uzaydaki kara delikler - Atlantis

UZAYDAKİ KARADELİKLER
Yazan: Haydar Aksakal
Gökyüzünde Yıldızların nasıl öldükleri, uzaya gönderilen Hubble teleskopunun gönderdiği
görüntülerle daha iyi anlaşıldı. Hubble teleskopunun gönderdiği görüntüler, yıldızların da
farklı doğum ve ölüm süreçlerini yaşadıklarını ortaya çıkardı.
Evren dediğimiz kâinat, 13,7 milyar yıl önce başlamış. Bizim güneşimiz 4,6 milyar yıl önce
doğmuş, beş milyar yıl sonra da yakıtını tüketerek yok olacak. Güneş sistemimizin dışında
başka gezegenler de var ve bunların hepsinin ayrı bir güneşi bulunmaktadır.
Yıldızların merkezindeki Hidrojen, yanarak bittiği zaman çekirdek büzülür, Helyumu eritecek
kadar ısınır ve yoğunlaşır. Bu çekirdek, daha yoğun beyaz cüceleri oluşturmak üzere söner.
Kara delikler, nohut tanesi büyüklüğünde, milyarlarca ton ağırlığa ve korkunç nükleer bir
güce sahiptir. O siyah nokta olarak da bilinir. Çevrelerinden geçen her gezegeni, gök
cisimlerini girdaplı rüzgârı ile içine çekinceye kadar görünmez, ona yaklaşan her şeyi yok
eder, parçalar ve yutar, ondan hiçbir şey kaçamaz.
Evrendeki ölçülere göre dünyamız, bir toplu iğne başı büyüklüğünden daha ufak. Kara delik,
yıldızın meydana getirdiği diskin ortasında, yıldızdan milyon kez küçüktür. Kara deliği güçlü
kılan onun çekim gücüdür. Kara deliği yaratacak olay, evrende görülebilir. Yıldızların çekim
gücü onun yanında çok cılız kalır.
Avustralyalı bilim adamı Prof. Brian Boyle ve ekibi uzay gözlem evindeki optik teleskoplarla,
uzayda optik patlamanın bulunduğu yeri tespit için harekete geçti. Teleskopla gördükleri
infilak eden bir yıldızdı. Dev yıldız ölürken, her şeyi yutan bir Kara delik doğdu. Güneşten
yüz kez daha büyük olan yıldız içine doğru çöktü. Ufak nokta oluncaya kadar küçülen yıldızın
kalıntılarından ölümsüz kara delikler doğdu.
Galaksimizde her bin yılda, bir yıldız infilak eder ve yeni bir kara delik yaratır. Milyonlarcası
evrene yayılmış durumdadır. Güçlü teleskoplarla birçoğunun izi bulundu, bazılarının da yeri
tespit edilemedi. Galaksimizde milyonlarca Kara delik olmalı, çoğu kainatın uzak
köşelerinde, uzayın siyah fonuna takılarak beklemektedir. Bir kısmı da yıldızları yutarak
beslenir.
Dr. Tim Axeerod, sekiz yılını 20 milyar yıldızı incelemekle geçirdi, ufak bir nokta olan siyah
cüceyi görmek için.
Galaksimiz hala sırrını koruyor, ortasında bir Kara delik var. Galaksimizdeki yıldızlar onun
etrafında hızla dönüyor. Bu siyah nokta, güneşimizden iki milyon kez daha ağır, dünyamız,
bir gün güneş sistemimiz ile birlikte bu Kara deliğin içinde yok olabilir, sessiz sedasız erir.
Uzay harikalar ve bilinmeyenlerle dolu.
1969 yılında Aya ayak basıldı. “İnsan için küçük bir adım. İnsanlık için büyük bir adım”dı.
Voyajer roketi 1976 yılında uzaya gönderildi. Şu anda dünyamızdan 14 milyar km. uzaklıkta.
Jüpiter’i, Satürn’ü geçti, bize en yakın yıldıza 25 bin yıl sonra ulaşacak. Galaksimiz, Kâinatın
milyarda biri, bir uçundan diğer uçuna gitmek 2,5 milyon yılımızı alır.
Gök bilimciler evrenin haritasını çıkarıyor, uzayda yaşamın ayak izlerini bulmak için her
yıldızı tarıyor. Mars, soğuk ve yaşanması zor bir gezegen, Jüpiter geniş ve yaşamsız bir gaz
topu, Satürn de dev bir gaz topu, sonra Uranüs, Neptün ve diğerleri, yaşam olmayan
gezegenler.
Güneş gittikçe ısınıyor. %5 sıcaklık artışında bitkiler, %10 sıcaklık artışında hayvan yaşamı
yok olacak. %15 sıcaklık arışında okyanuslar buharlaşarak, dev bulutları oluşturacak ve
yaşam imkânsız hale gelecek.
Bilim adamları insan soyunun yok olmasını önlemek için uzayda yeni medeniyetler kurmak
için çalışıyor. Bilinen tek bir şey “Gelecekte dünyada yaşamın olmayacağıdır”. Bundan 7
milyar yıl sonra dünya olmayacak ve gezegenimiz de yok olacak.