boğaziçi tıp dergisi

Transkript

BOĞAZİÇİ TIP DERGİSİ
CiLT:1 SAYI:2 YIL:2014
Bosphorus Medical Journal
İmtiyaz Sahibi
Licence Owner
Aytekin KAYMAKCI
Editör
Editor
Fatma Nur Akgün
Editör Yardımcıları
Asistant Editor and Secretary
Arzu Tatlıpınar, Barış Yılmaz,
Duygu Geler Külcü, Yelda Özkurt
Yabancı Dil Editörü
Foreign Language Editor
Ayşegül Dalbeler, Aysu Karatay Arsan
Yayın Kurulu
Editorial Board
Ali Özdemir, Ayhan Verit, Canan Ağalar, Eren Gözke
Danışma Kurulu
Advisory Committee
Meral Aban
Canan Ağalar
Fatih Ağalar
Fatmanur Akgün
Haldun Akoğlu
İlknur Aktaş
Şami ̇l Aktaş
Berrin Aktekin
Nevzat Alkan
Turgut Alp
Burcu Seher Anıl
Dilek Erdoğan Arı
Meti̇n Arslan
Zuhal Aykaç
Serap Aykut
Ülkü Aypar
Nurten Bakan
Ali Baki
Orhan Barlas
Sevim Baybaş
Hasan Bombacı
Yılmaz Büyükuncu
Cenk Büyükünal
Evin Büyükünal
Tuğba Ci ̇mi ̇lli ̇
Nahit Çakar
Necati Çakır
Çeti̇n Çam
Baha Çelik
Erhan Çelikoğlu
Halil Çifçi
Serhan Çolakoğlu
Cem Çopuroğlu
Zafer Çukurova
Ayşegül Dalbeler
Murat Dalkılıç
Vedat Dayıcıoğlu
Murat Demirtaş
İrfan Devranoğlu
Emi ̇ne Di ̇nçer
Nevzat Doğan
Öner Engi ̇n
Serkan Eroğlu
Tülay Eroğlu
Bülent Erol
Serpil Erol
Cüneyt Ersen
Fi ̇gen Esen
Yılmaz Göğüs
Baki Göksan
Mustafa Taner Gören
Eren Gözke
Şirin Güven
Özgür Hakkı
Ayşe Hancı
Merih İş
Ayten Kadanalı
Hakkı Karakaş
Muammer Karakaş
Serkan Karaman
Aysu Karatay
Bora Kari ̇p
Sibel Karşıdağ
Ayteki ̇n Kaymakcı
Meral Kızıltan
Ercan Kurt
Duygu Geler Külcü
Kemal Memişoğlu
Hasan Hilmi Muratlı
Cüneyt Müderi ̇soğlu
Cem Nazikoğlu
Ahmet Nohutçu
Tamer Okay
Özge Ecmel Onur
Ender Onur
Si ̇bel Ova
Metin Özaydın
Emin Özbek
Ali ̇ Özdemi ̇r
Nail Harzem Özger
Asu Özgültekin
Recep Özgültekin
Nail Özgüneş
Ozan Özkaya
Yelda Özkurt
Emi ̇ne Özyuvacı
Atila Ramazanoğlu
Abdülvahit Sözüer
Tomri ̇s Şengör
Mert Şentürk
Nazan Tarhan
Nevzat Tarhan
Arzu Tatlıpınar
Lütfü Telci
Sibel Temur
İzzet Titiz
Kami ̇l Toker
Fevzi ̇ Toraman
Niyazi Tuğ
Güldem Turan
Hatice Türe
Uğur Türe
Aygen Türkmen
Funda Türkmen
Nükhet Özgüç Tüzüner
Sema Uçak
Mehmet Ali Ustaoğlu
Tuğhan Utku
Yavuz Uyar
Lokman Uzun
Faruk Ünal
Ayhan Veri ̇t
Veli Yalçın
İbrahim Yekeler
İstemi Yücel
Her hakkı saklıdır. Bu dergide yer alan yazı, makale,fotoğraf ve illüstrasyonların elektronik ortamlarda dahil olmak
üzere kullanma ve çoğaltılma hakları Boğaziçi Tıp Dergisine aittir. Yazılı ön izin olmaksızın materyallerin tamamının ya da bir
bölümünün çoğaltılması yasaktır. Dergi Basım Meslek İlkeleri’ne uymaktadır.
All rights are reserved. Rights to the use and repraduction, including in the electronic, media, of all communication, papers, photographs and illustrations appearing in this journal belong to journal of The BOSPHORUS
MEDICAL JOURNAL. Repraduction without prior written permission of part on all of any material is forbidden.
The journal complies with the Professional Princeples of the Press.
MAKALE YAZIM KURALLARI
GENEL BİLGİLER
Boğaziçi Tıp Dergisi; Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin resmi yayın organıdır. Yılda 3 kez yayınlanır.
Yayınlanma zamanları Ocak, Mayıs ve Ekim aylarıdır. Boğaziçi Tıp Dergisi, tıbbi konular ile ilgili olabilecek retrospektif, prospektif ve deneysel araştırmalar, derlemeler, olgu sunumları, editöryal yorum/tartışmalar, editöre mektuplar, tıbbi eğitimler,
bilimsel mektuplar, tıp gündemini belirleyen güncel konuları yayınlayan, ulusal ve uluslararası tüm tıbbi kurum ve personele
ulaşmayı hedefleyen bilimsel dergidir. Boğaziçi Tıp Dergisi, yayınladığı makalelerde, konu ile ilgili en yüksek etik ve bilimsel
standartlarda olmayı ve ticari kaygılardan uzak olmayı prensip edinmiştir. Yayınlanmak için gönderilen makalelerin daha
önce başka bir yerde yayınlanmamış veya yayınlanmak üzere gönderilmemiş olması gerekir. Eğer makalede daha önce
yayınlanmış; alıntı yazı, tablo, resim vs. mevcut ise makale yazarı, yayın hakkı sahibi ve yazarlarından yazılı izin almak ve
bunu makalede belirtmek zorundadır. Bilimsel toplantılarda sunulan özetler, makalede belirtilmelidir. Dergiye gönderilen
makale biçimsel esaslara uygun ise, editöryel komite tarafından danışman hakemlere gönderilir. Hakemlerin önerileri doğrultusunda yazardan, yazı ile ilgili düzeltme istenebilir. Düzeltilmiş yazı, hakemler ve editöryel komite tarafından uygun
görülürse yayınlanır. Makale bilimsel değerlendirme için işleme alındıktan sonra yayın hakları devir formunda belirtilmiş
olan yazar isimleri ve sıralaması esas alınır. Bu aşamadan sonra; makale hiçbir aşamada yayın hakları devir formunda
imzası bulunan yazarlar dışında yazar ismi eklenemez ve yazar sırası değiştirilemez. Makale yazarlarından herhangi birinin
isminin makaleden çıkarılması için konuyla ilgili tüm yazarların açıklamalı, yazılı izinleri alınmalı ve yayınevine bildirilmelidir.
Editörler ve yayınevi, derginin reklam amacı ile kullanılan sayfaları ile ilgili sorumluluk kabul etmez. Bu sayfalarla ilgili tüm
sorumluluk reklamı veren kuruluşa aittir.
YAYIN KURALLARI
Bilimsel Sorumluluk
Tüm yazarların gönderilen makaleye akademik ve bilimsel olarak doğrudan katkısı olmalıdır. Yazar olarak belirlenen isim
aşağıdaki özelliklerin tamamına sahip olmalıdır: -makaledeki çalışmayı planlamalı veya yapmalı, -makaleyi yazmalı veya
revize etmeli, -son halini kabul etmelidir. Makalelerin bilimsel kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır.
Etik Sorumluluk
Dergi, ”insan” öğesinin içinde bulunduğu tüm çalışmalarda Helsinki deklerasyonu prensiplerine uygunluk ilkesini kabul eder.
Yazarlar kurumlarının etik kurulundan aldıkları onay belgesini makale ile birlikte yazı işlerine sunmalıdırlar. Gereç ve yöntemler bölümünde etik kurul onayı aldıklarını ve ‘’bilgilendirilmiş onam formu “ aldıklarını belirtmelidirler. Yazarlar retrospektif çalışmalar için; çalışmanın yapıldığı yer, materyal ve tarihi belirten yazıyı kurum yetkilisine (Eğitim Planlama Komisyonu, başhekim, bilimsel konsey gibi….) onaylatarak belgelemelidirler. Çalışmada “hayvan” ögesi kullanılmış ise yazarlar,
makalenin YÖNTEM VE GEREÇLER bölümünde hayvan deneyleri etik kurullarından onay aldıklarını belirtmeli ve bu belgeyi
gereği halinde dergi editoryal kurumuna sunmalıdırlar. Olgu sunumlarında hastalardan “bilgilendirilmiş olur” alınmalıdır.
Eğer makalede direkt-indirekt ticari bağlantı veya çalışma için maddi destek veren kurum mevcut ise yazarlar; kullanılan
ticari ürün, ilaç, firma … ile ticari hiçbir ilişkisinin olmadığını ve varsa nasıl bir ilişkisinin olduğunu (konsültan, diğer anlaşmalar), editöre sunum sayfasında bildirmek zorundadır. Makalelerin etik kurallara uygunluğu yazarların sorumluluğundadır.
İstatistik Değerlendirme
Tüm retrospektif, prospektif ve deneysel araştırma makaleleri biyoistatiksel olarak değerlendirilmeli ve uygun plan, analiz
ve raporlama ile belirtilmelidir. Gerek görülmesi halinde editörler kurulu istatistik yöntemle ilgili önerilerde bulunabilir.
Yazım Dili Yönünden Değerlendirme
Derginin yayın dili Türkçe ve İngilizcedir. Türkçe makalelerde Türk Dil Kurumunun Türkçe sözlüğü veya www.tdk.org.tr
adresi, ayrıca Türk tıbbi derneklerinin kendi branşlarına ait terimler sözlüğü esas alınmalıdır. Ayrıca gönderilmiş olan makalelerdeki yazım ve dilbilgisi hataları için de yazarlardan düzeltme istenebilir.
Yayın Hakkı
Yayınlanmak üzere kabul edilen yazıların her türlü yayın hakkı dergiyi yayınlayan kuruma aittir. Yazılardaki düşünce ve
öneriler tümüyle yazarların sorumluluğundadır. Yazarlar http://www.bogazicitipdergisi.com, internet adresinden ulaşacakları “yayın hakları devir formu”nu doldurup, online olarak, http://www.bogazicitipdergisi.com, adresinde yer alan “online
makale gönder” linkindeki bölümden, makale ile birlikte göndermelidirler.
Yazı Çeşitleri
Dergiye yayınlanmak üzere gönderilecek yazı çeşitleri şu şekildedir;
Orijinal Araştırma: Kliniklerde yapılan retrospektif-prospektif ve her türlü deneysel çalışmalar yayınlanabilmektedir.Yapısı:
-Özet (ortalama 350-400 kelime; amaç, yöntem ve gereçler,bulgular ve sonuç bölümlerinden oluşan, Türkçe ve İngilizce)
-Anahtar kelimeler (İtalik harfte olmalı ve 3 kelimeyi geçmemelidir, Türkçe ve İngilizce)
-Giriş
-Yöntem ve Gereçler
-Bulgular
-Tartışma
-Sonuç
-Teşekkürler (varsa)
-Kaynaklar
Derleme: Doğrudan veya davet edilen yazarlar tarafından yazılır. Tıbbi özellik gösteren her türlü konu için son tıp literatürü
de taranarak hazırlanmalıdır.
Yapısı:
-Özet (ortalama 350-400 kelime, bölümsüz, Türkçe ve İngilizce)
-Konu ile ilgili başlıklar
-Kaynaklar
Olgu Sunumu:
Nadir görülen, tanı ve tedavide farklılıklar gösteren olgularla ilgili makalelerdir. Yeterli sayıda fotoğraflarla ve şemalarla
desteklenmiş olmalıdır.
Yapısı:
-Özet (ortalama 250 kelime, bölümsüz, Türkçe ve İngilizce)
-Giriş
-Olgu sunumu
-Tartışma
-Kaynaklar
Editöryel Yorum/Tartışma:
Yayınlanan orijinal araştırma makaleleri ile ilgili, araştırmanın yazarları dışında, o konunun uzmanı tarafından değerlendirilmesidir. Konu ile ilgili makalenin sonunda yayınlanır.
Editöre Mektup:
Son bir yıl içinde dergide yayınlanan makaleler ile ilgili okuyucuların değişik görüş, tecrübe ve sorularını içeren en fazla 500
kelimelik yazılardır. Başlık ve özet bölümleri yoktur. Kaynak sayısı 5 ile sınırlıdır. Hangi makaleye(sayı, tarih verilerek) ithaf
olunduğu belirtilmeli ve sonunda yazarın ismi, kurumu, adresi bulunmalıdır. Mektuba cevap, editör veya makalenin yazarları
tarafından, yine dergide yayınlanarak verilir.
Yazım Kuralları
Dergiye yayınlanması için gönderilen makalelerde aşağıdaki biçimsel esaslara uyulmalıdır:
Kısaltmalar:
Kelimenin ilk geçtiği yerde parantez içinde verilir ve tüm metin boyunca o kısaltma kullanılır. Uluslararası kullanılan kısaltmalar için “bilimsel yazım kuralları” kaynağına başvurulabilir.
Şekil, Resim, Tablo ve Grafikler:
-Şekil, resim, tablo ve grafiklerin metin içinde geçtiği yerler ilgili cümlenin sonunda belirtilmelidir. Şekil, resim,tablo ve
grafiklerin açıklamaları makale sonuna eklenmelidir.
-Şekil, resim/fotoğraflar ayrı birer .jpg, veya .gif dosyası olarak sisteme eklenmelidir.
-Şekil, resim, tablo ve grafiklerde geçen kısaltmalar; şekil, resim, tablo ve grafiklerin alt satırında açıkça yazılmalıdır.
-Daha önce basılmış şekil, resim, tablo ve grafik kullanılmış ise izin alınmalıdır ve bu izin açıklama olarak şekil, resim, tablo
ve grafik açıklamasında belirtilmelidir.
-Resimler/fotoğraflar renkli, ayrıntıları görülecek derecede kontrast ve net olmalıdır.
Editöre Sunum Sayfası:
Gönderilen makalenin kategorisi, daha önce başka bir dergiye gönderilmemiş olduğu, varsa çalışmayı maddi olarak destekleyen kişi ve kuruluşlar ve varsa bu kuruluşların yazarlarla olan ilişkileri belirtilmelidir.
Kapak Sayfası:
Makalenin başlığı (Türkçe ve İngilizce), tüm yazarların ad-soyadları, akademik ünvanları, kurumları, iş telefonu-GSM,
e-posta ve yazışma adresleri belirtilmelidir. Makale daha önce tebliğ olarak sunulmuş ise tebliğ yeri ve tarihi belirtilmelidir.
Özetler:
“Yazı Çeşitleri” bölümünde belirtilen şekilde hazırlanarak, makale metni içerisine yerleştirilmelidir.
Anahtar Kelimeler:
En az 3-5 adet, Türkçe ve İngilizce yazılmalıdır. İngilizce anahtar kelimeler “medical subject headings (MESH)”e uygun
olarak verilmelidir. Türkçe anahtar kelimeler MESH terimlerinin aynen çevirisi olmalıdır.
Teşekkür:
Eğer çıkar çatışması, finansal destek, bağış ve diğer bütün editöryal (istatiksel analiz, İngilizce/Türkçe değerlendirme) ve/
veya teknik yardım varsa, metnin sonunda sunulmalıdır.
Kaynaklar:
Orijinal basımı Türkçe olan kaynakların başlığı [] içinde ve İngilizce olarak yazılmalıdır. Kaynaklar makalede geliş sırasına
göre yazılmalı ve metinde cümle sonunda noktalama işaretlerinden hemen önce “parantez içinde ( )” sayı olarak belirtilmelidir. Makalede bulunan yazar sayısı 6 veya daha az ise tüm yazarlar belirtilmeli, 7 veya daha fazla ise ilk 6 isim yazılıp” ve
ark.et al” eklenmelidir. Kaynak yazımı için kullanılan format index medicus’ta belirtilen şekilde olmalıdır. (bakınız: www.icmje.org). Kongre bildirileri, kişisel deneyimler, basılmamış yayınlar, tezler ve internet adresleri kaynak olarak gösterilemez.
Kaynakların yazımı için örnekler (noktalama işaretlerine dikkat ediniz):
Makale için:
Yazarların soyadları ve isimlerinin baş harfleri, makale ismi, dergi ismi, yıl, cilt, sayı, sayfa numarası belirtilmelidir. (Yee AJ,
Bae HW, Friess D, Roth SM, Whyne C, Robbin M,et al. The use of simvastatin in rabbit posterolateral lumbar intertransverse
process spine fusion. Spine J 2006;6:391-6.)
Kitap için:
Yazarların soyadları ve isimlerinin baş harfleri, bölüm başlığı, editörlerin ismi, kitap ismi, kaçıncı baskı olduğu, şehir, yayınevi, yıl ve sayfalar belirtilmelidir. (Francis XC. Arthrodesis of the spine. In: Canale ST, Beaty JH, editors. Campbell’s operative
orthopaedics. Vol. 2. 11th ed.Philadelphia: Mosby; 2008. p. 1851-53).
Yazar ve editörün aynı olduğu kitaplar için:
Yazarların/editörün soyadları ve isimlerinin baş harfleri, bölüm başlığı, editörlerin ismi, kitap ismi, kaçıncı baskı olduğu,
şehir, yayınevi, yıl ve sayfalar belirtilmelidir. (Kumar V, Cotran RS, Robbins SL. Basic pathology. 5th ed.Philadelphia: W.B.
Saunders; 1992. Çeviri Editörü: Çevikbaş U. Temel patoloji. İstanbul: Nobel Tıp Kitabevi ve Yüce Yayınları; 1994. s. 47-60.)
Sadece on-line yayınlar için; DOI tek kabul edilebilir on-line referanstır.
HASTANEMİZİN TARİHÇESİ
SAĞLIK SEKTÖRÜNÜN PARLAYAN YILDIZI: FSM
Geçmişi İkinci Dünya Savaşı zamanlarına dayanan, bugünkü adıyla Fatih Sultan Mehmet Eğitim
ve Araştırma Hastanesi; tarihe adını Posta İdaresi çalışanlarına hizmet veren “PTT Sanatoryum ve Prevantoryumu” olarak yazdırmıştır. İleriki zamanlarda ise “PTT Eğitim ve Araştırma Hastanesi” şeklinde
kurumsal bir kimlik kazanmış ve 19 Şubat 2005 tarihinde PTT Genel Müdürlüğü tarafından T.C. Sağlık
Bakanlığı’na devredilerek, Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi olarak devam etmiştir.
Sağlıkta Dönüşüm Programı kapsamında yapılan yeni düzenlemelerle ise Sağlık Bakanlığı İstanbul Anadolu Kuzey Kamu Hastaneleri Birliği bünyesinde hizmetini sürdürmektedir.
Sanatoryum ve Prevantoryum Dönemi
İkinci Dünya Savaşı ile ülke genelinde toplumun belli alanlarında savaşın olumsuz etkileri meydana
çıkmış, bu olumsuzluklar ülkenin sosyo-ekonomik yapısını da bozmuştur. Bozulan bu yapıda savaşın etkisi
ile genel sağlıkta büyük sorun ve zarar oluşturan tüberküloz hastalığı (verem) da yayılmaya başlamıştır.
İkinci Dünya Savaşı ve sonrasında sıkça görülen verem, dönemin PTT Genel Müdürü Halil Naki Köstem’i
de pençesine almış ve Köstem’in, geniş bir hekim muhiti olmasına rağmen sanatoryumlarda yatak temininde güçlük çekmesi, bu konuya eğilmesine vesile olmuştur. Köstem, PTT camiasında birçok tüberkülozlu
hasta olduğunu göz önüne alarak PTT personelinin kurumun olanaklarıyla tedavi edilmelerini sağlamak
üzere teşebbüse geçmiş ve mevcut bir yer aramaya başlamıştır. PTT camiası içinde, teşkilattaki personelin
kendi imkân ve vasıtalarıyla tedavi edilmelerini sağlamak amacıyla Müşir Gazi Ethem Paşa’nın kızına
ait, içinde köşkü bulunan 126.449 m2 büyüklükteki arazi, 26 Şubat 1945 tarihinde PTT Genel Müdürlüğü
tarafından satın alınarak ilk adım atılmıştır. Belirtilen arazi günümüzde İstanbul ili, Ataşehir ilçesi, İçerenköy Mahallesi sınırları içersisindedir. Cumhuriyet döneminin en önemli mimarlarından birisi olarak
kabul edilen Mimar Şekip Sabri Akal tarafından çizilen Sanatoryum ve Prevantoryum binasının inşaatı 5
yıl 4 ay 7 gün sürmüştür. İnşaatın bitim tarihini takiben 2 Mayıs 1952 yılında bir köşk ve 3 katlı iki binada,
50 yataklı Sanatoryum ve 25 yataklı Prevantoryum olarak Dr. Kamil Galatalı’nın (2 Mayıs 1952-23 Ekim
1954) başhekimliğinde faaliyete geçmiştir. Söz konusu binalar ise günümüzde A ve E Bloklar olarak hizmet
vermektedir.
PTT Hastanesi Dönemi
İleriki zamanlarda hastanenin yönetimine atanan Başhekim Dr. Orhan Tan, arazinin büyüklüğünü,
hastanenin mevcut yapısı ve tam teşekküllü bir donanım ihtiyacını göz önüne alarak yaptığı girişimler
sonucu, Sağlık ve Sosyal Yardım Bakanlığı’nın 2 Kasım 1954 tarihli emriyle hastaneye dahiliye ve cerrahi
servislerini ekleyerek hastane kimliğini tamamlamıştır.
Eğitim Hastanesi Dönemi
Büyük girişimler sonucu hastanenin tanı ve tedavi olanakları zaman içinde engeller aşılarak belli bir
düzeye ulaşmıştır. 1960 yılından 1976 yılına kadar sadece İç Hastalıkları dalında ihtisas verilmekte iken
1983 yılından sonra Tababet Uzmanlık Tüzüğü gereğince Sağlık Bakanlığı tarafından gönderilen jürinin
yaptığı tetkik sonucu hastanenin tüm dallarda ihtisas yapabilecek fiziki yapıya ulaştığı tespit edilmiş, eğitim
kadrolarının tamamlandığı Dahiliye, Cerrahi, KBB, Göz, Asabiye, Röntgen, İntaniye ve Anestezi dallarında eğitim faaliyetleri gerçekleştirilmiştir.
Sağlık Bakanlığı Dönemi
PTT Hastanesi, 19 Şubat 2005 tarihinde 5283 sayılı “Bazı Kamu Kurum ve Kuruluşlarına Ait Sağlık
Birimlerinin Sağlık Bakanlığına Devredilmesine Dair Kanun” uyarınca T.C Sağlık Bakanlığı’na devrolup
T.C. Sağlık Bakanlığı İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi adıyla halkımıza hizmet
vermeye devam etmiştir. Yapımı 1991’de tamamlanan C Blok 2001-2003 yılları arasında kısmi tadilat görmüş, 2005 yılında tekrar projelendirilerek 2006-2007 yılları arasında gerçekleştirilen kapsamlı bir tadilat
sonrası 2008 yılında ana hastane binası olarak hizmete açılmıştır. Toplam 10.990 m2 kapalı alana sahip
olup blokta 20 yoğun bakım yatağı, hastalar ve refakatçileri için her türlü konfora sahip 64 tek ve 52 adet
iki kişilik banyolu oda ve 10 ameliyathane bulunmaktadır. C Blok seminer salonu, şef ve doktor odaları,
kan bankası, acil servis ve diğer yan birimleri de barındırmaktadır. Belirtilen blok ile hastane toplam yatak
sayısı 2011 itibarı ile tadilatta olan bölümler dahil 300 yatağa ulaşmıştır.
Türkiye Kamu Hastaneleri Kurumu Dönemi
Günümüzde hastane, 2003 yılı Sağlıkta Dönüşüm Programı çerçevesinde 663 sayılı “Sağlık Bakanlığı
ve Bağlı Kuruluşların Teşkilat ve Görevleri Hakkındaki Kanun Hükmünde Kararname” uyarınca oluşturulan Sağlık Bakanlığı İstanbul Anadolu Kuzey Kamu Hastaneleri Birliği bünyesinde hizmet vermeyi
sürdürmektedir . Hastane Başhekimlik binası, İAKB Genel Sekreterliği olarak kullanılmaya başlanmıştır.
Belirtilen binada İAKB Genel Sekreterliğine bağlı Tıbbi, İdari ve Mali Hizmetler Başkanlıkları ve Genel
Sekreterlik Makamı bulunmaktadır.
Bugün gelinen noktada, hastane kompleksi koruma altındaki çam ağaçlarıyla kaplı 184.276 m2 büyüklükte bir arazi üzerinde, 8.949 m2 oturum alanına sahip, toplam 29.668 m2
büyüklükte kapalı alan içeren 17 bağımsız blok ve binadan oluşmaktadır. 2014 yılında G Blok önündeki
otoparkın üzerine yapılan yeni bina ile İAKB Genel Sekreterliği Merkez Laboratuvarları inşa edilmiş olup
belirtilen laboratuvarlar ülkemizin en modern ve büyük otomatize merkezini oluşturmaktadır. C-Blok yanındaki arazide 2014 yılının başında hizmete giren FSM EAH Radyoloji Ek Binası en modern manyetik
rezonans görüntüleme ve bilgisayarlı tomografi cihazlarını barındırmaktadır. Belirtilen binaya ek olarak
Birlik dahilindeki hastanelere hizmet verecek Teleradyoloji Raporlama ve Diktasyon Merkezi binasının ve
İAKB Genel Sekreterliği Kamu Özel Ortak Eğitim Projesi olarak planlanmış İAKB Klinik Ultrasonografi
Eğitim Merkezi Binasının inşa ve renovasyonu planlanmıştır. Aynı zamanda kampüs içinde DSA hizmeti
sunacak merkez planlaması yapılmıştır.
FSM Hastanesi, Aralık 2013 yılı itibarıyla toplam 605 (Uzman Hekim- Pratisyen Hekim-HemşireEbe-Diğer Yardımcı Sağlık Personeli) personel kadrosu ile sağlık hizmetleri sunmaktadır. Eğitim kadrosunu ise 2013 Aralık ayı itibarıyla 16 Eğitim Görevlisi, 19 Başasistan ve 115 Asistan oluşturmaktadır.
2005 yılı sonrası kalite çalışmaları sistematik olarak büyük bir hız kazanmış olup bu bağlamda Kurum
Performans ve Kalite Biriminin kurulmasıyla sürdürülen çalışmalar neticesinde 28 Kasım 2007 tarihinde
Türk Standartları Enstitüsüne belgelendirme başvurusu yapılmıştır. Kurum 17-18 Aralık 2007 tarihlerinde
yapılan denetimler sonucu, 2007 Aralık ayında Hastane Hizmetleri Sunumunda ISO 9001:2000 Kalite
Yönetim Sistemi Belgesi almaya hak kazanmıştır. 20-22 Ekim 2010 tarihlerinde yapılan belge yenileme
denetimleri ile kurumun TS ISO EN 9001:2008 belgesi yenilenmiştir. Dünya Sağlık Örgütü Avrupa Bölge
Ofisi, 2003 yılında hastane performanslarını değerlendirmek amacıyla Hastanelerde Kalite Geliştirme için
Performans Değerlendirme Araçları (Performance Assesment Tools for Quality Improvement in Hospitals,
PATH) projesini başlatmıştır. Bugün için PATH projesi kapsamında 13 ülkede aralarında Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nin de bulunduğu 150’den fazla hastane yer almaktadır.
Planlamalar ve Gelecek Dönem
2005 yılında III. derece sit alanı kabul edilen arazinin 03 Ocak 2006 tarihinde Sağlık Bakanlığı ve
PTT Genel Müdürlüğü arasında yapılan protokolle 60.000 m2’lik bölüm, PTT Genel Müdürlüğü kullanımına bırakılmış ve hisseli tapu çıkarılmıştır. 1/5000 ölçekli Koruma Amaçlı Nazım İmar Planında; tamamı
sağlık alanı, emsal değer: 0.70 maksimum TAKS değeri 0.25 olarak, İstanbul V Numaralı Kültür ve Tabiat
Varlıklarını Koruma Bölge Kurulu tarafından uygun görülmüş, İstanbul Büyükşehir Belediyesi Meclisi
tarafından da kabul edilmiş ve başkanlıkça 07 Kasım 2010 tarihinde onaylanmıştır. PTT Genel Müdürlüğünün arazinin bir kısmının idare alan olması yönündeki itirazı, Çevre ve Şehircilik Bakanlığı İl Müdürlüğü
ve İstanbul V Numaralı Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Bölge Kurulu tarafından reddedilerek, arazinin tamamı “sağlık alanı” olarak tescillenmiştir. Hâlihazırda Ataşehir Belediyesi tarafından 1/1000’lik
imar planı hazırlıklarına başlanılmıştır. Günlük ortalama 4500 ayaktan hastaya her branşta sağlık hizmeti
verebilen T.C. Sağlık Bakanlığı Fatih Sultan Mehmet Eğitim Araştırma Hastanesi, İstanbul’un Anadolu
yakasının tam ortasında, Finans merkezi kurulmakta olan Ataşehir ilçesinin tek devlet hastanesidir.
Ülkemizde ve özellikle İstanbul Anadolu yakasında acil travma hizmetlerine ve fizik tedavi rehabilitasyon romatizma hastalıklarına yönelik sağlık ihtiyacı çok fazladır. Hastanenin depreme dayanıklı zemini,
ulaşım kolaylığı ve yeşillikler içindeki arazi yapısının bu ihtiyacı karşılamak için müsait olduğu düşünülerek Sağlık Bakanlığı’nın talimatı ve onayıyla hastanece Sağlık Kompleksi Master Planı hazırlanmıştır.
Planda deprem ve acil sağlık hizmetlerine yönelik 200 yataklı, günlük 2500 acil hastaya hizmet verebilecek Acil Travma ve Afet Hastanesi, 300 yataklı Fizik Tedavi Rehabilitasyon Romatoloji Hastanesi, 500
yataklı (300 yatağı faaliyette) genel hastane blokları, günlük 8000-10000 hastaya hizmet sunabilecek doktor ofisleri ve ayaktan hasta hizmetleri bölümleri, destek hizmetleri, yürüyüş alanları ve her türlü sağlık ve
sosyal ihtiyaçları karşılayan ve yaklaşık 120.000 m2 net kullanım alanı olan yapılar mevcuttur. Bu 1/1000
plan taslağı Anıtlar Kurulu ve yerel belediyenin de olumlu görüşü ile oluşturulmuştur. Belediye Meclisinin
kabul ettiği Koruma Amaçlı Nazım İmar Planında da 134.000 m2 inşaat üst kullanım alanına izin verilmiştir. Bu planlamanın daha genişletilerek uygulanması için İPKB (İstanbul Valiliği İstanbul Proje Koordinasyon Birimi) tarafından proje çalışmaları devam etmektedir.
Sonuç
Ulaşım kolaylığı ve arazi yapısıyla, İstanbul’un Anadolu yakasındaki insanlarımızın ihtiyacı olan sağlık hizmetine katkı sağlayacak, deprem gibi doğal afetlerde acil sağlık hizmetini çok rahatlıkla görebilecek,
fizik tedavi, romatizmal hastalıklar gibi çok çeşitli hastalıkların tedavisini yapabilecek ve İstanbul Finans
Merkezi’nin ihtiyacı olan sağlık hizmetini sunabilecek kapasite ve insan gücüne sahip Fatih Sultan Mehmet
Eğitim Araştırma Hastanesi sağlık sektörünün parlayan yıldızıdır.
Doç. Dr. Kemal MEMİŞOĞLU
Genel Sekreter V.
BAŞYAZI
Yeniden Merhaba
Üç ay önce yayın hayatına başlayan dergimizin 2. sayısı ile
karşınızdayız. Gösterdiğiniz ilgi için gerçekten müteşekkiriz. İlk sayımızda
gerek makale göndererek gerekse beğeni ve eleştirilerini ileterek
bizi destekleyen tüm meslektaşlarımıza saygı ve sevgilerimizi sunuyoruz.
Bu sayımızda da sizlerin beğeni ve takdirine layık olmaya gayret
ettik. Gönderilen pek çok makale arasında seçim yaparken gerçekten
zorlandık. Tüm araştırmacı ve yazarlarımıza teveccühlerinden dolayı
sonsuz teşekkürler.
Henüz 2. sayımız olmasına rağmen gerek bilimsel içerik gerekse
görsel kalite yönünden iddialı dergilerle yarışabilir düzeydeki Boğaziçi
Tıp Dergimizi takdir ve beğenilerinize sunuyor, hepinize selam, sevgi ve
hürmetlerimi takdim ediyorum.
Doç. Dr. Aytekin KAYMAKCI
EDİTÖRDEN;
İkinci sayımızı, ilk sayının heyecan ve tutkusuyla sunuyoruz.
Üçüncü sayımıza aynı coşkuyla hazırız. Unutmayınız ki bu dergi sizin,
sizinle büyüyüp güçlenecek...
İlk sayımıza yetiştirilemeyen hastanemiz tarihçesini de bu sayıda
sizinle paylaşmaktan mutluyuz.
Yeni sayılarda buluşmak üzere...
Saygılarımla.
Nur AKGÜN
Cilt (Volume) 1
Sayı (Number) 2
İÇİNDEKİLER
İmtiyaz Sahibi
Aytekin KAYMAKCI
Editör Nur AKGÜN
Editör Yardımcıları
Arzu TATLIPINAR
Barış YILMAZ
Duygu Geler KÜLCÜ
Yelda ÖZKURT
2014 HAZİRAN
Klinik Araştırma
Tiroidektomi Sonrası Laringoskopide Remifentanil İnfüzyonu
(Güldem Turan, Fatih Koç, Sıddıka Batan, Filiz Ormancı, Asu Özgültekin,
Osman Ekinci)
44-48
Apache II Mortalite Tahmininde III. Basamak Yoğun Bakımda
49-53
Yeterli midir?
(Ceren Şanlı Karip, Fatma Nur Akgün, Arzu Yıldırım Ar, Yıldız Yiğit Kuplay,
Firdevs Karadoğan, Cansu Akın, Bora Karip)
İstatiksel Danışma
EMPİAR
[email protected]
Kronik Hepatit B Hastalarında Pegile İnterferon Alfa 2a ve Ade54-59
fovir Dipivoksil Tedavilerinin Karşılaştırılması
Kapak Tasarım
Burak BALCI
Burak MENGİ
Osteoporotik Hastalarda D vitamini Düzeyinin Denge ve Mobiliteye Etkisinin Kısa Fiziksel Performans Baterisi ile Değer60-65
lendirilmesi
Grafik Tasarım
Yaşar ÖZER
Baskı
Sunar Medya
İletişim
E5 Karayolu Üzeri İçerenköy
Ataşehir, 34752 İSTANBUL
Tel: 0216 578 30 00
www.bogazicitipdergisi.com
[email protected]
Bedelsiz dağıtılır.
(Pınar Korkmaz, Gaye Usluer, İlhan Özgüneş, Elif Doyuk Kartal, Saygın
Nayman Alpat, Nurettin Erben)
(Pınar Akpınar, Kübra Neslihan Kurt, Betül Sevinç, Duygu Geler Külcü,
Feyza Ünlü Özkan, İlknur Aktaş)
Yaşa Bağlı Makula Dejenerasyonu Sonucu Oluşan Koroidal Neovasküler Membranda Fotodinamik Tedavi ile Kombine Edilmiş
Ranibizumab Tedavisinin Tek Başına Ranibizumab Tedavisi ile
66-71
Karşılaştırılması
(Gökçen Baş Eratlı, Yelda Özkurt, Tomris Şengör, Suat Alçı, Tayfun Şahin)
Olgu Sunumu
İlgi̇nç Bi̇r Akut Böbrek Hasarı Olgusu: Si̇stemi̇k Lupus
Eri̇tematozus / Sjögren Overlap Sendromuna Sekonder Katas72-80
trofi̇k Anti̇fosfoli̇d Sendromu
(Akyüz O., Türkmen F., Güneş M., Güldü M., Gümrükçü G., Güneş P.,
Yörüsün A.)
Derleme
Keratokonus ve Tedavi̇si
(Sezen Akkaya, Yelda Özkurt, Sibel Aksoy, Aysu Karatay Arsan)
ISSN: 2149-0287
81-87
Güldem Turan ve Ark.
Klinik Araştırma
Tiroidektomi Sonrası Laringoskopide Remifentanil İnfüzyonu
Remifentanil Infusion During Laringoscopy Following Thyroidectomy
Güldem Turan 1, Fatih Koç 2, Sıddıka Batan 1, Filiz Ormancı 1
Asu Özgültekin 1, Osman Ekinci 1
1. Haydarpaşa Numune EAH, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği
2. Zeynep Kamil Kadın ve Çocuk Hastalıkları EAH, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği
ÖZET
SUMMARY
Amaç: Tiroidektomi sonrasında vokal kord
bakısında remifentanil infüzyonunun hemodinamik
yanıt ve hasta konforuna etkisini araştırdık.
Metod: ASA I-II, 18-60 yaş, 40 hasta çalışmaya dahil edildi. Anestezi indüksiyonu için tüm
hastalara; 1.5 microgr/kg fentanil, 5-7 mg/kg tiopental, 0,1 mg/kg vecuronium uygulandı. CormackLehane (CL) skoru kaydedildi. Anestezi idamesi %
50 O2-N2O ve % 1 sevofluran ile sağlandı. Grup
R’de (n=20) Remifentanil 0.05-0.5 microgr/kg/dk
idamede uygulandı. Grup K’da (n=20) %0.9 NaCl
5 ml/sa infüzyonu yapıldı. İnhalasyon anestetiği
operasyon sonunda kesildi. Grup R’de; spontan
solunumu inhibe etmeyecek şekilde sedasyon dozu
Remifentanil 0.02 microgr/kg/dk, Grup K’da; %0.9
NaCl 5 ml/sa infüzyonu; operasyon sonrasında laringoskopi değerlendirmesi sırasında devam etti.
Hemodinamik parametreler ve postoperatif Cormack-Lehane skoru kaydedildi.
Bulgular: Grup K’da; CL skoru grup R’den
anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0.015). Postoperatif laringoskopide kalp hızı grup K’da anlamlı
olarak yüksek bulundu. grup K’da 6 hasta Postoperatif Laringoskopiyi hatırlıyordu (p=0.018). Hemodinamik parametrelerde gruplar arasında fark
bulunmadı.
Aim: We studied the effects of remifentanyl infusion on hemodynamic response and patient comfort; during the inspection of the vocal cords after
thyroidectomy.
Material and Methods: ASA I-II, aged 1860 yr, 40 patients were included study. All patients
were given 1.5 µgkg-1 fentanyl, 5-7 mg/kg-1 thiopental, 0,1 mgkg-1 vecuronium for anaesthesia induction. Cormack-Lehane (CL) scores were recorded.
Anaesthetic maintenance was ensured through 50
% O2-N2O and 1 % sevoflurane. In group R (n=20)
Remifentanyl 0.05-0.5 µg kg-1 min–1 infusion were
used maintenance. In group K (n=20) 0.9 % NaCl
5 mLh-1 infusion was used. Inhalation anaesthetic
agents were discontinued by the end of the operation. In group R; Remifentanyl 0.02 µg kg-1 min –1,
which was sedation dose that didn’t due to respiratory insufficiency and in group C 0.9 % NaCl
5 mLh-1 infusions were contuined after the surgery
during the postsurgical evaluation laringoscopy.
Haemodynamic parameters and postoperative Cormack-Lehane scores were recorded again
Results: In group K; CL scores were significantly higher than the other group. (p=0.015) Postoperative laringoscopy heart rate was found significantly higher in group K. (p=0.001) 6 patients
in group C (30 %) remembered the postoperative
laringoscopy prosedure (p=0.018). There were no
statistically differences between groups regarding
the hemodynamic parameters.
Tartışma: Remifentanil tiroidektomi sonrasındaki laringoskopi prosedürü için uygun bir ajandır.
Anahtar kelimeler: Remifentanil, Tiroidektomi, Laringoskopi
Discussion: Remifentanyl is suitable agent for
the patients in the procedure of laringoscopy following thyroidectomy.
Key words: Remifentanyl, Thyroidectomy, Laringoscopy.
İletişim Bilgileri
Sorumlu Yazar: Güldem Turan
Yazışma Adresi: Haydarpaşa Numune EAH
Tıbbiye Cad. No:2 Üsküdar / Istanbul - Türkiye
Tel: 0216 414 45 02 - 1494
E-posta: [email protected]
Makale Gönderi: 03.01.2014 / Kabul: 05.05.2014
-44-
GİRİŞ
% 0.9 NaCl 5 ml/sa infüzyonuna devam edildi. Postoperatif Remifentanil infüzyon dozu
spontan solunumu inhibe etmeyecek şekilde
sedasyon dozu olarak belirlendi. Hastalar kriterlerine uygun olarak ekstübe edilerek, anestezinin sonlandığı andan hastanın ekstübe olduğu
zamana kadar geçen süre ekstübasyon zamanı
olarak kaydedildi. Ekstübasyon sonrasında laringoskopi değerlendirmesi sırasında remifentanil 0.02 microgr/kg/dk infüzyonu devam etti.
Hemodinamik parametreler ve postoperatif laringoskopiye geçiş süresi, laringoskopi süresi,
Cormack-Lehane skoru kaydedildi. Postoperatif laringoskopiye geçiş süresi; anestezi sonlandığı andan itibaren hesaplanarak kaydedildi. Postoperatif laringoskopi süresi de işlemin
uygulama süresi olarak kaydedildi. Hastaların
preoperatif ve postoperatif laringoskopi işlemleri hastanın hangi çalışma grubuna dahil olduğunu bilmeyen, aynı ve tecrübeli bir anestezi
uzmanı tarafından, Macintosh laringoskop ile
gerçekleştirildi. Postoperatif sözlü uyarana
yanıt, kooperasyon zamanı ve Aldrete Skoru
> 9 olma süresi kaydedildi. Derlenme dönemi
tamamlandıktan sonra hastalar postoperatif bakım odasından çıkarılmadan önce; uygulanan
laringoskopi işlemini hatırlayıp hatırlamadığı
açısından sorgulandı
Tiroidektomi operasyonlarında sinir yaralanmasına bağlı postoperatif vokal kord
disfonksiyon riski bulunmaktadır. Rekküren
laringeal sinir hasarının engellenmesi için
peroperatif sinir stimulasyonu uygulanması
gibi yöntemlerin kullanıma girmesiyle birlikte; bu yöntemlerin uygulanmasındaki pratik
zorluklar ve maliyet artışı nedeniyle, postoperatif laringoskopi ile vokal kordların değerlendirilmesi işlemi halen geçerliliğini koruyan
bir yöntemdir (1, 2). Postoperatif laringoskopi
hastanın ekstübasyonundan sonra ve uyanma
aşamasında gerçekleştirildiği için; gerek hemodinamik yanıtlar açısından, gerekse hasta
konforu açısından dikkatle uygulanması gereken bir işlemdir. Çalışmamızda; tiroidektomi
sonrası laringoskopi işleminin remifentanil infüzyonu eşliğinde yapılmasının hemodinamik
yanıtlar ve hasta konforu açısından karşılaştırılmasını amaçladık.
YÖNTEM VE GEREÇLER
Hastane Etik Kurul onayı ve hasta onamları alındı. Remifentanile bilinen alerjisi olan,
hamile, emziren, morbid obez hastalar, indüksiyonda laringoskopi sınıflaması CormackLehane (C-L) 3-4 olan hastalar çalışmaya
dahil edilmedi. Hemodinamik olarak instabil
seyreden, remifentanil infüzyonunun durdurulması gereken hastaların çalışma dışı bırakılması planlandı. Tiroidektomi operasyonu
uygulanan, 18-60 yaş arası, ASAI-III, 40 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalara; preoperatif 30 dakika önce; Atropin 0.5 mg ve Diazem 10 mgr intramüsküler olarak uygulandı.
Operasyon masasına alınan hastalara standart
monitorizasyon [elektrokardiyografi (EKG),
noninvaziv tansiyon (SAB, DAB, OAB), periferik oksijen saturasyon (SPO2)] uygulandı.
Anestezi indüksiyonu için tüm hastalara; 1.5
microgr/kg fentanyl, 5-7 mg/kg tiyopental, 0,1
mg/kg vekuronyum uygulandı. Entübasyon işleminde; Cormack-Lehane (CL) skoru kaydedildi. Anestezi idamesi % 50 O2-N2O ve % 1
sevofluran ile sağlandı.
İSTATİKSEL İNCELEMELER
İstatistiksel analizler için SPSS 17.0 istatistik paket programı kullanıldı. Niceliksel verilerden normal dağılıma sahip olanların gruplar
arası karşılaştırılmasında bağımsız örneklem T
testi ve grup içi karşılaştırılmasında ilişkili iki
örneklem varyans analizi kullanıldı. Niteliksel
verilerin değerlendirilmesinde ise Ki-Kare testi kullanıldı. Sonuçlar % 95 güven aralığında,
p < 0,05 anlamlılık ve p < 0,01 ileri anlamlılık
düzeyinde değerlendirildi.
BULGULAR
Çalışma dışı bırakılan olgu olmadı. Grupların demografik özellikleri arasında anlamlı
fark bulunmadı (Tablo 1). Anestezi, cerrahi süreleri ve ekstübasyon sürelerinde gruplar arasında fark bulunmadı (Tablo 2).
Grup R’de (n=20) Remifentanil 0.05 - 0.5
microgr/kg/dk idamede uygulandı. Grup K’da
(n=20) % 0.9 NaCl 5 ml/sa infüzyonu uygulandı. Operasyon sonunda son cilt dikişi ile inhalasyon anestetiği, N2O kesildi, dekürarizasyon
amacıyla 30 microgr/kg neostigmin ile birlikte 10 microgr/kg atropin uygulandı. Grup R’de;
Remifentanil 0.02 microgr/kg/dk ve Grup K’da;
Tablo 1: Demografik Özellikler
Grup R (n=20)
Yaş (yıl)
Boy (cm)
Vücut Ağırlığı (kg)
-45-
Grup K (n=20)
Ort
SS
Ort
SS
41,25
13,33
43,9
11,94
p
0,23
171
6,20
165
6,06
0,5
72,50
12,19
73,05
12,04
0,79
tedbirler alınabilmektedir. Ancak bu yöntemler
uygulamadaki pratik zorluklar ve maliyet açısından pahalı olduklarından rutin kullanımda
yer almamaktadırlar(1, 2, 5). Thomusch ve ark.
(7) 4382 hastayı kapsayan çok merkezli bir çalışmada; bir gruba intraoperatif nöromonitör
uygulanırken, diğer bir gruba uygulanmamıştır. Nöromonitorizasyon uygulanan grupta rekürren laringeal sinir hasar oranı anlamlı olarak
az bulunmuştur. Diğer yandan; nöromonitorün
yararlı olmadığını ve çalışma prensibi esasına
göre; elektrofizyolojik iletinin her zaman optimal sağlanıp, morbidite oranını düşürmediğini
bildiren yüksek hasta sayılı çalışmalar da bulunmaktadır (1, 8). Dedecjus ve ark. (9) gerçekleştirdikleri pilot çalışmada; tiroidektomide
vokal kord hareketlerinin intraoperatif yüksek
çözünürlüklü ultrason ile tespit edilerek; rekküren laringeal sinir hasarının önlenmesini değerlendirmişlerdir. Ultrason ile vokal kord değerlendirilmesinde net görüntü elde edilmesinin
zor olduğu, ancak vokal kordların hareketinin
tespiti ve bu hareketin ölçümleri ile dolaylı
yoldan tanı konulabileceğini ifade etmişlerdir.
Büyük hasta grupları ile tekniğin geliştirilebileceğini bildirmişlerdir.
Tablo 2: Anestezi, Cerrahi Süreleri ve Ekstübasyon Süreleri
Grup R (n=20)
Grup K (n=20)
p
Ort
SS
Ort
SS
Anestezi süresi (dk)
153,75
44,18
136,50
35,80
0,184
Cerrahi süre (dk)
134,60
38,57
120,25
35,74
0,233
5,50
3,62
5,25
2,47
1
Ekstübasyon süresi (dk)
Postoperatif laringoskopiye geçiş süresi
ve laringoskopi uygulama süresinde gruplar
arasında fark yoktu. Sözlü uyarana yanıt; kooperasyon zamanı ve Aldrete > 9 olma zamanında gruplar arasında fark bulunmadı (Tablo 3).
Tablo 3: Postoperatif Laringoskopi ve Derlenme Özellikleri
Grup R
(n=20)
Grup K
(n=20)
Ort
SS
Ort
SS
Postop laringoskopiye geçiş süresi
(dk)
6,85
2,54
6,85
2,54
Laringoskopi süresi (sn)
24,25
4,94
25,50
6,86
Sözlü uyarana yanıt zamanı (dk)
7,50
3,79
7,25
2,83
Kooperasyon zamanı (dk)
7,95
3,85
8,60
2,66
Aldrete skorunun >9 olma zamanı
(dk)
7,75
3,61
7,90
2,02
Sistolik arter, diastolik arter basıncı, kalp
atım hızı ölçümlerinde gruplar arasında fark
tespit edilmedi. Postoperatif laringoskopide
Cormack-Lehane skorlamasında; Grup R;
CL1: 20 (% 100) iken; Grup K’da diğer gruptan yüksek skorlamada yer almıştır. [Grup K;
CL1: 10 (50 %), CL2: 5 (25 %), CL3: 2 (10 %),
CL4:3 (15 %) (p=0.015)]. (Pearson Ki-Kare).
Hastaların postoperatif laringoskopi işlemini
hatırlama oranı grup K’da 6 hasta ile anlamlı
olarak yüksek bulundu. Grup R’de hiçbir hasta
işlemi hatırlamamıştır.
İntraoperatif tanıya yönelik metodların geliştirilmeye çalışılması ve mevcut yöntemlerin
uygulama zorlukları nedeniyle halen konvensiyonel metod olarak; postoperatif laringoskopi
ile vokal kord hareketlerinin değerlendirilmesi
geçerliliğini korumaktadır (10, 11). Postoperatif laringoskopi işlemi; genellikle hastanın ekstübasyonundan hemen sonra uygulanmaktadır.
Bu dönemde; hastanın kas gücü geri dönmüş
olduğundan ve anesteziklerin etkisinin büyük
oranda ortadan kalktığı bir dönem olduğundan
hasta ve uygulayıcı için zorluk içerebilmektedir (12, 13). Laringoskopi için çeşitli laringoskop modellerinin kullanıldığı çalışmalar bulunmaktadır.
TARTIŞMA
Tiroidektomi operasyonları cerrahi uygulamalar içinde oldukça sık uygulanan girişimlerdir. Rekürren laringeal sinir hasarına bağlı
olarak vokal kord paralizisi görülmesi tiroidektomi operasyonlarının komplikasyonlarındandır (3). Gonçalves ve ark (4). 10 yıl süresinde
tiroid operasyonu olan 1020 hastanın retrospektif olarak incelenmesinde; operasyona bağlı
vokal kord paralizisi oranı % 1.8 olarak tespit
edilmiştir. Vokal kord paralizisi; ses kısıklığına
yol açabileceği gibi; ciddi solunum yetmezliğine de neden olabilir (5). Bu nedenle; erken
tanı mortalite ve morbiditede azalma sağlaması
açısından önemlidir. Rekürren laringeal sinir
hasarının önlenmesinde; cerrahi tecrübe, özel
gözlüklerin kullanılarak ameliyatın gerçekleştirilmesi gibi etkenler varsa da; sinir hasar riski vardır. İntraoperatif sinir stimülasyonu uygulanarak sinir hasarının önlenmesine yönelik
Truview EVO2’nin Macintosh laringoskopa göre daha iyi görüntü sağladığı bildirilmekle birlikte; işlem süresinin daha uzun olduğunu
belirten çalışmalar da bulunmaktadır (12, 14).
Truview EVO2’de laringoskobun ucundan sürekli O2 akımı olması nedeniyle özellikle spontan soluyan hastalarda buharlaşma ile görüntü
kalitesinde bozulma olmazken, diğer tür video
laringoskoplarla bu tür sorunlar yaşanabileceği
bildirilmiştir (15, 16). Posttiroidektomi sonrasında laringoskopinin; spontan soluyan hastada ancak derin anestezi veya sedasyon altında
yapılması hasta ve anestezist için konfor sağlamaktadır. Laringoskopi işlemi, ameliyat es-46-
nasında tercih edilen anestezi yöntemine göre,
örneğin inhalasyon anestetiğinin kapatılmadan
düşük dozda devam edilmesi ile olabilir. Ancak
bu uygulamada hem hastanın uyanması uzun
sürebilmekte, hem de ortam kirlilik oranı bir
ölçüde de olsa artabilmektedir.
KAYNAKLAR
1- Witt RL. Recurrent laryngeal nevre electrophysiologic monitoring in thyroid surgery: the Standard
of care? J Voice. 2005; 19(3): 497-500.
2- Dralle H, Sekulla C, Haertting J, Timmermann
W, Neumann HJ, Kruse E et al. Risk factor of paralysis and functional outcome after reccurent laryngeal nevre monitoring in thyroid surgery. Surgery.
2004; 136 (6): 1310- 22.
Biz çalışmamızda; operasyon süresinde
infüzyon olarak kullanmış olduğumuz remifentanil infüzyonunu doz azaltarak postoperatif laringoskopi esnasında da sürdürerek; işlemde hasta konforu ve uygulama kolaylığını
inceledik. Kontrol grubunda; herhangi bir ek
infüzyon ajanı kullanılmayarak, operasyon bitiminde laringoskopi işlemini gerçekleştirdik.
Remifentanil; kısa etki süresi ile erken derlenmeye ve hemodinamik olarak stabil koşullar
sağlaması nedeniyle anestezide tercih edilen bir
ajandır ve günümüzde kullanımı çok yaygındır
(17, 18). Lee ve ark. (19) uyanık hastalarda fiberoptik entübasyon için sedasyon uygulamasında remifentanil ve propofol kullanmışlar
ve remifentanilin bu işlem için daha güvenilir
olduğunu, propofolle hastalarda apne görülme
oranı yüksek iken; remifentanil ile konforlu ve
aynı zamanda güvenli sedasyon sağladıklarını
bildirmişlerdir. Gulhas ve ark. (20) endoskopik mikroskopik laringoskopi girişimleri için
remifentanil ile kas gevşetici kullanmaksızın
entübasyon uygulamalarında, kaliteli ve hemodinamik olarak stabil şartların sağlandığını belirtmişlerdir.
3- Song P, Shemen L. Electrophysiologic laringeal
nevre monitoring in high-risk thyroid surgery. Ear
Nose Throat J. 2005; 84(6): 378-81.
4- Gonçalves Filho J, Kowalski LP. Surgical complications after thyroid surgery performed in a cancer hospital. Otolaryngol Head Neck Surg. 2005;
132(3): 490-4.
5- Mendels EJ, Brinings JW, Hamaekers AE, Stokroos RJ, Kremer B, Baijens LW. Adverse laringeal
effects following short-term general anesthesia: a
systematic review. Arch Otolaryngol Head Neck
Surg. 2012; 138 (3): 257-64.
6- Yarbrough DE, Thompson GB, Kasperbauer JL,
Harper CM, Grant CS. Intraoperative electromyographic monitoring of the recurrent laryngeal
nerve in reoperative thyroid and parathyroid surgery. Surgery. 2004; 136(6): 1107-15.
7- Thomusch O, Sekulla C, Walls G, Machens S,
Dralle H. Intraoperative neuromonitoring of surgery for benign goiter. Am J Surg. 2002; 183(6):
673-8.
8- Beldi G, Kinsbergen T, Schlumpf R. Evoluation
of intraoperative reccurent nerve monitoring in
thyroid surgery. World J Surg. 2004; 28(6): 589-91.
Bizim çalışmamızda hemodinamik değerler arasında gruplararası fark olmamasına
rağmen, remifentanil infüzyonuyla; kontrol
grubuna göre; Cormack-Lehane laringoskopi
değerlendirme skorlamasında daha iyi sonuçlar
elde edilmiş ve hastaların işlemi hatırlama oranı daha düşük bulunmuştur.
9- Dedecjus M, Adamczewski Z, Brzezinski J, Lewinski A. Real-time, high-resolution ultrasonography of the vocal folds-a prospective pilot study
in patients before and after thyroidectomy. Langenbecks Arch Surg. 2010; 395(7): 859-64.
10- Lacoste L, Karayan J, Lehuede MS, Thomas
D, Goudou-Sinha M, Ingrand P et al. A comparison
of direct, indirect and fiberoptic laryngoscopy to
evaluate vocal cord paralysis after thyroid surgery.
Thyroid. 1996; 6 (1): 17-21.
SONUÇ
Düşük doz remifentanil infüzyonu tiroidektomi sonrasında vokal kordların değerlendirilmesi için uygulanan uyanık laringoskopi
işlemi esnasında uygun koşulların sağlanması
açısından kullanılabilir bir ajandır.
11- Hemmerling TM, Schmidt J, Bosert C, Jacobi
KE, Klein P. Intraoperative monitoring of the reccurent laryngeal nerve in 151 consecutive patients
under going thyroid surgery. Anesth Analg. 2001;
93(2): 396-9.
12- Barak M, Philipchuck P, Abecassis P, Katz Y.
A comparison of the Truview blade with the Macintosh blade in adult patients. Anaesthesia 2007;
62(8): 827-31.
13- McMarrow RCN, Mirakhur RK. A new mirrored laryngoscope. Anaesthesia 2003; 58(10): 9981002.
-47-
14- Li JB, Xiong YC, Wang XL, Fan XH, Li Y, Xu H
et al. An evaluation of the TruView EVO2 laryngoscope. Anaesthesia 2007; 62(9): 940-3.
18- Wang Seok Do, Tae Kyun Kim, Hae Kyu Kim,
Cheul Hong Kim. The EC50 of remifentanil to minimize the cardiovascular changes during head holder pinning in neurosurgery. Korean J Anesthesiol.
2012; 63(4): 323-37.
15- Malik MA, O’Donoghue C, Carney J, Maharaj
CH, Harte BH, Laffey JG. Comparison of the Glidescope, the Pentax AWS, and the Truwiev EVO2
with the Macintosh laringoscope in experienced
anaesthetists: a manikin study. Br J Anaesth 2009;
102(1): 128-34.
19- Lee HM, Sakong J, Jee DL. The comparison of
feasibilty and safety on fiberoptic guided intubation
under conscious sedation with remifentanil and propofol. Korean J Anesthesiol. 2013; 65(3): 215-20.
16- Malik MA, Maharaj CH, Harte BH, Laffey JG.
Comparison of Macintosh, Truview EVO2, Glidescope, and Airwayscope laryngoscope use in patients with cervical spine immobilization. Br J Anaesth 2008; 1018(5): 723-30.
20- Gulhas N, Topal S, Erdogan K, Yucel A, Begec
Z, Yologlu S et al. Remifentanil without muscle relaxants for intubation in microlaryngoscopy: a double blind randomised clinical trial. European Review
for Medical and Pharmacological Sciences. 2013;
17(14): 1967-73.
17- Entezariasi M, Akhavanakbari G, Isazadehfar
K. The comparison of alfentanil and remifentanil
infusion during anesthesia on post-anesthesia recovery. Saudi J Anaesth. 2012; 6(4): 323-6.
-48-
Klinik Araştırma
Apache II Mortalite Tahmininde III. Basamak Yoğun Bakımda Yeterli midir?
Is Apache II Efficient Enough at Mortality Prediction for III’rd Step
Intensive Care Unit?
Ceren Şanlı Karip 1, Fatma Nur Akgün 1, Arzu Yıldırım Ar 1
Yıldız Yiğit Kuplay 1, Firdevs Karadoğan 1, Cansu Akın 1, Bora Karip 2
1. Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezyoloji ve Reanimasyon Kliniği
2. Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Genel Cerrahi Kliniği
ÖZET
SUMMARY
Giriş-Amaç: Günümüzde, ‘’Akut Physiology
and Chronic Health Evaluation’’ (APACHE II)
skorlama sistemine göre beklenen mortalite ile gerçekleşen mortalite arasındaki uyumsuzlukları irdelemeyi amaçladık.
Aim of the Study: We aimed to study the
discrepancy of calculated mortality rate based on
‘’Acute Physiology and Chronic Health Evaluation’’ (APACHE II) score system and obsererved
mortality rates.
Gereç-Yöntem: Eylül-Aralık 2013 arasında
Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi erişkin yoğun bakım ünitesinde yatan 272 hastanın demografik verileri, APACHE II skorları, beklenen ölüm oranları, gerçekleşen ölüm oranları ve
yatış süreleri kaydedildi. İstatistiksel analizler için
Student t, Mann Whitney U, Pearson Ki-Kare testi,
parametreler için cut off belirlemede tanı tarama
testleri ve ROC curve analizi kullanıldı.
Material and Methods: Study was performed
at the adult intensive care unit of Fatih Sultan Mehmet Training and Research Hospital, between September and December 2013. Demographical data,
APACHE II scores, expected and observed mortality rates and duration of hospitalization of 272 patients were recorded. Student t, Mann Whitney U,
Pearson Ki-square tests were used for statistical
analysis; diagnosis screening tests and ROC curve
analysis were used for determining a cut off point
for the parameters.
Bulgular: %55,1’ i (n=150) kadın, %44,9’
u (n=122) erkek olmak üzere toplam 272 hastada
ortalama yaş 64,04±20,84 (min. 13 – max. 101)
yıl, yatış süreleri ortalama 13,16±17,31 gün hesaplandı. Olguların APACHE II skorları ortalama 21,46±6,94, beklenen ölüm oranı ortalama
41,76±20,06 olarak hesaplandı. Gerçekleşen ölüm
oranı %34,6 (n=94) bulundu. Ölen hastalarda yaş
ve APACHE II skoru taburcu olanlara göre anlamlı
yüksekti (p<0,05). Gerçekleşen ölüm oranı ile beklenen ölüm oranı arasında % 42,2 kesme değerinde
istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptandı (p<0,05).
Beklenen ölüm oranı % 42,2 ve üzeri olan olgularda ölüm riski 4,7 kat fazla bulundu (Odds oranı
4,76 (%95 CI: 2,764-8,196)).
Results: %55,1 (n=150) of patients was female, %44,9 (n=122) was male (Totally 272 patient).
The mean values of age was 64,04±20,84 (min. 13
– max. 101) years, duration of hospitalization was
13,16±17,31 days. APACHE II score: 21,46±6,94
and expected mortality rate: %41,76±20,06, observed mortality rate: %34,6 (n=94). Mort patient’s
APACHE II and age was significantly high than others (p<0,05). Statistically significant relation was
detected between observed and expected mortality
rate at % 42,2 cut-off point. The mortality risk was
4,7 times more at patients whose expected mortality
rate was upper than % 42,2 ((Odds rate 4,76 (%95
CI: 2,764-8,196)).
Sonuç: APACHE II skorları yoğun bakım hastalarında ölüm oranını belirlemede etkindir. Yaşam
destek sistemlerindeki teknolojik gelişmeler ve uzmanlaşmış yoğun bakım ekipleri sayesinde gerçekleşen mortalite beklenene göre düşürülebilse de,
gerek medikolegal gerekse sosyal nedenlerle genişleyen yoğun bakım endikasyonlarında APACHE II
yüksek skorlarda mortalite tahmin etmede yetersiz
kalabilmekte ve başka skorlama sistemlerine ihtiyaç duyulabilmektedir.
Conclusion: APACHE II score is effective at
detecting mortality rate in intensive care. Although
technological development and experienced intensive care stuff reduces the observed mortality to expected but because of expansion of indications based on medico legal and social reasons, it becomes
hard to predict mortality rate at high APACHE II
scores. For this reason an other sore system should
be needed.
Anahtar kelimeler: apache II, yoğunbakım,
mortalite skor
Key words: APACHE II, intensive care, mortality score
Sorumlu Yazar: Ceren Şanlı Karip
Yazışma Adresi: Barajyolu Caddesi Flora Evleri
E-Blok No:15 Ataşehir / İstanbul - Türkiye
Tel: +90 505 383 00 11
Bu makale 2014, 17. Ulusal Yoğun Bakım Kongresi’nde poster olarak sunulmuştur.
-49-
Ceren Şanlı Karip ve Ark.
GİRİŞ ve AMAÇ
laştırmalarında Student t Test, Mann Whitney
U ve Pearson Ki-Kare testinden yararlanıldı.
Parametreler için cut off belirlemede tanı tarama testleri (duyarlılık, özgüllük, PKD, NKD)
ve ROC curve analizi kullanıldı. Anlamlılık
p<0,01 ve p<0,05 düzeylerinde değerlendirildi.
Yoğun bakım hastalarında hastalığın ağırlığını, uygulanan tedaviye yanıtı, beklenen
ölüm oranlarını ve yoğun bakım performansını
belirlemede sıklıkla skorlama sistemlerinden
faydalanılmaktadır. Bu skorlama sistemleri aynı zamanda yapılan klinik araştırmalarda
değerlendirilecek hastaların standardize edilmesinde de faydalıdırlar (1). Skorlamalarda
günlük ölçümlerden sağlanan hasta verileri kullanılmakta olup birçok klinik skorlama sistemi
tanımlanmıştır. Bu sistemler; mortaliteyi tahmin eden “prognostik” ve morbiditeyi değerlendiren “organ yetmezlik” skorlama sistemleri
olmak üzere iki esas kısımdan oluşur (2). İdeal
bir skorlama sistemi, rutinde kullanılan değişkenlerle kolay uygulanabilmeli, iyi kalibre edilebilmeli, değişik hasta gruplarında duyarlılığı
ve özgünlüğü yüksek olmalıdır. Henüz tüm bu
özelliklere sahip skorlama sistemi geliştirilememiştir (2). ‘’Akut Phisiology and Chronic
Health Evaluation’’ (APACHE II) prognostik
bir skorlama sistemi olup daha önce yapılan
çalışmalarda etkin bulunmuştur ve günümüzde
birçok yoğun bakım merkezinde kullanılmaktadır. Çalışmamızda yoğun bakım kliniğimizde
takip edilen hastaların APACHE II skor sistemine göre beklenen ve gözlenen ölüm oranları
retrospektif olarak incelenmiş ve APACHE II
skor sisteminin genel yoğun bakım kliniklerindeki yeterliliğinin tartışılması amaçlanmıştır.
BULGULAR
Çalışma %55,1’i (n=150) kadın, %44,9’u
(n=122) erkek olmak üzere toplam 272 hastada yapıldı. Hastaların ortalama yaşları
64,04±20,84 (en küçük 13 ve en büyük 101) yıl
hesaplandı. Yatış süreleri 1 ile 139 gün arasında
değişmekte olup, ortalama 13,16±17,31 gündü.
%34,6’sı (n=94) hastada mortalite gözlenirken,
%65,4’ü (n=178) taburcu edilebilmişti. Hastaların yatış anındaki APACHE II skorları 0 ile 43
arasında değişmekte olup, ortalama 21,46±6,94
olarak hesaplandı (Tablo 1).
Tablo 1: Tanımlayıcı Özelliklerin Dağılımı
Min-Max
Ort ± SD
Yaş (Yıl)
13-101
64,04 ± 20,84
Yatış Süresi (Gün)
1-139
13,16 ± 17,31
APACHE Skoru
0-43
21,46 ± 6,94
0-94,1
41,76 ± 20,06
n
%
Kadın
150
55,1
Erkek
122
44,9
Ex
94
34,6
Taburcu
178
65,4
Beklenen Mortalite
Cinsiyet
GEREÇ VE YÖNTEM
Sonuç
Bu çalışmaya İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniğinde Eylül-Aralık 2013 tarihleri arasında yatarak tedavi gören
272 hasta dahil edildi. Tüm hastaların demografik verileri, APACHE II skorları, beklenen
ölüm oranları, gerçekleşen ölüm oranları ve
yatış süreleri kaydedildi. APACHE II skorları
hesaplanırken hastaların yaşları yanında yoğun
bakıma yatış esnasında elde edilen kalp atım
hızı, ortalama arter basıncı, solunum hızı, vücut ısısı, inspire edilen oksijen konsantrasyonu,
arteryel kan pH değeri, serum bikarbonat düzeyi, sodyum, potasyum, kreatinin, hematokrit,
beyaz küre değerleri ve Glasgow Koma Skalası
(GKS) kullanıldı. Hastaların skorları ve beklenen mortalite değerleri bilgisayar yardımlı bir
program kullanılarak elde edildi. Elde edilen
verilerin analizinde NCSS (Number Cruncher
Statistical System) 2007&PASS (Power Analysis and Sample Size) 2008 Statistical Software
(Utah, USA) programı kullanıldı. Grup karşı-
Beklenen Mortalite Oranı (BMO) ortalama değeri 41,76±20,06 (min 0 ve max 94,1)
olarak elde edildi. Standart Mortalite Oranı
(SMO) ise BMO’ nun Gerçekleşen Mortalite
Oranına (GMO) bölünmesiyle 1,21 bulundu
(Tablo 1). Klinik mortaliteye göre olguların yaş
ortalamaları arasında istatistiksel olarak ileri
düzeyde anlamlı farklılık saptandı. Mortalite
görülen olguların yaş ortalaması, görülmeyenlere göre anlamlı düzeyde yüksekti (p=0,001;
p<0,01). Cinsiyet dağılımları arasında ise istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı
(p=0,830; p>0,05). APACHE skorları arasında
istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı farklılık vardı. Mortalite görülen olguların APACHE II skorları, mortalite görülmeyenlere göre
anlamlı düzeyde yüksekti (p=0,001; p<0,01).
Olguların beklenen mortaliteleri arasında istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı farklılık
saptandı (p=0,001; p<0,01) (Tablo 2).
-50-
Tablo 2. Sonuca Göre Tanımlayıcı Özelliklerin Değerlendirilmesi
Klinik Mortalite
Yok (n=178)
p
Ort ± SD
Yaş (Yıl)
61,03 ± 21,88
69,74 ± 17,45
a
0,001**
Yatış Süresi (Gün); (Medyan)
13,14 ± 17,95 (6)
13,20 ± 16,13 (7)
b
0,613
APACHE Skoru; (Medyan)
19,38 ± 6,33 (20)
25,39 ± 6,35 (25)
b
0,001**
Beklenen Mortalite
a
0,001**
Cinsiyet
a
Var (n=94)
Ort ± SD
35,65 ± 17,70
53,34 ± 19,21
n (%)
n (%)
Kadın
99 (%55,6)
51 (%54,3)
Erkek
79 (%44,4)
43 (%45,7)
Student t Test
b
Mann Whitney U Test
c
0,830
c
Pearson Kikare Test
**p<0,01
ri 81,25 hesaplandı (Tablo 3). Elde edilen ROC
eğrisinde altta kalan alan %74,9 standart hatası %3,0 olarak saptandı (Tablo 3), (Grafik 1).
Mortalite görülen olguların beklenen mortaliteleri anlamlı düzeyde yüksek bulundu. Bu
anlamlılıktan yola çıkarak beklenen mortalite
için kesme değeri (cut off noktası) hesaplanması düşünüldü. Klinik mortaliteye göre kesme
değeri saptamada ROC analizi ve tanı tarama
testleri kullanıldı. GMO’na göre beklenen mortalite için cut off noktası 42,2 olarak saptandı.
Beklenen mortalitenin 42,2 kesme değeri için;
duyarlılık %71,28; özgüllük %65,73; pozitif
kestirim değeri 52,34 ve negatif kestirim değe-
Klinik mortalite ile beklenen mortalite düzeyinin 42,2 kesme değeri arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki tespit edildi (p<0,01).
Beklenen mortalite düzeyi 42,2 ve üzeri olan
olgularda klinik mortalite görülme riski 4,7
kat fazla bulundu (ODDS oranı 4,76 (%95 CI:
2,764-8,196)). (Tablo 4), (Grafik 2)
Tablo 3. Beklenen Mortalite için Tanı Tarama Testleri ve ROC Analizi Sonuçları
Diagnostic Scan
Beklenen
Mortalite
ROC Curve
Cut Off
Sensitivite
Spesifisite
Positive Predictive
Value
Negative Predictive
Value
Area
95% Confidence
Interval
p
42,2
71,28
65,73
52,34
81,25
0,749
0,690-0,809
0,001**
Tablo 4. Klinik Mortalite ile Beklenen Mortalite (Kesme Değeri 42,2) İlişkisi
Beklenen Mortalite
Klinik Mortalite
p
> 42,2
< 42,2
n
%
n
%
Var
27
28,7
67
71,3
Yok
117
65,7
61
34,3
0,001**
Grafik 2. Klinik Mortalite ile Beklenen Mortalite İlişkisi
Grafik 1. Klinik Mortaliteye Göre Beklenen Mortalite için
ROC Eğrisi Grafiği
-51-
Ceren Şanlı Karip ve Ark.
TARTIŞMA VE SONUÇ
Skorlama sistemleri Tablo 5’ de gösterildiği üzere çeşitli şekillerde sınıflandırılabilir.
İdeal bir skorlama sistemi, rutinde kullanılan
değişkenlerle kolay uygulanabilmeli, iyi kalibre edilebilmeli, değişik hasta gruplarında
duyarlılığı ve özgünlüğü yüksek olmalıdır. Kalibrasyon, öngörülen mortalite olasılığı ile gerçekte gözlenen mortalite oranı arasındaki ilişkiyi değerlendirilerek sağlanır (2). Hariharan
ve ark. SMO’nun yoğun bakım performansının
bir göstergesi olarak düşünülebileceğini ifade
etmişlerdir (4). Gupta ve ark. medikal ve cerrahi endikasyonlarla solunumsal yoğun bakım
ünitesinde izledikleri 330 olguda standart mortalite oranını (SMO) 1.65 bulmuş, beklenen ve
gözlenen mortalitenin korele olmadığı sonucuna varmışlardır (5). Bizim çalışmamızda SMO
değerimiz 1.21 hesaplandı. Başka bir deyişle
hastalarımızda beklenen APACHE II skorlamasına göre beklenen ölüm oranından daha düşük
ölüm oranı tespit ettik. Klinik uygulamada bu
iyi bir yoğun bakım hizmeti verildiğinin kanıtı olabileceği gibi kullanılan skorlamanın yetersiz kalabildiği şeklinde de yorumlanabilir.
Daley ve ark. APACHE II sisteminin, yoğun
bakımlarda sık kullanılmakla birlikte, hastalık
spesifik olmadığını belirtmektedir (6).
Geyik ve ark. APACHE II ve APACHE
IV’ü karşılaştırdıkları çalışmalarında SMO’yu
APACHE II için bizim çalışmamızdaki değerimizle örtüşen bir şekilde 1.2 ve APACHE IV
için 2.8 bulmuşlar ve APACHE IV’ün performansının yetersiz olduğu, spesifik hasta grubu
olmayan genel yoğun bakım ünitelerinde mortalite tahmininde APACHE II skorlama sisteminin kullanılabileceğine, ulusal bir yoğun bakım veri tabanı kurulmasıyla yoğun bakımların
kendi hasta popülasyonlarına yönelik bir skorlama sisteminin de geliştirilebileceğine dikkat
çekmişlerdir (7). Ho ve ark. ilk yatıştaki ve ilk
24 saatteki en kötü APACHE II’yi karşılaştırdıkları çalışmalarında beklenen mortaliteleri
sırasıyla %15,5 ve %19,3, gerçekleşen mortaliteyi %16,3 bulmuşlar ve ilk yatışta saptanan
APACHE II skorunun kalibrasyon ve ayrım
gücünün kötü olmadığı ve travma hastası olmayan yoğun bakım hastalarında kullanılabilir olduğunu belirtmişlerdir (8). Bu sonuçlara
göre ilk yatışta hesaplanan APACHE II skoru,
yoğun bakım hastalarında ölüm oranını belirlemede etkin durmaktadır, ancak bu etkinlik genel yoğun bakımlarda, klinikler arası fark gösteriyor olabilir. Kim ve ark. Kore’ de yaptıkları
çok merkezli çalışmada, cut-off noktası olarak
beklenen mortalite %50 olarak belirlendiğinde
sensitivitenin %36,4, spesifitenin %87,4 oldu-
Ülkemiz devlet hastaneleri yoğun bakım
ünitelerinde, Sağlıkta Kalite Standartlarını İyileştirme Çalışmaları doğrultusunda, hastalığın
ağırlığını, yapılan tedaviye yanıtı, beklenen
ölüm oranlarını ve yoğun bakım performansını
saptayabilmek amacıyla APACHE II; SAPS II,
MODS gibi skorlama sistemleri kullanılmaktadır (3).
Tablo 5: Skorlama Sistemlerinin Sınıflandırılması
Prognostik değerlendirme skorları
TISS/TISS 28* (Therapeutic Intervention Scoring
System)
SAPS /II/III* (Simplified Acute Physiology Score)
APACHE I/I/III* (Acute Physiology and Chronic Health
Evaluation)
MPM /II* (Mortality Prediction/Probability Models)
GCS* (Glasgow Coma Score)
FOUR (Full Outline of UnResponsiveness)
Organ disfonsiyonu tanımlama skorları
SOFA* (Sequential Organ Failure Assessment)
MODS* (Multiple Organ Dysfunction Score)
LODS* (Logistic Organ Dysfunction System)
ODIN (Organ Dysfunctions and/or Infection)
TRIOS (Three Days Recalibrated Intensive Care Unit)
Composite SAPS II/LODS
Travma değerlendirme skorları
AIS* (Abbreviated Injury Scale)
ISS* (Injury Severity Score)
TS (Trauma Score)
RTS (Revised Trauma Score)
TRISS* (Trauma Injury Severity Score)
ASCOT (A Severity Characterization of Trauma)
Hastalığa spesifik skorlamalar
ALI ve ARDS- MURRAY akciğer hasarı skoru
Subaraknoid kanama- WFNS-Dunya Beyin Cerrahları
Federasyonu skoru
Karaciğer yetmezliği- MELD (Model for End Stage
Liver Disease) skorlaması
Cerrahi- POSSUM (Physiologic and Operative
Severity Score) skorlama
* Yaygın Olarak Kullanılan Skorlama Sistemleri
-52-
ğunu ve APACHE II’nin prognoz saptamada
zayıf kalibrasyon ve orta derecede ayrım gücüne sahip olduğunu belirtmişler ve ülkelerinde
yoğun bakım hastaları için daha özelleştirilmiş
bir prognostik model gerekliliğine dikkat çekmişlerdir (9). Karabıyık 2010 yılındaki derlemesinde; skorlama sistemlerinin mortalite
tahmininde lineer skalalara sahip olmadığını,
örneğin skorun 20 olduğu hastada hastalık ciddiyeti ve mortalite riskinin, skorun 10 olduğu
bir hastaya göre iki kat daha fazla olmadığının
altını çizmiştir. Skorların kullanılan değerlerin ölçüldüğü zaman için ya da ölçümlerin
tekrarlandığı günler için geçerli olduklarının
bilinmesi gerekir. Elde edilen değerler spontan ya da yoğun bakıma yatıştan önce verilen
tedaviler sonucu değişebilir. Aynı derlemede
öngörülerin bireysel olmadığı, yoğun bakıma
yatırılacak hastaların seçimi ve tedavilerin sonlandırılması gibi kritik kararların verilmesinde
kullanılmalarının etik ve bilimsel anlamda tartışmalı olduğu üzerinde durulmuştur (2).
KAYNAKLAR
1. Bouch D, Thompson J. Severity scoring systems
in the critical ill. Continuing Education in Anesthesia and Critical Care 2008; 8: 181-5.
2. Karabıyık L. Yoğun Bakımda Skorlama Sistemleri. Yoğun Bakım Dergisi 2010; 9(3): 129-143
3. Sağlık Bakanlığı Sağlıkta Performans ve Kalite
Yönergesi: Sağlık Hizmeti Yönetimi; Yoğun Bakım
Hizmetleri; Basım tarihi 2011. Ankara
4. Hariharan S, Moseley H, Kumar A. Outcome
evaluation in a surgical intensive care unit in Barbados. Anesthesia 2002; 57: 434-41.
5. Gupta R, Arora V. Performance evaluation of
APACHE II score for an Indian patient with respiratory problems. Indian J Med Res 2004; 119:
273-82.
6. Daley J, Jencks S, Draper D, et al. Predicting
hospital-associated mortality for medicare patients. A method for patients with stroke, pneumonia,
acute myocardial infarction, and congestive heart
failure. JAMA 1988; 260: 3617-24.
Biz çalışmamızda yoğun bakım kliniğimizde takip edilen hastaların APACHE II skor
sistemine göre beklenen ve gözlenen ölüm
oranlarını retrospektif olarak inceledik. Ölen
hastaların; yaş, APACHE II skorları ve beklenen ölüm yüzdeleri taburcu edebildiklerimize
göre anlamlı yüksekti. BMO belli bir kesme
noktasının üzerindeki hastalarda (çalışmamızda bu değer: %42,2), altındaki hastalara göre
ölüm riskinin 4,7 kat fazla olduğu bulundu.
Ülkemiz şartlarında spesifik hasta grubu olmayan genel yoğun bakım ünitelerinde, yasal ve
sosyal nedenlerle yatış endikasyonları her geçen gün hem genişlemekte hem de değişmektedir. APACHE II skoru bu şartlarda belli bir
değere kadar gerçekleşen mortaliteyi tahmin
ediyor görünmektedir. Ancak elde ettiğimiz veriler APACHE 2 skorlama sistemi yüksek riskli
hastalarda mortaliteyi öngörmede tek başına
yeterli mi ve belli bir değerden yüksek skora
sahip hastalar altta yatan hastalığa özelleşmiş
yoğun bakımlarda mı takip edilmeli sorularını
akla getirmiştir.
7. Geyik F, Altun G, Çıtak N, Ayazoğlu T. A comparison of APACHE II AND APACHE IV scoring
systems in patients admitted to an intensive care
unit: a clinical research. Journal of Anesthesia JARSS 2013; 21 (3): 182-186
8. Ho K, Dobb G, Knuiman M, Finn J, Lee K, Webb
S. A comparison of admission and worst 24-hour
Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II
scores in predicting hospital mortality: a retrospective cohort study. Crit Care. 2006; 10(1): R4.
9. Kim J, Lim S, Jeon K, Koh Y, Lim C, Koh S, et
al. External validation of the Acute Physiology and
Chronic Health Evaluation II in Korean intensive
care units. Yonsei Med J. 2013; 54(2): 425-31.
-53-
Pınar Korkmaz ve Ark.
Klinik Araştırma
Kronik Hepatit B Hastalarında Pegile İnterferon Alfa 2a ve
Adefovir Dipivoksil Tedavilerinin Karşılaştırılması
Comparison of Adefovir Dipivoxil and Pegylated Interferon
Alpha 2a Treatment in Chronic Hepatitis B Patients
(Comparison of Adefovir Dipivoxil and Pegylated Interferon Alpha 2a Treatment)
Pınar Korkmaz 1, Gaye Usluer 2, İlhan Özgüneş 2
Elif Doyuk Kartal 2, Saygın Nayman Alpat 2, Nurettin Erben 2
1. Eskişehir Yunus Emre Devlet Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği
2. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi Enfeksiyon Hastalıkları Anabilim Dalı
ÖZET
SUMMARY
Amaç: Bu çalışmada Kronik Hepatit B (KHB)
tedavisinde PEG-IFN alfa 2a (PEG-IFN α-2a ) ve
adefovir dipivoksil (ADV) tedavilerinin etkinliğinin
karşılaştırılması planlandı.
Objective: In this study, we aimed to eveluate the efficacy of pegylated interferon alpha 2a and
adefovir dipivoxil treatment in chronic hepatitis B
patients.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya 01.09.2005 –
31.03.2008 tarihleri arasında Eskişehir Osmangazi
Üniversitesi Enfeksiyon Hastalıkları Kliniği’nde
takip edilen 30 hasta alındı. Hasta gruplarından birine (10 HBeAg negatif, 4 HBeAg pozitif) PEG-IFN
α-2a 180 μg/haftada bir, diğer gruba (11 HBeAg
negatif, 5 HBeAg pozitif) ise ADV 10 mg/gün tedavisi verildi. Değerlendirme süresi 48 hafta olarak
belirlendi.
Material and Methods: This study was performed on patients treated for chronic hepatitis B
in the infectious disease clinic of Eskişehir Osmangazi University between the dates 01.09.2005 and
31.03.2008. A total of 30 patients aged between 18
and 65 years compose the study group. One of patient groups received (10 HBeAg negative, 4 HBeAg
positive) PEG-IFN alpha 2a at the dose of 180 μg/
once a week, whereas the other group (11 HBeAg
negative, 5 HBeAg positive) received 10 mg/day
ADV treatment. Treatment response evelauted at
week 48.
Bulgular: 48 hafta sonunda HBeAg negatif
hastalarda serum HBV DNA seviyesinde ADV grubunda 4,8 log10 kopya/ml ve PEG-IFN α-2a grubunda 4,2 log10 kopya/ml’lik düşme saptandı. 48
hafta sonu biyokimyasal yanıt oranı PEG-IFN α-2a
grubunda %60, ADV grubunda %91’ dir. HBeAg
pozitif hastalarda serum HBV DNA seviyesinde
ADV grubunda 3,2 log10 kopya/ml ve PEG-IFN
α-2a grubunda 4 log10 kopya/ml’lik düşme saptandı. 48 hafta sonu biyokimyasal yanıt oranı PEGIFN α-2a grubunda %50, ADV grubunda %40’dır.
PEG-IFN α-2a grubu hastalar ile ADV grubu hastalar arasında HBeAg pozitif ve HBeAg negatiflerde tedavi sonu biyokimyasal ve virolojik yanıt oranları yönünden anlamlı bir fark tespit edilmedi. Her
iki tedavi grubu yan etkiler açısından değerlendirildiğinde PEG-IFN α-2a tedavisinde yan etkilerin
anlamlı derecede fazla olduğu görüldü.
Results: There were 4.8 log10 copy/ml and
4.2 log10 copy/ml reductions were defined in serum
HBV DNA in HBeAg negative patients in ADV and
PEG-IFN alpha 2a groups, at week 48, respectively. Biochemical response rates were 60% and 90.
9% in PEG-IFN alpha 2a and ADV groups, respectively. Among HBeAg positive patients, reductions
in serum HBV DNA levels were 3. 2 log10 copy/ml
and 4 log10 copy/ml in ADV and PEG-IFN alpha
2a groups, at week 48, respectively. Biochemical
response rates were 50% and 40% in PEG-IFN
alpha 2a and ADV groups, respectively. No significant difference was determined in biochemical
and virological responses in HBeAg positive and
negative patients between PEG-IFN alpha 2a and
ADV groups, at week 48. When both treatment groups were evaluated for side effects, it was observed
that side effects were significantly more common in
PEG-IFN alpha 2a group.
Sonuç: Çalışmamızda PEG-IFN α-2a ve ADV
tedavilerinin hem HBeAg pozitif hem de negatif
hastalarda 48 hafta sonu biyokimyasal ve virolojik
yanıt yönünden birbirlerine bir üstünlükleri bulunmamıştır.
Conclusion: In our study no significant difference of PEG-IFN alpha 2a and ADV treatment
in both HBeAg positive and negative patients, was
determined in biochemical and virologic response
at 48 weeks.
Anahtar Kelimeler: Kronik hepatit B, adefovir dipivoksil, pegile interferon alfa 2a
Key words: Chronic hepatitis B, adefovir dipivoxil, pegylated interferon alpha 2a
Sorumlu Yazar: Pınar Korkmaz
Yazışma Adresi: Eskişehir Yunus Emre Devlet Hast.Enfeksiyon Hast. ve Klinik Mikrobiyoloji Kliniği Eskişehir
Tel: 0 505 550 22 60 - 0 222 211 95 95 / 6366
-54-
GİRİŞ
GEREÇ ve YÖNTEM
Tüm dünyada yaklaşık 350 milyon
insanın kronik hepatit B (KHB) enfeksiyonu
taşıdığı tahmin edilmektedir. Kronik hepatit
B hastalarında siroz, karaciğer yetmezliği
ve hepatosellüler karsinom (HCC) gelişme
riski yüksektir (1). Her yıl yaklaşık 1 milyon
kişi HCC ve son dönem karaciğer yetmezliği
gibi nedenlerden dolayı ölmekte, %5-10’u
karaciğer transplantasyonuna gitmektedir (2).
KHB’ nin siroz, HCC ve ölüme progresyonunu
önlemek için etkili tedavilere ihtiyaç vardır (3).
Tedavide hedeflenen amaçlar: HBV replikasyonunun supresyonu, karaciğerde histopatolojik düzelmenin sağlanması, HBV’nin eradikasyonu, siroz ve HCC’ nin önlenmesi, yaşam
süresinin uzatılmasıdır (4). Günümüzde KHB
tedavisinde kullanılan ilaçlar; konvansiyonel
interferon alfa, pegile interferon alfa (PEG-IFN
α-2a ve α-2b), lamivudin, telbivudin, emtrisitabin, entekavir, adefovir dipivoksil (ADV) ve
tenofovirdir (2).
01.09.2005 – 31.03.2008 tarihleri arasında, hastanemiz Enfeksiyon Hastalıkları Ana
Bilim Dalı tarafından takip edilen 21’i HBeAg
negatif, 9’u HBeAg pozitif olmak üzere toplam
30 KHB hastası çalışmaya alındı. Çalışma için
fakültemiz Etik Kurul’undan onay alındı. Tüm
hastalar çalışma ile ilgili bilgilendirildi, yazılı
onayları alınarak çalışmaya dahil edildi.
Çalışmaya alınma kriterleri
• 6 aydan uzun süren HBsAg pozitifliği olan
18–65 yaş arası erkek ve kadın hastalar,
• HBeAg-negatif KHB hastalarında 104 kopya/
ml’ nin üzerinde HBV DNA düzeyi ile birlikte
alanin aminotransferaz (ALT) yüksekliği ( normal değerlerin 1.3 kat yükseği değerler ile 10
katından az olan değerler) olanlar veya ALT seviyesi normal olan (0-41 IU/L) hastalar,
• HBeAg-pozitif KHB hastalarında ise 105
kopya/ml’ nin üzerinde HBV DNA düzeyi ile
birlikte ALT yüksekliği olanlar veya ALT seviyesi normal hastalar,
İnterferonlar (IFN) antiviral, antiproliferatif ve immünmodülatör etkilere sahiptir. Klasik interferonların kısa yarı ömürleri
nedeniyle ilacın kan düzeyinde dalgalanmalar
görülebilmekte bu da antiviral etkinliği azaltabilmektedir. Konvansiyonel interferonlar ile
ilaç serum tepe noktasına ulaştığında yan etkiler
daha çok görülebilmektedir. Bu dezavantajları
nedeniyle interferonlara polietilen glikol
molekülünün eklenmesiyle pegile interferonlar ortaya çıkmıştır. Böylece interferonların
yarı ömrü uzamış ve haftada bir uygulama ile
sürekli bir viral yanıt elde edilmiştir (5, 6).
• Daha önce tedavi almamış hastalar ya da tedavi sonrası nüks görülen (en son 6 ay önce tedavi almış olmak) hastalar,
Çalışmaya alınmama kriterleri
• Son 6 ay içinde KHB’ ye yönelik tedavi almış
olmak, hepatit A, hepatit C, hepatit D ve HIV
koenfeksiyonu, gebelik, otoimmün hastalık,
malignite, dekompanse karaciğer hastalığı,
metabolik karaciğer hastalığı, ağır psikiyatrik
hastalık, ciddi kardiyak ve pulmoner hastalığı
olanlar, Hb değeri kadınlarda <12 g/dl,
erkeklerde <13 g/dl’nin altında olan hastalar,
nötrofil sayısı <1500/mm3 olanlar ve kreatinin
>1,5 mg/dl olan hastalar.
KHB tedavisinde interferon dışı tedavi
seçenekleri nükleoz(t)id analoglarıdır. Adefovir, ADV’ nin ön ilacıdır. Adefovir adenozin difosfatın bir asiklik nükleotid analogudur
(7). Adefovir hücresel kinazlar tarafından
aktif metabolit adenozin difosfata fosforillenir. Adefovir difosfat viral DNA içine girdikten sonra DNA sonlanmasına neden olarak
HBV DNA polimerazı inhibe eder. İnsan DNA
polimerazlarının ise zayıf bir inhibitörüdür (8).
Çalışmaya alınma kriterlerini sağlayan
hastalara karaciğer biyopsisi yapıldı, biyopside
kronik karaciğer hastalığı saptanan hastalar
iki gruba ayrıldı. Hasta gruplarından birine
PEG-IFN α-2a 180 μg haftada bir subkutan
uygulandı, diğer gruba ise ADV 10 mg/gün po
verildi. Değerlendirme süresi 48 hafta olarak
belirlendi. İzlem sıklığı pegile interferon alan
1. ay sonu ve devam eden her 4 haftada bir olmak üzere belirlendi. ADV alan grupta ilk takip 1. ay sonu, diğer takipler ise 3. ay ve devam
eden her 3 ayda bir şeklinde belirlendi. Serum
Bu çalışma hastanemiz enfeksiyon
hastalıkları kliniğinde takip edilen KHB
hastalarında ADV ve PEG-IFN α-2a’nın
48 hafta sonu etkinliğinin karşılaştırılması
amacıyla planlanmıştır.
-55-
BULGULAR
HBV DNA düzeylerinin ölçümü Corbett Real
Time PCR yöntemi ile çalışıldı (Cihazın viral
yükü saptama aralığı 102-1011’dir). Tedavilerin değerlendirilmesi; 48 hafta sonunda serum
HBV DNA düzeylerinde PCR ile saptanamayan seviyelere düşüş olması virolojik yanıt
olarak değerlendirildi. Biyokimyasal yanıt
ise tedavi sonunda ALT düzeylerinin normal
sınırlara gerilemesi olarak kabul edildi. HBeAg
pozitif hastalarda HBeAg’nin kaybolması antiHBe’nin pozitifleşmesi HBeAg serokonversiyonu olarak değerlendirildi. İstatistiksel analizde SPSS 13.0 ve Sigmastat paket programı
kullanıldı. İstatistiksel analizde normalite testleri, frekans tabloları, T testi, Mann Whitney
U testi, two way repeated measures ANOVA
ve ki kare testi kullanıldı. İstatistiksel analizde
p<0.05 istatistiksel anlamlılık düzeyi olarak
kabul edildi.
Çalışmaya dahil edilen 30 hastanın 11’i
(%36.6) kadın, 19’u (%63.4) erkekti. Her iki
tedavi grubu arasında HBeAg pozitif ve negatif
hastalarda başlangıç karakteristikleri yönünden
anlamlı bir fark tespit edilememiştir (p>0.05)
(Tablo 1). PEG-IFN α-2a ve ADV alan hastalarda 12, 24 ve 48. hafta sonunda HBV DNA
değerlerinde görülen azalma yönünden her iki
grup arasında bir fark saptanmamıştır (p>0.05)
(Tablo 2). PEG-IFN α-2a ve ADV alan hastalarda HBeAg pozitif ve HBeAg negatif hastalarda 48 hafta sonunda biyokimyasal ve virolojik yanıtta anlamlı bir fark saptanmamıştır
(p>0.05) (Tablo 3). PEG-IFN α-2a alan grupta
bir hastada ADV alan grupta da bir hastada
HBeAg negatifleşmesi sağlanmıştır.
Tablo 1: Hastaların başlangıç karakteristikleri
PEG-IFN alfa 2a
ADV
Karakteristik
HBeAg(-)
HBeAg(+)
HBeAg(-)
HBeAg(+)
P
Yaş
33.7±9.9
28.7±9.9
43.2±9.3
30.6±5.9
<0.05
Kadın
2 (%20)
5 (%50)
4(%75)
<0.05
Erkek
8 (%80)
4(%100)
5 (%50)
1(%25)
ALT *
126,70 ±177,24
254,75± 128,26
89,18 ± 77,73
148,8 ±171,30
ALT(0-41 IU/L)
3(%30)
≥41 IU/L
7(%70)
<0.05
4(%36.4)
4(%100)
<0.05
7(%63.6)
5(%100)
* Ortalama ± SD değerleri verilmiştir.
Tablo 2: PEG-IFN alfa 2a ve ADV tedavisi alan HBeAg negatif ve pozitif hastalarda tedavi süresince
ortalama HBV DNA değerleri
PEG-IFN alfa 2a
HBV DNA (log 10 kopya/ml) *
ADV
P
HBeAg(-)
HBeAg(+)
HBeAg(-)
HBeAg(+)
Tedavi başlangıcı
5,3±0,7
7,39±1,21
6,3±1,6
6,9±1,2
<0.05
12. hafta
1,1±1,2
3,3±3,0
2,2±2,4
5,1±2,7
<0.05
24. hafta
1,1±1,1
3,5±2,2
1,6±2,2
4,2±3,9
<0.05
48. hafta
1,1±1,8
3,3±2,7
1,5±1,8
3,7±3,4
<0.05
Tablo 3: PEG-IFN α-2a ve ADV alan hastalarda tedavi ile elde edilen biyokimyasal ve virolojik yanıtları
PEG-IFN alfa ADV 2a
PEG-IFN alfa ADV 2a
P
HBeAg(-)
HBeAg(-)
HBeAg(+)
HBeAg(+)
Biyokimyasal yanıtlar, n(%)
6(%60)
11(%91)
2 (%50)
3(%60)
<0.05
Virolojik yanıtlar, n (%)
9(%90)
9(%82)
1(%25)
2(%40)
<0.05
-56-
Tablo 4: HBeAg pozitif ve negatif hastalarda Pegile interferon alfa 2a tedavisi sırasında görülen yan etkiler
Yan etki
n
(%)
Yan etki
n
(%)
Ateş
13
92.9
Kuruluk, kaşıntı
10
71.4
Kilo kaybı
13
92.9
Burun kanaması
6
42.9
Baş ağrısı
10
71.4
Enjeksiyon yerinde reaksiyon
5
35.7
Kuruluk
10
71.4
Saç dökülmesi
6
42.9
Halsizlik
12
85.7
İştahsızlık
7
50
Kas ağrısı
12
85.7
Tiroid fonksiyon bozukluğu
3
21.4
Bulantı
2
14.3
Nötropeni
10
71.4
Karın ağrısı
3
21.4
Trombositopeni
12
85.7
Doz değişikliği
7
50
Lökopeni nedeniyle
5
35.6
Trombositopeni nedeniyle
1
7.2
ALT yüksekliği nedeniyle
1
7.2
Ağız kuruluğu
6
42.9
baskılanması yönünden önemlidir. Marcellin ve
ark. PEG-IFN α-2a alan HBeAg negatif hastalarda tedavi sonu HBV DNA düzeyinde 4,1 log
kopya/ml, Hadziyannis ve ark. ise ADV alan
HBeAg negatif hastalarda 48 hafta sonu HBV
DNA düzeyinde 3,91 log kopya/ml’lik azalma
tespit etmişlerdir (13,14). Çalışmamızda PEGIFN α-2a alan grupta 48 hafta sonu ortalama
HBV DNA düzeyinde 4,2 log kopya/ml, ADV
alan grupta ise 4,8 log kopya/ml’lik azalma
tespit edilmiştir. İki grup arasında 48 hafta sonu
HBV DNA değerlerinde azalma yönünden
anlamlı bir fark bulunmamıştır (p>0.05).
Cooksley ve ark. PEG-IFN α-2a alan HBeAg
pozitif hastalarda; tedavi sonu HBV DNA
düzeyinde 3,5 log kopya/ml, Caruntu ve ark
ise 3 log kopya/ml’lik azalma tespit etmişlerdir
(15,16). Marcellin ve ark. ADV alan HBeAg
pozitif hastalarda 48 hafta sonu HBV DNA
düzeyinde 3,5 log kopya/ml, Zeng ve ark. ise
4,2 log kopya/ml’lik azalma saptamışlardır
(17,18). PEG-IFN α-2a alan hastalarımızda 48
hafta sonu HBV DNA düzeyinde 4 log kopya/
ml, ADV alan grupta ise 3,2 log kopya/ml’lik
azalma tespit edilmiştir. İki grup arasında 48
hafta sonu HBV DNA değerlerinde azalma
yönünden anlamlı bir fark bulunmamıştır
(p>0.05). Marcellin ve ark. PEG-IFN α-2a alan
HBeAg negatif hastalarda tedavi sonu virolojik
yanıtı %63, PEG-IFN α-2a ve LAM kombinasyon grubunda %87, LAM grubunda ise %73
olarak bulmuşlardır (13). Hadziyannis ve ark.
PEG-IFN α-2a tedavisi alan hastalarda tedavi
sırasında ateş, başağrısı, baş dönmesi, halsizlik, miyalji, bulantı, karın ağrısı, ağız kuruluğu,
burun kanaması, kaşıntı, ciltte kuruluk, enjeksiyon yerinde reaksiyon, saç dökülmesi, kilo
kaybı, iştahsızlık gibi yan etkiler gösterilmiştir.
Laboratuvar tetkiklerinde ise nötropeni, trombositopeni, ALT yüksekliği ve tiroid fonksiyon bozukluğu en sık saptanan yan etkilerdi
(Tablo 4). ADV tedavi grubundaki hastalarda en sık görülen yan etkiler ise baş ağrısı 3
(%18.7), karın ağrısı 2 (%12.5) ve dispepsi 2
(%12.5) idi. ADV alan hastaların hiçbirinde
serum kreatininde yükselme ve serum fosfor
değerlerinde değişiklik görülmemiştir.
TARTIŞMA
KHB’de hem peg-IFN α- 2a hem de
ADV ulusal ve uluslararası uzlaşı raporlarıyla
tedavide önerilen ilaçlar arasındadır (2,
4, 9, 10). KHB tedavisine alınan cevabın
değerlendirilmesinde; serum ALT düzeylerinin
normale dönmesi, serum HBV DNA düzeylerinde azalma, HBeAg pozitif hastalarda HBeAg
kaybı ve karaciğerin histolojik görünümünde
düzelme dikkate alınmaktadır. KHB için son
nokta ALT normalizasyonu, HBV DNA kaybı,
HBeAg pozitif hastalarda HBeAg kaybı veya
serokonversiyon, karaciğer histolojisinde
iyileşmedir (11, 12). Tedavide HBV DNA
düzeylerindeki azalma viral replikasyonun
-57-
(%18), baş ağrısı (%9) ve dispepsi (%9)
olarak bulunmuştur. Sonuçlar yapılan diğer
çalışmalarla da yan etkiler yönünden uyumlu
bulunmuştur (13-15, 20- 23). PEG-IFN α-2a
alan hastalarda görülen yan etkiler ADV alan
hastalarımızla karşılaştırıldığında yan etkilerin
fazlalığı dikkat çekicidir. PEG-IFN α-2a alan
hastalarımızda doz değişikliği yapılma oranı
% 50 olarak bulunmuştur. Doz değişikliğinin
en sık nedenleri nötropeni %35.6 ve trombositopeni %7.2, ALT yükselmesi %7.2 olarak
bulunmuştur. Bu sonuçlar diğer çalışmalarla
uyumlu bulunmuştur (5,13). PEG-IFN α-2a
alan grupta yan etkilere bağlı doz değişikliği
gerekirken, ADV alan hastalarımızda doz
değişikliği gerekmemiştir. Her iki grupta da
yan etkilere bağlı tedavi kesilmesini gerektirecek bir durumla karşılaşılmamıştır. Sonuç
olarak; PEG-IFN α-2a ve ADV tedavilerinin
hem HBeAg pozitif hem de negatif hastalarda 48 haftalık tedavi sonunda biyokimyasal ve virolojik yanıt yönünden birbirlerine bir üstünlükleri bulunmamaktadır.
Tedavi sırasında gelişen yan etkiler yönünden
değerlendirildiğinde PEG-IFN α-2a tedavisi ile
yaşam kalitesini bozan yan etkilerin daha fazla olduğunu görmekteyiz. Kalıcı viral yanıtın
değerlendirilmesi tedavi seçimini belirlemesi
yönünden önemlidir. Kalıcı viral yanıt ve histolojik yanıt gibi tedaviyi değerlendirmemizi
sağlayan parametrelerin yokluğu tedavilerin etkinliğinin değerlendirilmesinde daha
uzun süreli çalışmalara ihtiyaç olduğunu
düşündürmektedir.
HBeAg negatif ADV alan hastalarda 48 hafta
sonu bu oranı %51 olarak tespit etmişlerdir
(14). PEG-IFN α-2a alan hastalarımızda 48
hafta sonu virolojik yanıt %90, ADV alan
grupta ise %82 olarak bulunmuştur. Her iki
tedavi grubu arasında 48 hafta sonu virolojik
yanıt açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır
(p>0.05). Lau ve ark. HBeAg pozitif hastalarda; PEG-IFN α-2a alan grupta tedavi sonu
virolojik yanıtı %25, pegile interferon alfa 2a
ve LAM kombinasyon grubunda %69, LAM
grubunda ise %40 olarak tespit etmişlerdir (3).
Cooksley ve ark. PEG-IFN α-2a alan
grupta tedavi sonu virolojik yanıtı %39, Marcellin ve ark. HBeAg pozitif ADV alan hastalarda %21 olarak tespit etmişlerdir (15,17).
PEG-IFN α-2a alan hastalarımızda 48 hafta
sonu virolojik yanıt %25, ADV alan grupta ise
%40 olarak bulunmuştur. Her iki tedavi grubu
arasında 48 hafta sonu virolojik yanıt yönünden
anlamlı bir fark bulunmamıştır(p>0.05). Tedaviye yanıtı gösteren bir diğer parametre ALT
normalizasyonudur. Lau ve ark. PEG-IFN α-2a
alan HBeAg pozitif hastalarda tedavi sonu ALT
normalizasyonu oranı %41, Marcellin ve ark.
HBeAg pozitif ADV alan hastalarda bu oranı
%48 olarak tespit etmişlerdir (3, 17). HBeAg
pozitif hastalarımızda tedavi sonu ALT normalizasyonu oranı ADV alan grupta %40, PEG-IFN
α-2a alan grupta ise %50’dir. İki grup arasında
48 hafta sonu ortalama ALT normalizasyonu yönünden anlamlı bir fark bulunmamıştır
(p>0.05). Marcellin ve ark. PEG-IFN α-2a alan
HBeAg negatif hastalarda tedavi sonu ALT
normalizasyonu oranını %59, Hadziyannis ve
ark. ADV alan HBeAg negatif hastalarda bu
oranı %77 olarak bulmuşlardır (14). (13). PEGIFN α-2a alan HBeAg negatif hastalarımızda
ALT normalizasyonu oranı %60, ADV alan
HBeAg negatif hastalarımızda ise %91’dir.
İki grup arasında 48 hafta sonu biyokimyasal
yanıt açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır
(p>0.05). Çalışmamızda HBeAg pozitif iki
tedavi grubunda da birer hastada HBeAg
negatifleşmiş olup, iki grup arasında anlamlı
bir fark saptanmamıştır (p>0.05). HBeAg serokonversiyonu her 2 grupta da gözlenmemiştir.
Ancak hasta sayısının az olması nedeniyle
değerlendirmede daha fazla sayıda hasta ile
yapılan çalışmalara ihtiyaç vardır. PEG-IFN
α-2a alan hastalarımızda en sık görülen yan
etkiler ateş, kas ağrısı, halsizlik, kilo kaybı,
ciltte kaşıntı ve kuruluk, burun kanaması,
baş ağrısı, saç dökülmesi, ağız kuruluğu
olarak bulunmuştur. ADV alan hastalarımızda
ise en sık görülen yan etkiler karın ağrısı
KAYNAKLAR
1. Abbas Z, Siddiqui AR. Management of hepatitis B in developing countries. World J Hepatol
2011;3(12):292-9.
2. European Association for The Study of The
Liver. EASL clinical practice guidelines: Management of chronic hepatitis B virus infection.
J Hepatol 2012;57(1):167-85.
3. Lau GK, Piratvisuth T, Luo KX, et al.
Peginterferon Alfa-2a, lamivudine, and the
combination for HBeAg-positive chronic hepatitis B. N Engl J Med 2005;352(26):2682–95.
4. Lok AS, McMahon BJ. Chronic hepatitis
B:update 2009. Hepatology 2009;50(3):661-2.
5. Keating GM. Peginterferon-alpha-2a (40
kD): A review of its use in chronic hepatitis B.
Drugs 2009;69(18):2633-60.
-58-
16. Caruntu FA, Streinu-Cercel A, Gheorghe
LS, et al. Efficacy and safety of peginterferon
alpha-2a (40KD) in HBeAg-positive chronic
hepatitis B patients. J Gastrointestin Liver Dis
2009;18(4):425-31.
6. Harris JM, Martin NE, Modi M. Pegylation:
a novel process for modifying pharmacokinetics. Clin Pharmacokinet 2001;40(7):539–51.
7. Kumar A, Dwivedi M, Misra SP, Narang S,
Tiwari BK, Pandey R. Clinical profile, genotype and management updates of hepatitis B
virus. Indian J Virol 2011;22(1):1-10.
17. Marcellin P, Chang TT, Lim SG, et al. Adefovir dipivoxil for the treatment of hepatitis B e
antigen-positive chronic hepatitis B. N Engl J
Med 2003;348(9):808-16.
8. Dando T, Plosker G. Adefovir dipivoxil: a
review of its use in chronic hepatitis B. Drugs
2003;63(20):2215-34.
18. Zeng M, Mao Y, Yao G, et al. A doubleblind randomized trial of adefovir dipivoxil in
Chinese subjects with HBeAg-positive chronic
hepatitis B. Hepatology 2006;44(1):108-16.
9. Keeffe EB, Dieterich DT, Han SH, et al. A
treatment algorithm for the management of
chronic hepatitis B virus infection in the United
States:2008 update. Clin Gasroenterol Hepatol
2008;6(12):1315-41.
19. Tözün N, Sezgın O, Gülşen M, et al. Safety
of peginterferon alfa –2a (40KD) treatment in
patients with chronic hepatitis B infection: an
observational, multicenter, open label, noninterventional study in Turkish patients. Turk J
Gastroenterol 2012;23(5):552-9.
10. Hui AY, Chan HL, Cheung AY, Cooksley G, Sung JJ. Systematic review: treatment
of chronic hepatitis B virus infection by pegylated interferon. Aliment Pharmacol Ther
2005;22(6):519-28.
20. Kartal ED, Alpat SN, Ozguneş I, Usluer G.
Adverse effects of high-dose interferon alpha2a treatment for chronic hepatitis B. Adv Ther
2007;24(5):963-71.
11. Dienstag JL. Hepatitis B virus infection. N
Engl J Med 2008;359(14):1486-500.
12. Hadziyannis SJ. New developments in the
treatment of chronic hepatitis B. Expert Opin
Biol Ther 2006;6(9):913-21.
21. Brunetto MR, Oliveri F, Coco B, et al. Outcome of anti-HBe positive chronic hepatitis
B in alpha-interferon treated and untreated
patients: a long term cohort study. J Hepat
2002;36(2):263-70.
13. Marcellin P, Lau GK, Bonino F, et al.
Peginterferon alfa- 2a alone, lamivudine alone,
and the two in combination in patients with
HBeAg- negative chronic hepatitis B. N Engl J
Med 2004;351(12):1206-17.
22. Piccolo P, Lenci I, Demelia L, et al. A randomized controlled trial of pegylated interferonalpha 2a plus adefovir dipivoxil for hepatitis B
e antigen-negative chronic hepatitis B. Antivir
Ther 2009;14(8):1165-74.
14. Hadziyannis SJ, Tassopoulos NC, Heathcote EJ, et al. Adefovir dipivoxil for the treatment of hepatitis B e antigen-negative chronic
hepatitis B. N Engl J Med 2003;348(9):800-7.
23. Sun J, Hou JL, Xie Q, et al. Randomised
clinical trial:efficacy of peginterferon alfa-2a
in HBeAg positive chronic hepatitis B patients
with lamivudine resistance. Aliment Pharmacol
Ther 2011;34(4):424-31.
15. Cooksley WG, Piratvisuth T, Lee SD, et
al. Peginterferon alpha-2a (40 kDa): an advance in the treatment of hepatitis B e antigen-positive chronic hepatitis B. J Viral Hepat
2003;10(4):298-305.
-59-
Pınar Akpınar ve Ark.
Klinik Araştırma
Osteoporotik Hastalarda D vitamini Düzeyinin Denge ve Mobiliteye
Etkisinin Kısa Fiziksel Performans Baterisi ile Değerlendirilmesi
Determination of The Effects of Vitamin D Level on Balance and Mobility
by Short Physical Performance Battery in Patients with Osteoporosis
Pınar Akpınar1, Kübra Neslihan Kurt1, Betül Sevinç1, Duygu Geler Külcü1
Feyza Ünlü Özkan1, İlknur Aktaş1
1. Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon, İstanbul
ÖZET
Anahtar Kelimeler: Vitamin D, Kısa Fiziksel Performans Baterisi, Osteoporoz, Denge
Amaç: Osteoporoz tanılı hastalarda serum 25
(OH) D vitamini’nin denge ve mobilite üzerine etkisini araştırmak.
SUMMARY
Objective: To explore the effects of Vitamin D
on balance and mobility of patients with osteoporosis.
Gereç ve Yöntem: İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fiziksel Tıp ve
Rehabilitasyon, Osteoporoz polikliniğine başvuran
osteoporoz tanılı, 44-87 yaş arasındaki 60 hastanın
demografik özellikleri, osteoporoz risk faktörleri,
biyokimyasal kan testleri, serum 25 (OH) D vitamini düzeyleri kayıt edildi. Kemik mineral yoğunluğu
(KMY), dual enerji x-ray absorbsiyometri (DEXA)
ölçümüyle belirlendi. Hastaların fiziksel performansı kısa fiziksel performans baterisi (KFPB) ile
değerlendirildi. KFPB; iki ayak duruşu, semi-tandem duruşu, tandem duruşunu içeren denge testi, 4
metre yürüme testi ve 5 kez kalkma testini içermektedir. Hastalar serum 25 (OH) D vitamin düzeyine
göre 2 gruba ayrıldı. Serum 25 (OH) D vitamini düzeyi 15 ng/ml’nin altında olanlar Grup-1, üstünde
olanlar Grup -2 olarak nitelendi.
Material and Methods: Sixty patients aged
between 44-87 years recruited from osteoporosis
outpatient clinic of Fatih Sultan Mehmet Education and Research Hospital. The demographic data,
osteoporosis risk factors, 25 (OH) D vitamin levels
and laboratory tests were reviewed. Short Physical
Performance Battery (SPPB) consisting tests of
balance, including time to walk 4 meters and time
required to stand from a chair 5 times were administered to all participants. Bone mineral density (BMD) was measured by dual x-ray absorbsiometry (DEXA). Patients were categorized into two
groups. Group-1 consists of patients with serum 25
(OH) D level lower than 15 ng/ml and group-2 consists of patients with serum 25 (OH) D higher than
15 ng/ml.
Bulgular: Olguların %96.7’sini bayan hastalar oluşturmaktaydı. Hastaların yaş ortalaması 44 ile 87 arasında değişmekte olup ortalama
68.32±8.91 yıl idi. Lomber bölge L2-L4 KMY ortalaması 0.23±0.01 gr/cm², femur boyun KMY ortalaması 0.80±0.71 gr/cm², lomber bölge L2-L4 T
skoru ortalaması -2.47±1.36, femur boyun T skoru
ortalaması -1.83±1.01 saptandı. KFPB ortalaması
9.57±2.78 idi. Serum 25 (OH) D vitamini düzeyine
göre grup 1’de 27, grup 2’de 24 olgu mevcuttu.
Grup 1’deki hastalarda KFPB testi ve alt grupları
olan denge testi ve 4 metre yürüme testi grup 2’ye
göre daha düşük saptandı (p<0.05).
Results: 96.7% of the patients were women.
Age of the 60 patients were between 44 and 87 with
average of 68.32±8.91 years. The average level of
lomber L2-L4 BMD, femur neck BMD, lomber L2L4 T score, femur neck T score were 0.23±0.01,
0.80±0.71, -2.47±1.36, -1.83±1.01 gr/cm² respectively. The SPPB test average level was 9.57±2.78.
There were 27 patients in group-1 and 24 patients
in group-2. In group-2, patients had better SPPB
test scores, balance test and time to walk 4 meters
tests subscores than those of patients in group-1
(p<0.05).
Sonuç: D vitamini iskelet kas hücrelerindeki
vitamin D reseptörleri üzerine etki ederek, sayısız
fizyolojik aktivitelere neden olur. Şiddetli vitamin D
eksikliği kas güçsüzlüğü, proksimal miyopati ve kas
atrofisine yol açar. Bu da hastalarda dengeyi bozarak düşme riskini arttırır. Kırık riski artmış olan
osteoporotik hastalarda düşme riskinin artması,
kırık riskini daha da arttıracaktır. Bu nedenle osteoporotik hastalarda D vitamin düzeyleri sadece
kemik mineralizasyonu için değil, düşme riskinin
önlenmesi açısından da yakından takip ve tedavi
edilmelidir.
Conclusion: Vitamin D also has receptors on
musculoskeletal cells and has numerous physiological effects on musculoskeletal system. Severe vitamin D deficiency causes muscle weakness, proximal myopathy and muscle atrophy. This disturbes
balance and increases the fracture risk of patients
with osteoporosis whose fracture risk is already
high. So, vitamin D levels should be evaluated in
patients with osteoporosis not only for increasing
the BMD but for decreasing the fracture risk.
Key words: Vitamin D, Short Physical Performance Battery, Osteoporosis, Balance
Sorumlu Yazar: Pınar Akpınar
Yazışma Adresi: Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Arş. Hast.,
Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon, İstanbul
Tel: 0 505 787 74 42
-60-
GİRİŞ
troplasti öyküsü olan, postüral stabilitesi başka
nedenlerle bozulmuş olan (serebellar hastalık,
vestibüler hastalık, vitamin B12 eksikliği),
nöromüsküler hastalık, generalize kardiyovasküler hastalık, tiroid/paratiroid fonksiyon
bozukluğu olan olgular çalışmaya dahil edilmedi. Hastaların demografik özellikleri, vücut
kütle indeksi (VKİ), fiziksel aktivite, beslenme
durumu, sigara, kahve, çay tüketimi, menapoz
durumu, eşlik eden hastalıklar, biyokimyasal
değerleri; serum üre, kreatinin, AST, ALT,
ALP, Ca, P, protein, albumin, 25(OH)D düzeyleri kayıt edildi. Serum 25(OH)D seviyeleri
Shimadzu LC 20AD/T serisi HPLC cihazında
kromatografik yöntemle ölçüldü. 25(OH)D
düzeyi <15 ng/ml altı “D vitamini eksikliği”,
15-30 ng/ml arası “D vitamini yetersizliği”,
>30 ng/ml “normal”, >150-200 ng/ml intoksikasyon olarak kabul edildi (6). Kemik mineral yoğunluğu, DEXA ölçümüyle belirlendi.
Hastaların denge ve mobilite düzeyi KFPB
ile değerlendirildi. Kısa fiziksel performans
baterisi; toplamda 10-15 dakika süren kronometre eşliğinde kolay uygulanan bir test olup,
iki ayak duruşu, semi-tandem duruşu, tandem
duruşunu içeren denge testi, 4 metre yürüme
testi ve 5 kez kalkma testi olarak üç bölümden
oluşmaktadır (7).
Öncelikle denge testi ile başlanır.
Hasta her denge testine kalkarken testi uygulayan kişi hastaya testin nasıl yapıldığını görsel canlandırarak açıklar ve hasta ayaklarını
pozisyonlandırırken koluyla hastaya destek olur. Hasta kendini hazır hissettiğini
söylediğinde destek çekilir ve kronometre
başlatılır. Hasta dengesini kaybedip ayağını
oynattığında veya testi yapan kişiden tutunarak
destek aldığı an kronometre durdurulur. Hasta
test boyunca hangi ayağını diğer ayağının önüne
koyacağını kendi belirler (8). Denge testinin ilk
aşamasında hastadan “iki ayak duruşunda”(iki
ayak yan yana pozisyonunda) ayakta durması
istenir, 10 saniye ve üzeri kadar durabiliyorsa 1
puan verilir, duramaz ve dengesini kaybederse
sıfır puan alır ve 4 metre yürüme testine geçilir.
İki ayak duruşunda 1 puanı alan hasta “semitandem duruşu” (bir ayağın topuğu diğer ayak
parmak ucunun yanında olması) basamağına
geçer. Hasta semi-tandem duruşundayken 10
saniye ve üzerinde durabiliyorsa 1 puan alır,
alamazsa 4 metre yürüme testine geçilir. Semitandem duruşunda 1 puan alan hasta tandem
duruşu kısmına (bir ayağın topuğu diğer ayak
parmak ucunda) geçer. Tandem duruşunda 10
saniye ve üzerinde dengesini kaybetmeden
ayakta durabilen hasta 2 puan, 3-9.99 saniye
Osteoporoz (OP) düşük kemik kütlesi
ve kemik mikromimarisinin bozulması sonucu kemik kırılganlığının ve kırık olasılığının
artması ile karakterize sistemik bir iskelet
hastalığıdır (1). D vitamini kemik sağlığının
korunmasında kritik rol oynar ve gastrointestinal kanaldan kalsiyumun yeterli emiliminin sağlanması için zorunludur. Vitamin D
eksikliği günümüzde dünyada en yaygın medikal durumlardan biri olarak tanımlanmaktadır
(2). Vitamin D eksikliği kemikte demineralizasyona neden olarak erişkinlerde osteopeni ve
osteoporozu kolaylaştırır, çocuklarda ise kemik
deformiteleri ve büyüme geriliğine yol açar.
Vitamin D eksikliğinin semptom ve bulguları
belirsiz veya nonspesifik olduğundan sıklıkla
tanınamaz ve tedavi edilmez (3). Vitamin D
düzeyi düşüklüğü yalnızca basit bir biyokimyasal bozukluk olmayıp; beraberinde kemik
yapım-yıkım hızında artma, osteoporoz ve hafif
osteomalazi ve kalça ya da diğer kemiklerdeki
kırık olasılığında artma gibi fizyolojik, klinik
ve patolojik bulgulara yol açmaktadır. Kemik formasyonundaki bozulmanın yanı sıra
proksimal kas güçsüzlüğüne ve nöromüsküler
koordinasyonda bozulmaya neden olduğundan
düşmelere yatkınlığı ve kırık riskini artırıp, ağrı
ve fonksiyonel kısıtlılığa neden olmaktadır (4).
İskelet kasında vitamin D reseptörleri vardır.
Kasta vitamin D, kas fonksiyonu boyunca kalsiyum transportunun düzenlenmesinde, yüksek
enerjili fosfat bileşiklerin üretimi için inorganik fosfat alımında ve protein sentezinde önemli
bir rol oynar (3). Kas kütlesi ve fonksiyonunda azalma, iskelet sisteminin dayanıklılığı
ve kütlesinde kayıp bağımsız yaşamak için
gerekli olan fonksiyonel performansı etkiler
ve kırık riskini arttırır. D vitamini eksikliği,
düşme ve kırıklar için tanımlanmış bir risk
faktörüdür (5). Sonuç olarak vitamin D iskelet
gelişiminde, kemik sağlığını sürdürmede ve
nöromusküler fonksiyonlarda önemli rol oynar.
Çalışmamızda osteoporoz tanılı hastalarda D
vitamini’nin denge ve mobilite üzerine etkisini
araştırmayı planladık.
GEREÇ VE YÖNTEM
Çalışmamıza, İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Fiziksel
Tıp ve Rehabilitasyon, Osteoporoz polikliniğine
başvuran osteoporoz tanısı almış, çalışmaya
katılmaya gönüllü olan, 44-87 yaş arasında,
60 hasta dahil edildi. Malignite, geçirilmiş serebrovasküler olay, nörolojik defisiti olan, ar-61-
alırlar. Her üç ölçüm (denge, yürüme hızı, sandalyeden kalkma) aktivitenin gerçekleştirilme
süresine göre 0-4 arasında skorlanır. Üç testin skorları toplanarak 0 (kötü) ile 12 (çok iyi)
arasında total skor bulunur (8). Çalışmamızda
KFPB’nin bu üç bölümü de tamamlandıktan
sonra hastaların her bölümden aldığı puanlar
ayrı ayrı ve toplam değer olarak kayıt edildi ve
veriler SPSS 20 programı ile değerlendirildi.
Hastalar serum 25 (OH) D vitamin düzeyine
göre 2 gruba ayrıldı. Serum 25 (OH) D vitamini düzeyi 15 ng/ml’nin altında olanlar Grup1 (n=27), üstünde olanlar Grup -2 (n=24) olarak
nitelendi. Gruplar arası karşılaştırmalarda
“ki kare testi” ve “Mann-Whitney U testi”
kullanıldı.
İstatistiksel anlamlılık seviyesi
p<0,05 olarak kabul edildi. İstanbul Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi etik
kurulundan onay alınmış olup her hastaya hasta
onam formu doldurulmuştur.
arasında durabilen hasta 1 puan, 3 saniyenin
altında durabilen hasta ise sıfır puan alır ve
bir sonraki bölüm olan 4 metre yürüme testine
geçilir. Daha önceden belirlenmiş olan 4 metre
uzunluğundaki çizilmiş yerde hastanın normal
hızda yürümesi istenir ve kronometre ile kaç
saniyede tamamladığı kaydedilir. Bu test iki
defa tekrarlanır ve daha hızlı sürede tamamlanan yürüyüşün skoru değerlendirmeye alınır. 4
metre yürüme testini 4.52 saniye altında, 4.826.20 sn arasında, 6.21-8.70 saniye arasında, 8.7
saniyeden uzun sürede tamamlayan hastalar
sırasıyla; 4 puan, 3 puan, 2 puan, 1 puan alacak
iken yürüyemeyen hasta sıfır puan alır. Bu testten sonra son bölüm olan “5 kez kalkma testi”
ne geçilir.
Düz sırtı olan bir sandalyede oturan
hastanın kollarını göğsünün önünde çapraz pozisyonda tutarak ayağa kalkması istenir. Bunu
başaramayan hastaya sıfır puan verilir, başaran
hastadan ise olabildiğince hızlı bir şekilde 5
kez sandalyeden ayağa kalkıp tekrar oturması
istenir. Testin başındaki 1. oturur pozisyonundan testin sonundaki 5. ayakta duruşuna
kadar geçen süre kronometre ile kaydedilir (8). Bu testi 11.19 saniyenin altında, 11.2013.69 sn. arasında, 13.70-16,69 sn. arasında ve
16.7 saniyenin üstünde tamamlayan hastalar
sırasıyla 4, 3, 2 ve 1 puan alırlar. Bu testi 60
saniyenin üstünde tamamlayanlar ise sıfır puan
BULGULAR
Çalışmayı 51 hasta tamamladı.
Olguların
%96.7’sini
bayan
hastalar
oluşturmaktaydı. Hastaların yaş ortalaması
64.73±9.04 yıl, VKİ ortalaması 27.69±5.15 kg/
m² idi. Olguların gruplara göre yaş, cinsiyet,
VKİ, eğitim düzeyi, osteoporoz tedavisi alıp
almadığı karşılaştırıldığında istatistiksel olarak
anlamlı fark saptanmadı (Tablo-1).
Tablo 1: Grupların Demografik Özellikleri
Yaş
Cinsiyet
2
Vücut Kütle İndeksi (kg/m )
Grup-1 (n=27)
Ortalama±Sd
Grup-2 (n=24)
Ortalama±Sd
p
65.29±10.22
64.21±7.02
0.489
96% kadın
96% kadın
0.317
27.07±5.97
26.89±3.76
0.764
Eğitim
Okur yazar değil
% 30
% 30
Okur yazar
%8
%4
İlkokul
% 50
% 33
Ortaokul
%4
%4
Lise
%0
% 25
Üniversite
%8
%4
Yok
% 67
% 50
Alendronat
% 25
% 21
0.373
OP Tedavisi
Risedronat
%4
%4
İbandronik asit
%0
% 13
Zolendronik asit
%4
% 12
0,131
Kalsiyum+D vit düzenli kullanım
Var
% 29
% 50
Yok
% 71
% 50
Sd: Standart deviasyon, OP: Osteoporoz
-62-
0,144
saptanmıştır. Çalışmamızda grupları serum
25 (OH) D vitamini 15 ng/ml’nin üstünde
ve altında olanlar olarak ayırdık. Bunun sebebi normal kabul edilen 30 ng/ml serum 25
(OH) D vitamini düzeyine ulaşan hastanın
olmamasıdır. Yetersizlik; serum 25 (OH) D vitamini 15-30 ng/ml ve eksiklik; serum 25 (OH)
D vitamini ˂ 15 ng/ml kabul edilen 2 grubu
karşılaştırmayı uygun bulduk. Bu düşük değer
aralıklarında dahi, hastaların denge ve yürüme
testleri, D vitamini düzeyi daha yüksek olanlarda daha iyi saptanmıştır. Düşük serum vitamin D seviyeleri yaşlılarda kas güçsüzlüğü,
kötü fiziksel performans, denge problemleri ve
düşmelerle ilişkilendirilmektedir (8). Vitamin
D eksikliği veya yetersizliği olan yaşlılarda
yapılan randomize kontrollü çalışmalarda vitamin D tedavisi ve yüksek serum vitamin D
konsantrasyonları daha iyi fiziksel fonksiyonla ilişkilendirilmektedir. Özellikle evden
çıkamayan, düşme nedeniyle kliniğe başvuran,
uzun süre hastanede kalan, huzurevinde yaşayan
yaşlılar ve vitamin D yetersizliği olan toplumda yaşayan yaşlı kadınlarda ergokal-siferol ve
kolekalsiferol ile tedavinin fiziksel fonksiyon,
reaksiyon zamanı, denge ve vücut salınımını
düzelttiği ve düşmeleri azalttığı gösterilmiştir
(13). Bizim çalışmamızda olgular osteoporotik
olup yaş ortalaması 65 yıl idi. Kalça fraktür riski bulunan bu hastalarda 25 (OH) D vitamini
düzeyi düşük olan olguların KFPB puanları
daha kötü saptandı ki bu da bu hastaların
düşme ihtimalinin ve dolayısıyla kırık ihtimalinin daha yüksek olduğunu göstermektedir. Bu
nedenle 25 (OH) D vitaminin yeterli ve uygun şekilde takviyesi en az antire-zorptif ilaç
kullanımı kadar önemlidir. D vitamini iskelet
kas hücrelerindeki vitamin D reseptörleri üzerine etki eder, nükleer reseptöre ve bir hücre
membran reseptörüne bağlanıp sayısız fizyolojik aktivitelere neden olur.
Lomber bölge L2-L4 KMY ortalaması
0.23±0.01 gr/cm², femur boyun KMY
ortalaması 0.80±0.71 gr/cm², lomber bölge
L2-L4 T skoru ortalaması -2.47±1.36, femur
boyun T skoru ortalaması -1.83±1.01 saptandı.
Lomber bölge L2-L4 KMY ve T skoru, Grup2’de olan olgularda Grup-1’de olanlara göre
istatistiksel olarak anlamlı yüksek saptandı
(sırasıyla p=0.001 ve p=0.01). Femur boyun
ve toplam KMY ve T skorunda ise, gruplar
arasında anlamlı fark saptanmadı. Denge testi
skoru, Yürüme testi skoru ve KFPB puanları
Grup-1’de anlamlı olarak daha düşüktü
(sırasıyla p=0.01, p=0.03 ve p=0.01). Grupların
KMY ve KFPB değerlendirmeleri Tablo 2’de
gösterilmektedir.
TARTIŞMA
D vitamini düzeyinin normal değerlerde
olması, sadece uygun kemik gelişimi için değil
aynı zamanda birçok kronik hastalıktan korunmak ve iyi bir fiziksel fonksiyon için de
gereklidir (9). Vitamin D eksikliği proksimal
kas güçsüzlüğüne ve nöromüsküler koordinasyonda bozulmaya neden olarak düşmelere
yatkınlığı ve kırık riskini arttırmakta, dolayısıyla yaşam kalitesini olumsuz etkilemektedir (10, 11). Çalışmamızda, osteoporozu
olan hastalarda vitamin D eksikliğinin denge,
yürüme gibi mobilite üzerine etkisi araştırılmış,
serum 25 (OH) D vitamini düzeyi yüksek
olguların denge ve yürüme performansları
düşük olanlara göre daha iyi saptanmıştır.
Pfeifer ve arkadaşları, 25 (OH) D vitamini
düzeyinin 20 ng/ml’nin altında olmasını artmış
vücüt salınımı ile ilişkili bulmuşlardır (12).
Bizim çalışmamızda da denge testi ve yürüme
testi skorları, 25 (OH) D vitamini düzeyi 15
ng/ml’nin altında olan hastalarda 15 ng/ml’nin
üstünde olanlara göre anlamlı derecede kötü
Tablo 2: Olguların serum 25 (OH) D vitamini düzeylerine göre KMY ve KFPB değerlendirmeleri
Grup-1 (n=27)
Ortalama ± Sd
Grup-2 (n=24)
Ortalama ± Sd
p
Lomber L2-L4 KMY
0.71±0.16
1.88±4.68
0.001
Lomber L2-L4 T skoru
-2.95±1.03
-2.44±1.05
0.01
Femur boyun KMY
0.63±0.23
0.94±1.06
0.20
Femur boyun T skoru
-2.18±0.88
-1.83±0.83
0.18
Denge testi skoru
2.77±1.10
3.64±0.63
0.01
Yürüme testi skoru
2.90±1.23
3.78±0.42
0.03
5 kez kalkma testi
2.63±1.60
3.71±0.46
0.07
KFPB (toplam)
8.40±3.23
11.14±1.09
0.01
5 kez kalkma testi
2.63±1.60
3.71±0.46
0.07
KFPB (toplam)
8.40±3.23
11.14±1.09
0.01
KMY: Kemik mineral yoğunluğu, KFPB: Kısa fiziksel performans baterisi, Sd: Standart deviasyon.
-63-
Düşük veya yetersiz vitamin D düzeyleri, kalsiyum absorbsiyonunda azalma, parathormon
(PTH) düzeylerinde artışla artmış kemik rezorpsiyonu ve kemik kaybına neden olarak osteoporoz gelişiminde rol oynamaktadır (20, 21).
Şiddetli vitamin D eksikliği kas güçsüzlüğü, ekstremite ağrısı ve bozulmuş fiziksel
fonksiyonlara yol açar. Kulie ve arkadaşlarının
yaptığı meta-analizde, çalışmalarda kronik
ağrılı hastalarda, D vitamini yetersizliğinin,
nosisepsiyonun ve bozulmuş nöromüsküler
fonksiyonun kaynağı olduğu iddia edilmiştir
(14). Bu meta-analizde ambulatuar ve düşkün
yaşlı hastalarda vitamin D kullanımı ile beraber
düşmede %20’den fazla azalma gözlenmiştir.
Bu etki kalsiyum takviyesinden bağımsızdır.
Düşkün yaşlı hastada yapılan birçok geçerli
multidoz çalışmada, vitamin D’nin 800 IU
suplemantasyonu düşmelerde %72 azalma
ile sonuçlanmıştır(14). Bischoff-Ferrari ve
arkadaşları tarafından yapılan meta-analizde
ise; 700-1000 IU/gün D vitamini veya benzer derecede aktif D vitamini verilmesi, yaşlı
kişilerde düşmeyi %19 azaltırken, 700 IU/
gün’den az alan kişiler veya 25 (OH) D3 seviyesi 60nmol/lt’den az olan kişilerde düşme riski
azalmamaktadır (15). Çalışmamızda hastaların
D vitamini düşük olan olgularda %30, D vitamini yüksek olan olgularda % 50 oranında
düzenli D vitamini (800 IU/gün) ve kalsiyum
(1200 mg/gün) takviyesi aldıklarını saptadık.
Bu sonuç, hastaların tedavilere uyumunu
arttırmanın gerekliliğini ortaya koymaktadır.
Vitamin D eksikliğine bağlı miyopatisi olan
hastalarda kas biopsilerinde tip II kas lifi atrofisine rastlanarak azalmış kas gücü ve vücut
dengesi ile bağlantı kurulmuş (16). Kalsiyum
ile birlikte 800 IU/gün D vitamini verilmesi,
tip II kas lifi ve miyozit sayısını artırarak, kas
gücü ve vücut dengesini artırıp kırık sıklığını
azaltmaktadır (16,17). Fakat, optimal kas kuvveti için gerekli serum 25 (OH) D seviyesi net
değildir. Kanada’da yapılan bir çalışmada, vitamin D eksikliği olan idiopatik alt lomber bölge
ağrılı hastalarda vitamin D seviyeleri restore
edildiğinde belirgin düzelme saptanmıştır.
Sonuç olarak, D vitamini eksikliği
kemik mineralizasyonunu azaltarak, kas
güçsüzlüğüne ve nöromüsküler koordinasyonda bozulmaya neden olup denge ve mobilitede
bozulmaya neden olmaktadır. Denge ve mobilitedeki kötüleşme, fiziksel aktivite düzeyini de
azaltarak kemik sağlığını kötü yönde etkilemektedir. Bu nedenle tüm yaş gruplarında D vitamini yetersizliği veya eksikliği olabileceği
düşünülerek gerekli olgularda araştırma yapılıp
tedavi başlanmalıdır. Osteoporotik hastalarda
D vitamini eksikliği denge ve mobiliteyi olumsuz etkileyerek düşme riskini arttırdığı için tedaviler daha yakından takip edilmelidir.
KAYNAKLAR
1. Scott JC. Epidemiology of Osteoporosis. J Clin
Rheumatol 1997; 3:9-13.
2. Holick MF. MrOs is D-ficient. J Clin Endocrinol
Metab 2009; 94(4):1092-93.
3. Bordelon P, Ghetu MV, Langan R. Recognition
and management of vitamin D deficiency. Am Fam
Physician 2009; 80(8):841-46.
4- Holick MF, Chen CT. Vitamin D deficiency: a
worldwide problem with consequences. Am J Clin
Nutr 2008;87:1080-6.
5- Mosekilde L. Vitamin D and the elderly. Clin Endocrinol (Oxf) 2005;62:265-81.
6- Holick MF. Vitamin D status: Measurement, interpretation and clinical application. Ann Epidemiol. 2009; 19(2): 73-78.
Fibromiyalji ve kronik refrakter nonspesifik muskuloskeletal ağrısı olan hastalarda
da vitamin D düzeyleri düşük saptanmıştır (18).
Çalışmalarda, obezitenin D vitamini eksikliği
ve yetersizliği için risk oluşturduğu belirtilmektedir (4, 19). Obezlerde D vitamininin yağ
dokusunda sekestrasyona uğrayıp, biyo
yararlanımının daha düşük olması, sebep olarak
düşünülmektedir. Çalışmamızda her iki grupta
da VKİ ortalaması aşırı kilolu sınırında olup
gruplar arasında fark yoktu. Çalışmamızda
Lomber bölge L2-L4 KMY ve T skoru, 25 (OH)
D vitamini düzeyi 15 ng/ml’nin üstünde olan
olgularda 15 ng/ml’nin altında olanlara göre
istatistiksel olarak anlamlı yüksek saptanmıştır.
7- Guralnik JM, Simonsick EM, Ferrucci L, Glynn
RJ, Berkman LF, Blazer DG, et al. A short physical performance battery assessing lower extremity
function: association with self-reported disability
and prediction of mortality and nursing home admission. J Gerontol 1994; 49(2):85-94.
8- Houston DK, Cesari M, Ferrucci L, Cherubini
A, Maggio D, Bartali B, et al. Association between
vitamin D status and physical performance: the
InCHIANTI study. J Gerontol A Biol Sci Med Sci
2007; 62(4):440-46.
9- Grant WB, Holick MF. Benefits and requirements
of vitamin D for optimal health: a review. Altern
Med Rev 2005;10:94-111.
-64-
10- Başaran S, Guzel R, Benlidayı Cİ, Uysal FG.
Osteoporozda Vitamin D Düeyinin Yaşam kalitesi Üzerine Etkisi. Osteoporoz Dünyasından
2006;12:35-8.
16- Simpson RU, Thomas GA, Arnold AJ, et al.
Identification of 1,25-dihydroxyvitamin D3 receptors and activities in muscle. J Biol Chem
1985;260:8882-91.
11- Akpınar P, İçağasıoğlu A. D Vitamininin Yaşam
Kalitesi İle İlişkisi. Türk Osteoporoz Dergisi
2012;18:13-8.
17- Glerup H, Mikkelsen K, Poulsen L, Hass E,
Overbeck S, Andersen H, et al. Hypovitaminosis D myopathy without biochemical signs of osteomalacic bone involvement. Calcif Tissue Int
2000;66:419-24.
12- Pfeifer M, Begerow B, Minne HW. Vitamin D
and muscle function. Osteoporos Int 2002; 13:18794.
18- Schwalfenberg G. Not enough vitamin D,
Health consequences for Canadians Can Fam Physician. 2007; 53(5): 841–54.
13- Faulkner KA, Cauley JA, Zmuda JM, Landsittel
DP, Newman AB, Studenski SA, et al. Higher 1,25dihydroxyvitamin D3 concentrations associated
with lower fall rates in older community-dwelling
women. Osteoporos Int 2006; 17(9):1318-28.
19- Wortsman J, Matsuoka LY, Chen TC, Lu Z, Holick MF. Decreased bioavailability of vitamin D in
obesity. Am J Clin Nutr 2000;72:690-3.
14- Kulie T, Groff A, Redmer J, Hounshell J,
Schrager S. Vitamin D: An evidence-based review.
J Am Board Fam Med 2009;22:698-706.
20- Gerdhem P, Ringsberg KA, Obrant KJ, Akesson
K. Association between 25-hydroxy vitamin D levels, physical activity, muscle strength and fractures
in the prospective population-based OPRA study of
elderly women.Osteoporos Int 2005;16:1425-31.
15- Bischoff-Ferrari HA, Dawson-Hughes B, Staehelin HB, Orav JE, Stuck AE, Theiler R, et al. Fall
prevention with supplemental and active forms of
vitamin D: a meta-analysis of randomised controlled trials. BMJ. 2009;339:3692.
21- Reginster JY. The high prevalence of inadequate serum vitamin D levels and implications for
bone health. Curr Med Res Opin 2005;21:579-86.
-65-
Gökçen Baş Eratlı ve Ark.
Klinik Araştırma
Yaşa Bağlı Makula Dejenerasyonu Sonucu Oluşan Koroidal Neovasküler
Membranda Fotodinamik Tedavi ile Kombine Edilmiş Ranibizumab
Tedavisinin Tek Başına Ranibizumab Tedavisi ile Karşılaştırılması
Combined Photodynamic Therapy-Intravitreal Ranibizumab Versus Only
Intravitreal Ranibizumab in Treatment of Coroidal Neovascular Membrane
Associated with Age-releated Macular Degeneration
Gökçen Baş Eratlı 1, Yelda Özkurt 1, Tomris Şengör 2, Suat Alçı 3, Tayfun Şahin 2
1. Özel Ethica İncirli Hastanesi, Göz Hastalıkları Kliniği
2. Kadıköy Florance Nightingale, Göz Hastalıkları Kliniği
3. Sultanbeyli Ersoy Hastanesi, Göz Hastalıkları Kliniği
ÖZET
Altıncı ay sonunda FFA’da KNVM’den sızıntı grup
1’de 11 (%65), grup 2’deyse 14 (%82) hastada stabil kaldı veya azaldı. Altıncı ayda tedavi öncesine
göre OKT’de santral makula kalınlığı grup 1’de
4µm, grup 2’de ise 19µm azaldı.
Amaç: Yaşa bağlı makula dejenerasyonu
(YBMD) sonucu oluşan koroidal neovasküler
membranda (KNVM), kombine fotodinamik tedavi
(FDT) ve intravitreal ranibizumab (İVR) tedavisinin tek başına İVR tedavisi ile karşılaştırılması.
Sonuç: Kombine FDT ve İVR tedavisinin, İVR
monoterapisine göre görme kazanımı ve anatomik
iyileşme açısından anlamlı bir üstünlüğü bulunmamaktadır.
Yöntem: Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi Göz Hastalıkları Kliniğinde Mayıs
2009-Kasım 2010 tarihleri arasında yaş tip YBMD
tanısı alan, 40 hastanın 40 gözü çalışmaya alındı.
Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı. Grup 1’e (13
kadın, 7 erkek) sadece İVR enjeksiyonu yapıldı.
Grup 2’ye (10 kadın, 10 erkek) ise kombine İVR enjeksiyonu ve FDT uygulandı. Yaş ortalaması grup
1’de 73,10 yıl; grup 2’de 75,85 yıldı. Tüm hastaların tedavi öncesinde ve sonrası takiplerinde en iyi
düzeltilmiş görme keskinlikleri (DEİGK), göz içi
basınçları (GİB), biyomikroskopik ve fundus muayeneleri yapıldı. Tüm olguların tedavi öncesinde,
3. ve 6. aylarda fundus floresein anjiyografi (FFA)
incelemesi; ayrıca tedavi öncesi, 1., 2., 3., ve 6. aylarda optik koherens tomografi (OKT) ile santral
foveal kalınlık ölçümü yapıldı. Tüm hastalara İVR
enjeksiyonu ilk tanıdan 1, 2 ve 3 ay sonra uygulandı. Grup 2’deki tüm hastalara ilk İVR enjeksiyonundan 7-10 gün sonra bir kez FDT uygulandı.
Anahtar kelimeler: Fotodinamik tedavi, intravitreal ranibizumab, yaşa bağlı makula dejenerasyonu, koroidal neovasküler membran.
SUMMARY
Aim: Comparing combination of photodynamic therapy and intravitreal ranibizumab (IVR)
therapy with IVR monotherapy on the choroidal neovascular membranes (CNVM) secondary to agerelated macular degeneration.
Methods: 40 eyes of 40 patients which had
exudative YBMD were evaluated at Fatih Sultan
Mehmet Training and Researching Hospital between 2009 May and 2010 November. Patients were
divided into two groups randomly. Only IVR injection was applied to group 1 (7 male, 13 female) and
combination of IVR injection and PDT was applied
to group 2 (10 male, 10 female). The average age
was 73.10 years for group 1 and 75.85 years for
group 2.
Bulgular: Tedavi öncesi, 1., 2., 3. ve 6. aydaki DEİGK LogMAR eşeline göre sırasıyla grup
1’de 1,00, 0,84, 0,85, 0,77, 0,78; grup 2’de 0,68,
0,69, 0,57, 0,72, 0,67’ydi. Tedavi öncesi, 1., 2., 3.
ve 6. aydaki OKT makula kalınlıkları sırayla grup
1’de 259,17µm, 247,07µm, 246,76µm, 253,86µm,
255,02µm; grup 2’de 281,51µm, 272,71µm,
260,47µm, 251,52µm, 262,38µm idi. DEİGK 6.
ay sonunda grup 1’de 16 (%94), grup 2’deyse 13
(%76) hastada stabil kaldı yada arttı, grup 1’de
1 (%5,8), grup 2’de ise 4 (%23) hastada azaldı.
Sorumlu Yazar: Gökçen Baş Eratlı
Yazışma Adresi: Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Arş. Hastanesi, Bostancı - İstanbul
Tel: 0 505 853 24 21
-66-
Best corrected visual acuity (BCVA), intraocular pressure (IOP), biomicroscopic and fundus
examinations of the patients were performed before and after the treatment. For all patients; fundus
fluorescein angiography examinations were performed on 3. and 6. months; also central foveal thickness measurements were done with optical coherence tomography (OCT) before treatment and 1., 2.,
3. and 6. month during the treatment. IVR injections
for all patients were done after 1, 2 and 3 months
after diagnosis. PDT was performed to the second
group seven – ten days after the first IVR injection.
edilmesi gerektiği konusunda ciddi belirsizlikler mevcuttur. İntravitreal anti-VEGF uygulamasının FDT ile kombine edilmesi intravitreal
enjeksiyon sayısını, maliyetini ve enjeksiyondan kaynaklanabilecek komplikasyonları azaltmayı hedeflemektedir.
Results: For the periods; before treatment, 1.,
2., 3. and 6. month, BCVA values according to LogMAR were 1,00, 0,84, 0,85, 0,77, 0,78 for group 1
and 0,68, 0,69, 0,57, 0,72, 0,67 for group 2 respectively. For the periods; before treatment, 1., 2., 3. and
6. month, OCT macula thickness were 259,17µm,
247,07µm, 246,76µm, 253,86µm, 255,02µm for
group 1 and 281,51µm, 272,71µm, 260,47µm,
251,52µm, 262,38µm for group 2 respectively. After
six months, BCVA was increased or remained the
same at 16 (94%) patients of group 1 and 13 (76%)
patients of group 2, decreased at 1 (5,8%) patients
of group 1 and 4 (23%) patients of group 2. At the
end of sixth month, leakage at the FFA coming from
CNVM was decreased or remained the same at 11
(65%) patients of group 1 and 14 (82%) patients of
group 2. Central macula thickness was decreased
4 µm for group 1 and 19 µm for group 2 at the end
of six months when compared to the values before
treatment.
Conclusion: Combined PDT and IVR treatment do not have a significant benefit on monotherapy of IVR in means of better visual acuity and
anatomic healing.
1. GEREÇ VE YÖNTEM
Daha önce tedavi almamış YBMD’li 40
hastanın 40 gözü çalışmaya alındı. Hastalar yaş,
cinsiyet, sistemik hastalıkları ve lezyon tipleri göz önünde bulundurularak 2 gruba ayrıldı.
Grup 1’de 20 hastaya sadece İVR tedavisi uygulanırken, grup 2’de bulunan 20 hastaya İVR
ile FDT kombinasyonu uygulandı. Hastaların
sistemik ve oküler anamnezleri, sigara kullanımı öyküleri, tedavi öncesi klinik bulguları,
snellen eşeli ile DEİGK ve LogMAR değerleri kayıt edildi, FFA, OKT özellikleri değerlendirildi. YBMD’e bağlı subfoveal yerleşimli
KNVM’si bulunan hastalar çalışmaya alındı.
FFA bulgularına göre lezyonlar baskın klasik,
gizli ve minimal klasik tiplerden oluşmaktaydı.
YBMD dışındaki subfoveal KNVM’ler çalışma dışında tutuldu. Çalışmaya en geniş lezyon
çapı (EGLÇ) 4 DA’dan küçük KNVM’ler dahil
edildi. Gruplar arasında cinsiyet, yaş ve lezyon
tip dağılımına dikkat edildi.
Key words: photodynamic therapy, intravitreal ranibizumab, age-related macular degeneration,
choroidal neovascular membrane.
GİRİŞ
Koroidal neovasküler membran (KNVM),
koriokapillaris tabakasından köken alan çeşitli
sebeplerle Bruch membranındaki kırıklardan
geçerek retina pigment epitel (RPE) altına ya
da retina altındaki boşluklara uzanan fibrovasküler dokudur. KNVM, retina içi ve retina altında sıvı birikimi, kanama, lipid eksudasyonu ile
birlikte seyretmekte ve fibrozisle sonuçlanarak
geri dönüşümsüz görme kaybı oluşturabilmektedir. KNVM’nin en yaygın nedenlerinden biri
yaşa bağlı makula dejenerasyonudur (YBMD)
(1). YBMD, gelişmiş ülkelerde geri dönüşsüz
görme kaybının en yaygın nedenlerinden biridir (2). YBMD, neovaskülarizasyon ile giden
yaş tip ve atrofi ile giden kuru tip olmak üzere
ikiye ayrılır. YBMD’lerin %80’i yaş tip, %20
’si ise kuru tip şeklinde görülür. YBMD’ye
bağlı gelişen körlüklerin %85’i yaş tipten kaynaklanmaktadır (1). Bu nedenle günümüzde
özellikle yaş tip YBMD tedavisine yönelik
birçok çalışma yapılmaktadır. Son yıllarda tedavide ön plana çıkmış olan anti-VEGF (Vasküler endotelyal büyüme faktörü) ilaçlar, bu
konudaki en önemli adımlardan biri olmuştur
(2). Ancak bu ilaçların yüksek maliyeti ve sıkça tekrar uygulanma gereksinimleri en önemli
dezavantajlarıdır. Günümüzde bu tedavinin ne
zaman durdurulması, ne zamana kadar devam
Hastaların ilk İVR enjeksiyonları yapıldıktan sonra 1 ay aralıklarla 2. ve 3. enjeksiyonları uygulandı. Enjeksiyonda en az 3 saat
öncesi antibiyotikli göz damlası 5 kez damlatıldı. Ameliyathane ortamında göz kapakları,
kirpikler ve konjonktiva povidon iyodür ile
yıkandı. Kapak spekulumu ile göz kapakları
açıldıktan sonra topikal anestezi altında 0,5 mg
ranibizumab (Lucentis, Novartis, Genentech,
San Francisco, CA) alt temporal kadrana limbustan 3,5-4 mm mesafeye intravitreal olarak
enjekte edildi. Enjeksiyon sonrası antibiyotikli
damla damlatılarak göz kapatıldı ve hastaların
15 gün antibiyotikli göz damlası kullanılması
sağlandı. Her enjeksiyon öncesi (1. ay, 2. ay,
3. ay) oküler muayeneleri yapılıp, OKT’leri
değerlendirildi. Üçüncü ay kontrollerinde hastaların kontrol FFA’ları değerlendirildi, OKT
sonuçları ve DEİGK’lerine bakıldı ve hastalar
yönlendirildi. Hasta gruplarından grup 2’e ilk
intravitreal enjeksiyonu takiben 7-10 gün sonra FDT tedavisi uygulandı. Verteporfin flakonu
içine 7 ml distile su eklendi (verteporfin dozu
2 mg/ml) ve verteporfin tozu çözülene kadar
yavaşça çalkalandı. FDT uygulaması için, hastaların boyuna ve ağırlığına göre hazırlanmış
vücut yüzey alanı kartları ile hasta için gerekli
-67-
ilaç dozu hesaplanarak (6 mg/m²) bu miktarda
verteporfin içeren çözelti toplam 30 cc olacak
şekilde %5’lik dekstroz içine katıldı. İlaç infüzyon hızı dakikada 3 ml olacak şekilde toplam
10 dakikada intravenöz olarak verildi. Lazer
uygulanma aşamasında uygulanacak lazerin
hedef büyüklüğünün lezyonun en büyük lineer boyutunun kenarlarından 500’er μm kalacak
şekilde toplam 1000 μm daha büyük olması
sağlandı. Hedef ışının sınırlarının, optik diskin
temporal sınırından 200 μm uzakta sonlanmasına özen gösterildi. İlaç infüzyonunun başlangıcından 15 dakika sonra 689 nm dalga boyundaki non-termal diot lazer ışını, 600 mW/cm²
enerji ve 50 J/ cm² 27 doz ile 83 saniye süresince uygulandı. Hastalara 48 saat doğrudan güneş
ışığına ya da parlak oda ışığına maruz kalmamaları ve koruyucu gözlüklerini kullanmaları
önerildi. İstatistiksel analizler için ki-kare test,
Mann-Whitney U; grup içi ortalamaların karşılaştırılmasında ise Friedman test ve Wilcoxon
rank testi kullanıldı. Sonuçlar %95’lik güven
aralığında, anlamlılık p<0,05 düzeyinde kabul
edilerek değerlendirildi.
20 hasta varken, 6. ayda gruplardaki hasta sayısı 17’e düştü. Tüm gruplarda KNVM’ler 22’si
(%55) baskın klasik tip, 5’i (%12.5) minimal
klasik tip, 13’ü (%32.5) gizli tipten oluşmaktaydı. Başlangıç OKT değerleri her iki grupta
(259.1±43.9µm ve 281.5±28.3µm) benzerdi
(p>0,05). Grup 1‘de 6. ay sonunda OKT’de 4.1
µm incelme olurken; diğer grupta da ise 19.2
µm incelme görüldü. Her iki değer de istatistiksel açıdan anlamlıydı (p=0.04, p=0,0001).
Başlangıç logMAR değerleri her iki grupta
(1.01±0.69 ve 0.69±0.40) benzerdi(p=0.12).
1. grupta 6. ay sonunda görme keskinliğinde anlamlı artış görüldü(0.21, p=0.006) ; diğer grupta ise anlamlı bir farklılık saptanmadı
(0.02 ,p=0,42). Tedavi öncesi DEİGK snellen
değerlerine bakıldığında 2 grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık saptanmadı(0.19±0.19, 0.3±0.24, p>0,05). Grup 1’de
6.ay sonunda anlamlı bir artış saptandı (0.29,
p=0,003); diğer grupta ise istatistiksel olarak
anlamlı bir farklılık görülmedi (0.34, p=0,42).
2. BULGULAR
YBMD, gelişmiş ülkelerde kalıcı santral görme kaybının en önemli nedenlerindendir. Genellikle 55 yaşından sonra başlayıp
prevalansı, insidansı ve progresyonu yaşla
artmaktadır. Okuma, yazma ve günlük aktiviteleri zorlaştırması, bireyleri başkalarına
bağımlı hale getirmekte ve yaşam kalitesini
düşürmektedir. Tedavide çeşitli yöntemler
denenmiştir. Son yıllarda en çok üstünde durulan tedavi yöntemleri; FDT, anti-VEGF te-
3. TARTIŞMA
Her iki grup ele alındığında yaşları 51 ile
89 arasında değişen (ortalama: 74,48±9,51 yaş)
17’si (%42,5) erkek, 23’ü (%57,5) kadın olmak
üzere toplam 40 hasta çalışmaya alındı. KNVM
olguların hepsinde subfoveal yerleşimli idi.
Hastalar İVR ile tedavi edilen (grup 1) ve İVR
+ FDT ile tedavi edilen (grup 2) hastalar olmak
üzere 2 gruba ayrıldı. Her 2 grupta başlangıçta
OKT: Optik Koherens Tomografi, TÖ: Tedavi Öncesi
Şekil 11: Grup 1 OKT (µm) Değerleri
-68-
bağlı minimal klasik veya gizli KNVM’lerde
İVR tedavisinin iki farklı dozunun ve sham
tedavinin 24 ay boyunca 4 haftada bir uygulanarak yapıldığı bir çalışmadır. Oniki ayın
sonunda İVR tedavisi alan grubun %95’inde
görme kazancı veya stabilizasyonu olurken,
sham grubunda bu oran %62 idi. İVR tedavisi alan grubun %40’<ında 15 harften fazla
kazanç vardı (6). Ayrıca aynı çalışmada aylık
ranibizumab enjeksiyonunun diğer gözde KNV
riskini azaltacağı yönündeki hipotezin doğru
olmadığını göstermiştir (7).
daviler ve kombine tedavilerdir. YBMD’ye
bağlı KNVM’de verteporfin kullanarak FDT
uygulaması Nisan 2000 tarihinde FDA onayı
alarak uygulamaya girmiştir. TAP (Treatment Of Age Related Maculer Degeneration
With Photodynamic Therapy) çalışmasında
FDT yapılan hastaların %59’unda 3 sıradan
az görme kaybı olurken kontrol grubunda ise
sadece %39 hastada 3 sıradan az görme kaybı
olmuştur, diğerlerinde görmeler progresif
olarak azalmıştır (3). VIP (Verteporfin in Photodynamic Therapy) çalışmasında EGLÇ < 5400
µm olan ve görmesi 20/100 den fazla olan gizli
KNVM’li hastalar alınmıştır. Tedavi ve takip
protokolu TAP çalışması ile aynı olan çalışmanın
sonucunda gizli KNVM’de %51 oranında
görme keskinliğinde stabiliteye ulaşılmıştır.
FDT ile yapılan monoterapi çalışmalarında
hastalarda görme kaybı devam ederken görme
kazancının çok az olduğu gösterilmiştir (3, 4).
Bu durum FDT’nin tek başına istenilen sonucu
veremediğini ortaya koymuş ve kombine veya
alternatif tedavi yöntemleri oluşturmayı ihtiyaç haline getirmiştir. KNVM’si olan gözlerde
yapılan histopatolojik incelemelerde inflamatuar hücreler ve neovaskülarizasyon tespit
edilmiştir.
Ranibizumab’ın YBMD’ye bağlı KNV’si
bulunan hastalardaki etkinliği ve güvenirliliğinin araştırıldığı PIER çalışmasında ise
3 ay süre ile ayda 1 kez, sonra 3 ayda 1 kez
2 yıl uygulanan 0,3 ve 0,5 mg ranibizumab
görme artışı bakımından plaseboya üstün bulunurken MARINA çalışmasındaki sonuçlara
kıyasla daha düşük bulunmuş (8,9). İkinci yıl
sonuçlarında aylık 0,5 mg intravitreal enjeksiyonun üç aylık enjeksiyonlardan daha etkin
olduğu gösterilmiştir (10). Anti-VEGF’lerin
kısa yarı ömürleri ve tedavide sık tekrar gerektirmesi; hem ekonomik açıdan hem de intravitreal enjeksiyonların komplikasyonları
açısından dezavantaj oluşturmaktadır. Bu
nedenle aylık anti-VEGF sayısını azaltmak
için anti-VEGF’in antianjiojenik ve antipermeabilite özellikleri FDT ile kombine edilerek
kullanılmaya başlanmıştır. FDT ile kombine
anti-VEGF aptamer tedavi uygulanmış bir
çalışmada 3 ayda gözlerin %60’ında 3 sıra
artış olduğu bildirilmiş (11). Yapılan bir diğer
çalışmada ise FDT ile kombine edilen İVR tedavisinin gizli ve klasik KNVM’lerdeki etki-
Cerrahi olarak çıkartılan subfoveal membran kesitlerinde inflamatuar hücre sayısı ile
orantılı miktarda anjiogenezin ana mediatörü
olan VEGF bulunmaktadır (5). Anti-VEGF
grubundaki VEGF-A’nın tüm izoformlarını
bloke eden ilaç insanlaştırılmış monoklonal
antikor olan ranibizumab’tır. Haziran 2006’da
FDA tarafından intravitreal kullanım için
onay almıştır. MARINA çalışması, YBMD’ye
OKT: Optik Koherens Tomografi, TÖ: Tedavi Öncesi
Şekil 13: Grup 2 OKT (µm) Değerleri
-69-
FOCUS çalışması FDT+ranibizumab kombinasyonunun baskın klasik KNVM’lerde
uygulandığı bir çalışmadır. Hastalar FDT
sonrası İVR enjeksiyonu ve FDT sonrası sham
enjeksiyon şeklinde gruplandırılmıştır. Onikinci ayın sonunda 3 sıradan az görme kaybı
yaşayanların oranı kombinasyon tedavisi alan
grupta %90, FDT grubunda %68 olarak tespit
edilmiştir. Kombinasyon tedavisi alan gruptaki
hastalar tekrarlayan FDT’lere daha az ihtiyaç
göstermiştir. Bu çalışmada kombinasyon tedavisinin enjeksiyon sayısını azaltıp azaltmadığı
bakılmamıştır (15).
sine bakılmış. Hastalara FDT’yi takiben 12-24
saat içinde İVR uygulanmış. İkinci ve 3. doz enjeksiyonlar ilk dozu takiben 1’er ay aralıklarla
yapılmış. Üçüncü ve 6. aylarda hastaların
DEİGK, OKT ve FFA’larına bakılmış. Her
iki tip lezyonda da 3. ve 6. ay sonunda ortalama görmede artış OKT kalınlılarında azalma ve FFA da KNVM’den sızıntıda gerileme
görülmüş.
Altıncı ay sonunda %96 gözde görmede
stabilizasyon saptanmış. Sonuç olarak klasik
ve gizli KNVM’lerde kısa dönem FDT ile kombine İVR tedavisi güvenilir ve etkin bir yöntem
olarak bulunmuş (12). Bizim çalışmamızda aynı
tedavi grup 2’deki hastalara uygulandı. Tek fark
FDT’nin ilk İVR enjeksiyondan 7-10 gün sonra
yapılmasıydı. Altıncı ayın sonunda %76 hastada
DEİGK stabil kaldı, herhangi bir komplikasyon
yaşanmadı. Diğer bir çalışma olan ANCHOR
çalışması YBMD’e sekonder gelişen baskın
klasik KNVM’de İVR enjeksiyonu+sham FDT
ile sham enjeksiyon+FDT’nin karşılaştırıldığı
bir çalışmadır. Oniki ayın sonunda görmede
15 harften az kayıp İVR enjeksiyonu yapılan
grupta %95 iken FDT grubunda %64 idi. 24.
ayın sonunda 15 harften az kayıp İVR enjeksiyonu yapılan grupta %90 iken, FDT grubunda
%65,7 idi.
Bizim çalışmamızda ekonomik nedenlerden dolayı tedavi süreleri sınırlı kaldı, 3. ayda
FFA’da %50 den fazla KNVM’den sızıntısı
olan hastalar tedaviye devam edemediğinden
maliyeti daha düşük tedavilere yönlendirildi.
Çalışmamızda; DEİGK 6. ay sonunda grup
1’de 16 (%94), grup 2’de ise 13 (%76) hastada
stabil kaldı ya da arttı, grup 1’de 1 (%5,8), grup
2’de ise 4 (%23) hastada azaldı. Altıncı ay sonunda FFA’da KNVM’den sızıntı grup 1’de 11
(%65), grup 2’de ise 14 (%82) hastada stabil
kaldı veya azaldı. Altıncı ayda tedavi öncesine göre OKT’de santral makula kalınlığı grup
1’de 4 µm, grup 2’de ise 19 µm azaldı. Sonuç
olarak bu çalışmamızda yaş tip YBMD’li hastalarda İVR enjeksiyonunun ve İVR+ FDT’nin
DEİGK ve santral makula kalınlığı üzerine
stabilizasyon açısından etkili olduğu, ancak
birbirlerine üstünlüğünün olmadığını tespit ettik. Yine de kesin sonuç alabilmek için daha
fazla hasta grupları içeren ve hastaların daha
uzun süreli takip edildiği kontrollü, prospektif
çalışmalara ihtiyaç vardır.
Yine 24 ay sonunda İVR enjeksiyonu
yapılan grupta %41 hastada 3 sıra ve üzerinde görmede artış vardı. MARINA ve ANCHOR çalışmaları aylık ranibizumab tedavi
sonuçlarını değerlendirdi ve bu çalışmalar
ranibizumab’ın tüm lezyon tip ve büyüklüklerinde faydalı olduğunu gösterdi (6,13,14).
DEİGK: Düzeltilmiş en iyi görme keskinliği, TÖ: Tedavi öncesi
Şekil 12: Grup 1 DEİGK LogMAR ve DEİGK snellen Değerleri
-70-
DEİGK: Düzeltilmiş en iyi görme keskinliği, TÖ: Tedavi öncesi
Şekil 14: Grup 2 DEİGK LogMAR ve DEİGK snellen Değerleri
KAYNAKLAR
1. Bressler NM, Bressler SB, Fine SL. Neovascular
(exudative) age-related macular degeneration. In
Retina, Vol 3 Medical Retina. Ryan SJ.Eds. Philadelphia. Mosby comp. 2006;1075-1089
uble-masked, sham-controlled trial of ranibizumab
for neovascular age-related macular degeneration: PIER Study year 1Am J Ophthalmol. 2008
Feb;145(2): 239-248.
2. Schmidt-Erfurth UM, Richard G, Augustin A ve
ark. European Society for Retina Specialists’ Guidelines Committee (EURETINA). Guidance for the
treatment of neovascular age-related macular degeneration. Acta Ophthalmol Scand. 2007;85:486494
9. Lalwani GA, Rosenfeld PJ, Fung AE, Dubovy SR,
Michels S, Feuer W, Davis JL ve ark. A variabledosing regimen with İVR for neovascular age-related macular degeneration: year 2 of the PrONTO
Study. Am J Ophthalmol. 2009 Jul;148(1):43-58.
e1. Epub 2009 Apr 18.
3. Blinder KJ, Bradley S, Bressler NM, Bressler
SB, Donati G, Hao Y ve ark.; Effect of lesion size,
visual acuity, and lesion composition on visual acuity change with and without verteporfin therapy for
choroidal neovascularization secondary to age-related macular degeneration: TAP and VIP report
no. 1. Am J Ophthalmol 2003;136(3):407-18.
10. Abraham P, Yue H, Wilson L. Randomized,
Double-Masked, Sham- Controlled Trial of Ranibizumab for Neovascular Age-Related Macular Degeneration: PIER Study Year 2. Am J Ophthalmol.
2010 Jul 1.
11. Eyetech Study Group. Anti-vascular endothelial
growth factor therapy for subfoveal choroidal neovascularization secondary to age-related macular
degeneration: phase II study results. Ophthalmology. 2003 May;110(5):979-86.
4. Brown DM, Kaiser PK, Michels M, Soubrane G,
Heier JS, Kim RY ve ark.; ANCHOR Study Group.
Ranibizumab versus verteporfin for neovascular
age-related macular degeneration. N Engl J Med.
2006 Oct 5;355(14): 1432-44.
12. Maier MM, Feucht N, Fiore B, Winkler von
Mohrenfels C, Kook P, Fegert C, Lohmann C. Photodynamic therapy with verteporfin combined with
intravitreal injection of ranibizumab for occult and
classic CNV in AMD. Klin Monbl Augenheilkd.
2009 Jun;226(6): 496-502. Epub 2009 Jun 8
5. Kvanta A, Algvere PV, Berglin L, Seregard S.
Subfoveal fibrovascular membranes in age-related
macular degeneration express vascular endothelial growth factor. Invest Ophthalmol Vis Sci. 1996
Aug;37(9): 1929-34.
13. Miller J, Chung CY, Kim RY, MARINA Study
group. Randomized, controlled phase III study of
ranibizumab for minimally clasic or occult neovascular age-related macular degeneration. Program
and abstract of the American Society of Retina
specialists 23rd Annual Meeting; July 16-20, 2005
Montreal, Canada
6. Heier JS, Shapiro H, Singh AA Sr; MARINA Study
Group. Randomized, controlled phase III study of
ranibizumab for minimally clasic or occult neovascular age-related macular degeneration: two-year
efficacy results of the MARINA study. Program and
the abstractof the Assosiation for Research in Vision and Ophthalmology; April 30- May 4, 2006;
Fort Lauderdale, Florida. Abstract 2959
14. Keiser P. Anchor data. Program of Makula
2006; January 13-14,2006; New York, NY
7. Barbazetto IA, Saroj N, Shapiro H ve ark. Incidence of new choroidal neovascularization in fellow eyes of patients treated in the MARINA and ANCHOR trials. Am J Ophthalmol. 2010 Jun; 149(6):
939-946
15. Antoszyk AN, Tuomi L, Chung CY, Singh A;
FOCUS Study Group Ranibizumab combined with
verteporfin photodynamic therapy in neovascular
age-related macular degeneration (FOCUS): year
2 results. Am J Ophthalmol. 2008 May;145(5):86274. Epub 2008 Mar 5.
8. Regillo CD, Brown DM, Abraham P, Yue H, Ianchulev T, Schneider S, Shams N Randomized, do-71-
O. Akyüz ve Ark.
Olgu Sunumu
İlgi̇nç Bi̇r Akut Böbrek Hasarı Olgusu:
Si̇stemi̇k Lupus Eri̇tematozus/Sjögren Overlap Sendromuna
Sekonder Katastrofi̇k Anti̇fosfoli̇d Sendromu
An Interesting Case of Acute Kidney Injury: Catastrophic Antiphospholipid
Syndrome Secondary to Systemic Lupus Erythematosus/Sjogren Overlap Syndrome
Akyüz O. 1, Türkmen F. 1, Güneş M. 1, Güldü M. 1, Gümrükçü G. 2
Güneş P. 2, Yörüsün A. 3
1. Haydarpaşa Numune EAH, İç Hastalıkları Kliniği, İstanbul
2. Haydarpaşa Numune EAH, Patoloji Bölümü, İstanbul
3. Haydarpaşa Numune EAH, Dermatoloji Kliniği, İstanbul
ÖZET
GİRİŞ
Antifosfolipid sendromu (AFS), vasküler
tromboz veya gebelik komplikasyonları ile kendini
gösteren; antifosfolipid antikorlarının (AFL) sürekli pozitifliği ile karakterize otoimmün bir sendromdur. Siyanoz ve akut böbrek hasarıyla kliniğimize başvuran hasta Sistemik Lupus Eritematozus
SLE/Sjögren overlap sendromuna sekonder KAFS
olarak değerlendirildi. Literatürde olgu sayısının
azlığı sebebiyle incelemeyi uygun gördük.
Antifosfolipid Sendromu (AFS), klinikte vasküler tromboz veya gebelik komplikasyonları ile kendini gösteren; trombositopeni,
AFL’nin sürekli pozitifliği ile karakterize otoimmün bir sendromdur. Primer formda altta
yatan bir hastalık bulunmazken, sekonder form
bağ dokusu hastalıkları özellikle Sistemik Lupus Eritematozus (SLE), Behçet Hastalığı, bazı
ilaçlar ve bazı infeksiyonların seyrinde ortaya
çıkabilir. KAFS ise AFS’nin ağır bir formu
olup, akut birden çok organ trombozuna (genellikle küçük damar tutulumu ile birlikte) ek
olarak AFL varlığının gösterilmesi şeklinde
tanımlanır. AFS hastalarının %1’inden azında
KAFS gelişmesine rağmen, hastalığın %30-40
oranında ölümcül olması Katastrofik AntiFosfolipid Sendromu (KAFS)’ın klinikteki önemini arttırmaktadır.
Anahtar kelimeler: Sistemik lupus eritematozus,
tromboz, katastrofik antifosfolipid sendromu.
SUMMARY
Antiphospholipid syndrome is an autoimmune
syndrome presenting with vascular thrombosis or
pregnancy complications and it is characterized by
persistent positive antiphospholipid antibodies. The
patient presenting with cyanosis and acute kidney
injury was considered as CAPS secondary to SLE/
Sjogren overlap syndrome. We decided to examine
this case due to low number of cases in literature.
AFS, membran fosfolipidlerine, membranfosfolipidlerini bağlayan proteinlere veya
protein-fosfolipid kompleksine karşı gelişen
antikorların varlığı, tekrarlayan arteriyal ve
venöz trombozlar ile karakterize bir klinik
tablodur. KAFS’ın karakteristik özellikleri ise
çoklu organ disfonksiyonuna ve yetmezliğine
yol açan akut yaygın tromboz, sistemik inflamatuar yanıt sendromu, trombotik mikroanjiyopati ve olağandışı organ tutulumu varlığı
(örneğin; kemik iliği enfarktı, üreme organı
trombozu gibi) şeklinde özetlenebilir. Sağ kolda yaygın, yanak, burun ve kulakta lokalize
nekrotik cilt lezyonları, sağ elde ve tırnaklarda siyanoz ile şikayeti ile başvuran hastada
birlikte akut böbrek hasarı (ABH) saptandı.
İleri tetkikler sonucu SLE/Sjögren Overlop
Sendromuna sekonder KAFS tanısı konulan olguyu literatürde olgu sayısının azlığı, mortalite
ve morbiditesinin yüksek olması sebebiyle irdelemeyi uygun gördük.
Key words: Systemic lupus erythematosus, thrombosis, catastrophic antiphospholipid syndrome.
Sorumlu Yazar: Funda Türkmen
Yazışma Adresi: Haydarpaşa Numune EAH Tıbbiye Cad.
No:2 Üsküdar, Istanbul - Türkiye
Tel: +90 532 656 75 45
-72-
Tablo 1. Güncellenmiş Sapporoantifosfolipid Sendromunun Klasifikasyon Kriterlerinin Özeti* (1).
Klinik Kriterler
• Vaskülertromboz
- ≥1 arteriyel, venöz veya küçük damar trombozu
• Gebelik morbiditesi
- ≥1 fetal kayıp (≥10. gestasyonel haftada),
- ≥1 eklampsi, ciddi preeklampsi veya plasental yetmezlik nedeniyle gelişen
prematür doğum (34 haftadan önce),
- ≥3 tane ardışık embriyonik kayıp varlığı (<10. Gestasyonel hafta)
Laboratuvar Kriterler
- Lupus antikoagülan testi pozitifliği (en az 12 hafta aralıkla iki ya da daha fazla durumda)
- Antikardiyolipin antikoru (IgG ve/veya IgM)’nin orta veya yüksek titrede (>40 GPL veya MPL
veya 99 persentil üzerinde) tespit edilmesi (en az 12 hafta aralıkla iki ya da daha fazla durumda)
- Anti-β2-glikoprotein-I antikorunun (IgG ve/veya IgM)’nin orta veya yüksek titrede (99 persentil üzerinde
tespit edilmesi (en az 12 hafta aralıkla iki ya da daha fazla durumda)
* En az bir klinik ve bir laboratuvar kriteri bulunması AFS tanısı için gereklidir.
Tablo 2. Katastrofik Antifosfolipid Sendromunu Klasifikasyon Ön Kriterleri (2).
1. Üç veya daha fazla organ, sistem ve/veya dokuda tutulum olduğunun kanıtlanması*
2. Bulguların aynı anda veya bir haftadan kısa sürede gelişmesi
3. Küçük damar trombozunun en az bir organ veya dokuda histopatolojik olarak gösterilmesi**
4. Antifosfolipid antikorlarının kalıcı olarak varlığının gösterilmesi (lupus antikoagülanı ve/veya
antikardiolipin antikorları)***
“Kesin” katastrofik AFS
• 4 kriterin aynı anda varlığı
“Olası” katastofik AFS
• Kriter 2-3-4 ve sadece iki organ, sistem ve/veya doku tutulumu varlığı
• Kriter 1-2-3 ve hastalarda AFL varlığının en az 6 hafta arayla gösterilememiş olması
(örnek: katastrofik AFS öncesinde AFL test edilmemiş hastanın erken dönemde kaybedilmesi)
• Kriter 1-2-4
• Kriter 1-3-4 ve bir haftadan daha uzun ancak bir aydan daha kısa sürede üçüncü vasküler
olayın gelişmesi)
* Damar oklüzyonunun klinik kanıtının olması ve mümkünse görüntüleme yöntemleriyle gösterilmesi gerekmektedir. Serum kreatininde en az %50 artış olması, ağır sistemik hipertansiyon (180/100 mmHg) ve/veya proteinüri (>500mg/24saat) varlığı renal tutulum olarak tanımlanır. ** Histopatolojik konfirmasyon için tromboz varlığının gösterilmesi gerekir (vaskülit olsun ya da olmasın).
*** Eğer hasta daha önce AFS tanısı almamış ise, antifosfolipid antikor varlığının kalıcı olarak gösterilmesini gerektirir (en az 6
hafta arayla, iki veya daha fazla pozitif aFL testi).
OLGU
Asetilsalisilik asit 100 mg/gün, amlodipin
10mg/gün, lansoprozol 30mg/gün, atorvastatin 10mg/gün kullanıyor. Fizik muayenede
genel durum orta, şuur açık oryante, koopere,
soluk ve kaşektik görünümde, konjunktivalar
soluk. Oral hijyen bozuk, dişler çürük, dil dehidrate, oral yaygın ağrısız ülserler ve mala
rraş mevcut. Tükrük bezleri nonpalpabl. Lenfadenopati yok. Sağ kulak kartilaj üst kısmı 2
x 2cm, burun ucunda 1 x 0,5cm, sağ yanakta
3 x 2cm, sağ önkol ekstensör yüzün tamamına
yakınında ve kol lateral kısmında 5 x 5cm, sağ
el dorsal yüzde ve tırnak yatağında siyanoz ve
nekrotik lezyonları vardı (Resim1,2). Aksiller
ateş: 37,7ºC, solunum sayısı 24/dk, kan basıncı
sağ koldan 120/80mmHg, sol koldan 190/100
mmHg, sağ aksiller, kubital, radial nabızlar
Olgumuz 70 yaşında, 60 kg ağırlığında
kadın hasta olup 3 gün önce başlayan sağ
kol ekstensör yüzde ve burun ucunda morarma şikayetleri ile acil servise başvurdu.
Özgeçmişinde 20 yıldır hipertansiyon, 10 yıldır
kronik obstrüktif akciğer hastalığı mevcut idi.
Miyokard enfarktüsü sonrası 2009 yılında
PTCA uygulanmış. Sonrasında 2011 yılında
iki kez serebral infarkt geçirmiş. Bilinen bir
böbrek hastalığı öyküsü, yakın zamanda heparin kullanımı ve fötal kayıp öyküsü yok. Son
beş yıldır göz ve ağız kuruluğundan yakınıyor.
Geçmişte bir kez tükrük bezlerinin iki taraflı
şiştiğini ifade ediyor. Soygeçmişinde anne
ve babada iskemik kalp hastalığı mevcut.
-73-
O. Akyüz ve Ark.
MPO, c-ANCA/PR3, RF, Ant-Jo-1, anti-Scl70,
Anti-Sm, Anti-Sm/RNP, Anti-histon, AMA
negatif. CD55-59, ADAMS-13 düzeyleri normal. Hepatit markerları negatif. Başvuru ve
taburculuk sırasındaki biyokimyasal ve hematolojik tetkikleri Tablo-3’de, immünolojik tetkikleri Tablo-4’de izlenmektedir. Periferik yaymada nadir trombosit, şistositler görüldü. Tam
idrar tetkikinde; dansite 1003 ve 1-2 eritrosit ve
lökosit saptandı. 24 saatlik idrar miktarı 1800ml
olup, 550mg/gün proteinüri saptandı. Faktör-5
leiden, protombin gen, metiltetrahidrofolat
redüktaz gen mutasyonu saptanmadı. Arteryel
kan gazında artmış anyon açıklı metabolik asidoz vardı. Akciğer grafisi normal. Solunum
fonksiyon testi hasta koopere olmadığından
yapılamadı.
zayıf olarak alınıyordu. Diğer kol ve alt ekstremite nabızları açık;102/dk. Solunum sistemi
muayenesinde, ekspiryum uzun, sağ bazalde
krepitan raller alınıyor. Kalp sesleri ritmik,
apeks sağ 5.interkostal midklaviküler hatta S2
sert, mitral odakta koltuk altına yayılan 3/6
sistolik üfürüm alınıyor. Diğer fizik muayene
bulguları doğal olarak saptandı. EKG’de sinüs
taşikardisi, DII-DIII’te T negatifliği vardı. Göz
ve göz dibi muayenesinde grade 2 hipertansif
değişiklikler saptandı. Schirmer testi pozitif
idi. Olgunun kan şekeri, lipid profili, karaciğer
fonksiyon testleri, tiroid fonksiyon testleri, bilirubinleri, PT ve INR düzeyleri normaldi. aPTT
yüksek, yapılan mixing test sonucunda blokan
antikor tespit edildi. Protein elektroforezinde
poliklonal gammopati saptandı. p-ANCA/
Tablo 3. Olgunun başvuru ve taburculuğu sırasındaki hematolojik ve biyokimyasal parametreleri
Başvuru
Taburculuk
BUN
64mg/dL
36mg/dL
Kreatinin
2,59mg/dL
1,16mg/dL
Sodyum
137mEq/L
135 mEq/L
Potasyum
4,5mEq/L
4,3 mEq/L
Hemoglobin
8,45g/dL
10,2g/dL
Düzeltilmiş Retikülosit(%0,5-2)
%3
Haptoglobulin(30-200mg/Dl)
40mg/dL
aPTT
60saniye
Mikroalbüminüri(24 saat)
410mg/gün
30mg/gün
Proteinüri24 saat)
550mg/gün
100mg/gün
Albümin
2,3g/dL
2,4g/dL
Total protein
6,8 g/dL
5,6 g/dL
Fosfor
6,3 mg/dL
3,5 mg/dL
Kalsiyum
8,4 mg/dL
8,5 mg/dL
Parathormon
165 pg/ml
C-reaktif protein(CRP)(0,0-0,8)
20,8mg/dL
0,51mg/dL
Sedimantasyon 1. saat
60mm
42mm
Lökosit(WBC)
3,82 10*3/mikroL
5,85 10*3/mikroL
Nötrofilx
2,9 10*3/mikroL
4,42 10*3/mikroL
Lenfosit
0,59 10*3/mikroL
0,87 10*3/mikroL
Trombosit
82,7 10*3/mikroL
19010*3/mikroL
Laktatdehidrogenaz(LDH)
408U/L
276U/L
pH
7,38
7,43
Klor
102 mEq/L
107 mEq/L
PCO2
31,9 mm/Hg
37,1 mm/Hg
HCO3
18,3 mmol/L
23,9 mmol/L
-74-
Tablo 4. Olgunun başvuru ve taburculuğu sırasındaki immünolojik parametreleri
Başvuru
Taburculuk
ANA
Elisa 1,74U/ml(pozitif)
Anti-dsDNA
IFA 2 pozitif granüler boyanma paterni
Lupus antikogülanı
8,34U/ml(negatif)
Kriyoglobulin
Pozitif
Anti-beta-2-glikoprotein- 1 IgM
Negatif
Anti-SSA(Ro)(60Kd)
Negatif
Anti-SSA(Ro)(52Kd)
3 pozitif
Anti-SSBLa)
2 pozitif
Direkt coombs IgG
Negatif
Anti-kardiyolipin IgM
Pozitif
Negatif
Anti-kardiyolipin IgG
Negatif
Negatif
Antifosfatidilserin IgG
Negatif
Antiribozomal P proteini
Negatif
Kompleman C3c (79-152 mg/dL)
Negatif
83,9 mg/dL
Kompleman C4(16-38 mg/dL)
73,2 mg/dL
16,3 mg/dL
Anti-tiroglobulin
10,2mg/dL
Anti-TPO
26,5IU/mL
Lökosit(WBC)
114IU/mL
Resim 1. Olgunun yüz ve kulağından siyanotik ve nekrotik
lezyonlar.
pozitif
5,85 10*3/mikroL
Resim 2. Olgunun kol ve elinde siyanotik ve nektorik lezyonlar
Ekokardi̇yografi̇: Ejeksiyon fraksiyonu %55,
ikinci derece mitral yetersizlik vardı. Pulmoner
arter basıncı normal idi.
Toraks HRCT: Fokal amfizem odakları, sağ
alt lobda bronşektazik değişiklikler vardı.
Üst ve Alt Ekstremi̇te Arteryel ve Venöz
Doppler USG: Sağ el dorsumunda yüzeyel
vende tromboz tespit edildi. Alt ektremite
venöz ve arteryel damarlar normal akım olarak
değerlendirildi.
Üri̇ner Si̇stem ve Bi̇lateral Renal Arter
Doppler USG: Sağ böbrek kortiko-meduller
ayrım güçlükle yapılmakta, parankim ekojeni-
tesi artmış (102x43mm parankim kalınlığı:
12mm), sol böbrek kortiko-meduller ayrım
güçlükle yapılmakta, parankim ekojenitesi
artmış(111x49mm parankim kalınlığı:13mm)
olarak değerlendirildi.
Arkus Aorta ve Dallarının BT Anji̇yografi̇:
Sağ trunkus proksimalinde ve sağ subklavian
arter proksimalinde ileri derecede darlık, sağ
arteryel karotis kommüniste intimal kalınlaşma
ve darlık, sağ eksternal karotis kommünis bifurkasyondan 3 cm sonra ileri derecede darlık
tespit edildi.
-75-
O. Akyüz ve Ark.
Resim 3. Aort ve turunkustaki lezyonlar.
Resim 4. Epidermisde sepetsi hiperkeratoz, subepidermal ayrışma ve bül oluşumu, bül kavitesinde eritrosit toplulukları, bül tavanı
epidermisde keratinosit nekrozu izlendi. Papiller dermisde lümenifibrin trombüsleri ile dolu, duvarında polimorf lökosit ve lenfosit
infiltrasyonu izlenen kapiller ve küçük çaplı damarlar, eritrosit ekstra-vazasyonu ve interstisyel lenfositve polimorf lökosit infiltrasyonu izlendi (200XH&E).
-76-
Resim 5. Seri kesitlerde 18 adet glomerül mevcuttur. Yedi glomerül total sklerozedir. Nonsklerotik glomerüllerde belirgin patoloji görülmedi. Hafif tubular atrofi, fokal tiroidizasyon ve tubulusları döşeyen epitelde “ATN” ile uyumlu fırçamsı kenar
kaybı, nükleer değişiklikler izlendi. İntersitisyel alanda hafif fibrozis, ödem, kapiller dansitede artış ve kapillerler içinde inflamatuar (PNL baskın) hücre marjinasyonu dikkati çekmektedir. Arteriyollerde hafif duvar kalınlaşmaları görüldü. Kongo red boyası
ile metakromazi veren madde birikimi saptanmadı. İmmunfloresan incelemede IgM ile glomerüllerde mezangiumda (+/+++)
şüpheli pozitif granüler boyanma mevcuttu. C1q, IgG, IgA, C3 ve fibrinojen ile pozitif boyanma saptanmadı. Bulgular kronik
değişiklikler gösteren böbrek dokusunda (yaşla uyumlu) iskemiye sekonder tubulointersitisyel değişiklikler ile uyumlu olarak
düşünüldü (200XH&E).
40mg/gün, plaquenil 200 mg, atorvastatin
40mg, amlodipin 10mg, nistatin 4x600.000Ü,
trimetoprim 80mg, sulfametoksazol 400mg,
kalsiyum karbonat 2500mg, D vitamini 880
IU/gün başlandı. Nekrotik cilt lezyonları için
enfeksiyon hastalıkları görüşü ile tigesiklin
50mg/gün başlandı.
Abdominal aortada yaygın kalsifik plaklar
saptandı. Bilateral renal arterler açık saptandı
(Resim-3).
Serebral MR: Multiple eski infarkt alanları
izlendi.
Tükrük Bezleri̇ Si̇nti̇grafisi: Negatif
Tükrük Bezi̇ Bi̇yopsisi: Negatif
Plastik cerrahi kliniği önerilerine uygun olarak hiperbarik oksijen tedavisi ve yara
bakımı yapıldı. Başlangıçta 2000ml izotonik sodyum uygulanan hastanın idrar miktarı
yatışının 3.günü 5300ml oldu. On gün süren
poliüri döneminde gerekli sıvı elektrolit
replasmanı yapıldı. Metilprednisolon dozu kademeli olarak azaltılıp, prednisolon 20mg/gün
ve INR düzeyleri 2-3’e ulaşınca düşük molekül
ağırlıklı heparin tedavileri kesilerek, varfarin
5mg/gün’e geçildi.
DMSA Ve DTPA (Tc-99 M) Böbrek
Si̇nti̇grafisi: Sağda daha belirgin olmak üzere
her iki böbreğin konsantrasyonu azalmış,
ekskresyonu uzamış. Parankimal tutulumda bilateral azalma. Kortikal defekt yok.
Ci̇lt Bi̇yopsi: Trombotikmikroanjiyopati ile
uyumlu histolojik bulgular, immünflorasan incelemede IgG, IgM, IgA, C3 negatif (Resim-4).
Renal Bi̇yopsi: Akut tubuler nekroz bulguları,
hafif tubuler atrofi, arteriyel duvarlarda minimal
kalınlaşma, kapiller dansitede artış ve inlamatuvar hücre marjinasyonu olarak değerlendirildi
(Resim-5).
Ek olarak, azathiopürin 75mg/gün
başlanarak kontrole gelmek üzere taburcu edildi. Taburculuğundan on gün sonra hastamızın
varfarin tedavisine devam etmemesi nedeni ile
pulmoner emboli tanısı ile başka bir merkeze
başvurduğu, tedavi sonrası yine tarafımızca
önerilen tedavilerle taburcu edildiği öğrenildi.
KLİNİK İZLEM
Hastaya enoksaparin sodyum 3000
ANTİ-XA/0.3ml 2x1, asetil salisilik 100mg,
metilprednizolon 1mg/kg/gün, pantoprozol
-77-
O. Akyüz ve Ark.
TARTIŞMA
intravasküler koagülopati (DİK) bulgularına
rastlanmıştır. AFS’li hastalarda trombotik bir
olay geçirme riski yılda %1-6 iken toplumda
bu oran %0.1’dir (10). SLE’li hastalarda lupus
antikoagülanı (LAA)’nın pozitif bulunması,
trombotik olay riskini 5.6 kat (11), SLE ya
da trombotik hikayesi olmayanlarda ise 11.1
kat artırır (12). Yapılan bir meta-analizde
SLE’li hastalarda tromboz sıklığı %24 olarak
saptanmıştır. Trombozu olan bu hastaların ise
%39’unun AFL pozitif hastalardan oluştuğu
görülmüştür. AFL pozitif SLE’li hastaların ise
%42’sinde tromboz gelişmektedir (25). AFS’de
başlıca vasküler, nörolojik, kardiyak, cilt, pulmoner, renal, hematolojik, obstetrik bulgular ortaya çıkmaktadır. APS’nin en sık kardiyak belirtisi kalp kapak lezyonları olup; diğer
kardiyak belirtiler kültür negatif bakteriyel endokardit, kalp kapaklarında kalınlaşma, kapak
yetmezliğidir. Koroner arter lezyonlarına bağlı
miyokard iskemisi, koroner bypass ve anjioplasti sonrası tıkanıklık riski artmaktadır (14,
15). AFS’ye eşlik edebilen pek çok deri bulgusu
olup, lezyonların çoğu histopatolojik olarak da
gösterilebilen vasküler oklüzyonlara bağlıdır.
Livedo retikülaris en sık görülen lezyon olup
genellikle AFS’ninde ilk bulgusudur. Nekrotizan vaskülit, progresif sistemik skleroz, tromboflebit, diskoid lupus eritematozus, kutanöz
ülser, kutanöz T hücreli lenfoma, gangren,
nekroz, Raynaud fenomeni, eritematöz makül,
purpura, ekimozlar, ağrılı deri nodülleri, splinter hemoraji AFS’de görülen deri bulgularıdır.
KAFS’da en çok böbrekler, akciğerler, merkezi
sinir sistemi, kalp, deri etkilenmektedir (9).
DIK, renal yetmezlik, ARDS, serebral enfarkt ve multi-organ yetmezliğinden dolayı
KAFS’lıların %50 olan ölüm oranı yeni tedavi
rejimleriyle %30’a gerilemiştir (9, 13).
AFS bilinen major risk faktörlerinin
(cerrahi, travma, malignensi, sigara içimi,
diyabet, oral kontarseptif kullanımı, kalp
yetmezliği, nefrotik sendrom, gebelik, postpartum dönem, alt ekstremitede venöz yetmezlik, hiperkolesterolemi) olmadığı tekrarlayan
arteryel-venöz trombozis, trombositopeni ve
tekrarlayan düşüklerle seyreden otoimmün
bir sendromdur (3, 4). Karakteristik patolojik
bulgusu minimal vasküler veya perivasküler
inflamasyonla seyreden trombotik mikroanjiyopatidir (5). Primer formda altta yatan bir
hastalık bulunmazken, sekonder formda bağ
dokusu hastalıklarından özellikle SLE seyrinde
ortaya çıkabilir (1, 6). AFS’nin teşhis kriterleri ve hastalığı tanımlamada kullanılan terminoloji sürekli gelişmekte olup 1999 yılında
ilk olarak Sapporo’da kesin kriterler konmuş,
2004 yılında ise Sydney’de kriterler revize
edilmiştir. AFS klasifikasyon kriterleri Tablo1’de izlenmektedir (1). KAFS’nin karakteristik
özellikleri ise çoklu organ disfonksiyonuna ve
yetmezliğine yol açan akut yaygın tromboz,
sistemik inflamatuar yanıt sendromu, trombotik mikroanjiyopati ve olağandışı organ tutulumu varlığı (örneğin; kemik iliği enfarktı,
üreme organı trombozu gibi) şeklinde özetlenebilir (2). Tablo-2’de KAFS’ın tanı kriterleri
izlenmektedir (2).
KAFS’ın klinik belirtilerini üç ana
faktör belirler: a) Hangi organlarda tromboz geliştiği, b) Trombozun büyüklüğü ve
c) Etkilenmiş olan veya nekroza giden dokulardan salgılanan sitokinlerin neden olduğu sistemik inflamatuar yanıt sendromunun kliniğe
nasıl yansıdığıdır (7). En sık tutulan organlar
karın içi organlardır (böbrek, adrenal, dalak,
intestinal, mezenterik, pankreas) (%86). Bunu
sırasıyla akciğerler (akut respiratuar distres
sendromu, pulmoner emboli, intraalveolar
hemoraji) (%66) nörolojik sistem (enfarkt,
ensefalopati, nöbet, serebral venöz tıkanıklık)
(%60) ve kalp (miyokard enfarktüsü, kalp
yetmezliği veya kapak hastalıkları) (%52)
izlenmektedir (7, 8). Trombositopeni genellikle
mevcut olup, KAFS kayıt sistemine kaydedilen
hastalarda %46 oranında saptanmıştır. Trombositopeni AFS’de başta SLE olmak üzere
otoimmün hastalık ihtimalini arttırır. Deri tutulumu AFS de sık olmakla bereber, livedo retikülaris en sık görülen bulgudur (9). Livedo
retikülaris arteryel lezyonlar ve çoklu tromboz
ile ilişkilidir. Hastaların üçte birinde hemoliz
bulgusu olmakla beraber %15’inde dissemine
Olgumuzda anamnezde geçirilmiş miyokarda infarktüsü, iki kez geçirilmiş se-rebral
infakt mevcut olup, son bir haftada gelişmiş
sağ el dorsumunda venöz tromboz mevcut
olup bilinen major risk faktörleri mevcut
değildi. Cilt biyopsisinde trombotik mikroanjiopati saptandı. Dokuda bu şekilde küçük damar
trombozunun histopatolojik olarak gösterilmesi KAFS‘ın major tanı kri-terlerinden birisi
olup; cilt tutulumunu gösteriyordu. Ayrıca kan
basıncı yüksek olup, kreatinin yüksekliği, proteinüri varlığı böbrek tutulumunu gösteriyordu.
Periferik yaymada şiştosit görülmesi, retikülositoz, anemi varlığı, LDH yüksekliği de mikroanjiopatik hemolitik anemiyi destekliyordu.
Böbrek biopsisinde ATN saptandı.
-78-
agresif bir şekilde yapılması gerekmektedir. Ve
AFS tanı ve tedavisinde yeni gelişmelere ihtiyaç olduğu görülmektedir.
Olguda lupusantikoagülanları 12 hafta
arayla pozitif olarak tespit edildi. Tüm bu bulgularla olgu, olası KAFS olarak değerlendirdi.
Malar raş, oral ülserler, göz ve ağız kuruluğu
saptanan hastada, trombositopeni, lökopeni,
lenfopeni, hipokomplemantemi, ANA, antiRO, tiroid otoantikorları, hemo-litik anemi
olmadan direkt coombs pozitifliği saptanması
nedeni ile KAFS’ın SLE/Sjögren overlap
sendromuna sekonder olduğuna karar verildi (16,17,18,19,20,21). Renal biyopsisi ATN
olarak değerlendirildi. Böbrek arter ve veninde
tromboza bağlı olarak hipertansiyon, böbrek
yetmezliği, renal trombotik mikroanjiyopati,
glomerüler iskemi, hematüri, proteinüri, nefrotik sendrom AFS’de böbrek tutulumuna bağlı
görülen lezyonlardır. Ayrıca SLE/Sjögren overlap sendromu olarak kabul edilen olgumuzda
SLE ve Sjögrene ait spesifik glomerüler ve/
veya tubulointersitisyel tutulum bulguları
yoktu. Renal sintigrafide kortikal kanlanmanın
azalmış olması nedeni ile olgumuzda renal biyopsisinde saptanan ATN‘nin
küçük
trombüslere bağlı kortikal iskemiye bağlı
olabileceğini düşündük. AFS’li hastalarda
trombozların profilaksi ve tedavisi antikoagülan ve antiplatelet ajanlarla yapılır (22,23,24).
Tedavi klinik bulgulara ve altta yatan hastalığa
göre değişmektedir. Tromboz öyküsü olmayan tesadüfen saptanan hastalarda tedavi
tartışmalıdır. İmmunsüpresifler ve immunoterapi, sistemik steroid, siklofosfamid, plazmaferez, intravenöz immunglobulin antikor titrelerini düşürmekte ancak tedavi kesilince hızla
rebound yükselmeye neden olabilmektedir.
İmmunoterapiye, SLE gibi altta yatan başka bir
hastalık veya KAFS durumunda başvurulabilir.
SLE’ye sekonder AFS’de tedaviye kortikosteroid ilave edilmelidir (6). Olgumuzda düşük
molekül ağırlıklı heparin ile birlikte varfarin tedavisine başlandı. İmünsüpressif tedavi olarak kortikosteroid ve azatiopürin verildi. Yatış sırasında yeni bir tromboembolik
olay gelişmedi. ABH düzeldi. Genel durumu
stabilleşen hasta kontrole gelmek üzere taburcu
edildi. Kliniğimizden taburcu olduktan on gün
sonra varfarin tedavisine ara veren hastanın bir
başka merkeze pulmoner emboli ile başvurması
hastanın aşikar KAFS olduğunu gösteriyordu.
Sonuç olarak tromboembolik olayla
başvuran ve altta major risk faktörleri bulunmayan hastalarda özellikle birden fazla organ
tutulumu olan hastalarda antifosfolipid sendrom akla gelmeli ve vakamızda olduğu gibi
sekonder nedenler düşünülmelidir. KAFS’ın
morbidite ve mortalitesinin yüksek olmasından
dolayı tanısının hızlıca konması ve tedavisinin
KAYNAKLAR
1. Miyakis S, Lockshin MD, Atsumi T et al. International con-sensus statement on an update of the
classification criteria for definite antiphospholipid
syndrome (APS). J Thromb Haemost 2006;4:295306.
2. Asherson RA, Cervera R, de Groot PG et al. Catastrophic antiphospholipid syndrome: international consensus statement on classification criteria
and treatment guidelines. Lupus 2003;12:530-4.
3. Çalgüneri M. Antifosfolipid Sendromu. In:İliçin
G.Biberoğlu K, Süleymanlar G ve ark. Temel İç
Hastalıkları. Ankara: Güneş Kitabevi,2003: p.
2733-2737.
4. Özdemir O. Pıhtılaşma bozuklukları. Temel İç
Hastalıkları. İliçin G, Biberoğlu K,Süleymanlar G
ve ark. Güneş Kitabevi, Ankara 2003:1995-1996.
5. Daugas R, Nochy D, Huong Du LTet al. Antiphospholipid syndrome nephropathy in systemic
lupus erythematosus. J am soc nephrol 2002:13:4252.
6. Şahin İ, Onbaşı KT, Onbaşı O ve ark. Katastrofik
antifosfolipd sendromu. Klinik Bilimler& Doktor.
2001; 7(3): 311-315.
7. Cervera R. Update on the diagnosis, treatment,
and prognosis of the catastrophic antiphospholipid
syndrome. Curr Rheumatol Rep 2010;12:70-6.
8. Cervera R, Bucciarelli S, Plasin MA et al. Catastrophic antiphospholipid syndrome (CAPS): descriptive analysis of a series of 280 patients from the
“CAPS Registry”. J Autoimmun2009;32:240-5.
9. Kekilli M, Beyazıt Y, Aksu S. et al. Antifosfolipid Sendromu Klinik Belirtileri. Turkiye Klinikleri J
Med Sci 2005, 25: 565-8.
10. Petri M. Epidemiology of the antiphospholipid
antibody syndrome. J Autoimmun 2000; 15:145.
11. Wahl DG, Guillemin F, de Maistre Eet al. Risk
for venous thrombosis related to antiphospholipid
antibodies in systemic lupus erythematosus-a metaanalysis. Lupus 1997; 6: 467.
12. Wahl DG, Guillemin F, de Maistre E et al. Metaanalysis of the risk of venous thrombosis in individuals with antiphospholipid antibodies without
underlying autoimmune disease or previous thrombosis. Lupus 1998; 7: 15.
13. Bucciarelli S, Espinosa G, Cervera R. The
CAPS Registry:morbidity and mortality of the
catastrophic antiphospholipid syndrome. Lupus
2009;18:905-12.
-79-
O. Akyüz ve Ark.
14. Asherson RA, Khamashta MA, Ordi-Ros J,
Derksen RH, Machin SJ, Barquinero J, Outt HH,
Harris EN, Vilardell-Torres M, Hughes GR. The
“primary” antiphospholipid syndrome: major
clinical and serological features. Medicine (Baltimore). 68:366, 1989.
20. Petri M, Arthritis Rheum. 2012 Aug;64(8):267786
15. Taylor LM Jr, Chitwood RW, Dalman RL, Sexton G, Goodnight SH, Porter JM. Antiphospholipid
antibodies in vascular surgery patients. A crosssectional study. Ann Surg. 1994; 220:544.
22. Holbrook A, Schulman S, Witt DM et al. Evidence-based management of anticoagulant therapy: Antithrombotic Therapy and Prevention of
Thrombosis, 9th ed: American College of Chest
Physicians Evidence-Based Clinical Practice
Guidelines. Chest 2012; 141:e152S.
21. Trüeb RM, Borelli S, Schmid-Grendelmeier P,
Panizzon RG, Burg G. Hautarzt. 1995 Jul;46(7):46771. German.
16. Vitali C, Bombardieri S, Jonsson R et al. Classification criteria for Sjögren’s syndrome: a revised
version of the European criteria proposed by the
American-European Consensus Group. Ann Rheum
Dis 2002; 61:554.
23. Finazzi G, Marchioli R, Brancaccio V et al. A
randomized clinical trial of high-intensity warfarin vs. conventional antithrombotic therapy for the
prevention of recurrent thrombosis in patients with
the antiphospholipid syndrome (WAPS). J Thromb
Haemost 2005; 3:848.
17. Vitali C. Classification criteria for Sjögren’s
syndrome. Ann Rheum Dis 2003; 62:94.
18. Shiboski SC, Shiboski CH, Criswell L et al.
American College of Rheumatology classification
criteria for Sjögren’s syndrome: a data-driven, expert consensus approach in the Sjögren’s International Collaborative Clinical Alliance cohort. Arthritis Care Res (Hoboken) 2012; 64:475.
24. Tektonidou MG, Laskari K, Panagiotakos DB,
Moutsopoulos HM. Risk factors for thrombosis and
primary thrombosis prevention in patients with
systemic lupus erythematosus with or without antiphospholipid antibodies. Arthritis Rheum 2009;
61:29.
19. Theander E, Jacobsson LT. Relationship of
Sjögren’s syndrome to other connective tissue and
autoimmune disorders. Rheum Dis Clin North Am
2008; 34:935.
25. Cervera. R Avrupa Lupus Projesi, Auto İmmunity, 2006: 2;185-186.
-80-
Derleme
Keratokonus ve Tedavi̇si
Keratoconus and Management
Sezen Akkaya 1, Yelda Özkurt 1, Sibel Aksoy 1, Aysu Karatay Arsan 1
1. Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Göz Hastalıkları Kliniği
ÖZET
KERATOKONUS VE TEDAVİSİ
Keratokonus bilateral, asimetrik ve inflamatuar olmayan ilerleyici, yüksek miyopi ve astigmatizmaya neden olan kornea ektazisidir. Birçok tedavi
seçenekleri arasında gözlükle düzeltme, kontakt
lens takılması, kollajen çapraz bağlanma, intrakorneal halka takılması ve en son olarak keratoplasti
bulunmaktadır. Kollajen çapraz bağlanma korneanın ektatik hastalıklarında geniş kullanım alanı
bulmaya başlamıştır. Sert kontakt lensler astigmatizmayı azaltmak ve görmeyi arttırmak için sıkça
kullanılmaktadır. Çeşitli lens seçenekleri mevcuttur.
Yumuşak kontakt lensler, sert gaz geçirgen kontakt
lensler, piggy back kontakt lensler, hibrid kontakt
lensler, skleral ve yarı skleral kontakt lensler keratokonus tedavisinde kullanılmaktadır. Cerrahi
tedavi seçenekleri olarak intrakorneal halka takılması ve son aşamada keratoplasti bulunmaktadır.
Keratokonus genellikle bilateral ve asimetrik seyir gösteren, inflamatuar olmayan bir
kornea ektazisidir. Kornea stromasında incelme, korneada dikleşme ve öne doğru protrüzyona neden olmaktadır. Etyolojide inflamasyonun olmaması sebebi ile korneada inflamasyon
bulguları ve vaskülarizasyon görülmemektedir.
Keratokonus, kornea (kerato) ve tepe (conus)
kelimelerinin birleşmesiyle oluşmuş Yunanca bir kelimedir (1, 2). Korneanın bu yapısal
bozukluğu, görme kalitesini bozan düzensiz
astigmatizma ve miyopi ile sonuçlanmaktadır.
Keratokonusun başlangıcı kademelidir, belirtiler genellikle genç yaşlarda ortaya çıkmaktadır. Çoğunlukla bilateral fakat asimetrik seyir
gösterdiğinden (bir göz daha fazla etkilenir),
başlangıç vakalarda yalnızca bir göz etkilenmiş
diğer göz normal olabilir. Gerçek unilateral keratokonus oranı oldukça düşüktür (%1-4). Hastalık tipik olarak yıllarca ilerleme gösterir ve
genelikle 30’lu veya 40’lı yıllarda stabilize olur.
Keratokonus, genellikle duraklama gösterse de
herhangi bir yaşta başlama, ilerleme veya duraklama gösterebilmektedir (2, 4). Başlangıçta,
görme bozukluğu gözlük veya yumuşak kontakt lenslerle düzeltilebilse de hastaların büyük
kısmı yeterli görme düzeyine ulaşmak için sert
gaz geçirgen kontakt lenslere ihtiyaç duymaktadır (5). Hastaların yaklaşık %20’sinde ilerleme devam eder ve kornea nakline ihtiyaç duyulur.
Anahtar Kelimeler: Keratonus tedavisi, kontakt lensler, kollagen çapraz bağlama
SUMMARY
Keratoconus is a bilateral, asymmetrıc and
noninflammatory progressive thinning process that
leads to ectasia of the cornea, causing high myopia
and astigmatism. Many treatment choices include
spectacle correction, contact lens wear,collagen
cross linking, intracorneal ring segments implantation and finally keratoplasty. Collagen crosslinking has been widely used in ectatic disease of the
cornea. Rigid Contact lenses are commonly used to
reduce astigmatism and incrase vision. There are
various types of lenses are available. Soft contact
lenses, rigid gas permeable contact lenses, piggyback contact lenses, hybrid contact lenses and
scleral-semiscleral contact lenses are use for keratoconus management. The surgical option is intracorneal ring segments and finally keratoplasty.
Key words: Keratoconus, management, contact lenses, collagen cross linking
Görülme Sıklığı: Keratokonusun kademeli
başlangıç göstermesi ve hafif vakaların genellikle teşhis edilmemesi gerçek sıklığın tahmin
edilmesini zorlaştırmaktadır. Keratokonusun
sıklığı bölgelere göre değişim gösterse de en
sağlam veriler Amerika Birlesik Devletleri’ nde
mevcuttur ve tahmin edilen sıklık 100 000 insanda 54,5’ tir (6).
Sorumlu Yazar: Sezen Akkaya
Yazışma Adresi: Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Arş. Hastanesi, Göz Hastalıkları Kliniği, Bostancı - İstanbul
Tel: 0 216 578 30 00
Etyoloji: Genetik ve mikrotravmalar sorumlu
tutulmaktadır. Aynı zamanda bu hastalarda kornea dahilinde inflamasyon ve doku tahribatından sorumlu enzimlerin fazla olduğu veya bu
enzimlerin etkisini önleyen koruyucu enzimlerin az veya yok olduğu bildirilmiştir. Pato-
-81-
Sezen Akkaya ve Ark.
Belirtiler: Belirtiler çok değişkendir ve hastalığın derecesine bağlıdır. Başlangıç evresinde
çoğunlukla hiç bir bulgu yoktur. Bu dönemlerde tanı ya tesadüfen kornea haritası çekilirken
(Topografi) ya da göz numaralarında sık değişimler, hastanın uyumsuz göz numaralarının
ortaya çıkması, görmenin azalması, baş ağrısının olması ve tashihle tam görememesi gibi
sebepleri araştırırken ortaya çıkmaktadır. İleri
vakalarda görmede belirgin çarpıklık ve derin
görme kaybı gelişmektedir.
genezde matriks metalloproteinazlar (MMP),
doku inhibitörleri, sitokinler ve oksidatif stres
etkili olmaktadır. Tanımlanmış 20’den fazla çesit MMP meccuttur. Matriks metalloproteinaz
2 korneanın major MMP’dir ve normal dokuda
bulunur. MMP9 ise uyarı ile sentezlenir. MT1
MMP(MMP-H) ekspresyonu keratokonuslu
hastalarda artmıştır (7). Lizozomal proteinazlardan katepsin B ve G keratokonuslu hastalarda artmıstır. Katepsin, apoptozisi indükler,
ekstraselüler matriks degredasyonuna neden
olur ve H202 sentezini uyararak oksidatif hasara neden olur. Keratokonusta doku yıkımının
artmasının bir nedeni de proteinaz inhibitörü
olan a-1 proteinaz inhibitörü ve a-2 makroglobulin düzeylerinin azalmasıdır. Keratokonuslu
hastalarda IL-1 reseptörü 4 kat artmıstır. IL-1
keratosit apoptozisni uyarır, böylece kornea
incelir. Atopi, kontakt lens kullanımı, göz kasıma IL-1 sekresyonunu artırır. Bu da keratokonusla iliskiyi açıklar. Keratokonuslu korneada serbest radikallerin arttığının bir göstergesi
olarak indusible nitrotirozin, malonildialdehid
ve glutatyon-s transferaz düzeyleri artmıştır.
Katalaz düzeyi normalden 1,8 kat fazladır ve
mRNA düzeyleri artmıstır. Katepsin oksidatif
hasara yol açar, apoptozisi indükler ve ekstraselüler matriks yıkımına neden olur. Keratokonusun etyolojisi bilinmemektedir ve muhtemelen multifaktoriyeldir. Çünkü; bağlantılı birçok
sendrom vardır ve transplantasyon sonrasında
nüks sıklığı azdır. Histopatolojik olarak keratokonusta Bowman katında fragmantasyon, stroma ve stroma yüzeyini örten epitelde incelme,
Desme membranında çatlaklar ve kırısıklıklar
ve değisken büyüklükte yaygın skarlasma görülür. Böyle tahrip edici radikallerin güneş ışığı veya göz ovuşturma ile arttığı gösterilmiştir
(8,9). Keratokonus hastalarında göz ovuşturma
alışkanlığının sık olduğu bilinmektedir. Atopik
(Saman nezlesi, astma, ürtiker ve ekzema gibi
hastalıklara ait bir kavram) hastalarda keratokonusa daha sık rastlanılmaktadır (10). Pozitif
aile hikâyesi %6-%23 olarak bildirilmiştir. Aslında hafif keratokonus vakalarının çoğunlukla
aile fertleri arasında tespit edilmemiş olması,
gerçek kalıtım sıklığını eksik göstermektedir
(11).
Klinik Bulgular:
- Korneada koni biçiminde öne çıkma (Munson işareti); ilerlemiş keratokonuslarda bu
görünüm biyomikroskopla veya hasta aşağı
bakarken çıplak gözle kolaylıkla fark edilmektedir.
- Korneada incelme
- Derin epitel katında demir birikintileri (Fleischer halkası)
- Vogt çizgileri (arka stromada vertikal çizgiler)
- Bowman zarındaki yırtılmalara bağlı skarlaşma (hidrops sekeli) (3)
Ayırıcı Tanı: Ayırıcı tanı, pellusid marjinal dejenerasyon, terrien marjinal dejenerasyonu ve
keratoglobusla yapılmalıdır. Keratokonusun
korneanın diğer incelme ile kendini gösteren
ektatik hastalıklardan da ayırımı yapılmalıdır.
Keratokonusta diğerlerinden farklı olarak kornea incelmesi ve dikleşmesi merkezdedir. Bazen kontakt lens kullanımı sonrası lense bağlı
korneada ortaya çıkabilecek düzensizliklerde
(korneal warpage) yanlışlıkla keratokonusla
karıştırılabilmektedir. Tüm bu hastalıkların keratokonustan ayrılmasında kullanılan en yararlı
tetkik kornea topografisidir.
Keratokonusun Sınıflandırılması
Koni Apeksinin Diklik Derecesine Göre;
Hafif
Orta
İleri
Çok İleri
<45.00D
>45.00D
>52.00D
>60.00D
Radyus>7,50
Radyus<7,50
Radyus<6,50
Radyus<5,50
Hafif dönemde kontakt lense gerek yoktur. Orta ve ileri dönemlerde uygulanabilir.
Çok ileri dönemde lens uygulanması güç, hatta
imkânsızdır (3).
Risk Faktörleri
-Kontak lens kullanımı
-Göz ovuşturma
-Atopi hikâyesi
-Leber’in konjenital amorozisi
-Mitral valv prolapsusu
-Pozitif aile hikâyesi
İleri Keratokonusun Klinik Tipleri
1. Nipple (Yuvarlak). En sık görülenidir. Koninin merkezi alt nazal kadrana kayar. Çap olarak
-82-
Keratokonus hastalarında 5 farklı tipte lens
kullanılmaktadır (13).
sınırlıdır. Keratometrik değer nadiren 65 D’ yi
geçer. Kontakt lens uygulanmasında prognozu
en iyi olandır.
1. Sert gaz geçirgen keratokonus lensleri
2. Yumuşak keratokonus lensleri
3. Hibrid keratokonus lensleri (etrafı yumuşak
ortası sert)
4. Skleral ve yarı skleral keratokonus lensleri
5. Kişiye özel imal edilen keratokonus lensleri
(Custom lens)
2. Oval (Sarkan Tip). Geniş çaplıdır. Koninin
merkezi alt temporal kadrana kaymıştır. Ortalama keratometri değeri 68 D’dir. Kontakt lens
uygulaması daha güçtür.
3. Globus. Çapı en geniş olandır. Korneanın
%75’ ini tutar, lens uygulanması çok güçtür (3).
1. Sert Gaz Geçirgen Keratokonus Lensleri
Keratokonusun Tedavisi:
Gaz geçirgen lensler keratokonusun neden
olduğu düzensiz kornea yüzeyini maskeleyerek
düzgün bir yüzey oluştururlar ve bu etkileri ile
evre 2 ve evre 3 keratokonusta hastaların görme seviyelerini arttırırlar (14,17). Önceden bilinen doğru bir lens uygulama formülü yoktur.
Mutlaka deneme lensleri kullanılmalıdır. Floresein ile boyanma şekilleri ile uygun olan lens
saptanır. Her bir lens denemesi en az 20-30 dk
sürmelidir. Kontakt lens verildikten sonra 1. 3.
ve 6. aylarda kontrol muayeneleri yapılmalıdır.
Hastalığın şiddeti ile hastaya uygulanacak
tedavi ve lens tipi değişmektedir.
Başlangıç: Gözlük, yumuşak torik kontakt
lensler
Orta: Sert gaz geçirgen, hibrid, piggyback kontakt lensler
İleri: Yarı skleral ve skleral lensler
Uygulama Teknikleri:
Daha ileri, lensi tolere edemeyen, korneada
skarı olan hastalarda keratoplasti uygulanmaktadır (12).
A- Üç noktadan temas: Hafif 2-3 mm’lik apikal temas ve yatay meridyende koninin eğimi
üzerinde, orta periferik bölgede 2 temas noktası vardır. Etki geniş bir alana dağılır. En ideal
uygulama şeklidir. Ancak kornea merkezindeki
keratokonus için uygundur.
Gözlük ile Düzeltme
Erken evrede gözlükle düzeltme sağlanabilir. Bazı hastalarda topografide keratokonus
şekli görülse de görme derecesi tam olabilir.
İleri olmayan keratokonuslarda otorefraktometre değerinden çok daha düşük miyopi astigmatizma ve aks değişikliği ile görme derecesi
arttırılabilir (subjektif refraksiyon). Gözlükle
0,5 veya daha iyi bir görme kabul edilebilir
bir seçenektir (12). Ayrıca başarılı kontakt lens
kullanıcılarında lens kullanmadıkları zaman
yardımcı olabilir.
B- Apikal Boşluk:İncelmiş kornea apeksine
dokunmadığı için kornea lensin mekanik sürtünmesinden korunur, lensin oturma alanları
koninin eğimi üzerindedir. Küçük konilerde
uygundur. Sıkı lens sendromundan kaçınmak
için periferik lens eğimi yeterince düz olmalıdır. Apikal açıklıkta gözyaşı birikimiyle görme
keskinliği azalır.
C- Düz uygulama, apikal dayanma: Yeri değişmiş apekslerde yararlıdır. Sert lens tipik olarak
geniş çaplı ve düz uygulanır. Dört mm ve üzerinde merkezi dokunma alanı vardır.
Kontakt Lens Tedavisi
Keratokonuslu hastaların tedavisinde kullanılan kontakt lensler konik şekil almış kornealar için özel olarak üretilmektedir. Kontakt
lensi uygulamadaki başarı uygulayıcının klinik
tecrübesine ve gayretine bağlıdır. Görme keskinliği ile rahatlık arasındaki denge önemlidir.
Başarılı bir uygulamada görme en az objektif
olarak 0,5 ve daha iyi olmalıdır. Kontakt lensler hastalığın ilerlemesini engellemez. Keratokonus lensleri hastalarda tatminkar bir görme
seviyesi ve gün boyu konforlu bir kullanım
sağladığı takdirde tercih edilmelidir (12, 13).
Sert Gaz Geçirgen Kontakt Lens Tasarımları:
a. Sferik temel eğrili lensler: Hafif ve orta dereceli koniler içindir. Merkezi 2-3 mm’lik temas
alanı ve periferik bölgede korneaya değen ince
bir bölge bulunur.
b. Çok eğrili sferik lensler: Orta-ileri keratokonus içindir. Dik bir optik bölüm ile optik olmayan ve giderek düzleşen bir seri temel eğriler-83-
4. Skleral Ve Yarı Skleral Keratokonus Lensleri
Çok ileri keratokonus için uygulanır. Göz
kapakları lens kenarıyla temasta olmadığı için
konforludur. Pahalı ve uygulaması zordur. Çapları nedeniyle sklera tarafından desteklendiği
için bariz olarak düzensiz kornealar üzerine
uygulanabilir. Kornea ile lens arasında devamlı
bir sıvı birikimi nedeniyle düzensiz korneaların çoğunu optik olarak nötralize eder, kornea
hidrasyonunu sağlar ve korneayı göz kırpma
hareketinden korur (20-22).
den yapılmıştır. Rose K lensleri bu gruptadır.
c. Asferik lensler: Kurvatür merkezden periferik kısma doğru düzleşir. Normal kornea asferik olduğundan bu lensler keratokonus için
doğal bir uygulamadır. Conflex-Air 100UV-K
keratokonus lensleri ( Carl-Zeiss) bu gruptadır
(6,14-17).
2. Yumuşak Keratokonus Lensleri
Hidrojel ya da silikon hidrojel kontakt
lensler olabilir. Hafif keratokonus olgularında,
tek taraflı olgularda, sferik gözlük camlarıyla
iyi bir görme sağlanan olgularda, sert gaz geçirgen lensi kullanamayanlarda ve piggyback
uygulamalarda kullanılır. Torik yumuşak lensler sferik olanlardan daha faydalıdır. Yumuşak
lensler gözlükle üstten düzeltme ile keratokonustaki astigmatizmayı 3-4 misli azaltabilirler.
5. Kişiye özel imal edilen keratokonus lensleri
(Custom RGP lens)
Sert gaz geçirgen lenslerin hastanın topografik özelliklerine göre özel olarak imal
edilmesidir. Bu lensler diğer lens tiplerinin hiç
birinin uygun olmadığı durumlarda özel olarak
yaptırılır (6).
Piggy-Back Uygulama
Sert Kontakt Lenslerle İlgili Problemler
Sık değişim bir yumuşak lens üzerine (temel eğrisi 8,40mm, çapı 14 mm, diyoptrisi -5
ve 15 D arasında değişen tercihen silikon hidrojel) asferik sert gaz geçirgen lens uygulanır
(çapı: 8,5-9,5mm, diyoptrisi -2 ve-3 arasında
değişen). Sert lensin temel eğrisi tek kullanımına göre daha düzdür.
1- Görme keskinliğinde azalma: Presbiyopi
durumunda aşırı düzeltme, epitel ödemi, lens
radyusunun bozulması, kornea skarı nedeniyle
oluşabilir.
2- Kornea epitelinin boyanması: Koninin tepesinde az miktarda noktasal boyanma var ancak asemptomatik ise normaldir. Birlikte rahatsızlık varsa epitel erozyonu olarak kabul edilir.
Sık kırpma, suni gözyaşı damlaları, küçük çaplı
lensler önerilir.
3- Lens yapışması: Yüksek Dk’lı sert lenslerde fazladır. Hiperemi olur ve kornea topografisi
bozulur. Lensi daha dik ve küçük uygulamakla
üst kapağa tutunması sağlanabilir (3, 12).
Kollajen Cross-Linking
Yumuşak lens yeterince hareketli olmalıdır. Sert lensin merkezileşmesi zor ise yüksek
+ yumuşak afak lensi konveks yüzey oluşturarak lensin daha iyi uygulanmasını sağlar. Sert
lensi takamayanlarda, kabarık nebulası olanlar
veya tekrarlayıcı kornea erozyonu gibi mekanik problemi olanlarda kullanılır. Göze yerleştirilen yumuşak bir lens üzerine gaz geçirgen
sert bir lens takılır. Yumuşak lens kornea sinir
uyarısını azaltır. Lens intoleransı göz kapağı ile
ilgili ise etkili olmaz (18).
Kollajen çapraz bağlama, son yıllarda
korneanın ektatik hastalıklarının tedavisinde
yaygınlaşmıştır. Bu yöntem fotosensitize edici
riboflavin ve ultraviyole A (UV A) ışınlarının
kombine etkisi ile stroma kollajen liflerinin
fotopolimerizasyonunu sağlar. Kornea epiteli
kaldırıldıktan ve %0,1’lik riboflavin damla ile
satüre edildikten sonra 30 dakika boyunca 3
mW/cm2 UV A (toplam 5,4 J/cm2 yüzey dozu)
uygulaması yapılır. Fotosensitizan özelliği olan
riboflavin serbest oksijen radikallerinin oluşumuna yol açarak korneal kollajen lifleri arasında çapraz bağ oluşumunu tetiklemektedir. Ayrıca tedavi sonrası daha kalın çaplı ve enzimatik
degredasyona daha dirençli yeni kollajen oluşmaktadır. Tedaviden hemen sonra anterior ve
3. Hibrid Keratokonus Lensleri (Kenarı Yumuşak Ortası Sert)
Kenarları yumuşak ortası sert materyalden
oluşmuştur. Yeni geliştirilmiş hibrid lensler
yüksek oksijen geçirgenliğine sahiptir. Hastalarda daha az batma ve yanma hissi oluştururlar, ancak 6 ayda bir değişmeleri gerektiği için
yıllık maliyetleri gaz geçirgen lenslerden daha
yüksektir (19). Clear Kone lensi bu gruptadır.
Keratokonusta ters geometri ve apekse temas
etmeden 11 adet farklı apikal boşluk (vault)
oluşturacak şekilde (50um basamaklarla 100600 arasında) ve kenar kurvatürü dik, orta ve
yassı olmak üzere tasarlanmıştır.
-84-
lasik residüel myopi, keratokonus ve pellusid
marjinal dejenerasyonu içine alan primer korneal ektazi, iatrojenik ektaziler (post LASIK,
PRK ektazi, penetran keratoplasti sonrası irregüler astigmatizma, RK sonrası irregüler astigmatizma) intacs implantasyonu endikasyonları
arasındadır. Lameller keratoplastiye adjuvan
olarak ya da korneal irregüleritesinin tedavisinde kullanılabilir.
orta stromada keratositlerin tama yakın kaybı
ile beraber stroma ödemi izlenir. Postoperatif
3. ayda keratositler yeniden oluşmaya ve ödem
kaybolmaya başlar. Altıncı ayda keratositlerin
yeniden çoğalması tamamlanır. Beraberinde
stroma lifleri yoğunluğunda da artış olur. Ortalama tedavi derinliği 320 um’dir. 400um’den
kalın korneaya uygulanan tedavi sonrası endotel hasarı gözlenmemektedir. Topografik olarak
ortalama keratometri değerinin azalması ile birlikte ortalama sferik eşdeğerde yaklaşık 2.5 D
azalma, morfolojik simetrideki iyileşme, kornea aberasyonlarında azalma saptanmıştır (23,
24). Bu şekilde korneanın gücünün arttırılması,
dikleşmenin yavaşlatılması amaçlanmaktadır.
Özellikle ilerleyici keratokonusu olan kişilerde uygulanabilmekte ve uzun dönem sonuçları
umut vermektedir.
İntrakorneal Halka
Kontrendikasyonları; en iyi düzeltilmiş
görme keskinliği 0,05 ve daha aşağı olan IV.
Derece keratokonusu olan ya da akut hidrops
geçirmiş olan hastalar, herpetik keratit hikayesi bulunan, korneal distrofi ve yaygın korneal
opasitesi bulunan hastalar bu cerrahi için uygun
değildir. Bazı sistemik durumlar da bu cerrahi
için engel oluşturmaktadır. Kollajen vasküler,
otoimmün hastalığı olanlar, hamile ve emziren
bayanlar atopik hastalar cerrahi tedaviyi engelleyen diğer sistemik hastalığı olan hastalar
bu grup içinde yer labilir. Skotopik çapı 6,5
mm’den yüksek olan, emetrop olma beklentisi
yüksek olan nüksedici korneal erozyon hikayesi bulunan hastalarda da intacs implatasyonu
cerrahisi keratokonus tedavisi için bir seçenek
olarak göz önünde bulundurulmamalıdır.
Keratokonus tedavisinde uygulanabilen refraktif cerrahi yöntemidir. Bu yöntem bir ekleme
teknolojisidir ve korneanın yapısında değişiklik olusmasına neden olmaz. Kornea içi halkaların gerektiğinde çıkarılabilmesi ve santral optik zon saydamlığının korunması bu yöntemin
en önemli avantajları arasındadır. Amaç kornea
kurvaturunun düzleştirilmesidir. Cerrahi teknik
olarak 2 yöntem kullanılabilir. Mekanik diseksiyon yönteminde ultrasonik pakimetri ile santral ve periferik kornea kalınlığı ölçüldükten
sonra santral 22 kornea isaretlenir. İnsizyon bu
bölgedeki kornea kalınlığının %70 derinliğine
mikrometrik elmas bıçak ile olusturularak 600
ile 667 Mbar arası vakum uygulanır. Daha sonra mekanik glide yardımı ile tünel açılır ve buraya intacs halkası yerlestirilir. Kullanılan halka kalınlığı 300 mikron üzeri ise insizyon yeri
sütüre edilir. Femtosecond laser ile diseksiyonda pupilla merkezi işaretlendikten sonra laser
programına istenen tünel derinliği ve insizyon
lokalizasyonu gibi bilgiler girilir. Daha sonra
vakum halkası ve düzlestirme konu yerleştirilerek 15-60 khz lik cihazlarla 7-8 saniye süre
ile hem tünel hem insizyon yeri istenen derinlik
ve lokalizasyonda açılmış olur. Tünel hazırlanmasında femtosecond laser kullanımı başarının
artmasını sağlar, komplikasyonların azalmasına neden olur. Ameliyat öncesi dönemde 2
hafta süre ile kontakt lens kullanılmamalıdır.
Ayrıca enfeksiyona ait bir bulgu olup olmadığı
dikkatlice değerlendirilmelidir.
Komplikasyonları; cerrahi sırasında mikro
ya da makroperforasyon gelişebilir. Ameliyat
sonrasında enfeksiyon gelişebilir, intacs segmentleri desantralize olabilir. Segmentlerin
migrasyonu ve ekstrüzyonu da gelişebilecek
komplikasyonlar arasındadır. Yara yerinde neovaskülerizasyon gelişebilir. Tünel içerisinde
segmentler etrafında içeriğinin lipid olduğu
düşünülen depositler birikebilir. Halo ve glare
oluşabilir. Öngörülemeyen refraktif problemlerle de karsılaşmak mümkündür. Halkanın
konulacağı tüneller yukarıda belirtildiği gibi
manuel, vakum emme sistemi veya femtosaniye lazer ile açılabilmektedir. Bu halka segmentlerden bir tanesi Intacs’tır. Periferal korneada
2/3 ön kısma yerleştirilir. Bu şekilde ön korneal
kurvatür arkını kısaltarak segmente komşu kısımda düzleşme sağlandığı düşünülmektedir.
Ferrara ya da Keraring korneanın orta-derin
kısmına yerleştirilmek üzere tasarlanmıştır. Bu
halkaların etki mekanizması, korneanın fizyolojik asiferisetisini koruyarak, ön ve arka yüzey
boyunca sentripedal düzleşme sağlanmasıdır.
Bazı olgularda kombine halka kullanılabilmektedir (25). Komplikasyon geliştiğinde intrakorneal halkaların çıkarılabilmeleri bir avantaj
sağlamaktadır. Yine de olgu seçiminin ve cerrahi yöntemin planlanmasının doğru yapılması
gereklidir (25, 26).
Endikasyonları; sferik değerlerin 1-6 dioptri,
silindrik değerlerin 1 dioptrinin altında olduğu
basit myopi, korneası ince olan hastalarda post
-85-
Keratoplasti:
hisinin en önemli intraoperatif komplikasyonu
DM perforasyonudur. Eğer perforasyon trepanizasyon esnasında oluşmuşsa perfore olan kısım sütüre edilerek ameliyat ertelenebilir. Disseksiyon sırasında oluşan perforasyonlarda ön
kamaraya hava, SF6 -hava karısımı (%18 SF6
ile %82 hava) veya C3F8-hava karışımı (%14
C3F8 ile %86 hava) verilerek ön kamara devamlılığı sağlanır ve ardından dikkatlice disseksiyona devam edilir. Ancak ön kamara devamlılığının sağlanamadığı durumlarda cerrah
penetran keratoplastiyi tercih etmelidir. Ameliyat sonrasında DM dekolmanı gelişebilir ve ön
kamaraya hava verilerek dekolmanın yatısması
sağlanmaya çalışılır. Dekolmanın yatıştırılamadığı durumlarda çift ön kamara gelişebilir.
Yapılan çalışmalarda DALK sonrası stromal
rejeksiyonun gelişebildiğini göstermiştir (30).
Kontakt lens intoleransı ve santral korneal skarı olan keratokonus hastalarında görsel rehabilitasyonu sağlamak için penetran
keratoplasti bir cerrahi tedavi seçeneği olarak
uygulanmaktadır. Penetran keratoplastide alıcı kornea tüm katları ile birlikte yeni bir donör kornea ile değiştirilir. Kornea santralinde
opasite gelişen, keratometri değeri 55 dioptriden yüksek olan, sık akut hidrops atakları geçiren ve kontakt lense intolerans gelişen ileri
keratokonus olgularında penetran keratoplasti
gereklidir. Keratokonus penetran keratoplasti
endikasyonları içinde başarı oranı en yüksek
olan grubu oluşturur (27). Penetran keratoplasti
intraoküler bir cerrahidir; ekspulsif hemoraji ve
endoftalmi gibi ciddi komplikasyonlara neden
olabilir. Ayrıca uzun süre steroid kullanımına
bağlı sekonder katarakt ve glokom görülebilmektedir. Penetran keratoplasti sonrası gelişen
greft rejeksiyonu ve endotel hücre kaybı gibi
komplikasyonlar, gençlerde görülmesi nedeni ile greft sürvisinin oldukça önemli olduğu
keratokonuslu gözlerde önemli bir dezavantaj
yaratmaktadır. Bu nedenle günümüzde geliştirilen ve endotelin korunduğu lamellar keratoplasti teknikleri bu hastalarda ilk cerrahi tedavi
seçeneği olmaya başlamıştır.
Derin Anterior
(DALK)
Lameller
DALK Cerrahisinin Penetran Keratoplastiye
Avantajları
1. Endotelyal rejeksiyon riski azalmış veya
yoktur.
2. Steroid komplikasyonu daha azdır.
3. Greft survisi daha uzundur.
4. Kapalı ameliyat olduğundan endoftalmi riski
daha azdır.
5. Görsel rehabilitasyonu daha erken ve hasta
takibi kolaydır.
6. Donör materyali daha fazladır.
Keratoplasti:
REFERANSLAR
Lameller keratoplasti ilk kez 1830 yılında Walther tarafından tanımlanmıştır ve
1880’de Von Hippel, 1930’da Filatov tarafından geliştirilmiştir.1959’da Hallerman Descement Membranına (DM) kadar ulaşarak daha
derin yaklaşımlar denemiştir. DM ile stroma
arasındaki boşluğa ulaşım ilk kez 1974’te Anwar tarafından tanımlanmıştır. 1980’de Archilla ilk kez intrastromal hava enjeksiyonu
ile derin disseksiyonun kolaylaştırılabileceğini
belirtmiştir (28). Cerrahi tekniklerin geliştirilmesiyle lameller keratoplastinin yaygınlığı
artmaktadır. Alıcı korneadaki DM ve endotel
dışındaki tüm korneal katların, endotel ve DM
uzaklaştırılmış verici kornea ile değiştirildiği
lameller keratoplasti, derin anterior lameller
keratoplasti (DALK) olarak adlandırılmaktadır
(29). DALK cerrahisinde esas saydam DM’ye
ulaşmaktır. DM’da bir defekt yada skar varlığında DALK cerrahisi uygun değildir ve cerrah
maksim derinlikli lamellar keratoplasti (stromanın %90 derinliğine kadar disseksiyon) düşünebilir. Eğer skar görme aksını tutuyorsa tam
kat keratoplasti düşünülmelidir. DALK cerra-
1. Feder RS, KshettryP. Noninflammatory Ectatic
Disorders In: Krachmer JH, Mannis MJ. Holland
EJ, editors. Cornea. Philadelphia: Elsevier-Mosby,
2005;955-74.
2. A. 1. Romero-Jiménez M, Santodomingo-Rubido
J, Wolffsohn JS. Keratoconus: a review. Contact
Lens and Anterior Eye. 2010;33(4):157–166.
3. Fiol-Silva Z. Keratoconus.In:Stein HA, Slatt BJ,
Stein RM, Freeman MI editors. Fitting Guide for
Rigid and Soft Contact Lenses, A Practical Aprproach. St Louis:Mosby,2002;307-22.
4. Štabuc-Šilih M, Stražišar M, Ravnik Glavač M,
Hawlina M, Glavač D. Genetics and clinical characteristics of keratoconus. Acta Dermatovenerologica Alpina, Pannonica et Adriatica. 2010;19(2):3–
10.
5. Jae LL, Kim MK. Clinical performance and fitting characteristics with a multicurve lens for keratoconus. Eye and Contact Lens. 2004;30(1):20–24.
-86-
6. Güzin İskeleli. Keratokonus Lensleri ve Uygulama Kuralları. Türk Oftalmoloji Derneği Eğitim
Yayınları No: 4. Kontakt Lensler ve Uygulanması,
183-211.
18. O’Donnell C, Maldonado-Codina C. A hyperDk piggyback contact lens system for keratoconus.
Eye and Contact Lens. 2004;30(1):44–48.
19. Abdalla YF, Elsahn AF, Hammersmith KM, Cohen EJ. Synergeyes lenses for keratoconus. Cornea.
2010;29(1):5–8.
7. Collier S A. Is the corneal degradation in keratoconus caused by metalloproteinases? Clin Experiment Ohthalmol. 2001 ;29(6):340-4.
20. Pullum KW, Whiting MA, Buckley RJ. Scleral contact lenses, the expanding role. Cornea
2005;24:269-77.
8. McMonnies CW. Mechanisms of rubbing-related corneal trauma in keratoconus. Cornea.
2009;28(6):607–615.
21. Schornack MM, Patel SV. Scleral lenses in the
management of keratoconus. Eye and Contact Lens.
2010;36(1):39–44.
9. Balasubramanian SA, Pye DC, Willcox MDP.
Are proteinases the reason for keratoconus. Current Eye Research. 2010;35(3):185–191.
22. Vreugdenhil W, Geerards AJ, Vervaet CJ. A new
rigid gas-permeable semi-scleral contact lens for
treatment of corneal surface disorders. Contact
Lens and Anterior Eye. 1998;21(3):85–88.
10. Bawazeer AM, Hodge WG, Lorimer B. Atopy
and keratoconus: a multivariate analysis. Br J
Ophthalmol 2000;84:834-6.
23. Wollensak G, Soperl E, Seiler T. Riboflavin/
ultraviolet A-induced collagen croslinking fort
he treatment of keratoconus. Am J Ophthalmol
2003;135(5):620-7.
11. Rabinowitz YS, Garbus J, MC Donnell PJ.
Computer-assisted corneal topography in family
members of patients with keratoconus. Arch Ophthalmol 1990;108:365-71.
24. Wollensak G. Crosslinking treatment of progressive keratoconus.new hope. Curr Opin Ophthalmol 2006;17(4):356-60.
12. Lembach RG. Use of contact lenses for management of keratoconus.In: Donshik PC ed. Ophthalmology Clinics of North America, Contact Lenses.
Philedelphia: W.B. Saunders;2003;16:383-94.
25. Ertan A. Colin J. Intracorneal rings for keratoconus and keratectasia. J Cataract Refract Surg
2007;33(7):1303-14.
13. Zadnik K, Barr JT: Keratoconus In.: Efron N
ed. Contact Lens Practice, Second Ed. Butterworth
Heinemann, Elsevier 2010;287-97.
26. Wachler BS. Modern Management of Keratoconus. Jaypee, New Delhi; 2008:6;219-28.
14. Leung KK. RGP fitting philosophies for keratoconus. Clinical and Experimental Optometry.
1999;82(6):230–235.
27. Aydın O’Dwyer P, Akova Y. Temel Göz Hastalıkları; Korneal Ektazi, Kornea Dejenerasyonları,
Distrofiler, Yaralanmalar, Keratoplasti 2010;23149.
15. Coral-Ghanem C, Alves MR. Fitting Monocurve and Bicurve (Soper-McGuire design) rigid
gas-permeable contact lenses in keratoconus patients: a prospective randomized comparative clinical trial. Arquivos Brasileiros de Oftalmologia.
2008;71(3):328–336.
28. Anwar, Mohammed F.R.C.S, Teichmann, Klaus D.M.D. Deep Lamellar Keratoplasty: Surgical
Techniques for Anterior Lamellar Keratoplasty
With and WithoutBaring of Descement’s Membrane. Cornea; 21(4): 374-83.
16. Ozkurt YB, Sengor T, Kurna S, et al. Rose K
contact lens fitting for keratoconus. International
Ophthalmology. 2008;28(6):395–398.
29. Sutphin EJ, Chodosh J, Dana MR, Fowler WG,
Reidy JJ, Weiss J, Turgeon PW.External disease
and Cornea, 8.section. American Academy of Ophtalmology; 2003-2004, 442-4
17. Betts AM, Mitchell GL, Zadnik K. Visual performance and comfort with the Rose K Lens for
Keratoconus. Optometry and Vision Science.
2002;79(8):493–501.
30. Amayem AF, Anwar M. Fluid lamellar keratoplasty in keratoconus. Ophthalmology 2000;107:76–
79, discussion 80.
-87-

boğaziçi tıp dergisi

Transkript

Benzer belgeler

boğaziçi tıp dergisi - İstanbul Anadolu Kuzey Kamu Hastaneleri Birliği

RonaCare® Ectoin: Cildinizi koruyan, devrimsel cilt bakım bileşeni

antihiperlipidemik ilaçların ödenme koşulları fibratlar için

Güvenlik Bilgi Formu

KISA ÜRÜN BİLGİSİ XALFU XL 10 mg uzatılmış salımlı

indir - Shaya

Lola 20 yaşında Sarah 28 yaşında Jessica 35

Fark etmek gerek

ÖZET ABSTRACT

TOCLASE Şurup

ageLOC Science Teknik Bildiri