altıntepe ilköğretim okulu - menderes ilçe millî eğitim müdürlüğü

Projeye Katılan Okullar
Altıntepe İlköğretim Okulu
Bayrak İlköğretim Okulu
Bulgurca İlköğretim Okulu
Çamönü Naile Karadeniz İlköğretim Okulu
Değirmendere İlköğretim Okulu
Develi İlköğretim Okulu
Gümüşsu Hasan Eren İlköğretim Okulu
Karakuyu İlköğretim Okulu
Küner Şehit Binbaşı Ercan İlköğretim Okulu
Menderes Gazi İlköğretim Okulu
Menderes İlköğretim Okulu
Mualla Nusret Sezel İlköğretim Okulu
Özdere Ortaköy İlköğretim Okulu
Süleyman Çevik İlköğretim Okulu
Yeniköy İlköğretim Okulu
ISBN: 978-605-359-612-7
BASKI YERĠ: CAN DĠJĠTAL BASKI LTD.ġTĠ.
BASKI YILI: 2012
BASKIYA HAZIRLAYANLAR: M. HANDE SANCAKTAR, ARDA EMENGEN, SEHER GÜÇSOY
Menderes Ġlçe Milli Eğitim Müdürlüğü Ġzmir Cad.No:155 35470 Menderes / ĠZMĠR
http://menderes.meb.gov.tr/ [email protected]
«Her hakkı mahfuzdur. Yazarın izni olmadan kısmen veya tamamen çoğaltılamaz ve yayınlanamaz.»
«Bandrol Uygulamasına Usül ve Esaslar hakkında yönetmeliğin beşinci maddesinin ikinci fıkrası
çerçevesinde bandrol taşıması zorunlu değildir.»
I
İÇİNDEKİLER
ÖNSÖZ ................................................................................................................. 8
SUNUŞ .................................................................................................................. 9
ALTINTEPE İLKÖĞRETİM OKULU ............................................................ 1
ANIL TÜRKSEVEN - KUMAR ........................................................................................................... 2
ELİF DÜZTAŞ - DENİZYILDIZI İLE KUTUP YILDIZI ................................................................ 4
ESRA HEYBET - YANLIŞLIK ........................................................................................................... 5
OKAY ÖĞLÜ - SAMURAY VE AZMİ ...................................................................................................... 6
ONUR ELBİR - ACIMASIZ KRAL .................................................................................................... 7
SEDA ADIYAMAN - RÜZGAR’IN DOSTLUĞU.............................................................................. 9
SEVDA ÇAĞLIN - CESUR BOZKURTLAR ................................................................................... 10
SEVGİ PAÇARIZ - KEREM DENİZİN ALTINDA ........................................................................ 11
TUĞÇE EGE - DOSTLUK PARKI ................................................................................................... 14
TUĞÇE NUR BİNEK – MİLYONERLER ....................................................................................... 15
ÜLKÜ ÖĞÜÇ - ISSIZ ADADA BİR DOSTLUK ÖYKÜSÜ ............................................................ 16
BAYRAK İLKÖĞRETİM OKULU................................................................ 18
ABDURRAHMAN DENİZHAN - BİR KIVILCIM YETER........................................................... 19
AHMET TARIK İBRAHİMOĞLU - KORKUNÇ RÜYA ............................................................... 19
ARDA NESİN ÜÇTEPE - MİNİK DOSTLARIMIZ – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ................................ 21
BERKE GÜN - CANIM AİLEM ........................................................................................................ 24
BERKE TURHAN - OYUNCAKLAR DİYARI ............................................................................... 26
BUSE ÇOLAK - DENİZ ARKADAŞLARI ....................................................................................... 27
ÇAĞAN CAN KIRAR - VAN DEPREMİ ......................................................................................... 29
ÇİSE ÖZÇELİK - YAZ TATİLİ ........................................................................................................ 30
DİLARA ÇİÇEK - UZAYLI KIZ....................................................................................................... 32
DİLARA ERDAĞ - MEHMET’İN DEĞİŞEN DÜNYASI ............................................................... 34
ELİF KEVSER ESEN - ORMANDAKİ MACERALARIM ............................................................ 35
EMİNE ANAT - İZMİRDEKİ YAŞAM TARZI ............................................................................... 36
EMRE ÖZGÜR - NİHAT’IN BENCİLLİĞİ ..................................................................................... 37
GAMZE DURAN - GİZEM İLE KÜÇÜK KELEBEK .................................................................... 40
GÜLCAN YILMAZ - PARILDAYAN DÜŞLER.............................................................................. 42
HANDE ERSOY - KÖY FARESİ İLE ŞEHİR FARESİ .................................................................. 44
HİLAL NUR TINAS - YAPIŞIK İKİZLER ...................................................................................... 46
HİLAL YAVUZ - MERT’İN DEĞİŞEN HAYATI ........................................................................... 49
İKRA GÜL TAŞTAN - ACAYİP OLAY ........................................................................................... 52
İLAYDA GENÇ - SİHİRLİ DOLAP.................................................................................................. 55
İPEK KÜLCAN - OKULA BAŞLADIM ........................................................................................... 57
MELİSA ÖNEN - MELİSA’NIN BİR GÜNÜ ................................................................................... 60
II
MUHAMMET UTKU CAN EROL - ÖLÜMLE BURUN BURUNA .............................................. 62
NEHİR DAMLA VAROL - OKUMANIN ÖNEMİ .......................................................................... 64
NURGÜL GÜVEN - GÜLNUR’UN DOĞA SEVGİSİ ..................................................................... 66
PELİN BECERİKLİ - GENÇ DEDEKTİFLER ............................................................................... 67
RABİA COŞKUN - YAŞLI GÜRGEN ............................................................................................... 69
RAHMİ KARACAN - DOĞRUYU BULAN KIZ ............................................................................. 70
RÜŞTÜ GÖKBAYIR - GEÇEN YAZ ................................................................................................ 72
SELİN ÇAKIR - EN İYİ ARKADAŞLIKLAR ÇOCUKLUKTAN BAŞLAR................................ 73
SUDE KARA - SİHİRLİ ELBİSE ...................................................................................................... 74
SUDE UYAR - KARNE SEVİNCİ ..................................................................................................... 76
SUELNUR ATAŞ - TURUNCU BENEKLİ KELEBEK .................................................................. 77
TULGA BULDUK - HAYVANLARIN DOSTLUĞU ...................................................................... 79
TURALP EREN ÇAKICI - MARS’A YOLCULUK –(ÖDÜL ALMIŞTIR.) ................................. 81
TURAN ARDA BERBER - KÜÇÜK BASKETBOLCU .................................................................. 83
UMAY SELCEN PRENCUVA - KURT İLE TİLKİ ........................................................................ 84
ZÜMRÜT EDA TANYERİ - YAVRU KÖPEK KARABAŞ ............................................................ 90
BULGURCA İLKÖĞRETİM OKULU .......................................................... 94
HÜLYA ELMACI - ASLI’NIN RÜYASI .......................................................................................... 95
MERYEM ZEYBEK - İKİ ARKADAŞIN MACERALARI ............................................................ 97
ÇAMÖNÜ NAİLE KARADENİZ İLKÖĞRETİM OKULU ....................... 99
ALMİRA BENLİ - UZAYLI VE EZGİ ........................................................................................... 100
GÜLTEN KOÇAK - İKİ KALP BİR RÜYA ................................................................................... 101
HAKİME SALMAN - BOŞ BEŞİK – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) .......................................................... 103
SUNA SALMAN – CİNAYET – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) .................................................................. 108
DEĞİRMENDERE İLKÖĞRETİM OKULU ............................................. 112
AHMET TÜRKER - ZEYNEP PİKNİKTE .................................................................................... 113
BENGÜSU ÜZÜMCÜ - KAVGA EDEN KARDEŞLER................................................................ 114
BERAT YANI – AVCILAR .............................................................................................................. 115
BERİVAN ERGÜVEN - GECENİN ISSIZ KARANLIĞI – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ..................... 116
BURÇİN DEMİR - EDA’NIN GÖKYÜZÜNDEKİ ARKADAŞLARI.......................................... 124
BUSE AKIŞ - HANDE’NİN HAYVAN SEVGİSİ........................................................................... 125
CANAN YANI - TOKMAK KAFA İLE ALTIN BALIK ............................................................... 127
DAMLA SEVİNÇ - DENİZKIZI VE PRENS ................................................................................. 129
EBRU AVCI - ISSIZ ADA ................................................................................................................ 131
ELİF YAKAR - EFE İLE DEFNE MÜZEDE ................................................................................. 133
EMİNE ÇERİ - KÜÇÜK KUŞ .......................................................................................................... 134
EMRULLAH ALKU - GÖK CANAVARI ...................................................................................... 137
ESRA AVCI - PERİLER GEÇİDİ ................................................................................................... 139
FATMA ŞALU - DOKTOR OLACAĞIM ...................................................................................... 140
GÜLÇİN DEMİR - MACERACI CAN İLE BALIKLAR .............................................................. 143
III
HİLAL AYDIN - AYŞEGÜL ORMANDA ...................................................................................... 146
MÜJDE YAKAR - SEVDA İLE MİNİK ......................................................................................... 147
MUSTAFA GÜLEÇ - MUSTİ’NİN KARDEŞ ÖZLEMİ ............................................................... 151
NESLİŞAH KALIN - MACERA KUŞU .......................................................................................... 153
ŞEHRİBAN ERGÜVEN - HUZUR EVİNDE UMUT – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ............................. 154
SILA EROL - GÜZEL DERE ................................................................................................................ 164
YILDIRAY MERT - DERSİMİZ MATEMATİK .......................................................................... 165
YÜKSEL ERGÜVEN - SEVİMLİ KEDİ PAMUK......................................................................... 169
DEVELİ İLKÖĞRETİM OKULU................................................................ 172
HASAN CAN ÇALIŞKAN – YANGIN ............................................................................................ 173
HATİCE ÇALIŞKAN - SÖRFÇÜ İKİZLER .................................................................................. 174
MUHAMMED CAN AKÇAY – ÖZGÜRLÜK ............................................................................... 176
PELİN ARSLANKOÇ - AĞAÇLARIN KADERİ .......................................................................... 177
GÜMÜŞSU HASAN EREN İLKÖĞRETİM OKULU................................ 180
AFRA ÇEÇEN - RENKLİ BALIKLARIM ..................................................................................... 181
ALPEREN ŞENER - AŞÇI PEPİŞ ................................................................................................... 182
ANNA YUSUF HASAN - MERAKLI KEÇİ ................................................................................... 186
ARİFE BASUR - YALANCI ARİFE ............................................................................................... 187
AYGEN ULU - HOŞGELDİN YAĞMUR ....................................................................................... 188
AYSUN BAYRAKTAR - KAR TANESİ ......................................................................................... 191
AZRA MİNİCİ - İZMİR YOLCULUĞU ........................................................................................ 193
BERKE ÇALIŞKAN - İLK MADALYAM ..................................................................................... 196
BİLGE ÖZTÜRK – LALELER ....................................................................................................... 198
BUSE ÜNSAL - ECE İLE MEYRA ................................................................................................. 198
CEYDA ALGIN - GİZEMLİ EV...................................................................................................... 199
CİHAN ÇİLEK - İKİ KURBAĞA.................................................................................................... 201
DİYAR GÜRAKAR - İSTANBUL’A YOLCULUK ....................................................................... 202
EMİNE KIRLI - HAYVANLAR ARKADAŞIM ............................................................................ 205
EFE FURKAN ARIPINAR - CEYDA'NIN KAYBOLMASI ........................................................ 207
ERKUT ŞEN - AFRİKA’DA BİR GÜN ........................................................................................... 210
ESRA PALA - GİZLİ YERİMİZ ..................................................................................................... 211
EZGİ KARABAKAN – DUMAN ..................................................................................................... 218
FATMANUR KILIÇ - PERİLERİN SEVİNCİ .............................................................................. 219
FETHİYE TAYŞİ - KEDİ VE KÖPEK ........................................................................................... 221
FURKAN DÖNMEZ - YABANİ HAYAT ....................................................................................... 222
FURKAN KALÇIK - KÖYDEKİ AFACAN ÇOCUKLAR ........................................................... 223
HAMZA ALKAN - BİLGİSAYARIMIN İÇİ.................................................................................. 224
HATİCE ÖZEL - HATİCE İLE PAMUK ....................................................................................... 231
HAVİN GÜLTEKİN - MİNNOŞ VE AİLESİ ................................................................................. 232
HİKMET BURAK UMAN - KEDİ VE KÖPEK ............................................................................. 233
HÜSEYİN AKKAYA - KAPLUMBAĞA – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ................................................ 234
İKBAL KORKAR - TONTON VE HAYLAZ KÖPEK.................................................................. 236
IV
İREM UÇAR - AYŞE’NİN ZAFERİ................................................................................................ 237
KAAN KAZAKER - CESUR KÖPEK ............................................................................................ 241
KARDELEN ÖZGÜLEÇ - DEREDEKİ KAPLUMBAĞALAR ................................................... 243
KEMAL RÜZGAR KAĞU – KEŞİF ............................................................................................... 243
MÜCAHİT FATİH GÜNBATTI - KARDAN ADAMIM ERİYOR .............................................. 244
MEHMET AKÇİÇEK - KARA KEDİ............................................................................................. 245
MEHMETHAN DÖNMEZ - KÜÇÜK EJDERHA ......................................................................... 246
MERT BARAN - CESUR KARINCA.............................................................................................. 247
MUSA EMRE UÇAR - KÜÇÜK EMİR........................................................................................... 249
MUSTAFA KARAGÖL - KIRMIZI TRAKTÖR ........................................................................... 252
NERİMAN AKIN - NUR AKIN’DAN SEÇMELER ...................................................................... 253
NESLİŞAH KILAVUZ - KURT İLE KEÇİ .................................................................................... 255
NİSA BULDAŞ – ÖRDEK ................................................................................................................ 261
OZAN CAN ÖZEN - ADADA BİR HAFTA – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ............................................ 262
PINAR AKKAYA - YENİ ARKADAŞLARIM .............................................................................. 277
RESUL BİGEÇ - ÇETİN İLE TEKİN ............................................................................................. 283
RÜYA CEVİZCİ - RÜYA’NIN RÜYASI ........................................................................................ 285
SAFİNAZ BETÜL KORKAR - İLK ÖĞRETMENİM .................................................................. 287
SENA YURT – UMUTLAR .............................................................................................................. 287
SUDE NAZ ERCAN - AYŞE’NİN HAYATI ................................................................................... 293
ŞÜKRÜ FURKAN CURA - ORMANDAKİ HAYVANLAR ......................................................... 294
SULTAN KESKİN - HAYALLERİM, KIZIM VE BEN – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ........................ 297
SUNA SILA SİDAN - ÇAKICI SÜLEYMAN KENTİ.................................................................... 316
TUĞRULHAN TULUPÇU - KEDİ İLE MİNİK FARE ................................................................. 317
ULAŞ GENCER KARABULUT - ORMANLAR KRALI ASLAN ............................................... 318
KARAKUYU İLKÖĞRETİM OKULU ....................................................... 320
ARZU VAROL - LÖSEMİ ARKADAŞIM OLDU – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ................................. 321
AYŞE COŞKUN – KUZUCUKLAR ................................................................................................ 326
AYŞE VAROL - ELİF’İN HAYALİ ................................................................................................ 327
BÜŞRA TORUN - BÜŞRA’NIN HİKAYE DEFTERİ ................................................................... 328
CEREN CAN - YAZ TATİLİ ........................................................................................................... 330
ELİF KARAKAYA - AFACAN TİNTON ....................................................................................... 333
FATMAGÜL TORUN - MERT’İN HEDİYESİ ............................................................................. 336
SÜMEYYE NUR KIZIL - HOPİŞ İLE TODİŞ’İN MACERALARI ............................................ 337
YASER COŞĞUN - BENCİL KEÇİ KEKİLLİ .............................................................................. 338
KÜNER ŞEHİT BİNBAŞI ERCAN İLKÖĞRETİM OKULU .................. 342
BEYDA NUR AZ - KÜÇÜK DEDEKTİFLER ............................................................................... 343
BÜŞRA AKÇAY - KRALIN OĞULLARI ...................................................................................... 345
EZGİ AKPAN - BURÇİN İLE BURAK .......................................................................................... 347
FATMANUR DİDAR - MAVİ İLE LİLA’NIN MACERALARI .................................................. 348
MERYEM ÖZTÜRK - ELİF İLE AYŞE ......................................................................................... 350
MİNE ÖNDER - KULÜBEDEKİ AİLE .......................................................................................... 351
V
YASEMİN DAĞDELEN - ÖKSÜZ KIZ.......................................................................................... 353
MENDERES GAZİ İLKÖĞRETİM OKULU ............................................. 355
AYNUR ŞEN - SİHİRLİ MEŞE AĞACI ......................................................................................... 356
GÖKHAN ÇALIŞKAN - MUSTAFA VE OSMAN’IN MACERALARI ...................................... 358
İBRAHİM GÜLER – KEMAL ......................................................................................................... 360
ÖMER FARUK TAY – ÖKSÜZ....................................................................................................... 364
ÖZGE ŞEN - FURKAN’IN UNUTKANLIĞI ................................................................................. 365
SEVGİ DOKUZOĞLU - KALP SEVGİ İLE DOLUDUR ............................................................. 368
MENDERES İLKÖĞRETİM OKULU ........................................................ 372
AYDAN SEDA GÜLEÇ - SİHİRLİ KOLYE .................................................................................. 373
BURCU DEMİRTAŞ - ZİZİ VE ONUR .......................................................................................... 375
BUSE ELDEM - YASAK ODA ........................................................................................................ 377
DENİZ KANDEYDİ – DARAKYUS – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ........................................................ 381
DİLHAN GERÇEK - BÜYÜKANNEM BİR CADI ................................................................................ 384
GİZEM ÖZGÜR – EN İYİSİ YA DA HİÇ – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ............................................... 387
HASAN SÜMER - GİZLİ BAHÇE – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) .......................................................... 400
MUALA NUSRET SEZEL İLKÖĞRETİM OKULU................................. 403
ABDULLAH OK - BUKELEMUNUN OYUNU ............................................................................. 404
BÜŞRA ESEN – SEVGİ .................................................................................................................... 406
ELİF MERAL - BEYAZ KEDİ ........................................................................................................ 407
MERT SEVİMLİ - ESRARENGİZ YILDIZ .................................................................................. 409
MESUT CAN BALAMAN - NERİMAN HANIMIN ARSASI ...................................................... 410
OYLUM KARAGÜNEY - MANTARDAN ZEHİRLENEN FARUK ........................................... 411
RANA KARADAŞ - NAZLI CEYLAN............................................................................................ 414
SELDA UZUN - HASTA OLMAK .................................................................................................. 416
SONGÜL AKİLİK - GÜL İLE AYŞE.............................................................................................. 418
TOLUNAY ÇETİN - UZAYA YOLCULUK .................................................................................. 420
ÖZDERE ORTAKÖY İLKÖĞRETİM OKULU ........................................ 425
ALEYNA KARAŞIN - ARTIK ANLADIM .................................................................................... 426
AYŞENUR SARIKAYA - KÜÇÜK MERAKLI ............................................................................. 427
BAŞAR AKTAY - KÜÇÜK UZAY MEKİĞİ.................................................................................. 428
CAFER CAN ÖZAYNAK - ARDA VE ARKADAŞI...................................................................... 429
CEREN ERARSLAN - PEMBE KUZU ........................................................................................... 431
DOĞUKAN KOÇ - AĞAÇ EV ......................................................................................................... 433
EBRAR YEGEN - SEVİMLİ FOK: YAĞMUR.............................................................................. 434
ECEM BAŞ - EFE’NİN RÜYASI ..................................................................................................... 435
ECE ŞİMŞEK - HER ŞEY GÜZEL! ................................................................................................ 436
VI
EMİNE KURT – ZEYNEP ............................................................................................................... 438
İREM SÜRGÜ - KÜÇÜK KIZIN HİKÂYESİ ................................................................................ 439
PELİN TAŞDELEN - İYİLİK VE KÖTÜLÜK............................................................................... 441
RECEP GÜLEÇ - KARABAŞ’IN YAŞADIKLARI ....................................................................... 442
RÜVEYDE ÇOLAK - ÜÇ ARKADAŞIN MACERASI ................................................................. 444
SÜMEYYA ÇOBAN – ELİFCİK ..................................................................................................... 445
SÜMEYYE ÇETİN - ÇEVREYİ TEMİZ TUTUN ......................................................................... 447
TALHA KURT - YEŞİL ADA .......................................................................................................... 448
ÜMMÜHAN KARA - HAYAT DERSİ ............................................................................................ 449
YASEMİN KARATAŞ - DEV İLE PAMUK ................................................................................... 450
ZEHRA EREK - AHMET ÖZÜR DİLİYOR .................................................................................. 452
SÜLEYMAN ÇEVİK İLKÖĞRETİM OKULU .......................................... 453
BAHAR ALA - HIRSIN SONU ........................................................................................................ 454
BERSU KUŞ - YAZ TATİLİ ............................................................................................................ 458
BEYZANUR AKDOĞAN - GİZEMLİ YOLCULUK .................................................................... 459
BUSE ALTAN - UÇ – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ................................................................................... 462
DİLAN DOĞANTEYMUR - ULUDAĞ’DA KAYAK KEYFİ ...................................................... 466
EMRE DOĞAN - YENİ KRAL ........................................................................................................ 470
FUNDA COŞKUN - OYUNCAKLAR ÜLKESİ ............................................................................. 470
FURKAN TEKDEMİR - YENİ YAŞ ............................................................................................... 472
GAMZE ÖZDEMİR - SİHİRLİ AYAKKABILAR ........................................................................ 474
GÖKNUR ZORBİLMEZ - KÜÇÜK PANDA ................................................................................. 479
GÖRKEM ÖZCAN - TİYATRO BAŞARISI .................................................................................. 481
GÜLCAN ANCAK - YALNIZLIĞA SON ...................................................................................... 484
HEYLİN HİCRAN HACAT – DOSTLUK ...................................................................................... 490
MELİSA ARAR - MACERA DOLU GÜNLER .............................................................................. 496
MÜJDE AKKUŞ - KÖY MACERASI ............................................................................................. 499
MUSTAFA GÜNEŞ - ESRARENGİZ SAVAŞÇI ........................................................................... 503
ÖNDER ÇELİK - KRALIN İKİ ÇOCUĞU .................................................................................... 506
ONURHAN CAZGIR - ESKİYE DÖNÜŞ ....................................................................................... 507
ÖZLEM ÇAKIR - TAVAN ARASI.................................................................................................. 510
ÖZNUR KAÇAN - KANATLARI OLMAYAN KUŞ ..................................................................... 517
SEDA ÇAKIN - AĞLAYAN BEBEK .............................................................................................. 521
SELDA İÇÖZ - İKİ ARKADAŞIN MUHTEŞEM TATİLİ ........................................................... 522
SENEM SAYIM - PERİ KIZI .......................................................................................................... 524
ŞERİFE GÜNEŞ - ORMANDAKİ MACERA ................................................................................ 526
SERPİL DAĞ - DÖRT SİHİRLİ SANDIK...................................................................................... 529
ŞEVVAL DURMUŞ - KÜÇÜK KÖPEK ......................................................................................... 532
SUDE DURMUŞ - KIRMIZI BALIK .............................................................................................. 534
SUZAN ARAR - MİNİK ELLER ..................................................................................................... 535
TUĞBA TURNACI – MÜKÂFAT ................................................................................................... 539
TURGAY DULU - AKILSIZ ÇOBAN ............................................................................................. 541
YASEMİN BULAT - GELECEĞİN IŞIĞI...................................................................................... 544
BUKET KARAHAN - HAYATIN ANLAMI .................................................................................. 551
EMRAH ÇAKAR - GÜZEL KIZIN ÇİRKİN SONU ..................................................................... 553
VII
EMRE ŞALU - MACERACI KARDEŞLER .................................................................................. 554
ESRA BÖREK - TATİL ŞAKASI .................................................................................................... 558
FADİME TEKDEMİR - YENİ BİR OKUL, YENİ BİR HAYAT ................................................. 561
FATMANUR YILMAZ - KOLYEDEKİ KAYIP ŞEHİR – (ÖDÜL ALMIŞTIR.) ...................... 566
HAKAN MERİÇ - BÜYÜK SÖZÜ DİNLEMEYENİN SONU ...................................................... 570
HURİYE KARAÇAM - REX İLE MARY’NİN TATİLİ ............................................................... 573
MERT ŞEN - KIRIK GEÇİT ........................................................................................................... 576
MONAROZA KILINÇ - AYRILMAYAN DOSTLAR .................................................................. 581
MUAZ COŞKUN - ESRARENGİZ ADA ........................................................................................ 584
NURCAN ÇİTLİK - MUCİZEVİ HALILAR ................................................................................. 590
OKTAY COŞKUN - MACERA TRENİ .......................................................................................... 592
PELİN TOKSÖZ - MİKROP İLE SU DAMLASININ KAVGASI ............................................... 594
SİDAR CAN İLTER - KAÇIRILAN ÇOCUK ................................................................................ 596
YAĞMUR ALTAY - GİZEMLİ TAŞIN SIRRI .............................................................................. 597
YENİKÖY İLKÖĞRETİM OKULU ............................................................ 602
HİLAL AKÇİL - DOSTLUĞUN GÜCÜ ......................................................................................... 603
MAZLUME KARADAYI – TOPRAK ............................................................................................ 604
VIII
ÖNSÖZ
Eğitimin, çağın değişme ve gelişmelerine açık, herkese ilgi ve yeteneğine göre
olanaklar sunan, ulusal özellik ve güzelliklerin yanında evrensel değerleri benimseyip
özümsemiş, eleştiriye açık, sürekli gelişen, kendini yazılı ve sözlü olarak ifade edebilen,
bilimselliği ve demokratik davranışları ön plana çıkarabilen bireyler yetiştirmek gibi önemli
bir işlevi bulunmaktadır. Eğitimin bu işlevi yerine getirebilmesi için de, eğitim konusu ile ilgili
bütün paydaşların, özellikle de yöneticilerin çok büyük sorumluluk taşıdıkları bir gerçektir.
Geleceğimizin sahip ve yöneticileri olan çocuklarımızın, araştıran, inceleyen, soran,
soruşturan, sorgulayan ve en doğruya ulaşma adına; kendisine ve Türk toplumuna yol açma
yeteneğine sahip olmaları en büyük arzumuzdur.
Menderesli Çocuk Yazarlar projesi ile ilçemizde öğrencilerimizin özgüvenlerinin
arttırılması, yazılı ifade becerilerinin geliştirilmesi, bunun yanında okuma alışkanlığının
yerleştirilmesi, doğru ve güzel Türkçe kullanabilmelerinin temini amaçlanmaktadır. Kitap
yazan kişilerin kitabın değerini anlayacağını ve kitaba özel bir önem vereceğini, hep
eksikliğinden söz edilen yazma kültürünün gelişimine katkı sağlayacağını düşünüyoruz.
Menderes ilçesindeki ilköğretim okullarında okuyan öğrencilerimizin yazılı ifade
becerilerini geliştirmek amacıyla üç yıldan beri gerçekleştirdiğimiz "Menderesli Çocuk
Yazarlar" projesi kapsamında 15 farklı okulumuzdan kitap yazan 243 öğrencimizin 2012
yılında yazdıkları hikayelerin bulunduğu bu kitabın, başta yazar öğrencilerimiz olmak üzere
diğer tüm öğrencilerimize de yararlı olacağı kanaatindeyim.
Bu kitabın hazırlanmasında emeği geçen başta öğrencilerimiz, öğretmenlerimiz, çocuk
yazarların aileleri ve proje yönetim ekibine teşekkür eder başarılarının devamını dilerim.
Tahsin KURTBEYOĞLU
Menderes Kaymakamı
IX
SUNUġ
Yazı, M.Ö 3200 yıllarında Sümerler tarafından icat edildiği günden beri günümüze
kadar insanlık tarihinin gelişmesinde, çok önemli bir yere sahip olmuştur. İnsanoğlunun
yaptıklarının, düşündüklerinin günümüze kadar gelmesine olanak sağlayan en önemli
araçlardan biridir. Yazmak, dünyanın en zor, en çok emek isteyen işlerinden biri olmakla
birlikte, uygun şartlar sağlandığında herkesin yazabileceği de bir gerçektir. Bunun ispatı ise
elinizde tuttuğunuz bu antolojidir.
Eğitim, bireylere yaşantıları yoluyla kalıcı, izli davranış değişikliği meydana getirme
süreci olarak tanımlanmaktadır. Eğitimin önemli işlevlerinden bir ise bireylerin duygu ve
düşüncelerini hem yazılı hem de sözlü olarak ifade edebilmeleri için gerekli bilgi ve beceriyi
kazandırmaktır. Kendini ifade edemeyen bireylerin yaşamda başarılı olmaları olanaksızdır.
Yazılı ifadenin bu denli önemli olduğu ve ülkemizde yazma konusunda sıkıntıların yaşandığı
bu süreçte öğrencilerimizin "Menderesli Çocuk Yazarlar" projesi kapsamında kendilerine ait
birer kitap yazmaları ve bunu yaşıtları ile paylaşmaları son derece önemlidir.
“Çocuk Yazarlar” projesi fikri nasıl ortaya çıktı ve neyi amaçlıyor?
2009-2010 eğitim öğretim yılında İzmir Kalkınma Ajansı’nın açtığı “Sosyal Kalkınma
Teklif Çağrısı” kapsamında öğrencilere yazma becerisi kazandırmak yoluyla, onların
eğitimdeki başarılarını geliştirmeyi amaçlayan “1001 çocuk Yazar Projesi” kapsamında 1423
öğrenciye kitap yazdırılarak Guinness Rekorlar Kitabına “Dünyanın En Kalabalık Yazar
Topluluğu İmza Günü” olarak geçmişti. 2010-2011 eğitim öğretim yılında ise 574 öğrencimize
kitap yazdırmıştık. Projemiz “Eğitimde İyi Örnekler Konferansı’nda sunuma layık görülen
projeler arasında yer aldı. Aynı yıl, projemiz sosyal yardımlaşma ve dayanışma vakıfları
arasında yapılan proje yarışmasında “Altın Sofra iyilik Projesi” ödülüne layık görüldü. Bu yıl
ise 243 öğrencimiz kendilerine ait kitaplarını okuyucuların beğenisine sundu. Projenin
başlangıcından bugüne kadar 60 okulda, 2240 öğrenci kendilerine ait, ISBN numaralı birer
kitap yazdı ve 186 öğretmene “Sürece Dayalı Yazma” konusunda eğitimler verildi. Projenin
birinci yılındaki finansmanı İZKA tarafından, son iki yılının finansmanı ise Menderes
Kaymakamlığı Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı tarafından sağlanmıştır.
Proje kapsamında öğretmenlere 20’şer saatlik, haftada iki saat olmak üzere
uygulamalı “sürece dayalı yazma” eğitimleri verildi. Böylece öğretmenlerimizin de mesleki
gelişimlerine katkıda bulunuldu.
Projeye katılan öğrencilerimiz neler öğrendi?
 Yazma becerisinin okuma ile geliştiğini,
 İyi yazmanın doğuştan yetenekli olmaktan çok, okumaya ve yazdıklarını yeniden
okuyarak düzeltmeye dayalı olduğunu öğrendiler.
 Öğrenciler not almak için değil, okunmak için yazdılar.
 Öğrenciler eleştirmeyi öğrendi.
 Öğrenciler birbirinin gelişimine yardım etti.
 Öğretmenler, öğrencilerin en son ürettikleri ürünlerden çok, gösterdikleri gelişmeye
bakarak süreci değerlendirdi ve en önemlisi; özgüveni gelişmiş, yazabilen öğrenciler
yetişti.
X
Biz "Çocuk Yazarlar" projesini uygulamaya başladıktan sonra, proje fikrinden
etkilenerek benzerlerinin ülkemizin farklı il ve ilçelerinde yaygınlaştırılarak uygulanmaya
başlanması bizi ayrıca sevindirmektedir.
Bu yıl projeye katılan öğrencilerimizin kitapları seçilerek, basılmaya değer görülmüş
her kitap için ayrı ayrı ISBN numarası alınmış ve kitaplar basılmıştır. Yazarlarımızı ve onları
yetiştiren öğretmenlerini canı gönülden kutluyorum.
Proje kapsamında gönüllü olarak üstün gayret gösteren proje yönetim ekibi üyeleri
Zeki ŞENTÜRK, Gülefer UYGUR, Seher GÜÇSÜY, Hamdi ARIK, Necla HACIKABAK, Ahmet
TAŞKIRAN ile ilçe milli eğitim müdürlüğü ARGE görevlileri Hande SANCAKTAR ve Arda
EMENGEN'e teşekkür ederim.
Her yıl öğrencilerimizin kitaplarının basımı, imza günü organizasyonu ve ilgili bütün
finansmanı karşılayan ve projenin her aşamasında bizi destekleyen sayın kaymakamımıza
şükranlarımızı sunarız.
Dr. M. Emin BAKAY
Menderes İlçe Milli Eğitim Şube Müdürü
Proje Koordinatörü
ALTINTEPE
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
1
KUMAR
Anıl TÜRKSEVEN
Her masal “bir varmış bir yokmuş” ile başlar, benim masalım ise bir yokmuş bir varmış
diye başlar. Bu masalı beğenmek size yazmak bana kalmış. Hani derler ya herkesin bir hayat
hikâyesi vardır diye, benim de bir hayat hikâyem var. Biraz acı. Ben sözü kısa keseyim biraz,
hayat hikâyeme başlayayım.
Ben yeni doğmuşum. Annemle babam üzerine titrerlermiş. Ama ortada garip bir
durum varmış. Babam, kaşla göz arasına çarşıya gidermiş. Ben zaten bebeğim, bir şey
bildiğim yok. Sebebini öğrenmek isteyenlere de söylemezmiş.
Annemler bahçeye gider, beni Sercan ağabeyime bırakırlarmış. Zafer ağabeyim okulda
okuyormuş. Sibel ve Serpil Ablamlar evli olduklarından kendi evlerindeymiş. Ben bazen uslu
bazen yaramaz bir çocukmuşum. Beni Sercan ağabeyime bırakınca ağabeyim beni beşiğin
içine koyar ve sallamaya başlarmış. Ben de sessiz duruyorum ya ağabeyim ninni söylerken
Kendisi uyuyormuş. Annemler bahçeden gelince kapı sesini de duyunca hemen uyanır ninni
söylemeye başlarmış.
Hayat böyle devam ederken babamın çarşıya çıkmaları sıklaştı. Ben de bebeklikten
çıktım artık. Annem, ağabeyim ve babam bahçeye çalışmaya gidiyordu. Bense evde çizgi film
izliyordum.
Bir gün yine bahçede çalışırlarken babam eve geldi, saate baktı. Biraz benimle
ilgilendi. Sonra elimden kumandayı alıp atların koşturduğu bir kanalı açtı. Ben de bunu oyun
sanıp “dıgıdık dıgıdık” diye bağırıyordum. Bir süre sonra annem de geldi. Annemin geldiğini
fark eden babam hemen çizgi film kanalını açıp elini yıkamaya gitti. Annem bana babamın
nerde olduğunu sorunda lavaboyu gösterdim. Tartışmaya başladılar:
- Neredesin sen?
- Buradayım işte, elimi yıkıyorum.
Tekrar bahçeye döndüler. Ben arkalarından el sallıyordum. Bu sahneler her gün
tekrarlanıyordu.
Bir gün babam yine eve geldi. Bir süre sonra da annem. Tartışmaya başladılar.
Tartışma yaklaşık bir saat sürdü. İkisi de çıktı. Babam askılıktaki montunu alıp gitti. Sanırım
yine çarşıya gitmişti. Annem o gün çok mutsuzdu.
Akşam olmuştu. Babam, annemden özür diliyordu. Yalvar yakar annemin gönlünü
aldı. Mutlu mesut yaşayıp gidiyorduk.
Zafer ağabeyim iki yıl boyunca biriktirdiği harçlıkları ile bir VCD almıştı. Yaz tatiliydi.
Birkaç tane film izlemiştik.
Ertesi gün sabahleyin uyanınca hemen salona gittim. VCD’yi merak ediyordum. Bir
baktım VCD yok. Herhalde ağabeyim kaldırdı diye düşündüm. Annem kalkınca ona sordum.
Bilmiyorum, dedi. Sercan ağabeyim kalkınca ona da sordum. O da bilmiyordu. Sonra Zafer
ağabeyim uyandı. O da VCD’yi göremeyince bize sordu. Kimse ne olduğunu bilmiyordu.
Annem babama bakmaya gitti. Ama babam evde yoktu. Sonra VCD’yi aramaya koyulduk. Evin
her yerine baktık. Yer yarılıp içine girmişti sanki. Hiçbir yerde yoktu.
2
Akşam babam eve geldi. Biz sordukça o sürekli bilmiyorum diyordu. Biraz sonra
annemle babam tekrar odaya gittiler. Kavga ediyorlardı. Bağrışlar çağırışlar… Sanki kıyamet
kopuyordu. Babam odadan çıktı. “Ben onu sattım” dedi. Ağabeyim:
- Neden sattın?
Babam:
- Kumar borcum vardı.
Babamın kumar oynadığını o gün öğrendik. Ama ben kumarın ne demek olduğunu
bilmiyordum. Annem:
- Sakın bir daha oynama, diyerek bağırıp çağırıyordu.
Babamsa defalarca özür dileyip:
- Söz, bir daha asla oynamayacağım, diyordu.
Ama yine oynuyormuş. Hatta bazen annemin biriktirdiği paraları bile aldığı
oluyormuş.
Bir gün babam beni banyo ettiriyordu. Banyodan çıktık. Annem paranın eksildiğini
anlamıştı sanırım. Babam banyodan çıktığı gibi üstünü giyindi. Beni de giydirdi. Ama ne
giydirmek! Kurulamadı bile. Sokağa çıktım. Kuzenim Okan’la oynamaya başladık. Hava ılıktı
ama biraz rüzgâr vardı.
Top oynarken tıkanmaya başladım. Biraz mola verdik. Akşam uyurken mosmor
olmuşum. Tıkandım yine, nefes alamıyordum. Hemen sağlık ocağına götürdüler beni. Oksijen
verdiler. Astım olmuştum. Sadece o gün kurulanmamış hâlde ve ince giysilerle dışarı çıktığım
için astım olmuştum. İki gecede bir yıkanıyordum. Komşumuz İbrahim ağabey götürüyordu
bizi sağlık ocağına. Ve hastalığım gittikçe ağırlaşıyordu. Her sabah erkenden çocuk
hastanesinin yolunu tutuyorduk. Bu arada babam yine kumar oynuyordu.
Sabahleyin evde otururken kapı çaldı. Babamı bir telaş aldı, hemen kapıya gitti.
Babamın kumarda borlu olduğu adamlar gelmiş. Ben ne olduğunu biraz anlamıştım aslında.
Bağrışlar geliyordu. Annem hemen odaya koştu, sonra dışarı çıktı. Adamlara, babamın
borcunu ödemiş. Adamlar da gitmişti.
Ama dertler bitmedi. Annem babama yine bir şans verdi. “Evlilik denen şey oyun
değil, ha deyince yuva yıkılmaz” diyordu. Babam annemi kandırıp yine kumar oynuyordu. Her
gün oynuyordu.
Bir gün yine aynı adamlar geldi. Bu kez adamların ellerinde bıçak vardı. Babam
adamlara biraz konuşalım, dedi. Evin arkasına gittiler. Annem de peşlerinden gitti. Annem
yine biriktirdiği paraları vermişti. Odaya girip tartışmaya başladılar. Babam, annemin gönlünü
almıştı yine. Ama annem bu son, demişti.
Bir ay sonra aynı adamlar ben sokakta oynarken geldiler. Beni aldılar. Annem beni
onların kucağında görünce çok korkmuştu. Yine biriktirdiği parayı vererek babamın borcunu
ödemişti. Adamlar gitti. Babam yine annemin gönlünü almaya çalışıyordu. Annem, babamın
tek sözünü bile dinlemedi. Boşanma davası açtı ve bir yıl içinde boşandılar.
Gördüğünüz gibi, kumar her kötülüğün başı, bu belaya sakın bulaşmayın!
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
3
DENİZYILDIZI İLE KUTUP YILDIZI
Elif DÜZTAŞ
Yıldızlar içerisinde en çok parlayan Kutup Yıldızı adlı yıldız, parlaklığından dolayı diğer
yıldızlar tarafından çok kıskanılırmış. Kutup Yıldızı’nın parlaklığı çok uzaklardaki yıldızlar
tarafından bile görünebildiği için bütün yıldızlar onun yerinde olmak isterlermiş. Kutup Yıldızı
ise yerinden hiç mi hiç memnun değilmiş. O, her gün gökyüzünden aşağıya baktığı yeryüzünü
çok merak eder, yeryüzünü yakından görmek istermiş.
Kutup Yıldızı bir gün Ay dedenin yanına gitmiş ve ona yeryüzünü yakından görmeyi
çok istediğini söylemiş. Ay dede ise Kutup Yıldızı’na:
- Eğer yeryüzüne inersen orada yaşayan canlılar seni göremeyecekleri için zor durumda
kalırlar, demiş.
Kutup Yıldızı bunları duyduktan sonra üzülerek Ay dedenin yanından uzaklaşmış ve
yerine dönmüş. Ay dedenin sözleri Kutup Yıldızı’nın canını sıkmış olsa da onun yeryüzünü
görme merakı hiç gitmemiş.
Bir gece Ay dedenin uyuduğunu gören Kutup Yıldızı, bu fırsatı değerlendirmek istemiş
ve Kendisini çok görmek istediği yeryüzüne doğru bırakmış. Daha önce Kendisini hiç aşağıya
bırakmadığı için korkan Kutup Yıldızı aşağıya düşerken gözlerini kapatmış.
Gözlerini açtığında kendisini bir denizin içerisinde bulmuş ve merakla etrafına
bakınmaya başlamış. Onu gören tüm balıklar ise korkup kaçmışlar. Bir tek Denizyıldızı ondan
kaçmamış ve Kutup Yıldızı’nın yanına yaklaşmış. Birbirleriyle tanıştıktan sonra arkadaş
olmuşlar. Onları sohbet ederek gören balıklar da Kutup Yıldızı’nın yanına gelmişler ve onunla
tanışmışlar. Daha sonra Denizyıldızı, Kutup Yıldızı’na etrafı gezdirmek isteyince Kutup Yıldızı
bunu seve seve kabul etmiş. Denizyıldızı Kutup Yıldızı’na çevreyi tanıtıyor, Kutup yıldızı ise
meraklı gözlerle etrafına bakınıyormuş.
İki arkadaş denizde gezerlerken karşılarına birden deniz yılanı çıkmış. Deniz yılanını
gören Kutup Yıldızı ve Denizyıldızı korkmuşlar ve hemen oradan uzaklaşıp geldikleri yere
doğru kaçmaya başlamışlar. Geri dönerken bu sefer de karşılarına köpek balığı çıkmış. Köpek
balığı ise o sırada bir balık ağının içinde mahsur kalan başka bir balığı yutmak için
bekliyormuş. Köpek balığı ağa takılan balığı izlediğinden onları görmemiş. Bunun üzerine
Denizyıldızı ve Kutup Yıldızı ağa takılan balığı kurtarmak için plan yapmışlar. Denizyıldızı,
köpek balığını oyalarken Kutup Yıldızı da balığı ağından kurtarmış. Denizyıldızı, balığın
kurtulduğunu görünce onlara katılmış ve hep birlikte hızlıca oradan uzaklaşmışlar. Ağdan
kurtulan balık, onlara teşekkür ederek yanlarından uzaklaşmış.
Geri dönen Kutup Yıldızı ve Denizyıldızı da bütün yaşadıklarını diğer balıklara
anlatmışlar. Balıklar bu duruma çok şaşırmışlar, daha önce buralarda hiç deniz yılanı ve köpek
balığı görmediklerini söylemişler. Onların başka denizlerde yaşadıklarını duymuşlar. Ama
onları buralarda hiç görmemişler.
Onlar bunun nedenini düşünürlerken denize yakın uçan bir martı, denizin içindeki
Kutup Yıldızı’nı görmüş ve ona suyun üzerindeki gemicilerin yönlerini kaybettiklerini, bu
yüzden kaybolduklarını söylemiş. Martının söylediklerini duyan Kutup Yıldızı bütün bu
yaşananların sebebinin Kendisi olduğunu anlamış. Her şeyi Denizyıldızı ve balıklara anlatmış.
4
Onlara Kendisinin gökyüzünde olmadığında yeryüzündeki canlıların yönlerini bulamadıklarını,
bu yüzden de geri dönüp onlara yönlerini göstermesi gerektiğini söylemiş. Bunun üzerine
herkes Kutup Yıldızı’yla vedalaşmış. Martının üzerine binerek tekrar gökyüzüne çıkan Kutup
Yıldızı yerine geçmiş. Onun geri geldiğini gören Ay dede:
- Şimdi anladın mı Kutup Yıldızı, sen yerinden ayrılırsan yeryüzündeki bütün canlıların
başına neler geldiğini…
Yeryüzündeki canlılar için ne kadar önemli olduğunu anlayan Kutup Yıldızı bir daha hiç
yerinden ayrılmamış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YANLIŞLIK
Esra HEYBET
İlkbahar yaklaşıyordu. Havalar ısınmaya başlamıştı. Ali bahar mevsimini çok seviyordu.
Çünkü yaşadıkları yerde baharda koşup oynayabileceği bir sürü oyun alanı vardı. Havaların
ısınmasıyla beraber Ali rahat rahat dışarıya çıkıp arkadaşlarıyla oynayabilecekti. Çünkü kışın
evde oturmaktan çok sıkılmıştı.
Bir sabah Ali sevinçle uyandı. Ali’yi uyandırmak için odasına giren annesi onun bu
mutlu halini görünce şöyle dedi:
- Günaydın tatlım. Bugün neden erkenden uyandın?
- Günaydın anneciğim. Bugün hava çok güzel ve ben arkadaşlarımla oynamak için
dışarıya çıkabileceğim. Bu nedenle çok heyecanlıyım.
- Tamam oğlum. Elbette dışarı çıkacaksın ama önce güzelce bir kahvaltı yapman lazım.
-
Peki anneciğim.
Ali, anne ve babası ile birlikte güzel bir kahvaltı yaptıktan sonra arkadaşları ile oyun
oynayacakları yere gitmek için dışarı çıktı. Babası ise işe gitmek üzere evden ayrılıyordu. Tam
o sırada telefonu çaldı. Arayan numarayı tanımıyordu. Bu kadar erken vakitte gelen telefon
onu biraz endişelendirmişti.
Can Bey’in endişeleri yersiz değildi. Çünkü arayan köydeki babasının komşusuydu ve
hiç de iyi olmayan bir haber vermişti. Ali’nin dedesi çok rahatsızlandığı için onu hastaneye
kaldırmışlardı ve Can Bey’e bu durumu haber verip onları köye çağırmışlardı. Bu durum
karşısında Can Bey apar topar ailesi ile birlikte köye gitmeye karar verdi. Bu durumu Ali’ye
nasıl anlatacaklardı. Çünkü Ali büyük bir hevesle arkadaşları ile oynamak için dışarıya
çıkmıştı. Ayrıca Ali dedesini çok seviyordu ve onun hastalandığını duyunca çok üzülecekti.
Annesi Ali’yi çağırdı. Dedesinin durumunun kötü olduğunu onu üzmeyecek şekilde anlatmaya
çalıştı; ama Ali zeki bir çocuktu ve durumu hemen anladı. Yol boyunca dedesi için ağladı
durdu.
Nihayet uzun bir yolculuktan sonra dedesinin bulunduğu hastaneye varmışlardı. Ali
küçük olduğu için dedesini görmesine izin vermediler çünkü dedesi yoğun bakımda
yatmaktaydı.
5
Can Bey babasının doktoru ile konuşmaya gitmişti. Tahlil sonuçlarına göre babalarının
çok az ömrünün kaldığını öğrendiler. Babası yoğun bakımdan çıkar çıkmaz onu evlerine
götürmekten ve beklemekten başka çarelerinin olmadığını öğrendiler.
Birkaç gün sonra dedesi yoğun bakımdan çıkmıştı Ali’nin. Dedesini hastaneden çıkarıp
evin yolunu tuttular birlikte. Dedesi ile birlikte oyun oynamayı çok severdi Ali; fakat dedesi
onunla oynayamayacak kadar yorgun ve hastaydı artık. Yine de Ali dedesinin yanından bir an
bile ayrılmadı. Hep ona sarılarak uyudu. Ona hep düzel günlerden, güzel anılarından bahsetti.
Günler geçtikçe dedesi iyileşiyor gibiydi. Yavaş yavaş Ali ile oyunlar oynamaya bile başlamıştı.
Babalarının bu durumu Can Bey ve eşini çok şaşırtıyordu. Babaları için endişeleniyorlardı
fakat onun iyileştiğini görmek onları çok mutlu ediyordu.
Birkaç gün sonra hastane yönetimi Can Bey’i aradı ve özür dileyerek tahlil
sonuçlarında büyük bir yanlışlık yapılmış olduğunu söyledi. Yapılan bu yanlışlığa hem kızdılar
hem de sevindiler. Bu duruma en çok sevinen Ali’ydi. Artık dedesi ile oyun oynayabileceği
pek çok vakti olacaktı.
Ali evlerine dönerken babasına dedesinin de yanlarına taşınmasını istediğini söyledi.
Can Bey ve eşi de aynı Ali gibi düşünüyorlardı. Babalarını da alarak evlerine döndüler. Artık
Ali dedesi ve ailesi ile birlikte çok daha mutlu bir hayat yaşamaktaydı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
SAMURAY VE AZMİ
Okay ÖĞLÜ
Evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir prenses varmış. Prensesin gönlü bir
köylüdeymiş. Prensesin babası Jack, kızının bir köylüyle evlenmesini istemiyormuş. Ama o
köylü samuraymış. Ve onun da prenseste gönlü varmış.
Samuray bir gün ormanda ava çıkmış ve bir aslan görmüş. Aslan yerde öylece ölü gibi
yatıyormuş. Bizim meraklı samuray aslana bakmaya gitmiş. Aslanın üzerine saplanmış bir
bıçak varmış. Bıçağı çıkarıp aslanı alarak eve gitmiş.
Annesinden gerekli malzemeleri alarak aslana müdahale etmiş. Aslan iki üç gün içinde
ayağa kalkmış. Sonra hırçın davranışlar sergileyerek oradan uzaklaşmış. Ancak birkaç gün
sonra tekrar samurayın yanına dönmüş.
Artık samuray sürekli kendini geliştirerek prensese kavuşmak için çabalıyormuş.
Ancak babasının onu kimsenin bilmediği bir ülkeye gönderdiği haberini almış.
Samuray ülke ülke gezerek prensesi arıyormuş. Gitmediği tek bir ülke kalmış. Ancak
orası en korkunç ülkeymiş. Devler ülkesi. Ülkeye girmek çok zormuş. Ama samuray
kararlıymış. Aslan da samurayı takip etmiş. Ve ülkeye girmişler. Ülkedeki ürkütücü devleri
aslanın da yardımıyla yok etmiş. Ama prensesi bulamamış. Çünkü prenses, kendi
ülkesindeymiş. Bunun üzerine evine dönmüş. Annesi:
- Prenses nerde?
- Bulamadım.
6
- Tabii bulamazsın çünkü prenses bir yere gitmedi, bu ülkede.
Samuray aslanı alıp prensesi bulmaya gitmiş. Kral başta vermek istememiş. Prenses:
- Eğer samurayla evlenmeme izin vermezsen canıma kıyarım, demiş.
- Kıyarsan kıy!
Samuray aslanı çağırarak kralı korkutmak istemiş. Ancak kral, düşüncesinden
vazgeçmemiş. Bunun üzerine aslan, birkaç dakika içerisinde ülkedeki bütün hayvanları oraya
toplamış. Kral çok korkmuş. Ve kızının samurayla evlenmesine müsaade etmiş.
Samuray ve prenses kırk gün kırk gece düğün yapmışlar. Mutlu bir hayat sürmüşler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ACIMASIZ KRAL
Onur ELBİR
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, bir ülke varmış. Bu ülke güzelliklerle,
sevgilerle, mutluluklarla doluymuş. Ama ülkenin başındaki kral acımasız, vicdansız, kötü
biriymiş. Aslında ülkeyi daha önce herkesin sevdiği bir prens yönetiyormuş. Fakat kral onu
ülkeden uzaklaştırmış.
Kral, bütün halkın malını mülkünü elinden almış, kimse karşı gelememiş. Çünkü
karşılarında kralın acımasız şövalyeleri varmış. Kral bir gün halka seslenmiş:
- Bundan sonra bütün kazançlarınızı bana vereceksiniz.
İçlerinden biri:
- Hayır, vermeyeceğim, demiş.
Kral çok sinirlenmiş. Adamı, şövalyelerine getirtmiş. Roberto, elleri bağlı olarak kralın
karşısına gelirken Roberto’nun oğlu Rocerto krala ok atmış ve onu yaralamış. Ortalık karışmış.
Rocerto, babasını alarak oradan uzaklaşmaya başlamış. Kralın doktoru çağrılmış. Roberto ve
oğlunun kaçtığını gören bir şövalye bağırmış:
- Roberto ve oğlu kaçıyor, koşun!
Bir grup şövalye kralın yanında beklerken diğerleri Roberto’nun peşine düşmüşler.
Ancak onlar çoktan bir ormana girip izlerini kaybettirmişler. Bunun üzerine geri dönüp
krallarıyla ilgilenmişler.
Kral, kısa zamanda iyileşmeye başlamış. Acımasız da olsa krallarının iyileşmeye
başlaması bütün halkı sevindirmiş. Bu arada Rocerto ve babası ormanda bir kulübe görüp
içeri geçmişler. Kulübeye girdiklerinde yıllar önce kralın uzaklaştırdığı prensi görmüşler.
Prens:
- Siz de kimsiniz?
- Ben Roberto, bu da oğlum Rocerto. Şu ülkenin kralından kaçıyoruz.
- Bir zamanlar ben o ülkenin başındaydım. Sizin kaçtığınız kral beni ülkemden ayırdı.
Yıllardır krallığımı geri almak için planlar yapıyorum.
- Peki, ne yapmayı düşünüyorsunuz?
- Tek yol savaş açmak. Ama bunun için kalabalık bir ordu gerek.
7
Konuşma sırasında kulübenin dışından sesler duymuşlar. Gelenler bir grup
şövalyeymiş. Kulübenin kapısına birkaç kez vurduktan sonra orada olmadıklarını düşünerek
geri dönmüşler. Rocerto:
- Prensim, biz babamla birlikte kılık değiştirerek ülkeye geri döneriz. Erkekleri toplayıp
krala karşı savaşmaya davet ederiz. Zaten herkes kraldan bıkmış durumda. Onları
burada eğiterek krala ve onun acımasız şövalyelerine karşı koyarız, demiş.
Rocerto ve babası kılık değiştirip ülkeye dönmüşler. Ülkenin erkeklerini toplayarak
olanları anlatmışlar, hepsini ikna etmişler ve günün belli saatlerinde prensin eğitimlerine
katılmaya başlamışlar. Ülkeyi dolaşırken hiçbir erkeğe rastlamayan kral:
- Erkekler nerede, hiçbiri ortada yok, demiş.
- Tarlalarda çalışıyorlar efendim, kazancınızı artırmak için.
Kral bir gün rüya görmüş. Rüyasında zorlu bir savaşın içindeymiş. Bunun üzerine
şövalyelerini çağırarak:
- Bir rüya gördüm, savaşıyorduk. Bu gerçek olabilir. Savaş için bütün hazırlıklarınızı
tamamlayın, emrini vermiş.
Kralın rüyası gerçek olmuş. Prens, Roberto, Rocerto ve eğittikleri insanlar krala savaş
ilan etmiş. Savaş bütün zorluğuyla devam ederken kralın ordusunda savaşan bir casus,
düşman ordusunun bin kişilik bir grupla arkalarından çevirme yapacakları haberini vermiş.
Bunun üzerine prens geri çekilme kararı almış. Prens geri çekilince kral onların korkup
kaçtıklarını ve bir daha böyle bir şeye cesaret edemeyeceklerini düşünmüş.
Acımasız kral savaş yüzünden bütün halkı cezalandırmış. Herkese baskı ve işkence
uygulamış. Bunlara daha fazla dayanamayan halk prensin ordusuna katılmış, eğitim almaya
başlamış.
Bir hafta sonra tekrar savaş başlamış. Bu kez prens ve ordusu galip gelmiş. Ülkenin
yönetimi prense verilmiş. Fakat savaş sırasında yaralanan prens bir gün sonra hayata veda
etmiş. Bunun üzerine krallık koltuğuna Roberto oturmuş.
Halk prenslerinin ölümüne çok üzülmüş. Ancak artık acımasız kral yokmuş. Ülke
adaletli bir yönetimle mutlu bir yaşam sürmüş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
8
RÜZGAR’IN DOSTLUĞU
Seda ADIYAMAN
Soğuk bir kış günüydü. Berat’ların evi yine çok soğuktu ve yakacak odunları bile yoktu.
Berat ise sımsıkı giyinmiş öylece oturuyordu bir köşede. Annesi bu duruma çok üzülüyordu.
Ama elinden gelen bir şey yoktu. Haftada iki gün evlere temizliğe gidiyordu annesi, babası ise
çaycılık yapıyordu. Ellerine geçen üç beş kuruşla geçinmeye çalışıyorlardı.
Berat evin tek çocuğuydu ve henüz yedi yaşındaydı. Okuyup iyi bir meslek sahibi
olmak, ailesini bu zor şartlarda yaşamaktan kurtarmak istiyordu. Babası Sami Bey, Berat’a
çok düşkündü ve tek dileği biricik oğlunu okutup onun hayatının kurtulmasını sağlamaktı.
Sadece oğlunu okutabilmek için soğuk demeden, parası az demeden ne iş bulursa yapardı.
Onlar için zor da olsa günler geçip gidiyordu. Berat’ın okula başlama zamanı gelip
çattı. Ellerinde avuçlarında ne varsa oğullarının okul malzemelerini almak için
harcayacaklarını biliyorlardı. Yine de bu durumdan hiç şikâyetçi değillerdi. Çünkü tek istekleri
oğullarını okutabilmekti.
Berat gözü tok bir çocuktu. Öyle pahalı, gösterişli eşyalar istemezdi. Okul malzemeleri
için ailecek çıktıkları alışverişte de öyle oldu. Hep en uygun fiyatlı olanları istedi. Tüm bunlara
rağmen aldıkları malzemeler bir hayli çok tutmuştu. Bu durum Berat’ı çok üzmüştü. Ailesine
yük olmayı hiçbir zaman istemezdi.
Okulların açılacağı günü heyecanla beklemişti Berat. Ve sonunda okulun ilk günü
geldi. Koşarak okulun kapısından içeriye girdi. Tam o sırada onun gibi koşuşturan bir çocukla
çarpıştı. Birbirlerinden özür dileyerek sınıflarına gitmek üzere ayrıldılar.
Okul bahçesinde çarpıştığı çocukla aynı sınıfta okuyacak olduklarını sınıfta birbirlerini
görünce anladılar. Öğretmenleri sınıfa gelene kadar birbirlerini tanımaya çalıştılar. Aynı
sırada oturdular, ders aralarında birlikte vakit geçirdiler. Okulun ilk günü her ikisi için de güzel
geçmişti.
Eve varır varmaz Berat hemen arkadaşını anlattı anne ve babasına. Arkadaşının adı
Rüzgar’dı ve onu çok sevmişti. Rüzgar ile çok iyi anlaşmışlardı. Aralarındaki tek fark Rüzgar’ın
zengin bir aileye sahip olmasıydı. Aralarındaki bu fark gözle görülürcesine büyüktü; çünkü
Rüzgar okula özel araba ile getirilmiş ve yine özel araba ile okuldan ayrılmıştı. Tüm okul
eşyaları eksiksiz ve gösterişliydi. Ama Rüzgar hiç de şımarık zengin çocuklarına
benzemiyordu.
Rüzgar da eve gider gitmez Berat’ı anlattı ailesine. Her ikisinin de kardeşi olmadığı için
birbirlerini kardeşçesine sevdiler. Rüzgar da anlamıştı Berat’ın fakir bir ailenin çocuğu
olduğunu fakat bunu hiç önemsemedi. Tanıştıkları ilk günden aralarında bir bağ oluşmuştu.
Berat ve Rüzgar’ın dersleri de dostlukları kadar iyi gidiyordu. Birbirlerini başarılı olmak
konusunda destekliyorlardı. İkisi de çok çalışkan ve hırslıydılar.
Daha ilk dönem bile bitmeden Berat’ın okul çantası kitaplarının ağırlığına dayanamadı
ve yırtıldı. Belki de bunun asıl nedeni çok kaliteli olmamasıydı. Bunun için Berat kimseyi
suçlayamazdı. Bu nedenle bu durumdan kimseye söz etmedi; fakat Rüzgar bir gün bu
durumu fark etti ve ona yeni bir çanta hediye etmeyi düşündü.
9
Arkadaşının ailesinin durumunun yeni bir çanta almaya uygun olmadığını biliyordu ve
bu nedenle arkadaşı için hemen aynı gün bir çanta satın aldı. Ertesi gün okul kapısında Berat’ı
bekledi ve hediyesini ona hemen vermek istedi. Fakat Berat çok üzgün görünüyordu. İlk önce
arkadaşının canını sıkan şeyin ne olduğunu öğrenmeye çalıştı.
Berat önceleri neden üzgün olduğunu söylemek istemedi Rüzgar’a. Fakat Rüzgar çok
ısrar edince anlatmak zorunda kaldı her şeyi. Üzüntüsünün nedeni maddi durumlarının git
gide daha kötüye gidiyor olmasıydı. Babasının işten çıkarılmış olması ve iş arıyor olması
Berat’ı çok üzmüş ve etkilemişti. Bir de okul masraflarıyla onlara daha da yük olduğunu
düşünüyordu.
Berat’ın anlattıkları Rüzgar’ı da çok etkilemişti. Arkadaşı ve onun ailesi için elinden
gelen her şeyi yapmak istiyordu. Fakat tek başına ne yapabilirdi ki? Bu durumu hemen anne
ve babası ile görüştü. Babasına olanları bir bir anlattı. Tıpkı Rüzgar gibi ailesi de çok
yardımsever insanlardı. Onlar da bu duruma çok üzüldü.
Rüzgar’ın babasının çevresi genişti. Berat’ın babası için kolayca iş bulabilirdi. Fakat
onları yeteri kadar tanımadıkları için öncelikle onlarla tanışmaya karar verdi. Onları tanıyınca
onlara daha kolay yardımcı olabileceğini düşündü.
Ertesi gün onları evlerine yemeğe davet ettiler. Berat ve ailesi Rüzgar’lara çekinerek
de olsa gittiler. Çünkü Rüzgar’ı onlar da çok seviyorlardı; ama maddi açıdan farklı konumlarda
oldukları için çekiniyorlardı.
İki aile tanışıp uzun uzun konuştuktan sonra birbirlerine çok ısındılar. O akşam
Rüzgar’ın babası, Berat’ın babasına bir iş teklifinde bulundu. Berat’ın babası da hiç
düşünmeden kabul etti. Çünkü paraya çok ihtiyaçları vardı ve hangi iş olursa olsun yapmaya
kararlıydı. Ayrıca teklif edilen iş reddedilemeyecek kadar iyi bir işti. Çünkü hem fazla
yorulmayacak hem de karşılığında iyi para alacaktı. Hem de çok değerli birisi olan Rüzgar’ın
babasının özel şoförü olacaktı. İki aile hem iş konusunda iyi anlaştılar, hem de insan olarak
çok iyi anlaştılar. Bu iş sayesinde Berat ve ailesi çok rahat ve mutlu günler yaşamaya
başladılar.
Berat arkadaşı Rüzgar ve ailesinin yaptığı bu iyiliği hiçbir zaman unutmayacaktı. Çünkü
Rüzgar’ın dostluğu onlara kış ortasında baharı yaşatmıştı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
CESUR BOZKURTLAR
Sevda ÇAĞLIN
Bir varmış, bir yokmuş. Uzun yıllar önce kardan dağların görünmediği bir yerde Mina
adında bir bozkurt yaşarmış. Mina’nın üç oğlu varmış. Oğullardan biri Ateş, kahverengi
gözleri, kestane tüyleri ile kıpır kıpırmış. İkincisi oğlu Paşa, kahverengi beyaz postu, mavi
gözleriyle iyiliksever ve kimseyi üzmezmiş. Son oğul Yumak ise bembeyaz tüyleri, masmavi
gözleriyle çok meraklı bir kurt yavrusuymuş.
Bu üç afacanın babalarının adı Cesur’muş, kuvvetli ve gözü pekmiş. Cesur, korkunç
ayıyı ormandan uzaklaştırmak üzere gitmiş ve bir daha geri dönmemiş. Durum böyle olunca
yavrulara avlanmayı öğretmek Mina’ya kalmış, Mina yavrularını da alıp ormanın
10
derinliklerine yürüyüşe çıkmış. Etraf çok sessizmiş. Dördü sessizliği dinliyormuş. Bu sessizliği
bozan kurnaz tilki olmuş. Tilki çokbilmiş tavırlarıyla ateşi sinirlendirmiş. Ateş Kendisine
meydan okuyan tilkiyi kovalamaya başlamış. Mina ne kadar engel olmaya çalışsa da ateşi
durduramamış. Ateş ormanın derinliklerinde kaybolmuş.
Bu sırada mavi büyük bir kelebek onları takip ediyormuş. Yumak kelebeği görmüş ve
kelebeği yakalamaya çalışmış. Kelebeğin peşinde koşarken, o da kaybolmuş. Mina ve Paşa
çaresiz onları aramaya başlamış.
Tilki korkunç ayının arkadaşıymış, bu nedenle Ateş’in kaybolmasına neden olmuş, bir
süre sonra tilki ve Ateş arasındaki kavga yerini sessizliğe bırakmış. Biraz ileride bir mağara
görmüşler. Ateş mağaraya girmek istememiş, tilki kurnaz babasının cesaretine övgüler
yağdırmış. Ateş durur mu mağaraya dalmış. Mağaraya girdiklerinde Ateş kocaman dipsiz
kuyuyu görünce:
- Aman Allah’ım! Tilki beni kuyuya atmak istiyor, demiş.
Hızla oradan uzaklaşmış artık ormanda tek başınaymış. Bu sırada kelebeği takip eden
Yumak da kaybolduğunu fark etmiş, ne yapacağını bilmeden ormanda çaresizce gezinmeye
başlamış. Birden yerde yaralı halde yatan kaplanı fark etmiş. Kaplan inleyerek:
- Lütfen sana zarar vermem, sadece biraz su istiyorum, diye yardım istemiş.
Yumak:
- Hemen su bulup size getireceğim, yormayın kendinizi. Zaten yaralısınız, demiş.
Yumak su kaynağını aramaya başlamış. Biraz ilerledikten sonra çalıların arkasından bir
ses gelmiş. Korkusunu yenip çalıların arkasına dalmış. Bir de ne görsün! Kardeşi Ateş… Çok
sevinmişler. Birlikte yaralı kaplana su aramaya başlamışlar. Suyu bulunca hemen kaplanın
yanına gitmişler. Kaplanın yanında kocaman kuvvetli duran babaları Cesur’u görmüşler.
Babalarına sarılıp hasret gidermişler.
Babaları kaplanın arkadaşı olduğunu korkunç ayıya karşı Kendisine yardım ederken
pençe darbesiyle yaralandığını anlatmış. Cesur, oğullarının kaplana yardım ettiğini duyunca
çok gururlanmış.
Kaplanın evine gitmesine yardım etmişler. Cesur oğullarıyla birlikte evine geri
dönmüş. Mina ağlıyor, Paşa da onu sakinleştirmeye çalışıyormuş. Birbirlerini görünce sıkı sıkı
sarılmışlar. Heyecanla olan biteni anlatmışlar. Ateş ve Yumak bir daha böyle
uzaklaşmayacaklarına söz vermişler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KEREM DENİZİN ALTINDA
Sevgi PAÇARIZ
Okulların yaz tatiline girmesiyle birlikte, Macera soyadına sahip olan ailenin küçük
oğlu Kerem, önündeki koskocaman yaz tatili için planlar yapmaya başladı. Bütün kışı,
odasının duvarlarına astığı deniz ve balık tablolarına bakıp, saatlerce hayaller kurarak
geçirmişti. Hayallerinde denizde yüzdüğünü ve suyun altına daldığını görüyordu.
Tatil planları yapan Kerem, akşam babasının işten gelişini dört gözle bekliyordu.
Çünkü sabah kahvaltıda Kerem’in babası, patronundan tatil için izin isteyeceğini söylemişti.
Akşam olduğunda babasının eve geldiğini duyan Kerem, hemen babasının kollarına atılarak
11
gözlerinin içine baktı ve babasının dudaklarından çıkacak o cümleleri söylemesini bekledi.
Bunun üzerine babası ‘’Bu akşam hazırlanalım, yarın tatile çıkıyoruz!’’ diyerek Kerem’e
müjdeli haberi verdi.
Kerem, babasının bu sözleri üzerine sevinç çığlıkları atarak odasına koştu. Hemen
dolabından tatilde gerekli olacak eşyaları çıkarmaya başladı. O kadar heyecanlanmıştı ki
valizine ne koyacağını bile şaşırmıştı. Sonra çok yorulduğunu fark edip yatağının üzerine
uzandı ve uyuyup kaldı.
Kerem ve ailesi sabah kahvaltılarını yaptıktan sonra karavanlarına bindiler ve
erkenden yola çıktılar. Uzun süren yolculuklarının ardından gidecekleri yere vardılar.
Burası orman kenarında kimseler olmayan masmavi bir deniz kenarıydı. Ailecek
karavanlarını nereye park edeceklerine karar verdikten sonra karavanlarından inip etrafı
izlediler.
Hepsi de cennete benzettikleri bu yeri çok beğenmişlerdi. Kerem, hemen denize
girmek istediğini söyledi, fakat annesi önce yemek yemeleri gerektiğini söyleyerek yemek
hazırlamaya başladı. Hep birlikte yemek yedikten sonra denize girmek için hazırlandılar.
Annesi ve babası deniz kenarında oturup konuşurlarken Kerem denizin ortalarına varmıştı
bile. Kerem’in yüzme ve dalma yarışmalarında birinci olmasından dolayı annesi ve babası
onun denize tek başına girmesinden ve dalmasından korkmuyorlardı. Kerem ise denizde
yüzdükten bir süre sonra suyun altına dalmaya karar verdi.
Kerem suyun altına daldı ve inebildiği kadar derinlere indi. Bir süre sonra bir delikle
karşılaştı. Bu deliğin içinde ne olduğunu merak edip içine doğru ilerlemeye karar verdi.
İlerledikten sonra karşısına daha önce hiç görmediği canlı renklerle dolu bir yer çıktı. Renkler
o kadar canlıydı ki Kerem’in gözünü almıştı. Denizin altında ilerlemeye devam eden Kerem’in
karşısına bu sefer de bir sandık çıktı. Kerem, sandığın yanına yaklaştı ve sandığın kapağını
açmaya çalıştı, fakat kapağı bir türlü açamadı. Sandığı taşımaya karar verdi ama çok ağır
olduğu için de yerinden oynatamadı. Bunun üzerine geri dönmeye karar veren Kerem, bu
canlı renkli dünyadan nasıl çıkacağını bilemedi.
Kerem, oradan oraya ilerleyip durduysa da bir türlü tüneli göremedi. Gittikçe ilerleyen
Kerem’in karşısına be sefer de kocaman bir balık çıktı. Bu balık Kerem’in odasındaki asılı olan
tablodaki balığa çok benziyordu. Kerem şaşkınlık içinde:
- Sen de kimsin, diye sordu.
Balık:
- Benim adım Dev Balık. Ben buranın konuşabilen tek özel balığıyım, diye cevap verdi.
Kerem de kendini tanıttıktan sonra Dev Balık’a yolunu kaybettiğini ve buradan
çıkamadığını söyledi. Dev Balık ise Kerem’e çıkış yolunu bildiğini, çıkmak için Kendisini takip
etmesi gerektiğini söyledi. Bunun üzerine Kerem, Dev Balık’ı takip etti ve bir süre sonra, canlı
renkli dünyaya girilen tüneli gördü. Tüneli gösteren Dev Balık:
- İşte bu delikten yukarı doğru ilerlersen geldiğin yere çıkabilirsin, dedi.
Kerem, Dev Balık’a teşekkür ettikten sonra tünele doğru ilerleyip yukarı doğru
çıkmaya başladı.
12
Bu sırada Kerem’i saatlerdir göremeyen annesi ve babası çok meraklanmışlar ve her
tarafta Kerem’i arayıp durmuşlardı. Kerem, yüzeye çıkıp anne ve babasına doğru yüzdü. Anne
ve babasının çok paniklediğini gördükten sonra onlardan özür diledi ve sonra suyun altında
gördüklerini onlara anlattı.
Kerem’in annesi ve babası önce ona çok kızdılar ve bir daha böyle habersiz
davranmaması gerektiği konusunda onu uyardılar. Sonra ise Kerem’in anlattığı yeri çok
merak ettiler ve hep birlikte oraya gitmeye karar verdiler. Hep beraber daldıktan sonra
tünelden aşağıya indiler ve canlı renkli dünyayı Kerem’in annesi ve babası da gördüler. İkisi
de Kerem’in şaşırdığı gibi şaşırdılar gördükleri manzara karşısında. Daha sonra Kerem ileride
bir sandık olduğunu ama sandığın kapağını açamadığından içinde ne olduğunu bilemediğini
söyledi. Hep beraber sandığın yanına geldiler. Babası sandığı tek başına kaldırmayı denedi
ama kaldıramadı. Bunun üzerine hep beraber sandığı kaldırdılar ve geri dönmeye karar
verdiler. Fakat onlar da tünelin nerede olduğunu bilemediler. Bunun üzerine Kerem, anne ve
babasına endişelenmemeleri gerektiğini, konuşan Dev Balık’ın onlara tüneli bulmalarında
yardım edebileceğini söyledi. Annesi ise:
- Konuşan balık olur mu hiç oğlum, diye sordu.
Kerem ise onu şimdi çağıracağını söyleyerek Dev Balık’a seslendi. Kerem’in sesini duyan
Dev Balık yanlarına geldi. Balık ‘’Ne oldu Kerem arkadaşım?’’ dediğinde anne ve babası
konuşan balığa çok şaşırdılar. Anne ve babasıyla tanıştıktan sonra Kerem, tüneli göstermesi
konusunda tekrar Dev Balık’tan yardım istedi. Kabul eden Dev Balık bu sefer annesi, babası
ve Kerem’e çıkış tünelini gösterdi. Tünele varan Kerem, annesi ve babası Dev Balık’a çok
teşekkür ederek tünele doğru girdiler. Tünelden yukarı sandıkla beraber ilerleyerek suyun
yüzeyine çıktılar. Kıyıya vardıktan sonra biraz dinlendiler ve sonra sandığın kapağını açmaya
kara verdiler. Kapağı açmaya çalışmadan önce sandığın içinde ne olabileceği konusunda
tahminlerde bulundular. Babası sandığın içinde bir iskelet olduğunu, annesi bir kupa
olduğunu, Kerem ise çil çil altın olduğunu söyledi. Kapağı açmak için hep beraber kapağı
zorlasalar da açmakta biraz zorlandılar. Sonra kapağı açmayı başardılar. Yavaş yavaş kapağı
kaldırdılar ve içindeki çil çil altınları görünce hepsi birlikte çok sevindiler. Kerem’in tahmini
doğru çıkmıştı. Kerem:
- Ben size söylemedim mi, bakın altın!
Bunun üzerine Kerem ve ailesi altın sandığını da alarak eve dönmeye karar verdiler.
Dönüş sırasında Kerem çok yorulduğu için uykuya daldı. Annesi Kerem’e seslenerek onu
uyandırdı. Kerem ise uyandığında odasındaki yatağında olduğunu fark etti. ‘’Anne biz tatilden
ne zaman geldik?’’ diye sordu. Annesi:
- Oğlum biz tatile daha gitmedik ki! Sen hazırlanman için odana geldin uyuyup
kalmışsın, tatil için yola şimdi çıkacağız, dedi.
Annesinin söylediklerine önce şaşıran Kerem, tüm olanların bir rüya olduğunu anladı
ve yola çıkmak üzere tekrar hazırlanmaya başladı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
13
DOSTLUK PARKI
Tuğçe EGE
Sıcacık güneş odamın perdesinin arasından sanki bana göz kırpıyordu. Kuş cıvıltılarıyla
dolu güzel bir bahar sabahına uyandım. İçim huzurla doldu.
Çocukluğumun geçtiği, biricik anne ve babamdan bana kalan tek miras olan bu evde
yaşamak beni çok mutlu ediyordu. Bu evde, bu mahallede öyle çok, öyle güzel anılarım vardı
ki… Bu nedenle buradan taşınıp başka yerlere gidemedim.
Hafif bir kahvaltının ardından çalışma odama geçip kitabımı kaldığım yerden yazmaya
devam ettim. Çalışma odam evimde en sevdiğim yerdi. Çünkü penceresinden
mahallemizdeki parkı görebiliyordum. O park benim için çok özel bir yerdi. Orada çok güzel
arkadaşlıklarım, dostluklarım olmuştu. Sadece benim değil mahalledeki tüm çocukların orada
çok güzel dostlukları olmuştu. Belki de isminin “Dostluk Parkı” olması da etkiliydi.
Tam da kitap yazmaya kendimi kaptırmışken birden kulağımı tırmalayan sesler
duydum. Hemen o seslerin geldiği yöne doğru baktım penceremden. O da ne, gördüklerim
devasa iş makineleriydi. Tam da dostluk parkının önünde duruyorlardı. Yoksa parkı yıkmaya
mı gelmişlerdi? Neler olduğunu anlamak için hemen dışarıya fırladım.
Evet, tahminlerimde yanılmamışım. Çocukluğumun geçtiği, nice dostlukların yaşandığı
parkı yıkıp yerine lüks bir apartman yapacaklarmış. Zengin bir iş adamı parkın bulunduğu
araziyi satın almış ve oraya kiralık dairelerin bulunduğu bir apartman yaptıracakmış.
Bu kadar kolay olmamalıydı çocukların gülüp oynadığı, kuşların cıvıltılarıyla süslediği,
çiçeklerle mis gibi kokan, güzel dostlukların yaşandığı böylesine güzel bir yeri yok etmek, bu
kadar kolay olmamalıydı. Ne yazık ki kolaydı işte. Kimin elinde çok para varsa sanki tüm güç
ondaydı. Bu durumu değiştirmek için elimden gelen bir şey yoktu ne yazık ki… Keşke olsaydı…
Keşke o parkın yıkılmasına engel olabilseydim. Evet, elimden belki bir şey gelmiyordu. Ama o
anda bir karar verdim. Kitabımdan elde edilen gelirle mahallemizde bulunan boş bir araziyi
satın alıp oraya yeni bir park yaptıracaktım.
Evet, o parkı yıkabilirlerdi; ama benim hayallerimi ve ümitlerimi yıkamazlardı. Yepyeni
dostlukların yaşanacağı, çocukların gülüp oynayacağı, kuş seslerinin ve mis gibi çiçek
kokularının eksik olmayacağı yepyeni bir park yaptıracaktım. Bu düşünceler beni çok
heyecanlandırmıştı. Bir an önce kitabımı bitirmeliydim. Çok çalışıp birkaç hafta içerisinde
kitabımı bitirdim.
Kitabımın basımı da kısa sürede bitti ve inanılmayacak bir hızda basılan tüm
kitaplarım satıldı. Sanırım kitaptan elde edilen gelirle yapacaklarım duyarlı okuyucularımı da
etkilemişti. Hem kitapların satışından elde ettiğim gelir hem de daha önceden yapmış
olduğum birikimim sayesinde parkın yapımına başladık. Mahalledeki insanların da yardımı ile
Dostluk Parkı’nı yeniden yaşatmayı başardık kısa sürede.
Dostluk Parkı artık yeni dostluklara, arkadaşlıklara yuva olmaya hazırdı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
14
MİLYONERLER
Tuğçe Nur BİNEK
Onlar da herkes gibi zengin olmayı istiyorlardı. Çünkü hayatları boyunca çok sefalet
çekti Umut ve Hasret kardeşler. Babalarını küçük yaşta kaybeden kardeşler hasta ve yaşlı
annelerine bakmak zorunda kaldı yıllarca. Bir yandan okula gidip bir yandan para kazanmak
için buldukları her işi yaptılar.
Yılbaşından bir gün önceydi. İki kardeş okuldan çıkıp eve doğru yürüyordu. Yürürken
yerde bir kâğıt parçası gördü Hasret. Para olabileceğini düşünerek hemen eğilip aldı onu
yerden ve ağabeyi Umut’a verdi. O kâğıt parçasının para olmadığını gördüklerinde çok
üzüldüler. Fakat buldukları kâğıt yarın akşam çekilecek olan bir piyango biletiydi. Etrafa
bakınıp biletin sahibinin yakınlarda olabileceğini düşündüler. Ne yazık ki kimsecikler yoktu
etrafta. Birden o biletin onların kaderini değiştirebileceklerini düşündüler. Belki büyük
ikramiye o bilete çıkacaktı…
Koşa koşa eve gidip bu durumu annelerine anlattılar. Anneleri ilk olarak biletin
sahibini arayıp aramadıklarını sordu onlara. Anneleri de Umut ve Hasret gibi yine ilk olarak
kendilerini düşünmedi. Biletin sahibi için üzülmüşlerdi. Ya o bileti zorluklar içinde almışsa
diye… Yapacakları başka bir şey kalmadığı için bileti sahiplendiler ve hayallere daldılar.
Her biri ayrı ayrı büyük ikramiye o bilete çıkarsa neler yapabileceklerini düşündüler.
Elbette ki kendileri için çok şey yapmayı düşlüyorlardı, fakat onlar gibi olan pek çok yardıma
muhtaç insan için de bir şeyler yapmayı planlıyorlardı. Fazla ümitleri yoktu aslında. Ama bir
günlüğüne de olsa milyoner olmayı düşünmek bile çok mutlu etmişti onları.
O gece hayaller ve düşünceler içerisinde uykuya daldılar. Sabah olduğunda her evde
olduğu gibi onların evinde de yılbaşı heyecanı vardı. Kendi imkânlarıyla bir yılbaşı
geçireceklerdi sıcacık yuvalarında. Görkemli yılbaşı süsleri, muhteşem yiyeceklerle dolu
sofralar ve hediyelerle dolu bir gece geçirmeyi onlar da isterdi elbet. Ama onlar bir arada
olabildikleri için bile mutluydular. Keşke babaları da bu yılbaşında da yanlarında olabilseydi.
Akşam olmuş yemeklerini yemiş televizyon izliyorlardı birlikte. Hasret piyango biletini
sımsıkı tutuyordu elinde. Elinde tuttuğu yalnızca bir kâğıt parçası değildi; hayalleri ve
ümitleriydi belki de… Sabırsızlıkla piyango çekilişini bekliyorlardı. Evet, zaman gelmişti. Teker
teker talihli biletin rakamları açıklanıyordu. Can kulağıyla dinliyorlardı ve gözlerine
inanamıyorlardı. Rakamlar bir bir ellerindeki biletteki rakamlardı. Ve sonuncu rakam da
aynıydı. Birden donup kaldılar. Ellerindeki bilet ile televizyon ekranında yazan rakamlar
birebir aynıydı. Bir süre öylece kaldılar, sessiz ve şaşkın bir halde.
Umut bu sessizliği bozdu ve “Milyoner olduk!” diye haykırdı. Birbirlerine sarılıp
sevinçten ağlamaya başladılar. Bu durumu kimseye anlatamazlardı. Çünkü kimse onlara
inanmazdı.
O gece uyuyamadılar. Sanki bir rüyada gibi hissediyorlardı kendilerini. İkramiyelerini
almak için birkaç gün daha beklediler. Çünkü onca parayı gidip alacak gücü ancak
toparlayabildiler kendilerinde. Sonunda gidip parayı alabildiler. Şimdi sıra hayallerini
gerçekleştirmeye gelmişti. İlk olarak ikramiyenin büyük bir kısmını çeşitli hayır kurumlarına
bağışladılar. Kendileri gibi yoksulluk çeken insanlara yardım olsun diye… Sonra başlarını
15
sokabilecek güzel bir ev aldılar ve evlerini dayayıp döşediler. Daha sonra annelerinin hastalığı
için gerekli tüm işlemleri yaptırıp annelerinin eski sağlığına kavuşmalarını sağladılar. Geri
kalan paralarını da ileride Umut ve Hasret’in eğitimi için kullanmak üzere bankaya koydular.
Evet, artık milyoner olmuşlardı; ama hiçbir zaman gözleri yükseklerde değildi. Her
zamanki gibi sade ve mutlu bir hayat yaşamaya devam ettiler. En büyük zenginlikleri sağlıkları
ve mutluluklarıydı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ISSIZ ADADA BİR DOSTLUK ÖYKÜSÜ
Ülkü ÖĞÜÇ
Deniz kazasından kurtulan bir grup insan, zor da olsa bir adaya çıkmayı başarmışlardı.
Birlikte yaşamaya başladılar. Beslenme, barınma, sosyal etkinlikler gibi pek çok ihtiyaçları
vardı. Aslında önceleri herkes kendi başının çaresine bakmaya çalışmıştı. Güçlü ve becerikli
olanlar avlanarak karınlarını doyurmuşlar, diğerlerinin aç kalmalarını düşünmemişlerdi.
Bazıları ağaçlardan barınaklar yapmıştı. Avlanabilen ev yapamıyor, ev yapabilen karnını
doyuramıyordu. Kimi sebze yetiştiremiyor, kimi hasır dokuyamıyordu. Sonunda toplanıp bir
çözüm bulmaya çalıştılar. Grubun en akıllısı Jack fikrini herkesle paylaştı:
- Bence bir araya gelerek yaşamalıyız. Elimizde ne varsa paylaşmalıyız. Birlik ve
beraberlik içerisinde olursak her şeyin üstesinden gelebiliriz, dedi.
Tom, kaza sonrası yanına aldığı sandık dolusu altını korumak niyetiyle:
- Benim bir sandık dolusu hazinem var. Talihsiz bir kaza sonucu buraya düştük. Elbette
hazinemi orada bırakamazdım. Yanıma aldım. Ve altınlarımı hiç kimseyle paylaşmam.
O altınları kazanmak için çok emek verdim. Evimi pek olmasa da yaptım. Çevredeki
meyvelerle karnımı az da olsa doyurabiliyorum. Gerçi bunun bana pek yettiğini
söyleyemem. Ama yine de yetinebiliyorum, dedi.
Jack tekrar söze girdi:
- Tom, dünyadaki en önemli şeyin dostluk ve paylaşmak değil de para olduğunu mu
iddia ediyorsun? Eğer böyle düşünüyorsan çok yanılıyorsun. Para yüzünden pek çok
dostluk bozulur, sevgi bağları zarar görür. Birlik ve beraberlik içinde olmalıyız, dedi.
Bu toplantıdan birkaç gün sonra adada üç grup oluştu. Kimisi böyle bir gruplaşmayı
onaylıyor, kimisi bundan rahatsızlık duyuyordu. İnsanlar kabul ettikleri grubun dışındakilerle
iletişim kurmuyorlardı. Bazen avlanırken karşılaşıyor, göz göze geliyorlardı.
Adada geceler genellikle soğuk geçiyordu. Pek çoğu soğuktan etkileniyordu. Bazıları
kendine battaniye gibi bir yatak yapmıştı. Bazıları ise soğuktan nasıl korunması gerektiğini
hâlâ çözebilmiş değildi. Sonunda hepsi böyle devam etmeyeceğini anladı.
Sabah olunca iş bölümü yaparak düzgün evler meydana getirdiler. Odun topladılar,
avlandılar. Ve o gün birlik, beraberlik duygusu herkesi sardı. Tek bir kişi dışında: Tom. Bencil
Tom, servetini paylaşmaktan korktuğu için herkesten ayrı durmaya devam ediyordu. Görmüş
geçirmiş biri olan Pase:
- Bak canım arkadaşım Tom! Dünyaya geldi geleli, zenginliklerini bırakamayan insanlar
var. Sahip olduğu zenginliğe körü körüne bağlananlardan biri de sensin. Para her
16
zaman mutluluk getirmez. Şu hayatta arkadaşlıktan, dostluktan daha güzel bir şey var
mı? Üstelik adada altınları kullanamayacaksın, dedi.
Tom, konuşmadan oldukça etkilenmişti. Üzgündü.
- Demek ben de öyle bir insanım. Malım mülküm yüzünden asıl değerli olan şeyleri
unuttum mu yoksa! Ah, ah! Bundan sonra ne yapacağım ben, keşke böyle olmasaydı.
Konuşmayı dinleyen herkes kendine bir ders çıkarmıştı. İnsanlar, malın, mülkün hiçbir
işe yaramayacağını anlamıştı. Tom, yanına birkaç kişiyi alarak barınağa gitti ve hazine
sandığını adanın ulaşılamaz derinliklerine boşalttı. Böylece para hırsından kurtulmuştu.
Uzun geçen bir günün ardından akşamleyin bir ateş yakıp etrafında toplanmışlardı.
Adadan kurtulma planları yapıyorlardı. Aslında adaya alışmışlar, burayı sevmeye bile
başlamışlardı. Ancak ailelerini çok özlemişlerdi ve artık bir şekilde buradan kurtulma vakti
gelmişti.
Bunları düşünürken bir şey dikkatlerini çekti. Kaza sonucu parçalanan geminin
parçaları adanın kıyısına kadar gelmişti. Bu parçalarla sağlam ve büyük bir sandal yapmayı
planladılar. Birkaç kişiyi sandalla yollayacaklar, yardım isteyeceklerdi. Böylelikle buradan
kurtulmuş olacaklardı.
Yoğun bir çalışmayla, birkaç gün içinde sağlam bir sandal oluşturdular. Tom, Samo ve
Jack gönüllü olmak istediler ve bu üç kişinin gitmesi kararlaştırıldı. Yolculuk sırasında yiyecek
ihtiyaçlarını karşılamak üzere sandala çeşitli meyveler yüklendi ve üç cesur uğurlandı.
Tom ve arkadaşları ülkelerine sağ salim varmışlardı. Ada koşulları nedeniyle oldukça
değiştikleri için önce onlara sanki başka bir gezegenden gelmişler gibi davranmışlardı. Ancak
Tom, kazayı, adaya çıkmalarını ve orada yaşadıklarını anlatmıştı. Bunun üzerine adadaki diğer
insanlara yardım etmek için hemen harekete geçtiler.
Adada kalanlar, yardım ekiplerinin gemilerini görünce sevinç çığlıkları atmaya
başladılar. Biraz sonra gemi kıyıya yanaştı. Herkes adadan bir hatıra alarak gemiye bindi.
Kurtulmanın, ailelerine kavuşacak olmanın sevinciyle adaya el sallayarak uzaklaştılar.
Gökte üç ada göründü: Biri yazana, bir okuyana, bir diğeri ise dostluğa…
Hep dost kalın!
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
17
BAYRAK
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
18
BİR KIVILCIM YETER
Abdurrahman DENİZHAN
‘Bir kıvılcım’ sözü doğruymuş. Hatice Teyze ile Şakir Amca’nın başına gelenler bunun
kanıtıydı.
Şakir Amca ile Hatice Teyze köyde yaşıyorlardı. Köyleri ve evleri baraj nedeniyle
istimlâk olmuştu. Kasabaya biraz uzak tarlaları vardı. Oraya bir ev yapmışlardı, elektrikleri
yoktu. Suyu da kuyudan kullanıyorlardı.
Şakir Amca ile Hatice Teyze’nin yirmi altı yaşında Metin adında engelli bir oğlu ile
yirmi bir yaşında Aysun adında bir kızları vardı. Metin kasabada ayakkabı boyacılığı
yapıyordu. Hatice Teyze şeker ve tansiyon hastasıydı. Şakir Amca’da da şeker ve tansiyon
hastalığı vardı.
Bir kış akşamı Hatice Teyze rahatsızlandı ve terlemeye başladı. Terli çamaşırlarını
değiştirmek için yatak odasına gitti. Evde elektrik olmadığı için yatak odasına kibrit yakarak
gitti. Dolaptan çamaşırlarını alırken kibrit söndü. Hatice Teyze kibrit söndü diyerek
dikkatsizce dolabın kapağını kapattı. Aslında kibritin bir kıvılcımı çamaşırları tutuşturmaya
başlamıştı. Onlar içeride otururken alevler yatak odasını sarmıştı. Evlerinin yandığını dumanın
kokusuyla fark ettiler. Kendilerini dışarı zor attılar. Evleri gözlerinin önünde alev alev
yanıyordu. Telefonları olmadığı için itfaiyeyi çağıramadılar. Onların çığlıklarını duyan karşı
çiftlikteki komşuları itfaiyeye telefon ettiler.
Hatice Teyze’nin mutfak tüpü ve hazırladığı kışlık konserveleri patlamaya başladı.
Hatice Teyze’nin dikkatsizliği evlerinin alev alev yanmasını neden olmuştu. Aysun’un gelinlik
çeyizleri de yangında kül olmuştu.
İtfaiye geldiğinde ev tamamen yanıp kül olmuştu. Şakir Amcalar evleri oluncaya kadar
akrabalarının yanında kaldılar. Dikkatsizce yakılıp, söndü diye atılan bir kibrit kıvılcımı,
kocaman evi alev topuna çevirip kül etti.
İtfaiye geldiğinde yapacak bir şey kalmamıştı. Bu nedenle çok dikkatli olmalıyız.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KORKUNÇ RÜYA
Ahmet Tarık İBRAHİMOĞLU
Çok sevinçliyim; çünkü bugün ilkbaharın ilk günü sonunda kış bitti, havalar ısınacak.
Artık dışarıda daha rahat oynayacağız. Sabah yatağımda bunları düşünürken, annem “Hadi
kalk artık! ” diye bağırdı. Kahvaltımı yaptım ve okula gittim.
Bugün beden eğitimi dersinde maç yapacağız. İnşallah yeneriz. Arkadaşlarım Çağan ve
Utku Can'la teneffüste bahçede dolaştık. Beden eğitiminde maç yaptık ve yendik. Çok
sevindik yarın görüşürüz diye vedalaştık. En sonunda evin önüne gelebildim. Saate baktım,
oldukça geç olmuştu. Kapıyı açarken birden kapıda annemle karşılaştık, bana “Haydi oğlum
çok geç kaldın, çabuk eve gel.” dedi. Eve girdim babam çoktan işten gelmişti, sofrada yine
çok lezzetli ve güzel yemekler duruyordu. Her zaman ki gibi yemekler güzel durduğu gibi
19
tatları da çok güzeldi. Biz babamla koltuğa geçtik, ben anneme yardım edecektim, ama
annem bu seferliğine istemedi.
Ağabeyim sofradan kalkıp odasına gitti, belli ki ağabeyimin çok ödevi vardı. Ben de
koltuğa uzandım, televizyon izliyordum.
Bir anda televizyon sallanmaya başladı. Hepimiz neler oluyor diye korkmaya başladık.
Babam “Panik yapmayın, deprem oluyor!” diye bağırmaya başladı. Fakat sarsıntı o kadar
kuvvetliydi ki her yeri yıkmaya başladı. Dışarıdan bir sürü ses geliyordu. Annem, “Demek ki
sadece biz korkmuyormuşuz.” dedi. Ağabeyim odadan çıkıp geldi, babam hepimizi
sakinleştirmeye çalışırken, daha şiddetli bir sarsıntı oldu. Üzerimize tavandan sıva parçaları
düşmeye başlamıştı. Babam benim kolumdan çekip balkon kapısından dışarı çıkarttı. Evimiz
birinci katta olduğu için dışarı çıkmak kolaydı. Fakat annem ile ağabeyim içeride kalmışlardı.
Evin bazı yerleri çökmüş, duvarları yıkılmıştı. Birden bire üst katta oturan babaannemin sesini
duyduk. Babam ile ben ne yapacağımızı şaşırdık. Komşulardan dışarı çıkabilenler yardıma
koştular
Annemle ağabeyimin seslerini artık duyamıyorduk. ”Anne, anne!” diye bağırdım, fakat
ses gelmedi. Sonra aklıma köpeğimiz Şampiyon geldi. Şampiyon ağabeyimin köpeğiydi, koşup
Şampiyonu serbest bıraktım, doğruca evimizin yanına koştu. Babamlar yıkık parçaları
kaldırdılar ve annemi buldular. Annem baygın bir haldeydi. Allah'a şükür bir yerinde bir şey
yoktu.
Köpeğimiz Şampiyon çok telaşlıydı. Ağabeyimin sesini duyduk. Koridorda kalan
ağabeyim, duvarın yıkılmasıyla yere eğilmiş çıkamamış, herkes orada aramaya başladı.
Babaannemin, panikle merdivenden inerken ayağı kırılmıştı. Gecenin karanlığı ve havanın
soğuğu içimizi ürpertiyordu. Şampiyon, ağabeyimin altında bulunduğu taşın üzerindeymiş
gibi bir oraya bir buraya gidip geliyor ve uzun uzun havlıyordu. Sanki ağabeyimin orada
olduğunu bize haber veriyordu. Çok haklıydı. Ağabeyimi oradan çıkardılar. Çok şükür kolunda
kırıktan başka bir şey yoktu. Herkes sağ salim kurtuldu.
Ama ne yazık ki komşularımız bizim kadar şanslı değildi. İki sokak ilerde oturan Ayşe
teyzenin çocuklarından iki buçuk yaşındaki Ali'yi kurtaramamışlar. Herkes çok üzgündü.
Hepimiz ağlıyorduk. Ağlarken sanki omzumda bir el beni sallıyordu. “Ahmet Tarık, Ahmet
Tarık!” diye sesleniyordu. Meğer bu annemin sesiymiş. Birden bire uyandım. Korkudan çok
terlemiştim. Bütün bunlar bir rüyaymış, hatta bir kâbusmuş. Şimdi gerçekten depremden
çıkan insanların durumunu daha iyi anlıyorum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
20
MİNİK DOSTLARIMIZ
Arda Nesin ÜÇTEPE
Minik Serçe
Yolda yürüyorum. Akşamları denizden kesilmiş parçalar gibi görünen su birikintileri
donmuş, onların da üstü karla kaplanmıştı. Yanımdan geçen bir kişi bana yaz sıcaklığıyla
“Merhaba” dedi. Ben ise ona kış soğukluğuyla “Merhaba” diyebildim ve hızla uzaklaştım.
Keşke bu fırsatı değerlendirseymişim, çünkü yol boyunca kimse ile karşılaşmadım. Karın lapa
lapa yağmasına karşın benim gibi atkısız çıktığınızda, boynunuza düşen her kar tanesi ile daha
da üşüyorsunuz. Her taraf bembeyaz örtü ile kaplanmıştı. Bu örtü ilkbaharda yemyeşil, yazın
ise sapsarı oluverirdi. Bence beyaz örtü, kışın sessizliğini betimliyor.
Ben yolda yürümeye devam ederken otobüse nasıl yetişeceğimi düşünüyor ve paniğe
kapılıyorum. Buna rağmen çevrede olan bitenden de gözümü ayıramıyorum. Şimdi biz
sobalarımızı ve ocaklarımızı yakıp ısınacağız. Fakat hayvanlar öyle değil. Üşüyecekler ve
yiyecek bir şeyler bulamayacaklar. Çok kişinin umurunda değil ama umurunda olmalı. Küçük
dostlarımıza biraz yardımcı olmak bizim görevlerimiz.
İlerlemeye devam ederken çürümüş, boyası dökülmüş, içeride sofra bezinden bozma,
renkleri solmuş bir perdenin asılı olduğu, ahşap bir pencerenin denizliğine tünemiş minik bir
serçenin çaresizliği gözüme ilişti. Ancak ilerlemeliydim, yoksa son otobüsü kaçıracaktım.
Fakat ona yardımcı olmak benim görevimdi. Durakladım. Saçaklarından üzerini kaplayan
yosunların göründüğü, kırılmış, yerinden oynamış malta kiremitlerinin arasından içine
karların girdiği bir ev. Bu evin bacasının bir kısmı yıkılmış, duvarlarındaki kireç boyadan
neredeyse eser kalmamış, kerpiçten duvarlarının ahşap iskeleti ortaya çıkmıştı. Veremli bir
hastaya benzeyen bu evin, zamanın ve tahtakurularının eski kaşara benzettiği delik deşik
çürümüş tahtaların döşendiği verandasına, üzeri karla kaplı taştan basamaklarından çıkıp
pencerenin önünde durdum. Soğuktan uyuşmuş kuşun hareket etmesine fırsat vermeden
elimi üstüne kapadım. Kaçamadı. Sıcaktı fakat çok bitkindi. Durağa doğru yürümeye devam
ettim. Ne yapacaktım ben bu serçeyi? İlk önce onu ellerimin arasında tutup ısıttım.
Bağırmaya başladı. Bu kendine geldiğini gösteriyordu.
Yolda onca oyalanmama rağmen durağa zamanında varmış görünüyordum. Küçük
dostlarımız ile ilgili görevimi yerine getirmenin mutluluğunu yaşıyordum. Durakta oturup
elimdeki can ile karın yağışını izlemeye başladım.
Davetsiz Misafir
Hayvanlar âleminin en sessiz, kimseye zararı dokunmayan canlılarındandır
kaplumbağalar. Bu hikaye, geçen yıl yaz tatilini bizim ve komşularımızın bahçesinde geçiren
bir kaplumbağanın öyküsüdür. Bahar ile birlikte, gazoz kapağından futbol topuna kadar
büyüklüklerde rastladığımız kaplumbağalardan birinin öyküsü.
Bahçemize baharda sebzeler dikildikten sonra ortaya çıkan, büyükçe, sırtındaki
kabuğunun bir parçası sarı renkli olan kaplumbağayı babam, bahçede dolaşırken bulmuştu.
İguana, yarasa, akrep, yılan, çeşitli kuşları buldukça incelememizi sağlayan babam
kaplumbağayı da incelememiz için bize seslendi. Koşarak yanına gittiğimizde korkuyla
kafasını ve bacaklarını kabuğunun içine çekti.
21
Kardeşimle kabuğuna dokundukça kızgın kızgın tısladı. Sonunda dokunmamıza ve
ilgimize biraz da olsa alıştı. Meraklı bakışlarla kafasını yavaşça dışarı çıkardı. Bu anda
ensesinde, derisinin yaşlı kıvrımlarına yerleşmiş, onun yavaş ve sakin yaşamına ortak olmuş
iki kene gördük. Kaplumbağaya dokunma arzumuz bir anda korkuya dönüştü. Babam eldiven
giyerek inceleyebileceğimizi söyledi. Babamın kocaman iş eldivenlerinden birer çift giydik ve
yeniden kaplumbağanın üzerine çullandık. Evirip çevirip altını, üstünü, ağzını, ensesindeki
keneleri, pençelerini, ilk bakışta görmediğimiz bacaklarının üzerindeki keneleri, küçücük
kuyruğunu, kabuğundaki ve altındaki desenleri birer birer inceledik. Kabuğuna,
parmaklarımızla, kuru dal parçalarıyla ve küçük taşlarla vurarak çıkan sesleri dinlerken, içi boş
ve kuru kaplumbağa kabuklarından değişik vurmalı çalgılar yapılabileceğini düşündük. Bizim
bu incelememizden sıkılan kaplumbağa kurtulmak için elinden geleni yapıyor ama aramızdan
bir türlü çıkamıyordu. Sonunda onu ters çevirmeyi de denedik, zemin düz ise ve kimse
düzeltmezse bir daha düzelemeyeceğini anladık. Bu kadar zayıf ve savunmasız bir canlının
onca rakibe ve düşmana rağmen milyonlarca yıldır yeryüzünde, kara ve denizde nasıl
tutunduğunu düşünürken babam kaplumbağa ile aramıza girdi ve onu kaptığı gibi evimizin
arkasına, ormana açılan boş araziye götürdü. Biz kaplumbağa ile vedalaşırken o arkasına
bakmadan telaşlı, minik adımlarla gözden kayboldu. Hikâyedeki tavşanı nasıl geçtiğini işte o
zaman anladık.
Bu kaplumbağayı incelerken kafama takılan sorunun cevabını, okuduğum bir kitapta,
üç, dört yıl hiçbir şey yemeden yaşayabildiklerini okuyunca biraz olsun öğrendim. Ayrıca bu
zararsız canlıların kimi zaman kocakarı ilacı olarak etinin tüketildiğini, eski çağlarda
kabuğundan miğfer yapıldığını, daha büyükçe olanlarının kabuklarından kalkan yapıldığını
duymuştum. Hatta İstanbul Harbiye’deki Askeri Müze’de bu kalkan örneklerinden
gördüğümü hatırladım.
Babamın anlattığı bir yaz tatili anısı da bizi oldukça güldürmüştü. Üniversite yıllarında
bir yaz tatilinde köyüne gidecek olan ve akşam geç vakitte nahiyeye inen babam son arabayı
kaçırdığını anlayınca güneş batmadan on yedi kilometre yolu yürümeye başlar. Hava
kararmaya başladığında yarıladığı yolda bir çeşme başında soluklanmak için çantasını bir
kenara koyar. Elini yüzünü yıkar, susuzluğunu giderir. Bacaklarını biraz dinlendirmek için
alacakaranlıkta bir taşın üzerine oturur ama bir tıslama ve oturduğu taşın yürümeye
başlaması ile aklı başından gidiverir. Korku ile bir tekme savurur, bu kez ayağını bir taşa
vurur. Sonunda kaplumbağa ortadan kaybolur. Kalp atışları normale dönen babam, çantasına
koyduğu gazozlardan birini el yordamı ile bulup açmaya çalışır. Yol boyu sırtındaki çantada,
yayık gibi çalkalanan şişe yüzünden elinde patlayan gazoz da hepsinin üzerine tuz biber olur.
Bizim tatilimize dönelim dilerseniz. Ailece unuttuğumuz kaplumbağamız bir
akşamüzeri denizden dönüşte evin önünde karşıladı bizi. Onca tel örgüyü, basamağı nasıl
geçtiğini anlayamadık ama bu sefer çok yorgun ve aç olduğumuz için fazla ilgilenemedik.
Babam eldiven giyerek tuttuğu kaplumbağayı çitin üzerinden, ekili olmayan, otlarla kaplı yan
bahçeye bırakıverdi. Aksilik bu ya hayvan kabuğunun üzerine düştü. Dönmek için ne kadar
uğraştıysa başaramadı. Babam eline geçirdiği bir küreğin sapı ile düzeltmeye çalıştı ama
22
boşuna. Kaplumbağanın yanına gitmeye karar verdiğindeyse kendiliğinden düzeldi, yavaş ve
sakin adımlarla kamışların arasında gözden kayboldu.
Bu kayboluşun da son olmadığını, aynı bahçeyi paylaştığımız Emine Teyzelerin
bostanındaki kabakların tadına bakarken yakalanması ile anladık. Yaşlı komşumuz, sağa sola
salınarak, kendi kendine söylenerek iki eliyle tuttuğu kaplumbağayla komşu bahçenin çitine
doğru yürüyordu. Kabuklu dostumuz da havada attığı adımlarla tabii. Çitin yanına geldiğinde
ben de kardeşimle yanındaydık artık. Emine Teyze ilgilenmemize fırsat vermeden, kendinden
beklenmeyen bir çeviklikle kaplumbağayı yan bahçeye savurdu. Bizimki bu kez uçan
kaplumbağa oldu yine masaldaki gibi. Onun için uzunca sayılacak bir uçuşla yemyeşil
yulafların arasına düştü. Uzun bir sessizlikten sonra yulaf başakları yatıp kalkmaya başladı.
Kardeşimle birlikte derin bir oh çektik. Hiçbir şey söylemeden, aramızda Emine Teyze’ye bir
sürü laf söyleyerek geri geldik. Yaşlı komşumuza olan kızgınlığımız uzunca bir süre geçmedi.
Bahçesine yaklaşan tavuklarımızı taşlamasını görüp, babamdan da yine bahçelerinin
kenarında yatan köpeğimiz Fındık’a, kocası Ahmet Amca’nın sopa ile vurduğunu duyunca,
onlara olan kızgınlığım daha da arttı. Babam da bu sorunu çözmek için onlarla aramıza bir file
çekip tavukların bahçelerine geçmesini engelledi. İnatla o tarafa geçenleri de yakaladıkça
kanat uçlarındaki teleklerini kesti. Fındık’ı ise o günden sonra hep zincirle bağladı. Bu
davranışa alışık olmayan köpeğimiz uzun süre bizlere küstü. Kardeşimle beni daha çok
üzense, akşamları oturmaya geldiklerinde Ahmet Amca’nın lafı geçtikçe Fındık’ın, ne akıllı ne
güzel bir köpek olduğunu söylemesiydi. Sanırım kendilerinin hayvanlara karşı sergiledikleri
olumsuz davranışların kimselerce görülmediğini sanıyorlardı.
Bostanımızda yazın tüketeceğimiz hatta kış için kurutacağımız domates, biber,
patlıcan, soğan ve çeşitli yeşillikleri yetiştirdiğimizden bahsetmiştim. Bir akşamüzeri,
sebzelerin arasında, çapa yapıp, ot temizlerken yan bahçeden gelen bir ses duyduk ama pek
aldırış etmedik. Ses kesilmedi, daha da rahatsız edici bir hale geldi. Ne olduğunu
anlayamadığımız bir sürtünme sesi, sınıfta sıranın üzerine kalem açacağının tersi ile
sürtüldüğünde çıkan, iç gıcıklayıcı sese benziyordu. Babam daha fazla dayanamadı, çömelip
çalıştığı yerden, gidip bir bakmamı söyledi. Yan tarafa geçip bir av köpeği merakı ile sesin
kaynağını aramaya başladım. Hayıt çalılarının ve defnelerin iplerine, kamışların ve otların
arasına, her yere ama her yere baktım. Sonunda bir zeytin ağacının dibinde çıkmış yabani
yulafların üzerini örttüğü beş litrelik plastik su şişesini ve içinde sıkışmış kaplumbağayı
görünce, merak duygusu yerini birden şaşkınlığa bırakıverdi. Ağzı bir bıçakla azıcık kesilmiş
şişenin içinde yine bizim sarı benekli kaplumbağa. Hiç düşünmeden şişeyi kaptığım gibi
babamın yanına götürdüm. Bir bana, bir şişeye daha doğrusu içindekine bakan babamın
şaşkınlığı, eline aldığı şişeyi ters çevirip sallayarak içindekini çıkaramayınca iyice büyüdü.
Kendi kendine mi yoksa kaplumbağaya mı, anlayamadığım şekilde, bu şişeye nasıl girdiğini
sorup duruyordu. Başaramayınca şişenin ağzını cebinden çıkardığı bir bağ bıçağı ile kesti.
İçinden çıkardığı kaplumbağaya, cevap verecekmiş gibi sorular soruyordu, buraya nasıl girdin,
ne zamandır buradasın, deyip duruyordu. Sanki karşısında zindandan yeni çıkmış bir mahkûm
var. Tabii karşısındakinden bir cevap gelmedi.
23
Sonunda, babam ve kardeşimle kaplumbağayı, onun geçemeyeceğini umduğumuz,
çitlerin oldukça dışına ve yazın kuruyan, dar yatağının dik kenarlarını geçemeyeceği derenin
diğer yanına, ormanın içine bıraktık. Bahçemize dönmek için keçi gibi inat eden bu
kaplumbağaya bir kez daha veda ettik ama onun o kutuya nasıl girdiğini öğrenemedik.
Yaz tatili biterken beni ve kardeşimi okul heyecanı sarmaya başlamıştı. Bir taraftan da
uzun ve bitmeyecek gibi görünen tatilin sonuna gelmek bizi üzüyordu. Yazın son akşamlarını,
ovayı ve batı tarafına düşen baraj gölünü yukarıdan gören evimizin balkonunda çay içip, kuru
yemiş yiyerek geçiriyorduk. Bir akşamüzeri Emine Teyze, bahçe kapısından içeri girdi.
Yukarıya doğru sallanarak, oflayıp puflayarak, söylenerek geliyordu. Bir eliyle dizini diğer
eliyle merdiven korkuluklarını tutarak merdivenleri çıktı. O, merdivenlerin başında dikilirken
Fındık da terliklerinden hırkasına kadar koklayıp kontrol etti. Emine Teyze, dudaklarında belli
etmemeye çalıştığı bir tiksinti hissiyle Fındık’a “Canım benim” dedi.
Selam verip sandalyelerden birine derin bir iç çekişle oturdu. Ayağının birini karşıdaki
diğer sandalyeye uzattı. Halini hatırını sorup “Nereden böyle Emine Teyze?” diye soran
babama, bostanda yakaladığı kaplumbağayı teneke kutuya koyup; kutusuyla çöpe attığını
söyleyiverdi. Hepimiz birbirimize baktık. Babam hemen yerinden kalkıp, koşar adımlarla,
bahçe kapısının hayli ilerisindeki çöp variline gitti. Dönüşte ağır adımlarla ve keyifsizce geri
döndü. Yüz elli metre yolu gidene kadar temizlik aracının, bidonu boşaltıp gözden
kaybolduğunu söyledi. Aslında gözden kaybolan koskoca kamyon değil, bizim talihsiz
kaplumbağa idi. Kedi gibi dokuz canlı olduğunu düşündüğümüz kaplumbağamız, bahçeler
arası yolculuktan sıkılıp, şehirlerarası yolculuğa çıkmıştı sanki. Bizi asıl üzen ise hayvanlara
karşı davranışlarıyla biz çocuklara örnek olması gereken yaşlı komşularımızın, hayvanlara
karşı tahammülsüzlükleri idi.
Yazın sıcakta günlerce içecek su bulamayıp, su içmek umuduyla; kışın biraz ekmek
kırıntısı, biraz da tavuklarımıza atılan yemlere ortak olmak için bahçelerimize gelen minik
dostlarımız bize borçlarını, şarkılar söyleyerek, hayatımızı renklendirerek ödüyorlardı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
CANIM AİLEM
Berke GÜN
Mehmet 6 yaşındaydı. Evde annesi ve babası, Mehmet'i duygusal kelebeğim diye
severlerdi. Onun rahat oynaması ve büyümesi için bahçeli küçük bir ev almışlardı.
Bir gün babası rahatsızlandığı için hastaneye yatacaktı. Anneannesi Mehmet'i
götürmek için İzmir'e geldi. Anneannesi güler yüzlü pamuk gibi bir insandı. Sabah erkenden
istasyona gittiler. Trende giderken Mehmet hiç konuşmuyordu. Anneannesi Mehmet'i
teyzesine götürmüştü. Çünkü teyzesinin oğluyla çok güzel anlaşıyordu. Teyzesi hamileydi.
Mehmet ikinci kuzeni olacağı için çok seviniyordu. Teyzesi uzun boylu, siyah saçlı, ela gözlü
çok sevimli biriydi.
Mehmet orada çok mutlu olduğu halde bir o kadar da üzgündü. Annesiyle her gün
konuşuyor, babam nasıl, diye soruyordu. Kuzenin doğmasına çok az kalmıştı. Sabırsızlıkla
24
bekliyordu. Eniştesi Mehmet'i çok seviyor, üzülmemesi için elinden geleni yapıyordu. Onlarla
şakalaşıyor, oyunlar oynuyordu.
Teyzesi hastaneye yattı. 2 gün sonra kucağında çok tatlı bir bebekle gelmişti. Teyzesi
bebeği sevmesine izin verdi. Mehmet bebeğin yanağından öptü. O gün güzel vakit geçirmişti.
Anneannesi:
- Haydi çocuklar! Yemek hazır, gelin sofraya, diye seslendi.
Afiyetle yemeklerini yediler. Saat 21.30'da kuzeniyle beraber yattılar. Sabah olmuştu.
Mehmet, annesi ve babasını çok özlemişti. Kahvaltıdan sonra annesini aradı:
- Anne, ne zaman geleceksiniz?
- Yakında oğlum.
- Anne, teyzemin çok güzel ve tatlı bir bebeği oldu.
- Ben de çok merak ediyorum, dedi annesi.
Mehmet annesiyle konuştuktan sonra oyun oynamaya başladılar. Artık akşam
olmuştu. Kapı çaldı, Mehmet koşarak kapıyı açtı ve karşısında anne ve babasını gördü.
Sevincinden yerinde duramıyordu. O gün akşam anne ve babasının yanından ayrılmadı.
Bir hafta sonra evlerine dönme vakit gelmişti. Trenle evlerine geldiler. Mehmet evini
de çok özlemişti. O akşam anne ve babasının arasında yatmıştı. Sizleri çok seviyorum, dedi ve
uyudu.
Mehmet için zaman ailesinin yanında çabuk geçiyordu. 7 yaşına girdi ve okula yazıldı.
Arkadaşlarıyla çok iyi anlaşıyordu ve okula da hemen alışmıştı. 1. sınıfların 23 Nisan'a
katılacaklarını duyduğunda çok sevinmişti. Nasıl oyunlar oynayacağını çok merak ediyordu.
Sabırsızlıkla beklediği gün gelmişti. Her sınıf sırayla çıkıyordu. Mehmet karşısında
anne ve babasını görünce mutlu olmuştu. Tam o sırada, sıra onlara gelmişti. Akşam eve
gelince anne ve babasına sürekli:
- Nasıl oynadım, diye soruyordu.
Annesi:
- Kaç kere söyledim oğlum, harika oynadın, dedi.
Anne ve babasının bir sürprizi vardı. Mehmet artık ağabey olacaktı. Bunu duyunca çok
sevindi ve kardeşinin adını ne koyacağını düşünmeye başladı. Kardeşi için hazırlıklar
başlamıştı. Artık odasını kardeşiyle paylaşacaktı. Zaman sanki durmuştu. Her gün “kardeşim
ne zaman gelecek” diye soruyordu.
Mehmet'in kardeşi doğmuştu ve adına Ahmet koymuşlardı. Kardeşini o kadar çok
seviyordu ki kimseye sevdirmek istemiyordu.
Yıllar geçti, Mehmet ile Ahmet çok iyi anlaşan iki kardeş oldular. Anne ve babaları
onlarla hep gurur duydular.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
25
OYUNCAKLAR DİYARI
Berke TURHAN
Mert ile Ali’nin çok istediği iki oyuncak varmış. İstedikleri oyuncağı alamıyorlarmış O
gün eve giderken Mert’ in aklına para biriktirmek gelmiş. Sonra bir ay para biriktirmiş. Her
gün bir TL biriktirince toplam paraları 30 TL olmuş. Hemen o gün oyuncak almaya gitmişler.
Bütün paralarıyla oyuncak almışlar. Sonunda evlerinin kendi odası Oyuncaklar Diyarı olmuş.
Sonra da diğer arkadaşları olan Harun‘u evlerine çağırıp ona oyuncaklar diyarını göstermiştir.
Harun hemen oyuncakların içine atlamış. Bir süre sonra Mert ile Ali Harun’u aramaya
başlamışlar ama bulamamışlar. Harun’un anne ve babasına haber verip aramaya başlamışlar.
Arkadaşlarını ararken Mert ile Ali de oyuncaklar diyarında kaybolmuşlar. Sonra gözlerini
açtıklarında karşılarında uzun boylu bir büyücü görmüşler. Kaçmak için yollar aramışlar ama
bir türlü oradan kaçamamışlar. Sonra o büyücüye sormuşlar:
- Büyücü hey burası neresi?
Büyücü:
- Burası oyuncaklar dünyası.
Mert ile Ali buraya nasıl geldiklerini anlamamışlar. Büyücü onlara her şeyi anlatmış.
Mert ile Ali çok şaşırmışlar, bir yandan da etrafı dolaşmaya başlamışlar. Sonra ne kadar fazla
oyuncak aldıklarını anlamışlar.
Anneleri Mert ile Ali’yi bulamayınca, hemen Mert ile Ali’nin babalarını ve polisi
aramışlar. Mert ile Ali’yi saatlerce bulamamışlar. Aileleri perişan olmuş. Sonra Mert ile Ali
oyuncakların içinde bir süre eğlenmişler. Sonra oyuncakların arasından çıkıp evlerine
bakmışlar. Ailelerinin halini görünce Mert ile Ali çok üzülüp ağlamaya başlamışlar. Bir yolunu
bulup eve dönmüşler. Aileleri çok sevinmiş.
Daha sonra diğer arkadaşlarını da çağırıp oyuncaklar diyarına götürmüşler.
Arkadaşları şaşkına dönmüş. Herkes oyuncaklarla oturup oynamış.
Zamanla oyuncaklar diyarındaki oyuncaklar daha daha fazlalaşmış. En sonunda
oyuncaklar evlerinden taşmış, bahçeye kadar ulaşmış. O gün de oradan geçen oyuncakçı
Mert ile Ali’nin oyuncaklarını görünce oracıkta bayılmış. Mert ile Ali oyuncakları ne
yapacaklarını düşünüyorlarmış. En sonunda mahalledeki fakir olan birkaç çocuğa dağıtma
fikri akıllarına gelmiş. Her gün oyuncakları dağıtmışlar. Bir ay sonra oyuncaklar diyarı yok
olmuş ve bütün mahallenin çocukları Mert ve Ali’nin hediyesi olan güzel oyuncaklarını
birbirleriyle paylaşarak hep oyunlar oynamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
26
DENİZ ARKADAŞLARI
Buse ÇOLAK
Elifnaz ile Hasan birbirlerini seven orta halli bir ailenin çocuklarıdır. Elifnaz, uzun
boylu, zayıf, siyah uzun saçlı, iri siyah gözlü, uzun kirpikli, güler yüzlü, sevecen, akıllı bir
çocuktur.
Kardeşi Hasan orta boylu, zayıf, kahverengi saçlı, ela gözlü, ablası gibi çalışkan,
iyimser, sevgi dolu, bir çocuktur. Annesi Şule Hanım, uzun boylu, zayıf, kahverengi gözlü,
becerikli, bir hanımdır. Babası Hakan Bey, uzun boylu, ela gözlü, iyi niyetli biridir.
Annesi Elifnaz ile Hasan’ı okula götürür, Eve gelince de canlarının istedikleri
yemekleri yapar. Elifnaz’ın istediği yemekler genelde, pilav, köfte, tavuktur. Hasanın
istedikleri ise börek, tavuklu pilav, patates kızartmasıdır.
Elifnaz ile Hasan eve gelip kapıdan girince, mutfaktan gelen kokulardan, annelerinin
hangi yemeği yaptığını bilir.
Aylardan haziran ayıydı ve sıcaklar iyice bastırmıştı. Okulların kapanmasına az
kalmıştı. Elifnaz ile Hasan okuldan gelmişti. Onlar üstünü değiştirirken annesi sofrayı
hazırlamıştı. Tam o sırada babası kapıyı çaldı. Elifnaz:
- Babam geldi!
Aradan az zaman geçtikten sonra yemek masasına oturdular. Hasan;
- Hadi söyle söyle, diyerek sabırsızlanıyordu.
Elifnaz:
- Annecim, babacığım bizim karnelerimiz güzel olursa yaz tatilinin ilk haftasında bizi
denize götürür müsün?
Babası:
- O karnenize bağlı, dedi.
Okulun son günü gelmişti. Karneler alındı. Elifnaz ile Hasan’ın ders notlarının hepsi
beşti. Eve geldiler. Hemen koşarak karnelerini anne ve babalarına gösterdiler. Anne:
- Karneleriniz çok güzel.
Baba:
- Evet, çok güzel. Aferin size! Bu hafta sizi denize götüreceğim, dedi.
Bunu duyan Elifnaz ile Hasan sevinçle havaya zıpladılar. Pazar gününü sabırsızlıkla
beklediler. Pazar günü gelmişti. Çantalarını akşamdan hazırlamışlardı bile. Sabah erkenden
uyanan Elifnaz ile Hasan hemen Şule Hanım ile Hakan Bey’i kaldırdılar. Çocuklarının
sabırsızlandığını anlayan anne ve baba hemen hazırlanmaya başladılar. Sonra arabaya binip
yola çıktılar.
Yol boyunca şarkı söyleyen Elifnaz ile Hasan sonunda denizi gördüler ve çok
sevindiler. Arabalarını uygun yere park ettiler. Ailecek çantalarını deniz kenarına getirdiler.
Kumsal gittikçe kalabalıklaşıyordu. Elifnaz:
- Hadi Hasan denize girelim!
Şule Hanım:
- Önce bir şeyler yiyin.
Hasan:
27
- Ben aç değilim anne!
Elifnaz:
- Ben de aç değilim anne, dedi.
Hakan Bey:
- Bırak Şule, girsinler denize, acıkınca nasıl olsa yerler, dedi.
Elifnaz ile Hasan denize girdiler. Suya alışmaya çalışırken kendileri yaşlarında bir kız ve
oğlan gördüler. Onlar da kardeştiler. Kısa sürede kaynaştılar. Arkadaşlarının adı Tolga ve
Tuğçe idi. Onlar da çok iyi anlaşan birbirlerini çok seven kardeşlerdi. Tolga:
- Siz de mi iki kardeşsiniz?
Hasan:
- Evet. İki kardeşiz.
Elifnaz:
- Karneleriniz nasıl?
Tuğçe:
- Hepsi beş, benim de, Tolga’nın da. Ya sizin?
Elifnaz:
- Bizim de karnelerimiz çok güzel.
Tam o sırada Tolga acı içinde ağlamaya başladı. Ne olduğunu anlamaya çalışan Elifnaz
ile Hasan şaşkınlık içinde arkadaşlarına bakarken, Tuğçe:
- Tolga ne oldu? Neden ağlıyorsun?
Tolga:
- Ayağıma bir şey battı.
Tolga’nın ağladığını gören annesi onu denizden çıkarıp kumsala yanına aldı.
- Ayağına taş batmış olmalı oğlum, ağlama. İyi misin?
Tolga:
- Evet ama denize giremem, ayağım acıyor.
Tolga’nın bu sözünü duyan Elifnaz ve Hasan, Tolga’nın yanında oturup onun yanında
vakit geçirmeye karar verdiler. Oturdukları yerden oyun oynamaya başladılar. Çocuklarını
karşıdan izleyen Şule Hanım ve Hakan Bey'in bu durum çok hoşlarına gitti. Şule Hanım:
- Arkadaşlarını bırakıp yüzmeye devam etmediler, gördün mü?
Hakan Bey:
- Evet, denize girmeyi çok sevmelerine rağmen arkadaşlarını bırakmadılar. Başka
zaman yine getirelim onları denize, dedi.
Oturdukları yerden oyun oynarken vaktin nasıl geçtiğini anlamadılar. Gitme vakti
gelmişti. Annelerini ve babalarını tanıştırdılar. Evleri çok uzak değilmiş birbirlerine.
Adreslerini, telefonlarını aldılar. Arabalarına binip eve doğru yola koyuldular. Yol boyunca
arkadaşlarını anlattılar anne ve babalarına. İlerleyen zamanlarda telefonlaştılar, görüştüler,
gidip geldiler aralarında. Nasıl tanıştınız, diye soranlara:
- Biz deniz arkadaşlarıyız, dediler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
28
VAN DEPREMİ
Çağan Can KIRAR
Bir yeni güne daha gözlerimi açtım. Ailecek kahvaltı yapıyorduk. Annemle birlikte
Gevaş’a gidecektik, kuzenlerimin yanına. Babam bizi minibüse bindirdi. Gevaş’a vardığımızda
on beş kişi bizi karşıladı.
Onların adları: Emrullah, Yunus, Nurhan, Rukiye, Ümran ve diğerleri… Onları ilk defa
görüyordum. O kadar çok heyecanlıydım ki kalbim durmaksızın atıyordu. Adımlarımı
hızlandırarak eve doğru yürüdüm. Eve girer girmez kendimi koltuğa attım. Hemen ikramlara
başladılar. Kolonyalar, çikolatalar, baklavalar v.b. şeyler. Büyüklerimiz sohbete daldı, biz de
bahçeye çıktık. Ahmet beni yakınlarda olan bakkala götürecekti. Hemen yola koyulduk. Yolda
bata çıka yürüyorduk. Bakkala vardık.
Yanımıza bir kangal köpek yanaştı. Hemen bakkala dalıp ne alacaksam alıp çıktım.
Aynı yoldan yine bata çıka geri döndük. Hemen eve girdik. Annemler hala sohbet ediyorlardı.
Biraz dinlendik. Hemen damın üstüne çıkıp uçsuz bucaksız Van Göl’ünü izlemeye koyulduk.
Annem beni yanına çağırıp fotoğraf makinesini bana vererek “Birazdan halay çekeceğiz, bunu
videoya kaydet.” dedi. Hemen damın üstüne çıkıp kamerayı çalıştırdım. Halay çekmeye
başladılar. Bir süre sonra halay çekmeyi bitirdiler. Akşamüstüne doğru yemek yemek için eve
geri döndük. Yemek yedikten sonra minibüse bindik. Akşamüstü eve vardık. Biraz televizyon
izledikten sonra yatmak için yerlerimizi hazırladık. Hep beraber uykuya daldık. Köpekler
havlamaya başladı. Sabahleyin uyandığımda bütün aile yarı uyumuş yarı uyumamış şekilde
oturuyorlardı. Köpekler hala havlıyordu.
Öğlen saat 16.30’du. Birden her şey sallanmaya başladı. Dışarı baktığımda ise yer
yerinden oynamıştı. Bu yüzden herkesin kalbini karanlık bürümüştü. Herkes annem, babam,
oğlum, kızım diye bağırıyordu. O gece dışarıda kalmak zorundaydık. İkinci gün Kızılay geldi.
Herkese beşer battaniye bir de çadır verdiler. Çadırı kurup içinde düzeltmeler yapıp her şeyi
yerleştirdik. Yeni yerde, yeni yaşama alışmak zorundaydım. Akşama doğru hava soğumaya
başladı. Yemek saati gelmişti. Dışarı çıktığımda kar her yeri beyaz bir çarşaf gibi sarmıştı.
Hemen gidip yemekleri alıp çadıra geri döndüm. Sıcak yemeklerimizi korku içinde yedik. Çok
fazla kar yağdığı için tabldotları götüremedim. Bu yüzden annemden izin alıp arkadaşlarımla
dışarıda kartopu oynadık, kardan adam yaptık v.b. şeyler… Uykumuz geldiği için hemen yatıp
uyuduk.
Uyandığımda her yer sırılsıklam olmuştu. Dışarı çıktığımda her yeri sel götürüyordu.
Bu yüzden bize bir palet gerekliydi. Bir satıcıdan alıp hemen çadırı kurup derleyip toplayıp
içine girdik. Yeni ‘Mevlana evleri’ geliyordu bu yüzden bir gürültü patırtı vardı. Yemek
molaları sıklaştırıldı. Lavabolar olmadığı için zorluk çekiyorduk. Bir gün sonra bir form
doldurmak için sıraya girdik.
Sıra bize geldi. Babam okuma yazma bilmediği için bana yazdırdı. Dedi ki; “Deprem
olduğu için İzmir’e kız kardeşimin yanına gideceğim.” diye yaz. Tekrar sıraya girdim. Kâğıdı
teslim ettim. Ben ve annem halamların yanına gittik. Bizi Aydın’da eniştem, halam ve
kuzenim karşıladı. Araba ile İzmir’e yol aldık. Geldiğimizde hemen banyo yapıp uyuduk. Ertesi
29
sabah okul kaydımı yaptık. Elbise ve diğer gerekli kıyafetleri alıp okulumu heyecanla
beklemeye başladım. Okul zamanı geldi çattı. Çok heyecanlıydım. Hemen okuluma gittim.
Okula girdiğimde yeni arkadaşlar edindim. Adları Tarık, Utkucan, Yasin ve diğerleri ile
tanıştım ve ondan sonra evin yoluna düştüm.
O gün babam ve kardeşlerim gelecekleri için adımlarımı hızlandırdım. Eve
geldiğimde ise herkes oradaydı. O gün halam DSİ’de bir yer ayırtmak için kaymakamlığa
gitmişti. Geldiğinde mutlulukla, “Size oradan bir yer ayırtmayı başardım.” dedi. Bizimkiler çok
sevindi. 2 gün geçtikten sonra yeni yerimize taşındık. Orada yemekleri biz yapmıyorduk. Her
şeyi görevliler yapıyordu. Deniz kıyısı olduğu için çok soğuk oluyordu. Orada yeni okuluma
yazıldım. Dershaneye gidiyordum. Artık yeni hayatıma alışmıştım.
Şunu unutmamak gerekiyor ki eğer bir deprem bölgesinde yaşıyorsanız her zaman
depreme hazırlıklı olmak gerekiyor bunu aklınızdan sakın ama sakın çıkarmayın.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YAZ TATİLİ
Çise ÖZÇELİK
Benim adım Çise, 9 yaşındayım, 2. sınıfa gidiyorum. Biraz zayıf, kahverengi gözlü ve
kumralım. Çok sakin, akıllı ve sınıfın en başarılı öğrencilerinden biriyim. Boş zamanlarımda
kitap okuyorum ve resim yapıyorum, bir de pazar günleri keman kursuna gidiyorum.
Piyano ve keman çalmayı çok merak ediyordum. 9. yaş günümde babam bana keman
hediye etti ve beni keman kursuna göndermeye başladı. Henüz çok iyi keman çalamıyorum
ama kursa yeni başlamış olduğum halde keman öğretmenim çabuk öğrendiğimi söylüyor.
Daha iyi keman çalabilmek için fırsat buldukça çalışıyorum.
Benim bir de Damla adında; 10 aylık, kahverengi gözlü, saçları dalgalı, biraz tombul ve
biraz da yaramaz, çok güzel bir kız kardeşim var. Bazen ona keman kursunda öğrendiklerimi
çalıyorum. Keman çalmayı çok iyi öğrendikten sonra sınıf arkadaşlarıma ve öğretmenime de
dinletmek istiyorum.
Ben hep içeriden merdivenli, çatısında küçük bir oda olan bir evde oturmayı hayal
ederdim. Babaannemler Özdere’de aynı benim hayal ettiğim gibi bir eve taşındılar.
Babaannemlerin evi denize biraz uzak, yürüyerek on dakika sürüyor. Evleri bahçeli.
Bahçede; muz, mandalina, şeftali, elma, armut gibi bir sürü ağaç var. Kocaman bir balkonu
var, eve balkondan giriliyor. Girişte mutfak ve salon var, içeriden merdivenle üst kata
çıkılıyor. Üst katında 3 oda var. Oradan da merdivenle bir üst kata çıkınca benim çatı katı
odam var. Odamın camından bakınca bir tarafta çok güzel orman manzarası ve bir otel, diğer
tarafta ise deniz görünüyor. Babaannemlerin evini ve çatı katı odamı çok seviyorum.
Bütün yaz tatilimi Özdere'de geçirdim. Bazı hafta sonları ben Menderes'e gidiyordum,
bazı hafta sonları da Annem, babam ve kardeşim Özdere'ye bizim yanımıza geliyorlardı.
Babaannemin Özdere'de çok sevdiğim iki komşusu var. Ayşe Teyze ve Yurdeşen Teyze. İkisi
30
de çocukları çok seviyor. Ayşe Teyze’nin bir torunu var, adı Gizem. Gizem, 11 yaşında,
benden 2 yaş büyük. Uzun düz saçları, kahverengi gözleri var. Uzun boylu ve çok zayıf bir kız.
Gizem, akıllı ve çok arkadaş canlısı birisi. Yalnız bazı şeyleri çok abartıyordu. Örneğin; çatıdaki
odamda oynarken karşıdaki otelin odalarından birinde ışık yanınca otelde hayaletler var diye
koşa koşa aşağıya iniyor ve masanın altına saklanıyor. Otelin perili olduğuna inanıyor. Ben ise
ona;
- Hayalet diye bir şey yoktur bunu bilmiyor musun? Masanın altından çıkar mısın? Buna
inanmaktan artık vazgeç, diyordum.
Fakat bütün yaz boyunca onu hayaletlerden korkmaktan vazgeçiremedim. Annem
Gizem'in küçükken çok fazla korkutulmuş olabileceğini ya da yaşına uygun olmayan filmler
seyretmesine izin verilmiş olabileceğini ve bu nedenle korkuyor olduğunu düşünüyor.
- Biraz daha büyüdüğünde korkularını yenebilir, diyor.
Benim Özdere'de en sevdiğim şey denizdi. Her gün dedemle ve babaannemle denize
gidiyorduk. Ama ben yüzmeyi bilmiyordum. Kolluklarım olmadan denize giremiyordum.
Kolluksuz yüzmeye cesaret edemiyordum. Bir gün dedem ve babaannem bana ısrarla:
- Haydi artık çıkar kolluklarını, kocaman oldun, sen artık kolluksuz yüzebilirsin, diyerek,
sonunda kolluklarımı çıkarttırdılar.
Dedem ve babaannemin yardımlarıyla ilk kolluksuz yüzme çalışmalarına başladım.
Bana sürekli;
- Kendini serbest bırak yoksa batarsın, diyorlardı.
Ben ise çok heyecanlanıyordum. Kendimi sıkıyor ve yüzemiyordum. Kendimi sıktıkça
gerçekten de batıyordum ve tuzlu su yutuyordum. Ama bir gün akşama kadar uğraştım,
uğraştım ve yüzmeyi başardım. Annem ve babam bana hep;
- Hiç bir zaman yapamam deme, her zaman ben bunu başarabilirim de. İşte o zaman
her şeyi başardığını göreceksin, derler. İşte ben de öyle yaptım.
Günden güne kulaç atmayı, sırt üstü yüzmeyi, dibe dalmayı daha da geliştirdim. 3 ay
boyunca Özdere'de olduğum her gün yüzmeye denize gittim. Her şeyi bana dedem öğretti.
Gittikçe daha güzel yüzmeye başladım artık çok güzel yüzebiliyordum. Yaklaşık sekiz adım
suyun altında ilerleyebiliyordum.
Yüzmeyi öğrendiğimi annem ve babam bilmiyordu. Onlara sürpriz yapmak istediğim
için söylemedik. Bir hafta sonu Özdere'ye geldiklerinde benim bu kadar güzel yüzdüğümü
görünce şaşkınlıkla seyrettiler. Hatta annem dalıp suyun altından ilerlediğimde çok korktu,
ilerden çıktığımda inanamadı. Sürekli;
- Sen bu kadar güzel yüzmeyi nasıl öğrendin, diye sordular.
Bende onlara;
- Dedem öğretti, dedim.
Annem ve babam, anneannemlere de kulaç attığımı, daldığımı, sırt üstü yüzebildiğimi
kısacası gördükleri her şeyi anlatmışlar. Ensar dedem duyduklarına inanamamış ve;
- Kızımı mutlaka görmem lazım. Birlikte yüzmemiz lazım, demiş.
Bir hafta sonu da anneannem ve Ensar dedem geldiler. Nasıl yüzdüğümü onlarda
gördüler. Ensar dedem başarılı insanları çok sever. Beni zaten çok seviyor, her şeyi başarma
31
çabamdan dolayı her zaman benimle gurur duyduğunu söyler. Ben ailemin beni bu kadar
sevip gurur duyduğunu gördükçe çok mutlu oluyorum. Bazen yapamadığım şeylerde oluyor
ama ailem yine de beni çok seviyor ve tekrar denemem gerektiğini söylüyor. Onlara
yüzebildiğimi göstermek çok güzeldi. Özdere'de gündüzlerim işte böyle geçiyordu. Çoğu gece
dedem, babaannem ve ben sahile iniyorduk. Yazın geceleri sahil gündüz gibi kalabalık oluyor.
Herkes deniz kenarında kumlara oturuyor, geziyor, eğleniyor, müzik aletleri çalıyor, şarkılar
söylüyor. Biz de kumların üzerine bir battaniye serip oturuyorduk. Gece denizin dalgalarını
seyretmek benim çok hoşuma gidiyordu. Deniz'in dalgalarını seyrederken en çok sevdiğim
şey ise; dondurma yemekti. Hayatımda hiç bu kadar güzel bir yaz tatili geçirmedim. Yaz
tatilimin nasıl bittiğini hiç anlamadım. Bir de baktım ki yine okulda arkadaşlarımla beraberim.
Arkadaşlarımı ve öğretmenimi ne kadar da özlemişim. Bazı geceler rüyamda, geçirdiğim tatil
günlerini görüyorum. Uyandığımda yüzdüğümü hayal ediyorum. Annem;
- Hadi artık kahvaltıya Çise, diyor. Yataktan kalkıyorum, yüzümü yıkıyorum, kahvaltımı
yapıp, dişlerimi fırçalıyorum, sonra doğruca okula…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
UZAYLI KIZ
Dilara ÇİÇEK
Bir akşam yatağımda uyurken bir ses duydum. Bu sesle bir anda uyandım.
Uyandığımda pencereme ışıklar vuruyordu. Yatağımdan fırladım ve pencereye koştum.
Pencereye koştuğumda karşımda, gövdesi yuvarlak, üstü disk biçiminde, etrafına rengârenk
ışıklar saçan, daha önce hiç görmediğim değişik bir araç gördüm. Korku ve şaşkınlık içinde
aklımdan ilk geçen düşünce şu oldu. Gerçekten uzaylılar olabilir miydi?
Bu aracın içinden, cüceye benzeyen kısa boylu, yeşil vücutlu, uzun burunlu garip bir
yaratık çıktı. O yaratık caddeye iner inmez bir kıza dönüştü, çok şaşırdım ve çok korktum.
Hemen yatağıma geçtim ve uyumaya çalıştım. Bir türlü uyuyamıyordum. Uyusam da
karşımda gördüğüm yaratık uykuma giriyordu ve korkup tekrar uyanıyordum. En sonunda
uyuyabildim. Sabah kalktığımda aklıma ilk gelen şey dün akşam gördüklerimdi. Banyoya
gittim ve elimi yüzümü yıkadım kahvaltıya geçtim. Kahvaltımı yaptıktan sonra hazırlandım ve
okula gittim. Okula gittiğimde arkadaşlarım sınıfımıza yeni bir kızın geldiğini söylediler. Çok
merak ettim. Zil çaldı andımızı okuduktan sonra sınıfımıza girdik. Sınıfımıza girdiğimizde yeni
kızı göremedim. Bir anda kapı çaldı ve yeni kız içeri girdi. Çok şaşırdım ve neredeyse
bayılacaktım. Çünkü yeni gelen kız benim dün akşam gördüğüm uzaylı kızdı. Öğretmenimiz
yeni gelen kıza Kendisini tanıtmasını istedi. Kız kendini şöyle tanıttı:
- Benim adım Zeliha. Ben Mars’tan geldim.
Sınıfta bir anda bir kahkaha tufanı koptu. Arkadaşlarım yeni gelen arkadaş şakacı
birine benziyor diye birbirlerini söylüyordu. Yeni gelen kız:
- Pardon arkadaşlar şaka şaka, ben Manisa’dan geldim. Annem ev hanımı, babam da
doktor, dedi.
Öğretmenimiz:
32
-
Peki Zeliha, hoş geldin, yerine oturabilirsin.
Herkes tekrardan “hoş geldin” dedi ve derse başladık, ama benim aklım derste değil o
kızdaydı. Öğretmenimiz bize bir metin yazdırmaya başladı. Metin bitince öğretmenimiz;
- Evet, çocuklar ben Zeliha’nın yazısını çok merak ediyorum, sizde merak ediyor
musunuz?
- Evet!
- O zaman Zeliha’nın yazısına bir bakalım.
Öğretmenimiz yanına gitti ve defterine baktı.
- Aaaa! Senin yazın çok değişik, karaladın mı? Biz böyle yazmıyoruz.
- Şey! Öğretmenim ben Manisa’dan Almanya’ya gittim. Orada Almanca yazmayı
öğrendim. O yüzden Almanca’ya alıştım. Türkçe konuşuyorum, ama yazamıyorum.
Unuttum!
Öğretmenimiz;
- Peki, o zaman sen 1.sınıfa gitsen…
- Peki, ama ben 11 yaşındayım. 5.sınıf konularını öğrenmem lazım.
- O zaman sen, ya Türkçe kursuna git ya da okuma yazma kursuna… Yine sen bilirsin.
- Peki, öğretmenim ailemle konuşacağım.
Herkes çok şaşırmıştı. Zil çaldı herkes Zeliha’nın yanına gitti. Ben teneffüste sadece
yerimde oturup onları izledim. Okul çıkışı Zeliha’yı önce takip etmek istedim, sonra
vazgeçtim. Evime gitmek için yol aldım. Eve geldiğimde çok yorgundum. Hemen uyumak
istiyordum, ama korkuyordum. Bu yüzden uyumaktan vazgeçtim. Yemeği yedikten sonra
ödevimi yaptım. Annem ve babamın yanına gittiğimde uzaylılar ile ilgili bir film izliyorlardı. O
filmdeki uzaylılar, benim gördüğüm gerçek uzaylıya hiç benzemiyordu. Bu yüzden
filmdekilere hiç inanmadım.
Film bittikten sonra yatak odama geçtim. Uzunca bir süre yatağımda sağa sola
döndüm. Uyuyamıyordum. Uzaylılarla ilgili düşünceler beynimde dolaşırken, sızıp kalmışım.
Sabah olunca apar topar hazırlanıp, aceleyle okuluma gittim. Okul bahçesinden girdiğimde
bir de ne göreyim. Herkes yeni gelen kızla dolaşıyordu. Ben artık bu durumdan sıkılmıştım.
Neredeyse isyan edecektim. Bu yeni gelen kız yüzünden geceleri uyuyamıyorum. Artık
arkadaşlarım onunla ilgilenmekten benimle oynamıyordu. Neredeyse gördüklerimi ve
olanları öğretmenime söyleyecektim. Öbür teneffüs Zeliha yanıma geldi ve şöyle dedi:
- Merhaba. Herkes benimle tanıştı, fakat sen benimle hiç tanışmadın. Neden?
- Çünkü senin gibi bir yalancıyla arkadaş olmak istemiyorum.
- Ne demek istiyorsun sen!
- Şunu demek istiyorum: Sen hiçbir şey bilmiyorsun; kalem tutmayı, yemek yemeyi,
uyumayı hiç bir şey bilmiyorsun! Senin insan olduğundan şüpheleniyorum ben!
Hiçbir şey demeden yanımdan gitti. Ona sen bir uzaylısın demedim, çünkü korktum.
Sonuçta o bir insan değildi. Bana bir şey yapabilirdi. Ben kara kara düşünürken öğretmenimiz
geldi ve bana şöyle dedi.
- Ebru! Arkadaşına dediklerin hiç hoş değil! Arkadaşın seni çok seviyor sende onu sev
lütfen.
33
Ben onu sevemezdim. Çünkü onun ne kadar çirkin ve garip bir uzaylı olduğunu
biliyordum. Zeliha o günden sonra benimle hiç konuşmadı. Kısa bir zamandan sonrada bir
daha okula hiç gelmedi. Herkes onun nereye kaybolduğunu çok merak etti. Gidişi de gelişi
gibi gizemli olmuştu, ama benim için gizemli değildi.
Bana göre uzaylı kız Zeliha; Dünya’da insanlar nasıl yaşarlar? Hangi besinler ile
beslenirler? Nasıl çoğalırlar? Teknolojileri ne kadar gelişmiştir? Bunun gibi konularda
araştırma yapmak için gelmiştir. Benim de onun uzaylı olduğunu bildiğimi öğrendiği zaman
da korkup kendi yaşadığı gezegene geri döndü. Yani Mars’a, pardon Manisa’ya.
Bu gördüklerimden sonra artık evrende yalnız olmadığımızı anladım. Zaten bu kadar
uçsuz bucaksız evrende sadece insanlar olamazdı. Uzaylı komşularımızın olması da aslında
fena sayılmazdı. İlginç olan onların insan kılığına girebilmeleriydi. Acaba aramızda Manisalı
Zelihalardan kaç tane vardı?
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MEHMET’İN DEĞİŞEN DÜNYASI
Dilara ERDAĞ
Bir gün bir palyaço varmış. Adı da Tosi’ymiş. Bu palyaçonun kendine ait bir sirki
varmış. Tosi her hafta başka ülkelere gider, insanları eğlendirirmiş. Bu kez yolu Türkiye’ye
düşmüş. Türkiye’de, İstanbul’a gelmiş. Sirk için çadırları kurarken kendi yapacağı oyunlara
çalışıyormuş. Sirk eğlencesi için 2 gün kalmış ve sirki insanlara tanıtıp haber vermek için
afişler hazırlamış. Ama bu afişleri herkese duyurup gösterecek, her yere asacak birisi yokmuş.
Orada çadırın kurulmasını uzaktan izleyen birisi varmış. Adı Mehmet’miş ve o
kimsesizmiş. Tosi onun yanına gitmiş ve:
- Neden bizi seyrediyorsun, hava karardı annen baban seni merak ederler, demiş.
Mehmet:
- Ben annemi babamı trafik kazasında kaybettim, demiş.
Tosi ona eğer afişleri asıp herkese gösterirsen benimle kalabilirsin demiş. Mehmet de hemen
kabul etmiş ve birbirlerine çok ısınmışlar.
Hemen gitmiş bildiği her yere asmış, tanıdıklarına söylemiş. Sonra tekrar sirk alanına
dönmüş ve Tosi’yi bulmuş. Tosi, ona yeni kıyafetler vermiş ve karavanında yatacak yer
ayarlamış. Uyumuşlar ve sabah olmuş. Mehmet’in yetenekli bir çocuk olduğunu Tosi hemen
fark etmiş ve onu yardımcısı olarak yanına almış. Beraber çalışmışlar ve birkaç numara da
Mehmet’e öğretmiş. Ona palyaço kıyafeti yaptırmış. Mehmet küçük palyaço olmuş. Tam
üstüne göre olmuş kıyafeti. Yüzünü de ona göre boyamışlar.
Akşam olduğunda sirk başlayacakmış ve Mehmet’in astığı afişler sayesinde tüm
biletler satılmış, tüm hazırlıklar bitmiş. Artık çadır hazır bir haldeymiş. Akşam olmuş ve herkes
sirk alanına gelmiş. Tosi ve Mehmet seyircileri yerlerine yerleştirmişler. Müziği açmışlar ve
şova başlamışlar. Herkes onlara hayran olmuş ve alkışlamışlar. Onlar palyaço gösterisi yapmış
34
ve daha sonra dansçılar gelmiş. Birbirleri üzerinde dengede durarak herkesi etkilemişler. Sirk
bitmiş ve artık herkes Mehmet ve Tosi’yi konuşuyorlarmış. Çok ünlü olmuşlar. Beraber yeni
ülkelere gitmişler ve birlikte yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
- ORMANDAKİ MACERALARIM
Elif Kevser ESEN
O sabah uyandığımda kendimi kötü hissettim. Dün hava biraz soğuktu, ama Beden
Eğitimi dersi vardı. Öğretmenimizin içeride yapalım demesine rağmen biz ısrarla dışarı
çıkmak istedik. Ders çok güzel geçti. Fakat ben herhalde hasta oldum, ama olsun, okula
gitmekte kararlıydım. İyi ki gitmişim. Öğretmenimiz okulca ormanda bir kamp yapacağımızı
söyledi. Buna çok sevinmiştik. Öğretmenimiz bu konuyu eve gidince ailelerimiz ile
konuşmamızı istedi. Annem ve babam izin vermişti. Okula gidince öğretmenimiz:
- Çocuklar kampa kimler gidecek, diye sordu.
Sınıfın hepsi kampa gidecekti. Hepimiz çok sabırsızlanıyorduk. İşte, sonunda
sabırsızlıkla beklediğimiz gün gelmişti. Kamp yerimiz, balık tutmak için temiz bir gölü olan,
yemyeşil tertemiz bir ormandı. Bol oksijenli orman havası ne güzeldi. Bu havayı
akciğerlerimize derin nefesler alarak çektik. Fen ve Teknoloji dersinde sporun ve temiz
havanın vücudumuza yararlarını öğrenmiştik.
Bu gün kampın ilk günüydü. Önce guruplar oluşturduk sonrada çadırlarımızı kurduk.
Üşümemek için biraz odun toplayıp ateş yaktık. Ertesi gün ormanda bir gezintiye çıktık.
Ormanda çok çeşitli hayvanlar vardı. Aramızda hayvanlarla en çok Müge ilgileniyordu.
Karıncalar, kelebekler, böcekler, arılar, kuşlar. Müge kendini kaptırmış, oradan oraya
koşturuyordu. Akşama doğru kampın bulunduğu yere geri döndük. Öğretmenimiz yoklama
yaptı. Bir kişi yoktu. Bu kişi Müge’ydi. Daha sonra öğretmenimize Müge’nin hayvanlarla çok
ilgilendiği yeri tarif edip orada olabileceğini söyledik. Biz çadırlarımıza girdik. Öğretmenimiz
ve birkaç öğretmen daha Müge’yi aramaya çıktılar. Sabah uyandığımızda Müge’yi karşımızda
yorgun bir halde gördük. Öğretmenimiz Müge’yi bulmakta biraz zorlanmış. Neyse ki Müge
sapasağlam bulunmuştu. Müge’nin tekrar aramızda olmasına çok sevinmiştik. Bu gün
gezintimizi türlü bitkilerin bulunduğu güzel bir yere doğru yaptık. Buradaki tüm çiçekler çok
güzeldi. Tabii güzel oldukları kadar faydalılardı da. Bu bitkilerin hem doğayı güzelleştirdiğini
hem de bazı hayvanlara besin olduğunu öğrenmiştik. Ağaçlar, otlar çiçekler, sarmaşıklar
hepsi doğanın güzellikleriydi. O gün bütün arkadaşlar ağaçların arasında saklambaç oynadık.
Rengârenk çiçekleri kokladık ama koparmadan. Günümüz çok güzel geçmişti. Akşam olmadan
kampımıza geri döndük. Bu sefer tedbirli davranıp dönerken öğretmenimiz sayım yaptı.
Herkes tamamdı. Müge’yi zaten aramıza almıştık. O akşam kamptaki herkes toplandık. Büyük
bir çember oluşturduk. Herkes sıra ile hikâyeler, fıkralar, efsaneler anlattı. Geceleyin
yıldızlarla bezenmiş gökyüzüne uzun uzun baktık. Yine derslerimizde öğrendiğimiz; Kutup
Yıldızı’nı, Büyük ve Küçük Ayı Takım Yıldızı’nı gökyüzünde heyecanla aradık. Ne kadar çok
yıldız vardı. Acaba uzayda da yaşayan canlılar var mıydı? İlk defa bu kadar çok merak ettim.
35
Bu gece çok geç yattık.
Ertesi gün ormanda yaşayan hayvanları tanımak için bir gezintiye çıktık. Gezdiğimiz
yerlerde türlü türlü kuşlar, sincaplar, tavşanlar vardı. Tam geri dönüyorduk ki hangi yoldan
buraya geldiğimizi unuttuk. Bir an çok telaşlandık ve korktuk. Sonra buraya geldiğimiz yoldaki
ayak izlerimizi gördük ve takip etmeye başladık. Evet, işte kampın bulunduğu yere geri
dönmüştük. Müge’nin başına gelen şey bizim başımıza gelecekti ve son gün ormandaki göle
balık tutmaya gittik. Göl çok güzeldi. Ormanın yeşil görüntüsü göle yansımıştı. Matematik
dersinde yansıma konusunda buna benzer bir resim gördüğümü hatırladım. O sırada bir de
ne görelim! Gölün karşısındaki çocuklar göldeki ördeklere taş atıyorlardı. Bu durumu gidip
öğretmenime söyledim. Öğretmenimiz gidip uyarmamızı söyledi. Hemen koşup çocuklara
engel olduk. Neyse ki ördeklere bir şey olmamıştı ve ben bu duruma çok sevindim. Saatlerce
balık tutmaya çalıştık. Hiç balık tutamadan geri geldik. Belki böylesi daha iyi olmuştu.
Artık eve gitme zamanı gelmişti, ama olsun yine de günlerim çok güzel geçmişti ve
ben bu güzel günleri unutmayacaktım. Bu güzel yeri bize miras bırakanlara çok teşekkür ettik.
Ormandan ayrılmadan önce biz de, bizden sonrakiler için birer fidan diktik. Uzun bir zaman
sonra fidanlarımız büyüyüp ağaç olacaktı. Güzel günler geçirdiğimiz ormanımız daha da
çoğalacaktı. Biz her zaman gurur duyacağımız bir iş yapmıştık. O an kendim ve arkadaşlarımla
gurur duydum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
İZMİRDEKİ YAŞAM TARZI
Emine ANAT
İzmir, Ege Bölgesinin vazgeçilmez bir şehridir. Tatil bölgesi, iklimi, deniziyle ve sıcak
ortamıyla yaz ayının vazgeçilmez şehridir. Tabi her güzel şehrin iyi yönleri olduğu gibi kötü
yönleri de vardır.
İzmir’in de iyi ve kötü yönlerinden bahsedecek olursak; ulaşım açısından bayağı zorluk
çeken insanlarımız var. Örneğin; İzmir’in Menderes semtinde oturan bir kişi fabrika
olmadığından, Menderes’te değil de, çok daha uzak yerlere gitmek zorunda kalıyor.
Her
tarafa metro olmadığından, aldığı maaşın yarısını yol parası olarak kullanıyor. Özel aracı
olanlar ise benzinin fiyatı nedeniyle, arabalarını bile rahatlıkla kullanamıyorlar. Bu da
işsizlikten ve ekonomik şartlardan kaynaklanıyor. İşsizlikten kaynaklanan başlıca sebepler var.
Bunlar ise; genç yaşta iş bulamadıklarından, bir gelir kaynağı olmadığından zararlı maddeler
kullanmaya başlıyorlar. Uyuşturucu ve alkol bağımlılığı olan, sigara içmeye başlayan gençler
oluyor ve daha çok genç yaşta hayata küsüyorlar. Hayattan hiçbir beklentisi olmayan genç bir
nesil geriye kalıyor. Ama İzmir turistlerin vazgeçilmezi olduğundan ülkemize ekonomik açıdan
çok faydalı oluyor. Ülkemizin kalkınmasında iyi rol oynuyor. Karşıyaka, Konak ve sıcak
deniziyle vazgeçilmez olan plajları var. Bu plajlarımızın bazıları ve daha doğrusu
hatırlayabildiklerimi sayarsam; Çeşme, Özdere, Gümüldür, Ahmetbeyli, Aliağa, Foça, Urla gibi
yerler, İzmir’i İzmir yapan yerlerdir. Aydın’a yakın olduğundan Kuşadası’nı bile dahil
edebiliriz. Tabi kumrusunu da unutmamak gerek.
36
Sonuç olarak Türkiye’mizin her tarafı güzel ama İzmir bir başka güzel. Trafiği
bakımından, ulaşımı bakımından, Bu sene yapılan metroyla da insanlarımız, halkımız
istedikleri yere eziyet çekmeden, yorulmadan, aktarma yapmadan ulaşımın keyfini
çıkarıyorlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
NİHAT’IN BENCİLLİĞİ
Emre ÖZGÜR
Nihat, 5 yaşında, esmer, siyah saçlı, uzun boylu, hafif tombul, kahverengi gözlü, her
gördüğü oyuncağa sahip olmayı isteyen, oyuncağı aldırana kadar ailesine eziyet eden,
oyuncaklarını paylaşmayan, kıskanç, bencil, inatçı, huysuz ve doyumsuzdur.
Nihat anaokuluna gidiyordu. Anaokulu küçük, şirin, renk renk, çeşit çeşit oyuncakları,
küçük sandalyeleri ve masaları olan, tertemiz, sıcacık bir yerdi. Okula herkesten önce gidip,
istediği oyuncakları alıyordu. Kimseyle paylaşmak istemiyordu.
Nihat’ın kıskançlığı sınıf arkadaşları olan Engin, Burak, Emre ve Onur’u çok üzüyordu.
Engin sarı saçlı, mavi gözlü, uzun boylu, zayıf, neşeli, uyumlu ve sakindi. Burak sarışın, yeşil
gözlü, orta boylu, zayıf, çok hareketli ve yerinde duramazdı. Emre kumral, kahverengi gözlü,
uzun boylu, pembe yanaklı, paylaşmayı seven ve arkadaş canlısıydı. Onur kumral, beyaz
tenli, kısa boylu, hafif tombul, arkadaşlarını güldürmeyi severdi. Nihat sabah erkenden
hazırlandı yine herkesten önce okula gidip, çok beğendiği kırmızı büyük kamyonu almak
istiyordu. Annesine:
- Anne hızlı gidelim. Okula yeni gelen kırmızı kamyonu ben almak istiyorum, dedi.
Annesi:
- Tamam, oğlum gidiyoruz, istediğin oyuncağı alamazsan sıranı beklersin, paylaşarak
oynarsınız, dedi.
Okula geldiler. Nihat koşarak sınıfa girdi. Kırmızı kamyon yerinde yoktu. Nihat şaşırdı,
sağına soluna baktı, kamyonla Emre’yi oynarken gördü. Sinirlenerek Emre’nin yanına gitti.
İzinsiz Emre’nin elinden kamyonu aldı. Emre:
- Nihat neden oyuncağı izinsiz aldın? Görmüyor musun onunla ben oynuyorum?
Nihat:
- O benim oyuncağım. Benden başkası onunla oynayamaz.
Emre:
- O senin oyuncağın değil, okulun yani hepimizin oyuncağı. Bir daha böyle yaparsan
seni öğretmene şikâyet edeceğim, dedi.
Nihat, Emre’nin söylediklerini hiç umursamadı ve oyun oynamaya devam etti. Emre
çok üzüldü. Engin, Burak ve Onur gelince onlarla oyun oynadı.
Birkaç gün sonra Nihat’ın doğum günü vardı. Nihat okuldaki arkadaşlarını Emre,
Engin, Burak ve Onur’u davet etti. Mahalleden de arkadaşları olan Buse, Bilge ve Çağla’yı
davet etti. Nihat çok heyecanlıydı. Gelecek olan hediyeleri merak ediyordu. Parti için
37
hazırlıklar yapıldı. Annesi ona çok güzel, kırmızı araba şeklinde bir pasta aldı. Evi ve Nihat’ın
odasını süslediler. Önce mahalleden arkadaşları Buse, Bilge ve Çağla geldi.
Buse 7 yaşında, kumral, kıvırcık saçlı, zayıf, yeşil gözlü, alıngan ve çabuk ağlardı. Bilge
7 yaşında, kızıl saçlı, beyaz tenli, tombul, pembe yanaklı, her zaman lider olmak isteyen ve
çok konuşkan bir çocuktu. Çağla 6 yaşında, esmer, siyah saçlı, çok zayıf, inatçı ve
oyunbozandı.
Emre, Onur, Engin ve Burak da geldi. Nihat arkadaşlarını güler yüzle karşıladı. Doğum
günü partisi başladı. Annesi büyük, kırmızı araba şeklindeki pastanın üzerine beş tane mum
koydu. Nihat ve arkadaşları hep beraber mumları üflediler. Herkes hediyesini verdi. Burak
şapka, Engin tişört, Emre oyuncak araba, Onur günlük, Buse pastel boya, Bilge panduf, Çağla
da hikaye kitabı almıştı. Nihat hediyelerini çok beğendi. Arkadaşlarına teşekkür etti. Nihat:
- Arkadaşlar, odama gidip oyun oynayalım mı, dedi.
Buse:
- Çok seviniriz, dedi.
Bilge:
- Odanı çok merak ediyorum, hemen gidelim, dedi.
Nihat arkadaşlarını odasına götürdü. Nihat’ın odası geniş, her tarafı oyuncaklarla
doluydu. Arkadaşları bu çeşitli oyuncakları görünce çok şaşırdılar. Oyuncakları arasında
uzaktan kumandalı arabalar, robotlar, konuşan köpekler, ayılar, şarkı söyleyen peluş
oyuncaklar ve bilgisayar vardı. Emre:
- Nihat ne kadar çok oyuncağın var?
Burak:
- Evet, haklısın çok değişik oyuncakların var, dedi.
Nihat:
- Annem ve babam her istediğim oyuncağı alıyorlar, dedi.
Nihat’ın arkadaşları oyuncaklarını elledikçe, Nihat kızıyordu ve bahaneler bulup
oyuncakları alıyordu. Buse şarkı söyleyen ayıcığı eline aldı, oynuyordu. Nihat:
- Buse oyuncağı yerine koy, bozacaksın, dedi.
Buse:
- Özür dilerim, dedi ve oyuncağı yerine koydu.
Engin ve Burak uzaktan kumandalı arabayla oynuyorlardı. Nihat bunu görünce yine
kıskandı ve arabayı ellerinden aldı. Engin:
- Nihat neden böyle yapıyorsun? Senin odana oynamaya davet etmedin mi bizi?
Burak:
- Böyle yaparsan, seninle bir daha oynamayız, dedi.
Nihat.
- Onlar benim oyuncaklarım, onları bozacaksınız, onları yerine koyun, dedi.
Arkadaşları her şeyi kıskanan Nihat’ın doğum gününde sıkılmaya başladılar ve
evlerine gitmek için izin istediler. Dışarı çıkınca Nihat’ın yaptığının kötü bir davranış
olduğunu ve kendilerini üzdüklerini aralarında konuştular. Engin:
38
-
Anlayamıyorum, Nihat hem bizi oynamaya davet ediyor, hem de oyuncaklarını
paylaşmıyor.
Buse:
- O kadar oyuncağı olan birisi, nasıl bu kadar bencil olabiliyor?
Emre:
- Okulda da Nihat kıskanç, oyuncakları benim diyor, paylaşmıyor.
Bilge:
- Bence Nihat yaptıklarının yanlış olduğunu anlamalı, ona güzel bir ders verelim mi,
dedi.
Bütün çocuklar Nihat’ın yaptıklarına kızdı ve çok üzüldüler. Nihat’ı oyunlarına almama
ve oyuncakları paylaşmama kararı aldılar.
Güzel, güneşli bir cumartesi günüydü. Buse, Emre, Burak, Engin, Çağla, Bilge ve
Onur mahallede oyun oynuyorlardı. Mahalle, çıkmaz sokak, arabaların geçmediği, geniş ve
güzel bir sokak arasıydı. Nihat, arkadaşlarının top oynadığını görünce annesinden İzin istedi
ve sokağa çıktı. Nihat:
- Ben de sizinle top oynayabilir miyim, dedi.
Bilge:
- Hayır, oynayamazsın, dedi.
Engin:
- Gördüğün gibi biz oyunumuza başladık seni aramıza alamayız, dedi.
Çağla:
- Sen git evindeki oyuncaklarınla tek başına oyna, dedi.
Nihat üzülerek bir kenarda oturup onları seyretmeye başladı. Keşke bende onlarla
oynayabilsem diye aklından geçirdi. Tam o sırada top Nihat’ın yanına kaçtı. Nihat topu aldı.
Emre:
- Bırak topu patlatacaksın, dedi.
Nihat’ın morali çok bozuldu, arkadaşlarının neden böyle davrandıklarını
anlayamıyordu. Çocuklar aralarında gülüyorlardı. Nihat bunu görünce ağlayarak eve gitti.
Nihat:
- Anne, anne, diyerek eve girdi.
Annesi:
- Neden ağlıyorsun oğlum?
- Arkadaşlarım beni oyuna almadılar, topa dokunmama izin bile vermediler, benim
üzüldüğümü görünce güldüler. Neden böyle davrandıklarını anlayamıyorum?
Annesi gülümseyerek:
- Sanırım ben sebebini biliyorum. Sen doğum gününde ve okulda onlara yaptıklarını
hatırla.
Nihat:
- Ne yaptım ki? Oyuncaklarımı kıracaklar diye ellerinden almıştım.
- Bu yaptığın iyi bir davranış değil. Okuldaki bütün oyuncaklar benim diyorsun, eve
arkadaşlarını oyun oynamaya davet ediyorsun ama oyuncaklarını paylaşmıyorsun, bu
39
senin yaptığın bencillik ve kıskançlıktır. Bunlar kötü davranışlar, bunun sonucunda
arkadaşlarını kaybettin, yalnız kaldın.
- Sanırım anladım. Peki, ben şimdi arkadaşlarıma kendimi nasıl af ettireceğim?
Annesi:
- Bunu da sen düşün, dedi.
O sırada Nihat camdan arkadaşlarını seyrediyordu. Çocukların topu patladı. Nihat’ın
aklına bir fikir geldi. En güzel topunu aldı ve sokağa çıktı. Nihat:
- Arkadaşlar, ben hatamı anladım. Sizden özür diliyorum. Bir daha asla bencillik
etmeyeceğim. Alın benim topumla oyuna devam edebilirsiniz, dedi.
Bilge:
- Hatanı anlamana çok sevindik. Biz de sen yaptığının yanlış bir hareket olduğunu
anlaman için sana ders vermek istemiştik.
Emre:
Tabii ki bizimle oyun oynayabilirsin, topunu bizimle paylaştığın için teşekkür ederiz,
dedi.
Nihat o günden sonra bir daha hiç bencillik etmedi. Bencilliğin ve kıskançlığın kötü bir
şey olduğunu annesi ve arkadaşları sayesinde anladı. Oyuncakların hiçbir zaman
arkadaşlarının yerini tutamayacağını anladı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GİZEM İLE KÜÇÜK KELEBEK
Gamze DURAN
Güzel bir gündü. Hava çok güzeldi. Güneş bütün ışıklarıyla yeryüzüne gönderiyordu.
Gizem odasında oyuncaklarıyla oynuyordu. Birden bir ses duydu. Pencereye dışarıdan gelen
sese bakmaya gitti. O zaman bir kelebek pencerenin yanındaki çiçeğe kondu, o kelebek o
kadar güzeldi ki, rengarenk kanatlarıyla Gizem’i etkiledi. Kelebeğin kara kara gözleri vardı.
Gizem:
- Ah güzel kelebek keşke bende senin gibi uçabilsem!
Kelebek:
- Gizem kardeş sen insansın, sadece şu saydığım hava taşıtlarıyla uçabilirsin.
- Doğrusun ama bir şey sorabilir miyim?
- Tabi, bütün hayvanlar konuşur. Kim demiş ki hayvanların konuşamadığını… Sadece
hayal edin yeter, diyerek gülmeye başlamış.
Bir güneşli günde Gizem ve ailesi bir karar aldılar. Babası işteyken annesi Gizem’e:
- Kızım, biz babanla bir karar aldık. O kararı sana söyleyeceğiz, dedi.
Gizem:
- Yaşasın, diyerek sevindi.
O gün geldi çattı. O karar verdikleri tatile gitmeye hazırlanırken evde bir telaş vardı.
Gizem, kışlıklarını, yazlıklarını, oyuncaklarını, resim eşyalarını koyup aşağı birinci kata indirdi.
Babası da öteki bavulları koydu. Gizem neşeli bir şekilde odasına çıkıp kelebeğiyle:
40
- Sana ben Küçük Kelebek adını verdim. Sen artık benim kelebeğimsin, sende bizimle
geleceksin, dedi.
Babası Gizem’e çağırdı:
- Gizem kızım hadi gel.
Gizem geldi ve Gizem ile Küçük Kelebekte geldi. Gizemler yola çıktığında Küçük
Kelebekte arkalarından gidiyor. Gizem yolculukta biraz uyduktan sonra annesi ve babasına
soru sorup hayal etmeye başladı sonunda orman alanına geldiler. Gizem’in orman alanına
geldiler. Gizem’in omzuna kondu. Annesi ile babası çadırı kurduktan sonra balık tutmaya
çıktılar, geldiklerinde mangalı yaktılar. Köfteleri getirdiler. Balıkları kızarttılar sonra plastik
tabaklara alıp, süt ile kolaları çıkarttılar. Gizem süt, annesi ve babası kola içtiler ve onları geri
dönüşüm kutusuna attılar. Ama bir şeyi unuttular. Üç ailenin aklına gelmemişti. O günün
sabahına kadar hiç fark edilmeyen ateşlerden çıkan dumanı saat sabahın yedisinde fark
edildi. Ama o zamanda vakit çoktan geçmişti. Bir sürü ağaç yanarken meşe ağacının üstünde
Küçük Kelebek vardı. Allahtan ona bir şey olmamıştı. Ama o kadar ağaç yanmış Gizem bir
metre uzaklıktaki ağaca yaslanmış ağlıyordu ve babası ile annesi Gizem’in yanına gidip “niye
ağlıyorsun kızım” dediler. Gizem ağlayarak:
- Ama ben yaptım, sanki suç bende gibi hissediyorum.
Babası:
- Kızım bak itfaiyeyi aradım. Şimdi gelirler.
İtfaiye gelip yangın söndürdü. Gizem ve ailesi eve gittiklerinde Gizem hala çok
üzgündü ama Küçük Kelebek şöyle dedi:
- Gizem kızım neden üzülüyorsun?
Gizem:
- Ama ağaçlardaki kuşların koca ormandaki hayvanların hayatını tehlikeye attık. Bunu
nasıl unuturum.
On gün geçti. Gizem piknikteki olanları unutmuştu. Zaten ormandaki yangın
sönmüştü. Bir gün babası işten gelirken arabanın bagajında bir sürü çiçek tohumları ve ağaç
fidanları vardı. Gizem odasının penceresinden görüp aşağı indi. Gizem:
- Babacığım, o çiçek tohumları ve ağaç fidanlarını ne yapacaksın, dedi
Babası:
- Sürpriz kızım, dedi.
Gizem hemen annesinin yanına gidip,
- Anne! Babamın hediyesi varmış.
Annesi ‘’Neymiş o hediye’’ dedi. Babası işten gelir gelmez. “Haydi’’ dedi. Gizem
odasına çıkıp ceketini giydi ve aşağıya indi ve arabaya binip gittiler. Arabanın bagajında
kazma ile kürek vardı. Yine Küçük Kelebek’te onlarla geldi. Orman alanına geldiler ama ora
pikniğe geldikleri yerdi. Gizem anladı. Babasına söyledi.
- Baba buraya ağaç mı dikeceğiz?
Babası da şöyle cevapladı o soruyu:
- Gizem, kızım aynı söylediğin gibi.
41
Arabadan inip ağaç fidanlarını ve çiçek tohumlarını ektiler. Oradaki muslukla
ektiklerini suladılar. Evlerine gittiklerinde çok mutlulardı. Kış gelmişti kar yağıyordu. Kar
yüzünden okullar tatil olmuştu. Gizem okula arkadaşlarıyla kar savaşı yapıyorlardı. Akşam
oldu. Gizem rüyasında Küçük Kelebek ölmüştü. Birden uyandı. “Anne, baba” diyerek
bağırıyordu. Annesi ve babası yanına gelip,
- Gizem kızım ne oldu, dediler.
Gizem anne ve babasına:
- Anneciğim, babacığım! Rüyamda Küçük Kelebek ölmüştü dedi.
Annesi ‘’Küçük Kelebek orada uyuyor” dedi. Gizem rahatladı ve annesi ile babasını
öptü, sonra uyudu. Sabah Küçük Kelebeğe bahçede bir ev yapılacaktı. Sabah oldu. Gizem
uyandı, üstününü giyip bahçeye indi. Kar erimiş, güneş açmıştı. Cıvıl cıvıl kuş sesleri vardı.
Bahçede babasını gördü. Babası eşyaları hazırlıyordu. Gizem ile babası bahçenin çiçekli
yanına bir çit yaptılar. Gizem koşarak Küçük Kelebeğe;
- Küçük Kelebeğim, sana bahçede ev yaptık hadi atla boynuma, diyerek bahçeye indiler.
Küçük Kelebek çok sevinip bir çiçeğe kondu. Gizem ve babasına:
- Size çok teşekkür ederim. Nasıl ödeyeceğim sizin hakkınızı bilmiyorum.
Gizem:
- Olur mu hiç! Ödemesen de olur. Küçük Kelebeğim, kışları benim odamda geçireceksin,
dedi.
Aradan çok zaman geçti. Gizem on yaşına geldi. Teyzesi ve eniştesi ziyaretlerine
geldiler. Onlar da Gizem’e çok güzel hediyeler getirdiler ve Gizemlere yakın bir yerde ev
tuttular. Bütün aile mutlu mesut yaşadılar. Küçük Kelebek de öyle.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
PARILDAYAN DÜŞLER
Gülcan YILMAZ
Okulların kapanmasına daha iki ay vardı. Yılın sonunda tiyatro gösterisi olacaktı.
Bunun için seçmeler yapılıyordu. Ben ve arkadaşım Betül bu seçmelere katılmak
istiyorduk. Eve gidince hemen Betül’ü aradım.
- Alo Betül sen misin?
- Evet, Gülşah. Benim.
- Bugün müsaitsen bize gelir misin? Seçmeler hakkında konuşsak iyi olur.
- Tabi ki de canım, ben saat 13.30’da gelirim.
Ben de Betül gelene kadar ödevlerimi bitirdim. Anneme ev işlerinde yardımcı oldum.
Saat 13.30 olduğunda Betül geldi. Onunla beraber düşünüp taşındık ve kurguladığımız tiyatro
oyununda köpeğim Beethoven’e da bir rol verdik. Öncelikle senaryoyu kurguladık ve yazdık.
Beethoven, ben ve Betül’ün sadık köpeği olacaktı. Biz Betül ile kardeş olacaktık.
Ama sayımız yetersizdi. Bunun için Gülay’a da haber verdik. Gülay’ da gelince her şey
tamamlanmış oldu.
42
Ertesi gün okulda herkes seçmeleri konuşuyordu. Rakiplerimiz güçlüydü. Başarılı
olmak için çok çalışmamız gerekiyordu. Ben, Betül ve Gülay düzenli olarak çalışmaya karar
verdik. Betül ve Gülay’ı bu sene tanımıştım ama öyle çok sevmiştim ki. Kardeş gibiydik.
Serkan öğretmenimiz bize Üç Silahşörlar diyordu. Sürekli bizi yan yana görmeye alışmıştı
herkes. Zaman su gibi akıp gidiyordu. Seçmelere katıldığımızda güzel bir başarı elde ettik.
Senaryoyu öğretmenlerimiz çok beğendi. Ama daha yolun başındaydık. Bir ayımız kalmıştı.
Artık daha sık çalışıyor, gerekli düzenlemeleri yapıyorduk. Kostümleri Betül ve annesi
hazırladı. Dersler çok yoğundu. Fakat biz üstesinden gelmeye çalışıyorduk. Havalar da iyice
ısınmıştı. Dışarısı öyle güzeldi ki. Canımız gezmek, eğlenmek istiyordu fakat bu tiyatro
gösterisi nefes aldırmıyordu. Sonunda kararlaştırdık ve çalışma saatlerini yarı yarıya indirmek
zorunda kaldık.
Artık canımız çalışmak istemiyordu. Aslında bu gösteriyi biz kazanmak istiyorduk ama
nedenini bilmediğim bir şeyler olmuştu bize. Hevesimiz kaçmıştı. Son iki hafta kala Gülay
sakarlığını yaptı ve kolunu kırmayı becerdi.
Öyle çok üzüldük ki bu duruma. O da artık tüm ümitlerin bittiğine inanıyordu. Güzel
hazırlanmıştık, ama Gülay’ın bu durumu gösteriyi sunmamızı engelliyordu ya da biz çok fazla
büyütmüştük olayı. Rehber Öğretmenimiz Sibel ŞEN HASTÜRK, bizi üzüntülü görünce ne
olduğunu sordu:
- Kızlar, neyiniz var böyle?
- Öğretmenim gördüğünüz gibi Gülay’ın kolu kırıldı ve biz gösteriye katılamıyoruz, dedi
Betül.
Sibel Öğretmen bize kızarak, “Bravo size, yani şimdi önünüze küçük bir engel çıktığı
için tüm o çalışmalar boşuna mıydı? Olmaz öyle şey, itiraz istemiyorum o gösteriye
katılacaksınız ve siz kazanacaksınız” dedi. Biz de hırslanmıştık, aklımız başımıza gelmişti.
Çalışmalara tam gaz devam ettik.
Son gün Betül ile önemsiz bir konu yüzünden tartıştık. Birbirimizi üzmüştük. Aramızı
düzelten yine Gülay ve Sibel öğretmenimiz oldu. Küçük şeyler için birbirimizi üzmeyeceğimize
dair söz verdik. O akşam kızlar bizde kalacaklardı. Onlarla çok güzel vakit geçirdik. Gözümüze
uyku girmiyordu. Ama sonunda yorgunluk galip geldi ve uyuyup kaldık. Sabah olduğunda
elimiz ayağımıza dolandı heyecandan. Hazırlanıp okula gittik.
Bizim gibi herkes de heyecanlıydı. Gösteriye son bir saat kalmıştı ve aksiliklerin sonu
bitmek bilmiyordu. Merdivenlerden inerken elbisem Beethoven’e takıldı ve yırtıldı. Ne
yapacağımı şaşırmış bir halde Betül’ün yanına gittim.
- Betül!
- Ne oldu kızım gene ya?
- Ya bir dinle, anlatacağım. Beethoven ayağıma takıldı ve elbisem yırtıldı.
- Hıhh, çok iyi oldu, bir düzgün duramazsın zaten, bekle hemen dikeyim ben onu.
- Sağ ol vallahi ya, sen olmasan ne yapardım ben.
- Hiç bir şey yapamazdın emin ol kuzum.
- Sen öyle san.
- Konuşma da düzgün dur, şimdi iğne batacak.
43
- Aman, tamam tamam.
Sonunda benim elbisem dikildi. Her şey çok güzeldi. Sadece öğrencilerde değil
öğretmenlerde bile tatlı bir telaş vardı. Gösterinin başlamasına on dakika kalmıştı. Üçüncü
sırada biz vardık.
Arkadaşlarımız gösterilerini sunduktan sonra sıra bize gelmişti. Heyecandan dilim
tutulacak sanmıştım o anda. Sahneye yürüdük. Işıklar, insanlar, sahne, fon müziği. Her şey
öyle hoştu ki. Gösterimiz su gibi akıp bitti. Sahne arkasına gittiğimizde alkış seslerini daha
yeni duymaya başlamıştık. Çünkü o an ki heyecandan insan hiçbir şeyi görmüyor. Bizim
arkamızdan üç grup daha çıktı ve sonunda gösteri tamamlandı. Şimdi sıra kazanan grubun
açıklanmasındaydı.
İlk üçe girenler açıklanacaktı. İlk önce üçüncü olanlar söylendi, ardından ikinci.
İkisinde de grubumuzun adı geçmiyordu. Yoksa dereceye bile girememiş miydik diye
düşünürken bir anda adımız okundu, evet birinci bizdik. PARILDAYAN DÜŞLER.
O an da öyle çok sevinçliydik ki ne yaptığımızı bilmiyorduk. Sevinçten havalarda
uçuyorduk. Biz zoru başarmıştık. Kazanıp kazanmamak zoru başarmak değildi, zoru başarmak
ne olursa olsun, en zor anlarda hep bir bütün olarak kalmak, parçalanmamaktı. Çünkü bir düş
ne kadar sevgiyle, ümitle beslenirse o kadar büyür. Fakat o düş kırılırsa bir daha toplanması
mümkün olmaz. Biz güçlüydük, birbirimize sevgimiz hep arttı. Şimdi ben, Betül, Gülay bu
güzel yolda hala ilerlemekteyiz. Arada sırada tartışmalar olsa da, biz ÜÇ SİLAHŞÖRLERİZ!
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÖY FARESİ İLE ŞEHİR FARESİ
Hande ERSOY
Bir zamanlar Köy Faresi adında bir fare varmış. Köy Faresi biraz tombul, iyi kalpli, siyah
gözlü, kahverengi saçlıymış. Köy Faresi ormanın en güzel yerinde yaşıyormuş. Ormandaki
bütün hayvanlarla mutluluk ve huzur içinde yaşantısını sürdürüyormuş. Ormandaki ağaçlara
çiçeklere hiçbir şekilde zarar vermezmiş. Ormanın çıkışında bir piknik alanı varmış. Hafta
sonları piknik alanı çok kalabalık olurmuş.
Yine bir hafta sonu piknik yapmak için şehirden bir aile gelmiş, fakat ailenin yanında
bir de fare varmış, farenin adı da Şehir Faresiymiş. Kafesin içinde canı sıkılan fare bir yolunu
bulup kafesten kaçmış. Farenin sahibi olan aile kafesteki farelerinin yokluğunu fark
etmemişler bile. Şehir Faresi ormanın içine doğru gitmeye başlamış. Şehir Faresi dolaşırken
karşısına Köy Faresi çıkmış. Köy Faresi:
- Merhaba senin adın ne?
Şehir Faresi:
- Benim adım Şehir Faresi, demiş.
Sonra kendini tanıtmaya başlamış.
- Benim gözlerim mavi, saçlarım sarı ve zayıfım, demiş.
Köy Faresi ise onu dinlemiyormuş. Yerde bulduğu kırıntılarla karnını doyurmaya
çalışıyormuş. Sonra Şehir Faresi:
44
- Sen neden beni dinlemiyorsun?
Köy Faresi:
- Ne yapayım karnım çok aç üstelik ben senin gibi şehirde de yaşamıyorum, bulduğum
kırıntılarla karnımı doyuruyorum. Neyse bırakalım yemeği de gel seni ormandaki
arkadaşlarımla tanıştırayım; Bak bu Pobi, Kendisi mavi gözlü, gri saçlı ve şişman bir
arkadaşım. Bak bu da Kiki. Bu arkadaşım da yeşil gözlü biraz kilolu ve çok sevdiğim bir
arkadaşımdır. Hadi gel birazda ormanı gezelim sana göstermek istediğim çok güzel
yerler var. Bak burası ormanın içindeki en güzel yer, nefis bir serinlik var. Suyun
kenarında harika bir yer burası. Etraftaki çiçekler ise ormanın başka hiçbir yerinde
yetişmiyor. Evet... İşte evime geldik. Burası benim evim, bu kanepe de akşam olunca
bütün yorgunluğumu atıyorum.
Şehir Faresi:
- Of çok sıkıldım...
- Hadi gel yemeğimizi yiyelim.
- Ne var peki yemekte.
- Salata, domates, zeytin ve tabi ki peynir var.
Beraber yemeğe oturdular ve karınlarını doyurdular. Şehir Faresi karnını doyurup
kalktı sofradan. Köy Faresi:
- Hadi şimdi de çıkıp biraz dışarıda arkadaşlarımla oynayalım.
Dışarı çıkıp arkadaşlarıyla buluştular, yakar top oynamaya karar verdiler. Fakat Şehir Faresi
oyunu bilmiyordu. Köy Faresi:
- Gel arkadaşım ben sana öğretirim.
Şehir Faresi oyunu kısa sürede öğrendi ve hep beraber oynamaya başladılar. Oyun
sonrası hemen eve gittiler ve çok terli oldukları için Köy Faresi pencereyi açmaya gitti. Bir de
ne görsün! Dışarıda bir aile, şehirden geldikleri belliydi ve büyük bir ihtimal Şehir Faresi’ni
arıyorlardı. Hemen Şehir Faresi’ne seslendi.
- Hey! Seni arıyorlar galiba, gel dışarı çıkıp bakalım bari.
Dışarı çıktılar, ne görsünler Şehir Faresi’nin ailesi onu arıyordu. Şehir Faresi koşarak
sahibi Hülya Hanımın yanına gitti ve sahibine söz verdi.
- Bir daha kafesimden kaçmayacağım, sana söz veriyorum.
Hülya Hanım Köy Faresi’ne dönerek:
- Sen mi yardımcı oldun bizim faremize, dedi.
- Evet, ama önemli değil, dedi Köy Faresi.
Şehir Faresi ile vedalaşıp evine geri döndü.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
45
YAPIŞIK İKİZLER
Hilal Nur TINAS
Bir kadının iki tane çocuğu varmış. Fakat çocukları yapışık ikizmiş. Kadın bu duruma
çok üzülüyormuş. Hep onların istediğini yaparak onları hep mutlu ediyormuş. Para kazanıp
çocuklarını ameliyat ettirmek istiyormuş. Ama nafile. Onlar da annelerini çok seviyorlarmış.
Bir gün çocuklar büyüyünce her şeyi anlamışlar. Günlerden bir gün çocukların kafalarına bir
soru takılmış. Annelerine gidip:
- Anne bizim babamız yok mu, diye sormuşlar.
Anneleri:
- Yavrularım, sizin babanız bir çatışmada şehit düştü.
- Anne, şehit ne demek?
- Şehit, bir Müslüman’ın askerde teröristlerle veya kötü kişilerle çatışıp ölmesidir,
demiş anneleri.
- Anne o zaman biz babamızı bebekken bile hiç görmedik mi?
- Oğlum biz yeni evliydik. Babanla çok mutlu bir yaşantımız vardı. Baban sizin ikiz
olacağınızı öğrendiğinde havalara uçmuştu. Derken askerlik dönemi geldi. Siz
doğmadan babanız askere gitmişti. Babanız jandarma komando idi. Bir gün çok fazla
teröristin olduğu bir çatışmada şehit oldu. Babanızın ölüm haberini duyunca yıkıldık.
Babaannen, deden, hepimiz çok ağladık, çok. Üzüntüden geçirdiğim rahatsızlık sonucu
siz bu halde dünyaya geldiniz. Eskiden sanki babanız kapıyı çalıp eve gelecek,
hepimizin yanında olacak gibi gelirdi. Ama altı yıldır babanızın ölümüne alışamadım.
O günden sonra hep sizin için çabaladım. Bu günlere getirdim. Size daha önce
anlatamadım. Çünkü siz daha çok küçüktünüz.
- Anneciğim, babam nasıl birisiydi?
- Babanız o kadar iyi, o kadar sevecendi ki onun dünyanın en iyi kalpli insanı olduğunu
düşünürdüm. Ve hep öyle düşündüm.
- Anne biz yapışık ikizleriz. Seni hiç üzdük mü?
- Hiç olur mu öyle şey, sakın bir daha öyle bir şey söyleme tamam mı? Siz benim
canlarımsınız. Ben siz olmadan yaşayamam.
- Peki, anne biz niye okula gidemiyoruz?
- Anneciğim, ben sizi okula gönderemem. Ya birinize bir şey olursa, ya sizinle alay edip
sizi kötü sözlerle kırarlarsa ben ne yaparım. Sizin gidebileceğiniz bir okul var ama
paramız yok. Ninenlerin de dedenlerin de bize yardım edecek paraları yok.
Konuşmaları bitince her yeri bir sessizlik kaplamıştı. Hava çok soğuktu. Nurcan
sobalarına odun atmak için çıktığında yakacak odun bulamamıştı. Bütün odunları bitmişti. Ev
çok soğuktu. Yeni taşınan komşusuna odun istemeye gitti. Yeni komşusu da çok iyi ve
sevecen birisiydi. Nurcan:
- Benim adım Nurcan, dedi.
Adam:
- Ben de İsmail, dedi ve tanıştılar.
46
Nurcan durumlarını izah edince, adam çok üzüldü. Nurcan’a kış boyunca yetecek
kadar odun, çıra, kömür verdi. Nurcan eve gider gitmez, hemen sobayı yaktı. Çocukları çok
sevindi. Bir gün çocuklar:
- İsmail Ağabey, diye bağırırlar.
İsmail hemen onların Nurcan’ın çocukları olduğunu anladı. Taşınırken onları görmüştü.
Hem de Nurcan’ın odun istemeye geldiği günkü konuşmaları hatırladı. Çocuklara isimlerini
sordu.
- Ben Hasan.
- Ben de Hakan.
İsmail yoluna devam ederken aklına bir fikir gelmişti. Fikri çocukları ameliyat
ettirmekti. Hemen Kendisine babasından kalma köydeki tarlası aklına geldi, o tarlayı satıp
çocukları bu rahatsızlıklarından kurtarmayı düşündü ve fikrini Nurcan’a açıkladı. Nurcan her
ne kadar itiraz etse de İsmail onu dinlemedi ve gizlice parayı temin edip çocukların ameliyatı
için bütün bağlantıları kurdu. Nurcan’ı ikna ettikten sonra hemen çocukları hastaneye
götürüp işlemleri başlattılar. Ameliyathaneye hemen Hasan ve Hakan’ı almışlardı. Ameliyat
yaklaşık beş saat sürmüştü. Nurcan çok heyecanlıydı, yerinde duramıyordu. İsmail de onun
kadar heyecanlıydı. Ameliyat çok iyi geçmişti ve artık ikisinin de kendilerine ait vücutları
vardı. Hasan ve Hakan bir süre hastanede gözetim altında tutulacaklardı. İyileştikten bir süre
sonra hastanede fizik tedavisi görmeye başlamışlardı. Tek başlarına yürümeye alışmaya
çalışıyorlardı. Doktorlar çok iyi olduklarını söylemişti. Nurcan bu duruma çok sevinmişti.
Birkaç hafta sonra hastaneden çıkış işlemleri yapılmış, çıkmışlardı. Artık Hasan ve Hakan
kendi başlarına hareket edebiliyorlardı. Kendi kendilerine yürüyüp, kendi kendilerine
koşabiliyorlardı, onlar da diğer normal insanlar gibi hareket edebiliyorlardı. Hasan ve
Hakan’ın bir sürü arkadaşı olmuştu. İsmail Ağabeylerinin bu iyiliklerini hayatları boyunca hiç
unutmayacaklardı.
Nurcan onları okula vermek istiyordu. Nurcan, Hasan ve Hakan ile konuşmuştu. Hasan
ve Hakan da bu duruma çok sevinmişlerdi. Okul eşyaları hemen alındı. Pazartesi günü okula
başlayacaklardı. Hasan da, Hakan da Pazar gecesini zor geçirmişlerdi. Beklenen gün gelmişti.
İkisi de çok heyecanlıydı. Anneleri üstlerini giydirip hep birlikte okulun yolunu tutmuşlardı.
Hasan ve Hakan öğretmenleriyle tanışıp derse girmişlerdi. Öğretmenleri onlar için yeni birer
sıra getirmişti. Arkadaşları çok iyiydi. Bir ay geçmişti. İkisi de çok başarılıydı. Öğretmenleri Elif
Hanım ikisini de beğeniyordu. Onların derslerine iyi çalışıp ödevlerini düzenli yapması onu da
mutlu ediyordu. Derken günler, aylar, yıllar geçmişti. Üniversite sınavları yaklaşıyordu. İkisi
de çok çalışıyordu. Sınav günü gelmişti. İkisinin de sınavı çok iyi geçmişti. Sonuçlar
açıklandığında Hasan Tıp Fakültesini, Hakan ise Polis Akademisini kazanmıştı. Nurcan bu
duruma çok sevinmişti. Hasan’ın Okulu İstanbul’da, Hakan’ın ise Ankara’da idi. İkisinin de
gitme zamanı gelmişti. Nurcan çok üzülüyordu. İkisi de otobüslerine binip gitmişti. İkisi de
eğitimlerini görmeye başladılar. Hasan Tıp Fakültesi’nde çok başarılı idi. Hakan ise Polis
Akademisi’nde çok başarılı idi. Geçen zaman ikisinin de alnının akıyla okullarından mezun
olduklarını göstermişti. İkisinin de ataması yapıldı. Hasan’ın İstanbul’un başka bir ilçesine,
Hakan’ın ise Doğu Anadolu Bölgesi’ne ataması yapıldı. İkisi de görevlerine başlamışlardı.
47
Hakan operasyonlara katılmaya başlamıştı. Babasının şehit olduğu yerlerde bu milleti
birbirine düşürmeye çalışan hainlerle ve onların uzantılarıyla mücadele ediyordu. Her yerde
şehit oğlu olmanın onurunu, gururunu yaşıyor, gerektiğinde babası gibi gözünü kırpmadan
şehitlerin kanından rengini alan Al Bayrak için canını feda edeceğini söylüyordu. Hasan ise
ameliyatlara katılıyordu. Hasan fakirlerin ameliyat ücretlerini Kendisi ödüyordu. Nurcan
Hasan’ı da Hakan’ı da çok özlüyordu. Onları sadece bayramlarda ve tatillerde görebiliyordu.
Günlerden bir gün çok fakir ve yaşlı bir adamı bir genç Hasan’ın çalıştığı hastaneye getirmişti.
Adam ölmek üzereydi. Hasan adamı bir yerden tanıyor gibiydi ama o adamı çıkaramıyordu.
Adamın durumu çok kötüydü. Hemen ameliyata almışlardı. Ameliyat sırasında kalbi durur
gibi olmuş ama Hasan’ın üstün gayreti sayesinde atlatmıştı. Ameliyattan sonra adamı yoğun
bakıma almışlardı. Hasan adamın yanına girdiği an adam:
- Hasan, dedi.
Hasan şaşırmıştı. O adam kim olabilirdi ki? Adam:
- Ben İsmail, dedi.
Hasan o adamın yıllar önce kendilerinin sağlıklı birer vücuda sahip olmaları için
tarlalarını satıp onları ameliyat ettirdiği İsmail Ağabeyleri olduğunu hatırladı. Hasan:
- Sana ne oldu İsmail Ağabey, diye sordu.
İsmail, Hasan’ın onu hatırladığı için sevinmişti. İsmail:
- O günden sonra işlerim güzel gitmedi. Bunun için evime icra geldi. Her şeyimi benden
aldılar. Ben de sizin küçükken o oyun oynadığınız kulübede yaşamaya başladım. Siz de
taşınınca size gelemedim. Kimse bana yardım etmiyordu. Ben de çöplükten artan
yiyecekleri toplayarak yaşamımı sürdürmeye devam ettim. Bu arada Hasan’ın da
İsmail’in de gözlerinden yaşlar akıyordu. İsmail sözlerine devam etti.
- Kulübem yandı. Benim de kalacak yerim olmadığı için sokakta yaşamaya başladım. Bu
kış hava çok soğuk ve karlıydı. Beni de yoldan geçen bir genç donmak üzereyken
buldu. Hemen bu hastaneye getirdi. O andan sonrasını da sen biliyorsun zaten, dedi
İsmail.
Hasan bu duruma çok üzülmüştü. Hemen İsmail’i teselli etti.
- Sen merak etme, iyileşince seni bizim eve götüreceğim. Annemi hatırlıyorsun değil
mi?
- Evet, hatırlıyorum.
- Sana benim odamı da veririm, orada yatarsın. Annem de sana bakabilir. Gerekli
ilaçları da alırız. O zaman Hakan’ı da görürsün.
İsmail:
- Hasan ben size yük olurum. Bunu kabul edemem.
- O zaman sen ev bulana kadar bizde kal, olur mu?
- Ama bir müddet tamam mı?
- Tamam, o zaman anlaştık.
Hasan odadan çıkınca İsmail de uykuya daldı. Hasan, İsmail iyileşince İsmail’in çıkış
işlemlerini yapıp yaz tatiline kadar kendi kaldığı eve götürdü. Zaten yaz tatiline bir hafta
vardı. Bir hafta sonra Hasan İsmail ile birlikte Annesinin yanına İzmir’e geldiler. Onlar İzmir’e
48
geldiğinde Hakan da İzmir’e daha yeni varmıştı. Hakan İsmail’i görünce çok şaşırdı. Nurcan da
çok şaşırdı. İsmail ikisi için de sürpriz olmuştu. Nurcan gözlerine inanamamıştı. İsmail çok
değişmişti. Nurcan İsmail’e çok iyi bakıyordu. İsmail bir iş bulup çalışmaya başladı. Bir ev
parası bulup taşınmaya karar verdi. Hasan’la Hakan ne kadar ısrar etseler de İsmail kabul
etmedi, yakında bir ev bulup taşındı. Hasan ve Hakan’ın tatili bitmişti. Hakan görev yerine
dönmüştü. Hasan ise annesini geride yalnız bırakmak istemediğinden yanına aldı ve
İstanbul’a götürdü. O günden sonra İsmail Ağabeyi ile bir daha bağlarını hiç koparmadılar.
Hasan Kendisi gibi bir doktor ile Hakan ise Güneydoğu Anadolu Bölgesi’nde tanıştığı bir
öğretmen ile evlenmişti. İkisinin de birer erkek çocukları olmuştu. Hasan çocuğunun ismini
şehit babasının ismi olan ‘Halil’i, Hakan ise İsmail Ağabey’inin ismini koymuştu. Hayata tek
vücutta başlayan yapışık ikizler vatanlarına, devletlerine en önemlisi şehit babası ve fedakâr
annesine hayırlı iki ayrı evlat, iki ayrı aile olarak mutlu bir şekilde yaşadılar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MERT’İN DEĞİŞEN HAYATI
Hilal YAVUZ
Mert çok akıllı bir çocuktu. Fakat ailesi çok fakirdi. Kars’ın küçük bir köyünde, küçük
bir evde yaşıyorlardı. Mert’in 5 kişilik bir ailesi vardı fakat annesi yoktu. Çünkü hastaneye
gitmek için karlı bir gün evden çıkmıştı ama hava o kadar soğuk ve o kadar karlıydı ki
hastaneye varamadan yolda donarak hayatını kaybetti. Mert kitap okumayı çok seviyor ama
maddi imkânsızlıklar yüzünden okula gidemiyordu. Mertlerin yanında oturan Kemal Bey,
Mert’e okuma yazma öğretiyordu. Mert boş olduğu zamanlar Kemal Bey’in evine gidip kitap
okuyordu. Yaz bitmiş Sonbahar gelmişti. Okullar açılacaktı, fakat Mert yine okula
gidemiyordu. O gün Mertlerin köyüne İstanbul’dan bir okul sahibi gelecekti. Orada sınav
yapıp en yüksek puanı alana burs verecekti. Kemal Bey’in bundan daha önce haberi vardı ve
bu nedenle Mert’i sınava çalıştırdı. Sınav günü gelip çattı. Mert ve diğer arkadaşları bursluluk
sınavına girdi. Sınav sonuçları 3 gün içinde açıklandı. Adam sınavın birincisini açıklarken Mert
o kadar heyecanlıydı ki, kapkara gözlerini koskocaman açmıştı. Sınavın birincisi Mert
olmuştu. Mert bir anda kendini rüyada sandı, elleri buz gibi olmuş donup kalmıştı. Sonra da
koşarak Kemal Bey’in evine gitti. Müjdeli haberi, onu çok çalıştırdığı için ilk ona vermek
istiyordu. Kemal Bey haberi alınca Mert’i kucaklayıp öptü ve:
- Başaracağını biliyordum Mert, dedi.
Mert, Kemal Bey’in evinden çıkarak doğru babasının yanına gitti. Bu müjdeli haberi
ona da verdi. Babası:
- Çok sevindim oğlum. Çok istediğin doktorluk mesleğine bir adım yaklaşmış olacaksın.
Seni tabi İstanbul’a göndereceğim.
Mert o kadar sevinçliydi ki sevinçten yerinde duramıyordu. Adam Mert’e bir hafta
sonra gideceklerini söyledi. Mert eşyalarını toplarken hem çok heyecanlı, hem de endişe
içindeydi. Acaba oraya alışabilecek miydi? Oradaki yeni çocuklar onu kabul edecek miydi?
Mert böyle düşünürken eşyalarını topladı. 1 hafta çabucak geçivermişti. Adam Mert’i almaya
49
geldi. Mert babasını ve kardeşlerini öptü, vedalaştı. Sonra da adamın elini tutup otobüse
bindi. Mert yol boyunca ya uyudu ya da camdan bakındı. Birden Mert adamın sesiyle irkildi:
- Haydi Mert, uyan geldik, dedi.
Mert uykulu bir şekilde:
- Uyandım efendim, teşekkürler, dedi.
Sonra da adamla beraber otobüsten inerek bagaj bölümüne gidip çantalarını aldılar.
Çantaları alıp Mert’in kalacağı yurda doğru yola koyuldular. Mert yurda gelene kadar etrafına
şaşkın şaşkın bakındı. Mert içinden şöyle geçirdi:
- Ne kadar çok araba ve insan var.
Mert böyle düşünürken yurda vardılar. Yurdun merdivenlerinden çıkarlarken adam:
- Buraya alışacağını düşünüyorum.
Mert kısık bir sesle:
- Umarım, dedi.
Odaya vardılar, odada Mert’in yaşlarında 4 çocuk vardı. En sağdaki Ela’ymış. Ela’nın
adı gibi gözleri de elaydı. Kumral dümdüz saçları vardı. Onun yanında uzun boylu, kıvırcık
saçlı Ali adlı bir çocuk vardı. Onun yanında sapsarı saçları, masmavi gözleri olan çok güzel bir
kız vardı. Onun adı Gökçe’ydi. En soldaki ise şişman, kısa boylu bir çocuktu. Adı Cem’di. Mert
4 çocuğu da iyice bir süzdü, onlar da Mert’i süzdü. Mert:
- Merhaba benim adım Mert. Tanıştığıma memnun oldum.
Hepsi birlikte Mert’e:
- Merhaba Mert, biz de tanıştığımıza memnun olduk, dediler.
Sonra da adam odadan gitti. Mert kendi adına ayrılmış dolabına eşyalarını yerleştirdi
ve arkadaşlarının yanına giderek onları daha yakından tanımaya çalıştı. Cem ona okul
saatlerini söyledi ve yurdu gezdirdi. Cem’in sanki dört kulağı vardı. Nerde ne olsa hemen
haberi olurdu. Ali ise şaka yapmaya bayılırdı. Mert Ali’nin şakalarından habersiz ortalıklarda
dolaşırken, Ali Mert’e şakalar hazırlıyordu. Ela ve Gökçe çok iyi 2 arkadaştı. İkisi de kendi
hallerinde kızlardı. Yatma saati gelmişti ve herkes kendine ayrılan yatağa yattı.
Sabah hepsi Gökçe’nin zır zır diye öten saatiyle uyandı. Okul kıyafetlerini giyerek
aşağıya kahvaltı yapmaya indiler. Kahvaltıda yumurta, süt, bal, peynir, zeytin, ekmek, her şey
vardı. Güzelce kahvaltılarını yaparak okula gitmek için servise bindiler. Okulları çok büyük ve
çok güzeldi. Müdür yardımcısı Hasan Öğretmen onlara okulu gezdirdi ve sonra da sınıflarını
gösterdi. Sınıfta boş yerlere oturdular ve dersi dinlemeye başladılar. Mert şaşkınlık içinde
etrafına bakındı, sınıf çok büyüktü. Ders bitti, eve gitme zamanı geldi. Yine okulun önünden
servise bindiler. Yurda gelir gelmez üstlerini değiştirip yemek yediler. Sonra da öğretmenin
verdiği ödevleri yaptılar. Saatler hızla geçip gitti. Yemek vakti geldi. Aşağıdan gelen sesle Cem
oturduğu yerden fırlayıp daha ötekiler aşağıya inmeden yemeklere saldırdı. Yemekten sonra
biraz televizyon izleyip yattılar. Mert her gece yatarken annesinden kalan tek şey olan
oyuncak köpeğine sarılıp yatıyordu. Annesi Mert’e çok küçükken örmüştü bu köpeği. Günler
böyle akıp gitti… Ta ki üniversite sınavına hazırlık başlayana kadar. Mert artık büyümüş
üniversite sınavına hazırlanıyordu. Tabi Mert’le beraber Ela, Gökçe, Ali ve Cem de. O yaşa
kadar hiç ayrılmamışlardı, her zaman birbirlerinin yanında oluyor, birbirlerini koruyorlardı.
50
Aynı liseden mezun olmuşlardı. Adam da onlara burs vermeden önce üniversite de dahil
bursluluğunuz devam edecek diyerek söz vermişti. Adam sözünü tuttu ve onların üniversite
dahil bütün okul masraflarını ödedi. Mert doktor olmak istiyor, Cem gazeteci, Ali
konservatuarı kazanıp oyuncu, Ela avukat, Gökçe ise öğretmen olmak istiyordu. Bunun için
çok çalışmaları lazımdı. Sınav günü gelmişti herkes sınavına girdi. Sınavdan sonra hep birlikte
bir yerlerde oturup yemek yediler. Mert:
- Benim sınavım çok iyi geçti.
Ela:
- Aynen, benim de sınava çalıştığıma değdi. Çok güzel geçti.
Sonra da herkes sınavının nasıl geçtiğini söyledi. Yemeklerini bitirir bitirmez hemen
yurda gittiler. Burs veren adam onlara ders çalışmaları için bilgisayar aldı ve internet bağlattı.
2 tane bilgisayar olduğu için herkes belli aralarla bilgisayarın başına oturdu. Cem gazeteci
olmak istediği için bilgisayarın başına oturduğunda genellikle magazin ve haber sitelerine
bakıyordu. Günler böyle gitti.
Birkaç ay sonra sınav sonuçları açıklandı. Hepsi sınavları kazanmıştı. Çok sevinçliydiler.
Sonra da kayıt yaptıracakları üniversiteye kayıtlarını yaptırdılar. Ders zamanı geldi ve herkes
üniversitesine gitti. İlk ders günü fena geçmedi. Ama çok çalışmaları lazımdı çünkü dersleri
çok ağırdı.
6 sene çabucak geçti. Mert ve diğer arkadaşları artık mezun olmuşlardı. Mert bir
hastanede doktorluğa başlamış, Gökçe sınıf öğretmeni olmuş, Cem bir gazete de işe
başlamış, Ali bir dizide oyuncu olmuş, Ela ise çok iyi tanınmış bir avukat olmuştu.
Mert çok iyi bir doktor oldu. Git gide ünü tüm Türkiye’ye yayıldı. Türkiye’nin birçok
yerinden hastalar gelmeye başladı. Diğer dört arkadaşı da çok iyi yerlere geldiler. Mert artık
çok para kazanıyordu.
Mert’in çalıştığı hastanede Hande isminde bir doktor vardı. Mert o Hande Doktor’a
aşık olmuştu. Mert’in aşkı karşılıklıydı. Mert cesaretini toplayıp Hande Doktor’la görüştü ve
evlenme teklifi etti. Hande Doktor bu isteği kabul etti. Arkadaşlarının katıldığı bir düğünle
evlendiler.
Mert’e bir gün bir hasta geldi. Gelen hastanın böbrekleri çökmüştü. Mert adama çok
ısındı ve onu iyileştirmek için elinden gelen her şeyi yaptı. Mert adama o kadar ısındı ki boş
olduğu zamanlar adamın yanına giderek dertleşiyordu. Adam Mert’in hayat hikâyesini merak
ediyordu. Bir gün Mert’e sordu ve Mert anlattı. Sonra da Mert adama sordu ve adam da
Mert’e anlattı. Adamla Mert’in hayat hikâyeleri aynıydı. Adamın da bir oğlu burs kazanarak
İstanbul’a okumaya gelmişti. Mert adamın hayat hikâyesini biraz daha ayrıntılı anlatmasını
istedi. Adam anlattı. Mert bir zaman sonra adamın kendi babası olduğunu anladı ve bir test
yaptırdı. Böbrekleri uyuyordu. Mert geçirdiği bir ameliyatla bir böbreğini babasına verdi.
Babası iyileşince babasını çok özlediği için kendi evine aldırttı. Mert babasıyla birlikte çok
güzel bir evde çok güzel bir hayat yaşıyordu. Mert yaşadığı bu olaylardan çok güzel bir ders
aldı ve her zaman hayallerini gerçekleştirmek için çaba sarf etti.
-------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------51
ACAYİP OLAY
İkra Gül TAŞTAN
1–2–3 ve başla... Benim adım İkra. 5. sınıf öğrencisiyim. Bu hikâyenin kahramanları
Şafak ile Başak. Bunlar ikiz. Biri erkek, biri kız. Benim öyküm de doğum günü akşamında
yaşanan bir macera ile ilgili. Beğenir misiniz, beğenmez misiniz bilmem? Orası size kalmış.
Çok güneşli bir Cumartesi sabahı Şafak ile Başak herkesin yaptığı gibi üstlerini
değiştirip ellerini ve yüzlerini yıkamışlar. Her zamanki gibi kahvaltı yapacaklarmış, o yüzden
de mutfağa gitmişler. Bir bakmışlar ki kahvaltı hazır değil, çok şaşırmışlar. Anne ve babalarına
bakmaya gitmişler ama yoklarmış. Yatak toplanık halde ve üstünde bir not varmış okumaya
çalışmışlar ama kâğıdın üstüne su dökülmüş ve yazı darmadağın olmuş. Okunamayacak kadar
kötü kâğıdı evirip çevirmişler birde ne görsünler! Kâğıdın arkasında Şafak ve Başak’ın
doğduğu tarih yazıyormuş ama Şafak ile Başak yine anlamamışlar. Etrafı dolaşmışlar
bakmışlar kimseler yok. Bahçeye çıkmışlar bahçede evlerinin arka tarafında sandalyeler ve
masalar varmış ama Şafak ile Başak yine anlamamışlar, ta ki bir masanın üstünde hediye
paketi görene kadar. Sonra kâğıdın üstündeki tarih akıllarına gelmiş. O tarih doğum
günleriymiş. Hemen içeri koşmuşlar takvime bakmışlar. Ondan sonra da olayı çözmüşler.
Hemen geri dışarı çıkmışlar. Hediye paketine doğru koşmuşlar. Ama içini açtıklarında gene
hediye paketi ve gene… Ama yılmadan açmışlar zaten küçücük bir şey yüzünden niye yılsınlar
ki. En sonunda bırakacaklarmış ki içinden bir şey çıkmış. Küçücük çok şirin süslü mü süslü,
püslü mü püslü bir kâğıt görmüşler. Hemen açmışlar, okumuşlar içinde kocaman ve
rengârenk yazılarla ‘‘Nice Yıllara! İyi ki Doğdunuz Şafak ile Başak” yazılıymış. Şafak ile Başak
o sabah yaşadıklarını düşünerek gülmüşler. Bir an akıllarına anne ve babaları gelmiş. Hemen
çatıya koşmuşlar. Çatıda küçük bir sepetin içinde el kadar bir köpek görmüşler ve aşağı
inmeye karar vermişler. O sırada aşağıdan sesler gelmeye başlamış, korkmuşlar ama yavaşça
inmişler. Birden önlerinde anne ve babalarını bulmuşlar. Tabi aniden görmek onları
korkutmuş ve Başak’ın elindeki sepet yere düşmüş. Zavallı köpek yuvarlanmış. Şafak hemen
köpeği eline alarak sepete koymuş. Başak’ın aklına bir soru takılmış. Annesine dönerek:
- Anneciğim bu köpeği nereden buldunuz, demiş.
Annesi:
- Ben de sizin bunu sormanızı bekliyordum. Bunu biz dün gezerken görmüştük. Siz
arkadaşınızdayken size ne alsak diye düşündük ve sokağa çıktık. Yürüyorduk önümüze
bu köpek çıktı. Çok tatlıydı, sizin seveceğinizi düşündük. Sonra babanız bunu eline
alarak veterinere götürdü. Bende köpek için alışverişe gittim. Hem köpeğe bir şeyler
aldım hem de sizin çok istediğiniz bir şey aldım. Bugün öğlen doğum gününüzde
görürsünüz, demiş ve saatine bakarak yine konuşmaya başlamış.
- Aaa, zaten öğlen olmuş.
Sonra zil çalmış. Babası:
- Şafak elindeki sepeti bana ver siz kapıyı açın, demiş.
52
Şafak elindeki sepeti babasına vererek kapıya koşmuş, arkadan da Başak koşmuş.
Kapıyı açmışlar üst üste hediyeler varmış. Bir anda ne olduysa hediyeler Şafak’ın üstüne
yığılmış. Şafak yere düşerken de Başak’a çarpmış, Başak da düşmüş. Babası:
- İyi ki sepeti bana vermişsiniz, demiş ve gülmeye başlamış.
Şafak yerden kalkarak hediyelere doğru yürümüş. Hediyeleri kimin bıraktığını merak
ediyormuş. Başak Şafak’ı yine takip etmiş birlikte bakmışlar. Üstünde sevdiğiniz bir dostunuz
yazıyormuş. Çok merak etmişler, bahçeyi dolaşmaya çıkmışlar. Bir taraftan Başak, bir
taraftan da Şafak dolaşıyormuş. Bakmışlar etrafa ama kimsecikler yokmuş. Tam eve
girecekleri sırada Başak bir ses duymuş ve arkasına bakmış. Ne görsün, tabii ki de
arkadaşlarını. Hemen Şafak’ a dönerek:
- Şafak arkana bak, demiş.
Şafak arkasına bakmış ama arkasında kimseyi görmeyince:
- Bu benim doğum günü şakam mı, diye sormuş.
Sonra da önüne dönmüş. Arkadaşları Şafak’ ı korkutunca Başak:
- Şaka mı yapmışım, gördün mü? Ayrıca doğum günlerinde sürpriz olur şaka değil.
Hep birlikte içeri girmişler. Hediyeleri kendi odalarına koyup bahçeye çıkmışlar. Şafak
ile Başak masaya oturunca Şafak’ın altındaki oyuncak ötmüş ve Başak korkuyla ayağa
kalkmış. Şafak:
- Bu muydu sürpriz çok güzelmiş. Bunu kime aldın Başakçığım.
Başak:
- Onu ben almadım, ben alsaydım ötünce korkmazdım, demiş.
Şafak ile Başak anne babalarından şüphelenmişler. Aynı anda:
- Anne, baba diye bağırmışlar.
Bu duruma arkadaşları çok gülmüş. Sonra içeriden annesinin elinde pasta, babasının
elinde tabak, çatal, bardak görünce hemen kızgınlıkları geçmiş. Sevinmişler. Annesi küçük bir
taşa takılarak elindeki pastayı yere düşürmüş. Ama annesi bunu bilerek yapmış. Bu pasta
oyuncak pastaymış. Şafak ile Başak annelerine çok kızmışlar anneleri de durumu
anlatamamış. Sonra babası:
- Sakin olun çocuklar bu gerçek pasta değildi. Anneniz ile ben bir oyun hazırladık. Bu
oyunu sizin tepkinizi görmek için yaptık.
Şafak ile Başak annelerinden özür dileyerek:
- Peki, gerçek pasta nerde, diye sormuşlar.
Babası:
- Geliyor, demiş ve pasta gelmiş.
Sonra herkes masaya oturmuş. Şafak altındaki oyuncağı almadığı için yine ötmüş.
Başak Şafak’a:
- Ayağa kalk, demiş.
Şafak ayağa kalkmış. Başak da Şafak’ın altındaki oyuncağı almış. Rahatça oturmuşlar.
Annesi pastayı doğum günü çocuklarının önüne koymuş. Pastanın içinde kurmalı bir oyuncak
varmış. Şafak ile Başak pastayı keserken kurmalı oyuncak birden pastanın ortasını delmiş.
Şafak ile Başak korkmuş. Ama küçücük oyuncağı görünce korkuları geçmiş. Babaları bu
53
durumun fotoğrafını gülerek çekmiş, gülerken çektiği için de fotoğraf kötü çıkmış. Aslında bu
duruma sadece babası değil arkadaşları da gülmüş. Şafak ile Başak arkadaşlarına kendilerini
rezil etmemek için ellerinden geleni yapmışlar ama olmamış. Her işlerinde anne ve
babalarının oyunu varmış.
Annesi pastayı keserken Şafak ile Başak içeri gidip müzik açmışlar. Arkadaşları ile
birlikte oynamışlar. Pastalarını yemişler. Eğlenmişler. Sonra Başak’ın aklına hediyeleri
saklamak gelmiş. İçeri girip hediyeleri saklamışlar. İlk yarım saat hiç hediye bulamamışlar.
Arkadaşlarının canı sıkılmış. Bunun farkında olan Başak kendi odalarına gitmiş ve şarkı açmış.
Kapıyı kapatırken kapının arkasında bir hediye bulmuş. Üstünde anne ve babanız yazıyormuş.
Başak hemen hediyeyi alıp arkadaşlarının yanına gitmiş. Hediyeyi masanın üstüne koymuş. O
sırada Şafak da bir hediye bulmuş. Üstündeki yazıya bakmış ama üstünde sevdiğiniz bir
dostunuz yazıyormuş. O yüzden kimin aldığını bilmiyormuş. Arkadaşlarına sormuş. Ama
arkadaşları da bilememiş. Çünkü tüm hediyelerin paketleri aynıymış. Arkadaşlarından birinin
aklına bir şey gelmiş ve hemen:
- Ben ismimi içine yazmıştım, demiş.
Diğerleri de hep bir ağızdan:
- Biz de ismimizi içine yazmıştık, demişler.
Sonra Şafak hediyeyi masanın üstüne koymuş. Masanın üstündeki hediyeyi görünce:
- Bu hediyeyi kim aldı, diye sormuş.
Başak:
- Sen kafanı hediyeleri bulmaya takmıştın ve arkadaşlarımızın canı sıkılmıştı. Ben de
odamıza gidip şarkı açayım dedim. Şarkıyı açtım. Odadan çıkıyordum, kapıyı
kapayacaktım. Kapının arkasında bu hediyeyi buldum. Annem diyordu ya ”Hem
köpeğe bir şeyler aldım, hem de sizin çok istediğiniz bir şey aldım. Bugün öğlen
doğum gününüzde görürsünüz” diye, o şey olmalı, dedikten sonra Şafak:
- O zaman başka hediyeler de olmalı orda, demiş ve o odaya koşmuş.
Başak Şafak’ın arkasından:
- Çoğunlukla bu odada eminim, demiş ama lafını Şafak’a dinletememiş.
Şafak kendi odalarından, Başak da salondan aramaya başlamış. Başak hediyeleri daha
çabuk bulmuş. Çünkü baktığı her yerde neredeyse hediye varmış. Ama Şafak hediyeleri zor
bulmuş. Hediyeleri bulunca da kendi odalarına götürmüşler. Başak ile Şafak hediyeleri
odalarına götürürken arkadan bir çocuk:
- Hediyeleri açmayacak mısınız, demiş.
Şafak ile Başak ise şu cevabı vermiş:
- Şimdi açarsak heyecanlı olmaz ve oynamaya fırsat kalmaz, demiş.
Konuşurken odaya gelmişler. Hediyeleri masaya koyunca salona geçmişler. Tekrar
müziği açmışlar. Müzikle ilgili oyunlar oynamışlar. Arkadaşlarının gitme zamanı gelince Şafak
ile Başak üzülerek yollamışlar. Kapıyı kapattıktan sonra canları hemen sıkılmış. Evde öyle
gezmişler. Anneleri:
- Evde öyle dolaşmayın gidin hediyelerinizi açın, demiş.
Şafak ile Başak:
54
- Tamam, biz onu unutmuştuk, demişler.
Sonra odalarına koşmuşlar. Tüm hediyeleri açmışlar. En son açtıkları hediye
paketinden bir şemsiye çıkmış. Şemsiye rengârenkmiş. Şemsiyeyi çok sevmişler. Başak:
- Gerçekten de bizim istediğimiz bir şeymiş.
Başak:
- Hem işimize de yarar! Şu an sonbahardayız ve yağmur yağıyor, kullanırız, demiş.
Şemsiyeyi kapatıp masanın üstüne koymuşlar. Annelerinin yanına gidip:
- Teşekkür ederiz anneciğim, demişler.
Anneleri:
- Bir şey değil. Peki, şemsiyeyi sevdiniz mi, demiş.
Başak:
- Çok güzelmiş.
Şafak:
- Anneciğim bahçede biraz oynayabilir miyiz, demiş.
Annesi:
- Tamam, ama çağırdığımda gelin, demiş.
Başak ile Şafak hemen dışarı çıkmışlar. Oyun oynamışlar. Anneleri çağırdığında eve
gidip yemeklerini yiyip odalarına gitmişler. Şafak ile Başak tekrar şemsiyeyi bakmak
istemişler. O sırada şemsiye açılmış ve kapatmak için şemsiyeyi tutmuşlar şemsiye onları uzak
diyarlara uçurmuş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
SİHİRLİ DOLAP
İlayda GENÇ
Geceydi, saat gece yarısını vurmuştu. Yorganımın altında küçük el fenerimle korku
dolu kitabımı okuyordum. Şansıma yağmur yağıyor, hava gürlüyordu. Kitabın ortasına gelince
kitabı kapatıp başucuma koydum. Hemen uykuya daldım. Sabah saatimin “Vırrrr!.” diye
çıkardığı sesle uyandım. Sanırım okula gitme vaktim gelmişti. Masanın üstünde duran sütü
içip, kapının önüne geldim. Servisin sesini duyunca aceleyle ayakkabılarımı giyip merdivenleri
ikişer ikişer inip servise bindim. İlk önce servis şoförüne “Günaydın” dedim. Sonra servis
arkadaşlarımın yanına gittim ve yerime oturdum.
Birkaç dakika sonra okula geldik, “Andımızı” okuyup sınıflara girdik. Sınıfta sıralar
dağınıktı ve tahtada belirsiz yazılar yazıyordu. Dersimiz, Sosyal Bilgiler idi. Kitabımı ve
defterimi çıkarıp öğretmenimizi bekledim. Öğretmenimizde sınıfa girdi. Bize “Günaydın”
diyerek masasına oturdu. Biz de “Sağol” diye karşılık verdik. Dersimize başladık. Dersin
bitimine beş dakika vardı. Beş dakika çabuk geçti. Kantine inip bisküvi aldım. Dışarı çıkıp bir
yandan elimdeki bisküviyi yiyip, bir yandan da o yazıları kimin yazdığını düşünüyordum. Bir
anda okul zili çaldı. Sınıflara girdik. Öğretmenimiz hemen geldi. Üstü ıslaktı. Bizlere:
- Çocuklar, yağmurun birkaç saat sonra daha da artacağını öğrendim. Bu yüzden bugün
erken gideceksiniz, dedi.
55
Çantamı aldım aşağı inip servise bindim. Eve geldim yukarı çıkıp, kıyafetlerimi
değiştirdim. Aşağı indiğimde dedem koltukta oturuyordu. Bana dönüp, “Ben dışarı
çıkacağım” dedi. Ben de evde yalnız kaldım. Canım sıkılınca dedemin bahsettiği
kütüphanesine girmeye karar verdim. Birazdan arkadaşım gelecekti. Kütüphaneye girdim, o
kadar kitap vardı ki bakarken zil çaldı. Aşağıya inip kapıyı açınca arkadaşımı gördüm. İçeri
girdi ve onu da kütüphaneye götürdüm. Kitaplara bakarken arkadaşımın kolu raflardan bir
tanesinin yanındaki ilginç bir düğmeye değdi. Daha sonra aniden dolap döndü ve karşımıza
bir yer çıktı.
İçeri girdik karşımızda rengârenk bir lunapark vardı. Çok güzeldi. Hemen koşup
oynamaya başladık. Etrafta çeşit çeşit hayvanlar ve çiçekler vardı. Üstelik bu çiçekler ve
hayvanlar konuşuyordu. Bize dostça davranıyorlardı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadık.
Akşam olmuştu, gitmek istemiyorduk, ama gitmek zorundaydık.
Kapıya doğru ilerledik ama kapı açılmıyordu buradan çıkamayacağız, diye çok
üzülmüştük. Üzgün bir şekilde kapıdan uzaklaştık. Buradan nasıl çıkarız diye kara kara
düşündük. Aklımıza hiçbir şey gelmiyordu. Ailemiz bizi merak eder diye telaşlanmaya
başladık. Kuşlardan biri bizim üzgün olduğumuzu görünce yanımıza geldi. Bize bakarak,
“Niçin böyle üzgünsünüz?” dedi. Biz de çok üzgün olduğumuzu; çünkü buradan
çıkamadığımızı söyledik. Bir süre düşündükten sonra aklına bir şey geldi. Kuş çok küçüktü
Kendisinin de sihirli güçleri vardı.
Küçük bir anahtara dönüşebileceğini söyledi. Bunu duyunca çok sevindik. Kuş
anahtara dönüşünce şaşırdık, gözlerimize inanamadık. Anahtarı alıp kapıya doğru koştuk,
anahtarı sokup kapıyı açmaya çalıştık. Kapı açılmadı tekrar denedik. Bu sefer kapı açıldı. Çok
mutlu olduk.
Anahtar bir anda kuş olup kapıdan çıktı. Bizde kapıdan koşarak çıktık. Bir yandan
mutlu, bir yandan da üzgündük, ama eve geldiğimiz için mutluyduk. Kapının zili çaldı, gelen
dedem olmalıydı. Aşağıya inip kapıyı açtık. Dedeme, “Hoş geldin dede” dedikten sonra
odama çıktık. Bunu aramızda bir sır olarak tutacağımıza söz verdik. Akşam olduğu için
arkadaşım eve gitti. Onu uğurlayıp dedemin yanına gittim. Dedemle otururken annem ve
babam geldi. Onlara “ Hoş geldiniz” dedim.
Annem ve babam beni öperek karşılık verdiler. Annem yemek yapmaya koyuldu. Ben
de anneme yardım ettim el birliği ile yemek yaptık. Ben tabakları alıp masaya yerleştirdim.
Yemek yemeye başladık. Yemekler çok lezzetliydi babam bana bakıp, “Ellerinize sağlık kızım.”
dedi. Ben de “ Afiyet olsun” diyerek masayı topladım. “İyi geceler“ diyerek odama çıktım.
Günlüğümü çıkarıp bugün başıma gelenleri yazdım sonra defterimi kaldırıp yatağa
girdim. Başımdan geçenler beni çok mutlu etti.
Okulda, tahtadaki garip yazıları hatırladım. Onu da çözdüm, bu arkadaşlarımın küçük
bir şakasıymış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
56
OKULA BAŞLADIM
İpek KÜLCAN
2007 yılı eylül ayında buluştum onlarla. Bazen mutlu, bazen tedirgin, bazen sabırsız,
bazen heyecanlı günlerimiz oldu. Günler, aylar, yıllar birbirini kovaladı. Şu an üzerinden tam
beş yıl geçti. Her sabah onlarla buluşmak için erkenden kalktım. Heyecanla yollara düştüm.
Onlar, hayatımın önemli bir bölümünü beraber geçirdiğim “okulum ve öğretmenimdir.”
Yaprakların sarardığı, havaların yavaş yavaş soğumaya başladığı, göçmen kuşların göç
yollarını tuttuğu bir sonbahar günüydü. Sabaha kadar başucumda çantam, heyecandan
uyuyamadığımı hatırlıyorum. Sabahleyin içimde bir sürü değişik duyguyu yaşıyordum. Korku,
heyecan, sevinç, endişe hepsi birbirine karışmıştı. Bu duygularla kahvaltımı yaptım. İçinde
kırmızı kelebeğe dönüştüğüm, okul formamı giydim. Annem hep çok güzel okul kıyafetim
olduğunu söylerdi. Annem babam öğrenci iken onların önlükleri varmış. Beyaz yakalıklı siyah
önlükleri, simsiyah.
O sabah ben kırmızı kelebek, annemin babamın elini tutarak ilkokul yolculuğuma
başladım. Hiçbir arkadaşım yoktu. Korkuyordum. Okulumun bahçesine gelmiştim. Evet,
hayatımın en güzel oyunlarını oynayacağım bahçem. Bahçede çevremdeki insanlar
öğretmenlerimizin kim olabileceklerini konuşuyordu. Annemin yanına gittim.
Anneme sıkı sıkı yapışmıştım. Yanıma bir kız yaklaşıyordu. Saçları iki yandan toplanmış
tatlı bir kızdı. Bana adımı sordu. Ben de ona:
- İpek, dedim.
Sonra ben ona adını sordum. O da bana:
- Büşra, dedi.
Artık tanışmış olduk. Müdür ve Müdür Yardımcısı hangi isimlerin, hangi sınıfa ve hangi
öğretmene gideceğini söylemeye başladı. Merdivende iki bayan bir erkek öğretmen
duruyordu. Ben 1/A sınıfı Nail BAŞBUĞ öğretmene gidecektim. Ama komşumuzun oğlu 1/B
sınıfına gidecekti. Çok üzülmüştüm. Ya ben onun sınıfına gitmeliydim, ya o benim sınıfıma
gelmeliydi, ama olmadı. Sınıflarımıza girdik.
Biraz korkulu birazda heyecanlıydım. Hiç tanımadığım kişiler önüme, arkama, sağıma,
soluma oturmaya başladı. Yanıma bahçede tanıştığım Büşra arkadaşım gelmiş, oturmuştu.
Biraz rahatlamıştım. Ardından kapı açıldı. Öğretmenimiz karşımızdaydı. Öğretmenimiz bizimle
tanışmak istedi. Adımızı, soyadımız, annemizin, babamızın, adını ve nerede çalıştıklarını
sordu. Bizde utana sıkıla bir şeyler söylemeye çalışıtık. Öğretmenimiz de kendini tanıttı.
Sonra kitaplarımızı almaya gittik. Kitaplarımızı alıp sınıfa geri geldik. Bir hafta boyunca
resimler yaptık, boyama yaptık, şarkılar söyledik. Okul güzel bir yere, öğretmenimiz ise iyi
kalpli, güler yüzlü birine benziyordu. Tedirginliğim kaybolmuştu. Bir gün öğretmenimiz bize:
- Çocuklar! Artık okuma yazma çalışmalarına başlıyoruz, hazır mısınız, dedi.
Biz hep bir ağızdan “evet” diye bağrıştık. Ardından da tahtaya bir şey yazdı. Ben
bunun ne anlama geldiğini bilmiyordum. Öğretmenimiz:
- Çocuklar! Bu “e” harfidir, dedi.
Biz de “e” harfinin önce sesini söyledik sonra da yazdık. Böylece o gün okuma yazma
öğrenmek için başlangıç yaptık. Kısa bir süre sonra artık kendi başıma hikâye kitapları
57
okuyabilecektim. Biraz sonra bir müzik sesi geldi. Bu zil demekmiş. Zil, teneffüse çıkma
zamanının geldiğini belirtirmiş. Bütün sınıf dışarı çıktık. Yanımda Büşra vardı. Biraz sonra
yanımıza uzun boylu bir kız geldi. Ben onu sınıfta görmüşüm. Adı Melike’ydi.
- Arkadaş olabilir miyiz, diye sordu.
Biz de arkadaş olduk. Ablam geldi. Ona yeni arkadaşlarımı tanıştırdım. Sonra zil çaldı.
Sınıfımıza çıktık. Öğretmen kitaplarımızı açmamızı istedi. Kesik çizgiler vardı. Onların
üstünden geçtik. Gitme zamanı gelmişti. Eve gidince aileme öğretmeni ve arkadaşlarımı
büyük bir heyecanla anlattım.
Günler hızla geçiyor, harflerden heceler, hecelerden kelimeler, kelimelerden cümleler
oluşturuyorduk. Okuma ve yazmayı öğreniyorduk. Artık küçük hikâyeler okuyabiliyordum.
Birinci dönem sonu gelmiş ilk karnemi alacaktım. Çok heyecanlıydım. Öğretmenimiz öperek
bize karnelerimizi verdi. Bütün notlarım beşti.
İkinci dönem öğretmenimiz 23 Nisan’da gösteri yapacağımızı söyledi. Ben de gösteriye
katılacaktım. Okula gittim. Öğretmenimiz gösteriye katılacakların isimlerini aldı. Ertesi gün
çalışma vardı. Gösteri öğretmenimizle tanıştık. Sonra hareketlere geçtik. 2 gruba ayrıldık ve
eşlerimizi seçtik. Ben, Anıl arkadaşımla eş oldum. Grubun başı ben idim. Grup ile belirli
yerlerde dolaşarak yerlerimiz gelecektik.
Birinci de biraz kötü oldu, ama ikinci de daha iyi oldu. 23 Nisan Ulusal Egemenlik Ve
Çocuk Bayramında çok güzel oynadık. Zaman çok çabuk geçti ve karne günü geldi.
Karnemdeki notların hepsi beş idi. Artık dinlenme vakti gelmişti.
Uzun yaz tatilinin ardından artık 2. sınıftayım. 1.sınıf çok kolay geçti. Okumayı yazmayı
öğrendim. Arkadaşlarımın hepsini tanıyorum. Öğretmenimi çok seviyorum. O da her zaman
bizi sevmişti. Okulun ilk günüydü. Annem kıyafetleri yatağımın üzerine koymuştu.
Kıyafetlerimi giydim. Çok mutluydum. Çünkü öğretmenimi ve arkadaşlarımı 3 ay aradan
sonra tekrar görecektim. Okula gittim. Zil çalana kadar arkadaşlarımla dolaştım. Zil çaldı.
Sıraya girdik. Andımızı okuyup sınıflarımıza girdik. Öğretmenimiz geldiğinde bizi çok özlediğini
söyledi. Biz de onu çok özlemiştik. Derslerimde çok başarılı oldum. Matematikte problemleri
çözüyor, Türkçe’de hep hikâyeleri okuyor, anlatıyordum. Boş zamanlarımda bol bol kitap
okuyordum. Günler çok çabuk geçti ve karne günü geldi. Öğretmenimiz karneleri tek tek
verdi. Sıra bana geldi. Karnemi aldım yine hepsi beş idi. Çok sevindim. Öğretmenim, annem,
babam herkes benim çok çalışkan olduğumu söylüyordu. Ben ise kendimle gurur
duyuyordum.
Bu arada yeni sınıfım okulumun artık 3. katındaydı. Artık büyümüştüm. Okulun en üst
katındaydık. Hepimizin yürüyüşü bile değişmişti. Öğretmenimiz okulca pikniğe gideceğimizi
söylediğinde bütün sınıf sevinçten havalara uçtuk. Sabah erkenden kalktım. Akşamdan
hazırladığım yiyeceklerimi aldım. Heyecanla yine okulumun yoluna düştüm. Arkadaşlarım ve
ben heyecanla otobüse bindik. Otobüste şarkılar söyleyerek, şakalar yaparak piknik yerine
vardık. Sınıfça piknik yapacağımız yeri belirledik. Eşyalarımızı ve yiyeceklerimizi bıraktık.
Sınıfımızın haylazları: Anıl, Mustafa, Harun ve yol arkadaşları bir de baktık ki otobüsten iner
inmez hemen torbalarını açmışlar, başlamışlar tıkınmaya. Onlara çok güldük. Arkadaşlarımla
yakar top oynadık. İp atladık. Öğretmenimizle birlikte karınca yuvaları aradık. Yemek zamanı
58
geldiğinde evden getirdiğimiz yiyecekleri paylaşarak yedik. Bizim haylazlar yiyeceklerini
erkenden yedikleri için ciğerci kedisi gibi bize bakıyorlardı. Tabii ki onları aç bırakmadık.
Gitme zamanı geldiğinde otobüse binip, şarkılar söyleyerek okula vardık. Zaman çok çabuk
geçti ve karne günü geldi. Her zamanki gibi yine notlarımın hepsi beşti.
Artık 4. Sınıftayım. 3 ay tatilim çok iyi geçti. Okulun ilk günüydü. Giyindim ve okula
gittim. Sonra zil çaldı. Sınıfımıza çıktık. Öğretmenimizle tatilde neler yaptığımızı konuşmaya
başladık. İlk gün böyle geçti. Çok güzel vakitler geçirdik. Fen Ve Teknoloji dersinde
konumuzun mikroskobik canlılar olduğunu öğrendik. Mikroskopla onlara baktık.
Bir gün Fen Ve Teknoloji dersinde deney yapacaktık. Öğretmenimiz ispirto ocağını
yaktı. Nasıl olduysa İspirto ocağı yere düştü. Yerde dökülen ispirtodan küçük alevler
oluşmaya başladı. Hemen suluklarımızdaki sularımızla o alevleri söndürdük. Hem alevleri
söndürüyor hem de şamata yapıyorduk. Öğretmenimiz de gülünce biz artık iyice koptuk.
Artık deney yaparken çok dikkatli olmamız gerektiğini anladık. Daha sonraları deneyler
yaparken bu olayı öğretmenimize hep neşeyle hatırlattık. Onun için öğretmenimiz şimdilerde
deney yaparken, biz hatırlatmadan Kendisi deneyin başında söylüyor. Dersimize biraz espri,
biraz keyif ile başlıyoruz.
Sabah erkenden kalktım. Bugün Sasalı Hayvanat Bahçesi’ne gidecektik. Otobüse
bindik. Hayvanat bahçesine vardık. Geniş bir alanda büyük bir hayvanat bahçesiydi. İçinde
çok sayıda türde hayvanı barındırıyordu. İlk önce sincapları gördük. Sonra aslanları,
zürafaları, zebraları, timsahları, su aygırını, deve kuşlarını gördük. Fotoğraflarını çektik. Benim
için çok güzel ve faydalı bir gezi oldu. Dünya’da bizimle beraber yaşayan, bizi yalnız
bırakmayan dostlarımızı görmüştüm. Özellikle vahşi hayvanlar çok ilgimi çekti.
Artık 5. sınıftayım. Mevsimlerden sonbahar, aylardan eylül. Artık yaz mevsiminin
kavurucu ve bunaltıcı sıcakları gitmiş, yerine eylülün ferah havaları gelmişti. Okulumun ilk
günüydü. Sabahleyin erkenden kalktım. İçim içime sığmıyor, heyecanımdan yerimde
duramıyordum. Uzun yaz tatilinin ardından artık okulumu, arkadaşlarımı ve öğretmenime
kavuşacaktım. Tatilde arkadaşlarımın birçoğunu görmüştüm, ama öğretmenimi burada
oturmadığı için görememiştim. Kahvaltımı aceleyle yaptım. Hemen okulumun yoluna
düştüm. Ayaklarım beni sanki uçuruyordu. Bu duygularla ilerlerken aklıma korkunç bir
düşünce saplandı. Seneye eylül ayında bu yolu yürürken artık öğretmenimin bizim sınıfımızda
olmayacağı aklıma geldi. Bir anda adımlarım yavaşladı. İçimi bir hüzün kapladı. Beş yıl
boyunca beraber olduğumuz öğretmenimden ayrılacaktım. Bu düşünceyle yolda ilerlerken,
öğretmenimin arabasıyla yanımdan geçtiğini gördüm. O anda çok heyecanlandım.
Öğretmenimi belli belirsiz görmüştüm. Zannedersem o beni fark etmemişti. Tekrar koşar
adımlarla okuluma gittim. Bahçede arkadaşlarımla hasret giderdik. Zil çaldı. Sonra yeni
sınıfımıza çıktık. Öğretmenimiz sınıfa girdiğinde sınıfça çok mutluyduk. Öğretmenimiz de bizi
gördüğüne çok sevinmişti. Mutluluğu gözlerinden okunuyordu. Üç ay tatilde neler yaptığımızı
anlattık. İlk günümüz heyecan ve sevinç içinde geçti.
Günler geçtikçe derslerime daha çok çalışıyordum. Çünkü öğretmenim bu yıl
bursluluk sınavı olacağını, kazanırsak para alacağımızı söyledi, ama benim için önemli olan
sınavı kazanmak, başarıyı tatmaktı. Fen ve Teknoloji dersinde eğlenceli konular işliyoruz.
59
Besin ve besin içeriklerini öğrendik. “Maddenin Değişimi Ve Tanınması” ünitesinde çok
sayıda deney yaptık. Her deney öncesi öğretmenimiz ne zaman ispirto ocağını eline alsa
arkadaşlarımla muzip muzip artık parolamız olan hatırlatmayı yapıyorduk.
- Öğretmenim dikkat edin eliniz yanmasın!
Öğretmenimizde gülerek:
- Hatırlattığınız için teşekkür ederim, öğretmenlerini düşünen çocuklarım, diyordu.
Arada bizim unuttuğumuz zamanlarda da:
- Çocuklar, güvenlik önlemlerini unutmamalıyız, değil mi, diyerek ders öncesi bizi
neşelendiriyordu.
Matematikte bilmediğimiz konuları öğreniyor, bol bol problem çözüyorduk. Bir gün
öğretmenimiz, okulumuzun yılbaşı partisinin olacağını söyledi. Hepimiz gitmek istiyorduk.
Akşam öğretmenimiz beni aradı ve partinin paralı olduğunu söyledi. Ayrıca biz öğlenci
olduğumuz için izin de yokmuş. Herkes para getiremeyeceği için parti bize iptal oldu. Ben de
müzik CD’lerimi sınıfa getirdim. Öğretmenimiz sınıfta bizi üzgün görünce iki ders eğlenme izni
verdi. Sınıfımızda yılbaşı partisi yaptık. Arkadaşlarla çok eğlendik. Zaman çok çabuk geçti ve
karne günü geldi. Karnem yine her zamanki gibiydi.
İkinci dönem sınıfımıza Emir Can adında yeni bir öğrenci geldi. Biraz çok konuşuyor.
Derste çok şakalar yapıyor. Şakalarına biz çok gülsek de öğretmenimiz dersi böldüğü için şaka
yapmasını istemiyor. “Çocuklar, şaka zamanı şaka yapalım ve hep beraber gülelim, ama ders
işlerken ciddi olalım” diyor. Biz de peki öğretmenim deyip, hemen dikkatimizi dersimize
veriyoruz.
İşte benim nasıl geçtiğini anlamadığım beş yılım. Annem babamla sohbetlerimizde sık
sık ilkokul yıllarından ve öğretmenlerinden keyifle ve sevgiyle bahsederlerdi. Artık benim de
sevgiyle anlatabileceğim bir okul geçmişim ve öğretmenim vardı. Ben böyle bir okula, böyle
bir öğretmene ve böyle arkadaşlara sahip olduğum için mutluyum. Hepinizi çok seviyorum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MELİSA’NIN BİR GÜNÜ
Melisa ÖNEN
Cuma akşamı bir telaşla ödevlerimi yaptım. Ben ödevimle uğraşırken annem de o
güzel kekinden yapıyordu. Kek fırına girer girmez annem:
- Haydi Melisa çabuk ol, yatman gerek yoksa kalkamayız sabah, diye seslendi.
Evet, bir an önce yatmalıydık. Baya uzunca bir süre uyku girmedi gözüme. Ne zaman
uyuduğumu hatırlamıyorum. Sabah annemim tatlı sesiyle heyecanla fırladım yataktan ve sıkı
sıkı giyindik. Annem, babam ve ben okulun önüne geldik. Heyecanla otobüsleri bekliyorduk.
Nihayet bizi geziye götürecek otobüsler geldi. İki büyük bir de küçük araçlarımıza bindik.
Herkeste bir sakinlik vardı ama ben hiç kar görmediğim için gerçekten çok heyecanlıydım.
Benim kadar arkadaşlarım da aynı duygular içindeydi. Nihayet Ödemiş İlçesine geldik.
Anneme Ödemiş ilçesini sordum.
- Anne Ödemiş ile ilgili bilgi verir misin?
60
Annem:
- Ödemiş İzmir İline bağlı, patatesi ile meşhur bir ilçemizdir. Aynı zamanda geziye
gittiğimiz yer Bozdağ, Ödemiş’e bağlıdır, dedi.
Konakladığımız park çok güzeldi. Etrafında Pazar kurulmuştu. Biraz koşturup etrafta
oynadık ve bu arada kahvaltı yaptık. 30 dakika sonra tekrar otobüslere bindik. Ödemiş ilçesi
gerilerde kalmış 1200 metre yüksekte olduğunu söyleyen tur rehberi bizi Gölcük Yaylası’na
çıkarıyordu. Birden herkes bağrışmaya başladı, binaların üstünde, yol kenarlarında karlar
vardı, çok güzeldi. Gölcük Yaylası’na nihayet geldik. Otobüslerimizden iner inmez karlara
koştuk, herkes birbirine kartopu atıyordu. Çok eğlendik. Öğretmenlerimiz bizi toplamaya
çalıştıkça biz kaçıyorduk. Kocaman ve üstü buz tutmuş bir göl vardı. Bazı ağabeyler taş
atmaya başladılar, taşlar kayıyordu. Annem yine uyarmaya başlamıştı. Aslında anneme hak
verdim. Göl kapkara ve ürkütücüydü. Bir an göle düşersem diye düşündüm ve korktum!
Gölcük Yaylası kışın bomboştu, sadece bizim gibi gelen okullar ve yol kenarlarında satış yapan
köylüler vardı. Bir de çay içilen çay bahçeleri. Öğretmenlerim ve bazı veliler çay içmeye
gittiler. Biz de Semra teyze, annem ve babamla kartopu oynadık fakat çok fazla kar olmadığı
için ellerimiz kirlenmeye, çamurlanmaya başlamıştı. Sonra alışveriş yaptık, çay içtik ve
otobüslerimize binip zirveye çıkmaya başladık. Çok keskin ve dar bir yoldan çıkıyorduk.
Korkmama rağmen etrafa bakmaktan kendimi alamıyordum. O anda yağmur başladı birden.
Yağmur kar olarak yağmaya başlamıştı, çok güzeldi. Otobüsler tepede durdu. Annemle
babam aşağıya indiler, ben de, diğerleri de indik. Kar altında ekmek arası sucuk köfte ikramı
yapıldı. Kar yağışının altında yemeğimizi daha doğrusu köfte ekmeğimizi yedik. Hem
üşümüştük hem de eğlenmiştik.
Otobüslerimiz tekrar hareket etti ve nihayet zirveye yani kayak merkezine ulaşmıştık
fakat yollar kapalıydı. Biraz bekledikten sonra araçlar giremeyeceği haberinin üzerine biz
otobüslerden inip kar içinde yürüyerek kayak merkezine ulaştık. Bu kadar beyaz, bembeyaz
bir manzara sadece televizyonda görünür sanıyordum. Oysaki şimdi biz de buradaydık ve
içim içime sığmıyordu. Koşmaya başladık, karları top yapıp atıyorduk birbirimize. Babam
kaydı ve düştü. Gülmekten bayıldık! Çok güzeldi fakat bir o kadar da soğuktu. Annem beni
çok sıkı giydirmişti ve üstümdeki anorak takım asla ıslanmıyordu. Annemle merdiven
kenarından aşağıya kadar kaydık, otelin önüne gelip manzarayı seyrettik. Sonra kızakla
kaymaya başladık. Emre ağabey ile Eylül ablamla kızaklardan kayıyor, yuvarlanıyorduk. Çok
eğlenceli bir oyundu. Ali öğretmenim, Halis öğretmenim, Annem, hepimiz karda kayıyorduk.
Büyükler de en az bizim kadar eğleniyorlardı. Bu arada Halis öğretmenim çok kötü düştü,
karların üstünde yuvarlandı. O kadar güldük ki anlatamam. Kızakları kapıp tepeye kadar
çıkıyor ve hızla aşağıya doğru kayıyorduk. Tam aşağıya inmiştim ki, kızakla annemi
göremedim, babamın yanına gidip annem nerede diye sordum. Babam beni oyalamaya
çalışsa da teleferiklere bakınca anladım. Annemle Semra teyzem teleferiklere binmişti.
Ağlamaya başladım, annemi istiyordum. Çok korktum, çok soğuktu, ya annem gelmezse!
Beklemeye başladım, hala annem yoktu üşümüştüm. Babam telefonla annemi aradı. Nihayet
annemle Semra teyze gelmişlerdi fakat her ikisinin de çok üşüdüklerini gördüm. Anneme
sarıldım, artık otobüslere dönebilirdik. Yürüyerek otobüslerin park ettiği yere gelirken
61
babam tekrar düşünce çok güldüm. Nihayet araçlarımıza binmiştik. Geri dönüş yolculuğumuz
başladı. Yanımızda getirdiğimiz börek ve keklerle karnımızı doyurmaya başladık. Karnım
doymuştu, annemin yanında uykuya dalmışım. Uyandığımda ihtiyaç molası verilen yerdeydik.
En son bizim otobüs okula döndü. Benim bir günüm bu şekilde geçti. Sonuç olarak çok
eğlenceli bir gün geçirmiştim. Bizi böyle bir geziye götüren büyüklerime teşekkür ediyorum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ÖLÜMLE BURUN BURUNA
Muhammet Utkucan EROL
O gün uçuşa gidiyordum, yolda giderken bir arkadaşıma rastladım. Ona;
- Beraber gidelim mi? diye sordum.
- Tamam, deyip arabama bindi.
Yolda poğaça, simit alıp, odamda yedik. Sonrasında aklıma uçuşum olduğu geldi.
Kaskımı ve çantamı alıp uçağa gittim. Görevlilerin uçağımın uçuş için uygun ve her şeyin
tamam olduğunu söylemeleri üzerine uçağa binip, kalkış için piste doğru hareket ettim. Kısa
süre sonra havalandık. Bu uçuş bir eğitim uçuşu olduğu için yanımda öğrenci, Teğmen Ümit
vardı. Yaklaşık 15–20 dakika eğitim amaçlı uçuş yaptıktan sonra, iniş için kuleye çağrı yaptım.
O sırada motorlardan birinin alev aldığını gördüm. Hemen yakıt bağlantısını kestim ve tekrar
kuleye bağlandım;
- Uçağın motorlarından biri arızalandı, devre dışı kaldı, acil iniş yapmam gerek.
- Anlaşıldı mı?
- Bir de herkesi pisten uzaklaştırın.
- Patlama olabilir.
Oysaki Kule dediklerimin hiçbirini duymamıştı. Bu yüzden yedek motoru çalıştırdım ve
İzmir’in üstünde tur atmaya başladım. Kısa süre sonra kuleden cevap geldi;
- Solo Türk 2001 bağlantıdayım,
- Ben Solo Türk 2001
- Bana hemen en yakın boş araziyi göster,
- İtfaiye ekiplerine de haber verin,
- Solo Türk 2001 saat 9 yönünde bir boş arazi var,
- Ama çok tehlikeli,
- Neden?
- Çünkü tarlanın sonunda bir göl var,
Bir an düşündükten sonra;
- Ne olursa olsun bu uçağı indireceğim.
- Peki, o zaman
- Geri dön ve inişe geç.
Bu arada öğrenci Teğmen Ümit olayın şoku içinde hiç konuşmuyordu ve sadece beni
izliyor ve dinliyordu. Bir ara ona dönüp baktığımda sadece gözlerime baktı ve:
- Komutanım ben her şeye hazırım hadi bu uçağı indirelim dedi.
62
Ben Kendisine;
- İniş için son kontrolleri yap, bu kadar havada kalmamız yeter, dedim.
Artık inmemiz için bir engel yoktu ve iniş için boş araziye doğru yaklaşıyorduk. Tam
inmek üzereydik ki Teğmen Ümit birden bağırdı ve:
- Komutanım aşağıda hayvan sürüsü var, uçağı kaldırın dedi.
Bunun üzerine uçağı tekrar havalandırdım ve kuleye;
- İniş için burasının uygun değil piste iniş yapacağım.
- Tamam, Solo Türk 2001
- Panik yapma iniş için pistin başına geç.
- Aşağıda tüm önlemleri aldık. Sizi bekliyoruz.
- Teğmen Ümit frenleri kontrol et,
- Frenler sağlam komutanım.
- Tamam, şimdi iniyoruz.
Artık inişe geçmiştik, ancak hızımız normalden fazla idi. Bu şekilde uçağın paraşütünü
de açsak durmamız imkânsızdı. Bunun üzerine kuleye;
- Pistin sonuna bir ağ açın ancak bu şekilde durabiliriz.
- Tamam. Solo Türk 2001 burada her şey tamam seni bekliyoruz.
Bir ara öğrenci Teğmen Ümit;
- Komutanım duramayacağız hızımız çok yüksek.
- Teğmenim ben bu uçağı sağ salim durduracağım, sen dediklerimi yap ve sakin ol.
Artık yerdeydik ve hızla pistin sonuna doğru ilerliyorduk. Uçağın paraşütünü açtık
ancak hızımız yine de normal değildi. Frenleri sonuna kadar çektim. Bundan sonra işimizin
tamamen şans ve çekilen son ağa kalmıştı.
- Komutanım! İşte oldu durduk.
- Allah’ım geçti.
Uçağı sonunda sağ salim indirmiştik. Uçuş görevlileri ve ailem beni bekliyorlardı.
Hemen onların yanına gittim ve sarıldım. Resmen ölümle burun buruna gelmiştik ve ölümden
döndük. Bu arada filo Komutanı Tümgeneral Murat Asil ALPER;
- Utku Yarbayım seni neden bu birlikte istediğimi bir kez daha anladım.
- Ayrıca bu yaz yapılacak olan Türk Yıldızları tatbikatına senin komuta etmeni istiyorum.
Ekibinde Ümit teğmenim de olmalı.
- Emredersiniz komutanım.
İşte benim en büyük hayalim mesleğimin zirvesine çıkmak ve sonunda Türk
Yıldızları’na katılmaktı!
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
63
OKUMANIN ÖNEMİ
Nehir Damla VAROL
Ormanın yemyeşil büyüsüne kapılmış dolaşıyordum. Oradan oraya koştururken
birden bir su sesi duydum. Su sesinin geldiği tarafa doğru koştum. Birde ne göreyim; şırıl şırıl
akan bir dere. Hani büyükler söyler ya billur gibi suyu vardı. İnsan akışını izlemeye, şırıltısını
dinlemeye doyamazdı. Hemen derenin kenarına koştum. Suya girip, içinde çırpınmaya sağa
sola sular atmaya başladım. Hem çırpınıyor hem de çığlık atıyordum. Sesimi duyan iki kız,
yanlarında güzel bir köpek ve arkalarından koşan bembeyaz bir kuzu ile geldiler. Şaşkın şaşkın
bana bakıyorlardı. Su atmayı bıraktım.
- Merhaba, diyerek, yanlarına gittim. Şehir ve kalabalık görmedikleri her hallerinden
belliydi.
Ben tekrar:
- Merhaba! Benim adım Nehir ya sizinki? Bana buraların güzelliklerini gösterir misiniz,
dedim.
Büyük olan gülümseyerek:
- Benim adım Sude, kardeşim Elif, bu köpeğimiz Dasti ve kuzumuz Sürmeli. Evimiz
hemen şurada, bizimle gelirsen sana gösteririz.
Hep beraber derenin kenarında yürüdük. Bir tahta köprüden geçtik. Dasti bizden önce
koşarak avlunun kapısına vardı. Bir kaç kere havladı. Ben ise büyülenmiş gibiydim. Sude ve
Elif’in içten dostlukları ve çevrenin güzellikleri karşısında dilim tutuldu. İçimden, “Ne kadar
içtenler, ne kadar güzel bir yer.” diye geçirdim.
Bu arada avlu kapısına gelmiştik. Çok tatlı bir teyze gülümseyerek bizi karşıladı. Çok
hoşuma gitmişti. Elini öptüm. Elleri çok sertti, ama kalbi pamuk gibiydi. Yüzü ne kadar
güneşten yanmış olsa da gözleri ışıl ışıldı. Bu arada Sude kocaman bardaklarla buz gibi ayran
getirdi. Afiyetle içtim. Böyle lezzetli bir ayranı uzun zamandır içmemiştim. Ayranlarımızı içip,
sohbet ettik. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım. Teşekkür ettim ve izin istedim:
- Arkadaşlarım beni çok merak etmişlerdir, dedim.
Oraya çok yakın bir yerde kamp yapıyorduk. Avluya çıkınca bir amca ile karşılaştım.
Çok yorgun görünüyordu ve sanırım odun kesmişti. Sude hemen koşarak, “hoş geldin baba”
dedi, elindeki baltasını ve su kabını alarak:
- Bak baba bir misafirimiz var, dedi. Babası çok şaşırmıştı:
- Hoş geldin kızım, dedi. Hayırdır! Nasıl yolun düştü buralara?
- Biz hemen şu ileride kamp yapıyoruz. Öğretmenimiz ve arkadaşlarımla buraları
görmeye geldik, dedim.
- Kızım çok şanslısınız siz öğrencisiniz galiba, dedi.
- Evet, amca dedim.
Amcanın gözleri dolu dolu oldu:
- Keşke benim de gücüm olsaydı da güzel kızlarımı okutabilseydim. Bana bir şey olursa
onlar ne yapacak, dedi.
Bir şey diyemedim. Sude, Elif ve ailesiyle vedalaştım. Üzülerek oradan ayrılıp kampa
döndüm. Öğretmenim ve arkadaşlarım beni çok merak etmişlerdi. Ormanda beni aramaya
64
çıkmışlar. Onlardan habersiz ayrıldığım için özür diledim. O gece gözüme uyku girmedi.
Sabaha kadar düşündüm. Okuduğum için gerçekten de çok şanslıydım.
Bir hafta kampın tadını çıkardık. Sude ve Elif de her gün bizimle beraber oldu. Bize
çevreyi gezdirdiler. Kamp bitmiş, okuluma dönmüştüm. Günler geçiyordu, ama Sude ve Elif
aklımdan çıkmıyordu. Bu yeni arkadaşlarımın babasına bir şey olursa ne olacaktı. Anneleri ile
o ıssız ormanın kenarında nasıl yaşamlarını sürdüreceklerdi. Babalarına bir şey olmasa bile,
okuma yazma bilmeden, okula gitmeden yaşamlarını sürdüreceklerdi. Okuma yazmanın,
okula gitmenin anlamını bir kez daha anladım.
Annem ve babama Sude ve ailesinden bahsettim. Kızların okula gidemediklerini ve
ailenin bundan büyük üzüntü duyduğunu söyledim. Babama bir hafta sonu onlara gidip
gidemeyeceğimizi sordum. Babam, “Çok istiyorsan gidebiliriz.” dedi.
Çok sevindim. Hemen önümüzdeki hafta sonu için plan yaptık. Cumartesi günü sabah
erkenden yola çıktık. Çok heyecanlıydım, içim kıpır kıpırdı. Arabadan inip Sudelerin evine
doğru koşmaya başladım. Tahta köprüden bir solukta geçtim. Bahçe kapısında beni Dasti
karşıladı. Dasti gel oğlum, dedim hiç havlamadı. Sanki beni çok özlemiş gibi bacaklarımın
arasında dolaşmaya, oyunlar oynamaya başladı. Ben hemen gidip kapıyı çaldım. Onlar
erkenden kalkmış, işlerini bitirmiş, kahvaltılarını yapıyorlardı. Hemen yer açıp, buyur ettiler.
Ben de oturdum, başladık yemeye. Mis gibi sıcak ekmekler, kendileri pişirmiş. Her şey çok
güzeldi. Babam da onları çok sevmişti. Elimdeki adresi uzatarak:
- Amca bu benim evimin adresi, ben sizi çok sevdim. Bize gelirseniz elimden geleni
yapacağım. Okumanın yaşı yok. Siz isterseniz Sude ve Elif okurlar, kendi ayaklarının
üstünde dururlar, dedim.
Sude ve Elif’e sarıldım. Onlar da okula gitmeyi o kadar çok istiyorlardı ki anlatamam.
Amca ile teyzenin ellerini öptüm. Hoşçakalın, dedim çıktım. Babamla toparlanıp yola çıktık.
Yol boyunca ne kadar şanslı olduğumu düşündüm. Sude ve Elif’i düşünüp aslında dağ
çiçekleri arasında, tertemiz havası olan cennet gibi bir yerde yaşıyorlardı. Benim, şehrin
gürültüsünde nasıl yaşadığımdan haberleri yoktu. Aslında böyle çok mutlulardı. Ben yine de
onların okula gitmesini, okumayı öğrenmesini çok istiyordum. Düşündükçe içim içime
sığmıyordu.
Yaz tatiline giriyorduk. Annem ve babamla kızların bizde kalıp, benim okuluma gidip
gidemeyeceklerini konuştuk. Annem babam, “Biz elimizden geleni seve seve yaparız, hele bir
gelsinler.” dedi. Yaz tatilinin bitmesine az kalmasına rağmen onlardan bir haber alamamıştık.
Çok merak etmiştim. Babamdan rica ettim, “Babacığım biz gidelim.” dedim. Babam, “Tamam
hazırlanın hafta sonu gideriz.” dedi. Ben de kızlara ufak tefek bir şeyler aldım. Heyecanla
hazırlandım, hafta sonu annem babamla birlikte erkenden yola çıktık. Birkaç saat sonra
oradaydık, arabadan indik. Bizi önce Dasti karşıladı. Beni hiç unutmamıştı. İçeri girdik ektikleri
ürünleri topluyorlardı. Bizi görünce çok şaşırdılar, koştular, hoş geldiniz dediler. Özlem
giderme faslından sonra Sude:
- Nehir Hanım! Bizi unuttunuz sandım. Seni bir daha göremeyeceğimizi
zannediyordum, dedi.
65
Sessizce sarıldım. Ona, “Sizi unutmadım.” deyip, aldığım renkli kitapları, boyaları
çıkarıp verdim. Ama onların dalından kopardığı taze domates ve biberlerin kokusu hiçbir şeye
benzemiyordu. Taze peynirle bir güzel yedik. Soğuk ayranlarımızı içtik. Onlara hiç doyum
olmuyordu.
- Amca, Biz kızları okula kayıt ettirmek için geldik. Hep birlikte gidelim bizim misafirimiz
olun. Sude ve Elif ilköğretimi bitirirler. İsterlerse liseyi de okurlar. Bize güvenin.
Madem dost olduk kızlarınız bizim de kızımız. Üç tane kızım oldu artık. Onları
okutmaktan gurur duyarım, dedim.
Babamın işi ve geliri iyi olduğu için ailem zorlanmayacaktı. Amca ise kızlarını o dağın
başından kurtarmayı çok istiyordu. “Allah sizden razı olsun.” dedi. Hep birlikte evimize geldik.
Onlar biraz çekingen davransa da çok güzel vakit geçirdik. Tabii kolay değildi, tanımadığı
insanlara canından bir parçayı emanet etmek, hiç kolay değildi. O gece Sude ve ailesi bizde
misafir oldular. Annesi babası ertesi gün işlerinden dolayı evlerine geri döndüler. Biz ise
sabah sporu yaptık. Benim eşofmanlarımdan verdim, çok hoşlandılar. Kahvaltıdan sonra gidip
kayıt yaptırdık. Çok güzel dost ve arkadaş olmuştuk. Bu iki dostu kazandığım için çok
mutluydum.
Günler, aylar, yıllar çabuk gelip geçmişti. Hevesle okudular. Sude hemşire oldu. Büyük
bir hastanede çalışmaya başladı. Elif ise öğretmen oldu. Küçük bir köye tayin oldu. Kendisi
gibi uçsuz bucaksız kırların, minik çiçeklerini yardım ediyor, okutuyordu. Her zaman
öğrencilerine Nehir ve ailesinin kendileri için yaptıklarını bir masal gibi anlatıp durdu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GÜLNUR’UN DOĞA SEVGİSİ
Nurgül GÜVEN
Gülnur çok çalışkan, akıllı, temiz, iyi kalpli ve sevgi dolu bir kızdı. Zayıf, kumral,
kahverengi gözlü, kıvırcık saçlı ve güzel bir kızdı. Her kez Gülnur’u iyi kalpli olduğu için çok
severdi. Gülnur küçük, yemyeşil bir kasabada yaşıyordu. Gülnur’un evinin bahçesi çok
güzeldi. İçinde kum havuzu, havuz ve çeşitli çiçekler vardı. Evi tek katlıydı.
Gülnur evini ve odasını çok severdi. Gülnur’un odası lila renkti. Gülnur okuldan
gelince hemen odasına gider, sürekli ders çalışırdı. Boş vakitlerinde ise çok sevdiği
bilgisayarla oyunlar oynardı. Fakat bilgisayar Gülnur’un değildi. Bilgisayarı evde herkes
kullanıyordu. Bu yüzden bilgisayarı kardeşi Yusuf ile paylaşmak zorundaydı. Kardeşi Yusuf
biraz yaramaz, zeki ve mavi gözlü küçük bir çocuktu. Yaramaz olduğu için Gülnur’un bilgisayar
oyunlarını bozuyordu. Gülnur Kendisine ait bir bilgisayarının olmasını çok istiyordu. Bu
yüzden bütün harçlıklarını biriktiriyordu. Kendisine lila renkli, masa üstü bir bilgisayar almayı
çok istiyordu.
Gülnur’un annesi Gülay çok iyi kalpli bir bayandı ve kızını çok seviyordu. Beraber
bahçeye rengârenk ve çok güzel çiçekler dikmişlerdi. Gülnur her sabah kalktığında ilk iş
bahçedeki çiçekleri sulamaktı.
66
Gülnur’un babası Mehmet yardımsever bir doktordu. Gülnur da babası gibi doktor
olmak istiyordu. Çünkü insanları çok seviyordu. Gülnur ailesi ile birlikte ormana pikniğe
giderdi. Orman kasabanın en güzel yeriydi. Ağaçlarla, çiçeklerle, yeşilliklerle ve hayvanlarla
doluydu. Gülnur ormanı çok seviyordu. Yusuf yaramaz olduğu için hep ağaçların arkasına
saklanırdı ve bir anda hemen çıkıp Gülnur’u korkutmaya çalışırdı. Ama Gülnur hiç korkmazdı.
Babası Gülnur ve Yusuf’a salıncak kurardı. İki kardeş çok eğlenirlerdi.
Günlerden bir gün yemyeşil ormanda büyük bir yangın çıktı. Gülnur hemen itfaiyeye
haber verdi. Bütün ağaçlar ve çiçekler alevler içindeydi. İtfaiyeciler yangını çok zor
söndürdüler. Ormanın büyük bir bölümü yandı. Yanan bölümde hiç ağaç kalmadı. Her yer
simsiyah oldu. Gülnur ve bütün kasaba bu duruma çok üzüldü. O yemyeşil ormanın büyük bir
kısmı yok olmuştu. Kimse hiçbir şey yapamıyordu. Gülnur’un Fatma Rana adında uzun sarı
saçlı, güler yüzlü ve çok iyi bir arkadaşı vardı. Fatma Rana da Gülnur gibi ikinci sınıfa
gidiyordu. Fatma Rana ormanı ve çiçekleri çok seviyordu. Gülnur ve Fatma Rana düşünüp bir
çare buldular. Gülnur:
- Fatma Rana beraber ormanımızı geri getirelim mi, dedi.
- Bu nasıl olacak Gülnur, dedi.
- Bütün biriktirdiğimiz paralarla fidan alıp ormana dikelim. Orman yeniden yeşersin,
dedi.
- Bu harika bir fikir Gülnur ama sen bu paraları bilgisayar almak için biriktirmedin mi,
dedi.
- Öğretmenimiz ormanlar, insanlar ve hayvanlar için çok önemli diye anlatmıştı. Ben
bilgisayar için tekrar biriktiririm.
Gülnur ve Fatma Rana hemen öğretmenlerine bu fikirlerini söylediler. Öğretmenleri
de bu fikri çok beğendi. Tüm sınıfa ve okula söyledi. Bütün okul onlara yardım etti. Binlerce
fidan alıp ormana diktiler. Böylece Gülnur’un doğa sevgisini herkes görmüş oldu. Fidanlar
büyüdü ve ağaç oldu. Orman yeniden ağaçlarla doldu. Gülnur’un annesi ve babası bu güzel
davranışından dolayı ona lila renkli bir bilgisayar hediye ettiler. Gülnur ömür boyu mutlu
oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GENÇ DEDEKTİFLER
Pelin BECERİKLİ
Sıradan bir yaz günüydü sitemizdeki tüm küçük çocuklar oynuyordu. Ben de her
zaman ki gibi camdan bakıyordum. Aaa o da ne. Sitemize yeni komşularımız taşınıyor. Evet,
benim yaşımda da bir kız çocuğu var, bu kızla tanışıp neden buraya geldiklerini öğrenmem
lazım. Koşarak merdivenlerden indim ve kızın adını öğrenmek için yanına gittim. Kızla
tanıştım. Kızın adı Rosalie ve kızın annesi ölmüş. Babasıyla yaşıyor ve buraya da babasının işi
nedeni ile gelmişler. Rosalie'nin evlerinin eşyalarını taşımakta yardım ettim ve Rosalie ile o
sırada iyice kaynaştım. Artık birbirimizin evlerinde kalmaya başlamıştık ve bu gece bizde
kalıyorduk. Bir anda merdivenlerden ses geldi ve Rosalie konuştu:
67
-
Candy, bir ses duydun mu?
Evet, duydum Rosalie. Nereden geldi ki bu ses?
Galiba sesler merdivenden geldi, dedi.
Hemen korka korka merdivenlerden yukarıya, yani tavan arasına çıktılar. Rosalie çok
korktu. “Candy ben çok korktum lütfen geri dönebilir miyiz?” dedi ve ben de Rosalie'nin
duygusunu anlayışla karşıladım ve aşağıya inerek yataklarımıza geri döndük ve konuşmaya
başladık. Rosalie çok korktuğu halde:
- Candy yarın öğlen tavan arasına çıkıp bakalım mı? Ben tavan arasında ne var diye
merak ediyorum, dedi.
- Ben de merak ediyorum.
Yatağımıza girdik birbirimize birkaç güzel anımızı anlatmaya başladık. Bir de baktık ki
ne görelim, saat sabaha karşı 4 olmuştu. Hemen uyuduk ve sabah uyandığımızda birbirimize
gece uyurken gördüğümüz rüyaları anlattıktan, sonra kahvaltı etmek için masaya oturduk.
Bahçede güzel bir kahvaltı ettikten sonra sokağa çıkıp ip atladık. Biraz oyun oynadıktan sonra
eve girip tavan arasındaki esrarengiz sesleri araştırmak için merdivenleri kullanarak tavan
arasına çıktık.
Tavan arasında gezinirken büyük bir sandık bulduk. Bu sandığın içinde ne var diyerek
meraklanmaya başladık. Fakat sandığı açmak için anahtar gerekli idi. Rosalie'nin kolundan
çekiştirerek merdivenlerden inip, annemin odasında asılı olan eski bir anahtarı aldık. O
sandığın anahtarı olmalıydı, vakit geçirmeden tavan arasına çıkıp anahtarı denedik. Anahtar
bu sandığın idi, sandık açıldı.
Sandığın içinde bir sürü tozla kaplanmış kitaplar ve fotoğraflar vardı. Fotoğrafları
merak ettiğimiz için onları alıp odama götürdük. Fotoğraflara baktık bu yabancı bir adamın
fotoğrafları gibi duruyordu. Fakat fotoğrafın arkasındaki yazılar dikkatimizi çekti. Şöyle
yazıyordu fotoğrafın arkasında, “Canım karıma benden bir hatıra.” Bu kimin fotoğrafı
olabilirdi diyerek merak ettik. Fotoğrafı alıp annemin yanına gittik. Anneme fotoğrafı
gösterince bir anda afalladı ve nereden buldunuz bu fotoğrafı diye yüksek bir ses tonuyla
sordu. Hemen cevap verdik:
- Tavan arasındaki sandığı açtık.
Candy’nin annesi bu fotoğraftaki adamın kim olduğunu açıklamanın vakti geldiğini
düşündü ve birlikte bahçeye çıktılar. Annesi Candy'e anlatmaya başladı
- Kızım sen henüz bir yaşında iken baban ile ayrıldık, bunu senden saklayacaktık, fakat
gerçeği öğrendin.
- Peki, anne babam şimdi nerede?
- Baban şimdi çok uzaklarda kimsenin bilmediği bir yerde yaşıyor.
Candy bunu duyunca çok şaşırdı, hemen facebooktan babasının profilini buldu ve
nerede yaşadığına dair bilgiler edindi, babasına mektup yazdı. Babası bu mektubu geç
olmadan aldı ve o da kızına bir mektup yazdı. Bir hafta boyunca sürekli mektuplaştılar. En
sonunda o beklenen gün geldi çattı. Candy babası ile buluşacaktı. Babası taksiden inince önce
kızını tanıyamamıştı. Fakat karısını gördü, soğuk bir hareketle selamlaştılar ve kızını ona
68
bakarken görünce gözleri doldu, hemen koşup kızına sarıldı. Rosalie bunu görünce babasının
yanına gitti ve hüzünlü bir ses tonuyla “İyi ki varsın babacığım.” dedi.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YAŞLI GÜRGEN
Rabia COŞKUN
Hava kararmıştı. Sis yüzünden göz gözü görmüyordu. Soğuktan ve korkudan
birbirlerine iyice sokulmuşlardı, titriyorlardı. Hızlı adımlarla bir ışık, bir insan görme
umuduyla, etraflarına korku dolu bakışlar atarak ilerliyorlardı.
Oysa birkaç saat öncesine kadar nasıl da eğleniyorlardı. Yeni yerler keşfetme sevinci
ve gururuyla evden ne kadar uzaklaştıklarının farkına bile varmamışlardı. Annelerinin birçok
kez uyarmasına karşılık nasıl da böyle bir hata yapmışlardı. Çocuklar gecenin karanlığında bir
baykuşun sesiyle irkildi. Sevgi, ağabeyine seslendi. “Ağabey! Çok korkuyorum.” dedi. Murat
kardeşine korkmaması gerektiğini, evlerine sağ salim döneceklerini söyledi. “Gel, şu ağacın
altında bir kovuk var. Orada biraz dinlenelim. Sonra yolumuza devam ederiz!” dedi.
Orman karanlıktı, ağaçların dallarına ay ışığı düşüyordu. Çocuklar hem üşümüş hem
de acıkmışlardı. Evden bu kadar uzaklaşmış olmanın verdiği pişmanlıkla derin bir sessizliğe
gömülmüşlerdi. Orman aç ve vahşi hayvanlarla doluydu. Kış aylarında evde sıcak sobalarının
başında otururken nine ve dedelerinden aç kurtların ve ayıların yiyecek bulmak için köylerine
indiklerini anlatan hikâyeler dinlerlerdi. Şimdi ise o ormanda, o vahşi hayvanların tam
içindeydiler.
Sabah her şey nasıl da güzel başlamıştı. Birkaç gündür yağan karın tadını çıkarmak için
kardeşiyle nasıl da yarışarak kahvaltı yapmışlardı. Anneleri sık sık dışarı çıkıp onları kontrol
etmiş ve kesinlikle ormandan uzak durmaları konusunda onları uyarmıştı. Anneciğinin sesi
kulaklarında yankılandı bir an, “Sevgi, Murat! Bakın çocuklarım. Ormandan uzak durun, kışın
orası bizim için uygun değildir. Kaybolabilirsiniz. Kesinlikle evin önünden ayrılmayın.” İki
kafadar biraz dolaşır, annemiz fark etmeden eve döneriz diye düşünmüştü. Ancak oyuna
dalınca kararan havanın farkına bile varmamışlardı. Farkına vardıklarında da artık çok geçti,
kaybolmuşlardı. Birden irkildiler, bir şey yaklaşıyordu. Bir hırıltı duydular. Bu bir kurt muydu
yoksa? 0radaki yaşlı bir ağacın, çürümüş gövdesine saklandılar. Murat hafifçe başını çıkarıp
etrafa göz gezdirdi. Ay ışığında parlayan kırmızı gözler gördü. Korkudan kaskatı kesilmişti,
kurtlar ağacın etrafını sarmışlardı ve aç oldukları her hallerinden belliydi. Hemen Sevgi’nin
önüne geçti ve kendini ona siper etti. Kalbi o kadar yüksek sesle atıyordu ki sanki yerinden
çıkacaktı. Birden bir kurt içeri doğru hamle yaptı. Kurt açtı ve karnını doyurmak istiyordu.
Murat içeri doğru uzanan kurdun başını tekmelemeye başladı. Bir taraftan kurdu
uzaklaştırmaya çalışırken bir taraftan korkan kız kardeşini susturmaya çalışıyordu. Canı yanan
kurt geri çekildi, artık daha da sinirliydi. Murat ve Sevgi kurdun vazgeçtiğini düşünmeye
başlamışken kendilerini bekleyen daha büyük tehlikenin farkında değillerdi.
Aradan biraz zaman geçtikten sonra kurt bu kez arkadaşlarıyla birlikte gelmişti.
Hırlayarak kovuğa doğru yaklaştılar. Murat artık ne yapacağını bilmiyordu. Şimdi daha da çok
69
korkuyorlardı. Ağlayan kardeşine daha sıkı sarıldı. Gözlerini kapattı: “Seni çok seviyorum
kardeşim. Bu kurtların sana zarar vermesine asla izin vermeyeceğim” dedi.
Aniden inleyerek kaçan kurtların sesini duydular. Ne oluyordu dışarıda? Kimdi onları
kurtaran? Merak içindeydiler. Etraf sessizleşmişti. Biraz daha bekleyip dışarı çıktılar, ancak
etrafta kimsecikler yoktu. “Anne, baba?” diye seslendi iki kardeş. Sesleri ormanda yankılandı,
ama cevap gelmedi. Birden arkalarından bir ses geldi. “Merhaba, çocuklar!” Arkalarına
baktıklarında gözlerine inanamadılar. Kendileriyle konuşan kovuğuna saklandıkları yaşlı
ağaçtı. “Ben yaşlı bir gürgen ağacıyım. Lütfen benden korkmayın, size zarar verecek değilim,
ama sizin gibi iki küçük çocuğun ormanın derinliklerinde ne işi var anlayamadım.” dedi. İki
kardeş artık korkmuyordu ve başlarından geçenleri anlatmaya başladılar. Yaşlı gürgen de
onları dinledi.
“Gördünüz mü? Büyüklerin sözünü dinlememek ve meraklı olmak insanın başına
neler açıyor. Umarım dersinizi almışsınızdır. Şanslıymışsınız ki bana rastladınız. Bir dahaki
sefere bu kadar şanslı olmayabilirsiniz. Haydi, şimdi gelin de sizi ormanın girişine kadar
bırakayım. Eminim ki, anne babanız da meraktan perişan olmuşlardır. Ancak, benden
kimseye bahsetmek yok, söz verin.” dedi.
İki kardeş söz verdiler. Yaşlı gürgenin dalına tırmanıp oturdular ve ağaç birden
yürümeye başladı. Karanlık ormanda yavaş yavaş ilerliyorlardı. Birden uzaktan elinde ışıklarla
“Sevgi! Murat!” diye bağıran insanlar gördüler. Bütün köylü onları aramaya çıkmıştı. Uzaktan
anne ve babalarını gördüler. Endişeli ve korkulu oldukları her hallerinden belliydi. Yaşlı
gürgen “Burada vedalaşsak iyi olur çocuklar” dedi. İki kardeş daldan inip yaşlı gürgene
sarıldılar ve her şey için teşekkür ettiler. Sonra el ele tutuşup anne ve babalarının olduğu yere
doğru koşmaya başladılar. “Anne, baba!”
Anne ve babaları çocuklarını görünce sevinçten adeta deliye döndüler. Ağlıyorlardı.
Çocuklar da çok mutluydular. Eve döndüklerinde anne ve babalarından özür dilediler. Bir
daha böyle bir şeyin olmayacağına dair anne ve babalarına söz verdiler. Kimseye yaşlı
gürgenden bahsetmediler. Hava kararınca bir ağacın kavuğuna saklandıklarını ve ellerinde
ışıkla köylüleri görünce koşarak yanlarına gittiklerini anlattılar.
İki kardeş yaşlı gürgenin aralarında bir sır olarak kalacağına söz verdiler ve hiç kimseye
hayatlarını kurtaran o ağaçtan bahsetmediler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
DOĞRUYU BULAN KIZ
Rahmi KARACAN
Çok eski zamanlarda köyün birinde, bir genç kız ailesi ile birlikte yaşarmış. Bunlar
geçimini tarla işleri yaparak sağlarlarmış. Günlerden bir gün annesi:
- Haydi, yavrum, sen çalışmaya tarlaya git, geç kalma, demiş.
Kız yola koyulmuş, hava o kadar sıcakmış ki! Kız çok susamış ve tarla başındaki
çeşmenin yanına gelmiş. Çeşme havuzlu çok güzel bir çeşmeymiş. Tam eğilmiş çeşmeden su
içerken, havuzun başında çok uzun ve iri bir yılanın su içtiğini görmüş. Yılan o kadar
70
büyükmüş ki kız çok korkmuş. O korkuyla yerden aldığı bir taşı, su içen yılana fırlatmış. Yılan
havuza düşmüş ve boğularak oracıkta ölmüş. Kız sonra bu yılanı havuzdan çıkarıp yola sermiş.
Tarlaya gidip çalışmaya başlamış. O sırada yoldan geçen yaşlı bir adam:
- Kızım bu yılanı kim öldürdü, gördün mü, diye sormuş.
Kız yaşlı adama:
- Ben öldürdüm dede, demiş.
- Kızım bir insan bu kadar heybetli bir yılanı öldüremez, sen nasıl yaptın bu işi, demiş.
Kıza pek de inanmak istememiş.
- Su içerken fırlattığım taş onu havuza düşürdü, o da boğularak öldü dede, demiş.
Yaşlı adam, köyün bir nevi ileri gelenlerinden, aksakallı ermiş bir ihtiyarmış. Kıza:
- Keşke su içerken dokunmasaydın yavrum. Hiç bir hayvan durduk yere insanlara
saldırmaz demiş. Allah seni korusun, demiş.
Kız o gün tarladan eve döndüğünde çok hasta olmuş. Annesi kızına:
- Sana ne oldu böyle yavrucuğum tarlaya giderken iyiydin, demiş.
Kız annesine başından geçen bütün olayları anlatmış. Annesi de:
- Kızım, keşke su içerken hayvana dokunmasaydın. Büyükler boşuna mı demiş
yavrucuğum, “Su içerken yılan bile dokunmaz” diye. Hayvan sana bir zarar vermemiş
ki sadece havuzdan su içiyormuş. O yüzden sana zarar vermeyene sen de zarar
verme, demiş.
Annesi yavrusuna bir atasözü vardır yavrucuğum sana söyleyeyim de dinle bak.
Atalarımız: “Bana dokunmayan yılan, bin yıl yaşasın” demişler. Çocuk annesinin
konuşmalarından büyük bir ders almış. Yaptığına çok üzülmüş. Bir kaç gün hasta yattıktan
sonra iyileşmiş ve tarlaya tekrar gitmiş. Hava yine o kadar sıcakmış ki, yine su içmek için
çeşmenin başına varmış. Bir de ne görsün, havuzun içine bir sincap düşmüş. Sincap havuzun
içinde bir taşın üzerine çıkmış. Hayatta kalmak için mücadele ediyormuş. Sıcaktan bitkin bir
haldeymiş. Kız onu nasıl kurtarabilirim diye düşünürken elindeki sepet aklına gelmiş. Bu
sepeti sincaba doğru tutarsam, o da bunun içine girer mi acaba deyip sepeti havuzun içine
salmış. Kız da havuza düşmemek için tutunmuş bir ağaç dalına ve sincapcık hemen girivermiş
sepetin içine. Kız sepeti olanca gücüyle çekmiş. Minik sincabı kurtarmış, büyük bir sevinçle.
Kız sepetin içinde ki sincaba:
- Seni kurtardım bak! Demek ki senin yaşayacak çok ömrün varmış, deyip başını
okşamış sincabın.
Kız sepeti yere yatırmış. Sincap sepetin içinden çıkmış. Sincap ormana doğru giderken
arkasına dönüp kıza teşekkür eder gibi bir dakika bakmış ve gözünden bir damla yaş
süzülmüş. Kız da onun kendine teşekkür ettiğini anlamış ve sincaba el sallayarak:
- Haydi, yuvana git, yolun açık olsun, demiş.
Sincap başını sallarcasına ormanın içinde kaybolmuş. Kız oturmuş havuzun başına
dizine dayanmış, düşünüyormuş. Tam o sırada yaşlı adam çıkmış gelmiş. Kıza:
- Yavrucuğum bir gün ben senin doğru ve yanlış yolu bulacağını biliyordum. Önce ben
de senin yılanı öldürdüğüne inanmadım. Çünkü yılan büyük ve heybetli bir yılandı.
Hem de senin kötü kalpli bir kız olabileceğine inanmadım.
71
Yaşlı adam kıza bu yılanın adının Dağ Alacası olduğunu söylemiş. Kız:
- Ne kadar güzel bir adı varmış dede, demiş. Ama ben onu yok ettim, diyerek ağlamış.
Yaşlı adam kıza dönerek:
- Her hata insanlara mahsustur yavrum. Üzülme, sen yaptığından büyük bir ders
almışsın ki, Allah seni sınamak için karşına sincabı çıkardı. Haydi, kal sağlıcakla, deyip
gitmiş.
Kız o günden sonra hiç bir hayvana zarar vermemiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GEÇEN YAZ
Rüştü GÖKBAYIR
Geçen yaz eniştem ve teyzemle birlikte tatile gittik. Babam ve Eniştem bizden önce ev
kiralamaya gitmişlerdi. On günlük ev kiraladık. Biz o eve gittiğimizde bizden önceki kiracılar
evi boşaltmamışlardı, bizi bir süre oyaladılar. Bir süre beklemek zorunda kaldık. Eniştem ve
babam ev sahibi ile görüşmeye gittiler. Tuttukları evden vazgeçtiler. Biz orada beklerken
babam ve eniştem başka bir ev kiralamaya gittiler. Daha sonra yeni bir ev bulup geldiler.
Öncekinden daha güzel bir eve taşındık.
Orası denize daha yakın iki katlı müstakil bir evdi. Annem ve teyzem evi temizlemeye
başladılar. Evi temizledikten sonra eşyaları yerleştirdik. Teyzemler güneş görmeyen odaya
taşındılar. Bizim yerleştiğimiz oda güneş gören küçük bir odaydı. Salonu büyüktü, mutfağı da
büyüktü. Mutfaktaki buzdolabı elektrik kaçırıyordu. Mutfağın balkonu denize bakıyordu.
Balkondan denizin manzarası çok güzel görünüyordu.
Hava çok güzeldi. Deniz de çok güzel görünüyordu. Biz bunu fırsat bularak denize
girmeyi düşündük. Hemen mayolarımızı giyip denize gittik. Denize vardığımızda babam
dayanamayıp bizden önce hemen denize atladı. Denize ilk babam girdiği için suya vücudu
alıştı. Bize de ısınalım diye su atıyordu. Biz de denize girip yüzdük ve eğlendik.
Oradan babam annem ve kardeşim ile dondurma aldık. Sahil kenarında oturup yedik.
Dondurma yerken yaşlı bir mısırcı teyze gördüm. Kaynamış mısır satıyordu. ’Süt mısır!’ diye
bağırıyordu. Ben mısırcıdan mısır aldım. Mısır çok güzeldi ve mısırın tanesi iki liraydı. Mısır
pahalı olduğu için sürekli alamıyorduk. Biraz daha denize girdik, yüzdük. Sonra eve geldik.
Ailecek yemek hazırladık. Annem ve teyzem güzel bir tavuk yemeği yaptı. Birlikte çok güzel
bir akşam yemeyi yedik.
Sabah erkenden uyandım. 09.30'da eniştem ile yürüyüşe çıktık. Bir saat yürüyüş
yaptık etrafı dolaştık. Hava tertemiz ve mis gibi kokuyordu. Sonra herkes teker teker denize
geldiler. Ertesi sabah babaannemler yanımıza geldiler. Onlar da:
- Burada biz de ev kiralayalım, dediler.
Hafta sonu babam ile sabah erkenden denize yüzmeye gittik. Sonra annemler geldi
çok güzel vakit geçiriyorduk. Keyifle yüzdük sonra denizden çıktık. Eve gelince duş aldık. Duşu
bitirince yemeye başladık. Yemekten sonra gece pazarına çıktık. Annem kendisine toka aldı.
72
Tokanın üstündeki renkler mavi, kırmızı, mor, yeşil ve turuncu renkler vardı. Annem tokayı
ertesi gün denizde kaybetti. Tokayı aradık ama bulamadık.
Bir gün akşam eniştem ve teyzemle beraber yemek yedik. Akşam saat 10.00’da evde
buluştuk. Onlarla birlikte sahile oturmaya gittik, dondurma yedik. Babamla olta ile balık
avlama başladık. Babam hiç balık tutamadığı için kendini kötü hissediyordu sonra eve gittik.
Evde çay içip yattık. Sabah kalkınca denize gittik denizde yüzdük sonra dondurma alıp yedik.
Eve gelince duş alıp öğle yemeğine başladık yemekten sonra sahile yürüyüşe çıktık. Sabah
kalkınca 08.00'de sabah yürüyüşüne çıktık. Yürüyüşte eniştemle ben vardım. Eniştem bana
kağıt helva aldı. Kağıt helva gerçekten kağıt gibi kıtır kıtırdı. İlk defa kağıt helva yedim ve çok
beğendim. Üstelik ortalarında bal vardı. Orada bir koruma vardı. O koruma bize dedi ki:
- Buraya erkenden giremezsiniz.
Biz de biraz bekleyip girdik. Öğlenleri yüzmeye gidiyoruz sonra öğle uykusuna
yatıyorduk. Akşamüstü kalktığımda denizde herkes balık tutuyordu. Herkesin kovasında çok
balık vardı. Aralarında şapka giyen bir adam vardı. Bu adam en fazla balığı yakaladı.
Akşam yemekte balık ve salata vardı. Salatada domates salatalık, marul ve soğan
vardı. Soğan olmayınca salatanın tadı olmuyordu. Sabah kalkınca kahvaltı yaptım. Kahvaltıda
zeytin, peynir, lor vardı. Denize yürümeye gittik. Denizin dibine dalıp deniz kabuğu bulup
anneme sürpriz yaptım. Sonra eve geldik. Evde öğle yemeyi yedik. Yemekte pilav ve kuru
fasulye vardı. Yemekten sonra öğle uykusuna yattım. Akşamüstü doya doya denize girdim.
Denizden sonra balkonda çay içip deniz manzarasına bakıp eğlendik.
Sabah kalkınca balkonda kahvaltı yaptık. Kahvaltıda zeytin, peynir ve salatalık vardı.
Sonra denize yüzmeye gittik. Deniz çok kalabalıktı. Denize girecek yer yoktu. Akşamüstü
anneannemler yanımıza geldiler. İki gün kaldılar. Geçen yaz benim için güzel geçti…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
EN İYİ ARKADAŞLIKLAR ÇOCUKLUKTAN BAŞLAR
Selin ÇAKIR
Bir zamanlar birbirine çok bağlı Melis ve Buket adında iki arkadaş yaşarmış. Her
zaman birlikte ödevlerini yapar vakit geçirirlermiş. Bu iki arkadaş yine bir gün ödevlerini
yaparlarken kapı çalmış. Melis kapıyı açmış, bir de kapıda ne görsün? Buket’in kaybolan
kedisi Mırnav! Yoldan geçen bir kadın kediyi görünce kedinin sahibini tanıyor mu, diye merak
edip kapıyı çalmış. Melis de Buketle iyi anlaştığı için yaşlı kadın ona;
- Bu kedinin sahibini tanıyor musun? Bu kediyi dışarıda buldum, boynunda adının yazılı
olduğunu gördüğüm için bir sahibi olduğunu düşündüm, demiş.
Melis Buket’i düşünmüş ve kediyi tanıdığını söylemiş. Buket kedisi Mırnav’a
kavuşunca çok mutlu olmuş.
Onu okşamış. Mutluluğunu herkesle paylaşmak istiyormuş. Melis’e teşekkür etmiş.
Melis Buket’e dönerek Mırnav’ı Kendisinin bulmadığını söylemiş. Yoldan geçen yaşlı kadının
bulduğunu söylemiş. Ödevlerini bitirip birlikte oyun oynamışlar.
73
Ertesi gün Melis uyandığında okula geç kaldığını fark etmiş. Sınıfa girdiğinde
öğretmeninden özür dilemiş. Buket’in olmadığını fark etmiş. Buket’in okula neden
gelmediğini merak ediyormuş. “Acaba hasta mı? Yoksa o da mı okula geç kaldı?” diye
düşününmüş. Melis okul çıkışında Buket’in evine gitmiş. Buket’in annesi Melek Hanım’a
Buket’in bugün niye okula gelmediğini sormuş. Buket hasta olduğu için okula gelmemiş.
Melis ertesi gün okula gittiğinde bir yarışma olduğunu duymuş. Yarışmanın 1.sine
ödül verileceğini öğrenmiş ve bu konu üzerinde çalışma yapmaya başlamış. Aklına robot
yapmak gelmiş. Bir robot modeli çizmiş. O robotu hayata geçirmek istiyormuş. Buket’in
yanına gidip, ona bir yarışma olduğunu söylemiş. Buket onunla robot yapmayı kabul edip
etmeyeceğini merak ediyormuş. Son derse girmişler. Melis bir teklifte bulunamamış.
Melis’in annesi Sevinç Hanım Buket’in annesini ziyaret etmek için Buketlere gitmeye
karar vermiş. Melis’in babası gelince gideceklermiş. O sırada telefon çalmış. Melis’in babası
henüz gelmemiş. Sevinç Hanım meraktan çatlıyormuş. Melis telefonu açmış. Telefondaki
Buket’in babasıymış. Melis;
- Hasan Amca babam orda mı, diye sormuş.
Sevinç Hanım Melis’in elinden telefonu almış ve ağlamaya başlamış. Melis’in babası
kaza geçirmiş. Sevinç Hanım bunu Melis’e söylememiş. Melis okula gittiğinde Erzurum’dan
bir çocuk okula yeni başlamış. Adı Ahmet’miş. Aslında sınıftakilerden biraz büyükmüş ama
maddi durumları iyi olmadığı için ailesiyle birlikte küçük kasabalarından ayrılıp İstanbul’a
taşınmışlar. Ahmet’in okula ilk başladığı gün, herkes o gözlüklü olduğu için onunla dalga
geçmiş. Ahmet buna çok üzülmüş. Melis onunla tanışmak istediği için Ahmet’in yanına gitmiş
ve konuşmaya başlamış. Derse girdiklerinde birbirlerine kağıtla bir şeyler yazıp
duruyorlarmış. Buket okul çıkışı Melis’in yanına gidip babasının kaza geçirdiğini söylemiş.
Melis koşarak eve gitmiş. Annesine kızmış, ağlamaya başlamış. Okula gidince olanları
Ahmet’e anlatmış. Buket Melis’i kıskandığı için Melis’le konuşmuyormuş. Melis bunun
sebebini bilmediği için Buket’e sormuş. Buket;
- Sen, Ahmet bu okula geldiğinden beri benimle konuşmuyor ve dolaşmıyorsun, sen
artık beni sevmiyorsun Melis, demiş.
Melis;
- Ahmet’in hiç arkadaşı yok, o da benim arkadaşım, sen de benim arkadaşımsın, demiş.
Sonra Buket, Ahmet ve Melis çok iyi arkadaş olmuşlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
SİHİRLİ ELBİSE
Sude KARA
Anasınıfına yeni başlamıştım o kadar güzel oyuncaklar vardı ki fakat içlerinden bir
tanesi daha çok ilgimi çekmişti. Çok güzel bembeyaz bir elbisesi, upuzun saçları vardı. Çıkış zili
çalana kadar o bebekle oynadım, ondan ayrılmayı hiç istemiyordum. O gece rüyamda sabaha
kadar bebeğimle oynadım ve dans ettim. Elbisenin aynısından bende de vardı, öyle güzel
danslar yaptık ki ama uyandım ve her şeyin bir rüya olduğunu anladım. Keşke benim gerçekte
74
de öyle bir elbisem olsaydı ve o güzel dansları yapabilseydim. Sabah uyanır uyanmaz
annemin yanına koştum okulda ve rüyamda yaşadıklarımı anlattım;
- Annem kızım bu bir rüya, dansı elbise yaptırmaz bu bir yetenektir, dedi.
Ama ben:
- Anneciğim lütfen bana bu bebekten ve elbiseden al, diye ısrar edince annem
dayanamadı ve çarşıya gittik.
Çarşıda bebeğin aynısını gördüm ve bana göz kırptığını da gördüm. Annemi çekiştire
çekiştire bebeğin yanına getirdim, anne işte bu bebek dedim. Annem “Tamam kızım alalım.”
dedi. O kadar mutluydum ki kucağıma geldiği anda ona sıkıca sarıldım, benimle konuşuyordu.
“Anne bak konuşuyor.” dedim. Annem güldü, bana inanmadı. Şimdi sıra elbiseyi
bulmaktaydı, akşam olmuştu. O kadar çok mağaza dolaşmıştık ki, bulamadık. Tam o anda
oyuncak bebeğim bana:
- Elbiseni ben dikebilirim, sen kumaş al, dedi.
Ben de anneme sadece bana kumaş almasını istedim. Annem beni kırmayıp kumaşı
aldı ve annemle beraber eve doğru yürüdük. Eve vardığımızda annemim yanına gittim ve
dikiş makinesini odama taşımasını istedim. Annem biraz tereddüt ettikten sonra, dikiş
makinesini odama getirdi ve odamın kapısını kapattım. Bebeğim kumaşı alıp dikiş
makinesine götürdü ve dikmeye başladı. Ben de dikiş dikmeyi bilmediğim için onu dikkatlice
izledim. Saat geç olmuştu ve elbisenin yarısı zor bitmişti, uykum çok gelmişti. Fakat o güzel
bebeğimi yalnız bırakmak istemedim, bebeğim bana baktı ve “Sen yorulmuşsun en iyisi uyu.”
dedi. Ben de yatağıma girdim, fakat gözlerimi bebeğimden ayıramıyordum ve uykuya daldım.
Sabah kalkınca bebeğimi yanımda buldum, masmavi gözlerini açtı bana bakıp “Günaydın”
dedi ben de “Günaydın canım bebeğim.” diyerek karşılık verdim.
Saate baktım, okula gitmeme az kalmıştı. Hızlı bir şekilde dolabımı açtım ve askıda ne
göreyim ışıl ışıl parlayan bembeyaz bir elbise. Çok heyecanlandım, hemen koşarak bebeğime
sarıldım ve teşekkür ettim. Bu güzel elbiseyi görünce aklım başımdan gitti ve okulu unutarak
güzel elbisemi giydim, bebeğimle dans etmeye başladım. O kadar güzel dans ediyorduk ki
kendime inanamadım.
Biraz vakit geçtikten sonra annem kapıyı açtı, üstümdeki o güzel elbiseyi görünce
şaşırdı ve nasıl diktiğimi düşündü. Sonra da okula geç kalacaksın diye beni uyardı, ama ben o
güzel elbisemle bütün gün bebeğimle oynamak istiyordum okula gitmek istemiyordum.
Anneme sordum, annem bugün yapılacak etkinlikleri sorduktan sonra evde durmama izin
verdi. Sevinçten yerimde duramıyordum ve annem hala o elbiseyi benim nasıl diktiğimin
merakı içindeydi. Annem kahvaltıyı hazırlamak için mutfağa geçti ve ben bebeğime dönerek:
- Neden bu elbisenin içinde dans edebiliyorum da elbisem olmadığında dans
edemiyorum, diye sordum.
Bebeğim de bu elbisenin sihirli olduğunu söyledi, o kadar mutluydum ki rüyalarım
gerçek olmuştu ve bütün gün bebeğimle dans etmiştik.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
75
KARNE SEVİNCİ
Sude UYAR
Benim adım Damla yedi yaşındayım sapsarı uzun saçlarım, deniz mavisi gözlerim var.
Bugün içim içime sığmıyor, çok heyecanlıyım çünkü ilköğretim birinci sınıfa başlayacağım.
Sabah erken kalktım, kahvaltımı yaptım. “Annem hadi kızım okula geç kalacağız” dedi.
“Tamam, anneciğim hemen geliyorum”.
Okula heyecanla gittik, sınıfımıza girdik. Sınıf öğretmenimiz sınıfa girdi. Kendisini bize
tanıttı. “Çocuklar benim adım Kıymet. Sizin sınıf öğretmeninizim. Sizler kendinizi tanıtın.” Sıra
bana geldi. Öğretmenimiz:
- Senin adın ne, söyler misin?
Ürkek bir şekilde “benim adım Damla” dedim. “Yedi yaşındayım, sapsarı uzun
saçlarım, deniz mavisi gözlerim var.” Çok heyecanlanmıştım. Bir ara sınıfta anasınıfı
arkadaşlarımdan Demet ve Hilal’i fark ettim. Çok sevindim ve yalnız olmadığını hissettim.
Onlar da beni görünce heyecanlandılar.
Hilal evin tek çocuğudur. Her istediği yapılır. Biraz kaprislidir ama çok iyi bir
arkadaştır. Demet ise çok yoksul, zor şartlarda evini geçindiren inşaat işçisi bir babanın altıncı
çocuğudur. Demet’in simsiyah örgülü saçları, mahcup bakışlı kömür karası gözleri, her zaman
ayaklarını üşüten yırtık ayakkabıları, sırtında ise ince bir ceket vardı.
Ben ve Demet okumaya başladık. Artık nerede ne görsek okuyabiliyorduk. Sınıfımızın
kapısı çalındı. İçeriye cılız bir kız girdi. Öğretmenimiz:
- Çocuklar, arkadaşınızın adı Buket, dedi.
Ben söz alarak Buket’e:
- Nereden geldiniz, dedim.
- Babamın işi nedeniyle Sivas’tan geldik.
Öğretmenimiz:
- Arkadaşınız okulumuza yabancı, ona alışması için yardımcı olun, dedi.
Günler çok güzel şekilde geçerken yarıyıl tatili geldi. Karnemizi alacaktık. Babam eğer
güzel bir karne getirirsem, beni daha önce gittiğimiz ve dedemin yaşadığı yer olan Trabzon’a
götüreceğini söyledi. Nihayet karne günü geldi ve sevinç içinde güzel bir karne aldım. Annem
ve babam çok sevindiler. Babam, “Hazırlanın yarın tatile çıkıyoruz” dedi. Ben inanamadım
hemen hazırlıklara başladım. Öğleden sonra hazırlıkları tamamlayıp yolculuğa çıktık. Yollar
yağışlı ve kaygandı. Annem, babama:
- Dikkatli gidelim yollar, çok kalabalık, dedi.
- Tamam, dikkatli gidiyorum.
Ben yollara bakınarak gidiyordum. Her yer çok yeşil ve güzeldi. Bir ara babam bağırdı;
- Dikkatli sürsene, üstümüze geliyorsun!
Annem:
- Ne oluyor, dedi.
- Baksana, gelen kamyon ters şeritten geliyor!
Babam kornayı hiç durmadan çaldı. O sırada kamyon yol kenarında durdu. Babam
arabadan inerek:
76
- Sen nasıl araba kullanıyorsun, uyuyor musun?
Şoför:
- Özür dilerim uyuklamışım, kornayı duymamışım.
Trafik polisi geldi;
- Bir şey var mı?
Babam:
- Hayır, bir şey yok. Biraz korktuk, dedi.
Daha sonra yolumuza devam ettik. Gece yarısı dedemin yaşadığı yer olan Trabzon’a
geldik. Evin kapısını çaldık. Dedem beyaz sakalıyla ve her zaman gülümseyen yüzü ile kim o
diyerek kapıyı açtı. Bizi karşısında görünce; “Siz nereden çıktınız, niye haber vermediniz?”
dedi. Babam; “Sana sürpriz yapmak istedik” dedi. Dedem; “Yolculuğunuz nasıl geçti?” diye
sordu. Biz yolculuk sırasında hafif bir şekilde atlattığımız olayı anlatmadan; “Biraz yorucuydu
ama çok iyi geçti.” dedik.
Ertesi gün dinlemiştik. Dedem ile birlikte fındık ve çay bahçelerini gezdik. O kadar çok
fındık ve çay bahçesi vardı ki şaşırdım kaldım. Ertesi gün dedem bizi Sümela Manastırı’na
götürdü. Trabzon’un güzel ve tarihi yerlerini gördüm, çok hoşuma gitti. Artık babamın izni
bitiyordu ve eve dönmemiz gerekiyordu. Babam dedeme; “Haydi, sende bizle gel” dedi.
Dedem; “Ben buralara alışkınım, oralarda yapamam” dedi.
Vedalaşıp yola çıktık. Geri dönüşte giderken yaşadığımız olay gibi bir olay yaşamadan
eve vardık. Tatil bitiyor diye üzülsem de okuluma ve arkadaşlarıma kavuşacağım için çok
sevinçliyim. Çok güzel bir tatil geçirerek hem dedemi hem de dedemin yaşadığı yer olan
Trabzon’u görmüş oldum. Dileğim, bir dahaki karne tatilinde de oralara gitmek.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
TURUNCU BENEKLİ KELEBEK
Suelnur ATAŞ
Sıcak bir yaz günüydü. Öykü, kırlara çiçek toplamaya çıkmıştı. Yorulunca bir ağaca
yaslandı. Derken uyuya kaldı ve rüya görmeye başladı. Rüyasında çok güzel bir kelebek
gördü. Kelebeğin kanatlarında yıldızlar parlıyordu. Turuncu benekleri vardı. Durmadan dans
ediyor, şarkılar söylüyordu. Öykü kelebeğin dansını hayranlıkla seyretti ve şarkısını dinledi.
Uyandığında turuncu benekli kelebek gitmişti. Öykü hemen eve koştu. Annesine:
- Anne, turuncu benekli kelebek nerede, diye sordu.
- Ne kelebeği kızım, dedi.
- Turuncu benekli kelebek anne, o bana dans edip şarkılar söyledi.
Öykü’nün annesi güldü:
- Herhalde sen rüya gördün kızım. Turuncu benekli kelebek yalnız rüya kelebeğidir,
dedi.
Öykü onun kanatlarında parlayan yıldızları hatırladı ve:
- O kelebek gerçek olmalı, dedi. Onu bulmaya gideceğim.
Öykü, önce arkadaşlarına sordu:
77
- Turuncu benekli kelebeği gördünüz mü?
Arkadaşları:
- Hayır! Zaten öyle bir kelebek olamaz ki, dediler.
Fakat Öykü Turuncu Benekli Kelebeği aramaya devam etti. Gide gide kartalın yuvasına
vardı. Kartal yuvasında dinleniyordu. Öykü kartalın gökyüzünün hakimi olduğunu biliyordu.
Onun mutlaka görmüş olacağını düşünüyordu. Fakat kartal da görmediğini söyledi.
Öykü bütün gün turuncu benekli kelebeği aradı durdu. Her yere bakmış fakat onu bir
türlü bulamamıştı. Sonunda eve döndü. Çok yorulmuştu. Hemen uyudu. Rüyasında turuncu
benekli kelebeği yeniden gördü. Kelebek yine durmadan dans ediyor şarkılar söylüyordu.
Öykü kelebeğe sordu:
- Gün boyu seni aradım, nerelerdeydin, dedi.
Kelebek cevap vermedi dans etmeye devam etti. Sabahleyin Öykü olanları babasına anlattı.
- Babacığım, sürekli kanatlarında yıldızlar olan, turuncu benekli kelebeği rüyamda
görüyorum. Ben onun gerçekten var olduğunu düşünüyorum. Ve onu bulmak
istiyorum.
Babası ona:
- Kızım, gördüğün bir rüya. Çünkü turuncu benekli, kanatlarında yıldızlar olan bir
kelebek olmaz ki, dedi.
Öykü direndi:
- Yine de arayıp bulacağım!
Öykü yine bütün gün turuncu benekli kelebeği aradı durdu. Uçsuz bucaksız kırlarda
bütün çiçeklere onu sordu. Papatyalar, laleler, gelincikler, sümbüller, nergisler hiçbiri onu
görmemişti. Hatta dere ve göl kenarındaki sazlara ve nilüferlere bile sormuştu. Yok yok! Hiç
biri onu görmemişti. Yine bulamadan eve döndü. Eve döndüğünde gece olmuştu. Odasının
penceresinden gökyüzüne baktı. Gökyüzünde yıldızlar parlıyordu. Öykü kelebeğinin
kanatlarındaki yıldızları düşündü.
- Uyursam belki yine benekli kelebeği görebilirim, dedi.
Bu hayalle uykuya daldı. Rüyasının başında turuncu benekli kelebeği göremedi. Onun
yerine dere kenarında yüzen yeşil ördekleri gördü. Öykü rüyasında dere kenarında yürüyor,
derede yüzen yeşil ördeklere bakıyordu. Birden ördeklerin başında dans eden turuncu
benekli kelebeğini gördü. Kelebek şarkılar söyleyerek dans ediyordu. Tam bu sırada olan
oldu. Öykü uykusundan uyanmıştı. Öykü sabahı zor etmiş. Sabahleyin koşarak evden çıktı.
Öykü heyecanla dere kenarına doğru yürüdü. Yüzen yeşil ördeklere baktı. Birden
ördeklerin başında dans eden turuncu benekli kelebeği gerçekten gördü. Rüyada gördüğü
gibi kelebek şarkılar söyleyerek dans ediyordu. Öykü sevinçle bağırdı:
- Senin gerçek bir kelebek olduğunu biliyordum! Benimle dost ol, birlikte oynayalım,
dedi.
Kelebek sanki Öykü’nün dediğini anlamış gibi gelip avucuna kondu. Öykü onu narince
avuçlarına alıp eve götürdü. Sonunda kimsenin inanmadığı, kanatlarında yıldızları olan,
turuncu benekli kelebek avuçlarının arasındaydı. Onu annesine, babasına, arkadaşlarına
78
gösterdi. Öykü mutluluktan uçuyor, sürekli kelebeği ile oynuyordu. Onunla çok iyi dost
olmuştu.
Bir gün arkadaşı Afacan kelebeği avucuna almış. Onunla şarkılar söylüyor ve dans
ediyorlardı. Öykü Afacan’a kızarak:
- Seninle oynamasına ve dans etmesine izin veremem çünkü o benim kelebeğim, dedi.
- Ne olur biraz benimle kalsın, diye rica etti.
- Hayır! Bu imkansız, diyerek kelebeği alıp gitti.
Öykü kelebeğe:
- Haydi güzel kelebeğim. Şimdi benim için dans edip şarkı söyle, dedi.
Ama kelebek yerinden bile kıpırdamadı. Bütün gün çalıların üstünden ayrılmadı. Öykü
ile de hiç oynamadı. Çünkü Öykü kıskançlık yaparak onu üzmüştü. Öykü ne yaptıysa onu
neşelendirememişti. Kelebeği orada bırakıp eve koştu. Olanları annesine anlattı. Annesi ona:
- Afacan’la oynamasına izin vermeliydin. Hata yapmışsın. Şimdi git ikisinden de özür
dile, seni affedeceklerdir, dedi.
Öykü hatasını anlayarak hemen arkadaşlarının yanına koştu. Bütün içtenliği ile
onlardan özür diledi. Arkadaşları da hatasını anladığı için onu hemen affettiler. O günden
sonra Öykü, Afacan ve kanatlarında yıldızları olan turuncu benekli kelebek, neşe içinde
oyunlar oynayıp, eğlendiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HAYVANLARIN DOSTLUĞU
Tulga BULDUK
Balta girmemiş bir ormanda hayvanlar mutlu bir yaşam sürüyorlardı. Orman, yemyeşil
çam ağaçlarından, rengârenk çiçek ve bitkilerden oluşuyordu. Bu kocaman ormanın içinden
küçük bir nehir geçiyordu. Bu nehrin suyu berrak ve masmaviydi. Sanki küçük bir denizi
andırıyordu. Kıyısı çok güzel çiçeklerle çevriliydi. Küçüklü büyüklü, çeşit çeşit hayvanlar vardı.
Bu ormanda Cesur adında bir aslan, Karakaçan adında da bir de eşek vardı. Bu iki
hayvan çok iyi arkadaşlardı. Cesur; güçlü ve iri bir vücuda sahipti. Cesur’un yeleleri çok güzel
ve parlaktı. Kendini herkesten güçlü görüyordu. Ne de olsa o ormanın kralıydı. Karakaçan’ın
gözleri çok güzeldi. Aynı zamanda Cesur’la ikisi çok yardımseverdi. Hiç kimseye kin
gütmezlerdi. Bu iki arkadaş ormanda herkesle çok iyi anlaşırdı. Fakat bu iki arkadaşı sürekli
kızdıran Toni adında çok hızlı koşan bir köpek ve Şebek adında çok yaramaz bir maymun
vardı. Şebek sürekli o ağaçtan bu ağaca atlayıp dururdu.
Günlerden bir gün Cesur ve Karakaçan ormanda oyun oynuyorlardı. Çok
yorulmuşlardı. Cesur:
- Ben çok yoruldum.
Karakaçan da:
79
-
Ben de yoruldum ve acıktım. Ama oyunumuzu da bırakmak istemiyorum.
Hem de susadım.
Şu ağacın gölgesine gidelim.
Tamam, ama ilk önce şu nehirden biraz su alalım.
Karakaçan tamam, deyip sırtından taşıdığı yemekleri indirdi. Bir güzel ağacın
gölgesine oturup yemeklerini yemeye başladılar. Nehirden aldıkları sudan da kana kana
içiyorlardı. Kendilerinden geçmişçesine hiç durmadan yiyip duruyorlardı. Bir taraftan da
aralarında oynadıkları oyunu konuşup gülüşüyorlardı. O kadar dalmışlardı ki birden bire
“Dank!” diye kafalarına muz düştü. Karakaçan gözlerini belertip Cesur’la aynı anda yukarı
baktı. Bir de ne görsünler!
Şebek:
- Ni hah ha ha.
Karakaçan:
- Sen ne yaptığını sanıyorsun, yine mi yaramazlık peşindesin? Yemeğimizi mahvettin.
- Obur gibisiniz. Her şeyi yemişsiniz. Ne mahvetmesinden bahsediyorsun? Ni hah ha ha,
deyip ağaçtan inip kaçmaya başladı.
- Her seferinde bizi kızdırıyorsun. Ormanda kimseye rahat vermiyorsun. Yeter artık
ama, dedi.
Cesur Şebek’in arkasından koşmaya başladı. Şebek önden, Karakaçan ve Cesur
arkadan, Şebek’i kovalamaya başladılar. Nehrin yakınlarına geldiklerinde Toni de Cesur’un
hızlı koşmasını engellemek için ayağına çalı fırlatıp kaçmaya başladı. Şebek ve Toni önden
koşarlarken:
- Ne kadar hızlı koşarsanız koşun. Sizi mutlaka yakalayacağım, dedi. Toni ise:
- Yakala da görelim.
Tam o sırada Şebek’le Toni çarpışıp nehre düştüler. Şebek bağırmaya başladı:
- İmdat, imdat! Ayağım çok acıyor. Toni ise:
- İmdat! İMDAT! Benim de kolum kırıldı galiba. Canım çok yanıyor.
Cesur ve Karakaçan imdat seslerini duyunca hemen durdular. Cesur:
- Aman Allah’ım! Ne oldu, dedi.
Şebek durmadan “imdat, imdat” diye bağırmaya devam ediyordu. Karakaçan onları
öyle görünce çok sevindi:
- Oh olsun size. Kimseyle iyi anlaşamıyorsunuz. Herkesi durmadan rahatsız edip kavga
çıkarıyorsunuz, dedi.
Fakat bağırmaları devam ediyordu. Sonra Cesur ve Karakaçan bir birlerine bakıp:
- Bu bize yakışmaz. Ne kadar kötü olurlarsa olsunlar onları bu durumda bırakamayız,
dedi ve Cesur da bu fikre katıldı:
- Evet, onları kurtaralım. Yardım etmezsek onlardan ne farkımız kalır, deyip
Karakaçan’la beraber nehre atlayıp ikisini de kıyıya çıkardılar.
Nehirden aldıkları suyla yaralarını temizlediler ve çiçek yapraklarıyla sardılar. Şebek
ayağa kalkıp bacağının acımadığını fark edince Cesur’a gülümseyerek:
80
-
Şimdiye kadar hep size kötülük ettim. Ama siz hiç karşılık vermediniz. Her seferinde
bana iyi davrandınız. Size çok teşekkür ederim. Hayatımızı kurtardınız. Bundan sonra
hiç kimseye kötülük yapmayacağım. Size söz veriyorum.
Toni ise:
- Ben de ayağına çalı attığım için özür dilerim. Ben de söz veriyorum, deyip birbirlerine
sarıldılar.
Bu olaydan sonra dördü çok iyi arkadaş oldular. Hatta ormanda yangın çıktığında hep
beraber yaşadıkları bu güzel ormanı nehirden su taşıyarak kurtardılar. Kötülüğün fayda
getirmediğini, iyilikten de çok güzel dostluklar kurulabileceğini anladılar. Bu güzel ormanda
hep beraber mutlu ve dostluk içinde yaşadılar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MARS’A YOLCULUK
Turalp Eren ÇAKICI
Merhaba ben Phineas. Kızıl saçlı, kahverengi gözlü, zayıf ve en önemlisi çok meraklı
bir çocuğum. Bilimsel deneyler yapmayı, uzayla ilgili araştırmalar yapmayı ve değişik
materyaller kullanarak ilginç icatlar ortaya çıkarmayı çok severim. En iyi arkadaşlarım Ferb ve
Fredi’dir. Neden mi? Çünkü üçümüzün de ilgi alanları aynıdır.
Ferb, sessiz ama çok zeki bir çocuktur. Uzay, güneş sistemi ve evrenin oluşumu ile ilgili
her türlü sorunuzu ona sorabilirsiniz. O, bu konularda bir dâhidir.
Fredi ise konuşkan, esprili ve eğlenceli bir çocuktur. Moraliniz bozuksa onun yanına
gidip kendinizi iyi hissedebilirsiniz. Ancak boğazıyla başı derttedir. O kadar yemek yer ki ona
yemek yetiştirmek ne mümkün!
Bizim en büyük hayalimiz nedir biliyor musunuz? Mars gezegenine gitmek ve orada
hayat olduğunu kanıtlayan bilim adamları olmak. Ama bu sadece hayal tabii ki! Kim bilir belki
bir gün gerçekleşir!
Biz üç arkadaş yaz tatillerinde değişik icatlar yaparız. Bizim evin garajında büyük bir
dolap vardır. Annem ve babam bu dolaba ihtiyacımız olmayan veya geri dönüşüm için
kullanılabilecek malzemeleri koyarlar. İşte biz de yapacağımız icatlar için ihtiyacımız olan
materyalleri “Sihirli Dolap” adını verdiğimiz bu dolaptan temin ederiz. Bu sefer de bir uzay
aracı yapmaya karar verdik. Siz de yapacağımız bu ilginç uzay aracını merak ediyorsanız
bizimle Sihirli Dolap’a gelin!
Dört… Üç… İki… Bir!
Küçük alet çantamı hazırladım ve koşarak Ferb ve Fredi’nin yanına gittim. Tam
“Merhaba” diyecektim ki Fredi bizim o sakin Ferb’ü nasıl güldürmüş bilemezsiniz. O kadar
güldürmüş ki, Ferb pantolonunu ıslatmıştı.
“Tamam çocuklar, haydi yanıma gelin. Bakın ne getirdim!” deyince ikisi de gülmeyi
bırakıp merakla yanıma geldiler. Alet çantamı gösterince ne yapacağımızı anladılar ve
“Anlaşılan sihirli dolaba gideceğiz!” dediler.
81
Koşarak garaja girdik. “Ben açacağım sihirli dolabın kapağını!” diye fırladı Fredi ve ilk
malzemeyi bulmanın heyecanıyla dolabın kapağını açtı. Sihirli Dolabın içinde büyüklü küçüklü
bir sürü bir sürü pet şişe, karton kutular, sprey boyalar, huni, folyo kağıt, babamın eski
paraşütü ve paraşüt ipleri, eski oyuncak robotum, ispirto ve kocaman variller bulduk. Şimdilik
bunlar işimize yarar gibiydi.
Hemen işe koyulduk. İlk önce pet şişelerin üzerini folyo kağıtlarla kapladık. Sonra
folyo kağıtların üzerini sprey boyalarla boyadık. Pet şişelerin hepsini varilin etrafına
yapıştırdık. Küçük paraşüt sistemini aracın tepesine paraşüt ipleriyle tutturduk. Eski
robotumun kolunu varilin kenarına kumandalı bir sistemle monte ettik. Böylece robot kol
üzerindeki huninin içine roket gazını döküp ateşleme sistemini harekete geçirebilirdi.
Ferb ve ben robot kolu monte etmeye çalışırken Fredi sihirli dolabın içinden bulduğu
babamın eski çim biçme makinesini getirdi. Çim biçme makinesinin motorunu heyecanla
söktük. Motoru varilin içine monte ettik.
“Bu zımbırtıyı mı arıyordun yoksa Phineas?” diye garajın kapısından içeri girdi ablam Kendis.
Ablamın elindeki eski GPS cihazını görünce gözlerimiz faltaşı gibi açıldı. Hepimiz bu
cihazı iyi biliyorduk, çünkü babam bize bu cihazın önemli işlevleri olduğundan bahsetmişti.
Yanlış hatırlamıyorsam bu cihaz düzenli olarak kodlanmış bilgi yollayan bir uydu ağıdır ve
uydularla aramızdaki mesafeyi ölçerek dünya üzerindeki kesin yerimizi tespit etmeyi sağlar.
“Evet, işte bu harika bir fikir” dedi Ferb. “Bunu uzay aracımıza yerleştirirsek uzaydaki
yolumuzu kolayca bulabiliriz” diye atıldı Fredi. “Abla bunu nereden buldun?” diye sordum.
Kendis ise; “Babamın artık buna ihtiyacı yokmuş, garajdaki dolaba koymamı söyledi, o yüzden
buraya getirdim Phineas” dedi. “Kendis bize yardımcı olabilir misin?” diye sordu Ferb.
Ablam okulda bilgisayar teknolojileri ile ilgili bir bölümde okuyordu ve bilgisayar
konusunda hemen hemen her şeyi iyi biliyordu. “Elbette! Nasıl yardımcı olabilirim?” diye
sordu Kendis. “Bize GPS cihazının güncelleştirmelerini yaparak yardımcı olabilirsin” dedi Ferb.
Kendis, dizüstü bilgisayarını almak için yukarı çıktı. Aşağı indiğinde bir elinde
bilgisayarı diğer elinde bir poşet vardı. Canım ablacığım acıkmış olabileceğimizi düşünerek
bize bir poşet dolusu yiyecek ve içecek getirmişti. Fredi fark etmesin diye poşeti uzay aracının
içine koydum.
Kendis hemen işe koyuldu. Cihazın tüm güncelleştirme ayarlarını yaptı. Daha sonra
cihazı varilin içine yerleştirdik. İşte uzay aracımız tam istediğimiz gibi olmuştu. Aracımızı
garajın arka kapısından bahçeye çıkardık. Bunu herkese göstermeliydik!
Fredi; “Uzay aracından yemek kokuları geliyor, ben hemen içeri girmeliyim!” diyerek
aracın içine girdi. Arkasından “Sakın binme yoksa roketi ateşlerim” diye seslendim. Fredi
“Haydi buraya gelin burada bir sürü yiyecek var” diye bağırdı.
Ferb ve ben icat sandığımızdan geçen sene yaz tatilinde yaptığımız astronot
kıyafetlerimizi de alıp uzay aracımıza bindik. Araca bindiğimizde Fredi tüm yiyecekleri
bitirmişti. “Şu boğazına ne zaman hakim olmayı öğreneceksin!” diye söylendi Ferb.
“F.F.P.” ismini verdiğimiz uzay aracımız artık görücüye çıkmaya hazırdı. Gerçekten
tam istediğimiz gibi olmuştu. Bu yeni icadımızı okullar açılınca okulumuzun bilim şenliğinde
sergilemeyi düşünüyorduk.
82
Fredi, Ferb ve ben Phineas artık yeni icadımızın içindeydik. Birden bir gürültü ve
sarsıntıyla irkildik. Uzay aracımız havalanıyordu ve biz hiçbir şey yapamıyorduk. Ama araç
kendi kendine havalanmamıştı. Ablam roket sistemiyle uğraşırken aniden roketler
ateşlenmişti ve biz büyük bir sesle fırlamıştık. Kendis arkamızdan “Marslılara selam söyleyin!”
diye bağırıyordu. Çünkü Kendis gidilecek ilk varış noktasını Mars olarak hesaplamıştı.
Çok korkmuştuk. Hatta Fredi korkudan altına yaptı. O kadar korktuk ki bir an roketler
kırılacak sandım. Aslında bu bizim hayalimizdi. Ferb; “Bunun tadını çıkarmalıyız çocuklar!”
dedi. Evet, galiba haklıydı.
Atmosferi geçip uzay boşluğuna vardığımızda korkumuz biraz geçmişti. Bir kitapta
şunu okumuştum; normal bir uzay aracı Mars’a ulaşmak için en az dokuz ay gitmek
zorundaymış. Ancak biz çok kısa sürede Mars’a varmıştık. Bir rüyada gibiydik. Gezegenler,
etrafımızda uçuşan küçük parçacıklar ve asteroitlerin arasından yavaşça ilerliyorduk. Ablam
Kendis’ın “Marslılara selam söyleyin” sözü aklıma geldi. Ama hala Marslı görememiştik.
Mars kıpkırmızı bir renkteydi ama çok soğuktu. Aynı zamanda güçlü fırtınalar ve
kasırgalar oluyordu. Burada asla bir canlı yaşayamazdı. “Mars’taki ortalama sıcaklığın -26
santigrat derece, geceleri de -97 santigrat derece olduğunu duymuştum.” dedi Ferb. Evet,
Ferb’in dediği kadar soğuk ve ürkütücüydü. Mars’ta hayat olmadığının farkına varınca büyük
bir hayal kırıklığına uğradık ve kıymetini daha iyi anladığımız Dünya’mıza dönmeye karar
verdik. Burada daha fazla kalamazdık, bunu anlamıştık. Geri dönmeliydik.
Ferb; “Roketleri ateşle robot kol!” deyince roketler ateşlendi ve dünyaya döndük. Kısa
ve maceralı Mars yolculuğumuz sona ermişti. Tekrar Dünya’da ve evimizde olduğumuz için
çok mutluyduk…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÜÇÜK BASKETBOLCU
Turan Arda BERBER
Köyden Menderes'e geldiğim ilk yıllardı. İçimde hep bir basketbol hevesim vardı. Bir
topun arkasından koşmak bana heyecan veriyordu.
Basketbol üzerine olan hayallerim bambaşkaydı. Daha yolun başındaydım. Önümde
aşılması zor bir yol vardı. Bu yolu aşmak ve hayallerime ulaşmak için ilk adımı atmam
gerekiyordu. Bunun için belediyenin açmış olduğu yaz kurslarına yazıldım. Seçtiğim bölüm
basketboldu.
Çünkü ben bu bölümü çok seviyordum. Zaten boş kaldığım zamanlarda basketbol
sahasına gidiyordum. Mahalle arkadaşlarımla maç yapıyorduk.
Oyunda bile olsa karşı takımı yenmek bana mutluluk veriyordu. Yenildiğimiz zaman
üzülüyordum. Nasıl olsa yenmekte var yenilmekte var. Her gün kurslara düzenli bir şekilde
gelip gidiyordum. Koçla aram çok iyiydi. Haaa! bu arada koç diye bahsettiğim kişi antrenör
hocam. Her yaş grubundan arkadaşım vardı. Öyle olmasına rağmen onlarla çok iyi
anlaşıyordum. Çünkü hepimizin amacı birdi ve ortak bir noktada buluşmuştuk.
Gel zaman git zaman derken günler birbirini kovaladı. Aradan iki ay geçmişti.
83
Özderespor ile maçımız vardı. O gün koç maçta oynayacak olanları seçti. O maçta ilk beşte
ben de vardım. On iki sayı, dört ribaunt, iki de top çalma ile oynadım. Takım arkadaşlarım da
çok iyilerdi. Herkes elinden geleni yaptı. Maç bittiğinde maçı kazanan biz olduk. Çok
mutluyduk. Tribündeki seyirciler bizi alkışlıyordu. Maç bitişinde koç bizi tebrik etti. “Daha
güzel günlere, sizinle gurur duyuyorum.” dedi.
Okullar açıldı, okula gidiyordum. Bu arada basketbolu da bırakmıyordum. Hafta
sonlarında özellikle yaz tatilinde basketbol antrenmanlarına devam ediyordum. Artık çok
alışmıştım basketbola. Hayatımın vazgeçilmez bir parçası olmuştu. Yediğim ekmek, içtiğim su
gibi...
Nihayet uzun çabalar sonucu liseyi birincilikle bitirdim. Bu arada spor akademisi
sınavlarını kazandım. Gecem gündüzüm basketbol olmuştu. Artık basketbolun tüm
hamlelerini biliyordum, çünkü profesyonel olmuştum. Okulumu bitirmiştim. Artık para
kazanmak istiyordum.
Uzun zamandır da Galatasaray Medikal Park takımından isteniyordum. Benim için eşi
benzeri olmayan bir teklifti bu. Bütün hayatımı değiştirebilirdi.
Hobi olarak başladığım basketbol hevesim, beni nerelere getirmişti. Herkesin hayal
ettiği ama ulaşamadığı bir meslek sahibi olmuştum. Hayatım düzenli bir şekilde böyle devam
edip gidiyordu. Maçlara hazırlanırken sıkı bir şekilde antrenman yapıyorduk. Artık öğrenecek
bir şey kalmamıştı.
Sadece bildiklerimi uygulamak amacındaydım. Disiplinli bir şekilde çalışmak ve başarılı
olmak... Benim için çok önemli öğelerdi.
Şu an içinde bulunduğum yaşamı göz önünde bulundurursam; iyi ki hayallerimin
peşinden gitmişim derim. Siz de hayallerinizin peşinden gitmeyi bırakmayın. Bir gün inşallah
herkesin hayalleri gerçekleşir; aynı benim gibi.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
- KURT İLE TİLKİ
Umay Selcen PRENCUVA
Çok uzun zaman önce bir Tilki vardı. Bu Tilki kahverengi renkteydi. Mavi gözleri
gökyüzüne benzerdi. Bir gün Tilki gezinirken arkadaşı Kurda rastladı. Arkadaşı Kurt; uzun
boylu, kahverengi gözleriyle çok iyi kalpli biriydi. Tilki:
- Merhaba Kurt kardeş, dedi.
- Sana da merhaba Kurt kardeş.
Birlikte ormanı gezmeye karar verdiler. Orman yemyeşil, ağaçlarla kaplı bir yerdi.
Ormandaki hayvanlar ormana çok temiz bakıyorlardı. Birlikte yürürken ormanın içinde ekili
havuçları gördüler. Havuçları yanlarından kazarak dışarıya çıkartılar. Kurt:
- Bu havuçları Tavşan Hanıma verelim.
Tilki de bu teklifi kabul etti. İki arkadaş havuçları alıp Tavşan Hanımın evine gitmek
için yola koyuldular. Buldukları havuçlar gerçekten de çok iriydi. Tavşan Hanımın evine doğru
gelirlerken yolda biraz daha havuç gördüler.
- Tavşan Hanımın evine bu havuçlar daha yakın. Burayı Tavşan Hanıma da söyleyelim,
lazım olduğunda buradan havuç toplar, diye düşündüler.
84
Tavşan Hanımın evine gittiler. Tavşanın evi eski çınar ağacının yakınında yerin altında
korunaklı bir yerdeydi. Sadece yakın dostları evinin yerini biliyordu. Tilki ile Kurt yerin altına
doğru olan delikten içeriye doğru seslendiler:
- Tavşan hanım size havuç getirdik, dediler.
Sesi duyan Tavşan Hanım yuvasından çıktı ve havuçları aldıktan sonra:
- Teşekkür ederim Tilki ve Kurt kardeş. Sizin sayenizde karnımı doyuracağım, dedi.
Daha sonra Kurt ile Tilki gelirlerken yolda evinin yakınında gördükleri havuçların yerini
tarif ettiler. Acıkınca karnını oradan doyurmasını söylediler. Daha sonra Tilki ile Kurt ormanda
tekrar yürümeye başladılar. Ormanda avlanmak üzere bekleyen bir avcı olduğunu gördüler.
Hemen yakınlarındaki çalılıkların oraya saklandılar. Avcı bu iki arkadaşı görmemişti. Avcının
oradan uzaklaştığını görünce onlar da hemen oradan uzaklaştılar. Biraz gittikten sonra
karşılarına bir Alageyik ile Ceylan çıktı.
Ceylan; açık kahverengi, boynuzlu göbek kısmı beyaz bakımlı bir hayvandı. Küçük
güzel benekleri vardı. Alageyik ise uzun boylu, açık kahverengi, boynuzsuz, güzel benekli,
akıllı bir hayvandı. Tilki ile Kurt:
- Hemen buradan uzaklaşın. Az ileride bir avcı gördük, dediler.
Alageyik ile Ceylan onlara teşekkür ederek oradan ayrıldılar. Bizim Kurt ile Tilki
yürümeye devam ettiler. Yolda bir yavru fare gördüler. Yavru fare ağlıyordu. Tilki ile Kurt:
- Ne oldu sana Küçük Fare, dediler.
Fare ağlayarak:
- Annemi kaybettim, dedi.
Tilki ile Kurt:
- Ağlama senin anneni bulacağız, dediler ve küçük fareyi de yanlarına alıp yola
koyuldular.
Küçük fareye en son annesini nerede gördüğünü sordular. Küçük fare:
- Çayırda birlikte piknik yapıyorduk. Annemin yanında oynarken farkına varmadan
uzaklaşmışım. Annemi bulmaya çalıştım. Ama daha fazla annemden uzaklaşmışım.
Tilki ile Kurt:
- Hadi gel anneni birlikte bulalım, dediler.
Ormanda hep beraber yürümeye başladılar. Yürürken yolda bir geyiğe rastladılar.
Geyik kardeş boynuzlu, açık kahverengi tüylü, uzun boylu, iyi kalpli birisiydi. Tilki:
- Merhaba geyik kardeş, dedi.
Geyik:
- Size de merhaba Tilki ile Kurt kardeş, dedi.
Kurt:
- Geyik kardeş, burada yavrusunu kaybetmiş bir anne fare gördün mü, diye sordu.
Geyik:
- Evet. Şuradaki çam ağacına doğru gitti. Yavrusunu oralarda arıyordu.
Tilki:
- Teşekkür ederiz Geyik kardeş sana, dedi ve yavru fare ile annesini tekrardan aramaya
koyuldular.
85
Yürüdüler ve her yeri aramaya başladılar. Biraz daha gittikten sonra ağlayan bir anne
fare gördüler. Fare:
- Yavrum, diyerek ağlıyordu.
Yavru Fare ağlayan annesini görünce “anneciğim” diyerek bir çığlık attı. Sonunda
yavru fare annesine kavuştu. Anne ile yavru fare birbirine sarıldılar. Anne Fare Tilki ile Kurda:
- Size çok teşekkür ederim. Kapımız size her zaman açıktır. Bu yaptığınız iyiliği
ömrümün sonuna kadar unutmayacağım, dedi.
Kurt ile Tilki ormanda yürümeye tekrar devam ettiler. Ormanın kenarında bir üzüm
bağına geldiler. Üzüm bağı çok bakımlı, kocaman üzümleri olan, hayvanların
yararlanabildikleri bir yerdi. Kendi kendilerine “ne kadar güzel bir bağ, üzümler iri iri”
diyorlardı.
Orada bir Kirpi gördüler. Kirpi gri renkli, üzeri dikenli, küçük bir hayvandı. Bu kirpinin
bağdaki üzümleri salkımlardan teker teker kopararak yere düşürdüğünü gördüler.
Kendilerince kirpiye çok kızdılar. Üzüm bağına kirpinin zarar verdiğini sandılar. Bu Kirpi bu
kadar üzümü niye yere düşürüyor diye merak ettiler ve kirpiyi izlemeye karar verdiler.
Kirpinin biraz sonra yere düşürdüğü üzümlerin üzerinde yuvarlanmaya başladığını gördüler.
Tilki:
- Görüyor musun Kurt kardeş, nasıl üzümlere zarar veriyor. Hadi şunun yanına gidelim
de yaptığı bu davranışın ne kadar hatalı olduğunu ona anlatalım, dedi.
Kurt:
- Hayır, biraz daha bekleyelim bakalım ne yapacak, dedi.
Biraz daha yuvarlanan kirpi sırtındaki dikenlerine üzümleri yerleştirdikten sonra
oradan uzaklaşmaya başladı. Kurt ile Tilki kendilerini Kirpiye hissettirmeden onu takip
etmeye başladılar. Kirpi biraz ileride bir yuvaya geldi. Yuvası çalılıklar ile korunmuştu ve yerin
altında idi. Bir de ne görsünler, Kirpinin bir sürü yavrusu vardı. Kirpinin sırtındaki üzümleri
afiyetle yiyip karınlarını doyurdular. Tilki Kurda dönerek:
- İyi ki Kirpiye kızmamışız. O yavrularını düşünen çok iyi bir anne, dedi.
Daha sonra Tilki ile Kurt gezmeye kaldıkları yerden devam ettiler. Çok yüksek bir
ağacın yanından geçerken anne Ardıç kuşunu gördüler. Anne Ardıç kuşu biraz iri, benekli ve
kahverengi renkli tüylü bir kuştu. Ardıç kuşunun çığlık çığlığa bağırdığını duydular. Hemen o
tarafa koşarak gittiler. Ardıç kuşu bağırıyor ve kanatlarını çırpıyordu. Biraz daha dikkatli
bakınca bir yılanın bu ağaca tırmandığını ve ağacın tepesindeki Ardıç kuşu yuvasına doğru
ilerlediğini gördüler. Anne Ardıç kuşu yavrularını kurtarmak için yılana doğru hamle
yapıyordu. Fakat yılan fazla büyük olduğu için hızla yukarı tırmanıyordu. Kurt ile Tilki de
ellerinden hiç bir şey gelmediği için üzülüyorlardı. Anne Ardıç kuşu yılanın etrafında birkaç
kez döndükten sonra ona bir şey yapamayacağını anladı ve uçarak oradan uzaklaştı. Tilki ile
Kurt Ardıç kuşu yavruları için çok üzülüyorlardı. Artık yılan ile Ardıç kuşunun yavruları yalnız
kalmışlardı. Yılanın yavruları yiyeceğini düşünüyorlardı. Yılan tam yuvaya yaklaşmıştı ki anne
Ardıç kuşu ağzında bir şeyle geriye döndü ve hızla yılana doğru hamle yaptı. Yılan ağzını
açarak anne Ardıç kuşuna saldırmak üzere iken anne Ardıç kuşu ağzında tuttuğu o şeyi yılanın
86
ağzına bırakıverdi. Bir de ne görsünler; o koskocaman yılan ağacın tepesinden yuvarlanarak
yere düşüp öldü.
Yılanın neden öldüğünü merak eden Tilki ile Kurt, hemen ölen yılanın yanına gittiler.
Gördükleri şey karşısında çok şaşırdılar. Anne Ardıç kuşu yavrularını yılandan
kurtaramayacağını anlayınca bir akrep bulmuş ve o zehirli akrebi yılanın ağzına bırakı
vermişti. Tilki ile Kurt anneliğin ne kadar güzel bir duygu olduğunu anladılar. Bir annenin
yavruları için yapamayacağı şeyin olmadığını anladılar.
Tilki ile Kurt oradan da uzaklaşarak ormandaki yürüyüşlerine devam ettiler.
Karşılarına bir karga çıktı.
Karga üzeri siyah, göbeği beyaz, uzun gagalı, kahverengi gözlü, kurnaz ve iri bir
kuştu. Karganın karnı acıkmıştı. Tilki ile Kurda karnının çok aç olduğunu, sabahtan bu yana
yemek bulamadığını, söyledi. Tilki ile Kurt da ona, ormanda derenin kenarında bulunan
böğürtlen meyvesiyle karnını doyurabileceğini söylediler. Karga, onlara teşekkür etti oradan
uçarak uzaklaştı. Tilki ile Kurt ormanda yürüyüşlerine devam ettiler. Önlerine bir kurbağa
çıktı. Kurbağa: “ vırak vırak” diyordu. Tilki ile kurt kardeş:
- Ne oldu, diye sordular.
Kurbağa:
- Ne olacak Tilki ve Kurt! Kardeş bu sene hiç yağmur yağmadı. Yağmur yağmazsa çok
kuraklık olur. Ormanda yiyecek olmaz. Derelerimiz ve göllerimiz kurur. Ormandaki
hayvanlar aç kalır, dedi.
Tilki ile Kurt kurbağanın haklı olduğunu, yağmurun hayatımızda ne kadar önemli bir
yeri olduğunu anladılar. Tilki ile Kurt ormanda yürüyüşlerine devam ettiler. Güneş tam
tepeye yükselmiş ve etrafı ısıtmaya başlamıştı. Karıncaları gördüler. Karıncalar harıl harıl
çalışıyorlardı. Kurt ile Tilki’ye dönerek:
- Nasılda çalışıyorlar hiç yorulmuyorlar mı, dedi.
Tilki Kurda dönerek:
- Kendilerine soralım, dedi.
Tilki ile Kurt Karıncaların yanına giderek:
- Siz hiç yorulmaz mısınız? Niye bu kadar çok çalışıyorsunuz? Hem bu ufacık
bedeninizle kendinizden daha büyük yiyecekleri nasıl taşıyorsunuz çok merak ettik,
dediler.
Karınca:
- Bizler aramızda yardımlaşırız, ağır yükleri yardımlaşarak yuvamıza taşırız. Yazın çalışır
ve kışında taşıdığımız yiyecekleri yeriz. Ve mutlu bir şekilde yaşarız, dedi.
Tilki ile Kurt yardımlaşmanın ne kadar önemli olduğunu anladılar. Ormandaki
hayvanların birbirleri ile yardımlaşıp güzel geçindiğine çok sevindiler. Karıncaların
yardımlaşarak mutlu yaşadıklarını öğrendiler. Tilki ile kurt ormandaki evlerine doğru
yürürlerken artık akşam olmaya başlamıştı. Baykuşların ötüşleri duyuluyordu. Tam bir ağacın
altından geçerken Baykuşun bir ağacın dalında tünediğini gördüler. Tilki ile Kurt:
- Baykuş kardeş, sen gündüzleri hiç gözükmüyorsun, geceleri ortaya çıkıyorsun acaba
bunun nedenini öğrenebilir miyiz, dedi.
87
Baykuş:
- Geceleri ben daha iyi görürüm. Bu yüzden de zaten geceleri avlanırım. Onun için de
gündüzleri dışarıya çıkmam, sadece geceleri dışarıya çıkarım, dedi.
Baykuşa teşekkür eden Tilki ile Kurt o kadar yorulmuşlar ki bir an önce evlerine gidip
sıcak yataklarına uzanmak istiyorlardı. Evlerinin önüne gelince “yarın sabah yaşlı çam
ağacının orada buluşuruz” diyerek birbirlerinden ayrıldılar. Sabah olunca söz verdikleri yerde
buluştular. Yine ormanda yürüyüşe çıktılar. Yolda bir Ayıyla karşılaştılar. Ayı büyük,
kahverengi bir hayvandı. Ayı onlara:
- Çok açım Tilki ve Kurt kardeş, dedi.
Tilki ile Kurt onun nerede yiyecek bulacağını düşünüyorlardı. Tam o sırada göldeki
balıklar akıllarına geldi. Tilki ile Kurt:
- Aklımıza geldi. Neden sen göle doğru gitmiyorsun? Oradaki balıklar ile karnını
doyurabilirsin, dediler.
Ayı:
- Bu hiç aklıma gelmedi, dedi.
Daha sonra teşekkür ederek gölün yolunu tuttu. Tilki ile kurt ormanda yürümeye
devam ederlerken bir kaplumbağa gördüler. Kaplumbağa sırtı benekli, sert kabuklu, evini
sırtında taşıyan bir hayvandı. Kaplumbağa ağır ağır yürüyordu. Tilki ile Kurt Kaplumbağanın
nereye gittiğini merak ettiler ve Kaplumbağanın yanına giderek nereye gittiğini sordular.
Kaplumbağa da onlara:
- Göle su içmeye gidiyorum, dedi.
Tilki ile Kurt gölün yolunun uzak olduğunu biliyorlardı. Bu yüzden kaplumbağanın
oraya gitmesinin epey zaman alacağını biliyorlardı. Tilki ile Kurt eğer isterse kaplumbağayı
göle götürebileceklerini söylediler. Kaplumbağa da Kurt ile Tilkiye çok memnun olacağını
söyledi. Kaplumbağayı sırtlarına alarak göle götürdüler. Kaplumbağa gölden kana kana su içti
ve Tilki ile Kurda çok teşekkür etti.
Tilki ile Kurt orman gezilerine devam ettiler. İleride bir Zebraya rastladılar. Zebra
çizgili, çok ilgi çeken bir hayvandı. Zebra, yavrusuna düşmanlardan nasıl korunacağını
anlatıyordu. Nasıl besleneceğini öğretiyordu. Tilki ile Kurt bundan çok etkilendiler. Tilki ile
Kurt Zebraların hepsinin birbirine benzediği halde annelerini nasıl ayırt ettiklerini merak
ettiler. Zebraya sordular:
- Siz birbirinizi nasıl ayırt ediyorsunuz?
Zebra:
- Size göre aynıyız ama bizim çizgilerimiz farklı ve hepimizin kokusu değişik. Herkesin
kendi ailesine ait bir kokusu var, dedi.
Tilki ile Kurt çok şaşırdılar. Ormandaki yürüyüşlerine devam ettiler. Az ileride bir çakal
gördüler. Çakal açık kahverengi, benekli, keskin koku alma yeteneği olan, zeki bir hayvandı.
Çakal karnını doyurduğu yavruları ile oyun oynuyordu. Anne Çakal yavrularını enselerinden
tutuyor, onları gezdiriyordu. Yavrularını yalnız bırakmamaya çalışıyordu. Yavruları sağlıklı ve
karınları tok olunca çok mutlu oluyordu. Anne Çakalı mutlu gören Kurt ile Tilki de mutlu
olmuşlardı. Oradan da uzaklaşıp yollarına devam ettiler.
88
Tilki ile Kurt yolda bir Maymun gördüler. Maymun çok mutsuz ve üzgündü. Çünkü
muz ağacının yerini unutmuştu. Muz ağacının yerini bulamazsa aç kalacaktı. Tilki ile Kurt
Maymun’a:
- Biz sana yardım ederiz. Gelirken muz ağacını gördük. Sana yerini tarif ederiz, dediler.
Aslında maymun muz ağacının fazla uzağında değildi. Ama aç kalırsam korkusu ile ne
yapacağını, nereye gideceğini bilemiyordu. Muz ağacını görmesi için önünde durduğu ağacın
tepesine çıkıp oradan bakmasını istediler. Maymun onlara teşekkür edip ağaca tırmanıp
gözden kayboldu.
Tilki ile Kurt yürümeye devam ettiler. Ormanda ilerlerken bal arılarına denk geldiler.
Onların çiçeklere konup bal yapmaları çok ilgilerini çekti. Hem polenleri yayarak doğaya çok
yardımcı oluyorlardı hem de canlılara bal yaparak yardımcı oluyorlardı. Bal Arıların ne kadar
çok yardımsever hayvanlar olduklarını düşündüler. Bal Arılarının uçuşlarını, çiçeklere
konmalarını ve bal yapmalarını uzun süre seyrettiler. Bal Arılarına çok hayran kalmışlardı.
Ama yollarına devam etmeleri gerekiyordu. Doğada görülecek daha çok güzellikler vardı.
Tanışacakları başka hayvanlar da vardı.
Yollarına devam eden Tilki ile Kurt iki keçinin tartıştıklarını gördüler. Keçilerden biri
beyaz diğeri gri idi. İkisinin de boynuzları uzundu. Yanlarına yaklaşıp niye tartıştıklarını
öğrenmek istediler. Bir yandan da keçilerin ne kadar inatçı hayvanlar oldukları akıllarına
geldi. Ama tartışmalarını istemediler. Tilki ile Kurt keçilere: niye kavga ettiklerini sordular.
Keçilerin ikisi de önlerindeki otu paylaşamadıklarını anlattı. Kurt ile tilki onlara paylaşmanın
güzelliğini anlatmaya çalıştılar. Arkadaşlığın güzelliklerini bilmeleri gerektiğini anlattılar.
Onları dinleyen ve inatlaşmanın ne kadar kötü bir şey olduğunu anlayan keçiler birbirlerinden
orada özür dilediler. Tilki ile kurda bir daha tartışmayacaklarına söz verdiler.
Daha sonra dolaşmaya çıkan Tilki ile Kurt Kanguruya rastladılar. Kanguru uzun boylu,
uzun bacaklı, gri, kesesi olan bir hayvandı. Anne kanguru yavrusuna etrafı tanıtıyordu. Yavru
kanguru annesinin kesesinden etrafı seyrediyordu. Arada sırada annesinin kesesinden dışarı
çıkıyordu. Korktuğunda tekrar keseye giriyordu. Bu durum Tilki ile Kurdun çok dikkatini çekti.
“Kesenin içinde nasıl duruyor? Nasıl keseye girip çıkıyor?” diye düşünmeye başladılar. Çok
merak etmelerine rağmen yanlarına gitmediler. Yavrunun korkmasını istemediler. Karşıdan
anne ve yavru kanguruyu seyretmekle yetindiler. Onların mutlu olmaları ile mutlu olmakla
yetindiler. Tilki ile Kurt bütün bu hayvanlara yardım ettikleri için çok mutlu olmuşlardı.
Gördükleri bütün hayvanların yaşantılarından ders çıkardılar. Hayvanlar arasındaki
yardımlaşmanın değerini anladılar. Bütün hayvanların da bu duyguyu yaşayıp
yardımlaşmalarını dilediler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
89
YAVRU KÖPEK KARABAŞ
Zümrüt Eda TANYERİ
Bir bahar sabahıydı. Oğuz uyandı, pencereyi açtı. Bir de ne görsün! Karşısında
rengarenk gökkuşağı vardı. Gökkuşağını görünce birden bire içini mutluluk kapladı. Daha
sonra sevinçle annesine seslenerek:
- Anne, gökkuşağını gördün mü?
- Hayır, görmedim oğlum, dedi.
Yeliz Hanım her sabah erken uyanırdı. Çünkü Yeliz Hanım hemşire idi.
- Oğlum hadi kalk, kahvaltı hazır, hastaneye geç kalıyorum.
- Tamam anne geliyorum, dedi Oğuz.
Yeliz Hanım hatırlatarak:
- Elini ve yüzünü yıkamayı unutma oğlum, dedi.
Oğuz annesinin uyarıları üzerine eline, yüzünü yıkadı ve kahvaltıya oturdu. Oğuz:
- Anne kahvaltı çok güzel görünüyor. Eline sağlık.
- Afiyet bal olsun oğlum, dedi annesi ve ikisi de sofraya oturdular.
Kahvaltı sofrasında peynir, domates, zeytin, yumurta, bal, süt ve mis kokan kızarmış
ekmekler vardı. Büyük bir iştahla yemeğe başladılar. Tam o sırada Oğuz'un kardeşi Kübra
uyandı.
- Günaydın kızım.
- Günaydın anne, günaydın ağabey.
- Günaydın canım kardeşim.
Sonra Kübra da sofraya oturdu. Oğuz Kübra'ya;
- Kübra, sen uyurken gökkuşağı çıktı.
- Öyle mi anne?
- Ben görmemiştim ama ağabeyin söyledi. O sırada kahvaltı hazırlıyordum. Fark
etmedim.
- Anne okula geç kalacağız, dedi Oğuz ve o sırada telefon çaldı.
Yeliz Hanım “Telefon çalıyor” diyerek sofradan kalktı ve telefon açtı. Arayan Buse'nin
annesi Melek Hanımdı.
- Alo kimsiniz?
- Ben Melek, Buse'nin annesi. Nasılsınız?
- Teşekkür ederim Melek Hanım.
- Buse'yi okula bırakmanızı rica edecektim.
Yeliz Hanım:
- Tabi Buse'yi okula bırakırım, dedi.
Sonra Melek Hanım teşekkür ederek telefonu kapattı. Buse de uyanmış, kahvaltısını
yapmış, okul için hazırlanıyordu. Buse hazırlanırken içeri odadan ağlama sesi geliyordu.
Ağlayan Buse'nin kardeşi Merve idi. Çünkü Merve'nin ateşi vardı. O gün Melek Hanım İşe
gidememişti. Bir süre sonra kapı çaldı. Gelen Oğuz ve annesiydi. Buse'yi almaya gelmişlerdi.
Melek Hanım:
- Kim o, diye seslendi.
90
- Benim Yeliz.
Melek Hanım kapıyı açtı. Yeliz Hanımı karşısında gördü. Gülümseyerek,
- Merhaba Yeliz Hanım.
- Merhaba Melek Hanım
Annesi Buse'yi çağırdı. Buse, Yeliz Hanımın elinden tutarak arabaya bindi. İlk olarak
Kübra'yı kreşe bıraktılar ve okula geldiler. Buse ile Oğuz aynı sınıfta okuyorlardı. İkisi de
dokuz yaşındaydı ve üçüncü sınıfa gidiyorlardı. Zil çaldı, sıra olarak andımızı okudular ve
derse girdiler. Sonra da sınıfın öğretmeni Leyla Hanım geldi. Derse başladılar. Sonra
çocuklardan yarın için elişi kağıdı, makas, yapıştırıcı getirmelerini istedi.
O gün okul çıkışı Oğuz annesi ile birlikte Leyla öğretmenin istediği malzemeleri almak
için kırtasiyeye gittiler. Malzemeleri alıp dışarı çıktılar. Kaldırımda yürürken köşedeki
dükkandan sesler geldiğini işittiler. Oğuz seslerin geldiği yöne doğru büyük bir merakla başını
çevirerek baktı.
- Aaa! Anne şuraya bakar mısın? Ne güzel hayvanlar var.
Sesler evcil hayvanların olduğu dükkandan geliyordu. Bütün hayvanların sesi birbirine
karışmıştı. Köpeklerin havlaması, kedilerin miyavlaması, kuşların cik cik sesleri... Oğuz
hayvanları görünce annesinin elinden çekerek dükkana girdi.
- Anne bak, şu köpek çok güzel değil mi?
- Evet oğlum, çok güzelmiş.
- Hem güzel, hem de sevimli. Benim oyuncak köpeğime benziyor, dedi Oğuz.
Sonra ekleyerek:
- Anne bu köpeği çok sevdim.
Dükkandaki köpeklerin içinden Oğuz'un gözüne, vücudu ve kafası siyah, kuyruğu
beyaz olan yavru bir köpek takıldı. Yavru köpek de Oğuz'un gözlerine bakıyordu. Bu durumu
Yeliz Hanım fark etti. Oğuz:
- Anne bu yavru köpeği bana alır mısın?
- Şimdi alamam kardeşini kreşten alıp eve gideceğiz.
- Tamam ama söz ver.
- Söz oğlum, diyerek Kübra'yı kreşten aldılar eve geldiler.
Akşam oldu, yemek yediler ve gece olunca Oğuz yatağına yattı. Gündüz gördüğü
küçük köpek yavrusu hiç aklından çıkmıyordu.
Hafta sonu Oğuz'un doğum günüydü. Yeliz Hanım Oğuz'u uyandırmadan kırtasiyeye
gitti. Bir sürü değişik süs, balon gibi malzemeler aldı. Sonra evcil hayvanların olduğu dükkana
gitti ve Oğuz'a doğum günü hediyesi olarak söz verdiği köpeği alıp eve geri döndü. Köpeği
evin arka bahçesindeki küçük kulübeye koydu. Daha sonra kahvaltıyı hazırlamak için eve
girdi. Kahvaltıyı hazırladıktan sonra Oğuz'u uyandırdı. Aradan beş dakika geçti ve Kübra
uyandı. Sofraya gelip kahvaltılarını ettiler. Sonra Yeliz Hanım Kübra ile Oğuz'u arka bahçeye
çıkarıp yavru köpeği gösterdi. Oğuz yavru köpeği görünce çok sevindi ve annesine sarıldı.
Sonra yavru kopek ile ilgilenmeye başladı. Annesine dönerek:
- Anne bu yavru köpeğe bir isim koyalım, dedi.
- Ne koymak istersin oğlum?
91
-
Karabaş olsun mu anne?
Peki, olsun oğlum, dedi annesi.
Bundan sonra bu yavru köpeğin adı Karabaş oldu. Oğuz ve Kübra yavru köpek
Karabaş'ı çok sevdi. Yeliz Hanım Karabaş'ın boynuna aldığı turuncu renkteki tasmayı taktı.
Tasmanın üstünde, sahibi Oğuz'un adı ve Yeliz Hanım'ın telefon numarası yazıyordu.
Oğuz o günün akşamına kadar Karabaş ile oyun oynadı. Ondan sonraki günlerde
bakımıyla ilgilendi. Bir gün Oğuz Karabaş'ı alıp parka gezdirmeye götürdü. Bir bankın
yanındaki ağaca Karabaş'ın tasmasındaki ipi bağladı ve Kendisi oyun oynamak için
oyuncaklarının yanına gitti. Oyun oynamaya başladı. Arada sırada Karabaş'a bakıyordu.
Aradan bir süre geçti ve Oğuz oyuna dalıp Karabaş'ı unuttu.
Karabaş'ın tasmasındaki ip gevşemişti. Çünkü Oğuz tasmayı sıkı bağlayamamıştı. İp
çözüldü ve Karabaş kaçtı. Buselerin bahçesinin önüne geldi. Yorgunluktan oracıkta yattı kaldı.
Çok yorulmuştu, hastalandı. O sırada Melek Hanım çöp atmak için dışarıya çıktı. Bahçe
kapısının önünde yatan Karabaş’ı gördü, yanına gitti. Boynundaki tasmayı gördü. Melek
Hanım'ın mesleği veterinerlik olduğundan evcil hayvan olduğunu anladı, içeriye aldı.
Bu sırada parkta oynamakta olan Oğuz, Karabaş'ın yerinde olmadığını gördü. Hemen
oyunu bırakıp Karabaş'ı aramaya başladı. Her yere baktı, ama Karabaş'ı hiç bir yerde
bulamadı. Ağlaya ağlaya evine döndü. Yeliz Hanım, pencereden Oğuz'un eve ağlayarak
geldiğini gördü ve hemen kapıya koştu.
- Ne oldu niye ağlıyorsun?
Oğuz ağlayarak:
- Anne, tasmasındaki ipi ağaca bağlamıştım oyun oynamaya gittim. Bir ara oyuna
dalmışım Karabaş'a bakmayı unuttum. O sırada Karabaş kaçmış.
Oğuz annesine olanları anlatırken telefon çaldı. Yeliz Hanım telefonun yanına gitti ve
telefonu açtı. Arayan Melek Hanımdı.
- Ben Melek, nasılsınız Yeliz Hanım?
- Teşekkür ederim, iyiyim, siz nasılsınız?
- Ben de iyiyim.
- Çöpleri atmak için dışarı çıkmıştım. Bizim bahçenin kapısında yavru bir köpek gördüm.
Boynundaki turuncu tasmadaki yazılı olan numarayı aradım, acaba bu yavru köpek
sizin mi?
- Evet bizim. Aradığınıza çok sevindim. Zaten Oğuz köpeğini kaybetti diye çok üzgün.
- Köpeğiniz yorgunluktan hasta olmuş. Ben ona ilaç verdim, şimdi dinleniyor. İyileşene
kadar bir ya da iki gün bizde kalsın mı?
- Tamam, olur.
- Hoşçakalın.
Yeliz Hanım bu haberi duyunca Oğuz'a söyledi;
- Oğuz, Oğuz! Karabaş bulundu. Artık üzülme.
Oğuz haberi duyunca hemen ağlamayı kesti.
- Peki ama neredeymiş?
92
-
Buselerin bahçesinin önüne kadar gitmiş, o sırada Melek teyzen dışarıya çıkmış. Bahçe
kapısının önünde Karabaş'ı yatarken bulmuş. Melis teyzen Karabaş'ı içeriye almak için
kucağına almış, hasta olduğunu anlamış. Onu muayene etmiş ve ilaç vermiş. Şimdi
dinleniyormuş. Bir iki gün Buselerin evinde kalacak.
- Neden anne?
- İyileşmesi için oğlum.
Bir iki gün sonra Karabaş iyileşince Buse, annesi Melek Hanım ve kardeşi Merve, hep
birlikte Karabaş'ı da alıp Oğuzların evine gittiler. Karabaş'ı tekrar görünce Oğuz çok sevindi.
Karabaş da Oğuz'u görünce çok sevindi ve “hav hav hav” diye kucağına atladı. Oğuz Karabaş'ı
bulunca onu ne kadar çok sevdiğini anladı ve ona bu olaydan sonra daha dikkatli baktı ve bir
daha onu hiç kaybetmedi.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
93
BULGURCA
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
94
ASLI’NIN RÜYASI
Hülya ELMACI
Cuma günüydü. Aslı’nın okulunda karneler, takdir ve teşekkürler dağıtıldı. Saat 12 de
İstiklal Marşı söylendi ve okullar tatil oldu. Aslı çok mutluydu, çünkü karne notlarının hepsi
beşti ve takdir almıştı. Eve gülerek gitti. Annesine:
- Karne notlarımın hepsi beş ve takdir aldım, dedi. Annesi:
- Aferin kızım hep böyle ol, yemeğini hazırladım git ye ben akşam yemeğini yapıyorum,
dedi.
Aslı:
- Tamam, anne.
Yemeğini yedi, ödevlerinin birazını yaptı, dışarıda Ayşe’yle yarım saat kadar oynadı.
Derken akşam oldu, Aslı hemen eve gitti. Babası eve gelmişti bile. Babasına:
- Karne notlarımın hepsi beş ve takdir aldım.
Babası:
- Aferin kızım sana! Karne hediyeni aldım, dedi.
Aslı:
- Ne aldın baba, diye sordu.
Babası:
- Git bak odanda, dedi.
Aslı hemen odasına gitti, babasının aldığı hediyeye baktı. Babası aslıya kitap seti
almıştı. Hemen babasının yanına geldi. Babasına:
- Teşekkür ederim baba, dedi.
- Bir şey değil kızım, dedi ve yemek yiyip yattılar.
Aslı kendini büyük ve güzel bir ormanın girişinde buldu. Burada ne evi ne de ailesi
vardı. Sadece ağaçlar, kuşlar, otlar, çiçekler, böcekler vardı. Üç dört saat kadar yürüdükten
sonra bir den ne görsün; kupkuru ağaçlarla, solmuş çiçeklerle dolu kötü bir yer. Buraya nasıl
geldim diğer yer daha iyi, diyordu içinden. Sonra buranın iki taraflı gezegen olduğunu anladı.
Aslı annesini ve babasını çok merak etti. Onların yanına gitmeye çalıştı, ama olmadı.
Bu yerden kurtulmak için geldiği yönden geri döndü ve ağaçlarla, kuşlarla, böceklerle dolu
yere tekrar gelmişti. Aslı bu duruma çok sevindi. Çünkü o kupkuru yerden kurtulmuştu. Ama
hala anne ve babasına ulaşamamıştı. Bu güzel ormanın içine girdi. Ormanın içinde meyveler
ve güzel kokulu çiçekler vardı. Aslı bu ormanı çok sevdi. Fakat bir sorun vardı. Yağmur
yağmaya başlamıştı. Yağmurda ıslanmıştı. Aslı, “Keşke bir ev olsaydı.” dedi. Sonra yürümeye
başladı.
Bir mağaraya girdi ve sonuna kadar yürüdü. Mağaranın sonu denizin içine çıkıyordu.
Aslı denizin içine girdi ve bir müddet yürüdü. Sonra kendini sahilde buldu. Aslı bu duruma çok
sevindi ve bir iki saat daha yürüdü. Bu yerin her tarafı su ile kaplıydı. Hep orman vardı. Aslı
buranın ada olduğunu anladı. Aslı birçok uzun ve sağlam tahta buldu. Aslı’nın aklına bir fikir
geldi. Çantasına baktı içinde ip vardı. Tahtaları aldı bir duvar şekli oluşturdu. Sonra iplerle
tahtaları birbirine bağladı. Diğer tahtaları ve ipleri kullanarak çatısıyla birlikte Kendisine bir ev
95
yaptı. Topladığı büyük yaprakları yaptığı evin içine koydu. Büyük bir yaprağı da kapıya
sabitledi.
Aslı’nın karnı çok acıkmıştı. Ormandan meyve topladı. Birazını yedikten sonra fazlasını
eve koydu. Akşam olmuştu. Çantasından battaniye ve yastığı çıkardı ve güzel bir uykuya
daldı. Sabah uyandı ve bir miktar meyve yedi. Çantasındaki suyundan içti. Sonra dışarıya çıktı
ve adayı dolaşmaya başladı. Ormanda dolaşırken gördüğü dereden elini yüzünü yıkadı. Sonra
çantasından havlu çıkardı ve derede biraz yüzdü. Sonra dereden çıkıp, yaptığı eve gitti ve
üstünü değiştirdi. Saatin kaç olduğunu merak etti ve aklına çantasındaki büyük saat geldi.
Çantasından çıkardığı saati uygun bir yere astı. Saatin öğlen 12.30 olduğunu gördü. Sonra
topladığı meyvelerden biraz yedi ve uykuya daldı. Uyandığında saat bir buçuk olmuştu ve çok
rahatladı.
Dışarıya çıkıp adada biraz dolaştı. Havanın soğuduğunu fark etti. Eve döndü, ama evin
içi de oldukça soğuktu. Battaniyesine sarıldı, ama yeterince ısınamadı. Tekrar dışarıya çıktı.
Dolaşırken büyük bir kum birikintisi buldu. Aslı bu kum birikintisine birkaç damla su damlattı
ve kumun su değen kısmının kas katı olduğunu fark etti. Sonra aklına bir fikir geldi. Aslı bu
kum birikintisinden alabildiği kadar aldı ve yaptığı eve götürdü. Biraz da su getirdi ve kumları
ıslatarak evine bir şömine yaptı. Sonra evin çatısına bir delik açtı ve topladığı odunları
çantasından çıkardığı kibritle tutuşturdu. Ateş yanınca iyice ısındı, ama karnı acıkmıştı. Kalan
meyvelerden yedi ve uykuya daldı.
Uyandığında kendini halsiz hissediyordu. Hasta olduğunu fark etti. Dışarıdan çeşitli
şifalı bitkiler ve meyvelerden topladı, sularını sıkarak Kendisine bir çeşit ilaç yaptı. Bu ilacı
sabah, öğle ve akşam içti. Şömineyi yaktı, meyvelerden yedi uyudu. Sabah uyandığında
kendini biraz daha iyi hissediyordu. Meyveleri yedi, su içti ve şömineyi yaktı. Kendine bir olta
yaptı ve balık tutmaya gitti. Topladığı balıkları şöminede pişirdi ve öğlen yemeğini yedi.
Ormana odun, meyve ve çeşitli bitkilerden toplamaya gitti. Topladıklarını eve bıraktı ve balık
tutmak için tekrar dışarı çıktı. Eve dönünce bitkilerin suyunu sıktı, evi temizledi, balıkları
pişirdi.
Evine bir pencere açtı ve naylonla kapattı. Bulduğu örgü şişleri ile atkı, kıyafet,
battaniye ve halı ördü. Evi için yaptığı eşyaları yerleştirdi. Masayı hazırladı, yemeğini yedi ve
suyundan içti. Uykuya daldı.
Uyandığında Kendisini evinde ailesinin yanında buldu. Bütün yaşadıklarının bir rüya
olduğunu anlayınca çok rahatladı ve sevindi.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
96
İKİ ARKADAŞIN MACERALARI
Meryem ZEYBEK
Fatih akşam yatağına uzandığında aklında sadece Efe ile birlikte buldukları ahşap kutu
vardı. Gözlerini havaya dikmiş ağaç işlemeli kutuyu açmanın yolu var mı, diye merak
ediyordu. Ertesi gün arkadaşıyla bir araya geldiklerinde kafa kafaya verip kapağı açabilirlerdi.
Kutunun içinden çıkacaklarını hayal ettiğinde iyice sabırsızlanmıştı. Görünen o ki sabah Fatih’i
yepyeni bir serüven bekliyordu. Fakat önce iyi bir uyku çekmeliydi ve güzelce dinlenmeliydi.
Fatih yatağına vuran gün ışığıyla gözlerini açtığında çoktan sabah olmuştu. Ok gibi
yerinden fırladı ve elini yüzünü yıkadı. Kıyafetlerini o kadar hızlı değiştirdi ki buna kendi bile
inanamamıştı. Fatih evin içinde birkaç kez anneannesine seslenmiş, fakat cevap alamamıştı.
Mutfağa girdiğinde de anneannesini göremeyince belki de komşuya kadar gitmiştir,
diye düşündü. Gözü masanın üzerinde duran bal kasesine takıldı. Kasede ışıl ışıl parlayan,
nefis kovan bal sanki Kendisine sesleniyordu. Fatih’in ağzı sulandı. Anneannesinin yaptığı
ekmekten bir dilim alıp bal kasesine daldırdı. Bal o kadar lezzetliydi ki Fatih’in gözü hiç bir şey
görmüyordu. Bu bal için çiçeğe koşan arıları düşünüp onlara teşekkür etti. Fatih son
lokmasını ağzına attığında çardağın yanındaki yeni yuvasında onu bekleyen küçük kuzuyu
hatırladı. Kuzunun da karnı acıkmış olmalıydı. Fatih bahçeye çıkıp çardağa geldiğinde
kuzunun orada olmadığını gördü. Fatih telaşla etrafına bakındı. Acaba kuzucuk kaçmış mıydı?
Ayağı o haldeyken kuzunun bir yere gitmesi çok zordu. Bahçede kuzunun gidebileceği her
yere baktı. Fakat kuzucuktan en ufak bir iz yoktu. Fatih üzüntüyle çardağa oturdu. Kuzucuk
evini ve annesini aramaya çıkmış olabilirdi.
Fatih, kuzucuk şimdi yalnız başına ne yapıyordur, diye düşünürken bahçenin kapısının
açıldığını duydu. Anneannesi ve kuzucuk gelmişti. Kuzunun ayağı sarılmıştı. Yürürken de
eskisi gibi aksamıyordu. Fatih mutlulukla anneannesini ve kuzucuğu karşıladı. Anneannesi
sabah Fatih’i uyandırmaya kıyamamış, kuzuyu sağlık ocağına götürmüştü. Doktor Bey
anneannesinin ricasını kabul etmiş, kuzunun bacağındaki yarayı temizleyip sarmıştı. Birkaç
gün dinlenince hiçbir şeyi kalmayacaktı sevimli kuzunun. Zaten şimdiden bahçede hoplayıp
zıplayarak oynamaya başlamıştı. Anneanne ve Fatih kuzunun bu oyununu gülerek izlerken,
Efe omzunda heybesiyle çıka geldi. Fatih arkadaşını görünce çok şaşırdı. Demek ki bugün
sürüyü Efe’nin babası otlatacaktı. Fatih’in gözü Efe’nin heybesine takıldı. Efe ahşap kutuyu
heybesinde getirmiş olmalıydı. İki arkadaşın önünde kutuyu açmak için koca bir gün vardı. Efe
ormanı çok iyi biliyordu bu yüzden Fatih’e anneannesi Efe’yle birlikte ormana gitmesine izin
vermişti. Kutudaki haritayı izleyerek ormanda ilerlemeye başladılar. O kadar çok
ilerlemişlerdi ki yollarını kaybetmişlerdi. Hava kapanmıştı. Artık ne yapacaklarını
bilmiyorlardı, kaybolmuşlardı. Ormanda ki garip sesler onları ürkütmeye başlamıştı. Efe biraz
ileride ufak bir kulübe gördü, oraya gittiler, kapıyı çaldılar. Kapıya değer değmez kapı açıldı.
Kulübede kimsecikler yoktu, burada kalmaya karar verdiler.
Efeyle Fatih’in ailesi onları çok merak ettiler, her yerde aramalarına rağmen onları
bulamadılar. Kaldıkları kulübede kapılar kapanmıyordu, pencerelerin de camı yoktu. Efe’yle
Fatih o kadar çok korkuyorlardı ki birbirlerine sarılmışlardı. Yavaş yavaş kulübeye bir şey
yaklaşıyordu. Efe yaklaşan şeyin bir kurt olduğunu çıkardığı sesten anlamıştı. Hemen dolabın
97
içine girdiler. Kurt kulübenin içinde her yeri gezdi, ama hiçbir şey bulamadı. Efe’yle, Fatih
sabaha kadar dolabın içinden çıkmadılar. Sabah olunca evin yolunu tuttular. Ormanda
ilerlerken aileleriyle ormanda karşılaştılar. Onlar da çocuklarını arıyorlardı. Çocuklarını
görünce çok mutlu oldular. Mutlu bir şekilde evlerine döndüler. Her ikisi de bundan sonra
ailelerine danışmadan hiçbir şey yapmayacaklarına söz verdiler. Bu onlara büyük bir ders
oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
98
ÇAMÖNÜ NAĠLE
KARADENĠZ
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
99
UZAYLI VE EZGİ
Almira BENLİ
Evvel zaman içinde kalbur saman içinde Ezgi adında çok güzel, çok tatlı bir çocuk
varmış. Bu çocuk okuldaki başarısı ile de bütün gözleri üzerine topluyormuş. Ezgi okulda
arkadaşlarından daha üstün bir zekâya sahipmiş. Zekâsını daha çok araştırmalardan yana
kullanıyormuş.
Bir gün Ezgi’nin öğretmeni Ezgi’nin hal ve tavırlarından uzay ile ilgili bir araştırma
yaptığını anlamış. Ezgi’ye soramazmış çünkü Ezgi yaptığı araştırmalardan kimseye
bahsetmiyormuş. Bir gün Ezgi yatmış ve uzayı düşünüyormuş.
Uzayı düşünürken uyuya kalmış ve bir düş görmüş. Her yer masmaviymiş. Sıra sıra
gezegenler diziliymiş. Birden ortaya bir şey çıkmış. Yeşilimsi ve mavimsi küçük şeyler görmüş.
Aslında ilk korkmamış. Ama sonradan biraz korkmuş. Ezgi bir iki dakika sonra kendini
toparlamış ve küçük yaratıkların yanına doğru ilerlemeye başlamış.
- Siz kimsiniz, demiş.
Birkaç saniye sonra küçük yaratıklar hep bir ağızdan:
- Biz uzaylıyız, demişler.
Ezgi o an için kısa bir şok geçirdi. Günlerce, haftalarca, aylarca uğraşın sonunda “uzaylılar
hayattadır” fikrine vardığı araştırması artık kanıtlamıştı.
Bir kaç dakika sonra uzaylılar uzay araçlarına binmek üzere hareket etmişlerdi. Ezgi
onları durdurarak ben de geliyorum, dedi. Hemen birisinin yanına geçti ve arabaya bindi. Ezgi
ve uzaylılar bir süre sonra birbirlerine alışmışlardı. Ezgi hala nereye gittiklerini bilmiyordu. Bir
iki saat sonra bütün uzaylılar uzay araçlarından inerek işte bizim yerimiz diye bağırdılar. Ezgi
yanındaki uzaylı kardeşe burası neresi, diye sordu.
Uzaylı:
- Burası Mars. Biz burada yaşıyoruz, dedi.
Ezgi hem neşeli hem de üzgündü. Neşeli olmasının sebebi araştırdığı kişiler yanındaydı.
Üzüntülü olmasının sebebi ise bu uzaylıları gördüğünü kime anlatsa inanmazlardı. Yanına bir
şey de almamıştı ki fotoğraf çeksin! Annesine, babasına, arkadaşlarına nasıl ispatlayacaktı?
Ayrıca annesini ve babasını çok özlemişti. Bir uzaylı kardeş ezginin düşünceli olduğunu gördü
ve yanına geldi. Ezgiye sordu:
- Neyin var?
Ezgi:
- Annemi babamı özledim ve sizi kime anlatsam bana inanmaz.
Uzaylı:
- O zaman ben seni götüreyim.
Ezgi:
- Bekle, arkadaşlarımla vedalaşayım. Hoşça kalın arkadaşlar. Size çok alışmıştım.
Uzaylı ve Ezgi arabaya binerdiler. Birkaç saat sonra ilk buluştukları yere geldiler ve
arabadan indiler. Bir süre sonra Ezginin annesi ve babası geldi;
- Yavrucuğum sana kavuştum. Çok bahtiyar oldum.
100
-
Anneciğim, aylarca araştırdığım uzaylılar hakkında yapmış olduğum araştırmalar
gerçeği yansıtıyormuş, çok mutluyum.
Bu sırada Ezgi derin uykusundan uyandı ve bu işi başarabilmek için çok çabaladı. 3 yıl
sonra uzaylıların evrende yaşadığını bulacağını kim bilebilirdi ki…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
İKİ KALP BİR RÜYA
Gülten KOÇAK
Yıldızların ay gibi parladığı bir akşam vakti deli bir rüzgar esiyordu. Öyle bir rüzgar ki
iki eşin kavgası gibi, iki bedenin verdiği savaş gibi ve iki kalbin verdiği aşk savaşı gibiydi bu
rüzgar. Her rüzgar estiğinde ağacın dalları iki kalbi kırık sevgili gibi ayrı yanlara savruluyordu.
Bu rüzgar hüznü anlatıyordu. Mutluluğu da fısıldıyordu kulaklara. Karanlık sokaklar insanı
içine çekiyordu öfkesini kusmak istercesine.
Kendini bir hışımla dışarı attı Ada. Bu rüzgar gücünü her arttırdığında Ada’nın içindeki
sıkıntıyı da götürüyordu Kendisiyle. Bu öfke dolu rüzgar Ada’nın içindeki sıkıntıyı götürdükten
sonra Ada yatağına döndü. Yatak hala az önceki sıcaklığını koruyordu. Derin bir uykuya daldı.
Nerden bilebilirdi bu tatlı uykunun hayatını değiştireceğini. O gece rüyasında birini gördü.
Karanlık bir geceyi andıran iki çift göz, üzerinde bir çizik bile olmayan bir ten, çok yumuşak
bakan birisiydi rüyadaki delikanlı. Öylesine güzeldi ki Ada’ya bir meleği anımsatıyordu. Birden
bire yaklaştı ve fısıldarcasına sordu:
- Neden bu kadar geciktin?
Ada neye uğradığını şaşırmıştı. Neden böyle bir soru sormuştu? Ada bunları düşünürken
melek yüzlü delikanlı onun elinden tutup bir banka oturtmuştu. Neresiydi burası? Bu melek
yüzlü delikanlı da kimdi? Ada nefes nefese kalmış bir şekilde sordu:
- Siz kimsiniz?
Ada ellerini onun avucunda bulmuştu. Çok yumuşak elleri vardı ama bir o kadar da
soğuktular. Ada’ya yavaşça yaklaştı. Ne gariptir ki Ada ondan hiç korkmuyordu. Bir süre sonra
onun nefesini ensesinde hissetti. Biraz daha yaklaştı ve şöyle dedi dudaklarında küçük bir
tebessümle:
- Benim adım önemli değil, senin adın nedir?
Ada hala suskundu. Hala bu güzelliğin tesiri altındaydı. Ada yavaşça yaklaştı kulağına. Baş
döndürücü bir kokusu vardı. Ve şöyle dedi:
- Benim adım Ada. Peki şimdi sorumun cevabını alabilir miyim?
Delikanlının yüzünde bir tebessüm vardı.
- Benim adım Aras.
Aras bu cevabı verirken çok samimiydi. Bu Ada’yı çok mutlu etmişti. Ada ona sarılmak ve
hiç bırakmamak istiyordu. Aşkı, nefreti, hüznü ve mutluluğu onda yaşamak istiyordu.
Yukarıdaki yıldızlar belli belirsiz parlıyorlardı. Ada’nın elleri de üşümeye başlamıştı. Daha
önce kimseye karşı böyle şeyler hissetmemişti. Ama içindeki duygunun ne olduğunu
101
anlayamıyordu. Ada Aras’ın gözlerine baktığında karlı, soğuk ve karanlık sokaklar geliyordu
aklına. Herkesin içinde bir kar tanesi vardır, ama Aras’ın içinde bir çığ vardı sanki.
Bu sessizlik bitmeliydi, bitmek zorundaydı ve Aras konuşmaya başladı.
- Ellerin çok sıcak. Gözlerin gibi sıcaklar.
Ada Aras’ın dudaklarından dökülen sihirli cümleleri dinliyordu ve şuursuz bir şekilde:
- Senin de ellerin soğuk, çok soğuk, öfkeyle dolu karanlık bir sokak gibi. Gözlerin gibi…
Aras Ada’nın saçlarını okşamaya başlamıştı. Sanki bütün hüznünü Ada’nın saçlarına
bırakıyordu. Ada onun ellerini saçlarından çekip ellerine bir buse kondurdu. Aras ayağa
kalkmıştı. Daha sonra çimlerin üstüne oturdu. Ada’nın yanına gelmesini söyledi. Ada başını
Aras’ın dizlerine koydu. Bir kuş Ada’nın kulağına bir melodi fısıldadı. Bu melodi küçükken
annesinin kınalı elleriyle başını okşarken söylediği ninniye çok benziyordu. Bir süre sonra ikisi
de güzel bir uykuya daldılar. Ada sabah kalktığında hala rüyadan uyanmadığını fark etti. Fakat
bu bir rüyaydı ve bitmesi gerekiyordu. Neden uyanmadığını merak ediyordu. Birkaç dakika
sonra Aras geldi elinde iki yeşil elmayla.
- Ne oldu Ada?
- Neden hala rüyadan uyanmadım?
Aras’ın yüzünde de hayal kırıklığı vardı. Ada’nın elinden tutup onu ayağa kaldırdı ve
yürümeye başladılar. Yemyeşil bir gölün kenarında yürüyorlardı. Çok temiz bir yerdi. Ada’nın
yaşadığı yere hiç benzemiyordu. Aras Ada’yı kocaman bir meşe ağacının altına getirdi. Ağacın
altına küçük bir hançer vardı. Aras yavaşça yere eğildi, hançeri eline aldı, sonra hançeri
Ada’ya uzattı. Ada korkarak:
- Bu hançer de neyin nesi? Neden buraya geldik?
Aras’ın gözlerinden inci tanesi gibi gözyaşları damlıyordu. Ada ona yaklaştı ve elleriyle
gözyaşlarını sildi, hüzünlü bir sesle:
- Neden ağlıyorsun. Yalvarıyorum ağlama, tek bir gözyaşın yüzünden tüm dünyayı bile
yok edebilirim.
Aras karmakarışık duygular arasında sadece Ada’ya olan aşkını hissedebiliyordu.
Kafası karışık bir şekilde:
- Eğer uyanmak istiyorsan bu hançeri kalbime saplaman lazım.
Ada’nın gözyaşları sel olmuştu. Kendini tutamıyordu, ağlıyordu. Kendinden emin bir sesle:
- Neden, neden benden böyle bir şey istiyorsun?
- Bunu aşkımızı kurtarman için istiyorum. Beni anlıyor musun? Rüyadan uyanman için
bunu yapman gerekiyor. Rüyadan uyanır uyanmaz sizin sokağın sonundaki hastaneye
gitmeni istiyorum. Üçüncü kattaki 101 numaraya git ve orada yatan kişinin ellerini
okşa. Hadi şimdi sapla hançeri.
Ada kendini Aras’ın kollarına attı. İkisi de birbirine sımsıkı sarıldı. Hüzünlü ve yorgun
bir sesle Ada:
- Seni seviyorum.
- Ben de tüm kalbimle seni seviyorum kar tanem. Hadi sapla artık şu hançeri, inan hiç
acı çekmeyeceğim.
102
Aras Ada’nın yanağına kocaman bir öpücük kondurdu. Sonra ayrıldılar. Ada hançeri
güçlü bir şekilde tutarak Aras’a:
- Çok özür diliyorum, seni çok seviyorum, dedi.
Hançeri Aras’ın kalbine sapladı. Sonra birden bire kendini yatağında buldu. Dışarıda
kar başlamıştı. Kar taneleri birer birer dökülüyordu. Ada yataktan hemen fırladı ve üstüne
hiçbir şey almadan dışarı fırladı. Kar yağmaya devam ediyordu. Hastaneye gelene kadar
Ada’nın kulağında hep o iki kelime: kar tanem. Bu iki kelime hiç çıkmıyordu kulaklarından.
Sonunda hastaneye varmıştı. Merdivenlerden üçüncü kata koşa koşa çıktı. Sonra 101
numaralı odayı bulup içeri girdi küçük adımlarla. Orada yatan kişi Aras’tı. Kalbi sıkışıyordu.
Ada yavaşça yatağa yaklaştı ve Aras’ın elini tuttu. Elleri buz gibiydi. Sonra okşamaya başladı
yavaşça. Elleri ısınıyordu git gide. Aras gözlerini açtı ve Ada’ya baktı. Karlı, soğuk, karanlık
gözleriyle, yine o yüzündeki tebessümle yatağın üzerine oturdu. Ada Kendisini onun kolların
bıraktı. İkisi de ağlamaya başladılar. Aras hüzünlü bir sesle:
- Seni seviyorum…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
BOŞ BEŞİK
Hakime SALMAN
Eşinin çığlıklarıyla uyandı Ahmet Bey. Koşarak sesin geldiği yöne, bebek odasına gitti.
Eşi Zehra Hanım’ı beşiğin yanında çığlık çığlığa ağlarken buldu. Uykunun verdiği sersemlikle
gözlerini ovdu. Ve eşine:
- Ne oldu Zehra? Gecenin bu saatinde çığlık çığlığa...
Zehra Hanım bir yandan ağlarken diğer yandan da fazla anlaşılır olmayan bir dille
hıçkırarak:
- Zeynep, Ahmet… Zeynep yok!
- Ne demek yok, şaka mı bu?
- Keşke şaka olsaydı ama yok. Demin su içmeye kalktım; belki üstü açılmıştır diye bir
bakayım dedim. Bir de ne göreyim, beşik bomboş. Yok, Ahmet, Zeynep yok!
Ahmet Bey beşiğe baktığında gerçektende boş olduğunu gördü. Bağırarak:
- Nerede bu çocuk? Nereye gider?
- Ahmet şuraya, şuraya bak.
Parmağıyla açık olan camı gösteriyordu.
- Baksana açık. Biri kızımı kaçırmış. Ahmet gitti kızım, aldılar onu!
Bunları söylerken yüksek sesle çığlıklar atarak ağlıyordu.
- Ahmet ne olur, lütfen bul kızımı! Ben onsuz yapamam.
Ahmet Bey şaşkın ve çaresizdi. Bu iki duyguyu ilk defa aynı anda yaşamıştı. Emekli
polis olan Ahmet Bey, daha önce bu tür olaylarla mesleği gereği çok karşılaşmıştı; ancak aynı
olayın kendi başına geleceğini hiç düşünmemişti ilk kez böyle hissediyordu. İri ve heybetli
vücuduna, ilk bakışta herkesi korkutan sert ve ürkütücü olan çehresine aldırmadan ağladı.
Onu herhalde bu halde gören kimse Ahmet Komiser olduğuna inanmazdı. Birden gözü yerde
103
duran siyah, deri eldivene ilişti. Onu yerden aldı ve incelemeye başladı. Sanki birden kızının
kaçırıldığını unutmuş, polis kimliğine bürünmüştü. Hızlı adımlarla yerinden doğruldu ve
içeride duran telefona yöneldi. Polisi aramıştı. Yarım saat kadar sonra onlar da geldiler. Bir
ara Ahmet Bey polis arkadaşlarından birini kenara çekerek eşinin duyamayacağı şekilde bir
şeyler sormaya başladı:
- O mu?
- Sanırım. Ben de öyle tahmin ediyorum. Ama sen merak etme Zeynep’i bulacağız.
- Ben de size katılmak istiyorum. Sanırım buna hakkım var. Lütfen!
- Ama…
- Lütfen dedim! Eğer sizinle olmazsa kendim ararım kızımı. Her ne pahasına olursa
olsun…
- Tamam. Biz şimdilik gerekli incelemeleri yaptık. Sen eşine bir şey söyleme. Şimdi
onunla kal. Biz yakın çevreyi arayacağız. Yarın bize katılırsın.
Ahmet Bey ve Zehra Hanım o gece hiç uyumadılar. Zehra Hanım ağlıyor, ara ara
çığlıklar artıyor, Zeynep! Zeynep! diye inliyordu. Ahmet Bey ise evin içinde duramıyor,
koltuktan koltuğa yer değiştiriyor, bazen kendine hakim olamayıp ağlıyordu. Bazen de derin
düşüncelere dalıyordu. Bazı korkuları vardı. Eşine söyleyememişti fakat kızını bir çocuk
hırsızının kaçırdığını biliyordu. Emekli olmadan önce meslek hayatının hemen hemen yarısını
bu adamın peşinde koşarak harcamıştı. Bütün çocuk hırsızlıklarının altından bu adam
çıkıyordu. En büyük korkusu da Ahmet Komiser idi. Onun kızını kaçırdığına göre cesur bir
adam olduğu kesindi.
Ahmet Bey düşünüyordu, sabahın 6’sında hiçbir şey söylemeden montunu çıkararak
evden çıktı. Zehra Hanım “Nereye?” demeye kalmadan Ahmet Bey sokağa çıkmıştı bile. Zehra
Hanım evde tek başınaydı artık. Ağlamaktan gözleri şişmiş, adeta bir gecede çökmüştü. Hala
kızının kaçırıldığına inanamıyordu. Ağlamaktan harap olmuş, çökmüş vücudunu oturduğu
yerden kaldırarak Zeynep’in odasına yöneldi. Ayakta zor duruyordu. Duvarlara tutuna tutuna
bebek odasına kadar gitti. İlk kez sabah bu odaya geldiğinde boş bulmuştu beşiği. Bir daha
asla kızını göremeyeceğini düşünüyordu. Üzüntünün vermiş olduğu yorgunlukla beşiğin
yanına çöküverdi. Eşyalar sanki etrafında dönüyor; etraf yavaş yavaş kararıyordu
Zehra Hanım birden yüzünde bir ıslaklık hissetti ve ardından bir ses, ‘”Uyan Zehra!”
diyordu. Gözünü açtığında karşısında eşi Ahmet Bey’i buldu. Açlıktan ve üzüntüden
bayılmıştı. Uyanınca söylediği ilk söz ‘Zeynep’ oldu. Eşi’nin bu hali zaten üzgün olan Ahmet
Bey’i daha da üzmüştü.
Zeynep’in bugün 12. yaş günüydü. Zehra Hanım yine her yıl yaptığı gibi bir doğum
günü pastası yapmış, masanın ortasına koymuş, Zeynep’in gelmesini bekliyordu. Ama yine
her doğum gününde olduğu gibi ne gelen vardı, ne giden. Ahmet Bey, yıllar önce sarı saçlı,
yeşil gözlü, uzun, ince bir kadın olan eşi Zehra Hanım’ın adeta 12 yılda çöküşünü seyretmişti.
Artık o güzel kadın gitmiş, yerine; zayıf, çelimsiz, önceleri neşeli, güler yüzlü olan kadının
yerine, somurtkan, sürekli durmadan ağlayan bir kadın gelmişti sanki. O da kızının
gelmeyeceğini bile bile eşinin bu beklemesine bir anlam vermemekle beraber, eşini
üzmemek için ses çıkarmıyordu. Zehra Hanım solmuş birer çiçeğe benzeyen gözlerini kapıya
104
dikmiş, bitmek bilmeyen bir bekleyiş içerisindeydi. Gözlerini kapıdan ayırmadan umutsuz bir
ses tonuyla:
- Gelecek değil mi? Kızım gelecek değil mi?
- Elbette gelecek. Gelmez olur mu hiç.
Ahmet Bey ağzından çıkan bu kelimeleri yalnızca dudaklarıyla söylemişti. Çünkü kalbi
kızının geleceğine inanmıyordu. Artık ümidini tamamen kesmişti. Nasıl kesmesin ki? Onca yıl
kızını aramış, onca çileye katlanmıştı. Bunun sonucunda ulaştığı tek şey: Kızını, henüz bir
yaşına girmemiş olan çocukları kaçırıp, onları zengin ailelere satan bir çocuk hırsızı kaçırmıştı.
Artık polis bile ilgilenmiyordu bu olayla. Muhtemelen Zeynep zengin bir ailenin yanındaydı ve
bu aileyi bulmak da imkansız gibi bir şeydi. Saat neredeyse 12 olmak üzereydi. Ahmet Bey
usulca yerinden doğrularak odasına gitti. Zehra Hanım’sa hala aynı yerde oturmuştu. Ahmet
Bey uyumak istemeyeceğini bildiği için hiç ses etmedi.
Ertesi sabah Zehra Hanım yapmış olduğu pastayı dilimliyordu. Yine Zeynep’in
pastasını çocuklara dağıtacaktı. Dışarıdan gürültüler geliyordu. Zehra Hanım salonun
camından sokağı gayet iyi görebiliyordu. Karşılarındaki boş villanın önünde bir yığın eşya
vardı. Her halde birileri taşınıyordu. Eşyaların önünde, iyi giyinmiş, her halinden zengin
olduğu belli olan, durmadan etrafındakilere emirler veren bir adam, güzel giyinmiş, gayet
mütevazı gibi görünen bir bayan ve yanlarında da 10-12 yaşlarında sarışın, saçları iki yandan
örgülü, güzel bir kız vardı. Zehra Hanım’ın bu kıza bakınca aklına Zeynep geldi. Yüzünde
aniden anlamsız bir tebessüm oluştu. Ahmet Bey Zehra Hanım’ın arkasında durmuş öylece
onu seyrediyordu. Yıllar sonra ilk defa eşini böyle gülümserken görmek onu çok mutlu
etmişti. Zehra Hanım’a seslenerek:
- Zehra eğer kızmazsan sana bir şey soracağım. Seni ilk defa böyle görüyorum. Bunun
sebebi ne?
- Buraya gelir misin?
Zehra Hanım Ahmet Bey’e yeni komşularının küçük kızlarını göstererek.
- Şu kıza baksana. Aynı Zeynep. Ne kadar da güzel bir kız değil mi? Eğer kızımız burada
olsaydı şu an aynı yaşta olacaklardı.
- Üzme kendini. İstersen onlara hoş geldiniz demeye gidebiliriz. Ne dersin?
- Olur tabii, çok isterim. Ama eli boş olmaz biraz, biraz Zeynep’in pastasından
götürelim.
Zehra Hanım bir iki dakika sonra mutfaktan elinde içinde birkaç dilim pasta bulunan
bir tabakla geri döndü. Neşeli bir şekildi:
- Eğer hazırsan gidelim.
Eşinin bu kadar neşeli olması Ahmet Bey’i de mutlu etmişti. O da eşine aynı güler yüzle:
- Tamam gidebiliriz, dedi.
Ahmet Bey ve Zehra Hanım’ın komşularıyla tanışma fasılları oldukça iyi geçmişti. Hem
Zehra Hanım ve Ahmet Bey onları sevmiş hem de yeni komşuları Nihal Hanım ve Rasim Bey,
Zehra Hanım’ı ve Ahmet Bey’i çok sevmişlerdi. Sık sık görüşüyorlar, gittikçe daha da
kaynaşıyorlardı. Zehra Hanım ve Ahmet Bey’in yeni komşuları, Nihal Hanım ve Rasim Bey çok
105
varlıklı bir aileydiler. Kızlar Ayşe’yi çok iyi yetiştirmişlerdi. İyi yetiştirilmiş, terbiyeli olması bir
yana; Zehra Hanım, Zeynep’e benzediği için Ayşe’yi çok seviyordu.
Rasim Beylerin taşınmasından yaklaşık 1-2 yıl sonra mahallede bazı dedikodular
çıkmaya başladı. Bu dedikodular Rasim Bey’in iflas etmek üzere olduğu yönündeydi. Bu
dedikodular Ahmet Bey ve Zehra Hanım’ın kulağına da gitmişti. Komşuları için endişelenen
Ahmet Bey, Rasim Bey ile konuşmaya karar verdi. Ancak Rasim Bey, böyle bir şeyin
olmadığını, söylenenlerin dedikodudan ibaret olduğunu söyledi.
Ahmet Bey, Rasim Bey’den bu cevabı aldıktan sonra rahatladı. Komşusunun
durumunun iyi olmasına sevinmişti. Ahmet Bey ve Rasim Bey’in bu konuşmasından yaklaşık 3
ay sonra Rasim Bey gerçekten iflas etmiş, buna dayanamayıp kendini iş yerinde vurmuştu. Bu
haber, hem Nihal Hanım ve kızı Ayşe’yi, hem de Ahmet Bey ve Zehra Hanım’ı derinden
üzmüştü. Nihal Hanım bu olaydan sonra delirmiş gibiydi. Çünkü hem eşi hem de bütün varı
yoğu bir anda elinden uçup gitmişti. Buna fazla katlanamadı. Ayşe babasından kısa bir süre
sonra annesini de toprağa verdi. Evlerine bile haciz konmuştu. Ayşe’nin artık kalacak bir evi
bile yoktu. Anne ve babasının ölümünden sonra Ayşe bir bitkiden farksızdı. Yemek yemiyor,
konuşmuyor ve gülmüyordu. Ona bakacak bir akrabası dahi yoktu. Zaten önceleri de Ayşe’yi
kızları gibi gören Ahmet Bey ve Zehra Hanım Ayşe’yi evlat edinmeye karar verdiler. Zehra
Hanım bir gün Ayşe’ye;
- Ayşe benim gibi bir annen olsun ister misin?
- Nasıl yani, dedi Ayşe şaşırarak.
- Anne ve Babanın ölümünden sonra çok yalnız kaldın, biliyorum. Hem gidecek bir yerin
de yok, sakın yanlış anlama, annen olmamı istemeyebilirsin, bunu saygıyla karşılarım.
Anne ve baban olmasak da yine bizimle kalırsın. Ben sana bir teyze olurum, Ahmet de
bir amca. Sorumu tekrar soruyorum, annen olmamı ister misin?
- Ben, ben. Evet, çok isterim.
Zehra Hanım Ayşe’ye sarılarak;
- Canım kızım. Hadi gel eşyalarını toplayalım. Yeni evine yerleş.
Ayşe ve Zehra Hanım, Ayşe’nin evine giderek eşyalarını topladılar. Ayşe hatıra olsun
diye anne ve babasının birkaç eşyasını almak istedi. Biraz zorda olsa anne ve babasının
odasına girerek elbise dolabının çekmecesini açtı. Annesinin en sevdiği fuları aramaya
koyuldu. Fuları ararken, kıyafetlerin arasında bir zarf buldu. Ayşe, zarfın içinden çıkan
mektuptaki şu satırları okurken gözyaşlarına boğuldu;
“Nihal,
Bu satırları yazmak sandığın kadar kolay değil. Belki şu an bana çok kızıyorsundur.
Tahmin edebiliyorum. Lütfen bana kızma. Çünkü bilirsin hayatım boyunca seni ve kızımı
mutlu edebilmek için çalıştım. Sizi artık mutlu edemedikten sonra benim için yaşamanın bir
anlamı yok. Sana ve Ayşe’ye bırakacak hiçbir şeyim yok. Bu yüzden kendimden utanıyorum.
Senden bir isteğim var. Ben ölünce Ayşe’ye gerçekleri anlat ve anne-babasını bul. Onun da
gerçekleri bilmeye hakkı var. Gerçek anne ve babasını bulsa da meleğime iyi bak. Böyle bir
sonu inan ben de istemezdim.
Rasim”
106
Ayşe artık bütün gerçekleri öğrenmişti. Bu durum karşısında gözyaşlarını tutamadı.
Zehra Hanım Ayşe’ye;
- Ağla kızım, içine atma, dedi ve Ayşe’ye sıkıca sarıldı.
Bir süre böyle durduktan sonra Zehra Hanım:
- Hadi artık yeni evin seni bekliyor.
Zehra Hanım ve Ayşe eve geldiklerinde Ahmet Bey onları kapıda karşıladı ve Ayşe’ye
bakarak:
Yeni evine hoş geldin kızım, dedi.
Hoş bulduk Baba.
Bu söz hem Ahmet Bey’i, hem de Zehra Hanım’ı çok mutlu etmişti. İçeri girince Zehra
Hanım, Ayşe’ye:
- Odanı görmek ister misin?
- Tabii ki isterim.
Zehra Hanım Ayşe’yi alarak Zeynep’in odasına götürdü.
- İşte odan burası.
Odanın ortasında duran boş beşik Ayşe’nin dikkatini çekmişti.
- Şey, bu beşik neden burada?
- Aslında burası önceden benim kızımındı.
- Ne oldu kızınıza?
- Kaçırıldı. Bir gece ona bakmaya geldiğimde beşiğini boş buldum.
Zehra Hanım bunları söylerken kabuk bağlamış bir yarası adeta yeniden kanamıştı.
Gözyaşlarını tutamadı. Ayşe birini istemeden kırmış olmanın üzüntüsüyle:
- Ben sizi üzdüysem özür dilerim.
- Hayır, kızım. Seninle bir ilgisi yok sadece kızımı birden çok özledim. Biliyor musun
yaşasaydı şu an seninle aynı yaşta olacaktı. Neyse. Haydi yerleş. Ben de aşağı inip sana
bir şeyler hazırlayım. Acıkmışsındır.
Zehra Hanım aşağı indiğinde Ayşe de odasını gezmeye koyuldu. Zeynep’in beşiği çok
hoşuna gitmişti, yanına yaklaştı. Beşiğin içinde bir sürü kıyafet vardı. Ayşe önce biraz
kararsızda kalsa, daha sonra bu kıyafetlere bakmaya karar verdi. Bu kıyafetler bir bebeğin
giyeceği kıyafetler değildi. Bunları ancak Ayşe’nin yaşlarında bir kız giyebilirdi. Ayşe şaşkın,
şaşkın kıyafetlere bakarken birden Zehra Hanım’ın gülümseyerek, kapı eşiğinden ona
baktığını gördü. Hemen toparlandı:
- Ben, ben sadece merak etmiştim. Bunları hemen yerine koyarım. Çok, çok üzgünüm.
- Onları yerine koymana gerek yok. Çünkü onlar senin.
- Ama bunlar… demeye kalmadan Zehra Hanım:
- Bunların hepsi senin.
- Bunlar kızınıza ait. Ben bunu kabul edemem.
- Evet, haklısın. Bunlar kızıma ait. Yani sana. Ayşe, sen bana yeniden yaşam sevinci
verdin. Sen benim boş beşiğimi doldurdun. Haydi, şimdi kıyafetlerini dene. Bakalım
beğenecek misin?
- Ayşe gülümseyerek:
107
- Canım annem!
- Bir tanecik kızım!
Ayşe yeni evinde çok mutluydu. Ahmet Bey ve Zehra Hanım çok birer anne ve
babaydı. Ahmet Bey ve Zehra Hanım gerçek kızları Zeynep’i ömürleri boyunca bulamadılar.
Hem, nerden bilebilirlerdi ki evlatlık olarak aldıklarını sandıkları Ayşe’nin aslında Zeynep
olduğunu…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
CİNAYET
Suna SALMAN
Günlerden salıydı. Neriman Hanım ve Ahmet Bey gün batımını kahvelerini
yudumlayarak seyrediyorlardı. O gün evin tüm çalışanları erkenden uyumuşlardı. Ahmet Bey
uyumaya gitti. Neriman Hanım kitap okuyacağını söyleyerek, uyumadı. Saat 12'ye vuruyordu.
Ahmet Bey, Neriman Hanım'ın gelmediğini görünce uyuduğunu düşünerek salona indi.
Ahmet Bey gördüğünün etkisiyle birden bire bağırıverdi:
- Koşun! Neriman, diyebildi sadece Ahmet Bey.
Bu haykırışı duyan çalışanlar hemen salona koştular. Hiç kimse gözlerine
inanamıyordu. Neriman Hanım yerde kanlar içinde yatıyordu. Kahya Süleyman Efendi hemen
polisi aradı. Polisler olay yerine intikal ettiler. Polisler evdeki herkesin tek tek ifadelerini
aldılar. İfadeleri alındıktan sonra yalıya gönderildiler.
Evdeki tüm çalışanlar Neriman Hanım'ı kendilerinin öldürmediğini söylüyordu. Ahmet
Bey ise ağlamaktan konuşamıyordu. Tüm polisler bu olayın cinayet değil intihar olduğunu
düşünüyorlardı. Kenan Komiser ise meslektaşlarıyla hem fikir değildi. Bu işin bir cinayet
olduğunu düşünüyordu. Çünkü Kenan Komiser birilerinden şüpheleniyordu, ama bunu
kimseye belli etmiyordu. Kenan, amirine bu davayla Kendisinin ilgilenmek istediğini söyledi.
Amiri Reşat Bey bu işe pek sıcak bakmıyordu. Ama Kenan'ın ısrarlarına dayanamayıp izin
verdi:
- Yalnız bu olayı çözemezsen kariyerini sokaklarda hırsız kovalamak yerine masa
başında dosya incelemekle geçirirsin, dedi.
Kenan hemen işe koyuldu. Bu durumda tek şüpheli olmayan bahçıvandı. Çünkü
Neriman Hanımın öldürüldüğü saatlerde hastanedeydi. Bunu güvenlik kamerası ve doktorlar
da ispatlıyordu. ''Bahçıvanının bana yardımı olabilir'' diye düşündü. Ama nasıl bir yardım?
Sonra aklına parlak bir fikir geldi. Bahçıvan bir ay memleketine gitmek istediğini söyleyecekti.
Onun yerine ise Kenan Komiser bahçıvan olarak işe girecekti. Bu şekilde zanlıya daha yakın
olacak ve onu yakalaması daha kolay olacaktı. Çünkü zanlının bu yalıdan biri olduğundan
emindi. Ertesi sabah adli tıp sonuçları geldi. Neriman Hanım'ın başının sağ tarafına sert bir
cisim ile vurulduğu anlaşıldı.
- En azından maktulün nasıl ve ne şekilde öldürüldüğünü öğrendik. Bu da işimize
yarayabilir.
Bir kaç saat sonra evden çıkıp Ahmet Bey'in yalısının bulunduğu Taksim'e gitti. Şansı
varmış ki bahçede bahçıvanla karşılaştı. Hızla bahçıvanı dışarı çıkarıp planını orada anlattı.
108
Adam hem şaşkın hem de düşünceliydi. Çünkü Neriman Hanım'ı bu yalıdan birinin
öldürmeyeceğini düşünüyordu. Kenan’ın ısrarlarına dayanamayan adam çaresizce kabul etti
bu teklifi. Zaten başkada bir lüksü yoktu. Ertesi gün burada buluşmak üzere ayrıldılar.
Ertesi sabah bahçıvan Ahmet Bey'le konuştu. Biraz isteksizce de olsa Ahmet Bey kabul
etti. Artık Kenan için her şey şimdi başlıyordu.
Kenan emniyete gidip yalıda yaşayan herkesin sabıka kayıtlarını ve özgeçmişlerini
getirmelerin istedi. Bir saat sonra bütün dosyalar elindeydi. Acele ile eve gitti. Çalışma
odasına geçerek dosyaları incelemeye başladı. İlk olarak Ahmet Bey'in dosyasından başladı.
53 yaşında, doktor. Ama son bir yıldır hiç çalışmıyor. Neriman Hanım'la 30 senedir evliler.
Sicili ise tertemiz. En ufak bir sebepten dolayı bile emniyete gitmişliği yok. Sonra Ahmet
Bey'in ifadesi alınırken hıçkıra hıçkıra ağlaması Neriman Hanım'ı gerçekten sevdiği anlamına
geliyor. Hem Neriman Hanım’ı o öldürmüş olsaydı herkesi başına toplamazdı.
İkinci sırada Clara. 27 yaşında, Rus bir annenin ve Alman bir babanın kızı. 9 senedir bu
yalıda çalışıyor. Bahçıvanın anlattıklarına göre Neriman Hanım ve Ahmet Bey Clara'yı çok
seviyorlarmış. Çocukları olmadığı için de onu kızları gibi görüyorlarmış. Tabii ki de Clara'da
onları büyük bir minnet duygusuyla seviyormuş. Çünkü Clara'nın annesi ve babası o daha çok
küçükken ölmüş. Daha sonra yetimhanede kalmış ama 18 yaşına basınca zavallı kızı kapı
dışarı etmişler. Onlar da kıza sahip çıkıp, yanlarında çalışmasına izin vermişler. Kız herkese iyi
davranıp, kimsenin kalbini kırmamaya dikkat edermiş.
Sıradaki şoför Nevzat. Bu adamın kimi kimsesi yokmuş, birkaç akrabası varmış ama
zaten onlarla da kavgalıymış. Kimsenin etlisine sütlüsüne karışmayan, kendi halinde bir
adammış. İşin ilginç tarafı bu adamın her gece odasından ağlama sesleri geliyormuş. Ama
kimse cesaret edipte Nevzat'ın neden ağladığını soramıyormuş. Ahmet Bey bunun farkında
olmasına rağmen Nevzat'a acıdığı için onu işten kovmuyormuş.
Dördüncü şüpheli ise aşçı Cevdet. Bu adamın ise sabıka kaydı bayağı kabarık. Hırsızlık,
cinayet daha bin bir türlü kötülük. Kenan, aşçıdan zaten şüpheleniyordu. Çünkü ifadesi
alınırken sürekli gitmem gerekiyor. Yeter sıkıldım diye sızlanıyordu. Bir de bu sabıka kaydı
tüm şüpheleri bu adam üstünde yoğunlaştırıyordu.
Kenan komiser diğer tüm çalışanlar gibi bu yalıda kalmaya başladı. Kenan, Cevdet’le
arkadaş olmaya çalıştıysa da Cevdet sürekli Kenan’dan kaçıyordu. Cevdet her akşam herkes
uyuyunca evden dışarı çıkıyordu. Kenan her seferinde peşinden gidiyorsa da bir türlü onun
nereye gittiğini göremiyordu. Bu kovalamaca günlerce sürdü. Sonunda Cevdet'in her gece
nereye gittiğini öğrendi. Cevdet, Neriman Hanımın yakın arkadaşının evine girmişti. Kenan bu
duruma inanamıyordu. Demek ki Cevdet ve Neriman Hanımın arkadaşı birlik olup Neriman
Hanımı öldürmüşlerdi. Kenan 4 polis çağırıp Cevdet ve Selma Hanımı karakola götürdü.
Kenan:
- Neden öldürdünüz Neriman Hanımı?
Cevdet şaşkınlıkla:
- Ben mi öldürmüşüm Neriman Hanımı?
- Sen ve ortağın Selma Hanım.
- Ben, Neriman Hanıma asla böyle bir şey yapmam.
109
- Peki, o evde ne işin vardı?
- Tamam anlatacağım. Benim yaşlı yatalak bir annem var. İlaç parası, hastane
masrafları derken aşçılık maaşı yetmiyor. Bende geceleri Selma Hanımın evinde
bekçilik yapıyorum, dedi.
Kenan o yakınlarda bulunan güvenlik kamerasını incelediğinde Cevdet'in doğru
söylediğini anladı. Kenan tam bir hayal kırıklığına uğramıştı. Haftalarca bu adamın peşinden
koşmuştu ve şimdi tekrar başa dönmüştü. Ya pes edip masa başında sıkıcı işler yapacak, ya
da çok başarılı bir polis memuru olacaktı. Karar verdi, devam edip bu cinayeti gün yüzüne
çıkaracaktı. Tek gereken şey yeterli delil bulmaktı. Kısa bir araştırma sonucunda Nevzat’ın bu
esrarengiz hareketlerinin sebebini öğrendi. Yıllar önce yangında kızının ve eşinin vefat etmesi
yüzünden yıllardır böyle ruh gibiymiş. Kara listeden Nevzat ve Cevdet çıkmıştı. Sadece Clara
ve Ahmet Bey kalmıştı. Ama ikisi de bir insanı katledecek kadar cani değillerdi. Kenan gittikçe
karamsarlaşıyordu. Bu cinayette başka birinin parmağının olabileceğini düşünüyordu. Kenan
bu düşüncelere dalmışken birdenbire telefonun sesiyle irkildi. Kenan:
- Alo, buyurun, kimsiniz?
Telefondaki cılız ve ürkek ses:
- Neriman Hanımı, Clara öldürdü.
- Siz kimsiniz? Clara neden Neriman Hanımı öldürür ki?
- Acele edin Clara yurtdışına kaçacak.
Uzun bir sessizlik oldu. Ardından ses kesildi. Kenan şaşkınlıktan ne yapacağını, ne
söyleyeceğini bilemiyordu. Kendini biraz olsun toparladıktan sonra hızlıca evden çıktı. Hemen
havaalanına gitti. Clara tam uçağa bineceği sırada Kenan onu kolundan tuttuğu gibi emniyete
götürdü. Kenan:
- Neden, İngiltere’ye gidiyordun?
- Zaten uzun süredir gitmeyi düşünüyordum.
- Yalan söyleme Clara. Tekrar soruyorum neden öldürdün Neriman Hanım’ı?
Clara ısrarla Neriman Hanım’ı Kendisinin öldürmediğini söylüyordu.
- Peki, kim öldürdü Neriman Hanım’ı.
- Bilmiyorum.
Clara mahkemeye çıkarılmak üzere nezarethaneye götürüldü. Kenan çok mutluydu.
Davayı çözümlemişti. Şimdi tek yapması gereken yalıya gidip Clara’nın Neriman Hanım’ı
öldürdüğünü anlatmaktı. Ama bunu nasıl yapacaktı? Ahmet Bey bunu duyunca yıkılacaktı.
Çünkü Neriman Hanım da, Ahmet Bey de Clara’yı kızları gibi sevmişlerdi. Böyle bir hainliği
yapması çok acıydı. Kenan gece yarısı kimseyi rahatsız etmek istemedi. Güneş, dağların
arkasından usulca çıkmıştı. Kenan o gece çok rahat uyumuştu. Kenan üstünü giyinip hemen
yalıya gitti. Yalıdaki herkesi toplayıp mahkemeye götürdü. Davanın başlamasına yarım saat
kalmıştı. Herkes şaşkındı. Nihayet mahkeme başladı. Hiç kimse Neriman Hanım`ı Clara`nın
öldürdüğüne inanamıyordu. Ahmet Bey gözyaşlarını tutamamıştı. Clara da ağlıyor, Ahmet
Bey`e bakıyordu. Bu bakışmalar Kenan'ın dikkatini çekti. Mahkeme bitmişti. Clara ceza evine
konmuştu. Kenan evinde otururken birden bire kapı hızlı hızlı çaldı. Gelen Ahmet Bey'di.
- Ahmet Bey?
110
- Konuşabilir miyiz?
- Tabi. Buyurun geçin içeri.
Ahmet Bey köşedeki koltuğa oturdu. Çok üzgün olduğu her halinden anlaşıyordu.
- Neriman'ı ben öldürdüm.
- Ne! Siz mi öldürdünüz?
- Ben hastayım, çok hasta. Neriman’ı öldürdüğümü hatırlamıyorum. Dünden beri
gözümde bir şeyler canlandı, parçaları birleştirince Neriman'ı öldürdüğümü
hatırladım. Clara beni görmüş. Ben de ona konuşmasın diye para verip yollayacaktım.
Ama sonra dayanamayıp size telefon edip Neriman'ı Clara'nın öldürdüğünü söyledim.
Ama bana inanın isteyerek yapmadım. Ben ona hiç kıyar mıyım, dedi.
Ahmet Bey, Alzheimer hastasıydı. Yaptığı şeyleri hemen unutuyordu. Ahmet Bey
hastaneye yatırıldı. Clara cezaevinden çıkarıldı. Ne kadar acı bir sondu. Canından çok sevdiği
karısını öldürmüştü. Tek bir hata hayatını mahvetmesine yetti. Kenan da çok üzgündü.
Hastaneden çıkarken Ahmet Bey'in çığlıklarını duydu:
- Kenan, Neriman'ı getir! Onu çok özledim.
Kenan gözyaşlarına hakim olamadı. Mutlu bir ailede böylece yıkılmıştı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
111
DEĞĠRMENDERE
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
112
ZEYNEP PİKNİKTE
Ahmet TÜRKER
Bir Pazar günüydü. Zeynep ve ailesi piknik yapmak için ormana gitmeye karar verdiler.
Zeynep çok mutlu oldu. Çünkü ormanda ailesi ile birlikte vakit geçirmeyi çok seviyordu.
Zeynep’in annesi çok güzel yiyecekler hazırlamıştı. Zeynep annesiyle birlikte sofrayı kurdu.
Sofrada Zeynep’in çok sevdiği yemekler vardı. O gün güneş o kadar güzeldi ki…
Zeynep pikniğe gelmiş oldukları için sevinçten adeta havalara uçtu. Karnını doyuran
Zeynep, babasıyla birlikte top oynamaya başladı. Neşe ile top oynuyorlardı. Bir ara topları
yandaki dereye düştü. Dereden o kadar temiz su akıyordu ki Zeynep’in çok hoşuna gitti.
Babası:
- Bak Zeynepçiğim eğer biz çevreye çöp atıp doğaya zarar verirsek bu deredeki su
kirlenir ve bir daha böyle güzel akmaz. Hadi gel biz çıkardığımız çöplerimizi toplayıp
çöp kutusuna atalım, dedi.
Çöpleri toplayıp çöpe attıktan sonra babasıyla oynamaya devam ettiler. Ormanda çok
güzel vakit geçiren Zeynep kırlarda çiçek topladı, gezerek güzel güneşin tadını çıkardılar. Çok
yorulan Zeynep ve ailesi arabalarına binip yola çıktılar. Vakit hayli geç olmuştu. Yolda
giderken arabaları arıza yaptı. Hava kararmaya başladı. Güneş yerini bulutlara, bulutlar ise bir
zaman sonra aya bıraktılar. Bu durumdan korkan Zeynep ağlamaya başladı. Bunu gören
annesi Zeynep’e sarılarak su içirdi. Annesi Zeynep’i arabanın yanına doğru götürdü. O sırada
Zeynep’i bekleyen tehlikeden haberi yoktu. Zeynep’in yanına doğru bir yılan süzülerek
geliyordu. Yılan sessizce gelmeye devam ediyordu. Babası Zeynep’in yanına doğru gelirken
yılanı gördü ve:
- Zeynep dikkat et! Yılan, yılan var, diye bağırdı.
Zeynep oradan koşarak uzaklaştı. Annesinin yanına gidip ona sıkıca sarıldı. Çok
korkmuştu. Çünkü daha önce hiç canlı bir yılan görmemişti. Annesi ve Zeynep başka yılanlar
da gelebilir korkusuyla arabaya bindiler. Babası:
- İyi misiniz? Artık korkmanıza gerek yok yılan gitti, dedi.
Zeynep’in içi rahatlamıştı ama yine de korkuyordu. Babası ve annesi Zeynep yılan
gördüğü ve korktuğu için pikniğe gittiklerine bin pişman oldular. Sonra babası arabayı tamir
etti ve arabaya binerek yola koyuldular. Zeynep ve ailesi İstanbul’da yaşıyordu. Zeynep
boğazdaki köprülerden geçmeyi çok seviyordu. Babası yaşadığı olaylardan sonra onu
sevindirmek istedi. Zeynep’e:
- Zeynepçiğim hadi gül biraz. Seni çok sevdiğin bir yere götürüyorum, dedi.
Zeynep babasının ne demek istediğini anlamıştı. Köprüden geçecekleri için çok mutlu
olmuştu. Köprüde yoğun bir trafik vardı. Arabaları çok yavaş ilerliyordu. Babası bütün gün
çok yorulmuştu ama Zeynep için buradan geçmişti. Zeynep babasına çok üzüldü. İki saat
süren boğaz yolu sonunda eve vardılar. Hepsi de çok yorulmuştu. Güzelce ellerini yüzlerini
yıkadıktan sonra birbirlerine iyi geceler dileyerek odalarına gittiler.
Zeynep yatağına uzanınca gün boyunca yaşadıkları gözlerinin önüne geldi. Anne ve
babası onu ne kadar da çok seviyordu. Böyle bir ailesi olduğu için kendini çok şanslı hissetti.
Gülümseyerek gözlerini kapadı ve derin bir uykuya daldı.
113
Sabah uyandığında bütün yaşadıklarını yazmaya karar verdi. Öğretmenleri hafta sonu
yaptıklarını yazmasını istemişti. Hemen yazmaya koyuldu. Ödevini öğretmenine verirken çok
heyecanlıydı. Piknikte korkmuştu ama ailesi ile beraber olmanın çok güzel olduğunu
biliyordu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KAVGA EDEN KARDEŞLER
Bengüsu ÜZÜMCÜ
Bir zamanlar küçük bir köyde dört kişilik bir aile yaşardı. Anne, baba ve iki tane kızlarından
oluşan bu ailenin büyük kızı on, küçük kızı yedi yaşındaydı. Bu kardeşler aynı giysileri giyiyorlar,
aynı okula gidiyorlar, aynı odayı paylaşıyorlardı. Ve kızlar bu durumdan hiç memnun değillerdi. Bu
yüzden çok sık kavga ederlerdi. En ufak bir olayı abartıp kavgaya dönüştürürlerdi. Yine bir gün
küçük kardeş ablasına:
- Nazlı bana su getirir misin, dedi.
Nazlı kardeşinin Kendisine ismiyle hitap etmesine çok kızmıştı. Küçük kız ablasına
“yaramaz” diye bağırdı. İyice sinirlenen Nazlı kardeşine:
- Nihal benimle böyle konuşamazsın. Seni anneme söylerim, dedi.
Nihal:
- Tamam, tamam sana abla diyeceğim. Sakın söyleme. Annem bana kızar sonra, dedi.
Mutfakta yemek hazırlayan anne kızlarının bağrışlarını duyup mutfaktan çıkarak odaya geldi:
- Ne oluyor burada? Yoksa yine mi kavga ediyorsunuz, diye kızlarına bağırdı.
Ardından babaları da geldi. Babaları da:
- Ne oluyor burada? Kavga mı ediyorsunuz, dedi.
Annesi ise;
- Her zaman ki gibi, dedi.
Nazlı:
- Baba, Nihal bana abla demedi. Bana ismimle seslendi, diyerek babasına sitem etti.
Bunun üzerine babası Nihal’in yanına gidip ona:
- Nihal, Nazlı senin ablan, ona ismi ile hitap edemezsin kızım, dedi.
İş tatlıya bağlandıktan sonra akşam yemeğini yediler. Biraz televizyon izledikten sonra
uyumak için odalarına çekildiler. Sabah oldu, annesi kahvaltıyı hazırladıktan sonra kızlarını
uyandırdı. Nazlı hemen kalkıp yüzünü yıkamaya gitti. Nazlı yüzünü yıkıyordu ki Nihal geldi:
- Çekil ilk önce ben yıkayacağım, dedi.
Nazlı:
- Sıranı beklemelisin, önce ben geldim, dedi.
Nihal kavgaya başlamıştı. Ablasını itekliyor, üzerine su atıyordu. Nazlı da kardeşine
bağırıyor saçını çekiyordu. Gürültüye uyanan babaları doğruca onların yanına geldi. Sabah
sabah kavga ettikleri için onlara çok kızdı. Onlara bütün gün odalarından dışarı çıkmama
cezası verdi. Gün boyunca odalarından hiç çıkmadılar.
114
Nazlı çok üzüldü. O gün arkadaşının doğum günü partisine gideceklerdi ama kardeşinin
yaptığı hata yüzünden ceza almışlardı. Kardeşine çok kızgındı. Onu affetmeyeceğim diyerek
yatağına uzandı. Akşama kadar da kardeşiyle hiç konuşmadı. Akşam babaları eve gelince
odalarından çıktılar. Sessiz bir şekilde yemeklerini yediler.
Ertesi gün okula gitmek için hazırlandılar. Her zaman hareketli olan Nihal o sabah çok
durgundu. Anne ve babası ceza almaktan korktuğu için böyle davrandığını düşündüler. O
hafta kızları çok fazla kavga etmemişti. Anne ve babaları çok mutluydu. Ancak Nazlı
kardeşinde bir farklılık olduğunu düşünüyordu. Okulda da çok sessizleşmişti. Durumu anne ve
babasına anlattı. Onlar da Nihal’in grip olduğunu düşünüp doktora götürmeye karar verdiler.
Doktor Nihal’i muayene ettikten sonra:
- Sizi başka bir doktora sevk edeceğim, dedi.
Anne ve babası çok tedirgin oldu. Söylenen doktora gittiler. Nihal’in hastalığının ne
olduğunu öğrenmek için ona test yaptılar. Nihal’in lösemi olduğunu öğrendiler. Çok üzüldüler.
Nihal günden güne halsizleşmeye başladı. Yavaş yavaş saçları da dökülüyordu. Nazlı
kardeşinin durumuna çok üzüldü. Yaptığı hiçbir şeyden keyif almıyordu. Artık parkta oynamak bile
istemiyordu. Nazlı kardeşine çok iyi davranıyordu. Artık hiç kavga etmiyorlardı. Kardeşim yine
yaramazlık yapsaydı, beni kızdırsaydı ama hastalanmasaydı, diye düşünüyordu. Onun için bir şey
yapmalıydı…
Öğretmenleri ile konuştu ve öğretmenlerinin de desteğini alarak okulda kardeşi için
kan bağışı kampanyası başlattı. Nazlı ve arkadaşları okul çıkışında Nihal’in yanına gelerek onu
eğlendiriyorlardı. Kan bağışı olumlu sonuç verdi. Nihal’in durumu iyiye gidiyordu. Doktor:
- Nihal’ın artık burada kalmasına gerek yok, dedi.
Nazlı kardeşinin iyileştiğini öğrenince çok mutlu oldu. Annesi, babası ve kardeşiyle
birlikte eve döndüler. O günden sonra bir daha Nazlı ile kavga etmemeye karar verdi çünkü
kardeşini çok seviyordu. Biliyordu ki kardeşi de onu çok seviyordu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
AVCILAR
Berat YANI
Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde iki arkadaş varmış. Bu
arkadaşlar geçimini avlanarak geçiriyorlarmış. İki arkadaş bir gün avcılığa çıkmış, ama hiç
avlanamamışlar. Çünkü hava kirliliğinden dolayı hayvanlar ölüyorlarmış. Daha sonraki
günlerde de avlanmaya gitmişler ama yine elleri boş dönmüşler. Bu iki arkadaştan birisi:
- Eğer avlanamazsak aç kalacağız. Bir an önce hava kirliliğine çözüm bulmalıyız, demiş.
Artık hiç yiyecekleri yokmuş. Avcılar ve aileleri çok acıkmış. Avlayacak hayvan
bulamadıkları için çok üzülüyorlarmış. Havanın kirlenmesine sebep oldukları için çok
pişmanlarmış. Bir daha havayı kirletmemeye karar vermişler. Avcılar ne kadar dikkat etseler
de hava kirlenmeye ve hayvanlar ölmeye devam ediyormuş. Çünkü sadece avcıların dikkat
etmesi yeterli değilmiş. Orada yaşayan köylülerin de avcılar gibi dikkatli davranması
gerekiyormuş. Avcılar bütün köy halkını toplamışlar. Avcılardan biri köylülere:
115
- Bu çevreyi kirletmeyelim. Biz çevreyi kirlettikçe hayvanlar ölüyor. Sonra bizlerde aç
kalıyoruz, demişler.
Ama köy halkı dinlememiş. Yanlışlarını sürdürmüşler. Sonradan hava kirliliği onların
sularına, tarlalarına da zarar vermeye başlamış. Köylüler yanlış yaptıklarını anlamışlar.
İçlerinden biri:
- Eğer avcıların sözünü dinleseydik bunlar başımıza gelmezdi, demiş.
Köylüler avcılara hak vermişler. Sonra köy halkı avcıların sözlerini dinleyip hava
kirliliğinin önüne geçmeye çalışmışlar. Yavaş yavaş hava düzelmeye başlamış. Yağmur
yağmış. Bütün dereler, akarsular dolmuş. Köylüler, susuzluktan kurtulmuşlar. Köylüler avcıları
köyün önderi yapmışlar. Köylüler de avcılar da eski günlerine geri dönmüşler.
Günlerden bir gün avcılar yine köye gelmişler. Yoldan köye doğru ilerlerken önlerine
kurt sürüsü çıkmış. Avcılar ne yapacaklarını bilememiş. Kurtlardan biri yanlarına gelmiş.
Avcılardan biri de kurtların yanına gitmiş. Kutlardan biri avcının üstüne atlamış. Avcı yere
düşmüş. Diğer avcılarda kurtların üstüne doğru atlamış. Kurtların hepsini öldürmüşler. Avcılar
yollarına devam etmişler. Avcılar köye varmışlar. Vardıklarında köyde kimse yokmuş. Kurtlar
köylüleri kaçırmış. Giderken de avcılara iz bırakmışlar. Avcılar köylülerin ayak izlerini takip
etmişler. Avcılar gittikleri yerde köylüleri görmüşler. Avcılar bütün kurtları öldürmüşler.
Köylüleri alıp geri dönmüşler. Aradan biraz zaman geçtikten sonra kurtlar yine köye
inmişler. Avcılar bu sefer hazırlıksız yakalanmış. Kurtlar köylülere zarar vermeye başlamış.
Sonunda avcılar kurtlarla anlaşma yapmak zorunda kalmışlar. Kurtlar:
- Biz sizin yanınızda kalacağız, avladığınızı hayvanların yarısını biz yiyeceğiz, demiş.
Avcılar kabul etmek zorunda kalmışlar. Avcılar, köylüler ve kurtlar köyde birlikte yaşamaya
başlamışlar. Avcılar kurtlara avlarının yarısının vermişler. Kurtlarda köylüleri tehlikelere karşı
korumuşlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GECENİN ISSIZ KARANLIĞI
Berivan ERGÜVEN
Yine ıssız bir geceydi. Başını öne eğmiş, yaş dolu gözlerle sigarasını içiyordu. Sabaha
karşı uyuyakalmıştı koltuğun üzerinde. Uyandığında çok yorgun ve bitkindi. Sırtı ezilmişti.
Acıkmıştı. Gidip bir şeyler yemek yerine bir sigara daha yaktı. Yorgunluktan gözleri
kapanıyordu; ama uyumadı. Uzun süredir uykuyu unutmuştu gözleri. Televizyon bile
izlemiyor, dünyada ne olup bittiğini bilmiyordu. Sobayı hiç yakmaz, üstüne battaniye bile
örtmezdi. O hep soğuk ve ıssız geceleri severdi. Pencerenin önünde olmasına rağmen
dışarıda esen rüzgârı bile hissetmemişti.
Bir köpeğin havlamasıyla kendine gelmiş ve dışarıda esen o çok güzel rüzgârı
hissetmişti. Hemen montunu giyerek dışarı çıktı. Günlerdir bu rüzgârı bekliyordu. Bu nedenle
dışarı çıkmıyor sadece pencereden dışarı bakıyordu. Ne kadar güzel bir rüzgârdı. İki aydır ilk
kez gülüyordu, hem de çocuklar gibi sevinçten gözlerinden yaşlar akıyordu. Gökyüzüne baktı.
Bulutlar ve Güneş ona gülümsüyordu sanki. Bağırmak istiyordu, fakat sevinçten sesi bile
116
çıkmıyordu. Birkaç dakika sonra rüzgâr dinmeye başladı. Bunun üzerine suratı yine eski
haline döndü. Küçük ve ağır adımlarla içeriye doğru yürüdü. Montunu çıkardı. Üstündeki o
ter kokusu onu daha da yorgun bir hale getirmişti.
Duş aldıktan sonra koltuğun üzerine uzanmış, yine dışarı izliyordu. Aslında o da
pencereden dışarı bakmaktan sıkılmıştı. Rüzgâr yine nazlı nazlı eser diye sabırla bekliyordu.
Beklerken çok ağır bir uykuya daldı. Birkaç saat sonra pencere açılıp kapanmaya başladı. Bu
sesten rahatsız olup kalktı. Rüzgârın nazlı nazlı estiğini fark edince camı kapatarak dışarı
fırladı. Ağacın altında otururdu. Bir süre rüzgârla olmanın tadını çıkardı. Yavaş yavaş kendine
geldi ve acıktığını hissetti. Usul adımlarla içeri girdi. İki aydır açmadığı buzdolabını yavaşça
açmaya başladı. Birkaç şey atıştırdıktan sonra salondaki koltuğun üzerinde oturdu. Sonra
gözleri kapandı ve derin bir uykuya daldı.
Yıldızlar kardeş gibiydi. Birbirlerinden hiç ayrılmayan kardeşler. Ay ise onları çok
seven hem bir anne, hem de bir baba gibiydi. Ah, o da ne öyle! Bir yıldız kayıyordu. Dilek
tuttu. Dileği; “Hep böyle ıssız gecelerde yaşayayım” idi. Biraz sonra yıldız kayboldu. Sanki
biraz üşüyordu. İçeriye doğru yürümeye başladı. Montunu çıkartıp koltuğun üzerine oturdu.
Sonra, gecenin o ıssız karanlığını izlemeye başladı. Gece, yıldız, Ay, ağaçlar ve etrafındaki
bütün güzelliklere hayrandı.
Hayatta en sevdiği ve en değer verdiği iki şey vardı. Birincisi “gecenin ıssız karanlığı”,
ikincisi “rüzgârdı”. Bu iki şeyi niye bu kadar sevdiğini Kendisi de bilmiyordu. Belki de
yalnızlığını bir onlar anlayabiliyorlardı. En çok da “gecenin ıssız karanlığını” severdi. Çünkü
gece sessizdi. Konuşmazdı. Sadece dinlerdi. Aslında rüzgâr da konuşmazdı ama rüzgâr
derdini dinlemeden uçup giderdi. Bunları düşünürken uykuya dalmıştı. Sabah uyandığında ilk
işi odun kırmaktı. Çünkü artık havalar soğumaya başlamıştı. Aslında bu yazın nasıl geçtiğini
bile bilmiyordu ya…
Odun kırarken elleri baya bir soyulmuştu. Kendine itiraf edemese bile kışı özlemişti.
Adım adım yürümeye başlayan o kış günlerini. Soğuk, karanlık ve ıssız gecelerini özlemişti.
Çocukken kar oynamayı çok seviyordu. Çocukluk günlerini ne kadar da özlemişti. Bunları
düşünürken havanın soğukluğunu fark edememişti. Farkına vardığında hemen içeriye girdi.
Çünkü eğer içeriye girmeseydi o soğukta kımıldamadan bir heykel gibi donabilirdi. Hemen
sobayı yakıp mutfakta kahvaltı hazırlamaya başladı. Kahvaltı hazırladıktan sonra salonda
koltuğun üzerinde yemeye başladı. Yemeğini yiyordu ama canı sigara içmek istiyordu. Fakat
sigara içememeliydi. Çünkü hem sigarası yoktu, hem de sigarayı bırakmaya karar vermişti.
Yemeğini mutfağa indirdikten sonra sobaya birkaç odun attı. Soba cayır cayır
yanıyordu. Koltuğun üzerinde oturdu. Etrafına bakınca televizyon masasının üstündeki
deftere takıldı gözü. Kalktı ve ileriye doğru yürümeye başladı. Yavaşça aldı defteri ve yerine
döndü. Defteri korkarak açtı. İçinde iki yıl önce yazdığı bir hikâye vardı. Hikâyesi biraz kendi
hayatına benzese de sonuçta güzel bir hikâyeydi.
Eskiden yalnız değildi ama bir gün yalnız kalacağını bildiği için yalnızlıkla ilgili bir
hikâye yazmıştı. Hikâyesi bitmişti fakat sonuna son bir cümle daha eklemek istedi. Tam
yazacaktı ki kapı çaldı. Şaşkın bir şekilde kapıya baktı. Korkarak kapıya doğru yürüdü. Sonra
kapının önünde durdu. Kendi kendine; “Bu eve geldiğimden beri buraya kimse gelmedi.
117
Kimse kapımı çalmadı. Kedi, köpek desem onlar kapıyı nasıl çalacak?” dedi. Vakit geçmeden
kapıyı açtı ama kapıda kimse yoktu. Dışarıdaki kar yağışına aldırmadan kapıyı kimin çaldığını
öğrenmek için dışarıya çıkıp etrafına baktı. Az ilerde arkasına dönük yavaş yavaş yürüyen bir
adam gördü. Sonra kapının önünden adama seslendi:
- Hey! İnsanoğlu kapımı sen mi çaldın, dedi.
Adam ona dönerek gülümsedi. Üstü başı yırtıktı. Bir süre olduğu yerde bekledikten
sonra hızlı bir şekilde eve doğru yürüdü. Sonunda kapının önüne geldi. Beş-on saniye
birbirlerine baktılar ve ziyaretçi söze başladı:
- Merhaba. Benim adım Çağatay. Peki, senin adın ne, diye sordu.
Emre:
- Adım Emre. Sana çok teşekkür ederim, dedi.
Çağatay şaşırmıştı. Neden durduk yere ona teşekkür ediyordu ki? Emre’ye:
- Neden teşekkür ediyorsun, diye sordu.
- Eğer şimdi sen buraya gelmeseydin ve adımı sormasaydın belki de bana seslenen hiç
kimse olmadığından dolayı adımı unutabilirdim, dedi.
- Ne demek şimdi bu?
- Boş ver. Sen buraya niye geldin? Neden üstün başın yırtık? Benim kapımı niye çaldın?
Her şeyi öğrenmek istiyorum, dedi.
- Eğer beni içeriye almazsan burada konuşamam ki. Sen de konuşamazsın. Lütfen beni
içeriye al.
- Peki, gel; ama eşyalarımı karıştırmayacağına söz vermelisin.
- Tamam, yeter ki beni içeriye al, dedi.
İçeriye girdiler. Sobada odun bitmişti. Emre hemen sobaya birkaç odun attı. Sonra
Çağatay’ın yanına gitti ve konuşmaya başladılar. Çağatay:
- Ben ailemi bir depremde kaybettim, Van’daki depremde. Ben İstanbul’da
okuyordum. Ailem ise Van’da oturuyordu. Bir yıl boyunca çalıştığım sınava girdim. Bir
hafta sonra sonuçlar geldi, üçüncü olmuşum. Depremden bir önceki gün anne ve
babamla konuştum ve onlara müjdeli haberi verdim. Annem sevinçten ağladı. Annem
çok duygusaldı… Ertesi gün okuldan eve geldim. Hiç televizyon izlemezdim fakat
nedense o gün izlemek istedim. İzlerken arkadaşım Ali’den bir mesaj geldi. Mesajda;
“Televizyona baktım, bir haber gördüm ama sana söyleyemiyorum. Benden duymanı
istemiyorum. Haberleri aç ama ne olur ağlama” yazıyordu. Merakla televizyonun
kanalları arasında dolaşmaya başladım. Haberlerin olduğu kanalı bulunca, durdum.
Bir adam motorla kaza yapmıştı. İçimden “iyi de, bir şey yok ki bu haberlerde” diye
geçirdim. Motorla kaza yapan adamdan sonra bir haber çıktı. Tam değiştirecektim ki
spiker Van dedi. Hemen durdum. Televizyondaki kadın üzgün bir şekilde Van’da
deprem oldu dedi. Farkında olmadan gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Sonra aile
aile ölenlerin resimleri gösterildi. İkinci sırada benim ailemin resmi vardı. Cesetlerinin
nerede olduğunu bile bilinmiyordu. Depremden bir hafta sonra intihara kalkıştım.
Komşular görmüş beni hastaneye götürmüşler. Hastaneden iki gün sonra çıktım.
Okulda son bir sınavım kalmıştı. Onu da başarsaydım bir meslek sahibi olacaktım.
118
Sınava girmedim. İki yıl sonra ev kirası, elektrik faturaları ve su faturalarını
ödeyemediğim için çıkardılar beni evden. Sonra kalacak bir yerimin olması için
teyzemi bulmalıydım. Fakat onunla ilgili sadece iki bilgi vardı elimde. Birincisi adı,
ikincisi ise İzmir’de, yani burada yaşıyor olduğuydu. Telefon numarasını bilmiyordum.
Başka çarem kalmadığından İzmir’e geldim. Buradaki herkes teyzemi tanıyor. Dün bir
adama sordum, “Feriha BAŞ’ı tanıyor musun?” diye, o da “evet” dedi. ‘”Nerede?”
diye sordum. Bir aylığına İstanbul’a gittiğini söyledi. Hiç param olmadığı için peşinden
gidemedim. Bu elbiselerle kimse beni evine de almazdı. Bu yüzden dün akşam
dışarıda yattım. Hava çok soğuktu. Sabah biraz ormanı gezmek istedim. Buraya yakın
bir yerde kar yağmaya başladı. Biraz yürüdüm. Sonra bu evden çıkan dumanı gördüm.
Sevinçle gelip kapıyı çaldım. Kimse açmadığı için gidiyordum. Tam gidiyordum ki sen
kapıyı açtın. İşte şimdi buradayım. Başıma gelen bütün her şey bunlar. Şimdi istersen
beni kovabilirsin. Beni dinlediğin için de teşekkür ederim, dedi.
Emre:
- Ben seni çok iyi anlıyorum, kimse seni benim kadar anlayamaz.
- Sebebini sorabilir miyim?
- Eğer dinlersen anlatabilirim sana derdimi. Şu ana kadar derdimi bir tek rüzgâr ve ıssız
gecelere anlatabildim. Şimdi ilk kez bir insanoğluna anlatacağım, tabii o insanoğlu
benim derdimi dinlemek isterse.
- Tabii dinlerim. Anlatabilirsin.
- Beş yıl önce bir yaz günü okuldaydım. Öğle vaktiydi dışarıda kimse yoktu. Derste soru
çözmek için tahtaya kalkmıştım. Kalemi sıkı tutmama rağmen kalem elimden düştü.
Kalemi almak için eğildiğimde içim yanmaya başladı. Sanki bir yakınıma bir şey
olmuştu. Huzursuz olmaya başlamıştım. Sabırsızca dersin bitmesini bekledim.
Nihayet ders bitti. Hızla yürümeye başlamıştım ki arkadaşlarım; “Biz sinemaya
gideceğiz, sende gelmek ister misin?” diye sordular. Ben; “Hayır, benim işim var.
Başka bir zaman gelirim” dedim. Sonra hızla yürümeye koyuldum. Uzaktan, bizim
mahalleden koyu bir duman görünüyordu. Koşa koşa dumanın çıktığı yere gittim.
Bizim ev yanıyordu. Yolun ortasında öylece eve bakarak ağlıyordum. Sonra yere
düştüm. Birkaç arkadaşım beni kaldırdı. Uyandığımda Mustafa isimli bir arkadaşımın
evindeydim. Yangında bütün ailemi kaybetmiştim. Birkaç gün ne yemek yedim, ne de
su içtim. Sonra yavaş yavaş insanlardan uzaklaştım. En sonunda bu ormana, bu küçük
kulübeye yerleştim. Tam beş yıldır burada yalnızım. Şu ana kadar sigara ve kuru
ekmekten başka bir şey yemiyordum. Bir hafta önce bir, bir buçuk saat rüzgârın sesini
dinledim. O zaman kendime geldim ve acıktığımı fark ettim, dedi.
- Demek ikimizin de ailesi yok. Ama benim evim de yok. Eğer bir ay daha teyzemin
gelmesini beklersem, evim olur.
- Eğer gideceğin bir yer yoksa bir aylığına burada kalmanı istiyorum. Hem bana geçen
beş yıl boyunca dünyada neler olduğunu öğretirsin, hem de can dostum olursun. Ne
dersin?
- Aslında sen beni kabul edersen ben burada keyifle kalırım.
119
Emre:
- O zaman bir ay burada kalıyorsun demektir. Haydi, gel çocukluğumuza dönelim,
dışarıda kar yağıyor. Arkadaşın yanında ve dışarı çıkmak için izinlisin. Ne yapardın?
Çağatay:
- Tabi ki arkadaşımla kar oynamaya çıkardım, dedi sevinçle.
- O zaman şimdi ne bekliyorsun, dedi gülerek.
Emre, Çağatay’a bir mont verdi ve dışarıya çıktılar. Kocaman bir kardan adam
yaptılar. Fakat gözleri için kömür yoktu. Bu nedenle kömür yerine siyah zeytin koymak
zorunda kaldılar. Çağatay:
- Çok güzel oldu. Demek karla oynamaktan sadece çocuklar değil, büyükler de zevk
alıyormuş, dedi.
- Evet, ben de şimdi fark ettim, gerçekten de çok güzel oynamak, dedi.
Hemen yerden biraz kar toplayıp Çağatay’a attı, sonra Çağatay da ona. Biraz
oynadıktan sonra yoruldular. Çağatay:
- Artık içeriye girelim, dedi.
- İyi olur, hadi gidelim. Hem ben çok acıktım, sen acıktın mı?
- Evet, ben de çok acıktım. Yiyecek bir şeyler olursa neden yemeyelim?
- Makarna var. Pişiririz olmaz mı?
- Olur tabi neden olmasın. Haydi, yapmaya başlayalım.
- Saçmalama ben yapacağım, sen misafirsin.
- Olur mu öyle şey? Hem beni evine almışsın, hem de bana yemek hazırlıyorsun.
- Olur tabi, neden olmasın? Merak etme birkaç gün sonra sen de iş yapacaksın. O
kadar istiyorsan yarın da sen bize yemek yaparsın olur mu?
- İyi peki, sen nasıl istersen öyle olsun, dedi.
Yemeklerini güzelce yediler. Uzun uzun sohbet ettiler. Zaman su gibi akıp geçiyordu.
Yine sobanın başında oturdukları bir akşam Çağatay, Emre’ye dönerek:
- Ayıp olmazsa sana bir şey sorabilir miyim?
- Elbette sorabilirsin. Ne istersen sorabilirsin, bekliyorum.
- Senin paran var mı? Onunla gevrek alıp satabiliriz. Kazandığımız para ile evdeki eksik
şeyleri alırız. Tabi eğer kabul edersen. Sonra ben buradan gittiğimde sen devam
ettirirsin. Ekmek paranı çıkartırsın olmaz mı? Hem bak evinde hiç bir şey kalmamış.
- Ben kalabalıkta yaşamayı unuttum. İnsanlara simit satmak onların içinde olmak çok
korkutuyor beni.
- Lütfen, biz kardeş gibi olduk. Artık senin bu evde yapayalnız kalmanı istemiyorum.
Ben gidince yine yalnız kalacaksın, yine üzüleceksin.
- Tamam, öyle diyorsan deneyeceğim. Ama yapamazsam lütfen başka bir iş için beni
zorlama, dedi.
Emre mutfağa girdi. Evde kalan son makarna paketini çıkardı ve yapmaya başladı.
Çağatay ise oturmuş işi düşünüyordu. Yarım saat sonra Emre mutfaktan elinde yemek
tabakları ile geldi, yemekleri masaya koydu ve yemeğe başladılar. Çağatay o kadar hızlı
yiyordu ki hiç doymayacak gibiydi. Emre:
120
Yavaş ol boğulacaksın. Söyleseydin daha önceden yemek yapardım.
Kusura bakma, biraz aç gözlülük yaptım herhalde.
Önemi yok. Haklısın, iki gündür sokaktasın. Ben de olsaydım böyle yerdim herhalde.
Ben doydum.
Eğer benim bu sözlerim yüzünden kalkıyorsan…
Tabi ki hayır! Ne alakası var. İnsan ne kadar aç olsa da yer, yer; sonunda doyar. Haksız
mıyım?
- Haklısın, hem de çok haklısın. Neyse ben bunları kaldırayım artık.
Emre bulaşıkları kaldırdıktan sonra, televizyon masasından buruşmuş ve ip ile
bağlanmış bir gazete çıkardı. Sonra koltuğun üzerinde oturdu. Çağatay şaşkınlıkla ona
bakıyordu. Emre:
- Bütün param bu, sadece 50 TL var.
Çağatay:
- Yeter de artar bile, yarın ilk işimiz gevrekleri almak, sonra da onları satmak.
- Haydi, uyuyalım artık. Saat on ikiye geliyor.
- Haklısın. Hem yarın erkenden işimize başlamamız gerekiyor.
Çağatay bu iş için çok umutlu, Emre ise tam tersi çok umutsuzdu. Beş yıldır gitmediği
insanların yanına nasıl gidecekti ki?
- Daldın gittin. Ben yerimi hazırladım bile, haydi sende odana git ve hemen yat. Sabah
uyanamazsan üstüne buz gibi su dökerim haberin olsun.
- Tamam, tamam korktum. Hemen yatıyorum, ışıkları kapattım.
Emre insanların yanına nasıl gideceğim diye düşünürken, Çağatay mışıl mışıl
yatıyordu. Emre’nin gözleri yavaş yavaş kapanmaya başladı ve sonunda uykuya daldı.
Gece ıssızdı, bu ıssızlık hiç bitmeyecek gibiydi. Ama ne yazık ki altı yedi saat sonra
sabah olmuştu. Çağatay erkenden uyanmış elbiselerini giymişti bile. Emre ise hala uyuyordu.
Çağatay saçını tarıyordu. Tam bir bardak su getirip Emre’nin üzerine dökecekti ki, Emre
uyandı. Aceleyle elbiselerini giydi ve saçını taramaya başladı. Çağatay’daki o heyecan insanı
deli ediyordu. Emre çıkmadan parayı çıkararak Çağatay’ın eline koydu. Çağatay:
- Parayı neden bana veriyorsun?
- Ben insanlarla konuşup anlaşamam. Onlarla sen anlaşır mısın?
- Tabi sen nasıl istersen, dedi.
Hemen dışarıya çıktılar. Emre kapıyı kilitledi sonra etrafına baktı. Kar bugün düne
göre daha az yağmıştı. İkisi de etrafa bakıp yavaş ve sessiz bir şekilde yürüyordu. Okuldaki
çocuklara, parkta oynayan insanlara bakıp sessizce yürüyorlardı. Çağatay:
- Tamam, duracağımız yer burası. Okulun yanında duracağız, çocuklar gevrekleri çok
severler.
Emre hala etrafına bakıyordu sessizce. Çağatay:
- Emre, neden konuşmuyorsun? Üstelik sürekli etrafına bakıp duruyorsun.
Emre:
-
121
- Ne bekliyorsun ki? 5 yıldır görmediğim insanların yanındayım. Hiç içine girmediğim
caddelerdeyim. Nasıl davranmamı bekliyorsun? Bu yüzden bakıyor olabilir miyim
etrafıma?
- Haklısın. Seni üzdüm galiba, benimkisi de soruydu sanki.
- Yok canım, sakın kendini üzme. Bende biraz fazla tepki verdim.
Konuşurken çocukların geldiklerini bile görmemişlerdi. Hepsi birden gevrek isteyince
fark ettiler çocukları. Sırayla hepsinin gevreğini verdiler. Çocuklar dağıldıktan sonra paraları
saydılar. Kazandıkları para 7 TL idi. Çok olmasa da kazanmışlardı. Hem daha işe yeni
başlamışlardı. Çağatay:
- Bak Emre, şimdiden para kazanmaya başladık. Kim bilir akşama kadar kaç para
toplarız!
- Artık kim gevrek alır ki? Sokakta insan yok.
- Daha sabah, biraz sonra burası dolar. İşe gidenlere de satarız.
- Biraz sonra görürüz!
- Ben yoruldum. Karşıda bir kafe var oraya gidelim mi?
- Bilmem… Ama aslında olmaz.
- Neden? Sadece birer çay içip geleceğiz.
- Ya gevrekleri nereye bırakacağız?
- Kafenin yanında bir depo var, oraya koyarız.
- Sen buraları nereden biliyorsun?
- Eskiden, çok eskiden buralara çok gelirdim.
- Tamam. İkna ettin beni, haydi gidelim.
Karşıdan karşıya hızlı bir şekilde yürüdüler ve kafeye vardılar. Fakat Emre, kafenin
yanında depo göremiyordu. Emre:
- Hani? Burada depo yok. Sadece kafe var.
Çağatay:
- Buranın arkasında var.
Simit arabasını depoya koydular ve kafede oturmaya başladılar. Garson geldi. Onlara:
- Ne içersiniz, diye sordu.
Böyle soğuk günde çay içilirdi. Bu yüzden ikisi de birer çay istediler. Bir, iki dakika
sonra çayları geldi. Çağatay söze başladı ve işleri hakkında konuşmaya başladılar. Bir yarım
saat, sohbet edip çaylarını içtiler. Artık insanlar dışarı çıkmışlardı. Hemen kalktılar ve simit
arabalarını getirdiler. Eski yerlerine gittiler ve beklediler. Birkaç dakika sonra insanların
gözlerine çarpan ilk, simitçiydi. Gelen giden simit alıyordu. Çağatay onlarla ilgileniyor, Emre
ise paraları sayıyordu. Sonunda insanlar dağılmaya başladı. Tekrar paralarını saydılar; 30 TL
kazanmışlardı. Tam oradan ayrılacaklardı ki arkadan bir adam seslendi ve simit istedi.
Hemen geri dönüp adama kaç tane simit istediğini sordular. Adam hepsini istedi. İkisi de
şaşkına dönmüştü. Simit arabasında daha bir sürü simit vardı. Çağatay:
- Hepsini derken neyi kastettin amca?
Adam:
- Yani arabada ne kadar simit varsa bana verin.
122
Adam kabaydı, emir verir gibi konuşuyordu. Ama bu kaba sözleri ikisi de takmadı ve
adama bütün simitleri verdiler. Toplam yirmi tane vardı. Her biri elli kuruş olduğu için adam
onlara 10 TL verdi. Daha erkendi ama işleri bitmişti. Hemen bir markete girdiler ve eve ne
gerekiyorsa aldılar. Ceplerinde 17 TL kalmıştı. Marketten çıkmış ve hızlı adımlarla eve doğru
yürüyorlardı. Eve vardıklarında çok yorulmuşlardı. İkisi de ellerindeki poşetleri indirip
koltuğun üzerine attılar kendilerini. Bir, iki saat uyudular. Emre uyandı, ellerini, yüzünü
yıkadı ve yemek yapmaya başladı. Yemeği ocağın üstünden indirdi ve sobayı yaktı. Çağatay
uyandı. Hemen yüzünü yıkamaya gitti. Bu arada yemek pişiyordu. Emre hemen ocağı
söndürdü, içerisi mis gibi yemek kokuyordu. Çağatay koltuğun üzerine oturdu. Emre’ye:
- Ne yemek yaptın, diye seslendi.
- Sever misin bilmem ama kuru fasulye yaptım.
- Sevmek de ne demek, bayılırım.
- Tamam, o zaman hemen getiriyorum.
Emre yemeği getirdi. Afiyetle yediler. Sonra beraber bulaşıkları yıkadılar. Emre
sobaya odun attı. Çağatay da orayı burayı topladı. Dışarısı çok soğuktu. Kar hiç durmadan
yağıyordu. Bembeyazdı her yer. Emre pencerenin önündeki koltuğa oturup dışarıyı izledi.
Emre eski günlerin hayaline dalmıştı. Çağatay ise uyuyordu. Akşam olmuş, hava kararmıştı.
Emre kapanan gözlerini açtı ve havanın karardığının farkına varmıştı. Hemen Çağatay’ın
üzerine battaniye örttü. Kendisine de bir battaniye getirdi. Tam uyuyacaktı ki “gecenin ıssız
karanlığı” çarptı gözlerine. Hemen kalktı, dışarıya çıktı. Çok soğuktu ama gecenin karanlığına
dalmak istiyordu. Ağacın altındaki karlı sandalyeye oturdu. Gökyüzüne baktı. Belki de
yıldızlar ve Ay onun dünyasını aydınlatan tek şeydi. Geceler çok ıssız, o ise hep yalnızdı. Şimdi
yalnız olmasa da, bir ya da bir buçuk hafta sonra Çağatay gidiyordu. O da yine eski yalnız
günlerine geri dönecekti. Elleri soğuktan kıpkırmızı oluştu. Tam içeriye gidecekti ki bir yıldızın
kaydığını gördü. İçinden hemen bir dilek tuttu. Bu seferki dileği Çağatay’ın mutlu olmasıydı.
Yıldız kaybolduktan sonra içeriye girdi. Çağatay tatlı rüyalardaydı. O da uyumaya çalıştı ve
uyudu.
Bir gün geçti, iki gün geçti, üç gün geçti, günleri hep böyle simit satmakla geçti. Boş
oldukları gün, bugündü. Bugün Çağatay’ın burada son günüydü. Teyzesi İstanbul’dan
dönmüştü. Bu yüzden bir kutlama yapacaklardı. Mangal yapmaya karar vermişlerdi.
Sonradan evde kömür olmadığını hatırladılar ve mangal yakmaktan vazgeçtiler. Emre:
- Çağatay, kömür yok. Et kızartalım mı?
- Olur. Sen nasıl istersen öyle yap.
- Neden yüzün asık?
- Seni burada nasıl yalnız bırakırım?
- Lütfen böyle yapma. Bari bugünümüzü güzel geçirelim. Haydi, şimdi gülmeni
istiyorum. Mutlu ol biraz.
- Tamam. Bu günümüz çok güzel olacak.
Emre et kızartırken, Çağatay da salata yapıyordu. Yarım saat sonra yemekleri hazırdı.
Hemen oturma odasına girdiler ve yemeklerini yemeye başladılar. Hem gülüp hem
yemeklerini yediler. Daha sonra da dışarıya kar oynamaya çıktılar. Saatlerce kartopu
123
oynadılar. Kardan adam yaptılar, koştular. Neredeyse bütün ormanı dolaştılar. Öyle bir
dalmışlar ki havanın karardığının bile farkına varmamışlardı. Çok yoruldukları için durdular ve
havanın karardığının farkına vardılar. Biraz dinlendikten sonra koşa koşa eve gittiler. Eve
vardıklarında hemen kapıyı açtılar ve ikisi de kendini koltuğun üzerine attı. Biraz dinlendikten
sonra öğleden kalma etleri ısıtıp yediler. Vakit çok geç olmuştu. Emre:
- Bak Çağatay, sen buraya gelmeden önce ben hep geceleri dışarıda yıldızlara ve Ay’a
bakardım. “Gecenin ıssız karanlığına” bakardım. İstersen şimdi beraber dışarıda
yıldızlara ve Ay’a bakalım.
- Tabii… Haydi gidelim.
Dışarıya çıktılar, yıldızlar ve Ay’la ilgili konuştular. Bir, iki saat sonra içeriye girdiler ve
hemen uyudular. Gecenin ıssızlığı ile derin bir uykuya daldılar.
Ertesi gün Emre uyandığında Çağatay yanında yoktu. Emre, ‘Çağatay’ diye bağırdı ama
ses gelmedi. Tam yerinden kalkacaktı ki masadaki kâğıt gözüne çarptı. Hemen masadaki
kâğıdı alıp okumaya başladı. Kâğıtta şunlar yazıyordu;
“Emre, ben seninle çok iyi vakit geçirdim. Zor zamanımda bana evinin kapısını açtın.
Sana görünmeden gittiğim için kusura bakma. Ama eğer sana görünseydim daha çok
üzülürdüm. Görüşmek üzere…”
Emre çok üzgündü. Akşama kadar üzgün üzgün oturdu. Akşam olunca eski arkadaşları
yıldızları ve Ay’ı görünce keyfi yerine geldi. Yıldızlara ve Ay’a bakarak Çağatay’ı düşündü.
Derin bir iç geçirdi. Aslında ona teşekkür borçluydu. Biliyordu ki artık onun için hiçbir şey
eskisi gibi olmayacaktı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
EDA’NIN GÖKYÜZÜNDEKİ ARKADAŞLARI
Burçin DEMİR
Evvel zaman içinde kalbur saman içinde Eda adında bir kız yaşardı. Eda sarı saçlı, mavi
gözlü bir kızdı. Bir gün Eda’nın rüyasında, önüne yıldızlardan bir merdiven serildi. O merdiven
Ay’ın yanına gidiyordu. Eda o merdivenden tırmanmaya başladı. Ay’ın yanına gitti. Ay ona:
- Merhaba, dedi.
Eda’da ona:
- Buradan Dünya ne kadar güzel görünüyor, her şey çok güzel, dedi.
Sabah olmaya başladığında Eda, hemen yıldızdan merdivenlerle evine indi ve yatağına
yattı. Sabah ise bulutlardan bir merdiven oluşmuştu. Eda o zaman da Güneş’in ve bulutların
yanına çıktı. Güneşe bir dokundu ki eli yandı. Bulutların üstünde güle oynaya gezmeye
başladı. Bulutların üstünde oturup oyun oynuyordu. Bulutlar ona:
- Sen ne güzel bir kızsın Eda, dedi.
Eda bulutlara teşekkür etti. Güneş de Eda’ya:
- Sen hem güzel hem de çok tatlı bir kızsın, dedi.
Eda Güneş’e de teşekkür etti. Sonra:
- Sen de bizim ısı ve ışık kaynağımızsın. Sen olmasaydın bu Dünya nasıl olurdu? Hem
göremez, hem ısınmazdık. Bütün herkes sana çok teşekkür ediyor, dedi.
124
Sonra yine buluttan merdivenlerden inerek dünyadaki kendi evine döndü. Annesine
bütün bu olanları anlattı. Annesi buna çok şaşırdı. Akşam olmuştu. Eda yemeğini yiyip hemen
uyudu. Rüyasına kaldığı yerden devam etmek istiyordu. Rüyasında bulutları gördü. Bulutlar
ona gülümsüyordu. Eda’da onlara gülümsedi. Bulutlar masmaviydi ve her bulut çok
mutluydu. Gökyüzünde oyunlar oynuyorlardı. Eda onlara:
- Siz hem çok güzelsiniz hem de çok önemli bir görevi yerine getiriyorsunuz. Su
damlacıklarıyla yağmur yağdırıyorsunuz. Herkes sizi çok seviyor. Çünkü herkesin
bahçelerini, tarlalarını, bitkilerini, ağaçlarını, meyvelerini ve sebzelerini suluyorsunuz.
Siz bulutları çok seviyorum, dedi.
Eda daha sonra onların yanından ayrıldı ve Dünya’yı gördü, ona baktı.
- Vay be dünya ne kadar da büyükmüş, dedi.
Dünya ona gülümsedi. Sonra ona el sallayarak onun yanından ayrıldı Eda. Artık sabah
olmuştu. Eda bu bütün rüyalarından ayrıldı ve uyandı. Kendi kendine:
- Keşke bu rüyaların her biri gerçek olsaydı, dedi.
Yatağından kalkıp pencereye doğru gitti. Pencereden bir baktı ki Güneş ona
gülümsedi. Eda’da ona gülümsedi. Güneşle konuşmaya başladı. Bunların hiçbiri rüya
olamazdı gerçek olmalıydı. Evet, bu rüya değil gerçekti. Güneş, Ay, Dünya ve bulutlar:
- Eda’cığım, bizleri ihtiyaç duyduğun her zaman çağırabilirsin, dediler.
Eda:
- Tamam, önemli şeyler olunca sizi çağıracağım, dedi.
Akşam olduğunda Eda yattı ve uyudu. Sabah kalkıp kahvaltısını yaptı ve okula gitti.
Okula gidince sınıfa girdi. Ders işlemeye başladılar. Teneffüs olunca Eda bütün arkadaşlarını
bahçeye çağırdı. Her şeyi anlattı. Arkadaşlarına:
- Gerçekten Ay ile konuştum. Bulutların üzerinde oynadım. Güneş ile konuştum. Ona
dokundum. Dünya ile konuştum, dedi.
Eda’nın arkadaşları ona inanmıştı. Onlar da gülümseyen Güneş’e el salladılar. Eda
Ayın, Güneşin, bulutun, Dünyanın ne gibi yararları var hepsini öğrendi. Gökyüzünde geçirdiği
o günü hiç ama hiç unutmadı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HANDE’NİN HAYVAN SEVGİSİ
Buse AKIŞ
Hande köyde yaşıyordu. Doğayı ve hayvanları çok seviyordu. Bir gün arkadaşı Ceren
ile birlikte hayvan almaya karar verdiler. Hande tavşan almak istiyordu. Arkadaşı da tavşan
almaya karar vermişti. Hayaller kurmaya başladılar. Ceren akşam annesine:
- Anneciğim Hande tavşan alacakmış, ben de alabilir miyim, diye sordu.
Annesi:
- Hayır, olmaz, biz onu evde besleyemeyiz, dedi.
Ceren çok üzülmüştü. Kafasına tavşan almayı koymuştu. Her seferinde annesine:
- Anneciğim lütfen ben de tavşan alabilir miyim, diyordu.
125
Annesi de:
- Ceren’cim, tavşan evcil hayvan değil. Tavşanlar evde değil dışarıda yaşamayı severler.
Ayrıca senin kuşun var değil mi, dedi.
Annesi sürekli hayır diyor ancak Ceren ısrarla istiyordu. Hande arkadaşını teselli
etmek için:
- Ceren’cim, canım arkadaşım böyle yapma. Sen şehirde yaşıyorsun ben ise köyde
yaşıyorum. Senin şehirde tavşana bakman zor olabilir. Hatırlasana daha öncede civciv
almıştın ama 3 gün içinde ölmüştü. Hatırladın mı, dedi.
Ceren Hande’ye hak vermişti. Hayallerini ertelemeye karar verdi. İlerde kendi evi
olduğunda bir sürü hayvan alacaktı. Hande ise babaannesi ile tavşan almaya gitti. Hande çok
mutluydu. Sevinçten havalara uçuyordu. Bir yandan da Ceren’i düşünmeden edemiyordu.
Keşke onun da bir tavşanı olsaydı, diye düşündü. Hande tavşanını çok seviyordu. Sürekli
onunla zaman geçiriyordu. Arkadaşları ile oynamaya gittiğinde tavşanını da kafesinde
arkadaşlarının yanına götürüyordu. Handenin tavşan alması diğer arkadaşlarına da örnek
olmuştu. Onlarda evlerinde hayvan beslemeye başlamıştı.
Okulların açılmasına sadece bir gün kalmıştı artık. Ceren ile Hande ertesi yaz
görüşmek üzere vedalaştılar. İkisi çok iyi arkadaştılar. Birbirlerini özleyeceklerdi. Hande okul
için hazırlanmaya başladı. Okul arkadaşlarını da çok özlemişti. Ertesi sabah heyecanla uyandı.
Kahvaltısını yaptıktan sonra okula gitti. Arkadaşları ile hasret giderdiler. Hande arkadaşlarına
tatilde neler yaptığını anlattı. Tavşanından bahsetti. Hande’nin bütün arkadaşları onun
tavşanını merak ediyordu.
Bir gün öğretmeni Hande’yi yanına çağırdı. Hayvanları çok sevdiği için ona teşekkür
etti. Ayrıca 4 Ekim Hayvanları Koruma günü kutlamaları için ona yardım etmesini istedi.
Hande buna çok sevindi. Çok sevdiği hayvanlar için bir şeyler yapmak onun için büyük bir
mutluluktu. Çalışmalara başladılar. Her tarafa afişlerle hayvan resimleri astılar.
4 Ekim günü gelip çatmıştı. Hande çok heyecanlıydı. Kutlamalar için tavşanını da okula
getirdi. Bütün arkadaşları tavşanın etrafına toplanmışlardı. Hande onlara hayvanları
sevmeleri gerektiğini anlattı. Hatta ilerde bir hayvan çiftliği kurmayı düşündüğünü anlattı.
Arkadaşları Hande’nin bu düşüncesinden çok etkilenmişlerdi.
İlerleyen günlerde Hande arkadaşlarından hep güzel haberler aldı. Onlarda evlerinde
hayvan beslemeye başlamışlardı. Hepsi sıcak günlerde kapılarının önüne sokak hayvanları için
su ve yiyecek koymaya başlamıştı. Hande bütün bu olanları arkadaşı Ceren’e anlattı. Ceren
evinde çok fazla hayvan besleyemese de yine de hayvanlar için mücadele etmekten
vazgeçmemişti.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
126
TOKMAK KAFA İLE ALTIN BALIK
Canan YANI
Bir varmış bir yokmuş, develer tellal iken pireler berber iken, ben annemin beşiğini
tıngır mıngır sallar iken Gölova adında bir köy varmış. Adı üstünde, hem göl hem ovaymış bu
köy. Gölovalılar hem sebze yetiştirir, hem de çok değer verdikleri gölden balık tutar böylece
geçimlerini sağlarlarmış. Bu göl onlar için o kadar değerliymiş ki ona Altıngöl adını vermişler.
Ormanın içinde, yeşilin ve mavinin her tonunun olduğu bu köyde, iyi kalpli insanlar
yaşarmış. İnsanlar birbirine yardım eder, kimse kimseyi kırmazmış. Eğer biri çok fakirse ve
ona zengin biri yardım edecekse gizlice altın kesesini bir ağaca bağlarmış. İhtiyacı olan kişi de
gidip o ağaca bakar, dallara takılı bir kese varsa alır, fakirlikten kurtulurmuş. Böylece zengin
yardım ettiği için gururlanmaz fakir fakirliğinden utanmazmış. Ama ihtiyacı yoksa o ağaçta
takılı olan keseleri çalmak köylülerin aklına bile gelmezmiş. Bu ağacın adı mı neymiş? Herkes
ona Altın ağaç dermiş.
Köyde Tokmakkafa adı ile bilinen akıllı mı akıllı, iyi kalpli bir çocuk yaşarmış. Anası ve
babası Tokmakkafayı çok severmiş. Yaramazlık yapıp anasını kızdırdığı da olurmuş tabi.
Anasının kızacağını anladığı zaman bizim kurnaz hemen Altıngöl’e kaçarmış. Göl kenarında
evden aldığı ekmeği yer, göle taş atarmış.
Tokmakkafa’nın Kızışkan adlı bir erkek, İnciçomak adlı bir kız arkadaşı varmış. Bizim üç
kafadarın en büyük eğlenceleri, Bilişan dededen hikayeler dinlemek ve Altıngöl’de balık
tutmakmış. Bilişan dede, iri yapılı, aksakallı, kafasındaki takkesini hiç çıkarmayan, ton ton bir
dedeymiş. Laf aramızda bizim Tokmakkafa, Bilişan dedenin takkesinin içindeki kafasının neye
benzediğini çok merak ediyormuş. Kendi kendine; “Acaba Bilişan dedenin de kafası küçükken
benim kafam gibi büyük müydü?” diye düşünür, bu düşünce onu eğlendirirmiş. ”Kafanın
büyük olması akıllı olmaya işarettir”, demişti bir gün Bilişan dede. Bu yüzden severdi
Tokmakkafa kafasını da adını da.
Günlerden bir gün Kızışkan ile İnciçomak, Tokmakkafaların kapısında belirmiş. Bizim
Tokmakkafa daha uyuyormuş. Bahçedeki anasın, İnciçomak;
- Göle balığa gidecektik, demiş oltasını göstererek.
Kızışkan ise;
- Yoksa daha uyanmadı mı Tokmakkafa, diye söylenmiş.
Onlar konuşurken bizimki gözlerini ovuştura ovuştura çıkmış kapıya. Kızışkan geç
kaldığı için sinirli sinirli, İnciçomak ise onun bu hali komiğine gitmesinden gülümseyerek
bakmışlar.
- Siz gidin arkadaşlar, ben yemeğimi yer arkadan yetişirim size.
- Peki, geç kalma.
Çarçabuk yemeğini yiyip hemen çıkmış Tokmakkafa da göle gitmek üzere yola. Tabi
evden çıkarken anası her zamanki gibi; göle girmeyin, yaramazlık yapmayın, Bilişan Dedenin
yanına giderseniz kafasını şişirmeyin adamın, diye tembihlemiş oğlunu.
Göle gittiğinde, Kızışkan iki tane, İnciçamok bir tane balık tutmuş bile. Hemen onlara
yetişmeliyim diye içinden geçirip kovasıyla oltasını hazırlamaya koyulmuş. Kısa sürede üç
127
tane tutmuş bizimki. Arkadaşlarına “sizden sonra geldim ama daha çok balık tuttum” demiş.
Kızışkan her zamanki gibi sinirlenmiş ama bu sefer İnciçomağın da yüzü asılmış.
Vakit epey ilerledikten sonra Tokmakkafa gölde parlayan bir şey görmüş. Oltasının
ucuna doğru geliyormuş bu parlaklık. Derken oltası titremiş tokmağın.
Hızla çekmiş gölden oltasını. Bir de ne görsün? Altın sarısı bir balık, o kadar güzelmiş ki
bu balık Tokmakkafa donmuş kalmış bu güzellik karşısında. Acaba gölün dışında yaşar mıydı
bu balık? Hay Allah, keşke ben de Bilişan Dede gibi her şeyi bilseydim, diye düşünürken balık
elinden kayıp gölde parlak bir çizgi bırakarak kaybolmuş.
- Kızışkan, İnciçomak! Altın bir balık tuttum ama geri göle kaçtı, diye bağırmış.
Kızışkan;
- Tabi tabi, ben de gölden boz bir ayı tuttum, demiş.
İnciçomak ise;
- Ben de bir fil tuttum, diye dalga geçmiş, ikisi de inanmamışlar bizimkine. İnanılır gibi
de değilmiş.
Tuttukları balıkları kovaların içinde göl kenarında bırakıp ormana doğru gitmişler. Dut
ağacına çıkıp dut yemişler, ağacın gölgesinde uzanmışlar ama bizimkinin aklı Altın balıkta
kalmış. Arkadaşları yine dalga geçerler diye hiç konuşmamış ama hep balığı düşünüyormuş.
- Hadi arkadaşlar hava kararmadan gidelim, daha Bilişan Dedeye gidip masal
dinleyeceğiz, demiş Tokmakkafa.
Balıklarını almaya göl kenarına gittiklerinde bir de ne görsünler, üç büyük çocuk
kovaların içindeki balıkları alıyor. Koşup “Hey! Bırakın onları. Onlar bizim yoksa kötü olur!”
demişler. Üç büyük çocuk önce şaşkın şaşkın bakıp sonra basmışlar kahkahayı. “Bu balıklar
artık” bizim demişler. Bizim üç kafadar da karşılarındaki çocuklar kendilerinden büyük diye
karşı çıkamamışlar. Tokmakkafa, iyi ki altın balık geri göle kaçmış, yoksa onu da alırdı bu kötü
kalpli çocuklar, diye düşünürken üç kötü çocuğun gülme sesleri uzaklaşmaya başlamış.
Kızışkan, İnciçomak ve bizim Tokmakkafa yüzü asık bir şekilde Bilişan Dedenin bahçe
kapısından girmişler. Çocukları hemen içeri alan dede:
- Neyiniz var çocuklar neden yüzünüz asık, diye sormuş, babacan bir şekilde.
Kızışkan hemen söze atılmış; “Tuttuğumuz balıkları büyük çocuklar elimizden aldı ve
biz hiçbir şey yapamadık.” demiş.
- Kimmiş bu yaramaz çocuklar? Tanıyor musunuz, diye sormuş, ama onları ilk kez
görmüş bizim balıkçılar.
Bilişan Dede çocukların keyfini yerine getirmek için o gün iki tane masal anlatmış
onlara. Masallar bitince Tokmakkafa Bilişan Dedeye altından balık olup olmayacağını sormuş.
Şaşkın şaşkın bakan Bilişan Dede; “Bundan çok uzun zaman önce bizim topraklarımızda çok
güzel bir prenses yaşarmış. Bu altın kalpli prensesin onu çok kıskanan bir üvey annesi varmış.
Güzel prensesi kıskandığından büyü ile balığa dönüştürdüğü söylenir, ama böyle şeyler
masaldır gerçekte olamaz” demiş Bilişan dede.
- Ben o prensesi gördüm göl kenarında, demiş Tokmakkafa. Kızışkan ve İnciçomak yine
kıkırdamışlar. Hatta Bilişan Dede bile gülümsüyormuş.
128
Aradan haftalar, aylar geçmiş. Göl kenarında bütün köyün toplanıp piknik yaptıkları
bahar günü gelmiş. Tokmakkafa, anası ve babası ile bu pikniğe gitmiş. Tabi ki Kızışkan,
İnciçomak ana ve babaları ile ordalarmış. Bilişan dede de gelmiş göl kenarına.
Tokmakkafa piknikte balık tutmak için oltasını hazırlarken bir de ne görsün? Kötü kalpli
üç çocuk da ana babaları ile pikniğe gelmişler. Ana babaları; bizi dinleyin, diye bağırmışlar.
“Biz aşağıdaki Gümüşköylüleriz. Yıllardır Altıngöl’ü siz kullandınız, artık bizim bu göl, gelmeyin
buraya” demişler. Gölovalılar şaşkın şaşkın itiraz ederken araya bilge Bilişan Dede girmiş. İki
köy de birer çocuk belirlesin, gölden en fazla balık tutan çocuğun köyü gölden yararlansın
demiş. Kahkaha ile gülmüş Gümüşköylüler. Anlaşılan bu ihtiyar bizim Kara’yı tanımıyor
demişler. Kara bizim üç kafadarın balıklarını çalan çocukların en irisiymiş. “Hazırla oltanı Kara,
gölü köye sen kazandıracaksın” demişler.
Gölovalılar da Tokmakkafayı seçmişler. İki köy de kendi adamının arkasında toplanmış.
Tokmakkafa; “Bu gölde bir altın balık var, eskiden prensesmiş o balık, on balık sayılsın mı?”
demiş. Gümüşköylüler kahkaha ile gülmüş. “Peki hayalperest çocuk. Altın balık on balık
sayılsın” demişler inanmayarak. Tokmakkafa dönmüş, Bilişan Dedeye bakmış, o da
inanmayan gözlerle bakıyormuş Tokmakkafa’ya.
Bilişan Dede hakem seçilmiş, başlayın deyip yarışmayı başlatmış. Göle hemen oltasını
atan Kara iki tane balık tutmuş bile. Tokmakkafa ise hiç acele etmiyormuş.
Nihayet oltasını göle atmış ama bu sefer de oltayı bir taşa bağlayıp arkadaki dut
ağaçlarından birine sırtını dayayıp dut yemeğe başlamış. Gölovalılar kızarak; “neden bıraktın
oltayı, böyle balık tutulmaz, gölümüzü kaybedeceğiz” diye söylenmişler. Tokmakkafa ise
umursamaz bir şekilde dut yemeğe devam etmiş.
Bilişan dede; “Kara sekiiizz, Tokmakkafa sıfııır” diye bağırınca kalkmış bizimki, göle
doğru gitmiş, yine sarı bir çizgi görmüş gölde, prenses altın balığın köylerini kurtaracağını
biliyormuş. Bilişan dede “Kara dokuz,tokmakkafa sıfır, süre bitmek üzere” demiş. Kara kan,
ter içinde tekrar oltasını sallamış göle. Bizimki de taşa bağladığı oltayı çekip Altın Balığı çıkarıp
kovasına koymuş. Tam o sırada süre de bitmiş zaten. Bilişan Dede “Kara Dokuuz, Tokmakkafa
on” diye bağırmış. Bütün köylüler hem güzel Altın Balığa bakmış, hem de göllerini
kurtarmanın rahatlığı ile pikniklerine devam etmişler. Ve köylüler verimli toprakları ve gölleri
ile mutlu bir şekilde yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
DENİZKIZI VE PRENS
Damla SEVİNÇ
Merhaba arkadaşlar. Siz hiç denizkızının bir prense âşık olduğunu biliyor musunuz?
Eğer bilmiyorsanız ben size onun hikâyesini anlatabilirim.
Bir varmış, bir yokmuş. Derenin ta dibinde bir ev varmış. Bu evde üvey anneyle
denizkızı yaşarmış. Üvey anne denizkızına kötü davranıyor, evden dışarıya çıkartmıyormuş.
Kız bu duruma çok üzülüyormuş. Her zaman:
- Anneciğim, seni çok özlüyorum, geri gel, diyormuş.
129
Aradan bir hafta geçmiş. Üvey anne dışarıya çıkmış. Denizkızı da onun arkasından
dışarıya çıkmış. Üvey annesine izini kaybettirmiş. Denizkızı, timsahların evine gittiğini fark
etmemiş. Timsahlar onu kovalamaya başlamış. Denizkızı hemen karaya çıkmış. Orada çok
yakışıklı bir prensle karşılaşmış. Kız prense âşık olmuş, ama ona bunu belli etmemiş. İkisi biraz
sohbet etmişler. Prens de denizkızına âşık olmuş, o da belli etmemiş. Denizkızının denize
dönmesi gerekiyormuş. Ancak nereye gideceğini bilmiyormuş. Üvey annesinin artık onu eve
almayacağını düşünüyormuş. Tam o sırada bir ev görmüş.
Evin içine girdiğinde kumsalda karşılaştığı prensi görmüş. Çok şaşırmış. Çünkü prensin
bir kuyruğu olduğunu bilmiyormuş. Ama prens, onun bir kuyruğu olduğunu bildiği için hiç
şaşırmamış. Prens, denizkızına yalan söylediği için çok utanmış. Denizkızı hemen konuya
girmiş:
- Üzülme, benim annem üvey, ben de senden bir şey saklıyordum, demiş.
Ondan sonra denizkızı utanarak acıktığını söylemiş. Prens, utanmamasını, orada biraz yemek
olduğunu söylemiş. Denizkızına yiyecek vererek kendi işinin başına dönmüş. Gemisini
bitirmiş. Denizkızını gemiyle başka denizlere gitmek için çağırmış. Denizkızı burayı beğendiği
için gitmek istememiş. Prens yalvarmış. Denizkızı: “Burası eve çok yakın, beni bulabilirler,
gitmem lazım.” diye düşününce prensle gitmeye karar vermiş.
Gittikleri yer çok güzelmiş. Çok lezzetli meyveler varmış. Denizkızı hepsinden yemeğe
başlamış. Prens şaşkın şaşkın ona bakıyormuş:
- Yavaş ye, boğulacaksın, demiş.
Denizkızı:
- Çok acıktım. Hem de çok lezzetli, demiş. Konuyu kapatmış.
O sırada ormanın kralı olan dev gelmiş. Herkes ondan çok korkarmış. Ama bunlar
korkmadığı için çok sinirlenmiş. Gür bir sesle:
- Siz hiç utanmıyor musunuz bir devden korkmamaya, demiş.
Prens ve denizkızı:
- Siz iyi birisine benziyorsunuz, demişler.
Dev buna çok sevinmiş. Kendisini iyi biri zannetmiş. Aslında onlar korktukları için
böyle söylemişler. Ama daha sonra dev, onların yalan söylediklerini fark etmiş. Onları
hizmetçisi yapmış. Onlara kötü davranmış. Denizkızı ve prens bu durumu kabullenmişler. Bir
gün dev sinirli bir şekilde denizkızına bağırmış:
- Ne kadar yavaş iş yapıyorsun. Daha çok işiniz var, demiş.
Ondan sonra dev ormandan ayrılmış. Denizkızı bir güzel divana uzanmış. Orada
uyuyakalmış. Dev birdenbire içeri girince denizkızı fırlamış. Dev çok sinirlenmiş ve ona ceza
vermiş.
Bütün ahırı toplamasını istemiş. Denizkızı iğrene iğrene ahırı temizlemiş. Dev prensi
de bir zindana atmış. Denizkızı buna çok üzülmüş, ağlamaya başlamış. Denizkızının
ağlamasına dev çok sinirlenmiş. Ona bağırmaya başlamış. Bu sırada içeri aslan girmiş. Dev
aslandan çok korkmuş. Aslan onları serbest bırakmasını söylemiş. Dev onları bırakmış ve
kaçmış. Denizkızı ve prens mutlu, mesut yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
130
ISSIZ ADA
Ebru AVCI
Burcu çok mutluydu. Çünkü yaz tatiline güzel bir adaya gideceklerdi. Ama Burcu’yu
üzen bir şey vardı. Yaz tatiline daha iki gün vardı. Burcu, bu iki gün nasıl geçecek, iki gün
boyunca neler olacak diye çok merak ediyordu. Bu iki gün Burcu’nun beklediğinden daha
uzun sürmesine rağmen sona erdi. İkinci gün Burcu yatağa girdi. Hiç uykusu gelmiyordu. Bir
sağa bir sola döndü ve sabah oldu. Burcu annesi ve babası ile bavulları hazırladı. Yola çıktılar
ve deniz kenarına gittiler. Oradaki vapura binip adaya gittiler. Burcu adayı görüp çok
heyecanlandı. Burcu vapurdan indi ama annesini ve babasını bulamadı. Biraz korktu. Burcu
annesini ve babasını aramaya çıktı. O güzel ada birden kapkara bulutlarla çevrildi. Şimşekler
çakmaya başladı. Büyük kuşlar korkunç korkunç gülüyordu Burcu' ya. Burcu devrilen ağaçları
görünce ağlamaya başladı. Ağaçların ardından bir ışık belirdi. Burcu ağlaya ağlaya o ışığa
doğru yürüdü. Bir volkan gördü, ışıklar oradan geliyordu. Burcu volkandan uzak durmaya
karar verdi. Adanın etrafında gezmeye başladı.
Yerdeki çiçekler büyülemişti Burcu'yu. Çiçeklerden birini koparıp kokladı ve bayıldı.
Uyandığında başı çok ağrıyordu. O güzel çiçeklerin de bir zararı olduğunu anladı. Bu adadaki
her şeyin bir zararı vardı. Tuhaf bir ses duydu. Biraz irkildi ama neyin sesi olduğunu merak
etti. Yürüdü, yürüdü, yürüdü… Gördüğü şey karşısında gözlerine inanamadı. Kocaman
adımlarla koşmaya başladı. Burcu iki tane konuşan ağaç görmüştü. Yanlarında büyük büyük
şahinler vardı. Şahinler onu fark etmişti ve takip etmeye başladılar. Burcu önde, şahinler
arkada tam iki tur attılar. Burcu adada ağaçların arkasında bir mağara gördü ve kendini
hemen oraya attı. O mağarada bir şey keşfetmişti: Minik insanlar. Bu insanların boyutları
küçük, renkleri ise mordu. Bir tanesi Burcu'nun ayağına çarptı. Burcu'nun boyunu görünce
kaçtı. Burcu gülmeye başladı. Ama arkasını döndüğünde milyonlarca minik insan gördü.
Hepsi ona doğru yürüyorlardı. Burcu önce bir adım geriye, sonra da iki adım ileriye attı
ayaklarını ve arkasını dönüp kaçmaya başladı. Koşturmaca yeniden başladı. Yine Burcu önde
minik insanlar arkada. Koş, koş, koş… Ah bu koşturmaca hiç bitmeyecek mi?
Yoruldu ve Kendisini orada gördüğü büyük ağacın arkasına attı. Minik insanlar onu
göremeyince mağaraya geri döndüler. Acıkmıştı, susamıştı ve yorulmuştu. Saklandığı ağacın
üstünde değişik bir şey vardı. Acıktığında eline bir taş alıp ağaca attı yere düşen şeyi yedi.
Denizin suyunu içti ve bir ağacın gölgesinde uyudu. Kalktığında, tekrar konuşan ağaçları
gördü. Bu sefer Burcu’ ya bakıyorlardı. Ağaca doğru biraz gitti. Ağaçlar korkmaması
gerektiğini söylediler ona. Ama nafile, Burcu korkudan tir tir titriyordu. Ama ağaç dalında
olan meyveyi Burcu' ya verince, ağacı sevmişti.
Aslında Burcu iyi ve sıcakkanlı biriydi. Gördüğü herkese güler yüzle ve sıcak bir sevgi
ile yanaşırdı. Ama bu adada korkmuş ve şaşırmıştı. Ayrıca annesinin ve babasının özlemiyle
kalbi acıyordu. O yüzden ağaçlardan uzaktı, ağaçlardan çekiniyordu. Ağaçlar Burcu'nun
korkmuş olduğunu anlamışlardı. Ona sevgiyle ve şefkatle yaklaşmışlardı. Ağaçlar bir iki adım
Burcu'ya doğru giderken, o bir iki adım geriye gidiyordu.
Ağaçlardan biri diğer ağacın kulağına bir şey fısıldamıştı. Diğer ağaç başını sallayarak
‘olur’ demişti. Hızla Burcu' ya doğru yürümeye başlamışlardı. Ulaştıklarında ise kaldırıp
131
götürmüşlerdi küçük kızı. Bir mağaranın önünde durdular ve ağaçlardan biri kapıyı açtı. Burcu
gördüğü manzaranın etkisinde kaldı. Orası çiçek cennetiydi sanki. Burcu kendini çiçeklerin
içine attı kahkahalarla. Bağırdı, koştu, burada çok mutluydu. Aşık olmuştu bu çiçeklere. Bir
tanesini koparmaya çalıştı, ama koparamadı. Çekti çiçeğin sapını ama ne yapsa da ne etse de
bir türlü başaramadı. Ağaçlar güldü Burcuya. Burcu:
- Neden kopmuyor çiçekler?
Ağaç:
- Bu çiçekler kopmaz, çünkü hepsi sihirli. Her çiçeğin bir görevi var. Bu çiçeklerden aynı
renkte olanları bir gruptur. Grupların bazıları dilekleri gerçekleştirir, bazıları dertlere
derman bulur, bazıları ise aşk çiçeğidir. Mesela bir dileğini söyle gerçekleştirsin
çiçekler.
Burcu:
- Ben bu adadan çıkmak, ailemin yanına gitmek istiyorum.
Çiçek:
- Merak etme güzel kız, bu adadan çıkacaksın.
Burcu:
- Ne zaman, ne zaman, iye bağırdı.
Çiçek birden kapandı. Ağaçlar Burcu' nun yanına geldiler ve ona:
- Bu mağarada bağırırsan her bir çiçek teker teker solar, dediler.
Burcu ağacın sözünü kesti:
- Ben bu adadan çıkmak istiyorum, diyerek ağladı. Çiçeğin yanına gitti özür diledi.
Çiçek üzgün bir sesle:
- Çıkacaksın bu adadan, ama ne zaman bilmiyorum. Ben sana yardım etmek istiyorum
ama göremiyorum, gerçekleştiremiyorum dileğini. Nedenini de bilmiyorum. Çok
üzgünüm, dedi.
Burcu:
- Ben de sana bağırdığım için çok üzgünüm. Beni affet, diyerek sözünü bitirdi.
Çiçeklerin hepsi kapanmaya, ağaçlar ise kaçmaya başladı. Burcu koşa koşa dışarıya
çıktı. Kuşlar, böcekler ve diğer bütün canlılar kaçıyordu. Burcu korkmaya başladı. Telaşla
kaçan hayvanları görünce o da telaşlandı. Bom diye bir ses duyuldu, sıcak bastırdı. Ağaçların
hepsi hareketlenip kaçışıyorlardı, saklanmak için bir yer arıyor gibilerdi. Tam da öyleydi
zaten. Herkes saklanmak için bir yer arıyordu. Burcu kafasını gökyüzüne doğru kaldırınca o
büyük, koskocaman dumanı gördü. Korkmuş bir şekilde yürüdü ve büyük lavları fark etti.
Volkanın patladığını anlayınca ürkek ve şaşkın bir sesle “İmdat!” diye bağırdı. Tepeden gelen
bir şahin Burcu'nun omuzlarından tutup onu evine kadar getirdi. Yatağına yatırdı. O an
sinema salonunda büyük, kuvvetli bir alkış sesi duyuldu ve sinema salonundaki insanlar
oradan teker teker çıkmaya başladılar.
Burcu ve ailesi sabaha karşı adaya gidip uzun bir yaz tatili geçirdiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
132
EFE İLE DEFNE MÜZEDE
Elif YAKAR
Günlerden bir gün Efe ile Defne okulda ders işlerken konu müzeye geldi. Defne, Efe’
ye bir müze gezisi önerisinde bulunmuştu. Eve gittiklerinde babalarından izin istemişlerdi ve
babaları izin vermişti. Hafta sonu gelmişti. Müzeye gitmeden önce müze hakkında kısa bir
bilgi edindiler. Müzede hiçbir şeye dokunmayacaklardı. Çünkü her şey çok kıymetliydi.
Müzede farklı uygarlıklara ait eserler göreceklerdi.
Defne ve Efe büyük bir heyecan ve merakla müzeye girdiler. İkisi de gördükleri
karşısında büyülenmişlerdi. Yüzlerce hatta binlerce yıllık eşyalar onları bekliyordu. Heykeller
canlıydı sanki. Heykeller ‘hoş geldiniz çocuklar’ diyecek gibi bakıyorlardı. Çocuklar babalarıyla
birlikte yavaş yavaş müzede gezmeye başladılar. Defne müzeyi tanıtma görevini üstlenmişti.
Bir rehber gibi Efe’ye ve babasına gördüklerini anlatıyordu. Defne:
- Efeciğim, şu gördüğün; Romalılar döneminden kalma bir heykel, diğerleri de aynı
dönemin farklı uygarlıklara ait eşyaları.
Müzede vazolar, süs eşyaları, mermer lahitler, sütunlar biraz eskimiş ise de eski
güzelliklerini koruyorlardı. Eserlerin etiketlerinde farklı uygarlıkların isimleri yazıyordu.
Hititler, İyonlar, Libyalılar, Yunanlılar, Romanlılar… Defne aklında tutmakta zorlanıyordu. Ne
kadar çok uygarlık var diye düşündü.
Efe:
- Bizden çok daha eski zamanlarda yaşamışlar; ama hala onların eserlerini
görebiliyoruz.
- Arkeoloji sayesinde.
- Peki arkeoloji nedir?
- Belgeselde izlemiştim. Toprak altında kalmış tarihi eserleri belirleyerek, gün ışığına
çıkaran bir bilim.
- Ne kolaymış. Toprağı kazıp eser çıkarıyorlar!
- Hayır sandığın gibi değil Efe. Öncelikle tarihi eserlerin, tarihi kentlerin bulunduğu
yerler belirleniyor. Daha sonra kazı çalışmaları başlıyor. Bu çalışmalar bence çok
zahmetli. Çünkü yavaş yavaş titizlikle yapılıyor. Ve hiçbir şeyin zarar görmemesi
gerekiyor. Çıkarılan eserlerin, büyük kısmı parçalanmış oluyor. Bunu yeniden bir araya
getiriyorlar. Yıkılmış olan kentler tekrar eski haline döndürülüyor. Bunlar çok önemli
işler.
Efe:
- Ne kadar güzel, keşke biz de arkeolog olsaydık.
Babası hemen söze girdi;
- Biliyor musunuz çocuklar? Ülkemiz tarihi eserler bakımından çok zengin, her karış
toprağımız tarih kokuyor. Ülkemizde birçok yerde kazı çalışmaları yapılıyor. Bu kazılar
sayesinde tarih çağlarında ve yazının bulunmasından önce, yani tarihten önceki
dönemlerde, insanların nasıl yaşadığı belirlenmiş oluyor. Efes, Bergama ve böyle
tarihi yerlerde kazı çalışmaları yapılıyor, çıkarılan eserler müzelerde sergileniyor.
133
Ancak eserlerin bir kısmı taşınmıyor, bulundukları yerlerden sergileniyor. Yani açık
hava müzesinde sergileniyor.
Müze iki kısımdan oluşuyordu. Bu kısmın adı; “Etnografya Müzesi” idi. ‘Etnografya ne
demek’ diye birbirlerine sordular. Burası, müzenin diğer kısmından farklı değildi. Merakla
içeriye girdiler. Yöresel giysiler, eşyalar, sanat eserleri çeşit çeşit oyalar, bohçalar ve işlemeler
vardı.
Defne ve Efe o gün yeni şeyler öğrenmenin mutluluğuyla eve döndüler. Müzede
gördüklerini not edeceklerdi. Çünkü anneleri için Etnografya müzesi açmak istiyorlardı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÜÇÜK KUŞ
Emine ÇERİ
Zamanın birinde Henry ve Longa adında iki adam yaşarmış. Henry ve Longa kraliçenin
sarayına mektup götürmek için yola çıkmışlar. Henry ve Longa gide gide bir türlü
varamamışlar saraya. Ormanda ilerlerken karşılarına çıkan bir kuş:
- Nereye gidiyorsunuz? Yolunuz uzun mu? Ben sizi götüre bilirim, demiş.
Henry:
- Sen mi bizi götüreceksin, demiş.
Kuş:
- Merak etmeyin, ben ormanı avucumun içi gibi bilirim, demiş.
Longa:
- Küçücük boyun var. Bizi nasıl götüreceksin, demiş.
Kuş:
- Götüreyim mi? Götürmeyeyim mi, demiş.
Henry ile Longa kuşun teklifini kabul etmişler. Az gitmişler, uz gitmişler. Dere tepe düz
gitmişler. Sonunda saraya varmışlar. Henry kuşa:
- Sana söylediğim kötü sözler için çok özür dilerim. Beni affet, demiş.
Longa da aynı Henry ile aynı fikirdeymiş. Kuş:
- Ben unuttum. Siz de unutun, demiş.
Longa kuşa:
- Sen çok iyi bir arkadaşsın, demiş.
Henry ile Longa saraya varmışlar. Kapıya yaklaşınca bekçiler, Henry ile Longa’yı
durdurmuşlar. Bekçilerden biri:
- Siz de kimsiniz?
Henry:
- Siz benim kim olduğumu bilmiyor musunuz, demiş.
Bekçi:
- Sen kimsin, diye yeniden sormuş.
Henry sinirinden susmuş. Bekçi Longa’ya dönerek:
- Senin adın ne, demiş.
134
Longa:
- Benim adım Longa, demiş.
Henry, Bekçiye:
- Artık saraya girebilir miyiz, demiş.
Bekçi:
- Hangi saraya gidiyorsunuz?
Longa:
- Altın yağmur sarayına gidiyoruz.
Bekçi:
- Ne bekliyorsunuz? Haydi, girin, demiş.
İçeriye girmişler. Henry ile Longa aralarında “Acaba hangi oda kraliçe Hollyana’nın
odası?” diye konuşuyorlarmış. Bekçi Sikopya onları fark etmiş. Onlara doğru ilerleyerek:
- Hey, siz ikiniz nereye gidiyorsunuz, diye sormuş.
Henry:
- Bize mi söylüyorsunuz? Yoksa onlara mı, diye sormuş. Çünkü etrafta bir sürü asker
dolaşıyormuş.
Sikopya:
- Tabi ki de size söylüyorum, demiş.
Longa:
- Efendim, elimizde bir mektup var. Kral Neskupya bu mektubu bize verdi. Bunu kraliçe
Hollyana’ya vermemizi istedi, demiş.
Sikopya:
- Verin o mektubu ben kraliçeye vereyim, demiş.
Henry:
- Biz sana nasıl güvenelim?
Sikopya:
- Ben kraliçenin en iyi askerlerindenim.
Longa:
- Biz de kral Neskupya’nın en iyi askerleriyiz.
Sikopya:
- Gelin sizi kraliçenin odasına götüreyim, demiş.
Hep birlikte kraliçenin odasına gitmişler. Kapıyı çalmışlar. Tık tık! Kraliçe:
- Ne oldu Sikopya?
Bekçi Sikopya:
- Kraliçe Hollyana, size Kral Neskupya mektup göndermiş.
Kraliçe Hollyana ise:
- Nerede mektup, çabuk getir, demiş.
Bekçi Sikopya Henry ve Longa’ya dönerek:
- Verin mektubu.
Kraliçe Hollyana:
- Henry, Longa artık siz gidebilirsiniz, demiş.
135
Krailiçe Hollyana onları tanıyormuş. Henry ile Longa artık kendi saraylarına gidiyormuş.
Sarayın çok uzağındalarmış. Kuş yine yanlarına gelmiş:
- Nereye gidiyorsunuz?
Longa:
- Biz kendi sarayımıza gidiyoruz. Bizi götürebilir misin? Biz yolu unuttuk, sen bizi
gideceğimiz yere götürebilir misin, demiş.
Sonra kuş ile gitmişler. Bir saat sonra sarayın önüne varmışlar. Henry küçük kuşa:
- Ben bu güne kadar senin gibi iyi bir kuş görmedim, demiş.
Kuş onları sarayına bıraktıktan sonra kendi sarayına doğru yol almış. Sarayın adı
Mevsin Kara Gün Sarayıymış. O saraya hangi hayvan gelirse insan olurmuş. Kuşun gerçek adı
ise Holitaza’ymış. Mevsin Kara Gün Sarayında Holizata gibi sarayın dışında kuşa dönüşen 50
tane insan varmış. Holitaza’nın en iyi arkadaşı Novilana’ymış. Holitaza odasına gitmiş.
Novilana da arkasından gitmiş. Novilana:
- Ne oldu Holitaza?
Holitaza:
- Artık kuş olmaktan sıkıldım. Bu büyünün bozulmasını istiyorum, demiş.
Henry ve Longa’ya yardım eden küçük kuş ve saraydaki diğer kuşlar aslında birer
insanmış. Ama kötü bir kadın tarafından onlara büyü yapılmış. Artık sadece Mevsin Kara Gün
Sarayı’nda insan olarak dolaşabiliyormuş. Kraliçeye Hollyana gönderilen mektupta da bunlar
yazılıymış. Holitaza ve Novilana kendi aralarında konuşurken kraliçe Hollyana mektubu
okumuş. Kraliçe Hollyana, Holizata’nın annesine:
- Size bir şey söyleyeceğim. Sizin kızınız Holitaza’yı benim askerlerimden birisi görmüş.
Kızınızın bir sarayı var. Sarayın adı Mevsin Kara Gün Sarayı. Saraya gidin ve oradaki
ormanın ortasındaki tombul iğneyi bulun. Onu bulup küçük kuşun odasına koyun.
Büyü hemen bozulur, demiş.
Sikopya’ya 12 bin asker alıp ormanın ortasına gitmesini söylemiş. Askerler ormana
varınca tombul iğneyi aramaya başlamışlar. Bir kaç dakika geçtikten sonra Sikopya iğneyi
bulup kraliçe Hollyana’nın yanına götürmüş.
Sikopya:
- Kraliçe Hollyana, ben iğneyi buldum, demiş.
Kraliçe Hollyana askerlerini toplamış. Küçük kuşun sarayına gitmiş. İğneyi Mevsim
Kara Gün Sarayı’ndaki küçük kuşun odasına koymuş.
Kraliçe Hollyana, küçük kuşa:
- Benim söylediklerimi ezberlemelisin küçük kuş, demiş.
Sonra da Mevsin Kara Gün Sarayına giderse kuş olsun, Mevsin Kara Gün sarayına
gitmezse insan olsun, demiş. Küçük kuş söylenenleri ezberlemiş. Küçük kuş Mevsin Kara Gün
Sarayı’ndaki odasına gidip ezberlediği sözleri söylemeye başlamış. Bir süre sonra aynanın
karşısına geçmiş. Aynada gördüğü yüze hayran hayran bakmış. Aynadaki yüz çok güzelmiş;
çünkü küçük kuş büyü bozulunca güzel bir prensese dönüşmüş. Prenses Holizata Kraliçe
Hollyana’ya yardımları için çok teşekkür etmiş. Mevsin Kara Gün Sarayı’ndaki bütün kuşların
136
büyülerinin bozarak onları insana çevirmiş. Güzel prenses ve ailesi Mevsin Kara Gün
Sarayı’nda kötülüklerden uzak mutlu bir hayat sürdürmüşler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GÖK CANAVARI
Emrullah ALKU
Bir varmış, bir yokmuş. Cin diye bir köy varmış. Oradaki köylüler mutlu ve huzur
içinde yaşarlarmış. O köye yakın bir dağ varmış. Bu dağ çok yüksekmiş. Dağın üstü
bulutlardan görünmüyormuş. O dağa canavar dağı diyorlarmış. Çünkü dağın tepesinde büyük
mü büyük bir mağara varmış ve o mağaranın içinde büyük bir gök canavarı yaşarmış. Gök
canavarı kimseye zarar vermezmiş. İnsan dilini konuşabiliyormuş.
Bir gün gök canavarı köye gitmeye karar vermiş. Bunun güzel fikir olduğunu da
düşünüyormuş. Çünkü canı çok sıkılıyormuş. Köylüleri iyice tanımak gerekir diye düşünmüş.
Bulutların arasından geçer geçmez köylüleri görmüş. Köylüler de gök canavarını görmüş.
Köylüler gök canavarın köye saldırdığını düşünmüş ve sopa, tırmık vb. eşyaları gök canavarına
atmaya başlamışlar. Bunun üzerine gök canavar köylülerin kötü oldukları için saldırdıklarını
düşünmüş. O da kuyruğuyla saldırmaya başlamış. Savaşın birkaç dakikasının sonunda canavar
birkaç kişiyi almış ve mağarasına koymuş. Köylülerin kaçma şansları da yokmuş. Çünkü dağ
yüksek, dik ve kayaları keskinmiş.
Ertesi sabah köylüler, hep beraber düşünüp taşınmışlar ve dağa çıkmaya karar
vermişler. Çünkü çaresiz bekleyemezlermiş. Dağa tırmanmaya başlayacaklarmış ki dağa
çıkmanın tehlikeli olduğunu anlamışlar. Çünkü dağ yüksek, dik ve kayaları keskinmiş. Bir yaşlı
adam:
- Tırmanamıyorsak uçarız, demiş.
Köylüler:
- Nasıl olacak o iş, demişler.
Yaşlı adam:
- Planör yaparız, demiş.
- Tamam, yapalım, demişler.
Kısa zamanda planörler hazırlanmış. Rüzgârlı bir hava beklemişler. Sert bir rüzgâr
gelince planörleri uçurmuşlar. Mağaraya varmışlar ve mağaranın içine girmişler. Girer girmez
gök canavarını görmüşler ve gök canavarı da köylüleri görmüş. Köylüler:
- Sen köyümüze sebepsizce neden saldırıyorsun, diye bağırmışlar.
Gök canavarı:
- Ben sizi tanımak için geliyordum ve siz bana sebepsizce saldırdınız. O yüzden suçlu
sizsiniz, demiş.
Köylüler:
- Ne! Biz de sen bize saldıracaksın diye düşündük, demişler.
Gök canavarı:
- Ben de kendimi savunmuştum, demiş.
137
Köylüler:
- O zaman ortada bir yanlışlık var ve bu yüzden köyümüze gidip seninle bizim
arasındaki dostluğu ilan edelim, demişler.
Bütün köylüler gök canavarın sırtına atlayıp yola çıkmışlar. Köye giderken bir anda çok
sert bir rüzgâr esmeye başlamış. Rüzgârın etkisi ile birkaç köylü yere düşmeye başlamış. Ama
gök canavarı onları kurtaracak halde değilmiş. Çünkü sırtında diğer köylüler varmış.
Uzaktan bir şey görmüşler. O da başka bir gök canavarıymış. Ama o gök canavarı daha
büyükmüş. Küçük gök canavarı onun annesi olduğunu düşünmüş ve:
- Anne, diye bağırmış.
Doğruymuş. Gelen gök canavar küçük gök canavarının annesiymiş. O da oğlunun tanıyıp:
- Oğlum, diye bağırmış.
Oğul gök canavarı:
- Şu düşen insanları kurtar, demiş.
Anne gök canavarı:
- Tamam, demiş.
Anne gök canavarı insanları da oğlunu da kurtarmış. Köylüler:
- Bu senin annen mi, diye sormuşlar.
Oğul gök canavarı:
- Evet, o benim annem, demiş.
Anne gök canavarı:
- Oğlum, burada neler oluyor, diye sormuş.
Oğul gök canavarı her şeyi anlatmış. Beraber köye gitmişler. Gelenler diğer köylülere
her şeyi anlatmış. Herkes Gök Canavarlarına teşekkür etmiş. Onlara köylerini gezdirmeye
başlamışlar. Köy bir vadinin ortasındaymış. Köylerinin yakınlarındaki şelaleyi göstermek
istemişler. Fakat köprüden geçerken köprü canavarlarla birlikte yıkılmış. Bütün köylüler
kurtulmuş ama iki gök canavarı şelaleye doğru sürükleniyormuş. Köylüler büyük bir ağ alıp
suya atmışlar. İki gök canavarı da ağa takılmış ve bütün köylüler hep beraber çekmeye
başlamışlar. İki gök canavarı da kurtulmuş.
İki gök canavarı:
- Size nasıl teşekkür edeceğiz, demişler.
Köylüler:
- Siz bizi kurtarmıştınız, biz de sizi. Böylece ödeştik, demişler.
Anne ve oğul gök canavarı:
- Yine de teşekkür ederiz, demişler.
Geri kalan hayatlarında gök canavarları ile köylüler birbirlerine yardım ederek mutlu
mesut yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
138
PERİLER GEÇİDİ
Esra AVCI
Günaydın anne, diyerek salona girdi Eda. Hiçbir ses duyamadı. Sağa sola baktı ama
kimseler yoktu. Annesini arıyordu belli ki. Fakat kimseyi göremedi salonda. İlk başta biraz
korktu ama annesinin markete gittiğini düşündü. Pencereye doğru yürüdü. Dışarıda annesinin
o gülen yüzünü görünce çok sevindi. Annesi içeriye girdiğinde, Eda hemen annesinin kucağına
atladı. Annesine, onu çok merak ettiğini ve korktuğunu söyledi. Annesi de o şefkatli kollarıyla
sardı Eda’yı. Merak etmemesini söyledi. O anda kapının komik zili çaldı. Eda hemen kapının
yanına koştu. Kapıyı açtığında en sevdiği arkadaşı Merve’yi gördü karşısında. Merve:
- Nasılsın Eda? Oyun oynayalım mı, diye sordu.
Eda ise annesine dönerek:
- Anneciğim, Merve ile oyun oynamaya gidebilir miyim, diye sordu.
- Olur, Eda’cım.
Eda:
- Haydi, gidelim Merve, dedi.
Eda ile Merve oynamaya gittiler, saklambaç oynamaya başladılar. Merve ebe olmuştu.
Gözlerini yumdu ve saymaya başladı. Eda ise saklanırken bir çukura düştü. Birden nerede
olduğunu anlayamadı. Gözleri karanlığa alışınca çukurun içinde bir geçit olduğunu fark etti.
Eda o geçide doğru yürümeye başladı. Çok uzun bir süre yürüdü. Çok yorulmuştu ve çok
susamıştı. Biraz yürüdükten sonra çok büyük ve çok güzel bir yere geldi. Gözlerini açınca
bembeyaz küçük periler gördü. Heyecandan kalbi küt küt atıyordu. Perilerden biri yanına
geldi:
- Sen de kimsin? Burada ne işin var, diye sordu.
Eda şaşkın bir halde:
- Merhaba, ben Eda. Oyun oynarken bir çukura düştüm. Çukurun içindeki yolu izleyerek
sizin yanınıza geldim, dedi.
Perilerden biri Eda’ya bembeyaz bir elbise giydirdi ve:
- Buraya kadar gelebildiğine göre artık sen de bir peri olabilirsin, dedi.
Eda:
- Neden? Ben evime gitmek istiyorum, dedi.
Periler:
- Bizde buraya bir çukura düşerek, geldik. Büyük kraliçe bize bu elbiseleri giydirip peri
yaptı. Eğer peri olmak istemiyorsan büyük kraliçeyle konuşabilirsin, dedi.
Eda büyük kraliçenin yanına giderek:
- Kraliçem, ben buraya oyun oynarken bir çukura düşerek geldim. Burada ki periler
benim de peri olacağımı ve hep burada kalacağımı söylediler. Ben ise evime gitmek
istiyorum, dedi.
Kraliçe de:
- Buraya birçok kişi geldi. Bizleri gördüler ve sırrımıza ortak oldular. Kötü niyetli
insanların burayı öğrenmelerini engellemek için onlar da peri oldular. Bizimle
yaşamaya devam ettiler, dedi.
139
Eda çok üzülmüştü. Anne ve babası onu çok merak edebilirdi. Üzüntüsünü azaltmak
için etrafta dolaşmaya başladı. Bahçede çeşit çeşit ağaçlar vardı. Burası adeta periler
cennetiydi. Bir süre sonra üzüntüsünü unuttu. Oradaki peri çocukları ile oynamaya başladı.
Zaman hızla akıp geçiyordu.
Bir gün kraliçe peri Eda’yı yanına çağırdı. Onu kraliçe odasına götürdü. Buraya gelen en
iyi çocuğun Eda olduğunu söyledi. Eda çok şaşırmıştı. Kraliçe peri:
- Eda’cım buraya gelen en iyi kalpli çocuk kraliçe oluyor. Sen de iyi kalpli olduğun için
artık yeni kraliçemiz sensin, dedi.
Eda kraliçe olduğu için çok mutluydu. Kendisi ile gurur duyuyordu. Fakat burada çok
güzel zaman geçirse de yine de evini çok özlüyordu. Sonunda dayanamayıp bir köşede
ağlamaya başladı. Hem bu sırrı saklayıp, hem de buradan çıkmanın bir yolu olmalı diye
düşünerek daha çok ağlıyordu.
- Eda kızım uyan, dedi annesi.
Sabah olmuştu. Eda’nın servise geç kalmamak için acele etmesi gerekiyordu. Eda
uyanınca yaşadıklarının bir rüya olduğunu anladı ve annesinin kollarına sarıldı. Annesinden
ayrı kalınca ne kadar üzüleceğini anladı. Artık bundan sonra annesini hiç üzmemeye karar
verdi.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
DOKTOR OLACAĞIM
Fatma ŞALU
Ben Güneydoğu Anadolu’nun bir dağ köyünde doğdum. Köyümüz başı karlı ve
dumanlı bir dağın başındadır. Kışlarımız genelde soğuk geçer. Bu yüzden bizler yazı
sabırsızlıkla bekleriz. Toprak ve hayvancılık işlerinde çoğumuz ailelerimize yardımcı oluruz.
Unutmadan söyleyeyim, benim adım Nazlı. Babam çiftçi, annem ise ev hanımıdır. Babam
orta boylu bıyıklı bir adamdır. Herkesin yardımına koşan iyi bir insandır. Annem de iyi kalpli,
şefkatli, güler yüzlü bir hanımdır. Benden küçük bir de kardeşim vardır. Adı Ayşe’dir. İşte
bizim aile böyledir. Ben okula giderim, annem kardeşime bakar, babam da tarlada çalışır.
Bir gün okuldan geldiğimde annemin hastalandığını gördüm. Komşularımız annemin
başında bekliyor, ne yapacaklarını bilemiyorlardı. En sonunda komşulardan biri:
- Hasan böyle olmayacak. Züleyha’yı bir doktora göstermek gerek, dedi.
Köyümüzde doktor olmadığı için babam kasabaya doktor getirmeye gitti. Aradan iki
gün geçti ama babam hala dönmemişti. Çok endişeleniyorduk. Artık annem iyileşmişti bile.
Akşamüstü evimizin kapısı çalındı. Gelen muhtar amcaydı. Yüzünde kötü bir tebessüm vardı.
Anlaşılan getirdiği kötü bir haberdi. Ben muhtar amcaya ne olduğunu sordum. Muhtar amca:
- Başınız sağ olsun Nazlı kızım. Baban kasabaya giderken trafik kazası geçirmiş. Bu
yüzden gelememiş köyümüze, dedi.
Annem ve ben ağlamaya başladık. Nasıl olurdu? Şimdi biz babam olmadan ne
yapardık? Kardeşim henüz küçük olduğu için bir şey anlamıyordu. Ama sık sık “Babam nerde,
ne zaman gelecek” gibi sorular soruyordu. Ben ve annem ne cevap vereceğimizi bilemiyorduk
140
babamın ölümünün üzerinden 1 yıl geçmişti. Henüz toparlanamamıştık. Ben bu durumdan
sonra doktor olmayı kafaya takmıştım. Çünkü babam köyümüzde hastane olmadığı kasabaya
gitmişti. Ben bunun için derslerime daha çok çalışıyordum. Böyle böyle ben 7. sınıfa geçtim.
Bir gün okuldan geldiğimde annemin ateşler içinde yandığını gördüm. Hemen yanına gittim.
Benden su istedi bende hemen getirdim. Benimle konuşacağını söyleyip yanına oturmamı
istedi. Ben de oturup annemi dinlemeye başladım.
- Nazlı, kızım ben çok kötüyüm.
Hemen lafa girdim.
- O zaman hemen kasabaya gidip doktor çağırayım, dedim ve ayaklandım gidiyordum
ki; annem tuttu kolumdan;
- Daha babanızın ölümünü unutmuş değilim. Gitmeni istemiyorum. Kaderde yazılıysa
ölmek, onu da yaparız, dedi.
Çok üzülmüştüm annemin bu sözlerine. Daha sonra derin bir uykuya daldı ve bir daha
da uyanmadı. Kardeşim ile ben yalnız kalmıştık artık. Annemin ölümünden sonra doktor olma
isteğim daha da arttı. 8. sınıfa gidiyordum. Öğretmenim anne ve babamın eksikliğini biliyor,
benimle ayrı ilgileniyordu. Öğretmenim benim için her şeydi. Çünkü hedefime ulaştıracak tek
kişiydi ve onu çok seviyordum. Okula giderken kardeşimi komşumuz Hayriye teyzeye
bırakıyordum. Böylece ben okula gidebiliyordum. Ölmeden önce annem “Bana bir şey olursa
İstanbul’a dayınızın yanına gidersiniz” demişti. Aklıma geldi, dayıma mektup yazdım.
Annemin öldüğünü fakat yol çok uzak olduğundan cenazeye yetişemeyeceği düşünerek
haber vermediğimizi, kardeşimle iyi olduğumuzu belirterek mektubu bitirdim. Bu mektuptan
bir hafta sonra, dayımın bir gün sonra geleceğini belirttiği mektubunu aldı. Kardeşimle ben
toparlanmaya başladık. Gece yatağa yattığımda İstanbul’da neler yapacağımı, hangi okula
gideceğimi hayal ediyordum. Bu hayaller içinde uyuyup kalmışım. Sabah olduğunda bir araba
sesi duydum. Dışarı çıktım ve dayımın geldiğini gördüm. Dayım içeri girdi. O sırada kardeşim
uyuyordu. Kapının aralığından kardeşime baktı. Daha sonra dayımla birlikte kahvaltı yaptık.
Kahvaltıdan sonra dayım eşyaları arabaya taşıdı. O sırada komşular bizimle vedalaşmak için
evin önüne toplandılar. Ben, gideceğimi fakat geri geleceğimi, onları asla unutmayacağımı
söyledim. Bazılarının gözleri yaşarmış, bazıları ise hüngür hüngür ağlıyorlardı. Bu kadar çok
sevildiğimizi ben bile bilmiyordum. Köylülerle vedalaştıktan sonra arabaya bindik. Köylüler
bize el sallıyorlardı. Ben de onlara el salladım. Kardeşim Ayşe sallanan ellere karşılık o da
onlara el salladı. Anlaşılan o da onların arasından ayrılışının farkındaydı. Uzun süren yoldan
sonra dayımın evine vardık. Kocaman bir apartmanda oturuyordu. Kapının üzerindeki
düğmelerden birine bastı ve basmasıyla o kocaman kapı açıldı. İlk kez görüyordum böyle bir
şeyi. Bizim köyde böyle bir şey yoktu. Bu yüzden şaşırdım. Kapıdan içeri girdim ve ikinci kata
kadar çıktık. Kapıyı uzun boylu, zayıf ve yüzü asık bir kadın açtı. Dayımın konuşmasından bu
kadının yengemiz olduğunu anladım. Dayıma, bizim ayaklarımızı çıkarıp banyoya girmemizi
söyledi. Banyo yaptıktan sonra oturma odasına girdik. Yengemin bu hali beni çok üzüyordu.
Anlaşılan bizim gelmemizden hiç hoşnut değildi. Bu yüzden kendimi çok kötü hissediyordum.
Sonraki günlerde anladım ki yengem bizi evinde istemiyordu. Dayımın Berk adında bir oğlu
vardı. Bana ve kardeşime çok iyi davranıyordu. Anlaşılan berk dayıma benziyordu, onun gibi
141
iyi kalpliydi. Annesine hiç benzemiyordu. Yemekte hiç iştahım yoktu. Dayım yemem için ısrar
etse de yengemin soğuk tavrı beni ürkütüyordu. Dayım yemekten sonra beni ve kardeşimi
gezmeye götürdü. Yürüyerek Aksaray’dan Kapalı Çarşıya geçtik. Orada bir mağazaya girdik.
Orada dayım bana ve kardeşime yeni birer kıyafet aldı. Buna çok sevindik. Eve dönünce
odamıza uyumaya gitmiştik. Ayşe uyumuştu. Ben de tam uyuyacakken dayımla yengemin
seslerini duydum. Sesleri bizim odaya kadar geliyordu. Konuşmalarından anlaşılan yengem
bizi istemiyor, dayım da onu kalmamız için ikna etmeye çalışıyordu. Fakat yengem Nuh diyor
peygamber demiyordu. Yengem bizi istemediğini davranışlarıyla da belirtiyordu. Yemek
koyarken Berk’e koyduğunu yarısını koyuyor, her şeyden kısıyor, bizi sürekli laflarıyla
eziyordu. Böyle olmayacaktı. Ama doktor olmak için burada kalıp eğitimime devam
edebilmem gerekiyordu. Biraz daha sabredecektim ve sonunda doktor olduğumda kendi
ayaklarımızın üstünde duracaktık. Bir gün okuldan geldiğimde kardeşimin ağladığını gördüm
ve ne olduğunu sordum. Bir şey söylemedi. Kolundaki morlukları gördüm. Anlaşılan yengem,
Ayşe’yi dövüyordu. Ben lise 3’e geçmiştim. Dersler çok ağırdı. Burada bilgi bakımından
arkadaşlarımdan daha geride olduğumu anladım. Sonraki günlerde toparladım. Derslerim çok
güzeldim. Burada sınıf birincisi oldum. Yengem hariç her şey çok güzeldi. Bir gün okuldan
gelirken bir arabanın küçük bir kıza doğru ilerlediğini gördüm. Fakat kız topun peşinde olduğu
için arabayı görmüyordu. Hemen koşup kızı kucaklayarak kendimi karşı tarafa attım ve öteki
kaldırıma yuvarlandım. Hemen yanımda zayıf, güzel giyimli bir kadın:
- Sağ ol, çok teşekkür ederim yavrum, diyerek elini uzattı ve tokalaştık.
- Kızımın hayatını kurtardın. Çok çok teşekkür ederim, dedi.
- Bir şey değil efendim. Kim olsa aynı şeyi yapardı, dedim.
Kurtardığım küçük kız hala olayın şokunu atlatamamış ki annesinin yanında ağlıyordu.
Ayağa kalktım ve sol dizimin kanadığını gördüm. Küçük kızın annesi bunu gördü. “Dizin
kanıyor hemen şu köşedeki eczaneye gidelim de bir pansuman yaptıralım, yaranı
temizletelim” dedi. “Böyle yaralara alışkınım, geçer” dedimse de dinlemedi. Beni hemen
eczaneye götürdü. Yaralarımı temizleyip sardıktan sonra eczaneden çıktık. Kızın annesi
adresimi aldı. Eve gittim.
Ertesi gün yine okuldan döndüğümde evin önünde kızın babası olduğunu öğrendiğim
bir adam vardı. Bana kızını kurtardığım için para teklifinde bulundu. Ben ise kabul
edemeyeceğimi söyleyip reddettim. Kızlarını kurtardığım aile sık sık bize geliyor, muhabbet
ediyorduk. Yengem onların yanında bana çok iyi davranıyordu. Birkaç gün sonra dayım
hastalandı. Bu hastalık yüzünden yengem bize karşı daha da soğuk davranıyordu. Bize eziyet
ediyordu. Bir gün Ayşe’nin ağladığını duydum. Hemen içeriye girdim. Yengem yine Ayşe’yi
azarlamıştı. Yengem artık bize dayanamadığını, defolup gitmemizi söyledi. Yengem resmen
bizi kovmuştu. Artık ipler kopmuştu. Bu evde, istenmediğimiz yerde daha fazla duramazdık.
Hemen eşyalarımızı toplayıp evden çıktık. Sokakta düşünceli düşünceli ne yapacağımızı
düşünerek ilerlerken kurtardığım kızın anne babasıyla karşılaştık. Arabayı durdurup hemen
aşağı indiler. Ne olduğunu, sokakta ne yaptığımızı sordular. Ben bir şey söyleyemedim. Ama
kardeşim ağlarken “yengem bizi kovdu” dedi. Naci Bey yani kızın babası bizi arabaya
bindirerek evlerine götürdü. Ne olduğunu anlatmamı istedi. Ben de anlattım. Yengemin bizi
142
istemediğini, artık bize dayanamadığını söylediğini ve bizi evden kovduğunu söyledim. Naci
amca bize bir teklifte bulundu;
- Bak kızım! Senin gibi iyi bir kıza eziyet edilmesine daha fazla izin veremeyiz. Bizim
çocuğumuz olur musunuz? Sizin gibi çocuklarımızın olmasından mutluluk duyarız,
dedi.
Ben bir şey diyemedim, sadece evet anlamında başımı salladım. Bize kocaman sarıldı.
Aradan bir yıl geçti. Lise son sınıftaydım. Senenin ortasında sınıfımıza bir erkek öğrenci geldi.
Yoklamada adını ve soyadını duyunca şaşırdım. Kendisini o anda hatırladım. Bu öğrenci
köydeki öğretmenimin oğlu Selim’di. Dersten sonra yanına giderek kendimi tanıttım. Selim
de benim gibi derslerine çok çalışıyordu. Benim edebiyatım iyiydi. Selim anlayamadığı
konuları bana soruyordu. İkimiz de takdir ile liseyi bitirdik. Bazen ikimiz derslerden arta kalan
zamanlarda köyümüzde oynadığımız oyunlardan, beraber geçirdiğimiz anılardan
bahsediyorduk. O zamanlar günün birinde Selim’le evleneceğimi; onun bir öğretmen benim
ise bir doktor olacağımı, birlikte köyümüze gidip komşularımıza ve tanıdıklarımıza hizmet
edeceğimizi elbette bilemezdim.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MACERACI CAN İLE BALIKLAR
Gülçin DEMİR
Bir zamanlar Can adında sarı saçlı, mavi gözlü, çok tatlı, bir o kadar da yaramaz bir
çocuk varmış. Can arkadaşları ile oynayıp, yaramazlık yapmayı çok severmiş. Bir tatil günü
arkadaşları yaramaz Can’ı çağırmış. Sanki yaramazlık onun göbek adıymış. Arkadaşları Can’ı
çağırınca Can hiç durmadan koşup arkadaşlarının yanına gitmiş. Arkadaşları Can’a şöyle
demiş:
- Can, şu ilerde bir dere var. Oraya gidip balıklara yem atalım mı?
Can da arkadaşının teklifini kabul etmiş. Sonunda dereye varmışlar. Can bir eline
yemi, bir eline kumu almış atmış zavallı balıklara. Tabi balıklar ne yapsın. Solumuşlar kirli
havayı. İki dakikaya kalmadan balıklar ölmüş. Balıklar ölünce Can gülmeye başlamış:
- Ha ha ha! Balıklar öldü. Ne de iyi oldu. Ben şimdi o balıkları yakalar afiyetle yerim.
Balıkları yakalamış ve eve gitmiş. Annesi sormuş;
- Can, oğlum bu balıkları nereden ve nasıl aldın?
Can annesine şu cevabı vermiş:
- Anneciğim az ilerideki dere var ya, arkadaşlarımla işte oraya gittim. Balıklara yem
attım. Balıklarda hemen ölü verdi. Ben de kaptım getirdim. Artık akşama afiyetle
yeriz.
Annesi Can’a bağırarak:
- Sen ne yaptın! Ufacık balıkları öldürdün. Kendini balıkların yerine koy. Onlar da senin
gibi canlı değil mi, diye kızmış.
Sonra da Can’ı odasına göndermiş. Can annesinin konuştuklarını dinleyince ağlamaya
başlamış. O gün Can ağlaya ağlaya gününü bitirmiş. Can üzgün bir halde uyumuş. Uykusunda
rüya görmeye başlamış. Rüyasında bir kadın çıkmış karşısına. Kadın Can’a:
143
- Bak Can, burası ölü balıkların yaşadığı yer. Ben şimdi sana bir bilmece soracağım. Eğer
bilirsen ilerleyebilirsin ama bilemezsen bu rüyadan hiç uyanamazsın, demiş.
Can sessizlik içinde kadının sormasını beklemiş. Kadın sormuş:
- Meyve verir yeriz, oksijeni biz ondan alırız. Bil bakalım bu nedir?
Can biraz düşündükten sonra:
- Buldum! Cevap ağaç, demiş.
Kadın Can’a:
- Doğru cevabı verdin. Şimdi geçebilirsin; ama dikkatli ol. Balıkları kızdırmamalısın,
demiş.
Kadına “Neden?” diye sormuş.
- Kızdırırsam ne olur ki?
Kadın sinirli bir şekilde:
- Kızdır da bak, o zaman ne olduğunu görürsün. Balıklar önüne geçer ve sana hesap
sorar, demiş.
Can korku dolu ve yavaş adımlarıyla ilerliyormuş. Ufacık bir ses duysa:
- Balıklar geldi. Kaçın, diye bağırıyormuş.
Can bağıra bağıra balıkları tatlı uykusundan uyandırmış. Can balıkların uyandığını
görünce çok korkmuş. İyice paniklemiş. Bir taraftan kaçıyor bir taraftan da:
- İmdat! İmdat! Beni bu canavarların elinden kurtarın. Sesimi duyan var mı? Bu
canavarlar beni yiyecek imdat, diye bağırıyormuş.
Balıklar Can’ın peşindeymiş. Bir anda balıklar Can’ı yakalamış ve önüne geçmişler. Can’a:
- Korkma, biz sana hiçbir şey yapmayacağız ama sana bir şey sormak istiyoruz,
demişler.
Can:
- Sorun, demiş.
Balıklar:
- Sen bizi neden öldürdün? Ne amaçla bizlere zarar verdin? Biz zavallı balıkların hiç
kimseye zararı olmaz. Biz seninle arkadaş olmak istiyoruz. Senin gibi bir yaramazı,
akıllı bir çocuğa çevirmek istiyoruz. Ama biz artık birer ölüyüz. Bunun sorumlusu da
sesin. Sen bize o kadar yem atıp öldürmeseydin, biz hayatta olup ailemizle
yaşayacaktık. Ama sen buna engel oldun. Bizi bu mutluluktan mahrum ettin. Sen
aslında çok iyi bir çocuksun. Yaramaz arkadaşların yüzünden sen de yaramazlık
yapmaya başladın. Bu çok üzücü bir şey, akıllı Can gitti, yerine yaramaz çocuk geldi.
Artık hiç kimse seni sevmiyor. Haline üzülüyoruz. Ama sen bunları hak ettin, demişler.
Can balıklara:
- Beni bağışlayın. Sizi öldürdüğümden dolayı çok üzgünüm. Bir daha herhangi bir
canlıya hiç zarar vermeyeceğim. Size söz veriyorum. Ben de sizinle arkadaş olmak
istiyorum. Sizin gibi iyi niyetli balıklarla arkadaşlık yapmak isterim, demiş.
Balıklar Can’a:
- Biz de seninle arkadaş olmak isteriz. Ama bizimle arkadaş olmak istiyorsan ilk önce
bizi hiç kimseye söylememen gerekir, dedikten sonra ortadan kaybolmuşlar.
144
Can rüyasından kan ter içinde uyanmış. Hemen annesinin yanına gitmiş;
- Anneciğim ben artık hiç yaramazlık yapmayacağım. Arkadaşlarımla olan iletişimimi
düzelteceğim. Artık iyi insanlarla arkadaş olacağım, demiş.
Annesi Can’a:
- Oğlum, ben de senin o yaramaz çocuklarla oynamanı istemiyorum. Onlarla konuşup
arkadaşlığını kesmelisin, demiş.
Can annesinin isteği üzerine arkadaşlarının yanına gitmiş. Arkadaşlarına:
- Arkadaşlar ben sizi çok seviyorum. Ama siz çok yaramazlık yapıyorsunuz. Bunun için
sizinle arkadaşlığımı bitirmem gerek. Sizinle geçirdiğim günler için çok mutluyum.
Ama ben artık yaramazlığı bırakıyorum. Artık sizin kadar yaramazlık yapmayacağım.
Sizinle arkadaşlığımı bitiriyorum. Beni affedin, sizi çok seviyorum, deyip oradan
ayrılmış.
Fakat Can arkadaşlarından ayrıldığı için ağlamaya başlamış. Birden bir ses Can’a:
- Can, lütfen bizimle arkadaşlığını bitirme. Sen benim en iyi arkadaşımsın. Senin
arkadaşlığımızı bitirmene izin vermeyeceğim. Hem o kadar günler geçirdik. O günleri
hatırla. Lütfen, o günlerin hatırına benimle arkadaşlığını bitirme. Bir daha yaramazlık
yapmayız. Eğer beni affedersen artık akıllı bir çocuk olacağım. Sen benim en iyi
arkadaşımsın. Sen gidersen ben kim ile arkadaşlık edeceğim, kime sırlarımı
söyleyeceğim, demiş.
Can:
- Canım arkadaşım, ben buna mecburum. Balıklar böyle istiyor. Eğer sizden
ayrılmazsam balıklar her gece rüyama girerler. Beni korkuturlar. Yoksa ben sizden
ayrılmak istemezdim, deyip arkadaşının yanından ağlayarak ayrılmış.
Can kendiliğinden:
- Ben ne yaptım! Balıkların sözüne uyup arkadaşlığını bitirdim. Bu azapla büyüyemem,
demiş.
Sonra koşarak eve gitmiş. Annesine olanları anlatmış. Annesi Can’a:
- Oğlum, senin için doğru olan buydu. Balıklar istediği için değil, artık yaramazlık
yapmamak için onlarla arkadaşlığını bitirmen gerekiyordu, demiş.
Can annesinin bu sözlerinden ve rüyasından çok etkilenmiş. Artık derslerine daha
fazla önem vermiş. Yıllar sonra güzel bir meslek sahibi olmuş. Sevdiği kızla evlenmiş. Can’ın
iki oğlu olmuş. Zaman geçse de ayrıldığı arkadaşlarını ve balıkları hiç unutmamış. Can eski
arkadaşlarını çok sevdiği için oğullarına; Berke ve Berk ismini koymuş. Balıklara yaptıkları için
de hep üzüntü duymuş. Bazen insan yaparken eğlenir ama yaptığı şeyinin sonunu
düşünemez. İşte Can’ın olayında da bu olmuş. Can çocuklarının da aynı hatayı yapmaması
için elinden gelen çabayı göstermiş. Ailesi ile mutlu bir hayat sürdürmüş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
145
AYŞEGÜL ORMANDA
Hilal AYDIN
Bir zamanlar siyah saçlı, yeşil gözlü, Ayşegül adında bir kız vardı. Ayşegül akıllı ve çok
tatlı bir kızdı. Ayşegül’ün çok sevdiği Eda adında bir arkadaşı vardı. Ayşegül ormanı çok
severdi. Çünkü ormanda kimse Ayşegül’le dalga geçmez, ona haksızlık yapmazdı. Bu yüzden
ormanı çok severdi. Bir gün Ayşegül okula giderken komşularının kızı Eda’yı gördü. Okula
beraber gittiler. Okul çıkışında da ders çalışmak ve oyun oynamak için Ayşegüllere geldiler.
Eda ile birlikte odasında ödevlerini yaptılar. Ödevlerini bitirince ikisi de bahçeye ip atlamaya
çıktılar. Eda atlamaya başladı. Eda her zamanki gibi çok güzel ip atlıyordu. Sıra Ayşegül’e
geldi. Ayşegül atlamaya başlar başlamaz ayağına ip takılıp düştü. Eda gülmeye başladı.
Ayşegül arkadaşına çok kırılmıştı. Koşarak Eda’nın yanından uzaklaştı. Eda bir süre Ayşegül’ün
geri gelmesinin bekledi. Gelmeyince telaşlandı. Daha sonra Ayşegül’ün annesinin yanına
giderek ona şöyle söyledi:
- İpek yenge beni dinle, dedi.
Ayşegül’ün annesi:
- Ne oldu kızım? Hem Ayşegül nerede, diye sordu.
İpek:
- İpek yenge, Ayşegül ip atlarken düştü. Ben de ona güldüm. Bana kırıldığı için koşarak
gitti, dedi.
Ayşegül’ün annesi:
- Nereye gitti kızım, dedi.
Eda Ayşegül’ün ne tarafa gittiğini bilmiyordu. Ayşegül’ün o kadar kırılacağını hiç
düşünmemişti. Herkes Ayşegül’ü aramaya koyuldu. Ama nafile hiç kimse bulamadı.
Ayşegül ormanda bir ağacın altına oturmuş ve ağlamaya başlamıştı. O anda omzuna
bir kelebek kondu. Bu kelebek rengarenkti. Ayşegül kelebeği çok sevdi. O kadar güzel bir
kelebekti ki onunla arkadaş oldu. Ona Şeker adını verdi. Ormanda Şeker ile dolaşmaya
başladı. Yeşil ağaçlar, birbirinden güzel çiçekler, sincaplar gördüler. Yolda giderken Şeker
Ayşegül’ü arkadaşlarının yanına götürdü. Orada maymunlar, kuşlar, papağanlar vardı. Onlar
da Ayşegül’le arkadaş olmak istediler.
Ayşegül hepsiyle arkadaş oldu. Ayşegül akşam olunca ormandan evine dönmek
istemişti. Ayşegül arkadaşlarıyla beraber yola koyuldu. Bir süre sonra eve vardılar. Ayşegül
annesine “Ben geldim” diye seslendi. Annesi ona:
- Kızım neredeydim? Seni çok merak ettim, dedi.
Ayşegül annesine:
- Ormandaydım anne. Bak bunlar benim arkadaşım, dedi.
Annesi Ayşegül’e:
- Kızım bir daha bunu yapma. Seni çok merak ettik. Benden habersiz hiçbir yere gitme,
dedi.
Ayşegül’ün yeni arkadaşlarına baktı. Ayşegül’ün arkadaşı olan minicik ve rengârenk
olan kelebeklere baktı. Kızının hayvanları sevmesi onu çok mutlu etti. Keşke bütün çocuklar
da Ayşegül gibi hayvanları sevse ve korusa diye düşündü. Ayşegül annesine söz verdi. Bir
146
daha annesinden habersiz bir yere gitmeyecekti. Anne ve babasına hak verdi. Habersiz
gittiğinde başına bir şey gelebilirdi. Ayşegül anne ve babasına sarıldı. Onlardan özür diledi.
Arkadaşına çok kırılmıştı ama anne ve babasına bunları yaşatmaya hakkı yoktu. Sonra
ormanda edindiği arkadaşları geldi aklına. Babasına dönerek:
- Baba pazara gidebilir miyiz, dedi.
Babası:
- Olur, kızım gidelim, dedi
Hemen pazara gittiler. Ayşegül pazardan çeşit çeşit ağaçlar ve çiçekler almıştı.
Pazarda işleri bitince hemen eve döndüler. Ayşegül eve gelince evlerinin arka bahçesindeki
boş yere bütün aldığı çiçekleri ve ağaçları dikti. Ormandan getirdiği bütün arkadaşlarını diktiği
o küçük ormanlık yere yerleştirdi. Tam o sırada Eda geldi. Ayşegül’e:
- Ayşegül senden çok özür dilerim. Düştüğünde sana gülmemeliydim. Lütfen beni affet,
dedi.
Ayşegül:
- Olsun, artık sorun değil, dedi.
Ayşegül arkadaşını çoktan affetmişti. Eda’yı yeni arkadaşlarıyla tanıştırmak istedi. Eda
kuşları, papağanları, maymunları görünce çok şaşırdı. Önce korkmuştu ama sonradan onları
çok sevdi. Ayşegül Eda’ya:
- Eda bahçem nasıl, diye sordu.
Eda ise:
- Çok güzel, dedi.
Eda Ayşegül’ün bütün arkadaşlarıyla arkadaş oldu. Her gün onları ziyarete geldi.
Geldiğinde Ayşegül’le oyunlar oynuyorlardı. Yine bir gün Sevim, Seda ve İpek’i de çağırdılar.
Hep beraber güzelce oyun oynadılar.
Oyun oynarken hepsi yuvarlanıp yere düştü. Birbirlerine gülmeye başladılar. Artık
düşen arkadaşları ile dalga geçilmemesi gerektiğini hepsi de biliyordu. Hep birlikte her zaman
mutlu ve neşeli oyunlar oynadılar…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
SEVDA İLE MİNİK
Müjde YAKAR
Bir varmış, bir yokmuş. Zamanın birinde Sevda adında bir kız yaşarmış. Sevda sarı
saçlı, mavi gözlü, beyaz tenli, güzeller güzeli bir kızmış. Çiçekleri çok severmiş. Bahçesine
çeşit çeşit çiçekler ekermiş. Ancak, kuşlar sürekli tohumları yediği için bahçesinde çiçekleri bir
türlü yetiştiremiyormuş. Bunun için her gün ağlıyormuş.
Günlerden bir gün Sevda bisikletini alıp ormana gitmiş. Bir ağacın arkasında
birbirinden güzel çiçekler varmış. Sevda annesine ve babasına söyleyip bu çiçekleri bahçeme
aldırayım, diye düşünürken birden bire çiçeklerin içinden küçük periler çıkmış. Perilerden biri
Sevda’nın yanına gitmiş:
- Merhaba, sen kimsin, demiş.
147
- Ben Sevda’yım. Sen kimsin? Senin burada ne işin, var, diye sormuş.
Peri:
- Ben çiçek perisiyim, buralar benden sorulur.
Sevda:
- Senin adın ne?
- Benim adım Minik.
- Tanıştığımıza çok memnun oldum
- Benim sana bir şey söylemem lazım.
- Tabi söyle, demiş Minik peri.
Sevda:
- Ben bu yeri çok sevdim. Babama söyleyip bu yeri bahçeme aldıracağım ama tabi senin
de iznin olursa, demiş.
Minik:
- Olur, ama ailem de benimle gelsin, demiş.
Sevda bisikletine atlayıp hemen evine dönmüş. Annesine ve babasına söyleyerek
ormandaki çiçekleri bahçesine aldırmış. Sevda, arkadaşları Minik periye zarar verirler
korkusuyla onu saklaması gerektiğini düşünmüş. Bunu Minik’le konuşmuş. Minik, Sevda’nın
arkadaşları gelince saklanacağına söz vermiş. Birden bire kapı çalmış. İçeriye Sevda’nın
arkadaşları Gülçin ve Burçin girmiş. Sevda Gülçin ve Burçin’i çok seviyormuş. Gülçin,
Sevda’nın çiçek bahçesine gitmek istemiş. Bu arada Minik de olan biten her şeyi duymuş ve
hemen saklanmış. Sevda Gülçin’in bahçesine girmemesi için hemen koşup kapıyı kapatmış.
Gülçin:
- Sevda, beni niye bahçene almıyorsun, demiş.
Sevda şaşkınlık içinde:
- Orada benim için çok önemli bir şey var. Bunun için seni oraya sokamam, demiş.
Gülçin Sevda’nın bu sözlerine çok kırılmış ve hemen oradan ayrılmış. Burçin Sevda’nın
yanına gelip:
- Sevda sen Gülçin’i bahçene niye sokmuyorsun, diye sormuş.
Sevda:
- Burçin sana bir şey söylemem lazım. Benim Minik adında küçük bir perim var. Ona
zarar vermesinler diye herkesten saklıyorum, demiş.
Burçin buna çok şaşırmış.
- Nasıl? Hiç bahçede peri olur mu, demiş.
Sevda:
- İnanmıyorsan gel sana göstereyim, demiş.
Sonra bahçeye, çiçeklerin yanına gitmişler. Çiçeklerin içinden Minik peri çıkmış. Burçin
çok şaşırmış.
- Bu peri de nereden çıktı, demiş.
Sevda:
- Bu Minik. Benim küçük perim, demiş.
148
Burçin’e ormanda olanları anlatmış. Burçin buna çok şaşırmış. Çünkü dünyada ya da
evrende peri olacağını düşünmüyormuş. Minik’le konuşmadan hızla oradan ayrılmış. Sevda
olanlardan sonra Minik perinin yanına gitmiş ve arkadaşının davranışı için ondan özür
dilemiş. Minik ise Sevda’ya:
- Özür dilenecek bir şey yok. Herkes benim peri olduğuma inanmak zorunda değil. Sen
Gülçin’le iyi geçinmeye bak. Arkadaşlarının kalbini kırma. Onlara iyi davran,
arkadaşlığını benim için tehlikeye atmana gerek yok. Ben küçük, hem de şirin bir
periyim. Benim için Gülçin’le arkadaşlığını tehlikeye atmana gerek yok. Biliyorum ki
beni korumak için sakladın. Çünkü sen çok iyi bir kızsın. Herkesin sırını saklıyor, onu
tanımasan bile arkadaşlık yapıyorsun. Keşke herkesin seni gibi iyi bir arkadaşı olsa,
seninle tanıştığımdan çok mutluyum. Dünya keşke senin gibilerle dolu olsa. Senin
gibiler Dünya’da barışı sağlasalar. Gülçin çok iyi bir kız. Aynen senin gibi. Çok mutlu,
çok neşeli, çok sevimli. Onun gibi arkadaşı olduğundan sevinmeli, onunla gurur
duymalısın, demiş.
Sevda arkadaşı ile ilgili söylenen sözleri duyunca çok gururlandı ve Minik’e şu cevabı
vermiş:
- Ben de senin gibi arkadaşım olduğu için gururluyum. Sen de dünyanın en iyi perisin.
Barışı senin gibiler sağlamalı. Gülçin’e gelince, o benim en iyi arkadaşım. Üzüntümü,
mutluluğumu hep onunla paylaşıyorum. En iyi arkadaşım bile olsa hiç kimseye sırrımı
söylemem. Seninle aramdaki sırları kimseye vermem. Arkadaşlarım benimle
üzüntülerini paylaşıyorlar. Onları hayal kırıklığına uğratmak istemem. Arkadaşlarımı
çok sevsem de başkasıyla aramda olan sırrı onunla paylaşamam, demiş.
Sevda Minik’e sarılmış. Minik çok mutlu olmuş. Sonra odaya gitmişler. Orada birlikte
oyunlar oynamışlar. Annesi ve babası Sevda’ya:
- Kızım odanda kim var? Odandan ses geliyordu, demiş.
Sevda ise:
- Hiç baba, kendi kendime konuşuyorum. Hem odamda kimler olacak, demiş.
Babası buna çok şaşırmış. Sevda’nın annesine:
- Bu kıza bir şeyler oluyor, yoksa bize ve arkadaşlarına böyle davranmazdı, demiş.
İkisi de aşağıya inmişler. Sevda annesi ile babasının konuştuklarını duyunca çok
üzülmüş. Çünkü Sevda annesi ile babasına hiç yalan söylemezmiş. Sevda Minik’e dönüp:
- Minik, babam ile annem hasta olduğumu sanıyor. Hem arkadaşlarım da benimle
küstüler. Senden başka hiç arkadaşım yok. Tek sen varsın, demiş.
Sonra akşam olmuş. Minik ailesinin yanına dönecekmiş. Sevda’ya haber vermiş ve
gitmiş. Ailesinin yanına dönmüş ama bir de ne görsün! Kamyonlar, kepçeler vb. bir sürü alet
ormanlık alanı yıkmaya, o güzel çiçekleri oradan almaya gelmiş. Minik’in ailesi ve arkadaşları
çok üzgünmüş. Eğer Minik gelmeseymiş, ailesini ve arkadaşlarını öldüreceklermiş.
Minik ve arkadaşları gelen yabancılara tuzak kurmuşlar. Gece vakti işçiler uyurken
arabalarını sarmaşıklarla kaplamışlar, araçların vidalarını sökmüşler. İşçiler sabah erkenden
kalkıp işlerine devam edecekmiş. Ama iş arabalarını darmadağın olmuş halde bulmuşlar.
Bunun için işlerini yapamamışlar. Bu arada Minik de Sevda’nın yanına gidip bütün olan biteni
149
anlatmış. Sevda buna inanamamış. Bunu yapan Sevda’nın babasından başkası değilmiş.
Sevda’nın babası o küçük perilere zarar veremezmiş. Aslında babası karıncaya bile zarar
vermezmiş. Sevda hemen Minik ile birlikte ormana gitmiş. Sevda Minik’in bütün arkadaşlarını
yanına çağırmış. Onlara burayı kurtaracağına dair söz vermiş. Eve babasının yanına gidip
onunla konuşmuş. Babası:
- Kızım senden çok özür dilerim, ben sadece o yerin boş olduğunu sanarak oraya ev
yaptıracaktım. Artık orası senin oldu, istediğin şekilde kullanabilirsin, demiş.
Sevda hemen Minik’in yanına gelmiş. Minik’e:
- Ben babamla konuştum artık oraya zarar veremezler, demiş.
Akşam olmuş Sevda Minik’i de alıp babası ve annesinin yanına gelmiş. Annesi ve
babasına:
- Anne, baba, benim size söylemem gereken bir şey var, demiş.
Yeni bir arkadaşı olduğunu ve arkadaşının peri olduğunu söylemiş. Annesi ve babası
buna çok şaşırmış. Sevda’ya:
- Kızım evrende hiç peri olur mu, diye sormuş.
Sevda ise:
- Ben de bilmiyorum. Ben ormanda dolaşırken çiçeklerin yanına oturmuştum. Birden
bire çiçeklerin içinden bir sürü peri çıktı. Birisi yanıma geldi. Demek ki evrende bizden
başka canlılarda varmış, demiş.
Annesi:
- Peki, kızım şimdi o peri nerede, diye sormuş.
Sevda ise:
- Anneciğim o periyle tanıştığımdan beri benim yanımda. Ben sizin ona zarar
vermenizden korktuğum için sizden sakladım. Ona zarar gelir diye söylemedim,
demiş.
Sonra annesi:
- Kızım bize o periyi gösterir misin, demiş.
Minik peri arkasından çıkmış. Sevda’nın annesi ve babası:
- Ne kadar tatlı bir peri, demişler.
Sevda çok mutlu olmuş, çünkü artık Minik’i annesi ve babasından saklamayacakmış.
Sevda annesine:
- Anne, bu perinin adı Minik, demiş.
Annesi Minik’in yanına gelip:
- Merhaba Minik, seninle tanıştığıma çok memnun oldum, demiş.
Minik, Sevda’nın ailesini çok sevmiş. Sevda’ya:
- Sevda, baban işçilere söyledi mi, demiş.
Sevda kararsız kalmış çünkü henüz sadece babasıyla konuşmuş. Minik’e:
- Ben bilmiyorum, sadece babamla konuştum, demiş.
Sevda hemen babasına dönerek:
- Babacığım sen işçilere söyledin mi, demiş.
150
Babası birden şaşırmış çünkü daha işçilere haber vermemiş. Sevda’ya ne söyleyeceğini
bilememiş. Mecburen yalan söylemek zorunda kalmış. Sevda’ya:
- Sen kafana takma, ben söyledim. Onlar şimdiye kadar gelmişlerdir, demiş.
Babası hemen diğer odaya gidip işçileri aramış. İşçilerden biri telefonu açmış. İşçilere:
- Hemen geri çekiliyorsunuz, artık oraya ev yapmaktan vazgeçtik, demiş.
İşçiler makineleri bozuk olduğu için zaten hiç çalışamamış. Hepsi geri çekilmişler.
Sevda babasının yanına gitmiş. Babasına:
- Babacığım ben küçük arkadaşımı eve getirmek istiyorum, demiş.
Babası:
- Olur, kızım, hem sen mutlu olursun, demiş.
Sonra hemen Minik’i almaya gitmiş. Minik’in eşyalarını toplayıp eve dönmüşler.
Sevda, Minik’i odasına götürmüş. Minik odaya girer girmez odanın içinde uçuşmaya başlamış.
Sevda’nın odasını çok beğenmiş. Sevda’ya:
- Sevda bunların hepsi senin mi, demiş.
- Minik, artık bu oyuncaklarda senin oldu.
Minik bu olaya çok sevinmiş. Sonra ikisi de aşağıya inmiş. Ama kimseler yokmuş. Buna
çok şaşırmışlar. Minik masanın üzerinde bir zarf görmüş. Hemen bu zarfı Sevda’ya vermiş.
Sevda zarfı içini açıp okumaya başlamış. Zarfın içinde yazana göre Sevda’nın annesi Minik’in
annesi ile beraber gezmeye bu şehrin ne olduğunu anlamaya çıkmışlar. Sevda ile Minik bu
olaya çok sevinmiş. Artık ikisi de çok iyi arkadaş olmuşlar ve mutlu yaşamışlar…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MUSTİ’NİN KARDEŞ ÖZLEMİ
Mustafa GÜLEÇ
Bir varmış bir yokmuş. Köyün birinde Mustafa adında bir çocuk yaşarmış. Herkes ona
Musti dermiş. Musti çok yalnızmış. Evlerinin yanında oyun oynayabileceği hiç arkadaşları
yokmuş. Aslında bir kardeşi olsa ona yetecekmiş. Musti annesine:
- Anne canım çok sıkılıyor, demiş.
Annesi:
- Ne yapabilirim oğlum? Kendi başına oyna, demiş.
Evlerinin yanında bir arkadaşı varmış ama sadece yaz tatillerinde geliyormuş. Musti
annesine “ben biraz gezeceğim” demiş. Musti kendi kendine “keşke benim de bir kardeşim
olsaydı, onunla güzel güzel oynardım. Hiç canım sıkılmazdı, hem evde hem dışarıda kardeşim
ile oynardım, beraber vakit geçirirdik “ diye düşünmüş.
Sokakta oyun oynayacak kimseler yokmuş. Musti kendi başına biraz dolaşıp eve geri
dönmüş. Ertesi gün sınavı olduğu için ders çalışması gerekiyormuş. Annesine “merhaba”
dedikten sonra ders çalışmak için odasına geçmiş. Musti kitabını açmış. Bir de ne görsün!
Kitapta açtığı sayfada kardeşliğin önemi diye bir şiir varmış. Musti yüksek sesle okumaya
başlamış.
“Herkesin kardeşi olsa
Herkes mutlu olsa
Herkes kardeşiyle oynasa…”
151
Musti şiiri okuyunca daha da üzülmüş. Sınav hazırlığını bitirdikten sonra yemeğini
yiyip erkenden uyumuş. Üzgün olduğu için televizyon bile izlemek istememiş. Ertesi gün
okulda da çok neşesizmiş. Tek güzel şey sınavının güzel geçmesiymiş. Eve döndüğünde babası
ve annesi onu bekliyorlarmış. Babası:
- Oğlum biz artık başka yere taşınacağız, belki orada yeni arkadaşların olur, demiş.
Musti:
- Peki, nereye taşınıyoruz baba, diye sormuş.
Babası:
- Bursa’ya taşınıyoruz, demiş.
Musti çok mutlu olmuş. Ancak okul arkadaşlarından ayrılacağı için de biraz üzülmüş.
Aradan kısa bir zaman geçmiş. Musti ve ailesi eşyalarını arabaya koymuşlar ve yola çıkmışlar.
Bir süre sonra Bursa’ya varmışlar. Yeni evlerine eşyalarını koymuşlar. Yeni evleri de şehrin
dışında, yakınlarında hiç ev olmayan bir yermiş. Musti’nin hiç oyun arkadaşı yokmuş. Evde
sürekli annesine yardım ediyormuş. Bir gün babası:
- Oğlum seni yeni okuluna yazdırdım, demiş.
Musti çok sevinmiş. Okula gitmeyi çok özlemiş. Musti ertesi gün yeni okuluna
başlamış ve yeni arkadaşlar edinmiş. Bir ay sonra Musti’nin doğum günü gelmiş. Okul
arkadaşlarının evi Musti’nin evine çok uzak olduğu için doğum günü partisine hiç arkadaşı
gelmemiş. Annesi ona bir ayakkabı almış. Babası da arkadaşları olmadığı ve canı sıkıldığı için
ona bir bisiklet almış. Musti o gün, gün boyunca bisikleti ile oynamış. Akşam yorgunluktan
erkenden uyuyakalmış. Uykusunda rüya görmeye başlamış. Rüyasında Musti bir kardeşi
olduğunu ve bisiklete beraber bindiklerini görmüş. Musti sabah bir yandan kahvaltı edip bir
yandan da annesine ve babasına rüyasını anlatmış. Bir kardeşinin olmasını çok istediğini
söylemiş. Sonra da okula gitmiş. Anne ve babası Musti’nin söylediklerine çok üzülmüş.
Aradan bir yıl geçmiş. Musti’nin tekrar doğum günü gelip çatmış. Musti anne ve
babasının ona ne alacağını çok merak ediyormuş. Akşam olunca annesi Musti’ye mumlarla
dolu küçük bir pasta getirmiş, ama ellerinde hiç hediye yokmuş. Anne ve babası Musti’nin
yanına gelip:
- Sana güzel bir haberimiz var, demiş.
Musti çok heyecanlanmış. Hemen:
- Nedir o, diye sormuş.
Annesi:
- Artık senin de bir kardeşin olacak, demiş.
Musti önce şaşırmış. Duyduklarına inanamamış. Hep istediği şey gerçek oluyormuş.
Koşarak anne ve babasına sarılmış.
- Teşekkür ederim. Bana dünyanın en güzel hediyesini verdiniz, demiş.
Musti kardeşinin dünyaya gelmesini dört gözle beklemiş. Kardeşi doğduktan sonra da
onunla hep ilgilenmiş. Onunla oyunlar oynamış. Artık canı hiç sıkılmıyormuş. Kardeşi, anne ve
babasıyla mutlu bir hayat sürdürmeye başlamışlar.
-------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------152
MACERA KUŞU
Neslişah KALIN
Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde Arda adında çok akıllı,
çok çalışkan bir çocuk yaşarmış. Bir gün Arda’nın babası ona güzel bir hediye almış. Arda eve
gelince büyük bir pakete sarılı olan hediyeyi görmüş. Babasına:
- Babacığım bu hediye benim mi, diye sormuş.
- Evet oğlum. Bu senin diye, söylemiş.
Arda hemen babasına sarılmış. Babası:
- Sen çok başarılı bir çocuksun. Bu güne kadar bizi hiç üzmedin. Bunun için sana bu
hediyeyi aldım, demiş.
Arda koşarak paketi açmış. Paketin içindeki kuşu görünce de çok sevinmiş. Kuşu
sevmeye başlamış.
- Babacığım, anneciğim ben kuşu alıp gezmeye gidebilir miyim, demiş.
Annesi ve babası izin vermiş. Arda kuşu alıp hemen evden çıkmış. Başlamışlar
yürümeye… Ormana kadar varmışlar. Arda kuşu alıp bir ağacın altına oturmuş. Birden
yağmur yağmaya başlamış. Arda bir kayanın altına girmiş. İlerdeki kayanın altında bir boşluk
görünüyormuş. Hemen oraya doğru koşmaya başlamış. Orada bir mağara varmış. Merak
ettiği için mağaradan içeri girmişler. İçerisi çok karanlıkmış. Arda çok korkmuş, kuşunun da
tedirgin olduğunu fark etmiş. Arda korkusunu yenmek için kuşu ile oyun oynamaya başlamış.
Mağaranın içinde biraz kalınca orada çok uzun bir yol olduğunu fark etmiş. Arda ile kuş o
yoldan gitmişler. Bir süre sonra Arda ile kuş yolun sonuna gelmiş. Orada büyük bir geçit
varmış. Arda ile kuş o geçide girmişler. Geçidin içinde, oyun oynayabilecekleri bir sürü
oyuncak varmış. Hatta oyun parkı bile varmış. Arda orada bozuk iki tane araba bulmuş.
Arabaların biri küçük biri büyükmüş. Arda küçüğünü kendine almak istemiş. Tamir edip
babama götürebilirim diye düşünmüş. Biraz uğraştıktan sonra küçük arabayı tamir etmiş.
Orada uzun bir kaydırak varmış. Arda kuşu bir kenara koyup:
- Ben burada biraz kayacağım, sende kaymak ister misin, demiş.
- Tabi ki isterim, demiş.
İkisi birlikte kaymaya başlamışlar. Kaydırağın sonuna gelmişler. Az ileride büyük bir
kaydırak daha varmış. Arda büyük kaydırakta kaymaktan çok korkuyormuş. Kuş, Arda’ya:
- Niye büyük kaydıraktan kaymıyoruz? Yoksa korkuyor musun, demiş.
Arda:
- Evet, ben büyük kaydıraktan kaymaya çok korkuyorum, demiş.
Kuş buna çok şaşırmış. Çünkü Arda’yı tanıdığında beri Arda’nın korkusuz bir çocuk
olduğunu düşünüyormuş. Kuş Arda’nın korkusunun yenmesinin istiyormuş. Ona:
- Ben küçücük bir kuş olduğum halde korkmuyorum, sen de korkmamalısın, demiş.
Arda kendi davranışından utanmış. Kendine güvenmesi gerekiyormuş. Çünkü kuş
ondan çok küçükmüş. Arda’nın değil, kuşun korkması gerekirmiş. Arda cesaretinin toplayarak
büyük kaydıraktan kaymaya başlamış. Burada kaymak çok keyifliymiş. Kendi kendine “niye bu
kadar korkmuşum” diye düşünmüş. Bu güzel oyuna son verip buldukları küçük arabayı alarak
eve gitmeye karar vermişler. Ardından çıkış kapısını aramaya başlamışlar. Kapıyı bulunca evin
153
yolunu tutmuşlar. Uzun bir yürüyüşün ardından eve ulaşmışlar. Arda kapıdan girince annesi
ve babasına seslenmiş:
- Anne baba! Bir dakika gelebilir misiniz, demiş.
Annesi ve babası hemen gitmişler. Arda uzun süredir ortalıkta görünmediği için onu
merak etmişler. Annesi:
- Ne oldu Arda? Uzun süredir nerelerdeydin?
Arda:
- Anneciğim ve babacığım ben birçok macera yaşadım. Bu macerayı yaşarken kuşum da
yanımdaydı. Bu kuşu aldığınız için çok mutluyum. Ben de size küçük bir hediye vermek
istiyorum, demiş.
Babası:
- Oğlum bu ne arabayı nerden buldun? Bu çok güzel bir şey, demiş.
Arda, kaydıraktan kayarken kuşunun Kendisinin nasıl desteklediğini, hiç onun
yanından ayrılmadığını ve arabayı birlikte tamir ettiklerinin anlatmış. Babası Arda’nın
hediyesini çok beğenmiş.
Arda’nın hayatı kuşun gelmesi ile çok değiştiği için kuşa Maceracı Kuş adını vermiş.
Arda ile Maceracı Kuş çeşitli maceralar yaşamaya devam etmiş. Maceracı Kuş ve Arda’nın
dostluğu ve arkadaşlığı uzun yıllar devam etmiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HUZUR EVİNDE UMUT
Şehriban ERGÜVEN
Vakit epeyce geç olmuştu. Fatma Nine hala uyuyamamıştı. Ortam o kadar karanlıktı
ki Fatma Nine’nin başucunda duran sapsarı saçlardan başka bir şey gözükmüyordu. Nine
saçları eline alıp koklamaya başladı. Birden kendini tutamayıp ağladı. Nine bu gece her
zamankinden daha yorgun, bitkin ve mutsuzdu. Çünkü yarın bayramdı. Bayramda mutsuz
olmasının sebebi de kimsenin onu görmeye gelmemesiydi. Ama yine de içinde küçükte olsa
bir umut vardı. Belki kızı olmasa da bir yakını onu görmeye gelirdi. Kendini hep bu küçük
umutla avutuyordu. Aslında o da kimsenin gelmeyeceğini biliyordu. Nine kapının çalmasıyla
kendine geldi. Sabah olduğunun farkına varmıştı. Sessizce ‘girin’ dedi. Gelen Yıldız’dı. Fatma
Nine’ye bakmakla görevlendirilmişti. Çok iyi bir kızdı. Fatma Nine’ye öz kızı gibi bakıyordu.
Yıldız, Fatma Nine’nin gözyaşlarını görünce hemen cebinden çıkardığı mendiliyle gözyaşlarını
silerek:
- Nineciğim, yine mi ağlıyorsun? Ağlamanın ne sana, ne de başkasına faydası var.
Yalnızca kendini üzersin. Ve biliyorsun sen üzülünce ben de çok üzülüyorum.
Derdinin ne olduğunu bilmiyorum ama anlatmak istersen sabırla dinlerim. Bu arada
bayramın kutlu olsun, dedi ve ellerini öpüp alnına koydu.
Fatma Nine de Yıldız’ı yanaklarından öptü. Yıldız, Fatma Nine’nin dolabını açtı. Hepsine
tek tek ve uzun uzun baktı. Nihayet içinden beyaz, Nine’nin dizlerine kadar inen bir etek ve
154
beyaz, boğazlı bir kazak çıkardı. Son olarak da Nine’nin siyah ceketini çıkardı. Sonra da
çıkardığı bu kıyafetleri göstererek:
- Bak Nineciğim bugün bayram. Bugün mutlu olmanı istiyorum. Şimdi bu kıyafetleri
giy, ben de tarak getireceğim.
Nine mutsuz ve umutsuzca Yıldız’ın verdiği kıyafetleri giymeye başladı. Bu sırada
Yıldız da elinde tarakla geldi. Nine giyinmişti. Yıldız Nine’den oturmasını istedi. Sonra incecik
ve kısa saçlarını taramaya başladı. Yıldız, Fatma Nine’ nin canını acıtmamak için çok büyük
bir özenle saçlarını tarıyordu. Saçlarını taradıktan sonra Nine ayağa kalktı. Sonra uzaktan
bakarak:
- Kıyafet bir insana bu kadar mı yakışır? Ne kadar güzel oldun. Güzelliğine güzellik
katmışsın, dedi.
Sonra biraz durdu ve:
- Aaaa Nineciğim ayakkabılarını unuttuk, dedi.
Fatma Nine yatağının altından iki çift ayakkabı çıkararak:
- Kızım, ayakkabılarım bunlar. Hangisini beğenirsen onu giyerim, dedi.
Yıldız ayakkabılara baktı ve siyah olanını seçti, giydirdi. Sonra hep beraber diğerleriyle
bayramlaşmaya gittiler. Fatma Nine:
- İlk önce Emine’ nin yanına gitmek istiyorum, dedi.
Yıldız:
- Tabi, sen nasıl istersen. Haydi gidelim.
Emine Nine’nin odasına doğru yöneldiler. Yolda yürürken Yıldız:
- Nineciğim sen kaç yıldır buradasın, diye sordu.
Fatma Nine:
- Yedi yıldır buradayım. Eskiden kızımla mutlu mesut yaşıyorduk. O çalışıp eve ekmek
parasını getiriyordu. Ben de ev işlerini yapar yemek hazırlardım. Sonra 30 – 35
yaşlarında bir adam kızımla evlenmek istedi. Ailesiyle beraber istemeye geldiler.
Evlendiler ve ben de onlarla beraber kalıyordum. Aradan birkaç gün geçti. Sık sık
kavgalarına şahit oldum. Nedenini merak ediyordum. Bir gün mutfak kapısının
önünden geçerken konuşmalarına şahit oldum:
“- Sana anneni burada istemiyorum diye kaç defa söyleyeceğim? Neden hala
kovmuyorsun? Bak sen kovmazsan ben kovmasını bilirim ona göre!
- Ben, ben annemi kovamam. Hem sonra nerede kalır, nasıl yaşar?”
- Bu konuşmalar böyle devam edecekti. Ama ben daha fazla bu bunları dinlemek
istemedim. Hemen odama çıktım. Gece boyu ağladım. Ben burada olduğum sürece
bu kavgaların olacağını anladım. Bu nedenle eşyalarımı topladım. Sonra da bir
mektup yazıp masanın üzerine bıraktım ve sessizce çıkıp gittim. Bir iki gün sokakta
kaldım. Sonra karşıma bir adam çıktı. Çok iyi biriydi. Beni buraya getirdi. İlk günlerde
beni ziyarete geldi. Bir daha da hiç gelmedi; ne o ne de bir başkası…
Fatma Nine ile Yıldız arasında bir süre sessizlik oldu. Biraz daha yürüyünce Emine
Nine’nin odasına geldiler. Kapıyı çaldılar. ‘Girin’ diyen olmadı. Tekrar çalıp kapıyı açmaya
çalıştı Yıldız. Fakat kapı kilitliydi. Belli ki Emine Nine salona inmişti. Onlar da salona indiler.
155
Emine Nine büyük bir koltuğa tek başına oturmuş, etrafı seyrediyordu. Fatma Nine ve Yıldız,
Emine Nine’ nin yanına gittiler. Emine Nine onları görünce gülerek ayağa kalktı. Emine Nine:
- Ooo! Fatma, günaydın, dedi.
Sarıldı. Yıldız da Emine Nine’nin bayramını kutladı. Sonra beraber oturdular. Yıldız:
- Bu ne şıklık Emine Nine! Bayram değil seyran değil, dedi ve hep beraber gülmeye
başladılar. Ama Fatma Nine gülmüyordu. O etrafa bakıyordu. Ortam tanımadık
insanlarla doluydu. Herkes mutluydu. Fatma Nine bu defa da kapıya bakmaya
başladı. İçeridekiler yavaş yavaş çoğalıyordu. Biraz sonra içeriye bir grup çocuk, iki
bayan ve bir adam girdi. Çocuklar birer ikişer yaşlıların yanına gittiler. Onlarla sohbet
etmeye başladılar. Fatma Nine onları seyretmeye başladı. Kim olduklarını merak
ediyordu. Bu arada Fatma Nine’ nin yanına sarı saçlı, beyaz tenli 6-7 yaşlarında küçük
bir kız çocuğu geldi. Nineye bakarak:
- Merhaba, ben Damla. Bir grup arkadaşımla ve öğretmenlerimle Değirmendere
İlköğretim Okulu’ndan sizleri ziyarete geldik. Bayramınız kutlu olsun, dedi ve ellerini
öptü.
Fatma Nine de onu yanaklarından öptü. Damla:
- Nasılsın iyi misin, diye sordu.
Fatma Nine:
- İyiyim kızım, sen nasılsın?
Damla:
- Ben de iyiyim, teşekkür ederim. Burada gelen grup arasında en küçük olan benim.
Aslında benim sınıfım küçük olduğu için gelmeyecektik. Ama huzurevine gelme fikrini
ben söylediğim için öğretmenim benim de gelmemi istedi ve geldik işte.
Fatma Nine buraya geldiğinden beri ilk defa bu kadar mutluydu. Yanında hiç
tanımadığı ama bu kadar kısa sürede çok sevip beğendiği küçük bir kız vardı.
- Damla sen kaç yaşındasın?
- 6 yaşındayım. Eğer izin verirseniz başkalarıyla da biraz konuşmak isterim,
biliyorsunuz biraz sevgi ve ilgiye ihtiyacı olan çok insan var.
Fatma Nine bu sözlere hayran kalmıştı. ‘Tamam’ anlamında başını salladı. Damla gitti,
Fatma Nine de arkasından bakakaldı…
Ertesi sabah uyanır uyanmaz penceredeki çiçeklerin solduğunu fark etti. Hemen
yatağından kalktı ve giyindi. Sonra masanın üzerinden sürahiyi aldı. Çiçekleri suladı. Çiçekler
o kadar susuz kalmıştı ki su yetmiyordu. Sürahiyi tekrar suyla doldurup geri geldi. O suyu da
çiçeklere verdi. Sürahiyi masanın üzerine bıraktı. Tam oturacaktı ki odanın dağınıklığını fark
etti. Önce yatağını topladı, düzenledi. Sonra küçük süpürgesiyle odayı süpürdü. Kıyafetlerini
düzenledi. Bu sırada kapı çaldı. Yıldız içeri girdi. Odaya bakınca şaşırdı:
- Nine bu odaya ne oldu böyle! Çok güzel olmuş. Yoksa sen mi topladın, dedi.
- Evet, ben temizledim. Beğendiğine sevindim.
Yıldız Fatma Nine’ nin yanına oturdu ve elini omzuna attı:
- Nineciğim, bugün mutlu musun? Bana mı öyle geliyor, diye sordu.
156
- Bilmiyorum ama içimde bir umut var. Sanki yakında çok mutlu olacakmışım gibi bir
his var içimde, dedi.
Yıldız:
- Umarım bu hislerin doğru çıkar. Bunu bütün kalbimle isterim.
Fatma Nine, Yıldız’ın saçlarını okşayarak:
- İnşallah kızım inşallah, dedi.
Beraber salona indiler. Kahvaltılarını yaptılar. Yine her zamanki yerlerine oturdular. Biraz
sessiz kaldılar. Yıldız hemen söze başladı:
- Nine, ben buraya gelmeden önce sana kim bakıyordu?
- Melda adında bir kadın bakıyordu.
- Nasıl biriydi, sana iyi bakıyor muydu?
- Melda bana iyi bakardı fakat sinirlendiğinde bütün sinirini benden çıkarırdı.
- Peki, ben sana nasıl davranıyorum?
- Dünyanın en iyi en güzel bakıcısına sahibim. Bu açıdan dünyanın en şanslı insanı
benim.
Yıldız bu sözler karşısında gözyaşlarını tutamadı. Fatma Nine’ye sımsıkı sarıldı. Bir
süre böyle kaldılar. Bu anı Emine Nine böldü ve:
- Merdivenlerden iniyordum. Doğrusu sizi böyle görünce çok kıskandım. Aşk olsun
Yıldız, arkadaşımı benden çalmak istiyorsun, dedi.
Yıldız:
- Senin arkadaşınsa benim de ninem, dedi.
Fatma Nine gülerek Emine Nine’ye oturması için yer gösterdi. Nasıl olduğunu sordu.
Emine Nine:
- İyiyim, sen nasılsın bakalım yaramaz çocuk, diye sordu.
Ardından kapıda torunu Cemal’i gördü ve sevinç çığlığıyla ayağa kalktı. Hemen
Cemal’e doğru gitti. Ona sarıldı. Sonra beraber Fatma Nine ve Yıldız’ın yanına gittiler.
Cemal’i onlarla tanıştırdı. Cemal Emine Nine’ye bakarak:
- Aslında bayramda gelecektim ama arkadaşlarım bırakmadılar. Ancak bugün
gelebildim, dedi.
Fatma Nine onları görünce gözyaşlarını tutamadı. Belli etmemeye çalışsa da Yıldız
anlamıştı. Beraber bahçeye çıkıp banka oturdular. Yıldız:
- Nineciğim, sadece bir tane mi kızın var?
- Bir de oğlum vardı fakat nerede olduğunu bilmiyorum.
- Nasıl yani oğlunun nerede olduğunu bilmiyor musun? Neden bilmiyorsun?
- Yaklaşık 11 yıl önce oğlum üniversiteyi kazandığını ve İzmir de okuyacağını söyledi.
Onu umutla uğurladım. Ama gidiş o gidiş. Bir daha ondan haber almadık. Bir türlü de
unutamadım ana yüreği işte, dedi Fatma Nine ağlayarak.
Fatma Nine koltuğun üzerinde sabahlamış, ani bir sarsıntıyla kendine gelmişti. Yıldız
hemen Fatma Nine’ nin odasına geldi ve:
- Nineciğim kalk deprem oluyor. Herkes dışarı koşuyor. Hadi gel gidelim, dedi.
157
Fatma Nine hızla kalktı, koşar adımlarla bahçeye gittiler. Neredeyse herkes bahçedeydi.
Emine Nineyi buldu ve yanına gitti.
- Emine seni göremeyince içeride kaldın sandım. Çok korktum.
- Korkacak bir şey yok. Çok şükür hiç birimize bir şey olmadı. Allah hepimizi korudu.
Yıldız Fatma Nineye bakarak:
- Nine sen neden koltukta uyudun?
- Koltukta otururken uyuyakalmışım, dedi Fatma Nine.
Biraz sonra Osman Bey geldi. 50–55 yaşlarında, hafif göbekli, saçları yana taranmış
bir adamdı. Vakit kaybetmeden konuşmaya başladı.
- Korkmayın, bir sorun yok. Şimdi içeri girebilirsiniz, dedi ve gitti.
Herkes yavaş yavaş içeri girmeye başladı. Fatma Nine:
- Emine, Cemal gitti mi?
- Evet gitti.
Yıldız elindeki telefonla devamlı mesaj gönderip duruyordu. Fatma Nine bunu fark
etmişti ama sormaya cesaret edemiyordu. Fatma ve Emine Nine konuşurken Yıldız birden
söze girdi:
- Size kaç gündür söylemek isteyip de söyleyemediğim bir şey var, dedi. Benim
evlenmek istediğim bir çocuk var ve beni istemeye gelecek fakat ben ailemi yıllar
önce kaybettim. Ve sizi ailem gibi görüyorum. Beni sizden isteseler olur mu, diye
sordu.
Fatma Nine:
- Madem bizi ailen olarak görüyorsun ve seni bizden istemelerini istiyorsun peki
tamam ama önce çocuk tek başına gelsin bir tanışalım eğer uygun görürsek istemeye
gelsinler.
- Tamam, dedi Yıldız. Ben şimdi onunla konuşacağım dedikten sonra telefonu masanın
üzerinden aldı ve dışarı çıktı.
Yarın görüşmek üzere anlaştılar. Daha sonra Yıldız, Fatma ve Emine Nine’nin yanına gitti:
- Tamam, yarın gelecek, dedi. Artık izniniz olursa biraz yatıp dinlenmek istiyorum,
dedikten sonra merdivenlerden çıktı.
Fatma Nine Yıldız’ın yanına yaklaşarak:
- Eeee Yıldız, bu çocuktan biraz bahsetsene. Adı ne? Kimlerden, diye üst üste sorular
sordu.
Yıldız:
- Adı Ali. 30 yaşında. Babası vefat etmiş. Annesi ve ablasının ise nerede olduklarını
bilmiyormuş. Çok garip değil mi?
- Evet, gerçekten çok garip, dedi Fatma Nine.
Yıldız meraklı bakışlarla:
- Fatma Nine belki de o senin…
Fatma Nine hemen sözünü kesti Yıldız’ın:
- Yok canım, aradan kaç yıl geçmiş. Onun olması imkansız.
Yıldız:
158
- Sen öyle diyorsan öyledir, dedi.
Hava kararmaya başladı. Herkes akşam yemeğini yemiş bir köşeye çekilmişti. Fatma
Nine ve Yıldız da odalarına çekilip sohbet ediyorlardı. Bir ara Fatma Nine:
- Yıldız bahsettiğin bu çocukla nerede tanıştınız, dedi.
- Yaklaşık 1 ay kadar önce makette karşılaşmıştık. Birkaç defa da sokakta karşılaştık,
sonra tanıştık, diye hikayesini anlatmaya başladı. Neyse nine benim uykum geldi iyi
geceler, deyip çıktı.
Fatma Nine ışıkları söndürüp yatağına uzandı. Nedense bir türlü uykuya dalamıyordu.
Yıldız’ın anlattıkları bir türlü çıkmadı aklından. Böyle bir şey olabilir miydi? Fatma Nine
birden umutlandı. Bir süre sonra da bu düşüncelerle uykuya daldı. Sabah olunca kapı çalındı.
Gelen Yıldız’dı. Fatma Nine şaşkın bir şekilde:
- Yıldız, bu ne güzellik? Hayırdır düğüne mi gidiyorsun?
Yıldız bu sözlere çok sevindi. Fatma Nine:
- Otursana ayakta kaldın, dedi.
Yıldız Fatma Nine’ nin yanına oturdu. Fatma Nine sürekli Yıldız’a bakıyordu. Yıldız:
- Sen bana böyle bakınca ben çok utanıyorum. Eğer bana böyle bakmaya devam
edersen üzerimdekileri değiştireceğim, dedi.
Fatma Nine:
- Tamam, kızma, bir daha sana bakmayacağım. Bahsettiğin bu çocuk ne zaman
gelecek?
- Öğlenden sonra gelecekmiş.
- Ooo ben o zamana kadar bekleyemem. Çok merak ediyorum bu çocuğu.
Yıldız’la yüzüne hiç bakmadan konuşuyordu. Yıldız:
- Benimle konuşurken neden yüzüme bakmıyorsun, diye sordu.
Fatma Nine:
- Az önce bana bakarsan üstümü değiştireceğim demedin mi? Ben de üstünü
değiştirmeni istemediğim için sana bakmıyorum.
Yıldız bu konuşmaya gülmeden edemedi. Fatma Nine:
- Haydi Yıldız, salona inelim.
Beraber salona indiler, kahvaltılarını yaptılar, biraz sonrada Emine Nine geldi.
Günaydın diyerek yanlarına oturdu. Bu arada yanlarına Osman Bey geldi ve konuşmaya
başladı.
- Günaydın hanımlar nasılsınız bakalım, iki gün sonra buraya liseden bir grup öğrenci
gelip sizinle vakit geçirmek istiyormuş haberiniz olsun, bunu herkese söyleyelim.
Fatma Nine çok sevindi çünkü altı yıl aradan sonra gelecek ikinci misafiriydi. İlki
Damla, diğerleri ise daha belli değildi. Aslında bu misafirler buradaki bütün yaşlıların
misafiriydiler. Fatma Nine bunları düşünürken Yıldız’ın gittiğini fark edememişti, bu arada
Emine Nine de, Ahmet Dede ile konuşuyordu. Fatma Nine etrafı seyrederken bir ara gözleri
kapıya takıldı, Yıldız bahsettiği çocukla kapıda durmuş Fatma Nineyi seyrediyorlardı. Fatma
Nine onları görünce çok mutlu bir şekilde ayağa kalktı ve tabi bu çocuğun kim olduğunu da
merak ediyordu. Yıldız yanındaki adamla birlikte Fatma Ninenin yanına geldi. Fatma Nine bu
159
adama bakınca gözlerini ondan alamadı. Adam da gözlerini Fatma Nineden alamadı. Sürekli
birbirlerine bakıyorlardı. Yıldız, Fatma Ninenin yanına giderek:
- Nineciğim işte evlenmek istediğim adam bu, daha öncede söylemiştim, adı Ali.
Ali, Fatma Ninenin yanına yaklaşarak;
- Beni yanlış anlamazsanız size bir şey sorabilir miyim?
- Tabi oğlum, dedi Fatma Nine.
“Beni tanıdınız mı?” diye sordu merakla Ali. Fatma Nine bu soruyu duyunca
gözyaşlarını tutamadı. Çünkü karşısındaki kendi oğluydu. Fatma Nine ona sımsıkı sarıldı ve
ikisi de gözyaşlarına boğuldular. Yıldız da bu duruma çok sevindi.
Fatma Nine bu sabah çok erken uyanmış, aynanın önünde saçlarını tarıyordu,
saçlarını taradıktan sonra dolabını açıp giysilerini çıkarıp giydi. Cam kenarına oturup dışarıyı
seyretti, gelen giden yoktu. Fatma Nine bugün çok mutluydu, çünkü bugün Osman Bey’in
bahsettiği liseli öğrenciler gelecekti. Yarın da oğlu onu görmeye gelecekti. Tek isteği kalmıştı,
kızını ölmeden önce son bir defa daha görmek. Eğer bu da olsaydı artık Fatma Nine ölse de
gam yemezdi. Fatma Nine saate baktı, saat yedi buçuğa geliyordu, oturmaktan sıkıldı.
Oturduğu yerden yavaşça kalktı. Yastığın altından kızına ait sarı saçları çıkardı, okşadı. Sonra
da öpüp tekrar yastığın altına koydu. Kapıyı açıp çıktı, aşağı inip her zamanki yerine oturdu.
Salonda Fatma Nineden başka kimse yoktu. Biraz çıkıp hava almak istedi, fakat dışarısı
soğuktu, çıkmadı. Fatma Nine ayak seslerini duyunca arkasını dönüp baktı. Ömer Dede ağır
adımlarla merdivenlerden iniyordu. Gençliğinde geçirdiği trafik kazası nedeniyle sağ kolu
yoktu. Fatma Ninenin yanına oturarak:
- Günaydın Fatma Hanım, dedi.
Fatma Nine:
- Sana da günaydın Ömer Bey. Hayırdır, bu sabah erken uyanmanın nedeni nedir, diye
sordu.
Ömer Dede:
- Biraz başım ağrıyor uyuyamadım, odada canım sıkılınca bende aşağı indim. Söyle
bakalım sen neden bu sabah erken uyandın.
Fatma Nine:
- Ben de heyecandan uyuyamadım.
Ömer Dede:
- Ne oldu ki, neden heyecanlısın?
Fatma Nine:
- Osman Bey size söylemedi mi? Bu gün liseden bir grup öğrenci bizleri ziyarete
gelecek dedi.
Ömer Dede:
- Şimdi hatırladım. Osman Bey demişti, sahi o öğrenciler bugün mü gelecek?
Fatma Nine:
- Evet, bu gün gelecekler
160
Ömer Dede bunu duyduğuna sevindi, biraz daha vakit geçince herkes salona inmeye
başladı. Kahvaltı yapıldı. Sonra Fatma Nine, Emine Nine ve Yıldız tekrar yerlerine oturdular.
Emine Nine:
- Osman Bey’in bahsettiği öğrenciler bugün mü gelecekler?
Fatma Nine:
- Evet, bugün gelecekler.
Yıldız, Fatma Nineye bakarak:
- Nine yağmur yağıyor dedi.
Fatma Nine korkuyla dışarı baktı.
- Yağmur mu yağıyor? Bugün liseli öğrenciler gelecekti, yağmur var diye gelemezlerse
diye çok korkuyorum.
Yıldız:
- Merak etme Nineciğim, az önce Osman Bey yolda olduklarını birazdan burada
olacaklarını söyledi.
Fatma Nine rahat bir nefes aldı, bu habere çok sevindi. Hemen yerinden kalkıp
kapıya gitti, kapıda durup yola bakmaya başladı. Biraz sonra nihayet kapının önünde iki tane
araba durdu, arabaların içinden 7–8 kişi indi, bunlardan iki tanesi öğretmen, diğerleri ise
öğrenciydi. Fatma Nine heyecanla Yıldız ile Emine Ninenin yanına giderek:
- Geldiler, geldiler, dedi
Osman Bey de Fatma Nineyi duyunca hemen dışarı çıkıp misafirleri karşıladı. Fatma
Nine, Emine Nine ve Yıldız’ın yanına oturdu. Biraz sonra Osman Bey gelen misafirlerle
beraber içeri girdi. Osman Bey ayakta onlarla birkaç dakika konuştuktan sonra öğrenciler
dağılmaya başladılar, erkek öğrencilerden biri Yıldız’ların yanına gelerek:
- Merhaba, biz sizleri ziyarete geldik. İzin verirseniz sizlerle sohbet etmek istiyorum.
Emine Nine:
- Tabi oğlum, çok memnun oluruz. Gel otur şuraya.
Fatma Nine:
- Oğlum senin adın ne?
Çocuk:
- Adım Emircan, nasılsınız efendim?
Emine Nine:
- İyiyiz oğlum, seni sormalı, sen nasılsın?
Emircan:
- Sağ olun efendim, ben de iyiyim. Eğer sıkılmazsanız size kitap okumak istiyorum.
Fatma Nine:
- Tabi oğlum çok seviniriz.
Emircan elindeki kitabı açtı ve okumaya başladı. Fatma Nine ve Emine Nine de onu
dinliyorlardı. Yıldız’ın işi olduğu için gitmişti, gelen bütün öğrenciler yaşlılara kitap
okuyorlardı. Salonda bir sessizlik vardı. Aradan 20–25 dakika geçince Emircan kitap okumayı
bırakıp Fatma Nine ve Emine Nineye bakarak:
161
- Şimdi isterseniz sizinle biraz sohbet etmek istiyorum. Örneğin eskiden yaptığınız bir
meslek var mıydı, diye sordu.
Fatma Nine:
- Ben öğretmendim, sınıf öğretmeni.
Emine Nine:
- Oğlum, bizim zamanımızda kızlar pek fazla okuyamazdı. Babam beni okutmadı. 17
yaşımda evlendirdiler. Ben de çocuklarımın anası, evimin hanımı oldum. Peki, sen
büyüyünce ne olacaksın?
Emircan:
- Ben ne olacağıma tam karar veremedim, ama bazen annemi düşününce doktor
olmak istiyorum.
Emine Nine:
- Neden? Annende bir rahatsızlık mı var?
Emircan:
- Evet. Annemde böbrek yetmezliği var. Eğer doktor olursam anneme bir faydam
dokunmasa bile diğer insanlara faydam dokunacağı için mutlu oluyorum.
Fatma Nine:
- Aferin oğlum, sen çok zeki ve mantıklı bir gençsin. Allah annene acil şifalar versin.
İnşallah hep doğruluk ve dürüstlükten yana olmaya devam edersin.
Emircan arkadaşlarının ve öğretmenlerinin kapıda durduğunu görünce gitme
zamanının geldiğini anladı. Ayağa kalkıp Fatma ve Emine Ninenin ellerini öptü vedalaştı.
Sonra masanın üzerinden kitabını alıp gitti. Osman Bey onları uğurlarken Fatma Nine kapının
önünde onları izliyordu. Herkes arabalara bindi. Emircan camdan gülümseyerek el salladı.
Arabalar yavaş yavaş ilerlerken Fatma Nine onları seyrediyordu…
- Kızım, Ali saat kaç gibi gelir?
Yıldız:
- İki buçukta gelecekmiş.
Fatma Nine sabırla beklemeye başladı, biraz sonra Ali geldi. Fatma Nine, Ali’yi
görünce hemen ayağa kalktı. Ali gelip Fatma Ninenin elini öptü ve sonra oturdular. Ali:
- Görmeyeli nasılsın Anne?
Fatma Nine:
- Çok şükür iyiyim oğlum, sen nasılsın?
Ali:
- Ben de iyiyim, ablam nerede, ne yapıyor? Onunla görüşüyor musunuz?
Fatma Nine:
- Maalesef biz onunla 5–6 yıldır görüşmüyoruz, onu çok merak ediyorum. Neyse sen
kendinden bahset, bunca zaman neredeydin?
Ali:
- Başka bir zaman anlatırım. Şimdi seninle sevincimi paylaşmak istiyordum fakat acil
bir işim çıktı. Şimdi gitmem lazım sonra seni tekrar görmeye gelirim.
162
Ali, Fatma Ninenin elini öpüp gitti. Fatma Nine oğlunun hemen gitmesine çok üzüldü
ve ne olduğunu merak ediyordu. Yıldız merakla Fatma Nineye bakarak:
- Ne oldu? Neden gitti hemen?
Fatma Nine:
- Telefon geldi, gitti.
Sonra akşam yemeğini yediler her zamanki yerlerine oturdular. Biraz sonra Emine
Nine elinde küçük ve siyah bir poşetle Fatma Nine ve Yıldız’ın yanına geldi.
Yıldız:
- Hoş geldin Emine Nine. Gel otur yanıma.
Emine Nine:
- Bizim bahçesinde erikler çıkmış da oğlum bu poşete biraz koyup getirmiş. Buyurun
alın, bizim eriklerimiz çok güzeldir, başkadır.
Yıldız içinden birkaç tane alıp Fatma Nineye verdi.
- Tadı gerçekten de güzelmiş. Neyse ben uyumaya gidiyorum. Haydi size iyi geceler.
Ertesi sabah Yıldız, Fatma Nineyi uyandırmak için kapıyı çaldı, ama içeriden ses
gelmedi. Yıldız kapıyı açıp içeri girdi Fatma Nine uyuyordu. Yıldız, Fatma Ninenin yanına
giderek:
- Nine uyan sabah oldu, seni tatlı uykundan uyandırdığım için affedersin ama sana çok
güzel bir haber getirdim, hazırlan aşağı gel ve sürprizi kendin gör dedi.
Fatma Nine hızla giyindi yüzünü yıkadı, sonra Yıldız’la beraber aşağıya indiler.
İndiklerinde Fatma Nine karşısında kızını görünce ne yapacağını şaşırdı. Kızı hemen yanına
geldi, elini öpüp sarıldı, Fatma Nine de kızına sarıldı. Bir süre öyle kaldılar. Fatma Nine
gözyaşlarını gizleyemedi fakat anlayamadığı ve çok merak ettiği başka bir şey daha vardı, bu
da Damla’ydı. Damla’nın Fatma Ninenin kızının yanında ne işi vardı? Kızına sordu:
- Yanındaki kim?
Kızı:
- Kızım, hiç görmediğin için tanıyamaman normal.
Fatma Nine:
- Yok, ben Damla’yı daha önce görmüştüm, hatta onunla sohbet etmiştim ama
torunum olduğunu bilmiyordum. Okuldan bir grup arkadaşı ile gelip bizlerle sohbet
etmişlerdi. Onu çok sevmiştim ve sana çok benzetmiştim.
Yıldız:
- Ayakta kaldınız, buyurun oturalım.
Fatma Ninenin kızı Elif konuşmaya başladı:
- Bunca zaman seni görmeye gelemedim. Çünkü kocam izin vermedi. Her gün bana
eziyet ediyordu. En sonunda Sultan Abla sayesinde ondan boşandım. Artık sık sık seni
görmeye geleceğim. Ali den haber var mı?
Fatma Nine:
- Biz Ali’yi bulduk da evlendiriyoruz.
Fatma Ninenin kızı Elif:
- Gerçekten mi? Peki kiminle evlenecek?
163
Fatma Nine:
- Evleneceği kişi yanımızda oturuyor.
Uzun sözün kısası kader ne yaptı etti bir şekilde sevenleri nasıl birbirinden uzak
düşürdüyse yine birleştirdi. Çünkü sevgi asla kopmayan bir bağdır.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GÜZEL DERE
Sıla EROL
Seda adında bir kız yaşardı. Evinin yakınında ki dereyi çok severdi. Bu dere şırıl şırıl
akar, yanındaki çiçekler de dans ederlerdi. İşte bu nedenle de dere onun için çok önemliydi.
Ama yaramaz çocuklar derenin yanındaki çiçekleri koparıyorlardı ve Seda buna çok
üzülüyordu. Bir gün çiçeklerin önemini anlattı onlara. Onlar da bir daha çiçekleri
koparmadılar.
Bir gün bu dere konuşmaya başladı. Seda çok şaşırdı. Dereyle aralarında şöyle bir
konuşma geçti:
- Sana çok teşekkür ederim.
- Bir şey değil.
- Senin için ne yapabilirim?
- Yapabileceğin bir şey yok. Eve gitmem gerekiyor. Haydi görüşürüz.
Eve gittiğinde annesi ona, yeni birinin taşındığını söyledi. O ailenin de bir kız çocuğu
vardı. Belki de Seda ile arkadaş olurdu. Seda buna çok sevindi. Yeni gelen kızın adı Zeynep’ti.
Seda ile Zeynep çok iyi arkadaş oldular.
Bir gün Zeynep hastalandı. Seda çok üzüldü. Ama iyileşeceğinden emindi. Düşündüğü
gibi de oldu. Zeynep’le eskisi gibi oynuyordu. Seda ile Zeynep çiçekleri suluyor ve derede
yüzüyorlardı.
Sonbahar geldiğinde Zeynep çok mutlu oldu. Çünkü kış yaklaşıyordu. Kış geldiğinde
kar yağdığı için kartopu oynayabiliyorlardı. Ama Seda endişeleniyordu. Zeynep yine
hastalanabilirdi. Ama öyle olmadı. Onlar kışın hem kardan adam yaptılar hem de kartopuyla
oynadılar. Üstelik dere buz tuttuğu için üzerinde kaydılar. Günler su gibi akıp geçti.
İlkbahar geldi. Derenin yanındaki çiçekler açtı. Ağaçlarda da çiçekler açtı. Her yer
yemyeşil oldu. Kuşlar cıvıl cıvıl derenin üzerinde uçmaya başladılar. Seda ile Zeynep her gün
derenin kenarına gidip oynuyorlardı. Bir gün dere yine konuştu. Zeynep çok şaşırdı. Seda,
Zeynep’ e şöyle söyledi:
- Sen daha buraya taşınmadan önce bu dere ilk bir şey söylediğinde ben de şaşırdım.
Ama konuşuyor işte… Gel seninle bu dereye bir isim koyalım. Ama kimse derenin ne
konuştuğunu ne de ona bir isim koyduğumuzu duymasın. Sonra bize deli derler.
Bu sırada dere:
- Aaa, hadi artık koyun ismimi, dedi.
Zeynep:
- Güzel Derem koyalım, dedi.
164
Seda:
- Tamam. Dere, sen ismini beğendin mi, dedi.
Dere:
- En güzel isim bu benim için, dedi.
Seda ile Zeynep oynamayı sürdürdüler. Dere bir anda bağırdı:
- Eyvah! Bana çöp atıyorlar.
Seda ile Zeynep geldiklerinde çocuklar gitmişti. Onlar deredeki çöpleri temizlediler.
Dere böyle arkadaşları olduğu için çok mutlu oldu.
Bir gün Seda ile Zeynep oynarlarken ikisi birden dereye düştüler. Dere hemen onları
kurtardı. Böylece onların iyiliklerinin de karşılığını vermiş oldu. O günden sonra da mutlu
yaşadılar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
DERSİMİZ MATEMATİK
Yıldıray MERT
Günlerden bir gün İzmir’de bir okulda çok eğlenceli dersler işlenirmiş. En eğlenceli
işlenen derste matematikmiş. Öğretmen öğrenciler dersten sıkıldıkları zaman küçük şakalar
yaparak öğrencileri keyiflendirip derse devam ediyormuş. Bu dersi en çok seven öğrencinin
adı Mehmet’miş. Mehmet, öğretmenin en sevdiği öğrencilerden biriymiş.
Mehmet matematik dersini çok severmiş. Matematik dersini hiç kaçırmazmış. Her
gün matematik dersinde öğretmenin sorduğu tüm soruları yanıtlar ve üstüne soruyu birden
fazla yolla çözerek bütün sözlü notlarını yüz alarak ve ilk yazılıdan da yüz alarak sınıf birincisi
olmuş. Okuluna devam ediyormuş. Ancak genç yaşta Mehmet’in annesi vefat etmiş. Mehmet
annesinin öldüğünü iki gün sonra öğrenmiş. Mehmet annesine çok bağlı olduğu için günlerce
okula gitmemiş. Mehmet’in matematik öğretmeni Mehmet’i merak edip Müdür Bey’den
Mehmet’in evinin adresini almış ve Mehmet’i görmeye gitmiş. Mehmet’i görünce kötü bir
şey olduğunu anlayıp şöyle demiş:
- Mehmet ne oldu kötü bir şey mi var?
Mehmet:
- Evet öğretmenim, annem vefat etti.
Öğretmen:
- Ne zaman? Nasıl?
Mehmet:
- Bilmiyorum öğretmenim. İki gün boyunca benden sakladılar. Öğretmenim çok
üzgünüm benim için okuldan izin alabilir misiniz?
Öğretmen:
- Alamam Mehmet, okuluna devam edeceksin.
Mehmet:
- Ama öğretmenim!
Öğretmen:
165
- Aması maması yok Mehmet. Okulun senin için çok önemli. Okulda çok başarılısın
sadece matematikte değil bütün derslerde çok iyisin. Okul birincisi olabilecek
derecedesin. Sadece son sınavının yüz olması gerekiyor. Tamam, biliyorum acın büyük
ama sen bu acıyı aşabilirsin, sana güveniyorum.
Öğretmen, Mehmet’in evine gittiği için okula gidememişti. Mehmet’in annesinin
cenazesine gitmiş, Mehmet’i görünce çok üzülmüştü. Mehmet o günden sonra okula
gitmeyip derslere girmemiş ve devamsızlığı yirmi günü aşınca da otomatik olarak sınıfta
kalmıştı. Mehmet, yaptığı hatanın bedelini görünce tekrar okula gelmeye başlamış. Derslere
girince çok başarılı oluyor aklına annesi gelince birden derslerdeki başarısı düşüyormuş.
Öğretmen böyle olduğunu anlayınca Mehmet’in okula gelmediği bir gün sınıfta şöyle bir
konuşma yapmış;
- Mehmet derslerinde çok başarılı biliyorsunuz. Mehmet’in annesi vefat etti bunu da
biliyorsunuzdur. Mehmet bunu unutunca derslerinde yükselmeye başlıyor fakat bunu
hatırlayınca derslerinde yine düşüyor. Sizden rica ediyorum lütfen Mehmet’in
annesinin vefat ettiğini düzeldiği zaman Mehmet’e hatırlatmayın. Bu zamanlarda
Mehmet bir travmaya girdi. Mehmet’in bunu atlatacağından eminim, lütfen
hatırlatmayın. Hadi zil çaldı çıkabilirsiniz.
Yine bir başka gün Mehmet okula gelmemiş ve o gün yine matematik dersi varmış.
Mehmet’in aklına annesi gelmiş yine. Mehmet derse girmeyince öğretmen merak etmiş ve
Mehmet’e bakması için bir öğrenci yollamış. O öğrenci Mehmet’in en yakın arkadaşı
Murat’mış. Murat, Mehmet’i bulmuş ama Mehmet annesinin mezarının başındaymış. Murat
Mehmet’e bakmış, hiç seslenmemiş, orda öylece izlemiş onu ve sonra şöyle demiş:
- Mehmet ne yapıyorsun burada?
Mehmet:
- Anneme geldim Murat.
Murat:
- Derse neden gelmedin Mehmet. Öğretmen merak edip beni yolladı.
Mehmet:
- Anneme geldim, ondan derse gelemedim.
Mehmet’in psikolojisi çok bozukmuş. Mehmet ve Murat derse gelmişler ve Öğretmen şöyle
demiş:
- Mehmet neredeydin? Derse neden gelmedin?
Mehmet:
- Anneme gittim öğretmenim.
Öğretmen:
- Mehmet neredeydi, Murat?
Murat:
- Annesinin mezarının başındaydı öğretmenim.
Öğretmen:
- Hadi derse geçelim.
166
Ders devam ediyormuş ama öretmenin aklı Mehmet’teymiş. Hiç aklından
çıkmıyormuş. Bir an aklına Mehmet’in psikolojisinin bozulmuş olabileceği gelmiş ve okul
bitiminde Mehmet’i alıp bir psikoloğa götürmüş. Psikolog şöyle demiş;
- Evet, Mehmet’in psikolojisi bozulmuş. Mehmet sizi çok sevdiğini söyledi. Siz ona her
konuda yardımcı olmuşsunuz.
Öğretmen:
- Evet, her zaman yardım ettim.
Psikolog:
- Seans başarılı geçti.
Öğretmen:
- Sağ olun siz olmasanız bu köy yerinde şu an başka bir yere götüremezdim.
Sonrasında oradan ayrılmışlar. Akşam olmuş Mehmet eve gittiğinde direk matematik
kitaplarını çıkararak ders çalışmaya başlamış. Sabah olduğunda Mehmet kalkamamış uyuya
kalmış. Kalktığında saat 08.00 olmuş, çoktan okula geç kalmış okula gittiğinde çoktan ders
başlamış ve bitmek üzereymiş. Mehmet derse geciktiğine üzülmüş ve derse girmiş.
Öğretmen şöyle demiş:
- Nerede kaldın Mehmet?
Mehmet:
- Uyuya kalmışım öğretmenim.
Öğretmen
- Geç otur.
Mehmet oturmuş ve dersi dinlemeye başlamış. Dersten sonra teneffüste
öğretmeninin yanına giderek her şey için teşekkür etmiş. Öğretmen:
- Bir şey değil. Senin sağlığın daha önemli, değil mi?
Ondan sonra Mehmet arkadaşı Murat’ın yanına gitmiş ve şöyle demiş:
- Zil şimdi çalar hadi sınıfa gidelim.
Murat:
- Tamam.
Mehmet ve Murat sınıfa gidip ders zilinin çalmasını beklemişler, ders zili çalmış ve
derse girmişler.
Okul bittikten sonra Mehmet öğretmeni ile birlikte yine psikoloğa gitmişler ve
psikolog Mehmet’in günden güne iyileştiğini ve yavaş yavaş travmayı atlattığını söylemiş.
Mehmet bunu duyunca çok mutlu olmuş.
Mehmet günden güne iyileşiyormuş, derslerinde başarısı artmış ama sınıf altıncısı
olmuş. Okul sömestr tatiline girdi. Mehmet her gün psikoloğuna gidiyor seansları hiç başka
günlere sarkıtmıyormuş. Önemli bir ilerleme göstermiş. Neredeyse tamamen iyileşmiş ve
sömestr tatilinde hep öğretmeniyle görüşüp matematikteki eksiklerini tamamlıyormuş. Tatil
bitmek üzereyken Mehmet bir gün okula gitmiş. Okul kapalıymış. Okul bahçesinde oyun
oynamış, sonra öğretmeniyle birlikte annesinin mezarına gidip dua etmişler. Mehmet
annesinin mezarının üzerine çiçekler dikip mezarı süslemiş ve evine dönmüş. Okulların
167
açılacağı günü iple çekiyor ve derslerine çalışmayı hiç eksik etmiyormuş. Böyle böyle günler
geçmiş.
Okullar açılınca ve Mehmet çok sevinmiş. İkinci dönenimin ilk dersi olduğu için çok
heyecanlanmış ve o derste sürpriz sınav olmuşlar. Mehmet sürpriz sınavdan yüz almış. Hem
yüz aldığına hem de psikolojisinin düzeldiğine seviniyormuş..
Bir gün sosyal hizmetlerden Mehmet’in babasıyla görüşmeye gelmişler. ‘Mehmet
babasıyla beraber hayat sürebiliyor mu? Babası Mehmet’e iyi bakabiliyor mu?’ diye ama
Mehmet görüşmek istememiş çünkü Mehmet babasını çok seviyormuş ve evinden gitmek
istemediği için görüşmek istememiş ve şunları dile getirmiş:
- Ben gitmek istemiyorum babamı çok seviyorum. Annemi kaybettim babamı da
kaybetmek istemem!
Sosyal hizmetler görevlisi:
- Biz seni götürmeye gelmedik. Durumunu öğrenmeye geldik.
Mehmet:
- Gerçekten mi?
Sosyal hizmetler görevlisi:
- Evet, başka ne olabilir?
Bu konuşmadan sonra Mehmet annesinin mezarına gidip yaşadıklarını anlatmış.
Kendisini umursadıklarını anlayınca Mehmet biraz sevinmiş. Bir an onu, babasından
alacaklarını sanmış ama hala tam da inanmamış. Zaten inanmamakta haklıymış çünkü Sosyal
Hizmetler Mehmet’i alıp çocuk yetiştirme yurduna götürmüşler. Mehmet buna çok üzülmüş.
Daha annesinin acısına tamamen alışamadan, başına bir de bu gelmiş. Yetiştirme yurduna
başta alışamasa da alışmaya çalışıyormuş. Yavaş yavaş da yurda ve arkadaşlarına alışmaya
başlamış.
Aradan iki yıl geçmiş ve Mehmet liseyi bitirmiş, üniversite sınavına hazırlanıyormuş.
Bir gün Mehmet öğretmenini görmüş ve öğretmeninin yanına gidip onu yemeğe davet etmiş.
Yemekteyken öğretmenine teşekkür etmiş. Öğretmeni sormuş:
- Ne için teşekkür ediyorsun?
Mehmet:
- Ben annemi kaybettim. O ara bir travma geçiriyordum ama siz benim elimden tutup
beni buralara kadar getirdiniz.
Öğretmen:
- Bir şey değil Mehmet.
Bu sohbetten sonra Mehmet çok sevinmiş çünkü öğretmenine teşekkür edebilmiş.
Ama öğretmenine bir anne gibi bağlandığını anlamış.
Mehmet’in sınav günü gelip çatmış ve Mehmet sınavı birincilikle kazanmış.
Öğretmeni, Mehmet’le gurur duymuş. Mehmet, o gün öğretmen olmak için kocaman bir
adım atmış. Tıpkı matematik öğretmeni gibi ilgili ve iyi bir öğretmen olma yolunda...
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
168
SEVİMLİ KEDİ PAMUK
Yüksel ERGÜVEN
Beyaz eşya dükkânının önünden geçiyordum. Vitrinde hepsi birbirinden farklı üç
büyük televizyon vardı. Üçünde de aynı kanal açıktı. Cama yüzümü yaklaştırıp televizyonlara
bakıyordum hayran hayran. Gözlerimi ayırmış, hatta ağzım bile açık televizyon izliyordum
vitrinden. Haberleri kısa saçlı bir kadın sunuyordu. Bir sunucunun saçına baktım bir de kir
içindeki kendi saçıma. Kendimi onun yerinde haber sunarken hayal ettim.
“Meteorolojiden alınan son bilgilere göre Balkanlar üzerinden gelen soğuk hava
tabakası hafta başından itibaren İstanbul’u etkisi altına alacak”. Haber beni sunuculuk
hayalimden gerçek dünyaya geçirdi aniden. Evde odun yoktu, kömür yoktu. Anne, baba, eşya
normal bir evde olan hiçbir şey bizim evde yoktu. Kardeşim Umut ve ben vardık sadece evde.
Annem ve babamın çalıştığı iş yerinde büyük bir patlama olmuş, ikisi de vefat etmişti.
Ailelerinden izinsiz evlendikleri için anne ve babaları ile görüşmüyorlardı. Yani dede ve
ninelerimi göremiyorum diye üzülürken anne ve babamı da kaybetmiştim.
Beyaz eşya dükkânının sahibi şişman amca beni kovana kadar haber izledim. Sonra
peçetelerin içinde olduğu büyük kutuyu ters çevirip üstüne peçeteleri dizdim.
Peçete alanların aslında ihtiyacı olmadığını ama beni görünce acıyıp aldıklarını anlıyor,
utanıyordum. Ama bu iş sayesinde Umut da ben de karnımızı doyuruyorduk. Kendimi yeni
elbiseler içinde hayal edince kimsenin peçete almayacağı aklıma geliyor, hemen hayal
kurmayı bırakıyordum.
Günlerden bir gün eve dönerken yolda bembeyaz bir kedi yavrusu peşime takıldı. Ben
kurtulmak için hızlandıkça o da hızlanıyordu. Ondan kurtulamadım ve eve kadar, beni takip
etti. Saatler sonra kapının önüne çıktığımda hala bekliyordu. Kardeşimle ona ıslak ekmek
verdik. Artık o da evden biri olmuştu ve adı tabi ki Pamuktu. Pamuk evimizin neşe kaynağı
olmuştu. Umut artık beni beklerken hiç sıkılmıyor, Pamukla oynuyordu. O da bizim gibi
yavruydu ve onun da anne babası yanında yoktu.
Komşularımız da yardım etmese peçeteden kazandığımla karnımızı doyuramazdık.
Ama komşularımız da çok fakirdi. Babamın borçlarına karşılık evdeki eşyalarımız
götürülmüştü. Komşularımız eşya vermek istemiş fakat onlarda da fazla eşya olmadığı için
verememişlerdi.
Bir gün yaşlı bir adam peçete almak için yanıma doğru yaklaştı. Bakışlarından başta
korktum ama sonra tanıdım. Bu öğretmenimdi. “Öğretmenim!” diyerek ayağa fırladım
oturduğum tabureden. O da gülümseyen bir yüzle bana baktı. Ama birkaç saniye sonra
yüzündeki gülümseme şaşkınlığa döndü. “Ne yapıyorsun böyle Mihrimah?” dedi. Başımızdan
geçen her şeyi anlattım öğretmenime. Gözleri nemlendi öğretmenimin. Çok üzülmüştü.
Kendisini kaldığımız yere götürmemi istedi. Peçete tezgahımı toparlayıp öğretmenimi evimize
götürdüm. Eve girince üzüntüsü daha da arttı öğretmenimin. “Nasıl yaşıyorsunuz kızım
burada?” diye sordu bana. Nasıl para kazandığımı, evde küçük tüpte nasıl hem ısınıp hem
yemek yaptığımızı, nasıl tek battaniye altında kardeşim Umut ile sarılıp yattığımızı anlattım.
Öğretmenim bize belli etmeden cebinden bir mendil çıkarıp gözyaşlarını sildi. “Peki dedenler
hiç yardım etmedi mi?” diye sordu. Dedelerimi hiç görmemiştim bile. “Hayır, etmediler”
169
demekle yetindim sadece. Hem utanıyordum hem de öğretmenimi daha fazla üzmek
istemiyordum.
- Hazırlanın bize gidiyoruz, dedi öğretmenim.
Umut tedirgin bir şekilde önce bana sonra öğretmenime baktı. “Pamuk ne olacak?”
dedi. Öğretmemin şaşkın bir şekilde “Pamuk da kim?” dedi. Umut dışarı koşarak Pamuk’u
aramaya gitti. Karnı doymayınca bütün mahalleyi dolanıyordu Pamuk. Komşularımız da onu
kabullenmişti zaten.
Bir kaç dakika geçmeden Umut, Pamuk’u karnından kavramış bir şekilde odanın
kapısında belirdi. Öğretmenimin gözlerine baktım, bu sefer gülümsüyordu. “Tabi, o da geliyor
bizimle. Pamuk’suz olur mu hiç?” dedi.
İlhami öğretmenin bir elinde ben bir elinde Umut, Umut’un elinde pamuk, minibüse
binerek öğretmenimin evine vardık. Kapıyı bize tombik olduğu için sevimli görünen fakat bizi
gördüğüne pek sevinmemiş bir teyze açtı. Bu ev ne kadar büyük, eşyalar ne kadar yeni, diye
içimden geçirdim. Bizim ev eşyalarımız varken bile bu kadar bakımlı olmamıştı. Salondaki
büyük koltuğun kenarına oturduk Umut ile. Pamuk da sanki durumu anlamış gibi yaramazlık
yapmadan duruyordu yanımızda. İlhami öğretmenimi ise karısı mutfağa çağırmıştı. Bir kaç
dakika sonra sesleri bize gelecek kadar bağırıyorlardı.
- Mahsus mu yapıyorsun İlhami? Can’ın ölümünden sonra sana bir çocuk veremediğim
için mi yapıyorsun bunu?
- Hayır anlattım sana durumlarını, dedi öğretmenim.
Umut birden bana döndü:
- Eve gidelim abla, dedi.
- Yolu bulamayız Umut, dedim.
- En fazla üç gün, diye Handan teyzenin bağıran sesi geldi.
- Tamam, ben de dedelerini ararım, olmadı yetiştirme yurduna bakarım.
Öğretmenim bana banyoyu gösterdi. Güzel kokulu sabunlarla güzelce yıkandım, sonra
da Umut’u yıkadım. Temiz olmak ne güzeldi. Sonra yemek yedik; bir sürü yemek, üç dört
çeşit vardı belki. İçi oyuncak dolu bir odaya götürdüler bizi. Öğretmenim “Oğlum Can’ın odası
burası, onu bir trafik kazasında kaybettik” dedi. Sonra konuşmasına devam etti. “Handan
teyzenize onu hatırlattınız, ondan sizden hoşlanmamış olabilir, ama ona yardım edebiliriz
değil mi kızım?” dedi bana. “Evet, edebiliriz” dedim. Sıcak bir yerde karnı tok uyumak ne
kadar eğlenceliymiş diye düşündüm. Handan teyzeye yardım etmeliyim, diye kısık bir sesle
söylenip uykuya daldım.
Sabah herkesten önce uyandım. Mutfağa gittim. Handan teyze bize kızgınlığından
olacak bulaşıkları yıkamamıştı. Hemen kollarımı sıvayıp yıkadım, mutfak tezgahının altı çok
kirlenmişti. Deterjanla iyice parlattım. Hala kimse uyanmamıştı. Buzdolabını açtım. Üst
dolaptaki kâselere peynir, zeytin, reçel koydum. Domates ve salatalık doğradım. Sucuklu
yumurta yaptım. Umut mutfağa geldi “Ne yapıyorsun abla?” dedi. “Handan teyzeye yardım
ediyorum” dedim.
- Pamuğu gördün mü abla?
- Hayır.
170
“Gel pisipisi” diyerek kapıdan çıktı Umut. Sonra elinde kapıya asılmış gazete ve ekmek
poşeti ile geri döndü.
Ben kahvaltılıkları masaya taşırken üzerinde komik bir gecelikle Handan teyze
mutfağa geldi. Hem şaşkın hem kızgın “Ne yapıyorsunuz?” dedi. Korktum, hiçbir şey
diyemedim. Kahvaltı masasını gösterdim. Şaşkın şaşkın bakarken öğretmenim geldi arkadan.
Handan teyze; “Kırıp dökmedin inşallah bir şeyi!” dedi. Sonra; “ İlhami, ne zaman temizledin
tezgâhın altını?” diye sordu. “Ben temizlemedim” dedi öğretmenim. Öğretmenim masaya
oturmuş gazete okumaya başlamıştı bile. “Ben temizledim Handan Teyze” dedim.
Öğretmenim; “Fena mı işte! Eğilip temizleyemiyorum diye benden istiyordun, Mihrimah
temizlemiş bile. Zaten sınıfta da en hamarat en temiz kızımdı benim.” dedi bana göz kırparak.
Kahvaltıya oturduk. “Sen bu kadar güzel sucuklu yumurta yapmayı nerden
biliyorsun?” dedi Handan teyze. “Annem ve babam çalışırken ben yapıyordum evde
yemekleri” dedim. Çayımı da çok beğenmişlerdi. Handan teyze sanki biraz ısınmıştı bize.
Öğretmenim Van’ı, dedemleri aramış fakat onlar bize bakamayacaklarını söylemişlerdi.
Yetiştirme yurtlarında ise yer olmadığını söylenmişti. Üçüncü günün sonunda Handan teyze
ve öğretmenim yine mutfağa konuşmaya gittiler. Bağırmadan konuştukları için bu sefer
duyamıyordum. Parmak uçlarımda mutfağa doğru gittim.
- Kalsınlar İlhami, küçük bazen şaşırıp anne diyor bana, kıyamam bu çocuklara, dedi
Handan teyze.
Ben hemen yerime geri döndüm. Öğretmenim beni yanına çağırdı. Onlarla kalıp
kalmayacağımızı sordu. Çok sevinmiştim. “Tabi ki kalırız” dedim.
Yıllar yılları kovaladı. Ben şu an aşçılık bölümde son sınıf okuyorum. Umut bir müzik
grubunda gitar çalıyor. Pamuk ise ailesini genişletti. İhtiyar bir kedi oldu. Torunları da şu an
bizimle Pamuk’un. Torunlarını bizden bile kıskanıyor, onların üstüne titriyor.
Yıllar sonra Pamuk’la bir ortak noktamızı fark ettim. O da bizim gibi Van kökenliydi.
Ama dedemler gibi değil, torunlarının üstüne titreyen bir Van’lı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
171
DEVELĠ
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
172
YANGIN
Hasan Can ÇALIŞKAN
Yasemin adında bir kız vardı. Henüz daha on yaşındaydı. Dördüncü sınıfa gidiyordu.
Yasemin hafif dalgalı saçlı, kahverengi gözlü, oldukça sevimli ve hareketli bir kızdı.
Yasemin’in anne ve babası çalışıyordu. Bu nedenle çoğunlukla Yasemin okuldan
gelince anneannesine gidiyor, akşama da annesi ve babası onu alıyordu. Bazen de arkadaşı
Hülyalara gidip orada derslerini yapıyorlardı.
Hülya Yasemin’in en sevdiği arkadaşıydı. Uzun boylu, düz saçlı ela gözlü, güzel bir
kızdı. Her gün onunla birlikte aynı servisle okula gidip geliyorlardı. Hem de aynı sınıfta
okuyorlardı.
Bir bahar günü yine Yasemin Hülya ile birlikte okula geldi. Dersler başladı. Her
zamanki gibi derslere girip çıktılar, teneffüs yaptılar. Öğleden sonra okul bitince servise
bindiler. Yasemin ve Hülya’nın evi birbirine yakındı. Anneannesi olmadığı zamanda Hülyalara
gidiyordu. O gün de anneannesi doktora gidecekti. Servisten inince Hülya ile birlikte onların
evine gittiler. Hülya’nın annesi kızları kapıda karşıladı. Ellerini yüzlerini yıkayıp sofraya
oturmalarını söyledi. Hülya ve Yasemin birlikte yemek yiyip ders yaptılar. Biraz da oyun
oynadılar. Akşama doğru Yasemin evine gitmek istedi. Anne ve babasının gelmesine az bir
zaman kaldığı için Hülya’nın annesi Yasemin’in gitmesine izin verdi. Hülya da annesinden
Yaseminle birlikte gitmek için izin aldı. Annesi izin verdi; fakat fazla oyalanmadan gelmesini
istedi. İki arkadaş birlikte Yaseminlerin evine gittiler. Biraz oyun oynamaya karar verdiler.
Önce saklambaç, sonra körebe oynadılar. Daha sonra Hülya, Yasemin’in oyun çadırını
göstererek “burada oynayalım mı” diye sordu. Yasemin de diğer oyunlardan sıkıldığı için
“tamam” dedi. İki kız arkadaş oyun çadırında kampçılık oynamaya başladılar. Oyun devam
ederken bir ara Hülya “yemeğimizi kamp ateşinde pişirelim” dedi. Yasemin “bunu nasıl
yapacağız” diye sordu. İki arkadaş oyunda mum ateşinde yemek pişirmeye karar verdi.
Bunun için Yasemin bir mum getirdi ve mumu yaktılar. Oyunlarını oynamaya devam ettiler.
Bir süre sonra canları sıkıldı. Televizyon izlemek için odadan çıktılar. Yaktıkları mumu ise
söndürmeyi unutmuşlardı.
Televizyonda sevdikleri bir çizgi film vardı. Bir ara Yasemin’in aklına yaktıkları mum
geldi. Hemen odaya gitti. Daha odanın kapısına gelir gelmez oyun çadırının alev almaya
başladığını gördü. Ne yapacağını şaşırmıştı. Bir çığlık attı. Attığı çığlığı duyan Hülya koşarak
geldi. Kızlar ateşi söndürmek için mutfağa su almaya koştu. Bu sırada kapı çaldı. Hülya’nın
annesi Hülya gelmediği için onu merak etmiş ve almaya gelmişti. Hülya kapıyı açtı. Yasemin
de ateşin üzerine su döküyordu. Hülya’nın annesi duman kokusundan içerde yangın çıktığını
anlamıştı. Koşarak içeri geldi. Bir battaniyeyi suyla ıslayıp ateşin üzerine kapattı. Neyse ki,
ateş yayılmadığı için çabucak söndü. Sadece oyun çadırı ve birazda halının ucu yanmıştı.
Kızlar çok korkmuşlardı. Yaptıkları hatanın ne denli büyük olduğunu biliyorlardı.
Hülya’nın annesi kızların çok korktuğunu anladığı için onlara bir şey demedi. Kızlara dönerek,
“tamam korkmayın artık her şey geçti, hadi bize gidelim” dedi. O sırada kapı açıldı.
Yasemin’in anne ve babası işten dönmüştü. Kapıdan yanık kokusu geliyordu. İçeriye girince
olanları anladılar. Hülya’nın annesi de her şeyi onlara anlattı. Yasemin’in anne ve babası
173
yangının büyümemesine ve kızlara bir şey olmamasına çok sevindiler. Kızları karşılarına alıp
ateşle oynamanın ne kadar kötü sonuçları olabileceğini anlattılar. Kızlar yaptıkları için özür
dilediler, bir daha asla böyle bir şey yapmayacaklarını söylediler. Böylece kötü bir olayla da
olsa ateşle oyun olmayacağını da anladılar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
SÖRFÇÜ İKİZLER
Hatice ÇALIŞKAN
Bir yaz sabahıydı. Her sabah olduğu gibi Gamze ve Buse isimli ikizler iki katlı, büyük
bahçeli evlerinde neşeyle uyandılar. Her yaz gittikleri deniz kıyısındaki yazlıklarına
gideceklerdi bugün. İkisi de birbirinden heyecanlıydı. Evdeki herkes hazırlıklarını
tamamlıyordu. Bavullarını son kez kontrol edip, hep birlikte yola çıktılar.
Gamze ve Buse arabayla yolculuk etmeyi çok severdi. Yolda giderken dışarıdaki
ağaçları ve kelebekleri izlerlerdi. İkisi de doğayı seven çocuklardı. Nihayet deniz kıyısındaki
yazlıklarına gelmişlerdi. Kapıdan girer girmez ikisi de koşarak üst kattaki odalarına çıkıp işe
koyuldular.
Önce camları açıp odayı havalandırdılar. Sonra da bavullarını kendi dolaplarına
yerleştirdiler. Yerleşme işine kendilerini o kadar kaptırmışlardı ki, annelerinin onları bir şeyler
yemek için aşağıya çağırdığını bile duymamışlardı.
Gamze ve Buse aynı anda yerleşme işini bitirip aşağıya indiler. Anne ve babalarının bir
şeyler yediğini görünce çok acıkmış olunduklarının farkına vardılar ve bir güzel onlar da
karınlarını doyurdular. Anne ve babalarından izin alarak mayolarını giyip bir yıldır onları
bekleyen denize doğru koştular.
Gamze kumsala geldiğinde duvarda asılı olan sörf yarışması başlıklı ilanı gördü. Bu ilan
bir hafta sonra yapılacak olan sörf yarışmasını duyuruyordu. Gamze geçen yıl sörf dersleri
aldığı için iyi sörf yapardı. Bu yarışmaya katılmak istedi. Buse ayını düşüncede değildi.
Denizde yüzmeyi sörf yapmaya tercih ederdi.
Eve döndüklerinde Gamze plajda gördüğü ilanı anne ve babasına anlatarak yarışmaya
katılmak istediğini ve yarın kayıt yaptırması gerektiğini söyledi. Anne ve babası da yarın hep
birlikte gidip kayıt yaptıracaklarına söz verdiler.
Sabah erkenden Gamze ve ailesi sörf yarışmasına kayıt yaptırdı. Gamze çok
heyecanlıydı. Hemen yarışmaya hazırlanmak için evden sörf tahtasını aldığı gibi denize koştu.
Bu işi yaptığından arkadaşları hayranlıkla onu izliyordu. Buse de ikizine destek veriyordu.
Çok yorulan Gamze biraz dinlenmek için kıyıya çıkmak istedi. Tam denizden çıkarken
ayağı bir taşa takıldı ve düştü. Acı içinde ağlayan Gamze’yi gören ikizi Buse hemen yanına
geldi. Annesi ve babasına haber vermesi gerekiyordu, çünkü o da çok korkmuş ve üzülmüştü.
Bir süre sonra Buse, annesi ve babasıyla Gamze’nin yanına geldi. Annesi Gamze’ye doktora
gitmeleri gerektiğini söyledi. Babası arabayı getirerek ve Gamze’yi kucaklayarak yavaşça
arabaya bindirdi. Buse de ikizinin yanına oturarak ona moral vermeye çalıştı. En yakın sağlık
ocağına gittiler. Doktor Gamze’yi muayene ettikten sonra ciddi bir şeyinin olmadığını ancak
174
birkaç hafta ayağı sarılı olarak dinlenmesi gerektiğini söyledi. Gamze buna çok üzülmüştü.
Annesine:
- Bu benim yarışmaya katılamayacağım anlamına mı geliyor, diye sordu.
Annesi de çok üzgün olduğunu ama hareket ederse durumunun çok daha kötü
olabileceğini anlattı.
Gamze bütün bu olanlara çok üzülmüştü. Çünkü bu onun ilk yarışmasıydı. Bu fırsatı
kaçırmak istemiyordu. Buse ise kardeşinin bu halinden çok etkilenmişti. Ama elinden bir şey
gelmiyordu. Gamze’nin yanına gederek onu teselli etmeye çalıştı ve bir şey isteyip
istemediğini sorudu. Kısa bir süre sesiz kalan Gamze, Buse’ye:
- Benim yerime yarışmaya katılabilir misin, diye sordu.
Buse bu soru karşısında çok şaşırdı. Çünkü hiç sörf yapmayı denememişti. Ama ikizini
kırmamak için düşünmesi gerektiğini söyledi. Hep birlikte evlerine döndüler.
Eve gelir gelmez odasına geçen Buse, Gamze’nin sorusuna cevap aradı. Her şeyi
düşündü. Sörf yapmaktan hiç anlamıyordu ama ikizi için denemeye değerdi. Gamze’nin
yanına giderek yarışmaya katılacağı haberini verdi. Gamze bunu duyunca çok mutlu oldu.
O günden sonra Buse yarışmaya hazırlanmak için canla başla çalıştı. Bu sırada her gün
Gamze’den taktikler alıyordu. Hiç kolay değildi ama yine de ikizini mutlu etmek için sörf
yapmayı başarmalıydı. Sonunda Buse de en az Gamze kadar iyi sörf yapmaya başladı. Yarışma
gününe kadar azimle çalıştı.
Artık yarışma günü gelip çatmıştı. Akşam erkenden yatıp bir güzel dinlendi. Yarışma
sabahı Gamze Buse’den erken kalkmıştı. Buse’nin hala uyuduğunu görünce onu uyandırması
için annesine seslendi. Buse yataktan fırlayıp elini yüzünü yıkadı. Aşağıya inince Gamze’nin
kahvaltı masasında onu beklediğini gördü. Hemen masayla oturarak iyi bir kahvaltı yaptı. Son
taktikleri kahvaltı masasında hatırlattı Gamze ikizine.
Kahvaltı bitince hazırlıklarını gözden geçirdiler. Gamze ayağını hareket ettirmemesi
gerektiğinden babasını bekledi. Babası dikkatlice Gamze’yi kucağına alarak arabaya bindirdi.
Annesi de Buse’ye yardım ederek yarışma için gerekli malzemeleri arabaya taşıdılar. Hepsi
çok heyecanlıydı. Yarışma alanına geldiklerinde tüm yarışmacıların orada olduğunu gördüler.
Buse hızla arabadan inip Gamze’yi öptü ve yarış alanına gitti. Anonslar yarışmanın
başlamasına beş dakika kaldığını duyuruyordu. Tüm yarışmacılar yarışın başlayacağı alana
geldiler. Sörf tahtaları hazır olarak beklemeye başladılar. Yarışacak olan Buse olmasına
rağmen, Gamze daha heyecanlıydı.
Sonunda yarışın başlaması için hakem işaretini vermişti. Buse dikkat ve süratle bitiş
çizgisine doğru ilerliyordu. Aklında hep Gamze’nin ona verdiği taktikler vardı. Bitiş çizgisine
geldiğinde ise birinci olmanın mutluluğu ve gururuyla Gamze’nin yanına koştu. Birbirlerine
sarılarak mutluluklarını paylaştılar. Madalya töreninden sonra Buse, madalyasını Gamze’nin
boynuna taktı ve birlikte fotoğraflar çektirdiler. Anne ve babası da onlarla gurur duyduklarını
belirttiler.
Ailece birlik ve beraberliğin ne kadar önemli olduğunu bir kez daha hatırladılar.
-------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------175
ÖZGÜRLÜK
Muhammed Can AKÇAY
Ahmet adında bir çocuk vardı. Ahmet on bir yaşındaydı. Siyah saçlı, kahverengi gözlü,
orta boylu, biraz yaramaz; ama sevimli bir çocuktu. Küçük şirin bir köyde yaşıyordu.
Bir sonbahar sabahıydı. Havalar yavaş yavaş serinlemeye başlamıştı. Ahmet her
zaman olduğu gibi o günde erkenden kalktı. Kahvaltısını yapıp okula gitmek için hazırlandı.
Çantasını aldı ve evden çıktı. Arkadaşları ile sokağın başında karşılaştı. Birbirleriyle
selamlaştılar. Sonra yürümeye devam ettiler. Arkadaşları okuldan sonra yapacakları maçı
konuşuyorlardı. Hakan, Ahmet’e dönerek:
- Bu gün okuldan sonra Ayşe teyzenin evinin yanındaki boş tarlada maç yapacağız, seni
de bekliyoruz, dedi.
Ahmet:
- Annemden izin alır gelirim, dedi.
Sonra hep beraber neşe içinde okula vardılar. Beş on dakika sonra zil çaldı. Derse
girdiler. Okulda zaman çok çabuk geçiyordu. Öğleden sonra son ders zili çalmıştı. Herkes
evine dağılıyordu. Ahmet ve arkadaşları evlerine gidip yemeklerini yedikten sonra maç
yapmak için sabah sözleştikleri yere geleceklerdi. Kısa süre sonra herkes anlaştığı gibi maç
yapacakları yere gelmişti. Takımları belirledikten sonra oyuna başladılar.
Bir saat kadar oynadıktan sonra canları sıkıldı. Saklambaç oynamaya karar verdiler.
Ebe Hakan olmuştu. Ahmet ve arkadaşları saklanmak için yer aradılar. Ahmet çalılıkların
arkasına saklandı. Bu sırada bir ses duydu. Sesin geldiği yöne doğru gitti. Küçük bir ağacın
altında yaralı bir kuş gördü. Kuşu avucuna alıp arkadaşlarının yanına gitti. Hep beraber kuşu
incelediler. Hakan:
- Kuşun canı çok yanıyor olmalı, dedi.
Ali:
- Çok da sevimli görünüyor. Peki, şimdi ne yapacağız, dedi.
Ahmet:
- Onu bu halde bırakamayız, bize götüreceğim, dedi.
Daha sonra kuşu alıp evine götürdü. Annesi, Ahmet’i elinde bir kuşla görünce şaşırdı.
Ahmet olanları annesine anlattı. Annesi kuşu inceledikten sonra yarasının çok derin
olmadığını söyledi ve kuşa pansuman yaptı. Yem verdi ve onu bir kutu içine koydu. Ahmet
kuşu çok sevmişti. Annesine:
- Kuşa evde bakabilir miyim, diye sordu.
Annesi:
- Bakabilirsin; ancak sorumluluğu sana ait, dedi.
Ahmet buna çok sevindi. Artık bir kuşu vardı. Okuldaki arkadaşlarına bunu anlatmak
için sabırsızlanıyordu.
Ertesi gün heyecanla okula gitti. Öğretmenine ve diğer arkadaşlarına dün yaşadıklarını
anlattı. Öğretmeni ona kuşa yaptığı iyilikten dolayı “aferin” dedi. Arkadaşlarından da kuşu
görmek isteyenler oldu. Ahmet de görebileceklerini söyledi. Okul bittiğinde Ahmet aceleyle
evine gitti. Kuşun nasıl olduğunu merak ediyordu. Hemen kuşu koydukları kutuyu açtı. Kuşun
176
biraz daha iyi olduğu fark ediliyordu. Annesi de o okuldayken kuşa yemini ve suyunu vermiş,
yarasını tekrar temizlemişti. Ahmet kuşu inceledikten sonra pencerenin önünde duran boş
kafesi fark etti. Bu babasının Ahmet’e sürpriziydi. Ahmet buna sevindi. Hemen kuşu aldı,
okşayarak sevdi ve kafese koydu. Biraz daha kuşu inceledikten sonra gitti. Sonra yemeğini
yedi, derslerini yaptı, biraz dışarıda oyun oynadı. Akşam olduğunda tekrar kuşuna baktı ve
biraz televizyon izleyip yattı.
Ahmet artık her gün okuldan eve daha bir heyecanla geliyordu. Aradan bir hafta
zaman geçmişti. Yine her gün olduğu gibi kuşu seviyordu. Kuşun yavaş yavaş kanat çırptığını
gördü. Ama kuşun ötüşünü hiç duymamıştı. Neden ötmediğini merak ediyordu. Hatta bunun
için kuşla arada bir konuşuyordu bile; ama kuş bir türlü ötmüyordu. Buna çok üzülüyordu.
Annesi de onu teselli ediyor, “mutlaka ötecektir” diyordu.
Bir hafta sonu sabahı Ahmet kahvaltısını yaparken kuşun sesini duydu. Heyecanla
kuşun bulunduğu odaya gitti. Bir de baktı ki kuş neşe içinde ötüyor ve sürekli kanat
çırpıyordu. Ahmet buna çok sevindi. Sonra pencereden dışarıdaki ağacın dalına konmuş iki
tane kuşu fark etti. Bu kuşlar bulduğu kuşa çok benziyordu. Kuşlar ağacın dalından pencereye
kondu. Ahmet pencereyi açıp kuşları yakalamak istedi. Ancak kuşlar kaçtı. Kendi kuşu da
ötmeyi bıraktı. Ahmet şaşkındı. Bu duruma anlam verememişti. Kuş eski haline dönmüştü.
Yine sessizleşmişti. Ahmet olanları annesine de anlattı. Annesi ona, “ gördüğün kuşlar belki
de bizim kuşun ailesi olabilir, onlardan ayrı olduğu için bu kadar sessizdir” dedi. Ahmet,
annesinin söylediklerinin doğru olabileceğini düşündü. Ama ne yapması gerektiğini
bilmiyordu.
Aradan birkaç gün daha geçti. Bir akşam Ahmet aynı kuşları yine pencere kenarında
gördü. İçeri girip kendi kuşuna baktı. Kuşun yine neşe içinde öttüğünü fark etti. Sonra kuşun
yanına gitti onu kafesinin içinden alıp pencereden dışarı bırakıverdi. Kuş, diğer kuşların
yanına doğru uçup bir ağacın dalına kondu. Sonra hep birlikte öterek uçup gittiler.
Ahmet, kuşu gittiği için üzülmüştü; ancak kuşun özgürlüğüne kavuştuğu andaki halini
görünce de mutlu olmuştu. Bu arada içeri annesi gelmişti. Annesi, Ahmet’e çok doğru bir şey
yaptığını, herkesin kendi ortamında özgürce yaşama hakkı olduğunu söyledi. Ahmet annesine
sarıldı ve birlikte havada neşeyle uçan kuşları seyrettiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
AĞAÇLARIN KADERİ
Pelin ARSLANKOÇ
Her hafta olduğu gibi o cumartesi de pazara gidecek olmanın telaşıyla fırladı Ali
yataktan. İlk işi geç kalıp kalmadığını anlamak için saate bakmak oldu. Saat henüz 9.30’du.
Geç kalmadığını anlayınca derin bir oh çekti. Hemen yatağını topladı, elini yüzünü yıkamaya
gitti. Mutfaktan gelen mis gibi kızarmış ekmek kokuları Ali’nin iştahını kabartmaya yetti.
Anne ve babasının kahvaltı masasında onu beklediklerini gördü. İkisini de öperek, “günaydın”
dedi. Kahvaltı masasına oturarak, sohbet eşliğinde ailece güzel bir kahvaltı yaptılar. Karnını
iyice doyuran Ali:
177
- Babacığım, bugün alışveriş günümüz. Çok geç olmadan pazara gitmeliyiz, dedi.
Babası gülümseyerek:
- Saat henüz 10.00 Ali. Pazara gitmek için bol vaktimiz var, diye cevap verdi.
Fakat Ali bir an önce yola çıkmak istiyordu. Ali’nin daha fazla bekleyemeyeceğini
anlayan babası:
- Hadi o zaman hazırlan çıkalım, dedi.
Ali odasına gidip çabucak hazırlandı. Babasının yanına giderek, hazır olduğunu söyledi.
Annesinden alışveriş listesini alarak pazarın yolunu tuttular.
Nihayet pazara gelmişlerdi. Listede yazılı olan her şeyi tek tek aldılar. Alış veriş
bitmişti. Tam pazardan çıkmak üzereydiler ki, Ali bir pastanenin vitrinindeki çilekli pastaları
gördü. Canı o kadar çok çilekli pasta çekmişti ki dayanamayıp babasına:
- Babacığım, şu çilekli pastalardan bir dilim alabilir miyiz, diye sordu.
Birlikte pastaneye girerek, çilekli pastalardan aldılar. Ali sevinçle babasına teşekkür
etti. Bir an önce eve gidip pastayı yemek istiyordu. Aldıkları malzemeleri, arabaya yerleştirip
evin yolunu tuttular. Yol boyunca uzanan ağaçlar ve yeşillikler öyle güzeldi ki, Ali evlerine
giden bu yolu çok severdi. Arabanın camından içeri giren mis gibi temiz hava ve ağaç
kokularını içlerine çeke çeke yola devam ettiler. Biraz ilerledikten sonra Ali, yol kenarında
ellerinde baltalarla ağaçları kesen adamları gördü.
Şaşkınlıkla babasına:
- Dur, baba! Bu adamlar ağaçları kesiyorlar, onları hemen durdurmalıyız, dedi.
Babası adamların ne tür ağaçları kestiklerini bildiğinden:
- Ali’ciğim önce sakin olmalısın. Onlar yaşlı ağaçları kesip, gerekli yerlere ulaştırıyorlar.
Yerlerine de yeni fidanlar dikiyorlar, dedi.
Ali:
- Peki, bu ağaçlar kesilmek zorunda mı baba, diye sordu.
Babası:
- Sen ve senin gibi birçok öğrenci okula gidiyorsunuz defter, kalem, sıra ve bunun gibi
araç gereçlere ihtiyaç duyuyorsunuz. Bu ağaçlar sizin ihtiyaçlarınızı karşılıyor, dedi.
Ali babasının bu sözleriyle biraz sakinleşmişti. Fakat yine de ağaçlandırma çalışmaları
için bir şeyler yapmalıydı. Eve vardıklarında annesine yolda olanları anlatan Ali, annesinden
de destek almıştı. Şimdi sıra düşüncelerini öğretmeniyle paylaşarak, yardım istemekteydi.
Ertesi gün okula daha bir heyecanla gitti Ali. Bir an önce öğretmenine bu olaydan bahsetmek
istiyordu. Ders zili çaldığında sabırsızlıkla öğretmeninin gelmesini bekledi. Öğretmeni sınıfa
girer girmez söz isteyerek olanları ve yapmak istediklerini anlattı.
- İzin verirseniz, arkadaşlarımla daha yeşil bir çevre için ağaçlandırma projesi
düzenlemek istiyoruz, dedi.
Öğretmeni:
- Aferin Ali, çok güzel bir düşünce. Ağaçların önemi çok büyük, herkesin senin gibi
duyarlı olmasını isterdim. Bunun için projeyle ilgili çalışmalarınızla zevkle
ilgileneceğim. Öncelikle bu ağaçlandırma projesi için sınıfça, ağaçların önemini
178
anlatan afişler hazırlayıp, okulumuzun panolarına asalım. Böylece herkesi bu projeye
dahil edebiliriz, dedi.
Ali ve arkadaşları afiş hazırlama işine hemen başladılar ve okulun her yerine astılar.
Projeye katılmak isteyenler Ali ile irtibata geçeceklerdi ve bu hafta sonu herkes okul
bahçesinde buluşarak fidanlarını dikecekti.
Ali’nin öğretmeni Sema Hanım, Tema Vakfı’nı aradı ve yirmi deste fidan istedi. Tema
Vakfı da bu isteği seve seve kabul ettiğini ve fidanların hafta sonu okul bahçesinde hazır
olacağını söyledi.
Nihayet Ali’nin beklediği hafta sonu gelmişti. Okul bahçesi tıklım tıklımdı. Fidanlar
gelmişti. Herkes kendi fidanını dikme telaşındaydı. Fidanların dikimi bitince hep birlikte ilk
sulama yapıldı. Herkesin gözlerinin içi gülüyordu çünkü ‘Daha Yeşil Bir Çevre Projesi’
başarıyla sonuçlanmıştı. Ali’nin öğretmeni bir konuşma yapmak istedi:
- Çocuklar, öncelikle hepinize duyarlılığınız için teşekkür ediyorum. Tema Vakfı’na da
katkılarından dolayı ayrıca teşekkür ediyorum. Bir de bu projenin başarıyla
gerçekleşmesini sağlayan arkadaşınız Ali’ye sizin adınıza teşekkür ediyorum, diyerek
sözlerini bitirdi.
O gece Ali, her geceden daha mutlu ve huzurlu bir uyku çekti.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
179
GÜMÜġSU HASAN
EREN ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
180
RENKLİ BALIKLARIM
Afra ÇEÇEN
Babam beni bir gün denize götürdü. Deniz kıyısında gezerken orada yüzen balıkları
gördüm. Durup onları izlemeye başladım. Acaba bunlar ne ile besleniyorlar, suyun için de
nasıl yaşıyorlar, diye çok düşündüm.
Akşam oldu, eve geldik Ama aklım hep o balıklarda kalmıştı. Onların nasıl yaşadığını
çok merak etmiştim. Beni çok etkilemişlerdi.
Ben de eve alıp besleyebilir miyim diye düşünmeye başladım. Hem onlarla konuşmak
hem beslemek istiyordum. Bu düşünceleri annemle paylaştım. İstiyordum ki annem bana
kızmasın:
- Anne ben akvaryum istiyorum. Ben balıkları çok seviyorum.
Annem:
- Kızım balık beslemek o kadar kolay mı?
Ben:
- Sen de yardım edersen birlikte bakarız.
Annem:
- Sık sık içindeki suyu değiştiriyorsun. Komşularda var. Birçoğu öldü.
Emin olamıyordum. Bu yıl okula yeni başlamıştım. Okul kitaplarımdaki balık
resimlerini görünce aklıma denizde gördüğüm balıklar geliyordu.
Anne ve babam benim balıkları ne kadar sevdiğimi anlamışlardı. Onlarla bir gün
İzmir’e gittim. İzmir de birçok değişik renkli balık gördüm. Akvaryum içinde çok da güzel
duruyorlardı. Hemen annemi çekiştirdim. Annem baktığım yere baktığında akvaryumları
gördü. Ne istediğimi hemen anladı. Babam annemi kırmazdı. Annem istese bugün eve en
azından küçük bir akvaryum ile dönebilirdim. Annem daha fazla dayanamadı:
- Tamam, ama eğer bakmazsan balıkları Diyar’a veririm.
Ben:
- Kabul ediyorum. Sen ne dersen onu yapacağım. Evet, şimdi akvaryum ve balık seçme
zamanı. Japon balıkları güzel duruyor.
Satıcı:
- Balıkların hepsi bir arada yaşamazlar. Bu nedenle bunu düşünerek balık seçin.
İsterseniz ben size yardım edeyim. Dört tane Japon balığı vereyim. Bunlara bakmayı
öğrenince balıkları çoğaltırsınız.
Annemle hemen kabul ettik. Balıklar çok güzel duruyorlardı. Annem:
- Afra, artık derslerinin dışında bir sorumluluğun daha var.
Ben:
- Teşekkür ederim anneciğim ve babacığım.
Babam:
- Sen derslerini ihmal etme, öğretmenini iyi dinle, sana daha büyük akvaryum da alırım.
Ben:
- Bundan sonra daha dikkatli olacağım.
181
Babam beni öptü. O kadar çok sevinmiştim ki hemen Gümüldür’e dönüp
arkadaşlarıma balıklarımı göstermek istiyordum.
Öğretmenin ilk toplantıda sınıfa bir akvaryum istemişti. Aslında o zamandan beri
aklımda akvaryum vardı. Sınıfımıza daha akvaryum alınmadı. Ama ben odama aldım.
Annem ile babamın işlerini bir an önce bitirmelerini istiyordum. Birkaç saat sonra
dönmek için hareket ettik. Bir saat sonrada eve geldik.
Hemen balıklarımı akvaryuma yerleştirdim. Balıklarımdan iki tanesi turuncu renkli,
çok güzel balıklardı. Diğer ikisi de onlara yakın renkte idiler.
Onlara isim verdim. Fakat hepsi birbirlerine o kadar benziyorlardı ki. Büyüklükleri
dışında şu an ayırmakta zorlanıyordum. Onları çok seviyorum.
Diyar ile Nisa’ya balık aldığımı söyledim. Merak ettiler. Eve gidip balıklarımı
gösterdim. Onlarda balıklarımı çok sevdiler. Pazartesi sınıfta söyleyecektim. Sabah okula
gittik. Öğretmenim geldi. Hemen koşup söyledim. Öğretmenim:
- Bravo sana bizden hızlısın, dedi.
Öğretmenim derste de benim balıklarımdan, arkadaşlarıma söz etti. Bunun
sorumluluk duygumuzu geliştireceğini söyledi. Sınıf annesi ile birkaç veli sınıfa akvaryum
alınması için konuşmuşlardı fakat öğretmenimiz hala bir gelişmenin olmadığını söyledi.
Artık okuldan gelince hemen odama koşuyorum. Balıklarımla konuşup, oynuyorum.
Balıkların yemlerini veriyorum. İyi ki rengârenkler. Çok güzel ve tatlı rengârenk balıklarım var.
Onları çok seviyorum.
Hem derslerime daha çok çalışıyorum. Çünkü balıklar benim daha iyi çalışmam için
alındı. Sorumluluklarım arttı. Bu sene birinci sınıfa gidiyorum. Okuma ve yazmayı öğrendim.
Bundan sonra da daha çok çalışacağım. Bundan da şunu anladım ki hayvanları seven insanlar,
kimseye zarar vermez. Yeryüzünde ki tüm canlıları sevmeyi öğreniyoruz.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
AŞÇI PEPİŞ
Alperen ŞENER
Evvel zaman içinde, kalbur zaman içinde, cinler cirit oynarken eski hamam içinde…
Üşüdüm üşüdüm, daldan elma düşürdüm. Elmamı yediler, bana cüce dediler. Emin oğlu
Musacık, eli kolu kısacık. Bu masalın sahibi, ufacık mı ufacık.
Bundan çok zaman önce, adı bilinmez bir ülkede, güzel mi güzel, çeşit çeşit ağaçları,
bin bir türlü hayvanları olan bir orman varmış.
Bu ormanda annesi, babası ve kardeşleriyle birlikte yaşayan Pepiş adında güzeller
güzelli bir zürafa yavrusu yaşarmış. Pepiş çok çalışkan, akılı mı akıllı, becerikli mi becerikli bir
zürafaymış. Ailesini ve çevresindeki dostlarını çok sever, onları hep mutlu etmeye çalışırmış.
Ailesi ve çevresindeki bütün dostları da Pepiş’i çok sever, onun bu çalışkanlığını hep takdir
ederlermiş. Pepiş her sabah erkenden kalkar, ailesi ile kahvaltısını yaptıktan sonra ormanın
derinliklerine iner, oradaki en güzel meyveleri ve sebzeleri toplar, şahane yemeklerini
182
yapmak için lokantasına gidermiş çünkü Pepiş ormanın en güzel yemek yapan aşçısıymış ve
ormanda Pepiş’in ününü duymayan yokmuş.
Pepiş, her zamanki gibi neşe ve büyük bir mutlulukla lokantasında lezzetli yemeklerini
yaparken en sevdiği arkadaşı Tonton tavşan lokantadan içeriye büyük bir heyecanla girdi.
Pepiş Tonton tavşanın heyecanını çok merak etti ve ona neden bu kadar heyecanlı olduğunu
sordu:
- Tonton tavşan nedir bu heyecanın?
- Pepiş, dur biraz soluklanayım.
- Bir an önce anlat. Çok heyecanlandım sabredemeyeceğim.
- Tamam, tamam anlatıyorum Pepişciğim, heyecanlanma. Ormanın her tarafında
komşu ormanda yapılacak olan yemek yarışmasının ilanları var gördün mü?
- Hayır, görmedim. Yemek yarışması mı?
- Evet, yemek yarışması. Ne kadar güzel değil mi Pepiş? Sen bu yarışmaya katılabilir,
lezzetli yemeklerinin ününü komşu ormana da yayabilirsin.
Pepiş Tonton tavşanla birlikte ormandaki yemek yarışmasının afişlere bakmak için
heyecanla yola çıktı. Ormandaki arkadaşları da afişlere bakıyorlardı. Pepiş’i görünce
heyecanla etrafına toplandılar. Pepiş’in ne yapacağını merak ediyorlardı. Pepiş bir süre
bekledikten sonra arkadaşlarına yemekleri hakkındaki düşüncelerini sordu. Sevimli maymun
söze girdi:
- Pepiş senin yaptığın yemeklerin tadını tarif bile edemem. Çok lezzetli ve güzel
yemekler yapıyorsun. Eminim ki sen bizi ve ormanımızı en güzel şekilde temsil
edeceksin. Biz bütün arkadaşların buna inanıyoruz ve seni destekliyoruz, dedi.
Tüylü sincap sevimli maymunun söylediklerine katıldı:
- Pepiş, bu yarışmaya katılmalısın. Biz bütün arkadaşların, sen yarışmaya katıldığında
seni sonuna kadar destekleyeceğiz. Lütfen bizleri üzme ve bu yarışmaya mutlaka katıl,
dedi.
Pepiş’in etrafındaki arkadaşları hep birlikte tüylü sincabın ve sevimli maymunun
söylediklerini destekleyerek yarışmaya katılması için destek verdiler. Pepiş arkadaşlarının
söyledikleri karşısında çok mutlu oldu ve biraz düşündükten sonra arkadaşlarına:
- Benim hakkımdaki düşünceleriniz için teşekkür ederim. Beni o kadar mutlu ettiniz ki
bu yarışmaya katılıp ormanımızı en güzel şekilde temsil edip birinci olmaya
çalışacağım, dedi.
Pepiş’in bütün arkadaşları bu sözleri duyunca çok sevindiler. Hep beraber sevinç
çığlıkları attılar, çok mutlu oldular. Pepiş bu güzel günü ailesi ile paylaşmak için arkadaşlarıyla
vedalaştıktan sonra sevinç içinde evinin yolunu tutu.
Pepiş eve dönerken yemek yarışmasında nasıl güzel yemekler yapacağını hayal etti
çok ve mutlu oldu. Eve ulaştığında ailesine Tonton tavşanın heyecanla söylediklerini anlattı.
Pepiş’in annesi ona her zaman destek olacaklarını ve yapacağı yemeklerle birinci
olabileceğini söyledi. Pepiş annesinin söyledikleriyle çok mutlu oldu ve duygulandı. Mutluluk
içinde akşam yemeklerini ailecek yediler.
183
Pepiş o gece yatağına girdiğinde yarışmaya giderek birinci olacağını hayal etti ve
uykuya daldı. Sabah uyandığında gökyüzündeki güneş daha farklı parlıyordu. Işık camdan
içeriye süzülerek giriyor, Pepiş’in gözlerine vuruyordu heyecanla yatağından fırlayıp, elini
yüzünü yıkayıp kahvaltı sofrasına koştu. Pepiş ailesi ile beraber kahvaltı yaparken arkadaşları
da Pepiş’e sürpriz bir veda partisi düzenliyorlardı. Tonton tavşan ve arkadaşları lokantayı
süsleyip hazırlıkları tamamladıktan sonra saklanıp Pepiş’i beklemeye başladılar. Pepiş annesi
ve kardeşleriyle vedalaşıp lokantasının yoluna düştü. Lokantasına gidip kapısını açar açmaz
arkadaşları saklandıkları yerden fırlayıp “sürpriz” diye bağırmaya başladılar. Pepiş bu olanlar
karşısında çok şaşırdı ve mutlu oldu. Hep beraber eğlenmeye başladılar. Oynadılar zıpladılar
gün boyu hoşça vakit geçirerek Pepiş’i desteklediklerini ve her zaman onun arkasında
olduklarını söylediler.
Ertesi gün Pepiş, Tonton tavşanın yanına gitti. Beraberce hazırlıklara başladılar.
Yarışmada kullanacağı malzemeleri toplamak için ormanın derinliklerine indiler. Ormanın en
taze, en lezzetli sebzelerini ve meyvelerini topladılar. Hazırlıklarını tamamladıktan sonra
Pepiş Tonton tavşan ile birlikte yarışmaya katılmak için yola çıktı. Pepiş ile Tonton tavşan
güzel mi güzel ağaçların gökyüzüne ulaştığı dağların arasından pırıl pırıl akan derelerden
geçerek yarışmanın yapılacağı ormana vardılar. Gelen konukları karşılayan görevli hayvanlar,
Pepiş ve Tonton tavşanı da güzel bir şekilde karşıladılar. Pepiş ile Tonton tavşan yarışmanın
yapılacağı ormanı gezip dolaştıktan sonra ormanı çok beğendiler. Komşu ormanın hayvanları
ormanı çok güzel hazırlamışlardı. Etraf panayır yeri gibi çok kalabalıktı. Herkes çok mutluydu,
çok eğleniyorlardı. Ormanın minik yaramazları bir o yana, bir bu yana koşuşturup oyun
oynuyorlardı. Orman sakinleri yarışmanın heyecanını yaşıyorlardı. Pepiş de orman sakinleri
gibi büyük bir heyecanla yarışmayı beklerken büyük bir alkışla kürsüye iri gövdesi uzun
gösterişli yelesi ve bütün heybetiyle aslan kral çıktı. Aslan kral yarışmaya katılacak olan
aşçıları bir araya topladı. Pepiş aslan kralı görünce çok heyecanlandı. Aslan:
- Yarışmaya katılacak olan aşçıların hepsi, gönüllerimizin birincileridir. Buradan nasıl bir
sonuçla ayrılırsa ayrılsınlar çok da önemli değildir. Siz bu yarışmaya katılmak için karar
verdiğinizde kazanmıştınız. Şimdi bu yarışmayı başlatma görevi kralınız olarak bana
verildi. Heyecanlanmadan her zaman yaptığınız gibi yapınız. Sevdiğiniz birine yemek
yapar gibi yapınız. Sevginizi işin içine katın. Emeğiniz için şimdiden herkese teşekkür
ediyorum. Yarışmaya başlamak için gereken son hazırlıklarını tamamladınız mı?
- Evet, diye bağırdılar.
Aslan:
- O zaman ben de yarışmayı başlatıyorum. Hadi kolay gelsin!
Pepiş çok büyük dikkatle hazırlıklarını tamamladı ve yarışmaya başladı. Pepiş yanında
getirdiği sebzelerden ve meyvelerden nefis yemekler hazırlamaya başladı. Görülmeye
değerdi. Herkesin heyecanı çok fazlaydı. Önce ana yemekleri yapmaya başladılar. Ara
yemekler de yapıldı. Çorbaları yapmaya başladılar. Bir yandan da salatalar yapılıyordu.
Sebzelerin kesiminde herkes farklı teknikler kullanıyordu. Aradan iki buçuk saat geçtiğinde;
Aslan Kral sahneye çıkarak yarışmanın bittiğini ilan etti.
184
Yarışma bittiğinde aslan kral ve jüri üyeleri yemeklerin tatlarına bakmaya başladı. Sıra
Pepiş’in yaptığı yemeklere gelmişti. Pepiş çok heyecanlandı. Aslan kral ve jüri üyeleri
yemeklerin tatlarına baktılar Kral yemeklerin görüntülerine ve tatlarına hayran kaldı. Sıra
karar vermeye geldi. Jüri verilen puanları topladı ve açıklama başladığında Pepiş heyecanla
sonucu bekledi. Aslan kral sonucu açıklamak için kürsüye çıktı.
- Bu gün hayatımda yemediğim kadar güzel yemekler yedim. Hepinizin de yaptığı
yemekler çok güzeldi fakat içlerinden biri beni ve jüri üyelerimizi büyüledi. Bu yemeği
yapan aşçımız ve yarışmamızın birincisi, komşu ormandan gelen aşçı Pepiş!
Pepiş aslan kralın söyledikleri karşısında çok mutluydu. Kürsüye çıkarak ödülü olan
kupayı aldı. Ormandaki bütün hayvanların çığlıkları ve alkışları Pepiş’in kulaklarında çınladı.
Pepiş çok duygulandı, gözyaşları arasında mutluluğunu tavşan arkadaşı Tonton Tavşan ile
paylaştı. Tonton tavşan da Pepiş’in birinci olmasından dolayı çok mutlu oldu.
Pepiş ile Tonton ertesi gün komşu ormandaki bütün hayvan arkadaşlarına ve
kendilerini büyük bir zevkle ağırlayan aslan krala teşekkür edip evlerine gitmek için yola
çıktılar. Pepiş ile Tonton tavşan sohbet ede ede, güle oynaya ormanın derinliklerinden
geçtiler ve çok özledikleri ormanlarına ve ailelerine kavuştular.
Ormanda onları büyük bir sürpriz bekliyordu. Pepiş’in birinciliği henüz Pepişler
ormana gelmeden duyulmuş ve ormandaki bütün hayvanlar bu haberi büyük bir sevinçle
karşılamışlardı. Pepiş büyük bir sevinçle elinde kupası annesinin kucağına atladı. Annesini
öyle çok özlemişti ki ona sıkı sıkı sarıldı, öptü kokladı. Annesi Pepiş’i sevgiyle kucakladı ve onu
çok sevdiğini söyledi. Pepiş mutluluk gözyaşlarıyla ormandaki bütün arkadaşlarına ve ailesine
teşekkür etti. Ormandaki bütün hayvanlar Pepiş’i kazandığı yarışmadan dolayı tebrik etti ve
onunla gurur duyduklarını söylediler.
Pepiş ve Tonton tavşan yaptıkları yolculukta başlarından geçenleri bir bir
arkadaşlarına anlattılar. Komşu ormanın güzelliğini, orada yaşayan hayvanların samimiyetini,
aslan kralın nezaketini, kısacası yolculukta yaşadıkları her şeyi büyük bir neşe içinde
anlattılar. Hep beraber eğlenip büyük bir kutlama yaptılar.
O günden sonra Pepiş’in lokantası başka ormanlardan gelen hayvanlarla dolup taştı.
Çünkü Pepiş’in ünü dünyadaki bütün ormanlara yayılmıştı. Pepiş, ailesi ve arkadaşları ile
mutlu bir şekilde yaşadı…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
185
MERAKLI KEÇİ
Anna Yusuf HASAN
Bir varmış bir yokmuş. Bir zamanlar meraklı bir keçi varmış. Bu keçi ormanda yaşar,
her gün ormanda hem yürüyüş yapar hem de meyve toplarmış. Keçi yine her gün ki gibi
dolaşıyormuş, yürümüş yürümüş çok susamış.
Etrafına bakınırken biraz ilerde bir kuyu görmüş. Koşarak kuyunun yanına gitmiş. Tam
su içmek için eğilmiş ki bir de ne görsün. Bu kuyu çok derinmiş. Üstelik suyu uzanılmayacak
kadar dipteymiş.
Tam o sırada ilgisini bir şey çekmiş. Suyun üzerinde ona benzeyen, onun yaptıklarını
yapan bir keçi görmüş. Oysa keçi nerden bilsin ki suyun üstündekinin, onun gölgesi
olduğunu…
Oturmuş kuyunun kenarına gölgesini seyrediyormuş. Keçi iyice meraklanmış. Ayakları
ile sudaki yansımasına dokunmaya çalışmış. Ancak kuyu çok derin olduğu için dokunamamış.
Tekrar denemiş. Bu sefer kendini kuyunun içinde bulmuş. Suyun içinde başka keçi yokmuş.
Dışarıya çıkmaya çabalamış. Ancak kuyu çok derin olduğu için çıkamamış. Saatlerce bağırmış:
- İmdat, yardım edin! Kimse yok mu?
O sırada oradan geçen bir köylü sesini duymuş. Adam bir kaç köylüyü toplamış. Keçiyi
kurtarmaya çalışmışlar. Çekmişler çekmişler ama başaramamışlar. Sonra keçiyi bir halatla
çekmeye çalışmışlar. Uzun süren çalışmalar sonucunda keçiyi kurtarmışlar. Keçi herkese teker
teker teşekkür etmiş. Evin yolunu tutmuş, eve doğru yürürken ormanın içinde bir yuva
görmüş. Bu yuvanın içinde tam beş tane yumurta varmış. Tabi bizim keçi yumurtaların içinde
ne olduğunu merak etmiş ve iyice yanlarına yaklaşmış, bir süre sonra yumurtaların sahibi
gelmiş. Yumurtaların sahibi deve kuşuymuş. Keçiyi orada görünce, keçiyi kovalamaya
başlamış. Deve kuşu kovalamış keçi kaçmış, deve kuşu kovalamış keçi kaçmış. En sonunda
keçi o kadar yorulmuş ki birden yere yığılı vermiş. Deve kuşu onu tam da yakaladım derken:
- Dur! Benim kötü bir niyetim yoktu. Sadece yumurtaların içinde ne olduğunu çok
merak ettim. Onun için yanlarına gidip bakmak istemiştim.
Deve kuşu:
- Peki, ama bir daha her merak etiğin şeylere yaklaşma. Bak, sonucunda kötü şeylere
neden olabiliyorsun.
Bizim meraklı da, “Tamam” demiş ama sadece öylesine söz vermiş. Yoksa nerde… Keçi o
kadar meraklıymış ki her gördüğünü her duyduğunu merak ediyormuş. Sürekli başını derde
sokuyormuş.
Keçi uzun bir gün sonunda evine gelmiş ve iyice dinlenmiş. Aradan birkaç hafta geçmiş
her şey yolunda gidiyormuş. Bizimki yine yürüyüş yapmaya hazırlanıyormuş. Dışarıdan sesler
gelmiş. Bizimki hemen dışarı çıkıp neler olduğunu öğrenmeye çalışmış. En sonunda öğrenmiş
ki ormana bir müze açılmış ve herkes görmeye gidiyormuş.
Keçi yolu yürümüş. Tam müzeye ulaşmış ki müzenin kapanma vakti gelmiş. Keçi çok
üzülmüş, çünkü o müzeyi herkes görmüş bir tek o görememiş. Ancak yarın görebilecekmiş,
ama bizimki müzeyi görmeden sabaha kadar uyuyamazmış. Akşam olmasını beklemiş. O
zaman herkes uyurken keçi müzeye girip rahat rahat gezinmeye planlıyormuş. Keçi için
186
beklenen an gelmiş, gece olmuş, herkes uyumuş. Müzenin penceresinden gizlice içeri girmiş
birkaç şey incelemiş. Keçi çok mutluymuş. Tam o sırada bekçiye yakalamış ve bekçi onu
hemen tutuklamış. Sabah olduğunda ise keçi çok halsizmiş. Çünkü sabaha kadar ağlamış onu
hırsız yerine koydukları için. Bütün köylü toplanmış ve keçiye neden böyle yaptığını
sormuşlar. Keçi üzgün bir şekilde her şeyi anlatmış. Köylüler iyice düşünmüş ve bir karar
almış.
- Peki meraklı, sana inanıyoruz. Ancak bir daha bu kadar sabırsız ve meraklı davranma.
Keçi bu sefer büyük bir ders almış ve bir daha da sabırsız ve meraklı
davranmayacağına bütün köylüye söz vermiş. Dediğini de yapmış. Köylüler de keçiye
“Meraklı Keçi” ismini vermişler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YALANCI ARİFE
Arife BASUR
Esmer bir kız çocuğu vardı. Gözleri zeytin gibi simsiyah, saçları dalgalıydı. Bu kızın kötü
bir huyu vardı. Çok sık yalan söylerdi.
Bir gün uykuya dalmıştı. Uyandığında kendini bir kuyunun yanı başında buldu. Kuyu
Arife’ye:
- Ben senin yalan kuyunum, dedi.
Arife şaşırmıştı. Kuyuya dönüp:
- Nasıl yani, dedi.
- Sen yalan söyledikçe içimdeki sular yükseliyor. Eğer yalan söylemeye devam edersen
sular taşarak her tarafı sel altında bırakacak.
- Peki, bir daha yalan söylemeyeceğim.
- Söz mü?
- Söz veriyorum.
Arife o an çok korkmuştu. Annesi ve babası aklına geldi. Onlar da sık sık yalan
söylemenin çok kötü bir şey olduğunu anlatırlardı. Şimdi söylediği yalanlar aklına geldikçe
pişman oluyordu. Ama huylu huyundan vazgeçer mi? Arife, bir iki gün sonra verdiği sözü
unutup tekrar yalan söylemeye başladı. Annesi ne kadar yalan söyleme dediyse de dikkate
almadı.
Okulda kimse onunla ilgilenmiyor, arkadaşları artık onunla oynamıyordu.
Arkadaşlarına söz verse de, arkadaşları ona inanmıyordu. Rüyadaki kuyunun dediklerini şimdi
daha iyi anlıyordu. Bir gün Arife, rüyasında yine aynı kuyuyu gördü. Kuyu sinirli bir şekilde
Arife’ye:
- Sen bana söz vermiştin. Bir daha yalan söylemeyecektin, ama sözünü tutmuyorsun.
Arife:
- Ben çok üzgünüm. Kendimi engelleyemedim. Sana söz veriyorum. Bir daha yalan
söylemeyeceğim.
Kuyu:
187
- Bu son olsun. Eğer bir daha yalan söylersen, her tarafı sel altında bırakacağım.
Arife:
- Tamam. Bu sefer gerçekten söz veriyorum. Benim yüzümden her taraf sel altında
kalmasın.
Kuyu:
- Tamam, ama sözünü tut. Sakın bir daha yalan söyleme.
Arife ne zaman yalan söyleyecek olsa, aklına kuyuya verdiği söz geliyordu. Bir süre
sonra arkadaşları artık Arife’nin yalan söylemediğine inandılar ve Arife adına çok sevindiler.
Arife rüyasında yine aynı kuyuyu görmek istedi. Akşam uyuyunca rüyasına yine kuyu geldi.
Kuyudaki suların alçaldığını gördü. Çok sevindi ve kuyuya çok teşekkür etti. O günden sonra
da kimseye yalan söylemedi.
Damla’ya Sürpriz
Damla kumral, ela gözlü kısa boylu bir çocuktu. Arkadaşları tarafından çok sevilirdi.
Herkesle çok iyi anlaşırdı. Ödevlerini zamanında yapardı.
Damla hafta sonunu heyecanla bekliyordu, çünkü doğum günüydü. O hafta Damla için
zaman sanki hiç geçmiyordu.
Nihayet Cumartesi günü gelmişti. O gün Damla’nın doğum günüydü. Herkesin
geleceğini umuyordu, çünkü okuldaki arkadaşlarının hepsine haber vermişti.
Ama evde hiçbir hazırlık yoktu. Ne annesi, ne babası kalkıyordu, ne de kapı çalıyordu. Damla
üzülerek odasına gitti. Akşama kadar odasından çıkmadı. Sürekli ağlıyordu.
Annesiyle arkadaşları, Damla’ya sürpriz yapacaklardı. Bütün arkadaşları eve gelmişti.
Damla odasındayken ev süslendi. Pastalar hazırlandı. Damla odasından hala çıkmamıştı.
En sonunda su içmek için çıktı. Baktı ki her yer karanlık. O ışığı yaktı ve herkesi
görünce çok şaşırdı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Çok mutlu olmuştu. Damla o günü hiç
unutmadı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HOŞGELDİN YAĞMUR
Aygen ULU
Benim adım Damla. Küçük bir evde annem ve babamla yaşarım. Her yıl doğum
günümü kutlarlar. Birçok armağan alırım. Fakat artık farklı bir hediye istiyorum. Çünkü
eskiden annem ile babam benimle sık sık oyun oynarlardı. Artık pek oynamıyorlar. Ben
kendim oynuyorum. Çok sıkıcı oluyor.
Annem ve babam her istediklerimi yaparlar. Onlardan bir kız kardeş istiyorum. Her
canım sıkıldığında annemin veya babamın benimle oyun oynamasını isterdim. Artık onları çok
sıkıyorum. Ya benimle oynarsınız, ya da benimle oynayacak bir kardeşim olsun, diyorum.
Annemden hep bir kardeşim olmasını istiyordum. Annem son zamanlarda bu isteğime
sadece gülerek cevap veriyordu. Bir gün annem;
- Damla gelir misin, dedi.
Beni dizine oturtarak;
188
-
Sen kardeşin olmasını istiyorsun değil mi?
Yoksa kardeşim mi olacak anne?
Evet, birkaç ay sonra bir kardeşin olacak.
Sevinçten annemin boynuna sarıldım. Artık benim de kardeşim olacaktı. Onunla
oyunlar oynayacaktım. Beraber markete ve parka gidebilecektik. Ona resim yapmayı
öğretebilecektim. Bu beni çok mutlu etti.
Artık zaman geçmek bilmiyordu. Her gün anneme soruyordum kardeşim ne zaman
gelecek, diye. Aklıma amcamın çocukları geliyordu. Bazen birbirlerini ağlatıyorlardı.
Oyuncaklarını paylaşmıyorlardı. Biz de öyle yapar mıyız, diye düşünüyordum.
Ama ben yapmam. Annem kardeşimin ismini benim koymamı istedi. Ben odamda
düşünürken yağmur yağıyordu. Birden aklıma geldi. Odaya koştum.
Annem ve babama bulduğum ismi söyledim. “Yağmur” ismini çok sevdiler. Artık
Yağmur’u beklemekten başka bir şey gelmiyordu aklıma.
Günler sonra ve annem beni çağırdı. “Sana bir sürprizim var” dedi. Anladım,
Yağmur’un doğumu yaklaşmıştı. Annem de, kardeşimin gelmesine çok az kaldığını söyledi. Bu
habere çok sevindim.
Bazen “annem ve babam kardeşimi benden daha çok severler mi?” diye
düşünüyordum. Sonra bu düşüncelerden kurtuldum. Yağmur’u ben istemiştim. Kardeşimi
herkesten çok sevecektim. Bir an önce gelmesi için sabırsızlanıyordum. Annem:
Babanla yarın hastaneye gideceğiz. Sen amcanlarla kalacaksın. Bir iki gün sonra
kardeşinle beraber geleceğiz.
Yengem benim eşyalarımı aldı. Annem ve babam beni sıkı sıkı sarılıp öptüler. Ben
ağlamaklıydım. Yengem ellimi tuttu. Biz yengemlerin evlerine doğru yürüdük.
Yengemin Sultan ve Selin adında iki kızı vardı. Gün boyu onlarla oynadık. Herkes bana
çok iyi davranıyordu. Yemeğimizi yedik. Biraz oynayıp, televizyon izledik. Sonra yengem bizim
yataklarımızı hazırladı. Dişlerimizi fırçaladık. Pijamamızı giyip yataklara uzandık. Ne zaman
uyuduğumu hatırlamıyorum. Uyandığımda kahvaltı hazırdı. Gece rüyalar görmüştüm ama
şimdi hatırlamıyorum.
O gün amcam bizi biraz parka götürdü. Kimse kardeşimden konuşmuyordu. Annem
beni niye aramamıştı? Aradan bir gün geçmişti. Babam da aramadı. Herhalde kardeşim
doğmadan aramayacaklardı. O akşamda benzer şeyler yaşadık.
Sabah beni yengem uyandırdı:
- Kalk Damla bak! Kardeşin dünyaya gelmiş. Çok tatlı bir kız kardeşin olmuş. Annenler
de isteğini kırmamış ve kardeşinin adını Yağmur koymuşlar. Bugün de burada
kalacaksın. Babanlar yarın gelecekler. Seninle gider, kardeşinin odasını hazırlarız,
dedi.
Ben ne yapacağımı bilemiyordum. Yengemin kucağında oturuyordum. Bir an önce
Yağmur’u görmek istiyordum. Annemi ve babamı da özlemiştim.
Sabah kahvaltı sonrasında yengem işlerini yaptı. Ben eşyalarımı elime almış
bekliyordum. Yengem işlerini tamamladıktan sonra, Sultan ve Selin ile bize gittik.
189
Sultan ablamla, kardeşimin odasının kapısına “HOŞGELDİN YAĞMUR” yazdık. Artık
gelsinler de Yağmur’u göreyim diye sabırsızlanıyordum. Akşama doğru, babamlar geldi.
Kapıya nasıl koştumsa, az daha düşüyordum!
Babam beni kucağına aldı. Beni odaya kadar kucağın da taşıdı. Yağmur sarılı olduğu
bezin içinden görünmüyordu. Yağmur’u yatağına yatırdılar. Hemen annemin kucağına gittim.
Yağmur’u görmek istedim. Annem yüzünü açarak bana gösterdi. Çok tatlı ve sevimli
duruyordu. Bu küçücük hali ile ne zaman oynarız ki! Onun benimle oynaması çok zor.
Herhalde annemler bez bebekler yerine, bu sefer canlısını almışlar, diye düşündüm.
Yağmur küçük olduğu için benim onu nasıl sevdiğimi anlamıyordu. Fakat beni sevdiği
belliydi. Bazen ağladığında beni görünce susuyordu. Yağmur’un zamansız ve özellikle geçe
ağlamalarını sevmiyordum. Fakat belli ki bir yerleri ağrıyordu. Annem bile susturamadığına
göre, gerçekten ağrısı vardı.
Yağmur emeklemeye başladı. Bana doğru geliyordu. Demek ki beni seviyordu.
Yağmur yürümeye başladı. Artık sık sık düşmüyordu.
Yağmur iki yaşına girdi. Artık Yağmur ile oyunlar oynamaya başladık. Kuralları
bilmiyordu. Ama olsun ben kardeşimi çok seviyorum.
Yağmur’un oyunlardan sıkılması beni üzerdi ama o daha küçüktü. Yağmur ana sınıfına
başlasın kardeşimin elinden tutar gidip geliriz. Bu beni çok mutlu eder. Kardeşimi seviyorum.
Ben ona birçok şey öğreteceğim. Yeter ki bir an önce büyüsün kardeşim. Babamlar gelince
bana da oyuncaklar almışlar. Ben onları kardeşime saklayacağım.
Hep Yağmur’un büyümesini bekledim. Artık dört yaşına girdi. Her geçen gün daha
çabuk büyüyor. Okuldan dönüşümü bekleyen bir kardeşim var. Bazen annemle okulumuza
gelir. Yılmaz öğretmenim de Yağmur’u çok sever. Ben de mutlu olurum. Yağmur artık beni
sabırsızlıkla bekliyor. Benimle oynamaktan çok mutlu oluyor. Yağmurun her şeyiyle
ilgileniyorum. Yemek yemesine uyumasına yardımcı oluyorum.
Yağmur bazen kitapları karalardı. O zamanlar kızıyordum. Fakat ağlarsa hemen resim
yapıp gönlünü alıyordum.
Yağmur artık daha da büyümeye başladı. Her yeri karıştırıyor. Benim defterlerimi
alınca annem kızar. Yağmur, “Ablam bana kızmaz. Ablam beni seviyor” diyormuş.
Yağmur ile çok iyi anlaştığım için artık herkes beni örnek gösteriyor. Komşularımız,
“bakın Yağmur ile Damla nasıl anlaşıyorlar. Siz niye kavga ediyorsunuz” diye çocuklarına bizi
gösteriyor.
Herkesin beni örnek göstermesi hoşuma gidiyor. Yağmur doğdu. Ben abla oldum.
Abla nasıl olmalı, herkese gösterdim. Ailemi ve Yağmur’u çok seviyorum. Hoş geldin
YAĞMUR.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
190
KAR TANESİ
Aysun BAYRAKTAR
Karlı bir kış günü sabahıydı. Selin kış mevsimini çok seviyordu. Yatağından fırlayıp
dışarı çıkmak için annesinin yanına gidip izin almak istedi. Annesi Selin’e havanın çok soğuk
olduğu için dışarıya çıkmasına izin vermedi. Selin annesine ne kadar yalvarsa da annesinin
yanıtı olumlu değildi. Selin üzgün bir şekilde odasına döndü.
Camın kenarına geçip yere düşen kar tanelerine bakıyordu. Bir yandan da hayaller
kuruyordu. Hayalleri kardan adam yapıp kartopu oynamaktı. Bir ara bir ses işitti. Annesi
Selin’i kahvaltıya çağırıyordu.
- Geliyorum anne.
Selin kahvaltıya gittiğinde cama bakıp üzülüyordu. Çünkü gökten düşen karları
görüyordu. Karlar sanki Selin’i dışarı çağırıyordu. Selin dışarı çıkmayı o kadar çok istiyordu ki!
Annesinin sorusuna izin vermemesinden korkuyordu. Annesinden tekrar izin istedi.
- Anne dışarı çıkabilir miyim?
Annesi:
- Tamam, ama çok sıkı giyinmelisin.
Selin dışarı çıkıp kardan adam yaptı. Sonra arkadaşları ile kartopu oynadı. Elleri ve
ayak parmakları üşümeye başlamıştı. Tam içeriye girmek üzereydi ki ablasının geldiğini
gördü.
Ebru ablası, Selinleri ziyarete geliyordu. Selin çok sevinçliydi. Elindeki poşetleri
görünce çok sevindi. Hemen ablası ile içeri girdi. İçeri girince poşetlerin içine baktı.
Poşetlerin içinde bir sürü pasta malzemesi vardı. Süs, kılıf, süt vb. şeyler vardı.
Hemen ablası ile pastanın yapımına başladılar. Selin’in şekerden süsler çok hoşuna
gitmişti. Pastayı süslerken teker teker ağzına şeker atıyordu. Pastanın fırına verilme vakti
geldiğinde Selin çok üzülmüştü. Çünkü şekerden süsleri yiyemeyecekti. Pasta piştikten sonra
biraz soğuduktan sonra Selin pastasını yedi pastanın tadı o kadar güzeldi ki süslü şekerlerden
bile daha güzeldi. Pastayı yedikten sonra canı çok sıkılmıştı hava da git gide soğuyordu.
Arkadaşı Duygu ve Arzu’yu aradı. Onlardan gelmelerini istedi. Yaptığı pastayı tatmalarını
istiyordu. Duygu ve Arzu’ya sevinçle bekliyordu. Çünkü onlar Selin’in en iyi arkadaşlarıydı.
Arkadaşları geldiklerinde önce onlara yaptığı pastadan ikram etti. Sonra odasına
gittiler. Resim çizmeye başladılar. Resimlerinde yağan karı anlatıyorlardı. Arkadaşları, karı
anlatan konuyu çok sevmişlerdi. Resimleri de çok güzel olmuştu. Arzu’nun annesi Arzu’yu
almak için gelecekti. Arzu’nun annesi geldikten sonra Arzu evine gitti.
Duygu ile oyunlar oynadılar. Sonra Duygu’nun annesi de aradı. Duygu’yu almak için
gelecekti. Duygu’nun annesi geldikten sonra Duygu da evine gitti. Ablası Selin’i çağırarak
akşam yemeği için sofrayı hazırlamasına yardım etmesini istedi. Selin:
- Tamam, geliyorum.
Selin akşam yemeğini yedikten sonra yatmaya hazırlanıyordu. Dişlerini fırçaladıktan
sonra yatağına yattı. Kitabını okuyarak uyumaya çalışacaktı. Yılmaz öğretmeni öğrencilerine
bu alışkanlığı kazandırmak için çok uğraşmıştı. Selin gibi bazı arkadaşları, bu alışkanlığı
kazanmıştı.
191
Ertesi gün annesi ve babasının Selin’e bir sürprizi vardı. O gün kayak yapmaya
gideceklerdi. Selin yataktan kalktıktan sonra elini yüzünü yıkadı. Sonra sofraya oturdu.
Yemeğini yedikten sonra giyindi. Kayak malzemelerini aldıktan sonra arabaya eşyaları
yüklemişlerdi. Daha sonra yola koyuldular. Kayak merkezine vardıktan sonra kayaklarını
arabadan indirdiler. Selin’in annesi ve babası kaymaya başladı. Selin henüz kaymayı
bilmiyordu. Annesi ve babası yardım etmeye çalışıyorlardı.
Selin kayarken ikide bir düşüp duruyordu. Artık Selin kaymak istemiyordu. Annesi
Selin’i sıcak çikolata içmesi için içeri çağırdı. Çünkü buz pisti çok soğuktu. Sıcak çikolatalarını
içtikten sonra eve döneceklerdi.
Annesi, Selin’den son defa denemesini istedi. Selin yavaş yavaş kaymayı öğrenirken
içeride babası ve ablası Selin’i izliyordu. Annesi Selin’in arkasından kayıyordu. Selin dengesini
sağladığında uzun bir süre düşmeden kaydı. Böyle birkaç denemeden sonra daha iyi
kaymaya başladı. Annesi:
- Selin artık kayıyorsun.
Selin:
- Çok zevkliymiş. Birkaç kez daha deneyeyim.
Ablası ve babası da olup biteni izliyorlardı. Selin’i anlıyorlardı. Fakat dönmeleri
gerekiyordu. Daha çok uzun yolları vardı. Kayak merkezi, evlerine iki saat kadar bir
mesafedeydi. Annesi:
- Haydi, Selin! Artık dönmeliyiz.
Selin:
- Tamam geliyorum.
Arabaya binip, eve doğru hareket ettiler. Selin eve döndüğünde birçok arkadaşı aradı.
Bugün yaşadıklarını en inçe ayrıntısına kadar anlattı. Herkes Selin ile gurur duydu.
Selin birkaç gün sonra, bir sabah uyandığında cama doğru baktı. Güneş ışıkları odasına
vuruyordu. Bir ara ne olduğunu anlamakta zorlandı. Yerde çok az kar kalmıştı. Üzgün bir
vaziyette camdan bakakaldı. Kalan kar taneleri kaymasına yetmezdi. Ağlamaya başladı.
Ağlama sesini duyan annesi, Selin’in yanına geldi.
- Ne oldu?
Selin:
- Anneciğim karlar erimiş.
- Üzülme canım bu doğanın kanunu. Her mevsimin özel bir güzelliği vardır.
- Haklısın anneciğim, yazın da denize gideriz. Nasıl olsa kışın tekrar kar yağacak. Kar
tanelerime tekrar kavuşacağım.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
192
İZMİR YOLCULUĞU
Azra MİNİCİ
Ben Azra MİNİCİ. Bundan beş ay önce Van’da yaşıyordum. Van’da güzel bir evimiz
vardı. Arkadaşlarımla evimizin bahçesinde oyunlar oynardık. İzmir yolculuğuna başlamadan
önce Van'da İki Nisan İlköğretim Okulunda, 1/E sınıfında okuyordum. Öğretmenimin ismi
Selahattin Çiftçi idi. Her şey 5 ay öncesindeki pazar gününe kadar çok güzeldi. Arkadaşlarımı,
öğretmenimi çok seviyordum. Her gün okuluma annem ile beraber gidiyordum. Okulumda iyi
bir öğrenciydim. Okulumda öğlenciydim. Okul çıkışı anneannem pencerede beklerdi, eve
çıkardık ve eve dönünce çok sevinirdim. Evimiz çok güzeldi; kocaman bir salonumuz vardı.
Ben orada hep annem ile ya da teyzelerimle saklambaç oynardım. Benim odam da çok
güzeldi. Odamın duvarlarını yeni boyatmıştık, benim sevdiğim renge pembeye boyatmıştık.
Kendime ait ders çalışma masam vardı ve iki katlı ranzanın alt katı bana aitti. Odamın
duvarına sevdiğim çizgi film karakterlerini yapıştırmıştım. Evimizin koridorlarında küçük
bisikletimi sürerdim.
Pazar günü arkadaşlarım beni dışarıya bisiklet sürmek için çağırdılar. Annemden izin
aldım, çıktım dışarıya bisiklet sürdük. Birden bire bir patlama sesi çıktı. Evlerin camları şak
şak diye şakırdıyordu. İnsanlar evlerinden bağırarak, ağlayarak dışarı kaçıyorlardı. Arabaların
alarmları hiç durmadan çalıyordu.
Bizim evimiz beşinci kattaydı. Annem, anneannem ve teyzelerim evdeydi. Yukarıya
başımı kaldırıp evimize baktığımda bina sallanıyordu. Çok korkmuştum, ağlıyordum. Herkes
caddeye koşuyordu; ben de koştum. Sonra annemler geldi, hepsi ağlıyordu. Benim ise midem
bulanıyordu. Annemin elini tuttum, hiç bırakmadım. Dedem geldi, bizi dayımların evinin
olduğu yere götürdü.
Dayımın arabasının üzerine evlerinin çatısı düşmüştü. Bizi sürekli gezdirdiği arabası
paramparça olmuştu, çok üzülmüştüm. O geceyi arabada geçirdik. Sabah olunca dışarıda
kahvaltı yaptık. Teyzemlerin çadırına gittik. Hiç kimse evlerine giremiyordu. İki gece çadırda
kaldık. Çadır, geceleri çok soğuk oluyordu. Depremler hiç durmuyordu. Sürekli sallanıyorduk.
Dedem bizi Diyarbakır'a götürmeye karar verdi. Orada bir otelde kaldık.
Artık korkmadan uyuyabiliyordum, çünkü orada deprem olmuyordu. Dedem bizi hep
gezdiriyordu. Çok büyük alışveriş merkezleri ve parklar vardı. Çok mutluydum. On gün
geçtikten sonra Van'a dönmeye karar verdik. Evimize dönüyoruz diye çok sevindim. Artık
okuluma gidip arkadaşlarımı görebilecektim.
Dönüşte televizyonda haberlerde sürekli bahsedilen Erciş'ten geçtik. Orada yıkılan
evleri gördüm. Çok korkunçtu her yer çadırlarla doluydu. Sonunda Van'a geldik ve evimize
çıktık. Akşam oldu, yemek yedik ve televizyon izliyorduk ki kapı çaldı. Ben kapıyı açtım.
Dayımlar merak ettikleri için bize bakmaya gelmişlerdi. Biraz oturduktan sonra evlerine
gittiler. Benim uykum geliyordu. Hepimiz uyuyacaktık ama bir anda elektrikler gitti. O
korkunç ses yine geldi. Deprem oluyordu. Ev çok sallanıyordu. Ben anneme sarılıp
ağlıyordum. Çok korkuyordum. Herkes bağırıyordu. Deprem durduktan sonra kapıyı açıp
hemen aşağıya inecektin ama binanın duvarları kopup merdivenlerin üzerine dökülmüştü.
Elektrikler olmadığı için her yer çok karanlıktı. Annem beni kucağında aşağıya indiriyordu.
193
“Yardım edin!” diye sürekli bağırıyordu.
Ezgi teyzem telefonunun ışığıyla bize yardım etti. Her yer tozdu. Aşağıya indik. Sonra
dedemler de geldi. Yine herkes bağırıyordu, ambulans sesleri hiç durmuyordu. O gece yine
çadıra gittik.
Çadır çok soğuktu. Çadır kalabalık olduğu için ben annemin kucağında uyumuşum.
Sabah olunca İzmir'e teyzemin evine gitmeye karar verdik. Dayımın minibüsü büyük olduğu
için annem, ben, teyzelerim ve dayımın ailesi ile beraber Van’dan hareket ettik. Dedem ve
anneannem eşyalarımızı toparlamak için Van’da kaldılar çünkü depremde ancak canımızı
kurtarabilmiştik. Hüzünlü bir şekilde veda etmek zorunda kaldık Van’a.
Yolculuk boyunca hep bizim gibi depremzedelerle karşılaşıyorduk. Tıpkı bizim gibi
onlar da canlarını kurtarmak için, başka illerdeki akrabalarının yanına gidiyorlardı. Van’a
doğru giden araçlar, yardım tırları ya da başka illerden yardıma giden ambulanslardı.
Vardığımız her şehirde depremin ağır şokunu üzerimizden biraz daha atıyorduk. Öğlen
yemeğimizi Veysel Karani ziyaretinde yedik. Orada Van için dua ettik. Ziyaretten şekerleme
aldık. Tekrar yola koyulduk.
Akşam olunca Diyarbakır'a vardık. Akşam yemeğimizi orada yemeye karar verdik.
Kim bilir Van’dan ayrı kaçıncı akşam yemeklerimizin başlangıcıydı bu. Yatağımda en son 22
Ekim gecesi uyumuştum. Diyarbakır'dan sonraki istikametimiz bize rahat bir uyku uyutacak
otel, misafirhane türü bir konaklama yeri olacaktı. Gecenin geç saatlerinde Şanlıurfa'ya
varmıştık, DSİ’nin konaklama tesisinde kaldık. O gece, depremden sonra uyuyabildiğimiz ilk
şehir de Şanlıurfa idi. Sabah uyandığımda balıklı göle gittik. Oradaki herkes o balıklara yem
atıyorlardı. Ben de teyzemle balıklara yem attım. Çok ilginç, insanların yem atacaklarını
biliyorlarmış gibi onları takip ediyorlardı.
Yolculuğumuza devam etmek için tekrar yola koyulduk. Gaziantep'e vardık. Orada
büyük fabrikalar gördüm ama yağmur yağdığı için orayı gezemedik.
Bazen uykum geliyordu. Uyuyordum, uyandığımda birkaç şehri geride bırakıyorduk.
Her uyandığım yerde “burası neresi” diye anneme soruyordum. Sabahın erken saatlerinde
İzmir'e yaklaştık. Van'dan tamamen uzaklaşmıştık artık. İzmir'e girişimizde koskocaman dev
gibi bir Atatürk heykeli gördüm ve çok şaşırdım. Dağa yaslanmış, bize “hoş geldiniz” der gibi
bakıyordu. Bugüne kadar gördüğüm en büyük Atatürk heykeliydi. İzmir'in biraz daha
merkezine yaklaştığımızda, binalar Van'daki binaların aksine birbirine kenetlenmiş, dimdik bir
şekilde karşılıyordu bizi. Oysaki deprem, Van’daki binaların kimini birbirine küstürmüştü,
kimini ikiye bölmüştü. Bazılarını ise yerle bir etmişti.
Sonra teyzemlerin adresini bulduk. Teyzemlere yerleştik. Bizimle beraber diğer
akrabalarımızla beraber bir hafta boyunca teyzemlerde kaldık. İzmir Valiliğine başvuru yaptık,
valilik de bizi Menderes'e bağlı olan Gümüldür beldesindeki DSİ tesislerine yerleştirdi.
Ertesi gün tesislere gitmek üzere Bornova’daki DSİ tesislerinde toplandık. Orada
kahvaltı yaptık. Kameralar bizi çekiyordu. Daha sonra Gümüldür’deki tesislere hareket etmek
üzere arabalara bindik. Kameralar hala bizi çekiyorlardı.
Otobüste Kızılay görevlileri herkese su ve yiyecek dağıttı. Gideceğimiz yeri çok merak
ediyordum. Yaklaşık yarım saatlik yolculuğumuz oldu. Yolda zeytin ağaçları gördüm,
194
mandalina bahçeleri gördüm. Kocaman Ege Deniz'ini gördüm. Bana Van Gölü’nü hatırlattı.
Yarım saatlik yolculuğumuzun sonunda tesislere vardık.
Bizi Menderes Kaymakamı, Jandarma Komutanı ve bazı öğretmenler karşıladı. Birinci
sınıfları okutan Yılmaz öğretmen birinci sınıflar için dergiler, kalemler ve defterler getirmişti.
Biz altı kişi, birinci sınıf öğrencisiydik. Öğle yemeğimizi yedik. Sürekli fotoğrafımızı
çekiyorlardı. Daha sonra bizi kalacağımız küçük evlere götürdüler. Ben bu kadar küçük bir evi
ilk defa görüyordum. İki küçük odası vardı. Odalarda ranzalar vardı. Tesiste çalışan görevliler
bize battaniye ve ısıtıcılar getirdiler. Sonra bizi okula kayıt edeceklerini söylediler ve
gideceğimiz okulun müdürü geldi. Öğretmenlerle tanıştık. Yeni öğretmenimizi ilk kez orada
gördüm. Bana okul dergisinden birkaç satır okuttu. Öğretmenimiz cumartesi ve Pazar günleri
neler yapmamız gerektiğini anlattı. Annemle beraber çalıştık.
Ertesi gün öğretmenlerimiz bizi servisle çarşıya götürdü. Okul kıyafeti aldık ve yeni
okulumuzu gördük, sınıflarımızı gezdik. Tekrar okula başlayacağım için çok sevinçliydim.
Okulun karşısında koskocaman bir mandalina bahçesi gördüm, mandalina kopardım. İlk defa
mandalinayı ağaçta görmüştüm.
Okul kıyafetlerimiz tamamlandıktan sonra tesise geri döndük. Orada bizim gibi
Van'dan gelen aileler vardı. Yeni arkadaşlar edindim. Arkadaşlarımla sahile gittik, sahilde
dalgaların getirdiği midye kabuklarını gördük ve toplamaya başladık. O gün, ilk defa
gördüğüm midye kabuklarından kalabalık bir koleksiyonum oldu.
Gece uyurken çok heyecanlıydım, çünkü yarın okula başlayacaktım. Pazartesi gününü
sabırsızlıkla bekliyordum. Okulu, sınıfımı ve öğretmenimi öğrenmek için sabırsızlanıyordum
ve pazartesi oldu. Sabah uyandım. Yeni okul kıyafetlerimi giyindim. Kahvaltımı yaptım ve
servise bindik. Okula doğru hareket ettik. Hep beraber yirmi otuz öğrenci ve yakınları ile
okula gittik.
Okula geldiğimizde, önce okul müdürü Metin Bey’in odasında bekledik. Ben ve iki
arkadaşım, cumartesi bize araç gereç getiren Yılmaz öğretmenin sınıfına, diğer üç arkadaşım
da Fidan öğretmenin sınıfına verildi. Öğretmenim beni yeni sınıfıma götürdü, arkadaşlarımla
tanıştım. Hepsi bana “hoş geldin” dedi. Öğretmenim bana okul kitapları ve defterlerimi verdi.
O gün benim için çok heyecanlı ve mutlu bir gündü.
Okul günlerimim genelde aynı ve kendime biraz daha bilgiler, yenilikler katarak
geçiyordu. Artık buradaki arkadaşlarımla iyice kaynaşmıştık, çünkü hem aynı okula gidiyorduk
hem de aynı yerde kalıyorduk. Yemeklerde bile hep beraberdik. Okuldan çıktığımızda
ödevlerimi yapıyordum. Daha sonra arkadaşlarımla sahile iniyorduk, oyunlar oynuyorduk.
Sahilde bizim için güzel bir oyun parkı da vardı. Oyun parkında da oynuyorduk.
Akşam olunca herkes yemekhaneye doğru gidiyordu. Yemek sırasına giriyorduk. Aşçı
yemeklerimizi koyuyordu ve herkes kendi ailesiyle masada oturup yemeklerini yiyordu. Her
öğünde aynı havayı teneffüs ediyorduk. Günlerimiz hep bu şekilde; bazen bir eksik bazen bir
fazla ve her gün bir yenisini yaşayarak geçiyordu.
Bazen hafta sonları burada çok sıkıldığımız zamanlarda, İzmir merkeze gezmeye
gidiyorduk. Buradan otobüse biniyorduk. Metro istasyonuna kadar gidiyorduk. Oradan
metroya binip İzmir merkeze gidiyorduk. İzmir çok büyükmüş, gezerken anladım. Denizde
195
kocaman gemiler gördüm. Gittiğimiz her yeri anneme soruyordum, hepsinin farklı farklı
isimleri vardı. Çünkü her semte ayrı bir isim verilirmiş. Konak, Karşıyaka ve Alsancak’ı
gördüm. Ama en çok Karşıyaka’yı sevdim.
Günlerimiz bu şekilde geçiyordu. Hayatımda unutamayacağım bir yolculuktu benim
için. Burada tanıştığım öğretmenlerimi ve özellikle sınıf arkadaşlarımı ve öğretmenim Yılmaz
Özen’i hiç unutmayacağım. Bize yardım eden Vali ve Kaymakam'a, kaldığımız tesislerin
müdürüne ve bize yardım eden bütün büyüklerime saygılarımı ve teşekkürlerimi sunuyorum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
İLK MADALYAM
Berke ÇALIŞKAN
Babamın 21. yaş günümde halam Emine, babama satranç takımı hediye etmiş. Bu
dönemde Emine hediyelik eşya mağazasında çalışıyormuş. Babam bir gün mağazaya onu
ziyarete gittiğinde orada mermerden yapılma satranç takımları dikkatini çekmiş. Halam,
babamın satranca olan merakını bildiği için; hediye olarak satranç takımı beğenmesini
istemiş. Babam da orijinal olanını yani siyah beyazı tercih etmiş.
Babamın hediyesi olan satranç takımı salonun bir köşesinde duruyordu. Babam bazen
arkadaşları ile oynarmış. Ben dünyaya geldiğimde, babam satrancı bana öğretmeyi kafasına
koymuş. Babama göre ben çok zeki ve meraklı bir çocukmuşum.
Bir gün salonda oyun oynarken kutunun içinde duran satranç takımını fark ettim.
Böylece satranç ile tanışmam gerçekleşti.
- Bu ne baba, dedim?
- Satranç takımı oğlum.
- Bu nasıl bir oyun, ne şekilde oynanır, diye sordum.
Ben de o günden itibaren satranç oyununu öğrenmeye başladım. İlk olarak, taşların
hareketlerini öğrenerek başladım. Oyun oynarken asıl korunması gereken taşın şah olduğunu
öğrendim.
Daha sonra taşların işlevlerini öğrenmeye devam ettim. İlk olarak şahın düz veya
çapraz, sadece bir kare ilerleyebildiğini öğrendim. Sonra karşı atağın önünü kesebilmek ve
atak geliştirmek için Vezir taşının düz veya çapraz, istediği kadar kare gidebildiğini öğrendim.
Filin ise çapraz, istediği kadar kare gidebildiğini öğrendim. Kale taşının sadece düz, istediği
kadar kare, At’ın üç kare ileri, L şeklinde hareket ettiğini öğrendim. Piyonların ilk hamlede
isterlerse iki kare sonra ileri tek kare olarak ilerlediğini öğrendim.
Babam işten gelince akşamları oynamaya başladık. İkimiz de büyük keyif alıyorduk bu
durumdan. Artık babam benim yeni oyun arkadaşım olmuştu. Bunun zevkini yaşıyordum.
Yeni bir oyun öğrenme heyecanı içindeydim. Başlangıçta kolayca mat oluyordum ama zaman
geçtikçe satrancın kurallarını kavradım ve babamı mat etmeye başladım.
Satranca olan ilgim gün geçtikçe artmaya başladı. Sonraları halamın bilgisayarında da
oynamaya başladım. İlk zamanlar bilgisayarda oyun oynamak için bir araçtı satranç. Ama
sonra bilgisayarı da mat etmeye başlayınca daha büyük bir zevkle oynamaya başladım.
196
Birinci sınıfa başladım. Her öğrenci ilgi alanına göre bir kol seçti. Ben de satranca olan
ilgimden Yılmaz öğretmenin desteğiyle satranç kolunu seçtim.
Haftanın iki günü; salı ve perşembe günleri okuldan sonra satrançla buluşma
günleriydi benim için. Severek seçtiğim satranç kolunda arkadaşlarıma alışmam zaman aldı.
Daha sonra arkadaşlarıma alıştım. Oyunun kurallarını daha da iyi kavrayınca eğlenceli zaman
geçirmeye başladım. Kendime olan güvenim öğrendiklerim sayesinde daha da arttı. Çünkü
yeni hamleler öğrenmeye başladım. Bu öğrendiklerimi babamla oynayarak denemeye
çalıştım. Bu hamleleri babama sırası ile uygulamalı olarak anlatmak istiyordum.
Bu hamlelerden birincisi oyunun açılışı idi; ilk önce şahın önü bir kare açılır. Ondan
sonra atlar filler oyuna girer. Koşullar uygun ise rok yapılır. Taşların değişimi yapılır. Taşlar
azaldıkça vezir ve kale öne çıkar. Karşı tarafın taşı azalınca vezir, kale ile şahı son kareye
sürükler oradan mat edilir. Buna merdiven matı denir. Bu öğrendiklerimi babamla uyguladık.
Satrancı gittikçe daha çok sevmeye başladım.
Bir de çoban matıydı: önce şahın önü bir kare açılır. Fil, destekli vezir ile piyonu yer ve
çoban matı tamamlanmış olur.
Benim derslerimdeki başarımın yanında satrançtaki başarım Yılmaz Öğretmen’in de
gözünden kaçmadı. Rutin yapmakta olduğu aile ziyaretlerinin birinde bizim evimize de konuk
oldu. Sohbetimiz esnasında Yılmaz öğretmen benimle bir oyun oynadı. Bu oyunda ben
öğretmenimi mat ettim. Biliyorum ki bana bilerek yenildi. Ama bu bana cesaret veriyordu.
Oyun bittikten sonra Yılmaz Öğretmen okul içerisinde yaş grupları arasında düzenlenecek
olan turnuvasından bahsetti.
Benim bu turnuvaya katılarak deneyim kazanacağımı söyledi. Bu benim için çok
önemliydi. Artık kendimi yaşıtlarım içinde denemiş olacaktım.
Turnuva 8 Ocakta yapılacaktı. Bana göre o gün hiç gelmeyecek gibiydi. Artık satranç
çalışmalarına daha istekli katılıyordum. Tüm çalışmalara eksiksiz katıldım. O gelmez dediğim
8 Ocak gelmişti. Öğrendikçe keyiflendim ve kazanma heyecanım arttı. Yarışmanın geleceği
günü iple çekmeye başladım. Uzun ve özverili öğrenme döneminden sonra beklenen gün
geldi. O gün büyük bir heyecanla erkenden kalktım. Kahvaltımı yaptım ve yine büyük bir
heyecan içinde servise bindim.
Öğretmenim bizi farklı bir sınıfa götürdü. Orda satranç masaları hazırdı. Bilgisayarla
eşleştirmeler yapıldı. Sanki yarışmayı kazanacağım hissi içime doğmuştu ve bu her
hareketime yansımıştı. İlk önce bizim sınıfımızdan bir arkadaşımla oynayacaktım. Masaya
oturduk. Arkadaşımla el sıkıştık. El sıkışırken öğretmenimiz bizim resmimizi çekti.
Sonra oyuna başladık. İlk maçımı yenmiştim ve diğerlerini de yendim. Oynadığım
bütün maçlarımı kazanmıştım. Böylece o çok istediğim ilk madalyamın ve yeni satranç
takımın sahibi olmuştum.
Böylece okulda düzenlenen yarışmada kendi yaş gruplarımın arasında birinci oldum.
İlk defa böyle bir yarışmaya katılıp da başarı elde etmiştim. İlk heyecanımı ve gururumu
arkadaşlarım ve öğretmenimle paylaştım. Gözlerimdeki heyecan ve mutluluk tarifsizdi.
197
Eve geldiğimde o heyecan ve mutluluğumu diğer aile bireylerimle de paylaştım.
Benim bu başarım aile bireyleri içinde büyük bir sevinç ve gurur kaynağı oldu. Yarışmanın
ödülü olan satranç takımını; karnemle birlikte o gün düzenlenen törenle aldım.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
LALELER
Bilge ÖZTÜRK
Ela adında bir kız varmış. Ela anneannesini ve onun bahçesinde yetişen kırmızı laleleri
çok severmiş. Her gün okul çıkışı bu bahçeye gelip, lalelerini sulayarak onları okşar, koklar,
onlarla konuşur ve sevgiyle bakarmış. Onlara gün boyunca olup bitenleri anlatıp, paylaşırmış.
Günlerden bir gün, anneannesinin uzun bir süreliğine evden ayrılması gerekmiş. Ela
da her gün gelip lalelere bakacağına dair anneannesine söz vermiş. Anneannesi gittikten
sonra, verdiği sözü tutup her gün gelip onlarla ilgilenir, sular, sevgisini verirmiş. Ela laleleri bir
arkadaş gibi çok ama çok severmiş.
Sınavlar başlayınca Ela lalelere bakmak için her gün bahçeye gidemez olmuş.
Derslerini aksatmamak için üç dört gün, o çok sevdiği kırmızı lalelerine uğrayamamış.
Sınavının olmadığı bir gün bahçeye gitmiş ama ne görsün! Laleler solmuş neredeyse kurumak
üzereler. Ela o kadar çok üzülmüş ki onları nasıl eski haline getireceğini düşünüp ağlamaya
başlamış.
Lalelerin de birer canlı olduğunu, onların bakıma muhtaç olduklarını, nasıl onları ihmal
ettiğini düşünmüş. Bir daha ne olursa olsun lalelerini ihmal etmeyeceğini çünkü onları çok
sevdiğini söylemiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ECE İLE MEYRA
Buse ÜNSAL
Ece adında güzel bir kız vardı. Ece’nin Meyra adında bir kuzeni vardı. Ece ile Meyra
çok iyi anlaşıyorlardı. Boş zamanlarını birlikte geçiriyorlardı.
Havanın güzel olduğu bir gün Ece ve Meyra, aileleri ile birlikte pikniğe gittiler.
Yemeklerini yedikten sonra top oynamaya başladılar. Topları ağaçların arasına kaçınca,
peşinden gittiler. Ararken bir de baktılar ki, piknik yerinden çok uzaklaşmışlar.
Etraflarına bakındılar ama hiçbir yeri tanıyamadılar. Yollarını kaybetmişlerdi. Ormana
daldılar. Önlerinde üç yol vardı ama hangi yoldan gideceklerini bilemediler. Üç yolun
ortasındaki yoldan gitmeye karar verdiler. Hava kararmaya başlamıştı ve yol çok ıssızdı.
Meyra ağlamaya başladı. Ece Meyra’ ya teselli vermeye çalışıyordu. Biraz uzakta bir
ışık görünüyordu. Işığa doğru yürüdüler ve bir kulübeye geldiler. Kulübenin kapısına vurdular.
Kapıyı yaşlı, sakallı bir adam açtı. Bu adam bir oduncuydu. Kızlar karşısında görünce oduncu
şaşırdı:
- Kızım, akşam vakti bu ıssız ormanda tek başınıza ne işiniz var, dedi.
198
Ece ve Meyra olan biteni yaşlı oduncuya anlattılar. Oduncu önce kızların karınlarını
doyurdu, sonra ailelerini bulmak için kızlarla birlikte yola çıktılar. Piknik alanı biraz uzaktı ama
oduncu yolu biliyordu. Ellerinde fenerlerle yavaş yavaş yürüdüler ve piknik alanına geldiler.
Ece ve Meyra’nın anne babası her yerde onları aramış ama bulamamışlardı. Çocuklarını
karşılarında görünce çok mutlu oldular. Birbirlerine sarıldılar.
Oduncu olan biteni kızların ailesine anlattı. Kızların aileleri oduncuya, yaptıkları için
çok teşekkür ettiler. Yaşlı oduncu kulübesine dönmek üzere ayrıldı. Bu arada Ece ve Meyra
hala ağlıyorlardı. Ailelerinden özür dilediler ve bir daha habersiz hiçbir yere gitmeyeceklerine
söz verdiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
GİZEMLİ EV
Ceyda ALGIN
Bir zamanlar Nehir ve Deniz adında iki kardeş yaşarmış. Anne ve babaları
öğretmenmiş. İki kardeş Nehir ile Deniz çok iyi anlaşırlarmış. Birlikte ders çalışır, oyun oynar,
bisiklet sürer, çok iyi anlaşırlarmış.
İki kardeşin dersleri de çok iyiymiş. Okulun son günü gelmiş çatmış... Okula gitmişler,
karnelerini alacakları için çok heyecanlıymışlar. Karnelerini aldıklarında sevinçten havaya
uçmuşlar. İki kardeş de takdir almışlar. Annesi ve babası buna karşılık onları tatil için
Antalya’daki yazlığa götüreceklermiş.
Gidecekleri yer emekli öğretmenlerin ve ailelerinin yaşadığı bir yermiş. Oraya gitmek
için valizlerini hazırlamışlar ve yola çıkmışlar. Uzun bir yolculuktan sonra yazlıklarına
varmışlar.
Evlerinin yanındaki Selma Hanımlar, Halil amcalar, Nur Hayat ablalar, Gülçin Hanımlar,
Aygen amcaların hepsi onları bekliyormuş. Hepsi Aysel Hanımlarda toplanmışlar. Kurabiyeler,
börekler, çörekler, poğaçalar, çaylar ve pastalar yapmışlar. Atilla, Ayla, Güneş, Hatice
geldiklerine çok sevinmiş. Güzelce karınlarını doyurduktan sonra Atilla, Ayla, Güneş, Hatice
ile birlikte oynamışlar.
Nehir ile Denizin canı şeker istemiş. Tonton bakkala gitmişler. Bakkalın adı “Tonton”
bakkalmış. Tonton amca çok iyi birisiymiş. Çocuklara hep şeker dağıtırmış. Her daim güler
yüzlü ve sevecenmiş. Nehir ve Deniz iki haftadır burada kalıyorlarmış. Tonton bakkalın
çaprazında bir ev varmış. Bu evin her tarafı demirlerle çevriliymiş ve her tarafta korumalar
varmış. Bütün çocuklar bu evin neden böyle olduğunu merak etmişler. Bu evi gözlemlemeye
başlamışlar. Nehir ile Deniz sabah kahvaltı için bisikletleriyle Tonton amcaya günaydın
dedikten sonra simitlerini ve ekmeklerini almışlar. Bisikletleriyle evlerine giderken, o eve bir
çok arabanın geldiğini görmüşler. Arabaların hepsi siyahmış.
O arabaların içinden bir sürü adam inmiş. Evin kapısından çıkan güzeller güzeli bir
kadın onları karşılamış. Korumalar, adamları içeri aldıktan sonra kapıları kapatmış. Nehir ile
Deniz, onları bir süre izlemişler 3–4 saat sonra adamlar kapıdan çıkmışlar.
199
Adamlar kapıdan çıkarken, o güzeller güzeli kadın adamlara, “Hoşça kalın” demiş.
Nehir ile Deniz de o kadının adının “Hülya” olduğunu öğrenmişler. Nehir ile Deniz, arkadaşları
Atilla, Ayla, Güneş ve Hatice’yi toplayarak konuşmuşlar. Evde gizemli olayların döndüğünü
söylemiş Nehir. Konuşmaların sonunda evi izlemeye karar vermişler.
Bir gün sabah bu evin önünde top oynuyorlarmış. Nehir ile arkadaşları top oynarken
topları o evin bahçesine kaçmış. Çocuklar oradan toplarını nasıl alacaklarını düşünmüşler.
Bütün çocuklar da bu evden korkuyorlarmış. Zaten evin her tarafı demir parmaklıklarla
çevriliymiş. O topu oradan nasıl alacaklarını düşünürlerken evden bir koruma, topu bahçeden
alıp çocuklara vermiş.
- Bu evin yakınlarında oyun oynamayın, etrafında dolaşmayın.
Çocuklar topu alarak parka gitmişler. Birisi salıncağa, diğeri kaydırağa, bir diğeri de
tahterevalliye binmiş.
Sabah olmuş. Deniz’in annesi kahvaltıda yumurtalı ekmek yapmış. Yanına da çay,
zeytin, peynir, salam koymuş. Bir güzel karınlarını doyurmuşlar. Kahvaltılarını yaptıktan sonra
bisikletlerine binip yola koyulmuşlar. Arkadaşlarının yanına gitmişler. Bir plan yapmak
istiyorlarmış. Düşünürlerken Güneş’in aklına bir fikir gelmiş. Düşüncesini arkadaşlarına
anlatmaya başlamış. O evin etrafında toplanacaklarmış. Hepsi yani bütün arkadaşlar
korumalara gözükmeden evi gözetleyeceklermiş. Bir kaç saat boyunca evi izlemişler.
Beklerken pencereden Hülya Hanımı görmüşler. Bir kız çocuğu varmış yanında. Kız
sandalyede oturuyor, Hülya Hanım da kızın saçlarını tarıyormuş. Çocuklar onlara bakarken
kız onları görmüş ve hemen ağlamaya başlamış.
Hülya Hanım da hemen perdeyi kapatmış. Çocuklar o an çok korkmuşlar. Tam
kaçacakken Hülya Hanım’ın sesini duymuşlar.
- Durun çocuklar gitmeyin, buraya gelin, demiş.
Çocuklar biraz korku, birazda merak duygusuyla eve doğru yönelmişler. Korumalar
kapıyı açtığında çocukların korkusu daha da artmış. Kapıyı Hülya Hanım açmış. Çocuklar
utana sıkıla içeri girip koltuklara oturmuşlar. Evde çalışan bir görevli çocuklara kurabiye ve
meyve suyu getirmiş. Çocuklar getirilen yitecekleri yerken Hülya Hanım:
- Sizinle bir şey konuşacağım çocuklar, demiş.
Çocuklar biraz tedirgin biraz şaşkın Hülya Hanım’ı dinlemeye başlamışlar. Hülya
Hanım:
- Çocuklar, ben sizleri çok iyi anlıyorum. Sizin düşündüklerinize hak veriyorum. Bu evin
her tarafı demirlerle kaplı, her tarafında korumalar var. Bunun nedenini size şöyle
anlatacağım. Benim bir kızım var, adı Elif. Kızımın ayakları doğuştan sakat. Ayağa
kalkamıyor. Bir yandan da bunları yapamadığı için hayata küskün. Dışarıda oyun
oynayan çocukları görüp daha fazla üzülmesin diye bu evin her tarafını kapattım.
Çocuklar Hülya Hanım’ın anlattıklarından çok etkilenmişler. Biraz mahcup, biraz da
rahatlamış olarak Hülya Hanım’a tekrar geleceklerini söylemişler.
Birkaç gün sonra çocuklar bir demet çiçek alarak Hülya Hanımlara gitmişler. Çocukları
görünce, Elif’in yüzünde bir gülümseme belirmiş. Hülya Hanım kızının gülümsediğini görünce
200
mutluluktan ağlamaya başlamış. Çocuklar, Elif’e sarılıp sohbet etmişler. Artık haftada birkaç
gün Elif’in yanına uğrayarak onunla zaman geçirmeye başlamışlar.
Aradan uzun bir zaman geçmiş. Bir gün Elif’in doğum günü olacakmış. Çocuklar uzun
süre ne alacaklarını düşünmüşler. Kimi bebek, kimi çalar saat almış. Nehir ile Deniz ise Elif’e
bir top almışlar. Toplanıp Elif’in evine gitmişler. Elif havuzun başında oturmuş, arkadaşlarını
bekliyormuş. Elif, arkadaşlarını görünce çok sevinmiş. Hülya Hanım pastayı getirmiş. Elif,
pastanın üzerinde bulunan on iki mumu üflemiş. Birlikte pastayı yemişler. Sıra hediye
vermeye gelmiş. Herkes, Elif’e aldığı hediyeyi vermiş. Elif hepsini çok beğenmiş. Sıra Nehir ve
Deniz’e gelmiş. Onlar da hediyelerini vermişler. Elif topu görünce çok beğenmiş. Birbirlerine
atmaya başlamışlar. Güzelce oynamışlar.
Birkaç gün sonra Elif’in doktoru gelmiş. Hülya Hanım’a çok güzel bir haber vermiş.
Kızının ameliyat olacağını ve artık yürüyebileceğini söylemiş. Çocuklar bu habere çok
sevinmişler.
Ameliyattan sonra Elif bir süre hastanede kalmış. Hastaneden çıktığında artık
yürüyebiliyormuş. O günden sonra Elif ve arkadaşları zamanlarını hep birlikte geçirmeye
başlamışlar. Hep birlikte mutlu yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
İKİ KURBAĞA
Cihan ÇİLEK
Bütün bir yaz boyunca hiç yağmur yağmamıştı. Irmaklar ve göller kurumuştu. Su
aramakta olan iki kurbağa, sonunda derin bir kuyunun başına geldiler.
- Acaba kuyuya atlasak mı, diye fikir yürütmeye başladılar.
Kurbağalardan biri:
- Bence su harika görünüyor, atlayabiliriz. Yalnızca bol su, düşünsene ne güzel olur.
Diğeri başını salladı ve kuyudan uzaklaştı.
- Söylediğin doğru olabilir ama ya bu kuyu kuruyuverirse? O zaman kuyudan çıkmayı
başaramayız, dedi.
Birinci kurbağa bir süre düşündü, sonra o da kuyudan uzaklaştı.
- Haklısın galiba, dedi.
İkinci kurbağa:
- Hadi ormana gidelim, arkadaşlarımızla yüzelim, dedi.
Tam giderlerken önlerine bir cadı çıktı. Birinci kurbağa:
- Bu cadının sihirleri yok sanırım, dedi. Hemen oradan kaçtılar. Cadı arkalarından sihirli
kılıçlar attı.
İkinci kurbağa:
- Hani bu cadının sihirleri yoktu, dedi.
- Yoktu ya, dedi.
201
Hemen bir göle atlayıp, gölün ta dibine gittiler, ama gölün dibine gittikçe
zorlanıyorlardı. Cadı da pes etmiyordu. İkinci kurbağanın aklına bir fikir geldi. Hemen
arkadaşına söyledi:
- Biz eğer sırtımıza birer taş bağlarsak, kılıçlar geri dönüp cadıya saplanır.
- Tamam, yapalım.
Kılıçlar cadıdan tarafa dönmeye başladılar. Kurbağalarda kendilerini serbest bıraktılar.
Yüzerek gölün yüzeyine çıktılar ve yollarına devam ettiler. Birinci kurbağa:
- Umarım bir daha yolumuza cadı falan çıkmaz, dedi.
Bu seferde önlerine bir tane piton yılanı çıktı. İkinci kurbağa:
- Hadi cadıdan kurtulduk, peki yılandan nasıl kurtulacağız, dedi.
İki kurbağa birlikte plan yapmaya başladılar. Yılanı aldatmayı düşünüyorlardı. Yılan
kurbağalara doğru yaklaşmaya başladı.
- Önce hanginizi yiyeyim, dedi.
Birinci kurbağa:
- Bizim etimiz zehirli. Az önce cadının saldırısına uğradık. Zehirli okları, derimize
saplandı, dedi.
İkinci kurbağa:
- Evet, arkadaşım doğru söylüyor. Okları çıkardık ama zehirden kurtulamadık, dedi.
Yılan kurbağalara inandı. İki kurbağa akılları sayesinde yılandan da kurtuldular ve
işbirliği içinde yaşamaya devam ettiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
İSTANBUL’A YOLCULUK
Diyar GÜRAKAR
Merhaba arkadaşlar. Ben sizlere başımdan geçen yaşanmış bir olayı yazmaya
çalışacağım. Adım Diyar, 1/A sınıfında okuyorum. Doğduğum ve okulumun bulunduğu yer
aynı.
Küçük şirin bir sahil kasabasıydı şimdilerde ise Menderes ilçesine bağlı bir mahalle
konumunda. Ben sahil kasabası Gümüldür demeyi tercih ediyorum. Denizi, mandalinasıyla,
ünlü narenciye bahçeleri ve yaz kış hiç eksilmeyen yeşil doğasıyla bir başka güzel Gümüldür.
Burada yaşamayı seviyorum ancak bazen farklı yerler görmekte fena değil. İşte okula
başladığım ilk yılımda babamın İstanbul’a gideceğimizi söylemesi beni heyecanlandırmıştı.
Küçükken bir kez gitmiştim ancak dedim ya küçük olduğumdan hiç bir şey hatırlamıyorum.
Ancak bu yolculuk farklı olacak. Babamla gezmek ve gördüklerimi yazmak istiyorum.
Okul gündemim yoğun geçiyordu. Yeni sesler, yeni kelime ve cümleler verilen
ödevlerin yoğunluğu bana İstanbul yolculuğunu unutturmuştu. Bir akşam babam anneme
hazırlıkları yap uçak biletlerini aldım cumartesi sabah uçuyoruz dedi. Bende bir garip sevinç
içim içime sığmıyordu. Cumartesinin gelişini sabırsızlıkla beklemeye başladım. Nihayet
beklediğim gün gelmişti, tüm hazırlıklar tamamlanmıştı. İstanbul yolculuğunun sebebi bir
akraba düğünüydü. Sebep düğün olunca fazlasıyla eğleneceğimi tahmin ediyorum. Yolculuk
202
günü bizi okulumuzun öğretmenlerinden Ali Amca bizleri hava limanına bıraktı. Arabadan
indik vedalaştık alana giriş için x-ray kontrolünden geçtik. Cihazlardan geçerken hem komik
hem ilginç anlar yaşadım. Babam x-ray cihazından geçebilmek için ceketini, saatini, cüzdanını,
kemerini kısaca üzerinde metal olan her şeyi çıkardı. Aynı işlemi annem de yaptı. Polis
amcalara bunu neden yaptıklarını sordum. Bana “siz yolcuların güvenli bir yolculuk
yapabilmeniz için bunları yapıyoruz, yoksa havada güvenle uçamazsınız” dedi. Bana komik
gelen bu olayın, polis amcanın verdiği cevaptan sonra ne kadar gerekli olduğunu anladım.
Kontrollü geçişten sonra valizlerin emanete verilmesi, biletlerimizin kontrol edilmesinden
sonra uçağın kalkış saatini beklemeye başladık. Bu bekleyiş sırasında babamla birlikte hava
limanını uçakların iniş ve kalkışlarını gözlemledik. Yaklaşık bir saatlik bekleyişten sonra ikinci
kontrol noktasından geçip uçağa bindik. Hayalimde hep THY ile uçmak vardı ancak maalesef
olmadı. Özel bir hava yolu şirketi ile uçtuk. Uçağımız kalkmış, havalanmıştık. Uçuş hostesi
uçuş sırasında uymamız gereken kuralları hatırlattı. Yükseldikçe yerden uzaklaşıyor binalar bir
top kadar gözüküyor, insanlar ise hiç görünmüyordu. O kocaman metal gövdenin havada
nasıl kalktığını hayretle izledim.
Uçuş yaklaşık bir saat sürdü ve İstanbul Atatürk Hava limanına indik. Limandan bizi
almaya gelen kuzenim Ulaş, İstanbul’un sokaklarını iyi öğrenmiş olmalı ki bizi kısa sürede o
trafik yoğunluğu olan sokaklardan çabucak eve götürdü. Düğün evi olması sebebiyle evde
misafir yoğunluğu vardı. Herkeste tatlı bir heyecan vardı. Ben dayımlara gitmiştim, düğün
telaşı ile bize “hoş geldiniz” dedikten sonra işlerine devam ettiler. Günlerden cumartesi ve
Eylem ablamın kına gecesiydi. Biz de bu geceye katılacaktık. İki saatlik dinlenmeden sonra
İstanbul’un Asya yakasında bulunan düğün salonuna hareket ettik. Akşam saatleriydi.
İnsanların işten ayrılıp eve gittikleri saatti ve bu yüzden trafik çok yoğundu. Tam iki saatte
gittik. O yolculuk beni yormuş bir ara “bizim burada ne işimiz var” dedirtmişti.
Düğün salonuna vardığımızda bu düşünceden vazgeçtim. Düğün çok güzeldi, doyasıya
eğlendim. Halaylar çekildi, takılar takıldı, misafirler dağıldı. Aynı yolu tekrar geri mi gideceğiz,
diye sordum. Babam bana “hayır, burada Aydın amcanlarda kalacağız” değince çok sevindim.
Tatilimizin beş gününü Aydın amcalarda geçirdik. Kaldığımız zaman içinde bizimle çok
ilgilendiler, bize zaman ayırdılar, birlikte gezdik. Düğünden sonraki gün Taksim Meydanı’nı,
İstiklal Caddesi’ni gezdik.
İstiklal Caddesi’ni gezerken Galatasaray Lisesi’ni gördüm. Babama bu lisede okumak
istiyorum, dedim. Babam bu okulda okumam için çok çalışmam gerektiğini söyledi. Bu
sohbetleri yaparken çok şirin gözüken ve mimarisiyle “beni görmeye gel” diyen bir kiliseye
denk geldik. Hep beraber içeri girdik, çok hoş bir atmosfer vardı içeride. Sonra yürüyerek
İstiklal Caddesi’nden Beşiktaş’a doğru yürüdük. Beşiktaş’a, Dolmabahçe sarayına
geldiğimizde bir hayli yorulmuştuk. Ben ve babam sarayı dolaşırken annem ve Aydın amcam
dışarıda bizi bekleyeceklerdi. Onlar kıyıda bulunan kafede otururken ben ve babam saraya
girdik. Bize ve diğer misafirlere şirin bir rehber eşlik etti. İki bölümden oluşan sarayın önce
selamlık bölümünü sonra haremlik bölümünü gezdik. Selamlık bölümü bir buçuk saat
haremlik bölümü yaklaşık bir saat sürdü. Sarayın iç ve dış mimarisi muhteşemdi. Toplantı
salonları misafir odaları padişahın konaklama odaları yabancı misafirlerin getirdiği hediyeler
203
ve bu hediyeleri simetrik olarak salonlardaki dizaynı inanılmaz güzeldi. O kocaman salonların
aydınlatılmasında kullanılan tonlarca ağırlıktaki avizeler görülmeye değerdi. Orda olmaktan
çok keyif almıştım ve yazacağım hikâyenin de ana temasını oluşturacaktı.
Sarayın haremlik bölümüne geçtiğimizde bir hayli yorulmuştum. Bu bölümde en az
selamlık kısım kadar ilgi çekiciydi ancak benim istediğim biran önce Mustafa Kemal
Atatürk’ün son günlerini geçirdiği ve öldüğü odayı görmekti. Birkaç kez rehbere ne zaman
göreceğiz diye sordum. Birlikte gezdiğimiz misafirlerden bazıları, böyle ilgili olmamdan
memnun olmuşlardı. Nihayet geldik; şirin, sade döşenmiş bir oda, iki koltuk, bir masa,
masanın üzerinde öldüğü anı gösteren duvar saati ve bir büyük yatak vardı. Yatağın üzerinde
kocaman bir Türk bayrağı vardı. Atatürk’ün odasını da gördükten sonra geriye kalan kısımları
dolaşmaktan vazgeçip çıktık çünkü çok yorulmuştuk. Dışarı çıktık. Sarayın bahçesinden
çıkarken annemler de üşümüş, bizi bekliyorlardı. Hep beraber vapur yolculuğuyla Aydın
amcalara doğru yol aldık. Yorulmuştuk, dinlendikten sonra uyuya kalmıştım. Aydın
amcalarda beş gece kaldık. Kaldığımız bu sürede babamın birçok akrabasını ziyaret ettik. O
bölgede bulunan alışveriş merkezlerini gezdik, çok eğlendik.
Aydın amcalarda son gecemizdi. Oradan Avrupa yakasında bulunan dayımlara oradan
dayımın öğretmen olan kızına gittik. Bir gece kaldık. O gün onlarla gezdik dolaştık. Alışveriş
merkezlerini dolaştık son alışverişlerimi yaptık. Öğretmen Seda ablamın hazırlamış olduğu o
güzel yemeklerini yedik. Uzun sohbetler yaptık. Uyuduk sabah kavatlısından sonra
valizlerimizi hazırlayıp geri dönüş yolculuğuna çıkacaktık. Bizi hava limanına eniştem götürdü.
İstanbul’a gittiğimiz gibi aynı şekilde eve geldik. İstanbul güzeldi ancak evimi ve okul
arkadaşlarımı özlemiştim. Geri döndüğüm için sevinçliydim. Uçak yolculuğum yeniden
başladı. Uçağa bindiğimizde kaptanların bulunduğu kokpiti çok merak etmiştim. Rica ettim ve
yasak olmasına rağmen içeri girip görmeme izin verdiler. İçerisinin inanılmaz karmaşık bir
görünümü vardı. Yüzlerce düğmeyi şaşırmadan kullanarak kocaman uçağı kontrollü indirmek
bir hayli zor olmalı, diye düşündüm. Kaptanlara teşekkür ederek gidip yerime oturdum. Bir
saatlik yolculuk sonucunda İzmir`e iniş yaptık. Artık evimdeyim. Bu hafta sonu dinlendikten
sonra okulumla ve arkadaşlarımla buluşacağım. Bu güzel İstanbul yolculuğu evime varmamla
son buldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
204
HAYVANLAR ARKADAŞIM
Emine KIRLI
Feriha adında bir kız varmış. Bu kız ormanı çok severmiş. Annesinden izin almış.
Annesi düşünmüş izin vermiş. Ormana varmış bir ayı görmüş sonra ayıyla konuşmuş, iki tane
papağan görmüş. Papağanlar çok şaşırmış.
Papağan:
- Sen bu ormana yeni mi geldin, demiş.
Feriha:
- Evet, ben ormanları çok seviyorum ve hayvanları görmeye geldim.
Papağan:
- Hadi gel seni ormanı gezdireyim, demiş.
Feriha:
- Olur, demiş.
- Mis gibi havası var.
Orman çok sessizmiş. Bir tane Zürafa görmüşler. Feriha:
- Bu zürafanın saçı çok dağınık ama, demiş.
Zürafa:
- Evet, benim saçım dağınık. Çünkü ben saç yapmasını bilmiyorum.
Feriha:
- Ben saç yapmasını biliyorum.
Zürafa:
- Benim saçımı yapar mısın, demiş.
Feriha:
- Olur, ama malzemelerini yazacağım. Sen de bulacaksın. Olur mu?
Zürafa:
- Olur, anlaştık.
Feriha zürafadan dal ve yaprak istemiş. Malzemeler geldikten sonra Feriha zürafanın saçlarını
yapmış. Zürafa:
- Teşekkür ederim Feriha, demiş.
Feriha:
- Bir şey değil zürafa, demiş.
Feriha:
- Kraliçeler gibi olmuşsun.
Feriha tam meyve koparacakken karşısına bir aslan çıkmış. Feriha çok korkmuş.
- Kurtarın beni, diye bağırmış.
Ama kimseler duymamış. Bağırmış bağırmış, en sonunda papağan duymuş ve yanına gelmiş.
Feriha:
- Teşekkür ederim papağan. İyi ki beni duydun.
Papağan:
- Önemli değil, demiş.
205
Papağan ile Feriha arkadaş olmuşlar. Feriha’nın annesi kızı eve dönmeyince merak etmiş.
Sonra polisi aramış. Polisler gelmiş. Polis:
- Ne oldu hanım efendi?
Zehra Hanım:
- Kızımı kaybettim, bulamıyorum.
Polis:
- Peki, nereye gitti?
Zehra Hanım:
- Ormana gitti. Benden izin aldı da gitti.
Polis, diğer polislere:
- Haydi, orman gidiyoruz.
Zehra Hanım:
- Bekleyin, ben de geliyorum, demiş.
Polis:
- Peki, olur ama çabuk olun.
Zehra Hanım üstünü giyinmiş. Birlikte ormana doğru yola çıkmışlar. Ormana
vardıklarında dağılıp Feriha’yı aramaya başlamışlar. Bir süre sonra Feriha bazı sesler duymuş.
Seslerin geldiği yöne doğru yürümüş ve annesini görmüş.
- Canım annem, seni çok özledim. Burada çok korktum. Sana buradaki arkadaşlarımı
tanıştırmak istiyorum, demiş.
Zehra Hanım:
- Hadi tanıştır bakalım.
Feriha:
- Peki, anne bak anne bu ayı, bu papağan, bu da zürafa.
Zehra Hanım:
- Bu arkadaşların seninle konuşuyor mu?
Feriha:
- Evet anne. Benimle konuşuyorlar.
Feriha:
- Anne var ya, bunlar çok akılı.
Zehra Hanım:
- Ya öyle mi aferin size ya şimdi sen benim dediğimi anlıyor musun?
Papağan:
- Evet, ben sizin dediğinizi anlıyorum.
Zehra Hanım:
- Haydi, eve gidiyoruz Feriha.
Feriha arkadaşlarıyla vedalaşmış. Eve geldiklerinde doğruca odasına girmiş. Yatağına
yatmış. Rüyasında ormanı görmüş. Ormanda hayvanları tedavi eden bir doktormuş. Çok
mutluymuş ve hasta olan hayvanlara bakıyormuş. Papağanın kolu kırılmış, sargı bezi sarmış.
Sonra uyanmış. Rüyasını annesine anlatmaya başlamış. Yatağından kalkmış. Elini yüzünü
yıkamış, kavatlısını yapmış, dişini fırçalamış ve dışarı çıkmış.
206
- Anneciğim, kendim gezineyim mi?
Zehra Hanım:
- Fazla uzaklaşmadan gezebilirsin.
Feriha:
- Tamam, anneciğim. Seni çok seviyorum.
Tam giderken Emir’i görmüş. Emir’e seslenmiş. Ama Emir duymuyormuş. Çünkü
kuzeniyle oyun oynuyormuş. Feriha:
- Emir ne yapıyorsun?
Emir:
- İyiyim, sen ne yapıyorsun?
Feriha:
- İyim. Ben de senin yanına geliyordum. Bu yanındaki kim?
Emir:
- Kuzenim.
Feriha:
- Çok tatlıymış. Senin adın ne bakayım?
- Benim adım Gülçin.
Feriha:
- Çok güzel bir adın var.
- Teşekkür ederim. Senin adın neydi abla?
- Benim adım Feriha.
Gülçin:
- Senin de adın çok güzelmiş.
Feriha, Emir ve Gülçin birlikte oynamaya başlamışlar. Aradan uzun yıllar geçmiş.
Feriha ve Emir büyümüşler. Birbirlerine aşık olmuşlar. Evlenip güzel bir eve yerleşmişler.
Hayatlarının sonuna kadar mutlu yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
CEYDA'NIN KAYBOLMASI
Efe Furkan ARIPINAR
Annesi bir gün işi olduğu için Ceyda’yı, ormanlık bir köyde yaşayan anneannesine
götürmek için yola çıktı. Yolda giderken trafik lambasına denk geldiler. Kırmızı ışık yanınca
durdular. Yeşil ışık yandığında hareket ettiler. Ceyda'nın karnı çok acıkmıştı. Yolda giderken
simitçi gördüler. Annesi hemen arabayı durdurdu.
- Simit kaç para, diye sordu.
Simitçi:
- 50 kuruş, dedi.
Ceyda’nın annesi Ayşe Hanım:
- İki tane simit alacağım, dedi.
Simitlerini aldılar ve yollarına devam ettiler. Ceyda, yol kenarında ‘hayvan çıkabilir’
levhası gördü. Annesine sordu:
207
- Anneciğim, burada yabani hayvanlar var mı?
Annesi:
- Burası ormanlık olduğu için yabani hayvanlar vardır. Kızım emniyet kemerini taktın
mı?
- Evet, taktım anneciğim. Arabaya biner binmez emniyet kemerimizi takmalıyız,
takmayanları da uyarmalıyız, dedi.
Ceydalar anneannesine vardılar. Ayşe Hanım, annesine:
- Ceyda bir kaç gün sizde kalsın, benim biraz işim var, dedi.
Ceyda kalacağı için çok sevinçliydi. Anneannesinin boynuna sarılmıştı. Anneannesiyle,
annesini uğurladılar. Ceyda artık orada oynayacak, gezip dolaşacaktı. Ceyda anneannesinden
izin alıp dolaşmaya çıktı. Ceyda gezerken yanlış yola girdi. Girdiği yol ormanlık bir yoldu.
Yürüdükçe önüne çalılar, koca koca ağaçlar çıkıyordu. Korkunç sesler Ceyda'yı korkutmuştu.
Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Baykuş sesleri duymaya başladı. İyice korkmaya
başladı. Bağırıyordu, ama sesini duyan yoktu. Ceyda’nın anneannesi seslendi;
- Ceyda Ceyda kızım neredesin?
Ceyda'dan ses yoktu. Hemen komşulara sordu, onlarda görmemişti Ceyda’yı.
Anneannesi, Ceyda kayboldu diye korkmaya başlamıştı. Hemen köy kahvehanesine gitti.
Oradaki erkeklere:
- Torunum kayboldu yardım edin, dedi.
Kahvehanedeki erkekler ellerine fener alıp Ceyda’yı ormanlık alanda aramaya çıktılar.
Arayanların içinde köy muhtarı da vardı. Muhtar:
- Hemen 156 jandarmayı arayın, dedi.
Jandarma hemen geldi. Ceyda’yı bir taraftan köylüler, bir taraftan jandarma aramaya
başladılar. “Ceyda! Ceyda! Ceyda! “diye bağırdılar, ama ses yoktu. Ceyda ağlaya, ağlaya
çalılıkların içinde uyuyup kalmıştı.
Köylüler ve jandarma bütün gece ormanı aramalarına rağmen bulamadılar. Sabah
olmuştu. Ceyda uyuduğu yerden kalktı, ormanda yürümeye başladı. Yürüdü, yürüdü, bir
düzlüğe çıktı. Ceyda orada bir çiftçi gördü hemen yanına gitti.
- Amca ben kayboldum bana yardım eder misin? Beni anneanneme götürür müsün?
- Kızım senin köyün neresi?
- Ben anneanneme misafirliğe geldim. Dışarıda oynarken biraz dolaşayım derken yanlış
yöne gittim ve kayboldum.
- Senin anneannen nerede oturuyor?
- Benim anneannem Çile köyünde oturuyor.
- Köy buraya çok uzak. Sen buraya nasıl geldin?
- Ormanın içinde yürüye yürüye yönümü kaybettim. Uyuyup kalmışım sabah olunca
buraya geldim, sizi buldum.
- Senin anneannenin adı ne?
- Benim anneannemin adı Emine. Beni Çile Köyü’ne, anneanneme götürür müsün?
- Benim o köyde bir akrabam oturuyor. Ben oraya telefon edeyim, seni merak
etmesinler.
208
Ceyda çok sevindi yerinde duramıyordu. Çiftçi köye haber verdi ve Ceyda’yı götürmek
için traktörün yanına gitti. Çalıştırmaya uğraştı olmadı. Ceyda’ya:
- Seni eşeğimle götüreyim mi, dedi.
Ceyda anneannesine kavuşacağı için çok heyecanlandı. Çiftçi Ceyda’yı eşeğe bindirdi.
İlk başta biraz korktu, daha sonra alıştı. Ceyda, “Bu kadar karışık ormandan nasıl gelmişim?“
diye çiftçiyle sohbet ediyordu. Kocaman kocaman ağaçlar, çalılar o kadar uzundu ki gökyüzü
neredeyse görünmüyordu. Çiftçiyle konuşa konuşa köyün yoluna devam ediyorlardı.
Anneannesi de, komşular da evin önünde heyecanla Ceyda’yı bekliyorlardı. Ceyda geldiği bu
yolu hiç hatırlamıyordu. Çiftçi Ceyda’ya:
- Şu karşıda görünen köy anneannenin köyü, dedi.
Ceyda köyü görünce çok heyecanlandı. Nihayet köyüne ulaştı. Anneannesini görünce
kucağına atladı. Anneannesi çok sevindi. Anneannesiyle içeri girince hasret giderdiler.
Anneannesi, Ceyda ‘ya:
- Senin için yarın ilk işim hayır yapacağım, dedi.
Ertesi gün anneannesi dediğini yaptı. Komşularına pişi dağıttı. Ceyda anneannesine:
- Bu olay benim kulağıma küpe oldu. Bir daha bilmediğim yerlere tek başıma
gitmeyeceğim, dedi.
Ceyda’nın annesi geleceği için telefon etmişti. Ceyda anneannesine:
- Anneme söyleyecek miyiz, dedi. Anneannesi:
- Tabi ki de söyleyeceğiz, böyle şeyler aileden saklanmaz, dedi.
Ceyda annesi gelince koşarak kucağına atladı ve ağlamaya başladı:
- Anne, ben kayboldum, dedi. Ayşe Hanım:
- Ne oldu kızım, ne kaybolması? Neden bahsediyorsun, dedi.
Anneannesi ve Ceyda, başlarına gelenleri annesine birer birer anlattılar. Annesi Ayşe
Hanım çok korkmuştu. “Ya başına bir şey gelseydi “diyerek, Ceyda’ya bir daha sarılıp onu
öptü.
Artık evlerine dönme vakti gelmişti. Ceyda onu bulmak için çalışan herkese teşekkür
etti. Anneannesiyle de vedalaştı. Ona sarılarak:
- Bir daha seni üzmeyeceğim, dedi.
Yola çıktılar. Ceyda yolda hiç susmadan başına gelenleri anlatıyordu. Artık evlerine
gelmişlerdi. Mahalledeki bütün komşularına her şeyi anlattı. Herkes çok şaşırmıştı. Okula
gittiğinde arkadaşlarına ve öğretmenine başına gelen olaydan bahsetti ve öğretmeni onu
örnek göstererek dikkat etmelerini söyledi.
Ceyda için de bu olay iyi bir ders olmuştu. Bir daha bilmediği bir yere gittiğinde, kendi
başına dolaşmayacağına söz vermişti.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
209
AFRİKA’DA BİR GÜN
Erkut ŞEN
Bir gün Afrika ‘da maymunlar kocaman bir yumurta bulmuşlar. Bütün maymunlar
başına toplanmış. Ne olduğunu bilmiyorlarmış.
Bir süre sonra yumurta yavaş yavaş çatlamaya başlamış. Yumurtanın içinden daha
önce hiç görmedikleri bir yavru çıkmış. Ona muz vermişler, ama yavru yememiş.
Ne olduğunu anlamamışlar. Bir ağacın yanına koymuşlar. Orada sıcacık uyumuş. Anne
maymunun kafası karışmış. Büyük maymunun yanına gitmiş.
- Ormanda bir yumurta bulduk. Maymuna benzeyen bir şey ama muz veriyorum
yemiyor. Ne yapalım bilmiyorum.
Baba maymun:
- Besleyelim büyüyünce ne olacak bakarız.
Anne maymun:
- Ben yanına gidiyorum.
Akşam olmuş. Baba maymun çocukları içeri toplamış.
- Yarın maç var çocuklar, yorulmayın, demiş.
Ertesi sabah baba maymun erkenden uyanmış.
- Herkes kahvaltıya. Ne istiyorsunuz?
Yavru maymunlar:
- Peynir, zeytin, bal isteriz.
Güzel bir kahvaltı yapmışlar. Baba maymun:
- Haydi, maça gidelim maça geç kaldık.
Yavru maymunlar:
- Tamam, hadi gidelim ve kazanalım şu maçı.
Şarkıların sesleri duyuluyormuş. Bütün hayvanlar oradaymış. Yumurtadan çıkan
hayvanı görmüşler. Önce çok şaşırıp korkmuşlar. Çünkü yavru büyümüş ve kocaman bir
dinozor olmuş. Sonra anne maymun:
- Korkmayın, korkmayın o bizimle büyüdü bizim dostumuz bize zarar vermez, demiş.
Küçük dinozorda başta onlardan korkmuş. Ama zamanla onlara alışmış. Onları çok
sevmiş. Böylece günler, aylar, yıllar geçmiş.
Yine bir gün beraber oynarken, gökyüzünden bir sürü ateşli top düşmüş ve her yer
yanmaya başlamış. Dinozor ve maymunlar koşmaya başlamışlar. Nereye gideceklerini
bilmiyorlarmış. Çünkü yangın büyümeye başlamış.
Sabaha kadar her yer yanmış. Hiç bir yerde ağaç kalmamış. Maymunlar çok üzülmüş,
çünkü ağaçlar onların evleriymiş. Sonra maymunlar dinozorun üstüne binerek yola devam
çıkmışlar. Diğer dinozorlarla karşılaşmışlar ve onlarla birlikte yeni yuvalar aramaya
başlamışlar…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
210
GİZLİ YERİMİZ
Esra PALA
O gün Timuçin çok üzgündü. Doğup büyüdüğü yerden ayrılıp İzmir’e taşınacaklardı.
Üstelik taşınacakları yer dağ yamacıydı. Timuçin’in babası Murat Bey bankada çalışıyordu. Bu
yüzden babasının tayini çıkmıştı. Timuçin, İzmir’in güzel bir yer olduğunu düşünüyordu. Tam
bu düşüncelerin içindeyken bir ses duyuldu bu Timuçin’in annesi Ece Hanımdı.
- Oğlum eşyaların hazır mı?
- Evet, aşağıya indirdim.
- Aferin, o zaman kız kardeşini de al. Arkadaşlarınızla vedalaşın.
- Tamam, anne ama Yağmur nerede?
- Yağmur arka bahçede oyuncaklarını topluyor. Sen onu al, oyuncaklarını ben toplarım.
Bu arada Fırtına nerede? Onu da yanınıza alın. Telaştan ilgilenemedik hayvanla.
- Tamam anne.
Timuçin kız kardeşi Yağmur’un yanına gidip annesinin söylediklerini illetti ve sonra
köpekleri Fırtına’yı aramaya koyuldular. Fırtına’yı bulduktan sonra arkadaşlarıyla
vedalaşmaya gittiler. Sonra eve döndüler. Murat Bey ve Ece Hanım kapının önünde
bekliyorlardı. Murat Beyin tuttuğu nakliye şirketi, eşyaları nakliye arabasına yüklemişti.
Herkes arabaya bindi. Bir yere gidilirken Fırtına arka koltukta oturmazdı. Bugünlük
böyle oldu. Çünkü annesi kırılır diye en arkaya porselenleri koymuştu. İstanbul’a, sekiz saat
sonra vardılar.
Timuçin ve Fırtına araba durur durmaz indiler. Yeni evleri de eski evleri gibi dört
katlıydı, ama bu evin arka bahçesi daha büyüktü. Evin dışına baktıktan sonra hemen içine
girdi iki afacan. Timuçin hemen ikinci kattaki yatak odasına gitti. Odası çok büyüktü. Üstelik
arka bahçeye bakan bir balkonu vardı.
Sonra üçüncü kata çıktı. Üçüncü katta büyük bir salon ve önünde büyük bir teras
vardı. Dördüncü kat ise tavan arasıydı. Sonra aşağı inip burayı çok beğendiğini söyledi.
Timuçin, babasının evi neden dağ yamacında aldığını anlamıştı.
Çünkü evin çok güzel manzarası vardı. İki buçuk saatten sonra nakliye şirketinin işi
bitti. Sonra Ece Hanım, Yağmur, Fırtına ve Timuçin arabayla temizlik malzemesi almaya
gittiler. Temizlik eşyalarını aldıktan sonra geri döndüler. Murat Bey:
- Evi alırken boyasını yaptırmıştım. Sadece temizliği kaldı. Sadece yerler, kapılar ve
camlar silinecek. Biz Ece’yle hallederiz. Çocuklar sizde bahçede oynayın. İşimiz iki
saate biter. Bu arada Fırtına’ya göz kulak olun.
- Tamam, baba göz kulak oluruz.
Üç afacan oyuna dalmışken anne ve babaları temizliğe başladı. Bu üç afacan Fırtına’ya
top atıyor ve yakalatıyorlardı. Bu arada topları yan komşularının arka bahçesine kaçtı.
Timuçin ve Yağmur babalarının yanına gittiler ve babasına olanları anlattılar. Babası
onlara, komşularından özür dilemelerini ve toplarını geri istemelerini söyledi. Bizim üç afacan
komşularına koştular ve zilli çaldılar. Kapıyı Timuçin’in yaşlarında bir kız açtı.
- Kime bakmıştınız.
211
Merhaba benim adım Timuçin. Bu Kardeşim Yağmur. Bu da köpeğimiz Fırtına. Biz
yandaki eve yeni taşındık. Oyun oynarken topumuz arka bahçenize kaçtı. Özür dileriz.
Topumuzu alabilir miyiz?
- Tabii, gelin benimle.
Topu aldıktan sonra Timuçin:
- Teşekkür ederiz.
- Önemli değil. Bu arada ben Tuğçe.
- Memnun oldum. Görüşmek üzere.
- Görüşmek üzere.
Bizim üç afacan oyuna devam ettiler. Bu arada Tuğçe ve annesi Timuçinlere geldiler.
Kek getirmişlerdi. Murat Bey Tuğçe’ye üç afacanın arka bahçede oynadıklarını ve isterse
onlara katılabileceğini söyledi. Tuğçe arka bahçeye gitti:
- Merhaba Timuçin.
- Merhaba Tuğçe bize katılır mısın?
- Olur.
Afacanlar dertlenmişti, uzun bir süre oyun oynadıktan sonra yorulunca biraz
oturmaya karar verdiler. Timuçin, Tuğçe’ye:
- Kaçıncı sınıfa gidiyorsun, diye sordu:
- Altıncı sınıfa.
- Ben de altıncı sınıfa gidiyorum. Umarım aynı sınıfta oluruz.
- Evet, bende çok isterim. Senle iyi arkadaş olacağız galiba.
- Galiba.
- Hem aynı sınıfta olursak konuştuğum biri olur, yalnızlık çekmem.
- Evet, güzel olur.
- Tuğçe, sen buralı mısın?
- Hayır, benim babam bankacı. Tayin sonucu buraya geldik.
- Ne tesadüf benim babam da bankacı.
- Böyle tesadüf olmaz, belki babalarımız da arkadaş olur.
- Yarın okula kaydımı yaptıracağım.
- Yani okula başlayacaksın.
- Evet.
Artık hava kararmak üzereydi. Herkes evine dağıldı. Gece herkes için çok heyecanlıydı.
Sabah olunca herkes hazırlandı. Tüm aile okula gideceği için Fırtına da onlarla gelecekti.
Gitme zamanı gelmişti. Timuçin gidip Tuğçe’yi çağırdı, yola çıktılar. Timuçin çok heyecanlıydı.
En sonunda okula vardılar. Hemen kaydını yaptırdılar. Şans eseri Timuçin, Tuğçe’nin sınıfına
düştü. Murat Bey kayıttan sonra gitti. Müdür ve Timuçin sınıfa doğru yürümeye başladılar. Zil
çoktan çalmıştı.
Sınıfa geldiklerinde Müdür Bey, Timuçin’i tanıttı. Öğretmeni onu boş bir sıraya
oturttu. Sonra ders işlemeye devam etti. Bir süre sonra teneffüs zili çaldı. Timuçin, Tuğçe’nin
yanına gidip ona:
- Dışarı çıkalım mı, diye sordu.
-
212
- Tamam, Timuçin okuldan sonra ne yapacaksın?
- Bir işim yok.
- Sana etrafı gezdireyim mi?
- Evet, çok iyi olur.
- Zil çaldı, haydi içeri girelim.
- Tamam.
Okuldan sonra Tuğçe ve Timuçin eve doğru yürürken sohbet ediyorlardı. Timuçin:
- Tuğçe bir şey söyleyeceğim.
- Evet dinliyorum.
- Hani okulda demiştin ya. Seni gezdireyim diye. Daha sonra gezsek olur mu?
- Neden?
- Taşınma telaşı derken performans ödevlerini yapamadım. Onların hepsini bir günde
bitiririm. Bugün ödevlerimi yapsam hafta sonu bize kalır. Öbür türlü bu gün gezip
cumartesi, pazar ödev yapacağız.
- Doğru.
Timuçin ders çalışmak için Tuğçe’yi evlerine çağırdı. Eve gelmişlerdi Tuğçe annesinden
izin almak üzere ayrıldı. Timuçin de eve gitti. Timuçin, annesine Tuğçe’nin geleceğini söyledi.
Ece Hanımda bir şeyler hazırlamaya koyuldu. Bir süre sonra Tuğçe geldi. Derse oturdular.
Bir süre ödev yaptıktan sonra mola verdiler ve konuşmaya başladılar. Tuğçe:
- Bence bu ödevden iyi not alacağız.
- İyi mi? Çok iyi bir not alacağız.
- Bu ödevi kim beğenmez ki.
- Evet.
- Timuçin sana bir şey söyleyebilir miyim?
- Tabii söyle.
- Fırtına’yı almaya nasıl karar verdiniz?
- Ben köpek almayı çok istiyordum, ama annemler izin vermiyordu. Bir köpek alırsak
derslerimin aksayacağını düşündüler. Ben de onlara böyle bir şey olmayacağını
söyledim. Onlar da bir deneyelim dediler. Fırtına’yı aldıktan sonra derslerimde
herhangi bir aksama olmadı.
- Peki, neden adını Fırtına koydunuz?
- Bu ismi ben istedim, çünkü hayatımıza fırtına gibi girdi.
O arada Ece Hanım gelip yiyecek bir şeyler bıraktı çocukların muhabbetini bölmeden
gitti.
- Adı gibi öyküsü de güzel.
- Evet, ama istersen derse devam edelim.
- Evet, iyi olur.
Timuçin’le Tuğçe derse devam ettiler. Bu arada akşam olmuştu. Derslerini bitirdiler.
Timuçin:
- Ödevimiz bitti ve çok güzel oldu. Artık cumartesi, pazar bizimdir.
- Evet, cumartesi, pazar bizim. Ben artık gideyim, akşam olmuş.
213
- Yemeğe kalsaydın.
- Zahmet etmeyin, zaten akşam oldu.
- Ne zahmeti. Zaten eviniz de çok uzak değil. Gidip annenden izin alalım.
- Peki.
- Hadi gel.
- Tamam.
- Anne.
- Efendim.
- Tuğçe bizimle akşam yemeğine kalsa olur mu?
- Tabi ki, ama önce annesinden izin alın.
- Biz de onu soracaktık.
- Hadi gidip sorun bakalım.
- Tamam.
Hemen Tuğçe’lere gittiler. Tuğçe’nin annesi kapıyı açar açmaz Timuçin söze girişti:
- Şey, iyi akşamlar. Bugün Tuğçe yemeğe bizde kalsa olur mu?
- Olabilir, ama annenizi üzmeyin.
- Tamam üzmeyiz.
Sonra Tuğçe ve Timuçin eve gittiler. Tuğçe yemekten sonra ayrıldı. Timuçin ve Tuğçe
sözleşti. Timuçin kahvaltıya Tuğçelere gidecekti. Sonra dolaşacaklardı. İkisi de çok
heyecanlıydı. Hemen uyudular. Sabah olunca Ece Hanım, Timuçin’i uyandırıp hazırlanmasını
söyledi. Timuçin bir süre sonra hazırlanıp aşağıya indi. Ece Hanım, Timuçin’e:
- Oğlum sen şimdi kahvaltıya git. Ben de Fırtına’nın yemeğini yedireyim. Sonra siz gelip
Fırtına’yı alın.
- Tamam.
- Hadi gecikme.
Timuçin hemen Tuğçe’lere gitti. Zili çaldı, kapıyı Tuğçe açtı.
- Merhaba Timuçin. Günaydın.
- Günaydın.
- Hadi gel, kahvaltı hazır.
- Tamam, kahvaltıdan sonra Fırtına’yı alacağım.
- Tamam olur.
Kahvaltı çok neşeli geçti. Kahvaltı bittiğinde Timuçin ve Tuğçe Fırtına’yı alıp çıktılar. Timuçin:
- Şuradaki ormana hiç girdin mi?
- Hayır.
- Peki, şimdi girelim mi?
- Ya bir şey olursa. Kaybolursak.
- Bir şey olmaz, yanımızda Fırtına var.
- Tamam girelim.
- Haydi.
- Ürkütücü gözüküyor.
Üç afacan ormanın içine doğru yürüdüler. Çok ürkütücü ve sessizdi. Sessizliği Tuğçe bozdu:
214
Tuğçe:
-
-
Bu ormana ıssız orman derler.
Neden?
Çünkü kimse uğramaz.
Ondan biraz ürküyor olmayasın.
Hayır.
Doğru söyle.
Birazcık.
Hey şuraya bak. Orada bir şey var.
Hani nerede?
Şuraya bak.
Aaa! Evet, sesler de geliyor.
Haydi, gel bakalım.
Burada bir göl var.
Burası çok güzel.
Evet, burası harika bir yer.
Gel etrafa bakalım.
Tamam.
Ben bu kadar güzel bir yer görmedim.
Hey, dur.
Ne oldu?
Timuçin şuraya bak ağacın tepesine.
O bir ağaç ev değil mi?
Haydi, yukarı çıkalım.
Biraz yavaş ol.
Sen de azıcık hızlı ol.
Tamam.
Hey Timuçin, burası harika bir yer.
Ben de bakacağım, kenara çekil.
Timuçin şu tahtanın üstünde 1997 yazıyor.
Acaba bu tarih ne?
Ben burası ile ilgili bir hikâye duymuştum. 1997 yılında, bizim yaşımızda iki çocuğun
bu ormanda bir ağaç evi varmış. Bu iki çocuk bir gün kaybolmuş. Aileleri her yeri
aramış. En sonunda bu ağaç evi bulmuşlar. O zamanlar ağaç evin önünde göl yokmuş.
Aileler ağaç evin önünde toprağın eşelendiğini görmüşler ve orayı kazmışlar.
Kazdıkları yer ikimizin boyu kadar olmuş, ama hiç bir şey bulamamışlar.
Burada başka tarihler de yazıyor.
Oku hadi.
Bin dokuz yüz doksan dört, bin dokuz yüz doksan beş, bin dokuz yüz doksan altı ve bin
dokuz yüz doksan yedi.
Herhalde bu tarihler daha öncesi.
215
Olabilir ve burası artık bizim.
Bayağı bir bakım gerekecek.
Galiba, hem ailelerimiz görmeden boya, tahta, abur cubur ve daha birçok şey
taşımamız lazım.
- Bence dışını yeşile boyayalım. Böylece gizlemiş oluruz. Dışarıdan kolay fark edilmez.
İçini ise rengârenk boyayalım, daha eğlenceli olur.
- Güzel, iyi fikir.
- Hava kararmak üzere, eve dönelim artık.
- İyi ki bu geziye çıkmışız.
- Evet.
Timuçin ve Tuğçe konuşa konuşa eve döndüler. Ertesi gün ikisi de evinden ne
bulduysa toplayıp ormana doğru yola çıktılar. Ağaç eve varır varmaz hemen işe koyuldular. İlk
önce temizliğe içeriden başladılar. Temizlik bittikten sonra boya yaptılar. En sonunda içini de
yerleştirdiler. Tam bir takım çalışması olmuştu.
Günler geçip gitti. Ağaç evi sadece bizim ikili ve Fırtına biliyordu. Ağaç evi birkaç kişiye
söylemeyi düşündüler, ama söylemediler. Günler geçip giderken okular bitti. Yaz tatili geldi.
O günlerin birinde Tuğçe, Timuçinlerdeydi. O arada Ece Hanımlar konuşuyordu:
- Şu arkada ki ormanı kesip yeni evler yapacaklarmış.
- Her taraf bina oldu keşke kesmeseler.
- Evet, ama yapacak bir şey yok.
Bizim ikili bunları duyunca donup kaldılar. Bir süre böyle durduktan sonra Timuçin:
- Olamaz, ne yapacağız?
- Hiçbir fikrim yok.
- Düşünüp bir plan yapmalıyız.
- Doğru.
- Buldum! Ormanlarımız kesilmesin diye imza toplayalım.
- Olabilir.
Hemen gidip bu fikri ailelerine anlattılar. Aileler toplanıp bir süre düşündükten sonra
tamam dediler. Hemen imza toplamaya başladılar. İlk imzaları kendileri attılar. Sonra kendi
sokaklarını gezdiler ve başka yerlere gittiler.
Parklara, dükkânlara ve birçok yere gittiler. İki hafta sonra imzaların toplanması bitti
ve gerekli yerlere götürdüler. Çalışmaları işe yaramıştı. Orman artık kesilmeyecekti. Herkes
buna çok sevindi. İkili o gün Yağmur’u da götürmeye karar verdiler. Yolda giderken Timuçin,
Yağmur’a şöyle dedi;
- Seni götürdüğümüz yeri kimseye söyleme. Söylemezsen seni yine götürürüz, ama
söylersen bir daha hiç götürmeyiz.
- Tamam, kimseye söylemem.
- Söz mü?
- Söz.
- Gideceğimiz yeri çok seveceksin.
Bir süre yürüdükten sonra Ağaç eve geldiler. Yağmur:
-
216
Burası çok güzel bir yer.
Demedim mi sana.
Haydi, çık yukarı.
Tamam.
Dikkat et düşme.
Tamam.
Bir süre orada oyalandıktan sonra oyun oynadılar. Bir şeyler atıştırdılar. Sonra eve
döndüler. O gün Tuğçeler Timuçinlere gidecekti. Bizim iki afacan ailelerine Ağaç evden
bahsetti.
- Biz ormanın içinde bir yer bulduk. Orayı boyadık, temizledik, yemek götürdük. Harika
bir yer oldu. Sizin de görmenizi istiyoruz.
Timuçin’in annesi:
- Bu kayıp boyalar, kayıp yemekler ve pis kıyafetleri açıklar.
Timuçin:
- Hem orda yüzecek yerde var, yarın yüzeriz.
- Haydi bakalım.
Ertesi gün yola çıktılar. Bir süre yürüdükten sonra ağaç eve vardılar. Timuçin:
- İşte geldik.
Ece Hanım:
- Burası harika bir yer, dedi.
Afacanlar büyüklere etrafı gezdirdi. Herkes bu yeri çok beğendi. Ece Hanım bağırdı:
- Yemek hazır!
Hemen yemeğe oturdular. Yemekten sonra ortalığı topladılar. Sonra herkes sırayla
ağaç eve çıkarak giyindi. Hazır olunca göle girdiler. Herkes çok eğleniyordu. İki afacanın da içi
rahat etmişti. Artık nereye gidilecek diye soru yağmuruna tutulmayacaklardı.
Zaman geçip gitti. Ağaç evi tadilata soktular. Bu sefer babaları da yardım etti. Ağaç evi
sağlamlaştırdılar. Ağaç evin yanına çardak yaptılar. Meyve ve sebze yetiştirmek için küçük bir
bahçe yaptılar. Yanına taşlar dizdiler. Yani harika bir yer yarattılar. Artık deniz yerine göle
giriyorlardı. Herkes halinden memnundu. Tek korkuları babalarının tayininin çıkmasıydı.
-
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
217
DUMAN
Ezgi KARABAKAN
Ben Ezgi Karabakan, Gümüldür’de yaşıyorum. Babam ve annem burada öğretmen
olarak çalışıyorlar. Babam Erzurumlu, annem ise Mersinlidir. Biz de tatillerde genellikle
Mersin’e gidiyoruz. Dedemlerin hem Mersin’de, hem de yaylada evleri var. Yazları yaylaya
çıkıyoruz. Yaylamızın adı Gözne ve ben Gözne’yi çok seviyorum.
Gözne’deki evimizin geniş bir bahçesi var. Orda istediğim gibi oynuyorum. Bu yüzden
de yaz tatilini Mersin’de geçirmeyi seviyorum. Bu sene de yaz tatili için Mersin’e gideceğiz.
Şimdiden heyecanlıyım. Dedem, anneannem ve dayımı göreceğim için çok
heyecanlanıyorum.
Okul tatil olunca bir süre daha Gümüldür’de kalıyoruz. Çünkü annemle babam okula
gitmeye devam ediyorlar. Annemle babam okuldan gelince yemeğimizi yiyoruz. Saat üçte
denize gidiyoruz. Yüzmeyi de çok seviyorum. Burası da güzel ama benim için yazları Mersin
daha güzel. Özellikle yayla evini çok seviyorum. Dedemler de beni heyecanla bekliyorlar. Bir
gün akşam dayımla annem telefonda konuşuyorlardı.
Annem:
- Ezgi dayın seninle konuşmak istiyor, diyerek telefonu bana verdi.
Dayım beni çok özlediğini ve bana bir sürprizi olduğunu söyledi. O an çok
heyecanlandım. Bir türlü sürprizin ne olduğunu söylemiyordu.
- Zaten birkaç günün kalmış. Gelince o sevinci yüzünde görmek istiyorum, dedi.
Annem ve babama da çok yalvardım. Fakat hiç biri söylemedi. Dayıma söz verdikleri
için bana söylemediler. Anneme:
- Kaç gün sonra Mersin’e gidiyoruz, dedim.
Annem:
- Ezgi bugünü saymazsan beş günümüz kaldı. Cumartesi günü gidiyoruz, dedi.
Ben de odama gidip resim defterimi çıkardım. Sayfaya kocaman beş tane çizgi çizdim.
Her gün birini silecek böylece kaç gün kaldığını hesaplayacaktım. Beş gün benim için öyle zor
geçti ki! Nihayet cumartesi günü geldiğinde meraktan ve mutluluktan yerimde
duramıyordum.
Sabah erkenden yola çıktık ve uzun bir yolculuğun ardından önce Mersin’e, oradan da
Gözne’ye vardık. Arabadan inince beni bekleyen anneannem ve dedeme sarıldım. Dayımı
görünce hemen sürprizi sordum. Beni bahçenin arka tarafına götürdü ve işte o zaman
Duman’la tanıştım. Bembeyaz tüyleri, mavi gözleri ile çok güzel bir Sibirya kurduydu Duman.
Öyle çok sevindim ki Duman’ı görünce. Dedem ona bir kulübe yapmıştı. Anneannem sütle
besliyor ve ilgileniyordu Duman’la. Yabancı insanlardan çok korkan Duman, benimle tanışınca
hiç korkmadı. Sanki beni tanıyordu. Bahçeye her çıktığımda Duman’a bakmaya gidiyor ve
onunla konuşuyordum. Her geçen gün biraz daha büyüyordu. Akşam olunca serbest bırakılan
Duman, geceleri kulübesine kirpi getirip top oynar gibi oynuyordu. Kirpinin dikenleri
patilerine batınca da “hav“ diye bağırıyordu.
Bir gece Duman’ın başına kötü bir olay geldi. Yandaki boş evin üçüncü katındaki
terasta kedi kovalarken aşağı düştü. Hiç sesini çıkarmadığı için kimse fark etmedi. Sabah
218
olunca onu görenler bize haber verdiler. Dayım hemen Duman’ı veterinere götürdü.
Veteriner bacağının kırıldığını, ameliyat olması gerektiğini söyledi ama çok para istedi. Bunun
için başka bir veterinere götürdü. Veteriner bacağını alçıya aldı.
Duman’ı bacağı alçı içinde görmek hepimizin moralini bozuyordu. O da olanların
farkındaydı. Herkese bacağını gösteriyor ve boynunu büküyordu. Bu kazadan sonra dayım
geceleri Duman’ı serbest bırakmaktan vazgeçti.
Günler geçti Duman’ın bacağı iyileşti ve alçı çıktı ama bacağının üstüne basmaya
korkuyordu. Uzunca bir süre kırılan bacağının üstüne basmadı.
Gümüldür’den arkadaşım Umut, yaz tatilinde anne ve babasıyla Mersin’e geldi bizi
ziyaret etmeye. Duman, Umut’ a çabuk alıştı. Umut, Duman ve ben çok eğlendik.
Yaz tatilim Duman’la çok güzel geçti. Bazı akşamlar Duman’ı dışarı bırakıyordu dayım.
Anneannem ve dedemle birlikte Duman’la yakalamaca oynuyorduk. Öyle çok yoruluyordum
ki akşam olunca yorgunluktan hemen uyuyordum.
Günler çabucak geçti ve tatilin sonuna yaklaştık. Duman’dan ayrılmak bana çok zor
geldi. Dedem ve anneanneme ise benden ayrılmak. Neyse ki bir dahaki tatilde yine Mersin’e
gideceğim. Bunu bilmek beni rahatlatıyor.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
PERİLERİN SEVİNCİ
Fatmanur KILIÇ
Bir varmış bir yokmuş, “perilerin ülkesi” diye bir yer varmış. Orada sadece periler
yaşarmış. Bir de “hırsızlar ülkesi“ varmış. Oraya da hırsızlardan başka kimse giremezmiş. Her
gece hırsızlık yapıp, aldıkları eşyaları satarlarmış.
Bir gece periler ülkesindeki ışıklar sönmüş. Herkes uyumuş. Hırsızlar, periler ülkesine
girip, en değerli tacı çalmışlar. Tacı satmaya çalışmışlar. Ama taç pahalı olduğu için kimse
alamamış. Sabah olmuş, periler uyanmış. Bir de bakmışlar ki taç yerinde yok. Periler
ağlamaya başlamışlar. Babaları:
- Ne oldu kızlar, demiş.
Hepsi bir ağızdan:
- Hırsızlar tacımızı çaldılar, demişler.
Perilerden biri:
- Haydi, gidelim onlara günlerini gösterelim, demiş.
Diğer peri:
- Nasıl yapacağız bunu, demiş.
Babaları:
- Bugün yarışma günü unuttunuz mu, demiş.
Periler:
- Aaa! Evet, nasıl da unuttuk, demişler.
Hepsi birlikte hırsızlar diyarına doğru yola koyulmuşlar. Oraya vardıklarında perilerin
babası seslenmiş:
219
Hırsızlar haydi, bilgi yarışması zamanı!
O zamanlar bu iki ülke arasında bilgi yarışması düzenlenirmiş. Yenilen taraf, kazanan
tarafın istediğini yaparmış. Bilgi yarışmasını periler kazanmış. Hırsızlar perilerden çaldıkları
tacı vermek zorunda kalmışlar. Periler ülkelerine mutlu bir şekilde dönmüşler. Böylece
bilginin üstünlüğü bir kez daha anlaşılmış.
Ezgi’nin Hayali
Ezgi adında on dört yaşında bir kız vardı. Ezgi o sene derslerini pek dikkatli
dinlemiyordu ve fazla çalışmıyordu.
Karne zamanı gelmişti. Ezgi karnesini aldığında çok da şaşırmadı. Sadece karnesini
babasına nasıl göstereceğini düşünüyordu. Okuldan çıkınca eve gitmek istemedi. Halasının
evine gitti. Evde halası, eniştesi ve kurnaz oğulları Levent vardı. Levent liseye gidiyordu. Ders
çalışmayı hiç sevmiyordu. Bütün gününü bilgisayarın başında geçiriyordu.
Ezgi, halasına ve eniştesine karnesini gösterdi. Onlar karnenin bu kadar kötü olmasını
Ezgi’nin babasına bağladılar. Çünkü babası Ezgi’ye çok baskı yapıyordu. Sürekli başka
çocukları örnek gösterip, Ezgi’nin hiçbir başarısıyla övünmüyordu. Halası Ezgi’ye:
- Üzülme canım. İkinci dönem çalışır notlarını düzeltirsin. İstersen biraz Levent’in
yanına uğra. Konuşursunuz. Sıkıntın geçer.
Ezgi:
- Peki halacığım. Sağ ol, dedi.
Ezgi Levent’in odasına girdiğinde, Levent apar topar bilgisayarının ekranını kapattı.
Ezgi karnesini gösterip ne yapacağını sordu. Babasından korkuyordu. Levent:
- Canını sıktığın şeye bak, dedi. Hallederiz merak etme.
Ezgi:
- Nasıl yani? Babamla mı konuşacaksın.
Levent:
- Kimseye söylemezsen sana bir şey göstereceğim.
Ezgi:
- Peki, söz veriyorum. Kimseye söylemeyeceğim.
Levent ekranı açıp Ezgi’ye gösterdi. Ezgi başta hiçbir şey anlamadı. Sonra Levent ona
karneleri değiştirebildiğini, böylece zor durumdaki öğrencilere yardım ettiğini anlattı. Ezgi
duyduklarına inanamadı. Levent bilgisayardan Ezgi’ye güzel bir karne hazırladı. Ezgi yeni
karnesini eline aldığında notlarına çok sevindi. Bilmese o da inanacaktı. Levent’e teşekkür
edip oradan ayrıldı. Ezgi eve varmıştı. Babası sinirli bir ses tonuyla:
- Nerde kaldın? Komşunun çocukları çoktan evlerine geldiler. Yoksa karnen kötü mü,
dedi.
Ezgi karnesini çekinerek babasına uzattı. Babası karneyi görünce çok sevindi.
- Ne istiyorsun bakalım, dedi.
- Uludağ tatili.
- Tamam, ama sende çok şey istiyorsun.
- Ama baba söz vermiştin.
O sırada kapı çaldı. Gelen Ezgi’nin eniştesiydi. Ezgi ne yapacağını şaşırmıştı. Eniştesi:
-
220
Ezgi karneni bizde unutmuşsun, dedi.
Ezgi bunu duyunca üzüldü, yanakları kızardı, gözleri doldu. Babası Ezgi’nin yalan
söylediğini anladı. Babası, eniştesi gidene kadar hiçbir şey söylemedi. Daha sonra Ezgi’yle
oturup konuştu. Niye böyle bir şey yaptığını sordu. Ezgi, kendisinden korktuğunu söyledi.
Başka çocuklarla karşılaştırılmaktan sıkıldığını anlattı. Babası yaptığı hatayı anladı. Ezgi’ye
kızmadı. Bir daha hiçbir şey için yalan söylememesi gerektiğini anlattı. Ezgi de babasına,
derslerine çok çalışacağını söyledi. O günden sonra Ezgi, derslerine gerçekten çok çalıştı.
Babası da Ezgi’ye artık daha iyi davranıyordu. Yılsonu olmuştu. Ezgi karnesini alınca çok
sevindi. Koşa koşa eve gitti. Babası Ezgi’yi kapıda bekliyordu. Ezgi’yle babası birbirlerine
sarıldılar. Sonra babası karnesine baktı.
- Aferin kızım. Bak çalıştın ve başardın. Seninle gurur duyuyorum, dedi.
- Sağ ol babacığım.
Akşam babasının Ezgi’ye bir sürprizi vardı.
- Hazırlan bakalım yarın Uludağ’ a gidiyoruz, dedi.
Ezgi sevinçten havalara uçtu. Uludağ ‘da çok güzel bir tatil geçirdiler. Ezgi o tatili
hayatı boyunca unutmadı.
-
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KEDİ VE KÖPEK
Fethiye TAYŞİ
Benim adım Zarif. Evimizin bahçesinde bekçilik yapıyorum. Ev sahibimin güzel bahçesi
var. Bu güzel bahçede çalışmak güzeldir. Burada zaman nasıl geçiyor farkında değilim. Ev
sahiplerimin ilgileri de beni mutlu ediyor. Gelen birileri olduğunda havlayarak haber
veriyorum.
Ev sahibinin güzel bir kızı var. Adı Fethiye, bu evde en çok onu seviyorum. Elinde ve
varsa bana getirir. Beni sever, ama sanki biraz da korkuyor.
Annesi bu yemek bitecek dediğinde, ben onu kurtarıyorum. Yiyemediğini ben
bitiriyorum. Fethiye de azar işitmekten kurtuluyor. Bu nedenle bizim başka bir dostluğumuz
var. Bunu sırımızı bizden başka bilen var mı? Bilmiyorum.
Bu yüzden Fethiye ile iyi anlaşıyoruz. Fethiye bu yıl birinci sınıfa başladı. Okulunu
çok seviyor. Okula gittiği günler onu özlüyorum. Kapıdan içeri girdiğinde, hemen ona doğru
havlayarak koşuyorum. Birbirimize sarılıyoruz.
Burada Fethiye den sonra en iyi arkadaşım Minnoş’tur. Minnoş evin kedisinin adıdır.
Köpeklerle kediler birbirlerini pek sevmezler. Herkes bunu böyle bilir. Ama benim en yakın
arkadaşım bu kedidir.
Bizim arkadaşlığımız çok ünlüdür. Çevremizde herkes bizi bilir. Bu arkadaşlık çok
önemli ki bir gün eve televizyoncular geldi. Bizim resimlerimizi çektiler. Bir de kameraya
çektiler.
221
Bir gün sonra Fethiye beni ve Minnoş’u alarak televizyonun karşısına oturdu. İçerisi
bir hayli kalabalıktı. Biraz sonra televizyonda Minnoş ile benim haberim çıktı. Birbirimiz ile
oynamalarımızı tekrar seyrettik. Herkes de bizi sevip duruyordu.
Böylece bizi artık birçok kişi tanıyordu. Bahçenin yanından geçenler bize yiyecekler
atıyorlardı. Bunları komşu evlerde ki kedilerle paylaşıyorduk. Bu bizim için hayatımızdaki en
önemli olaydır. Bu olayı ileride çocuklarıma anlatırım.
Benim adım Zilli. Evimizin bahçesinde bekçilik yapıyorum. Gelen birileri olduğunda
havlayarak haber veriyorum.
Köpeklerle kediler birbirlerini sevmezler diye bilir herkes ama benim en yakın
arkadaşım bir kedi. Adı Minnoş. Bizim evin yanındaki evde oturuyorlar.
Minnoş’la ben komşuyuz ve birbirimizi çok seviyoruz. Sahibimiz yemek verdiğinde
paylaşıyoruz. Çok iyi geçiniyoruz ve hiç kavga etmiyoruz.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YABANİ HAYAT
Furkan DÖNMEZ
Küçük Çita
Çok uzak bir ormanda “Küçük Çita” adında bir yavru yaşarmış. Küçük Çita’yı ailesi çok
severmiş. Sevimli oyunlarıyla, herkesi neşelendirirmiş.
Bir gün Küçük Çita ve ailesi ormanda gezintiye çıkmışlar. Çita’nın dikkatini bir şey
çekmiş. Küçük Çita dikkatini çeken noktaya ilerlemiş. O şey bir uğur böceğiymiş. Uğur böceği
uçunca Küçük Çita onu takip etmeye başlamış. Zaman çabucak geçmiş. Küçük Çita nerede
olduğunu bilmiyormuş. Biraz vakit geçtikten sonra ağacın gölgesinde uyuyakalmış.
Uyandığında hava kararmış. Küçük Çita biraz yürümüş. Sonra karşısına küçük bir kulübe
çıkmış. Küçük Çita, bütün kuvvetiyle kükremiş. Kulübenin kapısını bir çocuk açmış. Çocuk,
Küçük Çita’yı görmüş ve onu içeriye almış. Çocuk hayvanları çok sevdiğinden ona hemen
yatabileceği bir yer hazırlamış. Saat çok geç olunca ikisi de yatmış.
Sabah olunca çocuk, Küçük Çita’yı veterinere götürmeye karar vermiş. Çünkü sağlığı
yerinde mi diye merak etmiş. Yola koyulmuşlar. Uzun bir yolculuktan sonra, sonunda
veterinere varmışlar. İçeri girdiklerinde karşılarına bir bayan çıkmış. Çocuk, veteriner olan
bayana şöyle demiş:
- Ben bu çitanın sağlık sorunu var mı diye getirdim, demiş.
Veteriner:
- Tamam, bakalım, demiş ve kontrol etmiş. Çitanın hiç bir sağlık sorunu yokmuş.
Veteriner:
- Bu çitayı nerede besliyorsun?
Çocuk:
- Kulübede besliyorum, demiş.
Veteriner:
- Ama çitalar kulübede beslenmez, demiş.
222
Çocuk:
- Peki, ama ne yapabilirim, demiş.
Veteriner:
- Ormana bırakabilirsin, demiş.
Çocuk:
- Tamam, demiş ve kulübeye geri dönmüş.
Kulübeye vardıklarında çocuk, babasına:
- Baba, bu çitayı ormana götürüp bırakmalıyız, demiş.
Babası:
- Ama yavrum bu çitayı ben götüremem, çünkü çok yaşlıyım. O kadar yolu yürüyemem.
En iyisi ben bu işi adamlarıma söyleyeyim, demiş.
Çocuk da:
- Tamam, demiş.
Ertesi gün adamlar gelmiş ve Küçük Çita’yı alıp oradan uzaklaşmışlar, ama adamlar
Küçük Çita’yı ormana götürmemişler. Tam aksine bir kafese hapsetmişler. Akşam olunca
adamlar konuşuyormuş. Adamlardan biri:
- Biz bu hayvanı, hayvanat bahçesine satalım, demiş.
Bunu duyan Küçük Çita çok korkmuş. Kaçmaya karar vermiş, ama kaçamamış.
Adamlar Küçük Çita’yı hayvanat bahçesine satmışlar. Bir gün çocuk ve arkadaşları, hayvanat
bahçesine gitmeye karar vermişler.
Filleri, atları gezdikten sonra sıra, aslan ve çitalara gelmiş. Çocuk, Küçük Çita’yı
görünce ilk başta tanımamış. Ama Küçük Çita, çocuğu tanımış ve demir parmaklıklara
yaklaşmış.
Kükreyebildiği kadar kükremiş. Çocuk, Küçük Çita’yı sesinden tanımış. Önce onun için
üzülmüş, ama sonra orada yalnız olmadığını, arkadaşlarıyla özgürce dolaştığını görünce
rahatlamış. Sonra da sık sık Küçük Çita’yı ziyarete gitmiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÖYDEKİ AFACAN ÇOCUKLAR
Furkan KALÇIK
Bir varmış bir yokmuş. Bir köyde afacan çocuklar varmış. Her gün her saniye afacanlık
yaparlarmış. O kadar afacanlarmış ki herkes şaşırırmış. Bir gün Emre, kazma, kürek ve el
arabasını alarak Mert’in yanına gitmiş.
- Haydi, hazine avına gidelim, demiş ve Mert, Hakan’ı Mehmet’i Onur ve Ali’yi de
çağırmış. Emre:
- Zaman kaybetmeden gidelim demiş ama arsanın sahibi Ali amca:
- Siz kimden izin aldınız? Gidin! Sizi bir daha burada görmeyeceğim, demiş.
Ertesi gün olmuş. Yine afacanlıkları tutmuş. Bu sefer, ilerideki komşuları Ahmet Bey’in
bahçesine girmişler. Orada türlü türlü meyveler yetişiyormuş. Armut, elma, portakal, erik ve
incir varmış. Onlar yerken Ahmet Bey görmüş ve bahçesinden kovmuş. Bu sefer de Cengiz
223
Bey’in mandalina bahçesine girmişler. Cengiz Bey, onların peşinden sopayla koşturmuş. Bizim
afacan çocuklar soluk soluğa kalmış. Ertesi gün de Cem Bey’in bahçesine girmişler. Elma
ağacına çıkmışlar. Mehmet ağaçtan düşmüş ve kolu kırılmış. Daha sonra yaptıkları hatayı
anlamışlar. Bir daha kimsenin bahçesine izinsiz girmemişler.
Mert’in İnatçılığı
Mert çok inatçı bir çocukmuş. Her zaman her konuda itiraz edermiş. Bir gün okulda
arkadaşları Mert’e “Sen neden bu kadar inatçısın” diye sormuşlar.
Mert:
- Ben inatçı değilim, demiş.
Arkadaşları:
- Hepimiz senin inatçı olduğunu düşünüyoruz, demişler.
Sonra ders zili çalmış. Mert öğretmenine:
- Ben inatçı mıyım öğretmenim, diye sormuş.
- İnatçısın ve arkadaşlarını istemeden üzüyorsun, demiş öğretmeni.
Öğretmen konuşmak için Mert’in ailesini çağırmış. Ertesi gün Mert’in annesi okula
gitmiş. Öğretmenle konuşmuş. Mert ve annesi eve dönmüşler. Mert yatmış. Sonra annesi
Mert’i uyandırmaya çalışmış.
- Mert oğlum kalk dersine çalışacaksın, demiş ama Mert annesine:
- Bir saat daha uyuyayım, demiş ve sabaha kadar uyumuş.
Mert ödevlerini yapmamış. Kahvaltısını da yapmadan okula gitmiş. Öğretmen, ev
ödevlerini kontrol ederken, Mert’in ödev yapmadığını görmüş. Sonra Mert ile uzun uzun
konuşmuş. Sorumluluklarını yerine getirmesi gerektiğini anlatmış. Mert, hatasını anlamış.
Arkadaşlarıyla iyi anlaşmaya dikkat etmiş ve ödevlerini zamanında yaparak başarılı olmuş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
BİLGİSAYARIMIN İÇİ
Hamza ALKAN
Merhaba! Ben bir Web tasarımcısıyım. Beni dünyada birçok ülke tanır. Ben Web
tasarımcılığı hakkında dünyada önemli toplantılara giren ve bu işi iyi bilen bir kişiyim, ama
benim çok büyük bir sorunum var. Bu sorunum şu: Evimin çok büyük olmasına rağmen
evimde annem, babam, kardeşim veya büyük kardeşlerimden kimsenin olmaması.
Yani ben çok fazla yalnızlık çekiyorum. Bir de evdeki hayatımın hepsi sabahtan
akşama kadar Web tasarımcılığıyla ilgili konularla geçtiğinden canım da çok sıkılıyor.
Ben buna günlerce bir çare aradım, ama hiçbir şey bulamadım. Çok kişiden yardım
istedim, ama onların çareleri benim derdime deva olmadı. Bu yüzden de çok üzülüyorum.
Ben de diğer insanlar gibi ailemle sinemaya gitmek, evde birlikte oturup film izlemek veya
çeşitli etkinlikler yapmak istiyorum, ama dediğim gibi evimde ailemden hiçbir birey olmadığı
için bu saydıklarımdan hiçbirini gerçekleştiremiyorum.
Bir gün sabah kalktığımda elimi yüzümü yıkayıp kahvaltımı yapmaya başladım.
Kahvaltımı yaparken televizyonda bir şeye rastladım.
224
“Türkiye’de yapılan bir araştırmaya göre Türkiye’de yalnızlık çeken insan sayısı yedi
yüz bindir.” diye bir başlığa rastladım. Kendi kendime şöyle dedim:
- Ben onlardan biri olmayacağım.
Sonra kahvaltımı yarım bırakıp bilgisayarın başına oturdum. Aklıma öyle bir fikir
gelmişti ki bu sayede bir daha hiçbir zaman yalnızlık çekmeyecektim. Fikrim şuydu:
Bilgisayarda bir program yapacaktım. Bu program beni sanal dünyaya ışınlayacak bir program
olacaktı.
Bu program için hemen çalışmalara başladım. Gece - gündüz hiç uyumadan çalıştım.
En sonunda bu programı yaptım. Şimdi sıra bunu denemeye gelmişti. Programı ilk başta
denediğimde beni sanal dünyaya ışınladı. İlk başta sanal dünyaya gittiğimde dizlerim ve
başım biraz ağrıdı. Ama sonra ağrısı geçti. Sanal dünya, bizim dünyamızdan çok daha gelişmiş
gibiydi. Ama gerçekten öyle miydi?
Sanal dünyayı biraz gezip araştırdıktan sonra sanal dünyadaki ev adresimin gerçek
dünyadaki ev adresim ile aynı olabileceğini keşfettim. Hemen ev adresime gittim ve baktım.
Evet, burası benim evim. Çok sevinçliydim. Hemen içeri girdim. Bilgisayarın başına oturdum.
Hemen eve dönmek için gereken programı yapmaya koyuldum. O anda kapı çaldı. Ben de
hemen kapıya baktım. Bir tane adam bana:
- Bizimle bir yere kadar gelir misin?
Ben de:
- Olur. Ama nereye gideceğiz?
Adam:
- Senin bilgisayarla ilgili çok bilginin olduğunu duyduk ve sana bir şey yaptıracağız, dedi.
Sonra beraber bir binaya gittik. Adam bana:
- İlk önce bir testi geçmen gerekiyor, dedi.
Çok sevinmiştim. Hemen kabul ettim. Bana:
- İlk önce ne kadar bilgili olduğunu görelim, dedi ve sonra da bana bir program gösterdi
ve şöyle dedi:
- Bu programın aynısını yaparsan testi geçersin. Sana iki gün veriyorum.
Program çok karışıktı. Bu programı iki günde yapabileceğimden emin değildim. Gece,
gündüz hiç uyumadan çalışmam gerekiyordu, ama üstesinden geldim.
- Programı yaptım! Programı yaptım, diye bağırıyordum.
Hemen test etmesi için onu bilgisayarın yanına çağırdım. Bana:
- Harika! Bunu yapmışsın. Hem de sadece on beş dakikada, dedi ve ekledi:
- Artık sen de bizim şirketimizde çalışıyorsun, dedi ve gerekli işlemleri yaptı.
Aslında sadece bu programın dosyalarını kopyala yapıştır yapmıştım, ama bu adam
bunu bilmiyordu. Yine de çok sevinçliydim.
Birkaç gün sonra şirket arasında bir ödül töreni düzenlendi. Beni ve tüm ekip
arkadaşlarımı birer madalya ile ödüllendirdiler. Böylece şirkette bir yer edinmiştim.
Ertesi gün beni sabahtan uyandırdı. Elimi yüzümü yıkadım ve kahvaltıyı beklemeye
başladım. Sonra önümüze kahvaltı geldi. Hep beraber yemeye başladık. Kahvaltı bittikten
sonra hepimiz ellerimizi yıkayıp ofise gittik. Orada bir şey dikkatimi çekti. Bütün herkesin
225
doğum günü yazıyordu. Baktım. Kolu yaralı olan adamın doğum günü de bugüne denk
geliyordu. Ona bunu bildiğimi söylemedim. Sürpriz bir parti vermek istiyordum. Herkese
bunu haber verdik. Hemen hazırlıklara başladık. Partiyi benim evimde verecektik. Akşama
kadar tüm hazırlıkları tamamlamıştık. Ben telefonla o adamı aradım:
- Haydi gel. Sana benim evimde bir şey göstereceğim, ama hemen gelmen gerekiyor.
Çok acil bir konu.
Bu konuşmadan birkaç dakika sonra endişeyle evimin kapısını çaldı ve hemen içeri
girdi. Işıklar kapalıydı. Bir arkadaşım ışığı açtı ve hep birlikte:
- İyi ki doğdun Timur, diye bağırdık.
Ben o ana kadar ismini bilmiyordum ve bu sayede öğrenmiş oldum. Timur çok
şaşırmıştı. Bir anda yüzünde bir tebessüm oldu. Biz alkışlamaya başladık. Timur çok sevinmiş
gibi görünüyordu. Sonra birkaç hatıra fotoğrafı ile videolar çektik. Pastayı mutfağa götürdük
ve orada kesip, misafirlere verdik. Herkes yedikten sonra birkaç saat sohbet ettik. Bu konu
hakkında konuştuk. Sonra herkes dağıldı. Çok yorulmuştum. Hemen bir duş alıp yatağıma
girdim. Beş dakika geçmeden uyuyakalmışım. Sabah erkenden şirkete gittim. Orada Timur
bana:
- Dün bana yaptığınız sürpriz partiden dolayı size ne kadar teşekkür etsem azdır.
Ben de:
- Lafı mı olur. Ben sadece senin yüzünün gülmesini istedim. Malum işimiz çok tehlikeli.
Aklımızda da bin bir soru var. Yani senin güldüğünü pek fazla görmüyorum.
O da bana:
- Tekrar teşekkür ederim.
Sonra da:
- Bugün tekrar bir operasyon yapacağız. Ama bu diğerlerinden biraz farklı. Bize bir alan
yapacaksın. Bu alanda sanal olarak düşmanlarımız olacak. Bizi eğer vururlarsa çok
büyük bir acı hissedeceğiz. Ama asla ölmeyeceğiz. Böyle bir şey yapabilir misin?
- Ben de onu kırmamak için:
- Tabii, böyle bir şey mümkün. Yapmaya çalışacağım.
Yüzünden çok mutlu olduğu belli oluyordu, ama o bunu belli etmemeye çalışıyordu.
Hemen çalışmalara başladım. Bir günde bu program bitti. Herkes hazırlığını yaptı. Timur’a:
- Zorluk düzeyini kaça ayarlayalım?
- İlk beşten başlayalım. Sonra seviyeyi yükseltiriz.
- Hadi, öyle olsun. Başlıyoruz. 10, 9, 8, 7, 6…
Sonra herkes düşmanlara doğru ilerlemeye başladı. Timur bana telsizden:
- Zorluk seviyesini yükselt.
Ben de hemen zorluğu altı yaptım. Askerler biraz daha zorlanıyorlar gibi
gözüküyordu. Ama yine üstesinden geldiler. Timur:
- —Zorluğu yükselt.
Ben de bunun üzerine hemen zorluğu yedi yaptım. Sonra tam telsizden ses
gelecekken birden Timur vuruldu. Çok büyük bir acı çektiği yüzünden belliydi. Kimse
226
Timur’un vurulduğunu görmemişti, çünkü o bir bariyerin arkasında vurulmuştu. Ben hemen
Timur’a yardım etmek için sanal savaş alanına gittim. Timur’u görmüştüm. Timur :
- Sen beni boş ver. Zaten ağrısı da geçti. Hadi silahımı al. Bir de seni görelim.
- Ben de bunun üzerine Timur’a:
- Tamam.
Hemen ilerlemeye başladım. Diğerlerine yetişmiştim. Onlar hiç engel tanımıyorlardı.
Önlerine ne gelirse yıkıp geçiyorlardı. Ben de onlara katıldım. Birçok düşmanı öldürmüştüm.
En sonunda onların bölgelerine ulaştık. İçeride daha çok askerin olacağına emindim. Dikkatli
adımlarla ilerliyorduk hepimiz. Sonra düşmanlar karşımıza çıkmaya başladı. Kendi kendime:
“Bu sanal savaş alanını ne kadar düzgün yapmışım. Hiç hatam yok” diye övünürken birden
karşımıza aslında onuncu bölümde olması gereken bir robot çıktı ve onu yenecek donanım
elimizde yoktu. Hepimiz bir duvarın arkasına saklandık. Korku içinde beklerken içlerinden
birisi:
- Ne oldu? Yoksa programında bir hata mı çıktı, dedi gülerek.
Sanki içimden söylediğim sözleri duymuş gibi. Bir süre sonra robot, üstün yetenekleri
sayesinde bizim duvarların arkalarında olduğumuzu anladı. Hemen duvarlara birer el ateş etti
ve duvarlar yıkıldı. Hepimiz yere düştük. Tam bizi öldürecekken kendimizi oyunun dışında
bulduk. Bunu kesinlikle Timur yapmıştı. Hemen yanına gittim ve:
- Sağ ol Timur. Sen olmasaydın biz senden daha büyük bir acı içerisinde kıvranıyor
olacaktık. Seni orada bırakıp gittiğimden dolayı özür dilerim.
Timur da:
- Asıl ben özür dilerim. Böyle bir program yapmanı ben senden istemiştim.
Hep birlikte tekrar şirketteki ofise döndük. Böylece bir günümü daha yalnız başıma
geçirmemiş oldum.
Sonra akşam dişlerimi fırçalayıp yatağıma girdim. O partiden sonra o kadar
yorulmuştum ki kafamı yastığa koyar koymaz hemen uykuya dalmışım. Akşam rüyamda şöyle
bir şey gördüm: Ben, bomboş bir alandayım ve karşımda da iki tane iriyarı adam. Bunlar beni
kollarımdan tutup götüren adamlar. Hani şu gözlüklü, iriyarı, siyah takım elbiseli ve beyaz
kravatlı olan adamlar. Ben orada çok korkuyorum. Korkudan ayaklarım ve ellerim titriyor.
Sonra bir anda ikisi birden üstüme doğru gelmeye başlıyorlar. Ben bir anda koşmaya
başlıyorum. Onlar da peşimden. Biraz sonra o bomboş alandan çıkıyor ve şehrin içine
giriyoruz. Arabaların korna sesleri, insanların konuşmaları ve bağrışmaları sırasında beni hala
koşturmaya devam ediyorlar. Benim ayağım bir ara burkuluyor, ama korkudan acısını bile
hissetmiyorum. Tam düşüncesizce yola fırlıyorum. O sırada bir araç bana korna çalıyor ve
frene basıyor, ama duramıyor. Araba tam bana çarpacağı anda rüya bitiyor. Ertesi gün
kalktığımda rüyamı aynen bu şekilde Timur’a anlattım. Timur:
- Hım. İlginç, dedi.
- Neden?
- Çünkü bu rüyayı daha önce de ben görmüştüm.
- Peki, sen de aynı bu şekilde mi görmüştün?
227
Evet. Aynen. Tamamını bu şekilde görmüştüm. Hatta arabanın çarpacağı kişi de ben
değil, sendin.
Ben bu kez daha çok şaşırmıştım. Timur’un da yüzünde böyle bir tepki vardı.
Bugünümü bu rüyaya verecektim. Bütün gün bunu araştıracaktım. Hemen çalışmalara
başladım. Birçok yere bunu sordum. Bilgisayardan araştırmalar yaptım. Ama hiçbir sonuç
elde edemedim. Bunu çok merak ediyordum ama hiçbir yerde bunun cevabı yoktu. Bu
yüzden de çok fazla üstünde durmadım.
Artık Timur ile benimle birlikte çalışacak bir kişi daha bulmamız gerekiyor. İşte bu
yüzden bir test yapmaya karar verdik. Güç, sabır, sinsilik, akıllılık vb. yani sizin anlayacağınız
bütün konularla ilgili içlerinden en iyi olanını bir hafta boyunca test edecektik. Yani bu bir
haftamız tamamen buna harcanacaktı. Başka hiçbir işle meşgul olmayacaktık.
Şimdi ilk kişi karşımıza çıkmıştı. İkimiz de güç alanında ona sekizer puan vermiştik.
Şimdi sıra sabır testine gelmişti. Sabır testinden Timur adama altı, ben ise yedi vermiştim.
Sinsilikte adam o kadar iyiydi ki bizden on ve dokuz puanlarını almaya hak kazanmıştı.
Şimdi ise son test olan akıllılık testine gelmişti. Bu biraz kötüydü. Ben yedi, Timur ise
beş puan vermişti. Adam her ikimizden toplam altmış puan almıştı.
Şimdi diğer adamı test etmeye başladık. Bu adam güçte biraz daha iyiydi. Benden
sekiz, Timur’dan ise dokuz puan almıştı. Sabır alanında da iyiydi. Benden yedi, Timur’dan ise
dokuz puan almıştı. Sinsilikte biraz kötü idi. Benden beş, Timur’dan ise altı puan almıştı, ama
akıllılıkta o kadar iyiydi ki benden de Timur’dan da on puan almıştı. Her ikimizden toplamda
altmış yedi puan almıştı.
Şimdi ise sonuncu adam. Bu adam güçte her ikisinden de iyiydi. Benden dokuz,
Timur’dan ise on puan almıştı. Sabırda da biraz iyiydi. Benden yedi, Timur’dan ise beş puan
almıştı. Sinsilikte diğerleri gibi o da iyiydi. Benden sekiz, Timur’dan ise dokuz puan almıştı.
Akıllılıkta ise biraz da kötüydü. Benden altı, Timur’dan ise yedi puan almıştı. Her ikimizden
toplamda altmış bir puan almıştı. Kazanan belli olmuştu. Diğer iki kişiden daha iyi olan kişi bir
arkasındakine tam altı puan fark atmıştı. Artık bizim yanımızda o çalışacaktı.
İlk önce diğer alanlarda olan zayıflıklarına göz attık. Bir hafta bu üç adamdan birini
seçtik. Şimdi de bir hafta boyunca seçtiğimiz adamın zayıflıklarını geliştirecektik. Yani o
adamımızın ölmesi bize tamı tamına iki haftamızı sadece bunlara ayırmamıza zorladı. İki
haftadır arkadaşımızın ölümünü üzerimizden atamıyorduk. Hala içimizde onun acısı vardı.
Zaten bunu unutmak da mümkün değildi. Bunu bütün hayatımız boyunca da
unutmayacaktık. Ona o kadar değer veriyorduk ki mezarını da ona layık bir şekilde yaptırdık.
Güzel güller ve laleler ile süslemiştik. Bu sayede o mezarlığa gelen herkesin dikkatini
mezarıyla ve çiçekleriyle üstüne çekecekti. Ben de onu her fırsat bulduğumda ziyaret
ediyordum. Timur’a:
- Zaman ne çabuk geçti değil mi? Sanki daha dün seninle tanışmışım ve bu şirkette
çalışmaya başlamıştım.
Timur:
- O operasyonda yaralandığım zamanı hatırlıyor musun?
- Evet. Hala izi duruyor mu?
-
228
Evet. Durmaz olur mu? O kaybolsa bile ben, onu yaşadığımı biliyorum ya o bana
yeter.
- Evet. Doğru söylüyorsun.
- Yani onun anısını hiçbir zaman unutmayacağım ve seni de öyle tabii ki.
- Sağ ol Timur. Sen olmasan ben ne yapardım? Şimdi sokaklarda geziyor olurdum.
- Sen buraya nasıl geldin?
- Evet, doğru, sana bunu hiç anlatmadım. Hani ben aslında bir Web Tasarımcısıyım ya
bu özelliğimi kullanarak böyle bir program yaptım.
- Vay be, demek öyle. Daha önce bunu bana hiç anlatmamıştı. Bak bunu bildiğim iyi
oldu.
- Neden ki?
- Çünkü senin ne olduğunu bilmiyordum, diyerek bir espri yaptı ve sonra bir süre
güldük.
Timur’a:
- Şimdi ne yapacağız, diye sordum.
Timur:
- Hiç bilmiyorum.
- Of! Canım çok sıkılıyor. Keşke yapacak… dedim ki telefon çaldı.
Telefondaki kişi:
- Alo.
Ben:
- Buyurun.
- Ben sizi bir konuda bilgilendirmek istiyorum.
- Evet, buyurun sizi dinliyorum.
- Benim bir kedim var ve ağaçta kaldı. Gelip bakabilir misiniz acaba?
- Beyefendi burası itfaiye değil ki.
- Olsun gelip bir bakın.
- Beyefendi siz benim telefonumu nereden biliyorsunuz ve siz kimsiniz, diyerek
telefonu kapattım.
Timur:
- Arayan kimdi?
- Bilmiyorum. Ağaçta kedisi mi ne kalmış. Onu indirir misin diye soruyor.
Timur:
- Hahaha! Demek sadece bu! Sadece bunun için mi aramışlar?
Ben de:
- Evet, sadece bunu söylemek için aramışlar.
O anda Timur bir kahkaha daha attı. Ben:
- Yeter artık konuşmayı bırakalım.
Timur kalktı ve birlikte şirkete gittik. Bizim için bir iş var mı diye öğrenecektik. Gidip
sorduk. Bizim için bir iş varmış. Bir kedi ağaçta kalmış. O indirilecekmiş. Biz tekrar güldük.
Niçin her yerde bize ağaçta kalan kedileri kurtarmamızı söylüyorlardı acaba. Sonra dışarı
-
229
çıktık. Bir adam bize kedisinin ağaçta kaldığını söyledi. Biz daha da çok şaşırmıştık. Hemen
bunu araştırmaya başladık. Bize bir daha böyle bir soru sorulursa, kedisinin nerede ve hangi
ağaçta kaldığını soracaktık. Günler sonra ilk kez birisi bize sordu. Biz de hemen:
- Tabii amca. Kedin nerede ağaçta kaldı, dedik.
Adam bize söyledi. Hiç vakit kaybetmeden oraya gittik. Baktık gerçekten de bir kedi
ağaçta kalmıştı. Onu hemen indirdik ve amcaya:
- Al amcacığım.
Adam bize:
- Sağ olun, dedi ve bulunduğu yerden hemen uzaklaştı.
Sonra bizim yanımıza şirketimizin başkanı geldi ve dedi ki:
- Aferin size çocuklar. Sabır testini geçtiniz.
Biz anlamamıştık. Başkanımıza:
- Başkanım, ne oldu, bu bir tür oyun mu?
Başkanımız:
- Unuttunuz mu? Sizin yanınıza aldığınız adamlara yaptığınız testi biz de size yapmıştık.
İkinizin de sabır yeteneği çok kötüydü. Bunu geliştirmeniz için size bu testi ben
yaptım, dedi.
Biz o kadar çok gülüyorduk ki başkana ayıp olduğunu bile unutmuştuk. Ondan sonra
başkan da gülmeye başladı. Ben:
- Çok sağ olun başkanım. Bize sabır yeteneğimizi geliştirdiğiniz için sizi ve Timur’u yarın
akşam yemeğine davet ediyorum.
Başkan:
- Tabii ki. Şeref duyarım.
- Timur ya sen?
Timur:
- Tabii ki. Neden olmasın zaten bir işim de yoktu. Evde ne yapacağımı düşünüp
duruyordum.
Ertesi günün sabahı erkenden kalktım. Elimi yüzümü yıkadım. Kahvaltımı hazırladım.
Hemen kahvaltımı yapıp şirkete gittim. Bu güne kadar burada olduğum sürede canım hiç
sıkılmamıştı ve yalnızlık da çekmemiştim. Bu yüzden çok mutluydum. Buraları kötü
insanlardan temizlediğimiz için de içimde ayrı bir mutluluk vardı.
Akşama doğru şirketten çıkmadan Timur’a ve başkanımıza akşam yemeğime davetli
olduklarını hatırlattım. Akşam yemeğinde başkanımız ağzına kaşığı tam götürecekken bir
anda dondu. Ne olduğunu anlamamıştım. Çok korkuyordum. Bu daha önce hiç başıma
gelmemişti. Bir anda başka bir yere gittim. Burası evimdi. Televizyonu açmaya çalıştım. Ama
elektrikler yoktu. Demek ki bu yüzden başkanım ve Timur donmuştu. Bu yüzden o kadar çok
üzülmüştüm ki. Bütün gün boyunca ağlamıştım, ama o anıları hayatım boyunca yani ölene
kadar hatırlayacaktım...
Ertesi sabah kalktığımda ellerimi ve yüzümü yıkadım. Kahvaltımı yaptım. Sonra, her
zamanki gibi bilgisayarın başına geçtim. Yeni programlar ve yeni siteler için uğraşlar
veriyordum. O anda kapı çaldı. Gelen, benim tek akrabam, hatta kardeşim olan yurtdışındaki
230
Ahmet. Ben Türkiye’de yaşıyorum. Ama kardeşim Ahmet uzaklarda Rusya’da yaşıyor. O
benim evime gelmeseydi, belki onun varlığını bile unuturdum.
Kardeşime:
- Ahmet, sen misin, dedim titrek bir sesle.
Ahmet de:
- Evet, ağabeyciğim, benim. Yoksa beni unuttun mu? Yani onca zamandır
yurtdışındaydım. Bu mümkün değil mi?
- Hayır Ahmet. Hiç öyle şey olur mu? Ben seni hiç unutur muyum? Sen benim biricik
kardeşimsin.
Ahmet’in yüzünde bir tebessüm belirdi. Sonra da bana:
- E, hani kahvaltı nerede?
Ben de:
- Daha yeni kaldırdım. Bekle hemen getiriyorum, dedim.
O anda kapı tekrar çaldı. Ben de kapıya baktım. Kapıda kim vardı biliyor musunuz?
Evet, yanlış duymadınız. Kapımda şu anda Timur ve başkan bekliyordu. Gözlerime
inanamıyordum. Ben de hemen:
- Buyurun gelin, içeri girin, dedim kısık ve titrek bir sesle.
Timur da:
- Hoş bulduk. Her zaman sen mi sanal âlemde gezeceksin. Biraz da biz gezelim.
Hatırladın mı, bilgisayarımızda o programı bırakmıştın. Biz de onu kullanarak buraya
geldik, dedi ve ben de kahvaltıyı hazırladım.
Hep birlikte mutlu mesut yaşadık.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HATİCE İLE PAMUK
Hatice ÖZEL
Hatice adında bir kız çocuğu varmış. Parkta oynarken yanına bir köpek yavrusu gelmiş.
Çok tatlı bir köpek yavrusuymuş.
Parkta köpekle biraz oynadıktan sonra Hatice evin yolunu tutmuş. Arkasından köpek
yavrusu da gelmiş. Hatice köpek yavrusuna yemek ve su vermiş.
Akşam olunca babasına ve annesine köpek yavrusunu göstermiş. Daha sonra:
- Anneciğim, babacığım lütfen bu yavru köpek benim olabilir mi, diye sormuş.
Annesi ve babası:
- Olabilir tabii ama bakımından sen sorumlusun, demişler.
Hatice, annesinin ve babasının köpeği kabul etmesine çok sevinmiş. Babasından bir şey daha
istemiş:
- Babacığım, yavru köpeğime kulübe yapar mısın, demiş ve sabahın olmasını
sabırsızlıkla beklemiş.
Sabah annesi Hatice’yi uyandırmış. Hatice babasının sürprizini görünce çok ama çok
mutlu olmuş. Babası bütün gece uğraşıp yavru köpeğe bir kulübe yapmış.
231
Hatice ailesiyle birlikte köpeğe bir isim koymaya karar vermiş. Köpeğin bembeyaz
tüyleri varmış. Bu yüzden yavru köpeğin adını Pamuk koymuşlar.
Günler geçiyor, Hatice okula gidip geliyor, derslerinden artan zamanı Pamuk’la birlikte
geçiriyormuş. Zaman geçtikçe Hatice ile Pamuk birbirlerini daha çok seviyorlar, birbirlerine
daha çok bağlanıyorlarmış. Artık Pamuk Hatice’nin her dediğini anlıyor ve yapıyormuş. Hatice
ile Pamuk çok iyi iki dost olmuşlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MİNNOŞ VE AİLESİ
Havin GÜLTEKİN
Kocaman, çok güzel bir bahçede yaşayan bir kedi ailesi varmış. Bunlar Minnoş, annesi,
babası ve kardeşiymiş. Minnoş ve ailesi bu güzel bahçede çok mutlu yaşıyorlarmış. Minnoş iyi
kalpli, tatlı ve küçük bir kediymiş. Asla annesinin, babasının sözünden çıkmaz ve onları
utandıracak bir şey yapmazmış.
Minnoş bir gün bahçede oynarken evden çok uzaklaşmış ve kaybolmuş. Çok korkmuş,
yolunu bulmaya çalışmış. O sırada yiyecek bir şeyler arayan başka bir kedi, Minnoş’u görmüş.
Küçük kedi Minnoş’a yaklaşmış:
- Merhaba, benim adım Lila, demiş.
Minnoş:
- Merhaba, benim adım da Minnoş, demiş.
Lila:
- Nereden geldin buraya, seni daha önce hiç görmedim, demiş.
Minnoş:
- Bu bahçenin başka bir yerinde yaşıyorum ama oyun oynarken kayboldum, demiş.
Lila:
- Üzülme benimle gel evinin yolunu buluruz, demiş.
İkisi birlikte Minnoş’ un evini aramaya başlamışlar. Bu sırada Minnoş’un annesi ve
babası da bahçede onu arıyorlarmış. Annesi otların arasında küçük, beyaz bir top görmüş ve:
- Bu Minnoş’ un kuyruğu, demiş.
Annesi ve babası o yöne doğru koşmuşlar. Annesi Minnoş’un sırtına dokunmuş.
Minnoş arkasına dönmüş ve annesini görünce çok sevinmiş. Annesinin kucağına atlamış ve
dakikalarca çıkmamış. Annesi:
- Neredeydin? Seni çok merak ettik, demiş.
Minnoş:
- Bahçede oyun oynarken yolumu kaybettim. Lila ile tanıştım. O bana evi bulmam için
yardım etti, demiş.
Annesi:
- Bir daha oyun oynarken evden uzaklaşmazsan, kaybolmazsın. Başına kötü şeyler
gelebilirdi. Bundan sonra çok dikkatli ol, demiş.
232
Minnoş, annesinden ve babasından özür dilemiş ve teşekkür etmek için Lila’yı evine
davet etmiş. Hep beraber eve doğru yürümeye başlamışlar. Lila biraz oturduktan sonra evine
dönmek üzere ayrılmış ve Minnoş ile Lila çok iyi iki dost olmuşlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KEDİ VE KÖPEK
Hikmet Burak UMAN
Karabaş ile Maviş birlikte sokakta yaşarlarmış. Beraber oyun oynarlarmış. Çöpten
yemek ararlarmış. Maviş eti çok severmiş. Karabaş ise kemiği severmiş.
Karabaş ile kedi birlikte oynarlarmış. Bir defasında Maviş, yakaladığı bir balığı iştahla
kemiriyormuş. Karabaş balığını almak istemiş. Maviş engellemek istemiş.
- Hayır, yeme onu, o benim yemeğim.
Fakat Karabaş, Maviş’i dinlemeden balığını yemiş. Maviş, Karabaş’a küsmüş. Karabaş
birkaç gün sonra küs olmaya dayanamamış. Hemen bir balık aramaya başlamış. Bulduğu gibi
Maviş’in yanına koşmuş. Balığı beraber yemişler. Karabaş, Maviş’ten özür dilemiş. İki arkadaş
bir daha küsmemek için birbirlerine söz vermişler. Kırmızı çatılı bir ev varmış. Maviş bu ev ile
çok ilgileniyormuş. Devamlı kendi kendine soruyormuş. “Bu ev kimin?” Bir gün kırmızı çatılı
ahşap evin bulunduğu ağaca tırmanmış. Evden güzel bir serçe çıkmış. Serçe:
- Hoş geldin, ben seni tanıyorum.
Maviş:
- Ben de burada kimin yaşadığını merak ediyordum. Şimdi bu evin kime ait olduğunu
öğrendim. Bu güzel karşılaman için sana teşekkür ederim.
Maviş, serce ile vedalaşıp oradan uzaklaşmış. Birden bir koku aldı. Bu kızaran tavuk
kokusuymuş. Koku bir çiftlikten geliyormuş. Ev sahibi Hikmet in tavuk kızarttığını görmüş. Bu
ziyafete Karabaş’ı da çağırmış. Arka ayaklarının üzerine oturmuş. Ön ayaklarını kaldırdı dilini
uzatmış. Gözlerini şişlere dikmiş. Şişlerdeki ve mangaldaki tavuklar alttaki ateşin etkisiyle yeni
bir renk almaya başlamışlar. Hikmet tavukların yenmeye hazır olduğunu anlamış. Maviş, daha
fazla sabredememiş.
- Bana bu tavuklardan ne kadar vereceksin?
Hikmet:
- Sana tavuğun ince kemiklerini vereceğim.
Karabaş:
- Ben aç mı kalacağım?
Hikmet:
- Sana da kalın kemikleri vereceğim.
Hikmet kemikleri Maviş’in ve köpeğin önüne bırakmış. Bir defasında Maviş’in kulağına
hafif bir havlama sesi gelmiş. Bu sesin sahibi arkadaşı Karabaş’mış. Maviş arkadaşı Karabaş’ın
sesini duyunca sevinçten uçmuş. Karabaş, Kendisini ziyafete davet ediyormuş. Ziyafette de
tavuk kemiği ve birazcık da taze et varmış.
Maviş lezzetli yiyeceği hayal ederek son surat koşup arkadaşının evine varmış. Eve
233
varınca birde ne görsün? Karabaş’ın evi bomboşmuş. Karabaş ortalıkta görünmüyordu.
Maviş’in yüzündeki tebessümler dağılmaya başladı. Sonra arkadaşı Karabaş’ın şaka
yapmayı sevdiğini hatırladı. Karabaş kesinlikle şaka yapıyor olmalı, diye düşünmüş çünkü
arkadaşının Kendisi olmadan kemikleri ve eti yiyemeyeceğini biliyormuş. O sırada arkadaşı
Karabaş’ın sesini duymuş. Rahat bir nefes almış. Arkadaşı gelmiş. Yemeklerini hazırlamış.
Büyük bir iştahla hazırlanan yemeklerini yemişler.
Karabaş ile Maviş bir gün yarış yapmaya karar vermişler. Karabaş’ın gözleri kırmızı
arabaya takılmış çünkü bu arabayla yarışacaklarmış.
Güzel serçeyi ise hakem yapıp kendilerini uzaktan izlemesini istemişler. Serce inatçı
Karabaş’ın yarışı kazanmasını istiyormuş.
İlk başta Karabaş kuvvetli çıkışıyla arabayı geçmeyi başarmış ama biraz sonra
yorgunluk bacaklarını sarmaya başlamış. Derken arabanın gerisinde kalmış. Tam bu sırada
serçenin yarışın bitişini ilan eden sesi duyulmuş.
Yarış sırasında devamlı uçmaktan o da yorulmuş. Karabaş çok istemesine rağmen
yarışı kaybetmiş. Maviş arkadaşını teselli etmeye çalışmış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KAPLUMBAĞA
Hüseyin AKKAYA
Merhaba, benim adım Hüseyin. Bizim mahallede Osman diye çok yaramaz bir çocuk
var. Genellikle bizim oyunlara almayız ama bazen onu kırmak istemeyiz. Ara sıra beraber
oyunlar oynarız. Kimse onu sevmez, tabi onun çetesindeki iki arkadaşı hariç. Kimse onları
sevmez, nedense hiç anlayamam ama onlar hep hayvanları korkutur kuşlara sapanla taş
atarlar ama eminim bir gün onlar da bu yaptıklarının yanlış olduğunu anlayacaklardır.
Benim en iyi arkadaşlarım Kaan, Tunahan, Eray ve Diyar’dır. Genellikle biz beraber
oynarız. Mahalledeki diğer çocuklarla maçlarımız olur. Yarışlarımız olur. Birbirimizi kırmadan
yaparız. Önemli olan insan kalbi kırmamaktır.
Benim Rıza Dedem bana hep bunları söylerdi. “Hüseyin ne yaparsan yap asla insanları
kırma, diğer canlılara da zarar verme” derdi.
Ben de dedemin bu güzel düşüncelerini uygulamaya çalışırdım. Belki dedemin
zamanında insanlar daha iyiydi. Ama şimdi böyle değil gibi. Her gün haberlerde insanların
birbirlerini öldürdüklerini görüyoruz.
Hayvanlara büyük zarar verdiklerini biliyorum. Ormanları yakıyorlar. Bir tarla için
binlerce ağacı yakıyorlar.
Keşke hiç kimse birbirinin kalbini kırmasa, elindeki ile mutlu olmayı bilse. Belki bir gün
bunları yaparız. Belki de geç kaldık, diyeceğiz.
Bir gün yine göle yüzmeye gidecektik. Akşamdan haberleştik. Herkes eşyalarını alıp
öğlene doğru köydeki büyük ağacın altına gelecekti. Saat on iki olduğunda hepimiz bir araya
gelmiştik. Fakat Osman ve iki arkadaşı bizi uzaktan izliyorlardı. Belli ki bunlarda bizi
izleyeceklerdi. Biz hazırdık. Yüzdükten sonra acıkırız diye yanımıza yiyecek almıştık.
234
Biz köyün aşağısına doğru yürümeye başladık. Göle doğru yürümemeye çalışıyorduk.
Farklı yollardan göle gitmeye çalışıyorduk. Onlarla uğraşmak istemiyorduk. Saklana saklana
peşimizden geliyorlardı. “Tamam, bunlar bizi izleyecek.” Bunu anladıktan sonra doğrudan
gölün yolundan gitmeye çalıştık. Onlar da iyice yaklaştılar. Ben:
- Biz göle yüzmeye gidiyoruz. Siz nereye gidiyorsunuz?
Osman:
- Biz öylesine geziyoruz.
Bizden beş on metre geriden geliyorlardı. Ama belli ki yine bizi rahat
bırakamayacaklardı. Onlar da göle geliyorlardı. Onların amacı piknik değil göldeki hayvanları
korkutmaktı. Onlara tuzak kurmak için geliyorlardı. Fakat bu sefer biz onları rahat
bırakmayacaktık ve hayvanlara zarar vermelerine izin vermeyecektik. Göle az kalmıştı. Yolda
bir kaplumbağa gördük. Çukura düşmüştü onu çıkarıp bir kenara koyduk. Yolumuza devam
ettik. Kaan:
- Umarım onlar kaplumbağayı görmezler, görürseler rahat durmazlar.
Tunahan ve Diyar da aynı düşüncedeydiler. Ben ara sıra dönüp onlara bakıyorum.
Aynı yere geldiklerinde durup kaplumbağa ile oynamaya başladılar. Hepimiz hemen koşarak
onlara doğru gittik. Onlar da ne olduğunu anlamadılar. Biraz geriye doğru çekildiler.
Yanılmamıştık. Kaplumbağayı ters çevirmişlerdi.
- Osman sen ne yapıyorsun. Canlılara zarar vererek ne kazanmak istiyorsun. Bak biz
hep sana iyi davranıyoruz. Sen yine de ufak yaramazlıklar yapıyorsun. Biz onları
görmezden geliyoruz. Ama böyle devam edersen seni döverim, dedim.
Osman:
- Ben oyun olsun diye yaptım.
Diyar:
- Senin için oyun olabilir. Ama kaplumbağa için ölüm.
Eray:
- Evet, onlar asla bu durumda kurtulamazlar ve ölürler. Çevirin bakıyım kaplumbağayı
ve bir daha asla canlılara zarar vermeyin. Yoksa…
Eğilip kaplumbağayı düz bir şekilde yere koydular. Arkalarını dönüp köye doğru
yürümeye başladılar. Bu tepkiyi beklemiyorlardı. Belki biz de hatalıydık, bu tepkiyi daha önce
göstermeliydik. Osman ve arkadaşlarını rahatlıkla dövebilirdik. Fakat şiddetten yana değildik.
Bu da onlara güç veriyordu. Bunu bugüne kadar anlamadılar.
Göle doğru dönüp ilerledik. Günümüzün geriye kalan zamanını gölde yüzerek
geçirdik. Acıkınca yemeklerimizi hazırladık. Güzel gölgelik bir yerde yemeye başladık. Yüzmek
bizi acıktırmıştı. Herkes büyük bir iştahla yemeğini yedi. Anne ve babalarımız bizi
görmeliydiler!
Yemekten sonra biraz oynadık. Güneş ışıkları etkisini kaybetmeye başlamıştı. Biz de
hazırlandık. Köye dönmeye karar verdik. Kaplumbağanın olduğu yere gelince, kaplumbağayı
aradık ama bulamadık. Sanıyorum yavrularının yanına gitmiştir. Sonuçta her hayvanın bir
ailesi vardır.
235
Osman ve arkadaşları kaplumbağanın yüzünden bugün iyi bir ders aldılar. Umarım
bunu hayatları boyunca unutmazlar da iyi bir insan olurlar.
Köye döndüğümüzde Osman ve arkadaşlarını gördük. Sanki başlarını önlerine
eğmişlerdi. Bu iyi bir işaret olsa gerek. Onların akıllanması en çok bizi mutlu ederdi.
Asıl bundan sonra nasıl davranacakları önemli. Yarın bunu unutup yine aynı şeyleri
yaparlarsa yine karşılarında bizi bulurlar.
Akşama sokakta bir araya geldik. Diğer çocuklarla oyun oynadık. Onlar öylece
duruyorlardı. Ben oynayacaksanız biriniz bizde, biriniz de öbür takımda oynasın, dedim.
Hemen koşarak oyunumuza katıldılar.
Bu olay beni çok mutlu etti. Herhalde en çok da Rıza Dede’mi mutlu etmiştir.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
TONTON VE HAYLAZ KÖPEK
İkbal KORKAR
Bir zamanlar bir ormanda şirin bir tavşan ailesi yaşıyormuş. Anne tavşanın üç tane
yavrusu varmış. Bunların adı Tonton, Lili ve Mimi imiş. Anneleri evde hiç yiyecek kalmadığı
için ormana yiyecek bulmaya gidecekmiş. Giderken Tonton’a:
- Kardeşlerine iyi bak, kapıyı kimseye açma. Sadece ben gelince bana aç kapıyı, demiş
ve gitmiş.
Aradan biraz zaman geçmiş ve kapı çalmış. Tonton:
- Kim o, demiş.
Kapıyı çalan Haylaz Köpek’miş. Anne tavşanın evden çıktığını görünce hemen gelmiş.
- Benim kızım. Annen, demiş.
Tonton kapıyı açmış, bir de ne görsün! Haylaz Köpek içeri girmez mi! Hemen
kardeşlerine seslenmiş:
- Lili, Mimi hemen saklanın!
Tonton’u duyan Lili ve Mimi hemen saklanmışlar. Haylaz Köpek aramış aramış, hiç
birini bulamamış. Dolabı açmış, yiyecek bir şeyler bulmaya çalışmış ama dolapta yiyecek
hiçbir şey yokmuş. Kapıyı açmış ve gitmiş.
Akşama doğru eve anne tavşan gelmiş. Evin dağınık halini görünce Tonton’a neler
olduğunu sormuş. Tonton da olan bitenleri annesine anlatmış. Annesi:
- Kapıyı benden başka kimseye açmamanı söylemiştim, kapıdaki kişilerin seslerine
dikkat etmelisin, demiş.
Tonton:
- Haklısın anneciğim bir daha kapıyı kimseye açmayacağım, söz, demiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
236
AYŞE’NİN ZAFERİ
İrem UÇAR
Balıkesir’in Edremit ilçesinin Kaz dağları eteklerinde küçük bir köy varmış. Burada
mutlu bir aile yaşarmış. Bu ailenin bir kız çocukları olmuş. Bu bebek o kadar tatlıymış ki
yanakları elma gibi kıpkırmızıymış. Beyaz tenli, mavi gözlü bir kızmış. Kızın adını Ayşe
koymuşlar.
Ayşe’nin annesi ve babası Ayşe’ye iyi bakabilmek içi çok çalışırlarmış. Aile çiftçilik
yaparak geçimlerini sağlarmış. Sütleri, peynirleri, sebzeleri, meyveleri alıp ilçede satarlarmış.
Kazandıkları parayla kızlarına giyecek ve yiyecek alırlarmış.
Ayşe büyümüş, okul çağına gelmiş. Fakat köylerinde okul yokmuş. Her gün ilçeye gidip
gelmesi gerekiyormuş. Anne ve babası düşünmüşler. İlçeye gitseler orada nasıl
geçineceklermiş. Ayşe’nin yürüyerek okula gidip gelmesine karar vermişler.
Ayşe sabah erken kalkıp okuluna gidiyordu. Derslerini dinliyor, öğretmenlerine saygılı
davranıyordu. Hiç kavga etmiyor, arkadaşlarıyla dalga geçmiyordu. Çok terbiyeli bir kızdı.
Bir gün Ayşe okula gitti. Okulda birkaç tane arkadaşı, köyden geldiği için onunla dalga
geçtiler. Ayşe ağlamaya başladı. Öğretmen derse girip Ayşe’nin ağladığını görünce:
- Neden ağlıyorsun kızım?
Ayşe cevap veremedi. Öğretmen, sınıfa Ayşe’nin neden ağladığını sordu. Öğrenciler
bilmediklerini söylediler. Öğretmen Ayşe’ye:
- Haydi, lavaboya git yüzünü yıka ve gel, dedi.
Ayşe yüzünü yıkayıp sınıfa döndü. Ders bitince çantasını toplayıp eve gitti. Eve gelince
olanı biteni annesine anlattı.
- Anneciğim ben bir daha o okula gitmeyeceğim. Beni başka bir okula gönderin lütfen,
dedi.
Annesi:
- Hayır, kızım seni o okuldan alamayız.
- Lütfen anne, başka bir okula gönderin beni.
- Kızım, beni anlamıyorsun. O uzak okullara gidemezsin. Onlar seninle dalga geçerse
geçsin. Sen duymazlıktan gel. Çalışmana bak. Oku, güzel bir mesleğin olsun.
- Ama anne, benim şimdi hiç arkadaşım olmayacak mı?
- Mutlaka olacaktır kızım. Seni sen olduğun için zamanla tanıyacak çok güzel
arkadaşların olacaktır.
- Tamam anne. Aslında sen doğru söylüyorsun. Bu dediklerini unutmayacağım.
Annesi kızının bu sözlerine çok mutlu oldu. Ayşe’nin hayalinde hep öğretmen olmak
vardı. Şimdiden nasıl bir öğretmen olacağını, öğrencilerine nasıl ders anlatacağını hayal
ediyordu. Hayal kurarken uyuya kalmıştı.
Sabah olmuştu. Ayşe’nin annesi, Ayşe’yi kaldırmaya gitti. Ayşe kalkıp elini yüzünü
yıkadı. Kahvaltısını yaptı, önlüğünü giydi annesini ve babasını öptü. Okula gitmek için dışarıya
çıktı. Okula gelip sınıfına girdi. Herkese “günaydın” dedi. Kocaman sınıftan sadece Pınar,
Osman ve Oya ona “günaydın” dediler.
237
Ayşe üç arkadaşının yanına gitti. Kendisini onlara anlattı. Nerede oturduğunu, babası
ve annesinin ne iş yaptığını söyledi. Pınar:
- Bunları söylemene gerek yok. Biz seni zaten tanıyoruz.
Ayşe:
- Dün bir olay yaşanmıştı da o yüzden kendimi tekrar tanıttım.
Oya:
- Biz o olayı biliyoruz, ama bizden korkma, biz öyle değiliz. Hiç bir arkadaşımıza kötü
davranmayız. Onlar davranır. Sen onları takma, zamanla alışırsın.
Ayşe:
- Neden böyle davranıyorlar ki bana?
Oya:
- Sanırım zengin olmadığın için sana böyle davranıyorlar, ama üzülme, onlarla arkadaş
olmazsın sen de.
Ayşe:
- O zaman kiminle arkadaş olacağım?
Osman:
- Biz senin arkadaşın oluruz.
Ayşe buna çok sevindi. O üç arkadaşıyla çok iyi anlaştı. Onlara büyüyünce ne olmak
istediklerini sordu.
Oya:
- Ben avukat olmak istiyorum.
Pınar:
- Ben doktor olmak istiyorum.
Osman:
- Ben de polis olmak istiyorum, dedi.
Oya da Ayşe’ye sordu.
- Sen ne olmak istiyorsun?
Ayşe:
- Ben öğretmen olmak istiyorum. Arkadaşları buna çok şaşırmıştı.
Ayşe:
- Neden şaşırdınız ki! Olamaz mıyım?
Osman:
- Olursun tabii ama bu çok zor bir iş. Görmüyor musun öğretmenlerin hallerini?
Ayşe:
- Görüyorum, ama ben yine de öğretmen olacağım. Hem zor diye kimse öğretmen
olmasın mı? Zaten öğretmen olmayınca ne avukat olur, ne doktor. Hiçbir şey olmaz.
İşte ben de bu yüzden öğretmen olmak istiyorum. Nasıl diğer öğretmenlerin
öğrencileri doktor, avukat oluyorsa benim de öğrencilerim olsun istiyorum.
Arkadaşları onu güzelce dinlediler. Ona hak verdiler. Ders zili yine çalmıştı. Öğrenciler
sıralarına oturdu. Kitaplarını çıkardılar ve sessizce öğretmenlerini beklediler. Öğretmen sınıfa
girdi. Yoklamayı aldı ve derse başladı. Ders sonunda öğretmen:
238
- Çocuklar! Şimdi sizi sözlü yapacağım, dedi.
Ayşe:
- Öğretmenim, ilk beni sözlü yapar mısınız, dedi.
Öğretmen:
- Peki Ayşe, ilk sen kalk bakalım.
Ayşe tüm soruları doğru cevapladı. Öğretmen:
- Aferin Ayşe, sana yüz puan verdim, dedi.
Ayşe çok sevindi. Hemen sırasına oturdu. Üç arkadaşı Ayşe’yi tebrik etti. Sıra Ayşe’yle
dalga geçen çocuğa geldi. Bu çocuğun adı da Furkan’dı. Furkan çok kötü bir çocuktu. Furkan
tahtaya çıktı. Öğretmenin sorduğu hiçbir soruyu bilemedi. Öğretmen:
- Furkan, hiçbir soruyu cevaplayamadın. Hemen aileni arayacağım, dedi.
Furkan hemen sırasına oturdu. Çok sinirlenmişti. En çok da Ayşe’ye sinirlendi. Çünkü
o sözlüden yüz almıştı. Teneffüs zili çaldı. Ayşe ve üç arkadaşı dışarıya çıktı. Furkan da,
Ayşe’ye çok sinirlendiği için onu ittirdi. Ayşe’nin bacağı duvara çarptı ve ağlamaya başladı.
Hemen sınıfa koştu. Oya:
- Hemen gidelim ve Furkan’ı öğretmene söyleyelim, dedi.
Ayşe ağlayarak:
- Tamam, olur, dedi.
Ayşe, Oya, Pınar ve Osman, öğretmene giderek olayı anlattılar. Öğretmen:
- Tamam, çocuklar ben Furkan’la konuşurum. Sen de ağlamayı bırak artık, dedi.
Ders zili çaldı. Öğrenciler sınıfa koştu. Öğretmenler de kitaplarını alarak sınıflarına
girdiler. Öğretmen, Furkan’la konuştu. Furkan öğretmene olup biteni anlattı. Öğretmen,
Furkan’a çok kötü kızdı. Furkan ise bir daha böyle hatalar yapmayacağını, herkesle iyi
geçineceğini söyledi. Öğretmen Furkan’a, Ayşe’den özür dilemesi gerektiğini söyledi. Furkan
özür diledi ve derse geçtiler.
Derste meslekleri işliyorlardı. Tam en güzel yere geçeceklerdi ki çıkış zil çaldı. Herkes
okuldan çıktı. Ayşe koşarak eve geldi. Annesi:
- Bugün neler yaptınız bakalım, dedi.
Ayşe sözlüden yüz aldığını, üç arkadaşı ile tanıştığını, Furkan isimli arkadaşının onu
düşürdüğünü ve onu öğretmene söylediğini anlattı. Annesi, Ayşe’yi öptü ve onu tebrik etti.
Ayşe ve annesi birlikte akşam yemeğini hazırladılar. Yemekten sonra Ayşe ve annesi
birlikte sofrayı topladılar. Ayşe daha sonra ödevlerini yaptı. Okulda öğrenmiş olduğu konuları
tekrarladı. Testlerini çözdü. Dişlerini fırçalayarak yattı.
Yaz tatili gelip çattı. Ayşe’nin notlarının hepsi beşti. Ayşe bu duruma çok sevindi. Okul
Müdürü konuşmasını yaptıktan sonra Ayşe’yi yanına çağırdı ve her öğrencinin Ayşe gibi
olmasını istedi. Seneler böyle geçip gidiyordu. Ayşe her yıl başarılı bir şekilde eğitimine
devam etti. Ayşe, Öğretmen Okulunu kazanmıştı. Ayşe lisede de daha önceki başarılarını
tekrarlayarak öğretmenlerinin beğenisini kazanıyordu.
Zaman sular seller gibi geçti. Ayşe lise son sınıfa gelmişti. Liseyi ailesinden uzak bir
yerde okumuştu. Üniversite sınavına çok çalıştı. Sınav zamanı gelmişti.
239
Ayşe çok heyecanlıydı, ama herhangi bir korkusu yoktu. Ayşe sınava girdi ve çıktı.
Sınav Kendisi için çok başarılı geçmişti. Ayşe, annesinden ve babasından uzak olduğu için
onlara bir mektup yazdı. Mektubunda:
“Sevgili anneciğim. Ben bugün sınavıma girdim. Sınav bittikten sonra soruları kontrol
ettim. Fazla yanlışım olmadığını gördüm. Şu sınav sonuçları bir açıklansın hemen yanına
geleceğim. Seninle eski günlerimizdeki gibi sohbetler edeceğim. Az kaldı anneciğim. Şunun
şurasında iki ay kaldı. Seni çok özledim. Seni seviyorum anneciğim. Saygılarımla, hoşça kal.”
diyordu.
Ayşe’nin annesi mektubu alır almaz hemen okumaya başladı. Bir yandan okuyor bir
yandan da ağlıyordu.
Aradan iki ay geçmişti ki Ayşe’nin sınav sonuçları açıklandı. Ayşe sınavdan yüksek bir
puan aldığını görünce çok sevindi. Akşam yatağına yattığında hangi üniversiteyi
seçebileceğini düşünüyordu. Düşünürken uyuyakalmıştı. Rüyasında öğretmen olduğunu
gördü.
Uyanır uyanmaz gidip daha önceden belirlediği üniversite tercihlerini yaptı.
Tercihlerini yaptıktan hemen sonra ailesinin yanına gitmek için toparlandı ve otobüse binerek
yola çıktı.
Ayşe köyüne gelmişti. Evlerinin kapısını çaldı. Annesi ve babası, Ayşe’yi karşılarında
görünce sevinç gözyaşlarını tutamadılar. Hep birlikte sarılarak hasret giderdiler. Akşam
yemeklerini yediler ve uyudular.
Sabah olunca erkenden uyandı ve kahvaltıyı hazırlayarak anne ve babasını uyandırdı
ve hep birlikte kahvaltılarını yaptılar.
Ayşe köye geldikten bir hafta sonra eve postacı geldi ve Ayşe’ye bir zarf verdi. Ayşe
zarfı heyecanla açtı. İlk tercihi olan Balıkesir Üniversitesi Necati Bey Eğitim
Fakültesini kazandığını gördü.
Ayşe Üniversiteye başladı. Değişik değişik arkadaş ve öğretmeler ile tanıştı. Dört yıl
çabucak gelip geçti. Bu dört yılın sonunda öğretmen olarak üniversiteyi bitirdi.
Ayşe artık atanmayı bekliyordu. Ataması öğretmen olarak yine memleketi olan
Balıkesir merkeze bağlı küçük bir köy okuluna çıktı. Ayşe atanmış olduğu küçük köy okuluna
geldi. Okulun ilk gününde küçük öğrencileri ile tanıştı. Öğrencilere baktıkça okula başladığı
günü hatırladı. Ayşe küçükken hayalini kurmuş olduğu öğretmenlik mesleğini yapmaya
başladı. Sık sık öğrencilerine kendi hayatını anlatıp hiçbir şeyin imkânsız olamayacağını
anlattı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
240
CESUR KÖPEK
Kaan KAZAKER
Benim adım Kaan, yedi yaşındayım. Menderes ilçesine bağlı Gümüldür’de mandalina
bahçeleri içinde bir evde oturuyorum. Evdeki en iyi arkadaşım Cesur da iki yaşında. Cesur kim
mi?
Cesur benim çok sevdiğim köpeğim. Aslında ona köpek denmesinden ne o ne de ben
hiç hoşlanmıyoruz çünkü onun da herkes gibi bir adı var. Cesur ile bundan iki yıl önce tanıştık.
Annem kız kardeşim ve ben anneanneme gidiyorduk. Dolmuş çok kalabalıktı. Başucumuzda
ayakta bir abla ve kucağında küçücük çok tatlı bir köpek yavrusu vardı.
Onu sevmek için can atıyordum ama bir yandan da küçük olmasına rağmen
korkuyordum. Abla, onu sevmek istediğimi aynı zamanda da korktuğumu tahmin etmiş gibi
benim başımı okşayarak;
- Onu sevebilirsin, o daha çok küçük. Sana zarar vermez, dedi.
O an ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Onu o kadar çok sevmiştim ki ellerimin
arasından alınmasını istemiyordum. Bir an annemle köpeğin sahibi olan ablanın bir şeyler
konuştuğunu gördüm. Annem sürekli kafa sallıyor ve bana bakarak gülümsüyordu.
Konuşmaları bitmişti ve yavaşça bana yaklaştılar. Ağızlarından çıkacak kelimeleri duymak için
bir yandan sabırsızlanırken bir yandan da annemin; “Hadi Kaan, ablaya köpeği ver”
dememesi için dua ediyordum.
Annem o an bir şeyler söylüyordu ama kalbimin sesi kulaklarımda çınlıyordu. Annemi
duymuyordum. Anlayamıyordum. Bir an nefesimi tuttum ve tüm dikkatimle annemin bana
diyeceklerini dinlemeye hazırlandım.
Annem, benim canım annem o köpeğin bundan sonra benim olduğunu ve bizimle
yaşayacağını söylüyordu bana. O kadar mutluydum ki mutluluktan ellerimin arasındaki
yavruyu çok sıkmış olmalıyım ki viyaklamasıyla irkildim.
Bu yaşadıklarım rüya değildi. Cesur bizimleydi. Babam bahçede şirin mi şirin bir
kulübe yaptı. Cesur’un da artık bir evi vardı. Günler daha hızlı ilerliyordu. Cesur tüm
zamanımı alıyordu. Ben farkında değildim ama görenler büyüdüğünü söylüyorlardı.
Ben de dikkatle baktığımda gerçekten Cesur’un büyüdüğünü fark ediyordum. Cesurla
ilk tanıştığımız zaman iki küçük patisi, nokta gibi gözleri ve burnu, fark edilemeyecek kadar
minik bir kuyruğu vardı. Kucağıma aldığımda bedenini sarabiliyordum.
Gün geçtikçe hızla büyüyor, kömür gibi simsiyah gözleri pırıl pırıl parlayan tüyleri
arasında kayboluyordu. Benimle konuşamıyordu belki ama onunla ilgilenmediğim zaman
başını iki patisinin arasına koyuyor, burnunu toprağa dayıyor, kulaklarını da gözlerinin
üzerine düşürüp öylece yatıyordu.
Ona Cesur diye seslendiğim zaman ise minik kulaklarını dikip kuyruğunu hızla
sallamaya başlıyordu. Bu da onun çok mutlu olduğu anlamına geliyordu.
Bir gün sabah bahçeye çıktığımda Cesur'u göremedim. Gidip baktığımda kulübesinde
yatıyordu.
Babama seslendim. Babam Cesur'u aldı ve götürdü. Giderken de bana; “Senin
gelmene gerek yok, ben onu bir arkadaşıma göstereyim” dedi. Ben olduğum yerde
241
kalmıştım. Gidememiştim. Çok üzgündüm. Neler oluyordu anlamamıştım. Gelinceye kadar
bahçede onları beklemeye başladım.
Zaman geçmek bilmiyordu. O kısacık zamanda sanki günler geçmiş gibiydi.
Geldiklerinde Cesur'un acı çektiğini anlıyordum, ama onun için ne yapabilirdim? Babama
"Cesur'a ne oldu, onu nereye götürdün?" diye sordum.
Babam da bana, Cesur'un da bizler gibi hastalanabileceğini ve onu arkadaşı veteriner
Hulusi Amca’ya götürdüğünü, Hulusi Amca’nın bir iğne yaptığını ve Cesur’un birkaç güne
kadar iyileşeceğini söyledi.
O gece hiç uyumadım. Sabah da kalkar kalkmaz bahçeye çıktım. Kapının açıldığını
duymuş olmalı ki onu gördüğümde kulaklarını dikmiş kuyruğunu sallıyordu. Bu da onun düne
göre daha iyi olduğunu gösteriyordu. Mamasını verdim. Suyunu değiştirdim. Eskisi gibi
olmasa da ben de Cesur’un iyi olacağına inanmaya başladım. Onu yormamaya çalışıyordum.
Cesur iyice iyileşsin de ondan sora yine oyunlarımıza başlarız, diyordum. Cesur hasta olunca
anladım ki, evde olduğum zaman hep onunla ilgileniyormuşum. O benim her şeyimdi.
Okulun açılmasına az kalmıştı. Ana sınıfına gittiğim için, okulu biliyorum. Fakat okuma
yazmayı öğrenmek beni çok heyecanlandırıyordu. Yeni arkadaşlar ve yeni bir öğretmenim
olacaktı. Bunları düşünürken Cesur kucağımda uyumuş gibi yatıyordu. Ben hareket edince
hemen uyandı. Onun kulübesine bıraktım. Kulübesi bir mandalina ağacının altında,
gölgelikteydi. Artık kimse onu rahatsız etmezdi. Ben de gidip babamın aldığı okul çantamı
düzenlemeye başladım. Akşam olmadan tekrar Cesur’a bakmak için bahçeye çıktım. Babam,
Hulusi Amca’yla gelmişti. Hemen onlara doğru koştum. Hulusi Amca:
- Bak Kaan, Cesur iyice düzelmiş. Belki yarın onunla oyun oynayabilirsin.
- Teşekkür ederim Hulusi Amca, sağ olun. Ben de onunla koşuşturmayı özledim.
Cesur’un maması ile suyunu verdim. Artık karanlık olmaya başlamıştı. Babam:
- Hadi artık oyalanmayın. Gelin de akşam yemeğimizi yiyelim.
Ben, kız kardeşim Damla, ağabeyim Ali ve annem içeriye girdik. Herkes bir iş yaptı.
Ben suyu getirdim. Ağabeyim masayı açtı ve sandalyeleri koydu. Damla da ekmekleri getirdi.
Babam karpuzu kesiyordu. Bir anda yemek masası hazırlanmıştı.
O akşam herkes bana ‘hadi yemeğini ye’ diyordu. Benim aklımda ise Cesur ve okulum
vardı. Aslında Cesur’un sağlığına kavuşacağını biliyordum. Okulda ne olacağı ise hep beni
telaşlandırıyordu. Yemekleri tam bitiremedim. İstiyordum fakat yapamadım.
Çıkıp Cesur’a tekrar baktım. Beni görünce havlamaya başladı. Anladım ki yarın
arkadaşımla bol bol koşturacağım. İkimiz de çok mutluyduk. Cesur konuşamıyordu belki ama
onun beni sevdiğini biliyordum çünkü ben de onu çok seviyordum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
242
DEREDEKİ KAPLUMBAĞALAR
Kardelen ÖZGÜLEÇ
Evimizin karşısındaki derenin kenarında oynuyordum. Birden suyun kıyısındaki
kaplumbağalar dikkatimi çekti. Su öyle siyah ve kötü görünüyordu ki kaplumbağaların haline
çok üzüldüm. Elime uzun bir çubuk alıp kaplumbağaları sudan çıkardım. İçine su
doldurduğum bir kovanın içine çıkardım hepsini. Üstüm başım batmıştı. Annem halime
görünce çok kızdı bana.
Kovaya koyduğum kaplumbağaları bahçedeki musluğun altında tek tek yıkadım ve
üşümesinler diye güneşe koydum. İşim bitince ıslanan kıyafetlerimi değiştirmek için eve
girdim. Tekrar bahçeye çıktığımda bıraktığım yerde yoklardı. Her yeri aradım ve sonunda
onları o kirli dere suyunun kıyısında buldum. Tekrar o siyah dereye gitmişlerdi.
Hemen eve koşup kovayı tekrar getirmeye gittim. Tam o sırada annem ne olduğunu
sordu. Olanları anneme anlattım. Annem bana:
- Bizim nasıl evimiz varsa onların evi de dere, dedi.
Ben:
- Anne onlar suyun içinde nasıl yaşıyorlar, dedim.
Annem de bana onların su kaplumbağası olduklarını anlattı ve içim çok rahatladı. O
gece kaplumbağaları düşünerek yattım ve çok rahat uyudum. Simsiyah su da olsa, çamur da
olsa onların eviydi orası.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KEŞİF
Kemal Rüzgar KAĞU
Ben Kemal, yedi yaşındayım. Birinci sınıfa gidiyorum. Annem, babam ve ablamla
birlikte çok mutlu bir aileyiz. Evimizin bahçesinde oyun oynamak en sevdiğim şeylerden biri.
En çok sevdiğim şey ise değişik yerlere keşif yapmak. Daha önce görmediğim şeyleri
incelemek ve farklı yerler gezmek. Keşif yapmak için güzel ve farklı yerleri seçiyorum. Bu kez
bir adaya keşif yapmaya karar verdim. Haritadan bir ada seçtim. Bu adada nelerin olduğunu
keşfetmek için sabırsızlanıyorum. Bir uçağa bindim. Uçak adanın üstüne gelince alçaldı ve
atladım. Artık adadayım. Yürürken önüme bir dinozor çıktı, korktum ve koşmaya başladım.
Koştum, koştum… Bir tuzağın içine düştüm.
Uyandığımda bir çadırın içindeydim. Çadırın girişini araladım ve dışarıdaki Kızılderili
kabilesini gördüm. O tuzağı Kızılderililer kurmuş olmalıydı. Ben de koşarken görmemiş ve
içine düşmüştüm. Sessizce kaçtım. Koştum, koştum… İyice uzaklaştıktan sonra yürümeye
başladım. Bir kulübe gördüm. Kapısını açıp içeri girdim. İçerde bir çocuk vardı. Adı Semih’ti.
Semih’le arkadaş olduk. Ona keşiflerimi anlattım. Çok heyecanlandı. İsterse benimle
gelebileceğini söyledim. Sabah oldu, birlikte adayı gezdik. Mağaraları dolaştık, farklı taşlar
topladık. Bunları çantamıza topladık. Dolaşırken kendimizi Kızılderililerin yerinde bulduk.
Sessizce fotoğraflar çektik. Çok güzel fotoğraflar yakaladık. Semih’le ada keşfimiz çok harika
243
olmuştu ama artık adadan ayrılmamın vakti gelmişti. Beni getiren uçak halatını aşağı uzattı ve
uçağa binip evime döndüm.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KARDAN ADAMIM ERİYOR
Mücahit Fatih GÜNBATTI
Sarı saçlı, mavi gözlü, tatlı mı tatlı bir çocuk varmış. Bu çocuğun adı Eren’miş.
Erenlerin yaşadıkları şehirde hiç kar yağmıyormuş. Bol bol yağmur yağar, rüzgar esermiş.
Eren bir akşam yatağına yatmış ve içinden, inşallah yarın kar yağar, diye düşünürken
uyuyakalmış. Sabah olunca, annesi Eren’in odasına girmiş.
- Eren uyan oğlum, uyan. Sana bir sürprizim var, diyerek Eren’i uyandırmış.
Eren annesinin sesini duyunca uyanmış.
- Günaydın anneciğim, demiş.
Annesi:
- Günaydın oğlum, dışarıya bakman lazım çok sevineceğin bir şey var, demiş.
Eren yatağından hemen kalkıp cama koşmuş ve gözlerine inanamamış. Her yer
bembeyazmış. Kar yağmış. Eren:
- Anneciğim, sonunda dileklerim kabul oldu, dışarıya çıkıp karla oynayabilir miyim,
demiş.
- Kahvaltımızı yapalım sonra beraber çıkar oynarız.
Eren çok mutlu olmuş. Çok istediği kar artık yağmıştı ve karla oynayabilecekmiş.
Kahvaltısını sevinç içinde yapmış Eren. Daha sonra sıkı sıkı giyinmiş ve babası ve annesiyle
birlikte dışarı çıkmış. Annesiyle kartopu oynamışlar. Babasıyla küçük bir kardan adam
yapmışlar. Anne babası içeri girmiş ama Eren dışarıda kalmış. Kardan adamı yalnız bırakmak
istememiş. Biraz daha karlarla oynadıktan sonra Eren eve girmiş. Yalnız, eve girerken kardan
adamı da alıp odasına götürmüş ve camın kenarına koymuş. Daha sonra annesinin yanına
gitmiş. Kardan adamı odasına götürdüğünü anlatmış. Annesi bir çığlık atmış ve:
- Evde kardan adam olmaz Eren, demiş.
Eren:
- Onu dışarıda bırakamam, korkar, diyerek ağlamış.
Annesi de:
- Sen bilirsin Eren ama beni dinlemelisin, demiş.
Eren annesini dinlememiş. Aradan birkaç saat geçmiş ve Eren odasına gitmiş bir de ne
görsün? Kardan adamı yokmuş. Camın önü su doluymuş. Ağlayarak annesinin yanına gitmiş:
- Anneciğim kardan adam erimiş.
Annesi:
- Ağlama oğlum, yine yaparız üzülme, demiş.
O sırada Eren’ in arkadaşı Mustafa gelmiş.
- Eren neden ağlıyorsun, diye sormuş.
Eren:
244
- Kardan adam yapmıştık babamla ama eridi, ondan ağlıyorum, demiş.
Mustafa:
- Eren, gel birlikte kocaman bir kardan adam yapalım hiç erimesin, demiş.
Mustafa ile Eren bahçeye çıkmışlar ve işe koyulmuşlar. Çok uğraşmışlar, üşümüşler
eve gelip biraz ısınmışlar, bir şeyler yemişler sonra tekrar bahçeye çıkmışlar. Sonunda
kocaman bir karda adam yapmışlar. Bu işi beraber başardıkları için daha da mutlu olmuşlar.
Eren:
- Kardan adam üşümesin, ben ona atkı ve şapka getireyim, demiş.
Koşarak eve gitmiş almış gelmiş. Kardan adamı giydirmişler. Artık hava kararmaya
başlamış. Eren’le Mustafa birbirlerine sarılmışlar. Eren:
- Mustafa çok sevindim, birlikte çok eğlendik, yine gel olur mu, demiş.
Mustafa:
- Teşekkür ederim, ben de çok eğlendim. Daha önce hiç kardan adam yapmamıştım,
demiş.
Eve gidince Eren annesine Mustafa ile yaptıklarını anlatmış. Çok eğlendiğini, çok
mutlu olduğunu söylemiş. Hemen uyumak istemiş ve anne, babasına ‘iyi geceler’ dilemiş.
Camdan kardan adama bakmış, ona da ‘iyi geceler’ demiş ve yatağına yatmış. Çok mutlu bir
şekilde uykuya dalmış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KARA KEDİ
Mehmet AKÇİÇEK
Bir zamanlar ülkenin birinde, minik yavru bir kedi dünyaya gelmiş. Annesi o daha
küçücük bir yavru iken kaybolmuş. Küçük kedi, hayatta bir başına kalmış. Dünyadaki diğer
bütün yavrulardan daha talihsizmiş, çünkü kalacak güvenli bir yeri, yiyeceğini getiren bir
annesi, onu sevip okşayacak bir ailesi yokmuş.
Bu kedinin bütün talihsizliklerinin yanında doğumuyla gelen bir şanssızlığı daha
varmış. O da tüylerinin simsiyah olmasıymış. Tabii bizim yavru kedicik, insanların kara kediyi
sevmediğini bilmiyormuş. Minik kedi günlerce aç kalmış. Sonra uzun sakallı, kırmızı yanaklı
bir sütçü ile karşılaşmış. Bu yaşlı sütçü diğer insanlardan farklı görünmüş bizim kediciğin
gözüne. Çünkü bu sevimli yaşlı amca, onu görünce gülümsemiş ve “Gel pisicik biraz süt iç,
belli ki çok acıkmışsın.” demiş.
Bizim kara kedi ilk önce korkmuş, çünkü bu güne kadar onu gören insanlar ya ona taş
atmışlar, ya “Aman uğursuz kedi defol buradan!” deyip saçını çektiğinde uğursuzluğun
gideceğine inanmışlar ya da çöpe attıkları yiyecekleri bile yemesine izin vermemişler. Kedicik
süte daha fazla karşı koyamamış ve çekine çekine içmiş. Bu yaşlı sütçü, ona ilk iyi davranan
insanmış. Yaşlı sütçü, “Gel bakalım senin kalacak yerinde yoktur. Benim çiftliğimde kal. Orada
ineklerimle kalırsın.” demiş. Bizim kara kedi çok mutlu olmuş. Sonunda onunda bir evi ve en
önemlisi ona kızmayan, onu seven biri varmış.
245
Günler günleri kovalamış. Bizim kara kedinin kara talihi değişmiş. Çok mutluymuş.
Bahçede oyun oynuyor, sütçü amca ile geziyormuş. Çiftlikteki diğer hayvanlarla da çok iyi
anlaşıyormuş. Derken, bu mutlu günleri fazla uzun sürmemiş. Yaşlı sütçü amca hastalanmış.
Sütlerini satamaz hale gelmiş. Kedicik çok üzülmüş, bir şeyler yapmak istiyormuş, ama
elinden bir şey gelmiyormuş.
Kedicik bir gün çalışmaya karar vermiş, ama bunu nasıl yapacağını bilmiyormuş çünkü
insanların yanından geçse azar işitiyor, “Uğursuz kara kedi!” diye bağırmalarına boyun
eğiyormuş. Kedi şansını denemek için bir oduncuya girmiş ve iş istemiş. Oduncu yüksek sesle
gülerek, “Defol buradan uğursuz, hem uğursuzsun hem de kedisin sen ne işe yararsın ki? ”
demiş ve onu dükkândan kovmuş. Kedi üzgün bir halde oradan ayrılmış.
Kedi gittiği her yerde aynı tepkiyi alıyormuş. Bir gün tekrardan iş ararken uzakta bir
duman görmüş. Koşarak dumanın olduğu yere gitmiş. Dumanın geldiği yer oduncunun
dükkânıymış, ama oduncu uykuya dalmış, yangının farkında bile değilmiş. Küçük bir alev,
odunlara doğru gittikçe büyüyormuş. Kedi hemen oduncuyu uyandırmaya çalışmış fakat
oduncu dumandan etkilenmiş, bir türlü uyanamıyormuş.
Yangının başladığı yerin üzerinden bir su borusu geçiyormuş. Kedi hemen tırmanmış
ve dişleriyle boruyu kesmeye çalışmış. Fakat boruyu bir türlü kesemiyormuş. En sonunda
uğraşa uğraşa boruyu kesebilmiş ve yangını söndürmeyi başarmış.
Oduncu öksürerek uyanmış. Kalktığında çok şaşkınmış. Kediyi yanında görünce neler
olduğunu sormuş. Kara kedi olan biten her şeyi oduncuya anlatmış. Oduncu hata yaptığını
anlamış. Söyledikleri için kara kediden özür dilemiş. Onun için ne yapabileceğini sormuş. Kedi
yaşlı sütçü için, ilaç ve yiyecek istemiş. Kara kedi ve oduncu, yaşlı sütçüye yardım etmek
üzere çiftliğin yolunu tutmuşlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÜÇÜK EJDERHA
Mehmethan DÖNMEZ
“Küçük Ejderha” adında bir ejderha yavrusu varmış. Ailesi tarafından çok sevilirmiş.
Küçük Ejderha’nın bir sürü dostu ve arkadaşı varmış. Ormanlar kralı aslan hayvanları kandırıp
öldürüyormuş.
Bir gün Küçük Ejderha ve arkadaşları gezintiye çıkmışlar. O sırada aslan onları takip
ediyormuş. Aslan Küçük Ejderha’yı yakalamış. Niyeti Küçük Ejderha’nın babasına acı
çektirmekmiş. Küçük Ejderha, ağzından ateş püskürterek aslandan kaçmış. Küçük Ejderha,
evine doğru yola çıkmış. Ailesi onu arıyormuş. Babasıyla karşılaşmış. Küçük Ejderha:
- Baba benim başıma neler geldi biliyor musun, demiş.
Babası:
- Neler geldi başına, diye sormuş.
Küçük Ejderha:
- Ormanlar kralı aslan beni yakaladı, ama ben ağzımdan ateş püskürterek ondan
kaçtım ve seni gördüm.
246
Babası:
- Aferin oğlum, demiş.
Küçük Ejderha’yı annesine götürmüş. Yeniden birlikte olduklarına çok sevinmişler,
ama bu mutlulukları uzun sürmemiş. Aslan bir plan yapmış. Küçük Ejderha’yı bu sefer
yalnızken yakalayacakmış. Yakalayıp hemen yiyecekmiş.
Bir gün Küçük Ejderha yalnız başına gezintiye çıkmış ve aslan, Küçük Ejderha’yı
yakalamış ama yiyememiş. O sırada aslanın yavruları yanına gelmiş ve Küçük Ejderha’yla
oynamaya başlamışlar. Hepsi de öyle mutlu görünüyormuş ki, aslan merhamete gelmiş. O
günden sonra aslan ve ejderha aileleri dostluk içinde yaşamışlar.
Aşçı Ayı
Aşçı ayı, ormanın en sevilen hayvanıymış, çünkü herkes için, güzel yemekler yaparmış.
Aşçı Ayı ve arkadaşları aralarında iş bölümü yapmışlar. Herkesin bir görevi varmış. Fil
çimenleri suluyor, zürafa meyveleri topluyormuş, ama tavşan, hiçbir görevi yerine
getirmiyormuş. Akşam olunca Aşçı Ayı’nın yemeklerini beğenmiyormuş. Ayı tavşanın en
sevdiği yemeği de yapsa, tavşan yine burun kıvırıyormuş.
Aşçı Ayı, Tavşanın en çok Hindistan cevizini sevdiğini biliyormuş. Aşçı Ayı, Hindistan
cevizi toplayıp, Tavşana sürpriz yapmak istemiş. Ormanda gezinmeye başlamış. Ağacı bulunca
tırmanmış. Hindistan cevizlerini toplamaya başlamış. Tam ağaçtan inecekken, “pat” diye
düşmüş. Aşçı Ayı’nın sesini duyan arkadaşları, hemen yardıma koşmuş. Hindistan cevizini çok
seven Tavşan, ayının niyetini anlamış. Aşçı Ayı’dan hemen özür dilemiş.
Aşçı Ayı iyileşene kadar da bütün yemekleri tavşan yapmış. Böylece ormandaki
dostluk daha sıcak bir hale gelmiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
CESUR KARINCA
Mert BARAN
Sabahın ilk ışıklarının yuvaya dolmasıyla küçük karınca gözlerini açtı. Büyük bir
şaşkınlıkla etrafına bakındı. Sonra her sabah olduğu gibi yuvasında olduğunu fark etti.
Gördükleri sadece rüyaydı. Ama çok farklıydı bu rüya. Karanlığın içinden yaşlı, beyaz sakallı ve
büyük cüsseli bir karınca belirmişti. ‘Korkma, sen çok cesursun ve her şeyi başarabilirsin!’
dedi küçük karıncaya. Küçük karınca büyük bir şaşkınlıkla ‘Ben mi? Ben neyi başarabilirim?
Ben sadece kendine yetebilen küçük bir karıncayım!’ dedi. Yaşlı karınca eğildi, elini küçük
karıncanın omzuna koydu, ‘Sen sadece kendine güven, tek ihtiyacın olan bu!’ dedi.
Arkasını dönüp gözden kayboldu. Küçük karınca bu rüyanın elbet bir anlam taşıdığını
biliyordu. Fakat bununla ilgili hiçbir fikri yoktu. Her sabah olduğu gibi kalktı, çalışmaya
başladı, bir yandan da gördüğü rüyayı kendi küçük dünyasında yorumlamaya çalışıyordu.
“Sen cesursun, sadece kendine güven“ cümlelerinden bir anlam çıkarmaya çalışıyor, fakat bir
türlü anlam veremiyordu.
Ormanda artık yeşil renkler yavaş yavaş sarıya dönmeye başlamıştı, sonbahar gelmek
üzereydi. Akşam olduğunda yuvasına girmek üzereyken ormanın içinden gelen ışığı fark etti.
247
Ormana yöneldi, bir yandan bir korku bir ürperti vardı içinde. Bu ışık, ormandaki en büyük
ağaçtan geliyordu. Karınca ağacın yanına kadar gitti. Korkmuştu, anlamaya çalışıyordu.
Birden çok büyük bir gürültüyle koskoca ağaç küçücük karıncanın içine girmişti sanki.
O büyük ağacın yerinde şimdi küçük bir fidan vardı ve karınca kendini hiç olmadığı kadar canlı
ve dinamik hissediyordu. Koşmaya başladı. Bu inanılmazdı. Çok hızlı koşuyordu. Gördüğü
rüyanın anlamı acaba bu olabilir miydi?
Yuvasına döndü, derin düşüncelerle uyuyakaldı. Yine rüyasında aynı büyük karıncayı
gördü. Büyük karınca ona; ‘Senin adın artık Cesur Karınca!’ dedi ve kraliyet şehrine gidip şehri
düşman böceklerden kurtarmasını söyledi. Cesur Karınca birden gözlerini açtı. Şimdi bu
gücün kendine niçin verildiğini biraz olsun biliyordu. Yola koyuldu. Yaşamı boyunca olduğu
gibi yine yalnızdı. Büyük ormanın içinde yol almaya başladı, dev ağaçları aştı. Nereye
gideceğini bilmiyordu. Birden yerde kendi kendine bir şeyler yapan bir çekirge gördü. Ona
kraliyet şehrinin nerede olduğunu sordu. Çekirge yolu tarif etti. Ama yol öyle karışıktı ki
karıncanın kafası karışmıştı. ‘Sen de benimle gelir misin?’ dedi çekirgeye. Çok sevindi çekirge.
Yerinde zıplamaya başladı. ‘Sonunda bir arkadaşım oldu!’ dedi mutlulukla. Kendini tanıttı,
‘Merhaba, ben Zıpzıp Çekirge’ dedi. ‘Ben de Cesur Karınca’ dedi karınca da.
Birlikte yola çıktılar. Çekirge karıncaya yalnız geçen yaşamını anlattı. Karınca da
başına gelenleri çekirgeye bir bir anlattı. Çekirge için karıncanın anlattıkları inanılmazdı.
Çekirge kraliyet şehri için çok üzgün olduğunu söyledi. Karınca şehri nasıl kurtaracağını
bilmiyordu. Fakat yaşlı karıncanın dediği gibi kendine güvenmeliydi. Sonunda şehrin girişine
vardılar. Böcekler her yeri istila ediyorlardı. Cesur Karınca birden arkasındaki diğer karıncaları
fark etti. Artık yalnız değildi. Hem çekirge vardı, hem de diğer karıncalar! Hepsi birden; ‘Cesur
Karınca sana güveniyoruz, senin yanındayız, seninle beraberiz!’ diye bağırıyorlardı. Cesur
Karınca artık kendine daha çok güveniyordu. Bu rüyayı sadece Kendisinin görmediğini
anlamıştı. Daha fazla zaman kaybetmeden bir plan yapıp diğer karıncaları da planına dahil
etti.
Birlikte şehri kuşattılar. Düşmana saldırdılar. Cesur Karınca o büyük böcekleri özel
güçleriyle kolayca etkisiz hale getiriyordu. Düşman böcekler neye uğradıklarını
anlayamadılar. Cesur Karınca ve karınca arkadaşları şehri bütün düşman böceklerden
kurtardılar. Şehirde kalan karıncalar ve Kraliçe karınca Cesur Karınca’ya çok teşekkür ettiler.
Ona; ‘Bizimle kal!’ dediler. Ama Cesur Karınca ‘Yapamam!’ dedi. ‘Bu güç bana verildi, ben de
bu güçle sizin gibi zor durumda kalan başka karıncalara yardım etmeliyim. Eğer bir daha
başınıza kötü bir şey gelirse hemen beni çağırın. Yardımınıza geleceğim söz veriyorum.’ dedi.
Karıncalar onu anlamıştı, artık o sıradan bir karınca değildi. Ona ve çekirgeye tekrar teşekkür
ettiler. Cesur karınca Kendisine verilen bu gücün ona, yardıma muhtaç olan diğer karınca ve
böceklere yardım etme sorumluluğu verdiğini, yardımlaşma ve birlikte hareket etmenin
önünde hiçbir güç ve engelin duramayacağını biliyordu ve bunu Zıpzıp çekirgeye de söyledi.
Cesur Karınca ve Zıpzıp Çekirge artık dost olmuşlardı. Yalnız değillerdi. Zıpzıp çekirge
kendi kendine konuşmaya başladı; “ormanda çalışmadan boş boş durdum, ne bir arkadaşım
vardı ne de yapacak bir işim, şimdi hem bir arkadaşım var hem de bir sürü karıncaya yardım
248
ettim”. Zıpzıp çekirgenin bir şeyler mırıldandığını fark eden Cesur karınca; “Ne oldu, ne
dedin, diye ona sormaya başladı. Zıpzıp çekirge; “yok bir şey söylemedim” diye cevapladı.
Cesur Karınca ve Zıpzıp çekirge yeni maceralara yelken açmak, zor durumda olan
birilerine yardım etmek için tekrar yola koyuldular. Kendilerini nelerin beklediğini
bilmiyorlardı…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KÜÇÜK EMİR
Musa Emre UÇAR
Emir 2003 yılında Mardin'de dünyaya geldi. Aslında Balıkesirli olan aile, babasının işi
nedeniyle Mardin'e gelmişti. Mardin Midyat ilçesinin Şenköy Beldesi’nde oturuyorlardı.
Şenköy küçük bir belde idi. Bir Sağlık Ocağı, bir Jandarma Karakolu ve bir de okulu vardı.
Yazlar çok sıcak, kışlar ise ılık geçerdi. Emir annesi, babası ve ablası ile birlikte yaşıyordu.
Babası sık sık göreve çıkıyordu. Böyle zamanlarda Emir, annesi ve ablasıyla oyunlar
oynuyordu.
Bir gün Emir ile ablası bahçede bisiklete biniyorlardı. Her zamanki gibi babası eve
geldi. Emir’in annesi ile babası kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlardı, ama Emir bu
konuşulanları küçük olduğu için anlayamadı. Emir konuşulan konuları annesine sordu. Annesi
Hatay' a tayinlerinin çıktığını anlattı. Fakat Emir tayin neydi, Hatay neresiydi bilmiyordu. Bir
kaç gün sonra Emir'in annesi evi toparlamaya başladı. Eşyalar bir bir toparlanıp paketlendi.
Nasıl taşınılacaktı? Eşyaları, odası ve doğup büyüdüğü bu ev nasıl başka bir yere
götürülecekti. Emir hem korkuyor, hem de çok üzülüyordu. Arkadaşlarını çok seviyordu.
Onlardan ayrılmak çok zor olacaktı.
Bir kaç gün sora kamyon geldi. Bütün eşyalar kamyona yüklendi. Emir koşarak
annesinin yanına geldi.
- Anneciğim evimiz burada mı kalacak, dedi.
Annesi:
- Evet, oğlum, dedi.
Emir çok üzülmüştü. Doğup büyüdüğü evden ayrılıyordu. O gece çok sevdiği bir
komşularının evlerinde kaldılar. Annesi, babası ve ablası uyurken, Emir o gece hiç uyumadı.
Sabah erkenden yola çıktılar. Mardin’den Şanlıurfa'ya geldiler. Şanlıurfa’da Balıklı Göl’ü
ziyaret ettiler. Emir biraz rahatlamıştı. Balıklı Göl’de balıklara yem atıp eğlendi. Hava çok
sıcaktı. Hem çok acıkmışlar hem de çok susamışlardı. Bir yere gidip, yemek yiyip dinlendiler.
Tekrar yola çıktılar. Emir arabaya biner binmez uyudu. Uyandığında Hatay'a gelmişlerdi.
Hatay güzel bir şehirdi. Meyve ağaçları, çiçek bahçeleri vardı. Emir şaşkın şaşkın etrafa
bakıyordu. Ablası, Emir'e gördüklerini anlatıyordu.
Akşam olmuştu, eşyalar yeni evlerine indirilmişti. Ev çok büyüktü, eşyalar, koliler her
bir yerde idi. Emir yine çok korkmuştu, çünkü evin içerisi çok dağınıktı. Yatacak bir yatağı ve
yemek yiyecek bir yeri de yoktu. Üstelik çok da acıkmıştı. Emir, annesine çok acıktığını
söyledi. Daha sonra hep birlikte dışarı çıktılar. Biraz dolaşıp yemek yiyip dinlendiler ve eve
249
geri döndüler.
Emir ve ablası çok yorulmuşlardı. Hava çok sıcaktı. Fakat esen rüzgâr havayı
serinletiyordu. Emir ve ablası kanepelerin üzerinde uyuyup kaldılar. Emir sabah kalktığında
kahvaltıyı görünce çok sevindi. Hemen ablasını uyandırdı. Emir’in ablası Ceren:
- Ne oldu kardeşim, dedi.
Emir ise ablasına:
- Şu kahvaltının güzelliğine baksana, dedi.
İki kardeş çok sevindiler. Hemen kahvaltıya oturdular. Emir kahvaltısını bitirince
balkona çıktı. Ablası Ceren de arkasından geldi. Dışarıda çocuklar oyun oynuyorlardı, ama
çocuklar yabancıydı. Dışarıdaki bir çocuk, Emir ve ablası Ceren'i oyun oynamaya çağırdı. Emir
ve ablası annelerinden izin aldılar ve birlikte diğer çocukların yanına gittiler. Daha sonra Emir
ve ablası diğer çocuklar ile tanıştılar ve birlikte oyunlar oynadılar. Artık Emir yeni evine
alışmıştı.
Yaz bitmişti. Emir’in ablası Ceren okula başlamıştı. Emir de okula gitmek istiyordu.
Okul Emirlerin evine çok uzaktı. Servis de yoktu. Ablası okula gidip gelirken çok yoruluyordu.
Annesi ile babası düşünüp başka bir eve taşınmaya karar verdiler.
Sabah olunca Emir'in ablası okula, babası işe gitti. Emir ve annesi ev bakmaya çıktılar.
Bir kaç tane eve baktılar. Bir tanesini çok beğendiler. Bir kaç gün sonra o eve taşındılar. Ceren
çok sevindi, çünkü okula çok yakındı. Emir de odasını çok sevmişti.
Emir' in babası Hatay'daki askerlerin eğitim yaptığı yerde çalışıyordu. Yani askerliğe ilk
başlayan kişileri Emir'in babası eğitiyordu. Onlara silah kullanmayı, bomba atmayı, nöbet
tutmayı öğretiyordu. Genellikle Emir'in babası hafta sonları evde oluyordu. Sık sık pikniklere
gidiyorlardı. Bir pazar sabahı Emirler kahvaltılarını yaptıktan sonra pikniğe gittiler. Orada top
oynadılar, gezdiler. Emir’in annesi ve babası yemek hazırlarken Emir çok sıkılmıştı.
Babasından arabaya binmek için izin aldı. Babası izin vermişti. Emir koşa koşa arabaya bindi.
Arabada sağı solu karıştırdı. Yerde bulduğu küçük bir anahtarı kontağa soktu. Arabayı
bozmuştu, ama Kendisi farkında değildi. Babası yemek hazır diyerek Emir'i çağırdı.
Yemeklerini yediler, salıncaklara bindiler. Akşam olunca Emir'in annesi:
- Hava soğudu, haydi gidelim, dedi.
Hep birlikte etrafı toparladılar ve arabaya bindiler. Nedense araba çalışmadı. Babası
çok uğraştı, ama arabayı çalıştıramadı. Bir tane tamirci çağırdı. İş uzun sürecekti. Bu yüzden
Emir, annesi ve ablası başka bir arabaya binerek eve döndüler. Babası ise orada kalmıştı. Emir
evde çok ağladı. Yarım saat sonra Emir'in babası geldi. Emir babasına:
- Nasıl geldin baba, dedi.
- Arabayla geldim oğlum, dedi.
Emir çok üzgün olduğunu babasına itiraf etti ve özür diledi. Emir’in çok uykusu
gelmişti. Hemen odasına gitti ve uyudu. Sabah olmuştu. Emir’in annesi, babası ve ablası
uyuyordu. Emir herkesi kaldırdı, çünkü babası işe, ablası okula gidecekti. Emir’in annesi
kahvaltıyı hazırladı. Babası işe, ablası okula gitti.
Emir sürekli annesine ne zaman sünnet olacağını soruyordu. Annesi, “Zamanı gelince
olursun. “diyordu. Bir gün Emir'in Balıkesir'den dedesi geldi. Emir çok sevindi. Annesi alışveriş
250
yaptı. Dedesi sünnetçiyle konuştu. Emir’e sürpriz yaptılar. Birkaç gün sonra Emir sünnet oldu.
Ertesi gün babası tayinlerinin Van'a çıktığını söyledi. Emir çok üzüldü, çünkü
arkadaşlarından ayrılıyordu. Emirler yine eşyalarını topladılar. Emir, annesi ve ablasıyla
Balıkesir'e gitti. Emir’in babası eşyalarla birlikte Van'ın Çaldıran ilçesine gitti.
Babası birkaç gün sonra Balıkesir'e geldi. Emir’e çok güzel bir sünnet düğünü yaptılar.
Emir çok sevindi. Bütün akrabaları ve arkadaşları oradaydı. Emir çok eğlendi. Hediyeler onu
çok mutlu etti. Düğünden bir kaç gün sora Van'a gittiler. Van çok uzak bir yerdeydi. Fakat
Emir artık bu duruma alışmıştı. Onun için, ailesinin olduğu yer onun eviydi.Van’ın Çaldıran
ilçesine gece vardılar. Evleri çok küçüktü. Eşyaları eve sığmamıştı. Emir bu duruma çok üzüldü
ve ağlamaya başladı. Sanki her şey kâbus gibiydi.
Sabah oldu. Annesi biraz evin içerisini düzenlemiş ve yavaş yavaş eve yerleşmişlerdi.
Yaz olmasına rağmen hava çok soğuktu. Etrafta bir sürü karga vardı. Sanki bambaşka bir ülke
gibiydi. Dağlar sadece taş yığıntısı gibiydi. Bir ağaç, bir çiçek yoktu. Emir çiçek ve ağaçları çok
sevdiği için, burayı beğenmedi. Çaldıran yazları serin, kışları ise aşırı soğuk geçen bir yerdi.
Çok kar yağar, aşırı buzlanma olurdu.
Emir artık okula başladı. Ana sınıfında öğretmenleri ve arkadaşları onu çok
seviyorlardı. Öğretmeni ona sık sık hediyeler verirdi. Her gün yıldız alırdı. Arkadaşları ile çok
iyi anlaşan Emir, kimseyle kavga etmezdi. Bütün arkadaşlarını çok seviyordu, ama yaramaz
olan arkadaşlarını sevmezdi. Onlara yaramazlığın kötü bir şey olduğunu anlatırdı.
Emir ve ailesi Van' a alışamamışlardı, çünkü Van çok soğuktu. Annesi sık sık
hastalanırdı. Ablası okulunu çok seviyordu, ama yine de eski okulunu ve eski öğretmenini
arıyordu.
Bir yıl sonra Emir'in babasının yine tayini çıkmıştı. Bütün aile yine çok üzülmüştü. Tam
oldukları yere alışıyorlardı ki, bir daha toplanıp taşınmak zorunda kalıyorlardı. Emir,
öğretmeni ve arkadaşları ile vedalaştı. Ağlayarak onlardan ayrıldı. Emir ve ailesi İzmir'in
Menderes ilçesinin Gümüldür mahallesine geldiler. Emir Gümüldür'ü çok sevdi. Her taraf
mandalina ağaçlarıyla doluydu ve çok güzel bir denizi vardı. Emir o yıl birinci sınıfa başladı.
Okulda arkadaşlarını ve öğretmenini çok sevdi. Okumaya geçti. Derslerine çok çalıştı.
Arkadaşları ve öğretmeni de onu çok sevdi. Emir'in arkadaşları ona:
- Siz her yere gidiyorsunuz, çok şanslısınız, her yeri görüyorsunuz, diyorlardı.
Emir ise pek de öyle düşünmüyordu, çünkü Gümüldür'ü çok sevmişti. Artık burada
yaşamak istiyordu. Her yıl, babasının tayini çıkmasın diye dua ediyordu.
Köyümüz
Köyümüzün adı Değirmendere’dir. Balıkesir’in Balya ilçesinin küçük bir köyüdür.
Köyümüz iki mahalleden oluşur. Tam ortasından kocaman bir dere geçer. Üzerindeki köprü
iki mahalleyi birbirine bağlar. İki mahalle çok güzel anlaşır.
Köyümüz kışın çok soğuk ve kar yağışlıdır. Sokaklar biraz çamur olur. Fakat yazlar çok
güzel geçer. Yaz tatilinde köye gittiğimizde köye doyamayız. Bütün bahçelerden domates
kokuları sokaklara yayılır. Herkes domates salçasını, konservesini kendisi yapar.
Bizim köyün ekmeği meşhurdur. Ekmekten önce pide yapılır. Ben çok severim. Biz
uyurken annem, erkenden hamur mayalar. Bahçedeki taş fırın odunlarla ısınır. Kürekle
251
ateşini temizler. Yuvarladığı hamuru fırına bırakır. Ekmeğin kokusu tüm mahalleyi kaplar.
Yaptığı pideleri komşulara dağıtır. Kalan pideleri kendimiz tüketiriz.
Köyümüz geçimini, hayvancılık ve çiftçilik yaparak sağlar. Köyde süt, tereyağı, peynir,
yumurta, çökelek, domates, ekmek, mısır, biber ve daha sayamadığım birçok yiyecek doğal
olarak yetişir.
Köyümüzün düğünleri çok şenlikli ve güzel geçer. Cuma günü başlayan düğünler Pazar
akşamı son bulur.
Köyümüzün bağları, bahçeleri görülmeye, gezilmeye değerdir. İncir ağaçları ve üzüm
bağları vardır. Üzümler toplanarak pekmez yapılır. Kış mevsiminde sofralarda ağzımıza lezzet
verir. İncirler ise kurutulur; çerez olarak yenildiği gibi, cevizli tatlılar da yapılır.
Köyümüzde yaz akşamları, çok eğlenceli geçer. Tüm insanlar balkon veya bahçelerde
oturur. Gençler sokaklarda toplanır, sohbet ederler. Biz çocuklar çeşitli oyunlar oynar,
eğleniriz.
Musa Dedem gürültüyü sevmez. Orada fazla gürültü, ses yapamayız, ama diğer
dedem gürültü ve sesi çok sever. “Bahçe yine şenlendi.” der. Onun için orada daha rahat
oyun oynarız. Kuzenimde gelince değmeyin keyfimize.
Köyde herkes beni çok sever. Bana “Akıllı çocuk” derler. Ben bu sevgiden çok
memnun olurum. Herkes bana bir şeyler anlatmak ve vermek ister. Ben oradaki
arkadaşlarımı ve akrabalarımı çok seviyorum. Onları ziyaret edip ellerinden öpüyorum.
Herkesin köyü mutlaka çok güzeldir, ama bizim köyümüz bana küçük bir cennet gibi
güzel gelir.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KIRMIZI TRAKTÖR
Mustafa KARAGÖL
Hasan adında bir çocuk vardı. Bu çocuğun dedesi köyde oturuyordu. Hasan dedesini
çok seviyordu. Havaların ısınmasını sabırsızlıkla bekliyordu. Çünkü köye gidip, dedesinin
kırmızı traktörüyle bahçeye, ormana gitmeyi çok seviyordu.
Bir gün Hasan ile dedesi yine bahçeye meyve toplamaya gittiler. Topladıkları
meyveleri sepete koydular. Sepeti kırmızı traktörün küçük kasasına koydular. Hasan
traktörün küçük kasasında meyvelerle birlikte gitmeyi çok seviyordu. Yine meyve sepetlerinin
arasına oturdu ve meyve yiyerek, tıkır tıkır yolculuk yaptı.
Eve dönünce topladıkları meyveleri traktörden indirip, eve getirdiler. Anneannesi
meyveleri mutfağa götürüp yerleştirdi.
- Yemekten sonra yeriz, dedi.
Hasan güzel bir gün geçirdiği için çok mutluydu. Eve geldiğinde anneannesinin yaptığı
nefis yemeklerden iştahla yedi. Yemekten sonra yorgunluktan uyuyakaldı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
252
NUR AKIN’DAN SEÇMELER
Neriman AKIN
Özlem
Merhaba benim adım Nur, 9 yaşındayım. En çok yaşlı insanlarla ilgilenmekten
hoşlanırım. Özelikle de komşumuz Aysun Hanım ve Erdem Beyle.
Bir gün annemden izin aldım ve Aysun Hanımlara gittim. Erdem Bey’den bana bir
gençlik anısını anlatmasını istedim. Erdem Bey başladı anlatmaya.
- Ben Aysun Hanım’ı çok severdim. Tabi Aysun Hanım da beni severdi, ama babası
Aysun Hanım’ı bana vermiyordu. Bir gün Aysun Hanım’ın yolunu kestim. Baban seni
bana vermese bile ben seni kaçıracağım, dedim.
Fakat öyle bir şey olmamış. Hikâyelerinin devamı şöyleymiş; Bir gün köyde bir yarışma
düzenlenmiş. En lezzetli domates yetiştiren kişiye bir çuval altın verilecekmiş. Yarışmayı
Erdem Bey kazanmış. Aysun Hanım’ın babası altınları görünce, Aysun Hanım’ı Erdem Bey’e
vermiş. Aysun Hanım’ın babası da altınların yarısına kavuşmuş. Aysun Hanım ile Erdem Bey
evlenmişler.
Erdem Bey’e teşekkür ettim ve Aysun Hanım’a döndüm. Bu sefer de ondan küçüklük
anılarından birini anlatmasını istedim. Aysun Hanım başladı anlatmaya. Okul zamanıymış,
karlı bir günmüş. Aysun Hanım çorap giymek istemiyormuş. Babası da izin vermiş. Aysun
Hanım okula giderken ayağı kara batmış ve düşmüş. Eve geri dönmüş. Banyo yapıp uzanmış.
Aysun Hanım, hep öksürüyormuş. Babası onu doktora götürmüş. Doktor Aysun Hanım’a, ilaç
vermiş. Aysun Hanım o günden sonra bir daha çorap giymemezlik yapmamış. Ben de Aysun
Hanım’a teşekkür edip eve geri döndüm. Annem:
- Gel bakalım gezgin kuş, neler yaptın, dedi.
Ben de Aysun Hanım ve Erdem Bey’le yaptığım hoş sohbeti anlattım. Ertesi gün
annemden Aysun Hanımlara gitmek için izin aldım. Annem:
- Olur, ama fazla geç kalma, dedi.
- Olur, anneciğim, diyerek Aysun Hanımlara gittim.
Aysun Hanım ve Erdem Bey içeri girdiğimde eski fotoğraflara bakıyordu. Aysun
Hanım’a ben de bakabilir miyim, dedim. Aysun Hanım:
- Olur, bakabilirsin, dedi.
İlk fotoğrafta evlendiklerini söyledi. Erdem Bey:
- Biz o günleri hatırlayınca mutlu oluyoruz, dedi.
Aysun Hanım:
- Bu fotoğraf da sana geçen gün anlattığım, karda düştüğüm güne ait.
Erdem Bey:
- Ah ah! Yıllar su gibi geçti. Eski günleri özledim, dedi.
Ben fotoğraflara bakmaya devam ettim.
Aylar ayları, yıllar yılları kovaladı. Aysun Hanım ve Erdem Bey öldü. Ben çok
sıkılmıştım. Pencereden Aysun Hanımların evine doğru baktım, ama hiçbir şey göremedim.
Daha sonra annem geldi. Annem:
- Ne oldu? Neden üzgünsün, dedi.
253
Aysun Hanım ve Erdem Bey’e üzülüyorum, dedim.
Kızım, insanlar belirli bir süreye kadar yaşar ve onları cennette de bir yer bekler. Hem
orada yeni bir hayata başlar.
- Çok teşekkür ederim anneciğim, dedim. Çok sevindim ve uyudum.
Ertesi gün mahallemize yaşlı bir teyze taşındı. Ben buna çok sevindim. Annemden izin
alıp, yeni gelen teyzeyi ziyarete gittim. Başta biraz çekindim, ama sonra yendim
çekingenliğimi.
- Sizin adınız ne, diye sordum.
- Benim adım Aysun, dedi teyze.
Ben o sırada yalnızlık duygusuna kapıldım.
- Ne oldu, diye sordu.
- Sizden önce burada Aysun Hanım diye bir kadın vardı. Onun ölümü aklıma geldi,
dedim ve eve geri döndüm.
Annem:
- Ne oldu kızım? Neden böyle üzgün görünüyorsun, diye sordu.
Olanları anlattım annem çok şaşırdı. Daha sonra annemin aklına bir fikir geldi.
- Sen o teyzeyi Aysun teyzenin yerine koy. Aysun teyzeyi nasıl sevdiysen, şimdiki
teyzeyi de onun gibi sev, dedi.
Annem haklıydı. Sevdiğimiz birini kaybedince sevgi orada bitmiyordu. Başka insanlarla
farklı şekillerde yenileniyordu. Birkaç gün sonra çarşıdan eve dönerken Aysun teyze seslendi:
- Haydi, gel kek yaptım, götür eve annenle ye, dedi.
Ben de gidip aldım, teşekkür ettim ve eve geri döndüm. Annem keki dilimledi ve
afiyetle yedik. Kek aynı önceki Aysun teyzenin yaptığı keklere benziyordu. Bunun için seve
seve yedim.
Yılbaşına az kalmıştı. İçim yine kıpır kıpırdı, çünkü yeni yılla beraber, hayat da
yenileniyordu bana göre. Akşam olmuştu. Kapı çaldı. Gelen Aysun teyzeydi. Hemen içeriye
buyur ettim. Annemle Aysun teyze, tatlı tatlı sohbet ediyordu. Ben de arada sohbete
katılıyordum. Dayanamayıp sordum:
- Bu kadar şeyi aklınızda nasıl tutabildiniz? Sanki yıllar önceyi değil de, dünü anlatır
gibisiniz. Aysun teyze:
- Ben yıllardır günlük tutarım Nur. Ara sıra da günlüğümü okurum. Böylece anılarımı
kolay kolay unutmam.
- Çok iyi bir fikir doğrusu, dedim.
Hemen içeri gidip çekmeceden kâğıt kalem aldım. Başladım o günümü yazmaya, ama
böyle kâğıtları saklamam zor olacaktı. En iyisi bir günlük tutmaktı. Ertesi gün soluğu
kırtasiyede aldım. Güzel çizgili bir defter beğendim kendime. Eve gider gitmez yazmaya
başladım. Her şeyi ama her şeyi yazıyordum günlüğüme hatta daha önceki anılarımı da, sanki
o gün yaşamış gibi anlatıyordum. Arada anneme okuyordum anılarımı. Annem büyük bir
hayranlıkla beni dinliyordu. Sonunda beni alkışlıyor ve “Yazar olacak benim kızım.” diyordu.
O yıl ilçede, bir proje çalışması başladı. Herkes dilediği öyküyü yazacaktı. Başarılı
bulunan öyküler basılacak ve imza günü düzenlenecekti. Ben de katıldım bu projeye. İki hafta
-
254
sonra sonuçlar açıklanacaktı. Sabırsızlıkla bekledim o iki haftayı. Nihayet sonuçlar açıklandı.
Artık ben de bir yazardım. Annem ve Aysun teyze benimle gurur duyuyordu. İmza günü çok
heyecanlıydım. Kendimi dünyanın en önemli insanı zannettim. Annemin sözleri aklıma
gelmişti. Birini kaybedince sevgi orada bitmiyordu. Başka insanlarla farklı şekiller de
yenileniyordu. “İyi ki yeni gelen Aysun teyze ile tanışmışım. “diye düşündüm. Onun sayesinde
günlük tutmaya başladım ve şimdi bir yazarım.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KURT İLE KEÇİ
Neslişah KILAVUZ
Öykümüz Anadolu’nun şirin mi şirin bir köyünde geçmektedir. Bu köy Murat Nehri
kıyısında kurulmuştur.
Yeşillikler içerisinde bir köydür. Bazı yerlerde kavak ağaçları göze çarpar. Bazı yerlerde
ceviz ağaçları alabildiğince uzar gider. Bunlarla da bitmez, hemen hemen herkesin meyve
bahçeleri vardır. Bazıları çok büyüktür.
Köyümüz doğal güzelliklerinin yanında kalesi ve kaplıcalarıyla da ünlü bir köydür. Bu
köy babamın doğduğu köydür. Ben İzmir’de doğmuş olsam da yazları sık sık köyümüze
gideriz. Köyde tarım ve hayvancılık yapılmaktadır. Bunun yanı sıra turistler de gelmektedir.
Elli altmış arası aile yaşamaktadır. Hemen hemen her ailenin kendi ekonomik
durumuna göre büyükbaş ve küçükbaş hayvanları vardır. Hayvancılığın yanı sıra tarım da
yapılmaktadır. İnsanlar buğday, arpa, fasulye, çavdar, nohut ve benzeri tahılları ekerler. Bizim
ekmeğin buğdayı böyle köylerden geliyor.
Burada kışlar çok soğuk olurmuş. Her yer karla kaplanırmış. Bu nedenle hayvanların
kışlık yiyeceklerini, yazdan hazırlıyorlarmış. Bu biraz ağustos böceği ile karıncanın masalına
benziyor. Hayvanları için yonca ve ot biçip bir yere biriktirirlermiş. Kışın hayvanları tahıllardan
oluşan samanla beslerlermiş.
Evimizin bulunduğu yer, köyün merkezinden on beş dakika kadar uzaktaymış. Yani
köyün merkezine gitmek için bir hayli yürümek gerekiyormuş.
Babamın anlattığı kadarı ile öykümün yaşandığı köyümü size tanıttım. Şimdi
öykümüze geçelim.
Bizim evimizin etrafı tarlalarla çevrilidir. Bunların dışında bir meyve bahçemiz vardı.
Birde sebze dikilen bahçemiz vardı. Ben ikisinden de pek çıkmazdım. Domatesleri koparır,
koparır yerdim.
Dedemler birçok hayvan besliyorlardı. Bunların içinde iki tane de atları vardı. Ben
atlardan korkardım. Fakat bir gün bu korkumu yendim. Babam beni zorlada olsa ata bindirdi.
Babamı sıkı sıkı tutuyordum. Önceleri hep düşeceğimi sanıyordum. Sonra baktım ki bir şey
olmuyor. O zaman etrafıma bakındım. Her şeyden bir hayli yüksekte güzel bir şekilde
gidiyorsun. Bu benim hoşuma gitti. Koşturmadıkları sürece ata binmeye devam ettim. Önce
hızlı sürmeyeceklerine söz alıyordum. Böylece yaz boyunca birçok defa ata bindim. Ata
binmek benim için çok güzel bir anı olarak kaldı.
255
Aslında benim için ata binmekten de daha çok önemli olan keçi yavrusu Sakız ile
köpek yavrusu Şeker’di. Bıraksalar onlarla yatardım. İkisini de çok severdim. Bu isimleri
dedemle beraber bulduk. İkisi de sürekli peşimden ayrılmıyorlardı. Yoksa ben mi onların
peşinden ayrılmıyordum? Burası biraz karışık evde kime sorsanız benim onlardan
ayrılamadığımı söyleyeceklerdir. Ama onlar da benim peşimden ayrılmıyorlardı.
Bizim evimiz iki katlıdır. Alt katta hayvanlar barınırdı. Atlar, öküzler, inekler ve danalar
için farklı odalar vardı. Keçi ve koyunlar içinde ayrı odalar vardı. Yavruları biraz büyüyünce
onları ayrı yerde tutuyorlardı. Yoksa annelerini sürekli emiyorlardı. O zaman da onlardan süt
alamazlardı.
Üst katta da ise bizler kalıyorduk. Evimizin etrafı ağaçlarla doluydu. Ceviz ağaçları
evimiz boyunca uzanır. Bahçemiz de elma, armut, kayısı, erik, kiraz ve dut ağaçları ile
doludur. Belki unuttuğum ağaçlarımız da olmuştur.
Ağaçlara salıncak kuruyorlardı. Meyvelerini yerdim, gölgesinde Sakız ve Şeker ile
oynardım. Bu yüzden onları ben çok seviyorum. Zamanımın çoğu da burada geçerdi. Komşu
çocuklara da meyvelerinden verirdim. Sakız zaten hep altında dolaşırdı.
Hayvanları otlatmak için sabahları çok erken saatlerde kuzenlerim karşı tepelere
götürüp otlatırlardı. Bende o saatlerde uyanmaya çalışıyordum ki beni de götürsünler ama
götürmüyorlardı. Neyse ki bazı günler Sakız benimle kalıyordu. O zaman da annesi meeeee,
meeeee diye ortalığı inletiyordu.
Öğlenleri sürüyü köye yakın yerlere getiriyorlardı ki kadınlar hayvanları sağabilsinler.
Bu benim için kaçırılmaz bir fırsattı. Birçok çocuk bir arada oluyordu. Onlarla oyunlar
oynuyorduk. Bazen de annem izin veriyordu. Çobanlarla akşama kadar kalıyordum. Sürüyle
köye doğru yaklaşınca hayvanlar kendi evlerini biliyorlardı. Hemen hepsi kendi evinin yoluna
girerdi. İçinde şaşıran çok az olurdu. Bu da bana çok ilginç geliyordu.
İşte o günlerde bir iş yapmanın yorgunluğunu ve zevkini yaşıyordum. Kuzenlerim için
hazırlanan yemek sofrasına ben de oturuyordum.
O yemekler daha tatlı geliyordu. Artık kendimi orda misafir olarak görmüyordum.
gittiğim günlerde erken yatıyordum. Bunu sevmiyordum. Akşamları amcalarım uzun
konuşurlardı, onları dinlemeyi severdim. Olsun ben böyle mutluydum.
Bazen Ali Amca’mla tarla sulamaya giderdim. Atları sulardık. Atı otlaması için çayıra
bağlardık. Dönüşte de ata binip gelirdik. Bazen de eşeğe binerdim. Korkmadan.
Köyde ne çok iş varmış. Şaşırıyorum. Şehirlerde kahveler dolu, sokaklar dolu. Otların
biçilmesi var. Taşınması var. Harman edilmesi var. Hepsi bana eğlenceli geliyor. Bunu Ali
Amcam ile Hasan Amcama sormak lazım.
Bir gün sürüyü Murat Nehri’nin yakınlarına getirmişlerdi. Sürüyü sağmak ve
çobanların öğlen yemeklerini götürmek için kadınlar hazırlık yapıyorlardı. Bende hemen
ayakkabılarımı giyip onlara katıldım.
Bende küçük bir tencere almıştım. Aldım ama sağmayı bilmiyordum. Sağmak için hiç
çaba göstermedim. Çünkü bazen ayakları ile süt tencerelerini kadınların ellerinden
düşürüyorlardı. Bu yüzden cesaret edemedim. Seneye gidersek bunu da mutlaka
öğreneceğim.
256
Sürüye yaklaşınca çobanlar koşup geldiler. Yemeklerini almak için, bende onlara
doğru koştum. Sakız diye bağırınca, Sakız da bana doğru melemeye başladı. Avucumda ki
tuzu yalamaya başladı. Annesinden korkuyordum. Çok iri iki düz boynuzu vardı.
Çobanlar yemeklerini yemeyi bitirdiler. Hemen oyunlara başladılar. Bazı hayvanlar
sağılmayı sevmiyorlardı. İşte öyle hayvanları çobanlar tutuyorlardı. Sağılıncaya kadar
kafasından tutarlardı.
Kadınlarda sağma işini bitirince, çobanlar hayvanları karşı yamaçlara sürmeye
başladılar. Bende annemden izin alıp onlara katıldım. Kuzenlerim Hüseyin ile Aynur ve diğer
çobanlarla hayvanların arkasından yürümeye başladık.
Çocuklar birbirine bağırıyorlardı. Hayvanları Kırmızı Tepeye götürelim. Hem su var
hem de orda oyun oynarız.
Kırmızı Tepe bir hayli uzaktaydı. İçimden bu kadar yürüyebilir miyim diye düşünürken,
aynı soru kuzenim Aynur’dan geldi.
- Neslişah sen şu tepeye kadar yürüyebilir misin?
- Evet yürürüm.
Bu sözcükler öylesine ağzımdan dökülüverdi. Hemen biraz daha hızlı yürümeye
başladım. Hayvanlar açıkmış olacaklar. Çok hızlı yürüyorlardı. Büyükbaş hayvanlar ile
koyunlar görünüyorlardı. Zaten koyunlar birbirlerinden ayrılmıyorlardı. Keçiler ise ormanın
her yerine dağılmışlardı.
Çobanların birçoğu neredeydiler bilmiyordum. Ben Aynur ve birkaç çocuk arkadan
yürüyorduk. Diğerleri sürünün önünü bulmaya, onları bir tarafa toplamaya çalışıyorlardı.
Önce bir dere geçtik. Çok zevkliydi, taştan taşa atlıyorsun ıslanmamak için. Bu derenin bazı
yerlerinde yüzüyorlarmış. Sonra bir yokuş çıkmaya başladık. Bu benim için çok yorucuydu.
Benim yaşımdaki çocuklar hiç de yorulmuş gibi değillerdi. Git git bitmiyordu. En sonunda
geniş düzlüklerin olduğu bir alana çıktık. Birçok ağaç, yamaçlarda ise ormanlar vardı.
Aynur bana beş on ağacın olduğu bir yeri göstererek orda su olduğunu söyledi.
Susadığında söyle gideriz, zaten hayvanlarda daha sonra oraya doğru giderler.
Büyükbaş hayvanlar hemen o alana yayıldılar. Ağızlarından dilin yardımıyla her
seferinde bir tutam ot koparıyorlardı. Koyunlarda bir kaç gruba ayrılmışlardı. Başları sürekli
yerde birbirlerine yapışmış bir şekilde geziyorlardı. Sıcaktan dolayı böyle gezerlermiş. Sonra
keçileri de yamaçlara çevirdiler.
Çocuklar bir araya toplandılar. Erkekler kendi aralarında bir oyun oynaya başladılar.
Ben, kuzenim Aynur ve Sevgi ile birlikte oynayacakmışız. Biz onlardan uzak bir tepe üzerinde
bir alana oturduk.
Aynur bana oyunun nasıl oynandığını anlatıyordu. Bana çok ilginç geldi. Herkesin beş
tane çukuru vardı. Hepsinin içinde de üçer tane taş vardı. Yani on beş taşla eşit şekilde oyuna
başlanıyor. Kendi taşlarından üç taneyi alarak herkesin çukuruna bir taş bırakıyorsun. Son taşı
bıraktığın yerde taşlar varsa onları da alıp dağıtmaya devam ediyorsun. Eğer son taşı
bıraktığın yerde taş yoksa o çukurun hizasındaki iki çukurda ne kadar taş varsa onlar senin
oluyor. Taşı azalan oyuncunun eğer dokuztaşı kaldıysa beş gözünden iki gözü kör oluyor. Yani
257
o iki çukura taş konmuyor. Yanlışlıkla atan olursa, kim önce “yandı” derse taş onun oluyor.
Oyun böyle sürüp gidiyor. Zevkli bir oyunmuş. Oynadıkça seviyorsun.
Oyunda bana yardım ediyorlardı. Hangi gözden başlarsan daha çok taş alıyorsun.
Onların bunu ve daha pek çok şeyi biliyorlardı.
Erkekler ise durmadan birbirini kovalıyorlardı. Biri yakalıyordu. Diğerinin arkadaşları
yakalanmadan gelip yakalananlara ellerini değdirip kurtarıyorlardı. Bu iki oyunun ilk kez
burada oynandığını görüyorum.
Gümüldür’de hiç böyle oyunlar oynandığını görmedim. Çocuklar genellikle bilgisayar
ile ilgili oyunları oynuyorlardı.
Birden birisinin bağırdığını duydum. Şöyle bir etrafımıza baktığımızda, hayvanların az
olduğu görülüyordu. Herkes hemen etrafa dağılarak hayvanları toplamaya başladılar.
Büyükbaş hayvanların çoğu suyun olduğu tarafa yönelmişti.
Ben ne yapacağımı bilmeden öylesine duruyordum. Birden Aynur’un sesini duydum.
Bana sesleniyordu. Ona doğru yürüdüm. Ağaçların arasındaki hayvanları çıkarıyordu. Onları
suyun olduğu yere doğru yönlendiriyorlardı.
Suyun başına geldiğimizde hala bazı çocuklar yoktu. Keçilerde az görünüyorlardı. Ben
de su içmek istedim. Su o sıcakta sanki buzdolabından çıkmış kadar soğuktu. Avuçlarımdaki
su parmaklarımı buz gibi soğutmuştu. İkinci kez suyu avuçladım ve içtim. Ama üçüncü kez
deneyemedim, parmaklarım bir hayli üşümüştü.
Çocuklar birer ikişer geliyorlardı. Her gelen birçok hayvanla geliyordu. En son
çocuklarda gelince hayvanlar yine eskisi kadar olmuşlardı.
Fakat bazıları keçilerin hala eksik olduğunu söylüyorlardı. Kuzenim Hüseyin benim
keçimin ve annesin eksik olduğunu söylüyordu. Ben bunu duyar duymaz, hemen ağlamaya
başladım.
Hüseyin ağlama siz bunları köye götürün ben ile Süleyman keçileri arayacağız. Sakız’ın
annesi, en inatçı keçi kimseye boyun eğmez. Kurdun üstesinden de gelir. Sakın ağlama onları
bulup getireceğiz. Hemen yola çıkın hadi beklemeyin. Babamlara söyleyin biz Kar Tepe’nin
kayalıklarına bakacağız.
Zamanın nasıl geçtiğini anlamadım. Giderken zorlandığım yolu nasıl geldiğimi hala
anlamış değilim. İnişleri, çıkışları ve dereyi de nasıl geçtiğimi hatırlamıyorum. Sesim fazla
çıkmasa da gözlerimden yaşlar durmadan iniyorlardı.
Kar Tepe’nin başındaki ormanda palamut ve meşe ağaçları bulunurmuş. Eteklerinde
yabani armut, aşılı armut, kuşburnu; daha aşağılarda, dere kenarlarında böğürtlenler
bulunmaktaymış.
Olayın olduğu gün Eylül ayının ilk günleriydi. Bu hafta sonu İzmir Gümüldür’e
dönecektik. Pazartesi okullar açılacaktı. Duyduğum bütün heyecanım yok olmuştu.
Sakız’ın peşimden koşusu aklımdan çıkmıyordu. Bazen sanki arkamdan geliyormuş
hissine kapılıyordum. Dönüp baktığımda tekrar ağlamaya başlıyordum. Köpeğim Şeker’i
kucağımdan indirmiyorum. Bakıyorum da onun da neşesi yok.
Çobanlar oyuna dalmışlardı. Büyükbaş hayvanlar çevrede oldukları için keçi sürüleri
hiç akıllarına gelmemişti. Annemin dediğine göre bu zamanlarda meşe ağaçlarından
258
palamutlar düşer. Keçiler palamutları çok severler. Dağların yamaçların da koca meşe
ağaçlarının dipleri palamut dolu olurmuş.
Sakız’ın annesi, gümüş renkli, iri boynuzlu, uzun tüylüydü. Sakız’ın annesine de Sitil
diyorlardı. Sitil şimdi altı yaşındaymış. Sürüyü Sitil adlı bu keçi yönetiyormuş. Yani en önde o
gidermiş, sürüler onu takip ederlermiş. Sitil demelerinin sebebi çok süt vermesiymiş. Sitil
denilen bir kabı sütü ile doldururmuş. Bu Sitil adlı keçi her yıl ikiz doğururmuş. İlk kez bu yıl,
benim keçim Sakız’ı doğurmuş.
Hayvanları eve doğru götürürken, eve yaklaştıkça sanki daha sesli ağlamaya başladım.
Aynur da elimi bıraktı. Ben eve doğru koşarken, annem de bana doğru koşuyordu.
Benim ağlamamdan bizimkiler ne olduğunu sordular. Aynur da her şeyi anlattı. Bizim
ve diğer köylülerin keçilerinin eksik olduğunu söyledi.
Hüseyin ile Süleyman’ın onları aramak için Kar Tepe’nin yamaçlarına doğru gittiklerini
söyledi. Ağılın kapısında keçileri tek tek sayarak içeri aldılar. Bir daha keçileri saymışlar.
Babamların keçi sürüsünde dokuz tane eksik varmış. Amcamların ise on dört tane keçisi
eksikmiş.
Ondan sonra babam, amcam ve kuzenleri ile birlikte av tüfeklerini alıp Kar Tepe’ye
gitmişler. Yanlarına köpeklerini de almışlar. Diğer hayvan sahipleri ile yolda karşılaşmışlar.
Hava daha kararmadığı için Hüseyin ile Süleyman köylülerin gelişini izliyorlarmış. Daha ileriye
korktukları için gidememişler. Köylüleri beklemişler.
Çünkü dağda kurt ve ayı gibi yabani hayvanlar varmış. Babaları çobanlara çok
kızmışlar. Kaybolan keçileri çok aramışlar, zaman bir hayli geç olmuş. Hava kararmaya
başlamış.
Kar Tepe’nin kuzeyi sap ve kayalıktır. Köpekler koku alıp havlamaya başlamışlar.
Köpeklerin havladığı yöne doğru gidip birkaç el ateş etmişler. Bir hayli yürümüşler.
Bir de ne görsünler! Bir kaç tane keçi ölüsü görmüşler. Daha da ilerledikçe başka
keçilerin de ölüsünü görmüşler. Anlamışlar ki palamut yemek için gelen keçilere kurtlar
saldırmış ve keçileri boğarak öldürmüşler. Birkaç tanesini yemiş, birkaç tanesini yaralamışlar.
Ölü ve yaralı keçilerin içinde Sitil, koca boynuzlu oğlu ve yedi aylık Sakız yokmuş.
Yaralanan hayvanları yanlarına alıp köye dönmüşler.
Babaannem Sitil ve yavrularını, diğer keçilerden daha fazla severmiş. Bu keçinin
yavruları da onun gibi çok süt verirlermiş. Bunları en rahat babaannem sağarmış. Başkası
sağdığında huysuzlanırlarmış. Mutlaka biri tutmalıymış, yoksa sağamazlarmış. Babaannem
onları eliyle besleyip büyüttüğü için çok severmiş.
Gece yarısı eve döndüklerinde ilk sorduğu soru Sitil’in nerde olduğuymuş. Babaannem
benim Sitil’imi kurt yememiştir. Onlar mutlaka saklanmışlardır; çünkü ben keçimi çok iyi
tanıyorum demiş.
Yemek yiyip dinlendikten sonra amcam ve kuzenleri yanlarına av tüfeklerini, fener ve
köpeklerini alarak tekrar Kar Tepe’ye gitmişler.
Orada, Kar Tepe’nin başında “Sitil keçi!” diye bağırmışlar ve “meee” diye bir ses
duymuşlar. Sesin olduğu tarafa doğru yürümüşler. Tekrar “Sitil keçi! “diye bağırmışlar ve
259
“Mee” diye bir sesler duymuşlar. Bakmışlar ki gerçekten Sitil keçi, koca boynuzlu
oğlu, yavruları ve diğer bazı keçilerle sarp kayalıkta yani uçurumun kenarında duruyorlarmış.
Babamlar keçileri kurtararak eve dönmüşler. Annem beni uyandırdı. Bak keçini
buldular. Yatağımdan sıçradım. Annem beni kucağına alıp avluya götürdü. Sakız da diğer
keçilerde oradaydı. Sakız diye seslendim ve meleyerek bana doğru geldi. Kucağıma alarak
sevdim. Annem bu kadar yeter şimdi yatman lazım dedi.
Babamlar yirmi beş kadar keçiyi kurtarmışlar. Bulunan keçilerin içinden kendi
keçilerimizi ayırmışlar. Kalan keçileri babam ve amcam köye götürmüşler. Orda herkes kendi
keçisini ayırıp evine götürmüş. Herkes babamlara çok teşekkür etmişler. Babamlarda çok
mutlu olmuşlar. Çünkü başkasını mutlu etmek en güzel duygulardan biridir.
Bu olayla en büyük dersi Hüseyin ve diğer çobanlar almışlar. Bir daha böyle bir hata
yapmayacaklarına dair babalarına söz vermişler.
Babaannem “ben size söylemiştim, benim Sitil’im ve yavruları kendilerini korur”
demiş. Babamın boynuna sarılıp öpüyor sonra Sitil ve yavrularını da sevip okşayıp onları
öpüyormuş. Herkes için bu keçilerin bulunması bir teselli olmuş. Diğer keçilerin kurtlar
tarafından öldürülmesine üzülmüşler. Ama en azından üç beş keçinin bulunmasına da çok
sevinmişler.
Bu konu köyde konuşuluyordu. Herkes duyduğu kadar, olayı başkasına anlatıyordu.
Bizim keçi Sitil bir kahraman gibi anlatılıyordu. Çobanlar bile ona farklı davranıyorlardı. Taze
otları koparıp ona yedirmeye çalışıyorlardı.
Bizim dönme zamanımız gelmişti. Babam “yarın İzmir’e dönüyoruz, eşyalarınızı
toplamaya başlayın. Sabah erkenden yola çıkacağız” dedi.
Beni bir telaş ve heyecan sardı. Hemen eşyalarımı toplamaya başladım. Tarağımı,
tokalarımı ve elbiselerimi valize koymaya başladım. Diş fırçamı da sabah alacaktım.
Annemde eşyaları topluyordu. Babaannem peynir, tereyağı, fasulye, kurumuş
meyveler ve ceviz de götürün diyordu. Babam “fazla yük yapmayın bunlar İzmir’de satılmıyor
mu?”, annem bu ürünlerin tadı bir başka bunlar organik diyordu.
Annem, “bunlarda ilaç kullanılmamış. Herkes arıyor da bulamıyor, sen istemiyorsun”
diye babama kızıyordu.
Hatta Neslişah’ın öğretmeni Yılmaz Bey, “hep bu tür ürünlerle beslenmenin yararlarını
anlatır. Öğlen yemeklerini evde hazırlayıp götürmemizi ister. İçecek olarak ayran veya evde
hazırlanmış meyve sularını önerir. Öğrencilerine yıllardır kola, cips türü yiyecek ve içecekleri
aldırmaz” dedi. Babam” işin içinden çıkamayınca bize oturma yeri bırak da ne yaparsan yap”
dedi.
Sabah erkenden ev halkı ile vedalaşmaya başlamıştık. Daha, Güneş ışıkları zor
aydınlatmıştı ortalığı. Babam arabayı çalıştırdı. Annem ön tarafa, bende arka da oturdum.
Herkes el sallamaya başladı. Yengem de arkamızdan su döküyordu. Aynur’un iyi yolculuklar
sesi kulağımda…
Anneme neden su döktüklerini sordum. Annem de “su gibi hızlı gidip gelin demekmiş”
dedi. Yapılacak ne iş olursa olsun önemsemeliyiz, hayatın her anını ciddiye almalıyız.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
260
ÖRDEK
Nisa BULDAŞ
Uzaklarda bir köyde sarı bir ördek yaşarmış. Bu sarı ördek çok yalnızmış çünkü çok
sessiz ve utangaçmış. Bu yüzden hiç arkadaşı yokmuş. Buna çok üzülürmüş. Kümesteki horoz,
tavuk ve civcivler çok eğlenirmiş ama Sarı Ördek onlara katılmazmış. Bu durumdan çok
rahatsız olmaya başlamış ve bir gün oradan gitmeye karar vermiş.
Bir sabah erkenden herkes uyurken oradan ayrılmış ve dağ bayır dolaşmaya başlamış.
Dolaşırken birden karşısına bir tilki çıkmış. Sarı Ördek tilkiyi görünce korkmuş çünkü daha
önce hiç tilki görmemiş. Ama Kurnaz Tilki; işte akşam yemeğim çıktı şunu bir kandırayım,
demiş.
- Merhaba ördek kardeş. Ne arıyorsun tek başına burada, yolunu mu kaybettin?
Ördek önce ürkmüş sonra bakmış tilkinin yüzü güleç, cesaretlenip:
- Yok, kaybolmadım. Hem sen de kimsin, demiş.
Tilki sırıtarak:
- Benim adım Kurnaz Tilki. Nerden gelip nereye gidiyorsun? Anlat bakalım!
Sarı Ördek:
- Ben az ilerideki bir köyde, bir kümeste yaşıyordum, deyip anlatıvermiş nasıl yalnız
olduğunu ve nasıl kaçtığını.
Tilkinin gözleri parlamış kümes lafını duyunca; ‘’Bir kümes dolusu tavuk, horoz’’ diye
düşünmüş. Hemen plan yapmış. Sarı Ördek’i ikna edip geri götürmeliyim, demiş.
- Bak Ördek kardeş. Buraları pek tekin değil. Tehlikeli hayvanlar var. Seni bir lokmada
mideye indirirler. Hemen geri gitmelisin. İstersen seni götürürüm. Yalnız başına geri
dönme, demiş.
Sarı Ördek korkmuş; ‘’bir bildiği vardır herhalde’’ demiş. ’’Buraları o benden daha iyi
tanıyor’’ diye düşünmüş.
- Peki, hemen gidelim, demiş titreyerek ve yola koyulmuşlar.
Kümese varmışlar. Kümesteki hayvanlar karşıdan gelen Sarı Ördek ile Kurnaz Tilki’yi
görünce bağırmaya başlamışlar. Çünkü tilkinin tehlikeli olduğunu biliyorlarmış. Sesleri duyan
kümesin sahibi tüfeğini eline alıp koşmuş. Tilkiyi görür görmez ateş açmış. Tilki durur mu?
Tabanları yağlayıp oradan kaçmış. Sarı Ördek o anda anlamış ne kadar büyük bir hata
yaptığını ve arkadaşlarından utanmış.
- Özür dilerim. Meğer ben ne kadar aptalmışım! Benim yerim yurdum burasıymış. Az
daha Tilkiye yem ediyordum sizi, demiş.
Arkadaşları Sarı Ördek’e sarılmış ve “bir daha sakın bir yere gitme çünkü biz seni çok
seviyoruz” demişler. Ondan sonra hep birlikte mutlu mesut yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
261
ADADA BİR HAFTA
Ozan Can ÖZEN
Merhaba, benim adım Ozan Can Özen. Ben ünlü bir doğa bilimcisiyim. Doğal çevrede
yabani hayatın bir düzen içinde devam ettiğine inanıyorum. Tüm canlıların bu düzende
önemli bir yeri olduğunu en iyi bilen insanlardır. Maalesef bu bilgiye rağmen bu dengeyi
çıkarları uğruna bozan yine insanlardır. İnsanlar, bir gün açgözlü olmanın cezasını
çekeceklerdir.
Günümüzde bunun neden olduğu sorunları yaşamaya başladık. Artık hiçbir mevsim
tadında yaşanmaz oldu. Yaşandığımız Dünya bizim evimiz. Burada ki tüm komşularımız olan
hayvanlar ve bitkilerle iyi geçinmeliyiz. Onların yaşam alanlarına müdahale etmemeliyiz.
Biz kendi yaşam alanlarımızı genişletmeye çalışıyoruz. Bunun sonucunda da
hayvanların ve bitkilerin yaşam alanlarını yok ediyoruz. Bir mahallede yaşayan insanlar,
birbirlerinin yaşam alanlarına müdahale ederlerse o mahallede düzenli bir yaşam ortamı
olmaz. Biz bugün bunu yapıyoruz.
Oysa bizim hayatımızın tam bir düzen içinde olması için bu iki canlı grubuna da
ihtiyacımız var.
Yaşadığım yere yakın birkaç ada var. Bu adaları herkes bilmez. Yani gidip gezenler,
balıkçılık yapan birkaç kişi ve Kaptan Ziya Efe gibi eski denizciler.
Bu son zamanlarda bu adaya gidenlerin, yabani hayvanların özellikle ayıların
saldırılarına uğradıkları söyleniyor. Eşyalarına zarar verdikleri gibi birçok şey kulaktan kulağa
yayılıyor. Farklı farklı söylentiler de söyleniyordu.
Bu söylentilerden rahatsız olanların başında baba dostu Kaptan Ziya Efe geliyor.
Benim doğa bilimcisi olmamda da belki etkili olmuştur. Bu adaya bir gezi düzenlememizi
istediğinde çok mutlu oldum.
Benim için de iyi bir fırsattı. Yeni yerler tanımak her zaman beni çekmiştir. Kaptan Ziya
Efe bu geziyi biraz gizli tutmak istiyordu.
Halk arasında ki bu sis perdesinin aralanmasına aracı olmak istiyordu. Bunun için
yanımıza güvenilir bir kişi daha bulmamı istedi.
Hemen en iyi arkadaşım olan Berkay aklıma geldi. Bu işi birkaç gün içinde bitirmek
istiyordu. Kaptan Ziya Efe teknesini hazırlamaya gitti.
Ben de hemen Berkay’ı bulmalıydım. Telefonla görüştüm. Gerekli hazırlıkları yapıp
meydanda buluşalım, dedim. Konuyu aileme açtım. Adaya bir gezi düzenliyoruz, dedim.
Gereksiz yere telaşlandırmak istemedim.
Benim için bir hafta doğayla baş başa süper bir tatildi. Sevgilim Tuğçe de yokken iyi bir
fırsattı. Zaten ilk aşkım doğadır her zaman. Odamdan gerekli eşyalarımı aldım. Babamın
tabancasını da aldım.
Hayvanlardan sakınmak için değil. Fakat kötü amaçlı insanlardan sakınmak için
gerekebilir. Yine de uyarı amaçlı kullanmak istiyordum.
En büyük zevklerimden biri de araba kullanmaktı. Bilgisayar oyunlarından mı kaldı
bilmiyorum. Arabama atladım çarşıdan alınması gerekenleri ve Berkay’ı alacaktım.
262
Şimdi çarşıdan alışveriş yapacağım. Adada gerekli olabilecek malzemeleri almalıyım.
Adada gerekirse diye dalış malzemelerini, yıpranmış çadırımın yerine de yenisi almalıyım.
Adada en azından balık tutarız. Ancak konserve türü yiyecekler ve içecekler de almalıyım.
Aaa, işte yine o kısa boylu, fazlasıyla kilolu, esmer ve siyah gözlüklü adam! Beni bir
süredir takip ettiğini düşünüyorum. Çünkü ben neredeysem o adam da oradan çıkıyor. Bu
yüzden o adamın kim olduğunu öğrenmeliyim. Belki marketçimiz Ali Amca bilir. Ali Amca’nın
dükkânına doğru yürüdüm. Ali Amca’ya adamı göstererek sordum:
- Ali Amca bu adamın kim olduğunu biliyor musun? Beni bir süredir takip ediyor.
Ali Amca:
- Bu adamlar son birkaç yıldır bu bölgedeler. Ne iş yaptıklarını bilmiyorum.
- Demek yabancılar. Acaba ada ile bir bağlantıları mı var? Yoksa bir tesadüf mü?
O sırada Berkay:
- Hey Ozan! Buradayım.
Sesin geldiği tarafa yöneldim. Bu Berkay’ın sesiydi. Gelen arkadaşımdı. Berkay ile biraz
sohbet ettim. Sonra yarın için geziye gitmeye karar verdik. Berkay ile Kaptan Ziya Efe
tanışmıyorlarmış. Artık sizi de yarın taştırırız.
Berkay:
- Nasıl güvenilir bir adam mıdır?
Ozan:
- Baba dostudur. Mert güvenilir bir doğa aşığıdır, bizim gibi.
Berkay:
- Canım kardeşim, sen öyle diyorsan sorun yok.
Ozan:
- Göreceksin gezi dönüşü yeni bir dost edindiğin için sevineceksin.
Ozan:
- Gel seninle bir satranç maçı yapalım. Okuldayken babam öğretmişti. Sen o zamanlar
ilgi göstermiyordun. Daha sonra lisede geliştirdin.
Berkay:
- Doğru. Kız kardeşim de babanın öğrencisiydi. Satrançta benden iyidir. Biz bu
arkadaşları izlesek daha iyi olur.
Ozan:
- Sen kendine güvenmiyorsun anlaşılan.
Oyunu biraz izledikten sonra kalkmak istedim. Ozan:
- —Bizim kalkmamız gerekiyor, biliyorsunuz ki yarın büyük yolculuk var. Eşyaları sabah
erkenden tekneye yüklememiz gerekiyor. Bize müsaade, hoşça kalın.
Berkay:
- İstersen biraz da Ali’ye uğrayalım, oradan da gideriz.
- Tamam Berkay. O zaman öyle yapalım. Biraz gevezelik yaparız.
Berkay ile Ali’yi görmeye gittik. Ali yorgun bir şekilde sandalyede oturuyordu. Ozan:
- Ali, müşteri yok sıkıntıdan mı yorgun görünüyorsun?
Ali:
263
- Aslında beni iyi bir tatil kendine getirir.
Berkay:
- Tamam, gel seni de götürelim. Yarın adaya gideceğiz.
Ali:
- Kiminle gidiyorsunuz?
Ozan:
- Kaptan Ziya Efe’yi tanırsın değil mi?
Ali:
- Kaptan Ziya Efe benim en iyi müşterimdir. Gerçek anlamda iyi bir insandır.
Ozan:
- Ben de, Berkay’a onu söylüyordum.
Sohbet böyle ilerlerken, zaman da ilerliyordu.
- Ali kendine iyi bak. Daha sonra görüşürüz.
Ali:
- Ben de sabah görüşür müyüz diye düşünüyordum.
Ozan:
- Gerek yok işlerini aksatma, hadi hoşça kal.
Ali:
- Tamam, o zaman siz de kendinize iyi bakın.
Ozan:
- Sen de kendine iyi bak.
Ali:
- Bir dakika, size bir şey getireceğim.
Ozan:
- Herhangi bir şey için zahmet etme.
Ali:
- Tamam, işte bu kolyeleri takın size şans getirir.
Ali’nin verdiği kolyeler ucunda mermi, üst tarafında da Türk bayrağı olan kolyelerdi.
Bu tür bir kolyenin onda bir anısı olduğu için birçok dostuna vermişti bunlardan. Daha önce
kolyeyi kabul etmemiştim.
Benim şiddet içeren unsurları sevmediğimi bilir ama kabalık olmasın diye kabul etmek
zorunda kaldım. Ben çıktım.
Ali kolye ile ilgili anısını Berkay’a anlatmaya başlamıştı bile. Bunu anısını size de
aktarıyım.
“Bu kolyeler ona bir keresinde çok yaramış. Ava gittiği bir gün birkaç kurdun
saldırısına uğramış. İkisini vurduktan sonra bir tanesinin halen hayatta olduğunu fark etmiş.
Fakat mermisi de bitmiş. Kolyesindeki mermiyi tüfeğine sürdükten sonra kurdun iyice
yaklaşmasını beklemiş, çünkü ıskalama şansı yokmuş, bu son mermisiymiş. Kurt üzerine
doğru gelirken son bir hamle ile kurdu vurmuş.”
Ona göre çok şans getiriyor, bana göre iyi nişancı olmasından kaynaklanıyor, tabi o
kolyedeki mermi olmasa kim bilir başına neler gelirdi. Yani Ali ölümle burun buruna gelmiş.
264
Akşam hiç uyuyamadım, çünkü hep aklımda yapacağımız gezi vardı. Orada ki hayvanları
ve doğa güzelliğini merak ediyordum.
Berkay:
- Ozan artık uyuman ve dinlenmen gerek. Yarın yolculuk var.
- Tamam. İyi geceler.
Sabah uyandığımda Berkay hala uyuyordu onu uyandırdım ve saatin yedi olduğunu
söyledim. Berkay:
- Sen git, ben geliyorum.
- Tamam, ben gidip eşyaları yerleştireyim.
- Berkay, benimkileri de yerleştirir misin?
- Tamam tembel.
- Bana tembel diye diye, beni tembel ettin.
- Sen hep tembeldin. Suçu bana atma, okulda ödevini yapmadığın günleri unutma.
- O unutkanlığımdan hep evde kalıyordu.
- O yapmadığın boş ödevler mi?
- Yapıyordum Ozan.
- Ne yapıyordun araba resmi mi?
- Aaa, kuru iftira ben bazen araba bazen motor bazen de insan çiziyordum.
- Saat kaç oldu? Senin yüzünden geç kaldım.
Eşyaları, o güzelim gözüm gibi baktığım arabama yükledim ve yola çıktım. Birde ne
göreyim benzinim az kalmış neyse ki yakınlarda bir benzinlik var. Aaa olamaz cüzdanım evde
kalmış, o sırada bir adam yanıma yaklaştı. Bana:
- Yarışalım mı?
- Tamam.
- Fakat ikinci olan birincinin deposunu doldurur.
- Anlaştık.
Arabalarımızın hızı aynıydı, ama benim arabamda çift motor vardı. Bir atak yaptım.
Adam neye uğradığını şaşırdı. Önce ben varmıştım. Tabii ki benim depoyu doldurdu.
O arada Berkay’ı aradım olanları anlattım. Bana cüzdanımı getirdi. Beraber tekneye
doğru hareket ettik.
Kaptan Ziya Efe bizi bekliyordu. Aldığımız eşyaları tekneye taşımaya başlamadan önce
Berkay ile kaptanı tanıştırdım. Bir birlerine hemen ısındılar.
Ben hep yaşımdan büyüklerle arkadaşlık yaparım. Çocukluğumda da böyleydi.
Arkadaşlarımın çoğu üst sınıflardandı. Bizim kaptanda da tersi oluyordu.
Eşyaları tekneye yükledik ve yolculuk başladı. Uzun bir yolculuk bizi bekliyordu. Bu
yüzden iki üç gün bolca dinlenmeliydik.
Berkay ile dinlenmek için aşağıya indik. Berkay önce mutfakta bir şeyler atıştıracağını
söyledi. Ben de mutfağa yönelirken:
- Kaptan Ziya Efe, mutfaktan bir isteğin var mı?
Kaptan Ziya Efe:
- Bir meyve suyu ve sandviç alabilirim.
265
Ozan:
- Tamam, Kaptan Ziya Efe, Berkay ile gönderirim.
Berkay’a, Kaptan Ziya Efe’ye bir meyve suyu ile sandviç götürmesini söyledim.
Berkay’ı mutfakta bıraktım. Ben odama gidip dinlenmeye çekildim. Uyandığımda güverteye
çıktım. Kaptan Ziya Efe biraz yorgun gözüküyordu. Ozan:
- Kaptan, gemiyi rota da tutabilirim. Sen de git dinlen. Anlamadığım bir şey olursa, seni
uyandırırım.
Kaptan:
- Bunun üstesinden gelirsin.
Kaptan Ziya Efe de dinlenmek üzere odasına yöneldi. Aradan uzun bir süre geçti.
Karanlıkta rotaya göre yol alıyorduk. Daha sonra Berkay uyandı.
Artık biraz Berkay ile konuşarak zaman geçirebilirdik, çünkü yalnızken zaman geçmek
bilmiyordu.
Berkay ile ilkokuldan itibaren tanışıyoruz. Askerliğimizi saymazsak hep beraber
büyüdük sayılır. Bu nedenle konuşacak çok ortak konu vardı. Okullarımızı da bitirdik. En kısa
sürede bir işte çalışmaya başlayacağız. İş teklifleri de var. Onlardan birini değerlendireceğiz.
Ozan:
- Kaptan Ziya Efe uyanmadan akşam yemeği için bir şeyler hazırlasak?
Berkay:
- Ben hazırlarım, ama ana yemeği sen hazırlarsın.
Ozan:
- Sen üstüne düşeni yap, ben de geri kalanını yaparım.
Berkay mutfağa gitti. Artık adaya iyice yaklaşmıştık. Bu rahat bir şekilde ve iyi
koşullarda yiyeceğimiz son yemek olabilirdi.
Kısa bir süre sonra Kaptan Ziya Efe de uyandı. Duş almış ve gayet zinde duruyordu.
Kaptan Ziya Efe’ye benimle bir işi olup olmadığını sordum. Mutfakta Berkay’a yardım
edecektim. Hayır, anlamında başını salladı.
Hazırladığımız yemekleri güzel bir ay ışığı altında yedik. Sevdiklerimizden uzakta
olması en kötü tarafıydı. Yemekten sonra biz tekrar dinlendik. Bu böyle üç gün sürdü. Üçüncü
gün sonra adaya vardık.
Demir attık, karaya çıktık. Ada da çok çeşitli ağaç türleri ve bitkiler vardı. Çok da büyük
olmayan bir yerdi. Yiyecekleri ve içecekleri adaya taşıdık.
Ardından Kaptan Ziya Efe teknede uyudu. Biz, bizimle gelmesini söyledik ama Kaptan
Ziya Efe kabul etmedi.
Çadırlarımızı kurduk. Uyku tulumlarımızı ve sırt çantalarımızı çadırımıza taşıdık. Sıcak
bir çay yaptık. Birlikte adayı tanımaya çalıştık.
Bir ateş yakarak bir şeyler atıştırdık. Ateş başında sıcak sıcak atıştırmanın zevki bir
başka oluyordu. Şuan bu ortamdan bir hayli memnunduk. Sanıyorum yatarken aynı rahatlığı
bulamayacaktık. Bu kadarını da göze alarak geldik. Zaten hayatta her şey dört dörtlük olmaz.
En iyi dostunun da hatası vardır. İnsanları bir hata yüzünden suçlamayalım.
266
Fakat aynı hatayı tekrarlarsa o dosttan sakınmak gerekir. Bunun için yerden göğe
kadar haklıyızdır.
Burada ne tür canlılar yaşar. Bitki örtüsünü var olan ağaçlardan anlamaya çalıştık.
Yarın sabah adayı tanımaya karar verdik. Uykumuz gelmişti, gözlerimiz kapanmaya ve
esnemeye başlamıştık. Bunun üzerine uyumaya karar verdik.
Sabah uyandığımız da Kaptan gemide kahvaltıyı hazırlamıştı. Bizi çağırdı. Saate
baktım, daha yedi olmamıştı. Kalktık, uyku tulumlarımızı topladık. Evde olsaydık yataklarımızı
toplamazdık.
Canım annem, bana sen bırak ben yaparım derdi. Zaten toplasam da o yeniden
düzenlerdi. Ortalığı düzenledikten sonra gittik. Sabahın bu saatinde sıcak çay içimizi ısıttı.
Kaptanımız bir şeyler yapmıştı. Ben de bir omlet yaptım. Tertemiz bir havanın ve bu güzel
doğanın içinde kahvaltı yapmak süperdi.
Aslında burası tam Ergün Amcamın yeriydi. Ergün Bey İş Bankası’nda müdür olarak
çalışıyor. Tam bir denizcidir. Çadır kurmak Ergün Amcamın işidir. Babamın dostudur. Oğlu
Mithat benim arkadaşımdır. Aynı zamanda da babamın öğrencisidir. Hep böyle gezilerin
konuşmalarını yaparlardı. Kaptan Ziya Efe’nin de iyi arkadaşıdır.
Kahvaltımızı yaptıktan sonra eşyalarımızı koymak için bir baraka yapalım dedik. Bunun
için bir iş bölümü yaptık. Kaptan çevreyi inceleyip fotoğraflar çekecekti. Sonra hep beraber
etrafa bakacaktık.
Bu iş bölümü ile Berkay yiyecekleri hazırlayıp ormandan ağaç, taş ve palmiye
yaprakları getirecekti. Ateşi yakacaktı. Ben ise çadırları yeni ve daha uygun bir yere
alacaktım. Dün gece rüzgâr rahat vermedi. Rüzgâr ve yağmurdan korunaklı bir yer
seçecektim. Berkay ormana palmiye yaprağı getirmeye gitti. Ben de elimde bulunan
malzemelerle yiyecek içecek gibi malzemeleri koyacağımız barakayı inşa etmeye başladım.
Birkaç kuru ağaç kesip uygun bir yere taşıdım. Zemini düzenledim. Dört köşeye de dört direk
için birer çukur kazdım. Ağaçları çukura koydum. Büyük taş parçaları ile destekledim.
Aralarını çakıl ve çamurla doldurdum. Temel hazırdı. Birkaç ağacı baltayla şekil verip
yonttum. Bunları da çatı için kullanacaktım.
Berkay da çatıyı örtmek için palmiye yapraklarını getirdi. Onlarıda çatıya yerleştirdim.
Duvar görevi görsün diye ağaçların sağlam dallarını da dört taraftan toprağa gömdük ve
taşlarla destekledik. Sadece kapı için bir alan bıraktık. Artık evimiz dıştan hazırdı. Bu dalları
palmiye yaprakları ile birbirine bağladık.
Vakit öğleni geçmişti. Yemekler yine kaptandandı. Yabani meyveler toplamıştı.
Bunlardan yaban çileği ve yabani böğürtlenlerin tadı çok güzeldi. Kaptan birçok sebzeye
yumurta kırmıştı. Fakat hepsini tanımıyordum. Kaptana güvenerek yedik. Çok değişik tatlar
vardı. Melemen gibi bir şey hazırlamıştı.
Sanıyorum bu güzel tatlar bu güzel ortamdan kaynaklanıyordu. Zaman gelecek
insanlar çıkarları uğruna bu güzellikleri de yok edecekler. Şimdiden buna üzülüyorduk. Bu
nedenle bol bol fotoğraflar çekiyorduk. Kuşlar, böcekler ve diğer hayvanlarla güzel bir doğal
ortamdı. Kartalın balık yakalaması görülmeye değer bir andı.
267
Akşam ateşin ışığında uzun süre konuştuk. Yorgunluk göz kapaklarımızı kapatmaya
başlayıncaya kadar direndik. Kaptandan bugün bizimle kalmasını istedik ama kaptan:
- Ben yaşlıyım. Sizin kadar dayanıklı değilim. Siz keyfini çıkarın ben tekneme
döneceğim, diyerek kalktı gitti.
Biz de yerimizi yapıp uyumak için uyku tulumlarımızın içine girdik. Uykumuzdan bir
patlama ile uyandık. Gördüğümüz manzara hiç iç açıcı değildi. Gece sanki gündüz olmuştu.
Teknenin yandığını gördüm. Ne olmuştu da tekne patlamıştı. Hemen tekneye doğru koştuk.
Kaptan Ziya Efe’yi merak edip her yeri aramaya başladık. Bu patlamadan birinin sağ
çıkmasına imkân yoktu. Kaptan Ziya Efe‘nin ölmüş olması düşüncesi bizi bir hayli üzüyordu.
Birbirimize söyleyemiyorduk ama böyle bir gerçek vardı. O iyi bir denizciydi. Her an bir
yerlerden çıkacakmış gibi geliyordu.
Kaptan Ziya Efe için gecenin karanlığını aydınlatan yangından yararlandık.
Bağırmalarımıza en sonunda bir ses geldi. Sesin olduğu tarafa yöneldik. Berkay:
- Ozan dinle bak, bir ses bu taraftan geliyor.
Ozan:
- Evet, ben de duyuyorum. Hadi gidip bakalım.
Benim içimde iyi bir his vardı. O tarafa yöneldiğimizde birde ne görelim, bu Kaptan
Ziya Efe’ydi. Gözlerime inanamadım hemen gidip ona sarıldım. Kaptan Ziya Efe:
- Hey, yavaş evlat! Gördüğün gibi yaralıyım.
Ozan:
- Berkay! Bak Kaptan Ziya Efe ölmemiş.
Berkay:
- Aman Allah’ım! Bu Kaptan Ziya Efe!
Ozan:
- Şu tahtanın üzerinde çadıra taşıyalım.
Berkay ile kaptanı içeri aldık. Yaralarına baktığımda rahatladım. Kaptan Ziya Efe’nin
pek bir şeyi yoktu ve yeniden aramıza katılışı çok iyi olmuştu. Çünkü adada hayatta kalmak
için ne gerekiyorsa en iyi o biliyordu. Hepimizden daha tecrübeliydi. Yaralarına pansuman
yaptım. Ecza çantasından ağrı kesici bir iğne yaptım.
Kaptan Ziya Efe’ye ikimizin de sormak istediği bir şey vardı. Bu nasıl oldu ve en
önemlisi kim yaptı? Ben söze girdim:
- Kaptan Ziya Efe bu olay nasıl oldu?
Kaptan Ziya Efe:
- Ben bir şeyler atıştırmak ve içecek bir şey almak için mutfağa girdim. Geri geldiğimde
bir baktım tekneden alevler yükseliyor. Hemen koşup yangın söndürücülerle
müdahale ettim. Fakat yangın çok büyümüştü. Baktım ki söndüremeyeceğim ben de
kendimi sulara bıraktım. Zaten bırakmamla teknenin patlaması bir oldu. Böylece
patlamayı bu sıyrıklarla atlatmış oldum.
Berkay da ben de rahatlamıştık. Güvenilir dostumuz yine bizimleydi. Fakat hala
yangının nasıl çıktığı sorusu yanıtsızdı. Bu adada neler oluyordu? Başka kimler vardı? Berkay
söze girdi:
268
Yorgun olmalısın, biz sana ve kendimize yatacak yer yaparken sen de burada otur.
Berkay ile zemini palmiye ağaçlarının yapraklarıyla kapladık. Üstüne de uyku
tulumlarını hazırladık. Kaptan Ziya Efe’yi yatırdık. Bizim için bir sorun vardı. Kaptan Ziya Efe
iyi durumda olmadığı için bizim nöbetleşe yatmamız gerekiyordu. Bunu Berkay’a anlattım.
Berkay da benimle aynı düşüncedeydi.
Zaten sabah olmasına da çok az bir zaman kalmıştı, ama kaptanın dinlenmesi
gerekiyordu. Bizim ikimizin de uykusu gelmedi. O birkaç saati konuşarak geçirdik. Vakit nasıl
geçmişti. Güneş çoktan aydınlatmıştı ortalığı. Artık bu olumsuzluktan kurtulup planımıza göre
devam etmeliydik. Bu olumsuzluğu üzerimizden atmalıydık.
Bu maceranın böyle kötü bir olay ile başlaması bizi korkuttu. Artık her yerde bir
düşman varmış gibi geliyordu. Her hareket eden bitki, her ses bizi ürkütüyordu.
Fakat Kaptan Ziya Efe’nin bu olaydan sağ olarak kurtulması bizi çok mutlu etti. Neyse
ki bize lazım olan malzemeleri yanımıza almıştık. Artık buraya alışmalıydık, çünkü bir süre
burada kalmak zorundaydık. Bir hafta olarak düşündüğümüz bu macera teknenin büyük bir
patlamayla parçalanması ile belirsiz bir zamana dönüşmüştü.
Yemeklerimiz için bir masa yapmalıydık. “Bu kapı kadar olsun, yatarken onu kapı
niyetine kullanırız.” dedim. Berkay hemen kapı uzunluğunda ağaçlar kesmeye başladı.
Ben de, tekneden kurtardığımız tahta parçalarına doğru gittim. Uygun bir tahta
parçası aramaya başladım. Getirdiğim parçayı uygun bir hale getirerek ağaçların üstüne
birkaç çivi ile çaktım.
Berkay hazırladığı kahvaltıyı masanın üzerine dizdi ama aslında ikimizin aklında da
teknenin nasıl patladığı vardı. Berkay:
- Acaba bizi izleyen birileri mi var? Varsa onlar kim?
Ozan:
- Acaba buraya gelmemiz kimlerin çıkarlarına ters geldi? Yaşayıp göreceğiz.
Bu arada gün ışığı ile bazı hayvanlar için hayat yeniden başlamıştı. Berkay:
- Belki birileri kimsenin buraya gelmelerini istemiyordur…
O sırada bir maymun kendini temizlemekle meşguldü. Usulca yaklaşım bir fotoğrafını
çektim. Benimle ilgilenmiyordu. Bu insanlara alışkın olduklarını gösteriyordu. Ozan:
- Yarın adanın her tarafını keşfe çıkmamız lazım. Adada ne var ne yok bilelim.
Berkay:
- Bugün sessiz kalalım. Kaptan yatsın dinlensin. Sen de git yat, geceden bir şey
anlamadık. Sen uyanınca da ben yatarım.
Ozan:
- İlk nöbeti ben alayım. Şimdi uykum yok benim.
Dışarıdaki ateşi alevlendirdim. Gizli bir yere oturdum. Güzel bir ortam vardı. Bu beni
kendimle hesaplaşmaya götürdü. Ailem, benim bu yolculuğa çıkmama sessiz kalmıştı. Yani
istememişlerdi. Aslında onlar hiç de haksız değillerdi. Hele şimdi onlara daha çok hak
veriyordum.
Bu adada bizi nelerin beklediğini bilmeden, bizi burada istemeyenlerin nedenlerini
bulmaya geldik. Nedense hep birilerinin bizlere nasıl yaşamamız gerektiğini söylemelerinden
-
269
bıktım. Benim bu yaptığım buna karşı çıkıştır. Herkes sessiz kalırsa yanlışlar doğru kabul edilir.
Bu adaya insanların gelmelerini engellemeye çalışanların maskesini indirmek istiyorum.
Eskiden, insanların ara sıra da olsa buraya gezmeye geldikleri söyleniyordu. Aradan
geçen zamanda neler oldu da insanların buradan uzaklaşmalarını sağladılar. Bence teknemizi
birileri kundakladı. Bu düşüncemi arkadaşlarımla paylaşmadım. Onları huzursuz etmek
istemedim. Ancak bilmeleri gerekiyor ki dikkatli olabilsinler.
Berkay’ın nöbet saati geldi. Benim henüz uykum yoktu. Ateşe birkaç odun daha attım.
Daha sonra uyandırırım. Tüm bu duygulardan kurtulabilirsem, güzel bir ortamdı. Nedendir
bilmem aklıma o geldi.
Tuğçe’yi sadece ben değil birçok kişi onu güzel ve iyi bulurdu. Günümüzde ki güzel
kızlar sadece güzellikleri ile öne çıkıyorlardı. Oysa Tuğçe, kişilik özellikleri ile de doğru biriydi.
Bunları düşünürken ateşin alevleri azalmıştı. Tekrar birkaç odun koydum üzerine, kısa sürede
alevler yükselmeye başladı.
Arkadaşlar uyuyorlardı. Horlamaları birbirine karışıyordu. Beraber çekildiğimiz
fotoğrafa baktım. Daha bir mutlu oldum. Tuğçe’nin varlığı bana huzur veriyordu. Fakat benim
burada oluşum onu üzüyordur. Tuğçe seni özledim…
Belki o da şimdi uykusuz ve aynı zamanda da huzursuzdur. Benim yaptığımı birilerinin
yapması gerekiyordu. Benim üzerime kaldı. Belki sonra buraya beraber geliriz. O zaman beni
affeder.
Berkay’ı uyandırmak için çadıra yöneldim. Berkay’ı uyandırdım. Dikkatli olmasını ve
ateşi söndürmemesini söyleyip, çadıra yöneldim. Nasıl uyuduğumun farkında değilim.
Sanırım hiç bu kadar rahat uyumamışımdır. Bebekliğim dışında, diye düşünüyorum.
Berkay, beni uyandırdığında Kaptan Ziya Efe ile kahvaltı masasını da hazırlamışlardı.
Yüzümü yıkadım. Önce sıcak bir çay aldım. Bugün adanın bir bölümünü iyice araştırmalıydık.
Eğer adayı iyice araştırsak bir şeyler bulacağımızdan emindim. Arkadaşlarıma:
- Arkadaşlar her adımımızı dikkatli atmalıyız. Tanımadığımız bir yerdeyiz. Tekneye ne
olduğunu bilmiyoruz. Her şeye karşı dikkatli olmalıyız. Silahlarımızı gelişi güzel
kullanmayalım. Kendimizi korumak için, herhangi bir şey olursa önce karşı tarafı
korkutmak için havaya doğru ateşleyelim.
Berkay:
- Bence de dikkatli olmalıyız. Sevenlerimize söz verdik.
Anladım ki Hülya’yı düşünüyordu. Kaptan Ziya Efe hemen söze girdi.
- Merak etmeyin çocuklar, kötü şeyler olmadan döneriz sevdiklerimize, dedi.
Birbirimizden biraz uzak şekilde ve bastığımız yerlere dikkat ederek yürüyelim. Şimdi
kafanızdan kötü duygular atın, sadece şu anı düşünün.
Ben, Berkay ile göz göze geldim. Birbirimizi anlamıştık. Yiyeceklerimizi ve eşyalarımızı
birkaç parçaya bölüp sardıktan sonra farklı yerlerde taşların altlarına gizledik. Ateşi
söndürdük. Barakanın kapısını masayla, masayı da taşla destekleyerek hayvanlardan
korumaya çalıştık.
Silahlarımızı ve sırt çantalarımızı alarak yola koyulduk. Yollarda büyük büyük kayalar
vardı. Ada öyle bir iki günde keşfedeceğimiz kadar da küçük değildi. Adada yol diye bir şey
270
yoktu. Yürümek bir hayli zordu. Fakat zevkliydi. Ormanların ve kayaların uygun yerlerinden
yürüyüp daha yüksek ve açık bir alan bulup adaya bakmak istiyorduk.
Biz adanın güneyinden girmiştik. Daha uygun olduğunu düşünmüştük. Onun için tüm
kıyıyı görmeliydik. Teknenin yanması işimizi zorlaştırmıştı. Doğa ile iç içe olmak güzeldi. .
Aslında tekneye bir şey olmasaydı bu işi tekne ile daha rahat bir şekilde yapabilirdik.
Ama şimdi böyle bir olanağımız yoktu. Yol bitmek bilmiyordu. Sürekli yukarıya doğru yol alsak
da böyle bir yere çıkamadık. Zaten ortalıkta yol olmadığı için zar zor yürüyorduk. Hep bir
yerlerimizi sakınarak yürüyorduk.
Berkay en önde, arkasında ben ardımızdan da Kaptan Ziya Efe geliyordu. Öyle
izleniyormuşuz gibi gelmiyordu. Birden duruyorduk. Sağa sola daha dikkatle bakıyorduk.
Fakat hayvanlardan başka bir şey görmüyorduk. Dikkatimizi çeken her hangi bir ses
duymuyorduk.
Birden Berkay’ın sesini duydum. Bir ayı karşıdan bize bakıyordu. Berkay ani hareketle
ağaca takılıp yere düşmüştü. Oraya yöneldik. Kaptan Ziya Efe ile Berkay’ı kaldırıp bir ağacın
önüne yasladık. Pek bir şeyi yoktu, sadece bacağı kanıyordu. Hafif bir sıyrıktı, fakat diz kapağı
olduğu için her harekette ağrısı oluyordu. Bu yüzünden belli oluyordu.
Ayı, bize zarar vermeye pek niyetli değildi. Öyle birden bire göz göze gelmiştik. Bizim
de burada ki doğal hayata, hele de bu güzel ayıya karışmak gibi bir düşüncemiz yoktu.
Kendi kendime bu da nerden çıktı, diyordum ki Kaptan Ziya Efe beni düşüncemden
aldı. Kaptan Ziya Efe pantolonun paçasını yırtmıştı. Kaptan Ziya Efe:
- Haydi, Ozan yarayı temizleyip saralım. Birkaç güne hiçbir şeyi kalmaz.
Neyse ki çantamda bir ecza dolabı kadar malzeme vardı. Yarsını temizleyip, bir güzel
sardık. Kaptan Ziya Efe bir baston yapmak için ormana girdi. Yürürken destek alsın ve dizini
fazla zorlamasın diye. Kaptan Ziya Efe hemen uygun bir çubuk kesip Berkay’a verdi ama bu
ayakla yola devam edemezdi. Bu nedenle Berkay, uygun bir yerde bizi bekleyecekti. Biz
devam ettik.
Bu arada bu güzelliklerin zevkini de çıkaramıyorduk. Önce ne olup bittiğini anlamamız
gerekiyordu. En azından adanın bu güney tarafında birileri var mıydı? Sorusunun yanıtını
bulmalıydık. O yüzden bu tepeye çıkmalıydık. Acaba Berkay’ı yalnız bırakmak tehlikeli miydi?
Bizi kimsenin izlemediği düşüncesi olduğundan en az şimdilik bir tehlike görünmüyordu.
Biz Kaptan Ziya Efe ile hızlı adımlarla yola koyulduk. Her yükseltiden, dürbünle çevreyi
gözlemliyorduk. Henüz dikkatimizi çeken bir şey olmamıştı. Nerdeyse tepeye varmak
üzereydik. Buradan tüm güney yamacı görebiliyorduk.
Kaptan Ziya Efe, dürbünü alıp çevreyi adım adım taramaya başladı. Bir şey yok deyip,
dürbünü bana uzattı. Bende alıp çevreyi gözlemledim. Evet, Kaptan Ziya Efe’nin dediği gibi
doğal bir ortam gibi görünüyordu. Demek ki bu tarafta her şey normal, daha buraya insan eli
değmemiş gibi. Birkaç resim çekip inmeye başladık. Aklımda Berkay vardı.
Gerçi sırt çantasında gerekli ihtiyaçlarını giderecek malzemeler vardı. Susadıysa su,
acıktıysa ekmek gibi türü besinler vardı. Aşağıya doğru daha rahat iniyorduk. Berkay’ın
olduğu yere yaklaşınca sessiz olmaya çalıştık. Ayak seslerimizi biz bile duymuyorduk. Tabii ki
Berkay da duymadı.
271
Berkay, balık konservesini açmış onu yemekle meşguldü. Birden ortaya çıkınca irkildi.
Biz de yanına oturup, Güneş’in son ışıkları altında karnımızı duyurmaya başladık. Doğada
yemek yemenin keyfi bir başkaydı benim için. Evde yemek istemeyeceğin bir yemeği böyle
bir ortamda rahatlıkla bitirirsin. Biz de aynen öyle büyük bir iştahla konservelerle karnımızı
doyurduk.
Buz gibi akan sular vardı. Bu sulardan kana kana içmek de başka bir zevkti. Böyle
akarsuları görmek çok zordu.
Kaptan Ziya Efe:
- Haydi, dönme vaktidir, karanlığa kalmayalım.
Ozan:
- Berkay’ın yürüyüşünü de düşünürsek yolumuz daha uzun sürecek.
Berkay:
- Ben aynı hızla yürürüm, şu anda ağrılarım yok.
Ozan:
- Bence, sen ayağına yüklenme, Kaptan Ziya Efe’nin yaptığı değneğe ağırlığını ver.
İstersen ben de koluna girebilirim.
Berkay’ı kaldırdık. Ayağının üzerine dikildi. Ayağının ağrıdığını fark etti. Değneği
kullanmaya başladı. Kaptan Ziya Efe önde, ben de Berkay ile yürümeye başladım. Yavaş yavaş
yol almaya başladık. Saatler sonra kaldığımız yere yaklaştık.
Biraz sonra Kaptan Ziya Efe’nin bağrışmalarını duyduk. Ben, Berkay’ ı bırakarak hızla
kampa doğru koştum. Vardığımda gördüğüm manzara hiç hoş değildi.
Kampı birilerinin ziyaret ettiği belliydi. Neyse ki eşyaları bölerek birkaç yere
sakladığım için onları bulamamışlardı. Fakat görünürde ne varsa yağmalamışlardı. Çadırlar
artık yeniden kurulamaz hale gelmişti. Barakamızı yıkmışlardı. Yiyecekleri, birkaç koli içeceği
de yanlarında götürmüşlerdi.
Neyse ki benim sakladığım içecek kolilerini ve ayrı ayrı yerlere sakladığım
yiyeceklerden hepsini bulamamışlardı.
Yeniden kalacak bir yer inşa etmemiz gerekiyordu. Çünkü barakamızı da yıkmışlardı.
Akşamları hava soğuyordu. Berkay’ın gelip bir yere iliştiğini yeni fark ettim. Biraz sıkkın
görünüyordu. Sanıyorum bize yük olduğunu düşünmeye başladı.
Ozan:
- Sen üzme kendini, biz Kaptan Ziya Efe ile bunun bir çaresini buluruz. Senin varlığın
yeter, bize güç veriyorsun.
Kaptan Ziya Efe:
- Farklı bir yer olmalı.
Ozan:
- Biraz daha güvenli bir yer olmalı. Şu kayaların olduğu yer gayet uygun hem buralara
hâkim bir yer. Mağarada yabani bir hayvan olabilir. Şu barakanın direklerini de alalım.
Kapı için kullanırız.
Kaptan Ziya Efe:
272
Berkay, burada ki eşyaları bir araya toplayabilir misin? Ben de Ozan’la şu direkleri
alıp, şu mağarayı bir düzenleyelim.
Berkay:
- Hiç sorun değil hemen başlıyorum.
Ben baltayı sakladığım yerden aldım. Birkaç ağacı alıp tırmanmaya başladım. Kaptan
Ziya Efe de beni izliyordu. Kayalara yaklaşınca bir kayayı siper alarak birkaç el havaya ateş
ettim.
İçeride her hangi bir hayvan yoktu, olsaydı çıkardı. Kaptan Ziya Efe’ye döndüm. O da
aynı düşüncedeydi. El fenerleri ile mağaranın içine girdik. Kayaların üst üste gelmesi ile
oluşmuştu. Çok büyük değildi ama kalacak kadar vardı. Bu da bize yeterdi. Kaptan Ziya Efe
direkleri kapı haline getiriyordu. Ben de gidip eşyaları alıp geleyim, dedim.
Berkay’ın yanına vardığımda birçok eşyayı toplamıştı. Dökülenleri toprakla örtüyordu.
Berkay:
- Bu dökülen yemek artıklarını örtelim de hayvanlarla uğraşmayalım.
Ozan:
- Yeni kalacağımız yerde sorun olmaz, boş ver hayvanlar yesin. Sen alabileceklerini al
gerisini bana bırak.
- Tamam, ben şunları alıyorum, onları da sen alırsın.
- Berkay ayağının üzerine tam basamıyordu, ama bize belli etmemeye çalışıyordu.
Gittiğimde Kaptan Ziya Efe ortalığı düzeltmiş ve ateşi de yakmıştı. Kaptan Ziya Efe:
- Bu eşyaları da farklı yerlere koyalım. Mağarayı bulurlarsa, bunlar bize lazım olur.
İkiye ayırdık birini Kaptan Ziya Efe aldı. Saklamaya gitti. Diğerini de ben alıp götürdüm.
Girilmesi zor ağaçların arasında bir çukura koydum. Üstüne kurumuş çalı çırpı koydum sonra
da orada ki taşlardan bir tanesini yuvarladım.
Döndüğümde Kaptan Ziya Efe daha dönmemişti. Hemen o yöne yöneldim.
Yönelmemle Kaptan Ziya Efe’nin belirmesi bir oldu. Berkay da ateşi yakmıştı. Gidip ateşin
başına oturduk. Saat gece yarısını geçiyordu. Biraz ne olup bittiği ile ilgili düşüncelerimizi
paylaşalım, dedim. Söze başladım:
- Bence bu kesin, artık birileri bizi burada istemiyor. Bizi korkutup, gitmemizi
bekliyorlar.
Kaptan Ziya Efe:
- Aynı şeyleri düşünüyoruz. Ne saklıyorlar ve ne kadar tehlikeliler. Katil olabilecek kadar
ileri giderler mi?
Ozan:
- Bence bunu yapabilirler. Bize dokunmamaların nedeni, herkesin bizim burada
olduğumuzu biliyor olmasıdır.
Berkay:
- Bence de bu insanlar tehlikeli, unutmayın teknemizi de yaktılar.
Ozan:
- Babamın bir arkadaşı var. Ben de oğlu Anıl’la arkadaşım. Karakol komutanı Gabil Bey’i
arayıp durumu bildirsek diye düşünüyorum.
-
273
Berkay:
- Bence de bu durumu bildirsek iyi olur, çünkü tekneyi yaktılar ve Kaptan Ziya Efe
teknenin içindeydi.
Kaptan Ziya Efe:
- Teknenin tam olarak nasıl yandığına dair bir bilgimiz yok bekli de onlar yapmamıştır.
Ozan:
- Kaptan Ziya Efe sen delirdin mi? Onlar yakmadıysa kim yaktı?
Bizim Kaptan Ziya Efe’ye bir şey söylediğinizde onu illaki ispat etmeniz lazım. Kaptan
Ziya Efe’nin bu huyunu hiç sevmiyorum.
Yangını hemen fark etmese belki orada ölebilirdi, ama Kaptan Ziya Efe hala buna
inanmak istemiyor. Ciddi şüphelerimiz var. Fakat bunları doğrultacak delillerimiz yok.
Berkay:
- Yarın ne yapacağız? Bir düşünceniz var mı?
Ozan:
- Arkadaşlar yarın bence adanın batı tarafını araştırmaya gidelim, çünkü biz
güneydeyiz. Birileri varsa doğu ya da batıda olmaları gerekiyor. Doğu tarafımız bir
hayli dağlık. Batı daha mantıklı geliyor. Siz ne dersiniz?
Kaptan Ziya Efe:
- Bence de yarın batıya doğru gidelim, istersen Berkay sen gelme.
Berkay:
- Ayağım zaten iyileşti, sabaha kadar da pek bir şeyim kalmaz diye düşünüyorum. Ben
de gelmek istiyorum.
Ozan:
- Sen yarın da dinlen, zaten normalde de birinin burada kalıp eşyaları koruması
gerekiyor, hem ben sana daha iyi bir görev vereceğim. Gelenler gitmişler mi diye
buraya bakmaya geleceklerdir. Yarın biz erkenden çıkalım, sen de daha gizli bir yere
saklan ve onların kimler oldukları hakkında bir fikrimiz olur. Ne olursa olsun sakın
ortaya çıkma.
Berkay:
- İyi, öyle olsun.
Berkay:
- Kaptan Ziya Efe, siz yarın çok yorulacaksınız. Zaten sabaha daha çok var. Ben sizi
sabaha doğru uyandırırım sonra biraz kestiririm.
Bu bize mantıklı geldi. Ben ve Kaptan Ziya Efe içeri girip uyku tulumlarını hazırladık.
Zaten günün yorgunluğu öylesine ağırlık vermişti ki yatar yatmaz. Kaptan Ziya Efe’nin
horlaması başladı. Benim ise kafamda ailem ve sevgilim vardı. Onları çok özlediğimi ve
sevdiğimi şimdi daha iyi anlıyorum.
İnsan birçok şeyin değerini uzaklaştıkça ya da kaybettikçe anlıyor. Böylece o sevgi
katlanarak artıyor. Ben de bu düşünceler içinde uyuyakalmışım. Sabaha doğru Kaptan Ziya
Efe’nin sesiyle uyandım. “Kalk çay hazır!” diyordu. Bu güzel bir jestti bu ortamda. Hemen
uyanıyor insan burada. Oysa evde mümkün mü?
274
Canım annem uyandırmak için geldiğinde hep nazlanırdım. Hemen uyanamazdım.
Şimdi ise bir anda ayağa kalktım. Canım annem ellerinden öpüyorum. Nerden esti, birden evi
nasıl özlemişim. Birden yüreğimde hissettim.
Bunları geçelim şimdi. Bir an önce hazırlanıp yola çıkmalıyız. Bu gün batı yönünde bir
şeyler bulabileceğimi düşünüyorum. Bu yaşananlar birer sürpriz değildir.
Odun ateşinde ki çayın tadını babam hep anlatırdı. Sanıyorum ben de şimdi o ayrımı
yapabiliyorum. Bambaşka bir tadı var. Bu güzel kahvaltıdan kalktık. Sırt çantamızı hazırladık.
Tam yola çıkmaya hazırlanırken Berkay’ı da uyandırdık. Ozan:
- Berkay kalk, biz yola çıkıyoruz. Sen de akşam konuştuğumuz gibi başka bir yerde
saklan belki gelenler olur. Sakın tekrar uyumayasın.
Berkay:
- Tamam, söylediğimiz gibi yapacağım. Siz meraklanmayın.
Ozan:
- Silahını ne olursa olsun insanlara karşı kullanma. Bir yanlış varsa bunu biz
düzeltemeyiz. Ararız güvenlik elemanlarını, onlar gerekeni yaparlar.
Berkay henüz yerinden kalkmadı. Fakat yarı uykulu bizimle konuşuyordu. Biz yola
çıktık. Giderken Berkay’ın yanına su ve yiyecek bıraktık. Yola çıktık. Bu sefer dağlara
çıkmaktansa sahilden batı yönüne gidelim, dedim. Kaptan Ziya Efe:
- Evet, bu bize zaman kazandır. Yalnız doğuda olmaları da olasıdır. Berkay, burada
yalnız kaldı. Umarım bu adada bizden başka kimse yoktur. Fakat yine de dikkat
edelim. Bizi neyin beklediğini bilmiyoruz.
Ağaçların altından yürümeye çalışarak ilerledik. Bir ara yorulduk. Kuytuluk bir yerde
mola verdik. Bir şeyler atıştırdık. On beş dakika kadar sonra tekrar yola çıktık.
Tam bu sıra da birkaç el silah sesi duyduk. Hemen aklımıza Berkay düştü ve geldiğimiz
yere doğru koşmaya başladık. Silah sesleri ara sıra tek tük duyuluyordu.
Bu bana cesaret veriyordu. Demek ki Berkay’a bir şey olmamıştı. Ben daha hızlı
koşuyordum. Kaptan Ziya Efe de beni izliyordu. Kaptan Ziya Efe:
- Ozan, anlamadan silahına davranma, korkutmak için ateşle silahını.
Ozan:
- Sen meraklanma, dikkat ederim.
Bu arada kaldığımız yere iyice yaklaştık. İleride iki kişinin mevzilendiklerini gördüm.
Kaptan Ziya Efe ‘ye işaretle gösterdim. Sessiz bir şekilde ormanın içinden onlara doğru
ilerliyorduk. Mevzide iki kişi vardı. Acaba başka birileri var mıydı? Onları izliyorduk. Bir ara
yamaçta birisi ile işaretleştiklerini gördüm. Ozan:
- Kaptan Ziya Efe, sen bunları kontrol et. Ben, Berkay’a yardım edeyim. Şu yamaçtaki
adam tehlikeli duruyor. Hemen fırladım. Kaptan Ziya Efe ile göz göze geldik. Hiç
konuşmadan çok şey anlatıyorduk birbirimize.
Yamacın arkasından dolanmaya başladım. Berkay’ın da nerede olduğunu kestirmeye
çalışıyordum. Kimsede bir ses yoktu. Demin yamaçtaki adamın nerede olabileceğini
düşünüyordum.
275
Berkay’ın iyi bir yerde mevzilendiğini gördüm. Mağaranın üstünde taşların arasına
yatmıştı. Kaptan Ziya Efe’yi buradan göremiyordum. Öbür adamdan bir ses yoktu. Onun da
buralarda olması gerekiyordu.
Berkay’a burada olduğumuzu hissettirmeliydim. Ona doğru yavaşça hareket ettim.
Yaklaşınca ismini yavaşça mırıldandım. Olduğum yöne döndü. Çok sevinmişti. Gözleri
gülüyordu. Sevicini görmek gerekirdi. Ona solunu korumasını işaret ile anlattım. Ben de
sağdan mağaraya doğru yöneldim.
Acaba mağaraya mı girmişti? Beklemeye başladım. Birden adamın soldan mağaranın
ağzına doğru taşları siper alarak geldiğini gördüm. Diğer adamların mevzilerinin dışındaydık.
Dün yerimizi değiştirerek doğru yaptığımız açıktı.
Adam mağaranın ağzına kadar ilerledi. Hem Berkay’ın hem de benim görüş
alanımdaydı. Berkay ile ne yapacağımızı düşünüyorduk. İşaretle üçte anlaştık. Ben elimle
işaret edince Berkay silahını ateşledi. Ben de arkasından yaklaşarak silahını atmasını
söyledim. Adam neye uğradığını şaşırmıştı. Silahı elinden düştü.
Aşağıdan da silah sesleri duyuldu. Ben bir diz darbesiyle adamı taşa yapıştırdım.
Ellerini arkaya aldım. Yanımıza aldığımız kelepçeler işe yarayacaktı. Kaptan Ziya Efe’nin sesi
geliyordu.
- Çocuklar iyi misiniz?
Berkay:
- Biz iyiyiz. Sen nasılsın?
Kaptan Ziya Efe:
- Birini yakaladım, diğeri kaçıyor.
Ozan:
- Berkay, sen bunu götür. Ben buradan, Kaptan Ziya Efe da aşağıdan giden adamın
arkasından gelsin.
Ben yukarıdan, Kaptan Ziya Efe de aşağıdan gelerek adamı sıkıştırdık. Yakalayıp
kampın olduğu yere getirdik. Berkay:
- Bunlar burada altın arıyorlarmış. Kendi olanakları ile bir şeyler yapmışlar. Kimse
şüphelenmesin diye de insanları korkutup kaçırmışlar.
Bizim telefonlarımızın şarjı yoktu. Onların telefonlarından Gabil Bey’i aradık. Durumu
anlattık. Hemen sahil güvenlik elemanlarını arayacağını söyledi. Umarım yakınlarda bir
araçları vardır. Yoksa uzun süre burada bekleriz. Bu yaptıklarının ne kadar yanlış olduğunu
anlatmaya çalıştık. Herkes bir taraftan söyleniyordu. Adamlar yaptıklarından utanmış gibi
duruyorlardı. Umuyorum ki bundan bir ders alırlar. Ozan:
- Herkes doğaya böyle acımasızca saldırırsa ne olur?
Bu soruyu yanıtlayamadılar. Doğrusu yanıtlasınlar da istemedim. Beyinlerinde o
sorunun dolaşması hoşuma gitti. Onlara su ve yiyecek bir şeyler verdik. Konuşmuyorlardı.
Gözleri ile teşekkür ediyorlardı. Bizler de bir şeyler atıştırdık. Aradan birkaç saat geçmişti ki
sahil güvenlik göründü. Hepimiz rahat bir nefes aldık. Neyse ki sahil güvenlik bize yakın bir
noktadaymış. Bizim eve dönüş sorunumuz da bu şekilde sona eriyordu.
276
Doğal güzellik gibisi yok. Bunu herkesin anlamasını istiyorum. Lütfen doğaya zarar
vermeyelim.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YENİ ARKADAŞLARIM
Pınar AKKAYA
Merhaba, ben Selin, 7 yaşındayım. Sarışın, mavi gözlü bir kızım. En sevdiğim şey yeni
arkadaş edinmek.
Ben Ankara’da yaşıyordum. Kısa bir süre sonra Amerika’ya taşınmak zorunda kaldık.
Çünkü babamın işi iyi gitmiyordu. İşini bıraktı. Amerika’da yeni bir işe başladı. Biz de
Amerika’ya taşınmak zorunda kaldık. Arkadaşlarımla vedalaştım ve Amerika’ya gitmek için
hazırlandım. Annem pembe bir elbise giydi. Babam ise rahat bir kıyafet giydi. Ben de annem
gibi pembe bir elbise giydim. Hepimiz hazırlandık ve uçağa bindik. Sonra uçak havalandı.
Yukarıdan aşağısı harika görünüyordu. Birbirimize bulutların neye benzediğini
anlatıyorduk. Aslında uçağa binmekten çok korkuyordum. Ama çok zevkliymiş. Manzara bir
harikaydı. Her yer minicik görünüyordu.
Sonunda Amerika’ya gelmiştik. Babam bir ev tutmuştu. O eve gidip eşyaları
yerleştirdik. Yeni taşındığımız için Amerika’yı biraz tanımak istiyorduk.
Yeni evimizin penceresinden baktığımda, bir park gördüm. Hemen anneme
seslendim:
- Anne Anne! Burada park var. Beni parka götürür müsün?
Annem:
- Tabi ki götürürüm.
- Babam da gelse olur mu?
- Tamam olur. Peki, parktan sonra nereye gidelim?
- Şuradaki kafeye gider soğuk bir şeyler içeriz olur mu?
- Tamam olur.
- Baba haydi gel parka gidelim.
- Tamam, olur haydi gidelim.
Ailemle parka doğru yürüdük. Parka vardığımızda sarışın, kahverengi gözlü bir kız
gördüm. Hemen yanına koştum.
- Senin adın ne, dedim.
Kız:
- Benim adım Sıla. Peki ya senin adın ne, dedi.
- Benim adım Selin. Yedi yaşındayım. Buraya yeni taşındık. Biraz gezelim diye çıkmıştık.
Annemin adı Ayla, babamın adı da Levent. Peki, senin annenin ve babanın adı ne?
Sıla:
- Annemin adı Yeşim, babamın adı Ahmet. Bizim soyadımız Kaplan. Ya sizin soyadınız
ne?
- Bizim soyadımız da Yıldız. Haydi, gel biraz kaydıraklardan kayalım.
277
- İlk olarak sarıdan kayalım, sonra kırmızıdan kayalım ve sonra da maviden kayarız.
Sıla’nın dediği gibi yaptık.
Yeni bir arkadaş bulduğum için çok mutluydum. Bu arada annem bana seslendi:
- Selin kızım gelir misin?
- Tamam anne. Haydi, gel Sıla. Anne bak Sıla benim yeni arkadaşım.
Annem:
- Merhaba Sıla.
Sıla:
- Merhaba Ayla Teyze.
Ayla hanım:
- Adımı nereden biliyorsun?
Sıla:
- Selin sizden az önce bahsetmişti.
Babam:
- Sıla, siz nerede oturuyorsunuz?
Sıla:
- Şuradaki parkın, tam önündeki evin yanındaki turuncu binada, birinci katta
oturuyoruz.
Annem:
- Annen nerede?
Sıla:
- Şuradaki bankta oturuyor.
Annem:
- Yanımıza çağırır mısın?
Sıla:
- Evet çağırırım. Anne, anne arkadaşım Selin’in annesi seninle tanışmak istiyor, dedi.
Ben Sıla ile oyun oynamaya devam ettim. Annelerimiz çok iyi birer komşu olmuşlardı.
Sılalar evlerine gittiler.
Zamanla parkta, yeni arkadaşlar edindim. Ali, Selim, Emre, Yusuf, Ayşe, Ece, Melisa,
Yağmur, Sevdenur, Sevgi, Sude.
Annem ve babam, evde bir çay partisi vermeyi düşündüler. Ben davetiyeleri yazdım.
Sonra hazırladığım davetiyeleri bütün arkadaşlarıma dağıttım. Daha sonra da evin içini
süsledik. Pasta için gereken malzemeleri babam almıştı. Ben de pasta yapmak için anneme
yardım ettim. Sonunda çok güzel bir pasta olmuştu.
Saat 17.00, parti zamanı gelmişti. İçerisi misafirlerle dolmuştu ve herkes partide çok
eğleniyordu. Pastayı yedik. Herkes pastayı çok beğenmişti. Arkadaşlarımla evcilik oynadık,
müzik açıp oynadık. Parti bitmişti. Herkes vedalaşıp evine döndü. Babam:
- Yeni ülkeni, evini ve arkadaşlarını sevdin mi, dedi.
- Evet beğendim, ama eski ülkemi, evimi ve arkadaşlarımı da çok özledim, dedim.
- İstersen ayda bir kez ziyarete gidebiliriz.
- Tamam, çok iyi olur, dedim.
278
Amerika’yı, yeni arkadaşlarımı sevmiştim. Ama yine de eski arkadaşlarımı özlemeden
duramıyordum.
Babamın dediği gibi sık sık Ankara’ya ziyarete gittik. Oradaki arkadaşlarımla,
tanıdıklarımla hasret giderdim. Amerika’da yaşadığım bütün olayları eski arkadaşlarımla
paylaştım. Onlardan tamamen ayrılmadığım için çok mutluydum.
Skuterim
Merhaba benim adım Tuğçe. Kahverengi gözlü, sarışın, on yaşında bir kızım. En
sevdiğim şey skuter sürmek. Pembe üzerinde süsleri olan bir skuterim var. Onunla gün boyu
parkta eğleniyorum. Bazen düşüyorum, ama yine de skuterimi sürüyorum.
Bir gün anneme:
- Anne, anne parka gidebilir miyim, diye sordum.
Annem:
- Evet, gidebilirsin, dedi.
Skuterimi aldım ve parka doğru ilerledim. Parka geldim. Arkadaşlarımla skuter
sürüyordum. Taşlı bir yer vardı. Arkadaşlarım taşlı yöne doğru gittiler. Ben de oradan geçmek
istedim, ama skuterimin tekerleği çıktı. Benim dizim yara oldu. Eve gittim. Anneme dizimi ve
skuterimi gösterdim. Annem dizimi ilk olarak, mikropları gitsin diye tentürdiyotla sildi ve
sonra da sargı bezi ile sardı. Annem bana biraz kızdı:
- Neden dikkatli olmuyorsun kızım? Biraz dikkatli olursan düşmezdin ve dizini
yaralamazdın, canın acımazdı. Aynı zamanda skuterinin tekerleği çıkmazdı. Daha yeni
almıştık onu, dedi.
Beni kucağına alıp bizim koltuğa yatırdı. Biraz dinlenmemi söyledi. Ben annemi
üzdüğüm için, onun dediğini yaptım, koltuğa yatıp kalkmadım. Televizyonda çizgi film
izledim. O sırada arkadaşım Azra geldi yanıma. Bana:
- Geçmiş olsun, dedi.
Ben de:
- Teşekkür ederim, dedim.
- Ne oldu?
- Skuterimden düştüm.
Azra da bana kızdı:
- Neden dikkatli olmuyorsun, dedi.
Annem:
- Evet, Azra, Tuğçe hiç dikkatli olmuyor, dedi.
Annem daha sonra Azra ile bana kurabiye ve meyve suyu getirdi. Biz annemin
getirdiği kurabiyeleri Azra ile birlikte yiyip, meyve suyunu içtik. Sonra annem bana:
- Tuğçe odana geçin ve biraz oynayın, dedi.
Azra ile birlikte odama geçip, bebeklerimle oyun oynadık. Daha sonra Azra gitti. Ben
de babamın gelmesini bekledim. Annem yemek hazırlıyordu. Akşam oldu ve babam eve geldi.
Annem ve ben, babama “hoş geldin” dedik. Babam benim dizimi gördü, beni kucağına aldı.
- Ne oldu senin dizine, dedi
Annem hemen:
279
- Ne olacak, kızın skuterden düştü, dedi.
Babam:
- Nasıl düştün, diye sordu.
- Taşlı yerde skuterimi sürüyordum dengeyi sağlayamayıp yere düştüm ve dizimi
yaraladım, dedim.
- Kızım neden dikkatli olmuyorsun? Bak dizini yaralamışsın.
- Skuterimin da tekerleği kırıldı.
- Kızım daha yeni aldık skuterini. Dikkatli olsaydın keşke. Bana söz ver skuterini dikkatli
kullanacağına. Söz verirsen, ben de skuterinin tekerleğini yaptırırım, dedi.
Ben de babamla anneme, daha dikkatli olacağıma dair söz verdim. Babam da bana
sarılıp, beni öptü. Babam dizime bakıp:
- Acıyor mu, diye sordu.
Ben de babama:
- Acımıyor artık babacığım, dedim.
Annem:
- Hadi sofra hazır, diye seslendi.
Babam da beni kucağına alıp masaya götürdü ve birlikte yemek yedik. Masadan kalkıp
babamla birlikte televizyon seyrettik. Babam:
- Tuğçe ben yarın izinliyim. Birlikte gidip, tamircide skuterini yaptıralım, dedi.
Çok sevinmiştim. Babama:
- Tamam, babacığım, dedim.
Saat geç olmuştu. Benim uykum geldi. Anneme babama iyi geceler deyip yatmaya
gittim. Sabah kalktığımda elimi yüzümü yıkadım ve sonra da kahvaltımızı yaptık. Babam:
- Hadi Tuğçe, al skuterini de gidelim, dedi.
Skuterimi aldım ve babamla birlikte tamirciye gittik. Skuterimin tekerleğini yaptırdık.
Eve geldiğimizde arkadaşlarım parkta oynuyordu. Ben de babamdan izin istedim. Babam:
- Gidebilirsin ama bir şartla; skuterini daha dikkatli kullanacaksın, dedi.
- Tamam, babacığım, dikkatli kullanacağım, dedim ve parka arkadaşlarımın yanına
gittim.
Arkadaşlarım bana:
- Skuterini yaptırdınız mı, diye sordu. Ben de babamla birlikte tamirciye gidip
yaptırdığımızı söyledim, hep birlikte skuterlerimizi sürdük.
Ama ben artık, annemle babama söz verdiğim gibi skuterimi dikkatli kullanıyordum.
Artık skuterimden düşmüyordum. Skuterimi ve skuterimli gezmeyi çok seviyorum.
Sömestr Tatili
On yaşında Buket adında bir çocuk vardı. Saçları ve gözleri kahverengiydi. Annesinin
adı Bayise, babasının adı da Burak’tı.
Buket bir gün okuldayken öğretmeni:
- Çocuklar! Tam iki gün sonra sömestr tatiline gireceğiz, dedi.
280
Buket tatile gireceği için çok mutluydu. İki gün çabucak geçmişti. Karnesini aldı. Çok
mutluydu, çünkü karnesinin hepsi beş gelmişti. Zil çaldı ve eve gitti. Buket karnesini babasına
gösterdi. Babası:
- Aferin sana kızım, dedi.
Sonra da karnesini annesine gösterdi. Annesi:
- Aferin kızım, dedi.
Buket:
- Karne hediyesi ne vereceksiniz?
Babası:
- Daha karar vermedik kızım.
Annesi:
- Evet, kızım, daha karar vermedik. Hem karneni daha yeni aldın. Biraz sabret.
Buket:
- Tamam anneciğim.
Bayise hanım ve Burak Bey, Buket’e ne alacaklarını düşünmeye başladılar. Ama bir şey
bulamadılar. Son anda Bayise Hanım’ın aklına bir fikir geldi. Tatile çıkmak hepsine çok iyi
gelecekti. Tatil fikrini, akşam yemeğinde Buket’e söylemeye karar verdiler. Annesi:
- Kızım karne hediyemiz, seni tatile çıkarmak. Seni Afyon’a tatile götüreceğiz. Orada
çok kar yağıyor. Kartopu oynarsın, kardan adam yaparsın ve kayak yaparsın olur mu?
- Olur, tabi ama nerede kalacağız?
- Orada çok yakın bir arkadaşım var. Ne zamandır bizi bekliyordu. Aradım, geleceğimizi
duyunca çok sevindi.
- Oley! Tatile çıkıyoruz! Peki, ne zaman gidiyoruz?
- Hemen yarın yola çıkabiliriz.
Buket:
- Olur, ama kaç gün kalacağız?
Annesi:
- Bir hafta kalacağız kızım.
- Yedi gün yetmez.
- O zaman dokuz gün kalırız.
- Tamam, olur.
Babası:
- Haydi, gidin valizi hazırlayın. Ben sofrayı kaldırırım.
Annesi:
- Tamam, olur o zaman. Haydi, kızım hazırlanalım.
Buket:
- Tamam, geliyorum anneciğim.
Bayise Hanım ve Buket valizi hazırladılar. Sonra Buket’in babasına baktılar. O da
sofrayı kaldırmıştı. Sonra yatıp uyudular. Sabahleyin erkenden kalkıp, kahvaltılarını yaptılar
ve giyinip yola çıktılar. Yolda inekleri, koyunları, atları, keçileri ve eşekleri gördüler. Buket:
- Ne zaman Afyon’a geleceğiz?
281
Annesi:
- Geldik bile.
- Peki, babam niye arabayı hala sürüyor?
- Afyon’a geldik ama köye daha gelmedik kızım.
Daha ne kadar var baba?
Babası:
- Az kaldı kızım, biraz sabırlı ol.
Annesi:
- Köye geldik! Haydi, arabadan inin.
Buket:
- İlk önce karı ben elledim!
Herkes gülüştü, sonra eve girdiler. Ev sahipleri onları çok sıcak karşılamıştı. Yemek
yediler, çay içtiler. Büyükler sohbet edip meyve yerken, çocuklar da oyun oynadılar. Gece
olduğunda herkesin uykusu gelmişti. Buket yatağa girer girmez uyudu. Sabahleyin kalktılar.
Annesi:
- Günaydın kızım.
Buket:
- Günaydın anneciğim ve babacığım.
Babası:
- Günaydın kızım.
Buket:
- Kar oynamaya gidelim, haydi.
Babası:
- Montunu, eldivenini, atkını ve şapkanı giy. Biz de giyelim ve kardan adam yapalım.
Olur mu?
- Olur.
Annesi:
- Ben seni hazırlayayım kızım.
Buket:
- Tamam anne.
Hepsi de hazırlanmıştı. Dışarı çıktılar ama kardan adam yapamadılar. Çünkü kar
birbirine yapışmıyordu. Buket bu yüzden çok üzüldü. Birbirlerine kar atıp, oynadılar.
Buket eve dönünce, hemen yatıp uyudu, çünkü çok yorgundu. Kalkınca öğlen
yemeğini yedi. Kitabını okudu, bitirdi ve rahat rahat çizgi film izledi. Akşam oldu, yemek
yediler. Sofra kalktı meyvelerini yiyip, film izlediler. Sonra yatıp uyudular.
Ertesi gün yine giyinip dışarı çıktılar. Buket, yalnızca kardan adam yapmaya çalıştı.
Kardan adamını bitirince, kömürden gözler, havuçtan bir burun yaptı. Atkıyı boynuna doladı.
Şapkayı da kafasına taktı. Buket:
- Anne! Baba! Gelin bakın yaptım, başardım.
Annesi:
- Ne yaptın kızım?
282
Buket:
- Kardan adam yapmayı başardım anne.
Babası:
- Hani nerde kızım?
- İşte burada.
Annesi ve babası Buket’e:
- Aferin kızım, dediler.
Babası:
- Artık içeri gir kızım. Girmezsen hasta olursun.
Buket:
- Tamam babacığım.
Güzel bir tatil yapmışlardı. Dostlarıyla vedalaşıp, yola çıktılar. Arabaya bindiler. Şarkı
dinleye dinleye eve geldiler. Bir de baktılar ki Gümüldür’de de kar yağıyor. Tatile evde devam
ettiler.
Buket bu tatilden çok memnun kalmıştı. Tatil anılarını bir kâğıda yazdı. Öğretmeni ve
arkadaşları çok beğendi. Buket yazdığı anılarla, bir yarışmaya katıldı ve kazandı. Ödül olarak
da kitabı basıldı. Buket artık küçük bir yazar olmuştu. Ailesi onunla gurur duyuyordu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ÇETİN İLE TEKİN
Resul BİGEÇ
Çetin ile Tekin adında iki kardeş varmış. Çetin ikinci sınıfa, Tekin ise birinci sınıfa
gidiyormuş. Çetin çok başarılı ve sorumluluklarını bilen bir çocukmuş. Tekin ise tembel,
sorumsuz bir çocukmuş. Okula gitmeyi, ders çalışmayı hiç sevmezmiş. Çetin sürekli ders
çalışıp kitap okuyormuş. Kardeşi Tekin’e de ders çalışıp kitap okumasını söylüyormuş. Ama
Tekin, kardeşinin sözünü dinlemiyormuş.
Tekin'in Kendisi gibi tembel ve sorumsuz bir arkadaşı varmış. Onun adı da Cemil imiş.
Tekin sürekli Cemil ile gezermiş. Evden okula diye çıkıp internete gider, sokaklarda
dolaşırlarmış. Bu böyle bir kaç hafta sürmüş.
Bir gün okul müdürü, Tekin’in babasını arayarak Tekin’in okula gelmediğini söylemiş.
Babası bu duruma çok üzülmüş ve Tekin’i karşısına alarak konuşmaya başlamış. Yaptıklarının
hiç doğru olmadığını söylemiş. “Sokaklarda gezmenin, internette oyun oynamanın sonu yok.
Senin güzel bir geleceğinin olması için okuman gerekir.” dediyse de, Tekin babasının
söylediklerini dinlememiş. Sokaklarda gezmeye devam etmiş.
Bir süre sonra devamsızlığı yüzünden okuldan atılmış. Çetin ise başarılı bir şekilde
okuluna devam etmiş. Tekin okuldan atıldığı için babası çok sinirliymiş ve Tekin'i tamircinin
yanında çırak olarak işe başlatmış. Tekin iş yerinde bütün gün hiç durmadan çalışıyormuş ve
ustasından sürekli azar işitiyormuş. Yaptığı hiçbir işi, ustası beğenmiyormuş.
283
Tekin çok sıkılmış artık, işi bıraksa babası çok kızacak, bırakmasa sürekli patronundan
azar işitecekmiş. Onu güzel günlerin beklemediğini anlamış. Pişmanmış, ama ne yapacağını
bilmiyormuş.
Yine bir akşamüstü Tekin eve döndüğünde, Çetin’i ders çalışırken görmüş ve “Ahh”
çekerek:
- Keşke ben de okulu bırakmasaydım.
Çetin bu sözlerin üzerine kardeşi Tekin'e bir akıl vermiş:
- Bak kardeşim, sen yeter ki iste. İnsanın isteyince yapamayacağı hiç bir şey yoktur.
Dışarıdan sınavlara girip kazanan birçok kişi var. Sen de düzenli olarak çalışırsan,
dışardan sınavlara girersin ve kazanırsın.
Tekin, kardeşi Çetin'in bu sözlerini günlerce düşünmüş ve dışardan okumaya karar
vermiş. Bu kararı babasıyla da paylaşmış. Babası, Çetin’in bu kararına çok sevinmiş. Tekin çok
çalışmış ve sınavlara girmiş. Sınavı büyük bir başarıyla kazanmış. Çetin ile babası, Tekin’in
göstermiş olduğu bu başarıya çok sevinmişler.
Çetin ile Tekin, artık başarılı birer öğrenci olmuşlar. Okullarını büyük bir başarıyla
bitirmişler. Çetin Doktor, Tekin ise öğretmen olmuş. Tekin, her fırsatta öğrencilerine,
okumanın önemini vurguluyormuş. Sokakta gördüğü her çocuğu da, okula gelmeleri için ikna
etmeye çalışıyormuş. Anne ve babası, Çetin ve Tekin’le gurur duyuyormuş.
Kedi İle Köpek
Bir varmış bir yokmuş, çiftliğin birinde birçok hayvan yaşarmış. Atlar, koyunlar,
keçiler, tavuklar, inekler. Hepsi birbiriyle çok iyi geçinirmiş, ama sadece kedi ve köpek
anlaşamazmış. Sürekli kavga ederlermiş. Çiftlikteki hayvanlar kedi ve köpeğin kavgasından
bıkmışlar. Zaten niçin kavga ettiklerini de anlamıyorlarmış. Bir gün köpek çok hasta olmuş.
Kedi çok sevinmiş. “Oh, bir kaç gün kafamı dinlerim” demiş.
Kedi bir gününü sessiz sedasız geçirmiş. İkinci gün canı sıkılmaya başlamış. Çünkü
köpekle tartışmak, onunla kavga etmek kedi için eğlenceliymiş. Köpek hasta olunca, kedi
tamamen kendini yalnız hissetmiş. Hemen köpeğin yanına giderek ondan özür dilemiş.
İyileşene kadar köpeğin yanından hiç ayrılmamış.
O günden sonra çok iyi dost olmuşlar, bir daha hiç kavga etmemişler. Bu davranışları
da bütün hayvanlara örnek olmuş.
Asık Suratlı Osman
Kasabanın birinde Osman adında bir çocuk varmış. Osman hiç gülmezmiş, sürekli
suratını asarmış. Hiç kimseyle konuşmazmış, kimse de onunla konuşmazmış. Konuşmaya da
çekinirlermiş, çünkü çok sinirli görünüyormuş. Hiç arkadaşı yokmuş. Canı çok sıkılıyormuş. Hiç
kimse onu yanına istemiyormuş. Osman, “Beni neden hiç kimse yanında görmek istemiyor.”
diye sürekli düşünüyormuş.
Bir gün Osman yatağında uyurken bir rüya görmüş. Rüyasında aksakallı bir dede
Osman'a bir ayna vermiş ve “Aynada kendine bak, neden insanların seni istemediğini
anlarsın.” Demiş. Osman rüyasında aynaya bakmış. Aynaya bakar bakmaz, ne kadar asık
suratlı olduğunu görmüş. Ayna sihirliymiş ve dile gelmiş, “Bundan sonra, her sabah bana
bakarak kendini iyi ve güler yüzlü bulacaksın.” demiş.
284
Osman sabah uyandığında aynayı yanı başında görmüş ve çok şaşırmış. Hemen aynayı
eline almış ve aynaya bakmış. Aynada Kendisini güler yüzlü ve neşeli görmüş. Çok mutlu
olmuş. Etrafındaki herkese neşe vermeye başlamış. Herkes Osman’ın bu yeni halini pek
beğenmiş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
RÜYA’NIN RÜYASI
Rüya CEVİZCİ
Bir gün babamın arabasıyla Malatya’ya gidiyorduk. Önce İzmir’de eniştemler ve
kuzenlerimle birlikte gezecektik. Sonra da biz Malatya’daki halamı görmek için akşama doğru
yola çıkacaktık. İzmir’deki Türkiye’nin en güzel hayvanat bahçesini gezmeyi planladık ve
gezdik.
Hayvanat bahçesinde yüzlerce hayvan vardı. Hayvanat bahçesi gez gez bitmiyordu.
Zürafalar, filler, aslanlar, timsahlar, kartallar ve daha yüzlerce kuş ve diğer hayvanlar vardı.
Eğlendik, gezdik, artık yola çıkma zamanı gelmişti ve toparlandık yola çıktık. Babam
bizi sonra saat kulesine götürdü, orada kuşlara yem attım. Onları besledim.
Akşama kadar orada gezdik. Akşam Saat Kulesi’nin nasıl göründüğünü merak
ediyordum. Işıklarda Saat Kulesi’ni izledik. Yemeğimizi yedik ve Malatya’ya doğru yola
koyulduk.
Yolda bir kaza gördük. Herkes toplanmıştı, yaralılar vardı. Babam hemen onlara
yardım etmeye gitti. Sonra ambulans helikopter geldi ve yaralıları hastaneye götürdü. Biz
yola devam ettik.
Hava kararmaya başladı, akşam olmak üzereydi. Babam, az kalsın bir köpeğe
çarpacaktı. Hemen durduk. Köpeğin bir şeyi yoktu ama korkmuştu. O köpeği yanımıza aldık.
Veterinere götürdük. Onlar köpeğe baktı, bir şeyi yok dediler. Babama: “Köpeği yanımıza
alalım. Yazık beli ki sahibi yok.” dedim. Babam beni kırmadı.
Küçük yavru bir köpekti. Onu öyle bırakmaya gönlümüz razı olmadı. Köpeği de
yanımıza alıp yolumuza devam ettik.
Gece kar yağmaya başladı. Karlar çok güzeldi, bembeyazdı. Yağarken de daha güzel
görünüyordu. Ben yağan karı seyrederken, bir de baktım Malatya’ya gelmişiz. Arabadan indik
kartopu oynamaya başladık. Kar öylesine yumuşak ve güzeldi ki anlatamam. Fakat kar
soğuktu. Bu güzel şeyler neden soğuk oluyor ki? Köpeğimizi aldık ona bir köpek kulübesi
yaptık. Köpek için bir bulalım dedim. Babam da, “Sen bul.” dedi. Ben de kar gibi beyaz
olduğundan Kar ismini verdim. Artık onu Kar diye çağırıyorduk. Önceleri pek anlamadı. Fakat
sonraları alıştı.
Kar soğuktan üşümesin diye kulübenin içine bir de eski birkaç elbise koyduk. Sonra da
kulübenin içerisine Kar’ı koyduk. Yemeğini suyunu verdik. Sonra biz de halamlara gittik. Soba
bu soğuk havalarda daha değerlidir. Gümüldür çok soğuk bir yer değil. Orada dışarısı bile
sıcakmış, şimdi anlıyorum. Halam bize çok değişik yemekler hazırlamıştı. Nasıl da açıkmışım!
Birçoğu farklı yemeklerdi. Yani yöreselmiş. Yani o bölgeye ait yemekler. Örneğin enginar da
burada pek bilinmezmiş. Bunun gibi. Her halde hiç bu kadar yemek yememişimdir. Hepsi de
güzel olmuştu. Halamın eline sağlık.
285
Yemeklerden sonra kuzenlerimle oynadım. Halam ve annem yataklarımızı da
hazırladılar. Beni ve kuzenlerimi yatağımıza yatırdılar. Büyükler ise hala konuşuyorlardı.
Yatarken Kar geldi aklıma. Acaba kulübesinde üşüyor mudur? Böyle düşünürken uyumuşum.
Sabah olduğunda kuzenlerimle beraber hemen dışarı çıktık. Her yer hala bembeyazdı.
Çocuklar koşuşturuyorlardı. Bazıları kardan adam yapıyordu. Bazıları kaymaya çalışıyordu.
Bazıları da kartopu oynuyordu. Kuzenlerim onları tanıdıkları için oynadılar. Beni de çağırdılar.
Biraz sıkıla sıkla ben aralarına karıştım. Annem: “Rüya, dikkat et!” diye bağırıp duruyordu.
Çok oynadık. Ama en güzeli kaymaktı. En sonunda halam ve annem gelip bizi götürdüler. Her
tarafımız ıslanmıştı. Şimdi üşüyordum da. Oynarken hiç üşümemiştim.
Annem hemen üstümü değiştirdi. Babama Kar’ı sordum. Onu unutmuştum. Babam
yemeğini vermiş. Dünden daha iyi görünüyordu. Çıkıp Kar’a baktım. Gerçekten iyi görünüyor.
Demek ki zavallı açmış. Kuzenlerim de gelip sevdiler. Onlara armağanımdı. Artık Kar’a onlar
bakacaklardı.
Hep beraber arabayla Malatya’yı gezmeye gittik. Gezdik ve çok eğlendik. Babam bizi
dağa götürdü, orada kardan adam yaptık. Kartopu oynadık. Karda kaydık, çok yorulduk.
Kuzenlerim ve Kar ile oynadık.
Eve geldik. Babam ertesi gün İzmir’e gideceğimizi söyledi. Ben çok üzüldüm. Babama:
“Neden hemen dönüyoruz? Burası güzel, birkaç gün daha kalsaydık.” dedim. Annem de,
kalabiliriz dediyse de babam, işim var, dedi. Halam yol için börekler, kekler hazırlamıştı. Bir
de kayısı koymuştu. Kayısı Malatya’nın en önemli meyvesidir. Gümüldür’de limon, mandalina
ve portakal olduğu gibi.
Halam, eniştem ve kuzenlerimle vedalaştıktan sonra yola çıktık. Uzun bir süre
geçtikten sonra, bir dinlenme tesisinde mola verdik. Halamın hazırladığı yolluklardan yemeye
başladık. Sonra tekrar yolculuğumuz başladı. Babam gece yolculuğunu seviyordu. Akşamları
araba kullanmak daha rahat, diyordu. Bundan dolayı yola gece de devam ettik. Yol çok
karanlıktı, herkes korkmaya başladı. Babam hemen eve dönmek için gaza bastı ve çok hızlı
gitti. Sonra önümüze bir kurt sürüsü çıktı babam onları atlattı ve hiç durmadan yola devam
ettik.
İzmir’e yaklaştık. Artık evimize gidiyorduk. Aman Allah’ım! O da ne! Önümüze
koskocaman bir ayı çıktı. Çok korktuk. Babam arabayı ağaca çarptı. Ayı arabamızın üstüne
çıktı. Biz de ormana kaçtık. Ayı peşimizden ayrılmıyordu. Bir de baktım ki halamın hazırladığı
yolluklardan kalanlar dökülmüş, ayı da onları yemeye çalışıyordu. Daha kaysılardan
yememiştim bile. Ben ayıya doğru gitmeye çalışıyordum. Fakat annem ile babam beni
bırakmadılar. Bir ara ellerinden kurtuldum. Ayıya doğru koşarak gittim. Sanki köpeğim Kar da
benimle birlikte ayıya doğru havlayarak geliyor. Bu beni çok mutlu etti. Ayı bizim ona doğru
bir hışımla geldiğimizi görünce şaşırıp kaldı. Birden korktu ve uzaklaştı.
Birden odamın kapısını açıldı. Birde baktım ki odamdayım. Kapıyı açan annem: “Kalk,
kahvaltını yap. Okula geç kalacaksın.” dedi.
Anneme, gördüğüm rüyayı anlatmaya başladım.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
286
İLK ÖĞRETMENİM
Safinaz Betül KORKAR
O gün okulun ilk günüydü. Beyza ana sınıfına başlıyordu. Beyza okulunu, sınıfını,
öğretmenini ve arkadaşlarını çok merak ediyordu.
Zil çaldı ve bütün öğrenciler sıraya geçtiler. Ana sınıfı öğrencileriyle ilgilenen iki
öğretmen vardı. Bir tanesi Beyza’nın durduğu sıradaki çocuklarla ilgileniyordu. Beyza bu
öğretmenin kendi öğretmeni olacağını bilmiyordu.
Öğrenciler sıraya geçtikten sonra İlköğretim Haftası kutlamaları yapıldı. Şiirler
okundu, çocuklar gösteriler yaptılar, oyunlar oynadılar. Bu gösteriler Beyza’nın çok hoşuna
gitti. Törenler bitince bütün öğrenciler sınıflarına girdiler. Sınıfa girince öğretmenler belli
oldu. Sırada onlarla ilgilenen öğretmen Beyza’nın öğretmeni olmuştu. Adı Ferişte
Öğretmen’di. Beyza buna çok sevindi çünkü Ferişte Öğretmen’i çok sevmişti.
Her gün okula “Bugün okulda neler yapıp öğreneceğim ve nasıl bir gün geçireceğim,”
diye sevinçle ve merakla okula gidiyordu. Okulda şarkılar söylüyor, oyunlar oynuyor ve çok
eğleniyordu. Okulun birinci dönemi bitince ilk karnesini alıp ayrıldı Ferişte Öğretmeninden
Beyza.
Tatil bitip okul tekrar açılınca Beyza büyük bir sevinçle okuluna gitti fakat Ferişte
Öğretmeni yoktu. Yerine başka bir öğretmen gelmişti. Beyza ve arkadaşları bu duruma çok
üzüldüler ve ağladılar.
Yeni gelen öğretmen de çok tatlı bir öğretmen olmasına rağmen, Beyza Ferişte
Öğretmenini asla unutmayacaktı. Çünkü o Beyza’nın ikinci annesi olmuştu. Seni Çok
Seviyorum İlk Öğretmenim.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
UMUTLAR
Sena YURT
Gerçekleşmeyecek gibi görünse de, hiç umut tükenmedi o küçücük, o güzel
yüreğinde. Küçücük soğuktan çatlamış, acıyan elleriyle kalem tutardı, çalı çekerdi Ayşecik.
Maddi durumları kötüydü. Ayşecik hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Doktor olmak istiyordu.
Doktor olunca da ninesini iyileştirecekti. Hep bu umutla bakardı hayata. Oysaki daha çok
küçüktü. Kim bilir belki de ninesi o zamana kadar yaşamayacaktı, ama Ayşe bunu kendine
anlatamıyordu.
Köydeki okul sekizinci sınıfa kadardı. Liseyi okumak için kasabaya gitmek gerekiyordu,
ama Ayşelerin maddi imkânları kısıtlıydı. Ayşe daha 1. sınıftaydı. Babası Ayşe’ yi 5. sınıfa
kadar okutup alacaktı okuldan. Tarlada çalıştıracaktı Ayşe’yi. Ayşe çok çalışıyordu. Sınıfın en
çalışkanı Ayşe’ydi. Öğretmeni Ayşe’yi çok severdi. Ayşe de öğretmenini çok severdi.
Öğretmen, Ayşe’ye öyle bir bağlanmıştı ki, onu öz evladı gibi sevmişti.
Bir gün öğretmeni Ayşe’yi alıp şehre götürdü. Alışveriş merkezlerine gittiler. Ayşe ilk
defa alışveriş merkezine gitmişti. Hava kararmıştı. Ayşe endişelendi. Öğretmenine:
287
- Öğretmenim ben eve gitmek istiyorum.
- Ne o? Beğenmedin mi?
- Beğendim, ama geç oldu. Eve gitmezsem babam bana kızar.
- Tamam, kızım gidiyoruz.
Ayşe eve geldi. Babası ve annesi ağlıyordu. Ayşe meraklandı:
- Ana niye ağlıyorsun?
Annesi:
- Kızım, ninen öldü.
Ayşe orada öylece yığılıp kalmıştı. Ayşe için için ağlayıp kendi kendine “Doktor olup
ninemi iyileştirecektim.” diyordu. Babası:
- Sen, doktor olacaksın ha? Nasıl olacaksın doktor. Hiç boşuna hayal kurma kızım. Sen
5. sınıftan sonra okumayacaksın.
Ayşe odasına kapanmış ağlıyordu. Ninesinin öldüğüne mi yansın, yoksa babasının
okuldan alacağına mı? Yaşı küçüktü, ama Ayşe’nin kocaman bir yüreği vardı. Yarın ninesinin
cenazesi kaldırılacaktı. Ayşe sabah erkenden kalktı. O gün okula gitmeyecekti. Sokağa çıktı ve
okula giden arkadaşlarını gördü. Arkadaşları:
- Ayşe, bugün müfettiş gelecek. Sen neden gelmiyorsun?
Ayşe bunu duyar duymaz hemen eve gidip okul eşyalarını aldı. Daha ders
başlamamıştı. Ayşe hemen sırasına oturdu. Zil çaldı. Öğretmen içeri girdi, arkasından da
müfettiş. Ayşe çok heyecanlanmıştı. Müfettiş ne sorduysa hepsini doğru cevapladı. Müfettiş,
Ayşe’deki ışığı görmüştü. Ayşe ile konuşmaya başladı:
- Adın ne güzel kız?
- Ayşe.
- Nerede oturuyorsun?
- Köyde.
- Büyüyünce ne olmak istiyorsun?
- Doktor.
- Tamam kızım.
Ayşe anlamamıştı. Niye böyle sorular soruyordu ki? Okul bitti. Ayşe, koşa koşa
mezarlığa gitti. Ninesini gömmüşlerdi. İnsanlar dağılmıştı. Ayşe ağlayarak ninesinin mezarı
başına gitti.
Ayşe doktor olma isteğini ninesinin ölümüyle bitirmişti. Ayşe hüzünlü bir şekilde
bacasında dumanlar tüten gecekondudan içeri girdi. Annesi ağlıyordu. Ayşe de annesinin
yanına gitti. Babası, “Haydi kalkın yemek hazırlayın.” dedi. Ayşe, babasına çok kızmıştı.
Babasının bu sözleri onu çok incitmişti.
Küçük kız babasını hiç anlamıyordu, belki de babası onu hiç anlamıyordu. Babasının
bu davranışlarına karşı Ayşe daha da hırslanmıştı. Doktor olmaktan vazgeçmesine rağmen, bu
hırs onu tekrar doktor olmaya itti.
Ninesinin ölümü onun derslerini etkilemişti. Derslerde sürekli dalıyordu, ama kendine
gelmesi lazımdı. Yoksa umutlar uçup giderdi. Ayşe bir gün okuldan dönüp eve girdiğinde
babasını yere yığılmış yatarken gördü. Ayşe, ‘’Anne, anne!’’ diye bağırıyordu. Annesi tarlaya
288
çalı çekmeye gitmişti. Ayşe, komşulara seslendi. Tüm mahalle eve babasının başına
toplanmıştı. Köyün ağası Sürmeli Ali, babasını arabasına bindirip doktora götürdü. Ayşe de
birlikte gitmişti. Babasını yoğun bakıma almışlardı. Ayşe çok korkuyordu. Annesi eve gelip
kimseyi göremeyince telaşlandı. Komşular:
- Eşin hastalandı. Şehre, doktora götürdüler.
Ayşe’nin annesi bunun üzerine hemen sürmeli Ali’nin evine gitti. Sürmeli Ali’nin karısı
Selma’ya:
- Bir araba ayarla da hastaneye gidelim, dedi.
Selma:
- Şu anda araba yok, ama birazdan gelir. O zaman seni götürürler, dedi.
Bir süre sonra araba geldi. Fadime:
- Halil, beni şehre kadar götürüver.
Halil:
- Bin gidelim Fadime abla.
Hemen yola çıktılar. Birkaç saat sonra şehre vardılar. Ayşe oturmuş ağlıyordu. Fadime
koşa koşa Ayşe’nin yanına gitti.
Ayşe:
- Anne, doktorlar babamın çok hasta olduğunu söyledi. Yoksa babam ölecek mi?
Annesi hiçbir şey diyemiyordu. Çünkü o da böyle bir şeyin olmasından korkuyordu.
Birbirlerine sarılmış beklerken doktor geldi. Ayşe’ ye babasının onu görmek istediğini söyledi.
Ayşe’nin yüzünde bir tebessüm belirdi. Annesine baktı ve içeri girdi. Babasını bir sürü
makineye bağlamışlardı. Babasının yanına giderek ellerine sarıldı. Babası:
- Kızım sana bir şey diyeceğim. Oku kızım, hiçbir zaman yılma. Hiçbir zaman pes etme
ve umudunu hiç kaybetme. Ben sendeki ışığı hep gördüm. Sen doğduğundan beri çok
azimli bir kızdın. Yürümeyi küçük yaşta öğrendin. Senden özür diliyorum kızım. Sana
hep boş yere kızdım, bağırdım. Benim artık bu dünyada yapacak bir şeyim yok, ama
senin daha bir sürü yolun var. Beni affet kızım.
Ayşe’nin babası bu sözleri söylerken derin bir nefes aldı. Ayşe çok korkmuştu.
Makineler ötmeye başladı. Küçük kız bir yandan ağlıyor, bir yandan da doktorları çağırıyordu.
Doktorlar koşa koşa geldi. Ayşe doktora baktığında kendisini görmüştü ve bir yandan da
babasının ölmeden önce söylediği sözler aklına geldi. İçindeki hırs daha da büyüdü.
Ayşe birkaç gün sonra kendini daha iyi hissedince okula gitmeye karar verdi. Ayşe
sabah erkenden kalkıp çantasını sırtladı ve okuluna gitti. Öğretmeni okulda Ayşe’yi görünce
hemen yanına gitti:
- Sen çok başarılı bir kızsın ve doktor olmak istiyorsun. Senin doktor olacağına bütün
kalbimle inanıyorum. Bunun için de elimden gelen desteği yapacağım. Sen yeter ki
pes etme. Her zaman umutlarla yaşa ki kendine olan özgüvenin hiç bitmesin.
Ayşe:
- Babam da böyle demişti. “Sen sakın pes etme. Her zaman azimli ol. Kimseye yenik
düşme, doktor ol.” demişti.
Öğretmen:
289
Bak baban da böyle demiş. İnsan kendine güvendikten sonra yapamayacağı hiç bir şey
yoktur. Haydi bakalım şimdi ağlama da git anneni teselli et, ama bu söylediklerimi de
asla unutma. Sana güveniyorum kızım.
Ayşe okuldan koşa koşa annesinin yanına gitti. Ayşe her gün günlüğüne kötü şeyler
yazıyordu. O kadar mutsuzdu ki önce ninesini sonra da babasını kaybetmenin üzüntüsünü
yaşıyordu. Artık hayat onun için daha da zorlaşmıştı.
Annesi kara kara düşünüyordu. Hem kızına hem de Kendisine nasıl bakacaktı. Keşke
biri onlara el uzatsaydı. Dayanacak duvarlarda yoktu. Ayşe’yi nasıl okutacaktı. Geçimini nasıl
sağlayacaktı, ama Ayşe hayata hep emin gözlerle bakıyordu, çünkü başaracağını biliyordu.
Akşam oldu. Annesi sofrayı hazırladı. Ayşe’yi çağırdı. Sofrada; yarım ekmek ve iki dilim peynir
vardı. Ayşe başını öne eğerek:
- Anne bundan sonra nasıl geçineceğiz, dedi.
- Ben bir iş bulup çalışacağım. Sende okulunu okuyacaksın kızım.
Yemeklerini yiyip yattılar. Ayşe günlüğüne şöyle yazmıştı:
“Sevgili Günlük,
Bugün babamın ölümünün üzerinden geçen ikinci gün. Babam öldükten sonra onun
değerini anladım ve ona bir söz verdim. Çok çalışıp doktor olacağım. Hiçbir zaman
yılmayacağım. Pes etmeyeceğim.”
Ayşe o gece hiç uyumamıştı. Durmadan ağlıyordu. Sabah olunca üstünü giyinip okula
gitmek için evden çıktı. Yolda arkadaşları Ayşe’yle dalga geçiyordu, ama Ayşe hiç oralı olmadı.
Okula ulaştığında kapıda müfettişi gördü. Müfettiş:
- Günaydın küçük kız.
- Günaydın öğretmenim.
- Nasılsın bakalım?
- İyiyim, siz nasılsınız?
- Teşekkür ederim. Ben de iyiyim.
- Duyduğuma göre baban vefat etmiş. Allah rahmet eylesin.
Ayşe ağlamaklı bir ses tonuyla, “Sağ olun öğretmenim.” dedi. Müfettiş:
- Amacım seni üzmek veya ağlatmak değildi. Sen çok başarılı bir kızsın ve ben senin bu
başarını değerlendirmek istiyorum. Eğer sen de kabul edersen maddi olarak yardım
etmek istiyorum.
Ayşe bir şey diyemedi. Susup kaldı. Müfettiş:
- Nerde oturuyorsun?
- Adım sokak, Atatürk mahallesi, No:21.
- Öğretmenim siz ev adresimi neden istediniz?
- Annen evdeyse senin hakkında konuşmak istiyorum, dedi.
Ayşe sınıfa girdi. Öğretmen gelmek üzereydi. Ayşe hiç anlayamıyordu. Herkes bana
çok güveniyor ve okumamı istiyor. Onların bana olan güvenini kaybetmemeliyim diye
düşündü. Öğretmen sınıfa girdi ve derse başladılar.
Müfettiş, Ayşelerin evini bulmuştu. Küçük gecekondunun eskimiş kapısını çaldı.
Kapıdan hüzünlü bir kadın çıktı. Müfettiş:
-
290
Merhaba. Ben müfettişim. Siz de Ayşe’nin annesi olmalısınız.
Evet, ben Ayşe’nin annesiyim. Buyurun.
Müfettiş tek odalı gecekondunun içine girdi ve Ayşe gibi çalışkan bir kızın bu evde
oturmaması gerektiğini düşündü. Müfettiş:
- Kızınız çok başarılı biri. Ben bu yüzden sizi tebrik ediyorum. Maddi olarak sıkıntı
çekiyormuşsunuz. Ben Ayşe’nin okuması için elimden gelen yardımı yapacağım, dedi
ve Ayşe’nin annesinin eline bir miktar para tutuşturarak gitti.
Zil çalmıştı ve herkes evlerine dağıldı. Ayşe de evinin yolunu tuttu. Yolda eve
babasıyla dönen çocuklar vardı. Ayşe onları gördükçe babasını daha da çok özlüyordu. Ayşe
kapıda içeri girdiğinde annesinin elindeki parayı gördü ve paranın nerden geldiğini sordu.
Annesi:
- Bugün Müfettiş Bey geldi, senin çok başarılı olduğunu ve böyle devam edersen daha
da başarılı olacağını söyledi. Bu parayı da senin okuman için verdi.
Ayşe o günden sonra derslerine daha çok çalışıp başarısını arttırdı. Seneye sınava
gireceği için şimdiden çok heyecanlıydı. Amacına ulaşmak için çok çalışması gerekiyordu.
Günler su gibi akıp geçti. Sınava gireceği gün gelip çattı. Ayşe sabah erkenden kalktı.
Kahvaltısını yapmak için sofraya oturdu. Annesi bir gün önce çalıştığı yerden parasını alıp
reçeller, ballar, tereyağı almıştı. Ayşe kahvaltısını yapıp okula geldi.
Sınavın başlamasına az kalmıştı. Ayşe son hazırlıklarını da yaptı. Sınav başladı. Ayşe
hiçbir soruya takılmadan hepsini çözdü ve mutlu bir şekilde dışarıya çıktı.
Küçük kız yazın keyfini çıkarırken kapı çalındı ve bir mektup geldi. Mektupta Ayşe’nin
sınavda ne kadar puan aldığı ve hangi liseyi kazandığı yazıyordu. Ankara’da bir liseyi
kazanmıştı.
Ayşe annesinden ayrılacağı için çok üzgündü, ama babasına verdiği sözü yerine
getirmesi gerekiyordu. Birkaç hafta sonra eşyalarını alıp otobüsün kalkacağı yere geldi.
Otobüse bindi. Uzun bir yolculuktan sonra Ankara’ya ulaştı. Ankara’da yaşayan bir akrabaları
ona bir ev bulmuştu. Akrabaları Ayşe’yi tuttukları eve götürdü. Eski ve küçük bir evdi.
Ayşe eve yerleşip temizliğe başladı. Akşam yorgun bir halde yatağa uzandı. Sabah
uyanıp hazırlandı. Kazandığı okula gidecekti. İçinde büyük bir mutluluk vardı. Gittiği okul çok
modern bir okuldu. Okuldaki herkesin ailesi çok zengindi. Ayşe sınıftan içeriye girdi. Sınıfta
öğretmen olmasına rağmen herkes birbirleriyle konuşup kâğıt atıyordu. Öğretmen Ayşe’yi
kapıda görünce sınıfı susturdu, Ayşe’nin yanına gitti.
- Hoş geldin kızım, adın ne?
Ayşe:
- Hoş geldin Ayşe. Arkadaşlarınla tanıştıktan sonra boş bir yer bulup oturabilirsin.
Ayşe bir çocuğun yanına oturdu. Çocuk:
- Adın ne?
- Benim adım Ayşe. Ya senin?
- Umut.
- Tanıştığıma memnun oldum.
- Ben de. Neden yanıma oturdun?
-
291
- Sadece senin yanın boştu da ondan.
- İzin almadın ama.
- Evet almadım. Özür dilerim, diyerek kalktı.
Tam kalkarken Umut elinden tutup:
- Öyle demek istememiştim. Özür dilerim. Oturabilirsin.
Ayşe elini bırakıp ön sıraya geçti. Umut çok pişman olmuştu. Teneffüste Ayşe’nin
yanına oturup:
- Lütfen beni affet. Çok pişman oldum.
Ayşe Umut’un özrünü kabul ederek yanına oturdu. Ders zili çalmıştı. İkisi de
birbirinden hoşlanmıştı, ama belli etmiyorlardı. Ayşe ilk defa böyle duygular içindeydi.
Kendini çok heyecanlı hissediyordu.
Akşam olunca Ayşe eve geldi. Umut’u düşündükçe garip duygular hissediyordu. Ayşe
ilk defa böyle duygular içindeydi. Akşam yatmadan önce günlüğüne şunları yazdı:
“Sevgili günlük,
Bugün okulumun ilk günü. Umut adında biriyle tanıştım. İçimde bugüne kadar
hissetmediğim garip duygular var. O kadar güzel bir duygu ki, sanki her şeyi unutup yeni bir
sayfa açmışım gibi hissettim. Annemi de çok özledim. Bazı zamanlar kendime şaşıyorum.
Geriye bakıyorum da ben ne kadar çok şeyin üstesinden gelebilmişim. Babamın bana
kızmaları. Ninemin, sonra da babamın vefat etmesi.”
Tüm bu düşüncelerle erkenden uyudu. Sabahleyin erkenden kalkıp kahvaltısını yaptı
ve okula gitti. Umut kapıda onu bekliyordu. Ayşe:
- Günaydın.
- Sana da günaydın. Nasılsın?
- İyiyim, sen nasılsın?
- Teşekkür ederim bende iyiyim. Sınıfa gidelim mi?
- Olur.
Günler böyle geçerken Ayşe daha da başarılı oluyordu. Lise eğitimi bitmiş Ayşe ve
Umut üniversiteye başlamışlardı. Ayşe, Tıp Fakültesinde okuyordu. Umut ise Hukuk
Fakültesinde okuyordu.
Üniversiteyi bitirince evlendiler. İki çocukları oldu. Ayşe çocuklarına anne ve babasının
adlarını verdi. Hayatlarının sonuna kadar mutlu yaşadılar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
292
AYŞE’NİN HAYATI
Sude Naz ERCAN
Küçük bir kasabada Ayşe isminde minik bir kız çocuğu varmış. Ayşe annesi, babası,
ağabeyi, anneannesi ve dedesi ile kocaman bir çiftlikte yaşarlarmış. Ayşe, yeşil gözlü,
kahverengi saçlı, zayıf bir kızmış. Abisiyle çok iyi anlaşırlarmış. Ayşe bahçede oynarken
dedesinin köpek kulübesi yaptığını görmüş. Hemen dedesinin yanına gitmiş:
- Dedeciğim bizim köpek kulübemiz yok muydu da bir tane daha yapıyorsun?
Dedesi:
- Var; ama minik köpeklerimiz oldu. Onlar çoğaldı da ondan yapıyorum, demiş.
Babası:
- İlk defa böyle bir şey oldu Ayşe. Daha çok ilklere şahit olacaksın. İneğin yavrusunu,
koyunun yavrusunu, keçinin yavrusunu, atın yavrusunu görmek gibi.
Ayşe bir gün babası ile hayvanat bahçesine gitmiş. Babasının elini öyle sıkı tutuyormuş
ki… Hiç görmediği hayvanlar varmış. Ayşe durmadan babasına:
- Babacığım, bunun adı ne? Nasıl bir hayvan, diye sorular soruyormuş.
Hayvanları tanımaya çalıştıkça merakı bir o kadar daha artar, sorduğu sorularda
çoğalırmış. Babası sabırlı bir şekilde Ayşe’nin sorularına cevap verir, anlaması için en basit
cevapları bulurmuş.
Bir gün Ayşe öyle bir soru sorar ki babası zekâsına hayran kalır. Bu soruyu
anlamamazlıktan gelir. Ayşe’yle birlikte tavşanların yanına giderler. Tavşanları severler. Ayşe
tavşana pamuk adını verir. Çünkü tüyü pamuk gibi yumuşaktır.
Ayşe, hayvanat bahçesi dönüşü gördüğü her şeyi heyecanlı bir şekilde bütün ailesine
anlatır. Ama annesinin kucağında yorgun düşer anlatmaktan, oracıkta uyuya kalır.
Sabah olur. Abisi uyandırır Ayşe’yi: “Haydi kalk. Bugün çok işimiz var. Bir hafta sonra
okula gideceğiz. Annem, babam, sen ve ben alışveriş yapmalıyız. Hemen giyin, kahvaltıya gel.
Kahvaltı yapacağız; sonra da alışverişe gideceğiz.”
Ayşe çok heyecanlanır. Hemen üstünü giyinip kahvaltıya gelir. Babası kahvaltıda:
“Ayşe ile ağabeyinin okul kıyafetlerini ve okul malzemelerini almak için mağazaya gideceğiz.
Oradan da sinemaya gideceğiz.” der.
Kahvaltıları biter. Hazırlanıp hemen yola koyulurlar. Mağazaya geldiklerinde Ayşe çok
heyecanlıdır. Hemen ağabeyinin elini tutar, koşarak mağazaya girerler. Annesi ve babası da
gelince önce ağabeyinin okul kıyafetlerini ve malzemelerini daha sonra da Ayşe’ninkileri alıp
mağazadan çıkarlar. Babası söylediği gibi sözünü tutar. Biletleri alıp onları sinemaya götürür.
Ertesi gün babası Ayşe’yi okula yazdırır. Böylelikle Ayşe’nin okul hayatı başlamış olur.
Ağabeyi ile okula her gün beraber gidip gelirler. Annesine okulu çok sevdiğini anlatır.
Öğretmenini daha çok sevdiğini söyler. Okuma yazma öğrendikçe televizyondaki bütün
yazıları okumaya başlar.
Karne zamanı gelir. Sınıfını geçmiştir. Ağabeyi de sınıfını geçmiştir. Anne ve babası
onlarla gurur duyarlar. Ayşe tatilde denize girmeyi ve bisiklete binmeyi düşünür. Bu ve diğer
oyunlar için bolca zamanı olacaktır. Kitap okumayı sürdürür. Her yeni kitap, merakını giderek
artırır. Artık her söyleneni anlıyor, yaşının sorumluklarını yerine getiriyordur. Ayşe
293
büyüdüğünü bilir. Okuldaki arkadaşlarını özlemeye başlamıştır ve onları göremeyeceğini
zannederek korkar.
Tatilin sonunda annesi ona bir yaş daha büyüdüğünü söyler. Okulun açıldığına çok
sevinmiştir. Ayşe arkadaşlarını ve öğretmenlerini özlemiştir. Tatil dönüşünde onlarla birlikte
olmanın tadını çıkarır. Ailesi de Ayşe’nin büyüdüğünü anlar. Ona daha farklı davranmaya
başlarlar. Bu da Ayşe’yi mutlu eder.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ORMANDAKİ HAYVANLAR
Şükrü Furkan CURA
Yemyeşil ağaçların, rengârenk çiçeklerin açtığı güzel bir ormanda tavşanlar, sincaplar,
ayılar, maymunlar, çakallar, kuşlar, zebralar, filler ve daha birçok türden hayvanlar yaşarmış.
O gün bütün hayvanlar sevinç içindelermiş. Çünkü orman kralı aslanın düğünü varmış.
Ormanda düğün hazırlıkları yapılıyormuş.
Kraliçe aslan ormandaki diğer hayvanlar tarafından çok seviliyormuş. Herkesin
yardımına koşar dertlerine derman olurmuş.
Bütün hazırlıklar bitmiş ve düğün başlamış. Kral aslan bu mutlu günlerinde kendilerini
yalnız bırakmayan arkadaşlarına teşekkür etmiş.
Arkadaşlar, eşimi tanıyorsunuz, bu günden itibaren benim ve bu ormanın kraliçesidir.
Bana gösterdiğiniz saygıyı eşime de gösterirseniz sevinirim, demiş. Bütün hayvanlar hep bir
ağızdan: “Kralımız, kraliçemiz çok yaşa!” diye bağırmışlar.
Oyunlar oynanmış şarkılar söylenmiş. Artık bütün hayvanlar bir bir dağılmaya
başlamışlar. Aslan kral ve eşini tebrik eden çakal evine gitmek üzere yola koyulmuş. Giderken
karşısına yıllar önce aslan kralın ormandan kovduğu tilki çıkmış.
Tilki aslan kralı hiç sevmezmiş her zaman bu ormanın kralı ben olmalıyım diye
düşünmüş. Krala türlü türlü iftiralar atmış. Kral aslanı ve ormandaki diğer hayvanları
canından bezdirmiş. Kral onu ormandan kovmuş zaten kralı sevmeyen tilki ormandan
kovulunca iyice sinirlenmiş ve yıllarca kraldan intikam alma planları yapmıştır.
Yıllarca beni ormandan kovmanın bedelini ödeteceğim o krala, diye düşünmüş. Tilkiyi
gören çakal:
- Kral aslan seni kovmadı mı? Niye geldin, diye sormuş.
Bizim kurnaz tilki de şöyle cevap vermiş:
- Yıllardır o orman senin, bu orman benim dolandım durdum. Fakat buradaki
arkadaşlığı dostluğu hiçbir yerde bulamadım. Hatamı anladım ve kraldan özür
dilemeye geldim, demiş.
Çakal:
- Bugün kralımız çok mutlu. Kraliçe Aslan’la düğünü var. Ben de oradan geliyorum.
Kurnaz tilki aklından: “Bugün Kral aslan çok mutlu olduğu için belki beni affeder.” diye
geçirmiş. Çakala:
- Neyse gideyim de en azından tebrik edeyim, demiş.
294
Çakalla vedalaşan tilki, koşarak düğün yerine gelmiş. Hep bir ağızdan şarkılar söyleyen
hayvanlar karşılarında tilkiyi görünce bir anda susmuşlar. Bir anda ormana sessizlik hâkim
olmuş. Diğer hayvanlar birbirlerine bakarak, kral aslan şimdi kızacak bağıracak, diye
düşünmüşler. Tilki birden sessizliği bozmuş ve söze başlamış:
- Kralım, bu mutlu gününüzde sizleri kutlar ve bir ömür boyu mutluluklar dilerim.
Biliyorum size çok kötülük ettim. Ne olur beni affedin ve tekrar burada yaşamama izin
verin, demiş.
Yüzündeki kızgın ifadeyle tilkiye bakan Kral Aslan, hayır, demiş. “Burası dostlukların,
arkadaşlıkların yaşandığı bir ormandır. Burada sana yer yok.” Merhametli Kraliçe Aslan
hemen söze atılmış:
- Kralım, bugün bizim en mutlu günümüz, bugünün hatırına affedin, demiş.
- Peki, senin hatırın için affediyorum. Bundan sonra burada yaşayabilirsin; ama gözüm
üstünde. En küçük hatanda seni affetmem, demiş Kral Aslan.
- Sağ olun kralım, var olun kralım, diye diye ayrılmış düğün yerinden.
Tilki, uzun zamandır kullanmadığı evine doğru yola çıkmış. Birkaç gün içinde evini eski
haline getiren tilki şimdilik kendi halinde yaşamaya devam etmiş.
Gel zaman git zaman ormanda hayat devam ederken kral ve kraliçe aslanlar diğer
hayvan dostlarını evlerine davet etmişler. Bu davete bütün hayvanlar katılmış. Kral ve kraliçe
aslan gecenin sonunda arkadaşlarına:
- Arkadaşlarım, dostlarım! Sizinle bir mutluluğumuzu paylaşmak istiyoruz. Kraliçeniz
hamile, yakında anne ve baba olacağız, demiş.
Bütün hayvanlar alkışlamaya başlamış. Herkes bu habere çok sevinmiş, kurnaz tilki
hariç…
Birkaç ay sonra doğum yapan Kraliçe Aslan’ın üç tane yavrusu olmuş. Gel zaman git
zaman büyüyen yavruları bir gün ormanda oyun oynarken gören tilkinin aklına intikam planı
gelmiş. Bir ağacın arkasına saklanmış ve yavruları izlemeye başlamış. Saklambaç oynayan
kardeşlerden biri tilkinin yakınına saklanmış. Kurnaz tilki gizlice yavrunun yanına gelerek
sanki nefes nefese kalmış gibi:
- Baban karşıdaki kayalıkların orada, ayağını incitti, seni çağırıyor.
Babası için endişelenen yavru dönüp kardeşlerine de haber verecekken kurnaz tilki:
- Hayır, baban sadece seni çağırdı. Çocuklarının içinde en akıllı senmişsin. Kardeşlerine
söyleme. Hadi babanı alıp gelelim, demiş.
Biraz üzgün, biraz da gururlanan yavru, takılmış tilkinin peşine. Bir süre yürüdükten
sonra kayalıkların oraya varmışlar.
- Hani nerde babam, diye sormuş yavru.
- İşte şuradaki mağarada, demiş.
Yavru koşarak girmiş mağaraya. Babasına seslenmiş; ama cevap yokmuş. Güneşin çok
az aydınlattığı mağara bir anda kapkaranlık olmuş. Kurnaz tilki mağaranın girişine kocaman
kaya parçası koyarak kapatmış mağarayı. Yavru bu sefer tilkiye seslenmiş:
- Neler oluyor? Neden kapattın beni buraya? Çıkar beni!
295
Taşı yerinden oynatmaya çalışmış; ama gücü yetmemiş. Çok korkmuş minik yavru,
yalvarmış tilkiye. Tilki intikam ateşinin verdiği mutlulukla kıs kıs gülmüş. Kral Aslan’a evlat
acısı yaşatarak intikam alacakmış. Tilki:
- Bakalım baban seni ne kadar seviyor? Gidip bir göreyim, demiş.
Yavruyu mağarada bırakıp ormana doğru yürümüş. Diğer kardeşleri, ormanda
kardeşlerinin kendilerine şaka yaptığını düşünerek:
- Hadi; ama çık artık. Tamam, oyun bitti. Hadi evimize dönelim, demişler.
Onlar da korkmaya başlamışlar. İki kardeş koşarak eve gidip durumu anne ve
babalarına anlatmışlar. Diğer hayvanlarla birlikte aslan ailesi ormanda minik yavruyu
aramaya başlamışlar.
Hava kararmaya başlamış. Anne aslan üzüntüden hasta olmuş. Kurnaz tilki de kimse
şüphelenmesin diye arıyormuş gibi yapıyormuş. Herkesin harıl harıl minik yavruyu araması
karşısında yaptığından çok utanmış kurnaz tilki. Yaptığının çok kötü olduğunu anlamış ve
pişman olmuş. Ama yine de gerçeği krala söyleyemezmiş. Bir anda: “Ben ne yaptım böyle?
Keşke yapmasaydım.” diye düşünmüş kendi kendine. Kimseye çaktırmadan kayalıklara doğru
yönelmiş. Yavruyu mağaradan çıkarıp arkasına bakmadan kaçacakmış. Çünkü yaşayamazmış
artık bu ormanda. Daha doğrusu Aslan Kral yaşatmazmış onu. Böyle düşünürken mağaraya
varmış.
Kurnaz tilkinin hareketlerinden şüphelenen kral ve diğer hayvanlar onu takip etmişler.
Bundan habersiz olan tilki mağaranın önüne koyduğu taşı kaldırıp minik yavruya seslenmiş:
- Hadi çık artık. Gördüm ki baban da annen de kardeşlerin ve diğer hayvanlarda seni
çok seviyorlar. Ben çok kötü birisiyim. Babana o kadar kötülük yaptığım halde beni
affetti. Ormanda yeniden yaşamama izin verdi. Ama ben ona daha büyük kötülük
yaptım. Şimdi seni benim kaçırdığımı öğrenirse beni yine kovar.
Kralın sesiyle irkilmiş bir anda. Tilki arkasını dönüp bir bakmış ki bütün hayvanlar arkasında.
- Olamaz, demiş tilki.
Saatlerce karanlıkta aç susuz kalan minik yavru tilkinin yanından koşarak kaçmış, babasına
sarılmış.
- Söyle bakalım tilki, sana ne ceza verelim, demiş kral.
Fil:
- İdam edelim kralım, demiş.
Zebra:
- Uçurumdan aşağı atalım kralım, demiş.
Ayı atılmış:
- Biz de onu mağaraya kapatalım, demiş.
Kurnaz tilki:
- Vereceğiniz cezalar beni bu vicdan azabından kurtaracaksa hepsine razıyım kralım.
Yaptığım çok kötü bir şeydi. Çok pişmanım, artık yüzünüze bakamam, demiş ve
uçuruma doğru yönelmiş.
Tam kendini atacakken:
- Dur, demiş kral.
296
Görüyorum ki gerçekten pişmansın; ama cezan bu olmamalı. Düş önüme, demiş.
Ormana doğru yol almışlar bütün hayvanlar. Kral nasıl bir ceza verecek acaba, diye
düşünüyorlarmış. Bizim merhametli kral tilkinin ne kadar pişman olduğunu görünce yine de
dayanamamış. Ona:
- Bundan sonra çocuklarımla sen ilgileneceksin, onlara oyunlar oynatacaksın, onlara
bakıcılık yapacaksın, demiş.
Çok kötü bir ceza bekleyen tilki çok şaşırmış.
- Olmaz kralım. Ben artık duramam burada, kimsenin yüzüne bakamam, giderim.
Yaptığım affedilemez.
- Evet, demiş kral. Eğer yavruma bir şey olsaydı seni affetmezdim; ama sen yaptığından
dolayı vicdan azabı çektin, çocuklarımı gördükçe hep de çekeceksin.
Kralın affetmesi üzerine diğer hayvanlar da affetmiş tilkiyi. İlk zamanlar korksalar da
sonradan diğer bütün yavrularla birlikte kralın yavrularına oyunlar oynatıp şarkılar söyleyen
tilki artık kimseyi kıskanmamış. Ben de çok iyi biri olacağım, diye kendine söz vermiş ve öyle
de olmuş.
Bütün hayvanlar ormanın derinliklerinde mutlu mesut yaşamaya devam etmişler.
-
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
HAYALLERİM, KIZIM VE BEN
Sultan KESKİN
Hava o kadar soğuk ve sisliydi ki göz gözü görmez oldu. Ali amcanın ölümü ve Elif'in
çığlıkları ortalığı daha da kötüleştiriyordu. Ayşe teyze ise kendinden geçmiş ve ne yapacağını
bilmez halde öylece etrafa bakıyordu.
Emine abla, Ayşe teyzeyi, Aslı ve Özgür ise Elif'i tutarak mezarlığa getirecekti. Anneler
babalar bir araya geldiler. Sonra da Ali amcanın tabutunu tuttular ve mezarlığa doğru
yürüdüler. Ayşe teyze ile Elif de arkalarından gidiyorlardı. Mezarlığa girdiler. Artık defin işlemi
bitmişti. Elif o anda çok fenalaştı ve koşarak babasının mezarının başına gitti. Küçük kız
babasının toprağını eline alıp sarıldı sonra bir anda bayıldı.
Ayşe teyze buna çok üzüldü. Koşar adımlarla kızının ve kocasının mezarının yanına
gitti. Kızına sarıldı, onu teselli etmeye çalıştı. Kızına:
- Kızım kendini bırakma. Hadi evimize gidelim. Artık burada durmayalım, dedi.
Elif:
- Anne burada duralım. Babamı bırakmayalım anne.
O bizi çok seviyord. Ben nasıl bırakıp gideyim anne. Söyle anne söyle.
Elif'in konuşmasından herkesin içi parçalandı. Uzun bir süre kimse sesini çıkarmadı.
Bir süre sonra Emine abla, Aslı ve Özgür’ü yanına çağırarak:
- Şimdi sıra sizde çocuklar. Elif'i ancak siz yatıştırırsınız. Şimdi gidin ve Elif'i alın. Eve
götürmeyin de nereye götürürseniz götürün ve onu sakinleştirin.
Aslı ve Özgür, Elif'in yanına gitti. Elif'i kaldırdılar ve mezarlıktan çıkardılar. Elif o kadar çok
ağlamıştı gözleri kan çanağı gibiydi. Çocuklar ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Özgür:
297
Aslı:
-
Elif derenin yanına gidelim mi?
Aaa, çok güzel bir fikir. Hadi gidelim Elif. Orada kendini daha rahat hissedeceğine
eminim.
Elif hiçbir şey söylemedi. Bu yüzden de çocuklar Elif'i aldılar ve derenin yanına
götürdüler. Zaten dereye pek de uzak bir yerde değillerdi. Beş on dakika içinde derenin
yanına vardılar. Elif hiçbir şey söylemiyor, hatta ağlamıyordu. Aslı dayanamayıp Elif'e:
- Elif, kendine gel lütfen. Sen böyle bir insan değildin. Artık herkes senin için
endişeleniyor. Çok heyecanlı, komik, cana yakın, maceracı bir kızdın. Tamam, baban
öldü. Hepimiz çok üzüldük. Sen de üzüleceksin elbette. Ama kendini bu kadar
bırakmamalısın. Umuyorum ki birkaç gün içinde o çok azimli, hırslı, başarılı, kendine
güvenen, düzenli bir öğrenciyi karşımızda görürüz.
Özgür:
- Hem böyle yaparak anneni de çok üzüyorsun. Yazık kadıncağız ne yapacağını bilmiyor.
Lütfen artık böyle yaparak hem kendini hem de anneni bu kadar üzme. Babanı
sevdiğin kadar, anneni de sevdiğini biliyorum.
Elif bu konuşmalar karşısında gerçekten çok büyük bir ders almıştı. Artık hem kendini
hem de annesini bu kadar üzmeyecekti. Elif:
- Haklısınız. Bir daha anneme de kendime de bu kötülüğü yapmayacağım. Babamın
isteğini yerine getireceğim. İyi bir doktor olup annemi ve babamı sevindireceğim.
Babam gibi hasta olan insanları tedavi edeceğim, iyileştireceğim.
Çocuklar Elif'in bu durumuna çok sevindiler. Biraz daha oturdular. Derenin akışına
baktılar. Özgür:
- Ah ah, diye iç geçirdi.
Elif ve Aslı, Özgür'ün böyle iç geçirmesine çok güldüler. Özgür, kızların neden böyle
güldüklerine çok şaşırdı. Dayanamayıp Aslı ve Elif'e sordu:
- Kızlar neden öyle güldünüz. Bir şey mi oldu? Bana da söyleyin hep beraber gülelim.
Elif gülüyordu ve bu yüzden de konuşamadı. Aslı kendini biraz daha topladı. Sonra
konuşmaya başladı:
- Ne olacak. Senin ‘’Ah ah!'' demene gülüyoruz. Ne kadar da güzel söyledin. Elif'i bile
güldürdün. Aferin sana.
Özgür:
- Ne olacak. Buna gülünür mü hiç. Bak yine yaparım, “Ah ah!''.
Aslı:
- Arkadaşım bir derdin varsa söyle. Böyle iç çekilerek sorun çözülmez. Anlat derdini
bulalım çaresini. Ne demişler?
Özgür:
- Ne demişler söyle bakalım. Hem biz de öğrenmiş oluruz.
Aslı:
- Derdini söylemeyen derman bulamazmış.
298
Ortalık şakadan kavgaya dönüyordu. Bu yüzden de Elif araya girdi. Ortayı
yumuşatmaya çalıştı. Yoksa kavga edeceklerdi. Elif:
- Tamam. Bunu da öğrendik. Şimdi bu kadar yeter. Hepimiz dağılalım. Evlerimize
gidelim. Yarın da yine burada toplanıp konuşalım.
Herkes evine dağıldı. Elif’in eve giderken içi kan ağlıyordu. Eve yaklaştığında kendini
topladı ve içeri girdi. Sonra da sımsıkı annesine sarıldı. Elif:
- Annem! Seni çok özledim.
Ayşe teyze:
- Kızım! Ben de seni çok özledim. Canım kızım. Nerelerdeydin akşama kadar. Seni çok
merak etmeye başlamıştım.
Elif:
- Beni merak etme canım anneciğim. Ben arkadaşlarımlaydım. Yarın yine
arkadaşlarımla gitmek istiyorum anne. Gidebilir miyim?
Ayşe teyze:
- Gidebilirsin tabii ki de canım kızım.
Bir süre ortalık sessizleşti. Ayşe Teyze:
- Kızım yemek yemeyecek misin?
Elif'in canı pek yemek yemeği istemese de annesini üzmemek için yiyecekti. Elif:
- Yerim anneciğim.
Elif yemek yedikten hemen sonra esnemeye başladı. Annesi de bu durumu gördü.
- Kızım bugün çok yorulmuşsun besbelli. Şimdi git yatağına yat. Sabahta geç saatlere
kadar uyu. Vücudun dinlensin biraz.
Elif:
- Tamam, anneciğim uyuyacaktım zaten, ama sana yardım edeyim onda sonra yatarım.
Ayşe teyze:
- Olmaz kızım. Ben yaparım bunları. Senin dinlenmen ve güç toplaman gerekiyor,
diyerek kızına karşı çıktı.
Elif, annesinin sözünde durdu ve hemen odasına gitti. Odasına gitti, ama uyuyamadı
ki. Çünkü içinde çok büyük bir acı vardı. Kolay kolay da dinmeyeceğe benziyordu. Sabaha
karşı uyumaya başladı. Yine de erkenden kalktı. Çünkü bu sabah annesine çok önemli bir şey
söyleyecekti. Bu yüzden koşarak annesinin yanına gitti ve sarıldı. Elif:
- Anneciğim günaydın!
Ayşe teyze ne olduğunu anlamamıştı. Öylece kızına sarıldı. Aradan kısa bir zaman geçtikten
sonra Ayşe teyze söze başladı:
- Günaydın kızım ama neden bu kadar erken kalktın. Biraz uyusaydın ya.
Elif:
- Uyuyamadım anneciğim. Hem sana söylemem gereken çok önemli bir şey var.
Ayşe teyze bunun üzerine çok meraklandı. İçinden, “Acaba kötü bir şey mi
söyleyecek? Uzak bir yere mi gidecek yoksa. O giderse ben ne yaparım! Onun da yokluğuna
katlanamam.” Elif, annesinin tam da içinden geçen şeyleri söyleyecekti. Elif:
299
Anne! Annem benim! Seni çok seviyorum anneciğim. Şimdi sana bir şey
söyleyeceğim. İlk önce bana kızabilirsin ama ben bunu yapmak istiyorum.
Ayşe teyze:
- Söyle kızım. Hem sana neden kızayım ki. Sen benim güzel kızımsın.
Elif:
- Anne ben kendime meslek olarak doktorluğu seçtim. İşte o zaman tüm dünyayı
dolaşıp hasta insanları tedavi etmeyi, iyileştirmeyi istiyorum.
Ayşe teyze:
- Kızım ben seni göndermem oralara. Ne işin var senin oralarda? Hem özlerim ben
seni. Yanımda kalan tek sevdiğim sensin. Ben sensiz yaşayamam.
Ayşe teyze ağlamaya başladı. Elif buna çok üzüldü. Annesini daha da çok üzmek
istemiyordu, ama bu işi de yapmak istiyordu. Bu yüzden de çok kararsız kalmıştı. Sonra:
- Anne şimdi bunu konuşmayalım. Kendimizi üzmeyelim. Hem anne, ben babamı çok
özledim.
Sonra da annesine sımsıkı sarıldı. Uzun bir süre birbirlerine sarıldılar. Ayşe teyze birde
baktı ki Elif uyumuş. Onu odasına götürüp yatağına yatırdı. Yarım saat sonra Aslı ve Özgür
kapıya geldiler. Kapıyı çaldılar. Ayşe teyze, Elif'i uyandırmamak için koşarak kapıyı açtı. Aslı:
- Ayşe teyze biz Elif'i almaya geldik. İşimiz vardı da bugün.
Ayşe teyze:
- Çocuklar Elif az önce uyudu. Sizinle gelemez. Akşamüstü gidin nereye gidecekseniz.
Ayşe teyze bu sözü söyledikten sonra Elif geldi. Elif:
- Anne biz bugün Aslı ve Özgürle derenin yanına gidecektik. Artık gidebilir miyim?
Aslı ve Özgür de üsteleyince Ayşe teyze:
- İyi gidin bakalım, ama hava kararmadan önce burada olun.
Aslı ve Özgür:
- Çok teşekkür ederiz Ayşe teyze.
Elif annesine sıkıca sarıldı ve öptü. Çocuklar yavaş yavaş yürümeye başladılar. Nereye
gideceklerini önceden belirlememişlerdi. Şimdilik öylece yürüyorlardı. Elif:
- Eee, nereye gidiyoruz bakalım. Yine derenin yanına mı gideceğiz?
Özgür:
- Bilmem, bence dere uygun, ama siz nereyi isterseniz oraya gideriz.
Aslı:
- Her gün aynı yere gitmekten bıktım. Bugün parka gidelim.
Elif:
- Bence de parka gidelim.
Özgür de parkı onaylayınca adımlarını parka doğru çevirdiler. Elif heyecandan yerinde
duramıyordu. Aslı dayanamayıp Elif'e sordu:
- Elif ne yapıyorsun böyle? Bir yerde duramıyorsun! Hep kıpır kıpırsın!
Elif:
- Parka bir gidelim size söylemem gereken çok önemli bir şey var.
Bunun üzerine koşarak parka gittiler. Hemen bir banka oturdular. Özgür:
-
300
Elif:
Aslı:
Elif:
Aslı:
Elif:
-
Hadi söyle artık. Bizi merakta bırakma. Sabırsızlanmaya başladım.
Arkadaşlar ben üç dört yıl sonra buralardan gidiyorum.
Ne oldu? Neden gidiyorsun?
Okulu bitirip doktor olduktan sonra buralarda durmayacağım. Tüm dünyayı
dolaşacağım. Hasta olan insanları tedavi edip, iyileştirmeye çalışacağım.
Ne gerek var oralara gitmeye? Burada da bir sürü hasta var. Onları iyileştirirsin!
Burada da çok hasta olduğunu ben de biliyorum, ama ben tüm dünyayı dolaşıp
oradakileri de iyileştirmek istiyorum. Bunun için de çok çalışacağım ve oraya
gideceğim. Lütfen, bari siz anlayın beni. Bu güzel günlerimizi mutlu bir şekilde
yaşayalım.
Elif kararını vermişti. Artık onu kimse kararından vazgeçiremezdi. Tek yapacakları iş
onun kararına saygı duymaktı. Özgür:
- Madem son dört yıl geçireceğiz o zaman bu dört yılı iyi değerlendirip keyfimize
bakalım. Son yıllarımızı birlikte geçirelim, mutlu olalım.
Aslı:
- Haklısın hadi eğlenelim ne duruyoruz ki!
Elif'in yüzü gülmeye başlamıştı. Eğer annesi de bu konuyu kabul ederse daha çok
mutlu olacaktı. İçinden, “Şimdi bunları düşünmenin zamanı değil. Arkadaşlarımla eğlenmeme
bakıyım. Nasıl olsa sonra annemi ikna ederim.” Birlikte bir şey yapacaklardı, ama ne
yapacaklarını bilmiyorlardı. Aslı:
- Arkadaşlar sinemaya çok güzel filmler gelmiş. Sinemaya gidelim mi?
Bu gerçekten de ilginç olacaktı. Hem beraber hiç sinemaya gitmemişlerdi. Aslı’yla
Özgür birkaç kere sinemaya gittikleri halde Elif daha önce hiç sinemaya gitmemişti. Elif:
Arkadaşlar ben hiç sinemaya gitmedim. Hem annem sinemaya gitmeme izin verir
mi? Onu da bilmiyorum. Ben anneme sormadan bir şey söyleyemem.
Özgür:
- Eğer annen izin vermezse biz Aslı ile gelir, annenden izin isteriz.
Aslı:
- Evet geliriz. Hem Ayşe teyze bizimle geleceğini duyarsa kesin izin verir.
İzin almak üzere hepsi evlerine dağıldı.
İzni alanlar meydana geleceklerdi. Oradan da sinemaya gideceklerdi. Özgür eve geldi
hemen izni aldı, yemeğini yedi ve meydana geldi. Aslı da hemen yemeğini yedi, iznini aldı ve
meydana geldi. Elif ise eve girdiğinde ortada güzel bir sofra onu bekliyordu. Elif:
- Anneciğim ben geldim!
Ayşe teyze:
- Hoş geldin kızım. Gel sofraya otur. En sevdiğin yemeklerden yaptım.
301
Elif:
-
Anneciğim yemekler çok güzel görünüyor. Ellerine sağlık ama izin verirsen biz
çocuklarla sinemaya gitmek istiyoruz. İzin verir misin?
Elif ve annesi konuşurken epeyce zaman geçmişti. Aslı, Özgür'ü görünce:
- İzin aldın mı?
Özgür:
- Aldım. Ya sen aldın mı?
Aslı:
- Ben de aldım. Elif gelmediğine göre izin alamadı demek ki. Hadi Eliflere gidelim de izni
alalım.
Aslı ve Özgür, Eliflerin evine giderken Elif de hala annesiyle konuşuyordu. Onlar
konuşurlarken Aslı ve Özgür kapıyı çaldılar. Ayşe teyze konuşmayı bırakıp kapıyı açtı.
Karşısında Aslı ve Özgür'ü görünce hiç şaşırmadı. Ayşe teyze:
- Çocuklar sinemaya gitmek için izin mi isteyeceksiniz?
Aslı:
- Evet, Ayşe teyze. Biz birlikte sinemaya gitmek istiyoruz da izin verir misin?
Daha Ayşe teyze bir şey söylemeden Özgür araya girdi:
- Lütfen Ayşe Teyze hemen gidip geleceğiz.
Ayşe teyze:
- Peki. Gidin ama çabuk döneceksiniz.
Sonra yatak odasına gitti ve parayla geri döndü. Ayşe teyze:
- Bu parayı alın. Sinemadan dönerken taksiye binersiniz. Akşam vakti yürüyerek
dönmeyin. Orada canınız bir şey isterse alın.
Aslı:
- Gerek yok Ayşe teyzeciğim. Annem bana para verdi.
Özgür:
- Bana da verdiler. Hem hiç gerek yok. Yine de çok teşekkür ederim.
Yine de Ayşe teyze parayı vermeye niyetliydi. Çocuklar Ayşe teyze parayı aldılar.
Koşarak sinemaya doğru gittiler.
Film başlamak üzereydi. Hemen biletleri aldılar. Sonra da sinema koltuklarına
yerleştiler. Film çok güzel ve heyecanlıydı. Oldukça da korkunçtu. Elif film boyunca:
- Ay! Yazık, deyip durdu. Aslı o zamanlarda Elif'i sakinleştirmeye çalışıyordu.
Aslı:
- Bunlar gerçek değil Elif. Sadece oyun oynuyorlar.
Elif daha önce sinemaya gitmediği için bilmiyordu doğal olarak, ama yine de Aslı'nın
bu sözlerini dikkate aldı. Bir süre sonra filme ara verildi. Baktılar ki bütün insanlar mısır
yiyorlar, onların da canı çekti. Elif:
- Arkadaşlar, benim canım mısır çekti.
Aslı:
- Benim de, birkaç tane alsak ya.
Özgür:
302
Benim yanımda para var. Aslı seninde var. İkimizin parasıyla mısır alırız. Elif'in parası
ve kalan parayla da taksiye bineriz.
Kızlar da bu fikri onayladılar. Paralarını çıkardılar. Sonra kızlar tuvalete gitti. Özgür de
paraları alıp sıraya girdi.
Yalnız bir çocuk herkes gibi sıraya girmiyor, hemen almak istiyordu. Bu yüzden de
başkalarının önüne geçiyordu. Özgür'ün arkasındaki küçük çocuğu kenara itti ve sırasına
geçti. Çocuk önce izin vermedi.
- Yaa! Benim sıramdan çekil. Ben vardım burada. Sen de gir sıraya. Benim sıramdan
çekil.
Baktı ki çocuk çekilmiyor başladı ağlamaya. Özgür bu çocuğa çok sinirlenmişti, ama
elinden bir şey gelmediği için sustu. Baktı ki çocuk başkalarının da önüne geçmeye başladı.
Buna daha fazla dayanamayarak çocuğa bağırdı.
- Neden sen o çocuğa vurdun? Neden sırasını kapıyorsun? Sende gir sıraya o çocuk gibi.
Diğer çocuk çok sinirli ve oldukça da asabiydi. Zaten patlayacak yer arıyordu. Özgür:
- Senin adın ne, diye sordu.
Öbür çocuk sinirliydi.
- Adımı çok mu merak ettin? Adım Murat. Yalnız sana söyleyeyim. Ben istediğimi
yaparım. Senin de, o çocuğun da önüne geçerim.
Özgür:
- O öyle kolay değil. Bak burada herkes sıraya girmiş. Sen de gireceksin. Sıra sana
gelince de istediğini alacaksın. Beklemeyi öğren.
Murat:
- Allah Allah! Öğrenmezsem ne olur? Beni döver misin?
Özgür:
- Hayır. Dövmem ama sana haddini bildiririm.
Murat:
- Gel bildir o zaman!
Bu sözleri söyledikten hemen sonra Özgür'e bir yumruk vurdu. Murat tam yumruğu
vururken kızlar tuvaletten geldi. Özgür'ü öyle görünce çok şaşırdılar. Özgür'e:
- Ne oldu? Sana bunu kim yaptı? Neden yaptı?
Sordular, ama Özgür hiç yanıt vermedi. Murat'ın üstüne yürüyerek:
- Artık bu şımarıklığı bırak. Kendine gel. Haline bir bak. Şimdi de buradan çek git.
Murat önce bir duraksadı. Bir şeyler düşünüyor gibiydi. Daha sonra:
- Haklısınız. Biraz kendime çeki düzen vermem gerekiyor. Bana bu dersi verdiğiniz için
teşekkür ederim.
Bu arada sıra Özgür'e geldi. Birlikte mısırlarını aldılar ve salona gittiler. Koltuklarına
yerleştiler. Biraz sonra da film başladı. Uzun bir süre sonra film bitti. Aslı, Elif ve Özgür çok
mutlu olmuştu. Çünkü korkuyla başlayan film mutlu bir sonla bitmişti. Saatte bayağı geç
olmuştu. Hemen bir taksiye bindiler. Meydanın önüne gelince indiler. Elif'in parası artmıştı.
Mahalledeki bakkala girdiler ve kendilerine birer şeker aldılar. Sonra Elif:
- O çocuk sana neden bulaştı?
-
303
Özgür:
- Boş ver. Anlatmaya değmez.
Aslı:
- Çocuğa haddini iyi bildirdin. Bu çocuk nasıl oldu da seni bu kadar sinirlendirdi?
Özgür:
- Geldi. Hiç sıraya girmeden küçücük çocuğun, benim ve başkalarının önüne geçti.
Küçücük çocuğu ağlattı. Bana vurdu. Ben de ona haddini bildirdim. Onunla konuştum.
Anlattıklarımdan ders almışa benziyor.
Elif:
- Boş verelim biz başkalarını. Bugün çok eğlendik. Çok güzel vakit geçirdik. Hiç
unutamayacağım günlerden bir gün oldu, ama saatte epeyce geç olmuş. En iyisi şimdi
eve gidelim yarın sabah konuşalım.
Özgür:
- Haklısın. Saat geç oldu. Benim de uykum geldi. Şimdi gidelim. Sabah 10.00 da tekrar
buluşalım.
Herkes evine dağıldı. Elif evine gitti. Ayşe teyze kapıyı açtı. Hemen Elif'e sarıldı. Ayşe
teyze:
- Kızım! Nerelerde kaldın? Seni çok merak ettim. Yoksa yürüyerek mi geldiniz? Paranız
mı yetmedi? Niye bu kadar geciktiniz?
Elif:
- Anneciğim biraz sakin ol. Merak etme. Biz yürüyerek gelmedik. Taksiyle geldik.
Paramızda yetti, hatta arttı bile. Bu yüzden birer şeker aldık. Mahallede yedik. Konuşa
konuşa geldik. Şimdi için rahatladı mı?
Ayşe teyze:
- Rahatladı tabii. Sen şimdi anlamıyorsun. Hem nasıl anlayacaksın ki. Hele bir anne ol
da o zaman anlarsın.
Elif bu konu üzerinde pek durmadı. Uykusu da gelmişti. Bu yüzden de annesi ile uzun
uzun konuşamadı. Elif:
- Peki, anneciğim, dediğin gibi olsun. Ben şimdi uyumaya gidiyorum.
Ayşe teyze:
- Tamam. Git bakalım! Ama sabah geç uyan madem son üç dört yıl kaldı keyfini çıkar.
Elif odasına gitti. Bu sırada Özgür ve Aslı da evlerinde uyuyordu. Elif önce uyuyamadı.
Hep babasını düşündü. Babasının dileklerini. Ondan istediklerini düşünüyordu. Daha sonra
da:
- Babacığım. Sana söz veriyorum. Senin isteklerini yerine getireceğim. İnsanları
iyileştireceğim. Elimden geleni ardıma koymayacağım.
Daha sonra da uykuya daldı. Sabah olmuştu, ama Elif hala uyanmamıştı. Ayşe teyze
Elif'i merak etti ve şöyle söylendi:
- Allah Allah! Saat bayağı geç oldu. Bu kız neden uyanmadı ki. Dedi ve artık iyice
meraklandı. Elif'in odasına çıktığında bir de ne görsün! Elif daha yatağında mışıl mışıl
uyuyor.
304
Ayşe Teyze, kızına öylece baktı ve çok duygulandı. Başına geçip:
- Canım kızım! Ben seni nasıl bırakacağım. Seni nasıl gurbet ellere göndereceğim. Ben
sana kıyamam. Oralara gitmene izin veremem. Baban zaten öldü senden de
ayrılamam, dedi.
Kızını öperek tekrar salona gitti. Kızına elleriyle çok güzel bir kahvaltı hazırlamak için
mutfağa geçti. Tam sofranın hazırlanması bitmişken Elif geldi. Annesine sarıldı. Onu öptü.
Elif:
- Anneciğim! Benim için mi bu güzel sofra?
Ayşe Teyze:
- Tabii ki senin için kızım. Ben başka kimin için bu güzel sofrayı hazırlarım?
Elif:
- Teşekkür ederim canım anneciğim.
Çok acıkmıştı dayanamadı ve sofranın başına oturdu. Çok hızlı bir şekilde yemeğini
yedi. Ayşe teyze:
- Kızım! Tamam, çok acıktın. Anladım, ama bu kadar hızlı yemek yersen bir süre sonra
tıkanırsın. Boğazına dizme yemekleri yavaş yavaş ye.
Elif:
- Biliyorum anneciğim, ama çok zaman kaybettim. Uzun zamandan beri hiç ders
çalışmadım. Şimdi bu açığı kapatmam lazım. Hedefime ulaşmam için bu gerekiyor.
Ayşe teyze:
- Tamam, kızım ama yavaş ye. Ben sana inanıyorum. Sen bu açığı kapatacaksın. Ben
sana sonuna kadar güveniyorum.
Elif:
- Hem yemek için, hem de bana güvendiğin için çok teşekkür ederim anneciğim. Ben
şimdi ders çalışacağım, dedi.
Annesini öptü ve odasına gitti. Ayşe teyze de kahvaltısını bitirdi. Sofrayı topladı ve
kızına ders çalışırken yemesi için kurabiye yaptı. Elif de kendini iyice sorulara vermişti. Çok
çalışıyordu. Yarın okula gittiğinde sanki hiç eksiği yokmuş gibi olacaktı. Ayşe teyze de
kurabiyelerini yapmış, pişirmiş, hazır hale getirmişti. Tam kurabiyeleri almış kızının odasına
giderken kapı çaldı. Ayşe teyze elindekini bir kenara bıraktı ve kapıyı açmaya gitti. Gelen
Özgür ile Aslıydı. Ayşe teyze:
- Hoş geldiniz çocuklar. Buyurun içeri girin.
Aslı:
- Ayşe teyze, biz Elif'e bakmaya gelmiştik. Nerede?
Ayşe Teyze:
- Çocuklar Elif uzun süredir ders çalışmıyordu. Şimdi de eksiklerini tamamlamak için
ders çalışmaya başladı. Aslında vakit kaybetmeden siz de başlasanız iyi olur. Elif okula
gitmediğinden siz de onu yalnız bırakmamak için okula gitmediniz. Şimdi siz de
evlerinize gidin, kitaplarınızı getirin, burada ders çalışın, eksiklerinizi giderin.
Özgür:
305
Aslı:
-
Ayşe teyze, doğru söylüyorsun. Teşekkür ederiz. Aslı! Hadi vakit kaybetmeden eve
gidip kitaplarımızı alalım.
Dur! Telaş yapma. Tamam gideceğiz. Görüşürüz Ayşe teyze. Teşekkürler.
On dakika sonra ellerinde kitap, defter ve kalemlerle geri döndüler. Kapıyı çaldılar.
Ayşe teyze kapıyı açtı ve hemen Elif'in odasına gittiler. Hiç vakit kaybetmeden dersin başına
koyuldular. Uzun bir süre test çözdükten sonra ara vermek için durdular. Çocukların ara
verdiği bu zamanda Ayşe teyze hemen mutfaktan kurabiyeleri getirdi. Çocukların önüne
koydu. Özgür:
- Ellerine sağlık Ayşe teyzeciğim.
Ayşe teyze:
- Bir şey değil çocuklar. Asıl ben teşekkür ederim. Böyle çalışkan çocuklarım olduğunuz
için.
Özgür o sırada “Ah! Ah!” diye derinden bir ah çekti. O sırada Elif ve Aslı gülmeye
başladı. Özgür ah çekmeyi devam ettirince de Aslı ve Elif gülme krizine girdi. Kızlar gülmekten
yerlere yattı. Ayşe teyze ve Özgür ilk başta kızların neden böyle güldüklerine anlam
veremediler.
Daha sonra Özgür kızların neden gülmeye başladıklarını anladı ve iyice bozuldu.
Kızlara kızmaya başladı. Baktı ki olay büyümeye başladı, Ayşe teyze olaya el attı. Ayşe teyze:
- Kızlar neden böyle gülüyorsunuz? Neden Özgür'ü kızdırıyorsunuz? Özgür sen neden
kızdın? Bana olayı anlatacak kimse yok mu?
Özgür:
- Ayşe teyze olayı ben anlatabilir miyim?
Ayşe teyze:
- Anlat bakalım. Seni dinliyorum.
Özgür:
- Ayşe teyze biz bundan iki gün önce derenin yanındayken ben ''Ah! Ah! '' dedim. Kızlar
da gülmeye başladılar. '' Ne oldu arkadaşım dertlendin mi?'' dediler. Oysaki ben
sıkıldığım için yapmıştım.
Elif:
- Ama anne çok komik söylüyor. Biz ondan gülüyoruz.
Ayşe teyze:
- Eğer arkadaşınız gülmenizi istemiyorsa siz de gülmeyeceksiniz. Arkadaşınıza saygılı
davranacaksınız.
Ayşe Teyze'nin bu sözünden sonra kızlar gülmeyi bıraktı. Ortalıkta kısa bir süre
sessizlik oldu. Ayşe Teyze:
- Aaa! Ben size içecek getirmedim. En iyisi süt getireyim. Hem beyninizi çalıştırır hem
de kuru, kuru yememiş olursunuz..
Hemen mutfağa gitti. Tepside sütlerle geri döndü. Çocuklara dağıttı. Çocuklar
kurabiye ve sütlerini bitirdikten sonra tekrar çalışmaya koyuldular. Biraz daha test çözdüler.
Bir süre sonra Aslı:
306
-
Arkadaşlar! Biz test çözüyoruz, ama okul derslerimizi yapmıyoruz ki. Asıl onları
yapmamız lazım.
Özgür:
- Eee! Yanımızda Zehralar oturuyor. Onlar da okula düzenli olarak gelip gidiyorlar.
Ondan ödevleri alabiliriz.
Elif:
- Haklısınız. Hadi hem anneme tabakları verelim hem de Zehra'dan ödevleri alalım.
Aslı:
- Hem Zehra'yı da yanımıza alsak ya! Hem bize konuları anlatır hem de beraber daha
eğlenceli olur.
Özgür:
- Tamam. Bana uyar. Hadi vakit kaybetmeden gidelim.
Hep birlikte mutfağa gittiler. Tabağı mutfağa koydular. Elif:
- Anne, biz Zehralara gidiyoruz. Ondan ödevleri alacağız sonra da Zehra'yı da alıp
buraya geleceğiz.
Ayşe teyze:
- Tamam. Gidin ama çabuk dönün.
Hep birlikte çıktılar. Zehralara gittiler. Ondan ödevleri aldılar ve Zehra'yı da alıp
geldiler. Zehra, çocuklara biraz konuyu anlattı. Sonra da ödevlerden biraz yaptılar. Artık
hepsinin de canı çok sıkılmıştı. Ayşe teyzeden izin aldılar ve yola çıktılar. Orada bazı
çocuklarla da birleşip oyun oynadılar. Zaten hava kararmaya başlamıştı. Yoldaki bazı
çocukların anneleri çocukları çağırmaya başlamıştı. Birkaç dakika sonra herkes evine dağıldı.
Elif eve gitti. Ayşe teyze çoktan yemeği hazırlamıştı. Elif hemen yemeğini yedi ve koltuğa
uzandı. Ayşe teyze birde baktı ki kızı uyumuş. Hiç uyandırmadı, uykusunu bozmak istemedi.
Üzerine bir battaniye örttü. Aslı eve gittiğinde annesi ve babası biraz kızmıştı. Aslı'nın annesi
Hatice teyze:
- Kızım neden bu kadar geç kaldın? Öğlen evden çıkmıştın. Bu saate kadar ders çalışmış
olamazsın?
Aslı:
Bu saate kadar tabii ki ders çalışmadık ama yine de çok ders çalıştık. Zehra'dan da
ödevleri ve konuları aldık. Sonra da okul ödevlerimizi yaptık. Biraz da oyun oynadık.
Hava kararınca da herkes evine dağıldı. Anne her neyse bunları yarın konuşalım. Ben
gerçekten hem çok açım hem de çok yorgunum. Yemeği ne zaman yiyeceğiz?
Hatice teyze:
- Tamam. Aferin sana. Çoktandır böyle ders çalışmamıştın. Bunu her gün yapın, dedi ve
mutfağa yemek hazırlamaya gitti.
Aslı da hemen yemeğini yedi ve yattı. Aynı olay Özgürlerin evinde gerçekleşmedi.
Özgür eve geldiğinde onu büyük bir sürpriz bekliyordu. Anneannesi ve dedesi gelmişti, ama
Özgür bunu bilmiyordu. Eve geldi ve hemen odasına gidip yattı. Sonra annesi başına geldi:
- Oğlum kalk! Bak kim geldi?
Özgür:
307
- Kim geldi anne?
Annesi:
- Gözünü açarsan kimin geldiğini görürsün!
Özgür bir de baktı ki anneannesi yanında. Buna çok sevindi, ama çok yorgun olduğu
için sadece yemek yediler, konuşamadılar. Eliflerin evinde de Aslıların ki gibi bir sürpriz
olmadı. Sadece yemeğini yiyip yattı. Akşam erkenden yattıkları için sabah uykularını almış bir
biçimde erkenden kalktılar. Sonra da mahallede toplanıp okula gittiler. Elif okula gittiğinde
sanki daha önce onun babası ölmemiş gibi davranıyordu. Mezarlıkta ağlayan o kız değilmiş
gibi her tarafa neşe saçıyordu. Kendini ve çevresindeki insanları mutlu ediyordu. Arkadaşları
bu duruma çok şaşırmıştı. Kendi aralarında:
- Bakalım öğretmen de şaşıracak mı?
Öğretmen Ayla Hanım çok iyi bir insan, başarılı ve disiplinli bir öğretmen, çocukların
en iyi anlaştıkları ablaları ve öğretmenleriydi. Okulda hangi öğretmen daha iyi, hangi
öğretmen daha anlayışlı diye sorsak yüzde yüzü Ayla öğretmeni gösterirdi. Kimin başı dertte
olsa, canı sıkılsa, bir sorunu olsa Ayla öğretmene giderdi. Yani Ayla Hanım öğrencilerin
gönlünde bir taht kurmuştu.
Zil çalmıştı. Bütün öğrenciler içeriye girdi. Herkes Elif'in başına toplanmıştı. Ona çeşitli
sorular soruyordular. Daha sonra öğretmenler zili çaldı. Herkes sırasının başına oturdu.
Öğretmeni beklediler. Ayla öğretmen pek gecikmedi. Hemen geldi. Ayla öğretmen:
- Günaydın çocuklar! Nasılsınız?
Çocuklar:
- Günaydın öğretmenim! İyiyiz.
Ayla öğretmen:
- Peki. Oturabilirsiniz.
Biraz sonra da yoklamayı almaya başladı. Sıra Elif'e gelmişti. Öğretmen tam yok
yazacakken Elif:
- Burada, dedi.
Öğretmen çok şaşırmıştı. Ayağa kalktı. Ayla öğretmen:
- Elif hoş geldin. Gelmene çok sevindim. Nasılsın?
Elif:
- Teşekkürler öğretmenim çok iyiyim.
Ayla öğretmen:
- Kendini bu kadar kısa sürede toplamana çok sevindim.
Dersleri matematikti. Bundan dolayı konuşmaya fazla yer vermedi, çünkü zaman çok
önemliydi. Bu yüzden de bu sözlerinden sonra vakit kaybetmeden derse başladı. Bir önceki
gün işledikleri konuyu kısaca tekrar ettiler. Öğretmen tahtaya sorular yazdı. Sonra da
öğrenciler problemler çözmeye başladılar. Elif, Aslı ve Özgür bu konuyu işlemedikleri halde
neredeyse her soruda parmak kaldırıyorlardı. Öğretmen Ayla Hanım artık iyice şaşırmaya
başlamıştı. Ayla öğretmen:
- Elif, Aslı ve Özgür siz bu konuyu işlerken yoktunuz, ama her soruda parmak
kaldırıyorsunuz. Nasıl oluyor bu iş?
308
Özgür:
- Öğretmenim, dün biz çok çalıştık da ondan.
Ayla öğretmen:
- İyi ama bu konuda olduğumuzu nereden biliyordunuz?
Aslı:
- Zehra'dan öğrendik.
Elif:
- Öğretmenim, ödevleri de yaptık, problemleri de çözdük.
Ayla öğretmen:
- Aferin çocuklar. Sizi kutluyorum. Çalışkan öğrenci dediğin okula gelmediği zamanlarda
arkadaşından ödevleri alıp, yapan öğrenciye denir. Tekrar aferin.
Daha sonra:
- Mademki ödevleri yaptınız, problemleri çözdünüz gelin bakalım. Bu son üç problemi
de siz yapın.
Elif, Aslı ve Özgür dün gerçekten çok iyi çalıştıklarını belli ettiler. Üçünün de yaptığı
problemler doğru çıktı. Öğretmen ve sınıftaki öğrenciler Elif, Aslı ve Özgür'ü alkışladılar.
Birkaç problem daha çözdükten sonra zil çaldı. Ayla öğretmen:
- Zil çaldı çocuklar. Çıkabilirsiniz.
Bütün çocuklar çıktı. Ayla öğretmen bütün çocuklar çıktıktan sonra:
- Aslı, Elif ve Özgür siz biraz burada kalın bakalım.
Elif:
- Buyurun öğretmenim.
Ayla öğretmen:
- Çocuklar dersler konusunda biraz geri kaldınız. Durumunuzu biliyorum. Tamam, kendi
kendinize biraz başınızın çaresine bakmışsınız ama bu yeterli olamaz. Bu yıl sınava
gireceksiniz. Bu işlediğimiz konular en temel konular. Bunu çok iyi bilmelisiniz ki o
sınavı kolayca, en azından matematik bölümünü kolayca atlatabilesiniz.
Aslı:
- Evet öğretmenim. Çok eksiğimiz var. O eksiğimizi nasıl kapatabiliriz?
Özgür:
- Tabii ki çalışarak kapatacağız.
Ayla öğretmen:
- Tabii ki çalışarak kapatacaksınız, ama tek sizin yapabileceğiniz bir iş değil bu. Size bu
konuda benim de yardım etmem gerekiyor.
Elif:
- Nasıl yardım edeceksiniz öğretmenim?
Ayla öğretmen:
- Okul olmadığı bir gün yani cumartesi, pazar ya da okul çıkışından sonra bir iki saat
kurs vereceğim. Orada siz yokken işlediğimiz konuları anlatırım, sonra birlikte test
çözeriz. Hem okulda yaparsak diğer arkadaşlarınız da faydalanabilirler. Kararı siz
verin. Ailelerinize sorun.
309
Elif:
- Öğretmenim benim annem okulda yaparsak eve geç kalırız diye belki izin vermez.
Aslı:
- Benim annem de izin vermeyebilir öğretmenim.
Özgür:
- Benim annem kesin izin verir. Zaten siz de hep başımızda olacaksınız değil mi?
Ayla öğretmen:
- Tabii ki de başınızda olacağım ama kızlar da doğru söylüyor. Evlerinize dağılırken hava
kararabilir.
Öğretmen baktı ki kimsenin ailesi izin vermez, aklına başka bir fikir geldi.
- Mademki kızların ailesi izin vermez o zaman biz de bir gün Eliflerde, bir gün Aslılarda,
bir gün Özgürlerde bir gün de benim evimde toplanırız. Ben her gün sizi evlerinize
bırakırım. Böylece bütün sorunlarımız ortadan kalkmış olur.
Çocuklar bu fikre daha sıcak yaklaştılar. Aslı:
- O zaman benim annem kesin izin verir.
Elif:
- Hem ne yol sıkıntımız olur ne de karanlık. Zaten evlerimiz birbirine çok yakın.
Özgür:
- Demek ki herkesin annesi izin vereceğine göre bu planı mı uyguluyoruz öğretmenim?
Ayla öğretmen:
- Anlaşıldı çocuklar. Bu planı uyguluyoruz.
Öğretmen tam sözünü bitirmişti ki zil çaldı. Bütün çocuklar sınıfa girmeye başladı.
Ayla öğretmen de hiç ara vermeden tekrar derse başladı. Daha sonra çocuklara kısa bir
konuşma yaptı:
- Çocuklar biliyorsunuz üç arkadaşınız kısa bir süre okula gelemediler. Bu yüzden bazı
konuları kaçırdılar. Onlara bu konuda yardım etmemiz gerek. Bundan dolayı ben
arkadaşlarınıza bir sürelik kurs vereceğim ama eğer siz de velilerinize söyleyip kursa
gelmek isterseniz bana bildirin. Katılım fazla olursa okulda kurs verebilirim. Çünkü çok
çalışmanız gerekiyor. Bu seneki sınavda iyi bir liseyi kazanmanızı istiyorum, dedi.
Pek fazla vakit kaybetmeden tekrar problem çözmeye koyuldular. Zamanın nasıl
geçtiğini anlamadılar. Ders hemen bitti. Teneffüs zili çaldı. Öğrenciler çıktılar. Öğretmen tam
çıkarken Özgür:
- Öğretmenim, bugün kurs yapacak mıyız?
Ayla öğretmen:
- Bugün yapamayız çocuklar. Siz bugün velilerinize kurs işini söyleyin, izin verirlerse
yarın Aslıların evinde kursa başlarız, dedi.
Çocuklar öğretmenin verdiği bu kararı onayladılar. Daha sonra da biraz hava almak
için dışarıya çıktılar. Şimdiki dersleri sosyal bilgiler dersiydi. Sosyal bilgiler öğretmeni gitmişti.
Yenisi bugün gelecekti. Yani sosyal bilgiler derslerinden geri kalmamışlardı. Çocuklar böyle
konuşurlarken zil çaldı. İçeriye girdiler. Bu derslerinde yeni öğretmenleriyle tanıştılar.
Konuştular, sohbet ettiler. Ders işlemeyi bir sonraki derse ertelediler. Bu dersin de nasıl
310
geçtiğini anlamadılar. Hemen zil çaldı. Dışarıya çıktılar. Bu teneffüs çok kısaydı. Bu yüzden de
hemen geçti. Zil çaldıktan iki üç dakika sonra öğretmen sınıfa girdi. Derslerine kaldıkları
yerden devam ettiler. Bu dersleri diğer dersleri gibi çok çabuk geçmedi. Öğrenciler biraz
sıkılmaya başladılar. Kâğıtlar karalamaya, kalemler açmaya başladılar. Öğretmen de
çocukların sıkıldığını anladı. Derse ara verdi. Tam başka şeyler konuşacaklardı ki zil çaldı.
Öğle yemeği olmuştu. Herkes evlerine gitti. Elif, Aslı ve Özgür meydanda tekrar
buluşmak üzere ayrıldılar. Çok kısa bir sürede yemeklerini yiyip meydanın önüne geldiler.
Birlikte okula gittiler. Onların gitmelerinden beş on dakika sonra zil çaldı. Derse girdiler.
Dersleri İngilizce’ydi. Bu iki dersleri de çok çabuk geçti. Öğretmenleri dersi çok iyi
anlatıyordu. Bu yüzden de bütün çocuklar pür dikkat öğretmeni dinliyordu. Nihayet zil çaldı.
Hemen eve dağıldılar. Aslı, Elif ve Özgür çok heyecanlı bir şekildeydiler. Koşarak eve gittiler.
Ailelerine haberleri verdiler.
Üçünün ailesi de izin verdi. Bu haberi öğretmene bildirdiler. Öğretmen de kursu açtı.
Bu kurs aylarca sürdü. Elif, Aslı, Özgür ve diğer çocukların başarısı da arttı. Aylar geçti, sınav
günü geldi çattı.
Bütün çocuklar gibi Elif, Aslı, Özgür de çok heyecanlıydı. Yalnız sınavda çok
heyecanlanmadılar. Bu sayede sınavları da çok güzel geçti. Üçü de çok yüksek puanlar
bekliyordular.
Üç dört ay sonra sonuçlar açıklandı. Üçü de en iyi liseyi tutturmuşlardı. Ayrıca bunun
kadar güzel başka olaylar da olmuştu. Burs kazanmışlardı ve üçü de aynı lisede okuyacaklardı.
Tek farklılıkları bölümleriydi. Elif; sayısal, Aslı; eşit ağırlık, Özgür ise sözel bölümde okuyordu.
Böyle yıllar geçti. Yaşları ile paralel bedenleri de büyüdü. Artık son seneleriydi.
Bundan sonra artık üniversite okuyacaklardı. Bu sınav için çok çalıştılar. Ellerinden
geleni hatta en iyisini yaptılar ve bu sınavda da lise sınavındaki gibi çok büyük bir başarı
gösterdiler.
Üçü de artık üniversiteyi kazanmıştı. Onlar artık üniversiteli birer genç olmuşlardı.
Bunun çok güzel bir mutluluk, çok güzel bir heyecan olduğunu anladılar.
Uzun süren bir üniversite hayatına başladılar. Hayatları zorluklar içinde geçmişti.
Fakat yılmamışlardı. Hepsinin de üstesinden gelmişlerdi. Artık son basamağa gelinmişti. Bunu
bitirdiklerinde daha rahat bir hayatları olacaktı. Tek sorunları iş bulmaktı. Fakat üniversiteyi
iyi dereceyle bitireceklerine emindiler. Bu yüzden iş sorun olmayacaktı. Önemli olan bunu
başarmaktı. Bunu da yapabilecek gücü kendilerinde buluyorlardı.
Bu yeni hayatlarına kısa sürede uyum sağladılar. Derslerini hiç aksatmadan başarılı bir
şekilde sınıflarını geçiyorlardı. Beş yıl su gibi gelip geçmişti. Son sene gelip çatmıştı.
Okulda sevilen ve başarılı öğrencilerden biriydiler. Bunlar, onları ve arkadaşlarını
mutlu ediyordu. Bunun için çok emek harcamışlardı. İşte şimdi karşılığını alıyorlardı.
Artık mezuniyet zamanı gelmişti. Üçü de heyecandan yerinde duramıyorlardı. Bunca
emek sadece bu an içindi. İşte o anda gelmişti. İsimleri okunduğunda kalpleri yerinden
fırlayacak gibiydi.
Mezuniyet gününden sonra Aslı ve Özgür görev yapmak üzere başka şehirleri seçtiler
ve gittiler. Anadolu’nun değişik şehirlerinde halka hizmet vereceklerdi. Elif onlar gibi yapmak
311
istemedi. Eğitim düzeyini daha çok ilerletmek istedi. Üniversite de kaldı. Eğitimini ilerletti ve
''DOÇENT'' unvanını aldı, ama bu kadarıyla da kalmak istemedi. Yıllar geçtikçe üniversitede
sevilen ve aranan biri oldu. Hazırladığı tezlerle konuşuldu. Aradan beş yıl kadar geçmişti.
Kendine yeni bir hedef koymuştu. Buda profesör unvanını almaktı. Hep daha ileriye gitmek
istiyordu. Birincilikleri o yapmak istiyordu. Her sınavdan birinci olmak gibi bir şeydi. O bunu
hayatı boyunca çok kez başarmıştı. Yine başarmak istiyordu. Daha da ilerletmek için, unvanını
almak için çalıştı, çalıştı, yılmadan çalıştı. Hastalıklara çare bulmak için çalıştı.
Birkaç tedavi yöntemleri buldu. Bilimsel çalışmalar yaptı, açıkladı. En sonunda da
amacına ulaştı. En çok istediği o ''PROFESÖR'' unvanını aldı. Artık en ünlü doktorlardan
olmuştu. Birçok iş teklifleri aldı. Bütün hastaneler Elif'in kendi hastanelerinde olmalarını
istemişti.
Elif uzun bir yıl annesinin yaşadığı şehirdeki hastanelerde çalıştı, ama bir süre sonra
da kendi hayallerini gerçekleştirmek üzere yurtdışına gitmeye karar verdi. Annesi ilk önce izin
vermedi, ama baktı ki kızının bu işten vazgeçeceği yok mecburen kabul etti. Elif:
- Anneciğim! Sen de benimle gel. Beraber gidelim. Diyar diyar gezelim. Seni her yerde
gezdiririm. Lütfen kabul et! Hep beraber olalım. Hiç ayrılmayalım.
Ayşe teyze:
- Kızım! Ben artık çok yaşlandım. Bu yüzden de senin yanımda olmanı istiyorum, ama
belli ki sen kararından vazgeçmeyeceksin. Benim de senin kararlarını değiştirmeye
hakkım yok. Bundan sonra sen ne dersen o olur.
Elif:
- Canım annem, dedi ve sıkıca sarıldı.
Elif artık annesini de ikna ettiğine göre bir tek işi kalmıştı. Önce bütün öğretmenlerini
ve akrabalarını ziyaret edecekti. Sonra da eşyalarını toplayıp gidecekti. Tatillerde yine gelip
buradaki tanıdıklarını ve babasını ziyaret edecekti.
Gidecekleri gün gelip çattı. Sabah erkenden evden çıkıp babasının mezarına gittiler.
Elif kendini tuttu, ağlamadı, ama Ayşe teyze hayat arkadaşına veda ederken Kendisini
tutamadı, ağladı. Elif, annesini sakinleştirmeye çalıştı. Bir yer bulup oturttu. Annesiyle bir
süre konuştu. Ayşe Teyze rahatlamışa benziyordu. Bir süre sonra yine babasının mezarının
başına gitti. Elif:
- Babacığım! Dediklerinin hepsini yaptım. Önce üniversiteyi kazandım, sonra da
başarıyla bitirdim. Önce doçent, ondan sonra da profesör unvanını aldım. Birçok
hastalığa çare buldum. Buradaki birçok hasta insanı iyileştirdim. Şimdi de istediğin
gibi son vasiyetini gerçekleştiriyorum. Yurtdışına da gidip oradaki insanları
iyileştireceğim. Annemi de seni de çok mutlu edeceğim. Artık ziyaretine o kadar sık
gelemeyeceğiz. Bize küsme sakın. Biz seni hiç unutmuyoruz. Sen de bizi unutma
babacığım!
Daha sonra annesiyle birlikte Ali amcaya veda ettiler. Çiçeklerini suladılar ve sonra da
gittiler. İki üç saat sonra uçağa bindiler. Uzun bir yolculuktan sonra Amerika'ya indiler. Orada
bir kaç yıl yaşadılar. Elif sayılamayacak kadar çok hasta insanı iyileştirdi.
312
Amerika'dan sonra İngiltere, Londra ve Paris gibi birçok yerlere gittiler. On binlerce
hatta yüz binlerce hasta iyileştirdi. Aradan on yıl kadar bir zaman geçmişti. Ayşe teyze:
- Kızım! Ne zaman eve gideceğiz? Ne kadar zaman oldu. Artık yetmez mi buralarda
kaldığımız? Ben evimi, köyümü özledim, dedi ve ağlamaya başladı.
Elif:
- Anneciğim! Ağlama, kendini üzme! Gideceğiz elbette. Madem sen gitmek istiyorsun
daha erken gidelim. Ben de özledim evimi, köyümü ama önce şu hastalığını
iyileştirelim.
Aslında Ayşe teyze çok hastaydı. Elif, annesine bir şey olacak diye çok korkuyordu. Elif
önce bir test yaptı. Ayşe teyzenin hastalığı kanser çıktı. Elif bu hastalığı duyunca yıkılmıştı.
Çünkü bütün hastalıkların tedavisi bulunmuştu, ama kanserin bulunmamıştı. Elif, kanserin
ilerlemesinden çok korkuyordu. Bu yüzden de Ayşe teyzenin hastalığı iyileşmeden Elif’in
memleketine gidesi yoktu. Elif:
- Anneciğim! Hastalığın bir iyileşsin öyle gideriz.
Ayşe teyze:
- Kızım nasıl olsa öleceğim. Biraz erken olsa ne olur?
Elif:
- Olmaz annem! Ben seni bırakmam. Hastalığın iyileşecek. Korkma!
Elif'in erken önlem alması çok şeyi değiştirmişti. Hastalık daha yeni oluştuğu için tüm
vücudu sarmadan hemen tedaviye başladı. Elif, annesi için gece gündüz çok uğraştı. Onun bu
hastalığı yenmesini sağladı. Ayşe teyze artık kanser hastalığını tamamen yenmişti. Artık
vücudunda mikrop kalmamıştı. Ayşe teyze iyileştikten sonra ilk işleri eşyalarını toplayıp
köylerine dönmek oldu. Uzun bir tren yolculuğundan sonra köylerine vardılar. Ayşe teyze çok
mutlu olmuştu. Ayşe teyze komşularının yanına gitti, hasret giderdi. Elif ise Aslı ve Özgür ile
buluştu. Elif:
- Eee, söyleyin bakalım ben yokken neler oldu?
Özgür:
- Neler neler olmadı ki!
Elif bunu üzerine çok meraklandı. Aslı:
- O çok sevdiğimiz Ayla öğretmen taşındı!
Elif buna çok üzüldü.
- Peki, nereye taşındığını biliyor musunuz?
Aslı:
- İstanbul’a taşınmış.
Elif bir süre hiç konuşmadı. Özgür:
- Aman şimdi bunları konuşmayalım. Sen eğitimini bayağı ilerletmişsin. Profesör
olmuşsun.
Elif:
- Evet, babamın vasiyetini yerine getirdim.
Aslı:
- Burada ne kadar duracaksın?
313
Elif:
- Bundan sonra hep buradayım!
Aslı ve Özgür bu sözlere çok sevindi. Elif:
- Benim şimdi gitmem gerekiyor. Annemi de alıp babamın mezarına gideceğiz, dedi.
Bu sözleri söyledikten sonra vakit kaybetmeden gitti. Ayşe teyze de yoldaydı. Eve
gidiyordu. Karşılaştılar. Evlerine birlikte girdiler. İkisine de evleri çok değişik gelmişti. Sanki bu
ev onların evi değilmiş de komşunun evine gelmiş gibiydiler. Ayşe teyze:
- Evimi çok özlemişim. Sanki bu ev benim değil.
Elif:
- Bir süre sonra alışırız anne. Şimdi babamın mezarına gidelim mi?
Ayşe teyze:
- Önce bir yemek yiyelim. Sonra gideriz, acelemiz yok ya.
Birlikte yemek yediler. Sonra da Ali amcanın mezarına gittiler. Ayşe teyze:
- Ali'm! Canım! Seni çok özledik, dedi ve yine ağlamaya başladı.
Elif annesini sakinleştirdi. Elif:
- Babacığım! Dediklerini yaptım babacığım. Profesör oldum. On binlerce insan
iyileştirdim babacığım. Anneme de çok iyi bakıyorum. Annem hasta oldu babacığım
ama iyileştirdim. Korkma! Ben anneme iyi bakıyorum babacığım, dedi.
Daha sonra tekrar Ayşe teyze geçti mezarın başına ve şöyle dedi:
- Sen demiştin bu kız evlenmez diye. Çok doğru demişsin. Bu kız daha evlenmedi.
Düğününü göremem diye çok korkuyorum. İnşallah en kısa zamanda evlenir.
Mezarın başında dua edip evlerine döndüler. Saat daha çok erkendi, ama Ayşe teyze
bir tarafta Elif ise bir tarafta uyuyakalmıştı. Sabah ikisi de erken kalktı. Elif bugün işe
başlayacaktı. Erkenden kahvaltıyı yaptılar. Elif de annesini öpüp işe gitti. Daha önce çalıştığı
hastanede çalışacaktı. Bu yüzden de hiç çekinmeden gitti. Neredeyse bütün kadro aynıydı.
Sadece beyin cerrahı değişmişti. Ahmet Bey yerine Hakan Bey gelmişti. Elif, Hakan Bey’den;
Hakan Bey de Elif'ten hoşlanmıştı. Aradan bir yıl kadar süre geçti. Hakan:
- Elif, benimle evlenir misin?
Elif:
- Evet, evet, evet.
Kısa bir süre içerisinde nikâh işlemleri halloldu. Düğün günü geldi çattı. Çok güzel,
dillere destan bir düğün oldu. Elifler evlenince Ayşe teyzelerin evinde oturdular. Bir süre
sonra çocukları oldu. Ayşe teyze:
- Torunumun adını ben koymak istiyorum.
Hakan:
- Tabii ki de koyabilirsin anneciğim.
Ayşe teyze:
- Torunumun ve biricik kızımın sapsarı ışıldayan saçları var. O kadar güzel parlıyorlar ki
kimse gözlerini alamıyor. Bu yüzden de torunumun adını “Güneş” koymak istiyorum.
Elif:
- Çok güzel bir seçim anneciğim.
314
Bebeğin adı Güneş olmuştu. Güneş dört yaşına gelmişti. Elif ve Hakan, kızını mutlu
edebilmek için ellerinden geleni yapıyorlar, ona sık sık zaman ayırıyorlardı. Beraber denize ve
parka gidiyorlardı. Güneş artık okul çağına gelmişti. Güneş de annesi gibi çok çalışkan bir
öğrenciydi. Onun da amacında '' doktor olmak'' vardı. Güneş de annesi gibi binlerce hasta
insana şifa olacaktı. Elif ve Hakan kızlarının eğitimi için her şeyi yaptılar. Kızlarının başarılı
olması için onlarda çok destek oldular. Güneş de bir hayli çok çalışmıştı. Annesi gibi hayata
asılmış, hırsla azimle çalışıp umutlarını, hayallerini gerçekleştirmişti. Öğretmenleri Güneş'ten
çok memnundular.
- Keşke her çocuk ''Güneş'' gibi olsa, diyorlardı.
Güneş de annesi gibi öğretmenlerinin yüzünü kara çıkarmadı. Çalıştı çalıştı ve en
sonunda da amacına ulaştı. Doktor olmuştu, Güneş de annesi gibi eğitimini ilerletip
''Profesör'' unvanını almak istiyordu. Güneş, anne ve babasının izinden gidiyordu, ama bu
heyecan başka bir şeydi. Hepsinde daha güzel bir heyecandı. Annesinin izinden yürümesi
sona ermişti. Çünkü Güneş'in, anne ve babasından yaş ve hayat tecrübesi hariç her şeyleri
aynıydı.
Şimdi sıra ayrılık zamanı gelmişti. Elif kızından hiç ayrılmak istemiyordu. Yanında,
dizinin dibinde olmasını istiyordu. Ama Güneş de annesi gibi önce yurtdışında daha sonra
burada, kendi yurdunda görev yapmak istiyordu. Elif:
- Güneş, annem gitme. Burada kal. Oraya gidip ne yapacaksın.
Güneş kararından vazgeçmeyecekti.
- Anne! Ben yurtdışına gitmek istiyorum. Orada birkaç yıl yaşadıktan sonra yine
geleceğim.
Ayşe teyze:
- Kızım bundan yirmi beş yıl önce sen de böyle gitmek istemiştin, ama hatırlıyorsan ben
de izin vermemiştim. Sen kararından vazgeçmeyip ve beni ikna edip birlikte yurtdışına
gitmiştik. Şimdi de kızın gitmek istiyor. Kızın da hayallerini gerçekleştirmek istiyor.
Şimdi senin bu karara saygı gösterip, kızına izin vermen gerekir.
Elif:
- Haklısın anneciğim. Ben de kızıma izin vereceğim. O da gidip hayallerini
gerçekleştirecek.
Bu kararı duyunca en çok sevinen Güneş oldu. Önce anneannesine sonra annesine en
son da babasına sarıldı ve odasına eşyalarını toplamaya gitti.
Bu olaydan iki gün sonra yola çıktı. Güneş de yolculuğunu annesi gibi yapmak
istiyordu. Güneş, uçak yolculuğu yaparak yurtdışına gidecekti.
Güneş, Amerika'ya geldiğinde annesine telefon etti. Elif:
- Kızım! Bir tanem, vardın mı oralara?
Güneş:
- Geldim anneciğim.
Bu konuşma çok uzun sürdü. Ayşe teyze de konuşmak istedi. Güneş, anneannesi ile
görüşürken ağladı. Bunun üzerine konuşma daha da uzadı. Elif:
- Kızım yarın tekrar konuşuruz. Hadi telefonu kapat.
315
Telefonu kapattılar. Aradan birkaç gün daha geçti, ama hala birbirlerini arayıp
konuşmadılar. Zaman geçtikçe Ayşe teyze iyice yaşlanmaya başlamıştı. Daha çok
hastalanmaya başlamıştı. Bir gün Ayşe teyze çok kötü bir hastalığa yakalandı. Elif ne
yapacağına şaşırmıştı. Güneş'i aramaya karar verdi. Elif:
- Kızım anneannen hastalandı! Durumu çok kötüleşti.
Güneş:
- Anneciğim. Ben vakit kaybetmeden geliyorum!
Hazırlıkları yaptı. Valizlerini topladı. Biletini ayarladı. Ailesine geliş saatini bildirdi.
Hemen bir uçağa atladı ve şehre geldi. Anneannesi gerçekten de çok kötü
durumdaydı. Güneş elinden geleni yaptı. O çok sevdiği anneannesini kurtardı. Ayşe teyze
artık eski sağlığına kavuştu. Güneş de bundan sonra yurtdışına gitmedi. Annesinin ve
babasının çalıştığı hastaneye gitti. Başarılarını orada gerçekleştirmeye devam etti. Bundan
sonra hiç ayrılmadılar. Güneş de yaşadığı şehirde ün kazandı. Başarısıyla ilgili bir kitap yazdı.
Ailesi ile mutlu mesut yaşadı. Kitabını bitirdiğinde çok mutlu olmuştu. İsimler farklı olsa da
ailesinin hikâyesini yazmıştı. Bu, gerçek öykü okuyuculardan ve eleştirmenlerden de olumlu
tepkiler almıştı. Bunun üzerine yayınevi bir imza günü düzenledi. Bütün aile ve arkadaşları
oradaydı. Birçok mutlu günü olmuştu. Fakat bunu başka bir yere koyuyordu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ÇAKICI SÜLEYMAN KENTİ
Suna Sıla SİDAN
Çok uzaklarda bir sahil kenti varmış. Bu kentin adı “Çakıcı Süleyman Kenti” imiş. Bu
kentte Salih ve Sezen adında iki arkadaş yaşarmış. Bu iki arkadaş çok iyi anlaşır, bütün gün
güler, oynarlarmış. Kentte onlardan başka çocuk yokmuş.
Bir gün oynarlarken, sahilin başlangıcına doğru yürümeye karar vermişler. Bir
tabelaya rastlamışlar. Tabela yeşil renkliymiş. Üstünde “Çakıcı Süleyman Kenti” yazıyormuş.
Sezen:
- Bunun anlamı ne, demiş.
Fakat anlamını Salih de bilmiyormuş. Tabelayı uzun uzun incelemişler. Hava
kararmaya başlayınca evin yolunu tutmuşlar. Gördükleri tabelayı büyüklerine anlatıp, ismi
yazılı olan kişinin kim olduğunu sormuşlar. Çakıcı Süleyman, o zamanın en çalışkan
adamıymış. İşine sabah erkenden gider, akşam çok geç vakitte dönermiş. Yaptığı işler ve
çalışkanlığı herkesin dilindeymiş.
Önceleri çakı yapan bir ustanın yanında çalışmış. Sonra kendi dükkânını açmış. Adını
da “Çakıcı Süleyman” koymuş. Salih:
- Peki, bu kentin adı neden “Çakıcı Süleyman Kenti” olmuş?
Annesi:
- O zaman kentimizin adı yoktu. Çakıcı Süleyman da, kentimizin en çalışkan ustasıydı.
Erken yaşta ölünce, onun adını hep yaşatmak için, kentimize onun adını verdik.
316
Çocuklar bu ilginç hikâyeyi öğrendiklerine sevinmişler. Salih ve annesi kentten ayrılıp
teyzesinin yanına gitmişler. Teyzesi her tarafı binalarla kaplı bir şehirde oturuyormuş. Binalar
öyle yüksekmiş ki, güneşi görmek çok zor oluyormuş. Salih:
- Ben o güzel kentimi ve arkadaşımı çok özledim.
Annesi:
- Ben de çok özledim Salih. Merak etme yakında kentimize döneceğiz.
Salih:
- Anne sen bir harikasın, diyerek annesinin boynuna atlamış, yanaklarından öpmüş.
Salih ve annesi tatillerini yarıda kesip kentlerine dönmeye karar vermişler. Otobüse
binip yola çıkmışlar. Çakıcı Süleyman Kenti’nin havasını, suyunu, denizini çok özlemişler. Bir
de Sevgi Ağacı’nı… Yemyeşil güzel dallarıyla kuşlara yuva olan o etkileyici ağacı. Salih:
- Anne Sezenlerle Sevgi Ağacı’nın altında piknik yapalım mı?
Annesi:
- Oğlum hele bir evimize varalım. Sonra yaparız pikniğimizi, demiş.
Salih yolculuğun geri kalanını uyuyarak geçirmiş. Nihayet kente varmışlar. Ertesi
sabah Salih koşa koşa Sezen’in yanına gitmiş. Sezen’i ve yaşadığı yeri çok özlediğini söylemiş.
Sezen de yalnız kaldığı için çok sıkıldığını anlatmış.
İki arkadaş Çakıcı Süleyman Kenti’nin geçmişindeki hikâyeleri öğrenmek için soluğu
yine büyüklerinin yanında almışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KEDİ İLE MİNİK FARE
Tuğrulhan TULUPÇU -
Küçük bir köy evinde yaşayan bir kedi varmış. Bu yaramaz kedi bütün gün fare
kovalar, akşam olunca ocak önünde kıvrılıp uyurmuş. Sabah olunca yine farenin peşine takılıp
fare önde, kedi arkada kovalamaca başlarmış. Kedi bir türlü amacına ulaşamazmış ve günün
sonunda uyuya kalırmış. Bu durumdan sıkılan fare de bütün gün kovalanmaktan, yarı aç yarı
tok gününü geçirirmiş.
Kedinin bu beceriksizliğinden dolayı sahibi hep isyan eder, kediye çok kızarmış. Fakat
bu durumu pek aldırmayan kedi, bir tek evin köpeği Cesur’dan korkarmış. Genellikle Cesur’un
olmadığı yerlerde dolaşırmış. Kedinin öğle uykusuna yattığı sırada bu durumu fırsat bilen
minik fare sessiz bir şekilde mutfağa girip peynirleri yuvasına taşımaya başlamış. Tam bu
sırada kedi uyanmış. Korkudan ne yapacağını şaşıran fare kaçmaya başlamış. Bu kovalama
sırasında yere düşen bardak ve tabakların sesine gelen ev sahibi deliye dönmüş.
Kediye; Hiçbir işe yaramadığını, yiyip içip yattığını, eğer böyle devam ederse onu
evden atacağını, söylemiş. Kedi bu duruma çok sinirlenmiş. Artık fareye göz açtırmaz hale
gelmiş. Fare ise korkudan yuvasından çıkamıyormuş. Yuvasından çıkamadığı için de yiyecek
bulamıyormuş. Elindeki yiyeceklerin de azalmaya başladığını fark eden minik fare ne
yapacağını şaşırmış.
317
Güzel bir sabah, her yer Cesur’un sesiyle inlemeye başlamış. Cesur acı içinde, “Bana
yardım edin!” diye bağırıyormuş. Minik fare hemen Cesur’un yardımına koşmuş. Cesur’un
ayağına batan diken onun canını çok acıtıyormuş. Minik fare dikeni çok dikkatli ve hızlı bir
şekilde çekmiş, Cesur’un acısını dindirmiş. Minik fareye teşekkür eden Cesur, “Ne zaman
yardıma ihtiyacın olursa lütfen söyle.” demiş.
Günler yine hareketli bir şekilde geçmeye başlamış. Kedi kovalar, fare kaçarmış. Artık
fare o kadar yorulmuş ki kendini çaresiz hissederken aklına Cesur’un söyledikleri gelmiş ve
gidip ondan yardım istemiş. Minik fare Cesur’a, “Kavgadan, kedinin onu kovalamasından çok
sıkıldığını, dostça yaşamak istediği ama kedinin onu anlamadığı konusunda dert yanmış”.
Kediye iyi bir ders vermeye karar veren ikilinin aklına bir fikir gelmiş. Dar ağızlı bir kavanozun
içine süt koymuşlar. Bir yere saklanmışlar. Kedinin sütü içmesini beklemeye başlamışlar.
Aradan biraz zaman geçtikten sonra kedi kavanozdaki sütü görmüş. Etrafını kontrol
edip sütü içmek istemiş. Bu fırsatı kaçırmak istemeyen kedi kafasını süt dolu kavanozun içine
sokuvermiş. Kafasını kavanoza sokmuş sokmasına ama bir daha çıkaramamış. Telaşa kapılan
kedinin çıkardığı gürültüyü ve miyavlamalarını duyan minik fare saklandığı yerden çıkıp, ona
yardım edebileceğini söylemiş, fakat bir şartı olduğunu belirtmiş. Kedi:
- Nedir şartın? Ne olursa olsun kabul edeceğim. Ne olur bana yardım et!
Fare:
- Bundan sonra dostça yaşamak istiyorum. Kaçmaktan bıktım.
Bunun üzerine başka türlü kurtulamayacağını anlayınca bu antlaşmayı kabul etmiş.
Kedi:
- Tamam, söz veriyorum, bir daha sana zarar vermeyeceğim.
Fare, bir taş yardımı ile kavanozu kırmış ve kediyi kurtarmış. Bu yaşanan olaylardan
sonra kedi, minik fareye teşekkür etmiş ve bu zamana kadar yaptığı kötülüklerden dolayı
minik fareden özür dilemiş.
Bundan sonraki yaşamlarını evin köpeği Cesur ile birlikte dostça yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ORMANLAR KRALI ASLAN
Ulaş Gencer KARABULUT
Ormanda yaşayan tüm canlılar çok mutsuzdu. Çünkü onları yöneten onların her işine
karışan biri vardı; ormanlar kralı aslan. Herkes ondan korkar ve dediklerini yapmak zorunda
kalırdı.
Bir gün tüm hayvanlar toplandı ve kral aslan hakkında konuşmaya başladılar.
İçlerinden en kurnazı olan tilki, ”Ben aslanı oyuna getirir ve onu yok edebilirim.” dedi. Tüm
hayvanlar tilkiyle dalga geçse de, ona bir şans vermek istediler. Tilki konuşma bittikten sonra
hemen oradan ayrıldı ve hazırlayacağı tuzak hakkında çalışmalar yaptı. Ormanın ortasına bir
yere derin bir çukur kazdı ve çukurun üstünü yapraklarla kapattıktan sonra, kral aslanın
yanına gitti. Aslan, tilkiyi huzuruna kabul etti ve neden geldiğini sordu. Tilki ise:
- Sizden daha güçlü ve sizden daha akıllı olduğunu iddia eden bir tavşan gördüm ve size
haber vermek istedim, dedi.
318
Aslan bu duruma çok sinirlendi ve kızdı:
- Hiç kimse benden daha güçlü değildir. Beni hemen o tavşana götür, dedi.
Tilki içten içe seviniyordu, çünkü planı tıkır tıkır işliyordu. Tilki ve aslan yola koyuldu.
Aslan hiç nereye gittiklerini sorgulamadan, tilkiyi takip etti. Tilki bir süre sonra durdu ve:
- İşte kralım size karşı çıkan tavşan orda saklanıyor, dedi.
Kral aslan, o sinirle tilkinin gösterdiği yöne doğru gitti. Bir iki adım atar atmaz, tilkinin
kazdığı çukura düştü. Tilki ise çukuru kapattı ve koşarak diğer hayvanların yanına gitti:
- Yok ettim, yok ettim Kral Aslanı yok ettim, dedi.
Bunu duyan bütün hayvanlar hem şaşırdı, hem de çok sevindi. Artık ormanda neşe hiç
eksik olmadı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
319
KARAKUYU
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
320
LÖSEMİ ARKADAŞIM OLDU
Arzu VAROL
Küçük bir kasabada çok mutlu bir aile yaşarmış. Bu ailenin küçük bir kızı varmış. Bu
kızın adı Neşe’ymiş. Adı gibi neşeli bir çocukmuş. Neşe ufacık şeylerden mutlu olmasını
bilirmiş. Ailesi Neşe’yi çok seviyormuş, Neşe de ailesini çok seviyormuş. Bu ailenin çocuğu
onların göz bebeğiymiş. Neşe’yi o kadar çok seviyorlarmış ki, Neşe’yi gözlerinden bile
sakınırlarmış. Çünkü bu ailenin bir daha çocuğu olmayacakmış. Neşe’nin annesi, Neşe’nin
doğumunda büyük bir rahatsızlık geçirmiş ve bir daha çocuk sahibi olamayacağını öğrenmiş.
Ailesi doktorlardan bu durumu öğrenince çok üzülmüşler. Ama bu durum karşısında kimsenin
yapabilecek bir şeyi yokmuş. Onun için Neşe’nin ailesi çok korkuyormuş, “Bir daha
çocuğumuz olmayacak. Neşe’ye de bir şey olursa biz ne yaparız?’’ demişler. Bu yüzden
Neşe’nin üzerine titriyorlarmış. Neşe’ye bir şey olmasın diye ellerinden geleni yapıyorlarmış.
Aradan yıllar geçmiş, Neşe 7 yaşına gelmiş. Neşe artık ilkokula başlayacakmış. Annesi
ve babası Neşe’yi alıp alışverişe gitmişler. Neşe’ye okul kıyafetleri almışlar.
Neşe okula başlayacağı için çok mutluymuş. İstediği kalemi, defteri, çantayı istediği
her şeyi ailesine aldırmış. Ailesi Neşe’nin bir dediğini iki etmezmiş. Neşe ve ailesi mutlu bir
şekilde eve dönmüşler. Neşe o kadar mutluymuş ki annesine, babasına sarılıp onları öpmüş.
“Bugün benim hayatımın en güzel günü” demiş. Akşam olmuş, Neşe ve ailesi mutlu bir akşam
yemeğini yemişler. Saat dokuz buçuk olmuş. Neşe’nin annesi Neşe’ye “Hadi kızım saat dokuz
buçuk oldu. Kıyafetlerini ve çantanı hazırlayalım. Seni yatırayım. Çünkü sabah erken
kalkacaksın ve okula gideceksin’’ demiş. Neşe de mutlu bir şekilde “tamam anneciğim’’
demiş.
Annesi ile Neşe, Neşe’nin yatağının başucuna, Neşe’nin kıyafetlerini ve çantasını
hazırlamışlar. Daha sonra Neşe’nin annesi, Neşe’yi yatağına yatırmış. Neşe uykuya dalmış.
Sabah annesi Neşe’nin yanına gelmiş, ‘’Neşe kızım kalk, sabah oldu. Bugün okula gideceksin’’
demiş. Neşe yataktan fırlamış. “Tamam anneciğim, ben şimdi hazırlanırım’’ demiş.
Neşe sevinçli sevinçli lavaboya gitmiş, elini yüzünü yıkamış ve kahvaltısını yapmış.
Annesi Neşe’ye “Okulda çalışkan olmak istiyorsan sıkı bir kahvaltı yapman gerekir” demiş.
Neşe de “tamam anneciğim çok güzel kahvaltı yapacağım. Okulumda da çok başarılı
olacağım” demiş.
Annesi ve Neşe evden çıkarlar. Biraz yürüdükten sonra Neşe’nin okuluna varırlar.
Neşe’nin okulu evlerine çok yakındır. Annesi Neşe’nin elinden tutar, okulun bahçesine
girerler. Neşe gibi birçok çocuk bu sene okula yeni başlamaktadır. Onların da yanlarında anne
ve babası vardır. Bu çocukların kimisi üzgün, kimisi ağlıyor, kimisi ise Neşe gibi çok mutludur.
Herkes bekleşirken okulun zili çalar. Okulun müdürü çocukların sıraya geçmesini ister. Bütün
çocuklar sıra olurlar ve müdür çocukların ailelerine “Siz artık evlerinize gidebilirsiniz,
çocuklarınız bize emanet” der. Bütün anne ve babalar da müdürün bu sözü üzerine
çocuklarını bırakıp okuldan ayrılırlar. Neşe’nin annesi de içinde buruk bir hüzün ve sevinçle
okuldan ayrılır. “Neşe’yi okulda yalnız bıraktım” diye biraz üzülür. Ama bir yandan da Neşe
okula başladığı için çok mutludur. Annesi bu düşünceler içinde eve geri döner. Okul müdürü
biraz konuşma yaptıktan sonra bütün öğrencileri sınıflarına yerleştirirler.
321
Neşe sınıfına girer, öğretmeni ve arkadaşlarıyla tanışır. Öğretmeni herkese tek tek
isimlerini sorar, bütün öğrencileriyle tanışır ve onlara kendini tanıtır. İsminin Selvi olduğunu,
onları çok sevdiğini 5 yıl beraber olacaklarını söyler ve Neşe’nin okuldaki birinci günü
öğretmenini, arkadaşlarını, okulunu tanıyarak geçer. İlk gün bol bol sohbet ederler. O gün
artık okulun birinci günü bitmiştir.
Annesi okul çıkışı Neşe’yi almaya gelir. Bir hafta Neşe’yi okula annesi götürür getirir.
Neşe artık okuluna iyice alışmıştır. “Anneciğim, bundan sonra ben okuluma kendi başıma
gidip gelebilirim. Artık senin yorulmanı istemiyorum, sen de kendi işlerini yap” der. Annesi
Neşe’nin bu sözlerine çok sevinir. “Tamam kızım, o zaman ben seni hazırlayayım da sen de
okuluna git” der.
Neşe mutlu bir şekilde okuluna gider. Artık okuluna kendi başına gidip gelebiliyordur.
Neşe ve ailesinin günleri çok güzel, çok mutlu geçmektedir. Neşe’nin annesi tatlı bir ev
hanımıdır. Babasının ise beyaz eşya dükkânı vardır. Neşe ve ailesinin hiçbir sorunu yoktur.
Çok mutlu bir ailedirler. Neşe’nin günleri böyle mutlu bir şekilde geçmektedir.
Neşe çok başarılı, çok çalışkan bir öğrenci olmuştur. Bütün öğretmenleri ve
arkadaşları Neşe’yi çok severler.
Neşe ve ailesi zamanın nasıl geçtiğini anlamadan aradan yıllar geçmiştir. Neşe ilkokul
5. sınıfı bitirmiştir. 5. sınıfa kadar başarısını devam ettirmiştir. Girdiği bütün sınavlardan en
yüksek puanı almaktadır. 5. sınıfta bursluluk sınavına katılmıştır ve bu sınavı büyük bir
başarıyla kazanmıştır. Neşe öğretmenlerinin de gurur kaynağı olmuştur.
Aradan zaman geçer, tatil biter, Neşe 6. sınıfa başlar. Neşe’nin önceki başarısı 6.
sınıfta da devam etmektedir. Neşe bir sabah kalkar, ailesiyle birlikte kahvaltısını yapar,
okuluna gider. Yine her zamanki gibi okulda ders yaparken birden rahatsızlanır. Öğretmene
başının çok ağrıdığını ve kendini iyi hissetmediğini söyler. Öğretmeni gelip Neşe’ye bakar.
Gerçekten de Neşe’nin çok ateşi vardır. Öğretmeni hemen Neşe’nin annesine haber verir.
Neşe’nin annesi telaşlı bir şekilde okula gider. Hemen Neşe’nin sınıfına girer, Neşe’ye sarılır.
“Ne oldu kızım sana? Hastalandın mı? Niye böyle oldun?” Neşe de üzgün bir şekilde “Ben
galiba hastalandım. Kendimi hiç iyi hissetmiyorum” der. Annesi Neşe’nin öğretmeniyle de
konuşup, okuldan izin alır ve Neşe’yi doktora götürmek üzere okuldan ayrılırlar. Neşe’nin
annesi hemen eşine telefon eder. “Çabuk gel, Neşe hastalanmış. Neşe’yi doktora götürmemiz
gerekiyor’’ der. Neşe’nin babası da telaşla evinin yolunu tutar.
Neşe, annesi ve babası evde buluşurlar. Neşe’yi bir doktora götürürler. Doktor Neşe’yi
muayene eder. Neşe’nin bir şeyi olmadığını söyler ve ilaç yazıp eve gönderir. Bu ilaçları
içmesini ve birkaç gün evinde istirahat etmesini söyler. Ailecek eve dönerler. Annesi Neşe’ye
bir çorba kaynatır, yemek yedirir, ilaçlarını içirir, onun üzerine titrer.
Neşe hastalandığı için çok üzgündür, bir hafta okula gidemez. Evde kaldığı bu bir hafta
içinde yine de evde ödevlerini yapmış, dersine çalışmıştır. Neşe sınıf arkadaşlarından geri
kalacağım diye çok korkmaktadır. Onun için sürekli evde ders çalışır.
Bir hafta sonra biraz kendini iyi hissetmeye başlar ve annesine “Anneciğim! Ben artık
kendimi iyi hissediyorum. Artık okula gidebilir miyim?’’ der. Annesi de, “Tamam kızım,
Pazartesi günü okula gidebilirsin” der. Neşe bu habere çok sevinir.
322
Pazartesi sabahı Neşe sevinçle yatağından kalkar, kahvaltısını yapar ve okuluna gider.
Okulda öğretmeni ve arkadaşları Neşe’yi sevinçle karşılarlar. Neşe öğretmenine ve
arkadaşlarına sarılır. Öğretmeni Neşe’ye “Nasılsın kızım? Biraz iyi olabildin mi?” der. Neşe
“Evet öğretmenim, kendimi iyi hissediyorum. Derslerimden geri kalmamak için okuluma
geldim.” der.
Neşe o kadar çalışkan bir çocuktur ki bir hafta okula gelmemesine rağmen
derslerinden hiç geri kalmamıştır. Her zaman sınıf birincisidir, çok da akıllıdır. Ama üzüldüğü
bir şey vardır. Neşe’ye öğretmeni olsun, annesi, babası olsun; “ileride ne olmak istersin?”
dediklerinde onlara bir cevap veremez. Çok başarılıdır ama bir türlü hangi mesleği seçeceğine
karar veremez. Kendi kendine “Aman! Ben okuyayım da nasıl olsa bir gün bir şey sebep olur,
ben de mesleğime karar veririm” der.
Aradan birkaç gün geçer. Neşe evden okula, okuldan eve gider gelir. Bu aralar kendini
yine halsiz hissetmeye başlar. Ama bu durumu ailesine söylemez. Çünkü Neşe ailesini üzmek
istemez. Annesi Neşe’nin durumundan şüphelenir. Neşe okula gidip geliyordur ama eski
neşesi yoktur. Annesi bu durumdan etkilenir. “Kızım neyin var? Neden böyle üzgün
duruyorsun?” der. Neşe “Bilmiyorum anneciğim! Bugünlerde kendimi biraz halsiz
hissediyorum. Bugün okulda gözlerim karardı, düşecek gibi oldum” der. Annesi bu durum
karşısında Neşe’nin babasıyla konuşur. Neşe’nin bugünlerde kendini iyi hissetmediğini söyler.
Neşe’yi yarın başka bir doktora götürelim der.
Akşam geçer, gece biter, sabah olur. Neşe, annesi ve babası hazırlanıp hastaneye
giderler. Neşe’yi çocuk doktoruna çıkarırlar. Doktor Neşe’nin durumunu hiç beğenmez.
Neşe’yi muayene eder, Neşe’yle biraz sohbet eder, “Sen ne akıllı ve terbiyeli bir çocuksun,
burada biraz otur ben annen ve babamla konuşacağım” der. Neşe ‘’Tamam doktor amca.’’
der. Doktor dışarı çıkar. Neşe’nin anne ve babasını çağırır. ’’Bakın, sizinle açık konuşacağım.
Sizi üzmek ve korkutmak istemem ama ben Neşe’de hiç de hoşumuza gitmeyecek bir
hastalıktan şüphelendim. İnşallah yoktur. Ama bunu öğrenebilmek için Neşe’ye birkaç tane
tahlil yaptırmamız gerekiyor. Bu tahlillerin sonucuna göre Neşe’nin durumunu öğrenebiliriz”
der.
Annesi ve babası Neşe’yi alırlar ve tahlillerini yaptırırlar. Sonuçlar akşama çıkacaktır.
Akşama kadar biraz gezerler, dolaşırlar. Akşam olur, hastaneye gelirler. Neşe’nin doktoruyla
konuşurlar. Doktor Neşe’ye biraz dışarıda beklemesini söyler. Neşe dışarı çıkar. Doktor
Neşe’nin anne ve babasına “Çok üzgünüm, bunu size nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum.
Korktuğum şeyi öğrendim. Kızınızın hastalığı LÖSEMİ. Sakın ümidinizi kaybetmeyin. Kızınızda
bu hastalık var diye çaresizliğe kapılmayın” der.
Neşe’nin annesi ve babası doktorun bu sözlerinden sonra şok olurlar. Hiç
beklemedikleri bir haberle karşılaşırlar. Ne yapacaklarını şaşırırlar. “Doktor bey, bizim kızımız
ölecek mi? Bu nasıl olur? Bize yardım edin. Kızımız için ne gerekliyse bir an önce yapalım.
Kızımızı bu hastalıktan kurtaralım” derler. Neşe’nin annesi ağlamaya başlar. Neşe’nin babası
da çok üzgündür. Ama bir yandan karısını teselli eder. “Ne olur üzülme. Kızımıza hiçbir şey
olmayacak. Neşe’miz kurtulacak” der. Babası doktora döner ve “Doktor bey kızımız için ne
gerekliyse hemen yapalım. Kaybedecek bir dakikamız bile yok” der. Doktor da;
323
Tamam o zaman şimdi yapmamız gereken ilk önce Neşe’ye hastalığını duyurmamak.
Neşe’nin moralinin yüksek olması için hastalığını bilmemesi lazım. Neşe’ye bugün
birkaç tahlil daha yapıp, tedavisine başlayalım. Neşe’yi de çağıralım ve kötü bir
hastalığının olmadığını, biraz vitamin eksikliği olduğunu, biraz kanının düşük olduğunu
söyleyelim. Onun için biraz hastanede yatıp serum takılmasını gerektiğini, biraz kan
verilmesi gerektiğini söyleyelim. Böyle olursa Neşe’nin çabucak iyileşeceğini, okuluna
gidebileceğini, güzel günlerin onu beklediğini söyleyelim.
Doktor bunları söyledikten sonra Neşe’nin anne ve babasına Neşe’ye ilik nakli
gerekebileceğini ve en uyumlu iliğin de kardeşlerde olacağını söyler. Eğer Neşe’nin hastalığı
tedavilere cevap vermezse kardeşinden Neşe’ye ilik nakli yapılabileceğini söyler. Böyle bir
nakilden sonra Neşe’nin iyileşme şansının çok yüksek olacağını anlatır. Anne ve baba
doktorun bu sözlerinden sonra bir şok daha yaşarlar. Çünkü Neşe’nin kardeşi yoktur ve hiçbir
zaman olmayacaktır. Neşe’nin annesi ve babası doktora Neşe’nin kardeşinin olmadığını ve
hiçbir zaman da olmayacağını anlatırlar. Doktor “Bu çok kötü bir haber, şansınız biraz daha
azaldı. Ama yine de ümitsizliğe kapılmayın. Bu umut yok demek değil” der. Neşe’nin
annesine “Haydi sen şimdi kalk da Neşe’yi buraya getir. Tedaviye başlayabilmemiz için bir an
önce onunla konuşalım” der. Annesi yerinden kalkar, kapıyı açar ve tam “Kızım Neşe, buraya
gelir misin?” diyecektir ki Neşe’nin kapının arkasında kendilerini dinlediğini fark eder. Birden
ne yapacağını şaşırır. Neşe içer girer. Anne ve babasına “Anneciğim, babacığım doktor
amcanın size söylediği her şeyi duydum. Siz sakın üzülmeyin. Ben hiç üzülmüyorum ve bu
lösemi hastalığından hiç korkmuyorum. Ben okulda arkadaşlarımla birçok oyunlar oynadım,
yarışmalar yaptım. Her seferinde ben yendim, ben kazandım. Lösemi de benim arkadaşım
olur, ben onu da yenerim. Onun için siz hiç kendinizi üzmeyin” der ve doktora döner; “Doktor
amca bir an önce tedavi olmam için için ne gerekiyorsa yapalım. Ben lösemiyle top gibi
oynarım. Bir an önce tedavi olayım ki lösemi arkadaşımı da yeneyim” der.
Doktor, Neşe’nin annesi ve babası Neşe’nin bu sözlerinden sonra hem çok
duygulanırlar, hem de mutlu olurlar. Doktor;
- Haydi o zaman kalkalım, yapılması gerekenlere başlayalım.
Doktor Neşe’ye döner;
- Sende bu moral, bu hırs, bu istek, bu cesaret olduktan sonra sen şimdiden lösemi
arkadaşını yendin, der.
Hep beraber odadan çıkarlar. Neşe’yi hastaneye yatırırlar ve Neşe’nin tedavisine
başlanır. Aradan günler geçer, aylar geçer. Neşe’nin tedavisi sürmektedir. Neşe’nin annesi ve
babası doktorları Neşe’nin moralinin yüksek olması için her şeyi yapmaktadırlar. Neşe
hastanedeki hasta çocuklar için açılan okulda bir yandan okuluna da devam etmektedir. Neşe
hasta olmasına rağmen derslerindeki başarısı hala devam etmektedir. Bir yandan tedavi olur,
bir yandan okuluna devam eder. Neşe’nin arkadaşları ve öğretmenleri Neşe’yi hiç yalnız
bırakmazlar, her zaman ziyaretine gelirler. Neşe’nin öğretmeni Neşe’nin bu azminden dolayı
Neşe’yi çok takdir eder. Arkadaşları da löseminin karşısında ayakta dimdik durabildiği,
lösemiye karşı koyup yenilmediği ve moralini hiç bozmadığı için Neşe’yle gurur duyarlar.
-
324
Arkadaşının bir tanesi Neşe’ye “iyi ki bizim arkadaşımızsın. Bundan sonra bu hayatta
her zaman seni örnek alacağız” der. Neşe, öğretmeni ve arkadaşlarına;
- Hani ben hangi mesleği seçeceğime karar veremiyordum ya, artık kararımı verdim.
Ben bu hastalığı yeneceğim, okuyacağım, çok çalışacağım, büyüyünce doktor
olacağım. Bu kararımı lösemi arkadaşıma borçluyum. İleride büyüyüp doktor
olduğumda lösemili çocuklara bu hastalığı nasıl yeneceklerini, lösemiyle nasıl arkadaş
olunacağını öğreteceğim, der.
Aradan günler, haftalar geçer. Neşe’nin tedavisi sürmektedir. Bir gün yine hastanenin
okulunda ders çalışırken Neşe’nin saçları dökülmeye başlar. Neşe saçlarının döküldüğünü
fark edince dökülen saçlarını toplamaya başlar. Bir ay içinde Neşe’nin kafasında hiç saçı
kalmaz. Ama Neşe saçlarının dökülmesini hiç umursamaz. Annesi bu duruma çok üzülür.
Neşe;
- Anneciğim! Saçlarımın dökülmesine ben hiç üzülmüyorum. Dökülen saçlarımı
topladım. Onları saklayacağım. İlerde büyüdüğümde saçlarıma bakıp bugünleri güzel
bir anı olarak hatırlayacağım. O zamanki saçlarım şimdiki saçlarımdan daha güzel,
daha uzun olacak, der.
Annesi kızının bu kadar soğukkanlı olmasına çok sevinir, “Saçların yeniden çıkıp
uzadığında ben de senin saçlarını tarayıp, öreceğim” der. Bu arada dünyanın dört bir yanına
televizyondan, radyodan, internetten Neşe’ye uygun ilik bulunması için haber verilir. Aradan
günler haftalar geçer. Neşe hastanedeki yatağında dinlenirken doktorlar Neşe’nin yanına
gelir. Anne ve babası doktorların hepsini orada görünce şaşırırlar. ’’Ne oldu kötü bir şey mi
var?” diyerek korkuyla yerlerinden kalkarlar. Doktorlar:
- Korkmayın, sakin olun, kötü bir şey yok, tam aksine çok güzel bir haberimiz var.
Neşe’ye uygun ilik bulundu, derler.
Neşe ve ailesi çok sevinirler. Mutluluktan yerlerinde duramazlar. Anne ve babası
Neşe’ye sarılır, onu öper, koklarlar. “Yavrumuz kurtuldu” diye çok sevinirler.
Ertesi günü Neşe’nin ilik nakli gerçekleşir. Operasyon çok başarılı geçmiştir. Aradan
günler geçer. Neşe günden güne iyiye gider. Saçları da artık çıkmaya başlamıştır. Bir iki hafta
sonra hastaneden taburcu olur. Neşe artık normal hayatına yavaş devam etmeye başlar.
Arada doktor kontrollerini de ihmal etmez. Neşe ve ailesi çok büyük bir zorluğa yenmenin
sevinci ile yaşamaya devam ederler. Neşe kendi kendine “Ben bu oyunu da kazandım. Lösemi
arkadaşımı yendim” der.
Aradan çok uzun yıllar geçer. Neşe büyümüş, tıp fakültesini bitirmiş. Ve lösemi
doktoru olmuştur. Artık ömrünü lösemi hastası insanlara adamıştır. Neşe lösemiyle nasıl
oyun oynanabileceğini, lösemiyle nasıl arkadaş olunabileceğini insanlara öğretir. Neşe
Doktor’ un çocuklara söylediği bir söz vardır: “Siz hayattan ne zaman vazgeçerseniz, hayat da
sizden o zaman vazgeçer”. Neşe lösemili çocukları iyileştirmenin mutluluğuyla yaşar gider.
Gökten üç elma düşer. Biri Neşe’nin başına, biri yazarın başına, biri de bu kitabı
okuyanın başına…
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
325
KUZUCUKLAR
Ayşe COŞKUN
Bir gün komşumuzun koyunu iki küçük kuzucuk doğurmuştu. Biri süt beyaz, diğeri de
siyah benekli idi. İkisi de çok şirindi, doğar doğmaz hoplayıp zıplamaya başlamışlardı. Beraber
acıkıyor, annelerine yaklaşıp emmeye başlıyorlardı. Bir gün yine annelerini emdikten sonra
karınlarının şiştiğini görmüştüm. Ama hoplayıp zıplamalarına engel değildi. Yine oynadılar ve
ben de yine onları izlemekten bıkmıyordum. En sonunda annelerinin yanında uykuya
dalmışlardı.
Ben de eve gittim. Bu sabah olanları annem ve babama anlattım. Babama bizim de
küçük bir kuzumuz olmasını çok istediğimi söyledim. Babam “Hayır” dedi. Ben çok
şaşırmıştım. Ertesi gün okuldan çıkışta eve gittim. Evde, bahçemizde küçük bir kuzu vardı.
Babam da sürpriz diye ortaya çıkıverdi. Ben koşa koşa babamın kucağına atladım ve teşekkür
ettim. Hemen arkadaşlarımı çağırdım. Arkadaşlarım bizim eve gelince kuzucuğu çok sevdiler.
Biz oynarken küçük kuzucuk bize baktı. Artık çok geç olmuştu, arkadaşlarım evlerine gittiler.
Ben ise küçük kuzucuğa süt verdim, sonra da uyudum.
Ertesi gün olduğunda kuzucuğu komşumuza götürdüm. Küçük kuzucuk komşumuzun
kuzularını çok sevdi ve oradan ayrılmak istemedi. Ben o gün onu orada bıraktım. Gece olunca
onu çok özledim ve komşumuza gidip kuzucuğu aldım. Küçük kuzucuk çok üzülmüştü. O da
diğer kuzucuklarla oynamak istiyordu. Eve geldiğinde melemeye başladı. Ben de kuzucuğun
durumuna çok üzüldüm. Dayanamayıp diğer kuzucukların yanına götürdüm. Kuzucuğun
sevincine ben de şahit oldum. Onu mutlu görünce ben de mutlu oldum…
Küçük Tontiş Kırlangıç
Bir sabah uyandığımda baktım ki penceremizin önüne küçük bir kırlangıç yavrusu
konmuş. Sanki gagasıyla bana bir şeyler anlatmak istiyordu. Ben de pencereyi açıp içeriye
aldım yavruyu. Ama ne göreyim! Yavrucuğumun o minik kanadı yaralı… Babamdan yardım
istemek oldu ilk aklıma gelen. Babam bir tahta parçasıyla kırlangıcın kanadını sardı. Kırlangıç
öyle güzeldi ki, mavi yeşil kanatları vardı, şirin mi şirin de bir gagası vardı ama gagasını
açmaya gücü yoktu sanki.
Küçük kardeşim de kırlangıcı çok sevdi. Kardeşim ve ben günümüzün tamamını ona
bakarak geçirdik.
Akşam olunca babam kırlangıca kafes aldı geldi. Bize “Çocuklar kırlangıcın ismi ne
olsun?” dedi. Küçük kardeşim Ayla, kırlangıcın ismi Tontiş olsun dedi. Bu isim minik
kırlangıcımızın çok hoşuna gitmişti. En azından bana öyle gelmişti. Artık kırlangıcımızın bir adı
vardı. Uyku vaktimiz gelmişti. Tontiş kırlangıcımı da odama getirdim. Onu hazırladığım kutuya
yerleştirdim. Ona bakarak uykuya dalmışım.
Ertesi sabah hafta başı idi. Okula gitmem gerekiyordu. Ama Tontiş’imden ayrılmayı
da hiç istemiyordum. Okula gittim ama aklımdan çıkmayan kuşumu arkadaşlarıma anlattım.
Onlar da Tontiş kırlangıcı çok merak ettiler. Okul bitince arkadaşlarım Tontiş kırlangıcımı
görmek için evimize geldiler. Arkadaşlarım Tontiş kırlangıcımı çok sevdiler. Daha sonra
arkadaşlarımla oyun oynadık. Tontiş kırlangıcım da bize bakıyordu.
326
Vakit artık geç olmuştu. Arkadaşlarım evlerine gittiler. Kardeşim ve ben yavrumuza
yem verdik. Babam işten eve gelmişti, “Çocuklar, Tontiş kırlangıcın kanadı nasıl oldu?” dedi
ve biz de “Biraz daha iyi babacığım” diye cevap verdik. Tam da bu sırada Tontiş kırlangıç
kanat çırpıverdi. Sevinçten kendimi bir anda onun yanında buldum. Tontiş kırlangıcıma öyle
çok alışmıştım ki! Zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorduk kardeşimle…
Artık Tontiş kırlangıcın kanadı iyileşmişti ve babam bizi akşam yemeğinden sonra
yanına çağırmıştı. Söyleyeceklerini tahmin ediyordum aslında. “Çocuklar, artık Tontiş
kırlangıcın kanadı iyileşti ve onu doğaya bırakmanın vakti de geldi, ailesini çok özlemiştir”
dedi. “Hayır babacığım! Lütfen onu bırakmayalım, biz ona çok alıştık ve sevdik!” dedik
kardeşimle birlikte. Babam kollarını açtı ve iki yanına alarak ailenin önemini anlattı. “Çocuklar
sizin nasıl bize ihtiyacınız var ise Tontiş kırlangıcın da ailesine ihtiyacı var.” Evet babam
haklıydı. Biz çok üzülecektik ama Tontiş kırlangıç ailesini bulduğu için çok sevinecekti.
O akşam Tontiş kırlangıçla son kez beraberdik. Ertesi gün sabah olduğunda Tontiş
kırlangıcın kafesini dışarı çıkardık. Kafesin kapağını açtık. Tontiş kırlangıç ailesini bulmak
üzere doğaya kendini bırakmıştı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ELİF’İN HAYALİ
Ayşe VAROL
Elif küçük bir kasabada yaşayan fakir bir ailenin iki çocuğundan biriydi. Bir de
Mehmet adında erkek kardeşi vardı. Babaları seyyar satıcı, anneleri ise ev hanımıydı. Ara sıra
gündelik işlere de giderdi. Geçim sıkıntısı çekseler bile mutlu ve sıcak aile ortamları vardı.
Kimse bunu sorun haline getirmezdi. Çocuklar büyüdükçe harcamalarının da artmasıyla
birlikte para sıkıntısı çekmeye başlamışlardı. Maddi sıkıntılar anne ile baba arasında önce
küçük daha sonra ise daha büyük kavgaların çıkmasına neden oluyordu. Ayrıca annenin
gündeliğe gittiği evlerde gördüğü şeyler de onu çok etkiliyordu. Onlar gibi yaşamak, zamanını
ev temizlemekle değil de oturarak geçirmek istiyordu. Bir yandan da baba ile arasındaki
sorunlar gittikçe büyümüştü ve çocuklar bu durumdan çok fazla etkilenseler de aileleri
farkına bile varmıyordu. Çoğu gece çocuklar yemek yemeden yatıyor, sabahları ise kahvaltı
yapmadan okula gidiyorlardı. Derslerini de etkileyen bu durum çocukları çok üzüyordu. Her
gece yatmadan önce Allah’a dua eden çocuklar bu durumun biran önce düzelmesini çok
istiyorlardı.
Bir gece Elif ağabeyine çok üzüldüğünü, artık annesiyle babasının kavga etmemesini
istediğini söylemişti. Ağabeyi de çok üzüldüğünü fakat yapacak bişey olmadığını söylemişti.
Konuşmalarını duyan annesi, duyduğunu hiç belli etmeden gidip uyumuştu.
Sabah olduğunda anneleri kalkıp, çocuklara kahvaltı hazırlayıp, onları öperek
uyandırmıştı. Bu duruma çok şaşıran ve çok sevinen çocuklar hızla yataklarından kalkıp
üstlerini giyinmişlerdi. Kahvaltı masasına oturduklarında banyodan çıkan babaları neşeli bir
sesle ‘’günaydın’’ diye bağırmıştı. Çocuklar aynı neşeyle cevap verip okullarına doğru yola
çıkmışlardı. Derslerini eskisi gibi dinlemişler ve eve büyük bir mutlulukla dönmüşlerdi. Eve
327
geldiklerinde hep beraber akşam yemeği yemişler ve çocuklar odalarına gitmişlerdi. O gece
ağlamadan büyük bir mutlulukla uyuyan çocuklar bu durumun hep böyle kalmasını dilediler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
BÜŞRA’NIN HİKAYE DEFTERİ
Büşra TORUN
Uyanık Kirpi
Adı bilinmeyen bir yer varmış. Bu yerdeki insanlar çok yardım severmiş. Herkes,
herkesle tüm eşyalarını paylaşırmış. Fakat bir gün bir kirpi bu yere gelmiş. Bu kirpi herkese
kendini uyanık kirpi olarak tanıtırmış. Kimse bu kirpiyi daha önce hiç görmemiş ve
rastlamamış.
Bir gün bu kirpiyi hırsızlık yaparken gören iki fare ses çıkarmadan onu izlemişler.
İnsanlar kendi aralarında birbirlerini hırsızlık ile suçlamışlar ve kavga çıkarmışlar. Tabii bu
kavgaya sebep olan ve hırsızlığı yapan bizim uyanık kirpiymiş. Bu kavgaya neden olan kirpiye
tuzak kurmak isteyen iki farenin aklına ilk olarak kirpinin aç gözlülüğü gelmiş. Hemen bununla
ilgili plan oluşturmuşlar. Daha sonra kirpiye şöyle demişler;
- Sana çok ilginç bir bilgi öğreteceğiz kirpi kardeş.
Daha sonra başlamışlar konuşmaya;
- Develerin hörgücünde çok lezzetli yiyecekler bulunur. O kadar lezzetli ki anlatamam!
Bir de o kadar çok ki 1 yıl boyunca bitiremezsin, demiş fareler.
Ama gerçekte develer hörgücünde su taşır. Farelerin amacı ise kirpiye ona ceza
vermekmiş. Ama bu durumdan kirpinin haberi yokmuş. Kirpi develeri aramaya koyulmuş.
Aradan az bir zaman geçince fareler hemen kirpiyi aramaya çıkmış ve bulmuşlar. Kirpi
bir devenin ipinden tutmuş, ilerliyormuş. Deveye de şöyle söylüyormuş;
- Deve kardeş! Ben var ya çok uyanık, kurnaz, akıllı ve çok zeki biriyim. Baksana senin
kadar koskocaman deveyi ben küçücük varlık götürüyorum. Hem de çok güçlüyüm.
Zaten durumdan da belli, gördüğün gibi ben süperim, derken iki fare bu deveyi ve bu
kendini herkese uyanık kirpi olarak tanıtan havalı kirpiyi izliyorlarmış.
Kirpi ve deve böyle konuşurken önlerine bir dere çıkmış. Kirpi bir an duraklamış, geri
kaçmış. Deve;
- Ne oldu uyanık kirpi neden geri geldin, diye sormuş.
Kirpi;
- Su çok derin ben buradan geçemem, demiş.
Deve;
- Bir de ben deneyeyim bakalım su ne kadar derin, demiş.
Deve derenin içine girmiş. Su daha dizlerine değmiyormuş. Deve arkasına dönüp;
- Kirpi kardeş, gel hadi korkma. Su daha dizlerime bile değmiyor, demiş.
Kirpi hemen atılarak;
- Senin dizinle benim dizim bir mi? Mantıklı düşün, öyle karar ver, demiş.
Bunu duyan deve öfkeyle arkasına dönüp;
328
- Bak sustum, konuşmadım ama yeter artık! Bir saattir kendini övüyorsun. Senden bana
ne, demiş.
Kirpi;
- Özür dilerim. Lütfen beni sırtına al. ben karşıya geçemezsem buralarda ölürüm.
Lütfen, demiş.
Deve;
- Sen çok dikenlisin, canımı acıtırsın. Hani sen çok akıllı, çok uyanık ve çok zekiydin ya;
şimdi de kendi başının çaresine bak, demiş ve deve oradan ayrılmış.
Kirpi orada yalnız kalmış. Biraz sonra kirpinin derenin karşı tarafında bir gölge görmüş.
Kirpi derenin karşısındaki iki fareyi görünce hem şaşırmış hem de sevinmiş.
- Benim karşıya geçmem için yardım eder misiniz, demiş.
Fareler de;
- Hayır. Seni sevmiyoruz insanları kavgaya teşvik ettin, demişler.
Daha sonra oradan ayrılmışlar. Kendi evlerine dönmüşler. Buradaki hayvanların
konuşmasından anlayan bir adama rastlamışlar ve ona her şeyi anlatmışlar. Bunu duyan
adam hemen herkesi meydana toplamış. Herkese olanları anlatmış. Bunu duyan millet
birbirinden özür dileyip tekrar eskisi gibi mutlu olmuşlar.
Ece ve Hayat Kurtaran Ponponlu Şapka
Ece soğuk bir havada dışarıda arkadaşları ile soğukta buzun üzerinde kayıyordu.
Babası;
- Ece’ye sesleniyordu. Ece şapkanı giy hava soğuk, dedi.
Ece;
- Tamam baba, dedi ve şapkayı giydi.
Biraz sonra herkes onunla dalga geçmeye başladı çünkü şapkası ponponlu idi. Ece de
hiç duymamış gibi oradan uzaklaştı. Komşusu Aysel teyzesinin yavru kedilerini görmeye gitti.
Aysel teyze eski bir ısıtıcı getirdi. Bu ısıtıcı ile kediler ısınacaktı. Kedileri severken bir tanesi
Ece’nin ponponlu şapkası ile oynuyordu.
Akşam oldu, Ece evine gitti. Yemek yedi ve biraz kitap okuduktan sonra odasına gidip
yatmak üzereyken karşı komşusu olan Aysel teyzelerin evinden alevlerin yükseldiğini gördü.
Hemen gidip babasına haber verdi. Babası hemen itfaiyeyi aradı ve itfaiye geldi. Daha sonra
evin içinden Aysel teyze ve yavru kediler çıkarıldı. Aysel teyze aşağıya indiğinde kedilerinden
bir tanesinin olmadığını söyledi. Bu kedi ecenin şapkasının ponponu ile oynayan kedi yavrusu
idi. itfaiyeciler kediyi aramaya başladı. Ece artık eve uyumaya giderken kedinin çatıda
olduğunu gördü ve hemen itfaiyecilerden bir tanesine haber verdi. Bu itfaiyeci kediyi almaya
çıkarken Ece;
- Bu şapkayı da alın, lazım olur. O kedi benim şapkamın ponponu ile oynamayı seviyor,
dedi.
İtfaiyeci yukarı çıktı ve yavru kediyi eli ile almayı denedi ama alamadı. Ece’nin
ponponlu şapkası ile denedi ve başardı. Aysel teyze ve itfaiyeci amcalar Ece’ye teşekkür
ettiler. Aysel teyze ise çatıdan kurtarılan kedinin ismini Ece’nin koymasını istedi. Ece de ismini
''ponpon'' koydu.
329
Ertesi sabah bu olanların hepsini arkadaşlarına anlattı. Herkes Ece’nin ponponlu
şapkası ile birer kez buzun üstünden kaydı. Başta alay edilen şapka şimdi meşhur oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YAZ TATİLİ
Ceren CAN
Okullar bir gün sonra kapanacaktı. Çocuklar karne alacaklarına çok seviniyorlardı.
Bunların arasında Nazlı'da vardı. Nazlı sevimli, çalışkan bir çocuktu. Nazlı’nın annesi Melda
Hanım ve Babası Mehmet Bey, iyi kalpli çocuğunu seven birisiydi. Mevsimlerden yazdı.
Akşam olmak üzereydi. Melda Hanım:
- Kızım yemek hazır hadi gel, dedi.
Nazlı:
- Peki anne, geliyorum, dedi.
Mehmet Bey de birkaç dakika sonra geldi ve sofraya oturdular. Nazlı içinden yaz
tatilinde nereye gideceklerini düşünüyordu. Bunu fark eden Melda Hanım:
- Ne düşünüyorsun kızım, dedi?
Nazlı sabırsızlıkla:
- Yaz tatilinde nereye gideceğiz, diye sordu.
Mehmet Bey:
- Biz de daha karar vermedik kızım, dedi.
Biraz televizyon izledikten sonra saat geç olmuştu. Nazlı annesine ve babasına iyi
geceler, dedi ve odasına gitti. Nazlı çok heyecanlıydı çünkü yarın karne verilecekti. Heyecanla
tatlı bir rüyaya daldı.
Sabah olmuştu. Nazlı pencereye vuran güneşle uyandı. Elini yüzünü yıkadıktan sonra
pembe elbisesini giydi. Melda Hanım:
- Haydi kızım, kahvaltı hazır, dedi.
Nazlı heyecanla kahvaltıya indi. Kahvaltısını yaptı ve okuluna gitti. Okula geldiğinde
herkes heyecanlıydı çünkü karneler verilecekti. Nazlı’nın karnesi iyiydi. Sevinçten havalara
uçuyordu. Nazlı eve geldiğinde hemen karnesini annesine gösterdi. Melda Hanım:
- Aferin kızım, dedi, onunla gururlandı.
Nazlı odasına gitti. Çok yorgundu, dinlenmek için uyudu. Aradan bir hafta geçti. Melda
Hanım pikniğe gidecekleri için hazırlık yapıyordu. Mehmet Bey ise arabayla uğraşıyordu. Nazlı
ise annesine yardım ediyordu. Melda Hanım piknik sepetini hazırladıktan sonra, arabaya
binip ailece pikniğe gittiler. Nazlı kırlarda oynadı eğlendi. Bir gün sonra babaannesine gitmek
üzere yola çıktılar. Yolda giderken Nazlı çok güzel bir kayalık gördü ve babasına:
- Baba! Baba! Durur musun, dedi.
Babası:
- Neden kızım, diye sordu.
Nazlı karşıdaki kayalıklar çok güzel olduğu için fotoğraf çekilmek istediğini söyledi.
Babası:
330
- Tamam, kızım ama fazla vaktimiz yok, babaannen merak eder, dedi.
Nazlı:
- Peki tamam, hemen çekilirim, dedi ve annesiyle birlikte inip bol bol fotoğraf çekildiler.
Melda Hanım:
- Hadi artık arabaya gidelim, dedi.
Tekrar yola koyuldular. Yolda ilerlerken Nazlı'nın aklına kitap okuması gerektiği geldi
fakat Nazlı'nın canı hiç kitap okumak istemiyordu. Nazlılar babaannesinin evine gelince Nazlı
babaannesine seslenerek:
- Babaanne iyi misin? Seni çok özledim, dedi.
Nazlı'nın babaannesi:
- Ben de seni çok özledim, dedi.
Biraz oturduktan sonra babaannesi Nazlı'yı parka götürdü. Nazlı oradaki bütün
oyuncaklara bindi. Babaannesi Nazlı'ya seslendi:
- Yavrum bu kadar oynaman yeterli ve saat geç oldu, gidelim, dedi.
Nazlı babaannesinin yanına geldi:
- Peki, babaanneciğim gidelim, dedi.
Eve geldiklerinde yemek yediler. Nazlının annesi Melda Hanım:
- Kızım yat artık, dedi.
Nazlı'nın babaannesi:
- Sana masal anlatayım mı, dedi.
Nazlı çok sevinerek:
- Peki, babaanneciğim, dedi.
Babaannesi ona masal anlattı ve Nazlı güzel bir uykuya daldı. Ertesi sabah erkenden
kalktılar ve kahvaltı yaptılar. Nazlı dışarı çıkıp ip atladı. Yan bahçedeki çocukları gördü ve
onların yanına gitti. Nazlı:
- Ben de oynayabilir miyim, diye sordu.
Oradaki çocuklardan biri Nazlı'yı görünce:
- Elbette gel ama seni tanımıyoruz, tanışalım, dedi.
Nazlı:
- Merhaba benim adım Nazlı. Senin adın ne, diye sordu.
- Benim adım Büşra. Tanıştığıma memnun oldum, dedi.
Büşra arkadaşını Nazlı ile tanıştırmak istedi. Büşra:
- Nazlı bak, arkadaşım Ahmet, dedi.
Nazlı:
- Ben de Nazlı. Tanıştığıma memnun oldum Ahmet, dedi.
Nazlı’nın ipi ile ip atlamaya başladılar. Oyun oynamaya daldılar ve birden bire havanın
karardığını fark ettiler. Yağmur yağmaya başladı ve hepsi ıslandılar. Yağmur durduktan sonra
evlerine gittiler. Nazlı eve gelince annesi ona kızdı. Melda Hanım:
- Kızım seni çok merak ettik. Lütfen bana haber vermeden bir yere gitme, dedi. Nazlı bir
açıklama yapmak istedi:
331
- Anneciğim, karşı bahçedeki iki çocuk oyun oynuyorlardı. Onların yanına gittim ve
oyun oynadık. Birden bire yağmur bastırdı, dedi.
Melda Hanım:
- Sen hasta olacaksın, üzerini değiştirelim, dedi.
Nazlı annesiyle odasına çıktı. Melda Hanım Nazlı'nın üzerini değiştirdi ve Nazlı biraz
uyudu. Biraz sonra uyandı. Kendini çok halsiz hissediyordu. Nazlı’nın odasına Melda Hanım
geldi ve Nazlı'ya sordu:
- Kızım iyi misin, dedi.
Nazlı kendini iyi hissetmediğini söyledi. Melda Hanım Nazlı'nın ateşini ölçtü. Nazlı’nın
ateşi çok yüksekti ve hemen doktor çağırdılar. Doktor geldi. Nazlı’yı muayene etti. Doktor
Nazlı'ya ilaç yazdı ve gitti. Melda Hanım:
- Yat kızım, dinlen biraz, dedi.
Nazlı:
- Peki, anneciğim, dedi ve uyudu.
Nazlının babası geldi. Melda Hanım olanları anlatınca çok üzüldü. Melda Hanım
ilaçları alması için Mehmet Bey'e ilaç reçetesini verdi. Mehmet Bey evden çıkıp eczaneye
giderken Büşra Mehmet Beyi gördü.
- Amca siz Nazlı'nın babası mısınız, dedi.
Mehmet Bey:
- Evet. Oyun oynarken yağmura yakalandığınız için Nazlı hasta oldu, onun ilaçlarını
almaya gidiyorum.
Büşra:
- Geçmiş olsun dileklerimi iletin. İyi günler, dedi.
Mehmet Bey ilaçları aldı ve eve geri döndü. Aradan birkaç gün geçti ve Nazlı iyileşti.
Nazlı’nın babaannesi yurtdışına çıkacaktı. Babaannesi:
- Doğum gününde yanında olamayacağım için sana şimdi hediyeni vereceğim, dedi ve
hediyesini Nazlı’ya verip gitti.
Nazlı annesinden izin alıp Büşra'nın yanına gitti.
Nazlı:
- Yarın doğum günüm olacak. Sen de gelir misin?
Büşra:
- Tabii ki de gelirim canım arkadaşım, dedi.
Nazlı ile Büşra oyun oynadılar ve çok geç olmadan evlerine gittiler. Nazlı evine
döndüğünde çok heyecanlıydı çünkü yarın doğum günüydü. Babaannesinin aldığı günlüğe
doğum günün de olanları yazmayı düşünüyordu. O günlüğe hep anılarını yazacaktı. Nazlı
bunları düşünerek güzel bir uykuya daldı. Sabah oldu ve Nazlı uyandı. Melda Hanım pastayı
çoktan hazırlamıştı. Nazlı annesine:
- Pasta hazır mı anne, dedi.
- Evet, hazır kızım, dedi annesi.
332
Nazlı Büşra’nın yanına gitti ve oyun oynadılar. Orada birkaç saat durdu. Akşam oldu,
Nazlı'nın doğum gününü kutladılar ve herkes Nazlı'ya hediye verdi. Nazlı bu güzel gününü
günlüğüne yazdı.
Artık okulların açılmasına az kalmıştı. Ertesi sabah yola çıktılar. Uzun bir yolculuktan
sonra evlerine vardılar. Nazlının aklına kitap okumak geldi. Ama umursamıyordu. Melda
Hanım:
- Kızım yarın okul açılacak hazırlık yap, dedi.
Nazlı odasına çıkıp kıyafetlerini hazırladı. Bu arada Melda Hanım Nazlı’ya:
- Kızım sen hiç kitap okumadın, dedi.
- Hiç okumak istemiyorum, dedi Nazlı.
O sırada Mehmet Bey geldi. Ailecek yemek yediler. Nazlı biraz televizyon izledi ve
heyecanla uyudu. Sabah olmuştu. Nazlı kahvaltı yaptıktan sonra okula gitti. Nazlı'nın arkadaşı
Ece:
- Nazlı kitap okudun mu? Öğretmen anlattıracak, dedi.
Nazlı bir şey söyleyemeden gitti. Zil çaldı ve herkes derse girdi. Öğretmenleri Tuğçe
Hanım sınıfa girdi ve çocuklara sordu.
- Çocuklar tatiliniz nasıl geçti? Kitap okudunuz mu, dedi.
Bütün çocuklar kitap okuduklarını söyledi. Tuğçe öğretmen, Nazlı'dan okuduğu kitabı
sınıfta anlatmasını istedi. Nazlı utanarak “ben kitap okumadım” dedi. Tuğçe öğretmen:
- Kitap okuman ve verilen sorumluluğu yerine getirmen gerekiyordu, dedi.
Nazlı:
- Öğretmenim, özür dilerim, dedi.
Tuğçe öğretmen:
- Bu olayın senin için bir ders olduğuna ve bundan sonra verilen görevleri sorumluluk
duygusu ile yerine getireceğine inanıyorum, dedi.
Nazlı hayatında hep sorumluluklarını yerine getiren çalışkan bir çocuk oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
AFACAN TİNTON
Elif KARAKAYA
Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur zaman içinde Cin Kuşlar
mahallesinde bir küçük afacan varmış. Bu afacanın adı Tinton’muş. Bu Tinton banyo yapmayı
hiç sevmezmiş. Arkadaşları ne kadar ısrar etse de inat yapar banyo yapmazmış. Bir gün
arkadaşları onu banyo yapmaya çağırmışlar.
- Tinton, hadi gel naz yapma, hep beraber banyo yapalım.
Yine de Tinton banyo yapmamakta ısrarlıymış.
- Hayır, ben banyo yapmayacağım, demiş.
Akşam olmuş, Tinton eve gelmiş. Annesi Tinton’a:
- Oğlum artık kokmaya başladın, bir kere banyo yapsan ne olacak?
Tinton annesine şöyle cevap vermiş:
- Ama anne ben banyo yapmak istemiyorum.
333
Annesi ofluyor, pufluyor ama oğlu için bir çözüm bulamıyormuş. Öbür gün Tinton ile
annesi kahvaltı yaparken annesi Tinton’a:
- Tinton’um, sen böyle banyo yapmamaya devam edersen senin geleceğin kötü.
Tinton aldırmadan kahvaltısına devam etmiş. Tinton arkadaşlarıyla oyun oynamak
için dışarıya çıkmış. Arkadaşlarının ne kadar güzel oynadıklarını görmüş. Arkadaşlarının
yanına gitmiş:
- Arkadaşlar, ben de oynayabilir miyim sizinle, lütfen.
Arkadaşları aldırmadan göl kenarında oyunlarına devam etmişler. Tinton çok
üzülmüş ve ağlamaya başlamış. Ağlaya ağlaya arkadaşlarının yanına gelmiş. Arkadaşlarına
sormuş:
- Niçin beni oynatmıyorsunuz?
Arkadaşı bu soruya düşünmeden cevap vermiş:
- Çünkü kokuyorsun, şimdi anladın mı? Sen banyo yapmadığın sürece seninle
oynamayacağız.
Tinton ağlaya ağlaya, hıçkıra hıçkıra annesinin yanına gitmiş. Annesi Tinton’a niçin
ağladığını sormuş:
- Oğlum ne oldu?
Tinton hıçkıra hıçkıra anlatmış:
- Anneciğim, arkadaşlarım beni oyunlarına almıyorlar. Çünkü banyo yapmadığım için
kokuyormuşum. O yüzden ağlıyorum. Ama ben banyo yapmak istemiyorum.
Annesi şöyle oğluna sıkıca sarıldı ve anlatmış:
- Oğlum, şimdi ben banyo yapmasam, pis olsam, koksam sen benden hoşlanır mısın?
Beni sever misin?
Oğlu hatasını anlamıştı, ama banyo yapmamaya kararlıymış. Annesine şöyle cevap vermiş:
- Anneciğim ne desen haklısın. Ama ben banyo yapmayacağım ve banyo yapmamakta
ısrarlıyım.
Annesi çok üzülmüş ve şöyle demiş:
- Oğlum, ben senin bu haline çok üzülüyorum. Lütfen sen de beni anla.
Akşam olmuş ve yemek yiyorlarmış. Annesi Tinton’un gözlerine bakıyormuş. Tinton
annesinin gözlerinin içine baktığının farkındaymış ama aldırmadan yemeğine devam etmiş.
Sabah Tinton “kesin benim için kötü bir gün olacak” demiş. Annesi evine bugün komşularını
misafirliğe davet edecekmiş. Annesi Tinton’a şöyle demiş:
- Oğlum komşuları misafirliğe davet edeceğim. Komşuları çağırır mısın?
Tinton:
- Tamam, demiş.
Tinton yola koyulmuş. Komşuların evine yaklaşmış. Komşuların burnuna kötü kokular
gelmiş. Komşular balkona çıkıp kokunun nerden geldiğine bakmış. Kokunun Tinton’dan
geldiğini görmüşler. Tinton bir komşunun balkonuna gelmiş ve şöyle söylemiş:
- Bayan Şörli, annem sizi misafirliğe davet ediyor.
Bayan Şörli şöyle demiş:
- Tamam, tamam, sen şuradan bir git de düşünürüm sonra.
334
Tinton eve üzgün bir şekilde gelmiş. Annesi Tinton’a:
- Oğlum niye üzgünsün?
Tinton üzüle üzüle cevap vermiş:
- Anne komşular kokuyorsun diyor. Artık beni hiç kimse sevmiyor.
Annesi oğlu Tinton’u teselli etmek için durmadan üzülme diyor ve ona sıcacık
sarılıyormuş. Komşular gelmiş. Bir komşu şöyle demiş:
- Komşum oğlun kokuyor, buna bir çare bulmamız gerek.
Diğer komşular da hak vermiş.
- Evet, oğlunun banyo yapması gerekiyor. Tinton’un annesi:
- Evet, haklısınız, doğru söylüyorsunuz. Oğlum banyo yapmamak için ısrarlı. Ne
yapacağımı bilmiyorum.
Tinton’un annesi utanmış. İçinden şöyle diyormuş:
- Keşke oğlum banyo yapsa, kokmasa, temiz olsa.
Bir hafta sonra Tinton’un arkadaşları gölde ne güzel banyo yapıyorlarmış. Tinton
onları görmüş. Tinton arkadaşlarına doğru yaklaşıp onları seyretmeye başlamış. Timoş,
Tinton’u görmüş ve şöyle demiş:
- Tinton bırak şu inadı da banyo yapalım, ne dersin?
- Hayır, ben banyo yapmayacağım!
Birkaç hafta sonra Tinton’un tüyleri dökülmeye başlamış. Annesi:
- Oğlum, bak banyo yapmadığın için tüylerin dökülmeye başladı. Hadi artık banyo yap,
inat etme, demiş.
Fakat Tinton daha hala banyo yapmamaya ısrarlıymış. Günler su gibi akıp geçmiş,
Tinton’un hiç tüyü kalmamış ve çok ateşlenmiş. Yatağından kalkıp mutfaktan su bile
alamıyormuş. Birkaç gün sonra Doktor Bay Bilgin gelmiş ve Tinton’a şöyle demiş:
- Tinton hemen banyo yapmalısın yoksa daha kötü hasta olursun.
Bay Bilgin Tinton’a ilaç vermiş:
- Bu ilaçları dört beş gün kullandıktan sonra hemen banyo yap, sonra tüylerin yavaş
yavaş çoğalacak, demiş.
Tinton ilaçları dört beş gün kullandıktan sonra hemen göle gitmiş, arkadaşları bu
duruma çok sevinmişler ve hep birlikte banyo yapmaya başlamışlar. Mutlu mutlu
eğlenmişler. Birkaç gün sonra Tinton’un tüyleri çoğalmaya başlamış, annesi, Kendisi ve
arkadaşları çok mutlu olmuşlar.
Aradan yıllar geçmiş, Tinton baba olmuş. İki tane çocuğu varmış. Tinton çocuklarına
küçükken yaptığı haylazlıklarını anlatmış. Tinton çocuklarına:
- Böyle benim küçüklüğümdeki gibi yaramazlıklar yapmayın. Sonra çok pişman
olursunuz, demiş.
Çocukları, babaları gibi pişman olacakları şeyler yapmayacaklarına söz vermişler.
Tinton küçükken yaptığı yaramazlık yüzünden çok üzgün ve çok pişmanmış. Bu yaramazlığın
sonunda çok güzel ders almış ama artık ailesiyle çok mutluymuş.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
335
MERT’İN HEDİYESİ
Fatmagül TORUN
Mert ilkokul üçüncü sınıf öğrencisiydi. Ailesiyle birlikte İzmir’de yaşıyorlardı. Hafta
sonu annesiyle sirke gitmeye karar verdiler. Mert cumartesi sabahı erkenden uyandı. Sirke
gideceği için çok heyecanlıydı.
Elini yüzünü yıkadı. Mutfağa annesinin yanına gitti. Birlikte kahvaltılarını yaptılar.
Daha sonra giyinmek için odasına gitti. En güzel giysilerini seçti. Sirke gideceği için çok
heyecanlıydı. Annesi aşağıdan seslendi; “Mert hadi oğlum, geç kalmayalım’’ dedi. Mert;
“Geliyorum anneciğim‘’ diye cevap verdi. İkinci katın merdivenlerinden hızla aşağıya indi.
Heyecandan kalbi çıkacak gibi atıyordu. Annesi ile birlikte evden çıkıp otobüs durağına kadar
yürüdüler. Arkasından gidecekleri yerin otobüsü gelmişti. Otobüse binip iki kişilik koltuklara
oturdular.
Biraz sonra otobüs hareket etmeye başladı. İlk durakta yaşlı bir teyze otobüse bindi.
Mert çok iyi kalpli bir çocuktu. Onu görünce hemen kalkıp yerini vermek istedi. Yaşlı kadın
teşekkür etti ve oturdu. Mert annesinin kucağına oturdu ve yolculuğa devam ettiler.
Sirke yaklaştıklarında durakta inip yürümeye başladılar. Sirkle otobüs durağının
arasında bir hayli mesafe vardı. Annesi ile birlikte gidecekleri yere doğru yürümeye
başladılar. Cadde üzerinde bir sürü dükkân vardı.
Pastanenin önüne gelince Mert annesine doğru baktı. Annesi de oğlunun çikolatalı
pastayı ne kadar çok sevdiğini biliyordu. İçeriye girip birer dilim aldılar. Yol boyunca keyifle
yediler. Pastaları bittiğinde sirke gelmişlerdi. Mert’in heyecanı buraya gelince bir kat daha
arttı. Palyaçolarla eğlenecek, ip cambazını heyecanla izleyecekti.
Bilet almak için sıraya girdiler. Önlerinde beş tane ufak çocuk, bir de adam vardı.
Çocukların bağırmalarından adamın babaları olduğunu anladılar. Gişeye geldiklerinde adam
bir kişinin giriş ücretinin ne kadar olduğunu sordu. Aldığı cevaptan sonra cebindeki parayı
çıkarıp eline baktı. Çocuklarına eğilip paralarının yetersiz olduğunu, hepsinin içeriye
giremeyeceğini söyledi. Mert duydukları karşısında çok üzülmüştü. Annesinin elinden çekip
kulağına; “Bilet paralarını verelim. Hepsi gösterileri izleyebilsin anneciğim” diye fısıldadı.
Annesi oğlunun başını okşadı, “Peki sen izlemek istemiyor musun?” diye sordu. Mert
annesine “Biz yine gelebiliriz ama onların ya bir daha şansı olmazsa. Küçük çocukların
üzülmesini istemeyiz değil mi anneciğim” dedi.
Annesi oğluyla bir kez daha gurur duydu. Elindeki parayı adama verdi. Adam utanarak
parayı kabul etti. Adam çocuklarına dönüp sirke girebileceklerini söyledi. Geri dönmek için
hazırlanan çocuklar sevinçten havalara zıpladılar. Çocuklar Mert ağabeylerine teşekkür
ettiler. Sirke girerken el salladılar. Mert’in yüzünde sadece bir tebessüm vardı.
Eve döndüklerinde Mert’i odasında bir sürpriz bekliyordu. Uzun zamandır istediği ve
alamadığı sevdiği takımın futbol forması yatağının üstünde duruyordu. Mert hediyesini
görünce şaşkınlıktan ne yapacağını bilemedi. Çok sevinerek anne ve babasına sarıldı. İyi bir
çocuk olmanın karşılığını almıştı.
-------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------336
HOPİŞ İLE TODİŞ’İN MACERALARI
Sümeyye Nur KIZIL
Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde Hopiş ile Todiş adında
birbirini seven iki kardeş varmış. Ama çok şımarıklarmış. Bu mutlu aile küçük bir kasabada
otururlarmış. Annesi ve babası işe gitti mi maceralarına başlarlarmış.
Bir gün annesi ve babası yine işe gitmişler. Bunlar hemen yaramazlık yapmak için
bahçeye çıkmışlar. Hopiş ile Todiş'in canı çok sıkılmış. Çünkü yaramazlık yapamamışlar. O gün
boş boş evde oturmuşlar. En kötü günleri o günmüş.
Yine bir sabah annesi ve babası işe gitmeden uyanıp yola çıkmışlar, hiç kimse
görmeden trafik lambalarını sökmüşler. Hemen eve gelip yataklarına yatıp uyuyakalmışlar.
Annesi odaya girip çocuklarını öpüp uyandırmış. Dişlerini ve ellerini yıkamak için lavaboya
gitmişler. Babası daha uyurken gidip babalarını uyandırıp kahvaltıya oturmuşlar. Sonra Hopiş
ile Todiş çizgi film izlerken sabah bozdukları lamba akıllarına gelmiş. Akşam olmuş ve annesi
gelmeyince şüphelenmişler. Hopiş, Todiş'e:
- Ya trafik ışıklarını bozduk diye annemler kaza yapmışlarsa Todiş?
Todiş:
- Evet, haklısın Hopiş. Bence gidip dışarıda neler olup bittiğine bakalım.
Hopiş:
- Tamam, en doğru karar bu.
Bunlar hemen dışarıya çıkmışla. Kaza olduğunu ve oraya doğru gidenleri görünce
hemen anneleri ve babaları akıllarına gelmiş. Bu iki şeker kardeşler hemen olay yerine
gitmişler. Tahmin ettikleri doğru çıkmış, anneleri ve babalarını yerde görünce ağlamışlar,
sızlamışlar ama hiçbir fayda olmamış.
Hemen anne ve babaları hastaneye götürülmüş. Bunların da hastaneye gidesi varmış
ama komşuları izin vermeyince bisikletlerini alıp arka bahçeden kaçıp hastaneye varmışlar.
Sabah annelerinin yanına girmek istemişler ama doktorlar izin vermemiş. Babası daha
yoğun bakımdan çıkmadığı için onu hiç görememişler. Ama annelerinin iyi olduğunu
öğrenince sevinmişler. Aradan iki saat geçmiş, annesi ayılmış ve babası da yoğun bakımdan
çıkmış. Çok mutlu olmuşlar. İçlerinden “Hele şükür içeri gireceğiz” diyorlarmış.
Doktor gelince bunları annelerinin ve babalarının yanlarına sokacakmış. Artık içeri
girebilmişler. İlk önce Hopiş annesine ve babasına sarılıp ağlamış. Sonra da Todiş sarılıp
ağlamış. Bunlar ağlayınca anneleri ve babaları sormuş. Annesi ve babası:
- Niye ağlıyorsunuz oğullarım?
Hopiş ile Todiş:
- Annecim ve babacım sizin kaza yapmanıza biz sebep olduk.
Annesi ve babası:
- Ne diyorsunuz? Yalan söylemiyorsunuz, değil mi?
Hopiş ile Todiş:
- Hayır! Anneciğim biz doğru söylüyoruz. Eğer yalan söylesek bu şakayı yapmayız.
Çünkü çok kötü bir şaka, biz şımarık olabiliriz ama bu kadar kötü şaka yapmayız.
Biliyoruz şu anda şok geçiriyorsunuz, bizi affedin anneciğim ve babacığım çok
337
üzgünüz, bilmeden oldu.
Anne:
- Oğullarım, bize bu olay nasıl olduğunu anlatın da dinleyelim.
Todiş:
- Tamam anneciğim. Biz o gün sabah erkenden uyanıp yoldaki trafik ışıklarını söktük.
Sonra eve gelip hiçbir şey olmadan uyuyup kaldık. Siz de ondan kaza yaptınız. Olay
böyle oldu.
Baba:
- Peki oğlum, niye söktünüz lambaları?
Hopiş:
- Babacığım, bizim canımız bir gün önce çok sıkılmıştı. O zaman ne oyun oynayacağız
diye düşünürken birden aklımıza bu geldi.
Anne ve baba:
- Oğlum, şimdi içeri polisler girecek ve soru soracaklar. Siz de sakın ağzınızdan bir şey
kaçırmayın olur mu?
Hopiş ile Todiş:
- Tamam, ama siz bizi affettiniz mi?
Anne ve baba:
- Tabi ki de güzel oğullarımız! Biz sizle küsecek değiliz ya. Hem sizin her zamanki
halinizdi ama bu sefer de biraz abartmıştınız.
Sonra içeri polis girmiş ve sorular sormuş ama bu tatlı şeker çocuklar ağızlarından tek
bir şey kaçırmamış. Annesi ve babası taburcu olmuş eve gelmişler. Artık eskisi gibi şımarık hiç
değillermiş. Çok uslu çocuklar olmuşlar ve hayatlarını mutlu yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
BENCİL KEÇİ KEKİLLİ
Yaser COŞĞUN
Kızıltepe’nin eteğinde, yeşillik içinde kocaman ağaçların bulunduğu, rengârenk
çiçeklerin açtığı güzel bir bayır vardır. Bu bayır o kadar güzeldir ki bütün hayvanlar orayı çok
severler. Bu bayırda bir keçi ailesi yaşar. Bu keçi ailesinin şeker mi şeker, inatçı mı inatçı bir
keçisi vardır. Bu keçinin adı Kekilli’dir. Bu yavru keçi bir yerde bir dakika bile duramaz Bayırda
yaşayan bütün hayvanların peşinden gider, onlarla oynar, eğlenir. Hayvanların kimisinin
yiyeceklerini elinden alır, kimisinin taklidini yapar, onları çok kızdırır. Hayvanları kızdırmak
onun çok hoşuna gider. Bu yavru keçinin anne ve babası ona her zaman kızarlar. Anne ve
babası:
- Yavrum Kekilli, hayvanları böyle kızdırma, arkadaşlarını üzme bir gün pişman olursun.
Ama küçük keçi anne ve babasının sözüne hiç kulak asmaz, hep kendi bildiğini yapar.
“Ama ne yapayım ben böyle çok mutluyum” der. “Kendi kendime sıkılıyorum bende
arkadaşlarıma oyunlar yapıyorum ama bunda kızacak bir şey yok ki”. Anne Keçi:
338
- Sen böyle mutlu oluyorsun ama başkaları üzülüyor. Sadece kendini düşünmemelisin
der. Küçük keçi Kekilli annesine:
- Peki, anneciğim söylediklerini düşüneceğim yapmaya çalışacağım der ve hızla oradan
koşarak uzaklaşır. Rengârenk çiçeklerin açtığı, kocaman yeşil ağaçların bulunduğu
bayırda gezip dolaşırken birden canı sıkılır ve kendi kendine;
- Of, ne yapsam sıkıntım geçse, der.
Bir ağaç dibinde biraz durur ve düşünür. Kendi kendine düşünürken Karşıda çalının
arkasında iki tane küçük tavşanın oynadığını görür. Hemen yavaş yavaş çalıya doğru yaklaşır.
Gizlice tavşanlara bakar. Onların neşeli neşeli oyun oynamasını kıskanır kendi kendine
şunlara bir şey yapayımda onlar sinir olsun ben mutlu olayım der. Onlara ne oynadığına
dikkat eder. Tavşanlar kazıkları iki tane çukura düşen çam kozalaklarını toplamaktadırlar.
Biraz uzaktan atarak çukurun içine sokmaya çalışmaktadırlar. Tavşanlar topladıkları
kozalakların hepsini çukura doldurmuşlar ve atacak başka kozalakları kalmamış. Küçük beyaz
tavşan:
- Hadi kardeşim, gel şu etraftan biraz daha kozalak toplayalım.
Benekli tavşan:
- Tamam kardeşim, geliyorum, der.
Tavşanlar kozalak toplamak için çukurun yanından biraz uzaklaşırlar. Küçük keçi Kekilli
bunu fırsat bilip hemen çukurlarının yanına gelir. Ayakları ile toprağı eşeleyerek çukurları
kapatır ve sonra hemen çalının arkasına gizlenir. Tavşanlar bir sürü kozalakla çukurun yanına
gelirler. Aaa! Bir de ne görsünler çukurları kapanmış. Tavşanlar bu duruma çok üzülür. Bizim
çukurumuzu acaba kim böyle yaptı diye söylenirler. Bu arada bizim küçük keçi Kekilli koşarak
çalının arkasından çıkar. Hoplaya zıplaya:
- Ben yaptım!
Tavşanlar kendi kendilerine:
- Biz bunu niye tahmin edemedik. Bu keçi önceden de böyle bir oyun yapmıştı, der ve
çok üzülürler.
Küçük keçi Kekilli çok mutlu olur. Kekilli:
- Ama ne yapayım? Benim canım sıkılıyordu. Şimdi çok mutluyum, sizin üzülmeniz beni
ilgilendirmiyor, der ve tavşanların yanından uzaklaşır.
Hoplaya zıplaya bayırda gezintiye devam eder. Çiçeklerin arasında dolaşırken bir de
bakar ki çiçeklerin üzerinde kelebekler uçuyor. Birden sinirlenir. Koşarak kelebeklerin yanına
gider. Kekilli:
- Bu çiçeklerin üzerinde uçmayın. Bu çiçekler benim!
Kelebekler:
- Ama keçi kardeş, bu doğadaki çiçekler ve ağaçlar hepimizin. Sen de oyna, biz de
oynayalım. Biz çiçeklere konmazsak yaşayamayız.
Küçük keçi Kekilli:
- Bana ne, yaşayamazsanız ölürsünüz. Bu çiçekler benim, der.
Kelebekler bu duruma çok üzülürler ve oradan uzaklaşırlar. Küçük keçi Kekilli kendi
kendine;
339
- Oh be iyi oldu. Kelebekler gitti ve çiçekler bana kaldı, der.
Kekilli yine hoplaya zıplaya bayırda gezmeye devam eder. Bir kuş yuvası görür. Kekilli
ağaca tırmana tırmana kuş yuvasına varır. Üç tane yavru kuş görür. Bu üç yavru kuşun
yuvasını bozarak kuşları yere düşürür. Kuşlar çok üzülürler ve kuşların biraz sonra anneleri
gelir. Kekilli’ye:
Ne yaptın sen? Yuvamızı bozmuşsun. Üstelik yavrularımı yere düşürmüşsün!
Kekilli:
- Ne yapayım benim canım sıkılıyor, der.
Anne kuş:
- Böyle mi yapman gerekiyor, Der ve kuşlar oradan uzaklaşır, yeni bir yuva yapmaya
giderler. Kekilli çok mutlu olur.
Aradan günler geçer. Küçük keçi Kekilli yaramazlıklarına hala devam eder. Annesinin
ve babasının sözleri bile onu ikna etmez. Annesi:
- Bak Kekilli, bu huyuna devam edersen bütün arkadaşlarını, dostlarını böyle üzersen,
bir gün yapayalnız kalırsın. Bütün arkadaşların ve dostların senden kaçarlar.
Ama Kekilli annesinin sözlerine hiç aldırmaz. Umursamadan oradan uzaklaşır. Koşa
koşa bayırlarda dolaşmaya devam eder. Kendi halinde gezerken yine canı sıkılır. Sağına
bakar, soluna bakar etrafında kimsecikler yoktur. “Of benim yine canım sıkılıyor” der. Ne
yapsam da bu sıkıntım geçse diyerek yürürken ayağı bir taşa takılır ve düşer. Canı çok acır,
sinirlenir. O taşa ayaklarıyla vurmak ister. Tam taşa vurmak için yaklaştığında bir de ne
görsün, taş yerinden kıpırdar. Hemen ürker, birazcık geri çekilir. Taşa bakmaya devam eder.
Bir bakar ki bizim küçük keçi Kekilli’nin ayağı takılıp düştüğü taş değil kaplumbağaymış. Kızgın
kızgın kaplumbağaya yaklaşır.
- Beni niye düşürdün? Senin yüzünden ayağım acıdı, der.
Kaplumbağa:
- Ben kendi halime yolda yürüyordum, sen koşarak benim üzerime geldin. Ben de
senden kendimi korumak için hemen kabuğumun içine çekildim, saklandım. Sen de
beni görmediğin için ayağın takılarak düştün. Benim bir suçum yok, der.
Bizim küçük keçi Kekilli yine her zamanki gibi bencilce;
- Hem beni düşürdü, hem suçlu, hem güçlü, der.
Kaplumbağa:
- Arkadaşım, ben seni düşürmedim ama sen böyle düşünüyorsan yine de senden özür
dilerim.
Küçük keçi Kekilli:
- Özrünü kabul etmedim, der.
Kaplumbağanın yanından uzaklaşır. Koşa koşa bayırda gezmeye devam eder.
Gezerken karnının acıktığını hisseder. Az ileride bir buğday tarlası görür. Bu buğdaylar kimin
acaba demeden, sahibi kızar mı diye düşünmeden buğday tarlasının içine girer. Buğdayları
yemeğe başlar. O kadar çok yer ki karnı şişer, çatlayacak gibi olur. Hemen kıyıda akan nehre
gider. Orada kana kana suyunu içer. Karnı iyice şişer, karnı ağrımaya başlar. Ağlaya ağlaya
340
evinin yolunu tutar. Yolda giderken; “Anneciğim, karnım ağrıyor. Babacığım, karnım ağrıyor”
diye ağlar. Yolda giderken kaplumbağayı görür. Kekilli:
- Kaplumbağa kardeş, benim karnım ağrıyor, diyecektir ki sözünü bitirmeden
kaplumbağa küçük keçiye inanmaz ve arkasını dönüp gider.
Küçük keçi kaplumbağaya yaptığından pişman olur. “Ben ona kötülük yapmasaydım
şimdi o da bana yardım ederdi” der. Kendi kendine, karnı ağrıya ağrıya yola devam eder.
Giderken bir taraftardan da “Anne! Anne!” diye bağırır. Küçük keçi Kekilli eve varır. Annesine
bağırır:
- Anne! Anne! Benim çok karnım ağrıyor.
Annesi Kekilli’ye:
- Neden ağrıyor acaba, der.
Kekilli:
- Nehrin yanında bir buğday tarlası vardı. Orada çok buğday yedim, der.
Annesi Kekilli’ye “izinsiz bir şey yersen işte sonu böyle olur” der. Ona evde biraz
yatmasını söyler. Kekilli yatağa girer ve uyur. Bir saat sonra Kekilli kalkar. Ağrısı geçmiştir.
Ormana doğru yol alır. Ormandaki hayvanlar Kekilli’yi görünce hepsi kaçar. Kekilli’yle hiç
kimse oyun oynamaz. Kekilli eve gider ve bu ona bir ders olur. Eve gidince yatar.
Ertesi sabah Kekilli ormana gider. Tüm arkadaşlarına küçük bir sürpriz yapmak ister.
Belki arkadaşlarının gönlünü alabilir. Tavşanın yuvasına havuç koyar. Kuşlara yeni bir yuva
yapar. Kaplumbağanın özrünü kabul eder ve o da ondan özür diler. Kelebeğe çiçeği verir.
Sonra hepsinden özür diler. Kekilli’nin arkadaşları özrünü kabul ederler. Kekilli ve arkadaşları
güzel günlerin tadını çıkarırlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
341
KÜNER ġEHĠT
BĠNBAġI ERCAN
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
342
KÜÇÜK DEDEKTİFLER
Beyda Nur AZ
Ağaçlar yapraklarını döküyordu. Rüzgar hızlı hızlı esiyor, yağmur yağıyordu. Küçük
Pıtırcık Kasabası’ndaki insanlar çok heyecanlıydılar. Çünkü o sonbahar kasabada dedektif
seçimi yapılacaktı. Bu yarışmaya Burçak ve Eda’da katılmak istiyordu. Ama aileleri bu konuda
biraz şüpheliydi. Çünkü orman çok tehlikedeydi. Ormanda onları koruyacak izciler olacaktı.
Ancak sürekli yanlarında olamazlardı.
Bir akşam Burçak ve Eda anne ve babalarına dedektiflik seçimine katılmak istediklerini
söylediler. Babası bu yarışmanın biraz tehlikeli olduğunu söyledi. Onların başına bir şey
geleceğinden korkuyordu. Ancak Eda ve Burçak izin vermemelerine kızarak odalarına gidip
kapılarını kapattılar.
Anneleri bir süre sonra eşine kızları biraz üzmüş olabileceklerini söyledi. Babaları da
onunla aynı şeyi düşündüğünü söyledi. Biraz daha konuşup kızların yarışmaya katılmalarına
karar verdiler. Anneleri kızların odasına çıkarak müjdeli haberi verdi. Kızlar bu habere çok
sevindiler. İkisi de tek tek annelerine sarılıp öptüler.
Ertesi sabah okula giderlerken karşılarına arkadaşları Sema çıktı. Kötü kalpli ve kıskanç
olan Sema kasabanın en popüler kızıydı. Sema konuşmadan onları takip diyordu. Ne
konuştuklarını duymaya çalışıyordu. Eda Sema’ya peşlerini bırakmasını söyledi. Sema hiç oralı
olmadı. Takip etmeye devam etti.
Kardeşlerin yarışmaya katılacağını duyan Sema da yarışmaya katılmaya karar verdi.
Bunu duyan kardeşler çok şaşırdılar. Hayatlarında hiç bu kadar kıskanç bir arkadaşları
olmamıştı.
Bu arada okula varmışlardı bile. Onları nöbetçi öğretmen karşıladı. Zil çalınca herkes
sınıfa girdi. Öğretmen sınıfa girmeden önce herkes bağrışıyor, susmak bilmiyorlardı. Sınıf
başkanı olan Burçak ve yardımcısı Hülya kimseyi susturamıyordu. Uslu duran hiç şüphesiz
Eda’ydı. Bu gürültü öğretmen gelene kadar sürdü. Öğretmen içeri girince herkes sustu.
Öğretmen bu ders Fen ve Teknoloji dersinden sınav olacaklarını söyledi. Sınav başlar
başlamaz herkes soruları çözmeye başladı.
Sınav bitiminde öğretmen dedektiflik seçimlerine kimlerin katılacağını sordu. Seçimlere
katılacaklar ellerini kaldırdı. Bu arada Ezgi seçimin nerede yapılacağını sordu. Öğretmen,
okulun karşısındaki ormanlık alanda yapılacağını söyledi. Seçimde görev alacak izcileri de
sınıftan seçtiğini söyledi. Beş erkek beş kız izci görevli olacaktı. Kendisini üzenleri ve
yaramazlık yapanları yarışmaya götürmeyeceğini söyledi.
Teneffüs zili çaldığında herkes dışarıya fırladı. Eda ve Burçak sek sek oynadı. Zil çalınca
sınıfa girdiler. Müzik öğretmeni gelince herkes melodikalarını çıkarıp çalmaya başladı. O gün
çok eğlendiler.
Evlerine gittiklerinde anneleri kızlarını kapıda karşıladı. Akşam yemeğini teyzelerinde
yiyeceklerini söyledi. İki kız kardeş çok sevindiler. Hemen ellerini ve yüzlerini yıkayıp okul
kıyafetlerini değiştirdiler. Arabayla teyzelerine gittiler. Orada yemeklerini yiyip kuzenleri
Sevgi ile oynadılar.
343
Ertesi sabah çok heyecanlı bir şekilde uyandılar. Dedektif kıyafetlerini giydiler. Seçim
bir hafta kadar sürecekti. Bu süre içinde ailelerini çok özleyeceklerini düşündüler. Anne ve
babalarına sarılıp vedalaştılar. Bavullarını alıp yola çıktılar. Ormanda diğer seçmelere katılan
arkadaşlarına yetiştiler. Görevli olan izciler onlara yardım ediyorlardı.
Bir gün Sema, Eda ve Burçak’ın çadırını yıktı. Kızlar Sema’ya bu yaptığının çok yanlış
olduğunu söylediler. Bu yaptığının cezasız kalmayacağını belirttiler. Sema ukala ukala
Kendisine hiçbir şey yapamayacaklarını söyledi.
Sabah kalktıklarında, beraber ormanda gezintiye çıktılar. Bir süre sonra ilerde bir ayı
gördüler. Ayı onlara doğru yaklaşmaktaydı. Çok korkmuşlardı ama dedektif olmak istedikleri
için bunlara katlanmak zorundaydılar. Ayı onları görür görmez hemen kaçtı.
Yemek yediklerinde ailelerine karşı içlerinde bir özlem duygusu belirdi. Böyle olunca
dedektif olma isteklerini kaybetmeye başladılar. Ama o gün seçim sonucu açıklanacaktı.
Birinci olana ödül verilecekti. Öğle vakti piknik alanında toplandılar. Maraton bittiğinde
dereceye girenler açıklandı. Burçak, Eda ve Sema dedektiflik seçimini kazanmışlardı. Artık
onlar birer dedektif olmuşlardı. Sevinçle birbirlerine sarıldılar.
Evlerine döndüklerinde anne ve babaları da onları kutladılar. Babaları ödül olarak
onları tatile götürmeye karar verdi. Babaları yarın yola çıkacaklarını söyledi. Kızlar buna çok
sevindiler. Ertesi sabah annesi ve babası bavulları toplamışlardı ve arabaya koyuyorlardı.
Hemen yola çıktılar. Sahile vardıklarında bir sürprizle karşılaştılar. Karşılarında Sema’yı
gördüler.
Sema, kızların tatile çıkacaklarını duymuştu. Babasına kendilerinin de tatile çıkmaları
için ısrar etmişti. Sema’nın babası da kızını kıramamıştı. Burçak ve Eda Sema’nın niyetini
anlayamamışlardı. Çünkü Sema’nın ailesinin maddi durumları çok iyiydi. Daha uzakta, daha
güzel bir sahil kasabasında tatil yapabilirlerdi. Neden kendilerinin geldiği kasabayı tercih
ettiğini merak ediyorlardı.
Sema, kızların Kendisinden uzak durmalarına biraz üzülmüştü. O arkadaşlarıyla iyi
geçinmek istiyordu. Okulda Eda ve Burçak çok başarılı oldukları için Sema onları kıskanmıştı.
Onlar gibi başarılı ve sevilen bir kız olmak istemişti. Ancak başarılı olamayınca kızlara karşı
nefret duygusu beslemeye başlamıştı. Şimdi tüm bu kötü duyguları yok edip onlarla iyi bir
arkadaş olmak istiyordu.
Eda bir gün sofrada annesine kötülerin bir gün iyi birer insan olup olamayacağını sordu.
Anneleri biraz düşündükten sonra eğer çevresindeki insanlar iyiyse onları örnek alarak
kötülerin de bir gün iyi bir insan olabileceğini söyledi. Eda, Sema’nın iyi olabileceğini
zannetmediğini söyledi.
Ertesi sabah çok yorgun ve kızgın uyandılar. Çünkü sofralarına Sema da katılmıştı.
Sema, onlarla arkadaş olmak istediğini söylemiş, kızlardan Kendisini affetmelerini istemişti.
Sema çok samimi bir şekilde kızlarla konuşuyordu. Eda ve Burçak onu affettiklerini ve iyi
arkadaş olabileceklerini söylediler.
El ele tutuşarak okula gittiler. Onları böyle samimi gören arkadaşları çok şaşırmışlardı.
Öğretmenleri de kızların barıştıklarına çok sevindi.
344
Akşam eve döndüklerinde sürpriz bir misafirleri olduğunu öğrendiler. Akşam yemeğine
Sema ve ailesi katılmıştı. Sema’nın ailesi kızların barıştığına çok sevinmişti. Hep beraber
afiyetle yemeklerini yediler. O gece çok eğlendiler.
Kötülüğü yenmenin en kolay yolunun barış olduğuna karar vermişlerdi. İnsanlarla
beraber yaşamanın en kolay yaşama yöntemi olduğunu anlamışlardı. Bir insan iyi olursa
çevresindekiler de ona iyi davranır. Ama kötü olunursa sonuç başından bellidir.
Eda ve Burçak bu düşüncelerle ilgili okul gazetesine bir yazı yazdılar. Sema da birkaç
resim ekledi. Yazdıkları haber okul gazetesinin kapağında yayınlandı. Bu haber herkese güzel
bir ders oldu. Yıllar sonra Pıtırcık Kasabası yıkıldı. Yerine şimdiki Menderes ilçesi kuruldu.
Ama o üç küçük kızın hikayesi hiç unutulmadı. Kendilerine çok güvenen kişiler çok başarılı
olurlar. Çevremizdekiler kötü olduğumuzu düşünse bile kendimize güvenirsek o işi yapabiliriz.
Sonunda hep başarılı oluruz.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KRALIN OĞULLARI
Büşra AKÇAY
Uzak ülkelerin birinde kral ve üç oğlu mutlu bir şekilde yaşıyorlarmış. Günlerden bir
gün büyük kardeşler küçük kardeşlerini bırakıp macera olsun diye yola çıkmışlar. İki prens
uzun bir zaman akılları estiği gibi yaşamışlar. Evlerine dönmeleri hiç akıllarına gelmiyormuş.
Bir zaman sonra küçük prens dayanamayıp ağabeylerini aramaya çıkmış. Ağabeylerini
bulup onları eve dönmeleri için ikna etmeye çalışmış. Ama ağabeylerinin dönmeye hiç
niyetleri yokmuş. Küçük prens ağabeylerini ikna edememiş. Onlarla birlikte Dünya’yı
gezmeye karar vermiş. Fakat abileri onu yanlarında istememişler. Küçük prens ağabeylerini
sonunda ikna etmiş. Hep birlikte yola koyulmuşlar.
Bir zaman sonra birkaç ördeğin yüzdüğü bir göl kenarına gelmişler. Büyük kardeşler
bir çift ördeği yakalayıp kızartmak ve afiyetle yemek istemişler. Küçük prens buna izin
vermemiş.
Tekrar yola koyulmuşlar. Bu kez karşılarına bir ağaç dalındaki arı kovanı çıkmış.
Kovanda o kadar çok bal varmış ki bal kovandan taşıyormuş. Küçük prensin abileri arıları
öldürüp balı almak istemişler. Küçük prens yine ağabeylerine engel olmuş.
Tekrar yola koyulmuşlar. Bir süre sonra kapısında bir taş heykel olan bir kalenin önüne
gelmişler. Kardeşler kalenin bütün odalarını dolaşmışlar. Sonunda üzerinde dört kilit olan bir
kapıya gelmişler. Kapının ortasında küçük bir pencere varmış. O pencereden odanın içi
görünüyormuş.
Bu kalenin kralının üç kızı varmış. Kızlar o kadar güzellermiş ki güzellikleri dillere
destanmış. Burada yaşayan erkeklerin çoğu bu kızlarla evlenmek istiyorlarmış. Fakat kral
kızlarını kimselere vermek istemiyormuş. Kralın kızlarının bu güzelliklerini prens kardeşler
duymuşlar. Kralın kızlarıyla evlenmek istiyorlarmış. Prensler kralın kendilerini tanımadığını ve
kızlarını kendilerine vermeyeceğini düşünmüşler.
345
Bir süre sonra prens kardeşler kalede çalışmaya başlamışlar. Bu sayede kızları her gün
görme imkanına sahip olmuşlar. Kral kızlarının taliplerinin çok olduğunu görünce onları
evlendirmek için şart koymuş. Şartı da yosunların altında bulunan inci tanelerini getirmekmiş.
Kral bu inci tanelerini getirenlerle kızlarını evlendireceğini söylemiş.
İnci taneleri ormanın en derinlerinde sık bulunan ağaçların yosunlarının altındaymış.
Gün batmadan inci tanelerinin kaleye getirilmeleri gerekiyormuş. Eğer inci taneleri gün
batmadan kaleye getirilemezse onu arayan taşa dönüşecekmiş. En büyük prens inci
tanelerini bulmak için yola çıkmış. Ormanın en derinlerine kadar gitmiş. Ancak inci tanelerini
bulamamış. Büyük kardeş hemen oracıkta taşa dönüşmüş.
Ertesi gün ortanca prens inci tanelerini aramak için yola çıkmış. Orman da aramadığı
yer kalmamış. Ancak gün yine batmış ve o da hemen taşa dönüşmüş. Sıra en küçük prense
gelmiş. Küçük prens sabah olunca erkenden yola çıkmış. Öğlene kadar aramayı sürdürmüş.
Sonunda inci Tanelerinin bulunduğu yosunları bulmuş. Ama gün batmak üzereymiş. Hemen
toplamaya başlamış. Toplamayı bitiremeden günün batacağını anlamış. Ağabeyleri gibi taşa
dönüşeceğini düşünüp oturup ağlamaya başlamış.
Daha önce ağabeylerini elinden kurtardığı arılar ağlamakta olan küçük prensi
görmüşler. Hemen yanına uçmuşlar. Niçin ağladığını sormuşlar. Küçük prens de olanları
anlatmış. Çalışkan arılar hemen uçup incileri toplamaya başlamışlar. Çok kısa bir sürede tüm
incileri toplayıp küçük prensin eline vermişler. Küçük prens tüm incilerin toplanmış olduğunu
görünce çok sevinmiş. Arılara teşekkür etmiş. Sevinç içinde kalenin yolunu tutmuş. Krala
topladığı incileri vermiş. Kral incileri görünce çok sevinmiş. İncileri Güneş’e tutunca prensin
ağabeyleri taş olmaktan kurtulmuşlar.
Kral sözünü tutmak için prensleri ve kızlarını çağırmış. Önce küçük prense hangi kızıyla
evlenmek istediğini sormuş. Küçük prens kralın en küçük ve en güzel kızıyla evlenmek
istediğini söylemiş. Kral küçük prensin bu isteğini kabul etmiş. Kırk gün kırk gece süren bir
düğünle gençleri evlendirmişler.
Aradan bir iki yıl geçmiş. Kral amansız bir hastalığa tutulmuş. Kısa bir süre sonra da
ölmüş. Oğlu olmadığı için kralın yerine küçük prens geçmiş. Küçük prens adaletli ve iyi kalpli
bir kral olmuş.
Günler geçmiş. Küçük prensin ağabeyleri ölen kralın kızlarıyla evlenmek istediklerini
söylemişler. Yeni kral kızları yanına çağırıp onlara da fikirlerini sormuş. Kızlar da bu teklifi
kabul ettiklerini söylemişler. Onlar da çok güzel bir düğünle evlenmişler. Hep birlikte uzun
yıllar mutlu ve mesut yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
346
BURÇİN İLE BURAK
Ezgi AKPAN
Burçin ile Burak diğer arkadaşlarından farklıydılar. Çünkü ikiz kardeştiler. Ama
birbirlerine çok fazla benzemiyorlardı. Burçin, sarı saçlı, yeşil gözlü ve beyaz tenliydi. Burak
ise siyah saçlı, kahverengi gözlü ve esmer bir çocuktu.
Bu sene yaz tatilinde herkes denize ve şehir dışına gezmeye gidiyordu. Burçin ile
Burak başka bir şeyler yapmak istiyorlardı. İki kardeşin babaları gemiciydi. Babaları çok güçlü,
kahverengi saçlı, ela gözlü ve kumraldı. Anneleri kahverengi saçlı, siyah gözlü ve çok güzel bir
kadındı. Burçin ile Burak denizde yolculuk yapmak zorundaydılar. Anneleri ve babaları ile
gemide seyahate çıkacaklardı. Başka bir şeyler yapmak isteyen Burak’ın aklına bir şeyler
geldi. Hemen Burçin’in yanına giderek planını ona anlattı. Denizde seyahat ederken bir adaya
kaçabilirlerse orada uzun bir süre yaşayabileceklerini söyledi.
Burçin de bu fikri çok beğendi. Ancak adaya kaçmalarının zor olduğunu söyledi. Burak
böyle bir şeyi hayal etmenin bile çok güzel olduğunu söyledi.
Bir süre sonra iki kardeş dışarıda oynamaya başladılar. Bu arada iki kardeşin planlarını
kapı arkasından anne ve babaları dinlemekteydi. Babaları Faruk Bey ve anneleri İrem Hanım
çocuklarına bir oyun oynamaya karar verdiler.
Çocuklar oyun oynamaktan döndüklerinde iki güne kadar gemi yolculuğuna
çıkacaklarını öğrendiler. İki gün boyunca yapılan hazırlıklar sona erdi. Bütün aile gemiyle
yolculuğa çıktılar.
Ancak iki kardeş şimdiden sıkılmaya başlamışlardı. Anne ve babaları ise çok
heyecanlıydılar. Çünkü çocuklarına çok büyük bir sürprizleri vardı.
Önce yemeklerini yediler. Daha sonra hep birlikte kitap okudular. İki kardeşin uykusu
gelmeye başladı. Hemen odalarına gidip uyudular. Anne ve babaları onların uyumalarını
bekliyorlardı. Çocuklar uykudayken tüm hazırlıklarını tamamladılar.
Sabah olup iki kardeş uyandıklarında kendilerini masmavi bir denizin kenarında ve
yemyeşil ağaçlarla kaplı bir yerde buldular. Gözlerine inanamadılar. Hemen anne ve
babalarının yanlarına koşturdular. İrem Hanım ve Faruk Bey onlara bir adaya düştüklerini
söylediler.
İlk günlerde kardeşlerin günleri çok güzel geçiyordu. Dersler, trafik, oda temizliği gibi
şeyler yoktu. Bütün gün oyun oynayıp denizde yüzüyorlardı. Ancak bir süre sonra yemekleri
tükenmeye başladı. Arkadaşlarını özlemeye başladılar. Bazı akşamlar hiç tanımadıkları sesler
duymaya başladılar. Korkuları gün geçtikçe artıyordu. Bu adadan bir daha
kurtulamayacaklarını düşünmeye başladılar.
Çocuklarının korkmaya başladıklarını anlayan anne ve babaları bir akşam onları
yanlarına çağırdılar. Gemilerinin adanın diğer tarafında bulunduğunu, istedikleri zaman
evlerine dönebileceklerini söylediler. Bunu duyan iki kardeş sevinçten havalara uçtular. Anne
ve babalarına niye böyle bir şey yaptıklarını sordular. İrem Hanım ve Faruk Bey de çocukların
kendi aralarında konuştuklarını duyduklarını ve bu yüzden onlara oyun oynamaya karar
verdiklerini anlattılar.
347
Bu olay iki kardeşe iyi bir ders olmuştu. Bir daha gizli plan yapmayacaklarına söz
verdiler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
MAVİ İLE LİLA’NIN MACERALARI
Fatmanur DİDAR
Güzel mi güzel, şirin mi şirin bir köyde yaşayan ikiz kardeşler varmış. Kızlardan birinin
adı Mavi, diğerinin adı Lila’ymış. Bu ikiz kardeşler iki katlı, bahçeli, dışı mor, içi yeşil boyanmış
bir evde anne ve babalarıyla birlikte yaşarlarmış. Evlerinde iki oturma odası, anne ve
babalarının yatak odası, babasının çalışma odası ve kızların kendilerine ait odaları varmış.
Kızların annelerinin adı Dilek, babalarının adı Hasan’mış. Babaları iş adamı anneleri ev
hanımıymış.
Lila on yaşında, orta boylu, sarı saçlı, mavi gözlü bir kızmış. En çok sevdiği müzik türü
pop müzikmiş. Derslerden en çok matematik, müzik ve resim derslerini severmiş.
Mavi ise uzun boylu, zayıf, siyah saçlı ve mavi gözlüymüş. Kardeşi gibi pop müzik
dinlemeyi çok severmiş. Derslerden de en çok matematik, sosyal bilgiler ve resim derslerini
severmiş. Lila renklerden en çok pembeyi, Mavi ise mavi rengi severmiş.
İki kardeş dördüncü sınıfa gidiyorlarmış. Öğretmenleri Aynur BALLI onları çok
severmiş. Perşembe günü okula gitmek için hazırlanmaya başlamışlar. Anneleri beslenme
dersleri için tost, ayran ve meyve hazırlamış. Kızlar çantalarını ve beslenmelerini alıp yola
koyulmuşlar. Okula giderlerken trafik işaret ve levhalarına uymaya özen göstermişler.
Okula gelip arkadaşlarını görünce çok sevinmişler. İkisi de arkadaşlarıyla çok iyi
geçinirlermiş. Bütün öğrenciler zil çaldığında sıraya girmişler. Andımızı okuyup sınıflara
dağılmışlar.
İki kardeş Atatürk İlkokulu’nda okuyorlarmış. Okullarının içi mavi dışı mor renkmiş.
Okulda öğretmenler odası, kantin, kütüphane ve bilgisayar sınıfı varmış.
Mavi ile Lila sınıfta en ön sırada oturuyorlarmış. O gün matematik dersinde öğretmen
bölme işlemini anlatacakmış. Öğretmen gelmeden tüm öğrenciler masa örtülerini takıp,
kitaplarını ve defterlerini çıkarmışlar. Öğretmen sınıfa girince herkes ayağa kalkmış.
Öğretmen:
- Günaydın çocuklar, demiş.
Öğrenciler de öğretmene günaydın öğretmenim deyip yerlerine oturmuşlar.
Öğretmenleri onlara derse başlamadan önce hatırlarını sorarmış. Çocuklar öğretmenleriyle
yaptıkları bu sohbeti çok severlermiş.
Daha sonra öğretmenleri derse başlamış. Bölme işlemiyle ilgili alıştırmalar yapmışlar.
İlk başta bölme konusu kızlara biraz zor gelmiş. Ama alıştırmaları yaptıkça bölme işlemini
sevmeye başlamışlar.
Dersin nasıl bittiğini anlamadan zil çalmış. Evden beslenmek için yiyecek getirenler
sınıfta kalmış, diğerleri bahçeye çıkmışlar. İkiz kardeşler Mavi ve Lila kız arkadaşlarıyla evden
348
getirdikleri yiyeceklerini yemişler. Karınlarını bir güzel doyurmuşlar. Daha sonra çöpleri çöp
kovasına atmışlar.
İkinci dersin bitiminde teneffüste kızlar bahçede oynamak için dışarı çıkmışlar.
Arkadaşları Beyda mendil kapmaca oynamak istiyormuş. Bütün kızlar bu fikre katıldıklarını
söylemişler. Ancak Sibel adındaki arkadaşları bu oyunu oynamak istememiş. Sibel sek sek
oynamak istiyormuş. Herkes mendil kapmaca oynamak isteyince sesini çıkarmamış.
Ancak oyun oynarlarken sürekli oyunu bozmaya çalışmış. Mavi ile Lila Sibel’in bu
davranışının yanlış olduğunu ona anlatmışlar. Sibel de onlara neden böyle davrandığını
söylemiş. Mavi ile Lila daha sonraki teneffüste sek sek oynayabileceklerini söylemişler. Sibel
arkadaşlarının söylediklerine çok sevinmiş. Beraber oyuna dönüp çok eğlenmişler.
Okuldan eve döndüklerinde önlüklerini çıkarıp banyoya koşmuşlar. Ellerini sabunlayıp
yüzlerini yıkamışlar. Sofranın hazırlanmasında annelerine yardım etmişler. Babaları da işten
geldiğinde sofraya oturmuşlar. Kızlar sofrada anne ve babaları ile sohbet etmeyi çok
severlermiş. O gün okulda başlarından geçenleri anlatmışlar. Sofradan kalkıp ellerini
yıkamışlar. Sofrayı kaldırırken de annelerine yardım etmişler.
Daha sonra ödevlerini yapmak için odalarına gitmişler. Ödevlerini yaparken
birbirlerine yardımcı olmuşlar. Ödevleri bitince kitap okumuşlar. Dişlerini fırçalamışlar. Anne
ve babalarına iyi geceler dileyip uyumak için odalarına gitmişler. Yatağa yattıklarında çok
yorgun olduklarını anlamışlar. Hemen uykuya dalmışlar.
Ertesi gün teneffüste sek sek oynuyorlarmış. Lila bahçenin kenarında kendilerini
izleyen Ayça’yı görmüş. Hemen yanına koşmuş. Oyuna katılmak isteyip istemediğini sormuş.
Ayça arkadaşının iyi niyetini anlamayıp oynamayacağım diyerek Lila’yı yere düşürmüş.
Yere düşen Lila ayağa kalkamamış. Arkadaşları hemen yanına koşmuş ve onu yerden
kaldırmışlar. Lila’nın kolu ve bacağı çok acıyormuş. Mavi hemen öğretmenler odasından
Aynur öğretmeni çağırmış. Aynur öğretmen hemen Lila’nın yanına gelmiş. Yarası mikrop
kapmasın diye Oksijenli su ile yarayı temizlemiş. Daha sonra da Lila’nın nasıl düştüğünü
sormuş. Mavi olanları öğretmenine anlatmış. Zil çalınca hepsi sınıfa girmişler. Öğretmen
kendinden sonra sınıfa giren Ayça’ya çok kızmış. Neden sınıfa geç geldiğini sormuş.
Ayça, kızların oyununa katılmak istediğini, ancak Lila’nın Kendisini oyuna katmadığını
söylemiş. Daha sonra Lila’nın Kendisini yere düşürdüğünü, kimsenin yerden kaldırmak için
gelmediğini hatta Kendisine güldüklerini söylemiş.
Öğretmen hangisinin doğruyu söylediğine kara verememiş. Bahçedeki güvenlik
kameraları aklına gelmiş. Hemen müdürün odasına gitmiş. Olanları müdüre anlatmış. Müdür
kameraların bozuk olduğunu söylemiş. Aynur öğretmen gerçeği bulamadığı için çok üzülmüş.
Aynur öğretmenin aklına nöbetçi öğretmen gelmiş. Onun olayı görmüş olabileceğini
düşünmüş. Hemen o günkü nöbetçi öğretmene gitmiş. Nöbetçi öğretmene olayı görüp
görmediğini sormuş. Nöbetçi öğretmen de olayı gördüğünü ve Ayça’nın Lila’yı yere
düşürdüğünü anlatmış. Öğretmen olayı çözdüğüne çok sevinmiş. Sınıfa Döndüğünde Ayça’yı
yanına çağırmış. Gerçeği bildiğini, nöbetçi öğretmenin her şeyi anlattığını söylemiş. Yalan
söylemenin çok yanlış bir davranış olduğunu anlatmış.
349
Yalan söyleyen kişinin arkadaşları tarafından sevilmeyeceğini söylemiş. Ayça
yaptığına çok pişman olmuş. Hemen gidip Lila’dan özür dilemiş. Lila da arkadaşını affetmiş.
O günden sonra sınıflarında hiç kavga yaşanmamış. Arkadaşça ve dostça bir yıl
geçirmişler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ELİF İLE AYŞE
Meryem ÖZTÜRK
Ayşe ve Elif adında iki öksüz kız kardeş varmış. Bu kızların anneleri trafik kazası sonucu
ölmüş. Babaları hem bu iki kızlarına bakar hem de çalışmaya gidermiş. Babaları işe gittiğinde
kızlara babaanneleri bakarmış.
Yıllar geçmiş, Ayşe ve Elif büyüyüp okul çağlarına gelmişler. İki kardeşi babaları okula
yazdırmış. Okul zamanı gelince okula gitmek için hazırlanmışlar ve babalarıyla birlikte okula
gitmişler. Okul bahçesi dolup taşmış ve zil çalınca kızlar sınıfa, babaları da işine gitmiş. Ayşe
bu durumdan hiç memnun değilmiş çünkü okula gitmek istemiyormuş. Öğretmen bir soru
sorduğunda ona ters tepkiler veriyormuş. Arkadaşlarına kızgınlıkla bakıyormuş. Elif ise
öğretmenini çok severmiş. Arkadaşlarına gülümseyerek bakarmış. Okulun ilk günü böylece
bitmiş ve okuldan ayrılıp evlerinin yolunu tutmuşlar.
Ayşe önden Elif arkadan evlerine varmışlar. Akşam olunca Ayşe babasına okula gitmek
istemediğini söylemiş. Babası ona, okula gitmek ve okuma yazma öğrenmek zorunda
olduğunu anlatmış. Ayşe babasının anlattıklarını dinlemek bile istemiyormuş. O her gün
hazırlanıp okula gitmek yerine arkadaşlarıyla bahçede oyun oynamak istiyormuş. Babası
okula gitmesi gerektiğini, okuyup öğretmen veya doktor olup memlekete yararlı bir insan
olması gerektiğini anlatmış.
Ertesi gün Ayşe ve Elif babalarıyla okul yolunu tutmuşlar. Babaları onları okulun
kapısında öpmüş ve işine gitmiş. Ayşe’nin yüzü, okula babasının zoruyla geldiği için hiç
gülmemiş. Öğretmeniyle ve arkadaşlarıyla hiç konuşmamış. Elif ise öğretmeninin sözünü
dinleyerek dersini yapmış. Teneffüste Ayşe sınıfta oturuyor, Elif ise yeni arkadaşlarıyla
oyunlar oynuyormuş. Ayşe, Elif’in yeni arkadaşlar edinmesine çok kızıyormuş.
Ondan kimseyle oynamamasını istiyormuş. Elif, kardeşini arkadaşlarıyla
tanıştırabileceğini söylemiş. Hep birlikte oyunlar oynamalarını istemiş. Ancak Ayşe onlara
katılmamış.
Elif kısa süre sonra bütün okulun sevdiği bir öğrenci olmuş. Onu hem öğretmenleri
hem de arkadaşları çok seviyormuş. Ayşe’yi ise hiç kimse sevmiyormuş. Ayşe herkese kötü
davranıp kimse ile hiçbir şey paylaşmıyormuş. Babası da bu duruma çok üzülüyormuş. Ama
elinden de hiçbir şey gelmiyormuş. Kızını davranışlarından vazgeçiremiyormuş.
Aylar yıllar geçmiş. Elif ile Ayşe büyüyüp güzel birer kız olmuşlar. Elif, Ayşe’den çok
daha güzelmiş. Köyün en güzel kızlarından biri Elif’miş. Ayşe’nin kıskançlığı ve hırçınlığı
devam ediyormuş. Bu çirkin huyları yüzüne de yansıyormuş. Elif ise bu duruma aldırmaz,
kardeşini ve babasını çok severmiş. Babasının sözünü dinler her işine yardım etmeye
350
çalışırmış. Babası da Elif’i çok severmiş. Ayşe bu duruma daha fazla dayanamamış. Kendi
kendine planlar yapmaya başlamış.
Günlerden bir gün babaları işe gitmek için evden çıkmış. Babaannesinin uyuduğunu
gören Ayşe kardeşini ormanda dolaşmaya çağırmış. Elif kardeşinin isteğini kabul etmiş.
Birlikte hazırlanıp evden çıkmışlar. Uzun bir süre yürüdükten sonra köyün karşısındaki tepeye
ulaşmışlar. Bu tepe oldukça yüksekmiş. Tepenin altında otlar ve dikenler varmış. Ayşe
Kendisiyle sohbet eden kardeşini tepeden aşağıya ittirmiş. Elif uçurumdan yuvarlanmaya
başlamış. Ayşe kardeşinin yuvarlandığını görünce oradan hızla uzaklaşmış. Elif uçurumdan
düşerken bir dal parçasına tutunmayı başarmış. Kendisine yardım edecek birisinin duyması
ümidiyle bağırmaya başlamış. Yuvarlanırken açılan yaralar da çok acıyormuş.
Bir süre sonra köyün gençlerinden Ali, Elif’in sesini işitmiş. Arkadaşları da bu sesi
işitince o yöne doğru koşmuşlar. Tepeye geldiklerinde dal parçasına tutunmuş düşmemek
için mücadele eden Elif’i görmüşler. Hemen kızı kurtarmışlar. Elif çok bitkinmiş ve her tarafı
yara bere içindeymiş. Ali hemen Elif’i kucaklayarak köydeki sağlık ocağına götürmüş. Sağlık
ocağındaki doktor Elif’i muayene edip yaralarını sarmış.
Elif’in durumunu hemen babasına haber vermişler. Babası kızının durumuna çok
üzülmüş. Babasının ağladığını gören Elif, babasını teselli etmiş. Babası ona bunu kimin
yaptığını sormuş. Elif babasının üzüleceğini düşünerek gerçeği söyleyememiş. Ayağının kayıp
tepeden yuvarlandığını söylemiş. Ayşe kardeşine yaptıklarına çok pişman olmuş. Ondan
defalarca özür dilemiş. Sonunda Elif kardeşini affetmiş. İki kardeş birbirlerine sarılmışlar.
Bir süre sonra Elif’i kurtaran Ali, onunla evlenmek istediğini söylemiş. Elif de bu teklifi
kabul etmiş. Ali ile Elif evlenip ayrı evde yaşamaya başlamışlar.
Ayşe ise evlenmeyip yıllarca babasıyla yaşamış. Ancak kardeşiyle de barıştığı için çok
mutluymuş. O günden sonra hep birlikte mutlu ve mesut bir yaşam sürmüşler.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KULÜBEDEKİ AİLE
Mine ÖNDER
Bir ilkbahar günüydü. Çiçekler açmış, çimenler yemyeşil toprağı örtmüştü. Güzel bir
ormanın kenarında küçük bir kulübede yaşayan bir aile vardı. Bu ailenin babaları ölmüştü.
Anneleri üç kız üç erkek çocuğuyla birlikte yaşardı. Kızların isimleri Senda, Lenda ve Enda idi.
Erkeklerin isimleri ise Tomi, Lumi ve Kevin idi. Bütün kardeşler birbirleriyle çok iyi
geçiniyorlardı. Ancak kızlardan Enda, erkeklerden Kevin kardeşleriyle iyi geçinmezlerdi.
Senda, uzun boylu, uzun saçlı ve çok iyi kalpliydi. Senda’nın saçları sarı, gözleri yeşil
idi. Senda, herkese iyi davranıyordu. Senda’yı herkes çok seviyordu. Senda da kardeşlerini
çok seviyordu. Senda’nın çok arkadaşı vardı.
Lenda, kısa boylu, kısa saçlı ve iyi kalpli idi. Lenda’nın saçları kumral, gözleri siyah idi.
Lenda da herkesle iyi geçinirdi. Bu yüzden de herkes onu severdi.
Enda, orta boylu, uzun saçlı ve kötü kalpliydi. Herkese kötülük yapmak isterdi. Saçları
siyah, gözleri yeşil idi. Enda’yı kimse sevmezdi. Çünkü Enda herkese kötülük yapar ve onlarla
alay etmeyi çok severdi. Enda sadece Kevin’la iyi anlaşıyordu. Enda’yı başka seven yoktu.
351
Tomi, uzun boylu, ela gözlü ve iyi kalpliydi. Tomi’yi bütün kardeşleri severdi. Tomi
herkese iyilik yapmak için çalışırdı. Tomi çok iyi kalpli olduğu için bir sürü arkadaşı vardı. Tomi
kimseyi kırmazdı. Eğer birisini bilmeden de olsa kırarsa çok üzülürdü.
Lumi, kısa boylu, siyah saçlı, kahverengi gözlüydü. Lumi de kardeşi Tomi gibi tüm
kardeşleriyle iyi geçinirdi. Ancak yıllar önce geçirdiği bir trafik kazasında bir bacağını
kaybetmişti. Maddi durumları iyi olmadığı için tekerlekli sandalye alamamışlardı. Sürekli
yatakta yatmak zorunda kalıyordu. Ona annesi ve Lenda bakıyordu.
Kevin esmer, kahverengi gözlü, uzun boyluydu. Kardeşleriyle iyi geçinmezdi. Hep tek
başına ormanda gezinirdi. Eve çok az uğrardı. Annesi onu çok merak ederdi. Ama Kevin hiç
kimseyi dinlemezdi.
Kızların sınıftan arkadaşları Anda bir gün doğum günü için parti hazırladı. Partisine
Senda, Lenda, Enda, Tomi, Lumi ve Kevin’ı da davet etti. Altı kardeş bu partiye katıldılar.
Partiye gider gitmez Enda ve Kevin Bu eğlenceyi bozmak için bir şeyler yapmaya karar
verdiler. Enda ve Kevin hariç bütün çocuklar çok eğleniyorlardı. Pasta ve yiyecekler çok
lezzetliydi. Bir süre sonra Kevin, Anda’nın yanına giderek elindeki pasta tabağını Anda’nın
suratına fırlattı. Anda neye uğradığını şaşırmıştı. Arkadaşlarına rezil olmuştu. Bu duruma
sebep olan Kevin’a çok sinirlendi ve onu dışarıya attı. Yarım saat sonra Enda kardeşinin
intikamını almaya karar verdi. Elindeki limonata dolu bardağı partideki kızlardan birinin
üstüne döktü. Bunu gören Anda, Enda’yı da partisinden attı. Ancak partisindeki olaylardan
dolayı çok üzülmüştü.
Partisi hiç güzel geçmemişti. Kimse partiden zevk alamadı. Anda ağlamaya başladı.
Hem onu çok kırmışlardı hem de partisini de rezil ettiler. Anda çok üzgün ve kırgındı.
Bir zaman sonra Kevin doğum günü partisi düzenledi. Anda'yı da partiye davet etti.
Anda hiç düşünmeden Kevin’ın partisine gitti. Anda partide hiç problem çıkarmadı. Kevin’ı hiç
üzmedi. Ama Kevin, Anda’nın partisinde olay çıkarıp onu çok kırmıştı. Kevin kendi partisinde
Anda’dan özür diledi. Kendisini affetmesini istedi. Anda bütün olanları unuttuğunu söyledi.
Birbirlerine sarılıp barıştılar.
İki ay sonra bu kez Enda’nın doğum günü partisi vardı. Anda’yı partisine davet etti.
Ancak Anda arkadaşının kalbini kırmayı istemediği için partiye katıldı. Enda, Anda’yı görünce
çok mutlu oldu. Enda, Anda’nın geleceğine hiç ihtimal etmemişti. Çünkü Anda’nın partisinde
Enda olay çıkarıp onu çok üzmüştü. Enda o kadar çok sevinmişti ki koşarak Anda’nın yanına
gitti. Onu yanaklarından öptü. Anda çok mutlu oldu. Enda da yaptıklarına çok pişman
olduğunu söyledi. İki arkadaşlar birbirlerine sarılıp barıştılar.
Enda ve Kevin o günden sonra kimseye kötülük yapmadılar. Arkadaşlarıyla ve
kardeşleriyle iyi geçindiler. Bundan sonra o kulübede yaşayan tüm aile huzur ve mutluluk
içinde yaşadı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
352
ÖKSÜZ KIZ
Yasemin DAĞDELEN
Bir yurtta Öksüz adında bir kız yaşarmış. Öksüz, yurtta çok mutluymuş. Arkadaşlarıyla
oyunlar oynayıp şarkılar söylerlermiş.
Günlerden bir gün Öksüz’ü yurttan bir aile evlatlık olarak almış. Bu aile kıza kötü
davranıyormuş. Evdeki bütün işleri ona yaptırıyorlarmış. Çaresiz Öksüz her denileni
yapıyormuş.
Bir gün Öksüz evden kaçmaya karar vermiş. Tam kapıdan çıkıp kurtulacağı zaman
ailenin kızı onu görmüş ve bağırmaya başlamış. Kızlarının sesini duyan anne ve babası hemen
kapıya koşmuşlar. Öksüz’ün kaçmaya çalıştığını anlayınca da çok kızmışlar. Onun ellerini ve
ayaklarını bağlamışlar. Üç gün boyunca yemek ve su vermemişler. Akıllandığına ve bir daha
kaçmayacağına inandıklarında ellerini ve ayaklarını çözmüşler. Bir süre sonra Öksüz hariç tüm
ev halkı bir partiye davet edilmişler. Öksüz’ü evde bırakıp partiye gitmişler. Öksüz evde tek
başına kaldığı için çok korkmuş. Bir zaman sonra Öksüz’ü evlatlık alan aile evlerine dönmüş.
Ancak onu evde bulamamışlar. Tüm evi, kileri, bahçeyi, her yeri aramışlar. Ama nafile, Öksüz
yokmuş.
Sabah olduğunda hemen yurda koşmuşlar. Yurt müdürüne Öksüz’ü aradıklarını
anlatmışlar. Yurt müdürü Öksüz’ün yurtta olduğunu ve burada kalacağını söylemiş. Müdür,
kızın bütün olanları Kendisine anlattığını söylemiş. Öksüz’ü onlara verdiği için çok pişman
olduğunu söylemiş.
Bir hafta sonra Öksüz’ü almak isteyen başka bir aile çıkmış. Öksüz ve yurt müdürüyle
uzun süre konuşmuşlar. Öksüz, bu ailenin iyi kalpli olduklarını anlamış. Yurt müdürü de aileyi
beğenince Öksüz yeni ailesine kavuşmuş. Yurt müdürü giderlerken kıza çok iyi bakmalarını
tembihlemiş. Öksüz yeni evinde ve yeni ailesiyle çok mutluymuş. Okul çağı gelince onu en
güzel okullardan birine yazdırmışlar. Öksüz, öğretmeni ve arkadaşları tarafından sevilen bir
öğrenciymiş. Sınıfın en çalışkanıymış. Bir süre sonra okulda bir resim yarışması olduğunu
öğrenmiş. Yarışma konusunun evlatlık kız olduğunu öğrenince yarışmaya katılmaya karar
vermiş. Yarışmaya adını yazdırmış. Akşam yemeğini yedikten sonra resim yapmak için
odasına gitmiş. Uzun bir süre düşündükten sonra resmini yapmaya başlamış. Boyamayı da
bitirdikten sonra anne ve babasına göstermiş. Ailesi yaptığı resmi çok beğenmiş.
Ertesi gün Öksüz yaptığı resmi yarışmaya göndermesi için öğretmenine vermiş. Bir
süre sonra yarışmanın sonucu açıklanmış. Öksüz’ün yaptığı resim birinci olmuş. Okul müdürü
ona bilgisayar hediye etmiş. Öksüz müdüre çok teşekkür etmiş. Sevinç içinde yarışmanın
sonucunu ailesine bildirmek için evine koşmuş. Anne ve babası da birinci olduğu için çok
sevinmişler. Defalarca sarılıp onu öpmüşler. Hep böyle kendine güvenmesini ve başarılı
olmasını dilemişler. Akşam yemeğini yemişler. Yemekten sonra Öksüz ödevlerini yapmış.
Uykusu gelince de kitabını okuyup uykuya dalmış. Ertesi gün tatil olduğu için biraz geç
kalkmışlar. Kahvaltıdan sonra anneannesine gitmişler. Öksüz resim yarışmasını anlatmış.
Anneannesi de çok sevinmiş.
Bir gün ailesi Öksüz için evde bir doğum günü partisi vermek istediklerini söylemişler
ona. Eve gidince de tüm arkadaşlarını telefonla arayarak partisine çağırmış. Ertesi gün Öksüz
353
erkenden uyanmış. Kahvaltıdan sonra ailesiyle evi süslemişler. Babası pastasını almak için
pastaneye gitmiş. Bu arada annesi de börek ve kurabiye yapmış. Öksüz de evlerini
yakınındaki marketten meyve suyu almış. Öğlene doğru arkadaşları ve öğretmeni Öksüz’ün
partisine gelmişler. Öksüz çok mutlu olmuş. Arkadaşlarıyla çok eğlenmiş. Partinin sonlarına
doğru herkes hediyelerini vermiş. Öksüz bu hediyelere hiç gerek olmadığını, geldikleri için
çok mutlu olduğunu söylemiş. Daha sonra iki katlı ve muzlu pastayı kesmişler. Annesinin
yaptığı börek ve kurabiyeleri de iştahla yemişler. Herkes çok eğlenmiş.
Parti bitip herkes evlerine gittikten sonra babası hediyesini vermek için Öksüz’ü
yanına çağırmış. Öksüz ailesinin hediyesini çok merak ediyormuş. Babası ona küçük bir kutu
verip doğum gününü kutlamış. Öksüz anne ve babasının meraklı bakışları önünde kutuyu
açmış. Kutunun içinden pembe renkli bir nüfus cüzdanı çıkmış. Babası bu nüfus cüzdanının
onun olduğunu söylemiş. Öksüz nüfus cüzdanının isim bölümüne baktığında “Bahar’’ adını
görmüş. Artık herkes gibi güzel bir ismi olduğu için çok mutlu olmuş. Annesine ve babasına
sarılıp onlara teşekkür etmiş.
Bahar yeni ismiyle ve ailesiyle ömür boyu mutlu ve mesut bir şekilde yaşamış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
354
MENDERES GAZĠ
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
355
SİHİRLİ MEŞE AĞACI
Aynur ŞEN
Güzel bir yaz günü her yer yemyeşil. Kuşlar dışarıda güzel güzel ötüyor. Her yer
capcanlı ama Tiraların evi durgun, sanki zaman durmuş. Tira kaç gündür aynı koltukta
oturuyor ve hiç kıpırdamıyor. Çünkü Tira görmemesi gereken bir şey gördü, duymaması
gereken bir şey duydu. Sihirli meşe ağacını…
Bu meşe ağacının çok farklı özellikleri vardı: Ağacın suyundan bir kez içtikten sonra
kıyamet gününe kadar yaşanılacağına inanılıyordu. Hiç ölünmüyordu. Ne kadar kendini
öldürmeye çalışılsa da başarılamıyordu.
Tira yaşlı bir adamı, bu meşe ağacının suyunu içerken gördü. Yaşlı adam, meşe ağacı
sihirli olduğundan dolayı onunla konuşuyordu. Tira o andan sonra ne yapacağını bilemedi.
Sanki buz kesmişti. Bir süre sonra Tira’nın, “Acaba o adam beni gördü mü?” diye içi içini
yiyordu. Tira'nın aklında hep bu soru vardı. Eve gelinceye kadar bu sözleri sayıkladı. Eve
gelince bir koltuğa oturdu ve bu koltuktan hiç kalkmadı.
Tira'nın annesi ve babası Tira'nın durumuna çok üzülüyordu. Tira kaç gündür ne
gülüyor ne konuşuyor ne de bir şey yiyip içiyordu. Annesi ve babası Tira bir kelime konuşsun
diye perişan olmuşlardı, ama nafile. Tira konuşmayı bırak gözünü bile kıpırdatmıyordu.
Tira’nın ailesi zengin bir soydan geliyordu. Bu yüzden o civardaki bütün doktorlar, psikologlar
evi ziyaret etmişlerdi. Doktorlar hep duygusal bir şey, geçer diyorlardı, ama Tira
kıpırdamıyordu bile.
Ta ki bugüne dek... Tira bugün annesi ve babasına, “Bugün biraz ormanda dolaşmak
istiyorum.’’dedi. Annesi ve babası Tira'nın konuşmasına çok sevindiler ve hemen dönmesi
şartıyla izin verdiler. Tira çok şaşırdı, çünkü Tira'nın annesi ve babası çok katıydı. Her şeye
hayır diyorlardı. Tira 16 yaşında çok güzel bir kızdı. Uzun dalgalı saçları vardı. Bu yüzden
Tira'nın annesi ve babası ona hiç kıyamıyorlardı.
Tira ormana gitmeyi çok istiyordu, çünkü sihirli meşe ağacı o ormanın içindeydi.
Tira’nın evi ormana biraz uzaktı. Tira yavaşça bahçe kapısını açtı ve ormana doğru yürümeye
başladı. Bir yandan da korkuyordu. Ya o yaşlı adam onu gördüyse… Ya onu arıyorsa…
Tira yine de gitmekten vazgeçmedi. Bunları düşüne düşüne ormanın ortasına gelmişti.
Tira su sesi duydu. Galiba meşe ağacını bulmuştu. Bir çalının arkasına saklandı ve izlemeye
koyuldu. Bir de baktı ki daha önce gördüğü yaşlı adamın yerinde bir başkası vardı. Bu, genç
bir adamdı. Tira’nın saklandığı çalıdan bir ses geldi ve adam o yöne baktı. Genç adam bir süre
sonra Tira'yı fark etti:
- Ne kadar zamandır buradasın, dedi.
- Çok olmadı.
- Adın ne?
- Tira. Bu meşe ağacı sihirli mi?
- Bunu nereden duydun?
- Buraya ilk geldiğimde yaşlı bir adam vardı. Kendi kendine bir şeyler söylüyordu.
Bir ara suskun kaldılar. Genç adam:
- Bunu başka kimseye söyledin mi?
356
Hayır, söylemedim.
Tira bu adamdan hoşlanmıştı. Ondan ayrılmak istemiyordu. Tira ağlamaya başladı.
Genç adam:
- Neden ağlıyorsun?
- Ben evden kaçtım. Gidecek hiç bir yerim yok, diye yalan söyledi.
- Birkaç gün ailemle beraber bizimle kalabilirsin.
- İsmini söylemedin. İsmini öğrenebilir miyim?
- Kabalık ettim, özür dilerim. İsmim Jack.
- İsminizi öğrendiğime sevindim. Sizi utandırdıysam özür dilerim.
- Hayır, ama şimdi yola koyulmalıyız. Evim buraya biraz uzak, hava da kararmak üzere.
Tira ve Jack evin yolunu tuttular. Tira etrafa bakınıyordu. Bu yüzden de çok yavaş
yürüyordu. Eve ulaştılar. Tira:
- Evin çok şirin ve güzel, dedi.
- Evet, teşekkür ederim.
Jack’in ailesi Tira'yı görünce çok şaşırdı. Jack'in babası Jack'i kenara çekerek:
- Kim bu kız, dedi.
Jack:
- Beni sihirli ağaçtan su içerken gördü. Evden kaçmış. Kimseye söylemesin diye buraya
getirdim.
Jack'in babası:
- Bir süreliğine burada kalsın. Kötü bir kıza benzemiyor, dedi.
Tira ilk geldiğinde bu aileden biraz korkmuştu ama şimdi aileye alışmıştı. Tira bu
aileden hiç kopmak istemiyordu. Bu ailede zaman ve ölüm kavramı diye bir şey yoktu. İşte bu
yüzden bu aileyi sevmişti. Ölüm korkuları yoktu. Jack, Tira'yı hiç görmediği yerlere
götürüyordu: kırlara, dağlara, ovalara…
Derken zaman geçti. Tira’nın annesi ve babası Tira'dan ümidi kesmek üzereydi ki
Tira’nın Jack'in evinde olduğu öğrenildi. Jack bunu fark etti ve Tira'ya:
- Bu senin baban mı?
- Evet, beni arıyor.
- Bizim gitmemiz gerekiyor. Sen babanla kal. Seni almaya geleceğim. Sihirli sudan iç,
dedi Jack ve gitti.
Babası Tira’yı alıp evine götürdü. Tira artık çok üzgündü. Ne yapacağını bilemiyordu. O
sihirli sudan içmeli miydi bilmiyordu. Jack onu almaya gelecek miydi? Tira çok kararsızdı.
Ölmek istemiyordu. Sihirli sudan içecekti. Artık karar vermişti.
Ormana gitti. Sihirli meşe ağacının üzerinde bir not yazılıydı. Tira hemen notu alıp
okudu. Notta ‘’ Kısa bir süre sonra döneceğim.’’ yazıyordu. Tira bu notun Jack’ten olduğunu
anladı. Sihirli meşe ağacının suyundan içti. Tira birden değiştiğini hissetti. Galiba
ölümsüzleşiyordu. Kendinde değişiklik hisseden Tira birden karşısında Jack’i gördü. Sevinçle
boynuna sarıldı ve sonsuza kadar mutlu mesut yaşadılar…
-
-------------------------------------------------------SON------------------------------------------------------357
MUSTAFA VE OSMAN’IN MACERALARI
Gökhan ÇALIŞKAN
Denizin tam ortasında küçücük bir ada varmış. Adaya güneşin vurmadığı gün yokmuş.
Güneş vurduğu için de çok sıcak olurmuş. Bu küçük adada çok çeşitli ağaçlar varmış. Orada
yaşayan insanlar bu adaya hayranmış.
Bu adada birkaç aileden başka yaşayan yokmuş. İnsanların hepsi sabahtan akşama
kadar yatarmış. Bunlara sadece Osman ve Mustafa dâhil değilmiş.
Osman yeşilimtırak gözlü, uzun boylu, orta kilolu, buğday tenli, cana yakın, iyi bir
arkadaşmış. Futbol oynamayı severmiş. Her sabah kalkar sporunu yaparmış.
Mustafa kahverengi gözlü, kısa boylu, şişman anlayışlı bir çocukmuş. Ne kadar spor
yaparsa yapsın zayıflayamazmış. Osman gibi Mustafa da futbol oynamayı severmiş.
İkisi her gün sabah dışarı çıkar; spor yaparlarmış. Beraber futbol, saklambaç gibi
oyunlar oynarlarmış, ama bunların oyunlarını her zaman Murat bozarmış. Murat, Osman ve
Mustafa’nın dışarı çıkmasını bekler, daha sonra arkalarından o da çıkar, onların oyunlarını
bozarmış.
Yine böyle bir gün Osman ve Mustafa dışarı çıkmış. Onların dışarı çıktığını gören
Murat hemen onlara görünmeden arkalarından gitmiş. Mustafa ve Osman futbol
oynuyorlarmış. Oradan Murat koşarak gelmiş ve oynadıkları topa sert bir şekilde vurmuş.
Vurduğu top Mustafaların yan komşusunun camını kırmış. Murat oradan hemen kaçmış. Bu
sefer Murat oyunu bozmakla kalmamış, başka birisinin malına zarar vermiş. Tabii Murat
kaçtıktan sonra suç Osman ve Mustafa’nın üzerine kalacakmış. Genelde zaten hep böyle
olurmuş. Böyle de olmuş.
Camı kırılan evden, evin reisi Hamit Ağa çıkmış. Osman ve Mustafa’yı azarlamış. Daha
sonra babalarının yanına götürmüş. Babaları onları bir güzel haşlayıp camı yeniden
yaptırtmış. Hamit Ağa gidince babaları bunları çok kötü dövmüş; daha sonra onlara dokuz ay
on gün dışarı çıkmama yasağı getirmiş. Bunu Murat’ın yaptığını ikisi de söyleyememiş. İkisi de
bu ağır cezaya çok üzülmüş. Bu ceza süreci boyunca şişman olan Mustafa iyice şişmanlamış.
İkisi de iyice bir tembelleşmiş. Artık ikisi de diğer tembellerin arasına girmeye başlamış.
Osman ve Mustafa cezalıyken adaya gizemli bir gemi yanaşmış. Herkes dışarı
koşuşmuş. Osman ve Mustafa da cama… Bunlar istilacılarmış. Hepsinde kılıç veya kesici alet
varmış. Adayı yavaş yavaş ele geçirmişler. Herkesin özgürlüğü bitmiş, hiç kimse korkudan ne
yapacağını bilememiş. İstilacılar, her gün bir kişinin bütün parasını istiyor, vermezse
öldürüyorlarmış. Herkes parasını vermek zorunda kalıyormuş. Sonunda herkesin parasını
toplamışlar. Şimdi yapacakları iş her gün bir insanı öldürüp insanlar bitince buradan
gitmekmiş. Halk daha çok korkmuş. İlk gün birisini acı çektirerek öldürmüşler. Her gün böyle
yapmaya devam etmişler. Aradan dört hafta geçmiş; tam yirmi sekiz kişi ölmüş. Adada az
olan insan sayısı daha da azalmış.
İnsanlar da bir gece geç saatlerde istilacılar uyurken bir araya gelip bu işe çare bulmak
için birleşme kararı almışlar. Ertesi gece geç saatlerde istilacılar uyurken bir araya gelmişler.
Başlamışlar düşünmeye ama hiçbir çare bulamamışlar. En sonunda Osman buradan gizlice
358
kaçma fikrini öne sürmüş. Bunun üzerinde çok tartışmışlar. Bu fikre tamam demişler. Bu gece
hızlıca bir kayık yapalım demişler ve kayığı yapmışlar. İstilacılar hala uyuyorlarmış. Bütün
yolculuk hazırlıklarını tamamlamışlar. Ertesi gece kaçacaklarmış. Ertesi gün olmuş. Bir gece
önce yaptıkları kayıkla istilacılar uyurken gizlice kaçmışlar. Kayığı sırayla çekmişler. Ertesi gün
bir köye inmişler.
İstilacılar uyanmışlar. Etrafta hiç ses duyamayınca bir eve kontrol için girmişler.
İçeride kimseyi göremeyince sinirden deliye dönmüşler.
Bu arada insanlar polise ihbar etmeden önce bir mektup yazıp güvercin yoluyla
istilacılara göndermek istemişler. Mektubu Mustafa’ya yazdırmak istemişler. Mustafa da
mektubu yazmış. Sonra da istilacıları polise ihbar edip yola çıkmışlar. Planlarına göre polisler
oraya varınca bir yere saklanacak, istilacılar mektubu okumayı bitirir bitirmez onları
tutuklayacaklarmış.
Mektubu yollamışlar. Arkadan polisler oraya varmış. Her şey planlandığı gibi olmuş.
İstilacılar mektubu okumaya başlamış.
“Sevgili İstilacı,
Size sevgili demek olmaz ama neyse… Siz buraya gelip önce bizden paramızı, sonra da
bazılarımızın canını aldınız. Biz geceleri kaçma planı yaparken siz horul horul uyuyordunuz. O
kadar düşüncesizsiniz ki, bir nöbetçi bile koymayı akıl edemediniz. Bize yaptıklarınız için şimdi
siz cezanızı çekin.”
Polisler, istilacıların okuduklarını duyar duymaz hemen harekete geçmişler ve
suçluları gözaltına almışlar. Kısa sürede bu haber tüm köye yayılmış. Buna köylüler çok
sevinmiş. İstiladan kurtulanları büyükçe bir eve yerleştirmişler. Sularını, elektriklerini
bağlamışlar.
Bu arada Osman ve Mustafa’nın cezasını ikisinden başkası hatırlamıyormuş. İkisi de
bu yüzden çifte sevinç yaşıyormuş. Hatırlanmayan bir şey daha varmış. Osman ve Mustafa
altı yaşına giriyormuş, okula başlamaları gerekiyormuş. Güzel bir parti hazırlanmış. Köydeki
partiye herkes davet edilmiş. Herkes çok eğlenmiş. Bu partide Murat, Osman ve Mustafa’dan
özür dilemiş. Bu özrü ikisi de hiç düşünmeden kabul etmişler. Parti bitmiş ve herkes evine
dağılmış.
Şimdi sıra Osman ve Mustafa’nın okul bulma derdine gelmişti. Bunun için Milli Eğitim
Müdürlüğüne giderek en iyi okulu sormuşlar. Çam Dibi Kordon Birlik İlköğretim Okulu iyi bir
okulmuş. O okula kayıtlarını yaptırmışlar ve o gün derse başlamışlar.
Mustafa bu yaşantılarının eski yaşantılarından daha iyi olduğunu düşünüyormuş.
Osman eski yaşantısını kötülemek istemiyormuş. Aralarında tartışmaya başlamışlar. Bu tatlı
tartışmaya bütün aile fertleri de katılmış. Birlikte eskilere günlere dalmışlar. Artık birlerinden
hiç ayrılmadan güzel bir hayat sürmüşler. Mutlu mesut yaşamışlar.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
359
KEMAL
İbrahim GÜLER
Ali adında bir çocuk vardı. Ali mavi gözlü, siyah saçlı, esmer bir çocuktu. Ali çalışkan,
toplu, azimli ama sabırsızdı. Bir de Ali'nin arkadaşı vardı. Arkadaşının ismi Kemal’di. Kemal ela
gözlü, siyah saçlı, esmer bir çocuktu. Kemal tembel, dağınık, azimli, sinirli, kabaydı. Ali ile
Kemal aynı mahallede oturuyorlardı.
Kemal'in evde canı çok sıkılıyordu. Dışarı çıkmak istiyordu fakat hava çok ama çok
soğuktu. Kemal televizyonu açtı, “Ne zaman hava soğuk olsa televizyonda güzel bir program,
eğlence olmaz” dedi kendi kendine. Kemal sıkılırken, Ali kitap okuyordu. Kemal annesine her
zaman bağırarak hitap ederdi. Annesi oğlunun bu huyunu sevmezdi. Kemal iyice sıkılmıştı.
Sıkıntıdan ayağını hızlı hızlı yere vuruyordu. Annesinin sıkıldığını anlamasını bekliyordu.
Annesi bunu anlamamıştı. Bu durum Kemal'i sinirlendirmişti. Kemal siniri dinmeden:
- Anne, benim canım çok ama çok sıkılıyor.
Annesi ilk konuşmasında Kemal'i dikkate almadı. Kemal daha yüksek ses tonu ile:
- Anne beni duyuyor musun? Sana diyorum ki benim canım çok sıkılıyor.
Annesi artık sinirlendi ve:
- Ben ne yapabilirim, söylesene?
Kemal biraz düşündü ve gülerek:
- Arkadaşlarımı buraya çağır, dedi.
Annesi, Kemal'in arkadaşlarını aramaya başladı. Hepsinden olumsuz cevaplar alıyor,
bu duruma da üzülüyordu. Annesi:
- Kemal, arkadaşlarını çağırdım, fakat hiçbiri gelmek istemedi.
Kemal bir an duraksadı:
- Buldum, Ali'yi ara o beni kırmaz. Hem yakınımızda oturuyor.
Annesi gene olumsuz cevap alacağını düşündü ve:
- Oğlum ne yapacaksın bu soğuk havada? Otur işte evde, ev sıcacık ne güzel.
Bu cevap Kemal’i tatmin etmedi ve zıplayarak:
- Ben Ali'yi istiyorum.
Bu gürültüden sonra annesi Ali'yi aramaya başladı. Telefonu açan Ali oldu. Annesi
olan biten her şeyi Ali'ye anlattı. Ali iyi bir çocuktu ve halden anlardı. Teklifi memnuniyetle
kabul etti. Ali, Kemal'in evinin yolunu tuttu. Ali kapının önüne kadar geldi. Tam zile basacaktı
ki Kemal hemen kapıyı açtı. Kemal gülümsüyordu. Ali hemen içeri girdi çünkü üşümüştü. Kar
yağmaya başlamıştı. Kemal ile Ali salona geçtiler. Ali paltosunu çıkardı. Koltuğa otururken:
- Nasılsın Kemal?
Kemal umursamazcasına:
- İyiyim, sen?
Ali çok hoş bir gülümsemeyle:
- Sağol, ben de iyiyim.
Ali ile Kemal konuşurken Kemal'in annesi mutfaktan çıktı:
- Çocuklar kurabiye ister misiniz?
Kemal ile Ali aynı anda:
360
Olur, dedi.
Annesi mutfağa geçip kurabiye hazırlarken Kemal, Ali'yi soru yağmuruna tutuyordu.
Ali sorulardan sıkılınca:
- Yeter Kemal! Çok soru soruyorsun.
Kemal bu cevabı alınca arkadaşının eve gideceğinden korktu ve:
- Tamam, özür dilerim, dedi.
Ali anlayışlı bir tavırla:
- Anlaştık ama çok soru sorma.
Kemal kafasıyla olur anlamına gelen bir işaret yaptı ve hızla mutfağa koştu. Ali ne
olduğunu anlamadan Kemal'e baktı. Kemal'in elinde iki kurabiye vardı. Kemal gülerek :
- Al, biri senin biri de benim. Güzel mi?
Ali çok yumuşak bir ses tonuyla teşekkür etti. Annesi yavaş yavaş yürüyerek:
- Buyurun kurabiyeler.
İki arkadaş kurabiyeleri yemeye başladılar. Bir süre sonra kurabiyeler bitti. Ali ile
Kemal memnundu. Kemal:
- Gel arka bahçede güzel bir salıncak var. Ona binelim, dedi.
Ali yüzünü buruşturarak:
- Ben gelmek istemiyorum.
Kemal bu cevabı pek beğenmedi ve bağırarak:
- Burası benim evim ve benim dediğim olacak!
Ali mecburen kabul etti. Paltolarını giydiler. Tam çıkarlarken Kemal'in annesi:
- Nereye gidiyorsunuz?
Kemal hiç umursamadan ve oflaya pofluya:
- Arka bahçede salıncakta sallanacağız.
Kemal'in annesi izin vermek istemiyordu, ama oğlunun, sinirli biri olduğunu biliyordu.
Kemal'in annesi mecburen:
- Tamam ama dışarıda çok durmak yok, dedi.
Kemal kolunu Ali'nin omzuna attı ve:
- Bak benim annem her şeye izin veriyor. Hiç karışmıyor.
Ali hiç cevap vermedi. Kemal hızla koşarak salıncağı kaptı:
- Haydi Ali, beni salla.
Ali isteksizce sallamaya başladı. Kemal'in annesi olan biteni camdan izliyordu. Kemal
sallandıkça hep daha yükseğe ulaşmak istiyordu. Ali ilk beş dakika boyunca hiç sesini
çıkarmadı. Kemal'in inmeye niyeti yoktu. Ali en sonunda:
- Biraz da ben binebilir miyim?
Kemal kabaca:
- Kes sesini! Bu benim salıncağım, dedi.
Ali biraz üzülüp:
- İyi o zaman ben de sallamam.
Kemal salıncaktan inip:
- Sallamak zorundasın, dedi.
-
361
Ali bu cevabı pek beğenmedi:
- İstemiyorum işte.
Ali'nin hala suratı düşüktü. Koşa koşa içeri girdi. Annesi ne olduğunu anlamaya çalıştı.
O sırada şömine yanıyordu. Kemal'in annesi Ali'ye bakarak:
- Ne oldu Ali?
Ali üzgünce:
- Ben Kemal'i salladım, fakat o beni sallamak istemiyor.
Kemal'in annesinin suratı düştü ve:
- Üzülme...
Tek diyebildiği bu olmuştu, çünkü oğlu çok ama çok kaba biriydi. Ali kalktı. Ağır ağır
kapıya doğru yürüdü. Kapıyı açıp çıktı. Kemal merakla içeri koştu. Etrafa bakınarak:
- Ali nerede?
Annesi sinirli bir tavırla:
- Sen çok bencil bir çocuksun.
Kemal umursamaz bir tavırla:
- Bana ne ben sallanacağım.
Ali eve varmıştı. Kendi kendine karar almıştı. Bu günden sonra Kemal ile arkadaşlık
etmeyecekti. Sabah olmuştu. Ali ve Kemal'in Hasan adında bir öğretmeni vardı. Hasan
öğretmen sinirli, disiplinli bir kişiydi. O sabah herkesi tek tek sözlüye kaldırıyordu.
Öğrencilerin çoğu sözlüde başarılı olmuştu. Sıra Ali'ye geldi. Ali kendinden emin bir şekilde
ayağa kalktı. Öğretmen soruyu sordu. Ali hiç durmadan cevabı verdi. Öğretmen:
- Aferin Ali. Doğru cevabı bildin!
Sıra Kemal'e gelmişti. Kemal korku ve endişe içindeydi. Öğretmeni bunu yüzünden
okudu, Kemal'e yaklaştı. Sorusunu sordu. Kemal:
- Bilmiyorum öğretmenim, dedi.
Öğretmen soruyu tekrarladı. Kemal yine cevabı veremedi. Öğretmen son derece sinirli
bir halde:
- Sözlüne sıfır veriyorum.
Kemal üzülerek yerine oturdu. Beş dakika sonra teneffüs zili çaldı. Kemal ve Ali
dışında herkes dışarı çıktı. Ali iyi niyetle Kemal'e yaklaştı. Kemal üzüntüden neredeyse
ağlayacaktı. Ali:
- Bak Kemal dersine daha sıkı çalışmalısın.
Kemal hafif yüzünü ekşiterek:
- Sen karışmasana.
Ali bu cevabı duyduğuna şaşırmıştı. O iyi niyetle bunu söylemişti, ama bunu Kemal
anlamadı. Hızla dışarı çıktı. Kemal tek başınaydı. Kemal, Ali'yi kıskanmaya başlamıştı. Ders zili
çalmıştı. Tüm sınıf içerideydi. Öğretmen sınıfa girdi. Ders başlamıştı. Bu ders son dersti. Ders
resimdi. Herkes güzel resimler yapıyordu. Kemal ise ya sayfayı karalıyor ya da öğretmenin ve
Ali'nin resmini çizip onlara sakal, kaş, bıyık, benek çiziyordu. Öğretmen:
- Haydi çocuklar, resminizi verin, dedi.
Kemal afallamıştı. Ne olduğunu anlamadan öğretmen:
362
Ver resmini Kemal, dedi.
Kemal ders boyunca konuyla alakalı resim çizmemişti. Bir dakika boyunca hiç
kıpırdamadan, ses dahi çıkarmadan öylece kaldı. Öğretmen yine aynı cümleyi tekrarladı.
Kemal:
- Öğretmenim ben yarın getirsem olur mu?
Öğretmen hafif sinirli bir şekilde:
- Olur ama sakın unutma.
Kemal son anda paçayı kurtarmıştı. Okul bitmişti. Herkes evine varmıştı. Kemal eve
gelmişti. Hemen resmine başlamıştı. Bir göl resmi yapmaya karar verdi. Tam başlamıştı ki
okul elbiselerinin üstünde olduğunu fark etti. Hemen odasına çıktı. Üstünü değiştirdi.
Resmine devam etti. Resmi gerçekten de güzel oluyordu. Resmini bitirmek için yarım saat
uğraştı. Buna değmişti. Kemal kendiyle gurur duyarak:
- İşte resmim.
Kemal rahatlamıştı. Resmini hemen çantasına koydu. Ali ise tüm ödevlerini yapmış,
kitap okuyordu. Kemal ödevlerine başlamıştı. Bir saat sonra tüm ödevleri bitmişti. Hemen
oyun oynamaya başladı. Akşam olmuştu. Annesi:
- Kemal bugün okulun nasıl geçti?
Kemal sıfır aldığını hatırladı ve:
- İyi anne.
Aslında yalan söylemişti. O günü tek kelimeyle rezaletti. Korkusundan söyleyemedi.
Sabah olmuş gün ağarmıştı. Kemal aceleyle okula gitmişti. Öğretmen:
- Haydi Kemal, ver resmini bakalım. Kemal resmini çıkardı ve:
- Buyurun öğretmenim.
Öğretmen resmi aldı. Ders başladı. Herkes büyük bir dikkatle dersi takip ediyordu. Zil
çaldı. Çok kısa süre oyun oynandı, çünkü teneffüsler kısaltılmıştı. Gün sonunda herkes
mutluydu. Kemal, Ali'ye kötü davrandığı için çok utanıyor ve üzülüyordu. Annesinden Ali'yi
çağırmasını istedi. Ali Kemal'in evine geldi. Kemal çok utanıyordu. Sanki utancından yerin
dibine girecek gibi oluyordu. İlk beş dakika boyunca konuşan olmadı. Ali:
- Kemal beni neden çağırdın?
Kemal yutkunarak:
- Senden özür dilerim.
Ali şaşırdı ve:
- Gerçekten mi? Şaka yapmıyorsun değil mi?
Kemal daha da utanarak:
- Hayır, şaka değil.
Ali iyice şaşırdı. Kemal olanları anlatmaya başladı:
- Ben seni çok kıskandım, bu yüzden sana kötü davrandım. Beni affedebilecek misin?
Ali biraz tereddütle:
- Tamam ama bir daha böyle şeyler yapmak yok.
Kemal söz verdi. Ali ile Kemal çok iyi arkadaş oldular. Kemal notlarını düzeltti.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
363
ÖKSÜZ
Ömer Faruk TAY
Küçük bir köyde yaşayan Mustafa adında bir çocuk varmış. Babası olmadığı için
fakirlermiş. Mustafa ne iş olursa o işi yaparmış. Mustafa, annesini çok severmiş. Annesi
daima ona “çalışkan olursan senin geleceğin iyi olur” dermiş.
Okuldaki arkadaşları hep Öksüz ile dalga geçerlermiş. Adını hiç söylemezlermiş, Öksüz
derlermiş. Nedense Öksüz’ü pek sevmezlermiş. Ama Öksüz çocuk buna aldırış etmezmiş.
Öksüz çocuk büyümeyi çok istermiş. Çünkü büyüdüğü zaman bir meslek sahibi olup
arkadaşlarına başarısını göstermek istiyormuş. “Büyüyeyim de şunlara çalışmanın faydalarını
göstereyim.” diyormuş. Büyüyünce hangi mesleği seçeceğini düşünüyormuş.
Bu öksüz çocuk, arkadaşları tarafından eziliyormuş. Ama Öksüz Kendisiyle her dalga
geçildiğinde biraz daha fazla hırs yapıyormuş. Daha fazla ders çalışıyormuş. Onlara gelecekte
neleri başarabileceğini göstermek istiyormuş. Bunu hayal edince çalışası geliyormuş. Hayal
ettikçe çalışıyormuş. Okuldaki arkadaşlarına “Gelecekte çok iyi bir mesleğe sahip olduğumda
siz görürsünüz.” diyormuş. Çocuklar “Bu ne diyor?” diye dalga geçiyorlarmış.
Öksüz üzülmemeye çalışıyormuş. Bir gün meslekleri araştırmış. Meslek olarak
öğretmenlik aklına gelmiş. Öğretmenliğin gelecekteki maaşını, çalışma şartlarını, puanını
araştırmış. Öksüz aklından “Bu tam benlik bir meslek.” diye geçirmiş. Öğretmenlik mesleği
Öksüz’ün tam istediği meslekmiş. Öksüz nasıl bir öğretmen olacağını hayal edermiş. Bu
mesleği düşünürken çok fazla kitap okumuş, çok ders çalışmış.
Okulda bir deneme sınavı yapılacağı öğrencilere duyurulmuş. Öksüz bu denemeye
girip arkadaşlarına başarısını ispat etmeye karar vermiş. Öksüz sınav için çalışmalara
koyulmuş. Çok fazla ders çalışıyormuş. Deneme sınavı günü gelmiş. Öksüz çok heyecanlıymış.
Deneme sınavına girmiş. Deneme sınavının kötü geçtiğini düşünüyormuş.
Birkaç hafta sonra deneme sınavı sonuçlarını öğretmen sınıfta açıklamış. Birçok
arkadaşı deneme sınavından kötü sonuç almış. Sıra Öksüz’e gelmiş. Sınıftaki bütün herkes ha
ha ha kötü alacak diye gülüyorlarmış. Öğretmen, Öksüz’ün deneme sınavından tam puan
aldığını söyleyince, herkes şaşırmış. Öksüz arkadaşlarına dönerek “Gördünüz mü benim gibi
yapabilen varsa gelsin derslerde yarışalım. Siz benimle hep dalga geçtiniz, ama ben yılmadım,
ders çalıştım. Sonuçta kazanan ben oldum.” demiş. Arkadaşları yaptıkları için utanmışlar.
Öksüz’den özür dilemişler.
Bu onlara güzel bir ders olmuş. Onlar da derslerine çalışmaya karar vermişler. O
günden sonra Öksüz kendine hem güvenmiş hem de daha çok ders çalışmış. Sınıf birincisi
olmuş. Artık Öksüz’e kimse Öksüz demiyormuş. Adıyla sesleniyorlarmış, ona artık Mustafa
diyorlarmış.
Öksüz okulda çok rahatlamış. Hele o deneme sınavından sonra okuldaki arkadaşları
ona saygı duymuşlar. Mustafa bu başarısıyla insan isterse birçok şeyi başarır sözünü
ispatlamış.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
364
FURKAN’IN UNUTKANLIĞI
Özge ŞEN
Öğretmen sınıfa neşe ve coşku ile girdi ama gördükleri onu biraz üzdü. Tüm sınıf
bağırıyor, koşuyor, kavga ediyor, oyun oynuyordu. Öğretmeni görünce herkes yerine oturdu,
ama küçük sınıf nasıl da dağılmıştı. Panolardaki kâğıtlar yırtılmış, sıralar dağılmış, yazı tahtası
ise resim tahtasına dönmüştü. Fakat şu an neşesini hiçbir şey kaçıramazdı. Sınıfı susturup
oturttuktan sonra haberi verdi.
Okulun Türkçe öğretmeni 23 Nisan için tiyatro gösterisi yapmayı planlıyordu. Bu iş için
5-C sınıfını seçmişti. Sınıf öğretmeni hemen kabul etmişti tabi ki… Bu haberi duyan 5-C sınıfı
çok sevinmişti. Siyahlı, mavili, yeşilli gözler şimdi sevinçle öğretmene bakıyordu. Sanki kimi
seçeceksiniz, der gibiydiler. Öğretmen bu konuya açıklık getirdi. Tiyatro oyununun
senaryosunu bir hafta içinde Türkçe öğretmeninden teslim alacaklardı. Tüm sınıf inanılmaz
duygulara kapılmıştı. Çok sevinmişlerdi. İşte bu duygulardan öğretmenden “Haydi sınıf
toplanacak!” sesi ile uyandılar. Evet, şimdi sınıfın toplanması gerekiyordu. Herkes el birliği ile
sınıfı derleyip topladı.
Günler zor geçiyordu. Herkes heyecan ile tiyatro oyununu bekliyordu. Bu arada sınıfta
tiyatro oyunu konuşuluyordu. Herkes birbirine o tiyatro oyununda rol oynamak istediğini
söylüyordu. Tüm sınıf rol almak istiyordu. Fakat tiyatroda herkese rol olmadığını da
biliyorlardı. O yüzden ara sıra tatsızlıklar, küslükler oluyordu. Ama yine de tiyatro senaryosu
heyecan ile bekleniyordu ve sonunda perşembe günü gelmişti. Öğretmen sınıfa elinde
kâğıtlar ile geldi. Tiyatro oyunun senaryosunun bu olduğunu söyledi. Az önce boş ve saf
gözlerle bakan öğrenciler şimdi mutlulukla bakıyorlardı. Öğretmen oyunda görev almak
isteyen öğrencilerin ayağa kalkmasını istedi. Birden tüm sınıf ayaklandı. Herkes rol almayı çok
istiyordu, ama tiyatro senaryosuna bakılırsa sadece dört kişi seçilecekti. Aslında öğretmen
herkesi seçmek istiyordu. Eee… Şimdi ne yapacaktı? Şaşkın ama umut dolu gözlerle
öğrencileri süzdü. Bir süre ne yapacağını düşündükten sonra kararını verdi. Sınıf listesinden
rastgele seçim yapacaktı. Bu işin başka çıkar yolu yoktu. Düşündüğü gibi de seçimi yaptı.
Atakan, Kemal, Aysu ve Melis’i seçti. Atakan uzun boylu, gözlüklü, mavi gözlü, sarı
saçlı; Kemal kara saçlı, kara gözlü, orta boylu; Aysu kahverengi saçlı, yeşil gözlü, uzun boylu;
Melis gözlüklü, kızıl saçlı, siyah gözlü çocuklardı. Hepsi cin gibiydi ve bu işin altından
kalkabilecek gibi görünüyordu. Öğretmenin onlara güveni tamdı. Bu işi onlar yapabilirlerdi.
Ne olur ne olmaz diye iki yedek de seçti. Furkan ve Aslıhan da yedek oyuncu oldu. Rolleri
öğrencilere dağıttı. Oyunun konusu bir okulda yapılan 23 Nisan kutlamalarıydı. Kemalöğretmen, Aysu ve Melis-öğrenci, Atakan-hademe rolünü canlandıracaktı. Herkes rolünden
memnundu. En ağır iş Furkan ile Aslıhan’a düşüyordu. Çünkü onlar her iki arkadaşının rolünü
de ezberlemek zorundaydı, ama herhalde bu işi yapabilirlerdi. Herkes görevini iyi bellemiş,
çalışmalara başlamıştı.
O gece herkes evinde çalışıyor, rolünü iyi kötü ezberlemeye çabalıyordu. Ertesi günde
sınıfta çalışmaya devam ettiler. Öğretmen yanlışları düzeltiyor, senaryonun bir an önce
365
ezberlenmesini istiyordu. Onların bunu başarabileceklerine inanıyordu. Bittiğinde ortaya
güzel bir sonuç çıkacaktı. Çünkü gösterilen gayret inanılmazdı. Böylece günler geçti.
Öğrenciler rollerini her geçen gün daha da güzel yapıyorlardı. İşte bu herkesi memnun
ediyordu. Öğretmen bir gün sınıfta yoklama alıyordu ki Kemal’in olmadığını fark etti.
Meraklanmıştı. Çünkü Kemal çok devamsızlık yapan, geç kalan bir öğrenci değildi. Beş dakika
sonra sınıf kapısı çalındı. Öğretmen, “Gel!” dedikten sonra Kemal ağlayarak içeri girdi. Birkaç
dakika sonra sakinleşti ve babasının işi nedeni ile Mersin’e taşınacaklarını söyledi. Hemen
bugün taşınmaları gerekiyordu. Kemal yine iç çekerek ağlamaya başlamıştı. Öğretmen
Kemal’i sakinleştirdikten sonra, “Oğlum, artık ağlama, arkadaşlarına veda ettikten sonra
istediğin vakit gidebilirsin. Kendine iyi bak ve bizi asla unutma!” dedi.
Öğretmenin bu sözlerinden sonra Kemal arkadaşlarıyla vedalaşıp gitti. Tabii ki en son
düşünülecek şey tiyatroydu. Ama buna bir açıklık getirmek gerekiyordu. Çünkü 23 Nisan’a bir
hafta kalmıştı. Öğretmen nasıl olsa Furkan ve Aslıhan yedek olarak seçmişti. Bir erkek öğrenci
gittiğine göre yedeklerden Furkan seçilecekti. Yani Kemal’in yerine öğretmen rolünü Furkan
oynayacaktı.
Sevinsin mi üzülsün mü bilemiyordu. Seviniyordu, çünkü tiyatro oyununda yer
alacaktı. Üzülüyordu, çünkü çok sevdiği arkadaşı Kemal gitmişti. Aslında Furkan biraz da
heyecanlanıyordu. Rolünü iyi ezberlemişti, fakat şaşırdığı yerler de oluyordu. Çünkü hademe
rolünü de ezberlemişti. İkisini birbirine karıştırdığı yerler de oluyordu. Öğretmen artık en çok
Furkan ile ilgileniyordu. İnşallah oyun yetişirdi. Bu nedenle çok telaşlıydılar. Her gün çalışma
yapıyorlardı. Bazen okuldan sonra bile kalıp çalışıyorlardı.
23 Nisan’dan bir gün önce okulda genel prova yapıldı. Tiyatro gösterisi,
öğretmenlerden çok alkış aldı. Bu 5-C sınıfını gerçekten çok memnun etti. Bir tek kostüm işi
kalmıştı. Öğrenci rolündekilerin kıyafeti değişmeyecekti. Öğretmen rolü için takım elbise ve
kahverengi peruk ayarlandı. Hademe rolü içinse uzun yere kadar çizgili mavi bir ceket, siyah
dağınık model bir peruk, camsız büyük gözlük hazırlandı. Ayrıca öğretmen eline tahta bir
cetvel alacak, hademe ise cebine bir temizlik bezi tıkıştıracaktı.
Her şey hallolmuş sadece yarın çıkıp gösteriyi sunmak kalmıştı. Bu da çok kolay
olacaktı, çünkü çok çalışmışlardı. İşte o gece herkes bunları düşünerek zar zor uyudu.
Ertesi gün okula geldiklerinde kutlamanın öğlen olacağı öğrendiler. Son çalışmalar
yapıldı. Bir ders önce kıyafetler giyildi, saçlar makyajlar yapıldı, peruklar takıldı. Artık herkes
hazır ama bir o kadar da heyecanlı idi. Kutlama başladı. Tiyatro gösterisi en son sahneye
çıkacaktı. İstiklal Marşı’nın ardından şiirler okundu, konuşmalar yapıldı, şarkılar söylendi ve
sıra tiyatro gösterisine gelmişti. Öğrenciler son hazırlıklarını yaptılar, heyecan ve sevinç
içindeydiler. Herkes söyleyeceği sözü yapacağı hareketi çok iyi biliyordu.
Oyun Furkan’ın kapıdan içeri girmesi ile başlıyordu. Furkan sahneye girdi, onun
konuşmasıyla oyun tam anlamı ile başladı. Atakan, Aysu, Melis… Sıra yine Furkan’a gelmişti.
Tam söyleyecekti ki karşısında annesini gördü. Heyecanlandı. Çünkü bir gün önce annesine
dil dökmüş gelmesini söylemiş fakat işi yüzünden gelemeyeceğini öğrenmişti ve ağlamıştı,
ama şimdi o karşısında duruyordu. Ne yapacağını bilemedi. Annesi ona el sallıyordu. İşte bu
nedenle çok şaşırdı ve söyleyeceklerini unuttu. Başta arkadaşları, öğretmenleri ve annesi
366
olmak üzere herkes ona bakıyordu. O ise ağlayarak hemen içeri kaçtı. Arkadaşları da yapacak
bir şey olamadığı için sahneden ayrıldılar. Dışarıdan büyük sınıfların gülme, konuşma sesleri
geliyordu. Rezil olmuşlardı. Birden yanlarında uzun boylu, güzel, sarı saçlı, mavi gözlü
öğretmenleri belirdi. Özellikle Atakan, Melis ve Aysu olmak üzere tüm sınıf üzgün ve kızgındı.
Öğretmen Furkan’ı aramaya girişti. Arıyor, arıyor bulamıyordu. Okulda sandıkları
Furkan aslında çantasını alıp eve koşarak gitmişti. Ne yapsaydı? Çok üzülmüş, ne yapacağını
bilememişti. Hemen odasına girdi ve kapıyı kapatıp kafasını yastığa gömdü. Birkaç dakika
geçmişti ki kapı açılıp kapandı. Furkan kafasını kaldırıp baktığında annesini gördü. Annesi
Furkan’ın eve doğru koştuğunu görmüş ve hemen peşinden gelmişti.
Furkan birden annesine bağırmaya başladı: “Hani gelmeyecektin! Niye geldin? Seni
görünce heyecanlandım. Sürpriz yapmadan geleceğini söyleseydin şimdi çok mutlu
olacaktım. Orada herkese rezil olmayacaktım” dedi. Annesini gerçekten çok üzmüştü. O
nereden bilebilirdi ki böyle olacağını. Onun çok üzüldüğünü görünce iki saatlik izin almıştı.
Oğluna: “Nerden bilebilirdim ki böyle olacağını? Dün çok üzüldüğünü görünce zor bela izin
aldım.” dedi. Furkan annesinin konuşmasını dinlemiş ama hiçbir şey fark etmemişti.
Kızgınlıkla “Odamdan çık!” diye bağırdı.
Annesi üzülerek çıktı. Furkan annesini kırdığını düşünerek özür dilemeye gitti. Annesi
onu kucağına aldı ve sarıldı. İkisi de rahatlamıştı. Furkan’ın aklı sınıf arkadaşlarında kalmıştı.
Annesine ne yapacağını sordu. Annesi : “Sınıf arkadaşlarınla konuşursun. Okuldaki çocukları
düşünmemeye çalışırsın.” dedi. Furkan, çocukların Kendisiyle dalga geçeceğini söyledi.
Annesi Furkan’a çocukluğun başına gelen bir anısını anlatmaya başladı: “Ben küçükken şiir
okuyacaktım, şiiri okurken dizeleri unuttum. Herkes bana güldü. Bir hafta okula gitmedim.
Daha sonra zaten unutulup gitmişti.” dedi. Bunları söyledikten sonra işine gitti.
Furkan yalnız kalınca biraz düşündü. O da annesi gibi bir hafta okula gitmemeye karar
verdi. Zaten sonra unutulacağını düşündü. Bu düşüncelerle kendini avuttu. Ama sınıf
arkadaşları halen kızgındı. Furkan onları düşünmemeye çalıştı. Akşam babasına her şeyi
anlattı. Babası da kafasına takmamasını her şeyin geçeceğini söyledi. Furkan biraz daha
rahatlamıştı. Rüyasında bir hafta sonra okula gittiğini, herkesin onunla dalga geçtiğini gördü.
Daha sonra su içip yattı.
Furkan bir haftayı gerçekten evde geçirdi. Yalnız kalınca hep düşündü. Büyüklerin
davranışlarını, arkadaşlarının tepkisini düşündükçe üzülüyordu. Bir hafta sonra okula gitti.
Sınıftan içeri girince konuşmalar başladı. Öğretmen, Furkan’ı dışarı çağırdı. Ona yaşananları
düşünmemesini ve üzülmemesini söyledi.
Furkan sınıfa girince arkadaşlarına bir şeyler söyleyecekti. Sınıfa girdiklerinde
öğretmen onları susturup Furkan’ın konuşmasına izin verdi.
Furkan, “Arkadaşlar ben gerçekten özür dilerim. Böyle olsun istemezdim. Birden çok
heyecanlandım, ama inanın bilerek olmadı. Ben çok üzüldüm.” dedi. Sınıf arkadaşları
yumuşamış gibiydiler. Furkan yerine geçtikten sonra öğretmen derse başladı. Teneffüse
çıktıklarında oyun oynarken büyükler gelip dalga geçmeye başladı.
Furkan onlara aldırmadı. Arkadaşlarıyla yukarı çıktı. İkinci teneffüse çıktıklarında
arkadaşıyla oturuyordu. Büyükler yine başına toplandılar. Bu sefer sınıf öğretmeni
367
pencereden olanları gördü. Büyük sınıftaki öğrencilerle konuşmaya gitti. Onlara hatalarını
anlattı. Kendi başlarına gelse neler hissedebileceklerini sordu. Bu kadar küçük bir olayı
büyütmelerinin ne kadar gereksiz olduğunu söyledi. Sanırım hatalarını, yaptıklarının
gereksizliğini anlamışlardı.
O olaydan sonra kimse Furkan’la dalga geçmemiş, onu küçük duruma düşürmemişti.
Furkan bunun öğretmeni sayesinde olduğunu anlamıştı.
Bir gün öğretmenine, “Öğretmenim, büyüklerle siz mi konuştunuz acaba? Birden,
durup dururken benimle dalga geçmeyi bırakacaklarını zannetmiyorum. Size çok teşekkür
ederim.” dedi.
Öğretmeni ona, “Sizler benim çocuklarımsınız. Sizinle kimsenin kötü iletişim
kurmasına izin veremem. Bu arada bunlar ilk olduğunda bana söylemeyip kendin çözmeye
çalışman büyüdüğünün ve sorumluluk alacak yaşa gelmeye başladığının göstergesidir. Bir
talihsiz olay yüzünden de suçlanman doğru olmayan bir davranış.” dedi.
Furkan gururlandı ve mutlu oldu. Okulun dağılma saati olduğu için Furkan öğretmene
hem teşekkür edip hem de iyi günler dileyip eve gitti. Çok mutluydu. Eve geldiğinde annesi
mutfakta yemek hazırlıyordu. Furkan‘a mutluluğunun nedenini sordu. Furkan her şeyi anlattı.
Annesi de bu durumda keyiflendi. Furkan sonraki günlerde hep rahattı, kimsenin şakalarına
maruz kalmıyordu. Öğretmeni güzel bir karar alarak Furkan’a daha fazla görev verdi. Furkan
da öğretmeninin vermiş olduğu görevleri severek yaptı.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
KALP SEVGİ İLE DOLUDUR
Sevgi DOKUZOĞLU
Uyandı. Dalgalı uzun saçlarını arkaya doğru attı. Ayağa kalkarken daha çok üşüdü.
Kışın kuru, soğuk günlerinden birindeydi. Gözlerini ovuşturarak pencereye baktı. Kar
yağıyordu. Kapıya doğru yöneldi. Tekrar pencereye baktı ki ne görsün. Bu kanadı kırık bir
kuştu. Pencereyi açtı. Fakat daha bir üşüdü. Kuşu sıcacık iki kolunun arasında ısıttı. Annesi:
- Ayça! Neredesin kızım?
- Tamam, anne geliyorum. Size bir sürprizim var!
Ayça, mutfağa geldi. Ellerinin arasına kuşu koydu. "Sürpriz!" diye bağırdı ve kuşu
gösterdi. Devam etti:
- Bu kuşu uyandığımda pencerede gördüm. Onu içeri aldım, kanadı kırılmış. Onu
iyileştirebiliriz. Lütfen anne, lütfen baba!
Anne:
- Önce onu veterinere götürüp aşılatmalıyız. Sonra da bizimle kalıp kalmayacağına
karar veririz, değil mi Direnç?
Direnç:
- İyi olur Derya. Fakat bu işleri yemekten sonra yaparız. Şimdi yemek yiyelim.
Ayça:
- Kuşu nereye koyacağız? Benim odama koyalım mı?
Annesi:
368
- Evet, odana koyabilirsin.
Ayça, kuşu odasına götürdü. Kuşa:
- Ben seni çok sevdim. Şimdi ben yemek yiyene kadar burada kalacaksın. Anlaştık mı,
dedi ve mutfağa döndü.
Yemeklerini yediler. Sıra, kuşu veterinere götürmeye geldi. Giyindiler. Kuşu alıp
evden çıktılar. Ayça:
- Yaşasın! Kuş iyileşecek!
Anne, baba ve Ayça'da küçük bir gülümseme belirdi. Yolda Ayça'nın arkadaşı Mert ile
karşılaştılar. Mert, sarışın, yeşil gözlü, Ayça kadar zayıf ve iyiliksever bir çocuktu, çok
çalışkandı. Ayça, arabadan indi, Mert’e olayları anlattı. Mert de Ayça kadar mutlu oldu. Mert,
Ayçalarla birlikte gitmek istedi. Ailesinden izin alıp o da veterinere gitti. Veteriner kuşa iğne
yaptı, onun kanadını sardı ve kuşa iyi bakılması gerektiğini söyledi. Ayça da:
- Kuşa biz bakabiliriz.
Veterinerden çıktılar. Mert’i eve bıraktılar. Evlerine geldiklerinde Ayça hemen kuşu
doyurmak istedi. Ama yem almamışlardı. Ayçaların komşuları kuş besliyordu. Ayça gidip
komşudan yem istedi. Yemleri eve getirdi. Kuşu doyurdu. Onun durmadan fotoğrafını çekti.
Günler geçti. Kuşu sık sık veterinere götürdüler. Ayça altıncı sınıfa gidiyordu. Sabah
uyandığında da, akşam okuldan eve geldiğinde de hep kuşuyla ilgilendi. Ayça’nın dersleri çok
iyiydi. Ayça çok çalışkandı. Tüm öğretmenleri onu seviyordu. En iyi anlaştığı arkadaşı mahalle
arkadaşı Aylin idi. Aylin, kumral, uzun, dalgalı saçlı, esmer, cana yakın idi. Onlar can arkadaşı,
can kardeşi gibi birbirlerini sıkıca sarmışlardı.
Kuş, günden güne iyileşti. Ayça kuşuna arkadaş olması için bir kuş satın aldı. Ayça,
kuşa Maviş adını koydu. Maviş’in arkadaşına da Yeşim adını koydu. Onlar muhabbet kuşuydu.
İkisi de konuşmaya başladılar. Ayça, onları dışarıya bıraksa bile tekrar eve geliyorlardı.
Ayça’ya sıkı sıkı bağlanmışlardı. Ayça da onlara...
Ayça'nın okulu on beş gün tatile girdi. Ayça, Aylin'le gezmeye gitti. Kuşlar evde ağlar
gibi durgundu. Aylin, Ayça’ya:
- Kuşların seni özlemiş midir acaba?
Ayça:
- Bilmiyorum, ama ben onları şimdiden özledim.
Ayça, eve geldi. Kuşlar konuşmaya, uçuşmaya, Ayça’nın parmaklarını yumuşakça
gagalamaya başladılar. Ayça onlara şarkısını söyledi. Kuşlar da ona eşlik etti.
“Sizi çok özledim
Benim Maviş'im Yeşim'im.
Siz de beni özlediniz mi?
Benim Maviş'im Yeşim’im”
Bir akşam, Ayça rüyasında kuşların onu bırakıp gittiğini, ağlamaktan gözlerinin
şiştiğini, sonra tekrar yanına geldiklerin gördü. Sabah uyandığında bunun bir rüya olduğunu
anladı. Kuşlara tüm sevgisiyle sarıldı.
Bir gün Ayça, Aylin ve aileleri Mertlerin evine gittiler. Mertlerin evinde bir kedi vardı.
Adı Boncuk’tu. Mertler, Boncuk'u sokakta bulmuşlardı. O zaman daha minicikti. Gözlerini
369
daha yeni açıyordu ve tüyleri henüz yok gibiydi. O da, Yeşim ve Maviş kadar eğitimliydi.
Boncuk, beyaz tüylü ve mavi gözlüydü. O kadar şirin miyavlardı ki...
Mert'in ödevi Ayçaların evinde kalmıştı. Zaten evleri de Mertlerin evinin dibindeydi.
Ayça, evine girdiğinde kapıyı açık bırakmıştı. Telefonları da çalınca, telefonu açtı. Telefonda
teyzesi Zeynep Hanım vardı. Teyzesiyle konuşurken, kapıyı açık unuttu. Boncuk eve girmişti.
Kuşlar birden ötmeye başladı. Ayça hemen telefonu kapattı. Bu kuş ötüşleri korku değil
sevinç belirtisiydi. Mert’in ödevini almaya odasına gitti ki ne görsün. Boncuk ile kuşlar
sevecenlikle sohbet ediyorlardı. Ayça’yı gören kuşlar daha bir sevecenlikle ötmeye başladılar.
Boncuk, Ayça'dan hiç korkmuyordu. Çünkü onu tanıyordu. Ayça, gülme krizine tutuldu. Daha
sonra Boncuk'u aldı ve Mertlerin evine gitti. Ayça salona girdi: "Beni bir dakikacık dinleyebilir
misiniz?" dedi ve olayı anlattı. Salon bir patlamayla kahkahalara boğuldu. Mert bu arada
Boncuk'a:
- İyi anlaştın mı Yeşim ve Maviş'le?
Boncuk"Miyavvv!"dedi. Ayça:
- Bak, iyi anlaşmışlar.
Mert, Ayça ve Aylin, Mert’in odasına geçtiler. Boncuk da arkalarından geldi. Ayça,
Mert'in ödevini teslim etti. Oyun oynadılar ve sokağa çıktılar. Mert de Aylin de Ayça da
şımarık büyümüşlerdi. İstediklerini yaptırırlardı. Büyüklerinin uyarılarını dikkate almadılar ve
soğuktan üşüttüler. Hasta olmaları büyükleri çok endişelendirmişti. Hepsi de üç gün okula
gidemedi. Ayça’nın günlerce yatması kuşlarını da üzdü. Ne şans ki Mert'in arkadaşı Selim de
hasta idi. Şimdi ödevlerini kimden alacaklardı? Hiçbir arkadaşının evi de onlara yakın değildi
ve telefonlarını da bilmiyorlardı. O gün, akşama doğru arkadaşları ve öğretmenleri onlara
sürpriz yaptı. İlk önce Ayçaların, sonra Aylinlerin ve en son da Mertlerin evine ziyarete
geldiler. Üçü de çok mutlu oldular. Zaten hasta olanları ziyarete gitmek adettendir bu sınıfta.
Ayça iyileşti. Mertlerin evine gitti. Mert’in kedisi Boncuk, Ayça’nın kuşları Yeşim ve
Maviş'i görünce çok mutlu oldu. Mert’in annesi Zelal Hanım Ayça’ya:
- Annen ne yapıyor?
Ayça:
- Annem her zamanki gibi evi temizliyor. Bilirsiniz ne kadar titiz olduğunu, dedi.
Derya Hanım, güzel ve çalışkan bir kadındı. Özel sektörde muhasebecilik yapıyordu.
Hafta içi çalıştığından dolayı, ancak hafta sonları evi temizleyebiliyordu. Temizliğe ve titizliğe
çok önem veriyor ve bu huyu arkadaşlarınca iyi biliniyordu. Zelal Hanım:
- Bilmez miyim Derya Hanım’ı. Benden selam söylersin ona.
Mert ile oyun oynadılar. Ayça eve geldiğinde Aylin'i gördü. Çok mutlu oldu. Tabii ki
Yeşim ve Maviş de mutlu oldular. Zaten daha yeni gelmişti. Aylin ve Ayça kuşlara çok ilgi
gösteriyorlardı. İkisi de çok hayvan severlerdi. Aylin'in de bir köpeği vardı. Bol tüylü beyaz bir
köpekti. Adı da Ponpon idi. Ponpon, Aylinlerin aile dostunun köpeğiydi. Görev nedeniyle
başka ülkeye gitmek mecburiyetinde kaldılar. Aylinler de Ponpon'u yanlarına alıp, büyüttüler.
Hem Ponpon hem de Aylinler çok mutlu oldu.
Ponpon ile Boncuk çok iyi anlaşıyorlardı. Çocuklar onları gördüklerinde nasıl birbirini
kovalamıyorlar, nasıl hırlamıyorlar diye şaşırıyorlardı. İnsan ile insan bile o kadar iyi
370
anlaşamıyordu. Nasıl oluyor da hayvanlar bu kadar iyi anlaşabiliyordu? Bu, kalbin sevgi ile
dolu olduğunu açıkça ortaya koyuyordu.
Ayça'nın arkadaşları onun başkan olmasından rahatsız oluyordu. Başkan yardımcısının
erkek olması erkeklerin canını sıkıyordu. Başkan yardımcısı Veli, Ayça'yı hep başkanlıktan
atmak istiyordu, fakat Ayça tüm sınıfı çok iyi idare edebiliyordu, ama bundan memnun
olmayan Veli, erkek arkadaşlarını Ayça’ya karşı kışkırtmaya çalışıyordu. Ama onlar Ayça’yı
kıskanmasının hiçbir anlamının olmadığını savunuyorlardı. Veli, küçüklüğünden beri böyleydi.
Hep kıskanç idi. Çok da sertti. Sertliği herkesi korkuturdu.
Bir gün Ayça arkadaşı Veli'ye:
- Beni kıskanmanın ne manası var? Söyler misin? Sen de en az benim kadar sınıfı idare
etmek göreviyle yetkilisin. Kız olup olmamam senin görevini etkilemiyor.
Veli başını eğdi ve gülümseyerek:
- Haklısın, şimdi şunları susturmalıyız, dedi.
Ayça bir kez daha anlamıştı ki "Herkesin kalbi sevgi ile doludur. Bu değişmez bir
gerçektir. Bunu her yaşadığımız olaydan, geçen her dakikadan anlayabiliriz."
Ayça, serpildi, büyüdü, gelişti. Okullarını başarıyla tamamladı. İyi bir öğretmen oldu.
Karşı kasabadaki öğrenciler okula çok zor şartlarda geliyordu. Ayça, bu duruma el koydu. Bu
kasabaya okul yaptırmaya karar verdi. Büyük bir okul yaptırdı. Okulun adını da "Kalp Sevgi İle
Doludur’’ koydurdu. Okul, ilköğretim okulu İdi. Müdür Ayça'nın eski sınıf arkadaşı Can'dı.
Can, Ayça'yı küçüklüğünden beri hiç kızdırmamıştı. Çok akıllı ve başarılı bir insandı. Çok
düşünceliydi, beyefendiydi. Küçükken tüm erkekler Can'ı kıskanırdı. Can, bir gün Ayça'ya:
- Sen ne kadar iyi bir arkadaşsın. Senin kalbin tertemiz. Bu yaptırdığın okul da çok
güzel. Ben, bu okulun müdürü olarak sana minnettarım.
Ayça:
- Mühim değil. Siz, müdürlüğünüzü çok iyi yapıyorsunuz. Bu, beni çok mutlu ediyor.
Sizden bir isteğim var. Ben kuşlar başta olmak üzere hayvanları çok severim. Lütfen
her ay bir hayvanat bahçesine gezi düzenleyip bu güzel duyguyu öğrencilere de
aşılayınız. Görüşmek üzere...
Ayça, okulun dışında yürürken bir daha düşündü. Anladı ki "Her insanın kalbi sevgi ile
doludur." Herkes bunu bilmelidir...
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
371
MENDERES
ĠLKÖĞRETĠM
OKULU
372
SİHİRLİ KOLYE
Aydan Seda GÜLEÇ
Vahide 10 yaşındaydı. Daha 4.sınıfa gidiyordu. Dersleri ne kadar zorlaşsa da o
üstesinden gelebiliyordu. Tatil de yaklaşmıştı ama Vahide’nin hiç şüphesiz notlarının hepsi
beş gelecekti. Karne günü gelmişti. Vahide sevinç içinde karnesini aldı ve eve geldi. Annesi ve
babası da bu duruma çok sevindi. Ertesi gün annesi ve babası Vahide ye bir sürpriz yapmak
istedi.
Annesi hazırlıklara başladı. Aynı zamanda babası da arabayı hazırlıyordu. Vahide,
annesinin yanına geldi ve bu hazırlığın neden olduğunu sordu. Annesi, Vahide için karne
hediyesi olarak pikniğe gideceklerini ve Vahide’nin hazırlanması gerektiğini söyledi.
Vahide’yi büyük bir telaş sardı. Hemen odasına gitti ve hazırlanmaya başladı. Ama
unuttuğu bir şey vardı sanki. Yatağının üzerine oturdu ve düşünmeye başladı. Aklına en yakın
arkadaşı olan Güven geldi. Onunla vakit geçirmek çok güzeldi. Bu yüzden hemen annesinin
yanına gitti ve Güven de gelebilir mi, diye sordu. Annesi ise Vahide’yi kırmadı ve Güven’in de
gelebileceğini söyledi. Vahide hemen Güven’in evine gitti. Güven’in de pikniğe gelmesini
istediğini söyledi. Tabi ki Güven buna çok sevindi. O da annesinden izin alarak hemen
hazırlandı ve birlikte Vahide’nin evine geldiler. Her şey hazırdı. Mutlu bir şekilde yola çıktılar.
İşte gelmişlerdi. Hava o kadar güzeldi ki insanın akşama kadar ayrılası gelmezdi.
Vahide’nin annesi bir şeyler hazırlıyordu. Vahide ise oyun oynamak için arabadan pembe
topunu ve ipini çıkardı. Güven’le oynamaya başladılar. Çok güzel eğleniyorlardı. Güven’de
Vahide de çok mutluydu. Hem tatilde olmak hem de eğlenmek çok güzeldi.
Vahide ve Güven epey yorulmuşlardı. Vahide’nin annesi, çocukları çağırdı. Ama onlar
yine de oyuna devam ediyorlardı. Vahide topa hızlıca vurdu. Top ise ormanın iç tarafına
doğru gözden kayboldu. Güven topun arkasından koşturdu. Vahide de onun arkasından gitti.
Güven topu bulmaya çalışıyordu; fakat top görünürde yoktu. Biraz daha ormanın içine doğru
hareket ettiler. Her tarafa bakıyorlardı. Farkına varmadan uzunca bir yol kat ettiler. Hava da
biraz değişmeye başladı. Acaba kayıp mı olmuşlardı? İkisi de durdu ve şöyle bir etraflarına
baktılar. Korku ve heyecan sarmıştı ikisini de. Vahide’nin gözleri dolu dolu olmuştu.
Bu sırada Vahide’nin annesi ve babası çocukların ortadan kaybolduğunu fark etmişler
ve onları aramaya koyulmuşlardı. Ama hâlâ onları bulamamışlardı. Vahide sanki bir sesler
duyuyordu; fakat tam olarak ne olduğunu anlayamıyordu. Vahide biraz sakinledi ve
yürümeye devam ettiler. Bir çıkış yolu bulmaları gerekiyordu.
Ağır adımlarla ilerlerken Vahide’nin ayağı bir tümseğe takıldı ve aniden yere düştü.
Kalktı ve şöyle bir yere baktı. Takıldığı yerde topraktan bir tümsek vardı. Güven onun ne
olduğunu merak etti ve toprağı yumuşak olduğu için eşelemeye başladı. Toprağı kazdıkça
eline sert bir şeyin temas ettiğini fark etti. İyice kazdı ve toprağın altından küçük bir sandık
çıktı.
Bu küçük sandığa iki arkadaş da çok şaşırdı. Ne olduğunu da çok merak ediyorlardı.
Güven sandığı açmak için uğraştı. Fakat kilitliydi ve üzerinde tanımadıkları harflerle yazılmış
birkaç kelime vardı. Bir müddet sonra Vahide eline alarak incelemeye başladı. Fakat o da bir
çözüm bulamadı. Sandık ellerinde yollarına devam ettiler. Vahide iyice korkmaya başladı.
373
Güven, korkusunu belli etmemeye çalışıyor, Vahide korktuğu için üzülüyordu.
Hava epey kararmıştı. Korkuları da git gide büyüyordu. Sonunda ağaçların arasından
bir ışık gördüler ve o yöne doğru koşturmaya başladılar. Bu çok güzel bir şeydi. Bir tren
yoluna çıktılar ve bir umutla beklemeye koyuldular. Rayların karşı tarafında da tahtadan
yapılmış derme çatma bir bank vardı. Onu görür görmez hemen karşıya geçtiler. Beklerken
uyuya kalmışlar. Ne şans ki tren de onlar uyurken geçivermiş.
Sabah Vahide kalktığında Güven yanında yoktu. Nereye gittiğini bilmiyordu. Sağına
soluna şöyle bir baktı. Güven rayları takip ederek ilerliyordu. Vahide hemen olduğu yerden
kalktı ve Güven‘in yanına doğru koşturmaya başladı. Güven ise Vahide‘nin yerinden kalktığını
fark edince bir anda arkasına dönüverdi. İşte tam o anda Vahide‘nin elindeki küçük sandık
yere düşüverdi. Sandık tamamen açıldı. Güven ise Vahide’nin yanına doğru şaşkınlık
içerisinde geldi. Vahide sandığın içinden çıkan şeyi eline aldı ve incelemeye koyuldu. Bu bir
kolyeydi. Kolye o kadar parlıyordu ki ikisi de gözlerini ondan alamıyordu. Gümüş bir zincire
takılı bakır renkli ve çok parlayan o taş gerçekten çok büyüleyiciydi.
Güven kolyeyi alıp tam avcunun içine yerleştirdi, onu incelemek istiyordu. Çünkü bu
kolye Güven’e çok tanıdık geliyordu. Vahide şöyle bir kafasını salladı ve kendine gelmek
istedi. Güven‘e döndü ve trenin geçip geçmediğini sordu. Güven kolyeyi incelemekten başını
alamadı. Sonra bir anda: “Hayır, olamaz.” dedi. Vahide, ne olamaz, diye bir sordu. Güven:
“Geçen gün bir kitap okumuştum. O kitapta bir kolye vardı ve elimdeki kolye o kolyeyle aynı.
Sadece sandıkta oluşu çok garip.” dedi. Vahide: “Pekâlâ, o kolyenin özellikleri neydi?” diye bir
soru daha sordu. Aynı zamanda çok da şaşkındı. Güven ise: “O kolye nereye istersek bizi
oraya götürüyordu.” diye cevap verdi. Ardından Güven ile Vahide göz göze geldiler. Vahide:
“O zaman istediğimiz her yeri gezelim.” dedi.
Güven: “İlk önce Mısır‘a, piramitlerin oraya gidelim.” dedi.
Vahide de elini kolyenin üzerine koydu ve Mısır’a gitmeyi istediklerini söylediler.
Güzel bir yolculuğun ardından Mısır’da piramitlerin orayı zevkle gezdiler. Ardından Çin’e,
Rusya’ya, İsveç’e, Fransa’ya, Amerika’ya, Meksika’ya ve Brezilya’ya gittiler. Yani çok uzun bir
yolculuk yaptılar. Bu yolculuğun ardından epey yoruldular. Bir ağacın altına oturdular.
Nasıl olduysa rüyaları da burada bitti. Nasıl aynı rüyayı görüyorlar diyeceksiniz değil
mi? İşte o da, Güven’in top oynarken dinlenmek için bir ağacın altına oturup, macera kitabını
okumasıyla oldu.
Piknik bitmişti sanırım. Çünkü hava hem serinlemeye başlamıştı hem de kararmaya.
Vahide‘nin annesi eşyaları toparlıyordu. Babası da yavaş yavaş arabayı hazırlıyordu.
Vahide’nin babası arabadan bir paket çıkardı ve annesinin yanına gitti. Ona orada bir
şeyler fısıldadı. Vahide ile Güven ise rüyanın etkisiyle kendi aralarında bir şeyler
konuşuyorlardı. Yani Vahide, annesiyle babasının ne konuştuğu hakkında hiçbir şey
bilmiyordu. Annesi ve babası daha sonra Vahide ile Güven’in yanına geldiler. Vahide’nin
babası: “Sana küçük bir sürprizimiz var kızım.” dedi ve elindeki paketi Vahide’ye verdi. Vahide
çok şaşırdı.
O sırada Güven başını eğmiş bekliyorken Vahide‘nin annesi Güven’e: “Bu da senin
küçük bey.” dedi. Güven kafasını kaldırdı ve gülümseyerek Vahide’nin annesine baktı. Her
374
ikisi de hediyelerin ne olduğunu merak ediyordu. Bu yüzden hemen ellerindeki paketleri
açtılar. Vahide‘nin hediyesi aynı rüyadaki gibi bir sandıktı. Güven‘in hediyesi ise yeni bir
macera kitabıydı.
Her ikisi de çok mutlu oldular. Pikniğe de hediyelere de… Güven böyle şeylere hiç
alışık değildi. Çünkü onun ailesi Vahide‘nin ailesine göre biraz daha fakirdi. Vahide‘nin, daha
önce hiç böyle güzel bir anısı olmamıştı. Yani böyle maceralı ve güzel bir karne hediyesi
olmamıştı.
İşte Vahide’nin de karne hediyesi böyle olmuştu. Çok çalışmasının, ailesi tarafından
desteklenmesi de onu çok mutlu ediyordu. Hem böyle güzel mükâfatlar ile mutlu oluyordu
hem de biricik arkadaşı Güven’in desteğiyle.
Akşam eve geldiklerinde Güven ile vedalaştılar. Güven sesi hafif titrek bir şekilde;
“Sana nasıl teşekkür etsem azdır Vahide. Hem sana hem ailene. Çünkü ben daha önce hiç bu
kadar mutlu ve macera dolu bir gün yaşamadım. Hepinize çok teşekkür ederim.” dedi ve
evine doğru yol aldı. Bu sözler Vahide‘yi de çok duygulandırmıştı.
Vahide Güven ‘in arkasından el salladı. Daha sonra annesinin seslenmesiyle içeriye
girdi. Çok yorulmuştu dolayısıyla hemen odasına gitti. Annesi akşam yemeğini hazırlarken
Vahide de odasında günlüğünü yazmaya başladı. Sayfalarca yazı yazdı. Çünkü günlüğündeki
en mutlu günüydü. Günlüğünün son iki kelimesi de şöyleydi “Sihirli Kolye”.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
ZİZİ VE ONUR
Burcu DEMİRTAŞ
Onur çok meraklı bir çocuktu. Saçları ve gözleri siyahtı. Saçlarının önünü eliyle sürekli
kaldırırdı. Gözlemlenmesi zor olan şeyleri merak ederdi. Sizin de bildiğiniz gibi yeraltı dünyası
sırlarla doludur. Oradaki hayvanların nasıl yaşadıkları merak konusudur. Oraya inen
insanların çıkmadığı hakkında söylentiler vardı. Onur da bu esrarengiz dünyayı çok merak
ediyordu.
Bir gün babasının çalışma odasına girdi. Onur burayı severdi. Gördüğü her şey ilgisini
çekiyordu: Beherler, renkli sıvılar, duvardaki beyaz tahtada yer alan formüller, mikroskop ve
daha adını bilmediği bir sürü araç gereç. Kapısında birçok farklı yazı vardı. İçeriye girince göze
çarpan tahta masanın üzerindeki değişik renkteki, uzun şişlerde olan karışımların yanına
yöneldi. Kırmızı şişeyi ve mavi şişeyi birbirine karıştırdı. Ortalık bir anda keskin bir buharla
doldu. Onur’un boğazı yanmaya başladı. Suçluluk duygusuyla oradan oraya koşturuyor,
hatasını telafi etmek için çare arıyordu. Babası ona güvenmişti ve bu odaya girmesini sekiz
yaşından beri saklamamıştı. O ise işleri karıştırmıştı. Hemen pencereyi açtı. Çok yorgun
hissediyordu kendini. Yere oturuverdi.
Birden evdeki tüm eşyalar büyüdü. Kendini evin içinde minnacık hissediyordu. Ev
kocaman olmuştu. ”Eyvah! Ben bir kâbus görüyorum herhalde.” diye düşündü. Kapının
altındaki aralıklardan geçerek oradan oraya koşturdu. Çok korkmuştu. Hızla bahçeye çıktı.
375
Geri geri giderken arkasındaki karınca deliğini görmemişti. Tam o anda karınca
deliğinin içine düşüverdi. O anda Onur aslında kendinin küçüldüğünü anlamıştı. Karşıda uzun
tünel gibi bir yol vardı. İlerledi. Karşısındaki solucanların dev gibi oluşu Onur'u çok
korkutmuştu. Evet, o da karşıda duran tek gözlü, dört tane burun deliği olan hayvanı ilk defa
görüyordu. Yolun sonuna gelmişti: Bu hayvan onu bir lokmada yerdi herhalde.
Bir kapı vardı. Üzerinde sarmaşıklar vardı. Açmak için kesici bir alet gerekiyordu.
Kesici bir alet bulmak için etrafı yokladı. Tam elini sarmaşıklara uzatırken bir el yavaşça
omzuna dokundu. Korkudan az daha yüreği ağzından çıkacaktı. Titreyerek arkasını döndüğü
anda babasının çok yakın arkadaşı Deniz amcasını gördü. Geçen gün babasıyla birlikte
çalışma odasında çalışıyorlardı. Babası yiyecek bir şeyler almak için mutfağa gitmişti. Deniz
amcası kaybolmuştu.
Günlerce onu aradılar. O da mı babasının karıştırmamasını tembihlediği karışımı
yapmıştı.
Deniz amca uzun boylu, sarı saçlı, mavi gözlü, çok yakışıklı ve işinde çok başarılı
birisiydi. Onur da hep onu örnek alırdı. Onun gibi yakışıklı biri olmak isterdi. Deniz amcanın
yanında bir cam parçası vardı. İkisi birlikte yosunları kestiler. Kapıyı açmak için kan kırmızı
renkte düğmeye bastılar.
Kapının sesi sanki bir şelâleye benziyordu. Kapı açılınca etrafı söğüt ağaçlarıyla kaplı,
uçsuz bucaksız yeşili olan bir yer göründü. Hemen önünde bir göl vardı. Deniz amca ve Onur
yürüdüler. Hayvanların bu uçsuz bucaksız diyarı onları çok etkiledi. İkisinin de karnı çok
acıkmıştı. Etrafta yiyecek araştırması yaptılar. Sonra bir ağacın üstünde yürüyen bir ekmek
gördüler. Gözlerine inanamadılar. Sonra bu yürüyen ekmeğin altından bir karınca çıktı. İkisi
de tebessüm ettiler. Sonra ekmeği alıp yediler. Karınca ile tanıştılar. Karıncanın adı Zizi'ydi.
Çok sevimliydi. Hep gülüyordu.
Yeraltındaki bu yaşam onu çok yoruyordu. Bedeninde oluşan çizgiler bunun en iyi
kanıtıydı. Zizi onları mağaraya götürdü. Karınca topluluğu onları antenlerini tokuşturup,
ayaklarını sürterek selamladılar. Bu onlara has bir selamlaşmaydı. Karıncalar topluluğu
Onur'u ve Deniz amca'yı çok sevmişlerdi. Karıncaların yaşamları çok eğlenceliydi. Sabah
erkenden kalkarlar, antenlerini temizlerler, kıskaçlarını yıkarlar son olarak ayaklarına toprak
sürerlerdi. Bu işleri yaptıktan sonra sıra gelirdi yemek yemeğe. Karıncalar diğer hayvanlara
göre daha değişik yemek yerlerdi. Karıncalar yemeklerini antenleriyle tutar ağızlarına
götürürlerdi. Sonra bütün günleri çalışmakla geçerdi. Zizi ve ailesi Onur'u ve Deniz amcayı
misafir etmek istemişlerdi. Onur ve Deniz amca üç gün burada kaldılar. Onur çok mutluydu.
Zizi ona kendilerine has selamlarını öğretti. Bir gün gölün kenarında otururken bir karga
uçurtma gibi kanatlarını bir o yana, bir bu yana savurarak geldi. Gölün üstüne yumuşak bir
iniş yaptı. Karga Zizi'nin elindeki ekmeği almaya çalıştı. Onur onu uyardı ve şöyle devam etti:
- Karıncalar bütün yaz çalışırlar. Kendilerine yemek toplarlar. Sen de aklını başına
toplayıp yemek biriktirirsen kışın zorluk çekmezsin, dedi.
Karga düşündü ve yaptığının yanlış olduğunu anladı. O da bundan sonra yemeklerini
yazdan biriktirecekti. Artık Onur ve Deniz amcanın gitme vakti gelmişti. Zizi çok üzüldü. Bahar
yaklaştığı için onu evlerinin bahçesinde ziyarete geleceğini söyledi. Zizi çıkış yoluna kadar
376
eşlik etti. Eve geldiklerinde çoktan polis gelmiş, ortalık karışmıştı. Deniz amca ve Onur hâlâ
küçüklerdi. Kendilerini fark ettirmek için çok çaba sarf ettiler.
Babası sonunda Onur'u ve Deniz amcayı gördü. Olanları anlattılar. Babası mavi şişeyi
ve kırmızı şişeyi alıp kaynattı. İçine bir miktar ot karıştırdı. Bunları şırıngalara doldurup Onur
ve Deniz amcaya verdi. Bunun bir damlası onları büyütmeye yetti. Bahar geldiği zaman Zizi
Onur'u görmeye geldi. Ona kargayı anlattı. Sonra Onur Zizi'yi uğurladı. Onur çok iyi bir dost
kazanmış oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
YASAK ODA
Buse ELDEM
Derslerini hiç umursamayan dört afacan çocuk: Ece, Emre, Yeliz, Faruk. Bu afacan
çocuklar bilgisayar oynamayı, paylaşım sitelerinde oyalanmayı severler. Bu yüzden dersleri
kötüdür.
Her zamanki gibi güneşli, enerji dolu bir hava. Bahar aylarında aydınlık bir gün.
Sabahki törende Müdire Hanım’ın boğazını yorduğu, üzerinde çok durduğu bir konu vardı. Bu
konu bilgisayar odası ile ilgiliydi. Şu sıralarda öğrenciler çok sık bilgisayar kullanmıştı. Ders ile
ilgili olsa Müdire Hanım’ın yüreği gam yemeyecek; ama hep gereksiz işlerle uğraşıyordu bu
çocuklar. Özellikle Ece, Emre, Yeliz, Faruk. Bunlar okulun afacan dörtlüsüydü. Bu durumda
Müdire Hanım bilgisayar odasını çocuklara bir aylığına yasaklayıp kapıları kilitleyip,
pencereleri sıkı bir şekilde kapatmıştı. Kapının kilidini de okulun hizmetlisi Ayşe teyzeye
vermişti. Fakat Kendisinde de yedek anahtar bulunmaktaydı. Müdire Hanım’ın içi rahattı.
Bu dört afacan çocuk, bu işin de peşini tabii ki bırakmamıştı. Bu çocukların aileleri
fakir olduğu için bilgisayarları yoktu. Bu yüzden hep okuldan yararlanırlardı. Bir plân kurdular.
Sabahçı oldukları için planı öğleyin uyguladılar. Okulu bitmiş eve dönen çocuklar üstlerini
değiştirip tekrar okula geldiler. Banklarda oturup plânı gözden geçirdiler. İlk iş Ayşe teyzeden
anahtarı almaktı. Ece:
- Ayşe teyzeden anahtarı almak kolay iş. Emre, Yeliz ve Faruk siz Ayşe teyzeyi oyalarken
ben cebinden anahtarı alırım.
Herkes bu durumu kabullendi. Bu afacan grupta kızlar kafasını kullanıp, erkekler
güçlerini göstereceklerdi. Ece’nin dediği gibi oldu. Emre, Yeliz ve Faruk Ayşe teyzeyi
oyaladılar. Ece ise anahtarı aldı. Ayşe teyzenin ruhu bile duymadı. Zaten Ayşe teyze saf bir
insandı. Muhteşem dörtlü “Başardık” gibisinden birbirlerine gülümsediler. Ayşe teyzeyi
oyalamayı bıraktılar. Kapıyı açacaklardı; ama Ayşe teyze ortalıkta geziniyordu. Emre’nin
aklına güzel bir fikir geldi. Müdire Hanım’ın içi rahat olduğundan iki günlük Aydın’a, annesini
ziyarete gitti. Müdür Yardımcısı’nın da babası hastalanmış. Onun için hastaneye gitti. Okul
saat 17.30’dan sonra boşalıyordu. Okulda sadece hizmetliler ve en önemlisi Ayşe teyze vardı.
Emre, Ayşe teyzeye seslendi:
- Ayşe teyze, Sedat amca seni çağırıyor. Şimdi 1-B sınıfını temizliyor.
Ayşe teyze:
377
Tamam, gidiyorum.
Evet, bu bir yalandı. Ama işe yaradı. Kapıyı sessizce açtılar içeri girdiler. Sonra çok
yavaş bir şekilde kilitlediler. Bir süre bilgisayarlarda oyunlar oynadılar, müzik dinlediler.
Dışarıdan sesler gelmeye başlamıştı. Yeliz kapının kilit deliğinden dışarıyı gözetlemeye
başladı. Kapının ardında birisi vardı ve kapıyı açmaya çalışıyordu. Yeliz’in yüreği ağzına geldi.
Hemen dönüp arkadaşlarına saklanmalarını işaretle anlattı. Arkadaşları bilgisayar masalarının
altlarına saklandılar. Kapı gıcırdadı, içeriye bir çift bayan ayağı daldı. Ancak Yeliz
saklanamamış, kapının arkasında öylece ayakta dikili kalmıştı. İçeriye giren kişi iyi ki kapıyı
kapatmamıştı. Acaba bu kişi kimdi? Kadının: “Bu bilgisayarlar neden açık?” dediğini
duyduklarında bu kişinin Müdire Hanım olduğunu hemen anladılar. Henüz kimseyi görmedi.
Geçti bir bilgisayarın başına, kapıya arkası dönüktü. O anda Yeliz hemen dibindeki bilgisayar
masasının altına girdi. İçinden derin bir “Oh” çekti. Arkadaşlarının sessizce güldüğünü fark
etti. El işaretiyle Yeliz:
- Niye, diye sordu.
Meğer Yeliz’in yüzü korkudan kıpkırmızı olmuş. Kendi kendine “Şimdi Müdire Hanım,
neden buraya geldi?” diye sordu. Faruk:
- Bilgisayarlar açık. Nasıl kapatacağız? Şimdi bizi görecek, diye fısıldadı.
Herkes birer bilgisayar kapatmaya çalıştı. Ece’nin kapatacağı bilgisayarın yanında bir
vazo; içinde biraz su ve çiçek… İnanmıyorum. Ece vazoyu devirdi. Herkesin içinden sıcak sular
aktı sanki. Müdire Hanım sağa sola bakındı. Kimsecikler yoktu. O sesin dışarıdan geldiğini
düşündü. Eh, yaşlılık. O sesin dışarıdan geldiğini düşünmek imkânsız. Ama bunu Müdire
Hanım başardı. Sessizce vazonun kırıklarını temizledi. Ama bir sorun var. Suyunu nasıl
temizleyecekler? Tam o sırada temizlikçi Ayşe teyze geldi. Ayşe teyze:
- Müdire Hanım temizliği yapayım mı?
Müdire Hanım:
- Yapsan iyi olur. Her yer toz kir içinde.
Ayşe teyze temizliği yapmaya başladı. Ayşe teyze Emre’yi gördü. Afacanların kalpleri
“küt küt” atıyordu. Yeliz:
- Şimdi Ayşe teyze bizi Müdüre Hanım’a söylerse ölümlerden ölüm beğeneceğiz.
Ayşe teyze bizim olduğumuz tarafa doğru gelmeye başladı ve bizi gördü. Ece, ‘Sana
yalvarıyorum Ayşe teyze lütfen susar mısın?’ anlamında işaretler yaptı. Ayşe teyze düşündü,
çok düşündü ve sonra ‘Peki, bu kıyağımı unutmayın’ tavrını takındı.
Aslında Ayşe teyze de anahtarları kaptırdığı için Müdire Hanım’a karşı suçluluk
duyuyordu. Çaresizdi. Ece ‘Tamam, çok teşekkür ederiz’ der gibi baş parmağını gösterdi.
Ayşe teyze ne yapacağını bilmiyordu. Acaba doğru bir şey mi yapmıştı? Bu olayın bir
köşesinde o da vardı. Sanki sonradan pişman olmuş gibi görünüyordu.
Ayşe teyze bir konuya dalmış, sanki ne olursa olsun, gibisinden temizlik yapıyordu.
Ayşe teyzenin süpürgesi Müdüre Hanım’ın ayakkabısına değdi. Ayşe teyze hopladı. Ne
olduğunu şaşırdı. Aslında okul Müdiresi kötü bir insan değildi. Sadece biraz kızgındı. Ayşe
teyzeye fazla tepki göstermedi. Birazcık kızdı. Müdire Hanım:
- Birazcık dikkat etsene! Niye dalgınsın böyle? Bir sorun mu var Ayşe Hanım!
-
378
Ayşe teyze:
- Bir anlık dalgınlığıma gelmiş. Özür dilerim.
Ayşe teyze yaşlıydı. Eşi vefat etmişti. Oğulları, kızları, gelinleri ona bakıyordu. Ama
yetmiyordu. Bu yüzden Kendisinin çalışması lâzımdı. Yalnız bu dört afacanın yanakları
kıpkırmızı olmuştu. Çok utanmışlardı. Ayşe teyzenin neye dalıp gittiğini çok iyi biliyorlardı.
Ama yapacak bir şey yoktu. Olan olmuştu. Ayşe teyzenin temizliği bitti. Odadan çıktı. Faruk,
Yeliz, Emre, Ece çok mahcup bir şekilde gülümsediler. Müdire Hanım daha bilgisayar
başındaydı. Dört afacanın canı çok sıkılmıştı. Sonunda Müdire Hanım dışarı çıktı. Herkes tam
“Yaşasın” deyip masanın altından çıkıyordu. Ama Müdire Hanım içeri tekrar girdi. Müdire
Hanım:
- Nerde bu kâğıt! Aman Allah’ım, çok da önemliydi. Müdire Hanım masaların
sandalyelerin altlarına bakıyordu.
Emre:
- Şimdi bittik. Ne olacak acaba?
Yeliz:
- Bu buraya son gelişimiz olacak.
Müdire Hanım, tam dört afacanın yanlarına gelecekti ki kâğıdını buldu. Çocuklar çok
sevindiler, hem de çok… Kâğıdın yanında bir de anahtar vardı. Kendi anahtarı cebindeydi.
Geriye döndü. Yani olanları düşündü: vazonun kırılması filan… Şimdi anladı ki burada yalnız
değil. Birileri daha var. Anahtarı kâğıdın üzerine koydu. Ama afacanlar sevinçten hiçbir şey
fark etmediler. Müdire Hanım olanları belli etmeden dışarı çıktı. Kapıyı kilitledi. Belliydi,
birileri Ayşe teyzeden anahtarı almış içeri girmişti. Hemen Ayşe teyzeye gitti. Müdire Hanım:
- Ayşe Hanım, bir cebine bakar mısın? Bilgisayar odasının anahtarı cebinde mi?
Ayşe teyze:
- Dur bakayım. Şey… Herhalde düşürmüşüm.
Müdire Hanım:
- Hayır düşürmedin. Birisi cebinden anahtarı almış. Şu an bilgisayar odasında çocuklar
var ve sen bunu bana söylemedin!
Ayşe teyze:
- Tamam, biliyordum. Temizlik yaparken onları görmüştüm. Ama anahtarı benden nasıl
aldıklarını hiç bilmiyorum.
Müdire Hanım:
- Tamam, sana inanıyorum. Ben onlara yapacağımı bilirim.
Ayşe teyze:
- Özür dilerim. Böyle olmasını istemezdim.
Müdire Hanım:
- Olsun, her insan hata yapar.
Müdire Hanım pencereden dört afacanı gözetliyordu. Dört afacan da daha yetmezmiş
gibi bilgisayar açmış oynuyorlardı. Faruk:
- Çıksak iyi olur artık. Çok durduk. Zaten başımıza gelenlerden sonra burada durmamız
hata.
379
Yeliz:
- Evet, evet haydi çıkalım.
Emre:
- Ece anahtar sendeydi. Ver şu anahtarı da başımıza daha başka iş gelmeden gidelim.
Ece:
- Tamam, bekleyin.
Ece cebine elini koydu. Anahtarı yokladı.
- İnanmıyorum. Anahtarı düşürmüşüm galiba.
Yeliz:
- Ne? Ben de sana inanmıyorum Ece!
Herkes anahtarı arıyordu; ama bulamıyorlardı. Her yeri alt üst ettiler. Ama
bulamadılar. Müdire Hanım’ın onlara günlerini gösterme zamanı gelmişti. Bir ses, bir çıtırtı.
Müdire Hanım içeri girdi, olanlar oldu. Müdire Hanım:
- Bunu mu arıyorsunuz? (Elindeki anahtarı göstererek)
Dört afacan çocuk:
- Şey… Çok özür dileriz.
Müdire Hanım:
- Tamam, sizi anlıyorum. Evinizde bilgisayarınız yok. Buraya gelip ders çalışın. Ama ders
çalışmıyorsunuz ki… Oyun oynuyorsunuz.
Yeliz:
- Evet öğretmenim. Bir yanlış yaptık. Derslerimizi çalışmamız gerekirdi. Size söz
veriyoruz, bir daha böyle bir şey yapmayacağız. Özür dileriz…
Müdire Hanım:
- Tamam. Sizi affettim. Bana söz verin, derslerinizi iyi çalışacaksınız.
Dört afacan çocuk:
- Söz veriyoruz.
Bu olaydan sonra dört afacan çocuk derslerini çok çalıştı. Okuldaki adları değişti. Artık
onlar “Çalışkan grup” oldu.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
380
DARAKYUS
Deniz KANDEYDİ
Sahne adı Darakyus olan, Ufuk adında bir sihirbaz vardı. Çok ünlüydü. Dünya onu
konuşuyordu. Hayret verici numaralarla herkesi etkiliyor, her gün yeni hayranlar
kazanıyordu. Mesleğinde çok ustaydı.
Bir gün hayatının en tehlikeli ve en şaşırtıcı numarasını yapacaktı. Bunu başarmak için
çok çalışmıştı. Bu onun kariyerinin zirvesi olacaktı. Sonunda o gün geldi çattı. Darakyus çok
heyecanlıydı. Bir saat sonra gösterisi başlayacaktı. Darakyus malzemelerini ve sahneyi
defalarca kontrol etti. Hiçbir hata yapmak istemiyordu. Hata, kariyerinin sonu demekti.
Dakikalar sonra gösteri başlayacaktı. Gizem ve gerilim hissi uyandıran bir müzik
eşliğinde ve siyah bir pelerinle sahneye çıktığında salonda alkış sesleri bir kıyamet gibi koptu.
Darakyus, gururlu ve kendinden emin bir eda takınarak gizem hissini artırıyordu. Seyirciler
sahneyi çiçeğe boğmuştu.
Darakyus en bilinen sihirlerini sergiledi. İzleyiciler büyülenmişti. Tüm salonu heyecan
kaplamıştı. Sıra bütün dünyayı şaşırtacak, üzerinde yıllarca çalıştığı, en zor gösterisindeydi.
Darakyus bir gönüllüyü sihirli bir kapı ile Paris’e götürüp geri getirecekti. Darakyus
seyircilerin arasından bir gönüllü seçti. Herkes elini kaldırdı. Seyirciler sahneye çıkmak için
birbirlerini yiyorlardı. Darakyus rastgele bir seyirci seçti. Bu bir kadındı. Elinde mikrofonla
kadına sordu:
- İsminiz nedir?
Kadın:
- İsmim Aslı, diye yanıtladı.
Aslı’nın kalp atışları neredeyse bütün salonda duyulacak kadar güçlüydü. Darakyus
Aslı’ya hazır olup olmadığını sordu. Aslı:
- Hazırım, dedi yutkunarak.
Darakyus, Aslı’nın özel hazırlanmış odacığın içine girmesini sağladı ve iki kapılı
odacığın kapılarını kapattı. Sonra sihirli kelimeleri söyledi.
- Adaryus, kabaryus, sihirli kapı açılakus, dedi ve beklemeye başladılar.
Herkes nefesini tutmuş, Aslı’nın Paris’ten dönüşünü ve yaşadıklarını merak ederek
bekliyordu.
Kadının önünde dev gibi bir ışık huzmesi belirdi. Işık rengârenk idi. Aslı, sihirli kapının
içinden geçti. Fakat bir paralel boyuta geçmişti. Onu bir kadın karşıladı. Aslı’ya çok
benziyordu. Bu onun kozmik ikiziydi. Gerçek Aslı’yı tuttuğu gibi kaçırdı. Sahnede ise Darakyus
iki kapıyı da açmış kadının olmadığını gözler önüne seriyordu. Ve sihirli kelimeleri tekrar etti:
- Adaryus, kabaryus, sihirli kapı açılakus, dedi ve odacığın kapısını açtı.
Kadın ortalarda yoktu. Seyirciler nefesini tutmuş bekliyordu. Ardından Darakyus
paniğe kapıldı. Aslı’yı gerçekten kaybetmişti. Olanları anlamaya çalışıyordu. Bir yerde hata mı
yapmıştı? Çabuk düşünmek zorundaydı. Onu bulma umudu ile odacığa girdi. Sihirli kapıyı
tekrar açtı. Düşünmeksizin kapıdan girdi ve kendini gösteri yaptığı sirkin içinde buldu. Burası
çok kalabalıktı. Bambaşka bir boyuta girmişti. Aslı ortalıklarda yoktu. Darakyus çok
381
endişelenmişti. Yürümeye başladı. Bir yandan da Aslı’yı çağırıyordu. Birden bire sihirli
değneğini düşürdü. Kalabalığın içinden gizemli bir el sihirli değneği uzanarak aldı. Darakyus:
- Hey, diye çığlık attı ve adamın peşinden koşturmaya başladı.
Darakyus kovaladığı adamın Kendisine benzediğini fark etti. Kalabalıkta Darakyus o
gizemli adamı zar zor kovalıyor, kovalarken kalabalığın içinden jet gibi geçiyordu. Gizemli
adamsa Darakyus’a her seferinde bir zorluk çıkartıyordu. İkisi de çok yoruldu ve en sonunda
Darakyus gizemli adamı bir köşeye sıkıştırdı. Sirkin ıssız bir yerindeydiler. Nefes nefese
kalmışlardı. Oldukları yerde bir süre durakladılar. Sonunda gizemli adam arkasını döndü. O
Darakyus’un kozmik ikiziydi. Darakyus çok şaşırmıştı. Kozmik Darakyus’un gülümsemesinde
bir kötülük seziliyordu. Darakyus biraz düşündü ve dedi ki:
- Kadın nerde?
- Onun için beni yenmen gerek, diyerek onu bir sihir düellosuna davet etti ve sonra
aniden havada sihirli kelimeler uçuşmaya başladı.
Ellerinden havayı yararak geçen ışık huzmeleri çıkmaya başladı. Işık huzmeleri onların
tam ortasında çakıştı büyük bir gürültü ile. Hep bir tarafın gücü diğer tarafın gücünü kendi
köşesine itiyordu. Bir Darakyus’unki, bir kozmik Darakyus’unki. Etrafa ışık saçıyorlardı. Böyle
rekabet içinde savaştılar. Aniden gerçek Darakyus gücünü arttırdı. Git gide güçleniyordu.
Birden bire kozmik Darakyus’un güç ışını kesildi. Gerçek Darakyus’un ışını Kozmik ikizine
çarptı ve onu hızlı bir biçimde yere düşürdü. Bu esnada sihirli değnek elinden fırladı. Gerçek
Darakyus sihirli değneğini yerden aldı, Kozmik Darakyus’a doğrulttu ve sordu:
- Son kez soruyorum, Aslı nerede?
Kozmik Darakyus kısık ve sert bir sesle:
- Bağaltı Otelinin depo bölümünde onu tutuyor, dedi.
Darakyus omuzlarını silkti ve sirkten sanki hiçbir şey olmamış gibi yürüyerek dışarı
çıktı. Kaldırımda biraz daha yürüdü, sonra bir taksiye atladı. Taksiciye:
- Bağaltı Oteline, diyerek adresi verdi.
Şoför vitese taktı ve araç hareketine başladı. Çok geçmeden otele gelmişlerdi.
Darakyus’un yanında gösteri için getirdiği 50 TL vardı. Gösteride şansı yaver gitseydi o
parayla bir numara yapacaktı. Parayı taksiciye uzattı. Şoför onu Darakyus’un elinden aldı ve
paranın üstünü verdi. Darakyus arabadan indi ve kapıyı kapattı.
Dev gibi olan lüks oteli şöyle bir süzdü ve sakince içeri girdi. İçeride onu resepsiyonun
arkasındaki bakımlı, güzel ve sarışın bir kadın karşıladı. Kadın:
- Nasıl yardımcı olabilirim, diye yumuşak ve karşısındaki adamın ne yaşadığından
habersiz olan bir sesle Darakyus’a sordu.
Darakyus:
- Deponuz nerede, diye sorarak kadının sorusunu cevapladı.
Kadın deponun yerini söylemek istemedi. Darakyus’a kim olduğunu sordu. Darakyus:
- Ben kaçırılan bir kadını arıyorum ve buradaki depoda olduğunu biliyorum. Onu
kurtarmam gerekiyor, dedi.
Kadın durumu öğrenince derhal deponun yerini tarif etti. Darakyus oraya yöneldi.
Biraz yürüdü ve merdivenlerden indi. Bir kapının arkasından iki kadın sesi geliyordu. Bu ses
382
Aslı’dan geliyordu. Bir tane daha kadının sesi vardı ki Aslı’nın sesine çok benziyordu.
Nerdeyse onun sesiydi. Aslı’dan başka bir kadın şöyle diyordu:
- O sihirbaz adam sayesinde diğer boyuta geçeceğim ve senin sahip olduğun her şey
ama her şeye ben sahip olacağım. Sen ise bu iğrenç boyutta kalacaksın, diyerek hain
planlarını ikizine anlatıyordu.
Bu sırada Darakyus çıkageldi. Kapıyı sertçe açtı ve kadına dedi ki:
- Bu asla olmayacak.
Darakyus bu sırada Aslı’nın bir sandalyeye kollarından ve ellerinden bağlı olduğunu
fark etti. Kozmik Aslı ise:
- Emin misin, diye karşılık verdi ve cebinden çıkardığı bir bıçak ile kadını bağladığı ipi
kesti.
Fakat ellerinin bağlı olduğu ipi kesmedi. Aslı’yı ayağa kaldırdı ve aniden bıçağı
boğazına dayadı. Bu sırada kozmik Aslı:
- Sakın sihir yapmaya kalkma yoksa Aslı ölür. Ya şimdi bizim kaçmamıza izin verirsin ya
da gösterin biter, diyerek bir tehdit savurdu.
Bu sırada Aslı’yla beraber kapıdan geçmeye yöneldi. O anda Darakyus’un aklına bir
fikir geldi. Kozmik Aslı’nın arkasından sihirle bir sandalye kaldırdı ve ona doğru attı. Kozmik
Aslı sert biçimde yere düştü ve bayıldı. Darakyus bunu fırsat bilip Aslı’yı elinden tuttuğu gibi
kaçırdı. Yolda ona sihir yaparken bir hata yaptığını anlattı. Otelden koşarak sokağa çıktılar.
Kaldırım boyunca deli gibi koştular ve sonunda çok ıssız bir ara sokak buldular. Bu sırada Aslı
bir şok geçirip bayıldı. Darkyus Aslı’yı kucağına aldı ve hemen:
- Akaryus, kabaryus, sihirli kapı açılakus, diyerek boyut kapısını açtı.
Soluk soluğa kalmış Darakyus hemen boyut kapısından geçti. Sonra kendilerini
sahnedeki odacıkta buldular. Hâlâ seyircilerin ayak sesleri duyuluyordu. Darakyus kadına
hafif şiddette birkaç tokat atarak onu uyandırdı. Darakyus şaşkınlık geçirmiş kadına neler
yapması gerektiğini anlattı. Sessizce dışarı çıktılar. Seyirciler onlara baka kaldı. Büyük bir
sessizlikten sonra salon alkış seslerine boğuldu. Darakyus ve Aslı üç defa gururla selam verdi
ve gösteri bitti.
Artık Darakyus tüm dünyada tanınıyordu. Fakat ne yazık ki bu tehlikeli olayın ardından
sihir yapmaya bir son verdi. Haftalar içinde Darakyus tarih olmuştu. Bundan sonra Darakyus
normal yaşamına devam etti.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
383
BÜYÜKANNEM BİR CADI
Dilhan GERÇEK
Bir zamanlar okuduğum, izlediğim ve çaresiz kaldığım zamanlar kendimi hep bir peri
ya da cadı olarak hayal ederdim. Okula gittiğimde benimle dalga geçen büyük sınıflardan hep
bir şekilde sihir yoluyla intikam almak istemişimdir. Mesela sarı saçlı güzel bir kızın yüzünü bir
sivilceli bir domuz yüzüne, yakışıklı bir delikanlıyı ise şişman bir ineğe çevirmek isterdim.
Düşüncesi bile çok eğlenceli. Odamı sihirle masal diyarlarına çevirip kendimi de prensese
çevirirdim. Annemle kavga ettiğimizde bedenlerimizi değiştirip onu cezalandırırdım. Ve
bunları anneme anlattığımda neden bu kadar tepki verdiğini anlamak isterdim.
Biz evde erkek kardeşim, ben ve annemle birlikte yaşıyoruz. Bazen büyükannem bize
geliyor ama bu misafirlik fazla uzun sürmüyor. Her zaman annemle tartışıyorlar ve büyük
annem de gidiyor. Bu durum Emre ve beni çok üzüyor. Genelde hatta her zaman büyük
annem bize cadılar bayramı zamanı gelir. İnsanüstü kostümleri, ucu sivri yıldızlı şapkası, uzun
pelerinler ve en önemlisi, elinde bir asası mutlaka olurdu. Elinde mutlaka büyük bir bavul
getirir bize hediyeler verirdi. Bazen ben de kendimi böyle hayal ederdim: kitaplardan fırlamış
bir cadı gibi.
Emre korkak ve ürkekti; hatta geceleri uyuyamayınca bile benim yanıma gelirdi.
Beraber hayaller kurardık. Sihir güçlerimizin olduğunu ve sihirli bir kasabada yaşadığımızı
hayal ederdik. Küçük hayal dünyamızda dört gözlü kırmızı yaratıklar, mavi ahtapotlar, kafasını
elinde taşıyan Prens Junior, üstü insan altı tavuk kadınlar ve muhteşem varlıklar vardı.
Hemen hemen her gece bunları hayal eder sonra da uykuya dalıp hayal dünyamıza
yerleşirdik.
Yine bir cadılar bayramı gecesiydi. Annemin her zamanki endişesi kapının çalmasıyla
tavana fırladı. Tedirginlikle kapıyı açtı ve beklendiği gibi gelen büyükannemdi. Yine o yıldızlı
şapkası ve yerlere kadar uzun pelerini ile kitaplardan fırlamış gibiydi. Hemen hemen bir
dakika süren sessizlikten sonra Emre: “Aaa, büyükanneciğim hoş geldin, seni çok özledik.''
dedi ve koşup ona sarıldı. Emre'nin her zamanki sıcak gülümsemesi onu sevindirmiş olmalı ki
yüzünde güller açtı. Emre kadar ben de sevinmiştim büyükannemi gördüğüme. Büyükannem
yanımıza yaklaştı ve yanaklarımıza sıcacık buseler kondurdu. “Ah kuzucuklarım, sizi ne kadar
özledim bir bilseniz!” Ufak kikirdeşmelerden sonra büyükannem anneme baktı. Annem de
onu özlemiş olmalı ki sıcacık gülümsedi ve mutlu bir şekilde büyükanneme sarıldı. Ama bu
mutluluk fazla sürmeyecek gibiydi.
Şüphelerimde haklı çıktım. Biz yemek için hazırlanmaya gittiğimiz an çarpan kapı
sesiyle aşağı indik. Annem arkasını döner dönmez montumu alıp dışarı çıktım. Loş ışıkta
sadece büyük annemin gölgesini görebiliyordum. Neredeyse kapkaranlık olan sokak birden
aydınlanmaya başladı bunun nedenini öğrenemeden Emre'nin omzuma attığı eli yüzünden
ödüm patladı.
- Emre sen nerden çıktın, diyebildim sadece ve lafı uzatmadan onu arakasında
saklandığım çöp kutusuna, yanıma çektim. Büyükanneme doğru yaklaşan otobüsün,
aydınlığın kaynağı olduğunu anladım. Fakat tuhaf olan şey otobüs durağı her zamanki
yerinde değil, sokağın sonuna doğru ilk köşedeydi.
384
Zaman kaybetmeden otobüse doğru koşmaya başladık. Büyükannemin tersine
otobüsün arka tarafında duran koltukların arkasına saklandık. Otobüs birkaç dakika
ilerledikten sonra havaya yükselmeye başladık. Her yer kapkaranlık oldu. Gökyüzünden
atomlar, çizgi film şeritlerine benzer şekiller ve uçuşan insanlar geçti. Bunların bir rüya
olduğunu düşünüyorduk. Karanlık fazla uzun sürmedi: Birden gökyüzü pespembe bulutlar
çikolatalar ve şekerlerin havada uçuştuğu, tavşanların turuncuya dönüştüğü çok güzel bir
dünyaya dönüştü.
Otobüs birden fren yaptı. Büyük annem hiç zaman kaybetmeden ön kapıdan indi. Biz
de onun ardından kendimizi otobüsten attık. Fakat büyükannemin nereye gittiğini
göremedik. Aynı hayal dünyamızdaki gibi her yer tuhaf yaratıklarla doluydu. Bunları neden
otobüste fark edemediğimizi anlayamamıştık. Bizim hayal dünyamızdaki kostümleri giymiş
insanlar vardı burada. Hem korkmuş hem de sevinmiştik. Dört gözlü kırmızı yaratıklar, mavi
ahtapotlar, kafasını elinde taşıyan Prens Junior, üstü insan altı tavuk kadınlar… Bizi en çok
özendirense uçan süpürge mağazasından süpürge alan insanlardı.
Biz bunları seyrederken büyükannenin nereye gittiğini göremedik. Kostümlü
insanların arasında dolaşırken, balkabağından adama çarptık. Nasıl olduğunu anlamamıştık.
Balkabağının kafası yere düştü. İşte o zaman tüm bunların gerçek olduğunu anladık. Bunlar
Cadılar bayramı kostümü giymiş insanlar değillerdi. Aklımıza ilk gelen şeyi yapıp bir taksiyi
çevirdik. O heyecanla anlamamıştık; ama biraz sonra fark ettik ki taksi şoförü bir iskeletti.
Emre bir çığlık kopardı. Taksi şoförü buna hiç aldırmadan bize :
- Selam çocuklar! Sizi nereye bırakayım, dedi.
Biz arabadan insek de bu kâbustan kurtulamayacağımızı anlayınca durumu mecburen
kabullendik.
- Eee, nereye gidiyoruz, diye sorusunu yineledi iskelet şoför.
- Şey, aslında adresi bilmiyoruz. Büyükannemizin evine gitmek istiyoruz.
- Hım. Peki büyük annenizin adı ne?
- Meryem.
- Hey. Onu tanıyorum, sizi tabi ki bırakırım, dedi ve keyifle yol almaya başladı.
Bir kaç saniye sonra kocaman kapısı olan geniş bahçeli bir köşke geldik. Biz
gördüklerimizden şaşkın, saçma bir soru sorduk taksi şoförüne:
- Türk Lirası geçiyor mu?
- Sorun değil, sonra hallederiz.
- Çok teşekkür ederiz.
Arabadan indik ve köşke uzun uzun baktık. Her şey filmlerdeki gibiydi. Tek sorun şu an
her şey gerçekti. Emre ile el ele tutuşup zili çaldık. O anda bir hortum bizi alıp evin içine
götürdü. Büyükannemi bir kazanın başında sanırım bir iksir hazırlarken yakaladık. Ben
korkularımı üzerimden atamamış ve sesim titreyerek:
- Ah, Büyükanne, tüm bu olanlar da ne?
- Çocuklar, sizin burada ne işiniz var?
- Seni takip ettik; çünkü seni çok özlemiştik. Seninle hiç zaman geçiremeden gittin. Tüm
bunlar gerçek mi?
385
- Çocuklar şey…
Büyükannem lafı gevelerken arakamdan bir ses:
- Evet, hepsi gerçek.
Bu ses, evet bu ses annemin sesiydi. Koşup anneme sarıldım.
- Anne, lütfen bizi cezalandırma. Sadece büyükannemin yaşadığı yeri görmek istedik.
- Sizi cezalandırmayacağım çocuklar.
- Anne bütün bu olanlarda ne?
- Tamam, demek ki size tüm bunları açıklamanın zamanı gelmiş. Gelin çocuklar size her
şeyi anlatacağım.
- Her şeyi derken ne demek istedin anne?
- Bakın çocuklar büyük büyük büyük büyük büyükanneniz bir cadı ile evlenmiş. Bu
nedenle büyük annemizin tarafı cadı soyundan geliyor. Yani büyükanneniz ben ve siz
birer cadısınız. Hepimizin sihir güçleri var.
- Ne? Bu harika, mükemmel! Yani bir cadıyım öyle mi?
- Evet, cadısınız. Ama önce şu kelimeleri söyleyip sihir güçlerinizi sadece iyiye
kullanacağınıza yemin etmelisiniz.
- İnanamıyorum. Ben şu anda sihirli sözcükler söyleyeceğim. Sihir güçlerim var. Annem,
büyükannem bir cadı.
Emre de gözlerini kocaman açmış, anneme ve büyükanneme hayran hayran
bakıyordu. Bu bakışları yakaladığımda kendi yüz ifademi merak etmekten kendimi alamadım.
Sanırım benim yüz ifadem de Emre’ninkine benziyordu.
Annem, tam hayalimdeki cadı gibi tok ve kendinden emin bir ses tonuyla sihirli
sözcükleri söylerken arada duruyor, bize tekrarlatıyordu.
“Eu va folosi toate forţele noastre pentru totdeauna de integritate, unitate, nu cedati
niciodata”
Sihirli kelimeleri söyledikten sonra birden kıyafetlerimiz aynı büyük annemizinkilere
benzedi. Daha sonra büyükannem bize ilk süpürgelerimizi verdi. Artık büyücülük dersleri
almaya hazırdık.
- Peki, derslerimizi kim verecek?
Annem de aynı bizim gibi giyinmişti ve gülümsüyordu.
- Tabi ki ben vereceğim. İsterseniz hemen başlayalım çocuklar.
Emre ve ben birbirimize baktık. İkimiz de kahkahalar atıyorduk.
- Hemen anne, şimdi başlayalım.
Şimdi tam bir cadıyım ve Cadılar Kasabasında yaşıyorum. Annem ve büyükannemin
tartışmalarının sırrını da çözdüm. Bizim cadı olmamız için daha erken olduğunu
düşünüyormuş annem. Bu yüzden de büyükannemle tartışıyorlarmış. Ama artık bunların
önemi yok. Çünkü mutlu bir hayatım var ve sihir güçlerimi kullanmaya bayılıyorum.
-------------------------------------------------------SON-------------------------------------------------------
386
EN İYİSİ YA DA HİÇ
Gizem ÖZGÜR
Fransa’nın Versailles semtinin arka sokaklarında yaşayan küçük ve yoksul bir aile
vardı. Evin büyüğü Masson iki evlilik geçirmiş, çocuklarıyla pek ilgisi olmayan, eve para
getirmek için duvarcılık yapan bir babaydı. Masson’un ikinci karısı Karla ise kızıyla birlikte
Masson’un yanına sığınmış ve kızından başka kimsesi olmayan bir kadındı. Gemma, Karla’nın
kızı olup hiç annesine çekmemişti. Mahallede ağırbaşlılığıyla tanınıyordu. Kardeşine sıkı sıkı
bağlıydı, onu her yerde korumaya çalışıyordu. Marlon ise evin en küçük bireyiydi. Bazı
yaramazlıklarıyla mahallede ün salmasına rağmen herkesi güldürmesini biliyordu. Daha çok
küçüktü. Bazı şeyleri anlayacak yaşta değildi; ama bu küçük yaşında hayatın acımasızlıklarını
tanımaya başlamıştı.
İki hafta önce, Noel arifesinde o kadar mutluydu ki… Sokaklar süslenmişti ve insanlar
Noel için hazırlık yapıyorlardı. Noel’e bir gün kala, kasabanın ilerisinde, Paillet Parkı’nın
önünde hediye dağıtımı olacaktı. Marlon ise bu yaşına kadar hiç hediye almamıştı. Paillet
uzak olmasına rağmen oraya gidecek ve o da hediye alacaktı. Hediye arabası öğlene doğru
gelecekti meydana; ama o şafak sökerken uyandı. Üzerine bol gelen montunu giydi, eline
eldivenlerini ve başına şapkasını geçirdi, ardından da ayakkabısının bağcıklarını sıkıca bağladı.
Tam olarak hazırdı; ama evdekiler uyanmamıştı. Ayak uçlarına basarak ablasının yanına gitti:
- Abla, ben gidiyorum. Biraz daha oyalanırsam hiç yetişemem, hediyeler biter.
Gemma, yarı uyanık halde:
- Daha çok erken Marlon. Araba 12:00’de gelecek, hem yalnız gitme. Seni ben
götüreceğim.
Marlon, büyük bir beyefendi edasıyla:
- Ben büyüdüm artık, dedi. Aslında buna Kendisi de inanmıyordu; ama Gemma’nın
bugün çok işi vardı. Bütün evi temizlemekle uğraşacaktı.
Marlon lafı uzatmada evden çıktı. Gemma’nın aklı ise hep oradaydı. Marlon, hızlı
adımlarla, bazen de koşarak meydana gelmişti. Ama ortalıkta kimse yoktu. Önce telaşlandı.
Acaba hediyeler bitti mi, diye düşündü. Sonra da saatin erken olduğunu anlayınca rahatladı.
Onun için beklemenin bir sakıncası yoktu. Sonunda hediyesini alacaktı. Uzaktan bakılınca hali
gülünecek durumdaydı. Bir bankın üzerine oturuyor sonra kalkıp ilerideki kuşları kovalıyor
sonra da yerdeki kare şeklindeki taşların üzerinde birinden bir diğerine zıplıyordu. Burnu
soğuktan kıpkırmızı olmuştu; ama o, meydandan hiç ayrılmadı. Yarım saat geçti, bir saat
geçti ve sonunda kamyon geldi. Tüm çocuklar sevinçliydi. Marlon en ön sıradaydı. Nihayet
hediyesini almıştı. Hediye, paketle kaplı olduğu için göremiyordu; ama çok meraklıydı.
Meydan çok kalabalık olduğu için burada açması olanaksızdı. Kasabanın girişinde park vardı
ve oraya koşar adımlarla ilerledi. Park boştu. Bir banka oturdu ve paketin iplerini çözmeye
başladı. Tam bu sırada omzuna bir el dokunduğunu hissetti ve ardından bir ses:
- Hey, senin ne işin var burada?
Arkasına döndüğünde sevinçle parlayan gözlerini korku kapladı. Arkasında duranları
tanımıyordu. Kendisinden yaşça büyük, iri yarı üç tane çocuk ona bakıyordu. Önce kekeledi,
387
ne diyeceğini bilmiyordu. Ağzından tek kelime çıkmadan çocuklardan biri bankın üzerinde
duran hediyeyi kaptı. Marlon, neye uğradığını şaşırarak yerinden fırladı. Bağırmaya başladı:
- Bırak onu, o benim!
Çocuklar gülmeye başladı. İçlerinden biri:
- Bu sana büyük değil mi ufaklık? Artık bu bizim, deyince Marlon, ağlamaklı bir ses
tonuyla hem bağırıyor hem de hediyeyi almaya çalışıyordu; ama nafile.
Boyu yetişemiyordu bile. Hediyesini alan çocuğun dizine tekme attı. Fakat arkadan
gelen bir diğerinin attığı yumruk Marlon’u yere serdi. Kendinden geçmişti. Kafasını
kaldırdığında üçünün de gittiğini gördü. Etrafına baktı, yola çıktı; ama hediyeyi de
götürmüşlerdi. Bir anda afalladı, olduğu yerde kalakaldı. Tekrar etrafına bakındı. Ama yoktu.
Bu sırada başının ağrısını ve dizinin kanadığını fark etti. Olduğu yerde ağlamaya başladı. Hem
dayak yediği için hem de hediyesini kaptırdığı için ağlıyordu. Ablasına söylediklerine pişman
oldu. Evet, Kendisi hala küçüktü, o bir çocuktu; ama böyle bir şey olduğuna inanamıyordu.
Burnu kıpkırmızı olmuş, gözleri yaşlı ve başındaki şişlikle eve doğru yavaşça yürümeye
başladı. Kapıyı ablası açtı. Yüzü gülüyordu; Çünkü Marlon’un da yüzü öyle zannediyordu. Ama
çocuğu öyle görünce başından kaynar sular döküldü. Neler olup bittiğini söyleyince Kendisini
suçlamaya başladı. Onu yalnız göndermemesi gerektiğini, her şeyin Kendisinin yüzünden
olduğunu düşünüyordu. Marlon’un bacağını görünce daha kötü oldu. O bir çocuktu ve
bunları nasıl kaldırabilirdi ki? Hayatta en çok istediği şey bir hediye almaktı.
Marlon ise geçen iki hafta içinde hep aynıydı. Ablası onu neşelendirmeye çalışıyordu,
olmuyordu. Hatta Gemma, onun en sevdiği kurabiyeden yapmıştı. Ama nafile… Gözleri hep
yerdeydi ve konuşmuyordu. Marlon yatağın üstüne öyle otururken Gemma yanına geldi.
Onunla konuşmaya başladı:
- Biliyorum, üzülüyorsun; ama böyle yaparsan ben de üzülürüm, ben de ağlarım, dedi.
Marlon başını kaldırarak:
- Üzülme, diyebildi.
Gemma:
- O zaman söz ver, sen de üzülmeyeceksin, dedikten sonra Marlon başını salladı.
Gemma devam etti:
- Eğer sözünü tutarsan önümüzdeki yıl ben götürürüm, deyince Marlon’un çocukça
sevinci gözlerine yansımıştı.
- Söz mü, dedi Gemma’ya. Ablası ise hiç tereddütsüz ona gülümseyerek başını salladı.
O akşam yemek yerken babası Marlon’a bir soru sordu. Fakat bu sırada beklenmedik
bir şey oldu. Marlon nedense dalmıştı. Düşündüğü şeylere o kadar odaklanmıştı ki babasının
söylediklerini duymadı bile. Masson hızlıca yerinden kalktı ve bağırarak:
- Yeter artık, bıktım senin bu halinden, kendine gel artık!
Bu sözlerin ardından Masson oğluna bir tokat attı. Marlon ise neye uğradığını
şaşırmış bir halde kekeleyerek:
- Ben duymadım, diyebildi. Masson’un öfkesi hala dinmemişti, sesi bütün evde
yankılanıyordu:
- Çabuk odana git!
388
Marlon, çaresiz, bir o kadarda şaşkın bir vaziyetle odasına gitti. O bir çocuktu ve
tokatın ardından ağlamaya başlamıştı.
Sofradaki herkesin iştahı kaçmıştı. Gemma ise Marlon’un arkasından gitti. Onu nasıl
avutacağını bilmiyordu. Ağlama, o hep böyle değil mi zaten, diyebildi. Evet, babası hep
böyleydi ama Marlon’un suçu değildi ki. O sadece duymamıştı. Ablasının omzuna başını
dayadı. Ağlıyordu. Gözlerini kapatınca da kendini uykuyu bıraktı.
Gemma, kardeşini yatağına yatırdıktan sonra tam perdeyi kapatacakken karşıdaki
binanın balkonunda bir kişi gördü. Bu, karşı komşuları Bay Louis’di. Louis, mahallenin gizemli
kişisiydi. Daha iki yıl önce taşınmıştı ve onu pek az kişi tanıyordu. İyi bir işinin olduğu
biliniyordu; ama böyle fakir bir kasabada oturması garipti. Bu yüzden kötü biri olduğunu
düşünüyorlardı. Marlon’un ise bu adam hakkında fikirleri karışıktı. Biraz ondan çekiniyor
biraz da seviyordu. Çünkü Louis, mahalleye taşındığında ona arkadaşlarıyla bir şaka yapmaya
çalışmışlar; fakat pek de başarılı olmamışlardı. Daha sonraki zamanlarda, yoldan geçerken,
Louis’in Kendisine göz kırpmaları ona yetmişti. O akşam ise Louis, olanların hepsini
duymuştu. Noel arifesi, Marlon eve gelirken onu görmüştü. Ablasıyla konuştuklarını duymuş
ve o akşam da babasının tokat atması üzerine Marlon’un ne kadar canının yandığını
görmüştü.
Gemma ise hızlıca perdeyi çekti ve içeri geçti. Bay Louis ne yapacağını bilemiyordu.
Uzun zamandır ister istemez bu çocuğu izliyordu ve onu, çektiği acıları gördükçe içi daha çok
yanıyordu. Çünkü o da aynı acıları çekmişti. Bir şey yapması gerektiğine inanıyordu ama ne
yapacağını bilemiyordu. O akşam aklına bir fikir geldi ve her şeyi ertesi gün halletmek üzere
uykuya daldı.
Marlon, sabah uyandığında daha şaşırtıcı şeylerle karşılaştı. Babası onu okula
yazdırmaya götürecekti. Evdeki herkes farklı şeyler düşünüyordu. Marlon: “Bu
yaramazlıklarından kurtulur” diyor, Karla: “Ayakaltında dolaşmaz” diyor, Gemma: “Daha çok
küçük” diyor; fakat bir türlü Marlon’a fikri sorulmuyordu. O sadece, her çocuk gibi okulun ne
olduğunu nasıl bir yer olduğunu düşünüyordu. Marlon ve Masson sabaha doğru çıkıp öğlene
doğru geri döndüler. Her şey hazır gibiydi. Marlon önümüzdeki hafta okula başlayacaktı…
Marlon, evlerinin önündeki kaldırımda oturup kafasındaki bin bir soruyla uğraşırken
karşıdan bir sesin onu çağırdığını duydu. Bu, karşıki evde oturan Bay Louis’di. Çocuk şaşırdı.
Daha önce bu adamla pek konuşmamıştı. Yerinden kalkıp evin bahçe kapısını açtı ve içeri
girdi. Louis kapının önünde durmuş onu bekliyordu. Bay Louis: “Senden bir şey istesem yapar
mısın?” Marlon “evet” anlamında başını salladı. Louis sözlerine devam etti:
- Bahçeye daha fazla çiçek ekip onları gübrelemem gerikiyor. Senin de bana yardım
etmen lazım.
Marlon gülmeye başladı. Çiçekleri çok seviyordu çünkü. Yaparım, dedi heyecanla.
Kolları sıvayıp çalışmaya başladılar. Bay Louis sessizliği bozup:
- Az önce ne düşünüyordun, diye sordu.
- Önümüzdeki hafta okula başlayacakmışım. Okul nasıl bir yer Bay Louis?
- Okul adam olmak için büyük bir fırsattır.
389
- Adam olmak mı? Ben daha çocuk değil miyim? Marlon’un bu içtenliği Bay Louis’i
güldürüyordu.
- Siz okula gittiniz mi Bay Louis? Orası nasıl bir yer?
- Orayı sevmeye çalış ufaklık. Sakın yaramazlık yapma. Eminim sana çok yararı
dokunacaktır.
Onlar konuşurken işleri de bitmişti. Marlon tam iyi günler dileyip gidecekken Bay
Louis, ona kendisini bir dakika beklemesini söyledi. Çocuk bahçede çıkardıkları işe baktıkça
gülümsüyordu. Bu sırada Bay Louis yanına geldi. Ama o da ne! Elinde bir hediye paketi vardı.
Marlon şaşkınlıkla bir hediyeye bir de Louis’in suratına bakarken Bay Louis:
- Bugün o kadar çalıştın. Bu da senin mükâfatın, dedi.
Marlon inanamıyordu. Bu bir şaka olmalıydı. Bay Louis:
- Ne duruyorsun? Alsana hediyeni, dedi.
- Ama… ben… Bu benim mi?
- Evet, eğer sen olmasaydın bu bahçe bu kadar güzel olmazdı, dedi ve paketi çocuğun
eline tutuşturdu.
- Ben… çok teşekkür ederim Bey Louis, çok teşekkür ederim.
Çocuğun gözlerindeki bu ışıltı, Bay Louis’i de sevindiriyordu. Çok küçük şeylere mutlu
olabilen bu çocuk, onun küçüklüğüne ayna tutuyordu belki de… Marlon ise sevinçli, meraklı,
heyecanlı… Hızlıca eve girip kendini odaya attı. Paketin rengarenk şeritlerini teker teker açtı
ve hediyesini nihayet gördü. Kocaman bir resim defterinin yanında rengarenk, çeşit çeşit
boya kalemleri ona bakıyordu. Hepsini teker teker çıkardı, eline aldı, inceledi, özenle tekrar
yerine yerleştirdi. Resim defterinin boş sayfalarını teker teker çevirdi, bin bir türlü resimler
hayal etti her birinde… Evirdi çevirdi, sanki büyük bir tüccarmış da malzeme beğeniyormuş
gibi gözden geçirdi. Her birini hayranlıkla inceledi. Bu sırada içeri Gemma girdi. Marlon onu
fark etmedi bile. Gemma, çocuğun yanına, yere oturdu. Yatağın üzerinde duran resim
defterine, hemen yanında duran boya kalemlerine göz gezdirdi. Marlon onu görünce hızlıca
yerinden kalktı ve:
- Bak Gemma, bunların hepsi benim, Bay Louis bana hediye etti. Ona bahçede
çalışırken yardım etim, o da bana bunları hediye etti. Bak Gemma, deyip boya
kalemlerini teker teker gösterdi.
Gemma şaşkındı. Ama kardeşini bu denli sevinçli görünce Kendisi de mutlu oldu.
- Çok güzeller, güle güle kullan, dedi.
Bir anda Marlon’un yüzü asıldı. Gemma:
- Neyin var Marlon, dedi.
- İyi de Gemma, ben resim yapmasını bilmiyorum ki!
- Düşündüğün şeye bak. İstediğin her şeyi çizebilirsin buraya. Olmadı, haftaya okula
başlayacaksın zaten.
Marlon’un keyfi tekrar yerine gelmişti. Gözleri yeniden parlamaya başladı. Onun
gözlerinde umutsuzluğa yer yoktu. Fakat Gemma’nın içine bir tedirginlik düştü. Babası Louis’i
pek sevmiyordu ve zaten bugünlerde Marlon’a kızgındı. Bu hediyeleri görünce
sinirleneceğinden ve Marlon’un tekrar üzüleceğinden korktu. Marlon ise resim yapmaya
390
çoktan başlamıştı bile. Kollarını sıvamış, eline rengârenk boya kalemlerinden bir kaçını
geçirmiş bir şeyler çizmeye çalışıyordu. Hayalleri, düşüncelerini, mutluluğunu paylaşıyordu
resim kâğıdıyla. Oluşturduklarının çoğu çizgilerden ibaret olsa da onu anlatmaya yetiyordu.
Kâğıdın üzeri rengârenk, cıvıl cıvıldı. Bir çocuğun düşlediği her şey vardı içinde. Umutsuzluğa,
korkuya yer yoktu. Boş yer olmayınca resme şöyle baktı. Yüzü hiç asılmadı. Aslında yaptığı
şeyle gurur duydu. Tam istediği gibi olmuştu. Ellerine baktı, kazağına kollarına baktı, her
tarafı boya olmuştu ama umursamadı. Sonuçta yıkanınca geçecekti. Aksine güldü, kendi hali
ona komik gelmişti. Burnunda bile boya lekeleri vardı. O an şunu anladı: Ortaya iyi işler
çıkması için birtakım fedakârlıklar gerekiyordu.
Günler gelip geçerken nihayet okul günü gelmişti. Marlon, Gemma tarafından özenle
hazırlanmıştı. Saçları, tırnakları kesilmiş, kıyafeti ütülenmiş, ayakkabıları pırıl pırıl ve
beslenme çantası da hazırdı. Sırtında çantası ve boynunda asılı duran suluk onu
tamamlıyordu. Gemma’nın elini tuttu ve yürümeye başladılar. Kapıdan çıkınca pencerede
duran Bay Louis’i gördü ve ona el salladı. Yolda Bay Louis’in söylediklerini düşünüyordu.
Yaramazlık yapmayıp öğretmeni dikkatle dinleyecekti.
Nihayet okulun bahçesine gelmişlerdi. Marlon, daha önce hiç bu kadar çocuğu bir
arada görmemişti. Bazıları onun gibi, bazıları da ondan büyüktü. Bu, biraz tedirginlik hissi
uyandırıyordu. Ama okulu sevmeliydi. Orta yaşta bir adam, okulun önünde konuşmaya
başlayınca herkes yerini aldı. Marlon, Gemma’nın elini bırakmak zorunda kaldı ve sırasına
geçti. Okulun müdürü olan bu adam konuşmasını bitirdikten sonra öğrencilerinin sınıfa
geçebileceklerini söyledi. O anda Marlon’un gözleri Gemma’yı aradı. Her yer çok kalabalıktı.
Arkasına baktı onu göremedi. Etrafına bakındı ama o yoktu. Telaşlandı. Bu sırada Gemma’nın
sesi onu buldu: “Buradayın Marlon!” Gemma kardeşinin yanına gelerek ona sarıldı. “Sakın
yaramazlık yapma, öğretmenini üzme, hiç ağlama. Yemeğini yemeyi de unutma. Okul çıkışı
gelip seni alacağım ufaklık” deyip başını okşadı. Ona el sallayıp uğurladı.
Marlon sıradakilerle birlikte sınıfına doğru ilerlemeye başladı. Gemma’dan ilk defa
ayrılıyordu. Bir ayrılık değildi belki bu, okul bittiğinde görecekti; ama yine de üzgündü.
Oradaki her çocuk gibi içinde cesaret eksikliği vardı. Sınıfa girdiklerinde öğretmen onları boy
sırasına göre dizdi ve ona göre oturttu. Marlon en önde oturuyordu. Diğerlerine göre daha
ince ve daha çelimsiz duruyordu. Yanında Kendisinden daha iri bir çocuk oturuyordu. İlk ders
öğrenciler kendilerini tanıttı. Dersin sonlarında bir ses duyuldu. Marlon korkuyla
öğretmenine baktı. Bayan:
- Korkmayın çocuklar, bu ses, zil sesi. Dinlenmek veya yemek yemek için. Şimdi dışarıya
çıkabilirsiniz, dedi. Çocuklar hep birlikte dışarıda gönüllerince koşuyor, zıplıyor,
eğleniyordu.
Okul çıkışı Gemma okulun önünde Marlon’u bekliyordu. Marlon koşarak kapıdan çıktı
ve ablasını görünce ona el salladı. Yol boyunca daha Gemma sormadan okulda olanları,
arkadaşlarını anlattı. Gemma ise çocuğun bu kadar hevesli olmasına çok seviniyordu. Marlon:
- Gemma, boya kalemlerimi çok özledim, dedi.
- Özlemek için erken değil mi Marlon?
- Nedenmiş? Çok özledim işte. Yarın onlarında okula götürebilir miyim?
391
- Olamaz Marlon. Hem öğretmenin kızmaz mı?
- Nereden görecek ki?
Gemma, Marlon’un ısrarlarına dayanamamıştı. Evin önüne geldiklerinde Marlon,
bahçesinde duran Bay Louis’i gördü. Gemma’ya dönerek:
- Gemma, beş dakika sonra gelsem olmaz mı?
- Neden?
- Bay Louis orada. Okula başladığımı söyleyeceğim.
- Geç kalma. Üzerini de kirletme.
- Merak etme Gemma.
Gemma içeri giderken Marlon da karşıya geçti. Çitlerin arasından bakarak:
- Bay Louis, Bay Louis, diye seslendi.
Bay Louis’in arkası dönüktü; ama bu sesin kimden geldiğini biliyordu.
- Kapı açık Marlon, dedi. Marlon içeri girdi ve:
- Bugün okula başladım Bay Louis, dedi.
- Demek bugün okulda ilk günündü. Nasıl geçti?
- Okulu çok sevdim, yaramazlık da yapmadım.
Konuşmalarının ardından Marlon evine gitti. Bugün çok yorulmuştu. Her şeye rağmen
mutluydu. Hayatın ilklerinden birini de bugün yaşamıştı.
Sabah okul için hazırlık yapan Marlon, çantasına ilk önce boya kalemlerini ve defterini
yerleştirdi. Bugün çok daha sevinçliydi. Gemma onu okula bıraktı. Tam arkasını dönüp
gidecekken Marlon seslendi. Gemma’ya öpücük attı ve el salladı. Derse girdiler. Ders
sonunda da teneffüs zilinin ardından öğretmen ve tüm çocuklar dışarı çıktı. Bu teneffüs
uzundu. Bunu fırsat bilen Marlon sıranın üzerinde bulunan kitabı, defteri, kalemleri teker
teker sıranın altına yerleştirdi. Sonra çantasından resim defterini çıkardı. Ardından boya
kalemlerini teker teker masanın üzerine dizdi. İşini öyle titizlikle yapıyordu ki… Sonra o an
içinden geçen bir rengi aldı eline, sonra başka bir renk… bu sırada Gemma’nın ara sıra
söylediği bir şarkı geldi aklına. Onu mırıldanmaya başladı.
“Su olsam, ateş olsam/ Göklerdeki güneş olsam/ Konuşmasam, taş olsam / Yine de
oynar mısın benimle?” diyordu şarkının sözleri. Marlon kendini yaptığı işe kaptırmıştı. Bir
yandan şarkı söylüyor diğer yandan da istediği gibi, içine sindiği gibi, rengarenk boyalarla
resim yapıyordu. Bu sırada kapının önünden geçen Bayan Eleta, Marlon’u gördü. Kısa bir süre
onu seyretti. Çocuğun içtenliğini o anda fark etti Bayan Eleta. Marlon ise onu fark etmedi
bile. Resmini bitirince tekrar Kendisiyle gurur duydu. Marlon, resmini, akşam Gemma’ya
gösterdi.
- Söylesene Gemma! Nasıl olmuş? Güzel mi?
- Sen harikasın Marlon. Bu çok güzel.
“Ben de bir şeyler yapabiliyorum” diye düşündü çocuk.
- Gemma, ben büyüdüm mü?
- Tabii ki. Okula bile gidiyorsun.
- O zaman yarın okula tek başıma gidebilir miyim?
- Olmaz Marlon.
392
- Hani ben büyümüştüm. Hem okul çok yakın. Babamın haberi olmaz. Daha önceleride
tek başıma gitmiştim.
Marlon, Gemma’yı zor da olsa ikna etmeyi başardı. Sabah olduğunda çantasını
hazırlayıp yola çıkacakken ablasının yanağından öptü ve “Hoşça kal!” diyerek yanından
uzaklaştı. Gemma:
- Dikkatli ol Marlon, dediğinde o çoktan uzaklaşmıştı.
Tenefüs arası geldiğinde Marlon tekrar malzemelerini masanın üzerine çıkardı. Bu
sefer yaptığı resmin içine biraz da gurur katmak istedi. Ama ne renk yapacağını bilemiyordu.
Sonunda moru seçti. Mavi, huzurdu onun için. Sarı sevinç, pembe heyecan…
Bu sırada Bayan Eleta, bilerek kapının önüne gelmişti. Marlon’u rahatsız etmek
istemiyordu. Bir süre izledi onu. Bu kadar saf ve temiz bir çocuk onu hayretlere düşürüyordu.
Kapının önünden ayrıldığı sırada zil çaldı. Marlon ilk önce ne yapacağını bilemedi. Telaşlandı,
korktu. Resim defterini ve boya kalemlerini apar topar çantasına yerleştirdi. Kitaplarını
masanın üzerine çıkardı. Kimseye yakalanmak istemiyordu. Ama resmini bitirememişti.
Günün sonunda Marlon, bir an önce eve varmak istiyordu. Yarım kalan resmini
bitirmek sonra da onu Gemma’ya göstermek istiyordu. Fakat yolda Gemma’ya rastladı.
Marlon:
- Tek başıma gelebileceğimi söylemiştim Gemma, dedi.
- Biliyorum Marlon. Ama babam eve erken geldi. Bağırmaması için seni karşılamaya
geldim, dedi.
Eve geldiklerinde Marlon babasını göremedi. Bu yüzden odasına girip resim defterini
yatağının üzerine çıkardı, resim yapmaya başladı. Bu sırada Masson, hızlıca kapıyı açtı:
- Ne o, gelir gelmez resim yapmaya mı başladın, dedi.
Çocuğun cevap vermesini beklemeden kapıyı kapatıp çıktı. Marlon şaşkındı ama
önündeki defter ve boya kalemleri onun üzülmesini engelledi. Resmini yapmaya devam etti.
Bugün farklı bir şey düşündü. Resmi bitirince Bay louis’e götürüp gösterecekti. Aradan yarım
saat geçti, bir saat geçti. Yemek yeme saati de gelmişti. Ama Marlon bunu fark etmedi.
Çünkü yaptığı şey onu alıp başka dünyalara götürüyordu. Bugün harika bir şey çıkarmak
istiyordu ortaya. Yapabildiklerinin en iyisi. Bu yüzden çok zamanını ayırdı bu resme. On
dakika önce Gemma odaya gelip onu çağırmıştı; ama Marlon “Tamam, geliyorum” dedikten
sonra tekrar resim yapmaya dalmıştı. Babasının bu kadar kızacağını düşünmemişti. Olacakları
tahmin edememişti bile. Çünkü resmine herkesi yerleştirmişti. Louis vardı. Babası vardı.
Gemma vardı. Hatta Bayan Eleta, sınıf arkadaşlarından bir kaçı bile vardı… Herkesi sığdırmıştı
kağıda. Her resimde olduğu gibi korkuya, acıya, hüzne yer yoktu. O herkesi mutlu, huzurlu
görüyordu resim kağıdında. Çocuktu işte! On dakikanın ardından Masson hızlıca içeriye girdi.
Kapının açılması bile Marlon’u korkutmuştu bir anda. Masson bağırmaya başladı:
- Yeter artık! Ne resmiymiş bu? Biz yemek yiyoruz. Duymuyor musun? Saatlerdir resim
yapıyorsun. Bıktım artık senin resim yapmandan!
Bu sözler Marlon’un beynine teker teker işlemişti. Babası hep: “Bıktım” diyordu; ama
bıkmak nasıl bir şeydi? İstememek mi, sevmemek mi, kötü görmek mi? Marlon şaşkındı.
393
Gemma ise korkuyordu. Kardeşinin tekrar dayak yemesinden korkuyordu. “O daha çocuk”
diyebildi. “Yapma baba!”
Masson’un öfkesi dinmemişti. “Çocuk ha! O zaman çocukluğunu bilecek” deyip
yatağın üzerinde duran resim defterini eline geçirdiği gibi paramparça yaptı. Sayfalarını yırttı,
buruşturdu. Üzerinde duran boyalar yere saçıldı. Yatağın üzerinde duranları bir hışımla alıp
hepsini yere fırlattı. Sonra da kapıyı vurarak odadan hızlıca çıktı. Gemma ve annesi şaşkındı.
Hem korktular hem de bir şey yapamıyorlardı.
Marlon ise babası odaya girdiğinde yerde oturuyordu. Şimdi de yerdeydi.
Paramparça, birbirinden ayrılmış, buruşmuş resim kağıtları yerdeydi. Rengarenk boya
kalemleri odanın her köşesine saçılmıştı. Sırtını yatağa dayadı, ayaklarını birleştirdi ve
gözlerini elinde kalmış boya kalemlerine dikti. Kaleme bakarak ağlıyordu hem de hüngür
hüngür.. Neye uğradığını şaşırdı ilkin; ama birkaç dakika sonra kurtuldu o durumdan. Sadece
ağlamak istiyordu. Bir anda yerinden kalkıp bitmek üzere olan resmini eline aldı. Yırtılmıştı.
Acaba birleştirebilir miyim, diye düşündü. Bu imkânsızdı. Üzüldü, öfkelendi… Elinde topladığı
bütün kağıtları yere attı. Aynı zamanda ağlıyordu. Kimse durduramazdı artık onu. Tutkuyla
bağlandığı, çok sevdiği, hayatında ilk kez aldığı hediye paramparça olmuştu. Tekrar yere
oturdu. Gözlerini koluyla kapatıp ağlamaya devam etti. Ama elindeki boyayı bırakmadı. Boya
kırmızıydı. Kırmızı onun için mutluluğu ifade ediyordu. Resmine kırmızıyı da sürünce
bitecekti; ama süremedi.
Bu sırada kapı çaldı. Gemma koşarak kapıyı açtı. Karşısında Bay Louis’i görünce şaşırdı.
Bay Louis ise duyduğu sesler karşısında neler olup bittiğini merak etmiş, bir sorun var mı,
diye sormaya gelmişti. Gemma tam bir sorun olmadığını söyleyecekken Masson geldi.
- Bir sorun mu var Bay Louis?
- Yok. Ben de sizi merak ettim. Sesleri duyunca…
- Ne varmış seslerde. Rahatsız ettiysek kusura bakmayın.
Bay Louis biraz daha konuşsaydı, kavga çıkacağından emindi. Ortalığı
alevlendirmemek için sessizce kapıya yöneldi. Bu sırada Marlon’un ağladığını duydu. İçine bir
hançer saplandı sanki. Tekrar duraksadı. Ama Masson kapıyı arkasından hızlıca kapattı. Bay
Louis sinirlendi. Bu küçük çocuğa böyle davranılmamalıydı. Marlon, olanlardan habersiz
odasında ağlıyor, artık resim yapamayacağını düşündükçe daha kötü oluyordu. Daha on beş
dakika öncesine kadar çok mutluydu. Ama şimdi tutkuyla bağlandığı şeyleri kaybetmenin
acısını yaşıyordu.
Yanına Gemma geldi. Onu nasıl teselli edebilirdi ki? Yanına usulca oturdu. Marlon’un
baktığı yere bakmaya başladı. Nasıl görebilirdi ki onun gördüklerini? Marlon’un gözleri
sadece yerde duran kalemleri ya da yırtılmış resim kâğıtlarını görmüyordu. Herkesin
anlayabileceğinden daha fazlaydı onun gördükleri, hissettikleri. Gemma:
- Üzülme, dedi.
- Nasıl üzülmem Gemma? Artık resim yapamayacağım. Nasıl yırtar benim yaptıklarımı?
Bunları söylerken daha çok sinirlenmişti. Ayağa kalkmış bağırarak konuşuyordu.
- Neden yırttı ki? Bağırsaydı, çağırsaydı, dövseydi; ama keşke yırtmasaydı, dedi.
394
Çocuk yere çökmüş, nefesi tükenmişti. Gemma bir şey söyleyememişti. Gemma
yatağın dibinde, Marlon odanın ortasında olduğu yerde oturmuş, ağlıyordu. Gemma derin bir
nefes aldı ve:
- Onun yaptıklarına aldırma Marlon. Daha önce de konuşmuştuk. O hep böyle ve hiç
değişmeyecek. Ama sen… Sen büyüdüğünde kimse yaptıklarına dokunamayacak.
Kimse sana bağırmayacak.
Bu sözler Marlon’u avutmuyordu. Nasıl büyük adam olacaktı ki? Bunları düşündükçe
daha çok ağlıyor, Gemma’nın sözleri onu daha da üzüyordu. Gemma:
- Ağlama artık Marlon, ağlama, diyordu.
Fakat bunları söylerken onun da gözlerinden yaşlar akıyordu. Marlon usulca ablasının
yanına sokuldu, başını onun omzuna dayadı. Uzun süre ikisi de konuşmadı. Odada sadece
Marlon’un hıçkırıkları duyuluyordu. Öylece uykuya daldılar.
Sabah ilk uyanan Marlon oldu. Güneş ışıkları gözlerini alıyordu. Kalkmakta zorlandı.
Her yeri tutulmuştu. Gemma’nın kolunu zorlukla üzerinden çekti ve doğruldu. Bu sırada hâlâ
elinde olan kalemi fark etti. Onu bütün gece hiç bırakmamıştı. Kırmızıydı. Mutluluktu (!) onun
için. Sonra yerde duran kâğıt parçalarına baktı. Yerde duran kalemlere… Gözlerinde biriken
damlalar akmak istiyordu. Bu sefer o izin vermedi. Burnunu çekti ve Gemma’yı uyandırmayı
düşündü; ama bir an durdu. Onu uyandırmadan önce bir şey yapması gerekiyordu. Usulca
yatağın altında duran kumbarasını aldı. İçinde çok parası yoktu. Topu topu 5 Frank. Hepsini
aldı. Sonra kumbarayı kapattı ve aynı yere koydu. Ardından Gemma’yı uyandırdı.
- Ağladığım için özür dilerim Gemma, dedi.
- Senin suçun değil Marlon.
- Hoşça kal. Ben okula gidiyorum.
- Okula mı? Daha çok erken değil mi?
- Sadece sen biraz uykucusun Gemma.
Her haliyle Gemma’yı güldürmeyi başarıyordu. Marlon evden çıkıp yavaş yavaş
yürümeye başladı. Canı okula gitmek istemiyordu. Yanında en sevdiği arkadaşı, resim defteri
yoktu. Eve de dönemezdi artık. Dün akşam babasının söyledikleri şimşek gibi çaktı beyninde.
Babası sevmiyor muydu onu? Her çocuğun üzüldüğünde düşündüğü gibi, beni sevmiyor, beni
istemiyor, dedi.
Yol ayrımına geldiğinde durdu. Sağa dönerse okula gidecekti. Düz devam ederse Seine
Nehri’nin kıyısındaki Andre Citroén Parkı’na çıkacaktı. Bekledi. Babasını, sonra da Bay Louis’i
düşündü. Ama düşündüğü hiçbir şey yarasını iyileştirmiyordu.
Yoluna düz devam etti. Yürürken içindeki öfke artıyordu. “Ne olursa olsun” dedi kendi
kendine “O hep bana bağırdı, beni dövdü. Şimdi de beni arasın” diye düşündü. Her çocuk
kızdığında bunları söyler. İntikam almak ister aklınca. Sonra birisi ona gülümsediğinde
yumuşar kalbi hemen.
Bir anda durdu. Gemma’yı düşündü. Onun üzülmesine dayanamazdı. Ama cebinden
çıkardığı kırmızı boya kalemine baktı. Tekrar yoluna devam etti.
395
Aradan dakikalar geçti. Ders başlamıştı. Ama ön sıra boştu. Bayan Eleta, Marlon’u
merak etti. Başına kötü bir şey gelmiş olabileceğinden korktu. Sonra da: “Çocuktur bu,
hastalanmış evde yatıyordur” diye düşündü.
Marlon küçük yolculuğuna yeni çıkmasına rağmen yorulmaya başlamıştı. Etrafına
bakındı. Yüzü asıldı, burada yaşadıklarını anımsadı. Saatlerce hediye kamyonunu beklediği,
kuşları kovaladığı, sevinçten türlü türlü oyunlar oynadığı yerdi burası. Yoluna devam etti.
Arabaların arasında karşıdan karşıya geçti, büyük binalar gördü. Daha önce evinden bu kadar
uzaklaşmamıştı. Kendi mahallesi bu kadar güzel değildi. Caddeler daha kalabalıktı, daha çok
araba vardı. Binalar daha yüksekti. Hepsinin arasında bu küçük beden kaybolup gidiyordu.
Bir anda duraksadı. Öyle bir şey gözüne ilişmişti ki, ağzının kocaman açılmasına,
gözlerinin parlamasına neden oldu. Daha önce hiç böyle bir şey görmemişti. Karşısında
kocaman bir lunapark vardı.
Koşarak giriş kapısına gitti. O kadar çok kalabalıktı ki içeri girdiğinde daha çok
büyülendi. Daha önce hayatında hiç görmediği dev oyuncaklar vardı burada. Hepsi
birbirinden değişik, hepsi birbirinden güzel, rengârenk, cıvıl cıvıl. Heyecanlandı, kendini
oyuncakların, insanların arasına attı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştı.
Evde ise telâş çoktan başlamıştı. Okulun dağılmasının üzerinden yarım saat geçmiş;
ama Marlon’un hâlâ gelmemesi Gemma’yı korkutmuştu. Karla:
- Telâş yapma Gemma. Gelir birazdan.
Masson:
- Çocuk değil mi? Takılmıştır bir yere. Çok büyüttünüz.
Gemma bu sözlerin ardından sinirlenerek:
- Sözlerine dikkat et! Eğer onun çocuk olduğunu daha önceden anlayabilseydin ona
bağırmazdın. Çocukluğunu yaşamasına izin verirdin. Ben okula gidiyorum Karla.
Gemma evden çıkıp okula doğru koşmaya başladı. Yolda etrafına bakınıp Marlon’a
rastlamayı umuyordu. Bu sırada Bay Louis’le karşılaştı. Bay Louis:
- Hayırdır Gemma, nereye koşuyorsun?
- Marlon yok Bay Louis. Hâlâ eve dönmedi. Okula gidip onu arayacağım, dedi.
Bunları söylerken koşmaya devam ediyordu. Bay Louis:
- Bekle, ben de geliyorum, dedi.
Okula yaklaştıklarında Bayan Eleta’i gördüler. Arabasına binip gidecekti. Gemma:
- Bayan Eleta! Bir dakika bekler misiniz?
- Ah, Gemma! Nasılsın?
- Marlon yok Bayan Eleta. Hâlâ eve gelmedi.
- Nasıl olur? Okulda da yoktu. Evde olduğunu düşündüm.
Gemma fenalaşır gibi oldu. Marlon tek başına nereye gidebilir, ne yapabilirdi ki? Bay
Louis ve Gemma eve geldiler. Gemma içeri girdi, Bay Louis kapıda, oradan ayrıldı. Gemma
Marlon’un kayıp olduğunu ev halkına bildirdi. Masson derhal polise gitmek üzere sokağa
çıktı. Gemma ağlıyordu. Yeniden pişman oldu. Onu ben götürmeliydim, yalnız gitmemeliydi,
diye düşündü. Kendisini suçluyor, elinden bir şey gelmediği için ağlıyordu. Sokaklara çıkıp
396
kardeşini aramak istiyordu; ama hava kararmıştı. Bu çocuk tek başına ne yapardı. Hava buz
gibiydi. Peki o küçük beden açlığa nasıl dayanırdı.
Lunapark ise havanın kararmasına rağmen hâlâ kalabalıktı. Marlon’un bir oyuncağa
binecek kadar parası yoktu; ama yine de eğleniyordu. Onun hayal dünyası genişti. Kendini
her oyuncakta hayal etmiş, her birine binmişti sanki. Her oyuncağın başında dakikalarca
durmuş, hepsini tanımış, üzerindeki insanların kahkahalarına tanıklık etmişti. Bir ara
yorulduğunu fark etti. Aç değildi; çünkü Gemma’nın hazırladığı kurabiyeleri yemişti. Sadece
biraz yorgundu, biraz üşüyordu. Bir bankın üzerine oturdu ve hayal kurmaya orada devam
etti.
Bu sırada yanına bir adam oturdu. Uzun boylu, zayıf, başında melon bir şapkası olan,
uzun pardesülü bir adamdı bu. Marlon adamın yüzüne bakamadı. İster istemez içinde bir
korku hissetti. Yanındaki adam ona garip gelmişti. Marlon, adamın yüzünü görmemişti; ama
adamın çocuğu inceler gibi bir hali vardı. Sonra adam önüne bakmaya başladı. Önündeki
eğlenceye, kalabalığa sonra da çocuğa baktı ve şöyle dedi:
- Buraya yalnız gelmek için biraz küçük değil misin ufaklık?
Çocuk bir anda oturduğu yerde doğruldu ve “ Bay Louis!” diye sevinçli bir çığlık attı.
- Beni nasıl buldunuz?
- Sen bir çocuksun ve çocuklar en çok lunaparkları sever. Neden evden kaçtın Marlon?
- Çünkü… Kaçtım işte. Babam resim defterimi yırttı. O kadar güzel bir resim yapıyordum
ki! Hatta size de gösterecektim ama babam gelip yırttı. Bana da kızdı. Beni istemiyor
o.
Çocuk içini dökmüştü. Gözlerinden yaşlar akmaya başladı. Bay Louis, çok üzülmüştü.
Gözlerini bir noktaya dikmişti. Marlon:
- Daha önceleri bana tokat atmıştı; ama bu kadar canım yanmamıştı Bay Louis.
- Resim yapmayı çok mu sevdin?
- Hem de çok…
- O zaman peşini bırakmamalısın Marlon. Pes etmeyeceksin. Böyle şeyler yaşayarak
hayata devam edeceksin. Bunlara göğüs germesini öğrenmek zorundasın.
- Ama artık resim yapamayacağım Bay Louis.
- Bu sadece bir zaman için Marlon. Babanın resim defterini yırtması resim
yapamayacağın anlamına gelmiyor. Evden kaçarak bunu başaramazsın. Gemma ne
kadar üzüldü biliyor musun?
- Çok mu ağladı?
- Senin için çok endişelendi. Bak Marlon, bağlandığın, çok sevdiğin şeyleri kaybedince
pes etmeyeceksin. Kaçarak değil, sabretmesini bilerek onları elde edebilirsin ancak.
- Sabrederek büyük adam olacak mıyım Bay Louis?
- Okursan elbette yapabileceklerinin en iyisini hedeflersen, bunu da sabrederek
yaparsan büyük adam olursun ufaklık.
- En iyisi ha, diye düşündü Marlon.
Bay Louis’in kurduğu cümleler çocuğu büyülemişti. Demek ki biraz sabredecek sonra
da en iyisini isteyecekti.
397
- Teşekkürler Bay Louis. Bunları hiç unutmayacağım, dedi.
- Bir gün bu hayatını hatırlayacaksın. Yaşadıklarını, sevinçlerini, hüzünlerini… Sen çok
büyük bir adam olacaksın o zaman. Bu yaşadıklarından ders alıp hayata daha sıkı
tutunacaksın, dedi.
Sonra çocuğun duyamayacağı şekilde “Tıpkı benim gibi.” dedi. Bay Louis
gülümseyerek kolunu çocuğun omzuna atmıştı.
- Şimdi eve dönecek misin ufaklık?
- Evet Bay Louis. Sizin de söylediğiniz gibi kaçmak benim işime yaramayacak.
Kalktılar ve tam yürümeye başlayacakken Bay Louis Marlon’u durdurdu.
- Bu oyuncaklara daha önce bindin mi?
Marlon, “Hayır” anlamında başını iki yana salladı.
- -O zaman gel benimle, dedi ve bilet kuyruğuna girdiler. Marlon ise şaşkın, meraklı:
- Ne oldu Bay Louis?
- Atlı karınca ve dönme dolaba binmek istemez misin ufaklık?
Marlon heyecandan yerinde duramıyordu. “Yaşasın, yaşasın!” dedi yerinde zıplayarak.
İlk önce atlı karıncaya bindiler. Az önceye kadar hayal kuruyordu Marlon. Şimdi gerçekti
hepsi. Kendi kahkahlarını doyasıya atıyordu. Her şeyi aklından çıkarmış, sadece eğlenmesine
bakıyordu. Sadece o anı düşünüyordu. Mutluydu, sevinçliydi. İçini gıdıklayan bir şeyler vardı.
Atlı karıncadan inince dönme dolaba bindiler. Bu başkaydı. İlk önce korktu. Bay Louis’in elini
tuttu. Sonra ayağının altında olan tüm şehri hayranlıkla izlemeye başladı. Her yer parlıyordu.
- Versailles, bu kadar büyük mü Bay Louis, dedi.
Gördüklerinin büyüsüne kapılmıştı.
- Vay canına! Herkes karınca kadar küçük görünüyor, dedi.
Sonra da Bay Louis’e dönerek:
- Bakın Bay Louis, orada Rions var değil mi?
- Evet, Marlon. Bak karşıda da Parigi var.
- Hepsi çok güzel Bay Louis. Size çok teşekkür ederim.
Dönme dolap durup da inme vakti geldiğinde Marlon’un başı dönmüş gibiydi,
sallanıyordu. Buna rağmen kimse keyfini bozamaz, gülen yüzünün somurtmasına neden
olamazdı o anda.
Bay Louis’le birlikte bir taksiye bindiler ve evlerinin önüne geldiler. Evin bütün ışıkları
yanıyordu. Zile bastılar. Gemma koşarak kapıyı açtı. Saatlerce ağlamaktan gözleri şişmiş,
perişan bir haldeydi. Karşısında Marlon’u görünce onu sıkıca kucakladı. Bir yandan ağlıyor
diğer yandan da:
- Neredeydin Marlon? Beni çok korkuttun, diyordu.
Dakikalarca çocuğu bırakmadı.
- Bir daha yapma Marlon, bir daha gitme, dedi.
Bu sırada Masson da kapıya çıkmıştı. Marlon babasını görünce önce korktu. Acaba
kızar mı, diye düşündü. Sonra babası ona sarıldı. Pişman olduğu, üzüldüğü belliydi. Masson:
- Sana bir şey olsaydı ben ne yapardım, dedi.
398
Masson çocuğu bırakıp karşısında Bay Louis’i görünce utandı, sıkıldı, biraz daha
pişman oldu. Yanına giderek:
- Teşekkür ederim Bay Louis. Nerede buldunuz onu?
- O bir çocuk Bay Masson. Üzülse de, öfkelense de ilgisini çeken bir şey gördüğünde
kalbi hemen yumuşar. Onu lunaparkta buldum. O daha bir çocuk ve çocukluğunu
yaşamasına izin verin. Hayal dünyasını istediği gibi kullansın.
Küçük bir çocuk gibi ders alıyordu Masson; ama bu derse ihtiyacı vardı. Marlon’un
ortalıktan kaybolması belki de onun kendine gelmesini sağlamıştı. Marlon’un hissettiklerini
bir an Kendisi de hissetti. Oğlunun kaybolduğunu duyunca vücuduna bir ateştir yayılıvermişti.
Yaptıklarının pişmanlığını duymuş, oğluna böyle davranmaması gerektiğini anlamıştı.
O gece Marlon, Bay Louis’e, “İyi geceler!” dedikten sonra yatağına yattığı gibi uykuya
daldı. Gemma, Bay Louis’in yanına giderek:
- Teşekkürler Bay Louis. Siz olmasaydınız onu bulamazdık.
- Önemli değil Gemma. İyi geceler.
Gemma daha sonra Marlon’un yanına yatıp onu izlemeye başladı. “Sen olmasaydın
ben ne yapardım” dedi sessizce. Sonra da kardeşinin yanında uykuya daldı.
Sabah uyandık