunkine benzer
sabıkalara sahip hastaların olduğu bir akıl
hastanesine
yerleştirilir.
Buradaki
zamanları
birbirlerine
yakınlaşarak,
topluma kazandırılma çabalarına cevap
vererek geçer. Filmin büyük kısmı,
hastalarla yapılan röpörtajların da dahil
olduğu bir düzeltme sürecinin, Burada’nın
yapımcıları tarafından ekrana getirildiği
bir ‘sahte belgesel’ olarak işleniyor.
Delilerin tedavi edilebilecek patolojik
vakalar olduğuna dair inanç, modern
zamanların bir ürünü. Filmdeki doktorların
yöntemi de video-terapi adını taşıyor
ve hastanın bir kamera karşısında,
kendisini
hastanelik
eden
olayı
anlatıp her şeyi düzeltebilecek olan
‘alternatif’ sonu canlandırmasını içeriyor.
Video gösterimleri sosyal aktiviteler
haline
geliyor:
Deliler,
birbirlerinin
normalleştirilme
sürecini
bir
gösteriye tanık olurmuşçasına izliyor,
alkışlıyor, cesaretleniyorlar.
Festivali ilk duyduğumuzda, neden
gezdiğine bir anlam verememiştik. Şimdi
nedenini tam olarak anlıyoruz. Festival, bu
gezme fikri yüzünden bizce dünyanın en
ilginç festivali. Bundan önce filmimiz bir
çok büyük festivalde yarıştı, bu festival
küçük ama gereken herşeye sahip.
_lale seyda gülsoy
Through
tragic
and
funny
circumstances of your characters,
could we say that you are criticising
modern life?
The guy lives on the island and there is
nothing. But outside, there is a life
going on with crowds, cars, food and
problems. Since the island is located in
the city, he can still witness the life he is
not involved in. We think there is an
irony here and wanted to talk about this
and the modern life in general.
What do you think about Artvin and
Festival on Wheels?
When we first heard about the festival,
we did not quite understand why it is
moving from one city to another. But
now we fully understand why it moves.
The festival is based on a very
interesting idea; constantly changing
places! It is a small one but has
everything that should be in a festival.
p ic tu r e
o f t he day
günün
fot oğrafı
It should sound good in theory. But at this
point, the film quotes Nietzsche; it
mentions the concept of amor fati, explaining the greatness of consenting with one’s
fate (which it defines as the has-beenlived and will-be-lived) and leaving things
as they are. It emphasizes that the
construction of any alternative to an end is
ultimately useless as a method of therapy
since the end can never be repeated; and
displays that the madman’s abnormal
practices in his environment are
making him an individual.
Behind the reckless usage of the word
“madmen” all through this article lies a
meaning that political correctness should
never conceal. After all, there’s only a thin
line in between: being Here only means
not being ‘there’.
_damla okay
_
Yazı boyunca ‘deli’ kelimesinin pervasızca
kullanılışında da, politik doğruculuğun
örtmemesi gereken bir anlam saklı. Ne de
olsa, arada incecik bir çizgi var: Burada
olmak, sadece ‘orada’ olmamak demek.
The belief that madmen are curable
pathologic cases is a product of modern
times. The doctors in the film have
videocuring as a method, which involves
filming the realization of an ‘alternative’
end by the patient himself to the initial
incident that placed him in the institution.
The screening of these videos becomes a
social event: The madmen watch each
other’s process of normalization as in a
show; they cheer, applause and
get encouraged.
Artvin ve Gezici Festival’i nasıl
buldunuz? Düşünceleriniz nelerdir?
We are used to seeing the isolation of
human through the mediation of 'the
lonely person among the crowd'
myth. Why did you choose just the
opposite; an island story?
As you can see in the film, there is a real
island in the centre of the city which is a
preserved area for protecting the birds.
Nobody lives there. One day, the
director passes there by car and
imagines a person living there but
nobody knows about him. There is
another person, a girl watching him.
She lives in an apartment near by the
river and watches him through her
window. Their isolation is very similar:
one is on the island and the other is
in her room.
_m. murat kocaaga
Teoride her şey güzel görünüyor. Ama film
bu
noktada
Nietzsche’yi
alıntılıyor:
Amor
fati
kavramından
bahsedip,
yaşananlar ve yaşanacak olanlar şeklinde
tanımladığı kaderin kabul edilmesinin, her
şeyin
yaşandığı
gibi
bırakılmasının
yüceliğini açıklıyor. Herhangi bir sonun
tekrar yaşanması mümkün olmadığı için
alternatifinin kurgulanmasının bir iyileşme
yöntemi olarak abesliğini vurguluyor.
Delinin kendi ortamında çizdiği norm dışı
pratiklerin
onu
bir
birey
haline
soktuğunu gösteriyor.
He Zhiyuan kills his wife and quits talking.
Instead of prison, he is placed in a mental
institution where most of the other
patients are also sent due to their criminal
records. They spend time making friends,
falling in love and responding to the
efforts of installing them back into society.
A big portion of the mockumentary is
presented as a recovery process
including interviews with the patients.
Adam, hiçbir şeyin olmadığı bir adada
yaşıyor. Fakat adanın dışında, tüm
kalabalığı, arabaları, yemekleri ve
problemleriyle hayat devam ediyor.
Karakterimizin yaşadığı ada şehrin tam
göbeğinde olduğundan, adam tüm
bunları hala görebiliyor. Burada bir ironi
olduğunu düşünüyor ve bu ironiyi
kullanarak modern hayatı anlatmaya
çalışıyoruz.
hae-jun lee
mu roung kim
short is good #2
#2
John Wayne Atlardan Nefret Ederdi, bulanık
bir film. Anlattığı resmi hayal etmek değil
ancak sezinlemek mümkün. Zira semboller
ve imalarla dolu bir film yapmış Andrew
Betzer. Görüntüler sessiz sakin akarken,
izleyenin içine belirgin bir kararlılık ve
zarafetle tarifi güç duyguları bir bir işliyor.
Filmin usulca dokunduğu, bir baba ile oğul
arasındakinden daha büyük ve birbiri içine
fazlasıyla dolaşık, çözümlemesi hayli zor
meseleler. Anlatımın doğrudan değil de
dolaylı olması, bir değil birden çok gerçeğe
gönderme yapar gibi. Dolayısıyla, filmin
okumaları da akla ilk gelen kavramlardan çok
uzaklara bir çırpıda savrulabilme ihtimalini
hoşnutlukla muhafaza ediyor. Mesela,
upuzun saçlı, güzel bir oğlan çocuğu terk
edilmiş tankların arasında dolaşırken,
militarizmin erkeklikle özdeşleştiği bilgisiyle;
namluları fallik imgeler olarak okumak
mümkün. Öte yandan, banyonun içinden
çıkıp kapının arkasından bakarak babanın
oğlunu cezalandırmasına tanık oluverdiğimiz
sahne, muhtemelen hiç farkında olmadan
eşcinsel olduğu ve askere gitmeyi reddettiği
için kafa derisi kanatılarak saçları kazınan
vicdani retçileri hatırlatıyor. Birilerine, illa ki
hatırlatıyor.
John Wayne Hated Horses is a blurred film. It is
more likely to feel the whole picture rather
than imagining it since the director Andrew
Betzer made a film full of symbols and
implications. While the images are silently
flowing, a definite determination and grace
accompany the inexpressible feeling of
the film.
review
john wayne hated horses
john wayne
atlardan nefret ederdi
k r it i k
ANDREW WETZER
The film softly deals with intricated problems
which are obviously bigger than a conflict
between a father and son. Therefore they are
mostly hard to analyse. The indirect expression of the film suggests references to more
than just one fact. Thus, the analysis of the
film gladly conserves the possibility of an
instant scatter away from the notions flashing
in minds. For instance, while a beatiful, long
haired boy is walking around the abondened
tanks -with the information that militarism is
identified with masculinity-, it is possible to
see the barrels as phallic images. On the
other hand, the sequence that we see the
father coming out of the bathroom and
punishing his son, probably reminds us
conscientous objectors to the army whose
heads were shaved making them bleed.
To some of us, it surely does.
cross-border operation of cinema
Tüm sanat dallarında gerçeklik,
ulaşılması imkansız bir yerde durur.
Sinemada gerçeği aktarma açısından
en
dolaysız
yöntem
olan
belgeselde bile bir kurgu, yani bir
seçme-düzenleme
faaliyeti
söz
konusu. Bu yönüyle belgesel gerçek
olana
dair
ancak
bir
yansıma
sunabiliyor. Buna rağmen belgesel
-kendi tarihi boyunca zihnimize sıkı bir
harç ile inşa ettiği gibi- ortak sinema
bilinçaltımızda gerçekliği temsil ediyor.
Gezici Festival programında yer alan
Türkiye’den üç film, belgesel ve
kurmacanın bilindik sınırlarını aşmak
açısından ilginç bir skala oluşturuyor.
Kurmacanın
belgesel
aktarımı:
Erzincanlı köylülerin
trajikomik uzay macerasını anlatan bir
‘sahte belgesel’. Filmde belgesel film
araçlarının kurmaca bir öykünün
aktarımında nasıl bir rol alabileceğini
görüyoruz. Yöre şivesiyle konuşan
anlatıcı (meddah?) ile uzmanların
yorumları
biraraya
geldiğinde,
Doğu'nun mesel geleneği çağdaş bir
forma kavuşuyor. Mesel diyoruz; çünkü
film bir hayalin peşinde umarsızca
koşan köylülerin durumu özelinde Türk
modernizminin
tarihsel
sancılarını
alegorik biçimde gösteriyor.
Ay'a
Seyahat,
Belgeselin
kurmacada
varolması:
11'e 10 Kala'nın kahramanı Mithat Bey
gerçekten varolan
kendisini oynuyor.
biri ve filmde
Bütün hayatını
koleksiyonuna adamış bu sıradışı
figürün etrafında cereyan eden olaylar
kurmaca da olsa, bu ‘gerçek’in ağırlığı
filmin her saniyesine işliyor. Bu nedenle
gerçek bir olaya/kişiye dayanan diğer
örneklerden ayrılıyor. Bu sebeple de
film, “Mithat Bey filmde bizzat yer
almasaydı
seyirci
algısında
ne
değişirdi?” diye düşündürüyor.
Belgeselin kurmaca aktarımı: Her
fırsatta
konuşulmasını
ve
üzerine
düşünülmesini
istediğimiz
İki Dil Bir Bavul tamamen belgesel
olduğunu
iddia
etmeyen;
ama
tamamen belgesel estetiğine sahip bir
film. Hem konu hem de anlatım
açısından Être et Avoir (Olmak ve Sahip
Olmak) belgeselinin kurmaca üslubu ile
Entre les Murs (Sınıf) kurmaca filminin
belgesel hissiyatının bir sentezini
barındırıyor içinde. Türkçe bilmeyen
Kürt çocuklarına eğitim vermeye
çalışan
Kürtçe
bilmeyen
Türk
öğretmenin yaşadıkları ideolojimizi,
ulusalcılığı ve devlet politikalarını
sorgulamaya itiyor bizi.
Bu filmler bize gösteriyor ki, belgesel
ve kurmaca arasında keskin bir sınır
çizilemiyor. Çünkü bırakın sinemada,
gündelik hayatımızda bile gerçekliği
inşa etmemiz ve dolaylı yollarla
aktarmamız gerekiyor. Bu mecburiyet,
yani
bu
eksikliğimiz
böylesine
ortadayken hiçbir janr kendine alan
parselleme hakkına sahip değil.
For all the art forms, ‘reality’ is such an
impossible ideal. Even for documentaries, the most direct method for transmitting reality in cinema, there is selection
and arrangement: editing. Thus, documentary can only offer a reflection of
reality. However, as its history solidified
this image for good, it represents reality
in our common cinematic subconscious.
But still, this situation supplies an opportunity for film-makers. Both documentary
and fiction benefited from each other
in order to find a better place
for themselves.
In the program of the festival, three films
from Turkey offer interesting examples of
crossing the borders of documentary
and fiction.
Fiction
through
documentaries:
Journey to the Moon, is a mockumentary
about the tragicomic space adventure of
an eastern village in Turkey. We see in the
film how the tools of documentary
filmmaking have a role in transmission of
a fictious story. When the narrator -with
his local accent- and experts’ claim come
together, East’s story-telling tradition
finds its contemporary form. We call it as
‘story-telling’, because the situation of the
villagers who are desperately going after
their dreams, shows the historical pains
of Turkish modernism in an allegoric way.
Documentary inside the fiction: In
10 to 11, Mithat Bey, the leading
leading character, is real and plays
himself. Even the events going around
this extraordinary character are fictional,
the existence of Mithat Bey’s ‘reality’
penetrates into every second of the film.
Therefore, this film differentiates from
other films based on real events/persons.
But it makes the audience think “What
would happen to the perception of
the audience, if Mithat Bey hadn’t
played himself?”
Documentary
through
fiction:
On the Way to School, the most talked
about film of the year, does not claim to
be just a documentary. However, it totally
shows traces of the documentary
aesthetics. Regarding its subject matter
and narration, it is a kind of a synthesis
between the fictious style of the documentary film Être et avoir (To Be and
to Have) and the documentary feeling of
the fiction film, Entre les murs (The Class).
The film urges us to criticize our ideological stands, nationalistic views, and the
state policies by depicting the experiences of the Turkish teacher who cannot
speak Kurdish but teaches Kurdish
children who cannot speak Turkish.
These films show us that there are not
strict boundaries between documentary
and fiction. Because not only in cinema,
but also in our daily life, we, the audience
have to construct the reality and transmit
it indirectly. While this obligation is so
obvious, no genre has no genre has the
right to occupy a consistent field to itself.
_deniz akhan
focus
mercek
_nisimazine artvin ekibi
pelin aytemiz