Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü sunar… ZİFİR

Transkript

Generated by ABC Amber LIT Converter, http://www.processtext.com/abclit.html
Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü sunar…
ZİFİR
Yazan: A. Burak Turan
Yayına Hazırlayan: Arzu Kayhan
Yayın Yönetmeni: Orkun Uçar
Kapak: A. Burak Turan
Yayın Tarihi: 01.11.2004
Xasiork e-posta:[email protected]
A.Burak Turan e-posta: [email protected]
Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü’nde yayınlanan “e-kitap”ların
her hakkı yazarına © aittir.
Yazarı eserini başka bir şekilde değerlendirmek istediği zaman yayından çekebilir.
Eserdeki ifadelerin sorumluluğu yazarına aittir.
XÖÖKK
011104K03
www.xasiork.net
Gece Bir Kadife Perde Gibi İnerken…
Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü’nün henüz çok amatör ve kişisel olduğu 2001 ilkbaharında bir
e-posta aldım. Burak Turan adlı bir arkadaş öykülerini yollamıştı. Okuduğumda çok beğendim ama niye
gönderildiklerini anlamamıştım; zira sitede o sıralar benim öykülerim dışında öykü yoktu ve hiçbir yerde
öykü beklendiği de söylenmiyordu. Cevap kısaydı; Burak Turan Xasiork’ta yazar olmak istiyordu.
Böylece kişisel bir site önce bir edebiyat oluşumuna, dergiye, yayımevine dönüştü.
Burak yazarlık dışında, müzik, heykel ve grafik sanatlarıyla da uğraşıyordu. Bir süre sonra diğer
yazarların da baskısıyla bir e-dergi başlatma fikri ortaya çıktığında görsel tasarımı üstlendi. Böylece
Xasiork Dergi doğdu.
Burak’ın yazdıkları bana tür olarak epik fanteziye yakın geliyor. Yurt dışında Clive Barker, Nail Gaiman
gibi yazarların temsil ettiği bu türdeki gibi dehşet sadece korkunç değil, aynı zamanda parlak ve çekici!
Benim ona hediye ettiğim “Zifir”, Burak’ın yaratıcılığında kendini bulan Türkiye’ye özgü bir korku-fantezi
edebiyat türünün isim önerisi. Umarım zaman içinde bu kitapla çıkışı başlayan bir Zifir türü oluşacaktır.
Okuyacağınız bu kitap bana göre çoktan basılmış olmalıydı. Bunu Türk yayın dünyasının ayıbı olarak
kabulediyorum. Nitekim çok kısa süre içinde de e-kitap olarak yayından çekilebilir ve yayınlanır
düşüncesi içindeyim. Çünkü Burak sadece internet üzerinde öykü yayınlayan bir yazar olarak çoktan bir
okur kitlesi yaratmış durumda.
Burak Turan’la igili söyleyecek çok şeyim var ve kendimi tutmazsam bu yazı daha da uzayacak. En iyisi
bir an önce öykülerle başbaşa kalmanız. Zifiri okumalar.
Orkun Uçar
Xasiork E-kitaplar Yayın Yönetmeni
ZİFİR
A. Burak Turan
AYAK PARMAKLARIM
AZNA ORMANI
DENİZ
KORİDOR
GÖZLERİMİ AÇTIĞIMDA
KULE
VE DIŞARIDA YAĞMUR VARDI
KOLEKSİYONCU
RAHA
UÇURUM UYKUSU
BİRİLERİ GÖKYÜZÜNÜ ÇALMIŞ OLABİLİR
KANATLI BÖCEK
ÇAN KULESİ
KONUŞMALAR
ÖRÜMCEK
OYUN
ŞARKI
NUH’UN GEMİSİ
OZ
TOPRAĞIN ALTINDANGELEN
AYAK PARMAKLARIM
Bütünüyle kayda değer çok az şey vardır bir akıl hastasının hayatında. Asıl sarsıntı, onları sokaklarda ya
da bahçelerde değil, aynalarda görmektir. Ve deliliğin en sarsıcı safhası, iyileşmeye başladığınız andır.
Eğer böyle bir şey mümkünse…
Tam bir trajediydi yirmi yedinci yaş günüm. Hayatımın varoluş saçmalığından bu yana örülmüş gümüş
kozası, çözülmüştü apansız. Ve cinayetler paklamazdı beni bu kor günümde.
Sokaklara saldırdım, insanlara ve değer verdikleri inançlara. Yüreğimi parçalaması için haykırdım yaşlı bir
kadına. Çocuklar benimle alay ederken, gözlerimden süzülen yaş değil, kanlı öfkeydi.
Gözlerimi, İstanbul'un kendine has tarihi intiharında açtığımda; ne o panayır süsleri, ne de o maskeli
rengarenk insanları vardı yanımda...
***
Akademideki arkadaşlarımla buluşmak üzere evden çıktığımda, hava yeni aydınlanmıştı. Kucağımda
gazete kağıtlarına sarılmış büyük bir paket vardı. Sokağın diğer ucundan taksiye binip Beyoğlu'na
sürmesini söyledim şoföre. Yolda durup her sabah okuduğum gazeteyi aldım. Şoför bir ara memleketin
kat ettiği müthiş durumdan övgülerle bahsetmeye başlamıştı ki, Taksim Meydanı’na geldik ve indim.
Yağmur çiselemeye başlamıştı, fazla sürmemesini diledim, çünkü kucağımdaki paketi bir naylon torbaya
sarmamıştım. Dileğimin aksine birkaç sokak ilerledikten sonra yağmur hızlandı. Kötü yakalanmıştım.
Paketi kurtarmak için dar sokaklardan birine girip uzunca bir çatı pervazının altında durdum. Dinene
kadar bekleyecektim; acelem de yoktu zaten.
Bir süre sonra, caddenin sonundan, hızla yürümekte olan Yeliz'i fark ettim. Yağmurdan rahatsız olduğu
belliydi onun da. Yeliz'i akademideki yıllarımdan tanıyordum. Resim bölümündeydi ve başarılı bir
öğrenciydi. Yıl sonu sergisine getirdiği o müthiş yağlı boyaya duyduğum hayranlığı, üzerimden hâlâ
atabilmiş değilim. Rüzgârın hışımla çarptığı bir pencereden dışarı bakan, harikulade bir kadındı çizdiği.
Arka planda beyaz bir kedi, kapkara gözleriyle kadınla aynı yöne dikmişti bakışlarını. Merak uyandıracak
bir tabloydu. Sergiye getirdiğim alçı kalıp büstlerden çok daha ilgi çekici olduğunu kabul edebilirdim. O
da beni gördü ve yanıma geldi. Üşümüştü. Halbuki, o kadar da soğuk sayılmazdı hava.
Saçlarının rengi, tek bir renkle tam anlamıyla ifade edilemezdi. Yer yer koyu sarı, yer yer açık kahve,
koyu kahve ve hatta ara ara gümüş rengi tellerle, ilginç bir yağlı boya çalışmasına benziyordu. Saçları
ıslandığı için olduğundan daha da koyu görünüyordu.
“Görüşmeyeli nasılsın?” diye sordu. Evet görüşmeyeli birkaç yıl olmuştu. Bir piyango vurmadığı ya da
yazdığın kitabın yurt dışında en çok okunanlar listesine girdiğini görmediğin takdirde iki yıl, insanın hayatını
değiştirmek için pek de yeterli olmuyor.
“Hâlâ bildiğin gibi...” dedim.
“Heykellerin satmaya başladı mı?” diye sordu. Şeytanca gülümsedi ve “Kitabını aldım,” dedi. Buna
sevinmiştim.Alacakaranlık 'tı kitabın adı. Hoşuna gidip gitmediğini sorduğumda, kitabı okumak için
henüz vakit bulamadığını söyledi. Pek kırılmadım. En azından, kitap mağazalarındaki raflardan bir tane
daha eksilmişti. Bunu da bilmek güzeldi. “Senin için yazdığım bir şiir var...” dedim o kitapta. Yalnızca
sayfalar birbirine yapışmadan okuması için...
Akademiden ayrıldıktan sonra, o da benim gibi “tutunamayanlar” safına geçmişti. Bu güzeldi. Şimdi bir
galeride çalışıyordu. Öğrencilik yıllarımızın geçtiği sokaktaydı bu galeri; Beyoğlu'nda.
Yağmur dinmeye başlamıştı. Saklandığımız inden kurtulduk ve hemen sokağa fırladık. Kucağımdaki
paketi sordu. Ne olduğunu elbette o da biliyordu. Gazete kağıtlarını yırttım. “Eskisinden daha kötüsün,”
dedi. Gülümsedim.
Akademinin önünde ayrıldık. Kapıdaki görevli değişmişti. Eski bir öğrenci olduğuma ve hocalarımla
görüşmeye geldiğime zor inandırdım adamı. Çok dik kafalıydı. Problem değildi. Girdim içeri. Önce alt
kattaki kantine inip çay içtim. Kahretsin! Günün popüler şarkıları çalıyordu pek de kısık olmayan bir
sesle. “Bu insanlara ne oldu böyle,” diye düşündüm. Bir zamanlar Wagner hayranı, orta yaşlı bir adam
yönetirdi bu kantini. Her sabah çayı demlerken ya Paganini, ya da Bizzet çalardı. Korkunç güzel
günlerdi... Kantinde çalkalanan o melodiler öyle bir enerji depolardı ki bana, en içten eserlerimi verirdim
ardı arkası kesilmeyen atölye saatlerinde. Taylan da gelmişti sonunda. Anılardan sıyrıldım. Hiçbir şey eski
günlerdeki gibi değildi artık... Biraz konuştuk. Kucağımda saatlerce taşıdığım heykeli gösterdim. İlginç
olduğunu söyledi. Ama eskiden daha iyi olduğum kanısına vardı nedense...
Atölyeye gittik. Alçı tozuyla örtülmüş bir raftan parlak kağıda sarılı bir paket aldı ve bana verdi.
Anlamamış bakışlarıma gülümseyerek, açmamı söyledi. Kilden, harika, ufak bir insan kabartmasıydı
parlak kağıdın içinde sakladığı. Arkasında, “En değerli dostuma sevgilerle... Taylan” yazısı kazılıydı. Bu,
beni gerçekten çok mutlu etmişti. Sonra hafifçe yaklaşıp, “Mutlu yıllar sevgili dostum, bu gece bendeyiz
tamam mı? Kimi istersen getirebilirsin. Bu gece senin gecen olacak,” dedi.
Evet, bu harika bir fikirdi. Eski dostlarla geçecek bir geceden daha iyi ne olabilir ki?
Akademiden çıktığımda akşam bastırmak üzereydi. Yeliz'in çalıştığı resim galerisine gittim. Biriyle
konuşuyordu. Biraz bekleyip içeri girdim. Beni gördüğüne şaşırmamış bir hali vardı. “Söyle bakalım, beni
nereye davet edeceksin?” diye sordu. Kendimi tutamadım ve yüksek sesle bir kahkaha patlattım. O da
gülüyordu. “Bugün doğum günüm,” dedim.
“Keşke bunu baştan bilseydim,” dedi ve kadınlara has o oyunculukla dudaklarını sarkıtıp, “Sana hiçbir
şey almadım… Bu çok kötü,” diye ekledi. Bunun önemli olmadığını o da biliyordu aslında.
Eve dönmüştüm. Her yer darmadağındı. Haftalardır yıkanmayı bekleyen bulaşıklar, kirli pantolonlar,
gömlekler... Hepsini görmezden gelip eski pikabımın kapağını açtım. Geçen sene Beyoğlu'nda bir sahaftan
çok ucuza aldığım Chopin, o çıtırtılı sesleriyle çalmaya başladığında, dünya artık başka bir yerdi. Nedenini
anlayamıyordum ama ayak parmaklarım öylesine acımaya başlamıştı ki, müziği duyamaz oldum.
Çoraplarımı çıkarıp ayak parmaklarıma baktığımda, herhangi bir sorunla karşılaşmadım. Duyduğum acı
çok derinden geliyordu; ayak parmaklarım donmaya başlamıştı sanki. Buna güldüm. Bugün çok yürümüş
olmalıydım.
Acıyı dert etmemeye ve evin karışıklığını unutmaya karar verdim; bugün doğum günümdü ve yarın sabah
uyandığımda, yanımda saçlarının o müthiş rengi yastığıma dağılan Yeliz uyuyor olacaktı. Sabahın ilk ışıkları
esmer teninde parlarken uyanacak ve gülümseyecekti. Bundan daha güzel ne olabilirdi bir erkeğin
hayatında?...
Saat akşam altıydı. Bir şeyler yedim ve duş aldım. Sonra kahverengi takımlarımı giyip Beşiktaş'a, Yeliz 'in
evine gittim. Kapıyı açtığında, gözlerimin önünde çiseleyen bir yağmurdu bütünüyle. Hayranlığımı
gizleyemedim. İçeri davet etti. Birer fincan çay içtik. Onu, daha önce hiç bu kadar güzel gördüğümü
hatırlamıyorum.
Evden çıkıp taksiye bindiğimizde, ayak parmaklarımdaki o korkunç ağrı yine başladı. Ama gecenin tadını
kaçırmaya hiç niyetim yoktu. Birkaç kadeh şaraptan sonra hiçbir şeyimin kalmayacağını biliyordum.
Anlaştığımız saati biraz geçmişti Taylan'ın evine vardığımızda. Herkes oradaydı, o ateşli yılları paylaştığım
hemen herkes... Çoğuyla hâlâ görüşüyordum ama, bazıları var ki görünmez bir kalemle karalanmışlardı
sanki. İçeri girdiğimde, zihnimin o çok eski yüzlerle aydınlanmaya başladığını fark ettim.
Saat gece yarısına yaklaşırken, çoğumuz kendimizden geçmiştik. Hiç içmediğim kadar çok içmiştim.
Ayaklarımdaki acıyı hissetmiyordum artık. Yeliz gitmek istediğini fısıldadı kulağıma. Gözlerinde alev alev
tutuşuyordu gözlerim. Bakışlarını hiç bu kadar istekli, hiç bu kadar arzulu görmemiştim. Kucağıma uzandı
sonra, “Gidelim...” dedi, “...buradan.”
Eve giderken birkaç şişe şarap aldık. Çok geç olmuştu. Kapının önüne geldiğimizde kolumdan tutup
kendine doğru çekti beni. “Kendini tanıyor musun?” diye sordu. Son birkaç saat içinde olanlar, sanki bir
anda değişmişti. Şimdi her şeye kahkahalarla cevap vermiyordu. Aklım karışmıştı. “Kendini tanıyor musun
Gece?” diye yineledi.
“Sanırım evet...” diye yanıtladım.
“Ayak parmakların hâlâ acıyor mu peki?” diye sordu. Öyle şaşırmıştım ki neredeyse dilim tutulacaktı.
Çünkü onu endişelendirip gecenin tadını kaçırmaktan korktuğum için, ayak parmaklarımdaki acıdan ona
hiç bahsetmemiştim. “Biliyorum,” dedi. Korku içinde neyi bildiğini soracaktım ki, bir anda kahkahayı
bastı; “Seni korkuttum, nasıl da telaşlandın!” diye yüksek sesle kahkaha atmaya devam etti.
Anlamıyordum. “Hadi içeri girelim, bırak kendini bana,” dedi, “Sadece şakaydı endişelenmene gerek
yok.”
Ayak parmaklarımın acıdığını, o korkunç sancıları nereden bildiğini merak ediyordum. Sordum. Sadece
topalladığımı fark ettiğini söyledi. Yalnızca bir tahminmiş söylediğine göre... Ama benim için gece bitmişti,
çünkü ayak parmaklarım gerçekten kötü durumdaydı. Ve Yeliz sorduğundan beri daha çok acıyorlardı.
Dayanılmaz duruma gelmişlerdi.
Duş almak için banyoya giderken, Yeliz salonda hâlâ beni nasıl korkuttuğunu söyleyip duruyordu. Bu onu
gerçekten çok eğlendirmişti anlaşılan. Fakat ben bir şeylerin ters gittiğini düşünmeye başlamıştım.
Banyoya girdiğimde aynaya yaklaşıp yüzüme baktım. Ansızın karnımda müthiş bir acı hissettim. Neler
olduğunu anlayamıyordum. Ardından başım sanki duvara çarpmış gibi acımaya başladı. Yüzümde kan
vardı. Başım ve dudağım kanıyordu. Arka arkaya darbeler yiyordum sanki.
Öylesine korkuyordum ki, yavaşça Yeliz'in sesi uzaklaşmaya başladı. Yerini insan gürültüleri ve küfürler
almaya başlamıştı. Üşümeye ve acı çekmeye başladım. Gözlerim kan dolmuştu, açmakta güçlük
çekiyordum. Birisi boynumu sıkıp sırtımı duvara vurdu. Bağırdım. Sesim öylesine çirkindi ki, kendimden
utandım. Küfürler duyuyordum. Gözlerimi araladığımda etrafımdaki sakallı, iri yarı adamları gördüm.
Korkudan ağlamaya başlamıştım. Kahkahalar atıp sırayla tekmeliyorlardı kan içinde kalmış yüzümü.
Neredeyse işimi bitireceklerdi, ama işkencelerine birden son verdiler. Kendi aralarında konuşup
gülüşerek uzaklaştılar. Bir tanesi, arkasını dönüp bağırdı: “Orospu çocuğu! Beyoğlu'ndan defol! Yoksa
daha kötü olur... Allah'ın cezası deli!”
Gitmişlerdi... İstanbul'un kendine has tarihi intiharında açtığımda gözlerimi, ne o panayır süsleri ne de o
maskeli rengarenk insanları vardı yanımda.
Zorlukla ayağa kalkıp etrafıma bakmaya başladım. Gördüklerim beni sarsmıştı. Akademinin önündeydim.
Kan içinde ve eski, çok eski, hırpalanmış, yıpranmış, yırtılmış koyu renk pis giysiler içindeydim. Ağlamaya
başladım. Durduramıyordum gözyaşlarımı.
Sabah oluyordu. Yavaş yavaş arttı insanlar. Gülüşler, konuşmalar, homurdanmalar... Gitgide İstiklal
Caddesi o görkemli kalabalığına kavuşmaya başlamıştı yine.
Eve gitmek istiyordum. Benim bir evim vardı. Onu bulmalıydım. Sonra bir duş alıp Yeliz'i aramalıydım.
Dün akşam neler olduğunu anlamak istiyordum. Yeliz'in o korkunç kahkahaları kulaklarımda
yankılanıyordu hâlâ. Sonra, sorduğu o anlamsız soru geldi aklıma:
“Kendini tanıyor musun?”
Şüphesiz kendimi tanıyordum. Ben Gece'ydim. Ve bir heykeltıraş olmaya çalışıyordum. Klasik müzik
dinler ve şiir yazardım. Anlayamıyorum... Benim evim nerede? Bu imkânsız. Bir insanın beş yıldır oturduğu
evinin yolunu bilmemesi imkânsız değil mi? Ama aynen bu oluyordu! Hiçbir şey bana tanıdık gelmiyordu.
Taksim Meydanı’na geldiğimde sanki başka bir ülkeye gelmiştim. Geriye doğru baktığımda, sanki
yıllarımı hep aynı caddede geçirmişim hissine kapıldım. Kendimi tutamıyordum, hızla akademiye gittim.
Orada biri bana muhakkak neler olduğunu açıklayacaktı.
Kendimce bir yanıt bulmuştum; muhtemelen dün gece bir aksilik oldu ve Yeliz'i evine geri götürmem
gerekti. Ve geri dönerken de o adamlar beni sıkıştırıp dövmeye başladı. Veya buna benzer bir şeyler
işte… Ama hiçbir şey hatırlamıyorum. Belki de hafızamı kaybetmeme neden olan bir darbe almıştım.
Veya anılarımı karıştıran... En son banyoya giriyordum, hepsi bu. Aynaya bakmıştım. Sonra o acı dolu
darbeleri hissetmeye başladım. Ama karnıma ve yüzüme o korkunç tekmeleri yerken, hâlâ aynaya
baktığımı anımsıyorum.
Ayak parmaklarımdaki o sızılar da kaybolmuştu. Yerine hissiz bir rahatsızlık çöreklenmişti. Dikişleri
patlamış postallarımın bağlarını çözerken, bu postalları tanımadığımı fark ettim.
Ayaklarım çıplaktı. Çorap giymemiştim. Ben bunu hiç yapmazdım. Ve Tanrım! Ayak parmaklarım
mosmordu. Hissizleşmişlerdi. Allah'ım neler oluyor?! Gördüğüm ayak parmaklarımın donmuş olduğuydu.
Müthiş bir ızdırapla postallarımı yeniden giydim ve akademiye gittim. Kapıdaki adam bana küfretti. Buna
alışmalı mıydım?... “Git buradan kahrolası deli!” diye bağırdı yüzüme. O sırada caddeden koşar adım
geçen birkaç çocuk alaylı laflarla hakaret etti bana. Kapıdaki adama baktım. Güldü. Benimle alay
edilmesi hoşuna gitmişti. “Taylan,” dedim, “onunla görüşmek istiyorum.”
Adam bu sefer kızmıştı. Küfreder gibi konuşmaya devam etti, “Yıllardır tutturmuşsun bi' Taylan!
Kargalar bokunu yemeden damlıyorsun atölyenin kapısına. Yok burada Taylan maylan… Yediğin
dayaklar mı az geliyor lan sana?!” Sonra adam beni itti. Merdivenlerde ayaklarım birbirine dolandı ve
yuvarlandım. Şimdi caddenin ortasında yatıyordum. Yüzümdeki kan kurumuştu. Ve sesimden
tiksiniyordum. İnsanlar geçiyordu yanımdan. Bazılarının yüzünde öfke, bazıların da merhamet ve acıma
okuyordum. Ama biri bile bana dokunmaya tenezzül edemezdi. İşte hepsi buydu. Ben iğrenç bir
yaratıktım. Küfredilesi bir deli miydim yani ben?...
Yeliz geldi aklıma. Acı içinde baktım. Birkaç genç kız geçiyordu yanımdan. Çığlık atıp yana doğru
sıçradılar. “Ay! Ay bu deli bize saldırıyor!” gibi bir şeyler söylediler korku içinde. Ayağa kalkmış, kızların
bağırıp çağırmalarını dinliyor, acıma ve korku dolu bakışlarını anlamaya çalışıyordum. Birkaç iri adam
yanıma gelip, “Ulan Allah'ın delisi, nedir senden çektiğimiz yıllardan beri?! Yeter ulan!” dediğinde ilk kez
gülümsediğimi fark ettim. Sanırım birazdan beni döveceklerdi.
Aralarından yeni tıraş olmuş bir tanesi, “Gel bakalım buraya pis herif!” diyerek kolumdan tuttu, elinin
fazla kirlenmesinden korkarak; titizce. Diğerleri bana dokunmaya tiksiniyor gibi davranıyorlardı. Ama
benim gibi bir beyefendiye niye böyle davranıyorlardı ki? Ah, gülebiliyordum! Ara sokaklardan birine
götürdüler beni. İki katlı eski evlerin büyük yassı parmaklıklı pencerelerinden sarkan travestiler, laf
atıyorlardı gelip geçene.
“Ulan Gece, kestir de bi' işe yara bari,” diye bağırdı gülerek sarışın bir bey abla. Kafamı kaldırıp ona
baktım. Boyalı gözlerinden hüzün boşalıyordu. Kahkahaları kanıyordu onların da, benim gibi…
Adamlar beni bir duvara dayadılar. “Senden kurtulmamız gerek artık, biliyorsun değil mi Gece?” diye
buyurdu içlerinden çirkince biri.
“Böyle mi olması gerekiyor?” dedim.
Sigarasını yakmakta olan biri, “Sen de ister misin?” diye sordu.
“Neyi?” dedim.
“Sigara tabii ki, a benim salağım. Yoksa başka şeyler de mi istiyorsun?” deyip kahkahayı bastı. Diğerleri
de ona katılmıştı. Hep beraber gülüp duruyorlardı. Onları mutlu etmiştim sanırım. Yaşlı şişman bir travesti
gelip adamlara küfretmeye başladı. “Rahat bırakın onu lan, bıyıklı ibneler sizi!” dedi. Adamlar çok
bozuldu buna. “Ulan biz bile sizin gibilerden daha erkeğiz be!” deyince adamlar küfrederek gitti. “A benim
deli oğlum, yine mi dövdüler seni?” diye şefkat gösterdi bana, yaşlı beyzade. Benden daha kötü
kokuyordu. “Du' bi' bakayım o güzel yüzüne... Ah ah neler yapmışlar sana böyle… Hiç acımaları yok bu
insanların!”
“Önemli değil,” dedim.
“Ah be oğlum, geceleri sokakta yatma, evlere gel diyorum sana hep, ama dinlemiyorsun ki! Korkma,
evlerdeki o bey ablaların yemez seni.” Konuşması bittiğinde, içeri aldı beni. İçerisi karanlıktı.
Oldukça yıpranmış bir tanesi yanımdan geçerken, “İş için mi geldin, yoksa sadece ziyaret mi
Gececiğim?” diye kıkırdadı ve yürümeye devam etti.
Diğer bir tanesi, “Dokunmayın benim Gecem’e bakayım, o daha bir yağmur damlası kadar bakir,” dedi.
Çorba getirdi yaşlı kadın. “İç bakalım bunu.İyi gelecek busana,” dedi. Temiz bir havluyla yüzümü silip
merhem sürdü yaralarıma. Ayak parmaklarımı görünce koca bir çığlık attı. Parmaklarımın kangren
olduğunu ve kesmek zorunda olduğunu söyledi. En azından acılarımın bir kısmından kurtulacaktım. Ama
bunu akşama bırakmasını söyledim. “Ben sanırım iyileştim,” dedim ardından. Güldü. Ama bu sefer sesinde
o alay yoktu. “Dün gece seni çok hırpalamışlar Gece. Biraz dinlen,” dedi.
Onu dinlemedim. Bana verdiği temiz giysileri giyip Yeliz 'in çalıştığı resim galerisine gitmeye karar verdim.
Kapıda biraz bekledikten sonra içeri girmeye çalıştım. Yüzünden merhamet akan bir kadın, kibarca içeri
giremeyeceğimi söyledi. Ona, Yeliz'i sordum. “Ah be Gece, böyle hayallere kapılıp üzme beni. Yok
burada öyle biri,” dedi.
Dün akşamı anlattım ona.Benidinledi bir süre. Sözümü kesip dün akşam evine giderken beni atölyenin
duvarının dibinde uyurken gördüğünü söyledi. Onuanlıyordum.Amao beni anlamıyordu. Enkötüsüben
kendimi anlıyordum.
Bunca zamandır bambaşka bir hayatın hayaline gömülmüş olarak yaşamıştım sanırım... Veeğerbu
mümkünse, artık iyileşmiştim. Belki de dün gece, başımı duvara vurdukları zaman olmuştu bu.
Bilemiyordum. Tek bildiğim, bir hayatım yoktu.
Hiç olmamıştı...
AZNA ORMANI
Çocuk durmaksızın ağlıyordu. Kadın bu işkenceye daha fazla dayanmayacaktı. Aylardır çektiği akıl
almaz azap, sözcüklere dönüştüğü dudakları kor gibi yakardı.
Hayatının ortalarına gelmiş, suskun ve yalnızdı. Ormanın derinlerindeki kulübesine çekilip çirkinliğin ve
dehşetin damarlarında ısınmaya başladığından bu yana, on bir aydan fazla zaman geçmiş olmalıydı. Artık
direnci zayıflıyordu, buna daha fazla katlanamayacaktı.
Gecelerini siyah ipekten örülmüş bir koza gibi saran zaman yokuşunda; haftalar, aylar boyu, eriyik
gümüşler dökülmüştü sanki kadının gözlerinden. Bir o ağlamıştı, bir bebek kulübenin nemli tavanına asılı
kundağında.
Artık bir karar verme vaktinin geldiğinin farkındaydı kadın. Hem kendi, hem çocuğun acılarına son
verebilmek için.
Yavaşça, iki büklüm yattığı yerden kalktı. Gözleri öyle acıyordu ki, zavallı çocuğa bakabilmek için
gözlerini açtığında eriyip yerlerinden akmalarından korkmuştu.
Çocuğa doğru yürüdü. Hâlâ ağlıyordu çocuk. Şişmiş ve bir kor parçası gibi kızarmıştı. Sesi artık
duyulamayacak kadar kısılmıştı neredeyse. O minicik dudaklarının arasından çıkan sesler, törpülenmiş bir
feryattan fazlası değildi. Kadın, bir gaz lambası yakıp onu çocuğun yüzüne yaklaştırdığında, gırtlağında
düğümlenen hıçkırıkları daha fazla engelleyemedi ve hızla serbest bırakarak incecik bir çığlık attı.
Böylesine ızdırap verici bir olayın nasıl gerçekleşebileceğini anlayamıyordu. Böyle iğrenç bir acının insan
dilinde bir karşılığı olabilir miydi acaba? Acaba insanlar böyle bir dehşet için, kelime üretebilecek kadar
akıllarını koruyabilmişler miydi? Bil ve öl! İşte bu, en yakın tanımlamaydı.
Acemice boşlukta sallanan elini, çocuğun dudaklarının üzerine koydu kadın. Onu bu acıdan kurtaracaktı.
Ve sonra da kendini…
Bir süre kararsız bekledi. Sonra yer yer delinmiş, uzun paltosunu ve eldivenlerini giyip çocuğu bir eliyle
boynundan, diğeriyle de sırtından tutarak kucağına aldı. Ağlamasının kesildiğini fark etti. Ama gözlerini acı
içinde yumuyordu.
Kadın, çocuğu eski paltosunun içinde sıkıca tutarak dışarı çıktı. Ayaz vardı. Orman, gecenin en karanlık
gölgeleri altına gömülmüştü. Ne tarafa dönse kötücül bir koku alıyordu kadın. Aşağılık bir tını ve akıl
almaz bir tat. Bu orman, yaşanabilecek en son yerdi.
***
Bir yıl kadar önceydi. Kadın, yaşamının ortasında, mutsuz ve sefil bir ruhtu. Şu an derinliklerine yürüdüğü
ormanın yakınlarındaki bir köyde, ölen kocasının -kendinden olmayan- çocuklarına bakıyordu. Kendine
ait bir çocuğu hiç olamamıştı. Bu, onun azaplarının en az yakıcıolanıydı.
Birakşamüzeri ormana inmişti. Çamurlu patikayı hızla geçip devasa yapraklı aznaların arasına daldığında,
patikadan çıkmış ve yönünü kaybetmişti. Gece bastırıyordu; soğuk rüzgâr, giysisinin parçalanmış
boşluklarından girip yaşlanmış bedenini sardıkça, korku içinde ürpererek koşuyor ve koştukça daha önce
ayak basmadığı bölgelerine giriyordu ormanın. Ağaçlar öyle büyük ve dikenli otlar, öyle yoğundu ki; gittiği
yönü bulabilmesine ancak bir orman perisi yardımcı olabilirdi.
Gecenin en karanlık ve soğuk vakitleri başlıyordu. Dehşete kapılmış gözbebekleri bir iğne ucu kadar
küçülmüştü ki, birkaç metre ilerisindeki dev yapraklı azna ağaçlarının asırlık kızılımsı gövdeleri arasından,
kadını gözleyen bakışları yakaladı...
Aznaların arasındaki bir çift göze doğru yürümeye başladı. Korku, vücudunu bir hastalık gibi sarıyordu.
Sadece birkaç adım sonra, hayatının en uzun yolunu yürümüşçesine bitkin düşmüştü. Azna ağaçlarını
geçip gözlerin sahibini tam olarak karşısına aldığında, gözleri orada ne olduğuna bakamayacak kadar
uyuştu hızla. Tek hatırladığı, sabahın sinek vızıltısı gibi yayılan uyuşuk ışıklarının yüzüne vurduğu sırada
duyduğu çığlıktı.
Bağıran üvey kızlarından biriydi. Uyanması için kadını yumruklayarak bağırıyordu kızcağız. Kadın taşların
üzerinden, hızla çekilen ipek bir kumaşın akışkan süratiyle ayağa kalkarak, evini gördü. Henüz
gökyüzündeki kızıllık yerini tam bir maviliğe teslim etmemişti. Kadın, köyündeydi.
Evine doğru korku dolu bedeniyle kâh sürünerek, kâh düşüp yuvarlanarak ilerlemeye çalışmıştı.
Bulanık zaman geçerken, o gün ve onu takipedengeceler ve günler boyu, delirmişliğin boşaltılmış
gözleriyle sallanarak açık kahverengi duvarları seyretti. Hiç konuşmadı.
Üvey kızları neler olup bittiğini anlamaya çalışıyorlardı. Akıllarına gelen en kötü senaryo bile, kadının
yaşadıklarının yanında bir karnaval eğlencesi gibi kalırdı... Kalır ve asıldığı boşluktan aşağı kurşun gibi
düşerdi.
Kadın bir gün gözlerini duvardan ayırdı ve büyük üvey kıza, kâbus olmasını umduğu geceyi anlattı...
Bakışlarında kızıl girdapların çekiciliği olan adamı, onu kulübesine götürüşünü ve kulübede olanları… Her
şeyi, bir bir anlattı kıza. Adamın bir insanın yapısına ters düşen uzun ve renksiz parmaklarını, yağlı ve
simsiyah saçlarını, derin gözlerini... En çok da gözlerinin akıl almaz rengini anlattı ona. Gözlerinin
gözbebeksiz beyazlığından, vahşi bir hayvan gibi kendisine nasıl tecavüz ettiğinden bahsetti...
Anlatırken içi hâlâ acıyordu; adamın derisinden bahsederken kusmamaya çalışıyordu. Daha doğrusu
sıyrılmış, yolunmuş, kabuk bağlamamış, nemli, kaygan ve sıcak, yapışkan derisizliğinden… Sesinden,
sesindeki yoksunluktan, gırtlağından çıkan hırıltılardan söz etti.
Ama kulübenin içinde gördüklerinden ve adamın ona anlatmak istediği korkunç imâdan hiç bahsetmedi.
Bahsedemezdi...
***
Kadın, bir daha konuşmamaya yemin ettiğinde çoktan evinden ayrılmış ve ormanın içine doğru koşmaya
başlamıştı. Kadın aylar sonra doğurdu.
Çocuk doğana kadar geçen sürede, ormanın içinde inşa ettiği derme çatma kulübesinden dışarı, yemek
için mantar ve yakmak için odun toplamak haricinde hiç çıkmamıştı.
Ve bir gün, hamileliğinin beşinci ayındaki uykusuz ve acı dolu bir gecede, çığlıklar içinde bacaklarını
araladı kadın. Gerilen omurgası, neredeyse kırılmak üzere olan boynundan aldığı güçle karın kaslarını
sıkıştırıp içindeki çocuğu iterek vücuttan dışarı attı.
İşte, o gece ölmediği için bir daha ölemeyecekti kadın. İşte o gece; derisiz ve gözbebeksiz, yağlı ve kanlı
bir et yığını doğurmuştu. Eti sallanıp çenesine çarpan dudaklarının arasından ilk çığlıklarını atarken bebek,
gözlerini bir daha açmamak üzere kapatmak istedi kadın. Bebeğin ilk çığlıkları, kadının son bulmayacak
hıçkırıklarına karıştı ve bütün orman kurtları, onlar için ulumaya başladı.
Doğumun ilk haftalarında, kadın olanları kabullenmeyi kesinlikle reddederek, bebeği beslemedi. Bebek
her geçen saniye daha fazla bağırıyordu sanki.
Artık sesi -ki buna ses diyebilmek için cehennem ateşlerinde bronzlaşmaktan zevk alabilmek gerekçatallaşıp bir gırtlak tıkanmasına benzemeye başlamıştı.
Kadın haftalar sonra çocuğu beslemeyikabuletti. Çocuğa yaklaştığı zaman bile içini tiksinti dolduruyordu.
Ama bu bir kâbus bile olsa yaşıyordu ve ölmüyordu!...
Üstünü çıkarıp bebeği kucağına aldığında, bebeğin yağlı bedeni ellerinin arasında jöle gibi titriyordu.
İğrenç bir his kaplıyordu içini, bebeğin eti dağılmış dudakları kadının meme uçlarına dokunduğunda.
Bu şekilde altı ay daha geçmişti. Bebek çektiği ızdırabın ateşiyle tutuşuyordu. Konuşabilseydi, kendisini
öldürmesi için yalvaracaktı annesine. Kadın bunukabuledemiyordu. Her gece o adamı görüyordu
düşünde. O iğrenç, insanlık dışı varlığı... O iğrençliğin tohumuydu, sütüyle beslediği.
Çocuğun ağzını, çıkardığı sesler duyulmasın diye sıkı sıkıya tutuyordu kadın paltosunun içinde. Sanki bir
an için bile elini çocuğun dudaklarının üzerinden çekse, lanetle tütsülenmiş nefesi, tüm ormanı kurutacaktı.
Kulübenin dumanlı silueti kaybolmuştu artık. Bir düzlüğe gelmişlerdi.
Durdu ve çocuğun morarmış gözlerinin içine baktı. Sonra çocuğu yavaşça yere bıraktı ve bir damla
gözyaşı alnına düştü çocuğun.
Kadın ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Garabeti öylece bırakıp gidebilir ve ormanın vahşi hayvanlarını
besleyebilirdi. Etinden kopan bir yara kabuğu gibi duruyordu nefes alan yaratık.
Onu kendi elleriyle öldürebilecek kadar cesur muydu? Çocuk,kandüşmüş suratını gererek ağlıyor ve acı
dolu sesler çıkarıyordu.
Kadın, çamurun üzerine düşmüş büyük yaprakların üzerine oturup çocuğa bakmaya devam etti. Bunu
yapması gerektiğini her saniye daha fazla anlıyordu, ama nasıl yapacağını bilemiyordu. Dakikalarca
düşündü... Düşündükçe üşüdü.
Ayaklarıyla yaprakları eşelerken, yaprakların altında soğuk gece ışıklarını yansıtan çamuru gördü. Çamur,
metal gibi parlıyordu. Çamurun içine karışmış taşlara ve dallara baktı. Eliyle oturduğu yerin etrafındaki
yaprakları kaldırdı. Yukarı baktı, devasa dallarını gördü ağaçların. Bir ses duydu sonra, yavaşça olgunlaştı
ses. Bu, rüzgârın ürpertici tınısıydı. Ağaçların daha ince olan üst dalları titremeye başlamıştı hafifçe.
Kısa bir süre içinde rüzgâr güçlendi. Ağaçların titreyen ince dalları daha hızlı hareket etmeye başlarken,
daha kalın olan alt dalları da sarsılmaya başladı. Sonra rüzgâr daha da güçlendi, fırtınaya dönüştü. Ses
büyüdü… Büyüdü, ıslıklar çığlıklar oldu; çığlıklar, feryatlar… Ağaçların gövdeleri, dirilip
yürüyecekmişçesine sarsılmaya başlamıştı.
Kadın, bütün vücudu ürpererek ayağa kalktı hızla. Fırtınanın tırpanlı soluğu, çamurun üzerinden yaprakları
dev bir hortum gibi silip süpürüyordu. Ani bir içgüdüyle çocuğu kollarının arasına alıp çamurun içinden
fırlamış büyük dikenlerle kuşatılmış bir kökün yanına diz çökerek beklemeye başladı.
Rüzgârın hızı azalacağına süratleniyordu. Ve rüzgâr güçlendikçe, kadın daha fazla korkmaya başlıyordu.
Ve bir anda... Ansızın bütün kudretini siyah bir pelerin gibi toparlayıp çekip gitti fırtına. Tuhaf bir sessizlik
kaldı yerinde. Uğultulu ve uğursuz bir sessizlik…
Kadın vaktin geldiğini biliyordu. Sağ eliyle çamurların arasından sert bir azna dalı alarak, sol koluyla
sıktığı çocuğun kalbine sapladı. Çocuğun boğazından öyle bir çığlık koptu ki, kadın korkudan çocuğu
ileriye atıp ayağa fırladı.
Ayağa kalktığı an, kadın saç köklerinde müthiş bir acı ve sancı hissetti. Kırılmak üzere olan omuriliği,
yerdeki ağaç köklerine ve taşlara vurarak sürtünmeye başlamıştı.
Kadın hızla saçlarından çekiliyordu. Boynunu gererek arkaya bakmaya gücü yetmiyordu. Yapabildiği tek
şey bağırmak ve saçlarını kavrayan güçlü eli hissedebilmekti. Çok olmamıştı. Durdular. El, kadının
saçlarını bıraktı.
Kadın saçlarını kurtarır kurtarmaz,kaniçinde kalmış avuç içlerini toprağa bastırarak, dizlerinin üzerinde
doğrulup arkasına döndü. Oydu… Lanetle taçlanmış çocuğu, rahmine bırakan o derisizlik, o bakışsızlıktı
saçlarından onu buraya kadar sürükleyen… Kâbusu yaşatan ve kim bilir kaç gece uykusunda bile onu
rahat bırakmayan… O çocuğun ve nice acısının babası!
Kadın, yerden kalkarken parmaklarının arasına sıkıştırdığı bir kaya parçasını sağ elinde tehditkar bir
şekilde tutarak, kımıldamadan, duyguları dev testerelerle törpülenmişçesine donuk bir ifadeyle adama
bakıyordu.
Adam, irinli dudaklarını büktü. Boş gözleriyle kadını süzerek, “Bunu nasıl yapabildin?!” diye sorabildi
yalnızca. Başını yavaşça aşağıya bırakırken, uzun ve kemikli parmaklarını hızla kadının boğazına doğru
salladı. Derisi yolunmuş elleri, kadının boğazını kavradı.
Omuzlarını gererek kadının boynunu büktü ve onu yere iterek diz çöktürdü. Kadın, parmaklarının
arasında sıktığı taşı, adamın yüzüne vuracak vakti bulamamıştı. Boynundan vücuduna dağılan acınası ağrı,
kımıldamasına izin vermiyordu.
Adam, diğer elini kadının yüzüne koydu yavaşça. Elini sıkarak, tırnaklarını kadının çenesinin altından ve
alnından yüzüne geçirdiğinde, kadının dudaklarının arasında ölü kuşların çığlıkları duyuldu.
Adam yavaşça, tırnaklarının açtığı kesiklerden yağlı ve kaygan parmaklarını kadının derisinin altına doğru
itiyordu. Parmakları tamamen içeri girdiğinde, parmak boğumlarını bükerek kadının derisini ustaca
yüzünden sıyırmaya başladı. Kadın acıdan donmuş, kasılmıştı ve bağıramıyordu. Saçlarla kaplı kafa derisi,
parça parça yolunmuş yüz derisiyle birlikte, tek parça olarak yolunduğunda, kadının bütün kasları boşaldı
ve kendini bıraktı.
Adam, onun ölmediğini biliyordu.
Gün doğmak üzereydi. Kadını kulübeye getirmişti. Onu taş bir yatağın soğuk zeminine yatırmış, taşa
yayılan kanı ve irini seyrederek sessizce konuşuyordu.
“Sanaanlatmıştım,” diye ısrar ediyordu hırıltılı sesi adamın. “Bunu yapmaman gerektiğini söylemiştimsana.
Sen özeldin; ona bakmalı ve onu büyütmeliydin.”
Adam başını önüne bırakarak devam etti; “Ben lanetlenmiştim. Yaşamak ve acı çekmekle
cezalandırılmıştım. Derimi yüzmüş ve kanla kaplı vücudumu denize atmışlardı. İstesem de ölemeyeceğimi
biliyorlardı. Gözlerimi boşaltmışlar ve beni acıyla kutsamışlardı.”
“Hepsini öldürdün,” diyebildikansızan dudakları kadının. “Hepsini, bütün çocukları...”
Adam kadına doğrulttu bakışlarını. “Acı çekiyorsun...” dedi. “Ama sen şanslısın. Ölebileceksin.”
Kadın çevresine bakmaya başladı. Yine, o kulübedeydi. Yine, caniliğin kurtlanmış nefesinin pislettiği
duvarların arasında. Yine, o iğrençliğin yaşam dışı kokusunu alabiliyordu. Yine, o sarının ve kırmızının her
tonuyla çürüyemeyen et yığınları deposundaydı.
“Onlara bak!” dedi adam duvarlara çivilenmiş ceninleri göstererek. “Onlar başaramazdı. Ama
öldürdüğün çocuk, bunu yapabilirdi! Ruhumu, alevlerin kızgın zindanlarından kurtarabilecek tek kişiyi
öldürdün sen!” diye devam etti adam.
Kadın, duvarlardaki derileri yolunmuş bebeklere bakarak, “Senin lanetlerle kuşanmış çocuğunu niçin ben
doğurdum?” diye sordu, “Niçin beni seçtin?!”
“Sen daha önce doğurmamıştın,” dedi adam. “Kasaba insanları bundan iki asır önce, derimi yolup beni
lanetlediklerinde daha önce öldürdüğüm çocukların kaderiyle yüz yüze geldim.”
“Laneti okuyan, daha önce doğurmamış yaşlı bir kadındı…” diye sürdürdü sözlerini adam, yüzünde
geçmişin ateşi parıldamaya başlamıştı. “…ve karanlığın tütsüleriyle taçlanmış bu uzun ömrümü; onun gibi
istese de çocuğu olamayan bir kadın, benim kutsanmamış tohumumdan doğan çocuğu lanetten
kurtararak, acının dingin mağaralarından çekip çıkartabilecekti.”
“Sanacehennemin tohumunu armağan etmiştim!” diye bağırdı adam, “Ve o tohum büyüdüğünde, bana
ölümün seramik tünellerini bağışlayabilecekti. Bana ölümün, o sıcak, o acıtıcı bağışını sunabilecekti. O
benim celladım olacaktı. Sen onunla birlikte, benim ölümümü de öldürdün! Bunusanaödeteceğim. Ölmeyi,
en az benim kadar istemeni sağlayacağım.”
Adam hızla ayağa kalktı ve kadının acıyla kısılmış gözlerine baktı.
“Şimdi seni öldüreceğim; fakat benim sonsuzluğum, çamurun ebediyetinde kıvrılan solucanların dişlerinin
arasında yaşamaya devam edecek.”
Yoğun kızıllığın içinde bir şey parladı. Işıltı, yaşamın en az olduğu yerden geliyordu. Nefretin
metalinden… Gümüş ve çelikti ışıyan. Bir bıçağın balık sırtı gibi kıvrılan ucundan…
Adam, bıçağı havaya kaldırıp hızla kadının rahmine bıraktı. Sanki kayışları kopmuş bir çarklı gibi saplandı
kadının içine metal! Sonra adam dirseklerini kıvırarak, kadının içinde kendine çektiği bıçağı; yeniden
kadının içine doğru bastırdı. Gümüş ve metal, sıcak kanın kutsadığı etten çıkmadan yeniden girmişti
kadının içine.
Kadın ölmüştü.
***
Adam, çocuğu bıraktıklara yere doğru ormanın akşamüzeri rüzgârlarını da alıp yürümeye başladı.
Çocuğun yanında üç kurt vardı. Her biri, keskin dişlerini ayrı bir yerinden geçirmişti bebeğin. Kurtların
doğasına yakışmayan bir rahatlıkla, huzur içinde yiyorlardı bebeği. Adam öylece bekledi. Hiç
kımıldamadan kurtları izledi. Vahşiliğin hüznüydü, gözpınarlarında biriken saydam su!
Kurtlar teker teker gittiler bir süre sonra. Önce en iri olanı geri geri yürüyerek çıktı diğer ikisinin
arasından. Kurtlar geri geri yürüyebilir miydi?...
Sonra diğer ikisi de sırayla uzaklaştılar bebeğin yanından. Adımlarını arkaya doğru atarak yürüyorlardı.
Bebekten yarım metre kadar uzaklaştıktan sonra durdular. En iri olanı, adamı fark edip eğildi ve hırlamaya
başladı. Ardından hızla koşarak uzaklaştı. Diğer ikisi de onu takip ederek uzaklaştı, bakmadıklara yöne
doğru hızlı adımlar atarak. Adam kurtların bacaklarını görmüştü. Diz kapakları bacaklarının iç kısmında ve
ayakları arkaya doğru uzanıyordu. Adam, bunun iyiye işaret olmadığını hissediyordu.
Kurtların, lanetin bekçileri olduğunu ve laneti kutsamaya geldiklerini daha sonra anlayacaktı. Adam şimdi,
dingin gözleriyle bebeğin olması gerektiği yerebakıyordu. Kan ve irin rengi yansıyordu saydam
gözlerinden.
Adam, acele etmeyen adımlarıyla kulübesine doğru yürümeye başladı. Kulübeye vardığında bir ateş yaktı
ve kadının huzur içinde gülümseyen soğuk dudaklarına razı gelinmemiş bir öpücük bıraktı. Bir kağıt aldı
eline ve sonra bir kalem... Kendi hikayesini yazmaya başladı.
DENİZ
Sarmaşıklar duvara sıkı sıkıya yapıştırmıştı, çürümeye yüz tutmuş koyu sarı tahta kapıyı. Eskimişliğin paslı
izleriyle kuşatılmış bir kulübenin önündeyim. Sol elimi paltomun iç cebine sokuyorum. Ilık bir rüzgâr gibi
hızla, siyah kabzalı gümüş sustalı beliriyor parmaklarımın arasında. Bir katilin kararlı hareketleriyle
avucumda, korkudan titreyen beyaz bir güvercin gibi tutuyorum bıçağı. Ölüm kendi ritmiyle atıyor
avucumda. Kolumu sallıyorum boşluğa.
Anı yaşamadan... Anlamadan...
Hızla! Meleğin kanatlarından biri değiyor sustalının kenarına… Bıçak, bir çığlık gibi kesiyor meleğin
kanadını. Tek darbe, iki kurban; sarmaşık ve melek…
Kolum boşlukta, parmaklarımın arasında bıçağı da tutarak sallanıyor bir süre… Sarmaşığı, kulübenin
damarları gibi hayal ediyorum.
Bir an duraksayıp gülümsüyorum. Ve sarmaşıkları deşip kapıyı gıcırtılareşliğinde açıyorum. Kulübenin
içinde sessizce yürüyorum. Her şey olması gereken yerde; ilk şiirlerimi üzerinde büyük bir titizlikle
yazdığım, tahta kurularının adeta sömürdüğü büyük ve kulübenin arka kısmını neredeyse boydan boya
tamamlayan uzun masa... İçinde hâlâ bir parça mum kalıntısı olan ağaçtan oyulmuş çatallı şamdan...
Yerdeki izmaritler... Ve bir zamanların siyah-beyaz fotoğrafları –şimdinin kül yığınları, her zamanki
yerlerinde; şöminenin sönmüş alevlerinin, izlerinin arasında... Bütün bu eskimişliğe rağmen, duvarlarda
zaman sanki hiç yaşanmamış.
Mumları yakıp masanın yanına, kuru bir ağaç kütüğü çekiyor ve oturup masanın üzerindeki sararmış
kağıtları alıyorum elime. Hâlâ ilk günkü kadar canlı ve diri harflere bakarak ardı ardına birkaç sigara
içiyorum. Gözlerim çabuk yoruluyor sarı havanın içinde. Botlarımı ve pantolonumu çıkarıp mumları
söndürüyorum. Tarih öncesinden kalmış bir yaratık gibi ağır ağır giriyorum buz gibi ve nemden ıslanmış
yatağa. Hava pek de soğuk sayılmaz, ama yıldızlardan daha çok üşüyorum.
Ağır bir gürültü dağıtıyor sinsi rüyâlarımı. Yatakta doğrulup sesin tekrarlanmasını beklerken, kapı açılıyor.
Ve o giriyor! Arkasından vuran ay ışığının önünde eğilerek, sadece gölgesinden ayırt edebildiğim birkaç
ani hareketle botlarını çözüyor ve kapıyı aynı titizlikle kapatıp beni fark etmeden yanımdan geçiyor.
Uğursuz bir gülümsemeyle teker teker mumları yakıyor. Odanın içinde süzülen isi bile fark etmiyor.
Tedirginlikten ve anlamsız bir baş ağrısından dolayı kaskatı bekliyorum. Bekliyorum; beni görmesini ve
belki de çığlık çığlığa kulübeyi terk etmesini.
Yataktan bir kurt gibi fırlıyorum. Şaşkınlıktan delirmeye başladığımı hissediyorum. Var gücümle
bağırıyorum:
“Yeter! Kimsin sen ha?! Küçük bir cin mi? Neyin piçisin?! Görüyorum seni. Kes oyunu artık! Kimsin?!”
Soluğunu yüzümde hissedecek kadar yanına sokuluyorum, avazım çıktığınca bağırıyorum ama nafile... O,
martılara yakışır bir rahatlık ve iç güveniyle, kağıtlara resimler karalayıp ardı ardına sigaralar içiyor.
Delirmek üzereyim. Kahrolası bir zaman kayması mı bu yoksa, çünkü kulaklarına ciğerlerimi yırtarcasına
bağırdığım ve ne yaparsam yapayım beni görmesini sağlayamadığım ya da rolünü iyi oynayan bu ufak
çocuk, tepeden tırnağaben ’im! Yıllar öncesinde kaldığını zannettiğim zamansal bir çöp...
Dayanamıyorum artık; yanmakta olan bir kafesin içinde çıldırırcasına çırpınan ufacık bir serçe gibi
hissediyorum kendimi.
Rahatlamaya, kulübenin içini sinirli adımlarla arşınlayıp kendi kendime hesaplar yapmaya çalışıyorum.
Yanına gidip kulağına usulca, “Merhaba Gece,” diye fısıldıyorum. Sonra sesimi biraz daha yükseltip,
“Gece! Yanındayım, ben buradayım,” diyorum ve umutsuzca bağırarak arkamı dönüp yatağa atıyorum
var olduğuna bile şüpheyle baktığım yirmi yıl yaşamış bedenimi. Kendi kendime “Neler oluyor?” diye
mırıldanıyorum isterik bir ses tonuyla. Sonra aniden ayağa kalkarak “Geceeeeeee?!” diye tekrar haykırıp
onun gözlerine bakıyorum. Bir şey oluyor, irkilerek doğruluyor. Bir an için sesimi duymuş olabilir mi
acaba? Yanına sokulup yüzünün hizasında eğiliyorum. Sessizce “Gece?” diyorum, “Gece, ben
buradayım... Duy beni.” Gözlerime bakıyor… Aman Allah’ım, beni görüyor! Sonra gözü biraz yukarıya
tavana doğru kayıyor. Sadece boşluğa baktığını o an anlıyorum. Omuzlarını silkeleyip, hırçın bir hareketle
önüne beyaz bir kağıt çekip ucunu hohladığı bir dolmakalemle yazmaya başlıyor... İlk şiirini...Yazmaya
başlıyorum. İlk şiirimi...
“Ruhumla aynı hücreye kapatılmış gibiyim,
Melekler fısıldıyor kulağıma çığlık çığlığa.”
Ben ne bir ruh, ne de bir meleğim oysa ki. Fakat öyle bir şey fark ediyorum ki, bunu ancak bir tanrı
açıklayabilir. Bu dizeleri çok iyi hatırlıyorum. Ve bu anı da... Her şey o kadar açık ki... Demek hep
yanımdaydım. Bu şiiri de yazarken, diğerlerini de yazarken ve daha pek çok şey yaparken. Kendimden
ölesiye utanıyorum. Hem gizli röntgenciliğimden, hem gözlenmekten! Yalnız olduğumu zannettiğim her an
yanımdaymışım meğer. Her şeyimi gördüm, buna inanamıyorum! Kaçınılmaz sadist bir gerçek bu!
Kulağıma fısıldayan melekler... Gecenin bir yarısı arkamdan gelen ayak sesleri... Ensemde hissettiğim
nefesler...
Kendi kendime neden bu kadar çok konuştuğumu ancak şimdi anlıyorum. Duvarların bana hep cevap
verdiğini duyardım... Hah, ne de komik... Delirdiğimi düşünürdüm; içime dolduğunda, hem bana ait olan
hem de olmayan sesler. Şimdi tek sorun gerçek olan “ben” bu “ben” miyim, yoksa o “ben” mi? Ya da
benim de göremediğim, ama beni gören bir “ben” mi? Ben kimim? Neyim?...
Onu ya da beni, kulübede, gelecek on üç yılını rahatça yaşaması için terk ederek dışarısının soğuk ve
ürkünç havasını doldurup ciğerlerime uzaklaşıyorum. Sabah yitik bir pınar gibi bilinmezden doğarken bile,
hâlâ hiç durmadan konuşup göremediğim “ben”in sesini duymaya çalışıyorum. Görevini tamamlayamamış
bir tabur asker ezikliğinde, birdenbire karşımda beliren tezek kokulu köyün sağır sokaklarına dalıyorum.
Sabah namazı için camiye yetişmeye çalışan beyaz sakallı bir dede, sabah ekmeği kıvamında bir selam
verip yalpalayarak uzaklaşıyor. Onun da benim kaderimi paylaştığını düşündüğümden hiç yoktan
ferahlıyorum. Sigaramı yakarak henüz açılmış bir köy kahvesinin önüne sedirden bir sandalye çekip
oturuyorum. Sırça bıyıklı uykusuz gözüken kahve sahibi, kendisi için demlediği çaydan ikram ediyor. Ama
şeker için bakkalların açılması gerektiğini söyleyip, “Asıl tiryaki şekersiz içer hoca,” diyor, güneşe serilmiş
bir kedi mıyışıklığında.
Tüm bunlara neyin neden olduğunu düşünüyorum ve sarmaşıkları kesmek için cebimden hızla çıkardığım
sustalı geliyor aklıma. Sanki gün kararıyor, şimşekler düşüyor oturduğum yere. Birden elimdeki çay
bardağını fırlatıp karşımda büyük bir coşkuyla çağlayan denizi fark ediyorum şaşkınlıkla. Hemen orada,
gözlerimin önünde devasa dalgalarını görüyorum ve duyuyorum ince çığlıklarını. Bıçağı hatırlıyorum.
Yıldızlar patlıyor gözlerimin önünde. Yitirdim ruhumu... Ruha değdi bıçak! Ruhuma! Öldürdüm onu, aman
Allah’ım! Öldürmüş olmalıyım. Anlamıştım bunu. Kaslarım gerilmişti. Sonsuz bir boşluğa gömülmüştü
gözlerim. Ürpermiştim deliler gibi. Öldürdüm onu! Öldürdüm!...
“Ey kaybedenin askerleri! Sürün beni nehrin aktığı ölüme, dipçiklerinizle!...
Gömün bu zavallı bedenimi efendinin karanlık şarabına, denizlere!...
Çarmıhlara çivileyin hak etmiş kuru ellerimi ve ayaklarımı!...
Acımayın bana, affetmeyin beni!...
Yıkılacak çok ev, yakılacak daha çok orman var,
Yıkamayın ayın gümüşüyle gözlerimi!
Asın beni... Yakın?!...
Ancak o zaman temizlenecek ruhum.”
Bıçağı yine aynı hareketle çıkarıyorum cebimden. Kulübeyi anımsıyorum, en az on üç yıl önceki
kendimi... Onu da öldürdüm.
“Artık duvarlar cevap vermeyecek Gece!
Artık kulağına melekler eğilip fısıldamayacak çığlık çığlığa!
Her şeyin sorumlusu benim...
Yitik geceler de çalamayacaksın gökyüzünden,
Kraterler de yuvarlanmayacak ayaklarının ucuna.”
Çılgın bir ağrı saplanıyor göğsüme. Hiç sebepsiz yüzlerce defa çektiğim bu yürek sancısı, iç daralması,
korku hiç de yabancı değil bana. Az önce can çekişen ruhum, şimdi öldü sanırım. Öylesine, ölesiye bir
azap bu... Belki de acı çekmek, budur. Hep birileri eksilir hayatından. Her gün bir kelebek kanatlarıyla
kapatıp yüzünü, düşer kuru toprağa. Ve bunlardan biri de sen isen, ancak görürsün aslında hep karşında
kükreyen, ama sesini bir kez bile duymadığın denizi. Uğultular içinde, delirmişçesine yazarsın... Yazarsın
ve kurtulursun onlardan teker teker.
“Artık ay, gülümsemeyecek sana yıldızların arasında bir yüz ararken çıldırmışçasına!..
Artık ıslıklarını her zaman duyduğun gibi duyamayacaksın o mavi rüzgârların,
Artık aşık da olamayacaksın belki, sırf şiir yazabilmek için...
Artık gün olmayacak, Gece de...”
Bıçağı, cinayetime hazırlanan bir katilin hareketleriyle savuruyorum boşluğa... Var olana ya da
olmayana...
Bembeyaz bir kanat düşüyor yere, sonra tüyler saçılıyor havaya. Kan kokuyor hüznüm.
(Ay ışığının altında soyunuyorum,
Görmesinler diye çirkinliğimi...)
KORİDOR
Tanımlanmamış bir çokluktu içimde büyüyen soğuk imge,
Unutulmuş geçmişten ve belki olmamıştan gelen...
Gümüşi iplerle bağlamış olan kendini içimin zifiri dehlizlerine...
Gözlerimden içeri bir gün sessizce,
Sessizce bir gün bakacak olursanız derinliklerime
Görebileceğiniz kadar çoktu ve yoktu bir o kadar imge.
En son ne zaman birlikte oturup bir akşam yemeği yediğimizden emin değilim. Hatta altı odası upuzun bir
koridor boyunca yan yana dizili evimizin, en son ne zaman, hangi odasında birlikte bulunmuştuk; en son ne
zaman sesini duymuştum ve duyduğum son sözcükleri nelerdi?... Bunları hatırlamaya çabalamak, içinde
bulunduğum derin ve peltemsi bataklık çukurundaki soncul debelenmelerimden başka hiçbir şey değildi.
Evet, gençlik yıllarımıza denk gelen o talihli ve her bakışın tahrik edici, dünyada var olmaya değer biçilmiş
her şeyin konuşulası, her anın yaşanılası olduğu zamanlarda, coşkuyla ve hiçbir şey düşünmeden
sonumuzu getiren o uğursuz evliliğe "evet" dediğimizden bu yana, korkunç deneyimlerle işlenmiş ürpertici
upuzun yıllar geçmişti.
Hemen hemen hayatın berraklığını taşıyan tüm kadınlarda fark edebileceğiniz, çok belli olmayan, ama
çoğu zaman da ürpertici olabilen soluk ve son derece duru bir ton hakimdi tenine. Gözlerinin altı hafifçe
çöküktü. Anlatılamaz dirilikteki o parlak, serin ve muhteşem dudaklar kurulmuştu yüzüne... Gözlerinde
camsı bir parlaklık ve insanın içine işleyen savruk, keskin bir gizem vardı. Elleri ve parmakları, vücuduna
oranla biraz daha uzun ve inceydi... Bu, onun bana en çekici gelen yanıydı.
Uzun yıllar sonra bile güzelliği ve ruhumu boydan boya saran bakışlarındaki, insanı yerine çivileyen güç ve
canlılık, gözlerinden bir an olsun kaybolmadı... Eksilmedi. Hatta ne hastalandı bir kez, ne de ruhen
yıprandı. Günden güne ondan daha fazla korkmamın, her an ondan daha da uzaklaşmamın nedeni de
zaten buydu. Zamanla, yaşlanıp güzelliğini kısmen de olsa yitirmesi gerekmez miydi? Ama nasıl oluyorsa,
o her sabah biraz daha gençleşerek uyanıyordu. Ve bu da yüreğimin kentlerine karabasanlar üşüşmesi için
birebirdi...
Neyden mi bahsediyorum?...
***
Geceler boyu, gök gürültülerinden ve şimşeklerden korkan küçük bir kedi yavrusu gibi, sabahın ilk
ışıkları açık camdan içeri süzülmeye başlayana dek geçen saatlerde korkudan titreyerek, odanın kilitli
kapısının dışından gelen her seste irkilip, soğumuş ellerimle yorganı yüzüme çekip bekliyor ve hızla içime
siniyordum.
Evliliğimizin üzerinden geçen upuzun yıllar içinde, o sihirli güzelliğinden, o akıl almaz bakışlarından,
gençliğinden tek bir zerre dahi eksilmemişti.
Ama ben her sabah biraz daha yorulmuş, biraz daha yıpranmış, yaşlanmış buluyordum kendimi. Her
sabah kan çanağı olmuş gözlerimle odamdan çıkıyor ve her defasında da onu koridorun sonunda durmuş,
yırtıcı bakışlarıyla bedenimi yağmalarken buluyordum. Hafifçe gülümsüyor ve yıllardan beri tuhaf bir itkiyle
yanına yaklaşamadığım altıncı odaya giriyor, sessizlik içinde gece bastırana dek orada kalıyordu.
Ve bahsettiğim gibi koridordaki her karşılaşmamızda, yıllar öncesinde kalmış olması gereken o genç ve
güzel kadını görüyordum karşımda.
Zamanla güçten düşmüş, yaşlanmıştım. Haliyle yüzümdeki kırışıklıklar derinleşmiş, gözlerimin altındaki
şişliklerin rengi koyulaşarak, daha da belirginleşmişti. Saçlarım her zamankinden daha seyrekti ve artmıştı
beyaz telleri. Doğal olarak fazlalaşan bu çirkinleşme safhasında, aklımın alamadığı en büyük problemdi
karımdaki değişmeyen o güzellik– ve belkiölümsüzlük ...
İlerleyen zaman çerçevesinde, eşime-yaratığa mı demeliydim?!- yönelen korkularım artarak derinleşti,
olgunlaştı ve içimin ücra köşelerinde cisimleşti. Dedim ya, büyüdü... Çoğaldı ve üreyerek tüm ruhumu
kapladı.
***
Şehrin iç kısımlarındaki dairemden aldığım kira geçinmemize yetiyor... Ya da geçinmeme desem daha
doğru olacak, çünkü yıllardır gördüğüm tek şey; sabahları odasından çıktığı, yüzüme koridorda
gülümseyerek baktığı, sonra aynı rahatlıkla odasına girip gece çökene dek kendisini oraya kapattığıydı.
Ve onun hakkında bildiğim tek şey ise; geceleri, sabahlara kadar çeşitli anlamsız tıkırtılar çıkararak evin
lanetli koridorunda bir ileri bir geri yürüdüğüydü. Yıllar içinde hayatının gördüğüm yanı bunlarla sınırlı
olduğundan, yaşamak için bizler gibi belli miktarda harcamalara gerek duymadığını söylememe gerek
kalmaz sanırım… Bilmem size yemek yemeyi ne zaman bıraktığından bahsetmiş miydim? Aslında, bunu
size daha sonra anlatmayı düşünüyordum.
Kendim hakkında söylemek istediğim bir şey daha var. Belli bir işe ihtiyacım olmadığı için sabahları biraz
geç uyandığım olur, ama saat kaçta uyanırsam uyanayım sevgili dostum; odamdan çıktığım gibi sokaklara
fırlar, gecenin bir vakti köhne bir barda ya da adını sanını daha önce duymadığım bir parkta sarhoş
bulurum kendimi. Yeter ki onun gözlerine yakın olmayayım, derim kendi kendime.
Tüm bir gece boyunca tam olarak ne yaptığını, hiçbir zaman öğrenemedim. Bazı tahminler yürüttüysem
de, hızla bozulan bu sinirsel ve ruhsal durumumun yarattığı masalsı, dehşet verici saç-malıkları burada
yazmayı uygun bulmuyorum.
Ama bir şekilde sabahlara kadar varan sebepsiz yürüyüşlerinin; çıkardığı seslerin ve eğer bunu yapmaya
cesaret edebilirsem, kaybetmediği güzelliğinin -ki sanırım yaşı elliye dayanmış olmalı- nedenlerini bulmam
gerektiğinin farkındayım.
***
Yaşlı bir erkek için, genç ve son derece güzel bir kadın bulunmaz bir fırsat olabilir şüphesiz, ama en
azından onun da yıllar içinde yaşlanıp senin gibi günden güne çürüyeceğini bilmen gere-kir.
Fakat yıllardan beri davranışlarındaki gariplikleri göz ardı edip yücelmiş sevgimi halen paylaşmaya
çabalasam da, günden güne artan anormallikleri ve hızla tuhaflaşan sessizliği, onu daha iyi incelemem ve
neyin ters gittiğini anlamaya çalışmam için önemli bir sebep oldu..
Örneğin, başlarda son derece iştahlı bir kadın olmasına karşın, ilerleyen zamanlarda bu insani isteği
neredeyse yok oldu. Onu defalarca sofradan tek bir lokma dahi yemeden ayrılırken gördüm. Ve sonunda
yemeklere katılmaz oldu. Bu ilginç gidişat, ona karşı onanmaz bir şaşkınlık ve hayretle içimin çıplak
duvarlarının sıvan-masını sağladı.
Zaman zaman, henüz az da olsa oturup bir şeyler konuşmayı başarabiliyor olduğumuz yıllarda, yüzünün,
ışık vurduğunda, adeta derisinin altında onlarca minik mum taşıyormuşçasına parladığına tanık oluyordum.
Vücudunda değişen tek şey de buydu zaten. Eskisine nazaran daha solgun ve ölgündü teni. Bu görüntüyle
eminim hafifçe aydınlanan bir odada karşılaşmak istemezdiniz.
Yemek yemeyi bırakmasından önce, daha pek çok tuhaflıkları başlamıştı. Mesela, uzun sessizlikleri
zamanla neredeyse tüm bir gününe yayıldı. Sayesinde, bir çeşit veba gibi ruhumun tüm hücrelerine
ulaşmıştı sessizlik.
Ben ona hararetle bir şeyler anlatmaya çabalarken, sürekli susuyor ve kurulmuş bir oyuncak bebek gibi
başını hafifçe ileri geri sallayarak adeta benim duyamadığım seslere karşılık veriyordu. Ve periyodik
aralıklarla bunu tekrarlamaya devam ediyordu. Sussam da, konuşsam da…
Birkaç kez amaçsızca-en azından ben öyle olduğunu umuyorum- mırıldanarak, bir ileri bir geri
yürüdüğünü gördüm koridorda.
Ama ilişkimizin tamamen kopmasının nedenleri bu olaylardan ibaret değildi. Ne de olsa deliler gibi
aşıktım ve tüm tuhaflıklarını -her ne kadar tüyler ürpertici ve şeytansı olsalar da- göz ardı edebilirdim.
Eğer işler yalnızca ucuz bir alacakaranlık kuşağı variilerleseydi tabii… Eskisi gibi...
***
Günden güne, varlığımı tamamen unutmuş gibi davranmaya başlamıştı. Ta ki o lanetli, o kızıl
karabasanların koridora üşüştüğü geceye dek...
O gece yaşadıklarımı, ne denli sağlıklı bir beyin hayal edebilirdi ki? Eğer gerçekten hepsi birer hayalse
tabii... Öyle olmasını çılgınca arzulardım. Ama sabahın ilk ışıklarıyla salonun ortasında uyandığım an,
koridorun sonunu acemice aydınlatan güneş ışıklarının yansıyıp ortaya çıkardığı o uğursuz sarı halatı
tavanda asılıyken zar zor seçebilmiştim. Artık tüm bir gecenin, kendi çıldırmış korkularımın yarattığı bir
sanrı olmadığını biliyordum maalesef.
İşin doğrusu bu hikaye, çok uzak bir geçmişe dayanır. Çok daha uzak bir geçmişte saklıdır gizleri.
***
Geceyi; yine yorganı burnuma kadar çekmiş, korkudan bitkin düşmüş gözlerle, sabahın kuşatıcı ilk
ışıklarının odama doluşmasını bekleyerek geçirmiştim. Bir önceki gece de, bundan daha farklı olmamıştı.
Karabasanlarla kuşanmış gecenin dehlizlerini gözleyen bir mülteciydim odamda.
Bir baykuş gibi tünemiştim karanlıkta. Henüz gün doğmadan, acıdan kısılmış gözlerim, uykunun seramik
tünellerine düşüp yakamoz ışıltılarına karışmıştı sonunda.
O karanlık çukurlarında ne kadar zaman geçirmiştim uykunun, emin değildim; ama hâlâ gün ışımamıştı.
Ansızın güçlü kahkahalar ve açıklanamaz, durağan, soğuk, bedenleşmemiş, buğulu, yapışkan çığlıklar
duyarak ölüm debelenmeleriyle irkilerek uyandım.
Koridora açılan kapının ardından gelen bu seslerin kaynağını, ne bilmek ne de tahmin etmek istiyordum.
Ama şundan emindim ki, yıllar önce evime karım olarak gelmiş o kadın, yalnız değildi dışarıda. O
pamuksu ayak sesleri, tüylü ve peltek tanımlanamaz gürültüler ve hırıltılar, akıl almaz çığlıkların ve
kahkahaların arasına, bu dünyaya ait olmayan cisimleşmemiş bir hava katıyordu. Yıllardır düşlerimi bir
koza gibi sarmış tuhaf bir müzikti sanki, hiç yabancısı olmadığım ve bir kez daha benzerini duyamayacak
olduğum.
Eski Roma'da gladyatörlerle kaplanları ölümüne dövüştürdükleri kan gölü arenaların ortasında
uyanıvermiştim sanki.
Sanırım bu sefer, koridorda boylu boyunca uzanan o devasa kan gölü arenada, kaplanlar ve
gladyatörlerden çok daha farklı ve insanın tasavvur etmekte çekineceği tuhaf gölgelerle çığlıklar
dolaşıyordu. Ve karım-hâlâ ona karım diyebilecek kadar cesursam eğer - kendisi gibi ölümsüzlerle
birlikteydi...
Bilmiyorum… Belki de asırlardır beklenen o müthiş kıyamet kopmuştu ve nur yüzlü ölüm melekleri,
gülümseyerek ağlamaktaydı dünyanın kireçleşmiş yüzüne. Düşüncelerimin sınırlarının farkındaydım. Orada
ne olduğunu, kendimi kapının bu yüzüne kilitli tutmakta ısrar ettiğim sürece öğrenemeyecektim; bu kesindi.
Ne yalan söyleyeyim, korku edebiyatı boydan boya yalandır! Bu da bir yalandır... Ama gerek
insanın ve doğanın sınırsızlığı, gerek Tanrı’nın bahşettiği bu psikopat hayat, bizlere yalnızca
görülenin değil, bilinenin de gerçek olduğunu ispatlamaktadır. Görülenin ve görülmek istenenin,
bilinenin ve bilinmek istenenin... Hayal edildiği sürece, olmayacak hiçbir şey yoktur diye
düşünüyorum. Bu belki delice gelecek sana, ama ben senin yalnızca birkaç ince halatla bu
dünyaya tutunduğunun da farkındayım. Mesela gözlerin... Dünyaya bir kez bile bakamamış
olduğunu farz edersek, yani doğuştan kör biri için; renkler yoktur diyebilir miyiz? Ya da bir nehir,
gökyüzü? Onlar vardır, diyebilir miyiz? Senin görebildiğin, onun bilebildiği kadar vardır.
Kıpkırmızı bir elma; ama ikiniz için de tadı kadar vardır en çok. Hayal gücünün bir tat olduğunu
kabul edebiliriz. Ve ölmek, ve aşık olmak olarak da... Buradan yola çıkarak, o kapının arkasında
uydurma masallar olmadığını söyleyebilirim sana.
O geceye yeniden dönecek olursak, seslerin ansızın kesildiğini ve zannedersem on ya da on beş dakika
kadar mermer bir heykel gibi neredeyse nefes almadan beklediğimi anımsayabiliyorum. Sessizlik, ansızın
kapıdan gelen bir çarpma sesiyle bozulmuştu. Tüylü ve yapışkan bir sürtünme sesi işitiyordum kapının
arkasından.
Yarı baygınlık halinde hiç kımıldamadan, yalnızca bakışlarımı alacalanan karanlıkta unutarak, kulak
kabartmıştım kapıdan sükûnetle akarak azalan o sese. Tanrı’nın o an bana göstereceği en büyük lütuf,
orada ne olduğunu bana göstermesindense, canımı bir an önce alması olurdu şüphesiz.
***
İçimdeki, saklı bir imgeydi.
Çılgınca bir hırsla;
bilincimin,
ruhumun ve hatta kavrayamadığım hiçliğimin zifir mağaralarına,
o kuşatıcı, dehlizsi karanlıklarına ittiğim,
sürgülü onlarca taş kapının ardındaki korkunç boşlukta,
unutuluşun ve terk edilmişliğin duyarsız sinirlerinde yatan
zifir bir yıldızdı kıyasıya parlayan.
O,
varlığını yalnızca içsel bir ilhamla bildiğim.
O,
an.
Anı.
Koridor...
***
Dedim ya, sanırım o anıyı sarmal dehlizlerinden gün ışığına çıkarıp sizlerle paylaşmam, hikayenin ve
koridorun karanlık içbükey geometrisinde yatan gizemin anlaşılırlığı adına en doğru seçim olacaktır.
Kelimelerimi titizlikle seçip nihai sonucun kaçınılmaz bulanıklılığını, az da olsa eritmeliyim.
Bu, şimdiki temizlenmiş zihnimle zor olmayacak; ama odasında kısılmış ve görmeye hazır olmadığı
gerçeküstü bir dehşete bileti çoktan ısmarlanmış biri için, unutuluşun yosunlu mağaralarında toprağa
karışmış anıyı bulup yüzeye çıkarabilmek, düşünülemeyecek kadar zordu.
Ne var ki fark edebilmek için yüreğinde, beraber doğduğun, hep seninle olan, ama görünmek için
yalnızca tek bir vakti bekleyen ölümü... Ölmen gerekirdi.
***
Evliliğimizin henüz ilk yıllarıydı. Ve ben hiç olmadığı kadar büyük bir aşkla seviyordum onu.
Sevişmelerimiz; sonu görünmeyen, yalnızca onun ve benim yüzlerimizle bezenmiş neon ışıklarının
aydınlattığı upuzun tünellerdi.
Konuşmalarımız, çoğu zaman sabahın kuşatıcı ilk ışıklarına kadar sürer, sarhoş olup dünyalar arasında
boyut kaymaları yaşayana dek içerdik.
Hamile olduğu günlere denk gelir hikayemizi biraz olsun aydınlatacak, kaybedişin izleriyle yaralı o an...
Anı... Koridor!..
Bu anlatılamaz hazları, çocukça çarpan yüreklerimize kadar çektiğimiz günlerin ortasına cehennemî bir
kâbus gibi çöken o uğursuz güne lanet olsun!
Sanırım zihnim, bu kıyametimsi trajedinin izlerini, işi bana bırakmadan bir başına temizlemişti. Ve
unutuluşun küf kokan tünellerinde kaybolmasını sağlamıştı...
O gün, bir şeylerin ters gittiğini sezebiliyordum sevgili dostum. Gün boyu, yüzünü mermerimsi bir
coşkuyla kuşatan ölümün o saf ve dingin beyazlığı hiç eksilmemişti.
Dostum, defalarca onunla konuşmaya çalıştım; inanmalısın. Elimden ne geldiyse yaptım anlamak için.
Yüreğini neyin camsı pençeleriyle sıktığını... Ama tüm uğraşlarım boşuna çıktı. Ne yaptıysam... Diyorum
ya, boşunaydı.
Aklımın, kendine açıklayabilmekte güçlük çektiği bu lanetli sona, onu neyin sürüklediğini bilseydim daha
önce, bu hikaye hiç yazılmamış olacaktı.
O gece, beraber yatağa girip yan yana uzandık. Saçlarına dokunuyordum, yüzünden titrek gözyaşlarının
süzüldüğünü hissettim. Aniden silkinip yataktan doğruldu. O an, onu kendisiyle baş başa bırakmanın en
doğrusu olacağını düşünmüştüm. Geleceği görebilseydim, o gece odadan çıkmaması için onu yatağa sıkıca
bağlar, başında bir gardiyan gibi beklerdim. Ama ben bunu yapmadım. Yaptığım, yalnızca arkamı dönüp
gözlerimi yummaktı.
Bir süre sonra yeniden geldiğini ve yatağa girdiğini hatırlıyorum. Kendisini iyi hissettiğini umarak, uykuya
bıraktım yorgun bedenimi.
O ana dek, her şeyin yolunda olduğunu söyleyebilirim. Sıradan kadınsal problemler yaşadığı
kanısındaydım. Ta ki, gecenin dehlizlerinde gün tamamen yitene dek... Koskoca bir dolunayın bile
ışıldatamayacağı kadar pasteldendi gecenin karanlığı. Cehennemî dakikalar, ondan sonra başladı zaten.
Saatler sonra, yataktan yavaşça kalktığını fark ederek aralandı uykum. Usulca kapısını ardından kapatıp
koridorun, o çığlığımsı sükûnetinin içine girdi.
Bir süre pek de meraklanmadan, yataktan hiç kımıldamayarak gelmesini bekledim. Ama birkaç dakika
sonra endişelerim arttı. Zannettiğim gibi tuvalete gitmiş olması pek muhtemel değildi. Çünkü tamir
eşyalarının bulunduğu geniş çekmeceyi dikkatlice açışını duymuştum. Alet edevattan çıkan ince çarpışma
sesleri, koridorda acemice dağılıp odadan odaya doluşuyordu. Sanki beni uyandırmış olacağından
korkarak, birkaç dakika hiç ses çıkarmadan bekledi. Sonra ayaklarının altından sıyrılıp koridoru bir rüyâ
gibi kuşatan ayak sesleri, yetişti yine kulaklarıma. Ardından hışırtılar ve tıkırtılar boy gösterdi, sonra ses
hızla güçlenerek aniden kesildi. Artık bekleyemeyecektim. Yataktan hızla fırladım. Kapıyı açtım. Ve
koridora çıktım…
***
Hâlâ yatağın içinde titreyerek, ümitsizce bekliyordum. Korku; eriyen bir buz kütlesi gibi yayılıyordu
vücuduma. Ve kanserli bir ürpertiydi ruhuma dolan. Olduğum yere yığılıp son nefesimi vermek için daha
neyi bekliyordum? Ya da koridordakiler, yüreğimi çıkarmak için zavallı bedenimden, neyi bekliyorlardı?...
Bir şeyler oluyordu ve kimse, bana neler olduğunu söylemiyordu. Kapıya çarpan o gücü, hayal etmek
bile tüyler ürperticiydi. Belki... Belki bulutlar aralanır ve Tanrı o şefkatli yüzüyle gülümser diye, camdan
dışarı baktım sevgili dostum. Ama karanlık bulutların arasında çırpınarak kayboldu gözlerim. Tanrı o an
orada olmalıydı. Camdan dışarı baktığımı gördüğünde, dudakları aralanmalıydı... Gülümseyerek, "Bitti
oğlum… Uyan," demeliydi. Ve keskin bir şubat soğuğu çarpmalıydı yüzüme uyanırken.
Bu asla olmayacaktı!
Dışarıda anbean artan kahkahalar, yüzümün arkasında, adeta demir duvarlara çarpan kurşun kütlelerinin
o demli uğultuları gibi dağılıyordu.
Ve ansızın tarifi zor o güç, yeniden çarpınca kapıya; yüreğimi kızılımsı, akışkan, korku ezgisi ele geçirdi.
Sonra kapı, kirişlerinden kurtulup koridordan getirdiği toz dumanını yığdı odamın ortasına. Bakakaldım...
Düşlerimi taçlandıran o tanrı hayali, görülmeyen rüzgârlarla dağılıp, yüreğimin dağlarındaki ılık yağmur
tanelerini yarıp battı.
Kapının dizlerimin önüne buruşturulmuş bir kağıt parçası gibi yığılışını takiben, ılık ve yapışkan bir bulut
kümesi, içeri dolduğu gibi halıya çöküp ıslak bir iz bırakarak yok oldu. Ardından, tarif edilmez sesler hızla
azalıp odayı ve koridoru karanlık bir sessizliğe bıraktı.
Neler olduğunu anlayamıyordum. Koridorun karanlık silueti, zihnimdeki çok eski, yalın ve neredeyse
taptaze bir anıyı, kısmen canlandırmıştı.
Şaşkınlıktan başım dönmüş bir halde yerimden doğrulup koridorun tekinsiz karanlığına doğru yürüdüm.
Ümitsizliğin felç indirdiği yüreğim, adeta ilk defa çarparcasına hışımla atıyordu.
El yordamıyla kapıya varıp koridora çıktım.
Bu an, içimdeki o çok gizli anıya taze kan pompalandı hızla.
Yine el yordamıyla koridordaki ışıkları buldum.
Ansızın, devasa bir inciden çıkıyormuşçasına güçlü ve bir o kadar da çiğ bir ışık yayıldı koridora.
Bakışlarımı koridorun sonuna yönelttiğimde, yıllardan beri zihnimin zifiri dehlizlerinde umutsuzca
hatırlanmayı bekleyen o unutuluşun kahverengi görüntüsüyle karşılaştım.
Evet, evliliğimizin en müthiş yıllarından birinde, o gece, yataktan gizlice çıkıp kendini alet dolabından aldığı
kalınca bir iple asmıştı sevgili karım.
Onu bu ruh haline iten şeyin ne olduğunu bilmek istemezdim. O gece karşılaştığım bu görüntüyü zihnim
kendi kendine, kolayca yerinden kurtulamayacağı kadar derinlerde, çok gizli ve labirentlerle örülü bir
mağaraya zincirlemişti. Bu, tamamen benim dışımda gelişmişti sevgili dostum.
Yeniden o anı yaşayınca, uykunun o sırılsıklamlığıyla nasıl olup da karımın boynundaki ipi çözüp onu
tavandan indirdiğimi ve koridorun sonundaki altıncı odaya taşıyıp ceset kokusunu önlemek için otlar ve
ilaçlarla tütsülenmiş o koca sandığın içine kilitlediğimi hızla anımsadım.
Bilincim, bana hayatım boyunca süren bir oyun hazırlamıştı. Ve oyunu yaratan zihnim, oyununu yine kendi
elleriyle bitirmişti. Altıncı odanın önüne gidip bunca yıldır sebebini anlayamadığım bir itkiyle, önünden bile
geçmeye tiksindiğim kapıyı yavaşça açtım. İçeri girdiğimde akıl almaz çiğ bir kokuyla karşılaştım. Bilincim,
beni bu kapının önüne bu kokudan dolayı yaklaştırmıyordu ve ben, bu kokunun tanımının zihnimden
tamamen silinmiş olmasından dolayı bunu hissetmiyordum. Yani bu düşünsel bir aldatmacaydı.
Duvara dayalı, yer yer güveler tarafından yenmiş sandığa yaklaşıp kapağını araladığımda, tarif
edemeyeceğim o çürümüş görüntüyle karşılaştım. Sonra koşarak odayı terk ettim ve koridorun ortasında
durdum. Donakalmıştım. Odamın kapısı kırılmamıştı. Hiçbir zorlanma izi bile gözükmüyordu.
Sevgili karım içeride, eti kemiğine karışmış iç karartıcı bir tablo olarak yatıyordu. Ya yıllar boyunca
hayatımı paylaşmış, o hiç yaşlanmayan kadın kimdi?
GÖZLERİMİ AÇTIĞIMDA
Gözlerimi akşamın dingin karanlığında, rüyâların büyülü rahminden ansızın fırlayıp gerçeğin katlanılmaz
ağırlığına hayal kırıklığı hissederek açtığımda, içimde vîran olmuş bir yeri keşfettim. Sanki yaşadıklarım
rüyâ değildi. Yavaşça yatağın ıslak yüzeyinde doğrularak, üzerimdeki ince, nemli örtüyü ittirdim ve
perdeyi aralayıp camı açtım. Terden ıslanmış tenim parlayıp üşüdü. Rüzgârdı acımasızca örten nemli
çıplaklığımı. Bu, yaşamımı biraz daha katlanılır kılabilirdi. Ne var ki yıkılmış bir kentin duvarları ve
minareleri arasında dolaşan bir rüzgâr tanrısı, her ne kadar yaşamı affettirecek denli güçlü de olsa, güneşin
kavurucu laneti ve bu ılık ihanet; rüzgârın paylaşılmaz hacmini azaltacak ve nihayetinde onu ortaçağın en
güçlü kelimeleriyle büyüleyecek kadar kudretliydi. Rüzgârın bile affettiremediği bir hayata açılan
gözlerimin üzerinden usulca geçen bir jiletti elleri, içimde büyüttüğüm siyah incinin ve içimdeki diğer
çocukların.
Cama yaklaştım ve derin bir nefes almak için başımı dışarı çıkartıp gözlerimi yukarı çevirdim. Upuzun
demirden bir binanın yalıtılmış kanserli bir hücresi gibi hissettim kendimi. Binanın olabildiğine yükselen
demir duvarlarının sonunda, ismini bilmediğim yıldızlar ve o yıldızlarda sesini duymadığım yaşamlar
ışımaktaydı. Orada olmalıydım. Kandırılmış ülkesinin ve batmış dünyasının yegane haini olmalı ve
kaçmalıydım. Bu, o kadar da kötü değildi. Sıradan bir düşman olmaktansa, ölümü hak eden bir hain
olmayı yeğlerdim.
Ayağa kalkıp bir elma aldım masadan. Sonra birkaç adımda tükettim odayı. Hayat odalara bölünmüştü
ve ben, yalnız akan damarıydım tüm odaların.
Çoğu sabah, gözlerimde kimin uyandığını bile fark edemeyecek kadar sarhoş olurdum. Çoğu kez
gözlerimden kimin baktığını bile bilemeyecek kadar hem de...
Tanrı bir zar atar ve oynamaya başlarım.
Yıkılan yerlerimde Anka kuşları yaşamaz benim.
Ben ölemeyen bir diriyim.
Koca desenli rengarenk halılar ve işlemeli kilimlerle örtünmüş betona uzandım. Alnımı soğuğun kucağına
bırakırken, gözlerimi yavaşça kapattım. Ne kadar kaldığımı hatırlamıyorum orada. Kendime geldiğimde,
akşam olmuştu ve başım öylesine ağrıyordu ki, koskoca bir binanın ağırlığıyla çatlamak üzereydim sanki.
Avuç içlerimi yere dayayıp doğrulmaya çalıştığımda, gördüğüm korkunç rüyâyı anımsadım. Ve sanki
ellerim, rüyâmdan birebir çıkmışçasına taze kanla ışımaktaydı, dolunayın şefkatli parıltısı altında. Yerde diz
çöküp ellerime baktım. Işıklar kapalıydı. Benim ışıklarım yoktu aydınlatmasını beklediğim kapkaranlık bir
dünyayı. Parmaklarımın arasından akıyordu yanarcasına kan. Yanıp erircesine ellerimin üzerinde, eriyip
delercesine etimi...
Çoktan yitip gitmiş kurbanların çığlıkları ve yalvarışları yankılanıyordu kulaklarımda.
Ayağa kalkıp temizlenmek istedim. Duşun perdesini açıp küvete girdiğimde, duş perdesinin beyaz
şeffaflığında ellerimin koyu bir leke bıraktığını fark ettim. Bu bina, çökmek üzereydi tüm ağırlığıyla
üzerime.
Duşun vanasını açıp kirli bir leke bıraktıktan sonra parlayan demirin üzerinde, su, hatırlamak istemediğim
bir vahşetti döküldüğü yerde. Kopkoyu bir kızılı sıyırıp üzerimden boşaltırken küvetin sarıya çalan pis
beyazlığına, göz kapaklarımın arasından pıhtılaşmış ölümlüler sızmaktaydı. Soğuktu su. Ölüm kadar derin.
Titreyerek vanayı kapattım. Duşun perdesini arınmış ellerimle açtığımda, beyaz fayansların üzerindeki
kana bulanmış ayak izlerini fark etmem, onlardan birine basıp kaymam ve başımı küvetin kenarına
vurmam bir oldu. Ölümün üzerineydi atılan adım. Küvetten akan kan şimdi, diğerlerinden daha sıcaktı. Ve
buharlaşmaya başlayarak aynaya doğru yükseldi kokusu. Aynada yavaşça aktı ve gözlerimi son kez
araladığımda görebildiğim o korkunç manzarayı, şeytanın bir lütfu olarak kabul etmem gerektiğini anladım.
O, saftı. Ve bir bakireydi almadan önce seni kirli yatağına. Gözlerim, o kirli çarşafın renkleri arasında
boğulmadan önce, ince ve kırılgan boğazlardan çıkan acınası çığlıklar yetişti kulağıma. Sesler yükseldi. Ve
büyük bir gürültüyle yıkıldı giriş kapısı.
Çok fazla insan vardı. Henüz ölmemiştim. Hepsi birden doluştu, banyonun açık kalmış kapısından içeri.
Onları, gözlerimi kaplayan kan perdesinin arkasında net seçemiyordum. Bağırıyorlardı ve sanırım
ellerinde, parlayan büyük demirler vardı. Onların büyük yobaz bıçaklar olduğunu çok sonra anlayacaktım.
Bir çocuk görüyordum hayal meyal; uzun, açık renk saçları olan bir kız çocuğu. Yüzünde dehşet vardı.
"Doğum günün kutlu olsun," dedi bir ara ve sanırım elindeki o keskin süprüntüyü bacağıma sürttü. Aynı
anda güçlü bir el dolandı boynuma. Boynumun üzerinden geçen bıçak, kolumu boylamasına yırtan demirin
acısını unutturdu. Ben hiç bağırmadım. Gözlerim ve sesim, ölümün kirlettiği bekaretin yatağına düştüğünde
onlar hâlâ bağırıyorlardı. Kız çocuğu saçlarına bulaşan kanı silerken, "Şimdi annemin biraz önce gittiği
yere git," diye vızıldamaktaydı. Banyo kapısından çıkarken, arkasında bıraktığı zebaniye son bir kez baktı.
O zebani bendim.
Sonra gözleri, başımı gövdemden ayırmaya çalışan bir adama doğru kaydı... Gülümsedi.
Sırayla koridoru ve duvarlarında kana bulanmış el izleri bulunan salonu da geçti. Kapıdan dışarı çıkıp
apartman boşluğunda bir süre durdu. Yanında, kapısı açık bir evin eşiğinde kolları ayrılmış bir kadın
cesedi yatmaktaydı. Biraz yaklaşınca, içeride boğarak öldürdüğümü fark ettiği ufak iki erkek çocuğunu da
gördü; öylece uzanmaktaydılar betonda.
Merdivenlere yanaştı. Merdivenlerin arasındaki boşlukta, yetişkin bir erkek kurumuşu takılmıştı
demirliklere. Ne kadar direndiği apaçıktı. Onun için sevindi ve merdivenleri, kan izlerine basmamaya özen
göstererek dikkatlice indi. Bir aşağıdaki katta, hâlâ can çekişen yaşlı bir kadın gördü ve yanına gitti.
"Bana yardım et!" diye inledi yaşlı kadın, tek sorun sesinin deşilmiş boğazından çıkmasıydı. Bu hırıltılı ses,
küçük kızı ürküttü. Belki ölü olmalıydı, diye düşündü. Sonra hızla uzaklaştı; onu bir anda oradan kaçıran,
ayağına takılan kısa saçlı bir zencinin kafasıydı. Koşarak merdivenlere doğru gitti ve merdivenlere
vardığında, hızını azaltmadan basamaklara atladı. Henüz basamakların yarısını bile tüketmemişti ki,
annesinin kokuşmuş cesedine çarptı gözü ve bunu takiben gözlerinden boşalan yaşlar, ayağının takılıp,
merdivenlerden yuvarlanmasından hemen ardından kafasının hızla çarptığı yere boşaldı. Annesinin
haddinden fazla deforme olmuş yüzünün hemen yanı, küçük kızın ağzından boşalan kan ve gözlerinden
firar eden yaşlarla kirlendiğinde, aşağıdan bir sarışın çıkmaktaydı… Korku dolu gözlerle tıkanmışken
nefesi...
KULE
Nereden başlamanın doğru olacağını bilmiyorum, geçtiğimiz cumartesi, boş bir parkta gözlerini karanlığa
açan Bay Gece’nin hikayesini anlatmaya. Belki Gece’nin, derin uykusundan uyanıp bakışlarıyla taradığı
parkı tanımlayarak konuya girebilir ve olayları akışına bırakabiliriz.
Park, alelâde, birkaç ağaç ile gölgelenen, demir korumalarla çevrelenmiş bir yerden çok; yüksek çınar
ağaçları ve dekoratif kesme kayalarla çevrili, ortasında büyük bir havuz ile içinde birkaç ördek ve kaz
grubunun seçilebildiği büyük, özel bir mülkün bahçesi gibi görünüyordu.
Gece; yavaş hareketlerle, demir perçinlerle birbirine bağlı ahşap bankların birinde sırtından yardım alarak
doğrulduğunda, örme taş blokların bitip preslenmiş kırmızı-siyah kum yolun başladığı yöne çevirdi
gözlerini. Yolun, otuz metre kadar ilerideki başka bir havuza gittiği görülebiliyordu. Bu havuz, diğerine
nazaran daha büyük ve daha gösterişli ince mermer bloklardan inşa edilmişti ve havuza on metre
uzaklıktaki, özenle dekore edilmiş küçük ağaçlarla müthiş bir uyum içerisindeydi.
Şu an için, gördüklerini yorumlayacak durumda değildi. Yüzünde bir uyuşukluk ve başının arkasında
müthiş bir ağrı hissediyordu. Bu da algılarını olabildiğine zayıflatmıştı. Fakat usta bir bahçıvan tarafından
şekillendirildiği belli, kısa ağaç gruplarının paralel ilerleyişinin açığa çıkardığı toprak yolun, büyük bir
yapıya ulaştığını fark ettiğinde bu algılama problemi bir anlığına geçti ve nerede olduğunu bilmektense,
buradan nasıl çıkması gerektiğini kendine sormanın daha doğru olacağını anladı.
Ayağa kalktı, içinde uyandığı küçük parkı geride bırakıp gözlerini bir süreliğine karşısındaki bu büyük
yapıya dikti ve durdu. Yapı; binanın tavanından biraz daha aşağıda kalan oldukça geniş iki kulenin
arasında, grotesk katedrallerin ortaçağlardaki yepyeni hallerine benziyordu. Bu yapının, kafasında geniş
bir demir kask bulunan bir savaşçısının başını çağrıştırması Gece’yi ürkütmüştü.
Çatısı yüksek ve koyu renkti. Çatının bittiği nokta, Gece’yi korkutacak kadar muhteşemdi. Çatının bitimi,
ayakları binaya dayalı, çatıya oturan ve ağırlığını öne verip kollarını ileri doğru değişik pozisyonlarla
uzatmış birbirlerine hiç benzemeyen ve her biri yüzlerinde diğerinden farklı bir ifade taşıyan koyu yeşil, yer
yer de siyah ve gri mermer insan heykelleriyle çevrelenmişti. Fakat bu heykellerdeki dehşete düşürücü asıl
soğuk imge, heykellerin normal insan boyuyla neredeyse tam bir bütünlük oluşturmasından
kaynaklanıyordu. “Neredeyse gerçek!”diye düşündü Gece.
Bina; dışbükey işlemeli siyah demir kolonlarla korunan, her biri muhtemelen beşer metre arayla dizilmiş
on sekiz pencereyle donatılmış ve çatı katı sayılmazsa üç katlı, ön yüzünde büyük bir kapıyla, kapının
girişinde de iki ya da üç basamağın bulunduğu görkemli bir binaydı.
Gece; her katta altı tane bulunan pencereleri incelerken, ikinci kata denk gelen bir penceredeki
kıpırdamayla irkildi. Ve binaya karşı içinde uyanan hayranlık, tam bir korkuya dönüşene kadar yerinden
ayrılmayı aklından bile geçirmedi. En sonunda pencere açılıp bu mesafeden bile hayranlık uyandıracak
denli güzel bir kadının koyu renk upuzun saçları pencerenin dışında, rüzgârın esintisine kendini
kaptırdığında, kadının ona baktığı ayrımına varıp hemen arkasına döndü ve koşar adım yürümeye başladı.
Fakat hangi tarafa gidiyordu? Yürümesini kesmeden, hızlı bakışlarla bir çıkış kapısı aradı gözleri, fakat
bulamadı... Sonra ardına bakıp kadının hâlâ pencerede olup olmadığını görmek istedi. Kadın yoktu. Bir
hayal mi görmüştü?... Bilemezdi.
Nihayet bir çıkış kapısı buldu. Tam o yöne doğru hızla dönecekken, kapının hemen yanındaki yüksek
çınar ağaçlarının arkasından ciddi giyimli, yakışıklı, uzun suratlı bir adam çıkıverdi. Saçlarını şapkanın
altından omuzlarına bırakmıştı adam. Bir an duraksadı ve geri dönüp koşmanın iyi bir fikir olup
olmayacağını düşündü. Tam o sırada uzun saçlı adamın yüzüne harika bir gülümseme yerleşti ve adam,
elini havaya kaldırıp ona seslendi. Gece’nin boynundan soğuk terler boşanıyordu. Ama yerinde kaldı ve
adamın kendine yaklaşmasını beklemeye başladı. En azından buraya nasıl geldiğini bilmediğini ve buradan
çıkmak istediğini belirtebilir ve şansı yaver giderse de buradan çıkabilirdi. Adam ceketini düzelterek
Gece’ye yaklaştı. Gece gülümsemeye çalışarak ileri doğru bir adım attı. Uzun saçlı adam yeterince
yaklaştığında başını biraz sağa yatırdı, "Efendim, ben de sizi arıyordum. Bütün gece parkta kalmanıza göz
yummuş olmakla ne kadar büyük bir hata yaptığımı şimdi anlıyorum. Hastalanmış olmalısınız. Şu halinize
bir bakın; sanki zaman makinesinden geçerken ruhunu kaybetmiş bir canavar gibi perişan
görünüyorsunuz." Adam güzel bir espri yaptığını düşünerek zevzek zevzek güldü; ama Gece’nin
gülmediğini, hatta biraz öncekinden daha ciddi bir tavır takındığını görünce hemen sustu ve kendini
toparladı.
Adam konuşmasına devam ederken, artık daha temkinliydi. "Efendim, lütfen izin verin sizi odanıza kadar
götüreyim; şayet şimdi dışarı çıkacak olursanız yorgunluktan bitkin düşeceksiniz. Lütfen… Lütfen girin
koluma, sizi odanıza götüreceğim." Gece bir süre neler olduğunu düşünmeye çalıştıysa da, bunda başarılı
olamayacağını anladı ve kendini olacaklara bıraktı. ‘Büyük ihtimalle bu adam bir uşak ve beni efendisi
zannetti. Bu, büyük bir aptallık. Bahsettiği odaya çıktığımız zaman, efendisinin orada olduğunu
görecek ve hemen polisi arayacak. Belki polisler bana yardım etmeyi kabul eder,’diye düşündü.
Ama adamın hâlâ hiçbir şeye uyanmış olmaması, kafasını daha da karıştırıyordu. ‘Bütün gece parkta
olduğumu biliyordu,’dedi kendi kendine. Belki de adama açık açık anlatmalıydı; fakat uşakla birlikte
evin açık kapısına vardıklarında görebildiği her şey ona engel oldu.
Kapıyı, pencerede gördüğü o muhteşem güzellik açmıştı. Saçları omuzlarından aşağı dökülüp göğüslerinin
üzerinde biraz dalgalanıp belinde son buluyordu. Son derece koyu ve parlaktı gözleri de, aynı saçları
gibi… Ve tenindeki hafif buğday rengi, alnında açılarak neredeyse sedef parlaklığına varıyordu. Boyu,
Gece’den biraz daha uzundu ve üzerine giydiği ipek sabahlık içinde son derece güzel görünüyordu. Kadın
yüzünde belli belirsiz bir gülümsemeyle, "Günaydın efendim," demişti. Bu, Gece’nin canını çıkaracak bir
işkence haline dönüyordu yavaş yavaş. Gece gülümsedi ve sonunda konuşmayı başardı, "Günaydın."
Halinden memnun gözükmeye çalışarak uşağıyla birlikte kırmızı kadife kaplamalı helezon şeklindeki
merdivenleri yavaş yavaş çıkarken duvarlardaki açık sarı rengini kapatan, hepsi orijinal, birbirinden
başarılı çalışmalar olan ünlü tabloları inceliyordu. Merdiven başında, çatıdakilere benzer; ama daha küçük
heykeller duruyordu. Merdivenler bittiğinde ikinci kattaydılar. Büyük bir holü geçip koyu kahverengi
kapılardan birinin önünde durdular. Bu, diğerlerine nazaran daha büyük ve gösterişli bir kapıydı. Uşak
kapıyı açarken, "Bayan Gece sabaha kadar uyumadı efendim... Sanırım biraz üzgündü ve hmmm...sanırım
ağladı efendim," dedi. "Sadece bilmek istersiniz diye düşündüm."
Sonra bir sessizlik, yatağa yaklaşıp iki kişilik o kocaman yataklardan biraz daha büyük ve biraz daha
yüksekte kalan yatağın yorganını kaldırıp üçgen olacak şekilde katladı ve "Yatmadan önce bir emriniz
olacak mı efendim?" diye sordu. Gece,hayır anlamında başını salladı ve yorganın altında ortaya çıkan
bordo çarşafın sardığı büyük yatağa oturdu. Uşağa seslendi. Adam hâlâ dışarı çıkmamıştı. Gece
neredeyse, ‘Ben sandığın kişi değilim,’ diyecekti ki uşak ona dönüp, "Buyurun efendim," dedi. Gece,
yalnızca teşekkür edebildi. Uşak gülümsedi ve tam dışarı çıkacakken, "Bayan Gece birazdan burada olur
efendim," dedi ve arkasından kapıyı kapattı.
Bundan sonra neler olacağını kestirmek, en azından buraya kadar neler olduğunu anlamak kadar güçtü.
Bir, Bayan Gece’den bahsediliyordu. İki, şatodaydı ve kendine "Efendim," diye hitap eden bir uşak
onunla ilgileniyordu. Ama başka kimseyi görememişti binada. ‘Belki de biraz etrafta dolanmalıyım,’
diye düşündü. ‘Gerçek efendi gelince, beni nasıl olsa kovacak,’diye fısıldadı kendine. Mümkün
olduğunca ‘efendiliğin’keyfini sürmeye karar verdi bu yüzden. Yerinden yavaşça kalktı ve pencereye
yaklaştı. ‘Perdeyi açıp dışarıya bakmamış olmak için neler vermezdim,’diye düşünecekti eğer
açabilmiş olsaydı. Ama tam perdeye uzanmışken kapı çalındı. Gece irkildi, beceriksizce, "Girin," demeyi
başarabildi. Oh Tanrım... Buna inanmak Gece için her şeyden daha zordu. Yüzünde garip bir
gülümsemeyle Bayan Gece içeri girdi. Bu kadın, ona kapıyı açan ve güzelliğine hayran kaldığı kadına öyle
benziyordu ki... Gece savaştı. Bu, o olamazdı. Ondan daha güzel çok…çok daha çekici ve harikaydı.
Buna inanmak mümkün değildi. Bu kadın oydu, yalnızca sabahlığını çıkarıp güzel elbiseler giymişti ve
saçlarını taramıştı. ‘Oysa,’diye düşündü Gece, ‘sabahlığının içinde bile mükemmeldi.’Gece, ne
yapacağından emin olamaz hareketlerle ellerini bir yere koymaya çalışıyordu. Bayan Gece kocasının bu
şaşkın haline gülümseyerek yanıt vermiş, yatağa yavaşça oturmuştu. Gece, ‘İşte şimdi ilginçleşmeye
başladı,’diye düşündü.
Kadın yumuşak bir ses tonuyla, kelimelerine teker teker özen göstererek tam bir hanımefendi gibi
konuşmaya başladı; "Dün," dedi yüzünü yere dönüp ve suskunlaştı, yutkundu; yarım bıraktığı cümleyi
devam ettirmekten vazgeçmişti. "Yaptıklarına bir anlam vermekte zorlanıyorum," dedi kadın. Gece, dün
hakkında hiçbir şey hatırlayamadığını fark etti. Belki kadından bir şeyler öğrenebilirdi; ama olmadı. Kadın,
yüzünü Gece’ye çevirip mükemmel gülümsemesini ona sundu. "Belki de," dedi, "biraz gergindin." Sonra
yerinden kalkıp Gece’ye yaklaştı, "Ama niçin yanıma gelip seni sakinleştirmeme izin vermedin
anlamıyorum; bütün bir gece gözüme uyku girmedi bu yüzden," dedi, sesi yine buruklaşmış ve gözleri yine
yere dönmüştü. "Beni hâlâ sevdiğinden emin olmayı ne kadar çok isterdim bilemezsin…" dedi ve imalı bir
ifadeyle Gece’ye bakmaya başladı.
Gece aniden ayağa fırladı. Kadın da aynısını yaptı.
Gece’nin biraz gerildiğini fark edip gülümsemeye başladı. Boynunu biraz yana yatırıp üzerindeki bluzu
yavaşça yukarı doğru çekti ve çıkardı. İncecik bluzun altından zaten yeterince belli olan vücudu şimdi tam
anlamıyla ortaya çıkmıştı. Harika ve uzun bir boynu vardı. Kıvrım kıvrım birkaç tutam saçı göğüs uçlarına
takılmıştı ve buğday rengi karnına dökülüyordu geri kalanı da. Gece, içindeki şehvetin ayrımına vardığında
çoktan, dudakları kadının dudaklarıyla birleşmişti.
Bayan Gece yumuşak parmaklarıyla Gece’nin üzerindekileri çıkarmaya başlamıştı. Gece yalnızca eşinin
yaptıklarına boyun eğen ve iğne ucu kadar küçülmüş gözbebekleriyle ifadesizce gözlerini açık tutmaya
çabalayan bir bakire gibi, ellerini iki yanından sarkıtmış, yalnızca dilinde daireler çizen ılık dile tepki
veriyordu. Kadın yeniden gülümseyip dudaklarını Gece’nin dudaklarından ayırdı ve kocasının göğüs
uçlarını öpmeye başladı yavaşça. Gece kaskatı kesilmişti ama göğüs uçlarının üzerinde daireler çizen dilin
hareketleriyle gevşedi. Sonra kadın, Gece’nin pantolonunu indirip organını diliyle uyardı ve dudaklarının
arasından yavaşça içeri çekti organı.
Gece’nin bacaklarındaki yorgunluk hissi artmıştı ve bacaklarının üzerinde daha fazla duramayacağını
düşündü. Yatağa bıraktı kendini. Şimdi biraz daha rahatlamıştı. Kadın, eteğini de çıkardı ve Gece’nin
üzerine uzandı. Sevişmeye başladılar. Çok geçmeden Gece boşaldı. Tam kendini geriye çekip yataktan
kalkacaktı ki; kadın, kalçalarını sıkıp Gece’nin yumuşamaya başlayan organını içinde sıktı ve hızlı bir
hareketle Gece’nin üzerine çıktı. Şimdi Gece alttaydı ve kadın yukarı aşağı hareket ederek ilişkinin
bitmesine izin vermiyordu. Bu, Gece’ye biraz acı vermiş olsa da, bir süre sonra yeniden sertleştiğini
hissetti ve kadının hareketlerine uyum sağlamaya başladı. Yüzüne belli belirsiz bir gülümseme dağılmıştı
Gece’nin. Kadın hareketlerini hızlandırmaya başladığında, Gece tamamen sertleşmişti ve on dakika sonra
birlikte doruğa ulaştılar ve kadın küçük bir çığlık atarak Gece’nin üzerinden indi.
Gece böylesine güzel bir kadınla aynı yatakta uyuyacağını bile aklından geçiremezdi bu güne kadar; ama
şimdi şu olanlara bir bakın...
Yan yana uzanıp gözlerini yumdular...
Uyandığında etrafta hiçbir ışık göremedi Gece… Belki de gerçekten uyanmıştı. Evet, o an bütün bunların
bir rüyâ olduğunun ayrımına vardı. Şimdi yapması gereken önemli işleri vardı; bugün pazardı ve çatıyı
onarma zamanı çoktan gelmişti. ‘Ne çılgınca bir rüyâydı,’diye geçirdi içinden. Yavaşça doğrulduğunda
gözleri karanlığa alışmaya başlamıştı ve bir şeylerin yolunda gitmediğini anladı. Hızla odanın diğer ucuna
gidip ışıkları açtı, “Aman Allah'ım!...” Ellerini yüzünde kavuşturdu ve diz çöküp bir süre umutsuzlukla
ağladı.
Hâlâ aynı odadaydı; bu bir rüyâ değilse, başka bir şey de olamazdı. Sadece uyanması gerektiğini
düşündü ve ilk kez kendini uyandırmaya çalıştı. Hah! Ağına yakalandığı örümceğin, yalnızca bir rüyâ
olduğunu düşündüğü için kendini yemeyeceğine kesin gözüyle bakan, şaşkın bir sinekten daha onurlu
değildi bu şekilde ağlarken.
Bir süre sonra kapı çalındı. Kapının ardından gelen ses, uşağa aitti ve öğle yemeği için Bayan Gece’nin
kendisini aşağıdaki yemek salonunda beklediğini söylüyordu. Yemek yeme düşüncesi Gece’nin midesini
bulandırdı. Birazdan aşağıda olacağını söyleyip uşağı uzaklaştırdı.
Şimdi tam zamanıydı. Buradan kaçacaktı. Cama yaklaşıp bir kez daha perdeye elini uzattı. Perdeyi
açtığında öyle korkunç bir çığlık attı ki, uşak kısa bir sürede kapıda belirdi yeniden. İçeri girmek için kapı
koluna asılıyor; fakat kapı kilitli olduğu için bir türlü içeri giremiyordu. Uşak zorlayarak kapıyı açtığında
Gece çoktan yere yığılmış ve gördüklerinin şokuyla baygın düşmüştü. Ardından kadın da geldi. Uşak
rahatsız edici bir ses tonuyla Bayan Gece’ye bir şeyler söyledi. Fakat duyulmasını istemediği her halinden
belli olduğu için fısıltıyla konuşuyordu, sonra Bayan Gece de bir şeyler fısıldadı ve konu kapandı.
Gece, birkaç saat kadar baygın kaldı. Kendine geldiğinde başka bir odadaydı ve Bayan Gece başında
oturuyordu. Kadın, Gece’nin uyandığını ilk anda fark edemedi; çünkü dalgın dalgın duvardaki büyük bir
Van Gogh çalışmasını incelemekteydi. Gece, kadının yüzüne yerleşmiş o rahatsız edici ifadeyi ilk defa o an
yakalayabildi. Sonra kadın bir ses duymuş gibi irkildi ve Gece’ye döndü. Hızla, yüzündeki bir şeylerin
yolunda olmadığını ima eden ifade, yerini beceriksiz bir gülümsemeye bıraktı. Bu, Gece’nin şüphesini
arttırdı; fakat kadının bununla ilgilenmediği belliydi. Boş boş Gece’ye bakıyordu. "Sanırım başınızı bir yere
çarptınız efendim. Odaya geldiğimizde baygındınız," dedi kadın. Ama Gece, başını hiçbir yere
çarpmadığını biliyordu, en azından pencereden dışarısını görene kadar.
Etrafına bakındı; burası kiler gibi bir yer olmalıydı ya da depo. Burada hiç pencere yoktu. Sonra
duvardaki deforme olmuş bir yer gözüne çarptı. Pencerenin tuğlayla örülmüş olduğu çok belliydi. Sonra
binayı dışardan gördüğü ilk an aklına geldi. Bina çatı katıyla birlikte dört kattı ve en üs kat yeniden
sıvanmışa benziyordu. Bu hesap doğruysa şimdi çatı katında bir odada olmalıydı. Ve o görkemli heykeller
de tam üzerinde bir platforma oturtulmuş haldeydi.
Peki ya burada ne yapacaktı? Bu odadan çıkmasına izin verecekler miydi? Lanet olsun! Asıl, bu evden
çıkmasına izin verecekler miydi?
Gördükleri Gece’yi öylesine sarsmıştı ki, kusursuz bir kâbusun içinde olduğunu şimdi daha iyi biliyordu.
O, bu evin sahibi falan değildi; ne kadın onun karısıydı, ne de o uşağın efendisiydi. Bu durumda,
pencereden baktığını biliyorlarsa ne için hâlâ oyunlarına devam ediyorlardı? Şayet onlar bunun farkına
varmadılarsa ve gerçekten de başını çarptığını sanacak kadar aptalsalar, bu Gece’nin işlerini
kolaylaştıracaktı. Rolüne biraz daha devam edebilir ve buradan kaçmak için bir yol bulduğunda, hemen
bu lanet olası evi terk edebilirdi.
"Sanırım," dedi Gece düşüncelerini anlamış olmasından korktuğu kadına, "sanırım başımı çarpmış
olmalıyım." Sesinde bir tedirginlik olduğu belli olan kadın, "Şimdi daha iyisindir umarım, birkaç saattir
baygınsın, başında bekledim."
Uşak kapıyı, içeri girdikten sonra çaldı. Yüzünde zoraki bir gülücükle, "Kendinize geldiğinize sevindim
efendim," diyordu. "Size ağrı kesici birkaç ilaç getirdim," diye devam etti. "Umarım başınız çok
acımıyordur," diye yılışıklığını sürdürecekti ki, Gece bu odada ne aradığını biraz sert bir üslupla sordu; ne
de olsa o, bu evin sahibi ve bu gevezenin efendisiydi. Uşak biraz çekingen bir sesle cevap verirken kadına
kaçamak bir bakış attı. Gece, bu bakışın ne anlama geldiğini gayet iyi biliyordu; ama rolüne devam ederek
uşağın, “Kısa süre sonra sizi kendi odanıza alacağım,” sözünü kabaca kesip "Biraz yürümek istiyorum,"
diyebildi. Bu sefer kadın, uşağa kafası karışmış gibi kaçamak bir bakış fırlatırken, "Çabuk bir şeyler yap,"
der gibiydi.
Sanırım Gece, onları şüphelendirmeye başlamış ve bunu geç kavramıştı. Sesini biraz daha, hâlâ neler
olduğunu anlayamayan bir şaşkının sesine benzeterek konuşmaya devam etti. "Şimdi biraz yürümek bana
iyi gelecek, bahçeye çıkmama yardımcı olabilir misin?" diye sordu. Uşak ve kadın biraz daha rahatlamış
görünüyorlardı. Uşak koluna girip, "Önce bir şeyler yemelisiniz," diye geveledi, artık bir sorunları
olmadığını zannettiği için sevinen muzaffer bir ses tonuyla konuşmuştu.
En alt kattaki yemek salonuna indiler. Büyük bir masa vardı salonun ortasında ve ilk kez evdeki bir diğer
kişiyi daha orada gördü Gece. Uşak, Gece’ye, masanın bir ucundaki rahat bir koltuğu işaret ederek
"Buyurun," dedi. Gece yerine yerleştiğinde, rolünü oynamanın pek de hoşuna gitmediğini belirten koyu
renk tenli bir adam ve arkasındaki üç kadın, üstleri dışbükey kapaklarla kapanmış gümüş yemek
tepsilerini getirmeye başlamışlardı.
Bayan Gece de, masadaki yerini almıştı. Bir bir yemekler geldi ve kapakları açıldı. Gümüş tepsilerden
buğular çıkmaya başlamıştı. Birbirinden güzel yemeklerle donatıldıkça masa, Gece bu oyundan zevk bile
almaya başladığını kendine itiraf etti. Neredeyse kadına ve uşaklara sarılıp her şeyi bildiğini ve teşekkür
ettiğini söyleyecekti; ama pencerenin ardında yüz yüze geldiği korkunç manzara, bu mutluluk patlamasını
başladığı yerde yok etti.
Yemek başlamıştı. Son on dakikadır masa başında iştahsızca yemek yiyen karı koca ve masanın beş altı
metre gerisinde, olası emirleri bekleyen uşaklardan hiçbiri, tek bir kelime bile etmemişti. Gece, bir an
durdu ve etrafına bakındı. Sanki bütün uşaklar onu her an yiyecek akbabalar gibi gözlerini dikmiş
duruyorlardı. Bu, onu oldukça ürkütmüş olsa da, artık bir şeyler yapmanın vaktinin geldiğini düşündü ve
duvarda zamansız bir ülkenin sahte vaktini gösteren büyük saatin akşamüzerini gösterdiğini farketti.
"Büyük ihtimalle," diye söze girdi Gece karısına bakarak, “güneş henüz batmamıştır. Niçin perdeleri biraz
aralayıp güneşin kızıl renklerini izlemiyoruz? Sonra da bahçede biraz yürüyüş yaparız,” dedi. Kadın ilk
önce biraz şaşırdı, sonra telaşlandı ve uşağa döndü. "Elbette efendim," dedi uşak ve kadına anlamlı bir
bakış fırlattı. O bakışların içinde sinsi bir gülümseme gizliydi. Diğer uşaklar arasından birden, bir uğultu
yükseldi ve büyük uşağın boğazını temizlemesiyle çıkan gürültü, onlara yönelen direkt bir "Sus" emri gibi,
bütün uğultuyu başladığı noktada kesti.
Gece, perdeyi aralamak için pencereye yaklaşan uşağın kendinden emin hareketleri karşısında biraz
şaşırdı. Yerinden kalktı ve olacakları görmek için pencereye doğru yürümeye başladı. Artık emindi, bütün
bu karnaval biraz sonra perdenin açılmasıyla bitecekti. Fakat bu nasıl olurdu?! Bunu nasıl hesap
edememişti? Perdeyi aralayan uşağın yüzü, batmakta olan güneşin ışığıyla parladı. Dışarıda tuhaf olan
herhangi bir şey görünmüyordu. Kızıla boyanmış bulutlar ve ağaçların arkasında, zor da olsa seçilebilen
henüz tam doğmamış bir yeni ay vardı. ‘Tabii ki böyle olacaktı,’dedi kendi kendine kızarak. ‘Zemin
kattayız ve buradan bahçenin devamı görünmüyor. Bunu baştan düşünmem ve kendimi şüpheli
konumuna getiren bu hareketten kaçınmalıydım.’
Yaptığından utanmıştı, yüzü asıldı, hayal kırıklığını gizleyemedi. Uşağın yüzüne zafer dolu bir gülümseme
yerleşti. Kadın rahatlamış ve uşaklar arasındaki uğultu neredeyse yeniden başlamıştı ki, baş uşak onları
yine engelledi. Fakat uşakların birinin diğerine "Biliyor mu yani?" diye sorduğunu duyulabildi. Bundan da
pek emin değildi.Biliyor muydu?
Yemekten sonra bir kadeh beyaz şarap içti ve karısının koluna girmesini işaret eden bir hareket yaparak
masanın başından kalktı. Kadın ona yaklaşırken Gece, bahçe kapısına doğru yürümekteydi. Belki
bahçede bir şeyler bulabilirdi.
"Son günlerde biraz tuhaflaştınız efendim," dedi kadın, bahçeye yeni çıkmışlardı. Gece ne yöne gitmeleri
gerektiğini kestiremiyordu. Kendini zorlayarak, beceriksizce, neden böyle düşündüğünü sordu. Kadının
verecek iyi bir cevabı olmadığını, Gece de en az onun kadar iyi biliyordu. Kadın yalnızca Gece’yi
suçlayarak içinde bulunduğu karışık durumun, aslında onun paranoyaları olduğuna ikna etmek istemişti
yalnızca. Kadın, bunda başarılı olamayacağını fark ettiğinde Gece, "Bence hareketlerimde hiçbir tuhaflık
yok," diyebilmişti sadece. Ve on dakika sürecek yürüyüşleri boyunca hiç konuşmadılar.
Gece sürekli, dış cepheyi içeriden ayıran taş bloklarına doğru yürümeye çalışsa da kadın onu hep başka
bir yöne doğru çekiyordu ve ne zaman kadın onun dışarı yaklaşmak istediğini fark etse Gece, kadının
yüzünde mahcup bir gülümseme yakalıyordu.
Bir süre daha uzun kavak ve çam ağaçlarının altında; kırmızı, toprak yol boyunca yürüdüler. Sonra büyük
havuzun başında, kadın biraz dinlenmek istediğini söyledi. Gece bunu fırsat bilip kendisinin hâlâ bir kurt
kadar dinç olduğunu ve biraz daha yürümek istediğini söyleyip kadının yanından ayrıldı.
Kadının buna izin vermeyeceğini sanıyordu; ama sandığı gibi olmadı. Kadının yüzüne korku dolu bir ifade
yerleşti ve Gece’ye dikkatli olması gerektiğini söyledi. Bu, Gece’yi oldukça şaşırtmıştı.
Daha birkaç adım bile atmamıştı ki, yemek salonun penceresinden kendine bakan uşakların heyecanlı
hareketlerini fark etti. Aynı anda kapı hışımla açılmış, baş uşak dışarı koşar adım fırlamıştı. Gece’yle göz
göze geldiğinde ise, hemen durup ceketini düzeltti ve sakin olmaya zorladığı adımlarıyla ona doğru
yürümeye başladı. Bir yandan kadının gözlerine kızgın bakışlar fırlatıyor; bir yandan da, rahatsızlık
duyduğu, çatıdaki bir noktaya kaçak bakışlar atıyordu.
Sanki, çatıdaki bir şeyin kendisini gözlediğini düşünüyor ve kadının yaptığı hatayı çatıdaki her neyse,
görmemiş olmasını diliyor, telaşlanıyordu. Gece, adını bilmediği bu oyunun iyice karışmış ve kendi başına
yürümesine izin verilmemiş olmasından dolayı hayli sıkkın bir ifadeyle uşağın gelişini izliyor, yerinden hızla
kalkan kadının eve doğru seğirtmesinin ne anlama gelebileceğini düşünüyordu. Sonunda uşak, Gece’nin
yanına gelebildi ve havanın kararmaya başladığını bahane ederek, bekçi köpekleri bahçeye salınmadan
önce içeri girmeleri gerektiğini söyleyip kolunu Gece’nin omzuna attı.
Gece, artık çözmesi gereken daha fazla sorununun olduğunun bilincinde, uşakla birlikte sessizce
merdivenleri tırmandı. İkinci kata geldiklerinde durdular. Koridorun sonundaki odasına gitmeye
çalıştığında uşak, onu uyardı ve sabahki bayılma sahnesini bahane ederek çatı katındaki odasında kalması
gerektiğini, orada hemşirenin kendisine yardım edebileceğini söyledi. Bu, Gece’nin canını sıkan daha
önemli bir etken olmadı. Bunu bekliyordu zaten ve çatı katına çıkan merdivenleri yavaşça tırmanmaya
başladı. Uşak bir kapıyı açıp Gece’yi kibarca davet eden bir kol hareketi yaparak kapının önünde durdu.
Gece içeri girdi; uşak, "İyi uykular efendim," diyerek kapıyı kapattı. Hemen ardından, Gece, kapının
kilitlendiğini duydu. Bu, onu ürküten diğerlerinden daha kuvvetli bir neden değildi.
Hiç uykusu yoktu. Zaten olsa da çözüm bekleyen bunca olayın içinde uyuması da beklenemezdi. İçerisini
aydınlatan minik bir lambadan başka, hiçbir ışık girmiyordu odaya. Zaten, normalde de böyle havasız ve
kapalı odalardan pek hoşlanmazdı.
Henüz odaya gireli yarım saat olmuştu ki, alt kattan gelen sesleri işitti. Bu, kadının sesiydi. Ağlıyor
olduğunu ayırt edebilmişti. Kadın ağlıyordu ve uşak ona sert bir ses tonuyla bağırıyordu. ‘Bu da ne
böyle?’ diye düşündü Gece. Kızmıştı. Uşak, evin sahibesini azarlıyor ve evin sahibesi uşağın önünde
hüngür hüngür ağlıyordu. Bu olay, Gece’nin "Kimse Kendini Oynamıyor" tezini destekliyordu şüphesiz.
Ama kadının hıçkırıkları arasında söylediğini duyduğu bir kelime, Gece’yi daha fazla şaşkına çevirmişti.
"Bırakalım onu. Ne yapacaksınız ki ona," diye söyleniyordu. "O bizim işimize yaramaz," diyordu kadın.
Gece’nin içi tam anlamıyla korkuyla dolmuştu. ‘Bu kadın ne demek istiyor?’diye düşündü. ‘İşe
yaramak da ne demek!’ Kadın devam ediyordu, "Özür dilerim… Özür dilerim…"
Sesler, kısa bir süre sonra aniden kesildi. Sanki bir şeyler, onların konuşmalarını kesin ve güçlü, karşı
konulmaz bir hareketle durdurmuştu.
Sonra yine aşağıdan, daha öncekilere göre daha kısık; ama daha derinden gelen kalın bir erkek sesi
konuşmaya başladı. Bu sesi, diğer erkek seslerinden ayırt etmek hiç de zor olmazdı. Çünkü ses, hem tam
anlamıyla kalın bir kükreme, hem de tam anlamıyla tiz bir çığlık gibiydi. Ses bütün odayı karşı konulmaz
bir tonla kaplıyor ve herkese itaat ettiriyordu. Sesin ne söylediğini tam olarak duyamadı Gece; fakat arada
sırada birkaç kelimeyi yakalayabiliyordu. Emin olamasa da, "Başaramadın", "Ödeyeceksin" gibi sert
tehditkar kelimelerdi bu duydukları.
Gece, olacakların ayrımına varmaya başladı. Ses, bunları kadına söylüyordu; çünkü kadın bu akşamüzeri,
Gece’nin bahçede yalnız başına dolaşmasına izin vermişti. "Değiştirileceksin," dedi ses. Sonra korkunç bir
çığlık duyuldu. Bu ses, Bayan Gece’nin sesiydi. Neler olduğunu tahmin etmek bile istemezdi Gece. Bu ses
kimindi ve kadına ne olmuştu?
Lanet olsun! Ardından, aşağıda bir patırtı duyuldu. Bir sürüklenme sesiydi ilk önce Gece’nin kulaklarına
kadar gelen, ardından uşağa karşı sarf edilen o korkunç konuşmaydı başlayan. "Onun yerine başka birini
getirin hemen," dedi ürperticiliğinden hiçbir şey kaybetmeyen ses, ardından uşak cevapladı, "Emredersizin
efendim."
Konu kapanmıştı.
O gece başka bir şey olmadı. Sadece bir ara çatıdan bazı sesler geldi, bunlar da esilmişti. Ama Gece,
sabaha kadar bu sesten dolayı uyuyamadı. Arada bir kapısına kadar birisinin yürüdüğünü duyuyordu
sanki. Belki sadece bir sanımsama... Ayak sesleri kapıya kadar yaklaşıp duruyor, içerisini dinliyor sonra
çekip gidiyordu. Bu bir kâbustu.
Saatler sonra, Gece artık güneşin doğduğundan emindi. Bir süre sonra kapı çalındı. Uşak kilidi açıp içeri
girdi. Yüzü kireç gibi beyazlaşmıştı. Artık yüzünde o zevzek sahte gülümsemeye de yer yoktu anlaşılan.
Soğuk bir tonla Bayan Gece’nin aşağıda, kendisini kahvaltıya beklediğini söyledi. Gece şaşkınlığını belli
etmemeye çabalayarak, "Biraz sonra," diyebildi.
Uşak odadan çıktı ve kapıyı aralık bırakarak, kapının kenarında beklemeye başladı. Gece, kendisini
kahvaltı salonunda neyin beklediğinden emin olamıyordu.“Eğer sandığım gibiyse,”diye düşündü, “dün
akşam, kadın bir şey tarafından öldürülmüştü. Peki ya sonra duyduğum ‘değiştirileceksin’ emri,
düşündüğüm şeye denk düşüyor olabilir mi?”
Giyindi ve kapıyı açtı. Uşak, zoraki, “buyurun” tarzı bir kol hareketi yaptı. Gece yürümeye başladı. Önce
üçüncü kata inen düz merdivenleri, sonra ikinci ve zemin kata inen helezon merdivenleri indiler. Uşak
hemen arkasında, usul adımlarla onu takip ediyordu. Nihayet kahvaltı salonuna girdiler. Yine büyük bir
masa, salonun ortasında Gece’nin yerine geçmesini bekleyen uşaklarla çevriliydi.
Kadın, Gece’nin oturmak için yöneldiği sandalyenin hemen karşısındaki bir sandalyede oturuyordu ve
bunun artık hiçbir anlamı yoktu. Çünkü bu kadın Gece’nin seviştiği kadın değildi artık. Kadının gözlerinde
ışıl ışıl parıldayan yabancılığı fark ettiğinde, istemeden diğer Bayan Gece’ye bağlanmış olduğunun ayrımına
vardı. Kadın soğuk bir ses tonuyla, "Günaydın efendim," dedi. Fakat bu, Gece için artık hiçbir anlam ifade
etmiyordu. Zorlanarak kadına cevap verdi; "Günaydın.” Nasıl oluyordu, bilmiyordu ama, vücudu ve sesi
Bayan Eski Gece’ye tıpatıp benzeyen bu kadında, Bayan Eski Gece’ye ait olmayan bir şeyler görüyordu.
Sanki… Bilemiyordu…
Uşaklar yine gümüş tepsilerde yiyecekleri getirdiler. Dışbükey kapaklar parıldayarak açılırken Gece,
kapakların birinin üzerinde korkunç bir yüzün gümüş yüzey boyunca bükülerek yansıyan görüntüsünü
gördü. Bunu fark eden uşak kapağı hızla kaldırırken, Gece telaşla yerinden kalktı ve soğuk terler dökerek
arkasına döndü. Hiçbir şey yoktu. Bu oyunun artık eğlencesi kaçmıştı. Birinin bir açıklama yapması
gerçekten iyi olurdu. Gece, kendini biraz toparlamaya çalışarak sandalyesine yeniden oturdu fakat içi,
eskisi gibi rahat olamayacaktı hiçbir zaman; buradan kurtulmuş bile olsa günün birinde...
Yemeğini hızla yiyip ayağa kalktı ve Bayan Yeni’yi beklemeden, bahçe kapısına yöneldi. Bu, uşakları
telaşlandırmıştı. Gece’nin de beklediği gibi, baş uşak yanına koşarak geldi ve gülümsemeye çalışarak
Gece’nin kolundan tuttu. Gece kolunun acıdığını fark ettiğinde uşak ona, "Bayan Gece’yi beklemeyecek
misiniz? " diye soruyordu.
Bayan Yeni; masadan kalkmış, uşağa kapıyı açmasını söylerken, Gece ilk kez saldırgan bir düşünceye
kapılmıştı. Belki kadını ve uşağı itip hızla çıkış kapısına doğru koşabilirdi; ama bunu yapsa da gerçekten
başarmış sayılabilir miydi? Sonra bu düşünceyi erteledi veuygun bir an yakalayabilirsem belki, dedi
kendi kendine. Sonra Bayan Yeni’yle birlikte, uşağı kapıda bırakıp bahçeye çıktılar.
Baş uşak, kahvaltı salonunun içinde sinirli adımlarla dolaşıyordu. Diğer uşaklara kendini yalnız bırakmaları
için emir verdi. Kısa bir süre sonra uşak odada yalnız kaldı. Büyük masanın başına oturmadan önce
aynanın karşısına geçti saçlarını ve yüzünü ovuşturduktan sonra sandalyelerden birine oturdu. Derin bir
nefes aldı ve burnuna Gece’nin kokusu geldiğinde yüzünü buruşturdu.Bu insanlar, diye düşündü, böyle
iğrenç kokmayı nasıl becerebiliyorlar?
Gece ve Bayan Yeni havuzun başında oturuyorlardı. Bir ara kadın, elini Gece’nin elinin üzerine koyup
gözlerini kaçırdı. "Biliyorsun" dedi, bir an Gece kadının ona her şeyi itiraf edeceğini düşündü ve kadına
dikkatle bakmaya başladı; kadın bakışları yerde, konuşmasına devam etti, "Biliyorsun babam öldüğünden
beri çok acı çektim, kendimi kaybolmuş hissediyorum…" Gece gözlerini, kadının gözlerinden
kaçırmıyordu. Tam anlamıyla hayal kırıklığına uğramıştı. Bu kadın ne diyor ya?! Hangi babadan
bahsediyordu? Umduğu itiraflar yerine bulduğu, aptal bir ölüm hikayesi olacaktı anlaşılan. Ama kadını
dinlemeye devam etmek niyetindeydi. "Son yıllarda, artık bu kaybolmuşluk hissi iyice olgunlaştı ve
kendimi bu yüzden karanlık bir kulede hapsolmuş gibi hissetmeye başladım." Tam o sırada, Gece’nin
aklına ilk gün ayırt ettiği; fakat daha sonra neredeyse unuttuğu kuleler geldi. Binaya baktı ve bir anda
içine düştüğü şaşkınlığı, onu ayağa kalkmaya zorladı. Binanın iki yanında daha önce gördüğü iki kuleden
biri artık orada yoktu. Yalnızca sol cephedeki kule hâlâ oradaydı. İlk gün bir hayal görmüş olduğunu
kabullenerek yeniden oturdu, Bayan Yeni’nin yanına. Kadın telaşlı gözlerle onu sorgular gibiydi. Gece
alelacele kadına, "Kule…" dedi "Bir tane daha yok muydu?” Kadın güldü, "Siz gerçekten iyi
gözükmüyorsunuz efendim, bence biraz dinlenmelisiniz," dedi. Adam hatasını kabul etmiş gibi yaptı ve
kadına gülümsedi. "Belki haklısın, biraz dinlenmek hiç de fena bir fikir gibi görünmüyor, baban hakkındaki
konuşmaya umarım daha sonra yeniden devam ederiz," diye cevap verdi. Kadın ayağa kalktı ve elini
uzattı; Gece, kadının uzattığı eli havada yakaladı ve o da ayağa kalktı.
Beraber binaya doğru ilerlerken kadın son bir şey daha söylemeye çalıştı, "Şunu bilmeni isterim ki bu
kaybolmuşluk hissi insana her şeyi yaptırır, ta ki zamanı geri döndürüp hataları düzeltene kadar, ki bu bir
kaybolmuşun en önemli görevidir."
Gece durmuştu. Kadın sözü bağladı, "Tabii mümkünse…"
Beraber binaya girdiler; Gece düşünmeye devam ediyordu. Kadının ağzından çıkanlar, ona hiç iç açıcı
gelmemişti, hele o “her şeyi yapar” ifadesi, kafasını iyice bulandırmıştı. Ama “kaybolmuşlar” da neyin
nesiydi? Gece, bir bağlantı bulmak için uşakla birlikte çatı katındaki odasına çıkarken, zihnini zorlamaya
devam ediyordu.
“Baba… Kaybolmuşlar… Görev....” Bütün bunlar o harikulade görünüşlü kadının ağzından, birbiri
ardına çıkmıştı. Muhakkak bir anlamları olmalıydı. Gece bir süre sonra pes etti. Uşak, hiçbir şey
söylemeden odayı terk etti ve kapıyı kilitledi. Gece, biraz dinlenmenin kendine iyi geleceğinden emindi.
Daha uykuya yeni dalmıştı ki, bir gürültüyle sarsılarak uyandı. Sesin nereden geldiğini kestirebilmek,
henüz uykunun verdiği sarhoşluğu üzerinden hemen atamadığı için kolay olmadı. Sonra tekrar eden sesin;
binanın dış cephesinden, odasının duvarının arkasından geldiğinin ayrımına vardığında korkudan titremeye
başladı. Çünkü çatı katındaki odası, yerden neredeyse on beş metre yüksekteydi ve bu yüksekliğe kadar
uçup bu gürültüyü çıkaracak şeyin Mickey Mouse olmadığı kesindi.
Ayağa kalkıp ışıkları yaktı. Ses tekrarladığında kapı tarafındaki duvara sırtını vererek beklemeye başladı.
Dış duvarda daha önce de seçebildiği onarılan bölge, titremeye ve örülen tuğlaların arasındaki sıva, parça
parça yere dökülmeye başlamıştı. Şimdi, Mickey Mouse'un, duvarı delerek içeri girmek istediğinden
tamamıyla emindi. Hemen yanında durduğu kapı, yavaşça aralandı.
Birkaç adım ileri gidip kapının aralığından koridora baktı. Tam o anda, koridorda, beyaz çarşaflı bir
kadının yürümekte olduğunu gördü. Bunu, göz ucuyla görebilmişti. Koridora çıkıp kadına baktı. Bu,
Bayan Gece’ydi.
Bayan Gece, koridor boyunca yavaş adımlarla yürüyordu. Henüz yüzünü görememişti; fakat içgüdüsel
olarak onun Eski Bayan Gece olduğunu sezdi. Arkasından yürümeye başladı.
Bir an Gece, kadının yüzünü döndüğü zaman, orada korkunç bir oyuk görmekten ve oyuğun içinde türlü
yaratıkların koşuşturduğu bir iğrençlik abidesiyle karşılaşmaktan korktuysa da, bunun sıradan bir delilik
olacağı kararına vardı. Ve yürümeye devam etti kadının arkasından.
Bayan Gece’nin ardından iki adım daha attı, kadın koridorun sonunda durdu ve eğildi. Gece, kadının
hemen arkasında durdu ve ilk kez, kadının yüzünü gördü. Kadın, başını Gece’ye çevirdiğinde Gece telaşa
kapılıp kendini bir adım geriye attıysa da, içini bir anda kaplayan duygu seli, onu yeniden kadına doğru bir
adım atması için zorladı.
Kadın başını duvara dönüp halıyı hafifçe kaldırdı ve halının altındaki demir küçük bir tokmağı tutarak,
kendine doğru çekmeye başladı. Kadının bu hareketiyle birlikte duvar hızla sarsıldı ve yerinden oynadı.
Koridorun bitişinde bir cücenin bile girerken zorlanacağı bir kapı açıldı. Cüce? Yo, yo!... Bir de bunlara
ayıracak vakit kalmamıştı.
Ansızın peydahlanan müthiş bir ses yakaladı kulaklarını, Gece’nin ve kadın’ın. İkisi birden irkilip
arkalarına baktılar. O anda Gece, Mickey Mouse'un duvarı delerek içeri girdiğini anlamıştı ve görünene
göre yanında Pluto'yu da getirmişti. Kadın çığlık atarak kapıdan içeri ustalıkla girdi ve gözden kayboldu.
Bu durumda, Gece’nin de yapması gereken bu olabilirdi; fakat çatıdaki gulyabani heykellerinden biriyle
göz gözeydi ve mermer bir kurt da, onu parçalamak için efendisinin emrini bekleyerek toz salyalar
akıtıyordu ağzından.
Gece, adımlarını geri çekti. Mermer adam güçlü çenesini açarak bağırdı, "Kaybolmuş zamanın efendisine
itaat et!"
Saçmalık!...
Kurt, Gece’nin üzerine atladı ve o anda çalan kapının hışmıyla ansızın uyandı Gece, gördüklerinin rüyâ
olduğu ayrımına varması zaman aldı. “Nereye kadar rüyâydı?”diye sordu kendi kendine.
Kapı hızla açıldı ve uşak içeri girdi. "Akşam yemeği için gelmeyecek misiniz efendim?" Gece tereddütlü
hareketlerle yatakta doğruldu. Uşak devam ediyordu, "Neredeyse yedi saattir uyuyorsunuz ve öğle
yemeğini de kaçırdınız, eminim bir kurt kadar acıkmışsınızdır." Gece ayağa kalkarken evet anlamında
başını salladı ve üzerini değiştirmeye başladı. Bu sırada uşak, dışarı çıkmış ve kapının arkasında
beklemeye başlamıştı.
Giyinip dışarı çıktı. Koridoru geçene kadar rüyâsını düşündü ve aklına koridordaki kapı geldi. Bir an
duraksayıp koridorun sonuna baktığında, dipteki duvarın bir bölümünün, duvarın geri kalanına göre daha
farklı bir renk tonuyla sıvanmış olduğunu gördü. Bu farklılık, ufak bir dikdörtgen şeklindeydi.Tam da
buydu, diye geçirdi aklından ve uşağın adımlarına yeniden ayak uydurdu.
Biraz sonra büyük yemek salonundaydılar. Masanın başındaki yerini alırken dışarıdan korkunç bir uluma
yükseldi. Kan kokusunu alan köpekbalıkları gibi huzursuzlandı uşaklar. Gece, baş uşağa dönüp "Evet,"
dedi, "bir kurt gibi açım, aynı dışarıdakiler gibi," Sesinde bir iticilik ve itaatsizlik sezinlemişti uşak. Kadın,
konuyu değiştirmek istercesine söze girdi. "En son," dedi, "babam hakkında konuşuyorduk efendim," Bu
arada yemekler masaya gelmeye başlamıştı bile. "O günleri siz de hatırlarsınız, babam gerçekten çok iyi
bir insandı," konunun nereye geleceğini bilmiyordu Gece. Kadın devam etmekte kararlıydı. "Evet iyi bir
insandı; ama o da pek çok insan gibi hatalar yaptı." Bir an Gece, kadının yüzüne baktı ve bir şeyler
hatırladığını fark etti. Sonra rüyâsındaki aynı kadın, gözünün önüne geldi. Aynı kişiydiler; ama değildiler de
aynı zamanda... Gece, kadının yüzünde bir şeylerin ona tanıdık geldiğini fark etti. Yıllar önce tanıdığı biri
olabilir miydi? Kadın devam ediyordu. "Hatası; her gün, bütün insanların yaptığı sıradan ama korkunç
hatalardan biriydi." Konu ciddileşmeye başlıyordu. "Tanrı’nın lütfunu reddetme cesaretinde bulunarak,
pek çok insanın yaşamını engelledi." Gece bu noktada ne düşünmesi gerektiğini bilmiyordu. Kadının
söyledikleri bir kilit olabilirdi; ama bunu anlayamıyordu işte.
Kadın bir süre sustu ve sonra yerinden kalktı. Artık oyunun son perdesine yaklaştığını hissedebiliyordu
Gece. Kadın yaklaştıkça, Gece de geriliyordu. En sonunda Gece’ye yakın bir noktada durup eğilerek,
sordu. Bu, kadının salonu terk etmesinden hemen önce olmuştu. "Hatırlamıyorsun değil mi? Çünkü
olmadı!... Bu babamın hatası!"
Uşaklar masadaki yiyecekleri geri götürürken, Gece hâlâ orada oturmakta ve düşünmekteydi.
Pencerenin dışında gördüğü manzara, yeniden zihnine doldu ve büyük bir umutsuzluğa kapıldığı hissiyle
boğuşmaya başladı.
Böyle olmamalıydı.
Hava kararmıştı. Gökyüzünde kusursuz bir dolunay ışımaktaydı. Ama bir tuhaflık vardı gökyüzünde.
Bunu umursamadı. Pencereleri örülü bir oda, bu evdeki en güvenli yer olmalıydı. Odasına girerken yine
koridordaki küçük kapıya baktı.
Şimdi odasındaydı. Bir süre karanlıkta düşünmeye başladı. Pencerenin olması gereken yerdeki sağlamca
örülmüş tuğlaları kontrol etti. Yerlerinden kımıldayacak gibi görünmüyorlardı.
Yatağına uzanıp kadının babası hakkında anlattıklarını tekrarladı zihninde. Anlamsızdı. Sonra rüyâsında
gördüğü kadınla, bir saat önce masasında oturan kadının birbirlerinin kopyası, iki ayrı zihin olduğunu
düşündü. Ve rüyâsında gördüğü kadının gözlerinde, seviştiği kadını gördüğünü anımsadı. Ama
masadayken Bayan Yeni’nin yüzünde yakaladığı tanıdık ifade, kiminle ilgiliydi? Aklını zorlayarak geçmişe
dönmeye çabaladı, boşunaydı. Bilmediği çok önemli bir şey vardı. Çok önemli ve çok basit… Bu, onun
buradan kaçış biletiydi.
Bunları düşünürken kapının zorlandığını duyarak yerinden fırladı ve duvara sırtını dayadı. Gelen uşak
mıydı?
Kapı yavaşça aralanırken, o hiç ses çıkarmadı. Sonra kapının arkasında kimsenin olmadığını görüp biraz
rahatladı, belki kendi kendine açılmıştı. Ama uşak kapıyı kilitlememiş miydi? O anda öylesine karışmıştı ki
kafası, bunu hatırlayamadı. Ayağa kalkıp koridora göz attı. Tam o sırada merdivenlerden biri iniyordu.
Yalnızca bir saniyeliğine kadını gördüğünü sandı. Rüyâsında onu ziyaret eden kadını.
Kapıyı onun açmış olmasını dileyerek koridora çıktı. Bu koridorda daha önce yalnız başına kaldığını
hatırlamıyordu. Bir acemi gibi heyecanlanıyor, sürekli terliyordu. Gürültü çıkarmaktan korkarak,
koridorun sonuna gelmişti. Duvardaki farklı dokuyu, şimdi hissedebiliyordu. Oradakinin, ahşap bir kapı
olduğunu anlaması uzun sürmedi. Buraya kadar her şey yolundaydı. En azından rüyâsını doğruluyordu.
Ama halıyı kaldırdığında o kapı tokmağını görmesi demek, aynı anda arkasında kükreyen mermer bir
canavarı da görmesi anlamına geliyordu.
Korkudan titremeye başlamıştı; ama etrafta hiç ses duymuyordu. Ne var ki, gözlendiği hissi, içini binlerce
aç fare gibi kemiriyordu. Kırmızı halıyı kaldırdığında, altındaki tokmağı bütün netliğiyle görmüştü. Kalbi
duracak gibiydi, her an üzerine azman bir mermer kurt fırlayabilirdi artık. Hiç şansı kalmamıştı. Ama
nereye gidiyordu? Bu kapağın arkasında ne olduğu hiç de önemli değildi aslında. Ne bulursa bulsun,
buradan kaçamayacağını gayet iyi biliyordu. Bütün bu azgın yaratıkları öldürüp binada yaşayan bir tek
kendisi kalsa bile, bunun bir anlam ifade etmediğini anlayacak kadar zekiydi hâlâ. Çünkü dışarıda bir
“dışarı”sı yoktu. Bu düşünce, onu yine korkunun ve umutsuzluğun esmer koridorlarına sürükledi. O sabah
perdeyi açıp baktığında, uçsuz bucaksız bir boşluktan başka hiçbir şey görememişti. Her şey, hatta
gökyüzü bile, küçük bir yay çizerek binanın üstünde eğiliyor ve bina surlarının bittiği noktada son
buluyordu sonrası ışıksız, cansız bir boşluk. Bu kadar…
Vakti yoktu. Her şeye rağmen bir şeyler yapması gerektiğini biliyordu. Ya da zihni onu aldatıyordu. Belki
yumuşak yatağına uzanıp olacaklara razı olmalıydı. Boşluğun içinde kaybolmak, ölmekten daha iyi değildi.
Yavaşça halıyı kaldırdı ve kapıyı açtı. İçeride hiç ışık yoktu. Acaba içeri girmeli miydi? Aşağı baktı, zifiri
karanlık… Burası da mı boşluktu yani? Burası da mı aslında yoktu? Bilemiyordu…
Sonra gözlerinin karanlığa alışmasıyla, bir iki metre ileride, karşı duvarda bir merdiven olduğunu gördü.
Etrafına bakındı, burası bir kulenin içiydi ve sıvanmamış tuğlalarla örülmüştü. Kadının bahçede söyledikleri
aklına geldi. O kadın değil miydi kendini bir kulede hapsedilmiş gibi hisseden? Ona bir şeyler anlatmak
istemiş olabilir miydi? Sonra binanın sağ cephesindeki, ortadan ansızın kaybolan kuleyi anımsadı. Burası o
sağ cephedeki kule olmalıydı. Son kez koridora bakıp ileri atıldı.
İlk başta, elleri merdiveni yakalayamamış ve aşağı kaymıştı; ama ardından merdiveni, parmaklarını bir
çengel gibi kullanarak kavramış ve tırmanmaya başlamıştı. Aşağıda görülebilecek hiçbir şey olmadığı
kanısındaydı. En fazla, insan boyutunda fareler yaşardı orada zaten. Yukarı tırmanırken koridordaki
kapının kapandığını duydu. Kapının, kendi kendine kapanmış olmasını diledi. Yukarı çıkışı boyunca, bu
işin biraz abartılı olduğunu kabul etti. Çünkü kuleler, binadan daha kısa görünüyordu dışarıdan ve Gece
de binanın en üstünden tırmanmaya başlamıştı, bu bile tuhaftı; bir de iki üç dakikadır tırmandığını fark
edince bir şeylerin yanlış olduğunu düşünmekten kendini alıkoyamadı.
Nihayet elleri kulenin bittiğini gösteren bir tahtaya çarptığında, çarpışma sesi kule boyunca inleyerek
aşağıya indi. Sanki metal bir tüneldeydi. Parmaklarıyla, kalın demirden bir halkayı buldu ve yukarı doğru
hızla ittirdi. Şaşkınlığın yaratmış olduğu anlık bir yanlış karardı Gece’nin verdiği. Sonra halkayı yeniden
kavrayıp kendine doğru hızla çekti ve uyuşuk bir ışık üzmesi Gece’nin yüzünü aydınlattı. Kollarından
destek alarak kulenin tepesindeki odaya çıktığında, irkilerek doğruldu ve geri çekildi.
Yakalandığını sanmıştı. Çünkü Bayan Gece, seviştiği o mükemmel kadın, rüyâlarından yeni sıyrılmış gibi
mahmur, Gece’ye bakmaktaydı. Yerinden yavaşça kalktı kadın ve korktuğunu fark eden Gece’ye doğru
gülümseyerek yaklaştı. "Seni bekliyordum," dedi kendine güvenen bir tonla, "sana yardım etmek
istiyorum."
Gece başını arkaya doğru atıp tahta duvarlara yaslandı. "Sen kimsin?" diye sorabildiğinde, kadın elerini
tutmuş kendi göğsüne bastırıyordu. Gece, yine kadının yüzündeki tanıdık ifadeyi yakaladı. Hatırlaması
gereken bir şeyler olduğundan emindi artık. "Şimdi beni iyi dinle," diyerek ellerini bıraktı ve yere oturdu
kadın, ardından Gece de onu takip etti. "Şimdi anlatacaklarıma inanmakta ve hepsini anlamakta güçlük
çekebilirsin; ama şunu iyi bil ki bunlar, senin hayatını kurtarabilir. Yoksa başına, yakında ummadığın
felaketler gelecektir...”
“Şimdi sakinleş."
Kadın, derin bir soluk aldı ve güçlükle nefesini geri verirken gözlerinden umutsuzluk net bir biçimde
okunabilmekteydi.
"Hayat sana iki seçim sunar ve ikisinin de yollarını, baştan belirler. Sana kalan, önüne bir problem
çıktığında, ki bunun diğer bir adı kesişim noktalarıdır, bir karar vermektir. Aralarında seçim yapabileceğin
kararlar önceden belirlenmiştir ve sen bunların dışında bir karar veremezsin."
Tavandan vuran güçsüz ışığa çevirdi yüzünü ve devam etti. Şimdi yüzü çok daha iyi seçilebiliyordu.Nasıl
oluyor bilmiyorum ama, diye düşündü Gece,ben bu kadını bir yerden tanıyorum.
"Sana seçmen için sunulan kararlar, seçsen de seçmesen de çoktan yaşama geçmiş olurlar. Yalnızca sen
seçmiş olduğun kararın zaman tabakasına bir geçiş yaparsın. Ama ne yazık ki, seçmemiş olduğun karar
ayrı bir sen ile diğer tabakada kalır ve orada yaşanmayı sürdürür."
Gece, kadının söylediklerini anlamakta zorlanıyordu. Aslında zorlanmıyordu, tamamen anlamıyordu. Ama
dinlemesi gerektiğinin farkındaydı.
"Bizler," dedi kadın, "yani ben ve şu anda muhtemelen zamansız dünyanın efendisi ve askerleriyle en alt
katta konuşup plan yapmakta olan benim kılığımdaki diğer kadın, aslında kardeşiz. Ve sen bizi diğer
katmanda, annemle evlenmeyerek terk eden babamızsın."
Gece şimdi kahkahayı patlatacaktı. Yaşadıklarının, yaşanacak en saçma şeyler olduğunu düşünüyordu;
ama yanılmıştı, şu olanlara bak. Baba ha?!
Kadın utanmıştı. Kendini toparlayıp konuşmasını sürdürdü.
"Buna inanmakta zorlandığını biliyorum; ama doğru olan, bu. Biz diğer katmanda kaldık ve sen başka bir
hayata gittin. Bunun diğer bir anlamı baba, biz zamanın içinde kaybolmuştuk."
Şimdi canımı sıkmaya başladı işte,diye düşündü Gece.
"Ve kaybolmuşların eninde sonunda geleceği tek yer bu sonsuz karanlık, bu zamansız ülkedir... Biz
burada kaybolduk! Bizim için ne bir son, ne de bir başlangıç var." Sonra sustu. Başını yeniden
kaldırdığında, "Bunu anlamanı çok isterdim baba, " dedi.
Gece ayağa kalkmıştı. Hâlâ kafasını kurcalayan sorular vardı, tabii eğer bu çılgın kadının söylediklerine
inanacak olursa. Mesela kendisine baba diyen bu kadının ölmüş olması gerekmez miydi? Bunu sordu. O
akşam odasından duyduğu konuşmaları, bir bir anlattı kadına.
Kadın güldü. "Biz ölemeyiz baba," dedi yumuşak bir sesle. "Doğmadık ki; sadece varız o kadar… Ama
Cezalandırıldım," dedi korktuğunu belli ederek. "Cezalandırıldım ve bu yüzden senin ölümüne kadar
burada kalacağım."
"Benim ölümüm mü?!" diye atıldı Gece.
"Vaktini bilmiyorum, ama bir şeyi bekledikleri belli," dedi kadın. "Sanırım çıldırmanı bekliyorlar; delirmiş
bir ruh, onlar için leziz bir ziyafettir," dedi, sonra sesi bükülerek çıktı, "Tabii benim için de…"
Gece oradan kaçmak için müthiş bir istek duydu içinde. Çünkü şimdi, kaçması için daha fazla sebep
vardı ortada.
Bacağını hızla kendine doğru çekip kulenin merdivenlerine sıçradı. Nefes nefese kalmış, aşağıya
inmekteydi. Bir an yavaşlayıp zihnini toplamaya çalıştı; ama yukarı baktığında gördüğü rezalet, ona bu
hakkı tanımak istemiyordu.
Gece hızla aşağı iniyordu. Tahminince kapıya gelmiş olmalıydı; ama duvarlar sanki henüz örülmüş gibi
yepyeniydi ve herhangi bir kapı ya da ona benzer bir şey taşımıyordu üzerinde. Gece, indi. Artık, onu
kovalayan paramparça olmuş beyaz kıyafetler içindeki ucube, onu takip etmiyordu. Yorulmuştu ve hâlâ
iniyordu... Birden korkunç bir ses doldurdu kulenin içini. Ansızın durdu Gece. Ses kesilmişti. Sadece sesi
takip eden yankıları duyabiliyordu şimdi. Yavaşça bir adım daha attı aşağıya; ama ayağı boşlukta takıldı.
Korkup kendini ileri çektiğinde, çürümüş nefesiyle doldu ciğerleri, burun buruna geldiği deforme olmuş
iğrenç suratın. Artık bir surat bile değildi o. Yaratık, ağzını gererek iğrenç bir çığlık atmaya başladığı an,
birden durdu ve inanılmaz bir sessizlik yayıldı kulenin duvarları arasına. Şimdi zamansızlığın içinde bir
boşluğa düşmüştü Gece, hiçbir şey kımıldamıyordu. O hariç... Sonra çok derinden bir ses duyuldu. Gece
bunun üzerinde pek durmadı, anlamını çözemeyeceği bu ses, "Bilgisayar hatası! Bilgisayar hatası!
Bilgisayar hatası!" diye üç kez tekrarladıktan sonra aniden kesildi. İğrenç yaratık, korkunç ağzını açmış
duruyordu Gece’nin önünde. Ayaklarını da elleri gibi kullanarak baş aşağı merdiven direklerini tutuyordu.
Gece, ne yapacağını bilemiyordu. Önce bir kolunu ileri atıp yaratığın elleri ve elimsi ayakları arasında
kalan merdiven basamaklarından birine tutundu, sonra kendini ileri atıp öbür elini biraz daha yukarıdaki
bir basamağa koydu. Şimdi, yarısı çürümüş canavarın üzerindeydi. Bir hamle daha yaptı ve yaratık arkada
kaldı. Yavaşça tırmanmaya başladı merdivenleri. Biraz ileride, küçük kapıyı gördü. Açıktı. İleriye doğru
sıçradı ve elleri kapının girişini yakaladı. Kendini yukarı çekip içeri girdi. Neredeyse aşağıya düşecekti.
Devasa ellerini açmış, kollarını üzerine doğru uzatmıştı dev mermer bir yaratık. Aynı rüyâsında gördüğüne
benziyordu. Ama şimdi kımıldamıyor, gerçek bir mermer heykel gibi duruyordu. Koridoru geçip alt kata
inmeye başladı. Merdivenlerden hızla aşağı koşarken, donmuş iki küçük cüceyle karşılaştı. En az diğerleri
kadar korkunçtular.Bunlar alt katta merdivenlerin başında duran heykeller, diye düşündü. Yavaş
yavaş aşağı iniyordu. Orta kata hiç uğramadan en alt kata indi.
Bahçe kapısı açıktı. Kapıdan çıkmadan önce, açık kalmış kapısından içerisi görülebilen yemek salonuna
dikkat etti. Baş uşak, diğerleri ile bir şey konuşuyormuş gibi gözüküyordu.
Kımıldamamaları güven verici,diye düşündü; elmacık kemiklerinin yırtılmış ve altında siyah bir yüzeyin
ve kemiklerin belirmiş olduğunu görünce. Bahçe kapısından hızla çıktığında diyaframı hızla boşaldı ve
keskin bir çığlık attı. Çatıdaki heykeller, şimdi binanın etrafında uçuyor, duvarlarda baş aşağı yürüyor ve
yüzlerindeki korkunç ifadelerle bağırıyor görünüyordu. Biraz önce duran şeyin zaman mı, yoksa kalbi mi
olduğunu bilemeyecekti. Belki ölmüştü. Ama zaten olanlar, en az ölüm kadar korkunçtu. Sonra zaman
durması kavramı, kafasını kurcalamaya başladı. Zamansız ülkede, çalışmayan bir saat ne anlam ifade
ederdi ki?! Bunu fazla düşünmedi. Ne olduysa olmuştu; artık kurtulmuştu. Birden nefesi kesildi. Bahçe
kapısına yaklaştı ve kapıyı açtı. Gördüğü koskoca bir hiçti. Koskoca bir hiç!...
Bir süre boş karanlığa baktı. Orada hiçbir yer yoktu. Sonra arkasından muzip bir kahkaha duydu. Bu,
onu korkutmadı. Yavaşça arkasına döndü. En az kendi boyunda, kükreyerek kendine doğru yürüyen
mermer yaratığa baktı bir süre. Yaratık yaklaşırken, havada asılı duran yaratıklar yeniden uçmaya başladı.
Şimdi bahçeyi ulumalar ve kükremeler doldurmaya başlamıştı hızla. Kanatlı olanların hepsi, Gece’nin
üzerinde toplaşıp çığlıklar atmaya; kanatları olmayanlar ise sürünmeye benzer bir yürüyüşle, ellerini de
ayakları gibi kullanarak üzerine gelmeye başlamışlardı. Sonra ilk duyduğu kahkaha yinelendi. Beyaz
elbiseli kadın kahkahalar atarak geceye yaklaştı. Bir an sustu ve alaycı bir ifadeye bürünerek, "Baba,"
dedi, "hahahahah!"
"Demek baba ha!" Kadının keyfine diyecek yoktu.
Gece, daha fazla düşünmek ve tüm bu olanlara katlanmak istemiyordu.
Hikayenin sonu çabuk gelmişti; şimdi ona yapacak pek bir şey bırakmıyordu bu kâbus.
Gece arkasını, zamansız ülkenin kaybolmuş yaratıklarına döndü.
Şimdi yüzüne harika bir gülümseme yayılmıştı, kollarını iki yanına açtı ve kendini karanlığa bıraktı.
Önce kadın ve dev gitti gözlerinin önünden, sonra uçan yaratıkların çığlıkları ve korkunç suratları çıktı
görüşünden; en son kulenin ucunu gördü. Bir kadın vardı geçmişten hatırladığı... Ağlamaktaydı. Sonra
karanlığı gördü. Boşluktu görebildiği yalnızca. Henüz karanlıkta tamamen kaybolmadan önce kulaklarına
yetişen son ses, boktan bir şaka gibi ard arda tekrarlanmaktaydı...
"Bilgisayar hatası! Bilgisayar hatası!..."
VE DIŞARIDA YAĞMUR VARDI
Güçlü bir çıkış noktasıydı, belirsiz bir ışık huzmesiyle aydınlanan mutfağın duvarlarında bakışlarımı
yakalayan gölgeler... Ortaokul başlarıydı. Kışın ortası. Eskişehir. Kabanının içinde üzgün bir hikayeydi,
sırtında okul çantasını taşırken üşümüş gövdem.
Tarihin koyu kıvamıyla her geçen gün biraz daha kabarmış, salonun sırtını örten kilimlerin üstüne öylece
attığım yastıklara, ansızın yüreğimde beliren bu görüntülerle beraber bırakmıştım, hissedilmeyen bir
rüzgârın dalgalandırdığı kızıl uzun parlak saçlar gibi, anbean daha da ağırlaşan bedenimi.
Yakınımda mumlar yanıyordu serkeş, çok uzamadı bu... Söndü gitti, ardından sesimi de alarak. Bir tek
mutfağı sessizce hafifleten o düşmüş rüzgârlarla dağılmış ışık haznesi kalmıştı geriye...
Düşlerle sevişmeye başladığım andı bu. Işık, eteğini toplayıp giderken, kimliksiz bir parlaklık bırakmıştı
ardında... Yavaşça dağılan... Dizlerime kadar yalınayak süzülen...
Aralık kalmış kapısından mutfağın, çıkıp yaklaştıkça ışık –ulaştıkça yani o güçlü nefesi mırıldanarak
kulaklarıma- ve belirdikçe yaşlı yüzü gülümseyerek gözlerimin önünde; kardan-kıyametten, ortaokul
yıllarından, Eskişehir’in kumundan çakılından, gözden ırak parklarından, örülü gümüş örümcek ağının
sarmaladığı bir tırtıla dönüşüyordum; ki düşlerim, kozasından sıyrılıp biraz sonra da doğduğu güne
gözlerini yumacak bir kelebek için çok ağırdı.
Evet ortaokul başlarıydı, kış ortası... Eskişehir! Güçlü ve yalnız, Porsuk Nehri!...
Yeliz vardı o yıllarda.
Açık renk saçlarını ve olağanüstü güzelliğini hatırlayabiliyorum hâlâ, gülümseyişinde kıvrılan dudaklarının
her anının…
Ama en taze; akşamüzeri okul koridorlarını teker teker geçişimiz ve çıkış kapısına henüz varmadan
kavuşan sabırsız ellerimizdi hatırladığım. Yakamı bunca zaman sonra bile bir an olsun bırakmayan…
Upuzun bir yol tutardık alacakaranlığında akşamın. Ardından bizi, alacakaranlığını yitirmiş akşamın
geceyle olan sevişmesi karşılardı gizlice -ki biz havanın karardığını bilmezden gelirdik bir tek an bile eve
geç kalmaktan korkmamak için.
Şu an adını hatırlayamadığım bir parkın ağaçlarının ve en çok tahta banklarının üzerinde parlardı ay o
gecelerde. O banklardan birine yaramaz iki çocuk gibi oturur ve olgunlaşıp üzerimizi örtmesi için
beklerdik karanlığın, arzularımızın…
Karanlığın içinde parıldayan kedi gözleri gibi değerdi bakışlarımız birbirine, upuzun bir bekleyişti ki o...
Anlatılamaz.
Ve evet... Birleşirdi dudaklarımız; hiç bitmeyecek bir öykünün ilk satırları gibi öperdi beni ve hiç
başlamamış bir öykünün son sözünü söyleyerek utançtan kızarmış yanaklarını gizlemeye çalışırken
uzaklaşırdı ayaklarımız birbirinden.
Buğday kokan teni, teni gibi kokan buğday tarlalarının arasından geçip.
Böyle bir akşamdı... Kardı, kıyametti; parktaydık... Bir ölü kadar soğuk ve soluktu bedeni. Dudakları
değdi, sanki bütün bir kış eriyecekti. Ve buzulları çözülecekti dudaklarımızın arasında kutupların.
O çocukluğun masum sıcaklığıydı hissettiğim. Gülümseyerek çekti dudaklarını, saçları dalgalanıyordu o
sırada. Uzun, siyah, deri paltosunun iç cebinden bir paket sigara çıkardı.
Annem akşam yemeği için çarşıya çıkmıştı bir gün, televizyon başındaydım. Koyu kahverengi, kısa ve dik
saçlarım vardı o yıllarda. Ellerim çok daha küçüktü ve çizgi film izliyordum. Şimdi saçlarım omuzlarımın
tozunu atıyor ve ellerim irileşti; ama hâlâ ben, o çizgi filmleri izliyorum hiçbir şey olmamış gibi, hiçbir şey
sanki hiç değişmemiş…
Annem gideli fazla olmamıştı. Salondaki masada sigara paketini unutmuştu giderken. Çizgi filmler henüz
bitmemişti. Ayağa kalkıp ufak ellerimle sigara paketini cebime koyup mutfağa gittim. İki bıçak seçip
sigaraları mermer masaya boşalttım mutfaktaki. Ardından hınçla parçaladım sigaraları… Filtreleri,
tütünleri, kağıtları... Paramparça!
Gülümseyerek döndüm salona ve çizgi film izlemeye devam ettim beklerken annemi.
Annem hışımla belirdi sigaraları gördüğü gibi yanımda. Bırak dedim ona, sigarayı.
Yeliz sigara paketini bana uzattığında o günü anımsadım gülümseyerek. Paketi ve Yeliz'i orada bırakaıp
gidebilirdim ya da sert bir erkek olup paketi elinden alarak fırlatabilirdim uzağa. Ama içinden kibarca bir
tane alıp yaktım. Gülümsedi ve kendi sigarasını da yaktı; ilk nefesimi alışımı seyrediyordu sonra huzur
içinde. Sigara, kızıl saçlı bir kadındı ve ben onunla, yıllar sonra ona duyduğum aşkı yıkıp yeni bir hayat
kurmak için evleniyordum ondan hızla uzaklaşarak.
Fakat bilemezdim yıllar sonra Yeliz'in gideceğini ve yerini kızıl saçlı bir kadının alacağını. Ve birbirimize
deliler gibi aşık olup evleneceğimizi... Tüm bunlar üniversiteyi bitirdiğimin ikinci yılında gelişti. Upuzun iki
kıştan beri beraberdik ve evleneli de çok olmamıştı. Sigara ise, yıllar oldu hâlâ benimle.
Günden güne çoğalttım sigarayı. Bir akşamdan bir akşama parmaklarımın arasından üç paket sigara
geçtiği zamanlarda aşık oldum kızıl saçlı kadına. Anbean çoğaldı hiç fark ettirmeden içimin ücra
sokaklarında...
Günün büyük bir kısmını beraber geçirmeye başlamıştık. Bir süre sonra eşyaları ve bavullarıyla çıka geldi
kapıma. İlk haftalar iyiydi... Biraz güçlük çeksem de, alışmaya başlamıştım bir kadınla aynı evi
paylaşmaya. Zaman hızlı geçti. Kızıl saçları beni bir balıkçı ağı gibi çevrelemeye başlamıştı. Günbegün
artıyordu içimde. Hayatıma işlenen gümüş iplerdi kızıl saçları. Ve ben daha çok sigara içiyor oldum, daha
çok sevişiyor oldum onunla.
Sigaraya başladığım günleri anımsıyordum. Ona evlenme teklif etmeye karar verdiğim günlerdi.
Kapıma bavullarıyla geldiğinde, buğday rengi elleriyle sigara paketini uzatan Yeliz’i görmüştüm
gözlerinde. İlk dumanı çekmiştim kızıl saçlarının... Hatırlıyor musun sen de hâlâ?
Evlendiğimiz günden bu yana çok şey değişti. Daha ilk yıldönümümüze aylar varken, yüzüne ve ellerine
nefret beslemeye başlamıştım, tenine, sesine ve ona duyduğum büyük sevgiye...
Ne harika bir kadındın sen!
Tüylerimi diken diken ederdi, ansızın çıplak tenime dokunan sıcak ellerin..
İşte bu yüzden nefret ettim senden!
Seni…
Seni bu denli sevdiğim için!
Öldürmeliydim onu ve belki ardından da kendimi... Sigarayı çoğaltıyordum günden güne. Sürekli
dudaklarımın arasında sıkışmış duruyordu sarı filtresi ve ona olan aşkım yüceliyordu. Daha da yücelecekti,
yüreğim kararını vermişti. Onu durdurmalıydım. Yüreğimi de götürecektim kefeninin içinde.
Annemin evindeydim. Gözyaşları içinde kapısından elimde bir torbayla girdiğimde şaşkına dönmüştü.
Telaşlıydı; ama ne bir şey söyledi, ne de bir şey yaptı... Sadece durduğu yerde izledi ıslak gözleriyle.
Bir su pınarına dönmüştü yüzüm. Ağlıyordum sürekli. Torbayı masaya boşaltım, keskin bir bıçak aldım
elime. Masaya dökülmüş kırmızı biberleri, acı soğanları, yakıcı, acıtıcı bildiğim bütün biber çeşitlerini kesip
paramparça yaptıktan sonra, ekmeğin arasına doldurup zehir gibi olana kadar tuzladım. Ve yedikçe
gözlerim kızardı. Boğazım, ağzım ve midem yandı. Vücudumun ısısı gitgide arttı, yemeyi durdurmadım.
Telaşla bitirdiğimde ekmeği, gözlerimden bir okyanus boşalmıştı. Kendimi yere atıp gözyaşları içinde
bağırmaya başladım. Annem de ağlamaya başlamıştı, kollarını bana doğru uzatıp hıçkırıklara boğuluyor ve
kendini geriye atıyordu. Bunu birkaç kez yaptıktan sonra ayağa kalkıp uzun bir çığlık attım. Annem
gözyaşlarına boğulmuş bir halde üzerime atladı. Neler olduğunu anlatmam için yalvarıyordu. Ama ben
hiçbir şey olmamış gibi saçlarımı düzeltip gülümsedim ve terk ettim o gece evimi...
Kendi evime geldiğimde tüm bu yazdıklarımı düşünmeye başladım teker teker… Mutfağın kapısı aralıktı.
Ve... Dışarıda yağmur vardı...
Sigarayı bırakmıştım...
Günler sonra, kızıl saçlı bir ceset buldu tinerci çocukları Eskişehir’in… Büyük bir ağacın dibindeki bankta
soğuk bir halk parkının... Sabahın ilk vakitlerinde…
Ve… Yağmur yağıyordu kıpkızıl saçlarına... Hatırlıyor musun hâlâ?...
Gülümsemiştim... Ellerimi yıkarken bir sokak çeşmesinde Bursa'nın...
Gülümsemiştim... Sigarayı bıraktığımda ellerim kanlandığı için.
Ben ölmeden önce sana son bir kez daha baktım… Ve dudakların kıvrılıyordu usulca…
Gülümseyecektin!
Sigarayı dudaklarında söndürdüğümde boğazın kanamaya başladı ve sen Eskişehir'deydin, ben
Bursa’da… Yüzüme kan sıçradı… Ve dedim ya, yağmur ıslatmıştı saçlarını.
KOLEKSİYONCU
Son günlerde, uzun yıllardır görüşmediğim kuzenim Taylan'dan gelen, üç ayrı mektubu düşünüyorum. Baş
başa kaldığım iki ayrı kafa kurcalayıcı durumdan biri, mektupların iki ayrı kıtadan yollanmış olması.
İlki, elime ulaştığı zaman cumartesiydi ve Afrika'da küçük bir bölgeden geliyordu. İkincisi ise kuzey
kutbundan geliyordu ve bu mektup da diğerinden iki gün sonra geçmişti elime. Bu durum bazılarına ilginç
gelmeyebilir belki fakat şunu da eklemeliyim ki, Afrika ile kuzey kutbunun birbirlerine en yakın noktaları
uçakla altmış saat kadar sürüyor; yani hemen hemen üç gün. Bu durumda kuzenimin nasıl olup da, iki gün
içinde dünyanın bir diğer ucuna vardığını merak ediyorum, üstelik ikinci mektubunda da, ilk mektubunda
olduğu gibi yerleşik bir düzeni olduğundan bahsetmiş. Belki iki kıtada da ayrı bir düzeni olabilir ve bir
kıtadan diğerine geçişinde, zaten var olan bir düzenden bahsetmiştir, diye düşünüyorum. Bu mümkün; ama
diğer bir sorun beni daha çok meşgul ediyor açıkçası. Bunu da şöyle özetleyebilirim sanırım; ilk gelen
Afrika kökenli mektupta, beni büyük bir heyecanla kuzey kutbundaki evine, ikincisinde de Afrika'daki
evine davet ediyordu. Bu durumda kuzenimin kafasının biraz karışık olduğunu var sayabilirdim, ta ki
üçüncü ve son mektubu gelene kadar.
Bu da, son gelen mektuptan tam üç gün sonra elime geçmişti. Fakat bu sefer mektupta hiçbir pul ve
damga yoktu, nereden geldiğini gösterecek hiçbir şeye ne zarfta, ne de Taylan'ın sözcüklerinin içinde
rastlanıyordu. Bu, merakımı arttıran son hamle olmuştu. Kuzenimin bana bir tür şaka yaptığını düşünmeye
başlamıştım. Fakat bahsettiği tuhaf şeyler, bunu düşünmeme olanak vermiyordu bir türlü.
Aslında burada söylemek istediğim, tam manasıyla yazdığı tuhaf şeyler değildi. Tam olarak tuhaf diye
nitelendirilecek tek bir şey bile yoktu; mektup çok basitti. Fakat sanki bir şeyleri gizlemeye çalışıyormuş
gibi geliyordu bana... Belki de yalnızca olayları ben büyütüyordum. Mektubunda beni görmek için can
attığını, mutlaka görüşmemiz gerektiğini yazmıştı. Ve mektubun sonlarına doğru, bu durum bir isteri haline
varmıştı. Kafam çok karışmıştı. Beni görmek istiyordu; ama o kıtadan bu kıtaya uçup gidiyordu sürekli.
Ona bir mektup yazmaya ve bir tane daha gelirse hemen o adrese yollamaya karar verdim.
Tabii başka mektup gelmedi henüz. Ne yapmam gerektiğini bilmeden, salonda kahve içerek
düşünüyordum bir salı akşamüstü.
Pencere kapalıydı ve sigaramın dumanı küçük hamlelerle tavana yükseliyordu. Bir ara sigarayı kül
tablasına bıraktığımda, burnuma tuhaf bir koku geldi ve bakışlarımı kül tablasının durduğu, önümdeki ufak
sehpaya çevirdim. Taylan'dan gelen üçüncü mektubun zarfının, yavaş yavaş yandığını gördüm, onu hemen
söndürdüm; ama çoktan zarfın kapak kısmı yanmıştı ve gerçekten çok kötü kokuyordu. Bu beni biraz
rahatsız etti; çünkü nasıl olduysa zarf olması gerektiği gibi hızla yanıp kül olmamıştı. Başka bir zarf olsaydı,
mutlaka böyle yanmazdı ve kesinlikle böyle kokmazdı. Belki biraz nemlenmiştir, diye düşündüm ve bunu
hemen unuttum.
Bir süre sonra dalgın dalgın pencereden dışarı bakarken, tam gözlerimi içeri çevirmiş ve yerimden kalkıp
bir kahve daha almak üzere mutfağa gidecektim ki, yan gözle bahçede bir gölge gördüm ve hemen
dikkatimi yeniden pencereden dışarı çevirdim. Gölgeyi gördüğüm yeri titizlikle inceledim. İçeride biraz ışık
olduğu için, dışarısı net görünmüyordu; fakat bahçedeki dikenli çalıların kımıldadığını farkedebildim yine
de. İlk olarak bir hırsız olduğunu düşünmeliydim ya da yolunu kaybetmiş bir köpek, belki başka bir şey
ama nedense, onun kuzenim olduğunu düşündüm hemen ya da onunla ilgili bir şeyler.
Gölgeyi bir kez daha göremedim ve çalıların kıpırtıları da kesilmişti ki, pencereyi açıp daha net
görebilmek için gözlüklerimi taktığımda birden kapı çalındı.
O anki irkilişim bir süre sonra bana bile komik geldi; ama hemen pencereyi kapatıp birkaç adım geri
çekildim. Sanki kapı yeniden çalındı ya da ona benzer bir şey oldu. Daha çok, bir şeyin kapıya
sürtündüğünü düşündüm. Bu beni seramik korku tünellerine postaladığında, yüzümün bembeyaz kesildiğini
hissedebilecek kadar sıcaktım hâlâ. Ama bu fazla uzun sürmedi. Kapıdan gelen tuhaf sürtünmeler, ardı
ardına süren gıcırtılara karışınca artık bedenim uyuşmuş ve buz kesilmişti adeta.
Kapıya doğru yaklaşma cesaretini gösterdiğimde kapının sallandığını gördüm. Neredeyse ağlamak
üzereydim ki, dışarıdaki şeyin ismimi sayıkladığını duydum; düşüp bayılacaktım ve sanırım böyle bir şey
oldu. Bayılmadım; ama dizlerim bu korkunç sayıklamanın etkisiyle boşaldı ve diz kapaklarımın üzerine
düştüm. Bu, canımı gerçekten yakmalıydı; fakat nedense bu acıyı hiç duymadım diyebilirim. Sayıklamalar
artarak bir melodiye dönüşüyormuş gibi geliyordu ilk olarak, daha sonra bunun bir varsayım olmadığını
fark ettim; çünkü ses kulaklarımı yırtacak kadar güçlenmişti. Ne oldu bilemiyorum. Birden ses kesildi. Bir
süre o sessizlik içinde kendimi toparlamaya çalışırken evin içinde ince bir ses duydum. İlk başlarda ses
çok derinlerden geliyordu; fakat salonun ortasına kadar yürüdüğümde sesin artmaya başladığını fark ettim.
Ses daha çok bir hıçkırığa benziyordu ya da için için ağlayan bir bebeğin sesine. Karar veremiyordum.
Ses sürekli değildi. Duyuyordum ve hemen kesiliyordu. Sonra yeniden başlıyordu. Neden böyle olduğunu
bilemiyorum; ama bu fazla uzun sürmedi ve sesi neredeyse kafamın içinde duymaya başlamıştım. Bu beni
dehşete düşürmüştü, bir koltuğa yuvarlanırcasına oturdum ve buz gibi terler dökerek etrafıma
delirmişçesine bakmaya başladım.
Ses öylesine yoğun ve yakındı ki, sanki sağ kulağımdan içeri böcek orduları gibi doluşuyor ve kulağımın
iç bükey duvarlarını gıdıklayarak ilerliyordu. Bir süre sonra sağ yanağımda bir sıcaklık hissetim, dehşete
düşmüş gözlerimi sağ yanıma çevirdiğimde, çığlık atarak ayağa fırladım; hemen yanımda, kuzenim Taylan
oturmuş hıçkırıklara boğulmuş ağlıyordu ve aman Allah’ım yüzünü yüzüme dayamış olduğunu nasıl fark
edemedim bir türlü.
Ayağa fırladığımda bana, "Korkma," dedi.
Benimle birileri alay mı ediyordu, nasıl korkmam?! Bir düşünsenize; akşamın berbat yoğunluğu içinde
evde yalnız olduğunuzu sanırken, birden birinin size sarılıp ağlamaya başladığını görüyorsunuz, başınızı o
yana çevirdiğinizde hâlâ fark edemediğiniz birinin buz gibi burnunun burnunuza sürtündüğünü
hissediyorsunuz ve yerinizden sıçrayarak yanağınızdaki ılık hayalet gözyaşlarını siliyorsunuz… Hayal edin.
Birden güçlü bir ağırlık beni yere çekmeye başladı. Öylesine korkuyordum ki, teslim olmuştum ve derken
inanılmaz bir acı saplandı bacaklarıma. Suratımda inanılmaz bir karıncalanma başlamıştı, korkunç bir ses
geldi; tam gözlerimi yumup yüzümü yere çarpmadan önce. Bu ses, daha çok bir cam kırılması sesiydi.
Son gördüğüm, evin bütün camlarının korkunç bir gürültüyle patlayıp içeriye doğru hızla fırlamalarıydı.
Başım korkunç ağrıyor. Neler olduğunu anımsayamıyorum. Salondayım ve kanepenin üzerinde
uzanıyorum şu an. Uyandığımdan bu yana on dakika kadar geçmiş olmalı en çok; fakat hâlâ ayağa
kalkmaya cesaret edemedim. Alnımda soğuk bir bez var. Bunu kimin oraya koyduğundan emin değilim.
Biraz kendime geldiğimi hissettiğimde doğrulmaya çalışıyorum, yanımdaki ufak sehpada içilmemiş bir kase
çorba ve çay gibi bir şeyler duruyor, onları incelemeye fırsat bulamadan hızla ev kapısının açıldığını
duyuyor ve yerime çivilendiğimi hissediyorum. Sesler çok normal gözüküyor.
Birisi eve girdi biraz önce ve yavaşça yürümeye başladığını duyuyorum. Salon kapısına gelmeden önce
öksürüyor. Buraya kadar normal; ama ben kimseyi beklemiyorum.
Hem bu rahatlık ne! Olamaz!... Dün akşam olanlar yavaş yavaş canlanmaya başlıyor zihnimde. Her şey
bir kâbus değil miydi? Yerimden fırlayıp salon kapısı aralandığı an, kanepenin arkasına saklanıyorum.
İçeri birinin girdiğini duyuyorum. Bir kez daha öksürüyor, bir kadın sesi olduğunu fark ediyorum.
Yumuşak bir tonla sesleniyor kadın:
"Gece… Uyandın demek neredesin? "
Tam manasıyla ürperiyorum ve kanepenin arkasından, gizlenmeye çalışarak bakıyorum. Kadın beni
görüyor ve gülümsüyor.
"Demek buradasın... Ne yapıyorsun orada, hadi çık bakalım, daha iyisin ya?"
Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyor ve kanepenin arkasında emekleyerek kaçmaya çalışıyorum.
Arkamdan o ürpertici sesi duyuyorum yeniden:
"Gece?... Ne yapıyorsun?!"
Ayağa kalkıp koşmaya başlıyorum, salondan çıkıp koridora giriyor ve dış kapıdan yalınayak fırlayıp
bahçeyi geçiyorum. Artık özgür olmalıyım. Bu evi yakabilir ve bu kâbustan kurtulabilirim. Tam bahçe
kapısını açıp dışarı çıkacakken birisine çarpıyorum. Çarptığım kişinin yüzüne bile bakmadan hemen
toparlanıyor, hiçbir şey söylemeden ileri atılıyor ve koşuyorum, derken arkamdan çarptığım kişi bağırıyor.
"Gece?!"
Mıhlanıyorum... Bir erkek sesi... Taylan'ın sesi. Yeniden bağırıyor, arkamı dönmeli miyim? Olduğum
yerde duruyorum. Yaklaştığını duyuyorum, yavaşça omzuma dokunuyor ve beni kendisine çekiyor.
"Neler oluyor Gece? Dün akşam annen aradı ve ismimi sayıkladığını söyledi; ben de hemen gelmeye
çalıştım. Biliyorsun evim buraya yakın sayılmaz ve bu yüzden biraz geciktim. Sahi, ne oldu dün gece?
Annen epey endişeliydi... "
Annem? Ne diyor bu adam bana ya?!
"Teyzem hâlâ içerde mi?”
…
“Gece konuş be adam! Annen diyorum, hâlâ içeride mi?"
Kolumdan tutuyor ve beni bahçeye sokuyor; bacaklarımın titrediğini hissediyorum. Sonra sırayla eve ve
oradan salona giriyoruz beraber. Taylan? Anne? Durun bir dakika, neler oluyor ya?!
Salona girdiğimizde annemin ağladığını görüyorum. Kafam çok karışık, Taylan beni bir koltuğa oturtuyor
ve annemin yanına gidiyor:
Teyze iyi misin? Neler oldu, dün gece bahsettiğin şey de neydi?
Dün akşam eve geldiğimde anahtarımın yanımda olmadığını fark ettim ve kapıyı çaldım. Gece'ye ne kadar
seslendiysem de, kapıyı açmaya yanaşmadı.
Evde olduğunu nereden biliyordun ki?
Evdeydi bunu biliyorum, çünkü bahçeden geçerken onu pencerede otururken gördüm; ama o beni
görmedi sanırım. Çalıların arasındaki yoldan geçerken birden, yerinden korkmuş gibi fırladı ve ayağa
kalktı. Kafasını pencerenin üstüne berbat bir şekilde vurdu. Hemen kapıya koştum ve defalarca kapıyı
çaldım, çok telaşlanmıştım; sonra tekrar bahçeye dönüp camdan ona defalarca bağırdım. Ne bir ses
veriyordu, ne de onu herhangi bir şekilde görebiliyordum. Sonra yeniden kapıya geldiğimde, içeriden
sesler geldiğini duydum. Yüksek sesle bağırmaya başladım ve öylesine telaşlanmıştım ki… Yani bilirsin
ona bir şeyler olmasından korkuyordum, kafasını çok kötü çarpmıştı.
Kapıyı açmadı mı?
Hayır! Kesinlikle kapıyı açmıyordu; ama içeriden bazı sesler geliyordu. Neler düşündüğümü tahmin
edebilirsin az çok. Tehlikeli bir yara almış olabilirdi.
Eve nasıl girdiğini hâlâ anlayamadım.
Kadın başıma balkona tırmandığımı hayal edebiliyor musun Taylan? Hem de gecenin bir vakti, görenler
ne düşünmüştür kim bilir…
Kimsenin gördüğünü sanmıyorum teyze, biliyorsun burası geceleri pek tenha olur.
Evet, neyse balkondan girdiğimde Gece'nin koridorda dizlerinin üzerinde durduğunu gördüm. İleri geri
sallanarak boş gözlerle kapıya bakıyordu. Bir tür krizdi sanırım. Bilemiyorum; ama telaşım daha da arttı.
Onu salona taşıyıp kanepeye yatırdığımda, birden titremeye başladı; çok korkunç titremelerdi bunlar. Ne
yapacağımı bilemez durumdaydım. Bir doktor vardı, hatırlarsın daha önce de Gece’nin problemleriyle
ilgilenmişti. Telefonda onunla konuştum. Önemli bir şey olmadığı kanısındaydı; ama çok ısrar ettim ve
geleceğini söyledi. Gece, gerçekten kötü durumdaydı. Öylesine büyük bir panikteydim ki, bunu
açıklamaya çalışmam sanırım hata olur. Gözyaşlarına boğulmuştum. Benden kaçmaya çalışır gibi bir hali
vardı ve bu, beni çok üzmüştü. Hayatım boyunca bu kadar çok ağladığımı hatırlamıyorum, ona
sarılmıştım; fakat bir süre sonra çığlık atıp ayağa kalktı, beni istemiyordu. Bu bir anne için ne kadar üzücü
tahmin edemezsin… Ona yardım etmeme bile izin vermiyordu elim kolum bağlanmış gibiydi. Neyse ki
doktor hemen geldi. Gece, kanepenin önünde taş kesilmiş gibi duruyordu. Sürekli senin adını
sayıklıyordu, bilemiyorum ama sanırım beni sen sanmıştı. Doktor onu muayene etmek için kanepeye
yatırmaya çalıştı; ama iki kişi bile bunu zor başardık. Tehlikeli bir durum olmadığı, sıradan bir kriz olduğu
kanısındaydı. Onu sakinleştirecek güçlü bir iğne yaptı ve gitti. Sonra da ben, seni aradım. Bütün bunların
nedeni neydi, hiçbir fikrim yok. Ama bir ara bir mektuptan bahsetti, belki sen biliyorsundur diye
düşündüm.
Ah, sanırım bu benim suçum. Gece ile çocukluğumuzdan beri pul biriktiririz biliyorsun teyze. Ben de ona
doğum günü için özel üç pul hediye etmek istemiştim; fakat buna biraz da şaka karıştırdım. Pulları üç ayrı
zarfta vermek istedim ona, üç ayrı mektup ile. Ve pulları, pulun basıldığı ülkeden gönderdiğimi sanmasını
istedim. Sadece bir şakaydı bu. İlk pul Afrika'ya aitti ve ikincisi kuzey kutbuna. Bu, onun kafasını
karıştıracak ve ben de biraz eğlenmiş olacaktım. Aslında zarfları posta kutusuna ben koyuyordum ve
pulları zarflara yapıştırdığım için değerlerini kaybediyorlardı, bu da şakanın bir parçasıydı aslında. Fakat
asıl onu meraklandıracak olan üçüncü mektuptu. Çok eski bir koleksiyoncudan aldığım pul, hem içeriği
hem şekli bakımından son derece ilginçti. Pul zarf şeklindeydi ve saf haşhaştan imal edilmişti. İlginç ama,
koleksiyoncu bu pulu bana neredeyse bedavaya verdi ve nedenini bilmiyorum; sanki o puldan kurtulmak
istiyordu. Neyse burası pek önemli değil. Ama pul gerçekten çok değerli. Ve hakkında bazı söylentiler
olduğunu anlattı, koleksiyoncunun eşi. Kocasının bu patavatsızlığına sinirlendiğini düşünüyordum, pulu
almamam için beni dehşet verici hikayelerle korkutmaya çalışmıştı çünkü. Söylediğine göre haşhaş saf
değilmiş ve düşünce gücünün yönünü saptıran bir bitki ile harmanlanmışmış… Doğu ülkelerinden gelen bu
bitkinin geçmiş zamanlarda, eğitilemez suçluları delirtmek için kullanıldığı gibi safsatalar anlattı. Yine de
bilemiyorum...Gece iyi mi dersin?
RAHA
Yabanıl nehirlerin süratle akarak çevrelediği dik kayalıklı devasa dağların arasında, dar bir ovaya
yerleşmiş; tezek kokulu evlerin ve her bir evin bitişiğinde bilinenin aksine yalnızca vahşi hayvanların
yetiştirilip eğitildiği kapalı çiftlik kulübelerinin bulunduğu bir kasabadan bahsediyorum.
Bu kasabaya kız kardeşimle birlikte bundan önceki on ikinci ayı avında, kasabanın altı avcısı tarafından
esir alınarak getirilmiştik; ki bu av, insanların Tanrı’ya, diğer bir deyişle Raha’ya olan şükranlarını
göstermek amacıyla yılın her iki ucunda, yani yaprakların yeşerdiği ve yeniden sarararak Raha'nın onları
sınava tabi tuttuğu ilkbahar ve sonbahar başlarında yapılan uzun kutsal bir tören niteliğinde, akıl almaz
yöntemler kullanılarak gerçekleştirilen bir sunak bayramıydı.
Kasaba insanları; kadın erkek demeden, yaşlı çocuk demeden tüm yıl boyunca sadece bu av günleri
haricinde sürdürdükleri tuhaf yaşamlarını bir kenara itiyor, yaşlı kadınların sert bitki köklerinden işledikleri,
çok ağır bal kokusunu andıran bir tütsüyle yıkanmış av yeleklerini ve eteklerini giyiyor, kasaba
meydanında toplanıp altışar gruplara ayrılarak, derin kahkahalar ve çığlıklar atarak dağ yamaçlarını sarmış
ormanların arasında güneş, ışıklarını yeniden gösterene kadar kayboluyorlardı.
Böyle bir gündü. Güneş, tepemizde tüm kadınlığını sergiliyordu adeta. İlkbahara yakışmayacak kadar
sıcaktı hava ve ilk su kaynağını bulduğumuzda, güneş artık eteğini toplayarak uzaklaşmaya başlamıştı. Kız
kardeşim Yağmur ve ben Gece, yirmi yıl önce aynı rahmin sancılarına yenik düşmüş bir anne bırakarak
ardımızda, yan yana doğmuştuk. Omuzlarımıza dökülen kızıl saçlarımız, ormanın balmumunu özüne
çekmiş saçaklarla dolup taşmıştı. Aynı boyda ve aynı vücut yapılarına sahiptik hemen hemen. Evimizi terk
edişimiz apayrı bir intiharıydı sözcüklerin.
Babamız, ardımızda bıraktığımız son mükafatıydı Tanrı’nın. Kentin alacakaranlık iniltilerini, betonun ve
demirin insanlara verdiği tek şey olan ölümü, yalanları, sokakları ve terk edilmişlikleri terk ettiğimizde, on
altı yaşındaydık. Yanlış anımsamıyorsam dört ya da beş kış gördük, dağların ve ormanların ruhunda
gelinlikler içinde yaşayan vahşiliğin renklerini çektiğimizden bu yana ciğerlerimize.
Sürekli ormanı takip eden gülüşlerimiz; ovalara, çayırlara, kasabalara, kentlere de değdi. Irmaklar yıkadı
vücutlarımızı, çırılçıplaklığındayken vahşiliğin. Rüzgârlar süzülerek geçti yalınayak, sessizliğimizden. Biz iki
kızıl saçlı hayalet, hep ormanı sürüdük kargaların gagaladığı rüyâlarımızın izinden giderken. Ama yalnızca,
okyanus dalgalarının içinde fark ettiğimiz renklerine ulaştığımızda adının“Raha’nın Gözyaşları” olduğunu
pek geçmeden öğreneceğimiz- upuzun bu nehrin, yolculuğumuzun artık bitmiş olduğunu derin bir sızıyla
hissettik.
Nehri, süratle akan suyun üzerine devrilmiş büyük bir ağaç gövdesinin üzerinden ilerleyerek geçtik. Gece
yoğunlaştıkça yürüdük. Simsiyah bir hayaletti orman. Yorgunluğumuz dizlerimizden tırmanırken, ellerinde
meşalelerle hızla üzerimize gelen altı avcının okları, çam balıyla balçıklaşmış yaprakların üzerine bıraktı
-arayışların yorgun kucağında susuz kalmış, yarı çıplak- bedenlerimizi.
Acı vücudumuzu kuşatırken duyduğumuz tek sesti çığlıklar.
Ertesi gece av bitmişti. Gözlerimi açtığımda, gözlerini açtı Yağmur. Serin bir kulübede yan yana
yatıyorduk. Dışarıdan bağrışmalar geliyordu. Güçlü sesiyle bir erkek, dualar okuyordu bağırarak ve onu
takiben kasabanın diğer insanları büyük bir depremin ilk sesleri gibi homurtulu bir güçle tekrarlıyorlardı,
yaşlı ve kuvvetli erkek sesine ait sözcükleri. Bu ne kadar sürdü bilmiyorum; ama yaralarımızın sarılı
olduğunu gördüğümüzde, içimizde biriken korku aniden çok uzaklara gitti. Dikenlerinden ayıklanmamış
koyu renkli çalılardan örülü kilimler üzerinde yatıyorduk. Kulübenin köşelerinde büyük tütsüler yanıyordu.
Yağmur, doğrularak kalktı; küçük bir el hareketiyle onu takip etmemi söyledi. Sessizce kulübenin
kapısına yaklaştık. Dışarıda ellerinde meşaleler tutup tüm bir gece boyunca avladıkları ayıların çevresinde,
ayakta durup kahkahalar ve çığlıklar atarak ellerini ve başlarını, şaşılacak bir senkronizeyle hareket
ettiren, aynı elbiseler içine bürünmüş onlarca insanı şaşkınlık içinde izledik bir süre. Sonra birden, bitti
ayin.
İnsanlar yavaş hareketlerle çeşitli yönlere yürümeye başladı. O kadar yavaştılar ki, sanki bir tiyatro
sahnesini izliyormuş gibi hissettik kendimizi. Ardından güçlü görünümlü yaşlıca bir erkekle göz göze
geldim. Müthiş bir elektrik akımı olduğum yerden ayrılmama ve hatta irkilmeme bile izin vermeden tüm
vücudumu, o adama bağladı. O yaklaşırken gördüğüm tek şey, onun koyu renklere bulanmış giysisi ve
gözlerinden yayılan kırmızı alevlerdi. Yalnızca onun adımlarıydı duyduğum, yalnızca onun dudaklarını belli
belirsiz saran gülümsemeydi gördüğüm. Yanıma geldiğinde titreyerek uyandım. Elektrik vücudumu apansız
terk etti. Yağmur, kulübenin içinde yerde oturuyordu. Yağmur’a baktığımda, ilk gördüğüm korkuydu.
Sonra ben de onun yanına gittim ve oturdum. Karşımızda sessizce gülümseyerek duruyordu yaşlı adam.
Sonra o da oturdu ve yolculuğumuzdan bahsetmemizi istedi. Rahatlamaya başlamıştık. Sebepsiz bir güven
vücudumuza güçlü rüzgârlarla dağılırken, gördüğümüz tüm kasaba ve kentleri, ormanları ve nehirleri, sanki
daha önce aslında hiç yaşamamışız gibi bir hayal sarhoşluğunda anlattık. Ve nehre ulaştığımız zaman
duyduğumuz hislerimizden bahsederken, “Raha” dedi.
Adının, “Raha’nın Gözyaşları” olduğunu işte o an öğrendik.
Raha’nın bu kasabanın şimdi olduğu yerde yıllar önce bulunan çok büyük bir ağaçta yaşayan tanrıları
olduğunu anlattı. Tüm kasaba insanları, tuhaf bir yolculuğun ardından bulmuşlardı burayı ve açıklanamaz
bir biçimde kaderleri bağlanmıştı birbirleriyle. En anlatılması güç olan ise, buraya ulaşan tüm insanların ikiz
olmalarıydı. Aynı Yağmur gibi, aynı ben Gece gibi.
Yalnızca tek bir kişi vardı bu nehirlerin ve dağların, ormanların ve gecenin ılık ışıklarının kuşattığı
kasabada bir ikizi olmayan.
İkiz ruhunu içinin derinliklerinde yaşatan çok yaşlı ve konuştuğu, ve kulübesinden çıktığı, ve hareket
ettiği, ve vücudunda bir değişikliğin olduğu, ve avlandığı, ve yemek yediği, ve gözünü kırptığı, hiçbir
kasaba insanınca görülmeyen bir ruhanî ışıktı bu insan. Bize ondan hiç kimse bahsetmedi ve biz, bunca
yıldır onu yalnızca tek bir kez ziyaret etme hakkını elde ettik.
Altıncı ilkbahardı, bu on ikinci ava denk geliyordu. Av hazırlıkları haftalar önce başlamıştı. Yaşlı kadınlar,
genç ve güçlü erkeklerin ormanın derinliklerinden topladıkları sert köklerle av elbiseleri dikiyorlardı.
Yetişkin erkekler oklar ve mızraklar oyup ağaçlardan, tuzaklar kuruyorlardı dört bir yamacına onlara
hayat veren Raha’nın kudretli dağlarının. Ben ve Yağmur ormandan yeni gelmiştik. Bitki kökleriyle
ıhlamur toplamıştık. Bir de kırmızı meyveler vardı toprak kaplarımızın içinde. Bu kırmızı meyveyi ezip
oklarımızın ve mızraklarımızın ucundaki kesici taşlara sürüyorduk. Ve ayının vücuduna öyle bir zehir
yayılıyordu ki ansızın, burnunuzun ucuna kadar kükreyerek geldiğinde bile mızrağınızın ucu değdiyse
vücudunun içine, pençesini açamayacak kadar güçsüzleşiyor ve birdenbire, daha vücudu yere düşmeden
ölüyordu. Bütün bu işleri gün kararmadan yapardık. Daha sonra gün, ışıklarını sürükleyerek
uzaklaştığında, kayaların üzerine oturur, büyük ateşlerde pişirdiğimiz av hayvanlarını yerdik.
Gece doğmuştu. Yağmur ve ben yemekten sonra ormanın içine doğru yürümeye başladık. Artık onlardan
biriydik ki; onların giysilerini giyiyor, onların dağlarından topladığımız ağaçlardan yaptığımız kulübemizde
uyuyor ve onlarla birlikte avladığımız hayvanların önce gözyaşlarını silmek için dualar edip vahşiliğin bize
sunduğu açlığı onların sofralarında gideriyorduk.
Her av, Yağmur’un ve benim ruhlarımızı, birbirine kaçınılmaz bir biçimde bağlayan birer ayindi. On bir
ava katılmış ve on bir kez düğümlenmişti ruhlarımız. Ansızın gözlerimin önüne gelen görüntüler, duyduğum
sesler ve aldığım kokular; Yağmur’un gördüğü, işittiği ve düşündükleriydi. Günden güne tüm bedenimizi
saran bağlar daha fazla güçleniyor ve birbirimizin adına nefes almaya, birbirimizin adına yemek yemeye
başlıyorduk. O günlerde bu durum öylesine ciddileşmişti ki, çoğu zaman benim ya da Yağmur'un sofraya
gitmesi gerekmiyordu. Birimizin hissettiği tokluk, diğerimizin de vücuduna bir elektrik akımı gibi yayılıyor
ve yemesi gerekmiyordu böylece. Ne bir yorgunluk hissediyordu, ne de zayıflıyordu yemek yemeyen.
Bununla birlikte her ne kadar güzel görünse de bu; birimizin hissettiği acı, ikimizin de vücudunu kaplıyor ve
çoğu zaman benim kolumdaki yara, Yağmur’un kolunda kanıyordu.
Avın taşıdığı ruhanî amaç da buydu.
Birbirlerine sinirsel yönden olmasa da, düşünsel açıdan bağlı olarak doğan ikizlerin yolculuklarının
sonunda kaderlerinin kesiştiği bu kasabada; yaşayan ikizi bulunmayan yaşlı adamın, söylenene göre, yıllar
önce bir ikizi varmış. Ve zamanla ruhları kaynaşarak bir bedende, daha önce ikisine de benzemeyen bir
vücutta birleşerek, insanın kaldıramayacağı bir ruhanî ağırlıkla kökleri toprağa karışan etten kemikten
insanın son noktasındaki bir yaşta can bulmuş.
Bu kasabadaki insanların her birinin, çiftiyle bir gün ulaşacakları yegane son budur. Fakat bilmediğimiz bir
şey daha vardı ki bu, kasabada daha önce hiç yaşanmamış bir gerçekti. Yağmur ve ben, kasabanın daha
önce hiç fark etmedikleri bu gerçeği, önlerine serdiğimizde artık orada olmayacaktık. Ve tüm bir kasaba
insanlarını korkudan boğacak olan bu “asıl özlem” çok geçmeden onları da bulacaktı.
Yağmur ile birlikte ormanın içinde sessizce dolaşırken, bizi kısa bir süre sonra bulacak bu akıl yoluyla
açıklanamaz gerçeğin ilk ilhamı, ay ışığının ardımıza düşürdüğü tek bir gölgeydi.
Ormanın tüm bir yaşamını içinde gizleyen gecenin hayaleti ve vahşiliğin hayvanı çevremizde usulca
dolanıyor ve kıpkızıl gözleriyle hareketlerimizi süzerek ardımızdan geliyordu. Ateşten bir çember gibi...
Bir ara yaşlı adamı düşündük. Üstüne yıllar önce çullanmış ruhanî sonun, onu insanların arasından nasıl bir
süratle uzaklaştırmış olduğunu anlamaya çalıştık. Fakat üzerimize örtülen çuha, kapkaranlık bir bilmece
bırakıyordu avuçlarımıza. Ve biz ne kadar üzerimizden atmaya çalışsak da o karanlık gölgeler
tiyatrosunun pastel koyusu lacivert çuhasını, yine dönüp dolanıp aynı bilmeceyle karşılaşıyorduk. Anbean
düşüncelerimiz aynı noktada kesişiyor ve fazla uzaklaşamıyordu kesiştiği noktadan. Ve daha sonra yaşlı
adamın düşünceleriyle büyüyor, büyüyor ve dağları saran bir yel oluyordu içimizi boydan boya saran
bilmece...
Biliyorduk artık; yaşlı adamın bizlere anlatacak önemli şeyleri vardı. Ve altı yıl içindeki ikinci
buluşmamızda, kasabaya geri döndük yaşlı adam için. Kasabaya yaklaştıkça, bir şeylerin ters gittiğini;
bulunduğumuz yer kasabanın çok uzaklarında kalsa da, kulağımıza kadar gelen çığlıklardan ve
haykırışlardan, heyecan içinde dudakların arasından boşalan kahkahalardan anlamıştık.
Yaklaştıkça, seslerin daha önce hiç görülmemiş bir şeye sunulan dualar olduğunu fark etmeye
başlamıştık. Biz de koşarak heyecan selinin içine girdik. Kasabaya vardığımızda, oradan oraya koşuşan
insanların amaçsızca kendilerini yerlere atarak, birbirlerinin üzerinden atlayıp kulübelerin ve ağaçların
etrafında ateşler yaktığını gördük. Donup kalmıştık. Bir an kalabalık, ipi kopan bir tespihin taneleri gibi
dağıldı ve apansız doğan sessizliğin içinden, ağaç köklerini sürüyerek yürüyen yaşlı adam belirdi. Yaşlı
adam, kasabanın meydanına geldiğinde durdu. Upuzun kollarını kasabanın üzerine açıp yıllar önce var
olduğuna inandıkları Raha’nın üzerinde yaşadığı o ağaca dönüştü yavaşça. Büyüdü ve büyüdü. Köklerinin
toprağın altında ilerleyişini korkuyla hissettik. Ve öylesine büyüdü ki dalları; tüm ahırların, tüm tarlaların ve
tüm kulübelerin üzerini ihtişamlı bir hızla örttü. Kasaba insanları ve biz alabildiğine korku ve şaşkınlık
içindeydik. Yaşlı adam dönüşümünü kutlayan bir gök gürültüsünün ardından, kımıltısız kalarak yüce bir
ağacın tüm görkemiyle üzerimizde dönüşümünü tamamladığını belirtti.
İnsanlar çığlıklar atarak, avın artık diğerlerinden daha önemli olduğunun bilincinde hazırlıklarını hızlandırdı.
Bunu takip eden birkaç günün sonunda av günü geldiğinde; şafakla birlikte erkekler, kadınlar, yaşlılar,
çocuklar ve elbette Yağmur’la ben Gece, av için işlenmiş giysilerimizi giyip bu avı tüm avlardan ayrı kılan
olayları düşünerek kasaba meydanında sessizce gün batımını bekledik. Güneş apar topar uzaklaşırken,
dualar okundu ve altışar gruplar halinde ormana dağıldık.
Ormanda müthiş bir sessizlik vardı. Nehir, olacakları bilirmişçesine gözyaşlarına boğulmuş usulca
akıyordu. Ağaçların hışırtısı, her zamankinden daha sessizdi ve Yağmur’dan içime dökülen korku, her şeyi
açıklıyordu. “Asıl özlem” idi bu. Irmakların akmasının, rüzgârın esmesinin, ağaçların büyüyüp meyvelerin
dallarında olgunlaşmasının olduğu kadar, insanların büyüyüp çoğalmasının da sebebiydi. “Asıl özlem” idi,
ki biz kasabaya ruhumuzda bu özlemi taşıyarak, bu özlemi getirmiştik.
Karanlık yoğunlaştığında, meşalelerimizi yakıp oklarımızı ve mızraklarımızı hazırladık. Altı kişilik
grubumuzda uzun siyah saçlı bir kadın vardı. Nehrin boyunda yol alırken ansızın çığlık atarak mızrağını
kaldırdı; bakışlarımı, bakışlarının uzandığı yere çevirdiğimde, Yağmur’un ardında kükremeye o an
başlamış iri bir ayının ayağa kalktığını gördüm. Kadın mızrağını fırlattığında Yağmur, arkasındaki ayının
pençe darbesiyle siyah saçlı kadına doğru fırladı ve mızrak Yağmur’un yüreğine saplandı. O an içimde, ta
derinliklerimde duyduğum acı, zehrin vücuduma dağılmasının acısıydı. Yağmur ve ben yere düştüğümüzde,
son nefeslerimiz topraktaki tozu havalandırdı. Ayı kaçtığında grubumuzdaki dört kişi, oldukları yerde
kalakalmıştı. Ok, Yağmur’u vurmuştu. Ve zehir, ikimizin de vücuduna dağılmıştı. Toprağa bulanmış
vücutlarımız, ölümlerini paylaşan bir tek ruha aitti.
Yaşam; insanın doğmadan önce var olduğu yere geri dönme özlemidir. Ölüm ise, bu hasretin bitmesidir.
Ve yaşlı adamın ağaçlaşan gövdesinde kaderleri alışılmadık bir şekilde birbirine bağlanan tüm kasaba
insanlarına, ben ve Yağmur, bu özlemi getirmiştik.
Yaşamlarımız; birleşip yağmurlaşacak, sonra toprağa karışıp filiz verecek, birbirlerine çapraz iplerle bağlı
bir rüyâdır. Tek bir rüyâdır.
Gecenin içinde yol alan kasaba insanları için av, diğerlerinden daha farklıydı. Bu sefer avladıkları
hayvanlarla değil, kucaklarında taşıdıkları ölü bedenlerle; ölü bir Gece’yle ve ölü bir Yağmur’la
dönüyorlardı geri.
Kasaba meydanına geldiklerinde, yaşlı adamın ağaç gövdesinin dibinde biten kırmızı mantarların üzerine
yatırdılar Gece’yi ve Yağmur’u. Sonra birkaç adım uzaklaşıp durdukları yerde teker teker ölmeye
başladılar. Ard arda onlarca beden düşüyordu son nefesini vermek için toprağın buğulu dumanına. Son
kasaba insanı da düştüğünde kuru toprağa, fırtına başladı hiç durmamacasına, temizlenene kadar ruhları
insanlıktan.
Yavaşça köklerini toprağın altına bırakarak büyüdüler, büyüdüler ve her biri devasa bir ağaç olarak,
kasabanın insandan arınmış gölgesinin üzerinde gökyüzünü kapattı. Toprak çatlayarak, onları birbirlerine
itti. Güçlü çatırtılar titretirken yeri göğü, hepsi birleşti. Ve bulutlara kadar varan bir ağaç büyüdü orada.
Yaşayan her şeyin birleştiği bir ağaçtı bu. Adı Raha’ydı ağacın… Başlangıcı ve sonu olmayan tek ağaç,
koskoca bir ormanın ortasındaki...
UÇURUM UYKUSU
( Saat, akşam 6’ya geliyor; beş dakika var. )
Kentin kalabalık cesedini aşırtarak, siyah deri pardüsemin altından; silik bir iz gibi yürüyorum, günden
güne yabancılaştığım ve artık benden bir parça taşımayan bu insanların arasında. Unutarak, yok sayarak
ve kalıntılarını temizleyerek üzerimden sessizce...
Beni onlardan ayıran isimleriydi; varoluşu sağlam bir kazığa bağlayıp damgalamalarıydı aşağılarcasına
yaşamayı. Oysaki ismim yoktu benim; ne bir tanımım, ne de bir kavrayışım vardı, kapsarcasına ötesini
hiçe sayarak.
İçimde yitiyor zaman ve zamansızlık. Kalakalıyorum bir başıma sonrasız... “Olamamak!” İşte buydu,
benim meselem. Hayal kırıklıklarıyla dopdolu, üstlenilmiş bir yaşamdı. Kaybedecek tek şeyimdi son
kaybedişe hazırlayan kaybedişler bütünü. Bir kapıyı açıp diğerini kapamaktan başka neydi ölmek? Peki
ya yaşamak?... Bilinmezliğin gizine tapınmaktan başka nedir, sanki “olamadan”?
“Doğal istifamı” kullanıyorum beynimin aykırı sokaklarında. Doğal bir ayıklanmadan başka hiçbir şey
değildi tüm yaşamım boyunca, yaşadığım insanların arasında. Hep, elde edip iterek kazandığım savaş
meydanını, kaybetmiş bir tabur asker kırgınlığında terk ederek ne yapmaya çalışmıştım?...
Hafif hafif yağmur yağmaya başlamıştı. Daha, çok vardı havanın kararmasına. Eve dönerken bu yüzden,
her zamankinden farklı, daha uzun bir patikayı seçmiştim ya da bilinmezin gizi beni oraya sürüklemişti.
Caddelerden ve insanlardan çabucak kurtulmak istiyordum; ama yağmur vardı, sis vardı, yollar serindi ve
tütsülenmişti. Hafifçe ısırılmış bir elma kokusu yayılmıştı, hafifçe kirletilmiş bir bakirenin ılık nefesi...
Mavi-beyaz paketinden, filtresi koptuğu için tütünleri pakete dağılmış buruşuk bir sigara çıkarıp
rüzgârdan korumak için pardüsemi önüne gererek yaktım. Akşam bastırıyordu soğuk bir örs ile. Kentin
bu yakası, geniş bir alandaki en büyük mezarlığı barındırıyordu, en ürkütücü ve kutsal şaraplarla yıkanmış
yaşam bilmecesinin hayaletlerini... Koruyucu ve tehdit edici ışığını yayarak kentin, devasa can tarlalarının
üzerinde, günden güne büyüyen.
Sağ yanı yüksek ağaçlarla kaplı, sol yanını mezarlık duvarlarının çevirdiği, dar ve ürkütücü bir patikaya
girmiştim. Sigaramı bitirip ağaçlara doğru fırlatırken, bir an için arkamda sendeleyerek bana doğru koşan,
siyah ve bulanık bir hayal gördüğümü zannedip irkildim. Ve hiç beklemediğim bir anda yanıma varınca,
ellerini yüzünden çekti, yüzü bomboştu. Bu, kendimi yolun mezarlık tarafını kuşatan sivri ve büyük
kayaların üzerine bıraktığım andı.
***
Gözlerimi yakan karanlık sise, açılıyor gözlerim.
Görebildiğim simsiyah bir boşluktan daha fazlası değil. Duyularımı tarif etmem hiç mümkün değil.
Bir çocuk sesi duyuyorum, yankılanıyor. Korkuyorum. Kaçmak istiyorum buradan; yapamıyorum.
Koşup kurtulabileceğim bir çıkış bulamıyorum.
Ses yaklaşıyor. Benim şarkımı, benim şiirimi mırıldanıyor uğultulara karışan ince nefesiyle. Fakat ne
bildiğim herhangi bir dilde, ne de tarif edebileceğim bir sesle; adeta bu karanlık gölgeler mahzeninin kutsal
kaleminden çıkmış tınılarla... Ne var ki bu yabancı sesi de, bu nefesi de anlayabiliyorum.
Ansızın, kedi çığlıklarına benzer bir ses koparıyor iplerini. Tam önümde, karanlığın içinde açılan bir
boşluktan parlak ve yeşil bir ışık süzülüyor gizliden, eteğini sürüyerek korkumun derisine.
Işığa bakıyorum. İlk defa tadarcasına, nefret ediyorum adını bilmediğim bir şeyden. Kin kaplıyor
boynuma kadar tüm vücudumu. Küfürler çığlık çığlığa koşuşturuyor çevremde, anılarımın giysileri içinde.
Öyle bir hırsla yumruğumu sallıyorum ki boşluğa, bir su pınarının toprağı delip fışkırması gibi, yarılıp elim
oluk oluk kan fışkırıyor boşluğun içine. Elimi terk edip yeşil ışığın yanına yükselirken kan, içimde
olgunlaşmış nefret ve kin meyveleri çürüyor.
Kana bakıyorum; çocuk sesi yükseliyor. Nefretimi, kendilerinden gizleyemeyecek kadar çok sevdiğim
insanlar beliriyor önümde, yeşil ışık kaçtığında gözlerime.
İki ışığın arasına geçiyorum. Damarlarım patlayacakmış gibi genişliyor ve tüm bedenim karıncalanmaya
başlıyor. İki ışık, çevremde yavaşça dönmeye başlıyor. Sonra giderek hızlanıyorlar ve birbirlerine karışıp
içinde her rengi görebildiğim büyük bir çember oluşana kadar devam ediyor bu. Halka, her biri
birbirinden farklı renklerde küçük çemberlerden oluşuyor. Ufak çemberler de, farklı renklerde daha ufak
çemberlerden. Daha küçükler, daha küçüklerden... Kızıl ve mavi iki sandık ile çemberin ortasında, bir
üçgen oluşturuyoruz.
Sandıkların üzerlerinde karışık çizgilerden örülmüş yazılar yazıyor. Okumak için yaklaşmaya çabalıyorum.
Bir... İki... Sonuncu adımımı atıp eğiliyorum ve ilk adımımı atarken buluyorum kendimi yeniden, sanki hiç
yürümemiş ve sanki hiç eğilip sandığa yüzümü yaklaştırmamışım gibi. İki... Üç... Eğiliyorum ve ilk adımımı
atıyorum yeniden. Bir... Duruyorum; iki adım kaldı, yeniden başlamak istemiyorum! Bir… İki... Diz
çöküyor, zıplıyorum, son adımım hâlâ beni bekliyor biliyorum. Ve sandıkların yanındayım –kader denilen
şey bu olsa gerek. Önce bir kırbaç sesi, ardından çığlık atan kendi sesimi duyuyorum. Korku, vücudumu
buzlaşan bir su kümesi gibi yavaşça sarıyor. Korkmaktan korkuyorum.
Kızıl sandığa doğru eğiliyorum. Sandığın üzerinde daha önce hiç görmediğim; fakat kendi öz dilim kadar
iyi seçebildiğim karakterlerle “ateş” yazıyor. Mavi sandığa yaklaşıp eğiliyorum bu sefer. Yine o bilinmedik
dil ile “su” yazıyor. Boşluğa ve olmayan zamana alıştığım gibi, bu dile de alıştığımı fark edip biraz olsun
rahatlıyorum. Bir şubat soğuğu çekiyorum ciğerlerime.
Önce, eğilip kararlı bir hareketle kızıl sandığın erimek üzere olan kilidini açıyorum kolaylıkla. İçinden
sedef işlemeli büyük bir ayna çıkıyor. Boşluğun içinde bırakıcınca onu, zamklanmışçasına asılı kalıyor
orada. Olmayanda yoğun sessizlik hakim, ansızın...
“Bu boşluğu seviyorum...” diye fısıldıyor bir ses arkamda. Kalbim yerinden fırlayacak sanıyorum. Dönüp
ardıma bakamıyorum. Korku, vücuduma yavaş yavaş eriyen bir organ gibi acı ve ağrı tattırıyor. Sırtıma
parmağının ucuyla dokunuyor. Bedenime hızla elektrik yayılıyor. İlk öpücüğün heyecanı gibi, o zevk,
korku postunda acı bahşediyor.
-Bana doğru dön Gece…
-Bana doğru dön Gece…
Gece? Adım, Gece mi benim? Şu ana dek ismimi ilk defa duyuyor gibiyim. Gece!...
-Yüzüme bak! Gece!
Arkama yavaşça dönerken, ilk olarak ayaklarını görüyorum. Çizmelerini, belini saran deri pantolonunu,
göbek çukurunu açık bırakan yeleğini, siyah pardösüsünü, boynunu ve yüz binlerce yıl süren bir savaşın
zaferini andıran yorgun güçlü bakışlarını...
“Merhaba,” diyorum meraklı bir sesle. “Kimsin sen? Kimsin,” diye soruyorum.
Kahretsin! Ne biçim bir kaos bu böyle? Nasıl da olması gereken kadar doğal... Olmaması gereken her
şeyin olduğu ve neredeyse olması gereken hiçbir şeyin olmadığı lanet bir dünyadan geliyorum. İki derin
uçurumun ortasından yükselen eski bir duvarın üzerinde çaresiz, ne yapacağından emin olamayan küçük
bir çocuk gibiyim. Bu düşsel gerçeklik dünyamda, belki de aradığım anahtarları, kapıları ve uçurumları
kapatacak kumu bulacağım. Beni uçurumların arasından kurtaracak bir halat vardır belki de bu
cehennemde. “Evet” veya “hayır” cevaplarını asla kullanmayacak, Hamlet’in mutlu kılıcı kadar şehvetli bir
halat... Ne “doğru”, ne “yanlış”, ne “gerçek”, ne de “olmayan”; “siyah” ve “beyaz” gibi, “nefret” ve
“sevgi” gibi, duyuları özünden çekip büyük bir çelişki, kaos ve kısır döngü içinde birbirlerine harmanlayıp
yaşatan bir halat... Beni eski dünyama, yeniden var olmuşçasına tükürecek, soluduğum her nefeste
olgunlaşacak ve içimden doğan insanı, özü,“ben” ilan edecek sesi doğuracak...
İrkilerek uyanıyorum. Halkanın içindeki üçgenin bir köşesinde, o kadının kucağında uzanmış, ona
bakarken buluyorum kendimi...
“Artık korkmuyorsun değil mi?” diye soruyor.
“Bilmiyorum...”
Bir damla gözyaşım, karanlık boşlukta kayboluyor.
Ayağa kalkıyor. Ben de kalkıyorum. Yaklaşıyor ve dudaklarını değdiriyor dudaklarıma. Karanlığa doğru,
arkasına bir daha bakmadan yürüyor. Karanlıkta kaybolurken:
“Gitme!” diye bağırıyorum, duruyor.
“Geleceğim... Kutsal kuma eriştiğinde, geleceğim.”
Kızıl sandığın yanına yaklaşıyorum yeniden. Derin bir nefes aldıktan sonra sandığın içinde bir ayna daha
olduğunu fark ediyorum. Oysaki bir önceki aynayı çıkardıktan sonra, sandığın içini saran kırmızı kadifemsi
dokuyu gördüğüme eminim. Bu da diğerinin aynısı… Sedef oymalı ve diğeri kadar büyük. Yalnızca, öbür
aynadan biraz daha tozlu olduğunu söyleyebilirim. Aynayı havaya kaldırıyorum; diğeri gibi olması gereken
yere gidiyor kendiliğinden ve orada asılı kalıyor büyük bir çengelle duvara tutturulmuş gibi.
Sandıkta, öbürlerinden daha tozlu bir ayna daha fark ediyorum ve artık biliyorum ki, bunlar da oyunun
bir parçası.
Ardından sandıkta bir ayna daha beliriyor, daha tozlu. Ve bir tane daha... Böyle böyle tam on üç uğursuz
ayna, çevremi saran çemberin üzerinde bir daire oluşturuyor. Nereye baksam kendimi görebiliyorum. Her
biri, diğerine göre daha tozlu ve paslı olan aynalar çevremde, bir zaman tüneli oluştururcasına iç içe ve
birbirlerini yansıtarak duruyorlar.
İçime, kükreyen bir volkanın lavları gibi nefret doğuyor.
Aynalarda gördüğümde yansımamı, içimde bir meşale gibi tutuşan nefret artıyor. Çünkü her birinden bir
diğerine kaydıkça bakışlarım, bedenimi daha çürümüş ve kendimi daha aciz hissediyorum. Aynalardan
gözümü alamayışımın bir anlamı olmalı. Birileri bana acı vermek istiyor gibi. Yaşlandığımı ve acizleştiğimi
görmek istemiyorum. Acı, içimde dolanan bir böcek sürüsü gibi damarlarımı ve düşüncelerimi siyah
sularda boğuyor. Gözlerimi kapamaya çalışıyorum; ama yapmamam gerektiğini fısıldıyor kulağıma biri.
Gözlerimi böylece aynalardan yansıyan, kararmış ve solmuş gözlerime dikiyorum. Şu an gördüğüm,
hayatımın son anı olsa gerek. Aynaya, acısından deliye dönmüş vahşi bir hayvan gibi vuruyorum.
Tüm aynalar, aynı anda kırılıyor. Başımı dizlerimin arasına sokup avazım çıktığınca bağırıyorum.
İçimde yağmurlaşan o amansız öfke, nefret ve kin; kırık cam parçaları, hüzün dolu sedef çerçevelerle
birlikte yanıp yok oluyor.
Geriye nefretin ve hüznün külleri kalıyor. Birbirlerini öldürdüler...
Bir kırbaç sesi daha duyuyorum. Ardından kendi sesimi, çığlık atıp haykırırken…
Ses yok oluyor hızla. Onun acı çektiğini biliyorum, sesin acı çektiğini biliyorum.
Ses ölüyor... Görüyorum!
Bölüm II
Bir süredir gözlerim boşlukta; olanları düşünüyorum. Her şey bir bilmece gibi gelişti. Birbirine zıt onlarca
duygu, beni hiçe sayarcasına süren bir dövüşe dönüştü.
İstemeden girdiğim bir savaştı bu. Ve yoruldum, uyumak istiyorum. Belki de istediğim bu değil...
Bilmiyorum...
Paradoks hayatım, karanlık bir işkenceye döndü artık. “Sonunda delirdim sanırım.” Bilinç altımda bir
yerlerde, hep gizlediğim anılarım hesap soruyor olmalılar benden. Savaşıyorlar benimle. Kurtulmak
istiyorlar benden artık.
Karşımda öylece bekleyen mavi sandığa kayıyor gözlerim. Fırtınadan önceki sessizliğin tedirginliği ve
kadınlığı titretiyor içimde bilmediğim bir yeri.
Sessizliğin ve gizin ateşine yenik düşüp ayağa kalkıyor ve hızla sandığın yanına gidip kilidini kaldırıyorum.
Keskin bir şubat soğuğu yayılıyor sandıktan. Duman ve serinlik gözlerimi yakıyor. Soğuk duman,
yayılarak kayboluyor boşlukta.
Sandığın içi mor kadife ile örtülü, kadifenin içine gömülmüş, laka kırmızısı bir cep saati zor seçilen bir ışık
hüzmesinin altında parlıyor. Saati avuçlarımın arasına alıp gülümsüyorum. Bu, saatin bana ait olduğunu
hatırladığım andır.
Saat, altıya beş kala durmuş. Bu, yüzü olmayanı gördüğüm ve sivri kayaların üzerinde sonu gelmeyecek
bir karanlığa gözlerimi yumduğum saattir.
Zaman bir buz kalıbı gibi donmuş kalmış. “Saatin, bu gece bekçisinin yuvasında ne işi olabilir ki?”
Bana günleri, yılları tattıran zamanın, aslında hiç olmamış olduğunu anlıyorum. Hiç olmadı ve olmayacak
zaman... “Bu, senin köleleşmişliğinin adıdır...”
Kendi sırlarımla gömülü, bu tarifsiz yerde sıkışıp kaldım. Saati yeniden çalıştırmayı başarırsam, zamanı
harekete geçirebilirsem yani, bu kâbusun saatini durdurmuş olabilir miyim? Bu mümkün mü? Mümkün
olan, olmayanın yaşlı orospusu değil mi?
Saati yeniden kuruyorum. Camını kaldırıyor, yelkovan ve akrebi hareket ettirmeye çalışıyor, zamana
karşı gülünç blöfler yapıyorum.
Zamanı hapsolduğu yerden kurtarmalı ya da sonsuza kadar yok etmeliyim... Sadece içimde yok etmem
yeterli onu, gözlerimin arkasında yaşayan küçük cinler kulübesinde.
Saate, kırgın gözlerimle bakıp akrebin kımıldamasını bekliyorum. Gözlerimden ışınlar çıkıp her şeyi
hareket ettirebilir belki; ne yani?! Her şeyin olabileceği bu uçuk hayalde, bir süpermen çok mu fazla? Ya
da devasa bir akrep… Kızgın gözleriyle yüreğimi delen… Akrep?..
Başım ağrımaya başlıyor. İçimdeki müthiş tuhaflığı ayrımsıyorum. Rahmindeki çocuğun düşlerini gören bir
anneninki gibi, uyurken…
Akrebin yavaşça kımıldadığına şahit oluyorum. Şekil değiştirmeye başlıyor. Akrep; demir çubuk
kılığından sıyrılıp canlı ve kırmızı gerçek bir akrebe dönüşüyor ve bir hamlede saatin üzerinden halkanın
ortasına, birkaç adım önüme sıçrıyor. Yelkovan kızışmaya başlıyor. Parlıyor ve bir damla alev olarak
düşüp tüm çemberi kaplıyor.
Şimdi ne yapacağımı söyleyebilir misin lütfen bana? Koskoca bir alev çemberinin ortasında bir akrep ve
çaresiz bir insan, ateş çemberi daralıp alevler metreleri aşarken... Şimdi ne yapacağımı söyleyebilir misin
bana lütfen?
Akrep bilinçsizce kendi etrafında panik içinde dönüyor. Saati pantolonumun cebine koyup alevleri
izliyorum, kaderine boyun eğen bir sokak köpeği gibi...
Akrebi yeniden gördüğümde, ayaklarımın ucunda, zehirli iğnesini sırtının ortasına batırmış boylu boyunca
uzanıyor buluyorum.
Akreplerin kaderi budur. Fakat insanlar için yalnızca bir zıplamadan ibaret. Bu kadar kolay mı?
Olmayabilir...
Çember daralıyor; akrep öldü, ya zaman şimdi nasıl işleyecek?
Çember daralıyor; zaman canlanmak zorunda.
Çember daralıyor; bedenim uyuşmaya başlıyor.
Çember daralıyor; kemiklerim çekilerek derim gerilip sertleşiyor.
Şekil değiştiriyorum!
Çember daralıyor; ateşin ortasında dev bir akrebim.
Çember daralıyor; görüş açım farklı.
Çember daralıyor; ben bir akrebim, ben zamanım!
İğneme bakıyorum; “Zaman var olmalı...”
Çember daralıyor; saati parmaklarımın arasına alıyorum.
Çember daralıyor; saatin tam orta yerini, iğnemle parlayıp zehrimi boşaltıyorum içine...
Alevler sönüyor; zaman ölüyor.
Bir kırbaç sesi duyuyorum. Ardından çığlık atan kendi sesimi... Ses, karanlığa gömülüyor.
Ses acı çekiyor;
Ses ağlıyor,
Ses ölüyor...
Zaman artık yok. Ve olmayan bir şeyin kuralları da yoktur. Dünyaya dönmem için, bir engel değil zaman.
“Tik tak”lar duyuyorum sessizlikte inleyen, sonra korkunç bir patlama aniden ve susuyor hepsi, yankısı
çınlıyor kulaklarımda, yıllar boyu duyduğum “tik tak”ların nefesi... İçimde yavaşça diniyor sesleri...
Ses, af dileyerek gidiyor...
Merhamet isteyerek...
Umut ederek...
Yanılarak…
Her bir kırbaç; Tanrı’nın elindeki bir zarı parçaladı. Kadere, zamana ve ruhuma hükmeden bu zarlar,
vücuduma asılı çengellere bağlıydı.
Her bir çığlık; bilinçaltımın karanlık sokaklarını, çıkmazlarını, kor yağmurlarını gün ışığına davet etti. Şimdi
onlar, kan revan, paramparça gölgelerini emanet ediyorlar içimin kentlerine.
Çemberin ortasında, duman ve sıcak ile sersemlemiş bir tebessüm ile fısıldıyorum: “Bitti!”
Evet, bitmişti şüphesiz; Tanrı zarlarını yanlış kullanmıştı ya da ben yanlış tarafa bakıyordum.
Sönmüş alevin izlerine bakıyorum, akşamüstü bir kumsalın kumları kadar zarif ve çekici. Avucuma bir
tutam alıp yüzüme yaklaştırıyorum. Burnuma aşkın ve acının, nefretin kokusu geliyor. Bir şarkı
mırıldanarak yaklaşan çocuğun ayak seslerini işitiyorum. Yüzünü seçebiliyorum. Yeniden... Yeniden
kendim ile birlikteyim. En fazla beş-altı yaşlarındaki kendimle. Hiçbir şeye şaşırmıyorum artık. Hatta yıllar
önceden bir düş, bir özlem olarak hatırladığım çocukluğumla bile, çocuksallığımla bile gelince yüz yüze...
Ufacık ellerini, avucumun içine sokup gülümsüyor. Ellerini okşuyorum, “Senin adın Gece,” diyorum. O
ise gülümsemeye devam ediyor sadece. Devam ediyorum konuşmaya; “Sen, güneşin karanlığı deldiği gibi
hürsün oğlum! Sen; şimşeklerin yağmuru, martıların denizi aştığı gibi hızla koşmalısın. Sen Gece’sin, sokak
köpeklerinin kardeşi...”
Başını önüne eğiyor. Titreyen dudaklarından dökülecek sözleri bekliyorum. “Sana karşı ne hissettiğimden
emin değilim,” diyor.
Başını yeniden kaldırdığında, gözlerinde tutuşmakta olan alevi fark ediyorum. Ağzını geriyor ve “Kahrol!”
diyor sesi hücrelerimi kanser gibi sararken.
Gidiyor.
Ayağa kalkınca, pastel karası rujuyla onu görüyorum. Eliyle, uzaklarda yeni yeni doğan bir toz bulutunu
göstererek, “Hadi,” diyor, “git!..”
“Ya kutsal kum?” diye soruyorum.
Çemberi saran külleri gösteriyor:
“Yaşamındaki uçurumları kapatacak kum, bu.”
Hiçbir şey söylemiyorum...
“Fakat uçurumları kapatmak için bu kumların kendilerine değil, yalnızca oluşmuş olmalarına ihtiyacın
vardı.”
Anlamıyorum. Eliyle parlak toz bulutunu gösteriyor. Yavaşça yürümeye başlıyorum. Daha sonra hızlı
adımlarla varıyorum yanına bulutun. Yaşadıklarımı asla hatırlamayacağıma dair söz veriyorum kendime.
Ardıma dönüp tüm lanetliklere ve kadına yeniden bakıyorum.
“Sen kimsin?” diye bağırıyorum.
“Peki ya sen kimsin?” diye yanıtlıyor.
“Bilmiyorum, sence?”
“Cevap gelmiyor.”
Hüznün ve sevincin hatırası bir damla gözyaşını armağan ediyorum bilinçaltımın sonsuz karanlığına.
Ve gülümseyerek, bakir dirilişler için bulutun içine bırakıyorum kendimi.
Gözlerimi açıyorum; yüzü olmayan, karşılıyor serin soluğumu. “Daha bitmedi,” diyor, “hâlâ
uçurumdasın... Ve hâlâ uyuyorsun; uyananlardan değilsin.”
BİRİLERİ GÖKYÜZÜNÜ ÇALMIŞ OLABİLİR
Cama yaklaşıp, kilometreleri kuşatmış taş yığınlarından kaçırıp gözlerimi, yukarılarda kirletilmemiş ve
muhtemelen sahipsiz bir yere bıraktığımda yeniden bakışlarımı, gökyüzünün hâlâ orada olduğunu
görüyordum. Bu ne delice bir kâbustu... Ama şimdi her şey bitti... Değil mi?...
Peki ya artık mutlu muyum?
Her şey yıllar önce başladı. Ama şimdi bunun sırası değil. Çocukluğumun kanıma kattığı ince tozdan
esrardı delilik. Hâlâ buradayım ve yaşıyorum, fakat bu neyi değiştirir ki?!
Her şeyden daha önemlisi bir gökyüzü vardı! O hep olması gereken yerde. Sonunda kemiklerim
kütürdedi ve elekte silkindi tüm telaşım. Parmaklarımın arasında tuttuğum, bir silah değildi; hayır! Bunları
bir kenara bırakalım, diyorum size perdeyi yakaladı çılgın parmaklarım. Ardından kendiliğinden
karışıverdi odamın sisine, gün parıltıları...
Bunu sabah uyandığım anki düşüncelerim izledi. Perdeler kapalıydı, akşamın pası ve duvarlara sinmiş
sigara dumanı dedi ilk “günaydın”ı. Bir an için gökyüzünün gitmiş olacağı geldi aklıma. Kısa bir parlama
gibi... Aniden oldu ve başladığı yerde bitti.
Fazla zaman geçmedi, çay içiyordum. Çekmecedeki gümüş kaplama, ucuz, sigara tabakasından bir
sigara çıkarıp yaktım. Sigarayı dudaklarımın arasından çekerken, duman dağıldı ve tavana doğru dans
ederek yükseldi. Dumanın tavana varmadan yok oluşu ve bir sonrakinin, öncekinin yerini dudaklarımın
arasından bir gelin gibi süzülerek alışındaki ustalığı, pek bir heyecan duymadan takip ederken, bir yandan
da içimdeki şüphenin ne kadar aptalca olduğunu düşünüyordum. Uyandığımdan bu yana bir tuhaflık
seziyordum aslına bakarsanız. Sanki her zamanki gibi olmayacak ve perdeyi araladığım an, o korkunç
manzarayla karşılaşacaktım. Sanki... Evet sanki...
Doğrusunu söylemek gerekirse, dün gece ve onu geriye doğru takip eden koca bir ömür boyunca,
sürekli içmiştim. Ve artık yaşlanıyor olmamı da göz önüne alacak olursak, bunun gibi hayal mahsulü deli
saçmaları için lezzetli bir av olduğumu söylemek yanlış olmaz. Evet itiraf ediyorum, gerçekten de
gökyüzünün çalınmış olabileceği gelmiyor değil aklıma. Ve açıkçası bu çılgın fikir, bana şu an için oldukça
yakın. Perdeyi aralamak kolay, bu gerçekten sorun olmaz ama, sonrası için üzgünüm ki garanti vermem
çok zor; bu aynı yüksek bir binadan atlamak gibi -atlamak sorun değildir zaten, atlayan, ne binayı ne de
atlayışını umursar, tek düşündüğü aşağısıdır… Bunun gibi işte... Perdeyi aralamam, işin en basit kısmı.
Ama sonra ne olur bilemiyorum...
Şimdi yanımda, her sabah aynı saatte uyanıp işine giden ve akşam eve geldiğinde saatlerini o yeni renkli
televizyonların birinin başında geçiren bir erkek ya da bir kadın –kadın benim karım da olabilir pekalâolmadığı için şanslı sayılırım. Muhtemelen şöyle bir diyalog geçecekti aramızda, ona da size anlattıklarımı
anlattığım zaman:
-Birileri gökyüzünü çalmış olabilir...
Uyandığımdan beri içimi kemiren bu şüpheyi açıklamak için kullanabileceğim daha pek çok ifadeden en
sade olanı bu olurdu herhalde. Bunu söylerdim, neden mi? Söyleyememem için hiçbir neden göremiyorum
ben. Ve o alçaltıcı, içi boş ses yanıtlardı:
-Çayını bitir!
Evet, o bunu söylerdi. Tek bir hamlede… Düşünmeden… Sanki gökyüzünü çalamazlarmış gibi...
Ama ben ısrar ederdim şüphemin doğruluğu üzerinde:
-Bana inan! Bunu yapmış olabilecek birini tanıyorum ben.
Ah, ne laf ama!... Ve o, insanı utandıran kahkahalarla cevabını yapıştırırdı:
-Hah hah hah… Daha içmedin bile!
Of! Ardından bana, “Kimmiş o?” diye sorması da muhtemel. Ama hiçbir cevap veremeyeceğimi bildiği
için sormazdı herhalde ya da neşesine neşe katmak için ayağa kalkıp mutfağa doğru yürürken kısık bir
sesle iliştiriverirdi hemen. Arkasına dönüp ne cevap vereceğimi bile merak etmeden çekip giderdi.
İşte, bu yüzden şanslıyım. İşte bunca yıldır bu yüzden yalnızım ve yine bu sebepten evlenmedim.
Bir de şöyle düşünebiliriz, gökyüzünü çalmamış olabilirler; ama çaldılarsa da benim perdeyi açmam bu
gerçeği hiçbir ölçüde değiştiremeyecektir. Zaten gökyüzü, o aşağılayıcı görkemiyle üzerimizde gerili
duruyorsa, olması gerektiği gibi yani, ben burada önemli ölçüde zaman kaybediyorum demektir. Her ne
olduysa oldu; ama biri hâlâ gökyüzünü çalmadıysa bunu en kısa zamanda yapmalı.
Bir bira bile içmemiştim henüz. Boş versene! Ayağa kalktım...
KANATLI BÖCEK
Sabahı iskelede karşıladım. Yürürken çıkan gıcırtılar, sanki selamlamasıydı güneşi yaşlı çürük tahtaların.
Fazla durmadım, denizi ve paramparça esen serin rüzgârı orada bırakıp yakınlarda bir sabahçı kahvesine
gittim. Tenhaydı. Birkaç kedi ve köpek şapka çıkardı önümde, gerisi kahvenin nemli sandalyelerinde...
İlk çay demli olur. Gecenin buhranını yayarak, parmaklarının arasına konuverir. Sabah çayının yaşlı
fahişesi ilk sigara, serinkanlıdır... Durgun bakışlarıyla gözetler, parlak dudaklarının ince kıvrımlarını.
Eve geri dönüp kapıyı kilitledim. Buzdolabından soğuk bir bira çıkarıp açtım. Siyah biranın kirli beyaz
köpüğü ellerime bulaştı. Banyoya gidip musluğu açtım. Gözyaşı doldu lavabo, hüzün tapınaklarının
kireciyle sıvandı duvarlar. Berrak bir iz yansıdı aynada. Bir adam gördüm. Üzerine bulaşmış kırmızı
toprağı temizliyordu. Uzun uzun izledim onu, cebinden gümüş bir sustalı çıkarıp gözlerime baktı.
Sustalıyı aldım elinden, keskin ucu elimin derisini araladı. Siyah bir yılan tısladı etimin altında.
Kapı aralığından, avuç içi büyüklüğünde kızıl akrepler giriyordu; tabanı tamamen kuşatana kadar
durmadılar. Sonra paçalarımdan tırmanmaya başladılar, boğazıma kadar sardı ince kırılgan bacakları
vücudumu.
Aynadaki adam bıçağı geri istedi, vermedim. Parmaklarım sıkı sıkıya tutarken sustalıyı, korunduğumu
hissettiğim; o sakin sancıyı duydum yüreğimde...
Bir kaygı olarak uzanacaktı ömrüm. Bir kaybedişler bütünü olarak gömecekti ruhlar, efendinin sessiz
gözlerine bedenimi.
Sonra geldikleri gibi gitti akrepler. Duvarlar eski rengine döndü.
Aynadaki adam elini dışarı çıkarıp onu kendime çekmemi istedi. Yaptım. Aynadaki toprak kızılı adam,
sigarasının dumanını yüzüme üfledi. Gözlerim yandı. “Kimsin sen?” diye sordum, “Ya sen kimsin?” diye
yanıtladı... Sustum... Sustu...
Çok zaman geçmeden kapı vuruldu. Ona son kez baktım ve kapıyı açmak için banyodan çıktım. Kapıyı
açtığımda halıya, yaralanmış yüzünü yüzüme dönerek bir güvercin yuvarlandı. Neyi olduğunu sordum;
cevap vermedi, “Peki ya sana ne oldu?” diye yanıtladı sorumu. Şaşırıp “Bana ne olmuş ki?” dedim.
“Kendine bir bak,” dedi. Banyoya yeniden geri dönüp aynaya yaklaştım. Adam, “Bilmiyor muydun?”
dedi, kolları beyaz kanatlara dönüşüyordu. “Bilmiyordum,” dedim “bu ne zaman oldu?...” “Sen eve hiç
dönmedin bugün!” dedi. Güvercinin yanına dönüp “Bana ne oldu?” diye sordum. “Kollarına bak,” dedi.
Gövdemden uzanan ince böcek bacaklarını gördüm. “Benim bugün eve hiç dönmediğimi söyledi giysileri
toprak içinde aynadan çıkan yaşlı adam.” “Sen hep evdeydin,” dedi güvercin, tüylerini döküp derisini
saran kötü görünüş yayılmaktayken. Banyoya geri döndüğümde beyaz tüyler sarmıştı adamı ve yüzü
gerilip değişiyordu. “Senin bir adın var mıydı?” diye sordu gagasının altından güçlükle konuşarak.
Güvercin yanıtladı, “Onun ne bir adı ne bir sesi oldu.” “Ben konuşuyorum ama...” dedim. Adam,
güvercine dönüp bu çizmeleri de giyersen değişimin tamamlanmış olacak dedi. Güvercin aldı ve “Sana
verecek tek şeyim yüreğim,” dedi. Adam yaklaşarak güvercinin artık insanlaşmış vücudundan bir çırpıda
yüreğini çıkardı. Gagası kana bulanmıştı adamın. “Ben senin kirli yüreğini istemem,” dedi dudakları
güvercinin. Sonra parmağını bana doğrultarak “Şu böceğe bak, ne kadar çirkin...” dedi. Ben
konuşamadım.
İkisi de gittikleri zaman ben salonun ortasında, her şeyin ne kadar hızlı büyüdüğünü izliyordum. Masalar
ve koltuklar, sigara paketi, bira şişeleri, benim yüzlerce katımdı. Onlar değildi büyüyen; bendim adeta bir
böcek gibi küçülen. Bir böcek gibi... Bir böcek gibi...
Tavan daraldı ve yok oldu. Tanrı gülümsedi ve belki küçüklüğüme aldanmış bir melek, onun sözlerini
getirdi yalın görüşümün önüne: “Sessizce uç yanıma kanatlı böcek...”
ÇAN KULESİ
-Hatırlayamıyorum, ne denli saf ve dürüsttü bakışlarım... Ve hangi semtindeydim o pazar akşamüzeri
İstanbul’un. Hatırlayamıyorum... Neden oradaydım?... Sarıl bana o ılık lodosa karşı yeniden sevgilim.
Saçlarımdan kavra ve yine o ateşli akşamüzeri olduğu gibi serbest kalsın dudakların, üzerinde
dudaklarımın. Yakala beni sevgilim. Yine uğuldasın o devasa çanlar kulaklarımızda. Ve yıkılsın yeniden...
Lütfen sen de iste... Ve tekrar et benimle; yıkılsın yeniden... Durma söyle... Üzerimize o çan kulesi... Artık
susma sevgilim... Hadi kalk ayağa... Ve dokun soğuk parmaklarınla yanaklarıma... O ılık gözyaşlarıyla
karşılaşacaksın yeniden... Duy beni ve kalk sevgilim... Uyan artık. Kes şu lanet olası numarayı... Deli
etme beni, aç gözlerini kahrolası kaltak, uyan diyorum sana! Uyan ve küfret bana, yaptıklarım için sana...
Bedelini ödeyemezsem, ben de geleceğim yanına bu gece, bana olan büyük sevginin. Doğrul ve bak
gözlerime... Ödet bana....
Hatırlayamıyorum, ne denli saf ve dürüsttü bakışlarım... Ama sen hatırlarsın sevgilim, niçin oradaydım.
Sanırım bir rüzgârdı takip ettiğim. Ya da rüzgâr mıydı gerçekten ansızın ensemde hissettiğim?
-Bir paket vardı elinde, önümden geçip gitmene mani olan da buydu sanırım. Ortaköy’de, sahilde... Acı
bir kahveyi yudumluyordum. Akşamüzeri aşıklarının mıyışıklığıyla sarsılmıştı küçücük yüreğim.
-Ah evet! Hatırlıyorum, küçük bir çeşmenin başında duraksayıp su içmiştim, sana daha fazla bakabilmek
için.
-Evet ve elindeki küçük paketti sebebi, yanına gelişimin.
-Küçük bir paketti, evet sevgilim... Ve sen yanıma gelmiştin, bir saat gibi duracaktı yüreğim.
-Doğrulup yüzüme yaklaştın, bir saat kulesinin heykeliydi elinde paketi açılmasın diye sıkıca tuttuğun.
-Sana onu verdiğimde alçalmış bir kartaldı gözlerin, avını ha yakalamış ha yakalayacak olan.
-Sonra yürüdük ve o habis şey oldu... Şimdi yanındayım. Ve dediğin gibi açtım gözlerimi, doğrulup
karanlıkla yaklaştım yüzüne o akşamüzeri yaptığın gibi bana.
-Burası gerçekten çok karanlık. Ölümle durulmuş nefesini hissetmek yeniden, ne güzel... Sarıl bana
sevgilim. Ama niçin böylesine soğuk dudakların ve duygusuz artık sesin?
-Yürüyüşümüzün sonunda bir sahile çıktık, gün iyiden iyiye kararmıştı.
-Uzun saçlarımın arasında, bir gelincik yavrusuydu parmakların. Dudakların, yakaladı dudaklarımı ve gök
kabardı, kabardı deniz.
-Gece yarısı çanlarıydı çalan... Yağmur başlayalı çok olmuştu ve serindi rüzgâr.
-Ne olduysa denir ya, o an oldu. Elinde duran çan kulesi heykeli, sırılsıklam olmuştu. Habis bir benzerlik
farkettiğim ana denk gelir bu, heykelle arkamızda gürüldeyen çan kulesinin arasında.
-Evet yağmur yağmaktaydı ve sertti rüzgâr, hiç olmadığı kadar soğuktu. Sırılsıklam olmuş erimekteydi
kızıl kum heykel.
-Sonra ayağa kalkmak istedin. Neden bunu istedin?...
-Ayağa kalktım, belki de kendimi bırakacaktım denize. Kim bilir... Düştü elimden birdenbire o kızıl
kumdan çan kulesi heykeli.
-Ve yığıldı, ardımızda gürüldeyen çan kulesinin beton tuğlaları üzerimize ardı sıra. Kan kokusu aldı
burnum bir süre sonra.
-Sen yoktun yanımda...
-Moloz ve tuğlalar...
-Ve bir de ceset vardı uzanmış ayaklarının ucuna.
-Ağzında biraz kan vardı... Kalkabildim yerimden. Ve sildim ağzındaki kanı ellerimle. Çan kulesi orada
değildi artık ve dinginleşmişti deniz. Seni yerden kaldırdım. Ölümle donmuştu bakışların. Ve biraz ilerdeki
bu ağacın altında, çimlerin üzerine yatırdığımı anımsayabiliyorum seni. Sonra ağladım sevgilim. Çok
ağladım.
-Ağlamaktasın...
KONUŞMALAR
Soluk kesici duvar süslemelerinin ve karşılıklı asılmış doldurulmuş hayvan büstlerinin arasından hızla
geçip, artan ağır dumanın ve rutubetli buğunun kuşattığı, ruhanî bir varlık edasıyla tavana dek uzanan
büyük salona açılan kırmızı kapıyı tereddüt etmeden açıp, dışarıda, kapı açıldığı an hücum eden sisin
içinde kayboldum. Ardından, ağırlaşan dumanın içinde belirginliğini tamamen yitiren kapının korkunç sesi
yankılandı; bu ses, hayvan büstlerinin gözlerinden girip karşı duvardaki büstlerin içinde yanıtlanarak
çoğaldı.
Garip bakışlarımı; en az yirmi kişinin yan yana oturabileceği siyah masanın arkasında, tabana perçinlenmiş
çelik korumaların uçlarından başlayıp bir yarım küre çizdikten sonra tavana varan, koyu renkli, parlak
pencereye yüzünü dönmüş, siyah giysiler içinde kıpırdadığına dakikalardır şahit olamadığım, elleri solgun
deriyle sarmalanmış uzun boylu adamın “Ben de seni bekliyordum...” derken çevrilen yüzünde noksan
olduğunu fark ettiğim gözlerine doğrulttum.
“Ben senin kaderinim.”
Bunları söylerken, anbean yüzünden silinen ve ardından, hiç beklenmedik bir hızla yeniden olması
gereken yerde solgun bir iz gibi beliren dudaklarının arasından, titreyen dumanlar çıkıyor ve başının
üzerinden kayıp boynuna doğru akıyordu, uzun, düz, açık kahverengi saçlarının arasından süzülerek.
“Ben senin adını hep küfürlerle ağzına aldığın, içinde kaybolmuş yarınım. Ben senin her aldığın solukta,
içinde, ta yüreğinin derinliklerinde duyduğun sızıyım. Bensenim.”
Döndü ve büyük pencereyi arkasında bırakıp sessizce bana doğru yürümeye başladı. Masaya yaklaşıp
deri kılıflı uzun koltuğu, tekerlekleri üzerinde sürüyerek kendine çekip oturdu.
“Biliyorsun...” dedi.
“Duymazdan geldiğin her seslenişim, yüreğinde kor alevler gibi büyüdü ve şimdi, yüreğinde kanayan
yaraların, soluğumu ta dudaklarına kadar getirdi.”
“Küçük bir çocuktun, tırmandığın ceviz ağacıydım ben. Düştün kolun kesildi, damarlarından taşan kan
oldum o zaman. Ağladın, gözyaşlarındım; aşık oldun, yüreğinde selleşen sevgi bendim.”
“Bana hep o küçük yüreğinle baktın. Hep o küçük gözlerinle izledin adımlarımı. Ve bir gün inkar ettin o
ceviz ağacından düştüğünü, bir gün inkar ettin aşık olduğunu, ‘Ben hiç ağlamadım ki...’ dedin kalınlaşan
buruk ve korkmuş sesinle, gözlerini yumdun beni her defasında yeniden hissedince içinde.”
“Şimdi ben sana yüreğini getirdim. Sen gelmeden önce, kadehlerimize kanınla harmanladığım şarabı
doldurdum. Şimdi ben sana gözyaşlarını ve o ceviz ağacını sunuyorum. Beni hatırladın ve yüreğinde
kaybolan mutlulukları, bir avcının oklarının ucunda buldun. Beni hatırladın ve güzellikleri karanlık bir göle,
yüreğinden taşan son kan damlalarını katarken buldun... Beni hatırladın ve geriye baktığında, kendini
bulamadın. Beni hatırladın ve yanıma geldin, geldiğinde ise gözlerim bomboştu, senin görmeni istediğim bir
yüzüm yoktu. Dudaklarım inandığın kadar ordaydı, ama sen kah inandın kah inanmadın, ben de onları
sana ne gösterdim ne göstermedim.”
“Şimdi ben sana yalınayak, bir gelecek getirdim. Şimdi ayaklarının ucuna kadar umutlar ve sevinçler
sürükledim, ne kadar seni tanımıyor olup gelmek istemeseler de... Şimdi ben sana, yepyeni bir beden
armağan ediyorum, ne kadar sen ona inanmasan da... Şimdi ben sana, seni getirdim, şimdi ben sana
benliğini getirdim.”
Ayaklarımı odanın ruhunu tamamlayan siyah-kırmızı halıya sürterek, bu sözlerin bir volkan gibi patladığı
yüze yaklaştırdım yüzümü.
...
Görebildiğim bir an için alevlerdi, sonra alevleri yağmalayan serin sular oldu.
“İşte, gördüğün senin bugünündür,” dedi kollarını kaldırıp omuzlarımı soluk parmaklarıyla kavrarken.
“İşte, alevler senin özetindir. Ve serin suları sana....” Elini masada, içinde ışıklar kırılıp dağılan kristal
kadehe götürüp; yeniden; “...Ve serin suları sana ben getirdim.”
ÖRÜMCEK
Yalnızca masum bir dağ gezisi diyebilir miydik? Koyu yapraklı ağaçlarla, adını bilmediğim onlarca çeşit
çiçekle bezenmiş, böcek yiyen bitkilerin yanıltıcı parlaklığıyla bakan dağın yamaçlarına, eteğini sürüyerek
kurulmuştu doğa ana.
Annem, kardeşim bir de babam... Peşpeşe, karanlığın ve acının izinde tırmanıyorduk. Yamaçlarını
aşmıştık ölümün.
Neydi bizi parıltıların peşinden sürükleyip dağın, ağaçlardan arınmış bir bölgesinde, o karanlık, o dipsiz
mağaraya iten? Siyah yosunların tamamen çevrelediği, tarihin ıslaklığıyla inleyen mağaranın girişinde
dördümüzdük. Bir an içeride, küçük ve sessiz bir şimşeğin yaşadığını düşündüm. Yavaşça arşınladım
girişe kadar uzayan ince tozdan patikayı. Sonra ardıma dönüp “Girmeli miyiz?” diye sordum. Kimsenin
yeterince mutlu olmadığını gördüm. İçeride, yine o ince parıltı görüldü. Usulca sokulduk duvarlarına ve
aynı sükunet içinde süzüldük içeri. Bir an için arkamda koca bir kapının kapanmakta olduğunu düşündüm.
Bunu düşünmemin sebebi, şüphesiz, sinsi bir yarasa ordusu gibi bir anda önümüze dökülen ince tozdan
karanlığın gıcırtısıydı.
Bunu söylemem ne kadar gerekli, bilmiyorum ama telaşa kapıldık. İçimizde korlaşan korkunun
dumanıydı gözlerimizden dökülen buğu. Güvercin kanatlarına takılmış adımlarımızla ilerledik. Hava
soğumaya başlamıştı. Annem ağlıyordu. Babam suçluyordu. Bir tek kardeşim kalmıştı varlığımı serin
gözyaşlarından koruyacak. Yanımda usulca bana baktığına inandığım gözleriyle süzülüyordu mağaranın
içinde.
Derken kıpkırmızı alacalı bir ışık bulutu ile bölündü karanlık. Birbirimize baktık, bakmazdan gelerek.
Gördüklerimiz, asla görmek istemeyeceklerimizdi.
Kırmızı ışık bulutuna yaklaştım. Onlar arkamdaydı. Meraklı bakışlarımı ilk karşılayan, adeta saydam yılan
derisiyle sarmalanmış gibi görünen yüzüm ve ardından, çıplak kaygan bedenimdi. Sırayla annemi, babamı
ve kardeşimi gördüm. Fakat daha önemlisi, bir bacağımın olması gereken yerden çok uzakta,
göremediğim bir yerlerde ve ellerimden birinin kardeşimin gözleri üzerine çelik tellerle dikilmiş oluşuydu.
Sırayla bakışlarını yakaladım avuçlarımın içinde annemin, babamın ve kardeşimin. Kırmızı bulut kümesi
içinde kıpırtısız yatan, mumlanmış bedenlerini gördüklerinde, yerlerinden düşen bakışlarını topladım kara
yosun kaplı nemli tabandan.
Bizi sürükleyen rüzgârdı. Yalnızca, ona değdiğin an öğreneceğin bir ismi vardı.
Işık hızla söndü. Titredik karanlığın içinde. Sırtımızı birbirimize dayadık ve konuştuk asırlardır açılmamış
konuları. En çok ölüm dedik... En çok bağışlanmak istedik... Ve en çok açtık, acıkmıştık... Günlerden
sonra...
İrileşen gözbebeklerimiz, günden güne kol açtı karanlığa. Her şey bir gölgeydi mağarada doğanlar için.
Kardeşim konuşuyordu. Ne söylediğini anlamamı engelleyen korkunç uğultular dolaşıyordu içimde.
Korkunç sesler, benden itaat bekleyen...
Hiçbir öykümde yanımdan ayırmadığım, gümüş kabzalı bıçağı sıyırdım, çizmemin derisine gömdüğüm
ininden. Bir an parıltısı çaktı gözlerimde hayal meyal. Yavaşça doğruldum. Ayağa kalktığımda, babam
sordu bir tek neler olduğunu. Avlanmaya gidiyorum dedim. Annemin uğultulu nefesi yanıtladı:
"Kal..."
Kardeşim çizmeme sarıldı; “Burada hayvan yok!” Bilmiyorlardı. Oradan uzaklaştığımı söyleyemem. Çok
az ileride hâlâ seslerini duyabiliyordum. Fakat gölgeleri yoktu artık. Düşer gibi oturdum. Sırtım acımıştı.
Bıçağı parmaklarıma sürttüm. Kanı hissedebilecek kadar şanslıydım. Pantolonumu çıkardım. Ve acıdan
bilincini kaybetmiş vahşi bir hayvan gibi, yaraladım bacağımı dizimin üstünden. Akan kanı, sıktığım
düşlerim ve gözyaşlarımla temizledim. Yanlarına döndüğümde topal bir umuttu yalnızca bakışlarında sis
örmüş hüzün.
Avlandım.
Bilinçlerini kaybettiklerini ağdalaşan gülüşlerinden anladım.
Birbirimize yaklaşıp dua ettik. Sofra duasıydı bu. Babam beni kutladı, annem gurur duydu, kardeşim “Ne
yaptın!?” dedi... Ağladı...
Kandan arınmış elimi, gözlerinin üzerine koydum. Annem ve babam kahkahalar atarak bakıyordu bize.
Gözlerinden arta kalan deliliğin kanseri, dokundu gözlerime. Birden elim kardeşimin berrak yüzüyle
kaynaşmaya başladı. Elim ve gözleri eriyip iç içe geçti. Yemesini söyledim. Gülümsedi. Yüzüne karışan
elimin üzerinde büyük bir örümcek fark ettim. Yüzümü yaklaştırıp “Ne arıyorsun burada?” dedim. Ağzının
etrafındaki siyah ve tüylü çengelleri aralayıp kıpkırmızı ve parlak bir ışık bulutu üfledi. Işık etrafımızı sardı.
Kahkahalar kesildi o anda. Yavaşça yükseldik. Ve yan yana...
Bir ara kırmızı bulutun içinde kıpırtısız beklerken, dört kişi belirdi uzakta. Genç olanı temkinli adımlarla
yaklaştı. Arkadaki kadın ağlıyordu... Göz göze geldiğimizde... Öykü henüz başlamamıştı.
OYUN
Uyandığımda, saatin ön yüzünde parlayan kırmızı yazıda 7:53 yazıyordu. Birkaç dakika sonra saat
çalmaya başladığında, yine kurduğum saatten birkaç dakika önce uyandığıma şaşıracaktım. Saatin
üstündeki siyah düğmeye basarken, parmaklarımdaki kurumuş kanı fark ettim. Sonra hızla geceyi
anımsamaya başladım.
Birkaç silik hatıra parçası gibiydi. Bir türlü doğru zarı atamayan bir kumarbaz gibi düşünmeye başladım,
kafamın içinde çıtırtılar duymaya başladığıma yemin edebilirim. Bir uyku hali kıvrılıyordu üzerime,
düşünmeyi erteleyip banyoya gittim. Yıkandım ve dişlerimi, fırçayı kırık dişimin törpülenmiş minesine
değdirmemeye gayret ederek fırçaladım. Banyodan çıkıp perdeleri açmak için salona girerken, ayağım
kapının girişinde öylece yatan bir çocuğa çarptı. Her yer mahvolmuştu. Halının üzerinde pelteleşmiş kan
öbekleri vardı. Yavaş yavaş zihnim bu görüntü üzerinde toparlanmaya başladığında, hâlâ tam olarak
durumu kavrayamamıştım. Sonra şimşek gibi bir feryat akın etti beynime ve dün gece neler olduğunu
anladım. Yine yapmıştım...
Hızla koşup balkon kapısını kontrol ettim. Çocuk ölmeden önce dişlerimden kurtulup balkona çıkmış ve
bağırmış olabilirdi, daha kötüsü, balkonda boğuşmuş olduğumuzu düşünmek bile istemiyordum. Eğer
böyleyse polisin buraya gelmesi uzun sürmezdi. Ama bütün gece neredeydiler? Balkona çıkmadığımıza
emin olmuştum ama yine de kontrol ettim; kilitliydi. Derin bir soluk aldım. Peki ya evdeki bağrışmalarımız,
apartmandaki diğer insanları şüphelendirmiş olabilir miydi? Hemen giriş kapısına gittim, o da kilitliydi. Eğer
biri aşağı inmiş olsaydı, muhtemelen onu da öldürmüş olurdum... Bu güzel, demek ki işimi sessizce
halletmişim. Yüzüme serilen mıyışık bir gülümseme, geldiği gibi aniden kayboldu; koşarak yatağımın
başucundaki telefona sarıldım. Dün gece bir ara kardeşimle konuştuğumu anımsayabiliyorum. Yo
babamdı sanırım. Hemen telefonu kontrol ettim. Ana hattın prizini çekmişim. Evet, ustaca... Telefonu iptal
etmeyi de unutmamış olduğuma göre, oldukça eğlenceli bir gece geçirdiğim ortadaydı.
Fakat cep telefonumun açık olduğunu görünce, telaşa kapıldım. Hep bir şeyleri eksik bıraktığım için
kızdım kendime. Ve bir arkadaşımı ısrarla aradığım düşüncesi, bir panter gibi koşarak girdi aklıma.
Kahretsin! Ona ulaşamayınca, bir mesaj yollamıştım evet! Yo hayır! Ona cinayetten bahsetmiş olmalıyım!
Mesaj kutusuna bakıyorum.
"Selam dostum, bu gece gerçek bir avcı sofrası hazırladım.... Kokun karnımı acıktırmadığı sürece bilirsin,
arkadaşız."
Ardından bir mesaj almış mıyım? Hayır. Peki...
"Evet dostum gerçek bir cinayetti işlediğim, bunu görmeni o kadar çok isterdim ki… Bu son uykusuna
yatan camsı gözlere, sen de bakmak isterdin benim gözlerimden, biliyorum."
İsterdim mi?! Bunu nasıl isterim ki? Nasıl bir geceydi yaşadığım kahretsin yaa! Nasıl bir istek bu; kendimi
nasıl böyle bir tehlikeye atarım ki? Gerçi mesajı gönderdiğim kişi, bunun sadece bir şaka olarak
algılayacak ve pek zeki olmadığımı düşünecektir. Bu daha iyi. O, böyle biri.
Şimdi düşünüp dün gece neler olduğunu bir bir hatırlamalıyım, yoksa içim içimi yiyecek. Her zaman
olduğu gibi, gördüğüm rüyâları anımsamaya çalışarak başlayabilirim. Ne de olsa, gördüğümü zannettiğim
rüyâların aslında, geceleri bizzat eyleme geçirdim şeyler olduğunu bundan seneler evvel komik bir
rastlantıyla fark etmiştim.
Bir çocuk vardı... Evet, rüyâmda gördüğüm çocuk şu anda kapının eşiğinde kanlar içinde yatıyor ve
vücudunun büyük bir kısmı paramparça olmuş. Evet, bir çocuk ve rengarenk kayalıklar hatırlıyorum.
Rengarenk kayalıklar... Ama ne yapıyoruz orada?... Hımm... Kayalardan iniyoruz evet, tökezleye
tökezleye iniyoruz. Burası bana bir yeri çağrıştırıyor ama.... Yo yoo, bu rüyânın sonuydu. Kayalara
nereden gelmiştik?... Sanki bir şeyler hatırlıyorum ama? Bu rüyâ kendi içindeki kısa döngüsünde, bizim
upuzun dar bir bayırı çıkmamızla başlıyordu. Sönük ışıkların, gözbebekleri gibi ışıdığı bir bayırı...
Çok dik bir bayır olduğunu anımsayabiliyorum. Zorlukla çıkıyorduk. Çocuk... Önümden yürüyordu.
Orayı tarif edebilmem kolay olmayacak. İlk önce sağımızda uzanan derin bir uçurumun yanında
yürüyorduk, ardından bir anda bir sokakta bulduk kendimizi. Bunların rüyâ mı gerçek mi olduğunun
ayrımına varmam mümkün değil. Sokağın bir yanında eski, kırık dökük binalar vardı. Sanırım bir varoş
semtindeydim. Yıpranmış yapılar, çokça kullanılmış paslı gibi duran asfalta uyum sağlıyordu. Yanından
geçtiğim yüksek girişli bir binanın sararmış, kırık bir penceresinin arkasında birini fark ettim. O ana kadar,
yalnızca ben ve çocuğun varlığından haberdardım. Penceredeki kişi bizi takip ederek diğer pencereye
geçti. Biraz duraklayıp baktım ve çocuğun paltomdan çekiştirmesine yanıt olarak, küçük adımlarla yoluma
devam ettim. Neredeyse bina gözden kaybolana kadar arkama bakarak yürüdüm… Sanırım... Çünkü
binanın o unutulmuş ihtişamını, her açıdan gördüğümü anımsıyorum. Aniden sokağın bir ucundan yırtık
pırtık giysileriyle bir çocuk fırladı, önümden geçip sokağın diğer yanındaki bir çöp bidonunun arkasına,
haylaz bir gülümsemeyle saklanmadan önce ayaklarının niçin çıplak olduğunu düşündüm, nedense o yalın
ayakatılan adımlarda beni çeken bir şeyler olmuştu. Çocuğu hemen unutup yürümeye başladım.
Yürüdükçe bayır düzleşiyordu. Soldaki terkedilmiş binalar, aynı istikrarla bizi takip ediyorlardı. Sanki bir
hayalet kasabaya gelmiştim ve her adımım, bilgisayar programlarındaki küçük döngüleri harekete
geçiriyordu. Her seferinde yeniden başlıyor. Yeni bir olay aktif oluyor, sonra yeniden başa dönüyordu. Ta
ki ben, benden beklenen aktifliği gerçekleştirene kadar bu döngü sürecekti.
Bu, kapıldığım ilk paranoyaydı. Bunun farkına vardığımda, ikincisi vücudumu erimiş sakız gibi sarmaya
başlamıştı. Kapkaranlık caddede yolumuza devam ediyorduk. Ardı ardına birçok ufak çocuk gördüm.
Sanki büyüklerini öldürüp kentin hükmünü ele geçirmiş bir çocuk klanının başkentindeydim. O kadar çok
çocuk olmuştu ki etrafta; koşturan, bağıran, ağlayan, dövüşen, bir şeyler yiyen, birileriyle bir şeyler
konuşan öyle çok çocuk ki! Kendimi bir an için karınca yuvasına düşmüş bir tespih böceği gibi
hissetmeye başlamıştım. Terk farkım, bu karınca ordusu tarafından ısırılmamamdı. Çocuklar, terk edilmiş
binaların nemli, sararmış camlarından, kapılarından, duvarlarındaki çatlaklardan minik kurtçukların elma
kabuğunu delip içeri süzülüşleri gibi, ustaca giriyorlardı içeri.
Çocuğu izliyordum hâlâ. Ve hâlâ paltomu çekiştiriyordu ufak parmaklarıyla. Sanki anne ve babasını,
odasına inatla sürükleyen bir çocuk gibiydi, ilk suluboya resmini göstermek ve öpücüklere boğulmak için.
Eline sert bir tokat atıp parmaklarını paltomdan çekmesini sağladığımda, o minik suluboya dünyasında
küçük bir deprem yaşandı.
Aklımda hep aynı tuhaf düşünce vardı. Pencerelerden giren çocuklara ilişkin. O girdikleri pencerelerin,
onlar için tek çıkış yolu olduğuna ilişkin. Hepsi girdikten sonra pencerelerin kapanacağına ilişkin.
Bunu daha sonra çocuğa da anlatacaktım. İçimde dolanan ve durmaksızın aklımın duvarlarına, cam bir
şişeye kapatılmış bir arı gibi çarpan bu düşünce; bayırın sonuna kadar yan yana dizilmiş binaların odalarına
giren çocukların, oradan asla çıkamayacağını söylüyordu bana fısıldayarak. Çünkü bütün odalarda, bütün
binaların altını boydan boya kaplayan bir salona çıkan delikler olduğunu düşünüyordum. Ve çocukların
peş peşe o deliklerden aşağı yuvarlandıklarını görüyordum aklımın dizginsiz hayal gücünde. Çocukların
düşerken attığı o tiz çığlıklar, bir an bile olsun durmuyordu...
Çocuğu takip ederek bayırı tırmanıyordum.
Çocuk bir ara bana döndüğünde, onu tanıdığımı fark ettim. Çok daha öncelerden, geçmişin yitik fotoğraf
albümünden... Çok çok uzun yıllar önceden bildiğim biriydi, içimden biriydi karşımdaki çocuk. Ve ah, o
hep yaşadığım yanılsamanın içindeydim şimdi yine. Bunu o kadar sık görüyordum ki. Kendi çocukluğumla
karşılaşmak... Yine! Ve içimde gerçekten hiç hoş karşılanmayacak dürtüler vardı. Kıpkırmızı bir renk ile
baktım çocuğa. Sanki sadece orada olduğuna değil, var olduğuna dahi kızar gibi bakıyordum. Yüzüne
korku yerleşmedi. Aksine kendine güvenen ve sakin bir bilmişlikle karşıladı bakışlarımı. Gerçekten
sinirlenmiştim bu sefer. Ve o an, onu kaybettim. O da bütün çocuklar gibi kaybolmuştu bir anda. Şimdi
bomboş bir sokaktaydım. Ve ne çığlıklar, ne kahkahâlâr; hiçbir şey duyulmuyordu artık. Birkaç adım
attıktan sonra bir çıtırdı sokuldu kulağıma. Arkama döndüm hızla. Bir anda gözlerimin önüne, boşluktan
düşen çocuklar geldi. Korkmaya başladım. Onu da kaybetmek istemiyordum. Ben, onun da diğer
çocuklar gibi çıkışı olmayan büyük salona yuvarlanmasını istemiyordum! Nefes almadığımı fark ettiğimde,
diyaframımda toplanan hava nefes borumdan dışarı alevlerle birlikte çıktı, dişlerimin arasından fırlayan
çığlık damağımı keserken minik cam parçaları gibi, kendi ismimi bağırdığımı duydum. Öyle yüksek bir
sesle bağırıyordum ki, öyle yırtılmış, öyle paramparça olmuş bir ses çıkıyordu ki dudaklarımın arasından,
içimden fırlayan sesin kendisinden korktuğunu görebiliyordum. Varlığından acı çekiyordu sesimin her
tınısı. Yok olmak, var olmamış olmak adına dualar eden, bir kâbustu sesimdeki duygu. Bağırdım.
Kükrercesine, boğazımı parçalarcasına bağırdım. Keder! Soğuk tırpanlarıyla üzerime geliyordu keder,
bağırdıkça. Onun gittiğini düşündükçe, yırtılan yerlerinden damarlarımın kan değil, onun adı fışkırıyordu.
Onun adıyla güçlendi sesim. Güçlenen sesim cisimleşti, cisimleştiği yerde patladı, okyanusun dibinde
patlayan bir volkan gibi saçıldı lavlar dudaklarımın arasına; camlara sıçradı, dokunduğu yeri yaktı. Yanan,
içimin çok daha derinlerinde bir yerdi. Bir cam fanus gibi kırıldı gözlerim. Gözlerimden çıkan cam kırıkları
yüzümü çizerek, boşluğa fırladı. Onu, karşımda bir düşteymişçesine uyuşmuş bir halde gördüğümde,
gözlerimden boşanan cam kırıklarının berrak, ışıl ışıl gözyaşlarına dönüştüğünü ayrımsadım, avuçlarıma
düşmeden önce. Ona sarılınca yeniden bir patlama oldu boğazımda ve dişlerimin arkasında güçlükle
sıktığım haykırış, bir çağlayan gibi döküldü çenemden.
Sanırım yavaş yavaş indik o bayırı yeniden. Bu sefer o binaları görmüyordum artık; tamamen unutmuştum
her şeyi. Caddeyi ve evleri gerimizde bıraktığımızda hâlâ yürüyorduk ve konuşmuyorduk. Ardından, o
rengarenk kayaları da arkamızda bırakmıştık.
Rüyâmda, bir zaman-mekan kayması yaşamıştım bundan sonra. Birdenbire kendimi, anneannemin evinde
bulmuştum. O ve annem içeride salondaydı. Seslerden anladığım kadarıyla daha pek çok kişi vardı
içeride. Ben ise mutfaktaydım. Anneannemin o kendine has, insanın karnını acıktıran mutfağında. Burnuma
güzel kokular geliyordu. Evde biri ölmüştü ve herkes onun için içeride ağlıyordu. Fakat ben hiç de mutsuz
değildim. Çocuk, ölüm... Bir bağlantı olmalıydı bunlar arasında. Çocuğun ölmüş olduğundan daha derin
bir anlam olmalıydı. İki gündür anneannemi konuk ediyordum rüyâlarıma. Önceki gece, benim
büyüklüğümde bir hamamböceğini tutuyordu elinde, sonra onu dışarı atmıştı gülümseyerek. Böceğin
suratında tanıdık birini gördüğümü anımsıyorum. Tanımadığım bir kadının, çukurlarına gömülmüş yalancı
gözleriydi seçebildiğim. Ah, rüyâlarla hiçbir yere varamayacağım.
Önce biraz toparlanıp olayları akışına bırakmayı tercih ettim. Çocuğu, salonun eşiğinden kaldırıp büyük
boy bir çöp torbasına koyduktan sonra, ondan kalan son parçaları da kendimden tiksinip ayrı bir poşete
doldurdum. Ah yapış yapış o acımsı tadı, duruyor hâlâ damağımda, kanın.
Halıyı balkona çıkarıp, üzerine bolca su sıktım ve fırçaladım. İnsanların beni görmesi muhtemeldi. Ama
bunu önemsemiyordum şu anda.
Sonra niye buzdolabını açtım. Hah, ben şanslı bir köpeğim! Dün geceki bütün karanlık ruh halime ve
bilinç kaybıma rağmen, biraz kan depolamayı ihmal etmemişim. Doğrusu bu, her şeye hazır olduğumu
gösteriyor. Bilinçsizken de, bilinçli olduğum kadar iyi bir avcıyım.
Buzdolabının kapağını kapatırken, cep telefonu çalmaya başlıyor. Yavaş adımlarla telefona yaklaşırken,
üzerindeki yeşil ekranda, dün gece mesaj attığım arkadaşımın ismini okuyorum. Telefonu parmaklarımın
arasına alıp açtıktan sonra, elimden kayıyor ve hızla yere çarpıp dağılıyor. Son duyduğum şeyin bir
kahkaha olduğunu ayrımsıyorum. Ne diyebilirim ki, telefonu kendi darmadağınıklığında bırakıp çöpü dışarı
çıkarıyorum. Sanırım yine hiçbir şey hatırlayamayacağım.
Dışarıda, üstü başı toprak içinde bir çocuk görüyorum. Onun dün gece öldürdüğüm çocuk olduğunu
anladığımda, panikleyerek kolumu çocuğa doğru kaldırıyor ve işaret parmağımla tam göğsünü işaret
ediyorum. Çocuk, hareketimi tuhafsıyor. Beni gerçekten tanımadığına şaşırarak emin oluyorum. Lanet...
İşte asıl bu, bana tanıdık geliyor.
Yine kendimle oyun oynuyorum*. (*:Çift kişilikli insanların, kişiliklerden biri, diğerinin varlığını bilirken,
bir diğeri, kendinden başka bir kişilikle aynı bedeni paylaştığını bilmeyebilir. Ve, kişiliklerinden birisi,
diğerine göre daha şakacı olabilir ve ona oyunlar hazırlayabilir. İpuçlarını takip eden diğer kişilik, diğer
kişiliğin düşündüğü her şeyi var kabul eder. Yerde, ölü bir çocuk olduğunu söyleyen şakacı kişilik,
diğerinin, orada gerçekten ölü bir çocuk olduğunu görmesini sağlayabilir…)Torbayı çöp variline
boşaltmaya başlıyorum. Yalnızca kurumuş, küflenmiş ekmekler, izmaritler ve kağıtlar dökülüyor varildeki
diğer çöp yığınlarının arasına. Koşa koşa eve geri dönüyorum. Her an, hıçkırıklara yenik düşüp
gözyaşlarına boğulabileceğimi bildiğimden acele ediyorum. Eve girip kapıyı arkamdan kilitlediğimde,
içimde sakin bir rahatlama hissediyorum. Banyoya gidip yüzümü yıkadıktan sonra aynaya bakıyorum.
Çocuğu görüyorum. Kendi çocukluğumu, dışarıdaki çocuğu... Gülümsemiyor.
ŞARKI
Uyanmak istemiyordum hiç. Gecenin buğusuyla nemli yorganı, ellerimin arasında sıkıp göğsüme
bastırdıkça, daha fazla gömülüyordum uykunun kendine has o kırılgan uyuşukluğuna. Beni bu dünyadan
tamamen alıp götürecek bir afyon arıyordum. Devasa marihuanna tarlalarının, en maviye çalan yeşilini
bastırmak tuzlanmış yaralarına yüreğimin...
Kimsenin adını duymadığı bir şarkıyı ezberlemek istiyordum, eski çağlardan kalmış. Ve geceleri kendime
mırıldanarak uyumak unutulmuş en güzel şiirleri, hayatın, kabul edilemeyecek kadar gerçek olan
anılarından, kurtulmak için. Avcı kapanının soğuk dişlerinin, kemiğine kadar batmış olduğu vahşi bir
hayvan gibi debeleniyordum bu hayatta. Örümcek ağındaki bir kelebek gibiydim desem, benim için hiçbir
örümcek ağlamaz sanırım. Akreplerce sokulmuştu kollarım ve bacaklarım; güçsüzdüm, zehirli böceklerin
ve et yiyen çiçeklerin hücumuna uğramıştım yine... Ah, kadınlar! Ha hah?! Sen onlara sevgini
gösterdiğinde, onlar sana kanlı dişlerini gösterirler. Nemli ayaklarıyla üzerinde gezinen akrepler gibidirler
sevişirken, aciz bırakırlar seni. Ah hele güneyli kadınlar!
Bir kere daha aşık olmuştum. Ve bu, yaralı bir böceğin, yolunu şaşırıp kırmızı karınca yuvasına
düşmesiyle birdi benim için. Kemirilmiştim, ısırılmış, zehirle dolmuş taşmıştım. Gözlerimden ve burnumdan
kan değildi akan, yaşamak! Korkunç canavarların koşuşturduğu, çocukları parçalayıp oyuncaklarını
yediği bir kâbustu benim için artık nefes almak.
Uyanmak istemiyordum hiç! Açlık ve acıdan başka hiçbir şey karşılamayacaktı beni biliyordum,
uyansaydım da. Gözlerimi açtığım yere, gözü dönmüş yaratıklar, postlarına kan bulaşmış Sibirya Kurtları
ve ayrı bir hüzünle yürüyen zehirli böcekler hücum edecekti! Milyonlarcası saracaktı yine beni.
Giysilerimin ve iç çamaşırlarımın arasından girip o minik ağızlarıyla öğüteceklerdi derimi; sonra etimi yavaş
yavaş hazmedip yüreğime ulaşacaklardı. Ve zehirlerini öyle derinliklerime bırakacaklardı ki yine! Ah,
hayır! Hayat, kabul edemeyeceğim kadar gerçek bir senaryoydu. Daha fazla, içinde yaşayamayacağım
kadar boğucu ve soğuk. Daha fazla soluyamayacağım kadar yakıcı ve zehirli. Daha fazla sevemeyeceğim
kadar güvenilmez ve yalancı. Ah, uyku! Ah, güzel uyku!... Elimde olsaydı, ay ışığının bütün parlaklığıyla
taçlandırırdım seni, cennetin çiçekleriyle ve cenneti görmüş kuşlarla kutsardım adını. Ellerini avuçlarımın
içine alıp yavaşça yıkardım onları dudaklarımın arasından sızan süt ile. Dudaklarının arasına, bir damla bal
koyar ve öperdim kıpkırmızı dudaklarını. Dişlerini teker teker öperdim ah!
Ağzının içine bir çilek parçası iterdim ılık dilimle.
Gözlerinin üzerine gelincik yavruları koyardım
ki sen hiç görme hayatın kahroluşunu içimde.
Seni öyle çok öyle çok severdim ki elimden gelseydi.
Ah uyku!
Öyle çok severdim ki...
Güneş doğmuştu. Yüzümde biriken ılıklıktan anlıyordum bunu. Ağzımın ve gözlerimin kenarlarında,
uykunun ekşimiş izi ısınıyordu şimdi, camdan kaçak giren güneşin ağırlığının altında. Ne demeli? Ilık bir
ışık huzmesinin, terlemiş bedenimi nasıl sardığını anlatmanın yolu var mı? Bir kadın gibi sarıyordu beni
demek isterdim, eğer kadınların şehvetli dokunuşlarının altında uyuyan, kıpkırmızı canavar gözlerini
görmemiş olsaydım. Ne demeliyim? “Bir çiçek tarlasından yayılan, o bal rengi koku gibi sarıyordu güneşin
perileri nemli vücudumu” mu? “Üşümüş yerlerimde ateşler yakıyorlardı” mı? “Üşümüşlüğüm geçene kadar
öpüyorlardı o sımsıcak cinsiyetsiz dudaklarıyla içimi” mi? “Sesi doluyordu ışığın yüreğime” mi?
Ah güneş!
Sesinden öperdim seni...
Sonunda iyilerin kazandığı bir masal anlat bana.
Sakın uyandırma ama beni.
Öyle yavaş anlat ki masalını, öyle güzel anlat ki...
Uyut beni gün, uyut beni gece!
Al beni, sar sarmala,
İnsanların birbirlerini sevdikleri bir nehre bırak,
Yüzeyim ebediyen ışığında.
Göz kapaklarımın arkasındaki koyu kırmızılıkta, bir ağaç gördüğümü sandım ilk önce. Sonra ağaç, bir
orman oldu; orman büyüdü, büyüdü ve güzelleşti, ama benim içimde bir korku vardı. "Benim gördüğüm
alanda büyüyordu masmavi. Yemyeşil yaprakların arasında kıpkırmızı, sapsarı çiçekler büyüyordu."
Rengarenkti gök, güneş şehvetle ulaştırıyordu bana ve ormana ışıklarını. Ceylanlar ve kangurular
sıçrıyorlardı önümde. Bir şey vardı ama içimde. Bir korku mu? Bir acı mı? Hüzün mü? Kaybedilen
şeylerden bahseden bir filozof gibi düşünüyordum. "Hayat, her şeyin kaybedilmiş yanıdır" diyordum kendi
kendime. Ama kaybettiğim hiçbir şey göremiyordum önümde. Sonra biri bana seslendi. Bir kadın sesiydi
sanırım.
Arkamdan, hiç dönüp bakmadığım bir yerden geliyordu ses. Korkuyla arkamı döndüğümde,
gözyaşlarına boğuldum. Ağladım ağladım! Bana güldü kadın. Kıpkırmızı saçları vardı. Saçlarının ucunda,
zehrin o kendine has parlaklığı, gökteki yıldızlar gibi ışımaktaydı. Kadının yüzünde keder ve intikam ateşi
yanıyordu; "Kapatma gözlerini, bak! Bu gördüğün, senin mahvoluş karnavalındır," diye tısladı. Gözlerimi
yeniden açıp kadının arkasında uzayan uçsuz bucaksız çöle baktığımda, yalnızca yanmış, kurumuş,
çürümüş gövdelerini seçebiliyordum zifiri sisin içindeki ağaçların. Kurtçuklar; tavşanların ve vahşi kedilerin
çürümüş gözlerinin bıraktığı korkunç boşluktan girip ağızlarının erimiş kıvrımlarının arasından çıkıyordu.
"Nasıl olur?!" diye haykırdım, "Böyle bir şeyi kim yapabilir?!"
Kadın, gülümseyen dudaklarını aralayarak cevap vermeye hazırlandı. Söyleyecek öyle çok şeyi varmış
gibi görünüyordu ki... Bir an sorduğuma pişman olduğumu hissettim. Kırmızı ve ince dudakları, lavların
toprağı delişi gibi titreyerek açıldığında içinden, tıslayan yeşil sözcükler döküldü. Yeşil ve mavinin o zehirli
dokusunu görebildim dişlerinin arasından sürtünerek dökülen kelimelerde. Dilinin keskin hareketleri,
yoğun karanlığın içinde bir ateş böceği gibi ışıldıyordu. "Sen yaptın!" dedi çağlayarak. Boğazından,
mağaralara sıkışmış şimşeklerin sesleri geliyordu. Gürültü ve acı.
"Her şeyi bu hale sen getirdin!" dedi....
Gözlerimin altında biriken göl suları, yanaklarımdan süzülerek çenemden damlamaya başlamıştı.
Ellerinden birini yıldızsız geceye doğru kaldırırken, gözlerini kıstı ve çenesini aşağı iterek, dudaklarının
arasındaki boşluktan o unutamayacağım sözcükleri dışarı bıraktı:
"İl-Egmeur"
Yineledi sözcüğü ve kadın, mutlak karanlığın içine, sönen bir mumun alevi gibi bir anda parlayarak karıştı.
Arkasında gölgesini bile bırakmadan gitmişti.
Görebildiğim artık, yoğun hiçliğin içinde hızla çürüyen ve toprağın pas rengiyle kaynaşan ağaçlar ve
hayvanlardı. Hiçlik, simsiyah büyük bir mürekkep damlası gibi yayılıyordu ormana. Tekrar arkama
döndüğümde, tüm ormanın, hiçliğin mutlak karanlığına büründüğünü görecektim.
En son, ellerime baktığımı hatırlıyorum. Pul pul olmuş, canlılığını rüzgârın alıp götürdüğü parmaklarımın
üzerinde, kızılın ve yeşilin o unutulmuşluğunu çağrıştıran çürümüşlük yayılıyordu. Bileklerime doğru, yavaş
yavaş, acıtmadan ilerliyor, içine aldığı yeri, pullara ayırıp üflüyordu. Hiçlik beni içine çekiyordu. Tıpkı, o
canavar gözleri gibi... Tıpkı kadın gibiydi hiçlik üzerimdeyken. İçine alırken... Beni kuşatıp, boğarken...
Ve başlangıca dönmüştüm işte. Söze... Evrenin ve gezegenlerin başlangıcına, ilk insana, ve sürülere...
Kente... Denizleri kuşatan evlere... Evlerin içinde sevişen insanlara, kavga eden martılara, balıklara, türlü
türlü hayvana... Okyanusa dönmüştüm. Çevrim tamamlandığında masalın bitmediğini anlayacaktım.
Kuşları seçebiliyordum şimdi, aydınlanan gökyüzünde. Açık deniz martılarına özgü, o koskoca kanatlarını
bir keman teli gibi germiş, süzülüyorlardı. Renkler ayrışıp yeniden birleşti. Şimdi koskocaman bir okyanus
görüyordum martıların kanatlarının altında. Ve şafak çizgisinin üzerine yaslanan, güneşin kızıl ve berrak
ışıltıları kamaştırıyordu gözlerimi. Ben bir kayalığın üzerindeydim. Arkamda çam ağaçlarıyla çevrili bir yol
ve büyük evler vardı. Hâlâ o tuhaf sözcük yankılanıyordu kulaklarımda. Kafesten kurtulmak için hayatını
hiçe sayan bir kanarya gibi, düşüncelerimin duvarlarına hızla çarpıyordu o sözcük kendisini.
Düşüncelerimin kıpkızıl duvarlarına çarpıp düşmek istiyordu dilimin üzerine. Zehrini boşaltan bir yılan gibi,
kusmam için onu dişlerimin içinden... Keder gölünün dingin hezeyanları, gözlerimi yaşartıp kalbimi
hızlandırmıştı. Kendimi daha fazla tutamıyordum. Acı, gözbebeklerimin içinde büyüyordu. Hıçkırırcasına
söyledim ismi. Bana hiçliği, gümüş bir tepside sunan kadının o dikenli sarmaşıklarla çevrili ismini
haykırdım. Onun sesiyle tısladım, öksürdüm ve ağladım. Sonra sustum... Her yanımda hâlâ yankılanıyordu
isim: "İl-Egmeur" Sanki bana kederi sunan bütün isimler saklıydı bu kelimede. "Elveda" demek gibiydi.
Bütün kadınların ve bütün erkeklerin isimlerini duyuyor gibiydim bu tek sözcükte. Bütün günahları, tek bir
kalp atışında hissediyor gibiydim. Yaşlı kaplumbağanın sözcükleri doldurdu bilincimi, kurumuş bir
çağlayan gibi konuşuyordu, sesinde yalnızca yankı vardı, sözün kendisi değil: "Her şey, bir çemberde
döner durur. Gelen gitmek, doğan ölmek zorundadır. Hiçbir şey gerçek değil, hiçbir şey önemli değildir,
her şey boştur. Sen de bizim kadar yaşlı olsan, kederden başka bir şey olmadığını görürdün yaşamın."*
(*: Bitmeyecek Öykü’den.)
Yaşlı kaplumbağanın büyük göller gibi kapkara bakışları altında ezildiğimi hissediyordum şimdi.
Okyanusu büyük bir zevkle, koyu bir fincan kahve içer gibi seyrediyordum. Rüzgâr esmeye başlamıştı.
Ya da ben bunu yeni farkediyordum. Ellerimi uzun saçlarımın arasına sokup parmaklarımla, siyah tellerini
arkaya bastırdım. Saçlarımın arasından çektiğimde elimi, tırnaklarımın ışıl ışıl parıldadığını gördüm.
Ellerime ve kollarıma baktım korkuyla irkilerek. Sonra bacaklarıma ve karnıma, omuzlarıma ve
ayaklarıma.... Sanki tonlarca pisliğin içine düşen bir adam gibi tiksindim kendimden. Şeffaflığımdan ve
göğsümün içinde, su dolu bir şişede kımıldamaya çalışan bir deniz anası gibi atan kalbimin iğrenç
saflığından.
Bulanık bir su balonu gibi gözüküyordum. Gözlerimin ve burun deliklerimin arasından çıkan parlaklığı,
okyanusun dalgalarındaki ikizimde gördüm. Tırnaklarımın arasındaki ışıltı, dudaklarımın arasından dökülen
sıvı parıltının aynısıydı.
Kendime dokundum, ergen bir kız çocuğu gibi parmaklarımı vücudumda gezdirdim. Yumuşak ve
gergindim. İçimdeki organlar ve damarlarım, bir şehrin kuşbakışı fotoğrafı gibi gözüküyordu. İçimdeki
sokakları ve evleri gördüm. İçimde ağlayan, gülen, koşuşturan insanlarla ve gözlerinden alevler çıkaran
dev canavarlarla göz göze geldim. Okyanus bir ayna gibi yansıtıyordu her şeyi. Görmek istemediğim her
şeyi seriyordu gözlerimin önüne. Kalbi atmayan ceninler serilmişti suratımın içine... Beynimin olması
gereken yerde, olmaması gereken bir iz görüyordum şimdi. Bir şarkı gibi işlenmiş isimler vardı, imzalar ve
parmak izleri. Ah, o kara delikleri nasıl tarif edebilirim ki, beni o halde göremeyenlere. O karanlık, dipsiz
uçurumları, nasıl anlatabilirim boğazımdan sırtıma kadar cıva gibi inen. Ve göğsümde atan o yapış yapış, o
kızıl yüreği?
Ah o çatıları yıkılmış tek katlı evleri, kaldırım taşlarını, fahişeleri? İçimdeki o filmi nasıl Türkçeleştirip asıl
kimliksiz dilinden soyutlayabilirim. Soyutlayabilirdim, belki! Okyanusun ortasında kabaran, büyüyüp
devleşen bir dalganın, gökyüzünü kapladığını görmeyebilseydim... Nasıl, yeni yeni olgunlaşan ışıklarını
yıldızların ve tüylerini o geniş kanatlı martıların, içine bir girdap gibi çektiğini farketmeyebilseydim, belki
anlatabilirdim içimdeki fırtınayı. O silikleşmiş günahların nasıl, soğuk dişlerini geçirdiğini damarlarıma. Ama
olmadı. Gökyüzü okyanusla kaplandı. Rüzgârın ateşi büyüttüğü gibi.
Devasa hacimli suların o tuzlu yosunlu tadı ve kokusu içime dek işleyene kadar, kabardı dalgalar. Sonra
müthiş bir gürültüyle gökyüzü ve okyanus çöktü üzerime. Ben hiç acı çekmedim. Hızla boğuklaşan
martıların o renkli çığlıklarını ve kabarcıkların fokurtusunu dinleyerek kendimi akışa bıraktım. Uzun
sürmedi. Kayalardan sökülmüş yosunların kapladığı bu kabarcık tarlasından kurtulup yüzeye hızla
ulaştığımda, zannettiğim gibi derin bir soluk almadım. Soluk vermedim de... Sular görüp görebileceğim her
şeyi içine aldığında, yalnız ve sessizdim suların hakimiyetinin ortasında. Tutunacak hiçbir şey aramadım.
Boğulmamak için çabalamadım.
Etrafıma bakınıp, martıların çığlıklarını kollarken kulaklarım ve ararken boş gözlerle adaları, ağaçları ve
evleri, görebildiğim yalnızca upuzun bir su tarlasıydı. Duyduklarımı tarif etmek çok zor olurdu, anlatmayı
seçseydim. Ama mutlak bir sessizlikten kurtulup dinginleşen rüzgârın sancılı sürtünüşü dalgalara çarptıkça,
etrafa bir parça sesin değil tam manasıyla kokunun yayıldığını söyleyebilirim yine de.
Ah deniz!
Beni saran, içine alan deniz...
İçime akan, beni temizleyen sular!
Aldanmışlığımın, kaybetmişliğimin bir anlamı olmadığı tek yer!
Çıplak kalmış vücuduma dokunan her zerreni tek tek kutsasın rüzgâr.
Cennetin her katında selamlansın adın, ama bırak şimdi gideyim,
Temizlenebilecek bir ruhum kalmadı benim,
Hepsinikızıl vesarı da bıraktım.
Adımı; o benden uzak insanların
Saçlarının kıvrımlarında unuttum.
Rüzgâr, fısıldayarak bu devasa su tarlasının üzerinde sürüklenip gidiyor, dokunduğu yerde minik
girdaplar ve dalgalanmalar bırakıp uzaklaşıyordu. Güneşin neredeyse tamamen batmış olduğunu
görebiliyordum. Ayın o yeni yeni belirginleşen gümüşi ışıltıları, küçük dalgacıkların üzerinde parıl parıl
yakamozlar yaratıyordu. Yakamozların değdiği yerde, suyun kızıllaştığı ve küçük duman halkalarıyla
buharlaştığını görebiliyordunuz. Sanırım ilk olarak, o an duydum o sesi.
Rüzgârın kısık fısıltıları, ince çığlıklara dönüşürken, denizin feryada yakın iniltileri cismanileşerek, ay
ışığının yansımalarının yaladığı vücudumun üzerinde gezindi. Boynumu tırmanıp erimiş ay parçaları gibi
kulaklarımın içine aktı.
Bir an, canımın acıdığını hissettim ilk duyuşumda iniltisini suyun. Ne söylediğini anlamaya başladığımda, o,
hikayesinin yarısını anlatmıştı bile. "Dur!" diye bağırdım, "Seni anlayamıyorum?!"
Su, sustu. Sonra, guruldayarak inleyen kırışık ıslak sesi, kulaklarımdan içeri süzüldü yine ustaca.
"Artık daha fazla oyalanamazsın, o gelecek, biliyorsun!"
"Çoktan yola çıkmıştır, onu bekle!" diyordu ses.
Omuzlarımdan aldığım güçle suyun içinde dönerken, bir yandan da bacaklarımı gerip dengemi sağlamaya
çalışıyordum hareketleri sertleşen dalgaların arasında. Tek amacım, sesin geldiği yöne dönebilmek ve eğer
görülebilecek bir yüz varsa görmekti kabarcıkların içinde belirecek. Fakat ses öyle bir merkezden
geliyordu ki, her yerde, her yanda aynı yükseklikte duyuluyordu.
Sonra sesin gülmeye başladığını duyunca, aşağı bıraktım başımı ve kollarımı gevşettim. Siyah saçlarım
suya değdi. Her telinden, altın sarısı damlalar döküldü.
"Hah hah ha ha!"
"Ben buradayım!"
"Ben, içinde doğduğun okyanusum. Ben şimdi içinde olduğun suyum, ben içinden çıktığın suyum. Bu gök,
senin nefesinle dolu, ben senin içindeyim, tıpkı senin benim içimde olduğun gibi," dedi kahkahadan
boğularak.
O anda gökyüzünün kızıllaşarak damarlara ayrıldığını fark ettim. Sarı bir ışık, yuvarlanarak tüm göğü
dolaşıyordu. Her yer karardı, su koyulaştı. Ben, ilk o an gördüm karnımdaki kordonu. Kordonun nemli
ışıklar yansıtarak gökyüzüne yükseldiğini. Gökyüzünün kan ve dokuyla kaplanarak, beni içinde hapseden
bir keseciğe dönüştüğünü. İlk o an anladım kimle konuştuğumu; kim olduğumu, ne olduğumu, nerede
olduğumu.
Bir cenin olarak yeniden başlamıştım hayata, kızıl kürenin dışında beni kuşatan bir annenin ılıklığıydı
yüzüme çarpan rüzgâr ve sulardı beni acımasızca koruyan.
Bulanık suların dalgalanmaya başladığını ve dalgaların yüzümü yaladığını yeni yeni anlamaya başlamıştım
ki, büyük bir girdabın beni kendisine çektiğini telaşla anlayıp kollarımı çırpmaya başladım.
Elimden geldiğince güçle kulaç atıyor ama girdabın tuhaf çekiciliğinden bir türlü kurtulamıyordum.
Dönüyor, dönüyor ve girdabın merkezindeki iğne deliğine doğru hızla sürükleniyordum.
Bir gürültü yayılıyordu içime, sağır edici bir çığlık veya.
Kollarıma yayılan müthiş elektriği ve acıyı, demir örslerle bastırmaya çalışarak, devam ediyordum
kulaçlar atmaya. Soluyabileceğim hava hızla azalıyordu ve kollarımdaki güç, acımasızca tükeniyordu.
Artık duyumsayabildiğim tek şeyin, vücuduma zehir gibi yayılan sancılar olduğunu anladığımda, bütün
umutlarım tükenmişti ve kendimi girdaba teslim etmeye hazırlanıyordum.
Başımın içine yayılan korku ateşi, düşüncelerimi yakarak büyüyordu.
Bıraktım...
Kollarımı serbest kılıp akıntıyı selamladım.
Döndüm, döndüm, döndüm ve merkeze ulaştım. Ciğerlerime dolan suyu dışarı atmaya çalışırken,
kordonun neredeyse kopacak kadar inceldiğini farkettim. Ve bir anda emilerek, kabarcıklardan oluşan
bir dünyaya daldım. Bulanık ve sarımtırak bir suydu, içine çekildiğim. Gözlerimin yaşardığını ve genzimin
yandığını hissediyordum. Sanırım sonra bir uyku hali sardı bütünlüğümü. Ve bütünlüğüm parçalara ayrılıp
farklı şekillerde yeniden birleşti. Yeniden dağılıp yeniden şekillendim.
Devasa bir sualtı mağarası boyunca akıntıyla sürüklendim. Ara ara bilincimi kaybediyor ve sonra
gerçeklik çengeline takılıyordum yine. Çengelin ucundaki minik iğnede sancı ve keder vardı. Acı bir şarap
gibi yayılıyordu yüzüme yaşamak.
Mağaranın duvarlarına çarpıyordum hızla. Hiçbir his doğmuyordu içimde bu çarpışlardan sonra. Duvarlar
yumuşak ve kaygandı çünkü. Hızım yavaş yavaş azalmaya başladı. Gözlerim kamaşıyor ve teslimiyetin
soğuk rahatlığı bir gemi gibi taşıyordu beni üstünde.
En son hatırladığım, dağların arasından fışkıran bir şelale içinde gün ışığına kavuştuğumdu.
Bir kadın gördüm. Solgun yüzüne, altın bir gülümsemenin yayıldığı bir kadın. Annem miydi o, beni
kucağına beyaz bir havlunun içinde alan?
Kulaklarımda o duru yüzün kokusu çınlarken, ansızın açtım gözlerimi. Uyanmıştım.
Gözlerimi açtığımda, yalın bir yalnızlıktan fazlası değildi yaşamak. Hayat, kaybettiğim bir şeydi ve ben,
uyanışımla kutsamıştım kaybedişi.
Günlerce uyumuştum belki. Belki sadece saniyelerce... Okyanusun sözcükleriyle doldum yeniden. Ya da
varoluşumun altında yatan intikam sözcükleriyle!
Sessizce gözlerimi tavana doğrulttum. Beyaz sıvanın üzerindeki örümcek ağlarını izledim bir süre.
Geceydi ve ayın o berrak laciverti ağların üzerinde ışıldadı.
Yerimden kımıldamaya cesaret edemedim bir süre. Hayattan öylesine uzun bir zamandan beri kopuktum
ki, uyandığım an kederin ağırlığıyla yüklendim. Şimdi kendimi, hüzün mağaralarında kaybolmuş bir
canavar gibi hissediyordum.
Yüklenmiştim... Şimdi bir güneş sistemi kadar ağırdım. Bir kara delik kadar kaybetmiş, bir bataklık
kadar kederli.
Belime verdiğim güçle omuzlarım kasıldı ve kalçalarımı sıkarak doğrulup dirseklerimi yatağın yumuşak
hatlarına gömdüm. Öylece bekledim bir süre. Şimdi karşımdaki kitap rafını ve beyaz küçük masayı
görebiliyordum. Okuduğum kitaplar ve okunmayı bekleyen ciltler arasındaki karalama kağıtlarına çarptı
gözlerim. Şiirler yazıyordum ben. Sözcüklerin arasına gizler gömüp içimi, içimdekini saklıyordum
herkesten, hatta kendimden..
Gücümü sağ yanıma verip hafifçe kaykıldım olduğum yerde. Sağ elimle pencereyi açıp, içeri daha fazla
hava girmesini sağladım. Yıldızlar ve yakamozlar hücum etti terden parlamış omuzlarıma. Kollarımda ve
göğsümde gümüş damlacıklar ışıdı. Karnımı sıkarak omuzlarımı gerdiğimde, sol elimi yastığa bastırarak
sağ ayağımı ve ardından bütün bacağımı kaldırarak yatağın dışına doğru sol tarafa attım. Nemli yorgan
üzerimden kayıp yere düşerken, camdan hücum eden soğuk hava tüylerimi diken diken yaptı. Üşüdüğümü
hissettim. Bacağım tamamen yataktan dışarı çıktığında, soğuk ayaklarım, halıya değdi. Küçük bir
karıncalanma hissediyordum bacaklarımın her kıvrımında. Sol kolumla bütün ağırlığımı ittirip sol dizim
üzerinde doğrulduğumda, belim dikleşti ve omuzlarımın üzerinden, cama vuran yağmur damlaları gibi
süzüldü ter.
Yavaşça yürüyerek banyoya gittim. Yüzümü yıkayıp banyo yaptım. Hızlı, kısa bir kahvaltıdan sonra,
küçük bir cezvede kahve pişirdim. Paketinden bir sigara alıp dudaklarımın arasında ezdikten sonra, ucunu
kibritle ustaca yaktım. Sağ elim kibritin bir ucundan tutup kükürtlü başını kibrit kutusundaki kahverengi
benekli yüzeye sürterken, diğer elim emir almış bir subay gibi parlayan ateşe siper oldu.
Sanki sırf ben sigara yaktım diye bir ara bir rüzgâr esti, perdeler dalgalanıp cam hızla kapandı. İşte yine
uyanmıştım. Kör bir bekçinin koruduğu tarladaki tek çiçek gibi korumasız ve yalnız hissediyordum
kendimi.
İl-Egmeur... Kulaklarımın sıra sıra koridorlarının tozunu havalandıran bu isim, beynimin kaygan hücreleri
arasında, çamurda hareket eden solucanlar gibi ilerliyor, yumurtalarını bırakıp çoğalıyordu.
Onun geleceği çınlıyordu boş sokaklarında, cehennemî karanlığına gömülmüş yüreğimin.
Bulunacağım ve fener ışığı önünde donakalan bir tilki gibi avlanacağım. Rüyâların seramik tünellerinde
çağlayan sözcüklerin anlamları doluyor içime. O gelecek. Ve ben neler olacağını kestiremiyorum.
Cama yaklaşıp pencereyi açıyorum. Pencerenin önüne küçük bir sandalye çekip oturuyor ve bakışlarımı
dışarı yönlendiriyorum. Görüntüye hızla ağaçların ince, kahverengi dalları ve mavi yaprakları giriyor.
Ağaçların arkasını, ölmekte olan bir hayvanın yavaşlayan kalp atışları gibi sessizce batan güneşin ışıltılı
manzarası dolduruyor. Bir parça tütünü, baş ve işaret parmaklarımın arasında ezip ince sigara kağıdının
üzerine koyuyorum.
Şimdi ne yapmakta olduğumu, ancak çok sonra fark edebilecektim. Ben kusursuzca korkarak onu
bekliyordum. Önüme katmıştım özümseyişimi, kulaklarımda çınlayarak dağılan dağların mavi ve mor
sükunetinin ardında batan güneşin her anını. Kokulu bir sigara sarmıştım. Sedef oymalı laka kırmızısı
saatlerin içinde kaybolup ölü kuşları selamlıyordum, saçlarımın arasında yiten. Tedirginlik yumurta
bırakıyordu ah, yaralanmış gövdemin her bir kıvrımına...
Sürekli biraz daha hızlı sönerken yangın gökyüzünde, bekleyişin keskin beyaz dişlerini daha yakından
görebiliyordum artık.
Gün batımı,
Çıldırtan bekleyişlerin annesidir kimi zaman.
Bulutların arasından
Bir süt nehridir ki akar gider,
Düşlerin bile yakalayamaz
O nehre düşen yaralanışlarını o zaman.
Kaybolmuş bir çocuk gibi düşersin zamana,
Kırılmış bir heykel gibi
Dağılır abanoz kokan şiirsel sevinçlerin.
Bekleyiş;
Bembeyaz, uzun kanatlı bir meleğin ardından,
Kırık kanatlar çırpmak değil,
Çırptıkça kırılmasıdır kanatlarının.
Ve...
Derken,
Cennete sıçramış yangınlarını
Altın işlemeli bir etek gibi toplayıp
Kaybolurken güneş,
Devasa dağların
Denize vuran paramparça siluetinin ardında;
Hırçın parmaklarımın arasında
Kırıldı tütününe
Ruhumu kattığım sigara.
Zifiri bir tat dağılacaktı şimdi,
Yavaşça süzülüp karanlıkların sisi kapalı camlardan içeri.
Darmadağın herhangi bir anında gecenin
O gelecekti sarhoş gölgesinin peşinde.
Saatler sonra çaldı kapı, sesi dağıldı, çekingen, duman duman.
Göz gözü görmezdi artık,
Burnumun ucunda uçuşan
Mum kokusunu da fark edemezdim.
Öyle bir çökmüştü ki gece,
Öyle bir sinmişti ki artık gebe düşlerime,
Kalkamazdım da
Açıp kapıyı
Sarılamazdım da hayalime...
Yaratılışıma...
Aynalarıma!
Sabahın ilk ışıklarıyla solumaya başladığım bu odaya, artık benden bir şeylerin karıştığını
hissedebiliyordum. Bir hastalık gibi yayılıyordum bu eve.
Adım attığım her oda,
Gözümün değdiği her resim,
Dudağımı öpen her sigara? Bir şeyler alıp benden, saklıyorlardı içlerinde... Bir de kadın vardı tabii!
Kapının ardında, beni kendisine sürmüş. Pencereyi kapatıp evden koşarak çıkmalı ve kaçmalıydım belki,
ama yapmadım!
Ne verebilirdim artık insanlara
Sırf benim olan;
Ne kalmıştı geriye benden
İçimde inatla yaşattığım?...
Bunca yaralı bahar rüzgârlarını
Tek bir solukta çekmişken içime,
Bir cehennemden başka
Ne görebilirlerdi yüzümde?...
Apaydınlık bir ölüm
Kabuk bağlamıştı gözlerimin çeperinde.
Yüreğimdeki aç bebeğin
Yaşlı, yorgun
Sesi damlıyordu hayata
Parmaklarımın çıkmaz uçlarından.
Yineledi duman!
Yineledi kapı!
Yineledi ses!
Yineledi kadın!...
Hayatıma kızıl akrepler gibi girmek istiyorlardı. Sormadan, dönüp ardlarına bakmadan dönüp gitmek için
geldikleri gibi. Ceplerini sevinçlerimle ve aynalarımla doldurup kaçmaktı tek istedikleri. Düşlerim kırıldıkça
ördüğüm o bakir aynalarımla...
Kent; tüm haşmetiyle, coşkusuyla, hızıyla, tükenmeyen o paha biçilmez zenginlikleriyle, parıltısıyla,
zevkleriyle, insanlarıyla geliyordu üzerime:
Gece geliyordu;
Yıldızlar,
Gökkuşakları,
Yağmurlar geliyordu ah!
İntiharlar ve
Yeni doğmuş bebekler
Yürüyorlardı
O pırıl pırıl gözleriyle üzerime...
Kaskatı kesiliyor soğumamış bedenim.
Yıllar yılı beklediğim
O çığlıklar, şimdi kapının
İçeriye açılmayan yüzünde,
Beklemekte...
Buram buram bir şarkı başlamalı,
Yüreğimin altında,
Gözlerimde,
Gümüş nehirler patlamalı.
Pencereyi açık bırakıp yüzümü içeriye dönüyorum. Gözbebeklerimi, yalnızlığın küfü çiziyor. Hasırdan
örülmüş bir sahrayı andıran masanın üzerindeki boş bardakları ve kirli tabakları görüyorum. Yer yer
paslanmış tellerini ovuşturup bir aşık gibi sevdiğim kemanın çatlak gövdesine dokunuyorum yavaşça.
Sonra son bir kez daha camdan dışarı bakıp kentin o korkunç, o vahşi renklerine doğru üflüyorum boş
duvarların küfünü ve yalınlığını.
Koltuğa yapışan ruhumun derin sızısıyla doğrulup ayağa kalkıyorum. Karanlığın içinde, yolunu kaybetmiş
bir çoban gibi ilerliyorum.
Tedirgin,
Çalıyor kapı hâlâ,
Bıkkın.
Ardarda saplanıyor yüreğime altın okları
Yayından boşanan
Kapının,
Kadının,
Sesin!
Kapının yaslandığı karanlık hole varınca, soluksuz kalıp bekliyorum. Hastalıklı sarı isin içine gömülmüş
kapı kolunu, her an kaybolup yerine siyah ıslak böcekler konacaklarmış gibi hızla kavrayıp duruyorum;
kesiliyor ömrüm, soluğum bir çırpıda.
Kuşatıcı ve boğuk,
Bakıyorum karanlığa;
Ama en çok, ellerime gömülmüş
Yalnızlığın ve deliliğin karartısına.
Parçalanıp
Artık dağılmaya yüz tutmuş parmaklarımın arasında
Sanki bir parçası değil de kapının,
Az sonra ölecek
Yavru bir kuşmuş gibi tuttuğum
Kapı koluna,
Ruhumu soyan gül bahçelerine,
Neon ışıklarına
Caddelerden
Düşen odanın ortasına,
Aç hatıralarıyla körelmiş
Fahişelere
Doğru esiyor
Gözlerimin alevi.
Var gücümle açıyorum kapıyı.
Ve görebildiğim
Ay parçalarıyla süslenmiş,
Bir intihardan başkası değil.
Yitik gözlerinden boşalan sızı,
Karanlığın yüreğine
Yılgılarımdan örülmüş bir koza gibi oturmuş.
İl-Egmeur! O soğuk kadın, o irinli yaratılış...
Nasıl anlatmalı o kırgın, yanmış bakışlarla içimi delişini; küçük kuyruklu, bembeyaz dişi bir tavşan gibi
yüzümü kemirişini, göz kapaklarının altındaki zehirle?... Bakışlarının tavşan vücuduyla, yüzümde açtığı o
oyuğa girip boynumdan aşağı, yüreğime doğru, aromalı koca bir damla zeytinyağı gibi kaydığını? İçimde
kancalı parmaklarıyla canımı acıtarak nasıl ilerlediğini, tıpkı bir kene gibi... Ve karnıma ulaştığında,
milyonlarca kırmızı karınca kustuğunu midemin üzerine?... O kırmızı, minik çengelli ağızlarıyla nasıl
kemirdiklerini içimi karıncaların, içime ne kadar büyük bir acı bıraktıklarını? Sanki içimde, bir gelincik
yavrusu ölüyordu.
Saçları omuzlarından dökülüyordu. Kıpkırmızı dipleri, turuncuya doğru karışarak ilerlerken, mavi uçları
tehditkar bir ifadeyle göğüslerinin üzerinde kıvrımlara ayrılıp vücudunu kuşatan siyah kıyafetinin, karnının
üzerindeki kadifemsi parlak kıvrımlarına dek iniyor ve bütün vücuduna, tenini acımasızca kuşatarak
dağılıyordu.
Elbisenin, omuzlarda katlanarak bitişini, mermer rengi sedefimsi pürüzsüz kolları devam ettiriyor ve
parmaklarının ucuna dek inen gümüş, ince bir zincir, kolunun kıvrımlarında yumuşak dönüşler yaparak
dirsekleri çevreliyor ve bilekte küçük bir düğümle sabitlenerek tırnakların üstünden sarkıyordu.
Sağ elinin işaret parmağında, siyah damarları, camsı saydamlığının içinde yürek atışları gibi göz kırpan,
mor renkli üçgen bir ametist taşının üzerine ustalıkla eklenen zarif altın bir yüzük parlıyor; ışıltı
gözyuvalarımda, yer altındaki oyuklarda biriken soğuk sular gibi toplanıyor ve yüzüme, yakıcı rüzgârların
yosun kokusunu dağıtıyordu.
Belinin sağ yanında donan lavlar gibi katlanan derisi, giysiyi buruşturuyor; ay yüzeyi gibi donuk bir rengi,
teninin altında yaşatarak kalçalarının hemen altında, giysinin bittiği noktada ortaya çıkarıyor ve düzleşip
koyulaşarak, bacaklarının intikam alan güzelliğini sarıyordu. Bacakları, diz altından başlayan deri
çizmelerin içine gömülüyor; topuklarının altından zemine dağılan gölgesini, gri-beyaz karo taşlarının
üzerinde simsiyah bir gece gibi dolduruyordu.
Küçük titremelerle, yağmurdan kaçan bir kedi gibi telaşla kımıldayan yüzüklü elini duvara yaslayıp
boynunu sağa kıvırıyor. Bakışlarının o kaşındıran ifadesinin altına kayıyor gözlerim. Yüzünün ortasına bir
avcı tuzağı gibi çöreklenmiş nemli burnu, dudaklarının minik bir kuş yavrusu gibi küçücük bir hareketle
gerilmesiyle kımıldıyor ve dudakları, uzayın içinde açılan bir bıçak yarası gibi fırtınalar çıkararak
aralanıyor.
Kalbimin içinde, minik askerler olduğunu düşündüğüm zamanlardan birini yaşadığımı anlıyorum yine.
Kalbimin ıslak koridorlarında gezinen o askerlerin gürültülerini dinleyerek uyurdum bazı geceler. O rap
rap seslerinin göğüs kafesimi sıkıştırdığını ve kalbimi ezdiğini düşünürdüm. Silah sesleri ve bağrışmalarla
kasılan damarların içinde boğulurdum. Öldüğümü sanırdım öyle gecelerde ben. Öldüğümü ve yüreğimde,
savaşlarla azap çektiğim bir cehennemde olduğumu farz ederdim. Hayat bana iyi davranmıyor derdi
yüreğim, sorduğumda neden bu kadar çok ızdırap çektiğini. Onu sıkan, boğan şeyin ne olduğunu, her
yanını kaplamış o ince iğnelerin ne anlama geldiğini sorduğumdaysa, susardı sanki hiç konuşmayacakmış
gibi bir daha, yumardı gözlerini ve parmaklarını saçlarının arasına götürüp acı bir fincan kahve tadıyla
gülümserdi. Sanki her şeyi zaten bildiğimi vururdu yüzüme. Sanki, bu hale onu benim getirdiğimi bildiğini
haykırırdı; onu aldatamayacağımı, her şeyin sorumlusunun ben olduğumu kusardı o dudak hareketiyle
yüzüme.
İşte, yine öyle olmuştu. Kalbim yerinden fırlamak istercesine çırpınmaya başlamıştı, duyacaklarından
korkuyordu çünkü. Yine sormuştum kalbime; "Seni kim bu hale getirdi?" diye. "O!" demişti kısaca: “O;
İl-Egmeur.”
"Geldim," diyor tıslayan sesi İl-Egmeur'un, "geldim ve her şeye hazırım!"
Evet, bunu görebiliyordum. Acıların en büyüğünü almak için geldiğiydi tek bildiğim. Kederin en
yüklüsünü, sancının en içte olanını. Bunu ona verecektim. Nedeni olmayan bir cinayetti işlemek üzere
olduğum. Bildiğim bütün isimlerden nefret etmemin sebebi olan kadın! Ey yalnızlığım olan, ey kaybedişim
olan kadın! Sana aradığını vereceğim. Bir kez olsun ağlayamayacaksın!... Bu aç ruhun, yüzlerce sonbahar
sonra bile yıkanamayacak kuru yapraklarla. Ve kim olduğunu hatırlayamayacaksın, büsbütün
kapladığında yüreğini zehir. Kuşatacak seni bir mor yel, alıp uçuracak şafağın söktüğü yere. Bir melek,
alıp avuçlarının arasına yağmurlarla dolan sevgini ve çamurunu, seni yani, içinden kopan beni, gömecek bir
nehrin ancak senin kadar kızıl ve ancak senin kadar yaralı sularına.
Boz ırmaklar örtecek seni,
Yeşil rüzgârların,
Kırılgan yakamozların içinde.
Anlamasınlar yalnızlığını,
Duyamasınlar fısıldayacağın duaları.
Hummalarla örteceğim soluk yüzünü
Sırılsıklam yapraklarla,
Geceyi dimdik ayakta tutan korkularla.
Önce yaktıktan sonra ölümsüz Nil Nehrini
Kil ve çamurla örteceğim
Saydam, parlak gözlerini.
Gecenin mavisini,
Grisini
Denizlerde,
Büyüyle
Ve kanla...
Yağmurlarla,
Rüzgârlarla,
Kumla,
Aşkla...
Soğuk sabahların,
Terleyen duvarların,
Soluk soluğa sonbaharın,
Ulaşamayacağı kadar asla
Derinlere gömeceğim
Bir gelincik yavrusunu gömer gibi
O buharlaşan hayalini!
Yitik düşlerim annesiz kalacak
Ve ağlayacak masum bir rüyâ gibi...
Sonbaharı anımsatacak yağmur her yağdığında
Ve ben ölmek zorunda kalacağım,
Hiç duymadığım bir minnetin
Kökünü sömürmek istediğimde aynalarda!
"Geldin," dedim susarcasına. Sanki konuştuğumdan emin olamamış gibi baktı yüzüme. "Geldin ve
istediğini vereceğim sana!" diye yükselttim sesimi.
Başını eğerek gözlerini kırptı, bir kalp atışı kadar bir sürede, sevdim onu yine. Hemen ardından, öfkenin
soğuk neşteriyle çizildi yeniden tüm bildiklerim. Aldatılmışlığım, kaybetmişliğim...
Ona doğru bir adım atıp kolumu uzattım. Parmaklarım açılırken gözlerini üzerinde gezdirdi bir şarkı gibi,
elimin. Elini uzattı. Elektrik dağılarak vücutlarımızı kenetledi.
Elimi sıktım. Parmaklarımın arasında kıvrılan parmaklarını tırnaklarımla ezerek, diğer elimle bileğini
kavradım. Çektim kendime. Var gücümle kendime doğru emdim tüm orada oluşunu.
***
Şimdi içerideydik. Ayağım halıya dolandı ve kolundan hızla çektiğim kadını da kendimle sürükleyerek
yere çakıldım. Yerden havalanan sarımtırak açık kahverengi toz, burnuma ve boğazıma kaçıp ciğerlerime
doldu. İl-Egmeur öksürerek yerden kalkmaya çalıştığında, bacağından kavrayıp doğruldum. Burun
burunaydık. Halının renkli kıvrımlarının üzerinde birbirmize baktık bir süre. En çok, yaralanmış yerlerime
baktığını görebiliyordum onun. İçimde dönüp duran vahşi hayvanların yanan bir ormandan kaçışlarını,
gözlerini iri iri açarak izledi. Sonra hızla ayağa kalkarak dış kapıyı kapatıp üzerindeki anahtarla kapının iç
sürgüsünü harekete geçirdi. Bir yandan da bana baktığını fark edebiliyordum.
Ben de ayağa kalktım ardından. Uyandığım odaya gittik birbirimize bakmamaya çalışarak. Konuşmak
istemiyorduk ikimiz de.
Oda soğuktu. Yorganın yarısı yere düşmüş ve çarşaf dağılmış, kitap rafı yerle bir olmuş gibi görünüyordu.
Odamdaki tek derli toplu yer küçük sehpaydı. Üzerinde çokça kullanılmış, gümüş işlemeleri dökülmüş bir
nargile duruyordu.
Yatağımın başucunda bıraktığım tabakadan biraz tütün ve sigara kağıdı çıkardım. Sarmaya başladığımda
o, yuvarlak beyaz çizgili yeşil bir puf koltuğun üzerindeki buruşmuş giysileri çekyatın üzerine aktarıyordu.
Yeşil pufun içine gömüldü. Gözbebekleri büyüyüp dudakları şuh bir ifadeyle bükülmüştü. Bu yumuşak
koltukta yaşanan anıları bir bir görüyordu şimdi. Kendini ve beni; çıplaklığı ve karanlığı bir bir izliyordu.
Sonra gözleri kederle doldu hızla, ve sonra yüzüne ekşi bir acımasızlık akın etti. Sigaramı yakarken o
acımasızlığı kapattım kibritin aleviyle. Bakış açım şimdi yalnızca, alevin etrafını kuşatan kızıl saçlardı.
Kibriti, sigaranın içinden üflediğim nefesimle söndürdüm. O da çantasından çıkardığı bir sigara paketini
açmaktaydı. Bir süre öylece bekledik dumanı ciğerlerimizin içinde döndürerek. Helezonlar çizerek
dudaklarımızdan çıkan gri sofuluğu havaya bıraktık. Tavana doğru yükselişini hayranlıkla izledik. Sonra
sigaralarımızı söndürüp konuşmaya hazırlandık.
Müzik setine yaklaşıp Carmen operasını açtım.
Maria Callas'ın o muhteşem sesi dağıldı duvarların arasına.
Ona doğru birkaç adım atıp önünde durdum.
Elimi uzattım.
Yüzüne tuhafsama yayıldı. Şaşkın bir hamleyle o da elini uzatıp parmaklarını avuç içime yasladı. Sanki
ellerimde bir çiçek ölmüştü.
Avucumu yavaşça kapatıp onu kendime çektim kibarca. Yüzü yüzüme değdi. Dudaklarının ırmağımsı
serinliğini hissedebiliyordum şimdi. Yüzümü daha fazla yaklaştırıp dudaklarımı, onunkilerin üzerine
koydum. Parmakları hâlâ avucumun içinde titreyerek duruyordu. Ve öptüm onu. Öptü beni. Dillerimizin
arasında bir peri dans ediyordu. Giysisinin kadifemsi dokusunda dolandı ellerim. Hâlâ o eski duyguları
hissedebilecek miydim? Yalnızca bir yılan derisi karşıladı parmak uçlarımı.
Uzun giysisini, omuzlarının üzerindeki kıvrımlarından ittirerek göğüslerine kadar indirdim. Sonra yavaşça
parmağımı göğüs arasında biriken kadife dokuya geçirip aşağı çektim. Şimdi beline kadar çıplaktı.
Dudaklarını geri çekmiş, kırgın bir denizkızı gibi bakıyordu.
Yüzümü, eğilerek göğüslerinin üzerine koydum. Sımsıcak bir rüzgâr çarptı yüzüme. Sonra göbeğine
indim, belini öptüm, sırtının üzerine dudaklarımı sürterek çıktım. Şimdi arkasındaydım. Boynunun o en
narin noktasını öpmeye başladım. Teninden yayılan o geçmişe ait çıldırtıcı koku, beni zehirliyordu.
Dayanıyordum. Ağlamamak için çırpınıyordum. Ağzımı yavaşça açıp dişlerimi ensesindeki zayıf noktaya
yasladım. Ve öyle bir hızla kapattım ki dişlerimi, kendini ileri atmak isterken donakaldı. Yalnızca hızla
gerilen kolları göğsünü dikleştirip boğazında biriken bir çığlığı koyuverdi.
Dişlerimin arasında, teninin en dokunulamaz yeri kanıyordu şimdi. O en küçük bir hava akımından bile
etkilenen, dilin dokunuşuyla ruhunu şahlandıran yeri...
Çenemi yeniden açarken o, vazgeçmişliğin kucağında ağlıyordu. Ellerimi göğüslerinin üzerine koyup,
sertleşmiş göğüs uçlarını tırnaklarımla ezdim. Beni ittirip yatağın üzerine yıkıldı. Şimdi gerçekten
umutsuzdu.
Opera devam ediyordu.
Odanın kapısını kapatıp müzik setinin sesini açtım.
Yanına uzanıp yüzünü çenesinden tutarak kendime çevirdim. Saçları terden ve gözyaşından, yanaklarıyla
alnına yapışmıştı. "Çirkin görünüyorsun," dedim. Hiç cevap vermedi. Oysa ki ne kadar güzel olduğunu o
da bilirdi. Yerimden fırlayıp çekmecelerden bir koli bantı aldım. Kendini bırakmış, yatağın üzerinde
tepkisizce yatıyordu. Koli bantını dişlerimle açıp kollarını sertçe arkada birleştirdim. Bantın güçlü plastiği,
bileklerini sardıkça homurdanıyordu. Bileklerini iyice sıktığımdan emin olunca, ayak bileklerini de sardım
bantla. Ve gözlerini daha sonra. Hiç bağırmamıştı, ağzını bantlamadım bu yüzden.
Onu öylece bırakarak gidip duş aldım. Duşun vanasını kapatınca, kelimelerle kimsenin tarif edemeyeceği
o muhteşem sesleri duydum. Bunaopera diyorlardı sanırım.
Cehennemi hak eden gözlerim, aynanın üzerinde büyüdü. Kendimi iyi insanlardan biri olarak
göremiyordum. Bana kusursuz bir cinayet silahı lazımdı. Kusursuz bir ölüm şarkısı yazmalıydım. Evet
yaptığım şey bir şarkı olmalıydı. Avın, avcıya saygı duyacağı bir cinayet olmalıydı bu!
Odaya hızla girip kitaplığın en alt rafındaki sarı kutuyu aldım elime. Kapağını kaldırınca cinayet, bir melek
gibi gülümsedi sustalının gümüş kabzasında.
Silahımı seçmiştim. Şimdi av başlamalıydı artık. Artık ismini anmayacağım kadının yanına gittim.
Gözlerimden lavlar boşalıyordu. Sustalının keskin ışıltılarını, bileklerindeki ve bacaklarındaki banta
gömdüm. Bant kesilirken altındaki et de kanadı. Artık durumu gayet net bir şekilde açıklayabildiğime
inanıyorum isimsiz kadına.
Ayağa kalkmasına yardım ettim. Gözlerinde ve ağzında, bant hâlâ eti kızartarak duruyordu. Dirseklerini
belinin iki yanına yapıştıran bantı olduğu gibi bıraktım. Şimdi sadece bacakları ve elleri serbestti. Hızla
ittim ellerimi göğsüne bastırıp. Sandalyeye çarpıp tökezledi ve başını hızla yere çarptı. Yeniden yardım
ettim kalkması için. Ayağa kalkınca, duvara doğru savurdum saçlarından sıkı sıkı tutup; yere yuvarlandı.
Yeniden ayağa kalkması için kollarından tuttuğumda, kendini yere doğru çekti. Artık ayağa kalkmak
istemiyordu. Boynundan sıkıp yukarı çektim aciz kalmış vücudunu. Sonra kitap rafına doğru fırlattım kan
içinde parıldayan çıplak bedenini. Kafasını demir raflardan birine vurunca, Dante'nin İlahi Komedya’sı
düştü karnına. Dante'yi üzerinden alıp kitabı arkaya doğru fırlattım. Bir süre durdum. Evi dinledim. Sadece
kadının iniltileri dolaşıyordu odalarda. Elimi uzatıp parmaklarını avucumun içine aldığımda, kendini hızla
geri çekti ve dengede durmaya çabalayan birkaç cilt kitap daha yuvarlandı üzerine. Bileğini sıkıca tutup
kendime çektim. Artık ayakta durmaya çalışmıyordu bile. Gücü tamamen kesilmişti. Sustalıyı aradım
ceplerimde. Gümüş kabzasını, sıkı sıkı kavrayıp göbeğindeki o minik deliğe doğru yavaşça dayadım. Eti
geçerek kırmızıya boyandı çelik. Kımıldayamıyordu daha fazla acı çekmemek için. Umuyordu yalnızca,
bıçağı içinden çıkarmam için. Ayaktaydık; o dizlerini bükmüş, başını göğsüme dayamış ağlıyordu. Ah
gözyaşları! Bıçağı bütün gücümle içine ittim. Saplanan yerden kan fışkırdı dışarı. Bıçağı geri çekip
çıkardım.
Pek çok şey yapabilirdim. Sanırım artık tamamen delirmiş, kontrolümü kaybetmiştim. Aslında delirdiğimi
ya da kontrolümü kaybettiğimi düşündüğüm için, her şeyin yolunda olduğunu da düşünmüyor değildim.
Her neyse... Kadının yanına uzandım. Karnının altı, ayaklarına kadar kan içindeydi. Tabii halıyı fena
kirletmişti! Ona kızmamıştım ama.
Yüzünü yine yüzüme çevirip gözlerindeki bantı araladım. Bakmıyordu artık. Bomboş ve umutsuzdu
gözleri. Öylece önündeki şeyi algılamadan izliyordu. Ne görüyordu, emin değilim. Daha fazla görmesine
gerek var mıydı ki?
Kulağımı dudaklarına yaklaştırıp nefesini dinledim bir süre. Ardından müthiş bir acı, vücudumu sardı.
Dişlerinin kulağıma kurt kapanı gibi geçtiğini hissettim. Kendimi geri çekince kulak yırtıldı ve kıkırdağı
parçalanıp dişlerinin arasında kaldı. Ah sevgili Vah Gogh, senin de mi hikayen böyleydi?
Uzaklaşmıştım. Şimdi ağzının kenarlarından sızan kana rağmen kulağı hâlâ tükürmediğine şaşkınlıkla
bakıyordum. Parmaklarımı uzatıp kulağı dişlerinin arasından almaya çalıştım ama çenesi öyle kitlenmişti ki
vazgeçtim. Vakit gelmişti; yapacaktım.
Sustalıyı son kez açtım. Ve yüreğine doğru bastırdım. Sonuna kadar girdiğinde, hıçkırığa benzer bir ses
duyuldu gırtlağında. Bıçağı çıkarırken yeniden içeri ittim. Artık neredeyse yüreğine kadar girmişti elim. Ve
o tabii ki çoktan ölmüştü.
Bıçağı tükürürcesine çıkardım etinden. Kan renginden başka bir şey görünmüyordu artık hiçbir yerde.
Sanki bütün oda, o rüyâmdaki kan ve doku kesesine dönüyordu. Sanki yeniden şeffaflaşıyordum. Sanki
yeniden o kuşatıcı okyanusun içine gömülüyordum. Koşarak odadan çıktım. Holdeki büyük aynanın
karşısında, buz kesmiş gibi donakaldım. Aman Allah'ım!...
Aynadaki ikizim bana öyle bir şey sunuyordu ki, bunu kabul etmem imkânsızdı. Gördüğüm şey öylesine
berbattı ki, öylesine vahşi ve öylesine dehşet vericiydi ki, kanımın ateşe dönüştüğünü, vücudumu
dolaşarak içten içe bana ait her şeyi ezdiğini, erittiğini, yaktığını hissettim. Aman Allah'ım! Aynadaki
yansımanın bana sunduğu şeyi nasıl anlatabilirim ki size. Böyle bir şey nasıl anlatılabilir ?
Sırtıma saplanan uzun çeliğin acısıyla yere düşerken, duyduğum o korkunç kahkahanın bir erkek sesine
ne kadar benzediğini... Nasıl anlatabilirim?!
Ah delirmişliğin ve çıldırmışlığın mağarasında kükürtlü duvarlara boş gözlerle bakan zihnim, bana nasıl bir
oyun oynadı? Beni buna nasıl inandırdı? Ben, İl-Egmeur'um?!
Aynada gördüğüm zıttım İl-Egmeur'du.
Ve arkamda, sırtıma koskoca bir ekmek bıçağını saplamak üzere olan kişi biraz önce ölümün soğuk
nefesini içine çekmiş olan kişiydi. Yani bendim o. Ben sandığım. Ölü olan.
Kimdim ben?
NUH’UN GEMİSİ
İnsanlar artık konserve kutuları değildi.
İnsanlar artık bir buçuk metrelik iş merkezleri de değildi. Artık vitrinler boştu. İnsanlar çıplak.
“Anadandoğma Cumhuriyeti” artık devrimcileri asmıyordu. Artık devrim de yoktu.
Mars yüzeyinde bulunan bir organizma dünyaya getirileli beri, bu mavi gezegende çok şey değişmişti.
Hızla üremiş ve bu gözle görülmeyen canlı yapısı, devasa bir gaz kütlesine dönüşmüştü. Bütün oksijeni
emiyordu. Gökyüzü kapkaraydı. İnsanlar panik halinde yer altına kaçışırken, yüzyıllar süren bir evrim
sonucu dünya yüzeyi artık sadece Mars’tan gelen bu canlının sıvımsı gaz peltesiyle örtülmüştü. Topraklar
kurak, ormanlar ölü ve insanlar aç, çıplak...
Milyarlarca insan ölmüş, sadece çok küçük bir kısmı yer altına açtıkları mağaralar ve geçitlerde,
yaşamlarını sürdürmeyi başarabilmişti. Sadece bin kadar insan... Sürekli bir hastalık hali hakimdi artık
yaşayanlara. Şehirler yıkılmış, ülkeler bölünmüş, gezegenin mavisi uçup gitmişti. Denir ya; bir bardak su,
bir insanın hayatına bedeldi.
Bütün kaynaklar tükenmişti. Sadece, toprağın daha sıcak, nemli bölgelerinde yaşamına devam etmeyi
başarmış yarım metrelik boyuyla, iğretinin başrol oyuncusu bir tür kör tırtıl ve iri bir sülük türünü yiyordu
insanlar. Yeraltı mağaralarında kayaların üzerinde yetişen ince bir yosun tabakasını da, su ihtiyaçları için
kullanıyorlardı. Ne hayvanlar vardı, ne de tarlalar... Şimdi dünya, artık çabucak kurtulunması gereken bir
yerdi.
Mars’tan gelen bulutumsu peltek organizma, her geçen gün toprağın biraz daha altına işliyordu. İnsanlar
sürekli daha derine kaçıyorlar, oksijen hızla tükeniyordu ve derinlere inildikçe ısı artıyordu. Kıyamet öyle
yakındı ki...
Gece... Benim adım bu. Çamurun içinde doğdum. Çamurun içinde yaşamaya devam ediyorum.
Neredeyse pek çok arkadaşım gibi benim de gözlerim görmüyor. Ama kulaklarım, yer yüzeyindeki her
sesi algılayabilecek keskinlikte. Geceler boyunca o devasa yaratığın genleşme seslerini dinleyebiliyorum.
Beyinsiz, basit yaratık... Öyle büyük ki... Tam bir kan emici. Her şeyimizi, içine alıp tüketiyor. Oksijeni,
toprağı, suyu... Ne kaldı ki?...
Atalarımızın yaşantılarını anlatır büyüklerimiz. Çoğu bana komik gelir. Vücutlarına sardıkları pamuktan ya
da deriden kumaşlar, yedikleri o türlü türlü yaratık? Haha! Ne kadar tuhaf... İnsanın yiyecek o kadar çok
şeyi olduğu zaman, kafasının karışması gerekmez mi? Havyar, balık, et, tavuk, soğan, fasulye... Bu isimler
öyle tuhaf ve öyle yabancı ki bana. Solucanlar ve sülükler kimin neyine yetmiyor sanki...
Burada insanlar, birbirlerini görmezler. Duyar ve koklarlar. Bazılarının dediğine göre, tamamen
hayvanlaşmışız artık. Hayvan? Bizler insan değil miyiz. Hayvan ne? Sülükler mi? Yoksa o tuhaf Marslı mı?
Ne garip değil mi?
Bir sevgilim var; adı Lil. Bir kadın. Çok harika bir teni olduğunu itiraf etmeliyim. Ve saçları gerçekten de
çok güzel kokuyor. İki aylık bir çocuğumuz var. Adını Sardunya koydum oğlumun. Bu mitolojik bir isim.
Çok eski zamanlarda, atalarımızın yaşamalarını sağlayan deniz denen büyük su kaynaklarının çok derin
yerlerinde uçan, tuhaf bir kuş olduğu söyleniyor. Ben anlamından emin değilim. Sadece kulağa hoş geldiği
için bu ismi taktım oğluma. Lil de bu isimden memnun, ama buranın en yaşlısı bayan Gofrin buna çok
güldü. Neden güldüğünü de söylemedi. Önemli değildi herhalde.
Söylediğim gibi biz neredeyse tamamen körüz, ama yaşlılar hâlâ görebildiklerini söylüyorlar… Onlar bu
yeteneklerini kaybetmemişler. Kaynaklarımız yok denecek kadar az. Yaşadığımız toprak tüneller de her
geçen gün, magmaya daha fazla yaklaşıyor. Biz, eski uygarlıkların sahip olduğu neredeyse hiçbir şeye
sahip değiliz. Aslında bizim yaptığımız hayatta kalabilmek için girişilen, kör bir inattan fazlası değil. Çünkü
ne yaparsak yapalım, bu bin kadar kişiden oluşan grup, yakın bir gelecekte tamamen tarihe karışacak.
Magmaya iniyoruz ve dev bir ahtapot gibi dünyayı kollarına almış, toprağı emerek büyüyen beyinsiz bir
Marslı tarafından da kovalanıyoruz. Bence yaşamaya çalışmanın bile bir anlamı yok. Bu kan emici yaratığı
kendi haline bırakıp ölümü seçmeli, ruhlarımızın bu gezegenden çok daha uzaklara uçmasını beklemeliyiz.
Yapabileceğimiz tek şey, bu.
Fakat halkımı ayakta tutan çok büyük bir güç var. Belki bir efsaneden fazlası değildir ama yine de herkes
bu hikayeyi dinlemekten zevk duyar burada. İnsana yaşaması için yeni amaçlar verir. Beklemek...
Beklememiz gerektiğini söyler Nuh’un efsanevi hikayesi. Bizi almaya gelecek bir gemiden bahseder. Daha
önce ismini bile duymadığımız binlerce hayvanla birlikte...
Olabilir mi bilmiyorum... Sanırım sırf bunu görmek için her şeye katlanıp yaşamaya devam edebilirim.
Halkımla birlikte bugün, oflayıp poflayıp sülük ve solucan avına gidiyoruz. Öyle sıcak ki... Dayanılmaz...
Nefes alamıyoruz. Ve ölümcül bir karanlık var. Başım biraz dönüyor. Sanki her an ölecekmişim gibi...
Lil de benimle birlikte tüneller boyunca yürüyor. Elinde, kurumuş yosunlardan yapılma bir sepet var. Bu
sepetleri, solucanları koymak için kullanırız.
Yavaş ve temkinli adımlarla ard arda koridorları geçerek büyük hole varıyoruz. Hemen hemen on kişi
kadarız. Hole varınca, yapı olarak daha güçlü olan erkek ve kadınlar, ellerindeki uzun keskin taşlarla
toprağı delerek, çamurun ve taşların arasında gezinen solucanların dışarı çıkmasını sağlamaya çalışıyorlar.
Bizler de el yordamıyla yerlere düşen sülük ve solucanları toplamaya başlıyoruz. İş bölüşümü gayet iyi.
Lil’in elindeki sepetin dolması iki saat kadar sürüyor. Bu arada hol de baya genişliyor.
Bunun gibi altı hol vardı toprağın altındaki şehrimizde. Her biri ayrı bir yöne doğru ilerleyen altı hol... Ve
sonuncusu aşağı doğru giden oldukça dar ve oksijensiz bir geçitten ibaret.
Orayı her sabah, üçer kişilik gruplar halinde yarım saat kadar bir süre kazar ve taşlarla sabitleyip geri
döneriz. Gerçekten çok yavaş ilerliyoruz.
Amacımız elbette, su bulmak. Bunu yıllardır yapmamıza rağmen, ancak küçük göletler bulabildik. Birkaç
ay kazar ve en sonunda su bulduğumuz yeri iyice genişleterek yeni holler açar ve oraya yerleşiriz. Her
zaman aşağı inmek zorundayızdır çünkü.
Elimizde sepetlerle, yerleşim alanımıza döndüğümüzde, bir kargaşa ve panik haliyle karşılaşıyoruz.
Herkes tuhaf bir sevinç ve umutsuz bir kendinden geçmişlikle bağrışıp aşağı inen geçide koşuyorlar.
Köstebekler gibiydi herkes. Omuzlarıma çarparak ilerleyen insan seline, ben de katılmıştım. Lil’i
kaybetmiştim. Sesini duyamıyordum artık.
Nereye bastığımı bile bilmeden, kendimi bırakmış gidiyordum. En sonunda kalabalık sıklaştı ve durduk.
Arkadan hâlâ insanlar geliyordu sıkıştıkça sıkışmıştık.
Bayan Gofrin’in sesi duyuldu. Gürleyen bir sesle konuşmaya başladı:
“Gün geçtikçe şehrimizi daha fazla ısıtan magma ve yukarından, her saniye bize daha fazla yaklaşmakta
olan o gudubet yaratığa rağmen, soyumuzu sürdürebileceğimizi söyleyenler bugün haklı çıktılar! Kazıcıların
bulduğu metal kapının etrafını saatlerdir kazıyoruz. Ve atalarımızdan kalma kusursuz bir yapıyla karşı
karşıya olduğumuzu görüyoruz şimdi. Metrelerce genişliğinde devasa beton koridorlar ve benim gibi
görme yeteneğini kaybetmemiş insanlar için harika denebilecek bir mimari yapıyla karşı karşıyayız. Fakat
yeteri kadar ilerleyemedik içeride. Büyük ihtimalle, atalarımızın binlerce yıl önceki gizli araştırma
bölgelerinden birini bulmuş durumdayız. İçeriyi kontrol etmeleri ve ne kadar büyük bir yer olduğunu tespit
etmeleri için, iki kişiye ihtiyacımız var. İçeride yaşayan ve bize zarar verebilecek hiçbir şeyin olmadığına
eminim.”
Neler döndüğünü anlamıştım ama içimde kötü bir his vardı ve beni hiç kimsenin dinlemeye niyeti olmadığı
belliydi.
Zaten yeteri kadar ölüydük. Daha fazlası artık beni ilgilendirmiyordu. Eğer ufak da olsa bir kurtuluş
ümidimiz olacaksa, bu işe ben taliptim.
İnsanları ittirerek ilerlemeye çalışırken, bir yandan da sesimi bayan Gofrin’e ulaştırabilmek için yüksek
sesle bağırıyordum.
“Bayan Gofrin! Bayan Gofrin! Ben girebilirim...”
Çok fazla gönüllü yoktu, sadece genç bir çocuğun ve sesinden benimle yaşıt olduğu belli bir kadının sesi
çıkıyordu benden başka.
Bayan Gofrin, beni ve kadını yanına çağırdı. Zorlukla yürüyerek bayan Gofrin’in yanına vardım.
Bayan Gofrin oldukça kısık bir sesle, kulağıma dikkatli olmam gerektiğini fısıldadı. Ben ise bunu
önemsemedim. Kadın ile birlikte yavaşça geçitten aşağı doğru kaymaya başladık. Zemine ulaştığımızda,
ilk kez ışığı gördüm. Çok net değildi, ama bir parlaklık gördüğüme yemin edebilirim. Kadına dönüp onun
da görebildiğinden emin olmak için sordum. Hayır, dedi...
El yordamıyla kapıyı buldum ve açtım. Kadın da arkamdan içeri girdi. Tuhaf bir loşluk görüyordum.
Hiçbir şey seçemiyordum, ama yine de bir şeyler gördüğümden emindim. Fakat bu kafamı karıştırmıştı.
Gözlerimi kapatarak yürümeye devam ettim, bu benim için daha güvenliydi.
Tuhaf bir koku almaya başlamıştık ilerledikçe. Neredeyse küften oluşmuş bir ülkede olduğumuza bile
inanacaktım.
Duvarlar soğuk ve betondandı. İçerideki atmosfer, her nasıl oluyorsa daha fazla oksijen barındırıyordu ve
burası dışarıdan daha serindi. Yürüdükçe tırmandığımızı fark ediyorduk. Koridorlar, sürekli yukarı doğru
ufak bir rampa halinde devam ediyordu.
Yol en sonunda bitmiş gibiydi. Duvarları parmaklarımla yoklayarak bir geçit, kapı ya da onun gibi bir
şeyler aradım bir süre. Sonra parmaklarımın arasına soğuk bir topuz denk geldi. Kımıldamıyordu. Bir
metre kadar solunda bir tane daha vardı, o da kımıldamıyordu. Buranın bir kapı olduğu kanısına vardım.
Kadın da yanıma gelmişti. Bütün gücümüzle kapıyı ittirerek açmaya çalıştık. Ama kapı bir milim bile
hareket etmemişti. Kapının üzerindeki topuzları tutup döndürmeye çalıştım. Küçük bir daire çizdikten
sonra takılıyorlardı. Sağdakini iki elimle sıkı sıkı kavrayıp olabildiğince hızla döndürdüm. Topuz dönmüştü
ve hareket etmesinin hemen ardından, kapıdan gelen korkunç bir gürültü, bütün holü doldurdu. İkimiz de
irkilerek geri sıçradık. Kadın buradan hemen gitmemiz gerektiğini söylüyordu. Aslında ben de farklı bir
şey düşünmüyordum ama kendimi toplayıp kapıya doğru yürüdüm. Diğer topuzu da iki elimle sıkıca
kavrayarak döndürmeye başladım. Bu sefer öncekinden iki daire fazla çizmişti, ki güçlü ve tiz bir klik sesi
kilidin açıldığını işaret ediyordu. Kadın da yanıma gelmişti. Kapıyı açtık.
O an kadının dudaklarının arasından gelen gülünç bir çığlık, benimkiyle birleşti. Çünkü içeriden yayılan
muhteşem parlaklığı, ikimiz de gayet net görebiliyorduk. Doğduğumuzdan beri ilk kez bir şey görmüştük.
Tamamen kör bir ırk olduğumuzu sanıyordum. Ama bunun sadece yaşadığımız yer ile ilgili olduğunu
öğrenmiştim artık. Harikulade bir alandı burası. En az yüz metre genişliğinde ve bir o kadar da yüksek
tavanlı bir oda. Yerde tuhaf demir kanallar vardı. Tavan, insan boyunda parlak dairelerle çevriliydi. Ve
inanılmaz bir ses kümesi, darmadağın bir şekilde yayılıyordu içeriye.
Kadın koluma girmişti, temkinli adımlarla sesleri takip ederek oda boyunca yürüdük. En sonunda,
duvarın rengiyle neredeyse tamamen zıt büyük bir kapının önünde durduk. Kulağımı dayayıp sesleri
anlamaya çalışırken, kapı bir anda hareket etti ve açıldı. Tam o esnada geri çekilen kadın, çığlıklar içinde
yere düşerken ben, yüz yüze geldiğim bu tuhaf yaratığın önünde donakalmıştım.
Kendine gelen yaratık, bir anda yerinden fırladı ve üzerime atladı. Kadın bayılmak üzereydi ve ben
korkudan ölebilirdim.
Yaratığın arkasında on tane daha gri, buruşuk ve parlak yaratık vardı. Üzerimize doğru koşuyor ve deli
gibi bağırarak tuhaf bir heyecan ve mutluluk sergiliyorlardı. Üzerime atlayan yaratık, kollarını vücuduma
doladığında kaçmam gerektiğini ancak fark etmiştim. Göz ucuyla görebildiğim kadın ise, gözlerini
kapatmış ve kendinden geçmiş bir halde yerde yatıyordu.
Yaratıklar beni ve kadını sıkıca tutarak bir odaya götürdüler.
Aralarından daha az iri olan bir tanesi bana doğru yaklaşırken, kafasını tuttu ve avuçlarının içine aldığı
başını boynunun üzerinden kaldırıp yere attı. O anda, atalarımın kullandığı, vücutlarına sardıkları o şeyler
geldi aklıma; giysiler. Karşımdaki yaratığın, aslında benim gibi bir insan olduğunu anladım. Ve kafası
zannettiğim şeyin ise, giysisin bir parçası olduğunu anlamam uzun sürmeyecekti.
Yüzündeki kocaman bir gülümsemeyle bana bakıyordu. Bembeyaz sakallarını ovuşturarak, berbat bir
dille konuşmaya başladı...
“Sizi arıyorduk.”
Bu cümleleri öyle büyük bir heyecanla söylemişti ki, adamın her an bayılabileceğini düşünmemek elde
değildi.
“Yıllardır sizi arıyoruz. Aslında hayatta kalmayı başardığınızdan bile emin değildik. Ama ırkımızın geleceği
için, tek bir insanı bile ölüme terk edemezdik. Şansımızı denemeliydik.”
“Dünyanın başına gelen korkunç olaydan sonra, yanımıza alabileceğimiz kadar insanı ve hayvanı alarak,
yeniden kolonileşebileceğimiz ve teknolojimizi geliştirebileceğimiz bir gezegen aramak için dünyadan
ayrılmıştık. Şansımız, hayal ettiğimizden de yaver gitmişti ve dünyadan daha verimli harika bir gezegen
bulmuştuk. Yüzyıllar boyu insan ırkını, eski güzel günlerine döndürebilmek için çalıştık durduk. İşler çok
yavaş ilerliyordu fakat bir gün, yeniden dünyaya dönebileceğimiz ve teorilerimize göre hâlâ hayatta olma
şansları olan insanları, yani sizleri kurtarıp yeni gezegenimize götürebileceğimiz bir teknolojiye yeniden
kavuştuk.”
“Son derece büyük bir yük gemisiyle dünyaya vardığımızda, gördüğümüz berbat akıbet karşısında
umudumuzu yitirmiş olsak da vazgeçmedik ve o gudubet yaratığın ortasında bir delik açıp yer altına
indik.”
“Sizi bulabilmemiz teorik olarak neredeyse imkânsızdı. Fakat görüyoruz ki, şans bizden yanaymış. Şimdi
sizi bulduk. Ve yeni gezegenimize hep birlikte döneceğiz.”
Adamın ağzından, cümleler koşarak çıkıyordu. Kendisi ve yanındaki onlarca insan durmaksızın
gülümsüyorlardı. Konuşmam gerektiğini hissediyor, fakat söyleyebilecek tek bir cümle bile
bulamıyordum...”
Adam benden önce davranıp konuşmaya başladı yeniden:
“Burada kaç kişisiniz? Herkes nerede?”
Zorlukla ağzımı açıp konuşmaya çalıştım:
“Bin kadar kişiyiz ve herkes bu yapının dışındaki bir koridorda bekliyor.”
“Ne taraf?” diye sordu adam.
Gediğimiz yönü tarif ettiğimde, yüzüne tuhaf bir şaşkınlık yayıldı.
Aralarından biri, bağırmaktan kısılmış bir sesle konuştu.
“O taraftaki araştırmalarımızdan artık ümidi kesmiştik. Neredeyse her tarafı kazmış olmamıza rağmen
sizden hiçbir iz bulamayınca, tünelleri toprakla doldurup girişi iptal etmiştik.”
O bölgedeki toprağın yumuşaklığının nedeni, bu olmalıydı. O marslı yaratığı, nasıl olup da geçeceğimizi ve
bunca insanla birlikte bahsettikleri gezegene nasıl gideceğimizi sorduğumda, gülümseyerek onları takip
etmemi istediler. Kadın artık kendine gelmeye başlamıştı. Birlikte büyük bir alana gelmiştik.
Alanın ortasında devasa büyüklükte bir şey vardı. Sakallarını ovuşturarak yanıma gelen adam
gülümseyerek, “Bu benim gemim,” dedi. 2500 kişiyi taşıyabilen son derece süratli bir gemi olduğundan
bahsetti. Kafasını kaldırıp işaret parmağıyla tavandaki büyük bir oval çıkıntıyı gösterdi.
“Roket havalandığında, bu kapak açılmış olacak. Peltemsi yaratığın içine girdiğimizde, roketin yüksek hızı
yaratığın peltemsi dokusunu yakarak bize yol açacak. Boş uzaya çıktığımızda, hepimiz uyutulacağız ve
otomatik süreç bizi evimize vardığımızda uyandıracak.”
Öyle yumuşak bir dille konuşuyordu ki, her şeyin yolunda gideceğine bir an için bile inanmamak imkânsız
gibiydi. Ona ismini sordum.
“Adım Nuh,” dedi.
Bu, yüzümde büyük bir gülümseme belirmesini sağlamıştı. Kim inanırdı ki?
“Benimki de Gece,” dedim.
“Pekala öyleyse şimdi halkının yanına gidelim Gece ve sonra da birlikte evimize... Ama Allah aşkına,
giyecek hiçbir şeyiniz yok mu sizin?”
OZ
Gardiyanın tekinsiz adımları, çevremi saran demirimsi mavi duvarlara çarparak odaya yayıldı. Her bir
adım, bir öncekinin sesini bastırarak odaya doluyordu. Uzun bir koridor olmalı diye düşündüm. Sesi
yoğunlaştıran, demir bir zemindi belki...
Ses kapının arkasında kesildi. Birbirine vuran demir anahtarların şıngırtısı, çıngıraklı bir yılan gibi anahtar
deliğinden içeri girdi. Anahtar, deliğin içinde döndü: Klik
Kapının açılmasıyla içeri dolan ışık kümesi, tenimi yakarak vücuduma yayıldı. Işığın ortasındaki gölge
dudaklarını açtı. Korkunç mavi dişleri ve uzun ince dili, boğazından gelen sese şekil vererek, sesi
kelimelere dönüştürdü.
-Hazır mısın?
Ne söyleyebilirdim ki... Uyanışımı takip eden sayamadığım bunca uzun zamandan beri tek
düşünebildiğim, vücudumun bu acayip melez şekle nasıl dönüştüğüydü. Tamamen mutasyona uğramış
gibiydim. Ellerim, kaynar suda beklemiş gibi kabarık ve şişkindi. Derim adeta bir kabukla örtülmüş gibiydi
ve kıpkırmızı ince hatlar, bu kabuğun üzerinde bir harita gibi ilerliyor ve vücudumun göremediğim
kısımlarına dek dağılıyordu. Çıplaktım ve vücudumun, büyük kısmını kapatan uzun mavi kılların içinde
terliyordum. Kafamın üzerinde, alıştığımın tersine yalnızca bir tane göz vardı, fakat bu göz eskisinden daha
iyi görebiliyordu. Boynumu kaldırmadan yukarısını, başımı çevirmeden yanlarımı ve hatta hiç bakmadan,
sadece sezinleyerek arkamı bile izleyebiliyordum. Duvarlar, uzun süre baktığımda incelerek, bir zar gibi,
arkasında gizlediği yerleri sergilemeye başlıyordu; ama görebildiğim yalnızca anlamsız dumansı şekillerdi.
Çünkü duvarları saran mavi ışık, daha fazlasını görmeme izin vermiyordu. Bir kesenin içinde gibi
hissediyordum kendimi..
Vücudumdaki bu akıl almaz değişim, kafamı tamamen içinden çıkılmaz bir karışıklığa sokmuştu. Kollarımı
saran kabuk, boğazıma yaklaştıkça inceliyor ve nemli kıkırdağımsı hatlara dönüşüyordu. Karnım,
neredeyse tamamen kıllarla kaplı ve peltemsiydi. Bir yaratıktan başka bir şey değildim. Nasıl oluyordu?
Şimdi bunca zaman sonra, ilk kez kendime benzeyen birini görmüştüm. Sevinmeli miydim? Bu ucube
halimle, bir gudubet olmadığımı anlamamı sağlayan bu yabancı ise bana sadece “Hazır mısın?” diye
sormuştu...
Pek de zorlanmayarak ayağa kalktım. Dirseklerimdeki duyargalı uzantılar, duvardan destek almamı
kolaylaştırmıştı. İşte bu, gerçekten tuhaftı. Tamamen yabancısı olduğum bu organları kullanırken hiç
zorlanmıyor oluşumun bir açıklaması olmalıydı. Omuriliğimin vücudumdan çıkan devamı, upuzun bir
kuyruğa benziyordu, onu sanki kement atan bir kovboy gibi ustaca kullanabiliyor; dirseklerimden çıkan
duyargalı uzantıları da, avını yakalayan bir kurbağanın dili gibi hızla hareket ettirerek duvarlara
tutunabiliyordum. Ve en tuhafı ise, hiç zorlanmadan arkamı görebiliyor oluşumdu. Fakat bir şeyi kesinlikle
kavrayamamıştım.
Tamamen istencim dışı harekete geçen parmaklarımın ucundaki şişkinliklerden bahsediyorum. Uzun süre
birbirlerine sürttüğümde elektriğimsi bir acı dağılıyordu vücuduma. Hızla yere vurduğumda ise mavi
kıvılcımlar çıkıyordu. Her şeyin bir anlamı vardı muhakkak... Ya da en azından olmalıydı...
Gardiyan hâlâ bekliyordu.
Ayağa kalktığımda, dengemi sağlamak için biraz uğraşmam gerekmişti. Yavaş adımlarla gardiyana doğru
yürüdüm. Ona nedengardiyan diyordum? Ben bir mahkum muydum? Ama daha önceki deneyimim, bana
bir mahkum olduğumu öğretmişti. Ve anılarım öyle karışıktı ki...
Gardiyana yaklaştıkça, o mutasyona uğramış, milyonlarca hayvanın karışımı melez hali beni iğrendirdi.
Yüzündeki bu iç gıcıklayıcı tiksindirici hatlar, sanki berbat bir lağım tünelinden çıkıp geldiği izlenimin
veriyordu. Farelerce kemirilmiş gibiydi lanet olasıca şey.
Fırınlanmış gibi duran elini uzattı ve bileğimi tuttu. Diğer eliyle de parmaklarının arasındaki ışık saçan sarı
ipi, bileğime doladı. Sonra diğer bileğimi de buna bağlayarak kafamdaki bir soru işaretine yanıt vermiş
oldu. Bir mahkum olduğum konusunda hiç şüphem kalmamıştı artık -ki zaten nasıl ve ne zaman olduğunu
anlayamadığım bu mutasyondan önce de bir mahkumdum. Öldürdüğüm kişiler beni lanetlemiş olabilir
miydi?
Anılarım, gözlerimin önünde diz çökerek kendilerini sundular. Her şey çok da net değildi. Ama yine de
şimdi olduğumun tersine, tamamen bir insan olduğumu gayet iyi hatırlayabiliyorum.
Gardiyanla birlikte demir koridorda yavaş adımlarla yürürken düşünmeye devam ettim.
Bir soygun yapmıştım. Kaçarken birkaç polisi öldürmüş ve yakalanmıştım. Mahkemeye çıktığımı
hatırlıyorum ve hapsedildiğimi... Ama hapiste fazla kalmamıştım. Evet, ayrıntılar beni şu an hiç de
ilgilendirmiyordu.
Pek de güzel bir hayatım olduğu söylenemezdi gerçekten de. Çok parasızdım. Karım beni bu yüzden
terketmişti.. Çocuklarım var mıydı? Evet, bir kızım vardı. Adı... Nill, evet Nill... Ya karım?... Ah onu,
şeytanlar hatırlasın!
Gardiyanın adımları yavaşladı ve gardiyan, bir kapının önünde durdu.
Hapishanede çok kalmamıştım. Çok yakın bir zaman önce -belki bir hafta ya da biraz daha uzun- yemek
salonunda bir kavga çıkmıştı. Evet, bunu şimdi gayet iyi hatırladım. Ve ben sanırım...
Gardiyan “Geldik,” dedi o balçıktan, fokurdayarak çıkan sesiyle.
“Geldik.”
Ve kolunu kaldırarak bağırdı:
“Açın!”
Bir anda önümüzdeki kapı, devasa bir uçurumun eşiğine açıldı. Kıpkırmızı bir gökyüzü; devasa binaların
ve kelebek sürüsü gibi uçan, bana benzeyen yüzlerce yaratığın üzerini koruyucu bir pelerin gibi kaplamıştı.
Gardiyan uzaktaki bir noktayı göstererek;
-İşte senin evin, Oz...
Bakışlarımdaki şaşkınlığa cevaben, yüzünde ekşiyen bir huzursuzlukla konuşmaya devam etti.
-Hâlâ anlamıyor musun?
Anlamıyordum... Anlayacak ne vardı ki?
-Senin gerçek evin burası. Hayallerin artık bitti. Yani iyileştin. Ben bir doktor değilim ama senin gibi
yüzlerce hastaya eşlik ettim bu güne kadar ve aralarında senin kadar uzun süre, hayal dünyasından
çıkamayan bir hastayla daha karşılaşmadım.
“Hayal mi?” diye sorabildim en sonunda.
-Evet. Tamamen hayal. Ne gördüğünü bilmiyorum ama, geçen bunca zaman içinde çok değişik yerlerden
ve çok değişik isimlerden bahsettin. Konuştuğun dil bile bazen değişiyordu. Dünyadan bahsediyordun. O
kurak, berbat gezegenden yani... Sanırım orada yaşadığını sanıyordun. Hah, işte bu gerçekten çok
komikti. Gerçekten orada yaşadığını zannetmemiştin, değil mi?
Parmağını gökyüzü denen kızıllığa kaldırdı. Ve oradaki en sönük yıldızı işaret etti.
- Acaba gerçekten orada yaşadığını sanmış olabilir misin?
Verecek cevabım yoktu. Çünkü şu anda aşağılayarak parmağını üzerine diktiği gezegende ben aşık
olmuş, evlenmiş, soygun yapmış, cinayetler işlemiş, mahkum olmuş ve günün birinde ise, çıkan bir
kavgada öldürülmüştüm. Yani bir insandım. Ama ya şimdi?... Şu halime bir bak!
O kavganın olduğu gün, dünyadaki son günümdü. Ortalık iyice karışmıştı ve ben sırtıma saplanan müthiş
bir acı ile devrilerek yere kapaklanmıştım. Elimi, sırtımdaki acıya doğru götürdüğümde parmaklarıma
bulaşan sıvının kan olduğunu ve hâlâ göğsümü delmekte olan şeyin bir bıçak olduğunu, gözlerim
kararırken anlayabilmiştim. Bu geç fark ediş, hayatıma mâlolmuştu. Yani? Acaba gerçekten hayatıma mı
mâlolmuştu?
Ölmüştüm...
“Evet...” diye devam etti gardiyan.
Evet... Bundan on iki gün önce... Çığlık atarak gözlerini açtın. Ve yaptığımız bütün kontroller, senin
artık hayal görmediğin yönündeydi. Yani iyileşmiştin sevgili dostum. Gördüğün hayallerin uzunluğundan
dolayı, artık bu dünyaya yeniden adapte olman çok uzun sürebilir. Bu yüzden sana bir süre refakat
edeceğim ve ilk önce, unutmuş olduğun bazı yeteneklerini geri kazanmanı sağlayacağım. Yani sevgili
dostum, uçmayı yeniden öğrenmek zorundasın.
Ah evet işte, buna gerçekten gülebilirdim. Uçmak mı? Bu devasa kütleyle mi? Nasıl bir kanat beni
havalandırmaya yeterdi ki?
Nasıl yapıldığını sana göstereceğim. İlk olarak, parmaklarının ucundaki elektrik duyargalarını
devreye sokman gerekiyor. Sonra ise, sadece uçmayı istemen yeterli olacak. Parmaklarının ucundaki,
evrim zincirimizin en önemli parçası olan klarum elektriğini ateşleyerek havaya fırla.
Bunları söyledikten sonra kapının eşiğinde atlayarak havada asılı kaldı. Bana dönen gözleri, korkunç bir
ifadeyle “Sıra sende” der gibiydi.
Uçurumdan atladım. Bir kez daha ölmek kimin umurundaydı ki...
TOPRAĞIN ALTINDAN GELEN
Büyük kapıyı açıp bahçeye çıktığımda, gördüklerim karşısında bütün umudumu yitirmiştim. Buradan
kaçamayacaktım. Kaçabilsem de gördüklerimden sonra artık yaşamaya devam edebileceğimden emin
değildim.
***
Bay Modiser, yavaş hareketlerle merdivenleri çıkarken, kan öbeklerinin tam benim durduğum noktaya
doğru hareket ettiğini görebiliyordum. Onlardan kaçmak için, merdivenlerden uzaklaşıp koridorun öbür
ucuna doğru koştum. Bay Modiser, adımlarını hızlandırarak koridora çıktı ve tam karşımda durdu.
Cehennemin en ücra köşelerinden gelme küfürler eden bir gülümseme vardı yüzünde. Kan öbekleri
hareketlerine devam ediyordu.
O anda yapabilecek tek şeyim vardı.
Olabildiğince hızlı koşarak kan öbeklerinin üzerinden atladım ve Bay Modiser’i hızla iterek,
merdivenlerden aşağı koşmaya başladım. Bayan Modiser’in, o insanın içini küflendiren kaşındırıcı sesini
duydum koşmaya başlayınca. Bahçeye açılan büyük kapının önüne gelmiştim şimdi.
***
Bayan Modiser’in kendimde değilken söylediklerini işittiğimde, hemen buradan kaçmam gerektiğini
anlamıştım. İma ettiği şeyler öyle tüyler ürperticiydi ki...
Hemen odama geri dönüp elimden geldiğince gürültü çıkarmamaya çabalayarak, gömleğimi ve paltomu
giydim. Cama yaklaşıp son kez o harika bahçeye baktıktan sonra, odadan çıkıp yavaşça koridorda
yürümeye başladım. Kan öbekleri hâlâ hareket halindeydi. Sanki biraz daha beklesem cisimleşip bir
insanın parçalarını oluşturduklarını görebilecektim.
Alt kata inen merdivenlerin başına geldiğimde, Bay Modiser’in aşağıda beni beklediğini gördüm.
Kahretsin!...
***
Neredeyse bir aydır buradaydım. Bana harika bir oda vermişlerdi. Yaralarım artık neredeyse tamamen
geçmişti. Her sabah, Bayan Modiser’in beni kahvaltıya çağıran o harika sesiyle uyanıyor, güzel bir duş
aldıktan sonra da Bay Modiser ile birlikte gün boyu bahçedeki müthiş çiçeklerle uğraşıyorduk. Çok ender
bulunan çiçek ve ağaçlarla dolu bir bahçesi vardı. Neredeyse dünyanın hiçbir yerinde bu kadar güzeli
bulunmayan maravan güllerinden tutun da, altı yılda bir açan Afrika mavi zakkumlarına kadar her tür
bitkiye rastlamak mümkündü. Devasa bahçenin çevresini saran dikenli sarmaşıklar ve etobur papatyalar,
buranın görkemli mimarisine oldukça büyük bir katkıda bulunuyordu. Ev, yüzlerce yıldır bakımı
yapılmamış gibi duran, üç katlı büyük bir konaktı. Ön cephesinde, neredeyse elli tane pencere ve ondan
fazla da balkon vardı. Hemen hemen elliden fazla hizmetlisiyle, burası ufak bir köşk sayılırdı.
Bayan Modiser, kesinlikle yemekleri aşçılara yaptırmaz, her zaman kendi pişirmekte ısrar ederdi.
Akşamları Bayan Modiser’in hazırladığı o akıl almaz yiyeceklerin başına oturup kendisinin ne kadar iyi bir
aşçı olduğu hakkındaki hikayelerini dinlerdik Bay Modiser’le birlikte. Yaşlı bir kadının bu tip işleri
yüklenmesi, özellikle etrafta bu işi yapacak ondan fazla aşçı varken, bana hep garip gelmişti.
Her şey yolundaydı. Ne korkacak, ne de endişelenecek hiçbir şey yoktu aslında. Ama bir gün Bayan
Modiser’in başına gelen tuhaf bir olaydan sonra, Bay Modiser’in bana olan tavırları değişti. O gün huzur
ve mutluluk, bir daha geri gelmemek üzere gitmişti evden ya da zaten hiç olmamıştı.
***
Buradan gidişim de, gelişim kadar ilginç olacaktı anlaşılan. Bir gün evin yakınlarında bir derenin
kenarında, benim gibi sokaklarda yaşayan evsizlerin saldırısına uğramıştım. Allah’ım! Delirmiş gibiydiler.
Bir anda üzerime doğru koşmaya başlamışlardı. Ben sadece suyun sesini dinleyerek açlığımı unutmaya
çalışıyor ve rüzgârı kesmesi için delik deşik paltomu yüzüme siper ederek, aheste aheste yürüyordum. Ne
oldu anlayamadım, daha üzerime doğru koşan adam için şaşırmaya bile vakit bulamadan ensemde müthiş
bir acı hissettim. Arkamda da birilerinin olduğunu, işte o an anladım. Tabii artık bunu bilmemin benim için
bir faydası yoktu, olan olmuştu.
Sonra diğerleri de gelip beni tekmelemeye başladılar. Yani buraya kadar olan şeyler, her zaman
olabilecek sıradan şeylerdi bir evsiz için. Ama sonra neden güçlü bir tanesi saçlarımdan tutup kafamı ard
arda taşa vurdu? Beni neden öldürmek istediklerini bir türlü anlayamıyorum hâlâ. Bilincimi yitirmem, yarım
dakika bile sürmedi sanırım. Çünkü sadece kafamı iki kez taşa vurduğunu hatırlıyorum adamın. Oysa ki
neredeyse kafatasım çatlamıştı. Bilincim yerine geldiğinde, sonradan isimlerinin Modiser olduğunu
öğreneceğim, yaşlı bir karı kocanın gülümseyerek bana baktığını gördüm. Afallamıştım. Kendimi, kanayan
bütün yaralarıma rağmen inanılmaz mutlu ve huzurlu hissetmiştim bir anda.
Beni evlerine almışlardı. Ve günler harika geçiyordu.
***
Merdivenlerin başında Bay Modiser ile karşılaştığımda, parmaklarımın arasında, sanki kurtuluş ümidim
gibi sıkı sıkıya tuttuğum yuvarlak şapka, yavaşça elimden kaydı; merdivenlerde yuvarlanarak adamın
ayaklarının dibinde yere serildi. Ah, bu imgenin bana anlattığı öyle çok şey vardı ki.. Şimdi umudum
yitmek üzereydi işte.
Yavaşça gülümsüyor ve gözlerinin arkasındaki mavi ışığı, hiç de gizlemeye çalışmayan bir ifadeyle dik dik
bakıyordu yüzüme. Kızardığımı ve korkmaya başladığımı hissediyordum. Bir adım geri çekildim. Bay
Modiser, merdivenleri teker teker çıkmaya başlamıştı..
***
O gün Bayan Modiser, bahçede küçük bir gezintiye çıkmıştı. Her zaman yaptığı gibi güzel kokulu
çiçekler toplayıp eve döneceğini umuyordum. Ben üst katta odamda uzanmış kestiriyordum.
Birden açık camdan içeri korkunç bir çığlık akın etti. Öyle yoğun ve tiz bir sesti ki; çığlığın, camı sarsarak
içeri dolduğunu ve duvarları kazıyıp odanın içinde daireler çizerek üzerime yığıldığı sanrısına kapıldım.
Hemen ayağa fırlayıp cama koştum. Tüylerim diken diken olmuş ve ensemdeki soğuk bir akım, içimi
ürpertilerle doldurmuştu.
Camdan dışarı baktığımda, Bayan Modiser’in yerde öylece yattığını ve Bay Modiser’in de ona doğru
hızla koştuğunu gördüm. O an ilk kez dikkatimi çeken bir şey, beni gerçekten de rahatsız etmişti. Bayan
Modiser, büyük bir konakta yaşayan çok zengin yaşlı bir kadın olarak orada başına kötü bir şey geldiği
belli bir halde boylu boyunca yatarken, ona doğru sadece Bay Modiser değil, onlarca koruma, aşçı,
bahçıvan, hizmetli, kim varsa herkesin koşup gelmesi gerekiyordu. Ama sadece Bay Modiser... Neden
onca kişi sanki hiçbir şey duymamış gibi işine devam ediyordu?
Bunun nedenini belki daha sonra anlayacaktım, ama şimdi aşağı inip neler olduğuna bakmalı ve hemen
Bayan Modiser’in durumunu kontrol etmeliydim.
Koşarak aşağı kata indim, büyük kapıdan geçerek bahçeye çıktım. Bir anda güneş, gözüme cam kırıkları
fırlattı sanki o anda. Gözlerim kamaşıp kafamın içine sesler ve tuhaf kokular hücum etti. Öylece
kalakalmıştım. Hiçbir şey göremiyordum. Işık öyle yoğundu ki sadece yaşlı karı kocanın siluetlerini
seçebiliyordum. O anda bir şey oldu. Daha güçlü bir ışık, bir anda yandı ve söndü. Sanki büyük bir
spotun üzerinde oturmuş, ilerideki daha büyük bir spota bakıyordum. Kör olduğumu sandım işte o anda.
Başıma korkunç bir ağrı hücum etti. Sarsılarak yere düştüm. Başımı hafifçe kaldırıp Bayan Modiser’in
yerden kalktığını seçebildim. Fakat o an öyle büyük bir şoka girmiştim ki... Çünkü Bayan Modiser
dediğim kadının sırtında, yeşil ufak bir adam oturuyordu. Saçlarından tutmuş deli gibi zıplayarak adeta,
lanetli, berbat bir oyun oynuyordu. İşte onu gördüğüm anda, o da benim onu gördüğümü gördü. Elini
bana doğru uzattı ve bir anda o korkunç ışık kayboldu. Ben de kendimi yere bırakıp öylece kaldım.
Bayılmıştım.
Karnıma yediğim güçlü bir tekmeyle titreyerek kendime geldim. Bay Modiser’di beni tekmeleyen.
-Uyan lan evsiz piç! Geldiğin yere geri dönemeyeceksin!
Bunları söylerken adeta kurulmuş bir bebek gibi beni tekmelemeye devam ediyordu. Şaşkındım.
Gerçekten afallamıştım. Bir anda harika bir uykudan mı uyanmıştım? Kendimi toparlayıp yerden
kalkarken, bir yandan da Bay Modiser’in tekmelerinden korunmak için kollarımı önüme siper ediyordum.
Her yanım mosmor olmuştu kim bilir beni ne kadar zamandır tekmeliyordu. Ama onu bu kadar kızdıran
ve öfkeden kudurtan neydi?
Ayağa kalktığımda adamla göz göze geldik ve o an, gözlerinin en derin yerinde, pis bir gülümseyiş
hissettim. Beni iterek tökezlememi sağladı ve yürümeye başladı. Bir yandan da hâlâ aynı şeyleri bağıra
bağıra söylemeye devam ediyordu.
Bütün öğleden sonra ve akşam boyunca odamdan hiç çıkmadım. Ara ara, Bay Modiser’in kendisinden
beklenmeyecek kadar kaba konuşmaları, duvarların arasından süzülerek geliyordu kulağıma.
Söylediklerini anlayamıyordum, ama ses tonundaki şiddet beni korkutmaya yetiyordu.
Gece yarısından sonra odamdan çıktım. Amacım Bayan Modiser’in odasına gidip durumunu öğrenmekti.
Bütün gün boyunca, onun sesini hiç duymamıştım. Konuşan sürekli Bay Modiser’di. Bayan Modiser’e,
başına gelen olaydan sonra neler olduğunu hâlâ merak ediyordum.
Odamdan çıkıp koridordaki uzun tüylü kırmızı halı üzerinde yürümeye başladığımda, bazı fısıltılar
duyduğumu sandım. Sandım diyorum çünkü öyle derinden geliyordu ki sesler, insan kolaylıkla bu seslerin
aslında olmadığına kanabilirdi. Ama vardı. Ve merdivenlerden ıslak hayaletler gibi süzülerek çıkıyordu.
Halının üzerinde, izler bırakarak ilerliyor ve ayak bileklerime dolanarak, tıpkı çok hızlı hareket eden bir
sarmaşık gibi boynuma kadar tırmanıp kulaklarımın içinden sıcak cıva gibi akıyordu. Evet sesler vardı. Ve
ben nereden geldiğini biliyordum.
Tam, aşağı inen merdivenlerin başına geldiğimde, birden gözlerim karardı ve dizlerimin boşalmasıyla daha
merdiven korumalarını bile tutamadan yere yıkıldım. Gözlerimin arkasında çok korkunç bir sancı
dolanıyordu. Binlerce atlıdan oluşan vahşi bir kabile gibi çiğniyorlardı beynimi. Başımı kaldırmaya çalışsam
da bir işe yaramıyordu.
Algılarım bir sümüklü böcekten daha uyuşuk bir hal almıştı. Sesler ve renkler birbirlerine karışmış, zihnim
bir görüntü ve ses çöplüğüne dönüşmüştü. Arkamdan geldiğini sezdiğim güçsüz seslerin, giderek bana
yaklaştığını hissederken; bir yanda da o sesleri çıkaran şeyi, ardarda gösterilen fotoğraf kareleri gibi
beynimde görebiliyordum. İçimi kemirerek büyüyen bu fotoğraf karelerinde, milyonlarca aç kurdun
bakışlarını, bir ayna gibi yansıtan yüzündeki o iğrenç gülümseyişle, üzerime uslu bir çocuk gibi yürüyen
yeşil bir ucube görüyordum. Oysaki o yöne bakmadığımdan emindim, çünkü bulanık da olsa
merdivenlerin o gümüşi kenarlıklarını seçebiliyordum hâlâ.
Birden sırtıma bir şeyin dokunduğunu hissettim ve korkunç bir acı duyumsayarak kendime geldim.
Hızla ayağa fırladığımda hâlâ başım dönüyordu ve kendimi saatlerce işkence görmüş gibi hissediyordum.
Ortalıkta hiç ses seda yoktu. Ne sırtıma dokunan o iğrenç görüntüden, ne de ancak ayıldığımda
duyduğumu fark ettiğim o çığlığımsı konuşmadan eser kalmıştı. Evet, bunu o anda şimşek hızıyla fark
etmiştim. Tam kendime gelip ayağa fırladığımda, bir anda... Sesin kesilmesiyle bana söylendiğini anladığım
o korkunç sözler... Aman Allah’ım, o sesi tanıyordum. Bayan Modiser’in o kendinden emin, insanı
rahatlatan huzur verici harika sesiydi duyduğum. Ama bu sefer huzur değil, korku ve ürpertiydi verdiği.
Beni geceler, bitmeyen geceler boyunca hep köleleri gibi kullanıp türlü pis emirler vererek... Allah’ım
duyduklarım gerçek olamazdı! Bahçeden bahsetmişti Bayan Modiser’in pisliğe bulanmış sülük gibi akan
vahşi sesi... Bahçeye gömdüğüm o şeylerden... Ah olamaz!
Ayaklarımın dibinden gelen sese ani bir tepki vererek yerimden fırladığımda, yerdeki, insanı yerine
çivileyen korkunç izleri gördüm. Kan izleriydi bunlar... Halıya damlamış, öbekler oluşturmuş yoğun kan
grupları. Ve hâlâ hareket halinde, çoğalmakta, hışırtı ve peltek bir şapırtı çıkararak ilerlemekteydiler.
Buradan gidecektim.
Hemen odama geri dönüp elimden geldiğince gürültü çıkarmamaya çalışarak gömleğimi ve paltomu
giydim. Cama yaklaşıp son kez o harika bahçeye baktıktan sonra, odadan çıkıp yavaşça koridorda
yürümeye başladım. Kan öbekleri hâlâ hareket halindeydi. Sanki biraz daha beklesem, cisimleşip bir
insanın parçalarını oluşturduklarını görebilecektim.
Alt kata inen merdivenlerin başına geldiğimde, Bay Modiser’in aşağıda beni beklediğini gördüm.
Kahretsin!...
Donakalmıştım.
***
Bütün umudum yitmişti.
Artık buradan gitmenin de bir anlamı yoktu. Toprağı sarsarak dışarı fırlayan bu tuhaf yaratıkların
varlığından haberdar olarak yaşamaya devam edebilmem mümkün değildi.
O eşsiz çiçeklerin arasından, nasıl da iştahla çıkıyorlardı... Toprağı sanki pamuk bir örtü gibi üzerlerinden
kaldırıp boylarını gösterircesine ayakta dikildiklerinde, yerin ve göğün efendisiymişler gibi davranıyorlardı.
Hepsi de birbirinden çirkin görünüyordu. Devasa yapılarına karşın, iğrenç bir çürümüşlük vardı içlerinde.
Sanki en küçük bir darbeyle yıkılacak gibi görünüyorlardı, ama bir yandan da çelikten bir kapıyı bile tek
fiskeyle yıkabilecekleri belliydi. Onlarcaydılar. Hatta hâlâ hızla çoğalıyor, bütün bahçeyi dolduruyorlardı.
Kısa sürede yüzlerce yaratık olacaktı burada.
Yerimden kımıldamaya bile cesaret edemiyordum.
Toprağın içinden, devasa karınca orduları gibi çıkıyorlardı. Hava neredeyse kararmaya başlamıştı. Ve
mavi bir duman bütün bahçeyi usul usul kaplıyordu. Hızlanan rüzgâr, ağaçların arasında uğuldayarak
dolaşıyor; ay ışığı güçlenerek yeniden doğanların kızıl suratlarında ışıyordu.
Bay Modiser güçlü adımlarla arkamdan yaklaşırken Bayan Modiser’in sesi, ensemdeki tüylerin arasından
geçerek yüzüme sarıldı. Duyduklarım, ses değildi belki de... Belki de sadece duyumsama denebilecek
türden saf bir hissetme durumuydu.
-Gidecek bir yerin yok, diyordu içime dolan kelimeler.
-Ayin bitmeden buradan ayrılamazsın, daha sonra ise zaten buradan ayrılabilecek bir “sen” olmayacak.
Bayan Modiser’e döndüğümde dudaklarının kımıldamadığını gördüm. Fakat daha korkuncu, zaten
konuşabilecek bir ağzının olmayışıydı. Yüzünün büyük bir kısmı yanmış ya da erimiş gibi duruyordu.
Külleşmiş teninin kıvrımlarında yeşil çizgiler vardı. Yüzüne kötü bir dövme yaptırmış gibiydi.
Sarsılmış zihnim kendini toparlamaya çalışırken merdivenlerden süzülerek inen koyu kırmızı kan
pelteğinin, her saniye biraz daha yükseldiğini ve şekle bürünerek renk değiştirdiğini görüşüm, beni akıl
almaz bir paniğin yüreğine sürükledi.
Kollarımı açıp tutunacak bir yer ararken, Bay Modiser’in değişime uğrayan vücudu yeşil minik bir cüceye
dönüştü. Arkamda ise, kükreyerek dirilen kızıl cesetlerin adımları giderek daha da yaklaşıyordu. Yine
aynı şey olmak üzereydi. Gözlerimin önünde oynanan bu absürd tiyatronun, sadece bir izleyicisi
olmadığımı o an anlamıştım. Çünkü gökyüzünün lacivert perdesinin üzerinde, gümüş bir tepsi gibi ışıldayan
ayın ışığı, olgunlaşıp üzerimizi lanetli bir şarkı gibi örttükçe, bilincimin bana ait olduğunu sandığım her
zerresi uyuşup benden bağımsız bir gücün hükmüne giriyordu. Şimdi gördüğüm her şey, bana biraz daha
tanıdık gelmeye başlamıştı. Bu yeşil cüce, suratı eriyen kadın, uzun boylu incecik bir kadına dönüşen bu
kan peltesi ve çürümüş kafaları, yanan bir ormana benzeyen bu kızıl yaratıklar sanki benim başrolünde
oynadığım bir filmin karakterleri gibi görünüyordu artık gözüme. Hiçbir şeye yabancı değildim. Hızla
kendimden uzaklaşıp bana ait olmayan bir bilince bürünüyordum.
“Kalk!” dedi Bay Modiser’in yemyeşil dudakları.
Ayağa kalkarken, kendimi her şeyden daha güçlü hissediyordum.
Bay Modiser yanıma yaklaştı. Gülümsüyordu. Görüş alanım bir böceğinki kadar daralmıştı şimdi. Sadece
benimle direk iletişimde olan kişiyi görebiliyordum. Ya da baktığım noktadaki, çok küçük flu bir daire
içini...
“Şu anda kendindesin,” dedi incelen bir sesle. Ne tamamen kendinsin, ne tamamen bizim. Ne sana ait ne
bize ait bedenin.
“Kimim ben?” diye sordum ürperen bir sesle. “Kimim ben? Neden buradayım?”
“Sen seçilmiş biri değilsin,” dedi Bayan Modiser ağır adımlarla yaklaşırken. Vücudundan dağılan ekşi
koku, tüysü bir yoğunlukla burnumu kaşındırıyordu.
“Sen sadece sıradan bir insansın. Yani tam bizim ihtiyacımız olan... Bu topraklar, lanetlenmiş topraklardır.
Sen bizim için her gece, mezarlıklardan getirdiğin askerleri buraya gömdün.”
Şaşırmamıştım. Daha önce merdivenlerin başında da aynı cümleleri duymuştum çünkü.
Akarak yaklaşan kan peltesi, dayanılmaz bir kadınsallık yayıyordu etrafına. Gözlerinden akın eden kızıl
koku, giysilerimin içine giriyor, okşayan tırnaklarıyla göğsümü kanatarak boynumu öpüyordu.
“Seni ben buldum,” dedi ve gülümsedi kan pıhtısı.
Kızıl saçları, ırmaklar gibi dökülüyordu omuzlarına ve göğüslerinin üzerine. Ağzı bir kurt kapanı gibi hızla
açılıp kapanıyor ve her kelimesinin ardında dudakları gülümseyişe yakın bir hamleyle kıvrılıyordu.
“Amacımıza uygundun. Tamamen kaybetmiş bir haldeydin, ne sahip olduğun bir şey vardı, ne ait olduğun
kişiler... Kaybedişlerin en büyüğünü tadacaksın bu gece, varlığın ve ruhun, toprağın altından gelen orduya
can verecek. Bunlar, senin çocukların, onları bu lanetli topraklara sen getirdin ve onlara hayat verdin.
Şimdi bu topraklardan ayrılıp dünyaya dağılmaları için, onlara ölümsüzlüğün lanetini de vereceksin.
Dokundukları her ölü dirilecek, baktıkları her ölümlü ölecek. Ama onların bu toprakları terk etmesi, aynı
zamanda kendilerinin de ölümü demek. Çünkü şimdilik onları hayatta tutan, sadece bu toprakların
üzerindeki lanet. Onlara ruhunu vereceksin. Bu lanet, senin ruhunda yaşayacak ve senin ruhunu taşıyan
her “yeniden doğan” senin sayende sonsuza kadar diri kalacak.”
“Ya ben?” diye sormak geldi içimden, ama artık bunun öneminin kaldığını sanmıyordum. Dirilenlerin
seslerine doğru döndüm.
Yüzlerindeki ekşimiş ve çürümüş sırıtış, her birini diğerinden daha korkunç kılıyordu. Neredeyse hiçbiri
tam bir insan değildi. Ya bir kolu yoktu ya da belinden altı çürümüş, kopmuştu. En kötüsü, omuzlarının
üzerinde bir kafa taşımayanların görüntüleriydi.
Neredeyse hiç insanilikleri kalmamıştı. Onlara ben mi hayat vermiştim? Onları buraya ne zaman
getirmiştim? Her gece, yatağımdan kalkışım ve mezarlıklardan topladığım cesetleri, omzumda bu bahçeye
taşıyışım canlandı gözlerimin önünde. Tam bir kâbus! Bunu yapmış olduğuma inanmıyordum.
Şimdi ise başladığım işi bitirmemi istiyorlardı benden. Toprağın altından gelenlere verdiğim canı, ebedi
kılmamı... Ben tanrı mıydım? Lanetlerin tanrısı? Şeytan!...
Bu yaratıkların, ana caddelerde ellerini kollarını sallayarak dolaştıklarını düşünebilmek mümkün mü?
Bunları kim durduracak? Bu şehrin bir süper kahramanı yoktu ve ben hiçbir şey için mücadele etmek
istemiyordum.
Kan peltesi, akan adımlarla yanıma geldi. Dudaklarını dudaklarımın üzerine koyduğunda, ılık bir ekşilik
yayıldı damağıma. Kan tadı nasıl tarif edilebilir ki? Beni içine çekiyordu sanki. Ateş gibi yanan dili, ağzımın
içinde kuyruğu kopmuş bir yılan gibi dans ediyordu. Elleri, yüzümün üzerinde eriyerek yeniden sıvılaşıyor;
beni kendisine bastıran omuzları, güçsüzleşerek göğsüme akmaya başlıyordu. Ve birden hızla eridi.
Vücuduma yapışmıştı, süratle tenimin üzerinde dolaşıyordu. Dudaklarımın arasından girerek boğazımdan
kayıyor, giysilerimin altında dans ederek o yapışkan peltemsi dokusu bütün kıvrımlarıma dağılıyordu.
Bilincimi dayanılmaz bir duygu kaplamaya başlamıştı. Neredeyse duyumsadığım bütün hislerden daha
güzel, var olan en müthiş hazdı bu. Dizlerimin üzerine müthiş bir düşüş yaşadım bunun sonunda.
Dizlerimde hissettiğim anlık acı, öyle komik gelmişti ki; çünkü şimdi acıların en büyüğünü, hazların en
güzelini aynı anda yaşıyordum. Kana bulanmış pamuk tarlalarının içinde çırılçıplak çılgınca sevişiyorduk.
Kan çoğalıyordu. Çoğaldıkça tadı değişime uğruyordu. Artık neredeyse kendime ait hiçbir şeyim
kalmamıştı. Ne “ben” diyebileceğim bir “ben”; ne “benim” diyebileceğim bir “ruh.” Şimdi gerçekten
yalnızdım.
Ruhumun, dudaklarımın arasından ustaca çekildiğini anlamıştım artık. Kendimi rahat bıraktım. Hepsini
alsındı. Bana ait hiçbir şey kalmasındı. Kaybedişlerin en görkemlisiydi işte bu! Ben “ben”i
kaybediyordum...
Ani bir sarsıntıyla boşaldım. Kan pıhtısı vücudumdan ayrılıp kısa bir mesafe ileride, yeniden cisimleşerek
aynı kadınsallığını yine kazandı.
Bakışlarındaki muhteşem doygunluk, bana teşekkür ediyor gibiydi. Gülümseyişinin altında çıldırmış bir
zihnin olduğunu hissedebiliyordum.
Avuçlarını iki yana açtı ve toprağın altından gelenlerin üzerine doğru üfledi. Dudaklarının kan kırmızısı
aralığından, buz mavisi bir bulut çalkalanarak dirilmişlerin üzerine uçtu. Bulut genleşerek göğe yükseldi,
sadece on metre havalandığında durdu. O sırada Bayan Modiser’in delirmiş sesi, anlamsız kelimeler
haykırmaya başlamıştı. Ses tonu her kelimede daha fazla kalınlaşıyordu. Her an, biraz daha tanınmaz bir
hale gelerek yükseliyor, yükseliyor ve en sonunda neredeyse tamamen bir gürlemeye dönüşüyordu. Bu
seste her şey vardı; yıldırımlar, gök gürültüleri, şimşekler, fırtınalar, kasırgalar, yağmurlar...
Buz mavisi ruh, şiddetin ve öfkenin en koyusuyla beslenen bu lanetli kelimelerin etkisiyle kararıyor, renk
değiştiriyor, yoğunlaşıyor ve ağırlaştıkça alçalıyordu. Kızıl hortlaklar, yemeklerini bekleyen vahşi sansarlar
gibi kafalarını kaldırmış, gözlerini buluta dikmişlerdi. Herkes güçlü bir büyünün altında gibiydi. Bayan
Modiser yavaşça sesini alçaltarak, etkilendiğini saklamayan bir tonla kelimeleri tekrarlamaya başlamıştı.
Bulut, lanetin ağırlığıyla alçalıyor ve leş yiyicilerin üzerini kara bir çarşaf gibi örtülüyordu.
Ben olacakları kabullenmiş bir halde bakıyordum. Ne seviniyor, ne de üzülüyordum. Hiçbir his yoktu
içimde. Tamamen bensiz, tamamen isimsizdim. Hiçbir şeyi umursamıyor, hiçbir şey için
endişelenmiyordum. Ben artık yoktum.
Bulut tamamen içine aldığında yeniden doğanları, dirilişin görkemli gürlemeleri gökyüzünü bile titretti. Bay
ve Bayan Modiser de koşarak bulutun içine girmişlerdi. Kan pıhtısı, gözlerindeki tuhaf bir hüzünle onların
arkasından giderken, bana bakıyor ve eriyen cam kalıpları gibi kızıllaşarak yine eski kandan vücuduna
dönüşüyordu. Bir süre sonra büyük bir gürültü daha koptu...
Şimdi yeri göğü sallayarak bahçeden dışarı çıkıyorlardı.
[ ZİFİR ]
A. Burak Turan
1980Bursadoğumlu. İstanbul Beykent Üniversitesi Yönetim Bilişim Sistemleri Mezunu. RocktelEskişehir
Bölge Müdürü.
Black Metal dinler, korku-gerilim-fantastik okur, yılda en fazla bir hikaye yazar.

Xasiork Ölümsüz Öykü Kulübü sunar… ZİFİR

Transkript

Benzer belgeler

Takım elbise Mücevherleri Klasik otomobil yarış

Selena Garden A3 - Lemon Villa Holiday

Otel İnci `de Yılbaşı

Otel İnci `de Yılbaşı

1 7. DERS ÇEVİRİ METİNLERİ VE ÇEVİRİLERİ Eric Clapton

Ailesiyle 14 günde devriâlem yaptı! Mevlânâ`nın kentine bir

Selena Garden A1 - Lemon Villa Holiday