Sen benim kıçımı ye o zaman!

TİYATRO EĞİTİM DERNEĞİ
OYUN SAHNELEME ATÖLYESİ ÖYKÜLERİ
CİNNET
Duygu Gölvan
“Sen benim kıçımı ye o zaman!”
Herkes şoktaydı. Gamze burnundan
soluyordu. Bonfile parçalarının ızgara
üstünde, duman duman yükselip her yere
sinmiş muhteşem kokusunu dahi alacak
durumda değildi. Sinirini almadı,
tezgahındaki suyu tuttuğu gibi jüriye fırlattı.
Yönetmen anında reklama girdi. Tüm set
beklemedikleri bu tepki karşısında
donakalmıştı. Yönetmen soğukkanlılığını
korudu.
“Ateşin falan mı çıktı kızım senin? Kendine
gel. Alt tarafı bir yarışma bu, neden
abartıyorsun?”
“Asıl siz kendinize gelin. Alt tarafı nedir ya?
Haftalardır didiniyorum bu yarışmada. Bu
beceriksizi yarışmaya almanız yetmedi bir
de finalde karşıma kadar getirdiniz!”
Kenan’ın tezgahına gitti, jürinin tam not verdiği tabağı alıp fırlattı. Rengarenk
sebzeler, tezgah üstünde birbiri üstünden yuvarlanırken bonfile dilimleri mermer
tezgaha yapışıp kalmıştı.
“Utanmıyorsunuz değil mi? Tabi bir halttan anlamayan, reklamdan başka becerdikleri
bir şey olmayan insanları jüri yaparsanız gider bu çöpü beğenir işte!”
Kenan gayet sakindi.
“Ben de yarıştım senin gibi bu yarışmada ve hakkımla eleyerek geldim rakiplerimi
finale kadar.”
“Hilekar herif, aptal mı sandın sen beni? Yapımcıyla yattığını bilmiyoruz sanki.”
“Hastasın sen...”
“Al işte, hilekar olduğunu inkar etmiyorsun!. Dava açacağım hepinize. Ben
senelerimi, ömrümü verdim bu mesleğe. Sanatımla geldim bu noktaya. Başkaları gibi
çalma tariflerle değil!”
“Hastasın sen...”
“Senin gibi yumurta kırmaktan bile anlamayan birinin yarışmaya alınmasından
anlamalı. Yarışma bitince de kendi televizyon programını yapabilmek için başka
yapımcılar bulursun kendine becerecek.”
“Hastasın sen...”
“Geber!”
Gamze kendini bildi bileli yemek yapmaya aşıktı. Okuyamamıştı ama bu çok da derdi
değildi. Ailesi, onun küçük sahil kasabasındaki evini bırakıp aşkının peşinden
İstanbul’a gitmesine engel olmamıştı. O mutfakta hayat buluyordu. Senelerce bir çok
restoranda her işin altına koydu elini. Hepsinde didindi, çabaladı, uykusuz kaldı, yeni
şeyler öğrendi. Çalıştığı yerlerde övgüyle bahsedilirdi hala arkasından. Herkesin
birlikte çalışmak istediği örnek bir disiplini ve müthiş bir yeteneği vardı. Özgüveni
sonsuzdu ve son derece hırslıydı. Hedefine ulaşmak için tüm hayatını ortaya
koymuştu. Bu yarışmayı da hayatının fırsatı olarak görüyordu. Türkiye’nin her
yerinden en iyi restoranların aşçıları ile yarıştı ve sekiz haftada hepsini teker teker
eledi. Kenan hariç. Başından beri ondan hiç hoşlanmamıştı. Lakaytlığı ve özensiz
sunumları ile mesleğin yüz karasıydı. Tek yaptığı ekrana işveli gülücükler savurmak,
yönetmene ve yapımcıya yalakalık yapmak ve bulduğu her boşlukta setteki kızlara iş
atmaktı. O aşçı olmaya değil sadece ünlü olmaya gelmişti. Ve şimdi bu gereksiz
yüzünden diskalifiye olmasına sebep olmuştu.
Gamze kendini sakinleştirdi. Güzelce konuşup halletmek istiyordu bu meseleyi
reklamlar bitmeden.
“Bakın ben bu işe hayatımı adadım, sizin bunu yapmaya hakkınız yok. Hakkımla
finale kadar çıktım ben. Hak ettim!”
“Onu delirmeden evvel düşünecektin güzelim. Evet, yayına giriyoruz.”
arkasını döndü.
Yönetmen
Kenan karşısında ukalaca gülüyordu. Yalancı zaferini kutlamaya başlamıştı bile.
“Evet sayın seyirciler, sıra geldi şampiyonumuzu açıklamaya. Aşçıbaşı Kenan Kütük
bu sezonumuzun galibi oldu. Sizlerin de bildiği gibi kendisi para ödülü dışında, bir de
sürpriz ödül olarak kanalımızda iki sezon sürecek bir yemek programı yapmaya hak
kazandı! Üstelik program formatına ve içeriğine tamamen kendisi karar verecek.
Kendisine bol şans diliyoruz. Duygularını alalım Kenan Şefim.”
“Öncelikle yeteneğimi kanıtlamama imkan veren sizlere teşekkürü borç bilirim. Bu
zorlu yarışmada, hakkımla finale kadar geldim, çok mutluyum. İyi olan kazandı.
Gamze şefim de üzülmesin. Onun gibi istekli birinin programımda yardımcım olarak
her zaman yeri vardır.”
Gevrek kahkahaları kulaklarında yankılanırken, Gamze insanların arasından sıyrıldı
ve ocaktaki kızgın tavayı Kenan’ın suratına indirdi.