Önceki bölümleri okumak için buraya

ORTAK ROMAN
Bölüm 1
Ter içinde uyandı.
Kaşları çatılmış, çenesi kasılmıştı.
Sanki zifiri karanlıkta ateş böcekleri uçuşuyordu. Halüsinasyon muydu
bu yoksa gerçek mi?
Birden hatırladı. Gençlik yıllarında Boston’da iki haftada bir gittiği
çamaşırhaneyi görmüştü rüyasında.
Sakin adımlarla kapıdan girmiş, yanında getirdiği madeni paraları yarıktan
içeri atmış, mavi plastik torbasından çekip çıkardığı kirli çamaşırları makineye
tıkıp kapağını kapatmıştı. Oraya kadar her şey yolundaydı. Karşıdaki
sandalyede oturan kısa saçlı sarışın kız büyük bir dikkatle elindeki notları
okuyordu. Bir süre sonra kurutucudan çıkardığı giysilerini alıp gitmiş, yerine
hiç durmadan münakaşa eden iki üniversite öğrencisi gelmişti. Bir saat kadar
sonra onlar da işlerini bitirmişler, akşamüstü olmuştu. Bu kez kızıl saçları
beline kadar inen yanık tenli bir genç kadın elindeki torbadan çıkardığı
çamaşırları boşta kalan makineye yerleştirip yanındaki sandalyeye ilişmiş,
kulaklıklarını takmış müzik dinliyordu. Latin kökenli olmalıydı. Brezilyalı mıydı
acaba? Yoksa Kosta Rikalı mı? Hava kararırken o da terk etmişti mekânı.
Saatler geçmiş, gece yarısı olmuş, etraftan el ayak çekilmişti. Herkes işini
bitirip gidiyor, bir tek onun çamaşırları bir türlü kirlerinden arınamıyor, bir tek
onun makinesi, kurgusu bitmek bilmeyen uğursuz bir oyuncak gibi, tuhaf
sesler çıkararak bir o yana, bir bu yana yalpalayıp duruyordu.
Şakakları zonkluyor, kalbi avını kıl payı kaçırmış dişi bir çitanınki kadar
hızlı çarpıyordu. Derin bir nefes aldı. Bekledi, bekledi, bekledi. Nabız atışları
normale dönünce yorganı başına kadar çekti ve yeniden derin bir uykuya
daldı.
‐ ‐ ‐ ‐ ‐ Bu kez de bir köpek havlamasıyla uyandı.
Tavandan yere kadar uzanan kalın perdeler kapalıydı. Aralardan bıçak
gibi sızan parlak ışığı fark etmese aldırmayacaktı. Odanın alacakaranlığında
başucundaki komodinin üzerinde duran kol saatine uzandı. Rakamları
seçemiyordu. Saatin kadranını ışığın geldiği yöne doğru çevirip bir daha
denedi.
Olabilir miydi?
Saat neredeyse on bire geliyordu!
Ağzında buruk bir tat, karanlığa alışan meraklı gözlerle etrafına bakındı.
Odanın sağ köşesinde bir berjer koltuk, karşı duvara dayalı bir de antika
çalışma masası vardı. Masanın üzerindeki dizüstü bilgisayarı ve önündeki
kollu sandalye sahne dekorunu tamamlıyordu.
Anlaşılan yine bir otel odasında uyanmıştı.
Kaldığı oteli de, geceyi geçirdiği odayı da hatırlayamamıştı yine. Aslında
bunda şaşılacak bir şey yoktu. Son yıllarda ömrünün yarısı otellerde geçiyor,
mekânlar birbirine karışıyor, oda numaraları anlamsızlaşıyordu.
“Bakalım bu sabah neredeyiz” diye mırıldandı kendi kendine. “En
azından birbirinin kopyası beş yıldızlı sentetik otellerden değil, bir tarzı var bu
odanın, kendine has bir şahsiyeti. İyi de bu saate kadar nasıl uyuyakaldım
ben?”
Üzerinde bir ağırlık vardı, bir uyuşukluk hali.
Yavaş hareketlerle yatağından doğrulup ayağa kalktı. Pencereye doğru
birkaç adım atıp perdenin kanatlarını iki yana açtı. Güneşin göz kamaştıran
ışığı odanın en kuytu köşelerini işgal ederken, onun da bedenini sarıp
sarmalamak, içinde eritip yok etmek ister gibiydi. Kamaşan gözlerini kapatıp
bir süre dinlendirdi. Göz kapaklarını yeniden araladığında aslında bir
pencerenin değil bir balkon kapısının önünde durduğunu fark etti. Minik
balkonun alçak duvarından yükselen ferforje korkuluklar barok motiflerle
bezeliydi. İkinci katta olmalıydı. Odası da kaldığı otelin arka bahçesine
bakıyordu besbelli. Yüzyıllara meydan okuyan ağır başlı, sarı-kızıl yayvan
yapraklı ağaçlarların ortasında, dört yapraklı yonca şeklinde küçük bir havuz
vardı. Sonbaharın dallardan usulca koparıp attığı akçaağaç yapraklarıyla
kaplanmış fıskiyeli havuzun etrafındaki masalardan birinde genç bir çift
kahvaltı ediyordu.
Uykuda gezer gibiydi.
Odayı bir uçtan ötekine sarsak adımlarla geçip banyoya girdi. Bir süre
parmaklarıyla yokladıktan sonra bulduğu o düğmeye basıp ışıkları yaktı.
Büyük bir ayna, modern hatlı armatürler, oval bir mermer lavabo duruyordu
önünde. Musluğu açıp soğuk suyu avuç avuç yüzüne çarpmaya başladı. Su
zerrecikleri teninden sekip dört bir yana saçılıyordu. Sarı pirinç halkaya
geçirilmiş buzlu cam bardaktaki fırçaya macunu sıkıp düzgün hareketlerle
yukarı aşağı, öne arkaya dişlerini fırçalamaya başladı.
Bir yandan da dünyaya yeni uyanan bir bebeğin şaşkın bakışlarıyla
aynada kendini süzüyordu. Sıkı karın kaslarına, yüz metre kelebek finalinde
yarışan yüzücülerin göğüs kafesine sahipti. Gergin vücut hatlarına bakılırsa
otuzlarında olmalıydı. Kafasını yukarı kaldırıp yüz hatlarını inceledi. Sımsıkı
dudakları, geniş bir alnı, ela gözleri, düzgün bir burnu vardı. Kumral saçları
kulaklarını örtüyor, dalgaları ensesine kadar uzanıyordu. Peki, neden çatmıştı
kaşlarını böylesine? Neden acı ve hüzün sinmişti gözlerine?
Yeniden odaya dönüp o berjer koltuğa oturdu.
Habis bir ur gibi beyin kıvrımlarını teker teker ele geçiren, amipler misali
hiç durmaksızın bölünüp içini kaplayan paniği görmezden gelmeye takati
kalmamıştı artık.
“İyi, tamam, anladık” diye mırıldandı boğuk bir sesle. “Kaldığın oteli,
yattığın odayı tanımıyorsun, peki nasıl geldin buraya? Ya ayın kaçı bugün?
Geçen gün hangi otelde kalmıştın?”
En çok sakındığı soruyu pas geçiyordu sürekli. En sonunda dayanamayıp
patladı.
“Peki, sen kimsin be adam?”
İşte şimdi o ürkünç gerçekle yüz yüze gelmişti.
İlk uyandığı andan itibaren sinsice içine yayılan kaygılar meydanı boş
bulur bulmaz ayaklanmış, aman vermeyen hınzır çocuklar gibi koro halinde
ondan hesap soruyorlardı.
“Adın ne senin, ya soyadın? Nereden gelip nereye gidersin?”
Başını iki elleri arasına almış, sessizce oturuyordu orada.
Ne düşüneceğini, ne yapacağını, neyi nasıl yapacağını bilmeden.
Tek başına.
Bu tür hikâyeleri çok duymuştu geçmişte kalan hayatında. Ani hafıza
kaybı üzerine yazılmış makaleler bile okumuştu üniversite yıllarında. Ama bu
vakalar başkaları için yazılırdı hep. Öyle gelirdi ona.
“Peki, neden ben?” diye bir altyazı akıp duruyordu zihninde. “Neden
şimdi? Neden burada?”
* * * * *
Bölüm 2
Yarım saate yakın bir süre koltuğun üzerinde kıvranmış, hiç değilse bir
ipucu bulabilmek umuduyla belleğini sonuna kadar zorlamıştı.
Dönüp dolaşıp başladığı yere geliyordu.
Belleğiyle birlikte benliğini de yitirmiş olmanın yarattığı şok dayanılır gibi
değildi. Sinir sistemini çökerten bir deprem, dalga dalga kabaran bir sel,
özgüven namına ne varsa yıkıp geçen bir kasırga.
Sandy kasırgasını hatırladı birden.
Daha geçen gün Atlantik’ten gelip Kuzey Amerika’yı kasırgayı
seyretmemiş miydi televizyonda? O amansız yıkımdan, insanların
çaresizliğinden etkilenmemiş miydi? Peki, neredeydi o günlerde? Kiminle
seyretmişti o sahneleri?
Yanıt yok.
Hayır, böyle olmayacaktı.
Bir şekilde toparlanmalıydı, zihnine çökmüş bu tekinsiz sis bulutuyla,
içini kemiren bu bilinmezlikle her ne pahasına olursa olsun mücadele
etmeliydi. Dimağı hasar görmüş olabilirdi ama ruhu pes etmemişti daha.
Oturduğu koltuktan doğruldu.
Kendine acıyarak geçireceği saatler ona bir şey kazandırmadığı gibi,
direncini de zayıflatıyordu. Kararını vermişti. Madem beyninin kıvrımlarına
sinmiş nöronlar onunla işbirliği yapmayı reddetmişti, o da çareyi başka
yerlerde arayacaktı.
Alıcı gözle etrafına bir kez daha bakındı. Yatağının başucundaki
komodinin üzerinde az önce eline aldığı kol saati, ciltli bir kitap ve bir kurşun
kalemden gayrı bir şey yoktu. Çalışma masasının üzerinde duran dizüstü
bilgisayarının kapağını kaldırdı ve açma düğmesine bastı.
Olacağı buydu işte!
Bilmediği o şifreyi soruyordu elektronik sırdaşı.
“Onu hatırlasam sana ne gerek var zaten” diye söylendi içinden.”Geri
zekâlı!”
Birden zihninde bir ışık yanar gibi oldu.
“Telefonum, ya cep telefonum nerede benim?”
Feri kaçmış gözlerle çevreyi tarassut ediyordu. Yok, yok, yok... İçine bir
şüphe düştü. Yoksa bir cep telefonu yok muydu? Nihayet gördü onu. Yerde,
duvarın dibindeydi işte! O tarafa doğru bir hamle yaptı, yere çömelip eline
aldı o yassı, siyah, kaygan nesneyi.
Heyhat, kendi kimliğinin izini sürerken bu kez de kapağı bir yana
savrulmuş, ekranı paramparça bir enkazla karşılaşmıştı.
Yutkundu.
Son bir umut, banyonun karşısındaki elbise dolabına yöneldi. Biri lacivert
blazer, diğeri kahve-bej ekose, dirsekleri deri yamalı iki ceket asılıydı dolapta.
Elleriyle yokladı. Ne bir cüzdan vardı ceplerinde, ne bir kartvizit, ne de
kimliğine dair en ufak bir ipucu. Dolapta asılı gömleklerden, pantolonlardan
da bir hayır gelemezdi zaten. Tam o anda iç bölümdeki kasa ilişti gözüne.
Aradıkları o kasada olmalıydı!
Ama ya kasanın şifresi?
Artık yolun sonuna gelmişti. Odanın içinde bir süre dört döndükten sonra
telefona uzanıp resepsiyonu aradı.
“Buongiorno, Signor Adoni, nasıl yardımcı olabilirim size?”
Zihinsel refleksi kendiliğinden devreye girmiş, o da tipik bir San Marino
İtalyancasıyla cevap vermişti.
“Sanırım kasamın şifresini unutmuşum Signora. Yardımcı olur musunuz
lütfen?”
“Hiç sorun değil efendim, ben gelip açabilirim.”
Telefonu kapattı. Sakin bir sesle konuşmuştu ama şimdi avuçları
terliyordu. Ağzı kupkuruydu. “Signor Adoni” dememiş miydi resepsiyondaki
kız?
Kulağı kirişte, yüreği daralarak bekledi. Tıklama sesini duyar duymaz
kapıyı açtı ve gözleri hayretle büyüyen genç kıza zoraki gülümsedi:
“İyi ki hemen geldiniz, sanırım başım belada.”
“Ama Signor Adoni” dedi kız, muzip bir gülümsemeyle onu tepeden
tırnağa süzerken, “henüz misafir kabul etmeye hazır değilsiniz sanırım.”
Üzerinde yalnızca bir boxer şort olduğunu ilk o zaman fark etti genç
adam. Bir yandan telaşla kapıyı örterken, bir yandan da laf yetiştirmeye
çalışıyordu.
“Ah, özür dilerim. Yeni kalkmıştım, başım çok ağrıyordu, ne kılıkta
olduğumun bile farkında değildim. Bana bir dakika izin verin lütfen.”
Tek eliyle dolaba uzandı. Bulduğu ilk gömleği sırtına geçirip pantolonunu
da giydikten sonra yüzüne eğreti bir sırıtış kondurup kapıyı açtı.
“Oldu galiba, artık gelebilirsiniz içeri. Lütfen bağışlayın beni.”
Alımlı genç kız koyu kahve gözlerini kaçırmadan cevap verdi:
“Siz hiç merak etmeyin Signor Adoni, kimseciklere söylemem. Bu da
bizim minik sırrımız olsun.”
Zarif adımlarla yürüyüp dolabın önünde diz çöktü. Mahir parmaklarıyla
önce kasanın arkasına gizlenmiş bir düğmeye basmış, ardından o sihirli dört
rakamı peş peşe iki kere tuşlamıştı. Birkaç saniye geçmeden kasanın kapağı
yavaşça kendini salıverdi.
“Şimdi” dedi alçak sesle, yerinden doğrulurken, “kasanızı yeniden
kapatmak istediğinizde hatırlanması zor bir şifre yerine 1-2-3-4 tuşlarına
basmanız yeterli olacaktır. Merak etmeyin, şifrenizi bir tek ben bileceğim ve
gördüğünüz gibi kasanızı istediğim zaman açabiliyorum zaten.”
“Evet, farkındayım” diye söylendi mahcup bir edayla. Sonrasında söze
nasıl devam etmesi gerektiğini kestiremiyordu.
“Size zahmet oldu, çok teşekkür ederim.”
Genç kız bembeyaz dişlerini göstererek gülümsedi ışıl ışıl. Lacivert
ceketinin yakasında Maria Costa yazılıydı.
“Rica ederim, benim için zevkti, bir sıkıntınız olursa yine aramaktan
çekinmeyin lütfen.” Biraz duraksadı. “Demek bugün Profesör Bruno
Moretti’yle buluşacaksınız. Ne heyecanlı!”
“Profesör Moretti’yle mi? Peki, siz nereden biliyorsunuz bunu?”
Maria Costa uzun siyah saçlarını eliyle arkaya atarken kendisine şaşkın
şaşkın bakan adama bir daha gülümsedi. Biraz muzip, biraz sabırsız gibiydi.
“Siz söylemeseydiniz ben nereden bilebilirdim ki? Zaten Profesör Moretti
ile görüşmeye gelen konuklar hep bizde kalır. Kayıt yaptırdığınız sırada
buraya neden geldiğinizi sormuştum dün akşam. Siz de bugün saat beşte
kendisiyle randevunuz olduğunu söylemiştiniz.” Yine duraksadı, sanki bir şey
söyleyecekmiş de vazgeçmiş gibi. Sonra uygun sözcükleri arayıp buldu. “Yol
yorgunluğu işte, unutmuşsunuz.”
Bir sessizlik girdi aralarına.
Her geçen saniye mesafe hızla açılıyordu.
“Hazırlık yapmanız gerekiyordur herhalde. En iyisi ben görevimin başına
döneyim. Kahvaltıya da inmediniz. Aç değil misiniz?”
Adam boş gözlerle bakıyordu.
“Doğru ya, kahvaltı... Ne yazık ki çok geç uyandım ben. Hem zaten aç
da değilim. Şu işleri bir yoluna sokayım, aşağıya iner bir şeyler atıştırırım.”
“Merak etmeyin Signor Adoni. Aşçımız burada. Yeter ki siz isteyin,
damağınıza uygun bir şeyler hazırlayabileceğinden eminim.”
Sonra usulca dışarı süzülüp kapıyı arkasından kapattı.
*****
İkinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Burce Gürsel, Nilgün Uca, Cihan Tuncay, Emre Gürkan, Erte Oyar, Muazzez Öcal, Gülin
Demirok, Nesrin Naz Güngör, Aziz Sar, Rosetta, Feride Güllü, Şebnem Andaç
Susenburger, Meltem Yorulmaz, Ece Korkmaz, Aysun Aksel, Yıldız İlhan, Güven Demir,
Ali Arı, Melek Diker Yücel, Onur Ataoğlu, Nurdan Tezgin, Hakan Coşkun, Nalan Yılmaz,
Can Yıldırım, Başak Kırmacı, Doğancan Bedir, Dilek Oğul, Sevil Bayrak, Öykü,
Manzaradan, Eser Gezer, Zuhal Özügül, Zeynep Demirkıran, Bekir Şimşek
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür ediyoruz.
Bölüm 3
Yalnız başına kalır kalmaz, kalbi çarparak kasaya yaklaştı. Elleri mi
titriyordu yoksa?
“Uzatma” diye söylendi içinden. “Anladık işte, başın belada. Bundan da
beteri olabilir mi?” Ama eli bir türlü aralık kapağa gitmiyordu. Kendi kendini
ikna etmek istercesine söylenmeye devam etti.
“İçine düştüğün şu kör kuyudan seni kim gelip kurtaracak sanıyorsun?
Sihirli değnekli periler mi? Hayır efendim, kendi göbeğini kendin keseceksin
bu dünyada.”
Ani bir hareketle kapağı ardına kadar açtı. Kasanın içersinde bir pasaport
duruyordu, bir de siyah deri cüzdan. Ayrıca içi para dolu bir zarf, katlanmış
bir kâğıt ve bir de ses kayıt cihazı.
Beyni uğulduyordu. Hatırlamadığı kimliği bunların içinde saklı olabilir
miydi? Tanrım, ne oluyor bana diye mırıldandı kendi kendine. İlk olarak
pasaportu aldı eline. Kalın kırmızı kapağın üzerinde altın yaldızlı harflerle
Unione Europea Repubblica Italiana yazılıydı. Hemen sayfalarını çevirmeye
başladı. Fotoğrafa gelince durdu. İtalyan vatandaşı olduğu yazılıydı.
Soyadı Adoni, adı Erol olarak kayda geçmişti. 5 Nisan 1966, İstanbul
doğumluydu.
İstanbul mu?
Evet, öyle yazıyordu işte, İstanbul.
Pasaport 12 Kasım 2006 - 11 Kasım 2016 tarihleri arasında geçerliydi.
Bir sonraki sayfada yine şaşırdı. Boyu 1.82, gözleri ela, ikamet yeri İstanbul...
Adoni ha! Erol Adoni… Başına yan tarafa çevirip adını bir kez daha
tekrarladı. Erol Adoni sözcükleri ağzından dökülürken merakla yüzünün
aynadaki görüntüsünü izliyordu. Nabız atışları normale dönmeye başladığında
pasaportu kasaya geri koydu. Sıra cüzdana gelmişti. Kendi adına hazırlanmış
iki kredi kartı vardı içinde, ikisi de Türk bankalarından alınmıştı. Bildik isimler.
Yerleri, adları hatırladıkça panik duygusu hafifliyordu. Evet, okuduğu, izlediği
şeylerden birçoğu aklındaydı galiba. Makaleler, romanlar, televizyon haberleri,
seyrettiği filmler, dinlediği şarkılar, maç sonuçları.
Ama iş kişisel bilgilere gelince tekliyordu hafızası.
Kasada duran katlanmış kâğıdı eline alıp yine o mahut koltuğa doğru
yöneldi. Bir hışımla terk etmişti onu yarım saat kadar önce, şimdi tıpış tıpış
dönecekti yine o davetkâr kucağına. Sanki bir Sandy kasırgası da onun
içinden geçmişti… Benliği, ruhu, düşünceleri her şey bir yerlere savrulmuştu.
İçinde dış dünyanın çizgilerinin yer almadığı puslu bir boşlukta tutsak gibiydi.
Derin bir nefes aldı ve okumaya başladı.
Bir mektubun kopyasıydı bu. Paris Review antetliydi ve İtalyan Psikoloji
Profesörü Bruno Moretti’ye hitaben İngilizce kaleme alınmıştı. Derginin
eleştiri yazarlarından Erol Adoni’nin 12 Kasım 2012 günü kendisiyle
gerçekleştireceği söyleşinin ana başlıkları özetlenmişti o mektupta.
“Demek bugün 12 Kasım 2012” diye söylendi kendi kendine. Prof.
Moretti’nin yeni kitabı Niccolo Machiavelli’nin Düşleri büyük ilgi uyandırmış,
New York Times çoksatanlar listesinin başköşesine haftalarca konuk olmuştu.
Robespierre’in biyografisinden sonra romanlar da yazan Moretti’nin üçüncü
eseriydi bu. Bu kitapları ne zaman ve nerede okuduğunu bir türlü
anımsayamıyordu. Ama içerikleri bugün gibi belleğine kazılıydı. Bir
meslektaşının geçenlerde Corriere Della Sera gazetesinde profesörle yaptığı
röportaj da tümüyle aklındaydı mesela.
Prof. Moretti o söyleşide özgürlük kavramı hakkında ne düşündüğü
sorulduğunda Milan Kundera ve Ayn Rand’dan örnekler vererek dikta
rejimlerinin baskısı altında yaşamış kişilerin özgürlüğe daha düşkün
olduklarına işaret etmişti. Nitekim yirmi yıl Saint Petersburg’da yaşadıktan
sonra Amerika’ya göç eden Ayn Rand’a göre fikir ve vicdan özgürlüğü, mülk
edinme özgürlüğü gibi bireysel haklar her şeyin üzerindeydi. Hayatının büyük
bölümünü Sovyet rejiminin zalim pençesi altında Prag’da geçiren Kundera ise,
insanın kendisi için tasarlanmış bir hayatın içine doğduğuna ve özgürlüğünün
peşinde koşması gerektiğine dikkati çekiyordu.
Ve nihayet, Nazilerin Paris’i işgal ettikleri yıllarda bile kimsenin kılına
dokunamadığı Sartre’dan bir alıntı yapmıştı Prof. Moretti: “İnsanoğlu
özgürlüğüne yazgılıdır; çünkü bir kere dünyaya atıldıktan sonra yaptığı her
şeyden o sorumludur.”
Kendi düşüncesini ise şöyle açıklamıştı İtalyan düşünür:
“Başkalarının hürriyetlerine, düşüncelerine, özgürce yaşam hakkına
saygı duymayan toplumlar er ya da geç bunun bedelini ödemek zorunda
kalırlar. Kişisel özgürlük ise, elde edinilmesi en güç hak ve ayrıcalıklardan
biridir. Zira özgür insan her şey ve herkesten önce kendine karşı dürüst
olmak zorundadır.”
Bütün bunları neredeyse kelimesi kelimesine hatırlaması onu sadece
şaşırtmıyor, aynı zamanda kendi kimliği hakkındaki boşluğu daha da
korkutucu kılıyordu. Prof. Moretti’nin yaşamı hakkında pek çok detayı
hatırlıyordu. Eserlerinin tümünü, bilimsel makalelerinin çoğunu okumuştu
elbette. Peki, hazırladığı notlara nasıl ulaşacaktı? Daha önce inceden inceye
kurguladığı bir söyleşiyi irticalen yürütebilir miydi?
Geçmişini kaybetmiş olmanın dayanılmaz baskısıyla bilek güreşine
tutuşmuşken bir de çok saygı duyduğu düşünürlerden biriyle, hem de birkaç
saat sonra söyleşi yapmasının bekleniyor olması içinde müthiş bir stres
yaratmıştı.
İmkânsızı dene ki, en zoru başarasın.
Kim söylemişti bu sözü? Gerçekten de böyle bir söz geçmiş miydi
kayıtlara? Yoksa kendi kendine mi uydurmuştu bu iddialı lafı?
Bir süre gözleri kapalı sessizce oturdu o koltukta.
Zihninin yarısı berraktı, yarısı karmakarışık.
Söyleşiyi boş verip bir psikiyatri kliniğine mi yatmalıydı? Yoksa “hafızamı
kaybettim, araştırın bulun benim köklerimi, ailemi” diyerek polise mi
başvurmalıydı?
Yavaşça doğruldu koltuğundan.
Artık sağa sola yalpalamıyordu.
Yeniden banyoya doğru yürüdü, bu kez daha kararlı adımlarla.
Duşa girdi, soğuk suyu sonuna kadar açıp dakikalarca altında durdu,
manastır keşişleri gibi, hiç kıpırdamaksızın. Bu bir ceza mıydı kendine reva
gördüğü? Yoksa buz gibi suyun etkisiyle ayılmayı, titreyip kendine dönmeyi
mi umuyordu?
*****
Üçüncü bölüme katkı sağlayan okurlar:
Burce Gürsel, Nilgün Uca, Cihan Tuncay, Emre Gürkan, Erte Oyar, Gülin
Demirok, Aziz Sar, Rosetta, Ece Korkmaz, Aysun Aksel, Nurdan Tezgin, Nalan
Yılmaz, Başak Kırmacı, Doğancan Bedir, Öykü, Tuba Baltacılar, Süha Arı,
Güven Demir, Gözde Beyazıt, A.E.K., Esra Koca, Nergiz Yanmaz, Hazal
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Bölüm 4
Acıktığını hissetti. Saatine baktı.
12.16
Lanet olsun, çok az zamanı kalmıştı.
Soğuk duşun etkisiyle biraz kendine gelmişti. Hemen hazırlanmalıydı.
Füme pantolonunu, açık mavi polo gömleğini ve lacivert ceketini hızla geçirdi
üstüne. Ayakkabılarını da giydikten sonra yuvasında duran manyetik oda
kartını alıp dışarı çıktı. Ahşap trabzanlı merdivenlerden aşağı doğru inerken
birden gözleri karardı. Çevresindeki her şey dönüyordu. Soğuk bir ter
boşandı sırtından. Tam sakinleşmeyi umarken kalbi yeniden hızla çarpmaya
başlamıştı.
Aşağıya iniyordu da sonrasında ne yapacaktı?
Neyse ki resepsiyondaki esmer güzeli sıcak bir ilgiyle ona bakıyordu.
“Ben de hiç acıkmayacak mısınız diye merak etmeye başlamıştım Signor
Adoni, şimdi birşeyler atıştırmak ister misiniz?”
“Evet, ufak bir sandviçle bir fincan duble espresso iyi olur sanırım.”
“Yanında biraz da dilimlenmiş meyveye ne dersiniz? Hepsi bizim
bahçemizden.”
“Fena fikir değil. Kahve sıcak olsun lütfen, gerisi kolay.”
Bankoya dirseklerini dayayıp, Maria’ya dert yanmaya hazırlandı.
Nereden girseydi lafa? Bilgisayarımın şifresini de unuttum dese iyice rezil
olacaktı.
“Kahvaltı hiç sorun değil” dedi kısık bir sesle. “Benim asıl derdim
bilgisayarımla. Sanırım diski bozulmuş. Belgelerim, isimler, adresler, hepsi
içindeydi. Yardımınıza ihtiyacım var.”
Maria alnını kırıştırdı.
“Size nasıl yardımcı olabilirim acaba?”
Bir hata yapıp her şeyi yüzüne gözüne bulaştırmaktan korkuyordu.
Hafifçe öksürüp boğazını temizledi.
“En çok ihtiyaç duyduğum şey internet bağlantısı olan bir bilgisayar.
Prof. Moretti’nin adresi sizde vardır nasıl olsa, değil mi?”
“Başka?”
“Hepsi bu kadar, yeter ki bir çözüm bulun” derken gözlerinde bir
yakarış vardı. “Birkaç saat sessiz bir ortamda çalışabilmekten başka bir
dileğim yok.”
“O zaman” dedi Maria yüzünde kocaman bir gülümsemeyle, “şanslısınız
doğrusu. Otel müdürümüzün odası bugün boş. Önce kahvaltı siparişinizi bir
geçeyim, sonra bilgisayarı sizin için hazırlarım.”
Erol’un gergin yüz hatları hafiften gevşemişti. Teşekkür ederek ofise
doğru yürüdü. Aralık duran kapıyı itip içeri girince etrafına bakındı. Masanın
üzerinde bir sürü klasör, evrak duruyordu. Kesilmiş faturalar, rezervasyon
fişleri, fiyat listeleri, broşürler. Birden ayıldı. Peki, İtalya’nın neresindeydiler?
Önünde duran broşürün kapağındaki adrese baktı göz ucuyla.
Castello di Villa
Via Casale 23, San Michele
Alessandria
Hmm, Alessandria kuzey İtalya’da, Torino ile Milano arasında bir
yerlerde olmalıydı. Bunda şaşılacak ne var diye mırıldandı kendi kendine, Prof.
Moretti Milano Üniversitesi psikoloji anabilim dalı başkanı değil miydi?
Maria Costa beş dakika geçmeden ofise gelmiş, çalışma masasının
üzerindeki bilgisayarı açıp şifresini girmişti. Kahvaltısının birkaç dakika içinde
hazır olacağını söyledikten sonra da geldiği gibi sessizce odadan çıkmıştı.
Artık yalnızdı. Birkaç saat sonra yıllardır hayranlıkla izlediği profesörle bir
röportaj yapacaktı ve ne soracağına, hangi sırada soracağına dair hiçbir
hazırlığı yoktu. Daha doğrusu vardı da, şifresinin ardına gizlenmiş bilgisayarı
sırlarını paylaşmaya yanaşmıyordu. Korkuyordu.
Bilinmezin karşısında duyulan korku.
Bilmek ve olmak arasında gittikçe büyüyen uçurum.
İçinde birbirine dolanıp ruhunu daraltan çelişkiler.
Bir an için her şeyden vazgeçmeyi düşündü.
Sonra derin bir nefes aldı. İradesi bir adım öne çıkıp onun adına karar
vermişti. Pes etmeyecekti. Parmakları klavyede, gözleri ekranda,
kahvaltısının usulca masaya bırakıldığını bile fark etmeden çalışmaya koyuldu.
Başını kaldırdığında tam dört saat uçup gitmişti.
Kurulu bir robot gibi Google sayfalarında dolanmış, Prof. Moretti
hakkındaki tüm güncel bilgileri taramıştı. Tabağındaki son elma dilimini
ağzına attığında Maria’nın ona verdiği ince bloknotun neredeyse tamamı
Türkçe, İngilizce, İtalyanca notlarla dolmuştu.
Şimdi geriye, odasına çıkıp kasada duran cüzdanını ve ses kayıt cihazını
almak kalmıştı. Madem buraya bu söyleşi için gelmişti, programını
bozmayacaktı. Önce işini yapacak, sonra da kendiyle, onu bırakıp giden
belleğiyle, geçmişiyle hesaplaşacaktı. Biraz önce Erol Adoni adını sorgulamayı
düşünmüş ancak eli bir türlü gitmemişti. Belli ki kendisi hakkında bir şeyler
keşfetmeye hazır değildi. Henüz değildi. Mantığı ne derse desin ruhunun
derinliklerinde o gücü bulamamıştı.
Kim olduğunu Google’a sorma düşüncesi buruk bir gülümseme yaydı
yüzüne.“Önce ilk adım, sonra ikincisi” diye ikna etmeye çalıştı kendi kendini.
Bebek adımlarıyla başlayacaktı yeniden yürümeye. Ofisin kapısını kapatıp
yeniden resepsiyona yöneldi. Ona sürekli gülücükler saçan dilberden yeniden
yardım isteyebilirdi.
“Teşekkür ederim Maria, gerçekten çok yardımcı oldunuz. Şimdi
hocamızın adresini de verirseniz sanırım yola koyulabilirim. Ha, bir de taksi
bulabilirsiniz değil mi?”
Genç kız bir kez daha hayretini gizlemeye çalıştı.
“Ama Signor Adoni, dün akşam size yolun tarifini vermemiş miydim?
Hatta haritada evin yerini bile göstermiştim. Arabanıza atlayıp önce ana
caddeye çıkacak sonra da…”
“Araba mı dediniz?”
Bu kez genç kızın gözleri kocaman açıldı.
“Signor Adoni, şaka yapıyorsunuz galiba. Dün akşam arabanızı yan
taraftaki sundurmanın altına çekmemi rica edip, anahtarını da bana
vermiştiniz ya?”
Erol bu badireyi nasıl atlatacağını düşünmekle meşguldü.
“Tabii Maria, haklısınız. Size anahtarı vermiştim, ancak yolumu
kaybedersem randevuma geç kalırım diye korktum birden. En iyisi bir taksi
çağırmak sanki.”
“Signor Adoni, hava henüz aydınlık, ben de arabanızın navigasyon
sistemini ayarlarım, o size yolu gösterir.”
Daha fazla itiraz etmedi. Milano havaalanından kiraladığını unuttuğu
dört kapılı siyah Fiat Sedici’ye atladı. Tam o sırada bahçenin en dip köşesine
oturmuş kitap okuyan bir adam çarptı gözüne. Aşina bir yüz. Bu saçlar, bu
duruş… Zihnini yokladı. Boşluk. Can yakan bir boşluk. Dişlerini sıktı ve
meraklı gözlerle onu süzen Maria’ya el sallayıp gaza bastı.
Prof. Moretti onu bekliyordu…
*****
Dördüncü bölümün sonu…
Ortak Roman hakkındaki düşüncelerinizi, önerilerinizi yorum bölümünde
Hasan Saraç’la ve diğer okurlarla paylaşabilirsiniz.
Dördüncü bölüme katkı sağlayan okurlar:
Sevil Bayrak, Feride Güllü, Hale Nur Durmuş, Burce Gürsel, Aysun Aksel,
Nilüfer Keyvanklıoğlu, Güven Demir, Rosetta, Can Yıldırım, Nilgün Uca,
Doğancan Bedir, Başak Kırmacı, Erte Oyar, Bekir Gökhan Okutan, Cüneyt
Temel, Hülya Arıcı, Lale Bollukcu Özer, Ece Korkmaz, Nesrin Naz, Dr. Gülten
Özdemir
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Bölüm 5
Mini bloknotuyla ses kayıt cihazını yan koltuğa atıp navigasyon
sisteminin gösterdiği istikamette aracını sürmeye başladı. Birkaç dakika
geçmeden iki katlı San Michele belediye binasına ulaşmış, parkın etrafından
dolanıp kasabanın dışına çıkmıştı bile.
Via Pazzola’ya gelince yavaşladı, üzüm bağlarıyla kuşatılmış bir köy
yolundaydı artık. Bir süre ilerledikten sonra yolun sol tarafında sarmaşıklarla
kaplı taş bir duvar göründü. Navigasyona bakılırsa varmıştı adrese.
Bahçe duvarındaki kemerli, iki kanatlı ahşap kapısıyla bir bağ evi.
Saatine baktı. Randevusuna on dakika vardı.
Arabasının motorunu durdurdu, notlarına hızla göz gezdirdi, derin bir
nefes alıp dışarı çıktı. Kapının ziline basıp beklemeye başladı. Kalbi hızla
çarpıyor, sanki peşinde birileri varmış gibi sürekli sağına soluna bakınıyordu.
Yaklaşan ayak seslerini duyunca toparlandı. Nefesini kontrol altına almaya
çalışırken ahşap kapı yavaşça aralandı.
Karşısında kırk yaşlarında, kızıl saçlı, yanık tenli, hoş bir kadın
duruyordu. Birden yüreği sıkıştı. Bu yüzü bir yerden tanıyor olabilir miydi?
Sol yanaktaki derin gamze, dolgun dudaklar, ışıltılı sıcak gözler…
İçinden tarifsiz bir sızı geçti.
“Signor Adoni?”
“Evet” diyebildi kısık bir sesle. “Prof. Moretti ile görüşmeye gelmiştim.”
“Bruno da sizi bekliyordu zaten. İsterseniz aracınızı evin önündeki
düzlüğe park edin. Bu dar yolda başına bir iş gelmesin.”
Arabasını bahçe kapısından içeri sürdü, dalları dört bir yana uzanan
asırlık bir sakız ağacının altına park edip dışarı çıktı. Ufak tefek bir adam evin
kapısında onu bekliyordu. Tıpkı resimlerindeki gibiydi. Geniş alnına düşen
karmakarışık kır saçlar, çizgileri derinleşmiş ince bir yüz, kemerli bir burun.
Elleri cebinde, metal çerçeveli gözlüklerinin ardından sessizce onu süzüyordu.
Erol kapıya doğru yürüyüp önündeki birkaç basamağı hızla tırmandı.
Dostça el sıkıştılar.
“Bağ evime hoş geldiniz Signor Adoni, sizi Milano’dan buraya gelmek
zorunda bıraktığım için beni bağışlayın, neden bilmem ziyaretçilerimi kendi
çalışma mekânımda ağırladığımda sanki söyleşiler daha verimli geçiyor.”
Erol gülümsemeye çalıştı, hoş bulduk kabilinden bir şeyler geveledi.
Moretti’nin içten tavrı onu biraz olsun rahatlatmıştı. Evin kapısından birlikte
içeri girdiler. Dört bir köşesi rahat koltuklarla döşenmiş loş bir salondan geçip
yan odaya açılan geniş bir kapının önünde durdular.
“İsterseniz görüşmeyi çalışma odamda yapalım, bu sayede ilgi
duyduğunuz kitaplara da bakabilirsiniz.”
Ne cevap vermesi gerektiğini düşündü. Bulamadı.
Kapının karşı tarafında antika bir çalışma masası, önünde de karşılıklı
iki koltuk duruyordu. Duvarlar yerden tavana uzanan raflar dolusu kitapla
kaplıydı. Çalışma masasının üzerinde bir laptop duruyordu, birbiri üzerine
yığılmış kitaplar, dergiler, dosyalar ise masanın her tarafına yayılmıştı.
Odanın bir köşesine de salıncaklı bir sandalye yerleştirilmişti. Üzerindeki
şilteye azametle uzanmış, yemyeşil gözleriyle dünyaya meydan okuyan siyah
kediye sorarsanız bu evin hâkimi o olmalıydı.
“Bu çalışma odası dedeme aitmiş. Çocukluğumda buraya gelip
kitapların tozlanmış ciltlerine baktığımı hatırlarım. Kısa bir süre de babam
kullandı burasını, ne yazık ki ailemi genç yaşta, bir uçak kazasında kaybettim.
Tek mirasçı olduğumdan bu ev de bana kaldı, her fırsatta Milano’dan kaçıp
buraya sığınırım. Kapıda sizi karşılayan Andreana sağ kolum gibidir. Nur
içinde yatsın beni büyüten de onun annesiydi.”
Prof. Moretti misafirinin bir şey söylemesini beklemeden eliyle sağdaki
koltuğu işaret etti. Kendisi de karşısına oturup bacak bacak üstüne attı.
Gözlerindeki zeki pırıltı sıcak bir gülümsemeyle karışıp yüzüne alçakgönüllü
bir ifade veriyordu
“Andreana demişken… Ne içmek istersiniz? Bir kahve?”
Erol hayatında ilk kez sözlü imtihana kalkmış acemi bir öğrenci gibiydi.
Koltuğa oturmuştu bir şekilde, peki ya sonra? Ellerini nereye koyacağını,
bacaklarına ne şekil vereceğini bilemiyordu. Elindeki bloknotu ve kayıt
cihazını yanında duran sehpanın üzerine bıraktı. Yüzüne ateş bastığını hissetti.
Saçlarının dibi ıslanmış, ağzı kurumuştu. Artık benim de bir şeyler söylemem
lazım diye düşündü bölük pörçük.
“Profesör Moretti, her şeyden önce beni kabul ettiğiniz için size
teşekkür ederim. Çalışma odanızı bana açmanız da büyük incelik. Bu
karşılaşmayı uzun zamandır beklediğimi itiraf etmek isterim… Eh, bir fincan
espressoya da hayır demem.”
“Vay be” dedi içinden, “demek hâlâ adam gibi laflar edebiliyorum.”
“Değerli dostum, Profesör Moretti hitabı bu evde pek kullanılmaz.
Bruno’ya ne dersiniz? Ve müsaadenizle ben de size adınızla, Erol diye hitap
etmek isterim.”
“Şeref duyarım Bruno, çok naziksiniz.”
“Biliyor musun Erol, İtalyanlar hariç ziyaretime gelen tüm yabancılarla
İngilizce konuşmaya o kadar alışmışım ki, seninle anadilimde konuşabiliyor
olmak hoşuma gidiyor. Bana gönderdiğin mesajda annenin İtalyan
olduğundan bahsetmiştin, öyle değil mi? Yanılmıyorsam adı da Silvia idi
galiba.”
Başı dönmeye, gözleri kararmaya başlamıştı.
Oturduğu koltuk olmasa bir anda yeri boylayabilirdi. Dişlerini sıktı.
Hayır, hayır, şimdi değil, bırak şu söyleşimi yapayım, sonra ne olacaksa olsun.
Tüm gayretine rağmen, rengi uçmuş yüzü ruh halini ele veriyordu.
“Bir şey mi oldu?”
“Hayır Bruno, iyiyim. Sanırım gün gece pek iyi uyuyamadım, ondan
olmalı, bir an için başım döndü sanki.”
Prof. Moretti insanları tedirgin etmeyi sevmeyen sakin bir kişiye
benziyordu.
“Bak dostum, o halde sana başka bir teklifim olacak. İstersen şu
espressodan şimdilik vazgeçelim. Bence biraz takviyeye ihtiyacın var. Sanırım
mahzenimizde Piedmont bölgesinin üzümlerinden yapılmış Barbaresco
şaraplarından olacak, yanında da biraz peynirle kraker getirir Andreana.”
Biraz düşünüp devam etti. “Ya da bizim Toskana’nın Chianti’sine ne dersin?”
Bir yandan profesörü dinlerken bir yandan da derin derin soluk almaya
çalışıyordu. Evet, diye düşündü, biraz şarap içsem çok iyi olacak.
“Teşekkür ederim Bruno” diye kekeledi. “Bir kadeh kırmızı şarap bence
de çok iyi fikir. Açıkçası Barbaresco’yu tercih ederim.” Biraz duralayıp ekledi.
“Özlemişim herhalde.”
Ev sahibi Andreana’yı çağırıp neler istediklerini anlatırken Erol da
toparlanmaya çalışıyordu.
Prof. Moretti bile annesinin adını biliyordu. Oysa o sadece pasaportunda
ve Paris Review’nun mektubunda yazılanları.
Geçmişi nereye gitmişti?
Keşke Google’a sorsaydı kim olduğunu.
Kaçtığı yakıcı soru beyninde biteviye yankılanıyordu.
Ben kimim, Tanrım, kimim ben?
*****
Beşinci bölümün sonu…
Beşinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Feride Güllü, Rosetta, Gizem Sakallı, Erte Oyar, Güven Demir, Doğancan
Bedir, Aysun Aksel, Funda Turper, Başak Kırmacı, Hale Nur Durmuş, Çisem
Bakoğlu, Dr. Gülten Özdemir, Lale Bollukçu Özker, Ayşe Bahşı, Nesrin Naz
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Ortak Roman
Bölüm 6
Sehpanın üstü çeşit çeşit peynirler, susamlı, kepekli krakerlerle
donanmış, bir şişe Barbaresco yanı başlarında, ilk kadehler dolmuş boşalmış.
Prof. Moretti daha önceki söyleşilerde onlarca kez yaptığı gibi
misafirinin başlamasını sabırla bekliyor, konu açılmadıkça kendiyle ilgili
ayrıntılara girmiyordu. Floransa’nın Rönesans dönemindeki rolünden,
Toskana’da yetiştirilen üzümlerin özelliklerine kadar birçok konudan bahis
açılmış ama henüz sadede gelinmemişti.
Zamanının her geçen dakikayla azaldığını fark eden Erol içten içe bir
tedirginlik yaşamaya, zar zor toparladığı özgüvenini yitirmeye başlamıştı.
Paris Review’da yayınlanan diğer söyleşileri zihninden geçirmeye çalıştı.
Hatırladığı kadarıyla yazılar genelde görüşme mekânının tasviriyle başlıyor,
yazarın fiziksel özellikleri, hobileri kısaca özetlendikten sonra kitap
eleştirmeni doğrudan konuya girip ilk sorusunu soruyordu.
Öyleyse ben de bu minvalde bir giriş yapmalıyım diye geçirdi içinden.
Kadehinden son bir yudum alıp elini yanındaki masaya uzattı. Artık kontrolü
eline aldığını, görüşmeyi kendisinin yönlendireceğini ispat etmek istercesine,
masanın üzerindeki kayıt cihazını ortalarındaki sehpanın üzerine yerleştirip
düğmesine bastı. “Hadi bakalım” diye söylendi kendi kendine, “artık
başlıyoruz”.
“Sayın Profesör, yaklaşık otuz yıl boyunca dünya sizi bilimsel
makalelerinizle, insan psikolojisi üzerine geliştirdiğiniz teorilerle, Jung’un
öğretileri üzerine yaptığınız yorumlarla tanıdı. Nasıl oldu da kendinizi birden
yazar koltuğunda buldunuz? Roman yazmaktaki amacınız neydi?”
İlk açılış hamlesi nihayet gelmişti. Profesör hafifçe arkasına yaslandı.
“Modern psikolojinin bir bilim dalı olduğu, bilimsel yöntemlere bağlılığı
tartışılmaz. Öyle konferanslara katıldım ki, bu dalda akademik geçmişi
olmayan bir izleyicinin neler konuşulduğu hakkında en ufak bir fikri bile
olamaz. Öte yandan unutmamalıyız ki, kendini daha iyi tanımak isteyen,
insan davranışlarının nedenlerini sorgulayan her fani, tarih boyunca
psikolojiyle bir şekilde ilgilenmiştir. Nitekim bu konuda genel okur seviyesine
hitap eden kitaplar daima ilgi görmüştür. Geçen yıl yitirdiğimiz James
Hillman’ın “The Soul’s Code – Ruhun Şifresi” adlı başyapıtı İtalya’da aylarca
en çok satan kitaplar arasında yer almıştı. Keza, Stanford Üniversitesi’nin
onursal psikiyatri profesörü Irvin Yalom, akademik çalışmaları kadar yazdığı
romanlarla da tanınıyor. Öyle sanıyorum ki bir süre sonra bilimsel kavramları
tartışmak yerine birikimlerini hayali karakterler ve olaylarla
harmanlayabilecekleri romanlara yönelmek, birçok meslektaşımın tercihi
olabiliyor.”
Çok geçmeden loş ışıkların altında öne eğilmiş, birbirlerinin gözünün
içine bakarak heyecanla konuşan iki adam sohbeti iyice koyulaştırmış, Erol
zihnini esir alan kuşkulardan, kuruntulardan sıyrılmış, tüm dikkatini o ana
odaklamıştı.
Aradan ne kadar zaman geçmişti acaba?
En sonunda biraz şarabın biraz da işi kotarmış olmanın sarhoşluğuyla
“Teşekkürler, Bruno” dedi. “Değerli görüşlerini benimle paylaştığın için
minnettarım. İzninle söyleşimizi burada noktalıyorum.” Muzaffer bir edayla
kayıt cihazını durdurdu, derin bir nefes aldı ve bacak bacak üstüne atıp
arkasına yaslandı.
Bruno da söyleşinin kazasız belasız bittiğine memnun olmuştu.
“Yalnızca son bir şeyi sormayı unuttun aziz dostum, neden acaba?”
Erol’un gözlerinin önünden bir sis bulutu gelip geçti. Tam da kendini
tebrik etmeye hazırlanırken! Düşünmeye çalıştı, hayır, bilmiyordu. Neyi
unutmuş olabilirdi acaba?
“Neyi sormayı unutmuş olabilirim sevgili Bruno?”
“Çok kolay” diye cevap verdi Profesör Moretti. “Bugüne kadar
Alessandria’ya benimle söyleşi yapmaya gelip de burada doğmuş Umberto
ECO hakkında tek bir soru dahi sormayan ilk ve herhalde en son kişi sen
olacaksın aziz dostum. O halde ben sana sorayım: Neden bu konuya hiç
girmedin?”
Erol rahatlamıştı.
“Özel bir nedeni yoktu Bruno. Sanırım konuştuklarımıza kendimi o
kadar kaptırmıştım ki, bir an için aklımdan çıkmış.” Durakladı. Zaten bu
söyleşiyi yüzüne gözüne bulaştırmadan yapabilmesi bile düpedüz bir
mucizeydi. Çabucak kendini toparlayıp söze devam etti. ”Tahmin edebileceğin
gibi bir teki hariç tüm romanlarını okudum ustamızın. Onu da yanımda
getirmiştim ama henüz başlayamadım. Oteldeki odamda, başucumda
duruyor hâlâ.”
Profesör Moretti merak etmişti.
“Hangi romanı bu?”
“La Misteriosa Fiamma della Regina Loana. Sanırım Türkçeye de Kraliçe
Loana’nın Gizemli Alevi olarak çevrilmişti adı.”
Profesörün gözlerinde bir ışık parlayıp söndü. “Yanında getirdin ama hiç
okumadın öyle mi?”
“Evet” dedi kendinden son derece emin bir edayla. “Henüz
başlayamadım ama ilk fırsatta bitireceğimden emin olabilirsin”.
Profesör bir an için bir şey söylemeye hazırlanıyor gibi öne eğildi, sonra
vazgeçti, geriye doğru çekildi ve yumuşak koltuğuna yaslanıp sordu.
“Madem öyle, işte sana İstanbul’a dönerken uçakta güzel bir roman
okuma fırsatı. Bu arada, İstanbul demişken, itiraf etmeliyim ki değerli
dostum, karısı doğum yapmak üzere olan bir adamın bunca yoldan söyleşi
yapmaya gelmesi beni gerçekten duygulandırdı. Nasıl, haberler iyi mi bari?”
Doğum?
Sessiz bir çığlık…
Kuşlar havalanıyor birer ikişer.
Kara bulutlar ufku sarmış, bir fırtına koptu kopacak.
Mahşerin dört atlısı koşuyor doludizgin.
Karanlıklar prensi kahkahalar atıyor kamçısını elinde.
Şimşekler çakıyor gökyüzünde.
Kızıl alevler yükseliyor Kraliçe Loana’nın saçlarından.
Dans eden alevlerle birlikte her şey dönüyor, dönüyor…
Önce başı eğiliyor öne doğru, sonra yere yığılıyor usulca.
Karanlık…
* * * * * Altıncı bölümün sonu…
Altıncı bölüme katkı sağlayan okurlar:
Tuba Baltacılar, Gizem Sakallı, Hale Nur Durmuş, Feride Güllü, Ece Korkmaz,
Nesrin Naz, Başak Kırmacı, Rosetta, Can Yıldırım, Güven Demir, Doğancan
Bedir, Bezgin, Aysun Aksel, Sebahat Kurtöz, Hülya Arıcı, Lale Bollukçu Özer
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Ortak Roman
Bölüm 7
Bir sesler duydu.
“Nabız normale dönüyor” diyordu biri.
Yerde sırtüstü yatmış, neler olduğunu kavramaya çalışıyordu. Başını
okşayan bir el hissetti. Göz kapaklarını aralamak istedi, başaramadı. Öyle
güçsüzdü ki… Sonra, o yoğun sis usulca dağılırken zihninin berraklaştığını
hissetti.
Ayılmıştı.
Tel gözlüklü, kır saçlı bir adam üstüne eğilmiş, “Haydi dostum, uyan”
diye söylenip duruyordu.
“Tamam Andreana, gözlerini açtı, bir bardak su getir hemen.”
Bu kez üzerine eğilen bir kadındı. O hareli gözler, o kızıl saçlar… Başı
döndü ve bir kez daha kararıverdi dünya.
“Yine bayıldı, Bruno, fark ettin mi, tam ayılırken beni görür görmez…
Korkutuyor muyum ne? Keşke şarap ikram etmeseydik.”
“Amma da yaptın Andreana! Şarap içen bir erkek olsa olsa sana aşık olur,
boylu boyunca yere serilmez böyle.” Sonra kuşkulu bakışlarını yanına
çömelmiş alımlı kadına çevirdi. “Belki de haklısındır, ona bir başka kadını
hatırlatıyor olabilirsin, çok ani tepkiler verdiğine göre ciddi bir travma
geçirdiği kesin.”
Genç adamın ayaklarını bir yastıkla destekleyip yükselten Profesör
yerinden doğrulup koltuğuna oturdu. “En iyisi su bardağını bırakıp git. Bir
daha ayıldığında ilk seni görmesin karşısında.”
Bu kez Erol’u kendi haline bırakmanın daha iyi olacağını düşündü.
Piposunu ağır hareketlerle doldurup sehpanın üzerinde duran uzun kibritle
yaktı, derin bir nefes çekip koltuğuna gömüldü. Artık bekleyecekti.
Aradan birkaç dakika geçmeden Erol yattığı yerde kımıldanmaya,
kirpiklerini oynatmaya, gözlerini açıp etrafına bakınmaya başlamıştı. Derin
derin nefes alıp kafasını toparlamaya çalışırken Profesör de hiç istifini
bozmadan piposunun dumanını havaya savurmaya devam ediyordu. Erol en
nihayet doğruldu, sendeleyerek güç bela en yakın koltuğa çöktü. Misafirinin
kalp atışlarının normale döndüğünden emin olunca, Profesör su bardağını
uzatıp konuşmaya başladı.
“Geçmiş olsun dostum, şimdi nasılsın bakalım?”
“Başım dönüyor, midem bulanıyor, ne oldu bana?”
“Ufak bir rahatsızlık, dinlen biraz, geçecek hepsi. Beni tanıdın mı?”
Zoraki bir gülümsemeyle cevap vermeye çalıştı.
“Tabii Bruno, bir… bir söyleşi yapıyorduk galiba.”
“Peki, sana en son neler söylediğimi de hatırlıyor musun?”
Duraksadı. Zihninden karmakarışık görüntüler gelip geçiyordu. Sis
bulutları aralanmaya başlayınca cevap verdi.
“Evet, sanırım Umberto Eco’nun kitabından bahsediyorduk. Kraliçe
Loana’nın Gizemli Alevi’nden. Sonra, sonra, ahh…”
Erol’un yüzü acıyla kasılmış, alnında derin çizgiler oluşmuştu. Profesör
ise sabırla bekliyor, bir yandan da misafirinin ruh halini çözümlemeye
çalışıyordu. Bir süre sessizce oturdular.
“Bak dostum, biraz önce üst üste iki kere bayıldın. İlk geldiğinde de
başın dönmüş, sıkıntılı bir an yaşamıştın. Bu konuda bana söylemek istediğin
bir şey olabilir mi? Hâlâ biraz yorgun ve halsiz görünüyorsun. Kendini
zorlama, ben beklerim ama bir sakıncası yoksa neler olup bittiğini öğrenmek
isterdim.”
Erol içinde bulunduğu durumu kavramaya, ne cevap vereceğini
düşünmeye çalışıyordu. Tabii ya, bu sabah otelde tek başına uyanıp hiçbir
şey hatırlamadığını fark etmemiş miydi? Demek şimdi de bu yabancı evde
bayılmıştı, hem de iki kere…
“Sorun şu ki” diye söze başladı Erol, yutkundu, derin bir iç çekip devam
etti, “sorun şu ki Bruno, kendimle ilgili hiçbir şey hatırlamıyorum.”
Söylediklerini kendi bile duymak istemiyordu sanki, çaresiz bir fısıltı
gibiydi sesi. Profesör bir süre bekledi, bu itirafı yapmanın ne kadar zor
olduğunun farkındaydı. Acele edip bir kere daha Erol’un dengesini bozmaya
niyeti yoktu.
“Benimle söyleşirken neredeyse yazdığım tüm kitapları, benimle ilgili
tüm detayları hatırlıyordun oysa.”
Erol’un sesi biraz daha gür çıkmaya başlamıştı.
“Sorun da burada işte. Gördüklerimi, okuduklarımı hatırlıyorum ama
daha dün ne yaptığımı sorsanız, hatırlayamıyorum. Geçmişim kapkaranlık.
Hafızamın ‘ben’ haznesi sanki bomboş.”
Bruno misafirinin yaptığı açıklamalardan memnun olmuşa benziyordu.
Tünelin ucunda bir ümit ışığı görmüştü artık. Bu bir zaman meselesi diye
söylendi kendi kendine, yeter ki misafirimizi ürkütmeyelim.
“Peki, bu sabah uyandıktan sonra neler yaptığını hatırlıyor musun?”
Erol o gün yaptıklarını, yaşadıklarını, gördüklerini birer birer zihninde
canlandırmaya çalıştı. Odayı, kasayı, Maria Costa’nın ışıltılı gülüşünü, yaptığı
kahvaltıyı, bu eve nasıl geldiğini…
“Evet Bruno, bugünü oldukça net hatırlayabiliyorum. Ne yazık ki hepsi
bu!”
“Peki, kaldığın otele nasıl geldiğini, kiminle karşılaştığını?”
“Maalesef hayır. Ama bu sabah konuştuğum resepsiyondaki kız dün
akşam otele gelişimi, kiralık arabamın anahtarını kendisine verdiğimi
hatırlıyor, hatta sizinle randevum olduğunu bile söylemişim ona.”
Profesör heyecanlanmıştı. İz süren bir av köpeğinin kokuyu aldığı zaman
neler hissettiğini sezer gibiydi.
“Bu iyi haber, Erol, demek oluyor ki dün akşama kadar her şey
yolundaydı.” Birden hatırladı. “Başucunda duran o kitap… Henüz okumaya
başlamadım demiştin. Emin misin?”
Erol acı acı gülümsedi.
“Öyle söylediğimi hatırlıyorum, öte yandan, ne bildiğimi, neye
güveneceğimi artık kestiremiyorum.”
Profesör bakışlarını odanın en kuytu köşesine sabitlemiş, düşünüyordu.
Yine sessizce oturdular bir süre.
“Yorucu bir gün geçirdin dostum. İstersen bu gece burada kal. Bu halinle
araba sürmen tehlikeli olabilir.” Durakladı, söyleyeceklerini kafasında tartıyor
gibiydi. “Hem şimdilik o odaya dönmesen daha iyi olur. Üst katta bir misafir
odamız var. Arzu edersen önce bir şeyler ye, ya da hemen odana geç ve
biraz dinlen. Sabah olunca birlikte güzel bir kahvaltı yapar, sonra da
kaldığımız yerden sohbetimize devam ederiz.”
“Bir de” dedi Erol’un gözlerinin içine bakarak, “bir de, eğer bir sakıncası
yoksa otele gidip eşyalarını buraya getireyim.”
* * * * * Yedinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Feride Güllü, Gizem Sakallı, Can Yıldırım, Erte Oyar, Mahmut Eşitmez, Başak
Kırmacı, Semin Özkan, Hülya Arıcı, Gülin Demirok, Güven Demir, Rosetta,
Melek Diker Yücel, Nilgün Uca, Hale Nur Durmuş, Hatice Kılıç, Doğancan
Bedir, Nergiz Yanmaz, Derya Çiftkaplan, Aysun Aksel
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Ortak Roman
Bölüm 8
Saat gecenin 10’u.
Daracık karanlık yollar, uzaklarda tek tük ışıklar, adeta tekinsiz bir
sessizlik…
Profesör Moretti, misafirini çalışma odasında bitkin ve tedirgin bir halde
bırakıp arabasını otele doğru sürerken hem o ana kadar yaşadıklarını hem de
bir sonraki adımını düşünüyordu. Mesleki merakından çok ev sahibi olmanın
sorumluluğu ağır basarak ziyaretçisiyle yakından ilgilenmiş, onu olabildiğince
rahatlatmaya çalışmıştı. Uzun meslek hayatında böyle bir vakayla
karşılaşmamıştı hiç. Daha bir gün öncesine kadar normalken Erol hangi
nedenle kısmi bir hafıza kaybına uğramıştı acaba?
Öteden beri hep tarihi kişilerin, ünlü filozofların hayatlarını ele alan
romanlar yazmıştı. Oysa bugün yaşadığı sıra dışı deneyimi bir sonraki
romanında işlemek ilginç olabilirdi. Öte yandan ilk kez karşılaştığı, üstelik
hafızası sakatlanmış bir insanı ne kadar süre kimseye haber vermeden evinde
misafir edebilirdi? Kararını verdi: Bu gece kendi araştırmasını yapacak,
bulmayı umduğu ipuçlarından bir sonuca varmaya çalışacak, olmadı bir
sonraki gün Paris Review dergisinin yöneticilerine bilgi verip ailesi ile irtibata
geçilmesi için ricada bulunacaktı.
Via Casale’ye gelince yavaşladı, ağaçların arasında iki katlı taş yapı
görünmüştü. Arabasını otelin park yerine bırakıp hızlı adımlarla kapıya
yöneldi. Üç yıldır bu otelde çalıştığı halde ünlü profesörü ilk defa karşısında
gören Maria heyecanlanmıştı.
“Hoş geldiniz Profesör” dedi, “İyi ki geldiniz, ben de şimdi sizin evi
arayacaktım.”
“Hayrola?”
Genç kızın yüzünde endişeli bir ifade belirdi.
“Signor Adoni sizinle gelmedi mi?”
Profesör hazırlıklıydı, zihninde tartıp tasarladığı cümleleri doğal bir tonda
peş peşe sıraladı.
“Signor Adoni bu gece benim misafirim olacak. Biraz başı dönüyordu,
evden çıkamadı, ben de onun eşyalarını almaya geldim. Bir şey mi oldu?”
“Evet efendim, Signor Adoni sizinle görüşmek üzere otelden ayrıldıktan
hemen sonra bir kadın telefonla aradı onu. Anladığım kadarıyla epeydir
yöredeki otelleri teker teker arıyormuş. Sizinle görüşmeye gittiğini
söylediğimde ise çok şaşırdı, olacak iş değil kabilinden bir şeyler homurdanıp
telefonu yüzüme kapattı.”
“Peki, sonra?”
“Aynı kadın beş dakika önce beni gene aradı. Signor Adoni’ye cep
telefonundan ulaşamadıklarını, çok merak ettiklerini, bir an önce kendisiyle
görüşmesi gerektiğini söyledi. Hatta sizin evinizin telefon numarasını istedi.
Ama vermedim, onun yerine size ulaşmaya çalışacağımı söyledim.”
Profesör işlerin giderek karıştığını mı, yoksa bir çözüm umudu mu
doğduğunu kestiremedi. Acaba arayan kişi Erol’un annesi miydi?
“Seninle İtalyanca mı konuşuyordu, İngilizce mi?”
“İtalyanca konuşuyordu, telefon numarasını istedim ama vermedi, ‘adım
Selin, söyleyin ona hemen beni arasın’ derken sesi çok telaşlıydı.”
“O halde nereden aradığını bilmiyoruz.”
Maria’nın gözlerinden muzaffer bir pırıltı geçti.
“Bizim santralimizde telefon numarası kayıtlı.”
Profesör umut ve korku arasında bocaladı yine.
“Bana söyleyebilir misin?”
“Sizden gizli neyimiz olabilir Profesör! Bakın, işte yazıyorum. İlk iki
numarası 90 olduğunda göre Türkiye’den arandığı kesin.”
“Adı ne demiştin?”
“Selin, bana harflerini kodlamıştı, numaranın yanına adını da
yazıyorum.”
Profesör fazla mütecessis görünmemeye çalışarak bir soru daha sordu:
“Maria, Signor Adoni’nin halinde, davranışlarında bir gariplik sezdin mi
bugün?”
Genç kız sanki bu soruyu bekler gibiydi.
“Kesinlikle evet, Signor Adoni kibar, sakin bir insana benziyordu, ama
bugün beni hayli şaşırttı. Sabah ilk iş kasasının şifresini unuttuğunu söyleyip
beni odasına çağırdı ve beni üzerinde iç çamaşırıyla kapıda karşıladı. Emin
olun kılığının farkında değildi, sonra telaşla defalarca özür diledi benden.
Biraz sonra da bilgisayarının çalışmadığını söyleyip bizim müdürün odasını
kullanmak için izin istedi.”
Maria duraklayıp derin bir nefes aldı. Sonra kaldığı yerden devam etti.
”Şaşkın bir hali vardı. Ne yapacağına bir türlü karar veremiyormuş gibi.
Kiralık arabası olduğunu hatırlamayıp benden bir taksi çağırmamı bile
istedi…”
Duydukları Erol’un anlattıklarını destekliyordu.
Profesör daha fazla uzatmak istemedi konuşmayı. Telefon numarasının
yazılı olduğu kâğıdı cebine koydu, odanın kartını da Maria’dan alıp teşekkür
ederek ikinci kata çıktı.
İçeri girdiğinde ışıkları yaktı. Görünürde bir tuhaflık yoktu. Dolapta
giysiler, bir ufak valiz, banyoda bildik eşyalar, çalışma masasının üzerinde
kapağı açık bir bilgisayar. Yanında duran katlanmış kâğıdı eline alıp baktı.
Kendisine Paris Review dergisi tarafından gönderilmiş olan mektubun bir
kopyasıydı bu. Zihnindeki kayıtların silinmiş olmasına rağmen Erol’un
kendisiyle yaptığı söyleşinin ana hatlarını nereden bildiği anlaşılmıştı. Sabah
kalktığında bunu okumuş olmalı diye geçirdi içinden.
Yatağın başucundaki komodinin üzerinde ise söyleşide adı geçen kitap
duruyordu. Umberto Eco’nun ünlü eseri, La Misteriosa Fiamma della Regina
Loana. Erol’un okumaya henüz başlamadım dediği o roman. Kapağını açtı,
Erol’un elinden çıktığını tahmin ettiği Türkçe bir not yazılıydı kapağın iç
tarafında. Kelimeleri dikkatle inceledi, bir şey anlayamadı. Bir sözlük kullansa
bile işin içinden çıkamayacağını kestirebiliyordu, ne de olsa Türkçenin Latin
dillerinden farklı bir yapısı vardı.
Birden notun altındaki tarih dikkatini çekti. 11.11.2012 – 21.40 yazılıydı.
Yani Erol’un otele giriş yaptığı günün tarihi ve hafızasını henüz kaybetmediği
saatlerden biri.
Eşyaları toplayıp, kitabı da bilgisayarla birlikte kılıfına yerleştirdikten
sonra eve dönmeye karar vermişti ki parçalanmış bir cep telefonu gördü
yerde. Başını kaldırdı. Çarpmanın izi vardı duvarda. İşte bu çok ilginç diye
mırıldandı.
Acaba hangisi önce olmuştu?
Kitabın kapağının içine dokuzu kırk geçe not düşmüştü.
Peki, telefon ne zaman yere düşmüştü?
Kapağı bir yana savrulmuş telefonun çalışır halde olmadığı açıktı. Onu da
cebine atmadan önce sim kartını dikkatlice çıkarıp gömlek cebine yerleştirdi.
Artık yapacağı bir şey kalmamıştı burada. Ya birkaç saat içinde bu bilmeceyi
çözecek ya da Erol’a ulaşmaya çalışan o kadını arayıp, olan biteni anlatmak
zorunda kalacaktı.
Maria’ya veda edip, kararlı adımlarla arabasına yürüdü.
* * * * *
Sekizinci bölümün sonu…
Ortak Roman hakkındaki düşüncelerinizi, önerilerinizi yorum bölümünde
Hasan Saraç’la ve diğer okurlarla paylaşabilirsiniz.
Sekizinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Can Yıldırım, Feride Güllü, Rosetta, Ece Korkmaz, Sebahat Kurtöz, Gizem
Sakallı, Melek Diker Yücel, Başak Kırmacı, Nergiz Yanmaz, Bezgin, Erte Oyar,
Hatice Kılıç, Semih Savuran, Gülin Demirok, Güven Demir, Özge Kaymak,
Semin Özkan, Doğancan Bedir, Aysun Aksel, Gamze Gökoğlu, Lale Bollukçu
Özer
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Ortak Roman
Bölüm 9
Profesör Moretti arabasını park edip elinde Erol’un ufak valiziyle eve girdi.
Andreana masanın başında oturmuş soyduğu elmayı dilimliyordu.
“Merhaba Andreana, nerede bizimki?”
“Sen gittiğinden beri çalışma odasında. Işıkları da söndürmüş, belki
koltukta uyuyordur. Ya senden ne haber? Gittiğine değdi mi bari?”
“Ben gitmeseydim otelden arayacaklarmış zaten. Anladığım kadarıyla
İtalyanca konuşan sinirli bir kadın Erol’un peşinde. ”
“Kim acaba?”
“Bilmiyorum. İstanbul’dan arıyormuş.”
Andreana soran gözlerle bakıyordu. Profesör, ‘hepsi bu kadar’ der gibi
ellerini iki yana açıp çalışma odasına doğru yürüdü. Girişteki apliğin
düğmesine basıp aralık kapıdan usulca içeri süzüldü. Erol, sorununun çözümü
tavanda yazılıymış gibi kafasını arkaya atmış, gözlerini yukarı dikmiş
oturuyordu. İçeri birinin girdiğini fark edince koltuğunda doğruldu. Profesör
de ilk söyleşide yaptığı gibi karşısına oturdu.
Bir süre kimse konuşmadı.
“Şimdi nasılsın dostum?”
Moretti’nin sesi yumuşak ve sevecendi.
“Bıraktığın gibi, belki daha da kötü Bruno. Bir boşlukta düşer gibiyim.”
Sesi bezgin çıkıyordu. Kısa bir duraksamadan sonra devam etti:
“Ne yapacağım şimdi ben?”
Profesör bakışlarını karşısında oturan bitkin adamın gözlerine dikmişti.
“Bu biraz da senin ne yapmak istediğine bağlı Erol. Bir gece öncesine
dönmek istiyor musun? Neler olduğunu merak ediyor musun?”
“Aslına bakarsan etmiyorum. Nasıl desem, sinirleri alınmış bir azı dişi
gibiyim. Kalıp yerinde, içi bomboş.”
“Yine de, müsaade edersen sana bir şey göstermek istiyorum.” Yanında
getirdiği kitabı uzattı. “Bunu hatırlıyor musun?”
“Elbette. Bu sabah başucumda bulduğum roman bu. Umberto Eco’nun
romanı.”
“Doğru hatırlıyorsun. Hatta henüz okumaya başlamadığını söylemiştin
bana. Oysa içinde sana ait olduğunu sandığım bir not buldum. Hem de dün
akşam yazılmış bir not. Bu senin el yazın olabilir mi?”
Erol kapağın içindeki yazıya dikkatlice baktı. Yüzündeki ifade
değişmemişti.
“Bu sabah bilgisayarın başında çalışırken notlar almıştım. Bu da o yazıya
benziyor, ben yazmış olabilirim.”
“Sanırım Türkçe yazmışsın, bana tercüme edebilir misin?”
Erol, dudaklarında belli belirsiz bir titreyişle, kendisinden istenileni yerine
getirdi.
“Şöyle yazmışım, ‘Kızıl saçlı prensesim, bugün tam yirmi yıl doldu. Ayrı
yürüdüğümüz yolun sonuna geldik. Elveda…’ Sonra da altına tarih ve saati
not etmişim.”
Demek yirmi yıl diye mırıldandı Profesör. “Peki, sence bu kızıl saçlı
prenses kim olabilir?”
Erol oturduğu yerden acı acı gülümsedi. “En ufak bir fikrim yok.”
Profesör kitabın sayfalarını karıştırmaya başlamıştı. Birden ilk bölümdeki
giriş cümlelerinin altının iki kere çizildiğini fark etti.
“Bana kalırsa bu kitabı okumaya başlamışsın sen, dinle bak, altını
çizdiğin bölümde ne yazıyor:
‘Adınız ne peki?’
‘Bir dakika, dilimin ucunda.’
Umberto bu romanda Milano’da yaşayan bir sahafın hikâyesini anlatıyor.
Kaza geçiren Giambattista Bodoni’nin kendi yaşadıkları dışında her şeyi
hatırladığı roman bu.”
“Tıpkı benim gibi” diye atıldı Erol.
Erol’un bu son refleksi profesörü keyiflendirmişti. Umutla gülümsedi
karanlıkta. “Sana birkaç soru daha sorsam, ne dersin?”
“Yapacak başka şey yoksa zaten, neden olmasın?”
“Çok iyi” dedi Profesör. Erol’un moralini yükseltip, onun güvenini
kazanması gerektiğini biliyordu. “Oteldeki odanda kırılmış halde yerde duran
bir cep telefonu buldum. Senin olabilir mi acaba?”
“Evet olabilir, ben de sabah duvarın dibinde gördüm onu. Çalışmaz
haldeydi.”
“Duvarda da izi kalmış, o telefonu kim öyle fırlatmıştır dersin?”
“Söyledim ya kafam bomboş, ama benden başka kim olabilir ki!”
“Peki, neden?”
“Dedim ya Bruno, zerrece fikrim yok. Ama illaki bir tahmin istiyorsan, bir
şeye sinirlenmiş olabilirim, öyle değil mi?”
“Haklısın Erol, büyük ihtimalle öyle olmalı. Bak, o notu gece saat 10’a 20
kala yazmışsın. El yazında bir anormallik yok, demek seni sinirlendiren olay
daha sonra meydana gelmiş.”
Erol İçini çekti. “Bütün bunlar tahmin, Bruno, ne yazık ki hiçbiri derdime
deva değil.”
Profesör kontrolü kaybetmek istemiyordu. Konuyu değiştirmeye karar
verdi. “Peki dostum, sence Selin kim olabilir?”
“Kim dedin?”
“Selin, ancak yanlış telaffuz etmiş olabilirim, şuraya yazayım.”
Erol kâğıda yazılan isme baktı. “Telaffuzun iyi sayılır Bruno, evet Selin
yazıyor burada. Bir kadın adıdır Türkçede.”
“Sana bir şey ifade ediyor mu?”
Erol umutsuzca başını salladı. “Hayır, kesinlikle hayır.”
Bir kere daha tıkanmışlardı.
Ailesinden bir daha bahsederse Erol’un nasıl tepki vereceğini
kestiremiyor, şu aşamada Selin’le telefonda konuşmasının da travmayı
derinleştirmesinden korkuyordu Moretto. Son kozunu oynamaktan başka
çaresi kalmamıştı. Koltuğunu Erol’a yaklaştırıp, daha da yumuşak bir sesle
konuştu:
“Sana anlatmak istediğim bir şey var. Beni dinlemek ister misin?”
“Tabii Bruno, dinliyorum”
“Senin de az önce söylediğin gibi bir hafıza kaybı yaşıyorsun. Büyük
olasılıkla dün gece ağır bir travma geçirmişsin. Biliyorsun, bazen büyük bir
fiziki acı insanları bayıltır. Sistemin kendini koruma amacıyla geçici bir süre
kapanması diyebiliriz. Ancak söz konusu travma fiziki değil de duygusal ise,
verilen tepkiler değişebilir. Dün gece, hafızasını kısmen yitiren bir roman
kahramanının hikâyesini okurken aynı durum senin de başına geliyor. Burada
birbirini tetikleyen bir süreç var. Bu süreci başlatan ise aldığın sürpriz bir
haber olmalı. Seni derinden yaralayan, kızdıran, üzen bir haber.”
Profesör bir an için susup karşısında oturan gizemli ziyaretçinin tepkisini
ölçmeye çalıştı. Loş ışıkta yüz hatlarını iyi seçilemiyordu ama nefes alışı
düzgün sayılırdı. Sözlerini tamamlamaya karar verdi.
“Bak dostum, senin bir ailen var. Bu arada, Selin adında bir kadın
İstanbul’dan seni arıyor. Cep telefonundan sana ulaşamadığını, seninle bir an
evvel görüşmek istediğini söylemiş oteldeki kıza. Hatta benim evi bile aramak
istemiş. Demek ki randevumuz olduğunu bilen bir kadın.”
Yine sustu, sonra fısıldar gibi devam etti:
“Sim kartın cebimde. Selin’in telefon numarası da yanımda. En önemli
soru şu: Gerçeklerle yüzleşmeye hazır mısın?”
Birkaç dakika ikisi de konuşmadı. Erol’un derin nefes alışları duyuluyordu.
En sonunda boğuk bir sesle konuştu:
“Peki, sen düşünüyorsun Bruno? Aramalı mıyım o numarayı? Ya sonra ne
olacak? Delirecek miyim ben? Yoksa çoktan delirdim mi?”
Profesör teskin edici bir tonda yanıtladı.
“Hayır Erol, kesinlikle deli değilsin, zihnin en az benimki kadar net,
yalnızca yaralı bir insan olarak tanımlayabilirim seni. Derin bir yaranın acısını
bilinçaltına gömmüş bir insan. Bu yaranın sebebini bilmeden ikinci bir risk
almasak daha iyi.”
Rüzgârla iki yana savrulan dalların hışırtısından başka hiçbir şey
duyulmaz olmuştu. En sonunda o sessizliği yine Profesör bozdu.
“Sana bambaşka bir şey soracağım dostum. Hipnoz hakkında ne
biliyorsun acaba? Bir fikrin var mı?”
Erol’un sesi yine normale dönmüştü. Sözlü sınava kalkan çalışkan bir
öğrenci gibi konuşmaya başladı:
“Hipnoz, uyku ile uyanıklık arasında bir trans hali. Zaten ‘hypnos’
Yunancada uyku demekmiş. Telkinlerle yönlendirmeye imkân verdiği için her
zaman ilgi odağı olmuş bir konu. Ancak terapi seanslarında ilk bilimsel
denemeler 19. yüzyılda, Pierre Janet ve Sigmund Freud ile başlar…” Bir nefes
molası verip devam etti. “Hatta, Harvard’da rüya ve hipnoz üzerine
araştırmalar yapan Dr. Deidre Barrett’in Tales from a Hynotherapist’s Couch
(Bir hipnoterapistin koltuğundan hikâyeler) adlı bir eserini de okumuştum.”
Profesör, karşısındaki yabancının bilgisinden etkilenmişti. Demek bizim
konulara hiç de yabancı biri değil diye düşündü. Bu iyi haber.
“Öyleyse geçici hafız kayıplarına hipnozla çözüm arandığını da biliyor
olmalısın.”
“Evet Bruno, biliyorum” diye yanıtladı Erol. “Hatta çocukluğunda tacize
uğramış ergenlerin sorunlarını çözmede kullanılan, kimi zaman da eleştirilen
bir yöntem bu.”
“Bravo dostum. Bu konuda hayli bilgili olman bizim için bir şans. Şimdi
sana dosdoğru soracağım… ” Birden boğazına bir şey kaçmış gibi yutkundu,
senelerdir kullanmadığı bu tekniğe başvurması doğru muydu acaba? Kalbi
hızla atıyordu. Tüm cesaretini toplayıp sordu:
“Karar senin dostum, Selin’i mi arayalım, yoksa bilinçaltına bir yolculuk
için bir hipnoz seansına var mısın?”
Kısa bir sessizlik. Kuru bir öksürük. Kısık ama kararlı bir ses.
“Sana güveniyorum Bruno, hadi başlayalım…”
* * * * *
Dokuzuncu bölümün sonu…
Ortak Roman hakkındaki düşüncelerinizi, önerilerinizi yorum bölümünde
Hasan Saraç’la ve diğer okurlarla paylaşabilirsiniz.
Sekizinci bölüme katkı sağlayan okurlar:
Hale Nur Durmuş, Başak Kırmacı, Doğancan Bedir, Rosetta, Gülin Demirok,
Ece Korkmaz, Derya Çiftkaplan, Hatice Kılıç, Güven Demir, Gamze Gökoğlu,
Semin Özkan, Erte Oyar, Gizem Sakallı, Aysun Aksel, Hülya Yarıcı, Lale
Bollukçu Özer
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz
Ortak Roman
Bölüm 10
“Sana güveniyorum Bruno, hadi başlayalım…”
Evet, Bruno bu işe niyetlenmişti ama kendisine ne kadar güveniyordu
acaba? Daha bir dakika önce Erol’un bu cevabını duyabilmeyi çok istemişti,
şimdi ise duygusal sol beyniyle kuşkucu bilim adamı beyni arasında gidip
geliyordu. Ama geri dönülmez bir noktada olduğunun da farkındaydı. Ayağa
kalktı, gidip kapıyı sessizce kapattı, yerine dönerken Erol’un omzunu kavradı
sıkıca.
“Bana güvenebilirsin Erol, şimdi senden rahatlamanı istiyorum” derken
sesi farklılaşmış, kendini daha kararlı ve güçlü hissetmeye başlamıştı. Görsel
efektler kullanmayı sevmiyordu. Masasının üst çekmecesinden çıkardığı eski
kasetçalarını yanındaki sehpaya koyup tuşuna bastı. Odayı uzaklardan gelen
yaprak hışırtıları, kuş cıvıltıları ve kumsala usulca vuran dalgaların sesi
dolduruverdi.
“Şimdi rahatça arkana yaslan” dedi o güven veren yumuşak sesle.
“Gevşe… Bütün kaslarının çözülüp gevşediğini hisset… En tepeden parmak
uçlarına kadar… Gevşe… Göz kapakların ağırlaşıyor… Ağırlaşıyor… Gözlerin
kapanıyor…“
Bir süre sustu. Hipnoz altındaki süjesinin uyku ile uyanıklık hali
arasındaki letarji konumuna gelmesini bekliyordu. Erol’un bu aşamayı hızla
geçip katalepsiye girmesinden, yani donma haline geçmesinden, böylece
onun üzerindeki hâkimiyetini kaybetmekten korkuyordu Profesör. Letarjiye
yani tam gevşeme haline geçen bir süjenin gerçekleri anlatmak yerine,
olmadık hikâyeler uydurabileceğinin de farkındaydı. Travmaya neden olan
anıyı birdenbire çağrıştırmanın risklerinden de çekiniyordu Profesör. Bu
nedenle, başlangıçta kendince nispeten güvenli sularda dolaşarak Erol’u
yavaş yavaş bir sonraki aşamaya hazırlamak istiyordu.
“Şimdi rahat mısın Erol?”
“Evet, çok rahatım.”
“Neredesin?”
“Senin evindeyim Bruno, çalışma odandaki koltukta oturuyorum.”
“Hangi yılda doğdun?”
“1966 yılında, 5 Nisan günü.”
“Nerede doğdun?”
Gülümsedi. “İstanbul’da doğmuşum, bana öyle söylediler.”
Demek Erol gerçek bir İstanbullu diye geçirdi içinden. Şimdi çocukluk
çağından bir döneme geçelim. Yavaş yavaş, adım adım…
“Bana yedi yaşındayken nerede olduğunu anlatmanı istiyorum, o yılı
düşündüğünde ne hatırlıyorsun?”
Erol sakin bir sesle konuşuyordu:
“O yıl biz İstanbul’un Anadolu Yakasında, Moda’da otuyorduk. Tam Moda
burnunun ucundaki bir apartmanın üçüncü katında. Bir üst katımızda da
babaannem yaşardı. Moda İlkokulu’na gidiyordum.” Erol sustu. Hafifçe
kıpırdandı yerinde. “Bir gece aniden babam annemi alıp evden çıktı, beni de
babaanneme bıraktılar. Üç gün sonra eve döndüklerinde annemin kucağında
bir bebek vardı. Onu bir odaya koydular, annem de yanındaki kanepeye
uzanmıştı. O kundaktaki bebeği kucağıma almak istedim, bana ‘şşşşt sakın
dokunma kardeşine, Selin uyuyor’ dediklerini hatırlıyorum. O zaman
anlamıştım, İstanbullu Adoni ve San Marinolu Sermonetta ailelerinin biricik
Erol’u değildim artık.”
Şimdi Erol’u İstanbul’dan arayanın kim olduğunu anladık diye düşündü
Moretti, İtalyanca konuşuyormuş, eh, ne de olsa anneleri Silvia bir San
Morinolu. Profesörün asıl derdi Erol’un çocukluk yılları değildi. O bir an evvel
tam yirmi yıl önceye gitmek, 11 Kasım 1992 günü neler olduğunu öğrenmek
istiyordu. Ama sabırlı olmalı, Erol’u o güne ağır adımlarla götürmeliydi. Ufacık
bir hata, özenle dizdiği dominoları yerle bir edebilirdi.
“Peki Erol, istersen şimdi de biraz gençlik yıllarına gidelim. Mesela
üniversite yıllarından zihninde yer etmiş bir olay ya da kişi hatırlıyor musun?”
Kısa bir sessizlik oldu, sonra Erol biraz tutuk, biraz hüzünlü, anlatmaya
başladı. Başka bir yerden, uzak bir geçmişten gelir gibiydi sesi.
“1989 yılının Mayıs ayıydı. Öğlen saatinde orta sahada futbol
oynuyorduk. Sahanın bir yanında yatılı öğrencilerin yurdu, kale arkasında ana
binaya giden merdivenler vardı. Kızlı erkekli öğrenciler çimlerin üzerine
yayılmış ders çalışıyor, sohbet ediyorlardı. İki gol atmıştım. Maçtan sonra
terimizi silip derslere dağıldık. Son sınıftaydım, Mustafa Hocamızın Deneysel
Psikoloji dersi vardı saat ikide. Mustafa Yılmaz’ı hepimiz çok severdik.
Berkeley’de doktora yapıp kendi okuluna, Boğaziçi Üniversitesi’ne doçent
olarak dönmüştü. Hocamızdı ama aynı zamanda bizim ağabeyimiz gibiydi.
Derdi olan ona giderdi. Bir bacağı sakat olduğu için koltuk değnekleriyle
yürür, hayata bir derviş gibi bakardı.
Dersin sonunda kendisiyle bir konuda görüşmek istediğimi söyledim.
Bıyık altından gülerken, her zamanki sakin sesiyle ‘Olur’ dedi, ‘söyle bakalım
bu sefer hangi güzel kızımız kırdı kalbini.’
‘Hayır Hocam, bu sefer konu farklı’ diye itiraz ettim. ‘Aslında psikoloji
bölümünü ben seçmedim, kendi de bir psikolog olan babam karar verdi
benim yerime. Ben de elimden geleni yaptım, hatta sınıf birincisi oldum, ama
benim gönlümde yatan meslek bu değil’. En sonunda her zaman sükûnetini
korumasıyla ünlü Mustafa Hocayı şaşırtabilmiştim. Gözlerimin içine dosdoğru
baktı. ‘Sen şimdi dört yıl boyunca istemediğin bir bölümde mi okudun yani?’
diye sordu bana. Hayır hayır, aslında bazı dersleri, özellikle onun derslerini
büyük bir zevkle izliyordum ama beni asıl büyüleyen, farklı diller, dillerin
yapılarıydı. Boş zamanlarımda üniversite kütüphanesinde okuduğum
kitaplardan, Latinceyi nasıl kendi kendime çalışıp bayağı öğrendiğimden
bahsettim ona.
‘Söyleyin bana Hocam, siz olsanız benim yerimde ne yapardınız?’
Erol durdu, soluklandı. Moretti pür dikkat dinliyordu.
“Mustafa Hocanın yüzünden belli belirsiz buruk bir gülümseme geçer gibi
oldu. ‘Ben senin yerinde olamam Erol’ dedi kısık bir sesle, ‘sen de benim
yerimde olamazsın. Biliyorsun ben yetimim, liseyi de Darüşşafaka’da yatılı
okudum. Hayatım boyunca hiç karışanım olmadı, özgür bir insanım ben. Ama
benim de başka sınırlamalarım var hayatta, mesela senin gibi sahaya çıkıp
futbol oynayamam, ya da bir kız arkadaşımı dansa kaldıramam.’
Nefes bile almadan dinliyordum. ‘Özgürlük ne tek başına olmaktır, ne de
sağlam bir vücuda sahip olmak. Özgürlük bir haktır, ancak kazanılması zor,
uğruna da savaşacağın, bedel ödeyeceğin bir hak. Unutma Erol, özgürlüğünü
ancak sen kazanabilirsin, bedava dağıtılan bir şey değildir. En önemlisi de
özgürlüğü kazanmak değil, onu elinde tutabilmektir. Zira gerçekten özgür
olmak istiyorsan, önce hesabını kendine verebilmen gerek.“
Erol susmuştu. Sanki hem oradaydı hem değildi.
Profesör bu beklenmedik söylevden etkilenmişti. Erol neden yalnızca o
sohbeti anlatmıştı? Hem de bu kadar ayrıntılı ve net bir şekilde… Erol’u bu
sözleri söylemeye iten bir telkinde bulunmuş olabilir miydi? Hayır, bu Erol’un
kendi tercihi, belki itirafıydı. Kim bilir, belki canı o yüzden yanıyor, belki o cep
telefonunu duvara fırlatırken özgür bir insan olamadığı için çocukça bir
şiddetle isyan ediyordu…
Erol’un göğsü hızla inip kalkıyordu. Eğer eski haline dönmez,
sakinleşmezse hedefine ulaşamayacağını biliyordu Moretti. Bir süre bekledi.
Sonra ses tonunu daha da yumuşatıp alçak bir sesle konuşmaya başladı:
“Tamam Erol, geçti… geçti... rahatlıyorsun… rahatlıyorsun... Her şey
geride kaldı… Şimdi arkana yaslan, daha güzel günlere gidelim artık.”
Moretti biraz düşündü.
Üniversitenin son yılını böyle hatırlıyordu Erol.
1992 yılı Kasım ayının on biri ise en kritik gündü.
Öyleyse bir yıl sonrasını deneyelim diye düşündü. Bakalım ne yapmış
Erol? Babasının sözünü mü dinlemiş? Yoksa kendi bildiğini mi yapmış?
“O anlattıklarının üzerinden bir yıl daha geçti Erol. 1990 yılına geldik.
Bana neler anlatacaksın o yıldan?”
Erol’un koltuğunda çözüldüğünü, yüzüne hoş bir gülümsemenin
yayıldığını loş ışıkta bile görebiliyordu.
“Yılın son günüydü” diye başladı Erol. “Boston’da, Harvard’ın dilbilim
bölümünde lisansüstü öğrencisiydim. Anlambilim Teorisi dersinden tanıdığım,
Kosta Rikalı, kafa dengi bir kız arkadaşım vardı. Lisa’ydı adı. O gece, bir
arkadaşının evindeki yılbaşı partisine davet etmişti beni. Ben de, olur, tabii
gelirim kabilinden bir şeyler mırıldanmış, bir bakıma başımdan savmıştım onu.
Öyle tanımadığım kişilerin doluştuğu ev partileri açmazdı beni. Tek başıma
bir bara takılmayı düşünüyordum. Geç saatte evden çıkıp yürüyerek Harvard
meydanına gittim, gençler kaldırımlarda içki içmeye çoktan başlamıştı. Neden
bilmem, ayaklarım köşedeki Au Bon Pain’e götürdü beni.
Kasadaki uzun kuyruğa aldırmadım, zaten bir acelem yoktu ki! Sıram
geldiğinde bir çikolatalı kruvasanla sade bir kahve ısmarladım. Paketimi alıp
dışarı çıktım. Öndeki minik meydanda hasır şapkalı çilli kovboy yine oturmuş
birisiyle parasına hızlı satranç oynayıp, cep harçlığını kazanmakla meşguldü.
Yanlarına dikilmiş, kovboyun karşısındaki kurbanının mecalsiz hamlelerini,
acınası çırpınışlarını izliyordum.
Birden Lisa’nın tanıdık sesi çarptı kulağıma.
‘Hani bizimle partiye gelecektin? Neden hâlâ buradasın? Hadi gel
bakalım, bu gece bizimlesin’ derken elini koluma çoktan dolamıştı bile.
‘Bu arada sana kız kardeşim Leana’yı tanıştırayım, bir yıllığına buraya
taşınıyor.’
Bir anda dünyam alt üst olmuştu.
Tam karşımda duruyordu işte!
Alev kızılı saçlar… Karanlıkta birer zümrüt gibi parlayan gözler… Kalbimi
sıkıştıran o gizemli gülüş… Bana doğru uzanan narin, davetkâr bir el… Fırtına
öncesi bir sessizlik…
Oracıkta kalakalmıştım.
Ne Au Bon Pain vardı, ne Harvard Square, ne elimde bir paket. Hiçbir
şey yoktu artık bu dünyada. Hiçbir şey.
Yalnızca o, yalnızca Leana…
* * * * *
Onuncu bölümün sonu…
Ortak Roman hakkındaki düşüncelerinizi, önerilerinizi yorum bölümünde
Hasan Saraç’la ve diğer okurlarla paylaşabilirsiniz.
Onuncu bölüme katkı sağlayan okurlar:
Can Yıldırım, Rosetta, Gizem Kara, Feride Güllü, Sebahat Kurtöz, Başak
Kırmacı, Gizem Sakallı, Güven Demir, Gülin Demirok, Doğancan Bedir, Aysun
Aksel, Funda Turper, Hülya Arıcı, Semin Özkan, Lale Bollukçu Özker, Erte
Oyar
Tüm katılımcılarımıza değerli yorumları, eleştirileri ve önerileri için teşekkür
ediyoruz