docdemokratik modernite de
download 
Şikayet Transkript
demokratik modernite de
Mart-Nisan-Mayıs 2014 Yıl-9 Sayı 60 Üç Aylık İdeolojik-Teorik Dergi DEMOKRATİK MODERNİTE DE; Devrime Kalkan Her Zaman Gençtir..................................4 GENÇLİĞİ TANIMAK VE ANIMLAMAK..............................11 GENÇLİK EN YAMAN HAKİKAT ARAYIŞÇILIĞI VE SAVAŞÇILIĞIDIR....................................19 ’68 GENÇLİK HAREKETİ VE APOCU GENÇLİK.....................................................................27 CHE’DEN BAZ’A KISA BİR GENÇLİK TARİHİ.....................................................................45 DÜNDEN BUGÜNE KÜRT GENÇLİĞİNİN SOSYOLOJİK İNCELENİŞİ......................................................60 DEMOKRATİK ULUS İNŞASININ ÖNCÜ GÜCÜ GENÇ KADINLAR............................................74 Gençlik Nasıl Direnmeli.......................................................82 DEMOKRATİK GENÇLİK KONFEDERALİZMİNİN ÖRGÜTLENME HATTI............................................................92 Ne Yapmalı, Nereden Başlamalı ve Nasıl Yaşamalı?.......................................................................98 GENÇLİK VE ÖZSAVUNMA.................................................105 YAŞAMI HEP GENÇ TUTMA VE GENÇLİK RUHU İLE MÜCADELE ETME..........................118 IŞIĞI TANRILARDAN ÇALMAYA HAZIR GENÇ PROMETELER OLMALI............................................124 İDEOLOJİK YOLDAŞLIK?.....................................................133 Merhaba Sevgili Komünar okuyucuları, Komünar’ın yeni sayısında tekrardan siz değerli okuyucularla birlikteyiz. Bu sayımızda Gençliği ele almaya çalıştık. Günümüzde gençliğin temel sorunlarını, mücadele alanlarında neler yaptığını ve neler yapması gerektiğini bu yazılarla sizlerle paylaşmaya çalıştık. Tarihsel toplumun en önemli bileşeni gençliği değerlendirmeye çalışırken; tarihten günümüze değin mevcut izleği ele alırken, Önder Apo’nun temel çalışmalarında gençliğin yer aldığını ve tüm çalışmaların da bu kesimin öncülüğüyle sonuçlanabileceğini bir kere daha vurgulamaya çalıştık. Kültürel anlamda yürütülen saldırıları deşifre etmeye çalışırken, bunun zihniyet yapılanması nelerdir ve toplumsal yaşamın şimdiki anına ve alanlarına nasıl bir müdahalede bulunuyor; gençlik bu müdahalenin ne kadar bilincinde diye soruları ortaya koyduk ve bunlara cevaplar vermeye çalıştık. Elbette bunların yanında yürütülen mücadele gerçekliğinde ve toplumsal kurtuluşun böylesine önemli bir sürecinde gençlerin neler yapabileceğine ve daha güçlü bir temelde örgütlülükleriyle birlikte, mücadelenin sorumluluğunu nasıl kaldırabileceklerine yönelik de hayati önemdeki konuları bu sayımızla birlikte çözümlemeye çalıştık. Toplumsallaşmanın başlangıcından günümüze kadar süre gelen dönemlerde; sosyolojik ve politik olarak gençliğin kimliği ne olmalı sorusunun yakıcılığına tüm eksikliklerine rağmen; ele alınan yazılarda değinmeye çalıştık. Konu çok genişti ve bu alanda iktidar normlarının ekonomik, kültürel ve militarist anlamda yürüttükleri anlık saldırıları da göz önünde bulundurduğumuzda; bir dergi sayısıyla tüm bunları karşılayan bir dosya hazırlamak pek de mümkün olmadı. Fakat Komünar’ın 60. Sayısı olarak hazırladığımız bu dergimizde; demokratik modernitenin inşasında ve demokratik ulus yaşamının devrimsel gelişiminde gençliğin durması gerektiği yeri, yapabileceklerini ve kendi dinamiği üzerinden daha fazla örgütle/ örgütlenmeyle; Önderlikle nasıl doğru bir yoldaşlığın yürütülebileceğine değinmeye çalıştık. Genç Başlayarak-Genç Başarmak gibi tarihi bir sorumluluğumuz ve devraldığımız direniş mirasımızın sahiplenilmesi temelinde sözümüzü tekrarlama mahiyetinde hazırladığımız bu sayıyı sizlerle paylaşıyoruz. Bütün Dehakların bileşkesi olan Kapitalist Modernitenin hileye-yalana dayalı düzenini yıkmak ve özgür toplumlarda demokratik modernitenin inşasını gerçekleştirmek için; Kavgayla, sevgiyle ve özgürlükle yürüyoruz. Devrimci Selam ve Saygılarımızla KOMÜNAR Sayı 60 2014 DEVRIME KALKAN HER ZAMAN GENÇTIR Gençlerini kaybeden toplum veya tersine toplumunu kaybeden gençlik yenilmiş olmaktan öteye kendi varlık hakkını kaybetmiş, ona ihanet etmiş demektir. Gerisi çürüme, dağılma ve yok olmadır. Buna karşı toplumun temel görevi, varoluşunun temel araçları olarak kendi eğitim kurumlarını geliştirmektir. İçerik olarak bilimsel, felsefi, sanatsal ve dilsel yorumlarını bilim-iktidar yapılanmasından ayrıştırmak, anlam devrimini başarmaktır. Aksi halde toplumsal varlığın ahlâki ve politik dokularını işlevsel kılmak mümkün olmaz. İlgi ve sıcaklığından bir şey kaybetmemiş olan gençlik, özgür toplum idealinin kararlı takipçisidir. “Ya Özgür Yaşam Ya Hiç” sloganı gençliğin elinden düşürmeyeceği bayrağı olmuştur. Ben özgürlük alanındaki boşluğu ve önemi bildiğim için özellikle kadın ve gençlik alanında müthiş bir kişilik yaratımına önem verdim. Bu konuda çok yoğunlaştım ve çok önemli bir düzeye ve geri dönülemeyecek bir noktaya geldik. Kürtler artık özgürlüğü bırakmazlar. Bu öyle parayla kıyaslanabilecek bir durum ve kavram değildir. Demokratik toplum mücadelesinde gençlik kategorisine daha özgün yaklaşmak gerekir. Gençlik toplumsallaşırken büyük tuzaklarla karşı karşıyadır. Bir yandan geleneksel ataerkil toplum koşullan- 4 ması, diğer yandan resmi düzenin ideolojik şartlanması altında bocalarken, dinamizmiyle yeniliklere açık bir yapısı vardır. Olup bitenler karşısında son derece toydur. Yaşlı toplumun etkisi altında kendine ne biçildiğini keşfetmekten uzaktır. Kapitalist toplumun baştan çıkarıcı binbir hilesi karşısında nefes bile alamaz. Tüm bu gerçeklikler gençliğe özgün, tuzaklardan çekici, onun özüne uygun bir toplumsal eğitimi zorunlu kılar. Gençliğin eğitimi büyük çaba ve sabır isteyen bir iştir. Bunun karşılığında dinamizmi ile destanlar yazabilecek ataklığa sahiptir. Amaç ve yöntemi iyi kavradığında başaramayacağı bir iş yoktur. Amaç ve yöntemli yaşamı temel disiplin olarak görüp seferber olduğunda, sabır ve inadı eksik etmediğinde, tarihsel davalara en önemli katkıyı gerçekleştirebilir. Demokratik gençlik hareketinde böylesi nitelikler kazanmış kadrolar öncülüğünde gelişecek bir hamle, genel demokratik toplum mücadelesinde başarının güvencesidir. Gençliğin dinamizminden yoksun bir toplum hareketinin başarı şansı sınırlıdır. Yaşlıların tecrübesi, gençliğin dinamizmi tarihin her aşamasında kendini hissettiren bir olgudur. İkisinin bağını sağlam kuranların yürüyüşünde başarı oranı her zaman yüksek olmuştur. Günümüz gençliği için yüksek hayaller, ancak toplumsal sistem krizinden nasıl çı- kılacağına ilişkin olarak anlam taşıyabilir. Hayalleri olmayan bir gençlik yozlaşmaktan ve yaşamı tümden kaybetmekten ancak gerçek hayallere dönüşle kurtulabilir. Kapitalist sistemin sonul krizi olan kaotik durumu kavramak gençlik için çıkış yapma şartıdır. Bununla birlikte demokratik, cins özgürlüğü ve ekolojik toplum değerlerini özümsemiş olmak tarihsel başarı imkânını ona verecek, bir yandan kendini doğru yapılandırırken özlenen toplumu da yapılandırmada gerçek rolün sahibi kılacaktır. Her şey gençliğin tarihsel toplumsal hamleye yeniden doğru ve yetkin katılmasıyla belirlenecektir. jinin üstünlüğü kolayca kırılamaz. Gençliğin özgürlük istemi kaynağını bu tarihsel olgudan almaktadır. Yaşlı bilgelerden günümüz bilim adamı ve kurumlarına kadar gençliğe stratejik, hassas denilen bilgilerin en can alıcı kısmı verilmez. Verilenler daha çok onu uyuşturan ve bağımlılığını kalıcılaştıran bilgilerdir. Bilgiler verildiğinde uygulama araçları verilmez. Sürekli bir oyalama değişmez bir yönetim taktiğidir. Kadın üzerinde kurulan strateji ve taktiklerle ideolojik ve politik propaganda ve baskı sistemleri gençler için de geçerlidir. Gençliğin her zaman özgürlük istemesi fiziki yaş sınırından değil, bu özgül toplum- Gençliğin her zaman özgürlük istemesi fiziki yaş sınırından değil, bu özgül toplumsal baskı durumundan ileri gelmektedir. “Ayyaş, toy, delikanlı” kavramları gençliği küçük düşürmek için uydurulan temel propaganda sözcükleridir. Yine hemen cinsel güdüye bağlamak, serkeşliğe çekmek, ezbere katı doğmalara bağlamak, gençlik enerjisinin sisteme yönelmesini engellemek ve düzeni sağlamakla bağlantılıdır. Gençlik Fiziki Bir Olay Değil Toplumsal Bir Olaydır. Hiyerarşik toplumda tecrübeli yaşlıların gençler üzerinde kurduğu baskı ve bağımlılaştırmadan da önemle bahsetmek gerekir. Jerontokrasi diye literatüre geçen bu konu bir gerçektir. Tecrübe yaşlıyı bir yandan güçlü kılarken, diğer yandan yaşlılık onu gittikçe zayıf, güçsüz kılmaktadır. Bu özellikleri yaşlıları, gençleri kendi hizmetlerine almaya zorlamaktadır. Zihinlerini doldurarak bu işlemi geliştirmektedirler. Tüm hareketlerini kendilerine bağlamaktadırlar. Ataerkillik bu olgudan da büyük güç almaktadır. Onların fiziki güçlerini kullanarak dilediklerini yaptırabilmektedirler. Gençlik üzerindeki bu bağımlaştırma günümüze kadar derinleşerek devam etmiştir. Tecrübe ve ideolo- sal baskı durumundan ileri gelmektedir. “Ayyaş, toy, delikanlı” kavramları gençliği küçük düşürmek için uydurulan temel propaganda sözcükleridir. Yine hemen cinsel güdüye bağlamak, serkeşliğe çekmek, ezbere katı doğmalara bağlamak, gençlik enerjisinin sisteme yönelmesini engellemek ve düzeni sağlamakla bağlantılıdır. Tekrar vurgulamalıyım: Gençlik fiziki bir olay değil toplumsal bir olaydır. Tıpkı kadınlığın fiziksel değil toplumsal bir olgu olması gibi. Bu iki olay üzerindeki çarpıtmaları kaynağına inerek açığa çıkartmak sosyal bilimin en temel görevidir. Bu kapsama çocukları da almak gerekir. Zaten kadını ve gençliği tutsak kılan, çocukları da dolaylı olarak dilediği sistem altına almış sayılır. Çocuklara hiyerarşik ve devletçi toplumun yaklaşımının çok çar- 5 Sayı 60 2014 pık yönlerini açığa çıkarmak büyük önem taşımaktadır. Çocukların anadan ötürü doğru temelde eğitilmemeleri, sonraki tüm toplumsal gidişatı çarpık ve yalancı kılar. Çocuklar üzerinde de muazzam bir baskı ve yalanlamaya dayalı eğitim sistemi kurulur. Çok çeşitli yöntemlerle sistemin daha beşikten bağımlıları haline getirilmeye çalışılır. “Yedisinde neyse yetmişinde de o odur” deyişi bu gerçeği dile getirmektedir. Çocuklara doğal toplumun özgür yaklaşımı hep bir hayal olarak bırakılır ve bu hayallerini yaşamalarına hiç izin verilmez. Çocukları doğal hayallerine göre yaşatmak en soylu görevlerden biridir. Uygarlığın büyük aşamalarından biri sayılan Yunanlılarda gençler resmen tecrübeli bir erkeğe ‘oğlan’ olarak sunulurdu. Uzun süre bunun nedenini çözememiştim. Sokrates gibi bir filozof bile “Önemli olan oğlanın sürekli kullanılması değil, efendisinden terbiye görmesidir” der. Buradaki mantık, gaye gençlerin oğlan olarak sürekli kullanılmasından ziyade, kadınsı özelliklere hazırlanmasıdır. Daha da açıklayıcı olarak, Yunan uygarlığı da karılaşan bir toplum ister. Soylu, asil gençler oldukça, bu toplum oluşamaz. Bu toplumun oluşması için kadınsı davranışları içselleştirmeleri gerekir. Tüm uygarlık toplumlarında benzer eğilimler vardır. Oğlancılık bu toplumda çok yaygındır. Öyle bir hal almıştır ki, her efendinin oğlan sahibi olması gelenekselleşmiştir. Oğlancılığı bir bireysel cinsel sapıklıktan, hastalıktan ziyade, sınıflı toplumun, iktidar toplumunun yol açtığı sosyal bir olgu olarak anlamlandırmak önemlidir. Cinsellik ve iktidar uygar toplumda toplumsal bir hastalıktır. Hem de kanser gibi. Birbirleri olmaksızın edemedikleri gibi birbirlerini çoğaltırlar: Tıpkı kanser hücrelerinin çoğalması gibi. Greko-Romen toplumda kölelerin durumunun karıdan beter olduğu çokça bilinen husustur. Sorun köle olmayan erkeğin karılaştırılmasıydı. Ensest veya cinsel sapıklıktan, çifte cinsellikten bahsetmiyorum. Psikolojik boyutları, hatta biyolojik 6 nedenleri olan bazı olguları, bahsetmek durumunda olduğum olaydan ayrı değerlendirmek gerekir. Klâsik Yunan toplumundaki moda, her özgür genç erkeğin mutlaka bir sahibi, bir erkek partneri olmalıydı. Genç tecrübe kazanıncaya kadar partnerin sevgilisi olmalıydı. Daha önce değindiğim gibi, Sokrates bile “Bu olayda önemli olanın genç oğlanın çok kullanılması değil, o ruhu yaşamasıdır” diyor. Buradaki zihniyet açık; kölelik toplumu özgürlük, onur ilkesiyle bağdaşmayacağından, bu özellikler toplumdan silinmeliydi, çünkü toplumu tehdit ediyorlardı. Doğruydu da. İnsan özgürlüğü ve onurunun olduğu yerde kölelik yaşanamaz. Sistem bunu kavramıştı ve gereğini yapmak durumundaydı. Şüphesiz Greko-Romen kültürü bu misyonu tamamlayamadı. İçte özgür felsefi okullarla gelişen Hıristiyanlık, dışta ise etnisitenin ardı arkası kesilmeyen saldırı ve başkaldırıları toplumu başka durumlarla yüz yüze bırakacaktı. Maddi kültürün her şey olmadığının, her şeye gücünün yetmeyeceğinin işaretleri de az değildi. Toplum ancak kapitalizmde hiç ‘oğlancılığa’ gerek duyulmadan da karılaştırılabilecekti. Modernitenin ideolojik tekeli olarak liberalizm, bir yandan görüş enflasyonu yaratırken, diğer yandan en büyük vurgunu enflasyonda yaptığı gibi, görüş enflasyonunda da işine en çok yarayanları kullanıp medyası aracılığıyla zihinleri bombardımana tabi tutarak azami sonuç almaya çalışır. Görüş tekelini sağlama almak, ideolojik savaşının nihai amacıdır. Temel silahları dincilik, milliyetçilik, cinsiyetçilik ve pozitivist din olarak bilimciliktir. İdeolojik hegemonya olmadan, sadece siyasi ve askeri baskıyla moderniteyi sürdürmek olanaklı değildir. Dincilik yoluyla kapitalizm öncesi toplum vicdanını kontrol etmeye çalışırken, milliyetçilik yoluyla ulus-devlet vatandaşlığını, kapitalizmin etrafında gelişen sınıfsallıkları kontrol edip denetim altında tutar. Cinsiyetçiliğin hedefi, kadına nefes aldırmamaktır. Hem erkeği iktidar hastası yapmak, hem de kadını tecavüz duygusu altında tutmak cinsiyetçi ideolojinin etkili işlevidir. Pozitivist bilimcilikle akademik dünyayı ve gençliği etkisizleştirirken, sistemle bütünleşmekten başka seçeneklerinin olmadığını gösterip, tavizler karşılığında bu bütünleşmeyi sağlama alır. Gençliğinizi Çaldım Ve Sakladım Gençlik en dinamik potansiyelimizdir. Gençliğin, demokrasi kültürünü kitlelere taşıma görevi ve sorumluluğu vardır. Gençliğin yapacağı en iyi iş; demokratik organizasyonlara katılmak, demokratik örgütler ve ocaklar kurmaktır. Gençlik koyan gençliktir. Gençlik Türkiye’nin demokratikleşmesinin garantisidir. Demokratikleşmeyen Türkiye’de gençliğin yeri yoktur. Ortada o kadar genç var. Sivil kuruluşlar, sanat kültür boyutlu olanlar çığ gibi büyümek zorunda. ABD örneğinde verdim ya, bunlar kültür olaylarıdır. Siyasetten daha önemsiz değildir. Tiyatro, müzik, sinema, siyasetten az önemli değildir. Gençler sigara içip silah sıkmayı yiğitlik sanmışlardı. Bir dönem biz de öyle düşündük. Kültürel değerleri kazanmayan gençlik tehlikelidir. Önce kimliğini, kültürel gerçekliğini iyi yaşa, kendini tanırsın. Kendini iyi ta- Gençlik en dinamik potansiyelimizdir. Gençliğin, demokrasi kültürünü kitlelere taşıma görevi ve sorumluluğu vardır. Gençliğin yapacağı en iyi iş; demokratik organizasyonlara katılmak, demokratik örgütler ve ocaklar kurmaktır. Gençlik demokratik eğitimle donatılırsa çığır açabilir, eğer kontrol altına alınmazsa yanlış yollara sapar ve bu da herkese kaybettirir. demokratik eğitimle donatılırsa çığır açabilir, eğer kontrol altına alınmazsa yanlış yollara sapar ve bu da herkese kaybettirir. Gençlik kafasını açmalı, gençliğin uyanmasını istiyoruz. Gençlik beynini bilime açmalı. Savunmam epey bir çerçeve ve yöntem veriyor. Bu yaptığım, Promete’den ateşi çalmak kadar kutsal bir şeydir. Gençliğinizi, büyük ihaneti ve büyük onursuzluğu yaşamamanız için çaldım ve alıp bir yere sakladım. Bir gün her şeyi elinden alınan bu kişiliğiniz, belki özgür bir ortamda insanlığı, ülkesini ve özgürlüğünü seven bir kişiliğe dönüşebilir. Bunun için çaldım, bunun için sakladım. Demokratik Gençlik sonuna kadar cesur, sorumluluğunun bilincinde, demokratik hukuk devletinin ne olduğunu bilen, bunun zaferi için her şeyi ortaya nırsın. Siyaseti tanırsın, askerliği tanırsın. En büyük eylem, kendini tarihsel kültürel kimliğin ile gerçekleştirme ve bunu toplum sorularına cevap olarak sunmadır. Bunu yapamayanın hayatı boştur. Çok büyük boşalmış kişilikler var. Zamanı kötü harcama var. Buna tahammül edilemez. Ben bile bu sınırlı imkanlarımla bunları size anlatabiliyorsam önemlidir. Bütün yaptıklarımız ve söylediklerimiz gençler içindir. Gençler mücadelemizin sürekli ve değişmeyen muhatabıdır. Gençlik yaşlılara ve topluma sahip çıkmalıdır. Gençler ve yorulmamış olanlar; anlayışı esas alırsanız, tutumumuzu esas bellerseniz, kim sizi saptırabilir? “Doğrusu budur” deyip de inat ederseniz ve bunda da hesabınızı tam yaparsanız, sizin sağlam bir biçimde limana ulaşmanızı ve yükü kırıp dökmeden, büyük zenginlikle hedefe ta- 7 Sayı 60 2014 şımanızı hiç kimse engelleyemez. İşte bu imkan elinizdedir. Tabii az bir yük değil. Ulusal bağımsızlık, eşitlik ve özgürlük yükü, altın değerinde bir yüktür. Onu sağlam limana vardıracaksınız. Başarı bayrağını yükseltecek ve altında toplanacaksınız. Bu kervanın sahipleri böyle kişilerdir. Sizler de bunun farkında mısınız acaba? Böyle soruları şimdiye kadar kendinize sordunuz mu? Buna göre bir ayarlamanız, mesafe kat etmeniz, örgütlemeniz ve öncülüğünüz oldu mu? Bu soruları her zaman kendinize sormalısınız. Ders böyle alınır. Lafazanlıkla, demagojiyle, sağla-sola sataşmakla bu kervanın yürüyemeyeceği durumdayız. Birine “yaşama geleceksin!” diyoruz, diğerine de “düşkün yaşamı bırakacaksın” diyoruz. Önderlik bu konuda iki büyük buluş hareketidir. Bunu şimdi Kürdistan’a dayattık. Tüm gücünüzle yaşama çekileceksiniz! Yanlış, düşkünce yaşamı bırakacaksınız! İşte iki büyük emir veya perspektif, talimat veya çağrı. Nasıl anlarsanız öyle anlayın, önderlik budur. Gençsiniz, rahatlıkla düzenin sizi bulaştırdığı çirkinliklerden arınabilirsiniz. En önemlisi de zayıf, güçsüz, pek bir şeye yaramaz, bir anlam ifade etmez ve iş beceremez kişiliğe son vereceksiniz. Bundan daha değerli ne olabilir? Yaşamın yolunu sonuna kadar araladık. Bunun için Gençsiniz, rahatlıkla düzenin sizi bulaştırdığı çirkinliklerden arınabilirsiniz. En önemlisi de zayıf, güçsüz, pek bir şeye yaramaz, bir anlam ifade etmez ve iş beceremez kişiliğe son vereceksiniz. Bundan daha değerli ne olabilir? Yaşamın yolunu sonuna kadar araladık. Bunun için insan şerefli yürümekten daha başka ne isteyebilir? İddia ediyoruz ki, biz bize kaybettirilen tüm değerlerimizi bulmanın yolunu açtık, onun imkânlarını sunduk. Bundan başka ne istiyorsunuz? çok açıktır. Siz iyi niyetli de olsanız, kervanı yolundan çıkarmak isteyenler, delik açıp gemiye su sızdıranlar az değildir. Onları görebiliyor ve engelleyebiliyor musunuz? Akıllı bir kervanbaşı, akıllı bir kaptan bütün bunları düşünmek ve gerekeni yapmak zorundadır. Yoksa zordur, kervan ürker ve fincanlar birbirine değer ve kırılır. Bunları mutlaka ve derinliğine anlamaya çalışmalısınız. Bu büyük zenginlik taşıma kervanına öncülük edin, kılavuzluk edin ve menzile sağlam ulaştırın..! Kiminde hiç yaşam tutkusu yoktur, kimi çok düşkündür. Bence bu iki durumda da gelişmeyen yaşam tutkuları söz konusudur. Biz ikisine de amansız yüklenmiş 8 insan şerefli yürümekten daha başka ne isteyebilir? İddia ediyoruz ki, biz bize kaybettirilen tüm değerlerimizi bulmanın yolunu açtık, onun imkânlarını sunduk. Bundan başka ne istiyorsunuz? Yüce siyasal amaçlarınız olsun, ulusal amaçlarınız olsun. Onun için kendinizi defalarca gözden geçirin, kendinizi yoklayın, elekten geçirin. Neyin altta neyin üstte kaldığını, kişiliğinizde ne kadar kabalığın kaldığını, ne kadar özümsenmiş değerler biriktiğini açığa çıkarın. Bu konuda özeleştiri veya samimi itiraf gereklidir. Kesinlikle bunu sağlamalısınız. Şimdiye kadar size verilen fırsatlar az değildir. Sizdeki yanlışlık, bunun farkında olmamak, hatta verilenleri yeterli görmemek ve daha fazlasını istemektir. Kişiliğiniz kendi içinde zincirlenmiş ve adeta çözümsüzlüğe mahkûm edilmiş durumdadır. Biz bunu patlatmak istedik. Size verebileceğimiz en büyük güç budur. Buna karşı direnmeyin. Bana göre her tür düşmanı yenilgiye götürecek olan en büyük güç, insanın patlama gücü, savaşma gücü ve örgütlenme gücüdür. Bunu açığa çıkarırsak düşmanı yenebiliriz. Bunun dışında kim kime ne veriyorsa yanlıştır. Kim kime “Sen güçlüsün, başka türlü güçlü olabilirsin; sen bana dayanarak ben sana dayanarak birbirimizden güç olabiliriz” diyorsa yanlıştır. Bu, aynı zamanda saygı- karşı bu kadar aşağılık bir tutum içinde olmazdı. Size hiçbir sağlam değer aşılamamışlardır. Bununla kişileri, ana babalarınızı kastetmiyorum, elbette onlar da birer çaresizler. Bu kuruma, bu kurumun öldürücü geleneğine; yani sizi uyuşturan, kurutan ve sizi en temel değerler karşısında çaresiz bırakan ne varsa ona karşı durun. Bu çok açıktır. Ancak siz halen oralı bile olmuyorsunuz. Ben burada kendime de öfke duyuyorum ve hala neden bu kişilerle yürüyorum diye soruyorum. Kendimi zor tutuyorum, böyle kişiler benim arkadaşım olamaz, diyorum. Kendimi nasıl savunacağım konusunda öfkemi zor tutuyorum. Bizde tek bir insanın bile çok büyük bir değer ifade ettiğini bilmek gerekir. Kimse kendi rolünü küçümsememelidir. Bunu çok çeşitli yönleriyle ortaya koyduk. Burada size önemli bir fırsat tanınmıştır. Belki güçlü bir emek sürecinden geçmediniz. Ama gençlik çağı devrime yatkınlık gösteren bir dönemdir. Emeğin değerini bilmeniz için, bir emek sürecinden geçmeniz zorunlu değildir. Bunu öğrenebilir ve doğru olanı yapabilirsiniz. sızlıktır. Benim tecrübelerim şunu gösterdi: Biz bu insanları biraz özgücüyle çalıştırarak buraya geldik. Bu halkı biraz özgücüne kavuşturarak bugüne getirdik. Ancak bana göre henüz özgücü değerlendirme çok sınırlıdır. Bir insanın sınırsız büyüme gücü vardır. Bir insan isterse kendisinde her şeyi bitirebilir. PKK Önderliği budur. Biz Yaşamı Gerçek Anlamda Gençleştirmek İstiyoruz Gençsiniz, bu genç yaşta hepinizden enerji fışkırır. O zaman bu donukluk, bu kuru kişilik nedir? Bu özellikleri kötü yetiştiğiniz hiçbir yüce değerin aşılanmadığı ortamlardan aldınız. Bunu üzerinizden atın. Sülaleniz güçlü olsaydı, imhacı güce Bizde tek bir insanın bile çok büyük bir değer ifade ettiğini bilmek gerekir. Kimse kendi rolünü küçümsememelidir. Bunu çok çeşitli yönleriyle ortaya koyduk. Burada size önemli bir fırsat tanınmıştır. Belki güçlü bir emek sürecinden geçmediniz. Ama gençlik çağı devrime yatkınlık gösteren bir dönemdir. Emeğin değerini bilmeniz için, bir emek sürecinden geçmeniz zorunlu değildir. Bunu öğrenebilir ve doğru olanı yapabilirsiniz. Bu mümkündür. Yine daha fazla hayalciliğe, maceracılığa ve emek dışı konumlara düşmeden kendi gelişmenize hükmetmeniz önem taşımaktadır. Her genç arkadaşımızdan beklediğimiz şey budur ve bunun gerekleri yerine getirilmelidir. Biz yaşamı gerçek anlamda gençleştir- 9 Sayı 60 2014 mek istiyoruz. Onun ulus ve toplum gözeneklerinin tıkanıklık halinden çıkarılmasına çalışıyoruz. Yaşama karşı sorumluluğumuzu nasıl yerine getireceğimiz önemlidir. Biz hepinize bütün yönleriyle karşılık vermeye çalışıyoruz. Ama hazır olanı bile özümseyemezseniz, bir eserin sahibi olabilir misiniz? Şaşkın olmamak gerekir. Biz kendimize egemen insanlar olmak durumundayız. Kimse sizden düşüncenizi geliştirmemeyi ve boş yere çaba harcamanızı istemiyor. Tersine biz buna son derece sağlam bir çerçeve ve boşa gitmeyen bir işleyiş olanağı sunuyoruz. Kendini çok az geliştiren, çoğunlukla kapalı duran, öze inmeyen, kendini keskinleştirmeyen ve nasıl yürüyeceğini bilmeyen bir konumda kalmanız gerileme anlamına gelir. Bu durum ise kaybetmekle özdeştir. Bir tarih yazılıyor, bir halk özgürleştiriliyor, bir ulus diriltiliyor ve kuruluyor. Bizim bundan esirgeyeceğimiz neyimiz olabilir? Daha genç olmanız, size daha canlı, daha atak, daha büyük cesaret ve fedakarlık ruhuyla buna öncülük yapma şansını verir. Yoksa bu size istediğiniz biçimde oynama ve keyfinize göre davranma şansını veremez. Bu konuda da kendilerini köklü olarak düzeltmek durumunda olanlar vardır. Biz işi sadece uyarılarla sınırlandırmayı düşünüyor, kendinizi bu kadar düşürmemenizi istiyoruz. Eğer bizi önder sayıyor ve bize inanıyorsanız, önderliğe ulaşmalısınız. Gelin diyorum, ama hiçbir şeyi zorla yürütmek istemiyorum. Her şeyi konuşarak çözelim. İnsan olan bunu anlar. Karar verin, derin ve geniş tahliller yapın. Bunu her şeyin üzerinde yapalım, kendimizi yetiştirelim. Güven tamdır. Sorunların üzerine yürüyelim. Bu doğru değil midir? Bizim için bundan daha iyisi var mı? Hayır. Gençsiniz, ama gençlik başıboşluk demek değildir. Gençler herkesten daha disiplinli ve düzenli yürürler. Yaşlıların buna kuvveti yetmez, çocukların buna kuvveti yoktur. Ama sizin gibiler herkesten çok disiplin üstünde yürüyebilirler. Kuvvetiniz herkesten çoktur ve bunun için partinin yaşam tarzını herkesten çok siz uygulayabi- 10 lirsiniz. Bunun için başıboşluğu kendinize yaşam diye kabul etmeyin. Buna cesaret etmeyin. Kürt toplumunda başıboş tipler çoktur. Ama biz bunun tersiyiz. Bu PKK’de mümkün değildir. Ben yapabildiğim sürece, bunlara karşı koymak zorundayım. Korksaydım, kendimi buna yetiştirmeseydim, bu konuma gelemezdim. Karşımızda altmıştan fazla devlet vardı. Millet karşımızdaydı. Ama biz yine bu önderliği yücelttik. Kürt ulusu yıllarca bizi kabul etmiyordu, ama biz sonunda kendimizi kabul ettirdik. Bu kanıtlardan ve bunca ayaklanmadan sonra, kalkıp millete şöyle oldu böyle oldu diyebilir miyiz? Bunu yapabilir miyiz? Yine de bazı şeyler yapmak istiyorsanız, dürüst olun, yeter ki çocukluk yapmayın, darlığa düşmeyin. Bunların hepsi yalandır. Daralmanıza, yüzünüzü ekşitmenize gerek yoktur. Her şeyimiz için bir yığın çözümleme yaptım. Bunların üzerinde durun. Hepinizin sorunları üzerinde genişçe durdum. Bunların içerisinde biraz olsun kendinizi görebilirsiniz. Ben bunun üzerinde yine kararlıca duruyorum. Kararlıyım, güçlüyüm ve üstüne yürüyeceğim. Ben var oldukça hesabınızı iyi yapın. Bizimle yürüyebiliyorsanız gelin, kötülük yapmak istiyorsanız yapın. Ama o zaman düşersiniz, çünkü buna gücünüz yoktur. Bunlar sizin için örnektir. Eğitiminizin üzerinde ciddi bir biçimde durun. Bizim üslubumuzdur. Biz düşmandan geleni de dost yapıyoruz. Bizim bu gücümüz vardır. Ama oyun yaparlarsa, üzerlerine yürüyeceğiz. Bunlar olanaksızdır. Bizimle baş edilemez. PKK’yi bu biçimde tanıyacaksınız. Eğer yetmezlikleriniz varsa, bu biçimde tamamlarsınız. Eğer güçlenmek istiyorsanız, bu biçimde güçlenirsiniz. Biz PKK’yi böyle yarattık ve böyle büyüttük. Böyle üzerine gidiyoruz. Bundan sonra da sonuna kadar bu temelde yürüyeceğiz. *** GENÇLİĞİ TANIMAK VE TANIMLAMAK Gençlik, bir sınıf özelliği taşımaz. Ama toplumsal gelişmede temel bir kesimi ifade eder. Toplumsal hareketlilikte gençliğin rolü belirgindir. Bir sınıf olmamakla birlikte kendine has özellikler taşıyan temel bir kesimdir. Gençlik basit veya ayırt edici özellikleri olmayan pasif bir kütle değildir. Yaşam, düşünce ve duygu bakımından toplumun diğer kesimlerinden farklılıkları olan, kendine özgü özellikler taşıyan bir toplumsal kesimdir. Öncelikle bir yaş dilimini ifade eder. İnsanın, başkalarının bakımına muhtaç olmaktan çıktığı, büyük arayışlar içerisinde olduğu, çok fazla günlük yaşamla bağı olmadığı bir yaş kesitini ifade eder. İnsanın iş yapabilecek düzeye geldiği, büyük umutlar ve gelecek arayışları içinde olduğu, sorguladığı ve günceli çok fazla yaşamadığı bir dönemdir. Gençlik; on beş ile otuz yaş arasındaki toplumsal kesimi kapsar. Bu yaş kesitinin taşıdığı temel özellikler son derece değerlidir. Önemli olan da bu özellikleri bilmektir. Bunlar bilinmezse çok fazla genç de olunmaz. Nasıl ki hamal gibi çalışmak bir kişinin sınıf bilinci edinmesini sağlamıyorsa, nasıl ki toplumun en gerisine düşmüş köle kadının sadece kadın olması onu özgürlükçü yapmıyorsa, 18-20 yaşında olmak da bir insanı eğer onun özelliklerini iyi anlamaz ve hissetmez- se genç yapmaz. Bu bakımdan gençlik, bir yaş diliminin temel özelliklerini ifade eden duygu, düşünce ve davranış toplamı olarak değerlendirilebilir. Bu anlamda gençlik bir ruhtur. Gençlik ruhu ve özellikleri nelerdir? İnsan yaşamının belli bir dilimine ‘gençlik çağı’ denilmesi, diğer çağlardan ayrılması bu farklı özelliklerinden kaynaklanmaktadır. Bir insan, yirmi yaşında olduğu halde bir ihtiyar gibi olabilir. Gençlik özelliklerine ve ideallerine bağlı olarak yaşayan biri de ömür boyu genç kalabilir. Gençlik insanın en dinamik çağıdır. Bu bakımdan gençliğin temel özelliği; hareketliliği ve dinamizmidir. Buradan baktığımızda; gençliğin devrimci bir karakteri vardır. Yani devrimciliğe yatkındır. Gençliğin dinamizmiyle sağladığı gelişmelerin önemi her toplum için büyüktür. Eğer bu dinamizmi; duyguda, düşüncede ve davranışta toplumsal harekete katabilirse, büyük bir eylem gücü ortaya çıkarır. Demek ki, hantal olanlar genç olamazlar. Gençliğin önemli diğer bir özelliği; arayışçılığıdır. Bunun geleceğe dönük olmasıyla, bugüne fazla bağlanmamasıyla yakından bağı vardır. Çıkara bulaşmamış olması, saf, temiz ve umutlu olması, geleceğe dönük ve güncele takılmayan bir karaktere sahip olması son derece önem- 11 Sayı 60 2014 lidir. Bu özellikleri onu devrimci, aynı zamanda da sosyalist bir karaktere açık kılar. “Gençler solcu olur” söylemi buradan ileri gelir. Günlük yaşama, güncele bulaşmamıştır; yani çıkar peşinde değildir. Daha çok eşitlikten ve adaletten yanadır. Var olanı sorgular, kabul etmez; dolayısıyla değişimden yanadır. Kendi gelişimini ve dinamizmini kullanmak ister. Yine özgürlükten yanadır. Bütün bu özellikler gençliğin, dolayısıyla bir gençlik hareketinin temel özelliklerini oluşturur. Söz konusu özellikler, sosyalizme ve özgürlükçülüğe denk düşer. Özgürlük ve eşitlik militanı olmaya denk düşer. Gençlik, sosyal karakterin en çok geliştiği bir dönemdir. Gençlik hareketi, devrimcidemokratik hareketin öncü parçasıdır. En dinamik parçası olduğundan, motor gücüdür. O nedenle devrimci hareketler her zaman gençlik hareketlerine önem vermişlerdir. Geçmişte dar sınıfsal devletçi paradigmadan kaynaklı gençlik hareketleri, devrimci hareketler içinde yerlerini tam olarak bulamamışlardır. İşçi-proleter öncülüğü ve buna gereğinden fazla yer verilmesi söz konusudur. Özgür kadın hareketleri ve gençlik hareketi abartılı proleter öncülüğünün tamamlayıcısı sayılmışlardır. Bu devletçi paradigma temelinde gerçekleşen reel sosyalizmin ve geliştirdiği hareketlerin en büyük yetersizliklerinden biridir. Gençlik geleceğin özlemi ve umududur. İşçi fetişizmine bağlanmış devletçi paradigmaya dayanan reel sosyalist hareketler, devletçi ve iktidarcı, ekonomist ve dar çıkarcı hedefler peşinde koşmuşlardır. Birçoğu adalet, eşitlik ve özgürlük ütopyasından koparak, sendikalist hareketler olmuşlardır. Önder Apo bu durumu düzeltmiştir. Geliştirdiği Demokratik, Ekolojik Ve Kadın Özgürlükçü Paradigmayla, devrimci demokratik ve sosyalist harekete yeni bir tanım getirerek, açılım sağlatmıştır. Çünkü ütopya, gençlik hareketinde vardır. Gençlik, baştanbaşa ütopyadır. Geleceğin özlemi ve umudu- 12 dur. Kadın özgürlüğü de öyledir. Maddi yanından ziyade, toplum yaşamını dengeli, düzenli, barışçıl ve demokratik kılma özelliği vardır. Özgürlük ve eşitlikçidir. Kadın ve gençlik hareketi, işçi hareketi gibi dar, kaba ve maddi eşitlikçilik öngören bir yaklaşım içerisinde olamaz. Hareketimiz bunu küçük burjuva eğilim olarak tanımlamaktadır. Kuşkusuz bu, ideolojik bir yaklaşımı ifade eder. Özgür kadın hareketinin özü ve esası, özgürlük ütopyasının dar çıkarlardan soyutlanarak, toplumsal yaşamın temel özelliklerine uygun kılınmasıdır. Bu, sosyalizmin özünün derinleştirilmesidir. Gençlik hareketi açısından da benzer bir tanım yapabiliriz. Buradan baktığımızda, gençlik çağı insanın sosyalizme en yakın, özgürlük ve eşitlik idealleriyle dolu olduğu; yardımlaşma, paylaşma ve dayanışma yönlerinin en güçlü olduğu çağdır. Çıkara bulaşmadığı, kar hırsına kapılmadığı, dolayısıyla hileye ve aldatmaya başvurmadığı bir çağdır. En temiz ve en sade çağdır. Dinamizmini en çok koruduğu, günü yaşayarak güncel yaşam içinde kaybolmak yerine, insanlık için özgür ve mutlu bir yaşam ortaya çıkartma temelinde kendini feda etmeye hazır olduğu, bu anlamda oldukça fedakâr ve cesaretli olduğu çağdır. Gençlik çağı kendisini bu özelliklerle ortaya koyar. Bu özellikleriyle diğer çağlardan ayırılır. Gençlik hareketi işte bu özelliklerden oluşan bir harekettir. Gençliğin bu özelliklerini kendi bünyesinde toplayan ve biriktiren bir harekettir. Bu anlamda gençlik hareketi basit, dar ve geçici bir hareket değildir. Gençlik hareketleri toplumun değiştirici gücü olarak her zaman vardır. Böyle olmazsa, toplumun değişimi, ilerleyişi ve gelişimi sağlanamaz. Bu, toplumsal değişim ve gelişim diyalektiğinin temel yasasıdır. İnsanın veya toplumun sürekli bir gelişmeyi yaşaması, değişim dinamiğine sahip oluşundan ileri gelir. Öyle olmasaydı, toplumsal gelişme sağlanamaz, hayvanlar aleminden fazla bir farkımız kalmazdı. İnsanı hayvanlar âleminden ayıran, onun farklı bir tür olarak gelişmesine yol açan en önemli olgu, böylesi bir dinamizme sahip olmasıdır. Toplumun değişim dinamiği gençliktir Gençliği çok fazla idealize ederek, yaşamdan kopartmamalıyız. Yaşanması çok zor bir özellikler toplamı haline getirmemeliyiz. Ancak gençliği tanımlayan ve var eden temel özellikleri ortaya çıkartmaktan, görmekten ve topluma göstermekten de geri durmamalıyız. Bu nedenle söz konusu özelliklerin anlamını ve içeriğini doğru tanımalı ve bilince çıkarmalıyız. Çünkü bu, toplumsal değişim, gelişim ve yenilenme açısından son derece önemlidir. Gençlik olmazsa, bu temel özellikleriyle tanımlanmazsa, bu özellikler toplum yaşamında bir işlev görmezse, o toplum ilerleyemez. İlerlese de bu çok ağır olur. Bu değişim gücü en zayıf toplum demektir. Değişim dinamikleri zayıf olan toplumlara, ihtiyarlamış toplum denilmektedir. Bu, gençliğe dair özellikleri kendi içinde yeterince taşımayan toplum anlamına geliyor. Batı toplumları için bu deyim yoğunca kullanılmaktadır. Bir toplum için en büyük güç, onun değişim dinamiğini temsil eden gençlik özelliklerinin diri ve canlı tutulmasıdır. Bir toplumda bu özellikler ne kadar diriyse, değişimi de o denli hızlı olur. Devrimci bir toplum olur. Fakat bu özellikler ne kadar zayıf olursa, gelişimi de o denli zayıf ve cılız kalır. Cins mücadelesi, toplumsal değişimde özellikle de kapitalist aydınlanmanın gelişimiyle birlikte önemli bir mücadele haline gelmiştir. 21. yüzyılda da öne çıkan bir mücadele alanıdır. Çünkü cins mücadelesi toplumsal değişimi hızlandırmaktadır. Ancak toplumun her dönemindeki değişim dinamiği, esasta gençlik dinamiğidir. Bu dinamik; toplumsal değişim ve yenilenmenin vazgeçilmez gücüdür. Onun işlevi toplumsal yaşamın özellikleriyle belirlenir. Kapitalist modernite süreci ve açığa çıkardığı toplumsallık bu dinamizminin öne çıkmasına da temel teşkil etmiştir. Diğer sınıf ve toplumsal kesimler için olduğu kadar, gençlik için de örgütlenme ve ortak eyleme geçme zemini ortaya çıkmıştır. Kapitalist modernite sürecindeki gençlik hareketleri her zamankinden daha örgütlü ve eylemli bir güç olarak gelişmektedir. Kapitalist toplum buna karşıt olmasına rağmen bunun yolunu açmıştır. Gençlik, hareket olarak toplumun ilerleyişinde geçmişten çok daha fazla rol oynayan bir güç haline gelmiştir. Gençlik her zaman toplumsal değişimde rol oynayan bir kesim olmuştur. Gençlik kapitalizmin farklı amaçlarla ve çok istemeden açmak zorunda kaldığı bu zeminde kendini örgütlemiş, temel özelliklerini örgüte ve eyleme dökmüştür. Bu, 20. ve 21.yy.da daha da belirginleşmiştir. Gençliğin değişiğim dinamiği nasıldır? Arayışçılığı nedir? Bu hususları yaşamda gözlemlememiz gerekir. Dün ve bugün olgusu tanımlanırken; “bugün dünden ileri, yarından geriyiz” denilir. Bir çocuk; anne veya babasından ileri, çocuğundan geri olarak tanımlanır. Bu sözler, toplumsal yenilenmeyi ifade eden sözlerdir. Demek ki, insan ve toplum yaşamı bir tekrarı ifade etmiyor. Sürekli bir gelişimi ve değişimi içermektedir. Her şeyde olduğu gibi, insan ve toplum yaşamında da sürekli bir yenilenme, gelişim ve değişim söz konusudur. Bu değişimi, gelişimi ve yenilenmeyi topluma yaşatan da gençliktir. O nedenle gençlik demek, bir öncekini reddetmek, çelişmek, ona karşı mücadele etmek demektir. Bir öncekiyle çelişmeyen, onu reddederek aşmaya çalışmayan genç olamaz. Bu, sosyalist hareketler için de geçerlidir. Bütün canlılar, hareketler ve olgular için geçerlidir. Ama en fazla da değişim felsefesine, ideolojisine ve hareketine sahip sosyalist ve devrimci hareketler için geçerlidir. Gençliğin her zaman için yetişkin kuşakla bir çelişkisi ve çatışması olmak zorundadır, vardır da. Bunu böyle görmemiz ve bir olgu olarak kabul etmemiz gerekir. Eğer bir toplumda kuşaklar arasında çelişki ve çatışma yoksa o toplumun de- 13 Sayı 60 2014 ğişim dinamiği zayıflamış demektir. Kuşak çelişkisi ve çatışması ne kadar güçlü olursa, toplumsal değişimde o denli güçlü olur. Gençlik, karakteri gereği var olanı kabul etmez. İyiyi, güzeli, eşit ve özgür olanı arar. İnsan ve toplum yaşamı her dönem ciddi değişiklikler ve yenilikler içermektedir. Ruhta, bilinçte, düşüncede, örgütlülükte, maddi ve manevi yaşamın her alanında yeni bir şeyler edinilmektedir. Bu eski yaşamın bir tekrarı değildir. Toplumsal değişim ve gelişim düzeyi, bu farklılıkların açığa çıkartılarak görülmesindedir. Farklılık ne kadar fazla olursa, toplumdaki değişim ve gelişim düzeyi de o kadar ileri olmaktadır. manevi yaşamının dengelerini bozmaktadır. Eğer değişime yön verilmezse, bu bireyde ve toplumda ciddi tahribatlara yol açabilir. Ama eğer yön verilirse, birey ve toplum kendini yeniden şekillendirerek, büyük bir gelişmeyi ortaya çıkarır. Dolayısıyla gençliğin toplumdaki rolünü doğru anlamalı ve o rolün oynanmasını sağlamalıyız. Eğer kendimizi bu özelliklerle tanımlıyorsak, o zaman genç olmasını bilmeliyiz. Aksi taktirde sistemimizi kuramaz, geliştiremez, koruyamaz çökeriz. Onun için toplumun değişiminde gençliğin oynadığı rolü ve özellikleri yine gençlik üzerinde geliştirilen ve yürütülen politikaları da görmek son derece önemlidir. Gençlik arayışının olmaması, zayıf olması veya saptırılması kadar, bireye ve topluma zarar veren başka bir dönem yoktur. O nedenle her şey çok mükemmel, doğru bir rotada, başarıyla yürütülüyormuş gibi değerlendirilmemelidir. Gençlik hareketi olmayan toplumlar ağır aksak yürüyen toplumlardır Günümüzde gençlik hareketine sahip olmayan hiç bir toplum, güçlü bir gelişim içinde olamaz. Ağır aksak yürür. İlerleme gücünü ve umudunu kaybetmiş bir toplum haline gelir. Günümüzde bazı toplumlar böyle bir zorlanmayı yaşamaktadırlar. Diğer yandan gençliğin çok örgütlü olduğu, yeni bilinçler edindiği, kendini örgütleyebildiği, dolayısıyla değişimde rol oynadığı, kendisinden önceki kuşakla çelişki ve çatışmaya girdiği toplumlarda ise her bakımdan büyük sarsıntılar yaşanmaktadır. Bu toplumlar, maddi ve manevi anlamda ciddi değişiklikler yaşamaktadırlar. Hem ruhsal, hem duygusal, hem de yaşamsal olarak çok ciddi değişiklikler geçirmektedirler. Bu tür toplumlarda sarsıntı, çelişki ve çatışma çok yoğun yaşanmaktadır. Bu da bir zorlayıcılığı ifade eder. Çünkü değişimin yoğunluğu toplumun bütün iç dengelerini, yine insanın maddi 14 Gençlik arayışının olmaması, zayıf olması veya saptırılması kadar, bireye ve topluma zarar veren başka bir dönem yoktur. O nedenle her şey çok mükemmel, doğru bir rotada, başarıyla yürütülüyormuş gibi değerlendirilmemelidir. Gençlik dinamizmi örgütlü kılınmazsa, büyük tahribatlar yaşanabilir. Politik-ekonomik ve kültürel çelişkilerden doğan aşırı çatışma durumu tahribatlara yol açabilir. Gençlik hareketleri olumlu bir rol oynayabilecekken, zorlayıcı ve tahrip edici sonuçlara neden olabilir. Bu nedenle siyasi hareketlerin bireyin ve toplumun yaşadığı çelişkileri doğru çözümlemesi gerekir. İnsan ve toplum psikolojisini bilmesi gerekir. Toplumun sosyolojik yapısını, çelişkilerini ve çatışmalarını doğru tahlil etmesi gerekir ki; yön verebilsin, örgütlü kılabilsin, dolayısıyla desteğini alabilsin. Kuşkusuz bunu en fazla da “özgürlükçü-eşitlikçi-sosyalist hareketim” diyen hareketler yapmalıdır. Bunu yapmazlarsa, kaybederler. Gençlik, bir yönüyle bireyin bir tür dev- rimi yaşaması olarak da ele alınabilir. Eskiyi aşan, reddeden, onunla mücadeleye giren, toplumla olduğu kadar aile düzeniyle de çelişen bir duruştur gençlik. Toplumsal değişimde öncü rolü oynayan gençlik, bir biçimde aile devrimini de yapmıştır. Bu, toplumun bünyesinde var olan eski yaşam özelliklerini kabul etmemeyi ifade eder. Yalnız bu, bazen sınırlı, yani pasifist olurken, bazen de çok etkili olmaktadır. Geleneksel kültürde yaşlılar gençlere güvenmezler. Yoğun arayışçılığından dolayı; “nereye gideceği belli olmaz” denilir. Gençler de, kalıba girmiş yaşamı, bir tekrardan ibaret olan toplumsallığı ve bireyi zayıf görür ve ona isyan ederler. Zaten çelişki de buradan doğmaktadır. Bu çelişki her lerini vermek istemektedir. Gençlik, bütün bu özelliklere karşı bir mücadele yaşar. Kişilik edinme, yoğun bir iç mücadele anlamına gelir. Kişilik, kendi doğrularını benimsetmek isteyen ve değişik yönde etkide bulunmaya çalışan güçlerle bir savaşımı yaşar. Tabi bir de Özgürlük Hareketinin yaratmak istediği bir gençlik söz konusudur. Bu anlamda Özgürlük Hareketine katılmak demek, bütün bu gerici, sömürgeci, modernist güçlerin kişilik üzerindeki saldırılarına ve yönlendirmelerine karşı mücadele etmek demektir. Gençlik çağı, yeni insanın ortaya çıktığı dönemdir. Bir önceki toplum yaşamından daha ileri bir toplumsal yaşama geçişi ifa- Gençlik çağı, yeni insanın ortaya çıktığı dönemdir. Bir önceki toplum yaşamından daha ileri bir toplumsal yaşama geçişi ifade eder. Bu anlamda gençlik, her zaman yenilikçidir. zaman var olmuştur ve Kürt ulusal dirilişinde de, gelişiminde de etkili rol oynamıştır. Kürt Özgürlük Hareketinde aile devrimi adeta uluslaşmayı sağlayan, insanı birey haline getiren, aile, aşiret, kabile gibi dar bağları kırarak, özgürlük bağları geliştiren bir devrim olmuştur. Bizde, aile devrimi bir özgürlük devrimi olarak gelişmiştir. Buna; “ulusal diriliş” denilmiştir. “Toplumsal demokrasinin ve özgürlüklerin gelişmesi” de demekteyiz. Yeni insanın yaratılması, kişilik devriminin gerçekleşmesi çok önemlidir. Birey olma devrimi ile aile ilişkilerini parçalama devrimi iç içe ve çok şiddetli olmuştur. Gençliğin var olanı reddetmesi sonucunda yaşanan çatışma sert geçmiştir. Ancak bununla dar, eskiyi ifade eden, Kürt bireyinin ve toplumunun gelişimini engelleyen bağlar kırılmıştır. Bu anlamıyla gençlik, kişilik devriminin yapıldığı çağdır. Demokratik ulusal kişilik kazanma sürecidir. Aile, aşiret, mezhep, okul ve sistem yeni oluşması itibariyle gençliğe kendi özellik- de eder. Bu anlamda gençlik, her zaman yenilikçidir. Örgütlü ve bilinçli kılınmış bir gençlik, toplumu hızlı ve köklü değişime uğratacak kişiliğin ortaya çıkması anlamına gelmektedir. Egemen düzen gençlikten çok korkmaktadır. Modern gelişmelerin gençliği neredeyse bir sınıf düzeyine getirdiğini, gençlik hareketlerinin güçlü ve hızlı bir ideolojik ve örgütsel zemin oluşturduğunu, dolayısıyla toplumsal gelişmede doğal bir parti ve ordu gibi hareket ettiğini görmektedir. Öncü rol oynayabilecek bir düzeye ulaşmış olması, büyük bir endişe yaratmaktadır. Bu nedenle toplumun özgürlük, eşitlik ve adalet yönünde eğitimini, örgütlenişini ve ilerleyişini engellemek için örgütlü ve planlı politikalar geliştirerek, gençliği yozlaştırmayı hedeflemektedir. Kendini düşünen, kar-iktidar ve haz dünyasına dalarak bireycileşen, dolayısıyla düzene entegre olan bir çizgiye çekmek temel amaçtır. Böylelikle özgür yaşam arayışını, yenilikçiliğini, idealizmini, feda- 15 Sayı 60 2014 karlığı ve cesaretini yozlaştırarak gençliği özünden saptırmaya uğraşmaktadır. Günümüzde uluslararası gericilik gençlikle yoğun bir mücadele halindedir. Bu, hem ideolojik, hem politik hem de psikolojik olarak böyledir. Bunun için özel uzmanlar, psikologlar ve sosyologlar çalıştırılmakta. Özel politikalar ve örgütler geliştirilmektedir. Örgütlü-planlı yoğun bir çaba söz konusudur. Bilimsel teknik gelişmelerden de sonuna kadar yararlanılmaktadır. Gençliğin toplumsal özgürlük ve demokrasinin gelişimine öncülük eden veya öncülük edebilecek potansiyeli bu biçimde eritilmeye, saptırılmaya ve düzen açısından tehlikesiz hale getirilmeye çalışılmaktadır. Günümüzde bu temelde gençlik hareketi oluşturamamıştır-oluşturamaz da. Belki birkaç genci bir araya getirebilir ama gençlik ruhuyla donanmış bir gençlik hareketi kuramaz. Bu kendisinin aşılması anlamına gelir. Bu nedenle gençlik hareketinin gelişeceği zeminin demokratik ve özgürlükçü olması gerekir. Bu zemin Kürdistan’da ilk olarak PKK ile yaratılmıştır Türk gençliğindeki hareketlenme ile dünyada gelişen gençlik hareketlenmesi arasında bir paralellik vardır. Buna ‘68 kuşağı denilmektedir. Türkiye Devrimci Gençlik Hareketi 1960’ların sonunda gelişmeye başlamıştır. Kürt gençliğinin de bunun etrafında bir örgütlenme arayışı gelişmiştir. Bu süreçte uygun bir zemin Cumhuriyet yönetimi, inkar ve imha politikası temelinde asimilasyonu esas almıştır. “Beyaz katliam” olarak adlandırılan bu yöntem Kürdistan’da soykırımın bir biçimi olarak özellikle gençlik üzerinde uygulanmıştır. Bu nedenle eğitime özel bir önem verilmiştir. küresel bir mücadele sözkonusudur. Kapitalist modernist sistemin gençliğe yönelik yürüttüğü mücadele ulusal sınırları aşmış bütün dünyayı içine alan bir sistem mücadelesine dönüşmüştür. Kürdistan’da gençlik hareketi Demokratik uluslaşmanın gelişimi, demokratik ulusal bilincin oluşumu, dolayısıyla Özgürlük Hareketinin gelişim süreci, gençlik hareketinin de oluştuğu süreçtir. Geleneksel feodal toplum yapısının çözülmesi ve sosyal ayrışmanın gelişmesi, gençliğin toplum yaşamını etkileyen bir kesim olarak ortaya çıkmasını sağlamıştır. Kürdistan’da ortaya çıkan gençlik hareketi, ilkel milliyetçi hareketlerin de aşılmasını getirmiştir. İlkel milliyetçi örgütler gençlik hareketi yaratamamışlardır. Örneğin KDP kendi içinde gençlik özellikleri taşımadığından bir gençlik hareketi yaratması söz konusu olmamıştır. KDP, feodal ve aşiretsel yapıya uygun bir siyasi ve sosyal örgütlülüğü ifade ettiğinden bir 16 de oluşmuştur. Cumhuriyet yönetimi, inkar ve imha politikası temelinde asimilasyonu esas almıştır. “Beyaz katliam” olarak adlandırılan bu yöntem Kürdistan’da soykırımın bir biçimi olarak özellikle gençlik üzerinde uygulanmıştır. Bu nedenle eğitime özel bir önem verilmiştir. Bununla ulusal eritmeyi amaçlamış, o nedenle eğitim sistemini kısa bir zaman dilimi içerisinde çok hızlı ve yoğun bir biçimde köylere kadar taşırmıştır. Böylelikle Kürdistan’da önemli bir öğrenci gençlik kesimi oluşmuştur. Soykırım amacıyla kurulan okulların etrafında önemli bir gençlik kitlesi yoğunlaşmıştır. Kürdistan’daki ilk gençlik hareketleri buralara dayalı olarak gelişmiştir. Orta ve egemen sınıfa dayanan öğrenci gençlik içerisinde küçük burjuva eğilimi gelişmiştir. Bu eğilim ‘70’lerin başında Kuzey Kürdistan’da ve Türkiye’de DDKO biçiminde bir örgütlülüğe kavuşurken; devrimci yurtsever eğilim Kürt Özgürlük Hareketinin gelişimine paralel bir geliş- me içine girmiştir. Çünkü Kürdistan’da gerçek anlamda ulusal demokratik gelişme ile gençlik hareketinin gelişimi iç içe yaşanmıştır. PKK gençliğe dayalı olarak doğup, gelişmiştir. Aydın-gençlik hareketi bir ideolojik eğilim ve örgütsel yapı olarak doğup, gelişmiştir. Okullarda toplanan emekçi ve yoksul gençlik, buralarda sağladıkları aydınlanmayla ulusal ve demokratik bilincin ve onun örgütü olarak PKK’nin yaratıcıları olmuşlardır. Ulusal demokratik örgütlenme ve eylemi yaratmışlardır. Gerilla bir gençlik örgütüdür Apocu hareket kendini başından beri böyle bir hareket olarak tanımlamıştır. Apocu hareket bir halk hareketi olarak, bir sınıf hareketi olarak ortaya çıkmamıştır. Her ne kadar ideolojik olarak reel sosyalizmin etkisiyle işçi sınıfının çıkarlarını esas almışsa da, ulusal gelişmeyi öngörerek bütün ulusa hitap etmişse de, bütün bunlar öncellikle gençlik hareketi aşamasından geçilerek, yani aydın gençlik kesimi içerisinde yaratılmıştır. Ulusal demokratik bilinci oluşturan ve topluma taşıran aydın gençlik olmuştur. Dolayısıyla Kürdistan’daki demokrasi ve özgürlük hareketi bir gençlik hareketidir. Halka dayanan, halkçı özellikler taşıyan gençlik grubu ilerleyerek gelişmiştir. Yoksul, emekçi ve aydın gençliğin yarattığı ulusal demokratik eğilim, ideolojik, maddi ve kadro bakımından yaşadığı bütün zayıflıklara rağmen Kürt halkı tarafından sahiplenilmiş ve gelişme göstermiştir. Kürdistan zemininde sosyalist hareket, ulusal demokratik hareket ve gençlik hareketi iç içe ve bütünlüklü gelişmiştir. Bu bakımdan ulusal demokratik hareket, aslında bir aydın gençlik hareketidir. Halka gitmiş ve halkın desteğini almıştır. Fakat mücadelenin yürütücü gücü gençlik olmuştur. Çünkü sömürgeci ve soykırımcı Türk devletiyle mücadele savaş biçiminde sürmüştür. Dolayısıyla gençlik gerilla olarak örgütlenmiştir. Gerilla bir gençlik örgütüdür. ‘70’lerde ideolojik bir gençlik grubu olarak şekillenen Apocu Hareket giderek bir gençlik ordulaşmasına dönüşmüştür. Gençlik, sadece Kürt Özgürlük Hareketinin ideolojik bir eğilim ve grup olarak doğuşunu gerçekleştirmekle kalmamış bu mücadeleyi bizzat üstlenmiştir. Farklı bir toplumsal kesimle birlik ve ittifak halinde örneğin işçi ve köylü sınıfı ile bir isyana kalkıp, mücadele yürütmemiştir. Gerilla düzenini yaratan ve gerilla savaşını veren gençlik olmuştur. İdeolojik eğilimi aydın gençlik yaratmış, kadrolaşma gençlikle oluşmuş, PKK’yi gençlik kurmuş, gerilla gençliğin direniş örgütü olarak ortaya çıkmıştır. İdeolojik, siyasi, askeri tüm yapılanmaya damgasını vuran gençlik özellikleri olmuştur. Bu realiteyi Başka Apo “Genç başladık genç başaracağız” biçiminde tanımlamıştır. Günümüzde Kürt Özgürlük Hareketi bu realitesi nedeniyle gençlik ruhuyla dopdolu bir harekettir. Sosyolojik bir kategori olarak gençlik aradığı her şeyi bu nedenle PKK’de bulmaktadır. Kuruluş ve kurtuluş sürecinde gençlik Gençlik, demokratik halk hareketinin örgütlenme ve eylem alanına öncülük etme, onun kadrosal gücünü, yine en dinamik eylem gücünü oluşturma bakımından temel bir yer tutmaktadır. Geçmiş mücadele stratejimizde yeri daha çok tali planda olan gençlik; yeni mücadele stratejimizde öncü pozisyonuna yükselmiştir. Yeni mücadele stratejimiz demokratik halk hareketinin düzeyi, stratejik yapılanması, öncü ve ittifaklarının belirlenmesi konularında yeni bir yaklaşıma yol açmıştır. Özgür Kadın Hareketi ideolojik-örgütsel ve eylem gücü olarak öne çıkarak önemli bir kabul açığa çıkarmıştır. Gençlik de benzer bir stratejik konum kazanmıştır. Demokratik devrimin derinleştirilmesi mücadelesinde kadın ve gençlik hareketinin, halkın ortak demokratik eylemliliğine öncülük edecek düzeye getirilmesi, temel bir çalışma haline gelmiştir. Bu nedenle gençlik hareketini daha özgün ele almak ve örgütlemek öne çıkmıştır. Demokratik uluslaşma sü- 17 Sayı 60 2014 recini yaşayan halkımızın direngen ve inşacı gerçeğinin geliştirilmesi açısından öncülüğün iyi tanımlanması ve örgütlü kılınması, demokratik ulusun başarısı için zaruridir. Gençliği aktifleştirme sorunlarını çözmeden, demokratik halk direnişimizi geliştiremeyiz. Bunu yapamazsak Özgür Kadın Hareketi de ittifaksız kalır. Bu da demokratik halk direnişimizi geliştirmeyi zorlar. Bu bakımdan gençlik hareketinin özgün tarzda ele alınıp, örgüt ve eyleminin bütünlüklü geliştirilmesi, demokratik devrimi geliştirebilmek açısından zorunludur. Aksi halde köklü bir toplumsal demokrasi mücadelesi verilemez. Devrimci demokratik değişim motorsuz ve öncüsüz kalarak, kendiliğindenliğe sürüklenir. ideolojik mücadeleye katılması iken diğeri gençliğin kendini bir hareket olarak örgütlemesi, demokratik devrimde öncülük rolünü oynamasıdır. Esas olan da budur. Böyle olmazsa demokratik devrim gelişip derinleşemez. Toplumsal değişim ideolojik derinlik ve dinamizm kazanmaz. Örgütlü öncülük zayıf kalır. Çünkü devrimimizin ideolojik özü burada saklıdır. Devrimci değişimin temel karakteri ve özellikleri gençlik ve kadından kaynağını almaktadır. Gençliğin ve kadının örgütlülüğünde yatmaktadır. Demokratik değişimin özelliklerini açığa çıkaran, yayan, savunan kadın ve gençlik hareketidir. Kadın Özgürlük Hareketi kendi ideolojik ölçülerini topluma taşırdığı ölçüde, Özgür gençlik hareketi kendi özelliklerini Zira gençlerin mücadeleye katılması ayrı bir şeydir, kendini bir hareket olarak örgütleyip, katılması ayrı bir şeydir. Biri gençlerin herhangi bir siyasal, askeri veya ideolojik mücadeleye katılması iken diğeri gençliğin kendini bir hareket olarak örgütlemesi, demokratik devrimde öncülük rolünü oynamasıdır. Kaldı ki bu durumda olan gençlik, gericilik tarafından saptırılabilir. Bu bakımdan gençlik hareketi, inşa sürecinin en önemli hareketi olarak gündemimizdedir. Toplumsal gelişmede gençliğin yeri ve rolü Geçmişte de mücadelemizde her şeyi yürüten gençlik olmuştur. Gerillamız bir gençlik örgütüydü ve savaş gençliğin mücadelesiydi. Kitle mücadelesi içerisinde de gençlik önemli bir rol oynamıştır. Gençler katılmış, çalışmış, kadro, örgüt ve mücadele sorunlarını omuzlamışlardır. Fakat mücadele içerisinde özgünlüğüyle öncü bir gençlik hareketi oluşturulamamıştır. Zira gençlerin mücadeleye katılması ayrı bir şeydir, kendini bir hareket olarak örgütleyip, katılması ayrı bir şeydir. Biri gençlerin herhangi bir siyasal, askeri veya 18 topluma taşırdığı ölçüde demokratik değişim kökleşebilir. Demokratik değişimin niteliği ve derinliği böyle ortaya çıkar. Bunu özgür kadın hareketi ve gençlik hareketi sağlayacaktır. Bir; ideolojik derinlik kazandırması, yön vermesi, değişimin ideolojik karakterini ortaya çıkarması. İki; örgüt ve eylemde motor gücü olması. Öncülük de bu noktada tanımına kavuşmaktadır. Gençlik hareketini özgünlüğü içerisinde ele alma, ideolojik ve örgütsel sorunlarını gündemleştirip çözme bu nedenle bizim için birinci derecede önem taşımaktadır. *** GENÇLİK EN YAMAN HAKİKAT ARAYIŞÇILIĞI VE SAVAŞÇILIĞIDIR Bugün uygarlık sistemi, küresel çapta tarihin en derin bir kriz ve kaosunu yaşamaktadır. Doğa ve toplumu da yaşadığı krizle yok olmanın eşiğine getirmiştir. Yaşamın her alanına ilişkin yaşanan kriz Ortadoğu ve ülkemizde yoğunlaşmış durumdadır. Bölge ve ülkemiz tarihin en çetin mücadelesine sahne olmaktadır. Bu mücadele temel de iki paradigma arasında yaşanmaktadır. Birincisi demokratik uygarlık çizgisi, ikincisi ise devletçi uygarlık çizgisidir. Krizden hangi çizgi başarıyla çıkacak, Demokratik modernite mi? Yoksa kapitalist modernite mi? Sonucu mücadeleyi kazanan belirleyecektir. Ya kapitalist modernite güçleri krizden ömrünü uzatarak bir çıkış yapacak, bununla da doğa ve toplumun payına cehennemde yanmak düşecek, ya da demokratik modernite güçleri kazanarak bin yılların sömürü sisteminin kölelik zincirlerini parçalayacak ve demokratik, eşit ve özgür yaşamı inşa edeceklerdir. Yani tam bir final süreci yaşanmaktadır. Söz konusu olan mücadele toplumun varlığını koruma ve özgürlüğünü sağlama mücadelesidir. Önder Apo kapitalist moderniteye karşı mücadelede ve Demokratik Modernitenin inşasında iki öncü gücün kadın ve gençlik olduğunu söyledi. Tarihe emek ve mücadeleleri ile damgalarını vurmuş, insanı insan yapan toplumsallığın inşa- sında ve özgür yaşam değerlerinin yaratılmasında öncülük yapmışlar fakat buna karşın bir yandan da görmezden gelinmiş, horlanmış, sömürülmüş, aşağılanmış ve yok sayılmış bu iki toplumsal kesime, ilk kez Önder Apo ve PKK tarafından hak ettikleri değer gösterilmiştir. Bu iki öncü gücün tarihsel gelişim sürecinde yine toplumsallıkta rolleri doğru anlaşılmadan demokratik, eşit ve özgür bir yaşama asla ulaşılamayacağı açıktır. Bu yazımızda iki öncü güçten gençliğin rolü üzerinde duracağız. Gençliği paradigma ve ideolojik yaklaşımımız temelinde ele alacak ve anlamaya çalışacağız. Doğal toplum yani ahlaki-politik topluma dayanan demokratik uygarlıkta gençlik ne anlam ifade ediyor ve nasıl bir rolün sahibi olmuştur. Bir de ahlaki-politik toplumun inkarı ve sömürüsü üzerine inşa edilen erkek egemen, sınıflı, iktidarcı-devletçi uygarlıkta nasıl bir rol oynamış veya oynatılmıştır. Çünkü gençlik toplumsal bir bütünlüğü ifade etse de, uygarlığın gelişmesi ile birlikte nasıl toplumsal bütünlük parçalanmışsa gençlikte parçalanmıştır. En genel anlam da özgür yaşamda ısrar eden gençlik ve köleliğin en derin karanlığına çekilmiş gençlik olarak yalınlaştırılabilir. Birincisinde ne kadar onurlu bir rol oynamışsa ikincisinde o kadar onursuzca bir rol oynatılmıştır. 19 Sayı 60 2014 Bir olgunun rolünü anlamak için öncelikle onu doğru tanımak ve tanımlamak gerekmektedir. Tarihte egemenlerin öz anlamından en çok kopardığı ve tersyüz ettiği olgulardan biri gençliktir. Nasıl kadın sadece biyolojik olarak tanımlanıp toplumsallıktan koparılarak çarpıtılmışsa benzer bir yaklaşım gençlik içinde yapılmıştır. Egemenler, gençliği sadece biyolojik bir olgu, çocukluk ile yaşlılık arasındaki bir evre olarak ele almış ve tüm toplumda, özellikle de gençliğin kendisinde bu yönlü bir algı oluşturmuşlardır. Gençliği zihniyet gücünden yoksun, duygularında tutarsız, toy, asi, avare, devamlı gemlenmesi, kontrolde tutulması ve terbiye gençliğin inkârına götürür. Gençliği toplumsallaşmanın en dinamik gücü, özgür ve akışkan enerjisi, zihniyet ve duyguda kalıplara sığmayacak sınırsız gelişme, değişim-dönüşüm, yenilik, yaratıcılık vb. diye tanımlamak en doğru yaklaşım olarak ifade edilebilir. Özgür yaşamın tutkusu, moral, heyecan ve coşku gücünün somutlaşması olarak da değerlendirilebilir. Özcesi gençliğin doğru anlaşılması ve gençlik üzerinde yapılan çarpıtmaların aşılması için başlangıca, kaynağa inilmesi gerekmektedir. Çünkü tarihsel toplumdan günümüze gençliğin gelişimi ve karşılaştığı sorunları çözümleyerek doğru sonuçlara ulaşılabilir. Bizde başlangıçtan, Gençliği zihniyet gücünden yoksun, duygularında tutarsız, toy, asi, avare, devamlı gemlenmesi, kontrolde tutulması ve terbiye edilmesi gereken toplumun cahil kesimi olarak ele almışlardır. Hem toplumun en cahil kategorisi hem de insanın yaşamında en tehlikeli dönemi olarak tanımlanmışlardır. edilmesi gereken toplumun cahil kesimi olarak ele almışlardır. Hem toplumun en cahil kategorisi hem de insanın yaşamında en tehlikeli dönemi olarak tanımlanmışlardır. Tabi zihniyette yarattıkları bu algı ile amaçları egemenliklerini güvenceye almak olmuştur. Bilinçli bir tarzda yaratılan bu tanımlama ve algıdan kurtulmadan gençliğin anlaşılmasında ve toplumun özgürleşme yolunda bir tek doğru adım atılamaz. Gençliğin doğru tanımlanması ve tarihsel süreç içindeki rolünü, karşılaştığı sorunları ve gelişen çözümleri kavramak günümüzde tarihi görev ve sorumlulukların yerine getirilmesi için güç sunacak ve zafere giden yolumuzu aydınlatacaktır. Önderlik savunmalar da gençliğin “fiziksel bir olay değil toplumsal bir olay” olduğunu vurgulamaktadır. Sadece fiziki-biyolojik açıdan ele alarak gençlik anlaşılamaz. Bu yönü asla görmezden gelinemez ama sadece bununla sınırlamakta 20 kaynaktan başlayacağız. Doğal toplum yaşamımızın hem başlangıcı hem de kaynağıdır. İnsanlığın milyonlarca yıl süren, doğayla uyum ve bütünlük içinde varoluşunu gerçekleştirdiği ve geliştirdiği demokratik-komünal özgür yaşam sürecidir. Bu dönem yukarı Mezopotamya da neolitik köy-tarım devrimi ile en görkemli çıkışı yakalamıştır. Doğal toplumun demokratik komünal yaşamı ve ahlaki-politik değerleri, insan tür olarak var oldukça da asla yok edilemez. Doğal toplum ve değerleri olmadan hakikatin inkarı ve hakikatten sapmayı ifade eden iktidarcı-devletçi sistem de var olamaz. Sömürü sisteminin var olabilmesi için sömüreceği ve gasp edeceği değerlere ihtiyacı vardır. Asalağın emeceği bünye olmadan var olamayacağı gibi. İktidarcı-devletçi sistemin kurulması ile birlikte iki sistem ve çizgi arasında sürekli bir mücadele dönemi başlamıştır. Doğal toplum en genç toplumdur… İnsanın toplumsallaşma temelinde insan olabildiğini biliyoruz. Toplumsallaşma yani insanlaşma sürecinin milyonlarca yıllık zorlu bir süreç olduğunu da. İnsanlık neolitik devrime kadar dünyanın dört bir yanında 20-30 kişiyi geçmeyen klanlar tarzında varlığını sürdürmüştür. Klanın yaşamı yeknesaktır, tek düzedir. Göçebedir, toplayıcılık ve avcılıkla beslenilmektedir. Toplumu var eden ahlaki-politik karakteridir. Klanın yaşam ilkesi “birimiz hepimiz, hepimiz birimiz içindir”, ki bu olmazsa olmaz varoluş ilkesidir. İnsanlık tarihinin %98’lik dilimini ifade eden bu süreç; toplumun kendisini doğayla bir bütün gördüğü, demokratik, komünal ve özgür yaşadığı süreçtir. Toplum, dolayısıyla yaşam kadın etrafında ve öncülüğünde oluşmuştur. Yukarı Mezopotamya da gerçekleşen tarım-köy devrimi ile insanlık, tarihin en görkemli hamlesini gerçekleştirmiştir. İnsanlığın cennet ütopyası bu yaşam döneminden esinlenmiştir. Uygarlık tarihi boyunca da yarattığı ve yaşadığı o cennet yaşamın özlemi ile direnmiştir. Demokrasi, eşitlik, özgürlük, emek, fedakarlık, cesaret vb. tüm maddi ve manevi değerlerin yaratılmasında bu milyonlarca yılın emeği vardır. Devletçi uygarlığın sömürü sistemi kurulmadığından henüz hiçbir toplumsal sorun ortaya çıkmamıştır. Doğal toplum açısından var olan temel sorun doğanın zorlu koşullarına karşı korunma, beslenme ve türünü sürdürme sorunudur. Bunun için mücadele ve çaba verilmektedir. Henüz ortada toplumun sınıflara bölünmesi, bilinçli, planlı, örgütlü bir tarzda toplumun bir kesiminin diğer kesimi üzerinde baskı ve sömürüsü yoktur, gelişmemiştir. Kadın etrafında gelişen toplum parçalanmamış bir bütündür. Tüm toplum üyeleri yaşamda emek ve rol sahibidir. Toplum kollektif, komünal, demokratik, eşit ve özgür bir yaşama sahiptir. Kadın, erkek, çocuk, genç, yaşlı hepsi toplumsal yaşamda kendi doğalarına göre özgürce yer almaktadır. Yaşama birbirini güçlendiren, tamamlayan, bütünleyen tarzda katılmaktadırlar. Sınıflaşma ve kategorize etme anlayışı yoktur. Toplumun kendisi gençtir, dinamiktir, arayışçıdır, enerjiktir. Yapılan bilimsel araştırmalarda ulaşılan tarihsel veriler toplum üyelerinin doğa şartlarının zorluğundan kaynaklı biyolojik olarak da zaten 30’lu yaşlara kadar hayatta kalabildiklerini göstermektedir. Göçebeliğin zorlukları, kuraklık, sel, açlık, yırtıcı hayvanların saldırıları vb. nedenlerden dolayı insanın yaşam süresi günümüz kadar uzun değildir. Yani toplumun, klanın bütün üyelerinin biyolojik olarak bile genç olduğunu söylemek yanlış olmaz. Toplumun işleri komünal tarzda yapılmaktadır. Savunma, korunma ve soy sürdürme de mülkleştirme, özelleştirme ve ayrıcalıklık yoktur. Toplumun tüm üyeleri aktiftir ve toplumun var olma mücadelesinde yerlerini almaktadırlar. Çocuklara şefkat, ilgi ve sevgiyle yaklaşılmaktadır. Yaşlıların tecrübe ve bilgileri saygı ve değer görmektedir. Gençlik hem klan, kabile veya aşiretin savunmasında hem de beslenmesinde, avcılık ve diğer toplumsal işlerde (baraka, ev yapımı, tarım, alet yapımı vb.) önemli rol oynamaktadır. Yani özcesi toplum bir bütün olduğu ve parçalanmadığı için henüz toplumsal sorunlar yaşanmamış ve sömürü konusu olmamıştır. Gençliğinde özel olarak yaşadığı ve karşılaştığı sorunlardan da söz edilemez. Gençliğin rolü pozitiftir, özgürleşme ve gelişmeye ivme kazandırma yönlüdür. Gençlik düşürülmeden kadın düşürülemezdi… Toplumsal sorunlar, toplumun komünal ve kollektif emeği ile yarattığı değerlere el koyan, emek sahibi olmadan artı ürün üzerinde mülkleştirmeyi geliştiren, kendi tasarrufuna alan, ayrıcalıklı ve elit bir zümrenin kendi sömürü sistemini inşa etmesi ile başlamıştır. Bu gençliğinde sorunlarının başlangıç tarihidir. Ana-kadının demokratik, eşit ve özgür yaşam sistemine karşı yaşlı tecrübeli erkek, şaman ve askeri şefin ittifakıyla hiyerarşik, iktidarcı sistem kurulmuştur. İlkin Aşağı Mezopotamya da kent ve sınıflaşmanın gelişmesi ile devletçi uygarlığın temeli 21 Sayı 60 2014 atılmıştır. Doğal toplum ve sisteminin parçalanması ve değerlerine el konulması için öncelikle doğal toplumun öncüsü ve yaratıcısı kadın hedeflenmiştir. Çünkü kadın düşürülmeden toplumsal bütün parçalanamazdı. Erkek egemenlikli, sınıflı ve iktidarcı sistem kurulamazdı. Yeni sistem mitoloji aracılığıyla önce zihniyette kuruluyor. Bununla insanların beyni ve yüreği çarpıtılmış, hakikat ve gerçekler tersyüz edilebilmiştir. Kadın ve toplumunu dağıtmak ve hâkimiyetine almak için en stratejik hamle, jerontokratların gençliğe el atmaları ve bir kesimini etraflarında kadına karşı örgütlemeleri olmuştur. Jerontoklar gençliği ikna etmeden ve düşürmeden ana-kadına karşı mücadele etmeye cesaret edemezlerdi. Başarılı da olamazlardı. Toplumu en temel özgürlük güç ve enerjisinden yoksun bırakmadan, ona köleliği dayatamazlardı. Dayatmaya kalksalar da sonuç alamazlardı. Ancak hiçbir sistem ve toplum da gençliğini kaybettikten sonra uzun süre ayakta kalamaz. Varlığını ve özgürlüğünü koruyamaz. Dolayısıyla gençlik düşürülmeden kadın da düşürülemezdi. Yaşlı erkeğin bu durumun derin bilinciyle hareket etmiş olduğu anlaşılmaktadır. Yaşlı erkek uzun yıllar sonucunda edindiği tecrübe, bilgi ve birikimi kullanarak gençliği yanına çekebilmiştir. Avcılık ve askeri çalışmalarda geçen uzun zaman, yaşlı erkeğin analitik düşüncesini son derece geliştirmiştir. Avcılık uğraşı kendisine çok şey kazandırmıştır. Planlama, disiplin, kurnazlık ve hile de ustalaşmıştır. Elde ettiği bu yetenekleri kadın, gençlik ve topluma karşı kullanmıştır. Yaşlı erkek, şaman ve askeri şef ittifakı başlangıçta zor yöntemini değil iknayı esas almıştır. Mitoloji aracılığıyla, yarattıkları kutsallarla topluma ve gençliğe seslenmişlerdir. Yaşlı erkek tecrübesi ve bilgisiyle gençliği kendine bağlamış ve bağımlı kılmıştır. Yaşlı erkek, yaşam dinamizmini, enerji ve gücünü kaybetmiş veya çok zayıf kalmıştır. Bu en büyük zayıflığı olmaktadır. Kendisinde olmayan gücü gençliği kendine bağlayarak elde etmiştir. Bu güçten sürekli yararlanmak 22 içinde, gençlikten önemli bilgileri her zaman saklamıştır. Gençliği doğal toplumun yaşam felsefesinden, ahlak ve politikasından kopartarak ilk anti-toplum sisteminin tohumlarını beynine ve yüreğine ekmiştir. Gençlik üzerinde kurduğu ideolojik hegemonya ile gençliği kendi çıkarları için en zor işlere koşturmayı bilmiş ve başarmıştır. Gençlik daima ideolojik, politik, askeri vb. alanların en stratejik bilgilerinden mahrum bırakılmıştır. Savaşa en ön saflarda gençlik sürülmüştür. Kuşkusuz tüm gençliği etkisine aldığı iddia edilemez. Ama azımsanmayacak bir güç topladıkları da red edilemez. Ziguratlar yeni sistemin merkezi olarak inşa edilmiştir. Toplumsal ihtiyaçların mitoloji ve yaratılan ürün bolluğu ile daha fazla karşılanacağı müjdelenmiş, başta bayram coşkusu ile de karşılanmış ancak daha sonra bunun en derin kölelik ve cehennemi bir sistem olduğu, rahipler eliyle tüm toplumsal sorunların tohumlarının ekilmiş olduğu anlaşılacaktır. Ataerkil uygarlık, Ana Tanrıça tapınakları yerine geliştirdiği tapınak sistemiyle, kadını ve özellikle de genç kadını fahişe konumuna düşürmüştür. Genç erkekte başta askerlik ve savaş alanlarında öz kimlik ve toplumuna karşı savaştırılarak fahişeleştirilmiştir. Bu düşüş tüm toplumun düşürülüşü olmuştur. Fahişelik sadece bedenin pazarlanması değildir. Ahlaki-politik toplumdan ve tüm değerlerinden kopmayı, zihniyet ve vicdanın, duygu ve düşüncenin, hakikate yabancılaşmasını ifade etmektedir. Ancak fahişeleştirilen bir gençlik kendi kutsallarına karşı saldırıya ve savaşa sürülebilirdi. Yapılan tam da bu olmuştur. Ziggurat ve Musakaddim kadın ve gençlik şahsında ahlaki-politik toplumun öğütüldüğü değirmenler rolünü oynamıştır. Bununla gençliğe yüklenen görev artık efendilerinin her türlü arzularını tatmin etmek olmuştur. Sömürü sistemi düşürülen gençliğin emeği ve omuzlarında yükselmiş ve kendini günümüze kadar taşımıştır. Yeni sistemin zalim tanrıları, tarih boyunca her türlü kirli ve tortu işi gençliğe yaptırmıştır. Efendi sınıf sistemini de ideolojik, politik, sosyal, kültürel, ekonomik ve askeri her alanda buna göre inşa etmiştir. Gençlik düşürülmeden, gençliğin emeğinden, enerjisinden, dinamizminden yararlanmadan hangi tanrılar cennet bolluğunda sofralar kurabilir ve zevk-u sefa içinde yaşayabilirdi? Cepheye sürülecek devşirilmiş gençlik oluşturulmadan hangi savaş tanrısı ülkeleri talan edip, fetih edebilir, kadın, çocuk ve yaşlıları kılıçtan geçirebilirdi? Yine ideolojik tuzaklara düşürülen soysuz bir gençlik yaratılmadan hangi tanrı-kral insan kellelerinden kaleler inşa edebilir ve cihan imparatorlukları kurabilirdi? Devletçi uygarlık bir yandan gençliği yününden, sütünden, derisinden, etinden, yararlanılan bir koyun; cahil ve anlam gücünden yoksun bir varlık olarak ele almış, diğer yandan da en çok korkulan ve tedbir alınması gereken tehdit olarak görmüştür. Gençliğe yaklaşım çarpıcı olarak egemenlerin ideolojik kurgularında görülmektedir. Mitoloji, din, felsefe, bilim yine sanat ve edebiyat egemenlerin gençliği kendilerine tehdit olmaktan çıkarmak ve hizmetlerine amade hale getirmek için ne kadar hassas yaklaştıklarının sayısız örnekleriyle doludur. Jereontokratlar “büyükler söyler, gençler yapar!” söylemini egemenliklerinin temel ilkesi haline getirmiştir. Günümüze kadar etki gücü katlanarak büyüyen bir ilke olmuştur. Arkeolojik kazılarda ulaşılan tabletler bir çok gerçeği ortaya koymaktadır. Örneğin bazı tabletlerde Gılgamış’ın yukarı Mezopotamya’ya talan seferi için gençleri etrafına toplamasına karşı, ailelerin, özellikle de anaların kendisine karşı çıktığı ve protesto gösterileri düzenledikleri yazılmıştır. Gılgamış’ın kendisi de, egemen sınıfın kendine bağladığı bir gençtir. Enkidu ise devşirilen ve toplumuna ihanet ettirilen gençliğin en trajik ve ibret verici ilk örneklerinden birini temsil etmektedir. Ayrıca gençliğin kurban edildiği törenler ilgili yığınla bilgi, belge ve tablet ortaya çıkmıştır. Tanrıların kabaran öfkelerini dindirmek ve hoşgörülerini kazanmak için, toplumun en seçkin genç kızları ve oğullarını kurban etmesi, yerine getirilmesi gereken en kutsal ritüeller olarak esas alınmıştır. Newroz Destanında Dehak omuzlarında taşıdığı iki yılana kendisi yem olmamak için her gün iki gencin beynini sunduğu anlatılmaktadır. Gençlerini kurban vermeyi red etmenin bedeli ise her türlü felaketi göze almayı gerektirmiştir. Yani efendi, kral, tanrı, iktidar, devlet yaşam ve varlığını gençlerin kurban edilmesine borçludur. Sümer, Akad, Asur, Pers, Mısır, Roma, Bizans, Osmanlı, Britanya, ABD vb. imparatorluklar tarih boyunca kurban edilen gençliği temsilen dikilmiş birer anıt gibidir. Doğa ve toplum en büyük felaketleri bu anıtların ot dahi yeşermeyen gölgesinde yaşamak zorunda kaldığı zaman içinde yaşamıştır. Uygarlık genel anlamda gençliğin hiçleştirilmesidir. Beş bin yıldır gençlik katliamları tekrarlanmaktadır. Gençliği demokrasi ve özgürlük mücadelelerinden uzak tutmak ve onlara karşı kullanmak için her türlü ahlaki değeri ayaklar altına alınmıştır. Gençlik işsizlik, açlık, yoksulluk, cinsellik, sanat vb. yöntemlerle adeta ölü canlar konumuna getirilmiştir. Başta aile olmak üzere, öğretmenden komutana, babadan patrona kadar yaşamın her alanında gençliği hizaya çekecek baskı hiç eksik edilmemiştir. Aşk adına güdülerin dipsiz kuyularına itilmiştir. Günümüz de ise kapitalizm tarihin en vahşi yöntemlerini gençlik üzerinde kullanmaktadır. Öyle ki, gençlik biyolojik olarak dahi gençliğini, hayal ve ütopyalarını büyük oranda yitirmiştir. “anı yaşa!” felsefesi ile tarih bilincinden ve geleceğin ütopyalarından kopartılarak belleksizleştirilmektedir. Tüm devrim hareketlerinin öncü gücü onurlu gençlik olmuştur… Ataerkil uygarlık ana-kadının özgürlük sistemini yıkmak için onursuzlaştırdığı gençliği koçbaşı gibi kullanmıştır. Uygarlığın kurulması ve günümüze kadar varlığını sürdürmesinde düşürülen gençliğin payı belirleyici önemde olmuştur. Köleleştirilen gençlik tarihte en lanetli bir rolü oynamıştır, oynatılmıştır. Ama gençliği 23 Sayı 60 2014 sadece uygarlık çizgisi ile sınırlamak ve onun saflarında değerlendirmek tarihi ve gençliği egemenlerin zihniyetiyle ele almak olur ve kesinlikle insanı hakikatin inkârcısı kılar. Oysa bir de demokratik uygarlığın tarihi ve çizgisi söz konusudur. Milyonlarca yıldan günümüze kadar varlığını kesintisiz olarak sürdürmüştür. Tarihin hiçbir döneminde hakikatten sapmayı ifade eden uygarlık çizgisi topluma mutlak anlamda hakim olamamıştır. Sapma olan hastalıklı olandır. Esas değil geçici olandır. Uygarlık gasp ettiği tüm toplumsal değerleri toplumu mutlak köleliğe mahkûm etmek için kullansa da asla tam başarılı olamamıştır. Ne ideolojik gücü ne devasa orduları ne de sömürü tekelleri; yani kurduğu yalan ve zorbalık düzeni insanlığı teslim almaya yetmemiştir. Toplum hiçbir dönem uygarlığın lanetini kabul etmemiştir, aksine ona karşı kesintisiz direniş ve mücadele içinde olmuştur. Bu direnişin en ön saflarında kadınla birlikte gençlik yer almıştır. Demokratik uygarlık çizgisinde gençlik, hakikatin en yaman savaşçısı rolünü oynamıştır. Yaşlı erkek, şaman ve askeri şef ancak doğal toplumdan kopan başıboş kimseleri ve gençliğin bir kısmını etrafında toplayabilmiştir. Uygarlık güçleri ne başlangıçta ne de tarihin hiçbir döneminde tüm gençliği hizmetine sokamamıştır. Aksine onur savaşıcısı gençliği her zaman sistemleri için en büyük tehlike ve tehdit olarak görmüşlerdir. Gençliğe karşı daima tetikte olmuş, diken üstünde yaşamışlardır. Uygarlığın kuruluş aşamasında da toplum ve gençliğin ezici çoğunluğu ana-kadının demokratik komünal sistemine tutkuyla bağlı kalmıştır. Uygarlık sisteminin özgürlüklerinin inkârı olduğunu kavramış ve direnişe geçmişlerdir. İktidarcı-devletçi uygarlık kurulduktan sonra da yaklaşık iki bin yıl doğal toplum okyanusundaki adacıklar olmaktan öteye bir varlık gösterememiştir. Hakim olma savaşı iki bin yıl amansız bir tarzda sürmüştür. Mitolojik destanlarda bu direniş süreci yoğunca işlenmektedir. Gençlik ana-tanrıçanın özgür toplum saflarında direnişin öncülüğünü yapmış- 24 tır. Zaten, gençliğin doğası hiyerarşi, iktidar ve devlete aykırıdır. İktidar ve devlet, tanrı-kul, efendi-köle felsefesine dayanır. İktidar ve devletin olduğu yerde özgürlük yoktur. Yarattığı dogmalar yığını üzerinde gelişir ve yükselir. Oysa gençlik akışkandır, enerji ve canlılığı ile ele avuca sığmaz. Muazzam özgürlük arayışçısıdır. Efendiliğe de köleliğe de gelmez ve bunlara tahammülü yoktur. Gençliğin karakterine ve doğasına en uygun yaşam ve sistem ana-kadının demokratik komünal yaşam ve özgürlük sistemi olduğundan onu savunmada kararlı ve ısrarlı olmuştur. Önder Apo, Bir Halkı Savunmak kitabında jerontokların bilgi ve tecrübeleri ile gençliğe uyguladıkları baskı ve bağımlılaştırmanın tüm uygarlık tarihi boyunca egemenler tarafından katlanarak uygulandığını ifade ettikten sonra “Gençliğin her zaman özgürlük istemesi fiziki yaş sınırından değil, bu özgül toplumsal baskı durumundan ileri gelmektedir. Ayyaş, toy delikanlı kavramları gençliği küçük düşürmek için uydurulan temel propaganda sözcükleridir. Yine hemen cinsel güdüye bağlamak, serkeşliğe çekmek, ezbere katı doğmalara bağlamak, gençlik enerjisinin sisteme yönelmesini engellemek ve düzeni sağlamakla bağlantılıdır” demektedir. İktidarcı-devletçi uygarlığa karşı başından itibaren toplumsal direnişlere gençlik öncülük yapmıştır. Sümerlerden günümüz ABD’sine kadar tüm sömürgecilere karşı yaşamın her alanında direniş içinde olmuştur. Sümer kolonyalizmine karşı özgür kabile ve aşiret direnişlerinde nasıl en önde olmuşsa, peygambersel çıkışlarda, sosyalist devrimlerde, 68’ gençlik devrimi ve en son Apocu Harekette de en önde ve öncü konumda olmayı sürdürmüştür. Halkların kahramanlık destanlarının ana teması cesur, fedakâr, yiğit gençlerdir. Özcesi toplumların gerek etnik, kültürel, inanç ve sosyal gerekse de sınıf temelli tüm özgürlük hareketlerinin öncülüğünü gençler yapmıştır. Devrimlerin ideolojik-politik, örgütsel ve eylemsel yükünü omuzlamışlardır. Peygamberler, filozoflar, dervişler, ozanlar, halk önderleri özünde birer gençlik önderi olarak çıkış yapmışlardır. Toplumun sömürüye karşı direniş meşalesini en zor koşullarda taşımaktan kaçmamış ve vazgeçmemişlerdir. Gençliğin toplumsal sorunlara çözüm arayışı sürekli olmuştur. Ne tanrı-krallara, ne de imparator ve sultanlara boyun eğmemişlerdir. İşkence, zindan, sürgün, açlık ve şehadetler özgürlük mücadelesinden geri adım attıramamıştır. Bu baskı ve saldırılar aksine gençlerin inanç, kararlılık ve iradelerini daha fazla keskinleştirmiş ve güçlendirmiştir. Her çağda, zaman-mekan ve koşullar gereği farklılıklar olsa da her devrim hareketinde başı çekmişlerdir. Ancak bununla birlikte devrim hare- ahlaki-politik toplum değerlerine dayansa ve özgür yaşamı hedeflemiş olsalar da demokratik komünal yaşam sistemini bir alternatif olarak örgütleyemedikleri için devletçi uygarlığa eklemlenmekten kurtulamamışlar ve uygarlığın ömrünü uzatmasına yol açmışlardır. Büyük değerler yaratılmış ama kalıcı demokratik komünal bir sisteme kavuşturulamamıştır. Aşiret direnişlerinden ulusal kurtuluş hareketlerine, büyük peygambersel çıkışlardan sınıfsal hareketlere kadar kesintisiz direnişler devletçi uygarlığı sarsmış ama paradigmasını aşamamış ve yenilgiye uğratamamıştır. Uygarlık sisteminin ilk sömürge seferlerinin hedefi neolitik dev- Kürt halkı gençlik ruhu en diri halklardan biridir. Kürt gençliği içerisinde Enkidu’dan Burkay’lara kadar ihanet çizgisi gelişmiş olsa da, tarihte en onurlu yerini alan Demirci Kawa’dan Önder Apo’ya kadar kesintisiz gelişen direniş asıl belirleyici çizgi olmuştur. ketlerinde de gençliğe yanlış ve yanılgılı yaklaşımlar ortaya çıkmıştır. Gençliği sadece bir askeri savunma ve eylem gücü olarak görme, ideolojik-teorik ve felsefik öncülük yönünü ihmal etme yoğunca yaşanmıştır. Gençliğin kendisi de bu yaklaşımların etkisinde kalarak kendini sadece eylem gücü olmayla sınırlayabilmiştir. Yine egemenlerin gençliği biyolojik yönlü ele alma ve çarpıtma yaklaşımlarından etkilenerek çokça sosyolojik yönü ihmal etmiştir. Gençliğin rolü ve sorunları denince sadece biyolojik olarak toplumun belli yaş sınırını kapsayan kesiminin karşı karşıya kaldığı sorunları kendi sorunları olarak görme yanılgısına düşebilmiştir. Oysa toplum bir bütündür ve toplumun yaşadığı tüm sorunlar gençliğin kendi sorunlarıdır. Sorunları bu bütünlük içinde tanımlamadan doğru bir mücadele ve çözümde üretilemez. Uygarlığa karşı gelişen özgürlük hareketleri çıkışlarında rimin beşiği Kürdistan ve yaratıcısı Kürt halkı olmuştur. Aynı zamanda devletçi uygarlığa karşı ilk direnişin gerçekleştiği coğrafyadır. Kürt halkı gençlik ruhu en diri halklardan biridir. Kürt gençliği içerisinde Enkidu’dan Burkay’lara kadar ihanet çizgisi gelişmiş olsa da, tarihte en onurlu yerini alan Demirci Kawa’dan Önder Apo’ya kadar kesintisiz gelişen direniş asıl belirleyici çizgi olmuştur. Tüm soykırım saldırılarına karşı Kürdistan gençliği direnmiş ve saldırıları boşa çıkarmıştır. Önder Apo ve PKK öncülüğünde gelişen ve zafer sürecine giren özgürlük mücadelesine kadar gerek Kürdistan gerekse de dünyada gelişen demokrasi, eşitlik ve özgürlük mücadeleleri amaçlanan kalıcı hedeflere ulaşamamıştır. Geliştirilen çözümler kalıcı bir sisteme dönüştürülememiştir. Tüm direnişler sonuçta devletçi uygarlık sistemini aşamamışlardır. İlk defa Önder Apo demokratik sosyalizm ideolo- 25 Sayı 60 2014 jisi ve demokratik-ekolojik-kadın özgürlükçü paradigma temelinde demokratik modernite alternatifini geliştirmiş ve somutlaştırmıştır. Özgürlük mücadelesini zaferin eşiğine getirmiştir. Dönem, gençliğin demokratik uygarlık çizgisinde zafere yürüme dönemidir.. Tarihin en kritik yol ayrımındayız. Gençlik bu yol ayrımında özgür kadınla birlikte belirleyici konumdadır. Gençlik ve dolayısıyla toplum bu gün tarihin en kapsamlı saldırıları ile karşı karşıyadır. Kapitalist modernitenin ideolojik, politik, kültürel, ekonomik, askeri vb. kuşatması mitolojik tanrılara, Nemrut ve Dehaklara rahmet okutacak cinstendir. Eğitim kurumları ve medya gücü ile yirmi dört saat gençliğin duygu ve düşünce dünyasını kirletmektedir. Her alan ve anda ahlaki-politik değerlere pervasızca saldırmaktadır. Fuhuşu genel evlerden özel evlere taşımıştır. Gençliği sanat-spor-sex aracılığıyla özgür yaşama ve toplumuna ihanete çekmektedir. Uygarlığın uysal köleleri olmayı dayatmaktadır. Her türlü zehirli madde ile (eroin, esrar, kokain, tiner, bali vb.) tarihsel bilincini çarpıtmakta, belleksizleştirerek uyuşturmaktadır. Bireycilik hastalığı ve popülist kültürüyle yarattığı ahlaki yozlaşmayı gençliğe özgürlük gibi sunmaktadır. Toplumdan ve öz değerlerinden kaçmayı, asimile olmayı, yabancılaşmayı en büyük meziyet gibi göstermektedir. Gençliğin hayal gücünü yarattığı sanal cennetinde tüketmektedir. Umut, inanç, maneviyat, ilke, ülke, toprak gibi değerleri anlamsızlaştırmaktadır. Kapitalist modernite, gençliğe en başta gençliğini, özgür yaşam ve özgür toplumu inkâr ettirmektedir. Zorbalık, zulüm ve hileye dayanan sistem başlangıcından günümüze kadar doğa ve topluma karşı kırım politikası uygulamıştır. Varlığını devamlı yarattığı krizlerle sürdürmüştür. Çünkü kriz ve kaos, sistemin yapısal bir sorunudur ve ancak krizlerle var olabilmektedir. Bir yandan nükleer enerji, HES’ler, barajlar, hava kirliliği, su kaynaklarının kirletilmesi 26 ve tüketilmesi, binlerce bitki ve hayvan türünün yok edilmesi ile doğaya kırımı dayatmaktadır. Diğer yandan da halklar, inançlar, emekçiler, kadınlar, çocuklar, gençler, yaşlılar üzerindeki korkunç sömürü, açlık, yoksulluk, işsizlik, sürgün, her türlü kanser hastalığı, nüfus patlaması, savaşlar vb. yöntemlerle de bütün topluma kırımı dayatmaktadır. Ancak tüm saldırılarına rağmen, devletçi uygarlığın en vahşi, zalim ve pespaye temsilcisi olan kapitalist modernite ve onun küresel öncü güçleri ile yerel uzantıları varlıklarını daha fazla sürdüremeyecek duruma gelmişlerdir. Demokratik kurtuluş ve özgür yaşamı inşa hamlesine Apocu ruhla katılarak öncülük görevlerini yerine getirecek olan gençlik, başta Kürdistan olmak üzere Ortadoğu ve dünyada kapitalist moderniteyi yenilgiye uğratarak aşacak ve demokratik modernitenin zaferini ilan edecek tüm imkân ve koşullara sahiptir. Devletçi uygarlık kurulduğu mekân da can çekişmektedir. Demokratik uygarlık ise yeniden kendi kökleri üzerinde dirilmekte ve yeşermektedir. Tarih bu yeniden doğuşun yaratıcısının Önder Apo ve PKK, mekânının Kürdistan, öncülüğünün ise demokratik ulus perspektifi ile Kürt halkı ve Kürdistan gençliği olduğuna şahitlik etmektedir. Önder Apo “genç başladık ve genç başarıyoruz” diyerek tarihin en görkemli gençlik hareketi olduğumuzu vurgulamıştır. Ki özünde gençlik, en yaman hakikat arayışçılığı ve savaşçılığıdır. İçinden geçtiğimiz dönem ise Apoculuğun yenilmez gençlik ruhu ile mücadeleyi zaferle taçlandırma dönemidir. Demokratik modernite zaferinin garantisi, gençliğin hakikat savaşçılığıdır. Ahlaki, politik ve entelektüel görevleri, fikir-zikir ve eylem birlikteliği ile pratikleştirmek gençliğin onur ve namus borcudur… Dönem gençliğin demokratik uygarlık çizgisinde zafere yürüme dönemidir. Bu onurlu yaşamanın da biricik yoludur. ’68 GENÇLİK HAREKETİ VE APOCU GENÇLİK 1968 Gençlik Hareketi dünya çapında etkili olan bir harekettir. ‘68 Hareketi soğuk savaşın sürdüğü bir dönemde tarih sahnesine çıkan, hatta soğuk savaşın zirvesi olan bir harekettir. Soğuk savaşın bir tarafında kapitalist modernist sistem, diğer tarafında da Sovyetler Birliğinin başını çektiği reel sosyalist sistem vardır. Kapitalist modernist sistem 1940’lardaki II. Dünya Savaşıyla birlikte iflasını yaşamıştır. II. Dünya Savaşı kapitalist modernist sistemin iflasını ifade etmektedir. Çünkü sanırım 50 milyona yakın insan ölmüştür. yine on milyonlarca insan yaralanmıştır. Dünya tarihinin en büyük faciasıdır. Dünya tarihinde bu düzeyde yıkıcı başka bir savaş görülmemiştir. Bunun merkezinde de kapitalizmin anavatanı olan Avrupa yer almıştır. Yine kapitalizmin büyük bir gelişme yaşadığı JAPOnya içinde yer almıştır. Tabii ki Sovyetler Birliği de içindedir. Ama savaşa asıl neden olan kapitalist devletlerdir. Başta Almanya’dır, İtalya’dır, Fransa’dır, İngiltere’dir ve diğer Avrupa ülkeleriyle ABD’dir. Bu savaşın sonucu karşısında irkilmemek mümkün müdür? Bu savaş kapitalist modernist sistemin de, onun genel ve eşit oya dayalı dört yılda bir seçilen parlamenter demokratik sisteminin de iflası olmuştur. Bu sistemin faşizmin önlemediği, insanlık tarihinin en büyük acılarını yaşatan kanlı savaşı önlemediği açıktır. Hatta bırakalım önlemeyi; bu savaşın asıl nedeni kapitalist modernist sistem, zihniyeti, ekonomik, kültürel ve sosyal yapısıdır. Bu zaten kapitalist modernist sistemin iflasını ifade ediyordu. Bu iflas, toplumda sisteme karşı büyük bir muhalefeti geliştirmişti. II. Dünya Savaşından sonra bu tepkiyi azaltmak için her ne kadar Avrupa’da ekonomik, sosyal, kültürel alanda kimi yumuşamalara gidilmişse de, bu toplumların tepkisini ortadan kaldıramamıştır. Özelikle gençlik bu sistemden rahatsız olmuştur. Bu sistem gençliğin arayışlarına, özgür ve demokratik yaşam isteğine cevap vermemiştir. 20. yüzyılda Sovyetler Birliği büyük bir umut olarak tarih sahnesine çıkmıştır. Kapitalist sisteme, baskıcı, sömürücü, devletçi sistemin zulmüne karşı bir devrim olarak gerçekleştiği için tüm insanlığın umudu haline gelmiştir. İnsanlık Sovyetler Birliği’nde gelişen sosyalizm şahsında özgür ve demokratik yaşam umudunun gerçekleşeceğini düşünmüştür. Ancak geçen on yıllar Sovyetlerin de insanlığın özgür ve demokratik yaşamına, baskısız, sömürüsüz yaşamına cevap olmadığını ortaya koymuştur. Özellikle II. Dünya Savaşı sonrası kapitalist modernist sistemle yarış, bu yarış içinde otoriter karakteri- 27 Sayı 60 2014 nin daha da artması, gençliğin Sovyetler Birliğinden beklentilerini bulamamasını beraberinde getirmiştir. İnsanlığın umutları giderek kırılmaya başlanmıştır. Her ne kadar Küba Devrimi, Vietnam’da yükselen ulusal kurtuluş mücadelesi belirli bir heyecan yaratsa da, bunlar bir bütün olarak gençliğin özgür ve demokratik yaşamını, özlemini tümden karşılayamamıştır. Reel Sosyalist Kampın yaşadığı kriz Çin ve Arnavutluk’un ayrılmasıyla gözler önüne serilmiştir. Bu durum reel sosyalizme karşı eleştirileri arttırmıştır. Hem Sovyet deneyimine, hem Çin ve Arnavutluk deneyimine, hem de Doğu Avrupa ülkeleri deneyimlerine karşı eleştiriler gelişmiştir. Kuşkusuz reel sosyalist sisteme karşı kapitalist emperyalist sistemin karşı propagandası vardır. İdeolojik saldırıları vardır. Ama bütün bunlar, reel sosyalizmin yetersizlikleri üzerinden; halkların, toplumun, gençliğin, kadının özgür ve demokratik yaşam özlemine, baskısız ve sömürüsüz dünya özlemine cevap verememesi sonucunda kapitalist modernist sistemin reel sosyalist sisteme karşı güçlü ve etkili bir ideolojik kampanya geliştirmesine yol açmıştır. Esas olarak da reel sosyalist sistemin pratikleşme biçimi toplumları, gençliği ve kadını tatmin etmemiştir. Özellikle siyasal, toplumsal yaşamı gün yüzüne çıkıp netleştikçe insanlık açısından çekiciliği azalmıştır. 1960’lar gerçeği böyledir. Hem kapitalist sistem açısından hem de reel sosyalizm açısından insanlığın kabul etmediği bir siyasal, sosyal, kültürel, ekonomik yaşam gerçekliği vardır. ’68 Kuşağını Doğru Anlamak İşte bu durum 1960’ların sonunda gelişen ve ‘68 Kuşağında somutluk bulan bir gençlik hareketi ortaya çıkarmıştır. Bu hareket Fransa’da, bütün Avrupa’da, Amerika’da, Latin Amerika’da yükselmiştir. Türkiye’ye, Yunanistan’a yansımıştır. Filistin hareketinin yükselişinde etkisi olmuştur. Bu hareketin karakterinde yaşanan savaşlara karşıtlık vardır. Fransa ve Amerika gerçeğinde Vietnam savaşına karşı çıkış- 28 lar vardır. Yine gençliğin üzerindeki baskıya, kendisini siyasal, sosyal, ekonomik, kültürel alanda ifade edememesine karşı bir patlama ortaya çıkarmıştır. Sisteme karşı bir isyan gerçeği ortaya çıkmıştır. Gerçek anlamda sistem karşıtı muhalif bir gençlik direnişi dalgası ortaya çıkmıştır. Sistemi reddeden muhalif bir toplumsal hareket ortaya çıkarmıştır. Kuşkusuz “Nasıl Bir Dünya?” konusunda sistematik, kapsamlı teorik düşünceler ortaya koymamışlardır. Buna karşın kapitalist sistem karşıtlığını, muhalifliğini netçe ortaya koymuşlardır. Yine reel sosyalizmin de halkların özgür ve demokratik yaşamına cevap verecek bir düzen olmadığı konusundaki tutumunu ortaya koymuştur. Mevcut iktidarlara, hegemonyacı güçlere, devletçi sisteme güçlü bir itiraz vardır. Reddediş güçlüdür. Tabii reddederken özgürlük, demokrasi, sömürüsüz ve baskısız bir dünya isteniyor. Aslında tüm bu talepler ancak gerçek sosyalizmin karşılayacağı taleplerdir. Demokratik sosyalizmin karşılayacağı taleplerdir. Ama kapitalist sistem bu talepleri karşılayacak bir sistem değildir. Aksine bu taleplerin karşıtı bir sosyal, ekonomik, kültürel düzendir. Bir sömürü ve baskı düzenidir. Hak, adalet, eşitlik, özgürlük; sömürü ve baskıyı ortadan kaldırma iddiasıyla ortaya çıkan reel sosyalist sistemin de bırakalım bu talepleri karşılamasını, o da toplum üzerinde bir baskı düzeni kurmuştur. Demokrasi yoktur. Özgürlükler yoktur. Toplumun kendini kattığı özgür ve demokratik yaşam söz konusu değildir. Zaten öyle bir sistemdir ki, kapitalizmle ekonomik yarışa girmiş. Kendilerinin nasıl daha iyi araçlar, makinalar ürettiklerini, ekonomilerinin nasıl verim verdiği gibi toplumun özgür ve demokratik yaşamını karşılamayan bir zihniyetle hareket etmektedir. Salt Ekonomik ve askeri olarak ne kadar gelişmiş olduğunu gösteren bir durum vardır. Rekabetini, yarışını sadece bu alanda ortaya koyan bir sistemdir. Kaldı ki bu konuda da kapitalizm üstünlüğünü göstermiştir. Bu açıdan gençlerin özgürlük, demokrasi, sömürü ve baskısız bir dünya istemlerine cevap verecek bir sistem olmadığı açığa çıkmıştı. İki sistemin de gençliğin, gençlik şahsında toplumun özgür ve demokratik yaşam taleplerine karşılık vermemesi gençliğin tepkisini ortaya çıkarmıştır. Gençliğin tepkisi sadece bir gençlik tepkisi olarak değil; toplumun itirazını, toplumun memnuniyetsizliğini ortaya koyan bir hareket olarak görülmelidir. Zaten öyle olduğu için güçlü ve sarsıcı olmuş, tarihe geçmiştir. İnsanlık tarihinde ‘68 gençliği şahsında özgürlük ve demokrasi özlemleri önemli bir gelişme göstermiştir. Özgürlük ve demokrasi çekiciliği ve yükselen bir değer oluşuyla gündeme oturmuştur. Bunun da insanlığın binlerce yıllık özlemi ve mücadelesinin sonucu gelişen bir durum olduğu görülmelidir. ‘68 Kuşağını çok dönemsel olarak değerlendirmek de yanlıştır. Tarihteki özgürlük ve demokrasi damarlarının gençlik şahsında kendini dışa vurumu olarak değerlendirmek daha doğru olur. Özellikle Vietnam savaşından sorumlu olan Fransa ve ABD’nin güçlü olmaları, ‘68 Kuşağının savaş karşıtlığı ve antiemperyalist karakterini ortaya koymaktadır. Bu yönüyle kendi halklarının, toplumlarının da vicdanı olmaktadır. Kendi devlet, hükümet ve iktidarlarının dünya üzerinde emperyalist sömürü, talan ve baskı peşinde koşmaları, dünyanın diğer toplumlara karşı askeri ve siyasi gücünü kullanmasına karşı bu toplumlardaki tepkinin açığa çıkmasında önemli etkisi olmuştur. Kendi toplumlarının vicdanı olması, bu haksız dünyaya başkaldırı gerçekten çok önemli bir değerdir. Bu açıdan eğer Avrupa’da şu anda özgürlük ve demokrasi adına bazı değerlerden söz edilecekse bunda, başta özgürlük ve demokrasi mücadelelerinin, emek mücadelesinin payı olmakla birlikte, özellikle ‘68 Kuşağının yarattığı hareket ve kültür etkili olmuştur. Bu hareket Avrupa’da zihniyet açısından yeni bir dönem başlatmıştır. Kuşkusuz ki bu hareket süreklileşmemiş, sistematik hale gelip Avrupa’da ve dünyada yeni bir düzen kuracak sonuçlar ortaya çıkarmamıştır. Ama böyle değerlendirerek çok güçlü sonuçlar ortaya çıkardığını ve çok güçlü etkileri olduğunu görmemek mümkün değildir. Kesinlikle çok güçlü etkileri ve sonuçları olmuştur. Avrupa’daki özgürlük ve demokrasi birikiminde, barış mücadelesinde, antiemperyalist mücadelede, sömürücü ve baskıcı düzene karşı çıkmada, iktidarcı, devletçi, sömürücü düzene muhalif damarının güçlenmesinde ‘68 Kuşağı çok önemi rol oynamıştır. Gençlik kuşağının Fransa’dan başlayarak Avrupa’da, ABD’de, dünyada yayılmasının yarattığı sonuçları çok iyi görmek gerekiyor. ‘68 Gençlik Hareketi, gençliğin sistemle bütünleşmemiş, herhangi bir sömürücübaskıcı sınıfın dişlisi haline gelmemiş özgür ruhlu ve arayışçı karakterinin dışa vurumudur. Gençlik ruhunun dışa vurumudur. Belki de “gençlik nedir, gençlik karakteri nedir, gençlik ruhu nedir?” sorularının yanıtları esas olarak da ‘68 Kuşağı şahsında değerlendirilebilir. ‘68 Kuşağı şahsında sosyolojik, kültürel, duygu, düşünce ve gösterdiği refleksler açısından 68 gençlik kuşağının irdelenmesi çok doğru ve bilimsel sonuçlar verir. Bu yönüyle ‘68 Kuşağı gençliği irdelemek, değerlendirmek, gençliğin nasıl bir sosyal tabaka olduğunu ortaya koymak açısından laboratuvar gibidir. Gerçekten de ‘68 Gençlik Hareketi gençlikte var olan tüm özelliklerin dışa vurumunu ifade etmektedir. Bu gerçeklik gençliğin özgürlük, demokrasi ve sosyalizm mücadelesinde çok önemli bir sosyal tabaka ve mücadele gücü olduğunu; gençliğin bir bütün olarak özgür ve demokratik yaşam mücadelesine katılabileceğini göstermiştir. Kuşkusuz egemen sınıflarla orta sınıfların çocukları da vardır. Ama gençlik ruhu ve karakteri bunları da etkileyecek, ya da bunların sınıfsal karakterini etkileyecek, hatta özgür ve demokratik yaşam mücadelesine katacak düzeyde güçlüdür. Gençlik ruhu ve karakteri bu sınıfların etkilerini sınırlayacak güçtedir. Gençlik 29 Sayı 60 2014 ruhunun ayağa kalktığı yerde bu tür sınıf etkileri yaşayan gençliğin fazla etkili olması söz konusu değildir. Ya da bir ülkedeki gençlik hareketinin gelişmesinde, belirlemesinde bu tür sınıfların çocukları olan gençlerin böyle bir dalga karşısında herhangi bir güç gösteremeyeceğini, etkili olamayacağını ortaya koymaktadır. ‘68 Kuşağı ya da ‘68 Hareketi, gençlik isyanı bu gerçekliği de ortaya koymuştur. Özetle belirtilen bu nedenlerle egemen sınıflar hem kendi düzenleri açısından rahatsız olmuşlar, hem de kendi gençlerine kadar etkileyecek böyle bir hareketten ürkmüşlerdir. Kendi geleceklerinden kaygıya kapılmışlardır. Bu yönüyle de ‘68 ruhu kadar egemenleri korkutan, ürkü- karşı yürüttüğü özel savaştan, psikolojik harekâttan söz edeceksek, bunu ‘68 Gençlik Hareketinden sonra geliştirilen kapitalist modernist politikalar temelinde değerlendirmek gerekir. Kapitalist Modernitenin ’68 Kuşağına Yaklaşımı Tam da bu nedenlerle 1968’den sonra kapitalist modernist sistem “gençliğe karşı hangi politikaları geliştirdi, hangi araç ve yöntemleri kullandı?”, “Gençliğin sisteme entegre edilmesi, gençliğin uysallaştırılması, a-politikleştirilmesi hangi yol ve yöntemlerle sağlandı?” sorularına ciddi araştırmalarla cevap vermek gerekmektedir. Böyle bir araştırma gençliği ka- 1968 Gençlik Hareketini değerlendirirken, o büyük gençlik ruhuna saygı ve bağlılığın bir gereği olarak, bu harekete yönelik kapitalist modernist, emperyalist güçlerin saldırılarının iyi ortaya konulması gerekmektedir. ten başka yaklaşım olmamıştır. Kuşkusuz çok örgütlü ve sistematik bir programa sahip olmaması, egemen sınıfların çeşitli yol ve yöntemlerle böyle bir dalgayı durdurması, kontrol altına almasına neden olmuştur. Ya da gençlik hareketinin bu zayıflığı, kısa sürede egemen sınıflar tarafından etkisizleştirilmesine yol açmıştır. Ancak bu duruma rağmen egemen sınıflar açısından gerçekten de sarsıcı olmuştur. Gençlik ayağa kalkarsa, tepki duyarsa, düzenlerinin nasıl sarsılabileceğini çok iyi görmüşlerdir. Kapitalist modernist sistemin çok planlı, programlı gençlik politikaları izlemeleri, gençliği sisteme entegre edecek çok yönlü projeler geliştirmeleri ‘68 Hareketinden sonradır. Gençliği apolitikleştirmek, sosyal ve siyasal mücadelelerden uzaklaştırmak, gençliği sistemin dişlisi haline getirmek; gençliğin dinamizmini öldürecek yol, yöntem ve araçlar geliştirmek yönünde politikalar izlemişlerdir. Bu açıdan kapitalizm ve onun gençliğe 30 pitalist modernist sistem karşısında daha donanımlı hale getirebilir. Bu yönlü araştırma ve incelemeler mutlaka olmuştur. Gençliği kapitalist modernite karşısında donanımlı, etkili bir muhalefet gücü haline getirecek çok kapsamlı araştırma ve incelemelerin yapılması zorunlu bir görevdir. Bununla gençliğin özel savaş politikalarından, psikolojik savaş harekatlarından kurtulmasını sağlamak yaşamsaldır. 1968 Gençlik Hareketini değerlendirirken, o büyük gençlik ruhuna saygı ve bağlılığın bir gereği olarak, bu harekete yönelik kapitalist modernist, emperyalist güçlerin saldırılarının iyi ortaya konulması gerekmektedir. ‘68 Gençlik Hareketinin dalga dalga dünyaya yayılması, özgürlük ve demokrasi ruhunun sınırları tanımadığını göstermiştir. Sadece tek tek ülkelerde değil, bütün dünyada özgürlük ve demokrasi özleminin olduğunu; eşit, sömürüsüz ve baskısız bir dünya özleminin güçlü olduğunu göstermiştir. Özgürlük ve demokra- si özleminin güçlü biçimde evrenselleştiğini, bütün dünyayı kapsayan bir özlem haline geldiğini kanıtlamıştır. Özgürlük ve demokrasi düşüncesinin çok güçlendiğini, bu özlemler doğru sahiplenilir, örgütlülüğü geliştirilir, öncülüğü yapılır ve toplumlara iyi anlatılırsa hiçbir egemen gücün, zorba rejimlerin bu güce karşı ayakta kalamayacağını ‘68 Gençlik Hareketinin dinamizmi kanıtlamıştır. ‘68 Kuşağının ayağa kalkışı toplumların dünya genelinde özgürlük ve demokrasi özlemlerinin ulaştığı düzeyi gösteren önemli bir veri olmuştur. ’68 Hareketi; anayurdu olan Avrupa’da en az kapitalist modernist sistemin toplumsal sorunların ana kaynağı olup çö- Türkiye’de var olan rejim tekçi, baskıcı ve sömürücü, NATO üyesi bir Gladio rejimidir. NATO üyesi oluşu nedeniyle ABD ve Batı için önemlidir. Tamamen kontrol edebilecekleri, kullanabilecekleri bir rejim olması için de toplumun istek ve taleplerinin ortaya çıkmayacağı bir Türkiye istemektedirler. Türkiye’de cumhuriyet tarihi boyunca sosyalistlerin mevcut otoriter düzene karşı itirazları olmuştur. Yine Kürtler üzerlerindeki sömürgeci, kültürel soykırımcı sistemi kabul etmediklerini, razı olmadıklarını çeşitli tepkilerle, direnişlerle ortaya koymuşlardır. Kuşkusuz çoğunluğu Müslüman olan Türkiye’de İslami kimi çevreler de baskı altına alınmıştır. Kendine göre devlete ve iktidara bağlı Almanya’da ortaya çıkan RAF Kolektifi, İtalya’daki Kızıl Tugaylar, Fransa’daki Doğrudan Eylem gibi örgütlenmeler, Avrupa emperyalizminin sahte “demokrasi ve insan haklarına saygılı…- maskesini düşüren, devletleri uzun süre uğraştıran devrimci gençlik hareketleri olarak değerlendirilmelidir. züm yeteneğinin olmaması kadar, Reel Sosyalizmin de toplumsal sorunlar karşısındaki çözümsüzlüğüne bir tepki hareketi olarak ortaya çıktı. Toplumsal muhalefeti yaşamın her alanına yayan bu dalga, sorunların çözümsüzlüğü karşısında radikalleşmiş, silahlı mücadele boyutlarına varmıştır. Almanya’da ortaya çıkan RAF Kolektifi, İtalya’daki Kızıl Tugaylar, Fransa’daki Doğrudan Eylem gibi örgütlenmeler, Avrupa emperyalizminin sahte “demokrasi ve insan haklarına saygılı…maskesini düşüren, devletleri uzun süre uğraştıran devrimci gençlik hareketleri olarak değerlendirilmelidir. Bu hareketlerin şiddete başvurmaları, Avrupa devletlerinin saldırıları sonucunda olmuştur. Aşırıya kaçan yanları olsa da, bunun temel sorumlusu kapitalist modernist sistemin toplum karşıtlığı ve saldırganlığıdır. ‘68 Gençlik Hareketi ve Kuşağı tabii ki Türkiye’yi de derinden etkilemiştir. İslami kurumlar ve bunlar üzerinden de dini kendi sisteminin parçası haline getiren, buna gelmeyenleri de baskı altında tutan bir düzen kurulmuştur. Türkiye Cumhuriyeti gerçekten de otoriter, baskıcı, sömürücü bir zulüm düzeni olmuştur. Türkiye’de ’68 Kuşağı ve Gençlik Hareketleri 1950’lerde dünyada faşizmin yenilgiye uğratılmasından sonra otoriter rejimlere karşı bir antipati ortaya çıkmıştır. Avrupa toplumunda otoriter rejimlere karşı oluşan tepki toplumsallaşmıştır. Bu açıdan Batıyla ilişkisi olan Türkiye’de hem otoriter karakterinin yaratacağı olumsuzlukları gidermek, hem de halkların ve toplumun ortaya çıkabilecek tepkileri karşısında, bu tepkilerin azaltılması için kendine göre “çok partili yaşam” dedikleri, demokrasi adını verdikleri yeni bir siyasal sisteme geçmişlerdir. 1950-60 arasında böyle bir 31 Sayı 60 2014 deneyim yaşanmıştır. Ancak bu deneyim aslında o güne kadar durdurulan elit, bürokratik kesim tarafından kontrol edilen iktidar imkanını 50’lerden sonra siyasi mücadeleye dönüşmüştür. Egemenler arasında bir siyasi mücadele sürmüştür. Türkiye’deki asker sivil bürokrasisine ve devletçiliğe dayanan, ekonomik ve sosyal sistemi devletçi olan klasik iktidar bloklarıyla geleneksel yerel sosyal, ekonomik güçlere dayanan kesimler arasındaki iktidar mücadelesi 1960’ta bir askeri darbeyle sonuçlanmıştır. 1945’ten sonra Türkiye’de çift partili hayata geçme biçimindeki eğilim, 1960’ta Avrupa’ya daha fazla yakınlaşmak adına kısmi düşünce ve örgütlenme özgürlüğü ile bu yönlü sınırlı imkanlar ortaya çıkarmıştır. Kuşkusuz bu kısmi değişikliklere karşın olarak değerlendirmek gerekiyor. NATO’nun uç karakolu olmasından dolayı daha fazla baskı altına alınan Türkiye gerçeği vardır. Bırakalım sınırların değişmesini, Türkiye içindeki siyasal iktidarın karakterinin köklü değişmesine bile izin verilmemektedir. Yani demokratikleşmesinin kabul edilmesi mümkün değildir. Türkiye’nin demokratikleşmesi demek toplumun iradesinin ortaya çıkması, toplumun taleplerinin açığa çıkması; dolayısıyla toplumun güçlenmesi demektir. Toplumun, halkın güçlendiği bir yerde emperyalizme karşı, kapitalist sisteme karşı itirazlar da güçlü olabilir. İrade kazanan bir toplum gerçeği ortaya çıkabilir. Toplumun irade kazanmaması için Türkiye’nin demokratikleşmesi istenmemiştir. Bu açıdan da toplum çok yönlü bir Türkiye’deki rejimin baskı altında tuttuğu kesimlerin gençleri mevcut sisteme karşı itirazlarını güçlü biçimde ortaya koymuşlardır. Bu nedenle sadece bir gençlik hareketi olarak görmemek lazım; Türkiye toplumunun itirazı, ayaklanışı ve seslenişi olarak değerlendirmek gerekiyor. Kürtler ve İslami güçler üzerindeki baskı ve sömürü düzeni sürdürülmüştür. Sosyalistler açısından da zulüm ve sömürünü sürdürülmüştür. Yine de Avrupa’da etkili olan sosyal demokrasi çerçevesinde düşünce ve örgütlenme özgürlüğü konusunda belirli şeyler yaşanmıştır. Bunun getirdiği etkiler vardır. Zaten sol güçlerin mücadelesi ile Kürtlerin tepkisi vardır. İşte, tam da böylesi bir ortamda, 1968’te Türkiye’de de zulme, baskıya, sömürüye itiraz eden bir gençlik hareketi ortaya çıkmıştır. Bu hareket hem dünyadaki gençlik hareketlerinden etkilenmiştir, hem de Türkiye’deki rejimin baskı altında tuttuğu kesimlerin gençleri mevcut sisteme karşı itirazlarını güçlü biçimde ortaya koymuşlardır. Bu nedenle sadece bir gençlik hareketi olarak görmemek lazım; Türkiye toplumunun itirazı, ayaklanışı ve seslenişi 32 baskı ve zulüm cenderesine alınmıştır. Türkiye’deki gençlik hareketinin bu kadar güçlü çıkmasının nedeni dış gerici güçlerle, iç gericiliğin Türkiye toplumunu baskı altında tutma ihtiyacı sonucu ortaya çıkan otoriter rejime karşı halkın ve gençlerinin tepkisidir. Bunların sembolleri de Denizler, Mahirler ve İbrahimlerdir. Kuşkusuz birçok gençlik Önderi vardır. Hüseyin İnan, Yusuf Aslan, Hüseyin Cevahir, Ali Haydar Yıldız ve daha isimleri anılabilecek birçok gençlik Önderi vardır. Bu gençlik önderleri toplum üzerindeki baskıya karşı isyan etmişlerdir. O dönemde bir Türkiye İşçi Partisi vardır. Türkiye İşçi Partisi ilk defa sol değerleri, emekçiyi savunan, baskıya ve zulme karşı çıkan bir siyasal partidir. Hatta bu karakterinden dolayı bazı Kürtler de içinde yer almıştır. Ama Türkiye’deki baskı ve zulüm o kadar fazla; buna karşı toplumun tepkisi o kadar derin ki, İşçi Partisi bu gençleri tatmin edememiştir. Bu gençleri içinde tutacak bir siyasal programa, eylem çizgisi ve bir gelecek projesine sahip olamamıştır. Bu nedenle de gençlik 60’ların sonunda İşçi Partisinden büyük oranda kopmuştur. İşçi Partisi Gençliği kontrol edemeyince, bu hareket de doğal olarak sadece bir gençlik hareketi olarak kalmamış, sosyalist siyasal hareketler olarak gelişmişlerdir. Bu gençlik önderlerinin her birisinin kendi birikimleri ve düşündükleri Türkiye çerçevesinde bir sosyalist hareket yaratması, Türkiye’de sorunların ne kadar köklü olduğunu ve bu sorunların öyle sıradan siyasal zihniyetle çözülemeyeceğini göstermektedir. Yani Türkiye’nin sorunları ancak radikal yol ve yöntemlerle çözülebilir düşüncesi gelişmiştir. Bu nedenle gençlik radikal devrimci hareketlere yönelmiş, radikal örgütlenmeler oluşturmaya çalışmışlardır. Bu gerçeklik sadece gençlerin sübjektif niyetleriyle ilgili değildir, Türkiye’deki karakteriyle ilgilidir. Türkiye’deki sorunların çözümünün ancak radikal hamleler, radikal dönüşümlerle gerçekleşebileceğinin somut ifadesidir. Bu nedenlerle radikal hareketlere yönelmişlerdir. Nitekim gençlik içinde büyük bir taraftar kitlesi de bulmuşlardır. Giderek toplumu da etkilemişlerdir. Öyle ki herkes kendi siyasal emellerine ulaşmak için bu dinamik gençlik gücünü kullanmak istemiştir. Türkiye’de ordu içindeki biraz daha millici olan Kemalist kesim –ki bunlara sol Kemalistler deniyor- bile bu gençliğe dayanarak iktidarı ele geçirmek istemişlerdir. Bu gerçeklik de Türkiye’deki sorunların ne kadar köklü olduğunu, gençliğin ne kadar radikalleştiğini ortaya koymaktadır. Gençliği bu kadar radikalleştiren, sorunların köklü olmasıdır. Sorunların çözümünün de ancak köklü siyasal hareketler ve dönüşümlerle olabileceği gerçeği nedeniyle gençlik böyle bir eğilim göstermiştir. Bu tutum hem gençlik, hem de toplum içinde taraftar bulmuştur. Bu gerçeklik görülmeden ne o dönemin Türkiye’si, ne de gençliğin tercihleri ve yönelimleri doğru anlaşılabilir. Aslında ‘68 gençliğinin duruşu, yönelimleri Türkiye gerçeğini anlamak açısından önemli veriler sunmaktadır. Bugün bile Türkiye gerçeğini anlamak isteyenlerin ‘68 Kuşağı yönelimlerinin nedenlerini araştırmaları gerekir. Neden ‘68 Hareketi dünyadaki başka hareketlerden daha radikal oldu? Türkiye’deki ‘68 Hareketi ise dünyadaki diğer hareketlerden daha fazla ideolojik ve politik bir yönelime girdi? Bırakalım belirli bir ideolojik-politik eğilime sempati duyulmasını, bizzat radikal ideolojik-politik eğilimlere öncülük edilmesi, bunun örgütlendirilmesi yaratması ve eylemine geçilmesi söz konusudur. Bu yönleriyle Türkiye’deki ‘68 Kuşağını irdelemek, anlamak çok çok önemlidir. “Denizler, Mahirler, İbrahim şöyle militandı” demek yetmez. Neden böyle militanlar olduklarının çok güçlü biçimde irdelenmesi ve açığa çıkarılması gerekir. Kuşkusuz Türkiye’nin NATO üyesi olması, başta ABD ile çok fazla dış güçlerin etkisinde olmasının da bunda rolü vardır. Tüm bunlara rağmen eğer toplumsal çelişkiler güçlü, toplumsal sorunlar bu denli ağır olmasaydı Türkiye’deki rejim ne kadar dış güçlere bağlı olursa olsun, böyle güçlü ve bilinçli bir hareket ortaya çıkmazdı. Bu hareketlerin ortaya çıkışını sadece Türkiye’nin dış güçlere, NATO’ya bağlılığıyla açıklamak yetersiz kalır. Bu nedenle Türkiye’nin toplumsal yapısını, siyasal, kültürel, sosyal yapısını; içte yaşadığı çelişkileri, ağır sorunları, ağır memnuniyetsizlikleri, güçlü itirazları görmek gerekir. Bunu görmeden ‘68 Kuşağı değerlendirmesi yapmak, bunu görmeden Denizleri, Mahirleri, İbrahimleri yüceltmek gerçekten yüzeysel ve yetersiz kalır. Denizleri, İbrahimleri, Mahirleri ve tüm devrimci gençlik önderlerini ve onların ortaya çıkardığı hareketleri anlamak açısından kesinlikle Türkiye’nin temel siyasal ve toplumsal sorunlarını iyi anlamak gerekir. Tabi ki Kürt sorunu bunların en başında 33 Sayı 60 2014 gelmektedir. Bunun yanı sıra emekçiler üzerinde büyük bir sömürü düzeninin kurulması gerçeği vardır. Çok farklı etnik, kültürel ve dinsel topluluklara sahip Türkiye’de tekçi siyasal, sosyal, kültürel ve inanç yapısı yaratılması gerçeği vardır. Bu nedenle ‘68 Kuşağı iyi irdelenirse tabii ki Sünni Türk gençleri de yer almışlardır. Kürt gençlerinin ‘68 Kuşağı içindeki rolleri gerçekten etkindir. Farklı etnik, kültürel ve dinsel topluluklardan, inançlardan gelen çevrelerin çocukları da bu işin içindedir. Bu gerçekliğin de görülmesi gerekir. Bu yönüyle de tekçi, baskıcı, ulus-devletin ezdiği toplulukların tepkisi gençlik şahsında dışa vurmuştur. Gençliğin tepkisini içinden geldiği toplumun tepkisi olarak görmek gerekir. Toplumun refleks- ülkelerin gençliğinin tepkisi daha da sert olacaktı. Emperyalizme karşı Türkiye’deki gençlerin tepkisinin Fransız ve Amerikan gençlerinden daha fazla ve radikal olması, emperyalizmin Türkiye gibi ülkelerdeki topluma ve insanlara yaşattığı acılardan ötürüdür. Bu ilişkinin getirdiği baskı ve zulümdendir. Antidemokratik siyasal, sosyal ve kültürel yapılanmalardandır. Tüm bu nedenlerden dolayı Türkiye’deki ‘68 gençliği dünyanın diğer yerlerinden daha fazla kendi ülkesindeki siyasi tarihte etkisini göstermiştir. ‘68 Hareketi dünyada ve Türkiye’de bir dönüm noktasıdır. Hatta dünya genelinde bir dönüm noktası olma gerçeğinin yanında, tek tek ülkelerde böyle bir gerçeklikten söz edilecekse, Türkiye’deki ‘68 Kuşağının diğer Toplumun refleksleri vardır. Gençler toplumun refleksleri içinde yaşıyorlar. Her gün annelerinden, babalarından, çevrelerinden bir şeyler duyuyorlar ya da genç olarak yaşadıkları toplumun sorunlarını görüyorlar. Tüm bunların da gösterdiği gibi 1968 Türkiye’sinde Kürt’ü, Türk’ü, Alevi’si, Sünni’si, Çerkez’i, Ermeni’siyle bütün bir toplumun gençlerinin itirazı ve ayağa kalkışı gerçekleşmiştir. leri vardır. Gençler toplumun refleksleri içinde yaşıyorlar. Her gün annelerinden, babalarından, çevrelerinden bir şeyler duyuyorlar ya da genç olarak yaşadıkları toplumun sorunlarını görüyorlar. Tüm bunların da gösterdiği gibi 1968 Türkiye’sinde Kürt’ü, Türk’ü, Alevi’si, Sünni’si, Çerkez’i, Ermeni’siyle bütün bir toplumun gençlerinin itirazı ve ayağa kalkışı gerçekleşmiştir. Kuşkusuz ‘68 Gençlik Hareketi, Fransa’da, ABD ve Avrupa’da etkili olmuştur. Oralarda kendi ülkelerinin emperyalist politikalarına karşı çıkış vardır. Türkiye’de, NATO’ya karşı çıkış kadar, bizzat kapitalist emperyalist sistemin baskısını gören, ona bağımlılık içinde olan 34 ülkelerden daha fazla kendi ülkesinin siyasal, toplumsal, ekonomik ve kültürel yapısını etkilediğini ve gelecekteki gelişmelerine yön verdiğini söylemek gerekir. Bu açıdan ‘68 Kuşağını birkaç devrimci gençle sınırlamak mümkün değildir. Onların etkisini çok uzun süreli görmek gerekmektedir. İdam edilen, vurularak şehit edilen önderler, devrimciler eğer sadece kendi pratikleriyle ya da kendi dönemindeki etkileriyle açıklanır ve öyle ifade edilirse; çok büyük bir yanlışa düşülmüş olur. Kesinlikle 1968 Kuşağının Türkiye tarihi açısından, Kürdistan tarihi açısından. Türk’üyle, Kürt’üyle, Alevi’siyle, Sünni’siyle Türkiye’de yaşayan bütün topluluklar açısından büyük bir anlamı vardır. Kendi eylemlerinin, kendi hareketlerinin çapını da aşan, kendilerinin de öngöremeyeceği sonuçlar ortaya çıkarmıştır. Kuşkusuz o gençlerin özlemleri vardı. Devrim yapmak istiyorlardı, Türkiye’de kendilerinin düşündüğü bir düzen oluşturmak istiyorlardı. Ama ağır saldırılar karşısında ömürleri kısa oldu. Ama yürüttükleri mücadele, kurdukları örgüt, yaptıkları eylemleri katbekat aşan çok büyük sonuçlar ortaya çıkarmıştır. Bir kere bu gerçeğin görülmesi gerekiyor. Eğer 1970-‘80 arasında gençlik hareketi, emekçi ve toplumsal hareketin çok büyük yükselişi gerçekleşmişse, Türkiye bir iç savaş durumunu yaşamış ve devlet krize girmişse; devlet iktidarı artık eskisi gibi yönetemez hale gelmiş ve bunun kete geçmiştir, Gladio harekete geçmiştir. Türkiye’deki bütün gericilik harekete geçirilmiş ve bu uyanış ezilmek istenmiştir. Bu öyle istihbarat örgütlerinin birbirine vuruşturması değildir. Kuşkusuz NATO gibi askeri ve siyasi bir güç ve onun Türkiye’deki örgütlenmeleri tabii ki Türkiye’nin kontrolden çıkmaması için, Türkiye’deki özgürlükçü ve demokratik hareketin etkili olmaması için her türlü provokasyonu da, yönlendirmeyi de yapmıştır. Ama bütün bunları ortaya çıkaran, bu tür müdahaleleri yapmak zorunda bırakan güç ‘68 Kuşağının yarattığı özgürlük ve demokrasi özlemidir. Bu hareketin toplumda ortaya çıkardığı özgürlük ve demokratik özlemleridir. Bu hareketin özgürlük ve demokrasi ruhu Türkiye’deki tüm genç- Eğer 1970-‘80 arasında gençlik hareketi, emekçi ve toplumsal hareketin çok büyük yükselişi gerçekleşmişse, Türkiye bir iç savaş durumunu yaşamış ve devlet krize girmişse; devlet iktidarı artık eskisi gibi yönetemez hale gelmiş ve bunun sonucunda 12 Eylül’de askeri faşist darbesi ve çok sert bir faşizmle toplumun uyanışı, ayağa kalkışı ezilmek istenmişse, bu durumu ortaya çıkaran ‘68 Kuşağının devrimci ruhudur. sonucunda 12 Eylül’de askeri faşist darbesi ve çok sert bir faşizmle toplumun uyanışı, ayağa kalkışı ezilmek istenmişse, bu durumu ortaya çıkaran ‘68 Kuşağının devrimci ruhudur. Onun yarattığı siyasal, toplumsal, kültürel etkidir. Onun ekonomik ve siyasal yaşamda yarattığı sonuçlardır. Bu açıdan çok büyük sonuçlar ortaya çıkarmıştır. ’68 Kuşağına Yönelik Saldırılar 1970-80 arası dönem öyle kısa bir değerlendirmeyle geçiştirilecek bir süreç değildir. 1970-‘80 arasında büyük bir mücadele yaşanmıştır. Gençlik hareketinin, bu devrimcilerin ortaya çıkardığı sonuçlar karşısında emperyalizm, NATO hare- liği harekete geçirme gücüdür. Bunlar olmasaydı Türkiye’de MHP de o düzeyde gündeme sokulmazdı, istihbarat güçleri o düzeyde harekete geçmezdi. Devlet de bu hareketlerle bu kadar uğraşmazdı. Yine bu hareketin gelişimini önlemek için provokasyonlarla devreye girmez, her türlü provokatif eylem ortaya çıkarmazdı. Ortamın o düzeyde karışık ve bulanık hale getirilmesini yaratan da bu kuşağın yarattığı özgürlük ve demokrasi mücadelesinin yarattığı Türkiye’deki değişim ve toplumu harekete geçirme gücüdür. Bu görmezlikten gelinebilir mi? Ecevit’in bu ortamı değerlendirerek “ne ezilen ne ezen, insanca, hakça düzen” sloganı ve bu tür söylemlere başvurarak 35 Sayı 60 2014 ezilenlerin, mazlumun yanında duran bir lider gibi görünüp yüzde 42 civarında oy alması ve Türkiye’nin birinci partisi olması böyle bir mücadelenin yarattığı Türkiye siyasi ortamının sonucunda gerçekleşmiştir. Bu yönüyle ‘68 Kuşağının gücünü görmek gerekir. ‘68 Kuşağı çok güçlü bir zemin ortaya çıkardı. Denizler, Mahirler, İbrahimler, onların yarattığı zemin üzerinde gençlik öyle bir sol harekete eğilim gösterdi ki, bir değil, onlarca sol, sosyalist, devrimci örgüt ortaya çıktı. Bu aslında Türkiye’deki ‘68 Kuşağının yarattığı verimli topraktan dolayı, özgürlük ve demokrasi özlemine seslenmenin toplumu etkilediği bir Türkiye, bir Kürdistan yarattığı için bu kadar örgüt ortaya çıkardı, bu kadar eğilim ortaya çıktı. Birçok örgütün top- olan Türkiye’yi sarsmasıydı, Türkiye’deki siyasal sistemi altüst edecekti. ABD ve Avrupa Türkiye’yi kullanamayacak duruma gelmişti. Bu nedenle NATO’ya bağlı orduyu harekete geçirerek bir kök kazıma harekâtına giriştiler. Bu açıdan ‘68 Kuşağı derken özellikle onların şehadetleri sonucunda ortaya çıkan tüm bu gelişmeleri, ‘68 Kuşağının ortaya çıkardığı sonuçlar olarak değerlendirmek gerekiyor. Dünyadaki diğer ‘68 hareketleri bu denli sonuçlar yaratmamış, toplumu bu denli etkilememişlerdir. Türkiye’deki ‘68 Kuşağı, yani Denizler, Mahirler, İbrahimler ve onun çevresinde örgütlenenler ise Türk devletini, NATO’nun en önemli askeri gücü, uç beyi, uç karakolu olan Türkiye’yi sarsmıştır. Tek başına bu durum bile Türkiye’deki Türkiye’deki ‘68 Kuşağının yarattığı verimli topraktan dolayı, özgürlük ve demokrasi özlemine seslenmenin toplumu etkilediği bir Türkiye, bir Kürdistan yarattığı için bu kadar örgüt ortaya çıkardı, bu kadar eğilim ortaya çıktı luma seslenerek örgütlenebildiği, taban bulabildiği bir 70-80 arası yaşadık. Toplum bu düzeyde güçlü bir biçimde demokrasi ve özgürlük özlemlerine yöneldiği için hak, adalet kavramlarına sarıldığı için, sömürüye ve baskıya karşı çıktığı için Türk devleti de MHP’yi kullandı, istihbarat örgütünü güçlü biçimde devreye sokarak bu eğilimi durdurmaya, bastırmaya çalıştı. Bu hareketin etkileri o kadar güçlüydü ki, bu yol ve yöntemlerle tümden bastırılıp tasfiye edilemeyince 12 Eylül’de dört dörtlük bir askeri faşist darbeyle kökü kazınmak istendi. ‘68 Kuşağının yarattığı bütün değerlerin kökü kazınmak istendi. Onun etkisi tümden silinmek istendi. Böyle ağır bir saldırı ortaya çıktı. Tabii ki bu faşist darbe ABD’nin, NATO’nun desteklediği bir harekâttı. Ama bu kadar destek verilmesinin nedeni, bu dalganın NATO’nun uç bölgesi 36 ‘68 hareketinin gücünün ne düzeyde olduğunu ortaya koymaktadır. ’68 Kuşağının Ortaya Çıkarttığı Devrimci Bir Genç; Önder APO ‘68 Devrimci Gençlik Hareketi kuşkusuz Kürdistan Özgürlük Hareketi’ni de ortaya çıkaran temel etkenlerdendir. Önder APO da ‘68 kuşağındandır. Belki Önder APO bir iki yıl sonra bu hareketle tanışmıştır. 1970-71’de 1968 Kuşağıyla daha sıkı ilişki içindedir. 1968 Kuşağıyla tanışmış bir önderliktir. 1968 hareketinin belirli düzeyde etkilediği DDKO hareketi vardır. Kuşkusuz DDKO, Güney’deki KDP’nin de belirli düzeyde etkisindedir, ama dünyadaki gençlik hareketi de belirli düzeyde bu hareketi etkilemiştir. Önder APO, DDKO ile de belirli bir ilişki içindedir, oraya gidip gelmektedir. Yine 1960 sonu ve ‘70’lerin başında Türkiye’deki gençlik hareketiyle, devrimci hareketle tanışmıştır. Onları da yakından takip etmektedir. Zaten 1971 yılında üniversiteye girmiştir. Ondan önce de İstanbul’da ve Ankara’da kalması söz konusudur. Bu süreçlerde de Türkiye’deki sol güçlerle tanışmıştır. Zaten Siyasal’a girdiğinde de SBF Mahir Çayan’ın okuludur. THKP-C’nin en önemli merkezlerindendir. Önder APO’nun Siyasal Bilgilere öğrenci olarak girmesi bu hareketle, THKP-C’yle ve sol güçlerle yakından tanışma, onları görme fırsatı olmuştur. Zaten bu gençlik hareketinden, ‘68 Kuşağının yarattığı Türkiye’deki siyasal ortamdan yararlanarak sosyalizme ve devrimci mücadeleye ilgi duymuştur. Artık 1970-71’de sosyalizmi benimsemiş olan bir gençtir. Belki herhangi bir grubun, hareketin üyesi değil- Türkiye’deki devrimci güçlerin mücadelesini, duruşunu da takip sürekli takip edebilmiştir. İşte bu süreçte 1972’nin 30 Mart’ında Mahir Çayan ve arkadaşlarının, Deniz Gezmişleri kurtarmak için yaptıkları eylem sonrası Tokat-Niksar’ın Kızıldere köyünde katledilmesini protesto etmek için Siyasal Bilgiler Fakültesinde öğrenci boykotu düzenlemiştir. 12 Mart darbesinin o ağır faşist baskı koşullarında bir okulda boykot düzenlemek tabii ki büyük ve devrimci bir eylemdir. Bu büyük devrimci eylemin esas örgütleyicisi de Önder APO’dur. O zaman 23 yaşında bir gençtir. Herhangi bir örgütün yöneticisi değildir. Ama devrimci örgütlerin dağıtıldığı, 12 Mart askeri darbesi sonucu faşist Önder APO’nun sorumluluk duygusunu, olaylara ve olgulara ciddiyetle yaklaşılmasını Mahir Çayan ve arkadaşlarının hemen katledilmesinden sonra bir boykot düzenlenmesinde görmekteyiz. dir, ama devrimci gençlik hareketinin bir sempatizanıdır, ilgi duyan bir gençtir. Bu ilgisi de sıradan bir ilgi değildir. Bu gençlik hareketinin, sosyalizmin Türkiye açısından özgürlük ve kurtuluş getireceğine inanmıştır. Yine Kürt genci olarak sosyalizmin Kürt halkının sorunlarına da çözüm getireceğine inanmaktadır. Bu yönüyle sosyalizme güçlü inanç vardır. Böyle bir inanca sahip olduğu bir süreçte 1971’de Siyasal Bilgiler Fakültesine kaydolmuştur. Önder APO’nun Siyasal Bilgiler Fakültesine kaydolduğu süreç, aynı zamanda 12 Mart askeri darbesinin gerçekleştiği süreçtir. Darbe olduğunda Türkiye’de; Ankara’da, İstanbul’dadır. Bu süreçleri yakından takip etmektedir. Böyle bir bilinçle Siyasal Bilgiler Fakültesinde sosyalizmi; Mahirlerin, Denizlerin, Türkiye’deki devrimci gençlik hareketinin mücadelesini yakından takip etmiştir. Yine 12 Mart darbesini yakından görmüş, buna karşı baskıların arttığı dönemde gerçekleşen bu katliam sonrası sorumluluk bilinciyle, devrimci güçlere bağlılığıyla, sosyalizme inancıyla devrimci gençlik hareketinin merkezlerinden olan Siyasal Bilgiler Fakültesinde gençleri örgütlemiş ve boykot gerçekleştirmiştir. Böyle bir boykota 23 yaşında genç bir öğrenciyken devrimci bir sorumlulukla, ciddiyetle öncülük yapması, örgütlemesi Önder APO’nun karakterini, kişiliğini ortaya koymaktadır. Bir düşünceye bağlandığı zaman ona karşı nasıl sorumluluk duygusu taşıdığını; herhangi bir olay karşısında nasıl ciddi yaklaşım içinde olduğunu ortaya koymuştur. Önder APO’nun sorumluluk duygusunu, olaylara ve olgulara ciddiyetle yaklaşılmasını Mahir Çayan ve arkadaşlarının hemen katledilmesinden sonra bir boykot düzenlenmesinde görmekteyiz. Tabii ki büyük bir eylem olduğu için 12 Mart askeri darbesi, 12 Mart faşizmine karşı bir 37 Sayı 60 2014 direnişçi tutum, bir meydan okuma gibi bir eylem olduğu için hemen bu boykotun üzerine gidilmiştir. Boykotu örgütleyenlere yönelik bir tutuklama kampanyası başlatılmıştır. Bu kampanyanın sonucu Önder APO ve birçok öğrenci arkadaşı tutuklanmıştır, Mamak cezaevine atılmıştır. Tabii Siyasal Bilgiler Fakültesinde olduğu için boykot THKP-C’nin bir eylemi olarak değerlendirilmiştir. Bu gerçeklik, Önder APO ile 1968 Hareketi arasındaki bağı yakından göstermektedir. Önder APO da 1968 hareketinin ortaya çıkardığı devrimci bir gençtir. 1968 gençlik dalgasının etkilediği ve kendine çektiği bir Kürt genci; bir öğrencidir. Bu açıdan, Önder APO dünyada gelişen ve Türkiye’de kendini çok etkili bir biçimde dışa vuran ‘68 Kuşağının bir parçasıdır. Önder APO’nun ‘68 Kuşağıyla ilişkisini zindanda da devrimci duygusunu, düşüncesini pekiştirmiş, yoğurmuştur. Zindana THKP-C’ye sempati duyan bir devrimci genç olarak girmiş, ama kaldığı altı ay içinde kesinlikle sorumluluk duygusu daha da gelişmiş, sorunu daha ciddi ele almaya başlayan bir önder adayı olarak çıkmıştır. Özellikle de Mahirlerin katledilmesi, ardından Denizlerin idam edilmeleri, Önder APO’da ‘68 Kuşağının geliştirdiği bu devrimci mücadeleye bağlı kalarak onların anılarını gerçekleştirmek kararlılığı ve duruşunu geliştirmiştir. Bu yönüyle Önder APO Mamak cezaevinde kendini tümden devrimci mücadeleye adama kararı vermiştir. Daha Mamak’tayken “öyle bir devrimci ve mücadele başlatmalıyız ki, Mahirlerin, Denizlerin mücadelesi gibi kesintiye uğramasın” sonucunu çıkarmıştır. Düşmanın yarattığı koşullarda değil Önder APO’da ‘68 Kuşağının geliştirdiği bu devrimci mücadeleye bağlı kalarak onların anılarını gerçekleştirmek kararlılığı ve duruşunu geliştirmiştir. Bu yönüyle Önder APO Mamak cezaevinde kendini tümden devrimci mücadeleye adama kararı vermiştir. böyle değerlendirmek gerekir. Önder APO boykottan sonra tutuklanmıştır ama bir örgüt lideri değildir; hatta bir örgüt üyesi bile değildir. THKP-C’ye sempatisi vardır; ilişkisi o kadardır. Ama bütün devrimcilerin illegaliteye geçtiği, tutuklandığı 12 Mart faşizmi altında kimsenin devrimci örgütlenme ve eyleme cesaret edemediği bir dönemde, bir devrimci genç olarak böyle bir eylem geçekleştirmesi, Önder APO’nun devrimci siyasal mücadeleye öncülük düzeyinde aktif katılacağını, yaşamının yönünü böyle çizdiğini ortaya koymuştur. Çünkü o zor koşullarda böyle bir boykot gerçekleştirmek ve bunun öncülüğünü yapmak böyle bir kararlılığı, böyle bir duruşu ve yaşamına bu doğrultuda yön vermesini ifade etmektedir. Önder APO bu sorumluluk ve ciddiyetle boykota katıldıktan sonra tutuklanmış, 38 de devrimcilerin, devrimci güçlerin kendi yarattıkları ortamda ve zamanda mücadeleyi geliştireceği bir hareketin ortaya çıkarılması gerektiği düşüncesine ulaşmıştır. Öyle bir hareket geliştirmeliyiz ki kesintiye uğramasın, yenilmesin ve başarıya gitsin kararlılığı ortaya çıkarmıştır. Yedi ay sonra Mamak cezaevinden çıkarken Önder APO’nun gelişmesi ve ortaya koyduğu kararlılık bu çerçevede olmuştur. Yedi ay, o dönemin Türkiye koşullarında az bir cezaevi yatma değildir. Sempatizan bir öğrenci olarak boykot yapmıştır. THKP-C ile organik bağı olan bir boykot değildir. Sadece devrimci gençlerin sorumluluk duyarak gerçekleştirdiği bir eylemdir. Böyle bir eylem sonrası yedi ay cezaevinde yattıktan sonra serbest bırakılmıştır. Devrimci bir genç olarak, devrimci sempatizan olarak girdiği cezaevinden, ‘68 Kuşağı gençliği şehitlerine bağlılığın gereği olarak devrimci mücadele geliştirme kararlılığıyla zindandan çıkmıştır. Önder APO zindandan çıkar çıkmaz gerçekten de ‘68 devrimci kuşağına bağlılığını ortaya koymuştur. Çıkar çıkmaz hemen devrimci gençliği örgütleme çabası içine girmiştir. 1972’nin sonunda çıktıktan sonra boş durmamıştır. En başta da devrimci sempatizan gençlerin yoğun olduğu Siyasal Bilgiler Fakültesinden yanına aldığı birkaç THKP-C sempatizanıyla birlikte, Siyasaldaki THKP-C’ye yakın gençleri örgütlemeye çalışmıştır. Bu konuda önemli bir çaba göstermiştir. 1973’ün sonundaki seçim öncesi ve sonrasında örgütlenme çabalarını daha da arttırmıştır. Kesinlikle bilinmelidir ki, 12 Mart’tan sonra Türkiye’de, devrimci gençliğin örgütlenmesine öncülük eden, devrimci gençliği ilk örgütleyen Önder APO’dur. Kuşkusuz İstanbul’da, Ankara’da, başka yerlerde Mahirlerin, Denizlerin, İbrahimlerin anısına bağlılığın gereği olarak gençliği örgütlemeye çalışan, bu devrimcilerin anısına devrimci mücadeleyi örgütlemek ve geliştirmek isteyen başkaları da olmuştur. Ama bunların başında Önder APO gelmektedir. Bu gerçeklik çok iyi bilinmemektedir. Ancak 1972-‘73‘74’te Ankara devrimci gençliğin, özellikle de THKP-C’lilerin ağırlıkta olduğu Siyasal Bilgiler Fakültesindeki gençlerin kim tarafından örgütlendiği araştırılırsa, yanıtın Önder APO olduğu açığa çıkacaktır. Özellikle 1974’teki Ecevit affıyla bazı THKP-C üyelerinin dışarı çıkmasından sonra THKP-C’lilerin örgütlenmesinde başka isimler de ortaya çıkmıştır. 1974 affına kadar Ankara gençliğinin, özellikle de THKP-C’ye bağlı gençliğin, sempatizanların örgütlenmesinde birinci derecede rol oynayan Önder APO’dur. Bunu o dönemde Siyasal Bilgiler Fakültesinde ya da başka okullarda okuyan THKP-C sempatizanı, THKP-C’ye bağlı gençler bilmektedir. Bunu Siyasal Bilgiler Fakültesinde öğrenci olan Ali Arfatlı, Nasuh Mitap; yine o dönemde Siyasal Bilgiler Fakültesinde etkili olup THKP-C’ye sempati duyanların hepsi bilmektedir. Sadece THKP-C değil, diğer örgütlerin de, THKO, TİKKO sempatizanları da iyi bilmektedirler. 1974’te TKP, TİP, TİSİP geleneğinden gelenlerin, o geleneğe yakın olanların kurduğu ADYÖD’nin devrimci gençlerin eline geçmesi, ADYÖD’nin devrimci gençliğin odağı haline gelmesinde Önder APO’nun rolü belirleyicidir. Önder APO kurulan ADYÖD’nde devrimci gençliğin etkin olması için yeniden yapılanması ve kongreye gitmesi sürecinde Önder APO, ADYÖD Üst Kurulu denen oluşumun içindedir. Onun sorumluluğunu yapmaktadır. ADYÖD’te devrimci gençler etkili hale gelmişse, daha sonra ADYÖD’te THKP-C’nin etkinliği artmış, sonunda ADYÖD; AYÖD biçiminde yeni bir oluşuma dönüşmüşse, bu süreçte en etkili öncülük yapan devrimci kişilik de yine Önder APO’dur. Bu gerçekliğin herkes tarafından bilinmesi gerekir. “Önder APO’nun Türkiye Devrimci Gençlik Hareketi içinde yeri nedir?” diye sorulursa, “1968 Kuşağına bağlılığın sürdürülmesinde en büyük rolü oynayan devrimci kişiliktir” demek kesinlikle bir gerçeği ifade etmek olur. Hiç kimse Mahirlerin, Denizlerin, İbrahimlerin anısına bağlılığın gelişmesinde, onlara bağlılık temelinde 1970’lerde güçlü bir devrimci gençlik hareketi ortaya çıkmasında Önder APO’nun emeğini, çabasını inkar edemez. O dönemde devrimci gençlik hareketinde yer alanlar bu gerçeği bilmekteler ve bu gerçeği takdir etmeleri gerekir. Şimdi çok dillendirilmiyor. Ama eğer “1973-74 affıyla THKP-C üyeleri çıkana kadar Ankara’da devrimci gençliğe, özellikle THKP-C’ye bağlı gençlere kim öncülük yaptı, onları kim örgütledi, onların örgütlü hale gelmesinde esas rolü kim oynadı?” denilirse, bunun Önder APO olduğu açıktır. Ama ne yazık ki o dönemde THKP-C içinde yer alan sorumlu kişiler bu gerçeği açıkça ortaya koymamaktadırlar. Kürdistan’da ’68 Kuşağının Yarattığı Gençlik; APOCULAR! 12 Mart sonrasında devrimci önderler 39 Sayı 60 2014 katledilmiş, zindanlara atılmışken Önder APO devrimci sorumluluk duyarak bu gençleri örgütleme çabasına giriştiği süreçte, aslında Türkiye halkıyla Kürt halkının özgürlüğünü ve kurtuluşunu ortak mücadelede görmektedir. Daha o dönemde Önder APO’nun hedefinde ortak mücadele vardır. Ama THKP-C içindeki sosyal şoven eğilimin Kürt sorununa doğru yaklaşamama, Kürtlerin kendi öz örgütlenme iradeleriyle ortak mücadele içinde yer alma gereği ve gerçeğini görememe, Kürtleri kendi örgütlerinin eklentisi, mücadelenin destekçisi olarak düşünmesi nedeniyle Önder APO ayrı örgütlenme ve bağımsız bir mücadele yürütmek zorunda kalmıştır. Eğer o dönemde, 1970’lerin başında özellikle THKP-C içinde Kürt sorununa doğru bir yaklaşım olsa ve Kürtlerin kendi örgütleriyle, kendi iradeleriyle ortak örgütlenmenin, ortak iradenin içinde olma gerçeği görülebilseydi, Önder APO o durumda kesinlikle böyle bir ortak örgütlenme ve mücadele geliştirebilirdi. Ama ne Türkiye’deki solun sorumluluk düzeyi, Kürt sorununa yaklaşımı, ne Türkiye’nin siyasal koşulları, ne de o dönemde Kürtlerde var olan siyasi eğilimler böyle bir ortak örgütlenme ve mücadelenin gelişmesine imkan vermiştir. Önder APO’nun ‘68 Kuşağının önderlerinden olduğu kesindir. Esas olarak da ‘68 Kuşağının anısına bağlı olarak 1970’lerde devrimci gençlik hareketini geliştirenlerdendir. Türkiye devrimci gençlik hareketini geliştirme sorumluluğu duyanlardandır. Önder APO gerçekliği budur. Buna karşılık, Türkiye’deki örgütlerin hiçbirisi Önder APO’nun siyasi ufkuna sahip olamamıştır. Örgütlenme ufkuna olumlu yaklaşılmadığı için Önder APO ‘68 geleneğini Kürdistan’da ayrı bir örgütlenme ve mücadele hattıyla pratikleştirmiştir. Bu yönüyle APOCU grubun ortaya çıkmasını kesinlikle ‘68 Kuşağından bağımsız olarak görmemek gerekir. ‘68 Kuşağı Türkiye’de Denizler, Mahirler, İbrahimler şahsında devrimci örgütler ortaya çıkardığı gibi, aynı ‘68 Kuşağı Önder APO şahsında da -belki bir iki yıl gecikme- 40 li olarak- APOCU’lar denen grubun ortaya çıkmasına zemin olmuştur. 1973’te Çubuk barajında kurulan APOCU’lar denen grup, aslında ‘68 Kuşağının Kürdistan’daki versiyonudur. ‘68 Kuşağının Kürdistan’da temsil edilmesidir. Tabii ki bu sadece bir gençlik hareketi değil, kültürel soykırımcı sömürgecilik altında olduğu için bir halkın özgürlük ve demokrasi mücadelesini yürütme sorumluluğunu üstlenmiş bir hareket olmuştur. Nasıl ki Denizler, Mahirler, İbrahimler salt gençlik Önderleri olmaktan çıkıp bir devrimci hareket geliştirme Önderi olmuşlarsa, bu gerçekliği Kürdistan’da da Önder APO temsil etmiştir. Diğer hareketler 12 Mart koşullarında yenilirken, Önder APO’nun onların deneyimlerinden çıkardığı dersler ve Mamak’ta verdiği sözle, “öyle bir hareket başlatmalıyım ki sürekli olsun, düşmanın istediği koşullarda değil kendi yarattığımız koşullarda mücadele etsin, başarıyı sağlayacak sürekli mücadele ve bir hareket gelişsin” düşüncesini 1973 Çubuk Barajındaki tutumuyla ortaya koymuştur. Aslında 1973’te Çubuk barajında ortaya konulan tutum ayrı bir Kürt örgütlenmesini ifade etmekte; öyle bir çekirdek oluşturmaktaydı. Buna karşın, Önder APO o süreçte hala Kürt örgütlenmesiyle Türkiye’deki devrimci mücadeleyi ortaklaştırma çabası içindeydi. Ortak örgütlenme, ortak hareket ve ortak mücadele geliştirme yaklaşımı vardır. Bu gerçekleşmediğinden Kürtlerin özgün örgütlenme ve öz iradelerini ortaya çıkarmaları çabası 1973 Çubuk Barajında ortaya çıkmıştır. Daha sonra ise tamamen bir ayrı örgütlenme ve mücadele gerçeği olarak tarih sahnesindeki yerini almıştır. Kuşkusuz APOCU grubun bir gençlik hareketi olarak ortaya çıkmasında ’68 Kuşağı ve hareketi ile Denizlerin, Mahirlerin, İbrahimlerin yürüttüğü mücadelenin etkisi kadar, o dönemde bütün dünyada büyük etkisi olan Vietnam kurtuluş mücadelesinin de büyük etkisi olmuştur. Bu iki olgu, Kültürel soykırımcı sömürgecilik altında yok edilmek istenen bir halkın devrimci gençleri olarak APOCU grubun bir gençlik hareketi olarak ortaya çıkmasında önemli moral değerler olmuş; önemli etkide bulunmuştur. Önder APO’nun siyasal düşünce ve tutumunun gelişmesinde ‘68’ler hareketi ile o dönemde Kürdistan’da belli bir popülerliği olan DDKO’nun etkisi de olmuştur. Esas olarak ‘68 Kuşağı, Vietnam hareketinden etkilenmiş, ama DDKO’nun da belirli düzeyde etkisiyle şekillenen bir hareketten söz etmek gerekir. APOCU Hareket devrimci ve mücadeleci karakteri ile özgürlük ruhunu ‘68 Kuşağı ve Vietnam ulusal kurtuluş hareketinden almıştır. Yine dünyadaki sosyalizmin etkisi vardır. Ama milli kimlik olarak Kürt genci ve grubu ortaya çıkması açısından da DDKO’nun kısmi etkisinden söz etmek mümkündür. Ama liştirebilirdi. Ancak böyle bir militanlık Kürdistan’daki sömürgeciliğe karşı koyabilir, bu sömürgeciliği geriletecek bir mücadele yürütülebilirdi. Bu açıdan da Türkiye’de ‘68 Kuşağı ve onun temsilcilerini örnek alırken, dünyada da büyük bir kahramanlık yürüten, fedai savaşı yürüten Vietnam’daki direnişçileri, Vietnam’daki ulusal kurtuluşçuların fedailiğini, militanlığını kendi grubunun mayası yapmaya çalışmıştır. Bu açıdan da hem ‘68 Kuşağı ve onun temsilcilerini hem de Vietnam’da Amerika’ya karşı büyük bir fedai ruhla direnen Vietnamlı devrimcileri, fedaileri de Kürt halkı her zaman anmak durumundadır. Bugün ortaya çıkan PKK militanlığında, gerilla fedailiğinde böyle bir direnişçiliğin mayası bulunmaktadır. Kuşkusuz APOCU gençlik grubu ‘68 Kuşağı ve onun temsilcileri olan Denizlerin, Mahirlerin, İbrahimlerin militan kişiliğiyle şekillenmiştir. Onların militanlığını kendisine örnek almıştır. Önder APO’nun kimliğini, kişiliğini ortaya çıkaran ‘68 hareketi, onun yarattığı Türkiye devrimci gençlik hareketi, Vietnam ulusal kurtuluş savaşı ve dünyadaki reel sosyalizmin hala o dönemde süren etki gücü esastır. APOCU gençlik grubu ‘68 Kuşağı ve onun temsilcileri olan Denizlerin, Mahirlerin, İbrahimlerin militan kişiliğiyle şekillenmiştir. Onların militanlığını kendisine örnek almıştır. Onların militanlığını ilk grup aşamasının moral değeri haline getirmiştir. Onların fedailiğini, başkaldırışını, yiğit duruşunu APOCU grubun militan kimliği haline getirmiş, moral değeri olarak ele almıştır. Kültürel soykırımcı sömürgeciliğe karşı ancak çok güçlü militan duygu ve duruşlarla mücadele edilebilirdi. Kültürel soykırımcı Türk sömürgeciliğine karşı sıradan mücadelelerle sonuç almak mümkün değildi. Türk devletine karşı büyük adanmışlık ve fedailik ancak Kürt halkının Özgürlük Mücadelesini ge- bugün gerilla yiğitliğinde, gerilla direnişinde Kürt’ün tarihteki savaşçı karakteri ve yiğitliği esas zemindir. Böyle bir zemin olmasaydı, Kürt toplumunda, Kürt gerçeğinde direnişe yatkınlık, savaşa yatkınlık, yiğitlik karakteri bulunmasaydı kuşkusuz Vietnam’daki ve Türkiye’deki bu yiğit devrimcilerin anıları, karakterleri ve duruşlarını kendi kimliğinde somutlaştıracak, kimliğinin parçası haline getirecek bir durum ortaya çıkmazdı. Var olan zeminde bu mayanın tutması, tarihteki Kürt yiğitliğinden payını alsa da, esas şekillendirenin, o mayayı, o zemini güçlü biçimde ortaya çıkaranın ‘68 Hareketi ve Vietnam’daki fedai direnişçilik olduğunu söylemek bir gerçekliği ifade etmektir. APOCU gençlik hareketi böyle bir temelde tarih sahnesine çıktı. Tabii ki başta bir gençlik hareketi olarak ortaya çıktı. Ama esas olarak da Kürt halkının Özgürlük Mücadelesini geliştiren bir Özgürlük Hareketi olarak şekillendi. Önder APO’nun “Genç 41 Sayı 60 2014 başladık, genç başaracağız” demesi, hareketin bir gençlik hareketi olarak başladığını, dolayısıyla bu hareketin mayasında bir gençlik ruhu olduğunu vurgulamaktadır. Bugün de hala PKK’deki o gençlik ruhu ayakta tutulmaya çalışılmaktadır. Eğer PKK’de biraz devrimci ruh kalmışsa, mücadele ruhu kalmışsa, başlangıçtaki o gençlik dinamizminin ortaya çıkardığı mücadele ruhudur, atılım ve atılganlık ruhudur. PKK zaten böyle gelişmiştir. APOCU grup gençlerle yola çıkmıştır, gençlerle örgütlenmesini geliştirmiştir. İlk önce Ankara’da bir grup genç olarak yola çıkmış, Ankara’da bir hareket oluşturacak düzeyde kendisini kadrolaştırdıktan hemen sonra da Kürdistan’a yönelmiştir. Ama Ankara’da oluşturduğu kadrolaşma çok anlamlı, çok değerlidir. Eğer bugün Kürdistan Özgürlük Hareketi bu noktaya gelmişse, Önder APO’nun bizzat eğittiği, örgütlediği ve Ankara’da bir grup olarak hazırladığı gençlerin, gençlik ruhunun ve onun ortaya çıkardığı mücadele azmi ve dinamizminin payı belirleyicidir. Hakiler, Kemaller, Hayriler, Mazlumlar hep bu grubu oluşturan genç militanların direnişçi ruhlarını, karakterlerini bu harekete vermesiyle PKK gerçeği, böyle bir Özgürlük Hareketi gerçeği ortaya çıkarmıştır. Kuşkusuz Hakilerin, Hayrilerin, Kemallerin, Mazlumların bu düzeyde dirençli olmalarını sağlatan, Önder APO’nun mücadeleci kimliği ve mücadeleci kişiliğidir. ‘68 Kuşağını, Mahirleri, Denizleri, İbrahimleri çok iyi temsil etmesidir. Yine sömürgeciliğe, kültürel soykırıma, dünyadaki emperyalizme, Türkiye’deki baskıcı düzene büyük bir öfke duymasıdır. Önder APO ve APOCU grup şahsında emperyalizme, Türk devletine, baskıcı ve sömürücü düzene büyük bir öfke vardır. Bir yönüyle APOCU grup gençliğin öfkesiyle, bir öfke hareketi olarak tarih sahnesine çıkmıştır. Sömürgeciliğe, kapitalizme, emperyalizme, Türkiye’deki oligarşik faşist düzene büyük öfke duyulmasaydı gençliğin özünde, ruhunda, beyninde var olan o öfke ve Denizlere, Mahirlere, İbrahimlere, dünyadaki kurtuluş mücadelesi verenle- 42 rin anısına bağlılığın gereği olarak güçlü temsili yapılmasaydı, PKK Kürdistan’da özgürlük mücadelesinin öncü gücü haline gelemezdi. Ortadoğu’daki siyasal gelişmeleri bu kadar etkileyecek bir güce ulaşılmazdı. Demek ki bu güce ulaştıran kuruluşundaki gençlik mayasıdır. Gençlik ruhunu, dinamizmini taşımasıdır. Bu bağlamda APOCU grup bir gençlik grubu, bir gençlik hareketiydi denilebilir. Mahirler, Denizler bir gençlik hareketi olarak başlamalarına rağmen, ağır olan Türkiye’nin sorunları karşısında gençlik hareketi düzeyini aşmış ve Türkiye’nin tüm sorunlarını çözecek bir hareket ortaya çıkarmış, bunun mücadelesini vermişlerse, APOCU Hareket de öyle olmaya özen göstermiştir. Kürdistan’daki sömürgecilik kültürel soykırımcı karakterdedir. Kürtleri tümden yok etme karakterinde olan Kürdistan’daki sömürgecilik, insanlık tarihindeki en ağır sömürgecilik, dünya tarihinde eşi görülmemiş bir sömürgecilik gerçeği olduğundan, tabii ki böyle bir sömürgeciliğe karşı salt bir gençlik hareketi olarak karşılık vermek mümkün olmazdı. Bir gençlik hareketi olarak başlanmıştır, ama bu daha başından itibaren salt Kürt gençliğinin hareketi değil, bütün halkın özgürlük ve demokrasi mücadelesi olarak tarih sahnesine çıkmıştır. Yani gençliğin kendi toplumuna karşı sorumluluk duymasının en önemli örneğini APOCU grupta görebiliriz. Belki de tarihte hiçbir gençlik grubu APOCU grup kadar halkına, ülkesine bu düzeyde sorumluluk duymamıştır. APOCU grup Ankara’da gençlerden oluşan militan, devrimci ruhlu gençlerden oluşan bir grup olduğu için hemen dinamizm ortaya çıkmıştır. Daha Ankara’dayken sayısı azdır, ama etkisi çoktur. Dikkate alınan bir gruptur. Sayısının çok ötesinde siyasi ve militan bir ağırlığı, saygınlığı vardır. Daha grup oluşum aşamasındayken, daha Kürdistan’a gelmeden Ankara’da faşistlere karşı mücadelede hiç geri durmamış, öncülük yapmıştır. Örneğin diğer Kürt örgütleri “bize ne, burası Kürdistan değil, biz buradaki savaşın parçası olma- yız” derken, APOCU grup bunu dememiştir. Ankara’da, İstanbul’da, İzmir’de, bulunduğu her yerde Türkiye’deki devrimci gençlerle, sol gruplarla omuz omuza faşizme karşı mücadele etmiştir. Hem de aktif ve en önde mücadele etmiştir. Göğsünü siper ederek mücadele etmiştir. Bu da tabii ki APOCU grubun karakterinin şekillenmesinde etkili olmuştur. Günümüzde APOCU Gençlik ve PKK Gerçekliği Bugün de APOCU grup Türkiye’de de devrimci mücadeleyi geliştirmek istiyor, Türkiye’deki halkın sorunlarına ilgi ve sorumluluk duyuyorsa, bu durum Önder APO’nun çıkışı, duruşu ve APOCU grubun ortaya çıktığı dönemde Türkiye’deki sal Bilgiler Fakültesinde geliştirilen faşizme karşı ortak mücadele tartışmasında Önder APO, “faşizme karşı mücadelede omuz omuza biz de varız, bu mücadelenin parçasıyız” diyerek tavrını ortaya koymuştur. Diğer Türk solu grupları böyle bir ortak tavrı takınamayıp parçalı bir tutum içinde olurken, kendilerini çeşitli gerekçelerle geri çekip faşizme karşı mücadele birliğinde yer almaz, tek başına hareket etme yaklaşımı gösterirken, Önder APO “kesinlikle gençliğin faşizme karşı devrimci direnişinin olduğu her yerde olacağız” diyerek tutumunu ortaya koymuştur. Bu da bir duruştur. Mahir Çayanların şehadetine karşı nasıl sorumluluk duymuş, o direnişi örgütlemiş, zindandan çıktıktan sonra nasıl ki Ankara’da devrimci gençli- Önder APO, “faşizme karşı mücadelede omuz omuza biz de varız, bu mücadelenin parçasıyız” diyerek tavrını ortaya koymuştur. Diğer Türk solu grupları böyle bir ortak tavrı takınamayıp parçalı bir tutum içinde olurken, kendilerini çeşitli gerekçelerle geri çekip faşizme karşı mücadele birliğinde yer almaz, tek başına hareket etme yaklaşımı gösterirken, Önder APO “kesinlikle gençliğin faşizme karşı devrimci direnişinin olduğu her yerde olacağız” diyerek tutumunu ortaya koymuştur devrimci mücadeleye karşı duyduğu sorumlulukla ilgilidir. Ankara’da bulunduğu müddetçe kesinlikle faşizme karşı mücadeleden geri durmamıştır. Bulunduğu her yerde etkin biçimde faşistlere karşı mücadele etmiştir. Bu gerçeklik APOCU hareketin en önemli özelliklerinden biridir. Başka Kürt grupları da olmuştur, ama hiçbirisi APOCU grubun takındığı bu tutumu takınmamıştır. Bulunduğumuz her yer bizim için mücadele alanıdır demiş ve faşistlere karşı mücadelede her zaman en önde olmuştur. Okullarda, fabrikalarda, her yerde faşistlere karşı direnişte en önde olmuştur. Bu konuda kesinlikle kendisini geri çekmemiştir. Örneğin, Siya- ğin örgütlenmesinde birinci dereceden sorumluluk taşımışsa, Türkiye’deki devrimci gençliğin örgütlenmesinin en öndeki militanı, öncüsü olmuşsa; Ankara’da faşizme karşı mücadelenin keskinleştiği bir dönemde de APOCU grup da bu mücadelenin etkin bir parçası olmuştur. Tabii ki belirli gruplaşma belirli bir düzeyde oluşturulunca Kürdistan’a dönülmüştür. 1976 Şubat ayı Dikmen Toplantısıyla birlikte Kürdistan’a tam dönüş gerçekleştirilmiştir. Kuşkusuz ondan önce de 1974-‘75’te de Kürdistan’a gidişler olmuş, sınırlı çalışmalar yapılmıştır. Ama ‘76 Şubat toplantısıyla birlikte artık bütün kadroların Kürdistan’a gitmesi, Kürdistan’da 43 Sayı 60 2014 mücadeleyi geliştirmesi kararlılığı ortaya çıkmış ve bu derhal pratikleştirilmiştir. Kürdistan’a gidilirken de hedef, gidilen yerde gençliğin örgütlendirilmesi, eğitilmesi ve kadrolaştırılması olmuştur. Bu nedenle de Ankara’dan Kürdistan’a dönüşte ilk gidilen yerler öğrenci gençliğin yoğun olduğu Antep, Amed; işçilerin yoğun olduğu Batman, Ceylanpınar; devrimci gençliğin yoğun olduğu Elazığ, Dersim, Serhat ve Urfa’dır. Bu açıdan hem öğrenci gençliğin, hem de işçilerin bulunduğu alanlar PKK’nin ilk örgütlenme ve mücadele alanları olmuştur. Buraların seçilmesinin temel nedeni ise gençlerden devrimci kadrolar çıkarmaktır. Bu yönüyle grup çalışmasını ilk başta da gençliğin ve işçilerin yoğun olduğu yerlerde başlatarak emekçilerden, emekçi çocuklarından militan çıkarma çalışmasıyla işe başlamıştır. Kısa sürede de gittiği her yerde gençliği örgütlemiştir. Antep’te, Urfa’da, Batman’da, Amed’te, Dersim’de, Elazığ’da, Serhat’ta örgütlemiştir. Kürdistan’daki diğer tüm gruplardan farklı olarak gençliğe önem veren, gençlikten kadro çıkararak aktif mücadele eden bir hareket olmuştur. APOCU hareketin başta bir gençlik grubu olarak şekillenmesi, daha sonraki APOCU hareketin ve PKK’nin de çok genç, dinamik bir hareket ve parti olarak mücadeleye atılmasını beraberinde getirmiştir. APOCU Hareket 1973’ten ‘78’e kadar esas olarak bir gençlik hareketidir. 1978’deki Hilvan mücadelesiyle birlikte durum değişmiş, köylere kadar yayılmıştır. Yine 1978’e gelindiğinde Batman’da, Ceylanpınar’da, Antep’te işçiler içinde de önemli bir gelişme sağlanmıştır. Ama esas olarak partinin kuruluşuna kadar çalışmanın ağırlıklı bölümünün gençleri örgütleme, genç kadroları ortaya çıkarma olarak değerlendirmek mümkündür. 1977’nin başında Kürdistan Yurtsever Devrimci Gençlik Birliği adında bir gençlik örgütünün kurulması da bu gerçekliğin kanıtıdır. Daha başlangıçta bile ağırlıklı olarak gençlerden oluştuğu için “bir gençlik hareketi olarak mı ortaya çıksak?” 44 gibi bir yaklaşım görülmüş, bu çerçevede bir gençlik grubu kurulmuştur. Bu grubun örgütsel ağının oluşturulması ve yaygınlaştırılması için de önemli bir çaba harcanmıştır. Aslında daha sonraki tüm gençlik örgütlenmelerimizin temelinde de bu örgütsel oluşum vardır. Özellikle de YCK’nin hala çokça bahsedilen devrimci militan duruşu da bu tarihsel mirasın ürünüdür. APOCU gençlik grubunun geliştiği tüm il, ilçe, mahalle ve köylerde faşistlere karşı pratik mücadele içinde edinilen deneyimlerle sömürgeci asimilasyona, uyuşturucuya, fuhuşa, hırsızlığa, istismara, kumara, alkole karşı; özetle toplumun ahlaki ve politik tüm değerlerine karşıt temelde gelişen özel savaş uygulamalarına karşı yoğun bir mücadele geliştirilmekteydi. APOCU gençliğin toplumun gönlünde yer edinmesinde bu pratik mücadelenin belirleyici yeri ve önemi vardı. Ne söylediğinden çok ne yaptığına bakarak yaklaşımını belirleyen Kürt ve Kürdistan halkları toplumun değerlerine sahip çıktığı içindir ki toplum tarafından kucaklanmıştır. 1978’e gelindiğinde mücadelenin ulaştığı düzey ihtiyaçları, artık bir gençlik hareketiyle karşılanamayacak boyutlara varmıştı. Kürdistan ve Türkiye’nin ağır sorunlarına salt bir gençlik hareketiyle cevap vermenin artık mümkün olmadığı, genç kadrolardan oluşan bir Özgürlük Hareketi’nin, devrimci bir hareketin geliştirilmesi ve partileşmesinin daha doğru olacağı düşüncesine varılmıştır. Devrimci gençlik hareketinin Önderi Haki Karer’in katledilmesine kadarki süreçte Kürdistan Özgürlük Hareketi önemli bir kadro potansiyeline ulaşmıştı. Toplumun geniş kesimlerini etkileyecek bir düzeye ulaşmış olan Hareket için, Haki Karer yoldaşın şehadetinden sonra partileşme ihtiyacı açıkça görülmekteydi. Bu temelde partileşme çalışmalarına ağırlık verilerek partileşme sürecine girilmiştir. CHE’DEN BAZ’A KISA BİR GENÇLİK TARİHİ Modern zamanın en büyük sorunu nedir? Sorunları büyüklük küçüklük yada farklı kategorilere bölmek kimilerine göre gereksiz gelebilir. Ancak sorunları temeltali, büyük ve küçük diye tanımlamadan sorunlar deryasında boğulan bir düşünce yapısıyla baş başa kalacağız. Bu da farklı bir sorun olarak sorunlarımıza eklenecek ve bütün sorunları kilitleyecek bir durum yaratabilecektir. Modern zamanın en büyük sorunlarından biri insanlığın hakikatini yitirmesidir. Egemenlerin insanlığı hakikatsiz bırakması, bırakmaya çalışması yaşadığımız sorunların en önemlilerinden biridir. Hakikatsiz bırakılan bir toplumsal gerçekliği yoğun bir şekilde yaşıyoruz. Bu egemenlerin toplumun bilgi sisteminde yarattığı yanlış, çarpık algıların sonucu gelişiyor. Bu bilgi sistemi, toplumu iktidarın zoruna alıştırıyor. Bu bilme sistemi yaşamı yeniden mühendisçe kurguluyor. Bu kurgular yoğun nesnel kodlamalar içeriyor. Bu kodlamaların nesneleşmesiyle bilgi sisteminin tarafsız ve daha doğru olacağı algısı yaratılıyor. Bu bilme-bilgi sistemleri toplumun, insanın zihninde pek çok tahribat yaratıyor. Bu bilme sistemlerinin insanlarda yarattığı temel kötülüklerden biri de yüzey- sel bilgi tarzıdır. Düşünceden-yorumdan çok ezbere dayanan bir düşünüş hakimdir pek çok insanda. Bundan dolayı pek çoğumuzun bilmediği şey yoktur. Ama özünde büyük bir cehaleti yaşarız. Bu hakikat yitimine, bu bilgi sistemine karşı toplumun en büyük öz savunması gençlik olmaktadır. Arayışların, yeni yaşam alternatiflerini doğasında barındıran gençler, tarihten günümüze hep farklı yolların olabileceğini gösterenler olmuşlardır. İşte bu hakikat arayışçılarından bazıları vardır ki tarihe kalıcı izler bırakmışlardır. Onlar insanın ve toplumun bir nesne değil bir özne olması gerektiğini yaşamlarıyla ortaya koymuşlardır. Ulaştıkları hakikatleri yaşamsallaştırmış, örgütlemişlerdir. Bundan dolayı lider olarak ön plana çıkmışlardır. Bu yazımızda, dünyada, Türkiye’de, Kürdistan’daki gençlik önderlerini tanımaya çalışacağız. Yukarıda bahsettiğimiz bilme biçimleri zihniyetlerimizde var olan lider algılamalarını da ciddi şekilde etkilemiştir. Bu yazıyı yazarken şunu gördük: İsimlerini sloganlarımızda, yazılarımızda eksik etmediğimiz kişilikleri yeterince tanımıyoruz. Yüzeyseliz. Bu yüzeyselliği aşmak için bu yazıyı kaleme alıyoruz. Yazımızda ele alacağımız gençlik liderlerini, kuru 45 Sayı 60 2014 bir biyografisinden çok tarihe bıraktıkları izler üzerinden, o dönem açısından yaptıklarının karakteristik yönlerini tanımlamaya çalışacağız. Ayrıca güncelle karşılaştırarak tarih-bugün arasındaki bağı da koparmamayı esas alacağız. Bu yazımızda zorlandığımız temel konu uygarlık tarihinin egemenlerce yazılmış olmasından dolayı tarihte iz bırakmış, insanlığı bu güne getiren binlerce gençlik liderine dair yeterli düzeyde bilgiye ulaşamamak olmuştur. Che Günümüz gençliğine halen ilham kaynağı olan başlıca gençlik önderi Che’dir. Avrupa ve ABD’de “kurulu düzen”le çatışan ve dünya tarihinde önemli bir etki yaratan 1968’in radikal öğrenci hareketleri “Che”yi öylesine tutkuyla sahiplenmesine karşın endüstrileşen kültür alanının oyunlar ve üretimleri sonucu Che bir popüler kültür malzemesi haline getirilmek istenmektedir. “Che”nin “büyüklüğü”ne, “kahramanlığı”na yöneltilen yapay övgü seli ve yaratılan “Che kültü”, onda özgün olanın üzerini örten, somut bir değerlendirme yapılmasını engelleyen bir perde olmaktadır. Che denildiğinde ilk akla gelen şey Küba devrimi ve gerilladır. Küba devrimi başarıldıktan sonra pek çok ülkede emperyalizme karşı mücadele etmiş bir devrimcidir. Pek çok kimse onu bir maceraperest olarak tanımlasa da o bir gerilla komutanı hem de bir sosyalist teorisyendir. Küba devrimine gidişte en önemli olaylardan Santa Clara baskınını yapan “intihar timi”nin komutanlığını yapmıştır. Che’yi yalnızca dostları ve onu tanıyanlar değil, O da kendisini bir Marksist olarak tanımlar. Che’nin düşüncelerinde özel bir yan olarak öne çıkan önemli bir özellik, Che’nin Marksizm’i yalnızca kitaplardan ve masa başında değil kendi yaşam deneyimlerinden, halkın yoksulluğundan, yaşadığı yerlerdeki emperyalistlerin ve sömürgecilerin sömürüsünden öğrenmiş olmasıdır. Che, bu deneyimleri üniversi- 46 teden mezun olduktan hemen sonra ve bölge ülkelerini dolaşırken yaşamış ve bunları başkalarıyla paylaşmıştır. Bu, dogmatizm karşısında Che’nin Marksist bakış açısında önemli bir nitelik oluşturur. O, Marksizm-Leninizmin gerçek bir toplumun inşasına bürokratik ve mekanik bir tarzda uygulanması düşüncesini kabul etmez. Marksizm-Leninizmin bir sistem içinde bir kalıp olarak almanın ve onu ölümsüz, sarsılmaz ve değişmez bir gerçek olarak görmenin mutlak bir dogmatizmden başka bir şey olmadığını söyler. Che, devrimin yalnızca toplumsal yapı ile rejimin kurumlarının değişmesi olmadığını, aynı zamanda insanların, onların bilinç ve değerlerinin, insanlar arasındaki toplumsal ilişkilerdeki gelenekler ve alışkanlıkların da köklü bir tarzda ve bütünüyle değişmesi olduğunu savunur. Bir devrimin ancak “yeni insanı” yarattığında gerçekleşeceğini düşünür. Che’nin düşüncesine göre gerçek devrimci yeni insanlar, tüm yaşamlarını çalışmaya adamalıdır. Bu insanlar, yeni güne devrim için uyanmalıdır. Bu, gerçek anlamıyla devrim tarafından aydınlanan ve dikkatli ve düşünceli bir tarzda çalışan bir devrimcinin en önemli niteliğidir. Devrimciler için en büyük zorluk, toplumsal çevrenin geliştirilmesi-değiştirilmesi için sistem tarafından yaratılmış kendi duygularından ve algılarından kurtulabilmektir. Che’nin devrimci düşüncelerinde öne çıkan bir diğer özellik de gençlerin ve siyasi partinin toplumsal rolüyle ilgili getirdiği tanımdır. Birincisi, gençler “yeni insan”ın yaratılmasında çok önemli rol oynarlar. Gençler bir komünist olmaktan gurur duymalı ve belli bir anda ve belli bir yerde ideallerini ortaya koymaya hazır olmalıdırlar. Bu arada, gençler, her hangi bir sorun ya da bir adaletsizlik karşısında duyarlı olmalıdır. Her zaman sahip olduklarıyla yetinmemeli, bilmediklerini araştırmak ve öğrenmek için hazır olmalı, bilgilerini zenginleştirmek için yeni bilgileri almalı ve öğrenmelidir. İkincisi, bütün siyasi partiler ve öncü ör- gütlenmeler, en seçkin insanları biraraya getirmelidirler. Che’nin kadronun misyonuna ilişkin tanımlaması ise bugün için de geçerlidir:“Kadro, ideolojik motorun en önemli parçasıdır. Bu motorun dinamik bir vidası olarak adlandırabileceğimiz bir şeydir; işlevsel parça olduğu sürece bir vida, doğru işlevini yerine getirecektir; kadronun dinamikliğinin ölçüsü, onun yalnızca sloganları ya da talepleri aşağıya ya da yukarıya basitçe aktaran bir aracı olmaması, tam tersine kitlelerin gelişmesine ve liderlerin bilgisine yardımcı olan bir yaratıcı olmasıdır.”(1) “Devrimci, bir sosyalist sosyalizmin inşasının dünya ölçeğinde tamamlanmasına kadar, hiç durmayan eylemiyle kendisini çaba içinde gören devrimin ideolojik motor gücüdür. Eğer onun devrimci coşkusu, acil görevler bölgesel düzeyde yerine getirildiğinde körleşir ve bu devrimci, devrimci proletarya enternasyonalizmini unutursa, onun önderlik ettiği devrim, esinlendirici bir güç olmaktan çıkacak ve devrimci, amansız düşmanımız emperyalizmin çok iyi yararlanacağı uyuşturucu bir rehavete gömülecektir. Proletarya enternasyonalizmi, bir görevdir ancak aynı zamanda o devrimci bir zorunluluktur. Dolayısıyla halkımızı bu yönde eğitiyoruz!”(2) Che’nin yukarıdaki satırlardaki devrim ve devrimciye bakış açısı pek çok solcudan farklıdır. Tabi Che söylediklerine göre, savunduklarına göre yaşayabilmesi yönüyle de farklı bir önderdir. Açıktır ki, onun bu enternasyonalizmi, yalnızca bir duygu değil, her şeyden önce, baskı ve adaletsizlikten insanlığı kurtarmak için verilen mücadelede uluslararasında gerçek ve dinamik bir birliğin gerçekleştirilmesidir. Ona göre kurtuluş tek bir eylemle sağlanamaz, kurtuluşun sağlanması bir süreç olmalıdır ve bu süreç zorlu, engebeli bir süreçtir. Che, aşamalı değil, kesintisiz bir devrim sürecini öngörür ve savunur. Geleneksel KP’lerin “demokratik” ve “antiemperyalist” ittifaklar dolayımıyla, “milli burjuvaziler”in desteğini alarak önce demokratik bir devrim gerçekleştirme, daha sonra sosyalizme yönelme stratejilerine karşın Che, Küba devriminin de verdiği dersle ulusal kurtuluştan sosyalist devrime doğru kesintisiz bir devrim öngören stratejisiyle de yerleşik sosyalist politika pratiklerinden ayrılan bir çizgi kurar. “Che”nin hattında dikkati çeken üçüncü nokta “silahlı mücadele”nin gereğine yapılan ısrarlı vurgudur. Bu vurguda önemli olan yalnızca, iktidarın ele geçirilmesi bakımından burjuva devletlerinin yıkılması için başka hiçbir “makul yol”un kalmamış olması değildir. Kübalı devrimciler, Sierra Maestra’da silahlı mücadeleyi sürdürdükleri sırada oluşturdukları her bir gerilla birimini mücadeleyi tutuşturan bir ocak, bir “foco” olarak adlandırmışlardı. “foco” İspanyolcada ocak anlamına gelir. Her gerilla biriminin gittiği yerlerde yaktıkları ateşe atfen bu isim verilmiştir. Devrimin öncü gücü “foco”lar olmalıdır. Bu focolar hem siyasi hem de askeri mücadeleyi birbirinden ayırmadan yürütmelidir. Halk ordusunun çekirdeği bu focolardır. Gerilla gücü tohum halinde bulunan partidir. Gittiği her yere parti düşüncesini, eylemini götürmekle sorumludur. Yani gerilla ve silahlı mücadele salt bir kuru zor değil toplumun içine giren, öncülük eden gerillanın toplumu aydınlatıp dönüştürme çabasının aracıdır. Che’ye ilişkin vurgulayacağımız son nokta bu gün eksikliği ve ihtiyacı hissedilen devrimci dayanışmanın en güçlü uygulayıcısı olmasıdır. Küba devriminden sonra yüzlerce Küba’lı “Carlotta harekatı”yla Angola’da emperyalizmle savaşmaya gittiler. Yine Bolivya’da aynısı oldu. Tabi ondan sonra Filistin’de başta olmak üzere farklı ülkelerde de bu yaşanmış olsa da mevcut sol hareketlerde bu yaklaşım çok zayıflamıştır. Boby Sands Boby Sands İrlanda’da doğmuştur. Boby Sands 1981’de öncülük ettiği açlık grevinde on arkadaşıyla birlikte yaşamını yitirmiştir. Boby Sands genelde bu açlık grevi eyleminde yaşamını yitirmesinden dolayı tanınır. Oysa o İrlanda Halk Kurtu- 47 Sayı 60 2014 luş örgütünde sekiz yıl mücadele yürütmüştür. İngiliz hükümetinin baskılarına karşı başlatılan kampanyanın öncülüğünü yapmıştır. Tanınması bu kampanyayla birlikte olmuştur. IRA destekçilerine ya da onların siyasi partisi Sinn Fein üzerindeki yasaklara rağmen, tutsaklar beş yıllık bir süreçte İrlanda’daki herkesin H-Bloklarında ne olup bittiğini bilmesini sağlayan bir kamuoyu hareketi oluşturabilmiştir. Her tutsağın sigara kağıtları üzerine günde birkaç tane mektup yazdığı ve bunların dışarı sızdırılıp dünya çapındaki etkili isimlere ulaştırıldığı bir “propaganda merkezi” inşa etmişlerdir. Bobby Sands, tutsakları destekleyen kitlesel bir kamuoyu hareketinin taslağını çizen bir mesaj dışarı sızdırmış ve şöyle yazmıştı: “İnsanlara ulaşma fikrinin amacı onlara basit bir mesajı iletmektir. Herkese gönderdiğimiz mesaj basitçe şöyle olabilir: “H-Blokları Parçala”... Bu mesajın herkese ulaşmasını; unutulmasının herkes için imkansız hale gelmesini; kim ve nerede olursa olsunlar, bunu görmelerini, duymalarını istiyoruz. H-Blok’a ilişkin materyaller, insanların duygularını harekete geçirmeye, onları tetiklemeye ve ayaklandırmaya yardımcı olacaktır.”(3) Sands’in önerisine göre hareket kapsamında “milyonlarca afiş” asılacak, sloganları “H-Blokları Parçala” olacak ve bu, İrlanda’daki hatta İngiltere’deki tüm duvar, köprü, otoban ve kamu binalarına yazılacaktı. Ayrıca, “Babamın H-Blok’ta Ölmesine Göz Yumma” yazılı tişörtler giyen ya da görseller taşıyan çocukların resimleri halka gösterilecektir. Bunlar gerçekleşmiştir. İngiltere ve İrlanda’da medyanın kör edilmesine karşın, IRA tutsaklarının mesajları kısa süre içinde herkesçe bilinir olmuştur. Gittikleri her yerde, hatta harcadıkları paralarda bile bu gerçekle karşılaşmıştılar (insanlar paralarının üzerine harcamadan önce “H-Blok” yazmışlardır). Sonrasındaysa mesaj, Kuzey Amerika, İngiltere ve Avustralya’daki kalabalık İrlandalı göçmen top- 48 lulukları arasında yayılmıştır. Bobby Sands’e ilişkin en önemli şey açlık grevinde nasıl öldüğü değil; nasıl yaşadığıdır. Eylem gücüyle, H-Blok içerisinde dünyanın duyarsız kalamayacağı bir hareket ve topluluk inşa edebilmiş olmasıdır.Boby Sands açlık grevi eyleminde yaşamını yitirmeden eylemin yarısındayken yaratılan hareketin etkisiyle İngiltere parlamentosuna milletvekili seçilmiştir. Buna rağmen İngiliz hükümetince hiçbir şey yapılmamıştır. Boby Sands ve arkadaşları eyleme devam etmiş ve 60 günü aşan direnişler ardından yaşamlarını yitirmişlerdir. Boby Sands ve arkadaşlarının yaşamlarını yitirmesinden sonra ilerleyen zamanlardaAçlık grevi sona erdiğinde İrlandalı tutsaklar siyasi statülerine tekrardan kavuşabilmişler. Vakit kaybetmeden H-bloklardaki zindan alanları üzerinde denetim edinip bunları kolektif hatlarda yönetmişlerdir. Zindandan çıktıktan sonra birçok tutsak, siyasetlerini kendi topluluklarına taşıyıp alternatif İrlanda okulları, konut projeleri, kooperatifler, geliştirme teşkilatları, sanat grupları ve benzerlerine hayat vermişler, bunlara katılımda bulunmuşlardır. Açlık grevindeki İrlandalı tutsaklar dünya genelinde hafızalara kazındılar. Tahran’daki İngiliz Büyükelçiliği önündeki cadde hala “Bobby Sands Caddesi”dir. Açlık grevinin ehemmiyetini ifade etmeye en çok yaklaşan, Bobby Sands ve yoldaşlarını överken söyledikleriyle Fidel Castro’dur: “Altmış gün boyunca açlık grevinde kalarak idealleri uğruna ölme kudretine sahip insanların huzurunda despotların eli ayağı titrer! Bunun yanında, yüzyıllar boyunca insani feda ruhunun simgesi haline gelen İsa’nın çarmıhtaki üç günü nedir ki?” Bizce eylemleri kadar eylem öncesinde beş yıl kadar süren çabayla yaratılan sosyal hareketler günümüze de ışık tutacak önemli bir deneyimdir. Günümüzde zindanlarda yaşanan zulme karşı ne yapılması gerektiğinin, bu baskıların kırılabileceğinin en yalın yanıtı Boby Sands ve yoldaşlarının eylemlerinde görülür ve bugünün yol gösteren meşalelerindendir. Mahir Çayan Mahir Çayan denilince bir gençlik önderi olması akla gelir. Bir de Kızıldere’de katledilmesi. Önder Apo “Mahir’lerden devraldığım mirası HDP’ye devrediyorum” dediğinde Mahir üzerine daha fazla yoğunlaşmamız gerektiğini düşündük. Mahir kimdi, mirası neydi? İşte onun için onun üzerine yaptığımız okumalar sonucunda ulaştığımız sonuçları ana hatlarıyla vermeye çalışalım. Dönem 60’lı yılların ikinci yarısıdır. Marksizm-Leninizm bir avuç eski tüfeğin tekelinden çıkmıştır artık. Yaşları genç, coşkulu, ülke ve halk sev- ikinci başkanı olduğunda 19 yaşındadır. Ve daha o dönemden başlayarak TİP çizgisine karşı sesini yükseltmeye başlamıştır. TİP çizgisinin devrim vaadetmeyen, halka, gençliğe güven vermeyen içi boş devrimciliğine karşı farklı bir devrimcilik anlayışını alternatif olarak koymuş, ve bunun içini pratikte de doldurmanın kavgasına girişmiştir. Mücadele önünde bir engele dönüşen TİP revizyonizmi ile hesaplaşmak revizyonist, reformist gelenekleri yıkıp devrimci bir alternatifi ortaya çıkarmak zorunludur. Dünyada durum nedir? Nasıl bir ülkede yaşanıyordur? Nasıl bir devrim ve nasıl bir devrim stratejisi olmalıdır? Kısaca Türkiye devriminin yolu nasıl çizilmelidir? Ne Türkiye solunda sayısız kopuşa önderlik edecek, statükoları sarsacak olan Mahir’in statükoları sarstığı ilk konulardan biri önderlik tarzına ilişkindir. Türkiye solunun o güne kadar ki önderlerinden farklı olarak o masa başında değil, savaşın içinde bir önder olacaktır. gisi ile dolu gençlik kavgada ustalaşacak ve kavga genç önderlerini de yaratacaktır. İşte bu kavganın yarattığı başlıca Önderlerden biri Mahir Çayan’dır. Türkiye solunda sayısız kopuşa önderlik edecek, statükoları sarsacak olan Mahir’in statükoları sarstığı ilk konulardan biri önderlik tarzına ilişkindir. Türkiye solunun o güne kadar ki önderlerinden farklı olarak o masa başında değil, savaşın içinde bir önder olacaktır. Öncelikle gereken şey zorlu bir ideolojik savaştır. Bu savaşın sonunda lafazanlığın, devrimden kaçışın, reformizmin, parlamenter veya cuntacı hayallerin egemen olduğu solun “devrimcilik anlayışı” ve bu anlayışın ideolojik temelleri yerle bir olacaktır. Mahir, bir yandan elli yıllık revizyonist gelenekle ve onun temellendirdiği solculuk anlayışı ile hesaplaşırken, diğer yandan öğrenerek-öğreterek ilerleyecektir. Mahir 8 Kasım 1965’te SBF Fikir Kulübü yapılmalıdır? Bu soruların cevabı hazır reçetelerle de verilemez.Türkiye devrimi Sovyet, Çin ya da Vietnam devrimi taklit edilerek yapılamazdı. Her devrimci süreç her ülke devrimi kuşkusuz devrimcilere bir zenginlik katacaktır. Mahir, bunun için harıl harıl Marksizm-Leninizm ustalarının kitaplarını, çeşitli ülke devrimlerini anlatan kitapları okumuştur. Mahir’in bu dönemine tanık olan herkes, onu anlatırken, ortak bir cümle kullanır; “çok okurdu”. Okuduklarından çıkardığı ilk sonuçlardan biri şuydu; Türkiye devrimi şablonculukla, Sovyet ya da Çin Komünist Partilerini ideolojik merkez görerek ilerleyemez, gelişemezdi. O zaman çıkış noktası da, varış noktası da Anadolu toprakları ve Anadolu halkı olacaktı. Bu yüzden sosyoekonomik yapının tahlil edilmesi onun ilk çalışmalarında önemli bir yer tutar. Ülkenin çelişkilerini yakalayabilmiş ve ülke gerçeğini ortaya koymuştur. Tam bir 49 Sayı 60 2014 keşmekeşin sürdüğü o ortamda Mahir Çayan’ın yaptığı değerlendirmeler sürecin önünü açmıştır. O, bu çalışmaları yaparken, şablonculuktan, soyut ve boş tartışmalardan uzak durmuştur. Çünkü o tüm bu tahlil ve çalışmalara bir “akademisyen” gözüyle değil, devrimi amaçlayan bir devrimci olarak bakar. Taklit eden değil tahlil eden, şabloncu değil, yaratan, politika üreten bir önderlik yapmaya çalışmıştır. Mahir İstanbul’da, Ankara’da, Zonguldak’ta, Karadeniz’de tartışmalara katılmış, ideolojik mücadelesini kampüslerden, parti binalarından, köy kahvelerine kadar her yerde sürdürmüştür. devrimi savunan, bir dava adamıdır. Mahir Çayan’ın tüm yazıları ve konuşmaları herkesin anlayabileceği açıklık ve yalınlıktadır. Bir konuyu bir çok boyutuyla değerlendirip onlardan sonuçlar çıkaran bir zenginliğe sahiptir. Perspektifleri somut devrimci görevlerle içiçedir. Mahir Çayan yaşamın ve kavganın içindeki bir önderdir. İstanbul’da, Ankara’da, İzmir’de üniversitelerde, fabrikalarda, Zonguldak’ta maden işçileri arasında, Karadeniz, tütün, fındık, çay üreticileri arasında, Ege’de tütün, üzüm, incir üreticileri arasında ve onlarla mücadelede omuz omuzadır. Bu dönem herkes onları Dev-Genç’liler olarak tanır. Gerçekten de Dev-Genç ola- Mahir, anfilerde saatler süren konuşmalarını yalın ve çok çeşitli örneklerle gençliğe anlatan, kavratan, yol gösteren iyi bir hatip ve propagandacıdır. Oportünizme karşı ideolojik mücadele sürdüren, devrimi savunan, bir dava adamıdır. Mahir Çayan’ın tüm yazıları ve konuşmaları herkesin anlayabileceği açıklık ve yalınlıktadır. Bir konuyu bir çok boyutuyla değerlendirip onlardan sonuçlar çıkaran bir zenginliğe sahiptir. Devrimcilik, önderlik, savaş, iktidar kavramlarının içinin boşaltılmış olduğu bir ortamda, düzenle uzlaşma, savaşmama, mültecilik ve lafazanlık geçer akçe olmuştur. Halka gitmeme, halka güvenmeme, emek vermeme, genel bir solcu hastalığı olmuştur. Aylar, yıllar, boş gevezeliklerle, soyut tartışmalarla geçirilmiştir. Tüm bu tartışmaları içeren çeşitli yazıları Mahir Çayan o dönem kaleme alır. Yazılan yazılar çeşitli dergilerde yayınlanır. Görüşlerini formlarda, panellerde, açık oturumlarda savunur. Mahir, anfilerde saatler süren konuşmalarını yalın ve çok çeşitli örneklerle gençliğe anlatan, kavratan, yol gösteren iyi bir hatip ve propagandacıdır. Oportünizme karşı ideolojik mücadele sürdüren, 50 rak her alana müdahale edebilen yaygın bir örgütlülüğe ulaşılmıştır. Türkiye demokrasi tarihinin önemli bir atılımı ve örgütü olan DEV-GENÇ’in kuruluş kongresinde belirleyici rol ve konuşma Mahir’indir. Tabi 12 mart muhtırası sonucu bu hareket büyük darbeler yemiş olmasına rağmen kol gezen yılgınlık karşısında Mahir’in öncülük ettiği yeni arayışlar Türkiye tarihi açısından kritiktir. Artık demokrasi güçlerine karşı devletin açık şiddeti vardır. Buna karşı mücadele edecek örgüt gereklidir. Yılgınlık kol gezerken Mahir Çayan ve yoldaşları cuntaya karşı savaşı büyütmek için büyük bir enerji ile elde silah savaşıyor, savaştırıyorlardı. Mahir Çayan ve Hüseyin Cevahir 1 Hazi- ran 1971’de Maltepe’de kuşatıldıklarında büyük bir direniş sergilemişlerdir. Cevahir şehit düşmüştür. Mahir Çayan ise son mermisini kendine sıkmış yaralı halde tutsak düşmüştür. Ancak oligarşi güçlerinin beklediği gibi Mahir Çayan tutsaklıkta da teslim alınamamıştır. Mahir Çayan tutuklanarak İstanbul Maltepe Cezaevi’ne konulmuştur. Dâvâ sürerken 29 Kasım 1971’de bir gurup arkadaşıyla birlikte tünel kazarak firar etmişlerdir. Her yerde arandıkları, resimlerinin çarşaf çarşaf yayınlandığı ve kalacak ev dahi bulunmadığı o koşullarda her türlü kaygıyı bir yana koyup mücadelelerini sürdürürler. O dönem Türkiye solu içerisinde yaşanan bölünmelere rağmen Deniz’lerin idam kararını durdurabilmek için Mahir ve arkadaşları eylem arayışlarına girerler. NATO üssünde görevli iki İngiliz bir Kanadalı görevliyi kaçırırlar. Başlatılan büyük bir operasyon sonucu Mahir ve arkadaşları Kızıldere’de kuşatmaya alınır. Yaşanan çatışmada Ertuğrul Kürkçü dışında diğer tüm arkadaşlarıyla birlikte şahadete ulaşır. Mahir Türkiye demokrasi mücadelesinde ciddi izler bırakmış bir liderdir. Demokratik kazanımlarda büyük emek sahibidir. Bu gün Mahir’lerden devir alınan mücadele, miras başarılarla taçlandırılmak isteniyorsa O’nun pratiğini örnek almak gerekli hatta hayati bir ihtiyaçtır. “Oportünizmin panzehiri ideolojik mücadeledir” demiştir Mahir Çayan. Günümüzde Önder Apo’nun başlattığı demokratik kurtuluş ve özgür yaşamı inşa hamlesinin üç temel ayağından birisini ideoloji olarak tanımlaması Mahir’in bu sözüyle birlikte okursak ne yapmamız gerektiğini çok daha açık bir şekilde anlarız. İbrahim Kaypakkaya İbrahim Kaypakkaya Türkiye halkları açısından unutulmaz, dillere destan bir gençlik önderidir. İşkenceyle katledildiğinde daha yirmi dördündedir. Ölüm sebebi her ne kadar kayıtlara intihar olarak geçmiş olsa da herkes onun dört ay tüm işkencelere direndiğini ve bunun için katledildiğini bilir. Önemli olan resmi kayıtlar değil, toplumsal bellektir. Bu gün bu bellekle İbrahim’i değerlendirdiğimizde 20-21 yaşlarında Türkiye’nin temel sorunlarına ilgi gösteren ve bu sorunların çözülmesi için emek harcayan ve kafa yoran bir kuşağın öncülerinden olduğunu göreceğiz. O, yıllar önce, Kürt halkından bahsettiği için kendine solcu diyenler tarafından FKF kurultayından gürültülü bir şekilde atılmıştır. O, diğer pek çok kendini solcu diye tanıtan gençten farklıdır. Aslında günümüzle değerlendirdiğimizde pek çok benzer şeyin yaşandığı bir süreçten geçerken İbrahim’i anıp, onun mücadelesini, direnişini, kavgasını göz önüne alırsak pek çok şey öğreneceğiz. İbrahim Kaypakkaya, pratik devrimciliğinin yanı sıra, Türkiye’nin sosyalist düşünce dünyasına farklı bir ivme kazandırmış bir teorisyendir. Günümüz gençliği ve demokrat, devrimci çevrelere bu açıdan güncel bir örnektir. Sistemin apolitik, tarihsiz bir toplum yaratma çabalarına karşı o, pratikle pişen bir düşünsel sistematiğe sahiptir. Düşünce yapısını ve yaşamını incelediğimizde FKF’den, MDD’ye ve TKP/ML-TİKKO’ya bir mücadele yaşamını görüyoruz. Bu yönlü kendi düşüncelerini sürekli yenileyen, geliştiren bir yapıya sahiptir. Onu takip ettiklerini iddia edenler gibi dogmatik bir düşünce sistemine sahip değildir. Günümüz Türkiye’sinde temel tıkanma noktalarından olan Kemalizm’e karşı tavır almıştır. Türkiye Cumhuriyetinin kuruluşundan sonra geliştirilen politikaları eleştirmiştir.Maoist bir dünya görüşünü benimseyen İbrahim Kaypakkaya, Mao’nun köylerden şehirlere doğru yayılacak bir devrim anlayışını benimsemiştir. İbrahim’in mücadele yaşamına baktığımızda Anadolu’nun çeşitli yörelerinde köylerde halkı örgütlemeyle uğraştığını görmekteyiz. Günümüz devrimci, demokratik mücadelelerde görülen salt şehirlerle sınırlı kalan mücadele tarzına pratiği ve söylemiyle karşı koyuşun adı 51 Sayı 60 2014 olan İbrahim Kaypakkaya’nın çalışma tarzı demokratik kurtuluş ve özgür yaşamı inşa hamlesinde tüm Ortadoğu halklarına örnek olacak niteliktedir. Türkiye demokrasi hareketi tarihinde önemli bir yere sahip olan DEV-GENÇ’in eylem çizgisinin yaratıcılarından olan İbrahim Kaypakkaya, Trakya Değirmenköy’de toprakları için ağaya karşı mücadele eden köylülerin arasındadır. Türkiye tarihinde önemli bir yere sahip olan 15-16 haziran olaylarının örgütlenmesinde İbrahim aktif, öncü rol oynamıştır. Demir-döküm, Sungurlar, Horoz Çivi, Petriks, Ege Sanayi, EAS Akü, Gıslaved, Gamak, Singer, Derby… fabrikalarının işçileri İbrahim’i yakından tanırlar, kendilerinden biri olarak bilirler. O, mücadele yürütürken, demokrasi talebinde bulunurken mücadele tarzında ve kişiliğinde demokratik olmayı başarmıştır.Gece sabahlara kadar bildiri basıp, gündüz kavganın en yoğun olduğu yere koşmuştur. Bu yönüyle İbrahim’in çalışma temposu yeni süreçteki devrimci görevleri laikiyle yerine getirmenin gerekli vazgeçilmez şartlarındandır. İbrahim KaypakkayaFKF’de ortaya çıkan reformist, parlamenterist anlayışlara karşı tavrın adıdır. Günümüz Türkiye ve Ortadoğu gerçekliğine baktığımızda liberalizmin pek çok siyasi gücü parlementerizmin sahte demokrasi zeminine çektiğini görmekteyiz. Bu yönlü muhalefeti bu yolla sistem içileştirme politikası yürütülmektedir. O yıllarda da TİP’teki bazı kesimler şahsında Türkiye devrimci demokrat güçlerine dayatılan bu anlayışları en çabuk görüp tavır geliştirenlerden biri İbrahim Kaypakkaya’dır. Bu tavır gelişmezse ne DEV-GENÇ oluşabilir ne de sonrasında gelişen eylemlilikler. Salt parlamentoda yürütülen bir siyasi faaliyetin toplumun demokratikleşmesi ve sosyalizm mücadelesiyle hiçbir bağının olmadığını, büyük yanılgıları görmüş tavır almıştır. Hüseyin İnan: Hüseyin İnan denince akıllarda kalan 52 temel şey iki arkadaşıyla birlikte idam edilmiş olmasıdır. Yaşama koyduğu son nokta değil aslında yürüttüğü tüm mücadele önemle üzerinde durulması gerektirir. Birlikte idam edilen üç arkadaştan biz bu yazımızda Hüseyin İnan’ın mücadelesi üzerinde duracağız. Çünkü diğer iki kahramanın önemli bir mücadelesi olmakla birlikte bu örgütsel mücadele içerisindeki konumu itibariyle Hüseyin ayrı bir yere sahiptir. Hüseyin İnan’ın siyasi mücadelesi Sosyalist Fikir Klubü (SFK) ve bu derneğin bağlı olduğu Dev-Genç’te başlar. Bu arada TİP’e de katılarak, bu partinin etkinliklerinde yer alır. Aynı dönemde, gerek İstanbul ve Ankara, gerek İzmir ve diğer yörelerde anti-emperyalist eylemlere katılır; ABD 6. Filosuna yönelik eylem ve mitinglerin içinde bulunur. Toprak işgalleri, kırsal yörelerdeki etkinlikler vb. etkinliklere katılır. 1966-67 öğretim yılında, gerçeklesen ODTÜ Hazırlık boykotunun örgütlenmesine önderlik eder. Hüseyin İnan, 1968’de, TİP ve daha sonra MDD içindeki ayrılıklarda, giderek belirginleşen gizli ve dar örgüt fikri doğrultusunda çekirdek bir grup oluşturup, kır gerillası yoluyla anti-emperyalist mücadele verme düşüncesini geliştirmeye çalışır. Ankara, özellikle ODTÜ kökenli olan ve temelini İnan’ın attığı grup, daha sonra THKO’nun çekirdek kadrosunu oluşturacaktır. Aynı yıl İdari Bilimler Fakültesi’nden çıkarılan Hüseyin İnan, ODTÜ yurtlarında kalmaya devam eder. 14 Ekim 1969’da, grubun önemli bir kesimiyle birlikte Suriye üzerinden Ürdün’e, Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ)’nün asıl gücünü oluşturan El Fetih kamplarına gider. Burada FKÖ’nün yanında İsrail’e karşı savaşır. İsrail içlerindeki karakol baskınlarında bizzat yer alır. Şubat 1970’de Türkiye’ye geri döndüğünde, Diyarbakır-Antep yolunda bir otobüste yakalanır. Diyarbakır’da devam eden yargılama sonunda, Ekim 1970’de tahliye olur. Hüseyin İnan Ankara’ya döndüğünde kafasındaki kır gerillası fikri iyice berraklaşmıştır. Benzeri düşünceler taşıyan ve aynı eylem çizgisini benimseyen, başla- rında Deniz Gezmiş’in yer aldığı İstanbul grubuyla bir araya gelerek THKO’yu kurar. İnan, kitle hareketleri içinde hemen hiç tanınmayan biri olmakla birlikte, örgütleyici niteliği, insanlarla ilişki kurma becerisi ve kararlılığıyla grup içinde sivrilmiştir. Yaygınlaşan silahlı eylemlere önderlik etmekle kalmaz, bütün eylemlerin bizzat içerisinde yer alır. 29 Aralık 1970’de, DevGenç üyelerinden İlker Mansuroğlu’nun öldürülmesi üzerine THKO’nun örgüt olarak kendini ortaya koyduğu Kavaklıdere Polis Karakolu’na yönelik eylem, 1 Ocak 1971’de Türkiye İş Bankası Emek Şubesi soygunu, Amerikan askeri tesislerinin basılarak bir Amerikalının kaçırılması ve daha sonra dört Amerikalının kaçırılması eylemlerinde gösterdiği gözü pek tavrı ve kararlılığıyla THKO’nun varlığında büyük etki sahibi olur. 24 Mart 1971’de Kayseri’nin Pınarbaşı ilçesinde yakalanır. ‘THKO’nun beyni denebilecek kişidir. Aslında Deniz’den daha çok hareketli önder konumdadır. Çekirdek lider durumundadır. Ama o değişik özeliklere sahiptir. Katiyen geniş kalabalıklar onun ne olduğunu, kim olduğunu bilmezler. O, örgütçü bir kişiliktir. Her şeyin arkasında durur, kendini belli etmez. Hüseyin kendini mahkemede belli eder. Mahkemede savunmanın asıl kısmını Hüseyin yapmıştır. Ona gelinceye kadar Deniz’le bir başka kişi savunma yapmıştır, Onlar yazılı okumuşlardır. O günkü fikirlerini çok net özetlemiştir. Ne için böyle bir harekete kalkıştıklarını anlatmıştır. Düşünceleri ve kafası çok net olan biridir. Hüseyin İnan’ın mücadele yaşamı boyunca pek çok üzerinde durulması gereken nokta vardır. Ancak günümüz gençliğinin siyaset ve örgüt tarzı konusunda örnek alacağı iki temel konudan biri popülist olmamasıdır. Örgüt lideri olmasına karşı bunu kimseye belli etmeyen bir duruşu vardır. ve örgütün gelişmesinde pratik anlamda da eylemsel ve teorik açıdan en çok çaba harcayan kişidir. Gençlik hareketlerinin yeniden yapılanma sorunlarının tartışıldığı bu süreçte böyle öncülükler önemle üzerinde tartışılması gereken öncü- lüklerdir. Ayrıca silahlı eğitim almak için gittiği Filistin’de Filistin halkıyla birlikte İsrail’le savaşa girmesi, taşıdığı enternasyonalist ruh örnek alınacak bir duruştur. Günümüzde bırakalım farklı halklar için örneğin Rojava halkına dönük saldırılar karşısında Hüseyin’ce tavır günümüz demokrasi mücadelesinin ön açıcı gücü olacaktır. Kürdistan Gençlik Hareketi: Kürdistan gençlik hareketinin tarihini incelerken tüm Kürdistan’a etkide bulunmuş bir gençlik hareketinin PKK öncesinde çok gelişmediğini görüyoruz. Yerel, parçayla sınırlı kalan hareketler gelişmiş olsalar da tüm Kürdistan’ı kapsayan bir hareket Önder Apo’nun öncülüğünde gelişmiştir. Önder Apo bu hareketi başlatırken hem dünya hem de Kürdistan’da gelişen hareketleri incelemiş bunların deneyimlerinden yararlanmıştır. PKK bir gençlik hareketi olarak doğmuş, halk hareketi haline gelmiş olsa da gençlik hareketi özünü hep korumuştur. Kırk yıla varan bir mücadelede yüzlerce Önder gençlik kadrosu çıkmıştır. Biz bu yazımızda dört arkadaşı işleyeceğiz. Ali Çiçek: Ali Çiçek Hilvan’lıdır. Apocu hareketin Kürdistan’a yöneldiği süreçte hareketle ilişkilenir ve hareketin kadrosu olur. Ali Çiçek denilince genç olması ve 14 Temmuz Ölüm orucu eyleminde şahadete ulaşmış olması ilk akla gelen şeylerdir. Ancak akla gelenler, büyük bir tempo ve kararlılıkla yürütülmüş özgürlük mücadelesini tanımlamak açısından çok yetersizdir. Bunu gidermek için Ali Çiçek’in mücadele yaşamını ana hatlarıyla anlatmaya çalışacağız. Ali Çiçek harekete katıldığına yaşı çok küçük olduğu için arkadaşlar genellikle bildiri dağıtma gibi çalışmalarda görevlendirirler. Ali Çiçek arkadaşın ilk büyük çalışması Kemal Pir arkadaşı urfa zindanından kaçırmaktır. Bu çalışmayı üstlenen grup içerisindedir. Bu görevi başarıyla yerine getirir. Ve mücadele açısından önemli bir görev başarılmış olur. 53 Sayı 60 2014 Ali Çiçek 1979’da Urfa merkezde bir grup arkadaşla birlikte hayvan pazarındaki kitlelere parti bildirilerini dağıtmaktadır. Bildiri dağıtımının güvenliğinden Ali Çiçek sorumludur. Polis müdahale eder. Engel olmaya ve arkadaşları yakalamaya çalışır. Ali arkadaş polisle çatışarak kurtulmayı başarır. Bu olaydan sonra deşifre olur ve Hilvan çalışmalarına görevlendirilir. O dönem Hilvan çok sıcak bir mücadele süreci yaşar. Hilvan direnişinde kısa sürede halk arasında sevilen bir öncü haline gelir. Önceleri çok genç yaşta olmasından kaynaklı herkes ona “Küçük Ali” der. Ali Çiçek o dönem Hilvan kırsalında feodal komprador güçlere karşı mücadele etmek için büyük bir hırs ve istek duyar. Ancak yaşının küçüklüğünden dolayı arkadaşlar izin vermezler. Bir gün Bucak’ın feodal eşkıyaları Hilvan’ın bir köyünü basarlar ve çatışma çıkar. Haber alınır alınmaz köylülerin yardımına gitmek için yurtseverlerden ve partizanlardan bir grup silahlanıp bir traktör römorkuna binerek yardıma gitmeye hazırlanırlar. Ali burada ısrarlı davranır. “Bana da bir silah verin, ben de çatışmaya geleceğim” der. Ancak tüm ısrarlarına rağmen Bedran(Mehmet Sevgat) arkadaş kendisine silah vermez. O döneme kadar kırsal alanda çatışmalara katılmadığı için tecrübesizdir. Bundan dolayı da kendisine bir zarar gelmesini istemez. Ama Ali ısrarından vazgeçmez, en sonunda bir partizan onu ikna etmek için; “Silah kalmadı, onun için seni götüremeyeceğiz. Bir başka zaman gelirsin” der. Ali de bunun üzerine kimsenin rağbet etmediği bir İngiliz mavzerini eline alarak “Ben bu silahla geleceğim” der. Yurtseverlerden biri “Ali, o mavzer senin boyundan uzun” diyerek vazgeçirmeye çalışırsa da Ali, kararlı davranarak İngiliz mavzeriyle Bucaklar’a karşı çatışmaya gider. O’nun bu ısrarı karşısında Bedran yoldaş da bir şey yapamaz. Ve artık elinde İngiliz mavzeriyle Ali’nin kararlılığına cesaretine, partiye olan inanç ve mücadele azmine tanık olan yurtseverler onun bu yiğit ve kararlı tavrını her yerde anlatırlar. İngiliz mavzerini eline alıp Bucaklar’a karşı na- 54 sıl korkusuzca çatışmaya gittiği halk arasında dilden dile anlatılır. Halk O’nun bu cesaretini birbirine anlata anlata, öve öve, hem Ali’ye olan sevgisini dile getirir hem de O’na sahiplenmiş olur. Bu olaydan sonra Hilvan halkı O’na “Küçük Ali” yerine, taşıdığı silah ve olaydan dolayı “İngiliz Ali” demeye başlar. Hilvan içinde yapılan birçok askeri ve diğer protesto eylemlerine hem yönlendirici olarak ve hem de fiili olarak katılır. Ve başarıyla gerçekleştirir. Hilvan’da 21 Mart Newroz kutlamalarını organize eder. En yoğun eylemlilik süreçlerinden biri de 1980’de özgürlük hareketinin yakalanmalar ve şehadetler karşısında mücadeleyi yükseltmek için ilan ettiği Kızıl haftadır. İşte bu haftaya Hilvan adliye binasına sabotaj eyleminden, çeşitli ajanların, polislerin cezalandırmasına kadar her güne birkaç eylem sığdırabilen bir militandır Ali Çiçek. Ali Çiçek arkadaşın yaptığı yönettiği eylemler saymakla bitmeyecek gibidir. Aslında günümüzde demokrasi mücadelesi yürüten sivil güçler hem de gerilla güçlerinin Ali Çiçek’in yaşamını dikkatle incelemeleri gerekir. Her fırsatta en uygun eylemi yapabilmek, yaptığını hiç yeterli görmemek Ali Çiçek’in ayırt edici özelliğidir. Ali Çiçek hareketin tüm kadroları yurtdışına çekme kararı gereğince yurtdışına çıkmayı beklediği bir süreçte Urfa’da yakalanır. O dönemin en yoğun işkencelerine maruz kalır. Her devrimci için en önemli sınav alanlarından biri işkencehanelerdir. Orada devrimcinin ne denli ideallerine bağlı, inançlı, kararlı, cesaretli, direngen olduğu ortaya çıkar. Ali Çiçek genç yaşına rağmen işkenceci polislerin tüm baskı ve işkencelerine çok net cevaplar vermiştir. “Ben Ali Çiçek’im ben hiçbir sırrımızı size vermem benim görevim budur. Sizin göreviniz de bana işkence yapmaktır. Benim görevim direnmektir. Ben partiden bunu öğrendim.”demiştir. iki ayı aşkın süre devam eden işkencelerde hiçbir şey söylememiştir. Parti görüşlerini her ortamda savunmuştur. Ali Çiçek’in bu tavrı tutuklanma ihtimalinin her zaman olduğu tüm demokrasi güçlerince her zaman uygulanması gereken bir tavırdır. Bu yaklaşımı götürüldüğü Amed zindanında da devam etmiştir. Tarihin en ağır işkenceci zindanında Amed’de her şeye rağmen onurlu direnişçi duruşun sahibi olmuştur. Baskı ve işkencelere karşı O’nun kahramanlığının özü, Kürdistan halkının tarihi ve halkın mevcut ortamda içinde bulunduğu koşullarla bağlantılı bir olaydır. O’nun eylemini bu gerçeklik içinde değerlendirmek gerekir. Kürt halkı binlerce yıldan beri özgürlüğünden yoksun bırakılmış, köleliğe mah- Edip(Cafer Demirel) : Özgürlük hareketi Amed Zindanında gelişen direnişle doğrultu kazanmış, 1984 Eruh eylemiyle büyük bir hamle yapmış, Kürt halkının zihninde oluşmuş ön yargıları parçalamıştır. Bunun sonucu olarak hızla kitleselleşmiş, bir halk hareketi haline gelmiştir. Tabi bunda PKK’nin özünde bulunan gençlik hareketi olmasının payı büyüktür. Bu gençlik özünün daha örgütlü bir şekilde hareket etmesi ve tarihi rolünü oynaması için 1987’de YCK ismiyle örgütlenmeye başlamıştır. YCK şehirlerde yarattığı örgütlenme ve eylemlilikle mücadeleye önemli bir di- kum edilmiş, mazlum, emekçi bir halktır. Mevcut koşullarda ise düşman onu tarih sahnesinden silmek için tüm yöntemlere başvurmaktadır. Burada bir halkın kaderi söz konusudur. Ya düşmanın bu olağanüstü uygulama ve çabaları sonucunda yok oluşa gidecek ya da olağanüstü bir karşı koyuşla, bir kahramanlıkla düşmanın uygulamaları boşa çıkartılarak halkın kaderi tersine çevrilecektir. Tarih Amed zindanlarında böyle bir ikilem dayatmıştır. Bu ikilemi var oluşa evrilten direniş sayesinde otuz yılı aşan bir mücadele var olmuştur. Eğer dağlarda binlerce gerilla halen mücadele yürütüyor, sokaklarda, meydanlarda milyonlar yürüyebiliyorsa bu Ali Çiçek ve arkadaşlarının duruşundan kaynaklıdır. Ali Çiçek’i Özgürlük hareketinin kızıl yıldızı yapan yaşamının her anında bir an bile terk etmediği devrimci duruşu ve coşkulu yürüyüşüdür. namizm katmıştır. YCK hem eylemlilik ve örgütlülüğü hem de mücadelenin pek çok alanına akan kadrolarıyla bir efsane haline gelmiştir. YCK’de yer almış Şehit Hogır, Şehit Erdal, Şehit Dılxwaz, Şehit Ali İhsan ve daha ismini burada sayamadığımız yüzlerce öncü kadro Kürdistan’ın dört bir yanında hem halk örgütlemesi hem de gerilla örgütlemesinde, Kürdistan özgürlük hareketinde önemli gelişmeler yaratmışlardır. YCK denilince pek çok arkadaş akla gelir. Zorlandığımız temel konu hangisini işlemek gerektiğiydi. Cafer Demirel arkadaş YCK’de kadrolaşmış ve YCK’de öncü konumda mücadelesini yürütürken şahadete ulaşmış bir arkadaş olarak bu yazıda işleyeceğimiz arkadaştır. Halen gençlik hareketi denilince, YCK denilince ilk akla gelen süreç 1990’lı yıllardır. Ve İstanbul’dur. O dönemin YCK öncülerinden biri Cafer Demirel arkadaştır. Mücadelenin Türkiye metropollerine yansıması öncelikle öğrenci gençlikte Bu gençlik özünün daha örgütlü bir şekilde hareket etmesi ve tarihi rolünü oynaması için 1987’de YCK ismiyle örgütlenmeye başlamıştır. YCK şehirlerde yarattığı örgütlenme ve eylemlilikle mücadeleye önemli bir dinamizm katmıştır. YCK hem eylemlilik ve örgütlülüğü hem de mücadelenin pek çok alanına akan kadrolarıyla bir efsane haline gelmiştir. 55 Sayı 60 2014 büyük bir yankıya dönüşmüştür. Kürdistanlı öğrenciler sömürgeci faşist rejimin 12 Eylül koşullarında oluşturduğu psikolojik ortamı gerilla savaşının da etkisiyle kırma çabası içerisine girmiştir. Cafer arkadaş1987-8 yıllarında YCK çalışmalarına girmiştir. 1990 Yılının kışı bitmek üzeredir. Birkaç hafta sonra başlayacak Nusaybin-Cizre serhıldanlarının, Kürdistan’da tarihin gidişatını değiştirecek gelişmelerin arifesidir. Türkiye devrimci gençlik gruplarıyla ortak hazırlanan bir forumda Yurtsever Gençlik adına Cafer arkadaş konuşmuştur. İstanbul üniversitesi merkez kampüsünde, iktisat ile siyasal bilgiler fakülteleri arasındaki meydanda soğuk havaya rağmen 400-500 civarında öğrenci toplandığı bir meydanda Cafer Demirel (Edip) arkadaş Kürdistan’daki mücadeleyi anlatan, gençliği aktif mücadeleye çağıran ve sol grupların sosyal şoven anlayışlarından dolayı mücadeleyi görmezden geldiğini eleştiren bir konuşma yapar. Heyecanlı ve ajitasyon yüklü bir konuşmadır. Kendine güveniyle dikkatleri üzerinde toplamıştır. Yurtsever öğrenci gençliğin örgütlenmesinde gizlilik kurallarına oldukça fazla riayet edilirdi. O denli ki, sınıf arkadaşları bile bazen birbirlerini farklı örgüt evlerinde görünce şaşırırlardı. Bu durum bir yönüyle çalışmanın ciddiyetini gösterirken, diğer yandan çalışmanın kendi potansiyeline ulaşmasını engellemekte, hatta bazen kendi adına eylemsellik geliştirmeyi olumsuz yönden etkilemektedir. Bu durum gençlik içinde de tartışılmakta ve aslında bir çıkış aranmaktadır. Çünkü oldukça profesyonel örgütlenmiş bir gençlik örgütü vardır. Kürdistan’daki gerilla savaşı, serhıldan sürecinin başlaması bu yönüyle gençliğin de artık örgütlü mücadelesini diğer grupların dışında ve kendi inisiyatifi ile geliştirmesinin ortamını yaratmıştır. Bu anlamda 1990 Newrozu binleri aşan bir ögrenci topluluğuyla kutlanmıştır. Bu bir çeşit rüştünü ispat durumu olmuştur. 1990 yılında Mahsum Korkmaz akademisine gitmiş bir devre eğitim gördükten 56 sonra 1991 baharında gençlik çalışmaları için İstanbul’a gelmiştir. Hem öğrenci gençlik hareketinin örgütsel durumuna hakimiyeti hem de öğrenci gençliğin karakterini iyi tanıdığı için kısa sürede aktif bir şekilde çalışmalara katılmış, büyük gelişmelere öncülük etmiştir. Cafer arkadaş öğrenci çalışmasına eğitim çalışmalarından başlamıştır. Gruplar halinde, öğrencilere siyasi eğitim vermiş, örgütsel sorunları tartışmış ve tüm üniversitelerin, hatta fakültelerin komitelerine varana dek tüm kadroları kapsayan bir eğitim çalışması yürütmüştür. Bu eğitim çalışmaları ile örgütsel yapının daha iyi çalışması ve genişlemesi sağlanmıştır. Bununla birlikte yeni tarz gençlik eylemselliği gelişmiştir. Büyük gruplar halinde yapılan sokak eylemliliklerinin yanında, özellikle akşam ve geceleri koordineli eylemliliklerle aynı gece, aynı saatte bazen yüz, bazen daha fazla noktada eylemlilikler geliştirilmiştir. İkişer-üçer kişilik eylem gruplarıyla önceden belirlenen hedefler vurulmakta ve aynı şekilde koordineli bir şekilde geri çekilme sağlanmaktadır. Hem eğitim hem de bu eylem tarzı Cafer arkadaş tarafından geliştirilmiştir. Bununla gençliğin siyasal ve örgütsel bilincinin gelişmesi sağlanmış, hem de gençlik eylemsel kılınmıştır. Cafer Demirel arkadaşın çalışmalarında görülen üçüncü özellik de üniversite gençliği ile sınırlı kalmamasıdır. Pek çok alanda öğrencilerin sınıfsal yapılarından kaynaklı üniversite öğrencileriyle sınırlı kalan YCK’nin tüm Kürdistan gençliğinin örgütü kılan öncülüğü Cafer arkadaş başarıyla yürütebilmiştir. Başta lise gençliği olmak üzere, bazı mahallelerde ve işçi gençlik arasındaki örgütlenmeler, komiteleşmeler Cafer arkadaşla başlamıştır. Metropollerdeki Kürdistan gençliğini YCK’de örgütleyip, mücadeleye katma, gerillaya yoğun katılımların sağlanması temel bir çalışma niteliğinde olup bu konuda da oldukça başarı sağlanmıştır. Eğitim ve eylem politikasını geliştirilmesi, gençlik çalışmasının temel ihtiyaçlarını tespit ettiğinin göstergesidir. Gençlikte bilinç ve eylemsellik birbirini besleyen durumlardır. Dolayısıyla Cafer arkadaş dönem taktiğini gençlik örgütüne taşırma ve uygulamada büyük bir başarı sağlamıştır. Bunun bir sonucu olarak YCK en çok bu dönemde büyümüş ve gelişmiştir. Bunda arkadaşın kişisel özelliklerinin de payı vardır. Sürekli güleryüzlü olması ve her arkadaşla birebir ilgilenmesi tüm arkadaşlar üzerinde olumlu bir atmosferin oluşmasını sağlamıştır. YCK’nin örgütsel disiplinini bozmadan potansiyeline ulaşmasını sağlaması için büyük bir çaba içerisinde olmuştur. Bunda da ciddi başarılar sağlamıştır. Öğrencilerin ‘korsan gösteri’ dedikleri eylemlerin hem sayısı artmış hem de bu gösterilere katılım ni- men hiçbir kadın gençlik hareketi yoktur hissi ve algısı yaratılmaya çalışılır. Oysaki gençlik hareketlerinin her zaman önemli bir kısmı kadınlardan oluşur. Bu zihniyetin sonucu yaptığımız okumalarda isim düzeyinde gençlik hareketlerinde öncü olan kadın göremesek de bunun erkek egemen tarih yazımının bir sonucu olduğunu biliyoruz. Ancak Kürt Özgürlük hareketi bu tarihi kabul etmemiş buna karşı da mücadele etmiştir. Sakine Cansız’la başlayan, Çiçek Selcan, Sultan Yavuz, Bınevş Agal, Gülnaz Karataş, Sema Yüce’yle devam edip, (Yerivan) Gülistan Basutçu’ya, ve ismini sayamadığımız yüzlerce öncü kadronun, hem Kürdistan hem Ortadoğu kadını hem de gençliğinin ör- Sakine Cansız’la başlayan, Çiçek Selcan, Sultan Yavuz, Bınevş Agal, Gülnaz Karataş, Sema Yüce’yle devam edip, (Yerivan) Gülistan Basutçu’ya, ve ismini sayamadığımız yüzlerce öncü kadronun, hem Kürdistan hem Ortadoğu kadını hem de gençliğinin örgütlenmesinde büyük katkıları olmuştur. celik olarak artmıştır. Sadece söyleyen değil eylemleri bire bir yapan bir öncüdür O. Kişiliğinde yarattığı eylemciliği tüm gençlik örgütüne hakim kılmayı başarmıştır. İki arkadaşıyla birlikte Zeytinburnu’nda gerçekleştirdikleri bir eylemden geri çekilirken takibetakılır. Polisle yaşanan temas sonucu çıkan çatışmada yaralı olarak düşmanın eline geçer. Nasıl ki Cafer arkadaş düşmanı tanıyorsa, düşman da onu biliyor, tanıyordur. İşkenceyle katledildiğinde 1992 Newroz’una birkaç gün vardır. YCK bu değerli komutanını hiçbir zaman unutmamıştır. Gülnaz Karataş(Beritan) Erkek egemen tarih anlayışının sonucu olarak tüm alanlarda olduğu gibi kadınların gençlik hareketlerindeki rolleri hiç görülmek istenmez. Tarihte hemen he- gütlenmesinde büyük katkıları olmuştur. Sakine Beselerin isyancı geleneğini bugüne taşımıştır. BınevşAgal Cizre’de söndürülemeyen bir başkaldırı ateşi yakmış, Beritan (Gülnaz Karataş) en zor koşullarda bile nasıl yaşamalıyı çok net biçimde ortaya koymuştur. Yerivan (Gülistan Basutçu) canlı kalkan eyleminde halkın barış isteminin fedai militanı olmayı bilmiştir. Her biri gerek halk içinde yürüttükleri çalışmayla, gerekse de gerillada yürüttükleri çalışmalarla gençlik hareketinin gelişmesinde büyük katkıları olmuştur. Eğer şimdi Kürdistan kadını Ortadoğu ve dünya kadın hareketine ilham kaynağı olacak bir düzeye geldiyse ismini sayamadığımız yüzlerce genç kadının emeğini görmek önemlidir. Özgürlük hareketinin kırk yılının her anına büyük etkileri, katkıları olan bu yoldaşlardan hangisini kaleme almak 57 Sayı 60 2014 bizim açımızdan gerçekten zordur. Önder Apo’nunBeritan’ı özgürlük hareketinin Jan Dark’ı olarak tanımladı. Pek çok çözümlemede yaşama katılımının her anını değerlendirmiştir. Beritan arkadaş İstanbul’da üniversite öğrenimini görürken YCK ile tanışır ve kısa sürede örgüte profesyonel olarak katılım kararı verir. Dersim kadınının boyun eğmez özelliklerini yaşamının her anında gururla taşıyan bir yapıya sahiptir Beritan yoldaş. İstanbul’da gençlik çalışmalarında bir süre kaldıktan sonra büyüyen gerilla savaşına katılmak gerekiyordur. Beritan yoldaş gereğini hiç tereddüte girmeden yapmıştır. Bir an bile arkasına bakmadan nişanlı olmasına rağmen, en büyük aşkın halka ve yüce değerlere olan aşk olduğunu bilerek yürümüştür dağlara. Gerillaya geldiğinde başarılı bir gerilla olmanın dağ yaşamına adapte olmaktan, kendini eğitmekten geçtiğini bilerek kendini her an eğiten bir militan olmuştur. HevalBeritan, yoldaşlarıyla ilişkilerinden, silahını tutuşuna kadar her anı özenle örülmüş, yapılandırılmış bir militan kişiliktir. Dağda bir süre basın çalışmalarında kaldıktan sonra Güney savaşı başlamıştır. Özgürlük hareketini yok etmek için oligarşik devlet güçleriyle işbirlikçi feodal KDP güçlerinin saldırılarına karşı Kürdistan gerillası büyük bir direniş sergilemiştir. Bu savaşta Beritan arkadaş takım komutanı olarak görev yapmıştır. Osman şahsında açığa çıkan teslimiyetçi yaklaşımın yaşandığı günlerde Beritan yoldaş yaşanan bir çatışmada son mermisine kadar savaşmış daha sonra silahını imha ederek kendini uçurumdan atmıştır. Bu çizgi Kürt halkının yaşam felsefesi olmuştur. Önder Apo bunu daha sonra şöyle formüle etmiştir. “YA ÖZGÜR YAŞAM YA HİÇ!” Beritan yoldaş bu felsefenin en kritik zamanda uygulayıcısı olmuştur ve böylelikle Beritan yoldaşdünyanın dört bir yanında egemen sistemin saldırıları karşısında farklı bir yaşam arayışı olan milyonlarca gence sönmeyen bir meşale olmuştur. Emrah Bayer (Baz Mordem) 58 Baz arkadaş Kürdistan özgürlük hareketinde YCK’denKomaleyenCiwan örgütlenmesine geçiş sürecinde öncülük yapmıştır. 1998’de okuduğu İstanbul Marmara Hukuk fakültesinde YCK ile tanışıp kısa süre içerisinde aktif bir kadro olarak çalışmalara katılmıştır. Romanya’da yapılan bir eğitim devresine katıldıktan sonra daha büyük sorumluluklar üslenerek tekrar Türkiye çalışmalarına katılmıştır. Özgürlük hareketinin paradigma değişimiyle yaşadığı zorlanmaları gençlik hareketi de yoğun bir şekilde yaşamıştır. Baz yoldaş, nasıl bir örgütlenme, nasıl bir eylem konusunda yaşanılan arayışların ve denemelerin içinde gelişen bir örgütlenmenin her zaman en önünde yürümüştür. Kürdistan gençlik hareketinin 2000 sonrasında yaptığı en büyük eylem olan Anadilde eğitim kampanyasının fikrini ilk O ortaya atmıştır. Tabi sadece fikri ortaya atmakla kalmamış bu kampanyanın örgütlenmesinde en yoğun çaba harcayanlardan biri olmuştur. Ki bu eylemin en etkili bir şekilde örgütlendiği Marmara bölgesindeki üniversitelerin genel sorumlusu Baz arkadaştır. Daha sonra sadece İstanbul ve birkaç büyük üniversitede örgütlü olan üniversite gençlik örgütünün Kars’tan, Siirt’e, Trabzon’a, Edirne’ye pek çok yerde örgütlenme hamlesinin başlatıcılarındandır. 2002-2003 yılında Kürdistan bölge sorumlusu olarak çalışma yürüttüğü dönemde Amed’de örgütlediği 15 Şubat’ı protesto eylemleriyleAmed’de bir sinerji yaratmıştır. Üniversite gençliğinin bir kenti harekete geçirebilme potansiyeli en iyi o eylem süreciyle görülebilmiştir. Aynı süreçte Dicle Üniversitesinin başlattığı ve Türkiye’nin pek çok üniversitesine yayılan(56 üniversiteye yayılmıştır) “ üniversitemi istiyorum” adlı kampanyanın koordinesidir. Bu kampanya hem üniversitelerin demokratikleşmesi, yök’ün kaldırılması ve anadilde eğitimde üniversite öğrencilerinin ısrarını gösteren bir eylemdir. Bölgede yaşanan gelişmeler, tüm Kürdistan ve Ortadoğu’ya öncülük edecek bir gençlik hareketinin geliştirmesi ihtiyacını doğmuştur. Tüm Kürdistan’daki gençlik hareketlerini bütünleştirecek, Kürdistan gençliğini birlikte hareket etmeye yöneltecek hareket olma iddiasıyla TECAK ismiyle yani Kürdistan özgür gençlik hareketi olarak örgütlenmiş daha sonra yaptığı ikinci Kongreyle Komeleyen Ciwan’a dönüşmüştür. Baz yoldaş YCK’den TECAK’a, TECAK’tan KomaleyenCiwan’a Kürdistan gençlik hareketinin gelişiminde önemli bir yeri vardır. Özgürlük hareketinin iç tasfiyeyi yaşadığı süreçte gençlik hareketi de bu tasfiyecilikten etkilenmiş ancak Baz yoldaş Önderlik çizgisinde yürümekte ısrarlı olmuştur. Bu tasfiyecilerin alanlardaki etkisini yok etmek için Kuzey Kürdistan’da başlatılan “Önderlik Siyasi irademdir” kampanyasının başlaması ve gelişmesinde önemli katkıları olmuştur. Gençlik hareketindeki çalışma temposu ve tarzından dolayı KCK yürütme konseyi üyeliğine seçilmiş, bu görevi de başarıyla yürütmüştür. Gençlik hareketinin toplumun öz savunma gücü olarak örgütlenmesinde, serhıldanların geliştirilmesinde büyük çaba harcamıştır. Sekiz yıl süren gençlik örgütü çalışmaları ardından 2006 yılının son baharında HPG’ye katılmış, gençlik hareketinde kazandığı örgütsel birikim ve dinamizmi HPG’ye taşırmasını bilmiştir. Mahsum Korkmaz Akademisinin eğitim devresine kurul olarak katıldıktan sonra Botan alanına geçmiştir. Yıllarca Botan sahasının Haftanin, Hakkari, Başkale alanlarında halkın savunma gücü olarak gerillanın örgütlenmesinde yer almıştır. Baz yoldaş on yıla büyük başarılar sığdırmış bir gençlik hareketi önderidir. On yıl gibi bir süreye Kuzey Kürdistan üniversite gençliğinin örgütlenmesinden, tüm Kürdistan’daki gençlik hareketlerinin örgütlenmesi çalışmalarında öncü düzeyde sorumluluklar üslenmiştir. Büyük başarılar elde etmiştir. Sürecin gerillaya katılımı gerektirdiği anda HPG’ye geçmiş, Kürdistan’ın en büyük gençlik örgütü olan HPG’ye katılmış, hiç bitmeyen enerjisiyle üzerine düşen sorumlulukları yerine getirmiştir. Baz yoldaş bulunduğu her alanda yeni kadro katılımı ve eğitimini te- mel bir çalışma olarak ele almıştır. Gençliğin örgütle güçleneceği, özgürleşeceğini, örgütü büyütmenin gençliği daha fazla eğitmekten ve örgüte katmaktan geçtiğinin bilinciyle var gücüyle çalışmıştır. Sonuç: Egemen tarih yazımının bir sonucu olarak insanlık tarihinde önemli katkıları olmuş pek çok öncünün ismi yoktur. Bu yazımızda en zorlandığımız şey bu tarih yazımının yarattığı sonuçlardı. Bir de yazımızın sınırları olduğundan kaynaklı pek çok gençlik önderini işleyemedik. Bu konu bir yazıyla ancak ana hatlarıyla yazılabilirdi. Her bir genç önderin onca kitabı, onlar üzerine yazılmış onca kitap varken kısa bir yazıyla bunları işlemek gerçekten çok zordur. Deniz Gezmiş, Orhan Yılmazkaya, Haki(Senar Mete), Hüseyin Çelebi ve daha ismini burada yazamadığımız yüzlerce kahramanın yaşamı topluma mal edilmek, anıları ve umutları yaşatılmak zorundadır. Bu bizlerin temel görevidir. Sonuç olarak şu söylenebilir. Egemenlerin tüm hakikat çarpıtmaları, gizlemelerine karşı hakikat arayışında genç önderler insanlık için büyük bir miras bırakmışlardır. Gençlik toplumun ümididir denir. Eğer toplum varlığını koruyor ve demokrasi mücadelesi sürüyorsa gençliğin bu özünden kaynaklıdır. Ancak tarihsiz bir ümit kalıcı ve somut olamaz. Topluma ümit olabilmek tarihini bilmekten geçer. İşte bu yazı bu tarih bilme çalışmasına bir damla bile olsa katkı sunmak için yazıldı. *** (1) Aktaran (Che ve yeni devrimci insan yazısında – VuTrung My) (2)Aktaran (Che ve yeni devrimci insan yazısında – VuTrung My) (3) Bianet(Bağımsız iletişim-haber sitesi) - Açlık Grevi: İrlanda Deneyimi Çeviri: Başak Can, Samet Çamoğlu 59 Sayı 60 2014 DÜNDEN BUGÜNE KÜRT GENÇLİĞİNİN SOSYOLOJİK İNCELENİŞİ Kürdistan’da gençliğin sosyolojik incelenişini ele alırken tarihe inmemiz gerekmektedir. Tarihte olup bitenlerin ışığında gençliğin oynadığı rolü daha iyi görebiliriz. Bu bağlamda Kürdistan gençliğinin de sosyolojisini inceleyebiliriz. Özcesi bizler elimizde var olan veriler temelinde bu hususu ele almaya çalışacağız. “Sosyoloji kavramı, Yunanca “bilgi”, “bilim” anlamına gelen “logy” deyimi ile Latincede genel anlamda insanı işaret eden üye, arkadaş ya da dost anlamındaki “socius” kelimesinden gelen “socio” deyiminin birleştirilmesiyle oluşturulmuş olup toplumbilimi anlamında” kullanılmaktadır. Yine: “Sosyoloji (toplumbilim); tarih, coğrafya, psikoloji, siyaset, antropoloji, ekonomi gibi sosyal bilimlerden biridir. Sosyolojinin alanı en genel anlamıyla toplumdur. Yani; genelde insan topluluklarının tabiatını ve sosyal davranış özelliğini inceleyen, tanımlamaya ve açıklamaya çalışan bir bilim dalı olarak kabul edilmektedir. İnsan topluluklarının zaman ve mekân içindeki oluşumu, değişimleri, gelişen sosyal kurumlaşmalar, örf ve adetler, insan guruplarının ilişki ve etkileşimleri, sosyal tutum ve davranışları ve buna benzer nitelikte olan tüm sosyal özellik ve yapılaşmalar sosyolojinin ilgi alanını oluşturur. Bu bağlamda; sosyoloji, toplumu bilimsel olarak açıklayan ve onun anlaşılmasını sağlayan bir bilimdir. İnsanlar ta- 60 rih boyunca çevrelerinde meydana gelen olayları ve bunların nedenlerini, nasıl oluştuklarını anlamaya çalışmışlardır. İçinde yaşadığımız toplumu, toplumsal grupları, kurumları ve ilişkileri bilimsel olarak anlayıp açıklamak için sosyoloji ilminden yararlanılmaktadır.” Sosyoloji kavramını ilk kullanan kişi August Comte olsa da toplumsal sahaya en etkili uygulayan kişiler Engels ve Mark’ın tarihsel diyalektik materyalizmle gerçekleştirmişlerdir. Birçok bilimci ise sosyoloji ilmini 1300’lerin ortalarında yaşamış olan İbni Haldun’a kadar götürmektedirler. Zaman içerisinde özelde August Comte’nin öncülüğünde geliştirilmiş olan sosyolojiye pozitivist sosyoloji denilmiştir. Pozitivist sosyoloji esasta sadece verilere dayanan ya da dayandırılan sosyoloji olduğu için aşırı maddeci bir yaklaşım sergilediği için kaba materyalist olarakta ifade edilmiştir. Bu yaklaşıma göre insanın ya da toplumların üzerinde etki eden ruhsal saha yok sayılmaktadır. Metafizik bu sosyolojide bir yer tutmamaktadır. Çünkü esas aldıkları tabiatta var olan fizik, kimya, matematik gibi verilere dayalı olan ilimler olduğu için elle, gözle, duyularla ölçülemeyen gerçekler göz ardı edilmişlerdir. Mark ve Engels tümden böyle yaklaşmasalar bile esasta onların da vardıkları yer bu gerçekliktir. Bu sosyolojiye göre yola çıkmış olsak Kürdistan’da olup bitenlere anlam vermemiz çok zor olacaktır. Çünkü Kürdistan tarihinin üstü betonlanmıştır. Boşuna 80 yıl önce Ağrı Direnişi ardından TC’nin sözde demokratik gazetelerinde boy boy: “Muhayyel Kürdistan burada meftundur” denilmemiştir. Yerin birkaç katı altında meftun olan bir Kürdistan esasta olmayan ve asla olmayacak olan bir Kürdistan’dır. Yani öyle bir gerçeklik yok demektir. Kaldı ki bu tarihten sonra da Kürt ve Kürdistan gerçekliğinin üstünün nasıl fiziki ve kültürel soykırımlarla örtündüğünü bu işle az çok ilgisi olan bilir. Özcesi, Kürdistan gerçekliği pozitivist sosyolojiye göre yoktur. Unutulmamalıdır ki Kürdistan’da yazılı belgeler çok sınırlıdır. Var olan yazılı belgelerinse, bugün itibariyle hepsini kullanabilmekten mahrumuz. Nedeni ise açıktır: Kürdistan yaklaşık yüz yıldır parçalanmış bir haldedir. İlk parçalanış ise yaklaşık 400 yıl öncesine kadar uzanıyor. Yine çok uzun tarihi bir süreçten bu yana Kürdistan’ın sürekli işgali ve talanı da bu nedenleri kapsıyor. Başkan Apo bu gerçekliğe: “Tarihsel ve sosyolojik kavramlarla Kürtlük değişik yöntemlerle izah edilmeye, kanıtlanmaya çalışılmaktadır. Akademisyenlerin uğraşısı daha çok bu yönlüdür. İdeolojik temelli yaklaşımlar daha fazla kurtuluşçu idealler taşımalarının yanı sıra, hakikat olarak ifadeleşmeye de önemli katkılarda bulunuyorlar.” Başka bir yerde ise Başkan Apo: “Tarih ve sosyoloji biliminin halen en zayıf yanı, kültür ve uygarlık arasındaki ilişkinin teorik ve pratik yönlerini yeterince çözümleyememesidir… Tarih ve sosyoloji sadece analitik yöntemlerle bilimselleştirilemez. Tarihte nasıl olmuşsa öyle anlaşılmadıkça tarih, toplum nasıl ise öyle kavranmadıkça sosyoloji bilimselleştirilemez” demektedir. Daha çarpıcı bir tanımlamayı ise Başkan Apo: “Toplumu güncel gerçekliği içinde ele alan analizler karşısında çok dikkatli olmak gerekir. Kapitalist modernite sosyolojisi, toplumsal gerçekliği ‘şimdiki an’a boğar. Toplumun tarihle, geçmişle bağını çok acımasızca, aynı zamanda bilimsellik adı altında büyük bir yalan, saptırma ve maskelemeyle keser” demektedir. Kürdistan’da sağlıklı sosyolojik tespitler yapılmak isteniyorsa önce tarihe inilmelidir. Bu bağlamda Kürdistan tarihinde esasta bu sorunu görmek için öncelikli olarak toplumsal problemin ortaya çıkışından bugüne alıp gelmek gerekiyor. Bilebildiğimiz ilk müdahale Kürdistan coğrafyasına Gılgameş yani Sümer öncesi sürece kadar gidebiliyor. Tarihte Enkidu hikayesi esasta Kürdistan’a ilk müdahaleyle birlikte sosyal yapıdaki parçalanış başlıyor. Bizler biliyoruz ki bu müdahaleye ya da müdahalelerle Kürdistan’da Ari kökenli ve kültürlü olan bu coğrafyanın insanları çok sert direnişlerle cevaplar veriyorlar. Verilen cevaplar; klan, kabile, aşiret, aşiret konfederasyonlarıyla geliştiriliyor. Bu direniş sürecinin oldukça büyük bir zaman dilimini aldığını da bizlere tarih, yazılısözlü olarak veriyor. Direniş ve müdahale iç içe Kürdistan’da neredeyse tamamen bir toplumsal gerçeklik olarak bu toplumda her yetişen insanın genlerine işliyor. Tarihte bu ikileme; kahramanlık ve ihanet ya da işbirlikçi ikilem deniliyor. Bir yandan dıştan gelen müdahalelere karşı çok sert bir direniş ki biz buna tarihten süzülüp gelen kahramanlık diyoruz, diğer yandan ise toplumsal daha doğrusu toplumun üst sınıflarınca işgale gelenlerin yanında, yanına geçerek, onlarla birlikte teslimiyeti ve işgali meşrulaştıran egemenlerin ihaneti ve işbirlikçiliği yaşanıyor. Bu bağlamda Kürdistan tarihi bu iki karakteriyle her zaman iç içe geçerek bugünlere gelebilmiştir. Örneğin M.Ö 1400’lerde Mitannilerde Tuşratta’nın oğlu olan Matizawa’nın Hititlerin yanına geçerek Mitannilerin parçalanmasına yol açan ihaneti biliniyor. Ve tabii M.Ö 550’lerde Med İmparatorluğuna karşı Perslerle işbirliğine giren Harpagos’un ihanetiyle yıkılan bir Med İmparatorluğu da biliniyor. Dahası M.Ö 521-522 yıllarında Perslerin egemenlerince boydan boya 61 Sayı 60 2014 Kürt mağları, aydın beyinleri, gelişmeye açık genç aydın zihinlerin katledilişleri de biliniyor. Tarih bu Mag kıyımına Magamoni diyor. Bir nevi Kürtlerin zihinsel olarak tarihten sökülüp atılması oluyor… Benzer bir kıyımı ancak bu kez salt fiziki olarak değil –tabi onu da içeren kıyımınİskender’in M.Ö 330’larda Persepolis’i yakıp yıkmasıyla birlikte Ortadoğu’ya ve özelde de Kürdistan coğrafyasına hakim olan Helenizmle yaşıyoruz. Bu kıyımlar esasta sürüp gidiyor. Belki de tarih Pers Magomonisi kadar etkili olan bir soykırım ise İslam’ı kendisine kalkan yapan Arap egemenlerinin Kürdistan’ı işgalleri ifade ediyor. Arap egemenleri sadece İslam’ı Kürdistan’a getirmiyorlar. Bilakis kendi gerçekliğine karşı derin saldırı kültürünü de getiriyorlar. Öyle ki kendi özüne yabancılaşmayı marifet bilen bir Kürt üst sınıfın oluşarak bugüne kadar gelmesi belki de bu gerçeklikle bağlantılıdır. Arapça isimlendirmeler, Arapça konuşmalar, Arap tarzında giyimler, Arap tarzında folklorik şekilleniş derken Araplaşan bir zihin ve beyin. Bunların yapılması ya da yaşanması belki bir yere kadar kültürlerin iç içe geçmesi olarak anlaşılırdır. Lakin bizler biliyoruz ki yaşanan bu değildir, yaşanan tamamen başka bir kültürün yani Kürt kültürünün tahrip edilmesi, yasaklanması, horlanması ve giderek kendinden uzaklaştırılıp yabancılaşmadır. Böyle olunca yaşanmış olanın ne kadar tahrip edildiği açıktır. Çok sonraları bu ilmiklere başka ilmiklerde eklenecektir. Örneğin M. S. 1000 yıllarında gelişen feodal beyliklerde bu Arap kültürünün etkilerini bariz bir şekilde görebiliriz. Her beylik neredeyse istisnasız kendini “ibn, bin” ile yani Arapça “oğul” ile tanımlamaya çalışacaktır. Bad Bin Dostik gibi. Yani Dostik’in oğlu Bad. Belirttiğimiz gibi bu durumu neredeyse gelişecek her yeni bir kurumsallaşma içinde görebiliyoruz. Yine benzer bir hattı bu kez M.S. 1500’lerde Safevi ve Osmanlılar arasında sıkışan Kürt beyliklerinde görüyoruz. En bariz bir şekilde ise İdris i Bitlis’i ismindeki çeşitli saraylarda daha önce 62 katip olarak çalışan ismi görüyoruz. Öyle ki bu tarihi kesit aslında zihinsel olarak Arap egemenlerince Kürt egemenlerinin ne kadar derinliğine etkilendiklerini bize gösteriyor. Ve tabii değişen sadece bağlılık yani sadakat gösterilen kurumdur. Daha önce Araplar iken bu kez Osmanlılardır. Ve bizler Osmanlılara neredeyse göbekten bağlanmayı bu kez 19. yy’da boya boya yaşanan isyan, direnişlerden görüyoruz. Ve bu direnişler 20. yy’ın başlarına geldiğimizde yine kesintisiz sürecektir. Özcesi; dünyanın çeşitli yerlerinde yaşanan tarihler bilinmektedir. Kürdistan yüz yıllarca hep baskı altında tutulmasından özelde de son yüz yıl boyunca yoğun bir fiziki ve kültürel soykırıma tabi tutulduğu için az olan tarihi verileri de silinip yakılmıştır. Yakılmayanlar ise saklanmıştır, gizlenmiştir. Arşivlerin üstü adeta betonlanmıştır. Evet, bunun için Kürdistan tarihinin derinlerine inerek gençliğin sosyolojik gelişimini verilere dayandırarak yazmak zordur. Hatta yer yer imkansızdır. Gençliğin sosyolojisini Kürdistan’da somut verilerle verebilmek için öncelikli olarak sözlü destanların dilini bir bir çözmek gerekiyor. Dilini çözmek demek yorumlamak demektir. Böyle bir çalışma şimdilik ortada duruyor. Tarihçiler, dil bilimciler, sosyal bilimciler ve belki de edebiyatçılar bu işe bir gün el atarlar. Ancak kendi geçmişini araştıran ve araştırarak kendisi için sonuçlar çıkarmak isteyen gençliğin öncelikli olarak böyle bir çalışmaya başvurması ya da başlaması çok anlamlı olabilir. Başkan Apo bu gerçekliği çok çarpıcı bir şekilde şöyle dile getirmektedir: “Toplumsal problemin tanımını nasıl yapmalı sorusu düşündürücüdür. Bazı düşünceler toplumsal fakirliği, bazıları devletsizliği, diğer bir kısmı askeri zayıflığı, başkaları politik sistem yanlışlıklarını, kimileri ekonomiyi, ahlaki düşkünlüğü problem sayarlar. Belki de problem sayılmadık tek bir toplumsal alan bulunmaz. Tüm bu görüşlerde doğru yanlar olabilir. Ama problemin özü- nü yansıtmaktan uzaktırlar. Toplumsal problemi, toplumun temel dinamiğini çiğnemek olarak sunmak bana daha anlamlı gelmektedir” diye tanımlamaktadır. Kürdistan’da Direnişler ve Gençlik Biz Kürdistan tarihinin derinliklerine gitmeyeceğiz. Çünkü dediğimiz gibi ellimizde veriler sınırlıdır. Var olan sınırlı bilgiler üzerinde Kürdistan’da gençliğin sosyolojisine dönük birkaç şey söylemek istiyoruz. Tarihte Kürdistan gençliğinin sosyolojik durumu üzerine dururken öncelikli olarak unutmamalıyız ki 18’ci yüz yıl Kürt’ler için boydan boya direniş ve isyanlar demekti. Bu direniş ve isyanlarda on binlerce insa- belki de 1800’lerde yaşananlar etkide bulunmuş olabilirler. Çünkü Kürtlerin toplumsal yapısı en çokta bu yüz yılda değişime uğramıştır. 1800’lerin başında Kürdistan’da yaşanan toplumsal gerçeklik daha çok kabile ve aşiretsel yapı gerçekliğidir. Başkan Apo aşiret kültürü için: “Aşiret kültürünü sosyolojide tanımlandığı gibi kan bağına dayalı bir kültür olarak değil, uygarlığa karşı direnişin belirlediği bir varoluş tarzı ve özgür yaşam kültürü olarak tanımlamak daha doğrudur. Kürtlerde aşiret kültürünün çok güçlü olmasında, tüm uygarlık tarihi boyunca hep direniş konumunda varlığını koruma ve özgür yaşam iradesi rol oynamıştır” demektedir. Aşiret kültürünü sosyolojide tanımlandığı gibi kan bağına dayalı bir kültür olarak değil, uygarlığa karşı direnişin belirlediği bir varoluş tarzı ve özgür yaşam kültürü olarak tanımlamak daha doğrudur. nımız yaşamını yitirmiştir. Yaşamlarını yitirenlerin ağırlıklı olarak gençlerden oluştuğunu bilmekteyiz. Düşman güçlerine direnişin ön cephelerinde ölümü kahramanca göğüsleyenlerin genç yürekler olduğu da kesindir. Tam yüz yıl süren direniş ve isyanlar tamamen yenilgilerle sonuçlanmışlardır. 19. yy.ın sonlarına geldiğimizde direniş ve isyanlarda yenilenlerin evlatlarının birçoğunu İstanbul’a yani Babıali’ye getireceklerdir. Direnişler ve isyanlar bastırılmış olsalar bile her zaman tehlike arz ederler. Çünkü genç yürekler kolay kolay baskıya-zora, tahakküme gelmezler. Bu ise her zaman egemenler ve jerontokratlar için tehlike demektir. Bunun için bu gençliği denetime almaları gerekir. “Kürtler aniden parlayan atılgan insanlardır ve yaptıklarının sonucunu pek düşünmezler” demektedir İngiliz seyyah Hamilton. Bunun altında elbette tarihte yaşananlar yatmaktadır. Ancak en çok Kürdistan’da o yüz yılda yaşanmış olanları anlamak için yapılan katliamlara bakmak yeterli olacaktır. Bizler Babanların, Rewanduzluların, Bedirxanlıların derken Übeydullahlara karşı yapılanları az çok biliyoruz. Halbuki bunların arasında ne kadar da çok katliam ve soykırımlar vardır ki halen bilmiyoruz. Garzan seferi için Moltke kitabının bir paragrafında: “19. Piyade alayı, iki hassa süvari alayı, birkaç yüz sipahi, yüzlerle başıbozuk ve üç topla yani hepsi birden 3000 kişi ile yola çıkılmıştır” dedikten sonra bu sefere Şirvan Beyi olan Mut Paşa’nın da bu saldırıda yerini aldığını eklemektedir. İhanet böyle yeniden yeniden tekrarlanarak yaşanmaktadır. Aynı seferde: “Oraya ganimetleri ve esirleri getiriyorlardı. Kanlı yaralar içinde erkekler ve kadınlar memedekilerinden itibaren her yaşta çocuklar, kesik başlar ve kulaklar. Bunların hepsini getiren 50-100 kuruşluk bir bahşişle ödüllendiriliyordu” diyerek gerçekleştirilen katliam- 63 Sayı 60 2014 ların düzeyini gözler önüne sermektedir. Bu katliama benzer birçok katliamı Moltke sıralamaktadır. Temmuz ayında yapılan başka bir saldırıda: “Yukarıya varınca gözü dönmüş olan askerler karşı koyan kim varsa vurup kırdılar. 400-500 Kürt öldürülmüştü. Elli kadar kadın götürülmek istenirken kabarmış olan dağ deresinde boğuldu” demektedir. Unutulmasın ki katledilenler köylülerdir. Sıradan Kürt köylerine karşı Osmanlılar büyük bir plan dahilinde saldırılar yürütmektedirler. Kürtlerin bu saldırılara karşı yaptıkları ise sadece ve sadece direnmektir. Katliamların dozajı o kadar yüksektir ki Prusyalı asker yer yer bu katliamlara katılmadığı için mutlu olduğunu belirtme gereği duymuştur. Evet, böyle katliamlar ve soykırımlar ardından Kürdistan boydan boya dediğimiz gibi işgal edilerek var olan tarihi gerçeklik alt üst edilmiştir. Biliyoruz ki Kürdistan’da bu yüz yılda aşiret kültürü oldukça büyük dejenerasyona uğratılmıştır. Önce Mirlik Kurumu tasfiye edilmiş, bunun yerine Kürdistan’da bela haline gelen Ağalık Kurumu, Nakşibendilik Tarikatı derken İngilizlerin böl parçala ve yönet siyasetiyle de Kürt’ler bu coğrafyada başka halklarla karşı karşıya getirilerek enerjileri büyük oranda içe çevrilmiştir. Hamidiye Alayları diye bilinen kurumun özünde hem kendi içyapısına, hem de başka halkların başına bela haline getirilmiş olduğu gibi kendi tarihi kültüründe de adım adım kopma anlamına geldiği kesindir. Tarih böyle bu yüzyılda seyrederken birde Aşiret Mektepleri diye bilinen halkların genç beyinlerini öz kültüründe koparma merkezlerine giriş yapıldığını da ekleyelim. 4 Ekim 1892 tarihinde, Aşiret Mektepleri resmi olarak açılır. Bir yazar: “Aşiret Mektebi’nin Arap aşiretlerinin çocukları için açıldığı sıkça vurgulanmıştır. Zaten mektebin hazırlanmış olan ilk nizamnamesinin birinci maddesinde de “Aşiret-i Urban etfalinin talim ve terbiyesine mahsus olmak üzere” şeklindeki ifadenin bulunması, mektebin açılmasındaki asıl hedefin Arap aşiretleri olduğunu bize göstermektedir. 64 Diyarbakır dışında, Kürt coğrafyasında bulunan aşiretler bu mektebin kapsamı içerisine alınmamıştır” dese de; biz bizatihi Nuri Dersimi’nin hatıralarından biliyoruz ki, Kürtlerin önde gelenlerinin çocukları ve gençleri bu okullarda okutulmuşlardır. Hem de Hamidiye Alaylarında yer alan, komutanlık yapan birçok Kürt ileri geleni adeta dayatarak çocuklarını başlangıçta bu yeni açılan mekteplere göndermek istemişlerdir. Nitekim süreçle çok sayıda böyle Kürt eliti, çocuklarını bu okullara göndermişlerdir. Eğme/Eğitme Merkezleri; Aşiret Mektepleri Aşiret Mektepleri’nde hocalık yapmış olan Selim Sırrı Tarcan anılarında: “Kısmetimde Aşiret mektebinde hocalık yapmak da varmış! Bu okul (…) tahsil yurdundan ziyade ıslahhane idi. Ekseriya isyan halinde bulunan, derebeylik hayatının çerçevesi içinde yaşayan Arap, Kürt, Dürzi aşiret beylerinin çocukları güya burada terbiye görecek ve medenileşeceklerdi. On sekiz ile yirmi beş yaşları arasında bulunan bu delikanlılara Teğmen rütbesi verilmiş ve göz boyamak için de ‘Yaveranı hazreti şehriyari’ sınıfına dahil edilmişlerdi. Kabataş’ta, Çifte Konaklar’da bulunan Aşiret Mektebi aşiret hayatının devamından başka bir şey değildi. Talimatname, duvarda asılı kalmıştı! O kadar ki, bir gün dövüş sırasında öğretmenlerden biri bile ölmüştü! İşte Müşir Zeki Paşa beni böyle bir tahsil ve terbiye müessesesine (!) mürebbi yapmıştı. Hiç unutmam, Müdür Kolağası Kamil Bey’in ilk sözü: ‘Oğlum, bunlar aşiret değil haşerat!’ demek olmuştu.’ Okul müdürünüzün size haşerat diye baktığı bir okulda, (ıslahhane mi demeliydim?) kardeşliği öğrenme şansınız var mıdır? Kök ve gövde olma ayrıcalığını kendisine saklayıp size dal ve yaprak olma eşitliğini önerenlere siz güvenir miydiniz? Görünen o ki, Aşiret Mektebi’nin Arnavut, Arap ve Kürt öğrencileri güvenmemeyi tercih ettiler” diye yazmıştır. Evet, Osmanlı gelecekte kendileri için tehlikeli olabilecek gençleri fethetmek için İstanbul’a çekecektir. Burada eğitme- ye çalışacaktır. Yukarıda da ifade ettiğimiz gibi Nuri Dersimi onlardan bir tanesidir. Genel bir doğru olarak şunu peşinen söylemek gerekiyor. Kendi kültürüyle buluşmayan kişiler, toplulukların kesinlikle kendilerine hayrı olmazlar. Kendi kültürüyle kendisiyle sağlıklı buluşamamış kişilikler, topluluklar başka halklarla da sağlıklı ilişki kuramazlar. Kendi topraklarından uzak bir birey kesinlikle kendi köklerinden koparılmıştır. Kendi köklerinden koparılmış bir birey esasta kendi içerisinde parçalanmıştır. Parçalanmış kişilik nedir? Duygusallıktır, tepkiselliktir, küçüklük kompleksidir, sistemleşemeyen genç bu okullarda aldıkları eğitimle kendi ülke gerçekliğini görerek Kürtlüğe adım atacaklardır. Buralarda tüm asimile ve entegrasyon çabalarına rağmen kendi ülkesi için bir şeyler çıkarmaya çalışacaklardır. 1900 yılının ilk yıllarında az da olsa esen demokrasi ya da kendi olma rüzgarını Kürtlerde fırsat bilerek onlarca dernekler kuracaklardır. Bu derneklerin birçoğuna öncülük edecek olanların başını gençler daha doğrusu aydın gençler çekecektir. Bu derneklerden gençlerin çok aktif içlerinde yer aldıkları: Cıvata Talebeyi Kurda (Hevi) derneğidir. Genel bir doğru olarak şunu peşinen söylemek gerekiyor. Kendi kültürüyle buluşmayan kişiler, toplulukların kesinlikle kendilerine hayrı olmazlar. Kendi kültürüyle kendisiyle sağlıklı buluşamamış kişilikler, topluluklar başka halklarla da sağlıklı ilişki kuramazlar. Kendi topraklarından uzak bir birey kesinlikle kendi köklerinden koparılmıştır. bir kişiliktir ve farklı farklı hastalıkların yaşanması demektir. Böyle bir bireyin başka kültürlerle buluşması, topluma sağlıklı katılması mümkün müdür? Sen istediğin kadar başka kültürler içerisinde yaşa ve başka kültürleri özümsediğini söyle, ortaya çıkacak şey sadece bir yapmacıklıktır. Suni bir ilişkidir. Başka kültürü özümseyebilmek için bile bireyin kişiliğinin sağlam bir yapıya oturabilmesi gerekiyor. Böyle olduğu için zaten birçok genç ayak uyduramayarak bu okullardan ayrılacaktır. Ancak kimisi ise bu okullarda Osmanlının çok iyi birer memuru ve devlet adamı olacaktır. Örneğin daha sonra Türkiye’nin sözde saygın tarihçilerinden olacak olanlardan bir tanesi Baban ailesinden olup da daha sonraları Türkiye cumhuriyeti devletinde Anayasa Prof. olacak olan Babanzade İ. Hakkı’dır! Yine bir kesim genç ise ne böyle erkenden tepki duyarak geri çekilecek ne de Osmanlının adamı olacaktır. Bir kısım Kürt Gençliğinde Dernek ve Cemiyetler Cıvata Talebeyi Kurda (Hevi) 1912’de İstanbul’da kurulur. Kurucuları Zınar Silopi, Ömer Cemil, Van Milletvekili Cemil Beyin oğlu Fuat Temo, Memduh Selim Bey’dir. O yıllarda bu gençlik derneği üç tane farklı isimlerde, farklı içeriklerde ve farklı dillerde dergi çıkartacaklardır. Örneğin bu cemiyetin yayın organının adı Yekbun’dur. Yine Hatewi Kurd yani Kürtlerin Geleceği diye başka bir dergileri de vardır. Bu dergi hem Kurmanci, hem Soranice, hem de Türkçe yayın yapar. Yine cemiyetin Kurd Teavun ve Terakki diye bir de gazeteleri vardır. Süleymaniyeli Abdülkerim Bey, 1913’te bu cemiyet bünyesinde Roja Kurd ve yarı Türkçe olan Jin dergisini çıkartır. Jin dergisinin Türkçe bölümüne yazanlar ise Anayasa Prof. Babanzade İ. Hakkı, Vanlı Memduh Selim, Bitlisli Ziya Bey’dir. 65 Sayı 60 2014 Dikkat edelim sözünü ettiğimiz çalışmalar yüz yıl önce olan çalışmalardır. Yukarıda ismi geçen Kürt genç aydınlarının birçoğu ileri de gelişecek olan direniş süreçlerine de katılacaklardır. Örneğin bir Nuri Dersimi, Koçgiri’de Kürdistan Teali Cemiyeti’nin (Kürdistan Yükselme Derneği), şubesini kuranlar arasında yerini alacaktır. Kurulan toplam 19 şubesinin de öncülüğünü genelde aydın gençler yapacaklardır. 1920’lerden sonra gelişen direnişlerin çoğuna yine gençler damgalarını vuracaklardır. Cibranlı Xalıt, Azadi örgütünün kurucu önderlerindendir. Daha önce Hamidiye Alaylarında komutanlık yapmış bir kişidir de aynı zamanda. Aydın gençliğin Kürdistan tarihinde sorunların çözümü için Taşnak Cemiyeti ile de ilişki kurar, ABD, İtalya, İngiltere, Fransa yetkililerine mektuplar gönderir. Süreyya Bedirxan’ın, Xoybûn temsilcisi olarak ABD’ye bir ziyarette bulunduğu söylenir. Xoybûn, tüm Kürtlerin ulusal birliğini hedefler. Ancak başarılı olduğunu söylemek zor olsa da tarihe ismini altın harflerle yazdığını belirtelim. Tuhaf gelebilir ancak dile getirmekte yarar vardır. Suriye, Fransa mandası altındayken Kürt aydınlarının kültür, tarih ve dil çalışmaları yapmalarına, dergi çıkarmalarına ve hatta 1927 yılında Lübnan’da Xoybûn hareketinin kurulmasına izin verdiği söylenir. Ancak biz de Osman Sabri’nin anılarından biliyoruz ki, yalnızca Osman Sabri Fransız Manda yönetimi tarafından tam 11 kez sürgüne gönde- Yine Fransa’nın o yıllarda, dini azınlıklara özerklik vermesine karşın Kürtlerin özerklik talebini kabul etmemiş olması ayrıca ciddi bir şekilde ele alınması gerekli olan bir yaklaşım olmaktadır. damgasını belirgin vurduğu bir oluşumda Xoybûn oluşumudur. Hiç şüphe yoktur ki bu oluşumda ileri tecrübeleriyle yaşlı olan Kürt, Ermeni, Asuri aydınlarda bulunmaktadır. Kürtlerde direniş öncesinin en kapsamlı örgütlülüğü Xoybûn Cemiyeti, 1927’de Lübnan’da kurulur. Dört parçanın Kürtlerini de içine alır. Üyeleri arasında Kürt aristokrasisinin öncü kişilikleri ağırlıkta olsa da kadınlar, öğrenciler, köylüler, işçiler de yer almaktadır. Kürt Teali Cemiyeti, Teşkilatı İçtimaiye, Kürt Millet Fırkasının da kimi eski üyeleri Xoybûn’un kuruluşunda yer almaktadır. Xoybûn’un kuruluşunda Bedirxan ailesinin fertlerinden Celadet Kamuran ve Süreyya Bedirxan yer alır. Sonradan Suriye de kurulacak olan Hawar ve Ronahi dergileri için en büyük desteği Fransızlardan aldığını, Celadet Bedirxan’ın kendisi belirtir. Xoybûn Örgütü; Ermeni Hıncak Cemiyeti ve yine 66 rilmiştir. Nedeni açıktır; Osman Sabri Kuzey Kürdistan’a dönük siyasi çalışmalar yürütmektedir. Yine Fransa’nın o yıllarda, dini azınlıklara özerklik vermesine karşın Kürtlerin özerklik talebini kabul etmemiş olması ayrıca ciddi bir şekilde ele alınması gerekli olan bir yaklaşım olmaktadır. Ağrı direnişinin liderliğini iki metre boyuyla İhsan Nuri Paşa yapacaktır. Xoybun’un hem üyesi hem de büyük bir gerilla komutanıdır. İhsan Nuri elindeki ilkel bir matbaa ile “Agirî” ve “Gaziya Welat” adında iki gazete çıkartıp propaganda çalışması yapar. “Agirî Agir Dibarîne” (Ağrı Ateş Yağdırıyor) başlıklı bir bildiri yayınlayıp, direnişin amaçlarını halka açıklar. Kuzey Kürdistan’da direnişler sert bastırılır. Büyük katliamlar yapılır. Kıyımlar eksik olmaz. Tam yirmi yıl boyunca kuzey Kürdistan boydan boya direnişle sarsılır ancak sömürgeciler ise uluslararası güçlerden aldıkları güçle-Lozan’ı yapanlar aynı zamanda bu uluslararası güçlerin kendileridir-, fiziki bir soykırım gerçekleştirirler. Kuzey Kürdistan’ı mateme ve kana boyadıktan sonra Kürt’ler uzun yıllar Beyaz Katliam denilen kültürel soykırım diye bilinen dünyanın en kirli politikalarıyla yüz yüze kalırlar. Bu olaydan sonra, geride kalan yurtsever duygulara da ipotek konulmuştur. Halk sindirilmiştir. Bu seçim de herhalde tesadüf olmamalıdır. Soykırım Sürecinde Kürt Gençliği Kürdistan’da fiziki soykırım henüz yürürlükteyken Güney Kürdistan’da genç aydınların öncülüğünde büyük aydınlanma, örgütlenme çalışmaları yapılacak ve örgütler kurulacaktır. İlk örgütlerin kurulduğu yer Süleymaniye şehridir. Süleymaniye, Kürt direnişçiliğinin ve aydınlanma hareketinin gelişkin olduğu bir alandır. 1937 yılında Komala Darker, yani Oduncu Derneği kurulur. Kurucusu Dildar’dır. Dildar, aynı zamanda Ey Raqip Marşı’nı yazan şairdir. Önemli Kürt simaları olan Refik Hilmi ve Hamza Abdullah da bu örgütte yerlerini alacaklardır. 1939 yılında Hiwa örgütü kurulur. Başkanı Refik Hilmi’dir. Hiwa örgütü, 1945 yılına kadar hem Doğu Kürdistan’da hem de Güney Kürdistan’da çok etkilidir. Öyle ki; Mahabad Cumhuriyeti kurulduğunda hem eğitimci ve sanatçı, hem de subay düzeyinde kadrolar gönderecektir. Modern bir hareketin tüm özeliklerini gösteren Hiwa Hareketi, Kürdistan’da önemli bir aşamaya tekabül etmektedir. Barzaniler özelde de Mustafa Barzani, burada Hiwa hareketiyle ilişkilenip etkilenecektir. Daha sonra Barzani’nin Mahabad’a gitmesindeki en temel etkileyici güç, Hiwa Hareketinin kendisidir. Hiwa hareketinin kendi dönemindeki birçok harekete göre çok daha gelişkin yönleri bulunmaktadır. Araştıran ve inceleyen bilimsel bir yaklaşımı esas alıp belli bir ideolojik çizgiye sahip olan Hiwa Hareketi, ilk başlarken bir öğrenci hareketi olup daha sonra da dediğimiz gibi Doğu ve Güney’de kurulacak olan hareketlere ilham kaynağı olacaktır. Bu yıllarda daha sonra kurulan başka örgütler de bulunmaktadır, örneğin Hızbi Rızgari, Hızbi Şoreş gibi. Bunlar ağırlıklı olarak aydın çalışması yürütürler. Ancak dar kalmaktan kendilerini kurtaramazlar. Yıl 1943’tür. Doğu Kürdistan’da Kürt halkının bir kalkışması söz konusudur. İlk defa modern bir Kürt partisinin kurulma aşamalarıdır. J. K yani Komalaye Jiyanavey Kurdistan kurulmuş ve bununla birlikte Mahabad’ta Komala ve Kürdistan Demokrat Partisinin kuruluş yılları yaşanmaktadır. Kurulan örgütler de vardır. Kürtler adım adım kendilerini örgütlemektedir. Jiyanavey Kurdistan hareketi tümden gençlerden oluşan bir harekettir. Gelecekte sosyalist hareketlerin de öncüsü olacak olan bu J.K. hareketidir. O yıllarda Mamosta Hemin, Mamosta Hejar, Mamosta Qani ve başka birçok şair de bu hareketlere aktif katılım sunar. Kuzey Kürdistan’da bu kez Apê Musa’nın deyimiyle sıfırın altından sıfıra getirilme süreçlerinden bir tanesi yaşanmaktadır. Tarihe daha sonra 49’lar diye geçecek olay ilginçliklerle doludur. 31 Ağustos 1959 günü Ape Musa “İleri Yurt” dergisinde KIMIL adında Kürtçe bir şiir yazar. ‘Qımıl’, ‘Süne’ ile birlikte, bir türlü baş edilemeyen bir tahıl haşeresidir. Şiir’in konusu şöyledir: Siverekli bir kız, kımıl zararlısı tarafından samana döndürülmüş bir torba buğdayı çerçiye götürüyor, çerçi buğdayın işe yaramadığını görünce, buğdaya karşılık mal veremeyeceğini söylüyor. Kızcağız da, üzüntüsünü bir türküyle dile getiriyor: “Bi çiya ketim lo apo, çiya melûlbûn rebeno/ Ceh seridî lo apo, genim hûrbûn evdalo/ Qimil hatî lo apo, bi refaye rebeno/Xwar genimî lo apo, hişte kaye rebeno” Musa amca yazının sonunda şiiri okuyan kıza şöyle diyor: “Üzülme bacım, seni kımıl, süne ve sömürenlerin zararından kurtaracak kardeşlerin yetişiyor artık.” 6 Eylül 1959 tarihli Cumhuriyet gazetesinde bu şiire dönük birçok karşıt yazı yazılır. Beklendiği üzere İleri Yurt ve Musa Anter aleyhine dava açılır. Bir taraftan davanın yapılacak olması diğer 67 Sayı 60 2014 taraftan kimi aydınların bu şiiri savunması Ankara’nın canını o kadar sıkmıştır ki; dönemin cumhurbaşkanı Celal Bayar Diyarbakır Valisi’ne telefon açar ve Musa Anter’in “kafasının ezilmesini” ister. MİT “Kürt raporu” hazırlar. Raporda, 1.000 ila 2.500 sayıda Kürdün “tenkil” edilmesi önerilmektedir. Celal Bayar’ın “bin kişiyi sallandıralım” şeklindeki meşhur sözünü, bu öneri üzerine yaptığı söylenir. ‘Sallandırma’ işine prensip olarak karşı çıkmayan Başbakan Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı Fatih Rüştü Zorlu’nun uyarısı ile 50 kişilik bir idam listesi ile yetinmeye karar verir. Türkiye’nin dört bir yanındaki tutuklamalar, 17 Aralık 1959 günü başlar. MİT kimi öneriyorsa, 50 kişilik listeye onun adı yazılır ve tutuklanır. İstanbul- ağasını, şeyhini, aşiret reisini, alimini, mellesini derken feodal kompradorunu Sivas’ta kampa alarak aylarca tutacaktır. Hem 400’lerin hem de 49’ların olayı birde o yılların gözüyle ele aldığımızda yapılan daha iyi anlaşılacaktır. 13 Temmuz 1958’de Irak’ta Irak krallığını ortadan kaldıran Abdulkerim Kaseem devrimi esasta Kürtlere birçok hak tanımış ve Kürtleri hükümetin ortağı yapan bir duruma getirmiştir. Bu hem objektif hem de sübjektif sahada Kürtleri yok etmek ve bitirmek üzere kurulmuş olan TC faşizan zihniyeti için oldukça büyük bir tehlikedir. Bu tehlikenin önünün alınmasını ise TC devleti yukarıda dile getirildiği gibi 49’lar ve 400’lerin olayında görüldüğü üzere pratikte uygulamıştır. KDP’ye bilindiği gibi bu yıllarda Barza- Apê Musa gibi bazı Kürt aydınları dergiler çıkarmışlardır. Rêya Nu ve Deng gibi dergiler, 49’ların durumu ve Doğu mitingleri derken yavaş yavaş betonlanmış gerçekliğe karşı cılız da olsa Kürt sesi yükselme emaresi gösterir. Harbiye’de 40 hücre bulunduğu için, tutuklanması öngörülen elli kişiden geriye kalan 10 kişinin tutuksuz yargılanmasına karar verilir. Mehmet Emin Batu mide kanamasından ölünce, geriye 49 kişi kalır. Daha sonra davaya iki kişi daha dahil edilse de dava kamuoyunda hep ‘49’lar Davası’ diye bilinecektir. 1959’larda başlayan 49’ların davası, 1965’de Ankara’da sona erir. Apê Musa gibi bazı Kürt aydınları dergiler çıkarmışlardır. Rêya Nu ve Deng gibi dergiler, 49’ların durumu ve Doğu mitingleri derken yavaş yavaş betonlanmış gerçekliğe karşı cılız da olsa Kürt sesi yükselme emaresi gösterir. 49’ların içerisinde Dr. Şıvan, Sait Elçi, Necati Siyahkan, Şerafettin Elçi gibi isimler de vardır. TC devleti bu kadar aydın genci tutuklamayı yetersiz görmüş olmalıdır ki bu kez 400’den fazla Kürt ileri gelenini yani; 68 niler liderlik yapmaktadır. KDP’nin önderlik ettiği hareket 1964 yılında faşist sayılabilecek Abdulkerim Kaseem gibi Kürtlere yakın duran bir ismi askeri darbeyle devirdikten sonra katleden BAAS rejimiyle anlaşmaya adım atınca birçok Kürdistanlı genç devrimci rahatsızlıklarını belirteceklerdir. Ancak o yıllarda nüveler halinde olan bu gençlik hareketi KDP’nin giderek yozlaşmasıyla kendi renkleriyle adım adım meydana çıkacaklardır. KDP; Bir “Kürt Kapanı” Projesi Çok talihsiz ve Kürtlerin tarihinde kapanmayan bir yara daha açılır. Doğu Kürdistan devrimcileri İran devletine karşı silahlı mücadele kararı alırlarken-kaldı ki bir nevi Doğu Kürdistan devrimcileri 1967’de zorunlu olarak silahlı direnişe geçmek zorunda bırakılırlar. Ne var ki KDP yani bugünün PDK’si Molla Mustafa Barzani öncülüğünde hemen İ-KDP’ye karşı tamamen tavır alarak Şah’a destek sunar. Silahlı direnişi başlatan birçok Kürt öncü yakalanarak idam edilir. İ-KDP’nin genç aydın öncülerinden Süleyman Muini, Mele Avare ve İsmail Şehzade bizzat Barzanilerin eliyle tasfiye edilirler. Belirttiğimiz gibi KDP tarafından açılan bu yara halen açık durup irin salmaktadır. İhanetin ve işbirlikçiliğin irinini… Kürdistan tarihinde belki de PKK’den sonra özenle üzerinde durulması gerekli bir harekette Komeleyî Marksî Lenînî hareketidir. Bu hareket Güney Kürdistan’ın Süleymaniye ve Bağdat kentinde kurulacaktır. Kürt öğrenci gençlik tarafından kurulan Komeleyî Marksî Lenînî esasta 1970’lerde kurulmuştur. Dört parça için mücadele etmeyi esas alan, halka yakın, aydın gençliğin içlerinde yoğun yer alan, kadro eğitimi gören ve çizgi olarakta sosyalist bir harekettir. Sekreterleri Şehab Şex Nuri daha tanınmış ismiyle Xale Şehab’tır. Şehab Şex Nuri ve birkaç yoldaşı İran devleti tarafından yakalandıktan sonra Irak’a teslim edilirler. Irak bu aydın ve devrimci Kürt gençlerini idam eder. İdam öncesi Xale Şehab ve yoldaşlarının: “Jiyana kêm û Jiyana Gel” yani “Az yaşa ama halkın için yaşa” anlamındaki slogan birçok çevreyi o yıllarda etkileyecektir. Xela Şehab’tan sonra yerine geçen Şasuwar Celal kod adıyla Aram Komala hareketinin başına geçecek ve 31 Ocak 1978 yılında Karadağ’da şehitler kervanına katılacaktır. Ardından ise bugün Goran hareketinin lideri olan Newşîrwan Mıstefa bu hareketin yani Komala’nın başına geçecektir. Komala hareketi 1979 yılında gerçekleştirilen bir konferansında ismini değiştirerek Komeleyî Rençderanî Kurdistan yapacaktır. Şehit Aram’ın şahadetine kadar Komala ismindeki hareket düzenli bir şekilde kendi içinde kadro eğitimi düzeyinde eğitimler sürdürmüş, ancak Aram’ın şahadeti ardından giderek 1983 yılında zayıflayacak ve 1992 yılında YNK içinde son bulacaktır. Başka bir gurup ise Kürdistan Demokrat Sosyalist Hareketi’dir. Ali Asker, Tahir Wali Beg, Dr. Xalıt Seid, Omer Mıstefa, Ali Hejar, Kardo Gelali, Ednan Mufti, Seyda Salih Yusuf yine daha sonra Sosyalist Partiyi 1981 yılında kuracak olan Resul Mamend, Dr. Mahmut Osman, Seyda gibi devrimci kişilikler de bu harekette o zamanlar yerlerini alacaklardır. Genel Hat’ı yani Hêlî Gıştî’yi Celal Talabani, Fuad Muhammed ve arkadaşları kuracaklardır. Sonuç itibariyle, 1 Haziran 1976 tarihinde yukarıda dile getirilen hareketler yani Komala, Kürdistan Demokrat Sosyalist Hareketi ve Hêlî Gıştî, Yekîtîya Nîştîmanî Kurdîstan-YNK’yi bir cephe olarak ilan ederler. 1976’lerde üç örgütten oluşan YNK’de en etkili isim Ali Asker’dir. YNK’yi Şehit Aram küçük burjuva karakterli olarak gördüğü için katılmayacaktır. Aram’dan sonra hareketin başına geçen Newşîrwan daha sonra YNK’ye katılacaktır. Yukarıda isimlerini verdiğimiz genç aydın devrimcilerin değerini daha iyi yad etmek için bir iki şey ekleyelim. Ali Asker ve yoldaşları, Güney Kürdistan’da yaşanan iç çatışmalardan dolayı çalışma zemininin bulunmadığını düşünerek 1000 kişilik seçme bir peşmerge gücüyle Kuzey Kürdistan’a geçerek direnişi başlatmayı planlarlar. Ne var ki, henüz daha Oramar’a bile ulaşamadan KDP’nin karşı örgütlemesi sonucunda yöre insanları Ali Asker ve arkadaşlarına saldırırlar. Bunun üzerine, Ali Asker güçlerini alıp Botan’a geçer. KDP’nin kendi dışındaki Kürt örgütlerini tasfiye etmedeki marifeti sonuç verir. Ne yazık ki bu süreç, Ali Asker ve arkadaşlarının tasfiyesiyle sonuçlanır. Saddam’ın daha doğrusu BAAS ajanlarının bölgede gezdiğini yöre halkına bildiren KDP, halkın Ali Asker ve arkadaşlarına yönelmelerine neden olur. 1978’de Taştamerge’de -Beytüşşebap zozanlarında- Ali Asker ve arkadaşlarının etrafı kuşatılır. Bu çatışmalarda yaklaşık 700 peşmerge katledilir. 300’ü esir düşer. Ali Asker, Tahir Wali Beg, Huseyin Baba Şex (Êzidi) ve Dr. Xalıt esir düştükten sonra katledilirler. İhanet yine 69 Sayı 60 2014 doludizgindir ve bir kez daha yüzlerce fedai Kürt gencinin şahadetiyle sonuçlanmıştır. Kürt gençleri için: “Kürt kişiliğinin bir özelliği de yaptığı işin sonucunu düşünmeden girişimde bulunmasıdır ve onların bu yönü birbirlerinden bağımsız araştırmacılar ve seyyahlarca tespit edilip, dile getirilmiştir. Belki de cesaretlerinin sebebi de buradan kaynaklanmaktadır. Çabuk tepkide bulunmaları, bir işin sonucunu düşünmemeleri, aniden parlamaları... İnsan bir işin sonucunu düşündüğünde riski görüp kaçınabilir ama yapılacak işin sonucu düşünülmediğinde en tehlikeli girişimlerde oyunlara gelmediklerinde ise: “Kan dökücüler, sürekli çatışma yaratan, sürekli kargaşa ve bela arayan soyguncu ve eşkıya; hepsi de kötü niyetler taşıyan bir halk. Ve kötü alışkanlıklarının şeytanları, akla ve mantığa pek önem vermeyen ama cesur ve korkunç bir ırk…” tanımını yapmaktan çekinmemiştir. Kürtlerin hep savaşçı bir halk olduğu söylendi. Bu doğrudur. Savaşçılıktan çok kavgacı olduklarını biz ekleyerek düzeltelim. Ancak kimse neden Kürtlerin bu hale getirildiklerini dile getirmez. Bir yönü elbette kabile ve aşiret yapılarıyla onları kavgacı kılan özgürlüğe olan sevdaları- Kürtlerin hep savaşçı bir halk olduğu söylendi. Bu doğrudur. Savaşçılıktan çok kavgacı olduklarını biz ekleyerek düzeltelim. Ancak kimse neden Kürtlerin bu hale getirildiklerini dile getirmez. Bir yönü elbette kabile ve aşiret yapılarıyla onları kavgacı kılan özgürlüğe olan sevdalarıdır. Ancak bir diğer daha önemli yön ise kesinlikle Kürdistan’ın sürekli işgale ve talana uğramasına karşı gösterilen sert tepkidir. bulunulması kaçınılmazdır. Siyaset, yapılan işin sonucunu düşünerek adım atıp uygulamaktır. Kürtlerin cesur olmaları, yapacakları işin sonucunu düşünmeyen karakterleri ile siyasete yabancı olmaları geldiğini” belirtilmektedir. Ancak Ermeni yazarı Haçator Abofiyan ise: “Eğer Kürtler düzenli ve uygar bir hayat yaşama olanağı bulsalardı, kelimenin tam anlamı ile doğunun en kahraman ulusu olurlardı” derken normal, sömürge ve baskı altına alınmamış kendi doğal seyrinde gelişen bir halk gerçekliğinde söz ettiği herhalde anlaşılırdır. Tuhaf gelebilir lakin yukarıda ifade etmeye çalıştığımız ve Ortadoğu halklarının başına “böl, parçala ve yönet” siyasetlerinin yanı sıra halkların jenosidini getiren Ulus Devlet gerçekliğinin taşıyıcılarından olan İngiliz Soane Kürt›ler bu 70 dır. Ancak bir diğer daha önemli yön ise kesinlikle Kürdistan’ın sürekli işgale ve talana uğramasına karşı gösterilen sert tepkidir. Direniştir. Ve yukarıda dile getirdiğimiz gibi işgalciler, sömürgeciler ve de emperyal güçlerin temsilcileri bu duruma “kan dökücüler, sürekli çatışma yaratanlar” diye hakaret etmekten geri durmamışlardır. Halbuki tarihte Kürdistan’dan bir kez geçmiş olan Ksenephon bu gerçekliği daha iyi ifadeye kavuşturarak: “Onlar ok atmada hedef şaşırmazlardı ve yayları hemen hemen üç, okları ise iki dirsekten fazla uzunluktaydı. Okları kalkan ve zırhları delip geçiyordu” derken direnişçiliklerini daha fazla öne çıkarmıştır. Benzer bir durumu ise yine Hamilton adındaki gezgin ifade etmiştir: “Dağ keçileri gibi kıvrak, ele geçmez bu insanlar bu vahşi mekânlarda her yolu ve saklanabilecekleri her deliği biliyorlar ve gri mavi elbiseleri kayalıklara tam bir uyum sağlıyor. Doğuştan avcıdırlar ve mükemmel silah kullanırlar, nadiren hedef şaşırırlar. Kürtler, vahşi ve inatçı savaşçılardır. Dağ taktiklerinde, kendileri gibi dağlı olmayan ve dağları bilmeyen askerlere karşı üstün gelirler” dedikten sonra onların karakterine ilişkin ise: “Kürtler aniden parlayan atılgan insanlardır ve yaptıklarının sonucunu pek düşünmezler.” Aynı yazar özelde 1800’lerden Kürdistan’ın boydan boya işgal edilişi ardından ortaya çıkan baskılanmış, parçalanmış, toplumsal değer yargıları bile çiğnenmiş olan bu gerçeklik içerisinde: “Bir Kürde, pek ciddi olmayan kavgalarını unutturabilmenin bir tek yolu olduğunu gördüm; Bu insanlar arasında pek çok kavga hemen hemen ortada bir şey yokken çıkardı. Saçma sapan küçük şeyler yüzünden tartışılır, gürültü patırtı kopartılır, ama iş en sonunda ciddiye biner ve hiç olmadık bir nedenden kan dökülmesine kadar vardırılabilirdi” derken olup biteni ne kadar güçlü gözlemlediğini de görüyoruz. Yine 1830’ların ortalarında yıllarca Kürdistan’da Osmanlılarla birlikte askerlik yapan daha sonraki yıllarda Prusya’nın meşhur Genelkurmay Başkanı olacak olan Moltke ise: ”Buna karşılık, Kürt ihtiyaç yüzünden çiftçi, eğilimi yüzünden de savaşçıdır. Bu sebeple köyler ve tarlalar ovada, palankalar ve kaleler dağlardadır. Yaya olarak savaşır, duvar ve dağlar onun siperi, tüfeği de silahıdır. Kürt mükemmel bir nişancıdır, zengin kakmalı ve telkâri işlemeli tüfeği babadan oğula miras kalır ve Kürt onun en eski çocukluk arkadaşı gibi tanır” tespiti Kürtlerin neden öz savunmasına sonuna kadar bağlı yaşadığını dile getirmiş olur. Çünkü Kürtler neolitiğin önemli yaratıcılarından olan bir halk olarak özgür yaşamayı derinden yaşamaya halen devam etmektedirler. Ya da onca tahribata rağmen bu gerçeklik kendini dominant bir özellik olarak halen o güne kadar korumuştur. Başka bir yazar ve araştırmacı ise Sultan Murad Han’ın müderrisi Mevlana Sadettin’dir. Kürtlerin niteliği ve yaradılışı konusunda şöyle diyor: “Kürtler birbirlerinin sözlerine uymazlar; aralarında ittifak ve işbirliği yoktur. Her biri, dağ doruklarında ve vadi derinliklerinde tek başına ve özgür yaşamayı tercih ederek, keyfince ve münferit yaşama bayrağını kaldırır. Allah’ın birliğini ifade eden Müslümanlıktaki Kelime-î Şahadet’ten başka, onları birbirine bağlayan bir bağ yoktur. Kürtler arasında şimdilik, genel olarak emrine uyulacak ve yargısı uygulanacak bir kimse bulunmadığı için, çoğu kan döker, güvenlik ve düzen kurallarını çiğnerler. Kürtler en ufak ve en önemsiz nedenlerle ayaklanarak, önemsiz hatalar ve küçük suçlar yüzünden büyük suçlar işlerler. Sonra bir kişinin öldürülmesi karşılığında diyet kabul ederler; bu diyet ya bir kızdır veya bir attır ya da birkaç keçidir” derken de büyük bir gözlem gücüne sahip olduğunu bugün olup bitenlerde anlayabiliriz. Tarih Şimdidir… “Tarih, şimdidir” derken bugünde yaşananların geçmişte nasıl vuku bulduklarını rahatlıkla kestirebiliriz. Bugünde onca bedeli ağır olan büyük direnişe rağmen halen kendi ailesel çıkarları için bazılarının Kürdistan değerlerini halen satmaya devam ettiklerini dile getirmek gerekli midir? İnadına, ısrarlıca halen bugün bile Kürtlerin birliğinin önünde tamamen bir set gibi duran bu çıkarcıları da dile getirmek gerekli midir? Ve birde bugünü daha iyi anlamak için 20. Yüz yılda yaşanmış olanları yazmak gerekmektedir. Çünkü 20. Yy. Kürt’ler için özelde de Kürdistan gençliği için tamamen bir felakettir. Kürdistan dörde bölünmüştür. Ve her parçada ayrı bir kültürel soykırım projesi uygulanmıştır. Bizler resmi olarak 24 Eylül 1925 yılında Türkiye cumhuriyeti devleti tarafından uygulanmış olan Şark Islahat Planı’nı bugün az çok biliyoruz. Yine 1963 yılında Suriye’de BAAS parti tarafından pratikleştirilen ve ismine Arap Kemer’i denilen benzer uygulamayı da biliyoruz. Yine daha 1925’lerden itibaren Atatürk’ün 71 Sayı 60 2014 Türkiye’de yaptığını, İran’a kendisini yeni şah olarak atayan Rıza Han yapmaya başlar. Atatürk’ün Kuzey Kürdistan’da uygulamaya koyduğu birçok yasağı Rıza Han’da İran’da uygulamaya çalışacaktır. Örneğin; yerel dilleri yasaklayacaktır, yerel kıyafetlerin giyilmesini yasaklayacaktır. Bunun yerine Avrupa tarzı elbiseyi dayatacaktır. Türbanı yasaklayacaktır. Özcesi militarizmi ve ulus devletçiliği adım adım geliştirmeye çalışırken, birçok farklı halkı devre dışı bırakacak, ezecek ve gücü yettiğinde asimile etmeye çalışacaktır. Bu ise, İran gibi renkli bir coğrafyayı kana boyamaktan başka bir sonuç yaratmayacaktır. Saddam’ın ve daha öncesinde BAAS’ın yaptıkları Halepçe ile ayan beyan ortadadır. Özcesi Kürdistan 20. yüz yılda boydan boya talandır, işgaldir ve birde katmerli sömürge altına alınmadır. İsmail Hoca, “Devletler Arası Sömürge Kürdistan” kitabında bu olguya ilişkin; ”Böl–yönet politikalarının hedefi olmak, bir ulusun tarihinde uğrayabileceği en büyük felaketlerden biridir. Çünkü böl-yönet politikası, ulusun beynini dağıtmaktadır, iskeletini parçalamaktadır. Böylesine güçlü bir darbe yiyen halk bir daha kendini kolay kolay toparlayamamaktadır” diye yazmaktadır. Albert Memmi ise bu duruma: “Bu meşruluğun tam olabilmesi için sömürge insanının köle olması yeterli değildir, bu rolü kabul etmesi de gerekir. Sömürgeciyle sömürgeleştirilen arasındaki bağ bu yüzden yıkıcı ve yaratıcıdır… Sömürgeleştirmeye hoşgörü gösterdiği sürece sömürge insanının tek olası alternatifleri asimilasyon ya da donup taş kesilmektir” demektedir. Bu durumu aşmanın tek yolu vardır diyor Frantz Fanon, “Siyah Deri, Beyaz Maske” adlı yapıtında: “Kendi omuzları üzerinde başkalarının kafasını taşımaya-gezdirmeye razı” hale getirilme durumu olarak tanımlamaktadır. Ve bunun aşılması için de “Sömürge durumuna alışılamaz; demir bir yaka gibi ancak kırılabilir” demektedir. Sözü uzatmayalım, yazılacak çok şey vardır. Ancak yazılanların sağlıklı yazı- 72 labilmesi için öncelikli olarak Kürtlerin tarihi dokusunu sözlü tarih diye adlandırdığımız destanları, türküleri, dengbejlerin dillerinde düşmeyen kılamlarını ve de analarımızdan, ninelerimizden dinlediğimiz hikayeleri bir bir çözmeliyiz. Kürdistan’da tarihin çeşitli evrelerinden gelmiş, geçmiş, yazmış, anılarına eklemiş olan seyyahların bıraktıklarına da bakmalıyız. Gerekirse farklı dillerde yazılmış olanları nakış nakış ele alarak çözüp orada yazılardan geçmişe, dolayısıyla bugüne uzana bilmeliyiz. Bunlar yapıldığında yazılmamış olanları yeniden yazılmış hale getirerek Kürtlerin ve Kürt gerçekliği içerisinde de özelde de Kürt gençliğinin hem tarihini hem de sosyolojisini daha iyi tanımlamayabilir hale gelebiliriz. Bugün -daha doğrusu PKK’nin ortaya çıkışıyla birlikte -Kürdistan’da yeni bir sosyolojik gerçeklik ortaya çıkmaya başlamıştır. O da ilk kurşun teorisi olarak bilinen, kendi içindeki sömürgeci kültüre sıkılan kurşun teorisidir. Yani beyinleri fethetmiş olan sömürgeciliğe ilk mermiyi sıkarak kendini bu sömürge kültürden arındırmaktır. Onun duygularından arındırmaktır. “Önce Duygularda Özgürleşmeli.” Sadece bilinç dünyamızı kontrol etmenin yetmediğini aynı zamanda duygularımızı özgürleştirerek büyük amacın hizmetini koymanın en önemli eylem olduğunu söylemeliyiz. Yine hem kapitalist modernitenin hem de özelde sömürgeciliğin sömürge altına aldığı Kürt insanının tüm duygularını da etkilediği hatta bunlar yön ve biçim vermiş olduğu gerçeğini bilerek bir yaklaşım içerisinde olunmalıdır. Başka bir deyimle, sömürgecilik Kürtleri kürtlükten uzaklaştırmıştır. Onları kendisine benzetmek için adeta Kürtleri Türkleştirmiştir. Bunun için ilk gerekli ve zorunlu olan önce duygularda özgürleşmektir. Düşmanın bizlerde yarattığı duygulardan özgürleşmektir. Bu gerçekleştikten sonra özgürlüğe giriş yapılabilir. Bunu yapabilmek için büyük duygu dehası olmak gerekiyor. Nitekim PKK 1973’lerde bu duyguları yaşamış, 1978 yılında bu durumu politik zemine taşımış ve 1984 yılından itibaren ise bizatihi tüm yaşam alanlarına sıçratarak adım adım kürdün yeniden dirilişini sağlayarak, bugüne değin kurtuluşunun yolunu açmıştır. Dikkat edelim “Kendi omuzları üzerinde başkalarının kafasını taşımaya-gezdirmeye razı” bir konumdan sömürgeciliği tümden beyinlerden, yüreklerden söküp atan bir kişiliğe doğru ilerleyerek; kendi olan, başkasına ait olmayan, bildiğine ve inandığına göre yaşayan bir Kürt gerçekliği ortaya çıkarılmıştır. İşte bu DUYGULARDA ÖZGÜRLEŞMİŞ ÖZGÜR İNSAN demektir. Bunun yeni bir kişilik özelde de yeni bir genç kişilik yaratacağı elbette açıktır. Başkan Apo böyle olmuş bir gençlik için: “Özgürlüğe yürüyen bir gençliği tutmak zordur. Gençlik sistemlerin başına en başta bela olan kesimdir. Tarih boyunca bu çok iyi bilindiği için, eğitim adı altında gençlik kurban edilmekten tutalım, akla hayale gelmez uygulamalara tabi tutulmuştur. Hiyerarşik toplumun yükselişinde kadından sonra gençliğin bu duruma düşürülmesi belirleyici rol oynar. Gençliği kontrole alan düzenin kendini en güçlü hisseden düzen sayması boşuna değildir. Daha sonraki devletçi toplum sistemlerinin tümü gençliğe benzer bir uygulamayı dayatacaklarıdır. Zihni böyle yıkanan gençlik her işe koşturulabilir. Savaş dahil en zor işi meslek edinebilir. En önde tüm zor işlere sürülür. Özcesi yaşlıların zaaf ve gücünden kaynaklanan gençliği bağımlılaştırma ve güdümleme ilişkisi hızından ve yoğunluğundan hiç kaybetmeden hakim sistemlerin en güçlü sürdürücüleri kılınmışlardır. Tekrar vurgulamalıyım: Gençlik fiziki bir olay değil toplumsal bir olaydır. Tıpkı kadınlığın fiziksel değil toplumsal bir olgu olması gibi. Bu iki olay üzerindeki çarpıtmaları kaynağına inerek açığa çıkartmak sosyal bilimin en temel görevidir.” Başka bir yerde ise Başkan Apo: “Bu anlamda sosyolojiyi sınırlı da olsa kavramak, toplumsal dönüşümün en güçlü yanıdır. Fakat bu yetmez. Şu hususu iyi bilmek gerekir ki, insanlık tarihindeki tüm mitolojik, dinsel, felsefi ve bilimsel çalışmalar son tahlilde toplumsal kaynaklıdır ve toplumun gerçeğini, sorunları ve çözümlerini aydınlatmak ve gereklerini yerine getirmek için inşa edilmişlerdir. Toplumdan ayrı bir varlıkları yoktur. Toplumu anlamadan ne bireyi, ne eşya ve doğayı hakkıyla kavramak mümkündür. Toplumun başına gelen insansal felaketlerin temelinde “savaş ve iktidarlar, devlet” cehalet ve zorbalık yatmaktadır. Ancak toplumu kavradıkça bu cehalet ve zorbalık kurumlarını aşabiliriz. Devlet, iktidar ve savaş analitik zekanın sapık ürünleri olduğu halde, aşılmaları da ancak analitik ve duygusal zekanın el ele vermesiyle mümkün olacaktır. Devlet, iktidar ve savaş “dolayısıyla barış” meselesiyle uğraşanlar, toplum kavramını mutlaka yetkin ve yeterli kılmaya öncelik vermelidir” diyerek gençliğin önünde duran görevlere açık bir şekilde işaret etmektedir. Unutmayalım ki: “Gençlik insanın en dinamik çağıdır. Gençlik toplumsal değişim ve yenilenmenin vazgeçilmez gücüdür. Gençlik bir ruh, duygu düşünce ve davranış biçimidir.” Başkan Apo bir çözümlemesinde: “Yönetimimiz kırk yaşında, komutamız otuz yaşında, savaşçımız yirmi yaşında... PKK en ideal çağında” demiştir. Ve tabi daha da çarpıcı olan bir ifadesi ise “Genç başladık, genç başaracağız” sözüdür. Ve uzatmadan ekleyelim ki bugün Kürdistan’da Kürt gençliğinin yaşaması gerektiği ruh ve duygu, beyin ve yürek bu gerçeklik olmalıdır. Böyle olan bir gençliğin, toplumsal olarak kendisini sağlıklı hale getirmiş olan bir gençliğin, önünü kimse ama kimse de alamaz. 73 Sayı 60 2014 DEMOKRATİK ULUS İNŞASININ ÖNCÜ GÜCÜ GENÇ KADINLAR “Eğer devrim, kaybetmek istemiyorsa, devrim feodalizmin çitlerinde parçalanıp gitmek istemiyorsa, küçük-burjuvazinin karşı-devrimciliğinde, yozluğunda yitirilmek istenilmiyorsa, genç kızın devrimciliğini geliştirmek büyük özen ister. Tıpkı bir ülkenin bağımsızlığı gibi, tıpkı bir halkın özgürlüğünü sağlar gibi, genç kızın özgürlüğünü duru tutmaya çalışacağız.” Kadınlık ve gençlik özelliklerinin bileşkesi olan genç kadın gerçekliği toplum içerisinde ayrı bir yere sahiptir. Bu tarihsel olarak da böyledir. Bu yüzden üzerinde yoğunca durulması, tartışılması gereken bir konudur aslında genç kadın olmak. Genç kadın bir kimliktir. Hem kadın hem de genç olmanın kendine has yanlarının bütünleşmesini ifade eder. Kadının yaratıcı, kapsayıcı, öncü, bilge, toplumsallaştırıcı yanları ile gençliğin dinamik, her zaman arayış içerisinde olan, var olanı kolay kabul etmeyen ve değişime açık olan potansiyel yapısının bir araya gelmesi güçlü bir kimlik gerçeğini ifade eder. Kadın enerjisinin oldukça akışkan, kıpır kıpır ve yeni yaratımlara, arayışlara dönük çabaların yoğunlaştığı bir süreçtir aynı zamanda genç kadınlık. Sistemin kirliliklerine bulaşmamış bir masumiyeti, haksızlığa karşı tepkiyi kendi içinde barındırır. 74 Toplumsallığın ilk evrelerinde yaş olarak genç olan kadınlar toplum öncülüğünde kutsallaşan kadın imgesi ile ön planda yer almışlardır. Ancak devletli uygarlık sistemi ile bu gerçek alt üst edilmiş, hiyerarşik-iktidarcı yapılanma en fazla genç kadınlara saldırmıştır. Kadını, genç kadını ne kadar çok kendi denetimi altına alabilirse o kadar toplumu da kendi cevherinden uzaklaştırır, köleleştirir. Elbette ki bu durum karşısında kadın bir mücadele içerisinde olmuştur. Tarih içerisinde bunun örnekleri ile karşılaşıyoruz. Fakat şu da bir gerçek ki, günümüzde genç kadın kimliği büyük bir darbe almıştır. Hem kadın hem de genç olmasından ötürü kadın ve gençliği bastırma üzerinden uygulanan politikaların toplam bileşkesi genç kadınlar üzerinden uygulanmaktadır. Bu yüzden sisteme karşı en fazla mücadele içerisinde olması gerekenler genç kadınlardır. Ve kadınlar son üç yüzyıllık devrim geleneğinde bunu yapmıştır, devrimlerin tarihini incelersek birçok devrimci genç kadın ile karşılaşırız. Her devrimin sembolleşen kadın devrimcileri vardır. Yıllarını devrime adayan, en büyük zorlukları, tehlikeleri göze alan, büyük direnişlerin sahibi olan kahramanlardır onlar. Kadın ve genç olmanın inanılmaz enerjisi, yaratıcılığı büyük bir güce sahiptir ve bu güç örgütlülüğe dönüştü mü, rahatlıkla devrimlerde öncülük yapabilir. Yıllardır Kürdistan’da yaşananlar da bu geleneğin mirasıdır. Kadınlar bin yıllarca önce açığa çıkardıkları toplumsallaşma gücünü, şimdi de sistemin tüm baskılarına rağmen demokratik ulusu inşa ederek gösteriyorlar. Sistem Çarkında Nefessiz Bırakılan Bir Kesim; Genç Kadınlar Sistemin kendine göre bir kadın tanımlaması var. Bin yıllardır topluma düşünsel olarak da hükmeden bu duruma göre kadın pasif, akılsız, güçsüz, erkeğin malı-mülkü, çocuk doğurmaktan başka bir katkısı olmayan bir varlık olarak görülür. Kadının kendisi de kendini bu şekilde ele alır. Çaresizdir, eli kolu bağlıdır, efen- pıtmak için hedef seçilen genç kadınlardır. Jerontokrasi ve ataerkilliğin birleşmesidir genç kadın üzerinde yürütülen baskı sistemi. Hem cinsinden ötürü hem de yaşından ötürü sistemin bütün okları ona yöneltilmiştir. Sistem böylece hem kadının hem de gençliğin güçlü potansiyelinden yararlanarak kendi ömrünü daha çok uzatacaktır. Beraberinde gençlik içerisinde kadın kimliği silinmeye çalışılır. Genç denince akla nedense hep erkek gelir, delikanlı denince akla erkek gelir. Gençlik kavramı bile cinsiyetçi kılınır. Oysaki kadın toplumun kök hücresidir, temelidir, gelişen toplumsal form kadın aklıyla, eliyle olur. Bu yüzden sistemin ilk hedefi özgür toplumun kök hücresi kadındır. Kök hücrenin değişmesi genel dokunun da değişmesi, farklı bir kimliğe bürün- Ataerkilliğin ortaya çıkışından bu yana kullanılan semboller ile kadınlık özellikle de genç kadınlık yoğun bir ideolojik, düşünsel bombardıman altında tutulur. disine hizmetten başka bir yolu yoktur algısı oluşturulur kadında. Bununla birlikte sistemin bir diğer saldırı hedefi gençliktir. Ana karnında belirlenen cinsiyetçilik düzenleri çocukluk aşamasında öğretilmeye başlar ve gençken kullanılan yöntemler daha da çeşitlenir. İnsanın gençlik dönemi aynı zamanda özgürlüğe en yakın olduğu dönemlerdir, arayışların en yoğun olduğu dönemlerdir. Doğru bir yön kazanırsa ulaşamayacağı hakikat yoktur. Bu gerçeği iyi tahlil eden sistem en etkili saldırılarını bu dönemde yapar. Gençler aynı zamanda toplumun geleceği olduğu için egemen sistem kendi zihniyet argümanları ile gençliğin beynini iyi yıkamalıdır. Gençler için kullanılan hayata atılma tabiri aslında günümüzde sistemin çarklarının arasında sıkıştırılmadır, sistem içine çekilmeleridir. Bu yüzden gençlerin gençliklerini yaşamalarına izin verilmez, hemen büyümeli, olgunlaşmalıdırlar. Bu durumun genç kadınlar üzerindeki yansımaları daha yoğundur. Hakikati çar- mesi demektir. Zamanında yaşamın, toplumsallığın kutsallığını ifade eden kadın kimliği iktidarcı-hiyerarşik sistemin oluşması için çarpıtılarak, baskı altına alınır ve sistem kendine göre bir biçim verir. Genç Kadınların Önündeki En Büyük Handikap Aile Ataerkil aile kurumuna o kadar çok kutsallık atfedilir ki, yere göğe sığdırılamayan bu kurum aynı zamanda kadınların sistem için eğitildikleri, daha doğrusu terbiye edildikleri karargahlar gibidir. Ataerkilliğin ortaya çıkışından bu yana kullanılan semboller ile kadınlık özellikle de genç kadınlık yoğun bir ideolojik, düşünsel bombardıman altında tutulur. Kadın ne kadar çok bu sembollere kanarsa, gelecek nesillerin kontrol edilmesi o kadar rahat olur. Çünkü yeni neslin annesi, öğretmeni kadındır. O yüzden genç kadınlar hayatın her aşamasında belirli kurallar içerisinde tutulmalı, kafasını kaldırmasına fırsat verilmemelidir. Top- 75 Sayı 60 2014 lum da bu şekilde alıştırılır. Kadın olmak hele de genç olmak her zaman kötülüğe açıkmış gibi bir algı oluşmuştur insanların kafasında. Hepimiz biliriz bazı sözleri, örneğin “kızını dövmezsen dizini döversin ya da kızını bırakırsan ya davulcuya ya da zurnacıya kaçar” gibi. Yani kızını her zaman baskı altında tut, kafası çalışmaz onun, her an bir hata yapabilir, namusunu beş paralık edebilir, çünkü o zayıf tohumdur, günaha, yanlışa meyillidir, o yüzden gölgen hep üzerinde olsun, hemen başı bağlanmalı der bu “atasözleri”. Aynı zamanda bu gibi durumlar genç kadınların hangi geleceğe hazırlandıklarını iyi ifade eder. Egemen erkek aklı için meleri, nasıl konuşmaları, kendilerine nasıl biçim vermeleri konularında yoğun bir eğitim altındadır. Birçoğumuz evdeyken sürekli toplumun bize nasıl bir hanım hanımcık kız olmamız gereken nasihatleri ile yaşamışızdır. Birçoğumuzun annesi bize defalarca “komşunun kızını görüyor musun, ne kadar akıllı, ne kadar terbiyeli, evin her işini yapıyor, çeyizini hazırlıyor, büyüklerinin karşısında ağzından bir laf çıkmıyor” gibi kendilerince doğru nasihatlerde bulunurlar. Elbette bu konuda sadece annelerimizi eleştirmiyoruz, çünkü onlar da kendi büyüklerinden böyle öğrendiler ve bu bir zincirleme olarak ilerlemeye devam ediyor. Toplumsal cin- Genç kadınlar yıllarca iyi bir eş, iyi bir anne olmak için hazırlanır. Kadın farklı işlerle de uğraşabilir ama neticede bir genç kızın en iyi bilmesi gereken şey “evinin hanımı, kocasının eşi, çocuklarının annesi” olmaktır. kadın elde edilmesi gereken bir avdır. Bu avlama süreci kadın için çocukken başlar ve hayatının sonuna kadar devam eder. Gençlik aşaması bunun en acımasız sürecidir. Geleceği elinden alınır, hayalleri karartılır, henüz arayış içerisinde olan ruhu esaret altına alınır. Her şeyin farkında olan ve iyinin cazibesine kapılmaktan vazgeçmeyen, onarıcı ve iyileştirici masumiyeti işe yaramaz, ahmakça denerek yargılanır. Genç kadınların sistemin tuzağına düşmesi için ne gerekiyorsa fazlasıyla yapılır. Ailede, okulda, sokakta, işte yani yaşamın her alanında kadını terbiye etme, biçim verme mekanizmaları oluşturulmuştur. Kadın başını nereye çevirse, yönünü nereye yöneltse sistemin sembolleri ile karşılaşır. Gözünün başka bir şey görmemesi gerekir, kulağı farklı bir şey işitmemelidir. Sistem ne diyorsa o kadar bilmeli, o kadar anlamalıdır. Düşüncesi sistemin izin verdiği bilgilerden oluşmalıdır. Genç kızlar nasıl davranmaları, nelerle ilgilen- 76 siyetçilik aileyi öyle bir hale getirmiştir ki, aile kızını bir köle, elden çıkarılacak bir eşya olarak görür. Genç kadınlar yıllarca iyi bir eş, iyi bir anne olmak için hazırlanır. Kadın farklı işlerle de uğraşabilir ama neticede bir genç kızın en iyi bilmesi gereken şey “evinin hanımı, kocasının eşi, çocuklarının annesi” olmaktır. Çünkü sistemin genç kızlar için gelecekteki yaşamları bu semboller etrafında şekillenir. Genç bir kadın mutlaka beyaz atlı prensi ile evlenecek, anne olacak, aile kuracaktır. Ama işin özünde beyaz atlı prens imgesinin arkasında onu bekleyen korkunç bir mavi sakal vardır. Onun ruhunu, benliğini, kişiliğini parçalayan bir mavi sakal. Ve günümüzde milyonlarca genç kadın yaşam enerjisini yitirmiş bir şekilde sistemin acımasızlığına kurban edilir. Kapitalizm Genç Kadınların En Büyük Düşmanı Kapitalizmin zihniyet oluşturma argümanları yirmi dört saat boyunca toplum aleyhine çalışır. Toplumun denetim altına alınmadık bir yanı bırakılmaz. Hayal dünyası dahi sistemin kısır döngüsü içine alınır. Özellikle de genç kadınlar için biçimlendirilmiş tozpembe hayaller oluşturulur. Sistemin sahte özgürlük anlayışının damgasını vurduğu insan algısından bu hayaller de nasibini alır doğal olarak. Hayalinde hep canının istediğini yapmak, istediği ilişkiyi yaşamak, pahalı zevklerini elde etmek vardır. Buradan dahi kadınların ne kadar bastırıldıklarını anlayabiliriz. O kadar kendine ötekileştirilmiş ki ekmek ve sudan daha çok ihtiyacı olduğu özgürleşmeyi düşünemez bile. Çünkü kendince canının istediğini yaparsa zaten özgürdür. Hayallerini süsleyen zengin bir yaşam ve yakışıklı bir kocadır. Elbette ki sistemiçileştirmenin tek yanı düşünsel anlamda değildir. Ekonomik anlamda da en çok sömürülen kesim genç kadınlardır. Kadının ekonomik katılım açısından belirli bazı alanları vardır, diğer alanlar erkek işidir. Bir yönüyle ekonomik olarak etkisizleştirilen kadın, bir diğer anlamıyla da hem sistemin işçisi hem de işçi doğurma fabrikasıdır. Bununla birlikte pazar anlamında da sistemin en temel hedef kitlesi genç kadınlardır. Genç kadınlar için en büyük mutluluk tüketim alanının genişlemesidir. Müthiş bir tüketim çılgınlığı oluşturulur. Bu anlamda en çok başvurulan yöntem çarpılmış estetik ölçüleridir. Sistemin estetik anlayışı erkeğin beğeni ölçülerine göre dizayn edilmiştir. Kadın da bu ölçülere göre olmalıdır. Estetik sadece biçimle bağlantılıdır, o da erkeğin istediği şekilde olmalıdır. Burada kadına dayatılan kendi doğasından uzaklaşmadır. Çünkü kadın doğasına göre olan güzel değildir. Erkeğe göre olan güzeldir. Kadının beden ölçülerinden tutalım, konuşma tarzına, hal hareketlerine kadar her şey bu estetik aslında estetiksizlik anlayışına göre şekillenir. İşte burada moda, kozmetik, reklam devreye girer. Sistemde en çok para getiren işlerdir. Yine Türkiye gibi bir toplumda özellikle televizyon kanalları yirmi dört saat dizilerinden, magazin programlarına, yemek tarifi programlarından, reklamlara kadar kadınların kafasında ideal kadın tiplemesini oluştururlar. Bu konuda hem kullanılan, hem de hitap edilen kadındır. Bu şekilde sistem genç kadınları bu yalana özendirir, sisteme entegre eder. Beraberinde sistemin her türlü yoz yaşamı genç kadınları kullanarak geliştirir. En somut örnek fuhşun bu kadar yaygınlaşmasıdır. Bu çirkinliğin ağına düşürülen hep genç kadınlardır. Bu dibe vurma noktasıdır. Kadının ruhu, bedeni, hayalleri, duyguları tüketilir. Tüketilen kadın gerçeğine bırakılan tek yol ise kendi canına kıymaktır. 3S’lerin en çok hitap ettiği kesim olan genç kadınlar artık sistemin en kırılgan halkası olmuştur. Bu şekilde sistem gençliğin anarşist, devrimci yönünü kaybettirmek ister. Yaşadığı çelişkileri liberalleştirerek içinde bulunduğu duruma başkaldırmasına izin vermez. Sanal, sahte, yoz yaşama mahkum edilen gençliğin sisteme tehdit olan yanları törpülenir, radikalliği yumuşatılır. Oysaki önceden gençler içerisinde devrimci bir gelenek vardı. Özellikle de devrimin en öncü gücü öğrenci gençlikti. Şimdi sisteme en çok entegre edilen öğrenci gençlik oluyor. 68’in devrimci gençliği dünyayı bir devrim havasına soktu, Kürdistan ve Türkiye’de de güçlü gençlik hareketleri yaşandı. Bu gerçeği bertaraf etmek isteyen sistem 12 Eylül ile yeni bir genç kuşak yaratmak istedi ancak istediği başarıyı yakalayamadı. Gençliğe olumsuz etkileri oldu ancak şu an yine bu coğrafyada gençler devrimlere öncülük yapıyorlar. Gençlik içerisinde hala büyük bir devrimci potansiyel var. Tüm bu gerçekler Kürdistan’da çok daha ağır bir şekilde yaşanıyor. Özgürlük hareketinin açığa çıkardığı değerleri boşa çıkarmak için sistem en fazla gençlere el atıyor. Aileyi, eğitimi, modern kültürü, bilim- tekniği kullanıyor bunun için. Kürt gençlerinin köksüz, bilinçsiz, hafızasız 77 Sayı 60 2014 olması için sistemin en büyük araçları olan 3 S’ler en çok Kürt gençlerine hitap edecek şekilde kullanılıyor. Hem maddi hem de manevi anlamda yokluk içinde bırakılan gençler ajanlaştırma, fuhuş, uyuşturucu kullanımı gibi en yoz yaşam biçimlerinin içine çekiliyor. Genç kadınlar çok bilinçli bir şekilde erken yaşta evliliklere, töre cinayetlerine kurban ediliyor. Ve sonuç olarak yüzlerce kadının intiharları ile karşılaşıyoruz. Bütün bunların hepsi bir irade kırma politikası olarak devam ettiriliyor. Bu politikalara, imha ve asimilasyona karşı verilecek en büyük cevap demokratik ulusu hızla inşa etmektir. Kürt gençlerinin en büyük görevi demokratik ulus inşasıdır. Demokratik Ulusun İnşasında En Örgütlü Güç Genç Kadınlar Olmalı “Genç bir kız ölü olamaz, dirilişin temsilcisi olacak, sevgi kaynağı olacak, çekici ve yakıcı olacak.” Genç kızlar, kadınlar öz olarak devrimcidirler, çünkü mal-mülk edinmeye ve olmaya her zaman tepkileri vardır. En radikal devrimci güç genç kadın örgütlenmesi içinden çıkmaktadır. Gücünü açığa çıkarabileceği bir ortamda genç kadınları durduracak bir güç olamaz. Bu anlamda genç kadınların en başta yapması gereken ideolojik olarak kendini eğitmektir. Sistemin kölelik kodlarını kendi kişiliklerinde çözümlemek, bu anlamda kendini tanımak, sorunlarını tespit etmek, bilinçlenmek, kendini eğitmek ve sisteme karşı kendini güçlü kılmaktır. Kadınlar cins bilinci ve özgürlük bilincini harmanlayarak, kendini örgütlü bir güç haline getirerek sisteme karşı koyabilirler. Bunun için özgürlük hareketinin birçok ideolojik argümanı yine pratik mücadele mirası vardır. Genç kadınlar için bu değerlere hem sahip, çıkmak hem de geliştirmek en büyük görevdir. Genç kadınların en örgütlü olduğu zemin aynı zamanda mücadelenin güçlü olduğu zeminlerdir. Önderliğin bu konunun nasıl ele alınması gerektiği konusunda oldukça somut çözümleme- 78 leri vardır; “Özellikle genç kızları, bilinçsiz kadınları, köle kadınları kesin geliştirmek zorundasınız. Geliştirmeyinceye kadar erkeklerle ilişkiyi adeta yasaklayın. Yetişmeyen bir genç kızı, köle bir kadını erkek egemenlikli etkilere açık bırakamazsınız. Genç kızlar devrim tarafından şekillenmeye en müsait özneler durumundadırlar. Devrimci değişime en yakın objelersiniz. En iyi şekil sizlere verilebilir. Hem kendinizi erkeklerden daha fazla şekillendirme, hem de kişilik özellikleriniz buna uygundur. İçinizden çok yaman özgürlük savaşçıları çıkabilir” demektedir. Sistem genç kadınları o kadar olumsuz etkilemiştir ki ve kadının kendisi de bunu o kadar kanıksamıştır ki, doğal olarak devrim saflarında da sistemden alınan yanlışlar, yanılgılar yaşanabilmektedir. Sistemin alışkanlıkları mücadele saflarına taşınabilmektedir. Bunun aşılması için radikal bir kişilik dönüşümü gereklidir, kişilik dönüşümünün zemini ise kendini ideolojik olarak eğitmek ve güçlenmek ile olur. Önderliğin kadın hareketinin önüne koyduğu kadın ordulaşması, kadın kurtuluş ideolojisi ve kopuş teorisi gerçeği en başta genç kadınların sistemden kurtulmasını ifade eder. Kadın ordulaşması eşitsizliğe, köleliğe karşı eşitliğin, özgürlüğün mücadelesini veren kadın örgütlenmesini ifade eder. Bunun için hem yaş, hem de konum olarak en uygun kesim genç kadınlardır. Her anlamda savaşı yükseltip bunun öncülüğünü yapma misyonu en başta genç kadına aittir. Kendini örgütlü kılan genç kadın sistem karşısında en aktif savaş gücü olabilir. Sisteme karşı her anlamda savaş yürütebilir. Demokratik ulusun argümanlarından biri de öz savunmadır. Saldırılara en çok maruz kalan kesim olarak genç kadınlar öz savunmayı da en bilinçli, örgütlü, sistematik bir biçimde, sadece silahlı boyutunu değil her yönünü geliştirmelidirler. Sistemin asimilasyon, ajanlaştırma, fuhuş, topluma inkar ve imha politikalarına karşı, gençleri köksüzlüğe götüren uygulamalarına karşı meşru savunma çerçevesinde toplumun her yerinde öz savunma örgütlenmesi oturtulmalıdır. Genç kadınların yaşamın her boyutunda öz savunmasını geliştirmeleri sistem karşısında donanımlı bir güç olmaları demektir. Kadın kurtuluş ideolojisinin ilkeleri olan yurtseverlik, örgütlülük, irade olma, estetik, mücadele gücü haline gelme boyutları genç kadın örgütlenmesinin de temel ilkeleridir. Sistem Kürt kızlarını kendi coğrafyasının değerlerinden koparmak, kendi kültüründen, maneviyatından uzaklaştırmak, asimile etmeye çalışıyor. Beraberinde bu durum karşısında kadınların bilinçlenmesini, örgütlenmesini ve bir irade olarak mücadele etmesini engellemeye çalışıyor. Örgütlenerek mücadele gücüne dönüşen kadından ziyade her türlü baskıya boyun eğen ezik ve donanımsız kadın karakterini esas alıyor. Bütün bunlarla birlikte geleneksel kadın profili yaratmada en tehlikeli argümanlardan biri olan sistemin estetik anlayışına alternatif, kadın doğasını esas alan, biçime değil öze, düşünceye, duyguya, emeğe önem veren bir estetik anlayışı olmalıdır Bu ilkeleri yaşamsallaştırmak özgür kadın kimliğine ulaşmaktır. Bu ilkeleri yaşamın her yerinde oturtmak demokratik ulusu zihniyet olarak da güçlü yaşamaktır. Kadın kendini sistemin zihniyetinden arındırdıkça düşünceleri anlam kazanacaktır. Yaşamın nasıl olması gerektiğini bu şekilde anlayacaktır. Özgür ve iradeli birey ve toplum gerçeği verili zihniyet kalıplarının yıkılması ile oluşturulmaya başlayacaktır. Bu sistemin zihniyetinden, erkeğin aklından kopuş demektir. Bunun için her yerde güçlü mücadele zeminleri yaratılmalıdır. Genç kadınların olduğu her zemin bir mücadele zeminidir. Bu ortamlarda her türlü geriliğe karşı mücadele edilir. Gençliğin öncüsü olan genç kadınlar örgütlü, savaşçı, direnişçi olmalıdır, duygularını dahi bu şekilde örgütlemeli, yanlışlara, geriliklere karşı hep radikal bir değiştirici güç olmalıdır. Yanlışlara göz yummamalı, benzeşmemeli, eleştirmeli, alternatifi yaratmalıdır. Gençlerin arayış- larına yön verilmeli, gençler sistemin insafına bırakılmamalıdır. Sistemin özellikle Kürdistan’daki bütün yoz yaşam mekanları ortadan kaldırılmalı, gençler arasında yoz yaşamı geliştirmek isteyen kesimlere yaşam zemini bırakılmamalıdır. İnkar ve imha sistemi Kürt kültürünü, dilini, kimliğini, geleneklerini yok saymakta, küçük düşürmektedir. Buna karşı en büyük cevap genç kadınlardan gelmelidir. Bir toplumun kültürünü, dilini, geleneklerini, kimliğini en çok yaşayan kadınlardır. Kadınlar kendi ulusal özelliklerini ne kadar güçlü yaşarlarsa o toplumun da ulusal yanları o kadar gelişkin ve zengin olur. Bu anlamda Kürt kültürünü, değerlerini geliştirmek, asimilasyonun etkisinden kurtarmak için her yerde bu konuda kurumlaşmalara, örgütlenmelere gidilmeli, halkta kendi kültürüne sahip çıkmanın bilinci oluşturulmalıdır. Gençleri sistemin kirinden koparmak için her yerde gençlik örgütlenmeleri geliştirilmeli, gençler eğitilmelidir. Özellikle genç kadın eğitim akademileri, merkezleri kurulmalıdır. Siyasetten sanata, ekonomiye, kültüre, öz savunmaya ve daha bir çok demokratik ulus boyutu üzerine gençler eğitilmelidir. Bu eğitimler sadece teorik boyutta kalmamalı, ilk başta gençlerin bakış açısı ve algısında özgür ve iradeli birey, toplum zihniyeti oluşturulmaya çalışılmalıdır. Bu şekilde toplumun kafasındaki asi-avare, başıbozuk, aklı bir karış, sorumsuz gençlik algısı da silinecektir. Yine genç kadın akademileri kurularak genç kadınlar cins bilinci ve kadın özgürlüğü konularında eğitilmelidir. Her Alanda Demokratik Ulusun Zeminini Atmak Demokratik ulusun boyutlarının geliştirilmesinde genç kadınların üzerine düşen misyon büyüktür. Ekonomiden, siyasete, kültüre, sağlığa, diplomasiye kadar her çalışmada yer almalı, kendi özgün örgütlülüğünü kurmalı, genel mücadeleye ivme kazandırmalı, genç kadın farkını ortaya çıkarmalıdır. Kadın komünal ekonomiyi yaratarak, bu alanda da örgütlü güce 79 Sayı 60 2014 dönüşerek sömürü zeminlerini kurutmalıdır. Kadınların emeklerini sömürge olmaktan çıkaracakları ekonomik zeminler oluşturulmalıdır. Kadın ekonomik anlamda erkeğe muhtaç olmaktan kurtarılmalıdır. Kooperatif tarzı, alternatif ekonomik zeminler, atölye örgütlenmeleri genç kadınların girişimleri ile oluşturulabilir. Buna en çok ihtiyacı olan kesimdir genç kadınlar, kendi emeklerinin satışa sunulmasına dur demelidirler. Toplumu bu konuda bilinçlendirmek, örgütlü kılmak için sistem dışı mekanlar oluşturulmalıdır. Bu anlamda sadece pratik koşuşturan kesim olmaktan da çıkmalı, kendi enerjisini, akışkan zekasını mücadeleye akıtmalıdır. İktidarcı yapılanmalarda yaşlılar söyler, gençler yapar. Genç kadınlara ise yapma hakkı bile tanınmaz. Oysa demokratik ulusun hem bilinç gücü hem de uygulayıcı gücü gençlerdir, genç kadınlardır. Örgütlü genç kadın hem teorisyen hem de pratisyen olacak güce sahiptir. Genç kadın örgütlenmesi ne kadar aktifleşir ve büyürse demokratik ulus da o kadar sağlam temeller üzerine inşa edilir. Siyasal alanda da Kürt kadınlarının birçok kazanımı var. Belirleyici bir konumu var. Siyasal alanda da toplumsal politikanın devrimci-dinamik öznesi genç kadınlardır. Birçok kadının bu kadar erken yaşta siyasete atılması, ilgi göstermesi, kendini geliştirmesi önemli bir kazanım. Bu toplumu da çok etkilemekte, kadına karşı güven oluşturmaktadır. Oysaki sistem ölçülerine göre genç kadınlar hep siyaset dışı tutulmuşlardır. İlgisiz kılınmışlardır. İlgi alanları farklı yerlere çekilmiştir. Gençlik siyasete ne kadar ilgisiz olursa devletçi sistem o kadar rahat nefes alır. Genç kadınların siyasetle uğraşmamaları gerekir, bir kadın olarak elinin hamuru ile ne işi vardır erkek işi olan siyasette? Toplumun kafasında ısrarla böyle bir algı oluşturulur. Fakat kadın özgürlük hareketi yıllarca sürdürdüğü mücadele ile siyaset arenasında önemli bir aktör olmuştur. Bu durum klasik iktirdarcı siyaset algısını aşarak, halkın siyaset yapmaya başlaması demektir. Demokratik ulusun en somut 80 örgütlenme biçimi öz yönetimlerdir, demokratik özerkliktir. Bu tarz örgütlenme toplumun siyaset yapması, farklı siyasal aktörlerin de oluşması demektir. Demokratik ulusun inşası sürecinde kadınlar her yerde farklı örgütlenme biçimleri ile alternatif siyaseti, kadın eksenli demokratik siyaseti geliştirmelidirler. Burada kadın siyaset akademilerinin önemi büyüktür, genç kadın örgütleri bu misyonu üstlenerek kadınların eğitilmesinde, örgütlenmesinde, pratikleşmesinde aktifleşmelidir. Siyaset bir dinamizm işidir, bu dinamizme, düşüncede yaratıcılığa, iktidarcı siyaset anlayışına karşı demokratik siyaset anlayışını en çok geliştirecek ve sahiplenecek kesimdir genç kadınlar. Rojava devrimi büyük örnektir buna. Aslında Rojava devrimini kadın devrimi olarak da tanımlayabiliriz. Genç kadınların emeği, katılımı öncü konumda olmalarını sağlamıştır. Bu gün de savaştan, örgütlenmeye, eğitime, sistemin oturtulmasına kadar genç kadınlar her yerde ön saflarda yer alıyor ve bu durum aktif bir mücadele sonucu kadın devriminin gerçekleşeceğini gösteriyor. Jineoloji Genç Kadın Örgütlenmesinde Büyük Bir Yere Sahip Toplumsal cinsiyetçiliğin uygulamalarına en çok maruz kalan kesim genç kadınlar olduğu için alternatif olarak jineolojiyi en çok kurumsallaştırması gereken de genç kadınlardır. Jineoloji genç kadınların yaşadığı bütün sorunlara çözüm üretebilecek bir alandır. Jineoloji açısından genç kadın kimliği özenle ele alınması gereken ve yeniden tanımlanması gereken bir husustur. Akademik anlamda çok geniş ve kapsamlı bir çalışma yürütülmeli ve bu toplumsallaşmalıdır. Sistemin bilim kurumları olan eğitim mekanları özellikle de üniversiteler aynı zamanda en cinsiyetçi kurumlardır. Milyonlara genç kadın bu kurumlarda bilimciliğin referans gösterdiği bakış açısı ile eğitilmektedir. Genç kadınlar bu konudaki düşünsel istismara karşı koymak açı- sından jineoloji kapsamında kendi eğitim alanlarını oluşturmalı, bilimciliği aşan, kadın özgürlüğünü esas alan toplumsal bir bilim anlayışı konusunda her zaman bir arayış, tartışma, pratikleştirme çabası içerisinde olmalıdır. Bilgiye ilk ulaşan genç kadının merakı, çabası, toplum için gerekirse kendini feda etme kararlılığıydı, şimdi de genç kadınlar jineoloji ile yeniden bilime, bilmeye kadın bakış açısını oturtmalı. Sistemin verili kadın tanımlamasına karşı olarak genç kadınlar kadın doğasının yeniden tanımlanmasından sorumludur. Klasik kadın tanımlaması erkeğin bakış açısına göre yapılmıştır. Kadını erkek tanımlamıştır. Kadın ancak kendi kendini tanımlayarak, bu düşünce gücüne ulaşarak bu duruma bir son verebilir. Bu da en çok jineolojinin geliştirilmesi ile mümkün olacaktır. Sistem tarafından dejenere edilen kadının akışkan enerjisi, ruh dünyası bu şekilde yeniden hakikatle bulaşabilir. Jineoloji ekseninde ilk yapılması gereken kadını, kadın doğasını, varlığını tanımlamaktır, kadın tarihini resmi tarihin bakış açısından uzak bir şekilde ele almaktır. Gençliğin dinamizmi, yaratıcılığı, araştırma merakı, yeniyi yaratma istemi ile şekillenecek olan bir jineoloji demokratik ulus inşasında oldukça önemli bir yere sahiptir. Sistemin Kölelik Sembollerine Karşı Kadınlar Kendi Özgürlük Sembollerini Yaratıyorlar Demokratik ulusun kavramsal-kuramsal ve pratik çerçevesi önderliğimiz tarafından ortaya konmuştur. Demokratik ulus halkların, kültürlerin, toplumların, kadınların, gençlerin inşa edeceği bir sistemdir. Demokratik ulus bir kadın sistemidir. Çünkü demokrasi kavram olarak da kadın özünü içeren bir gerçektir. Bin yıllar öncesinin özgür, demokratik, ahlaki ve politik toplum formu yeniden güncelleniyor. En çok baskıya maruz kalan kesim olan genç kadınlar demokratik ulusun inşasında öncü olmalılar. Nasıl ki sistem ilk hırsızlığını genç kadının toplumsal yaratımları üzerinden yapmışsa, çalınan değerlerin geri alınma- sının mücadelesini veren ve her zaman verecek olan genç kadınlardır. Özgür kadın hareketi bu mücadeleye genç başladı ve hala genç olarak devam ediyor. Buna en güzel örnek heval Sara oluyor. Heval Sara çok genç yaşlarında hem kadın olmanın hem de genç olmanın verdiği arayışlar ile mücadele saflarına katıldı. Yaşadığı müddet içerisinde aynı heyecan, coşku, kararlılık ve bağlılık ile mücadelesine devam etti. Sistemin kendine göre biçimlendirdiği sembolleri biliyoruz. Bu kölelik sembollerine karşı olarak özgürlük hareketi de özgür kadın sembollerini yarattı. Binlerce şehit kadın yoldaşımız buna örnektir, heval Sara, heval Zilan, Heval Beritan, Heval Sema buna örnektir. Kürt kızlarının kendilerine örnek alarak yollarına devam etmelerini sağlayacak olanlar kahramanlaşan şehit yoldaşlarımızdır. Genç kadın kimliği, kişiliği bu zemin üzerine oturtularak gelişecek, derinleşecektir. Özgürleşme konusunda en büyük potansiyele sahip kesim genç kadınlardır. Özgürlük hareketi sistemin tuzaklarını bertaraf ederek, özgürlüğü amaçlayan ve bunun için mücadele eden kadın kişiliğini yaratmıştır. Genç kadınlar sistemin malı, mülkü olmaktan çıkmış, bir halkın, bir ulusun değerleri olmuştur. Demokratik ulusun inşası ile genç kadınlar bin yıllar öncesinin özgürlük sembolü olan kutsal tanrıça özünü çağımıza taşıyacaktır. Kaynakça Abdullah Öcalan- Eşitliğe Ve Özgürlüğe Yürüyüş (Kadın Ordulaşması Üzerine) 81 Sayı 60 2014 GENÇLIK NASIL DIRENMELI Öncelikle kültürün genel bir tanımıyla başlamak yararlı olabilir. Çok çeşitli tanımlar yapılmaktadır. İnsanın kendisinden doğaya kattığı her şey kültür olarak tanımlanmaktadır. Çokça dillendirilen bu tanımın önemli bir eksikliği vardır. İnsanın doğadan almadan, direkt kendisinden doğaya kattığı ne olduğu sorulabilir. “Metafizik” dışında verilecek bir yanıt yoktur. Almadan vermek doğaya özgüdür. İnsan her şeyini doğadan alır, soyutlama gücüyle yoğurur, yeniden ve sentezleyerek doğaya geri verir. Bu işin teorisi ile uğraşanların yüzün üzerinde kültür tanımı yapmış olmalarına rağmen, halen de “tamam, bu tanım kültürü tam olarak ifade ediyor!” diyebileceğimiz bir tanım geliştirilebilmiş değildir. Kuşkusuz yapılan tanımların hemen hepsi belli yönleriyle kültürü ifade ederler. Buna karşın en geniş ve özü en iyi ifade eden tanım Önder APO’nun geliştirmiş olduğu tanımdır: “Kültürü insan toplumunun tarihsel süreç içinde oluşturduğu tüm yapısallıklar ve anlamlılıklar bütünü olarak genel bir tanıma kavuşturabiliriz. Yapısallıkları dönüşüme açık kurumların bütünü, anlamlılıkları ise dönüşen kurumların zenginleşen ve çeşitlenen eşgüdümlü anlamlılık 82 düzeyi veya içeriği olarak tanımlamak mümkündür... Kültürün dar anlamda tanımı da oldukça sık kullanılmaktadır. Burada kültür daha çok anlam, içerik, yapının yasası ve canlılığı olarak belirlenmeye çalışılmaktadır. Toplum söz konusu olduğunda, dar anlamda kültürü toplumun anlam dünyası, ahlâk yasası, zihniyeti, sanatı ve bilimi olarak tanımlıyoruz. Politik, ekonomik ve sosyal kurumlar bu dar anlamla bütünleştirilerek geniş anlamda genel kültür tanımına geçilir…” İnsan salt maddi bir varlık değil, manevi yanı başat olan bir varlıktır. Bilebildiğimiz kadarıyla doğada insan dışında anlamlılık diye bir arayış ya da kavramlaşma yoktur. Buna ihtiyaç duyulduğunu da sanmıyoruz. Yine bilinebildiği kadarıyla, mikro kozmos olarak insanın yaşadığı, duyumsadığı, gördüğü ve duyduğu her şeyi anlamlandırmak, anlamla zenginleştirmek ve güzelleştirmek gücünü gösteren tek varlık olduğu sanılmaktadır. Bu çerçevede anlamlılık insanda gerçekleşmekte, insanla mümkün olabilmektedir. Kültürü insan yaratımı, toplumsallaşmış insan emeğinin yaratımı olarak değerlendirmek yanlış olmayacaktır. Yapısallıklar toplum yaşamını mümkün kılan tüm sosyal, siyasal, ekonomik, etnik, dinsel vb. kurumlaşmalar bütünüdür. Bu yapısallıkları içeriksiz, maneviyatsız yani metafiziksiz olarak düşünmek mümkün değildir. Yapısallıklara ruh katan, anlam veren inanç, sanat, estetik vb. metafizik olgular da anlamlılıklar bütünü olarak tanımlanabilir. Dolayısıyla kültür ne tek başına yapısallıklar, yani kurumlaşmalar; ne de tek başına anlamlılıklar, yani içerik, inanç, sanat, estetik vb. olarak tanımlanabilir. Biri olmadan diğerinin anlam bulması, dahası oluşması bile mümkün görülmemektedir. Anlamlılığını yitirmiş kurumsallıklar başkalarının üzerinde istedikleri gibi tasarrufta bulanacakları nesneler yı- rel -kültürsüzlük demek daha doğru olabilir- formasyonla arasındaki ayırımı kalın çizgilerle netleştirmesi, farkını toplumsal direnişle yarattığı yeni kültürel formasyonla belirginleştirmesi zorunludur. Bu yolla ancak o toplum, o ideolojik grup ya da çıkış kendisine ait bir toplumsal kişilik ve kimlik haline gelebilir. Aksi halde iddiası ne denli büyük ve güçlü olursa olsun, var olana eklemlenmekten, hatta var olan tarafından yutulmaktan kurtulamaz. Kültürü toplumların varlık koşulu olarak değerlendirirsek -ki öyledir-, kendisi olmanın, bu anlamda toplumsal varlık olmanın yolu kendine özgü bir kişilik ve kimlik yaratmaktan, yani kendi kültürleş- Kültürü toplumların varlık koşulu olarak değerlendirirsek -ki öyledir-, kendisi olmanın, bu anlamda toplumsal varlık olmanın yolu kendine özgü bir kişilik ve kimlik yaratmaktan, yani kendi kültürleşmesini sağlamaktan geçmektedir. ğını olarak değerlendirilebilir. Yapısallık kazanamamış anlamlılıklar da toplumsal tarihte çokça görülen güzel düşünceler yığını olmaktan kurtulamazlar. Kültür için yapılan tanımların çokluğu, farklı toplumsal grupların kültürü kendi çıkarlarına uygun olarak tanımladıkları anlamına gelir. İşin özüne bakıldığında halkların-toplumların yaşam tarzını, varlıklarını devam ettirmelerini, yenilemelerini, geliştirmelerini sağlayan kültür ile buna karşıtlık temelinde oluşan egemen sistemi meşrulaştıran, güçlendiren ve yeniden üretilmesini sağlayan kültür olarak iki ana başlık altında toplamak mümkündür. Bu genel çerçeveden değerlendirildiğinde ise, herhangi bir toplumun, bir ideolojik grubun ya da alternatif bir çıkışın varlığını devam ettirebilmesi, kendini topluma mal etmesi ve başarılı olabilmesi için yeni bir gelenekler bütünü yaratması, kendini toplumsal bir kültüre dönüştürmesi gerekir. Reddedilen hastalıklı kültü- mesini sağlamaktan geçmektedir. Kapitalizm Kültür Karşıtlığıdır Toplumsallaşma ile kültürleşme olmazsa olmaz biçimde birbirine bağlıdır. Biri olmadan diğerinin varlığından söz edilemez. Toplumsallıktan kopuk, toplumsallığa karşıt bir kültürden, kültürleşmeden söz edilemez. İnsan toplumunun tarih boyunca oluşturduğu yapısallıklar ve anlamlılıklar bütünü olarak tanımlanan kültür, aynı zamanda toplum, toplumsallık tanımıyla da eşanlamlıdır. Toplum, bireylerin rastgele bir araya gelişleriyle oluşan matematiksel bir toplam ya da yığın; toplumsallaşma da bir yığınlaşma değildir. Bir anavatan üzerinde yaşanan ortak tarihi süreç içinde oluşan ve kültürel birlikte ifadesini bulan ruhsal şekillenme (ortak sevinç ve üzüntüleri) birliği, yani benzer zihinsel formasyonları olan insan kümeleri toplum olarak anlamlandırılmaktadır. Yani toplum ve kültür ortak bir mekân ve zamanın ürünüdür. 83 Sayı 60 2014 Kapitalizm ise hegemonik iktidar sistemini korumak ve yaygınlaştırabilmek için toplumu atomlarına kadar parçalamak, dağıtmak zorundadır. Başka türlü hegemonik egemenliğini sürdürmesi mümkün değildir. Toplumu parçalamak, dağıtmak için her yol ve yöntemi geliştiren kapitalist modernite, tam bir toplum karşıtlığıdır. Temel mayası olan ahlaki ve politik dokusu yok edilmeden hiçbir toplum uzun süre egemenlik altında tutulamaz. Kapitalizm ise tüm toplumsal yaşamın her anı ve alanını işgal ettiği hukukuyla ahlaki dokusunu, özyönetim hak ve mekanizmalarını gasp ederek politik dokusunu, maddi ve manevi üretimden kopararak toplumun ekonomik dokusunu yok etmeye çalışır. Dolayısıyla tam bir toplum karşıtlığı sistemi, toplumkırım sistemidir. Kapitalizm Bu işlevlerini yerine getirebilmek için toplumun sırtına yüklediği bir kambur olarak orta sınıfı, sivil ve askeri bürokrasisi, mahkemeleri, cezaevleri, okulları, üniversiteleri, özel savaş merkezleri ve ideolojik hegemonya aracı medyası ve popüler kültür endüstrisiyle topluma karşı tam bir savaş mekanizması olarak örgütlenmiştir. Bu sistemin koçbaşı ulus devletin “modern Leviathan” olarak adlandırılması da bu niteliklerinden ötürüdür. Kapitalizmin toplum karşıtlığı, esas olarak ulus devlet ve endüstriyalizmle birlikte kültür karşıtlığı biçiminde somutlaşmaktadır. Kapitalist özel savaş merkezleri kapitalizmin toplum ve kültür karşıtlığını gizleyebilmek için “kapitalist toplum, kapitalist kültür” kavramlarını bilerek ve isteyerek kullanmaktadırlar. Bu tam bir çarpıtmadır. Kapitalizm toplum değil toplum karşıtlığı olduğu oranda kültür değil kültür karşıtlığıdır da. Sınıflı, Devletli uygarlığın doğuşundan günümüze kadar toplum ile egemenler arasında ideolojik, politik ve kültürel mücadele kesintisiz bir biçimde süregelmiştir. Bu mücadelenin toplumsal kültür aleyhine en çok derinleştiği süreç kapitalist modernite sürecidir. Kapitalist modernitenin büyümesi, derinleşmesi 84 ve yaygınlaşmasıyla birlikte sermaye ve iktidar tekelleri çeşitli araç ve biçimlerde kültürü de hakimiyetleri altına alarak üretimini, içeriğini, ifade biçimi ve rollerini de değiştirmişlerdir. Kapitalist modernite, toplumun kültürel üretim yeteneği ve yöntemlerini gasp ederek yerine merkezi, tekelleşmiş ve endüstrileştirilmiş üretim yöntemlerini geçirmiş; içeriğine bireycilik, bencillik, tüketicilik, belleksizlik, hazcılık ve eğlence ile zaman öldürmeyi yedirerek kendisini hâkim kılmıştır. Devasa ölçeklerde gelişen kitle iletişim araçları ve medya da bu kültürün üretildiği ve pazarlandığı temel alan haline getirilmiştir. Başta küresel medya tekelleri olmak üzere kültür endüstrisini oluşturan tekeller ‘halk adına halk için’ kültürün -kültürsüzlüğün- üreticisi haline gelmişlerdir. Toplum ve kültür karşıtı bu yönelimlerin temelinde toplumların, halkların kendi kültürlerini oluşturması ve sürdürmesi yeteneği, hak ve görevinin gasp edilmesi vardır. Beğeni ve tercihleri, kabul ve ret, güzel ve çirkin, iyi ve kötü ölçülerini üretme olanakları toplumların elinden alınmaktadır. Bunun yerini önce ulusdevletler, sonra uluslararası ve giderek uluslar üstü tekellerin geliştirdikleri ölçüler almaktadır. Beğeniler ve tercihler bunların biçimlendirdiği kültüre ve onun ürünlerine odaklandırılmaktadır. Toplumlar artık kültür üreten konumundan çıkarılmakta, kültür satın alan ve tüketen bir konuma itilmektedir. Satın alınan “kültür” ise, kültür endüstrisi tarafından sistemin mantığına ve çıkarına göre tasarlanarak üretilen; yani, sistemin her gün, her saat kendisini yeniden ürettiği kültür -siz bunu kültürsüzlük olarak okuyun- olmaktadır. Popüler Kültür Toplumların Varlık Koşullarına Saldırıdır Büyük toplumsal yarılmanın en açık göstergesi olarak yaşanan devletli sistem ve onun kültürü ile onunla mücadele içinde olan toplumun komünal demokratik kültürü çatışması kapitalist moderniteye kadar belli bir denge içinde süregelmiştir. Sınıflı, devletli, hegemonik ve cinsiyetçi uygarlığın kapitalist modernite aşamasında kültürel parçalanma ve çatışma, toplum aleyhine toplumkırım düzeyine varmıştır. Artık toplumun tümünün ortak malı olan bir kültürden söz etmek mümkün değildir. Kapitalist modernite koşullarında toplumun ahlaki-politik dokusu ve ekonomik yapısına karşı geliştirilen saldırı, giderek toplumun tüm kutsallıklarını kapsamına alarak genişlemiş, toplumkırım boyutlarına ulaştırılmıştır. Burada artık toplumdan çok toplum olmaktan çıkış söz konusudur. Bu amacı gerçekleştirmede kapitalizmin başvurduğu araçların başında ise popüler kültür gelmektedir. Kendi kültürünü üretme ve yeniden üretme -güncelleme- olanakları gasp edilen toplumun toplum olma özelliği ortadan kaldırılmış demektir. Bu duruma düşürülmüş toplumlar ‘kitle toplumu’, ‘yığın’ ya da ‘sürü toplum’ kavramları ile tanımlanmaktadır. Yaşam tarzı demek olan kültürünü üretme yeteneği ve gücü egemenler tarafından gasp edilerek yok edilmiş, kar ve iktidar amacıyla yeniden üretilen kültürün tüketicisi haline getirilmiş toplumu anlatan bu kavramlar daha da çoğaltılabilir. Ama işin özü kendisi olmaktan, toplumsallıktan çıkma durumudur. Popüler kültür kavramı da toplum olmaktan çıkmış bu kitleye pazarlanan kültürü anlatmaktadır. Kapitalist modernist sistemde tüm maddi ve manevi değerler pazara sürülerek meta haline getirilir. Bu değerler ne denli hızlı tüketilirse kâr, sermaye ve iktidar olanakları da o kadar büyür. Bu yüzden tüketimin hızlandırılması ve yoğunlaştırılması zorunludur. Hiç gerekmediği halde bir malı zorunlu ihtiyaç gibi göstermek sistemin, kapitalist pazarlamacılığın temel üstünlüklerindendir. Tüketim olmadan sistemin yaşaması mümkün değildir. Bu özelliklere sahip sistemin kültüre ve kültürel ürünlere yaklaşımı da kültürü özünden ve içeriğinden boşaltmak ve sistemin meşruiyetini sağlama aracı haline getirmek temelinde olacaktır. Kültürün ve kültürel ürünlerin temel özelliği kalıcılıktır. Bir özelliğin kültürleşmesi toplumsallaşması ile mümkündür. Bu da kalıcılığı gerektirir. Kültürel ürünler ve bunlar üzerinden taşırılan toplumsal değerler kalıcı olduğundan, tüketimi çok zaman alır. Bu da azami kâr ve iktidarın azalması demektir. Kapitalizm sürekli ve daha çok tükettirerek biriktirmek mantığı üzerine inşa edildiği için kalıcılığa düşmandır. Kalıcı olması gereken tek toplumsal faaliyet tüketmek, tüketmek ve yine tüketmektir. Bu nedenle de her şeyi, her değeri mümkün olan en kısa sürede ve azami miktarda tükettirmektir. Kültürel değerler toplumsal emeğin sonucu olduğundan toplum tarafından titizlikle korunur. Kapitalist modernist sistemin oluşum mantığında ise başta kültür olmak üzere tüm maddi ve manevi değerlerin ayrım yapılmadan pazara sürülebilmesi, yani metalaştırılması vardır. Bunun için de toplumun kendi emeğine ve emeğinin sonucu olarak yarattığı değerlere yabancılaşması, bu değerlerin “satılabilir” olduğu düşüncesine ikna edilmesi gerekir. Bunun da adı toplum olmaktan çıkmaktır. Üretimden kopana, ürettiğine yabancılaşana toplum demek zorlama olur. Toplum üretmek, yeni değerler yaratmak temelinde işleyen canlı bir organizmadır. Bu organizma ihtiyaçtan fazlasını üreten bir özelliğe sahiptir. Kültürleşme de bu özellikle gerçekleşmektedir. Toplumsal üretim fazlalığı eşitsizliği ve sömürüyü değil, toplumsal zenginliği artırır. Kapitalistler ise toplumsallığı dağıtabildiği oranda her değeri alım satım konusu yapabileceklerini, toplumsal işleyişi tüketim lehine çevirerek sonuç alabileceklerini deneyimleriyle iyi bilmektedirler. Kapitalist sistem açısından alım-satım esas olduğu için tüm değerlerin pazara sürülecek, alınıp satılacak derekeye düşürülmesi; bunu için de tüm kutsallığından, maneviyatından soyundurulması zorunludur. Kutsal ve değerli olan şey alınıp satılamayacağına göre yapılması gereken onu insan bilincinde değersizleştirmektir. Kapitalist pazarlamacılık, kültürü 85 Sayı 60 2014 popülerleştirerek satma konusunda uzmanlaşmıştır. Kültürel değerler tüm insanlığa ait oldukları için, satışa sürüldüğünde tüm insanlığın da hedef alıcı kitlesi olması doğaldır. Kültür insanı manevi olarak beslediğinden pazara sürüldüğünde alıcısı bol olur. Toplumsal kültürün, kültürel değerlerin tüm insanlığın malı olması ile insanı manevi yönden besleme özellikleri sistem tarafından istismar edilerek pazara düşürülür. Yani popüler kültür haline getirilir. “Toplum toptan metalaşmaktadır. Alım satım konusu olmayan hiçbir değer kalmamıştır. Kutsallık, tarih, kültür, doğa, her şey metalaşıyor. Bu ger- kapitalist hegemonik sistemin, kapitalist modernitenin kendisini üretmesine ve egemen kılmasına hizmet eden, pazara düşürülmüş kültürsüzlüktür söz konusu olan. Yani geniş kitlelerin tükettiği kültürdür. Bu çerçevede bozulmaya uğratılmamış, içeriği ve biçimiyle oynanmamış hiçbir toplumsal-kültürel değer bırakılmamıştır. Popüler kültür kapitalist modernist sistemin, onun sanat ve medya sektörü, ideolojik kurumları, düşünce kuruluşları, algı oluşturma ve yönetme ile özel savaş merkezleri tarafından sermaye ve iktidar tekellerinin zihni, duygusal ve sosyal Popüler kültür kavramının kökü People (halk) kelimesinden gelir. Yani halk kültürü demektir. Buradan hareketle “halk kültürünün nesine karşı çıkılıyor?” gibi bir soru sorulabilir. Burada sözü edilen “kültür” toplumların binlerce yıllık tarihi süreç içinde büyük emekle, acıları, sevinçleri, zorlukları ve hoşluklarıyla oluşturdukları toplumsal kültür değildir. çeklik de toplumsal kanserleşmedir ve kaosa götürür.” Tam da bu nedenlerle kapitalist modernite sürecinde toplumdan çok yığından, toplumsallaşmaktan çok kitleleşmektenyığınlaşmak- söz edilmektedir. Yığın ise kendisi için maddi ve manevi üretim yapamayan tüketici toplum demektir. Popüler kültür kavramının kökü People (halk) kelimesinden gelir. Yani halk kültürü demektir. Buradan hareketle “halk kültürünün nesine karşı çıkılıyor?” gibi bir soru sorulabilir. Burada sözü edilen “kültür” toplumların binlerce yıllık tarihi süreç içinde büyük emekle, acıları, sevinçleri, zorlukları ve hoşluklarıyla oluşturdukları toplumsal kültür değildir. Toplumun kendisini yeniden üretmesini, bu anlamda sürekliliğini sağlayan otantik kültür değil söz konusu olan. Tersine, bu kültüre düşmanlık temelinde gelişerek onu içeriğinden, toplumsallığından boşaltarak 86 ölçülerini hâkim kılmak üzere üretilen kültürdür. Dolayısıyla halkla, toplumla varoluşsal bir bağı kalmamıştır. Halk kültürü yerelliğini, özgünlüğünü, otantikliğini koruduğu ölçüde halkın olarak kalmaktadır. Popüler kültür ise “kültür endüstrisi tarafından üretilen ürünlerin yaygın kullanımı” anlamına gelmekte; dolayısıyla, kapitalist modernitenin iktidar ve pazarının bir parçası haline getirilmiş olup ona hizmet etmektedir. Popüler kültür kavramı modernite tarafından dönüşüme, bozunuma uğratılmıştır. Böylece halk kültürü demek olan popüler kültür kavramı ait olduğu toplumdan gasp edilerek, kâr ve iktidar amacıyla üretilen ve satılan bir metaya dönüştürülmüştür. Popüler kültür esas olarak egemen sistemin kendini yeniden üretmesi amacıyla üretilen kültür olmaktadır. Popüler kültür sermaye tekellerinin azami kâr elde etmek ve pazarını geniş- letmek, ideolojik olarak da toplum üzerinde egemenliğini yeniden inşa etmek, yeniden kurgulamak amacıyla sürdürdüğü planlı çabaların ürünü olarak ortaya çıkmaktadır. Bu amaç için son derece güçlü mekanizmalar oluşturmuştur. Popüler kültür oldukça kârlı bir sektör ve sistemin ayakta kalmasında etkili bir araçtır. Bu sektörle sistemin zihniyet ve duygu dünyası, davranış ve ilişki kalıpları, algı ve algı yönetimi her gün, her saat yeniden üretilmektedir. Bireycilik, bencillik, rekabet, karamsarlık, belleksizlik, kadercilik, hazcılık ve cinsiyetçilik gibi sağlıklı toplumsallığı kemiren kişilik özellikleri ve davranış kalıpları yeniden ve yeniden üretilmektedir. Toplumun ahlaki ve politik özden soyutlanması, sistemin zihinsel kalıplarına hapsedilmesi en çok da popüler kültür üzerinden gerçekleştirilmektedir. Kültürün endüstriyel üretimi olanakları ve çağdaş kitle iletişim araçları kullanılarak yerel kültürler işgal edilmiş, saflığı bozulmuş, özünden uzaklaştırılmıştır. Halkların yaşamıyla bütünleşmiş maddi ve manevi kültür değerleri ya ortadan kaldırılmış, ya ilkellik ve gerilikle suçlanarak marjinal duruma düşürülmüş ya da sermayenin çıkarına göre yeniden biçimlendirilmiştir. Halk oyunlarının modern dans haline getirilmesi, Semah’ın türkü bar ve TV’lerde gösteriye dönüştürülmesi, türkülerin aranje edilerek poplaştırılması, bakkalın süpermarket, berberin kuaför olması gibi öz nitelikleri bozularak topluma yabancı üretim ve topluma yabancı ürün haline getirilmiştir. Bir anlamda popüler kültür parayla satın alınan paketlenmiş kültür oluyor. Bu nedenle bir paket çerez ya da bir şişe meyve suyundan farkı yoktur. Parasını vererek alabildiği kadarıyla tüketicinin malıdır. Toplumun kültür üzerinde daha fazla bir sahipliği yoktur. Hâkim olan eğlence, kullanma ve tüketmedir. Yani toplumsallığın üretildiği en temel alan olarak kültür, toplumun tükettiği ve tüketildiği bir alan haline getirilmiş bulunmaktadır. Her malın, her yayın organı ya da her düşüncenin farklı bir hedef kitlesi, etkilemeyi amaçladığı bir toplumsal kesim vardır. Popüler kültürle yaşamın her anı ve alanı doldurulduğundan toplumun tümü hedeflenmekte ve toplum kitleleştirilmektedir. Popüler kültür sayesinde kapitalist modernitenin saldırılarından azade hiçbir toplumsal kesim ya da birey bırakılmamaktadır. Tam bir tüketim çılgınlığı geliştirilerek toplumlar sürüleştirilmeye çalışılmaktadır. Toplumun en dinamik, yeniliklere açık ve haksızlıklara karşı isyan yeteneğine sahip kesimi gençler olduğundan, bu saldırıların en güzide hedef kitlesi ve kurbanları ise gençler olmaktadır. Popüler Kültür Saldırılarına Karşı Gençlik Nasıl Direnmeli? Kürdistan ve Kürt halkı üzerinde dünyada eşi olmayan bir kültürel soykırım (özellikle de 13 Şubat 1925’ten bu yana) yürütülmektedir. En tehlikeli biçimde, kültürkırım düzeyinde yozlaştırma geliştirilmektedir. En önemlisi de Kürdistan gençliği bu büyük yozlaştırma harekâtının boy hedefi durumundadır. Kürdistan tarihsel toplumsal kültüründe rastlanmayan düzeyde anavatandan kaçış, sömürgeci egemenlerin diline sevdalanma, ulusal-toplumsal kimliğini inkâr, uyuşturucu kullanımı, fuhuş, kumar, egemenlere özenme, cinsel sapkınlıklar vb. sömürgeci egemenliklerin ajan kurumları eliyle son derece planlı bir biçimde geliştirilip yaygınlaştırılmaktadır. Zindanlar tarihte olduğu gibi günümüzde de ehlileştirme, asileri sömürgeci sisteme entegre etme merkezleri olarak rol oynamaya devam etmektedir. Anaokulundan üniversitelere kadarki asimilasyonist eğitim kurumlarının hepsi Kürt ve diğer etnisetelere mensup çocuklarla gençleri Türkleştirmek, Araplaştırmak, Farslaştırmak için en ince ayrıntılarına değin programlanmış politikalar uygulamaktadırlar. Okul dışı zamanlarda da bu politikaların aralıksız sürdürülmesi için internet kafeler, kafeler, parklar, sinemalar ve 87 Sayı 60 2014 stadyum gibi yaşamın hemen her alanı özel savaş mevzileri olarak değerlendirilmektedir. TV dizileri, “sosyal programları”, magazin vb. ile aile ocakları bile sömürgeci ajitasyon ve propaganda bombardımanı altında tutulmaktadır. Tüm bunların eksik bıraktıklarını tamamlamak üzere spor, özellikle de futbol, sanat, özellikle de müzik ve reklamın her türü devreye sokulmaktadır. Zaten adı geçen tüm bu politikaların topluma yedirilmesinde kurumsal olarak reklam sektörü başrolü oynamaktadır. Reklam popüler kültürün olmazsa olmazıdır. Algı yaratma ve yönetmenin en güçlü araçlarının başında reklam ve reklamcılık gelmektedir. Sanıldığının aksine toplumları siyasi partiler ve liderler değil, algı oluşturma ve yönlendirme tekelini ellerinde tuttuklarından daha çok rek- yönlendirebilir. Ekonomi, sanat, spor, barınma, ulaşım, cinsellik; yani yaşamla ilgili akla gelebilecek her şey popüler kültürün nesnesi olarak değer bulur. Sistemi meşrulaştırdığı oranda değerlidir. Asıl önemlisi konunun ideolojik boyutudur. Toplumun günlük olarak kendini ve kendine ait olanı kendine, yaşam tarzı ve tarihine uygun olarak üretebilmesi popüler kültür yoluyla engellenmektedir. Dahası, kapitalist modernite sürecinde toplumlar ve kültürler tarihsel üretim biçimleriyle birlikte yok edilmektedir. Modern üretim yöntemleri ve araçlarıyla (endüstriyalizm ve kitle iletişim araçları-medya) topluma ait tüm yerellikler tarihten silinmektedir. Bir yandan son derece planlı-programlı bir çabayla yerellik yok edilirken, diğer yandan ise sistemin propaganda araçları ve sözcüleri Sanıldığının aksine toplumları siyasi partiler ve liderler değil, algı oluşturma ve yönlendirme tekelini ellerinde tuttuklarından daha çok reklam şirketleri yönetmektedir denirse, bir gerçeklik ifade edilmiş olur. lam şirketleri yönetmektedir denirse, bir gerçeklik ifade edilmiş olur. Bu gerçeklik, başta ABD ve AB ülkeleri olmak üzere dünyanın birçok ülkesindeki seçimlerin dev reklam şirketlerinin yarışmasına dönüşmüş olmasıyla da kanıtlanmaktadır. Seçimlerde halkın tercihlerinden çok, algı yaratma ve algı yönetimi yöntemleriyle reklam şirketlerinin, sermaye ve iktidar tekellerinin istedikleri parti ve liderler halka seçtirilmektedir. Reklam sektörü en çok kar sağlamasının yanı sıra, siyasi iktidarları kontrol altında tutmakla da öne çıkmaktadır. Reklam projesi oluşturulurken, ‘algı farkı yaratma’ felsefesiyle hareket ederek sonuç alabiliyorlar. Temel yöntemleri, tüketiciye “bu markada benden bir şeyler var, beni anlıyor, benim gibi düşünüyor” duygusunu vermektir. Tüketici kesimde bu algıyı yarattıktan sonra istediği gibi 88 yerelleşme ve yerel değerlerin korunmasından bahsedebilmektedirler. İdeolojik ve siyasi olarak yerelliği, toplumların özyönetimi bilincini ve uygulamasını yok ederek yaşam bulan kapitalist modernist sistem, en çok kadını ve gençliği reklam sektörünün nesnesi olarak kullanmaktadır. Gençliğin hep doğruyu, iyiyi, güzeli, yeniyi arayan ve ulaşmak için mücadele etme potansiyelini reklam sektörü kaldıraç gibi değerlendirmektedir. Yarattığı algılarla da gençliğin geleceğinin sanal dünyada olduğunu yaymaya çalışmaktadır. Hak, adalet, özgürlük, eşitlik gibi ülküler uğruna mücadele ile ahlaklıerdemli insan olmaya çalışmanın, bunun yol ve yöntemlerini aramanın beyhude, geri/gerici tutumlar olarak yansıtmak için büyük çabalar sarf etmektedir. Bu çabalarla gençliği ne ölçüde etkileyebilmektedir? Bu sorunun yanıtı gençliği sos- yolojik bir gerçeklik olarak iyi tanıyarak verilebilir. Gençlik, demografik olarak çeşitli yaş grupları biçiminde tanımlanmaya çalışılmaktadır. Sosyolojik bir kesim olarak, tarihsel toplum ve kültür bağlamında değerlendirmek daha doğru bir yaklaşım olacaktır. Gençlik toplumsal bir formasyondur. Gençlik, salt biyolojik özelliklerden çok, toplumsal özelliklerini yaşayan ve yaşatanları tanımlar. Gençlik toplumun en dinamik, öğrenmeye ve dolayısıyla gelişmeye en açık, toplum aleyhine içeriden ve dışarıdan her türlü saldırıya karşı özsavunma yapmaya, isyan etmeye meyilli olan kesimdir. Dolayısıyla, toplum karşıtları için ciddi bir tehlike potansiyeli oluşturan ve pratik olarak da toplumun öncü gücüdür. Toplum ve kültür karşıtlığını sistematize eden Kapitalist modernite için tehlikeli olabilecek toplumun bu en aktif kesiminin etkisizleştirilmesi, dahası sermaye ve iktidar tekellerinin amaçlarının gerçekleştirilmesinin hizmetine koşulması için ellerinden gelenin fazlasını yapacaklarına kuşku yoktur. Popüler kültürün üretilmesi sürecinde gençlik, özellikle de genç kadın yıldızlaştırılarak, vücudunun her parçasına ayrı bir rol yükleyip ayrı bir fiyat biçilerek tam bir nesne haline getirilmektedir. Toplum bu üretim sürecinin dışında bırakılmaktadır. Çoğunluğun beğenerek istediği iddiasıyla piyasaya çıkarılan kültürel ürünler toplumsallıkla ve toplumun ölçüleriyle bağlantılı değildir. Bu ürünlerin içeriği ve mesajlarına bakıldığında bu durum daha net anlaşılır. İçerik ve mesajlarında cinsiyetçilik, devletçilik, iktidarcılık, milliyetçilik, bilimcilik, dincilik, kadercilik, karamsarlık, belleksizlik, rekabetçilik, taklitçilik, tüketicilik, egemenlere benzeme, onlara hayranlık duyma, kıskançlık, erotizm, pazarlamacılık, gösterişçilik, biçimcilik, köşe dönmecilik, amaca ulaşmak için her yolu mubah görme, bana necilik ve daha buna benzer yığınla özellik esas temaları oluşturmaktadır. Toplumun on binlerce yıl boyu lanetlediği, Kutsal Kitapların ve dinsel metinlerin haram saydığı özellikler özenilecek kişilik özellikleri haline getirilmektedir. Popüler kültür kimi zaman sisteme dönük eleştiriler de içermektedir. Ancak bu eleştiriler sistemin özüne ve yapısallığına dokunmamaktadır. Sistemin alternatifini de önermemektedir. Bu eleştiriler aslında sisteme duyulan toplumsal öfkenin yumuşatılması, statükonun savunulması ve meşrulaştırılmasına hizmet etmektedir. Bir başka deyişle toplumun öfke ve tepkisinin sulandırılması, direniş yerine muhalefet, isyan yerine protesto ikame edilmesine çalışılmaktadır. Özünde toplumun değişim arayan devrimci duygularının saptırılmasıdır. Bununla da anormal olanı normalleştirmek, sapkın olanı asıl gibi göstermek, toplumsal vicdan ve ahlaka karşıtlık içeren her şeyi ise popülerleştirilip kabul edilebilir hale getirmek istemektedirler. Diğer yandan gençlikte en üst temsilini bulan verili olanı sorgulama, yeniyi arama, haksızlığa/yanlışa tavır alma, zulme karşı direnme, bireyciliğe karşı toplumculuk, farklılıklara saygı, ilkeli ve değerlere bağlı olma gibi asıl toplumsal değerler gözden düşürülmeye çalışılmaktadır. Sonra da bu özelliklerin yanlış, kötü ve uzak durulması gereken tehlikeli ve geri özellikler oldukları ilan edilmektedir. Devrimcilik, örgütlenme istemi, sömürgeci politikalar ve devletin zulmüne karşı direnme, Kürt Özgürlük Hareketi’ni olumlama, gerilla, grevci işçiler, hak arayan emekçiler, cinsiyetçiliğe ve bunun devlet eliyle yürütülmesine karşı direnen kadınlar, askere gitmeyi reddeden gençler, kayıp anaları vb. bu tehlikeli duruşlar ve sahipleri olarak gösterilmektedir. Bunlar popülerleştirilmez, aksine gayri meşru ilan edilir, değersiz gösterilmeye çalışır. Değer ve değerli olan nedir? Sistemin öne çıkardığı ve popüler hale getirdiğidir. Popüler olan nedir? “Halkın tuttuğu ve sevdiği” olarak ilan edilendir. Popüler olmayansa, “Halkın tutmadığı ve sevmediği” denilenlerdir. Dikkat edilirse, popü- 89 Sayı 60 2014 ler olan ve olmayan, kıymetli ya da kıymetsiz olan şeyler hep sistem tarafından belirlendiği halde, sanki halk tarafından belirleniyormuş gibi sunulmakta, böylece iktidarın istediği ve belirlediği şeyler halka mal edilmektedir. Gençlik söz konusu olduğunda ise bu politika çok daha incelikli olarak uygulanmaktadır. Bu belirlenim tarzını gençliğin tarzı olarak kabule, dahası teorize ederek savunmaya hazır satın alınmışlar da her zaman el altında bulundurulmaktadır. Sermaye ve iktidar tekelleri yönlendirdikleri, içeriğini, hedeflerini ve amaçlarını belirledikleri kültür endüstrisiyle popüler kültüre damgalarını vurmaktadırlar. Bu nedenle popüler kültür sorunu aynı zamanda kapitalist modernist sistem ile halklara karşı yürütülen kültürel soykırımı da içeren küresel bir sorundur. Yani popüler kültür, küresel hegemonik özel savaş merkezlerince esasları, hedefleri, yöntemleri, araçları belirlenen ve planlanarak uygulanan büyük bir kültürkırım ve toplumkırım hareketidir. Bu büyük kültür ve toplumkırım politikalarının hedefi tüm toplum olmakla birlikte, birincil ve en başta geleni gençliktir, kadındır. Ulusal ve toplumsal kurtuluş mücadelelerinde kadın ve gençliğin öncü olmalarının temelinde de bu gerçeklik vardır. Küresel sermaye ve iktidar tekelleriyle bölgesel hegemonik güçlerin büyük bir pervasızlıkla uyguladıkları bu kültürkırım ve toplumkırım politikalarını boşa çıkarmak, etkisiz kılmak; daha da önemlisi onların yerine halklarımızın farklılıkları temelinde eşitlik, özgürlük ve gönüllü birlikte yaşamını ören çalışmaların geliştirilmesi olacaktadır. Gençlik, kapitalist modernitenin göz alıcı ambalajlar içinde sunduğu sanal cenneti, insanlıktan çıkarıcı büyük yalana dayalı yozlaşmayı ve tüm biçimleriyle popüler kültürü reddetmeli; onun sunduklarının tersini yaparak özgün, otantik olana yönelmelidir. Kapitalist modernite ve onun meşrulaştırıcı aracı popüler kültüre karşı en güçlü direniş yerele, özgün olana, her şeyin aslına yönelmek biçiminde 90 başarıya ulaşabilir ancak. Halkların diline ve kültürüne karşı en ufak bir karşıtlık ya da düşmanlığımızın olması mümkün değildir. Sömürgecilerin zoraki asimilasyon politikalarıyla dilimizi unutturmak ve kendi dillerini zorla benimsetmek istemeleri halkların dillerine karşı bir düşmanlığın gerekçesi olamaz. Bir o kadar ısrarla belirtmemiz gerekir ki, yaşamın her anı ve alanında anadilimizi etkin olarak kullanmak da ertelenemez ve hiçbir gerekçeyle savsaklanamaz hakkımız ve görevimizdir. Anadiline bile sahip çıkamayanın hiçbir şeye sahip çıkamayacağı kanıt gerektirmeyecek kadar açıktır. Sömürgeci egemenlerin ekonomik, sosyal ve siyasal olarak Kürdistan’ı insansızlaştırmak amacıyla mecburi iskan, sürgün, ekonomik nedenlerle göç ve en son 37 yıllık savaş sürecinde köylerimizi yakıp yıkarak anavatanla bağımızı koparmaya çalışmaları nedensiz değildir. Bu nedenle de, düşmanlarımıza inat Anavatana tutku düzeyinde bağlanmak esastır. Yurtseverliğin olmadığı yerde ne onur, ne sosyalizm ne de insanlık vardır. Sömürgeciliğe karşı büyük bir öfke duymadan güçlü bir mücadele içine girmek mümkün değildir. Düşman kavramını güncellemek, dostumuza dost, düşmanımıza da tam düşmanlık yapmak durumundayız. Türk, Arap, Fars toplumları ve tüm komşu halk topluluklarıyla farklılıkları temelinde eşitlik, özgürlük ve gönüllü birlikte yaşamın geliştirilmesi için üzerimize düşen tüm çabaları sergilemeli. Ancak, egemen sömürgeci rejimlerin de ortak düşmanımız olduğu gerçeğiyle mücadele geliştirmemiz gerektiği açıktır. Bunun da yolu yurtseverliğe iman derecesinde bağlanmaktan geçer. Popüler kültürün asıl etki alanları, merkezi kentlerdir. Bu tespitten kırsalın etkilenmediği anlamı çıkarılmamalıdır. Ama başat olduğu alan kentlerdir. Kentler toplumsallığın, otantik kültürel değerlerin yutulduğu alanlardır. Türk egemenleri ve sözcüleri sık sık “En büyük Kürt kenti İstanbul’dur” derler. Bunu da Kürtlerle Türklerin ne denli iç içe geçmiş olduklarını kanıtlamak için söylerler. Biz rahatlıkla “En büyük Kürt mezarlığı İstanbul’dur” diyebiliriz. Kürtlüğün adı, dili, kültürü, toplumsallığı ile öldürüldüğü, yok edildiği en büyük çukurdur İstanbul. 4500 kadar köyümüzün yakılıp yıkılmasının stratejik hedefini doğru tespit etmemiz yaşamsal önemdedir. Köylerinden kaçırtılan insanlarımız başta yakın çevredeki kasaba ve şehirlere, giderek Türkiye’nin metropollerine göçmek zorunda kaldılar. Tüm birikmiş değerlerine el konulmuş halde sürgüne gönderilen milyonların açlıkla terbiye edilerek sömürgeciliğin kölesi olacağı hesaplanmıştı. Varoşlarda NAN’a muhtaç olacak insanlarımız en tortu işlerde karın tokluğuna her işe koşturulacaklardı. Bu durumda yapılacak en doğru şey, 3 milyonu aşan insanımızın köye dönüşlerini örgütlü tarzda gerçekleştirmektir. Gençlik özellikle de bu konuda belirleyici bir rol oynayabilir, oynamalıdır. Yakılıp yıkılan köylerin yeniden inşasında, korunmasında ve komünal-ekonomik ve ekolojik yaşamın inşasında aktif olarak yer alabilir, almalıdır. Demokratik Kurtuluş ve Özgür Yaşamı İnşa stratejisinin yaşam bulması da gençliğin bu rolünü oynamasına bağlıdır. Popüler kültürün panzehiri otantik kültüre sadık kalmak, güncellemek ve yaşatmaktır. Halklarımızın folklorunun güncellenmesi; yok olmaya yüz tutmuş çîroklarının, klamlarının, destan ve serhildan yaşanmışlıklarının gün yüzüne çıkarılması popüler kültürün önünü alacak ilk adımlar olarak değerlendirilebilir. Yaklaşık 40 yıllık mücadele ile yaratılan değerlerin roman, destan, şiir, deneme ile edebiyatının; tiyatro, sinema, müzik, resim, heykel vb. ile devrimci sanatını geliştirmek devrimin olmazsa olmazı olarak ele alınmalıdır. İçeriden ve dışarıdan, nereden ve kimlerden gelirse gelsin mücadelenin kazanımlarına, halkımızın ulusal demokratik hak ve özgürlüklerine dönük her türlü saldırıya karşı, saldırının niteliğine bağlı olarak yaşamın her anı ve alanında öz savunmayı geliştirmek yaşama hakkını kazanma ve kullanmanın yegâne yoludur. Kürdistan’da yürürlükte olan sömürgecilik dünyanın en vahşi, en kural tanımaz, en katliamcı, en soykırımcı rejimlerince uygulanmaktadır. Hitler’e bile ilham kaynağı olmuş soykırımların mimarı bir anlayışın -beyaz yeşil renkleri dahil- hala iktidarda olduğu rejimler altında insan onuruna uygun bir yaşam öz savunmasız mümkün değildir. Bunun da başat öncü gücü gençliktir. Popüler kültüre karşı en güçlü duruşun nasıl olacağı mücadele tarihimizde abideleşmiş şehitlerimizle somutlaşmıştır. Başta Şehît Ali Çiçek, Şehît Sefkan, Şehît Mizgîn, Şehît Selçuk, Şehît Delîla, Şehît Erdal en güçlü savaşım abideleri olarak gençliğin yol göstericileridir. Önder APO “Kürt Sorunu ve Demokratik Ulus Çözümü” (Kültürel Soykırım Kıskancında Kürtleri Savunmak) adlı eserinde Derwêşê Ebdî’ye hitaben yazdığı dizeler aslında tüm gençlik için bir çağrı niteliğindedir. Kürdistan’ın tüm gençleri, Derwêş ve Edûlêleri Önderliğin istediği mekanlarla buluşarak arınmak, arınarak yücelmek ve dönemin görev ve sorumluluklarına sahip çıkmak durumundadırlar. “Her kuş kendi sürüsüyle uçar” denir. Kürtçe de ise “Her gîha li ser koka xwe şîn dibe!” deyimi önemlidir. Kürdistan gençliğinin de kökü, Kâbe’si ülkesidir. Nan’ın Ülkesine, kültürleşmenin, toplumsallaşarak insanlaşmanın kaynağına dönmek, doruklarda kartal gibi süzülmek ve şahin gibi dalışlar yapmak varken, kapitalist modernitenin izbelerinde sürünmek niye? 91 Sayı 60 2014 DEMOKRATİK GENÇLİK KONFEDERALİZMİNİN ÖRGÜTLENME HATTI Gençlik toplumsal yapı içerisinde önemli bir yer tutmaktadır. Daha da önemlisi çok fazla bilinmese de toplumsal tarihin akışında etkili bir rol oynamaktadır. Belirleyiciliğinin çok görülmediği doğrudur. Aslında kasıtlı olarak görünür hale gelmesi istenmemektedir. Buna rağmen tarihte böylesi doğal bir rol oynadığı gayet iyi bilinmektedir. Özellikle sistem gençliğin bu rolünü iyi görmekte ama bunu herkesin görmesini istememektedir. Bunu kendisi açısından potansiyel bir tehdit durumu olarak gördüğü için böyle yapmaktadır. Gençliğin enerjisini ısrarla farklı alanlara yöneltmektedir. Gençlik bu anlamda birçok tuzakla karşı karşıyadır. Kapitalizmin cezbedici yüzlerce hilesi karşısında neye uğradığını bile henüz anlamamışken, devletçi sistem gençliğe kendi sistemini ayakta tutması için birçok yük yüklemektedir. Devletçi sistemlerde gençlik tıpkı kadın gibi bir sömürü objesi olarak ele alınmaktadır. Sistemin potansiyel iş gücünü gören, orduda ve iş yerlerinde, fabrikalarda kaba emeğinden faydalanılan konumda tutulmak istenmektedir. Sistemin tüm bu yaklaşımları göz önünde bulundurularak Demokratik Konfede- 92 ralizm mücadelesinde gençliğe daha özgün yaklaşmak gereklilik arz etmektedir. Gençliğin eğitimi, örgütlenmesi, eylemi ile özgün olarak ilgilenmek, toplumu örgütlerken gençliği de bir toplumsal kimlik olarak örgütlemek gerekmektedir. Bu anlamda toplumsal sistem olarak öngörülen demokratik konfederal sistemde, gençliğin kendi öz örgütlülüğü ile yer alması önem taşımaktadır. Kendi içinde örgütlenme, eylem, eğitim, kadro sorunlarını çözen bir gençlik ancak toplumsal sisteme öncülük edebilir. Kendi içindeki ahlaki, politik ve demokratikleşme problemlerini çözmüş bir gençlik öncülüğe soyunabilir. Özgürlük ve demokrasi ölçüleri öncelikle gençliğin kendi içinde oturmalıdır. Komün bilinci, özgür yurttaş bilinci öncelikle gençlik içerisinde anlayış olarak oturtulmalıdır. Onun zihniyetini gençlik öncelikle kendi içinde oluşturabilmelidir. Kendi yaşam sisteminin örgütlenmesi öncelikle gençlikte somutluk kazanmalıdır. Bu anlamda bir netleşme olmadan dışa dönük üretim, katkı ve öncülük yapılabilmesi oldukça zordur. Kendi içinde komünal yaşamı geliştirememiş bir gençlik toplumda komünalitenin gelişmesine nasıl öncülük yapabilir? Kendilerini özgür kılmayanlar özgürlüğe öncülük edemezler. Gençliğin mevcut konumdan çıkıp bir özgürlük gücü haline gelmesi, ahlakipolitik ve demokratik güç haline gelmesi öncelikle toplumsal bir kimlik olarak kendisini örgütlemesinden geçer. Devlet dışı alternatif bir yaşam sistemini kendi içinde kurması ve bu alternatif yaşam sistemi ile tüm topluma öncülük edip toplumu da kendisiyle birlikte devletin kontrolünden kurtarması gerekmektedir. Toplumu bu tarzda devlet dışında kurmak ve o toplumu devlete karşı savunmak, gençliği sadece herhangi bir kimlik örgütlenmesi olmaktan çıkaran, onu öncü bir toplumsal kimlik haline getiren temel özelliği olmaktadır. Demokratik Gençliğin Örgütlenmesi Gençliğin örgütlenme hattı açısından siyasi parti kolları örgütlenmesi veya sadece kendisi ile sınırlı kalıp gençliğin genel konfederal yapısına katılmayan dar öğrenci örgütlülükleri gibi örgütlenmeler klasik ölçüleri aşamamayı ifade eder. Demokratik Gençlik Konfederalizminin örgütlenme hattı bunları aşan bir kapsama sahiptir. Demokratik Gençlik Konfederalizminin örgütlenme hattı temelinde toplumsal sorunlar üzerinden şekillenir. Genelde toplumun, özelde ise gençliğin sorunlarına cevap olacak kapsam ve içerikte geniş örgütlenmelere gitmek temel örgütlenme hattını oluşturur. Örgütlenme çizgisinin esası budur. Gençlik açısından çok farklı ve çeşitli alanlarda çok yönlü örgütlülüklere ihtiyaç vardır. Her farklı alan da birbirini tamamlayan özelliklere sahiptir. Çünkü bütün farklılıklar demokratik gençlik kimliği ortak paydasında buluşmaktadır. Demokratik Gençlik kimliği ortak paydadır. Kendi içerisinde birçok farklılık vardır. Öğrenci gençlik vardır, işçi, işsiz-lümpen gençler vardır, sporcu gençler vardır, kültür-sanat ile ilgilenen gençler vardır, köylü gençler vardır. Bunların hepsi ve daha fazlası gençliğin çeşitliliği olarak vardır ve yaşanmaktadır. Gençlik kimliği ise belirttiğimiz gibi tümünün ortak paydasıdır. İşte de- mokratik gençlik konfederalizmi o ortak paydanın, ortak gençlik kimlikleşmesinin ismidir. Demokratik gençlik konfederalizminin örgütlenmesi bu temeldeki birçok örgütlenmeyi kapsayan gençlik meclisleri tarzındaki yapılanmalarıdır. Gençlik meclisleri ise gücünü gençlik komünlerinden almaktadır. Komün; köy, kasaba, mahalle, lise, üniversite gençliğinin örgütlü duruşudur. Komün doğrudan demokrasinin uygulanma biçimidir. Gençlik komünleri ve meclisleri gençlik konfederalizminin örgütlenme yöntemleridir. Gençlik kimliğini örgütlemenin ilk adımı onu gençlik meclisleri ile politik duyarlılığı olan bir güç haline getirmekten geçmektedir. Kendi kimliği ile örgütlenen, kendi iradesi ile karar alan ve kendi öz gücü ile uygulayan konuma gelmesi gençlik açısından son derece önemli bir husus olmaktadır. Gençliğin birçok sorunu etrafında oluşan komünleşmeler bu temel mantığa göre şekillenmelidir. Gençlik konfederalizmi ile ortaklaşan sportif, eğitsel, kültürel, mesleki birçok alanda komünleşmeler, atölyeler kurulmalıdır. Tüm örgütlülüklerde komün ruhu ortak olmalıdır. Demokratik, katılımcı olmak kadar demokratik sosyalist temelde ortak yaşam alanları geliştirmek de esas olmalıdır. Her gençlik komünü bir genç için kendini özgür ifade etmesinin, üretmesinin, böylece topluma demokratik katılımının adı olmalıdır. İşleyiş açık ve denetlenebilir olmalıdır. İktidarcı tarzda merkezileşme olmamalıdır. Yürütülen tüm çalışmalar konfederalizm mantığı gereğince yerel inisiyatife dayanmalıdır. Tabandan örgütlenme yöntemi demokratik konfederalizmde olduğu gibi demokratik gençlik konfederalizminde de esas olmalıdır. Alan örgütlenmeleri tüm örgütsel organlarına ve karar süreçlerine tabanın katılımını sağlamalıdır. Demokratik konfederal eksende ve Apocu çizgide örgütlenen gençlik, komün ve meclisleşmelerinin demokratik gençlik konfederalizmine katılımı alanlarda oluşturacakları konfederal birlikler temelinde olmalıdır. Oluşturulan konfederal birliklerin en üst 93 Sayı 60 2014 karar alma organları yerellerce ihtiyaçlar doğrultusunda belirlenmelidir. Komün ve meclis örgütlenmeleri bu temelde geliştirilmek durumundadır. Gençliğin Örgütlülüğü Nasıl İşlemelidir? Demokratik Gençlik Konfederalizmi bir çatı örgütü, platform veya cepheler ittifakı değildir. Gençlik Konfederalizmi komple bir toplumsal sistemdir. İçerisinde örgütler, platformlar, çatılar, ittifaklar olabilir ancak demokratik gençlik konfederalizmi tüm bunları aşan, gençliğin sosyal, siyasal, kültürel bir bütün yaşamsal faaliyetlerinin tümünü ifade eden bir gençlik sistemidir. Demokratik gençlik konfederalizmi toplumdaki tüm gençlik kesimlerinin devlet dışı örgütlenme ve yaşam sistematiğidir diyebiliriz. Gençliğin devlet dışı yaşamını kurmasıdır. Çevre, eğitim, sağlık, spor, siyaset, kültür faaliyetlerinin gençlik cephesinden örgütlendirilmesidir. Toplumsal yaşamın gençlik cephesinden örülmüş biçimine Demokratik Gençlik Konfederalizmi diyoruz. Bu anlamda kapsamlı ve derin bir projedir. İçerisinde mahalle gençliği, lise gençliği, işçi-işsiz gençlik ve üniversite gençliğinin örgütlenebileceği, onlarca federasyon, yüzlerce dernek, binlerce komün ve meclis, çeşitli yayın organları, kültür merkezlerinin yer alabileceği, kapsamı oldukça geniş bir sistemdir. Demokratik Gençlik Konfederalizminin temel amaçlarından birisi geniş gençlik yığınlarını irade ve özne haline getirmektir. Tüm gençliği ve toplumu örgütleyebilmek tek tip ve tek model örgütsel yapı ile mümkün değildir. Mümkün olması için toplumun ve gençliğin homojen olması gerekirdi ki böyle bir toplum da, gençlik de hiçbir zaman olmamıştır. O halde değişik biçim ve karakterlerdeki örgütlenmelerin önünü açmak, gençliğin demokratik konfederal sistemin içindeki gelişiminin önünü açmak gerekmektedir. İdeolojik öncü, kadro örgütü kadar değişik ilgi, yetenek ve ihtiyaç alanlarına da seslenecek esnek birliklere açık olmak gerekmektedir. Kül- 94 türel, sanatsal, sosyal, mesleki örgütlülüklerden geçici veya kalıcı birliklere kadar her türlü örgütlenme ile gençliğe hitap edilebilmelidir. Toplum karmaşık ve çok yönlüdür. Tüm bu çeşitlilikleri tek bir tip örgütlenmeye almaya çalışmak doğru olmayacaktır. Vurguladığımız gibi geçlik de kompleks bir yapıdadır ve ancak böylesi geniş bir yelpazede örgütlülüğe kavuşturulabilir. Bu biçimiyle örgütlenilerek devlet aşılıp geride bırakılır ve toplumsal dokuda kalıcı yer bulunabilir, kurumsallaşılabilir. Gençlik yaşamsal faaliyetlerinin örgütlendirilmesi için böylesi bir konfederal sistem kurmazsa devletçi solun yaptığı hataya düşmekten kurtulamaz. Dolayısıyla bunu ertelenemez bir görev olarak önüne koymak durumundadır. Demokratik Gençlik Konfederalizmini bütüne katılmış bir klasik kol faaliyeti biçiminde ele almak da yanlış olacaktır. İçine düşülmemesi gereken en önemli yanılgılı yaklaşımlardan biri de bu olmaktadır. Gençlik kimliğini bütün farklılıklarıyla bir toplumsal kimlik olarak ele alıyoruz. Devletçi sistem içerisinde gençliğin sosyal, politik, ahlaki, kültürel yapısının bozulduğunu belirtiyoruz. O halde kendisinin başlıbaşına örgütlendirilmesi ve bir alternatif sisteme kavuşturulması gerekmektedir. Dolayısıyla bir kol faaliyeti veya genelin paralel bir faaliyeti gibi ele alınmamalıdır. Gençliğin kendi gücünü açığa çıkarmaya ihtiyacı vardır. Demokratik Gençlik Konfederalizmi kendi gücüyle ve kendisini oluşturarak Demokratik Konfederalizme bütünlüklü bir katılımı gerçekleştirmelidir. Konfederal oluşumlar paralel oluşumlar değildir. Paralellik özgünlük demek değildir. Paralel oluşum egemenlik oluşumudur. Özgünlük oluşumu ise kendi özgünlük alanını tüm alanlarda genel ile birlikte örgütlemektir. Paralel örgütlenme iktidar paylaşımıdır. Özgünlüğün örgütlenmesi ise genişleme ve zenginleşmedir. Bu anlamda özgünlük genel ilişkisi doğru kavranmalıdır. Özgünlük genel içinde erime de değil, genelden kopma da değildir. Konfederalizm birbirinden farklı örgütlenmelerin farklılıklarını kendi içerinde birleştiren bir birliktir. Bütünlük özgünlükleri güvenceye almakta, özgünlük ise bütünlüğü zenginleştirmekte ve renk vermektedir. Öncü Güç Olarak; Komalên Ciwan… Demokratik Gençlik Konfederalizminin öncü gücü Kürdistan Apocu gençlik hareketi olarak KOMALEN CİWAN’dır. Demokratik Gençlik Konfederalizminin kurmay örgütüdür de diyebiliriz. Gençlik konfederalizminin öncü örgütlenmesi, temel tutkalı konumundadır. Amacı Demokratik Gençlik Konfederalizminin kuruluşuna her alanda öncülük yapmaktır. Özgünlükleri ve yereli dikkate alan bir lar. Başta Kürdistan gençliği olmak üzere, komşu halkların da farklı gençlik kesimlerini bu kapsamda örgütlenmeler içerisinde birleştirip etkili bir özgürlük gücüne dönüştürerek demokratik komünal toplumun kuruluşunda, öncülük misyonunu yerine getirme gücüne ulaşmaya çalışır. Bu örgütlenmeleri yaşamın bütün temel alanlarında etkin olacak düzeyde geliştirmek temel hedefidir. Sistemin zihinleri köreltip ezbercileştiren eğitim kurumlarına karşı gençliğin özgür düşünce akademilerini geliştirmek, gençliğin ekonomik bağımlılıkla denetlenmesine karşı kolektif üretim ve eşit paylaşım anlayışının esas olduğu üretim kooperatifleri kurmak, Apocu gençliğin öncü konfederal örgütlenmesi olan KOMALÊN CİWAN gençliğin potansiyelini sınıflıdevletli yapılanmayı yıkma ve demokratik komünal toplumu kurma gücüne dönüştürebilecek örgütlenmeleri her alanda geliştirmeyi hedef edinir. Gençliğin temel sorununu sömürgecilik ve kapitalizm olarak tanımlar. öncülük yaklaşımıyla bu kurucu çalışmayı yürütmekten sorumludur. Demokratik Gençlik Konfederalizminin ideolojik politik kimliğini netleştiren, ortak konfederal iradeye dahiliyeti sağlayan öncü kadro örgütlülüğüdür. KOMALENCİWAN örgütlenmede legal illegal örgütlülükleri yer ve koşullara göre ayrı ayrı kullanır. Kendini salt legal veya salt illegal çalışma ile sınırlandırmaz. Esasta kendini meşruluk üzerinden örgütler. Toplumsal örgütlenmenin meşruluğuna dayanır. Koşulları tahlil eder ve legal veya illegal çalışmayı o koşulların durumuna göre belirler. Apocu gençliğin öncü konfederal örgütlenmesi olan KOMALÊN CİWAN gençliğin potansiyelini sınıflı-devletli yapılanmayı yıkma ve demokratik komünal toplumu kurma gücüne dönüştürebilecek örgütlenmeleri her alanda geliştirmeyi hedef edinir. Gençliğin temel sorununu sömürgecilik ve kapitalizm olarak tanım- gençliğin kendisiyle ilgili kararlar alıp uyguladığı siyasal organizasyonları daha da yaygınlaştırarak demokratik komünal toplumun hayat bulduğu alanları yaratmak KOMALEN CİWAN’ın örgütlenme hattını ifade eder. Gençliğin Gücü; Örgütüdür! Demokratik Gençlik Konfederalizminin örgütlenme hattında kitleselleşme sorununu da ele almak gerekmektedir. Demokratik Gençlik Konfederalizminin örgütlenme düzeyi başarı veya başarısızlığını belirleyecek temel etkendir. Mücadele tarihimizden çıkardığımız derslerden çok iyi biliyoruz ki güç olmak örgüt olmak demektir. Bireyi ve toplumu güç yapan onun örgütlülük düzeyidir. Söz konusu gençlik olunca bu durum çok daha fazla geçerlidir. Gençlik hareketinin örgütlülüğü gücünün kaynağı durumundadır. Gençlik ne kadar örgütlü ise o kadar 95 Sayı 60 2014 güç haline, irade haline gelmiş demektir. Bu noktada tüm gençliğin Demokratik Gençlik Konfederalizmi’ne bir yerden katılması, herkesin örgütlü olması, kimsenin dışarda kalmaması önemli olmaktadır. Örgütsüz tek bir gencin bile kalmamasını hedeflemek ütopik bir yaklaşım olarak ele alınmamalıdır. Hangi kesimlerin nasıl örgütleneceği, sisteme nereden katılacağı tespit edilir, sorunları, çelişkileri irdelenir ve bu doğrultuda kararlılıkla pratikleşilirse demokratik gençlik konfederalizmi tüm gençleri kapsayabilir. Böylesi bir içeriğe, anlama ve örgütsel potansiyele sahiptir. Kürt özgürlük hareketinin açığa çıkardığı kitle tabanı hazırda örgütlenmiş temel bir güçtür. Bu anlamda hareketin genciyle, kadınıyla, yaşlısıyla hazır bir kitle tabanı mevcuttur. Bu kitle tabanı yılların birikimi ve emeği ile açığa çıkmıştır. Bu kitle tabanını sadece “kitle” olmaktan çıkarıp, onları alternatif yaşam sistemi içerisine çekmek elbette önemlidir. Zira temel çalışma da bu yönlü olmalıdır. Fakat bunu yaparken sadece özgürlük hareketinin açığa çıkardığı hazır tabandan hareket etmek dar kalmayı getirir. Bu temel kesimden hareket ederek gençliğin diğer tüm kesimlerine ulaşılmalıdır. Gençlik hareketi bu şekilde kitle tabanını genişletmeli ve genişleyen bu kitle tabanını demokratik gençlik konfederalizmi içerisindeki alternatif yaşamla buluşturmalıdır. İşsizişçi, öğrenci, köylü gençliğin her birini özgün olarak örgütlemelidir. Farklı gençlik kesimlerine özgün yaklaşmalıdır. Sistem ile olan çelişkilerini, psikososyal durumlarını anlamalı ve ona göre politika geliştirmelidir. İşsiz kesim örgütleme açısından en önemli hedef kesimlerinden biri olabilir. Bu kesimler sistem içinde kendine yer bulamamış, sistemde yer edinmemiş kesimlerdir. Sisteme dahil olmayan, onunla zıtlıklar yaşayan her kesim devrimin kitle tabanıdır. Sisteme dahil olmadıkları için doğal bir muhalefet veya doğal bir ayrıksılık durumları vardır. Gerekli olan bunu bilinçli bir toplumsal muhalefete 96 dönüştürmektir. Bu anlamda demokratik gençlik konfederalizminin örgütlenme hattında işsiz gençliğe dönük özel bir politikası olmalıdır. Örgütlenmeye, demokratik ulusun ve gençlik konfederalizminin temel bileşenleri haline gelmeye, devrime kanalize olmaya eğilimli bir kesimdir. Sistemle çelikiyi yoğun yaşamaktadır. İşçi sistemin içinde istediği gibi yer alıp almama çelişkisi değil, sistemin içinde yer alıp almam çelişkisi yaşamaktadır. Dolayısıyla işsiz gençler gençlik devriminin ana unsurlarından biri olmaya adaydırlar. Yüzbinlerce işsiz gencin devrime kanalize olması muazzam sonuçlar açığa çıkarma potansiyelindedir. İşçi-emekçi gençliğin de devrime kazandırılması gerekmektedir. Ulus devletlerin göç ettirme politikaları sonucu köylü gençliğin bir kısmı da bu zemine kaymıştır. Dolayısıyla nicelik olarak bu kesim de önemli bir yoğunluğu yaşamaktadır. İşçiler işsizlikle korkutulup bastırılsa da sistemle yaşadığı çelişkiler yoğundur. Elindekini çok uzun süre korumasının mümkün olmadığını, aslında elindekinin de çok fazla bir gelecek getirmediğini, geleceğinin şirket partronlarının iki dudağı arasında olduğunu bilince çıkardıklarında demokratik muhalefet olarak kendi alternatif yaşam arayışlarına yöneleceklerdir. Bunun için yaşadıkları çelişkilerin açığa çıkarılması, görünür kılınması gerekmektedir. Bu da gençlik hareketine bu kesimleri örgütlemek açısından önemli görevler yüklemektedir. Köylü gençlik yeniyi yaratmak için zemini en güçlü olan gençliktir. Sisteme çok bulaşmamış, özel savaştan az etkilenmiş, kendini korumuş, çevreye ve doğaya daha yakın kalmış, temizliğini görece korumuştur. Sistemde erimemiştir. Kapitalizmden uzak kalmış olması büyük bir avantajdır. Devrime katılmaya açıktır. Eğitimsizliği önündeki en önemli engeldir. Bu yönü zayıf olsa da hareketin en kitlesel katılımları yine köylü gençlik üzerinden olmuştur. Ulusal diriliş devriminde oynadığı rol belirleyicidir. Bu kesim güçlü bir örgütleme ve eğitim çalışması ile demokratik ulusun inşa çalışmalarına çekilebilir. Köylü gençlik toplumsal inşada halkçı bir rol oynayabilir. Gençlik hareketine halkçı karakteri verecek esas kesim köylü gençliktir. Liseli gençlik gençliğin ilk dönemlerini yaşıyor olması, kişiliğinin oturmamış olması nedeniyle etkiye en çok açık olan gençlik kesimidir. Örgütlendirilmeye açık oluşu olumlu olsa da sistem tarafından yönlendirilmeye de son derece açık oluşu liseli gençliğin temel sorunudur. Bu durum liseli gençlik için özgün, onu sistemin tuzaklarından çekebilecek ve” özüne uygun bir toplumsal eğitimi zorunlu kılar. Daha yoğun eğitilmesi ve örgütlenmesi gerekmektedir. Liseli gençliğin eğitimi büyük çaba ve sabır isteyen bir iştir fakat harekete geçtiğinde de müthiş sonuçlar yaratmaya çok yakındır. Çabuk harekete geçebilen bir potansiyeldedir. Örgütlendirilirse sonuç almaya yakındır. Hareketimizin tarihinde de ortaöğretim gençliğinin katılımı başından itibaren çok güçlü olmuş ve önemli sonuçlar da açığa çıkarmıştır. Bu miras temelinde ortaöğrenim gençliği devrim saflarına katılımı en yoğun sağlanması gereken kesimlerdendir. Üniversite gençliğinin gençlik hareketi içerisinde önemli bir misyonu vardır. Bu misyonu iyi tanımlamak gerekmektedir. Nasıl ki gençlik toplum içerisinde öncü konuma sahipse, gençlik içerisinde de öğrenci gençlik öncü bir konuma sahiptir. Biraz daha okuması, bilime yakın olması, anlamaya yatkınlığı, kendini geliştirmeye ve ideolojikleşmeye meyilli oluşu öğrenci gençliğinin öncülüğünü kendisiyle birlikte getirmektedir. Gençlik hareketini yönlendirecek, ona ideoljik,politik ve pratik olarak öncülük yapabilecek bir güçtür. Tarihsel açıdan da tüm devrimci hareketlerin çıkış noktasının öğrenci gençlik olması tesadüfi bir durum değildir. Toplumları en önde aydınlatan, bilinçlendiren aydın-öğrenci gençlik hareketleri olmuştur. Özellikle sömürge toplumlarda aydın-gençlerin sömürgeci metropoller- de okuduktan sonra kendi toplumlarına dönerek sömürgeciliğe karşı çıkış yapmalarının örneği oldukça fazladır. Özgürlük hareketinin tarihi açısından da değerlendirildiğinde bu durum aynen geçerli olmuştur. Türkiye metropollerinde okuyan yükseköğrenim(üniversite) gençliği ve ardından Kürdistan kentlerinde okuyan ortaöğrenim gençliği hareketin ilk çıkış zeminleri olmuşlardır. Halk PKK’nin ilk kadrolarını “talebeler” olarak tanımıştır. Çıkışın ilk halkası öğrenci gençlik olmuştur. Bu bakımdan öğrenci gençlik demokratik ulus inşasında ve demokratik gençlik konfederalizminin örgütlendirilmesinde de öncü konumda olmalıdır. Hem topluma hem de gençliğe öncülük yapma sorumluluğu ile karşı karşıyadır. Bu nedenle öğrenci gençliğin özgün ve özerk örgütlülüğü öğrenci kofederasyonu tarzındaki örgütlenmelerle derinleştirilmelidir. Bu kesimler örgütlemeye, kadrolaşmaya açık olmakla birlikte sistemle bağlarını güçlendirme aşamasındaki kesimlerdir. Kazanılmamaları halinde tümüyle kaybedilmeleri söz konusudur. Tersi de geçerlidir. Sistemle bu denli bağ kurmuşken ve düzenle bütünleşmeye ramak kalmışken sistemden kopan kesimler büyük oranda tümüyle kazanılmaktadırlar. Dolayısıyla öğrenci gençliği sistemin üniversitelerine karşı bilinçlendirilmeli, tıpkı ortaçağ kiliselerinin dağıttığı cennet tapuları misali dünya tapuları olan diplomaların peşinde koşmaktan vazgeçirilmelidir. Demokratik ulusun akademi ve bilim dünyası ile buluşmaları için yoğun bir düşünsel faaliyet içinde olunmalıdır. Tabiki gençlik hareketi kitleselleşmede kendini bir boyutla hiçbir zaman sınırlandırmamalıdır. Sadece öğrenci gençlik üzerinden kitleselleşme yakalanamaz. Hiçbir kesim ihmal edilmemelidir. Hele ki küçük burjuva eğilimlerle sadece öğrenciler ve şehirler üzerinden örgütlenmelere gitme kesinlikle olmamalıdır. Gençlik hareketinde elitleşme asla olmamalıdır, kabul edilmemelidir. Halkçı yaklaşım her zaman esas alınmalıdır. 97 Sayı 60 2014 NE YAPMALI, NEREDEN BAŞLAMALI VE NASIL YAŞAMALI? Günümüzde yapılan birçok araştırma ve incelemelerde gençliğin yaşadığı sorunlar ve bu sorunların neticesinde yaşanan ciddi kayıplar; çoğu zaman kamuoyuyla da paylaşılmaktadır. Örneğin suça bulaşmış gençler üzerine yapılan araştırmalar ya da gençler arasında yaşanan internet bağlılığı gibi onlarca örnek günlük hayatın içinde, gazetelerde veya Tv’lerde sürekli dile getirilmektedir. Tüm bunların olması ne gençliğin yaşadığı sorunları çözebiliyor, ne de olanı ortadan kaldırabiliyor. Çünkü sistem dediğimiz işleyiş, bunun bioiktidara dayalı kültürü ve saldırısı sürekli olarak kendisini bu kılcal damarlar üzerinden inşa ederek soruna çözüm arıyormuş gibi görünüp, özünde kendini ve sorunların ana kaynağını maskelemeye çalışmaktadır. Toplumsal işleyişin ayrıntılarında neredeyse durmak bilmeyen bu saldırılar ve işleyiş hali; özce gençliği sisteme hazırlamanın dışında farklı bir işleyişe sahip değildir. Ya da gerçek niyetini bu şekilde ifşa etmekten imtinayla kaçınarak, gençleri ve toplumun bütününü ilgilendiren bu tür sorunların görünmesini ve tartışılmasını engellemek istemektedir. Böyle bir gerçekliğin bilince dönüşmesi durumunda; iktidarın kendisi ve erklerin yaşam 98 alanları kalmayacağından ötürü aslında toplumsal siyasetin ve mücadelenin kilit noktasını burası oluşturmaktadır. Günümüzde gençliğin temel mücadele alanı olarak öne çıkan bu realite üzerinden gençliğin nasıl bir mücadele ve nasıl bir demokratik ulus yapılanmasına yönelik sorular sorması-cevaplar araması, buradan hareketle demokratik modernite de kendi rol ve misyonunu doğru belirlemesi önemli olacaktır. Özellikle günümüzde sıcak mücadele alanlarında ve günlük eylem akışı içinde sürekli hareket halinde olan, en ön siperlerde mücadele eden ve her an bu mücadelenin gereği olarak büyük bedel ve direniş gösteren gençliğin bunu bilmesi, bunun üzerinden toplumsal hayatın her alanında bilince dönüşmüş hareketini daha da akışkan ve güçlü kılması; kendi sorunları şahsında toplumun sorunlarını çözmek adına da hayati bir öneme sahip olmaktadır. Ne Yapmalı? Politik ahlaki toplumun özünde; bu soru günlük olarak kendini dayatır! Günümüzde ise neredeyse her olay ve olgu karşısında, öne çıkan bu soru gerçek anlamda çözümü veya olması gerekeni de- ğil de, olanı izah etme de ve kabulün teorisini işlemede kullanılmaktadır. Çünkü soru ortaya çıktığında dayandığı zemin; saldırıların görünür haline yönelik olmaktadır. Bunu örneklemek gerekirse; herhangi bir eylemde sistemin kolluk güçleri saldırı halinde olduğunda, bu soru ortaya çıkar bunun karşısında gençler de aktif bir eylem içine girerler. Bu bir bakıma olması gerekendir, fakat gerçek anlamda sorunun politik ve ahlaki toplum işleyişinde nasıl bir karşılığı olduğu göz önüne getirilirse, ortaya çıkan eylem hali tek başına demokratik modernitenin inşasında yeterli olmayacaktır. Günümüzde neredeyse bütün mücadele alanlarında gençliğin mevcut pozisyonunda bu örneği güçlendirecek, hatta daha da ileri aşamalara götürecek onlarca gerçeklikle karşılaşmaktayız. Sorun veya soru; günlük eylemlerle cevaplanamıyor! Aslında toplumsal kaosun ve sıkıntıların derinleşerek devam etmesinde yatan temel noktalardan bir tanesi bu oluyor. Burada ön plana çıkan ve üzerinde daha ehemmiyetli bir şekilde durmayı dayatan temel nokta; gençliğin değişim dinamiği ve diyalektik işlerliğini çözümlemek oluyor. Gençliğin değişiğim dinamiği nasıldır? Arayışçılığı nedir? Bu hususları yaşamda gözlemlememiz gerekiyor. Dün ve bugün olgusu tanımlanırken; “bugün dünden ileri, yarından geriyiz” deniliyor. Bir çocuk; anne veya babasından ileri, çocuğundan geri olarak tanımlanır. Bu sözler, toplumsal yenilenmeyi ifade eden sözlerdir. Demek ki, insan ve toplum yaşamı bir tekerrürü ifade etmiyor. Nasıl ki yaşam bir tekerrürü ifade etmiyorsa, insan ve toplum ilerleyişi de bir tekerrürü ifade etmiyor. Sürekli bir gelişimi ve değişimi içeriyor. Belirtilenler, metafizik ve diyalektik arasındaki bir tartışmayı ifade ediyor. Metafiziğe göre her şey bir öncekinin tekrarıdır. Diyalektik ise bunu reddediyor. Dıştan bakıldığında yaşayan türler için öyle gözüküyor olabilir, ama özüne inildiğine, bunun öyle olmadığı, yani bir tekrarı yaşamadığı görülecektir. Her şeyde ol- duğu gibi, insan ve toplum yaşamında da sürekli bir yenilenme, gelişim ve değişim söz konusudur. Bu değişimi, gelişimi ve yenilenmeyi topluma yaşatan da gençliktir. O nedenle gençlik demek, bir öncekini reddetmek, çelişmek, ona karşı mücadele etmek demektir. Bir öncekiyle çelişmeyen, onu reddederek aşmaya çalışmayan genç olamaz. Bu, sosyalist hareketler için de geçerlidir. Diyalektik herkes ve her şey için geçerlidir. Bütün canlılar, hareketler ve olgular için geçerlidir. Ama en fazla da değişim felsefesine, ideolojisine ve hareketine sahip sosyalist ve devrimci hareketler için geçerlidir. Bu değişim ve diyalektik bilinci oluşturmak için “Ne Yapmalı” sorusu öğretici bir pozisyonda yer alıyor, bunu doğru cevaplamak ve demokratik modernitenin inşasında hem görevlere yaklaşımda, hem de mücadele yürütme de sürekli akılda tutmak gerekiyor. Gençliğin yaklaşımları ve arayışları bir toplum açısından çok önemli! Günümüz dünyasında gençlik hareketine sahip olmayan bir toplum, güçlü bir gelişim içinde olamaz. Öyle bir toplum ağır aksak yürür. İlerleme gücünü ve umudunu kaybetmiş bir toplum haline gelir. Yaşam insanlar için zehir olur. Günümüzde bazı toplumlar böyle bir zorlanmayı yaşıyorlar. Örneğin Avrupa›da teknik çok gelişmiş olmasına rağmen, bazı toplumlar böyle bir durumu yaşıyorlar. Diğer yandan gençliğin çok örgütlü olduğu veya yeni bilinçler edindiği, kendini örgütleyebildiği, dolayısıyla değişimde rol oynadığı, kendisinden önceki kuşakla çelişki ve çatışmaya girdiği toplumlarda ise her bakımdan büyük sarsıntılar yaşanıyor. Bu toplumlar, maddi ve manevi anlamda ciddi değişiklikler yaşıyorlar. Hem ruhsal, hem duygusal, hem de yaşamsal olarak çok ciddi değişiklikler yaşıyorlar. Bu tür toplumlarda sarsıntı, çelişki ve çatışma çok yoğun oluyor. Bu da bir zorlayıcılığı ifade ediyor. Değişimin yoğunluğu toplumun bütün iç dengelerini, yine insanın maddi manevi yaşamının dengelerini bozuyor. Eğer değişime yön verilmezse, bu bireyde ve 99 Sayı 60 2014 toplumda ciddi tahribatlara yol açabilir. Ama eğer yön verilirse, birey ve toplum kendini yeniden şekillendirerek, büyük bir gelişmeyi ortaya çıkarır. Tüm bunlar “Ne Yapmalı” sorusuyla/sorunuyla bağlantılı olarak ele alındığında, değişimin ve diyalektiğin işleyişi doğrultusunda, gençliğin toplumsal yaşam alanlarında yapacaklarını, yapabileceklerini de net bir şekilde ortaya koyacaktır. Dikkat edilirse, burada yapılabilecekler değişim adına ve diyalektiğin temel gerçekliği uğruna esas alınacaktır. Bu bile günlük olarak ne yapmalı sorusunu cevaplamayla mümkün olabilir. Günlük olarak kendini yenileyen, toplumsal yaşam alanlarında ihtiyacı duyulan her türlü çalışmayı örgütleyen ve öncülüğünü yapan kesimin gençlik olacağını ortaya koyacaktır. Bununla bağlantılı olarak demokratik modernite de yakıcı olan bir diğer soru ise “Nereden Başlamalı” oluyor. Değişim dediğimiz olgu; doğru bir politikaya ve gerçekçi alanlara yönelik olmadığı müddetçe yaşanan biraz da marjinallik adı altında sisteme ve var olana eklemlenme oluyor. Bu da gençliğin yaşadığı günümüz sorunlarının önemli bir kısmını ortaya çıkarmaktadır. Nereden Başlamalı? Zamanımızda dünyanın her tarafında gençliğin yaşadığı duruma ve mevcut profiline baktığımızda ortaya çıkan temel görüntü; olanı kabul etmeme ve buna yönelik bir yerlerden başlayarak kendi yaşam gerçekliğini oluşturma çabası olmaktadır. Bunun dokularını ve kodlamalarını doğru okuyamamak; sosyalist ve toplumsal hareketler açısından tarihsel bir hata olmaktadır. Bu anlamıyla geçmiş mirası da göz önünde bulundurarak, günümüzde gençliğin sorunları karşısında, tepki olarak ortaya koydukları duruş sistemin basit bir uzantısı olmanın ötesinde bir anlama sahip olamamaktadır. Demokratik modernite tartışmalarında ve uygulamalarında “nereden başlamalı” sorusu gençlik için hayati bir önemi barındırmaktadır. Bu soruya verilecek anlık 100 ve gerçekçi yanıtlar; demokratik ulus zihniyetine sahip bir demokratik modernitenin ortaya çıkmasını sağlayacaktır. Aksi halde zihniyetini ve politik-ahlaki kişiliğini buna göre yetiştirmeyen ve soruyu/ sorunu doğru okumayan gençlik güçlü bir mücadeleyi ortaya koyamayacağı gibi daha çok dar ve yüzeysel bir yaklaşımın içine düşmekten başka bir şey yapamayacaktır. Bu anlamıyla demokratik modernite de gençliğin görev tanımına giderken, stratejik bir yaklaşım geliştirmek ve bunu böyle ele almak büyük bir önem kazanıyor. Stratejik yaklaşım itibariyle de gençlik, demokratik halk hareketinin örgütlenme ve eylem alanına öncülük etme, onun kadrosal gücünü, yine en dinamik eylemci kitle gücünü oluşturma bakımından temel bir yer tutuyor. Geçmişte daha çok sınıf mücadelesi temelinde yürüttüğümüz mücadelenin şimdi geldiği demokratik halk hareketi düzeyi ve demokratik ulusun inşası, stratejik yapılanma, öncü ve ittifakların belirlenmesi konularında da belli bir ayırımı ortaya çıkardı. Özgür kadın hareketi bu dönemde ideolojik ve örgütsel açılardan, yine bir eylem gücü olarak öne çıktı ve pratik gelişme sağladı. Kadın hareketine paralel olarak gençlik hareketi de benzer bir stratejik konum kazandı. Demokratik devrimin derinleştirilmesi mücadelesinde kadın ve gençlik hareketinin, halkın ortak demokratik eylemliliğine öncülük edecek düzeye getirilmesi, temel bir çalışma haline geldi. Bu nedenle gençlik hareketini daha özgün ele almak ve tartışmak önem arz ediyor. Serhildan hareketi açısından öncülüğün iyi tanımlanması ve örgütlü kılınması, mücadelenin başarılı olması için gerekliliği gün aşırı ortaya çıkan bir olguya dönüşüyor. Halk hareketine bağlı olarak yaşadığı sorunları, görevleri ve yapılanmasını anlamak, sorunlarına çözüm üretmek için gençlik hareketini değerlendirmek gerekiyor. Tüm bu tartışma ve değerlendirmeler gençliğin bu dönemde nasıl bir eylem planına sahip olacağını da net bir şekilde ortaya koymak zorundadır. Gençlik hareketinin örgütsel ve kadrosal sorunlarını tartışmadan; genelde gençlik kitlesini aktifleştirme sorunlarını çözmeden, demokratik halk hareketini geliştiremeyiz. Bunu yapamazsak Özgür kadın hareketi de ittifaksız kalır. Bu da demokratik halk hareketini geliştirmeyi zorlar. Bu bakımdan gençlik hareketinin özgün tarzda ele alınıp tartışılması, örgüt ve eylemin bütünlüklü geliştirilmesinin esas alınması, demokratik devrimi geliştirebilmek açısından zorunludur. Aksi halde köklü bir toplumsal demokrasi mücadelesi verilemez. Devrimci demokratik değişim motorsuz ve öncüsüz kalarak, kendiliğindenliğe sürüklenir; kaldı ki bu durumda olan gençlik, gericilik tarafın- Gençliğin en önemli ve en temel özelliği; arayışçılığıdır. Bunun geleceğe dönük tavrı, bugüne fazla bağlanmaması gibi daha birçok özelliği sıralanabilir. Çıkara bulaşmamış olması, saf, temiz ve umutlu olması, geleceğe dönük ve günceli yaşamayan bir karaktere sahip olması kuşkusuz önemlidir. Bu özellikler devrimci, aynı zamanda da sosyalist bir karakter arz ediyor. “Gençler solcu olur” söylemi, buradan ileri geliyor. Günlük yaşama, güncele bulaşmamıştır; yani çıkar peşinde değildir. Daha çok eşitlikten ve adaletten yanadır. Varolanı kabul etmez; dolayısıyla değişimden yanadır. Kendi gelişimini ve dinamizmini kullanmak ister. Yine özgürlükten yanadır. Bütün bu saydığımız özellikler Gençlik hareketinin örgütsel ve kadrosal sorunlarını tartışmadan; genelde gençlik kitlesini aktifleştirme sorunlarını çözmeden, demokratik halk hareketini geliştiremeyiz. Bunu yapamazsak Özgür kadın hareketi de ittifaksız kalır. Bu da demokratik halk hareketini geliştirmeyi zorlar. dan çarpıtabilir de. Bu bakımdan gençlik hareketi, dönemin önemli bir hareketi olarak gündeme geliyor. Aslında gerillayı geliştirerek kitleleri harekete geçirirken de gençlik hareketi gündeme gelmişti. Gerillanın güçlendirilmesi açısından da önem taşımıştı. Fakat gençliği artık eski konumuyla ele alamayız. Şöyle düşünülebilir; ne olursa olsun geçmişte de her şeyi yürüten gençlikti. Gerilla bir gençlik örgütüydü ve savaş gençliğin mücadelesiydi. Kitle mücadelesi içerisinde de gençlik önemli bir rol oynadı. Kitle örgütlenmesine dair ilk adımları atarken de üzerinde en çok durduğumuz çalışma yine gençlik çalışması oldu. Bunların hepsi doğru; gençler katıldılar, çalıştılar, kadro örgüt ve mücadele sorunlarını omuzladılar. Fakat mücadele içerisinde özgün özellikleriyle çok etkili, öncü ve aktif katılan bir gençlik hareketi oluşturulamadı. gençliğin, dolayısıyla gençlik hareketinin temel özelliklerini oluşturuyor. Söz konusu özellikler, sosyalizme denk düşüyor. Özgürlük ve eşitlik militanı olmaya denk düşüyor. Gençlik, sosyal karakterin en çok geliştiği bir dönemi ifade ediyor. Gençlik hareketi, sosyalist hareketin bir parçası, hem de öncü parçasıdır. En dinamik parçası olduğundan, motor gücüdür. O nedenle sosyalist hareketler her zaman gençlik hareketlerine önem vermişlerdir. Fakat geçmişte dar sınıfsal yaklaşımlar çok fazla olduğundan dolayı gençlik hareketleri, sosyalist hareketler içinde tam olarak yerlerini alamamışlardır. Demokratik modernite gerçekliğinde bunların aşılması ve toplumsal düzlemde katılımcı bir yapılanmanın esas alınması söz konusudur. Bu bağlamda gençliğin kendini tüm alanlarda örgütleyerek, toplumsal alanlarda kendi gücünü ve örgütlülüğünü 101 Sayı 60 2014 toplumun çalışmaları ve yaşamına adaması temel görev olmaktadır. Geçmişte işçi abartması çok fazla oldu. Kadın özgürlüğü ve gençlik hareketi, söz konusu işçi abartmasının tamamlayıcıları oldular. Bu, sosyalist hareketlerin yetersizliğiydi. Şimdi bunu düzeltmenin mücadelesi de gençliğin önünde durmaktadır. Önderlik savunmalarla, sosyalist harekete yeni bir tanım getirerek, açılım sağlattı. Çünkü işçi fetişizmine bağlanmış sosyalist hareketlerin, ekonomist ve dar çıkarlar peşinde koştuklarını gördük. Birçoğu ütopyadan koparak, sendikalist hareketler oldular. Oysa ütopya, gençlik hareketinde vardır. Gençlik, baştan başa bir ütopyadır. Geleceğin özlemi ve umududur. Kadın özgürlüğü de öyledir. Maddi yanından ziyade, toplum yaşamını dengeli ve düzenli kılma yanı vardır. Özgürlük ve eşitlik yanı fazladır. Kadın ve gençlik hareketi, işçi hareketi gibi dar, kaba ve maddi eşitçilik öngören bir yaklaşım içerisinde olamaz. Biz bunu küçük burjuva eğilim olarak tanımlıyoruz. Kuşkusuz bu, ideolojik bir yaklaşımı ifade ediyor. Özgür kadın hareketinin özü ve esası, özgürlük ütopyasını dar çıkarlardan soyutlayarak, toplumsal yaşamın temel özelliklerine uygun kılınmasıdır. Bu, sosyalizmin özünün derinleştirilmesi oluyor. Gençlik hareketi açısından da benzer bir tanım yapmamız gerekiyor. Buradan baktığımızda, gençlik çağı insanın sosyalizme en yakın, özgürlük ve eşitlik idealleriyle dolu olduğu; yardımlaşma, paylaşma ve dayanışma yönlerinin en güçlü olduğu bir çağdır. Çıkara bulaşmadığı, kar hırsına kapılmadığı, dolayısıyla hileye ve aldatmaya baş vurmadığı bir çağdır. En temiz ve en sade çağıdır. Dinamizmini en çok koruduğu, günü yaşayarak güncel yaşam içinde kaybolmak yerine, insanlık için özgür ve mutlu bir yaşam ortaya çıkartmak için kendini feda etmeye hazır olduğu, bu anlamda oldukça fedakar ve cesaretli olduğu bir çağdır. Gençlik, bu özellikleriyle kendisini ortaya koyuyor. Kendisini bu şekilde, diğer çağlardan ayırıyor. Gençlik hareketi de, bu özelliklerden oluşan bir hareket oluyor. Gençliğin bu özelliklerini 102 kendi bünyesinde toplayan ve biriktiren bir harekettir. Tüm bunlar bir kere daha “nereden başlamalı” sorusuna güçlü cevapları ortaya koyarken, aynı zamanda bir eylem planına ve görev bildirgesine de dönüşüyor! Bunun dışında gençliğin mevcut durumunu aşmada, yine demokratik modernitenin yapılandırılmasında cevaplaması gereken temel sorulardan bir tanesi de “Nasıl Yaşamalı” oluyor. Belki buraya kadar değindiğimiz bölümlerde bu soruya da cevap teşkil edebilecek noktalara vurgu yaptık. Fakat bu sorunun önemi ve ciddiyeti açısından daha derinlikli ele almak ve güçlü cevapları hem zihniyette, hem de pratik alanlarda ortaya koymak devrimci zamanın kendini dayattığı böylesi bir süreçte daha da önemli oluyor. Yaşamı biyolojik olarak yorumlamanın dışında; amaçları ve ideaları ekseninde ele alan gençlik, nasıl bir yaşam sorusuna güçlü cevaplar verebileceği gibi toplumsal işleyişte de bunun gereğini zengin bir şekilde ortaya koyacaktır. Yaşamı doğru okumak, sorularını/sorunlarını çözümleyerek bunun karşısında eylemini bir bilince dönüştürmek gençliğin temel görevlerinin başında yer almaktadır. Özellikle günümüz dünyasında ve kapitalist modernitenin her türlü saldırıyı geliştirdiği yaşam alanlarında; yaşam aşkını mücadeleye ve hakikate adamayan bir gençliğin, demokratik modernitenin gelişiminde öncülük yapabilmesi bir yana, günden güne erimesi ve güdüsel sanallıklara hapsolması kaçınılmaz olarak ortaya çıkacaktır. Nasıl Yaşamalı? Toplumun oluşumundan günümüze değin; hem toplumsal ritüeller, hem de bireysel arayışlarda cevabı en çok aranan soruların başında “Nasıl Yaşamalı” gelmektedir. Mevcut anlamda evrenin bilinebilen bütün alanlarında-farklılıklar arz etse de bir yaşamın olduğunu söylemek mümkündür. Aslında insandan ve toplumdan önce olan yaşamın varlığı söz konusu olduğunda; soruyu sorarken amacımız şudur; uzantısı ve bir parçası olduğumuz bu büyük fotoğrafta nasıl yaşamak gerekiyor? Yaşamı bizim oluşturabileceğimiz nasıl bir gerçekse, olan yaşamı her yönüyle kabul etmek ve o şekilde yaşamak da son derece gerçek olmaktadır. Günümüzde bu gerçekliği hayatın her alanında yalın ve çarpıcı bir şekilde görebilmekteyiz. Nasıl yaşamak gerekiyor ve olanı kabul etmek arasındaki ince ayrım; belki bu sorunun cevabını her yönüyle ortaya koymaktadır. Bu konuda büyük düşünür İbn-i Haldun’un; “homosapiens iki tür insanın ortaya çıkmasıdır. Biri güdüleri ve biyolojik temelli yaşayan insan olurken, diğeri aşkın ve hakikatin peşinde yaşayan insan olmaktadır” belirlemesi son li bir öğreticiliğe sahiptir. Bu anlamda Sokrates’in felsefesi ve soruları aslında “Nasıl Yaşamalı” üzerine iken, dönemin iktidar güçleri bunu bir tehlike ve gelecek açısından büyük bir sorun olarak görmüş ve Sokrates’in idamını da milattan önce 15 ŞUBAT 399 yılında gerçekleştirmiştir. Şimdi bütün bunlardan ne tür sonuçlar çıkarmalıyız? Bir defa gençliği tanımalıyız. Gençliğin toplumdaki rolünü doğru anlamalı ve o rolün oynanmasını sağlamalıyız. Tabii devrimci ve sosyalist hareket ile gençlik ilişkisini iyi tanımalıyız. Eğer kendimizi bu özelliklerle tanımlıyorsak, o zaman genç olmasını bileceğiz. Aksi taktirde sistemimizi yürü- Sokrates’in felsefesi ve soruları aslında “Nasıl Yaşamalı” üzerine iken, dönemin iktidar güçleri bunu bir tehlike ve gelecek açısından büyük bir sorun olarak görmüş ve Sokrates’in idamını da milattan önce 15 ŞUBAT 399 yılında gerçekleştirmiştir. derece önemli olmaktadır. Demek ki, gençliğin bu soruyla yüzleşmesi ve hangi yaşamın peşinde olduğuna dair güçlü kararlar vermesi, eylem bilincini buna göre şekillendirmesi olmazsa olmaz kabilindedir. İnsanlığın bütün büyük çıkışlarında, zihniyet devrimlerinde ve toplumsal değişimlerinde bu sorunun önemi ve oynadığı rol çok iyi bilinmektedir. Belki bunlardan en çarpıcı ve dikkat çekeni ise Sokrates’in çıkışı ve geliştirdiği felsefi düşünce sistemi olmaktadır. Bilindiği gibi Sokrates yaşadığı dönem ve toplumsal yapılanmada sürekli etrafındakilere sorular sorarak; aslında bilinen her şeyin doğru olup olmadığını sorgulatmaya çalışırmış. Onun hayatını ve öğretisini konu alan birçok yazılı eserlerde dikkat çekilen temel nokta ise; etrafında sürekli gençlerin toplanması olmaktadır. Nihayetinde Sokrates’i yargılayanlar onu ölüme gönderirken gerekçe olarak; “tanrılarla alay etmesi ve gençlerin kafalarını karıştırması”-nı belirtmeleri önem- temeyiz ve çökeriz. Onun için kuşak çelişkisini, toplumun değişiminde gençliğin oynadığı rolü ve özellikleri göreceğiz. Bununla birlikte onun üzerinden geliştirilen ve yürütülen politikaları da göreceğiz. Tabi tüm bunlar için de temel sorularla yüzleşerek doğru cevapları aramanın-ortaya koymanın ve yaşamsallaştırmanın mücadelesini sürekli kılacağız. Bu konuda da geçtiğimiz dönemde gerçekleşen gençliğin yapılanma kongresinde Önder Apo’nun sunduğu mesajı doğru okumak ve açığa çıkardığı perspektiflerin gücünü demokratik modernitenin yapılanmasında ve demokratik ulusun yaşamsal alanlarında her yönüyle hayata geçirmek için hafızalarımıza işlemek temel mücadele olacaktır; “Gelişmek ve kendini savunmak isteyen bir toplum için gençlik vazgeçilmez bir hazinedir. Gençlik meclisi olarak tarihi ve güncel birçok sorumlulukla karşı karşıya olduğunuz, bu sorumluluğun gereği olarak ideolo- 103 Sayı 60 2014 jik, politik, örgütsel ve insani açıdan yerine getirilmesi gereken görevlerinizin olduğu aşikardır. 35 yıllık amansız mücadelemizin doğuşu kadar oluşu da çok sancılı bir süreçten geçerek bugünlere geldi. Kalıcı bir varlık haline gelmemizde ‘özgür yaşam’ ısrarımızın rolü en belirgindir. ‘Özgür yaşam’ ısrarımızı süreklileştirerek bugünlere getiren taşıyıcı temel kolonlarımızdan biri gençlik diğeri de eğitim olmuştur. Eğitim, bizim için hep vazgeçilmez bir var oluş sorunu olageldi. PKK, bir gençlik ve eğitim hareketi olarak doğmuş ve kendini amansız eğiterek bir halk hareketine evirilmiştir. Sümer rahip tapınağından beri tüm sistemler, örgütler ve başta devlet olmak üzere ihtiyacı olan kadroyu, kendi oluşturdukları eğitim mekanizmaları içinde şekillendirdikleri bireylerle oluşturmaktadırlar. Bireyler devlet, okul, akademi vb. kurumların hepsinde sömürü ve sınıflı toplum egemenliğinin devamı doğrultusunda gönüllü birer nesneye dönüştürülürler. Bu faaliyetin bütün özü bireyselleşmeyi yok etmek ve inanan müritler yaratmak içindir. İnanç devrimciliğini anlamakla, bilgilenmekle ve bilinçlenmeyle tamamlamak durumundasınız. Her türlü iktidarcı, milliyetçi, cinsiyetçi, köreltici dinci ve liberal anlayış ve ideolojilerden uzak durmak, büyük bir hakikat derdiyle yola revan olmak özgürlüğün ve yoldaşlığın güçlü temsiline vesile olacaktır. Özgür birey; irade sahibi, özgür düşünen, tartışan, tartıştıran, kolektif yaşamı her şeyin üstünde tutan birer hakikat arayışçısıdır. Özgür birey olmanın yegane yolu kendini eğitmektir. Kendinizi muazzam derecede eğitmediğiniz sürece toplumu savunamazsınız. Toplumu savunmak her dönem için gençliğin en önemli görevidir. Toplumu savunmadan siyaset yapılamaz. Öz savunmayla birlikte, demokratik 104 siyaset, dönem politikacılığın özüdür. Çünkü demokrasi evrenin dilidir. Demokrasinin işlevi, politika yapılırken, kararlar alınırken ilgili tüm toplumun ifade gücü, örgütlenme gücü olarak sürece katılımı ifade eder. İktidar her toplumsal birime ve bireye dayandığına göre politika da her birim ve bireye dayanmak durumundadır. Günümüzde resmi moderniteyle ilişki ve çelişki içinde ‘iktidar ağları her yerde’ olduğuna göre, politika da her yerde olmak durumundadır. Politikanın olduğu her yerde de gençlik olmak durumundadır. Kürt halkı tarihindeki en güçlü politikleşme dönemini yaşarken Kürt gençliği, ulus devletçiliği aşarak, demokratik modernitenin inşa edilmesinde öncülük rolünü oynayabilmelidir. Bunun için öncelikle kapitalist moderniteye karşı ideolojik-politik, ahlaki ve örgütsel yeterliliği olan bir duruşun gerçekleştirilmesi elzemdir. Bu duruş demokratik ulus inşasındaki başarı güvencesidir. Gençlik, kazanılmış Kürt kimliğini ve özgür yaşam arzusunu demokratik ulus inşasına çevirmenin politikasında harç görevi görecektir. Daha görkemli olanı, kendi toplumsal doğamıza ve bireysel etkinliğimize uygun demokratik modernite değerlerini, onun demokratik ulus, komünal ekonomik ve ekolojik yaşam tarzını, bunun bilimini, felsefesini ve sanatını özgürce, eşitçe ve demokratikçe paylaşmak ve topluma mal etmektir. Genç başladık, genç başaracağız.” Kaynak -Demokratik Uygarlık Manifestosu/ Abdullah ÖCALAN -Mukaddime/İbn-i HALDUN -Gençlik Kongresi Mesajı/ Abdullah ÖCALAN GENÇLİK VE ÖZSAVUNMA Gençlik ve öz savunma olguları tarih boyunca en çok iç içe geçmiş iki olgudur. Çokça belirtilen; “gençlik toplumun öncü gücüdür”, “gençlik toplumun ahlaki-politik değer yargılarını koruyandır”, “gençlik toplumun eylem gücüdür”, “gençlik toplumu savunup özgür yarınlara kavuşturandır” gibi birçok söylem bu gerçeklik üzerinden dillendirilmiştir. Doğruyu ifade eden bu söylemlerin yanı sıra; toplumların bugün hala egemen sistem karşısında direniş halinde olması, verili olan yaşamı kabul etmemesi ve özgür-yaşanılır bir yaşam oluşturma istem, arzu ve çabası bu gerçeklerin ürünü olarak süreklileşmektedir. Şöyle ki; toplumlar, gençliği bilinçli, örgütlü ve eylem halinde olduğu sürece sistem tarafından geliştirilen ve geliştirilebilecek her türden saldırı karşısında da doğru bir duruş sahibi olabilir. Özcesi gençlik, ‘kendini bil’diği, karşısında mücadele verdiği sistemi ve ait olduğu toplumun hayat koşullarını doğru analiz edip tanıdığı oranda toplumun ‘öncü’, ‘savunan’ ve ‘oluşturan’ gücü olabilir. Gençliğin yapısal özellikleri bu durum üzerinde etkide bulunmaktadır. Toplumsal kesimler içindeki özgünlüğü, gençliğin toplumsal öz savunmada daha aktif ve öncü olmasını beraberinde getirir. Konum ve yapısal özellikleri nedeniyle her türden gelişime açıktır. Sorgulayan, sorguladıkça doğru ve yanlış yaşamı çözümleyen gençlik, açığa çıkan ve anlama kavuşturduğu toplumsal sorunlara en önce, etkin ve etkili bir şekilde tepki verir. Gençlik, toplumun en özgün kesiminden biridir. Bu özgünlük fiziksel olmaktan ziyade toplum içindeki konumundan ileri gelmektedir. Önder APO “Gençlik fiziki bir olay değil toplumsal bir olaydır” demektedir. Canlı, hareketli ve sürekli bir akış halinde olan gençlik toplumun en dinamik gücüdür. Değişimi mümkün kılan toplumsal güç olması itibariyle, toplumsal öz savunmanın sağlanmasında da öncülük rolünü oynamaktadır. Toplumlar nasıl ki gençlikten yoksun olarak düşünülemiyor ise, öz savunmanın yitimi de toplumlar için ölümden başka bir şey değildir. Gençlik kesimi olmadan toplumlar ayakta duramayacağı gibi öz savunması olmayan toplumlar da paramparça olmaktan ve sisteme tabi olmaktan kurtulamaz. Bu gerçeklik belki de en çok Kürt toplumu açısından geçerlidir. Kültürel soykırım politikalarının en vahşisine maruz kalan Kürt toplumuna hiçbir şekilde yaşam hakkı tanınmamaktadır. Her yönüyle varlığı tehdit altında olan Kürt 105 Sayı 60 2014 toplumu öz savunmasını özgür gençlikle geliştirmeksizin varlığını koruyamayacaktır. Varlığını korumak ve bu temel üzerinden demokratik sistemini inşa öz savunmayla mümkündür. Başta Kürt halkı olmak üzere; bir bütünen toplumlar açısından gençlik ve öz savunma birbirinden koparılamayacak derecede bağlıdır. Biri diğeri olmadan olamaz. Toplumlar açısından gençliği ve öz savunmayı anlamlı kılan temel gerçeklik birbirini tamamlayan iki gerçeklik olmalarıdır. Öz Savunma Kavram olarak savunma; her hangi bir canlının yaşamına veya kendisine ait olana karşı gelişen bir saldırı karşısında korumaya geçmesi durumudur. Saldırı( öldürme, yok etme, yaralama, korkutma, refleksidir; hatta canlılığın yaşama garantisi, atardamarıdır denilse yanlış olmayacaktır. Her canlının kendisini savunma yetisi mevcuttur. Toplumsal gerçeklikte bu durum daha farklıdır. İnsan, diğer canlılar gibi doğuştan kendisini savunabilecek yetenekte ve güçte değildir. Güldeki diken, kedideki tırnak, kartaldaki pençe, kurttaki sivri diş veya kalın deriler gibi kendini savunma ve koruma araçlarına sahip değildir. Bir insan yavrusu tek başına doğaya bırakıldığında çok kısa bir sürede yok olmaktan kurtulamaz. İnsan, diğer canlılara oranla yetersiz kaldığı bu özelliklerini düşünceyle tamamladı. Gelişen düşünce gücü, insanı diğer tüm canlılardan farklı kıldı. İnsan düşünce gücünü kullanarak geliştirdiği ilişki biçimi ve araçlar yoluyla tüm fiziksel Her canlının kendisini savunma yetisi mevcuttur. Toplumsal gerçeklikte bu durum daha farklıdır. İnsan, diğer canlılar gibi doğuştan kendisini savunabilecek yetenekte ve güçte değildir. yakalayıp etkisiz hale getirme gibi) amaçları farklı olsa da, savunma tek bir amaçla yapılır: varlığını korumak. Varlığını koruma ihtiyacı her canlıda bulunur. Her canlı varolmak ister. Bu istem evrensel oluşumun en temel ilkesidir. Sürekli akış halinde olan ve her an kendisini yeniden şekillendiren canlı bir evren gerçekliği var karşımızda. Tek hücrelilerden çok hücrelilere, bitkilerden hayvanlara ve insanlara kadar her canlı yaşamak için çaba sahibi olur. Bu çabanın öz savunmayla yoğun bağlantısı vardır. Varlığını koruma kendini savunmayı gerekli kılar. Bu temelde varlığı tehdit eden, gelişen her türden dış yönelim karşısında refleks göstermesi, karşılık vermesi her canlının en doğal ve vazgeçilmez hakkıdır. Kendini savunmak en kutsal haktır ve vazgeçilmezdir. Öyle ki, en temel yaşam 106 güçsüzlüklerini güce dönüştürdü. Geliştirdiği yeni ve hiçbir canlıda görülmeyen ilişki biçimiyle dezavantajlarını avantaja, doğayı ihtiyaçlarını giderme temelinde dönüştürme gücüne kavuştu. Bu sayede hiçbir canlıda olmayan bir konum kazandı ve doğa içinde yeni bir doğa yarattı. İnsanın varlığını koruyabilmesi ve yaşamını sürdürmesi için o güne dek olmayan, hiçbir canlıda gelişmeyen bir durum gelişti. Düşünce gücüyle buluşturulan toplumsallık, evrenin en gelişmiş ifade tarzı halini aldı. Yanı sıra; toplumsallığını sağlayan insan varlığını da güvenceye aldı. Belli amaçlar doğrultusunda, ortak hareket tarzıyla bir araya gelen insanlar birlikten güç doğduğunu görerek toplumsallığı daha da geliştirdiler. Özcesi toplumsallık; insanın varlığını koruması ve yaşamını sürdürmesi durumudur. Bir anlamda insanın en temel öz savunması toplumsallığıdır. Toplumsal süreklilik sağlandığı oranda insan, insan olarak varolmaktan da bahsedebilir. İnsan açısından varoluş mücadelesi toplumsallıkla anlama kavuşur. Toplumsallık korunabildiği oranda yaşanılır, bir yaşam oluşturulabilir. Toplumsallığın gelişimiyle beraber insanın karşılaştığı yaşamsal sorunlar farklılaşmıştır. Özellikle hiyerarşik-devletçi sistemin ortaya çıkması ile birlikte toplumun yüzleşmek zorunda olduğu sorunlar da olabildiğine farklılaşmıştır. Öncesinde yoğunluklu olarak fiziksel saldırılar karşısında gelişen savunma durumu, zamanla gelişen sistem saldırılarıyla yeni bir boyut kazanmıştır. İlk toplumsallaşma süreçlerinde daha çok doğa koşullarından(yaşanan sel felaketleri, dondurucu soğuklar, kavurucu sıcaklar, depremler vb.) ve doğada yaşayan diğer canlılara av olmamak için savunmasını geliştirmekteydi. Ancak egemen sistemle beraber bu gerçeklikler birincil tehlike olmaktan çıkıp yerine kendi türünden korunma zorunluluğunu doğurmuştur. Hiyerarşik-devletçi sistemin yaydığı aç gözlülük, doyumsuzluk, hep daha fazlasına sahip olma arzusu ve bunun ürünü olan savaş, talan, yağma ve yıkım, toplumu tarih boyunca hiç karşılaşmadığı sorunlarla yüzleştirmiştir. Ahlaki ve politik olan toplum, en büyük saldırıları da bu alanda almıştır. Sistem kendisini yaydığı oranda ekonomik, kültürel, sosyal, tarihsel, sanatsal ve ideolojik saldırılarını da derinleştirmiştir. Günümüz kapitalist modernitesinde bu saldırılar zirve durumuna ulaşmıştır. Tarihin her döneminde amacı bir olan bu saldırılar, dönemlere göre araçlar değiştirerek bugüne kadar kendisini sürdürmüştür. Anı anına gelişen teknik, bugün itibariyle gençliğin toplumsallığından koparılması amacıyla kapitalist sistem tarafından en çok kullanılan araç konumundadır. Özünde toplumsal olan ama egemen sistem tarafından özü çarpıtılan teknik, gençliği yok olmaya doğru sürüklemektedir. Özellikle bilgi ve ileti- şim teknolojisi gençliği toplumsallıktan, yaşamsal sorunlardan ve bu sorunlar karşısında çözüm gücü olma özelliğinden kopararak sistemin en temel besleyeni haline getirmektedir. Kırsal alanlardan, köy yaşamından koparılan bir gençlik gerçekliği var karşımızda. Her şey tekniki ele alınıp gençler robotlaştırılmış durumdadır. Bir dönem elleri ayakları prangalara vurulup pazarlarda köle olarak satılan gençlik, bugün şehirlere çekilerek ‘Gönüllü kölelik’ statüsünde işçi-işsiz yığınları halinde sistemin avucuna bakar hale getirilmiştir. Moda sektörü yoluyla gençler doyumsuz hale getirilerek, kapitalist sistemin oluşturduğu pazarların baş tüketici unsuru kılınmıştır. Gençliğin Öz Savunma Bilinci Önder APO “Ahlaki ve politik toplumun günümüzde yaşadığı gerçeklik, yani öncelikli sorunu özgürlük, eşitlik ve demokratikleşmenin de öncesinde var oluşsaldır. Varlığı tehlikededir. Modernitenin çok yönlü saldırısı, her şeyden önce varlığını savunmayı öncelikli kılar. Demokratik modernitenin bu saldırıya karşı cevabı, öz savunma anlamında direniştir” demektedir. Bu direnişin öncüsü de gençliktir. Gençlik doğru bilinçlendiği oranda bu direnişte yer alabilir ve öncülük rolünü yerine getirebilir. Egemen sistem tarihinin en başından beri saldırılarının merkezine aldığı toplumsal kesimlerin başında gençlik gelmektedir. Kadını düşürmek ve kendi erkek egemenlikli düzenini oluşturmak için de ilk olarak gençliğe yönelmiştir. Gençliği denetimi altına aldığı oranda topluma gereğince yön verebilmiştir. Gençlik güçsüzleştirilip pasifleştirildiği derece toplum köleleştirilebilmiştir. Gençlik toplumsal görev ve sorumluluklarından koparıldığı ve işlevsiz kılındığı oranda da toplum kendi olmaktan çıkmıştır. Özcesi toplumun ahlaki-politik yapısından kopmuş gençlikle toplumlar daha derinliğine sömürülmüştür. Egemen sistemin kadını düşürme temelli öncelikli olarak gençliği hedef alması ve kendi yanına çekme çabası bunun 107 Sayı 60 2014 ürünüdür. Nitekim gençliğin düşürülüşü sonucunda egemen sistem kadına karşı saldırılarını yaşamın her alanında pratikleştirmiştir. Ancak gençlik tarih boyunca özgürlük istemini hep korumuş ve bu temelde bir yürüyüşün sahibi olmuştur. Yaşlı erkeğin kadına karşı güç elde etmek için yanına çekmeye çalıştığı ve kendi çıkarları temelinde kullanmaya çalıştığı toplumsal kesim olması nedeniyle gençlik, tarih boyunca özgürlük arayışından vazgeçmemiştir. Özgürlük istemi ve arayışı, yaşanan toplumsal sorunlardan ve açığa çıkan ihtiyaçlardan kaynağını alır. Gençliği dinç ve ayakta olan toplumlar egemen sistem karşısında bugünlere kadar özünü koruyarak gelebilmişken; gençliği özünden koparılan ve denetim altına alınan top- bilinçle mücadeleye giriştiği oranda yaşama da bütünsel bakabilir. Öz savunma da dönemsel olmak yerine, hayati olması bakımından, sürekliliğini gençliğin duruşunda, tutum ve davranışında sağlayacaktır. Gençlik öz savunma bilincinden kopuk bir şekilde toplumu savunabileceğinden, koruyup kollayabileceğinden ve toplumsal yaşamın inşasında doğru rol alabileceğinden bahsedemez. Gençliğe bakış açısında yaşanan en temel yetersizliklerden bir tanesi de; “bilinçli olsa da olur olmasa da olur” yaklaşımıdır. Çoğunlukla “olmasa da olur” anlayışı baskın çıkmakta ve gençliği bu tarzda ele alma durumu yaşanmaktadır. Gençliğe misyon biçme, öncülük görevini gereğince yerine getirme ve ön açıcı olma konusunda yoğun Sistemin temel saldırı noktası toplumsallıksa, temel savunulması ve korumaya alınması gereken de toplum olmalıdır. Toplumsal sürekliliğin sağlanması ve yaşanılır, özgür bir yaşamın oluşturulması da toplum gerçekliğini doğru kavramaktan geçer. lumlar ise sistem içinde erimekten, sisteme tabi olmaktan ve kendi dışında her şey olmaktan kurtulamamıştır. Sistem tek bir yönlü saldırıda bulunmaz. Sistem her şeyi değerlendirerek, en zayıf yerden el atar. Bu şekilde sonuç da alır. Sistemin temel saldırı noktası toplumsallıksa, temel savunulması ve korumaya alınması gereken de toplum olmalıdır. Toplumsal sürekliliğin sağlanması ve yaşanılır, özgür bir yaşamın oluşturulması da toplum gerçekliğini doğru kavramaktan geçer. Nasıl ki yaşlı erkek gençliği kadından kopararak toplumsallığından kopardıysa; bugün itibariyle aynı zihniyet gençliği toplumsallığından uzaklaştırma ve koparma amacındadır. Bu nedenle gençliğin en öncelikli görevi, insanlığın en temel öz savunması olan toplumsallığını anlaması olmaktadır. Gençlik toplumsallığını sağladığında ve toplumsal 108 bir bastırma durumu gelişmektedir. Öz savunma bilinci toplumun tüm kesimleri açısından önemli olduğu kadar en çok da gençliğin buna ihtiyacı vardır. Tarih boyunca egemen sistemin her türden soykırım politikaları karşısında duran ve bu uygulamalara cevap olan gençlik olmuştur. Gençlik her zaman için ötekileştirilen, sömürü ve baskı altına alınan ve ezilen halkların haklı davasının savunuculuğunu yapmıştır. Yakın tarihimizde Che’den tutalım Mahirlere, Denizlerden İbrahimlere ve Kürt özgürlük mücadelesinde Hakilerden Kemallere, Ali Çiçeklerden Ferhatlara kadar toplumsal öncülüğü gençlik üstlenmiştir. Bu doğrultuda canları pahasına mücadele saflarında yer almışlardır. Saydığımız öncüler yaşanan toplumsal sorunlar karşısında farklı yöntemlerle öz savunmaya geçmişlerdir. Che gerilla mücadelesiyle hiç bilmediği, görmediği alanlarda halklarla omuz omuza mücadeleye girişirken, Mahirler yoldaşlarını kurtarma uğruna ölümüne mücadele etmiştir. Kimi işkencelere karşı onurluca direndi, kimi halkının özlemlerini gün yüzüyle buluşturmak için bedenlerini ölüme yatırdı. Kimi bomba olup kendini düşmanın beyninde patlattı, kimi ihanetin çemberini kararlı duruşuyla paramparça etti. Hepsinin ortak noktası: yaptıklarını doğru bilinçle örmeleriydi. Bu temelde değerlendirildiğinde; egemen sistemin gelişen saldırılarının nereden, nasıl geldiğini anlayabilme, bunlara karşı nasıl bir duruş ve tutum içerisine girileceğini kavrayabilme doğru bilinçlenmeyle mümkündür. Doğru bilinç kendini tanımaktan geçer. Gençlik kendini, toplumsal gerçekliğini ve tarihselliğini bilince çıkardığı oranda egemen sistemin gelişen saldırılarını da boşa çıkarabilir. Bilgeler ‘kendini bil’ derken nereden başlanılması gerektiğini bizlere söylemektedir. Başlangıç noktası insanın kendisi olmalıdır. Kendinden başlayan, kendisini objektif olarak ele alıp değerlendiren gençlik, karşısında mücadele yürüttüğü gerçekliği de daha somut anlayabilir. Kendi gerçekliğiyle, kişiliğinde yaratılmış hastalıklarla ve sistemin sapkın özellikleriyle yüzleşebilen gençlik, varlığını koruma ve yaşamını sürdürme mücadelesinde başarılı adımlar atabilir. Özünde ‘öncü’ olan gençlik, bugün birilerinin, bir yerlerin yönlendirmesi altındadır. Temel görevi toplumun öz değerlerini savunmak olan gençlik, egemen sistemin temel ve vazgeçilmez savunma aracı olmuş durumdadır. Nasıl ki toplumlar gençliği olmaksızın ayakta duramazsa, egemenler de gençliğin enerjisini kullanarak kendilerini ayakta tutmakta ve süreklileştirmektedir. Gençliğin enerjisini ve gücünü kendi çıkarları temelinde kullanan egemenler, ordularını gençlikten oluşturmaktadır. Gençlik egemen sistem pazarlarının en temel tüketicisi, ideolojisinin yaşamsal uygulayıcısı haline getirilmiştir. Doğru bir bilince kavuşan gençlik, egemenlerin askeri ve besleyeni olmak yerine toplumsal değer yargılarının öz savunucusu olacaktır. Olabildiğine savunmasız kılınan gençliğin, günümüz koşullarında gelişen saldırıların nereden, nasıl, kim tarafından geldiğini anlayamayacak derecede bilinçsizleştirildiği-aptallaştırıldığı görülmektedir. Aslında bunları düşünmemesi gerektiğine de inandırılmıştır. Kendisine sunulan yaşama boyun eğdiği oranda yaşama imkânı bulabileceğine ikna edilmiştir. Bu temelde sistem imkânlar sunmakta, birçok kirli ve hastalıklı araçla kendisine çekmekte ve kendisine bağlamaktadır. Kendisine ‘özgürlük’ diye yutturulan her şey aslında gençliğin, gençlik şahsında da toplumun tükenişini getirmektedir. Bilinçsizlikle nitelenen gençlik, sağlıklı kararlar alamayacağına inandırılmış durumdadır. Hafızası ipotek altına alınan gençlik, tarihinden, kültüründen, ahlakından, sanat ve estetiğinden koparılmıştır Yaşamın her alanına saldıran egemen sistem gerçekliği anlaşılmak durumundadır. Gençlik bunu ancak sorgulayıcı özelliği ile yapabilir. Çok hızlı kavrama gücüne sahip olan gençlik, yaşamı sorguladığı oranda anlamlandırabilir. Dayatılan, yaşanılması zorunluluk haline getirilen hayat toplumsal sürekliliği sağlayamayacak derecede çürütülmüş, hastalıklı bir yaşamdır. Eğitimden tutalım ekonomiye, ahlaktan politikaya, kültürden sanata ve estetiğe kadar sistem saldırılarına maruz kalan toplumsal yaşam alanları korumaya alınmak durumundadır. Nasıl ki sistem saldırıları sadece askeri boyutta değilse, toplumsal yaşamın öz savunması da her alanda geliştirilmek durumundadır. Doğru bilinçlenme, ideolojik bir perspektife sahip olma gerekliliği bu nedenle büyük önem arz ediyor. Bu konuda özgür yaşamda ikna olan gençlik, uğruna ölümlere gittiği inançlarını sonsuza evirebilir. Bu da yaşamı sevmekten geçer. Yaşamdan umudu olanlar, yaşama ölümüne bağlananlar amaçlarını bilinçle yoğurup doğru sözün ve eylemin sahibi olur. 109 Sayı 60 2014 Bilinçli olmak duyarlılık demektir. Her an her şeye gerektiği şekilde cevap olmak demektir. Belki de bugün Kürt gençliğinin en temel sorunu yeterli düzeyde duyarlı olamayışıdır. Mesele birebir kendinin bazı uygulamalara maruz kalması değildir. Toplumsal olan gençlik topluma karşı duyarlıdır. Topluma karşı gelişen her türden saldırıya duyarlıdır. Örneğin; zindanlarda yoldaşlarına karşı gelişen kötü muamele ve olumsuz yaklaşımlar karşısında bazen hedefler belirleyerek sonuç alıcı pratikler geliştirmesi gençliğin duyarlı yaklaşımıyla bağlantılıdır. Bir gardiyan eğer çok rahat bir şekilde yoldaşlarımıza zindan içinde zindan hayatı yaşatıyorsa ve bu karşılıksız kalıyorsa, öz savunmada ne derece yetersiz bilinçlendiğimizi gösterir. Mahirlerin, Denizleri darağacından kurtarmak amacıyla geliştirdikleri eylemin kaynağında toplumsal duyarlılıkları yani doğru bilinçlenmeleri yer alıyordu. Sonucu kendi canları pahasına bile olsa yoldaşları için bunu yapma kararlılığını, duyarlılığını ve özveriyi göstermişlerdir. Özcesi; gençliğin öz savunma bilincine sahip olması toplumların başarı şansını daha da güçlendirir. Madem savunulan toplumdur, o zaman toplumsal olunacaktır. Toplumsal bilinci önce kendisinde oluşturacaktır. Korunması gereken toplumun ahlaki-politik değer yargılarıysa, önce gençlik ahlaki ve politik olacaktır. Gelişen saldırılar karşısında korunması gereken bir bütün yaşamın kendisiyse, o zaman ilk önce gençlik özgür yaşama aşk düzeyinde, ölümüne bağlı olacaktır. Gençlik bunu başarırsa doğru olana ulaşır. Öz savunma bilinci toplumsal bilinçten başka bir şey değildir. Toplumsallık insanlığın en temel savunmasıysa, o halde öz savunma toplumsal bilincin geliştirilmesinden başka bir şey değildir. Gençliğin Öz Savunma Örgütlülüğü İnsanlığın en temel öz savunması olan toplumsallık, aynı zamanda ilk örgütlenme biçimidir de. İnsan türü varlığını sürdürmek için bilinçlice örgütlenmeye ihtiyaç duyar. Tüm canlılarda sınırlı düzeyde 110 bir örgütlülük vardır; ama toplumda olan bilinçli örgütlenmedir. Toplumsal bilinç temelinde örgütlülüklerini sağlayan insanlar nasıl yaşayacaklarını, nereden başlayacaklarını ve ne yapacaklarını iyi bilirler. İnsanın varoluş koşulu olan toplumsallığın sürekliliği de toplumsal örgütlülüğün güçlendirilmesiyle mümkün olmaktadır. Toplumsal öz savunma örgütlülüğünü süreklileştirmede gençlik birincil rol oynar. Toplumun öncü gücü olması itibariyle, toplumun varlığını koruma ve örgütlülüğün sağlanmasında da öncü misyonu gençliğe biçilmiştir. Bugün ile gelecek arasında köprü olan gençlik, kişiliğinde özgür yaşam bilincini derinleştirerek gelişkin bir politik perspektifle mücadele alanlarında en önde yer alır. Sorgulayan, üreten, aktif katılan gençlik, gelişkin inisiyatifiyle yaratıcı düşünceler ışığında toplumu hep ileriye sürükleyen konumdadır. Tarih boyunca toplumlara önderlik eden, toplumla omuz omuza düşmanın üzerine en önce yürüyen gençliğin; kendisi ve toplumu için yararlı olduğuna inandığı hedeflerini başarıya ulaştırmak için güçlü örgütlülükler geliştirmekten öte başarı şansı mümkün değildir. Gençlik çağı insanın en dinamik olduğu çağdır. Bu çağda duygu, düşünce ve davranışlar en aktif haldedir. Gençlik çağının her anı devrim ve yeniyi yaratma anıdır denilse yeridir. Sonsuz araştırma istemine sahip olması, merakla sorgulaması, duygu ve düşüncelerini sürekli yeniyi inşa etme temelinde harekete geçirmesi gençliğin temel yapısal özellikleri olarak dışa yansır. Önemli olan bu duygu, düşünce ve davranışlardaki enerji akışını toplumsal örgütlülüğe kavuşturabilmedir. Demokratik toplum hareketlerinde, gençliğin örgütlü gücü başarı ve başarısızlıkları belirler konumdadır. Öz savunma bilincinin örgütlülüğe kavuşturulması gerekir. Örgütlenmiş birey ve toplum özgürlüğe bir adım daha yakınlaşır. Toplumsal ve evrensel ihtiyaçlar doğrultusunda kendini örgütlülüğe ulaştıran gençlik, özgür yarınların inşasında rol alabilir. Örgütlenmemiş gençlik potansiyelinin daralmaktan, zamanla marjinalleşmekten kurtulma şansı yoktur. Örgütlülükle buluşturulmamış bir dinamizm yeniyi yaratamayacağı gibi hiçbir caydırıcılığı da olmaz. Günümüz egemen sistem saldırıları karşısında örgütsüz hareket tarzının yaşama şansı çok sınırlıdır. Öz savunma, gençliğin en vazgeçilmez örgütlenme alanıdır. Sistemin her an genişleyen ve derinleşen saldırılarına cevap olmak ve bu saldırıları boşa çıkarmak bunu gerektirmektedir. Sistemin Kürt gençliği üzerinde yoğun yozlaştırma, çürütme ve özgür yaşam mücadelesinden koparma uygulamalarının her geçen gün daha da vahşileştiği kapitalist sistem gerçekliğinde öz savunma örgütlülüğü olmaksızın uygulamalara karşılık vermek pek de mümkün görünmüyor. Kapitalist sistemin kültürel anlamda gerçekleştirdiği soykırımlara karşı sıradan yaklaşım bitişin kendisidir. Buna karşı demokratik uygarlık ışığında kültürel değerlerin oluşturulması gerekir. Sıradan yaklaşma gibi bir gaflete girmek en basitinden sistem çıkarlarına kendini yatırmak anlamına gelecektir. Çoğu zaman sıradan yaklaşımlar nedeniyle gençliğin çok basit bir şekilde gözaltına alınıp, tutuklandığı, yıllarca zindanlara atıldığını biliyoruz. Devlet güçleri çok rahat bir şekilde gelip gençleri mahallesinden, sokağından, evinden yaka paça halde, peşinden sürükleyerek çekip götürüyorsa ve buna karşı bir refleks gelişmiyorsa; gençliğin öz savunma örgütlülüğünü tekrardan gözden geçirmesi gerekir. Oysaki toplum içinde büyük avantajlara sahip olan gençliğin böylesi gafil avlanması şaşılacak bir durumdur. Daha kendisini koruyamayan, kendi güvenliğini örgütleyemeyen gençliğin toplumu ve yaşamı koruması nasıl beklenebilir? Böylesi bir beklenti beyhudedir. Gençliğin silkinmesi ve kendine gelmesi gerekir. Basit hatalar yüzünden ne kendisini, ne de toplumu sis- temin pençelerinde ezmemelidir. Yaptığı çalışmanın ciddiyetinde hareket etmelidir. Toplumu, toplumsal yaşamı ciddiye almalıdır. Sistemi ve sistem saldırılarını ciddiye almalıdır. Bir oyun değildir içinde olduğu. Olabildiğine gerçek ve hayatidir. Çürümeye yüz tutmuş bu zamanlar gençlik ruhuyla tekrardan canlandırılabilir. Bu da gençliğin her alanda, işçisinden üniversitelisine, köylüsünden liselisine, kadınından erkeğine kadar öz savunma örgütlülüğünü sağlamakla mümkün olacaktır. Tarihsel bütünlük içinde özgür toplum inşasında yer almak isteyen gençlik konuştuğu kadar, konuştuklarını örgütlülüğe kavuşturduğu oranda sorumluluklarını yerine getirebilir. Bu temelde; gençliğin her anını örgütlenme anı olarak değerlendirip, tüm çalışma alanlarını örgütlülüğe kavuşturması gerekir. Barikatlar ardında sistem güçleriyle çatışmanın ötesine geçilerek, sistem mantığını her yönüyle anlama kavuşturarak ve toplumu tükenişe götürdüğü her türlü uygulamasına karşı savunmaya geçebilmek gerekir. Sistem askerliğini yapmama, popüler kültür endüstrisinin vazgeçilmez müşterisi olmama vb. konularda daha derinliğine yoğunlaşmaya ihtiyacı olan gençliğin; sorunlar karşısında kendi toplumsal çözümünü geliştirme güç ve yeteneğini sergileyebilmesi gerekir. Toplumun ahlaki-politik yaşamı çerçevesinde, Ortadoğu dervişliğini seçerek kendisini, toplumunu ve öz değerlerini savunmaya alabilmelidir. Başta kendinde olmak üzere; bir bütünen toplumda öz savunma sistemini süreklileştiremediğinden kültürel, sanatsal, psikolojik, ekonomik, siyasi ve daha birçok saldırıyı göremiyor. Görse bile buna karşı çıkamıyor. Tepki duysa da, yaşananlara karşı durulması gerektiğini bilse de, yeri geldiğinde canını bile verse de nasılına doğru cevap olamadığından erimekten, çürümekten ve sonuç itibariyle sisteme tabi olmaktan kurtulamıyor. Sömürü sistemi böylesine azgınlaşmışken gençliğin topluma, toplumsal örgütlülüğe dayanmaksızın yaşaması 111 Sayı 60 2014 mümkün değildir. Ahlaki-politik toplumun korunması öz savunmanın yaşamın her alanında gençlik öncülüğünde örgütlendirilmesiyle mümkündür. Öncülük ahlaki-politiktir. Ahlak ve politikasını yitirmek demek her türden yönelime açık olmak demektir. Bu durumda gençliğin öz savunma örgütlülüğü hayati önemdedir. Öz savunmadan yoksun toplumlar ahlak ve politikasını yitirir ve egemen sistem çarkları içinde çiğnenir; ama gençliği ve öz savunması canlı ve dinamik olan toplumlar egemen sistem karşısında varlığını koruyup özgür yaşamını oluşturabilir. Ahlaki-politik toplumun güvenlik politikası olan öz savunma, gençliğin güçlü örgütlülüğüyle yaşamsal kılınabilir. Toplumlar yaşamın her alanında toplumsal sürekliliğin sağlanması için gençliğe, gençliğin enerji ve potansiyeline ihtiyaç duyar. İhtiyaçlar gelişen saldırılar karşısında belirlenir. Askeriyse askeri, kültürelse kültürel, siyasalsa siyasal karşılık verilir. Gençlik için tek yönlü kalmak bitiş demektir. Tek alanla sınırlı kalması diğer alanların saldırılar karşısında savunmasız kalması demektir. Yaşamın tüm alanlarında öz savunma örgütlülüğünü sağlayan gençlik toplumsal ihtiyaçlara cevap olabildiğini iddia edebilir. Kapitalist sistem toplumsal yaşam alanlarının tümünde bir virüs gibi yayılmaya devam ediyor. Çok farklı yol ve yöntemler kullanarak gençliği pasifize etmeye ve kendine bağlamaya çalışan sistem, yaşamın her alanına, kılcal damarlarına kadar sızmış durumdayken örgütlenme sağlanmadan karşılık verebileceğini düşünmek en büyük yanılgıdır. İstediği zaman, istediği yerde, istediği gibi toplumu, toplumun ahlaki-politik öz değer yargılarını paramparça eden sistemi boşa çıkarmak doğru örgütlenme tarzıyla mümkün olacaktır. Gençliğin Öz Savunma Eylemi “Öz savunmadan yoksun toplumlar kimliklerini, politik özelliklerini ve demokratikleşmelerini yitirme tehlikesiyle yüz yüze kalırlar. Bu nedenle öz savunma boyutu toplumlar için basit bir askeri savunma 112 olgusu değildir. Kimliklerini koruma, politikleşmelerini sağlama ve demokratikleşmelerini gerçekleştirme olgusuyla iç içedir. Toplum ancak kendini savunabiliyorsa kimliğini koruduğundan, politikleşmesini sağladığından ve demokratik siyaset yapabildiğinden bahsedebilir.” Toplumun eylem gücü olması itibariyle gençliğin belki de en çok kendinde netleştirmesi gereken nokta eylem anlayışıdır. Eylemi ele alış anlayışı doğru anlaşılmadığı takdirde bugün toplumların karşılaşmak zorunda kaldığı sorunları tekrar tekrar yaşamaktan kurtulamayacağı kesindir. Bilinç ve örgütlülükten kopuk olarak gelişen eylemin başarı şansı da günümüz koşullarında pek mümkün görülmemektedir. Başarı gibi görünen bazı gelişmelerin de çok kısa bir zaman diliminde karşı eylem haline dönmesi yüksek olasılıktır. Nitekim toplumların tarih boyunca gelişen birçok gençlik öncülüklü hareketin bir süre sonra sistemin yedek gücü haline gelmesinin temelinde bu gerçeklik bulunmaktadır. Çok güçlü eylemler geliştirilmesine karşın, hatta sistemi radikal değişikliklere itecek düzeyde olmasına karşın dönemsel olması ve güçlü bilinç ve örgütlenmelerle beslenilmediğinden erimekten kurtulamamıştır. Ya sistemle bütünleşmiş ya da karşısında mücadele ettiği sistemin başka bir versiyonu olmuştur. Bu nedenle Önder APO “düşüncesi bizim olmayanın eylemi de bizim olamaz” demektedir. Bu gerçeklikten de yola çıkacak olursak; hakikatin bütünselliği çerçevesinde öz savunma eylemini ele almak büyük önem arz ediyor. Eylem, edinilen bir amaç doğrultusunda karşı güce ve toplumun diğer kesimlerine istemlerini hissettirme anlayışıyla tepki gösterme, harekete geçme durumudur. Eylem biçimleri farklı olabilir. Biçimleri farklı olsa da her eylem tarzının amacı birdir: DEĞİŞİM. Öz savunma eyleminin temel perspektifi toplumsal olmaktır. Toplumun ahlaki-politik öz değer yargıları tehlikede ve saldırı altında olan gençlik için her tür eylem(toplumsal olmak koşuluyla) mubahtır. Perspektifini ahlaki-politiklikten alan gençliğin egemen sistem karşısındaki her eylemi devrimci niteliktedir. Değişimi getiren eylemin etki düzeyidir. Etkiyi belirleyen de eylemin doğru yer ve zamanda geliştirilmesidir. Bazı eylemler vardır ki; normal koşullarda çok etkili olabilecekken zaman ve mekân değerlendirmesi derinlikli yapılmadığından ters tepme olasılığı da yüksektir. Eylemin küçüğü büyüğü yoktur. Hiçbir eylem tarzının basit görülmemesi gerekir. Önemli-önemsiz ayrımına girildiği an eylemin amacı da sapmaya uğrar. Her bir eylemin önemi etki gücünde saklıdır. Eğer toplumsal değişimi mümkün kılıyorsa ve egemen sistem karşısında başarıyı mümkün kılıyorsa kendi dilinde konuşmak ve kültüründe yaşamayı seçmek bir eylemdir. Şehrin, metropollerin kalabalığından, kanserli yapısından kaparak köye dönüş, öze dönüş bir eylem biçimidir. Egemen sistemin yaydığı işsizlik ve açlık karşısında ortak komünler, kooperatifler oluşturmak, bu faaliyetin içinde yer almak bir eylemdir. Sokağındaki, mahallesindeki, köyündeki, şehrindeki su sorununu, yol sorunu, enerji sorununu, ekonomi sorununu çözmeye çalışmak bir eylemdir. Yapılan barajlar karşısında refleks sahibi olmak, kadına karşı geliştirilen şiddet ve katliam politikalarına karşı ayakta olmak, çocuk istismarı, taciz ve tecavüzüne karşı olmak, zindanlardaki uygulamalar karşısında Yaşanan köhne yaşam, sistemin gelişen uygulama ve saldırıları karşısında gençliğin eylem alanı olabildiğine geniştir. Yoğunlaşan asimilasyon politikalarına karşı kendi dilinde konuşmak ve kültüründe yaşamayı seçmek bir eylemdir. her eylem önemlidir. Bağlantılı olarak; doğru bilinçle yoğrulmuş, güçlü bir örgütlülüğe kavuşmuş eylemin etki düzeyi de çok farklıdır. En basitmiş gibi görünen eylem biçiminden tutalım, en haklı olunan ve hayati düzeyde olan eylem biçimine kadar toplumun tüm kesimlerini içinde barındırdığı oranda başarıya ulaşabilir. Bu şekilde bakıldığında gençliğin sistem tarafından özel politikalarla koparıldığı toplumsal yaşam alanlarındaki etki düzeyi daha iyi anlaşılacaktır. Demokratik siyasetten tutalım ideolojik çalışmalara, kültür-sanat çalışmalarından tutalım ekonomik faaliyetlere kadar gençlik doğru ve etkili eylem sahibi olduğu sürece toplumsal öz savunmasını gereğince yerine getirdiğinden bahsedilebilir. Yaşanan köhne yaşam, sistemin gelişen uygulama ve saldırıları karşısında gençliğin eylem alanı olabildiğine geniştir. Yoğunlaşan asimilasyon politikalarına karşı hassasiyet oluşturmak ve sesini yükseltmek, siyasi bir duruşa sahip olmak, eğitim alanlarını genişletmek, fuhuş ve uyuşturucu çetelerine karşı toplumu bilinçlendirip duyarlı hale getirmek, hepsi ve daha birçok şey eylem kapsamına girer. Bu eylemlerin hepsi aynı zamanda öz savunma kapsamındadır da. Yaşanan bu toplumsal sorunların hepsinin kaynağında egemen sistem yönelimleri bulunmaktadır. Bu sorunların her biri toplumsal ahlaki-politik öz değer yargılarını tehdit niteliğindedir. Bunların hepsi toplumsal varoluşa dönük saldırılardır. Tüm mesele bu yaşanılanların her birinin sistem eliyle geliştirildiğini anlayabilmektir. Bu temelde bir bütünen egemen sistem zihniyetine karşı mücadele yürütmek öz savunma eylemlerini daha da anlamlandıracaktır. Egemen sisteme ve yerel işbirlikçilerine karşı durmak, yaşamın tüm alanlarına yayılmış sistem sızmalarını, yerinde ve zamanında boşa çıkarmak doğru eylem biçimine sa- 113 Sayı 60 2014 hip olmaktan geçer. Beklentiler toplumsaldır. Çünkü gençlik toplumun bel kemiğidir. Ama gençliğin eylemlerinde süreklilik sağlaması hayati önemdedir. Bazen bir bakıyoruz ki hiç beklenmedik bir anda on binlerce genç sokaklara dökülmüş, devlet güçleriyle çatışıyor. Günlerce bu çatışmalarını sürdürüp toplumda büyük bir heyecan yaratıyor. Bir şeylerin değişeceği umudunu doğuruyor. Ancak bir bakıyoruz ki hiç sönmemesi gereken gençlik ateşi bir anda sönüp gidiyor. Sürekliliği sağlamada tıkanma yaşanır ve sanki yaşanmamış gibi herkes kendi evine, köşesine çekilir. Yine günlerce devlet güçleriyle taşlı sopalı, barikatlı, molotoflu hatta farklı silahlarla çatışabilecek kararlılık ve cesarete sahip olan gençlik, yanı başında yürütülen fuhuşa, tecavüze, kültürsüzlük ve ahlaksızlıklara sessiz kalabiliyor. Sanki bunları yapan sistemin kendisi değilmiş gibi sisteme öfke duyulmuyor. Gün yok ki Kürdistan’ın bir yerinde bir çocuk devlet güçleri tarafından katledilmesin. Yine zindanlarda çocuklar tecavüze uğruyor. Kürt çocukları kaçırılıp, devletin yerel güçleri tarafından en vahşi, insanlık dışı uygulamalarına maruz kalıyor. Kameralar karşısında çocukların kolları kırılıyor, dipçiklerle ölümüne dövülüyor. Polisin saldırıları sonucunda gözünü kaybeden, günlerce komada kalan, psikolojik anlamda çöken, kendinden utanır duruma gelen çocuk ve genç sayısı da az değildir. Ama şimdiye kadar gençlik hangi eylemiyle bu saldırılara cevap olabilmiştir. Tecavüz eden o gardiyan, polis ya da diğer görevlilerin hangisi cezalandırıldı. Devlet onları ödüllendirip bir başka yere gönderiyor. Bizde izliyor ve yeni uygulamalar için böylesi soysuzlara zemin sunuyoruz. Caydırıcı eylemler gelişmediğinden daha beterini mubah görüyorlar. Öfkelenmek ve bu öfkemizi düşmanın beyninde kusmak yerine devlet hukukuna, yine tecavüz eden, öldüren, işkence eden devlet güçlerine havale ediyoruz. Bundan dolayı da; gençlik ve geliştirdiği eylemler sistemin daralttığı sınırlar içinde erimekten kurtula- 114 mıyor. Sistemin en tehlikeli düşmanı olan gençlik, var olan potansiyelini genelleştiremiyor, yaşamın her alanına yayamıyor. Mesele varoluşsa eğer ve saldırılar varlığı yok etme temelliyse her tür savunma durumu meşrudur. Yeri geldiğinde topyekûn serhıldanlar geliştirerek toplumsal tepki dışa vurulur. Yeri geldiğinde yürüyüşlerle, basın açıklamalarıyla, grevlerle vb. eylemlerle refleks gösterilir. Ne var ki devlet hukuku ekseninde gelişen eylemler cevap olup caydırmadığı gibi sistemin yerel güçlerine yeni saldırı alanları doğuruyor. Geliştirdiği ya da geliştireceği eylemleri sistem hukuku çerçevesinde geliştirmeye çalışması gençliğin ne derece marjinalleştiğinin en temel göstergesidir. Sistemin izin verip vermeyeceğini bekleyerek, o temelde hareket etmek toplumsal meşruiyete terstir. Gençlik gücünü, kararlılığını toplumdan alıyorsa o zaman izni de toplumsal ihtiyaçlar belirler. Seçtiği eylem biçiminin dönemin ruhuna denk ve işlevsel olmasına özen göstermesi gereken gençlik hukukun belirleyiciliğini kendine esas almak yerine, var olan hukuku da değiştirecek pratikler içerisine girebilmelidir. Hukuki zemine dayanmadan, daha inisiyatifli zengin eylem biçimleriyle sistemi caydıracak eylemlere başvurabilmelidir. Günümüz egemen sistemin temel saldırı alanları kültüreldir. İdeolojik ve siyasidir. Kültürel soykırımlar yoluyla toplumlar uyuşturulmakta ve işlevsiz kılınmaktadır. Gençliğin en büyük öz savunma eylemi ideolojik-teorik gelişimini doğru örgütlülük temelinde sağlamasıdır. İdeolojik anlamda paramparça edilen gençliğin bu alandaki rolünü çok iyi görmesi gerekir. Yine kültürel, demokratik siyaset ve ekonomik alanlardaki misyonunu öz savunma temelinde ele alması bir zorunluluktur. Gençlik toplumun eylem gücüyse, koruyup kollayanıysa, ahlaki-politik değer yargılarını geliştirip demokratik uygarlık inşasını sağlayansa bu alanlarda aktif olarak yer almayı en büyük eylem olarak görmesi gerekir. Yaşamın tüm alanlarında doğru bilinçle, güçlü örgüt- lülükle, başarılı eylemlerle toplumu koruyacak olan gençlik o zaman anlamlı bir duruşun da sahibi olabilecektir. Toplumsal sorunlar karşısındaki duyarlılığıyla geliştirdiği eylemler toplumun her kesimini duyarlı hale getiriyorsa o eylem olumludur. Şayet toplumsal kesimleri bilinçlendirme işlevi görüyorsa o eylem doğrudur. Toplumları yaşadığı bunalımdan çıkarıyorsa ve moral destek oluyorsa o eylem yerindedir. Düşmanı zorlayıp sıkıştırıyorsa, caydırıyorsa, bir şeyler yapmaya itiyorsa ve düşmanın moralini bozup sinir sistemlerini alt-üst ediyorsa o eylem etkilidir. Yok, şayet gelişen eylem toplumu duyarlı hale getirmek ve bilinçlendirmek yerine düşmana moral veriyorsa o eylem doğru olmayıp etkili de olmaz. Her eylem dönemsel koşullar içinde devrimci gelişmelere sebep olur. Bu nedenle içinden geçilen dönemsel koşullar çok iyi analiz edilmek durumundadır. Kavrama düzeyi yüksek olan gençliğin bu noktada kendisini yorması gerekir. Dönemsel koşulları iyi tahlil edemeyen gençliğin gelişkin bir öz savunma sergilemesi de pek mümkün değildir. Toplumun yaşam koşullarını, sistemin saldırı tarz ve yöntemlerini, genel siyasi ve ideolojik havayı derinlikli ele alan gençlik nerede, nasıl, ne yapacağını çok daha iyi bilir. Gençliğin cesur ve kararlı özelliği sayesinde her an geliştireceği öz savunma taktikleriyle, farklı eylem tarzlarıyla düşmanı sersemlettiği görülecektir. Gençlik, elindeki araçlar konusunda sistemle kıyaslanamayacak derecede zayıf olmasına karşın gençliğin toplumun haklı davasıyla bütünselleşmiş cesaret, kararlılık, moral ve büyük yaratıcılıkla geliştireceği eylemlerle sistem saldırılarını boşa çıkarması mümkündür. Varolan gençlik dinamiğinin tüm toplumsal kesimlere yaydırılması her zaman için farklılıklara açık olmakla ve farklı eylemler geliştirmekle mümkündür. Akış halinde olan gençlik düşüncesi, farklı eylem biçimleri konusunda da akışkan olabilmelidir. Gençlik için hareketsizlik, eylemsizlik ölümden başka bir şey değildir. İnisiyatifli olmak gençliğin en temel niteliğidir. Sonsuz hayal gücüne sahip olan gençlik esnek ve kendisini her koşula uyarlayabilecek yetenektedir. Bu da inisiyatifini güçlendirir. Karşılaşılan bir durum karşısında afallamamak, şaşırıp ortada kalmamak için gençliğin koşulları değerlendirme ve çok çabuk kavrama potansiyelini her zaman için canlı tutması gerekir. Koşullar farklılaştığı an yöntemlerimiz de değişecek düzeyde olmak durumundadır. Bir yerlerden talimat beklemek ve talimatlar çerçevesinde harekete geçmek gençliğin içine girmemesi gereken bir durumdur. Burada inisiyatif devreye girmektedir. Anı anına gelişen sistem saldırıları inisiyatifli öz savunma eylemleriyle bertaraf edilebilir. Gençliğin öz savunma konusunda temel kaygısı toplumsal gerçek temelinde olması gerekir. Bunun dışında farklı kaygılara, hassasiyetlere, hesaplara kapılması yersizdir. Bu, sistemin tabiriyle ‘başıboşluk’, ‘hovardalık’ ya da ‘bilinçsizce hareket etmek’ değildir. Mutlaka gençliğin kaygıları olacaktır ama temel kaygılar, hassasiyetler ve hesaplar toplumsal ihtiyaçlar temelinde olması gerekir. Gençlik eline geçen her fırsatı harekete dönüştürerek en uygun çözüm yollarını geliştirmelidir. Toplumsal İnşa Gençliksiz ve Öz Savunmasız Gelişemez “Gelişmek ve kendini savunmak isteyen bir toplum için gençlik vazgeçilmez bir hazinedir” diyen Önder APO, gençliğin özgür yaşam inşasındaki görev ve sorumluluklarını da bize sunmaktadır. Gençliğin en temel görevi olarak toplumunu savunmak, olmazsa olmaz konumundadır. Toplumunu, değer yargılarını, öz kimliğini koruduğu oranda, gençlik toplumsal yaşam içinde yer alabileceği gibi toplumunu da her an için geliştirebilir. Bunun için de her an için gençliğin dinamik, canlı, eylemci, moralli, inisiyatifli özelliklerini kaybetmeksizin toplumsal öz savunmadaki öncülüğünü yürütmesi gerekir. Toplumların ayakta kalması ve varlığını sürdürmesi gençliğinin sağlıklı olmasın- 115 Sayı 60 2014 dan geçer. Toplumun dinamik gücü olan gençlik, toplumsal sürekliliği sağlamada diğer toplumsal kesimlerden daha çok sorumluluk sahibidir. Bu sorumluluklar doğası gereği, toplumsal ihtiyaçlar temelinde belirlenmiştir. Buna denk hareket eden gençlik, toplumun öz savunmasını gereğince yerine getirir. Muhakkak ki öz savunma, toplum içinde yaşayan herkesin görevidir. Yedisinden yetmişine kadar; kadını erkeği, çocuğu yaşlısı herkes bir şekilde toplumsal varlığını korumak ve yaşamını sağlamak amacıyla öz savunmasını yapar. Öz savunma birilerine, bir yerlere havale edilecek bir gerçeklik değildir. Bir yerlere havale eden yaklaşım yanılgılarla yüklüdür. Yanılgıların somut sonuçlarını günümüz kapitalist sistemin toplumlar üzerindeki hâkimiyetinden görmekteyiz. Egemen sistemin çıkışından bu yana, egemenler toplumların savunmasını çökerterek kendi tekelleri altında tutmaktadır. Bu sayede istedikleri zaman, istedikleri gibi toplumun gücünden ve enerjisinden yararlanmakta ve kendilerine mahkûm bırakmaktadır. Gençliğin popülizmden uzak durması gerekir. Özellikle geliştirdiği eylemlerin amacına sadık olabilmelidir. Gençlik eylem geliştirdiğinde bir toplumsal sorun karşısında duyduğu tepkiyi ve bu tepki sonucunda yeniyi inşa etmeyi hedefler. Sırf gösteriş olsun diye ne kendisini, ne de toplumsal değerleri tehlikeye atmamalıdır. Basına çıkıp oraya buraya poz vermek yerine, daha gizli bir şekilde eylemlerini gerçekleştirerek eylemin işlevselliğine özen göstermesi gerekir. Geliştireceği istihbarat ağlarıyla, küçük ama işlevli birimlerle devlet güçlerini şaşırtan eylemler geliştirerek hem kendisini hem toplumsal savunmasını daha derinliğine yaşamsallaştırabilir. Sistem içinde sistemle mücadele yürütmek kolay değildir. Anı anına gelişen saldırıları anlamak ve bu temelde karşılık vermek güçlü irade, inisiyatif ve kararlılık ister. Devlet karşısında özgür yaşamın inşası temelinde mücadele veren Kürt 116 gençliğinin hiçbir zaman için tedbiri elden bırakmaması gerekir. Bundan dolayı da her zaman için yaptıklarını saklı yapması gerekir. Bunu yaparken tüm topluma ulaşmaktan vazgeçmemelidir. Haklılık toplumsallıktan gelir. Meşruluk da toplumsal destekten gelir. Sisteme karşı olabildiğine illegal olacak olan gençlik, her fırsatta tüm toplumu katabilmelidir. Gençlik kararsız olamaz. Bir eylem ne kadar iyi örgütlenmiş olursa olsun eğer uygulayıcısı olan gençlikte kararsızlık, çekingenlik ve tereddüt varsa başarıya ulaşması mümkün değildir. Kararlı olmak inançla, istekle ve yürekten katılımla bağlantılıdır. Bir şeyler yapabileceğine, toplumsal yaşamı değiştirip dönüştürebileceğine inanan gençlik öz savuma eyleminde de kararlı olur ve büyük zaferi kazanan olur. Gençlik açısından eyleme girişmeden önce ciddi bir kararlaşmaya gitmesi zorunluluktur. Hakim sistem karşısında sürekli eylem halinde olmak kolay değildir. Bunun yanında gençlik de basit ve kolay zapt edilecek bir gerçeklik değildir. Bu nedenle geliştirilecek eylem ister basit ister karışık olsun, ister kolay ister zor olsun; gençliğin, başaracağına olan büyük inançla kişiliğinde güçlü kararlılık oluşturması gerekir. Suçlu olan sistemdir. Sistemin bu suçunu yüzüne vurmak, bu suçlarından dolayı onu mahkum etmek gençliğin görevidir. Çünkü gençlik haklıdır. Gençlik haklılığını haklı davasından alıyor. Bilinçlenmiş, özgür toplumsallık temelinde örgütlenmiş, inançla, cesaretle, moralli ve kararlıca eyleme geçen gençliğin başarısız olması mümkün değildir. Gerçeklik budur. Bu gerçeklik temelinde hareket etmek ve öz savunmasını sağlamak her gencin en temel görevidir. İdeolojik, eğitsel, politik, ekonomik, kültürel yaşam alanlarının her birinde aktif olarak yer alarak, gelişen sistem saldırılarını boşa çıkarmak ve özgür yaşamın inşasını sağlamak mümkündür. Hakikatin bütünselliğinden yola çıktığımızda, bugün itibariyle egemen sistem tarafından olabildiğine parçalanmış bir toplumsal gerçeklikle karşılaşırız. Bu parçalanmadan en çok nasibini alan kesim gençliktir. Gençliğin toplumsal görev ve sorumlulukları konusunda yettiğince ihtiyaçlara cevap olamaması bu parçalanmış yapısından ötürüdür. Sistemin özel yönelimleri sonucunda parçalanma daha da derinleşmiştir. Öyle ki kör düğüm halini almış durumdadır. Öz savunma konusunda toplumlara, toplum şahsında gençliğe dayatılanlara baktığımızda olan ile olması gereken arasındaki uçurumu çok net görmekteyiz. Başlangıçta da belirttiğimiz üzere ‘gençlik toplumun öncü ve eylem gücüdür.’ Bu gerçeklik neticesinde gençliğin öz savunma görev ve sorumluluklarını değerlendirdiğimizde, gençliğin öz savunmayı yeniden değerlendirmesi gerektiği anlaşılmaktadır. Şöyle ki; öz savunma bilinçörgütlenme-eylem birlikteliğiyle anlama kavuşabilir. Yine eyleme biçilen dar anlam, sadece bazı çalışma alanlarıyla sınırlı bırakmak yerine daha geniş ve yaşamın her alanına yayma gerekliliği doğmaktadır. Sistemin bugün itibariyle gençliğe getirdiği ‘toy’, ‘heyecanlı’, ‘hoyrat’, ‘başıboş’ ve ‘bilinçsiz’ gibi tanımlamalar da gençliğin öz savunma misyonuna getirilen dar yaklaşımdan kaynağını almaktadır. Oysaki gençlik toplumsal sorunlar karşısında en duyarlı olan kesimdir. Yapısı itibariyle diğer kesimlerden en önce müdahil olan ve yeniyi inşa edendir. Bu gerçeklik öz savunmaya olan bakış açısındaki yanlışlıktan da kaynağını almaktadır. Öz savunma sadece fiziksel bir saldırı karşısında savunmaya geçmek ve bunun karşısında refleks göstermek değildir. Öz itibariyle gerçeklik bu olsa da; toplumsal gelişim ve karşı gelişim halinde olan hiyerarşik devletçi zihniyetin varlığı, öz savunmayı yaşamın her alanında gerekli kılmaktadır. Doğru bilince sahip olmak, güçlü örgütlülükler kurmak ve sonuç alıcı eylemler geliştirmek yaşamın her alanında öz savunmasını geliştirmekle mümkün olacaktır. Yanı sıra öz savunma yıkmayı değil oluşturmayı esas alır. Bir diğer anlamda toplumsal inşayı hedef alır. Toplumun oluşturucu gücü olması itibariyle, gençliğin öz savunmanın yaşamsallaştırılmasında öncülük misyonunu etkili bir şekilde yürütmesi gerekir. Çokça belirttiğimiz fikir-zikir-eylem, teori-pratik ya da bilinç-örgütlenme-eylem birlikteliğinin bu açıdan değerlendirilmesi gerekir. Bu temelde; gençliğin öz savunma bilinç, örgütlenme ve eylemini bütünsel gerçeklik içinde ele alması ve buna göre kendisini oluşturarak hareket etmesi mücadeleyi anlamlı kılacaktır. Öz savunma doğru anlaşıldığı oranda gençliğin toplum içindeki öncülüğü de anlama kavuşacaktır. Geliştireceği eylemler de başarıya ulaşacaktır. Özgür yaşamı inşa iddiasında olan gençliğin bu yaşamı koruyacak sistemden yoksun olması kabul edilecek bir durum değildir. Demokrasi, barış, özgürlük, siyaset, kardeşlik ve eşitlik öz savunması güçlü olan toplumlarda başarı şansı bulur. Bu değerler topluma aittir. Ve sistemin en yoğun saldırı altına aldığı değerler de bunlardır. Kadın ve gençlik aracılığıyla bu değerlere el atmakta ve kendi egemenlikçi zihniyetini şekillendirmektedir. Bunun gelişmemesi için, bu özünü toplumsallıktan alan her türden değerin korunması ve özgür yaşamın inşasının sağlanması öz savunmadaki doğru bilinç, örgütlenme ve eylemden geçer. Bunu yapacak olan da gençliktir. Bunun farkına varan ve bu temelde hareket eden gençlik özverili ve kendine özgüveni olan gençliktir. Demokratik, ekolojik, kadın özgürlükçü yaşamın tüm insanlığa mal olmasını sağlayacak olan da toplumsal öz savunmasını sağlamış gençlik olacaktır. 117 Sayı 60 2014 YAŞAMI HEP GENÇ TUTMA VE GENÇLİK RUHU İLE MÜCADELE ETME Bir an yaşam denilen anlamlar bütününü ve zamanını genç bir insan olarak düşünelim: Yaşam dipdiri ve canlıdır. Yaşam her zaman değişmektedir. Yaşam hep akıcı ve dinamiktir. Yaşam hep çelişkili ve kavgalıdır. Yaşam hep direnir. Yaşam hep asi ve isyancıdır. Genç yaşam eğilir ama kırılmaz. Yaşam çok yaratıcıdır. Yaşam çok renklidir, bayramlıdır ve demokratiktir. Yaşam kalubeladan beri söylenmiş konulmuş kurallara göre değildir. Yaşam asla yaşlı değildir. Yaşlanan insan ve insanın kalıplara sığdırdığı hayattır. Toplumsal yaşamda gençlik kuşağı denildiğinde akla gelen birkaç özeliği bizzat yaşamın kendisine yükleyerek bu tanımlamaları yazdık. Yaşamı anlam ve zaman diyalektiği ile düşündüğümüzde göreceğiz ki yaşam hep genç bir insandır. Burada ‘madem yaşam hep gençse toplumsal bir kuşak olarak gençler neden hayat içinde hep sorunlu ve mağdur gibi durmaktalar’ sorusu akla gelebilir. Çok çelişkili gibi görünen bu duruma cevap iktidar denilen kültürün yaşamı dondurmasıdır. İktidar hayatı, donmuşluk, hareketsizlik ve katılaşmak ile direkt bağlantılı kanunlar dizininden oluşur. Dogmalar ya da dogmatizm denilen algının iktidarın hayat 118 felsefesi olması ne boşunadır ne de tesadüfüdür. Yaşamda kendine has bir ritim ile değişmeyen tek bir şey yoktur. Yaşamı gençliğinden alı koyan iktidar denilen olgudur. Gençliğin hep genç gibi olan yaşamla çelişkisinin temel sebebi yaşlı iktidar ve onun devlet kanunlarıdır. Genç Yaşamak… Toplumsal kuşaklar bakımından biyolojik olarak yaşlılık denilen döneme tekabül eden hayata iktidarın yaşam biçimi demek yerinde olur. Dolayısıyla iktidar kültürü ile yüklü yaşama ihtiyar bir yaşam demek yerinde bir tespit olacaktır. İktidar yaşamı çok hayat biriktirmiştir. Daha doğrusu çok hayat yutmuş ve şişmiştir. Hantal ve hareketsizdir. Dolayısıyla hep genç olan yaşama ters bir yaşam vardır iktidar kültürünün hakim olduğu yaşamda. Basit bir akıl yürütmeyle denilebilir ki iktidar kültürü hakimiyetindeki yaşamda genç olmaz. Daha net bir ifade ile belirtirsek iktidar kültürünün egemen olduğu yaşamda genç olunamaz. Olunsa da bunun tek bir hayat ile olabileceğini belirtmek abartı sayılmamalı; genç yaşam bu yaşlılığa karşı direnir, asidir ve isyancıdır! İktidarın olduğu bir hayat içinde genç kalmanın şimdilik görünen tek yolu ve gençlik formülü budur. Bundan kaynaklı kimi toplantı ve yürüyüşlerde gençlerin “haydi isyana” sloganları anlamlıdır. Gençliğin yaşamla değil yaşamı yaşlandıran iktidar hayatıyla sorunları vardır. Bu tespiti, yaşlı olduğu halde kendisini genç gibi sunan iktidar hayatının tuzaklarından korunmak için önemsemek gerekir. Bu vurgu yaşamı genç hayatın aktığı kanala yeniden kavuşturmak için önemlidir. İktidar her zaman yaşama karşı kendisinin sınırlarını belirlediği moderniteleri çıkarmış ve ona bir biçim vermeye çalışmıştır. Bundan kaynaklı iktidar yüklü moderniteler yaşama biçim vermeye çalışırken ruhsuz yaşlılıklarından ötürü her zaman çok acımazsız olmuşlardır. Bu acımasızlığın ilk olmasa bile en çok mağdurları gençler olmuştur. Demek ki toplumsal yaşamı tekrardan mecrasına sokacak hayat tarzı, iktidar modernitelerinin hayat alışkanlıklarını reddetmeyi gerekli kılar. Genç yaşam asi ve isyancıdır derken asıl bunu kast etmekteyiz. O zaman “haydi isyana” sözünü daha somut olarak “kapitalist modernite alışkanlıklarına karşı haydi isyana” biçiminde formüle etmek daha genççe olacaktır. Ünlü filozof Adorno’nun “yanlış hayat doğru yaşanmaz” sözünü de burada meramımızı izah için destek amaçlı kullanırsak anlatmaya çalıştığımız daha iyi anlaşılmış olur. Kapitalist modernite dönemini yaşamaktayız. Yaşanmış moderniteler içinde kendisini en fazla genç göstermeye çalışan bu modernitedir. Bunun kendisinin ölüme doğru gitmesiyle bir bağı vardır. Kapitalist modernitenin elinde gidebileceği bir adres, sığınacağı başka bir liman görünmemektedir. Artık kurduğu hayatla yaşamı daha fazla oyalayamaz. Gerçek yaşamda şeklini değiştirerek, boyayarak, DNA’sını bozarak, estetik cerrahilerden geçirerek kendisine mal edip yeniymiş gibi sunacak tek bir şey bırakmadı. Bunun için tüm savaşını ve saldırısını sanal alem yoluyla veriyor şimdi. Kapitalist modernitenin kendisinden önceki iktidar modernitelerinden daha çok saldırgan olmasının sebebi tükenmişliğinden ve kendine güvensizliğindendir. Kapitalizm ve onun modernitesini temsil eden zümreler ve her türlü kültürü hakkında insanlık, ilerde kölecilikten daha çarpıcı şeyler yazacak ve çizecektir. Kendisini kadınlar ve gençlerle dayayarak ayakta tutmaya çalışan bu modernite, iktidar kültürünün en son aşaması olduğu için en yaşlı hayatın icatçısı ve sahibidir. Kadınlara ve Gençliğe çok yönelmesinin felsefik ve ideolojik arka planında bu gerçeklik ve kendisini sürdürülebilir gösterme mantık ve amacı vardır. Genç Yaşama Tuzak Kuran; Kapitalist Modernite… Kapitalist modernite gençlik yaşamına karşı tuzak kurma ustasıdır. Yaşamın genç olma karakterinin verdiği esnekliği kullanarak yaşamı bükmüş, bin bir zincirle bir daha doğrulmaması için adeta kayalara bağlamıştır. Ahlak kurallarını yaşamdan uzaklaştırmış, bunun yol açtığı ölçü tanımazlığı yaşamın esnek hali diye topluma sunmuştur. Bu işte özellikle genç kuşakları kullanmaktadır. Kapitalist modernite, insan bireyine rahat hareket etme olanağı tanıyan yaşamdaki esneklikten toplumsal yaşama saldırıyı çıkarmıştır. Esneklik yaşama istediğin saldırıyı yapabilirsine dönüştürülmüştür. Bu kapitalist tuzağı bilgi ve komünal bilinçle aşmak önemlidir. Ve bu görevin başarısı her kesimden önce gençliğin önünde durmaktadır. Kapitalist bireyci serkeşliğin içi boş çılgınlığına bilinçle yoğrulmuş Apocu isyancılık gibi karşılık verilmelidir. Kapitalist modernite yaşamı baştan sona iktidar kültürü ile yükü olduğu için demokratik toplum yaşamına saldırısı hayatını sürdürme gerekçesidir. Yine kendisinden önceki iktidar olan feodal dönem modernitesine ait yaşam kalıplarını ele geçirip kendi karakterine göre biçimlendirmeyi de topluma ilericilik olarak hep sunmuştur. Bu iki yöntem kapitalist modernitenin var olma biçimidir. Yeni bir hayat ve toplumsal inşaya giderken bu temel özellikleri bir an olsun unutmamak başarı için bir diğer şarttır. 119 Sayı 60 2014 Kendisini hayatın demokratik değerlerine saldırı ve eski modernitenin aşılması arkasına saklayarak sunan kapitalist modern yaşam, demokratik yaşama saldırısındaki birinci hedef kitlesi kadınlar ve gençlerdir. “Ben yeniyim” derken sunduğu her şeyde de bu iki toplumsal kesim ilk hedeftir. Örneğin hemen her gün onlarca kadının katledilmesine rağmen kapitalizmin kadınlara “özgürlük” getirdiği sözü en çok duyduğumuz sözdür. Kötü alışkanlıklara bulaştırıldıkları için her gün onlarca tehlikeli suç işleyen ve ölen gençlere rağmen “en rahat ifade ortamını gençlere” kapitalizm döneminde yaratıldı sözü sıkça duyduğumuz bir diğer ifadedir. Bu yalanlara karşı ahlaki toplum kurallarını öne çıkararak doğru namuslu yaşamı göstermek gerekir. Gençleri tüketenin kötü şeylerin müptelası yapanın kendisi olduğunu ondan uzaklaşarak tüm topluma göstermek mümkündür. Milliyetçiliğin başta eğitim olmak üzere kültürel yaşamın her hücresine bulaştırılması yine yerine ve zamanına göre başta dincilik olmak üzere diğer ideolojik argümanlarla hayatı zehirlemesi gençler önüne kapitalist hayat tarzının çıkardığı en büyük tuzaklardan bir diğeridir. Kapitalist hayat ruhsuzluğu ve değersizliği yarattı. Gençliğin kendini bulması ve kimlik sahibi olması önünde en büyük engellerin başında bu özelliği gelir. Gençler toplumsal yaşamda kendilerini anlayanların olmadığını bunun için hep yalnız kaldıklarını belirtirler. Bunun asıl sebebi kapitalist ruhsuzluk ve değersizliğin kişinin psikolojisinde topluma karşı yaratığı güvensizlik ve inançsızlıktır. Daha doğrusu bireyine karşı sorumlu olan bir toplumsallık ortada bırakılmamıştır. Bu hayat tarzından kaynaklı gençler toplumdan uzaklaştırılmıştır. Maalesef bunda epeyce bir yol alınmıştır. Bu saldırıdan kaynaklı yaşamın her zaman genç olması özelliği her zaman dinamik olan gençliğini önemli oranda kaybetmeyle yüz yüze kalmış ve adeta her zaman olması gereken yaşamın yaşlı halidir sonucuna yol açmıştır. Toplumdan uzaklaşmak, olay ve 120 olgular karşısında duyarsız kalarak adeta yaşlı biri gibi bu dünyadan el etek çekip son nefesini vermeyi beklemek gibi olmak tam bir yaşlılık hali değil midir? Bu saldırıya karşı gençlik kendi toplumsallığını komünlerini kurarak alternatif yaşam alanlarını yaratmalıdır. Bilindiği gibi ikinci dünya savaşından sonra bu yönlü birçok arayış olmuş ve nihayetinde de toplumsal ve siyasal etkileri halen devam eden 1968 kuşağı ortaya çıkmıştır. Kapitalist modernite demek tek tip olmak demektir. Kapitalist modern yaşam asker polis kültürlü toplum demektir. Bugün neden sivil toplum olarak adlandırılan başka bir toplumsal gerçeklik arayışı ortaya çıktı sorusu üzerinde düşünülmesi gereken bir sorudur. Kime ve neye karşı sivil toplum? Kuşkusuz günümüzde kast edilen sivil toplum ile değişik bir gerçeklik ifade edilmeye çalışılmaktadır. Ancak kendisini açık toplumun kurucusu, özgürlükçü toplumun öncüsü, demokrasi icatçısı olarak sunan bu kapitalist modernite döneminde gerçek kendisinin söylediği gibi ise neden sivil toplum demokratik hakların korunması gibi kavramlar ve kurumlar oluşsun ki! Kapitalist modern yaşamın zirvesinin faşizm olduğunu bilmek gerekir. Kapitalist modernite gerçekleri ters yüz etme icatçısı olduğu için kendi özü olan faşizme karşıymış gibi kendisini sunmaktadır. Faşist kültür eril, düşüncesiz, yüzeysel, lümpen ve bireyciliğin en örgütlü halidir. Çağımızın hakim modernitesi bu özsel saldırı tarzını her zaman en fazla gençliğe karşı yürütmüştür. Tek tipleştirilmiş bir hayat içine hapsederek monotonluğa mahkum kılınmış gençlik kapitalizmin eseriyken kendisini sadece ve sade fiziki biçimlerdeki (birçoğu ucubelik olan) farklılıklar üzerinden nasıl sunduğunu hepimiz bilmekteyiz ve görmekteyiz. Bu tam bir ibretlik durumdur. Beğenmediğimiz feodal dönemde bile bir çırpıda onlarca sayabileceğimiz genç yaşta icat ve ekol sahibi olmuş alim, sanatçı ve entelektüel hata siyasetçi olduğunu biliyoruz. Yaşam enerjisi ile dolu olan gençlik, Kapitalizmde ise bir çırpıda milyon dolar kazana bilen topçu-popçu hayalleri ile derdest edilmiştir. Ancak gel gör ki “en gelişkin, en bilinçli ve bilimsel akıl ile düşünen gençlik benim gençlik” diye bilmektedir. İşte birde bu sebepten kaynaklı gençliğin içinde demokratik toplum komünleri ile yaşadığı ayrı akademileri, tarım başta olmak üzere üretim çiftlikleri, spor kulüpleri, sanat kurumları, siyasi örgüt ve birimleri olmak zorundadır. Bir kaç ahlaki değere dayanarak dahi kapitalist modernite eleştirisi yapıp onun gerçek yüzünü deşifre etmek mümkündür. Zaten bu sistemin gücüde güçsüzlüğü de ahlaksızlığındandır. Yeni bir toplumsal inşa işinde de bu elimizdeki en önemlidir. Hata bir çok açıdan kolaydır da. Ancak eleştirilenin yerine ne koyacağımız en az eleştirisi kadar gerekli ve önemli bir konudur. Kuşkusuz söz konusu olan yaşam ise eleştiriden kastımız toplumsal mühendislik yapmak değildir. Yeni bir yaşam sunmak, hayatın tüm inceliklerinde sanatçı inceliği ile yaklaşmayı gerektirir ki bu çok zor bir iştir. Fakat bilinmelidir ki yaşamın kendini üretme diyalektiği ve üretirken akacağı bir mecrası vardır. İşte eleştiri ile o mecrayı bulmak hedeflenmektedir. Ahlak ve politika bu işte baş kılavuz rolü oynayacaktır. Ahlak toplumda turnusol kağıdıdır. Neyin yararlı ve zararlı neyin iyi ve kötü olduğunu görmek için ahlak baş vurulacak yegane terazidir. Bil- Bir kaç ahlaki değere dayanarak dahi kapitalist modernite eleştirisi yapıp onun gerçek yüzünü deşifre etmek mümkündür. büyük silahtır. Kapitalist modernite şahsında iktidar kültürü ile biçimlendirilmiş yaşama alternatif üretirken genelde iktidar orijinli modernitelere özelde de kapitalist modernite yaşamını aşmak olmazsa olmazımızdır. Yeni bir toplumsal inşa yolunda ilerlerken en dikkat etmemiz gereken toplumsal ahlak kurallarıdır. Kapitalist modernite algısından kaynaklı ahlak denilince birçok kişi feodal değer yargıları olarak bilinen kurallardan bahsedildiğini düşünmektedir. Bu doğru değildir. Bahsedilen bencillik yerine paylaşımcılık, tüketicilik yerine ölçülülük, maddiyatçılık yerine manevi paylaşım, yabancılaşmışlık yerine dostluktur. Yeni bir yaşam için bu tür ahlaki ve kültürel davranış ve kurallar en önde gençlik topluluklarında yaşam bulmalıdır. Çünkü çağımızın toplumsal mücadelelerinde öncülük kesinlikle ahlaki yanı ağır basan bir öncülüğü şart kılmaktadır. Kapitalist İktidarın Yerine Geçecek Yaşam… Bir sistemi yaşamı ile eleştirmek dik gençlik algısından da kaynaklı gençlik hareketlerinin kendi içinde ahlaki olmaları kadar sömürgeciliğe, iktidar ve devlete darbe vuracak ve aşacak başka bir eylem türü daha yoktur. Bir sistemi her anlamdaki kültürü ile aşmak istiyoruz. Yaşamına alternatif bir yaşam sunarak ilerlemek istiyoruz. Kesin ve kalıcı bir başarı için toplumsal bir varlık olduğumuzu bilerek ilerleyeceğiz. Kapitalist modernite toplumu toplu olmaktan çıkardığı için bu ilke ile hareket ediyoruz. Toplum kurumları ve toplulukları ile vardır. Ana hatları ile toplumsal kurumların ve toplulukların işlevselliklerini bilince çıkaracağız. Egemen sistem toplum gibi kurumlarını ve bileşenlerini de paramparça etmiştir. Sistemin tahrip ettiği toplumsal alanlar doğru tespit edilmez ve buna karşı yapılması gerekenler yerine getirilmezse alternatif bir yaşam ve siyasal sistem yaratılmaz. Kürt Halk Önderliği, Demokratik Ekolojik Ve Kadın Özgürlükçü Toplum paradigması ile kapitalizmin temel argümanlarının neler olduğunu ve bunları topluma 121 Sayı 60 2014 karşı nasıl kullandığını kapsamlıca belirtmiştir. Bu bağlamda özellikle devlet ve devletin yarattığı ulus kavramlarını en azından bunları aşacak şekilde ortaya koymuştur. Devlet sistemine alternatif olarak demokrasiyi, devletin ulusuna karşı ise demokratik ulusu tanımlamıştır. Demokratik ulus bir anlamda yeni kurum ve kuruluşları ile şekil alacak toplumsal yaşam demektir. Yani demokratik ulusu inşa etmek yeni bir toplumsal yaşam ortaya çıkarmak manasına gelecektir. Bunun için tüm belirtiklerimiz, toplumsal yaşama dair vurguladıklarımız demokratik ulus içinde geçerli olmaktadır. Kürt hak önderliği, yeni yaşam paradigmasında inşa işinin öncülüğünü farklı nedenleri yanında yaşamın genç olma özelliğinden de kaynaklı gençliğe ve sürekli üreten anacıl karakterinden kaynaklı kadınlara vermiştir. Gençlik toplumsal bir kuşak olarak bu öncülük görevini yerine getirirken önemli avantaj ve dezavantajlara sahiptir. Beş bin yıllık egemenlikli sistem toplumda gençlere dönük oldukça olumsuz bir algı oluşturmuştur. Bu konuda özellikle sistemin kendi yaşam tecrübesi ve toplumda yarattığı iktidar kültürüne dayalı parçalanma, gençlerin yaşam içinde dikkate alınmamasına yol açmıştır. Gençlerin yaşamda dikkate alınmaması hayatın özellikle dinamik, heyecanlı ve hızlı ritimli değişkenliğini baltalamaktadır. Bu da insanda yaşamın sürekli sabit, monoton olduğu duygu ve düşüncesine yol açmaktadır. Gençliksiz bir yaşam ihtiyarların yaşlı tecrübelerini topluma iktidar kültürüyle daha fazla dayatmalarına da yol açabilir. Yaşlı tecrübenin kendine duyduğu güvenden de kaynaklı kalıpçı, durağan olma yanı vardır. Çok defa farkında olmadan bu özellik toplumsal yaşamın demokratik özelliğinin gelişmesine ve üretkenliğine engel olmaktadır. Kapitalist devlet ulusuna alternatif demokratik ulusu inşa ederken gençliğin yaşamın genç olma özelliği ile hızla birleşmesi imkanı her zaman göz önünde bulundurulmalıdır. Uygarlık gençliği her zaman yaşam 122 amatörü olarak tanımlamıştır. Bu tanımlamasını haklı ve doğru göstermek için gerekli bilgi ve olanakları gençlerden sakınmış yaşam içinde gençleri kılavuzsuz bırakmıştır. Kılavuz gösterdikleri de her zaman kendi sistem adamları ve aygıtları olmuştur. yeni bir toplumsal formun inşası için gençlerin bu eksende yaratılan dogmaları parçalaması denebilir ki özgür yaşamın gelişip kökleşmesinde en önemli katkıyı yapacaktır. Gençliğin bilinçle ve olgunlukla yaşama yaklaşması ve bu temelde yaşama katılırken kendi özü olan arayışçılığını yaşamla birleştirmesi kadar özgür ve demokratik yaşamı topluma kabullendirecek başka bir yol daha yoktur. Demokratik ulus inşasında bundan daha etkili bir silahta az bulunur. Çünkü her egemenlikli sistem modernitesinin basite aldığı, küçümsediği ve sadece fiziki gücünü kullanma ihtiyacı duyduğunda hatırladığı gençliğin aklı ve hayalleri ile hem de kurumsal örgütlülüklerini geliştirerek toplumsal yaşama katılması yeni yaşamın etkisini ispatlamada altın değerinde olacaktır. Bu konuda tarihten bolca örnekler vermek mümkündür. En yakın dönem örneğimiz PKK’nin ilk dönem kadrolarının toplumda yaratığı etkinin toplumda yol atığı köklü inançtır. Bu inancın Kürt toplumunda çeyrek asır gibi bir zamanda ortaya çıkardığı değişimdir. Yeri gelmişken PKKnin bir gençlik hareketi olarak doğduğunu ve belirttiğimiz sebeplerden kaynaklı hep genç kaldığını vurgulamak gerekir. Demokratik Ulusa Doğru Genç Yaşam… Demokratik ulusa doğru yol alırken gençliğin yeni yaşam arayışında en büyük avantajlarından biride toplumun gençliği yarınımız olarak tanımlaması ve eksikte olsa geleceğe yönelik gençlikten beklentilerinin olmasıdır. Demokratik ulus toplum paradigmasında gençlik yarın değil bizzat yaşanılan zamanın kendisidir. Bu felsefik ve ideolojik nedenlerden kaynaklı gençlik demokratik ulus toplumu içinde yarını bugünden kurma ve özgürleştirme rolü oynayacaktır. İktidar kültürünün kirlettiği devlet hakimiyetindeki toplum, gençliği yarına hazırlarken kuşaktan kuşağa o kirli kültürü empoze etmektedir. Bundan kaynaklı gençlik günlük yaşamda çok bilinçli ve planlı terbiye edilme yöntemlerine tabi tutulmaktadır. Demokratik toplumda gençliğin kendi işlerinin hemen hepsi kendisince yürütülecektir. Bu direkt sorumluluk almak anlamına gelmektedir. O zaman hızla politikleşmek ve politik kurumlarını kurmak ile yükümlü olacak bir gençlikten bahsetmekte olduğumuz anlaşılmaktadır. Demokratik ulus toplumu içindeki gençler ahlaki politik toplumun en yaratıcı bileşeni oldukları için daha başından itibaren sağlam örgütlemelere sahip bir konumda olmak durumundadırlar. Gençlik örgütlerinin demokratik ulus inşasında en temel bileşen oldukları gerçeği bir an bile olsun unutulmamalıdır. Kurumsallaşıp örgütlendikçe gençlik, biyolojik bir olgu olmaktan çıkıp toplumsal bir bileşen olup kalıcılaşarak yaşamı her zaman genç tutacaktır. Toplumsal mücadelelerde gençliğin rolü konusu eski bir tartışmadır. Genel hatları ile bilinmektedir. Günümüzde gençliğin toplumsal mücadelelere katılırken aşılması gereken toplumsal geleneklere takılmaması kendisiyle toplumu değiştirip dönüştürmesi konusu daha yararlı bir tartışma olacaktır. Yani neyi nasıl değiştireceği, yeni olarak neyi getireceği konusu olması gereken tartışma ve pratiktir. Özellikle Ortadoğu gibi toplumculuğun, toplumsal algının, iktidarcı toplum geleneklerinin içine sızdığı yanları çokta olsa sahip olduğu ahlaki değerleri güçlü olan bir coğrafyada, asıl önemli olanın ne dediğin ve ne yaptığındır ilkesi her zaman hatırda olmalıdır. Bunun için Ortadoğu’daki toplumsal mücadeleler tarihi iyi okunmalıdır. Sol ve sosyalist düşüncelerin ve hareketlerin neden etkili olamadıkları üzerinde çok düşünülmelidir. Bu konularda 68 kuşağından sonraki Türkiye solu iyi bir inceleme konusudur. Kürdistan ve kısmen de Filistin gibi ülkeler istis- nası dışında neden Ortadoğu’da hemen her zaman dinci ve sağcı fikirler-örgütler toplumda daha baskın olmuştur konusunu iyi tartışmak ve sonuç çıkarmak gerekmektedir. Bu konuda da Kürdistan özgürlük mücadelesi anlaşılması ve öğrenilmesi gereken en somut ve çarpıcı olgudur. Demokratik toplum mücadelesi verilirken gençlik hareketinin kendi coğrafyasını iyi tanıması ve geleneklerini iyi bilmesi başarısı için şarttır. Çünkü söz konusu olan bir toplumsal formdan başka bir toplumsal forma geçmektir. Bu çerçevedeki tartışma ve akabinde atılacak pratik adımlar toplumsal dogmaları parçalayarak yol almayı sağlayacaktır. Zaten gençliğin yeni bir toplum inşa mücadelesindeki bir diğer görevi de iktidar kültürünü ihtiva ve ifade eden dogmaları her kesimden daha cesaretli adımlarla parçalama pratiğini yerine getirme gücünü göstermesidir. Gençlikte kadına benzer biçimde yaşamın her alanında mevcut olan sosyolojik bir toplum bileşendir. Bu gerçeklik gençliğin doğru ve yeterince bilinçlenmesi ve örgütlenmesi hallinde toplumsal yaşamı direkt etkileyecek bir güç olduğunu göstermektedir. Gençliğin toplum içindeki bu konumundan ötürü Kürdistan özgürlük mücadelesinde gençlik bir kongre şeklinde ele alınmıştır. Ayrı bileşenleri olan bir toplum gibi örgütlenmiştir. Yine genç kadın benzer biçimde kendi alt bileşenlerini örgütleyerek özgün kimliğini oluşturmaktadır. Özcesi yeni yaşamın yaratılıp kurumsallaştırması işinin siyasal boyutunda da gençlik öncü bir konumdadır. Demokratik ulus inşasında gençlik ne feodal kültürün beğendiği sesiz, onaylayan, utangaç, her emre amede ne de kapitalist kültürün yaratığı sorumsuz düşüncesiz ve anti toplumcu kişisidir. Demokratik ulus inşasında gençlik, alim, siyasetçi, savaşçı, sanatçı, sporcu, üreten kısacası hayatın her alanı genç ruhu ile katılarak hem mücadelesini hem de yaşamını gençleştirip genç tutacaktır. 123 Sayı 60 2014 IŞIĞI TANRILARDAN ÇALMAYA HAZIR GENÇ PROMETELER OLMALI “Gençlerini kaybeden toplum veya tersine toplumunu kaybeden gençlik yenilmiş olmaktan öteye kendi varlık hakkını kaybetmiş, ona ihanet etmiş demektir. Gerisi çürüme, dağılma ve yok olmadır. Buna karşı toplumun temel görevi, varoluşunun temel araçları olarak kendi eğitim kurumlarını geliştirmektir. İçerik olarak bilimsel, felsefi, sanatsal ve dilsel yorumlarını bilim-iktidar yapılanmasından ayrıştırmak, anlam devrimini başarmaktır. Aksi halde toplumsal varlığın ahlâki ve politik dokularını işlevsel kılmak mümkün olmaz.” Önder Apo Bir toplum gençlerini nasıl kaybeder? Bedensel olarak varlığını sürdüren toplum, her yaştan insandan oluşmasına rağmen gençlerini nasıl kaybeder? Bir toplumun gençlerini kaybetmesi, o toplumun genç kuşaklarının o toplumun toplumsallığına, varoluş zihniyetine, kimliğine, kültürüne göre yaşamaması demektir. Kapitalist modernitenin tüm toplumlara yaptığı saldırıların amacında toplumlara gençlerini kaybettirmek vardır. Bilgi-iktidar yapılanmalarının karşı devrim olarak gerçekleştirdikleri bu eylem karşısında yapılması gereken, bir yandan toplumların gençlerini bu yapılanmalardan kurtarması için kendi eğitim kurumlarını 124 geliştirerek yeni sosyal bilimsel inşalar gerçekleştirmesidir. Diğer yandan da gençlerin kendi kaybolmuşluklarının farkına vararak özgür kendiliklerini yaşayacak kurumlaşmaların inşasına öncülük etmek, bu vesileyle toplumlarının kendi kendine ihanet içinde olmasını engellemek, bir anlamda toplumu özgürleştirmektir. Gençlik hareketleri demokratik uygarlığın temel bileşenlerinden biridir. Çünkü tarihi yapanlar toplumlardır ve toplumun zihinsel ve bedensel olarak en dinamik kesimi gençlik kesimidir. Gençlik kendi özgünlüğünden dolayı devrimsel mücadelenin tüm dinamiklerinde yer almak, hatta daha öncelikli olarak dinamikleri de kendi konumlarına göre belirlemek durumundadırlar. Toplum karşıtı saldırılar, tarihte ilk karşı devrim olarak niteleyebileceğimiz hiyerarşinin doğuşu ağırlıklı olarak hile ve yalana, zihniyet gücüne dayanıyorsa, mücadelenin zihniyet boyutu tabi ki öncelik arzedecektir. Özgürlük mücadelelerinde zihniyet devrimi yapılmazsa toplumun dönüşmesi, değişmesi de beklenemez. Gençliğin zihniyet devrimi yapabilmesi ve bunu toplumsal devrime taşıyabilmesinin ön koşulu sosyal bilim alanını en temel mücadele alanı olarak görmesidir. Bugünün en yetkin sosyologlarının “Hepimiz burjuvazinin kutsal mabedinde aynı şerbeti içtik” diyerek öz eleştiri verdikleri durum gençlik için olmuş ve bitmiş bir şey değildir. Gençlik, burjuvazinin kutsal mabedinde şerbeti içmiş bitirmiş değiller henüz, bu eylem geçmiş zamandaki bir eylem değildir. Gençlik şu an, nerede olursa olsun, hangi konumda, sınıfta, iş yerinde, mekânda bulunursa bulunsun, bu şerbet yanılsamalı zehri içmeye zorlanmaktadır. Sosyal bilimlere yönelmek bu zehrin farkına varmayı ya da şerbet yanılsamasını sorgulamayı önceller. Aydın gençlik diyebileceğimiz öğrenci gençliğin de sistemin farkında olmasına rağmen aynı zehri şerbet niyetine içmeyi kabullendiğini tespit etmek zor değildir. Gençlik birey ya da hareketleri için, sistem içinde sistemin bilincinde, farkında olduğunu savunmak, bu durumdan kurtulmadıkça gençliği sistemin mezheplerini yaratan gönüllü hizmetkârlara dönüştürmekten başka bir işe yaramaz. Çünkü bu durumlar ya da kesimler, sistemin krizini aştıracak devinimleri de kendi varlıklarında barındırmaktadırlar. Devrimler tarihi boyunca bu konumdaki insanların sistemin inşasında ne kadar büyük roller oynadıkları bilinmektedir. Türkiye sol hareketlerinin 68 devrimci çıkışına rağmen bugün içinde bulundukları durum bunu açıklamaya yetecek düzeydedir. Tüm devrimler zihniyette başlamaktadır. Bundan dolayı kendi ufkuna zihniyet devrimini yerleştiremeyen gençlik sistemin zehriyle ölüm sınırlarında yaşamaktan asla kurtulamayacaktır. Zihniyet devrimi nedir, nasıl gerçekleştirilmelidir? Genç kuşaklar açısından zihniyet devriminin ilk koşulu gençliğin sistem içileştirildiği eğitim kurumlarının sorgulanması ve reddedilmesidir. Mevcut hâkim sistemin dayattığı eğitim kurumlarını, bilgi yapılanmalarını aşmanın ilk koşulu budur. Hiç doğru bulmadığı halde sınıf geçmek için hiçbir yanlışı ezberlemek zorunda değildir gençler. Ezberlenen her yanlış, yanlışlara aşinalık ve katlanılırlık, giderek yanlışların –çoğunda hiç farkında olmadan- dogmatikçe savunuculuğunu getirdiği gibi özgür iradeyi felç etmekte ve genç yaşlarda iradeyi kırarak sisteme bağımlılığın duvarlarını örmektedir. Gençliğin zihniyette felç edilme durumuna karşı büyük bir itinayla ve kararlılıkla hayal kurması, ütopya oluşturması ve bu ütopyalarını koruyacak öz örgütlülük oluşturması gerekir. Ütopyalar bir toplumun özgürlük düzeyini gösterir. Hayaller insanların özgürlük düzeyini ve yaşam penceresinin genişliğini gösterir. Hayalleri özgür olan bir genç ona dayatılan köleleştirici yaklaşımları asla kabul etmez. Özgürlük eğilimi olan kişi “bana dayatıldığı gibi yaşamak zorunda değilim” diyebilecek güçtedir ve bu düşüncenin gerektirdiği eyleme yönelebilir. Eyleme yönelebilmenin zihniyet devrimine yönelmekle başladığı bir gerçektir. Zihniyet devrimi gerçekleştirilmezse gelişecek eylemlerin birikip dolacağı bir özgür bilinç ve aydınlanmış zihniyet havuzu olamayacaktır. Kapitalist modernite karşısında kendi özgürlük ideallerimizi yaşayacağımız demokratik modernitemizi yaratmak çağın bilgi sınırlarını aşmakla mümkündür. Aydınlanmanın farklı yol ve yöntemleri vardır. Gençlik dinamizmi açısından gerekli olan yol ise aydın gençliğe dayatılan bilgi yapılanmalarını bilmek, bunların aydınlık değil karanlık yarattığını fark etmek ve kendi karanlığından kurtulmanın yöntem arayışına yönelmektir. Yöntem arayışı özsel ve biçimsel olarak her iki boyutta da gelişmelidir. Örneğin milyonlarca insanın moda adı altında faşizm yaşadığını bilmek gerekir. Bugün tek tip giysiler sadece hane kültürünün hâkim kılındığı hapishanelerde, hastanelerde, ordugâhlarda değil sokakta, evlerin içinde de dayatılmaktadır. Sistemin moda diye dayattığı makineden çıkmış insan tipini reddetmek, biçimsel olarak da kesinlikle belirlenmiş kalıplara girmemek, gençlik için zihniyetin köleliği reddettiğinin bir göstergesi olmaktadır. Devrimin ya da devrimsel eylemin temeli olmamakla birlikte kapitalist modernite- 125 Sayı 60 2014 nin dayattığı giyim tarzına karşı Kürt kültürel giysilerini giymenin bir zihniyet eylemi olduğunu bilmek gerekir. Bu küçük örnek, kendi yerelliğinden, kültüründen ya da göreneklerinden utanır hale getirilmiş Kürdün kölelik zincirlerini kırması demektir ki bunun için bir aydınlanma gerekmektedir. Çünkü demokratik uluslaşmanın temel şartı öncelikle kendi yerelliğini bilmek, bu anlamda kültürüne sahip çıkmak, kültürünü yaşatmak ve korumaktır. Bu öncül gerçekleştiğinde diğer uluslarla, etnik gruplarla ve inanç kesimleriyle ortaklıklar anlam kazanır. Yerelde özgürleşmeyen evrenselde özgürleşemez. Yereli bilmeyen evrenseli de doğru bilemez. Demokratik ulusun inşasında gençliğin entelektüel görevlerinin temelinde kapitalist modernitenin tüm unsurlarına karşı direnme yer almalıdır. Endüstriyalizme, ulus devletçiliğe ve kapitalizme karşı direnmedikçe, köklü olarak sistem karşıtı bir konumda durmadıkça yaşam da mümkün değildir. Bu anlamdaki entelektüel çabalar bilimi sermaye ya da hamallık olarak ele almayacak düzeyde olmalıdır. Ki bunun için de aydınlanma çalışmalarında direniş ilk koşul olmaktadır. Bununla bağlantılı olarak da yapılacak araştırmaların konuları, içerikleri, araştırma yöntemleri bir bütün sistem karşıtı olmalı ve bilimin gerçek anlamına yakışır tarzda olmalıdır. Öncelikli olarak sosyal bilimin esas alınması tabi ki olağandır. Çünkü sosyal bilim artan toplumsal sorunlara çözüm bulma amacıyla ortaya çıkmışsa da mevcut sistem içi ve pozitivist haliyle sorun çözücü olamamakta, tam tersine yeni sorunlar yaratan bir araç haline gelmektedir. Bundan dolayı toplum biliminden başlamak, özellikle Önderliğimizin Özgürlük Sosyolojisi adlı savunmalarından yola çıkarak yeni bir sosyal bilim tanımı yapabilmek şarttır. Egemen sistem içinde mücadele yürütebilmenin, sistem karşıtı olmanın ve demokratik modernitenin aydınlanma görevlerini gerçekleştirmenin ilk koşulu sosyal bilim alanını gençliğin temel 126 mücadele alanı olarak görmektir dedik. Bunun gerçekleşebilmesi için pozitivizmin, somut olarak da mevcut sosyal bilimlerin yol ve yöntemlerini sorgulamak ve hâkim yöntemlerin köleleştiriciliğini fark ederek aşmak şarttır. İdealizm ya da materyalizm olarak somutlaşan felsefi bakış açılarını sorgulamak ve eleştirmek kadar her ikisinin de ters uçlardan içine düştükleri yanlışları görmek ve yöntem sorgulamasını gerçekleştirmek gerekir. Zihniyet yapılanmasındaki düz çizgisel ilerlemeci, mutlakçı, kesintisizlikçi ve evrenselci yöntemlerin farkına varmak, bu yöntemleri eleştirmek şarttır. Bu yöntemleri eleştirirken mutlakçılığın ve evrenselciliğin karşısına sonsuz göreciliği koymak da aynı derecede yanlış bir yöntem olmaktadırlar. Doğru tüm evren için bir değilken sonsuz sayıda da değildir. Her ikisi de toplum bilimler açısından baktığımızda toplum oluşturmayan, toplumsallığa hizmet etmeyen zihniyet yapılanmaları olmaktadır. İlki faşizme götürürken ikincisi de toplumun sonsuz parçalanmasına, hatta bireyin dahi atomize olduğu bir anlayışa götürecektir. Toplumsal doğanın temel özelliği esnek zekâ kapasitesini en yüksek düzeyde barındırmasıdır. Zihniyetin özgürlük seçeneğine en fazla yakınlaştıran tarzda ilerlemesi de bu esnek zekâ sayesinde mümkündür. Önemli olan yöntemlerimizde bu esnekliği evrenselci katı sınırlara hapsetmeden ve değişim adına sonsuz bir formsuzluğa yöneltmeden uygulayabilmektir. Kapitalist modernite karşısında demokratik moderniteyi inşa ederken sistem içinde sistemden farklılaşarak kendini varetmeye çalışan akımlar da incelenmelidir. Postmodernizm bu anlamda ele alınmalı ve ciddi analizlere tabi tutulmalıdır. Hâkim modernitenin eleştirisinden yola çıkılıyorsa da postmoderniist yaklaşımların toplum doğasıyla buluştuğu ve ideal olduğu söylenemez. Bizim mücadele yaklaşımımız “sistemi nasıl olursa olsun ya da hangi eksenden olursa olsun eleştirelim” şeklinde ortaya çıkmamaktadır. Eleştirdiğimiz ve durduğumuz eksen, top- lumsal, ahlaki-politik ve insan yaşamının özgürlüğüyle bağlantılıdır. Bundan dolayı postmodernist akımların liberalizmle buluşan yanları iyi görülmeli ve eleştirel yaklaşım esas alınmalıdır. Modernitenin aşırı evrenselci, mutlakçı ve nesnellik adına putlaştırıcı yöntemi karşısında postmodernitenin aşırı göreci ve öznellik yaklaşımı da hakikate götürmekten uzaktır ve yanlış durumda olmaktan öte yanlışın hizmetkarı haline de getirebilir. Sonsuz göreciliğin mutlakçılığın karşı kutbu olduğunu bilmek gerekir. Mutlakçılığın bilimcilik putları karşısında sonsuz göreciliğin sayısız öznel putları da anlamlı toplumsal yaşam yaratmaktan uzaktırlar. Gençliğin entelektüel görevlerini yeri- sımasıdır. Doğanın, daha sonra kadının ve kölenin, en son tüm toplumun nesne konumuna indirgenmesi, bilimde halen kullanılan çok ünlü ‘nesnellik kuralı’ olarak karşımıza çıktı. Eskinin tanrı-kul ilişkisi özne-nesne ilişkisine dönüştü. Daha eskinin canlı doğa anlayışı yerini ölü nesne doğa ile üzerinde tanrısal özne insana bıraktı.” İkilemlerle düşünmek ve yaşamı bu düşünsel eksenle ele alarak yaşamak, özgür yaşam karşıtlığı anlamına gelir. Evrensel oluşuma ve yaşamın anlamına terstir. Çünkü yaşam özünde farklılaşmaya dayalıdır. Tüm doğada ve toplumsal yaşamda farklılaşarak varolma gerçeği esastır. Yaşamın özgür ve esnek olan, aynı zamanda esnek olduğu değiş- Bilginin ahlaki, politik ve etik-estetik yanı olmazsa bilgi adına toplum karşıtlığı yapılabilir ancak. Entelektüel görevler salt bilgiye, teoriye dayalı olmadığı gibi teorinin ve bilginin önemsenmemesi de değildir. ne getirebilmesinin önkoşullarından biri de insanlığın mahkûm edildiği özne-nesne zihniyetinden kurtulmanın adımlarını atmaktır. Özne nesne ikileminin ortaya çıkması bilginin ahlaktan kopmasının başlangıcıdır. Entelektüel alanın ahlak alanından kopması, toplumun varlığının ilk koşullarından olan ahlakı geri ve fazlasıyla öznel bulması, aynı zamanda nesnel bilgi adına insan gerçeğinden ve insan yaşamını oluşturan gerçeklerden kopması entelektüel alanın toplum için bir aydınlanma formu olmasından çıkmasıdır. Bu durum bilginin iktidar sahiplerinin eline geçmesiyle ortaya çıkmış olan bir durumdur. Bilgi, iktidarların eline geçince zaten toplumu aydınlanmaktan da uzaklaşmış olmaktadır. “En büyük felaketin kapısı keskin nesnelik-öznellik ayrımına gitmekle açıldı. Ardından ben-öteki ayrımıyla derinleşti. Daha sonra da birbirini yok eden diyalektik uçlara dönüştü. Bu ikilemler kesinlikle ahlâki ve politik toplumla sermaye ve iktidar ayrışmasının, çelişkisinin bir yan- ken olan gerçeğine ikilemlerle yaklaşmak yaşamı hapsetmek olacaktır. Farklılaşma tüm tarih, yaşam ve evren sorularına verilecek temel ve ortak cevap olmaktadır. Bu ortak yaşam cevabına karşı yaşamı ikilemlere hapsetmek evren ve insan hakikatinin inkârı anlamına gelir. Bu esnek zekâ yoluyla zihniyetin gerçekleştirmeye ve ulaşmaya çalıştığımız düzey, toplumsallaşmanın varlık koşulu olan ahlaki ve politik toplum olma halidir. Zihniyet yapılanmaları eğer ahlaki ve politik topluma yöneltmiyorsa ve bu varoluş zeminine dayanmıyorsa hiçbir şekilde özgürlükçü olamazlar ve hâkim sistemlerin hizmetkârlığından da kurtulamazlar. Bu anlamda gençliğin tüm düşünsel çabalarını ahlaki ve politik toplum olmaya odaklamaları, tüm düşünsel eylemlerini bu hakikatin ışığıyla süzmeleri gerekmektedir. Bilginin ahlaki, politik ve etik-estetik yanı olmazsa bilgi adına toplum karşıtlığı yapılabilir ancak. Entelektüel görevler salt bilgiye, teoriye dayalı olmadığı gibi 127 Sayı 60 2014 teorinin ve bilginin önemsenmemesi de değildir. Temelde bilginin nasıllığını önemseyen demokratik modernite, gençliğin yeni ve güzel bilgiye en yakın toplum kesimi olduğu gerçeğine göre şekillenmek durumundadır. Demokratik modernitenin inşasında esas alınan entelektüel, ahlaki ve politik görevlerin birbiriyle bağlantısı da önemlidir ve Önderliğimiz bu konuyu şöyle ortaya koymaktadır: “Üçü de birbiriyle sıkı sıkıya bağlantılı olan bu görevler entelektüel, ahlâki ve politik boyuttadır. Fakat aralarındaki sıkı ve karşılıklı bağlantı, kurumsal olarak kesin bağımsız olmaları gereğini ortadan kaldırmıyor. Tersine, her alan kurum olarak tarihte de, günümüzde de, gelecekte de bağımsızlığını korumak durumundadır. Aksi halde işlevlerini hakkıyla dernite güçleri açısından esasta zor dışındaki yöntemlerdir. Bunun en sağlam yolu da toplumun özü olan ahlak ve politikayı, demokratik, özgürlükçü ve farklılıkların eşitliğini esas alan yöntemlerin yaşamsal kılınacağı kurumlaşmalar oluşturmak ve toplumun kendi özgür varoluşunu yaşamasını sağlamaktır. Mezopotamya’da yaşanan ilk entelektüel devrimin gücü hala tüm modernitelere vurduğu damgayla varlığını hissettirmektedir. İlk buluşlar, keşifler ve yaşam inşasını yaratan aydınlanma ilk toplumsallaşma olarak tarihe geçmiş olsa da özünde de ilk ve tek toplumsallaşmadır. Tarihte toplum gerçeğinde belli değişimler olsa da toplumsallaşma diyebileceğimiz ikinci bir dönem ya da durum yoktur, olamaz da. Çünkü toplum bir defa oluşmuştur. Mezopotamya’da yaşanan ilk entelektüel devrimin gücü hala tüm modernitelere vurduğu damgayla varlığını hissettirmektedir. yerine getiremezler. Tarihte oldukça iç içe geçen bu alanlarla ilgili kurumlaşma ve görevleri netleştirmek, nasıl işbirliği içinde bulunabileceklerini düzenlemek çözümlenmesi gereken hususlardır.” Sistemin yaşadığı kriz temelde bir zihniyet krizidir ve öncelikle entelektüel alandan kaynağını almaktadır. Zihniyet devriminin gerçekleşmesinin önemini bu krizle bağlantılı olarak düşünmek şarttır. Sosyal bilimde entelektüel açılımlar yoluyla arayışlar yaratan düşün insanları bu krizi sorgulatmada önemli roller oynamaktadırlar. Ama bu rollerin yeni bir modernite inşasına yönelecek düzeyde olduğunu söylemek mümkün değildir. Toplum bilim araştırmaları ve çalışmaları toplumu ahlaki ve politik yaşamına yakınlaştırdığı oranda anlam kazanabilir. Toplumlar üzerinde zor yoluyla inşa edilen kapitalist modernite kurumları karşısında mücadele edebilmek, güç olabilmek ve yanlışı ortadan kaldırıp doğruyu yaşanılır kılmanın yolu, demokratik mo- 128 Ondan sonrası oluşan toplumsallığın nasıl süreceğine ilişkindir. Bundan sonrasında Sümer uygarlığının devrimsel etkisini görmek mümkündür. Son olarak da kapitalist modernitenin son dört yüzyıllık dönemde insanlığa bir din düzeyinde dayattığı bilimci bakış açısı, mekanik fiziğin kanunlarıyla oluşturulmuş ve tanrıkul ikilemi yerine özne-nesne ikilemi yerleştirilmiş, nesnelcilik yeni tanrısallık olarak hâkim kılınarak iktidarların eline verilmiştir. Bilim, tarihin hiçbir döneminde bu dönemde olduğu kadar iktidar aracı haline gelmemiştir. Bilimin iktidar aracı haline getirilmesi kesinlikle bilim olmaktan çıkması demektir. Çünkü toplumsallığın oluşmasında bilgi ve iktidarın yan yana gelmesi mümkün değildir. Her iki olgunun doğasına da terstir. Bilgi tüm insanlık ve toplumsallık içindir. Yaşamak ve yaşamı süreklileştirmek içindir. İktidar ise insanlığın ölümü demektir. Bir grubun, kesimin çıkarına tüm diğerlerinin ölümü demektir. Yaşatmayı değil sömürmeyi, uzun vadede ölümü amaç edinir. Bundan dolayı ikisi birbirine terstir. Tüm bu veriler ışığında toplumun en dinamik kesimi olan gençliğe şunu sormak gerekir: Gençliğin iktidarın denetimine girmeyecek ve iktidarın duvarları arasında hapsolmayacak bilgi yapılanmalarına ulaşma ve bu yeni özgür bilmeleri yaşamsallaştırma iddiası var mıdır, yok mudur? Bugün demokratik modernitenin en güçlü temsilcisi olması gereken üniversiteler ve diğer akademik kurumlaşmalar gençliğe hegemon sistem tarafından en fazla bilgi hamallığının yaptırıldığı kurumlar haline gelmiştir. Bu kurumlar, demokratik uygarlığın maddi ve manevi kültürünü, bilgi birikimini alarak yeni genç kuşaklara vermeyi, bu verme işlemini yaparken devletçi paradigmayı yeni kuşaklarda hakim kılmaya çalışmaktadırlar. Demokratik toplumların, örgütlenmelerin bu bilgi ve kültür birikimini kendi doğal toplum paradigmasıyla topluma verecek kurumlaşmalar oluşturmaması, toplumların en büyük kaybetme noktası olmaktadır. Önderliğimiz bu kurumlaşmaları ulus devletin yeni tapınakları olarak adlandırmaktadır. Buna karşın Avrupa merkezli sistem analizleri önemli oranda gelişmiş, sistem sorgulanmış ve farklı alternatifler ortaya konulmuştur fakat kapitalist modernite karşısında demokratik modernitenin inşası başarılamamıştır. “Avrupalı entelektüeller anlamlı açıklamalar (manifestolar), bilimsel disiplinler, felsefi ekoller, sanatsal eğilimler ve etik öğretiler geliştirdiler. Fakat toplumun ahlâki ve politik karakterini koruyacak kadar başarılı olamadılar. Tersine, sermaye ve iktidar tekellerine bağlandıkça, ahlâki ve politik toplumun imhaya varana dek hedef haline getirilmesinde sadece yetmezlik, eksiklik ve yanlışlıklarla izah edilemeyecek denli suç ortaklığı yaptılar. Entelektüel kriz işte böyle başladı.” Ulus devlet yapılanmasının temelinde eğitim kurumları vardır. çünkü bu kurumlaşma gençliğin, gençlik yoluyla devletin geleceğinin kazanılması ve ikti- darın kurulması için şarttır. Eğitim, ulus devlete göre gençleri eğmenin temel kurumlarıdır. Ordularda bu eğme işi tamamlanır. Bundan dolayı da zorunlu eğitimler ve zorunlu askerlik konusu kesinlikle devredilmez bir hak olarak görülür ulus devletlerde. Oysa öğrenmenin tek ve vazgeçilmez yeri ulus devletin eğitim kurumları değildir. İnsanlığın demokratik yaşamından süzülen bilgiyi salt okullarda, üniversitelerde ya da herhangi devlet kurumlaşmasının olduğu binalarda aramak yanlıştır. Bilgi, insanın olduğu her yerdedir. Tabi ki ulus devlet kurumlaşması da insanlığın birikimi olan bilgiyi taşıyıp yeni kuşaklara vermektedir. Ki bunu yapmadan asla kendini varedemeyecektir. Ama temelde reddedilmesi gereken noktalardan biri de bilginin veriliş tarzı, eğitim yöntemidir. Ortadoğu’da Kürtçe deyimle “bi darê zorê” tarzında eğitim verilmektedir. Eğitim, terbiye etmenin, bir forma koymanın, sınırları belirleyerek o sınırlar içine hapsetmenin temel yöntemi olmaktadır. Eskiden sopa ile yapılırken bugün bu yöntem büyük oranda aşılmıştır. Bugünkü yöntem, gençleri diplomasız kalmakla tehdit etmek, gençleri kaba deyimle “yarış atı” gibi koşturmak, gençlerin başında kırbaç sallar gibi sistem tehdidini her an gündemde tutarak terbiye etmeye çalışmaktır. Bu tarz bir öğretme yöntemi kesinlikle özgürlükçü bir yöntem değildir ve reddedilmesi gereken, yerine doğru olanın konulması gereken bir yöntemdir. İnsanı okumasını bilen insan doğru bilgiye ulaşır ve iyi-güzel yaşamaya adım atabilir. Çünkü “bilgi ve bilim ahlâki ve politik toplumun parçası”dır. Bilginin oluşması toplumsallıkla bağlantılı olduğundan kullanılması da toplumsallıkla bağlantılıdır. Tüm bilgiler, insanı vareden ve koruyan toplumun ayakta kalması ve sürekliliği için kullanılır başka türlü kullanılması akla dahi gelmez. Taa ki uygarlık ortaya çıkana, yalan söylenene, saldırı gerçekleşene, kadın köleleştirilene ve gençler salt işgücü olarak kullanılmaya başlanana kadar… İşte bu dönem bilginin toplumdan koparıldığı dönemlerdir. 129 Sayı 60 2014 Promete efsanesi ateş sembolündeki aydınlığı, bilgiyi tanrılardan çalmayı, aslında topluma ait olanı geri almayı anlatır. Buradaki ateş aydınlıktır. Aydınlığı yaratan bilgidir. Bilginin toplumdan çalınması; değerlerin, yasaların ve tüm üretimlerin tanrıçalardan çalınarak erkek tanrılar tarafından tekelleştirilmesidir. Bu bilgiye ulaştıktan sonra gençliğe düşen görevler daha da belirginleşmektedir. Bugün bilginin sonsuz çalındığı bir çağdayız. Her gencin Promete olması gerektiği bir çağdayız. Her bir genç ateşi tanrılardan çalan Promete gibi aydınlığı, bilgiyi ve anlamı oluşturan değerleri hâkim sistemin elinden çalma cesaretini göstermedikçe, bunun için adımlar atmadıkça bilginin iktidar odaklarının elinde tekel aracı olması da engellenemez. mak, gençliği tek tek bireyler ve toplum olarak kemiren ve eksilten sistem karşısından her gün kendini tamamlamayı, özgür bir varolma eylemi olarak bilmek ve bu gücü gösterebilmek müthiş bir yaratıcılık ister. Bugün gençliğin durumu daha çok ondan koparılanın ardından ağlamak, topluma dayatılan ve bireye toplum-aile tarafından uygulanan gerilikleri, sistemsel saldırıları görmek fakat bu gerçek karşısında kırılma yaşadığını ifade etmek şeklinde görülmektedir. Ondan koparılanı misliyle yaratmaya ve geri almaya iddialı bir gençlik, öncelikle zihniyette kendini ve toplumunu varetmeye, varlığını korumaya kararlı bir gençlik gerektirir. Gençlik, ulus devlet sınırları içindeki üniversite, akademi ya da benzer kurumlarda ne kadar bilgi toplarsa top- Mevcut sosyal bilimin nesnellik, bilimsellik, rasyonalite söylemlerine sığınarak geliştirdiği putçu anlayış yıkılmalıdır Gençliğin bu cesareti olmalıdır. Cesaretin olması için de öncelikle o bilginin, o aydınlığın topluma ait olduğuna ve egemenler tarafından çalındığına, bunun bir haksızlık olduğuna inanmak şarttır. Bu, özgür bilgidir. Eyleme götüren özgür bilgi insanın kendini gerçekleştirmesinin de temel yollarından biridir. Kendini gerçekleştiren bir genç ancak eyleme cesaret edebilir. Cesaret edebilmek, eyleme geçildiğinde karşılaşılacak zorlukların bilincinde olmak ve bu zorluklar karşısında direnme iradesini gösterebilme kararlılığında olmaktır. Promete’nin ciğerlerinin her gün kartallara yedirilmesi, bir parçasının her gün yok edilmesi ve her gün, gün doğumuna kadar Promete tarafından bu yok edilen parçanın yenilenmesi her bir gencin çözümlemesi ve kendine örnek alması gereken bir durumdur. Kapitalist sistemi de bu temelde ele alabiliriz. Gençliğin her gün bir parçasını yiyen ve yok eden sistem karşısında her gün o parçayı yenileyerek yerini doldur- 130 lasın, o bilgiler topluma ait kılınamıyorsa gençliği de insanlığından koparacaktır. Sonuç olarak şunu söyleyebiliriz: Gençlik Prometeleşmelidir. Mevcut sosyal bilimin nesnellik, bilimsellik, rasyonalite söylemlerine sığınarak geliştirdiği putçu anlayış yıkılmalıdır. Nuh’un putları yıkması değerinde bir eylem gereklidir bunun için. Putları yıkacak cesaret de ancak Deniz Gezmiş, Mahir Çayan, Mazlum Doğan ve Abdullah Öcalan ruhunu yaşayan gençlikte bulunabilir. Putlar, kapitalist modernitenin ulus devlet formuyla inşa ettiği kölelik araçlarıdır. Demokratik ulus temelinde bir aydınlanmanın yaratılması için öncelikle ulus devletin toplumların farklılıklarını yontarak, katlederek, renkleri öldürerek ortaya çıkardığı devletçi putlar, homojenleşmeyi süreklileştiren bir mekanizma yaratmakta, bunu da modern yaşam diye sunmaktadır. “Modern yaşam denilen, pozitivizmin bu gerçeğinin, daha doğrusu gerçekleri katletmesinin sonuçlarından başka bir şey değildir. Artık sanal toplum çağına eriştik. Hiçbir gerçek sanal toplum kadar olguculuğu açıklayamaz. Olgucu toplum sanal toplumdur. Sanal toplum olgucu toplumun gerçek yüzü, yüzünün ötesinde hakikatin ta kendisidir. Olguların anlamsızlığı (daha doğrusu kan banyosu, hayali toplum, tüketim toplumu anlamında anlamsızlık anlaşılmalı) sanal toplumla zirve yapıyor. Medyatik toplum, şov toplumu, magazinel toplum hep nesnel, olgucu anlayışın, pozitivizmin açığa çıkmış hakikatidir. Bu da aslında hakikatin inkârıdır.” İnkâr edilen hakikatler çağında gençlik kendi hakikatini bulmalı ve yaşamalıdır. İkilemlerden kurtulmalı, ikilemlerin toplumu parçalayarak hakikati inkâr ettiğini ve bu inkâr sistemini sürekli ürettiğini bilmeli, bütünlüklü düşünebilmelidir. Özgür düşünceye ulaşmalı, bilgi hamalı olmamaya ve bilgi iktidarlarının aracı haline gelmemeye özen göstermelidir. Hakikat yitimi zihniyette başladıysa arayış ve buluş da zihniyette olmalıdır. “Yitirilen, ahlâkî ve politik değerlerle birlikte yitirilmiştir. Tekrar bulmak istiyorsan kaybettiğin yerde arayacaksın. Yani uygarlık ve moderniteye karşı ahlâki ve politik toplumu, onun gerçekliğini arayacaksın, bulacaksın. Bununla da yetinmeyeceksin; tanınmaz hale getirilen varoluşunu yeniden inşa edeceksin. O zaman tarih boyunca kaybettiğin altın değerindeki bütün hakikatleri tek tek bulduğunu göreceksin. Bu temelde daha mutlu olacaksın. Bunun da ahlâki ve politik toplumdan geçtiğini anlayacaksın.” Tüm bu gerçekler ışığında şunu söyleyebiliriz: Alternatif entelektüel çabalar alternatif kurumlaşmalarla somutlaştırılmazsa toplumsallaşamazlar. Bundan dolayı da ulus devletin kurumlaşmalarına karşı, bu kurumlaşmaların toplum gerçeğine olmadığını gösterecek ve toplumsallaşmayı sağlayacak kurumların geliştirilmesi şarttır. Kendi eğitim evleri, akademi ve alternatif üniversitelerin kurulmasıyla bu kurumlaşmalar geliştirilmelidir. Devletin üniversiteleri ancak devletçi insanlar ve devletçi zihniyetler üretir. Özgür top- lumun kurumları ise özgür insanlar ve özgür zihniyetlerle oluşabilir. Bundan dolayı devlet kurumlaşmalarının kesinlikle aşılması ve yerine alternatif kurumların oluşturulması gerekir. Devlet kurumlarına hapsedilmiş ve bu kurumların icazetine bağlanmış bilimcilik kesinlikle özgürlükçü olamaz ve bu bilimin hiçbir birikimiyle demokratik modernite inşa edilemez. Kurumlaşmalara giderken hâkim zihniyetle inşa edilen kurumlaşmaların taklit edilmemesine, zihniyet, yapılanma, program ve hatta biçim olarak da devlet kurumlaşmalarından ve benzeri olan hâkim kurum anlayışlarından uzak durmak gerekir. Sistemin iyi taklitleri sistemi daha iyi yaşatmayı getirir. Bu tuzağa düşmemek için öncelikli olarak yapılması gereken, kurumlaşmayı demokratik bir zemin üzerinden gerçekleştirmektir. Bununla birlikte yeni entelektüel kurumlaşmaların devletten kesinlikle bağımsız ve özerk olarak kurulmalarıdır. Devletten bağımsız entelektüel kurumlaşmalara gitmenin bir koşulu da bu kurumlaşmalarda yer alacak çalışacak ve zihniyet devriminde iddialı olan bireylerin yetiştirilmesi, bu bireylerin kendilerini toplumsal özgürlüğe adayacak düzeyde bireyler olmalarıdır. Bu bireyler için belli bir bilim-bilgi altyapısı olması gerekirken bu gerekliliğin devletin diplomalarına bağlanmaması gerekir. Önderliğimizin deyimiyle “….dağdaki çobandan kentteki profesöre kadar ideası ve amacı olan herkesin katılım gösterebileceği öngörülebilir.” Bu yeni kurumlaşmalar için öncelikle bilim ve bilgi tarihi, aydınlanma tarihi derinlikli bir tarzda okunmalı, alternatif sosyal bilim ekolleri incelenmeli, miraslarından örnek alınacak yanlar kadar ders çıkarılacak yanlar da ortaya konulmalıdır. Bu çerçevede ütopik sosyalizmin mirası, anarşist eğilim ve örgütlenmeler, Frankfurt ve Anales Ekolleri, gençlik hareketinin dünyayı değiştirebileceğini kanıtlayan ve Önderliğimizin Gençlik kültür devrimi dediği 68 hareketi, bununla birlikte feminist ve ekolojist hareketlerin incelenmesi şarttır. “Demokratik moderni- 131 Sayı 60 2014 te hem uygarlık dönemi entelektüel pırıltı ve devrimlerini, hem de modernite karşıtı entelektüel çıkışların olumlu özelliklerini özümseme temelinde kendi entelektüel ve bilimsel devrimini yapmak durumundadır.” Her bir sistem karşıtı hareket, her bir örgütlenme ahlaki ve politik toplumu oluşturacak bir adım olarak değerlendirilmelidir. Sistem karşıtı hareketlerin temelde gençlik gücünden ilham aldığı gerçeği gençliği bu hareketleri doğru okumaya sevketmelidir. Ki ancak kurumlaşma temelinde çalışmalar somutlaştırılırsa entelektüel devrim gerçekleştirilebilir. Demokratik ulus esprisiyle bu kurumlaşmaları oluşturmak kadar, kurumlaşmaları tüm dünyaya yaymak ve insanlığın ortak entelektüel kaynaklarını oluşturmak da bir gerekliliktir. Bu temelde gençliğin ufkunda lokal, bölgesel, ulusal olduğu kadar kıtasal boyutta kurumlaşmalar da yer bulmalıdır. Demokratik modernite, entelektüel devrim yapılmadan gerçekleştirilemez. Ve bu devrim de mevcut entelektüel yapılanmayla gerçekleşemez. Demokratik modernitenin bu ihtiyacını karşılamak için aydınlanma kararlılığına ulaşmak ve yeni bir zihniyetle kadrolaşmak şarttır. Mevcut hiçbir kurumlaşmaya ve yapılanmaya benzemeyecek olan bir yapılanma şarttır. Önderliğimizin 2013 Newrozunda belirttiği “Ne eskisi gibi yaşayacağız, ne de eskisi gibi savaşacağız.” belirlemesi, gençliğin entelektüel alan için de esas alması gereken bir perspektiftir. Eskisi gibi düşünmeyeceğiz, eskisi gibi konuşmayacağız, eskisi gibi bilmeyeceğiz ve eskisi gibi yaşamayacağız. Bu anlamda gençliğin yeni düşünme, yeni konuşma, yeni bilme ve yeni yaşama tarzımıza öncülük etmesi, özgür ve onurlu yaşam için bir zorunluluktur. Gençliğin aydınlanma şartlarından biri de tarih okumalarıdır. Tarihe baktığımızda Kürt toplumunun ulus devletleşmedeki başarısızlıklarla dolu öyküleriyle karşılaşırız. Bu başarısızlıklar devletçi zihniyete girememiş olmanın da bir göstergesi olmaktadır. Tarihte karşımıza çıkan 132 ve soykırım yöntemlerinden biri olarak toplumumuz karşısında bir silah gibi kullanılan devletsiz olma faktörünü, Önderliğimizin ortaya koyduğu demokratik uluslaşmayı oluşturmaya çalıştığımız bu çağda başarıya dönüştürmenin en büyük gerekçesi ve şansı olarak görmeliyiz. Eğer Ortadoğu’nun demokratik uluslaşma şansının var olduğunu söyleyebiliyorsak, bu, Kürtlerin devletsiz bir toplum olmalarından kaynağını almaktadır. Dünya insanlığının tek özgür yaşam ifadesi olacak demokratik modernite de işte bu demokratik ulus bütünlüğü üzerinden yükselme şansına kavuşacaktır. Aslolan sistem içinden çıkmayı, düşünsel farklılığı ve yeni özgür yaşamın kurumlaşmalarını geliştirerek demokratik uluslaşmayı oluşturmaktır. Atılan adımlar, yürütülen mücadele ve ortaya çıkan başarı düzeyi demokratik ulus sosyalizminin hangi boyutlarda yaşandığını da gösterecektir. “Demokratik modernitenin kendini köklü bir aydınlanma devrimiyle iç içe inşa etmesi, geçmişten öğrenilmesi gereken derslerin başında gelir. Bununla birlikte hemen vurgulamalıyım ki, geçmiş şimdidir. Toplumsal doğanın asli varoluş biçimi olan ahlâki ve politik toplumun tüm geçmişinden fazla söz etmesek de (Ama özellikle neolitik toplumun, köy-tarım toplumunun, göçebeliğin, kabile ve aşiretin, dinsel cemaatlerin halen yaşamsallıklarını inatla sürdürdüklerini göz ardı etmemeliyiz), son beş bin yıllık sermaye birikim ve iktidar tekellerince kaybettirilen değerleri yeniden kazanmak için devrimsel nitelikte entelektüel ve bilimsel üretim demokratik modernitenin inşasında en çok ihtiyaç duyulan desteği oluşturacaktır. Olmazsa olmaz kabilinden bu ihtiyacı karşılamak için entelektüel görevlerimiz üzerinde yoğunlaşmamız, çözümleme ve çözme çabalarımızı yoğunlaştırmamız her zamankinden daha fazla hayati önem taşımaktadır.” * İDEOLOJİK YOLDAŞLIK? Yeni yaşama dair aradıklarını Özgürlük Hareketi’nde bulmuş ve özgür yaşamak isteyen genç yoldaşların nasıl bir dünyaya giriş yaptıklarını bilmeleri çok büyük önem taşır. Doğru bir başlangıç yapmak, doğru şekillenmek ve an’ı, geleceği bu doğru başlangıç üzerine kurmak özgürce solumak için gerekli. Özgürlük hareketi saflarında olunduğu halde, birbiriyle tezat onca duruşun ortaya çıkmasında -başlangıçlara çakılıp kalma anlamında olmamak üzere- yapılan başlangıçların direkt etkisi vardır. Yolun gereklerine göre yola girip öyle yürüyenlerle, yolun gereklerine göre değil de kendi yollarının ölçülerine göre davrananların ulaştıkları yerler farklı olmuştur, olmaktadır. Özgürlük hareketi saflarındaki bu kadar farklı duruşun altında yatan gerçeklik tam da budur: yollar farklı. Yürüyüş yola göre mi, kendine göre mi? Dolayısıyla geleceklerini merak eden gençlerin kahin olmadan bunu görmeleri mümkün. Toplumsal hafıza gereği öncüllerine bakarak, gelecekteki hallerini hemen anlayabilirler. Güzelleşmek, sevilmek ve özgürleşmek amacında birleşen bu insanların bu amaçlarına göre oluşmaları için kimi gereklilikler var. Her işin, her oluşun bir usulü olduğu gibi APOCULAŞMANIN da bir usulü vardır. Usulüne göre yapılmayan işler nasıl ki başarısız oluyorsa, usulüne göre olmayan APOCULUK da APOCULUK olmuyor. O halde APOCULUĞUN usulü nedir? Kendisiyle yoldaş olunmak istenen kimlik, yani Önderlik gerçekten de nasıl bir gerçeklik? Özgürlük ve demokrasi için mücadele etmek, onunla yoldaş olmak için yeterli mi? Önderliğin çeperinde olmak, onun etki sahasında bulunmak, ondan beslenmek, onun söylediklerini tekrarlamak, onunla yoldaş olmaya yeter mi? Dahası bağlıları bu kadar çok olan ve çevresinde bu kadar insanın bulunduğu bu Önderliğin gerçek anlamda ne kadar yoldaşı var? Onunla yoldaş olmak dar anlamda iki kişinin aynı yolu paylaşması mıdır acaba? Çok önemli olan ‘yol arkadaşlığı’ Önderlik ve onunla yoldaş olmak isteyenlerin ilişki diyalektiğine ne kadar uygulanabilir? Yoldaş olmak mı, yola girmek mi? Peki, ya Önderlik yolun kendisi olmuşsa? Önderlik birilerinin sınırlarını çizdiği bir yola hiç girmemiştir. Başkalarının yolunda değildir. Daha baştan beri kendi yolunu kendisi bulmaya çalışan, özgürlüğe, kendiliğe tutkuyla bağlı biridir. Daha yedi yaşındayken kendi annesinde sembolize edilen mevcut toplumsal gerçekliğin çiz- 133 Sayı 60 2014 diği sınırları kabul etmeyen bir duruştadır. Kendi yolunu kendisi çizmeye daha o yaşta yeltenmektedir. O nedenle o hazır bir sisteme dahil olan değildir. Kuşkulu kişiliği sayesinde ince eleyip sık dokuyan, sorgulayan, arayan ve doğru yolu kendisi bulandır. Mevcut sistem karşısında en iyimizde yaşandığı gibi dar-tepkisel bir duruşta da değildir. Pozisyonu tepki duyan, daralıp küsen, kendini verili toplumsallıktan yalıtan değildir. Tersine mevcut toplumsallığın bir çocuktan beklediğinin üstünde bir duruşun sahibidir ve eğer isterse verili toplumsallığı en iyi yapabileceğini herkese göstermektedir. Herkeste saygı uyandıran bu duruşuna rağmen kuşkulu kişiliği sayesinde yerinde durmaz, mevcut olanla yetinmez, yeniyi arar örneklerinde de görmekteyiz. Bencillik yolunda emin adımlarla ilerleyenler, her geçen an insanlıktan çıkmaktadırlar. İnsanlık onlarla utanç duyuyor. Gerçek insanlık onlar gibi insan müsveddesi tipler kendi içlerinden çıktığından evrenden, evrenin tüm bileşenlerinden özür diliyor. Onlardan kurtularak evreni kurtarmayı amaçlıyor. Sadece insan toplumu için değil oluş için kanserli bir yaratığa dönüşen egemen insan gerçekliği, bencillik yoluna düşmüşleri adına, sanına, ırkına, cinsiyetine, yaşına bakmaksızın aynı yere çıkarıyor: insanlıktan düşüş. Ezilenler için de aynı şey geçerlidir. Hakikatin yitiminden sonra onu arayanlar, hakikat yoluna girenler, kendilerini insanın doğasına bağlayanlar da aynı sonuca Yola girilmişse, yol kimseyi kayırmaz, kimseye torpil yapmaz, adil davranır, kendisini tercih edenleri, yolda yürüyenler yürüdükleri müddetçe, aynı yere çıkarır. ve bulur. Bekleyen değil, alternatifi ortaya koyandır. Yani inşacıdır. Gerçekten de Önderliğin daha başından beri en temel karakteristik özelliği yapıcılığıdır. Kendini oluşturan, kendisini doğuran bir gerçekleşmedir, yaşanan. Zaten Önderlik ile en temel ayrım noktamız da bu oluyor. Biz başkaları tarafından şekillendirilirken, o kendisini yaratıyor. Biz nesne pozisyonundan yeterince çıkmazken, o nesne olma halini ortadan tamamen kaldırıyor. Bir oluşum akışı halinde günümüze kadar gelen bu Önderlik gerçeğinin vardığı bir yer var. Bu yeri doğru anlamak ve ona göre pozisyon almak doğru yolda yürümenin de anahtarı oluyor. Yolcu Olmaktan YOL Olmaya Geçiş Yola girilmişse, yol kimseyi kayırmaz, kimseye torpil yapmaz, adil davranır, kendisini tercih edenleri, yolda yürüyenler yürüdükleri müddetçe, aynı yere çıkarır. Nitekim bunu hem egemenler hem de ezilenler cephesinden tarihi ve güncel 134 ulaşmışlardır. Terzi Hermes insan-tanrı diyalektiğini insan merkezli koyarken, Hallac ‘En’el Hak’ derken, Buda Nirvana’ya ulaşırken ve Önderlik de ‘ben evrenim’ derken hep aynı yolun yolcuları olarak aynı sonucu dillendirdiler. Aynı yolda yürüdüler ve o yol hepsine de adil davrandı, onlara kendi içlerindeki ışığı gösterdi. Böylelikle girdikleri hakikat yolunda, yol’un kendisi oldular. Önderlikte yaşanan bu hakikat gerçekleşmesinden dolayı, onunla yoldaş olmak, iki kişinin yaşadığı bir yoldaşlığın ötesindedir. Önderlik mevcut durumda bir yaşam duruşudur, bir özgür insan gerçekleşmesidir, bir tarzdır, girilmesi gereken yoldur. Yolun kendisi olmuş bir hakikattir. O artık anlaşılmış gerçekliktir. İspatlanmış başarıdır. Onun izinden gidilerek onunla yoldaş olunabilir. Ona katılmak, onu pratikleştirmek, onunla yoldaş olabilmektir. Ona yoldaş olmak, onun yoluna girmek ve o yolda yürümektir. Burada söz konusu olan aynı yola çıkmış olan iki arkadaşın bir paylaşımı değildir. Esas olan özgür insana nasıl katılınacağı sorusuna doğru cevaplar verebilmektir. Önderlikle yoldaş olmaktan ziyade onun yoluna girmek daha doğru bir anlama düzeyidir. Zira girilmesi ve yürünmesi gereken yol bellidir. YOL’un adı APOCULUK’tur. YOL olmuş olan Önderlikle yoldaş olunmaz, o YOL’A girilir. APOCULAŞMAK da an’da özgürlük gerçekleşmesi olduğundan ve sürekli bir oluşmayı gerektirdiğinden, O da APOCULAŞMAYA çalıştığını belirtir. Böylelikle YOL olmuş Önderlik, aynı zamanda o YOL’da yürüyen oluyor. ‘İvmeli yürüyüş’ünü ulaştığı hakikat düzeyinin bir gerçekleşmesi olan o YOL’da sürdürürken, o YOL’da yürüyenlerle YOLDAŞ da olmuş oluyor. Böylelikle hem YOL hem de YOLDAŞ olmuş oluyor, özgür insan duruşu. Yola Nasıl Girilecek, Nasıl Yoldaş Olunacak? Yolcu olabilmek için öncelikle yolda olmak gerekir. Yoldaş olabilmek için de aynı yolda olmak gerekir. Peki, Önderlik ile yolumuz ne kadar bir, ne kadar aynı yolda yürüyoruz? Yolumuz bir ise, aynı yolda isek, peki tarzda, tempoda, duyguda, düşüncede ve bir bütün olarak duruşta yaşanan bu uçurum da neyin nesi? Yolun adil olduğundan ve kendisini takip eden herkesi aynı kapıya çıkardığından bahsetmiş ve buna tarihten örnekler vermiştik. ‘Genelde devlet odaklı özelde kapitalist modern yaşamdan kopmuş’ ve ‘hiyerarşik devletçi sistemden tam kopmayı’ kendi deyimiyle ‘en büyük özeleştiri’ olarak vermiş Önderlikle yoldaş olmak istiyoruz. Kiminle yola çıktığımızı, nasıl bir insanla karşı karşıya bulunduğumuzu, onunla olmanın bize nasıl bir sorumluluk yüklediğini, bağlantılı olarak nasıl davranmamız gerektiğini bilerek yola çıkmamız çok önemli. Neyle uğraştığımızı bilelim. Sistemle kurduğumuz ya da sistemin bizimle kurduğu bin bir bağlı gerçekliğimize rağmen, sistemden tam bir kopuşu gerçekleştirmiş bir Önderlikle yoldaş olmak istediğimizi iddia ediyoruz. Doğru anlamayı gerektiren bir sorunun olduğu açık. Nedenlerine girmeyeceğimiz bu sorundan nasıl çıkacağımıza odaklanalım. Yoldaş olmak yani içinde erimek istediğimiz gerçekliğin özü şudur: hiyerarşik devletçi sistemden tam kopuş. Hemen “ya bunca yıldır üzerimizde etkide bulunan bu sistemden öyle hemen kurtulmak mümkün olmuyor” diyenlerimizin çokluğu hissedilebiliyor. Eğer Önderlikle yoldaş olunacaksa bu tam olmalı. Öyle yarım, çeyrek katılımla yola girilemeyeceği, dolayısıyla yoldaş olunamayacağı açıktır. Bu duruşla olsa olsa Önderliğin çeperinde yer alırız, etki sahasında bulunuruz. Bu duruşla Önderlikle olan farkımızı hep korumuş oluruz, ne onunla oluruz ne de onsuz yapabiliriz. YOL olan Önderliğimiz “Yoldaşlık ilişkilerini iyi kavramak gerekir.” diye başladığı değerlendirmesinde, YOL’a girmenin, YOL’da yürümenin, dolayısıyla YOLDAŞ olmanın usulünü kendisi belirliyor. Belirttiklerinin özünü olduğu gibi koruyarak, onları sadece maddeleştirerek tanımlarsak: · “Yoldaşlık ilişkileri toplumsal ilişkilerin özünü yansıtır veya yansıtmak durumundadır. · Tarihsel toplumu olduğu kadar geleceğin toplumunu da yansıtır. · Esas olarak ideolojik ilişkilerdir; ideolojinin açığa vurduğu ve ortaya çıkmasına yol açtığı hakikat ilişkileridir. · İki yoldaşın birliği bu anlamda sadece ideolojik birlik olmayıp, ideolojik kapasitenin yol açtığı hakikat birliği olarak yaşanmak durumundadır. İki yoldaş eğer gerçekten yoldaşlık sırrına erip birlik olmuşlarsa, bunu hakikatin güçlü temsili olarak kavramak gerekir. · Yoldaşların yoldaşı olmak, temsil edilen hakikatten pay almak demektir. Bunun dışında boşuna yoldaş tanımı aramamak gerekir.” Hangi duruşlarla yola girilemez, yoldaş olunamaz: · Büyük hakikat derdi olmayanların ‘yola’ girmemeleri gerekir. · Basit hevesler, güdüler ve çıkarların peşinde olanlar asla yoldaş olamazlar. 135 Sayı 60 2014 Bunlarla yoldaşlık yapılamaz. · Kör inançların, fanatik duyguların meczubu gibi olanlar da yoldaş olamaz. · Hele hele karı-koca ideolojisini aşmamış, basit eril-dişil ilişkisini kırıp zihniyet dünyasını özgürleştirememiş olanlar yoldaşlıktan dem vurmamalı ve bu yola girmeye boşuna heves etmemelidir. · Yoldaşlık ilişkisi para, mal, mülkiyet, karılık-kocalık, tüketim eşyalarına heves etme, nefsinin peşinde koşma, iktidar derdine düşme, kör cesaret veya korkuya kapılma gibi hakikat yolcusu olmaktan ve temsil edici kimliğine varmaktan alıkoyucu her türlü ilişki, düşünce, söylem ve eylemden uzak tutulmalıdır. Peki, ne yapmalı? nokta bellidir: öncüllerimizin hali. Dolayısıyla eğer yolumuzu değiştirmezsek önümüz öncüllerimizin halidir. Bu apaçık ortada olduğu ve bilindiği halde, bencillik, “olsun yine de ben görmek istiyorum, yaşamak istiyorum, denemek istiyorum” dedirtiyor ve uygulatıyor. İşte bu belirlenmişliktir, kendine güç getirememedir, kendini yönetememedir, nesne olma halidir. Böylesi bir şekillenişte var gibi gözükse de aslında yoktur irade. Duygular, güdüler, düşünceler, istemler, amaçlar hep belirlenmiştir. Oysaki yoldaş olmak istediğimiz Önderlik gerçeği farklı yerde durur. O insanlıkla kuklalarla oynar gibi oynayan bu ceberut sistemi reddetmiş, ondan kopmuş olandır. Onların istediği Böylesi bir şekillenişte var gibi gözükse de aslında yoktur irade. Duygular, güdüler, düşünceler, istemler, amaçlar hep belirlenmiştir. Oysaki yoldaş olmak istediğimiz Önderlik gerçeği farklı yerde durur. · Bu yönlü tehlikelere başarıyla karşı koymalı; aynı zamanda büyük hakikatleri her koşul altında söylemleştirecek ve eylemleştirecek ideolojik, politik, ahlaki ve örgütsel donanımla yüklü olmalıdır. · Birleşilmesi, birlik olunması düşünülen parti ancak bu kapsamdaki yoldaşlık ilişkileriyle gerçekleştirilebilir, tarihsel toplumun ve geleceğinin sözcüsü ve iradesi olabilir. PKK de ancak bu ölçülerdeki yoldaşlık ilişkileriyle tarihsel ve toplumsal rolünü oynayabilir.” (Demokratik Uygarlık Manifestosu- 5. Cilt) Aslında yapılacaklar nettir ve anlaşılmaz da değildir. Duruşlarımız yapılması gerekenleri zorlu kılıyor, hepsi o. Kişiliklerimiz bencillik tarafından o kadar sarılıp sarmalanmış ki, bizi çeken o kadar şey var ki, bunlardan sıyrılıp kendimizi yapılması gerekenlere veremiyoruz. Biz’deki toplumsal gerçekliğimiz düşmüş yola, ilerliyor. Mutlak kötü değil bu yol, ama hakikatin yolu da değildir. Bu yolun varacağı 136 gibi olan değil, insan doğasına uygun olandır. Bu Önderliksel gerçekleşme gelinen aşamada kişisel, örgütsel, toplumsal ve tarihsel sorunların çözümünü ‘demokratik, ekolojik ve kadın özgürlükçü’ paradigmaya bağlamış haldedir. Psikolog aramaya gerek yoktur, yaşadığımız tüm kişisel sorunlar bu paradigmaya girmemeden kaynaklandığı gibi bu sorunlardan kurtuluş da bu paradigmaya giriş ve buna uygun pratikleşme ile gerçekleşecektir. Örgütsel tüm krizlerimiz bu paradigmaya göre olmamaktan kaynaklandığı gibi, krizli hali aşarak çözüm gücü olmak da bu paradigmaya göre olmaktan geçer. Toplumsal çürümüşlük ilk toplumun paradigması olan bu paradigmadan uzaklaşıldığı için gerçekleştiği gibi, toplumsal doğaya dönüş de ancak bu paradigmayla mümkün olabilir. Tarih bu paradigmadan koptuğu oranda lanetli hale geldi, sorun üretmenin zamanı oldu, bu paradigmayla tarihsel toplumun akışı olabilir, kendiliğini kazanır yeniden. Katıldığımız, katılmak istediğimiz, kendimizi yoldaşı yapmak istediğimiz Önderlik bize bu paradigmayla özgür insan olmanın, tüm toplumsal sorunları çözmenin ve artık toplumsal sorun yaşamamanın anahtarını veriyor. O halde bizi YOL’da tutacak, Önderliğin gerçek birer yoldaşı kılacak olan bu paradigmaya daha yakından bakalım. Yeni Paradigma Rehberliğinde YOL’da Yürüyüş Kapitalist modernist güçlerin Önderliğimizi her açıdan yok etmek için kurgu- çözmek mümkün değildir. Çünkü devlet egemenlerin zihniyetinden çıkmıştır ve onların en örgütlü kurumudur. Hiçbir toplumda devletli kesimler %10’un üzerine çıkmazlar, devlet birilerinindir, herkesin değildir. Yeryüzünde ve tarihte tüm toplumun olan bir devlet yoktur, olmamıştır. Devlet ile toplum arasındaki ilişkiyi ‘Ne kadar çok toplum o kadar az devlet, ne kadar çok devlet o kadar az toplum’ formülasyonu verir. Tarihi böyle okuyarak devleti kanserli hücreye benzetir. Nasıl ki kanserli hücre normal olmayıp, organizmaya dıştan yerleşiyor ve sonrasında da diğer normal hücreleri yiyip bitiriyorsa, devletin toplum içinde oynadığı rol de böyledir. Devlet büyürken, toplum küçü- Devlet büyürken, toplum küçülür; devlet güçlenirken toplum zayıflar. Bu devlet olgusunun özüdür ve sıfatına bakılmaksızın tüm devletler için geçerli olan en temel husustur. layıp pratikleştirdiği İmralı sisteminde, özgürlüğü temel karakteristiği haline getirmiş olan Önderliğimiz, çok büyük bir derinleşmeyi yaşadı. AİHM’e sunulan ilk savunmalar dizisi klasik bir savunmanın ötesinde dünya-sistem analizidir. İşte bu kuramsal yoğunluk içinde 2003 yılı ve sonrası, hareketimizin yeni paradigmal dönemi olur. ‘Demokratik-Ekolojik ve Kadın Özgürlükçü Paradigma’ diye tanımlanan bu paradigmayla devletçi paradigmadan kopulmuş oldu. ‘Genelde devlet odaklı, özelde kapitalist modern yaşamdan kopuş’ bu yeni paradigmanın özünü oluşturan cümle oluyor. Toplumun komünal ve demokratik olan özünden, doğasından kopmanın sonucu bir sapma olarak yaklaşık yedi bin yıl önce gelişen hiyerarşik devletçi sistemden kopuş bu yeni paradigmaya göre, tüm toplumsal sorunlardan kurtulmanın yegâne yoludur. Bu paradigmaya göre, devletçi zihniyetle ve devletleşerek toplumun -bağlantılı olarak örgütlerin, kişilerin- sorunlarını lür; devlet güçlenirken toplum zayıflar. Bu devlet olgusunun özüdür ve sıfatına bakılmaksızın tüm devletler için geçerli olan en temel husustur. İşte bu nedenledir ki ezilen tüm toplumsal kesimlerin istemlerinin, amaçlarının devletleşerek gerçekleşeceğini sanmak yanlıştır ve bu olamaz. O nedenle ezilenler açısından gerekli olan, devletleşerek sorunları çözmek yerine, devletleşmeyerek, ona karşı direnerek toplumsal doğaya uygun örgütlenmelerle sorunların çözümünü esas almaktır. Hiyerarşik devletçi sistem ortaya çıktığından beri özgürlük eğiliminin bir gereği olarak onu yalnız bırakmayan, ona karşı hep bir direniş içinde olan toplumsal kesimlerin sisteme alternatif olamamalarının, bir süre sonra sistem içinde erimelerinin temel nedeni olarak devletçi sistemden kopamamayı görür. O nedenle toplumsal sorunların (İktidar Sorunu, Toplumun Ahlâk ve Politika Sorunu, Toplumun Zihniyet Sorunları, Toplumun Eko- 137 Sayı 60 2014 nomik Sorunları, Toplumun Endüstriyalizm Sorunu, Toplumun Ekolojik Sorunu, Toplumsal Cinsiyetçilik, Aile, Kadın ve Nüfus Sorunu, Toplumun Kentleşme Sorunu, Toplumun Sınıf ve Bürokrasi Sorunu, Toplumun Eğitim ve Sağlık Sorunu, Toplumun Militarizm Sorunu, Toplumun Barış ve Demokrasi Sorunu…) çözümü için devlet dışılığı düşünmek ve devlet dışı olmak şarttır. Devletçi zihniyet ve devletleşmek sorunları çözemez, çünkü tüm bu sorunların yaratıcısı zaten bu zihniyet ve yapılanmadır. Sorunların kaynağı olan bir zihniyetle aynı sorunlar çözülemez. Tüm bu tespitler çerçevesinde PKK 2003 yılından itibaren devlet kurabilme gücünün olup olmadığına bakılmaksızın ve sadece Kürtler için değil, tüm toplumsal kesimler için devletleşmeyi bir tuzak olarak görür. Ahlaki ve politik toplum diye tanımladığı doğal toplumu, organik toplumu insan türünün var oluş koşulu, eko-sistemi olarak görür. Devleti de bu eko-sistemle oynama olarak görür. Bu nedenle de devletçi zihniyeti ve devleti insan-toplum olmaktan uzaklaşma, sapma, karşı-devrim olarak görür. Bundan uzak durulması gerektiğini belirtir, çünkü tarihte ve güncelde bundan kurtulamamış onca hareket olmuştur. Tarihte demokratik komünal değerlerin savunusunu yapan, bunun için egemenlere karşı mücadele veren tüm sistem karşıtı çıkışların sistem içinde erimelerinin nedeni olarak da devletçi sistemden kendini kurtaramamayı görür. Geçmişin ulusal kurtuluş hareketleri olarak tanımladığımız etnisite direnişleri, geçmişin sosyal demokrat hareketleri olarak tanımladığımız peygamberlik çıkışları, her türden ezilen sınıf kalkışmaları, Marksizmin ekolleri (reel sosyalist sistem, ulusal kurtuluş hareketleri ve sosyal demokratlar) ve daha niceleri az bedel ödediklerinden, eksik çalıştıklarından dolayı sistemin içinde erimediler. Zihniyetleri önemli ölçüde devletçi olduğundan, model olarak da devleti tüm sorunların çözüm anahtarı olarak gördüklerinden eridiler. Yani araç olarak belledikleri devlet, amaç olarak belledikleri özgürlük, 138 eşitlik, adalet vb demokratik komünal değerleri yuttu. Bu kaçınılmazdı, çünkü devletin mayası ve özü bozuktu. O kaçınılmaz olarak kötüydü, onunla toplumun sorunları çözülemezdi. Tam da bu noktada PKK Önderliği ‘eğer eski paradigmayla başarıya ulaşsaydık, yani devletleşseydik, sonumuz KDP ve YNK gibi olacaktı’ dedi. Ontolojik olarak karşı olduğu KDP ve YNK gibi olmamak, sistem içinde erimemek ve sistem karşıtı tüm güçlerin özlemlerini başarıya ulaştırabilmek için de merkezi uygarlık sisteminden ve onun güncel versiyonu kapitalist moderniteden kopmak yapılması gereken en öncelikli husustu. O açıdan PKK toplum için gerçek kurtuluşu merkezi uygarlık sisteminden ve onun günümüzdeki temsilcisi kapitalist moderniteden kopuşta görür. Bu tarih okumasına göre, merkezi uygarlık sisteminin her dönemi köleliktir. Marksizm köleci dönemi sadece doğal toplumla feodal dönem arasına sıkıştırırken, bizim tarih okumamızda hiyerarşik devletçi sistem tüm dönemleriyle birlikte bir kölelik sistemidir. Bu çerçevede doğal toplum ile devletin çıkışına kadarki dönemi, bizler ‘hiyerarşik aşama’ olarak tanımlıyoruz. Bu dönemde henüz bildik anlamda kölelik olmamasına karşın, jerontokratların eğilimi bu olduğundan ve toplumun organik olan yapısından ilk kopuş bu dönemde geliştiğinden, biz bu döneme, ‘Köle Toplumun Doğuşu’ deriz. Bilinen köleci dönemi ‘Köle Toplumun Oluşumu’, bilinen feodal dönemi ‘Olgunlaşmış Kölelik Dönemi’, bilinen kapitalist modernite dönemini de ‘Genelleşmiş ve Derinleşmiş Kölelik’ olarak adlandırıyoruz. Bu tarih okumasına göre, tarih ve toplum hep ileriye doğru hareket etmez. Kaynağını Newton’un ‘düzgün doğrusal hareket’inden alan ve tarihin hep ileriye doğru aktığını düşünen görüş, gelinen aşamada hem kuantum fiziğinin ortaya koyduğu yeni veriler temelinde yanlışlanmıştır, hem de güncel yaşam tarihin ve toplumun hep ileriye doğru akmadığını ortaya koymuştur. Yaşanan onca top- lumsal sorun, eko-sistemin yok edilmesi, ulus-devletlerin ve egonun yol açtığı dünya çapındaki amansız savaşlar, insanlarda yaşanan kölelik… tarihin, insanlığın hiç de zannedildiği gibi ilerlemediğini, bilakis bir gerilemenin yaşandığını ortaya koymaktadır. Merkezi uygarlık, tarihi kendisinden ibaretmiş ve gerçek tarih kendisinin tarihiymiş gibi yansıtsa da ve bu konuda gerçek anlamda bir tekel olsa da o bir sapmadır, insanlıktan düşme halidir, anormaldir, toplumun doğasında olmayan bir şeydir. Bu nedenle de insanlığın ilelebet hem de kapitalizm koşullarında bu sistemle yaşaması mümkün değildir. İnsanlık ya kendi var oluş koşulu olan toplumsallığı yok ederek, kendi kökünü densel bütünlük halindedir toplum. ‘Hakikat bütündür’ tespitinin tüm özellikleri bu dönemde olduğu gibi yaşanır. Toplum tüm bileşenleriyle bir bütündür. Cinsler bir bütündür. İnsan-doğa bir bütündür. İnsanın kendisi bir bütündür, parçalanmış değildir. İnsanın düşündüğü ile yaptığı, yaptığı ile yapması gereken aynıdır. Her iki zekâ türünde denge vardır. Doğadan insan toplumuna da geçen simbiyotik ilişkidir. ‘Ya hep ya hiç’ kuralı bunu her yönüyle açıklar. Bu aynı zamanda neden ‘tüm hakikatlerin kaynağı olarak toplumsal doğa’yı gördüğümüzü de açıklar. Bu ele alış aynı zamanda insan ve toplumun hakikatini de vermiş olur. Toplumsal güçler açısından yapılması gereken top- Zihinsel ve bedensel bütünlük halindedir toplum. ‘Hakikat bütündür’ tespitinin tüm özellikleri bu dönemde olduğu gibi yaşanır. Toplum tüm bileşenleriyle bir bütündür. Cinsler bir bütündür. İnsan-doğa bir bütündür. kazacaktır ya da bu anormal sistem aşılacaktır. Egemenlerin sistemini tarihin çöp sepetine atabilmek için de toplumsal güçlere gerekli olan kendilerine ait, hakikate uygun ve karşıtlarından daha güçlü bir zihniyet dünyasıdır. Çünkü toplumsal ve insansal gerçeklikler inşa edilmiş gerçekliklerdir. İnşa mümkündür. Ezilenler bu kaderi yaşamak zorunda değildir, gerekli olan zihniyetin toplumsal doğaya uygun olmasıdır. Bu paradigmadan tarihe bakıldığında tüm yerelliklere karşın esasında iki temel zihniyetin, yaşam tarzının ve buna bağlı olarak paradigmanın yaşandığını görürüz. Bunlardan ilki kaynağını ilk toplumdan alan, toplumun doğasına uygun zihniyettir. Her şeyi canlı olarak gören, bu nedenle de herhangi bir toplumsal ve ekolojik sorun yaratmayan bu zihniyetin ne kadar hakiki olduğunu, aradan geçen binlerce yıldan sonra kuantum fiziği de her şeyin canlı olduğunu söylediğinde insanlık daha iyi anladı. Zihinsel ve be- lumun doğasından doğan bu zihniyeti edinmek ve zihniyetten doğan simbiyotik ilişkiyi yaşamın her anına yedirmektir. Bu zihniyetin karşıt kutbunda da bahsettiğimiz nesneleştiren zihniyet ve ondan doğan devletçi paradigma yer alır. Bu zihniyete en genel anlamıyla özneleştiren-nesneleştiren zihniyet demekteyiz. Bu zihniyet oluştuğu ilk günden beri yaşamı ve toplumun her alanını parçalamayı en temel işi bellemiştir. Yarattığı sanal parçalardan da birini aktifleştirirken diğerini pasifleştirmekte, birini büyütürken diğerini küçültmekte, birini güçlendirirken diğerini güçsüzleştirmekte, özcesi birini özneleştirirken, diğerini de nesneleştirmektedir. Bunu egemen insan (tanrı-kral)-ezilen insan (köle, kul), erkek-kadın, insan (erkek)-doğa ilişkisine yedirerek, çok sistematik bir şekilde teorileştirmiştir. Bunu mitolojik, dini, felsefik ve bilimsel düşünüş döneminde de görmek mümkündür. Başta Sümer mitolojisi olmak üzere tüm devletçi mitolojiler, tek 139 Sayı 60 2014 tanrılı dinler, Uzakdoğu’da da en belirgin olarak Brahmanizm; başta Heraklitos, Pisagor, Platon ve Aristo olmak üzere belli başlı filozoflar; Galileo, F. Bacon, J. Locke, Descartes ve Newton gibi modernist paradigmanın temellerini atan bilim adamları çok mükemmel bir şekilde bu öznenesne zihniyetini örmüşlerdir. Gelinen aşamada fizik bilimi ve toplumsal yaşam ilk insanların özne-nesne ayrımına yer vermeyen, her şeyi canlı gören zihniyetinin doğru olduğunu ortaya koysa da ne yazık ki ideolojik kimlikler adına yapılanlar böylesi hakikat dışı olmuştur ve bugün de hakim algı yine budur. Bu zihniyetin temsilcileri, toplumu parçalayıp, sınıflar yaratarak demokrasi rinin hem kişisel hem de örgütsel bazda başarıya ulaşması da ancak böyle olur. a-) Canlı İnsan-Canlı Toplum Yeni paradigma bu zihniyete dayalı bedenleşmeyi de demokratik konfederalizm olarak adlandırır. Demokratik konfederalizm toplumun devlet dışı örgütlenmesidir. Bu örgütlenme komün ve meclislere dayanır. Tüm toplumun aktif bir şekilde söz-tartışma ve karar hakkını bizzat kullanarak kendi kendini yönettiği bir sistemin ifadelendirilmesidir. Güdülen değil yöneten bir toplumun inşasını esas alır. Bu nedenle de doğrudan demokrasi temelinde örgütsüz tek bir insanın bile bırakılmamasını öngörür. Böylelikle top- O nedenle bu YOL’da insan, toplumun gelişimi, güzelleşmesi için yoğunlaşır, kafa yorar, arar, bulur. Tüm bu edimlere politika denir. Politika yapan insan aynı zamanda bulduğu bu şeyleri uygular, yani pratikleşir, gelişir, geliştirir, sorunlarını; kadın-erkek ilişkisini hakimköle denklemine oturtarak cinsiyetçiliği; insan-doğa birlikteliğini ve bütünlüğünü insandan (erkekten) ‘yana’ bozarak da ekolojik sorunları yaratmıştır. Gelinen aşamada bu her üç konuda da insanlık tam bir çıkmazı yaşamaktadır. Herkes demokratikleşmeden, kadın-erkek eşitliğinden ve ekolojik dengenin öneminden bahseder hale gelmiştir. Bu aslında yaşamın kendisi anlamına gelen bu alanlarda ne kadar sapkın bir hale gelindiğini ortaya koyar. İşte yeni paradigma ‘demokratik, ekolojik ve kadın özgürlükçü’ olarak tanımlanırken, devletçi sistemin kendisini üzerine kurduğu üçlü ayağı yıkarak, yerine yaşamı kurmayı öngörür. Bu yönüyle her üç olgu da öylesine belirlenmiş hususlar değildir. Her üç ayağın da kesinlikle özüne (toplumsal doğaya) uygun olarak yeniden örülmeye ihtiyacı vardır. Gerçek kurtuluş ve eşitlik-özgürlük mücadelele- 140 lumun yönünün devlete dönmesi engellenmiş olur. Bu zihniyet yaşamı komün halinde algılarken, yanı sıra komünü yaşamın her alanındaki en temel örgütlenme biçimi olarak görür. İnsan tanımını ahlaki ve politik duruşa oturtan bu okumadan, herkesin birbiriyle ilişkisinin toplumsal bir karakterde olması gerektiği çıkar. Yani insan varoluşsal olarak toplumsal olduğundan ona dair her şey de toplumsal olmak durumundadır. O nedenle bu YOL’da insan, toplumun gelişimi, güzelleşmesi için yoğunlaşır, kafa yorar, arar, bulur. Tüm bu edimlere politika denir. Politika yapan insan aynı zamanda bulduğu bu şeyleri uygular, yani pratikleşir, gelişir, geliştirir, güzelleşir, güzelleştirir. Tüm bu edimlerin adı da ahlak olur. Bir şeyin doğasını o şeyin hakikati olarak algıladığından insan türünün doğası olan ahlak ve politikayı insan türünün hakikati olarak görür. Hakiki insan olabilmek için de ahlaki ve politik olmayı şart koşar. İnsan türünün var oluş koşulu olan toplumsallığın gelişmesi için, tüm enerjisiyle bulan (politika), uygulayan (ahlak) ve komünal yaşayan insan YOL’da demektir, böyle davranan bir örgüt ve toplum YOL’dadır. Böylesi bir insanın, toplumun YOL’dan çıkması, toplumsal sorun yaşaması mümkün değildir. Dahası insanlığın şu an yaşadığı tüm sorunlara YOL’un bulduğu çözüm de bu tip insandır. b-) Ekolojik Olmak Yeni paradigma ekolojiktir. Ekolojiyi en temel bir ideolojik bilinç olarak ele alır. Ekolojiyi dar çevrecilikten ayırır. Ekoloji- ma, bir olma ve dengenin olduğu bir canlı organizma olarak görür. İnsanı da evrenin bir gerçekleşmesi olarak ‘ikinci doğa’ olarak tanımlar. İnsan-doğa ilişkisini ana-çocuk ilişkisine benzetir. Hiyerarşik devletçi sistemle bütünlüğünü yitirmiş olan bu ilişkiyi ‘üçüncü doğa’ diye tanımladığı evrede, yeniden bilinçle örmeyi amaçlar. Dolayısıyla YOL’da olmak isteyenlerin her şeyden önce kişisel eko-sistemlerini doğru kurmaları bir zorunluluktur. Kendi içinde bir bütünlüğü yakalayamayan bir kişinin bütün olan hakikati doğru kavraması ve onu temsile kalkışması mümkün değildir. Günümüzün her şeyi parçalayan dünyasında, Önderliğimize dikkatlice ba- Duygularıyla, düşünceleriyle, güdüleriyle, istem ve amaçlarıyla kendi bedeni ve ruhsallığını bir uyum halinde koordine edemeyen, kendini yönetemeyen, kendine güç getiremeyen bir kişinin hakikati temsil etmesi, dolayısıyla YOL’da olması mümkün olmaz. YOL’da olma hali, yani YOLDAŞ olma gerçekliği tüm bunları bir bütünlük halinde yapma düzeyiyle ölçülür. yi çevrecilikle sınırlı ele alan yaklaşımları sistemi reformdan geçirme ve sistemin ömrünü uzatma temelinde değerlendirir. Tüm ekolojik sorunların kaynağını saptırılmış toplumsal gerçeklik olarak gördüğünden, ekoloji anlayışını ‘toplumsal ekoloji’ olarak kavramlaştırır. Toplumu da eko-sistemi olan ve mevcut durumda bütünlüğünü yitirmiş bir gerçeklik olarak görür ve toplumun ekolojisine kavuşmasıyla (çoklu yapının parçalılıktan kurtularak birbirini tamamlamasıyla) tüm ekolojik sorunların halledileceğini değerlendirir. İnsanların simbiyotik (karşılıklı beslenme) ilişkiyi tekrardan oluşturdukları ölçüde her türden toplumsal sorunun yanı sıra ekolojik sorunların da çözüleceğini belirler. Bu paradigmanın evren anlayışı animisttir. Bu paradigma evreni canlı ve özgürlük erekli görür. Evreni özünde dayanışma, yardımlaşma, birbirini tamamla- kıldığında müthiş bir bütünlük hemen görülür. Duygularıyla, düşünceleriyle, güdüleriyle, istem ve amaçlarıyla kendi bedeni ve ruhsallığını bir uyum halinde koordine edemeyen, kendini yönetemeyen, kendine güç getiremeyen bir kişinin hakikati temsil etmesi, dolayısıyla YOL’da olması mümkün olmaz. YOL’da olma hali, yani YOLDAŞ olma gerçekliği tüm bunları bir bütünlük halinde yapma düzeyiyle ölçülür. Tüm büyük insanların çok güçlü bir nefs terbiyesiyle hakikate vardıkları bilinir, aynı şeyi Önderliğimizin de yaptığı apaçıktır. Dolayısıyla ‘evrenin en mükemmel bir gerçekleşmesi’ olan ve ‘evrenin özeti’ olarak tanımlanan insanın, mevcut kadavra halden çıkarak, kendi oluşum diyalektiğine uygun olarak kendi ekolojisini kurması YOL’a giriş için şarttır. Kendisine böyle yaklaşan birinin, Önderliğimizin yeni paradigmasını başlatırken, geçmiş yıllarda kafasını kopardığı kuşlardan ne- 141 Sayı 60 2014 den özür dilediğini ve bitki ve hayvanların neden insanlara emanet edildiğini de anlamlandırması kolaylaşır. c-) Kadın Sistemine Dayanmak Kadını bir cins olmaktan çok, bir değerler toplamı, bir yaşam tarzı ve sistem olarak değerlendirir. ‘Doğal’, ‘organik’, ‘komünal’ veya ‘ahlaki-politik toplum’ diye tanımladığımız ilk toplumu ana-kadın etrafında şekillenen bir toplum olarak değerlendirir. Bu yönüyle hiyerarşik devletçi sistemi ana-kadın öncülüklü komünal topluma karşı bir çıkış olarak değerlendirir. Devletçi sistemi erkek egemenlikçi zihniyete, ‘güçlü kurnaz adam’a dayandırırken, gerçek olan ilk toplumu da komünal zihniyetli ‘ana-kadın’a dayandırır. Dolayısıyla her iki cinsi de toplumsal gören ama her soluğu özgür olan toplumsal doğayı da kadın sistemi olarak adlandıran bir tarihsel toplum okumasından bahsetmekteyiz. Paradigmamız özgürlük, eşitlik, demokrasi eksenli yürütülen mücadelelerin, tıpkı ‘amargi’ örneğinde olduğu gibi, kadına dönüş arayışları olduğunu söyler. Tüm toplumsal sorunların kadının öncülük ettiği sistemden kopulduğu için yaşandığını ve bu sorunlara da ancak kadının duygu yüklü zekasıyla toplumsal doğaya uygun çözümler bulunabileceğini belirtir. Bir bütün olarak da kadına yabancılaşmayı, yaşama yabancılaşma, ondan uzaklaşmayı da yaşamdan uzaklaşma olarak görür. Kadınla yaşamı özdeş görür. Jin-jiyan denklemini özümser, kendini buna uygun hale getirmeyi, insan olmanın temeline yerleştirir. Buna ulaşmak için de kadın aleyhinde gelişmiş olan birinci ve ikinci cinsel kırılmanın aşılarak, verili erkekliğin aleyhine bir üçüncü kültürel kırılmanın yaşanmasını gerekli görür. Cinsiyet eşitliğini sağlayamayan veya bunu erteleyen kişilerin, hareketlerin, çıkışların yenilmekten, sistemiçileşmekten kurtulamayacaklarını en temel bir doğru olarak görür. Kadın köleliğini sınıf ve ulus köleliğinden öncelikli görür. Bu nedenle de tüm özgürlüklerin temeline de bu kaynak 142 olan köleliği kurutmayı koyar. Yani kadının özgürleşmesiyle tüm toplumun da özgürleşeceğini savunur. Toplumun özgürlük düzeyini de kadının özgürlük düzeyi ile ölçer. Her iki cins arasındaki uyumu ve birbirini tamamlamayı da ‘özgür-eş yaşam’ olarak kavramlaştırır. Bu kavramlaştırmayla yaşamın herhangi bir biçiminden değil, kendisinden bahseder. Yaşamı öyle anlar, öyle kurgular ve yaşar. Her iki cinsi varoluşsal olarak toplumsal görmekle birlikte yaşamın kadın etrafında şekillendiğini, yaşamı erkek egemenlikli sistemin aksine, kadın merkezli tanımlamak gerektiğini değerlendirir. Paradigmanın belirttiğimiz bu üç ayağı, bir lanet olan hiyerarşik devletçi sistemin dışına nasıl çıkılacağına dair bir iskelettir. İçi daha da doldurulabilir, ancak bu üç ayaktan herhangi birinde yaşanacak bir aksama kişiyi, örgütü ve toplumu sistemin dışına çıkarmaz. Nasıl ki İslam’ın beş şartı var ise ve İslam olmak için bu şartların tümüne koşulsuz bağlanmak gerekliyse, aynı diyalektik APOCULUK yolunda da geçerlidir. Bu üç ayak, YOL’un iskeletidir. İskeletin içini daha pek çok ölçü doldurmuş haldedir. Ancak tüm hususlar bu iskeletle var olmaktadır. YOL’un yolcusu olmak isteyen kişilerin, örgütlerin, toplumsal kesimlerin gerçekten de amaçladıkları özgür yaşam için bu YOL’un gereklerine göre yürümeleri olmazsa olmazdır. Aksi halde YOL’a girilmemiş, YOLDAŞ olunmamış, dolayısıyla da devletçi sistemden kopulmamış olur. Bu da tüm özgürlük heveslerinin kursakta kalması, sistemiçileşmekten kurtulamama ve öncüllerimizin yaşadıklarının bir tekrarını yaşama anlamına gelecektir. Tekrarı yaşamaktan kurtulmanın tek yolu, YOL’un gereklerine göre davranmaktır. Günümüz gençliği için yüksek hayaller, ancak toplumsal sistem krizinden nasıl çıkılacağına ilişkin olarak anlam taşıyabilir. Hayalleri olmayan bir gençlik yozlaşmaktan ve yaşamı tümden kaybetmekten ancak gerçek hayallere dönüşle kurtulabilir. Kapitalist sistemin sonul krizi olan kaotik durumu kavramak gençlik için çıkış yapma şartıdır. Bununla birlikte demokratik, cins özgürlüğü ve ekolojik toplum değerlerini özümsemiş olmak tarihsel başarı imkânını ona verecek, bir yandan kendini doğru yapılandırırken özlenen toplumu da yapılandırmada gerçek rolün sahibi kılacaktır.
