[Tâhlil] - Ebubekir Sifil - Ehl-i Sünnet`in Ehl
Transkript
[Tâhlil] - Ebubekir Sifil - Ehl-i Sünnet`in Ehl
[TÂHLİL] Ehl-i Sünnet’in Ehl-i Beyt’e Bakışı Ebubekir Sifil [Tâhlil Hakkında] Gündeme ilişkin hocalarımızın daha önce kaleme almış olduğu yazıları her hafta [Tâhlil] dosyasında yayınlıyoruz. Sayı; 02 Hafta 02 Ehl-i Sünnet ulema, Mu’âviye (r.a)’ın hak halife olan Hz. Ali (r.a)’a bey’at etmemekte ve onunla mukatelede haklı olmadığını söylemekten geri durmamıştır. EBUBEKİR SİFİL Sayfa I | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] İçindekiler Sahn-ı Semân İslamî İlimler Eğitim ve Araştırma Merkezi Eyüp Sultan Bulvarı N0:119 +90 212 613 1805 Eyüp - İstanbul 20 Nisan 2015 Bu yazı RIHLE Dergisinin 17. Sayısından iktibâs edilmiştir. İçindekiler�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������I Mukaddime��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������II İlgili Kavramlar..............................................................................................................................�����������������II Ehl-i Beyt������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ III Âl-i Resul������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������IV Evlâd-ı Resul������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������ V “Alevî” Nisbesi�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������VII “Itre”�������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������VII Ehl-i Beyt ve Şiîlik��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� X Ehl-i Beyt ve Sahabe��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������XI Ehl-i Beyt’e Karşı Sorumluluklarımız�������������������������������������������������������������������������������������������������������XII Ehl-i Beyt’in Sorumlulukları��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� XIV Onları gördükçe Peygamber-i Zişan (s.a.v) Efendimiz’in bir parçasını gördüğü şuuruyla onları el üstünde tutan Ümmete ne mutlu!.. Sayfa II | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Mukaddime Kaşınmaktan kangrene dönüşmeye yüz tutmuş Dolayısıyla bütün hassasiyetiyle gündemimizde bir meseleyi konuşuyoruz bu kez; “bıçak sırtı” bir kalıcı bir yer tutmakta olan bu meselenin bütün meseleyi… boyutlarıyla aydınlığa kavuşturulması, daha doğrusu Hatır-ı yutkunarak Peygamberî’yi konuştuğumuz, incitmemek biz için yutkundukça mevcut aydınlık konusunda bizim bir “hafıza tazelemesi” yapmamız kaçınılmaz bir görev. istismarcıların, fırsat düşkünlerinin, İbn Sebe’ artıkları- Bunun için önce ilgili kavramlar konusunda bir nın gemi azıya aldığı bir meseleyi… “Ehl-i Beyt” kavramı, hatırlatma yapıp, ardından meseleye geçelim. gerek Efendimiz (s.a.v)’e kar- şı sorumluluğumuz çerçevesinde, gerekse tarih içinde ortaya çıkan “fırkalaşma” hadisesi bağlamında bizim için son derece İlgili Kavramlar önemli bir yere sahiptir. Gerek Yüce Kitabımız’da, gerekse Sünnet-i Seniyye’de, Efendimiz (s.a.v)’den sonra onunla birlikte birçok kavram da tabiî olarak gündeme O’nun bize “emaneti” olan Ehl-i Beyt konusunda hassas gelmektedir. “Âl-i Resul”, “Evlad-ı Resul”, “Âl-i Ali”, “Itre”, davranmaya çağırıldığımıza göre, Ehl-i Beyt’e karşı “Seyyid”, “Şerif”, “Haşimî”, “Alevî”… bu kavramların sorumluluklarımızın çerçevesini hiçbir belirsizliğe yer başında geliyor. “Ehl-i Beyt”le başlayalım: olmayacak şekilde netleştirmek durumundayız. Efendimiz (s.a.v)’le ilgili sorumluluklarımızın, O’nun bu dünyadaki varlığıyla sınırlı olmadığı açıktır. O’nun hayatımızdaki merkezî konumu, kaçınılmaz olarak O’ndan sonra O’na ve bize bıraktıklarına karşı sorumluluklarımız konusunu da gündeme taşımaktadır. Bunun yanında, İslam tarihinde erken dönemlerden itibaren yaşanan birtakım elim hadiseler sonucunda ortaya çıkan ve Ehl-i Beyt’i sahiplenme görüntüsü altında –başta Sahabe nesli olmak üzere Ümmet’in ana gövdesini Ehl-i Beyt’e karşı ilgisizlikle, ihmalle, hatta “ihanet”le suçlayan, adı- na “Şiilik” dediğimiz travmanın iddia ve ithamları da maalesef canlı biçimde varlığını muhafaza etmektedir. Bilhassa 1979 devriminden sonra devlet gücüne kavuşan İmamiyye Şiası’nın bu noktada güçlü biçimde işlettiği “kara propaganda”nın İslam Dünyası’nda kendisini alabildiğine yoğun bir tarz da hissettirdiği kimsenin gizlisi değil. Ehl-i Beyt meselesi söz konusu olduğunda, Sayfa III | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt Sözlükte “ev halkı” anlamına gelen Ehl-i Beyt 15/el-Hicr, 65. O’nun bakımı ve emzirilmesi meselesi (Ehlu’lBeyt), tabiri, bu anlam sahası içinde bir kimsenin gündeme gelmişti. Kız kardeşi, saray görevlilerine, eş(ler)ini, çocuklarını, torunlarını ve yakın akrabasını O’nun bakımı için uygun bir aile tanıdığını söyleyerek anlatır. yeniden annesine kavuşmasına vesile olmuştu. Cahiliye döneminde bu tabir, bu anlamları içine Bu ayet bize, Hz. Musa (a.s)’ın kız kardeşinin, alacak şekilde kullanılmaktaydı. Hatta kadim Arapçada Firavun hanedanına, çocuğun bakımı için uygun bir “merhaben ve ehlen” veya “ehlen ve sehlen” tabirleri, aile tanıdığını söylerken “Ehl-i Beyt” tabirini kullandığını yabancı bir muhite giden bir kimseye, “kendini burada haber veriyor ki, kasdettiği annesinden başkası değildir. yabancı hissetme; burası sana ev halkı gibi yakınlık Yine 11/Hûd Suresinin 81. ayetinde, inanmamakta ve gösterecek insanların bulunduğu, işlerini kolaylıkla o malum çirkinliği işlemekte ısrar eden kavmi helak halledebileceğin, kendini yakın hissetmen gereken bir etmek üzere gelen meleklerin, Hz. Lût (a.s)’a şöyle yerdir” anlamında kullanılırdı.1 dediği haber verilmektedir: İslamî bir ıstılah olarak ise “Ehl-i Beyt”, sadece “Dediler ki: ‘Ey Lût! Şüphe yok ki biz senin Efendimiz (s.a.v)’in pak eşlerini ve temiz neslini Rabbinin elçileriyiz. Onlar (kavmin) sana elbette anlatmak üzere kullanılır.2 Yüce Kitabımız’da birçok el uzatamayacak. Artık sen ailen ile gecenin bir yerde farklı bağlamlarda geçen bu tabir, geçtiği her kısmında yürü ve sizden hiçbir kimse geri kalmasın, yerde eş ve çocuklarla birlikte “ev halkı” anlamına zevcen ise müstesna. Şüphesiz ki onlara isabet gelmektedir. Söz gelimi 11/Hûd Suresi 73. ayet-i edecek şey, ona da isabet edicidir. Muhakkak ki kerimede, “Allah’ın rahmeti ve bereketi üzerinize olsun onların vadedilen zamanları, sabah vaktidir, sabah ey ev halkı” buyurulmaktadır. Hz. İbrahim (a.s)’a gelen vakti ise yakın değil midir?” meleklerin ağzından nakledilen bu dua cümlesinde, Hz. İbrahim ve eşi Hz. Sâre validemizin kastedildiği açıktır. Burada Hz. Lût (a.s)’ın ev halkından “ehlike” (senin ehlin) diye bahsedilmekte, “ehlinle birlikte yola çık; onlardan hiç kimse geri kalmasın” cümlesinden Çünkü bu cümlenin hemen öncesinde Hz. sonra, O’na karşı gelmekte ısrar gösteren hanımı İbrahim (a.s)’a ve eşi Hz. Sâre validemize evlat müjdesi bundan istisna edilmektedir. Bir diğer ifadeyle Hz. Lût verilmektedir. Aynı şekilde 28/el-Kasas Suresinin (a.s)’ın hanımı da esasen onun “ehl-i beyti”ndendir; 12. ayetinde de bu tabir Hz. Musa (a.s) bağlamında ancak O’nunla birlikte çıkıp kurtuluşa ermeyi hak geçmektedir. etmediği için helak edilenlerle birlikte o da helak Annesi tarafından ilahî emirle nehre bırakılan ve edilmiştir.3 Firavun hanedanı tarafından bulunarak saraya getirilen kundaktaki Hz. Musa (a.s), ilahî takdirle saraydaki hiçbir doğrudan ilgili ayetlerden birisidir. Orada (32. ayetten kadının sütünü emmemiş, bunun üzerine Ayrıca bkz. itibaren) Yüce Allah şöyle buyurur: 1. Âsım Efendi, Kamus Tercemesi, III, 136 2. DİA, X, 498 3. Ayrıca bkz. 15/el-Hicr, 65. 33/el-Ahzâb Suresinin 33. ayeti, konumuzla Sayfa IV | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt “Hani sen mü’minleri (Uhud’da) savaş mevzilerine yerleştirmek için, sabah erken ehlinden (ev halkından) kaynaklarda da itiraf edilmektedir.8 Bu rivayetlerin de ayrılmıştın. Allah, hakkıyla işitendir, hakkıyla bilendir.” açık bir şekilde gösterdiği gibi Efendimiz (s.a.v), “Ehl-i Burada da Efendimiz (s.a.v)’in, sabahleyin erkenden yanından ayrıldığı kimselerden, O’nun “ehli” diye bahsedilmektedir ki, kastedilenlerin, Ümmehât-ı Mü’minîn olduğu açıktır.4 Efendimiz (s.a.v)’in böyle buyurduğu bazı Şii Beyt” tabirini, pak zevcelerini de içine alacak şekilde kullanmış, onları tabirin dışında tutmamıştır. Âl-i Resul “Âl” kelimesi sözlükte “Bir kimsenin ehl-u “Ehl-i Beyt” tabirinin hadis-i şeriflerde hangi anlamda ıyali, tabileri, ahbabı, dostları” demektir. Bu manada kullanıldığına baktığımızda karşımıza şöyle bir manzara kelimenin aslı “ehl” olup, ortadaki “h” harfinin “elif” çıkmaktadır: Efendimiz (s.a.v), “Ehl-i Beyt” tabiriyle hem harfine dönüşmesiyle “âl” haline gelmiştir.9 pak zevcelerini, hem de temiz neslini kast etmiştir. Istılah olarak “Âl-i Resul” tabirinin kimi anlattığı Söz gelimi Efendimiz (s.a.v), Hz. Zeyneb bt. Cahş konusuna gelince, bu tabirin, Rasul-i Ekrem (s.a.v) (r.anha) validemizle evlendiğinde bir düğün yemeği Efendimiz’in ikinci kuşak dedesi (Abdülmuttalib’in vermiş, yemeğin ardından her bir eşinin odasına gidip babası, Abdimenâf’ın oğlu) olan Hâşim’in soyundan kapıdan içeriye doğru seslenerek, gelenleri anlattığı söylenmiştir. Bilindiği gibi Hâşim’in “Selâmun aleykum! Keyfe entum yâ ehle’l-beyt?” (Allah’ın selamı üzerinize olsun. Nasılsınız ey Ehl-i Beyt?) diye seslenmiş, onlar da hayır ve afiyet üzere olduklarını bildirmişlerdir.5 Sahabe, “Ya Resulallah! Size nasıl salât edelim?” diye sorduğunda Efendimiz (s.a.v) şöyle cevap vermiştir: “Allahım! Hz. İbrahim’in âline salât ettiğin gibi Hz. Muhammed’e, eşlerine ve soyuna da salât et. Hz. İbrahim’in âline bol hayır ve bereket verdiğin gibi Hz. Muhammed’e, eşlerine ve soyuna da bol hayır ve bereket ihsan eyle” deyin.6 Bir diğer rivayette Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuştur: “Kim bize, Ehl-i Beyt’e salavat getirdiği zaman tam ve bol ecir almak isterse, ‘Allahım! Âl-i İbrahim’e salat ettiğin gibi, Nebi Muhammed’e, mü’minlerin anneleri olan eşlerine, soyuna ve ehl-i beytine de salât et; zira Sen Hamîd’sin, Mecîd’sin’ desin.”7 dört oğlundan yalnızca Abdülmuttalib’in erkek tarafından soyu devam etmiştir. Dolayısıyla “Âl-i Resul” tabirinin içine Abbâs, Hâris ve Ebû Tâlib’in evlatları girmektedir.10 Kendilerine zekât verilmeyen kimselerin “Hâşimoğulları” olarak tahsis edilmiş olması da bu görüşü destekleyen önemli bir husustur. Bir rivayette Efendimiz (s.a.v)’in, “Âl-i Resul, takva sahibi herkestir” buyurduğu nakledilmişse de, bu rivayet Hadis imamlarınca sahih bulunmamıştır (Aclûnî, Keşfu’l-Hafâ, 1/32). Ancak bu rivayeti anlam olarak destekleyen başka nakiller mevcuttur. Sahabe’den birçok kimsenin, takva sahibi olan bü- tün Müslümanların Efendimiz (s.a.v)’in “âl”inden sayılacağını ifade ettiklerini görüyoruz. Dolayısıyla “Âl-i Resul” tabirinin, biri dar anlamda sadece Efendimiz (s.a.v)’in soyundan gelenleri, ikincisi biraz daha geniş anlamda Hâşimoğulları’nı ve en geniş anlamda bütün müttaki mü’minleri anlattığını söylemek gerçeğin ifadesi olacaktır. 4. Bu hususla ilgili olarak ayrıca bkz. 12/Yûsuf, 25, 93; 20/Tâ-Hâ, 132 5. Müslim, “Nikâh”, 87. 6. el-Buhârî, “Enbiyâ”, 12, “De’avât”, 32; Müslim, “Salât”, 69; en-Nesâî, “Salât”, 250; Ebû Dâvud, “Salât”, 185; İbn Mâce, “İkâmetu’s-Salât”, 25; el-Muvatta, “Kasru’s-Salât”, 22… 7. Ebû Dâvud, “Salât”, 183. 8. Mesela bkz. İbrahim b. Muhammed el-Hammûyî, Ferâidu’sSemteyn, II, 238; 9. Âsım Efendi, Kamus Tercemesi, III, 139. 10. Tecrid Tercemesi, V, 295; DİA, II, 305-6. Sayfa V | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt Evlâd-ı Resul Resul-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz’in bütün çocukları kendisinden önce vefat etmiştir. Sadece Hz. Fâtıma (r.anha) validemiz bunun istisnasıdır. Efendimiz (s.a.v)’in mübarek soyu da, Hz. Ali (r.a)’ın Hz. Fâtıma (r.anha) validemizle yaptığı evlilikten olan çocukları vasıtasıyla devam etmiştir. (Bkz, Tablo 1) Diğer kızları- nın hiç birisinin soyu devam etmemiştir. Dolayısıyla “Evlâd-ı Resul” denildiğinde aynı zamanda Hz. Ali ile Hz. Fâtıma (r.anhuma)’nın nesli kast edilmiş olur. Bu evlilikten Hasan, Hüseyin, Muhsin, Ümm Gülsüm ve Zeyneb (Allah hepsinden razı olsun) dünyaya gelmiştir. (Bkz, Tablo 2- aşağıda.) Muhsin küçükken vefat ettiği için Efendimiz (s.a.v)’in pak nesli Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.anhuma) vasıtasıyla devam etmiştir. (Hz. Hasan (r.a)’ın çocukları için bkz. Tablo 3; Hz. Hüseyin (r.a)’ın çocukları için bkz. Tablo 4.) İslam kültüründe yaygın olarak kullanılan “Seyyid” ve “Şerif” tabirleri, ilgili kişinin Hz. Hasan (r.a)’ın veya Hz. Hüseyin (r.a)’ın soyundan geldiğini anlatır. Aşağıda bunları göreceğiz. Hz. Ömer (r.a), Efendimiz (s.a.v)’e hısımlık temin etmek maksadıyla Hz. Ali ile Hz. Fâtıma (r.anhuma)’nın kız çocuklarından Ümm Gülsüm’e talip olmuş ve kendisiyle evlenmişti (Efendimiz (s.a.v), “Kıyamet günü her türlü akrabalık ve hısımlık münasebeti kesilir. Sadece benim yakınlık ve akrabalığım devam eder” buyurmuştur.11) Bu evlilikten Zeyd ve Rukıyye isimli çocuklar dünyaya geldi. Ancak ikisi de vefat etti ve soyları devam etmedi. Hz. Ömer (r.a) vefat edince Ümm Gülsüm, Avn b. Ca’fer b. Ebî Tâlib ile evlendi. O vefat edince kardeşi Muhammed b. Ca’fer ile, o da vefat edince bir diğer kardeş Abdullah b. Ca’fer ile evlendi. Onunla evli iken vefat etti ve bu evliliklerin hiç birisinden çocu- ğu olmadı. Zeyneb’e gelince, amcasının oğlu Abdullah b. Ca’fer b. Ebî Tâlib ile evlendi. Ondan birçok çocuğu oldu. Onlar içinde sadece Ali ve Ümm Gülsüm yaşadı, diğerleri vefat etti. 11. Bkz. el-Hâkim, el-Müstedrek, III,142; el-Beyhakî, es-Sünenu’lKübrâ,VII, 64 Sayfa VII | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] Sayfa VIII | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt Dolayısıyla Ali ve Ümm Gülsüm’ün soyundan validemiz vefat ettikten sonra evlendiği eşlerinden olan gelenler de “Evlâd-ı Resul” sayılma payesini elde ederler. çocuklarına, bilhassa Havle bt. Ca’fer adlı eşinden olan Ancak onlar, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.anhuma)’nın Muhammed b. Hanefiyye’nin soyundan gelenlere de soyundan gelenlere kıyasla daha aşağı bir mertebede “Seyyid” denilmiş ise de, tarih içinde bu isimlendirme kabul edilmiştir. Bunun sebebi, Hz. Hasan ve Hz. devam etmeyip ortadan kalkmıştır.14 Hüseyin (r.anhuma) efendilerimizin sahip olduğu yüksek mevkiin, kız kardeş- leri hakkında söz konusu olmamasıdır (Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.anhuma) “Alevî” Nisbesi efendilerimiz hakkındaki hadis-i şerifler bunun en açık göstergesidir.). validemiz dışındaki eşlerinden olan çocuklarına da Hz. Ali (r.a), Hz. Fâtıma (r.anha) validemiz vefat edince, onun vasiyetini yerine getirerek Efendimiz (s.a.v)’in torunu (Hz. Zeyneb (r.anha) validemizin kızı) Ümeyme ile evlendi. (Ümeyme, çocukken Efendimiz (s.a.v) namaz kılarken sırtına binen torunudur. Efendimiz (s.a.v) o düşmesin diye secdeye giderken onu sırtından Az önce Hz. Ali (r.a)’ın, Hz. Fâtıma (r.anha) –yaygın olmasa da– tarih içinde “seyyid” dendiğini görmüş- tük. Bilindiği gibi Hz. Fâtıma (r.anha) validemiz vefat ettikten sonra Hz. Ali (r.a) pek çok evlilik yapmış ve bu evliliklerden (Hz. Fâtıma (r.anha) validemizden olan çocuklarıyla birlikte) toplam 14 erkek, 17 kız çocuğu dünyaya gelmiştir.15 indirir, kıyama kalktığında tekrar sırtına alırdı.) Ancak ondan çocukları olmadı.12 “Seyyid” ve “Şerif” Lakapları eşlerinden olan çocukları ve onların devam eden 358/969 yılından itibaren Mekke emirlerinden Hz. soyları tarih içinde kimi zaman “Seyyid” olarak, kimi Hasan (r.a)’ın soyundan gelenlere “Şerif”, Hz. Hüseyin zaman “Alevî”, kimi zaman da “Hâşimî” nisbesiyle (r.a)’ın soyundan gelenlere de “Seyyid” denilmiş ve bu anılmıştır. Aynı şekilde tarih içinde “Talibî” diye anılan iki lakap, bu tarihten sonra İslam Dünyası’nda yaygın kimseler de olmuştur. Bunlar da gerek Hz. Ali (r.a)’ın bu olarak kullanılmaya başlamıştır.13 çocukları, gerekse kardeşleri Ca’fer b. Ebî Tâlib ve Akîl b. Bu çerçevede soyu hem Hz. Hasan (r.a)’a, hem de Hz. Hüseyin (r.a)’a dayanan kimselere hem “Seyyid” hem de “Şerif” denilmiştir. Neseben iki yönden Efendimiz (s.a.v)’e bağlanmak haklı olarak müstesna bir Hz. Fâtıma (r.anha) validemiz dışındaki Ebî Tâlib’in çocukları için söz konusu olmuştur (Sehâvî, A.g.e., 2/421). Ancak Hz. Ali (r.a)’ın soyunu diğerlerinden ayırmak için “Alevî” tabirinin diğerlerine göre daha yaygın biçimde kullanıldığını söylemek gerekiyor. şeref kabul edilmiştir. Meşhur Kelam alimi Seyyid Şerif Cürcânî bunlardan biridir. Hem anne, hem de baba tarafından Hz. Ali (r.a)’ın soyundan gelenlere “Seyyidu’s-Sâdât” denilmiştir. Ayrıca Hz. Ali (r.a)’ın, Hz. Fâtıma (r.anha) 12. Sehâvî, el-Ecvibetu’l-Mardıyye, 2/416-417. 13 13. DİA, XXXVII, 41. 14. DİA, XXXVII, 40. 15. Tablo 2’de zikrettiklerimiz, Hz. Ali (r.a)’ın çocuklarından tesbit edebildiğimiz 26’sının isimlerini ihtiva etmektedir. “Itre” Rasul-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz, Size iki şey bırakıyorum ki, onlara sımsıkı sarıldığınız sürece benden sonra artık kesinlikle dalalete düşmezsiniz: Sayfa IX | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt “Allah’ın Kitabı ve ıtretim, ehl-i beytim” buyurmuştur.16 Burada geçen “ıtre” tabiri, bir kimsenin soyu ve nesli demektir. Bu hadiste Efendimiz (s.a.v), “Ehl-i Beyt” tabiriyle “Itre” tabirini peş peşe kullanmıştır ki, bir anlamda bu iki tabirin eşanlamlı olduğunu gösteren bir durumdur bu. Şia, burada geçen “ıtre” tabirinden hareketle Ehl-i Beyt tabirini Efendimiz (s.a.v)’in soyundan gelenlerle sınırlı tutup, Hz. Ali (r.a)’ın diğer eşlerinden devam eden soyunu, Hâşimoğulları’nı ve bilhassa Ezvac-ı Tahirat’ı bu çerçevenin içine almamıştır. Şia’nın bu noktada meseleyi burada da bırakmayıp, Hz. Ali (r.a)’ın Hz. Fâtıma (r.anha) validemizden devam eden soyu konusunda da sınırlamaya gittiğini görüyoruz. Dolayısıyla burada biraz durum bu noktaya mercek altına almakta fayda var. 16. et-Tirmizî, “Menâkıb”, 33; Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, III, 26; enNesâî, es-Sünenu’l-Kübrâ, V, 45. Sayfa X | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt ve Şiîlik Gerek tarih içinde, gerekse günümüzde Şia, bu rivayette Vâsile (r.a), “Ya Resulallah! Ben de senin ehli Ehl-i Beyt’i sahiplenme görüntüsü altında yoğun (beyti)nden miyim?” diye sordum. “Sen de ehli (beyti) bir propaganda yürütmüştür, yürütmektedir. Bunu mdensin” buyurdu” ifadeleri mevcuttur. Dolayısıyla yaparken de “Ehl-i Beyt” kavramını alabildiğine Şia’nın, bu konuda sadece et-Tirmizî rivayetine daralttıkları ve “12 İmam” dışında kalan Evlad-ı Resul dayanarak Ezvac-ı Tahiratı Ehl-i Beyt dışında tutması (s.a.v)’i ve Âl-i Ali (r.a)’ı Ehl-i Beyt ve Itre’den kabul dayanaktan yoksun, indî bir davranıştır. etmediklerini görüyoruz. Şiiler bunu yaparken, “Abâ hadisi” diye bilinen rivayetten hareket etmektedirler. Bu yazının başında mealini zikrettiğimiz 33/el-Ahzâb Suresinin 33. ayeti nazil olduğu zaman Efendimiz (s.a.v), Hz. Ali, Hz. Fâtıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’i (r.anhum) abasının altında toplayarak, “Allahım! Bunlar benim ehl-i beytim ve en yakınlarım. Onlardan (her türlü) kiri gider ve onları temizle” buyurmuştur.17 Bu rivayette anlatılan olayın Ümm Seleme (r.anha) validemizin odasında cereyan ettiğini ve Ümm Seleme (r.anha) validemizin, “Ey Allah’ın Resulü! Ben onlarla beraber (senin ehl-i beytinden) değil miyim?” diye sorması üzerine Efendimiz (s.a.v)’in, “Sen yerinde dur. Sen zaten hayırla birliktesin” diye cevap verdiği nakledilmiştir. Efendimiz (s.a.v)in, Hz. Ali, Hz. Fâtıma, Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’i (r.anhum) abasının altında toplayarak yukarıdaki gibi dua ettiği sahih olarak başka kaynaklar tarafından da nakledilmiştir.18 Ancak hemen belirtelim ki, bu rivayeti nakleden et-Tirmizî dışındaki kaynaklar arasında Ümm Seleme (r.anha) validemizin “Ehl-i Beyt” mefhumunun dışında tutuldu- ğunu gösteren bir ifade yer almamaktadır. Şunu da zikretmeden geçmeyelim: Bu rivayet Vâsile b. Eskâ (r.a) tarafından da nakledilmiştir. etTahâvî, el-Hâkim ve el-Beyhakî tarafından nakledilen 17. et-Tirmizî, “Tefsîr” (33/el-Ahzab, 33), 35. 18. Müslim, “Fedâil”, 61; Ahmed b. Hanbel, el-Müsned, IV, 107. Sayfa XI | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt ve Sahabe Öte yandan Şia’nın, tarih boyunca olduğu Şia bu tarihî hakikati inkâr için kelimenin tam gibi bugün de “Ehl-i Beyt taraftarı” görüntüsü altında anlamıyla “ibretlik” yollara başvurmuş; Hz. Ömer (r.a) Sahabe düşmanlığı yaptığına bilhassa dikkat çekmek ile evlenen kişinin Hz. Ali (r.a)’ın kızı Ümm Gülsüm gerekir. Onların bu tutumunun başta Ehl-i Beyt’i ve değil, Hz. Ali (r.a)’ın emriyle Ümm Gülsüm’ün suretine Evlad-ı Resul’ü rencide ettiği açıktır. bürünen Necran’lı bir “Yahudi cin” olduğu, Hz. Ömer Zira tarih içinde Ehl-i Sünnet dünyanın olduğu gibi, baş- langıç döneminde Sahabe’nin de Ehl-i Beyt’le (r.a)’in –haşa– “mü’min” olmasa da “müslim” olduğunu söylemek gibi tuhaflıklar sergilemiştir!!22 ilişkisi hep saygı-muhabbet ve akrabalık ilişkileri çerçevesinde yürümüştür. Ehl-i Beyt ile Sahabe arasında (rh.a)’in oğlu İmam Muhammed Bâkır, Hz. Ebû Bekr Şia’nın kurguladığı türden hiçbir gerilim, düşmanlık (r.a)’ın torunu Kasım b. Muhammed’in torunu Ümm ve kin yaşanmamıştır. Bu söylediğimizin en açık Ferve ile evlenmiş, İmam Ca’fer es-Sâdık bu evlilikten delili şudur: Hz. Ali (r.a), Hz. Fâtıma (r.anha) validemiz dünyaya gelmiştir.23 vefat ettikten sonra birçok evlilik yaptığını yukarıda söylemiştik. Bu cümleden olarak, Leylâ bt. Mes’ûd ile yaptığı evlilikten olan erkek çocuklarından birinin adını Ebû Bekr; Sahbâ bt. Rebî’a’dan doğan erkek çocuğun Hz. Hüseyin (r.a)’ın torunu, Ali Zeynelâbidîn Hiç şüphesiz Ehl-i Beyt ile Sahabe arasındaki ilişki, konuya ilişkin bir fikir vermesi için zikrettiğimiz bu örneklerle sınırlı değildir.24 adını Ömer; Ümmü’l-Benîn bt. Hizâm’dan olan erkek çocuklarından birinin adını Osman koymuştur.19 Hz. Ebû Bekr (r.a), Hz. Ali (r.a)’ın kardeşi Ca’fer b. Ebî Tâlib (r.a) şehid olduktan sonra onun dul kalan eşi Esmâ bt. Umeys (r.anha) ile evlendi. Bu evlilikten Muhammed isimli çocukları dünyaya geldi. Hz. Ebû Bekr (r.a) vefat ettikten sonra da Hz. Ali (r.a) bu hanımla evlendi; Yahya ve Avn isimli çocuklar bu evlilikten dünyaya geldi.20 Hz. Ömer (r.a), yukarıda zikrettiğimiz hadis-i şerif dolayısıyla Efendimiz (s.a.v) ile hısımlık bağı kurmuş olarak ahirete göçme arzusuyla Hz. Ali (r.a)’ın kızı Ümm Gülsüm ile evlenme talebini kendisine ilettiğinde Hz. Ali bu talebi tereddütsüz kabul etmişti. Hz. Ömer (r.a)’in Ümm Gülsüm’den Zeyd ve Rukayye isimli çocukları dünyaya geldi.21 19. Bkz. Tablo 2; et-Taberî, Târîhu’l-Ümem ve’l-Mülûk,V, 153-4. 21. el-Beyhakî, es-Sünenu’l-Kübrâ, VII, 111. 20. Alâuddîn Şemsuddîn el-Müderris, el-Müntekâ, 21. Esmâ bt. Umeys (r.anha)’nın biri Hz. Ca’fer (r.a)’dan, diğeri Hz. Ebû 22. Bkz. Ali en-Nemâzî, Mestedreku Sefîneti’l-Bihâr, I, 387; Kutbuddîn er-Râvendî, el-Harâic ve’l-Cerâih, II, 330; el-Ukberî, Bekr (r.a)’dan olan adaş oğulları Muhammed b. Ca’fer ile Muhammed b. Ebû Bekr’den her biri kendi babasının daha el-Mesâilu’lUkberiyye, 29… faziletli olduğunu söyleyerek birbirlerine karşı övünmüşlerdi. Bu durumu uzaktan seyreden Hz. Ali (r.a), anneleri Esmâ bt. Umeys (r.anha)’ya dönerek, “Aralarında sen hüküm ver” dedi. Esmâ (r.anha), “Araplar arasında Ca’fer’den daha hayırlı 23. ez-Zehebî, Siyeru A’lâmi’n-Nübelâ, IV, 406. bir genç ve Ebû Bekr’den daha hayırlı bir yaşlı görmedim” diye karşılık verince Hz. Ali (r.a) şöyle mukabele etti: “Bize 24. Konu hakkında geniş bilgi edinmek isteyenler Sahabe tabakatına ait eserler yanında, Ensab kitaplarına, bahusus söyleyecek söz bırakmadın” diye mukabele etti. Bkz. İbn Ebî Şeybe, el-Musannef, XVII, 178. Lübâbu’l-Ensâb ve Semtu’n-Nücûmu’-Avâlî’ye müracaat edebilirler. Sayfa XII | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt’e Karşı Sorumluluklarımız Ezvac-ı tahirat’ın, “mü’minlerin anneleri” Yine Ehl-i Beyt’i kastederek şöyle buyurmuştur: oldu- ğu, Kur’an ayetiyle sabit bir husustur. 33/Ahzab “Allah’a yemin ederim ki, sizi Allah için ve benim Suresinin 6. ayetinde şöyle buyurulmaktadır: yakınlığım dolayısıyla sevmedikçe hiçbir Müslüman “Peygamber, mü’minlere kendi canlarından daha önce gelir. Onun eşleri de mü’minlerin anneleridir...” Dolayısıyla annelerimize karşı hürmette kusur göstermek, Efendimiz (s.a.v)’e karşı hürmette kusur göstermek anlamına gelecektir. Sahabe-i Kiram kişinin kalbine iman girmez.” (Müsned-i Ahmed, Tirmizî, Nesâî) Yine şöyle buyurmuştur: “Size bahşettiği nimetler sebebiyle Allah Teala’yı sevin. Beni, Allah sevgisi için sevin. Ehl-i Beyt’imi de benim sevgim dolayısıyla sevin.” (Tirmizî) (Allah hepsinden razı olsun), Efendimiz (s.a.v)’in terk-i dünya etmesinden sonra ezvac-ı tahiratı her zaman el zekât verilmeyen kimselerin “Hâşimoğulları” olarak üstünde tutmuş, onlara, olabildiğince itinalı ve saygılı sınırlandırılmış davranmıştır. Kitabımız’da zekâttan bahseden ayetlerden birinde Hatta kaynaklar, Cemel Vakası’nda kendisiyle Yukarıda “Âl-i Resul” başlığı altında, kendilerine olmasından bahsetmiştik. Yüce şöyle buyurulur: savaşan Hz. Aişe (r.anha) validemize, Hz. Ali (r.a)’ın, “Onların mallarından, onları kendisiyle arındıracağın ve nasıl büyük bir ihtimam ve saygıyla muamele ettiğini temizleyeceğin bir sadaka (zekât) al…” (Tevbe, 103). nakletmektedir. Askerleri mağlup olunca onu, yanına kendi askerlerinden bir grubu vererek Medine’ye yolcu etmiş ve her türlü ihtiyacını gidermiştir. Bu ayetten anlıyoruz ki, zekât verebilecek durumda olan mü’minlerin mallarından zekât olarak vermeleri gereken kısım, bir anlamda onların ve Ehl-i Beyt’e karşı sorumluluklarımız sadece mallarının “temizlenmesi gereken” kısmıdır. Efendimiz ezvac-ı tahirat ile sınırlı değildir şüphesiz. Gerek tek (s.a.v)’in bize mukaddes bir emaneti olan genelde tek, gerek topluca Hz. Ali, Hz. Fâtıma, Hz. Hasan ve Hz. Haşimoğulları’nın ve özelde Ehl-i Beyt’in, böyle bir Hüseyin (r.anhum) hakkında varit olmuş pek çok sahih mala muhtaç durumda bırakılmaması, bütün Ümmet hadis bulunmaktadır. Burada onları sıralayacak olursak üzerine bir görevdir. Sahabe-i Kiram döneminden bu yazının boyutlarını hayli aşmış oluruz. itibaren bu Ümmet, Ehl-i Beyt-i Resul (s.a.v)’e, daima Onun için teberrüken sadece bir-iki rivayete yer verelim: Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuştur: “Size Ehl-i Beyt’im konusunda Allah’ı hatırlatırım.” (Müslim, Nesâî, Tirmizî)25 25. Müslim, “Fedâil”, 36; ed- Dârimî, “Fedâilul-Kurân”, 1… edep ve saygı öl- çüleri içinde muamele etmiş, onları muhtaç, yoksun ve yoksul bırakmamıştır. Sayfa XIII | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt’e Karşı Sorumluluklarımız Beytülmal’de onlar için daima bir tahsisat bulundurulmuş ve her türlü ihtiyaçları oradan karşılanmıştır. Malum ve meşhurdur ki, Osmanlı döneminde tesis edilmiş bulunan Nakîbul Eşraflık müessesesi, sadece Evlad-ı Resul (s.a.v)’in istismarlara karşı korunması görevini üstlenmekle kalmamış, aynı zamanda onların hukukunu muhafaza ve müdafaası işini de yürütmüştür. Devlet-i Aliyye bu müessese kanalıyla soy şeceresi sahih olarak tesbit edilen Seyyid ve Şeriflerin kayıtlarını belli defterlerde tutturmuş ve itinayla muhafaza etmiştir. Hiç şüphesiz bu uygulama Evlad-ı Resul (s.a.v)’e gösterilen derin hürmet ve muhabbetin eseridir. Sayfa XIV | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt’in Sorumlulukları Ehl-i Beyt’ten olmak, otomatik olarak insanların hürmet ve muhabbetine mazhariyet doğuran bir mekanizma değildir. Şurası açık bir hakikattir ki, bir insanın kendisini Efendimiz (s.a.v)’e nisbet etmesi, aynı zamanda omuzuna ağır bir mükellefiyeti de alması demektir. Beyaz bir elbise, üzerindeki en küçük bir lekeyi ayan beyan gösterir. Ehl-i Beyt’ten olmak da böyledir. Diğer insanlardan sadır oldu- ğunda dikkat çekmeyen pek çok davranış, Ehl-i Beyt mensuplarından sadır olduğunda göze batar. Dolayısıyla Ehl-i Beyt mensupları diğer insanlara göre daha hassas, daha titiz, takva ve azimet ölçü- lerine daha bir riayetkâr yaşamak durumundadır. Bu yazının başında Ehl-i Beyt tabirini açıklarken 33/ Ahzab Suresindeki ayetleri zikretmiştik. Ehl-i Beyt’in sorumlulukları çerçevesinde Yüce Allah, bu surenin 30. ayetinde şöyle buyurur: “Ey Peygamber’in hanımları! İçinizden kim apaçık bir çirkinlik yaparsa, onun cezası iki kat verilir.” Bu hassasiyet, tarih boyunca Evlad-ı Resul (s.a.v) tarafından titizlikle yaşatılmış ve o pak nesil, her zaman topluma önder ve örnek olmuştur. Ne devlete el açmışlar, ne toplumun elindekine tamah etmiş- ler; tam aksine her zaman “veren el” olmuşlar, kanaat ve istiğnanın zirvesinde yaşamışlardır. Şu Nebevî uyarı da “Ehl-i Beyt” olmanın “kuru bir mensubiyet”ten daha öte bir anlamı bulunduğunu açık bir şekilde göstermektedir: Efendimiz (s.a.v), Hz. Mu’âz (r.a)’ı Yemen’e gönderirken kendisini yolcu etmiş 26. İbn Ebî Âsım, Kitâbu’s-Sünne, I, 93. ve pek çok tavsiyelerde bulunmuştur. Bir ara yönünü Medine’ye dönerek şöyle buyurmuştur: “Benim şu Ehl-i Beytim, insanlar arasında bana en yakın kimseler olduklarını düşünüyorlar. Oysa öyle değil. Benim dostlarım, nerede ve kim olurlarsa olsunlar, müttaki olan kimselerdir.”26 Onlar pak yaşadıklarında neseplerine toplum tarafından layık şekilde el üstünde tutulmuşlardır. Ancak nadiren de olsa aralarından bu yükü taşı- maya ehil olmayanlar da çıkmıştır. Bu gibi kimseler, sorumluluklarının gereğini yerine getirmektense sadece neseplerini ileri sürerek toplumdan hürmet ve muhabbet beklemişler, ancak aradıklarını bulamamışlardır. Nitekim Hz. Nuh (a.s)’ın oğlunun ve Hz. Lut (a.s)’ın hanımının, onların ehli olmadığı ilahî vahiy tarafından bildirilmiştir. 11/Hûd Suresinin 46. ve 81. ayetleriyle 15/Hicr Suresinin 65. ayeti bu noktayı açık bir şekilde ifade etmektedir. Dolayısıyla kişi, taşıdığı sorumluluğun gereğini yerine getirmeden kuru bir nesep davası gütmemeli ve nesebi üzerinden insanlara tepeden bakmamalıdır. Yukarıda kendisinden birkaç alıntı yaptığımız Hadis hafızı es-Sehâvî, adı geçen eserinde şöyle der: “Ebu’lAynâ’, Hâşimî sülalesinden gelen birisine beklediği nezaketi göstermemişti. O zat, “Bir yandan her namazda ‘Allâhümme salli alâ Muhammedin ve alâ Âli Muhammed’ diyerek bana salat ediyorsun, bir yandan da bana böyle mi davranıyorsun?” diye çıkıştı. Sayfa XV | [Tâhlil] Sayı: II, Hafta: II | sahniseman.org | [email protected] [TÂHLİL] Ehl-i Beyt’in Sorumlulukları Ebu’l-Aynâ’ şöyle mukabele etti: “Ben o cümleleri söylerken tayyip ve tahir (pak ve temiz) olanları kast ediyorum. Oysa sen onlardan değilsin.” 27 Kendisi de Seyyid olan müfessir allâme el-Âlûsî şöyle der: “İyice anladım ve kanaat getirdim ki, Şerifler arasında öylesi var ki, eğer son nefesini en güzel şekilde vermeye muvaffak olamamışsa Fâtımatu’zZehrâ (r.anha) onu görünce canı sıkılır, dedesi (s.a.v), kıyamet günü onun kendisine nisbet edilmesinden utanır.”28 Tarih içinde evlad-ı Resul (s.a.v)’den olduğunu iddia ettiği halde muhtelif bid’at mezheplere saparak Ehl-i Sünnet’in karşısında yer alan niceleri olmuştur! Bilhassa Mu’tezile ve Şia içinde bu kabil isimlere sıkça rastlanır. Ahirette ne onların dedeleri olan Resul-i Kibriya (s.a.v) Efendimiz’in yüzüne bakmaya yüzleri olur, ne de Efendimiz (s.a.v) onlara “evladım” diye sahip çıkar! Hayatını, O’nun pak nesline mensubiyeti en mutena bir emanet gibi kemal-i hassasiyetle muhafaza endişesiyle yaşayan gerçek Seyyid ve Şeriflere ne mutlu. Onları gördükçe Peygamber-i Zişan (s.a.v) Efendimiz’in bir parçasını gördüğü şuuruyla onları el üstünde tutan Ümmete ne mutlu!.. 27. Bkz. es-Sehâvî, a.g.e., II, 422. 28. el-Âlûsî, Ğarâibu’l-İğtirâb, 201.