Yeryüzünde Konaklama - Bilkent WEB2 Services

Yeryüzünde Konaklama - Bilkent WEB2 Services

Yeryüzünde Konaklama
“Savaş, kan, kaos, ölüm, cesetler, bomba, canlı bomba, ölüm, cesetler, kaos, yine ölüm, yine
savaş. Dünyanın karanlık yüzüne kısa bir yolculuk yapmaya ne dersiniz? Rehberiniz ben olacağım. Biz
televizyon izleyerek, milyonerler, sinema tanrıları, rock yıldızları olacağımıza inanarak büyüdük ama
olamayacağız. Hepimiz heba oluyoruz. Bütün bir nesil benzin pompalıyor, garsonluk yapıyor ya da
beyaz yakalı köle olmuş. Reklamlar yüzünden araba ve kıyafet peşindeyiz. Nefret ettiğimiz işlerde
çalışıyor, gereksiz şeyler alıyoruz. Bizler tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız yok; ne büyük savaş
ne de büyük bir buhran yaşadık. Savaşımız ruhani savaş. Ve bunalımımız kendi hayatlarımız...”
Büyük bir savaş görmedik belki ve asla göremeyebiliriz. Hiç kafamızın üstünden kurşunlar geçmeyecek
ancak biz yine de eğeceğiz boynumuzu eli silah tutanlara. Asla affetmeyeceğiz belki yeni doğmuş bir
bebeği yanlış bir coğrafyada doğduğu için. Belki âşık olacağız çok uzaklarda çok farklı bir dili konuşan
bir insana ve herkes suçlayacak bizi. Hamdolsun, önemli olan yaşamak değil de ne ya? Soracaklar
belki vadeliden cennette ne yaptığımızı, vereceğimiz cevap “yaşadım”dan farklı olmasın yeter. Ne
Nazım Hikmet olmaya gerek var “yaşadım” diyebilmek için ne de Neruda olmaya gerek var
“Yeryüzünde konakladım.” diyebilmek için.
On sekiz yaşındayım, yakında on dokuz olacağım. Doğduğum anda çiğ et yiyip şarap içmedim ya da
kadın istemedim. Yapamayacağımdan değil, toplum baskısından. Beş yaşıma geldiğimde televizyonda
bir sürü adam birbirini yiyordu ve hiç umrumda değildi bu. Fakat umrumda olmayan adamlar başa
geçme yarışını bitirip kazanan belli olduğu günden beri sorunlu bir psikolojim ve zayıf bir sinir yapım
var. Gururla söylüyorum bunu size: “Ben bir korku ülkesinde büyüdüm.” Gururla söylüyorum çünkü
yaşıyorum ben. İki yıl önce bir genç öldü ortasından nehir geçen bir şehirde. Hah, işte ben o gençle iki
yıl her sabah aynı durakta otobüs bekledim. Sormuşlar mıdır acaba ona yukarıdakiler “Yaşadın mı?”
diye? Birileri petrol için komşu ülkelerden birine girmişti hatırlarsınız, nasıl bir cani, paraya küçük bir
çocuğun gülümsemesinden daha çok değer verebilir ki? Pek çoğumuz bahsettiğim canilerdeniz yanlış
olmasın.
Ben büyürken insanlar içinden uçak geçen kulelerde öldü, ülkemizde bunu sevinçle karşılayanlar oldu.
Ben büyürken sinagoglar kiliseler patlatıldı, bunu da sevinçle karşıladılar. Ben büyürken sevgilime
sarıldığım için toplumdan kocaman tokatlar yedim. Ben büyümeyi istemedim ama toplum beni hızlı
büyüttü. Ben ve yaşıtlarım çocukluk yaşayamadan, hataları yapmadan onların cezasını çekerek
büyüdük. Ben sporcu olamadım çünkü… Ben müzisyen olamadım çünkü… Olamadım çünkü ben bir
korku ülkesinde büyüdüm. Herkes adam olayım diye bekledi, ben daha insan olamamıştım oysaki.
İnsancık olarak kalmaya devam ediyoruz, ben ve yaşıtlarım. Daha bir ay geçmedi, ben ve yaşıtlarım bir
tren garı önünde patladık. Çok kan kaybettik ama ayaktayız sanırım. Daha bir yıl geçmedi ben ve bir
yaşıtım haksızlığa ses çıkardığımız için bıçaklandık. Biz çok şey yaşadık, boş yaşayamadık ne yazık ki.
Dolu dolu öldük, dolu dolu dirildik ama içimiz boş kaldı. Bize ne dedilerse yaptık. Ama hiç sormadık
biz. Anzakları nasıl götürdülerse Dünya Savaşı’na, bizi de öyle bırakıverdiler hayatın içine. Şimdi
reklam izliyor, reklam yaratıyor, reklam yaşıyoruz. Dünyada yalnızca konaklıyoruz. Kim hatırlayacak
acaba adlarımızı, torunlarımızdan sonraki neslimiz mesela? Hiç sanmıyorum. Beni şu an alsa deli bir
rüzgâr veya kuzgunlar veya Azrail, çıkınca yukarı ne diyeceğim? Yaşadım diyebilmek için ne
yapacağım?
Kaynak
PALAHNIUK, Chuck. Dövüş Kulubü. Çev. Elif Özsayar. İstanbul: Ayrıntı Yayınları, 2001.