Mehdi (as) ve Allah`ın Zatı Hakkında Değerlendirmeleri

Mehdi (as) ve Allah`ın Zatı Hakkında Değerlendirmeleri

Mehdi (as) ve Allah'ın Zatı Hakkında Değerlendirmeleri
Vadedilen Mesih’in (as) doğruluğu hakkındaki iç değerlendirmesi
“İlmi olarak size şunu söyleyeyim ki ben saygıdeğer babamı babam olduğu için inanmadım.
Yaklaşık 11 yaşındaydım ki araştırmalarım neticesinde (Allah göstermesin) eğer onun haklı
olmadığını fark edersem evi terk edeceğimi karar vermiştim. Ama onun haklı olduğunu anladım
ve her geçen gün imanım arttı ve vefat ettiğinde imanın artık tam bir eminlik hale gelmişti. (Alfazal 1924 6 haziran)”
Allah’ın (cc) zatı hakkındaki değerlendirmesi
“1900 senesinde 11 yaşındayken Allah’a neden iman ettiğimi sorguladım; varlığının ispatını
sorguladım. Uzun bir müddet bunu düşündüm ve nihayet gece vakti onbire yakın kalbim “evet
bir Allah (cc) vardır” diye karar verdi. O öyle mutlu bir andı ki bir çocuğun annesine bulmasına
benziyordu. İşte öyle sevindim. Çünkü beni yaratanı bulmuştum. İmanım artık sadece duymuş
olduğum bir şey olmaktan çıkıp ilmi bir hal kazanmıştı. Sevinçten dört köşe oluyordum. İşte o an
Allah’a hiçbir zaman zatı konusunda şüpheye düşmemek için dua ettim. Dediğim gibi o zaman
11 yaşındaydım ama bugün bile o duamı değer vererek hatırlıyorum. Bugün bile “Allah’ım (cc)
zatın konusunda hiçbir zaman şüpheye düşmeyim” diye dua ederim. O zaman çocuktum; şimdi
daha çok tecrübeliyim dolaysıyla artık duamı biraz genişleterek “Allah’ım zatın hakkında hakkul
yakin seviyesine ulaşayım” diyorum. Bu düşünceler kalbimde dalgalanırken bir gün öğlen veya
akşam vakti abdest alıp, güzel olduğu için değil, Vadedilen Mesih’e (as) yani Allah’ın pak bir
resulün cübbesi olduğu için giydim ve odamın kapısını kapattım. Yere bir seccade serdim ve
namaz kılmaya başladım. Çok ağladım… Çok fazla ağladım.. Çok ama çok ağladım ve bir daha
asla namazı terk etmeyeceğimi söz verdim. 11 yaşımdaydım ve ne kadar azimliydim. O günden
sonra hiçbir namazımı kaçırmadım. Çocukluğum biraz daha devam etti ama o günün iradesi
hala beni utandırıyor. Neden bu kadar ağladığımı bilmiyorum. Bir filozof bunun sinirlerimin zayıf
olduğuna bağlayacaktır ve dindar birisi takvaya ama ben ki o olayı bizzat yaşadım size
söylüyorum ki neden öyle ağladığımı bilmiyorum.
Sadece bunu hatırlıyorum ki bir daha namazı kaçırmayacağıma dair ant içtim. Ne kadar
bereketli bir ağlamaydı ve o hüzün anım ne kadar büyük rahatlığa dönüştü. O göz yaşlarım bir
nöbet geçirdiğimden değildi; bir hastalık neticesinde oluşan şeyler değildi. Peki neydi onlar.
Bana sorarsanız ruhani güneşin ısıtan ışınlarının yarattığı ısının neticesindeki ter idi ya
da Vadedilen Mesih’in teveccühün neticeseydi. Eğer bu değilse gerçekten ne olduğunu
bilmiyorum.”
1/1